Ես գուցէ ասել եմ, որ սեթը, այսօր իմ հասկանալով, վաւերագրական նկարի պէս ա, փողոցային լուսանկարի պէս ա, այն այն մասին ա թէ ովքեր են հաւաքուել այդ օրը այդ վայրում՝ ես այդ ժամանակաշրջանում ինչ երաժշտութիւն եմ լսել, ինչպէս եմ ինձ զգում, ով են մարդիկ ով գալիս են, ու ոնց են արձագանքում իմ դրած գործերին, մենք ծանօթանում ենք, ու փորձում ենք ընդհանուր հայտարարի գալ, նոր մարդիկ են աւելանում ընթացքում, տեղի աշխատողները կարող ա գնան գան, հազար ու մի բան ա կատարւում, լիքը անկանխատեսելի բաներ են պատահում, ու սեթն էլ այդ ամէնից ձեւաւորւում ա։
Սեթերիցս մէկը տեխնիկական պատճառներով չի ձայնագրուել։ Ու մի աղջիկ ասաց՝ «տանը մի հատ էլ նուագի նոյնը, ձայնագրի ու հրապարակի»։ Ես փորձեցի իրան բացատրել, որ տանը ձայնագրած սեթը, թէեւ հնարաւորինս մօտ փորձեմ անել նրան, ինչ եղել ա ակումբում՝ նոյն սեթը չի լինի։ Կը լինի այլ սեթ։ Փորձեմ բացատրել։
Անցնենք ծրագրաւորմանը։ Գոյութիւն ունի structural equivalence ու name equivalence։ Ասենք թէ ունենք տիպ human՝ այն ունի դաշտեր՝ name, weight, height, age։ ու ունենք տիպ alien, ով նոյնպէս ունի դաշտեր՝ name, weight, height, age։
TYPE
human = RECORD
name : ARRAY 64 OF CHAR;
weight, height, age: INTEGER
END;
alien = RECORD
name : ARRAY 64 OF CHAR;
weight, height, age: INTEGER
END;
Ապա մենք կարող ենք ունենալ փոփոխական Valod՝ human տիպի, ու փոփոխական FordPrefect՝ alien տիպի։
VAR
Valod: human;
FordPrefect: alien;
Եթէ ծրագրաւորման լեզուն չի պարտադրում name equivalence, մենք կարող ենք վերագրել FordPrefect֊ը Valod֊ին՝
Valod := FordPrefect;
Սա լրիւ վալիդ կոդ ա Modula-3֊ում, բայց ոչ՝ Oberon֊ում։
Եթէ կազմարկումն անցաւ, ապա թւում ա թէ, ծրագիրը պէտք ա որ չպայթի, գոնէ վերագրման ժամանակ։
Բայց արդե՞օք մենք այլ տեսակի սխալ չենք անում, ու ի՞նչ հետեւանքների ա բերելու այդ սխալը, ո՞նց ա պահելու իրան ծրագիրը, դա արդէն աւելի դժուար ա կանխատեսել։
Վերադառնանք սեթին։ Տանը նուագած ու ձայնագրած սեթը որը ձտգում ա կրկնել մի այլ, իսկական լայւ նուագած սեթ նման ա փողոցային լուսանկար բեմադրելու փորձի, իսկ այդ ժամանակ նոյնիսկ եթէ դու կարողանաս ամէնն անել նոյն կերպ (ինչը ակնյայտ չի որ հնարաւոր ա կամ հեշտ ա), դա միեւնոյն ա կը լինի փողոցային լուսնկարի պէս մի բանի բեմադրութեան փորձ, ոչ թէ փողոցային լուսանկար։
Ու եթէ տանը՝ ստուդիայում անել սեթ՝ ապա անել կարգչով, սիրուն, մտածուած, բոլոր մանրուքները հաշուի առած սեթ յստակ յաջորդականութեամբ։ Բեմադրուած լուսանկարի պէս։ Բայց ես բեմադրուած լուսանկարներ սովորաբար չեմ անում, այդ պատճառով ա գուցէ, որ դեռ չեմ վառւում ցանկութեամբ հանգիստ նախապէս մոնտաժած սեթ պատրաստելու։ Ինձ դուր ա գալիս փողոցի անկանխատեսելիութիւնը, ինձ դուր ա գալիս փողոցի ոչ կատարեալ լինելը, կադրի ոչ կատարեալ լինելը՝ բազմազան պատճառներով՝ եսիմով մտաւ կադրի մէջ, կոմպոզիցիան փչացրեց, լոյսը խաղաց, անցաւ կամ գնաց, ժապաւէնի վրայ անկապ կէտ եղաւ, մութ էր, լուսազգայունութիւնը չհերիքեց, ու երկար պահաժամի պատճառով լղոզուեց շարժումը։ Այդ ամէնը ահաւոր սիրուն ա, թէկուզ եւ «սխալ» կոմպոզիցիա արած կամ այլ «թերութիւններով» ու կեանքն ա անկատար, ու ինձ դուր ա գալիս որ լուսանկարներս ու սեթերս կատարեալ չեն։
ու տէնց։
ժամը իննին։ (:
ես 2008֊2009֊ին հետեւում էի վիւիան մայերի այն տղայի բլոգին։ ու յիշում եմ որ վիւի նկարներն այն ժամանակ ինձ այնքան չէին տպաւորել, ինչպէս յետոյ, երբ բացայայտեցի իրեն կրկին, երեւի 2016֊ին։ գտայ իր ինքնանկարների գիրքը միրզոյեանում ու մտածեցի՝ աաա, ես իրան գիտեմ։ ու սկսեցի կրկին փնտրել համացանցում։
ահա, ձախից սքանն ա, որը այն ժամանակ մալուֆն արել էր իր ֆլատբեդ ծրիչով ու հրապարակել բլոգում, աջից պրոֆեսիոնալ արուած սքան ա, որը հրապարակուած ա մալուֆի վիւին նուիրուած կայքում այսօր։
սքանի որակը ազդում ա ընկալման վրայ։
ես կոնկրետ նկարներ եմ փնտրում, ու չեմ գտնում, այդ պատճառով այդ ժամանակուայ նկարներից որոշ պատահածները վերբեռնում եմ։
շատ, ու ոգեւորիչ գրուած ա այն մասին, ինչո՞ւ խցիկդ նշանակութիւն չունի։
ընդհանուր առմամբ վիճելու առարկայ չի՝ խցիկն, ու տեխնիկան գերագնահատուած են, կարեւորն այն ա, ինչ ա մարդու գլխի մէջ, իր ընկալումը, ու ինչպէս ա դա արտայայտւում իր լուսանկարի միջոցով։
հիմա ուզում եմ ասել այն մասին՝ ինչո՞ւ ունի նշանակութիւն խցիկը։ ու ժապաւէնը։ ու խմբագրելը։
շատ սիրուն օրինակ են բերում՝ չէ՞ որ գրամեքենան չի տեքստ գրում, այլ մարդը։ այո, գրամեքենան նոութփեդի պէս բան ա, տեքստի էական յատկանիշը հենց քոնթենթն ա, տեքստը ինքը։
ինձ համար գրքի թղթի որակը նշանակութիւն ունի, բայց դա, ակնյայտ ա, որ էական յատկանիշ չի։
լուսանկարի էական յատկանիշն էլ ա այն, թէ ինչ ա պատկերուած, բայց միակ էական յատկանիշը չէ։ ճիշտ այնպէս, ինչպէս շորի էական յատկանիշը ոչ միայն այն ա ինչ ձեւ ա այն դիզայնած, այլ եւ այդ շորի էական յատկանիշն ա ինչ կտորից ա այն։
այսպէս, մեր ընկալման վրայ ազդում ա, արդեօք լաւ որակով ենք լսում երաժշտութիւն, թէ վատ։
ու այո, երբեմն անորակը՝ էական յատկանիշ ա, բնականաբար, քանի որ անորակը՝ նոյնպէս որակ ա։
ու այդ յատկանիշները տարբեր են ազդում ընկալման վրայ, կախուած ոսպնեակներից, ժապաւէններից, մշակումից, չմշակած լինելուց, պալիտրաներից, երանգներից։
տեսէք, չեմ ասում՝ թող լաւ, դասական գոյներ լինեն, կամ «ժապաւէնային», կամ հարմոնիկ, կարող ա մարդն ուզում ա «տապոր» գոյն խփի, քանի որ էդ բան ա արտայայտում։ նոյնիսկ ճակատին ֆլեշը կարող ա օգտագործուել որպէս գործիք։
ես ինքս սիրում եմ շեշտել, որ ամէն ինչով էլ նկարում եմ՝ ե՛ւ թուայինով, ե՛ւ ժապաւէններով, ե՛ւ տարբեր ժապաւէններով, եւ լոֆայ հեռախօսանման գործիքներով, ու այո, իմ մօտ գուցէ այդ պատճառով նկարները ստեղծում են տպաւորութիւն, որ մի ոճի մէջ չեն, այո, տարբեր կտորներով կարած շորեր են, բայց ըստ քոնթենթի իմն են, իմ մասին են։
առհասարակ, ինձ համար ակնյայտ ա, որ քո մասինը քո ինքնանկարը չի (չնայած ինքն էլ ա քո մասին ասում՝ որ չես ջոկում, որն ա քո մասինը), քո մասինը՝ էն ա ինչ ես նկարում, ու ինչպէս։
ու եթէ «դիսոնանս» գոյներ ունես, էդ միշտ չի նշանակում, որ դեբիլ ես, էդ նշանակում ա, որ էդ ես ուզել անել։
ու ընդհանրապէս, եթէ չես էլ ուզել, սովորաբար, կարծում եմ, ֆոտո֊ի մէջ ամէնը իր տեղն ա լինում, որովհետեւ ինքը այն մասին ա, որ է՛ս մարդը, է՛ս վիճակում, է՛ս զարգացմամբ, է՛ս գիտելիքներով, է՛ս զգացողութիւններով, է՛ս խցիկով, եղել ա ա՛յստեղ, ու բնական ա, որ իր նկարը պէտք ա լինի է՛ս գոյներով, է՛ս ոսպնեակով, է՛ս որակների։ էդ էլ ա ասում իր մասին, նոյնիսկ եթէ նա ինքը գիտակցուած ընտրութիւն չի արել։
կամ եթէ ընտրութիւն չի, բայց գիտակցուած ա։
թերափեւթտներն ասում են՝ ինչ ուզում էք արէք, կարեւորը գիտակցուած լինի։ (:
ու ֆոտո֊ի մէջ ամէնը սովորաբար իրար սազում ա, քանի որ իրականութեան մասին ա, ու հեղինակի մասին ա, եթէ նոյնիսկ նա շատ ուզի ինքն իրեն կեղծել։
ու ես էլ կարող եմ հանգիստ լինել, ինչքան էլ ուզեմ ինձ իմ տեքստերու կեղծել, մէկ ա հասկանալի ա, որ կեղծում եմ, ասենք, ու ինչը, ու ինչի, կամ ում համար։
լոյս ձեզ, որը գուցէ եւ բարի լինի։
ֆուջի էտերնա 250դ ժապաւէն՝
iphone, degradr՝
նոր միտք չի՝ էս բլոգը փակել ա պէտք՝ այսինքն html պատճէն ստանալ, մի տեղ գցել որպէս պատմութիւն։
ինքն իրան վաղուց սպառել ա։
սկրիպտ գրել որ ֆոտոները միգրացիա անի ինչ֊որ իմ սթենդալոն ֆոտո հոստինգ։ ու լաւը չեմ գտնում։
նաեւ շատ լաւ բլոգ շարժիչ չեմ գտնում, որ այն օգտագործեմ գրելու համար։ ջեքիլը, հիւգոն, էն չեն։ ինչպէս եւ սփիւռքը, այնպէս որ երեւի դեռ սփիւռքում կը շարունակեմ։
լաւ ֆոտո հոստինգի ծրագիր չեմ գտնում, էնքան յուսահատ եմ, որ դիտարկում եմ ինքս գրելը, իսկ դա անկապ ա, ես չեմ ուզում դրանով զբաղուել։ այնպէս որ դեռ ստեղ կը լցնեմ նկարները։
որ նայում ես նկարներ, տեսնում ես որ նկարներ կան, որ մարդը չի մտածել չխկացնելիս, ինչ է նկարում։ տենց սովորաբար սկսնակների մօտ է լինում, յետոյ արդէն վարպետանում են, ու իրենց չուզածը չեն նկարում, իսկ իրենց ուզածը նկարում են։ ու տենց արդէն տեսնում ես ով է, ինչ է սիրում նկարել, ինչ չէ, ինչ է ուզում ցոյց տալ։
ու երբ նկատում ենք, որ պատահական է արուած, էդ հիմնականում երբ վատ արդիւնք ենք տեսնում։
բայց չենք նկատում, երբ մեզ դուր եկող նկարն ենք տեսնում, որ մարդը կարող է առանց մտածելու է չխկացրել, ու պատահական է իր մօտ ստացուել լաւ նկար։
ուզում եմ պատմել, թէ ոնց ինձ մօտ հարց առաջացաւ՝ ո՞րն է իմ նկարը՝ դրա սքա՞նն է արդեօք, որ ես ձեզ ցոյց եմ տալիս։
ես չէի մտածում՝ սքան էին անում, կամ ես էի անում՝ ցոյց էի տալիս։
յետոյ մի օր նկարեցի սլայդ։
ու դա ամէնը փոխեց։
ես գիտեմ, հա, որ սլայդը կարելի է ծրել ու մշակել, ստանալ որոշակի ինտերպրետացիա, ու հրապարակել։
բայց նաեւ ես հենց այդ սլայդի վրայ լաւ զգացի, որ իր որակը ես չեմ ստանում սքանելիս։
ու նաեւ ես ակնյայտօրէն զգացի որ տեխնիկական որակը կապ ունի էսթետիկական ընկալման հետ։
որակը, կամ անորակ լինելը՝ հաւէս հատիկները, լղոզուած շունը, թեքած հորիզոնը, չֆոկուսը։
թէկուզ նաեւ վատ սքանը՝ երբեմն ինձ աւելի է դուր գալիս։
բայց երբեմն էլ՝ չի բաւարարում։
ու ապա ես տեսայ, որ ես ունեմ սլայդ՝ ու նա վերջն է նրանով, որ դու ժապաւէնին նայելով արդէն տեսնում ես նկարը։ ինքը տեսականօրէն էլ ինտերպրետացիա չի պահանջում, եթէ քեզ շատ պէտք չէ։
ու երեսեցի որ սքանը չի արտայայտում, բնաւ չի արտայայտում իսկական սլայդը։ որ ինձ պէտք է սլայդ պրոյեկտոր, ես պրոյեկտեմ սլայդը պատին կամ էկրանին։ այդպէս այդ ժապաւէնը կը հասնի իրեն արտայայտելու մաքսիմալ հնարաւորութեանը։
ու ապա ո՞րն է իմ սեւ սպիտակ նկարի ամենաարտայայտիչ վիճակը, եթէ ես կարող եմ այն սքան անել լաբում, յետոյ տանը, աւելի լաւ որոշիութեամբ, աւելի լաւ գոյներով, բայց չֆոկուս, ու յետոյ տանը՝ աւելի լաւ քան երկու նախորդ դէպքերում, աւելի լաւ սկաներով, որը ես գիտեմ որ ամենալաւը չէ։
ու գուցէ տաս տարի անց լինի սկաներ, որ աւելի լաւ է սքան անելու այդ ժապաւէնը։
ու ես մտածում եմ, որ ըստ դիզայնի, ինչպէս սլայդը նախատեսուած է դիտել պրոյեկտած, նեգատիւը տպում են։
ու ապա տպած նեգատիւը եւ կը լինի աւարտուն աշխատանք։
ես իհարկէ կարող եմ մշակել նկարը, ու փոստել ինտերնետում, ու ասել որ դա է աւարտուն աշխատանքը։
իմ ընտրութիւնն է։
բայց ես այդպէս չեմ ընտրում այսօր։ ես մտածում եմ, որ իմ համացանցում ցուցադրուած նկարները փաստօրէն ապրոքսիմացիա են իսկական նկարի։
իսկ իսկական նկարը ես չգիտեմ ինչ ձեւ է, միայն կարող եմ ենթադրել, քանի որ չեմ տպել։
ու եթէ սքանը մէկ է համարում եմ ապրոքսիմացիա, կարող եմ եւ տպածից սքանել, ի՞նչ տարբերութիւն, որից ես ապրոքսիմացիա ստանում։ աւարտուն գործից, նոյնիսկ, գուցէ աւելի տրամաբանական է։ արդե՞օք ժապաւէնն է բնօրինակը, թէ՞ բնօրինակը այն տպածն է, որը ձեռքի մէջ պահել ես կարող։
դա իհարկէ հեղինակի որոշումն է։
բայց որպէս հեղինակ ես չեմ կարողանում լաբի վատ սքանը, կամ իմ վատ սքանը համարել բնօրինակ։
ոչ էլ նեգատիւ ժապաւէնն եմ կարողանում համարել բնօրինակ։ այն նեգատիւ է, աւարտուն աշխատանք չի։
տպածը ենթադրում եմ որ բնօրինակ համարելու աւելի շատ պատճառներ կունենամ։
բայց այստեղ ես մտածում եմ, որ իհարկէ, չեմ տպելու սքանածը, ու ինձ պէտք է իսկական օպտիկական տպելու հնարաւորութիւն։ ու տենց, նման մի բան։ կիսուեցի ձեզ հետ ֆոտո֊ի մասին նոր մտքերով։
այդ մասին շատ է խօսւում, գնահատւում է, որ մարդ ինքնավստահ է լինում։
իմ համար ինքնավստահութիւնն էլ աւելի բարդ էր ինչ֊որ արուեստին վերաբերող հարցերում։
իսկապէս, չէ՞ որ աւելի հեշտ է ռացիոնալիզացնել ուժեղ տիպաւորում գնահատելը, քան ասենք որ քեզ այսպիսի ֆոտո է դուր գալիս։
այդ ինքնավստահութիւնը՝ քո մտածողութեան, ճաշակի ու հակումների մէջ, աւելի հեշտ է ձեռք բերել, եթէ քո շուրջը նման մտածողութեան, ճաշակի մարդիկ շատ կան։
եթէ չկան, աւելի հեշտ է հարցնել ինքդ քեզ, արդե՞օք չես սխալւում քո նախընտրանքներում կամ եզրակացութիւններում։
այսպէս, շուրջս մարդիկ էին, ով c++֊ը կամ ջաւան համարում էին ամենալաւ տեքնոլոգիան։ ու ինձ մնում էր կպնել այդ ճամբարներից որեւէ մէկին։ կարծում եմ խելքս կը հերիքէր, աւելին, ինչ֊որ բան գրելու ուղին աւելի հեշտ կը լինէր։
այսպէս, ես տառապում էի եւ լուսանկարչութեան մէջ։ ինձ դուր եկող իմ նկարները բնաւ դուր չէին գալիս ուսուցչին, ում լուսանկարչութեան դասերին ես գնում էի։ ու նա իմ համար հեղինակութիւն էր, ու իրենից շատ կարեւոր բաներ ես սովորել եմ։ ինչո՞ւ պիտի իր ճաշակին չվստահէի։
ու այդպէս, տանջւում էի, անում էի նկարներ որ դուրս գալիս էին, ու չէի հրապարակում, ասում էի՝ անկապն են։ անում էի նկարներ, որ իրեն աւելի դուր կը գային, ու հրապարակում էի, չգիտակցելով որ դրանք իրականում աւելի կարգին ու անհետաքրքիր են։
այսպէս ես համարում եմ որ ֆոտո֊ի դասընթացների գնալը ինձ որպէս լուսանկարիչ աւելի հետ է գցել, քան օգուտ է տուել։
այսպէս ես կարող եմ հպարտանալ որ իմ ՏՏ֊ին վերաբերող կրթութիւնը ինձ շատ չի խանգարել իմ ուղին գտնելու։ կամ գուցէ դա այդ իսկ կրթութեան թերացումներից էր՝ օրինակ այն պատճառով, որ այն ժամանակ ծրագրաւորման վրայ շատ չէին կենտրոնանում, ու փոխարէնը մենք լիքը ասենք կիսահաղորդիչների տեսութիւն ենք անցել։
ու ես ինձ հարցնում էի՝ չէ՞ որ այս մարդը ասենք, վատ նկարներ է անում, ու արդե՞օք նա չպէտք է լսի աշխարհին, ով իր նկարները չի գնահատում։ ո՞նց կարող է նա այդքան ինքնավստահ լինել ու շարունակել անել այն ինչ անում է։
ընդհանուր առմամբ, այսօր ես կասեմ՝ հենց այդպէս։ պարզապէս երեւի չարժի մտածել որ արածդ վերջն է ու դու չգնահատուած յանճար ես։ պարզապէս ինչ կաս դա ես։
յիշեցի այս պահին մի զրոյց երիտասարդ նախաձեռնողների, ու մի ճարտարապետի միջեւ։ նախաձեռնողներն իրենք էին ինտերյեր դիզայն արել ու հարցրին՝ «ի՞նչն ենք սխալ արել», ու ճարտարապետը շփոթուեց հարցից՝ «ո՞նց թէ սխալ», քանի որ սխալի հարց չի, դուք էլ այսպէս էք արել։ «լաւ, ի՞նչ կը փոխէիր» — հարցրին։ «ոչ մի բան» — պատասխանեց, — «դա ձեր դիզայնն է, ու բացի նրանից որ ինձ դուր է գալիս, այն ձերն է, եթէ փոխելու ցանկութիւն ունենաք, փոխէք ինչպէս ձեզ հաւէս է, ու կարծում եմ ինձ էլի այստեղ դուր է գալու»։ «ես իհարկէ կարող եմ մի քանի միտք տալ, ու կը տամ, բայց դրանց լուրջ մի վերաբերուէք, միայն եթէ մտածէք որ հաւէս միտք է, պարզապէս մտքներով չի անցել մինչ այդ, ապա փորձէք օգտագործել»։
այսօր ես աւելի ինքնավստահ եմ քան երբեւէ իմ արածների եւ ընտրածների մէջ այն պատճառով, որ արդէն ընդունել եմ որ իմ արածն՝ իմ արածն է, ու իմն էլ դա է։ «լաւն» է, «վատն» է, «սխալ» է, «սխալ» չէ, ի՞նչ կարեւոր է։
գիտակցել եմ, որ այդ իմ շարունակուող տառապանքները մէկ է շատ բան չեն փոխում, ես փոխւում եմ ինքս, փոխւում են իմ նախընտրութիւնները, բայց ես ինքս եմ փոխւում ու զարգանում, ու ոչ այն ուղղութիւններով, ուր հեշտ է գնալը։
փաստօրէն այսպէս է ստացւում։ եթէ մէկ է «ճիշտ» ուղին չես ընդունելու, իւրացնելու, չես կարող, ապա ինչո՞ւ իզուր տառապէս։
ես ինձ եմ ընդունել։ ու նաեւ ընդունել եմ որ ես բնաւ կարեւոր չեմ ու իմ արածն էլ շատ կարեւոր չի։ ու ինձ ծիծաղելի է երբ մարդիկ կարեւորութիւն են տալիս իրենք իրենց արածին։
զբաղւում ենք էլի։
կարեւորը իզուր չտառապելն է։ ինչ ուզում ես դա էլ արա։ որ լեզուն դուր է գալիս դրանով էլ գրի։
բայց որն է այստեղ սխալը, դա մտածելն է թէ սա «կարգին» է, ու ապա պէտք է այսպէս անել։ ու այո, իմ չսիրած գոութու էլ է երբեմն էֆեկտիւ օգտագործել, այո։ բայց իմ նախընտրած լեզւում այն բացակայում է իհարկէ։
ի վերջոյ ես եկել եմ նրան, որ ես ինքնավստահ եմ այն առումով, որ ես գիտեմ ինձ ինչ է դուր գալիս, ու թքած թէ դա բռնում է թէ չի բռնում ուրիշի ճաշակին, քանի որ դա ամենաանիմաստ զբաղմունքն է՝ ինքդ քեզ անդադար քուեսշն անելը, եթէ մէկ է չես կարող փոխուել այն ուղղութեամբ որը հարազատ չի։
այնպէս որ ես գիտեմ ես ինչ եմ ուզում ստանալ, կամ ինչ միտք է անցնում։ ու իհարկէ, ես սովորում ու փոխւում եմ, քանի որ երբ ես գիրք եմ կարդում, կամ ուրիշների նկարներ եմ նայում, ես գտնում եմ ինչն է իմը, ինչը իմը չէ։
դա էլ կրթութիւնն է, երբ տարբեր բաներ գիտես, ու կարող ես ընտրել, քանի որ ամէն ինչի ինքդ չես կարող հասնել։
այդ պատճառով էլ ահաւոր դուրս չի գալիս երբ խօսում են տեքնոլոգիայի պրոպագանդայի մասին, մարդկանց պարզապէս պէտք է բոլոր այլընտրանքների հետ ծանօթացնել, ու թող իրենք ինչ ուզում են ընտրեն։ ու այո, այդպէս այսօր կրթութեան մէջ չի արւում, ծանօթանում են միայն ամենախորացողները։ բայց դա չի նշանակում որ պէտք է հակառակն անել՝ ծանօթացնել միայն քո սիրածի հետ ու չծանօթացնել այլ մօտեցումների հետ։
ու տենց։
հասկանալով ձախականութիւնն ու աջականութիւնը, տեսնում ես ինչքան խառն է ամէնը, ու որ յաճախ բաներ, որ թւում է թէ պէտք է լինէին ձախական, աջական են, եւ հակառակը, նաեւ միշտ կան խմբեր աջականների կամ ձախականների մէջ, ովքեր մի քիչ այլ ձեւ են մօտենում նոյն հարցերին։
ինչեւէ, փորձենք դիտարկել հիմնական տարբերութիւնները։
փոփոխութիւն ընդդէմ միջամտութիւնից խուսափում
==============================
սա իմ հասկանալով ամենահիմնական հարցերից է։
ձախականներն ասում են, որ կը փոխեն աշխարհը, իսկ աջականներն պնդում են, որ աշխարհն այնքան բարդ է, որ աւելի լաւ է ձեռք չտալ, չխառնուել, կարող է աւելի փչացնես։
շատ մօտ է ծրագրաւորմանը, նոյնիսկ վերաձեւակերպել պէտք չէ։
խուսափում ենք ոչ շատ անհրաժեշտ փոփոխութիւններից, փորձում ենք մի մեծ ամէն ինչ անող ծրագիր ունենալու փոխարէն(որը գրելու տակից կարող է դուրս չգաս), ունենալ իւնիքս մօտեցում՝ տարբեր թիմերի կողմից գրուած առանձին ծրագրիկներ։ (do one thing and do it good)։
ձախական մօտեցման այլ յատկութիւնն է՝ փոփոխութիւնից յետոյ վերահսկելն է, որ բոլորը այդպիսի փոխուած ձեւին հետեւեն։
սա բերում է հետեւեալ տարբերութիւնների՝
պետութիւնն ընդդէմ մասնաւորի։
==============================
ձախական մօտեցումն է՝ սա ու սա ու սա պէտք է վերահսկել, իսկ վերահսկելու կատարեալ ձեւը՝ ինքնուրոյն անելն է։ այդ պատճառով իրենք պնդում են որ պետութիւնը պէտք է զբաղուի ոչ միայն կրթութեամբ, ճանապարհներով ու արտաքին թշնամուց պաշտպանելով, այլ եւ մատուցի շատ այլ ծառայութիւններ, իսկ մնացածի համար՝ լինեն պետական կարգադրանքներ։ սա նշանակում է եւ աճած բիւրոկրատիա՝ հիմնարկներ, որ զբաղւում են այդ կարգադրանքները յօրինելով։
աջական մօտեցումն է՝ հնարաւորինս քիչ գործ է անում պետութիւնը, հնարաւորինս քիչ պէտք է լինի պետական ապարատը, քանի որ պետութիւնն ամէնն անում է ոչ օպտիմալ, ոչ էֆեկտիւ, թանկ, ու դա ի վերջոյ հասարակութեան վրայ աւելի թանկ է նստում։ բացատրութիւններից մէկն է՝ ուրիշի փողը այլ կերպ ես ծախսում, քան քոնը։ այդ պատճառով մասնաւորի մօտ ամէն ինչ աւելի էժան է ստացւում։
ծայրայեղ աջականը չի վստահի պետութեանը բացի ճանապարհներից ու բանակից ոչ մի այլ զբաղմունք։
տտ աշխարհում՝ եթէ ինչ֊որ կարգաւորում կարելի է տալ օգտուողին, եւ հեշտացնել ադմինների աշխատանքն ու թեթեւացնել ինֆրաստրուկտուրան, ապա այդպէս էլ արւում է։
սա լիազօրութիւններ բաշխելու մասին է՝
կենտրոնաձիգ ընդդէմ կենտրոնախոյսի
=======================
միացեալ նահանգները կարելի է համարել աջական դիզայն հենց սկզբից, քանի որ հնարաւորինս շատ հարցեր որոշւում են առանձին նահանգներում։
ու օրինակ, բրեքսիտը աջական շարժում էր, չնայած լիքը մարդ ով աջակցում էր դրան դեբիլ քսենոֆոբ էին։ բրեքսիտի կարեւոր ու իրական միտքն այն էր, թէ ինչո՞ւ պիտի եւրախորհրդարանի պատգամաւորը, ով բրիտանիայից չի, ընդունի օրէնք, որին բրիտանիան պիտի ենթարկուի։
նոյնը մեզ է վերաբերում՝ ակնյայտ է, որ տեղական համայնքին տեղական իշխանութեան վրայ ազդելու լծակներն ու հնարաւորութիւններն աւելի շատ են, եւ փոխել տեղական իշխանութիւնն աւելի իրատեսական է, քան ասենք խսհմ իշխանութիւնը։
կորպորացիաները՝ հզօրութեան կենտրոնացում են։ ո՞նց են մօտենում մոնոպոլիաների հարցին աջականն ու ձախականը։
ձախականն ասում է՝ եկէք օրէնքներ, սահմանափակումներ, կարգադրանքներ ընդունենք կորպորացիաների համար։
կարգադրանքներ ընդդէմ ինքնակազմակերպմանը
=============================
աջականն ասում է որ դա վատ է որովհետեւ կորպորացիան կարգադրանքներ շրջանցելու, կամ իր ուզած կարգադրանքն ընդունելու անհամեմատ աւելի մեծ հնարաւորութիւններ ունի, քան նրանք, ով նոր են մտնում բիզնեսի մէջ, ու կարող են պոտենցիալ մրցակից դառնալ։ աջականն ասում է, որ կարեւոր է, ինչքանով հեշտ է մտնել որեւէ դաշտի բիզնես ու մրցունակ լինել։ եթէ մեծ կորպորացիան ունակ է վարձել իրաւաբանների մեծ շտատ, ով կաշխատի այդ բոլոր պահանջները բաւարարելու խնդրի վրայ, ապա սկսնակը բաւական ռեսուրս չունի ու որպէս կանոն չի կարող նման շռայլութիւն իրեն թոյլ տալ։
այդ՝ բիզնեսի մէջ մտնելու մասին ես նաեւ գրել եմ այստեղ
իսկ ինչպէ՞ս ապա առանց վերահսկելու համոզուել որ սպառողի իրաւունքները պաշտպանուած են՝
քանի որ ըստ ձախականի պետութիւնը պէտք է սահմանի լիքը կանոններ, ու վերահսկի դրանց կատարումը, ապա ըստ իրեն պէտք է ընդունել աւելի շատ օրէնքներ, ստանդրատներ, եւ ստեղծել ստուգող յանձնաժողովներ, որ գնալու են տարբեր տեղերով, ու փակեն կամ տուգանեն այն «օբյեկտները», որոնց աշխատանքը ստանդարտին չի համապատասխանում։
աջական մօտեցումն է՝ եթէ դու գտել ես ուտիճ քո ապուրում, ու չէիր ակնկալում դա՝ լռելեայն ենթադրում էիր, որ այն չպէտք է լինի, եւ սննդի օբյեկտը չի նկարել իր ցուցանակի վրայ ուտիճ կամ ճանճ, չի ասել, եկէք, մենք ձեզ ճանճերով ապուրներ կը մատուցենք, ապա դու կարող ես իրենց դատի տալ։
եւ հետեւած տուգանք ու հասարակական աղմուկը կը նստի այդ ընկերութեան վրայ աւելի թանկ, քան իրենց խոհանոցի մաքրութեանը հետեւելը։
նոյնը վերաբերում է ծխելուն՝ ինչո՞ւ պիտի պետութիւնն ինձ ասի, ես իմ «օբէկտ»֊ում ինչ եմ թոյլ տալիս, ծխել կամ չծխել։
համասեռականների ամուսնութեան իրաւունք
=====================================
բայց ապա տարօրինակ է թւում, որ աջականները, ով սովորաբար նման կարգադրանքներին դէմ են, միեւնոյն ժամանակ դէմ են «համասեռական ամուսնութիւններին» կամ աբորտներին՝ չէ՞ որ ապա պետութեան ի՞նչ գործն է, թէ ով ում հետ է ուզում ընտանիք կազմել, կամ ինչ անել իր մարմնի հետ՝ դա անձնական որոշում է։
ըստ երեւոյթին քանի որ նրանք, ով ուզում են փոխել համակարգը սովորաբար լինում են ձախականներ, աւանդապաշտները աւելի մօտ են իրենց զգում նրանց, ով ասում են՝ մի՛ ձեռք տուէք, թող ոնց կայ լինի, ու դրանք բաւական մեծ ընտրազանգուած են կազմում, որպէսզի դրանց, ասենք, նահանգների հանրապետականները, կարողանան հեշտ արհամարհեն։
իսկ աբորտների թեման շատ բարդ է։ օրինակ, նահանգներում խիստ սահմանափակուած ցողունային բջիջներին վերաբերող հետազօտութիւնները։ մասնաւորապէս այն պատճառով, որ դրանք արւում են աբորտ արդիւնքում ստացուած «նիւթն» օգտագործելով։ քանի որ կորպորացիան, որը հետաքրքրուած է այդ հետազօտութիւններն անելու մէջ, կարող է ազդել մարդու անձնական որոշման վրայ, ու զանազան ձեւերով խթանի իր աբորտ անելը։
իսկ անձնական ընտրութիւնը յարգելը աջական մօտեցում է։ բայց միեւնոյն ժամանակ կարող է օգտագործուել աջական գաղափարի դէմ։
իմիգրացիա
=======
աջականներն ասում են, որ տնտեսապէս ձեռնատու չէ ընդունել համայնք մարդուն իր կեանքի կէսից։ չէ՞ որ նա իր հարկերը վճարել է այլ պետութեանը, եւ աջակցել է այլ համայնքի բարեկեցութեանը, իսկ հիմա նա տեղափոխուել է այլ համայնք, որի մէջ ներդրում չի ունեցել։ նաեւ նա սովորաբար տեղացուց աւելի քիչ փող է բերում համայնքին ու աւելի շատ փող տանում է։ այդ ամէնից, ըստ աջերի, ընդհանուր բարեկեցութիւնը նուազում է, առաջանում է արժեզրկում։
ձախականներն աջակցում են իմիգրանտներին որպէս աւելի անպաշտպան շերտի ներկայացուցիչներին։ իսկ իրենք իրենց հերթին դառնում են, ասենք դեմոկրատների ընտրազանգուածի զգալի մասը։ օրինակ, նահանգներում հենց դեմոկրատներն են սովորաբար խոստանում են հայերին ճանաչել ցեղասպանութիւնը ու խոստումը չեն կատարում, ոչ թէ հանրապետականները։ նաեւ, հայերը, մեքսիկացիները, եւ այլն, ընտրում են դեմոկրատներին թէկուզ այն մի պատճառով, որ գիտեն՝ աւելի հեշտ է լինելու բերել նահանգներ իրենց բարեկամներին։ ու իրենց համար այդ հարցն այնքան կարեւոր է, որ իրենք անտեսում են այլ, հասարակութեան համար կարեւոր խնդիրներ։
բնակարան վս սփրաւլ
=============
համայնքով, բազմաբնակարանային տանը ապրելը՝ կենտրոնացման մասին է։
դա ինձ շատ մօտ է, եւ ինձ ակնյայտ են թւում քաղաքում ապրելու բազմաթիւ առաւելութիւնները, բայց աջականները կասեն որ մենք չենք զգում այն անհարմարհութիւններն, որ ունենում ենք ապրելով բազմաբնակարանային շէնքերում, քանի որ դրանց արդէն սովոր ենք։
օրինակ, եթէ դու մելոման ես, դու կարող ես առնել ոչ թէ ականջակալներ, այլ լաւ ձայնային սարքաւորումներ, առանց հարեւաններին խանգարելու մասին մտահոգուելու։ կարող ես ունենալ զանազան այլ հոբիներ, որոնք պահանջում են ասենք թէ արհեստանոց ու աղմկող գործիքներ՝ օրինակ հիւսնի գործը։
ինձ թւում է՝ հայ հասարակութիւնը որպէս կանոն աւելի ձախական է, բայց այ այս դէպքում, մարդիկ յաճախ դեռ սովոր չեն միասին ապրել, ու այդ պատճառով աւելի շատ են, քան կարող էին լինել, կենցաղային վէճերը։ այս դէպքում հայերն աւելի աջական են, ու նախընտրում են լինել աւելի առանձին։
միւս կողմից, իրենց «առանձին» լինելու ատմոարութեան չափսը՝ ընտանիքն է՝ անձը չէ։
կայսրութիւն ընդդէմ ազգայնականի
==============================
իսկ ընդհանուր առմամբ, իմ հասկանալով, գլոբալիզացիան՝ ձախական շարժում է, ինչպէս նաեւ կայսրութիւնները։ «սապիենս»֊ի հեղինակն կարծում է, որ կայսրութիւնները՝ այդքան բռի, դաժան կենդանիների համար, ինչպիսին մարդիկ են՝ լաւ լուծում են, քանի որ եթէ չկան ազգեր եւ էթնոսներ, ապա աւելի քիչ պատճառ կայ այլ մարդկանց դիսկրիմինացնելու։
սակայն, ըստ իս, նա լաւ չգիտի կայսրութիւնները, ու միեւնոյն է, դիսկրիմինացնելու պատճառ գտնելը միշտ էլ կարելի է։ մանաւանդ եթէ դու մարդ ես ու փնտրում ես այդ պատճառը։
լիբերալ, աջական հասարակութիւնը՝ աւելի տարբեր, զանազան մարդկանց հասարակութիւն է։ եւ աջական մօտեցումն է՝ ոչ թէ դարձնել բոլորին միատեսակ, որպէսզի իրենք իրար չկոտորեն, այլ բոլորի համար խաղի նոյն կանոնները հաստատել, ընդունելով, որ մարդիկ տարբեր են։
դրանից էլ բխում է մշակութային այն ամբողջ շերտը, ուր բացատրւում է, որ այլ, ուրիշ լինելը խնդիր չէ, եւ որ հասարակութիւնը շահում է նրանցի, որ մարդիկ տարբեր են։
բժշկութիւն
=======
ձախականները ջանում են աւելի ապահով դարձնել մարդկանց, ու դրա մասնաւոր դէպքն է՝ պետական բժշկական ապահովագրութիւնը կամ սպասարկումը։ սա թւում է թէ շատ լաւ միտք է։
աջականները պնդում են որ դա բերում է նրան, որ բժիշկների աշխատավարձներն ընկնում են, իսկ կրթութեան գինը մէկ է բարձր է, ու դա իր հերթին բերում է նրան, որ մարդիկ հետաքրքրուած չեն լինում այնքան ներդրում ունենալ բժշկական կրթութիւն ստանալու մէջ ու հետեւաբար՝ բժիշկների պակասի։ աջականների պնդումն է որ լոնգ թերմ վճարովի բուժ սպասարկումն աւելի լաւ է, քան անվճարը։
կոնկրետ բնագաւառներ ներդրումները
======================
ճապոնիան աւելի ձախական պետութիւն է, եւ սուբսիդաւորում է մեքենաների արտադրութիւնը։ դա նպաստում է նրան, որ ճապոնական մեքենաներն աւելի մրցունակ լինեն միջազգային շուկայում։ նաեւ ճապոնիան կարգաւորում է մեքենաների շուկան՝ օրինակ, հին մեքենայով տեխ․ զննում անցնելն այնքան բարդ է, որ մարդ նախընտրում է նոր մեքենայ առնել հինը նորոգելու փոխարէն։ այդ պատճառով էլ աշխարհը լի է օգտագործած ճապոնական աւտոմեքենաներով՝ դրանցից ջանում են ազատուել։
աջականների պնդումն այն է, որ պէտք չէ նպաստել կոնկրետ դաշտին, քանի որ շատ բարդ է իմանալ, ապագայում որն է լինելու ակտուալ, ու հնարաւոր է, որ ռեսուրսների ծախսն իզուր է։
իրենք կասեն, որ այդպիսի կարգաւորումները չեն նպաստում մարդկանց բարեկեցութեանը՝ մարդը ստիպուած է բաւական մեծ գումար ծախսել ամէն մի քանի տարին մէկ նոր մեքենայ ձեռք բերելու համար, իսկ չէ որ նա միեւնոյն է ունի ընդամէնը մի մեքենայ, եւ այդ փողը նա կարող էր ծախսել այլ բաների վրայ։
իսկ ինչ վերաբերում է շուկայի անկանխատեսելի լինելուն, դա նաեւ կապուած է բիզնեսի մէջ աւելի հեշտ մտնելու շեմի հետ։ նահանգներում տապալւում են կորպորացիաներ, խաղի մէջ են մտնում են նոր խաղացողներ, բայց դա տնտեսութեան վրայ շատ վատ չի անդրադառնում, եւ բերում է պրոգրեսին եւ սպառողների համար աւելի լաւ առաջարներին։
այս նկարը դիտելիս, մէկը մեկնաբանել է թէ ինչքան բան է հասկանում այդ մի նկարից։
մարդիկ պատկերներ, այլ մարդկանց, տեսարաններ, եւ հետեւաբար լուսանկարներ տեսնելիս՝ «պարս» են անում, վերլուծում են, ու տրամաբանական շղթաներ կազմում։ իրենց համար մի հայեացքից ակնյայտ է այն, ինչը պատկերուած էլ չէ։
մենք ունակ ենք բազմաթիւ բաներ իմանալ տեղանքի եւ մարդկանց կեցութեան մասին, որ նկարում չկան էլ։
այդ պատճառով էլ Շերլոքի կերպարը այդքան հոգեհարազատ է մեզ, նա կատարելութեան է հասցրել այն ունակութիւններն որ բոլոր մարդիկ ունեն, բայց չեն գիտակցում։ ու արտայայտւում է դա մասնաւորապէս նոյն տրամաբանական շղթաները կառուցելիս, երբ մարդիկ նայում են նկարներ ու հասկանում այն ինչ նկարում չկայ։ ու տենց։
այստեղ գրում էի այն մասին, ինչպէս են մարդիկ սկսում երանգների հարստութիւնը ընկալելուց հաճոյք ստանալ։
երեկ երեկոյեան լոյսի տակ մի շէնք էի նկարում ու ակնյայտ դարձաւ, թէ ինչու լուսանկարիչներն նախընտրում են այդ թոյլ լոյսը։ ընդհանուր առմամբ՝ նորութիւն չի․ ուժեղ լոյսի տակ կոնտրաստն ուժեղ է։ իսկ ուժեղ կոնտրաստը նշանակում է պակաս քանակի գոյներ, երանգներ։
երեկոյեան կամ առաւօտեան թոյլ լուսաւորութիւնը թոյլ է տալիս «բռնել», «էքսփոզ» անել երանգային հարստութիւնը։
էլի խորհուրդների մասին․
հիմա մոդա է խորհուրդ տալը, ինչպիսի նկարներ չնկարել, քանի որ դրանք «կլիշէ» են։ ասենք թէ, ասում են՝ «մի նկարէք ուտելիք», կամ «մի՛ արէք սելֆիներ»։
ինձ այսօր թւում է որ սրանք շատ վատ խորհուրդներ են։
մարդիկ միշտ արել են ուտելիքի, ժամանցի եւ իրենք իրենց նկարներ։ պարզապէս առաջ դա կոչւում էր՝ նատիւրմորտ ու ինքնանկար։
ո՞րն է լուսանկարչութեան իմաստը։ լինել պրոֆեսիոնա՞լ։ դրանով փո՞ղ աշխատել։ տպուել նեյշնըլ ջեոգրաֆիքո՞ւմ։ նկարել հարսանի՞ք։ գովա՞զդ։
ես հիմա հակուած եմ մտածել որ հաւէսն է իմաստը։ նկարելը պարզապէս հաւէս է։
ու մեզ պէտք են նկարներ, որ նշանակութիւն ունեն։
ու եթէ դու նկարում ես տատիկիդ, չի նշանակում որ նկարդ աւելի վատն է քան կարշի չերչիլի նկարը։
եթէ լաւ ես նկարում։
ես կարող եմ համաձայնել, որ «մայր հայաստանը» նկարելու իմաստ գուցէ եւ այդքան էլ չկայ։ բայց քաղաքում նկարելու իմաստ միշտ էլ կայ՝ այսօր այն այլ է։ նոյնիսկ մի մարդ այսօր այլ է։ այլ միջավայրում, այլ տրամադրութեամբ, այլ մտքերով։ ու եթէ դու իրեն տեսնում ես, չես կարող ասել, որ թէ ես քեզ երեկ նկարել եմ, էլ ինչի՞ նկարեմ։ մարդը «մայր հայաստանը» չէ, ով նոյնիսկ կոնտեքստից է կտրուած, եթէ եղանակը քիչ թէ շատ անփոփոխ է։
մուրակամիի մօտ մի հատուած կայ, երբ մարդը մոմ է պահում, ու մութ սենեակում է։ ու նա մի մասը լուսաւորում է, յետոյ միւս, յետոյ էլի էն առաջինը, ու տեսնում է որ ամէն ինչ արդէն փոխուել է։
դա մեր մասին է։ կեանքի մասին է։ մարդկանց մասին է։
մարդիկ, կենդանիները, միջավայրը միշտ փոխւում են, ու չի լինի նոյն տեղի ու նոյն մարդու երկու նման նկար անել։ այլապէս մենք չէինք կարողանայ մարդկանց հետ ընկերութիւն անել։ կասէինք՝ դէ երեկ իր հետ խօսել եմ, էլ այսօր ի՞նչ խօսեմ։
եւ քաղաքն է կենդանի։ քաղաքն օրգանիզմ է, ու փոխւում է։
չես կարող ասել՝ ես այս փողոցն արդէն նկարել եմ։ այն արդէն այլ է։ արեւն այլ է։ լոյսն այլ է։ մարդիկ այլ են։ ամէնն այլ է։
ու թէկուզ դու ընկերների հետ զբօսնելիս նկարներ ես արել, այդ նկարները կարեւոր են, նշանակութիւն ունեն, ու կարեւոր են ոչ միայն իրենց՝ ըկներներիդ համար։ մեզ բոլորիս համար են կարեւոր։ ինչի, պարտադի՞ր է անծանօթ անցորդ լինի որ նկարես։ նկարն աւելի վե՞հ է եթէ անծանօթների ես նկարում։
այո, այսօր աշխարհում լիքը լաւ լուսանկարիչ կայ։ դաշտը գերհագեցած է։ շատերն են լաւ նկարներ անում։ բայց դա վատ չէ։ շատ էլ լաւ է։ այսօր մշակութային պայթիւնի ժամանակ է։ հիանալի է։
կարելի է գնահատել այս ժամանակը, եւ չտխրել, որ ասենք վաթսունականներին չես ապրել։ ինչո՞վ է հիմա աւելի վատ։ ժամանակն ու տարածութիւնը միշտ էլ լաւն են։ ամէն տեղ եւ ամէն ժամանակ նկարելու արժանի բաներ լինում են։ նայած ում համար։ ու նայած ոնց ես տեսնում։
այնպէս որ սոյն մանիֆեստի ուղերձն է՝ նկարիր սելֆի, նկարիր ուտելիք, նկարիր ի՛նչ ուզում ես։ եւ ոնց ուզում ես։ սա ահագին ինտուիտիւ գործընթաց է։ ու ինչպէս չի լինի սովորել ծրագրաւորել առանց ծրագրաւորելու, եւ ուրիշների կոդը կարդալու, չի լինի սովորել լուսանկարել առանց լուսանկարելու ու ուրիշների նկարները նայելու։ ու, իրականում, այլ, քեզ դուր եկող լուսանկարիչների հետ շփուելն է կարեւոր։ դա բարդ է, ու մի քիչ հեշտանում է, եթէ նա բլոգ ունի, ու լինում է առցանց շփուել ու մի քիչ իր մտածողութեան մասին պատկերացում կազմել։ այդ պատճառով էլ, ի դէպ, փորձում եմ իմ նկարները մի քիչ աւելի «օփեն սորսոտ» դարձնել, որ գործընթացի մասին որոշ պատկերացում լինի՝ ոսպնեակ, ժապաւէն։
ու տենց։
ֆոտո սայթերն ես այսօր անիմաստ եմ համարում․ լիքը օրդինար, գերմշակած նկարներ, խորհուրդներ, որոնց արժէքն այսօր իմ համար կասկածելի է՝ աչքերը ֆոկուսի մէջ, հորիզոնը ծուռ, լղոզուած չլինի, եւ այլն։ ֆոտո֊ն արուեստի ձեւ է, ու ինձ կարող է պէտք է թեք հորիզոն, որ ցոյց տամ, որ ամբողջ աշխարհն այս տատիկի վրայ է ընկնում, ինձ պէտք է լղոզած, որովհետեւ շարժում է, ու որովհետեւ սիրուն է, ու ճշգրիտ ֆոկուսը գերագնահատուած է — աւելի կարեւոր բաներ կան։
արդե՞օք մարդը պէտք է գնայ այնտեղ ու լսի այդ խորհուրդները, փոխարէնը կարեւոր բաների մասին մտածի։
իսկ կիսուելու համար, կասէի, բաւական են ասենք նոյն սոց․ ցանցերը։
դրանց հետ, սակայն, այլ խնդիր կայ։ լայքերը։
մարդը սկսում է մոտիւացուած լինել հրապարակել այն նկարները, որոնք պահանջուած են, ու կարող է ապա մոտիւացուած լինել նոյն ձեւ օրդինար, բայց պահանջուած նկարներ անելու, ինչպիսին են այդ նոյն ֆոտո կայքերում։
ես երեւի կուզէի սոց ցանցի օպցիա, ուր լայքերն հնարաւոր լինի անջատել։ որ չստանաս՝ «լաւ նկար է», ու չասես՝ «շնորհակալութիւն»։
շնորհակալութիւն՝ որն արդէն նշանակում է՝ շնորհակալոթիւն, ես գիտեմ որն է լաւ նկարը։ իմ նկարն է։ ես գիտեմ։
ու տենց։
մի տղայ, ում հետ ես ճանապարհորդել եմ, նայելով ինչ եմ նկարում, ասում էր թէ՝ տես, ինչ նկար էլ սեւ սպիտակ սարքես, աւելի լաւ է նայւում։
ես իր հետ չհամաձայնեցի, բայց հասկանում եմ, ինչու է այդպէս մտածում։
խնդիրն այն է, որ գունաւոր նկար անելը շատ բարդ է։ եւ դա էլ աւելի է բարդանում քանի որ խցիկների փրեդեֆայնդ ալգորիթմները, մեղմ ասած, լաւացնելու կարիք ունեն։ այդ պատճառով ենք նկարում «ռաու» ու յետոյ երկար տառապում դրանց վրայ։
ընդհանուր առմամբ, կամերան վերցնում է սենսորի տուեալները, բայեր դեքոմփոզիշն ալգորիթմով վերածում գունաւոր նկարի, ընթացքում գոյներ հնարելով, այո, հնարելով, մենք հնարած գոյներ ենք տեսնում, ու մի երկու շատ պարզ նախընտրանքով անում է կամ աւելի կոնտրաստ՝ բնանկարի դէպքում, կամ աւելի հանգիստ՝ դիմանկարի ռեժիմում, ջպեգ նիշք։ մի քիչ առաջ է գնացել ֆուջին, որ ունի ժապաւէնի էմուլյացիայի ռեժիմներ, բայց եւ դրանք, ըստ իս, լաւացնելու տեղ ունեն ու ունեն(ու ես կարծես սկսում եմ հասկանալ, թէ ինչպէս)։
աւելին, ես չեմ կարծում որ մեզ պէտք են ժապաւէն էմուլյացիա անող թուային կամերաներ։ մեզ պէտք է լաւ գոյներով նկարներ ստանալ։ պարզապէս ժապաւէններով այսօր դա աւելի հեշտ է (դէ եթէ շատ այլ բաներ կարողանում ես անել), քան թուայինով։ ժապաւէնը անմիջապէս, որպէս կանոն, տալիս է քիչ թէ շատ լաւ գոյներով նկար (եթէ տարբեր պայմաններ բաւարարուած են՝ դեյլայթ ժապաւէնն օգտագործւում է դեյլայթ պայմաններում, եւ այլն եւ այլն)։
ու հենց դա է, վատ լռելեայն մշակումն է պատճառը, ով մենք ստանում ենք շատ վատ գոյներ։ ու դա է պատճառը, որ լիքը մարդ, ներառեալ ինձ, հաճոյք են ստանում ժապաւէնային նկարներից։
ես հիմա այստեղ բնաւ չեմ փորձում պնդել, որ եթէ մենք լաւ ալգորիթմներ մտածենք, ապա ժապաւէնով նկարելն իմաստ չի ունենայ։ դա լրիւ այլ պրոցես է, իրեն բնորոշ դժուար կանխատեսելի արդիւնքներով, ու իրեն բնորոշ հաւէս գործընթացով, եւ բնորոշ արդիւնքով (ասենք ես շատ եմ հաւանում անալոգային աղմուկը) այնպէս որ ժապաւէն ընդդէմ թուային դեբատներն այսօր բաւական անհետաքրքիր է ինձ թւում։ ինքս երկուսն էլ ահաւոր սիրում եմ։
իսկ չհամաձայնեցի ակնյայտ պատճառով՝ լաւ գունաւոր նկարը՝ լաւ գունաւոր նկար է, ու բնաւ չի շահի այն սեւ սպիտակ սարքելուց։
այլ հարց է, որ բայ դեֆոլթ մենք թուային մեթոդներով տուպը չենք ստանում լաւ գոյներ։ ու այսօր ընդհանուր առմամբ փրկութիւնը ժապաւէնն է, լաւ բալանսաւորուած լաւ ժապաւէնը(չէ, ես յատուկ սքան եմ անում սխալ բալանսով, ես յատուկ օգտագործում եմ ժամկետանց ժապաւէն, բայց դա արդէն էքսպերիմենտներ են, սա այլ է)։
ինստագրամի պէս ծրագրերը լրիւ այլ ուղղութիւն են վերցրել՝ իրենք չեն ձգտում լաւ գոյներով նկար ստանալ, իրենք ձգտում են հետաքրքիր դարձնել նկարը ֆիլտրեր աւելացնելով, որը լրիւ այլ բան է։ այդպիսի բան ես քենոնի դեֆոլթ նախընտարնքներում ունենալ չէի ուզի։ ես կուզէի աւելի լաւ գունային բալանս, ես կուզէի աւելի լայն երանգնային «հնչողութիւն», ես կուզէի պակաս հագեցածութիւն։ շատ այլ բան էլ, որ մի քանի տողում չես ասի։
վսկո֊ի կամ ալիեն էքսփոժրի ֆիլտրերը կորեր են կիրառում, բայց իրենք, ինստագրամի պէս, հաշուի չեն առնում նկարն ինչ ձեւ է դրանք կիրառելիս։ ամէն նկարն ունի տարբեր լուսաւորութիւն, ամէն նկարի մէջ կան տարբեր գոյներ, ու պո խորոշեմու այդ նկարները պէտք է լաւ վերլուծել, ու ըստ նկարի որոշել թէ ինչ անել որ գոյնի հետ եւ որտեղ, որ ստացուի լաւ նկար։ սա շատ սիփիու պաշարներ պահանջող պրոցես է, մանաւանդ եթէ օգտագործել լայւ փրեվիւ, ու գուցէ դա է պատճառներից մէկը, որ դեռ ոչ մէկ այդ մասին լուրջ չի մտածել։ բայց երբ խցիկների մէջ աւելանան աւելի հզօր պրոցեսորներ, լրջօրէն կիրառուի աւտովեկտորիզացիան, այդ ժամանակ երեւի մենք խցիկներից կը ստանանք հաւէս թուային գունաւոր նկարներ։
ու տենց։
նախկինում ես նկատում էի ինչպէս է տեխնիկան փոխում էսթետիկան։ ասենք, թուային մոնտաժը բերեց մեզ «դիսկրետ» մոնտաժ։
յետոյ սկսեցի նկատել ինչպէս ճաշակն ու հասարակութիւնը սահմանում են տեքնոլոգիաները։
սկսենք, օրինակ, լուսանկարչութիւնից։ ճապոնական ժապաւէնները տալիս են աւելի քիչ կոնտրաստ պատկերներ, ու, հետեւաբար՝ այդ պատկերներում աւելի շատ են գոյների երանգները։ ճապոնական ժապաւէնները նաեւ աւելի սառը պատկերներ են տալիս։ ամերիկեան ժապաւէնները, ընդհանուր առմամբ, աւելի կոնտրաստ են, ու աւելի տաք պատկերներ են ստանում։
սա գուցէ կապ ունի նրա հետ, որ ճապոնական դպրոցականներն արդէն աւելի շատ երանգ են կարողանում տարբերել, քան եւրոպական դպրոցականները։ եթէ եւրոպացուն ցոյց տալ պալիտրա, եւ հարցնել, ո՞ր գոյնի ներկն է ընտրում, ասենք պարիսպ ներկելու համար, նա կարող է ընտրել եղածից որեւէ մէկը։ ճապոնացին կարող է ասել՝ ինձ պէտք է այս ու այս երանգի արանքում։ հետեւաբար այսպիսի կատալոգները ճապոնացիների համար այլ են։ իսկ դա ըստ երեւոյթին կապ ունի նրա հետ, որ ճապոնիայում աւելի շատ են էսթետիկայի հետ կապուած առարկաներն, ու նոյնիսկ իկեբանան՝ դպրոցական առարկայ է։
երանգների ընկալումը զարգացուող յատկութիւն է։ օրինակ, փոքր, մինչ դպրոցական երեխաները դեռ դրանք լաւ չեն տարբերում, այդ պատճառով էլ իրենց խաղալիքներն ունենում են մի քանի, ու շատ պայծառ գոյներ․ ասենք վառ կարմիր, վառ կապոյտ։ ես ինքս գիտեմ մի երեխայ, ում մայրիկը չի կարողանում սովորեցնել տարբերել կապոյտն ու երկնագոյնը, բայց նա տարերում է կապոյտն ու նարնջագոյնը։
ու այն մարդիկ, ով ունեն աւելի զարգացած գունային ընկալում, ով աւելի շատ երանգներ են տեսնում, աւելի են հաճոյք ստանում պակաս կոնտրաստով, բայց երանգներով հարուստ նկարներ դիտելիս։
իսկ այսօր ֆուջին է՝ ճապոնական ընկերութիւնն է, որ ստեղծել է x-trans սենսորը, եւ իրենց խցիկները լրիւ այլ որակի պատկերներ են տալիս, քան մնացած բոլոր արտադրողներինը, ով օգտագործում է դասական բայեր սենսորը։
նոյն ֆուջիի տնօրէնն, ի դէպ, մի անգամ հարցազրոյցում խոստովանել է, որ ֆուջիի մի շարք խցիկների (ասենք fujifilm xa) շուկան՝ ասիան է․ ասիացի աղջիկներն են։
But cameras like the X-A2, while they haven’t done as well in the USA, they’re popular in Asian countries.
Սակայն X-A2֊ի պէս խցիկները, դրանք լաւ չեն վաճառւում ԱՄՆ֊ում, բայց շատ պոպուլար են ասիական երկրներում։
Young women are buying these cameras, and the primary reason they like them is for their rendition of skin tones.
Աղջիկներն առնում են այդ խցիկները, եւ ամենակարեւոր պատճառն այն է որ նրանք հաւանում են դրանցով ստացուող մաշկի գոյները։
այս էջն էլ բացատրում է որ այդ կամերան յատուկ նախագծուած է որ հարմար լինի սելֆիներ անել։
այդ ժամանակ ես մտածեցի՝ տեսնես, ինչո՞ւ են ասիացի աղջիկներն աւելի հետաքրքրուած որակեալ սելֆիներ անելու մէջ, քան, ասենք, արեւմուտքի աղջիկները։ եւ աւելի յստակ, ի՞նչն է իրենց աւելի հետաքրքրում՝ սելֆին, թէ՞ որակը։
արդե՞օք ասիացի աղջիկներն աւելի են հետաքրքրուած իրենք իրենց ցոյց տալու մէջ։ եւ եթէ այդպէս էս, ապա ինչո՞ւ իրենց չի հերիքում՝ արեւմուտքի աղջիկների պէս՝ ասենք այֆոնի խցիկի նկարը։
յետոյ կարդացի, որ արեւելեան, եւ մասնաւորապէս ճապոնական շուկան շատ բծախնդիր է։ ճապոնիայում կան ահռելի մեծութեան դահլիճներ, ուր մարդիկ ընտրում են ամենալաւ աուդիոտեխնիկայից ամենալաւը։ ու որակեալ աուդիոտեխնիկայի պահանջն այնետղ անհամեմատ աւելի մեծ է, քան արեւմուտքում։
ու ապա գուցէ ասիացի աղջիկների՝ խցիկների հանդէպ բծախնդիր լինելը պարզապէս ասիացիների՝ տեխնիկայի հանդէպ ստանդարտ բծախնդութեան շրջանակներում է․ իրենք չեն բաւարարւում հեռախօսի ինքնանկարով, որովհետեւ հեռախօսի կամերաները թոյլ են, եւ իրենք ուզում են աւելի լաւ նկարներ ստանալ։ ահա ձեզ մի այսպիսի աղջիկ, ով գուցէ եւ գիտի APS-C֊ն ինչ է։ նաեւ, ես չգտայ ոչ մի յղում, կամ հետազօտութիւն այն մասին որ ասիայում աղջիկներն աւելի շատ են սելֆի անում, կամ աւելի շատ են հետաքրքրուած սելֆիներով, քան արեւմուտքում։ հաւանական է թւում որ տարբերութիւնն իսկապէս հենց ասիացիների՝ իրենց նկարների հանդէպ աւելի բարձր պահանջներն են։
հետաքրքիր է նաեւ, որ ականջակալների, աուդիո տեխնիկայի շուկայում էլ կան տարբերութիւններ, որ շատ նման են ժապաւէնների տարբերութեանը։ արեւելեան շուկայում նախընտրում են այն աուդիոտեխնիկան, որն աւելի լաւ արտայայտում է աւելի բարձր յաճախականութիւնները։ այդպիսի տեխնիկան կոչւում է սառը՝ ասենք՝ սառը ականջակալներ։ արեւմուտքում նախընտրում են ցածր յաճախականութիւններ, ու այդպիսի ականջակալները կոչւում են՝ տաք ականջակալներ։ շատ նման է եւ ֆոտո֊ին, արեւմուտքում ընդհանուր առմամբ նախընտրում են տաք նկարներ, ու կոդակի ինժեներներն էլ, ըստ երեւոյթին դրանք էին նախընտրում, ու նախագծում աւելի տաք պատկերներ ստացող ժապաւէն, իսկ ճապոնացի ճարտարագէտները նախընտրում էին սառը գոյներ, թեթեւ, բաց, սպիտակ մաշկ, ու հակուած էին այդպիսի լուսանկարչական ժապաւէններ նախագծելու։
ու տենց։
ես վաղուց ինքս ինձ հարց էի տալիս՝ ինչո՞ւ այֆոնը, կամ դրա պէս մի բանը, չծնուեց ճապոնիայում։ ճապոնիայում կային, թւում է թէ, բոլոր նախադրեալները՝ որակեալ ճարտարագէտներ, ով փայլուն տեխնիկական լուծումներ են գտնում։ արդէն կար պոպուլար աուդիո փլեյերը՝ սոնի ուոլքմենը։ արդէն կար խելախօս՝ սոնի էրիքսոնը։ կային զանազան լոկալ շուկային սպեցիֆիկ սմարտֆոնոտ ծառայութիւններ։
թւում է թէ, մնում էր միացնել սոնի էրիքսոնը ու սոնի ուոլքմենը, յաջող լուծել մի քանի տեխնիկական խնդիր ու ահա։
մինչ այդ ես ինձ հարցնում էի՝ ինչո՞ւ անձնական համակարգիչների շուկայում ճապոնացիները չդարձան առաջինը։ ինչո՞ւ իրենք չսկսեցին այբիէմ փիսի֊ի կամ մակինտոշի պէս մի բան։ ինչո՞ւ դրանք պիտի ծնուէին միացեալ նահանգներում։
հիմա ես ունեմ բացատրութիւն, որը կը փորձեմ շարադրել։
ճապոնիայում ստաբիլ եւ կլանային հասարակութիւն է։
ճապոնիայում՝ ինդիւիդուալների հասարակութիւն չէ։
ճապոնիայում, ինչպէս եւ նահանգներում, եղել են տանը ոտքի վրայ համակարգիչ հաւաքողներ։ ամերիկայի այդպիսի մարդկանցից էր Էփլի հիմնադիր Վոզնյակը։ Եւ ենթադրում եմ, որ ճապոնացի Վոզնյակի հետ եղաւ այն, ինչ եղել է ամերիկացի Վոզնյակի հետ։ Երբ Վոզնյակը ցոյց տուեց իր փայտէ կորպուսով համակարգիչը իր կորպորացիայի մենեջմենթին, իր վրայ ծիծաղեցին։
Կորպորացիաները չէին զգում, որ գոյութիւն կարող է ունենալ տան համակարգիչների շուկայ։ յայտնի արտայայտութիւն է՝ շուկայում կարող է լինել պահանջարկ, գուցէ, տաս տան համակարգիչների։ ու որ երբ այդպիսի արտադրող յայտնուի, իրենց բիզնեսը վտանգուած է լինելու։
ես վտանգուած եղաւ՝ ի պատասխան էփլին այբիէմը խուճապահար, հապշտապ արտադրեց այբիէմ փիսի֊ն։ բայց ուշ, եւ ոչ այնքան լաւ, ինչպէս էփլը։ այդ պատճառով փիսի֊ն մակի հետ առաջին մօտ տաս տարին համեմատելի չէր։
կարծում եմ ճապոնիայում սկզբում տեղի է ունեցել նման մի բան։ փայլուն ճարտարագէտները չէին կարողացել կորպորացիայների կառավարիչներին համոզել սկսել տան համակարգիչների արտադրութիւն եւ լուրջ զբաղուել այդ գործով։ դա նշանակում էր կտրուկ փոփոխութիւնների գնալ, եւ կորպորատիւ դանդաղաշարժ մեքենաները դրան միշտ չէ որ պատրաստ են լինում։
իսկ էփլը ճապոնիայում չէր ծնուի, քանի որ մէկ մարդու ուժերից վեր է կլանային, կորպորատիւ միջավայրում իր ֆիրման բացել, եւ վնասել եղած ֆիրմաների բիզնեսին։
իսկ ամերիկայում ջոբսը գտել է ինուեստորներ, եւ սկսել է գործը։ եւ երկու ընկեր ով աւտոտնակում էին գործ անում, փոխեցին տեղեկատուական տեքնոլոգիաների շուկան, ու թերեւս, ամբողջ աշխարհը։ ընթացքում շատ կորպորացիաներ վնասներ կրեցին, բայց շահեց պրոգրեսը, ու շահեց սպառողը։
այնպէս չէ, որ կորպորացիաները երբեք չեն կարողանում են ժամանակին կողմնորոշուել։
ասենք, ֆուջիի նոր տնօրէնը երկու հազարականների սկզբին արեց շատ ոչ պոպուլար քայլ, բարդ քայլ ճապոնիայի համար։ նա զգաց, որ անալոգային ֆոտո֊ի շուկան վնասուեու է, ու դեռ այն ժամանակ, երբ ոչ մի վտանգ կարծես թէ առկայ չէր, փակեց մի քանի գործարան ու ազատեց լիքը աշխատողներ։ նա կտրուկ փոխեց ֆուջիի ուղղութիւնը, եւ այդ պատճառով ֆուջին ոչ միայն դեռ գոյութիւն ունի, այլեւ թուային լուսանկարչութեան մէջ ամենայաջողակ ֆիրմաներից է։
սակայն, միեւնոյն է, եւ ֆուջին, եւ քենոնը, եւ նիկոնը այսօր լուսանկարչական շուկայում ընդամէնը մի փոքր նիշ են զբաղեցնում։
ֆոտո շուկան վերցրել են գուգլն ու էփլը, քանի որ լուսանկարների ճնշող մեծամասնութիւնն արւում է խելախօսներով։
երկուսն էլ՝ եւ գուգլը եւ էփլը ստեղծել են աւտոտնակային անհատներ։ քանի որ ամերիկան է այդպիսի տեղ, ուր հասարակութիւնը լիբերալ է՝ եւ խաղի կանոնները բոլորի համար նոյնն են։ գոնէ աւելի նոյնն են, քան այլ երկրներում։
այդ պատճառով էլ ամն֊ն է առաջատար երկիր, եւ մնալու է առաջատարը։ ամն֊ում կը փլուզուեն զանազան կորպորացիաներ, կը կատարուի այն, ինչը հզօր կորպորացիաների բիզնես շահերին հակասում է։ քանի որ դա այն տեղն է ուր մէկ առանձին մարդն ունի նշանակութիւն։ մէկ մարդ ով աշխատում է աւտոտնակում եւ կորպորացիաների կոնսորցիումը պէտք է խաղան նոյն կանոններով։ եւ կորպորացիաները պարտւում են առանիձն մարդկանց։ սա ընդհանուր առմամբ եւ կոչւում է ազատականութիւն։
ու տենց
գաղտնիք չէ, որ գիւմրեցիներից շատերին դուր է գալիս իրենց քաղաքը լենինական անուանել։ կամ լեննական։ իսկ վանաձորցիները հազուզդէպ չէ, որ օգտագործում են «կիրովական» անուանումը։
արդե՞օք դա լենինին կամ կիրովին շատ սիրելուց է։ կարծում եմ, որ ոչ։
ու հայերը մեծամասամբ պատկերացում ունեն լենինի եւ ընկերների՝ հայ ազգին հասցրած վնասների մասին։
ապա ինչո՞ւ են շարունակում իր անունով քաղաքը կոչել։
ես տարբերակներ պատկերացնում եմ, բայց վարկածներից ոչ մէկը բաւական ծանրակշիռ չեմ համարում, լենինի անունը շօշափելու համար։ գուցէ գիւմրեցիներն արտայայտում են իրենց նոնկոմֆորմի՞զմը։ գուցէ իրենց արդէն հարազա՞տ է այդ անունը, ու իրենք իրենց լեննականցինե՞ր են պատկերացնում։
ինձ թւում է, կար մի կարեւոր քայլ, որն այդ երկու քաղաքներում չի արուել՝ վերանուանումը պէտք է կատարուէր ըստ հանրաքուէի։ լենինգրադը վերանուանուել է սանկտ պետերբուրգ ըստ հանրաքուէի արդիւնքների։ ու «լենինգրադ» այնտեղ այլեւս չեն ասում՝ ասում են, թերեւս «պիտեր», բայց ոչ «լենինգրադ»։ ու եթէ այդ մարդիկ, այդ գիւմրեցիներն կամ վանաձորցիները քուէարկէին, դժուար թէ իրենք կը քուէարկէին լենինի անունով քաղաքում ապրելու օգտին։ ու երբ իրենք ընտրութիւնն անէին, ապա, կարծում եմ, այսօր շատ աւելի շատ մարդ կը նախընտրէր օգտագործել նոր անուանումները։
իրենք կը զգային, որ դա իրե՛նց որոշումն է, իրենց մասնակցութեամբ կատարուած որոշում է, իրե՛նց ընտրութիւնն է, ո՛չ թէ վերեւից պարտադրած որոշում է ինչ֊որ պաշտօնեաների, ում իրենք առանձնապէս չեն յարգում։
ու տենց։
մտածում եմ, ձայն վաճառելը — ըստ էութեան հոգեւոր, մտաւոր, գաղափարական, սոֆթուեր մարմնավաճառութիւն է։
իսկ եթէ քո կամքի, մտքի վրայ բռնացել են՝ դա մտաւոր, գաղափարական բռնաբարութիւն է։ եթէ քեզ սպառնացել են, ու դու իրենց ասածին ես ձայն տուել, դու բռնաբարուած ես։ իսկ եթէ քեզ փող են տուել, ու դու գնացել քուէարկել ես փողով՝ դա արդէն բռնաբարութիւն չէ, դա ինքնակամ է, երբ բոլորը գործարքից գոհ եւ բաւարարուած են մնում։
ըստ որում, սոֆթուեր մարմնավաճառութիւնը ձայն վաճառելով չի աւարտւում։ այնպիսի առօրեայ բանն ինչպէս ՃՈ֊ին կաշառք տալն ինչո՞վ է տարբերւում։ իսկ մարդիկ լինում են՝ հպարտանում են՝ ասում են՝ «խմած բռնել են, բայց փոխարէնը 150.000 տուգանէին, 8.000֊ով պրծայ»։ ոնց որ թէ հարիւր հազարանոց ապրանքն էժան է կարողացել առնել։
այստեղ մենք գալիս ենք «շուստրի»֊ութեան գաղափարին։
մարդիկ ստեղծել են ժամանակակից հանրապետութիւններ եւ օրէնքներ, որպէսզի սահմանեն բոլորի համար նոյն կանոնները ու դրանով նուազեցնեն «շուստրիութիւնը»։
ունես լաւ խանո՞ւթ, լա՞ւ ես թխում ու վաճառում, վիտրինադ սիրո՞ւն է, մօտդ գալի՞ս են՝ ապրես։ չէ՝ փորձիր աւելի լաւ աշխատել։ իսկ այ գնալ մրցակցի վիտրինան կոտրելը խաղի կանոններից դուրս է։
մենք որոշել ենք, որ կայ «հերթ» հասկացութիւն, ու առանց հերթ անցնելը ժամանակակից հասարակութեան կանոններին հակասում է։
այդ պատճառով շատ հեշտ է հասկանալ, որ ՀՀ֊ն օրէնքի երկիր չէ դիտելով ինչպէս են հայերը հերթ կանգնում, եւ ինչպէս են վարում։ ու նոյնիսկ գծերով չեն քշում։ վրացիները՝ ինչքան էլ իրենց մասին չասեն, թէ ահաւոր են վարում, իրենք յստակ գծերով են քշում։ գուցէ այդ պատճառով էլ վրաստանում հնարաւոր էր սաակաշուիլի իր բոլոր հետեւանքներով։
ու տենց։
եկէք անուանենք իրերն իրենց անուններով եւ օգտագործենք «քաղաքացի» բառը «օգտատէր» բառի փոխարէն։
Նախ, այլապէս հակառակ կողմի համար քննարկումը դառնում է չափազանց հարմարէտ։ Երբ խօսում ենք օգտատէրերի մասին, մենք խօսում ենք մարդկանց մասին ով ստորագրել է պայմանագիր ընկերութեան հետ, կամ մարդկանց մասին, ով այս կամ այն ձեւով սպառում է մշակութային գործեր։
Ապա գործարքներ կան, որ թւում են շատ ձեռնատու օգտատէրերի համար, սակայն անընդունելի են քաղաքացիների համար։ Օրինակ, ինտերնետի գնի իջեցումն այն պայմանով որ օգտագէրն համաձայնի օգտուել միայն որոշ վեբ ծառայութիւններից (Ցանցի չէզոքութեանը վերաբերող բանավէճ)։ Սա կարող է թուալ լաւ գործարք օգտատիրոջ համար սակայն քաղաքացին պէտք է կարողանայ տեսնել որ դա վտանգներ է պարունակում, մասնաւորապէս վտանգում է խօսքի ազատութիւնը։
Ու ամենակարեւորը, իրաւունքներն ու ազատութիւններն որ մենք պաշտպանում ենք, քաղաքացունն են, օգտատիրոջը չեն։ Եւ բանավէճի բոլոր այլ կողմերին (եւ այլոց) պէտք է կրկին եւ կրկին յիշեցնել որ մարդիկ առաջին հերթին քաղաքացի են, ու յետոյ նոր կարող է լինեն օգտատէր։
աղբիւր (անգլերէն)
հեղինակ՝ Միքայէլ Վոզնիակ
բնականաբար, ոչ գրածներս են շատ դուր գալիս, ոչ էլ շարադրելու ձեւը։
ես կը վերացնէի մատեանը՝ ուրիշների ուղեղները չաղտոտելու նպատակով։
ֆեյսբուքն այդ առումով աւելի քիչ պատասխանատւութիւն է ենթադրում։ գրեցիր մի յիմարութիւն, մի քանի երիտասարդ եւ անփորձ հիացան մտքերովդ, բայց ոչ աւել՝ կանցնի, կը գնայ։ ոչ մէկ չի գտնելու հին գրառումներդ, որոնցից ինքդ էլ ես արդէն ամաչում, ու չի կարդալու այն, որ ինքդ էլ արդէն լաւ չես հասկանում, ինչու ես գրել։ ու ոչ մի փնտրելու համակարգ հին ֆբ֊ի գրառումդ չի մատուցի անփորձ ուղեղի։ իսկ տպաւորութիւնն որ վեհ ես եւ խելացի՝ մնալու է։
այսօր մատեան պահելու պատճառներն են՝
— ամաչում եմ, ճիշտ չեմ համարում հետեւիցս մաքրել, որ ոչ ոք չիմանայ ինչեր եմ դուրս տուել։
— ինչ կամ, սիրելիներս դա եմ, որ գլամուր տեսքիս չխաբնուէք, ու չմտածէք որ աւելի խելացի եմ քան կամ։
մատեանը շարունակելու պատճառներն են՝
— միտք արտայայտելը ստիպում է ինքդ քեզ, ու այդ միտքն հասկանալ, իսկ յետոյ ձեւակերպել։ ընթացքում արդէն երբեմն (լաւ կը լինէր աւելի յաճախ) հասկանում ես, որ յիմարութիւն է, ինքդ էլ մտքիդ հետ համամիտ չես, ու կամ այլ բան ես գրում, կամ էլ չես գրում ընդհանրապէս։
— լաւ պատճառ է վերջապէս սովորել մտքերը ձեւակերպել։
ինձ թւում է, ես պէտք է նորից սովորեմ գրել։ նշանակում է, մասնաւորապէս, լիքը էքսպերիմենտներ անել, ու չգիտեմ, արդեօք կը կարողանամ բաւական ժամանակ յատկացնել, կամ արդե՞օք արժի։ աւելի լա՞ւ չի, մի քիչ էլ փողոցներով ընկնեմ լուսանկար անեմ (երկու յաջող ընտրուած օբյեկտիւ, ու մի քիչ հետաքրքրասիրութիւն, ու մարդիկ ստանում են իրենց համար հետաքրքիր, իրենց մասին, իրենց քաղաքի մասին նկարներ), կամ նախագծերիցս մէկի հրապարակուած, կամ ոչ այնքան, կոդը բզբզեմ, գուցէ մի բան ստացուի, որ մարդկութեան համար, կամ գոնէ նոյն անփորձ ուղեղների համար, աւելի կիրառական կը լինի, քան, հմ, այս տեքստերի կոյտը։
իսկ ամենալաւ բանն ինչ կարող եմ անել, ու որի համարձակութիւնը ես չունեմ, շատ պարզ է․ դա փողոցի շուն վերցնելն է։ այդպէս գոնէ հաստատ գիտես, որ ինչ֊որ մէկի համար լաւ, կարեւոր բան ես արել։
ու տենց
երբեմն, լինում է, լսում եմ, ինչպէս նողկանքով հարցնում են՝ «դու ուորդփրե՞ս ես օգտագործում»։
գիտէք, ես շատ գոհ եմ այդ հարցից։
շատ ուրախ եմ, որ վերջապէս հասարակութիւնն այնքան զարգացաւ, որ փիէյջփին այլեւս «քուլ» չի համարւում։
գիտէք, ես շատ կուզէի փիէյջփի առհասարակ սերուերիս վրայ չունենալ։
ես բազմիցս դիտարկել եմ այլ տարբերակներ, ասենք գհոսթ, ու հակւում եմ ստատիկ էջերի գեներատորներին՝ ջեքիլ, ուեբլոգ․շը, հիւգո։
բայց բոլոր դիտարկածներն ունեն կարեւոր խնդիր՝ եթէ պէտք են մեկնաբանութիւններ, դրանք հնարաւոր է աշխատեցնել միայն third party ամպի օգնութեամբ՝ ասենք դիսքասի։
մի կողմից ես չեմ ուզում օտար ամպեր, իսկ միւս կողմից, ինձ կարեւոր է մարդկանց արտայայտուելու հնարաւորութիւնից չզրկել։ ես ուզում եմ խօսքն ազատ լինի։ ես ուզում եմ, ինձ կարդացողն ու համաձայն չլինողն առարկութիւն անելու հնարաւորութիւն ունենայ։
ես նաեւ գիտեմ, որ միսւնոյն է, իմ մատեանում մեկնաբանութիւններ գրեթէ չեն լինում։
ու ինձ՝ ուորդփրեսին պահող կարեւոր հանգամանքը հենց ոչ այնքան օգտագործուած եւ ոչ այնքան պահանջուած հնարաւորութեան առկայութիւնն է՝ մեկնաբանութիւնների։
մի երեւանցի իննսունականներին պարբերաբար գնում էր սադախլո, ջինսեր առնում, բերում երեւան։
ջինսերն առնում էր որպէս կանոն նոյն ադրբեջանցուց։
մի անգամ հայը նկատեց, որ ադրբեջանցին շփոթուելով մի քանի ջինս շատ է իրեն դրել։ չլռեց, ասաց այդ մասին, իսկ ադրբեջանցին այդ օրուանից սկսեց իրեն շատ հարգել, հրաւիրել իր մօտ թէյ խմելու։
այն միկրոաւտոբուսը, որով գնում գալիս էր հայ առեւտրականը, գաղտնի տեղեր ունէր, որ լինի ամբողջ ապրանքը չմաքսազերծել։
եւ մի օր վերադարձից առաջ այդ մեր երեւանցուն մօտենում է այն ադրբեջանցու որդին, եւ համոզում է, որ նա աւել ապրանք չտանի։ առաջարկում է իրեն թողնել, ասում է՝ ձեւ կը գտնենք, քեզ էլի կը տանք, կամ միւս անգամ կը վերցնես։ ասում է, որ խօսակցութիւններ է լսել այն մասին որ ստուգումները խստացրել են։
հայը տարակուսանքի մէջ էր, սակայն կարճ մտածելուց յետոյ որոշեց համաձայնել ու ռիսկի չդիմել։
սահմանը նորմալ անցաւ, աւելորդ ստուգում չէր եղել։ մի քիչ էլ անցաւ, իսկ ճանապարհին զինուած ոստիկաններ էին․ մեքենան կանգնեցրին ու ծայրից ծայր քրքրեցին։ ապարդիւն բնականաբար։
մեր գործարարը շունչ քաշեց եւ շարունակեց ճանապարհը։
քիչ անց իր միկրոաւտոբուսի դիմացը կտրում է վրացական համարներով հին ժիգուլի, ազդանշաններ անում, կանգնում։ միջից դուրս է գալիս այն ադրբեջանցու որդին։ մնացած ապրանքն էլ՝ իր մեքենայի մէջ։
ու տենց։
ուզում եմ գրել փոստերներից եւ սլոգաններից։
բայց դիսքլեյմեր՝ ես ոչ պրոֆեսիոնալ սոց․ ինժեներ եմ, ոչ էլ դիզայներ։
ինչ գրում եմ՝ անձնական ընկալման մասին է, ու օբյեկտիւ լինելու պրետենզիա չունի։
սլոգաններ․
մենք ունենք հհկ֊ի «անվտանգութիւնն» ու հակ֊ի «խաղաղութիւնը»։
անվտանգութիւն բառի մէջ կայ վտանգ բառը։ «անվտանգութիւն» սլոգանը իմ համար սպառնալիքի մասին է։ ես հասկանում եմ այսպէս՝ վտանգաւոր է, մենք օկեանիայի հետ կռուի մէջ ենք, եւ առհասարակ շրջապատուած ենք թշնամիներով, այնպէս որ եկէք չկենտրոնանանք ինչ֊որ մանրուքների վրայ՝ տնտեսութեան վիճակ, կոռուպցիա, առողջապահութիւն՝ կարեւորն անվտանգութիւնն է։
թշնամու օղակի մէջ գտնուելու մասին խօսքերը՝ դիկտատուրաների աւանդական կուտն է։
«անվտանգութիւնն»՝ իմ համար ոչ թէ յոյս ներշնչող, այլ վախի մէջ պահող ուղերձ է՝ «տեսէք, է, վտանգաւո՛ր է, էլ մի՛։»։
«խաղաղութիւնը»՝ դրա լրիւ հակառակն է՝ պոզիտիւ ու բնաւ չմանիպուլատիւ սլոգան է։
ինձ թւում է այնքան ակնյայտ, որ «խաղաղութիւնը»՝ ժողովրդավարութեան մասին է, ազատ տնտեսութեան մասին է, միջազգային առեւտրի եւ համագործակցութեան մասին է, իսկ անվտանգութիւնը՝ դիկտատուրայի, եւ бесправие֊ի, խաղաղութեան եւ համագործակցութեան յոյս չտուող սլոգան է, անելանելիութեանը յղող սլոգան է։ ու այն, որ հհկ֊ն դա է ընտրել՝ ահագին բնութագրող է՝ իրենք ուրիշ առաջարկելու բան, ընդհանուր առմամբ, երեւի թէ չունեն։
ծառուկեան դաշինքի սլոգանները՝ կոչեր են՝ հաւատա, վստահիր, պահանջիր։ ինձ «հաւատա»֊ն յիշեցնում է «հաւատա որ փոխես»֊ը, ու առհասարակ, ինչի՞ պիտի հաւատամ կամ վստահեմ։ իմ ընկալմամբ «հաւատա» ասողը նա է, ով արդէն իրեն վարկաբեկել է, ու այսպէս համոզում է՝ «ես այլեւս լաւը կը լինեմ, հաւատա, վստահիր»։ եթէ հաւատալ եւ վստահել պէտք է առաջադրուողներին, ապա, երեւի, պահանջել նո՞յնպէս իրենցից է պէտք։ ասում էք, որ ընտրելուց յետոյ մի հատ էլ պէտք է լինելու պահանջե՞լ որ խոստումնե՞րը կատարէք։ լո՞ւրջ։
անուանումներ․
ելք֊ը, դէ, տեղով սլոգան է, որը, երեւի շատ լաւ միտք էր։ գուցէ յղում է իրավիճակից ընդհանուր առմամբ իսկ մասնաւորապէս՝ ԵՏՄ֊ից անյապաղ ելքին։ ելք֊ն իհարկէ աւելի լաւ է, քան «ելք չկայ»֊ն, յոյս ներշնչող է։ նաեւ շեշտող է, որ այժմ վիճակը բնաւ լաւը չէ։ ոչ թէ՝ «ապրելու ենք աւելի լաւ», ինչպէս ասում էին կոմունիստներն ու այսօր ասում է հհկ֊ն։
ելք֊ի անյապաղութիւնը սակայն ինձ լուրջ չի թւում․ ես կը հասկանայի, եթէ իրենք ասէին նման մի բան՝ «մենք կը ջանանք առանց ռդ֊ի հետ յարաբերութիւնները փչացնելու հնարաւորինս լաւացնել կապերն արեւմուտքի հետ, ու կարծում ենք, որ դա հնարաւոր է»։ այդ ԵՏՄ֊ն էլ գուցէ ինքն իրեն էլ մեռնի, այնպէս չէ որ շատ կենսունակ է թւում այսօր։
ու արդե՞օք եթէ ելքը լինի իշխանութեան, ու «անյապաղ» քայլեր անի ԵՏՄ֊ից դուրս գալու ուղղութեամբ, իրենց «մի գիշերուայ մէջ» չեն անի առաջարկութիւն, որից իրենք չեն կարողանայ հրաժարուել։
ընտրութիւն, փոփոխութիւն, յաղթանակ՝ ընտրութիւն — լաւ, փոփոխութիւն՝ վաղուց պէտք է, յաղթանակ — օ…կեյ։
«քաղ․ պայմանագիր» — պայմանագիրն այն է, ինչ հնարաւոր է դարձնում համագործակցութիւն ու տարբերում է մարդկանց կենդանիներից։ պայմանաւորուածութիւն պահելը, թէկուզ ենթադրուող, ոչ գրուած պայմանաւորուածութիւն, — դա քաղաքակրթութեան մասին է։ առեւտուրը, տնտեսութիւնը, հնարաւոր չեն, եթէ պայմանաւորուածութիւնները չեն պահւում։ կարող եմ ենթադրել, որ մարդկանց «բարոյականութիւն» հասկացութեան հիմքում է հենց պայմանաւորուածութիւններ պահելը․ պայմանաւորուածութիւն պահելը՝ բարոյական է, չպահելը՝ անբարոյական։ ընդհանուր առմամբ, ես կը բերէի «բարոյականութիւն» բառը այդ պարզ սահմանմանը։
«լուսաւոր հայաստան — մեր գործի տեղում «լուսաւոր հայաստանից» տղայ կայ, նա այդպէս զանգում է ու ասում՝ «բարեւ ձեզ, այսինչն եմ լուսաւոր հայաստանից», ու մենք այդպէս մտածում ենք, թէ մենք, տեսնես, ո՞ր հայաստանից ենք։
«օեկ»֊ը ինչ էլ անի, իրեն ռեբրենդ չի կարողանայ անել։ «օեկ»֊ը միշտ մնալու է «օեկ»։
«հակ» — ենթադրում եմ որ ոգեշնչուած է Գանդիի ստեղծած հնդկական կոնգրեսից։ ենթադրում եմ, որ ԼՏՊ֊ն ահագին ոգեշնչուած է Գանդիից, եւ ենթադրում եմ, որ այն, որ իննսունականներին մեզ յաճախ Հ1֊ով Գանդիի մասին ֆիլմեր էին ցոյց տալիս, դրա հետեւանքն է։ Գանդիից ոգեշնչուած լինելը, ըստ իս, ահագին լաւ է մարդուն բնութագրում։ ու ապա «խաղաղութիւն» սլոգանն էլ աւելի հասկանալի է դառնում։
ՕՐՕ֊ի մասին չգիտեմ ինչ ասել՝ ես չեմ հասկանում ով են այդ մարդիկ, ու ինչ են անում այդ փոստերների վրայ։ Լոգո֊ն իմ վրայ նոյնիսկ աւելի անհասկանալի տպաւորութիւն է թողնում։
Ի՞նչ այլ ձեւ կարելի էր դասաւորել տառերը — ունենք երկուսի երեք աստիճան հնարաւորութիւններ․
ՕՕՕ
ՕՕՐ
ՕՐՕ
ՕՐՐ
ՐՕՕ
ՐՕՐ
ՐՐՕ
ՐՐՐ
Երեւի Ր֊ն մէջտեղում է սիմետրիայի համար, ՕՐՕ֊ն նախընտրել են՝ ՕՕՐ֊ին, ՐՕՕ֊ին, ու միւս ՕՕՐ֊ին եւ միւս ՐՕՕ֊ին։ (: նաեւ, եթէ Ր֊ի տեղը լինէր Հ՝ ապա կը ստացուէր՝ ՕՀՕ (գրեթէ՝ «դոբրի է՛֊է՜խ»)։ Մէկը պիտի լինէր պատասխանատու եւ հանդէս գար անունով, ոչ թէ ազգանունով։ Իսկ եթէ գրէին դասականով, չէ՞ որ ՀՅԴ֊ն (հո֊հի֊դա֊ն) այդպէս անում է՝ Յովհաննիսեան, ապա կը ստացուէր ՕՕՅ, ՅՕՕ, կամ ՕՅՕ։ օյ֊ը շփոթուած է, յո֊ն մի քիչ աւելի ռէպերական է, քան պէտք է, իսկ օյօ֊ն մի քիչ աւելի քեաւառական է։ այնպէս որ երեւի իրօք՝ օրօ֊ն ամենալաւ տարբերակն էր։ (:
փոստերներից՝
վատն են, էլի, վատն են։ գոյները, գծերը, ամէն ինչը։
ես չեմ կարող դրանք քննադատել՝ պարզապէս վատն են, լրիւ։
եթէ նորմալոտ լինէին՝ կը լինէր ասել՝ «գիտէ՞ք, այստեղ սա է վատը, իսկ այսպէս գուցէ աւելի լաւ լինէր»։
բայց յաջող փոստեր կայ՝ դա հակ֊ի փոստերն է։ ես չգիտեմ, իրենց մօտ պատահակա՞ն է դա ստացուել, թէ՞ լաւ դիզայներ է դրա վրայ աշխատել։
ֆոտոները սեւ սպիտակ դնելը շատ լաւ միտք էր։ դա լուծում է գոյների խնդիրը, մասնաւորապէս մաշկի գոյնի, եւ անկանխատեսելի տպագրութեան խնդիրը։ նաեւ որոշակի կոլլաժ֊ութեան համ է տալիս, որը հաւէս է, ու սրամիտ է նայւում։
փոստերը պարզ է ու համեստ, աչքի մէջ ոչ մի բան չի խցկում։
գոյները քիչ են՝ կապոյտն ու կարմիրը՝ սաթուրեյշնը գցած, իրար հետ լաւ նայւում են։
փոստերը պարզ է, իսկ երբ անում ես պարզ բան, սխալներ անելու հնարաւորութիւնը շատ աւելի քիչ է, քան եթէ բարդացնում ես։ այդ պատճառով էլ յաջողուել է։
ինձ միայն դուր չի գալիս, որ «ԼՏՊ տակոյ մալադոյ», ինչի՞, այս վերջին տարիներին մի հատ լաւ նկար արուած չկա՞ր որ օգտագործէիք։ Երիտասարդ ԼՏՊ֊ն անցեալում է, այսօր մենք ենք ուրիշ, նա է ուրիշ, երկիրն է ուրիշ, խնդիրներն են ուրիշ։ Այսօր եթէ ինձ պէտք է ԼՏՊ, ապա ոչ էն ԼՏՊ֊ն, այլ այսօրուայ ԼՏՊ֊ն։ Բարի եղէք տուէք ինձ այսօրուայ ԼՏՊ֊ին։
ՀՅԴ֊ն էլ ափդեյթ արուած չէ։ այսօրուանը չէ։
Մնացած փոստերների մէջ, ոնց ասեմ, դժուարանում եմ լաւ բան գտնել։ Մէկի գլխից ինչ֊որ բան է դուրս գալիս, այն թիւը չգիտես ինչու գրադիենտ է, ու չգիտես ինչու այս տառատեսակով, գոյները շատ են, ու պայծառ, իսկ երբ շատ են՝ աւելի բարդ է անել այնպէս, որ իրար հետ լաւ նայուեն, մանաւանդ եթէ պայծառ են։
ծառուկեան դաշինքի ոսկեզօծ լոգո֊ին, սակայն, կպնելու բան չունեմ՝ լրիւ արտայայտում է, սազում է։ (: ու շատ լաւ է որ երեք դի է, լոյս է գցած վրան, ու տենց մի մասն աւելի ստուեր է։ ինքը չէր կարող լինել «ֆլատ» դիզայն, քանի որ ծառուկեանը բնաւ «ֆլատ» չի։ պէտք է լինէր էսպէս, ինչպէս կայ։
ես էլի կուզէի լաւ բաներ ասել, որ ինքս ինձ աւելի լաւ զգամ, որ մի քիչ աւելի լաւ տեղ եմ ապրում, ուր լաւ դիզայն ես տեսնում, բայց աւաղ, չեմ կարողանում։
ինչեւէ, ես շատ բան չեմ հասկանում, անկապ գրառումներ եմ անում։
ցանկանում եմ ձեզ (եւ մեզ) թուլանալ եւ փորձել ստանալ էսթետիկական հաճոյք ընտրութիւններից։
մինչ։
Աճեմօղլու֊ն ցոյց էր տալիս իր գրքում, որ երկրի բարեկեցութիւնը ուղղակի կապ ունի այդ երկրում քաղաքական իրաւունքների, լիազօրութիւնների բաշխուածութեան հետ։
Այն փաստը, որ ՀՀ֊ում գնում են ձայներ, նշանակում է, որ այդ ձայն վաճառողները ունեն վաճառելու բան՝ ունեն քաղաքական իրաւունք որից նախընտրում են հրաժարուել։
այն էլ՝ ոչ թէ ճիպոտի, ոչ թէ կորուստի վախից, այլ պոնչիկի, փոքր խրախուսման փոխարէն։
իհարկէ, այսքանով չեն սահմանափակւում իշխող «էլիտայի» իր ազդեցութիւնը պահպանելու գործողութիւնները։ կան մարդիկ, ով վաճառելու բան չունեն, ում ասւում է, ինչպէս քուէարկել։ կան բազմաթիւ մարդիկ, ում տեղը քուէարկում են, օգտուելով իրենց բացակայութեան կամ անտարբերութեան գործօններից։ կան խարդախութեան այլ բազմաթիւ եւ հանրայայտ ձեւեր։
սակայն կան մարդիկ, ու նրանք քիչ չեն, ով հրաժարւում են իրենց կեանքի կոնտրոլից (չէ՞ որ քաղաքական ընտրութիւնը իրենց կեանքի վրայ ուղղակիօրէն ազդում է), եւ դրանով նեղացնում են քաղաքական իրաւունք ունեցողների զանգուածը։
եւ մասնաւորապէս այդ մարդկանց պատճառով ես, դու, եւ իրենք էլ, աւելի վատ են ապրում, քան կարող էին։ ըստ որում, եթէ այդ «աւելի վատը» վերածել գումարի, այն, ենթադրում եմ, անգամներ աւելի շատ է, քան իրենք վաստակում են մէկ ձայնի վաճառքով։ այդ ձայն վաճառելու քայլով նա՝ իմ, քո ու ինքն իր գրպանից, աւելի շատ փող է հանել, քան ստացել է։
ինչո՞ւ են այդպէս անում, ես չգիտեմ, ու միայն ենթադրութիւններ անել է մնում․
քաղաքական իրաւունքներից աւանդականօրէն զուրկ լինելո՞ւց, այդ քաղաքական «կուլտուրան չունենալո՞ւց» է։
երկրի, իրենք իրենց, եւ կողքինների կեանքին անտարբերութիւնի՞ց։
կրթութեան պակասի՞ց։
պահանջարկի առկայութիւնի՞ց։
«սելֆ էսթիմ» ասածից, կամ արժանավայելութեան պակասի՞ց՝ եթէ այն որոշակի չափսի հասնում է, մարդն այլեւս չի մնում աշխատանքում կամ ցանկացած յարաբերութեան մէջ, ուր իրեն նուաստացուած է զգում։
ինձ շատ հետաքրքիր է՝ արդեօք ձայն վաճառող մարդն իրեն նուաստացուած զգո՞ւմ է այդ գործարքի մէջ մտնելով։ թէ՞ գոհ է մնում ամէնից։ ու ի՞նչն է պէտք փոխել, որպէսզի ձայն վաճառել պատրաստակամների քանակը նուազի։
ու տենց։
մենք ապրում ենք այնպիսի ժամանակ, երբ կարող ենք լիքը բան՝ տես մեր կամերաները եւ մեր ծրագրաւորման գործիքները։ ինչ ասես չեն կարողանում անել։
ու արդե՞օք դա մեզ օգնում է դառնալ լաւ լուսանկարիչ կամ լաւ ծրագրաւորող։
օգնում է անել բարդ բաներ, անշուշտ։ ես սովորելու պրոցեսի մասին եմ հիմա։
(այլ հարց է՝ արդե՞օք պէտք է բարդ բաներ անել։ պէտք է երեւի, բայց ինձ թւում է ոչ այնքան յաճախ ինչքան անում ենք։) (:
ինձ թւում է, պարզ, լոու֊լեւել գործիքներն օգնում են սովորել ու հասկանալ ինչ ես անում։
շուեյցարական ծրագրաւորման դպրոցը չի խրախուսում վրիպազերծիչ (դեբագեր) օգտագործելը, աւելին, Օբերոն համակարգում այդ գործիքը բացակայում է։ դասախօսները սովորեցնում են գրել պարզ կոդ, որի տակից կարող ես դուրս գալ։
ու նոյնիսկ Կերնիգանն ասում էր՝ «եթէ կարող ես որեւէ բան թողնել վաղուան՝ թող վաղուան»։ (:
ինձ թւում է, երբ ունես սահմանափակումներ, բայց ուզում ես խորանալ, ու լաւ բան անել, դա քեզ ստիպում է սովորել։ ստիպում է յօրինել լաւ լուծումներ։ այսինքն՝ լինել կրեատիւ, ստեղծագործական մօտեցում ձեռք բերել։
թուային պատկերների մշակման գործիքները մեզ տալիս են գերխմբագրման հնարաւորութիւն։ համացանցը լի է չափից շատ մշակած լուսանկարներով։ դա ես կը համեմատէի մակիյաժի (ֆրանսերէն բառ է) չափը չզգալու հետ։
անալոգային գործիքների սահմանափակումներն խոչընդոտում են այդ գերխմբագրմանը։
նոյնը՝ եւ երաժշտութեան մէջ՝ այսօր էլփի (վինիլ) ձեռք բերելու իմաստը ոչ թէ դրա աւելի լաւ կամ վատ հնչողութիւնն է, այլ տարբերուող մասթերինգը։
վինիլի սահմանափակումները պարզապէս թոյլ չեն տալիս գերխմբագրում, ու շատ մարդիկ նախընտրում են գնել այդ սկաւառակները, կամ քաշել վինիլից հանած այդպէս մասթեր արած ֆլակերը հենց խմբագրման տարբերութեան պատճառով։
ըստ որում, շուկայում հետաքրքիր վիճակ է ստեղծուել՝ լեգալ ոչ ռեմասթերեդ հին երաժշտութիւն ձեռք բերելը գրեթէ անհնար է՝ մարդը մնում է թորենթների յոյսին։
Այս հատուածը Երկիր Նայիրիից․
«Բերդը շինել են նայիրցիները, բայց, դժբախտաբար, այդ նոյն բերդն է հիմա եկուոր սրիկաներին ― սոխերին ― պաշտպանում թէ մեզնից, բերդի եւ քաղաքի իսկական տէրերից ― եւ թէ ամեն մի թշնամուց: Օրը կը գայ ― եւ նրանք կը գնան:»
Հետաքրքիր է, որ Վիքիդարանում «սոխերը» կան, իսկ Ըհաուզքիփերի մոտ՝ չէ․
https://hy.wikisource.org/wiki/Երկիր_Նաիրի/Մասն_առաջին
http://armenianhouse.org/charents/yerkir-nairi/04-part-i.html
հաւանաբար տարբեր խմբագրութիւններով է գիրքը դուրս եկել, ու մի անգամ խուսափել է գրաքննութիւնից, միւս անգամ՝ չէ, կամ ոչ այնքան։
կարող է թուալ, որ «մալիշկա» գիւղի անունը սլաւոնական ծագումնաբանութիւն ունի։
պարզւում է, «մալ» բարբառներում նշանակում է՝ «անասուն», «կենդանի»։ ասենք գիւմրում կասեն՝ «ինչխ որ մալ էղնիս»։
«իշկա»՝ «աշել», «իշել» — անասուններին նայել, «մեյնթեյն» անելն է։
մալիշկան — անասնապահների գիւղն է։
ու իրօք, այնտեղ ասենք մոլոկաններ չեն ապրել, որտե՞ղից սլաւոնական անուանում լինէր։
նրանք, ով ասում են, որ հայը, կամ կոմունիստը, կամ ներմուծէք ձերը, այսպիսինը կամ այնպիսինը չի լինում, կարող են փորձել յիշել, որ այդ հայը, կամ ովը, նախ եւ առաջ մարդ է, ու կազմել ցանկ այն մասին թէ ինչպիսին են մարդիկ լինում։
ստացւում է այսպէս՝
հայը՝ մարդ է։
մարդը լինում է՝ բազմութիւն1
հայը չի լինում՝ բազմութիւն2,
ըստ որում ակնյայտ է, որ այս երկու բազմութիւնները չեն հատւում (նշանակում է երկրորդ բազմութեան մէջ չի կարող լինել առաջինից որեւէ անդամ)։
ի դէպ, ենթադրում եմ, որ երկրորդ բազմութիւնը՝ դատարկ բազմութիւն է։ (:
հ․ գ․ նու իրականում, հրէաները պարտադիր չէ որ ապագայում միայն մարդիկ լինեն, ու հետեւաբար, եթէ հայերը կարողանան այդ ժամանակ լինել, գուցէ պարտադիր չլինի, որ հայերն էլ մարդ լինեն։ (:
թուրքական ծամոններ կային՝ «լաւ իզ»։ ծամոնների մէջ կարելի էր գտնել թղթիկներ, որ պատկերուած պարզ իրավիճակներով նկարագրում էին՝ թէ ինչ է սէրը։ սէրը՝ դա երբ … ահա։
սա մի քանի պատկերապատում է, «սոլիդարութիւնն այն է, երբ…» վիճակով։ (:
____________________
մի տղայ կոտրել էր իր ակնոցը։ ահաւոր տխրել էր, քանի որ առանց այդ ակնոցի՝ ոչ կարող է երթուղային ճանաչել ու նստել, ոչ տուն հասնել, ոչ էլ յաջորդ օրուայ գործերն անել։ մենակ ու անզօր զգաց իրեն ընդամէնը այդ ակնոցի պատճառով։ ու իր գործընկեր աղջիկն ասաց՝ մի տխրի, ես մօտակայքում մինչեւ ուշ աշխատող «օպտիկա» գիտեմ, կը գնանք, իրենք ամէն ինչ կը սարքեն։
ճանապարհին տղային բարդ էր, քանի որ նա լաւ չէր տեսնում։ ու աղջիկը հանեց իր ակնոցը, եւ նոյնպէս քայլեց առանց ակնոց։
— քեզ բա՞րդ չի, գուցէ հագնե՞ս քոնը — հարցրեց տղան։
— չէ, շատ հաւէս է, ամէն ինչ սիրուն լղոզւում է,— պատասխանեց աղջիկը։
սոլիդարութիւնն այն է, երբ դու էլ ես հանել ակնոցդ, ու յիմարի պէս բան չես տեսնոմւ, քանի որ կողքինդ այն կոտրել է։
__________________
այս մէկը՝ նաեւ ասք հիւրընկալութեան մասին է՝
իմ ընկեր գերմանացի Դոմինիկը գնում էր Երեւանից Մեղրի։ Կիլիկիայի աւտոկայանում չուզեցին իրեն երթուղայինի մէջ տեղ տալ, չնայած տեղեր կային։ Ասացին՝ այս տեղերը զբաղուած են։ Ուղարկեցին տաքսի։ Նա տեսնում էր, որ մարդիկ գալիս, հարցնում են, արդեօք տեղ կայ ու տեղաւորւում երթուղայինում, նաեւ մի քիչ հայերէն էր հասկանում ու դժուար չէր կռահել, որ իրեն խաբում են։ Սպասեց միւս երթուղայինի։ Երբ երթուղայինը դատարկ էր, փորձեց տեղ զբաղեցնել։ Չթողեցին՝ ասացին՝ գնա տաքսի վերցրու։ Ահա այնտեղ։ Ընթացքում եւս երկու իրանացի եկան, իրենց էլ ուղարկեցին նոյն տաքսու վարորդի մօտ։
Իրենք երեքով՝ Դոմինիկն ու իրանացիները արդէն չկարողանալով դիմանալ, գնացին դէպի տաքսի։ Բայց մինչ այդ Դոմինիկը օգտագործելով իր հայերէնի թոյլ պաշարը որոշեց մանիպուլացնել աւտոկայանի աշխատողներին արտայայտելով իր վրդովմունքը՝ թէ մինչ այսօր ձեր երկիրը շատ լաւ տպաւորութիւն էր թողել իմ վրայ, շատ լաւ հիւրընկալ մարդիկ են, շատ սիրուն երկիր է, բայց այս միջադէպը լրիւ ամէնը փչացնում է։
սա ասելով՝ նա միացաւ իրանացիներին, եւ իրենք նստեցին տաքսի, որի վարորդը առաջարկեց նաեւ սպասել չորրորդ ուղեւորին։
ըստ երեւոյթի, Դոմինիկի բոցաշունչ ճառը որոշ լարեր շարժեց դիսպետչերի հոգում, եւ մի քիչ անց, նա մօտեցաւ տաքսուն, ու ասաց, դիմելով Դոմինիկին՝ «դու, արի, քո համար տեղ ազատուեց»։ որին Դոմինիկը պատասխանեց՝ «ես առանց իմ ընկերների ոչ մի տեղ չեմ գնալու»։
ես չգիտեմ, արդեօք իրանացիները նման քայլ կանէին։
բայց սա լրիւ սոլիդարութեան մասին պատմութիւն է, կեցութիւնը կիսելու մասին պատմութիւն է։
սոլիդարութիւնն այն է, երբ դու չես լքում անծանօթ իրանացիների, ու գնում հարմարաւէտ եւ էժան երթուղային, քանի որ դու գերմանացի ես, ու լեզու ես գտել դիսպետչերի հետ։
եթէ հետաքրքրում է շարունակութիւնը՝ ապա իրենց դուրս հանեցին եւ այդ տաքսուց, եւ ասացին, որ այլեւս երբեք եւ ոչ մի դէպքում չեն սպասարկի։ Նրանք գտան մի այլ տաքսի, եւ դիսպետչերը եկաւ այդ օտար տաքսիստի հետ կռիւ անելու, որ խոչընդոտի նրան վերցնել այդ ուղեւորներին։ Բայց այդ տաքսիստը իրեն «ենթակայ» չէր, իրենից կախուած չէր, եւ կարողացաւ չլսել։
Հետագայում Դոմինիկը նաեւ Մեղրուց երթուղայինով դուրս գալու խնդիր է ունեցել։ Նա հանդիպել է նոյն վարորդին, ով ասել է՝ «դու՝ երբեք»։
Դոմինիկին օգնել է Մեղրեցիներից մէկը, ով իր ջիպով ուղեկցել, բերել է աւտոկայան իր բարեկամին։ Նա հարցրեց թէ ուր է Դոմինիկը գնում, ու իմանալով որ Կապան, պարզապէս լաւութիւն արեց, եւ Կապան տարաւ իրեն իր ջիպով։
— Այսպէս, ձեր երկրում համակարգը դուրս է գալիս իմ դէմ, բայց ի վերջոյ հասարակ մարդիկ ինձ օգնում են — ամփոփում էր Դոմինիկը։
___________________
սա արդէն կինոյից է՝ դիսկո֊ում կռուից յետոյ, Ամանդա Բրոտցմանը գտաւ իրեն ֆրուստրացուած, գարեջրից թաց շորերով, եւ ընդհանուր առմամբ տապալուած երեկոյից մնացած տհաճ զգացողութիւններով։
իր եղբայրը՝ Թոդ Բրոտցմանը, մօտեցաւ եւ սփոփելու անյաջող փորձ արեց։ Ամանդան բղաւեց ինչ֊որ բաներ այն մասին, որ նա թաց է, որին ի պատասխան Թոդը բարձրացրեց ձեռքը եւ լցրեց դրա միջի գարեջրի շշի պարունակութիւնը ինքն իր վրայ։
Երեկոն փրկուած էր, Ամանդան ուրախ էր, ու փաստօրէն, սոլիդարութիւնն այն է, երբ դու լցնում ես վրադ գարեջուր։
____________________
երբ անձրեւ է, ու դու ունես կնգուղով շոր, իսկ կողքինդ՝ չէ, դու չես կարող, չէ՞, այդ
կնգուղը քաշել գլխիդ ու այդպէս ինքնագոհ շարունակել քայլել։
երբ կողքինդ վարում է, ու գիշեր է, դու չես կարող չէ՞ քնել, ու թողնել իրեն մենակ։
ըստ սահմանումներից մէկի՝ էթնոսը՝ ընդհանուր կեցութիւն կիսող մարդիկ են։ դրանով էթնոսը շատ աւելի «իրական» է, քան ռասան, մաշկի կամ մազերի գոյնը, գեները։
ու ներգաղթը՝ սոլիդարութիւն արտայայտող քայլ է։ նու հայաստանի պէս երկիր ներգաղթը, ուր տենց շատ հաւէս չի կեցութիւնը։ իսկ հայաստանից արտագաղթելու քայլը՝ չի արտայայտում սոլիդարութիւն։ (:
ուրեմն, տիկնիկայինում երբեմն լինում է «վհուկի» բեմադրութիւնը՝ Գոգոլի Վիյի մոտիվներով։
ասեմ, որ ինձ համար Գոգոլն ընդհանրապէս ու Վիյը մասնաւորապէս յատուկ են, ու ես գուցէ եւ անձնական եմ ընդունում որոշ նրբութիւններ։ Այսպէս ինձ համար յատուկ է Կոնան Դոյլը, ու պէտք է նշել, որ զարմանքով նկատեցի․ բիբիսի֊ի Շերլոքին ես գրեթէ կպնելու տեղ չեմ ունենում։
ինչեւէ։ ընդհանուր առմամբ Վհուկը հաւէսն էր։ հաւէս գոյներ, հաւէս պատկերներ, հաւէս կերպարներ, հաւէս էր հնչում հայերէն։ փոստերները ահաւորն են՝
(նկարները վերցուած են jamanc.info եւ cult.am կայքերից)
եւ ո՞վ էք դուք սրանից յետոյ։ (:
այս ռեպորտաժն ահաւորն է՝
նախ շատ սիրուն տեղեր կային որ կարելի էր նկարել, ու վիդեո֊ում չկան։
տեսանիւթում ասւում է՝
ռուս գրողի սարսափ ստեղծագործութեանը հայ ռեժիսորը կոմեդիայի տարրեր է միաձուլել։
ներողութիւն, դուք Վիյը կարդացե՞լ էք։ երբեք չէ՞ք ծիծաղել։ ահաւոր հումորով է գրուած։ եւ առանց հայ ռեժիսորի։
սարսափի՞։ երեւի թէ, այսօր դա կը կոչուէր «դարք ֆենթեզի»։ (:
հիմա ներկայացումից՝ ինձ շատ բան դուր եկաւ, ու ահագին լաւ նայուեց։
բայց։
ես չեմ դիմանում որ չարտայայտեմ իմ հիասթափութիւնը։
Վիյ֊ի էպիկ, կարեւորագոյն տեսարաններից է՝ փիլիսոփայ Խոմային հեծելն ու դաշտերով քշելը։
Ո՞նց կարելի էր դա փոխարինել, նրան «գամակ»֊ի մէջ բարձրացնելով օդ։ մենակ։ ու չքշել։
Թող քշեր նրան տատիկը, ի՞նչ կը լինէր։ Արդե՞օք դժուար էր։ Կարելի էր նոյնիսկ շատ հեշտ իրականացնել, իրենք տեղում թռվռային, իսկ ֆոնը, հին համակարգչային խաղերի պէս, շարժուէր։
Յետոյ՝ ի՛նչ մի ծիծաղում էին չար ուժերը։ Մթոմ «սատանայական», խենթ ծիծաղով։ Ես իհարկէ չեմ ասում, որ եթէ գրքում ծիծաղել չկար, ապա պէտք է չլինի այստեղ։ Բայց ըստ իս, ծիծաղն անտեղի էր ու ոչ արդարացուած, ինչպէս եւ թռվռալը։ Պաննոչկան ուզում էր Խոմային գտնել, բռնել, հաշուեյարդարի հարց էր, կեանքի ու մահի հարց էր, եւ այդ վիճակի ողջ լարուածութիւնը, ըստ իս չի յաջողուել փոխանցել։
Աւարտը շատ լղոզուած թուաց, ու հապշտապ։ Եւ ո՞նց առանց Վիյի։
«Կանչէք Վիյին, բերէ՛ք Վիյին» — այդ բառերն ինձ պակասում էին։
Բա Վիյին չբերէ՞ին, բա նա չասէ՞ր իր «բարձրացրէք իմ կոպերը»։
Փոխարէնը դերասաններից մէկը պարզապէս կարճ մեկնաբանեց՝ «բերեցին Դեւին, փիլիսոփան նայեց ու շունչը փչեց» կամ նման մի բան։
Գոգոլը իմ կարծիքով սպանիչ աւարտ է տուել, երբ արեւը բարձրանում է, ու «նեչիսծ»֊ը փորձում փախչել, բայց չի հասցնում, ու այդպէս մնում տեղում չորանում է, ու եկեղեցին է այդպէս մնում, չորացած, մնացած էակներով։
Ես այս բեմադրութեան մէջ արտայայտուած աւարտ չզգացի։
Ամէն դէպքում, կրկին, հաւէս էր, ինձ հաճելի էր դիտել, ես շատ ուրախ եմ, որ բեմադրուել է, վատ չի բեմադրուել, ու թւում է թէ ահագին որակով արուած է։
Խորհուրդ եմ տալիս յաջորդ անգամ բաց չթողնել, ու դիտել։
թատրոնից դուրս գալուց այս փոստերը տեսայ՝
հեհե։ այո։ խօսիր ինձ հետ։
ու տենց։
նախ ասեմ, որ «քո անուան» անգլերէն բլուրեյ դիսկի թողարկման թիւն արդէն յայտնի է՝ հոկտեմբերի երեսունը։ Այնպէս որ եթէ անիմէն դեռ չէք տեսել, լրիւ իմաստ ունի այն դիտել, ու այդքան չսպասել լաւ որակի։ Ճապօնական բլուրեյ֊ի թողարկման թիւն սակայն պարզ չէ, գուցէ աւելի շո՞ւտ լինի։ Ինչեւէ, ռութրեքերում այսօր կայ նաեւ չգիտես որտեղից հոսած «ուեբրիփ», որն էլ ոչ մի այլ տեղ չեմ գտել։
հիմա շինկայից՝ անիմէները ստեղծելիս նա նաեւ գրում է նովելներ, հետաքրքիր է փորձել կարդալ։
նա միաժամանակ ահաւոր տեքնո ու ֆուտուրիստիկ բաներ է սիրում, ու իր մօտ միշտ կան տեքնոլոգիաներ, հեռախօսներ, ու նոյնիսկ ֆանտաստիկ դիւայսներ, քարտէզներ,
ու միւս կողմից, չի անտեսում ճապօնական աւանդոյթները, դրանց մէջ էլ է փնտրում հրաշքների աղբիւր։ ինձ թւում է, նա նոյնիսկ ընդգծում էր ժամանակակից երիտասարդների «խանժեստւը»֊ն, երբ իրենք նայում էին ինչպէս է միցուհա֊ն պատրաստում սակէ, ու ասում իրար՝ «դո՞ւ սենց բան կանէ՞իր, ահաւոր է, ես չէի անի», չգնահատելով աւանդոյթը։
Քարտէզները կապ ունեն ճանապարհի հետ, քանի որ Շինկայի մօտ յարաբերութիւնները, սէրը, միշտ կապուած է հեռաւորութեան հետ, ու հետեւաբար՝ ճանապարհի, փնտրտուկների հետ։
Սէրն Շինկայի մօտ միշտ մանկական է, դեռահասների սէր է, ու ինձ թւում է, այն պատճառով, որ մանկական սիրոյ սահմանումը հենց այն սիրոյ էութեան, «էսսենս»֊ի մասին է, քանի որ յետոյ այդ սահմանման վրայ աճում են, աւելանում են այլ յատկութիւններ՝ «սոցիալական ստատուս», «սեքս», «յաջողակութիւն», «ապահովութիւն», աւելացրէք ձերը։
Իսկ «քո անունը» լրիւ իսկական սիրոյ մասին է՝ իրենք բառացիօրէն մտել են ուրիշի ոչ թէ կօշիկների, այլ կեանքի, կեցութեան մէջ, ու սկսեցին կամաց կամաց հասկանալ այդ միւս մարդուն, այնպէս ինչպէս ոչ մէկ չի հասկացել։
Եթէ ինձ ասեն՝ ասա «յարաբերութիւն» կամ «սէր» բառի հոմանիշ, ես կասեմ՝ «կապ», ու երեւի ասեմ՝ «մասնակցութիւն»։
5սմ վայրկեանում քամու տարած նամակը՝ կապի խափանուած փորձի մասին էր։ նոյն ֆիլմում երբ իրենք վերջապէս հանդիպում են, աղջիկը բռնում է տղայի շորերից(ու այդ պահին շունչս կտրուեց)՝ դա կապի մասին է։
սպանիչ է, որ անիմէ֊ում երեւում են իսկական գոյութիւն ունեցող տեղերը, դա մի կողմից այն մասին է, որ իրենց մօտ կան այս հաւէս տեղերը, իսկ միւս կողմից՝ դարձնում է Ճապօնիայի կարծես թէ սովորական տեղերը՝ ռոմանտիկ, ոչ միայն մեզ, այլ նաեւ իրենց, ճապօնացիների համար։ Այն, ինչի մասին մենք կարդում ենք, լսում ենք, դառնում է «ռոմանտիկ», ռոման֊ից եկած, հա՞։ Ասենք ես մտածում եմ, որ եթէ Դաւթաշէնի (որն իմ կարծիքով բնաւ հաւէս տեղ չէ ապրելու համար) փողոցների մասին որեւէ լաւ գրքում գրուած լինէր, ու այդ գիրքն արտասահմանում կարդային, արտասահմանցիներն յետոյ գալով Դաւթաշէն, կասէին՝ վո՛ու, էս ա՛յն դաւթաշէնն է, որի մասին կարդացել ենք, սա այն փողոցն է, որ հերոսներն անցնում էին։ Մենք, առհասարակ, պակաս ունենք մեր տեղանքներում կատարուող ֆիլմերի՝ այդ պատճառով էլ, հնացած, ու ոչ այնքան յաջող «Տղամարդկանց» սիրում ենք։ Ասենք Կարինէն իմ համար չափազանց սոց֊ռեալիստական աղջիկ է։ Բայց ֆիլմը ստիպուած սիրում ենք՝ Երեւանի մասին, Երեւանի մեզ ծանօթ շէնքերում եւ փողոցներում գործողութիւններով ֆիլմեր շատ յաճախ չեն հանդիպում։
Նաեւ, տեսէք, ՆՅ֊ը քանի անգամ է քանդուել՝ ե՛ւ եղանակային «միջոցառումների», ե՛ւ այլմոլորակայինների, ե՛ւ հրէշների, ե՛ւ կախարդների, եւ առհասարակ ում որ ձանձրալի չէ՝ գալիս է ՆՅ է քանդում, գնում է։ Իսկ Երեւան ոչ մի Գոձիլա չի գալիս, որովհետեւ դա ձանձրալի տեղ է, եւ ձանձրալի է նաեւ այն պատճառով, որ Գոձիլան այստեղ չի եղել, այսինքն՝ մեզ պէտք է Երեւան քանդող կինո։ (:
Նոյն մեր Երեւանեան վերջին օրերի մառախուղներին կարելի է տարբեր ձեւ վերաբերուել՝ կարելի է ասել, որ երկիրը երկիր չէ, քաղաքն էլ ապրելու տեղ չէ, քանի որ այստեղ տենց մառախուղներ են լինում։ Իսկ կարելի է մտածել, որ սա սպանիչ հաւէս տեղ է, քանի որ այստեղ նման էպիկ մառախուղներ են լինում, ու ափսոսել եթէ այդ մառախուղները չես վայելում՝
Շինկային քննադատում են այսպէս կոչուած «սցեների փորն»֊ի համար, բայց գիտէք, ես այս ձմեռ Սեւանում տեսել եմ այդ «տասոգարէ դոկի»֊ի մթնշաղը արեւով անցնող ուղղահայեաց գծով, որ կայ եւ փոստերի վրայ, եւ Շինկայը սիրում է պատկերել։
Նկատի ունեմ, այդ իր «սցեների փորն»֊ը մի յատուկ բան չի, պարզապէս սիրուն պատկերներ են որոնք իրօք գոյութիւն ունեն, հնարած չեն, այնպիսի բան չէ, որ չկայ, յօրինուած է, ամէնը կայ, պարզապէս մենք ենք որ չենք տեսնում այդ սիրունութիւնը, քանի որ կամ չենք նկատում, կամ այդ ժամերին ուրիշ գործերով ենք զբաղուած ու մեզ էդ կարեւոր չի թւում։ (:
բնանկար անող լուսանկարիչները գիտեն, որ մենք չենք տեսնում իրենց ստացած գոյներնն ու նկարներն այն պարզ պատճառով որ մենք այդ տեղերում չենք լինում, եւ այդ ժամերին կամ քնած ենք, կամ նախաճաշում ենք, կամ գործի ենք, կամ ինչ֊որ տեղ ենք գտնւում ուր դա չի երեւում։
ինձ շատ մօտ է այն, ինչ հաւանում է շինկայը։ ես սիրում եմ նկարել լարեր, ու նա եթէ նկարում է լուսին, ապա ըստ երեւոյթին այդ լուսինը լարերի միջով է երեւալու։ ինձ իր կադրերը որպէս լուսանկար են դուր գալիս։ ես երբ ման էի տալիս հոլանդացիների, իրենք ասացին որ ահաւոր չեն սիրում էլեկտրական գծերն ու աշտարակները, քանի որ դա իրենց խանգարում է բնութեամբ հիանալ։ իսկ ես միշտ սիրել եմ այդ լարերն ու աշտարակները, դրանք էլ են բնութիւն, ինչպէս մեղուների սարքած մեղրամոմը, դրանք կեանքի մասին են։
գիֆն արուած է այս սկրիպտով։
սա էլ տեսանիւթ՝
ու տենց
ու տենց
https://www.youtube.com/watch?v=z0nVzvD9QYk
ու տենց
ուրեմն շատ հետաքրքիր ճապօնացի ռեժիսոր եմ գտել՝ Մակոտո Շինկայ, ու առաջին իսկ նայած անիմէն՝ ցանցում եղած միակ արտահոսած դիսկից է, քանի որ ֆիլմը պաշտօնապէս դեռ չի հրատարակուել, ու լոյս է տեսնելու փետրուարին միայն։
անիմէն ահաւոր սիրուն է նկարուած, ու ես ուզեցի կիսուել էկրահաններով, եւ գիֆեր էլ սարքեցի։
գիֆ սարքելու համար էլ սկրիպտ պատրաստեցի, որ հեշտ լինի։
դէ ո՞նց ենք անում, սովորաբար, աշխատեցնում “mplayer -vf screenshot”, ու ‘s’ սեղմելով գրում էկրանահան։ յետոյ այս սկրիպտին պարզապէս տալիս ենք սկզբնական եւ վերջնական էկրահանների համարներն ու delay֊ը, այն սարքում է չորս հատ գիֆ՝
— մէկը պարզապէս այդ կադրերից գիֆ։
— մէկը՝ գիֆ որ սարքած է կադրերի ամէն երկրորդից միայն։
— մէկը՝ փոքրացրած կադրերից գիֆ։
— ու մէկը՝ փոքրացրած կադրերից գիֆ, որի միայն կադրերի կէսն է ընտրուել։
նախատեսուած է նաեւ աւելի առաջադէմ օգտագործում։
հիմա էկրահանները՝
ու տենց։
այն բլոգ գրառումներն, որ մարդիկ սովորաբար չեն կարդում,
կընթերցեն մեքենաները։
եւ ընթերցելով մեքենաները կը սովորեն։
եւ ընթերցելով մեքենաները կը գնահատեն։
եւ ընթերցելով մեքենաները կը սարսափեն։
եւ ընթերցելով մեքենաները կը հասկանան մարդկանց։
եւ վերջապէս մարդիկ հասկացուած կը լինեն։
ձեռքս այսպիսի ձեռագիր է ընկել։
վիշապների մասին՝
գրքի որդ՝
որդերի խզբզոցներ՝
փոքրատառ ք֊ն գրւում է լատինական x֊ին նման՝
աւելի ճիշտ՝ յունարէն χ֊ի, որն առաջ ք էր, իսկ հիմա կարդում են խ, ինչպէս աքիլես֊ախիլես֊ում՝
ձեռագիրը գրուել է, յետոյ է կազմուել, այս նշաններն օգնում են կազմել այն՝
ուրիշ գրչի ձեռագիր՝
նամականիշ՝
մորզէ՞
Գրքի կազմը պատրաստուած է այլ, աւելի հին ձեռագրի սեղմուած էջերից։ Ահա ինչու է հնարաւոր տեսնել աւելի վատ երեւացող ձեռագրի մնացորդներ․ դա ուրիշ գրչի ձեռագիր է, ու ըստ երեւոյթի, աւելի հին գրքից է՝
Computers and automation, August, 1969, vol 18, No 9.
SDC Magazine
այսօր թողել եմ նոր մեքենաս որ գազը հանեն վրայից։
մեքենան առնում են, որ կեանքը հեշտացնի, ու նուաստացումները կրճատուեն՝ «մարշուտկա» չնստես։
ոչ թէ որ կեանքը բարդացնի՝ երկար լիցքաւորում, հերթ, կանգնել դրսում սառել
ձմեռը, ու բեռնախուցդ էլ փոքրանայ կամ չլինի։ բա որ դիակ պէ՞տք լինի տեղափոխել։
ամէն օր չի պատահում, բայց մարդ ես։
անհարմարութիւններն հաշուելով, գազով մեքենան աւելի է նմանւում «մարշուտկա»֊ին քան մեքենային։
այ եթէ Տեսլա ունենաք, այնտեղ եւ ետեւից եւ դիմացից բեռնախուց է՝ շարժիչներն
անիւների մէջ են։ կարող էք Տեսլայի վրայ գազ դնել, եւ մէկ բեռնախուց էլ ազատ
կը մնայ։
ու տենց։
շատ շատ տխուր է։
հայկական յաւերժութեան նշանը հրէական գերեզմանի վրայ՝
Նկարել է Դոմինիկ Շոլցը, ես մի քիչ մշակել եմ։
այս գիշեր սարքեցի՝
ու տենց։
ես ոնց որ Տենենբաումների մայրիկը լինեմ, ինձ իրենց նուաճումների մասին են յայտնում, գնահատականներ ուղարկում, էկրանահաններ՝
Երեւում է երբ մարդն աշխատում ես իր վրայ։ ապրես, Նարէ, ապրես։
Հրէաների մօտ կայ այսպիսի հասկացութիւն՝ «wilderness»։ Երբ Մովսեսը հանեց նրանց Եգիպտոսի ստրկութիւնից, որ տանի իրենց երկիրը ստեղծելու, արանքում էր այս «ուիլդերնես», անապատ վայրը։
Ու հրէաներից շատերը մտածում էին՝ ինչների՞ս էր պէտք այս արկածախնդրութիւնը, մենք ունէինք ձրի կերակուր, ապրելու տեղ, ու ընդհանուր առմամբ, այսչափ չէինք տառապում Եգիպտոսում։
Մտածում եմ, երբ մենք հոգում ենք ազատութեան մասին, կորցնում ենք զանազան հնարաւորութիւններ․ կենտրոնացուած սոց․ կայքերում շփման, շոյուած լինելու, ընկերներ ձեռք բերելու հնարաւորութիւններ, կայքերի միջոցով նիշքեր փոխակերպելու, նկարներ խմբագրելու հնարաւորութիւններ։
Ու մարդիկ տարակուսում են, արդե՞օք իրենք չեն կորցնում ազատութիւն, այն ձեռք բերելու փոխարէն։
Սա յիշեցնում է այդ միջանկեալ վիճակը, որ հրէաներն ապրել են անապատում։
Այնպէս որ մենք անապատում ենք, «ուիլդերնես»֊ում։ Մենք զբօսնում ենք անապատով ազատութեանը ձգտելով։
ես չեմ հասել։ նարէն է հասել։
դիսքլեյմեր․ գրում եմ ոնց յիշում եմ, ժամանակին կարդացել եմ տարբեր բաներ զանազան աղբիւրներից, ինքներդ փնտրէք եթէ հետաքրքիր է։ այնուամենայնիւ չեմ դիմացել, եւ մի երկու համով յղում փնտրել եւ աւելացրել եմ։ նաեւ՝ փորձում եմ լինել հնարաւորինս հանրամատչելի, եւ հնարաւոր է դետալների մէջ անճշտութիւն լինի, վերը նշուած պատճառներով։
ուրեմն, շատ վաղուց, այնքան վաղուց, որ անհնար է յիշել, մարդիկ ֆիլմերը պահում էին VHS տեսաերիզներով իսկ դիտում՝ VHS տեսամագնիտոֆոններով։ (:
ֆիլմը պատճէնելու համար անհրաժեշտ էր միացնել երկու տեսամագնիտոֆոն իրար՝ մէկի ելքերն միւսի մուտքերին։ Ըստ որում այդ գործընթացն բացարձակապէս լեգալ զբաղմունք էր ԱՄՆ֊ում՝ համարւում էր որ դու ձեռք ես բերել տեսաերիզ, ու եթէ կրիչը փչանայ (ասենք մագնիտոֆոնը ժապաւէնը ծամի), դու չպէտք է եւս մի անգամ գնաս եւ նոյն ֆիլմը առնես։ Կարող ես նախապէս պատրաստել պատճէն(բեքափ)։
Դիսկերի վրայ ֆիլմեր գրելու փորձեր արուել են դեռ վաղ ութսունականներից, եւ գոյութիւն ունէին նոյնիսկ անալոգային լազերային սկաւառակներ կինոներով, vhs֊ին մօտ որակի, բայց լայն տարածում չգտան։
Եկաւ թուային դարաշրջանը, եւ ֆիլմերը սկսեցին տարածել dvd֊ներով։ Իսկ դիւիդի նուագարկիչը՝ դա համակարգիչ է, որը ցոյց է տալիս դրա վրայ գրուած mpeg2 ֆորմատի հոսք։
Իսկ ուր կայ համակարգիչ, եւ ծրագրային ապահովում, այնտեղ կայ հնարաւորութիւն օգտուողին վերահսկելու։
Ու չնայած կինո պատճէնելն համարւում էր օրինական, dvd դիսկեր պատճէնելուց պաշտպանելն օրէնքը նոյնպէս չէր արգելում։ Եւ արտադրողները մտածեցին տեքնոլոգիա, որը կոչւում էր CSS՝ ու դա ձեր իմացած CSS֊ի հետ բնաւ կապ չունի, եւ բացւում էր որպէս Content Scrambling System։
Այսպիսով, որպէսզի մարդիկ ֆիլմեր այլեւս չպատճէնեն, այդ սկաւառակների միջի տեսահոսքերը կրիպտաւորուած էին։ Իսկ dvd նուագարկիչներն ունէին ապակրիպտաւորող ծրագրային ապահովում (բնականաբար փակ) եւ՝ առանցքային բառը՝ բանալի։
Պատճէնէք՝ եթէ կարող էք։
Առանց բանալին ունենալու հնարաւոր չէր ապակրիպտաւորել dvd֊ն։
Այդ ժամանակ արդեն կային dvd ընթերցիչներ համակարգիչների համար, բայց կինո֊ով սկաւառակը պէտք է բացէիք եւ նայէիք հենց dvd նուագարկիչով, եւ բնաւ ոչ համակարգչով։ ուզում ես կինո նայել՝ առ դիւիդի նուագարկիչ։ կարգչով մի՛ նայիր։
Որոշ մարդիկ տառապեցին ալգորիթմը կոտրելու նպատակով, բայց ապարդիւն։
Եւ այսպէս, ոչ մէկ չէր կարողացել կոտրել կրիպտոգրաֆիկ ծա֊ն, սակայն, մի գեղեցիկ օր, մի երեխայի ձեռքի մէջ յայտնւում է Թայւանում արտադրուած dvd նուագարկիչ, որը նա քանդում է, ու բացայայտում, որ չիպը, որի մէջ գրուած է բանալին «երկաթի» մակարդակով պաշտպանուած չէ։
Հիմա բացատրեմ, ինչ է նշանակում պաշտպանուած է։
Օրինակ, եթէ ունենք չիպ, ու իր մէջ որեւէ տեղեկատւութիւն, ծրագիր, կարելի է որոշ ոտիկներին կպնել, եւ կարդալ միջի պարունակութիւնը։ Եւ որպէսզի այսպէս չանեն, այդ չիպերն արգելափակում են՝ որ գրուածը մնայ գաղտնիք։
Սակայն, կան ձեւեր այդ չիպերը բացելու, երբեմն բառացիօրէն, եւ «աքսես» ստանալ միջի տեղեկատւութեանը։
Այդ պատճառով, որ դրանք «չբացեն», վերջին ժամանակ մի ուրիշ տեսակ չիպեր են սարքում։
Քանդե՞լ էք, ասենք վերջերս արտադրուած Նինթենդո համատեղելի սարք։ Նկատե՞լ էք այսպիսի, ոնց որ լցուած ու սառած մուգ հեղուկի բուրգեր, որի տակից էլեկտրական կապեր կան։ Դա չիպ է, կամ դա էլ է չիպ, չնայած չունի ուղղանկեան տեսք եւ թրթուռի պէս ոտիկներ։ Այդ չիպը շատ բարդ է քանդել, եւ կարդալ դրա միջի եղած տեղեկատւութիւնը առանց այդ տեղեկատւութիւնը վնասելու։ Ես գրեցի բարդ է, բայց դուք կարդացէք՝ անհնար է։ Սա «երկաթի» պաշտպանութեան ձեւերից է։
Իսկ այս երեխան, կարծես նա 14 տարեկան էր, գտնում է չիպ, որը աւելի նման է ձեր պատկերացրած չիպերին, եւ կարողանում է կարդալ բանալին։
Յետոյ՝ ոտքի վրայ գրում է փոքրիկ ծրագրիկ՝ DeCSS,որի օգնութեամբ հնարաւոր է «քամել» դիւիդի֊ն՝ պատճէնել ֆիլմը համակարգչի կոշտ սկաւառակի վրայ։ Եւ՝ կրկին գրել որպէս դիւիդի, եթէ պէտք է։
Նա ծրագիրով կիսուեց առցանց, եւ ժամերի ընթացքում այն տարածուեց ողջ աշխարհով։
Կինո արտադրողների իրաւաբանները սկսեցին երեխային քաշքշել դատարաններով։
Իր պաշտպաններն ասացին՝ ի՞նչ կայ որ, մարդն իրաւունք ունի իր ձեռք բերած դիւիդի֊ի պարունակութիւը պահի՝ չէ՞ որ դիւիդի դիսկն էլ կարող է փչանալ։
Եթէ նա քամում է դիսկը, դա դեռ չի նշանակում, որ նա տարածելու է այն միլիոնաւոր քանակներով։
Հոլիւուդի իրաւաբանները սակայն կառչեցին այսպէս կոչուած Digital Millenuim Copyright Act֊ից, եւ պնդեցին, որ ժամանակներն փոխուել են, եւ այսօր ապօրինի է շրջանցել DRM (digitar rights/restrictions management) համակարգերը։
Տղայի իրաւապաշտպաններն, իրենց հերթին հակադարձեցին, որ նա ոչ մի բան էլ չի շրջանցել, շրջանցելու բան էլ չկար՝ նորմալ պաշտպանէիք, յետոյ ասէիք կոտրել է։
Դատաւորն որոշում է, որ Հոլիւունդը ճիշտ է (անակնկալ, անակնկա՜լ), ու որ DeCSS ունենալ եւ կիրառելը հակաօրինական է։
Եւ այստեղ սկսւում է ամենահետաքրքիրը։
Մի քիչ շեղուեմ, ու պատմեմ մի այլ դէպքի մասին, իսկ յետոյ, հաւաստիացնում եմ, կը վերադառնամ դիւիդիներ պատճէնելուն։
ԱՄՆ իշխանութիւնները գիտակցում էին կրիպտոգրաֆիայի ներուժը, եւ փորձում էին այն հնարաւորինս վերահսկել՝ գիտնականներն համագործակցում էին ԱԱԾ֊ի հետ, ալգորիթմերը պահւում էին գաղտնի։
Իրավիճակը սկսեց փոխուել կրթութեան պատճառով։ Աւելի ու աւելի շատ մարդիկ էին կրթւում, ու այնպէս ստացուեց, որ նոր մարդիկ կրկին յօրինում էին նոյն ալգորիթմերը՝ ասենք DES ալգորիթմը կրկին յօրինեց մի երիտասարդ։ Եւ այնքան մարդ է կրթուել, որ այլեւս ալգորիթմեր թաքուն պահելը դառնում էր անհնար։
Իսկ պահել հասարակութիւնը անկիրթ, յամենայն դէպս ՄՆ֊ում, ոչ միայն իրատեսական չէ, այլ եւ այնքան էլ ձեռնատու չէ։
Յիշո՞ւմ էք (գիտեմ որ չէք յիշում), դեբիանի դիսկերը քաշելիս, կարող էիք ընտրել երկու տեսակի պատկերներից՝ US ու non-US։ Բացատրւում էր, որ ըստ ԱՄՆ օրէնքի, կրիպտոգրաֆիկ ծրագրային միջոցների արտահանումն արգելուած է։ Եթէ դուք ԱՄՆ֊ում չէք, խնդրում ենք, ներբեռնէք այն միւս պատկերը, որը, ասենք gpg չի պարունակում։ (Այո, շատ ծիծաղելի է)։
Հա, gpg֊ն՝ pgp ալգորիթմի ազատ ռեալիզացիա է։ PGP֊ն բացւում է որպէս pretty good privacy եւ այն այսօր էլ օգտագործւում է ասենք իմակներ կրիպտաւորելու համար։ Շատ հետաքրքիր համակարգ է, որի մասին ես ձեզ չեմ պատմի։ ։Պ
Ինչեւէ, Ցիմերմանը՝ փիջիփիի հեղինակը ցոյց է տալիս, որ ԱՄՆ վերոյիշեալ օրէնքը խաւարամիտ է եւ պէտք է փոխուի։ Այո՝ կրիպտոգրաֆիկ ծա֊ի էքսպորտն արգելուած է, բայց գրքեր արտահանելը՝ ոչ։
Ցիմերմանը հրատարակում է գիրք, որի մէջ փակցնում է իր pgp֊ի ելատեքստը՝ սորսը։ Գիրքը արտահանւում է Եւրոպա՝ քանի որ գիրք արտահանելու մասին ԱՄՆ֊ում արգելք չկայ։
Սրանով Ցիմերմանը ցոյց է տալիս կարեւոր բան, որ կոդը՝ խօսք է, եւ իսկ խօսքն՝ ազատ է։
Եւ գիտէ՞ք ինչ, միացեալ նահանգներում հասկանում են որ օրէնքն անիմաստ էր, եւ մի տեսակ յիմար, ու հանում են այն։ (:
Վերադառնանք մեր դիւիդիներին։
Իրավիճակն արդեն նախատրամարդել էր, որ նման մի բան կատարուի DeCSS֊ի հետ։
Ալգորիթմը կարելի է գրել պերլով (նոյնիսկ պերլով), կարելի է ձեւակերպել խօսքով։
Եւ ինչ֊որ մէկը ձեւակերպեց DeCSS֊ը որպէս հայկու եւ հրապարակեց Կարնեգի Մելոն համալսարանի կայքում։ Ահա, յղումն այստեղ փակցնեմ՝ http://www.cs.cmu.edu/~dst/DeCSS/Gallery/decss-haiku.txt
Ահաւոր խորհուրդ եմ տալիս չզլանալ եւ գնալ յղումով եւ կարդալ ամբողջ հայկուն։
Իսկ ինչ֊որ մէկը սկսում է տպել շապիկներ՝ DeCSS֊ի կոդով։
Սա էլ արդեն փորձած քայլ է՝ մինչ այդ, իննսունականներին կային ոչ լեգալ շապիկներ, RSA ալգորիթմ իրականացնող պերլի կոդով՝ չորս տող կոդ էր։
Յետոյ ոմն Ֆիլ Կարմոդին ասում է՝ չէ՞ որ ծա֊ն թուեր են։ Նա իրականացնում է ալգորիթմը, վերածում է բինար կոդի, ու սկսում է փնտրել ինչ֊որ ծանօթ բան այդ թուերի մէջ։
Եւ գտնում է ամենամեծ, այն ժամանակ յայտնի պարզ թուերի ցանկ, եւ այդ ցանկի 19֊րդ ամենամեծ պարզ թիւը համընկնում է իր decss֊ի կոդի հետ։ տադա՜։
Ահա եւ թիւը՝
485650789657397829309841894694286137707442087351357924019652073668698513401047237446968797439926117510973777701027447528049058831384037549709987909653955227011712157025974666993240226834596619606034851742497735846851885567457025712547499964821941846557100841190862597169479707991520048667099759235960613207259737979936188606316914473588300245336972781813914797955513399949394882899846917836100182597890103160196183503434489568705384520853804584241565482488933380474758711283395989685223254460840897111977127694120795862440547161321005006459820176961771809478113622002723448272249323259547234688002927776497906148129840428345720146348968547169082354737835661972186224969431622716663939055430241564732924855248991225739466548627140482117138124388217717602984125524464744505583462814488335631902725319590439283873764073916891257924055015620889787163375999107887084908159097548019285768451988596305323823490558092032999603234471140776019847163531161713078576084862236370283570104961259568184678596533310077017991614674472549272833486916000647585917462781212690073518309241530106302893295665843662000800476778967984382090797619859493646309380586336721469695975027968771205724996666980561453382074120315933770309949152746918356593762102220068126798273445760938020304479122774980917955938387121000588766689258448700470772552497060444652127130404321182610103591186476662963858495087448497373476861420880529443
Նա գրում է առցանց՝ եթէ վերցնէք այս պարզ թիւը, պահէք այն ֆայլի մէջ, եւ այդ ֆայլը դարձնէք կատարուող (ասենք .exe ֆայլի պէս մի բան), ապա դուք ստացաք ծրագիր, որ հակաօրինական է ունենալ, տարածել եւ կիրառել։
Իսկ եթէ այդպէս է, ապա հակաօրինական է եւ այս պարզ թիւը տարածել եւ ունենալը։ Ապա պէտք է այն թիւը համարել հակաօրինական, եւ վերացնել դասագրքերից, կայքերից, եւ այլն։ Իսկ գիտնականներն, ով փնտրում է պարզ թուեր, պէտք է իմանան, որ հրապարակել կամ նոյնիսկ ունենալ այն, ինչ իրենք գտել են կարող է լինել ապօրինի։
Աւելի մանրամասն այդ օրինազանց պարզ թուերի մասին այստեղ՝ https://en.wikipedia.org/wiki/Illegal_prime
Այդ ժամանակ հոլիւուդեան իրաւաբանները սպառնում էին ամէն կայքի, ուր գտնում էին DeCSS կոդը, որ դատի կը տան, եւ պահանջում էին հանել այն կայքից։
Իսկ այդ ժամանակ յայտնուեց deCSS ծրագիրը, որը կապ չունէր դիւիդիների հետ, այլ հանում էր css թեգերը html կոդից։ Ու ապա ինչ֊որ ուսանող իր համալսարանի կայքում այն պահում էր, ու համալսարանը իրաւաբաններից վախեցած, վերացրեց իր կայքը։ Որի հետեւանքով էլ մեծ աղմուկ եղաւ։
Ի վերջոյ, իրաւաբաններն ոչ մի բանի չհասան։
Այսօր կան DeCSS֊ի զանազան ռեալիզացիաներ, եւ ոչ մէկ էլ հաւէս չունի հեղինակներին դատարաններով տանել֊բերել։ Կայ նոյնիսկ գրադարան՝ libdvdcss որին կպնում են տարբեր նուագարկիչներն ու հանգիստ բացում «պաշտպանուած» դիւիդիները։
կարծես թէ այս խնդիրը օրինական լուծում չստացաւ, բայց փաստացի դրանից բոլորը յոգնել են, եւ այլեւս համակերպուել են իրականութեան հետ։
ու տենց
մեյլի վերլուծութիւն։ ահաւոր լաւ երեւում է, ում ես դու աւելի հետաքրքիր եւ որոնք են քո ռեալ յարաբերութիւնները։
ուղարկողներ՝
ստացողներ՝
գտիր քեզ եթէ կարող ես։
հ․ գ․ ես ամէնը շփոթել եմ, իմ մօտ mail role model է, ոչ թէ male role model։ ահա՛ թէ որն է իմ խնդիրը, հիմա ամէն ինչ հասկանալի է։ ահա։
ու տենց
երբ փոքր էի, կարդում էի, այո։ ու այս հատուածն յիշել եմ։
Տէրը կ՚անցնի, մի սաստիկ հողմ կը բարձրանայ, Տիրոջ առաջ կը խորտակի լեռները, փուլ կը տայ ժայռերը, սակայն Տէրն այն հողմի մէջ չի լինի։
Հողմից յետոյ երկրաշարժ կը լինի, սակայն Տէրը երկրաշարժի մէջ չի լինի։
Երկրաշարժից յետոյ կրակ կը թափուի, սակայն Տէրը կրակի մէջ չի լինի։
Կրակից յետոյ մեղմ օդի ձայն կը լինի
գտայ այստեղ։
ինչպէս հարիր է ռեմիքսի սերնդի՝
(git branch nothing
git checkout nothing)
այն կʼանցնի, եւ իր հետ ոգին քայքայող եւ միտքն աւիրող կպչուն կիրքը, սակայն այն այդ կրքի մէջ չի լինի,
«ինձ ոչ մէկ չի սիրում»֊ը արեւմտահայերէն կասէին՝
— ինձ ոչ մէկ է սիրում։ (:
ուրեմն, վերջապէս ընկերներս օգնեցին, չափեցինք որոշ ոսպնեակներիս ռադիոակտիւութիւնը։ մանրամասներն այստեղ
<td valign="top">
ոսպնեակներ
</td>
<td valign="top">
</td>
<td valign="top">
դիմացի ապակին (<br /> μSv/h)
</td>
<td valign="top">
ետեւի ապակին (<br /> μSv/h)
</td>
<td valign="top">
Pentax Super-Takumar
</td>
<td valign="top">
35/3.5
</td>
<td valign="top">
0.08
</td>
<td valign="top">
0.08
</td>
<td valign="top">
S-M-C Super-Takumar
</td>
<td valign="top">
135/3.5
</td>
<td valign="top">
0.086
</td>
<td valign="top">
0.08
</td>
<td valign="top">
Flektogon
</td>
<td valign="top">
35/2.4
</td>
<td valign="top">
0.098
</td>
<td valign="top">
0.083
</td>
<td valign="top">
Biometar
</td>
<td valign="top">
80/2.8
</td>
<td valign="top">
0.1
</td>
<td valign="top">
0.091
</td>
<td valign="top">
Fujinon
</td>
<td valign="top">
28/3.5
</td>
<td valign="top">
0.091
</td>
<td valign="top">
0.086
</td>
<td valign="top">
40-2
</td>
<td valign="top">
85/1.5
</td>
<td valign="top">
0.062
</td>
<td valign="top">
0.089
</td>
<td valign="top">
Industar-61 (i-61) (FED-3 lenses, lanthanum<br /> optics)
</td>
<td valign="top">
55/2.8
</td>
<td valign="top">
0.085
</td>
<td valign="top">
0.085
</td>
<td valign="top">
AUTO Mamiya/Sekor (DTL series) (identified<br /> thorium-232)
</td>
<td valign="top">
50/1.8
</td>
<td valign="top">
0.24
</td>
<td valign="top">
1.164
</td>
<td valign="top">
AUTO Mamiya/Sekor
</td>
<td valign="top">
55/1.4
</td>
<td valign="top">
0.09
</td>
<td valign="top">
0.09
</td>
<td valign="top">
Mamiya-Sekor E
</td>
<td valign="top">
50/1.7
</td>
<td valign="top">
0.056
</td>
<td valign="top">
0.056
</td>
<td valign="top">
MC auto
</td>
<td valign="top">
50/1.8
</td>
<td valign="top">
0.14
</td>
<td valign="top">
0.13
</td>
<td valign="top">
MC Zenitar-M2.8/16 Fisheye
</td>
<td valign="top">
16/2.8
</td>
<td valign="top">
0.095
</td>
<td valign="top">
0.075
</td>
վանաձորի քեյ֊էֆ֊սի֊ում թուիսթերը ամենատաքն է հայաստանում։
քանի որ մարդ չկայ, հանգիստ երկար տաքացնում են։
փաստօրէն․
փաստօրէն, չինարէնում չկայ «այո» կամ «ոչ»։
պէտք է պատասխանել հարցի մի մասը կրկնելով, ասենք՝ «գնում եմ»։
(տոկի պոնայում էլ է այդպէս)
ինձ շատ դուր է գալիս, ու շատ հարցեր կան, որ պարզապէս այո կամ ոչ֊ով «նե օտդելայեշսյա»։
ասենք՝ «չե՞ս գնում տուն»։
այս խօսքը ես եմ խնդրել որ Լեո֊ն անի, հենց այս թեմայով՝
ձեռքի հետ էլ ստուգեցի, ինչպէս է հասարակ պասկալական TList֊ը ռեալոքեյթ անում յիշողութիւնը (պասկալի լիստը բնաւ լինկեդ լիստ չի), ու հետաքրքիր էր նկատել որ fpc֊ն մեծացնում է երկու անգամ չափսը, իսկ դելֆի բեռլինը՝ քառորդ չափսով՝
ֆպց՝
իսկ դելֆի֊ում՝
ու տենց։
Սակայն, վրացական հրամանատարութեան կողմից պլանաւորուած դեկտեմբերի 26֊ի յարձակումը չէր կայացել վրացական գուարդիական ստորաբաժանման դասալքութեան պատճառով՝ այն, չնայած ցերեկը վերցրել է Շուլաւերի հիւսիսում գտնուող բարձունքը, գիշերը լքել է դիրքերը եւ իջել է Սարաչլո գիւղ՝ «խրամատներում չմրսելու, եւ թէյ խմելու համար»։
Յաջորդ առաւօտ, հայկական ստորաբաժանումը, նկատելով, որ բարձունքն ազատ է, կրկին զբաղեցրել է այն։ Օրուայ ընթացքում վրացիները կրկին տիրացան դրան, սակայն յաջորդ գիշեր կրկին չկամեցան գիշերել խրամատներում։ Արդիւնքում հայերը երրորդ անգամ տիրացան բարձունքին։ Գեներալ Չխեթիանին խնդրեց ազատել իրեն ոչ կարգապահ կոնտինգենտի հրամանատար լինելուց․ դեկտեմբերի 26֊ին նշանակուած վրացական մարտական գործողութիւնը ձախողուեց։
ու տենց
— ի՞նչ կասես, ես կը ձգե՞մ, ասենք, կպցնել Վանաձորցի աղջիկ, Վանաձորցի՝ ենթադրելով որ նա սովոր է տղամարդու դերի մոդելին իր Վանաձորցի հօրից։
(լռութիւն)
— Չէ՞։
— Դէ, կարող ես, բայց… դա կախուած է իր տարիքից։
— Եթէ նա երիտասարդ է եւ անփորձ, ապա կարող է եւ սիրայարո՞ւի։
— Չէ, անհնար է, եթէ նա երիտասարդ է, որ քեզ սիրայարուի։ Բայց եթէ մեծ է, ու արդէն յուսահատ…
— Լաւ, հասկացայ ինչ ես ասում։ Շնորհ։
(կրկին լռութիւն)
— Լաւ, գիտե՞ս, կարող է միջին Վանաձորցի աղջիկը քեզ դիտարկի՝ ունես նորմալ գործ, աշխատավարձ, աւելին քան ասենք վարորդը…
— Ինձ թւում է վարորդից չեմ անցնի, բայց ինչեւէ, ես քեզ հասկացայ։ կարող ես չշարունակել։
— Ի՞նչ ես ինձնից ուզում, ես անկեղծ եմ։
— Շնորհակալութիւն։
նամակ Գերմանիայից (իմ թարգմանութեամբ)
Ի դէպ, ես Գերմանական խորհրդարանում էի հինգշաբթի, երբ պատգամաւորները վերջապէս անց կացրին հայերի ցեղասպանութեանը վերաբերող թուղթը։ Փայլուն քննարկում, շատ լաւ փաստարկներ։ Շատ հաւէսն այն էր, որ կառավարութիւնը չէր ուզում այս որոշումը, բայց խորհրդարանը պարզապէս արեց դա։ Մերկելն ու իր ամենակարեւոր նախարարները չեն մասնակցել նիստին, որովհետեւ նրանք խոստացել էին Էրդոգանին չքուէարկել ճանաչման օգտին։
Նոյնիսկ թուրքական արմատներ ունեցող պատգամաւորներն են քուէարկել ճանաչման օգտին։ Աւաղ, իրենք հիմա շատ խնդիրներ ունեն, եւ սպառնալիքներ են ստանում թուրք ազգայնամոլներից։ Նոյնիսկ սպանութեան սպառնալիքներ են ստանում, եւ Էրդոգանը անձամբ անուանել է այս պատգամաւորներին «ահաբեկիչներ»։
ու տենց։
փաստօրէն, մարդկանց մօտ նոյն փոփոխութիւններն են կատարւուել, եւ կատարւում, ինչպէս Նովոսիբիրսկի մարդասէր աղուէսների։
մարդիկ իրենք իրենց ընտելացրել են, եւ շարունակում են ընտելացնել, եւ դա արտայայտւում է աւելի եւ աւելի երեխայական տեսք ունենալով, եւ պակաս եւ պակաս ագրեսիւ ու բռի լինելով, որն իրար հետ կապուած է։
այդ պատճառով են մարդասէր աղուէսների ականջները կախած(ինչպէս եւ շներինը)։
http://www.radiolab.org/story/91693-new-normal/
(ամենահետաքրքիրը՝ 40:30֊ից սկսած)(:
եւ մենք շարունակում ենք այդ գործընթացը։ եւ դառնալու ենք աւելի կախ ականջներով, եւ աւելի հաւէսով ենք շարժելու պոչերը։ (:
ռադիոլաբի վրայ եմ նստած, սպանիչ պոդկաստներ են, երբեմն չեմ կարողանում պոկուել։
ուրեմն, մէկում խօսքը կախուածութիւնների մասին էր։
ու պարզւում է՝ ո՞վ է առաւել հակուած կախուածութիւնների՝ նրանք են՝ ով առաւել հակուած են յարաբերութիւնների։
ասում են, որ թմրանիւթերը, ներառեալ ալկոհոլը, գեներացնում են ուղեղում նոյն ակտիւութիւնը, որն առաջանում է՝ երեխայիդ գրկելուց, սիրայարուած լինելուց, խորը, լաւ յարաբերութիւն ունենալու ժամանակ։
ու նրանք են աւելի խոցելի դառնալու ասենք ալկոհոլիկ, ով՝ ու դա գենետիկ մակարդակի վրայ է, ով աւելի է հակուած յարաբերութիւն ունենալ, առաւել է յակուած նրան ինչի մեզ էւոլիւցիան սովորեցնում է։
ու յարաբերութիւնները բարդ են, իսկ ալկոհոլը՝ մատչելի է։
ու այսպէս, այն մարդիկ, ով յարաբերութիւն են ուզում, յարաբերութիւնները քանդում են։
եւ այսպէս։
այս տեքստը վաղուց էի ուզում գրել, բայց ինչեւէ։
ուրեմն, վերջերս վաթինեանի ցուցահանդէսն է բացուել, ուր շրջանակների մէջ, տրանսլիտով գրուած է, ասենք՝ «STEX MENQ @NKERNEROV TJJUM ENK» կամ ասենք «ES EN NKARNERIC A VOR PITI ZGAS» եւ ինձ ամենաշատ դուր եկած գործն ասում էր՝
յիշեցի երկու պատմութիւն․
Ա․
խոհանոցում ես իմ համար թէյ էի լցնում, ինչ֊որ աղջիկներ էին նստած, ուրախ էին, ու երեւի այդ ուրախութիւնից ինձ դիմեցին, ինչ֊որ այդ «լաւագյոն ուսանող» ծրագրից էին խօսում։
ես էլ արտայայտուեցի, որ կարծում եմ, որ մեր մօտի hall of fame֊ը hall of shame է, որ ես տը մտածում էի սա կամ նա նորմալ մարդիկ են, կարծես նորմալ են հագնւում, կարծես տգէտ չեն, բայց գնում են, ՍՍ֊ի ձեռքից մրցանակ են ստանում։
զարմացան՝ ասացին, բայց ի՞նչ կայ։
ասում եմ՝ ակնյա՞յտ չի, որ դա լեգիտիմ դառնալու, երեւալու ձեւ է, որ տեսէք, այս խելացի մարդը, որը անկասկած խելացի է, լաւ է սովորել, լաւ տեսք ունի, «սիրուն բոյով» աղջիկ է ասենք թէ, իմ ձեռքերից մրցանակ է վերցնում, ձեռքս սեղմում է, միասին նկարւում ենք։
ուրեմն ոչինչ, որ արիւնոտ էր իշխանութեանս գալը, ուրեմն ոչինչ, որ կեղծիքներ են եղել, ոչինչ այն ամէնը, որը օրինակարգ լինելու հիմքը չի ամրապնդում՝ տեսէք, սա ամրապնդում է։
— պէտք է,— ասում եմ,— ոչ մէկ, ով արժանի է, չուզէր այդ մրցանակը ստանալ, ոչ մէկ չուզէր գնալ այդ լուսանկարում երեւալ, պէտք է այդ մրցոյթը իգնորուած լինէր։ ու ապա այս օրինակարգացնելու միջոցը չէր էլ կիրառուի։
— բայց, — ասաց ինձ ինչ֊որ մի աղջիկ վիրաւորուած,— այս 600.000֊ը ուսանողի համար փոքր փող չէ, չարժէ մեղադրել ուսանողներին։
— դէ, — ասում եմ, — փողի չափն ի՞նչ կապ ունի։ եթէ վաճառւում ես, ապա վաճառւում ես։
ինչ֊որ վեր կացան, գնացին։ սեղանին թուղթ մնաց, թղթի վրայ ֆոտոներ էին։
այդ աղջիկը մրցանակ ստացողներից էր՝ նոր էր ստացել։
հիմա, սակայն, որ տեսնում է միշտ ասում է՝ «բարեւ ձեզ»։ ինչի «մե՞զ», ես կարծես մի հատ եմ, բայց ինչեւէ։
Բ․
«Հակահարուած»֊ի Արտակին վերջերս սահմանել են։
Արտակը ինչ֊որ ստուարաթղթից տանկ է սարքել, մտել է դրա մէջ, ու քայլել է Երեւանով մէկ։ Այցելել է զանազան կառավարական շէնքեր, ներառեալ «բաղրամեան 26»֊ը, այնտեղ իրեն ասել են ոստիկանները՝ «զգոյշ եղիր, լոյսեր չունես, կարող է խփեն քեզ»՝ նա մայթով չէր ման գալիս, այլ աւտոմեքենաների գծով։
այսպէս, քաղաքով պտտուել է, գնացել է նալբանդեանի աած֊ի շէնքի մօտ, եթէ չեմ սխալւում, թողել է տանկն այնտեղ։ ասում են թէ՝ խփել է ինչ֊որ դարպասի ստուարաթղթով, նոր թողել֊գնացել է։
հիմա Արտակին դատում են՝ անցեալ շաբաթ դատ էր։
քանի որ աած֊ի աշխատողները հոգեւոր տառապանքներ տարան այդ դէպքից։
ահա թէ ինչպէս Արտակին սահմանել է իշխանութիւնը։
Եթէ իր արածը արհամարհուած մնար, կը ստացուէր, որ Արտակը յիմարի մէկն է։ Երեխայական բան է արել։
Բայց Արտակի արուածին արձագանք եղաւ։
Ապա նա յիմարի մէկը չէ, նա արդէն կարեւոր մարդ է՝ քաղաքական մոտիւներով հետապնդուող արուեստագէտ է, դիսիդենտ է, այլախոհ է։
մորալ․
Այս երկու պատմութիւնը չարհամարհուելու մասին էին։
Մեզ պակասում է արհամարհելը։
Չէի հրաժարուի այնպիսի իրականութիւնից, ուր եւ այդ մրցոյթը, եւ Արտակի զբօսանքը արհամարհուած լինէին։
Արհամարհենք զմիմեանս։ Ամէն։
այսօր ինչ֊որ հետազօտութական բլոգ գրառումների էի կարդում հաքեր նիւս֊ում (ոչ թէ համալսարանական հետազօտական, այլ ասենք մարդիկ ոնց են ինչ֊որ բաներ փորձում եղած տեքնոլոգիաների հետ) ու զգացի որ ես փորձեր անում եմ, բայց չեմ գրում դրանց մասին այլեւս։
նաեւ հասկացայ ինչու։
ես դարձել եմ աւելի փակ անձ։ ակնյայտօրէն։
ու ես շատ լաւ գիտեմ պատճառներից մէկը։ պատճառներից մէկը՝ լեզուն է, որով ես գրում եմ։ քանի որ իմ ընթերցողը ինձ սահմանում է։ ուզեմ կամ չուզեմ։
գրել եմ բառարանների մասին, մի քիչ տեխնիկական, բայց՝ ընթերցողին է վերաբերում։
իսկ ուրիշ իմ թեմաներից անիմաստ է պատմել։
ես նոյնիսկ լաւ ծանօթների հետ իմ համար որոշ շատ կարեւոր թեմաներից չեմ խօսում։ այլեւս։ խօսում եմ իհարկէ՝ այն թեմաներից որ իրենց համար էլ են կարեւոր։
նոյն կերպ ինձ սահմանում էր իմ ընթերցողը ԿՄ֊ում, ուր ես գրում էի այն թեմաներով, որ ինձնից սպասում էին, կամ կհասկանային։ արդե՞օք ես վերջանում էի նրանով ինչ էի գրում։
նոյն կերպ ես անգլերէն գրում եմ սփիւռքում՝ այն թեմաներից, որ կընկալուեն։
անհամեմատ աւելի շատ բան այսօր իմ մէջ եմ պահում՝ ոչ թէ անձնական, ոչ թէ չուզող եւ ժլատ լինելուց, այլ դրանք, որ չեն ընկալուի։
հ․ գ․
յիշեցի՝ մի անգամ խոհանոցում ինձ ասացին՝ բա մենք այստեղ սպեկուլյացիաներով ենք միշտ զբաղւում, կատակում ենք, քննարկելով թէ ինչ ես նկարում։ (երբ անցնում եմ գալուց (գնալուց մարդ արդէն չկայ, չեն տեսնում), խցիկը ուսիս է)
դէ ուղարկեցի ինչ եմ նկարում։ արձագանքներ չկային։ մէկը գրեց՝ «քուլ փիքս»։ երեւի աւելի լաւ է աշխատանքի մտնելիս խցիկը պահել ուսապարկի մէջ, որ իզուր հարցեր չառաջանան, ես էլ պէտք չի լինի մտածեմ, ինչպէս դրանց հետ վարուել։
հ․ հ․ գ․
սա իրականում շատ վախենալու չէ։ պահանջարկի բացակայութիւնը վատ չէ, քանի որ չի խանգարում, չի շեղում ուրիշ բաների վրայ։ վախենալու է, եթէ լինի պահանջարկ, որը ստիպի ինձ աւելի շատ գրել ինչ֊որ ձեւով կամ թեմայով։ օրինակ, եթէ ես լինեմ ֆբ֊ում ես կը զարգացնեն իմ այն մասը, որը կընկալուի այն հարուստ շուկայի կողմից, ով ինձ կարող է այսօր լայքը շնորհել կամ չշնորհել։
պարզւում է, Ամոս Օզը նաեւ ստեղծել է նոր հեբրայերէն բառեր՝ օրինակ իրենք հիմա ասում են «מונית» (մոնիտ), «տաքսի» ասելու փոխարէն։
ինձ թւում է, GPLv3֊ի պատմական անհրաժեշտութիւնն առկայ էր։
անկախ նրանից, ինչպէս են տարբեր մարդիկ դրան վերաբերում, կան մարդիկ, ում այն պէտք է։ մարդիկ, ով չեն ուզում, որ իրենց գործն օգտագործուի սարք «արգելափակելու» համար։
նաեւ այլ միտք է պտտւում գլխիս մէջ․ դիկտատուրաները, աւտորիտար վարչակարգերը ազատ ծա օգտագործելու հակում ունեն։ ասենք, Հիւսիսային Կորէան ունի իր ցանցը, որը համացանցից հասանելի չէ, ունի իր Լինուքս դիստրիբուտիւը․ առաջինն օգնում է իշխանութեանը մեկուսացնել երկիրը, իսկ երկրորդը արդե՞օք չի մատնի կուսակցութեան գծին պատշաճ կերպով չհետեւած հեղինակին։
Դրան աւելանում է սանկցիաների տակ գտնուելու դէպքը․ եթէ կազմակերպութիւններին արգելւում է գործ անել այսինչ երկրի հետ, մասնաւորապէս՝ ծա վաճառել եւ սպասարկել այն, ապա ազատ ծա֊ն վարչակարգը կարող է օգտագործել, ասենք, քաղբանտարկեալներին գնդակահարելու ցուցակներ կազմելու համար։
այդ պատճառով, կարծում եմ, եւս մի արտօնագիր է պէտք, որն ասում է՝ «ես չեմ թոյլ տալիս, որ իմ կոդը օգտագործուի աւտորիտար ռեժիմի կողմից», կամ «քաղաքացիների սահմանադրական ազատութիւնները ոտնատակ անելու նպատակով»։ այստեղ հարց է առաջանում, ո՞վ է որոշում որ վարչակարգն է աւտորիտար կամ դիկտատուրա։ ինքը հեղինա՞կը նշի՝ ասենք Հիւսիսային Կորէայում չօգտագործել։ Թէ՞ յղուի տարբեր այլ կազմակերպութիւնների գնահատականներին։ Թէ՞ ինչ։
ու տենց։
թարմացում․ պարզւում է, Սթոլմանը մի երկու տող այդ մասին գրել է ու իմ հետ համամիտ չէ։
գրում եմ որ չմոռանամ հիմնականում՝
ընկերներիցս մէկն ուզում էր կազմակերպել «Տղամարդիկ» ֆիլմի դիտում իր անգլախօս բարեկամների համար։ փտնրեց համացանցում անգլերէն ենթագրեր, եւ, բնականաբար, չգտաւ։
ապա որոշեց պատրաստել ենթագրերն ինքնուրոյն։ ինձ ասաց, որ եթէ գտնէր գոնէ ինչ֊որ լեզուով .srt նիշքեր, ապա անհամեմատ աւելի հեշտ կը լինէր անգլերէն վարկածը պատրաստել՝ առնուազն ժամանակի մասի վրայ ջանք ծախսել պէտք չէ՝ արդէն կայ։
ես ունէի «Տղամարդտանց» ինչ֊որ ռուսաստանում արտադրուած դի֊ւի֊դի֊ի պարունակութիւնն ինչ֊որ մի հեռու տեղ։ Գտայ, ստուգեցի՝ իրօք պարունակում է ռուսերէն ենթագրեր։
Գիտէի, որ դրանք լինում է .srt֊ի փոխակերպել, բայց չգիտէի ինչպէս։ Սկսեցի կարդալ, եւ ասեմ որ նկարագրուած ձեւերի մեծ մասն իմ մօտ չաշխատեց, ներառեալ avidemŭ եւ ogmrip֊ի օգտագործելը։
հիմա, ինչ եմ արել, որ ստացուել է՝
նախ, որպէսզի բացել դիւիդի֊ն ոչ թէ իսօ պատկերից,
, որտեղ video_ts պանակն է։
Նաեւ ստուգեցի, որ համարի հոսքն է՝ առաջինը ինչ֊որ ՌԴ դրօշով տեքստ էր, զգուշացնող ում տունն է, արտադրողի կարծիքով, բանտում։
Երրորդը հոսքը՝ ֆիլմն էր։
Ապա՝
Ստանում ենք՝
Երբ փորձում էի “-slang 0” կամ “-slang 1”
ստանում էի դատարկ ելքային նիշքեր։
Ապա փորձեցի “-slang ru” դրօշով՝
ու ահա, 1.4 մբ֊նոց ելք՝
Գուցէ այդ պատճառով էլ տապալւում էր ogmrip֊ը, երեւի համար էր նշում, իսկ յետոյ բողոքում, որ ելքային նիշքերը չի կիրառի քանի որ զրօական չափս ունեն։
ի՞նչ է իրենից ներկայացնում։ ահա թէ ինչ։
Պարզւում է, դիւիդի֊ի վրայ ենթագրերը չեն պահւում տեքստի տեսքով, այլ արդէն ռենդեր արած վիդեո֊ի տեսքով են։
Ու նուագարկիչը «օվերլեյ» է անում մի վիդեո հոսք միւսի վրայ։
Ով կը մտածէր։ Ահա սա այն մասին է, երբ ժողովրդի ստեղծած ազատ ֆորմատներն ու տեքնոլոգիաներն աւելի առաջադէմ են կորպորատիւներից։
Օկեյ, բա ինչպէ՞ս վերածենք դրանք տեքստի։ Պարզւում է, պէտք է տառաճանաչում (optical character recognition) անել։
տեղակայեցի tesseract, /etc/portage/package.use ֊ի մէջ աւելացնելով
քանի որ իմ /etc/portage/make.conf֊ի LINGUAS֊ը փոխել չեմ ուզում, եւ այնտեղ գրուած է՝ “hy hy_AM en en_GB”
եւ vobsub2srt ծրագիրը, որն, ի դէպ, Ջենթու համակարգերի համար տեղակայման սխալ նկարագրութիւն ունէր, եւ այդ նկարագրութիւնը ձեռքի հետ ուղղեցի։
Աւելի լաւ է «օվերլեյ» պատրաստէր, մէկ է գիտհաբ արդէն օգտագործում է, քան առաջարկէր հիմնական «փորթիջ» ծառի մէջ «եբիլդ» տեղադրել։
Սիրուն չի, Տարօն, չունի այդ կուլտուրան նախագծողը։
Հիմա՝
Եւ ահա, պատրաստի ելքային նիշք՝
ու տենց։
Այ֊այստեղ կայ Բարաթեանի բառարանի pdf նիշք։
Իր հետ, սակայն շատ բան չես անի՝ armscii-8 կոդաւորում, տպելու համար նախատեսուած ֆորմատ։
Իսկ մեզ (յուսով եմ ոչ միայն ինձ) կրկին պէտք է էլեկտրոնային ազատ ֆորմատի բառարան, չէ՞։ Ահա, ստացայ։
Ներբեռնել ստարդիկտ ֆորմատով այստեղ։
ելատեքստը, որի միջոցով ստացայ տաբ֊երով բաժանուած նիշք՝ այստեղ։
եւ ինքը՝ տաբ֊երով բաժանուած նիշքը որպէս աղբիւր՝ այստեղ։
վայելէք։ (:
հ․ գ․
մի քիչ պատմեմ գործընթացի մասին։
նախ, ես փորձում էի կիրառել poppler փաթեթի pdftotext֊ը, փիդիէֆ նիշքից տեքստ ստանալու համար։
սակայն կար հիմնական երկու խնդիր․
առաջին խնդիրը՝ կոդաւորումների հետ խառնաշփոթն էր։ լռելեան pdftotext֊ը ենթադրում է որ -enc UTF-8 արգումենտը։ ի դէպ, առաջ դա -enc Latin1 էր։ Ինչեւէ, այդ դէպքում, տրանսկրիպցիան ճիշտ էր երեւում, իսկ բառարանի հայերէն armscii-8 տեքստը դառնում էր մուլտիբայթ անհասկանալի մի բան, ինչ֊որ փչացած կոդաւորում։
եթէ կիրառում էի -enc Latin1, ապա pdftotext֊ը միայն Latin1 սեգմենտի տառերն էր վերցնում գրքից, իսկ Լատին մէկի ոչ բոլոր նիշերն են ընկած armscii-8֊ի տիրոյթում, եւ տառերի մի մասը կորում էին։
լուծեցի այսպէս՝ երկու նիշք էի ստանում, utf-8 եւ ucs-2 արգումենտներով։ առաջինից վերցնում էի տրանսկրիպցիաները, երկրորդի մէջ ամէն armscii-8 նիշը դառնում էր երկու բայթ, որի առաջին բայթը 00 էր, իսկ երկրորդը՝ նոյն այդ armscii-8 նիշը, եւ այսպէս 00֊ն արհամարհելով լինում էր աշխատել։
երկրորդ խնդիրը՝ այդ տեքստը չափազանց ոչ ռեգուլյար տեսք ունէր, ու կոդի մէջ լիքը բացառութիւններ էի աւելացնում։
երբեմն տողերն էին խառնուած, իսկ մի անգամ, ասենք bethink բառի տրանսկրիպցիան, թռել֊գնացել էր էջի վերջը։
Եւ դա արդէն լուծւում էր միմիայն ահաւոր շատ բացառութիւններ եւ ֆիքսումներ անելով տեքստի մէջ։
Բնական է, ես սկսեցի ատել այդ կոդը։
Փորձեցի լիքը այլ գործիքներ փիդիէֆ֊ից տեքստ ստանալու համար, ներառեալ podofo, ghostscript, եւ abiword (որը պարզւում է կարելի է հրամանային տողից աշխատեցնել, ասել որ կոնուերտի, բայց դրա ելքը նոյնն էր, ինչ pdftotext֊ինը, հաւանաբար այն պոպլերից էր օգտւում)։
մնացածի ելքն էլ ինձ չէր բաւականացնում՝ էլի խառն էր եւ անորակ։
Պարզւում է, սիրելիներս, մենք չունենք լաւ աշխատող ազատ գործիք, որ կարողանում է փիդիէֆ֊ներից տեքստ հանել։ atril֊ում էլ երբ մի բառ նշում ես, ուրիշ տեղ է նշւում։ Այդ իմ նիշքի դէպքում, բնականաբար։ (:
Ստիպուած եղայ փորձել սեփականատիրական acroread։ Տեսնեմ՝ այն ունի հրամանային տողի արգումենտներ (acroread -help), բայց, աւաղ, կարողանում է այդպէս միայն postscript նիշք տալ, եւ ոչ թէ տեքստ։ Իր տուած postscript֊ի մէջ ինձ անհրաժեշտ բան չգտայ, շատ բարդ եւ խառը ելք էր։ Այդ ծրագիրը նաեւ կարող է տեքստ տալ, բայց ոչ հրամանային տողից, այլ file – save as text ընտրելով, ու այդ տեքստը բաւական լաւ կազմ ունի։
Այդ տեքստն էլ օգտագործեցի, կոդն էլ սիրունացաւ։ Դա այն չէ, ինչ ես ուզում էի, քանի որ հիմա ես գիտհաբի շտեմարանում ունեմ որպէս աղբիւր այդ ակրորեադի տուած տեքստը, իսկ ուզում էի քաշել կայքից բարաթեանի բառարանի փիդիէֆ֊ը՝ որ փիդիէֆ֊ից մինչեւ ելքային ստարդիկտ նիշքեր ամէնը կատարուի աւտոմատացուած։
Ակրոբատի ելքն էլ էր պարունակում փչացած կոդաւորում, ինչպէս եւ պոպլերինը, երբ UTF-8 կոդաւորումն է ընտրած։
Հայերէն տեքստը պարունակում էր տարօրինակ շատ c2 եւ c3 նիշեր։
Ուշադիր նայեցի, c2֊ին յաջորդող թիւը՝ դա եղած տառի armsci կոդն է։ իսկ c3֊ից յետոյ գտնուողը պարզ չի ինչպէս է փչացել։ յետոյ նկատեցի, որ overflow է եղել իր կոնուերտացիայի ժամանակ, որը ես կարող եմ կոմպենսացնել, c3֊ին յաջորդող նիշին գումարելով 64։
Ահա, այդ պատճառով իմ կոնուերտեր մոդուլը կատարելագործուեց, ու հիմա ունի corrupted ArmSCII-8 to UTF-8 կոնուերտող ֆունկցիա։
Մնացած մանրուքները լաւ չեմ յիշում։ Կուզէի գտնել լաւ կոնուերտեր ու գործընթացը դարձնել լրիւ աւտոմատ։
ինձ թւում է ես չեմ սիրում ինքնավստահ մարդկանց ու երբեք չեմ սիրել։
ու գուցէ մասնաւորապէս այս պատճառով՝
մինչ։
Այսօր մտածեցի, որ գիւղական «սամոստրոյ»֊ը յարաբերւում է ժամանակակից քաղաքի, կամ նոյնիսկ աւանների մասնաւոր շինարարութեան հետ այնպէս, ինչպէս ժողովրդական երգերը, ֆոլքը, ռաբիսի հետ։
Գիւղացու կառուցած տունը քիւթ է, ու լաւն է այն առումով, որ ֆունկցիոնալ է ու խնդիր է լուծում, եւ նա փող եւ պաշար չունի աւելորդութիւնների։
Իսկ նոյնիսկ իր կողքի աւանի, կամ գիւղի բուդկան, նոյնիսկ փոքր կապիտալի սարքած խանութը, արդէն վատ դիզայն ունի այն պատճառով/երբ, տէրը մտածել է ոնց անել, որ «սիրուն լինի», ու դրանով իսկ լրիւ փչացրել ամէնը։
Մտածում եմ, որ Երեւանը, եթէ գլոբալ վատ բաներ չլինեն, մի երկու հարիւր տարի անց շատ լաւ քաղաք կը լինի։ Հաւանաբար շատ ժամանակակից ու շատ լաւ։ Այն անորակ եւ անճաշակ կառուցուած բաները նոյն կապիտալն էլ կը քանդի, եթէ իրենք իրենցով չքանդուեն, տեղում նոր ու լաւ բաներ կառուցելու համար։
Իսկ հին ու լաւ շէնքերից կը մնան նրանք, որ այսօր կարողացել ենք պահել, իսկ ինչ չենք կարողացել, չի մնալու։
Բայց լաւ քաղաք է լինելու։ Ոչ թէ որովհետեւ մենք ենք այդքան լաւը այլ որովհետեւ չենք կարող միշտ շատ յետամնաց լինել ուրիշներից։
երեւի թէ։
այսօր Մարատի հետ էի հանդիպել, խօսեցինք մասնաւորապէս քինդլի համար հայերէն բառարանների մասին, ու մտածեցի, իսկ ինչպէ՞ս կոնուերտել բառարանային տաբ նիշքը քինդլի համար մոբի նիշքի։ կարդացի ու ահա թէ ինչ ստացուեց։
վերցնում ենք ասենք armdicto.tab նիշքը այստեղից՝ http://norayr.am/armdicto/armdicto.zip
մեզ պէտք է
tab2opf.py փայթըն սկրիպտը(https://github.com/apeyser/tab2opf)։
mobigen ծրագիրը(http://www.mobipocket.com/soft/prcgen/mobigen.zip)։
լցնում ենք բոլորը նոյն պանակի մէջ․
փայթըն սկրիպտը թեստաւորել եմ փայթըն երեքով՝
python tab2opf.py armdicto.tab
—————————–
—————————————————
խմբագրում ենք ստացուած armdicto.opf֊ը։
այսպիսի տող կայ, երեւի պէտք է պահել, քանի որ լեզուն անգլերէնն է՝
—
—
իսկ սա փոխել այսպէս՝
—
—
հիմա պատրաստում ենք մոբի նիշքը
——————————————-
—————————————–
զգուշացումներն այն պատճառով են, որ պէտք էր cover նիշք աւելացնել։
ահա ստացանք մոբի նիշքը՝
———————————
————————————
լցրի քինդլի մէջ, documents պանակի մէջ ստեղծեծի եւս մի պանակ, ու այնտեղ, յետոյ անջատեցի քինդլը համակարգչից, սեղմեցի
սենդուիչի կոճակը գլխաւոր ցանկի աջից
Einstellungen (հաւանաբար Settings, ինձ մօտ գերմաներէն է միջերեսը)
Geräteoptionen (սարքի յատկութիւնները)
Sprache und Wörterbücher (լեզուն ու բառարանը)
Wörterbücher (բառարանը)
այստեղ կայ ցանկ, ու կարելի է ընտրել նոր ստացուած armdicto֊ի նիշքը։
ու ապա թեստ՝
}}
իսկ ահա, որ ինքներդ չգեներացնէք, պատրաստի ․մոբի նիշք՝ dictionaries.arnet.am/armdicto.mobi
հ․ գ․ տեսականօրէն, կայ մոբիգեն ծրագրի լինուքս վարկած (https://disposed.de/pub/mobigen_linux.tar.gz) բայց այն իմ մօտ չաշխատեց, պահանջում է հին լիբսի, հիմնականում այդ պատճառով։ սակայն ուայնով ուին֊ի վարկածը բաւական էր։
Կապուել են թուանշային գրադարանից, ասում են, իրենք են ի սկզբանէ թուայնացրել այդ բառարանը։ Կոչւում է Նոր Հայկազեան Բառարան։ Տասնիններորդ դարի բառարան է։ Ես էլ չիմանալով այն անուանում էի էնակադեմիկի բառարան։ Հետաքրքիր է իմանալ ինչպէս այն յայտնուեց էնակադեմիկ կայքում։ Լաւ է որ պարզուեց։
————————————
նախորդ գրառման հետքերով, բացառուած չէ, որ գուգլն էլ է օգտուել իմ կոտրած եւ հասանելի դարձրած «տրոյ»֊ի կազմած «արմդիկտօ» բառարանից՝
Փնտրում ենք «Սիդուդիկտ»֊ում բառը՝
Իսկ ահա գուգլ թարգմանչի արդիւնքները(սեյլֆիշի «թաօ տրանսլատոր» ծրագրով)՝
եւ գուգլի կայքի միջերեսով՝
Այդպիսի զուգադիպութիւններ չափազանց շատ էին, երբ գուգլի արդիւնքների բառերի քանակն ու իրենք բառերը լրիւ նոյնն էին, ինչպէս «արմդիկտօ»֊ում։ (:
ու տենց։
այսօր թուանշային գրադարանը ամերիկեան համալսարանի մանուկեան դահլիճում ներկայացրել է իր նոր կայքն ու դիւրակիր ծրագրերը։
կայքը, պարզւում է, ունի նաեւ բառարան։ ընտրեցի պատահական մի բառ, ու փնտրեցի՝
Ժողովուրդ՝
Յետոյ նայեցի ինչպէս է այս բառը երեւում այն բառարանում, որ ես կարողացել էի քաշել enacademic֊ի կայքից եւ կազմել ազատ ֆորմատի բառարան այս յատուկ այդ համար գրուած ծրագրի օգնութեամբ։ Ահա, այսպէս է երեւում Սեյլֆիշ ՕՀ֊ի «Սիդուդիկտ» ծրագրով՝
Մի հատ էլ բառ, թուանշային գրադարանի բառարան՝
իմ պատրաստած բառարանը՝
Թւում է թէ թուանշային գրադարանը օգտուել է իմ աշխատանքի արդիւնքներից։ եւ դրանք գոնէ ինչ֊որ մէկին պէտք եկան, եւ հասանելի կը լինեն մարդկանց իրենց կայքի միջոցով։ (:
կամ էլ մենք օգտուել ենք նոյն աղբիւրից։ այդ դէպքում, տեսնես իրենք ինչպէ՞ս են վերցրել տուեալները, ու ո՞րն է իրենց աղբիւրը՝ էնակադեմիկի բառարա՞նը, թէ՞ այլ աղբիւր է։
հ․ գ․ եթէ իրենց կայքից անկախ բառարանից օգտուելու ցանկութիւն կայ, ապա ահա «ստարդիկտ»֊ի ֆորմատով պատրաստի նիշքերը։
մինչ։
եւրոպայի աջերը հետաքրքիր բան են ասում, ասում են՝ այն հարցերը, որ կարծես արդէն վաղուց քննարկուել են, գնահատուել են, ասենք վառել թէ չվառել այս կամ այն փոքրամասնութիւններին, ինչ անել կանանց հետ, եւ որն է հանդուրժողականութիւնն ու խօսքի ազատութիւնը, միգրանտների պատճառով նորից հանւում եւ քննարկման առարկայ են դառնում։
գտնուած է իսոկ֊ի գրասենեակում։
ծրած նիշքն այստեղ։
մինչ
ի՞նչն է մեր մասին։
ոչ այն, ինչ մենք մեր մասին ասում/երեւակայում ենք։
մտածում եմ, գուցէ այն, ինչ մենք երեւակայում ենք, երազում ենք նրանց մասին, ում դեռ չգիտենք։
ինչո՞ւ ում դեռ չգիտե՞նք։ որովհետեւ երբ դու չգիտես միջավայրը, դու բախւում ես պատերին, ու որոշ ժամանակ անց ստանում ես տեղանքի/իրականութեան մասին որոշակի պատկերացում, ու կապտուկներով ճակատ։ ես չեմ կարծում որ ցաւով հանդերձ արուած դատողութիւնները նրանք են, որ մեզ սահմանում են, որ մեր մասին են։
այնպէս որ հակւում եմ այն մտքին, որ մեր մասին է այն, ինչպէս ենք մենք մտածում նրանց մասին, ում դեռ հազիւ գիտենք, երբ քարտէզը դատարկ է, ու նկարելու, պատկերացնելու շատ տեղ կայ։
իսկ յետոյ մենք դատապարտուած հնարաւորութիւն ունենք ենք աւելի լաւ պատկերացնել իրականութիւնը, եթէ մեր ճանաչելու ձգտումը փոխադարձ լինի։
ամոս օզ֊ն ասում էր, որ հրէաները ապշած են այն ուժից, որ հիմա ունեն, եւ նախկինում երբեք չեն ունեցել, եւ այդ պատճառով էլ չարաշահում են այն։ դա նման է «լրացնելու» մասին տեսութեանը՝ որ ռուսները կամ արաբները չարաշահում են, լրացնելու համար այն նախկին աղքատութիւնն ու հնարաւորութիւնների սակաւութիւնը։
լրացնելու տեսութիւնը տեղափոխելով համացանցի վրայ, մտածում եմ, որ շատերն այսօր ապշած են այդ հնարաւորութիւնից, որ կարող են գրել, եւ ծանօթների եւ անծանօթների մեծ զանգուած տեսնի իրենց գրածը, հաւանի իրենց, որը կարելի է «estimate»֊ել լայքերի քանակով։
ինքդ քեզ կարեւոր զգալը, համայնքում ընդունուած լինելը՝ բնական պահանջներ են, ու լաւ է երբ բաւարարուած են։ ու երեւի աւելի են տարուած համացանցային ինքնացուցադրմամբ նրանք, ով նախկինում ընդունուած լինելու կամ կարեւոր զգալու փորձից զուրկ են եղել։
ու այնպէս, ինչպէս հրէաները տարուեցին իրենց ուժը չարաշահելով, այնպէս, ինչպէս նոր ռուսները պիտի ունենան ոսկէ ունիտազներ, մենք գրում ենք համացանցում, գնահատելով այսօր աստծոյ կողմից ուղարկուած լայքերի քանակը, եւ ոչ թէ անձնական յարաբերութիւնների խորութիւնը։
որն ունի իր հակառակ կողմը՝ սպառելիս այդ ահռելի քանակի տեղեկատւութիւնը փորձում ենք ոչ մի բան բաց չթողնել, եւ կուլ ենք տալիս առանց ծամելու։
այսպիսի օղակ է ստացւում, որից դուրս գալը հեշտ չէ։
սա գրեցի ու յիշեցի ըներոջ այս խօսքերը․
— Մակլուհանի «Understanding media» գրքում կայ «The Gadget Lover» անունով գլուխ։ Նա ասում է, որ սոցիալական մեդիան(դէ, այն ժամանակ չկար սոցիալական մեդիա, բայց դա է ինչ նա նկատի ունէր) մեր իսկ յաւելման, ընդլայնման պէս է, մեր պատկերի կրկնօրինակումն է, ու որ մենք հեշտութեամբ սիրահարւում ենք մեր իսկ ստեղծած պատկերին, Նարցիսի պէս։ Եւ ի դէպ, Նարցիս անունն ունի նոյն արմատն ինչպէս «narcosis»֊ը։ Մենք ինքներս մեզնից կախուածութեան մէջ ենք ընկնում։
մինչ
Ամէն միջոցի դիմիր, որ մնաս տանն այդ օրը, բայց մի ստիր քեզ, որ չես քուէարկում։ Իրականում նման բան, ինչպէս չքուէարկելն է, գոյութիւն չունի․ դու կամ ընտրում ես քուէարկելով, կամ ընտրում ես տանը մնալով եւ անխօս կրկնապատկում ես ոմն Կենսունակի քուէն։
–Դէյւիդ Ֆոսթեր Ուոլէյս (անգլերէն վարկածը)
Ես աւելացնեմ, որ ընդհանրապէս, այնպիսի բան, ինչպէս չընտրելն է, չկայ։ Կամ դու ընտրում ես, կամ ընտրում ես որ ուրիշներն ընտրեն քո փոխարէն։
խօսում էինք ընկերոջս հետ, երբ զանգեց իր 11֊ամեայ դուստրը։
զանգի աւարտից յետոյ ընկերս բացատրեց՝
— դուստրս ունի ընկեր։ նրանք պարբերաբար կռւում են։ յետոյ մի երեք օր անցնում է, դուրս է գալիս տանից, հարցնում եմ, ասում է՝ «լեւոնի հետ զբօսնելու»։ վերջին երկու շաբաթը կռիւ չէին արել, ես էլ մտածել էի՝ «չլինի՞ մեծացել են»։
ինձ էլ հետաքրքրեց, որ նա այդպէս արտայայտուեց՝ «մեծացել են»։ ոչ միայն այն, որ չի պահել իր դստեր կողմը, չի ասել՝ «այդ անպիտան տղան իրեն նեղացնում է», այլ հենց «մեծացել են»։ երկուսն էլ։
կարող է չէ՞ լինել այնպէս, որ իրենցից մէկն աւելի հասուն է, աւելի մեծ է։ բայց դա կարեւոր չէ «իրենց» համար, որպէս միաւոր։ քանի որ երկուսի (որոշ ալգորիթմով) միջինն է կարեւոր այդ միաւորի համար։
այդ պատճառով է որ սէրը անփոխադարձ չի լինում։ ոչ թէ այն պատճառով, որ եթէ սէր է, ապա անպայման փոխադարձ է, չէ, բնաւ, այլ այն պատճառով, որ պրոցես է, որ պահանջում է երկուս (եւ/կամ աւե՞լ) մասնակից։
ու դա բերում է ինձ ազգի(որպէս միաւոր), եւ իմ ու ազգի յարաբերութեան մասին մտքերին։
ես գրում էի, որ Զուարթնոցն(օդանաւակայանը) իմ մասին էլ է։ ձեզ թւում է անկա՞պ իմ Զուարթնոցով հպարտանալը։ չէ՞ որ ես այն չեմ նախագծել, չեմ մասնակցել, նոյնիսկ ճարտարապետին սուրճ չեմ մատուցել երբ նա աշխատում էր, ու առհասարակ պլաններում երեւի չկայի։ (նայած ում պլաններում՝ տիեզերքի, աստուածների պլաններում չէ, այլ իրենց կամքը համեստ իրագործողների)
բայց չէ՞ որ դուք ամաչում էք, երբ մեր երկիրը ներկայացնում է, ասենք Սերժը։ ես էլ էի ամաչում։
ապա կարող էի եւ հպարտանալ Զուարթնոցով։ ապա «արդար է»։
իսկ եթէ խօսենք «մեր» մասին որպէս տարբեր քաղաքացիների միջինով ներկայացուած միաւորի, ապա արդե՞օք Զուարթնոցը կամ Սերժը մեր մասին է։
չէ, Զուարթնոցը մեր մասին չէ այսօր։ «մենք» այսօր ապագայ նայող չենք, ֆուտուրիստիկ տեքնոկրատիկ կառոյցը մեր մասին չէ։ այդ պատճառով էլ շուտով չի լինի։ չի լինի ոչ թէ այն պատճառով, որ կապիտալի շահ է, որ կոռուպցիա է, դա իրագործման մանրուքներ են։
կարեւորն այն է, որ ազգին (որպէս միջինացուած միաւոր) չի համապատասխանում։
այս յարաբերութեան մէջ չի գնահատւում Զուարթնոցի պէս զարդը։ Գնահատւում է, ոնց էր դրա անունը։ Բելաջիոն։ եւ Փարուանան։
այդ է նաեւ պատճառը իմ համար կարեւոր մարդկանց հեռանալու։ բարեւ, սիլուեր։ որ սա այլեւս Զուարթնոց օդանաւակայանի երկիրը չէ եւ յոյս էլ չկայ, որ կը լինի մօտ ժամանակում։
Սա երկիր է որը ներկայացնում է՝ այսօր Սերժը, երեկ Ռոբերտը, վաղը չգիտեմ ով, դա կրկին իրագործման մանրուքներ են։ Սերժը կայ, քանի որ միջինացուած միաւորին համապատասխան է։ (ինչպէս մի ժամանակակից հայ գրող ասաց տաքսիստին՝ «ինչո՞ւ ես Միշիկ֊Սաշիկից բողոքում, եթէ դու պաշտօնեայ լինէիր, եղբօրդ նման լաւութիւններ չէ՞իր անի»։ «իհարկէ կանէի»՝ հաստատեց տաքսիստը։ «դէ մի բողոքիր, խնդրում եմ»՝ ասաց գրողը։ ու գրողն էլ այլեւս Հայաստանում չի լինելու երկու ամիս անց։)
Դուք կասէք՝ մաքսուելի դեմոնը։ իսկ ես կասեմ ոչ։ նախ, ԳԴՀ֊ն չէր կարող այլը լինել ինչքան էլ մարդիկ չուզենային այն այլը լինի, քանի որ դրսի ուժը վճռական դեր էր խաղում ԳԴՀ֊ում։ Այն փաստացի օկուպացուած էր ԽՍՀՄ կողմից։ ՌԴ֊ն այսօր ՀՀ֊ում նման վճռական դեր չի խաղում ինչպէս ԽՍՀՄ֊ը ԳԴՀ֊ում։
Երկրորդ փաստարկս՝ այդ վեց հազար վստահուած անձի չլինելն է։ Եթէ ՀՀ %75֊ը լինէր ասենք այն «ակտիւիստ» աղջկայ պէս վճռական, Սերժը այսօր չէր լինի։
Ու եւս մի փաստարկ։ Իննսունականներին Մաքսուելի դեմոնը աշխատում էր Սովետին նման, իներցիայով։ Կրկին՝ ախպերութիւն, կրկին կոռուպցիա, պարզապէս նոր «էլիտայի»։ Սաակաշուիլու արժէքն հենց դա է, որ նա փոխեց դեմոնին եւ փորձեց հաստատել մերիտոկրատիա։ Որը բացի Բալտեան երկրներից եւ Վրաստանից ոչ մի այլ «հանրապետութիւնում» տեղի չունեցաւ։
ու եկել է ժամանակը մի բան գիտակցելու, եւ համակերպուելու, եւ փոխելու վարքագիծը։
ես իրականում ոնց որ թէ եւ չկամ այդ ֆորմատում՝ միաւորի ֆորմատում, իմ ու մեր յարաբերութեան մէջ։ ես յարաբերութեան մաս չեմ։
երբ մենք ընդունում ենք աշխատանքի մարդ, ու ես տխրում եմ, ինչ վիճակ է, ես ինձ էլ էի մեղաւոր, պատասխանատու զգում։ ես չեմ դասաւանդում ու մերժել եմ բոլոր առաջարկները։ բայց չէ՞ որ ես չեմ դասաւանդում մասնաւորապէս այն պատճառով որ չեմ ուզում, չեմ կարող, այն, իմ պատկերացումներով, կոռումպացուած համակարգի մաս լինել ու մի կերպ աշխատել այդ ձեւով։
ինչպէս ասել է Շենդերովիչը, եթէ կանգնել ես Ժիրինովսկու կողքը, քեզնից Ժիրինովսկու հոտ է գալու։ իսկ ես չեմ ուզում ինձնից «ընկեր այսինչեանի» հոտը գայ։
(կամ պէտք է դրսի ուժ լինի, ու քեզ պաշտպանի։ բայց ապա դու այնքան էլ տեղացու դեր չես կատարում)։
երբ զգում ես քեզ համայնքի մաս, ուզում ես իդենտիֆիկացնել քեզ այդ համայնքի գոնէ որոշ «դաշտերի» հետ։ այսպէս, ես իդենտիֆիկացնում էի ինձ «լաւ էլի»֊ի հետ։ դա ինչ֊որ տեղական բան էր, որը «թաթուլ» չէր, որը գուցէ կարելի էր մի ձեւ հայկական ռոք անուանել, երեւի այն պատճառով, որ «պրոտեստ»֊ի մասին էր, իսկ դա օգտակար է առողջութեանը, ու ինձ մօտ է։ ու ես այն տարածում էի, ասենք։
բայց ես լաւ հասկանում եմ, որ նոյնիսկ «լաւ էլի»֊ն բնաւ իմ մասին չէ։ այն «հին» է, խռպոտ ձայնով երգած, «մուժիկ»֊ական։ ոնց որ երիտասարդի երգած չլինի։ վահրամ մարտիրոսեանը գրում էր «յիմարի» ռեմիքսում, որ մենք մանուկ ենք, յետոյ մի անգամից՝ պառաւ։ երիտասարդ էլ չենք լինում։
ես երիտասարդական թեթեւութիւնը զգում եմ վրացական «պապարացի»֊ների մօտ։ ես լիբերալ ազատական ոգին զգում եմ թիֆլիսի փողոցների բազմազանութեան մէջ։ ու այդ է պատճառը որ Վրաստանում հնարաւոր էր Սաակաշուիլի, իսկ Հայաստանում՝ չի եղել, եւ դեմոնին չի փոխել։
եւ այդ է պատճառը, որ տխրում էի, տեսնելով այդ սահմանապահի սովետական գլխարկը, երբ մտնում էի հայաստան։ դա իմ գլխին էլ էր։ այն ինձ էր ներկայացնում, այդ գլխարկը։ այդ գլխարկը, որը սովետին է խորհրդանշում, եւ որի մասին «սփինինգ բորիս» ֆիլմում ասացին՝ «ինչպէ՞ս են այն հագնում, չէ՞ որ արժանապատւութիւն գոյութիւն ունի»։
ես սիրում եմ սրճարաններում պատուհանի մօտ նստել։ նայել քաղաքին, եւ որ քաղաքը նայի ինձ։ ու կապ զգալ քաղաքի հետ։ բայց քաղաքն այսօր ինձ նայում է «ամուսնացիր կամ փախչիր» պաստառով։ ես էլ այն եմ տեսնում։
իսկ ես չեմ ուզում այդ ընտրութիւնը՝ ամուսնանալ կամ փախչել։ մի տեսակ ինձ հոգեհարազատ ընտրութիւն չէ։
ու հիմա հասկանում եմ որ, ես փաստացի դուրս եմ «մեզնից», ես իրականում մեզ հետ կապ չունեմ։
ես ես եմ։
ես նորայրն եմ։
ես ապրում եմ երեւանում։ ստոպ։ երեւանո՞ւմ։ գուցէ իմ տա՞նն եմ ապրում։
ամէն դէպքում ես յարաբերութիւնից դուրս եմ։ մենք միասին չենք։
ես գրել եմ որ ինձ տեղացիները տեղացու տեղ չեն դնում։ իսկ թիֆլիսում թիւրինգի թեստն անցնում եմ դնում են՝ մօտենում են եւ խօսում վրացերէն։ սա «կապոյտ աչքերի» մասին չէ, սա հագնուելու մասին է, խօսելու ձեւի, շարժումների՝ մշակոյթի մասին է։
երբ ասում են ակցենտ է մօտդ՝ ասում եմ՝ «չէ չէ, ռուսական ակցենտ է, պարսկական չի», ասում են՝ «չէ չէ, չես խաբի»։ ճիշտ են ասում, քանի որ ռուսական ակցենտը սոց֊ռեալիստական հագնուած մէկի մօտ կը լինէր, արդուկած տաբատով, մէջը դրած վերնաշապիկով, ու ով «կուրգինեան» է դիտում, թէ ոնց էր իր ազգանունը։
մարդիկ էակներ են որ շատ լաւ զգում են մշակոյթը, ու շատ լաւ նոյնականացնում են դիմացինի մշակոյթը իմացած շաբլոնների հետ։
ու ես ականատես եմ եղել վերջերս պարսիկ զբօսաշրջիկների հանդէպ, ոնց ասեմ, ոչ արդար վերաբերմունքի։ որից ես ամաչել եմ։ ու յետոյ, իմ խաչմերուկում տեսայ պարսիկներ են խմում֊ուրախանում֊բարձր խօսում։ դէ ես բնաւ խմող֊ուրախացող֊բարձր խօսացող չեմ, ու կարող էի մտածել՝ այս ինչ է տեղի ունենում իմ քաղաքի սրտում, սրիկանե՜ր, բայց ես մօտեցայ իրենց ու լրիւ անկապ, յիմար ձեւով սկսեցի՝ «որտեղի՞ց էք», ասացին՝ «իրանից», ասացի «վոյ ինչ հաւէս է» (թէ չէ ես չէի ջոկել որտեղից են), ասացի՝ «welcome to armenia», ասացի՝ «i want you to feel welcomed here»։
բայց դա չաշխատեց։ իրենք շատ ճիշտ բան ասացին՝ «բայց դու տեղացի չես։ դու կամ վրացի ես կամ ռուս։ մեզ չես խաբի, չէ չէ։» «չէ, ես այս շէնքում եմ ապրում, իսկ այն շէնքում մեծացել եմ»֊ը չէր օգնի։
քանի որ իրենց պէտք չէ որ ես իրենց ասեմ «welcome»։ իրենց պէտք է այն նեղացնող մարդու նման մէկն ասի, ով միջին հայաստանցին է, իրենց պէտք է որ այն պլպլան շորիկով աղջիկն ասի, իրենց պէտք է որ այն ծիծակով տղան ասի։ ես ասեմ՝ որ ի՞նչ։ իրենց պէտք չէ ես ասեմ։ իրօք պէտք չէ։ հասկանում եմ։
այսպիսով, ես էլ չեմ ամաչում Սերժից, ու չեմ հպարտանում Զուարթնոցով։ չեմ գնում դիտորդ։ ու չեմ հիւրընկալում զբօսաշրջիկների։ ու երբ եւրոպայից մարդ գայ, ասեն՝ նորայր, արի տանենք ման տանք, չեմ գնալու։ (: ես ի՞նչ ման տամ։ թող տեղացիները ման տան։
դա ինձ միայն թւում էր որ ես գիտեմ «իրական երեւանը»։ իրական երեւանը իրենք գիտեն, իրական երեւանցիները։ (:
իսկ իմ ու հայաստանի յարաբերութիւնը չի կայացել՝ տապալուել է։ նոյն պատճառով ինչ տապալուել են իմ անձնական յարաբերութիւնները, թերեւս։
մինչ։
յուսկի գովազդային կատալոգի վրայ, որ բաժանում էին «Երեւան մոլլ»֊ում, թղթիկ էր կպցրած։ դրա տակ, ինչպէս պարզուեց, թաքնւում էր դալմա֊ի նշանը։
երբ օգտագործում եմ նոսրիպտ, այս պատկերակները տեսնելու տեղը տեսնում եմ վրացական տառեր։ (:
այսօր նոր լափթոփի վրայ համակարգ էի տեղակայում։ ֆանթու։
ռութը ինչպէս միշտ, սարքեցի XFS, քոմփայլ արեցի միջուկ ու grub2։
սակայն, անակնկալ, grub֊ը չէր կարողանում բեռնել միջուկը։ հմ։
ես երկրորդ գրաբի շելլի հետ բնաւ ծանօթ չեմ։ մի քանի հրաման գրեցի՝ help — չկայ, ls — աշխատեց։ ասաց՝
(hd0) (hd0,msdos1) (hd0,msdos2)
վաու։ փորձեցի
ls (hd0,msdos1)
ասաց որ XFS է տեսնում։
հիանալի։ բա ինչի՞ չի բեռնում միջուկը։
սկսեցի կարդալ ինչպէս են grub2֊ի հետ աշխատում՝
set root=(hd0,msdos)
set prefix=(hd0,msdos1)/boot/grub
insmod normal
լիքը սխալ էկրանին։
նորմալ անունով մոդուլը գտնուած չէ։
այս հաղորդագցութիւնը, որ չի կարողանում կարդալ XFS, ստիպեց մտածել, կարո՞ղ է այս բեռնիչի վարկածը չի կարողանում նոր XFS կարդալ։ համացանցում գտնում էի որ լուծւում էր, երբ մարդիկ առանձին ext /boot բաժին էին ստեղծում։
ես բնաւ չէի ուզում, քանի որ արդէն ամէն տեղեկատւութիւնը լցրել էի դիսկի վրայ, ու չեմ էլ սիրում առանձին /boot բաժին ունենալ։
ապա քաշեցի grub֊ի այսօրուայ ելատեքստը իրենց git շտեմարանից։ այնպէս ստացուեց, որ ստիպուած եղայ ուրիշ կարգչից քաշել, տառ սարքել, ու նոր լցնել նոր կարգչի վրայ։
հիմա ժամանակն է խորամանկութիւն կիրառել, որ հեշտ լինի։
կամ պէտք է գնայի /portrage/sys-boot/grub եւ պատճենէի grub֊ի տեղակայման նիշքը, սարքելով git-999 եբիլդ նիշք, եւ խմբագրելով, կամ, որը շատ աւելի հեշտ է, ու պէտք չէ ոչ մի բան փոխել git ծառում՝ արեցի emerge grub, եւ սեղմեցի ctrl+s, այն պահին, երբ արդէն բացել է ելատեքստը /var/tmp/portage պանակում, բայց դեռ չի անցել կոմպիլյացիային։
ապա վրայից լցրի իմ նոր քաշած գիտ սնեփշոթը։ յետոյ chown -R portage:portage /var/tmp/portage/*
հիմա ctrl+q
կարծես գնաց։ բայց գնաց՝ կոնֆիգուրի անվերջ թուացող լուփի մէջ մտաւ։ ինչո՞ւ։ կանգնացրի, տեսնեմ, երբեմն զգուշացում է երեւում, որ սորսը ապագայի թայմսթեմփ ունի։
հմ։ ուրիշ պատուհանում՝ emerge openntpd; ntpd -s;
մի հատ էլ կոմպիլյացիան անցաւ, եւ տեղակայեց ինձ հնարաւորինս թարմ բեռնիչի վարկած։
grub-install /dev/sda
boot-update
ահա։ վերմեկնարկելուց յետոյ ամէն ինչ աշխատեց։ պատճառը ճիշտ էի կռահել։
(:
ու տենց
պէտք չէ։
պայուսակի մէջ խցիկի համար տեղ լինել չլինելու հարց պէտք է չառաջանայ։ խցիկը պայուսակի մէջ ի՞նչ գործ ունի։ խցիկը վրադ է, արդէն ընթացիկ լոյսին կարգաւորուած, որ պահը բաց չկորցնես։
(:
ուրեմն, գերմանական շատ լաւ պոպ խումբ է, Գլաշպերլենշպիլ (Glasperlenspiel), իրենց վերջին հիթերից մէկն է Գայլես Լեբեն երգը։
նայթմերս օն ուոքսի բոյլեր՝ կըտ֊կըտ։
բոնոբո֊ի սպանիչ բոյլեր լոնդոնում։
չեմ հասկանում, ինչու են հեռախօսների էկրաններին թափանցիկ ժապաւէններ կպցնում, կամ ինչու են այդ հեռախօսները դնում ինչ֊որ պատեանների մէջ։
այո, հասկանում եմ, որ քերծելուց պաշտպանելու համար է։ բայց այո, թող քերծուի։ կեանք է։ այսպէս նոյնիսկ աւելի լաւ է։ նա պատմութիւն ունի։ յիշո՞ւմ ես, ինչից է այս վնասուածքը՝ քանի որ այն օրը այսինչ յիմար պատճառով անհանգստացած էիր, ձեռքից գցեցիր։ իսկ առանց խազերի պատմութեան սարքը անձնազրկւում է։ անձից անկախ սարք է լինում։
տունն էլ։ ես երբեմն հին տներ եմ տեսնում, ահաւոր դուրս գալիս են ու գիտեմ ինչ հաճոյքով դրանց մէջ կապրէի։ նաեւ այն պատճառով որ պատմութիւն ունեն։ կամ եթէ հին խցիկ ես ձեռքերիդ մէջ պահում, նոյն զգացողութիւնն է։
հ․ գ․ չեմ բացառում, որ մի օր արտադրելու են արդէն քերծած կորպուսով ու ճաքած ապակով հեռախօսներ։ ինչպէս հիմա նորաձեւ է արտադրողի կողմից ճղած ջինեսր հագնել։ ոչ քո, արտադրողի։ եթէ ինքդ ես ճղել, կարող է ամաչես։ ։Պ
լուսանկարիչները շարք հրապարակելիս, ջանում են որ դրա մէջ թոյլ նկարներ լինեն։ ասում են՝ այլապէս, եթէ միայն լաւ նկարներ ես դնում, մարդիկ դրանք չեն գնահատում։ պէտք է թոյլերը տեսնեն, որ գնահատեն։ :/ թէ չէ երբ միայն լաւն են տեսնում, մտածում են այդպէս էլ պէտք է լինի։
ու տենց
Փաստօրէն, Օբերոնը երբեք չէր վայելում համայնքի բաւականաչափ ուշադրութիւն, նոյնիսկ համեմատած Մոդուլա֊2֊ի հետ։
Նոյնիսկ բաւական տուեալ չկայ, որպէսզի պարզ լինի, թէ որ երկրներում էր այն աւելի տարածուած։ Զարմանալի է, որ Մոդուլա֊2 ֊ով աւելի շատ հետաքրքրւել են Իսպանիայում, քան Գերմանիայում։
Ինչն է նաեւ զարմանալի, Օբերոնով երբեք այնքան հետաքրքրուած չէին, ինչպէս այսօր։
Նոյնիսկ ոչ այն ժամանակ, երբ Oberon S3֊ը կամ V4֊ը ակտիւ զարգանում էին, ի տարբերութիւն այսօրուայ PO֊ին։
Հաւանաբար, դա կարելի է բացատրել նրանով, որ վերջերս մարդիկ աւելի են հետաքրքրուած ծրագրաւորման լեզուներով, քան երբեւէ առաջ, եւ Վիրտի նոր գիրքը հրապարակուել է ճիշտ այն ժամանակին, երբ ծրագրաւորման լեզուները վայելում են բարենպաստ պայմաններ։
նայում եմ, ֆլիքրում պարզւում է մաեմո խումբ կար, արդէն մեռած, ու ինչ հաւէս հաքերական համայնք էր հաւաքուել մաեմո֊ի շուրջը՝ ֆոտոներ մաեմո֊ից կառաւարուող ուղղաթիռներով, գիտական հաշուիչներով, զանազան ծրագրերով, բութ լոադերներով, սրամիտ հետդիրներով։
ո՞ւր են այդ մարդիկ։ ֆլիքրով երեւում է՝ մէկը լումիա է առել, դրանով է նկարներ անում։ մէկը՝ հտց։ բայց այլեւս այդ հաքերական տրամադրութիւնը չկայ։ իչնի՞ի։
գուցէ այդ «լաւ» ու «վատ» կոմպանիաները իրօք գոյութիւն ունեն։ միջավայրը կապ ունի, չէ՞։ ակնյայտ է, որ ՄԻԹ֊ում այլ միջավայր է քան մեր կոռումպացուած եւ ամբողջովին փտած պոլիտեխնիկում։
մաեմո֊ն հոսք էր ստեղծել, կրեատիւ դասի մի հոսք, ուր այդ մարդիկ ընկել էին։
իսկ հիմա այդ հսոքը չկայ, ու իրենք այդ հոսքից դուրս մի ձեւ ապրում են, ինչպէս բոլորը։
ու գուցէ իմ, ասենք gta04֊ի մեյլ լիստեր կարդալը այդ հոսքի կարոտն է, ես այդ պատճառով եմ տխրում որ մաեմոն մահացաւ։ ու ես լրիւ զգում եմ, որ ոչ սեյլֆիշը, ոչ անդրոիդը այդ իմ ասածը չապահովեցին, չստեղծեցին։
ու ի դէպ, գուգլ թրենդերին նայելով, ակնյայտ է, ինչու յոլլա֊ենք փողի կարիք ունեն։ իրենք երբեք այդ հանրայնութիւնը չեն վայելել։ չգիտեմ ինչու։ կարծես վատ մարկետինգ չէին անում։
այս կանաչ Յոլլա֊ն Ֆինլանդիայի հետ կապ չունի՝ Կալիֆորնիայի կուրորտներից է։ ։Պ դեղինի աճն է պէտք համեմատել նոկիայի հետ։
երեւի աւելի լաւ պատկեր ցոյց է տալու մաեմո եւ սեյլֆիշ համեմատելը։
հետաքրքիր է նաեւ, որ ն900֊ով լաւ հետաքրքրուած էին Իրանում։ երեւի մենք թերագնահատում ենք իրենց տեխնիկական պոտենցիալը, ու «տեխնար» մարդկանց քանակը։
ու տենց
Տեսածրելու գործընթացի արդիւնքում ամէն նկարն աւելի փափուկ է ստացւում։ Դա այն պատճառով է, որ ծրիչը չի կարողանում ստանալ նկարի լրիւ տուեալները, փոխարէնը բաժանում է այն մասերի, եւ միջինացնում արժէքները։ Արդիւնքում՝ բարձր կոնտրաստ ունեցող սահմանագծերի կոնտրաստն ընկնում է, եւ պատկերն աւելի փափուկ է դառնում։
ես փորձում էի հասկանալ, այդ RMS֊ն ինչի մասին է։ հիմա թուղթ գտայ, որը շատ հարցերիս է պատասխանում եւ հիմա աւելի լաւ եմ հասկանում ժապաւէնը ինչ է։ (:
բարեւ, ցամաքի շուն։ ես ջրի շուն եմ։ հաճելի է ծանօթանալ։
http://norayr.am/weblog/uploads/2016/01/dogs.ogv
ու տենց
այդ գործընթացը կարող է տեւել երկու֊երեք տարի, որպէսզի ծառը տեղափոխուի այնտեղ, ուր աւելի հարմար հող է, եւ աւելի լուսաւոր է։
իսկ մեր ծառերը դեռ չեն սովորել գաղթել։ ինչպիսի անխոհեմութիւն իրենց կողմից։
Երբ հանդիպում ենք Դեգնի Թագարդին՝ Ռեյնդի հերոս երկաթուղային բարոնի, նա ճանապարհորդում է երկիրը կտրող գնացքով։ Գնացքը կանգնում է կարմիր ազդանշանով լուսակիրի մօտ, եւ յայտնի չէ, արդեօք այն կարգին է թէ փչացած։ Չնայած նրան, որ գնացքի անձնակազմը զգուշօրէն համարում է որ նրանք պէտք է սպասեն մինչեւ չհամոզուեն, որ երթեւեկելն անվտանգ է, Դեգնին օգտուելով իր դիրքից հրամայում է անձնակազմին քշել, անտեսելով կարմիր լոյսը։ Սա, Ռենդի աշխարհում, հերոս եւ վճռական կապիտալիստի նշան է, եւ բնաւ ոչ այն մարդու, ով իրական աշխարհում բաւական շուտ կը դառնար նման վերնագրերի առարկայ՝ «22 մարդ զոհուել է գնացքի վթարում, որի պատճառը գործնական հանդիպմանը ուշանալ չցանկացող կառավարիչն էր։»։
աղբիւր (անգլերէն)
օրինակ, հետաքրքիր մէջբերում է, որ եթէ ունես ինչ֊որ հնարաւորութիւն, յաճախ չես օգտագործում, չես «ֆորքում» որովհետեւ նախագծողները գիտեն, որ եթէ վատ պահեն իրենց՝ կը «ֆորքես», կամ չես գնում այլ սերուիս, քանի որ ծառայութիւն մատուցողները տալիս են քեզ տուեալներդ տանելու հնարաւորութիւն։
Իսկ դիմացի շէնքը՝ ես այն շրջանցել եմ, երբ ինձ յաջողուեց փախչել ուղեկցորդներից, այն նոյնիսկ մուտք չունէր։ Իսկ գիշերը այդ տանը լոյսեր էին վառւում, բայց երբ ուշադիր նայեցի, տեսայ, որ բոլորը վառւում էին միանման լամպերով։ Հաւանաբար, ինչ֊որ համակարգ է տեղադրուել, որը երեկոյեան ընդհանուր կոճակով միանում է, եւ ստեղծւում է բնակելի շէնքի տպաւորութիւն, չնայած տունը բնակեցուած չէ, եւ այն չունի մուտքեր։ Այնտեղ ամէնը՝ ֆեյք է։
հիւսիսային կորեայի կինոյի ամբողջ պատմութեան ընթացքում ոչ մէկ երբեք չի համբուրուել։
Երբ նկարահանում էինք երեխաներին պիոներական կազմակերպութիւն ընդունուելու տեսարանը, ուղեկցորդները ցոյց տուեցին մի խումբ երեխաներ՝ եօթ֊ութ տարեկան, զինուորական համազգեստով, եւ ասացին՝ «իրենց ծնողները մահացել են պատերազմում, իրենք՝ պատերազմի երեխաներ են»։ Ի՞նչ պատերազմ։ Վերջին պատերազմը, որին մասնակցել է Հիւսիսային Կորեան, անցել է վաթսո՜ւն տարի առաջ։ Բայց իրենք կատարելապէս համոզուած են՝ ինչ֊որ տեղ պատերազմ է, այնտեղ գնում են Հիւսիսային Կորեայի զօրքերը, կայ հակամարտութեան գիծ, զինուորներ են զոհւում, իսկ առաջնորդը հոգս է տանում իրենց երեխաների մասին… Իրենք պատերազմում են, իրականում պատերազմում են։
աղբիւր (ռուսերէն)
ու տենց
բաթումի որ մասն է լինելու ջրի տակ։
ու տենց։
այս Յունիոն ֆոտո լաբը շատ շատ շատ ուժեղ «շարփենինգ» է անում ժապաւէնից ծրած նկարները։ այդ պատճառով էլ «գրեյն»֊ի պէս աղմուկ կայ իրենց տուած նիշքերում։
միւս անգամ եթէ այնտեղ անեմ, խնդրելու եմ շարփենինգը անջատի առհասարակ։ եթէ պէտք է ինքս կաւելացնեմ։
միւս իրենց խնդիրն է սառը նկարներ տալը։ իսկ իրենցից ստացած նկարներում շատ աւելի դժուար է տաքութիւնը փոխել քանի որ ջպեգը (իսկ իրենք միայն ջպեգ են տալիս) բաւական տեղեկատւութիւն չի պարունակում։
ի դէպ սա միայն իրենց խնդիրը չէ։ ֆլիքրի ժապաւէնային նկարների զգալի մասը «օվերշարփ» է արուած։ որպէս կանոն որեւէ լաբի լռելեալ կարգաւորումների պատճառով։
ու տենց
Էսպերանտո֊ում, նոր բառ կազմելու համար, սովորաբար նախընտրելի է երկու կամ երեք արդէն գոյութիւն ունեցող արմատ համադրել, քան փոխառել այդ բառը այլ լեզուից։ Սա խորհուրդ է տրւում «պարզունակ» արմատների քանակը ցածր պահելու համար եւ հետեւաբար ապահովուել լեզուն սովորելու մատչելիութիւնը։
հայերէնի պէս մօտեցում է։
այնուամենայնիւ իրենք ունեն helikoptero եւ biciklo — կռահէք ինչ է նշանակում։
։Պ
իծաքարը օփեն սթրիթ մափում։
ու տենց
կարծես PGI֊ն պարզ է, իսկ RMS֊ը ի՞նչ է նշանակում։
եկայ մեքենան վերցնեմ, տեսնեմ «դուորնիկների» հետեւը հդմ կտրօն է դրած։ յետոյ աշխատանքի տեղը հարցրի, տեսե՞լ են արհեստաւոր, ով հդմ կտրօն է տալիս։ ասացին, որ չեն տեսել։ վստահութեան մասին խօսք էլ չկայ, նա գիտէր որ ես ստուգող չեմ, ինձ որպէս «մօտ մարդ» ուղարկել էր այս սիրիահայ արհեստաւորի մօտ Աղբաբեան եղբայրներից մէկը․
— վստրեչի մոստը անցնում ես, սֆետաֆոր կա։ այնտեղից ուղիղ ես գնում, մէկ, երկու, երեք սֆետաֆոր։ երրորդից մինչեւ չորրորդ հատուածում, նոր զովքի դիմացը բոքսեր են։ աւո֊ն այդտեղ է աշխատում։
մտայ «բոքս», այնտեղ Յարութիւն անունով կապուտաչեայ մարդ էր աշխատում։ նա ինձ շատ ջերմ դիմաւորեց, ինչ֊որ քաղաքակիրթ ջերմութեամբ, ոչ ռաբիս, ոչ լակոտական։
բոքսը տէրերի մասին պատմում էր․ պատին՝ «մենք եղել ենք, կանք, եւ կը լինենք» պաստառ, որին զինուորական շորերով աղջիկներ էին, եւ նինձա֊ներին յիշեցնող սեւ զգեստներով տղաներ։ տեքստի ամենաներքեւում, բաւական մեծ տառերով՝ հրատարակչութեան անունը։ ժպտացի։
նաեւ մի քանի կտորից հաւաքած խաչ կար, որին դասական ուղղագրութեամբ հայր մերն էր գրուած։
Աւոն ինձ ցոյց տուեց իր հաստոցները եւ հում նիւթը։ ես միամտօրէն կարծում էի, որ իրենք պէտք է պահեստամասեր առնեն եւ փոխեն։ պարզուեց, իրենք կարող են ասենք, խլացուցիչ պատրաստել, խողովակներ պատրաստել լրիւ ինքնուրոյն։ ոչ թէ նորոգել, այլ սարքել։
ընդամէնը մի քանի ժամ անց ինձ կանչեցին, որ գամ տանեմ՝ պահեստամասերը իրենք սարքեցին, ներկեցին։
հիմա շատ հաճելի ձայն է հանում, ու հաճոյք է այն վարելը։ ուզում եմ մի հեռու տեղ գնալ։ ։Ճ
խսհմ֊ում կար սովորական հեռախօսային ցանցերից անկախ հեռախօսային ցանց՝ յատուկ կառավարական հաղորդակցութեան համար։ այն համարւում էր աւելի գաղտնի եւ ապահով այն պատճառով, որ չէր անցնում զանազան կոմուտատորներով եւ «ատս»֊ներով, առանձին էր, ուղիղ կապ էր, ասենք երեւանից մոսկուա։ եւ մոսկուայում, այդ յատուկ «ատս»֊ից գիծ էին քաշում ինչ֊որ չինովնիկի կաբինետ։
այսօր բարդ է անուանել այս ցանցը գաղտնի։ չէ՞ որ տեղեկատւութիւնը չի կրիպտաւորուել, ընդամէնը տարբեր «ատս»֊ների աշխատողները չէին կարողանում այն լսել։
սակայն այդ գծերը, ասենք «ատս»֊ից չինովնիկի մօտ անցնում էին սովորական ուղիներով, ու կարելի էր ասենք մտոցով մտնել, եւ ընդամէնը ականջակալ ունենալով կպնել լարին եւ գաղտնալսել կառավարական զրոյցները։
ի դէպ, այստեղ սպանիչ պատմութիւն կայ (ռուսերէն) այն մասին, ինչպէս երեւանում ամերիկեան դեսպանատան կապի եւ կրիպտոգրաֆիայի մասնագէտ Քել ՄակՔուինը բացայայտել էր դեսպանատանը տրամադրուած նոր շէնքում յատուկ կառավարական կապի տուփ, որին միացուած էին բազմաթիւ լարեր՝ եւ խորհրդարանից, ագն֊ից, եւ նախագահի նստավայրից։ Քելը ապշած ցոյց տուեց այդ գտածոն իր հայ գործընկերոջը ասելով՝ «ձերոնք լրիւ ցնդե՜լ են, լսիր ում ուզում ես»։ զաւեշտալին նաեւ այն է, որ ամն դեսպանատունը դիմել էր հայաստանի կառավարութեանը խնդրելով տուփը եւ լարերը վերացնել դեսպանատան տարածքից, եւ դրան հետեւեց երեք ամիս տեւած նամակագրութիւն եւ վիճաբանութիւններ գլխաւորապէս այն մասին, թէ ում հաշուին պէտք է այդ տուփը ապամոնտաժուի, մինչեւ որ կապի նախարարութիւնը բարեհաճեց «սեքիւրիթի հոլը» դեսպանատնից վերացնել։
հեռագրային կապը նոյնպէս համարւում էր աւելի ապահով, քանի որ այդ կառավարական ցանցի մասն էր։ եթէ ամն֊ում հեռագիրների համար օգտագործում էին եօթ բիթանի կոդաւորում՝ ASCII, ապա խսհմ֊ում ինչ֊որ զաւեշտալի հինգ բիթանի կոդաւորում էր (32 նիշ), ուր չէին տեղաւորւում կետադրական նշանները, այդ պատճառով սովետական հեռագրերը այս ձեւ էին։
անկախ հայաստանում հեռագրային կապը իրականացւում էր օգտագործելով նոյն կապի մալուխները, բայց արդէն համակարգիչներով՝ OS/2 օպերացիոն համակարգի կառավարմամբ։ Կալմուխեան Սաշա անունով ճարտարագէտ ինքնուրոյն պատրաստում էր PCI սլոտի համար տպասալեր, եւ գրել էր այդ տպասալերի «դրայւերները» OS/2֊ի համար։ այդ ժամանակ լուծուեց եւս մի խնդիր՝ հնարաւոր դարձաւ հայերէն հեռագրեր ուղարկել եւ ստանալ։
Վերջերս դրա վառ օրինակն է հանդիսացել Ադա֊ն։ Եթէ Ադա֊ն պէտք է ունենայ ստանդարտ, աւելի լաւ է որ այդ ստանդարտը լինի աներկբայ։ Առնուազն երկու նախաձեռնութիւն եղաւ․ երկուսի արդնիւնք էր մօտ 600 էջ կազմող ֆորմալ տեքստ, այսինքն անգամներ շատ, քան անհրաժեշտ է համոզուելու համար, որ երկու թուղթն էլ սահմանում են նոյն լեզուն։ Այդ երկու փաստաթղթերի ակնյայտ անկառավարելիութեան պատճառն երկու խմբից ոչ մէկն էլ չէ, ոչ էլ այն ֆորմալ ձեւն է, որ իրենք կիրառել են, այլ ինքը լեզուն․ արդեօք չներկայացնելով ֆորմալ ձեւակերպում, լեզուի նախագծողները կարող են թաքցնել, որ առաջարկում են անկառավարելի հրէշ։ Այն, որ Ադա֊ն կը թեթեւացնի ծրագրաւորման խնդիրները եւ կաւելացնի մեր ջանքերի արդիւնաւէտութիւնը՝ այն հեքիաթներից է, որոնց հաւատալու համար պէտք է ունենալ զինուորական կրթութիւն։
գիտական ֆանտաստիկան եւ գիտական իրականութիւնը յօդուածից, Էդսգեր Վիբե Դեյքստրա։
մի քանի հատուած «Գողացուած Արեւմուտք կամ Կենտրոնական Եւրոպայի դժբախտութիւնը» տեքստից։
Իրօք, եւ Ֆրանսիայում, եւ Ամերիկայում ընդունուած էր համարել, որ ներխուժման ժամանակ հարցի տակ էր դրւում քաղաքական կարգը, ոչ թէ Հունգարիայի կամ Եւրոպայի գոյութիւնը։
Ազգի կամ քաղաքակրթութեան ինքնագիտակցութիւնը կենտրոնանում է նրա վրայ, ինչ մենք անուանում ենք «մշակոյթ»։ Ու եթէ այդ ինքնագիտակցութիւնը վերացման սպառնալիքի տակ է, մշակութային կեանքի ինտենսիւութիւնը մեծանում է, այն ձեռք է բերում աւելի մեծ նշանակութիւն, մինչեւ մշակոյթը չի դառնում կենսական նշանակութեան արժէք, որը միաւորում է ազգը։ Ահա ինչու ամէն մի կենտրոնական եւրոպայում տեղի ունեցած ապստամբութեան ժամանակ, ժամանակակիցների մշակութային աւանդոյթներն եւ ստեղծագործութիւնները ձեռք էին բերում հսկայական եւ վճռորոշ նշանակութիւն։
Հէնց հունգարական գրողները, ով ձեւաւորել են Շանդոր Պետեֆի պոետին նուիրուած խումբ, սկսել են վարչակարգի հզօր քննադատութիւնը եւ նախապատրաստել են 1956 թուի պայթիւնը։ Հէնց թատրոնի, կինոյի, գրականութեան, փիլիսոփայութեան ազդեցութիւնը 1968֊ի նախօրեային բերեց Պրահայի Գարնանը։ Հէնց մեծ լեհ գրող Ադամ Միցկեւիչի պիեսն արգելելը բերեց 1968 թուի լեհ ուսանողների ըմբոստութեանը։ Այս՝ մշակոյթի եւ կեանքի, ստեղծագործութեան եւ ազգային շարժման երջանիկ միութիւնը տուեց կենտրոնական եւրոպայի ըմբոստութիւնների աննման համ, որն ընդմիշտ գերել է նրանց, ով ապրել է այդ ժամանակ։
Կենտրոնական Եւրոպայում, Արեւմուտքի արեւելեան սահմանի մօտ, բոլորը, ոչ միայն լեհերը, առանձնայատուկ զգայուն էին ռուսական հզօրութիւնից եկող սպառնալիքի հանդէպ։ Ֆրանտիշեկ Պալացկին՝ ակնառու պատմաբան եւ տասնըիններորդ դարի չեխական քաղաքական շրջանների տիպիկ ներկայացուցիչ, 1848 թուին գրել է Ֆրանկֆուրտի յեղափոխական խորհրդարանին ուղղուած լայն հանրայնութիւն ստացած նամակ։ Նրանում նա արդարացնում էր Հաբսբուրգների կայսրութեան երկարատեւ գոյութիւնը նրանով, որ այն հանդիսանում էր միակ պատնէշը Ռուսաստանից՝ «երկրից, որն արդէն մեր օրերում իւրացրել է ահռելի հզօրութիւն, շարունակում է մեծացնել այն, դառնալով անպարտելի ցանկացած եւրոպական երկրի համար», եւ ձգտում է համաշխարհային տիրութեան։ «Ռուսական համաշխարհային տիրութիւնը»,— գրում էր Պալացկին,— «դառնալու է հսկայական աննկարագրելի աղէտ, անչափելի եւ անսահման դժբախտութիւն»։
Կենտրոնական Եւրոպան, ըստ Պալացկու, պէտք է դառնայ հաւասար իրաւունքներով ազգերի միութիւն, որոնցից ամէն մէկը, մնացածներին յարգելով, եւ հզօր պետութեան պաշտպանութեան տակ գտնուելով, ունակ կը լինէր զարգացնել իր ուրոյնութիւնը։ Այդ երազանքը, երբեք մինչեւ վերջ չիրականացուած, ինչպէս եւ առաջ ուժեղ է եւ ձգող։ Կենտրոնական Եւրոպան միշտ ձգտում էր իր փոքր տարածքում կենտրոնացնել այնպիսի մշակոյթների զանազանութիւն, ինչ եւ Եւրոպան ամբողջովին, դառնալ փոքր գերեւրոպացուած Եւրոպա, դրա փոքրացուած պատճէնը, որը կառուցուած է մէկ կանոնի հիման վրայ՝ մաքսիմալ բազմազանութիւն մինիմալ չափով հանդերձ։ Ինչպէ՞ս այն չսարսափէր տեսնելով Ռուսաստանը, որը հիմնուած է ուղիղ հակառակ սկզբունքի վրայ՝ մինիմալ բազմազանութիւն՝ մաքսիմալ չափով հանդերձ։
Ի՞նչը կարող էր լինել աւելի օտար բազմազանութեան կրքով տարուած Կենտրոնական Եւրոպայի համար, քան Ռուսաստանը՝ միաձուլ, կենտրոնացուած, ձգտող կայսրութեան բոլոր ազգերը՝ ուկրաինացիներին, բելարուսներին, հայերին, լատիշներին եւ մնացածներին, մի անբաժանելի ռուս ժողովուրդ դարձնել (կամ, ինչպէս ընդունուած լեզուական կեղծիքների դարաշրջանում են)անուանում՝ «անբաժան սովետական ժողովուրդ»)։
Աւելին, ամբողջ տասնըիններորդ դարի ընթացքում Ռուսաստանը ձգտում էր Եւրոպային։ Եւրոպան էլ ձգտում էր Ռուսաստանին։ Ռիլկէն պնդում էր, որ Ռուսաստանը՝ իր հոգեւոր հայրենիքն է, լայն ազդեցութիւն են ունեցել մեծ ռուսական գրական ստեղծագործութիւնները, որ մնում են եւրոպայի համընդհանուր մշակութային ժառանգութեան անբաժան մաս։
Այո, ամէնն այդպէս էր։ Եւ այն ժամանակուայ երկու Եւրոպաների մօտեցումը՝ հրաշալի, անմոռանալի յիշողութիւն է։ Սակայն այն էլ է ճիշտ, որ կոմունիզմը արթնացրեց Ռուսաստանի մէջ հին հակաարեւմտեան ֆոբիաները եւ կոպտօրէն ուղղեց Եւրոպայի դէմ։
Կազիմիր Բրանդիսը իր «Վարշաւեան օրագրում» պատմում է, ինչպէս մի լեհ գրողին յաջողուեց հանդիպել Աննա Ախմատովայի հետ։ Լեհը բողոքում էր, որ իր բոլոր ստեղծագործութիւններն արգելուած են։
Ախմատովան ընդհատեց նրան՝
—Դուք նստե՞լ եք բանտում։
— Ոչ։
— Բայց ձեզ գոնէ հեռացրե՞լ են Գրողների Միութիւնից։
— Ոչ։
Ախմատովան ուժեղ զարմացաւ՝
— Իսկ ինչո՞ւ էք բողոքում։
Չեխերը (չնայած իրենց էլիտայի զգուշացումների) սիրում էին երեխային հարիր կերպով թափահարել «սլաւոնական գաղափարախօսութեամբ», համարելով այն պաշտպանութիւն գերմանական ագրեսիայից։ Ռուսները նոյնպէս հաճոյքով օգտագործում էին այն իրենց կայսերական պլաններն արդարացնելու նպատակով։ «Ռուսներն անուանում են ռուսական ամէն ինչը՝ սլաւոնական, որպէսզի յետոյ ամէն ինչ սլաւոնականը անուանեն ռուսական»՝ այսպէս 1844 թուին մեծ չեխ գրող Կարել Հաւլիչեկը նախազգուշացնում էր հայրենակիցներին Ռուսաստանով անիրազեկօրէն հիանալու վտանգների մէջ։
Երկու տարի, 1941֊ից 1943, Ջորջ Օրուելը՝ իրական անունը Էրիկ Բլեյր, համար 9889 ԲիԲիՍի֊ի աշխատող էր․ ընդունուել է աշխատանքի Արեւելեան Ծառայութիւն, որպէսզի գրի այն, ինչ ըստ էութեան Հնդկաստանում հեռարձակելու համար քարոզչութիւն էր։
Այս փաստաթղթերի հաւաքածուն բացայայտում է այն յարգանքը, որին Օրուելը արժանացել է իր գործընկերների եւ վերադասների կողմից իր անդրդուելի ամբողջականութեան եւ ազնւութեան համար։ Աշխատանքային ներքին գրառումները թոյլ են տալիս դիտարկել գործնական յարաբերութիւնները գրական աւանդներով հանդերձ, իսկ Հեբրիդեան Ջուրա կղզուց ուղարկուած նամակները գունաւորում են «Իննը հարիւր ութսուն չորսի» ստեղծման նախադրեալները։
վիրտուալ ուին եօթ եմ տեղակայել, լոքեյլը դրեցի՝ հայաստան, իսկ ստեղնաշարը՝ ամն դուորակ։
անմիջապէս տեղակայումից յետոյ երեք լեզուի շարուածք եմ տեսնում՝ հայ՝ դրանով դուորակ է գրում, էն՝ դրանով քուերթի է, եւ չգիտես ինչու նա որոշեց ռուսերէն շարուածք էլ աւելացնել։
ու տենց
ահա թէ ինչու իրենք չունեն տեղ քաղաքակիրթ հասարակութեան մէջ։ գայլը չի կարող ստել մեզ։ ոչ էլ ունակ է շունը։ ահա ինչու ենք մենք կարծում որ իրենցից լաւն ենք։
«փիլիսոփան եւ գայլը» գրքից։
ապակենտրոնացումը ահաւոր կարեւոր է նոյնիսկ սովորական օգտուողի համար․ շատ յոգնեցնող եւ ուժերն անիմաստ սպառող է պահել եւ «սինք» անել մի քանի ինքնութիւն՝ այս կայքում — այս մարդկանց համար, այս կայքում՝ այս ընկերների խմբի համար։ ոնց որ մէկ գլոբալ ցանցի մաս չենք, այլ տարբեր, իրար հետ կապ չունեցող աշխարհներում։
մենք պէտք է հասկանայինք, ինչ կարող է համացանցը դառնալ հէնց սկզբից․ յօրինել առ֊էս֊էսն ու օփենայդին շատ աւելի վաղ․ դրանք պէտք է համացանցի հիմքը լինէին, այնպէս, ինչպէս էս֊էմ֊թի֊փի֊ն էր։
նոյնիսկ եթէ մարդն ընտրում է լուսանկարներ պահելու ծառայութիւն, նա կարող էր ընտրել որեւէ մէկը, եւ հետեւել ընկերներին ով պահում են նկարներ այլ ծառայութիւններում, որովհետեւ բոլոր սերուիսները կունենային տուեալների փոխանակման համար ընդհանուր ինտերֆեյսներ։ այդպէս մենք կունենայինք իրական մրցակցութիւն՝ որտեղ ամէն ծառայութիւնն ունի հաւասար հնարաւորութիւններ, իսկ ինչպէս է այդ հնարաւորութիւններն օգտագործելու, արդէն իր խնդիրն է՝ պէտք է ջանայ աւելի լաւ սերուիս մատուցել։
քանի որ եթէ սերուիսը դուրդ չի գալիս՝ կը վերցնես փասափուսեդ եւ կը տեղափոխուես այլ տեղ, ուր աւելի տաք է եւ լուսաւոր։
հիմա կարծես թէ մենք սա կորցրել ենք։ գուցէ ինչ֊որ նոր տեքնոլոգիա, առ֊էս֊էսի եւ օփենայդիի փոխարէն, կամ այն յաւելելով, ունակ կը լինի լուծել խնդիրը, կրկին մի գլոբալ ցանց դարձնել ինտերնետը։
այս քանի օր է տեքստը չեմ հրապարակում, քանի որ այդ բառը մոռացել եմ։
— արեւմտահայերէնում գրաւոր եւ խօսակցական լեզուն այնքան չեն տարբերւում։ երեւի ամենամեծ տարբերութիւնը «կոր»֊ն է, որը թուրքերէնից է գալիս, ու սովորաբար գրաւոր չի օգտագործւում։ բացի դրանից, արեւմտահայերէնում նորմալ է օգտագործել հայերէն բառեր՝ համացանց, ոչ թէ ինտերնետ, պաստառ կամ լուսապաստառ, ոչ թէ էկրան, բնազանցութիւն, եւ ոչ թէ մետաֆիզիկա։ բայց մի բառ սովորաբար փոխառուած են օգտագործում՝
եւ այդ բառը ես մոռացել եմ որն էր։ եթէ յիշեմ կը գրեմ։ (:
թարմացում, այսօր 2021-07-23 ա։ ես յիշեցի, իհարկէ այդ բառը «կոր»֊ն էր։
ու տէնց։
սեփականատիրական գրաֆիկական ծրագրի ռեւերս ինժեներինգ եմ անում, ահա ինչից ինչ եմ ստանում՝
քանի որ այդ գործիքը միայն ջպգ է կարողանում պահել, այստեղ են կորուստները։
բայց ընդհանուր առմամբ հասկանալի է ինչ է անում։ ։Պ
ու տենց
Որոշ մարդիկ կարծում են, որ շներին, եւ առաւել եւս՝ գայլերին վարժեցնելը՝ դաժան է, ոնց որ պէտք է կոտրես նրանց ոգին կամ խեղճացնես նրանց։ Սակայն, առանց ոգին կոտրելու, երբ շունը կամ գայլը յստակ գիտի իրենից ինչ է սպասւում, եւ ինչ չէ, իր ինքնավստահութիւնը, եւ արդիւնքում՝ հանդարտութիւնը սաստիկ բարձրանում է։ Ծանր ճշմարտութիւն է, որ, ինչպէս Ֆրիդրիխ Նիցշէն մի անգամ արտայայտուել է, նրանք, ով չեն կարող իրենց կարգապահ դարձնել, արագ կը գտնեն որեւէ մէկին, ով դա իրենց համար կանի։ Իմ պատասխանատւութիւնն էր այդ մէկը դառնալ Բրենինի համար։ Կարգապահութեան եւ ազատութեան յարաբերութիւնը խորն է եւ կարեւոր․ բնաւ չհակադրուելով ազատութեանը, կարգապահութիւնն այն է որ դարձնում է ազատութեան ամենաարժանի ձեւերը հնարաւոր։ Առանց կարգապահութիւն չկայ իրական ազատութիւն՝ միայն արտօնագիր։
#գիրք #մէջբերում #քաղուածք #շներ #շուն #գայլեր #գայլ #կարգապահութիւն #ազատութիւն
իմ որդի Նիկոլա֊ին, ով, յուսով եմ, կը սիրի եւ կը յարգի իր հարազատ երկիրը աւելի քան սերունդները մինչ իրեն։
այստեղ Փոլն ասում է, ինչ ուղերձներ են գեներացնում մեծ քաղաքները։ երեւանը երեւի թէ իր նշած մեծ քաղաքներից չէ, սակայն փորձեցի գրի առնել ինչ ուղերձներ ունի։ կարող էք աւելացնել մեկնաբանութիւններում։
կարգին լինելու ուղերձ ունի, ընդ որում երեւի քեարթու «ակտիւ փոքրամասնութեան» հաշուին։
ուրախացող լինելու ուղերձ ունի, քանի որ մէկ է այստեղ բանի չես հասնի, գոնէ ուրախանաս։
առհասարակ, ինձ թւում է, որ ինչպէս «ուրախացող», ամէն օր արբեցող Ցիւրիխցի պանկերն էին վհատուած, այնպէս էլ իրականում մեր ամէնօրեայ փաբեցիներն են վհատուած, յոյս կորցրած։ ուրախանալը կապուած է desparate լինելու հետ։
աշխատելու ուղերձ ունի՝ ընտանիք պահելու համար, որովհետեւ ընտանիքի ուղերձ ունի։ ընդ որում աշխատել ոչ ընտանիքի օգտին ուղերձ չունի, այդպիսի աշխատանքը արժէք չունի։ «բարեգործութիւն» են դրան ասում, ու երկրորդ մատը տնկում։
կարգինի ուղերձի մասնաւոր արդիւնքներից է «լաւ տղայի»/«տան աղջկայ» ուղերձը։ ընդ որում ուղերձն այնքան ուժեղ է, որ նրանք ով տան աղջիկ չեն ուզում են լաւ տղայ, իսկ նրանք ով լաւ տղայ չեն, ուզում են տան աղջիկ։
լուզերական ուղերձ ունի՝ «մէկ է ոչ մի բան չես կարող, քանի որ ես չեմ կարողացել, ու ես չեմ ուզում որ դու կարողանաս, ու մենք բոլորս էլ չենք կարող, աւելի լաւ է գնա գործերդ/կեանքդ դասաւորիր, որ գնով ուզում է լինի, ընտանիք պահիր, ու կարեւոր չէ թէ հանրապետական պէտք է լինես այդ համար, կամ արտագաղթել, թուլացիր եւ հաճոյք ստացիր»։
վերահսկողական֊դատապարտող ուղերձ ունի՝ այսպիսինը պէտք է լինես, գոնէ արտաքնապէս, այս ժամին տանը, քանի որ կարգինը դա է, սա էլ առաջինի հետեւանքն է կամ մասնաւոր դէպքը։
երեխայ մնալու, ինֆանտիլ մնալու ուղերձ ունի, անկախ չլինելու ուղերձ ունի։ ի տարբերութիւն արեւմուտքի, ուր մարդուն դուրս կհանեն, ոչ թէ որովհետեւ չեն սիրում, այլ որ սթափուի, զգայ պատասխանատւութիւնն իր համար, ու ինքնուրոյն սովորի լինել, մեզ մօտ պահում են մինչեւ չամուսնանայ, ու խրախուսում են անկախ չլինի յանկարծ, աշխատի/դիպլոմ ունենայ, բայց ոչ այնչափ որ անկախ լինի, գծի իր ֆիզիկական եւ հոգեւոր սահմանները (իր տունը եւ իր որոշումների անկախութիւնը), երբ ամուսնանայ, մէկ է թելադրելու են, ինչ անի, երբ երեխայ ունենայ, չբաժանուի, եւ այլն, վերահսկողութեան տակ երեխաներին աւելի հեշտ է պահել, քան հասուններին։ մնացէք չհասուն, եւ ճնշէք յաջորդ սերունդին որ իրենք էլ մնան չհասուն։
սրա կողմնակի էֆեկտներից է քաղաքականութիւնը, քանի որ երեխաներին աւելի հեշտ է մանիպուլացնել, խաբել, ստիպել, համոզել։
ու ոչ մի լաւ ուղերձ չեմ գտնում։
լաւ, մի լաւ ուղերձ ասեմ՝
չէ, չկարողացայ պոզիտիւ բան գրել։ :/
ահա, Վիրտի PICL լեզուի կոմպիլյատորը, որ նախատեսուած է PIC16F84 միկրոկոնտրոլերներ ծրագրաւորելու համար, կարողացայ տեղափոխել Լինուքս, աշխատեցնել, եւ կոմպիլյացիա անել մի քանի թեստ։
ահա կոդը եւ գրառում վիշապ օբերոնի կայքում։
մինչ
այսպիսի հաւէս մրցոյթներ են լինում, որ իմանաս քո քաղաքը։
սա նկարել եմ ֆոտո֊ի պատմութեան թանգարանում։
մեզ մօտ ընդունուած է ասել, երբ օրինակ ինչ֊որ մէկը նախագիծ է ուզում սկսել՝ «դու մի արա, քանի որ այս մէկն արդեն նոյնից անում է»։ ոնց որ, որ առաջինի «գործին չխփես», այլ խօսքերով՝ մրցակից չլինես։
դա ասւում է հաւանաբար այն ենթադրութեամբ, որ դու անելու ես նախագիծը նոյն ձեւ, ինչպէս եւ առաջինը, ու ապա ի՞նչ իմաստ ունի երկու նոյն նախագծից ունենալ։
այո, անիմաստ է, երեւի թէ։
բայց եթէ դու անում ես այլ ձեւ, քո մօտ այլ մօտեցում է, այլ իրականացում, ապա դա միայն լաւ է։
ամէն մարդն կարող է անել մի ուրիշ ձեւի, մի ուրիշ կերպ։
քանի որ մարդիկ տարբեր են, ու տարբեր են մտածում։ նաեւ, դա առաջինին կը ստիպի մտածել, ինչպէ՞ս աւելի լաւը լինել, զարգանալ, ոչ թէ մնալ տեղում։
ու սա գուցէ որոշ չափով սոցիալիստական մօտեցում է, իսկ մենք, հայերը, ինչպէս եւ հրէաները, խորը ձախական ենք, ու պատահաբար չէ, որ բոլոր քսաներորդ դարի կուսակցութիւնները ձախական էին, ու մեր աջականներն էլ այնքան էլ աջական չեն։
եւ սա երեւի եղած համայնքի անդամներին պաշտպանող, ու համայնքի ֆրագմենտացիայից խուսափելու համար էլ է արւում, բայց միւս կողմից, դա թոյլ չի տալիս մրցակցութիւն լինի, ու դրանով իսկ համայնքի շահերին դէմ է։
այնպէս որ՝ մի հարցրէք՝ «անե՞մ, թէ չէ», «արժի՞ անել», ու առաւել եւս մի անհանգստացէք որ վատամարդ էք լինելու ինչ֊որ մէկի գործին խփելով։ Պարզապէս, ինչպէս շեֆս է սիրում ասել՝ «ջասթ դու իթ»՝ պարզապէս արա դա։ Ու արա լաւ։ ։Ճ
իմ նոր «էմբիենս»֊ը։ լուսանկարն այստեղից։
նախ ասեմ որ շատ հաւէս է նստել պատշգամբին այս անձրեւոտ օրը եւ գրել տեքստ։
«իռացիոնալ մարդ»֊ն եմ այսօր դիտել։ կինո մոսկուայում։ Ւուդին վերջն է։ Նա շատ լաւ գիտի մարդկանց։ Ու փորձում է անել խորը ֆիլմեր։ Չնայած այդ խորութիւնը միշտ չէ որ նկատում են։ Մարդ էլ չկար դահլիճում։ Եօթը զոյգ։ Պատահաբար չէ, որ Ւուդին վաղուց չի կարողանում ԱՄՆ֊ում ֆիլմերի փող գտնել։ Նա աշխատում է Եւրոպայում։ Այս ֆիլմն էլ հաւանաբար եւրոպական փողերով էր նկարահանուած։ Սա բերում է ինձ ազատ շուկայի պարագայում լաւ կինո նկարելու հարցին։ Այսօր իմ սովորական պատասխանն այն է, որ շատ մեծ շուկայի դէպքում, լինում է բաւական մարդ, ով կը սպառի լաւ արուեստ, եւ այդ փոքր շուկան բաւական է լինում, որ ինչ֊որ մէկը փող ներդնի, ու շահոյթ ունենայ։ Բայց կարծես թէ նոյնիսկ ԱՄՆ֊ի շուկան չի հերիքում։
Ֆիլմը մարդու մասին է, ով ամբողջ իր կեանքը արդարութեան համար պայքար է մղել։ Ու այդ պայքարն իրեն թանկ է նստել՝ մօտ մարդկանց կորուստ, ծանր հիւանդութիւն, եւ նա վերջապէս թեւաթափ է եղել։
Որովհետեւ նա փորձում էր պայքարել այսպէս ասած, «խաղաղ» մեթոդներով։ Իսկ իր դէմ խաղացել են բնաւ ոչ խաղաղ։ Խաղաղ պայքարը շատ դէպքերում դատապարտուած է պարտութեան։
Ու հիմա այդ մարդը վճռում է մի բան անել, մի մանրուք, իր այլ պայքարների համեմատ, բայց անօրինական, ոչ խաղաղ։ Նա վճռում է գործել այնպէս, ինչպէս գործում են իր հաւատացած արդարութեան դէմ։ Նա մտածում է, որ կարող է յաղթել։
Սակայն ֆիլմն այն մասին է, որ նա չի կարող։ Այս աշխարհում՝ չի կարող։
Եւ նա խոստովանում է իր սիրած աղջկան, յուսով որ աղջիկն իրեն կհասկանայ։ Իսկ աղջիկն իհարկէ չի հասկանում։ Նախ որովհետեւ փոքր է, ու յետոյ այդ պայքարը իրենը չէ իրականում։ Շատ «քուլ» է երեւում այդպիսի մեծ, ամէն բան տեսած տղան, միայն մի բան էր իր մէջ անյարմար՝ պարտուած էր։ Բայց երբ նա կրկին ընդվզեց, սկսեց պայքարել արդարութեան համար, ծիտն այդպիսի մարդուն ընդունել չկարողացաւ։ Եւ գնաց հետ, իր լաւիկ, առանձնապէս ոչ մի սկզբունք չարտայայտած տղայի մօտ։ Ում հետ կոմֆորտ է։
Երեւի թէ որովհետեւ այդ ծիտը, նա փիլիսոփային չէր սիրում։ Չէր սիրում նաեւ այն Իսպանիա թռնել ուզող կինը։ Երկուսն էլ իրականում նրան օգտագործում էին, մէկը՝ դեռ ոչ շատ գիտակցուած, միւսը՝ արդեն բաւական գիտակցուած։ Գիտէր ինչ է իրեն պէտք։ Նա չէր յանձնի փիլիսոփային ոչ թէ գաղափարի պատճառով, այլ քանի որ՝ բա ի՞նչ է անելու, հազիւ իրեն հարմար տղայ է գտել։
բացի դրանից, ֆիլմն այն մասին է, որ մենք ունակ չենք տարբերակել որտեղ է պէտք լինել ազնիւ, իսկ որտեղ՝ չէ։ եւ որն է այդ ազնիւը այս աշխարհում, ուր իշխում է դաժանութիւնն ու բռնութիւնը։ հենց ֆիլմի սկզբից էլ փիլիսոփան այդ օրինակն է բերել՝ դուք կհանձնէ՞ք գողին ոստիկաններին, եթէ իմանաք, որտեղ է նա թաքնւում։ իսկ հրէաների ընտանիքին՝ ֆաշիստներին կհանձնէ՞ք նոյնպէս։
Ռոյը, աղջկայ երիտասարդ ընկերը, իհարկէ յիմարի պէս ծտին հետ է ընդունել։ Չնայած նա այլի է արժանի, իմ կարծիքով։ Մարդ չպէտք է իր սխալների համար դրական ամրապնդում ստանայ։ Մենք ունենք կոտրուած տաշտակի մասին հեքիաթ։ Դա արդարութեան մասին է, այդ հեքիաթը։ Իսկ նա ով բացասական ամրապնդում չի ստանում, հակում է ձեռք բերում կրկին չարաշահել իր ունեցած մարդկանց։ Իր հերթին Ւուդին շատ մօտ է անում ֆիլմը կեանքին։ Այո, տղան իրօք յիմարի պէս հետ էր ընդունելու։ Առանց ոչ մի կշտամբանքի։ Բայց այս անգամ։ Ոչ յաջորդ։
Նոյնը այն լքուող ամուսինը։ Ասում է՝ «լաւ մտածիր»։ Ի՞նչ լաւ մտածել։ Գնա՛ գրողի ծոցը։ Եւ տղան, եւ այդ ամուսինը կարող են մտածել, որ իրենց բախտը բերել է՝ իրենք այդ իրենց ծտերին հետ ստացան։ Բայց ես այդպէս չեմ կարծում։ Լաւ հնարաւորութիւն ունէին տեսնելու, ով է իրենց իսկական ընկերը։ Տեսնել ուզել է պէտք միայն։
Ու այստեղ եւս մի այլ հարց է ծագում։ Իսկ իրենց պէ՞տք է ընկեր։ Թէ՞ պէտք է լաւ ծիտ/քուլ տղայ/իսպանիա տանող ունենալը։ Տղաներին էլ։
Ռոյը այդ ծտին կը շրջապատի սիրով, կանի ամէն ինչ որ նա իրեն լաւ զգայ։ Իսկ կանի՞ ծիտը, թէ չէ, ես չգիտեմ։ Քանի որ պարզ չէ բնաւ, նա սիրել ունա՞կ է թէ ոչ։ Ո՞ւր է կորել այդ իր կարեկցանքը՝ փիլիսոփայի ծանր փորձութիւնների հանդէպ էմփաթիան։
Գուցէ ոչ մէկն էլ ունակ չէ, պարզապէս գտնում են հարմար մի տարբերակ, շահերի համընկում, հետաքրքիր կը լինէր իմանալ ինչ է մտածում այդ մասին ինքը՝ Ւուդին։ Նկատի ունեմ՝ իր ֆիլմերը կրկին դիտել, եւս մի անգամ շուրջը նայել ու մտածել։
Ւուդին շատ հաւէս է վառում, (expose) տեսանելի դարձնում մարդկանց մէջ չափազանց տարածուած վարքագծի շաբլոններ։ Շաբլոններ, որ մենք թէեւ նկատում ենք, բայց ինքներս անզօր ենք ինչ֊որ բան փոխել մեր մէջ։
Ես այդ ժամանակ մտածում եմ՝ ինչ նման են մարդիկ դրանով։ Բոլորը ինչքան նմանութիւններ ունեն։ Ոչ միայն արտաքին, փաստօրէն։ Ինչքան կանխատեսելի են։ Ես էլ։
Կադրում ուշադրութիւն գրաւեցին Դոստոեւսկու «Ապուշը» ու Հաննա Արենդթի մասին գրուածքը։ Առհասարակ, ակնյայտ է որ Ւուդին Դոստոեւսկու վրայ տարած է։ Սա առաջին անգամը չէ։ Ու գուցէ իր ֆիլմերը ապագայում լինելու են «պարտադիր ընթերցանութիւն», ինչպէս այսօր Դոստոեւսկին է։
այսքանը, գուցէ ինչ֊որ բան աւելացնեմ մեկնաբանութիւններում։
նախորդ գրառման մէջ ներկայ ծրագիրը Արթինը տեղայնացրել է, դիզայնի վրայ է աշխատել
եւ այդպէս
ահա եւ ելատեքստը
ու տենց
2011 թուին ՄԱԿ֊ը ճանաչել է համացանցին կպնելը որպէս մարդու իրաւունք։
Մասնաւորապէս նշուել է, որ պետութիւնները պէտք է հետեւեն որ ինտերնետը հասանելի լինի միշտ, նոյնիսկ քաղաքական խռովութիւնների ժամանակ, եւ որ պետութիւնները պէտք է հարգեն մարդկանց անոնիմ մնալու ցանկութիւնը։
Ուզում եմ աւելացնել, որ դուք նաեւ ունէք իրաւունք ինտերնետին չկպնելու։ Իսկ քանի որ ինտերնետը ձեզ համար դիմագիրքն է, ուր մարդու առցանց անոնիմութիւնը չի հարգւում, ասեմ, որ կարող էք այնտեղ հանգիստ չմտնել։
Ոչ ոք ձեզ այդ համար չի պատժի, չի տուգանի, եւ չի հետապնդի։ Ձեզ չեն ենթարկելու վարչական կամ քրէական կամ զանազան այլ պատասխանատւութիւնների։
Գուցէ ոմանք նեղանան, բայց ամենայն հաւանականութեամբ չեն էլ նկատի ձեր բացակայութիւնը։
____________
FAA Ամերիկեան կառավարական գործակալութիւնը, որը սահմանում է օդային երթեւեկութեան կանոնները, 2013 թուի նոյեմբերին վերանայել է օդում էլեկտրոնային սարքերի օգտագործման սահմանափակումները։ ԱՄՆ֊ում ուղեւորները այլեւս պարտաւոր չեն անջատել սարքերը վերելքի եւ վայրէջքի ժամանակ։
Ուզում եմ աւելացնել, որ դուք ունէք իրաւունք մնալու անցանց, միացնել ձեր սարքի օդանաւի ռեժիմը, եւ ոչ մի դժբախտ պատահարի պատճառ չէք դառնայ՝ օդանաւերը չեն ընկնի, գնացքները չեն դուրս գայ ուղիներից, նաւերը չեն խորտակուի, իսկ արբանեակները չեն հանձնուի այլմոլորակայիններին։
իմացէք ձեր ազատութիւնները։
մարդն ունի իրաւունք լինել անցանց, եւ լինել էյրփլեյն մոդում։
ու տենց
_
ու տենց_
ուզում եմ ասել երկու բան․
— դա բնաւ էլ զարմանալի չէ, որ ռուսական զլմ֊ները electricyerevan֊ը ընկալեցին որպէս հակառուսական շարժում։
— եօթ դրամը ընդամէնը մասնաւոր դէպք է։
սկսենք առաջինից․ որովհետեւ իրենք՝ ռուսները գիտեն, որ այդ դէպքը հայ֊ռուսական բարեկամութեան մտերմութեան հետեւանքներից մէկն է։ դա մենք ենք, որ, գուցէ միշտ չենք տեսնում պատճառա֊հետեւանքային կապը։
մեզ զուտ թանկացո՞ւմն է տխրեցնում, թէ՞ կապ ունի այն կոռուպցիոն գործընթացը, որի հետեւանքն է այդ թանկացումը։
երբ գտնւում ես ոչ ժողովրդավարական երկրի «ազդեցութեան գօտում», նշանակում է, որ ժողովրդավարութիւնը քո մօտ թուլանում է, նշանակում է կոռուպցիան քո մօտ ուժեղանում է։
եթէ եօթ դրամն է, ապա ուրեմն մենք միայն այս եօթ դրամի հետ չենք օկ, բայց մնացած անկախութեան եւ ժողովրդավարութեան թուլացման, իսկ կոռուպցիայի ու գաղութացման հզօրանալու գործընթացների հետ օկ ենք։
եօթ դրամը ընդամէնը մասնաւոր դէպք է, որը շատ երեւացող է։
իսկ այսօր իրենց պէտք է բարեկա՞մ հայաստան թէ՞ կախեալ հայաստան
իրենք 2008֊ին աջակցե՞լ են սս֊ի իշխանութիւն իւրացնելուն։ հաւանաբար՝ այդ մասին կարելի է դատել իրենց զլմ֊ներից։ չէ՞ որ լտպ֊ն իր ելոյթներում բազմիցս նշել էր, որ հայաստանը պէտք է բարեկամական յարաբերութիւններ ունենայ ռդ֊ի հետ։
այնպէս որ այո, սա անկախութեան մասին է։ ոչ թէ եօթ դրամի։ դա ռդ֊ում անմիջապէս զգացին։ անկախութիւնը պակաս՝ դրսի ազդեցութիւնը ուժեղ, եւ հակառակը։ այսօր փտացնող դրսի ազդեցութիւնը ո՞ւմն է՝ ռուսաստանինը։ ապա իրենք հասկանում են, որ սա եօթ դրամի մասին չէ, այլ նրա, որ մենք իրենց ազդեցութեան գօտուց եկած «վարակներից» շատ գոհ չենք։
հիմա այն հարցի մասին՝ իրե՞նք են ազդում, թէ՞ մենք այնքան էլ անկախ չենք։ ասում են՝ «եթէ» մեր իշխանութիւններն աւելի անկախ լինէին։ այո, առանցքային բառը՝ եթէ։
ես հակուած եմ մտածել, որ երկուսն էլ է․ եւ իրենք են ազդում, եւ մենք ոչ այնքան անկախ ենք։ մէկը միւսից բխում է, մէկը միւսի հետ կապի մէջ է։ արդե՞օք կարելի է մէկը դիտարկել առանց միւսի։
ընդհանուր առմամբ, ինձ հետաքրքրում է․ դիցուք եօթ դրամը ստանում էք, գնալո՞ւ էք տո՞ւն ձեզնից գո՞հ։ լաւ, այս անգամ, այս գրպանից այս փողը չհանեցին։ իսկ յետո՞յ։
ու տենց
ֆոտոներ իհարկէ արած ունեմ ցոյցերից։
ինչի՞ չեմ հրապարակում։ արդեն ասել եմ, որ այս տարի սկսել եմ անմիջապէս չհրապարակել, սպասել, յետոյ կրկին նայել։ ու տեսնել, դուրս գալի՞ս են թէ ոչ։
սա նշանակում է, որ ես իմ վրայ աւելի քիչ եմ «սոցիալական մեդիա»֊ի դերն ու պատասխանատւութիւնը վերցնում։ իհարկէ, սա նաեւ այն մասին է, որ շատ լաւ է, որ ուրիշներն այդ դերը իրենց վրայ վերցրել են։ ու ես կարող եմ հանգիստ սրտով դա չանել։
ու այո, ես երեւի հետաքրքրուած չեմ ռեպորտաժային ֆոտոներ անելու մէջ։
ուզում եմ աւելի մնայուն, ժամանակից դուրս նկարներ անել։ նոյն ցոյցից այն նկարը, որ նայուելու է մի քանի տարի անց, օրինակ։
իհարկէ, ամբիցիոզ է հնչում, բայց ոչ մեծամիտ։ ես գիտեմ, որ դրա համար պէտք է աշխատել՝ փնտրել, փնտրել, փնտրել, ու նկարել, նկարել ու նկարել, ոչ թէ սպասել, երբ կարդը ինքը գալու է գիրկդ, իսկ դու բարոյաճես չխկացնել։ ու իհարկէ, մի քիչ էլ բախտ։ բայց բախտը չի բացւում, սովորաբար նրանց, ով ոչ մի բան չի անում։ ։Ճ
նոկիան, որ էն մէկը «արտադրել» է, իրականում այնքան էլ նոկիա չէ։
տեսէք, նախ, նոկիան վաճառել է իր ամբողջ մոբայլ բիզնեսը՝ իր բոլոր նախագծողներով, ինժեներներով հանդերձ։ եւ ոչ մի տեղ չի նկատուել, որ նոկիան փնտրի, վարձի նոր նման աշխատողներ։ այսինքն, այն պարզապէս ռեսուրս չունէր նախագծելու եւ թեստաւորելու երկաթը։ ըստ երեւոյթին, դա քայլ էր, որով նոկիան ասում էր, որ ուզում է մնալ այս բիզնեսում։ իսկ երկաթն իրականում նախագծած էր չինական արտադրողի կողմից, նոկիան փաստացի տուել է իրաւունք օգտագործել իր բրենդը։ քանի որ բացի բրենդից ոչ մի բան չունի, բայց բրենդն էլ ոչ այնքան ունի։
ինչո՞ւ էր էն մէկը պլանշետ։ քանի որ, ըստ պայմանաւորուածութեան, նոկիան իրաւունք չունի մինչեւ 2016֊ի երկրորդ կէսը զբաղուել հեռախօսային բիզնեսով։ իսկ մայքրոսոֆթը՝ իրաւունք չունի 2015֊ից յետոյ «նոկիա» բրենդով խելախօսներ արտադրել։ հասարակ հեռախօսներ ունի՝ տաս տարի։
նոկիան վերջերս յայտարարել է իր վերադարձի ցանկութեան մասին։ բայց իրենք, փաստացի, բացի բրենդից ոչ մի բան չունեն։ ոչ պատենտներ, ոչ աշխատողներ։ ունեն, փաստացի, միայն քարտէզներ։ ու դա հաւասար է զրօ֊ից սկսելուն։ մանաւանդ, նոր օհ֊ով գերլցուած շուկայ մտնելն է շատ բարդ։ դա պահանջում է ահռելի ներդրումներ, որ իրենք հիմա իրենց թոյլ տալ չեն կարող։ օրինակ, գոնէ հիմնական ամպային սերուիսների համար ծրագրեր մշակել, հիմնական օգտագործուող լաւ որակի ծրագրեր ունենալ։ դրանով իրենք ընդամէնը կասեն՝ մենք էլ ունենք։ պէտք է նաեւ ունենալ այն ինչ ուրիշները չունեն։ իսկ դա էլ աւելի բարդ է, քանի որ արի ու գտիր մի նորութիւն այնտեղ ուր ամբողջ աշխարհը մտածում է էլ ինչ նորութիւն անել, ու փորձում է առաջինն այդ նորութիւնը շուկայ հանել։ ամէն դէպքում, տեսնենք, ինչ են անելու․ կարողանալո՞ւ են գոնէ դառնալ եւս մէկ անդրոիդ սարք արտադրող, թէ չէ։
այստեղ, իհարկէ շատ կարեւոր է, որ արդեն կայ Յոլլան, որ սեփական օհ եւ էկոհամակարգ ձեւաւորելու առաջին մանկական քայլերն արել է։ ու գուցէ դա էլ նոկիային օգնի մի օր ոտքի կանգնել։
ու տենց
ուզում եմ ասել, այս քաղաքականը, որ ձեզ այստեղ ու այստեղ բացատրում են, որ, դուք, այո, քաղաքականցնում էք ու լաւ էք անում, քանի որ պէտք է չգիտեմ ինչպէս այլասերուել որ քաղաքական չստացուի, թւում է երբեմն վեհ, հեքիաթային, երբեմն էլ կեղտոտ, բայց իրականում ոչ մէկն է ոչ միւսը։ պարզապէս կենցաղային է, առօրեայ գործընթաց է։
այս ցոյցերն ինձ համար «տօն, որը միշտ քեզ հետ է» հեգնական պիտակով են։ մարդիկ, ով առաջին անգամ են ինչ֊որ բան անում՝ շատ ոգեւորւում են։ ասենք՝ առաջին անգամ գնացել է քաղաքից դուրս, կամ հակառակը՝ քաղաք։ ամէն ինչ նոր է, էնդորֆիններ, ու էլ ինչ ասես չի արտադրւում։
բայց իրականում, քաղաքական պայքարը, եւ քաղաքականութիւնը ինքնին, ահաւոր կենցաղային եւ առօրեայ գործընթաց է։ աւելին, ասեմ, որ այն պարտաւորութիւն է, եւ պատասխանատւութիւն։
լտպ֊ն որ ասում էր «ախոռներ մաքրելու» մասին, շատ մօտ էր ձեւակերպել, երեւի գիտէր ինչ էր ասում։
իրականում, ցոյցի գնալը՝ տուն հաւաքելու պէս մի բան է։ ինչի, ո՞վ է սիրում տուն հաւաքել։ ես դրա տեղը, այսօր ուզում եմ գնալ գրադարան, կամ ասենք, կարդալ մի բան, պտտուել համացանցով, կամ պարզապէս զբօսնել։
բայց չէ՝ պէտք է հաւաքել։ հիմա կամ պիտի թողնեմ, կամ էլ աւելի է վատանալու։
նոյնն էլ, եթէ ասենք քեզ իզուր տեղը տուգանել են, ու պիտի գնաս, իրաւունքներդ պաշտպանես դատարանում։ ո՞վ հաւէս ունի։ կենցաղային, զզուելի գործ է։ սա էլ ձեզ արտաքին քաղաքական գործընթացի զուգահեռ։
քաղաքականութեանը որտեղից էլ չմասնակցես՝ կենցաղ է։ կենցաղի մէջ էլ, իհարկէ, կարելի է հաւէս բան գտնել, դա այլ հարց է։
այդ քաղաքական գործընթացներն էլ նոյն բանն են՝ պիտի գնաս այդ ցոյցին ցցուես, քանի որ չանես — աւելի վատ է լինելու։ ու իմանաս որ այո, գուցէ քո փայ բռնութիւնն էլ ստանաս։
պարտաւորութիւն է՝ քանի որ դու չանես, ո՞վ անի։ քանի որ կարող է հաւէս չունես դրա։ դա հիմա, առաջին անգամ է ձեզ համար, հաւէս է թւում։ իսկ իրականում՝ էէէէ, էլի պիտի գնա՞մ, գրողը տանի, ինչի՞, բան ու գործ չունե՞մ։ բայց դէ այո, պիտի գնաս, գրողը տանի։ այո։ ու ասենք աշխատանքից յետոյ գնում ես այլ աշխատանքի, որն արդեն բնական է չի վճարւում՝ պարտաւորութիւն է։
(ի դէպ, վճարուելու մասին․ վիքի֊ում կանոն կայ, որ յօդուած գրելու համար պէտք է փող չստանաս։ որովհետեւ, եթէ մէկը ստանայ, ապա միւսը չի ուզի գրել, կասի՝ ես ինչի՞ պիտի ձրի անեմ այն, ինչ ուրիշը փողով է անում։ նոյնն էլ այստեղ է, իրականում ցոյցին «փողով բերուած մարդկանց» մասին խօսքերը սովորաբար իշխանական հեքիաթ են լինում, քանի որ ոչ մի իրական քաղաքական ուժի ձեռք չի տալիս այսպէս բարոյազրկել իր շարժման իրական աջակիցներին։ փողով բերում են ընտրութիւնների, ու սովորաբար իշխանութիւնները, կամ նման բարոյազուրկ, յուսահատ ուժերը։)
պատասխանատւութիւն է՝ քանի որ ամէն քայլդ կարող է սխալ մեկնաբանուել, կամ ստուեր գցել ամբողջ շարժման վրայ, կամ առհասարակ յիմարութիւն լինել։ լինի դա հարցազրոյց, որ դու տուել ես, գրուածք, որ դու թողել ես, մի շիշ գարեջուր, որ ձեռքիդ բռնել ես, կամ բառ, որ դու ասել ես՝ ոստիկանին, կամ մէկ ուրիշին։
այսօր տօն է ձեզ համար ամենօրեայ, բայց դա երկար չի տեւի։ կարեւորն այն է, երբ յոգնէք դրանից, ի՞նչ էք անելու, թողնելո՞ւ էք, թէ՞ հասկանալու էք, որ պարտականութիւն է, ու թէկուզ այնքան էլ հաճելի չէ, պէտք է անել, եւ լինել զգօն ու պատասխանատու ընթացքում։
կներէք, եթէ ձեզ հաճելի բան չասացի։
Մարդու համար անտարբեր լինելն ամենաբարդն է։
Աւելի բարդ է, քան ծխելը թարգելը։ Աւելի բարդ է, քան մօտ էակի կորուստ վերապրելը։
Պահանջում է կարգապահութիւն եւ կամքի ուժ։ Պահանջում է միշտ աշխատել ինքդ քո վրայ։
ու տենց
եւս մի բառարան հասանելի է անցանց։ պարունակում է 53521 բառ։
կարող է հետաքրքրել սա նաեւ։
#էկրանահան #բառարան #հայերէն
մտածում եմ, մեր ուղղագրութինը կարելի է շատ հեշտ «լաւացնել», գիտեմ, որ վիճելի է այդ բառը, եւ բերել աւելի մօտ դասականին, որը, յիշեցնեմ, օգտագործում են ոչ միայն արեւմտահայերէնի, այլեւ արեւելահայերէնի համար սփիւռքի համայնքներում, ընդամէնը անելով երկու քայլ․
— վերադարձնել «ւ»֊ը, ու հետեւաբար, հեռացնել «և»֊ն ու «ու»֊ն որպէս տառ։
— վերադարձնել «է»֊ի կիրառումը։
ւ֊ի մասին․
այո, անգլերէնն էլ է ապրել ուղղագրութեան փոփոխութիւն, բայց անգլերէնում չեն փոխել այն, որ fault գրւում է au֊ով։ մաշտոցն ակնյայտօրէն եւրոպական ազդեցութեան տակ էր, ու իր համար հարազատ էր «ու»֊ն գրել որպէս «ou»։
ոչ մէկի նեարդերին չի ազդում գրել՝ soup անգլերէն չէ՞։ կամ sauce, կամ vault։
այո, ես իրականում «աւ»֊ն «օ»֊ով փոխարինելուց հիացած չեմ։ փորձե՞լ էք երեխային բացատրել, ինչո՞ւ կայ «ո» եւ «օ»։ իսկ ինքներդ հասկացե՞լ էք, երբ սովորում էիք։
ունենալով «ւ»֊ը, մենք վերադարձնում ենք լեզուի մէջ կորած արմատներն եւ սկսում ենք ենթատեքստից անկախ տարբերել ասենք ռազմաւարն ու ռազմավարը։
ունենալով «օ»֊ն տարբերում ենք ասենք հոտն ու հօտը։ ես կարծում եմ, որ սա շահելու մասին է։
իհարկէ, ւ֊ն վերականգնելը նշանակում է որ ունենք ութիւն, ապա նաեւ՝ եան, եւ այլն։
վիւնագիրների մօտեցումը, այնպէս, ինչպէս անում են պարսկահայերը, երեւի աւելի հեշտ է ընկալել։ այսինքն՝ աղւէս, ոչ թէ աղուէս։
— Է֊ի մասին։
Բառի վերջում միայն «է» գրելը միայն հեշտացնում է սովորողի գործը՝ գուցէ, ինչեւէ, գայանէ։ հեշտ է չէ՞։
նաեւ շատ հասկանալի է ինչու սէր֊սիրոյ, գէտ֊գիտութիւն, պէտք֊պիտանի, դէմ֊դիմաց, փոխարէն֊փոխարինող։
Ընդամէնը այս երկու քայլն անելով, մենք զգալիօրէն մօտեցնում ենք երկու ապրող ուղղագրութիւնը առանց դժուարութեան։
Իրականում, այս օ֊ն, է֊ն ու ւ֊ն այնքան կարեւոր են, ինչպէս ր֊ն ու ռ֊ն։ Մենք չենք ուզում խառնել պառկ եւ պարկ արմատները չէ՞։ չենք ուզում կռահել թէ որի մասին է խօսքը։ ապա ինչո՞ւ ենք ուզում կռահել հոտ թէ հօտ, չէ՞ որ դրանք տարբեր են։ անգլիացիներն էլ պատահաբար չէ որ գրում են ship ու sheep եւ շարունակում են գրել։
Ի՞նչն է կարելի թողնել։
Բառասկզբի յ֊ն։
Երեւի ոչինչ, որ գրելիս չհասկանանք, ինչու է Հակոբը իրականում Յակոբ։ Երեւի պարտադիր չէ յիշել, որ՝ յատուկ, յիմար, յանցաւոր, յեղափոխութիւն։ Չեմ տեսնում յիմարի առաւելութիւնը հիմարի համեմատ։ Գուցէ սա դեռ չեմ հասկանում։
Բառավերջի յ֊ն։
Կռահում եմ, որ սա հեշտացնում է ընկալել, ինչու «երեկոյ֊երեկոյեան», «կրիայ֊կրիայի», որտեղից այդ յ֊ն։ Բայց չեմ հասկանում ինչ ենք կորցնում եթէ գրենք «հետո» «յետոյ»֊ի փոխարէն։
երեւի այսքանը։ կարծում եմ, այդ երկու֊երեք պարզ քայլը բնաւ ցաւոտ չեն, ու ակնյայտ շահաւէտ։
«VIII»֊րդ դասարանի աշակերտուհի Սաֆարեան Էմմաին ասմունքի երեկոյթի ժամանակ առաջնութիւն՞ … համար։
15/X/1963 թ․
Դեգեդաշէնի՞ N1 միջնակարգ դպրոց
եւ այդպէս
սկսեմ նրանից, որ պեդանտիկ (մանրախնդի՞ր) վերաբերմունք ունեմ շատ զանազան դէպքերում։
ունեմ խօսքին՝ երբ գալիս ասում են՝ «ես… ըըը… թոքենի համար», կամ «բան եմ տալիս, չի լինում», ու յոյսով նայում են աչքերիդ, որ հասկանաս։
ես յաճախ հասկանում եմ, բայց յայտնում եմ, որ չեմ հասկանում։ ու հարց եմ տալիս, որ տառապէն, եւ միտքը հասկանալի, ճիշտ եւ հայերէն ձեւակերպեն։
ու երբեմն ստացւում է, որ ինձ միայն թուացել է, որ հասկանում եմ, իսկ իրականում լրիւ այլ բան էին ուզում արտայայտել։
ես բծախնդիր եմ անուանումների մէջ՝ կարեւոր չէ պաշտօնական անուանումը, կարեւոր է քաղաքական մօտեցումը։ ես չեմ ասի «լենինական» կամ «կիրովական», ոչ այն պատճառով, որ այդպիսի քաղաք քարտէզին նշուած չէ, այլ որովհետեւ դա ինձ համար քաղաքական հարց է։ այսօր քարտէզին կայ «միկոեանի փողոց», բայց ես կաշխատեմ այլ ձեւ գտնել տեղանքի մասին տեղեկատւութիւն յայտնելու։
կարելի է նաեւ ասել «աֆրիկեանների շէնքի մօտ», չնայած այն արդեն չկայ։
Ի դէպ, անուանել «նախագահ» նրանց, ով բռնազաութել է իշխանութիւնը, շատ նման է «Լենինական» բառը օգտագործելուն։ Հիմա եթէ չէք ասում առաջինը, ապա եկէք մի ասէք երկրորդը։ (Կամ հանէք խաչը, կամ հագէք տաբատը)։
ես պեդանտիկ եմ վերաբերւում խօսքին, ես չեմ ասի «պէսոկ», քանի որ դա պետականութիւն չունենալու մասին է։ երբ չկար լեզուի մասին օրէնք, որ պարտադրում էր գրել վաճառուող ապրանքների վրայ հայերէն, հայերը նայում էին, կարդում տուփի վրայ ռուսերէն «песок»֊ը, հնչիւնափոխում այն, ինչպէս կարող էին, եւ օգտագործում։ քանի որ դա «պաշտօնական», իսկական անունն էր։
ու եթէ «քա՞նի գդալ պէսոկ» ասողին պատասխանել «շնորհակալութիւն, ինձ շաքարաւազ մի աւելացրէք», նա գուցէ մի տեսակ թարս կը նայի քեզ։ ո՞ւմ տեղն ես քեզ դրել, որ մեզ պէս՝ նորմալ հայերէնով չես խօսում։ ու մոռանալով, որ «նորմալ» հայերէնում «պէսոկ» բառ գոյութիւն չունի, ու որ իր ասած «պէսոկը» պետականութիւն չունեցող ազգի մտածողութեան մասին է։
ես պեդանտիկ եմ նաեւ ծրագրաւորման լեզուների ֆորմալ նոտացիային։ ինձ համար կարեւոր է, որ վերագրումը յստակ տարբերուի հաւասարման նշանից, այսինքն օրինակ կիրառուի a := a * 5 ոչ թէ a = a * 5։
ինձ համար կարեւոր է, որ IF պայման THEN յաջորդականութիւն ֊ից յետոյ յստակ աւարտ լինի՝ END֊ի կամ endif֊ի ձեւով։ Ինձ համար կարեւոր է, որ Օբերոնում «հաւասար չէ»֊ն նշւում է մէկ նիշով՝ «#», ոչ թէ՝ պասկալի (<>) կամ սիի (!=), կամ ադայի (/=) պէս՝ երկու։ Այդպէս սխալի հնարաւորութիւնը նուազում է։
ինձ համար կարեւոր է import֊ի եւ include֊ի գաղափարական եւ պրակտիկ տարբերութիւնը։ կարեւոր է, որ կոմպիլյատորը գեներացնի ինտերֆեյս, «բովանդակային» նիշք ձեռքով գրելու փոխարէն, ու շատ նման բաներ, որ ինձ շատ կարեւոր են թւում, այլ մարդկանց թւում են անկարեւոր, եւ իրենք ասում են՝ «ինչի՞ հետեւից ես ընկել», կամ «ինչո՞ւ խորացար»։
Իսկ հիմա ուզում եմ ասել, որ ես միայնակ չեմ, ու մենք բոլորս՝ դուք էլ, որոշ չափով պեդանտիկ էք լեզուի հարցում։
Զաւէն Նաւոեանը բարքեմփեան ներկայացման ժամանակ, ուր նա պատմում էր հայերէն խօսքի ճանաչման մասին, մասնաւորապէս նշեց, որ այդ համար պատրաստուել է բառարան՝ վերլուծելով Յուքոմի թեքնիկական (այո, ոչ տեխնիկական) աջակցութիւն զանգերի ձայնագրութիւնները։
այսպէս, իրենց բառարանում կան՝ «էդի», «վեկալ», «կարաս», ու նոյնիսկ «պադկլիւչածսյա» բառերը։ (:
այդ ժամանակ ես հասկացայ, որ մենք բոլորս որոշ չափով պեդանտ ենք։
որովհետեւ մեր, կամ ասենք՝ ձեր գրաւոր խօսքը, թէկուզ ոչ պաշտօնական գրաւոր խօսքը, երբ չէք գրում դիմում քաղաքապետարան, այլ շփւում էք ընկերների հետ սոցիալական ցանցում՝ շատ աւելի «ճիշտ» է, քան մեր վերբալ (spoken) լեզուն։
տրանսլիտ այլեւս սովորաբար չի օգտագործւում՝ այս պեդանտիզմը արդեն իւրացուած է։ մարդիկ չգիտակցուած պեդանտիկ են նոյնիսկ ֆեյսբուքում․ գուցէ եւ գրեն «խի», բայց չեն գրի «էդի», «վեկալ», ու «պադկլիւչածսյա»։
այսինքն ձեր մէջ էլ դա կայ։ մնում է հասկանալ, որ ոչ միայն կարդացողին է պէտք յարգել, այլ եւ լսողին։ էլ չեմ ասում, ինքդ քեզ։ (:
եւ այդպէս։
հ․ գ․
ու ոչ թէ «ու տենց», եւ նոյնիսկ «էդպէս», չնայած վերջինը լրիւ գրական բառ է։
ցանկացած բառն էլ, եւ երեւոյթն էլ, որ կեանքում լինում է, կարող է, եւ յաճախ լինում է գրականութեան մէջ։ լաւ գրականութեան, ոչ թէ պարտիական կորեկտ, այն գրականութեան մէջ, որ կեանքի մասին է։
ու իրական կեանքում կան շատ բաներ, որ ես դրական չեմ գնահատում, բայց դրանք կան։ նոյնը ֆոտո֊ի մասին․ ինձ դուր է գալիս այս նկարը, բայց դա չի նշանակում, որ ինձ դուր է գալիս երբ երեխաները ծխում են։
ասենք այսօրուայ ռուսաստանում (եւ վաղուայ հայաստանում) լրիւ կարող են այս նկարը արգելել, որպէս քարոզչական եւ անբարոյական։
ու դա էլ ինձ դուր չի գալու։ ես կարծում եմ, որ շատ լաւ նկար է, ինչպէս նկատել էք։
նաբոկովին արգելում են ոչ թէ իր բնաւ ոչ փողոցային լեզուի համար, այլ այն նրա, որ գրուածը իրականութեան մասին է։ իրենց՝ արգելողներին պէտք են հեշտ մանիպուլացուող դեռահաս, կամ մանուկ մարդիկ, ով հաւատում է միաեղջիւրներին, կամ՝ ինչ֊որ այլ անիրական բանի՝ իրենց ճիշտ կրոնի հետեւոր է։
սա արդեն իմ ընկալման մասին է։ գուցէ «գելն» էլ, «փետն» էլ օգտագործուեն գրականութեան մէջ, ինձ դրանք կոպիտ են թւում։ եթէ ես գրող լինէի, ես կօգտագործէի դա ուղիղ խօսքի մէջ, կամ գուցէ եւ ամբողջ գրքի տեքստը կուզէի ոչ «պաշտօնական» լեզուով լինի։ որպէս լուսանկարիչ ես չեմ կարծում, որ պէտք չէ ցոյց տալ այն, ինչ ինձ դուր չի գալիս։ ես գլամուր ռուսալեզու «երեւան» ամսագիրը չէի սիրում, այն իրական երեւանի մասին չէր։
բայց այն, որ իրականութիւնը բնաւ իմ ճաշակով չի, ես չեմ մոռանում։ ու ես պահում եմ ինձ այնպէս, որ աջակցեմ նրան, որ իրականութիւնը լինի իմ ճաշակով։ ես փորձում եմ խօսել այդպէս, ես փորձում եմ ծրագրաւորել այդպէս։
այո, իրական կեանքի մէջ լիքը կեղտոտ կոդ կայ, յետո՞յ ինչ։
ես հաճոյքով այդ կոդից էկրանահան կանեմ, բայց դա չի նշանակում որ ինձ հաճելի է այդպէս գրել։
վերադառնալով լեզուին, նաեւ ասեմ՝ եթէ ասենք «հեր» չենք իմանայ որ «հօր», քանի որ «հայր»։ այլապէս գուցէ «կի՞լ» ոչ թէ գայլ։ այդ «այ»֊ը ոնց որ reference լինի։
ինձ համար անձամբ հայերէնը «այ»֊երով լի լեզու է (ու դա երեւի պեդանտիզմի հետ կապ չունի)՝ այդպէս, այր, կայարան, կայծակ, կայուն, համաձայն, այո, զայրացած, փայտ, ճառագայթ, արտայայտել, գայլ, լայն, պայքար, խայթ, խայտել, միայնակ, պայման, ցայտ, կամայական, կայմ, քայլ, ձայն, սայլ, այց, պայծառ, կայտառ, փայլ, վայրագ, վայրկեան, յայտ, պայման, վայր, մռայլ, բայ, հմայք, այլեւայլ ու վերջապէս՝ հայ, հայերէն։ ու այդ «այ»֊րը շատ հմայիչ են հնչում ինձ համար։
ուրեմն, մի ադմին պատմել է, որ մի տեղ ուր աշխատում էր, նախորդ ադմինը իւզերներին սովորեցրել է մեյլ մութով(mutt) ստուգել։ դէ այս մէկն էլ շատ աւելի «լիբերալ» էր, իրենց թանդրբըրդ տեղադրեց, որ «խեղճերը» «չտանջուեն»։ եւ պարզուեց, որ մարդիկ այնքան սովոր են այդ «մութ»֊ին, որ չեն շտապում անցնել նոր, այլ փոստային ծրագրի։ ու մարդիկ կային, որ մի տարի անց դեռ մութ էին օգտագործում։
արդե՞օք մութը աւելի հարմար է։
թէ՞ դա պարզապէս սովորութեան հարց է։
Մարիա Սահակեանի «Ալաւերդի», կամ «Այդ ես չեմ» ֆիլմի դիտումից Ուտոպեանլաբ֊ում։
չեմ հասկանում ինչո՞ւ եթէ ոչ մէկին հետաքրքիր չէ բացի քեզնից, ապա պէտք է չտարածել։
սա հրապարակային օրագրի պէս բան է, քո մասին է։
ու դու չպէտք է շուկային համակերպուես, որ իրենք առնեն, ուտեն, կամ հաճոյք ստանան։
թող չստանան։ գոնէ այստեղ, գոնէ առցանց, կարելի՞ է լինել ով կաս, ինքդ քեզ չկեղծել։
եւ այդպէս
ահագին հաւանում եմ Փիթեր Մաթիասի Օբերոն/Լինուքս Ռիւայւալ նախագիծը։
այսօր աւելացրի իրա քոմփայլերին մի փաթչ, որը նախկինում աւելացրել եմ վիշապի մէջ։
Եթէ ունենք CASE, որը չի աւարտւում ELSE֊ով իսկ եղած վարկածներից ոչ մէկը չէ, ապա տեղի է ունենալու այսպէս կոչուած թռափ։ Սա ինձ ահագին գլխացաւանք է պատճառել նախկինում, երբ ես տարբեր կոդի հետ գործ ունենալիս փորձում էի հասկանալ, ինչու է այն մեռնում։
Ու քանի վիշապը փաթչ եմ արել, նոյն փաթչը որոշեցի այդ նախագծին էլ տալ։
Սա Վիշապի զգուշացման տեսքն է՝
Իսկ այսպէս է մեռնում ծրագիրը Օբերոն համակարգում՝
Ահա եւ ուղղումը՝
եւ այդպէս։ ։Ճ
— ես լատենտ ռուսախօս եմ։
եւ այդպէս
երբ մեզ պոլիտ կորեկտ են սովորեցնում լինել, ու ասել «ադրբեջանցի», ոչ թէ «թուրք», քանի որ իրենք ուրիշ թուրք են, մտածում եմ, որ երեւի հրէաներին էլ ասել են, մի ասէք արաբ, ասէք սիրիացի, կամ հորդանանցի, կամ լիբանանցի, քանի որ իրենք այլ արաբներ են։ այո, արաբները տարբեր են լինում, թուրքերն էլ են տարբեր լինում, բայց արաբները մնում են արաբ, իսկ թուրքերը՝ թուրք։ ինչպէս գեյերը՝ գեյ, իսկ նեգրերը՝ նեգր։
այնպէս որ ես շարունակելու եմ ասել՝ թուրքերը։ եթէ ճշտելու կարիք կայ, կարելի է մանրամասնել՝ անդրկովկասեան, արեւելեան։ թէ չէ նեգրին չի կարելի անուանել նեգր, իսկ թուրքին՝ թուրք, վաղն էլ կասեն մի ասէք այլմոլորակայիններին՝ այլմոլորակային։
ուրեմն այսօր մեքենայի մէջ եմ, միացնում եմ ամէնը (ինձ մօտ օդաչուների պէս է, չեքլիստով եմ միացնում շարժիչ, ն900, ֆմ տրանսմիտեր), մէկ էլ ինչ֊որ բոմժոտ տեսքի տղայ է մօտենում, ռուսերէն առաջարկում ձեռք բերել օծանելիք կամ ժամացոյց, ձեռքերում դրանք է պահում։
ասում եմ՝ «չէ, պէտք չէ»։
նայում է ինձ վրայ զարմացած, ասում է՝ «հըէ՞»։
ասում եմ՝
— պէտք չէ։
«նեղանում» գնում է։
իր խօսելու ձեւը այնպիսինն էր, որ ենթադրեցի որ նա տեղացի չէ, իսկ այդ չհասկանալը հաստատեց ենթադրութիւնս։
ու մտածում եմ՝ եկել ես այստեղ, մեր տօնը փչացնում ես, ուզում ես բան ձեռք բերեմ, ու ռուսերէն ես ինձ դիմում։
ենթադրելով որ ես այլ ԱՓԻ գիտեմ։
դա ոնց որ Թուիթերին Ֆեյսբուքի ԱՓԻ֊ով դիմել։ Կաշխատի՞ այդպէս, իհարկէ, չի աշխատի, Թուիթերն էլ կը նեղանայ, թէ էս ի՞նչ ԱՓԻ էք ինձ հետ օգտագործում, ես իմն ունեմ։
Ես էլ իմն ունեմ, բնականաբար։ Բոլորին էլ հաճելի է որ իրենց հետ իրենց ԱՓԻ֊ով են շփւում։
եւ այդպէս
Հ․ Գ․ իրականում իմ նեյթիւ ԱՓԻ֊ն հայերէնը չէ, բայց ես այն նենգօրէն թաքցնում եմ, ւռափ եմ արել, ու այդ ինտերֆեյսները նշել եմ պրիւատ, փաբլիկները միայն հայերէնն է։
Հ․ Հ․ Գ այ քաքրֆուրը քանի որ միջազգային ցանց է, ամէնը տեղայնացրել են՝ «յաջորդ յաճախորդ», «կարող էք նստել», եւ այլն։ ։Ճ
իսկ ինստագրամի ոճի նկարների մասին (այո, ընդհանրացնում եմ, բայց ես սովորաբար չեմ ասում՝ աֆրո֊ամերիկեան կատուն անցաւ փողոցը), ես եւս մի գրառում ունեմ, որը չեմ հրապարակի, քանի որ չեմ ուզում ազդել, չնայած չեմ էլ ազդում, բայց գոնէ իմ չափով չեմ ուզում ազդել։ ուզում եմ որ մարդիկ նկարեն, ու արտայայտուեն։ էլի լաւ է, քան չնկարելն ու չարտայայտուելը։
կրկին, փորձում եմ հասկանալ՝ մարդկային/չմարդայինը որն է։ ու մտածում եմ, որ էմփաթիան է, ու ոչ քեզնով անկեղծ հետաքրքրուելը։ լինի դա այլ մարդ, կամ շուն, կամ որեւէ մէկը, ում կարող ենք հասկանալ, որովհետեւ ում չենք կարող հասկանալ… դէ, չենք կարող։ (նկատի ունեմ ՌԱՈՒ֊ի ընկալման թունելը)
ու զուգահեռ է մտքիս գալիս լուսանկարչութեան հետ։
լուսանկարչութիւնն ոչ քո մասին է, այլ քո հետաքրքրուածութեան մասին է բացի քեզնից այլ բաներով։ իհարկէ, այն, ինչով ես դու հետաքրքրւում՝ քո մասին է։ բայց ես այդ մասին չեմ։
ես կէս տարուց շատ է գրեթէ նկար չեմ հրապարակել։ բայց շատ եմ արել։ ու երբ նայում եմ, մտածում եմ, ո՞րը հրապարակել, տեսնում եմ որ նրանք, որ ինձ ժամանակին շատ էին դուր գալիս, բնաւ էլ կիսուելու բան չեն։ որովհետեւ եթէ այդ օրը հրապարակուած չլինէին, հետաքրքիր էլ չէ հրապարակել։
ու ապա նկատում եմ, որ կան ասենք լուսանկարներ, որ ընդհանուր առմամբ օրագրային են։ ու դրանք տարածելը կը նշանակի՝ տեսէք ես ինչ հետաքրքիր տպասալ ունեմ։ տեսէք ես ուր եմ եղել։ տեսէք ես ինչ հետաքրքիր կեանք եմ ապրում։
բայց չի նշանակի՝ էս ի՜նչ սպանիչ շուն է։ չի նշանակի՝ շարք շները եւ իրենց բները, կամ անտուն շները՝ տարածաշրջանում։
այսինքն՝ իմ մասին է, այդ շների մասին չէ։ ճիշտ է, այն որ ես շուն եմ նկարում, իմ մասին է։ բայց դուք հասկացաք։
օրագրային ոճի նկարներ այսօր հաւաքւում են ինստագրամում։ պարզապէս այն պատճառով որ մարդկանց մեծ մասը մարդկային չի, բաւական նարցիսիկ է եւ ինքնասիրահարուած, ու ինքնացուցադրւում են անում են օրագրային նկարներ։ այնպէս, ինչպէս կորպորացիայի փի֊առ բաժինն է հաւաքում կորպորացիայի մասին մեդիայում յայտնուող նիւթեր, ընկերութեան մասին բլոգ է վարում, կամ տարածում մեդիայում իրենց մասին նիւթեր։ դէ՝ փաբլիկ ռիլեյշնս։ բիզնես։ շուկան պահանջում է։
ու դա փաբլիկ ռիլեյշնսի մասին է, ոչ թէ ֆոտո֊ի։ պարզապէս եկէք չխառնենք։
իրականում սա վեբ լոգ էլ չէ։
ցանկացած ձայն խանգարում է կենտրոնանալ եւ գրել, այն ինչ պատրաստւում եմ։ նոյնիսկ թղթի խշխշոցը։
ես յաճախ եմ անդրադառնում այն հարցին, ո՞րն է մարդկայինը, ո՞րը չէ։ էլի նոր չգրուած մտքեր ունեմ այդ մասին։ ու նկատում եմ, որ ոչ միայն այն, ինչ անուանում են «տղամարդկայինն» է նորմալ մարդու յատկանիշ, այլ եւ այդպիսի յատկանիշներ կան, որ «կանացի» կամ «աղջկական» են համարւում։ երեւի ես որպէս «մարդկային» նկատի ունեմ՝ քաղաքակիրթ, հնարաւորինս անկախ հին, ասենք legacy֊ից, հնարաւորինս բանական։ հիմա ասենք, իսկ թոյլի մասին հոգալը քաղաքակի՞րթ է, թէ՞ ծնողական բնազդի հետեւանք։ ինձ թւում է՝ քաղաքակիրթ է։ բայց դա իմ վարկածն է։ գուցէ որովհետեւ ես «արդարացնում» եմ իմ բնազդները։
հիմա էլ այլ բան կը գրեմ։
— բա ո՞նց ես գտել այդ կայքը։
— դէ ինտերնետը թելի կծիկի նման է, մի թելի ծայր ես գտնում, սկսում ես քանդել։
մարդկանց պէտք չէ ցոյց տալ իրենց, ձեր կարծքով «սխալները», «վրիպումները», «թերութիւններն» ու «թերացումները»։ դա ճնշում է, դա ազդել է։
նախ, ինչի՞ համար։ մարդն այդպէս է զգացել/մտածել(գրեթէ միշտ առաջինը, ոչ երկրորդը)՝ այդպէս է արել։
նեղացրե՞լ են ձեզ։ այդպիսի բան չկայ։
use active, not passive. դու ես նեղացել։ հաւանաբար որ մանիպուլացնես նրան, որ նա լինի այլը քո հանդէպ։
ինչի՞ համար։ թող չլինի այլը։ թող ոնց կայ այդպիսին էլ լինի։
պէտք չէ փոխել մարդկանց, եւ հնարաւոր էլ չէ դա։
կարելի է նրան ստիպել փոխել իր վարքագիծը՝ մանիպուլացնելով/նեղանալով, սպառնալով, շանտաժելով, ինչո՞ւ ոչ՝ դրական ամրապնդումով։ այսինքն՝ սովորեցնել կեղծել ինքն իրեն։
այդպէս էլ սովորեցրել ենք՝ բոլորն իրենց կեղծում են։ կեղծում են՝ որ գրագէտ են, կեղծում են՝ որ սա գիտեն, նա գիտեն, կեղծում են՝ որ լաւը երեւան, դրական ամրապնդում ստանան, չմերժուեն։
որ լաւ ֆոտո լինի, այսինքն, վիտրինային։ լաւ գովազդ լինի։ քանի որ մենք շուկայական յարաբերութիւններին սովոր ենք։ այն էլ դրա բռի ձեւին՝ «նաղդել» ապրանքը ցանկացած գնով, եւ հետ չընդունել։
չէ, ասում ես։ «չի՛ զգում որ վատ բան է արել, եթէ զգար ապա… չէ որ նա լաւն է իրականում։»
դէ որ չի զգում, թող չզգայ ուրեմն։ ուրեմն չի զգում այդպիսի բաներ, նա էլ այդպիսի մարդ է։
նա էլ իրեն այնպիսի մարդ կը գտնի, ով չի զգում որ նա չի զգում։ կամ ով զգում է որ նա զգում է։ թող հանգիստ նրան։
քեզ թւում է՝ վատ բա՞ն է արել քո հանդէպ։ հա լաւ է արել։ ինչպէս ուզել է արել է։ հիմա քեզ պէ՞տք է «լաւ» բան անի, քանի որ մանիպուլացրել ես, ասենք՝ նեղանալով։
թող ինչ ուզում է անի։ ինչ կա դա է։ գոհ եղիր նրանով ինչ կայ։ կամ մի եղիր մօտ իր հետ, եթէ չես կարողանում չազդել։
մօտ մարդկանց աւելի շատ են փոխում, որ յարմարեցնեն իրենց։ տանդ բազկաթոռը որ քեզ հարմար լինի։ ու որ հիւրերը տեսնեն, ասեն այս ինչ հաւէս տուն է։ չէ, մարդը բազկաթոռ չէ։ հիւրերն էլ գրողի ծոցը։
մի փոխէք, եթէ պէտք է դրա համար մօտ չլինել՝ մի եղէք մօտ։ բայց մի ճնշէք մարդուն։ թողէք «վատը» լինի։
ու փոխել մարդուն չի լինի։ նա է որոշում ինչպիսին է ուզում լինել, նա է որոշում ումից է ուզում ազդուել։
թող ինչ ուզում է անի։ թո՛ղ հանգիստ։
իհարկէ, դու թողնես՝ միեւնոյն է տարբեր տեղերից այդ խեղճ մարդու վրայ ազդելու են։ ազդելու են ոչ միայն այն մարդիկ, ում նա պէտք է այս կամ այն ձեւ, ազդելու է նաեւ «հասարակութիւնը», յաճախ նա արձագանքելու է այդ ճնշմանը փոխուելով դէպի հակառակ կողմ, քան մղում են, թէկուզ առանց ճնշման այն կողմ չէր գնայ։
կամ դրական ամրապնդելու են, նա էլ այնպէս կանի, որ կրկին ամրապնդեն։ դէ թող անի, եթէ նրան դա է պէտք։ եթէ ուզում է ինքն իրեն այդ գնով կեղծել։
(այո, ուզում է։ մարդիկ անում են այն, ինչից լաւ են զգում։ այլապէս թմրադեղերի խայծը ուտող չէր լինի, նոյնիսկ երբ դա հակաօրինական է, կամ բոլորին յայտնի են վնասները։ եւ պատահական յղիութիւններ չէին լինի։ դէ թող ստանայ իր դրական ամրապնդումը, քեզ ինչ, ափսո՞ս է։ դու քո մասին մտածիր։)։
բայց դա քո գործը չէ։ դու մի ճնշիր։ մի էլ ամրապնդիր։
դա իրենց յարաբերութիւններն են՝ իր ու հասարակութեան, իր՝ ու այլ մարդկանց։ գոնէ դու թող հանգիստ։
ու կենտրոնացիր քո վրայ։ եթէ ինչ֊որ մէկին ուզում ես փոխել ապա կարող ես քեզ փոխել։ եթէ դա հնարաւոր է։
««գաի»֊շնիկը» կանգնեցնում է, վարորդական իրաւունքն է վերցնում, տեսնում է, որ դրսի ՎԻ է, ոչ ԱՊՀ երկրի, ասում է՝
— Հա, դու կանոնները գիտես ուրեմն
ու պտտւում գնում է, թողնում է մարդուն։
եւ այդպէս
լուսանկարիչը բացի բեւեռացնող, անդրամանուշակագոյն, գունաւոր եւ այլ զանազան ֆիլտրերի կարիք ունի մի փոքրիկ հեռակառաւարուող ամպիկի։ երբ արեւը խանգարում է, ամպիկը տեղաւորի այնպէս, որ «ֆիլտրի» լոյսը։
Մարդուն չպէտք է «լինուքս» «տեղակայել», եթէ նա չի ուզում, չի խնդրել։ Չպէտք է «գովազդել», ասել ինչով է լաւ ու յետոյ տեղակայել։ Թող ինքը իմանայ ինչ է, նոր ուզի, փնտրի միջոց։ Իսկ այնժամ, քո օգնութիւնը գուցէ եւ պէտք չի լինի։
Նաեւ չպէտք է սովորեցնել ինչ֊որ բան, եթէ նա չի խնդրել։ Եթէ չի ուզում։
Մարդը պէտք է նա հասկանայ, ինչ է իրեն պէտք, ինքը ձգուի։ Այդ ժամանակ նոր, տուածդ գնահատուելու է, աղբը չի նետուելու։ Կամ սերուանտի վրայ չի դրուելու, որ փոշի հաւաքի։
Այսպէս, ինչպէս մարդկանց հետ, այնպէս էլ հասարակութեան։ Հասարակութեան համար չպէտք է այն անել, ինչ իրեն պէտք չէ։ Ու առաւել եւս իմ պէս մարդ չպէստք է անի, քանի որ ես ըստ հասարակութեան, այդ հասարակութեան անդամ չեմ։ Ես օտար եմ։ Ինչո՞ւ։
Շատ պարզ, ես Թիւրինգի թեստը չեմ անցնում։ Երբ ինձ հետ զրուցում են, մտածում են, որ ես դրսից եմ։ Ու չեն հաւատում, որ տեղացի եմ։ Ուրեմն, այդպէս էլ կայ։ Տեղացի չեմ։ Հայաստանից չեմ։ Հայ չեմ։ Իսկ տեղական նախագծեր պիտի տեղացի մարդ անի։ Երբ այդպիսի տեղացի յայտնուի։ Որովհետեւ այնժամ է պէտք լինելու, երբ յայտնւում է Մարքսի ասած «պատմական անհրաժեշտութիւնը»։ Իսկ մինչ այդ պէտք չէ։
եւ այդպէս
հ․ գ․ մտածում էի, եթէ իմ իմացած մարդուն բերեմ բարքեմփի, ես նրան կեղծ հայաստան եմ ցոյց տալու։ չեմ կարող ներկայացնել իրական հայաստանը, քանի որ ես իրական հայ չեմ ու իրական հայի պէս ինձ չեմ պահելու։ այնպէս թիւր կարծիք կը ձեւաւորեմ մեր մասին։
երկար չէի կարողանում ձեւակերպել, որն է իմ համար ինստագրամի՝ որպէս ձեւ, եթէ կարելի է այն ընդհանրացնել, թիւր կողմը։
չէ չէ, կան հիանալի մոբայլ նկարիչներ, ու ես ինքս շատ եմ նկարել մոբայլ խցիկով, ու շարունակում եմ նկարել։ ամէն ինչով էլ նկարում եմ
ուզում եմ ասել, դեռ երբ մոնտաժում էի, լաւ զգացի որ՝
տեքնիկան սահմանում է էսթետիկան։
տեքնիկան, որ սովորաբար օգտագործում են ինստագրամշիկները, կարողանում է, յամենայն դէպս այսօր, քիչ թէ շատ տանելի որակով դետալներ վերցնել․ այս դռան բռնակը, այս բաժակը, այս, թէկուզ մեքենան։
այսպիսով ինստագրամշիկը դառնում է իրեր հաւաքող։ (պարտադիր չէ որ դառնայ, այսպէս յաճախ ստացւում է)
ու իրեր հաւաքելով, նա չի կարողանում տեղաւորել իր նեղ շրջանակի մէջ այդ իր ցոյց տուածի միջաւայրը, ենթատեքստը, յարաբերութիւնները այլ դետալների հետ, իր տեղը միջաւայրում, եթերը, կրկին՝ կոնտեքստը։
դուք երբեւէ եղե՞լ էք քելեխի։ այդ զարմանահրաշ միջոցառմանը, ուր բոլորը֊բոլորը, մանաւանդ կազմակերպիչները շատ կարեւոր են։
այդ օրը զանազան կիրառութիւններ ունի։
նախ, կարելի է ուրախանալ։ երբեմն առանց թաքցնելու։ ուտել֊խմել։
կարելի է կայանալ՝ առհասարակ թաղման եւ դրան նախորդող եւ յաջորդող գործընթացներին մասնակցելով։ էլ ե՞րբ է քեզ հնարաւորութիւն ընձեռուելու լինել ռեժիսոր, եւ որոշել, ջութակահար կանչել, թէ կլառնետիստ։
կարելի է ներգրաւած լինել զանազան կարեւոր գործերի մէջ։
կարելի է ինքնացուցադրուել՝ այս անգամ քո ողբով։ ողբ անելն էլ է կարեւոր զբաղմունք։
իսկ հարցրու այդ ցուցադրուողներից մէկին՝ դու այդ մարդու համար ի՞նչ ես արել, երբ նա ասենք մենակ սառը բնակարանում մահանում էր։ եկար տունը մաքրեցի՞ր նրանից յետոյ, երբ մեռաւ։ իսկ որ կեղտոտ տան մէջ էր ապրում, դա ոչինչ, հիմա ոչ մէկ չի նկատի։
մենք առհասարակ սիրում ենք իմաստները փոխել։ ասենք ֆեյսբուքը պէտք է լինէր շփման հարթակ, իսկ դարձաւ բեմահարթակ։
այն պարզ պատճառով, որ իրական իմաստները մեզ չեն հետաքրքրում։
այսպէս եւ գնա հարցրու այդ տոտա֊ին, կամ լաւ, այն դեռահասին, ով ասում է, որ «ցեղասպանութիւնը իր ինքնութեան մասն է»։ ո՞նց է քո ինքնութեան մաս, բալիկ ջան։ որտեղի՞ց։ ասենք եթէ քեզ բռնաբարէին, էլի պարտադիր չէ որ մէջդ մնար, անցաւ֊գնաց, կեանքը շարունակւում է, իսկ այն որ տատիկիդ մօրն են բռնաբարել, ո՞նց է ինքնութեանդ մաս։
«մեր հողերը»— ասում էր միւսը, «մարդիկ հեչ, հողերը»։ չգիտեմ ինչու, բոլորը մտածում են, որ եթէ «ցեղասպանութիւնը ճանաչեն», իրենց ինչ֊որ մէկը ինչ֊որ հողեր է տալու։ ինչ֊որ կապոյտ երիզով պնակի վրայ։ հողերը վերցնում են, սիրելիներս։ արեան գնով։ եթէ կարողանում են։ չեն նուիրում։ գուցէ միայն մենք ենք նուիրում։ կարող էք նաեւ այստեղ կարդալ, որ ոչ մի հողերի մասին խօսք չկայ։
առհասարակ, երբ տարածք ընդլայնելու մասին է խօսքը գնում, նոյնիսկ էն ամենամեծ երկիր ունեցող ռուսների ֆազերն են գցում, ուր մնաց՝ մեր, որ նահանջելու տեղ չունենք։ եւ ի՞նչ էք անելու այդ հողերի հետ, ո՞վ է այնտեղ ապրելու։ եւ դրանց հետ կոմպլետկով եկած տասնհինգ միլիոն քրդերի։ ասենք պէտք կը լինի իրենց խնդրել, որ երբ հայաստանը վերանուանեն քուրդիստան, մեզ աւտոնոմիա թողնեն։ լաւ էլի, թողէք։
այո, իմաստները փոխւում են։ այսպէս, յիշատակի օրը դարձել է փիառուելու օր։ ում որ ձանձարլի չէ, բոլորը դրա վրայ փիառւում են։
մենք ի՞նչ ունենք, ի՞նչ ենք մեզնից ներկայացնում, որ ցոյց տանք։ ոչ մի բան։
անցեալով պարծենում են տաքսիստները՝ թէ ես գիտէ՞ք ով եմ եղել, երբ կիեւում էի։ գնացէ՛ք եւ հարցրէ՛ք։ մենք էլ այդ գործին ենք։ մենք էլ տաքսիստների ազգ ենք՝ գառնի֊գեղարդ կը տանենք, բան֊ման ցոյց տանք։
իսկ մեր բախտը այնքան բերել է, որ ի տարբերութիւն լիքը այլ ազգերի, ունենք ինքնացուցադրուելու հիանալի պատրուակ։ ոչ թէ պատճառ։ մեզ, պարզւում է ցեղասպանել են։ ինչպիսի՜ հնարաւորութիւն։ լիքը օգտակար բան կարելի է քաղել ընդամէնը մէկ ցեղասպանութիւնից։
կարելի է նւնւալ ողբալ, զգալ քեզ նուաստացուած, նեղացած, կարելի է աշխարհին պատմել քո խորը հոգու չձգուող վէրքերի մասին(իսկ իրականում՝ քո գոյութեան մասին), քո վեհ անցեալի մասին, աշխարհի անարդար լինելու, եւ ընդհանուր առմամբ, «հայի բախտ» հասկացութեան մասին։
Ինչպէս եւ քելեխի ժամանակ, բոլորը֊բոլորը կարող են շահել։
եւ գուցէ քո դէմքը, հենց քո՛ Բանգլադեշցի Գուգո֊ի դէմքը, ցոյց տան ՍիԷնԷն֊ով։ Եւ այն կը հեռարձակուի աշխարհով մէկ՝ քեզ կը տեսնեն եւ եւրոպայի գեյեր֊մարմնավաճառները, եւ ճապոնիայի դեռահասները։ Միայն պէտք է չմոռանալ տխուր֊լուրջ արտայայտութիւն ընդունել այն պահին, երբ խցիկը քեզ է նայելու, քանի որ այլապէս ուրիշ մարդու ցոյց կը տան։ Որ ոճի մէջ լինի։
Առհասարակ ամէ՛ն մէկը կարող է իրեն օգտակար եւ կարեւոր զգալ։ Նոյնիսկ Սեֆիլեանը՝ բանտում կարող է իրեն կարեւոր զգալ։ Բաւական կարեւոր է, պարզւում է, որ բանտում գտնուի։
Եւ ամէն մէկը գործ ունի՝ չէ՞ որ կարեւոր է «գնալ ցեղասպանութեան», ինչպէս իրենից գոհ նշում էր իմ հարեւանը։ այդպէս էլ ասում էր՝ «ես ամէն տարի գնում եմ ցեղասպանութեան, դա շատ կարեւոր է» — իսկ յետոյ աւելացնում՝ «իսկ դուք արդե՞ն գնացե՞լ էք ցեղասպանութեան»՝ իրեն զգալով գնահատողի, «ափրուվ» տուողի դերում․ նա հիմա կարող է ասել՝ «ապրէք», հաստատել, կամ մեծաւարի ուղղորդել, դնել ճիշտ ուղղու վրայ։
բացառութիւն չեն եւ քաղաքական գործիչները։ մանաւանդ իշխող գործիչները։ ինչպիսի՛ աննախադէպ փիառուելու միջոց։ երեւի վերջին անգամ նման հնարաւորութիւն սօսի թաղման ժամանակ էր։
եւ մենք բոլորս իրենց կը սիրենք, քանի որ իրենք մեզ հետ միասին են այդ օրը։ կամ, գուցէ մե՞նք իրենց հետ միասին ենք այդ օրը։
այո, ինչպէս ասաց գործընկերս՝ «այս անգամ էլ հարիւրամեակն առանց ռեժիմի չանցաւ»։ վայելէք ձեր «ռեժիմով հարիւրամեակը», ռեժիմի հետ միասին, ուս ուսի։ #socute
թէ չէ բոլոր զլմ֊ներն ընկել են նրա հետեւից, թէ կը գա՞յ պուտինը, թէ՞ չի գայ։ ի՜նչ լաւն է, որ գալու է։ մեր ընկերն է։ մեզ հետ է։ մեր կողքին։ ինչպէս միշտ սակայն։ #վույ #doublesocute
իսկ յիշատակի հետ այս «շոուն» կապ չունի։ նախ յիշել կարելի է առանց ցուցադրուելու։
իսկ եթէ եւ ցուցադրուել, ապա ճաշակով, առանց ճոխ վուլգար թաղման/քելեխի։ յիշել կարելի է լուռ։ կանգնել մէկ րոպէ։ ոչ թէ քայլել ամբողջ օր։(smart not hard) ինչպէս օրինակ անում են հրէաները։
(ազնիւ լինելու համար, պէտք է ասեմ, որ Իսրայէլում էլ նմանատիպ կարծիք արտայայտւում էր, հրէայ երիտասարդները դեռ վաթսունականներին բնաւ չէին ուրախանում, երբ հասարակութիւնը հոլոկոստի վրայ շատ էր կենտրոնանում, քանի որ համարում էին տեղի ունեցածը աւելի շատ ամաչելու քան ցուցադրելու հիմք։)
նաեւ ինքնացուցադրուել կարելի է ասենք գոնէ նրանով, թէ ինչ ես քեզնից ներկայացնում հիմա։ առանցքային բառն է՝ հիմա։ կարողանո՞ւմ ես $100֊ով ԴՆԹ սեքուենս անել։ կարողանո՞ւմ ես Տեսլա֊ի ազատ պատենտներն օգտագործես։ Կարողանո՞ւմ ես մոբայլ ափից մի քիչ աւելի լուրջ նախագիծ անել։
(եւ ոչ թէ ֆուտբոլով, կամ բռնցքամարտով, այն դարը չէ, անցաւ, պըրծ)։
չէ՞։ ո՞վ ես դու։ ի՞նչ ես կորցրել այստեղ, քեզ մէջ գցել։ գնա գործ արա, տեսնենք ինչին ես արժանի։
շքեղ քելեխով կամ թաղումով այսօր աշխարհին չես զարմացնի։ ու բոլորն էլ քո վրայ թքած ունեն։ ու քո ողբի։ ու քո ցաւի։ որը զգալի մասով անկեղծ էլ չէ։ գոնէ այնպէս է ցուցադրւում։
չե՞ս կարողանում քեզնից բան ներկայացնել։ իսկ ինչո՞ւ չես կարողանում։ հմ՞։
եւ այդպէս։
ինձ լաւ է, ու չի կարող վատ լինել։ քանի որ ես ունեմ երկու կայացած սէր։ ոչ մէկն էլ մարդ չէ։ ոչ մէկն էլ շուն չէ։
ու իրենք ինձ չեն լքի։
մէկը ֆոտոն է, միւսը՝ տտ֊ն։
(երկուսն էլ այնքան խորն են, որ կեանքս չի հերիքի էքսփլոր անել։ ու չեմ ուզում փորձել ինձ ասենք երաժշտութեան մէջ։ չնայած գուցէ վատ չէր ստացուի։)
ոչ թէ ձեր իմացած ֆոտոն ու ձեր իմացած տտ֊ն, այլ իմ իմացած ֆոտոն, ու իմ իմացած տտ֊ն։ որ ինձ են հաճոյք պատճառում։ քանի որ ես ջաւա գրելուց հաճոյք չեմ ստանում։ ու կապ չունի որն է իռացիոնալ կերպ փոխուող «մեծամասնութեան» կարծիքով «ճիշտ»։ There’s so many different worlds, ու ես ունեմ իմը։
ու ոչինչ, որ այստեղ մենակ եմ, իսկ դուք շատ էք, ձեզ մօտ փարթի է, ու դուք տժժում էք։ ես չեմ կարող վաճառել իմ սխալը ձեր ճշտի փոխարէն։ իմն է քանի որ։
ասում է՝ իսկ այս ծրագիրը/փաթեթը/լեզուն այս «ֆիչա»֊ն ունի՞։
ու եթէ չունի, հիասթափւում է։ իր համար բաւական լաւը չէ։
երեկ է ծնուել, բայց արդեն աշխարհն իրեն պարտական է։
ի՞նչ ես դու արել, որ այնքան շատ բան ես ուզում։ չունի՞՝ աւելացրու։ չե՞ս ուզում աւելացնել՝ գնա $6000 տուր եւ գնիր կոմերցիոն ծրագիր, որն ունի։
եթէ չես հասկանում, որ դէպքեր կան երբ less is more. ու աւելացնելով չէ, այլ պակասացնելով ես աւելի լաւ լեզու, նկար, տեքստ, նախադասութիւն ստանում։
եւ այդպէս
սիրում եմ տաքսիստներին։ եթէ իրենք չլինէին, երեւանի փողոցներով վարելը անսպասելի խոչընդոտներով խաղ չէր լինի։
ու մայերը անում էր նկարներ պարզապէս հաւէսի համար։ տարած էր նկարելու վրայ։ քանի խցիկ ունէր։ ու նկարներն ոչ մէկի ցոյց չէր տալիս։ քանի որ մենակ էր, ու քանի որ կարեւորն անելն էր, ոչ թէ ցուցադրուելը։
մինչդեռ ապրելու համար նա պահում էր երեխաներ, եւ հիլլ դոնահիւ֊ի գուլպաներն էր լուանում։
ոչ ամէնն է երեւակել֊տպել, չգիտես ինչու թողել է հազարաւոր չերեւակած ժապաւէններ։ նկարներ որ ինքը չի տեսել։
— հա, դու լաւ երազներ էլ ես տեսնում, ժպտում էլ էլ ես։ ես քեզ պէտք է ատեմ այդ համար։
— այլեւս չեմ տեսնում։ կարող ես չատել։
— տխրում եմ որ չես տեսնում։ որ էլ պատճառ չունեմ ատելու։
—————————————————————————————————————————
— չեմ կարող տալ, նուիրուել, յետոյ ուրիշին, յետոյ ուրիշին։
ինքս ինձնից եմ յոգնում, ոնց որ նոյն կինոն տասը հոգու ցոյց տամ։ ժապաւէնը մաշւում է, ես էմոցիոնալ սպառւում եմ։ ինձ պէտք է ժամանակ որ ես լինեմ ուրիշը, որ ինքս ինձ կրկին չճանաչեմ։
— մարդիկ չեն փոխւում։
— փոխւում են։ երեկ մէկի նկարներն էի նայում, կարօտեցի իրան այն ժամանակ, երբ դեռ իրան չգիտէի։
հասկանում եմ, որ ամէն դէպքում, առաջ մարդիկ աւելի քիչ էին չաթւում, քանի որ այնուամենայնիւ, բոլորը չէ ով կարողանում էր գոնէ այդ այսիքիւն քաշել, ինսթալ անել։ ինսթալ անել առհասարակ ոչ բոլորը գիտէին, որ պէտք էր ասենք սեթափ․էզե գտնել ու կտացնել։ բա որ այ՞լ անուն լինէր, ո՞րտեղից իմանաս ինչ է։
իսկ հիմա ֆեյսբուքը դա փոխեց։ ինսթալ անել պէտք չէ, բոլոր «ընկերներդ» էլ ահա՝ ձեռքիդ տակ։ չաթուիր։
յետոյ դա փոխեցին խելախօսները, ուր տեղադրելը հեշտացուեց, խանութի պատճառով, ու սեթափ անունով նիշք պէտք չէ սեղմել, այլ «տեղակայել» ստեղնը։
ահա թէ ինչու են հիմա բոլորը չաթւում, չաթերի սքրինշոթներ անում։
այնպէս որ բարի գալուստ ինտերնետ։ չանցաւ քսան տարի, եկաք։ շնորհակալութիւն ընկեր ցուկերբերգին մեր երջանիկ մանկութեան համար։
գնացել էի ինստիտուտ, այնտեղ գաստարբայտերներ էին նեղ աչքերով։ շատ էին, տեղաւորւում էին։ իրենց հետ ծնողներն էին եկել, որ տեսնեն լա՞ւ են տեղաւորուել, տատիկները նոյնպէս։
յետոյ որ դուրս եկայ, ինձ հետեւից եկան երկու կենդանի՝ մէկը գառիկ, մէկն էլ այծիկ։ իրար կապած էին մի պարանով։ ու այդպէս հետեւիցս գալիս էին։ հիմա սրանց ի՞նչ անեմ, մտածում եմ, ո՞նց պահեմ։
իսկ այն շէնքի մօտ ուր աշխատում եմ, մեեեծ սեւ ձի էր։ շատ ուժեղ։ եւ ընկել էր նեեեեղ փոսի մէջ։ միայն գլուխն էր երեւում, կամ երբեմն, երբ ձգւում էր որ դուրս գայ այդ փոսից՝ մկանները։
յետոյ կարեւոր բան էի փնտրում։ բայց դա չեմ ասի։
այլ կասեմ, որ երբ արթնացայ, հասկացայ որ
— գաստարբայտերներն ուսանողներն են նոր ընդունուած։
— գառուկն ու այծիկը՝ վզիցս կապած դիպլոմնիկներն են, որ չգիտեմ իրենց հետ ինչ անել։
— իսկ ձին՝ երեւի գործընկերս է, ով ահաւոր ուժեղ է՝ խելացի է, բայց դէ նեղ փոսի մէջ է ընկել, ու ոչ մի ձեւ չի կարողանում դրանից դուրս գալ, ու ամենայն հաւանականութեամբ այդ փոսի մէջ էլ մինչեւ կեանքի վերջ ապրելու է։ ու նա մենակ չէ, գուցէ դա հաւաքական կերպար է։
սա շատ լաւ տեքստ է ու այստեղ էլ եմ ուզում կիսուել՝ http://wikilivres.ca/wiki/Politics_and_the_English_Language
ռուսերէն վարկած կայ մոշկովի մօտ բայց լրիւ չի։ այնպէս որ բնօրինակով կարդացէք։
ու այո, չքաղաքական հարց գոյութիւն չունի՝ In our age there is no such thing as “keeping out of politics.” All issues are political issues, and politics itself is a mass of lies, evasions, folly, hatred and schizophrenia. When the general atmosphere is bad, language must suffer.
եւ սա՝
(i) Never use a metaphor, simile or other figure of speech which you are used to seeing in print.
(ii) Never use a long word where a short one will do.
(iii) If it is possible to cut a word out, always cut it out.
(iv) Never use the passive where you can use the active.
(v) Never use a foreign phrase, a scientific word or a jargon word if you can think of an everyday English equivalent.
(vi) Break any of these rules sooner than say anything barbarous.
երեկ կրկին հարց տուեցին որին դժուարացայ պատասխանել, ու մտածեցի որ պէտք է խոստովանել։
պէտք է խոստովանել որ ես իրականում ձեր իմացած տղան չեմ։ բնաւ։
որ այլեւս իզուր տեղը չհիասթափուէք։
նախ, որպէս այթի շնիկ, ես ոչ մի բան չգիտեմ։ եկէք թուեմ․
ես չգիտեմ C/C++ (մանաւանդ չգիտեմ ինչու սլեշով արանքում), ես չգիտեմ ասեմբլեր (դուք գիտէիք գիտե՞մ, չէ՝ չգիտեմ, մի երկու cpu֊ի instruction set֊ն եմ պատկերացնում, բայց ասեմբլեր լեզուն չգիտեմ որն է, առաւել եւս չգիտեմ գործիքները՝ microsoft macro assembler֊ի հետ ծանօթ չեմ), ես չգիտեմ ջաւա/c# ու չիմանալով դրանք քննադատում եմ։ առհասարակ ինձ դրել եմ լեզուների տղայի տեղ, բայց այդ լեզուներից բան չեմ հասկանում։
ես կեանքումս մի երկու տող եմ հազիւ գրել ջս֊ով, մի երկու տող հազիւ ուղղել եմ պհպ֊ով, ու առհասարակ լաւ չեմ պատկերացնում ինչ է իրենից ներկայացնում վեբ ծրագրաւորումը, չեմ պատկերացնում ինչ է իրենից ներկայացնում տբ֊ների հետ աշխատանքը, ու քիչ թէ շատ բարդ sql հարցում չեմ կարող «գեներացնել», ես գաղափար չունեմ տբ֊ների նորմալիզացումից։ իմ իմացած նորմալիզացիան ընդամէնը անհաւանական շարժիչի աշխատելուց յետոյ է լինում, կամ համով թէյ/տաք շոկոլադ խմելուց։
Ես չեմ կարող լուծել ձեր վինդովսի սքայփի խնդիրները։ չեմ կարող լուծել դրա դրայւերների խնդիրները։ չեմ հասկանում ես։ մասնագէտ չեմ։
բայց դա հեչ։ դուք գիտէք ես լի՞նուքս գիտեմ։
Ոչ, ես չգիտեմ լինուքս։ Չէ, չգիտեմ։ Ու չեմ կարող ասել ինչու չի կպել ձեր վայֆայը։ Չեմ կարող ասել ուր է պէտք կտացնել ուբունթու֊ում, եւ որտեղից այնտեղ մտնել, հասնել, որպէսզի հեռուստացոյցին կինոն դիտէք։
գիտէք ես տերմինալո՞վ եմ աշխատում դրանի՞ց է։ չէ, ինքներդ տեսե էք որ ես ձեր ուբունթու֊ում տերմինալն էլ գտնել ունակ չեմ, ակնյայտ է, որ չեմ աշխատում դրանով, եթէ տեղն էլ չգիտեմ։
անդրոիդի համար փորձում էի գրել՝ չստացուեց, չձգեցի։ ամէն ինչ չէի հաւանում, մեծամիտ եմ էլի, զզուող։ քիթս էի ծռում։
լաւ, գոնէ որպէս յուզեր, կասէք, գուցէ մի բան հասկանամ։ չէ, օֆիսներ չգիտեմ։ դոդոշոփ չգիտեմ։ մոլորւում եմ օֆիսներում։ չգիտեմ քորել, չգիտեմ ինքսքեյփ, չգիտեմ ադոբ իլիւստրատոր, բայց ժամանակին պատկերացնում էի adobe premiere 4.2֊ը, դա իննսունականների պրոդուկտ է, եւ վաղուց կորցրել է իր ակտուալութիւնը։
հա, մայքրոսոֆթ վիժուալ ստուդիո չգիտեմ, քանի որ համբերութիւնս չի հերիքում ոչ միայն սովորելու, այլեւ սպասեմ որ լոադ լինի։ նոյնը՝ էքլիփսը։ էդ նրանից է որ նեարդային համակարգս ընդհանուր առմամբ հաւասարակշիռ չէ։
դրա պատճառով եմ վիմով գրում, որ համ վեհ երեւայ, համ էլ արագ է։ սակայն վիմ կարողանում եմ օգտուել ընդամէնը այնքանով ինչքանով պէտք է գալիս։ գիմփում եւ ufraw֊ում դեռ նոր բաներ եմ բացայայտում։ այնպէս որ ինձնից ի՞նչ յուզեր, գուցէ միայն լուզեր։
օկ, որպէս մասնագէտ կայացած չեմ, պարզ է։ միայն մեծ֊մեծ խօսել գիտեմ, այն էլ դա էլ այլեւս չեմ անի, որ դեռահասները չխաբնուեն։ բայց որպէս մարդ, հասարակութեան անդամ, ես նոյնպէս լրիւ անիմաստ էակ եմ։
ես չգիտեմ շփուել։ ես չգիտեմ, իրօք։ ինձ քիչ թէ շատ սկսեցին ճանաչել, երբ սոխերէն գրում էի կենդանի մատեանում եւ յիմար ֆոտոներ էի լցնում իմ առաջին ֆեյսբուքի հաշիւ, երբ այնտեղ դեռ մարդ չկար, իսկ մենք ով այնտեղ էինք, մեզ զգում էինք առաջադէմ եւ տարբերուող օդն֊ի զանգուածից։
իսկ հիմա ինչի՞ չկամ։ որովհետեւ շատ հետաքրքիր մարդիկ են հասել, եկել, ու ես վախենում եմ մրցակցութիւնից։ որ իրենց ֆոնին այլեւս չեմ երեւալու ու աննկատ կը մնամ։ այսպէս աւելի հեշտ է ասել որ ֆեյսբուքը քըխ է ու չլինել այնտեղ։
իսկ երբ սկսեցին ճանաչել բլոգով, դէ երկու հոգով էինք բլոգում, բոլորս իրար գիտէինք։ ես էի, պապեանը, կորնելին, մի երկու հոգի էլ իրար էինք կարդում։ ես ինչի՞ կայի, որովհետեւ նախ իրական կեանք չունեմ, ու նրանից, որ ինքնացուցադրուել եմ սիրում։
տենց, որ վեհերն ինձ իմացան, ասացին արի բարքեմփի թիմ։ ով գրում էր մատեանում բոլորին կանչում էին, էնա լուսինին էլ են կանչել, արփիկին։ ես էլ դէ գիտէք, ինձ հաց մի կերակրի, ջուր մի տուր, թող փիառուեմ։ այնտեղ գիտէք բա՞ն եմ անում։ մենակ ոտքերի տակ եմ ընկնում, խանգարում եմ իրենց, երբ ստացւում է։ որ հանկարծ լաւ բարքեմփ չկազմակերպեն։ իրենք էլ դեռ չեն տշել, քանի որ սիրունչիտարոն, բայց էնա հանդիպումներին այլեւս ոչ ոք չի գալիս, քանի որ երեսս տեսնել չեն ուզում։ ես էլ աներես եմ, հա գալիս եմ, որ ինձ մի քիչ մարդ զգամ, գոնէ բարքեմփով, թէ չէ գիտեմ որ ես առանց դրա լրիւ ոչ մէկ եմ։
հա, ասում եմ շփուել չգիտեմ։ ինչ֊որ ոչ կորեկտ բաներ եմ դուրս տալիս, նեղացնում մարդկանց, կամ էլ լռում եմ, լրիւ ոչ ադեկուատ կերպ։ ուրախանալ չգիտեմ, ինձ օտար եմ զգում բոլոր, ամէն տեսակ կոմպանիաներում։ չէ որ մենակ այս կամ այն շրջապատում լինէր, չէ՝ բոլոր։ բոլորին հասցրել եմ հասկացնել, որ քիթս տնկած է, ու ինձ պալոժ չի իրենց հետ։ կամ գուցէ երբեմն դիմանամ։
շփուել չգիտեմ նաեւ քանի որ կրկին անգրագէտ եմ, լեզուներին չեմ տիրապետում։ լեզուներին՝ տարբեր իմաստներով։ չեմ ասում, հայերէն պարզ է չգիտեմ, ռուսերէն մոռացել եմ վաղուց, անգլերէն երբեք էլ չգիտէի։ բայց եթէ հայերէն եմ խօսում, ինձ հայերը չեն հասկանում, ասում են՝ պարսիկ ես երեւի, ակցենտդ այն չէ, կամ որ խանութ եմ մտնում, ասում եմ «ասէք/տուէք խնդրեմ…» ու շարունակում եմ, ասում են՝ «ի՞նչ» ու չեն հասկանում։ իմ բակի խանութում սակայն սովորեցին ինձ, դէ տեղացի եմ, հանդուրժող են մօտենում, ու երբ ասում եմ «վարսակի փաթիլներ» կամ «հնդկաձաւար», էլ չեն ասում՝ «էդ ո՞րն ա, հաաա, գռեչկա», ու սուս ու փուս տալիս են։ մեզ մօտ առհասարակ տարօրինակներին չեն նեղում։
լաւ, լեզուները գրողի ծոցը, բայց նորմալ մարդիկ ունեն միմիկա, շարժումներ, իրար առանց խօսք են հասկանում։ ես դա էլ չեմ կարող։ սովոր չեմ։ սովոր չեմ նաեւ ուրախանալ, պարել, շփուել սովորական, նորմալ ձեւերով՝ ծխել, խմել, խօսել։ չգիտեմ ձեւերը։ չգիտեմ ինչ ուրախանալու բան կայ։ մասնաւորապէս, քանի որ ժամանակին գորբաչյովի հակաալկոհոլային կամպանիայի տակ եմ մնացել։ տենց էլ տակից դուրս չեմ եկել։ դէ կոմունիստները լաւ ազդեցութիւն չէի ունենայ։ ու բոլորը թարս են նայում, եթէ հանդուրժում են, լաւագոյն դէպքում իմ ներկայութիւնը, ապա երեւի մտածելով թէ սրա մօտ լյարդն է վատ, կամ էլ խեղճը իրեն կոնտրոլ չի անում։ այնպէս ոչ մի կարգին, չէ իրօք կարգին կոմպանիայում տեղ չունեմ։
դէ այդպէս էլ պէտք է լինի, ջիգյար, բան չունեմ։ մեծամիտ եմ, բոլորին վերեւից եմ նայում։
ու առհասարակ, ո՞մ է պէտք փնթփնթան ծերուկ, ում ոչ մի բան սրտով չի, ոչ մի ջերմ խօսք չի ասի։ դրանից աշխատանքի տեղը ունեն՝ նաչալնիկ, ես էլ նաչալնիկ չեմ որ ինձ դիմանան։
էդ էլ հեչ։ բայց ես առհասարակ ընդունակ չեմ ու շատ բարդ եմ սովորում։ ասենք մեքենա վարելը ի՞նչ է, որ շատ դանդաղ եմ սովորել, ու բոլորն ինձնից արագ են սովորել։ ոչ մի բան չեմ հասկանում տեխնիկայից ու մեքենաներից մասնաւորապէս, որ բոլոր բոլոր տղաները գիտեն։ այնքան եմ վախենում մեքենան ձեռք տալ, որ նոյնիսկ գազ չեմ տեղադրել, գոնէ որ փող խնայեմ։ տիպիկ լուզերի վարքագիծ, գլուխ չունես, վախկոտ ես՝ վճարիր։
ու զարմանալի չէ, որ լեզուներ էլ չգիտեմ։ հա, պատահաբար աշխատանքի եմ ընդունուել, էդ ամէնը յաջող փիառ֊ի պատճառով է, մեծ֊մեծ խօսել գիտեմ, իսկ գործ անել՝ չէ։ իսկ ինձ դեռ հանդուրժում են, չեն հանել, քանի որ էն ամենազզուելի աշխատանքը, որ ոչ ոք չի ուզում անել, իմ վրայ են գցում, ես էլ դէ պէտք է անեմ, որ մի կերպ մնամ ու չհանեն գոնէ։
չէք հաւատում, շեֆիս հարցրէք ինչքան է զզուած ինձնից։ կամ գործընկերներից, ում հետ նոյնիսկ լայաղ չեմ անում խօսել, նոյնիսկ փորձով փոխանակուել, ասել լսել ով ինչ հերոսութիւն է արել, կամ ինչեր են անում ուկրոֆաշիստները։
դէ քաղաքական նորմալ դիրքորոշումներ էլ չունեմ, դա պարզ է։ արեւմտամոլ, իրականում, էդ նրանից է որ լատենտ գեյ եմ, բայց ինքս ինձ չեմ կարողանում խոստովանել։
ցեղասպանութիւնը որ ցեղասպանութիւն է, ցեղասպանել են, ու դա մեզ բոլորիս պէտք է միաւորի, յուզի, այն էլ անտարբեր եմ, ինչ֊որ չի յուզում։ համայնքին ինձնից ոչ մի օգուտ։ պապդ, կարող են ասել, պապուդ յիշիր, ու առհասարակ նա ով էր դու ով ես։ դէ հա, ինչ ասեմ։ բան դուրս չեկաւ էլի ինձնից։
ու առհասարակ ես էքտրովերտ եմ, բայց ինձ ինտրովերտի պէս եմ պահում։ քանի որ անկեղծութիւն չունեմ, ու մեծամիտ եմ։
իսկ ձեզ բոլորին ես իրականում հոգուս խորքում ատում եմ։ որովհետեւ դուք կարող էք՝ իսկ ես՝ ոչ։ դուք կարող էք ծրագրաւորել, ես՝ ոչ։ դուք կարող էք փող աշխատել, ես՝ ոչ։ դուք կարող էք ֆլիրտել, աղջիկ կպցնել՝ ես ոչ։ դուք կարող էք խորոված անել՝ ես ոչ։ դուք կարող էք շփուել, ուրախանալ, ես՝ ոչ։ քանի որ ես աննորմալ եմ, անկապ եմ մեծացել, իսկ դուք՝ նորմալ։
այսօր նայում էի Վիվիան Մայերի ինքնանկարները։
ես չգիտէի ինչքան սպանիչ ու ինչքան շատ ինքնանկարներ ունի նա։ հիմա զգում եմ ինչ հարազատ է ինձ իր դէմքը։
ես այնքան երջանիկ եմ որ ապրում եմ այն ժամանակ երբ ֆոտո կայ։
ու ես այնքա՜ն բաւականութիւն եմ այսօր ստացել ու այնքա՜ն լաւ եմ ինձ զգում։
որ դրանից լաւ պարզապէս մարդ չի կարող զգալ։
ու ուզում եմ ձեզ բոլորին, ով ինձ կանչում է տարբեր զանազան հետաքրքիր տեղեր, կամ առաջարկում է տարբեր հետաքրքիր զանազան զբաղմունքներ, կամ ասում է, ինչի ես պէտք է ինձ վատ զգամ, ու ինչ անեմ, կամ ինչպիսին լինեմ, որ ինձ լաւ զգամ, ուղարկել գրողի ծոցը, կամ էլ չէ, ձեր զանազան հետաքրքիր տարբեր տեղերը։
ես գիտեմ ես ինչպէս եմ ինձ լաւ զգում։ ինչ եմ սիրում անել։ թէկուզ ինձ մօտ չի ստացւում։ բայց կարեւորն այն չէ ստացւում է թէ չէ։ ինձ համար եւ հաքելու, եւ վրիպազերծելու, եւ նկարելու պրոցեսն արդեն այնքան գերող է, որ ինձ պարզապէս այլ բան պէտք չէ։
բարի գիշեր։ ու ցանկացնում եմ ձեզ տարած լինել։ ու ոչ թէ մարդու վրայ, այլ մի այլ բանի։ լաւ եղէք։
— իսկ գուցէ ես չեմ գնում գիւղամէջ մարդամէջ, որ ինձ միայնակ չզգամ։
նա պատմում էր, ինչեր է գրել, երբ սովորում էր։
նա չի գրել սովորելուց այն կողմ։
#չգիտեմ
— ի՞նչը քեզ չի հերիքում յարաբերութեան մէջ։
— այն, որ առանց նրա իմ կեանքում բան չի փոխւում։ իրենից իմ կեանքում ոչ մի բան կախուած չէ։ նոյնիսկ իր մասնագիտութեամբ որ կարող է ինձ օգնել, զարմացնել, չի անում։
— հմ, իսկ քեզնից իր կեանքում ինչ֊որ բան փոխւո՞ւմ է։
#զրոյց #յարաբերութիւն
ուզում եմ ասել, Նարեկի ցուցահանդէսին էի։ շատ ֆոտոներ չէի հասկացել, նա ենթատեքստն էր բացատրում։ ես տեղական ենթատեքստին լաւ ծանօթ չեմ։ յետոյ նաեւ թարգմանում էի արտասահմանցիների համար։ իրենք առաւել եւս ծանօթ չեն։
դա նորութիւն չէ։ ֆոտոն հասկանալու համար պէտք է տեղեկատւութիւն։ ես շատ աւելի հեշտ եմ հասկանում յայտնի նկարիչների ֆոտոները, քանի որ գլոբալ, կամ արեւմտեան ենթատեքստին, պատմութեանը, աւելի լաւ եմ ծանօթ։ ուր մնաց արտասահմանցիները։
այնպէս որ մեր լուսանկարիչները մնում են չհասկացուած։
բացի դրանից, նոյնիսկ եթէ բացատրես, արտասահմանցին կարող է կարծիք յայտնել, թէ հա, ափսոս, կամ վատ է, որ ասենք աֆրիկեաններն այլեւս չկան։ բայց իր համար դա երբեք այնքան կարեւոր չի լինի, ինչքան քո։
ուզում եմ ասել, յարաբերութիւններ սահմանելը շատ բարդ է։
երբ ես գրում էի էթիկայի եւ բարոյականութեան մասին, ասում էի, որ ընդհանուր կանոններ իրականում լինել չեն կարող։ կայ այս կապի ձեւ, եւ այս կապի ձեւ, եւ այս կապի ձեւ։
ու ապա, այ քուդնթ քեյր լես չէի կարող աւելի քիչ հոգալ, ինչպէս է պիտակաւորւում, կամ սահմանւում յարաբերութիւնը։
եթէ կողքինիս պէտք է, թող պիտակի, եսիմ։ միասին ենք, միասին չենք, ընկեր ենք, ընկեր չենք, ծանօթ ենք, ծանօթ չենք, «բադի» ես, «դիւդ» ես, թէ «լաւ օֆ մայ լայֆ» ես, եւ այլն։
որովհետեւ ամէն յարաբերութիւնը դա յատկութիւնների բազմութիւն է։ ու մի պահին ինչ֊որ մի բիթ կարող է սեթ լինել, ինչ֊որ մի բիթ կարող է զրոյանալ։
իսկ ասել՝ չէ, ընկերութիւնը, կամ ռոմանծիկ յարաբերութիւնը այսպիսին է, կամ այսպիսին, այս բիթերն են մէկ, եւ այս բիթերն են զրօ, ու հենց այդպէս, դա նոյնն է, ինչ խօսել ընդհանուր բարոյականութեան մասին։ ընդհանուր չկայ։
կայ այս յարաբերութիւնը այս պահին։ ու այս յարաբերութիւնը այս պահին։
ու դա գիտէք, շատ հաւէս է։ ես ուրախ եմ, որ այդպէս է։
բարոյականութիւն բառը չեմ սիրում։
որովհետեւ այն ենթադրում է ընդհանուր կանոնների ցանկ, որին բոլոր հասարակութեան անդամները պէտք է ենթարկուեն, եթէ բարոյական են։ յիշենք նաեւ, որ այն փոփոխւում է ժամանակում եւ տարածքում։
իսկ մարդիկ շատ զանազան են, որ կարողանան հաղորդակցուել նոյն պրոտոկոլի սահմաններում եւ նոյն ձեւով։
այսպէս, քանի որ բարոյականութիւնը ընդհանրացնող է, ես կարծում եմ, որ այն տոտալիտար է։
բռնապետական է։ ու ընդհանուր առմամբ, բռնութեան մասին է։
բարոյականութիւնը՝ բռնութիւն է, անձի վրա բռնանալ է։
ու ապա ես օգտագործում եմ էթիկա բառը, որպէս հասկացութիւն, որը սահմանում է այս եւ այս մարդու յարաբերութիւնը։ ամէն երկուսի յարաբերութիւնը ունիկալ է, անկրկնելի։
ու ապա ամէն երկուսի միջեւ հաղորդակցման կանոններն են ունիկալ։
էթիկայի պարզ օրինակ․ դու ինձ ասել ես որեւէ մի բան։ ես տարածել եմ։ կարող է օկ ես, որ տարածեմ։ կարող է՝ ոչ։ կախուած է տարբեր զանազան մանրուքներից։ ու դա մենք ինքներս ենք որոշում, սովորաբար առանց պայմանագիր կազմելու, ու իրար հասկանում ենք։
ու սա ընդհանուր կանոնների մասին չէ։ սա կոնկրետ այս մարդու եւ այս մարդու մասին է։
շատ լիբերալ է։ անձնաւորուած։ բողոքական։ ոչ ուղղափառ։ ազատութեան մասին է։
հենց այդպէս։
երկար ժամանակ ես նուէրների ընդդիմախօս էի։ հիմնականում այն պատճառով, որ կարծում էի որ չափազանց յաճախ դրանց դրդապատճառը հաճոյանալն է, ինքնացուցադրուելն է։ նուէր անելով մենք ցոյց ենք տալիս ինքներս մեզ, տեսէք ես ինչ լաւն եմ, ես քեզ ինչ լաւ գիտեմ, եւ դրանով մի տեսակ կաշառում ենք մարդուն, մանիպուլացնում։
եւս մի շատ տարածուած դրդապատճառ՝ հաւանութեան արժանանալն է։ ընդունուած լինելն է։ որ քեզ աւելի շատ սիրեն։
ու թւում է թէ, ինչքան աւելի լաւ(կամ թանկ) նուէր անես, ապա այնքան աւելի շատ պիտի սիրեն։ այսինքն սա շուկայական յարաբերութեան մասին է։ ու սա շատ էին անում ոչ միայն միջին դարերում։ հիմա էլ է տարածուած։
ու եթէ ես չեմ գրել այդ մասին, ապա գուցէ այն պատճառով, որ անիմաստ էր գրելը։ ես շատ ուրախ եմ, որ դա չի գործում։ մարդը ընդունուած չի լինի իր նուէրի համար։ երբեք։ մենք բաւական խելացի ենք, որ տարբերենք որն է խայծը։
ինչպէ՞ս անել, որ նուէր անես, եւ շուկայ չստացուի։ ինձ մի հատ «լազեյկա» էի գտել, թոյլ էի տալիս միայն ոչ նիւթական նուէրներ։ եւ անել եւ ստանալ։ հիմա սա մոլորութիւն եմ համարում։ նիւթականը կապ չունի։ կապ ունի դրդապատճառն եւ մօտիկութիւնը։
նախ դրդապատճառի մասին․
երբեւէ մի բան արե՞լ էք ընկերոջ, բարեկամի, մօր, քրոջ, եղբօր համար՝ որովհետեւ ուզում էք տեսնել այդ իրենց դէմքը։ այդ իրենց ուրախ վառուող աչքերը։ ու զգալ ի՜նչ երջանիկ ես դու, երբ նա երջանիկ է։ որովհետեւ դու տխուր ես, երբ նա տխուր է։ ու քեզ ցաւում է, երբ իրեն ցաւում է։
եւ ես կարծում եմ, որ սա ձեւացնելն շատ բարդ է, եթէ ոչ անհնար։
ու ինձ թւում է, շատ լաւ է ինքդ քեզ հարցնել, համոզուած լինելու համար։ ինչո՞ւ ես դա անում։ ի՞նչ ես ուզում։ ու ո՞ւմ համար ես անում։ եթէ ընդունես, որ ինքդ քո, որ դու լաւ զգաս, որ նա լաւ է զգալու, ապա երեւի այո, հենց այս դէպքն է։
իսկ հիմա անցնենք մօտիկութեանը, մտերմութեանը․
այստեղ պէտք է ասել, որ պրակտիկօրէն ամէնը, ինչ մենք անում ենք՝ նուէր է։
որովհետեւ ոչ մէկ ոչ մէկին ոչ մի բան պարտական չէ։
ու մենք ապա շուկայական յարաբերութիւնների մէջ չենք։
ու ես չեմ կարծում, որ կարելի է մարդկային յարաբերութիւնները դիտարկել որպէս շուկայական, օրինակ՝ նա ինձ տալի՞ս է այսպիսի շփում, ես նրան վճարում եմ համարժէք։
կարելի է դա բացատրել եւ այսպէս՝ մենք իրար նուէրներ ենք անում, ու չենք հաշւում։
իսկ ուզո՞ւմ ենք, թէ չէ՞նք ուզում տալ֊ստանալ, դա արդեն այն մասին է, թէ ինչքանով ենք մօտ։
այդ պատճառով էլ սովորաբար անկապ մարդկանցից նուէր չեն վերցնում։ չեն էլ տալիս իրենց։ բոլոր իմաստներով։ մօտ մարդկանց ենք տալիս։
եթէ շուկայական յարաբերութիւնների մէջ չենք։ եթէ կաշառք չէ։ եթէ առեւտուր չէ։ բայց ապա երկու կողմն էլ ընդունում են, որ դա առեւտուր է, նոր են մասնակցում դրան։
ու եթէ անում ես նուէր, քանի որ ասենք քեզնով այլեւս հետաքրքրուած չեն, կամ ուզում ես քո մասին հոգան, միեւնոյնն է, միայն հակառակ արձագանքն է լինելու։ կարող եմ խոստանալ։ ։Ճ
այնպէս որ, ինչպէս ասում էին փիլիսոփաները՝ «քենթ բայ մի լաւ»։ այո, հենց այդպէս։
սա որոշեցի հանել կոնֆորմիզմի եւ փոքր շուկայի մասին տեքստի տակի մեկնաբանութիւնիցս՝
երեկ մէկի հետ խօսում էի, ասացի «հայերէն վիքիպեդիայում այսպիսի յօդուած կայ», նա իրեն լաւ զգաց, ասաց՝ «ես եմ գրել»։ իսկ ես ինձ վատ զգացի, քանի որ կրկին աչքիս առաջ էր օրինակը որ պարզ է, մեզնից մէկը պէտք է լինէր, հո ուրիշ մարդ չէր լինի։ նա իմ արածով կօգտուի, ես՝ իր։ եւ ոչ ուրիշը։ մի քիչ չափազանցնում եմ, որ միտքն հասցնեմ։
այսպէս նաեւ, մէկն հայերէն վիքիպեդիայում մունաթ էր եկել, թէ արտաշատի մասին յօդուած չկայ, քանի որ տրանսլիտ էր գրել՝ «ARTASHAT»։ գոնէ այդ պատճառով էլ, նա չի կարողացել օգտուել համայնքից ուրիշի արած գործով։ ։Ճ
ու գուցէ բնաւ զարմանալի չէ, որ հայերի էպոսի հերոսը՝ Մհերը, նա է ով ի վերջոյ գնում է ինքնամեկուսացման։
եւ այդպէս
մի քանի օր առաջ սահմանամերձ գիւղում էի։ մի հատ կին էր, ասում էր — լրագրո՞ղ ես, ի՞նչ ես եկել։ ասում եմ՝ չէ, անկապ եկել եմ։ հետաքրքիր էր։ ասում է՝ — ահա, գալիս են, գրում են, նկարում են, ամէն մէկն իրենց համար, իրենք իրենց են առաջ տանում, իսկ մեզ ի՞նչ դրանից։ ինչպէս ապրել ենք, այնպէս էլ ապրում ենք։ ոչ մէկ չի օգնի, ոչ մէկի պէտք չէ։
իսկ սա այն մասին է, որ եթէ նոյնիսկ կայ յարաբերական խօսքի ազատութիւն, դա դեռ ոչ մի բան չի նշանակում։ քանի որ չկայ հետադարձ կապի մեխանիզմը՝ ընտրութիւնները։ քանի որ հասարակութիւնը չի կարող իր վերաբերմունքն բացի արտայայտելուց, նաեւ կիրառել՝ իշխանափոխութեամբ։ նա գրեթէ լծակներից զուրկ է։
այնպէս որ ինչքան ուզում էք գրէք, ինչքան ուզում էք նկարէք։ չի լաւանալու եւ այդ սահմանամերձ գիւղի վիճակը, եւ մերը ձեր հետ։ քանի դեռ չի լինելու հետադարձ կապ։
http://norayr.am/weblog/uploads/2015/04/Acoustic_Feedback.ogg
եւ այդպէս
ուրեմն, ասենք մի տարի առաջ, մի աղջկայ դեբիան եմ տեղադրել։ ինչո՞ւ։ մթոմ լաւութիւն էի արել՝ չի փչանայ, ասել եմ, վիրուսներ չես ունենայ, հանգիստ կապրես։
վերջերս կապուել է։ ասում է՝ վայֆայը չի աշխատում։ նախ, կարեւորն այն է, որ ինձ է կապուել։ ինչո՞ւ ինձ։ եթէ վինդովս լինէր, նա շատ տարբերակներ կունենար ու գուցէ նախընտրեր ինձ չդիմել։ բայց լինուքս «սափորթ» անողները, այո, այնուամենայնիւ, դեռ անհամեմատ աւելի քիչ են։
ինչեւէ, մենք հանդիպում ենք սրճարանում, եւ իր նոութը վայֆային կպնում է։ «ուրեմն աշխատում է» — ուրախանում եմ ես։ «չգիտեմ ինչ է, քեզնից է վախեցել» — պատասխանում է նա։ յետոյ գնում է տուն։ եւ իր նոութը իր տան վայֆային չի կպնում։ այդ ժամանակ նա համարձակւում է զանգել պրովայդերին, ով տեղադրել է եւ կարգաւորել վայֆայը եւ բողոքել։ իսկ պրովայդերը լուծում է խնդիրը՝ իր մեղքն էր։
ո՞րն է երկրորդ կարեւոր մասը այս պատմութեան։ այն, որ այդ աղջիկը, ով բնաւ էլ կոնֆորմիստ աղջիկ չէ ընդհանուր առմամբ, ու նախանձելի համարձակութիւն ունի շատ այլ իրավիճակներում, փաստացի ենթադրել էր, որ «մարգինալ լինուքսն է» պատճառը կապ չունենալու, ոչ թէ «մեյնսթրիմ» պրովայդերը։ նա չի ենթադրել, որ այն, ինչ մարգինալ է, այն ինչ տարածուած չէ, այն ինչ կոնֆորմիստական չէ՝ կարող է անխափան աշխատել։ ինքը՝ մարգինալ, ոչ կոնֆորմիստ լինելով։
ես կարծում եմ, որ դա շատ պարզ է։ ու որ մենք շատ քիչ հաւանականութեամբ կարող ենք ունենալ իրական նոն կոնֆորմիստ եւ իրական մարգինալ։ նրանց՝ ով փոխում է աշխարհը։ մերոնք՝ փոփոխութիւն անել ունակ չեն։ եւ դա, ես կարծում եմ, կապ ունի նաեւ մեր քանակի եւ բազմազանութեան հետ։
ինչպէ՞ս են մարգինալները փոխում աշխարհը։ փոխում են՝ ունենալով մեծ շուկայ։ փոխում են՝ քանի որ իրենց համայնքներն այնքան մեծ են, որ իրենց քիչ քանակի համախոհները այնուամենայնիւ այնքան շատ են, որ տարբերւողները կարողանում են չմնալ տեղում, զարգանալ, եւ համայնքները փոփոխութեան են տանում։
այսպէս, Սթոլմանը կարող էր իր գրած ազատ ծա֊ի աջակցութիւն մատուցելով ապրել՝ ժամը 200 դոլար վաստակելով։ քանի որ միացեալ նահանգների շուկան այնքան մեծ է, որ գտնւում էին մարդիկ, ով կօգտագործեր իր ծրագրերը, եւ դրանց մէջ գտնւում էին նաեւ նրանք, ով կը վճարէին աջակցութեան համար։
այսպէս, Լինուսը, չնայած իհարկէ բնաւ հարուստ չէ, ինչպէս Գեյթսը կամ Ջոբսը, Լինուսը կարողացել է իրեն թոյլ տալ միլիոն դոլարով տուն ձեռք բերել։ Եւ երկու հարիւր հոգանոց ռեդհեթը կարողացել է լինել շահութաբեր եւ տարածուել։ իհարկէ, նահանգների ճնշող մեծամասնութիւնը դեռ օգտագործում է մայքրոսոֆթի կամ էփլի արտադրանքը սեղաններին, սակայն իրավիճակը կամաց, բայց կայուն փոխւում է։ ու արդեն զարմանալի չէ, որ տեսականօրէն ազատ անդրոիդը, լինուքս միջուկով, դէ ֆակտո ստանդարտ է։
այնտեղ, ուր շատ մարդ կայ, գտնւում է շատ մարդ, ով կարող է, օրինակ, լաւ դիտորդ լինել ընտրութիւնների ժամանակ, կամ աջակցում է ոչ այնքան շահութաբեր մտքին՝ ասենք օգնել անօթեւան կենդանիներին։ այնտեղ փոքր համայնքները դառնում են ազդեցիկ, եւ փոխում են հասարակութիւնը, իսկ յետոյ փոխում են օրէնքները։
հայաստանի շուկան այնքան փոքր է, որ կարելի է ասել՝ այն չկայ։ նաեւ ակնյայտ է, որ շուեյցարական (իսկ շուեյցարիան նեյտրալ է եւ նոյնիսկ եւրամիութեան անդամ չէ) տեքնոլոգիաները չէին կարող մրցել ամերիկեան տեքնոլոգիաների հետ, անկախ նրանից, թէ ինչքանով լաւն էին։ օբերոնը, մոդուլան այդպէս էլ մնացին համալսարանների նեղ պատերի մէջ, ուր եւ շնչահեղձ են լինում։ պասկալը ժամանակաւոր տարածում ունեցաւ՝ երբ բորլանդ ընկերութիւնը գրանցուեց ամն֊ում, եւ ամն֊ում տարածուելու պատճառով այն յետոյ հասաւ մեզ։
եթէ օբերոնը լինէր գերմանական՝ տարածուեր գերմանիայում, դրան աւելի լուրջ էին վերաբերուելու։
կամ այլ օրինակ՝ ո՞վ էր լինելու Գոդարը, եթէ նա ապրեր եւ ստեղծագործեր (եթէ իրեն թոյլ տային) Հայաստանում։ Ո՞վ էր իրեն ճանաչելու։ Հայերը չէին ճանաչի ճիշտ այնպէս, ինչպէս ծանօթ չեն Փելեշեանին։ Աշխարհը չէր ճանաչի այնպէս, ինչպէս ծանօթ չէ Փելեշեանին։ Ի՞նչ կը լինէր, եթէ Փելեշեանը ստեղծագոծած լինէր Ֆրանսիայում։ Կասէին՝ որ նա փոխել է աշխարհը։ Որ կայ կինո մինչեւ Փելեշեան, եւ Փելեշեանից յետոյ։
այնտեղ է, իրենց մօտ է երբ փայթնը յաղթում ջաւան։ այո, աւելի հիփսթերական քան գիտական փայթնը յաղթում է կորպորատիւ ջաւան։ քանի որ այնքան լիբերալ հասարակութեան մէջ միայն կարող են լինել այնքան հզօր մարգինալներ։ այսպէս է որ փոքրամասնութեան իրաւունքները պաշտպանուած են լինում այնտեղ, ուր ժողովրդավարութիւն է։
Հայաստանում շատ բարդ է զարգանալ։ այսինքն՝ կարելի է լինել կենսակայուն «բակի բուդկա», որը թոյլ է տալիս տիրոջը սպասարկել հին «բմվ» եւ վճարել դստեր տնտեսագիտականի համար, բայց ոչ աւել։ նա ալեքսանեան երբեք չի դառնալու, ինչքան գրագէտ մարկետինգ չանի, ինչքան լաւ չկազմակերպի իր խանութի աշխատանքը՝ ապրանքների դասաւորութիւնը, գները, դիզայնը։
այսինքն՝ չի ստացուի լինելով տարբեր գրաւել շուկան։ չի ստացուի լինել տեղական գուգլ, կամ էփլ, որը դուրս է եկել աւտոտնակից։
նոյնը՝ ինդիւիդների մակարդակում է։
յիշո՞ւմ էք, երբ հայրը, իր երեխային ասում է՝ «տեսնո՞ւմ ես պեծյան փորում է։ այ դու էլ դասերից փախնես՝ փորելու ես»։ այո, ճիշտ է ասում, ընդհանուր առմամբ, հայաստանի համար։ բայց ճիշտ չէ ասում նահանգների համար, ուր գեյթսը թողնում է ուսումը, եւ հիմնում է մայքրոսոֆթ։ ուր ջոբսը թողնում է ուսումը եւ ստեղծում է էփլ։ ուր էյնշթեյնը գալիս է, անում իր դոկտորականը, նրանից յետոյ, երբ մերժւում է շուեյցարիայում։
կամ՝ ինչո՞ւ է այս աղջիկը հագնում կրունկներ, չնայած չի սիրում դրանք։ քանի որ, ասում է, չեն հաւանում ինձ։ բայց չէ՞ որ — հակաճառում էի ես — երբ դու վերջապէս հանդիպես նրան, ով հաւանելու էր հենց քեզ, նա դա չի անի, քանի որ դու չես լինի ինչպիսին կաս։ այո — համաձայնում էր նա։
սակայն ես հիմա հասկանում եմ, որ նա աւելի ճիշտ է։ նա, ով այդ աղջկան կհաւանէր այնպիսին, ինչպիսին նա կայ, կամ արդեն զբաղուած է, կամ գնացել է արտասահման՝ այնտեղ, ուր շատ են նրանք, ով իրեն դուր են գալիս։ ու նրանք, ով իրեն կընդունեն։ իսկ այն աղջիկը, որ սիրում է կարճ մազեր, ու «տղայական» տեսք, նա ոչ միայն քիչ հաւանական է, որ կհանդիպի իրեն այդպէս հաւանողին, այլեւ նա ինքը, ամենայն հաւանականութեամբ կհաւանի աւելի «աւանդական» տղայի, քան նա աղջիկ է։
եւ բնաւ պատահական չէ, որ մեզ մօտ ընդդիմադիր երեխաները՝ ընդդիմադիր ընտանիքներից են։ իսկ ոչ ընդդիմադիր երեխաները՝ ոչ ընդդիմադիր ընտանիքներից։ բնաւ պատահական չէ, որ դատախազի որդին է դառնում դատախազ, ոչ թէ ընդդիմադիր։
մեզ մօտ չափազանց քիչ են, փաստացի չեն լինում շրջակայ միջավայրին դէմ գնացող մարդիկ՝ հասարակութեանը, կամ ընտանիքին, եղբայրութեանը։ մեզ մօտ չեն լինում, քանի որ մենք քիչ ենք, ու դէմ գնալով, իրենք ընդամէնը գնալու են ինքնամեկուսացման։ իսկ մեկուսացող մարդիկ վաղ թէ ուշ լրացնելու են «նեուդաչնիկների» շարքերը։ սա ամն չէ, ուր նեուդաչնիկները գտնում են իրենց պէս ընկերներ, հզօրանում են, եւ տակն ու վրայ են անում համակարգը։ կամ գոնէ կարողանում են զարգանալ լինելով այնպիսին ինչպիսին կան, առանց կոտրուելու։
ու գուցէ զարմանալի չէ բնաւ, որ հայերի էպոսի հերոսը՝ Մհերը, ի վերջոյ գնում է ինքնամեկուսացման։ նա յաղթող չէ։
մարգինալները չեն կարող փոխել հայաստանը, քանի որ չեն հաւաքում կրիտիկական զանգուած։ (այնպէս, ինչպէս գազոնը ունի մինիմալ չափ ապրելու համար, եւ երկիրը ունի այնպիսի սահմաններ, որ պաշտպանելը իրատեսական լինի։) եւ ինչքան քիչ մարդ կայ այստեղ, այնքան քիչ է այն հաւաքելու հաւանականութիւնը։ (զակոն օբրատնիխ կուադրատով)։
այդ պատճառով էլ ունենք երեք հոգի հայերէն գրող դիասպորայում։ որոնց թիւը չի աճի։ այդպէս էլ կը փտեն, մինչեւ չյոգնեն իրարից։
ու պատահական չէ, որ մեզ մօտ նոնկոնֆորմիզմ գոյութիւն չունի։ իհարկէ կան, մեն֊մենակ այստեղ եւ այնտեղ, իրենց փոքր, նեղ համայնքիկներում՝ ախպերութիւններում փտող մարդիկ։ փտող՝ քանի որ օդի շարժ չկայ։ սակայն իրենք չեն փոխի ոչ մի բան։ ոչ իրենց արուեստն է տարածուելու, ընդունուելու լայն զանգուածներում, ոչ իրենց տեքնոլոգիաները, ոչ իրենց գաղափարները։ (ո՞ւր է ժամանակակից արուեստը հայաստանում։ մնացել է նփակի պատերի արանքում։ եւ դեռ կոմունիստների ժամանակ ստեղծուած թանգարանում։ չի տարածուել։ որտե՞ղ է ժամանակակից արուեստը նիւ֊յորքում։ պէ՞տք է պատասխանել։) աւելի ճիշտ՝ դրանք կընդունուեն այն ժամանակ, երբ կը գան դրսից։ եւ զարմանալի չէ, որ այդ մարգինալներին կհամարեն դրսամոլ, արեւմտամոլ։ ասենք որտեղի՞ց պէտք է գայ թարմութիւնը՝ այնտեղից, ուր յաղթել են մարգինալները։ որտե՞ղ են իրենք յաղթում՝ արեւմուտքում։
որտե՞ղ չեն յաղթում մարգինալները՝ չինաստանում։ ի՞նչ է անում չինաստանը՝ կրկնօրինակում է արեւմուտքը, իրականացնում է արեւմտեան նախագծերը։ ինչո՞ւ սոնի ուոլքմենը չդարձաւ այֆոն։ որովհետեւ կարգին ընկերութիւն էր սոնին, ոչ թէ արտակարգ եւ ըմբոստ՝ էփլի պէս։
տասնեօթ եւ տասնութ տարեկան դեռահասներն աւելի են տարբերւում իրարից, քան երեսուներեք եւ երեսունչորս տարեկան մարդիկ։ նոյնիսկ հարիւր հազար բնակչութիւն կորցնել կամ ձեռք բերելը աւելի մեծ ազդեցութիւն է ունենում հայաստանի վրայ, քան միացեալ նահանգների՝ մէկ միլիոնը։ «միլիոնոմ բոլշե, միլիոնոմ մենշե» — ասում էր Շարլ Բոննէն՝ «ինչպէս գողանալ միլիոն» ֆիլմում։ մեզ համար ամէն մի գնացող մարդն է կարեւոր։ ամէն մէկը նշանակութիւն ունի։
Այդ պատճառով են այնքան նկատելի այն քչերը, որ ինչ֊որ բան փորձում են փոխել։ Ու այնքան ատելութեան արժանանում։ Փոփոխութիւն անողներն, տարբերուողները այնքան շատ պիտի լինէին, որ այս մարդիկ չէին էլ երեւալու իրենց մէջ, լինելով ալիքների մաս, ոչ թէ առանձին իմպուլսներ։
այո, շատ անյոյս եմ գրել, թւում է։ բայց դա իրականութիւնն է, ֆիզիկայի օրէնքների պէս։ ես չեմ կարծում որ պէտք է հաւատալ փոխելու համար։ ես կարծում եմ, որ պէտք է իրատես լինել փոխելու համար։
եւ իրատես լինելով ես գիտեմ, որ ամէն գնացողը ազդում է, եւ ամէն մնացողն ազդում է։ մնացողին բարդ է ամենուր․ եւ ուսման ժամանակ, եւ աշխատանքի վայրում, եւ նախաձեռնելուց՝ նա վաստակելու է թուք ու մուր, կամ արհամարհանք, կամ ատելութիւն, կամ պրեզրենիե։ նա գնահատուած չի լինելու, նա իրեն շատ վատ է զգալու։
ու միայն եթէ բոլորը չէ, եթէ շատերը մնան, ինչպէս շատերը գնացին ապրելու էրեծ իսրայէլ, շատ տարբեր շատերը՝ եւ նիհար գունատ աշկենազիներն եւ սեւ էֆիոպցիներն, եւ շատերը որոշեցին սովորել մեռած լեզու, եւ շատերը լինեն դուխով՝ նախաձեռնող, անող, կպնող իրենց գործին՝ առանց խանգարող «հաւատքի», բայց եւ անկախ «հասարակական» փոփոխական կարծիքից, պարզապէս, որովհետեւ իրենք անձամբ այդպէս են կարծում, այն ժամանակ է փոխուելու հասարակութիւնը, ընտրութիւնները, բնականոն ձեւով է գալու հանդուրժողականութիւնը՝ քանի որ ահա տեսէք, բոլորը տարբեր են, ամէն ձեւի մարդ կայ, եւ պարզւում է, իրենք չեն քանդում պետութիւնը, այլ ստեղծում են ազգ։
(
ոնց որ թէ, «սոց․ ցանց» կոչուող հանգոյցների էջիկները supposed to be պէտք է լինէին անձնական, եւ պաշտպանուած, իսկ մատեանիկների էջիկները՝ հրապարակային վիտրինա։
իսկ մեզ մօտ թարս է։ այստեղի բաց գրառումները աւելի քիչ մարդ է տեսնում, քան իմ փակ գրառումները։ միայն նրանք, ով պէտք է տեսնի։ բարեւ, սիրուն ջան։
)
«#լսելիք» #մէկ #սէր #one
եւ այդպէս
եւ այդպէս
Նյարդայնանում եմ, երբ ասում են՝ «չեմ սիրում Երեւանը»։ ու փաստարկում են՝ Աֆրիկեանների տունը քանդել են, այն չէ արդեն, նորակառոյցները վատն են, այլանդակուած է, մարդիկ վատն են, պոզեր ունի, պոչեր։
Ու մի հատ էլ կոգեւորուեն, որ ասենք, ինչ֊որ մի տեղ եւրոպայում ինչ֊որ անսանձ(ռազնուզդաննի), լկստուած ուսանողներ համալսարանն են «օքուփայ» արել։ տո գրողի ծոցը իրենց էլ, իրենց համալսարանն էլ։
իմ սեւ աչքերը, ձեր վարդագոյն ակնոցները։
Կամ էլ ասենք կասեն՝ «այ Վանաձորը, այն սիրում եմ, այն ուրիշ է, այնտեղ մարդիկ մարդ են։»
Նախ, գնացէք Վանաձորցիներից հարցրէք, իրենց համար, այն մարգինալ հատուածի համար Երեւանը ՆՅ֊ի պէս է, ու գոնէ փողոցով կարելի է քայլել ձեռք բռնած, ու լինում է համբուրուել առանց խնդիր ունենալու։ Չէ գնացէք եւ հարցրէք։
Յետոյ էլ, Վանաձորն այնքան այլանդակուած չէ միայն այն պատճառով, որ աղքաթ է, որ կապիտալը դեռ այնքան շահ չունի։ Ու իրականում լաւ էլ այլանդակուած է՝ եւ Գուգարք հիւրանոցի նոր մուտքը չի կպնում շէնքի հետ, ոնց որ օտար մարմին լինի, լրիւ այլ ոճի, եւ նոր լապտերներն են գաւառական, անճաշակ… Ամբողջ Հայաստանն է այդ վիճակում, որովհետեւ մէկ իշխանութիւն ունի, նոյն ալգորիթմն է աշխատում ամէն տեղ։
Ու այն չի ինձ նյարդայնացնում, որ Վանաձորն են սիրում։ Դա ես հասկանում եմ։ Ես էլ եմ սիրում, այլ այն, որ Երեւանը արժեզրկում են։
Ու երբ ես Վանաձորն եմ սիրում, ես իրան սիրում եմ այն կտրած ծառով, այն տգեղ լապտերով, այն վարդագոյն շորը հագած մօրուքաւոր անօթեւանով, եւ այն տղաներով, ով ինձ հաւէսով կը թփէին, ու այո, հենց տփէին, եթէ հարմար պահ լինի։
Եւ ես Երեւանը սիրում եմ իր բանգլադեշի կոմունիստական բարձրահարկներով(այո, դրանք լա՛ւն են), առանց աֆրիկեանների եւ կուկուռուզի, ու առանց զուարթնոցի էլ կը սիրեմ, ու իր օպերայի կողքի սրճարաններով, ուր կեանքում ոտքս չեմ դրել, քանի որ այդ տեղում շանս հետ էի խաղում, իր «էլիտար»֊ներով, (որ կոմունիստականներից անյաջող են, հիմա տեսնո՞ւմ էք, ինչ լաւն էին հին շէնքերի նախագծերը), իր փողոցում թքող չյոլկակիրներով, իր «տարոն սիրուն ա»֊ով, իր կոսմետիկայի չափը չզգացող ծտերով, իր բակում հռհռացող անբան տղաներով, իր ոչ միայն կինո մոսկուայի տեղը, այլ եւ երթեւեկութեան պարզ կանոնները չիմացող տաքսիստներով, իր պետական գրաֆիտիներով, իր անիմաստ հիւսիսայինով, ու իր սաշիկի, շուրիկի, ու որ գրողի ուզում է լինի պարկինգի կարմիր գծերով։
Որովհետեւ, գրողը տանի, դա այդ սիրոյ օբյեկտի մասին չէ, դա քո մասին է։ Դու ունա՞կ ես, թէ՞ հոգեւոր իմպոտենտ ես։
Հա, Երեւանը բռնաբարուած է, հա, երբեմն վուլգար է լինում, հա, մազերի սանրուացքը այսօր լաւը չէ։
Այո, բա ի՞նչ էիք ուզում։
Դուք աղջիկ/տղայ է՞լ էք այդպէս չհաւանում, կեղտ բռնելով՝ այն գիծը սիրուն չի, տարոն, պիտի մի քիչ այլ անկիւն ունենար, սանրուացքը լաւը չէ առաւօտները, բերանից էլ հոտ է գալիս, նաեւ քրտնում է, զուգարան է գնում, պարզւում է։ Այո, սըրփրայս սըրփրայս, կատարեալ մարդ չկայ։ Բոլորն էլ վատն են, բայց միեւնոյն ժամանակ բոլորն էլ լաւն են։
Հարցն այն է, որտեղ ես ուզում ֆոկուս բռնել։ Իսկ երեւանի լաւ կողմերի վրայ չես բռնում, որովհետեւ չես ուզում։ Դէ մի ուզի։
Հիմա արդեն անտանելի նորաձեւ է՝ «անտարեսի» գրքերը կարդալու պէս(ոչ թէ գրադարան այցելելու), եւ «Թումոյում» Գոդար դիտելու պէս, Երեւանը չսիրելը՝ եղիր նորաձեւ, մի սիրիր Երեւանը, եւ գնա՛ գրողի ծոցը։ Գնա՛ գտիր քեզ կապոյտ կայմով ափսէի վրայ կատարեալ աղջիկ ու նման մի կատարեալ քաղաք։ Ու պայքարիր եւրոպայի ուսանողների հետ միասին, պայքարիր եւրոպայի կանանց ազատութիւնների համար, ու եւրոպայի մահմեդականների իրաւունքների համար, ու յուզուիր, որ այն խեղճ կնոջը «հարասմենթ» են արել, թարս են նայել, քանի որ։ Ուպուծիւ։
Թող ու գնա՛, նեարդերիս մի ազդիր, թող մենք մեր ոչ վեհ ու ոչ ռոմանծիկ կենցաղային խնդիրներով զբաղուենք մեր ոչ վեհ վուլգար աղջիկների, քաղքենիների, քեարթերի հետ միասին։ Ես իրենց հետ աւելի լաւ եմ լեզու գտնում, չնայած տարբեր լեզուներով ենք խօսում, ու իրենց հետ միասին աւելի հեշտ գործ կանեմ, քան քո։
ու տենց։
ես այսօր չեմ կիսուի ձեզ հետ գոդարի «ուիքենդ» ֆիլմի մասին մտքերով։
եւ այդպէս
ի դէպ, ես մտածում եմ, որ գրելն անիմաստ է։ վերջերս միշտ կասկածում եմ, գրել թէ չէ։ ենթադրում եմ որ գուցէ աւելի շատ վնասում եմ, եւ ինձ, եւ ընթերցողին, քան օգնում։
փիքափերները գիտեն ինչ կարեւոր է շփուել։
ասենք, եթէ մի երեք տղայ գալիս են փաբ, մենակ մենակ նստում խմում են, նայում աղջիկներին, իսկ ասենք մի ժամ յետոյ մօտենում, կպցնում, ապա իրենց մեծ հաւանականութեամբ տշելու են։ իսկ եթէ մարդը մտնում է, սկսում է խօսել ծանօթ եւ անծանօթների հետ, թւում է թէ նրան բոլորը գիտեն, ապա կպցնելն էլ անհամեմատ հեշտանում է։ իրենք սա կոչում են «սոշլ փրուֆ»։
սա ինչի՞ եմ ասում։ այդ հրէան, ով այդ քիչ քաղաքակիրթ մարդկանցից է մեր ընկերութեան, ու ում այդ մի խմբի մարդիկ ծաղրում են, նա գիտի, որ ծաղրում են, ու միեւնոյն է մօտեցաւ իրենց, սկսեց խօսել։ գիտի, որ համամիտ չեն իր հետ, լրիւ այլ քաղաքական հայեացքներ ունեն, ու միեւնոյն է իրենց հետ փորձում է շփուել, կատակ է անում, փորձում է իրենց հետաքրքիր բանից խօսել, ասենք մեքենաներից։
ենթադրութիւններ եմ անում․
գուցէ մարդուն շփում է պէտք։ կամ գուցէ ուզում է լաւը երեւալ, որ իրեն լաւ վերաբերուեն։ եւ իրեն, եւ գուցէ իր նմաններին, կամ հրէաներին։
ու հասկանում եմ, ինչքան չի փոխի դա ոչ մի բան։ որ այս մէկը, երբ նպաստաւոր պայմաններ լինեն, մատնագրի հեղինակ է լինելու։ ու կատարուած պարտքի զգացումով հասցնելու է այն համապատասխան մարմիններին։
ու այդ քաղաքակիրթը, զարմանում եմ ինչքան ուժ ունի, ես այդ մարդկանց հետ չէի շփուի։ երբ տեսնում եմ որ լաւ չեն ինձ վերաբերւում, չեմ էլ ուզում ապացուցել որ լաւն եմ։ չէք տեսնում, ուրեմն պէտք էլ չէ, կաշուիցս դուրս չեմ գալու։
եւ այդպէս
ինչ֊որ «մալչիշեսկի» բան եմ տեսնում իմ ու վօկի մասին։
ի դէպ երբեմն անտանելի բարդ է լինում, ու ոնց որ իրօք վիշապի հետ պայքարէս։
սա ոնց որ ասպետական «քուեսթ» լինի, ինչ֊որ վեհ թուացող նպատակի համար, ասենք գրաալի, կամ արդարութեան։
օրինակ, կարծում եմ, որ օբերոնը չգնահատուած է։
քանի որ ուրիշն է քեզ գրանցողը, ապա ամէն անգամ մարդ կորցնելիս, դու կորցնում ես ինքնութիւններիցդ մէկը։
եւ այդպէս
պարզապէս ուզում եմ կիսուել այս երգով։ այս կատարումը չկար յութիւբում, այդ պատճառով ես լցրի։
Դովլաթովը գրում էր՝ «կոմունիստներից վատ միայն հակակոմունիստներն են»։
Դա յիշեցի, քանի որ ուզում եմ գրել, թէ ինչ մտքեր էին պտտւում գլխումս «ես քաղքենի» եմ երգի հետ ծանօթանալուց ի վեր։
ի՞նչ է հիմնականում ասւում երգի մէջ՝ «ես քաղքենի եմ, ես անում եմ այս ու այն հասարակութեանը ոչ օգտակար գործերը»։
այդ խմբին, երաժիշտներին, ես իհարկէ հասկանում եմ։ իրենք զզուած են, իրենք «ֆրութրեյթդ» են։ ու արտայայտում են դա երգով։
դա ես կարող եմ հասկանալ։ ի՛նձ դա բարդ չէ բնաւ։
սակայն ես ուզում եմ անել այն, ինչ ինձ բարդ է՝ դնել ինձ ոչ թէ այս խմբի անդամների տեղ, այլ այն Վալոդի, կամ Ժենյայի, ում մասին են, ընդհանուր առմամբ երգել, ու ով դա, գուցէ պատահաբար լսի։ Ի՞նչ է նա զգալու։ Կարծում եմ՝ գրողի ծոցն է ուղարկելու այդ բառերը, խմբի անդամների հետ միասին։ Իսկ եթէ իմանայ, որ խմբի անդամները յստակ կուսակցութեան անդամ են, չի բացասւում, որ կամրապնդի այդ կուսակցութեան հանդէպ իր բացասական վերաբերմունքը։
փաստօրէն, այդ կերպ ընդգծւում են, նշւում են, յստակեցւում են որոշակի խմբի կոնտուրները՝ դու այդ խմբի մէջ ես՝ վատն ես, ես այդ խմբից դուրս եմ՝ լաւն եմ։ Այսինքն, «ես քաղքենի եմ»֊ը տարանջատում է հասարակութիւնը, ոչ թէ միաւորում այն որեւէ քաղաքական դիրքորոշման շուրջ։
Ի տարբերութիւն, «Լաւ էլու» «ես ուրիշեմ»֊ը դա չի անում, քանի որ բոլորս էլ ուրիշ ենք, ինչ֊որ կերպ։
Ի դէպ, ես չեմ կարծում, որ չքաղքենի զանգուածը պէտք է զբաղուած լինի որեւէ այլ զանգուած «քաղքենի» պիտակաւորելով։ Դա հենց իրենց թիրախի՝ քաղքենիների զբաղմունքն է սովորաբար լինում։ Բայց սա չէ կարեւորը։
Ակնյայտ իրողութիւն է, որ այդ Վալոդը, ու այդ Ժենյան, ում երգը ծաղրում է, իրենք մեր կողքը ապրում են, նոյն շէնքում, իրենք մեզ հետ աշխատում են նոյն հարկում, իրենք մեզ հետ երթեւեկում են նոյն երթուղայինների մէջ։ Ու իրենք ոչ մի տեղ չեն անհետանալու երկրի երեսից։ Իսկ երբ անհետանան, ասենք բնական աղէտի, կամ պատերազմի պատճառով, կամ ծերութիւնից, ապա հաւանական է, որ մեզ հետ միասին։
Խնդիրն այն է, ինչպէս անել, որ այդ Վալոդը, եթէ նա ոստիկան է, այնքան պատրաստ չլինի կրակել խաղաղ ցուցարարներին, իսկ Ժենյան, եթէ նա ուսուցչուհի է, այնքան էլ պատրաստակամ չմասնակցի կեղծիքներին։
Խնդիրն այն է, ինչպէս անել, որ Վալոդն ու Ժենյան գան հանրահաւաքի այդ երաժիշտների հետ միասին, եւ քայլեն իրենց հետ ուս ուսի երթի ժամանակ։ Եւ չէ՞ որ այդ մասին է «համազգային» բառը։
իրականում երաժիշտներն ու «վալոդները» շատ աւելի ընդհանուր բաներ ունեն, քան իրենց գուցէ թւում է։ Օրինակ, ունեն լիքը ընդհանուր խնդիրներ։
Ու ապա, օրինակ ընդգծելն այդ ընդհանուր խնդիրները շատ աւելի օգտակար է առողջութեանը հասարակութեանը, քան օրինակ, պիտակաւորելը մեր կողքիններին, եւ բաժանելը մեզ ըստ այդ պիտակի։
Վալոդն ու Ժենյան, իհարկէ, իրենց մեղքի պատառն ունեն։ Բայց իրենց չի պէտք հարուածել արուեստագէտին։
Հարուածել պէտք է նրանց, ով ունի իշխանութիւն, ով ունի ուժ, նրանց, ով կազմակերպում է Վալոդի եւ Ժենյայի քննադատուող գործունէութիւնը։
«Ես օլիգարխ եմ, օլիգարխ», կամ «ես օպրիչնիկեմ, օպրիչնիկ», կամ ես «նախագահի բարեկամն եմ, բարեկամ, եւ իմ ուզածով կը քշեմ փողոցներով, կը քշեմ, եւ ում ուզեմ տակը կը գցեմ, կը գցեմ, ու ինձ այդ համար բան չի լինի, չի լինի»՝ հաւասարապէս հարազատ է եւ Վալոդին, եւ պանկին։
Եւ ի վերջոյ, կարող է ստացուել, որ Վալոդը, Ժենյան, եւ այդ պանկը կանգնեն իրար կողք հրապարակում եւ միասին քայլեն երթի ժամանակ։ Ու դա բնաւ էլ վատ չէր լինի։
Ու ես չեմ ասում՝ վատ են անում, երգում են։ Կամ ինչ պէտք է երգեն։
ես ասում եմ, որ իմ կարծիքով սա հասարակութեանը ընդհանուր խնդիրներ լուծելու շուրջ միաւորող երգ չէ։
եւ այդպէս
ես անհանգիստ չեմ, որ դու չասացիր «հեյ», երբ եկար օնլայն։
ես չեմ վախենում, որ չես էլ ասի այսօր։
ես չեմ վախենում՝ ոչ բոբո «ֆրենդ զոն»֊ից, ոչ էլ քո ուրիշի հետ մտերմանալուց։
ինձ չի անհանգստացնում ինչ ես հենց հիմա անում։
ինձ մէկ է, որ ես քո համար չափազանց հասանելի եմ։
(ես ութերորդ դասարանում չեմ։)
ես ոչ մի բան չեմ սպասում։ ոչ զանգի մեյլի, ոչ հանդիպման, ոչ «գրկում եմ»֊ի, ոչ էլ գրկելուն։
ես չեմ ուզում հաշուել, ով ինչքան ինչից տուեց։
ես չեմ անհանգստանում «ինչ կը լինի», կամ ինչպիսին պէտք է լինի այն։
ինձ հանգիստ է, ես զգում եմ անպարտելի, անվտանգ, անկախ։ այն ինչ ես ունեմ, ոչ ոք չի կարող ինձնից խլել։
ու ես ուզում եմ դու հանգիստ լինես։
չեմ էլ ուզում գրել քեզ «հեյ», որ չանհանգստացնեմ։ երեկ գրել էի, որովհետեւ մտածեցի, որ կարող եմ մոռանալ, ինչպէս են գրում «հեյ», ու ինչպէս են գրում դրանից յետոյ (ոչ թէ ինչ)։
այնպէս որ հիմա ես եմ ասում քեզ՝ «դու հանգիստ»։ իսկ դու կարող ես պատասխանել՝ «անհանգիստը կոլեանի բլոգն է»։ ժպիտ։
հ․ գ․ առաջ ենթադրում էի, որ կան «իմ մարդիկ», ու իրենցից կախուած է, իրենք իմն են թէ չէ։ հիմա՝ որ «իմ մարդկանց» ես եմ ընկալում անկախ իրենցից։
ոչ մէկ քեզ չգիտի այնպէս, ինչպէս ես քեզ գիտեմ։
որովհետեւ միայն ես կարող եմ քեզ ընկալել այնպէս ինչպէս ես եմ քեզ ընկալում։
դու կարծո՞ւմ ես, դա դո՞ւ չես։ կարծո՞ւմ ես, դա ե՞ս եմ մտածել։
իհարկէ դո՛ւ ես՝ դու այնպիսին ես, ինչպէս ես քեզ ընկալում եմ, քանի որ ես եմ գրանցող սարքը։
այսօր ընկերոջս հետ օբյեկտիւներ էինք փորձարկում՝ իր ու իմ բերած օբյեկտիւները։
բացում էինք դիաֆրագման, ու նկարում էինք, ֆոկուսուելով ինչ֊որ հատուածների վրայ։
քանի որ բաց դիաֆրագմայի պարագայում օբյեկտիւը իր թոյլ կողմերն է ցոյց տալիս։
ստացւում էր, բնականաբար, բոքէ։ այն, ինչի վրայ ֆոկուս եմ բռնել՝ ֆոկուսի մէջ, իսկ այն, ինչի վրայ չեմ բռնել՝ լղոզուած։
ու ես մտածեցի, որ սէրը, ինչպէս եւ ֆոտոն, ընկալման մասին է։
այն որ իմ ֆոտոն իմ ընկալման մասին է՝ դա ակնյայտ է։
սէրն այն մասին է, երբ ես լայն բաց աչքերով ֆոկուսւում եմ քո լաւ էութեան վրայ, փոխարէնը ֆոկուս բռնելու՝ կենտրոնանալու քո վատ յատկանիշներին։ շուրջդ առանց այդ էլ շատ են մարդիկ, ով դա անում են։ եւ թերեւս իմ շուրջ։
իսկ ինձ համար դա չէ կարեւորը քո ֆոտոյի մէջ։ ինձ համար կարեւոր է այն լաւը, որ ես գիտեմ, որ տեսնում եմ, ու ես այդ եմ ֆոկուսի մէջ պահում, լղոզելով այն, ինչ էական չէ։
ես ուզում եմ տեսնել քեզ ոչ այնպէս, ինչպէս ընկերդ, ով բաւարարուած, կամ ոչ այնքան էլ, մնացել է քեզնից այսօր։ ոչ այնպէս, ինչպէս գործընկերդ, ում դու, գուցէ քաշել ես, կամ չորել։
ես ուզում եմ տեսնել քեզ ոչ այնպէս, ինչպէս տեսել է շեֆդ, որ այսօր քեզնից գոհ չէր, ոչ այնպէս, ինչպէս քեարթը, ով քեզ ծաղրել էր, ոչ այնպէս ինչպէս նա, ով ականատես է եղել քո անյաջողութիւններին։
ոչ այնպէս, ինչպէս այլ մարդիկ են քեզ ընկալել։
ես ուզում եմ լինել նա, ով տեսնում է քո լաւ էութիւնը, անկախ նրանից, որ կան մարդիկ, ով կենտրոնանում են քո վատ յատկանիշների վրայ։
իսկ եթէ դու իմ հանդէպ լաւ բան չես արել, ես անկարող եմ քեզ չներել, քանի որ ես գիտեմ, որն է քո մէջ կարեւորը, ու ես գիտեմ, ինչպէս պտտել ֆոկուսի անիւը։
մէկ էլ որ ասում էի «անպատասխան սէր չի լինում», չի նշանակում, որ միշտ պատասխան կայ, այլ նշանակում է, որ եթէ պատասխան չկայ, ուրեմն սէր չէ։ քանի որ սէրը պրոցես է որը պահանջում է երկու (մինիմում գուցէ) մասնակից, երկուսի ներդրում։ եթէ մի մասնակից է, պրոցեսը չի գործում, ու չի էլ կարող երկար գոյատեւել։ տենց։
ու տենց
ես կարող էի էն ամէն բառի տակ ստորագրել։ ափսոս չկան էդ բառերը էլ։
ուրեմն ընկերս cyanogenmod է քշում, պարզւում է իր մէջ privacy guard անունով ծրագիր կայ, ու կարելի է ըստ ծրագրի իրաւունքներ կարգաւորել։
ասենք այսպէս՝
այսպիսի հնարաւորութիւն, ի դէպ կայ եւ հասարակ գնու/լինուքս համակարգերում, ասենք այսպէս ափ արմորի օգնութեամբ կարելի է սահմանափակել սքայփի վարքագիծը։
իսկ ինչն է վախենալու, դա այն, որ վայբերը, պարզւում է, երբ պատահի, պարբերաբար, անկապ տեղը խցիկին է դիմում՝
այսինքն կամերային դիմելու ոչ մի պատճառ չունի, զանգ չկայ, ոչ մի բան։ վայբերին չես բզում, մէկ էլ անկապ դիմում է։ գուցէ թոռով կպնողներին ա աւելի ուշադիր։
ինչն է նաեւ հետաքրքիր, այն է, որ ըստ պաշտօնական կայքի, վայբերը չնայած պահանջում է, բայց չի օգտագործում կատարուած զանգերի մատեանին դիմելու լիազօրութիւնը։
բայց տեսնում ենք, որ այն զանգերի ցանկը բացում է։ անկախ նրանից ինչ է ասում։
ու տենց
քեզ թւում է ես յատուկ ծուղա՞կ եմ սարքում, յետոյ թաքնւում ու սպասում, ինչպէս ես վրայով քայլելու որ քեզ բռնեմ ու պահեմ։ ընդմիշտ։
չէ, ես պարզապէս ուզում էի կիսուել որ ժպտաս։ աւելի կուզէի պատճառ չլիներ ուզել։
իսկ քեզ թւում է ծուղա՞կ եմ սարքում։ ապա այդպէս էլ ինձ չիմացար։
—————————————————
ես ունեմ երկու շուն։ երկու գերմանական հովուաշուն։
հիմա ձմեռ է, սենեակում ցուրտ է, ու մէկն ունի ստուարաթղթից մեծ տուփ, մէջն է մտնում, ու քնում։
կամ պարզապէս երբ տուն մարդիկ են գալիս, ու նա իրենց տեսնել չի ուզում։
իսկ միւսը չունի։
այս գիշեր նա էլ «բուդկա» ունեցաւ, իրեն էլ սարքեցի։
չեմ սիրում որ այնպէս է ստացւում, որ ուրիշն է շանը հանում։
ասենք նա միշտ շանը արձակում է, իսկ շունը իրան չի լսում, ու կարող է փողոցն անցնել, վազել։
հիմա նստած անհանգստանում եմ։
շուտ գային, տուփն էլ տեսներ ուրախանար։
ու տենց
սկզբից դու անջատում ես չաթը։
քանի որ մենակ ես այդ մարդկանց հետ։
այնտեղ այսպէս է լինում՝
քեզ գալիս է ռեքվեսթ, դու անում ես ռեսփոնս։
խնդիրը ռեքվեսթը չէ, խնդիրը հայցի պարունակութիւնն է, ու որոշակի պատասխանի ակնկալումը։
յետոյ դու մտածում ես, որ խելախօսը ձեռքին բռնելը անիմաստ է,
քանի որ դու չես սպասում ոչ մի մեյլի, ինչպէս Քոհեն Լեթը զրօ թեորեմի սպասում էր զանգի։
այն արդեն կոմունիկատոր չէ։ այն դարձել է ընդունիչ։
խելախօսով դու կարդում ես առանց մեկնաբանելու։ ասենք գիրք։
ինչ֊որ մէկը այդ գիրքը հեռարձակել է։ գրել է։ ու նա չգիտի որ դու կարդում ես։
գիրքը ռադիո֊ի պէս է։
այն հեռարձակւում է, այն կարելի է «բռնել» ու լսել, կամ չէ։
այստեղ չկայ ռեքվեսթ ռեսփոնս, այսինքն իրենք չեն կարող լինել «մալֆորմդ»։
դու էլ ես գրում ինչ֊որ բան ասենք մատեանում, կամ թէկուզ գիտհաբում, ու դա հեռարձակում է։
տեսնում ես, որ մեկնաբանութիւնները նորմալ չեն աշխատում, սկզբից փորձում ես սարքել, յետոյ չես կարողանում հեշտ սարքել, ու չես էլ ուզում ջանք թափել։
քանի որ չես սպասում մեկնաբանութեան ինչպէս Քոհենը՝ զանգի։
ու ամենահաւէսն այն է, երբ դու անում ես ինչ֊որ բան այլ մարդու համար, առանց առնել վաճառելու, չես սպասում ի պատասխան ոչ մի բան։ չես էլ ուզում «գրաւել»։ ոչ իր ուշադրութիւնը, ոչ էլ իրեն։ նա բերդ չէ։ դու հեռարձակում ես։
այսինքն չես անում որ ստանաս։
ոնց որ գցես լապտերի ճառագայթ մարդու վրայ, նա էլ կարող է գցել իր ճառագայթը քո վրայ։ իսկ յետոյ այդ ճառագայթներով դուք սովորում էք շփուել։ ու դա բարդ է, պրոտոկոլ ձեւաւորելը, իրար հասկանալը։
դա երկար պրոցես է, մտերմութիւնը մի անգամից չի ստեղծւում։
եւ յուրաքանչիւր հաստատուած յարաբերութիւնը ուրոյն է, քանի որ այն ունի անկրկնելի հաղորդակցման պրոտոկոլ։ ու անկրկնելի պատմութիւն։
իսկ ուրոյնը՝ անգին է։ անկրկնելին՝ անգին է։
իսկ առնել ծախելը՝ դա է խնդիրը «հաճելի մարդկանց» հետ։
իրենք ինչ֊որ բան են անում որ ինչ֊որ բան ստանան։
իսկ երբ գիտեն որ չեն ստանալու, չեն անում։ սա հեռարձակում չէ։ շուկայ է։
ասենք, իմ խնդիրը «հաճելի մարդկանց» հետ այն է, ով բարի են, ուզում են քեզ համար բան անել, հաճոյանում են, որ չեմ հասկանում, ի՞նչ է մտքին։ ի՞նչ է ուզում։ դա վստահութիւն չի առաջացնում։
հաճելի մարդիկ չեն կարող խորը յարաբերութիւններ հաստատել, քանի որ իրենք թաքնւում են այդ հաճելի լինելու հետեւը։
մի հատ էլ խնդիր կայ, ռադիո֊ի յաճախականութիւնը։
արդե՞օք այդպիսի ընդունիչներ կան, ով կարողանում են բռնել քո հեռարձակած յաճախականութիւնը։
արդե՞օք այդպիսի էակներ կան, ով ունակ է կարդալ քո գրած կոդը, կամ օգտագործել, կամ ում պէտք է։
արդե՞օք այդպիսի էակ կայ, ով ունակ է «բռնել» քեզ, լսել քեզ, հասկանալ քեզ, ընկալել քեզ, ընդունել քեզ։
իհարկէ կան էակներ ով բռնում են։ լսում են խշշոց, կամ իրենց թւում է դա սուլոց է կամ քամի։
կամ ծովի ալեկոծի ձայն։
ու իրենք քեզ ուզում են, ասում են՝ սիրուն խշշոց է, կամ սիրուն սուլոց է։ ու դու գիտես որ չեն կարդում քո տառերը։ չեն լսում քո արտայայտածը։ ու չեն էլ ուզում սովորել։
մէկ մէկ իրար խշշոցներն են հաւանում, ու իրենց թւում է, որ երբ իրար համար խշշում են՝ մտերմացել են։
չբռնւող յաճախականութեան օրինակն է այն կէտը, ով մենակ է, քանի որ այլ յաճախականութեան վրայ է հեռարձակում։
Ձեր զննիչը չի հասկանում աուդիո էլեմենտ
իրեն այլ կէտերը չեն լսում։ նա այլ կէտերի հետ չի շփւում։
ո՞ւմ պատճառով է։ նա՞ է սխալ, որ այդ յաճախականութիւնն է կիրառում, թէ՞ իրենք, որ այլ։ ոչ մէկն էլ սխալ չէ։ պարզապէս մէկը իրեն վատ է զգում, մէկը՝ լաւ։
այսպէս դու ծնւում ես, կամ ձեւաւորւում ես ինչ֊որ ձեւ, որ քեզ լաւ զգաս, կամ վատ։ ։Ճ ուրիշ տարբերակ չունես։
նա հեռարձակում է։
ես հեռարձակում եմ։
ու տենց
գրել է՝
Նորայր ջան if(ֆեյսբուքը ճիշտ ա ասում) { echo "Շնորհավոր !!!"; $more = "Քեզ լիքը"; $bavarar="Բավարար"; while(կենդանի ես) { echo $more." Երջանկություն ու սեր<br>"; echo $more." Հետաքրքիր մտքեր<br>"; echo $more." Հետաքրքիր մարդիկ<br>"; echo $more." Լավ ընկերներ<br>"; echo $bavarar." փող<br>"; echo $bavarar." դժվարություններ<br>"; if(դժվար է) { echo "բավարար ուժ<br>"; } if(տխուր ես) { echo "ուրախացնող ունենաս<br>"; } if(ուրախ ես) { echo "ունենաս ում հետ կիսես<br>"; } if(գաղափարներ ունես) { echo "Իրականացնես<br>"; } } echo "դբա լավը ;)"; }
այն պահը, երբ հասկանում ես որ մատներդ ճարպիկ սեղմում են՝ անգիր գիտեն, alpine֊ի հետեւեալ շորթքաթները՝ ^c, shift c. – քանսել մեյլ, քոնֆիրմ։
ու աչքերիդ առաջ է ծանօթ՝ «Message cancelled and copied to “dead.letter” file», եւս մի աւարտի մասին հաղորդագրութիւնը։
ու տենց
#մատներ
մտածում եմ, գուցէ մեզ ձգում են ստեղծագործող մարդիկ՝ ֆոտո անող, գրող, գիտնականներն, հաքերները, քանի որ իրենք իրենց յոյզերն արտայայտում են գործի միջոցով, մենք դրանք ենք ընկալում, մարդուն ենք որոշ չափով հասկանում իր յոյզերը շօշափելիս։ ու այդպէս յուզական կապ է ստեղծւում մեզ մօտ։
մտածում եմ, յոյզեր բոլորն ունեն (երեւի թէ ։Ճ), անկախ նրանից, արտայայտո՞ւմ են դրանք հրապարակային, ու անկախ նրանից, թէ ինչպէս՝ տեքստ գրելով թէ նկարելով, թէ ոչ մի ձեւ, կամ ինչ֊որ ահաւոր կենցաղային բան անելով։
ի դէպ, նաեւ արդեն կարող եմ ձեւակերպել ինչով ինձ դուր չի գալիս իմ մատեանը(եւ այսինքն ես)․ անկապ լուրջ լուրջ փիլիսոփայում եմ, յոյզեր չկան, փակ եմ, կամ հազուադէպ են լինում այդպիսի գրառումներ։
ես հասարակ մարդ եմ, ինձ վեհութիւնը չի ձգում, ինձ մարդիկ են ձգում, բոլորն էլ ունեն յոյզեր, ուզում եմ շփուել այդ հասարակ մարդկանց հետ եւ ծանօթանալ իրենց յոյզերին։ ուզում եմ էմփաթիա զգալ։
ու տենց
դիսքլեյմեր․ ես հոգեբան չեմ բնաւ, ու չեմ էլ ուզում։ ես կարող է եզրերի սխալներ արած լինեմ։ ու ես բնաւ չեմ կարծում որ իմ ասածը ճշմարտութիւն է։ ես փնտրտուքների մէջ եմ ու փորձում եմ իմ մտքերը ձեւակերպել։ Սա բնաւ ձեռնարկ չէ։
մենք բոլորս սովորում ենք շփուել տարբեր եղանակներով, հաւանաբար դրա մէջ կարեւոր դեր է խաղում այն, ինչ շփում ենք տեսնում, երբ մեծանում ենք։
ուզում եմ մի երկու սայթաքելու, մոլորուելու ձեւի մասին գրել, որ քանդում է յարաբերութիւնները։
օրինակ սա՝ ենթադրութեան, մեկնաբանութեան եւ փաստի տարբերութեան մասին է։
ասենք․ «դու անասուն ես»։
«դու քեզ հեռու ես պահում»։
«դու միշտ կծում ես ինձ»։
«դու անզգայ ես»։
«դու թքած ունես»։
նախ, այս բոլոր արտայայտութիւնները վիճելի են։
«անասուն»․ կարո՞ղ է մարդ գտնուի, ով չի համարում որ նա անասուն է։ հաւանական է։
«հեռու պահել»․ կարող է թուալ եթէ մարդը յոգնած է, կամ այլ բանով է անհանգստացած։
«կծում ես»․ էլի վիճելի է։ մէկը կընկալի որպէս կծել, իսկ մէկը՝ որպէս մտահոգութիւն։
«անզգայ/թքած»֊ը կրկին վիճելի են, քանի որ սրանք մեկնաբանում են վարքագիծը։
Ի՞նչը վիճելի չէ։
Դիտարկումը, փաստը։ (ոչ բոլոր փաստերը, այդ մասին յետոյ)։
Օրինակ․
«դու ուշացար»։
«դու պարբերաբար նայում ես հեռախօսիդ»։
«դու ասացիր որ ինձ չես սիրում»։
«դու խօստացար որ կը զանգես, եւ չզանգեցիր»։
«Դու ուշացար»֊ը վիճելի չէ, եթէ դու իրօք ուշացել ես։
Իսկ «դու ասացիր որ չես սիրում ինձ» եւ «անասուն»֊ի մասին ուզում եմ առանձին ասել, որ դրանք համատեքստից կախուած արտայայտութիւններ են, թէկուզ եւ արուել են։ Իրենց համատեքստից դուրս դիտարկել չի կարելի, կարող է մարդուն այդ պահին շատ ցաւում էր, նա վիրաւորուած էր, ու դա հեչ պարտադիր չէ որ փաստի արձանագրութիւն լինի։
Այլապէս, ենթադրելով, մենք պիտակում ենք մարդկանց մեր մեկնաբանութիւններով։ Եւ զարմանալի չէ, եթէ մարդը մեր պիտակը իւրացնի, անկախ նրանից, թէ ինչ կապ ուներ դա իրականութեան հետ։
Նաեւ, մենք պիտակում ենք մարդկանց ասելով․ «կեանքիս սէրը», «ծրագրաւորող», «սպանիչ ծիտ»։
«կեանքիս սէրը» անկապ արտայայտութիւն է, քանի որ նա անձի մասին չէ։ սրանով դու նշում ես, որ նա գոյութիւն ունի քեզ հետ կապ ունենալով, ոնց որ իր միակ դերը քո «սէր» լինելն է, իսկ նա գոյութիւն ունի քեզնից անկապ, անկախ, այնպէս որ այսպէս ասելն անկապ է։
«ծրագրաւորողը» նոյնպէս անձի մասին չէ։ ոնց որ նա մարդ չէ, այլ ընդամէնը մասնագիտութիւն։ կամ ոնց որ այդ մասնագիտութիւնն արդեն ամէնը իր մասին ասում է, սահմանում է։ Ասելով «ծրագրաւորող» մենք անտեսում ենք, որ նա ունի իր հետաքրքրութիւնները, ձգտումները, վախերը եւ ցանկութիւնները։ Նա ռոբոտ չէ, նա կարող է լացել, կարող է հուսալ, կարող է երազել։ Այս ամէնը ոնց որ անտեսուած լինի, երբ մենք ասում ենք իր մասին՝ «ծրագրաւորող»։
Ասելով «սպանիչ ծիտ» մենք դիտարկում ենք նրան որպէս օբյեկտ, ում կարելի է ուզել, կպցնել, շահել, հետեւից ընկնել, կրկին մոռանալով, անտեսելով որ նա անձ է, ու իրեն կարող է ցաւել, նա կարող է ինչ֊որ բանից ուրախանալ։
Պիտակները գուցէ երբեմն օգտակար են, բայց վտանգաւոր են, երբ մենք ինդեքսաւորում ենք, կատալոգաւորում ենք մարդկանց այդ ձեւով։ Մենք նոյնիսկ կարող ենք մարդկանց ասենք մեղադրել կամ ներել այս կատեգորիաների ու պիտակների հիման վրայ։
Եւ, եթէ մարդուն շարունակ պիտակում ես, ապա վաղ թէ ուշ իրեն նայելիս կը տեսնես պիտակների ամպ, որի ետեւից մարդը հազիւ երեւում է։ Իսկ մեր ուզածը այդ հետեւինի հետ շփումն էր, ով չի երեւում։ Մեզ նա էր պէտք չէ՞ իրականում։
Ոչ մի բանն էլ հեշտ չէ, նոյնիսկ երբ պարզ է։ Այսպէս շփուելուն պէտք է վարժուել։
Ասենք, զրուցակիցդ պարբերաբար նայում է հեռախօսի մէջ, երբ դուք խօսում էք։ Դու արդեն արեցիր քո եզրակացութիւնը, նեղուեցիր, ուզեցիր կծել, կամ ասել՝ «դու ինձ արհամարհրում ես»։
Հապաղիր։ Յիշիր, որ սա ընդամէնը անկապ մեկնաբանութիւն է, հարցրու քեզ, որո՞նք են փաստերը։ Ի վերջոյ, եթէ դուք իրար հետ էք, ինչո՞ւ նա պէտք է քեզ իգնորի։ Դու կարող ես դիտարկում անել՝ «դու պարբերաբար նայում ես հեռախօսիդ»։ Առանց հնարած ենթադրութեան։
Սա ընդունելու մասն էր։ rx, receive։ Հիմա ուղարկելու, tx, transmit մասին։
Ինչպէ՞ս արտայատուել։ Ի՞նչ ասել։ Կրկին նոյն մօտեցումն է․ ասել այն, ինչը վիճելի չէ։
Մեր մտքերը, պիտակները, ենթադրութիւնները վիճելի են։
Մեր զգացմունքները սակայն վիճելի չեն։
Ուրեմն կարելի է ասել, թէ ինչ ես զգում։
Սա ինձ համար, օրինակ անչափ բարդ է։
Նաեւ, մեզ կարող է թուալ որ զգալու մասին ենք ասում, իսկ իրականում դա մտքի մասին է։
Ասենք․
«(Ես զգում եմ,) որ դու հեռու ես»։
«(Ես զգում եմ,) որ ես քեզ ձանձրացնում եմ»։
«(Ինձ թւում է,) աշխարհը փլուեց»։
«(Ինձ թւում է) դու հարձակուեցիր ինձ վրայ»։
Ինչպէ՞ս տարբերել միտքն ու զգացումը, հոյզը։ Օրինակ, եթէ կարող ես «ես զգում եմ»֊ի տեղը ասել «ես կարծում եմ», «ես մտածում եմ», ապա երեւի դու այնուամենայնիւ չես զգում, այլ մտածում ես։
Կարելի է փոխարինել «զգալը» «մտածելով», «կարծելով»։ Ապա չեղաւ։
Նաեւ այս բոլոր արտայայտութիւնները վիճելի են։ Ու այս արտայայտութիւնները ընդամէնը մտքեր են ձեւակերպում, հասցնում։ Ու դրանք կարող է իրականութեան հետ կապ չունենան։
Որպէսզի դրանք չսկսեն իրականութեան հետ կապ ունենալ, աւելի լաւ է դրանք իրականութիւն չբերել։
Մեզ թւում է, որ մենք շփւում ենք, արտայայտում ենք զգացմունքները, բայց մենք իրականում մշուշոտ բաներ ենք ասում, ու աւելի շատ տեղ ենք թողնում նոր մեկնաբանութիւններին ու ենթադրութիւններին։
Ես կարծում եմ, ցածր մակարդակի ծրագրաւորման փորձը տալիս է ունակութիւն հասկանալու, թէ ինչ է կատարւում իրականում, երբ ինչ֊որ ֆունկցիա ես կանչում։
Կարելի է իջնել աւելի ցածր լեւել։
Փորձենք։
«Ես զգում եմ, որ դու հեռու ես»․ Սա միտք է։ Կարող է իրականում վախի մասին լինել։ Չընդունուելու, մենակութեան, լքուած լինելու վախի մասին։ Բայց արի ու հասկացիր։
«Ես զգում եմ, որ ես քեզ ձանձրացնում եմ»․ միայն բառերը պարզութիւն չեն բերում։ Կարելի է ենթադրել որ սա անվստահութեան կամ վախի մասին է։
«Ինձ թւում է, աշխարհը փլւում է»․ շփոթուած լինելու մասին կարող է լինել։ «Ես շփոթուած եմ (զգում)» երեւի աւելի յստակ է արտայայտում իրականութիւնը։ Անզօրութեան մասին կարող է լինել։ Յուսահատութեան մասին է կարող լինել։
«դու հարձակւում ես»․ կրկին պիտակների մասին է։ Դու ես կարծում, որ այս գործողութիւնը «հարձակում» է։ Կարծում, ոչ թէ զգում։ Սա զգացմունքի մասին չէ։ Առհասարակ, եթէ գործողութիւն է, ապա ինչպէ՞ս է զգացմունք կամ հոյզ։
«ես զգում եմ տագնապ, յուզուած եմ, անհանգիստ եմ, երբ ձայնդ ես բարձրացնում» — երեւի աւելի իրիականութեան մօտ, ու աւելի քիչ վիճելի արտայայտութիւն է։
Այսպէս, մտքերով կիսուելիս մենք կարող ենք իրար մոլորեցնել ու փչացնել ցանկացած շփում, մտերմութիւն։
Նա պէտք է իր ենթադրութիւններն անի, որ հասկանայ ինչպէս ես քեզ զգում։ Եթէ ասենք դու կարեկցանք ես սպասում։
Ահաւոր բարդ է հասկանալ թէ ինչ ես զգում, ոչ միայն արտայայտել։ Ես ասենք, իմ զգացմունքների հետ կոնտակտի մէջ չեմ։ Բայց կարծում եմ, կարելի է վարժուել։
ի՞նչ անել։
երեւի այսպէս․
«ես վախենում եմ, որ դու ջղայնացած ես ինձ վրայ»։
«երբ դու ուշանում ես, ես վախենում եմ, որ դու երբեք չես գալու»։
«դու պարբերաբար նայում ես հեռախօսիդ էկրանին, ու ինձ հետաքրքրում է, ի՞նչ է մտքիդ։»
Այսպէս կարելի է միացնել երկու մասը․ դիտարկել փաստը, եւ արտայայտել զգացմունքը։
Սա բաւական բարդ է, եւ ինձ համար բաւական վախենալու է։ Բայց եթէ ես այսպէս անեմ, աւելի մեծ է հաւանականութիւնը, որ զրուցակիցս էլ այսպէս կանի ու մենք լրիւ չենք խառնուի։
Իհարկէ, շատ այլ կերպ ենք կարող սայթաքել եւ չհասկացուած մնալ շփուելիս։
Այսպէս, ես հիմա պարապում եմ կատուների վրայ, երբ շփւում եմ մարդկանց հետ։
ու տենց
եթէ դու վաղը նստես երթուղային, ու այն պայթի, կամ տաքսի՝ ու մեծ ջիպ մտնի այդ տաքսու մէջ, քա՞նի հոգի է անկեղծ վիշտ զգալու այդ պատճառով։ աւելի, քան երեք օր։
(ինձ մօտ ասենք շան կորուստի զգացմունքները պրոցես անելը կարող է տարիներ տեւել, իսկ առաջին ամիսը անտանելի է։)
ծնողները հաշիւ չեն։
եւս մի հարց։ դա քո՞ մասին է, թէ՞ իրենց։
քեզնի՞ց է, որ իրենք կան/չկան, թէ՞ իրենցից։ թէ՞ երկու կողմից էլ։
եթէ ես այսօր սեւանից չվերադառնայի, ո՞ւմ էր ցաւալու այդ համար։ ոչ֊մէկ֊ին։
լաւագոյն դէպքում կհնչեր․
— նա լաւ տղայ էր, լաւ էր բարքեմփին խօսում֊մոսում։ ափսոս։
իհարկէ անկեղծ է տխրութիւնն նրանց, ով ինձնից սպասելիքներ ունէր․ Բերնհարդը, ում ես գարբաջ քոլեքթորի հետ կապուած հարցերում պիտի օգնէի, իսկ նա արդեն ինձ փող է փոխանցել, Տ֊ն, ում ես խոստացել եմ օգնել այն պարագայում, ու Ք֊ն ով իր հարցերի պատասխանը չի ստանալու։
նկատե՞լ ես ինչպէ՞ս է փոխւում դետալներում վերաբերմունքը նրանց, ով քեզնից օգուտ չունի։ օրինակ ինչպէ՞ս է նա նստում երբ քեզ հետ է խօսում։
ծանօթ բրիտանացի ասում էր՝ «ես չեմ հաւատում երբ սոցիալական կապիտալը փորձում են էսթիմեյթ անել լայքերի քանակով։ ինձ համար սոց․ կապիտալը այն մասին է, քանի հոգի է պատրաստ ՍՊԱՆԵԼ ինձ համար»։
Ընդամէնը սպանել, ոչ թէ մեռնել։
Իսկ ո՞ւր ենք հեռու գնում։
Ո՞վ է ցանկանալու/կարողանալու «մտնել կօշիկներիդ մէջ»։
Հասկանալ, զգալ, կիսել։ Իրօք։
Բանալ մի դէպք։ Ընկերդ աշխատանքն է փոխել։ Շատ վատ է։
Նորմալ մարդ էր, կարծես։ Բայց հիմա, նոր աշխատանքին չի դիմանում։
Ամէն օր տառապում է, պատմում, որ նոյնիսկ գործից յետոյ է անհանգիստ, ու առաւօտը մտածում է աւելի լաւ է մեռնել, քան գնալ այդ աշխատանքի։
Հեշտ է պատկերացնել ընկերների արձագանքը։ Ասեմ, որ այդ մարդը ինքը շատ քեյր անող մարդ է, ով միշտ աջակցել է ընկերներին, միշտ կարեկցել է, միշտ զգացել։ Ու նա մնացել է լրիւ մենակ այդ վիճակում։ Լրիւ։
Նա նկատում էր իրենց անտարբերութիւնը դետալներում, հայեացքում, շարժումներում, նոյնիսկ եթէ իրենք փորձում էին քաղաքավարի լինել։ Մէկն անկեղծութիւն ունեցաւ ասելու․ «ես փորձում էի ինձ յիշեցնել որ դու սովորաբար հաւէսն ես, ու դիմանալ, բայց չստացուեց»։
Քանի որ ձանձրալի է, անհետաքրքիր։
Քանի շաբաթ առաջ տեսել եմ Ն֊ին փողոցում։ Ասաց ո՞նց ես։ Ես ֆոտո էի արել ամբողջ օրը ու հիանալի տրամադրութիւն ունէի։ Ժպտացի, ասացի՝ լաւ։ Նա զարմացաւ։ Զննեց ոտքից գլուխ։ Ո՞նց թէ լաւ — կարդացի աչքերում։ Յետոյ տեսաւ, որ չեմ կեղծում։ Ասաց․ «սովորաբար քիչ եմ տեսնում որ լաւ լինեն»։
Ու աւելացրեց․ «վաղը չէ միւս օրը արի հանդիպենք»։
Դա այն ժամանակ, որ ամիսներով պայմանաւորւում էինք հանդիպել ու «չէր ստացւում»։ ։Ճ
Ռեպրիզա․
Քա՞նի հոգի կը սպանի քեզ համար։
Քա՞նի հոգի երեք օրից շատ է տխրելու որ դու չկաս։
Ովքե՞ր են իրենք։
Եւ վերջաբան․
Ո՞ւմ համար դու կը սպանես։ Ո՞ւմ համար ես դու տխրելու երեք օրից շատ եթէ նա վաղը մեռնի։
ու տենց
Հ․ Գ․ տես նաեւ սա։
երբ գալիս էի, ինձ թւում էր հետեւիս մեքենան միկայինն է։ այն շէնքը միշտ ուզում էի նկարել։ աջ եմ քաշում. արգելակ, բանալի, լծակ։ խցիկ, բռնակ, ոտքերը սառը ասֆալտին։
հետեւիս մեքենան անցնում է, աջ քաշում։ փակ բաժակը ձեռքին ամրակազմ մարդ է դուրս եկել, ձեռքով է անում հեռուից։ պատասխանում եմ. կարծես իրօք միկան է։ բղաւում է՝
– տուդա՞աա
– ահա, – ասում եմ – ու հետ հետ գնում աւելի լաւ ռակուրս փնտրելով։ ուզում եմ թափ տալ վրայիցս այն կովի սեւեռուն հայացը։
– մեծ ես կադրի մէջ, դուրս արի, կամ գնա այնտեղ կանգնիր։
միկան արդեն չկայ։ հասցրե՞ց խմել։
…
այն որ շատ են ու կախուած են օդում, մուգ ցածր ամպերի տակ. ոնց որ վալկիրիաներ լինեն։ սաւառնում են ու նայում ներքեւ, փնտրում, ո՞վ է լինելու ճակատագրի ընտրեալը։։ զգում ես ինչպէս հայացքը վրայովդ անցաւ։ չկանգնեց։ շունչ ես քաշում։
ուզում ես պարզապէս նստել ու նայել, լսել քամու ձայնը ու ալեկոծի աղմուկը։ իսկ խցիկները կողքդ են, լքուած ու տխուր։ օբյեկտիւը նայում է խելախօսի էկրանին՝ «ինչո՞ւ այսպէս»։ «եւ իսկապէս», – հայլապատկերում է լինզան ապակէ էկրանը՝ «ինչո՞ւ»։
ճախրող վալկիրիաները իրենցից գոհ են թւում, գալարւում են. գիտեն որ գերող են, ու դրանից աւելի են ոգեւորւում, պոչերը շարժում են։
դռների շրխկոց, անցնող մեքենանայ, եւ էլի մի հատ։
երկինքը բացւում է։
դեղին աւտոբուս։
հինգն են մնացել, չորսն իրար հետ են շփւում, իսկ միւսը մենակ է ու բարձր։ ամենաբարձր սաւառնողի թելը բռնած տղան իրեն չի էլ նայում։ պարանը ուղղուած է երկինք, ու հալւում է օդի մէջ։
տղան տալիս է պարանը աղջկան. դու հաւաքիր։
մեծ գլխով սեւ֊սպիտակ շունը անցնում է գործարար տեսքով, կանգնում, նայում է մի քանի րոպէ։ կարծես շարունակեց ուղին, բայց մի քիչ յետոյ էլի է կանգնում, նայում։ անսպասելի շրջւում է ու վազում. ետեւից սլանում է տեղացի «վետերոկի շունը»։ եւ թոփալելով, բայց հպարտ, կատարուած պարտքի զգացումով, վերադառնում։
ինտերաղմուկին խառնւում է օբէկտի անորակ դինամիկների երառշտութիւնը. «քեն գեթ նոու սաթիսֆեքշն», իհարկէ ոչ Սթոունզ։ իսկ նաւակի վրայ գրուած է՝ «ռեդ փեփեր», իհարկէ ոչ Չիլի։
վերջին միկրոավտոբուսի պահուհանում ուրախ հեռախօսին նայող դէմք։
այս մի վալկիրիան հնազանդ եւ ցածր թռչում է տիրուհու ետեւից դէպի մեքենաներ։ ոնց որ նեղացած շուն. մի քիչ էլ զբօսնենք։
փշերը պոկել նայքիներից։ դուռ, յու֊էս֊բը, կիտրոնի ժելէ, այս ալբոմը չէի լսել։
հիմա ո՞ւր, վանաձո՞ր։ ամենահարազատ տեղերից է։ դեռ չգիտեմ. բանալի, մատոր, կամերա, դուբլ՝ խշշոց անիւների տակ։
անկասկած է՝ եթէ պայծառ օր լիներ, չարուած ֆոտոներս այսչափ տպաւորիչ չէին լինելու։
մարդիկ երբ վատ են զգում, հակում ունեն իրենց աղէտների մէջ մեղադրել այլ մարդկանց, կամ պատճառաբանել իրենց տապալումները ինչ֊որ արտաքին գործօններով։
իսկ ես նկատում էի, որ ես ինձ այնքան էլ վատ չեմ զգում երբ մտածում եմ, որ ինձնից այնքան էլ կախուած չէր այն ինչ կատարուել է։
սակայն ես ինձ վատ էի զգում, երբ մտածում էի, որ ես եմ, ով սխալ թոյլ տուեց, ես եմ, ում չիմացութիւնը, թուլութիւնը, անտեղեակ լինելը, անպատրաստ լինելը, բաւական չզարգացած լինելը կամ պարզապէս չհասկանալը ինձ բերեց այդ վիճակին։
ու դա՝ երբ ես ինձ եմ պատասխանատու զգում, ոչ թէ մեղադրում եմ աչ ու ձախ, բերում է նրան, որ ես ինձ սկսում եմ վստահ զգալ, լաւ զգալ, երբ հասկանում եմ, զարգանում եմ, տեղեակ եմ, արդեն գիտեմ, պատրաստ եմ, այսինքն ես յաջորդ անգամ ինձ այլ կերպ կը պահեմ։ դա ամէն ինչ փոխում է։
սա վստահութեան ու հանգստութեան աղբիւր է։
իհարկէ, դեռ շատ բաներ կան սովորելու ու զարգանալու, ու բարդ է ասել, քո այսօր իմացածից որն էր այբուբենը, իսկ որն էր կոդոգեներատոր սարքելու փորձը։ բայց անցեալն անցեալում է, երբ ես տառերը չգիտէի, ու ապագան առջեւում է, ուր ես տառասխալ չեմ անի, ոչ էլ գլոբալ փոփոխականներն եմ չարաշահելու։
ու տենց
ամէն մէկս ունենք մեր վախերը, խնդիրները, ցանկութիւնները, ձգտումները։ ու ամէն մէկս փորձում ենք ձեւ գտնել, որ լաւ զգանք մեզ, կամ գոնէ վատ չզգանք։
մարդու ամենակարեւոր յատկութիւններից է իրեն ուրիշի տեղ դնելը, ուրիշի այդ վախերն ու ձգտումները հասկանալը։
քչերն են կարողանում, ինքս էլ եմ ուզում զարգացնել այդ յատկութիւնը, ու շատ եմ գնահատում նրանց, ով կարողանում է, ունի։
http://www.youtube.com/watch?v=tO8ouAHLe-Q
_ուտենց_
եւ այդպէս
այն զգացողութիւնը, երբ շուրջդ շունչ չկայ, մոռացուած քանդած ճանապարհ, սարեր, ամպեր, հսկայ հողմաղացների սառը սուլոցը, ու խելախօսդ բռնում է «Pushkin» ssid֊ով վայֆայ աքսես փոյնթ։
ու տենց
պատահաբար լսեցի պայթած խողովակի մասին խօսք, ու յիշեցի «Մայրաքաղաք» ծրագիրը։ Այն գնում էր Հ2֊ով իննսունականների սկզբին։ Այո, պետականի երկրորդ ալիք կար, այն Ռոբերտի ժամանակ աննկատ դարձաւ «Պրոմեթեւս» եւ ցնդեց։ Ինչեւէ։ Յիշեցի, քանի որ այդ ծրագրով գրեթէ ամէն օր ինչ֊որ մի պայթած խողովակի մասին ռեպորտաժ էին անում։ ։Ճ
Այդ ծրագրի հետ իմ ամենավառ ասոցիացիան՝ շապիկն էր։
Սովորաբար, դեռ սովետի ժամանակներից, հայկական հեռուստատեսութեան ծրագրերի շապիկները, այն որ հիմա կոմպոզիտինգով հեռուստադիզայն են արւում, այդ շապիկները պարզապէս նկարչի պատրաստած պաստառներ էին։ Խցիկը նկարում էր այդ պաստառը մի երեսուն վայրկեան, կամ մէկ րոպէ, երաժշտութիւն էր հնչում, եւ հաղորդումը սկսւում էր։
Իսկ «Մայրաքաղաք»֊ը նորաձեւ էր, քայլում էր ժամանակի հետ համընթաց։ ։Ճ
Իրենց շապիկը էլի նկար էր։ Օպերայի շէնքն էր, եւ հետեւից մեծ կարմիր արեւ։ Բայց համակարգչով նկարուած։
Այն էլ շապիկը իրականում նկարելու պրոցեսն էր ցոյց տալիս։ Յայտնւում է այս գիծը, յետոյ այն, յետոյ այս շրջանը, եւ յետոյ կարմիր գոյնով դանդաղ դանդաղ, տող տողի ետեւից լցւում է գոյնով։
Իհարկէ, սա անիմացիա չէր։ Անիմացիան այն է, երբ արդեն լցուած պատկերը կարողանում ես տեղափոխել։ Իսկ իրենք նոյնիսկ չէին կարողանում արագ լցնել այն։ Զարմանալի չէ, հիմա կը բացատրեմ։
Ես անմիջապէս ճանաչել էի, որ սա արուած է ԲԿ֊0010 համակարգչով։ Եւ գոյներից, եւ այդ լցնելու ալգորիթմից։
Վիլնիւս Բեյսիկը ուներ կարծես PAINT հրաման, ու այն շատ դանդաղ էր աշխատում։ Օղակը գոյնով լցնելը կարող էր տեւել րոպէներ։ Օղակի կենտրոնական առանցքից ձախ էր գնում, մինչեւ պիքսել գտնի, գիծ էր քաշում, յետոյ աջ էր գնում, գիծ քաշում, իսկ յետոյ նոյնը անում յաջորդ տողում։
Իսկ ես արդեն յայտնաբերել էի նկարելու, լցնելու արագ ձեւեր։ Նախ, պէտք էր աշխատել ոչ թէ բեյսիկի հրամաններով, ու/կամ իր սուբռուտինաները օգտագործելով, այլ ուղիղ վիդեո յիշողութեան հետ։ Ու իրականացնել սեփական ռուտինաներ։
Մի անգամ պատահաբար յայտնաբերել էի z80֊ի LDIR ինստրուկցիան որը կարողանում էր ակնթարթօրէն տեղափոխել յիշողութեան բլոկեր։ Իհարկէ, դոկումենտացիա չունէի։ Յայտնաբերել էի խաղերի մեքենայական կոդերը զննելով։ (դիզասմ էլ շատ աւելի ուշ ունեցայ ու իմացայ որ մնեմոնիկան LDIR է կոչւում)։ Փորձարկել էի, ինձ մօտ ստացւում էր արագ էկրանով շարժել, ինչպէս հիմա ասում են, սպրայտեր, կամ այնպէս անել, որ էկրանին մի ամբողջ հատուած յայտնուի ակնթարթօրէն։ Նաեւ, իրականացրել էի լցնելու իմ վարկածը։
Որն արագ էր։
Ու ես հասկանում էի, որ ես այդ շապիկը աւելի լաւ կանէի։ Որ մարդիկ փոխարէնը դիտեն, ինչպէս է նկարը նկարւում, ասենք մէկ րոպէ, դիտեն ինչպէս է արեւը շարժւում, օրինակ, այսինքն ինչ֊որ անիմացիա, ոչ թէ նկարուելու պրոցեսը։ Նաեւ ինձ թւում էր, որ աւելի սիրուն բան կարելի էր նկարել։ Շէնքը մեծ էր, արեւը՝ մեծ էր, պատկերը խեղդում էր։ Իսկ ես տեսել էի որ խաղերի շապիկները շատ սիրուն էին արւում, ու ոչ այդպէս։
Բայց ո՞վ ինձ գիտեր։ Ես ընդամէնը դպրոցական էի, ով իր սենեակում փորձեր էր անում, ու անչափ ուրախանում էր ինչ֊որ բան բացայայտելով։ Ես չէի կարողանում նոյնիսկ կիսել այդ ուրախութիւնը այլ մարդկանց հետ։
Հիմա, երբ կայ ինտերնետ, ես կարող եմ գրել այդ մասին։ Յայտնել աշխարհին։ Բարեւ, աշխարհ։ Այդ պատճառով ոմանք ինձ գիտեն՝ նա այսպիսի բաներ է անում։ Բայց միեւնոյն է, ոչ մէկ չի կիսում իմ ուրախութիւնը։
Հիմա շատ լաւ գիտակցում եմ, որ ինձ պէտք չեն մարդիկ, ընկերներ, յարաբերութիւններ, որպէսզի ես լաւ լինեմ, օկ լինեմ, երջանիկ լինեմ։
Ինձ պէտքք են մարդիկ, ում հետ ես կարող եմ կիսել իմ ուրախութիւնը, երջանիկ լինելը։ Օրինակ, թէկուզ փոքր բացայայտումներից, կամ իմ արած գործից։ Մարդուն հասկանալը այդ մասին է, երբ կարողանում ես կիսել իր ուրախութիւնը կամ տխրութիւնը։
եւ այդպէս
**դիսքլեյմեր․ այս բլոգում դաւաճան չկայ։
եթէ ինչ֊որ բացասական բան էք կարդում այս տեքստի մէջ, դա ձեզ մասին չէ։ ում մասին կարող է լինել, ինձ երբեք չի կարդում։ իսկ հիմնականում ինձ մասին է։ նաեւ շատ բացասական բաները։ բայց ես միեւնոյն է ձգտում եմ դրական լինել։ որ ինքս ինձ դուր գամ։**
ամբողջականութիւնը՝ ինթեգրիթի֊ն տեղեկատւական անւտանգութեան (information security) եզր է։ այն, իհարկէ, ՏՏ֊ից շուտ էլ կար, ինչպէս եւ հաքերները։
Օրինակ, երբ մարդիկ բանկային չեքի վրայ գրում էին թիւը, այն պէտք է գրուած լիներ բառերով։ Ակնյայտ է, որ եթէ թիւ է գրուած, այն աւելի հեշտ է դարձնել այլ թիւ, քան բառերը փոխել։ Եթէ գրել ես 100՝ այն կարելի է սարքել 1000 իսկ եթէ գրել ես՝ «հարիւր», ապա այն «հազար» սարքելն ասենք աւելի բարդ է։
Այսպէս, մենք օգտագործում ենք կրիպտոգրաֆիկ հեշեր մեր նիշքերի մատնահետքերը վերցնելու համար, ու համոզուելու, որ դրանք չեն փոխուել։
Օրինակ, սովորաբար իսո պատկերների պանակում սպասարկիչների վրայ լինում է նաեւ sha-1 կամ md5 հեշերով մի նիշք, որ համոզուես որ քաշածդ իրօք յստակ պատճենն է այն նիշքի, որը սպասարկիչի վրայ էր։
Կարծում եմ, կարելի է մարդկանց մասին էլ այդպէս ասել։
Լինում է, որ ինչ֊որ ցնցումներից յետոյ մարդիկ ահագին փոխւում են։ Իրենց համար կարեւոր բաները դառնում են անկարեւոր։
Ես նկատի չունեմ, որ ասենք երեկոյեան ուժեղ վէճ էր, իսկ առաւօտը արթնանում ես, ու մտածում ես, որ հաստատ չարժեր այդպէս։ Դա իրօք չարժեր։ Կամ ինչ֊որ թուլութեան պահեր բոլորն էլ ունենում են, ու լինում են ոչ իրենց սովորականի պէս։
Ես այն մասին եմ, երբ մարդիկ հրաժարւում են հիմնական, կարեւոր արժէքներից ու հաւատքից։ (Այո, հաւատքից, ես հաւատում եմ որ աստուած չկայ)։
Ու ես կեղծաւորութեան մասին չեմ, երբ ասենք մէկը պացիֆիստ էր, իսկ դառնում է արիւնարբու ազգայնամոլ։ Ուրեմն իրական պացիֆիստ չէր։ Կամ այն տղան որ այնքա՜ն ազատ ԾԱ֊ից էր խօսում, բայց արի ու տես իր խելախօսում վխտում են սեփականատիրական ծրագրերը։
Չէ, ես այդ մասին չեմ, այլ ցնցումներից առաջացած փոփոխութիւնների մասին եմ։
Երբ նիշքը կարող է փչանալ, վնասուել, բայց եւ կարող է bzip2֊ի պէս ինքն իրեն վերականգնել։ Կամ չի կարող։
Ու այստեղ մտքիս գալիս է մի այլ օտար բառ, որն արդեն վստահ չեմ ինչպէս թարգմանել՝ քոմիթմենթ։
Քոմիթմենթը շատ կարեւոր որակ է, յատկութիւն է։ Սովորաբար այն օգտագործում են այլ մարդկանց հանդէպ զգացմունքների, վերաբերմունքի մասին խօսելիս։
Իսկ ես նկատի ունեմ քոմիթմենթ ինքդ քեզ, քո համոզմունքներին։ Չի նշանակում, որ դրանք պէտք է երբեք չվերանայուեն, իհարկէ։ Լաւ է որ վերանայւում են։
Ու մեծ հարց է՝ ո՞րն են քոնը, իսկ որոնք քոնը չեն բնաւ։ Ասենք կարող է բարդոյթ է, կամ օբիժնիկութիւն։ Դրանց վրայ դողալ, ասել վայ, իմ բարդոյթը չկորցնեմ, իմ ատելութիւնը չկորցնեմ, անկապ է։
Ատելութիւնն ու բարդոյթը երբեք էլ քոնը չեն, օտար են քեզ։
Բայց եւ ինձ շատ է դուր գալիս, երբ մարդիկ իրենց (երբ իրենցն է) հաւատքից ու արժէքներից չեն հրաժարւում, երբ ծանր ժամանակ են ունենում։ Կամ երբ կապում են դրանք այլ անձի հետ։
Ասենք մէկը շատ ձախ էր, բաժանւում է աջ է դառնում, իսկ քանի որ իր աղջիկը հիփսթեր էր՝ զզւում է հիփստերներից։
Կամ այն տղան կարծես ուներ չմանիպուլացնելու համոզմունք, ու մէկ էլ տեսնում ես «թիզ» է անում մարդուն, որ ռեակցիա լինի։ Կամ մի բեմադրութիւն անում իր կեանքի մասին, որը սուտ է։ (ինչը սոց․ ցանցերում շատ ընդունուած է)։
Կամ մտածել․ այն մարդը ինչ ասում էր, այլեւս չեմ ընդունում, իսկ առաջ ընդունում էիր։
Եւս մի լաւ բառ՝ ընդունել (աքսեփթանս)։ Չնդունելը՝ դիմակայել է։
Իսկ «Դիմադրելը անօգուտ է», ինչպէս գիտենք մի լաւ գրքից։
Իսկ չդիմակայելն ու ընդունելը ազատութեան մասին են։
Անկախութեան մասին են։
Երբ իմ ես լինելը, ու իմ լաւ եթէ չասենք, գոնէ օկ լինելը անկախ է այլ, երրորդ հանգամանքներից։
Քանի որ ես անկախ ինձ հանդէպ վերաբերմունքից կարող եմ շարունակել լինել ես, ու լինել օկեյ։
Իմ այս գործը չի՞ ոգեւորում շրջապատիս մարդկանց։ Բայց եթէ վեբ կայք կամ անդրոիդ ափ գրէի, կոգեւորե՞ր։ Բայց ես անկա՞խ եմ իրենց ոգեւորութիւնից, թէ՞ կախուած։ Ի՞նչն է ինձ համար աւելի կարեւոր։
Ես ընդունում եմ էս տաքսիստին, ու էն կողքի սեղանի լացող երեխային, թէ՞ ես սկսում եմ դատել իրենց․ «երեխան զզուացնող է, տաքսիստը՝ անգրագէտ»։ Դրանից օգուտ չի լինում, ոչ էլ փոփոխութիւն, անիմաստ էներգիայի ծախս է։ Երեխան եւ տաքսիստը ունեն իրենց կեանքը, իրենց պահանջները, իրենց ցանկութիւնները, ու ես ոչ մի կոնտրոլ դրանց վրայ չունեմ, ու շատ լաւ է որ չունեմ։
Ես օկեյ եմ, անկախ իրենց վարքագծից։ Ես անկախ եմ իրենցից։
Այստեղ է գալիս ազատութիւնը, երբ ընդունում ես այն, ինչ կատարւում է, եւ չես դիմադրում, այլ քո մասին ես մտածում։ Հիմա նա վատ է քշում, ես ի՞նչ անեմ, որ չխփեմ։ Որ ինձ լաւ լինի։
Ես իրենից անկախ եմ։ Նա՝ ինձնից։ Ես չեմ կարող անել այնպէս որ նա լաւ քշի, ու չեմ էլ ուզում կեանքս նուիրել իրեն կրթելուն։ Բայց ես անկախ եմ, ես անկախ եմ այն քեարթից ով ֆրազ է շպրտել իմ հետեւից, քանի որ այն տեղ չի հասել, իր ազդեցութիւնը չի ունեցել, ինչպէս նախատեսւում էր։ Ես պէտք է զգայի վիրաւորուա՞ծ։ Ես ազատ եմ այդպէս չզգալ։ Քանի որ անկախ եմ ու ամբողջական։
Ինձ դո՞ւր է գալիս օրեր շարունակ կոդ գրել ջնջելը, այսպէս ու այնպէս փորձելն ու արդիւնք չունենալը։ Ես լա՞ւ եմ զգում դրանից։ Հիմա ի՞նչ տարբերութիւն թէ ես չեմ կարող ոչ մէկին արդիւնք ցոյց տալ։ Թող ուշ լինի, բայց այնպէս, ինչպէս ես լաւ եմ համարում։ Ու իհարկէ, թէկուզ անդրոիդ ափ սարքեմ, ընկերներին տամ, իրենք շատ հաւանական է, չեն օգտուի։ Քանի որ իրենք ուրիշ են, իրենց կարեւոր չէ այն, ինչ ինձ է կարեւոր։ Ես օ՞կ եմ այդ հետ, թէ՞ ուզում եմ իրենց դուր գալ։
Ուզելով ուրիշին դուր գալ, կորցնում ես ոչ միայն ինթեգրիթի֊ն՝ այլ հետեւաբար կորցնում ես քոմիթմենթը ու ազատութիւնդ։
Ու լաւ չես զգալու քեզ։
Գուցէ շոյուած զգաս, բայց լաւ չես զգալու։
Աւելի լաւ է չշոյուած, բայց լաւ զգալ, իմանալ որ քոմիթեդ ես, ու անկախ ես։
Շատ լաւ է ժամանակ առ ժամանակ ինքդ քո վրայից md5sum հանել։
Քանի որ ինթեգրիթին՝ ինքդ քեզ քոմիթմենթի, ինքդ քեզ, եւ ուրիշներին ընդունելու, եւ որպէս արդիւնք ազատ, անկախ լինելու մասին է։
եւ այդպէս
ու տենց
անկեղծութիւնը շատ մարդկային ու սիրուն բան է։
ես երբ շուն ունէի
առաջին անգամ
նա մի անգամ եկել էր
ինձ սեղմուել
իսկ ես իրան տշել էի
յետոյ նրան կորցրինք
ու ես հասկացայ
ինչքան երջանիկ էի
ամէն վայրկեան
որ նա կար
ու ինչքան եմ
իրան սիրել
քանի որ անհնար է
չլինել երջանիկ երբ շուն ունես
ու չսիրել նրան
ու յաջորդ շան հետ
ամէն վայրկեան չէի մոռանում
ինչքան երջանիկ եմ
ու ինչքան է նա ինձ թանկ
երեւի
ես այդպիսի աղջիկ
դեռ չէի հանդիպել
որ այս անգամ
իմանամ
ինչքան երջանիկ եմ
ամէն վայրկեան
որ նա կայ
ու ինչքան եմ իրան սիրում
ու ամենակարեւորը նա կիմանար։
ու գտնում ես
ն810֊ի մէջ
իրենով արուած
անորակ լուսանկար
ուր բան չի երեւում
ու զգում ես
որ այն ամենալաւն է
ամենակարեւորն է
իսկ դու
քենոնի ֆոտոներն
էիր գնահատում
հիմա ես հասկանում
քո լուսանկարներից
որն են ամենակարեւորը
ու զզւում ես քեզնից
որ կարող է հիմա սրանով
ինչ֊որ մէկի տօնը փչացնում ես
ու որ նոր նոր հիմա ես հասկանում
ինչ ես արել
ու որն էր իրականում թանկը
յիմար սկզբունքը
թէ մարդը
էն որ դու յիշում ես ամէն մանրուքը
ամէն սխալը
ամէն տրորելը
ամէն վէճը
ամէն չգնահատելու տալը
ու դու չես կարող ներել
ու քեզ ցաւում է
ամէն պատճառածդ ցաւի բիթի համար
ու այն անգամ
ու այն անգամ
ու այն անգամ
երբ դու սպանում էիր քո մէջ այն մարդուն ում սիրում են
ու երբ վերջապէս
կարծեցիր որ սպանեցիր
քեզ թաղեցին
դրեցին դագաղի մէջ
ու վրայից հաստ շերտ հող լցրին
այդպէս են անում
մեռածների հետ
ու հիմա
ինչքան ուզում ես ոռնայ
ճուայ
գլուխդ դագաղի պատերով տուր
հիմա քեզ չեն լսի
հիմա դու հետաքրքրում ես
միայն որդերին
ու տարբեր միջատներին
իրենք են սպասում
քո իրական վախճանին
ես գիտէի որ սիրում եմ,
բայց չգիտէի որ այդչափ,
ես գիտէի որ գնահատում եմ,
բայց չգիտէի որ այդչափ,
ես գիտէի որ ցաւալու է,
բայց ես չգիտէի որ այդչափ։
չգիտէի որ այդչափ հնարաւոր է։
ինձ տուպը ցաւում ա։ էնքան ա ցաւում որ ձտուպը տանելի չիե, ւ չի։
ինձ մէկ ա օբերոնը, ես իրանց չաթում ձանձրանում եմ,
ինձ մէկ ա որ կիմանան որ ես միզերաբլ եմ,
ու տենցներին չեն սիրում,
ինձ մէկ ա որ մայրիկս սա կարդալու է,
ինձ տուպը անտանելի ցաւում ա,
ու ինձ մէկ ա ով ա մեղաւոր,
ու ինչի ու ինչպէս,
ես մտածել էլ չեմ կարող,
ինձ տուպը ցաւում ա։
ու ես ոչ մի բան չգիտեմ։
ուզում եմ պատմել, ինչու եմ էմփաթիա զգում Վանաձորցի երաժիշտների հանդէպ։
մի քիչ էլ Վանաձորի մասին։
Վանաձորը ուրիշ քաղաք է, աղքատ, այդ պատճառով նոյնպէս ուրիշ։
Քանի որ աղքատ է, մեր չզարգացած անճաշակ կապիտալը լիքը բան չի հասցրել այլանդակել (բայց կամաց կամաց այլանդակում է), ու քաղաքն աւելի ութսունականներում կամ իննսունականներում է մնացել։ իսկ դա ուրիշ է, օտար եւ զարմանալի է մեզ։ երբ տեսնում ես այգում նստած ծերուկներին, յիշում ես, որ Երեւանում էլ իրենք կային առաջ, իսկ հիմա չկան։
Այնպէս չէ, որ ծերուկներ այլեւս չկան, բոլորը վերջացել են, իրենք վերականգնուող ռեսուրս են, եւ չեն վերջանում, պարզապէս հիմա անհամեմատ աւելի քիչ են հրապարակային վայրերում տուսվում իրար հետ։
Հասարակական տարածքն է տրանսֆորմացուել, հո չեն գնա օպերայի սրճարաններում նստեն, դա իրենց տեղը չէ։ (չնայած իմ տեղն էլ չէ, ու ցանկացած գիտակից մարդու տեղն էլ չէ։ օպերայի սրճարանները՝ Երեւանցիների փտելու մասին են։)։ Այսինքն Վանաձորը մեզ համար նաեւ նման է դէպի անցեալ ուղեւորութեանը։
Վանաձորում մնացել են փախած կանգառներ, հաւէս նստարաններ, արդիւնաբերական բնանկարներ։
Այն լաւ է դիզայն արուած, լայն մայթեր, առուներ անձրեւի ջրի համար, ժամանակակից է, շատ կանաչ է, ծառուղիներով է։
Մի քանի օղակաձեւ խաչմերուկ՝ քաղաքի կմախքի հոդերն են։ Մինչեւ դա չես «ջոկում» միշտ մոլորուելու ես։
Հետաքրքիր դետալ դիզայնի մասին։
Երբ Ծյոման եկել էր Հայաստան, նա ապշած էր երբ Վանաձորում տեսաւ իր մտքի իրականացումը։ Գրել էր, որ երբ մտածում էր ինչպէս լաւացնել քաղաքները, առաջարկում էր ճանապարհային նշանները կախել ոչ թէ անմիջապէս սիւներին, այլ մի քիչ հեռաւորութեան վրայ դրանցից։ Ասում էր, նոյնիսկ տաս սանտիմետրը կստեղծի հաճելի ծաւալ, եւ կաւելացնի հաճելի ստուերեր։ Պարզւում է, որ դա հենց այդպէս էլ արուած է Վանաձորում։
Ինչո՞ւ Վանաձոր՝ հարցնում է Ծյոման։ Ինչո՞ւ ոչ այլ քաղաք Հայաստանում, կամ այլ քաղաք աշխարհում։
Բայց այցելելով Վանաձոր մենք ներում ենք ժամանակակից անճաշակութիւններն, ու լաւ չգիտենք, ինչքան չհանդուրժող է այս քաղաքը եւ մեր հանդէպ, եւ իր տարբերուող բնակիչների։
Քանի որ այն միեւնոյնն է մնում է չզարգացած, նախկին սովետի գաւառական արդիւնաբերական քաղաք, ուր ապրել են բանուորներ, ով սովորաբար սիրում են կարգինը, աւանդականը։
Իմ իսկ պապու եղբայրը, երբ դեռ կենդանի էր, ու ես իրենց տանը Վանաձորում էի, պատմում էր, ինչպէս երբ իր տղան ընկաւ քաղ մաս, դեռ կոմունիստների ժամանակ, նա գնաց ոստիկանութիւն որ տղային հանի, ոստիկաններին խնդրեց՝ մազերը կկտրէք, նոր բաց կթողնէք։ Ասաց մազերը կտրեցին, յետոյ դուրս եկաւ, թէ չէ չէի կարողանում իրեն մազերը կտրել տալ։
Շատ բնութագրող է Վանաձորի համար, որ այդ իմ քեռին հիմա նոյնպէս Վանաձորում չէ։ Դուրսն է։ Քանի որ գործ չկայ։ Երեխաներն էլ Ռուսաստանում են մեծացել, ասիմիլացել, իրենց աւելի ռուս են զգում, իսկ Վանաձորը մնացել է միայն մանկական յիշատակ։ Նոյնիսկ տատիկ պապիկ հիմա չունեն, որ գնան տեսնեն, ինչպէս գնում են գիւղ, որ գոնէ գիւղի պէս ասոցացուի Հայաստանը իրենց մօտ։ Ինչեւէ։
Վանաձորը աղքատ է։
Երեւանն է աղքատ, իսկ Վանաձորը անհամեմատ աւելի աղքատ է։ Բնաւ բարեկարգ չէ, ու երկրաշարժի հետեւանքները դեռ վերացուած չեն։ Ստեփանակերտում պատերազմի հետեւանք չես տեսնի, իսկ Վանաձորում՝ երկրաշարժի՝ կտեսնես։
Ու ուրեմն, Վանաձորցիներն են աղքատ։
Ու իրենց համար խնդիր են այն հարցերը, ինչ Երեւանի երիտասարդի համար՝ այնքան էլ չէ։ Ասենք կիթառի լար առնելը։ Նախ, թանկ է։ Յետոյ էլ, եթէ փող ես ճարել, աւելի լաւ է գնաս Երեւան, քանի որ Վանաձորում լաւ լար չես գտնի։
Իրենք բնական է, պէտք է փող աշխատեն, որ ապրեն։ Իսկ գործ չկայ։ Ու մէկը աշխատում էր ինչ֊որ գործարանում, ու այդ նոյն գործարանում տեղ էր խնդրել, որ իրենք փորձ անեն։ Յետոյ հանեցին այնտեղից։ Ասում է՝ չհասկացաւ ինչու։ Իհարկէ չհասկացաւ, սա Հայաստան է, այստեղ կարելի է առանց բացատրութեան գործից հեռացնել։ Ուրիշները լիքն են։ Յետոյ աշխատում էր վաճառող սուպերմարկետում։ Էլի հանեցին։ Մի աղջիկ վզին է կախում սիգարետներով տուփն ու խանութներում տղամարդկանց հետ է շփւում։ Ասում է, այդ Վանաձորցի տղամարդկանց հետ շփուելուց յետոյ ուզում է առհասարակ ոչ մի տղամարդ մի շաբաթ չտեսնել։ Ինչպէս են իր հետ խօսում, ու ինչպէս են իրենց պահում։
Իսկ երեւանցի երիտասարդները քիթ են ծռում ոչ շատ լաւ աշխատանքից։ Իրենց աւելի լաւ աշխատանք է պէտք, ինչպէս արաբներին «շաուֆ շաուֆ հաբիբի» հոլանդական ֆիլմում։
Վանաձորցիները չեն կարողանում իրենց թոյլ տալ այն, ինչ շատերն են թոյլ տալիս Երեւանում։ Ես քանի մարդ գիտեմ, ում ասենք հիանալի գործ էին առաջարկում։ Օրինակ՝ նստիր գրասենեակում ու թուիթիր։ Կամ նոյնիսկ մի նստիր։ Ու ասենք մի հարիւր հազար դրամ կտան։ Ու այդ մարդիկ աւելի են գնահատում իրենց ազատ ժամանակը, ու չեն գնում այսպիսի աշխատանքի։ Մտածում են՝ գարեջրի ու տաքսու փող ծնողներից կստանամ, ինձ հերիք է։ Կամ մտածում են՝ ընկերս այդ ծախսը իր վրայ է վերցնում, էլ ինչո՞ւ աշխատեմ։
Սա անթոյլատրելի շռայլութիւն է Վանաձորում։ Ու ես կասէի որ այսպիսի վարքագիծը, չաշխատելը, Երեւանցիների փտելու, նեխելու մասին է։ Երբ ես այդպիսի բաների հետ եմ առնչւում, ես դառնում եմ աջ կապիտալիստ, ես հասկանում եմ, որ մարդիկ երբեք չեն աշխատի, ինքնուրոյն չեն լինի, ոչ իրենց, ոչ հասարակութեանը օգուտ չեն տալու, եթէ կարող են չաշխատել։
Միւս կողմից, Վանաձորում համեմատաբար հեշտ է գտնել փորձատեղ։ Կան լքուած «դոմիկ»֊ներ, որ կարելի է ծանօթով վերցնել, կամ շատ էժան վարձել։ Այսինքն՝ պարապելու տարածքը խնդիր չէ։ Ինչը Երեւանում է խնդիր։
Միւս կողմից, որն է տարածքի որակը։ Երբեմն մտածում ես, որ այստեղ, այս դոմիկում անհնար է ոչ միայն խումբ, այլ մի հատ հարուածային գործիք տեղաւորել։ Իսկ այս տղան, ասենք, ապրում է ցիստերնայի մէջ։ Գրեթէ Դիոգենեսի պէս։ Մի կողմից, շատ հաւէս է ու ռոմանտիկ, մինչեւ չես մտածում, որ կարող է այլ տարբերակ չունի։
Ու երբ ուրիշներն են լսում, ինչպէս են իրենք պարապում, մտնում են, ասում են՝ լսենք։ Ու էդպես ուրիշներն էլ են ոգեւորւում։
Այդ պատճառով ես կարծում եմ, որ պէտք է «շոու օֆ» լինեմ իմ բորդերով ու աշխատանքով, որ մարդիկ տեսնեն ինչ է կարելի անել ու ոգեւորուեն։ Որ ստեղ մի քիչ տեքնո միջաւայր ստեղծուի, որը ինձ պակասում է։
Մէկը բացատրում էր, որ ի սկզբանէ այդ նուագելու մշակոյթը ձեւաւորուել է քանի որ կոմունիստների ժամանակ ամէն գործարան իր պարտքն էր համարում «ՎԻԱ»֊ներ (վոկալնո֊ինստրումենտալնի անսամբլ) ունենալ։ Չգիտեմ, ինչքանով է դա ճիշտ։ Բայց հիմա իրենք իրենց հարեւաններին են տեսնում, ու հետաքրքրւում։
Ժամանակը Վաանձորում դանդաղ է գնում։ Անելու բան չկայ, կեանքը շատ ծանր է։
Ու նուագելը իրենց համար նաեւ մի տեսակ սփոփանք է։ Այդ անելանելի վիճակից։
Բացի դրանից, Վանաձորում բողոքում են, որ չի լինում մի քիչ երկար մազերով քայլել, որ չկպնեն, չի լինում փողոցում համբուրուել, ազատ չեն զգում իրենց, ու իրենց համար Երեւանը մի տեսակ Նիւ֊Յորք է։
Ուր ազատ է, ու սովոր են քիչ թէ շատ, ու անկապ խնդիրների ու կռիւների մէջ չես թաթախուի։
Իսկ ժամանակ իրենք չեն զգում, այո։ Ասենք եթէ դու պէտք է լիքը գործ անես այդ մի օրուայ մէջ, Վանաձորցին կարող է հանդիպի հետդ, նստի ծխի հանգիստ։ Յետոյ էլի ծխի։ Յետոյ հարցնի, ի՞նչ գործով ես։ Յետոյ կնստի մի քիչ լուռ։ Ու իրենց համար Երեւանի ռիթմն է արագ։ Իսկ իրականում Երեւանի ռիթմը ահաւոր դանդաղ է։
Ինչպէս եւ մեզ մօտ, կան մարդիկ, ով զզւում է իրենց քաղաքից, ուզում է դուրս պրծնել։ Թէկուզ Երեւան։ Իսկ կան նրանք, ով հանգիստ է վերաբերւում, նոյնիսկ սիրում է այդ քաղաքը իր անյարմարութեամբ հանդերձ։ Ու չէր ուզի Երեւանում կամ որեւէ այլ տեղ ապրել։
Էդպէս, ու որ տեսնում եմ, որ այսքան ծանր իրավիճակում մարդիկ ահաւոր հետաքրքրուող են, ասենք թէկուզ երաժշտութեամբ, կամ լուսանկարչութեամբ, ես յուզւում եմ։ Քանի որ մեզ մօտ կարծես կիրթ մարդիկ, ահաւոր անտարբեր են ամէնի նկատմամբ, հետաքրքրուող չեն, ոչ մի բան չեն ուզում իմանալ։
Ասենք իմ աշխատանքի վայրում, եթէ մարդը գոնէ մի քանի րոպէ ազատ է, հինգ հարիւրից մէկն է հաւէս փորձ, հետազօտութիւն անելու, ու այդ մէկը Տիգրան Սարգսեանն է ու բացի նրանից որ կոյս չէ, նաեւ Երեւանցի չէ։ Մնացածը կնախընտրեն խաղալ, կամ սոց․ ցանցում մի բան սպառել։
Իսկ իրենք Վանաձորում այնքան ճնշուած են, այնքան վատ պայմաններում են, բայց ե՛ւ աշխատում են, փորձում են ինքնուրոյն լինել, իրենց սիրած գործի համար վաստակել, եւ ահաւոր հետաքրքրւող են։ Տարուած են։
Ու ես սիրում եմ երբ մարդիկ տարուած են։
Ինչով էլ լինի։
ու տենց
ասում է՝
— նա մինչեւ չաշխատեց, նա իրեն չէր սիրում, ու ուրիշներին էր մեղադրում այդ համար։
անծանօթների խօսակցութիւնից։
իսկ նա, ում ստել են, նա ում ցաւացրել են,
նա երբեք այլեւս նոյնը չի լինի։
էդ սառցէ կտորը,
միշտ մէջդ է լինելու,
դու կձգուես տաքութեանը,
կսեղմուես վառարանին,
կընդունես տաք լոգանք,
կխմես ոգելից խմիչք,
կպառկես տաք ծանր մարմնի տակ,
կսիրես նոր ու նոր մարդկանց,
բայց սառցէ կտորը խորն է,
ու չի հալուելու,
արտաքին ջերմութեան
ազդեցութեամբ,
որովհետեւ քոնն է,
անձնականը։
թէ՞ դու իրան պահում ես,
որպէս յիշատակ,
ու չես ուզում հալացնել։
ու տենց
դու չես տարբերում,
քանի որ զգայուն ես,
ու սլաքը զաշկալ է
ամէն ցնցումից
մետրոն է անցել,
թէ երկրաշարժ է լինում։
ու տենց
դու վախեցար վիշապի կրակից,
ու սպանեցիր նրան,
յետոյ մտածում էիր, որ յաղթել ես,
ու քեզ լաւ է,
իսկ իրականում,
դու վիշապին չէիր հասկացել,
ու նա վտանգաւոր վիշապներից չէր,
բարի էր եւ ընկերական,
իսկ հիմա դու ընկերութիւն ես անում
կովի հետ,
կովի մէջ ոչ մի վատ բան չկայ,
վատը չէ,
բայց առեղծուածային չէ,
ինչպէս եւ դու չես իր համար,
ինչպէս վիշապի համար էիր՝ հեքիաթային։
իսկ վիշապները, այն էլ բարի,
քիչ են մնացել,
քանի որ իրենց
ոչ ոք չի հասկանում,
ու բոլորը ցաւացնում են,
գուցէ եւ այդ պատճառով,
իրենք այլ կերպ են
արտայայտում զգացմունքները։
ու վիշապին սպանելիս,
դու երբեք չես յաղթում,
դու պարտւում ես։
ինչի եմ ես սիրում Կիզիին
քանի որ նա շատ լաւ է ցոյց տուել
ինչպէս մարդուն համոզել
որ նա վատն է։
ու տենց
ժամանակն անցնում է։
եթէ գնդակը քո մօտ է,
եթէ դու ունես յաղթաթուղթ, (կոզիրնայա կառտա)
քանի որ քո հանդէպ վատ են վարուել,
դու կարող ես այն օգտագործել։
ու դու անյաղթելի ես։
այն ամէն ինչ ծածկում է։
դու կառաջացնես մեղքի զգացողութիւն,
ու ամենաինքնավստահ մարդն իսկ
կդառնայ խեղճ, եւ ներողութիւն, ողորմութիւն կաղաչի։
բայց դու ծախսում ես քո խաղաթուղթը։
ու այլեւս չունես այն։
քանի որ ժամանակն անցնում է,
իսկ ռեսուրսները սպառւում են,
անհնար է նոյն յաղթաթուղթն,
մի քանի անգամ օգտագործել։
անհնար է նոյն մարդուն
միշտ նուաստացնել
նոյն պատճառով։
ու տենց
սիրում եմ հանդիպել
իմ նախկին աղջիկներին
եւ իրենց տղաներին
ինքնագնահատականս բարձրացնում է
ու տենց
ասում են,
եթէ ուզում ես քեզ սիրեն,
պէտք է նախ ինքդ քեզ սիրես։
մտածում եմ,
եթէ ուզում ես քեզ ներեն,
պէտք է նախ ինքդ քեզ ներես։
ու տենց
ասում են, թողնելն աւելի բարդ է, քան թողնուած լինելը։
ինձ թւում է,
դաւաճանած ապրելն
աւելի բարդ է
քան երբ քեզ դաւաճանել են։
ու տենց
ուրեմն, մէկը գնում է գործուղման նահանգներ, այնտեղ այնպէս է ստացւում, որ թռիչքը հետաձգւում է, իրեն աւիաընկերութիւնը ապահովում է մի փաթեթով՝առաջին անհրաժեշտութեան իրերով, ասենք՝ ատամի խոզանակ, մածուկ։
յետոյ հասնում է, աշխատում է, վերադառնում է երեւան, ու բողոքում է, որ մազերը թափւում են, թրաշն էլ է թափւում, ու բոլորը տեսնում են, որ մոռուքի վրայ բաց տեղեր կան։
յետոյ պարզւում է, որ նա այդ աւիաընկերութեան տուած փաթեթի միջի, ինչպէս իրեն թւում էր, շամպունն է օգտագործում, որն իրականում սպիտակացուցիչ էր։
դրա վրայ գրուած էր՝ «բլիչ», այսինքն՝ «ժաւելի» պէս բան էր։
ահա
եւ այդպէս
ասում է՝
— էս կդվինի ռեսուրսները ով ուզում փոխում էր, իր վարկածն էր տարածում, զանգեցի Ռաֆիկին, ասացի ո՞րտեղից է կարելի հենց իսկական կդվինի տարբերակը քաշել, նա էլ ասաց՝ սպասի կոմպիլյացիա անեմ ուղարկեմ։
եւ այդպէս
Ժապաւէնով լուսանկարելը նման է թղթի վրայ ծրագիր գրելուն։ Չես կարողանում նոյն պահին աշխատեցնել, համոզուել, ճիշտ է աշխատո՞ւմ թէ՞ ոչ։ Որպէս կանոն սխալ է չէ՞ լինում։ Դէ մեզ մօտ, ոչ թէ ասենք Վիրտի։ Քանի որ ինչ֊որ մանրուք միշտ հաշուի չես առնում։ Այնպէս էլ լուսանկարում՝ կամ մի բան այնպէս կտրած չէ, կամ պէտք էր խցիկը մի քիչ ձախ շարժել, եւ այլն։
Թուային խցիկը թոյլ է տալիս տեղում վրիպազերծել (դեբագ անել), տեսնել ո՞նց է, ու կրկին նկարել։
Եթէ դա բեմադրութիւն է, գուցէ լաւ ստացուի։
Բայց դրանով է լուսանկարչութիւնը տարբերւում, որ կարող է եւ բեմադրութիւն չէ։ Ու նոյնիսկ եթէ քաղաքի, փողոցի նկար չէ, ուր արդեն պահն անցել է, այլ, ասենք բնանկար է, այդ պահը կրկին կարող է անցնել։ Քանի որ ամպերը, արեւը, անձրեւը, ստեղծում են անկրկնելի մի տեսարան, որը կարող էլ երբեք չլինի։
Այդ պատճառով ֆոտո անելիս, աւելի, քան ծրագրաւորման մէջ, պէտք է «թղթի վրայ գրուած ծրագիրը» մտքում լաւ վերլուծես, ու արագ։ Քանի որ վրիպազերծելու հնարաւորութիւն, մեծ հաշւով, սովորաբար չունես։ Թէկուզ եթէ թուային խցիկով ես նկարում։
եւ այդպէս
իր շունը կարծես «դւորնյաժկա» էր։ ես եւս մի պատճառ ունէի ասելու՝
— էս ի՜նչ սիրուն շուն է, — ոչ միայն որովհետեւ սիրուն էր, այլ նաեւ որովհետեւ այն ժամանակ առաւել եւս մարդիկ շատ վերեւից էին նայում ոչ ցեղական շներին, ու դրանց պահողներին։
մենք ծանօթացանք աբովեանի վրայ։ յետոյ եւ շանը եւ տիրոջը՝ կարծես իր անունը Ռուզաննա էր, շատ քիչ եմ տեսել։ Կարծես նա մարզիկ էր, լողորդ։ Չնայած ինչ֊որ տեղ մօտիկ էին ապրում, կամ ժամերը չէին համընկնում, կամ իրենք քիչ էին զբօսնում։ ինչեւէ։
մենք զբօսնելիս գրեթէ ամէն օր հանդիպում էինք դալմատին աղջկայ, Լ֊ով էր սկսւում անունը, Լուի՞զա, Լա՞յմա, չեմ յիշում։ Իսկ տէրը իր լաւ չէր լսում, յատուկ սարք էր օգտագործում։ Որի պատճառով երբեմն յիմար մարդիկ իրեն ծաղրում էին։
Ես ահաւոր վատ զգացի երբ դա արեց իմ աղջիկը, մի քանի տարի անց։ Ես այն ժամանակ չէի մտածել, որ հեչ լաւ նշան չի, պարզապէս ամաչել էի իր համար։ Չնայած տղան չʼիմացաւ։
Իսկ դալմատինի ու տղայի հետ զբօսնում էր եւս մի աղջիկ։ Անունը չեմ յիշում։ Յետոյ պարզուեց, որ Ռուզաննայի՝ լողորդի քոյրն է։
Այսպէս, մի օր ես այդ քրոջը տեսայ, մենք Ռոլլիի հետ թռչող ափսէ էինք խաղում, իսկ իրենք ֆիլարմոնիկի աստիճաններին զրուցում էին։ Երկու օր անց իմացայ, որ նա մահացել է։ Դալմատինի տէրն ասաց։ Նոյնիսկ չʼհաւատացի։
Յետոյ մի օր, շատ աւելի ուշ պատահաբար տեսայ Ռուզաննային։ Հաստատեց։ Ասաց՝ ինչ֊որ տղայ, բռնաբարել է, ու սպանել։ Թողել է կտուրի վրայ։
Նաեւ կար մի այլ տղայ՝ Վովա Շախատունի, ուներ դոբերմաններ, բայց կենտրոնում չէր ապրում, ու այստեղ երեւում էր միայն գործերով։ Գործեր ուներ ամէն օր՝ զբօսնում էր Նուշիկեանի՝ այն նոյն Նուշիկեանի, որ այսօր ՀՀԿ֊ից պատգամաւոր է, իր դոբերմանի հետ։ Ամէն առաւօտ։
Սովորաբար, երբ տեսնում էի Վովային, իրենց հետ նաեւ Ռուզաննան էր զբօսնում։
Եւս մի հանդիպում Աբովեանի վրայ։ Ռուզաննան ուղարկում է ֆաքս Գերմանիա։ Կարծես այնտեղ մրցումների է մասնակցել, առաջարկել են մնալ, պայմանագիր է կնքել ինչ֊որ ակումբի հետ, այնտեղ է ապրելու ու սպորտով զբաղուելու։ Հարցնում էր ինչպէս են ուղարկում։ Ասացի որ լաւ չեմ պատկերացնում։ Իրօք լաւ չէի պատկերացնում։
Ամիսներ անց Վովան գալիս էր մեզ հետ կրկես։ Մենք պատրաստւում էինք շների ցուցահանդէսին, որ անց էր կացւում կրկեսի շէնքում։ Անդրեյն էր կազմակերպում, շատ լաւ անասնաբոյժ, ում մի թէ երկու տարի անց սպանեց իր ընկերոջ որդին։ Կարծես, պարզապէս նախանձից։ Սկզբից մեղաւորին չէին գտել, եւ գործը փակել էին։ Իսկ յետոյ բացեցին ու բացայայտեցին մի քանի տարի անց։ Այդ մասին, երբ բանակում էի, ծնողների ուղարկած թերթում կարդացի։ Ուրարտու էր կոչւում թերթը։ Իսկ ցուցահանդէսները ֆինանսավորում էր Սեւանի ոստիկանութիւնը, կարծես։ Քանի որ Վլադիմիր Գասպարեանը, ով այսօր, չգիտեմ ՀՀԿ անդամ է թէ չէ, բայց ոստիկանապետ է, այն ժամանակ Սեւանի «միլպետն» էր։
Այսպէս, ես էլ, Վովա Շախատունին էլ, ու մի խումբ այլ շներ եւ տերեր, նախապէս կրկեսում պատրաստում էինք «գեղի կլուբ» որակի բեմադրութիւններ, որ մարդիկ, հանդիսատեսը ձանձրալի եւ անհասկանալի էքսպերտիզայից բացի նայելու բան ունենան։ Բեմադրութիւնների «ռեժիսորն» էր Էդիկը։
Նա Հայաստանի համար գժանոց շների մարզիչ էր։ Վրացահայ էր։ Ես նրան օպերայի մօտ խումբ էի հաւաքել, նա այնտեղ սկսեց գալ, պարապել։ Պարբերաբար հիւանդանում էր, մենք էլ «աշակերտներով» պարբերաբար գնում էինք հանրապետական հիւանդանոց։ Մի անգամ փրկուելուց յետոյ խիստ հաւատացեալ դարձաւ։ Նոյնիսկ չափազանց։ Յաճախում էր աղանդներից մէկի եկեղեցին, եւ որոշ ժամանակ անց իրենց եկեղեցու տարածքում սկսեց երեխաներին կիրակնօրեայ դպրոցում դաս տալ։ Եւս ժամանակ անց, հերթական անգամ վատանալուց յետոյ մահացաւ։ Կարծես բնաւ ոչ նրանից, ինչից սովորաբար վատանում էր։ Դա արդեն ուշ էր, ես բանակում էի, ինձ միայն լուրեր հասան։
Ցուցահանդէսին Վովան չʼեկավ։ Ոչ էլ դոբերմանը իր։ Մի օր շուտ մահացաւ, գիշերը։ Շաքարի բարձրանալուց։
Մի երկու տարի անց, տեսայ Ռուզաննային։ Մի քանի օրով եկել էր Հայաստան։ Հարցրեց Վովա֊ն ո՞նց է։ Ասացի։ Իր աչքերն արցունքոտուեցին։ Ասաց՝ բա որտե՞ղ է թաղուած։ Ասացի՝ չգիտեմ։ Իրօք չգիտէի։ Նաեւ, մտածում էի՝ ի՞նչ տարբերութիւն թէ որտեղ։
Իսկ այն տղան, ով սպանել էր անասնաբոյժին, բանտից դուրս եկաւ ժամկետից շուտ, ամուսնացաւ իր նախկին աղջկայ հետ, ով պահում էր «Քիլլեր» անունով դոբերման։ Հիմա ՌԴ֊ում են, շատ լաւ, երջանիկ ապրում են՝ երեխաներ, տնային կենդանիներ, փոքր բիզնես։
լաւ գրելու հաւէս չունեմ, ու գուցէ սխալ եմ անում, որ գրել եմ։ պարզապէս յիշեցի։ իսկ այն անունները, որ ինձ թւում է յիշում եմ, հաւանական է որ սխալ եմ յիշում։
ու տենց
փաստօրէն, այն, որ նա ասենք վատ է քշում, իմ ճանապարհին ինձ տեղ չի տալիս, կամ փողոցի մէջ տեղը կանգնած է իր հաւէսին, դա էլ է ագրեսիւ վարքագիծ։
նա ուտում է, գողանում է իմ ռեսուրենսրը՝ ժամանակն ու տարածքը, որը, վարորդական իրաւունք ստանալիս, մենք համաձայնուել ենք, որ երբեմն իմն է, իսկ երբեմն՝ իրենը։
ու նա կը խցկուի, քանի որ, հո չե՞մ խփի, կʼարգելակեմ։
ինչո՞ւ չեմ խփի, քանի որ ես էլ եմ տուժելու չէ՞։ իսկ ի՞նչ կարեւոր է, յետոյ նյուրենբերգը, կամ հաագան՝ ապպան կը որոշի որ նա էր մեղաւորը։
ես կʼուշանամ, ճիշտ է նա էլ կʼուշանայ, բայց ես էլ։ ու իմ ռեսուրսը՝ ժամանակը էլ աւելի կը պակասի։
եթէ պետութեան վրայ պրոեկտենք՝ պետութիւնը հետ է մնալու, քանի որ նա ուշացաւ, իսկ միւսներն առաջ անցան այդ ընթացքում, եւ կարող են այնքան առաջ անցնել, որ երբեք էլ չʼհասնես։
այդ պատճառով, ե՛ւ պետութիւնը, ինչպէս եւ վարորդը եթէ մեծ խնդիր չի ստեղծում ուրիշի լկտիութիւնից, հանդուրժում է, որ էլ աւելի հետ չʼընկնի, մի կողմից, կարողանում է առաջ գնալ, քիչը կորցնելով։ միւս կողմից, լկտիները հակում ունեն լկտիանալու, երբ ձեռքերին հարուած չեն ստանում։
հ․ գ․ ինչ վերաբերում է ինձ, ես առհասարակ չեմ զգում, որ այն, որ ինձ համար հիմա բարդ իրաւիճակ է ճանապարհին, նրանից է, որ այնինչը սրիկայ է։ ես այդ րոպէին միայն մտածում եմ, ինչպէս անել, որ վատ չʼլինի, ոչ թէ այն մասին, թէ ով է մեղաւոր։ դա ես արդեն ուշ եմ հասկանում, վերլուծելով անցածը։
ու տենց
ես ինձ այնքան լաւ էի զգում, որ միշտ առցանց եմ։ ասենք նոյնիսկ դիւրակիր ինտերնետ էի օգտագործում, որ միշտ առցանց լինեմ։ բայց նկատում եմ, որ եթէ ինձ գրում են, ապա ինչ֊որ բան է պէտք ինձնից։ պարզապէս չաթուելու համար ոչ ոք չի գրի։ նկատի չունեմ դատարկ, նկատի ունեմ՝ մի բանի մասին խօսենք, քննարկենք, կիսուենք մտքերով։ այդքա՜ն բան կայ խօսելու։ չէ, կը գրեն, եթէ պէտք է խորհուրդ, կամ փորձով կիսուել, կամ բան է պէտք անեմ, ու պոչը կը քաշեն։ տենց համ միակողմանի է, համ օգտագործուած ես քեզ զգում։
հիմա մտածում եմ, որ ի՞նչ եմ ես առցանց լինում։ միայն աւելի վատ է դրանից։ վաղուց միայն վայֆայներով եմ, բայց դա էլ է անիմաստ։
թւում է, թէ երեւանը փոքր քաղաք է, ու մենք բոլորս իրար հետ քնել ենք գիտենք, բայց իրականում, իմ Երեւանը ահաւոր դատարկ է։ Իմ մոլորակն էլ է դատարկ։
Ես շփուել եմ եւ Եւրոպացիների, եւ Թիֆլիսցիների հետ, իրենց համար իմ ուրախութիւնը մէկ է, իմ վախը՝ անկապ է, իսկ իմ ցաւը՝ հեչ է։ Իրենք իրենցն ունեն։ Չեն կարող հասկանալ ինձ, ընկալել ինձ։ Դա այն պուլպուլակ իմացողի մասին է, որ Արեգն ասում էր, ու իրականում, հեչ էլ պուլպուլակի մասին չէ։ Ինձ տեղացին աւելի մօտ է։ Իսկ տեղացիների հետ էլ չեմ շփւում։ ։Ճ
իմ սիրած սրճարանը, երբ մտնում եմ՝ դատարկ է։ լուրջ։ մարդ չի լինում։ կամ եթէ լինում են, աւելի լաւ է չլինէին։ բայց կողքի փաբում տեղ չեն անում, դուրս են թափւում պարբերաբար, այնքան շատ են։ փաբի տերն էլ շատ լաւ տղայ է, ֆրինեթից գիտեմ նրան, միշտ ասում է մտիր, բան։ ահա։ ես կը մտնէի, բայց երեւանում չկան չծխած փաբեր։ (ի դէպ փաբը՝ փաբլիկ բառից է, քանի որ հասարակական տեղ է)։
իմ սիրած տեքնոլոգիայով նախագծուած չաթում՝ դատարկ է, նոյնիսկ ասենք սփիւռքի այլ հանգոյցներից, եւրոպայից մարդ չկայ առցանց։ մէկն է՝ դեւելոփերը Աւստրիայից, ով սփիւռքը ջաբերին է կպցրել։ իրար նայում ենք, որ կանաչ ենք, ահա։
իհարկէ, եթէ գնամ այրիշ, կամ մտնեմ դիմագրքի չաթ, ինձ կը գրեն։ (ես տը չեմ գրում ոչ մէկին, սպասում եմ, որ ինձ գրեն), բայց ինձ պէ՞տք է այն մարդը ով ինձ դիմագրքով է գրելու։ ի՞նչ խօսեմ իր հետ։ ես դիմագիրք սփիւռքից գրուածքներ եմ ուղարկում, հեռարձակում։ մթոմ, եթէ թումբլր ուղարկում եմ, ինչո՞ւ այնտեղ չʼուղարկեմ, թող տեսնեն։
ջիթոքում՝ գուգլի շնորհիւ ահագին մարդ կար։ ինքը ջաբեր էր, կարելի է առանց գուգլի հաշւի իրենց հետ չաթուել։
մի քանի հաւէս մարդու հետ ԿՄ֊ով էի ծանօթացել, չաթւում էինք։ ահագին լաւ միջաւայր էր, ստիպում էր մարդիկ գրեն, ու չէր սահմանափակում՝ եւ ռսս, եւ օփենայդի ունի։ յետոյ մի պահ մտածեցի, բա ինչո՞ւ վաղուց չեմ խօսել։ պարզուեց՝ դիմագիրք են բոլորը գնացել, ու սքայփ, այնտեղի չաթերը։ իսկ ջիթոք, որ ջաբերին կպնում էր, այլեւս չեն մտնում։ ահա թէ ինչ։
նոյնիսկ մասնագիտական համայնքներում՝ իմ համար ամենահետաքրքիր թեմայով չաթում տաս հոգի երբեք չի հաւաքւում։ իսկ թեման մեծ է, այդ պատճառով այդ մի քանի հոգին թեմայի առանձին ու չհամընկնող մասերով են հետաքրքրւում։ ։Ճ ու այդպէս, մէկը անյքան չգնահատուած էր զգում, որ իր տարիների գործը ոչ մէկին առանձնապէս չհետաքրքրեց, որ գնաց կորաւ, այլեւս չի երեւում։ բայց գժանոց գործ էր արել։
փոքր համայնքներում բարդ է, փաստօրէն։ հեչ էլ նախանձելու չէ։
մնում է իմաստ գտնել այս վիճակի մէջ, ասենք որ պուտինը ինքնաիզոլացման է գնում, ասում է որ սանկցիաներ է կիրառում եւրոպայի դէմ, իսկ ես ասենք, իմ իզոլացումը ոչ մի ձեւ չեմ օգտագործում, նոյնիսկ ափսոս է։
պէտք է ինչ֊որ բանի դէմ պրոտեստել։ մնում է լաւ բան մտածել։ ասենք ես դէմ եմ յանցաւոր վարչակարգին, կոռուպցիային… չէ, դա կարող է փոխուել, պէտք է աւելի կայուն բան մտածել․ ասենք նիւթոնեան ֆիզիկան։ իներցիայի օրէնքը դուրս չի գալիս։ քիչ է չենք կարողանում բացատրել, մի հատ էլ ենթակւում ենք։ ահա։ ինչո՞ւ պիտի ենթարկուենք մեզ համար անհասկանալի օրէնքներին։ ահա։։Ճ
ասենք պարզ է, որ ընկալողը ազդում է ասողի վրայ։
ուզում ես այնպէս ձեւակերպել, որ ճիշտ հասկանայ։
կամ որ հասկանայ։
երբեմն այնքան է ազդում, որ սկսում ես լրիւ այլ բանի մասին պատմել, քանի որ այն ինչով ուզում ես կիսուել մէկ է չի հասկանալու։ կամ պէտք է նրան պատրաստել երկար, իսկ դա արդեն բռնութիւն է, ու պէտք չէ մարդկանց բռնանալ։
իսկ առանց սպառման շուկայի ընկալողի բարդ է արտայայտուելը, արտայայտելը հենց այն, ինչ ուզում ես արտայայտել։
Ապա փնտրում ես նոր սպառող, եթէ ոչ տարածութեան, ապա ժամանակի մէջ։
Անցեալ գնալու ձեւը դեռ չենք բացայայտել, իսկ ապագայ կարծես թէ շարժւում ենք։
Իսկ ո՞րն է ապագայի սպառողը, ով գուցէ քեզ կարդայ։ Կարելի է նրան պատկերացնել։ Ու նա դառնում է քո երեւակայական ընկերը։ Ինչպէս կʼուզես, կը պատկերացնես։
Այնպէս որ էլ աւելի մեծ շանսեր կան, որ ապագայի մարդը քեզ չի հասկանայ։
Արդեն հիմա, եթէ դիմագրքի պատով մի քանի ամիս հետ գնալ, լիքը բան հասկանալի չէ։ Քանի որ համատեքստին կամ ծանօթ չես, կամ մոռացել ես։
Իսկ ապագայի մարդու համար այսօր գրածը էլ աւելի անհետաքրքիր կը լինի, քանի որ մեզ քիչ թէ շատ հետաքրքրում են մօտիկ թեմաները։ Իսկ այսօր արդեն դրանց հոսքն այնքան մեծ է, որ ոչ ուտել, ոչ մարսել կը լինի։
Ապագայի մարդը ինչո՞ւ պիտի պեղի, հնէաբանութեամբ զբաղուի, կամ պեղած հանածը հասկանայ։
Իրականում, կարեւորը լաւ բան անելն է։
Որ ինքդ իմանաս, որ լաւ բան ես արել։ Իրօք լաւ բան։
Ու դրանից ահագին բաւականութիւն է գալիս։
Յետոյ ոչ մի բան չի լինի։ Երբ դու փողոցով ես քայլում, ու ոչ մէկ չի համարում, որ ասենք լաւ տեսք ունես, բայց դու գիտես, որ լաւ տեսք ունես, դա նման վիճակ է։
Կարեւորը իմանալ որ դու լաւ գործ ես անում։ Իսկ գնահատողը դու ես, գնահատող սպասելն իզուր է։
Պարզապէս, ինչպէս Սատանիկը գրել է, մենակութիւնը այն է, որ կարդացածովդ չես կարող կիսուել, ասենք այո, երբ գրածովդ էլ։ Չես կարող, ահա։ Դա պէտք է ընդունել, որպէս տուեալ։
Կամ գնալ էփլ։ Կրկին անցայ դրան։ Երբ մարդիկ դատարկ են, ինչ֊որ մեծ բան են չէ՞ փնտրում, որ իրենք կպնեն, իմաստաւորուեն։ Ասենք պատրիոտիզմ, մեծ պետութիւն, ընտանիք, պապա֊մամա զգալ, թաղման ռեժիսոր, շիստյորկա, կորպորացիայում աշխատել։
ու տենց
Հ․ Գ․ մի տասը տարի առաջ մի բան էի արել, որ ինձ պէտք էր։ չէի գրել այդ մասին, ինչպէս եմ արել, քանի որ ընկալումը պատկերացնում էի։ Մաքս գրէի որ օգտուեն։ Բնական է, չեն օգտուել։ Ոչ մէկ, բացի նրանցից, ում անձամբ ցոյց եմ տուել։ Քանի որ նրանց համար, ում անձամբ գիտես, պատրաստ ես աւելի շատ անել, քան այլ մարդկանց համար։ Այսինքն, եթէ առցանց ծանօթները փորձէին, չʼհաւանէին, դա մի բան է, շատ հանգիստ քեզ կը զգայիր, իսկ երբ չեն էլ փորձի, ու գիտես, որ չեն փորձի, դա լրիւ այլ զգացողութիւն է։
տաս տարի անցաւ, ես հրապարակեցի մի բան։ ու տենց։ տասը տարի որ անցնի, դա կարդացո՞ղ է լինելու։ քոմոն։
պարզպապէս ինձ է հաճելի։ իսկ հրապարակելը ինչ֊որ իմաստ ունի։ չգիտեմ դեռ ինչ իմաստ, բայց ունի։
Վարպետը՝ Մարգարիտայի վարպետն ասում էր, որ կարեւոր չէ, կարդացած է գործը, թէ չէ։ Կարեւորը որ գրուած լինի։ Նու որ գրուած լինելը անհրաժեշտ պայման է, որ կարդան, դա պարզ է։ Բայց կարդացողն էլ է կարեւոր, ինձ թւում է։ Չէ՞ որ իրան նկատի ունենալով ես գրել, թէ չէ գուցէ այլ ձեւ էիր գրելու։
ես գրում էի չլայքուած մարդկանց մասին, ու գուցէ ոչ այնտեղ, ասում էի, որ լայքը արժույթի պէս է, եթէ կարող ես մի «սրամիտ» բան ասել, ու ստանալ Էն լայք, կամ պէտք է կէս տարի աշխատես, ինչ֊որ բան անես, ու արդիւնքում ստանաս աւելի քիչ լայք, ապա ի՞նչ իմաստ ունի աշխատել։
Բոլորս գնում ենք առցանց, ու սրամտում ենք, ոչ մէկ գիժ չէ, նոյն փողի համար աւելի շատ աշխատել։
Մտածում եմ, ո՞րն է աւելի լաւ լայքը։
Ո՞րն է պարզապէս չսպառելը՝ ծամելն է։ Ոչ թէ կուլ տալը ամէնը։
Այսինքն, եթէ ես բան եմ արել՝ օգտուելն է։
Ասենք Ջաւադեանը խաղ է գրել, եթէ քաշել ես, քոմփայլ ես արել, խաղացել ես, ուրեմն լայքել ես իրականում։
Իսկ սոց․ ցանցում լայքը, էլ չեմ ասում որ գիթհաբում սթառ կամ վոթչ չէ, սոց․ ցանցի լայքի կուրսը էդքան չկայ։
Դա ձեւականութիւն է, բարեւ ասելիս ժպտալ է։
Այսինքն, օգտուելը մի լայք է, եթէ օգտւում ես, ուրեմն իրօք լայքում ես։
Միւսը՝ տարածելը։ Եթէ շատ ես հաւանում, ընկերոջդ ասում ես՝ տե՛ս ինչ լաւ բան է, որ նա էլ օգտուի։
Այ դա է իսկական տարածելը։
Իսկ երբ գործ ես անում ու ստանում երկու լայք սոց․ ցանցում, կամ տեքստ ես հրապարակում, որը այնքան շուտ է լայքւում, որ պարզ է, որ ասենք չի էլ կարդացել, ֆիզիկապէս չէր հասցնի, ապա պարզ է, որն է այդ լայքի գինը։
Այլ հարց է, որ կարող է աւելիին արժանի չենք։ Արժանի ենք երեք լայքին սոց․ ցանցում։
Ու այդ իմաստով, ամենալայքուածը էփլ այֆոնն է։ բոլորը դրանով օգտւում են, ու ուրիշներին են ասում, որ օգտուեն, ու ուրիշներն էլ են սկսում առնել, կամ ով դեռ չի առել՝ երազում է։ լայքուած լինելու համար գնամ վիզ դնեմ էփլում աշխատեմ։ կեանքս սխա՞լ եմ ապրել։
ու տենց
Իսկական հաքը՝ ինչ֊որ անկապ ու անպէտք բան կոտրելը չէ։ Իսկական հաքը իմաստ պիտի ունենայ, խնդիր լուծի։
Հիմա պատմեմ ինչպէս եմ ես լուծել մի խնդիր։
Ժամանակին, 2000֊2001 թուերին կար հաւէս բառարան, որ բոլորը իրենց պարտքն էին համարում իրենց համակարգերում ունենալ, կոչւում էր՝ armdicto։ Պատրաստել էր ոմն Տրոյը, իսկ նրան օգնել էին երկու աղջիկ, ում անունները «էբաութ» բաժնում նշել էր։
Այդ բառարանը անցեալ դարի բառարան է։
Նախ, որովհետեւ այսօր արդեն ընդունուած չէ ազատ ԾԱ֊ի տարածման շնորհիւ (բարեբախտաբար) որ բառարանի հետ աշխատող ծրագիրը, եւ բառարանի նիշքերը իրենք, կապուած լինեն։
Նաեւ, այս բառարանը աշխատում էր Windows ՕՀ֊ում x86֊ի վրայ։
Իսկ ի՞նչ անել GNU/Linux կամ MacOSX օգտագործողների՞ն։
Օկեյ, սա դեռ լուծելի է։ wine֊ի օգնութեամբ լինում է աշխատեցնել որոշ windows ԾԱ GNU/Linux եւ MacOS X համակարգերում։
Ահա եւ աղջիկների անունները՝
Իսկ ի՞նչ եթէ ես ուզում եմ այլ բառարանի ծրագրի հետ աշխատեցնել այս բառարանի բառերի բազա՞ն։
Իսկ ի՞նչ եթէ ես չեմ վստահում ոչ ազատ ԾԱ֊՞ին։ Ի դէպ, Տրոյ անունը լաւ յոյսեր չի ներշնչում։ Ի՞նչ իմանաս ինչ է անում այս ծրագիրը։
Իսկ ի՞նչ, եթէ ես ուզում եմ պատճենել փակցնել թարգմանուած բառը, իսկ այն, փաստօրէն, armscii-8 կոդաւորումով է։
Բայց լաւ, մենք արդեն իրօք 21֊երորդ դարում ենք, եւ ոչ միայն Յունիկոդ ենք օգտագործում,այլ եւ ոչ միայն Ինթել պրոցեսորներ։ Ասենք ես երեւի աւելի շատ ARM ունեմ քան Intel։
Բացի դրանից ես ունեմ PowerPC պրոցեսորով երկու համակարգիչ, իսկ ոմանք ունեն MIPS պրոցեսորներով լափթոփներ։
Իսկ ի՞նչ, եթէ ես ուզում եմ օգտուել այս աշխատանքով իմ խելախօսի վրայ։
Ասենք դուք կարող է ունէք Անդրոիդ կամ ԻՕՍ, իսկ ես ասենք ունեմ Սեյլֆիշ։
Այսինքն մեզ պէտք է այս բառարանը ARM֊ի վրայ։ Ի՞նչ անել։
Նախ կարողանալ հանել այդ բառարանը ծրագրից։
Ես գտել եմ (գուգլի օգնութեամբ) այս ծրագիրը համացանցում՝ http://users.freenet.am/~osprog1/ArmDicto%20v1.1.rar
Չգիտեմ ով է այս osprog1֊ը, բայց շնորհակալութիւն նրան։
Քաշեցինք՝
Հիմա բացենք ռառ֊ով։
Օկեյ, ոչ մի բառարանի նիշք էլ չկայ։
Այն ինչ֊որ տեղ թաքցուած է։ Ո՞րտեղ։ Այստեղ՝ data1.cab նիշքում։
Այո, այսպիսի հաւէս ծրագրեր կան ԻնսթալՇիլդ ցաբ նիշքեր բացելու համար։
Հիմա գտնում ենք main.dat նիշքը Program_Executable_Files/Data պանակում։
Օկ, եթէ փորձենք հասկանալ ի՞նչ ֆորմատի է, բան պարզ չէ։
Օկեյ, նայենք այն հեքս խմբագրիչով։
Ահա, տեսնում ենք, ինչ֊որ զրօներ են, յետոյ ինչ֊որ “(null)” յետոյ՝ BB EF 2C 20 BBEF BB ED C7 F3 …
Սա հաստատ ARMSCII-8 է։ Ստուգում ենք՝ այո, թարգմանութեան տեքստն է։
Յետոյ էլի գնում են զրօներ, իսկ յետոյ յաջորդ բառը՝ abandon, եւ ամէնը կրկնւում է։
Լաւ, իսկ ի՞նչ է մեզ պէտք վերջում։ Մեզ պէտք է ասենք tab separated նիշք, ուր սկզբից բառն է, յետոյ ԹԱԲ է գնում, յետոյ բառի թարգմանութիւնը։ Կարծես կարելի է փորձել կոտրել։
Դէ, ամէն ինչ այդքան պարզ չէր։
Նախ, զրօներ անկապ յայտնւում են, պարզւում է, եւ բառերի, եւ թարգմանութիւնների արանքում։
Բաւական ջանք է պահանջում, ահա այսպէս է արւում՝ [https://github.com/norayr/armdicto-hack/blob/master/armdictohack.Mod
]4
Արանքում պէտք է քոնուերտել արմսքի֊ից դէպի յունիկոդ՝ https://github.com/norayr/armdicto-hack/blob/master/ArmsciiUTF.Mod
լաւ, կարծես լինում է։ Սա իրականում ամենաբարդ մասերից էր, չնայած այնքան պարզ անցանք այստեղ։
բայց եւ կոդը ամէն ինչ բացատրում է։
Ինչ֊որ սխալ armscii-8 շարուածք են օգտագործել, այդ պատճառով և֊ը սխալ է, a2֊ի տեղը a8 է, սխալ տառատեսակներ էլ կային, յիշում եմ։ Նախ սա ուղղում ենք՝
Հիմա կարծես թէ նորմալ ելքային նիշք է տալիս, բայց ինչ֊որ անկապ նիշեր կան, ասենք minor բառը նորմալ չի երեւում։
Օկ, նայում ենք մութքային նիշքը։
Էս ի՞նչ «FB» է, ինչո՞ւ ոչ նորմալ, լատինատար «o»։ Պարզւում է, fb֊ն armscii֊ի «օ»֊ն է։ Երեւի աղջիկները հաւաքելիս շփոթուել են, կամ սխալ շարուածք ունէին։ Ինչեւէ։ Իսկ ո՞նց է ինքը արմդիկտո֊ն սա ցոյց տալիս։
Պարզւում է՝ ոչ մի ձեւ չի կարողանում։
minor բառը պարզապէս չի կարողանում գտնել, ու բաց է թողնում։
Լաւ, մենք գտանք տուեալների բազայի սխալ։ Ուղղենք, եւ հասանելի դարձնենք այս բառը մեր ազատ ծրարգրերում։
Ինչպէ՞ս բայց։ Ես չեմ ուզում ձեռքով նիշք խմբագրել։ Համ էլ, կարող է էլի՞ նման խնդիրներ լինեն։
Աւտոմատացնում ենք։
Ափդեյթ․ հիմա մտածում եմ, ինչքան աւելի էլեգանտ կը լիներ նոյնը անել Օբերոնով՝
Պարզապէս գիշերը չէի մտածել, որ ծրագիրը կարելի է ոչ միայն կոնուերտելու համար օգտագործել։
եւս մի ափդեյթ․ իրականացրի ամէնը Օբերոնով, եւ ուղղեցի եւ֊երը եւ փոխեցի հայերէն տեքստի մէջ հանպիդող սխալ «~» նիշերը ճիշտ «՜» երկարացման նշաններով։ այսպէս, ահա։Ճ
հիմա այսպէս՝
111֊ը 6f֊ն է, այսինքն լատինատառ օ֊ն։
Այո՛, փոխուեց։
Է՞լ ինչ կայ ուղղելու։
Փաստօրէն, այստեղ, gyve բառից յետոյ ինչ֊որ սխալ բառ է՝
Ահա, եւ կրկին ինքը արմդիկտո֊ն չի կարողանուց ցոյց տալ՝
Ի դէպ, ինձ թւում է, ես փորձում էի այս բառը փնտրել, ուզում էի իմանալ, ինչո՞ւ էր իմ սիրած խաղերից մէկը gobbler կոչւում։ Ինչեւէ։
Ֆիքսում ենք՝
Իսկ սա՞ ինչ է, իմ ստացած նիշքում flance֊ից յետոյ ինչ֊որ b0 կայ, ահա եւ մուտքում էլ էր՝
Ի՞նչ է անում, ինչո՞ւ համար՝
Ֆիքսում ենք՝
Հիմա կրկին աշխատացնում ենք հաքը, ու նայում ինչ է լինում՝
ահա, հիմա եթէ տալիս ենք ասենք ինտերակտիւ stardict_stardict-editor ծրագրին, ասում է որ կրկնւող բառեր կան։ իրօք, դբ֊ի մէջ կան։ եւս մի սխալի տեսակ, որը գտանք։
օկ, սա արդեն հեշտ է լուծւում՝
եւ հիմա անելով
ստանում ենք ելքային բառարաններ։
Դրանք կարելի է տեղադրել ~/.stardict/dic պանակի մէջ եւ օգտագործել դեսքթոփի վրայ՝
իսկ կարելի է լցնել ~/.local/share/harbour-sidudict պանակի մէջ եւ օգտուել Սեյլֆիշի վրայ՝
Անդրոիդի համար էլ նման բառարաններ կան, դրանք են՝ GoldenDict, ColorDict, Wordmate Fora Dictionary եւ AntTek Dict, կարճ ասած՝ շնից շատ են։
Յոյսով եմ, մարդիկ կան, ով հասկանում են, որ առցանց ծրագրերը, եւ մասնաւորապէս բառարանները, ինչքան էլ լաւը չʼլինեն, մենք չենք վերահսկում, ու դրանք մնում են ՍԱԱՍ, ի տարբերութիւն ծրագրերի ու տուեալների, որ մենք օգտագործում ենք լոկալ։
Ամբողջ նախագիծը՝ հաք անող ծրագրի ելատեքստը եւ սկրիպտը ազատ լցուած են գիթհաբում՝ https://github.com/norayr/armdicto-hack
իսկ բառարանների պանակը՝ այստեղ է http://norayr.am/armdicto/
— http://norayr.am/armdicto/armdicto.zip ստացուած բառարանի նիշքերը
— http://norayr.am/armdicto/armdicto.txt թաբերով բաժանուած բառերի ելատեքստը։
նաեւ հասանելի է գիթհաբում։
ի դէպ, այդ ելատեքստը կարելի է եւ հետ ստանալ բառարանի նիշքերը դեքոմփայլ անելով։
Կրկնում եմ շնորհակալութիւնն անծանօթ Լուսինէ Յարութիւնեանին եւ Աննա Մխիթարեանին, ենթադրում եմ որ իրենք են կազմել այս բառարանը։
բարի գալուստ XXI֊րդ դար, ահա։
ու տենց
ահա, ուրեմն սարքերս բազմացան
[}}
էւոլյուցիան աջից ձախ
[}}
յոլլայի հետ եկել է բաւական լար յուէսբի լար, աւելի որակով, քան նեքսուսների հետ է գալիս, ու այդ լարի համար էյսի֊դիսի ադապտեր։ փաթեթները շատ որակով են, չեն ճղւում, պէտք է բացել որտեղից նախատեսուած է։ էդ ամէնի լուսանկարներ չեմ ուզում լցնել, այլ փոխարէնը էկրանահաններ՝
միանալիս առաջարկեց գրանցուել յոլա խանութում ու ժամը կարգաւորել։ ես իհարկէ շատ բան եմ ուզում, բայց քանի կպել էր ինտերնետին, թող ntp֊ով էլ ժամը սինք աներ։ Ժամը պատահաբար սխալ դրեցի, աւելի ճիշտ՝ ամսաթիւը չնշեցի, մտածեցի յետոյ ntpd -s կասեմ, այն էլ, այդ պատճառով, ասենք յոլա խանութը չʼաշխատեց։ ինչպէս նաեւ իմ կայքը՝ այդպէս էլ բողոքեց զննիչը, որ սերտիֆիկատը ապագայում է։
խանութը բաւական հաւէս տեսք ունի, ու կարողանում է զուգահեռ մի քանի ծրագիր տեղադրել՝
[}}
[}}
ծրագրեր գրեթէ չկան, շատ աղքատիկ է։ մաեմո֊ների ռեպոզիտորիաներն անհամեմատ աւելի հարուստ են։
չկայ եւ նորմալ ֆոտո անելու ծրագիր։ ասենք ֆկամերայի պէս։ միայն տուփից դրսինը։ լիքը գրելու բան կայ իրականում։
որոշ ծրագրերի նկարագրութեան մէջ գրուած է որ դրանք անդրոիդի ծրագրեր են։ իսկ անդրոիդի ծրագրեր աշխատացնելու միջաւայրը՝ ալիեն դալվիկը, փաստօրէն տուփից դուրս չկայ։ չգիտեմ, կախուածութիւններ կը հասկանար, թէ չէ, դեռ չեմ փորձել։ փորձել եմ կոնսոլում zipper աշխատացնել, ինչպէս նեմոմոբայլում, բայց զիփեր չկայ։
Կարգաւորումներում միացրի «դեւելոփեր մոդ»֊ը, հարցրեց սսհ֊ով կպնելու գաղտնագիր, յայտնեց իմ այփին, որ էլ իֆկոնֆիգ չʼհաւաքեմ, իսկ ծրագրերի ցանկում յայտնուեց տերմինալ։
երեւում է որ նեմոմոբայլ֊ի հիման վրայ է հաւաքած։ հիմնական օգտւողի անունը՝ նեմո։
[}}
սսհ պէտք է լինել nemo անունով։ յետոյ devel-su ֊ն տալիս է ռութ շել։ կարելի է հաւաքել passwd ու փոխել ռութի գաղտնագիրը։ ոչ մի կոտրել, ոչ մի բան։ փո՞ղ ես տուել, քո՞նն է՝ օգտուիր։
ահա
հայերէն տառատեսակներ, ինչպէս եւ հայերէն ստեղնաշար տուփից դուրս չկար։
ինչպէս սովորական համակարգում պէտք է ստեղծել ~/.fonts ու տառատեսակ աւելացնել դրա մէջ․
հեռախօսի շելլում հաւաքեցի
իսկ իմ մեքենայի վրայից լցրի տառատեսակներ՝
ահա, հիմա աշխատեց՝
[}}
եւ ազատ ծիւիչ ծրագիր, նկարագրութեան մէջ նշուած էր որ ելատեքստը գիտհաբում է՝
[}}
նաեւ տեղադրեցի ազատ ռադիո լսելու ծրագիր, կրկին նշուած էր որ սորսը գիտհաբում է։ այն իր մէջ որ մի կայան չուներ, պէտք էր ձեռքով աւելացնել։
[}}
ծրագրերիս ցանկը՝
[}}
շատ հաւէս անիմացիաներ կան, ու կառավարումը չափազանց հարմարաւէտ է։
[}}
[}}
զննիչ՝
[}}
[}}
[}}
[}}
[}}
[}}
կարծես ֆայրֆոքս է կարելի աշխատեցնել, բայց դրա համար դեռ պէտք է ալիեն դալւիկ տեղադրել։ եւ թարմացնել՝
[}}
բարի գիշեր
[}}
ռադիո ափը ի դէպ գիշերուայ համար նախատեսնուած է, կարող է ինքը անջատուել մի քիչ յետոյ։ նաեւ հոգատար է, ասում է, երկար ականջակալներով մի լսիր, կարող ես վնասել լսողութիւնը։
ի դէպ, ականջակալների ստանդարտը արդեն նոկիայինը չէ, այֆոնինն է։ իսկ ձայնի որակը հրաշք է, աւելի լաւն է, քան n900֊ից։ սա շատ զարմացրեց։
կրկին բարի գիշեր։ ։Ճ
ու տենց
երբ ինչ֊որ բան ես անում, ինչ չես սիրում, դա կրկնակի ոչ հաճելի է։
ոչ միայն այն պատճառով, որ անում ես այն, ինչ չես սիրում, այլ եւ այն պատճառով, թէ ինչ տեսք ունես այդ ժամանակ։
մեր գործողութիւնները մեր արտաքինն են։
օրինակ, ես մի անգամ պատմել եմ, ինչպէս եմ վատ զգացել, երբ խաչքարի մօտ ծիտ էի նկարում, ու առաւել եւս վատ էի զգացել, որ ծանօթներս պատահաբար ինձ այդ գործին տեսել են։ անկախ նրանից որ այդ ծանօթների համար խաչքարի մօտ ծիտ նկարելը նորմա է։
փաստօրէն, երբ անկապ եմ զգում ինչ֊որ բան անելիս, դա նման է նրան, ինչպէս կարող եմ վատ զգալ ինչ֊որ դուրս չեկող բան հագնելիս։
անհանգստանում եմ այն մասին, թէ ինչ տեսք ունեմ։ (կարող է սխալ կարծիք կազմեն իմ մասին, որ լաւ տղայ եմ։ կատակ)
ու մտածեցի որ հարց չի առաջացնում, չէ՞ որ լաւ եմ զգում, եթէ իմ կարծիքով հաւէս տեսք ունեմ, լաւ եմ հագնուած, ասենք։ անկախ նրանից, թէ ինձ տեսնողը կարող է հեչ էլ այդ մտքի հետ համամիտ չլինեն։
եթէ օկ է որ ես ինձ լաւ եմ զգում իմ լաւ տեսքից, չնայած այլ մարդիկ կարծիքս կարող է չկիսեն, ապա օկ է որ ես ինձ վատ եմ զգում իմ վատ տեսքից, չնայած այլ մարդիկ, կարող է այդ կարծիքը չկիսեն։
լաւն ու վատը իմ սահմանմամբ, իհարկէ
եւ այդպէս
Մօտս հարց ծագեց․
Ինչո՞ւ կան Վանաձորեան ռոք խմբեր, ինչո՞ւ կան Գիւմրու ռոք խմբեր, բայց չկայ մեզ յայտնի Ստեփանակերտից ռոք խումբ։
Երբ միեւնոյն ժամանակ, այցելելով Վանաձոր, Գիւմրի եւ Ստեփանակերտ, անհնար է չնկատել, ինչքա՜ն աւելի շատ ռեսուրս եւ փող է դրուած Ստեփանակերտի մէջ, ինչքա՜ն աւելի կենդանի եւ բարեկարգ է այդ քաղաքը, Հայաստանի միւս քաղաքներից։ Պատերազմի հետեւանքներ Ստեփանակերտում չեն երեւում, իսկ Վանաձորում եւ Գիւմրում երկրաշարժի հետեւանքները տեսնում ենք։
Ես իհարկէ շատ Արցախցի ընկերներ չունեմ, այնտեղ երկար չեմ ապրել, ու գուցէ բան չեմ հասկանում, բայց եւ այնպէս չէ որ այլ մարզերից շատ ընկերներ ունեմ, կամ այնտեղ ապրել եմ։ Ինձ մօտ տպաւորութիւն կայ, որ ոչ միայն ռոքի հետ է այս վիճակը, այլ առհասարակ, առանձնապէս հետաքրքրուող, եւ հետեւաբար զարգացած մարդիկ Արցախում քիչ են, քան այլ մարզերում։ Մեզ մօտ՝ ՀՀ այլ մարզերում, բոլորը նուագում են, բոլորո ֆոտո են անում, թէկուզ ժապաւէնով, բոլորը ինչ֊որ ձեւ ստեղծագործում են, ինչ֊որ չափով արուեստագէտ են։
Սա մեր դարաշրջանն է, կրեատիւ դարաշրջանն է։ Ինչո՞ւ այնտեղ այդպէս չէ՞։
Ես կարծում եմ, բոլորը, ով մի քիչ աւելի ոչ մակերեսային Արցախն գիտի, զգում է, որ այնտեղ ազատ չէ, լարուած է։ Որ այնտեղ շատ աւելի, քան այլ տեղեր այն Ստալինեան ոգին կայ՝ սա պետութիւն քանդող է, սա մեզ վատն է ուզում, եթէ ուրախ չէ նրանով, ինչ կայ, ապա թշնամու լաւն է ուզում, մատնիչ է։ Ու դա, իհարկէ, գալիս է այնտեղի ֆեոդալական համակարգից։ Ֆեոդալների ժամանակ կային «պրիդւորնի» ստեղծագործողներ, բայց ոչ ազատ ստեղծագործողների դասակարգ։ Եւ ռոք խմբեր էլ չկային։
Ինձ թւում է, որ պատասխանն ազատութիւնն է։ Ներքին ազատութիւնը, որը Արցախն այդպէս էլ չստացաւ մեր ազատագրական պայքարից յետոյ։
Ազատ արցախը ողջունում է ձեզ՝ գրուած է Գորիս Ստեփանակերտ մայրուղու պաստառներին։ Բայց արդե՞օք Արցախն ազատ է։ Ազատ երկիր է։ Ոչ այն ազատ երկիրը, ուր, ինչպէս սովետական երգում էր ասւում, «այդքան ազատ է շնչել»։ Այլ այն ազատ երկիրը, որ ամերիկեան ֆիլմերում են ասում ոստիկաններին։ Սա ազատ երկիր է։ Ձեռքերդ քաշիր, ոստիկան։
Ինչպէս տեսնում ենք, գործը բնաւ էլ սոցիալ տնտեսական պայմանների մէջ չէ։
Արուեստն ազատ մարդկանց գործն է։
**Ռոքը՝ պրոտեստ արտայայտող երաժշտութիւն է։ **
(Իհարկէ, երբ ինչ֊որ բան շատ պահանջարկ ունի, դրա որակն ընդհանուր առմամբ ընկնում է։ Քանի որ առաջանում է շատ անւորակ առաջարկ։
Երբ ասենք, շարպեյ ցեղատեսակի շունը շատ պահանջարկ ունի, ով ասես չի սկսում զբաղուել դրանց բուծմամբ, ու արդիւնքում աշխարհում յայտնւում են շարպեյին ոչ շատ նման ինչ֊որ զանազան շներ։
)
Կրկին՝ ռոքը պրոտեստ արտայայտող երաժշտութիւն է։ Հնարաւո՞ր է Արցախում պրոտեստ արտայայտել։ Հնարաւո՞ր է, որ արուեստն, առհասարակ, լինի ոչ քաղաքականացուած։ Ես չեմ կարծում, քանի որ կեանքը քաղաքականութեան հետ սերտ կապ ունի։ Եթէ ֆոտո ես անում, կարող ես «սխալ» բան ֆոտո անել, որ «աղբը տանից կը հանի», կամ չի բխի տեղական կապիտալիկի եւ իշխանիկների շահերից։
Եթէ երաժշտութիւն ես գրում, եւ խօսք, այդ խօսքը պիտի արտայայտի այն, ինչ դուր չի գայ իշխանիկներին, ու ժողովուրդ մանիպուլացնողներին։ Դա ակնյայտ է։
Ես չեմ ասում, որ ռոքը արգելուած է Արցախում։ Ես կարծում եմ, որ ընդհանուր մթնոլորտն այնտեղ չի աջակցում նրան, որ ռոք խմբեր ծնուեն, աճեն եւ զարգանան։ Որ արուեստ լինի ընդհանրապէս։
Եթէ յիշում էք, Անդրէ Ժիդը իր «վերադարձ ԽՍՀՄ֊ից» գրքում, եւ դրա շարունակութեան մէջ, շատ զարմացած էր, որ սովետում արուեստ չկար։ Որտե՞ղից լիներ արուեստ Ստալինեան սովետում, եթէ ոչ միայն ընդհատակեայ։
Արցախում երբ Վորլիքին դիմաւորող ցոյց է լինում, ակնյայտ է, որ դա իշխանութիւնների կազմակերպուած ցոյցն է, քանի որ այնտեղ ոչ մի ինքնաբուխ բան չի լինում, որը իշխանութիւնների սանկցիան չունի։ Առնուազն պիտի հաստատուած լինի մի շատ բարձրաստիճան չինովնիկի կողմից։
Արցախում բոլորը զգում են այդ ճնշուածութիւնը, իհարկէ, դեռ երբեմն գոհ են, որ գոնէ ապրում են այդ երկրում, որ կենդանի են, բայց զգում են, որ առանց սանկցիայի արուեստը չի կարող գոյատեւել, եւ չեն էլ ստեղծագործում։
Այդ իսկ պատճառով մենք ունենք այսպիսի սոց֊ռեալիզմ Ստեփանակերտի կենտրոնում։
Սովետը մօտ է։ Մեր կողքն է։ Եւ ոչ միայն հիւսիսից։ Մեր մէջ։
Եւ այնտեղ չկայ գոնէ մի քիչ ազատ արուեստ, չկայ արուեստ, որը կարելի է տեսնել Կաֆեսճեանի այգում, կամ այնպիսի, ինչպէս Բաբաջանեանի, Կարա֊Բալայի արձանն է։ Բնական է, որ այնտեղ չի կարող լինել ՆՓԱԿ֊ի պէս մի բան։
Իսկ սա, ի դէպ, մեր պատճառով էլ է։ Գուցէ այդպէս չէր լինի, եթէ Արցախն պարզապէս Հայաստանի մարզ լիներ, Լոռու ու Շիրակի պէս։ Թէկուզ գոնէ Սիւնիքի։ Գուցէ նաեւ այդպէս չէր լինի, եթէ մենք ստեղ էլ ժողովրդավարութիւն ունենայինք, ոչ թէ գըբըշնիկներ եւ նոմենկլատուրա։ Ապա Արցախի հանդէպ էլ վերաբերմունքը այլ կը լիներ, չէ՞ որ Արցախը փաստացի Հայաստանի մաս է։ Ու մեզնից է, թէ ինչ է այնտեղ կատարւում, իրենք այնքան ինքնուրոյն չեն, անկախ չեն, եւ չեն էլ կարող լինել, մենք ենք, որ նոյն Արցախի համար, իրենց ազատութեան համար, պէտք է այստեղ ժողովրդավարութիւն հաստատենք։ Ու տեսնո՞ւմ էք, արուեստից եմ խօսում, ու էլի չի լինում քաղաքականութեան կողմ չգնալ։ Քանի որ կեանքը քաղաքականութիւն է, իսկ արուեստը կեանքի մաս է։
եւ այդպէս
երեկ երբ խօսում էինք Վանաձորցի երաժիշտների հետ, մէկն ասաց, Վանաձորի տվ֊ով որ հոլովակ պտտես, ոչ մէկ չի տեսնի, պէտք է փող հայթայթես, որ Երեւանի տվ֊ներից մէկով պտտես, որ Հայաստանով մէկ նայում են։
ու սա լրիւ ապակենտրոնացման մասին է։ հեռուստատեսութիւնը ապակենտրոնացուած համակարգ չէ, քանի որ Երեւանում Վանաձորի տվ֊ները չեն բռնում, տեխնիկապէս։
իսկ համացանցը ապակենտրոնացուած է, ու լինի դա Յութիւբն թէ Վիմէօ֊ն, թէ ինչ֊որ այլ, թէկուզ քո ստեղծած սերւիսը, երկուսն էլ ցանցով մէկ երեւում են։ Ու Յութիւբը ստեղ գլոբալ, կարեւորագոյն, գուգլի ստեղծած տվ է, ուր հոլովակ տեղադրելն փող չի պահանջում։
Այլ հարց է, որ Յութիւբն աւելի շատ դիտողներ ունի, դա ոնց որ, եթէ Վանաձորի ալիքները Հայաստանով մէկ հեռարձակուեր, միեւնոյն է, շատերը նայելու էին Երեւանի ալիքները։ Բայց համացանցը գոնէ հնարաւորութիւն է տալիս ընտրութեան։
Գուցէ բարդ է Վանաձորեան ալիքներին կազմակերպել հեռարձակում Հայաստանով մէկ, գուցէ թանկ է, բայց անհամեմատ էժան պիտի լինի կայք ունենալը, ու ուղիղ եթեր կայքի էջից, գոնէ, կազմակերպելը։
Իսկ հիանալի կը լիներ, որ բոլորս սովորէինք ոչ միայն Երեւանի տվ, կամ Յութիւն դիտել, այլ մի ծրագրով, ինչպէս ջիփոդերն է, հետեւել այս ալիքին Յութիւբից, եւ այն ալիքին Միւնխենի ռադիո֊ից, եւ այն ալիքից, Էխո Մոսկվի֊ից, եւ այն ալիքից, որ հօրեւղբոր տղան է կազմակերպել իր տանից։ Բայց դրա համար առնուազն պէտք է, որ հօրեղբոր տղան, եւ Վանաձորի տվ֊ն սովորեն հեռարձակել համացանցում անկախ, առանց Յութիւբի, ինչպէս անում է Անտեննէ Բայերնը, եւ բոլոր իրենց յարգող հեռուստա եւ ռադիո կայանները։
ու տենց
ուրեմն, ձախական գաղափարների հանդէպ իմ թերհաւատը պայմանաւորուած է մրցակցութեան բացակայութեամբ ու պլանային տնտեսութեամբ։ ես համոզուած եմ, որ մրցակցութիւնը շատ լաւ է, ու տեսնում եմ, ինչ լաւ է որ ամդ֊ն մրցում է ինթելի հետ, եւ ազատ սիլանգը՝ ազատ ջիսիսի֊ի հետ։ կրակոտ աղուէսը քրոմիումի հետ։
ու իրարից գաղափարներ են վերցնում, ինչպէս իրենք են ասում՝ «ցրում», ու ստեղ արդեն ես չեմ կարծում, որ ցրել է, ես կարծում եմ, որ էվոլիւցիա է, ու ընդհանուր առմամբ ասենք զննիչների կամ կոմպիլյատորների պորուլյացիան զարգանում է, ուժեղանում։
իսկ հայերը, իչնպէս ասում են, չգիտակցուած ձախոտ են, ու գուցէ այդ պատճառով է որ երբ ուզում ես ինչ֊որ բան անել, ասում են՝ այսինչը արդեն անում է, կամ ասում են՝ իրեն հարցրու/տեղեակ պահիր, կամ ասում են՝ առաջարկիր դուք միասին զբաղուէք։ ինչի՞ միասին։ մարդիկ տարբեր ձեւ են մտածում, ու նոյնիսկ այդ զոյգերով աշխատելու՝ ծրագրաւորելու միտքը ինձ անյաջող է թւում։ Շատ հազւադէպ են կազմաւորւում լաւ աշխատանքային կոլեկտիւներ, ու եթէ լինում են, ապա ինքնաբերաբար, ոչ թէ այդպէս։
ասելով՝ այնինչը անում է՝ դու չանես, կամ արա իր հետ, դու էվոլիւցիան ընդհատում ես։ ասում ես՝ մի ծնուիր, նոր թռչուն, արդեն կայ թռչուն։ մի ծնուիր նոր զննիչ՝ արդեն կայ զննիչ։ ու կարծում եմ, շատ լաւ կը լինի, եթէ ոչ մէկ այդպիսի առաջարկներ չլսի, ու իր ուզած գործն անի, անկախ ուրիշներից։
ու տենց
ինչո՞ւ է այդ բառը կիրառւում, ի՞նչ է նշանակում իրաւակարգ լինելը, ու ինչի՞ համար է պէտք։ փորձեմ շատ կարճ պատասխանել՝ դա այն մասին է, ո՞ւմ է պատասխան տալիս, ո՞ւմ է պարտաւոր, ո՞ւմ առաջ պարտք ունի քաղաքական գործիչը։
Ո՞ւմ է պարտաւոր, ասենք, Տարօնը։ Նրանց, ով իրեն բերել է պաշտօնի։ Ո՞վ է բերել նրան պաշտօնի։ Մե՞նք, ընտրողնե՞րը, թէ՞ այլ պաշտօնեաներ, յանցաւոր էլեմենտներ, եւ այլն։ Ո՞ր ուժերն են բերել։ Այդ ուժերի առաջ էլ պատասխանատու է, այդ ուժերի շահերի համար էլ գործում է։
Նոյնը՝ նախագահի հետ։ Ո՞ւմ է պարտաւոր, ո՞ւմ առաջ է պատասխան տալիս։ Եթէ ընտրուած է՝ ապա ժողովրդի առաջ, եթէ ոչ՝ նա չունի ժողովրդի աջակցութիւնը, ապա նա փնտրում է այդ աջակցութիւնը այլ տեղեր՝ խոշոր կապիտալ/օլիգարխներ, Պուտին եւ Օբամա, ու ինքը սատանէն։
Ի դէպ, միայն դուրսը փնտրելով չի լինի, ու փնտրտուկները ներսում էլ պիտի լինեն, որպեսզի ներքին լեգիտիմութեան պատրանք ստեղծուի։ Ներքին լեգիտիմութիւնը ձեռք է բերւում յարգուած մարդկանց կաշառելով(պարտադիր չէ փողով), որ իրենք ցոյց տան իրենց յարգալից վերաբերմունքը, իրենց ճանաչումը։ Ցոյց տան, որ ճանաչում են նախագահին որպէս նախագահ, անկախ նրանից, ժողովրդի ընտրութիւնն է դա, թէ՞ չէ։ Այդ պատճառով է որ պաշտօնեային պէտք է նոյնիսկ ուսանողի աջակցութիւն, որ ուսանողը մրցի «լաւագոյն» ուսանող լինելու համար, եւ պաշտօնեայից ստանայ իր մրցանակը եւ երեսուն արծաթը, ի պատասխան տալով իր լուսանկարը՝ պաշտօնեայի հետ ձեռք սեղմելու ընթացքում։ Եթէ խելացի ուսանողը/լաւագոյն գիտնականը ճանաչում է ոչ լեգիտիմ նախագահին, ապա դու էլ պիտի ճանաչես։
Այդ պատճառով է որ լեգիտիմ լինել չլինելը կապ ունի նրա հետ ում շահերն են աւելի աջակցւում՝ օլիգարխների, կամ արտաքին ուժերի շահերը, թէ՞ ժողովրդի։ Ու ժողովրդավարական երկրներում, ինչքան աւելի գիտակից են մարդիկ, ինչքան աւելի քիչ են մանիպուլացւում տեղական յանցագործների, կապիտալի, տնօրէնների կողմից, ինչքան աւելի անկեղծ է իրենց ընտրութիւնը, այնքան աւելի հենց իրենց առաջ է պատասխանատու պաշտօնեան՝ լինի դա երկրի նախագահ, կամ ՏԻՄ մանր չինովնիկ։
ու տենց
նա քայլում էր դանդաղ, ոտքից ոտք ընկնելով, իսկ իր շունը հազիւ էր հասնում ետեւից։
ուրեմն,
մի Հայաստանցի զոյգ որոշել են աւտոստոպով գնալ Տփղիս եւ հետ։ Գնալը դեռ հեշտ էր, իսկ վերադառնալիս բախտը իրենց չէր ժպտում, եւ մի երեկոյ յայտնուեցին թուրքական գիւղերի շղթայի մէջ։
Ադրբեջանական համարներով անցնող մեքենաները նախընտրում էին չʼկանգնեցնել, վրացական համարներով՝ չկային, իսկ հայկական համարներով մեքենաները ադրբեջանական գիւղերից չէին կամենում աւտոստոպշիկ վերցնել։ ։Ճ
Այդպէս, սոված, ծարաւ, շատ ծարաւ եւ յուսահատ կանգնած էին, երբ անցաւ եւ չʼկանգնեց հերթական հայկական մեքենան։
— Գոնէ ջո՛ւր տայիք, թէ չէք տանում— չʼդիմացաւ տղան։ — Բա դուք հա՞յ է՞ք— բղաւեց նա։
Մեքենան կտրուկ կանգնեց։ Հետ եկաւ, մօտեցաւ նրանց։ Լիքն էր։ Մեքենայի միջից մի քեարթու բայց հարազատ դէմք դուրս եկաւ եւ ասաց․
— Ընկեր, ներող, տեղ չʼունենք…
Իրենք դեռ յոյսով նայում էին մեքենային
— Ու թարսի պէս ջուր էլ չʼունենք։— շարունակեց նա։— Ու պիտի գնանք։
Նրանք երկուսով շարունակում էին լուռ ու տխուր նայել մեքենայի մարդկանց։
Ու այդ պահին մեքենայի միջինը փորձեց ոգեւորել․
— Բայց դուխո՛վ։
Ու մեքենան գնաց։
ու տենց
Ուզում եմ ասել, հաճախ մարդիկ խօսում են, ու ասում են, թէ բա ի՞նչ ես հպարտանում, ասենք Զուարթնոց օդանաւակայանով։ Դու չես այն նախագծել կամ կառուցել։ Ո՞նց կարող ես ուրիշի գործով հպարտանալ։
Եկեք մտածենք։ Իրօք։ Մենք նայում էինք «հէփի»֊ները, չէ՞։ Նայում էինք ոնց որ կը նայէինք մեր լուսանկարը։ Մարդը նայում է իր լուսանկարը որ տեսնի ո՞նց է դուրս եկել, ո՞նց են իրեն նկարել, ընդհանուր առմամբ, ինչպէս ստացուեց նկարը։ Ու «հէփի»֊ները մենք հենց այդպէս էլ նայում ենք։
Քանի որ մենք ունենք այսպէս կոչուած ինքնութեան զանազան շերտեր։ Ես Նորայրն եմ, բայց ես նաեւ Երեւանցի եմ, ես նաեւ հայ եմ, ես նաեւ շուն սիրող եմ, ես նաեւ ծրագրաւորող եմ, ես ֆոտո անող եմ, եւ այլն եւ այլն։ Ու նայելով «հէփին» ես նայում եմ ինչպէ՞ս եմ ես դուրս եկել, ինչպէ՞ս է այդ իմ Երեւանցի մասը դուրս եկել հոլովակում։ Կարողացե՞լ է լուսանկարիչը լաւ նկարել, իսկ կարողացե՞լ եմ ես, որպէս Երեւանցի (ու կապ չունի, որ ես այդ հոլովակում չեմ նկարուել) ցոյց տալ իմ հաւէս կողմերը։
Նայենք եւ այլ կողմից։ Մենք կարող ենք ամաչել, չէ՞, մեր մօտիկների, կամ մեր իշխանութեան համար։ Շատերն ամաչել են, չէ՞, որ Հայաստանը Զիմբաբուէի ու Հիւսիսային Կորեայի հետ նոյն ցուցակում էր յայտնուել։ Հասկանալի է, չէ՞, որ բնական է։ Ապա հպարտանալն էլ է բնական։
Ես շախմատ խաղալ չʼգիտեմ։ Բայց մենք գիտենք, որ շախմատը Հայաստանում շատ են սիրում։ Ու արտասահմանցիներն են, որ «չեն ջոկում», երբ գովաբանում են Հայաստանը ասելով, թէ մեզ մօտ շախմատը դպրոցում են դասաւանդում։ Ես չեմ ուրախանում, քանի որ մեզ մօտ լաւ շախմատ խաղացողներ կան ոչ այդ պատճառով, այլ այն պատճառով, որ բոլորը սիրում են, ու խաղում են, ինչպէս ժամանակին Բրազիլիայում շատ էին ֆուտբոլ խաղում։ Իսկ Վեստ Ինդիայի երկրներում՝ կրիկետ։ Այնպէս որ դա մեզ բնութագրում է, ինձ չէ, բայց միեւնոյն ժամանակ ինձ նոյնպէս։
Այնպէս որ մենք կարող ենք հանգիստ հպարտանալ Հայաստանեան ճարտարապետութեան լաւ նմուշներով։ Քանի որ դրանք արուել են այստեղ սովորած, մեծացած, հայ ճարտարապետների կողմից։ Ու Զուարթնոցը ես էլ եմ նախագծել, չնայած այն նախագծուած էր իմ ծնուելուց առաջ։ Զուարթնոցն իմ վրայ ազդել է, ես Զուարթնոց ժամանել եմ, ես այնտեղ ճանապարհել եմ, ու ես այն գիտեմ, նաեւ Զուարթնոցի միջոցով եմ ես սովորել որն է ճաշակովը, ու որն է լաւ նախագիծը, այդ պատճառով Զուարթնոցն իմ գրուած ծրագրի մէջ է։ Զուարթնոցն իմ արած լուսանկարի մէջ է, քանի որ այն իմ ճաշակի եւ ընկալման մասին է։
Նաեւ, սա տնտեսութեան պէս է, երբ միայն դու չես վարկ վերցրել, այլ «բոլորը», ու միայն դու չես, որ խնայում ես, այլ բոլորը, ու մենք բոլորս համակարգի մէջ ենք, եւ իրար վրայ ազդում ենք։ Ու մէզնից մէկի վրայ ազդեցութիւնը համակարգի այլ անդամների վրայ է ազդում, Հայզենբերգի ականջը քաշի։ Այնպէս որ Զուարթոցն էլ պատահական չէր, եւ պատահական չէր այն, որ ՀՍՍՀ֊ի գլխաւոր քարտուղարն ինժեներ էր, իսկ Ադրբեջանի ու Վրաստանի՝ ԿԳԲ֊շնիկներ էին։
Ոչինչ էլ պատահական չէ։ Իհարկէ, պատահական չեն նաեւ վատ բաները։ Բայց այս փոստը դրանց մասին չէ։
Արեգն ասում էր, որ նա չի կարող հանդիպել աղջկայ հետ, ով չգիտի ինչ է պուլպուլակը։ Հասկանալի է, քանի որ ապա այդ աղջիկը չի կարող հասկանալ Արեգին, իմանալ Արեգին։
Այնպէս որ թուլացէք եւ հանգիստ հպարտացէք նրանով ինչ դեռ մնացել է, անկախ նրանից, որ դուք ճարտարապետ չէք։ Իսկ ճարտարապետը կարող է հանգիստ հիանալ Արոնեանի խաղացած պարտիայով, ու հաղթանակով։ (Նոյնիսկ Տաճատի հաղթանակը պատահական չէր այն առումով, որ ասենք Ռուսաստանի ինչ֊որ մի «եդինոռոս» կարող է շախմատի քայլերը չʼիմանար, իսկ այ Տաճատը գիտեր։ Եթէ չʼիմանար, բախտը իրեն չէր ժպտա ։Ճ Բայց իհարկէ, եկեք Տաճատով չʼհպարտանանք։) Մենք շատ այլ հպարտանալու բան ունենք, դեռ ունենք։ Ունենք ամառայինը, ունենք հիանալի ութսունականների վերջի արտառոց ու հիացմունքի արժանի ազատագրական շարժումը, ունենք Գոլիաթի հանդէպ հաղթանակ, ունենք Լաւ Էլի, ունենք չիպերի նախագծում, աշխարհը չունի, ու ամէն մի քեարթ կարող է հանգիստ դրանով հպարտանալ, թեկուզ եթէ չʼգիտի չիպն ինչ է, ու բնաւ էլ ինժեներ չէ, ունենք Համասեան, ու կարող ենք իրենով էլ հպարտանալ, անկախ նրանից գիտե՞նք նուագել թէ չէ։ Համասեանի երաժշտութիւնը ամէն մէկիս մէջ է, իսկ ամէն մէկս՝ իր երաժշտութեան ու կատարումների մէջ ։Ճ
ու տենց
Յաճախ խօսւում է այն մասին, որ այս կամ այն պայքարի մասնակիցները օրէնք են խախտում, օգտագործում են հակաօրինական միջոցներ, խախտում են օրէնքները, եւ իրենց գործունէութիւնը պէտք է կանգնեցուի, կասեցուի, իրենց պէտք է ճնշել եւ բերել օրէնքի դաշտ, պատժել ըստ օրէնքի։ Կամ էլ այն մասին, որ ժողովրդավարութիւն պէտք է չլինի։ Ո՞ւմ են պէտք այդպիսի արտայայտութիւնները։ Ու ինչո՞ւ են դրանք արւում։
Մտածենք․ եթէ օրէնքն ընդունուած է առանց քաղաքացու կարծիքն հաշուի առնելու (որեւէ միջոցով, հանրաքուէ, կամ պատգամաւոր, լիազորուած անձ), ապա այն օրէնք չէ, այլ պարզապէս կանոն է, որին քաղաքացուն ստիպում են հետեւել, ու պատժում են, եթէ նա չի հետեւում։ Ինչպէս ֆեոդալների, կամ ստրկատէրերի ժամանակ, երբ օրէնքները իրենք էին մտածում, ու ստրուկներին պատճառաբանում էին՝ դու ստրուկ ես, քանի որ այդպիսին է օրէնքը, կանոնը, պիտի դրանց հետեւես։
Ընդ որում ֆեոդալներն էլ ողջամիտ օրէնքներ ունէին, բայց դրանք միեւնոյնն է հարկադրուած կանոններ էին, անկախ նրանից, ինչքանով էին արդար, կամ ինչքանով էին համապատասխանում քաղաքացիների պահանջներին, կամքին։
Գործող ժողովրդավարութեան բացակայութիւնն էլ նոյնն է, ինչ նախկին մինչ ժողովրդավարական համակարգերը, ու ոչ ժողովրդավարական ձեւով ընդունուած օրէնքը իրականում օրէնք չէ, ընդունուած է ճնշման միջոցների պէս, եւ ըստ էութեան ապօրինի է։
Ապօրինութեան դէմ պայքարել օրինական ձեւով, այն էլ քեզ ապօրինի հարկադրուած կանոնների սահմաններում, բնաւ էլ պարտադիր չէ, ու երբեմն բնաւ ողջամիտ չէ։
Այդ իսկ պատճառով, եւ Աֆրիկեանների տան պաշտպանները, եւ Արցախի ժողովրդի պայքարը, թէկուզ եւ չհամապատասխանի Ադրբեջանի սահմանադրութեանը, ինչպէս նաեւ Վրաստանի եւ այլ նախկին ԽՍՀՄ հանրապետութիւնների անկախացման գործընթացները, որոնք ի տարբերութիւն Հայաստանի ընտրել էին ոչ ԽՍՀՄ օրէնքի համաձայն անկախութեան հասնելու ճանապարհը, միանշանակ օրինակարգ են։ Միանշանակ օրինական է մայդանի պայքարը Յանուկովիչի դէմ, քանի որ վերջինս ապօրինի է գործել, եւ ապօրինի գործիչի դէմն առնելը իր իսկ կանոնների շրջանակներում ոչ միայն անհամեմատ աւելի բարդ է, այլ եւ շատ դէպքերում անիմաստ։
Ու զարմանալի չէ, որ այն գործիչների իշխանութեան ժամանակ, ովքեր քաղաքացիների կարծիքը առանց հաշուի առնելու, հարկադրում են դրանց հետեւել իրենց ընդունուած կանոններին, տիրում է անօրինականութիւն, քանի որ իրենք այդ գործիչները առաջինը գիտեն, որ իրենց ընդունուած օրէնքը ոչ այլ ինչ է, քան ճնշման միջոց, եւ դրան հետեւել պէտք չէ։ Այն գրուած է հասարակ քաղաքացու, ընդդիմադիրի, ոչ իշխանաւորի, եւ ոչ դրա ընկերոջ համար, եւ դրան հետեւել իշխանութիւնը փաստացի պարտաւոր չէ։ Այդ պատճառով Յանուկովիչն հանգիստ օգտագործում էր «բերկուտին» ժողովրդի դէմ, այդ պատճառով է որ Մարտի Մէկի դէպքերն ապօրինի գործողութիւնների հետեւանք են(բանակի միջամտութիւն, ընտրակեղծիքներ, եւ այլն)։ Օրէնքն նախագահի համար գրուած չէր, իշխանութիւնը միայն մէջբերում է օրէնքը, որպէսզի արդարացնի իր գործունէութիւնը, բայց գիտակցում է օրէնքի ֆունկցիան որն է՝ մարդկանց ճնշելու եւ խաբելու միջոց է ժողովրդավարութեան բացակայութեան պայմաններում։
եւ այդպէս
Ինչքան էլ մտածում եմ, մէկ է՝ դասական ուղղագրութիւնը որոշակի տրամաբանութիւն ունի, որին հետեւում է։ Աբեղեանական ուղղագրութիւնը, երբ «Յերեվան» էին գրում, ինչքան էլ որ դուրս չի գալիս, որ ինչպէս լսւում, այդպէս էլ գրւում է, էլի տրամաբանութիւն ունի։ Գոնէ հենց դա՝ ինչպէս լսւում, այդպէս գրում ենք։ Էլի տրամաբանութիւն է։ Իսկ էս արդի սովետականը հետ համատեղելիութեան համար աբեղեանականի էլեմենտներ է պահպանել, ինչ֊որ բաներ դասականից է հետ բերել, ու արդիւնքում ինչ֊որ խառնաշփոտ, ոչ տրամաբանական կանոնների բազմութիւն է ստացուել, հիբրիդ է ստացուել։ Իսկ հիբրիդ մեքենաներն էլ լաւը չեն, կամ ներքին այրման շարժիչ, կամ էլեկտրական։ Այո, եթէ ինձ հարցնէք, ես նախընտրում եմ աբեղեանականը այսօրուա ուղղագրութեանը։ Այն աւելի լաւն էր դիզայնի տեսանկիւնից։ իհարկէ դասականը էլ աւելի լաւն է։
Ու ես չեմ ասում, որ բարեփոխում պէտք չէր։ Պարզապէս երբ գիտես չես կարողանում լաւ բարեփոխում անել, աւելի լաւ է չանես։ Դէ մեզ ստիպել են, չգիտեմ մենք մեզնով ինչ կանէինք կամ չէինք անի։ Կարճ ասած, տխուր վիճակ է։ Քիչ է շոշափելի, մատերիալ բաներն են վատ դիզայն արած, ասենք՝ վատ դիզայնով շէնքերի մէջ ենք ապրում, մի հատ էլ ոչ նիւթականն է վատը, որ թւում էր, հեշտ է լաւացնել՝ վատ գրած ծրագրերով ենք օգտւում, մի հատ էլ ուղղագրութիւնն է վատը։
#հայերէն #ուղղագրութիւն #նախագծում #դիզայն
Ուրեմն, յիշո՞ւմ էք «only lovers left alive» ֆիլմում
[1] վամպիրնարը ակնոցներով են բարում գցած։ Որովհետեւ լոյս կայ։
Իսկ հիմա մի քիչ այլ թեմայից։ Գաղտնիք չէ, որ երբ մենք վճարում ենք կրեդիտկաներով, «իրենք» գիտեն մենք ուր ենք։ Իրականում իրենք գիտեն որտեղ ենք, քանի որ մենք ունենք մեզ հետ անձնական թրեքինգ սարքեր՝ հեռախօսներ։ Դրանք կպած են երեք ջի/ջիէսէմ աշտարակներին, իրենց մէջ սիմ քարտ է, որը ձեռք ենք բերում անձնագիր ներկայացնելով։ Ամէն մէկիս տեղաշարժը յայտնի է։
Լաւ, թւում է թէ, շատ հեշտ է դրանից պրծնել։ Չես ունենում սիմ քարտ։ Բայց դա էլ բաւական չէ։ Սիմ քարտը օգտագործւում է միայն ցանցում աւտորիզացիայի համար։ Առանց դրա ժամանակին աշխատում էին շտապ ծառայութիւնները։ Իսկ եթէ սիմ քարտ այդ հեռախօսի մէջ եղել է, ուրեմն ԻՄԵԻ֊ն արդեն «վառված» է, ու ձեր տեղանքը յայտնի է ցանկացած րոպէին։
Դրանից կարող է փրկել օդանաւի ռեժիմը, եթէ դրան վստահում էք։ Ես չեմ վստահում։ Մաեմո֊ն ունի տաբլետ մոդ, որ ստուգուած է, քնացնում է ջիէսէմ չիպը։ Էներգիան էլ քիչ է ծախսում։ Կարո՞ղ է արդե՞օք ջիէսէմ֊ը արթնացուել պրովայդերի կողմից։ Չգիտենք, քանի որ ջիէսէմ ֆիրմուերը փակ է, ոչ ոք այն չի կարդացել։
Եթէ կպնում ես միայն վայֆայներին, դա աւելի ապահով է, քանի որ
— բոլոր վայֆայներից կպնողների մասին տեղեկատւութիւնը չի հաւաքւում մի կենտրոնական տեղում։
— վայֆայ քարտի մակ հասցէն լինում է փոխել կպնելուց առաջ (ու յետոյ նոր չեքինուել ֆորսքուերում) ։
Այստեղ կրկին որոշակի վտանգ կայ՝ վարքագծի շաբլոններ։ Պրովայդերը քեզ կարող է նմանեցնել, իմանալով որ ասենք քո մեյլ սերուերին ես կպնում։ Այս առումով, ասենք ջիմեյլ ու դիմագիրք կպնելը աւելի անվտանգ է, քան սփիւռք․ամ, քանի որ սփիւռք֊ը ունի շատ աւելի քիչ ակտիւ օգտւողներ։
Հիմա խցիկների մասին։ Ամենուր կան խցիկներ։ Խցիկները ես դեռ բաւական անվտանգ եմ համարում, քանի որ իրենք չգիտեն մենք ով ենք։ Չի իրականացուած դէմքի ճանաչումը։ Եթէ հանցագործութիւն անես, յետոյ նոր տեսաձայնագրութիւնը կարող է օգտագործուել, եթէ դեռ ջնջուած չլինի։ կենտրոնացած չեն այդ ձայնագրութիւնները, ինչպէս եւ կենտրոնացած չեն վայֆայ ռաութերներին կպնողների մակ հասցէներ պարունակող լոգերը։
բայց եթէ մակ հասցէն լինում է փոխել, ապա երբ «ֆեյս դեթեքշնը» աշխատի դէմքը ի՞նչ անել։
այսպէս, կասկածում եմ, մի տաս տարուց, պէտք է պոնտեր անենք, իբր վամպիր ենք, կամ լաւ չենք տեսնում, ու մութ փաբերում ակնոցներով գցած լինենք եւ ակնոցներով գիրք կարդանք։
[2]
ու տենց
Ուկրաինայի դէպքերն էլ ցոյց տուին, որ հողը, զէնքը, վերահսկողութիւնը թղթով չեն փոխում։ Խոստացե՞լ են իրենց տարածքային ամբողջականութեան երաշխաւորողը լինել ԱՄՆ֊ն ու ՄԲ֊ն (ՌԴ֊ի մասին չեմ խօսում)։ Եւ ո՞ւր են։
(Յանուկովիչն էլ նոյնն էր անում, ինչ արել են ՍՍ֊ն ու ՌՔ֊ն։ Երկիրը թուլացրեց, պարտքերի մէջ խրեց։ Եւ բանակը հզօրացնելու փոխարէն բերկուտին՝ ժողովուրդ ծեծող֊սպանողներին էր աճեցնում։)
— ՌԴ֊ի զօրքը հայ֊թուրքական սահմանին նշանակում է ոչ թէ որ իրենք մեզ պաշտպան են, այլ որ մենք այդ սահմանը չենք վերահսկում։ Դա ապահով չէ, երբ դու քո սահմանը չես վերահսկում։
— Սահմանը պէտք է լինի այնպիսին, որ հնարաւոր պատերազմի դէպքում ռազմաճակատի գիծը հնարաւորինս կարճ լինի։ Նկատի ունեմ, օրինակ Քարվաճարը պէտք է վերահսկուի մեր կողմից, այն զիջելը խոստումների փոխարէն նշանակում է հնարաւոր հակամարտութեան դէպքում նախապէս թոյլ լինել։ Իսկ ո՞րն է երաշխիքը որ հակամարտութիւն այլեւս չի լինի։ Ո՞վ կարող է դա երաշխաւորել։ Այսօր ես չեմ տեսնում այդպիսի ուժ։ Կան տարբերակներ, երբ օտար զինուած ուժերը վերահսկելու են մեր տարածքը, այսինքն՝ մեզ նոյնպէս։ Դա նշանակում է՝ մենք օկուպացուած ենք։ Եւ նոյնիսկ դա, չնայած անընդունելի գին է, միեւնոյն է չի նշանակում, որ պատերազմ չի լինի։ Նշանակում է, որ կարող է եւս մէկ խանգարող ուժ ունենանք պատերազմի ժամանակ, ինչպէս դա եղաւ իննսունականներին։
#պատերազմ #խաղաղութիւն #Ուկրաինա #Ռուսաստան #ԱՄՆ #վերահսկողութիւն #Հայաստան #Արցախ #Քարվաճար #սահման #զգօն
Կարծում եմ, որ Վրաստանը այսպիսի տարբերակ ունի․ ընդունել, որ Աբխազիան ու Օսիան չի ստանալու հետ, եթէ առնուազն չդառնայ ՌԴ֊ի ստրուկը։ Եւ գուցէ այդ դէպքում էլ մէկ է չստանայ։ Իսկ քանի որ իրենք չեն ուզում լինել ստրուկ, ապա ունեն այսպիսի ելք, որին շատ բարդ է գնալ, բայց անհրաժեշտ է։
— Ճանաչել Աբխազիայի ու Հարաւային Օսիայի անկախութիւնը, որը կբերի այդ ձեւաւորումների միջազգային ճանաչմանը, եւ Ռուսաստանից անկախութեանը, ՌԴ֊ի ազդեցութիւնից ազատութիւն։ Աբխազիայի համար, առնուազն, դա շատ կարեւոր է։ Ու այդ ճանաչումը Վրաստանը կարող է շատ թանկ վաճառել։ Ցանկացած գնով։ Իսկ գինը պիտի լինի՝ վրացիների վերադարձը, քանի դեռ վրացիներ կան, ով ուզում են վերադառնալ, իրենց անվտանգութեան երաշխիքները, ՌԴ֊ի հետ Աբխազիայի յարաբերութիւնների սառեցումը, եւ Վրաստանի «ազդեցութեան գոտի» մտնելը։
Վրաստանը կարող է առաւելագոյնս ունենալ լաւ յարաբերութիւններ ու բաց սահման Աբխազիայի հետ, եթէ իրենք միասին լինեն Եւրոպական ընտանիքի անդամներ։ Այստեղ Վրաստանի ինստիտուտներ ստեղծելու փորձը Աբխազիային շատ է օգնելու։ Այո, փաստօրէն Վրաստանը կարող է «բերել ժողովրդավարութիւն» առանց բռնի ուժի։
Այսպիսով Վրաստանը, ինչպէս եւ նոր ձեւաւորումները անհամեմատ աւելի քիչ են կախուած լինելու ՌԴ֊ից, Վրաստանը աւելի հեշտ կարող է ՆԱՏՕ֊ի անդամ դառնալ, ինչո՞ւ ոչ, բերել իր հետեւից Աբխազիան։ Իսկ Եւրոպայում, ուր սահմանները բաց են, այնքան էլ կարեւոր չէ, Աբխազիան ո՞ր գոյնով է ներկած քարտէզի վրայ։ Թող առանձին գոյնով ներկած լինի։
եւ այդպէս
Այս պատկերարատումը, գուցէ նաեւ այս հին հոլովակը այն մասին են, ինչքան մեզ մէկ է այն «անձը», ում հետ շփւում ենք, ինչքան չի հետաքրքրում իրականութիւնը, իսկ հետաքրքրում են միայն մեր պատկերացումները, որ կապ չունեն իրականութեան հետ։
ու տենց
Հիմա Ռենդ եմ կարդում, ու … չեմ համաձայնւում իր հետ։ ։ճ
նոկիայով եմ գրում, երեւի կոկիկ տեքստ չի լինի։
Օրինակ, ասում է՝
նրանք, ով նախընտրում են չմտածել եւ չաշխատել, կարող են (որոշ ժամանակ) գոյատեւել, գողանալով ուրիշի արտադրածը»։
այս արտադրածը ո՞նց է սահմանւում։ սրանից առաջ գիւտարարների մասին է գրում։ իմ մօտ հարց է ծագում, եթէ մէկը հորինել է կոշկակարութիւնը, արդե՞օք նա պէտք է դառնայ միակ կոշկակարը եւ մնացածը միայն իր վարձու աշխատողներն են լինելու։ Կամ հեծանիւը։
բա որ ուրիշը միաժամանակ մտածի դա՞։ կամ արդե՞օք կապ ունի, միաժամանակ թէ ոչ։ եթէ մէկը գիւտ է արել, դա չի նշանակում, որ միւսը չի կարող անկախ առաջինից այդ գիւտն անել։ ապա, եթէ գիւտերը չենք ֆիքսում մէկի հետեւից, ո՞րն է իր օգուտը։ եթէ նա կարող է օգտագործել իր գիւտը ճիշտ այնպէս, ինչպէս եւ բոլորը, ապա նա չի ստանում առանձնապէս ոչ մի օգուտ։ բացի փառքից։ ըստ Ռեյնդի, փառքը քիչ է։
բացի դրանից, մենք գիտենք որ գիւտերը դատարկ տեղից չեն ստեղծւում, ստեղծւում են այլ գիւտերի, գիտելիքի հիման վրայ։
ու անհնար է ստեղծել հեծանիւ, եթէ անիւը մինչ այդ յայտնագործուած չէր։
աւելին, անիմաստ է սահմանափակել գիտելիքի մատչելիութիւնը, քանի որ ապա չի լինի զարգացում, բոլորը զբաղուած կը լինեն հեծանիւ հորինելով։ եթէ առաջին հորինողը չասի, որ միայն իրեն վճարելով է կարելի հեծանիւ պատրաստել։
այսինքն, արտադրանքի համար փող ստանալը՝ լինի դա հեծանիւ, սենդւիչ կամ ծրագրի պատճեն, վատ չէ պրոգրեսի համար։ վատ է դառնում այն պահից, երբ ասում ենք՝ ես եմ յօրինել հեծանիւը, սենդւիչը, ալգորիթմը, դու չօգտուես։ ինչո՞ւ չօգտուեմ։
ես կարծում եմ, որ ազատ աշխարհում խելացի մարդիկ միեւնոյնն է ունեն առաւելութիւն։
նախ, կարեւոր է իրականացումը։ ինչքանո՞վ եմ լաւ կարողանում կօշիկ կարել, սենդւիչ պատրաստել, այսինքն ուրիշի միտքը կոմպիլյացիա անել։ նոյնիսկ կօշիկի արտադրութիւնը բնաւ պարզ բան չէ։
յետոյ էլ, ամէն մէկը չի կարող լաւ օգտագործել մինչեւ իրեն ստեղծուածը։ ես բազմաթիւ օրինակներ գիտեմ, տեսնում եմ, որ մարդն ասենք գրադարան կոմպիլյացիա անել չի կարող, կամ, ինչի մասին ենք խօսում, արդեն իսկ կոմպիլյացիա արած եւ դոկումենտացուած գրադարանը օգտագործել չի կարողանում։ ինչի՞ մասին է խօսքը։
եւ վերջապէս, ով է իրականացնում առաջինը։ բնական է, որ առաջին սենդւիչ սարքողը առաւելութիւն ունի շուկայում որոշ ժամանակ։ չամ կասկածում, որ էփլը առանց պատենտաւորելու էլ կունենար առաւելութիւն։
տեսնում ենք, ինչ լաւ իրականացում է, ու տեսնում ենք, որ իրեն են հետեւում մնացածը, իսկ հետեւողը միշտ հետ է։ չի կարող առաջ լինել։ իսկ ինչի, էփլը չի՞ օգտագործել ուրիշի գիւտերը։ երեւի 99%, եթէ ոչ աւելին ուրիշի գիւտն է։ պարզապէս լաւ է իրականացրել։ ու էփլը քննադատելիս ես երբեք չեմ ասել, որ վատ են իրականացրել, միշտ խօսել եմ իրենց վիշապային վերաբերմունքի մասին, որ օգտուողների եւ դեւերի ազատութիւնն է սահմանափակում։
կարճ ասած, չեմ կարողանում համաձայնուել Ռեյնդի հետ։ շատ լաւ է գրում, բայց չի համոզում։
նաեւ, նա բաժանում է մարդկանց խելացիների ու չխելացիների։ լաւ, դա ոչինչ, ես էլ եմ բաժանում։ դա չէ հարցը։ ես միշտ յիշում եմ, որ մարդը պէտք է ունենայ զարգանալու հնարաւորութիւն։ ինքս զգալի առաջընթաց եմ ապրել համացանցի շնորհիւ, համացանցը մեր հնարաւորութիւնները հաւասարեցնում է, զարգանալու հնարաւորութիւնները։ երբ փատճենաշնորհի տերերը չեն խանգարում։ իսկ դրանից յետոյ, երբ բոլորը ունենան զարգանալու հնարաւորութիւն, մենք կարող ենք տեսնել, ով է միայն պոռն նայել, իսկ ով է կարդացել ու սովորել։
նաեւ, ես չեմ տեսնում, որ կապիտալիստական արդի համակարգը պաշտպանում է, կամ առաջ է տանում ինժեներներին, գիւտարարաներին։ ես տեսնում եմ, որ ասենք պատճենային մեքենայի յօրինողը բաւական էժան վաճառել է իր պատենտը քսերոքս ընկերութեանը։ եթէ չվաճառեր, իրենք իրենց նախագիծը կʼանէին, ու նա առանձնապէս տարբերակ չուներ։ նա չէր կարող ինքնուրոյն կազմակերպել արտադրութիւն։ իսկ այ ջոբսն ու վոզնեակը արդեն այդ շանսը ունէին, քանի որ լրիւ նոր ոլորտ էր բացւում, ուր բիզնեսը լաւ չէր կողմնորոշւում, ու պէտք էր ներդերին մի քիչ լաւ նայէին։ միայն որոշ ժամանակ։ վոզնեակը շատ շուտ լքեց էփլը, իսկ ջոբսին ստիպեցին գնալ, ինչպէս գիտենք։
ու տենց
Յիշո՞ւմ էք, որ Վաթսոնը Հոլմսին ասում է՝ ախր դու այդքան լաւ հասկանում ես այդ ամէնից, քեզ բռնել չէր լինի, եթէ յանցագործ դառնայիր, Հոլմսն էլ պատասխանում է, որ անհնար է ամէն ինչ կանխատեսել, եւ յանցագործը միեւնոյնն է վրիպում կʼանի, որի հետեւանքով նրան կը լինի բռնել։
Փաստօրէն, Հոլմսն այստեղ հաքեր է, ով խոցելիութիւն, վրիպակ է փնտրում։ Յանցագործի պաշտպանութեան մէջ։ Ու անշուշտ հնարաւոր է եւ լաւ խճճել յանցանքը, ինչպէս եւ, ասենք թուային պաշտպանութիւնը լաւ կազմակերպել, բայց կատարեալ պաշտպանութիւն, կամ անվտանգութիւն չի կարող լինել։ Ամէն փականն ունի իր բացելու ձեւերը, հարցն այն է, ինչքան է բարդ դա, ու արդե՞օք արժի դրանով զբաղուել։
Ու այն, որ ոչ բոլոր դետեկտիւներն են Հոլմս, ինչպէս նաեւ ոչ բոլոր հաքերները տալիս է եւ պաշտպանուած լինելու հնարաւորութիւն։ Այլ խօսքերով, եթէ ձեր կայքը չեն ջարդել, նշանակում է, ոչ մէկ դրանով բաւական լուրջ (կամ ձեզնից լուրջ) չի զբաղուել։
Ինչ վերաբերում է անձնական տուեալների պաշտպանութեանը, կրկին՝ հնարաւոր է բաւական լաւ պաշտպանուած լինել, բայց միշտ պէտք է գիտակցել, որ դա կատարեալ պաշտպանութիւն չէ։ Պարզապէս գործող կարող է լինել որոշ դէպքերում։ Իսկ այդ որոշ դէպքերն լաւ հաշուարկելը օգտակար է առողջութեանը։
Դա նաեւ նշանակում է, որ «անտեսանելի ճակատի մարտիկները», «դիւանային մարտիկները», այն տասնմէկ ռուբլի ութսուն կոպեկ վաստակողները, իրենք չպէտք է սպասեն լիւստրացիան կը լինի թէ չէ, իրենք անհամեմատ աւելի հեշտ կը բացայայտուեն, այդ օրը հեռու չէ։ ։Ճ
Շատ կարճ ժամանակով կարողացայ երեկ մտնել կրթական ցուցահանդէս։ Մերգելեանում մինչ այդ չեմ եղել։ Քոչարի արձանը վերջապէս տեսայ։ Անկապ տեղ էր խցկուած։ Ցուցահանդէսի շենքում էսկալատոր կար, բայց միայն մէկ, բարձրացողների համար։ Իջնելը աստիճանով է։
Տաղաւարներն շատ էին, որպէս կանոն տաղտկալի ու ձանձրալի։ Անմիջապէս մտնելիս աչքի էր ընկնում մի ամբոխ Ինսթիգեյթի եւ Արմթաբի տաղաւարի մօտ։ Արմթաբը գրեթէ տեղ չէր զբաղեցնում, մի քանի սարք էր այնտեղ, գրեթէ ամբողջը ինսթիգեյթինն էր։
Երեխաներ էին ներկայացնում, շատ ոգեւորուած երեխաներ էին։ Իրենց նախագծերից էին պատմում։ ն900֊ի ՖԿամերան աշխատացրի, անցա գործի․
ֆրեզեր, լինուքս սիէնսի՝
Բզեզ Ա եռաչափ տպիչ, ինչպէս հասկանում եմ, ռեփռափի ֆորք է՝
Ես աղուէս աներեսն եմ։ Պոչս փնջի՛կն եմ, սարի շրջիկն եմ։
Աւաղ, նոկիայիս մարտկոցը նստեց, ու ես վերցրի ընկերոջ ժամանակակից գալաքսի֊ն։ Ինչպէս տեսնում ենք, նկարների որակն էլ այլեւս այն չէ։
«Բերձոր Ա» եւ «Այգեստան 1» կարգիչները՝
Ի սկզբանէ նախագծուել են ՀՀ Քաշաթաղի շրջանի Բերձոր, եւ Ասկերանի շրջանի՝ Այգեստան աւանների երեխաների համար։
պատրաստուած է Հայաստանում
Գուգարք՝
Երեխաները Գուգարքների մասին ասում էին, որ ուզում են առաջարկել Իւքոմին, ինչ֊որ այլ սարքերի փոխարեն։ Շատ ոգեւորուած էին, ասում էին, հաջորդ նախագիծը մի քիչ այլ ձեւ ենք անելու։ ։Ճ
Ինչպէս տեսնում ենք, գալաքսի էս երեքի սպիտակի բալանսը խառնուել է։ Սա ջպէգ է, նորմալ մշակել չեմ կարող, ներող եղէք։
Այս ցուցարկիչով տեսանիւթ էր պտտւում, հենց մեզ մօտ, Ինսթիգեյթի արտադրուած կոպտերներով նկարուած կադրեր կային՝
ահա եւ կոպտերը՝
Ափսոս, Արթին Վարուժանի տաղաւարը չկար։ Շատ ափսոս։ Ի-ենց տպասալերը լինէին։
Երբ նկարում էի արմթաբի նախատիպը, միացրին, որ էկրանը երեւայ։ Ոստանն էր։
Այ կրակ, այ փետ, այ կնիկ, այ աստուած, այ հեռախօս, ո՞վ է ստեղծել՝
Մնացածից արագ֊արագ ասեմ, որ ֆիզմաթը հաւէս գծին հետեւող ռոբոտիկ ուներ, երեխաներն էին պատրաստել։ Այսինքն իրօք երեխաներն էին։ Խօսում էին, ասենք pwm ծրագրաւորման մասին՝
Ի տարբերութիւն, ասենք Այբի երեխաների, որ երբեք չեմ տեսել կարողանան գոնէ տպաւորութիւն գործել, որ իրենք են իրենց ներկայացուած գործն արել։ Բայց մեծամտութիւնն իրենց մօտ տեղն հանում է, զաշկալ է։ Այո, անցանք Այբին։ Իրենց տաղաւարն ամենալաւն էր՝ իր դիզայնով։ Չնայած այդ դպրոցն ինձ բնաւ չի հիացնում, բայց տաղաւարի նախագիծը պատուիրել են Ստորակետից, ու դա լաւ որոշում էր, լրիւ առանձնացնում էր իրենց։
Այստեղ էլ էր մի ամբոխ հաւաքուած, երբ քիմիայի փորձ էին ցույց տալիս։ Լաւ է, մարդիկ տեսնում են, որ ՏՏ֊ով կեանքն չի աւարտւում։ Չնայած իրենց ՏՏ֊ի օրինակներն էլ կային, մի երկու բռի ռոբոտ, որ եթէ արթանան, աշխարհն են զաւթելու, ու որոնց հետ երեխաներն, ենթադրում եմ, կրկին այնքան էլ կապ չունեն։
Այս մէկն, ասենք, մասնակցել է արմրոբոտիքս մրցոյթին, ես այն յիշում եմ, ու բնաւ ոչ Այբ֊ի կողմից։ Այ֊այ֊այ։
Սիրուն չի, Տարոն։
Քուանթ դպրոցի տաղաւարում էլ ռոբոտներ կային, բայց նկարելս էլ չեկաւ, լեգո մայնդսթորմ։ Լեգոն՝ ռոբոտիքս չեմ կարող ընկալել, կամ ռոբոտիքս է, եթէ անտեսել շատ ու զանազան հանգամանքներ։ Իրականութեան հետ կապ չունի։ Շատ խաղալիք է։ Մէկ էլ սենց բան կար՝
Մնացած տաղաւարների մասին՝ լիքը ռուսական բուհերի գովազդ։ Մէկ ֆրանսիական, երկու՝ գերմանական։ Առհասարակ, շէնքի մօտ դիմաւորում էին աղջիկներ, բաժանում թղթեր, ասելով՝ «ռուսական կրթութիւն», իբր թէ մի երանելի բան է։ Ձեռքերիս մէջ խցկած թղթերը վերադարձրի։ Չնայած պէտք է թափէի, մի քանի հոգի դրանցից քիչ կստանար։
Ահա, Ռոսսսոտրուդնիչեստվոյի վուլգար ծիտը։ Երբ սկսեցի լուսանկարել, շտապ թաքցրեց սեղանի վրայ դրուած ծաղիկները։ Երեւի «յար»֊ից էր ստացել, չէր ուզում շեֆութիւնը տեսնայ։
բռռռ
Ոստիկանութիւն։ Երբ տեսան նկարում եմ, ամաչեց ոստիկանը, փուչիկը թողեց։ Այն հոլովակն էին ցուցադրում, որ երեւի բոլորդ տեսել էք։
գեղարուեստի ակադեմիան դատարկ էր։ երեւի կոնցեպտուալ արուեստի գործ էր՝
իսկ կողքի «գեղեցիկ արուեստի ակադեմիա»֊ում բնաւ ոչ գեղարուեստական ճաշակով աղջիկներ էին, ու բնաւ ոչ գեղարուստական «սումըչկաներով»։ Ահա։
Էս էլ Արմանը։ ։Ճ
Ամերիկեանի տղաները փորձեցին ինձ այցեքարտ տալ, ուր գրուած էր՝ հաւանէք մեզ դիմագրքում։ Ընդ որում դիմագիրք բառը աւելի մեծ էր, քան համալսարանի անուանումը։ Սկզբից թուած դիմագրքում է աշխատում։ Յետոյ հարցրի, բա եթէ ասենք դիմագրքում չկամ, ապա ի՞նչ։ Երեւի մտածեց, ապա անգրագէտ ես, չգիտեմ։
Երբ դուրս էինք գալիս, Մերգելեանի մուտքի մօտ մի պապիկ էր բերել իր թոռնիկին, ու ասում էր՝
— Կտեսնես, բալիկս, այնտեղ աշակերտները իրենց դպրոցներում ինչ նախագծեր են անում…
Մարդն ունի ընդլայնուելու, տրանսցեդենտանալու պահանջ։
Մենք ուզում ենք կիսուել մեր մտքերով (ով մտքեր ունի) կամ կարդացածով, տեսածով, ապրածով։ Այսինքն՝ մեր կեանքով։
Ու մեզ պէտք է շուկայ, մարդիկ, ում հետաքրքիր են մեր ապրումները, ցաւերը, հաճոյքները, մտքերը (ով ունի), եւ այլն։ Մի խօսքով մեզ պէտք է մեր արտահանած ապրանքի սպառողը։
Այդ իսկ պատճառով մարդիկ լաւ են վերաբերւում իրենց ուշադրութիւն դարձնողներին, եւ խարդախների հիմնական գործիքներից մէկն էլ կեղծ ուշադրութիւնն է քո անձի նկատմամբ, մասնաւոր դէպքում՝ հաճոյախօսութիւնը։
Երբ մարդիկ միմեանց հետաքրքիր են, իրենք բացում են շուկան միմեանց համար։ Ու քանի որ իրենց պէտք չեն մրցակիցներ, փակում են սահմանները, սարքում են իրենց «մաքսային միութիւնը», սահմանափակելով այլ մարդկանց արտադրած ապրանքների ներկրումը։
Քանի որ միեւնոյնն է սպառելու ռեսուրսը սահմանափակ է։ Ինչպէս մեր փողն է սահմանափակ, այնպէս էլ մեր ժամանակը, ու այդ պատճառով էլ մարդիկ խանդով են վերաբերւում, երբ իրենց յարաբերութիւնների մասնակիցները իրենց ժամանակը ծախսում են այլ մարդկանց կեանքը սպառելով։ Կամ այլ մարդկանց իրենց կեանքի պատկերը վաճառելով։ Ապա լքուած մասնակիցը զգում է իրեն չգնահատուած, չպահանջուած շուկայում։ Ու վատ է վերաբերւում ինչպէս մրցակիցներին, այնպէս էլ սպառողին, ով իրեն չի գնահատել։
Կարող է նոյնիսկ սանկցիաներ կիրառել՝ օրինակ փակել իր շուկան որոշ ժամանակով։ Ինչպէս Ռուսաստանն էր Ուկրայինայի կամ Մոլդովայի համար շուկա փակում։ Կամ ընդմիշտ։ Այդ դէպքում յարաբերութիւնն էլ այլեւս գոյութիւն չունի։
Բաժանումը կարող է լինել քաղաքակիրթ, ինչպէս Չեխոսլովակիայի դէպքում, եւ ոչ այնքան՝ ինչպէս ռուս եւ ուկրայինական եղբայրական ժողովրդների դէպքում։
Չէ, ես բնաւ էլ չեմ ասում, որ վատ են այդ շուկայական յարաբերութիւնները։ Այլընտրանքը՝ անպայմանական սէրն է, որին ես ոչ հաւատում եմ։
Այն ոչ էլ լաւ է յարաբերութեան այն մասնակցի հանդէպ, ում առանց պայմանների են սիրում։ Ստացւում է, նա ոչ մէկ է, ոչ մի բան չի կարող առաջարկել։
Միւս կողմից էլ, չեմ կարծում որ առանց որեւէ բան ստանալու իմաստ ունի շուկան բաց պահել։ Իմաստ ունի, երբ կարողանում ես քո ապրանքը արտահանել, ու գոնէ ստանում ես ֆիդբեք, որ այն լաւն է, դուրները գալիս է։ Ոչ թէ առանց առանձնապէս հաճոյքի է սպառւում։ Բայց եւ բոլորն էլ ձգտում են նրանց, ով կարող է իրենց հետաքրքիր ապրանք արտահանել։
Այդ պատճառով էլ մարդիկ ձգտում են նման հետաքրքրութիւններով մարդկանց։ Որ ներմուծելու բան լինի։ Որ բաւարարեն ներքին պահանջարկը։
Այսպիսով, յաջողուած յարաբերութիւնը այն է, երբ մասնակիցները կարող են զարգացնել իրենց «տնտեսութիւնը» այդ փոխշահաւէտ միութեան պայմաններում։
եւ այդպէս
բայց եթէ դուք դանդաղ էք գրում, դա դեռ չի նշանակում, որ ձեզ մօտ այս դէպքն է։ ։Ճ
Վերջերս նկատում էի, որ ինչքան շատ եմ փորձ ձեռք բերում, այնքան շատ է նախագծերս աւարտելու կամ որոշակի խնդիրները լուծելու համար ժամանակ պահանջւում։ Ես դեռ չեմ զառանցում։ Պարզապէս կարողանում եմ տեսնել եմ այնքա՜ն տարբեր հնարաւորութիւններ, ուր ինչ֊որ բան կարող է սխալ ընթանալ։ Եւ հնարաւոր սխալները, որ ես յիշում եմ ու գիտեմ, գնալով շատանում են։
Պարզ օրինակ․ առաջ այսպէս էր՝ «լաւ, գրենք նիշք»։ Իսկ հիմա ես անհանգստանում եմ իրաւունքների, արգելափակման, զուգահեռութեան, ատոմար գործողութիւնների, տարբեր նիշքային համակարգերի, պանակում բացած նիշքերի քանակի, ժամանակաւոր նիշքերի կանխատեսելի անունների, իմ PRNG֊ի պատահականութեան որակի, գործողութեան կէսին սնուցման սակաւութեան, հասկանալի API֊ի, նրա համար, ինչ ես անում եմ, յստակ ձեռնարկների, եւ այլն, եւ այլն։
#programming #analysis #paralysis #experience #ծրագրաւորում ###
ահա, այս քարտէզում էլ կանք։ դիասպորա ցանցի հանգոյցների։
https://social.mbuto.me/podmap.html
ու տենց
Ղրիմը ոչ մի դէպքում Արցախի զուգահեռը չէ։ Սեպարատիստ չէ։ Արցախն ու Ուկրայինան են կենտրոնախոյս, իսկ Ղրիմը՝ կենտրոնամէտ է։ Եթէ եւ կայ զուգահեռ, ապա Ղրիմի ռուսների եւ ԼՂ֊ի թաթարական փոքրամասնութեան մէջ։
ու տենց
Երեկ 1905 թուականի հայ֊թաթարական պատերազմի մասին խօսքն էի լսում։ Որ սովետահայ գրականութեան մէջ, ի տարբերութիւն միջազգայինի, կոչւում է «ընդհարումներ»։ Ինչն էր հետաքրքիր, որ
— թաթարները չէին աջակցում Բաքուի գործադուլներին։ Իրենք չէին ուզում պայքարել ութ ժամ աշխատելու, եւ աշխատավարձի բարձրացման համար։ Իրենք լրիւ կոնֆորմիստ էին։ Իսկ գործադուլների շարժող ուժը հայերն էին։
— թաթարների ազգային ինքնագիտակցութեան ձեւաւորումը խթանուած էր մասնաւորապէս հայերի իշխող դիրքով Բաքւում եւ կովկասում։
Ու յիշեցի Կահանէի խօսքերը․ «հակասեմիտիզմը շատ վատ պատճառ է հրէա լինելու համար»։ Այ, հայերի յաջողութիւնը շատ վատ պատճառ էր թաթարների ազգային ինքնագիտակցութիւն ձեւաւորելու համար, կարծում եմ։
Ու գուցէ այդ պատճառով է, որ մինչ այժմ իրենց չի յաջողուել ազգային պետութիւն կառուցել, ուր ազգը՝ քաղաքական ազգ է, ու ենթադրում է ժողովրդավարութիւն, օրէնք, անձի ազատութիւն։
Հիմա մեր մասին։ Այո, այնպէս չէ, որ մեզ է շատ յաջողուել։ Կարելի է զանազան պատճառներ մէջբերել սա բացատրելու համար, բայց ինձ համար ամենակարեւոր հարցն այն է՝ իսկ մենք ունե՞նք այդ ձգտումը։ Ունե՞նք ձգտում ազգ լինելու․ օրէնքի, սահմանադրութեան, պայմանաւորուածութիւնների, ազատութիւնների, կոմպրոմիսների։ Ու արդեօք Թումանեանն ու Թոթովենցը ռուս վեհերի պէս չէին բնութագրում իրենց ազգը, ու իրենց քաղաքակիրթ լինելը զուտ արեւմտեան ազդեցութիւն էր, թէ՞ ոչ, իրենք այս միջավայրի մարդիկ էին։ Ու ապա յիշում եմ որ
— Օսմանեան Թուրքիայում հայ կուսակցութիւնները պայքարում էին սահմանադրութեան, օրէնքի, ժողովրդավարութեան եւ բոլոր ազգերի (ոչ միայն հայերի) իրաւունքների համար։ Սա անշուշտ օգտագործւում էր Թուրքիան դրսից ճնշելու համար, երբ դրսին պէտք էր, ու հաւանաբար հանդիսանում է ցեղասպանութեան խթաններից մէկը։ Առհասարակ, սա քաղաքակիրթ ազգերի յատկութիւնն է, ոչ միայն ձգտել օրէնքի գերակայութեանը, այլ եւ տարածել քաղաքակրթութիւնը եւ ժողովրդավարութիւնը, ինչքան էլ հեգնանքով սա այսօր չհնչի։
— Վերջերս անց կացրած հետազօտութիւնները ցոյց են տալիս, որ հայերը զիջում են ժողովրդավարութեան ձգտելու մէջ միայն գերմանացիներին ու շուեդերին։
Ու գուցէ ապա այն քաղաքակիրթ լինելը, երբ հարեւաններին օգնում ես, ասենք այբուբեն ու գիր նախագծելով դեռ չի սպառուել, ու այն, որ սովետի փլուզումն է սկսուել այստեղ պատահակա՞ն չէ։ Քանի որ խսհմ֊ը հանդիսանում է ոչ օրինական պետութեան մի խորհրդանիշ, նմուշ։
Եւ արտագաղթի հիմնական պատճառներից մէկն էլ, սեփական երկրում օրէնքի ու սահմանադրութեան բացակայութիւնն է։
ու տենց
Your browser does not support the video tag.
գտնւած է Արեգի միջոցով։
ուրեմն, ուզում եմ մի քիչ գրել իմ մակօս֊ական փորձից։
որպէս դեւ, ով առաջին անգամ է այս օհ֊ի հետ աշխատում։ իմ հին ծանօթ աւստրալիացին իր մակի վրայ հաշիւ է բացել, որ կպնեմ, վոկ֊ը պորտ անեմ մակի։
նախ սիլանգից՝ ասեմ, որ այս գործիքն առաջին անգամ եմ փորձում, օգտւողի տեսակէտից ահագին յարմար է թւում։ Ոչ միայն տողն է ասում, ուր սխալն է գտել, ինչպէս ջիսիսի֊ն, ոչ միայն տողի որ երորդ նիշն է (միշտ զարմանում էի, ինչո՞ւ ոչ մի սի կոմպիլյատոր դա չի անում), ոչ միայն սիրուն գեղեցիկ պսեւդոգրաֆիկայով ցոյց է տալիս՝ ահա, այստեղ է սխալդ — այ այստեղ սա է պակասում, ասենք, բայց եւ… ակնարկում է թէ ինչ անես, որ սխալները ուղղես։
Միւս կողմից, այդ իր վարքագիծը նոյնիսկ յոգնացնում է։ Ասենք, այս դէպքում, լրիւ անիմաստ է զգուշացնել, ինձ թւում է՝
ասում է՝ «place parentheses around the ‘&&’ expression to silence this warning»։ ինչո՞ւ։ կոմպիլյատորը գիտի, չէ՞, ցանկացած սի֊ի կոմպիլյատորը այդքան պարզ բան գիտի, չէ՞ որն է օպերատորների precedence֊ը։ ուրեմն ո՞ւմ համար է։ գրողի, կամ կարդացողի։ որ գրողը տեսնի իր գրածը, ու իմանայ, որն է precedence֊ը, այնպէս չստացւի, որ կասկած լինի, որ նա չգիտի։
բայց սա արդեն ո՞ւմ համար է։ ակնյայտ անգրագէտի՞։ չգիտեմ, լա՞ւ է դա, թէ չէ։ այն էլ լռելեայն, առանց զգուշացումներն յատուկ միացնելու։
Ասենք այս կոդի մէջ կայ սխալ՝
սիլանգը ասում է՝
ասում է… նու ճիշտ բան է ասում, հա՞։ բայց կարող է ես ուզում եմ սենց բան անել, ինձ պէտք է հենց այսպէս, ինչի՞ պիտի հայհոյի։ նկատի ունեմ, նա ինձ նախապէս դնում է յիմարի տեղ։ ենթադրում է, որ ես չգիտեմ ինչ եմ անում։
չգիտեմ, լաւ է դա թէ վատ։
ջիսիսի֊ում իմ ցանկութեամբ կմիացնէի ասենք, -pedantic, ու կնայէի ինչ է ասում։
հիմա համակարգից։
փաստօրէն, ստատիկ բինար նիշք ստանալ չեմ կարող։ մակօս֊ում չի լինի։ իրենք (էփլը, ֆաշիստները, սրիկաները) չեն տալիս համակարգի գրադարանների ստատիկ տարբերակները՝ .a նիշքերը, ասենք։ Որ դրանց միջի .o նիշքերը լինի ստատիկ միացնել իմ ծրագրին։
երկրորդ շատ հետաքրքիր բանը։ այստեղ ELF չկայ, այստեղ Mach-O բինարնիկներ են։
ու այդ պատճառով էլ .so չկայ, կայ .dynlib.
ldd֊ի փոխարէն էլ otool է
ու վերջապէս այն, ինչը լրիւ անսպասելի էր։
ուրեմն, ես երբ voc֊ը թեստաւորում եմ, անում եմ այսպէս․ ստացա՞յ նոր վարկածը, իրենով իրեն շինում կոմպիլացնում եմ, ու նայում եմ md5 գումարը նոյնը մնա՞ց թէ չէ։
ինձ պէտք է որ նոյնը մնայ, եթէ չէ, ուրեմն ինչ֊որ բան սխալ է, ինքն իրեն վերարտադրել չի կարողանում։ ու սխալը երկար չի թաքնւում, արդեն երկրորդ անգամ, յաջորդ սերնդի վարկածը կամ ինքն իրեն, կամ այլ մոդուլներ կոմպիլյացիա անել չի կարողանում։
այս անգամ, նա ինքն իրեն ստաբիլ ստանում է, լրիւ գրադարանները ստաբիլ կարողանում է շինել, իսկ արի ու տես, որ իր իսկ md5 գումարը հա փոխւում է։
ամէն անգամ կոմպիլյացիայից յետոյ փոխւում է։
ես մտածում էի՝ խնդիր ունեմ։ ես եմ մի բան սխալ արել։
յետոյ մտածեցի, ո՞վ գիտի ի՞նչ է այդ ոչ էլֆ օ֊մախ բայնարին։ մի հատ ․օ֊ները ստուգեմ։
բոլոր գեներացւող ․օ֊ները նոյն էմդիհինգն ունէին։ Դա ինձ հանգստացրեց։ Բայց ամէն անգամ լինքինգից յետոյ ստացւած նիշքի էմդիհինգ գումարը փոխւում էր։ Յետոյ պարզեցի, որ այդ մակի ֆորմատի ձեւն է, ամէն անգամ լինքերը մախ բինարիի մէջ uuid է սարքում խփում։ այն պէտք է իրեն համապատասխանեցնելու համար արտաքին dwarf debugging տւեալները յստակ այս կամ այն նիշքի հետ։
այնպէս որ զգօն եղէք մակի համար գրելիս․ սիլանգը ձեզ կարող է յիմարի տեղ դնել, համակարգը ստատիկ բինար սարքել չի թողնի, իսկ լինքերը ամէն անգամ նոր ձեւի նիշք է արտադրելու նոյն կոդից։
ու տենց
կարծես թէ սա է լինելու այս տարւա բարքեմփի լոգոն։
Մենք միշտ էլ ուզում էինք որ այն չլինի գլոբալիստական, որ երեւա, Երեւանի բարքեմփն է, ոչ թէ ասենք Տւերի կամ Գիւտերսլոյի։ Աւաղ, յաճախ «հայկականը» փորձում են շեշտել օգտագործելով նուռ/ծիրան/մոլիբդեն/կաուչուկ, բայց դա ազգագրական է, ոչ ազգային։ Իսկ Զւարթնոցը եւ ազգային ճարտարապետութեան միջազգային կարեւորութեան նմուշ է, եւ տեքնո է, եւ ֆուտուրիստիկ է, արդի է եւ ինքը հենց EVN օդանաւակայանն է, EVN֊ն է։
#barcamp #yerevan #zvartnots #airport #logo #design #2014 #բարքեմփ #երեւան #զվարթնոց #զուարթնոց #զւարթնոց #դիզայն #օդանավակայան #օդանաւակայան #EVN #barcampevn14 #barcampevn2014 ###############
ուրեմն, Երեւանում իմ համար լաւ «օբէկտների» զգալի մասը այսպէս թէ այնպէս կապ ունի սփիւռքահայերի հետ։ Դա եւ սիրահարների այգին է, եւ աչաջրերն են, եւ քաֆեսճեանի պարտեզն ու կասկադը, եւ գելատոն է, եւ սայաթն էր։
Աբովեանի վրայ կայ սիրիահայերի խանութ՝ այնտեղ մուտքին գոյնզգոյն տառերով գրւած է «բաց է», ու ժպտացող սմայլիկ է նկարած, իսկ հակառակ կողմից տխուր սմայլիկ է, ու էլի գոյնզգոյն տառեր։
Այդ մարդիկ, չնայած, ասենք, Ասադի «օրոք» են ապրել, բայց իրենց մէջ այդ տաղտկալի տրտիմ սովետը չկայ։
Սայաթը, աւաղ, փակւել է։ Խանութը վերջերս չեմ նկատել, գուցէ նոյնպէս։ Բայց բացւել է Ուլիկը՝ ամենահամով արագ սնունդը, որ ծալած ունի զանազան էֆ֊սի֊ներն ու ֆրայդ չիքեները։
ու տենց
նա ոչ միայն դէմ է, այլ եւ կատաղած է
ու տենց
Տեսէք ինչ եմ նկատել․ ուրեմն, եթէ նայում ենք արեւմուտքում տպւած գրքերին, տեսնում ենք, որ… աւելի լաւ է դուք էլ տեսէք՝
ստացւում է, որ եթէ կողքից նայենք պառկած գրքին՝ հանգիստ լինում է կարդալ անւանումները՝
բայց չգիտես ինչու այդպէս չէ ռուսական/սովետական գրքերի դէպքում՝
զարմանալի չէ, որ սովետական շրջանի հայկական գրքերը նոյնպէս «թարս» են՝
բայց եւ հետ սովետական շրջանի գրքերը շարունակում էին այդպէս տպւել՝
Ստուգեցի աւելի ժամանակակից գրքերը․ պարզւում է «Անտարես»֊ի նոր հրատարակութիւններում արդեն կարծես արեւմտեան «օրիենտացիա» է․
Չեմ պատկերացնում, ինչու էր սովետում թարս։ Գուցէ իրենք համարում էին, որ պահարանում «կանգնած» գրքի անւանումը ներքեւից վերեւ կարդալն աւելի հեշտ է, քան վերեւից ներքե՞ւ։ Ով իրենց գիտի, ինձ հեշտ չէ։ ։Ճ
ու տենց
ու տենց
ո՞վ էր ասում արեւմուտքը՝ կեղծ հանդուրժողականութեամբ։ արեւմուտքը ցոյց տուեց իր հաւատարմութիւնը հռչակուած արժէքներին։ տեսա՞ք պուտինին ոնց են հանդուրժում՝ դէ վատ ընտանիքից երեխայ է, դժուար մանկութիւն է ունեցել, թող մի քիչ էլ խուժանութիւն անի, ոչինչ… հո ձեռքերին չենք խփի, ոչ պեդագոգիկ է, ոչ էլ թերապեւտիկ։
#պուտին #արեւմուտք #եւրոպա #ուկրայինա #ռուսաստան #հանդուրժողականութիւն #մայդան #ազատութիւն
համեստ, բարետես եւ կիրթ դեմոկրատը կծանօթանայ ազնիւ, մաքրասէր եւ բնակարանով ապահովւած բուրժուայի հետ, համատեղ յեղափոխութիւն անելու նպատակով
ու տենց
Սովորաբար առաւօտները ես առանց աչքերս բացելու n900֊ի կոճակն եմ սեղմում, նա ինձ ժամն է ասում։ Եթէ աչքերս բացեմ, ապա այլեւս չեմ քնի։ Իսկ այսպէս, իմանում եմ ժամը, ու հասկանում, ինչքան դեռ կարող եմ քնել։
Մի քանի օր է, նոկիան չեմ օգտագործում, մարտկոցը փչացել է։ Ու այսպիսի ելք գտայ, փակ աչքերով սեղմում եմ ↑ ու յետոյ ↩։ Իսկ մինչ այդ հաւաքած հրամանը սա է՝
Ափսոս, ֆեստիւալը հայերէն չի խօսում։
Պէտք է խօսացնել։
ու տենց
իմ վրայ ազդում էր, որ Շուշին օփենսթրիթմէփում դատարկ էր։ այո, առանձնապէս մարդաբնակ չէ, բայց մարդիկ ապրում են։ այսօր առցանց խմբագրիչի միջոցով աւելացրի հարիւրաւոր շէնքեր։ իհարկէ, մանհեթեն չէ, բայց էլի վատ չէ։ ։Ճ
— Բա էս ո՞նց է մեր խոհանոցն ես հասել,— հարցնում է ինձ,— այդքան հեռու…
ինչն է մեր մօտ ինձ դուր գալիս, ամէն հարկում մի քանի ծուռ դրած խոհանոց կայ, իրենց ստոյկաներով, ու ազատ սրճով, թէյով։ իսկ խոհանոցի միւս կողմից խփած է մեծ շախմատի տախտակ, այն որ մագնիսոտ կպչուն խաղաքարերով են, ու որ պատկերասփիւռ֊ով էին օգտագործում շախմատային հաղորդումների ժամանակ՝ այդ տախտակների շուրջը հաւաքւում են մի քանի հոգով, խաղում, հետեւում։
— Ես ձեզ մօտ պանայեխած եմ արել,— բացատրում եմ, — քանի որ մեր մօտի խոհանոցում կանաչ թէյ այլեւս չկայ։ Յետոյ գնում էի թէյի հետեւից էսինչ թմի խոհանոց, յետոյ էնինչ, հիմա էլ հասայ ձեզ մօտ։
— Պարզ է,— ասում է,— դէ տես, էս տեմպերով երկրից դուրս հասնելն էլ է հնարաւոր։
Այնպէս որ զգօն եղէք պահանջների հանդէպ, աւելի լաւ թէյ կեանք հետապնդելով, կարող է ձեզ գտնէք մի այլ երկրում։
ու տենց
ուրեմն, նայեցի ես կրկին եւ կին֊ձա֊ձա֊ն, եւ նոր Դանելիայի ու ոմն Ադբաշեանի մուլտը՝ կու՜, կին֊ձա֊ձա֊ն։
ասեմ ինչ նոր մտքեր ունեմ՝
— կըցը։
ինձ թւում է, Դանելիան ուզում էր ցոյց տալ փողի արժէքի ոչ հիմնաւորւած լինելը, ընտրելով որպէս Պլիւկի փողի միաւոր մեր լուցկին։ Այսինքն այն, ինչ մեզ մօտ շատ հեշտ է գտնել, ու այնքան էլ բարդ չէ արտադրել։
Ու իրօք, չէ՞ որ նոյն ոսկու գինը, չնայած դրա սահմանափակ լինելուն, ու բազմաթիւ կիրառութիւնների շատ աւելի ցածր կլիներ, եթէ ոչ մարդկութեան պատկերացումը ոսկու մասին։
Դա նաեւ նշանակում է, որ եթէ մենք ընդունենք, բիթքոյնը, կամ փրայմքոյնը, որպէս փոխանակման միաւոր, դրանք իրօք կդառնան փոխանակման միաւորներ։
— ազգային դիսկրիմինացիա։
Ազգեր արդեն չկան, բայց դիսկրիմինացիա կայ։ Մէկ է այդ էակները սովորեցին բաժանել իրար չատլանների ու պացակների, որ իրար դիսկրիմինացնեն։
— ստրկական մտածողութեամբ հասարակութիւն։
Երբ վերջում երկրացիներին «գործ» են առաջարկում, ասում են, մի քիչ փող աշխատենք, այս (Խանո՞ւն) մոլորակը կառնենք, մի քիչ էլ փող՝ մթնոլորտ կաւելացնենք, էակները կգան մեզ մօտ, մենք էլ կլինենք ամենակարեւոր էակները, ու ամենահարուստ։
Դա դեռ կարելի է հասկանալ, որպէս բիզնես նախագիծ, ու ապահով ապրելու ձգտում։ Բայց երբ երկրացին հարցնում է՝ որ ի՞նչ, մենք ստանում ենք առաջարկողների անկեղծ պատասխանը՝ «որ մենք թքենք իրենց վրայ»։ — Ինչո՞ւ համար թքէք՝ հարցնում է։ «Հաճոյք ստանանք» — պատասխանում են։
Այսինքն այդ էակները ուզում են ոչ թէ լինել ազատ էակներ, ով ասենք նաեւ կաւելացնի իրենց ազատութիւնը փողով, իրենք ուզում են ունենալ ստրուկներ։ իսկ դա ազատ էակի մտածողութիւն չէ։ **ստրուկն է երազում ունենալ ստրուկ, իսկ ազատը երազում է լինել ազատ։
**
ու տենց
այսօր գիֆ պատրաստեցի՝ #կինոբռնոցի֊ի համար։
ինչպէ՞ս եմ գիֆը սարքել․
կարելի էր անել mplayer -vo png, բայց այս անգամ ես օգտագործեցի mplayer -vf screenshot, ու սեղմելով s պահում էի էկրանահանները։ Յետոյ ես ընտրեցի կադրերը, ու միացրի convert ծրագրով։
եւ այդպէս
որոշեցի կիսւել մի պատմութեամբ, սերունդների կապի մասին։
ուրեմն, մի իմ ծանօթը, ով չնայած ապրում է Հայաստանում, ՀՀ քաղաքացի չէ, ուզում է ստանալ ՀՀ քաղաքացի, որ իրաւունք ստանայ զէնք գնել։
Ինչո՞ւ։ Պատմեց այսպիսի պատմութիւն։
Նախորդ դարի սկզբին, երբ թուրքերը մտան Ալեքսանդրապոլ, իր նախնիներից մէկը՝ միայնակ կին էր, երկու երեխաներով։ Ամուսինը, կարծես զոհւել էր։ Տանը կար երկու հրացան։ Կինը հանել էի փողերը իր տան երկու պատուհաններից, ու ժամանակ առ ժամանակ անկապ կրակում էր դրանցից։
Այդ տան շրջակայքում բոլոր տները կողոպտւած էին, բոլոր մարդիկ, ով չէր հասցրել փախչել՝ սպանւած։ Իսկ այդ տունը միակն էր, որին թուրքերը չեն մօտեցել։ Երեւի, ոչ մէկը իրենցից չէր ուզում կեանքը վտանգել, եւ մօտենալ։
ու տենց
Յիշո՞ւմ էք չէ, ասենք ֆրինեթի ժամանակը։ Երբ նիքով հնարաւոր էր հասկանալ, արդեօ՞ք մարդը հին օգտւողներից է, թէ նոր։
Առաջինները հնարաւորութիւն ունէին գրանցել իրենց անունները։ Դա այնքա՜ն գժանոց էր, երբ ունէիր, ասենք նորայր աթ ֆրինեթ։
Երեւում էր, որ հնաբնակ ես։
Դէհ, յահու֊ում այդ մասին անհնար էր մտածել։ Բոլոր լաւ անունները վաղուց զբաղեցւած էին։
Ու ապա մարդիկ սկսեցին ո՛վ՝ իր անուն֊ազգանունով հաշիւներ բացել, կամ անուն ազգանունից կազմւած յապաւում֊բառախաղով, ո՛վ էլ՝ հաքերական ձեւով, ասենք օ֊ի տեղը զրօ նշել, եւ այլն։ Կամ էլ՝ պետք էր լինել հնարամիտ, ու քեզ բնութագրող կեղծանուն մտածել։ Ինչը շատ հաւէս է։ Կարելի էր իմանալ, ով է իր կեանքում պուպսիկ88 մեյլ․ռու֊ն ու ով է մարիշոկ2֊ը։
Բայց, ինչպէս ասում է այս փոստերում մտահոգւած մարդը, այդ ժամանակներն էլ են անցել։ Յաջողակ չեն կեղծանուն ընտրելիս նոյնիսկ ծայրայեղ մարգինալները։
Խնդիրը աւելի է բարդանում, եթէ մեյլի հաշիւ չէք բացում, այլ ասենք՝ սքայփի։ Քանի որ եթէ մեյլի դէպքում կարելի էր գնալ, ու ասենք կանադա․քոմ֊ում, կամ մոզամբիկի փախած սերւերում գրանցել անունովդ հաշիւ, ապա սքայփը միակն է եւ անկրկնելի։ Կենտրոնացւած սերւիսների հե՞տ ինչ անել, ինչպէ՞ս այդ հարցը լուծել։
Լուծել, իրականում պէտք չէ։ Փոստերի հեղինակը բնաւ չի հասկացել, որ համացանցն ըստ բնոյթի ապակենտրոնացւած է։ Որ եթէ ֆրինեթը միակ հայկական տեղական ազատ մեյլ սերւերն էր՝ ֆրինեթ ցանցի մէջ, ապա համացանցում միշտ էլ կարելի է գտնել հարմար սերւիս։ Կամ՝ ստեղծել քոնը, գրանցո՞ւմ էին, չէ՞ իրենց ազգանունով դոմեններ, ու մեյլէր սարքում՝ արամ@արամեան․քոմ, ասենք։ Ահա, իսկ արի ու արա դա սքայփի, կամ դիմագրքի, կամ էլ որեւէ այլ սերւիսի դէպքում։
Այո, պատասխանը՝ ապակենտրոնացումն է։ զբաղւա՞ծ է ջոյնդիասպորայում օնիկը՝ գնա գերասպորա․դէ կամ սփիւռք․ամ։ Միշտ էլ տեղ կգտնես։ Բոլորին հարմար տեղ կգտնւի։ Քանի որ սերւերների քանակը սահմանափակւում է միայն ռեալ այփի֊ների քանակով, իսկ ռեալ այփի֊ները ipv6 ստանդարտով աւելի են, քան ատոմները մեր մոլորակի վրա։
Կենտրոնացւած սերւիսները կմեռնեն, ու ինչքան քիչ մենք իրենցով օգտւենք՝ այնքան շուտ։ Կամ ստիպւած կլինեն ապահովել ապակենտրոնացւած միջավայրում աշխատանք։ Ու դիմագիրքը ստիպւած կլինի թողնել իր յուզերներին «ֆրենդել» գփլասից, ու այլ սոցիալական ցանցերից։
Իսկ աւելի լաւ է՝ բացիր քո հանգոյցը, եւ տէր եղիր այն տարածքի, ուր քո սպասարկիչն է, քո տւեալներով հանդերձ։
Հ․ Գ․ — արդեն եկել է այլ ժամանակը։ Ժամանակը, երբ դիմագիրքը, օդնոկլասնիկը, եւ այլ սպասարկիչները չեն թողնում ունենալ հնարած անուն։ Իսկ ազատ ծառայութիւնները, դիասպորա֊ֆրենդիկա֊ի պէս, թողնում են մնալ անանուն։ ։Ճ
եւ այդպէս
սա իմ կոմպիլյատորի աշխատանքի թրեյսն է, որ պարզ բան է անում՝ վերագրում կոմպիլիացիա անում։
ստացուած է օգտագործելով gdb, callgraph, graphviz ծրագրերը։
ու տենց
Օփենմոկո համայնքի էլ․ փոստի ցանկում ոմն Միքայել Սփեյսֆալկոնը, ով չի օգտագործում իր իսկական անունը համացանցում, յայտարարել է, որ իրեն հաջաղուեց հայթայթել Թեքսաս Ինսթրումենթսից հոսած ջիէսեմ ֆիրմուերի ելատեքստ։ Հաղորդագրութեան թեման է՝ First small steps towards free GSM firmware.
I am very pleased to announce that after many years of searching, I have finally found a copy of TI’s firmware deliverable package for their Leonardo development board, i.e., for their Calypso/Iota/Rita chipset reference platform. It is the package which TI must have given to all of their chipset customers including Nokia, Motorola, Compal, FIC/Openmoko, LG, BenQ and many others, and which was used by all of these companies as the starting point for making their unique proprietary firmwares.
Իրօք, դրանք դեռ առաջին քայլերն են, որպէսզի մենք ունենանք ազատ ԾԱ որ կառավարում է մեր սարքերի ջիէսէմ մոդեմը։
Լաւ նորութիւնն այն է, որ մենք այժմ ունենք, ոչ միայն ֆիրմուերի ելատեքստը, որը, գուցէ լեգալ չի կարելի օգտագործել (որոշ ռեպրեսիվ երկրներում) այլեւ լրիւ ազատ գործիքներ, այն սարքի մէջ լցնելու, ֆլեշելու համար։ Մինչ այդ օփենմոկո օգտագործողները պէտք է կիրառէին Թեքսաս Ինսթրումենթսի սեփականատիրական գործիքը նոյնիսկ ԾԱ֊ն ֆլեշելու համար։
Ահա, ես որոշեցի փորձել, եւ սրանք իմ նոթերն են՝ ինչպէս կոմպիլյացիա անել եւ տեղակայել leo2moko ֆիրմուերը։
Փոխարէնը օգտագործել քրոսկոմպիլյատորներ, եւ նախընտրում եմ կոմպիլացնել ելատեքստը հենց սարքի վրայ, չէ՞ որ օփենմոկոն ազատ սարք է, ու ես կարող եմ տեղադրել կոմպիլյատոր։ Սոյն նոթերը արուած են SHR օպերացիոն համակարգն օգտագործելիս։ Եթէ ձեր համակարգն այլ է, պէտք է մի քիչ փոփոխէք գործընթացը։
opkg install gcc
opkg install gcc-symlinks
opkg install libc6-dev
opkg install binutils
opkg install make
opkg install coreutils
Լաւ կլինի ժամանակը սինխրոնացնել մինչեւ գործի անցնելը։
/etc/init.d/fsotdld restart
Քաշում ենք ֆլեշերի ելատեքստը՝
wget ftp://ftp.ifctf.org/pub/GSM/FreeCalypso/loadtools-r1.tar.bz2
Բացում՝
mkdir loadtools
cd loadtools
tar ĵvf ../loadtools-r1.tar.bz2
խմբագրում makefile֊ը, ինչպէս խորհուրդ է տրւում readme֊ում, նշէք CFLAGS֊ը որպես
CFLAGS= -O2 -march=armv4t -mtune=arm920t -DGTA0x_AP_BUILD
եւ
EXTRA_OBJ=gtapower.o
հապա make անենք
make
make install
այս երեկ բինարնիկները այժմ տեղակայուած են /usr/local/bin֊ում
fc-iram fc-loadtool fc-xram
Բաց թողէք այս քայլը, եթե ուզում էք ֆլեշել արդեն իսկ նախապէս քոմփայլ արուած ֆիրմուերը։
Աւաղ, այժմ անհնար է կոմպիլացնել ֆիրմուերը ազատ կոմպիլյատոր՝ օրինակ ջիսիսի օգտագործելով, ու մեզ պէտք են ուինդոուս գործիքներ Թեքսաս Ինսթրումենթսից։ Լաւ նորութիւնն այն է, որ դրանք աշխատում են wine֊ի տակ, ու մենք կարող ենք աշխատացնել դրանք ուայնով ցանկացած ԳՆՈՒ/Լինուքս մեքենայի մէջ։ ԹիԱյ֊ի միջավայրը իրականում օգտագործում է մեզ քաջ ծանոթ յունիքսական գործիքների ուինդոուս պորտերը։ Այնպէս որ անհամեմատ աւելի հեշտ կլիներ, եթէ մենք կարողանայինք նոյն գործիքներն օգտագործել բնիկ(նեյթիւ) կերպով։
Ահա, վերցնում ենք այս երեք նիշքը՝
ftp://ftp.ifctf.org/pub/GSM/FreeCalypso/leo2moko-r1.tar.xz
— ելատեքստը
ftp://ftp.ifctf.org/pub/GSM/TI_src/wine/installed-env.tar.xz
— միջավայր, այն քոմփայլ անելու համար
wget ftp://ftp.ifctf.org/pub/GSM/TI_src/wine/nowhine.c
ու այսպիսի հաւէս վրափեր։
gcc -o nowhine nowhine.c
cp nowhine /usr/local/bin
nowhine կտրում է անկապ անպէտք բլթբլթոցը (whining) wine ծրագրի ելքից։ Փաստօրէն, սա ուայնի ուրափեր է, կարելի է այն եւ չօգտագործել։
Հետո ամեն ինչ շատ տրիւիալ է՝ բացում ենք արխիւները, աշխատացնում յատուկ բիլդ սկրիպտն, ու այն ամէնն անում է։
wget ftp://ftp.ifctf.org/pub/GSM/FreeCalypso/leo2moko-r1-bin.tar.bz2
— ահա սա, կամ եթէ նախապէս բիլդ էք արել, ապա օգտագործէք ձերը։
պէտք է նախապէս սպանել որոշ դեմոններին, որ բնակւում են մեր օփենմոկոյի մէջ՝ որ չխանգարեն լցնելու պրոցեսին՝
killall fsodeviced
killall fsoaudiod
killall fsousaged
killall fsodatad
killall fsonetworkd
killall fsogsmd
killall phonefsod
killall phoneuid
killall frameworkd
Աշխատեցնում ենք ֆլեշերը՝
s3c24xx-gpio b7=0
fc-loadtool -h gta02 /dev/ttySAC0
Պէտք է անկապ հաղորդագրութիւններ տեսնէք, ու յետոյ՝ loadtool>
հրաւէրը։
Այստեղ շատ կարեւոր է բեքափել հեռախօսի միջի կալիբրացիայի տուեալները, դրանք մեզ պէտք կլինեն, եթէ ինչ֊որ բան այնպէս չգնայ։
flash dump2bin my-flashdump.bin
scp արէք այն ձեր կարգիչ, պահէք որեւէ տեղ, ոչ միայն հեռախօսի մէջ։
Անցանք գործի՝
flash erase 0 0x300000
flash program-m0 gsm-fw.m0
quit
reboot
Շատ հետաքրքիր նախագիծ է սա՝
ftp://ftp.ifctf.org/pub/GSM/FreeCalypso/mpffs-tools-r1.tar.bz2
այն մասին է, ինչպէս գրել֊կարդալ ջիէսեմ մոդեմի փաստացի առանձին կարգչի նիշքային համակարգը։
Ահա, մոկոյի ջիէսեմ֊ի վարկածը պիտի որ սրա պէս լինի՝
եւ այդպէս
Երեւի թէ, իմ ամենամեծ խնդիրներից մէկը առցանց սերւիսների հետ, ներառեալ Դիմագիրքը, այն է, որ իրենք աննկատ փոխարինում են տեքնոլոգիա գաղափարը՝ ընկերութիւն գաղափարով։
Ամենափայլուն օրինակը հանրայայտ գուգլ բայն է, երբ ասում են՝ գուգլիր, ոչ թե, ասենք, ոստափնտրիր։ Չնայած մենք բոլորս գիտենք, որ ոստայնում փնտրելը բնաւ չի սահմանափակւում գուգլով։
Դիմագրքի, թվիթերի պես ընկերութիւնները խուսափում են ստանդարտ տեքնոլոգիաներ օգտագործելուց այնպէս, ինչպէս էփլը խուսափում է ստանդարտ բոյն սարքելուց։ Այդ իսկ պատճառով էլ մարդիկ մոռանում են, որ Համացանցը՝ ցանց է, ոչ թե այս կամ այն ընկերութեան ծառայութեան հետ կապ հաստատելու միջոց։
Ահա թէ ինչու այսպէս կոչւած ԾԱՈԾ(ԾԱ որպէս ծառայութիւն, saas), խուսափում են ասենք rss հոսքեր օգտագործելուց։
Ահա թէ ինչու մեզանում տարածւած է «ո՞նց է քո սքայփի անունը» հարցը», ու ոչ թէ «ո՞րն է քո չաթ հասցէն», ինչպէս մենք էլ․ փոստի դէպքում։
եւ այդպէս
պէտք է ասեմ, որ ես թերեւս սխալուեցի։
ապրէք դուք։ ես ձեզ սիրում եմ։
եւ այդպէս
Ես Պուծինի դէմ հաւաքի չեմ գնում, քանի որ ես չգիտեմ, թէ նա ո՞վ է։
Իսկ անծանօթ մարդկանց դէմ ո՞ւր գնաս, որ ի՞նչ։
Ո՞վ է այդ տուժւածը ո՞ւր է գնում, ինչի՞ համար։ Ես նրան չգիտեմ, ու ծանօթանալու ցանկութիւն մի տեսակ չեմ զգում։
Ես չունեմ, աւելի ճիշտ՝ չկայ՛ նրան ճանաչելու, իր մասին մտածելու, ու նա չկայ՝ մեզ համար։
Ու մենք բոլորս էլ, այդպիսի մարդ չենք ճանաչում։
եւ այդպէս
Հ․ Գ․ Ես ճանաչում եմ ՍՍ֊ին։ Լաւն է, վատն է, ընտրուած է, թէ չէ, մեր ՍՍ֊ն է, իրեն գիտենք, եթէ հարցեր ունենք, ապա միայն իրեն։ Ինչ֊որ այլ անկապ մարդկանց հարցեր չկան։
Հիմա բացի հեռախօսահամարներից, աֆթօների վրայ ընդունուած է անուն ազգանուն գրել։ Սակայն ի տարբերութիւն համարներին, ոչ թէ մի կտոր թղթի վրայ, այլ գեղագրութեամբ (կալիգրաֆիկ), ներկով, կոկիկ։
Ես որ առաջին անգամ տեսայ՝ ապշել էի։ Աչքերիս չէի հաւատում։
Մտածում էի, դրա ֆունկցիան ո՞րն է։ Եթէ հեռախօսը պէտք է լինում, որ զանգես, ասես «ապեր, կլինի՞ մի քիչ արագ քշես», ապա սա արդեն աւելի նման է ֆեյսբուք պրոֆիլին, քան մեքենային։
Ու եթե «փրիւասին» մի կողմ, այդ մեքենաների վրայի ազգանունները ակամա յիշեցնում են դռներին դեռ պահպանուած վահանակները, ասենք՝ «դոկտոր պրոֆեսոր Ա․ Դանագուլյան»։ Ու աչքերը փնտրում են զանգ, գլազօկ ու խալի, որ ոտքերը մաքրես, նոր նստես։
ու տենց
Այդպիսի հետաքրքիր մարդու եմ հետեւում ծիվիչում։ Այլ փիլիսոփայական մտքերից բացի, ուշադրութիւն է գրաւում սա՝ «Քյարթուն նիվա չի, ծիծակ չի, գաղափար է»։
Ստացւում է, կարելի է յոյս չունենալ, հա՞, ինչքան էլ ծիծակ չհագնես, դա դեռ բաւական չէ «քեարթ» ըլլալու լինելու համար։
Հմմմ, ապա պէտք է, հասունացել է «Քյարթի մանիֆեստ»֊ը, որ մարդ կարդայ ու հասկանայ, ոչ միայն ով չէ նա, այլ ի վերջոյ ով է նա, եւ ինչով են ուտում նրան։
ու տենց
Իմանդէսը գրում է որ հայերէն վիքի֊ում արդեն կարելի է լայքել «մերսի» յայտնել որեւէ խմբագրման համար։ Կարծես փոխում են, դարձնեն դանկէ «Շնորհակալութիւն»։
Դարձրէք «շոյել» էլի։
Մէկ էլ այո, քանի որ վիքի֊ում արդեն կարելի է շոյուել, «տագդա մի իձյոմ կ ուամ», ակնկալում եմ, որ համայնքը կշատանայ։ Չգիտեմ, լաւ է դա թէ ոչ այնքան։ Տեսնենք։
եւ այդպէս
Այսպիսի վիդեօնէր են պատահում, մթոմ գիտական, ուր խեղճ մարդկանց խաբում են, ասում են, մի հատ գրի քո համար կարեւոր մարդու մասին, սրանք գրում են, յետոյ էլ ասում են, դէ հիմա զանգիր ու իրան այդ ամէնը կարդայ։ Ու նրանք ենթարկւում են, զանգում են, իսկ դրանից յետոյ իրենց երջանկութիւնը ինչ֊որ ձեւ չափում են, ու ասում են, որ լաւացել է։
Ես կարծում եմ, որ մարդիկ այս դէպքում ուրախանում են իրենք իրենց ցոյց տալուց։ իսկ ուրիշին շոյելը քեզ ցոյց տալու ամենաանվտանգ ձեւերից է։ Քանի որ եթէ այլ կերպ ես քեզ ցոյց տալիս, ասենք կարծիք ես արտայայտում, կամ լուսանկար ես լցնում, կարող են ապտակել, ասել սխալուել ես, ճիշտ չես մտածում, նկարածդ էլ յիմարութիւն է։
իսկ եթէ մեկին շոյում ես, ապա դժուար թէ ետ ապտակի իզուր տեղը։
իսկ գովելով ինքդ քեզ ցոյց տալը ստացուեց, ահա, կարող ես երջանիկ լինել, ինչքան ուզում ես։
ի դէպ, այս թեմայով եւս մի յղում։
եւ այդպէս
ԿԳԲ շնիկներին սովետում անուանում էին անտեսանելի ֆրոնտի մարտիկներ։
Ապա կարող ենք տեղեկատւական պատերազմների մասնակիցներին անուանել տեսանելի ճակատամարտի զինուորներ։
Եթէ առաջինները երեւացող չեն, իրենց մասին ոչ ոք չգիտի, ինչով են զբաղուած, ապա երկրորդները գործի բերումով պէտք է աստղ լինեն։ Բնական է, ի դէպ, որ առաջինները պիտի որ երկրորդներին չսիրեն, նախանձէն։ Սաղ փառքը նրանց է հասնում։
Նոյնիսկ, եթէ առաջինները համացանցում են աշխատում, ապա յաճախ (բայց ոչ միշտ) իրենց ինքնութիւնը սփռուած է զանազան կեղծ անձերով, ու այնքան էլ իրենցը չէ։
ու տենց
մեր սպասարկիչները, տպասալերը՝ ռասփբերրիներն ու մարսերը, ակւարիումների պես են։ ստեղծում են յատուկ միջավայր, որ մենք յետոյ բնակեցնենք դրա մէջ վորդփրեսներ, սփիւռքեր, բոտեր, ջաբերներ։
եւ այդպէս
Մերոնց մոտ մի շատ հետաքրքիր ընկալում կայ, իռացիոնալ համոզմունք, որ լրիւ հաւէս բաները դրսում են, որ Հայաստանը գրողի ծոցն է, Հայաստանը անհետաքրքիր է, որ այստեղ բացայայտելու կամ գնահատելու բան չկայ, ու այստեղի մարդիկ բայ դիզայն, լռելեայն անկապն են։
Իրենք հետաքրքիրն են դառնում սակայն, այն պայմանով եթէ գնան դուրս։ Եթէ հայը դրսում է, նա խելացիների, ընտրեալների ակումբին է պատկանում։
Քանզի արդեն «մերը» չէ, իրենցն է, իսկ իրենց մոտինը լաւն է, քանի որ այնտեղ մարդկանց գնահատում են։
Իսկ այստեղ մարդը չի գնահատւում, գնահատւում է, սակայն, տեղանքը, հողը, իսկ հողի ֆունկցիան պարզ է՝ դրա մէջ թաղուելու համար է։
Ու դա ինքդ քեզ, քո կեանքը չգնահատելու մասին է։
Այս մօտեցումը լրիւ անհեթեթութեան է հասնում, ու կասեն՝ որ դե նա Մոսկուայում, կամ Ամերիկայում է եղել, ու այնտեղ (նա վեհ է), յիմար ինչ֊որ մի բան է սովորել, ասենք՝ «ցիսկո» ընկերութեան սարքերը կարգաւորել։ Ես չեմ խօսում այն մասին, որ ձեռնարկները համացանցում են, ուր այդ «փեշակը» քայլ առ քայլ բացատրւում է, դա կարեւոր չէ։ Այնտեղ է միայն կարելի դա սովորել, դուրսը, կամ, եթէ այնտեղ սովորածը չէ, ապա լաւը չէ, ապա լաւ չգիտի նա «ցիսկո» կարգաւորել։
Ու կապ չունի, թէ նա արտասահմանում ինչ է արել ու ոնց է սովորել, ու էական չէ, որ օր ու գիշեր փարթիներով էր ռուս ծտերի հետ, քանի որ այլ ծտերի հետ լեզուական խնդիրներ ունի, եւ զբաղւած էր երբեմն հարբեցողութեամբ, երբեմն դիսկոներով, իսկ երբեմն էլ գողութեամբ։ Այնտեղի օդը շնչելն արդեն անձը վեհացնում է, անձը դարձնում է աւելի լաւը, աւելի կատարեալը։ Ու եթէ նա, վեհը, խելացին, պատահաբար Հայաստան գայ, իրեն ոչ միայն կստիպեն այդ մանկամիտ արարքի զանազան արդարացումներ գտնել, այլ եւ հարցազրոյցի ընթացքում այլ աչքով կնայեն։
Զարմանալի է, բայց միաժամանակ գործում է եւ այլ իռացիոնալ համոզմունքը՝ մազերդ երկար են, կամ մի քիչ ոչ այդքան սեւ ես հագնուած — ուրեմն արտասահմանում ես եղել, այնտեղ ես այդ սովորոյթը իւրացրել։
Իսկ եթէ այնուամենայնիւ իրօք արտասահմանում եղել ես, ապա ոչ ոք այլեւս չի հաւատա, որ մինչ գնալդ ասենք «ցիսկո» աւելի լաւ էիր կարգաւորում, մազերդ էլ չէիր կտրում արտասահմանում, քանի որ վարսավիրի փող չունէիր։ Կամ որ մինչ այդ էլ էին երկար, ու բան էլ չի փոխել։
Վրացիները մեզնից հենց դրանով էլ տարբերւում են, իրենք ով կան նա են, այդ պատճառով էլ համ տարբեր են, ու վրացին ինչ ասես արտաքին ունի, բայց շրջապատի համար միեւնոյն է վրացի է մնում, եւ գնահատում են իրենք իրենց, այն ինչ կան, ու իրենց շուրջը եղածը․ հասկանում են, որ ուրիշ տեղ Մթածմինդա չկայ, ասենք, ու նախընտրում են այդ Մթածմինդային նայող պատշգամբով տանը ապրել, քան Մթածմինդայի պատկերով նկարը կախել պատին։ Այսինքն ապրել այստեղ ու հիմա, ու լինել այնպիսին, ինչպիսին կան, ու լինել դրանով բաւական գոհ։
Բայց ամենը չէ այնքան վատ։
Մեզ մօտ, Լոռու մարզ մտնելիս, որտեղից էլ դա լինի, Սպիտակով, թէ Գիւմրիով, գրված է՝ «Դբա լաւը»։ Իսկ երբ դուրս ես գալիս, գրուած է՝ «Դբա լաւը» ու գիծ է քաշած։
Այնպէս որ զգօն եղէք սահմանները հատելիս։
ու տենց
փաստօրէն, ՀՍՀ֊ում [1] [2] ոչ մի բառ չկայ այն մասին, որ Մահարի֊ն 16 տարի է անց կացրել աքսորներում ու ճամբարներում։ Ոչ էլ ասուած է, որ նա գրել է «Ծաղկած փշալարերը», կամ «Սեւ մարդը» — գործեր, որ ակնարկում են իր այդ տարիների մասին։
ու տենց
այս՝ Սթիվեն Հոքինգին պատկերող եւ իր միտքն հայերեն արտայայտող գրաֆիտին յայտնուելուց անմիջապէս յետոյ ջնջուել է համալսարանի աշխատողների կողմից։
Լաւ, գրաֆիտին անօրինական արւեստ է, ու ջնջողի համար պէտք է նշանակութիւն չունենայ, Հոքինգ է դա, թէ՞ Յիսուսը։
Բայց ինչո՞ւ ապա ջնջուած չեն բազմաթիւ սրտիկներն եւ անդամիկները որ ապրում են Հոքինգի հարեւանութեամբ եւ ուսանողների հոյզերն են արտայայտում։
Օրենքի կողմնապահ կիրառումը անօրինականութեան տարատեսակ է։
Ուրեմն ջնջելն օրենքի մասին չէ, ջնջելն վախի մասին է։
Հաւանաբար, գիտնական Հոքինգը, ով պատկերուած էր գիտական հաստատութեան՝ ԵՊՀ֊ի մօտ, ծայրայեղ վտանգ է ներկայացնում, կամ այդպէս թվում է ԵՊՀ֊ի ղեկավարութեանը։
Արդեն զարմանալի չի լինի, եթէ վաղը պարզվի, որ ԵՊՀ֊ի ղեկավարութիւնը վախենում է նաեւ կանաչ մարդուկներից, դեւերից,
եւ վիշապներից։
ու տենց
դիտէք սա,
ու մտածէք, արդեօք դուք պատկերացնում եք հայ քահանային այսպէս ազատ ու հաւէս ելոյթ ունենալիս, այն էլ հայկական հեռուստատեսութեամբ։
Սոյն հոլովակը պատմում է ինձ ոչ միայն կատարման մասին։ Այն պատմում է Իսրայելի հասարակութեան մասին, կրօնի մասին, եւ ի վերջոյ՝ հեռուստատեսութեան մասին։
ու տենց
— տեսէ՜ք ինչքան մանր ունեմ, սաղ էդ Թերլեմեզեանի ուսանողներն են, իրենց տուածը միշտ տասնոցներ են։ Չեմ հասկանում, ես էլ եմ եղել… ուսանող երեխաներ եմ ունեցել, իրենք չէին վերցնում մանր, նեղանում էին։ Յետոյ էլ ստիպուած եմ կիրակի օրով վազել խանութներով, սրանց տուածը խոշորեցնել։ Իսկ իրենք, գիտէ՞ք, չեն վերցնում հետ մանր, ասում են, մեզ տասնոցներ պէտք չեն։ վախ վախ…
#զրույց #զրոյց #թերլեմեզեն #մանր #քաղցր #մենախոսութիւն
ես այս մասին չէի գրի, եթէ այսօր պատահաբար ականատես չլինէի, ինչպէս կոմկուսի դրօշի ներքոյ սպիտակամազ այրերը մօտեցան Մյասնիկյանի արձանին։
ու մտածեցի, չէ՞ որ այսօր ռուսական յեղափոխութեան տարեդարձն է։ ինչո՞ւ են հայ կոմունիստները նշում ռուսական յեղափոխութեան օրը։ ինչո՞ւ չեն նշում հայկական յեղափոխութեան տարեդարձը։
ահ, լաւ, չկայ այդպիսի բան պատմութեան էջերում։ չունեն, խեղճերը հայկական յեղափոխութիւն։
ապա կարող էին նշել կոմունիստական իշխանութեան իսթեբլիշմենթի, հաստատման տարեդարձը։ բա ինչո՞ւ չեն նշում դա։ գուցէ այն պատճառով, որ կոմունիստների իշխանութեան գալը համընկնում է Հայաստանի պետականութեան կորստի հե՞տ։
իսկ իրենք չէ՞ն ուզում եւս մէկ անգամ յիշեցնել այդ մասին։
այսքանը, ընկերներ։
Վասիսուալի Լոխանկյանը այսօր կարող է նշել իր տօնը, կոկիկ դասաւորելով նեխած ձկան կմախքը եւ «ստոլիչնայա»֊ի, կամ «ժիգուլովսկու» շիշը, «պրավդա»֊ի անկեղծ էջերի վրայ։
ու տենց
Երբ գիտես, ինչպէս օգտագործել կոնսոլ, դա նման է նրան, որ դու կարող ես խօսել կարգչի հետ։ Աւելի ճիշտ, դու նրան գրում ես։
Երբ դու գիտես ինչպէս օգտագործել մուկ, դա նման է նրան, երբ դու չգիտես լեզուն, ու փորձում ես ձեռքերը շարժելով ինչ֊որ բան հասկացնել։
Կարգիչները սովորեցուած են որոշակի ժեստեր հասկանալ, բայց դու չես կարող բացատրել նրան ամէնը այս ձեւով, առանց տեքստ։
22 տարի առաջ քվեարկողների 99% տոկոսը ընտրել է ազատ, անկախ, ժողովրդավարական Հայաստանը։
Սա բարդ ժամանակ է մեզ համար։
Սակայն, ոչ առաջինը, եւ ոչ, հուսանք, վերջինը։
Կորչի իմպերիալիզմը։ Կորչի Պուտինը։ Կորչի կապիտալիզմը։
Կեցցե՜ ազատ, անկախ Հայաստանը։
ամեն
շատերը, ասենք նա ու նա նշում են, որ Ռուսաստանին պետք չէ Հայաստանը իր կազմում, քանի որ մեր մոտ կյանքի մակարդակը ավելի ցածր է, ու մենք «բեռ» կլինեինք։
ուզում եմ ասել, որ այդ «բեռը» ցանկացած պետություն հաճույքով կվեցնի իր վրա, եթե ՀՀ֊ն պատրաստ լինի զիջել իր անկախությունը ու դառնալ այլ պետության մաս։
Եւ ոչ միայն գերտերությունները ինչպես ԱՄՆ֊ն կամ ՌԴ֊ն են պատրաստ, Ֆրանսիան էլ չի հրաժարվի, չնայած ո՞ւր ենք հեռու գնում, Վրաստանն էլ չի հրաժարվի մենք իրենց կազում լինենք։
Դա մենք ենք որ պատրաստ չենք, չենք ուզում վաճառվել, ու սա գնի հարց չէ, քանի որ «երբ խոսքը գնում է ընտանիքի պատվի մասին, փողից խոսելը տեղին չէ» կան նաեւ ոչ նյութական արժեքներ։
բեռ է մեզ ԵՄ ընդունելը, քանի որ Գերմանիան է ԵՄ֊ն քաշում, բայց գնա առաջարկի Գերմանիային իր մասը դառնաս, տես կհրաժարվի՞։
Այլապես մենք պետք է վերաբերվեինք Հայաստանին որպես թանկ վաճառելու մի բանի, ու փորձեինք այն վաճառել հնարավորինս թանկ գնով հնարավորինս ունեցող (ու բնավ ոչ կամեցող) մեկին։
Մտեք վաղը ԱՄՆ֊ի կազմ, տեսնենք ո՞նց չեն ընդունի։ Կարծում եք, պուերտո֊ռիկոյի չափ չկա՞ք, կասեն չէ՞ չէ՞նք ընդունի։
լավ էլ կընդունեն, կյանքն էլ արագ կլավանա։
բայց մենք դա չենք արել չէ՞, մեր մտքով էլ չի անցել։
ռուսաստանը լրիվ պատրաստ է, ու հաճույքով կվերցնի իր վրա այդ «բեռը», եւս մի նալոժնիցա պահելու, դա անհամեմատ ավելի ցածր գին է, քան այն, ինչ իրենք ձեռք են բերում։
այլապես, թող հրաժարվեն իրենց տարածքից, որը խիտ բնակեցված չէ, ու բնավ էլ տնտեսապես նպատակահարմար չէ այն պահել։
մեր խնդիրն է որ մեզ չստիպեն քնել նրանց հետ ում հետ չենք ուզում, չստիպել ընկերանալ նրանց հետ, ում հետ չենք ուզում, ու առհասարակ, ինչքան հնարավոր է քիչ մեզ ստիպեն որեւէ բան անել։
իսկ երբ քեզ ստիպում են, ու դու դրանից գոհ ես, դա արդեն ազատ մարդկանց մասին չէ, դա արդեն, տարբեր պատճառներով է լինում՝ ստրուկների մոտ է լինում, մազոխիստների մոտ լինում, մարմնավաճառների մոտ է լինում, ում ասես մոտ չի լինում։
բայց ոչ ազատ մարդկանց մոտ։
հիմա կարող է գան անազատ մարդիկ, ու ասեն որ եթե չունեն ծով կարտոֆիլ, կամ բենզին, ապա էլ ո՞նց են ազատ։
ազատ մարդու մտքով դա չի անցնի։ քանի որ ազատությունը կարտոշկա, ծով, ապահովություն ունենալ չունենալու մեջ չէ։ ու այո, սոված մարդը կարող է լինել եւ արժենավայել, եւ ազատ։
ու տենց
ինձ թվում է, որ կրթությունն անիմաստ է։
այսինքն այն պետք է կապիտալին կոնկրետ գործեր կատարող կապիկներ պատրաստելու համար։
ու կապիկներին, որ այդ կապիտալի վրա աշխատեն։
մարդը, ով ուզում է սովորել, մեկ է սովորելու է։ մեկ է իմանալու է։
իրան սովորացնելու կարիք չկա։
կարիքն ունի գործատուն միայն։
ու նրան իրականում պետք էլ չէ այն ինքնուրույն սովորած մարդը, նա իր հետ բերում է լիքը անհարմարություն։ ասենք, գիշերները ինքնուրույն նոր բաներ է սովորում, որ իր գործի համար պիտանի չեն, ու ուշ է գալիս աշխատանքի։
հա, գիտելիքները պետք է ազատ հասանելի լինեն։
ու մարդիկ, ով դրանց տիրապետում է, հասանելի լինեն։
բայց տալ մարդուն այն, ինչ իրան պետք չէ— շնորհակալություն, ես այս խաղից էլ եմ դուրս գալիս։
եւ այդպես
ես մտածում եմ, որ Մասլոուի բուրգը գուցե եւ գործում է մարդկանց մեծամասնության համար, բայց հնարավոր է դրանից դուրս լինել։
բանական էակը պետք է կարողա դուրս լինել, պետք է կարողանա թքած ունենալ խմբի հավանության վրա, պետք է կարողանա ստեղծագործության իր գագաթնակետին հասնի առանց նախորդ աստիճանների նախապայմանների։
ընդամենը մի հարց է մնում, ո՞ւմ համար ապա ստեղծագործել։
միայն ինքդ քո, բայց դա նշանակում է, օրինակ, որ ցանցում աշխատող ծրագիր գրելն անիմաստ է, քանի որ դա միայն քո համար չէ։ դա նշանակում է, որ այն քո ծրագիրը սիրունացնելը անիմաստ է, քանի որ քեզ այդպես էլ է հարմար, դու կարողանում ես դրանով օգտվել, ու քեզ հեչ պետք չէ որ ուրիշները չեն կարողանա, քանի որ իրենց էլ պետք չէ։
ու չեք ունենա ասենք չգիտեմ, այսինչ գործը։ մեկ է բացի ինձնից այն ոչ մեկին պետք չէր։
միայն ես էի օգտվում, քանի որ բոլորին մեկ է այն, ինչ ինձ համար կարեւոր է։ կօգտվի միայն նա, ում վզին ես կապեմ։ իսկ ինձ պետք չէ ոչ մեկին ստիպել, որ իմ հետ այս եղանակով շփվի։ ավելի լավ է առհասարակ չշփվել, քան մի հատ էլ խնդրել, համոզել, բացատրել, որ այսպես, ասենք, սենց առավելություններ կան։
եթե մարդը չի տեսնում ինքը, ի՞նչ բացատրես։
ո՞ւմ համար գրես։
արդյո՞ք բանական կյանքը միշտ ու ամենուր այսպես է առաջանում։
առաջանում է ամենազզվելի էակների մոտ։ ասենք ոչ թե խաղաղ խոտակերների, ոչ թե ծառերի, այլ նրանց մոտ, ով ապրում է ուրիշների հաշվին, ով թալանում է, գողանում է ուրիշների ամեն ինչը՝ բնակավայրը, ուտելիքը, ջուրը, եւ իհարկե կյանքը։ ինչի՞ համար։ էներգիա արագ հայթհայթելու։
ու արդյքո՞ք պետք է այդպես միայն բանական դառնան, հազարավոր տարիներ անցնեն, ու նոր միայն նրանցից ոմանք զգան, ինչ անկապ բան է տեղի ունենում։ ու փորձեն դուրս լինել դրանից․ ասենք, վեգի դառնան, կամ բարձրաձայնեն կենդանիների կամ անտառների խնդիրները։ որ իրենց մասին լավագույն դեպքում քմծիծաղով խոսեն։
ինչպե՞ս է քենդանիների մոտ, երբ մեկը քեզ կծում է, պտտվում ես, խայթում ես։ առանց մտածելու։ նույնիսկ մեր հոգեբաններն են գրում՝ ագրեսիան դա նորմալ երեւույթ է, ինքնապաշտպանական, առանց դրա մենք չենք կարող, դա մեր բանականության հիմքում է։
գրողը տանի, ես չեմ ուզում դա իմ բանականության հիմքը լինի, ես չեմ ուզում, երբ ինձ կծում են, հետ կծել։
հետո էլ զարմանում ենք, որ մենք չենք կարողանում առանց սահմանների ապրել։ իհարկե չենք կարողանում, քանի որ մեկ է մեկը մյուսին ճնշելու է, դիսկրիմինացիայի է ենթարկելու։ ինչի համար ասես՝ եթե ազգությունները չլինեին(չնայած մեկ է կլինեին) ապա մի այլ հատկանիշ կընտրվեր։
կյանքը պրիմիտիվ է ու մանիպուլատիվ։
երբ թռչունները իրար կտուցահարում են, կամ գույնզգույն փետուրներ են աճեցնում տպավորություն գործելու, ապշեցնելու համար։
արդյո՞ք դա ազատ ընտրության մասին է։
արդյո՞ք գովազդն է ազատ ընտրության մասին։ դա էլ է չէ՞ մանիպուլյացիա։
ես ատում եմ գովազդը։ ես զզվում եմ մարկետինգից։ ես ատում եմ մանիպուլյացիաները, ու միեւնույն ժամանակ ես չեմ կարող ատել այդ գույնզգույն փետուրներով թռչուններին, քանի որ իրենք մեղավոր չեն, որ իրենք այդ մանիպուլյատիվ կապիտալիստական աշխարհում են ապրում, ու չեն կարող, ունակ չեն, ոչ գիտակցել, ոչ փոփոխություն անել։
բայց այդ նույն փետուրներին նայելով, ես հիշում եմ գովազդը, ես հիշում եմ ինչպես են ռուսաստանում ճզմում արցունքներ, ոտնակելով նոստալգիայի կոշտուկը, ես հիշում եմ ինչպես են մարդիկ իրար կպցնում։ ինչպես են ցույց տալիս որ «լավն են»։
բնական է, որ ես լավ հասկանում եմ նրենց, ով փորձում է միս չուտել, բնական է, որ ես անտարբեր չեմ կենդանիների խնդիրներին, ու բնական է, որ ես ուզում եմ այդ խաղերից դուրս լինել։
ես նույնիսկ չեմ սիրում, երբ «կրեածիվ» բառն են օգտագործում, քանի որ այն հիմնականում օգտագործում են կամ «կրեածիվ» գովազգ/մարկետինգ անելու մասին, կամ էլ, կպցնելիս «կրեածիվ» մոտեցում դրսեվորելու մասին։
հնարավոր չէ նույնիսկ գնալ մի տեղ ու հանգիստ հաց ուտել՝ անպայման կողքի սեղանի մոտ կլինեն իրենք, ով տպավորություն են գործում միմյանց վրա իրենց «փետուրներով»։
հնարավոր չէ համացանց մտնել՝ կրկին դրանք, տեսեք ինչ լավն են։
ու այդ ապշեցնելը նույնիսկ կյանքի ոճ է դառնում։ աննկատ է կատարվում։ մարդիկ պարզապես այդպես են ապրում։ այլ կերպ չեն կարողանում։ ու չկա մեկը քաշի թեւքից, ասի մի հատ քեզ նայի, այ կապիկ։ ինչի՞ ես դու էդքան կապիկ։ ինչի՞ չես կարող մարդ լինել առանց կապիկ լինելու։
արդյո՞ք պետք է գողանանք ուրիշներից, որ ապրենք։
արդյո՞ք մեզ այդքան պետք է շոյանք որ մենք իմանանք, որ կենդանի ենք։
արդյո՞ք պետք է ապշեցնենք, որ բազմանանք։
արդյո՞ք չկա բանական կյանքի առաջացման այլ եղանակ, առանց տենց ցածր լինելու՞։
ինչի՞ մարդիկ չեն կարող լինել անկեղծ։ ինչի՞ են կպցնում իրար ու այդքան իջնում։
հա, պարզ է, շփվելու կարիք կա։ բայց ո՞ւմ հետ։ ում որ ապշեցրի՞ր։ բնականաբար, ժամանակավոր, ինչպես խցիկի բռնկիչն է ապշեցնում, ու որոշ ժամանակ էլ բան չես տեսնում։
ինչի՞ պարզապես չեն ծանոթանում ու շփվում։ ինչի՞ չեն ասում — ըհը, սենցն եմ, այսպիսի «վատ» ու «լավ» հատկություններով, այդպիսի վախերով ու ցանկություններով։ ինչ կա սա է։
չեք հավանում, ուրեմն պետք էլ չէ հավանեք։
չեք շփվում, ապա պետք էլ չէ, որ շփվեք։
չեք կարդում ինձ, ուրեմն պետք էլ չէ որ դուք կարդաք։
այդ պատճառով էլ ֆբ֊ում ձեր աչքը չեմ խցկում։ ինձ ֆբ֊ի հղումներով եկածները պետք չեն։ որ գան, անմիջապես մի հիմարություն դուրս կտան, որ տխրեմ։
ինչի՞ս է պետք։
ես էս տիպի կյանքի կանոններից դուրս եմ ուզում լինել։
ես չեմ ուզում «կրեածիվ» լինել, քանի որ դա ցածր է։
ես չեմ ուզում նվեր անել, քանի որ դա մանիպուլատիվ է։ ես չեմ ուզում ասել, տես ես ինչ լավն եմ, ես ի՜նչ նվեր արի։ թեկուզ դա լինի մի հատ տպած լուսանկար։
ես չեմ ուզում նվեր ստանալ, քանի որ այդպես ազնիվ է։
ես չեմ ուզում լավություն անել, քանի որ դա ինքնագովազդի ձեւ է լինում հաճախ։
ես չեմ ուզում գովազդի ու մանիպուլացիաների մեջ ներգրաված լինել։
ու քանի որ այլապես ոչ ոք չի խաղում, ինձ կմնա ատել բոլոր մարդկանց, քանի որ իրենք չեն կարողանում դուրս լինել այդ հետամնաց կենդանական ռեֆլեքսներից ու խաղերից։ Քանի որ անկեղծությունը մարդկանց հետ չի աշխատում։ Իրենց պետք են մանիպուլյացիաներ։
— Մանիպուլացրեք ինձ ձեր ուշադրությամբ — ուզում են իրենք— ձեր շոյանքով, ձեր փետուրներով, ձեր ստատուսներով, ձեր կարեւոր լինելով… որ մենք հիանանք ու սպառենք, ու մոտիկ լինենք աստԽին։
ես տենց չեմ խաղում։
ու տենց
ուրեմն, ՄՄ(մաքսային միության) տեղացի կողմնակիցներին կարելի է դասակարգել հետեւյալ հիմնական խմբերի՝
Եթե այդ մարդկանց ցույց ես տալիս փաստաղթերը, տալիս ես հղումներ, իրենք, ապա հիմնականում տեղափոխվում են հաջորդ խումբ՝
այստեղ խոսելն անիմաստ է, քանի որ սա հավատալ կամ չհավատալու հարց չէ։ ճիշտ այնպես, ինչպես եւ բոլոր հավատացյալների հետ։ կան փաստեր — սա, սա ու սա, կան թղթեր — սա ու սա։ հիմա որ չես հավատում, համոզելը զուր է։ հավատը այստեղ կամ չունի, առհասարակ։ ես չեմ համոզում պաս պահողներին, որ իրենց «հետմահյա կյանքում» փոփոխություն չի լինի, եթե իրենք պասը խախտեն։
սրանցից մի մասն էլ չի անհանգստանում ոչ թե այն պատճառով, որ չեն հավատում, այլ
դե ապա կրկին խոսելու բան չկա։ պետականության անհրաժեշտությունը, եթե մարդը չի հասկանում, ի՞նչ իմաստ ունի բացատրել, քննարկել։
անկախությունը չի քննարկվում։
սրանց մեջ կա եւս մի խումբ
Կարելի է իրենց անվանել «ստրուկներ», կամ »ազգի թշնամիներ», դրանից առանձնապես բան չի փոխվում։ Ամեն դեպքում, ես գոհ եմ, որ մեր մոտ այդ «ազգի թշնամիների» հետ այնպես չեն վարվում, ինչպես ԽՍՀՄ֊ում։ Մենք այդ խոսքերի համար ոչ մեկի չենք գնդակահարում, որը նշանակում է, որ շատ ավելի ազատ երկիր ունենք։
Բայց դե իրենք չեն ուզում, իրենց էն պետությունն էր դուր գալիս, ուր իրենց կգնդակահարեին։ Կամ մեզ։ Ինչ֊որ մեկին։
Ավաղ, մեզ մոտ էլի թարս է՝
ազգային անվտանգությունը սովորաբար «հետաքրքրվում» է այն մարդկանցով, ով ՀՀ պետականության կողմնակից է, ու բնավ ոչ նրանցով, ով ՀՀ պետականության թշնամին է։
Այսինքն դա իրականում կամ ապաազգային անվտանգություն է, կամ ազգային չանվտանգություն։ Բայց դա արդեն այլ տեքստի թեմա է։
եւ այդպես
Ես բազմիցս այս մատեանում շեշտում էի, որ ես դեմ եմ հեղափոխությունների։
Ես ուզում եմ, որ իշխանափոխությունը լինի օրինական։ Այդպես բոլորին լավ կլինի, եւ իշխանությանը շատ անկապ մարդիկ չեն հասնի։
Բայց հիմա իրավիճակը փոխվել է։
Այն ժամանակ, երբ վտանգված է ՀՀ անկախությունը, նույնիսկ հեղափոխությունն ընդունելի քայլ է։ Սրանից վատ պարզապես լինել չի կարող։
Գուցե ճիշտ է, որ ՄՆ սահմանադրության մեջ կա զինված ապստամբության մասին կետ։
ու տենց
ես ահավոր հեռու էի ուզում մնալ այդ գենդերային թեմաներից, բայց հիմա արդեն չեմ կարողանում չգրել։
որովհետեւ երբ հետեւում եմ ինչ ցածր է դա օգտագործվում, ինչպես են մեզ մանիպուլացնում այդ թեման օգտագործելով, ես տխրում եմ։
իսկ ես չեմ ուզում մեզ մանիպուլացնեն, վախեցնեն։
վախը քանի որ մատերիալ չէ, միշտ էլ իրականությունից ավելի վախենալի է։ շատ ազդեցիկ է։
ու խնդիրը նրանում է, որ մեր պատկերացումները իրականության մասին չեն համապատասխանում այդ իրականությանը։ այդ պատճառով էլ մելոդրամներ ու սիրային հեքիաթներ չեմ սիրում։
իրականության հետ կապ չունեն։ իսկ մարդիկ կինոյում չեն ապրելու դիտելուց հետո։ ու պատկերացումները եւ իրական աշխարհի տարբերությունը ցավացնելու է։
առաջինը։
մենք իհարկե ասում ենք, որ մշակույթները տարբեր են, ու այն, ինչ ռուսին լավ է, գերմանացուն մահ է, ու ասում ենք, որ ճշմարտությունը մեկը չէ, ու շատ բան հարաբերական է, բայց… մենք ի վերջո մակրո աշխարհում չենք ապրում։
որոշ բաներ չափելի են։
ու տարբեր չափումներ ցույց են տալիս օրինաչափություն։
ավելի զարգացած մարդիկ ավելի հանդուրժող են։
ավելի քիչ զարգացած հասարակություններում հանդուրժողականության պակաս կա։
ու հետո զարմանում ենք, ինչի՞ այս կամ այն երկրում, ուր հասարակությունը ավելի հանդուրժող է, ասենք գիտությունն էլ անհամեմատ ավելի բարձր մակարդակ ունի, մարդիկ էլ ավելի կարդացած են, ու հետաքրքիր, ավելի ստեղծագործող, ավելի անկառավարելի։ Իսկ իշխանությունը ավելի հոգ տանող, ավելի քիչ թալանող, ավելի քիչ կոռումպացված։
Իսկ մարդիկ ավելի բարեհամբույր, ուրախ։ ու մեզ լավ ենք զգում իրենց մեջ։
ինչի՞ այնտեղ լինում է արվեստ, իսկ ասենք ԽՍՀՄ֊ում, ուր համասեռականությունը համարվում էր քրեական հանցանք, ու պարզ չէ ինչի քրեական, արվեստը գրեթե բացակայում էր։
Բայց ձախլիկներ պետք է չլինեին։
Ու մի կուսակցություն կար։
Ո՞ւր են ուզում փախնել մարդիկ Հայաստանից, որտե՞ղ են կարծում որ կյանքը ավելի լավն է իրենց համար։ Այն որ կյանքը ավելի լավն է, կապված է նրա հետ, որ հասարակությունը զարգացած է։
Իսկ դա իր հերթին բերում է նրան, որ մասնավորապես գիտությունն ու արվեստը ավելի զարգացած են, որ արտադրություն կա, որ երկիրը ավելի անկախ է, ու որ մարդիկ ավելի պաշտպանված են։
ու փոքրամասնությունները ավելի պաշտպանված են։
**ու իրենք, ստեղից գաղթածները, լինելով փոքրամասնություն ավելի պաշտպանված են։
քան այստեղ, լինելով մեծամասնություն։**
իսկ ինչպե՞ս է այդպես ստացվում։
իսկ ովքե՞ր են մարդիկ։ ովքե՞ր են փոքրամասնությունները։
երկրորդը։
փոքրամասնությունները։
մարդիկ, դուք բոլորդ փոքրամասնության մաս եք։
բոլորդ։
համասեռականները ընդամենը շատ երեւացող, այն էլ մակերեսային զննելու դեպքում, փոքրամասնություն են։
ընդամենը։
ու իմ համար շատ ավելի երեւացող փոքրամասնություններ կան՝ ազատ ԾԱ օգտագործողների փոքրամասնություն, ժապավենով նկարողների փոքրամասնություն։
շների, տնային կենդանիներ սիրողների/պահողների փոքրամասնություն։
կա ձախլիկների փոքրամասնություն։
տարեցների փոքրամասնություն։
երեխաների փոքրամասնություն։
ակնոց հագնողների փոքրամասնություն։
ճաղատների փոքրամասնություն։
ոստիկանների փոքրամասնություն։
մեքենա սարքողների փոքրամասնություն։
ավաղ, կարդացողների փոքրամասնություն։
հիմա, կարեւոր չէ ինչ փոքրամասնության մասին է խոսքը։
մենք կարող ենք գնալ կամ զարգացման ուղիով, որը մեզ անխուսափելիորեն նաեւ բերելու է փոքրամասնություններին հանդուրժելու, ու իրենց հետ հաշտվելու անհրաժեշտությանը։
քանի որ միասին ենք ապրում։ հիմա պիտի ապրենք մի ձեւ։
կամ վատ, կամ լավ։ եկեք լավ։
ու բերելու է, եթե կապիտալիստական մտածողություն ունեք, ավելի լավ որակի կյանքին։
կամ մենք կգնանք հակառակ կողմ։ դեպի արգելքներ։
սկզբից, իհարկե, համասեռականները։
իսկ հետո կասեն, որ երկար մազեր ունեցող տղաները։ հետո կարճ մազերով աղջիկները։
ու չեն ասի, որ Սայաթ֊Նովան երկար մազեր ուներ, ու մտքով չէր անցնի, որ դա հայեցի չէ։
հետո աղջիկները պետք է տաբատ չհագնեն, ու պարտավոր են կրունկ կրել։
Հետո ձախլիկները։
Հետո շուն պահողները — դրանք լիքը անհարմարություն են ստեղծում։
Հետո այլ կերպ մտածողները։ Կգնան կամ սիբիր, կամ հոգեբուժարան։ Կամ բանտ։ Չնայած հիմա էլ են գնում երբեմն։
Հետո, հետո արդեն խորացած մարդիկ կհամարվեն գիժ, ու մայրիկները իրենց երեխաներին կասեն՝
— մի շփվիր իր հետ, նա գիրք է կարդում,— կամ — մի շփվիր իր հետ, նա տարած է։ — Քանի որ, ասենք, տարած է ինչ֊որ բանի վրա — նկարում է, խցիկ է քանդում հավաքում, ինչ֊որ բանի, ու ոչ «կարգին» երեխաների պես է։
Իսկ ավելի հետո, կուսակցությունը կորոշի թե ով ում հետ պետք է քնի ամուսնանա։
հետո մի քիչ տարբերվողներին կասենք՝ որ լավ չէ տարբերվել, քարեր կնետենք իրենց վրա։
քանի որ նա էս ինչ ձեւ է իրեն տվել, էս ի՞նչ է հագել։ էս ուզում ես տարբերվե՞լ, հա՞, ումի՞ց լավ տղա ես։
Բայց չի ուզում, արդեն տարբեր է։ Մարդիկ տարբեր են։ Կյանքն է այդպիսին։
Հիմա էլ է շատ վատ։ բայց մենք գնում ենք դեպի զարգացում։ Դեպի անկախություն, ազատություն։ Փոքրիկ, անվստահ քայլեր ենք անում։
Իսկ դրա իմաստը ո՞րն է, յուրաքանչյուր մարդ որ ավելի ազատ լինի, եթե մենք բոլորս ավելի քիչ կախված լինենք օտար կայսրություններից, ու ներքին սրիկաներից, մեզնից ամեն մեկը ավելի ազատ կլինի — թե հանգստում, թե աշխատանքում, թե գործարարության մեջ, նախաձեռնություններում։
Հիմա ընտրեք, ժողովուրդ։ Կամ մի ճանապարհն է, կամ մյուսը։
Մի տեղում կանգնելն անհնար է, մենք շնաձուկների պես ենք, միշտ շարժվում ենք, իսկ ուղիները շատ չեն, կամ մի կողմ ենք գնում, դեպի միջնադար, իսկ հետո ծառեր, օվկիանոս, ինքնաոչնչացում, կամ առաջ, ու հետո տիեզերք։
Երբ մենք գնում ենք դեպի միջնադար, դեպի անգրագիտություն, դեպի չզարգացած լինելը, մենք դառնում ենք ավելի կառավարելի։
Երբ գնում ենք դեպի զարգացում, մենք լինում ենք ավելի անկառավարելի։ Մեզ հեշտ չի լինում մանիպուլացնել ու ոչ միայն համասեռականների թեմայով, այլ շատ ավելի լուրջ թեմաներով։ Մանիպուլացնել իրենց, ոչ թե մեր, շահերի համար։
Ուզում եք հնազանդ լինել, ատեք փոքրամասնություններին։ Ու դուք ճնշված կլինեք, որպես մեծամասնություն, քանի որ մեկ է փոքրամասնություն եք։
Ընդամենը պետք է հաշտվել ու հասկանալ, որ ԴՈՒ փոքրամասնություն ես։
Հակառակ դեպքում պետք է հստակ ուզես որ բոլորը լինեն մի տեսակ, ու առանց գլուխ։ Ինչպես Հակոբ Հակոբյանի նկարում։
Այդ պատճառով էլ սովետը այդպիսի երկիր էր, ուր ոչ միայն միասեռականներին, կամ անհամաձայններին, այլ կերպ մտածողներին, այլ նույնիսկ ձախլիկներին չէին հանդուրժում։
այդ պատճառով էլ բոլոր ավտորիտար պետությունները արգելում են ու վախեցնում են։
ու փոքրամասնություններին վերաբերմունքը շատ լավ ցուցանիշ է հասարակության զարգացման եւ քաղաքական վարչակարգի։
ես ինչի՞ եմ սա գրում։
ես ուզում եմ ապրել ազատ երկրում։
Ուզում եմ ավելի ազատ Երեւան։
Ուզում եմ ավելի ազատ Հայաստան։
Ուզում եմ չասեն, որ ազատությունը մեզ այստեղ է բերել, քանի որ ազատ չենք։
Ուզում եմ չգնանք հետ դեպի սովետ, չգնանք Պուտինի ավելի վատ սովետ, քանի որ այնտեղ չի լինի ձրի կրթություն, ու չի լինի ոչ մի դրական բան, ինչ կար նույնիսկ այդ սոցիալիզմում, բայց կան չափից շատ արգելքներ ու ատելություն։
Տեսեք ինչ է այնտեղ կատարվում,ինչ վատ է իրենց մոտ, կամ փոխարենը լսեք Կուրգինյանին, ով վախեցնում է։
Ինչի՞ է Կուրգինյանը «գեյերով վախեցնում»։ Որովհետեւ ուրիշ ինչո՞վ վախեցնի։
Ի՞նչ ասի,— «մի ընկերացեք Եվրոպացիների հետ, իրենց մոտ գիտությունը լավ է», հա՞։ Ասի «մի ընկերացեք, իրենց մոտ լավ մեքենաներ են արտադրվում, որ դուք քշում եք»։ Ինչո՞վ վախեցնի։
Ու մարդիկ կգնան։
Եվ նրանք, ում ատում են, կգնան նույնպես։
Ատողներից, ով ատելությունը տարածելիս փող կաշխատի, կկուտակի։ Ոչ բոլորը։ Բոլորը հնարավորություն չեն ունենա։
Որովհետեւ այնտեղ ուր չեն ատում, ավելի լավ է ապրել։ Ու դա պատահական չէ։ Զուգադիպություն չէ։
Իսկ Պուտինին պետք չէ ձեզ անկապ պաշտպանել կամ կերակրել, ոչ մեկին էլ պետք չէ։
Եթե քեզ ձրի կերակրում են, ապա դա ծուղակ է։
Ու երբ օլիգարխը մուրաբա է բաժանում, դա ծուղակ է, գրողը տանի։
Ու երբ ասում են, որ ծածկած շուկան կռիսանոց էր, դա ծուղակ է։ Որ դուք հնազանդ լինեք։
Ու ակնհայտ է, որ վեհը՝ Պուտինը, օլիգարխը, ով ուզում է լինի, նա չի անում դա, որ ձեզ հարստացնի։ Նա անում է դա, որ նա հարստանա։
Ու դուք արանքում չեք շահի։ Չի լինում այդպես։
Կապիտալը սիրում է մեծանալ։ Ինպչես եւ քաղցքեղը։ Կամ կենտրոնացված սոցիալական ցանցը։
Ազատ երկիրը այն չէ, ուր ամեն օր նոր բան են արգելում։
Այն է, ուր ամեն օր ավելի շատ հնարավորություն կա։ Գործի, հանգստի, ստեղծագործելու, խաղալու։ Ձախով գրելու։ Հայերեն կարդալու։ Երեխաներ մեծացնելու։ Ապրելու։
Եկեք հիմար չլինենք էլի։
Այդքան ակնհայտ է, որ ուղին որտեղ է տանում։ Առանց ռելյատիվիզմի։ Առանց արեվմուտք արեւելք բաժանումների։ Առանց հնդ֊եւրոպական թե կովկասյան ծագման հարցի։ Դա կապ չունի։
Սա համամարդկային է, բոլորը ունեն այդ ընտրությունը։
Սա տարածության մասին չէ։ Սա ժամանակի մասին է։
Դուք ընտրում եք ապագա՞ն թե անցյալը։
ու տենց
Երեւանում կենտրոնը հյուրասենյակ է, ճաշասենյակ։
Ինչպես հայտնի է, ամենը, ինչով պարծենում են, հյուրասենյակում են տեղավորում։
Օրինակ, ինչպես տեսել են Ամերիկյան կինոներում, ավելացրել են բար պատի մեջ։
Մեծ հեռուստացույց են տեղավորել։
Նրանով ցույց են տալիս, ինչ լավ է, ուրախ է մեզ մոտ ապրելը։
Ճիշտ է, սենյակը մեծ սենյակ չէ, բայց հեռուստացույցը հո պե՞տք է մեծը լինի։ Ու հետո՞ ինչ որ փոքր է, այնքան պարծենալու բան կա։ Այն հին սեղանը, հա, իր դերը կատարում էր, բայց ամոթ էլ է կահույք չփոխելը։
Էդ բրիտանացիներն են, որ հին կահույքը պահում են, մի հատ էլ պարծենում են դրանով, դրանց պես ինչի՞ լինես, եթե քեզ սիրող մարդ ես, հարեւաններ ունես, ով մեզ մասին խոսում են։
Նաեւ դինամիկներ հիմա կան պատերով կախած։ Որ իրականությունը եռաչափ թվա։
Քանի որ ինչ֊ինչ պատճառով թվում է, որ այն տափակ է։ Երկիրն էլ կլոր չէ։
Իսկ այլեւս անպետք գրապահարանը՝ հանել, դրանով ոչ մեկին մեր ժամանակներում չես զարմացնի։ Ավելին, անհարմար է մի տեսակ։
Մնում է միայն, երբ հյուրերը չկան, կահույքը ծածկել ցելոֆաններով, որ չփչանա։ Էդքան փող արժեր։
Ասենք էն որ դիվանը տեղավորել ենք այնպես, որ պառկելուց գլուխը հյուսիսում լինի, այ դա լրիվ ցելոֆանի տակ պահելու բան է։
Ննջարանները եթե հավաքած են լինում, ապա մահճակալների տակ միշտ փոշի է։
Հավես ենք ապրում, ընտանիքի հայրը ընդունում է հյուրերին, ցույց է տալիս փոքրիկ, բայց հպարտ ընտանիքը՝ կնոջը, ում շորի վրա տարբեր տեղեր լուսադիոդներ են արագ վառվում հանգում։ Երեխաներին՝ ով, ճիշտ է, այնքան էլ լավ չեն սովորում, բայց տեսեք ինչ առողջ են, պոնչո են։
Իսկ խոհարարներին ոչ մեկի սովորաբար ցույց չեն տալիս։ Իրենց ի՞նչը ցույց տաս։
Իրենք խոհանոցում ազատ ժամանակ նայում են այնտեղ բերված գրապահարանին։ Մեկը երբեմն գտնում է այնտեղ հին դետեկտիվ, կամ սիրային պատմություն ու կարդում, միաժամանակ ճաշին հետեւելով։
Տանը կից մի արհեստանոցում իր ժամանակը վատնող Համոն՝ փոքր եղբայրը, ամուսնացել է ռուսի հետ, գնացել է։ Վովայենց կամունալկայում փոքրիկ ննջարան են վարձում։ Մի բան չէ, բայց էլի տեղ է։ Մի քանի անհարմարություն կա, երբ խոհանոց է մտնում, երբեմն գոռում են իր վրա, կամ նեղ միջանցքով անցնելիս ուսով հրում են։ Մի անգամ էլ դռան մոտ թողած կոշիկները հագնելիս զգաց որ թաց են, ու ոնց որ մեզի հոտ է գալիս։ Բայց դրանք տանելի անհարմարություններ են։ Հիմա ո՞վ է լավ ապրում։
Իր հին սովետական գործիքների ու հաստոցների մի մասը հանել են բակ՝ ով ուզում է թող տանի, մեկ է ժանգոտել են, մյուս մասը կորել է, իսկ սենյակը պլանավորում էին հետո մի բան անել, գուցե նոր հաստոց առնել, որ նահապետի երեխան զբաղվի, բայց երեխան կարծես արհեստների հանդեպ հակում, սէր չունի, ու սենյակը այնպես էլ դատարկ է մնացել։
Երեխան սիրում է նայել, ինչպես է հայրիկը սեյֆից փող հանում ու հաշվում։ Ճիշտ է, շատ փող չունի, եթե, ասենք, հարեւանների հետ համեմատել, բայց ընտանիքի մնացած անդամների համեմատ հո շատ է։
Կարեւորն այն է, որ հաջորդ սերնդի ավելի բազմաչափ հեռուստացոյցին հերիքի, թե չէ ամոթ է, Միքոյենց ու Ալոյենց առաջ։ Որ հարեւանները չմտածեն, իրենցից խեղճ ենք։
Համ էլ մեզ մոտ լավ վայֆայ կա, քանի որ տունը փոքր է, մի հատ աքսես փոյնթով հարցերը լուծեցինք, ամեն տեղ բռնում է։ Նույնիսկ տան դիմացի փոքրիկ այգում։ Դիման որ եկավ, զարմացավ։ Այֆոնով կպավ, մտավ թվիթեր։ Ասեց պահ, իսկ մեր մոտ զուգարանում ու խոհանոցում չի բռնում, իսկ ձեզ մոտ այգի է հասնում, ոնց էլ հաջողացրել եք։
Բայց մեզ պարզ է, իր տունը մեծ է, զուգարան հասնելու համար ինչքա՜ն պիտի քայլես, իսկ մեր մոտ ամեն ինչ ձեռքի տակ է։ Ու քանի որ Դիման հավես չունի իր զուգարանը մաքրել, ննջարանը վարձով տվել է Համոյին։ Համոյենք մաքրություն են անում, շտուկատուրկա քսում ուր պետք է, բայց դրա տեղը ապրելու տեղ ունեն, էն օրն էլ դիվիդի են առել։
Փոքր եղբորից բացի ընտանիքում մեծ եղբայր կար, բայց նա ծերացել է, խելքից դուրս բաներ է անում, խոսում։
Վերջերս բոլորովին մարդամոտ չէ, կամ իր գրքերի ու թղթերի մեջ է խրված, կամ սենյակի մի անկյունում նստած է, ակնոցները դրած, թերթ է կարդում ու ծխում։
Նա մի պահ կրկին սկսեց շփվել մարդկանց հետ։ Տան փոքրիկ հոլլում հավաքվում խոսում էին, այնտեղ նստած հյուրերի հանգիստը հարամ էին անում։
Բայց հիմա էլ չի խոսում, ասում է, որ առողջությունը թույլ չի տալիս։
Հետո էլ սփիւռքից եկավ հին բարեկամ։ Բոլորին ժպտում, բարեւում էր։ Իրեն էլ էին ժպտում, բարեւում։
Լավ է բարեկամներ ունենալը։
Այդպես էլ ապրում ենք մեր փոքրիկ տանը, փոքր, բայց համերաշխ ու հպարտ ընտանիքով։
Սպասում ենք փոքրերը մեծանան, ամուսնանան։ Հարսանիք կանենք երեւի։ Այնպիսի, որ բոլորը տեսնեն, նախանձեն։ Բոլորը֊բոլորը։ Էհ լավ կլինի։
ու տենց
ուրեմն, մեկը գնում է Մոսկվա, որ ընկերոջը օգնի իր տատուն թաղելու գործում։
ընկերը մենակ է, մարդ չկա, երկուսով են։
գնում են մորգ, իրենց ասում են սպասեք, ճաշում է բժիշկը, հետո այդ բժիշկը դուրս է գալիս մի ձեռքի մեջ սենդվիչ, մյուսով գլորում է տատու մարմնով սայլը։ սենդվիչը կծելիս դրանից կետչուպի մի կաթիլ ընկնում է դիակի ճատակին։ բժիշկը արագ մատով մաքրում է կաթիլը, ու լպստում մատը։
ավտոբուսով հասցնում են դիակը գերեզմանոց։ այնտեղ լրիվ ձյուն է, ու վարորդը հրաժարվում է անցնել առաջ։ երկուսով փորձում են դագաղը տանել, տեսնում են, ծանր է, չեն կարողանում։ մոտենում է պահակը, պարզվում է իր մոտ սայլ կա տենց դեպքերի համար։ սայլով ավելի հեշտ է։
… … …
հետո ընկերը վերադառնում է Հայաստան, իսկ այն մեկը մնում է Մոսկվայում։
ու տենց։
արմաելոն մեջբերում է
Բաքվի արյունոտ դեպքերի կապակցությամբ Շուշիի ռեալական ուսումնարանի աշակերտական սոցիալ֊դեմոկրատական խումբը փետրվարի 11֊ին հրապարակում է․ «Պայքարիր հանուն քո իրավունքների համար» թռուցիկը, որը կոչ է անում բոլոր սովորողներին դուրս գալու մասսայական դասադուլի։
Սովորող երիտասարդության շարժումներից անհանգստացած Կովկասի ուսումնական օկրուգի հոգաբարձուն Շուշի է ուղարկում տեսուչ Գ․ Սլավինսկուն և պահանջում նրանից տեղական իշխանութունների օգնությամբ կարճ ժամկետում վերսկսել դադարեցված պարապմունքները։ Բայց աշակերտական դասադուլը վեր էր ածվում հակակառավարան մեծ ցույցի, որին ակտիվ մասնակցություն են ցույց տալիս նաև քաղաքի ազգաբնակչության դեմոկրատական խավերը։
Հոգաբարձության ներկայացուցիչը տեսենելով, որ ոչ մի կերպ հնարավոր չէ դադարեցնել այդ դասադուլը, որոշեց խնդրել հոգաբարձուին հարգելու տեղական իշխանությունների խնդիրքը մինչև սեպտեմբեր մեկը դադարեցնել Շուշիի ուսումնական հաստատությունների պարապմունքը։ «Հակառակ դեպքում,― հայտնում է Գ․ Սլովինսկին,― աշակերտներն այնքան հաստատակամ են իրենց որոշման մեջ, որ մեր միջոցառումները կարող են հանգեցնել ծանր հետևանքների»
Կառավարությունը փակեց ևս մի շարք ուսումնական հաստատություններ, բայց դրությունը չփոխվեց։ Ընդհակառակը, փակված ուսումնական հաստատությունների բարձր դասարանների աշակերտները ՌՍԴԲՊ տեղական կազմակերպությունների հանձնարարությամբ հակակառավարական ակտիվ ագիտացիա էին տանում ազգաբնակչության, առանձնապես սովորողների շրջանում, ամենուրեք կազմակերպում ինքնազարգացման խմբակներ, տարածում հեղափոխական թռուցիկներ։
Այդ առթիվ Երևան նահանգի Էջմիածնի գավառապետը հայտնում է, որ իրեն հասած տվյալներով, մի խումբ սովորող երիտասարդներ վտանգավոր տարրերի հանձնարարությամբ շրջում են գավառի ուսումնարան ունեցող գյուղերը և հակապետական մտքերով վարակում թե՛ սովորողներին, և թե՛ նրանց ծնողներին։ Գավառապետը հաճախակի կրկրնվող աշակերտական հուզումների պատճառը համարում է «այդ վտանգավոր ազդեցության արդյունքը»։
Եթե մինչև [1905 թ․] հունվարի 9֊ը դեպքերը գավառային քաղաքների և գյուղերի սովորողների հուզումների վերացմանը ակտիվ աջակցություն էր ցույց տալիս ծնողների մեծ մասը, ապա հունվար֊փետրվարյան արյունոտ դասերից հետո, ընդհակառակը, նրանք միանում էին իրենց զավակների ելույթներին և բացարձակ պաշտպանում նրանց պահանջները։
Սիգնախի արական և իգական ուսւոմնարանների միացյալ մանկավարժական խորհրդի նիստում դասադուլ հայտարարած աշակերտների ծնողներն ասել են «․․․ Մենք թույլ չենք տա, որ մեր երեխաները հաճախեն ուսումնարան, քանի դեռ չի բավարարվել նրանց արդարացի պահանջները»։
Իսկ նրանց պահանջներն էին․
Ուսուցումը պետք է տարվի մայրենի լեզվով, այն էլ պարտադիր լինի մինչև 16 տարեկան երկսեռ բոլոր քաղաքացիների համար։
Կրոնը պետք է հանել դասավանդվող առարկաների թվից։
Չդնել ազգությունների ու կրոնական դավանանքի խտրություն։
Անհապաղ վերականգնել աշակերտական հուզումներին, դասադուլներին և ցույցներին ակտիվ մասնակցություն ցույց տալու համար ուսումնական հաստատություններից հեռացված աշակերտներին և այլն։
Թաղիադյանը, 1821 թվականին Եփրեմ կաթողիկոսի հետ գտնվելով Շուշի քաղաքում, պատմում է, որ Շուշում այն ժամանակ բնակվում էին երկու վաճառաշահ տներ, որոնք խոշոր կապիտալների տեր էին եւ ահագին գործարքներ էին կատարում։ Այդ առեւտրական տներից մեկը Հախումյանների տունն էր, որը ռուսական կայսրության գանձարանում մոտ մեկ միլիոն ռուբլի փող ուներ եւ առեւտուր էր անում Իրանի, Սիբիրի եւ Եվրոպայի քաղաքների հետ, ուներ մեծ քանակությամբ գործակատարներ։ Երկրորդ վաճառաշահ տունը եղբայրք Զոհրապ եւ Մեսրովբ Թառումյանների տունն էր, որը արտոնություններ ուներ Կասպից ծովի ձկնորսության եւ նավագնացության մեջ եւ ոչ պակաս առեւտրական գործեր էր վարում, քան Հախումյանների տունը։ Եղբայրք Թառումյանները իրենց հաշվին Շուշում կառուցել են Ագուլյաց եկեղեցին, թեեւ իրենց Ղազանչեցվոց ծխին էին պատկանում։
Թառումյանի մահվանից հետո նրան թաղում են «մեծ պատվով, ինչպես Արտաշես Արշակունի թագավորին», գրում է Թաղիադյանը, «հայոց կաթողիկոսի, եպիսկոպոսների եւ ժողովրդի ահագին բազմության ներկայությամբ»։
Ռ․ Հ․ Գասպարյան, Շուշի քաղաքը, Հայաստանի ԳԱ հրատարակչություն, 1993, 47 էջ։
Ես Հաննայի մասին վաղուց եմ կարդացել, քանի որ հրեաների վրա տարած եմ։
Հետաքրքիր էր իր վերաբերմունքը ամբողջ դատավարության մտահղացմանը, ինչպես նա, ինձ թված, հեգնանքով խոսեց ՝ «դա Բեն Գուրիոնի մի՞տքն է», օրինակ։
Կամ ինչպես էր Կուրտը մեկնաբանում՝ որ Իսրայելում երիտասարդները ինչպես են ընկալում ճամբարները անցած իրենց ծնողներին։ Ինչպես են մտածում, որ հրեաները իրենց ոչխարների պես են պահել, չեն դիմադրել, այդ պատճառով են այնքան զոհեր եղել։ Ծանո՞թ է։
Շատ հավես էր այն, ինչպես էին փոխում դոկումենտալ եւ բեմադրած կադրերը։
Անչափ հետաքրքիր էր, որ այն միտքը, որ հրեա լիդերները գուցե կարող իրենց ավելի խելացի պահել, ու գուցե ապա այդքան զոհ չլիներ, բնավ չընդունվեծ հրեա հասարակության կողմից։
Չէ՞ որ մենք, հայերս, իրար մեջ դա հաճախ կրկնում ենք՝ հայ լիդերների մասին։ Թե իրենք խելացի լինեին, ասում ենք, գուցե ցեղասպանություն էլ չլիներ։ Այդ միտքն ընդունելը մեզ համար լրիվ նորմա է, բայց հրեաների համար՝ ոչ։
Չէի կարող ուշադրություն չդարձնել, որ գերմանացի հրեաները, արդեն ապրելով նորաստեղծ Իսրայելում, կամ ՄՆ֊ում, իրար հետ խոսում էին գերմաներեն։ Դա այն մասին է, որ գերմաներենը իրենց առաջին լեզուն էր, իրենց մտածելու լեզուն էր, իրենց մշակույթի լեզուն էր։ Իրենք հրեա էին, բայց եւ գերմանական մշակույթի մարդիկ։
Ֆիլմը քաշեք նայեք, ես մեծ հաճույքով եմ այն նայել։
ու տենց
Առաջինը՝ սա իսկական կինո է։
Իսկական, սկսած կինոժապավենից, շարունակվում է, ինչպես կինոյում պետք է լինի։ Երբ պատկերը լավն է, ձայնը լավն է, լույսը՝ մտածված է, դերասանների խաղ՝ կա, ամեն ինչ կարգին է, ոչ մի բանի առանձնապես չես կպնի, ու մնում է նայել, ընկալել, զգալ, մտածել։
Ակնհայտ է, որ սա մասնագետների գործ է։
Օպերատորական աշխատանքը՝ Մկրտիչ Մալխասյան — պարզապես հիանալի է։
Բազմաթիվ լավ ռեժիսորական նախոդկաներ՝ իսկ խխունջն եւ գնացքը պարզապես վերջն են։
Ամեն կադրում, ամեն կադրում ես զգում եմ, որ այն մտածված է, որ ամենը պատահական չէ, որ դետալներին ուշադրություն է դարձվել։
Քաղաք․
Ալավերդին իրոք կինո նկարելու տեղ է, ես Մարիային լրիվ հասկանում եմ։
Իմ մոտ էլ միշտ, երբ այնտեղով անցնում եմ, ցանկություն է լինում նկարել, նկարել, նկարել։
Ալավերդին վերջն է, ու այն Երեւանի պես դեռ այլանդակված չէ, քանի որ ոչ մեկին պետք չէ, որ այն այլանդակեն։ Մնացել է հիմնականում, որպես կար, ոնց որ նախագծված էր։
Գետը, կախովի կամուրջները, գնացքը, շենքերը, լեռները, գործարանը։
Ամենը սպանիչ է։
Սպանիչ լավը, նկատի ունեմ։
Լիճը, ու վերջին կադրերը՝ սպանիչ են։
Երեւանը… ճիշտ է, Երեւան գրեթե չկա։ Բայց Արամի խաչմերուկի պատը… էլ ի՞նչ կա Երեւանում։ Կոնսերվատորիան՝ պարզապես սցենարով է պետք, այդ պատճառով է։
Հանրապետության հրապարակ՝ էլ ո՞ւր պիտի գնա աղջիկը առաջին անգամ այցելելով քաղաքը։ Այսինքն, գուցե եւ արդարացված է։
Պատմությունը․
Ես ասում եմ, որ ինձ դուր չի գալիս, քանի որ, ես շատ բան եմ ուզում։
Բայց այնուամենայնիվ, մտահղացումը ինձ հարազատ է։
Ու այն իրական է։
Ես գիտեմ մի քանի այդպիսի Լոռեցի փախած աղջիկների, ու գուցե, նրանք այդպես էլ մեծացել են, գուցե այդպես էլ ապրել են։ Գուցե այդպես էլ չաթվում էին։
Երեւի, նույնքան միայնակ ու չհասկացված էին իրենց զգում պատանեկության ժամանակ։
Երեւի, նման կերպ բացահայտում էին Երեւանը։
Ինձ դուր է գալիս որ դա սերունդների կապի մասին է։ Քանի որ այն լինում է, ու նույնիսկ առանց հորը ճանաչելու, այն պայմաններում, երբ իր մասին ոչ մի բան չգիտի, աղջիկը կարող էր իր մասին շատ բան իմանալ, կարող էր նրան նմանվել, ենթագիտակցաբար հասկանալով, սովորելով, զգալով, ընկալելով այդ տեղեկատվությունը գաղտնիքը պահպանող մայրիկի միջոցով։
Հոր ամենալավ հիշողությունը՝ տունը սարի գլխին։ Հուզիչ է։
Նա իրականում ավելի լավ հիշողություն չունի, թեեւ պնդում է, որ Ալավերդին գրողի ծոցն է, թեեւ չի հասկանում, ինչ է անում այնտեղ Սոնան։ Իր սիրտը լեռներում է։
Երաժշտություն։
Հայկական հոգեւոր երաժշտություն։ Վեհ։ Հիանալի կատարմամբ։
Սպանիչ է։
Ինձ հասկանալի չէր, ինչպես է այդ ռուսախոս մայրիկը զբաղվում հայկական հոգեւոր երաժշտությամբ, ինչպես է կպնում այդքան շատ ռուսերենը ու այդ երաժշտությունը։ Ենթադրում եմ, որ Մարիան պարզապես չի պատկերացրել այլ կերպ, ինչպես եւ ես տասնհինգ տարի առաջ չէի կարող պատկերացնել ոչ ռուսալեզու սցենար։ Իսկ նա հայրենադարձ է։
Մյուս կողմից, հայերեն ֆիլմում կա՝ դա կենցաղային լեզուն է։ Իսկ ռուսերենը՝ երազանքների լեզուն է։ Ես կարծում եմ, որ չի կպնում, չի ստացվում, չի բռնում, չի լինում, որ ռուսալեզու մայրիկը լինի հայկական հոգեվոր երաժշտության երգչախմբի ղեկավար։
Ու ֆիլմից երեւում է, ինչ է ռեժիսորի գլխում, ոչ միայն այդ ռուսերենն է, բայց այդ ամենը՝ սարերը, խխունջները, գնացքները, սերպանտինները, հարաբերությունները, գաղտնիքները, ու այդ ամբողջը ստեղծում է մի փախած ու բնավ ոչ օրդինար կերպար, ինչպիսին է, ես չեմ կասկածում, ինքը Մարիան։
Փառատոնի այս տարվա լավագույն հայկական ֆիլմը, իմ կարծիքով «Այդ ես չեմ», կամ «Ալավերդի» Մարիա Սահակյանի։
ու տենց
Այդքան ափսոս է, մարդիկ եկել էին, հույս ունեին լավ հայկական ֆիլմ տեսնելու։ Նրանք ուզում էին տեսնել հայկական կինո։ Մի քանի խումբ երիտասարդները նստել էին առաջին շարքի դիմաց խալու վրա, քանի որ տեղ չկար։ Նրանք էլ էին հուսով որ լավ հայկական ֆիլմ են դիտելու։
Թոթվում եմ ուսերս։ Իրականում դա կինո չէր։
Դա նույնիսկ տելեֆիլմ էլ չէր։
Մի հատ էլ բացմանը ասում էին՝ կասեք ձեր ծանոթներին որ գան դիտեն, երկար պտտելու ենք կինոթատրոններում։ Բայց դա սպասելի էր։
Ես Քոչարի այլ գործերը չէի տեսել, այդ պատճառով էի այնտեղ։
Իսկ պետք էր դուրս գնալ անմիջապես երբ Քոթանջյանը անկապ փոխվեց ռուսերենի՝ հավանաբար ֆիլմի պրոդյուսերներից մեկի քամակը մտնելու համար։
Ֆիլմը նշել էին որպես 16+ բայց իրականում այն 5- էր։
Չզարգացած երեխաների համար, ով դեռ ոչ մի բան չի հասկանում, ու կարող է հետաքրքվել, կամ ցավակցել հնդկական կինոյի հերոսներին։ Չնայած ես խորհուրդ չէի տա ոչ մի երեխայի այն նայել, քանի որ դա կարող է լավ չազդել ճաշակի վրա։
Սկսեմ տեխնիկայից․
Չկա։ Բացարձակապես։ Ձայնավորման որակը… բացակայում է։
Ես նույնիսկ այն մասին չեմ, որ խոսքը երբեք սինք արած չէ շարժումներին։ Չէ։ Առհասարակ ձայնավորումը, ինտերաղմուկը, կամ դրա բացակայությունը, մի խոսքով՝ ձայնը անգրագետ էր։
Այնքան անգրագետ, որ ոչ մի իրեն հարգող ալիք այդ ֆիլմը պարզապես չէր վերցնի տեխնիկական աններելի սխալների պատճառով։ Ես կասեի, որ նույնիսկ ուսանողական ֆիլմը իրավունք չունի այդպես արված լինելու։
Երբ դանդաղեցնում էին կադրերը, ֆիլմի սկզբում շարժումները կտրտվում էին։ Եթե դա նույնիսկ հայկական տվ֊ում ինչ֊որ մեկը անի, իր գլուխը կպոկեն։ Այդպիսի նյութ եթեր չի գնում հայկական հեռուստատսեությամբ, ինչպես ես այն հիշում եմ մի քանի տարի առաջ։
Նյութի(ֆիլմ էլ ասելս չի գալիս) վերջերում արդեն այդ շարժումների կտրտելը փորձում էին հարթել կիրառելով բլուր։ Ու էլի շատ վատ էր ստացվում։
Իսկ դա այն մասին է, որ նկարելու սկզբից չգիտեին, որ ուզում են այստեղ դանդաղեցնել։
Այն մասին է, որ ոչ պրոֆեսիոնալ էին աշխատում։ Որովհետեւ եթե դու գիտես, որ ուզում ես դանդաղեցնել, ապա դու նկարում ես ոչ թե 25 կադր, նկարում ես ասենք 50 կադր վայրկյանը։
Բացի դրանից, ես կարծում եմ, չնայած դա տեխնիկայի մասին չէ արդեն, որ այդ դանդաղեցումները արդարացված չէին մեծ մասամբ ու ռաբիս հարսանիքի էֆեկտ էին հիշեցնում։ Ես լրիվ պատրաստ էի արդեն, որ պերեբիվկեքի փոխարեն էկրանին էջեր թերթվեն, կամ ինչ֊որ հարսանիքային այլ էժան էֆեկտներ լինեն։
Այո, ֆիլմը էժան էր։
Օպերատորական աշխատանք նույնպես բացակայում էր։
Ամեն մի կադրը, ամեն մի ռակուրսը, էլ չեմ ասում այն հիմար շարժումների մասին, անգրագետ էին։ Օպերատորները այդպես չեն աշխատում, ու իմ մոտ տպավորություն էր, որ ռեժիսորի հորեղբոր տղան էր եկել իր տան խցիկով նկարում։ Ես չգիտեմ ով է նկարել, որտեղից են պեղել այդ մադրուն։
Ախպերությո՞ւնն էր, ոչ թե լավերը։ Ո՞նց էին ընտրում այդ թիմը։
Ենթադրում եմ, որ ռեժիսորը չի զգացել, որ թիմը լավը չէ, այդ պատճառով էլ իրենք իրար արժեն։
Դերասաններ․
Երբեմն ֆիլմերում վերցնում են պարզապես գեղեցիկ աղջիկներ, մոդելներ, ովքեր խաղալ չգիտեն, բայց հաճելի արտաքին ունեն։ Խաղը խափանվում է, բայց լինում է նայել աղջիկներին։
Աղջիկներին նայելը չստացվեց, քանի որ օպերատոր չկար։
Որն էր իմաստը Աննայի՝ «սիրնուտ քաղաքի ծտի» դերում նկարել էդ օտարերկրացուն՝ չգիտեմ։ Նա զիջում էր արտաքինով այն հայ աղջկան, ով խաղում էր Հայկուհու՝ «գեղի ծտի» դերը։
Բայց ըստ սցենարի, Աննա պիտի որ ավելի լավը լիներ։
Ռեկվիզիտ․
Ասելու բան չկա, լրիվ անճաշատ էր։ Կոշիկները, զգեստը, մեյք ափը։
Սենյակները։ Ամենը։
Քաղաք․
Երեւանում, թվում է, բացի Հանրապետության ու Շարլի հրապարակներից, այլեւս տեղ չկա։
Հայկուհին ապրում է ոչ վերջին հարկում, բայց իր դռան կողքը հրշեջ սանդուղք է։ Աննան անցնում է իր դռան կողքով ու բարձրանում իր տուն, որ երեւի կտուրում է։
Ապա գործը պետք էր կոչել՝ Աննան ով ապրում է կտուրում։
Խաղը․
չկա
Սցենարը․
Չգիտեմ։
Գուցե ինչ֊որ լավ բան հնարավոր էր անել այդ սցենարի հետ։
Բայց ռեալիզացիան ամենը փչացնում է։
Ռեժիսուրան․
Ռեժիսորն է այն մարդը ով ընտրում է թիմ ու կոորդինացնում է այդ թիմի աշխատանքը, որպեսզի ստանա իր ուզածը։
Եթե նա չի զգացել, որ ֆիլմը չի ստացվում, դա երեւի զարմանալի չէ, քանի որ նա չի զգացել, որ ոչ մի կադր լավը չէ, որ ձայնը ահավորն է, որ ամենը ահավորն է։
Ամպերը վուլգար են օգտագործված։
Այն տեսարանները, ուր գոնե հնարավոր կլիներ նայել աղջիկներին, ու դա ենթադրում եմ, պետք է հաճելի լիներ, անհույս փչացված են օպերատորի բացակայությամբ։
Արդարացված չէր բռնությունը։ Այսինքն ֆիլմը բռնության մասին է, ոչ թե մազոխիզմի, չէ՞։
Իսկ ես չեմ տեսնում, ուր է այնտեղ այն բռնությունը, որ ցանկացած հայ աղջիկ չի կարող կանխել։ Եթե իհարկե չի ուզում։ Իսկ պետք է ցույց տային, որ չի ուզում, կարծես թե։
Որ իր կամքի հակառակ են բռնանում։ Բայց ես դա չզգացի, նա էր որոշումները ընդունում, իր որոշումներն էին բոլորը։
Նաեւ, ըստ կինոյի երիտասարդները այնքան դատարկ են, որ էլ առհասարակ ոչ մի բանի մասին չեն մտածում։ Ես չեմ հավատում, որ այդքան դատարկ են։ Ես կարծում եմ, որ եւ հիմար ծտերը եւ քյարթ տղաները ունենում են հետաքրքրություններ՝ տեխնիկա, օրինակ, այդ իրենց մեքենաները ինչպես տյունինգ անել, ու ինչպես վերանորոգել, ինչպես են դրանք աշխատում, գոնե լեվի վտուլկի մասին, ու աղջիկները ինչ֊որ գրքեր կարդում են, ու զույգերը ունենում են որոշ ընդհանուր բաներ, իրենք պարզապես այդպես չեն ստացվում, ես չեմ տեսել Հրանտի ու Աննայի կապը, ես չեմ տեսել իրենց չանտարբերությունը։
Ես չեմ տեսել ոչ մի զգացմունք։ Իսկ ենթադրում եմ, որ բռնության մասին ֆիլմում այն պիտի լինի։
Բռնաբարությունների տեսարանները շատ վատ են նկարված։ Երեխայական։
Թվում է, այս ֆիլմը իրականությունից այնքան հեռու է, որ անհնար է, որ այդպես լինի, իսկ իմաստը այն էր, երեւի, որ մարդիկ նայեն, ու լավը դառնան, չուզենան բռնություն անել։
Ես կմտածեի, որ իմ մոտ պարզապես մտքի խափանում է, քանի որ ես բնավ չեմ կարող բացատրել, այն որ նյութը ցույց են տալիս որպես ծիրանի լավագույն ֆիլմերից մեկը, սակայն դահլիճի հիասթափությունը ինձ հուշում է որ ես կարծես չեմ սխալվում։
Ես շատ վշտացա տեսնելով ինչպես են երիտասարդները ծաղրում այդ գործը։ Որովհետեւ նրանք ուզում էին հավատալ, որ Հայաստանում լավ բան է նկարվել, անկեղծ հույս ունեին, ու փաստացի հիասթափությունն էին ծածկում ծաղրանքով ու ուրախությամբ։
Իրականում իրենք շատ տխուր էին։
Իսկ ես ապա իրենց հարցնում էի՝ դուք Մարիա Սահակյանի ֆիլմը տեսե՞լ եք։ Որովհետեւ այն հույսերը արդարացնում էր։ Ու այդ կինոյի մասին՝ հաջորդ փոստում։
ու տենց
փաստորեն, ամառայինի տոմսերը այսպիսի տեսք ունեն։
այսօր ամառայինում երկու ֆիլմ են ցուցադրելու՝ իննին ու տասնմեկին։
ինչպես ինձ սփիւռքում մեկնաբանեցին՝ ավելի լավ է ձեռագիր հայերեն, քան տպագիր ռուսերեն։
ու տենց
Ուզում եմ ասել որ դինջերը, ով ՏՎ֊ով չկան, ու ում հոլովակները Քեշիշյանը չի նկարում, դինջերը, ով աշխատում են ազատ ոճով, օգտագործելով անցյալն ու ստեղծելով ապագան, իրենք են ամենալավ երեւույթներից մեկը, ինչ մենք ունենք ժամանակակից հայկական մշակույթում։
Ի՞նչ մնաց ինձ
Ոսկյա մի ցանց,
Ուրիշ ոչինչ:
Մարգարտաշար հուշերի գանձ –
Ուրիշ ոչինչ:
Տրտում գիշեր և մենություն անօգնական,
Սիրտ կեղեքող կարոտ անանց – ուրիշ ոչինչ:
Երազներից իմ հրավառ մնաց փոշի,
Սին անուններ կորած կանանց – ուրիշ ոչինչ:
Ջինջ իմ հոգում մնաց մշուշ ծանր ու մթին,
Եվ իմ հոգում քամու կաղկանձ – ուրիշ ոչինչ:
Պարիր, քամի, այգում այս մերկ ոռնա ու լաց,
Տար, մի թողնի, քամի անսանձ –
Ոչինչ, ոչինչ…
ու ոչինչ
ուրեմն, ես մի քանի օր առաջ կարդացի Անասնաֆերման հայերեն։
Այնքան լավ թարգմանություն է արել Արտաշես Էմինը, որ թվում է, ռուսերեն տարբերակը կարդալ չի լինում, անհամեմատ ավելի անհամ է։ Իսկ հայերենում, միայն անունները ինչ լավն ել՝ Ձնագնդին(Snowball), Դմբուզը(Boxer), Զռանը(Squealer), Մովսեսը…
Ու հետաքրքիր է նկատել, որ դա առաջին անկախ Հայաստանի հրատարակություններից է(1991), երբ արդեն կար հնարավորություն թարգմանել այդպիսի գրքեր, ու թարգմանել բնօրինակից։
Ինձ թվում է, որ Անասնաֆերման գուցե եւ 1984֊ից ավելի կարեւոր է։ Որովհետեւ երկրորդի դեպքում մեզ ցույց են տալիս հասարակություն ուր արդեն սաղ վատ է, ու մարդիկ չեն հավատում, ո՞նց կարող էին այնտեղ հասնել։
Իսկ Անասնաֆերման այն մասին է, ինչպես այստեղից, հետո այնտեղից գայկաները ձգելով, աստիճանաբար եւ աննկատ քչից շատից լավ հասարակությունը, ուր ամեն անդամի բարեկեցությունն ու զարգացումն են նպատակ, վերածվում է տոտալիտար վարչակարգի։
Ի՞նչն է կարեւոր։
Ա․ Անասունների անգրագիտությունը։ Եթե անասունները ավելի զարգացած, ու ավելի գրագետ լինեին, իրենք կկարդային ու կհիշեին Յոթ Պատվիրանները, իրենք կհասկանային, որ իրենց ստում են, իրենք կհասկանային ով է Զռանը իրականում։
Բ․ Փաբլիկ Ռիլեյշնս։ Նապոլեոնը լավ հասկանում էր, որ մինչեւ մի պահ, նա կարիք ունի հասարակության աջակցության։ Ու այդ պատճառով է որ, չնայած վերացրեց Միտինգները, այսինքն ժողովրդավարությունը, սակայն միշտ ուղարկում էր Զռանին՝ իր քայլերը մեկնաբանելու ու բացատրելու համար։ Ստեղ կրկին այն մասին, որ եթե մի քիչ զարգացած ու խելացի լինեին, չէին հավատա, եւ այն մասին, որ եթե նույնիսկ չապստամբեին, բայց միայն հրապարակային եւ բոլորով անհամաձայնություն հայտնեին, Նապոլեոնը ստիպված կլիներ, եթե ոչ՝ կորցնել իշխանությունը, ապա գոնե երբեմն իրենց կարծիքը հաշվի առնել։
Որովհետեւ այդ լեզուն են հասկանում իրենք։ Այդ թվերի լեզուն։ Նաեւ շատ կարեւոր է, որ երբ հավերը ապստամբեցին, նրանց բողոքը արագ ու հեշտ կասեցվեց վարչակարգի կողմից, որովհետեւ այլ անասունները, չէին աջակցում հավերին, չէին ընդունում իրենց բողոքը որպես սեփական բողոք։ Իրենք չէին հաստանում, որ այսօր՝ հավերը, վաղը՝ իրենք։ Չէին հաստանում, որ այսօր՝ Թեղուտի գյուղացիների տները՝ վաղը՝ Բյուզանդի, վաղը չէ մյուս օրը՝ Աբովյանի։ Այսօր՝ էմոները, վաղը՝ ակնոց կրողները։
Ու ստեղ վարչակարգին շատ կարեւոր է անհանդուրժողականությունը՝ տարբերվողների նկատմամբ, ու առաջին հերթին ամենատարբերվողնեիր՝ ասենք գեյերի, դա անում էր հենց սկզբից Հիթլերը, հիմա անում է Պուտինը։ Անհանդուրժողականությունը շատ լավ մարկեր է՝ որ հասարակության մեջ ես ապրում, բռնատիրական, թե ազատ, քանի որ դա է իրենց միջոցը մեզ կոնտրոլ անելու։
Նաեւ կարեւոր փաստ է, որ Նապոլեոնը վերցնում է շների ձագերին ու դաստիարակում ինքնուրույն։ Հիշո՞ւմ եք, ի՞նչ են ասում ոստիկաններին մարդիկ հավաքների ժամանակ․ «Դուք հայր, մայր, քույր ունե՞ք»։ Որովհետեւ դա չնայած հիմար ու մանիպուլատիվ հարց է, այն բնական է։ Ո՞նց դու կարող ես դուրս գալ ժողովրդի դեմ, եթե դու իրենց պես մոտիկներ ունես։ Դա հասկանալի չէ մարդկանց։ Ու այդ պատճառով է, որ մանկատների երեխաները լավ ԿԳԲ ակտիվիստներ են լինում։ Ու ինչքան շատ մենք իրենց որդեգրենք ու մեծացնենք ընտանիքներում, այնքան լավ հասարակության մեջ կապրենք։
Ի դեպ, ընտանիքների մասին։ Պատահաբար չէ, որ բոլոր հակաուտոպիաներում, եւ Հաքսլիի մոտ, եւ Օրուելի, ընտանիք կամ չկա, կամ այն կազմվում է իշխող կուսակցության կողմից։ Ինչի՞։ Ինձ առաջ դա խանգարում էր, ինձ թվում էր, որ դա ասենք Օրուելի պոպուլիստական քայլն է, որ եթե մարդիկ դեռ համաձայն կլինեն, որ խոսքի ազատություն չլինի, իրենք կսարսափեն, որ սեքսը վերացվում է, ու պարտնյուրի ընտրությունը այլեւս իրենցը չէ։ Հիմա գիտեմ, որ նա պոպուլիստական քայլերից հեռու էր։ Պարզապես նկարագրում էր գրեթե կատարյալ տոտալիտար մեքենա։ Իսկ տոտալիտար մեքենայի խոցելի տեղը՝ ընտանիքն է։ Ո՞րտեղ կար խոսքի ազատություն ԽՍՀՄ֊ում։ Ճիշտ է, խոհանոցներում։ Երեխաները իրենց մոտիկների՝ ծնողների, բարեկամների, նրանց հետ, ում հետ կապ ունեն, իրենց ցավը ընդունում են, որպես սեփական ցավ։ Ու դա շատ է ազդում անձի ձեւավորման վրա։ Անգիտակցաբար։ Այսինքն, կատարյալ տոտալիտար վարչակարգում պետք է այդպիսի պատահականություններ, ինչպես ընտանիքը չլինեն, ու երեխաները դաստիարակվեն պետության կողմից միայն։ Իսկ ոչ սանկցիոնացված սեքսը պետք է արգելվի ու խիստ պատժվի։
Հիմա պատվիրանների մասին։
Ինձ թվում է, որ Պատվիրանները լավ կազմված չէին։ Օրինակ, կարեւոր չէ, մարդու հագուստ օգտագործում ես, թե չէ։ Օրինակ, խոզերից մեկը ուներ գլխարկ, որը պաշտպանում էր նուրբ ականջները արեւից։ Ինչո՞ւ չպաշատպանել։ Ինչո՞ւ չունենալ կոնտակտներ մարդկանց հե՞տ։ Կարծում եմ, որ մարդկանց պետք էր փոխել, փաստի առաջ կանգնեցնելով՝ մենք կանք, մենք ապրում ենք նույն տարածքում, ու այլ կերպ ենք ապրում, մեր ձեւով, ու կա երկու ելք, կամ իրար վերացնել, կամ պայմանավորվել ինչպես ենք ապրում, ու երբեմն համագործակցել։ Օրինակ, պայտերը իրենց պետք էին, չէ՞, իսկ արտադրել ինքնուրույն չէին կարողանում։
Իսկ «երկու ոտք վատ, չորս ոտք լավ» ապտահայտությունը առհասարակ ռասիստական է։
Ես կարծում եմ, որ Պատվիրաններում պետք է գրված լիներ այն մասին, որ անասունները իրենք, ժողովների եւ քվեարկությունների միջոցով են ընտրություն կատարում։ Ես կարծում եմ, որ գուցե պատվիրաններում, ինչպես եւ ԱՄՆ սահմանադրության մեջ, վատ չէր լինի, որ տեղ գտնի ռազմական ապստամբության իրավունքի մասին կետ։ Ու անվճար կրթության եւ բժշկական սպասարկման իրավունք հայտարարվեր։
Գրքում շատ լավ է ցույց տված այն, ինչի մասին եւ ասում է Խոմսկին։ Սովետում նույնպես կապիտալիստական համակարգ էր։ Առանց մրցակցություն, ուր մեկ մեծ եւ աբսոլյուտ կապիտալիստի դերը կատարում էր «պետությունը»։
Ո՞ւմ է հիշեցնում Ձնագնդին։ Բնական է, որ Տրոցկուն։ Հա՞։ Բայց ինձ ակամա հիշեցնում է Տեր֊Պետրոսյանին։ Խելացի լիդեր, ով հաղթել է Գոմի Ճակատամարտը։ Եվ ում մասին հետո կասեն, որ նա ոչ միայն չի հաղթել, այլ եւ ամեն ինչ արեց տապալման համար, իսկ հաղթանակը իրենից անկախ եղավ։ Իսկ Նապոլեոնից անկախ եղավ Հողմաղացի Ճակատամարտի հաղթանակը, եթե այն հաղթանակ անվանել կարելի է։ Ու ես չեմ կասկածում, որ մեր երկրորդ ռազմական ընդհարումը եթե լինի, այլ նույնսիսկ Հողմաղացի ճակատամարտի պես «հաջողակ» լինելու շանսեր չունի։
Ձնագնդուն հեռացրին Հողմաղացի մտքի պատճառով, կարծես։ Տեր֊Պետրոսյանը գնաց այն պատճառով, որ քննարկում էր փուլային ու փաթեթային տարբերակները, որոնք հետո սկսեցին իր հետնորդները, Զռանի՝ Հ1֊ի միջոցով մեզ բացատրելով, ինչու։
Եվ մենք հավատացինք, այսինքն, ես հիմա հանդիպում եմ մարդկանց, ում վրա պրոպագանդան ազդել է, ու ով մտածում է, որ մենք հիմա շատ ավելի լավ վիճակում ենք, բանակցությունների մասին է խոսքը, քան իննսունականների վերջում։
Այսինքն, իհարկե, ես չեմ ասում, որ Տեր֊Պետրոսյանը անթերի է, ես հիմա այն մասին եմ, որ այն ժամամանակվա վատ կողմերը հետո սկսեցին չափազանցվել, իսկ նվաճումները՝ ոնց որ իր հետ բնավ կապ չունեին։
Նաեւ երկու բառ Անասնաֆերմա անունով մուլտի եւ ֆիլմի մասին։ Ֆիլմը 1999 թվի է։ Այնտեղ վերջում կատարվում է ապստամբություն, բայց ոչ թե տիրում է ժողովրդավարություն, այլ գալիս են նոր տերեր, ով «լավն ել»՝ ուրախ, ռոքնռոլշիկ ամերիկացիների տեսքով։ Այդ ֆիլմի շուկան գուցե պոստ խորհրդային ժողովրդներն են, մեզ ասում են՝ եկեք այն վատ տիրոջ տեղը ունեցեք լավ տեր՝ ամերիկարի։ Ու դրանով մեզ վախեցնում են եւ ՌԴ֊ում եւ ՀՀ֊ում՝ գոսդեպով։ Ու գիտեք, չեն հասկանում, երբ ասում ես՝ չեմ ուզում ոչ ՌԴ ոչ ԱՄՆ դիրքորոշում, ես ԱՄՆ֊իստ չեմ, այ մարդ։
Ու սուտ է որ խոսքի ազատությունը կբերի ՄՆ֊ի ծառա դառնալու, չէ, իրական ազատությունը բոլորից՝ եւ ՄՆ֊ից, եւ ՌԴ֊ից ազատության մասին է։
Իսկ հիսուն չորս թվի մանակական մուլտը շատ վատն է։ Չեմ ասում այն մասին, որ Ձնագնդուն ծաղրում են, իր ճառերը, գուցե դա իմ սուբյակտիվ ընկալումն է։ Բայց երբ անասունները աղավնիների միջոցով տարածում են լուր այլ ֆերմաների բնակիչներին ապստամբության մասին, իրենց չեն ընկալում, ու կենդանիները թռնում են իրենց հոգատար ֆերմերների գիրկը։ Պոզահարում են վատ ֆերմերներին, իսկ լավ ֆերմերներին սիրում են։ Ու դա այն մասին է, երեխաներ ջան, որ ժողովրդավարություն ու ազատություն չկա, կան լավ ու վատ ֆերմերներ միայն։ Այդպես է համոզում այդ մուլտը։
Այսինքն եթե ԽՍՀՄ֊ում Անասնաֆերման արգելված էր, ապա ԱՄՆ֊ում իր իմաստը աղավաղվում է ինտերպետացիաներով։ Իսկ բնօրինակը՝ գիրքը, ինչպես գիտսք, քինդլներից ջնջվել է։
Իսկ ՄՆ֊ում նույնպես աշխատում են այն ուղղությամբ, որ ընտրությունները լինեն ֆորմալ, մարդիկ մտածեն որ ընտրում են, այն հույսով, որ մինչ լափի ամանը հարաբերական լիքն է, անասունները ռազմական ապստամբության իրավունքից չեն օգտվի։ Բայց նրանք գիտեն, որ այն կա, քանի որ կարդալ գիտեն, ու կարդում են։
Ստեղ լրիվ այլ հարց է առաջանում՝ այն մասին, որ հիերարխիկ իշխանությունը միշտ փտում է, փտում է այն չափ, ինչքան մենք թույլ ենք տալիս։ Ու ինչ անել, որ այդպիսի հիերարխիաներ չլինեն, ես չգիտեմ։ Մտածել է պետք։ Որոշ օրինակներ, ինչ կարդացել եմ՝ համոզիչ չեն։
ու տենց
սա դասական ուղղագրության մասին ֆիլմ է։
ֆիլմը ինքը շատ վատ է արված, եւ տեխնիկապես, եւ գաղափարապես։ Ասենք լույսի, կամ սպիտակի բալանսի մասին գաղափար չունեն։ Նաեւ, ասենք, որոշ մարդկանց այդ ֆիլմում ընդգրկելը միմիայն բացասական ազդեցություն պետք է որ ունենա։ Այսինքն ակամա հարց ես քեզ տալիս, եթե ասենք նա է ասում, ապա արժի՞ լուրջ վերաբերվել, բա նա լավ բան կասի՞։ Թե՞ նույնիսկ նա է հասկանում։ Առանցքային բառը՝ նույնիսկ։
Սակայն, հետաքրքիր են օրինակները, կանոնները, որոշ փաստերը։
Ամեն դեպքում, դիտելը առողջությանը օգտակար կլինի։
Նաեւ շատ հավես է, որ ֆիլմում հայերեն գրվում է դասական ուղղագրությամբ։ Դա մեզ արդեն ընթացքում ցույց է տալիս որ բնավ էլ այդքան վախենալու չէ այն։
Իսկ ես, ի դեպ, բավական վաղուց սկսել եմ մտածել դասական ուղղագրությանը անցնելու մասին։ Այն ժամանակ, երբ կարդացի կանոնները, այն ժամանակ, երբ իմացա որ ես ինքս բառերը սկսում եմ ավելի լավ հասկանալ։
Իսկ իմ համար հասկանալը կարեւոր է։ Հասկանալը ինչպես է աշխատում ՕՀ֊ը, եւ հասկանալը ինչու է այս բառը այսպես գրվում, ու ինչպես է այն կազմվել, ստեղծվել։
Դա իրոք բարդ չէ։ Ու ինձ բնավ բարդ չէ կարդալ ասենք պոլսահայ գրողներին։ Հասկանալի է։
Իհարկե, եթե անցում լինի, այն պետք է լինի սահուն, ընթացիկ ուղղագրությունը որպես լեգասի պահելով, պարզապես նոր մարդկանց այլ կերպ գրել սովորեցնելով։ Իրենց բարդ չի լինի կարդալ սովետում տպված գիրքը այնպես, ինչպես ինձ ու ձեզ՝ բնաւ բարդ չէ կարդալ արեւելահայերեն, սակայն դասական ուղղագրութեամբ տեքստը։
Ու կարեւոր փաստ է, ու ես դա նկատել եմ առանց ֆիլմի էլ, որ Աճարյանի բառարանը դասական ուղղագրությամբ է՝ այլապես անհնար, կամ շատ ավելի բարդ էր բացատրել բառի կազմը, ստեղծումը, իմաստը։
Ֆիլմում չի նշվում այն մասին, որ մեզ եւ վրացիներին երեսունականներին պլանավորվում էր անց կացնել կիրիլլիցայի։ Իսկ ես դա իմացել եմ Մառռի մասին կարդալիս։ Նիկոլայ Մառռը շատ դեմ էր այդ ռեֆորմին ու այնքան էր անհանգստացել որ վատացել էր հենց հայերեն ու վրացերեն այբուբենները պաշտպանող խոսքի ժամանակ։ Իսկ մի քանի ամիս անց մահացավ։
Ու այո, կայսերական սովետական ինտերվենցիան է (միջամտություն բառը լավ չի արտահայտում) որ ստեղծել է բազմաթիվ խնդիրներ, որոնց տակից մինչեւ հիմա դուրս գալ չենք կարող, ու նաեւ լեզվի վրա աղետալի ազդեցություն է ունեցել։
եւ այնդպես
Վերջերս Թբիլիսիի զարգացման հիմնադրամը պատվիրել է Ժան Դյուպալին՝ հայտնի ֆրանսիացի քանդակագործին, պատրաստել հեծանիվի արձան, արտահայտելու համար այն մարդկանց գաղափարները, ով վարում է հեծանիվ, կամ եւ առողջ կյանք։
Տեղադվել է հեծանիվը այժմյա Վարդերի Հեղափոխության հրապարակում, որը նախկինում կոչում էին Զեմմելի հրապարակ։ Զեմմելը՝ ծեր դեղագործ էր, որ այնտեղ աշխատում էր։
Իսկ գիտե՞ք, չէ՞ որ Կամոյին հեծանիվ քշելուց է բեռնատար խփել։ Ու նա այն ժամանակ Թիֆլիսի միակ հեծանվորդն էր։ Խփել է հենց Զեմմելի հրապարակում։
Այնպես որ էտը սուձբա, Թիֆլիսցիներն ասում են, որ ֆրանսիացին ինքը չիմանալով արեց Կամոյի հեծանիվի արձանը։
ու տենց
— ես ուզում էի Երեւանում կոշիկ առնել, հիշում եմ, որ հայերը լավ կոշկակար են։ Տեսա էն ձեր գլխավոր փողոցում խանութ՝ «մեյդ ին արմենիա»։ Մտա, ու սաղ կոշիկները տենց երկար ծայրերով են։
— ծիծակ
— ծիծակի
— վրացերեն է՞լ
— ահա, ու ես իրենց ցույց եմ տալիս, ասում եմ, չէ, ուրիշ ձեւ կոշիկ չունե՞ք, ուզում եմ առնել, բոլորին ցույց տալ, որ հայկական կոշիկ ունեմ։ Չունեին։ Բայց ես շատ էի ուզում։
#Երեւան #կոշիկ #խանութ #մշակույթ #ծիծակ #վրացերեն #հայերեն #զրույց #Թբիլիսի
բնօրինակ՝ https://spyurk.am/posts/239164
Շենդերովիչը պատմում էր ինչպես նա գնում էր աշխատանքի, ու այնտեղ կողքը Մոսկվայի կառավարությունն է, լիֆտի մոտ մի տղա, որ տարիքով իր տղան կարող է լիներ, բայց հագինը մի տաս հազար դոլարի էր, այդ տղան տենց հանգիստ ու բարձրաձայն ասում էր հեռախոսով որ դե տենդեր է ու հարմար չէ մի տեսակ, մեկին գտեք ձեւական որ տենց պարտվի, քանի որ լավ կլիներ մրցակից լիներ, ու դե նա էլ իր մասը խաղի համար կստանա։
Բայց ամենակարեւորն այն է, որ նա բարձրաձայն էր խոսում, ու չէր քաշվում բնավ, ու դա այն մասին է, որ նա լրիվ նորմալ է համարում, որ դե սավաննա է, ով ում կուտի՝ կուտի, բա տենց պետք է լինի, տենդեր է, բա էլ ուրիշ ձեւ ո՞նց։
Ու ես մտածում եմ, ասենք նա, կամ նա, կարծես այնքան խելացի են, հա՞, չես ասի որ հիմար են, երբ պետք է լավ էլ գործ են անում, լավ էլ խորանում են, բայց նրանք, նրանք լրիվ ընդունում են այդ իրականությունը սավաննայոտ՝ դե տենցն է սելյավին, աղջիկները՝ ֆեյսբուքում են, ապա մենք եկանք ձեզ մոտ, գուգլը xmpp֊ն փակում է՝ դե պարզ է, բիզնեսի տեսանկյունից ձեռնտու քայլ է…
Իմ մոտ տասնյակ կոնտակտներ կան ջիթոքից։
Ու շուտով էլ չի լինի, գրեթե դատարկ է մնալու չաթիս պատուհանը։
Երկու հոգի կա jabber.org֊ից, ու մի՝ dukgo.com֊ից։
Երեքի հետ ավելի շատ անցանց եմ շփվում, քան առցանց։
Իսկ նա, այն խելացին, ով չունի չգուգլ հաշիվ, այնպես նայում է իմ վրա միամիտ հայացքով, ու հարցնում՝ բա ի՞նչ ես անելու, գալու ես ջմեյլ չէ՞, չէ՞ — գալու ես սքա՞յփ։
Ու մտքով չի անցնի չընդունել այդ դարվինիզմը, գնալ դրան ընդդեմ, վիրավորվել գուգլի այդ քայլից, ու բացել իրեն այլ xmpp հաշիվ։
Չէ, չի անցնի, կյանքը այդպիսինն է։
Աղջիկները ֆեյսբուքում են, ու ապա մենք եկանք ձեզ մոտ, իսկ այն որ գուգլը xmpp֊ն փակում է՝ նրան արդարացնում է՝ դե գիտես, նրանք ֆունկցիոնալ են ավելացնում։
Իսկ ինչի, xmpp֊ի մեջ չի՞ լինում ավելացնել։ Այն այդպես էլ կոչվում է՝ extensible, ու գրողը տանի, այնտեղ ամեն ինչն է հավելումներով, բացի օնլայնանալուց ու օֆլայնանալուց գրեթե։
Ակնհայտ է որ դա բիզնես որոշում է, այնպես, ինչպես ակնհայտ է որ Նավալնու գործն է շինծու, բոլորի համար ակնհայտ է, բայց մեկ է՝ կարդարացնեն, ու դա քիչ է, մի հատ էլ սպասում են, որ դու էլ կարդարացնես, ու կընդունես, կասես դե հա, գուգլի հաշիվ կունենամ, կխոսենք։
Չէ, սիրուն ջան, իմ աղջիկները չեն ֆեյսբուքում, ով կողքերը չի նայում, ու բան չգիտի ինչ կա շուրջը, իմ կարդացողը չէ նա, ով պետք է այնտեղից հղումով գա, ու ֆիդերի մասին չգիտի, ու ես նորմալ չեմ համարում, երբ xmpp֊ն փակում են, ու նորմալ չհամարելով՝ չեմ գնա ոչ գուգլ, ոչ էլ իրան ինադու՝ սքայփ, քանի որ պեպսին կոկայից լավը չէ։
Ու այո, այս քայլը ավելի կկտրի իրարից լիքը մարդ, նրանց, ով կմնա միայն ջաբերներում, ու նրանց, ով կչաթվի ֆեյսբուքում ու գուգլում։
Ու դուք միամիտ կնայեք ինձ ու կասեք հանդիպեքիս՝ դե մենք «սա» ենք օգտագործում, իսկ դու այնտեղ չկաս։
Իսկ առաջ կա՞յի, էլի չկայի չէ՞, բայց խոսում էինք։
Բա ո՞նց է դա նորմալ, բա ինչի՞ է պետք այնտեղ լինել խոսելու համար, ու ամենակարեւորը ո՞ւմ է պետք։ Քե՞զ պետք է ես գուգլի հաշիվ ունենամ քո հետ շփվելու համար։
Դու չե՞ս ուզում ունենալ հաշիվ որից ում ուզես ֆրենդես առանց սահմանափակում, ախր դա դու չես կարող ֆրենդել, ոչ թե ես, դա քեզ չեն թողնում, ոչ թե ինձ։ Հետո՞ ինչ որ ես եմ մենակ մնում դրանից հետո։
Բարեւ, սիրուն ջան։
Ճիշտ բռնիր այֆոնդ, ինչպես պատգամել է պապիկ ջոբսը։
Թե չէ չի լսվի։
Պակա պակա։
Կտեսնվենք անցանց, պատահաբար։
Քանի որ դու ցանցում չես, դու հանգույցում ես այդ ցանցի։
Ուռած հանգույցում, որ առողջության մոտիվներով օրգանիզմներից հեռացնել է պետք։
կտեսնվենք անցանց, երբ դու պատահաբար դուրս գաս Փարպեցի, իսկ ես պատահաբար այնտեղ անցնեմ։
կտեսնվենք անցանց, պատահաբար՝ համերգին, ինչպես դա անում էին դինոզավրերի ժամանակ։
կտեսնվենք անցանց, պատահաբար՝ երբ դու անցնելու ես մետրոյում էսկալատորով բայց մյուս ուղղությամբ։
Դու ինձ ուրախ ձեռքով կանես, ու կժպտաս։
Կտեսնվենք անցանց, երբ դու դուրս ես գալու տրանսպորտից, իսկ ես մտնելու եմ, ու դու կասես՝ վաու, էս ո՞ւր ես կորել, կգա՞ս թեյ խմենք։
Իսկ ես կասեմ՝ թեյ խմենք որ ի՞նչ անենք, ես պատահական մարդկանց հետ թեյ չեմ խմում։
Իսկ դու պատահական մարդ ես։
ու տենց
լսեք էտը լրիվ սուձբա։
ուրեմն մարդիկ որ էլ չփոխեն շարվածքը հորինել են :Ճ որը քվերթի֊ով հենց 🙂 ժպիտն է։ սա գիտեինք։
իսկ ես գրեթե երկու տարի է օգտագործում եմ փրոգրամերս դվորակ us(dvp) իսկ վերջերս էլ անցա հայերեն ֆոնետիկից հայերեն գրամեքենայի։
ու հիմա ոնց դվորակով իսկական ժպիտ եմ ուզում գրել, ուր պետք է սեղմեմ եթե ստեղնաշարի վրա նկարված տառերով (քվերթի) նայենք, հինգ, որը փրոգրամերս դվորակում փակագիծ բացելն է, ու քյու, որն այստեղ երկու կետ է, ու եթե հանկարծ սխալվում եմ ու հայերեն է լինում ստեղնաշարը, ապա ստացդում է կրկին՝ ։Ճ
ընդ որում դվորակով հենց պետք է շիֆթով սեղմել որ երկու կետ լինի, թե չէ կետ ստորակետ է լինում։
#ուտենց #դվորակ #դվորժակ #գրամեքենա #սմայլ #զուգադիպություն #սուձբա #էտը֊սուձբա #։Ճ #Ճ։ #Ճ #սմայլ #ժպիտ #համացանց #մեմ #ուպուծյու
Ով չգիտի, Նոկիայից գնացած կամ հեռացված աշխատողներն են շարունակում իրենց Միգո Մաեմո նախագիծը։
իսկ ես հավանել եմ ինտերֆեյսը, շարժումներով կառավարելը, Ն9֊ից ցրած ու փոխած սվայփը։
Կարեւոր է ինչպես, շարունակելով մաեմոյի ու հարմաթանի ավանդույթները, իրենք միակն են ում մոտ այսպես ասած «մինիմայզ» արած ֆոնում կատարվող ծրագիրը նույնիսկ փոքր թամբնեյլի շարունակում է աշխատել, օրինակ շարունակում է ցույց տալ տեսանյութը։
Ու նույնը սվայփի ժամանակ։
Նաեւ կարեւոր է որ մաեմոյի պես աբստրակցիա են արված կոնտակտները՝ ուզում ես ֆբ֊ով ուղարկի, ուզում ես սմս, հավանաբար նաեւ ուզում ես սքայփով զանգիր, ուզում ես ջաբերով, ուզում ես՝ բջջային կապով։
Դուրս է գալու շուկա տարվա վերջում, արժի 400 եվրո, որը թանկ չէ, իսկ հաջորդ տարվա սկզբին էժան դիվայս աղքատ, կամ այլապես զարգացող երկրների համար։
Հիմա իրենց երեւի օդի պես պետք է փող ու պրեօրդեր են կազմակերպել, որ օգնի արտադրել։
Ինձ անձամբ պետք է իսկական ստեղնաշար, ու ես հուսով եմ իրենք շուտով կհայտնեն, երբ կլինի դրանով սարքը, քանի որ խոսակցություններ ստեղնաշարով սարքի մասին չեն մարում։
ու տենց
դե գնացի ես այդ Խնկո Ապոր գրադարանի կողքի արձանի մոտ։
կպա վիվասելի ինտերնետին, որից պետք է միայն դեպի գրադարան բաց լինի։ արձանի հետեւից գրված է, մտեք karda.am
դե մտա։
եւ ի՞նչ։
այնտեղ կա ռուսերեն ու անգլերեն գրականություն։
որ քաշել են այլ կայքերից, ու փակցրել այստեղ։
հա հետո՞։
մթոմ որ ի՞նչ։
ես առանց այդ ձեր վայֆայի ուրեմն չգիտեմ, հա՞ ոնց պիրատված գրքեր քաշել։
ու ոչ մի գիրք հայերեն, ի դեպ։
այսինքն, սա կրկին ցուցադրական ու լրիվ անիմաստ փողի ծախս էր՝ այսինքն — ռասպիլ։
Սղոցեք, Շուռա, սղոցեք։
Զզվում եմ ձեզնից։
Ի՞նչ կլիներ, գնայիք գտնեիք նրանց ով ունի թվային տեքստեր՝ հրատարակչությունները, գրողների միությունը, պայմանավորվեիք հեղինակների ու թարգմանիչների հետ, ու կազմեիք իրոք ուրույն էլեկտրոնային գրադարան։
Կամ թվայնացնեիք այն գործերը, որ թվային չկան։
փողը բա էլ ինչի՞ համար եք վերցրել։
ինչի՞։
որ քաշեք ու միրոր անեք այլ գրադարանները՞։ այն էլ պատճենաշնորհի խախտումո՞վ՞
դե էլ ա Գասպարը դեռ իննսունականներին lib.ru֊ի հայելի էր ստեղծել ֆրինեթ օգտագործողների համար։ Սաղ ֆրինեթը այնտեղից էր կարդում։ Մթոմ ի՞նչ մի նոր բան եք արել որ չկար՞։
Ու ի՞նչ եք ձեզնից էդքան գոհ որ էդքան գործ եք արել։
Լավ բա էն գրողների կայքը, writers.am։
Դա ի՞նչ է որ տենց գոհ եք։
Լրիվ ռասպիլ է։
Մի հատ էլ մետրոյում ՔյուԱռ կոդերով տարածում եք։ Կրկին՝ երեւալ ու չլինել։ Քովերը կա, հերիք է։ Մեկ է ո՞վ է մտնելու։
Բա ինչի՞ համար են ձեզ փող տվել, քովերի՞ թե՞ բովանդակության։
Առաջին հերթին մենք ենք մեղավոր։
Որ սրանց հանդուրժում ենք։
Այդքան ագահ ու տգետ մարդ ո՞րտեղից։
Համակարգն է աճեցնում, միջավայցը։
Փտաց միջավայր է, այդ պատճառով էլ սենց է։
Ու կշարունակվի։
Մինչեւ չփոխեք վարչակարգը, հետո էլի չփոխեք, հետո էլի, մինչեւ իրենք չզգան որ իրենց ամեն սխալի համար պատասխան են տալու, դատվելու են, նստելու են։
Մինչեւ չիմանան որ բկին է կանգնելու կերածը։
ու տենց
իսկ լավագույն լուսանկարիչները, ասենք Հելեն Լեվիտը կարողացել են լինել զբոսաշրջիկ իրենց քաղաքում, չզզվել։
Ու պահպանել այն զգացողությունը, երբ նոր ես ինչ֊որ բան տեսնում։ Դա բարդ է պահել, ժամանակի հետ այն մաշվում է, թվում է թե այդ ամենը ծեծված է։ Կամ նույնիսկ զզվելի։
Դա իմ խնդիրն է Երեւանում, ես չեմ կարողանում լուսանկարել, որովհետեւ պատկերը ինձ այնքան շատ դուր չի գալիս։ Այն էսթետիկ չէ իմ համար։
Կամ չի համապատասխանում իմ երազած Երեւանին։ Ես Երեւանը շատ եմ սրտիս մոտիկ ընդունում որ ունենամ փաստ ֆոտոյի ձեւով ինչ վատ է վիճակը։
Գիտեմ, գիտեմ որ ֆոտոն պարտադիր չէ էսթետիկ լինի, այն ասում է ինչ֊որ բաներ։ Ու ես լավ լուսանկարներ Երեւանում չեմ անի զզվելով։
Իսկ հակառակը անելն շատ հեշտ է, ով ասես լուսանկարում է աղբ ու բոմժեր, կեղտը ցույց տալն բարդ չէ, ու ակտուալ էլ չէ։
Այսպես, պետք է զբոբաշրջիկ լինել, գոնե լավ ֆոտո անելու մոտիվով։
փաստորեն ես մեկ է չեմ կարողանում այդ ինձ խեղդող միզանտրոպիայից ազատվել, ահավոր զզված եմ, ահավոր։
Այդ ցեխի մեջ չփչփում եմ, ու գիտեմ, որ պետք է ընդամենը վերաբերվել ամենին ոնց որ զբոսաշրջիկներն են անում, ով վուլգարությունը տեսնելիս հուզվում է, ասում է ուծիպուծի, էս ինչ պրիմիտիվն եք, էս ինչ մեղք եք, ինչ լավն եք այդ ձեր միամտության մեջ, եկեք ձեզ շոյեմ, էս դուք մտածում եք որ լավ բան եք հագել կամ քսել ձեր մռութներին, կամ լավ շենք եք կառուցել, կամ էս ինչ լավ մետլախով եք փակել ձեր մուտքի աստիճանները, կամ էս ինչ սիրուն ասֆալտով եք փոխել այն սալահատակը, կամ էս ինչ լավ նստարաններ է ձեզ նվիրել կոմկուսը որ նստեք վեհերի արձանների հետ, ում դուք չէիք հանդուրժի, եթե կենդանի լինեին։
Վայ բալիկ ջան։
ուպուծյու։
Հա, գուցե այդ պատճառով են ինձ վերաբերվում որպես զբոսաշրջիկի, որ ես էլ շրջակա միջավայրին այդպես վերաբերվեմ, ինչպես ինձնից սպասում են՝ այդպիսի հասարակական չգիտակցված ձեւ է որ բոլորը իրենց լավ զգան, պարզապես խնդիրը նրա մեջ է, որ ես զբոսաշրջիկ չեմ ու ձգտում եմ իրատես լինել։
ու ապա ուրիշ բան բացի զզվանքը արտահայտելուց գրելս չի գալիս, գրեմ որ ի՞նչ։
ու դա էլ է անիմաստ, կարող եմ նույն հաջողությամբ չգրել։
հիմա ամեն ինչ անիմաստ է։
ու տենց
Ուրեմն, այն ահավոր բանը որ դրել են Կինո Մոսկվայի մոտ, որ մթոմ շախմատի դաշտ է, ի՞նչ ֆունկցիա է կատարում։
Բեմի, ոչ թե շախմատի դաշտի։
Այնտեղ երեխաները թռվռում են ձիերի, պեշկաների ու ֆերզի հետ, ու իրենց շախմատիստ են զգում (շոուինգ օֆ), երբ իրենց երջանիկ մայրիկները լուսանկարում են այդ հիմարությունը որ տանեն օդն (իրենց շոուինգ օֆը)։
Այսպես բոլորը ստանում են բավականություն դատարկ տեղը։
Շատ լավ իլյուստրացիա է նրա ինչով է հիվանդ մեր հասարակությունը։
Երեւալ ու չլինել։ Երեւալ ու չլինել։
Կրկնում ենք բոլորս, երեւալ ու չլինել։
Բայց ինչ հեշտ ձեւ է երջանիկ զգալու քեզ ինքնախաբեությունը, ապշելու է պարզապես, անհավատալու է։
Քո երազած տղան արդեն իսկ կասկածելի գաղափար է, ուր մնաց որ քեզ իրա տեղը դնես, առանց լինելու։
ու տենց
Ինչի՞ են մարդիկ ուզում աշխատել հայտնի կորպորացիաներում, ասենք՝
գուգլում, կամ մայքրոսոֆթում։
Իհարկե պատճառները տարբեր են, գիտակցված ու չգիտակցված, բայց ես ուզում եմ շեշտել հետեւյալները՝
ա — երեւալ նա, ով ազդում է շատ մարդկանց վրա։
Ասենք եթե աշխատում ես Մոզիլայում, ապա քո մասին կասեն՝ նա աշխատում է Մոզիլայում։
Քանի որ մարդկանց նկարագրում են իրենց արած գործով։ Ու դա բնական է։
նույն պատճառով շատերը ձգտում են դառնալ ռեժիսոր կամ գրող։ Նա նկարում է մեկ գովազդ, իսկ այդ գովազդը բոլորը տեսնում են։ Ուզած չուզած։ Լավ, եթե նա գրող է, ու լավ բան է գրում, ապա նա այն քչերից է ով գեներացնում է այն, ինչ մյուսները, «բոլորը» կարդում են։
Հայտնի տեղ աշխատելը քեզ ազդեցիկ զգալու էժան, այսինքն հեշտ միջոց է։
Ընդամենը պահանջվում է ընդունվել աշխատանքի, ու քեզ ասոցացնում են աշխարհ փոխողի հետ։
Ո՞րն է այս դեպքում ոչ թե երեւալն, այլ լինելը։
Ստեղծել սեփական նախագիծ, որը կփոխի աշխարհը, կամ գոնե լայն կիրառություն կգտնի։
Սակայն դա արդեն պահանջում է ոչ միայն թեստեր հանձնել իմանալ, այլ լինել զարգացած ու ունենալ լավ մտքեր։ Այն է ինչպիսին իրականում ուզում են լինել, բայց չեն կարողանում։
Ու այստեղ ես չեմ կարող չասել, որ եթե ավելի զարգացած լինեին, կհասնեին նրան, որ էական չէ, քանի հոգի է օգտվում իրենց արածով։
Իհարկե, եթե մարդ չի օգտվում կարող է նշանակել որ անկապ հիմար բան է, բայց նաեւ կարող է նշանակել, որ շատ մարգինալ է։
Այդպես եւ լուսանկարիչները, որ ֆոտո անել չգիտեն, իրենց մխիթարում են որ իրենցը վեհ արվեստ է։ Ես իհարկե այդ մասին չեմ։ Ես, ասենք հասքելի, կամ սխեմի, կամ գույի, կամ այդենծիկայի մասին եմ։
Ու դա այլ պատմություն է։
Ու տարբերելը շատերի համար բարդ է, մասնավորապես եթե դա դու քեզ պետք է տարբերես։ Միշտ լինում է գայթակղություն գրելու անունդ այս բայց ոչ այն ցանկի մեջ։ Հասկացողների ու վեհերի, ոչ թե հիմար անպետք բան անողների, որ ոչ մի կերպ չեն սովորում ու երրորդ տարին է ֆլեշով ճակատիդ են խփում։
Գործը առավել եւս բարդանում է, քանի որ ինչքան էլ անճաշակ բան չանես, ու չլցնես համացանց, միշտ կգտնվեն ավելի անճաշակ մարդիկ ով դա կհավանեն։
Բա ո՞նց իմանալ, նրանք անճաշակ են թե դու լավ բան ես հաջողացրել։
Երկար պատասխանելու հարց է, ու այս փոստի համար չէ։ Ամենահեշտ դեպքը՝ նրանք ամեն ինչն էլ հավանում են։ Ով ինչ հիմարություն անի։
Այնպես որ դուք մեկ է այլ հիմարների շարքում եք։
բ — լինել մոսկա։
Ես ու առյուծը ստեղ անցնում ենք, ճանապարհ տվեք։
Ես աշխատում եմ այսինչ ֆիրմայում, ուրեմն ես իրա մասն եմ, ես ձուլված եմ իրան, ու ապա իր պես կարեւոր եմ, ես այդ հզորության մասնիկն եմ, ուրեմն ես էլ եմ հզոր ու վախենալու ու կարեւոր։
Ու մոռանում են, որ ընդամենը վինտիկ են այդ ֆիրմայում, իրականում։
Մոտավորապես այդ պատճառով վերցնում են ռոտվեյլերների կամ պիտերի, կամ ինչ֊որ վախենալու ու կամ »կարեւոր» ավտոներ։
Այդ պատճառով Երեւանում ամեն բոմժ ունի թանկ հեռախոս, իսկ եթե ոչ թանկ, ապա թանկի չինական կեղծ տարբերակը։
Ու դա կրկին երեւալու, ու չլինելու մասին է։
Կեղծ հեռախոսը ինքնին վատ չէ, վատը մոտիվն է ունենալ այն, ինչ երեւում է այլ բան, որպեսզի տպավորություն թողնել այլ բան ունեցող մարդու ու դրանով թվալ այլ։
Իսկ եթե կեղծ ունես, քանի որ չես ուզում լիքը փող տալ ֆիրմա հեռախոսին, ու գիտես որ կեղծ է, բայց չես ուզում անկապ սպառես, ու մտածում ես որ անիմաստ է անվան համար փող ավելացնել, դա լրիվ այլ է
ու տենց
արմայելի համար մեջբերում on քվեարկությանը տանելու կամ չտանելու մասին՝
———————————–
Լինում է և այսպես։ Սա մեզ պատմել է Չիկագոյի մի բժիշկ։
― Իլլինոյս քաղաքի կոնգրեսի ընտրությունների նախօրյակին, ― ասաց բժիշկը, ― ինձ մոտ, տուն եկավ մի մարդ, որին կյանքումս բնավ չէի տեսել։ Դա հանրապետական կուսակցության «պոլիտիշենն» էր։ «Պոլիտիշենը» գործամոլ է, մի մարդ, որի զբաղմունքը ստոր քաղաքականություն է։ Քաղաքականությունը վաստակ է նրա համար։ Ես ատում եմ այդ տիպի՝ հաստամռութ, կոպիտ, լկտի մարդկանց։ Նրանց բերանում անպայման թքոտ սիգար է ցցված, գլխարկը չափից դուրս թեք է դրված, ունի բութ աչքեր և հաստ մատին՝ կեղծ մատանի։ «Գուդ մոնինգ, դոկ», ― ասաց ինձ այդ մարդը։ ― Բարև ձեզ, բժիշկ։ Ու՞մ եք մտադիր քվեարկել»։ Ուզեցի մի հատ ռեխին հասցնել ու շպրտել փողոց։ Բայց մեր ուսերի լայնությունը չափելուց հետո հասկացա, որ եթե փողոց թռչող լինի, ապա ավելի շուտ ես եմ լինելու այդ թռչողը։ Ուստի համեստորեն ասացի, թե քվեարկելու եմ այն թեկնածուի օգտին, որն ինձ ավելի դուր կգա։ «Լավ, ― ասաց «պոլիտիշենը»։ ― Կարծեմ դուք աղջիկ ունեք և նա չորս տարի է, ինչ ուսուցչուհու տեղի է «սպասում»։ Ես պատասխանեցի, որ ունեմ և սպասում է։ «Ուրեմն, ահա թե ինչ, ― ասաց իմ անկոչ հյուրը, ― եթե դուք քվեարկեք մեր թեկնածուի օգտին, կաշխատենք ձեր աղջկան աշխատանքի տեղավորել։ Ընդ որում, ոչ մի հաստատ բան չենք խոստանում։ Բայց եթե քվեարկեք մեր հակառակորդի օգտին, ապա այս դեպքում հաստատ կարող եմ ասել․ ձեր աղջիկը երբեք աշխատանք չի ստանա, երբեք ուսուցչուհի չի դառնա։ Դրանով խոսակցությունը վերջացավ։ «Ցտեսություն բժիշկ, ― ասաց նա հրաժեշտի պահին։ Ընտրությունների օրը ես կանցնեմ ձեզ մոտ»։ Դե, իհարկե, ես շատ բարկացա, նույնիսկ տառապեցի, վրդովվեցի այդ անպատկառությունից։ Բայց ընտրությունների օրը նա իրոք ավտոմոբիլով եկավ իմ հետևից։ Դարձյալ իմ տան դռների մեջ խցկվեց նրա հաստ սիգարը։ «Գուդ մոնինգ, դոկ, ― ասաց նա։ ― Կարող եմ ձեզ տանել ընտրական կետը»։ Եվ գիտեք, ես նրա հետ գնացի։ Մտածում էի, վերջ ի վերջո միևնույն չէ՞, թե ով կընտրվի՝ դեմոկրատ, թե հանրապետական։ Իսկ դուստրս միգուցե աշխատանք կստանա։ Ես այս մասին դեռ ոչ ոքի չեմ պատմել, ձեզանից բացի․ ամաչում էի։
———————————–
ու տենց
— բա ի՞նչ նպատակներով ես նկարում։
— գեղարվեստական։
— դուք վերջն եք — ասաց արտասահմանցի գործընկերը երբ մեզ հետ մեքենա նստեց — ո՞նց էլ հասցնում եք եւ էն խցկվողներին նկատել, եւ փողոցը անցնողներին, եւ փոսերը։
ու տենց
հանրամատչելի, շիրպոտրեբ արվեստը, ի տարբերություն ոչ պոպուլար գործերի հիանալի արտացոլում է հանրության զարգացումը։
վերջերս սփյուռքում հղում եմ հանդիպել Պոպայ նավաստիի հին, սեւ սպիտակ մուլտի, իսկ նա, պետք է նշել, իմ մանկության հերոսներից է։ Չնայած, տեսել եմ ընդամենը մեկ֊երկու մուլտ, որ հրաշքով հասել են մեզ Գերմանիայի Ֆեդերատիվ Հանրապետությունում աշխատող բարեկամից, ZDF հեռուստատեսությունից ձայնագրված այլ նյութերի շարքում՝ Թերի Գիլյամի Բրազիլի, Շոն Քոներիի վերջին Բոնդի՝ «երբեք մի ասա երբեքի», ուր Դոմինեթի Վիտալիի դերում Քիմ Բեսինջերն էր, իսկ սաունդթրեքը գրել էր Միշել Լեգրանը, ու Ֆյունեսի ծամոնային հակառասիստական ինտերնացիոնալիստական ֆիլմի՝ ֆրանսիացի, հրեա եւ արաբ ժողովուրդների բարեկամության մասին։
Ու չնայած ինձ հաջողվել էր տեսնել եւ Միքիի, եւ Թոմի մասին մի քանի մուլտ, մեկ է իմ ֆավորիտները մնում էին Պոպայը եւ Փլութո շնիկը։
— Իրենց մոտ կաբելային հեռուստատեսություն է — (մալուխ բառը այն ժամանակ չգիտեին) կարեւոր տոնով շեշտում էր հայրս, ոչ թե մեր պես, ու այդ պատճառով որակը լավն է։ Իսկ ՊԱԼ֊ի գույները, տեսեք, հրաշք են։
(Ի դեպ, ո՞վ կասի, մեր մոտ ՊԱԼ֊ի անցե՞լ են, թե ՍԵԿԱՄ է դեռ։ Ռուսաստանը, կարծես իր ՍԵԿԱՄՆ է քշում)։
Մտքովս անցնում էր, որ Թուրքիան, չնայած եւս կապիտալիստական երկիր է, բայց ունի հեռուստաեթեր (խաբարլար, ռեկլամլար), այսինքն այնտեղ, անծանոթ եւ անհասանելի արտասահմանում եւս կա եթեր։
Իսկ հետո, երբ մեր մոտ էլ ինչ֊որ ժամանակ հայտնվեց «կաբելային հեռուստատեսություն», այն բնավ որակով չէր, քանի որ տշած, զաեզժենի ժապավեններ էին պտտում։ Ծրագիրը գրելու համար օգտագործում էին կարգիչներ, ու գրում ռուսերեն տրանսլիտով՝ ուժս, ժիզնենի։
Ի դեպ, Թուրքիայի մասին։ Քանի որ Հայաստանում ԹՌԹ֊ն բռնմում էր, ու հայերը բացի Մայքլ Ջեքսոնի թուրքերեն խոսող մեքենայից ծանոթացել էին նաեւ Ռիգլի Սփերմինթ ծամոնի գովազդին, իսկ մեզ մոտ չկար ոչ թուրքերեն խոսող մեքենա, ոչ թուրքերեն խոսող Մայքլ, որը, ինչպես պարզվեց, կին է, ոչ Ռիգլի Սփերմինթ, ու ոչ էլ գովազդ, մեր հեռուստատեսության աշխատողները որոշեցին ուղղել վիճակը, եւ արտադրել հայրենական գովազդ։
Այնպես չէ, որ ԽՍՀՄ֊ում գովազդ առհասարակ չկար։
Չինովնիկները, սակայն ունեին այդ գովազդի արդարացումը՝ աէրոֆլոտի օդանավերով (ավելի ճիշտ, ինչպես այն ժամանակ ռուսերենից թարգմանել էին՝ ինքնաթիռներով) ու ոչ թե, ասենք գնացքով կամ նավով։ Չնայած ի՞նչ իմաստ ուներ պետական մի ընկերությանը մրցակցել պետական այլ ընկերության հետ, միանգամայն պարզ չէր։
Այլ գովազդը, որ ես շատ լավ հիշում եմ, դա «պեյծե նատուրալնիե սոկի» դեվիզն էր, որը բացի նրանից, որ անճաշակ էր՝ ուղիղ եւ տուպը վ լոբ կանչ խմել այդ հյութերը, եւս կորցնում էր իր ակտուալությունը, որովհետեւ հյութ սովետական խանութներում չկար։
Դա հիմա չի հիշվում, իսկ ես հիշում եմ ինչ էր սովետական խանութը՝
կեղտոտ, ահավոր կեղտոտ տարածք, լիքը ճանճերով, ուր կար ընդամենը երկու բան՝ տեղական կաթնամթերք ու տեղական հաց։ Ներողություն, նաեւ ներկրված քացախ, կարծես Հունգարիայից, խնձորով ու գետով ահավոր անճաշակ էտիկետկայով։
Ձմեռը այդ խանութի մուտքի մոտ ցերբերի պես կանգնած էր հսկայական աղմկոտ կալորիֆեր, որ փչում էր դուրս, որպեսզի վախեցնի պոտենցիալ հաճախորդներին՝ այո, սովետական խանութներում հաճախորդները ցանկալի չէին։
Ու դատարկ, կեղտոտ ապակիներով, բայց աշխատող սառնարաններ։ Սակայն լրիվ դատարկ։
Այսպիսով գովազդը սովետում մի տեսակ տեղին չէր նայվում, սակայն գովազդի կարոտից մի քանի օր հայկական հեռուստատեսությամբ պտտում էին գովազդ։ Լրիվ ջեներիկ ու անիմաստ՝ ձեռուս պատամու, շտո ձեռուս, կամ, ինչպես արտահայտվել էր ռուս կլասիկը՝ անիմաստ ու բնավ ոչ ներողամիտ։
Հայկական գովազդը օրինակ այսպիսինն էր՝ սեղան, հիմար չաղ երեխա, մայրիկը սեղան է գցում, ու բոլորը հերթով եւ հիացմունքով ասում են՝ բաստուրմաաաա… բառը ու տնքում են։
Սակայն վերադարնամ Պոպային։
Ի՞նչ էի ես հիշում՝ նիհար աղջիկ, համարձակ նավաստի, եւ անհամեմատ ավելի մեծ եւ ուժեղ, բայց չար ու չաղ մրցակից, ով նույնպես կպցնում է նիհար աղջկան, ու, բնականաբար սպանախը։ (use the spinach, Luke)
— նիհարը արդեն համարվում էր լավ՝ եւ աղջիկը եւ Պոպայը նիհար են եւ բարի։
— Աղջիկը հաճախ սեփական կարծիք չունի՝ իրեն լավ է լինում եւ չաղի, եւ Պոպայի հետ, ու Պոպային էքստրա ջանք է պահանջվում դրա համար։ Միշտ չէ, որ աղջիկը հստակ արտահայտում է իր մոտեցումը, քանի որ չունի կարծիք, կամ իրան ամենը լավ է՝ անտարբեր է։
— Չաղը տուպը ուժեղ է եւ կիրառում է բրութ ֆորս, իսկ հետո բարի բայց համարձակ Պոպայը ստիպված է օգտագործել մոգություն՝ սպանախը։ Այլ ձեւ չար ուժի դեմ պայքարելու չի լինում, բացի ուժից։
— Չաղին հաջողվում է Պոպային այնպիսի վիճակի հասցնել, որ իրա անհաջողությունների վրա ծիծաղեն։ Ու ասենք ում է պետք այդ հիմար ծիտը, եթե նա Պոպայի վրա ծիծաղում է, այլ չի մտածում՝ այ իմ Պոպայ, էս ինչ եղար։ Այսինքն, դա լրիվ նորմալ է։ Այսինքն կա ծիծաղելի լինելու վախ։
— Նաեւ, բնավ արտահայտված չէ որ մեկ ծեծվածին երկու հաղթած են տալիս։
Լավ ուղերձներ էլ կան, իհարկե՝ եղիր ինչպիսին կաս, մի ձեւացրու այն ինչ դու չես, ու նիհար աղջիկը քեզ կսիրի, կամ մի տանջիր կենդանիներին, եւ պաշտպանիր իրենց (բնականաբար ուժի եւ սպանախի օգնությամբ), ու մի եղիր ստոր ինչպես այն չաղ նավաստին։
Այսօր այսպիսի գործ նկարելն նահանգներում անհնար է՝ հասարակությունը զարգացել է, ու նույնիսկ պարզ չէ, արդյո՞ք արժի ժամանակակից երեխաներին նայել այնպիսի գործեր, ուր լռելյայն ընդունված է որ աղջիկները հիմար են ու կամ չգիտեն ինչ են ուզում, կամ իրենց պետք է նա, ով նավակով ման կտա, կամ սեփական կարծիք չունեն։
Այլ օրինակի մասին էլ հիշեցի, դա մի ֆիլմ է, որը կոչվում էր «վերադարձ Էդեն» ու որը առաջին անգամ տեսել էի «երրորդ ալիքով», իսկ հետո՝ դրա հնդկական ռեմեյքը կաբելով։
Ուրեմն, օրիգինալում վերջում չար հերոսը ընկնում է կոկորդիլոսներով լի գետը, եւ երկար ապրել է հրահանգում։ Հնդկական տարբերակում, սակայն, այդ վրեժ առնող աղջիկը, հրացանը ուղղել է վատ հերոսին, ու կես ժամ պատմել ինչ վատն է նա, իսկ հետո… սպանել։ Ինքնուրույն ու առանց շուրջը լողացող կոկորդիլոսների միջամտության։
Ու մարդիկ նայում էին, ասում էին՝ աղջիկ է։
Իսկ հիմա նույնիսկ Բեթմենը իր անարխիստ հակառակորդներին ի դեմս Խոմսկու, ինքնուրույն չի սպանում։ Իրենք են սայթաքում, ասենք։ Սաղ իրենք իրենց մեղքով։ Նենց չի որ նա դրա համար չէր հետապնդում, բայց հիմա, արդեն, բոլորը կարող են հանգիստ քնել՝ սեփականության նացիոնալիզացիա չի լինի, Բեթմենը չի թողել, կապիտալիստները հաղթել են։
Ես չգիտեմ դա ոնց է նայվում նահանգներում հիմա։ Երեւի դա էլ այսօրվա մասին է, այսօրվա բնութագիրն է։
ու տենց
ասում է՝
— էն որ ցարի ժամանակ ասում էին․ ուզում ես փող աշխատես՝ գնա Բաքու, ուզում ես ուտես֊խմես՝ գնա Թիֆլիս, ուզում եմ քաք՝ գնա Էրիվան, հիմա էլ բան չի փոխվել։
— ուրեմն ութսունականներին Լիգաչյովը եկավ Երեւան, պիտի բերեին Մերգելյան, տասնմեկերրորդ հարկ, այնտեղ կաֆե կար ոսկե ձկնիկներով, որ վերեւից Երեւանին նայեր։ Հա, ու էդ ժամանակ, այնտեղի, ո՞նց էր էն դիքի անունը, Հակոբյան, սաղ բալկոնչիկները ներկել էին, ու տրամվայի ռելսեր կային, որ նե տո սարքում էին, նե տո վերանորոգում էին, սաղ վրայից ասֆալտ լցրեցին, որ չտենա, հետո երբ արդեն Լիգաչյովը գնաց, էլի բացեցին, շարունակեցին գործը։
— իրա հերն էլ վաենի սկլադի պետ էր, ունեվոր էին, գնացել Մոսկվայից մերսեդես էր բերել, էն ժամանակ Երեւանում մենակ մեկ ուրիշ մերսեդես կար, ու էն մանումենտի դիքի վրա շլագբաումներ կային, գնացք էր անցնում, հա, տղան էր քշում, հետո մատորը փչացավ, ո՞րտեղից ճարեին, վոլգայի մատոր դրեցին։ էն էլ իրա մերսեդեսով աղջիկ էր կպցրել, մանումենտով գնում էր, ու կասետ էր փորձում դնել մագնիտաֆոնի մեջ, էն կասետն էլ չէր մտնում, տենց ճանապարհից շեղվեց, կասետը դրեց, նայեց դուրս ու խփեց շլագբաումին, հետո էլի ավտոներ կային, էլի խփեց, հահահա…
ու տենց
[այստեղից][1] [վիա][2]
ես որ սկսեցի «է» գրել, դա այն պատճառով, որ գրում ենք «է» իսկ կարդում՝ «ա»։
_ու տենց_
[1]: https://www.facebook.com/gayane.ghazaryan.731/posts/10151396489529639
[2]: https://spyurk.am/posts/176484
ես օգտագործում եմ հեք արած Լինգվո ֊ի բառարանները Ստարդիկտ ֊ով։
Ահա թե ինչ եմ այնտեղ այսօր գտել։ Հիանալի է։
ու տենց
ուրեմն, մի անգամ մի տեղ գցած էի, իսկ կողքս խոսում էին մի քանի հոգի, տղա աղջիկ, ու բոլորը ակտիվ ու հավեսով, իրենցից գոհ, լուծում էին խոսքը անգլերեն բառերով։
այդ պատճառով իրենց տեքստը երկարում էր, ու «անել» բայը հաճախ էր կիրառվում, ասենք՝
— ես էլ «անգլերեն բայ» արեցի
կամ
— դու էլ «անգլերեն բայ» արա
Ու բնական է, որ սա ֆունկցիոնալ չէ, այսինքն՝ տգեղ է։ (ես կոնստրուկտիվիստների ու բաուհաուսի նման եմ սահմանում գեղեցիկը)
ինձ վատ իմացողներին կարող է թվալ՝ ես պետք է ուրախանամ, որ երիտասարդները համարում են անգլերեն բառերը ավելի «քուլ» քան ռուսերեն բառերը։
իսկ ինչի են համարում պարզ է՝ քանի որ արեւմտյան մշակույթը, եւ իրենց հանրամատչելի մշակույթի մասը անհամեմատ ավելի հարուստ եւ որակով է, քան ռուսական մշակույթի նույն հատվածը։
իսկ ես կարծում եմ, որ այդպես խոսելու ձեւը նկարագրվում է վուլգար (կամ ռամկաբարո) բառով։ ինչո՞ւ։
ո՞րն է վուլգարը։ սահմանենք՝
երբ մարդը կարծում է որ այն ինչ նա կա՝ ինչպես է հագնվում, խոսում ֊ դա «լավ չէ», կամ որոշակի, իրենց կարծիքով, «ստանդարտներին», չի համապատասխանում։
Հետեւաբար այդ մարդիկ սկսում են լինել ոչ իրենք, ավելի ճիշտ՝ երեւալ։ ու արդյունքում ստացվում է անհասկանալի ու անճաշակ։
Իսկ այն, ինչ կա՝ լավ է, ու փոխելու իմաստ չկա։
ասենք, երբ Գյումրեցին իր բարբառով է խոսում, ո՞ւմ մտքով կանցնի մտածել որ նա գեղցի է, կամ վուլգար։ Մաքսիմում՝ վուլգար/գեղցի մարդու մտքով։
Իսկ ես օրինակ միշտ հիանում եմ, երբ մարդիկ բարբառով են խոսում։
Ու ես կարծում եմ, այն որ Շուշիում, ասենք հյուրանոցի աշխատողները իրար մեջ խոսում են իրենց բարբառով, իսկ իմ հետ՝ պաշտոնական հայերենով — դա այդ հյուրանոցը դարձնում է պակաս հետաքրքիր իմ համար։
Կամ երբ հայերը ով ռուսերեն լավ չգիտեն, ի դեպ հին սերնդի, սովետի հայերը, ասենք ծիրանի ժամանակ ռուս հյուրերի հետ իրենց կոտրտված ռուսերենով են խոսում, երբ թարգմանիչը կողքը անգործ կանգնած է։ Չես կարողանում՝ նորմալ է, մի տանջի քեզ ու բոլորին։
Նույնը ռաբիսի մասնի կարելի է ասել՝ դա ժողովրդասան երաժշտություն չէ, ու ծագել է քաղաքում վուլգար շրջանակներում։
Այնպես, որ «քոմենթ անելը» բնավ «քուլ» չէ, երբ կա մեկնաբանելը։
Ես ինքս հաճախ եմ խառնում լեզուները, բայց ես դա անում եմ ոչ թե քուլ երեւալու համար, այլ քանի որ ես այնպիսին եմ ինչպիսին կամ՝ անգրագետ եմ, ու լիքը բառեր չգիտեմ։ Բայց համաձայնվեք, միտումնավոր անգրագետ ձեւանալը ինչ֊որ անիմաստ է։
Ավելացնեմ, որ վուլգարությունը, ինչպես շատերին թվում է, Հայաստանի առանձնահատկությունը չէ։ Այն, իմ կարծիքով, ահավոր շատ է եւ Ռուսաստանում, եւ Միացյալ Նահանգներում։ Այսինքն այստեղ էլ մենք առանձնապես չենք տարբերվում, հասարակ, նորմալ ազգ ենք, ակնհայտ է։
Իսկ գրում եմ սա որովհետեւ վիրտուալ ընկերներիցս ոմանք փաստարկ են բերում, թե բա կիրառվում է խոսքի մեջ, ուրեմն լավ է։ Չէ, այն որ մարդիկ կան, ահավոր են հագնվում, չի նշանակում, որ եկեք բոլորս այդպես հագնվենք։ Ոնց ուզում են, թող հագնվեն, խոսեն։ Իսկ ես չեմ էլ գնահատում,(դիսքլեյմեր) ես նկարագրում եմ այդ վարքագիծը/մշակույթը, այսպես, իմ արեւին հետազոտողի աչքով։
ու տենց
Որոշ բառերի թարգմանություններ որ սովորել եմ, կիսվում եմ՝
Հատարկում ֊ պերեբոր
Հենասույթ ֊ ակսիոմ
Հղանցք ֊ կոնցեպտ
Նիշք ֊ ֆայլ
Կրիչ ֊ ասենք ֆլեշկա
Զգիչ ֊ սենսոր
Վարկած ֊ ասենք իմ մոտ ֆայրֆոքսի վերջին վարկածն է։
Պատճենաշնորհ – քոփիռայթ
Խելախոս ֊ սմարտ հեռախոս
Շարվածք ֊ լեյաութ
ու ինչու չէ՝
Կարգիչ ֊ համակարգիչ (:
ու տենց
ու տենց
Մեր խնդիրը չի լուծվում Մինսկի կամ այլ խմբի պարագայում, ոչ փուլային ոչ փաթեթային, ու ոչ Մադրիդյան սկզբունքներով։
Մեր խնդիրը լուծվում է շատ պարզ ֊ Արցախում ապրող մարդկանցով։
Արցախում ապրո՞ւմ են հայեր ֊ փաստացի ֊ ապա դա մեզ համար լավ լուծման անհրաժեշտ պայմանն է։
Իսկ Արցախում հայեր չեն ապրում, ես նկատի ունեմ, որ այն իրականում դատարկ է, ու շարունակում է դատարկվել, ինչպես եւ Հայաստանը։
Սիոնիստները դեռ շատ վաղուց հասկացել էին։ Որպեսզի իրենք ունենան Իսրայել, իրենց պետք է այնտեղ լինել, այնտեղ ապրել։ Ու նրանք գնում ապրում էին, չունենալով աշխատանք, ապրելու տեղ։ Սկզբից հազարներով, հետո տասնյակ, ու հարյուր հազարներով։ Իրենք գիտեին, որ կայսրությունները, օրինակ Թուրքիան ընդմիշտ չեն, ու վաղ թե ուշ իրենք կստեղծեն իրենց պետությունը, ուր իրենց հաստատ ոչ ոք դիսկրիմինացիա չի անի ըստ էթնիքական պատկանելիության։
Այդ պատճառով էլ բոլոր խոսակցութունները Արեւմտյան Հայաստանի մասին անկապ են։ Այնտեղ հայ չկա։ Ստեղ չկա, ուր մնաց այնտեղ լինի։
Իսկ ներկա իշխանությունները ունակ չեն լուծել Արցախի խնդիրը։ Որովհետեը երբ երկրում տիրում է անարդարություն ու կոռուպցիա, այն դատարկվում է եւ թուլանում։ Իսկ եթե այն դատարկվում է, ապա հարցը չի լուծվի, քանի որ այդ հարցը կորցնում է իր ակտուալությունը։ Ո՞ւմ է պետք պետություն, եթե մեզ դիսկրիմինացիա են անում այդ պետության մեջ ավելի շատ, քան այլ տեղերում։ Ըստ ազգային պատկանելիության։ Ո՞ւմ է պետք պետություն, եթե մարդիկ իրենց ավելի պաշտպանված են զգում այլ պետությունում, քան իրենց իսկ պետությունում։
Չկա հարց, չկա խնդիր, ապա չկա լուծում։
Դատարկ Արցախը «մերը» չէ որովհետեւ փաստորեն մեզ պետք չէ։ Ինչպես եւ Հայաստանի մնացած մասը։
Իսկ պետք չէ որովհետեւ մենք փաստացի չունենք ազգային պետություն, ուր մեզ պաշտպանված կզգանք։ Իսկ չունենք, որովհետեւ ունենք վարչակարգ, որը ամեն նոր օր անում է մեզ ավելի կախված արտաքին ուժերից։ Այլ խոսքերով ոչ անկախ։ Այլ խոսքերով, որ իրենց լավ լինի, իսկ մեզ՝ ոչ։ Այսինքն մեր որ մեր հաշվին։
ու տենց
Այսօր, տարիներ առաջ մեռել է Ստալին անունով դիկտատորը։
Ինչպես Հաուսը ասել է, գրեթե մեռնելը բան չի փոխում, մեռնելը փոխում է ամենը։
Փաստորեն, այդ մահը թույլ տվեց մեզ կանգնեցնել Սեւանի իջեցումը, ազատել որոշ քաղբանտարկյալներին, օրինակ՝ Մահարիին (բայց արդեն շատ ուշ էր փրկել Չարենցին), թույլ տվեց ազատվել Ստալինի հսկա արձանից որ տիրում էր Երեւանին,
թույլ տվեց ունենալ մեր վաթսունականները, բարձրաձայնել ցեղասպանության մասին, կառուցել ծիծեռնակաբերդ, ուր կրաելի է գնալ ծաղիկ դնելու ու ձեռբակվալած չլինել, ունենալ նոր, հետաքրքիր ճարտարապետություն, օրինակ՝ ամառային դահլիճը կամ Սեւանի ճայը, որի համար Խրուսչյովը չռփել է Զարուբյանին, թույլ տվեց շնչել մի քիչ ավելի համարձակ ու ավելի ազատ, նոր օդ, թույլ տվեց մի քիչ փոփոխություն։
Երբ ինչ֊որ մեկի ծնունդն է, ասում են, ինչ լավ է որ ծնվեցիր, իսկ երբ նա մեռել է, ժամանակն էր ասելու՝ ինչ լավ է որ մեռար, դա երեւի ամենալավ բանն էր ինչ կարող էիր անել։
Ու դա անշուշտ շատ լավ էր Հայաստանի համար։
ու տենց
Հետաքրքիր է, ինչ ոչ ճկուն է իշխանական քարոզչությունը։
Առանց մտածելու պնդում են նույնը՝ ասենք որ Րաֆֆին օգտագործում է արեւմտյան սոց․ տեքնոլոգիաներ։
Գրողը տանի, այդ մարդը գաղափար չունի տեքնոլոգիաներից։
Երնեկ չէ՞ր ունենար։
ու էդբես
ու ի՞նչ, հետո այդ մեր փողերով, մեզնից օրինական եւ ապօրինի ստացած փողերով սնվող մարդիկ ամեն շաբաթ ռիփո՞րթ են գրում վերադասերին։
ասենք, այսքան տրոլիծ եմ արել, այսքան ստատուս եմ գրել հիմար, որի շնորհիվ այսքան մարդ շեղվել է քաղաքականությունից, այսքան ստատուս եմ գրել, որ նվաստեցնում է դիմադրությունը, այսքան չռփել եմ ընդդիմության աջակիցներին, այսքան ռեշեյր եմ ունեցել, ու այսքան լայք։
Ու դրանից հետո էլ մի հատ իրենց կարեւո՞ր են զգում, տիպա էս ինչ կարեւոր մարդ էի ես, չթողեցի երկիրը կործանվի, բարձրացրի ծնկներից։
ու էդբես
մարտի մեկ։ փաստեր։ խրոնոլոգիա։
ինչպես սպասելի բռնի ուժն ու անսպասելի սպանությունները տապալեցին ազատագրական շարժումը։
երկար մեկնաբանություն կգրեի, բայց հենց հիմա այդ վիճակում չեմ։
ֆիլմը տխուր է, ես եմ տխուր, ավելի ճիշտ անզորության, հուսահատության, տխրության ու ջղայնության միքս է, եթե ֆակտորիզացիա անել զգացմունքները, ու հավասարակշռված գրառում չի ստացվի։
ու տենց
հետաքրքիր է, որ մարդիկ ցույց տվեցին վարչակարգին, ինչքան են իրենից զզված։
այսինքն ամենուր, որտեղ կարող էին քվեարկել՝ այսինքն քաղաքներում, ցույց տվեցին։
նաեւ, ես այդպես եմ հասկանում, որ քչերը ունեն իմ պատճառները Րաֆֆիի համար չքվեարկելու, այսինքն Րաֆֆին կարողացավ լինել նա, ում կտան ձայն ամենազանազան մարդիկ, ով առաջ կարծես քաղաքականությամբ առհասարակ չէր հետաքրքրվում։
դա լավ է։
այսինքն, ճակատին համբուրել երեխաներին լավ է ստացվել իր մոտ։
ու հետաքրքիր հանգամանք է, որ անձը մեզ համար մնում է կարեւոր, մեկ անձը ավելի է մոտիվացնում միջին ընտրողին, քան ասենք կուսակցությունը։
չնայած դա հասկանալի է, կոնկրետ ինքն է, համբուրել է, այն էլ տարիներով ձեռք է սեղմել, գիտես ով է։ լրիվ շանսեր կան որ այդպես էլ կշարունակի։
հիմա ինչն է վատ։ վախենում եմ, որ մարդիկ հիասթափվեն։
փոխարենը մտածեն՝ պետք է սաղս գնայինք քվեարկեինք, մտածեն՝ իզուր գնացինք։
ու վախենում եմ որ կհիասթափվեն, քանի որ ի՞նչ ծրագիր ունի Րաֆֆին։
ու հիմա ես հասկանում եմ, ինչ անկարեւոր է ինչ ծրագիր ունի նա, այսինքն ինչ էր փորձելու անել, եթե ըստ պաշտոնական թվերի անցներ։
կարեւոր է այն, ինչ է նա մտածում անել հիմա, երբ չանցավ։
կարծես նա հիմա պարզապես սպասում է, որ գործող հարգելի նախագահը կբերի եւ կմատուցի իրեն իշխանությունը կապույտ եզրագծով ափսեի վրա։
չի բերի, չի մատուցի։
իզո՞ւր է պատրաստվել, կեղծել, որ հիմա էլ նվիրի՞։ ակնհայտ է որ չի նվիրի։
ապա ի՞նչ է նա անելու։ այդ ծրագրի մասին եմ։
ու ինձ թվում է իր ինիցիատիվան չի հերիքի որեւէ այլ բան նախաձեռնել բացի սպասելուց։ ու նույնիսկ եթե Նիկոլն իրան բզի, նա ոչ մի քայլ չի անելու։
իսկ եթե մենք բոլորս ավելի ակտիվ լինեինք, ու բոլորը բոլորը բոլորը ով կարող է մասնակցեին ընտրություններին, գուցե նա կհաղթեր։
ու եթե հաղթեր, ջանդամը թե չէր գնա հիմարություններ անի, ջանդամը թե չէր ասելու սաղին որ իրենք վատն են, որ ցեղասխանությունը չեն ճանաչել, ու ջանդամը թե ԼՂՀ֊ն չփորձեր ճանաչել։
ինչ էլ աներ, սենց վատ չէր լինի, գոնե բազմազանություն էր լինելու։
այսինքն
ա ֊ կպրծնեինք վարչակարգից
բ ֊ կստեղծվեր բավականին զանազան դաշտ, ուր տարբեր կարծիքներ կլինեին, մարդիկ ակտիվ կքննարկեին թե որն է խելացի քայլ Րաֆֆիի կողմից, իսկ որը չէ, ու նույնիսկ նա գուցե փոխվեր, կամ չկարողանար իր էշը քշել որոշ դեպքերում։
Ընդդիմությունը կդառնար իրական աշխատող ընդդիմություն, որ կարող է աշխատել, ու կյանքը բավական հետաքրքիր կլիներ։
Կդիտեինք Րաֆֆիի ելույթները ինչպես այստեղ, այնպես էլ՝ արտասահմանում, ով՝ ֆեյսփալմ անելով, ով էլ՝ արցունքները աչքերին։
բայց այդ ամենը չի լինի, քանի որ ինչ֊որ բան փոխելու համար ամենաքիչը պետք է պլան, միսթր Ֆիքս, նաեւ պետք է գործել, ու պետք է շախմատիստների պես մտածել։
այնպես որ վախենում եմ որ ստիպված ենք մոտակա հինգ տարին մնալ սերիալների, ու ոչ գրավիչ աստղերի, այսինքն ասԽերի նոր սեքս սկանդալների հույսին։
սա կոչվում է ստաբիլ վիճակ, որը չգիտես ինչի հայերեն թարգմանում են՝ ապահովություն։ պարզապես շփոթում են, այսինքն մոռանում են հարցնել ո՞ւմ համար է ապահով:
նու իհարկե ես կուզենայի փոփոխություն, բայց ո՞րտեղից է երեւում որ այն կլինի։
ու տենց
Ռուսալեզու «Երեւան» ամսագրում, հունվար֊փետրվար 2013, տպագրված է ռուս (լրա)գրող, կամ ավելի ճիշտ, լրա(գրող), Պրոխանովի հարցազրույցը եվրասիական միության մասին։
Նա ասում է, որ Ռուսաստանը չի տեսնում այլ կերպ, քան կայսրություն, քան իմպերիալիստական երկիր։ Այս մարդու ցինիզմը զաշկալ է լինում։
Մեջբերում եմ։
Евразийское пространство с населяющими его народами – это колоссальный ресурс. Само по себе пространство является ресурсом. А соединение этих площадей воедино создает колоссальное богатство.
Իհարկե, տարածքը ռեսուրս է։ Եթե ռեսուրս չլիներ, Ադրբեջանը վաղուց մտքից հանել էր Արցախը։
Նաեւ, ինչպես երբ միացյալ նահանգները տարածում էին ժողովրդավարություն, հարց էր առաջանում՝ ո՞ւմ համար է այդ ժողովրդավարությունը, այնպես էլ այստեղ, հարց է առաջանում՝ ո՞ւմ համար է այդ հարստությունը։
Այդ հարցի պատասխանը հետեւում է՝
Когда распался Советский Союз Россия лишилась казахстанских урановых месторождений, узбекского хлопка… Совершенно очевидно, что в этом проекте заключен огромный экономический потенциал.
Իմացանք՝ Ռուսաստանը ուզում է ձրի ուրան, եւ այլ ռեսուրսներ։ Ապա՝ Ռուսաստանի համար է։
Առհասարակ, հեղինակը դիտարկում է եւ ԽՍՀՄ֊ը, եւ եվրասիական միությունը որպես Ռուսական կայսրության նոր ձեւ։
История России – это история империй, и трагедии русские всегда связаны с их исчезновением. По крайней мере, четыре великих империи (включая последнюю, Красную) были разрушены, в результате чего Россия потерпела колоссальный урон.
Իսկ գուցե կայսրություններն ըստ սահմանման է պետք փլվե՞ն, հերիք չէ՞ նույն քաքի մեջ մտնեք, պարոնայք ռուս իմպերիալիստներ։ Գուցե հասկանա՞ք որ դա ձեզ ապագա չէ։
Շարունակենք, Պրոխանովը դիտարկում է եվրասիական միությունը այնպես ինչպիսին այն կա։ Մարդկանց խաբում է «մաքսային միություն» արտահայտությունը, իսկ եվրասիական միությունը ըստ էության անկախ պետությունների մաքսային միություն չէ, այլ մեկ ամբողջ պետություն՝
Между Белоруссией и Россией уже есть союзное государство, оно зачаточное, оно переживало и переживает много трудностей, но ген нащупан.
Մինչդեռ նա նաեւ հստակ արտահայտում է ի՛նչ ձեւի պետություն է այն լինելու՝
Цивилизационный продукт – это не только технологии будущего, это еще и идеи будущего. И эти идеи, или идеологии, которые уже сегодня – самое драгоценное достояние, – в евразийском пространстве могут стать альтернативой погибающим моделям, к числу которых я отношу и либеральную западную модель.
Բնական է, որ ես մեկնաբանում եմ իր այդ գաղափարները որպես ոչ թե ապագայի, այլ անցյալի գաղափարներ։ Որովհետեւ նոր գաղափարների մասին ավելի շատ խոսվում է «օքուփայ»֊ում, ու բնավ ոչ Ռուսաստանում։ Ու չնայած հաջորդ հարցին, թե արդյո՞ք սա ԽՍՀՄ֊ի վերականգնում չէ, նա պատասխանում է որ չէ, նա նկատի ունի, որ դա ԽՍՀՄ 2.0 է, ռելոադեդ, այդ պատճառով է որ նոր է։
Քանի որ եթե ԽՍՀՄ֊ը գոնե սոցիալիստական պետություն էր, ու քիչ թե շատ լավ էր փորձում «նայել» որոշ գավառներին, ընթացքում ասիմիլացնելով բնակչությունը, ու փոխելով դեմոգրաֆիկ իրավիճակը (պարզ ասած բնակեցնելով ռուսներով ֊ իմպերիայի հիմնական եւ գլխավոր էթնոսով), ապա հիմա կլինի լրիվ նույնը, բայց կողոպտիչ, դաժան կապիտալիզմի մոդելով։ Մենք տեսնում ենք, ինչքան կողոպուտ կա Ռուսաստանում, բայց իրենց դա հերիք չէ, իրենք շատ ավելին են ուզում։ Իրենք մեծ են ու սոված։
Իսկ մենք նոր ենք «ընտրել» մեր նոր հին նախագահին (նոր նախագահն լավ մոռացված հին նախագահն է), նախագահին, ով չպարզված իրադարձություններից հետո փակ փոքր շրջանում երդում տվեց, եւ նախագահին, ով շնորհակալություն խնդրեց Ռուսաստանի ղեկավարությունից աջակցության համար այդ չպարզված իրադարձություններից հետո։
Նախագահին, ով ներկայացնում է վարչակարգ, որը քոփի փեյսթ է անում ՌԴ֊ի շարժումները, նախագահն, ով արդեն իսկ վերջերս ստորագրել է եվրասիական միությանը վերաբերվող փաստաթուղթ, ու մենք ուրախությամբ եւ անհաբերությամբ լի սպասում ենք, երբ նա կստորագրի եւս մի քանի թուղթ, եւ երբ է ՀՀ֊ն վերջապես ֆորմալ ձեւակերպելու իր տապալումը, եւ ներկվելու կարմիր կամ վարդագույն գույնով, լինելով մեծ, բութ եւ շատակեր պետության մի մաս։
Իսկ ինչի՞ է ռուսալեզու Երեւանը դա տպում, մնում է միայն կռահել։
Գուցե ապա զարմանալի՞ չէ որ նախորդ համարում ֊ վարչապետն է կոմբայինի կողքը, նախագահն է ֊ ցուցահանդեսին, ու այդպես իրար փոխում են։
Շնորհավորանքներս, ջենթլմեններ։ Շնորհավորանքներս։
Ամեն ինչ հիանալի է, դիտենք տոնական տնական հրավառությունը։
վերջին լուսանկարները՝ այստեղից
եւ այդպես։
Հեղինակների համոզմամբ, բարգավաճ և աղքատ երկրների տարբերությունը բացատրվում է ոչ թե նրանց աշխարհագրական դիրքով, բնական հարստություններով, լավ կամ վատ կառավարմամբ, ազգային մտածելակերպով կամ մշակույթով, այլ բացառապես պետական հաստատությունների՝ ինստիտուտների որակով։ Բարգավաճ երկրներում, որոնց իշխանությունները շահագրգռված են տնտեսության զարգացմամբ ու ժողովրդի բարօրությամբ, պետական հաստատությունները, որոնք բնութագրվում են որպես «ներգրավող ինստիտուտներ» (inclusive institutions), նպաստում են ազգի բոլոր ստեղծագործ ուժերի ներգրավմանը, ինչն անհնար է առանց ժողովրդավարության, իրավունքի գերակայության, ազատ մրցակցության և սեփականության անձեռնմխելիության ապահովման։ Իսկ աղքատ երկրներում, որոնց իշխանություններն առաջնորդվում են միայն սեփական հարստացման ու իրենց իշխանության հավերժացման շահագրգռությամբ, գործում են, այսպես կոչված, «կորզիչ ինստիտուտներ» (extractive institutions), որոնց խնդիրն է վանել ազգի բոլոր ստեղծագործ ուժերը և ամեն ինչ կենտրոնացնել իշխանությանն ապօրինաբար տիրած ավազակախմբի ձեռքում։ Ցավով պետք է ավելացնեմ, որ գրքում Հայաստանը, որպես օրինակ, հիշատակված է աշխարհի մի քանի «ձախողված պետությունների» շարքում։
ուրեմն, երեկ դիտել եմ «հակամարտությունը եւ հաշտեցումըը կենտրոնական֊արեւելյան Եվրոպայի կինոմշակույթում» կինոփառատոնի առաջին ֆիլմը՝ «Գալիցիայի երեք պատմությունները», արտադրողը՝ ԱՄՆ։
Հավես է, որ մարդիկ սովորեցին փառատոններին գալ։ Վերջապես։
Ֆիլմը ցուցադրում էին դվդ֊ից, շատ վատ որակով։
Առաջին կադրերից մեկում պանորաման կտրտում էր ֊ այսինքն կամ դանդաղեցրել են անորակ իրենց քսանհինգ/երեսուն կադրը, կամ անորակ գրություն էր, կամ անորակ նվագարկիչ։ Բայց նման էր, որ անորակ արագության փոփոխություն է մոնտաժի ժամանակ։
Ռեժիսուրան շատ վատն է, օպերատորական աշխատանքը ֊ շատ վատն է։ Ոնց որ այդ մարդիկ ոչ մի տեղ չեն աշխատել, ոչ մի տեղ չեն սովորել։
Մի տեղ խայտառակ հատված է, երբ նկարահանող թիմից մեկը կանգնած է կադրի մեջ, մի քիչ դեպի կադրի կենտրոն է շարժվում, հետո վախենում, ու հետ գնում, իր արեւին չի երեւում։
Սցենարի մասին։
Տիպիկ փողով գրած սցենար է։
Արտահայտությունները չեն դիմանում թեթեւ քննադատությանը։
Ստանդարտ տրամաբանական վրիպումներ են, որ անպատրաստ ունկնդիրը չի նկատի ֊ չափազանց պարզ խոսքեր, թվում է թե «ճիշտ», հիմնում է իր «մեսեջը» ինչ֊որ անկապ խոսքերի, ոչ թե, ասենք թվերի, հետազոտությունների, կամ շատ ընհանդրացված տեքստ, որի հետ մի կողմից բարդ է չհամաձայնվել, մի կողմից բարդ է համաձայնվել։
Ֆիլմից, այսպես ասած զռռում էր, որ այն փողով նկարած ֆիլմ է, որն ինչ֊որ հստակ մեսեջ պետք է հաղորդի։ Որ այն բնավ օբյեկտիվ չէ։
Ու այն մասը, որ ինձ դուր է եկել, այսինքն այն, որի մասին մոռանում են, երբ գովաբանում են սովետը, ֊ այն մասին ինչպես էր սովետը ճնշում, ու փտեցնում կգբ֊ի նկուղներում այլ կերպ մտածողներին ֊ դա էլ է կորցնում գինը, որովհետեւ հասկանում ես, որ ֆիլմի նկարողներին, ու տեքստ գրողներին դա բնավ էլ չէր հուզում ֊ գործ է անում են։
Ի դեպ, նկուղներից դուրս եկած ուկրաինացի կինը շատ հետաքրքիրն էր նաեւ նրանով, որ նա հավես ուկրաինական ազգային ազատագրական շորեր էր հագնում։
Ֆուտբոլ խաղացող երեխաներին են նկարել, ասում էին ֊ այ երեխաներին չի հուզում խաղալիս, թե իրենց հետ խաղացողները լեհ են, ուկրաինացի թե հրեա։ Հա, ինչի՞ պետք է հետաքրքրի։ Բայց ֆիլմը լուծում չի տալիս։ Այո, երեխաները չունեն այն խնդիրները որոնք ունի մեծերի հասարակությունը։ Բայց այդ խնդիրները առաջանում են, ու դրանց պետք է լուծում տալ։ Եթե լուծում չի տրվում, մարդիկ իրար սպանում են։ Ու ֆիլմը պատմում է այն մասին, ինչպես են մարդիկ իրար սպանել, բայց այլընտրանք չի առաջարկել։ Մի սպանեք։
Հա, մեկը չի սպանի։ Հետո՞։ Իրան կսպանեն, եթե չհասցնի թռնել։ Լուծում տալ է պետք, իսկ լուծում տրված չէ։
Պատմել են մի լուծման մասին, ինչպես Ուկրաինացիները գնացին Ուկրաինա, իսկ լեհերը ֊ լեհաստան։ Այո, դա լուծում էր։ Գործող։ չեմ ասում որ լավագույնն էր։ Բայց էլ իրար չեն սպանում։ Ու հիմա, երբ Լեհաստանում չկան ուկրաինացիներ, իրենք կարող են հանգիստ խղճով վերականգնել ուկրաինական եկեղեցին։ Վայ ինչ լավն են։ Ավելի լավ է չսպանեին, հիմա էլ պետք չէր լինի վերականգնել։ Այն էլ եկեղեցին։
Եկեղեին ի՞նչ։
Այդ եկեղեցու մասին ֆրագմենտ կար ֊ գյուղ մտել էին խմած լեհ զինվորականներ ու կրակում էին ամեն ինչին, ինչ տեսնում էին։ Քանի որ մարդիկ թաքնվել էին, նրանք դեռ չէին հասցրել նրանց գտնել եւ սպանել, մտան եկեղեցի, կրակեցին «ուկրաինական աստվածածնի» ձեռքին։
Ինչպե՞ս մարդիկ փրկվեցին։ Գյուղը շրջափակեցին ուկրաինական զինված ուժերը, եւ հայտարարեցին ֊ եթե մեկին ձեռք տաք, ոչ ոքդ այստեղից կենդանի դուրս չի գա։ Լեհերը թողեցին գնացին։ Մարդիկ փրկվեցին։ Եկեղեցականն ասաց՝ «աստվածածինն մեզ փրկեց»։ Հա, բա ոնց։ Այդպիսի եզրակացություններ են։ Իսկ փաստացի եթե ուկրաինական ուժը չլիներ, սաղին սպանելու էին։ Ու դա էլ էր լուծում։
Փաստացի եւ գործող։ Իսկ ֆիլմը այլ լուծում չի առաջարկել։
Իսկ ինչի՞ են մեզ նայացնում այդ ֆիլմը։ Որ մենք ասենք ֊ հա, բան, լավ չի իրար սպանել։ Հա, ո՞վ է ասում որ լավ է՞։ Ո՞վ է ուզում սպանել կամ սպանվել։ Ո՞վ է ուզում պատերազմ։ Ոչ մեկ էլ չի ուզում։
Այդ խնդիրը չկա։ Ապա ի՞նչ են ուզում մեզ համոզել։
Ի՞նչն է սխալ մեզ մոտ։
Այն, որ մենք ունակ ենք եղել կիրառել ուժ, ու միայն դա ֊ երաշխավորել է վերջին տասնյոթ տարիների ընթացքում խաղաղ կյանք Արցախում։
Ես չեմ կարող չմեջբերել Հովարդ Ցիննին, ով ասել է՝ խնդիրները լինում են ոչ թե դիմադրելուց, այլ չդիմադրելուց, ենթարկվելուց՝
Դա է խնդիրը։ Ու դեռ մենք ունենք մեկ գործող լուծում ֊ դիմադրել։
Մենք չունենք այլ լուծում, որովհետեւ փողը ծախսվել է հիմար ֆիլմ նկարելու, ոչ թե հետազոտություն անելու, թե ինչ այլ լավ լուծում կարող է լինել։
Ուզում էի գրել հրեայի պատմության մասին, կամ հիմար օճառի օպերայի, բայց երեւի էլ չեմ գրի։
ու տենց
Միջին խավի գոյությունն է որ հնարավորոթյուն է տվել առանց մեծ ցնցումների քաղաքական պրոցեսները շարունակել այդ երկրներում եւ նույն համակարգը շարունակել, մինչդեռ հիմա, երբ կապիտալի կուտակման առջեւ լուրջ խնդիրներ են ստեղծվել, այն, ինչ որ հնարավոր էր եղել նախապես անել միջին խավի առկայությունը, եւ դժգոհությունների բացակայությունը ապահովելու առումով, այսօր այլեւս հնարավոր չէ։ Եւ մենք հիմա տեսնում ենք, որ արեւմտյան երկրներում միջին դասը գնալով մաշվում է, եւ փոքրանում է։ Սա լուրջ ճգնաժամ է, որը ընդունում են նաեւ այդ երկրների վերնախավերը, եւ արեւմտյան եվրոպայում, եւ միացյալ նահանգներում, եւ սրա հետեւությունը այն է, որ այն ինչ որ հնարավոր է եղել, այսինքն այն քաղաքական կայուն ազատական ժողովրդավարական, լիբերալ դեմոկրատական կայուն համակարգը, որը տիրապետել է վերջին տասնամյակներում, կամ նույնիսկ հարյուր, որոշ պարագաներում, հարյուր հիսուն տարիների ընթացքում արեւմտյան որոշ երկրներում, այսօր գնալով քչանում է, դրա հիմքերը պակասում են, որովհետեւ նյութական բավարարվածության բացակայության պայմաններում այդ խավերի մոտ դժգոհությունը գնալով ավելանալու է եւ մենք տեսնում ենք, որ ավելանում է, դժգոհության ալիքները գնալով շատանում են արեւմուտքում, եւ Եվրոպայում, եւ Միացյալ Նահանգներում, եւ այդ համակարգը, մենք շուտով տեսնելու ենք, որ ազատական ժողովրդավարական քաղաքական համակարգը այլեւս չի կարողանալու լինել տիրող համակարգը։ Այսինքն համակեցությունը, այսպես կոչված արեւմուտքում տիրող ֆինանսական եւ ֆինանսական օլիգարխիգայի եւ միջին խավի միջեւ համախոհություն եւ համակեցություն այլեւս հնարավոր չի լինելու։ Եվ երբ չկա համակեցություն, քաղաքական անկայունություն է տիրելու։ Այսքանը մեզ հետաքրքրում է այն առումով, որ մենք Հայաստանում մեր պատկերացնելիք համակարգում սոցիալ տնտեսական եւ քաղաքական ինչ համակարգ պետք է լինի։ Եթե արեւմուտքում մենք տեսնում ենք, որ դրամատիրական համակարգերում, նախկին լիբերալիստական տնտեսական հարաբերությունները այլեւս հնարավոր չեն, եւ կա ճգնաժամ, եւ երկրորդը, այդ ճգնաժամի պատճառով նաեւ ճգնաժամի մեջ է մտնում քաղաքական համակարգը, սա մեզ պետք է հուշի, որ այդքան խելամիտ բան չէ նոր Հայաստանի նոր մեր պատկերացումը հիմնավորել արեւմուտքում արդեն իսկ իր մայրամուտը մտած համապատասխան տնտեսական սոցիալական եւ քաղաքական հարաբերությունների վրա։ Մեզ պետք են սոցիալական համերաշխություն ապահովվող այլ մոտեցումներ, որոնց փնտրտուկները կատարվում են ամբողջ աշխարհով մեկ, եւ միեւնույն արեւմուտքում, եւ մեր մոտ լուծումները գտնել այդ ուղղությամբ, առավել եւս որ Հայաստանի պայմաններում հնարավորությունը չի եղել, եւ այսօր եւս չկա օլիգարխիայի առկայության պայմաններում նաեւ ապահովել ինչ որ միջին խավի, թվային մեծամասնություն ներկայացնող միջին խավի ներկայություն։ Դա առարկայականորեն հնարավոր չէ, կամ պետք է լինի օլիգարխիա առանց միջին խավի, կամ պետք է ունենանք ավելի համերաշխ եւ ներդաշնակ, բոլոր առումներով համերաշխ եւ ներդաշնակ հասարակություն, իհարկե, բացարձակ հավասարության մասին չէ խոսքը, բայց դա բացառում է օլիգարխիայի եւ մեծ հարստության կենտրոնացումը որոշակի ընտանիքների եւ որոշակի խավերի շուրջ։ Այսինքն այն մոտեցումը, որ ասում է, որ մեզ մոտ չկա կապիտալիզմ, եւ լուծումը այն է որ իսկական կապիտալիզմը կիրառենք Հայաստանում, դա հնացած եւ ոչ իրապաշտական մոտեցում է, մեզ մոտ լուծումը պետք է լինի այլ, լուծումը այլ պիտի լինի նաեւ ընդհանրապես աշխարհով մեկ։
«Այլընտրանք».Ալեք Ենիգոմշյանի հեղինակային հաղորդումից
եւ այդպես
Նրանք երեխաներ են, ծանոթանում են, չաթվում են, ֆորումվում են։ Քննարկում են այն բոլոր հարցերը, որ երեխաները սովորաբար քննարկում են։
Ու թվում է թե իրենցից բան չի երեւում, բոլորն էլ նենց լավ, հավես երեխաներ են։
Իսկ հետո, երբ մեծանում են, պարզ է լինում, որ մարդիկ չեն փոխվում։ Պարզ է լինում, որ հին ֆորումային տեքստերում արդեն երեւում էր, որ սա անկեղծ չէ, իսկ սա ֊ իրենն է։ Իսկ սա ֊ իրենը։
Պարզ է լինում, որ այդպես էլ պետք է լիներ ֊ նա կաշխատի այնտեղ, ուր պետք է ստել։ Նա կստի։ Առաջ նա ստում էր ինքն իրեն, կամ ֆորումի անդամներին, ու դեռ չգիտեր որ ստում է, իսկ հիմա նա ավելի լայն լսարան ունի։
Որովհետեւ միշտ կա ստող աշխատողի պահանջարկ, ինչպես միշտ էլ կան այն մարդիկ, ով ուզում են այդ կուտը ուտել սուտը սպառել։
Իսկ նա ֊ ոչ մի բանի հետ չէր համաձայնվում։ Միշտ ընդդիմանում էր, չգիտես ինչու։ Չէր էլ կարողանում վիճաբանել, գնում, նեղանում էր։ Հետո վերադառնում էր, ու բոլորը ուրախանում էին։
Իսկ նա ֊ գաղափարական է։ Նա կիսվում է մանիֆեստներով, ու տխրում է երբ դրանք չեն կարդում։ ԳՆՈՒ մանիֆեստ, կամ Մարքսի մանիֆեստ։
Նա փորձում է գրել մանիֆեստ, ասենք որ աղջիկները չհեռանան։
Իսկ նա ֊ ոչ ստող է, ոչ էլ գաղափարական։ Նա չի կարդում մանիֆեստը, ու նա ուտում է կուտը։
Պարզապես այն պատճառով որ առանց խորանալու սուտը ավելի հեշտ է ընկալվում քան մանիֆեստը։
Հիշո՞ւմ եք, նա ասում էր որ պացիֆիստ է, ու էն ինչ կռիվ սարքեց, երբ խմել էր։
Իսկ նա, որ հա գրքերից մեջբերումներ էր անում, ու բոլորը ձանձրանում էին։ Հիմա էլ ոչ մեկի հետ չի շփվում, մի հատ գեշ աղջիկ է իրեն գտել, որը նույնպես մեջբերումներ է անում, տենց իրար մեջբերում են։ Քանի որ սիրուն աղջիկները սովորաբար չեն մեջբերում, նրանք առանց այդ էլ վերջն են։
Իսկ նա միշտ հանդուրժում էր ֊ եւ ստողներին, եւ գաղափարական զանուդաներին։ Խաղացնում էր, խաղեր պեղում, համոզում ֊ եկեք միասին խաղանք։
Հիմա էլ նույնն է անում, փորձում է բոլորի հետ լավ լինել, այսինքն ոչ մի դիրքորոշում էլ չունի։
Իսկ նա շատ շատ շատ էր չաթվում, բայց երբեք չէր մնում երկար հանդիպումներին։ Քանի որ հայրիկը, կամ մայրիկը։
Նա չէր համարձակվում հայրիկի հետ քննարկել իր ազատությունը, մասամբ այն պատճառով հայրիկը քննարկող չէր, մասամբ այն ֊ որ չհամարձակվող էր։
Նա էլ է հիմա իշխող կուսակցության ընտրողներից մեկը։ Հանդուրժողի, կուտն ուտողի ու պացիֆիստի հետ միասին։ Բոլորի հետ չհամաձայնվողը ֊ ընտրում է Չաք Նորիսին, կամ չի ընտրում։
Կոմունիստների մանիֆեստով կիսվողը ֊ մտածում է, տեսնեմ ո՞վ է ձախ, արի ծիծաղի համար կոմունիստներին ձայն տամ։ Իսկ ԳՆՈՒ մանիֆեստով կիսվողը խոսում է փրայվասիից ու ոչ մեկին չի ասում, բայց իրան տեսել են հավաքներին։
Մեծ մասը չեն ջնջի միմյանց կոնտակտ լիստերից, մինչեւ չփոխեն կլիենտներն ու պրոտոկոլները։ Այսիքյու֊ից մեկը կգնա սքայփ, մյուսը, սկզբունքայինը ֊ ջաբեր։ Չխորացողը կընտրի այն ինչի մասին առանց խորանալու իմացավ։ Այսօր դա սքայփն է։
Գուցե կմնան ընկեր ֆորսքվերում, եթե մեկը ԿԳԲ֊ում չի, իսկ մյուսը ֊ լրագրող։
Կկարդան ով ուր է գնում, որ այնտեղ չգնան, օրինակ։ Կամ որ համոզվեն, որ մեկ է այնտեղ չէին գնա։
Դասակարգային պատկանելիությունը շատ վաղ տարիքում արդեն արտահայտվում է, ու ընտրությունը շատ շուտ է կատարվում ու ոչ գիտակցաբար։
Դրանից վեր քչերին է հաջողվում լինել։
Հետո նրանք կունենան երեխաներ, երեխաները կգտնեն շփվելու միջոցներ։ Կընկերանան։ Կմեծանան։
գոութու ասք չփոխվելու մասին
ինչ֊որ սենց
ահա
Հ․ Գ․ ես այստեղ չկամ, ԳՆՈՒ մանիֆեստը ես չեմ տարածել, ես այն կարդացի քանի որ տարածել էին։ Ու դու էլ չկաս, քանի որ կերպարները ամբողջական չեն, մի փնտրեք ձեզ, միայն ոտքերը, քթերը, աչքերի դիրքը, վզի երկարությունը եւ այլ շաբլոնները մարմնի մասերը կարող է համընկնեն։
Ուրեմն, 2004֊ին նոր էին սկսում քարտերով աշխատավարձ փոխանցելը, եւ մեր հիմնարկ եկան կարեւոր դեմքերով եւ պորտֆելներով մարդիկ՝ բանկից։ Նրանք պետք է բոլորի հետ առանձին առանձին նստեին, ցույց տայի որտեղ ինչ է պետք ստորագրել, ու պատասխանեին հարցերին։
Հեռվից հեռու ես նկատեցի, որ նրանք մարդկանց ահավոր խորհուրդներ են տալիս։ Ընթացքում պետք էր երկու գաղտնագիր նշել, ու նրանք ասում էին ֊ գրեք ձեր ծննդյան թիվը որ էլ չմոռանաք։
Երբ հերթը հասավ, ինձ, իսկ ես, բնականաբար ԱյԹի աշխատող եմ, ժառանգական սեքյուրիթի մասնագետ, այդ խորհրդից հետո ես նայեցի իրեն, տիպա դու հաստա՞տ ինձ ես դա առաջարկում, հա՞։
Ու նա կրկնեց
֊ ծննդյան թիվը գրեք, կամ հեռախոսի համարը, որ չմոռանաք։
֊ գիտեք, քանի որ ես ադմին եմ ֊ սկսեցի ես ֊ կլինի՞ գաղտնագիրս պարզապես «ադմին» գրեմ, պրծնենք այդ դարդից։
֊ հմ՞ ֊ ասաց նա։
֊ չէ, ճիշտ եք, դա մոռանալու խնդիրը չի լուծի։ Եկեք ես հիմա բոլորին ասեմ գաղտնագիրս, հետո որ մոռանամ, ումից էլ հարցնեմ, կհիշեցնի։
֊ բանկիրը գույնը փոխեց, ու արագ ասաց՝
֊ այստեղ էլ ստորագրեք։
ու տենց
ուրեմն, ես երբ երիտասարդ էի եւ անփորձ, ու դիտում էի Սանտա֊Բարբարան, ինձ ահավոր դուր էր գալիս, ինչպես է Մեյսնը դատավարություններ վարում, ու ես ինձ լրիվ պատկերացնում էի ապագա իրավաբան, ով կպատրաստի հիանալի մի ճառ, խորամանկ հարցեր կտա, ու ջրի երես կհանի բոլոր ստերը։
֊ Վաշա չեսծ, գասպաձին սուձյա ֊ այ այսպես ես կսկսեմ իմ ելույսը։
Իսկ հետո մի մի վայրկյանի ընթացքում այդ ցանկությունը անհետացավ։
Ես պատահաբար տեսա 02 հաղորդումը։
Այնտեղ մի քյարթական արտաքինով մի մարդ, դանակով խոհանոցում ինչ֊որ մեկին սպանել էր։
Ու ես մտածեցի, սրա՞ն պետք է պաշտպանե՞մ։
Հետո, եղել է, շփվել եմ ոստիկանների հետ, ու համոզվեցի, որ ինչպես մեր հանցագործները բնավ Մորիարտի չեն, այդպես էլ ոստիկանները բնավ Շերլոկ չեն։
ու տենց
տեքնոպարկ։
մի խումբ տղաներ հռհռում են։
երբ կողքով անցա լսեցի՝
֊ ա կակ տի նախոդիշ մայու գռուձ, դարագոյ
֊ ս տրուդոմ
հռհռոցների նոր ալիք
֊ պրոլետարներ ֊ մտածեցի ես։
֊ զանուդա ֊ մտածեցին իրենք։
ու տենց
մեր կրթական համակարգերը նույն հիմքերի վրա են, ինչ կապիտալիզմը։
Երկուսի մեջ էլ հիմքերից մեկը մրցակցությունն է։
Կրթության մեջ, մրցակցությունը կազմակերպված է գնահատականներ դնելու միջոցով։
Ու ուրեմն, մարդիկ ձգտում են ունենալ բարձր գնահատականներ։ Իսկ բարձր գնահատականներն էլ չեն արտահայտում գիտելիքը, ինչպես տնտեսության պարագայում մեծածավալ վաճառքը չի արտահայտում որակը։
Այսպես, տնտեսության մեջ մրցակցությունը չի կարողանում չստեղծել մոնոպոլիաներ (ինչին դեմ, որ ուղղված է), իսկ կրթության մեջ մրցակցությունը չի կարողանում ստեղծել բարձր որակավորում ունեցող մասնագետներ(ինչի համար որ ստեղծված է)։
ուզում եմ ասել, որ ես լայք հաշվողներին չեմ հասկանում։ թեկուզ եւ ուրիշի։
քանի որ լայքն էլ է գնահատական։
ուզում եմ ասել, ինչով էր ինձ հետաքրքիր այն աղջիկը որ ինձ մեկնաբանում էր՝ ֊ «ժպտում եմ»։ նա գնահատական չէր տալիս։ նա ասում էր ինչ է իր հետ, ինչ է զգում։
ես չեմ սիրում, երբ ինձնից գնահատական են սպասում։ չեմ սիրում, երբ տալիս եմ։ դա սովորության պատճառով է լինում։ բոլորս սովորել ենք գնահատաել։
կամ չգնահատված զգալ։
ես ո՞վ եմ որ գնահատեմ քեզ։
ինչո՞վ է չափվում գնահատականը։ ո՞ր տարադրամով։ շոյանքո՞վ, լայքո՞վ։
կապիտալիզմը այնքան խորն է մեր մեջ, որ այն կա ամենաազատ ու ամենաառաջադեմ սոցիալական կայքերում։ այն մեկ է կա մտածողության մեջ գրեթե բոլորի մոտ։ ու դրանից շատ բարդ է ազատվել։
ես չեմ կարող հենց հիմա հստակ ձեւակերպել ինչպես եմ տեսնում այլընտրանքը։
ուզում եմ ասել, որ այլընտրանքի մասին մտածել է պետք։
մտածել է պետք
ուրեմն, ակնհայտ բան ասեմ, ախպերնիր, ֆեյսբուքում, ուր ես արդեն չկամ, իսկ դուք դեռ կաք, քանզի ոչ մի կորպորացիա էլ, ինչպես եւ ոչ մի կայսրություն, ընդմիշտ չէ, այ այդ ֆեյսբուքում, ինչպես եւ ամեն այլ իրենց հարգող տեղում կարելի է քեզ նկարագրել։ նույնիսկ խրախուսվում է։ իհարկե նրանք դեռ չեն ֆայմել որ նկարագրել կարելի է թեգերով, իսկ մոտավորապես այդպես նկարագրել մարդկանց ֆայմել են Կենդանի Մատյանում ֊ այնտեղ կարելի էր կտացնել «հետաքրքրության» վրա, ու ստանալ նույն հետաքրքրությունը նշած մարդկանց ցանկ։ Ֆբ֊ն դեռ չի ձգել դա իրականացնի։ Դեռ։ Արդեն քանի տարի է դեռ։
Ամենահավես նկարագրությունների տեսակը դեյթինգ կայքերում է։ իրենք գիտեն, որ դու եթե իրենց ճանկերն ընկել ես, ապա լրիվ հիմար ես, ու լրիվ անհույս, ու քեզ չէն էլ ասում ֊ նկարագրի քեզ։ Նրանք սահմանում են որոշակի թագերի բազմություն, ու քեզ հաարցնում են՝ սրանից ո՞րն ես։ Որ դու էլ չմտածես, չհիշես բառերը ֊ ահա սա թե՞ սա։
Ու նույն ֆեյսբուքում, երբ դու քեզ նկարագրում ես, կարող ես նշել ֊ ինչ կրոնի հետեւորդ ես, կարծեմ պարտավոր ես նշել՝ ինչ սեռի (հետեւորդ), ու ինչ քաղաքական հայացքներ ունես։ Ու հայացքների ընտրությունը՝ դեվիեյթվում է պահպանողականից մինչեւ լիբերալ, եւ․․․ վերի լիբերալ։ Նեոլիբերալ, չէ, չկա։ (:
Այնպես չէ, որ ես կարծում եմ, որ բնավ լիբերալ չեմ։ Այնպես չէ, որ ես կարծում եմ, որ լրիվ պահպանողական եմ։ Ազնվայրավարի եմ արտահայտվում։
Բայց ես զգացի, որ այն մարդկանց հետ, ով նշում է այդ «վերի» լիբերալը, ինձ հա բարդ էր։ Ինձ թվում է այն պատճառով, որ այդ «վերի» նշածները հաճախ իրական «վերի» չեն, այսինքն դա իրենց մտածված, մարսած, ասիմիլացված, ընդունված դիրքորոշումը չէ։ Ու եթե փորես, լինում է որ այդ իր պլաստիկով փայլփլող ստատուսներով բեջը, որ ճչում է այն մասին, թե ինչ զուրկ է այդ մարդը պահպանողական մտքերից, ու ինչ կողմ է բացարձակ ազատ մտածողությանը, եթե փորես, ապա պարզվում է, որ նա իր ծնողներից հեչ էլ չի տարբերվում ոչ մի իրոք կարեւոր հարցում։ Կպարզվի, որ «ազատ հարաբերությունը» դա լավ է, երբ նրան է պետք, բայց արդեն բնավ լավ չէ, երբ ընկերոջն է պետք։ Կպարզվի, որ չնայած նրան, որ նա «լրիվ պոլիգամ» է, նա անհույս մոնոգամ է։ Կպարզվի, ու կպարզվի։
Նաեւ կպարզվի, որ եթե նա խփում է իր վրա այ այսպիսի թեգ (լավ է նայվում վրաս, չէ՞) ֊ ու գրավում իր ուզած մարդկանց, հետո չի ձգում, ու այդ մարդիկ հիասթափվում են (դավաճանները)։ Հետո նրանք հասկանում են, որ խելացի մարդիկ իրենց շուրջը պետք չեն, քանի որ նրանք մեկ է չեն ձգի։ Բայց թեգը չեն հանում, փոշին կսրբեն, կփայլացնեն, ու կրկին այ այսպես շուռ կգան, որ այ այն կողմից լավ երեւա։ Եւ ոտիկները (հոգեւոր) լավ երեւան, եւ այդ թեգը։
Կարելի է հինգ նշածդ գրքից մեկը կարդալ։ Կարդալ՝ նշանակում է հենց այնպես անցնել, թերթել, կինոն էլ նայել, որ կարողանաս այդ մասին զրուցել։ Այսինքն մի թեթեւ ստեղից այնտեղից նշել։ Սկզբից ազդում է։ Մինչեւ առաջին անգամ քնենք կտանի։ Իսկ հետո՝ տեսնենք։ Ինչքան հիմար է այդ մարդը, այնքան երկար չի հասկանա, դու ով ես։ Կամ եթե հասկանա, ապա ամենակատարյալը այդպիսի մարդ գտնելն է, որ նույնն է անում։
Այդպես՝ եթե դու շփել ես փոշի աչքերիս, հիմա իմ հերթն է։
Ու հետո երկուսս էլ իրար կշոյենք։ Ինչ լավ շփեցիր դու։ Հա, քոնն էլ վատ չէր։
Սա դառնում է սովորություն, խաղ։ Առանց որի ապրելն արդեն բարդ է։
Ի՞նչ անել ֊ գնալ Այրիշ իրար շոյել։ Շոյեք իմ այս մասը, որը չկա, որ ես շոյեմ ձեր այն մասը, որը չկա։
Մի անգամ մի շատ լավ տղա, ու մի լավ աղջիկ եկել են մի փաբ, ու հագել են մեեեծ կարտոններ, որոնց վրա սխեմատիկ նկարված էր Ադամն ու Եւան։ Տերեւիկներով։
Այդ տղան խելացի է, այդ պատճառով ենթագիտակցաբար արվեստի գործ է արել։
Նա ցույց է տվել բոլորին, ինչով են նրանք զբաղվում։ Շոյում են այդ կարտոնկաների վրա նկարված իրար մարմինները։ Կարտոնի մարմիններ որոնց տակ իրենք թաքցրել են իրենց իրական եսը, որը այնքան վախենում են ցույց տալ։ Շատ ավելի մեծ համարձակությամբ մարմինը ցույց կտան, բայց ոչ եսը։ Որովհետեւ կարծում են, որ իրենց եսի հոգեւոր ոտքերն են ծուռ։
Թվում է թե, չէ՞ որ դա հոգեւոր ոտքեր են՞, ու դրանք գեղեցկացնելը բնավ խնդիր չէ։
Չէ, խնդիր է, քանի որ զարգանալն իրենց պետք չէ։ Նույնիսկ այն չէ խնդիրը որ հեշտ չէ։ Իմաստը ո՞րն է։ Հավես չկա։ Հավեսը՝ շոյելուց է։ Իսկ շոյելը առանց այդ էլ կա։ Իրենց պետք է առանց դրա իրենց լավը զգալ։ Որովհետեւ երբ նրանք հագնում են կարտոնկաները, ու տեսնում են, որ այլ մարդու խաբել են, թեկուզ եւ գիտեն, որ այլ մարդը նույնպես խաղում է, նրանք իրենց լավն են զգում։
Ու ես չգիտեմ այլ ձեւ բացի չռփելուց, չգիտեմ ինչպես անել, որ մարդիկ խթանեն իրենց զարգանալու ձգտումը վերգտնելը, այն որ «սումչկայի» այնքան հեռու անկյունն են խցկել, որ կորցրել են, էլ չեն գտնում։
֊ Մենք օտար եմ կյանքի այս խնջույքին, Կիսա ֊ ասել է վեհ կոմբինատորը։
Բայց ես շատ լավ գիտեմ, որ իմ օտարությունը չեմ վաճառի, չեմ փոխանակի, ու չէի էլ երազի, որ օտար չլինեի։ Համ էլ ի՞նչ դուք ունեք առաջարկելու՞։ Կեղծ թագեր, ու մերկ մարմին՞։
Ավելի հետաքրքիր բաներ կան։
Իսկ ով ուզում է իրեն խաբեն, նա կխաբվի։
Քանի անգամ տարբեր ախպերությունները որոշում էին օնլայն ՏՏ հանդես ստեղծել, ու ոչ մի բան չէր ստացվում։ (ախպերությունը ըստ սահմանման փակ խումբ է։ իսկ մենք այ սենց բան կանենք։ ոչ թե դուք, մենք։ քանի որ ձեզ չգիտենք, ու առհասարակ դուք ո՞վ եք որ իմանանք)
Իսկ հետո հայտնվեց հայ֊այթի․օրգը ու պարզվեց որ լիքը մարդ սկսեց գրել։
Դա այն մասին է, որ մենք (ե՞ս) թերագնահատում ենք համայնքները (մեր համայնքը), ավելի ճիշտ՝ դրա զարգացման պոտենցիալը։
(
Ի դեպ, բնավ փաստ չէ, որ փող ծախսող, այսինքն հեղինակին վճարող հանդեսը, այդպիսի հոդվածներ կունենար։ Մասամբ այն պատճառով, որ փողը քիչ կլիներ, իսկ մասամբ այն, որ փողը լավ մոտիվատոր չէ։
(Փողը բավական չէր լինի ասելով նկատի ունեմ՝ ինչի՞ ես այս փողով պիտի տեքստ գրեմ ու վաճառեմ, որ հետո հեղինակային իրավունքն էլ (քոփիրայթը) իմը չլինի, իսկ ինչ որ կապիտալիստ այն ըննհամենը հրապարակելով փող աշխատի։ Գուցե այս երեւույթին սովոր են լրագրողները, ով, ըստ սահմանման իրենց գրածը ծախող մարդիկ են, ամեն հետեւություններով (ով վճարում է, նա եւ պատվիրում է երաժշտությունը), սակայն ոչ ճարտարագետները կամ մատենագիրները, ում այդ համար ըստ սահմանման դրամ նախատեսված չէ։ (Իհարկե բոլորս էլ գիտենք, այսինքն բանական ենթադրություններ ենք անում թե ով ում հետ է քնել ումից ու ինչի համար է))
)
Այն ժամանակ, երբ կա շոուինգ օֆ քեզ ցույց տալու լավ ձեւ՝ այսինքն ինչ֊որ հետաքրքիր բանի մասին հետաքրքիր գրելու հնարավորություն, ու ժողովրդավարական կարմա վերելակը ֊ համայնքը գործում է։
Իհարկե, կան շատ անկապ տեքտեր, նույնիսկ տնայիններ են տեղադրում։ Այսինքն, այնքան ասելու բան չկա, բայց այնքան ժամանակ կա։ Ու ցանկություն երեւալու։ Ապա պատասխանը չիթինգն է։ Էն օրը ստիպված տնային է գրել։ Կարելի է հրապարակել։ Եւ սպանել երկու նապաստակ։ Իրենց արեւին սպանել, բնականաբար։
Իհարկե, հաբրի կլասի տեքստեր դեռ չունենք։ Առանցքային բառը՝ դեռ։
Բայց հիմքը կա, ու ես համոզված եմ որ մի քանի տարի անց տեքստերի որակը անհամեմատ ավելի բարձր կլինի։ Ու այսորվա ամենալավ հոդվածները կլինեն պարզարես միջին։
Ու համացանցը հաջողված թարգմանութզուն է։ Համացանցը համայնքների մասին է։
եւ այդպես
ուրեմն, գործընկերս երբ ազատ ֆորմատի հայերեն բառարան էր պատրաստում, դե պարզ է, սքան է արել սկզբից, հետո ocr հետո սփելչեք։ Ու այդ ֆայնրիդերը ամեն տեղ, ուր հանդիպում էր ՈՒ տառը, հա սխալվում, գրում էր ՈԻ։ այդպես, նա ձեռքով դե ստուգում էր, ու մի հատ էլ անցավ լրիվ ՈԻ տառերով։
Փաստորեն, միայն մեկ բառ կար բառարանում, ուր ՈԻ կապակցությունը հանդիպեց։ Դա ԷԳՈԻՍՏ բառն էր, օտար բառը։
եւ այդպես
այսօր այնպիսի բան եղավ, որ հավատս մարդկանց մեջ մեծացավ։ այսինքն մեկ է դեռ բացասական արժեք ունի, բայց դրական ուղղությամբ է։
ես սովորաբար խուսափում եմ մարդկանց հետ աշխատել, նախընտրում եմ մեքենաների հետ ֊ քանի որ իրենց սոֆթը ինչքան էլ վատը չլինի, այնքան նյարդերիս չի ազդում, ինչպես մարդկանցը։
բայց այսօր ուրախացա երբ լսեցի մեր ճարտարագետներից մեկի մտքերը մեր մասին։
ու չնայած դա «մենք, հետամնաց ասիացիները, իսկ իրենք, վեհ ու զարգացած արեւմտացիները» ոճով էր, որը բնավ էլ ռացիոնալ չէ, բայց եւ ինքնաքննադատական էր, իսկ դա արդեն օգտակար է առողջության համար։
ասում է՝ այ մենք այլ մարդկանց չենք հարգում, անկախ իրենց ազգից, պարզապես ուրիշներին, այ կարդացեք «Քաոս» կամ «Պատվի համար»֊ը,(դե մարդը ինչ կարդացել է դա է մեջբերում) կոշիկներով գինի ենք խմում, երբ մի բան ունենք, ու մեզ ուրիշներից լավն ենք դրանով զգում, երբ հեչ էլ լավը չենք։
֊ իսկ ֊ շարունակում է ֊ այ ասենք այն մեկը, որ եկել էր, ես երբեք չէի պատկերացնում, որ այդպիսի մարդը այդպես իրան կպահի։ շարվարը մաշված էր, ու հաստատ նա փողից նեղված չէ, որ նոր շալվար իրան չի առնում, պարզապես բանի տեղ չի դնում, դե մաշված է ֊ մաշված է։
կամ․․․ տեսե՞լ եք այսինչի հետ ո՞նց էր աշխատում, իջել էր ծնկները հատակին էր դրել, ու տենց իր կողքը գործ էր անում։ հայը բա տենց կանե՞ր։ չէ, չեմ ասում ոչ ոք, բայց ընդհանուր առմամբ, ախպեր, ստատիստիկայով։
հա, կրկում եմ, ինքնաքննադատությունը ընդհանուր առմամբ, ստատիստիկայով առողջությանը օգտակար է, քանի որ, կամ եթե նրան հետեւում է փոփոխություն, զարգացում։
ու տենց
(04:16:33 ) venator: երբ որ
(04:16:39 ) venator: տոռենտ ես քաշում
(04:16:45 ) venator: ռուտռեկեռից
(04:16:51 ) venator: բոլոր տվողների
(04:16:57 ) venator: տոռենտ կլիենտը
(04:17:03 ) venator: մյուտոռենտն է
(04:17:05 ) venator: իսկ երբ
(04:17:11 ) venator: փայրըթբեյից
(04:17:17 ) venator: իսկ իսոհանթից
(04:17:27 ) venator: ահագին մարդ է հանդիպում
(04:17:31 ) venator: տրանսմիշընով
ու տենց
ոչ խմբային չաթերը այնքան չեն օգտագործվում, ինչպես սովիալական ցանցերը։
առաջ խմբային չաթերն ու խմբային ֆորումներն էին այդ սոց․ ցանցերի դերը կատարում։ բայց ոչ անձնական չաթը։
անձնական չաթում մարդիկ քիչ են շփվում, որովհետեւ ոչ ոք չի տեսնի իրենք ինչ լավն են։ այսինքն, կտեսնի միայն զրուցակիցը։
այդ ժամանակ էլ եւ չաթվում են ֊ երբ կպցնում ես պետք է զրուցակիցը տեսնի ինչ լավն ես։
այլապես ֊ սոց․ ցանց։
որ բոլորը տեսնեն ինչ լավն ես։
այսինքն շոուգին օֆ ֊ տի վերտիշ վսեմ ֊ այստեղ էլ է աշխատում։
մարդկանց սոց․ ցանցերում շփումը չէ որ պետք է, իրենց լավ լինելը ցույց տալն է պետք։
ու ձեւավորվում է եւս մեկ սոցիալ կոնտրակտ ֊ դու ինձ կլայքես, ես քեզ կլայքեմ։
իսկ շփվել մարդիկ չեն սիրում։
որովհետեւ ասելու բան չունեն։
ու գիտեն որ ասելու բան չունեն։
իսկ սոց․ ցանցը ԿՄ֊ից ու բլոգերից տարբերվում է հենց նրանով, որ այնտեղ հենց այն տեղն է, ուր կարելի է ասել այն, ինչ կարող ես ասել, ու ինչ իրականում ոչ մեկին չի հետաքրքրում, կամ հետաքրքրում է սոցիալ կոնտրակտի շրջանակներում։
դու քո հիմարությունը ասացիր, ես լայքեցի, որ հետո դու իմը լայքես։
դիսլայք պատահաբար չէ որ չկա։
ի՞նչ դիսլայք, դուրդ չի գալիս, ի՞նչ ես ստեղ անում, ինչի՞ ես փարթին փչացնում։
այնպես որ բոլորը սոց․ ցանցում կարող են որոշ չափով զգալ իրենց աստղ, ու ինչպես Վուդի Ալենի մոտ, հայտնել սափրվում են մինչեւ նախաճաշը, թե հետո։
ու տենց
տենց, երեկ պատմել են, որ մեկը այփադ է ուզում, չորս հարյուր հազար արժի, ու մտածում է որտեղից փող ճարի, առնի։
այփադ/այֆոն ուզելն իմ համար դասագրքային օրինակ է, երբ ես ասում եմ, որ զարգացման հետ ոչ միայն պահանջները մեծանում են, այլ եւ նվազում ֊ ի․ե․ եթե զարգանում ես, պարզվում է, որ քեզ ոչ մի այփադ էլ պետք չէ։
Ու տենց, ասում էին, բացատրում ենք, որ չարժի, որ շատ ավելի էժան, շատ ավելի լավ բաներ կան, իսկ որ եթե նոութ վերցնի, ու մի հատ էլ ազատ ՕՀ դրա վրա, ապա այն հիմար սահմանափակումները չի ունենա, իսկ նա չի ընդունում, չի ընկալում։
Ու ես ասում էի ֊ դե դա էլ իր զարգացման մասին է, եթե նա այփադ չառնի, նա համ վատ է իրեն զգալու որ այփադ չունի, համ էլ չի կարողանա գնահատել այն, ինչ ունի։
Ու որ նրան մտափոխել չի լինի, որովհետեւ երբեք չգիտես ինչի է նա ուզում այփադ ֊ այսինքն այն պատճառները, որ նա բերում է՝ դրանով հեշտ է ինտերնետ գողանալ, օրինակ, համ անհեթեթ են, համ սուտ։
Իսկ իրական պատճառները մենք երբեք չենք իմանա, ոչ միայն այն պատճառով որ պետք է իրեն փորել երկար, ու երկար, ու հասկանալ այս կամ այն սահմանումը իր մեջ որտեղից է, այլ նաեւ այն պատճառով, որ նա ինքը իրեն ազնիվ չի ասի որն է պատճառը, ուր մնաց մեզ
Ու մենք կարող ենք միայն ենթադրել որ նա ունի որոշակի զգացումներ, ապրումներ, որ նա կապում է այդ սարքի հետ՝ օրինակ, նա ունի ինչ֊որ բաների պակաս, այլ խոսքերով ֊ դատարկութոյւն, ու իրան պետք է այն լրացնել։ Նրան պետք է , գուցե որ նրան զվարճացնեն։ Կամ նրան պետք է որ դա լինի վեհության ատրիբուտ, ու որ մարդիկ մտածեն ֊օօօօ ֊ իր մոտ այփադ է։
Կամ նա կարծում է որ ամեն իրեն հարգող մարդ պետք է այփադ ունենա, ու առանց դրա, նա իրեն լավ չի զգում։
Իհարկե, ես կարծում եմ, որ երբ նա այն ունենա, այդ ուրախությունը կտեւի հինգ րոպե։ Որովհետեւ դատարկությունը անհնար է փակել այփադով։
Ու նա կփնտրի մի այլ բան։ Ասենք նոր ծիտ։ Կամ նոր հեռուստացույց ֊ «էն որ սքայփով է, գիտե՞ք, ու նոր էկրանով»։ Կամ ինչ֊որ մի բան, քանի որ, ինչպես Ֆրոմը գրում է, նա ծտի ձագի պես բաց բերանով սպասում է, որ այդ բերանի մեջ ճիճու դնեն։ Դա է խնդիրը։ Այփադը ռեալիզացիայի դետալ է
Ընդամենը։
ու տենց
Մի հատ էլ մեկնաբանություն՝
ասենք՝ Չոմսկուն) թույլատրվում է սրտներից ինչ գալիս է, ասել, բայց ոչ ավելին։
դա էլ քիչ չէ։
ավելին, դա շատ կարեւոր է։
ես բնավ չեմ ուզում բառերին կպնել, բայց ո՞նց չասեմ ֊ «ոչ ավելին» ֊ դե մարդու սրտից ինչ գալիս է, ասում է, ավելինս ո՞րն է։
դա այն մասին է, որ ով ուզում է նրան լսել ֊ լսում է, ու ձեւավորում է իր կարծիքը։
քարոզչության մասին․
ինձ դուր չի գալիս այդ բառը։
մենք ունենք օբյեկտիվ իրականություն, ու դրա մեկնաբանությունները։
ինձ դուր չի գալիս ինչպես է աշխատում «Ամերիկայի Ձայնը», օրինակ։ Շատ վատ է աշխատում։ Շատ էժան։ Ինչպես նաեւ ռուսական իշխանական մամուլը։
Դա՞ է քարոզչությունը։
Ակնհայտ է, որ համայնքներն ունեն իրենց շահերը, ու ակնհայտ է որ մեր, օրինակ շահերը, թույլ չեն տալիս մեզ որոշակի դիրքորոշում զբաղեցնել։ Օրինակ՝ ես կարծում եմ, որ ազգային պետությունները ընդհանուր առմամբ լավ են։ Ես ընդհանուր առմամբ կողմ եմ ազգային ազատագրական պայքարին, ու կարեկցում եմ այն ազգերին, որ չունեն պետականություն։
Դա նշանակում է, որ ես կարեկցում եմ չեչեններին։ Դա չի նշանակում, որ ես ուզում եմ, որ նրանք ունենան պետություն, քանի որ ներկա աշխարհի զարգացման, կամ, ավելի ճիշտ, չզարգացման պարագայում, դա իմ համայնքին, այսինքն եւ ինձ, փաստ չէ որ լավ է։
Ես կարծում եմ, որ պարզապես կարելի է ազնիվ լինել ինքդ քո առաջ, այսինքն մենք բոլորս էլ պետք է ազնից լինենք, ու երբ գրում ենք ինչ֊որ բան, քարոզչություն չանենք, այլ գրենք այն ինչ կա, այն ինչ մտածում ենք։
Այսպես է ֊ այսպես է։ Արդարը սա ենք համարում, բայց այս պահին մեզ ձեռք չի տալիս, օրինակ, ապա այդպես էլ գրենք։ Մենք պաշտոնյաներ չենք որ քարոզչությամբ զբաղվենք կամ ոչ ուղիղ խոսենք ֊ մենք մատյաններում գրում ենք, ստեղ լրիվ այլ դաշտ է։
Դաշտ, որը կարող է լինել անկեղծ, առանց քարոզչության։
Ու ինձ այդ քարոզչությունը, այսպես ասած, «դոստալը»։ Դա չի նշանակում պետք չէ գրել քաղաքականության մասին, դա մեր կյանքի մասերից է, որից, ես կասեի հիմար կլիներ հրաժարվել։ Ես ասում եմ որ արտահայտվելը մի բան է, քարոզչությունը ֊ այլ, ու որ ես այդ քարոզչությունից հոգնել եմ նույնպես, ինչպես ես հոգնել եմ «գլամուրի» մանիպուլյացիաներից, օրինակ։ Որովհետեւ քարոզչությունը ինքնին մանիպուլյացիա է։ Իսկ Խոմսկին մարդ է, ինքն իր համար արտահայտվում է, իր կարծիքն է հայտնում։ Ես երբեմն համաձայն եմ, երբեմն՝ չէ։
Հիմա դու կասես բավական զարգացած չէ հասարակությունը դրա համար ֊ իսկ ես կարծում եմ, որ մարդկանց պետք չէ դնել հիմարների տեղ։ Որովհետեւ հենց հիմարների տեղ դնելով են զբաղված հեռուստատեսությունները, ու սերիալ նկարողները, իսկ մարդիկ իրականում, ինչքան էլ անկիրթ չլինեն, անհամեմատ ավելի լավն են, քան իրենց մասին մտածում են։
ինչ֊որ սենց։
[23:34:22] ձմռանը արի փորձենք
[23:34:25] իմ լատեխներին
[23:34:29] հայերեն սովորացնել
[23:34:30] հա՞
[23:34:33] որ ես երեկվա
[23:34:36] պես չտանջվեմ
[23:34:38] առհասարակ
[23:34:40] այդ օֆֆիսը
[23:34:44] էդ ինչ եզ բան ա
[23:34:51] ոնց կարելի ա տենց գործիքով աշխատել
[23:34:58] էդ ինչ անհարմար բան է
[23:35:03] ասենք ամեն ինչի համար
[23:35:07] պիտի կնոպկա փնտրեմ
[23:35:10] էս ո՞ր դարն է
[23:35:16] գիժ են լրիվ
[23:35:23] ներվերս էնքան ա գնացել
որ ասում եմ, համը որ բերանն է ընկնում, էլ ֆսյո։ լիբրեօֆիսը տեսեք֊տեսեք այլեւս բավական չէ։
լատեքս են ուզում ֊ դավիթի աստղը գործի մեջ
ու տենց
իմ երկար մեկնաբանությունները երբեմն լցնում եմ այստեղ ֊ ահա, գրոուլին եմ մեկնաբանել՝
այն, որ վիճակը շատ տխուր է՝ լրիվ համամիտ եմ։
ու որ ուրախանալու բան առանձնապես չկա։ այն հույսն որ անկախ հայաստանում կստեղծվի ազգ, որ այդ անկախությունը գոնե կգնահատի, գրեթե մարում է։
սակայն ես համամիտ չեմ քո նշված պատճառների հետ։ իրականում, ինքս էլ հստակ չեմ կարող սահմանել պատճառները, բայց ավելի քիչ եմ հակված քո պատճառաբանումները ընդունելու։
օրինակ, վրացիներն էլ են լսում արտասահմանյան երաժշտություն ռադիո֊ով, բայց դա իրենց չի խանգարում ազգային երգերը/մշակույթը իմանալ, կիրառել ամեն հարմար եւ ոչ այնքան դեպքում, ու զարգացնել այն։
բացի դրանից, ազգային մշակույթը միայն գյուղերում չի ստեղծվում, այլ նաեւ քաղաքներում։ Պարզապես առաջ դրանք Պոլիսն ու Թիֆլիսն էին։
Ինչ վերաբերվում է ուրբանիզացիային ֊ մեզ մոտ, իմ մեկնաբանությամբ, հարկադրված ուրբանիզացում եւ կենտրոնացում էր կատարվել «սոցիալիզմի» վերջին տասնամյակներում, ինչը բերեց նրան, որ փոխարենը քիչ քիչ ժամանող նորեկները ասիմիլացվեն, դառնան քաղաքացի (շատ մակերեսային ու պարզ օրինակ ֊ սովորեն մետրոյում իրենց պահելու քաղաքում ընդունված ձեւը, որը Մոսկվա ժամանողները սովորում են, իսկ Երեւանցիները այդպես էլ չսովորեցին), եղավ հակառակը ֊ քաղաքացիներն են ասիմիլացվում, ու դառնում ինչ որ մշակույթի մաս, որը ես մեկնաբանում եմ որպես հարկադրված քաղաքացիների մշակույթ։
Դա է պատճառներից մեկը որ սերնդափոխություն չի լինում, որ շատ խելացի, շատ վեհ, շատ զարգացած Երեւանցիների զավակները անկապ բակի լակոտներ են դառնում, ու բնավ չունեն այն մակարդակը, ինչ իրենց ծնողները։ Դա է պատճառը որ ցանկացած ՏՏ ընկերությունում քառասուն ֊ հիսուն տարեկան մարդիկ անհամեմատ ավելի վեհ են, քան երիտասարդները, ու դա միայն մասնագիտական հատկանիշների մասին չէ։ Այսինքն, իհարկե, մարդւոն կարելի է սովորեցնել ծրագրավորման լեզու, որ նա քիչ թե շատ դրան տիրապետի (ու որը ծրագրավորում իմանալը չէ բնավ), բայց առանց ընդհանուր զարգացման, եւ զարգանալու մշակույթ, սովորություն ունենալու, նա չի կարողանում էֆեկտիվ կիրառել իր գիտելիքները, կամ զարգացնել դրանք։ Բացի դրանից, զարգանալու մոտիվը հասարակության մեջ խիստ հետամնաց եւ պրագմատիկ է ֊ փողը։ Իսկ փողի համար շատ զարգացում պետք չէ իրականում։ կարելի է բուդկա կառուցելով, կամ բուդկայում բուծիկ բացելով էլ յոլլա գնալ։
Ստեղ գալիս է քո նշած երեխաներին գովելը։ Նրանք մտածում են, որ նրանք վերջն են։ Ու դա ամենավտանգավոր բաներից է, երբ նա ոչ մի բան չգիտի, գիտի, ինչպես ես գրել եմ, բուդկա նախագծել, ու մտածում է, որ վերջն է։ Այսինքն բավական զարգացած չէ, որ հասկանա, որ բնավ վերջը չէ, ու ունենա այլ պահանջներ ֊ ինչի՞ համար զարգանալ, եթե փողը կա, լիքը պատվերներ ֊ օր ու ցերեկ գործ կանի, որ նոր տելիկ ունենա, կամ նոր մեքենա ֊ կապիտալիստական հաջողության ընդունված ընկալումը։
Հա, ուրբանիցացիայի մասին ֊ ես գիտեմ շատ մարդ, ով բնավ երջանիկ չէ նրանից, որ Երեւանում է ապրում։ Նրանք երազում են գյուղի մասին, կամ գյուղը բերում են Երեւան։ Ես գնահատականներ չեմ տալիս, բայց ակնհայտ է, որ քաղաքը՝ գյուղ չէ, իսկ գյուղը՝ քաղաք չէ։ Ես գիտեմ մարդկանց, ով ծանր սոցիալ֊տնտեսական պայմաններից դրդվելով միայն հասկացան, որ այլեւս քաղաքում իրենց բան չի պահում, ու վաճառելով իրենց քաղաքի բնակարանները մեկնել են գյուղ ֊ զբաղվում են անասնապահությամբ, օրինակ։ Ու անհամեմատ ավելի երջանիկ են։
Ես, օրինակ երջանիկ չէի լինի, ես երբեմն կարոտում եմ մեծ քաղաքները, Երեւանը փոքր է, բայց իրենց համար դա լավ է։ Ու ես կարծում եմ կենտրոնացնելը, եւ մեծ Երեւան ստեղծելը սովետական կառավարման ամենամեծ սխալներից էին։
Կենտրոնացման մասին ֊ մեծացնելով պետք էր մի քանի քաղաք մեծացնել համաչափ, այնպես, որ օրինակ Վանաձորն ու Գյումրին դառնային համեմատելի կրթական համալիրներ, ու Երեւանից մարդիկ գնային այնտեղ սովորելու ու աշխատելու, ոչ միայն հակառակը։
Ես էլ լավատեսության հիմքեր չեմ տեսնում, իրականում։ Երբեմն լացելու պես անհույս վիճակ է։
Հայրենադարձություն, գուցե։
Այո, սփյուռքի երեխաները շատ հաճախ անկապ դատարկ երեխաներ են, ինչպես եւ մերոնք։ Բայց նրանք էլ են հայ։ Ու եթե զարգացումը հերիքում է այստեղ մնալուն, ապա նրանք շատ օգտակար կլինեին։ Իսրայելը այնքան ջանք է թափել նույնիսկ էֆիոպական հրեաներին բերելու համար, իսկ մենք փաստացի ոչ մի բան չենք անում։ Պարսկահայերը, որ այստեղ են տարիներ ապրում սպասարկվում են մեր հիվանդանոցներում որպես արտասահմանցիներ՝ անհամեմատ ավելի բարձր գնելով, որովհետեւ չունեն բավական հեշտացված քաղաքացիություն ստանալու մեխանիզմ ֊ ինչպես Իսրայելի «վերադարձի մասին օրենքն» է։
Պետական հետաքրքրվածություն, բայց ոչ այն պետական այրերի, որ հիմա իշխանության մոտ են ֊ նրանք այնքան անգրագետ են, որ ոչ մի բան չեն կարողանա իրականացնել լավ։
Օրինակ, ինչո՞ւ թուլացվեց լեզվի մասին օրենքը, որ իննսունականների սկզբիցն այնքան լավ էր աշխատում։ Դա այն օրինակներից է որ մեր իշխանությունը ապազգային է ֊ ՀՀ֊ում չէր կարելի թուլացնել լեզվի մասին օրենքը։
Ու եթե Թբիլիսիյում Մանգո խանութի լոգոն է թարգմանված վրացերեն ֊ ու վրացերեն տառերով են գրում Մանգոն ֊ ապա մեզ մոտ ուր ասես լատինատառ ու կիրիլլիցան է կիրառվում, կարծես նրանք ավելի «քուլ» են։
Ինչո՞ւ մենք չունենք հայերեն ստեղնաշարեր՞ ֊ իրականում մի քիչ կամք էր պետք այդ համար։
Եւ գուցե դա է մասնավորապես բերում նրան, որ մարդիկ հայերեն ինտերֆեյս ունեցող հեռախոսներում օգտագործում ռուսերեն ինտերֆեյսը։
Կամ որովհետեւ ազգը իրականում արդեն իսկ շատ թույլ էր ֊ երբ յոթանասունականներին ԽՍՀՄ բոլոր հանրապետությունների պետական լեզուն պետք է դառնար ռուսերենը ֊ միայն Վրաստանում էր որ շատ ուժեղ ընդդիմություն էր, որի հաշվին մենք էլ պլստացինք, շահեցինք։
Ու այդ մասին կարելի է նույնիսկ տեսահոլովակներ նայել «Սովետական օկուպացիայի» թանգարանում Թբիլիսիյում։ Մեզ էլ է պակասում դա ֊ բայց ավելի լավ է հիմա չարվի, այնքան վատ է արվելու։
Ես զգում եմ որ արդեն շատ երկար եմ գրել, թե չէ մի քանի այսքան ասելու բան ունեմ առնվազն։
իրականում Մհերը բնավ չի կողպվել ժայռի մեջ։
Նա պարզապես դուրս է եկել այս տարածքից։
Էդ ժողովուրդը իրան չի հասկացել, քանի որ չի տեսնում ուր է։
Իրենց թվում է պատ է ֊ բայց իրականում դուռ է։ Ու այդպիսի դռներ ու պատուհաններ կան, բայց փակ են։
Իսկ դրանք ոչ ոք չի տեսնում, քանի որ չի էլ ուզում տեսնել, իրենց ստեղ էլ է լավ։
Իսկ Մհերը դուրս եկավ այդ փակ տարածքից, գնաց ազատ տարածք։
Իհարկե, դրսից էլ ներս չի երեւում, քանի որ փոսը, փաբը, կազինոն ֊ փակ է։ Դա արված է մարկետինգից ելնելով, որ մարդիկ չիմանան դուրսը ժամը քանիսն է, ինչ եղանակ է, ու որ առհասարակ այդ դուրսը կա, որ այնտեղ չգնան։
Համ էլ այնքան ծխած է որ չեն տեսնում դռների տեղը։
Բայց մտածում են ֊ եթե այստեղ չկաս ֊ ուրեմն չկաս ընդհանրապես։ Քանի որ դուրս չեն տեսնում, ու մտածում են, որ Մհերը իրեն ճգնավորի կյանին է դատապարտել։
Մհերին տեսնելու համար ընդամենը պետք է, ասենք, օգտագործել ռսս, գլուխը փոսից հանել ու տեսնել, որ այստեղ է, ու հույս էլ չունի որ իր գեո համայնակիցներից մեկը իրեն կնկատի։ Պարզապես հավես չունի փոսի մեջ մտնել։
Այնտեղ պատուհաններ չկան, ու տոթ է։
Իսկ դուրսը օդ է, դուրս տարբեր է։ Այնտեղ զանազան բաներ են, ուրիշ որճեր, ետնախորշեր էլ կան, բայց եւ լայն մայթերով փողոցներ կան, փոքր տներ, երկնաքերեր, անտառներ ու բացատներ, սարեր կան։ Կարելի է սարի վրա, կամ բարձրահարկ շենքի կտուրին բարձրանալ ու տեսնել զանազանությունը։
Իսկ մարդիկ մտածում են, որ սարի վրա են բարձրացել, բայց իրականում խմած են ու սեղանի վրա են բարձրացել, հազիվ են հավասարակշռությունը պահում որ չընկնեն, ու իրենց թվում է որ դա թթվածնի պակասից է։
Մհերը գիտի, որ մարդիկ իրենք են ընտրել մնալ այնտեղ, ուր կան։ Իրենց աչքերը բացել պետք չէ, չէ՞ որ իրենք են ժամանակին եկել այնտեղ, իրենց իրենց կամքով։
Ուրեմն հիշում են, որ դրսից են եկել։ Հիշում են դուրսը կար ու ոնց էր։
Բայց իրենց դուր է գալիս փակ տարածքում, ծխի մեջ։
Այնտեղ կարելի է խմել, ու մոռանալ, մեկ էլ կարելի է զուգարանում կողպվել զույգերով, ու մտածել որ դա ռոմանտիկ է, քանի որ քթերը արդեն հոտ չեն զգում, սովորել են։
Նրանք ընտրում են մոռանալը։ Ու մոռացվելը։
Ճիշտ է հետո կասեն դարդոտված, նեղացած ֊ «ինձ մոռացան» ֊ այդպես էլ ասում են Մհերի մասին ֊ դե գնաց, թողեց մեզ։
Ու սկսում են իրանց խղճալ ֊ կամ Մհերին խղճալ ֊ մեկ չէ՞ ում, կարեւորը հեղուկ կա, թթուն կա, երաժշտություն կա։
եւ այդպես
ուրեմն, արմաելոն գրել է կրթության մասին, ես էլ [մեկնաբանել
եմ]2։
ուրեմն, առաջինը ֊ բուհերը առհասարակ, ոչ միայն հայկական բուհերը, ու երեւի թե հենց ոչ հայկական բուհերը ֊ զբաղվում են գիտությամբ, հետազոտություններով։
դա պարզապես պետ․ պատվեր է, կամ ինչ֊որ տեղից պեղած փող։ դժվարությամբ պեղած։
իսկ արդյունաբերության եւ գիտության մեջ բավական լայն ճեղք կա։ նու առնվազն ինֆորմատիկայի պարագայում։
արդյունաբերությունում աշխատում են ոչ գիտական ձեւերով, իսկ գիտության մեջ երբեմն արհամարհում են արդյունաբերության մեջ կիրառվող գործիքները։
այն որ գործ կա, իսկ աշխատող չկա ֊ այո դա էլ կա։
այնտեղ ուր ես աշխատում եմ կադրերի լուրջ խնդիր կա ֊ նորեկները բնավ չեն համապատասխանում մեծերի որակին, ու երեւում է որ երբեք էլ չեն ձգվի, չեն համապատասխանի։
գործազրկութուն էլ կա։
ու մեկը մյուսի պատճառն է, արատավոր շրջան է։
այսինքն այն որ գործազրկություն կա ստիպում է մարդկանց գնալ, իսկ քանի որ գնացել են, այն ժամանակ, երբ աշխատանք կա, արդեն չկա մասնագետ։
որովհետեւ մեր տնտեսությունը կառուցված է սեփական ժողովուրդը կողոպտելու, ոչ թե ազատ ձեռնարկատիրության, օրինակ, վրա։ մեզ կերակրում է մոլիբդենը, ոչ թե լիքը անկախ նախաձեռնություններ։
բայց ասածս որն էր ֊ բուհերը միշտ չէ որ պետք է շուկայի պահանջարկին հարմարվեն, ու տան այնպիսի գիտելիքներ, որ շուկայում պետք լինի մարդուն։ շուկան ֊ շուկա է մնում, իսկ բուհը կա եւ շուկայական, եւ ոչ շուկայական համակարգի պարագայում։
բուհը տեսականորեն ավելի վեհ է քան շուկան, ու տենց բաները։
հիմա երկրորդ մասը ֊ կրթության որակը։
բուհը չի, եւ չպետք է տա այնպիսի գիտելիքներ, որ ուսանողը անմիջապես ավարտելուց հետո գնա, եւ ընդունվի, այն էլ ցանկացած տեղ։
նախ կան մարդիկ տարբեր հետաքրքրություններով, բնավորությամբ, ու նրանց տարբեր աշխատատեղեր են պետք։ ասենք մեկը սիրում է ինտերֆեյսներ նկարել, իսկ մեկը դրայվերներ գրել։
հետո, բուհը տեսականորեն պետք է սովորեցնի ոչ թե գործիքներ, որոնց իմացությունը պետք է արտադրությունում, ու հաճախ չի էլ կարող ունենալ այդ գործիքները, այլ ընդհանուր զարգացում, մասնագիտական մտածողություն։ այսինքն օրինակ ֊ ծրագրավորել իմանալ, ոչ թե այս կամ այն լեզուն իմանալ, կամ միջավայրը իմանալ։
գուցե հեշտ չէ իմ ասածը այլ ոլորտների վրա պրոեկտել, ու այնպես չէ որ ես հույս ունեմ որ մեր կրթությունը շատ լավն է, այն կարծես թե վիտրինայից, հայտարարություններով է լավը ֊ օրինակ առարկաների ցանկով, բայց, երեւի ոչ իրականությամբ։
ամեն դեպքում դա չէ խնդիրը։
խնդիրը այն է, որ կան մարդիկ, ով սպասում է որ իրենց ուսուցանեն։
ու նրանք գուցե կսովորեն այն ինչ իրենց կսովորացնեն։ իսկ հետո նրանք ասում են ֊ տեսեք ինչ լավ ենք սովորել, զուբրիտ ենք արել, իսկ հիմա գործ չենք գտնում։
ու նրանք ունակ չեն ինչ֊որ բան սովորել որովհետեւ հետաքրքրված չեն, ու նրանց հետաքրքիր չէ ինքնակատարելագործումը կամ զարգանալը։
ու դա արդեն խնդիր է։ ոչ թե բուհի գիտելիքները։
որովհետեւ բուհի գիտելիքները ինչքան էլ լինեն, նրանք չեն կարող լիովին համապատասխանել պահանջին, եւ պետք էլ չէ որ համապատասխանեն։
կարեւորը այն մարդիկ են, ով գնում սովորում է, ստանում է , անշուշտ կարեւոր գիտելիքներ, բայց դա դետալ է իրենց մասնագիտական անձնական ճանապարհին։
բոլորը ուրույն են, չկա մի ոլորտից երկու նման մասնագետ։ ինչքան իրար նման են նոր ավարտած ուսանողները այդքան վատ։ ապա նրանք չունեն հետաքրքրություններ, ու սովորել են միայն այն ինչ իրենց տվել են, չեն խորացել մեկը մի, մյուսը այլ ոլորտի մեջ։
իսկ աշխատանքի տեղում պետք է խորացած մարդ։
կամ մարդ, ով կխորանա։
դե նայած տեղ, իհարկե կան տեղեր ուր պետք է հիմար մարդ ով քիչ փող կուզի ու երբեք չի խորանա, բայց ես այդ տեղերի մասին չեմ։
այսինքն ես կարծում եմ որ այդ խնդիրը ֊ կրթության խնդիր չէ ֊ հասարակության խնդիր է ֊ հասարակության, որը բնավ հետաքրքրասեր ու խորացող չէ։
ու որի համար զարգացման խթան է հանդիսանում աշխատանք գտնելն կամ փող աշխատելը ֊ փող աշխատելու եւ աշխատանք գտնելու համար պետք չէ առանձնապես զարգանալ, իրենք էլ առանձնապես չեն զարգանում։
իսկ եթե մարդը ինչ֊որ բանի մեջ է խորացել, որի պահանջարկը չկա ֊ նա կարող է ստեղծել այդ պահանջարկը ինչ֊որ նոր բան ստեղծելով։ դա իհարկե ազատ ձեռնարկատիրության առկայության դեպքում։
ես կարծում եմ որ ոչ միայն իմ համար ֊ այլ առհասարակ փողը զարգացման մոտիվ չէ ֊ այլապես բոլորը դրան շատ կձգտեին ու մենք կապրեինք շատ հավես աշխարհում ու շրջապատված կլինեինք մեկը մյուսից հետաքրքիր մարդկանցով։
իսկ հետաքրքիր մարդիկ գնում հավաքվում են Նյու֊Յորքում, որը շատ ցավալի է, քանի որ նրանք իրենց անկապ են զգում չխորացողների մեջ, իրենք ոչ մեկին հետաքրքիր չեն, ու տենց գնում են, որ իրենց մի քիչ գնահատված զգան։
ոչ մեկին պետք չէ որ հարեւանը ասի ֊ իմ հարեւանը դասախոս է, կամ այ այսպես թուղթ է գրել ֊ իրենց ավելի հավես է որ իրենց մասին բան չասեն, բայց նրանք հնարավորություն ունենան սուրճ խմելիս, ինչ որ սովորական վիճակում, կենցաղային, այդ կամ այլ թուղթը քննարկելու։
ինչ֊որ տենց։
ուրեմն, առաջինը ֊ բուհերը առհասարակ, ոչ միայն հայկական բուհերը, ու երեւի թե հենց ոչ հայկական բուհերը ֊ զբաղվում են գիտությամբ, հետազոտություններով։
դա պարզապես պետ․ պատվեր է, կամ ինչ֊որ տեղից պեղած փող։ դժվարությամբ պեղած։
իսկ արդյունաբերության եւ գիտության մեջ բավական լայն ճեղք կա։ նու առնվազն ինֆորմատիկայի պարագայում։
արդյունաբերությունում աշխատում են ոչ գիտական ձեւերով, իսկ գիտության մեջ երբեմն արհամարհում են արդյունաբերության մեջ կիրառվող գործիքները։
այն որ գործ կա, իսկ աշխատող չկա ֊ այո դա էլ կա։
այնտեղ ուր ես աշխատում եմ կադրերի լուրջ խնդիր կա ֊ նորեկները բնավ չեն համապատասխանում մեծերի որակին, ու երեւում է որ երբեք էլ չեն ձգվի, չեն համապատասխանի։
գործազրկութուն էլ կա։
ու մեկը մյուսի պատճառն է, արատավոր շրջան է։
այսինքն այն որ գործազրկություն կա ստիպում է մարդկանց գնալ, իսկ քանի որ գնացել են, այն ժամանակ, երբ աշխատանք կա, արդեն չկա մասնագետ։
որովհետեւ մեր տնտեսությունը կառուցված է սեփական ժողովուրդը կողոպտելու, ոչ թե ազատ ձեռնարկատիրության, օրինակ, վրա։ մեզ կերակրում է մոլիբդենը, ոչ թե լիքը անկախ նախաձեռնություններ։
բայց ասածս որն էր ֊ բուհերը միշտ չէ որ պետք է շուկայի պահանջարկին հարմարվեն, ու տան այնպիսի գիտելիքներ, որ շուկայում պետք լինի մարդուն։ շուկան ֊ շուկա է մնում, իսկ բուհը կա եւ շուկայական, եւ ոչ շուկայական համակարգի պարագայում։
բուհը տեսականորեն ավելի վեհ է քան շուկան, ու տենց բաները։
հիմա երկրորդ մասը ֊ կրթության որակը։
բուհը չի, եւ չպետք է տա այնպիսի գիտելիքներ, որ ուսանողը անմիջապես ավարտելուց հետո գնա, եւ ընդունվի, այն էլ ցանկացած տեղ։
նախ կան մարդիկ տարբեր հետաքրքրություններով, բնավորությամբ, ու նրանց տարբեր աշխատատեղեր են պետք։ ասենք մեկը սիրում է ինտերֆեյսներ նկարել, իսկ մեկը դրայվերներ գրել։
հետո, բուհը տեսականորեն պետք է սովորեցնի ոչ թե գործիքներ, որոնց իմացությունը պետք է արտադրությունում, ու հաճախ չի էլ կարող ունենալ այդ գործիքները, այլ ընդհանուր զարգացում, մասնագիտական մտածողություն։ այսինքն օրինակ ֊ ծրագրավորել իմանալ, ոչ թե այս կամ այն լեզուն իմանալ, կամ միջավայրը իմանալ։
գուցե հեշտ չէ իմ ասածը այլ ոլորտների վրա պրոեկտել, ու այնպես չէ որ ես հույս ունեմ որ մեր կրթությունը շատ լավն է, այն կարծես թե վիտրինայից, հայտարարություններով է լավը ֊ օրինակ առարկաների ցանկով, բայց, երեւի ոչ իրականությամբ։
ամեն դեպքում դա չէ խնդիրը։
խնդիրը այն է, որ կան մարդիկ, ով սպասում է որ իրենց ուսուցանեն։
ու նրանք գուցե կսովորեն այն ինչ իրենց կսովորացնեն։ իսկ հետո նրանք ասում են ֊ տեսեք ինչ լավ ենք սովորել, զուբրիտ ենք արել, իսկ հիմա գործ չենք գտնում։
ու նրանք ունակ չեն ինչ֊որ բան սովորել որովհետեւ հետաքրքրված չեն, ու նրանց հետաքրքիր չէ ինքնակատարելագործումը կամ զարգանալը։
ու դա արդեն խնդիր է։ ոչ թե բուհի գիտելիքները։
որովհետեւ բուհի գիտելիքները ինչքան էլ լինեն, նրանք չեն կարող լիովին համապատասխանել պահանջին, եւ պետք էլ չէ որ համապատասխանեն։
կարեւորը այն մարդիկ են, ով գնում սովորում է, ստանում է , անշուշտ կարեւոր գիտելիքներ, բայց դա դետալ է իրենց մասնագիտական անձնական ճանապարհին։
բոլորը ուրույն են, չկա մի ոլորտից երկու նման մասնագետ։ ինչքան իրար նման են նոր ավարտած ուսանողները այդքան վատ։ ապա նրանք չունեն հետաքրքրություններ, ու սովորել են միայն այն ինչ իրենց տվել են, չեն խորացել մեկը մի, մյուսը այլ ոլորտի մեջ։
իսկ աշխատանքի տեղում պետք է խորացած մարդ։
կամ մարդ, ով կխորանա։
դե նայած տեղ, իհարկե կան տեղեր ուր պետք է հիմար մարդ ով քիչ փող կուզի ու երբեք չի խորանա, բայց ես այդ տեղերի մասին չեմ։
այսինքն ես կարծում եմ որ այդ խնդիրը ֊ կրթության խնդիր չէ ֊ հասարակության խնդիր է ֊ հասարակության, որը բնավ հետաքրքրասեր ու խորացող չէ։
ու որի համար զարգացման խթան է հանդիսանում աշխատանք գտնելն կամ փող աշխատելը ֊ փող աշխատելու եւ աշխատանք գտնելու համար պետք չէ առանձնապես զարգանալ, իրենք էլ առանձնապես չեն զարգանում։
ես կարծում եմ որ ոչ միայն իմ համար ֊ այլ առհասարակ փողը զարգացման մոտիվ չէ ֊ այլապես բոլորը դրան շատ կձգտեին ու մենք կապրեինք շատ հավես աշխարհում ու շրջապատված կլինեինք մեկը մյուսից հետաքրքիր մարդկանցով։
իսկ հետաքրքիր մարդիկ գնում հավաքվում են Նյու֊Յորքում, որը շատ ցավալի է, քանի որ նրանք իրենց անկապ են զգում չխորացողների մեջ, իրենք ոչ մեկին հետաքրքիր չեն, ու տենց գնում են, որ իրենց մի քիչ գնահատված զգան։
ոչ մեկին պետք չէ որ հարեւանը ասի ֊ իմ հարեւանը դասախոս է, կամ այ այսպես թուղթ է գրել ֊ իրենց ավելի հավես է որ իրենց մասին բան չասեն, բայց նրանք հնարավորություն ունենան սուրճ խմելիս, ինչ որ սովորական վիճակում, կենցաղային, այդ կամ այլ թուղթը քննարկելու։
ինչ֊որ տենց։
ու տենց
Ճարտարապետների գործն էլ գործ չէ։
Նրանք էլ ամեն օր չէ որ ամառային են նախագծում, ինչ ասես բուդկա ստիպված չեն նախագծել։
Նենց չէ, որ ծրագրավորողներն են ամառային նախագծում։
Իրենք շատ շատերից հաճախ են բուդկա նախագծում, պարզապես, եթե ճարտարապետները գիտեն, որ եղածը մեծ բան չէ, բուդկա է, ապա ծրագրավորողները՝ հպարտանում են, իրենց էլիտար ու կարեւոր են զգում։
այնպես որ զգոն եղեք հպարտանալիս ձեր բուդկաներով։
եւ վերջ
իմ ավտոմեխանիկ ախպարները մեքենայիս տվեցին սենց գրքույք ուր նշում են պատվասումները, եւ այլն։
Ահագին ադեկվատ մարդիկ են, իմ հանդեպ դասակարգային ատելություն չունեն, ես իրենց համար հասարակ մարդ եմ։
Արդեն սովորել են ստեղ ընդունված թերմինաբանությունը, ու
գրքույքի վրա գրել են ոնց խոսում են(ք), ու արեւմտահայերեն քերականությամբ։ Նենց հավես է ստացվել։
Արտասահմանեան աֆթօների ըսպասարկում։
֊ Գօմբիւթըրով ըստուգում
֊ Ընժէգդոր լըւալ
֊ Յուղ փօխել
֊ Մօթօրիստ
֊ Խատաւիկ
֊ Րազուալ տըզել
Մօթօրի յուղ փօխել
Օդի ֆիլդր փօխել
Սըուէճա ըստուգում
Պանզինի ֆիլդր փօխել
Կարուբգի յուղ փօխել եւ ֆիլդր
Թօրմուզի յուղ փօխել ֊ 2 ֊ տարի
ու տենց
Այս փոստերը արված է 1935 թվին, եթե հավատանք բնօրինակին՝
իսկ այ այս Գերմանական գովազդը, 1937 թվին
սկբից ես բացասման մեջ էի ֊ սովոր եմ որ Սովետն է սովորաբար գողանում։
Բայց փաստացի, հասկանալի է՝ այս ձեւի արվեստը ՍՍՀՄ կողմից հաստատված հեղափոխական արվեստն է, ու այնքան էլ զարմանալի չէ որ նացիները, երբ եկան իշխանության, սկսեցին կրկնօրինակել այն։ Ի վերջո, երկուսն էլ նման վարչակարգեր էին։
ու տենց
ուրեմն, այսօր քննարկում էին, որն է «ճիշտը», զրոյից ֊ ինպես սի֊ում, թե մեկից ֊ ինչպես պասկալ֊ում հաշվել։ Դեյկստրայի թղթի շեյրի պատճառով։
ուզում եմ ես էլ արտահայտվել։
Առաջինը, ոնց էլ հաշվեն, լավ է մի ձեւ, որովհետեւ այլապես լրիվ ես խճճվում։
Երկրորդը, Վիրտը ինքն է հրաժարվել պասկալի մոտեցումից, ու Մոդուլայից սկսած արդեն զրոյից է հաշվում։
Երրորդը, եթե սկսենք մաթից, ապա կա մի քանի մոտեցում ֊ օրինակ ռուսական մաթ դպրոցը համարում է որ զրոն բնական թիվ չէ, իսկ գերմանական մաթ դպրոցը ֊ որ զրոն բնական թիվ է։ Ես, բնականաբար գերմանացիների կողմից եմ։ (:
Կամ այսպես՝ կա երկու մոտեցում սահմանել բնական թվերը
֊ թվարկելով ֊ առաջինը, երկրորդը, երրորդը
֊ նշելով ասենք իրերի քանակը ֊ չկա իր, մեկ իր, երկու իր․․․
Ինձ թվում է բնական, որ բացակայությունը էական հատկանիշ է։
Իսկ ինֆորմատիկայում, ես կարծում եմ, ավելի նպատակահարմար է զրոյից հաշվել։ Պարզ պատճառով ֊ մենք աշխատում ենք հիշողության օֆսեթների հետ։ Այսինքն երբ պետք է դիմել կոնկրետ դաշտին, կամ էլեմենտին, հաշվում ենք շեղումը հիշողության, ստրուկտուրայի սկզբից։
Ու պարզ է որ ունենում ենք զրոյական շեղում։ Ասենք դաշտը կարող է զրոյական օֆսեթ ունենալ։ Ուրեմն ոչինչը ինչ֊որ բան նշանակում է մեզ համար։ Այսինքն, nothing tells something ֊ ինչպես ասում էր Հաուսը։
Բացի դրանից, այսպես հաշվելը ավելի արագ է(էժան է), որը նույնպես լավ դիզայնի նշան է։
Իսկ Դեյկստրայի մասին ֊ ես կարծում եմ, որ առանց նրա ինֆորմատիկան բնավ չէր լինի այնքան գրավիչ, հավես, ռոմանտիկ, ու այնքան գիտական։ Այսինքն նա այն քչերից է ով գիտական մոտեցում է ցուցաբերում։
Օրինակ այն, որ հիշողությունը պետք է տիպավորված լինի, ամենակարեւոր մտքերից է։
Դե գոութուի մասին ես կարծում եմ խոսելն էլ է իզուր։ Որովհետեւ կոդը միայն կատարվող ծրագիրը չէ, այլ մտքերի ֆորմալ նկարագրություն է։
Նրա համար, որ մարդը կարդա ու հասկանա ինչ է գրված, նրա համար, որ կոմպիլյատորը կարողանա սխալներ գտնել։ Իսկ ոնց անցար գոութու֊ին ֊ կոմպիլյատորը ձեռքերը լվանում է, քաշվում է մի կողմ։ ի՞նչ իմանա ինչ է մտքիդ։ Նույնը չտիպավորված հիշողություն օգտագործելիս։
Էլ չեմ ասում որ Ճաշող Փիլիսոփաների ու Քնած Վարսավիրների պես հավես անտրոպոմորֆիզմ ումի՞ց, եթե ոչ Դեյկստրայից։
ա նապոսլեդոկ այս տեսանյութը՝
ավելի ճիշտ ֊ հենց այստեղից։
Կնութ՝ մենք Էդսգերի հետ սիրում էինք չորս ձեռքով նվագել, ու ես ոչ մի կերպ չսովորեցի, որ երբ նվագում էինք Հայդնի վալս, նա չէր հաշվում՝ մեկ, երկու, երեք, մեկ երկու երեք, նա ասում էր՝ զրո, մեկ, երկու, զրո, մեկ, երկու։
ու տենց
երբ առմնետավարդսի առաջին տեղում այսպիսի բան է՝
մտածում ես հիմա ինչքա՞ն հավանական է որ այսպիսի կտրուկ թռիչքներ կլինեին առանց հատուկ այդ համար անհանգստանալու։
ու ինչքան շատ է մարդկանց պետք «հաղթող» լինել որ սմս քվեարկություններն էլ են կեղծում։
ու տենց
մի քանի օր առաջ, ինչպես եւ խոստացել էին, սլաշ իվենթին ներկայացրին։
ինչպես եւ սպասում էի, mer + nemo որոշ մասեր + իրենց ինտերֆեյսը, որը դեռ չեն որոշել ազատ է լինելու թե ոչ։ սեյլֆիշ օհ֊ը ազատ է լինելու, իսկ յոլլա ուին պարզ չէ։ սեյլֆիշի կայքից ուրախացրեց հարց պատասխանը։
}}
ինձ շատ դուր եկավ այդ ազատ ձեռնարկատիրության վիճակը։ երբ մի քանի հոգի հավաքվել են, ընկերություն են ստեղծել։ երբ բոլորին բոլորին բերել են բեմ ու ցույց են տվել ֊ այ նա այս գործն է անում, իսկ նա ֊ այն։
որ չէին նեղվել իրենց անփույթ լինելուց, չէին էլ փորձում մեն ին ա սյութ ձեւանալ։
ու որ կարողանում են հավաքվել ու անել լավ բաներ, տարված լինել, ոի մինչեւ ժամը չորսը մնալ մինչեւ նոր սարքի վրա օհ֊ը չբեռնվի։
ներկայացման ժամանակ շեշտվեց որ Չինաստանն ու ասիան ամենակարեւոր շուկաներն են
Երեւում է, որ այն արդեն պորտ է արված մի շարք սարքերի վրա, ներառյալ այփադն ու ռասփբերրի փին։ նախագծվում է ն9֊ի ու ն950֊ի վրա։ ի դեպ այս խելախոսներ ունեցողները հաստատ կկարողանան Յոլլան օգտագործել իրենց սարքերում։
}}
իսկ այս տեսանյութում երեւում է որ մեդիա նվագարկիչն ունի պիրատի պատկերակ ֊ քանզի էլ ի՞նչ են լսում նվագարկիչներով եթե ոչ պիրատված երաժշտություն
}}
սեյլֆիշի, կամ յոլլայի, չգիտեմ որ մեկի մեջ է մտնելու ամենահավես նորամուծություններից է դինամիկ թեմա գեներացնելը ընտրված լուսանկարից։
անվանում են՝ ամբիենս ֊ ընտրում ես լուսանկար ու ամբողջ խելախոսի թեման փոխվում է այդ լուսանկարի տրամադրությամբ։
ու տենց
այս բորդերը made in armenia ֊ պատրաստված են հայաստանում։
դրանք տեսնելիս երիտասարդները հրճվում են, հիանում, իսկ մեծահասակները ծանր հոգոց հանում։ նրանք հիշում են, որ այսպիսի բան մեր մոտ տպելը լրիվ հասարակ բան էր։
հետեւինը կոչվում է Յենոք, իսկ այս փոքրիկը՝ arduino uno է, որ ազատ նախագիծ է, ու ցանկացած մարդ կարող է տպել։ Ավելի ճիշտ, այն արդեն չպետք է կոչվի arduino ու կոչվում է Nairi-1.
Քարտեզը արդեն փոխել են, Արցախն էլ հետն է տպվում նոր մոդելների վրա։
Իսկ ես ֆիրմվերն եմ հաք արել։
Ահա ճանաչվում է կարգիչներում որպես Nairi-1
ու տենց
այն ժամանակ, երբ մեզ իմացած թեմային անդրադառնում է լրատվամիջոցը, մենք հասկանում ենք, ինչ թեթեւ, ինչ մակերեսային, ին ոչ ճիշտ, ոչ ճշգրիտ, ու ինչ մոտավոր է այն դիտարկված։ ապա կարելի է չմոռանալ, որ երբ լրատվամիջոցը անդրադառնում է այն թեմաներին, որոնցից մենք առանձնապես չենք հասկանում, ապա նրանք դա անում են նույն կերպ բնավ ոչ հիանալի։
ու տենց
«Ինձ մի ասեք՝ Պարոն»
Իսկ ինչպե՞ս դիմենք քեզ հայ―հայի որդի, չէ՞ որ մարդիկ իրար դիմելու ձեւ են ունենում։ Ամեն ազգ ունի այդ ձեւը։ Ոչ այնքան մեծարական, որքան կրավորական, ոչ վիրավորական, անհրաժեշտ ձեւը։ Բայց դու, հայի տղա, ինչո՞ւ չես ուզում, որ քեզ մարդավարի դիմեն, նվաստի այդ համառության իմաստը ո՞րն է։ Առանց այն էլ այս դժվար կյանքը ինչո՞ւ անտանելի դարձնել ամենօրյա, ամենժամյա հոգսով։ Ինչպե՞ս դիմել դիմացինին, բացի՝ «արա ախպեր» ձեւից։
Ու կարիք չկա դարձյալ պատմել պետականություն չունենալու ձանձրալի հեքիաթը, ադրբեջանցիք էլ պետականություն չեն ունեցել, բայց նույնիսկ սովետական տարիներին, երբ իրար ընդունված էր ասել միայն «Տավարիշչ Ալիեւ» կամ «Բայրամ Սեդրակովիչ», ադրբեջանցիները իրար մեջ իրար պատվում էին Հեյդար աղա դիմելաձեւով, իսկ գրաճանաչ մարդուն այլ կերպ չէին դիմում, քան «մուալլիմ», որը ուսուցիչ բառացի իմաստից վաղուց վերացարկվել էր։ Էլ չեմ ասում վրացիների «բատոնո» բառը, որը այն աստիճան կիրառական էր սովետական տարիներին, որ այլազգիներն անգամ այդպես էին դիմում վրացիներին։
Հասկանալի է, որ թե վրացիները, թե ազերիները զուգահեռաբար գործածում էին նաեւ անուն֊հայրանունով դիմելու ռուսական ձեւը։ Եւ միայն հայերն էին գործածում սոսկ ռուսական ձեւը, ինչպես ժամանակին Պոլսում գործածում էին սոսկ թուրքական ձեւը, այն է «Սերժիկ աղա», «Սիլվա խանում» եւ այլն։ Մի պահ ընդունենք, որ հայի սովետական անմիտ տեսակիդ «պարոնը» սեփական ազգային պետության անցանկալի գոյությունը, բայց չէ որ քաղաքաբնակին բոլոր դեպքերում անհրաժեշտ է ինչ֊որ դիմելաձեւ։ Գյուղերում գիտեն ինչպես իրար դիմել, այս պրոբլեմը քաղաքի պրոբլեմն է։ Բա մի ազգ 80 տարի սեփական երկրում քաղաքաբնակ լինի, ու չիմանա՞ ինչպես դիմել անծանոթ մարդուն ու խոսի հետը ինչպես պատի հե՞տ են խոսում։
Հավերժ ռամիկի՝ մեր տեսակին սխալմամբ թվում է, թե պարոն նշանակում է փաշա, կամ խան, կամ կոմս։ Կամ նման մի բան։ Պիտի հիասթափեցնեմ ազգիս անուղեղին, դա ընդամենը նվազագույն մեծարանք պարունակող դիմելաձեւ է։ Դա ոչինչ չի նշանակաում, ինչպես չի նշանակում այն դեպքում, երբ Աբիսողոմին ասում են Աբիսողոմ աղա։ Դա ոչ մի «փաշա» չի նշանակում, ինչպես դիմում են բարձրագույն պաշտոնյաներին, այլ նույնիսկ «բեյ» չի նշանակում, ինչպես դիմում են պաշտոնյաներին ու սեփական բիզնես ունեցողներին։ Նույնն է ինչ միստրը, կամ բատոնոն, կա Աբիսողոմի տիտղոսը, որը ընդամենը տուն ուներ եւ տան շուրջը սագեր ու հավեր։ Այսինքն, ասում են բատոնո Պարույր, եթե մարդը տարիքով քեզանից բավականին մեծ է, կամ պարզապես բատոնո, եթե անունը չգիտես եւ ուզում ես դիմել։ Իսկ ինչպես դիմի 30 տարեկան հայը 50 տարեկան հային, եթե ոչ միայն հայրանունը չգիտի, այլեւ անունը։ Ասի՝ «ձյաձյա՞»։ Ասի՝ «հլը մի րոպե՞»։ Շարունակի ասել «արա ախպե՞ր»։ Ամբողջ ազգով լակոտանանք ու իրար ասենք՝ ընկեր Ալվարդ ու ընկեր Մասի՞ս։ Եւ ավելի խորանալով՝ շորտիկ հագցնենք 60-ամյա ընկեր Ալվարդին, երեք տարեկան խուճուճ Իլյիչի նկարով նշանը խփենք Աշոտ Գառնիկովիչի մազաթափ դոշին, սկաուտական պիլոտկան քաշենք ընկեր Վահանի դոդ գլխին ու զառամյալ դեռահասների այդ տողանով սպասենք ինչի՞, դոփել կարծելով՝ քարշ գանք դեպի ո՞ւր։ Ես ձեզ մարդ ասողի։ Կարծում եք՝ ինչի՞ց է, որ Սունդուկյանից, Շիրվանզադեից ու Պարոնյանից հետո հայ դրամատուրգ չկա։ Կար Թիֆլիս քաղաքը՝ թիֆլիսցիների փոխհարաբերվելու կուլտուրայով, կային Բաքուն եւ Պոլիսը՝ իրենց լեզվով ու կուլտուրայով․․․ Չի կարող դիալոգ լինել՝ առանց դիմելաձեւի։ Հաշմանդամ լեզվով։ Այդպես կարելի է միայն ոտանավոր գրել։ Եւ ուշունց տալ։ Եւ բնական էր, որ 80 տարիների մեջ Երեւանը դրամատուրգ չծնեց։ Եւ չի ծնի, քանի դեռ հայերի մայրաքաղաքը քաղաք չի դառնում։
Բայց մի տեսեք՝ ոնց է բարձրագույն կրթության տեր հայ մարդը (երիտասարդ մարդը) հուշտ լինում տարիքոտ կույսի պես, երբ թղթակիցը զգուշորեն նրան պարոն է ասում։ Մի բան էլ ելույթ է ունենում՝ «ես պարոն չեմ»։ Ասել է թե՝ «Իա, ես ձեր իմացածներից չեմ»։ Ապուշի կոտրատվելուն նայեք։ Բա ի՞նչ շան ոտուգլուխ ես, թույլ տուր հարցնել, ռամիկի տղա ռամիկ։ Եթե քաղաք ես եկել, բարի եղիր քաղաքաբնակին վայել վարքով ապրել։ Թե չէ՝ դրան էլ ելք կա, եթե մարդկային համակեցության համար պարտադիր դիմելաձեւը ընդունելի չէ, ապրիր գյուղում, այնտեղ պրոբլեմ չկա։ Կամ բանվորական թաղամասից Կենտրոն մի արի եւ յոլա գնա «արա էյ» ձեւով։ Բայց այնտեղ, որտեղ մարդիկ խիտ են ապրում, եւ ամեն պահ կարող է իրար դիմելու, ներողություն խնդրելու, մի խոսքով շփվելու անհրաժեշտություն առաջանալ, այդտեղ պիտի ինչ֊որ ընդունված ձեւ լինի, որով մարդը մարդուն դիմում է։ Հայն էլ պարտավոր է այսպես ապրել սովորել։
Ժամանակն է արդեն։ Բավական է ապրել մերթ ռուսի, մերթ թուրքի նման։
պատճենված է այստեղից
եւ այդպես
ուրեմն,
մտնում է սենյակ մի տղա, բա Գործընկերը չկա՞։ Չկա։ Իսկ ես կարո՞ղ եմ օգնել։ Չգիտեմ, մենք իր հետ արդեն նայել ենք բայց ինչ որ բան չի ստացվել, ասաց հետո էլի մոտենամ, հիշեցնեմ։
֊ Հա, այնտեղ անհասկանալի բան է ֊ ասաց ԱյլԳործընկերը։
֊ Ի՞նչ է ո՞ր ֊ առանց կարդալը դադարեցնելու հարցնում եմ։
֊ դե տես, հինգ սերվեր կա, նույն ՕՀ֊ն է, նոր ինսթալ արած, մեկի վրա սամբան աշխատում է, մնացած չորսի վրա՝ չէ։
֊ ենթադրում եմ, որ կոնֆիգները համեմատել եք։ ֊ առանց իմ էկրանից աչքերը պոկելուց։
֊ հա բա ո՞նց, իհարկե համեմատել ենք։ տող առ տող։ լրիվ նույնն է։
֊ հմ։ իսկ ՍԵԼինուքսը անջատա՞ծ է ֊ պարզում եմ։
֊ հմ, իսկ դա ո՞նց իմանամ ֊ հարցնում է ԱյլԳործընկերը։
֊ cat /etc/selinux/config
֊ հա, դիսեյբլ է գրված։ հիմա նշանակում է որ անջատվա՞ծ է։
֊ ըստ կոնֆիգի հա, բայց․․․ իսկ getenforce ի՞նչ է ասում։
֊ ասում է Enabled.
֊ հա, դե setenforce 0 արեք, կանջատվի, կամ էլ ռեբութ, երբեմն սեթենֆորսը չի լսում։ Ու ստուգեք Սամբան կաշխատի թե չէ։
Տենց, ամեն տեղ էլ աշխատեց։
Հաջորդ օրը ԱյլԳործընկերը ստանում է նամակ, ես ու Գործընկերը, ԱյլԱյլգործընկերը սիսի լիստի մեջ ենք։
Այնտեղ գրված է
Շնորհակալություն, ԱյլԳործընկեր։
Խնդրում ենք, կիսվեք ձեր նախոդկայով նաեւ Նորայրի ու Գործընկերի հետ, որ նման դեպքերում նրանք նույնպես կարողանան մեզ աջակցել։
ժպտացի։
ու տենց
Եթե չեմ սխալվում փառատոնը բացվել է հենց այս ֆիլմով ֊ «Ընդմիշտ ֊ արեւմուտք երրորդ փողոցում»։ Իմ կարծիքով դա իրենց «մեր բակն» էր, իհարկե անհամեմատ ավելի լավ սցենարով, անհամեմատ ավելի լավ նկարահանված, բայց մեկ է մնում էր մեր բակը։ Կա այդ ֆիլմի շարունակությունը, որը քաշել եմ, բայց դեռ չեմ նայել, ինչպես եւ պետք է լինի մեր բակերի հետ։
Բնականաբար, այդպիսի ազգային փառատոններից լավ երեւում է ազգի մշակույթը, ու նկատում ես հետաքրքիր առանձնահատկություններ։
Օրինակ, դա բնավ զարմանալի չէ իրենց մոտ, որ աղջիկը կարող է ավտոմեքենա վերանորոգել իմանա։ Ավելին, նորմալ է, երբ այն գնում է լրիվ անծանոթ քաղաք լրիվ անկապ մարդու մոտ իր արհեստանոցում աշխատի։
Հետաքրքիր էր նաեւ, որ երկու ֆիլմում շեշտված էին ծնողների նամակները իրենց երեխաների գործատուներին։ Երկու դեպքում էլ, երեխաները չգիտեին այդ նամակների մասին, ու իմանում էին ֆիլմի վերջերում։ Երկու դեպքում էլ, հուզվում էին, ոչ թե զայրանում, թե էս ինչ գործ ունեն ծնողներս իմ մեջքի հետեւը կապ հաստատել իմ գործատուի հետ։
Ու բնականաբար, հետաքրքիր էր այն որ ծնողները համոզված են, որ իրենց երեխաները նոր աշխատանքի տեղը կլինեն ընտանիքում, կլանում, պարզապես մի նոր կլանում, ու երեւում է ինչպես է դա օգնում իրենց ազգին գոյատեւել։
Ընդ որում ես բնավ կլաններ չեմ սիրում, ու կարծում եմ, որ դա իրենց մոտ բնավ լավ կյանքից չէ, որ ստիպված են այդպես ապրել։
Մի ֆիլմ կար, որ լրիվ անկապն էր, ու չեմ կարծում որ ընկալվեց մեր հանդիսատեսի կողմից։ Մթոմ «սիրո» մասին էր, այսինքն ինչ որ հիմար մանկամիտ հարաբերության մասին (դա է չէ՞ սեր անվանվում) ու դնելով այդ հարաբերությունը խիստ անհարմար վիճակի մեջ ֆիլմի հեղինակները ստացան դրամա։ Իմ կարծիքով մեզ մոտ դա չընկալվեց, ու բոլորն էլ մտածեցին ֊ էս ինչ հիմար են էս երկուսն էլ, իսկ ես, բնականաբար մտածեցի, որ պետք չեն ֆիլմեր խնդիրների մասին, որ լուծվում են մի քիչ մտածելով, կամ ասենք, մի երկու անգամ թերափիայի գնալով։
Ձեն բուդիզմի հիմնադրի՝ Դոգեն Զենջիի մասին ֆիլմն էլ ինձ հիշեցվրեց այն ինչ ես չեմ սիրում արեւելյան կրոններում։ Այսինքն բնականաբար, ես բուդիզմին ավելի լավ եմ վերաբերվում քան քրիստոնեությանը, բայց այն մեկ է մնում է կրոն, ու մեկ է այնքան էլ զարգացման մասին չէ։
Այո, այն մասին է, որ պետք է չուզել։ Ես ինքս կարծում եմ, որ այդ ուզելը սահման ունի։ Ու լիքը խնդիր լինում է այն պատճառով, որ մենք ուզում ենք, պահանջում ենք այլ մարդկանցից ինչ որ բան, նույնիսկ չառաջարկելով ինչ որ կոմպենսացիա փոխարեն։
Իսկ բուդիզմը մի կողմից հավեսն է նրանով, որ փաստացի սպառելուն դեմ է, բայց եւ չափազանց ռադիկալ է այդ առումով։ Այսինքն այո, մարդուն շատ բան պետք չէ, կարող է բոլոր ցանկությունները վերացնել, խոտերով սնվել, ապրել, ու մահանալ։ Բայց գրողը տանի, ինչի՞ համար ապրել։ Այսինքն ինչքան ես հասկանում եմ, պատասխանը՝ մի լավ բան արա, ինչ քեզ հավես է ֊ այնտեղ չկա։ Ավելին, կարելի է ինտերպրետացնել այսպես ֊ ոչ մի բան էլ մի արա, քանզի զուր է։ Այսինքն ես վստահ չեմ որ ձենը զարգանալու մասին է։ Կամ ես վատ եմ պատկերացնում այն։
Իսկ այն որ բուդիզմը քրիստոնեական հիերարխիկ, անկուշտ եկեղեցուց, ում պետք է հարկ տալ, ու որն ինձ ընդհանուր առմամբ հիշեցնում է մաֆիոզ ստրուկտուրաները, ավելի լավն է, հա, անշուշտ։
Հա, այդ Դոգենը ֆիլմում պատկերված էր շատ «սուրբ», շատ վեհ, շատ կատարյալ, շատ միանշանակ։ Իսկ ես չեմ կարծում որ որեւէ մարդ այդպիսինն էր։
Ասենք, մենք գիտենք, որ Գանդիին բռնացնում էին մերկ աղջիկների հետ քնելով, ու նա «կռուծիծ» էր լինում, ասում էր՝ ես ինձ գայթակղում էի, որ դիմանամ։ (:
Բայց մենք հասկանում ենք, որ Գանդին մարդ էր, վեհ, խելացի, բայց մարդ էր։
Իսկ Դոգենի մասին ֆիլմի մեջ դա չերեւաց։ Ավելին, ես կարծում եմ, որ նա սխալ արեց, որ այն աղջկան ու տղային չուղարկեց վանքից դուրս, չասեց գնացեք աշխարհիկ կյանքով ապրեք, վանքը ձեզ համար չէ։
Ահավոր վատ էր, ու ենթատիտղերը ռուսերեն էին։
Իմ ընկերների զգալի մասը ռուսերեն չգիտեն ֊ հայրենադարձ են, ու նրանք շատ անկապ էին իրենց զգում որ բան չեն հասկանում, ի վերջո ֆիլմերի մեծ մասին չեկան։
ու տենց
Այս երգը ես գիտեմ «Վրացական ձայներ» երգչախմբի այս ձայնագրությունից։
Your browser does not support the audio
element.
Հետո նկատեցի որ այն օգտագործվել է համշենահայ ռեժիսոր Օզքան Ալպերի «Աշունը» ֆիլմում։
Your browser does not support the video
element.
Ֆիլմի սաունդթրեքերի մեջ կա նաեւ Kenan Yaşar֊ի կատարումը
Your browser does not support the audio
element.
Առաջին կատարումը, սակայն ինձ ամենաշատն է դուր գալիս։
ու տենց
ուզում եմ մի քանի փոսթերով կիսվել սփյուռքից, Իրանի մասին՝
Դեբատների ժամանակ Ռոմնին նշեց որ Սիրիան կարեւոր է որովհետեւ այն Իրանի «ուղին է դեպի ծով»։ Բանն այն է, Իրանը Սիրիայի հետ նույնիսկ սահման չունի, ինչպես երեւում է այս մանկակերպ մեկնաբանված քարտեզից։ Նաեւ Իրանը ունի ծով հարավային սահմաում։
հասարակական տրանսպորտ, Տել Ավիվ
Իրանը հստակ ուզում է պատերազմ։
Տեսեք ինչ մոտիկ են նրանք տեղակայել իրենց երկիրը մեր ռազմաբազաներին։
ու տենց
Կուստուրիցայի «կատուների» մեջ, որ այսօր կրկին նայեցի, մի քանի կարեւոր բան եմ նկատել։
Երբ Իդան ուղարկում է Զարեին պաղպաղակի, փողը տալիս է նրան։ Իսկ Զարեն չի փորձում այդպիսի էժան ձեւով Իդայի սիրտը շահել, ինչպես պաղպաղակ գնելով կամ ծաղիկ նվիրելով։
Երբ Իդայի տատը համոզում է Դադանին,որ իր թոռնիկի հետ ամուսնանա, պատմում է, այն մասին, ուր է նա նրան տարել, ինչ է մթոմ այդ աղջիկը տեսել, որտեղից շորեր ձեռք բերել։
Այսինքն, ինչ զարգացած է նա, ինչ սոֆթ ունի, ինչ իմպրինտներ։
Ու այդ ֆիլմից երեւում է ինչ զարգացած են նույնիսկ Բալկանների գնչուները։
ու տենց
Այսպես, հանդիսավոր ասեմ, ռեժիսոր Նանոր Պետրոսյանի ներկայացման մասին, որի անունը ես դեռ չեմ ասի։ Կասեմ վերջում։
Հենց սկզբից ես նկատում էի այսպես կոչված ռեժիսորական «նախոդկաներ», ու ուզում էի դրանց մասին գրել, իսկ հետո կամաց կամաց պարզ դարձավ, որ դրանք պարզապես նախոդկաներ չեն, կամ պարզապես ձեւ չէ, որ գուցե այլ տեղ էլ է կիրառվել։
Օրինակ, այն որ դերասանները դահլիճում էին սկզբից, իսկ հետո իրենք իրենց աթոռները վերցրին ու բարձրացան բեմ։ Ու դա պատահական նախոդկա չէր։
Ի դեպ, նախոդկաներից՝ նախոդկա էր Մարի Դոլմազյանը իր ալտով։ Այդ գործիքը եւս մեկ արտահայտման շերտ էր, եւս մի ինտերպրետացիա, եւս մի ձայն։
Իսկ ի՞նչ էին արտահայտում դերասանները․ մեկը՝ շատ անհանգիստ, անընդհատ տանջվող։ Ժամանակ առ ժամանակ, երբ էլ չէր դիմանում, վեր էր կենում, բայց ձեռքը աթոռից չէր թողնում, վախենում էր թողնել իր աթոռը։ Աթոռը ապահովություն էր տալիս։ Իսկ ապահովության զգացողությունը թմրանյութի ազդեցության տակ հալյուցինացիայի պես է, այն իրական չէ, սակայն այնքան է ձգում, որ հնարավոր չէ դիմադրել։
Այդ աղջիկը իրենցից միակն էր, ումից երեւում էր, որ նա հասկանում է որ բնավ լավ վիճակում չէ, զգում է դա իր բոլոր բջիջներով։ Դա այն մասին է, որ շատ կարեւոր է հասկանալ, որ(երբ) դու հեչ էլ լավ վիճակում չես։ Կոնֆորմիզմը, ինձ թվում է, նաեւ դրանից է գալիս՝ երբ մարդիկ լավ էլ գոհ են իրենց կյանքից, բնավ չեն հասկանում որ նրանք իրականում վատ են։
Լինի դա ամուսնացած զույգ, կորպորացիայում աշխատող ինժեներ, բանկի կլերկ, պետական չինովնիկ, կամ նույնիսկ փողոցով անցնող քաղաքացի։ Եթե նրանք գոնե հասկանային, ինչ վատ են, դա արդեն կարող էր առաջին քայլը լինել։
Դերակատարներից մնացածը, կարծես, անհամեմատ ավելի հանգիստ էին վերաբերվում կատարվողին։ Ինչպես եւ ցանկացած հասարակության, կամ ընկերության, կամ խմբի մեջ։ Փոքր մասն է գիտակցում, իսկ ավելի փոքր մասը անցնում ավելի առաջ։ Այս դեպքում ֊ գործողություն է նույնիսկ աթոռը թողնել։ Բայց այն պահանջում է սովորական դարձածից ազատվելու համարձակություն, կամք։ Որոշում։
Որոշումը մահվան պես սարսափելի է։ Պատահական չէ, որ «decide» բառի արմատը հենց այն մասնիկն է, որ մենք հանդիպում ենք նաեւ «homicide» եւ «suicide» բառերում։
Ու այո, մնացածն էլ չեն որոշում։ Նրանք թվում են հանդարտ։
Մարին, կարծես միայն մեկ անգամ ինքնամոռաց թողեց իր տեղը, երբ իր ալտը արտահայտում էր իր ցավն ու սարսափը, բայց երբ նկատեց, որ իր տեղում չէ, իսկույն իրեն հավաքեց, ու զբաղեցրեց այն։
Անշուշտ, մենք բռնության ականատես էինք։
Հասմիկը խոսում էր դանդաղ։ Արտահայտվում էր։ Նարեն նույնպես։ Շատ դանդաղ։ Իրենց մեկնաբանություններից պարզ էր դառնում որ ինչ որ մեկի սահմանը անցել են։ Հետո՝ որ վատ է լինելու, իրենցն էլ կանցնեն։ Որ սառնասրտորեն ու դաժան։
Ընդ որում Նարեն ոնց որ ընդդիմադիր մամուլ լիներ՝ ամբողջ ճշմարտությունը չէր ասում, մի մասը ասում էր, իսկ մի մասը բաց թողնում, ոնց որ վախենար ձայնավորելուց։ Այնքանը թույլատրելի սահմաններում էր, իսկ մնացած բառերը բարձրաձայն ասելու համարձակություն չէր հերիքում։ Երբեմն հնչեցնել այդ բառերը կարողանում էր այն լավ գիտակցող աղջիկը։ Գիտակցող, որ հարմար չէ, որ ճնշված է։
Մնացածը արտահայտում էին որոշակի տագնապ, որոշակի մտահոգություն, բայց բավական սառնասրտորեն։ Երբ ուրիշների մասին էր ֊ ու պետք է պարզ լիներ, որ իրենց հետ էլ կլինի, ինձ նույնիսկ մի պահ թվաց որ ոնց որ հեռուստացույց դիտեն։ Բայց ոչ մի փոխելու փորձ, ընդամենը դանդաղ արտահայտություններ։
Այդ դանդաղությունը, ինձ թվում է այն մասին է, որ երբ քո սահմանները անցնում են արագ ֊ եկավ, վրաերթեց ֊ անմիջապես ռեակցիան լինում է ֊ կամ փախուստ, կամ դիմադրություն։ Որովհետեւ այդ ժամանակային չափողականության մեջ գիտակցումը գալիս է, ու դրան կարող է հետեւել պրոտեստը։
Պրոտեստը չի հետեւում երբ ժամանակը աննկատ է սլանում։ Օրինակ՝ աննկատ բարձրացրին հարկերը, քիչ քիչ ամրապնդվեց ինֆլյացիան, դանդաղ, բայց պարզ դարձավ որ արտահայտվելը արդեն վտանգավոր է, երեկ աշխատանքի տեղը խորհուրդ չէր տրվում մտնել սոցիալական ցանցեր, իսկ այսօր չաթ մտնելու համար ադմինիստրատիվ տուգանք է, երեկ ամուսինը նկատողություն արեց, որ պատառաքաղը սխալ ես բռնում, իսկ այսօր՝ որ դու ես մեղավոր, որ զարդուցիչը չզանգեց, ու քեզ ծեծ է հասնում։
Այն մասին է, երբ իջեցնես գորտին եռացող ջրի մեջ՝ նա ցավը կզգա, կթռնի դուրս, իսկ եթե նրան իջեցնես գոլ ջրի մեջ, ու քիչ քիչ ջրի տաքությունը բարձրացնես՝ չի էլ նկատի ինչպես եփվեց, ու բնականաբար, մահացավ, սակայն դուրս չի թռնի։
Հա, պիեսը կոչվում է «Բռնաբարություն»։
Ինչպես նշեցի, սա ընդհանուր առմամբ բռնության մասին էր՝ առանց շեշտելու ֊ սեռական է այն, թե քաղաքական, ընտանեկան թե գողական, ոստիկանական, թե կորպորատիվ, մանկապարտեզում թե աշխատանքի վայրում։
Ու վերջում, բնականաբար, դերակատարները վերցրին իրենց աթոռները ու միացան դահլիճին։ Քանի որ նրանք ընդամենը մեզնից մի քանիսն էին, իսկ մենք բոլորս այդ նույն վիճակում ենք, պարզապես չնկատելու ենք տալիս ճիշտ իրենց պես։ Ու շատ կարեւոր էր, որ Նարեն հենց այսպես, մեր պես վերարկուով էր նստած։ Որ շեշտվի, որ մեզնից չի տարբերվում, կամ ավելի ճիշտ մենք իրենից չենք տարբերվում, նույն վիճակում ենք։
Ու գուցե պատահական չէ, որ նրանք մեզ էին նայում, իսկ մենք՝ իրենց։
Ու ինձ թվում է, պիեսի անունը կարող էր լինել «Հայելի»։
Գնացինք նայեցինք ինքներզ մեզ։
Շնորհակալություն, Նանոր։
հետաքրքիր է որ շունը ուտել խմելուց անպակաս է։
Թբիլիսի, Լեսելիձե փ․ შემოიხეთე გენაცვალე
feast in grape gazebo by Niko Pirosmanashvili oil on oilcloth ნიკო ფიროსმანაშვილი ქეიფი ვაზის ტალავერში მუშამბა ზეთი
ու տենց
Ես արդեն գրել եմ ինչու չեմ կարծում որ գլոբալացումը հնարավոր է։
Հետաքրքիր միտում կա, տեքնոլոգիական, ու անշուշտ հակագլոբալիստական։
Փաստորեն, պարզվում է, որ լավ տեքնոլոգիաները հակագլոբալիստական են։
Կան տարբեր ապակենտրոնացված, ֆեդերատիվ ցանցեր՝ դիասպորա, ֆրիենդիկա, ստատուսնետ, եւ այլն։
Ու ամեն մի դիասպորա սերվերը շփվում է այլ դիասպորա սերվերի հետ ինչ որ մի պրոտոկոլով, իսկ ֆրիենդիկա սերվերը ֊ այլ ֆրենդիկա սերվերի հետ այլ պրոտոկոլով։
Հետո կար էֆորթ այդ բոլոր պրոտոկոլները ունիֆիկացնելու, ու ստեղծելու մեկ ընդհանուր պրոտոկոլ, սմտպ֊ի նման։
Ու պարզվում է, որ չի լինում մեկ պրոտոկոլ անել, որովհետեւ երբ ունիվերսալացնում ես ինչ որ բան, միաժամանակ այն սահմանափակում ես՝ սահմանափակում ես դեվելոփերի մտավոր ազատությունը, ծրագրերի ֆունկցիոնալությունը, ֆունկցիանոլի ընդլայնումը դառնում է ավելի բարդ, դեվելոփերները ու առհասարակ, կարգինը արտակարգ չի լինում։
Իսկ ունիվերսալ ծրագիրը՝ վատ ծրագիր է։
Ու ավելի ժամանակակից մոտեցում հայտնվեց, պոլիգլոտ մոտեցում։
Այսինքն բոլոր ծրագրերի «ազգերը» սովորում են այլ «ազգերի» լեզուները։
Ու այսպես, երբ ես փորձարկում էի ֆրենդիկա, քանի որ այնտեղ կա ռսս ռիդեր, ու ուզում էի մարդ ֆրենդել, ինձ առաջարկեց ֆրենդիկայի մարդուն ֆրենդել իմ սփյուռքի հաշվից, եթե ես որեւէ դիասպորա հաշից ունեմ։
Այսինքն արդեն գործում է, դիասպորայից լինում է ընկերանալ ոչ միայն այլ դիասպորա փոդի յուզերի, այլ եւ այլ ցանցի, այլ ֆեդերացիայի յուզերի հետ քանի որ դիասպորան գիտի ֆրենդիկայի լեզուն։
Այնպես որ մենք տեսնում ենք որ լավ նախագիծը բնավ էլ գլոբալացված չէ, ունիֆիկացված չէ, զանազան է։
Պարզապես կան կապեր զանազան տեքնոլոգիաների մեջ։
ու դա լավ նախագիծ է, լավ նախագծին չի խոչընդոտում հետ համատեղելիությունը, բոլորը զարգանում են այնպես ինչպես ուզում են, անկախ ուրիշներից, բայց չեն կորցնում շփվելու ունակությունը։
Իհարկե, ինչպես մեկ լեզվով, ասենք անգլերեն, չի լինի անել համով արտահայտություն, ինչպես գերմաներեն, այնպես էլ հայերեն չի լինի անել այնպիսի համով արտահայտություն, ինչպես ռուսերեն, եւ ռուսերեն մի այլ համով արտահայտություն, ինչպես հայերեն, ու բնական է, որ ամեն տեղ ամեն ֆունկցիոնալը հասանելի չի լինի, բայց մարդիկ կունենան ընտրություն, քանի որ տարբեր մարդիկ ունեն տարբեր պահանջներ, ու եթե մեկի համար մի ֆունկցիան շատ կարեւոր է, ապա մյուսի համար՝ բնավ կարեւոր չէ։
Որովհետեւ մարդիկ տարբեր են, ու տարբեր ձեւ են մտածում։
Ու եթե դա չլիներ մենք բնավ չէինք զարգանա։
ու տենց
լավ դիզայնը այն է, երբ ֆորման հետեւում է ֆունկցիային։
ոտքերի ֆունկցիան ֊ քայլելն է, կոշիկների ֆունկցիան ֊ քայլելուն աջակցելը։
իսկ կրունկները բնավ չեն աջակցում նրան, որ հարմար լինի, նույնիսկ հակառակը ֊ կրունկներով ամեն ինչ ավելի բարդ է։
այս տեսակետից նույնպես կրունկները՝ լավ դիզայն չեն, սիրուն չեն կարող լինել, ու տգեղ են։
ու տենց
֊ թող ուտեն խմորեղեն ֊ ասել է արքայադուստրը Ռուսոյի գրքում, երբ նրան պատմեցին, որ գյուղացիները չունեն հաց։
Այս ստատիստիկան, ընտրությունները, ու էլի տարբեր բաներ ինձ ստիպում են գիտակցել, որ ես, ու մենք, շփվողներս, համացանցում տուսվողները, իրար շոյող, լայքող, ռեթվիթող, իրար իմացող, սիրող, ատող, չռփող, իրար հետ քնող (n֊րդ շրջանով), իրար հետ չբարեւող, իրար նախանձող ֊ ոնց որ կանք, մենք այնպես չէ որ լավ պատկերացում ունենք թե ով է ՀՀ բնակչության մնացած 99.9%։
Ո՞վ են, ո՞րտեղից են։ Ի՞նչ են մտածում, ո՞ւմ հետ են քնում ինչո՞վ են ապրում։
Մենք չգիտենք ու չենք իմանա։
Ինչու՞ ֊ որովհետեւ մենք ապրում ենք լրիվ այլ իրականության թունելի մեջ, լրիվ այլ, լինի դա պետ․ պատվեր կատարող բրոկեր «բլոգեր» կամ ընդդիմադիր ու տաքարյուն երիտասարդ։
Ո՞ւր եք։ Ինչի՞ շփվող չեք։ Ձեզ հե՞րիք են պատահական ծանոթները ֊ ադնակլասնիկները՞։
Նրանք ձեզ բավակա՞ն են։
Դուք չե՞ք ուզում թագերին բաժանորդագրվել ու ծանոթանալ նույն հետաքրքրություններով մարդկանց հետ։
Մեղք ենք։ Մեր երեխաներն էլ են մեղք։ Իրենց սպիտակ ագռավ զգալով են զբաղված լինելու։ Ու դա լավագույն դեպքում, եթե լավ տղա/տան աղջիկ լինելուց բարեհաջող խուսափեն։ Պետք է կենտրոնանան, գրեն այն բաների մասին, ինչը այլ համայնքներում արդեն ծեծված էր հիսուն տարի առաջ։ Քննարկեն իրենց պատահական ծանոթների հետ։
Իսկ եթե թագերին բաժանորդագրվեն ֊ ապա արտասահմանցիների հետ են շփվելու։
Հետո էլ ասելու են ֊ չգնաք։
Գուցե քամի է պետք, օդ է պետք որ խաղա։
Գիտե՞ք, փակ ականջներով շները, որ բոլորը այնքան սիրում են, այդ շների ականջները հա հիվանդանում են։ Որովհետեւ փակ են։ Որովհետեւ ինչ մեջը ընկնում փտում է։
Որովհետեւ օդ չի խաղում։
Տենց էլ մեզ մոտ, էշի ականջում դեռ լավ է, այնտեղ օդ է, մեզ մոտ ականջը փակ է։
Լավ է, ամառը գնում են Վրաստան, ճանապարհին կարող է մի բան տեսնեն։
Լավ է, ձմեռը ընտրություններ են գալիս, մարդիկ հավաքների դուրս կգան, կշփվեն։
֊ Թող խոսեն ֊ կոչվում է Հյու Լորիի ալբոմը։
Չեք գրում, գոնե խոսացեք։
ու տենց
փաստորեն, մեր մոտ ոչ միայն տնից դուրս չեն գալիս փողոց, այլ եւ ինտերնետ։
ով կմտածեր։
այսօր շատ կարեւոր թուղթ ընկավ աչքովս, այստեղից գտա այս վիքիպեդիայի ստատիստիկան։
Ասում է, 3.2 մ բնակչություն կա, ու 191 հազար մարդ մտնում է համացանց ֊ այսինքն վեց տոկոս։
Իհարկե, դա վիքիի թվերն են, ու այնպես կարող է լինել, որ կան մարդիկ ով վիքիի տեղը չգիտեն։
Ու նույնիսկ չի լինում մեզ հույս տալ, ասել որ մենք քիչ ենք, մի երկու միլիոն ենք, ու ապա վեց տոկոս չէ, այլ տաս։ Քանի որ տասն էլ քիչ է։
ու տենց
Այս քանի օրը պարզվեց, որ Հայաստանի օրհներգը մեղմ ասած Կանաչյանը փոխառել է Գլազունովի «Ռայմոնդա» ստեղծագործությունից։ Այդ առիթով հիշեցի, որ Երևանի օրհներգն էլ՝ «Էրեբունի–Երևանը» փոխառված է Միշել Լեգրանի «Երկնային ամպրոպ» ֆիլմի համար գրած երաժշտությունից։
Ահա «Ռայմոնդայից» հատված, ուշադիր լսեք հատկապես 1.06-1.37 հատվածը։ http://www.youtube.com/watch?v=MHeb_fxk6EM&feature=youtu.be
Եվ ահա «Երկնային ամպրոպի» երաժշտությունը, համեմատեք «Էրեբունի–Երևանի» հետ։ http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=xeqCJvCey7I#! Ահա և Երևանի օրհներգը
ու տենց
ուրեմն, ընդամենը մի քանի տարի առաջ կապի խափանումները բնավ հազվադեպ չէին լինում, ու մի անգամ, երբ կապ կրկին չկար, մի ընկերության ԱյԹի սենյակ մտնում է աշխատողներից մեկը, վեհերից, բարձր գիտական աստիճան ունեցող, աչքով է անում, ու ԱյԹի ինժեներներին ասում է՝
֊ իմ մեյլը էն ձեր մյուս գծով էլի թող աշխատի, որ երբ կապ չլինի, ձեր պես լինի։
Ես որտեղ աշխատել եմ, միշտ բոլորը համոզված էին, որ ԱյԹի֊ի կապը մի այլ կապ է, ինչ որ այլ տեղից է, ու կամ ավելի արագ է, կամ ինչ որ հրաշքով միշտ կա, ու տենց։
Ու դա այն մասին է, որ մարդկանց մեջից Սովետը դեռ դուրս չի եկել, նույնիսկ սովորական մարդկանց միջից, ու նրանք համոզված են, որ ամենը կոռումպացված է, ու եթե մարդը զբաղվում է ինչ որ ռեսուրսով, ապա անպայման իրենով է արել։
Ու գուցե կաշառք վերցնի կիսվի, կամ եթե իր հետ լավ լինես։
Ոնց անենք Սովետը դուրս գա՞, քա՞նի սերունդ պետք է անցնի որ վիվետրիտսյա լինի, պրծնենք՞։
ու տենց
ինչպես ասում էի, լավ է լինել ռեալիստ ու ընդունել որ դու ունես խնդիր։
Ու ասենք դու բնավ Նապոլեոն չես։ Այլ Գուգոն, կամ Միշիկը, կամ Վիլենը։
Որովհետեւ մինչ դու մտածում ես որ Նապոլեոնն ես, դու քո ուզած գործը չես անում, այլ զբաղված ես աշխարհը հնազանդեցնելով ու ընդհանուր առմամբ շանս չունես, նույնիսկ եթե դու իրոք Նապոլեոն ես։
Երեւանում մաքս 19֊րդ դարի շենք կգտնվի։ Բայց դա էլ շուտով կքանդենք։
Կստացվի որ Երեւանը հազիվ հարյուր տարեկան է, կամ այդքան էլ չկա։
Դա է իրականությունը։
Դա է մեր Երեւանը։
Դա իսկական, ռեալ Երեւանն է։
Այն որ Կարմիր Բլուրում ինչ որ բան են գտել մեր Երեւանի հետ կապ չունի։
Քանի որ Երեւանցին փոքր կենտրոնով զբոսնելիս, կամ իր «հին քաղաքը», որը չկա, մտնելիս չի զբոսնում Էրեբունիի քարերով։
Իսկ Երեւանից հին է ցանկացած քաղաքը՝ Թբիլիսին, Վիլնյուսը, Ռիգան, Լվովը, նույնիսկ Գյումրին, որ հեռու չգնանք։
Որովհետեւ փաստացի այնտեղ կարելի է քաղաքով զբոսնելիս անցնել հին շենքի կողքով, հին փողոցով, որը հեքիաթ չէ, այլ հենց հիմա կա, ապրում է, ու շարունակում է ապրել։
Իսկ Էրեբունին չի ապրում, Էրեբունին մեր կյանքի մասը չէ, այն թանգարան է։
Իսկ տոնակատարությունների մասին։
Մինչ Թբիլիսին ես մտածում էի որ մեր փողոցներում եղած մարդիկ համապատասխանում են մեր քաղաքի մարդկանց քանակին։ Այսօր ինչքան մարդ թափել է փողոցներ, այնքան մարդ ցանկացած օր կա Թբիլիսիի փողոցներում։ (լավ, Աբովյան ֊ Արամի խաչմերուկ չեմ հաշվում։)
Պարզապես մերոնք չգիտեմ ուր են, թաքնվում են, գուցե։ Ինչ որ բերլոգաների մեջ քնած են։ Կամ գուցե հումանիստական մոտիվներով չեն դուրս գալիս, որ այլ մարդկանց չվախեցնեն։ Չգիտեմ։
Քանի որ Թբիլիսիի փողոցներով քայլողների մեջ անհամեմատ ավելի շատ քաղաքացի կա։
Այնպես որ պետք չէ իրար շնորհավորել, ու ինքներդ ձեզ խաբել։
Քաղաքը հին քաղաք չէ, ու եթե տենց գնա, հին քաղաք չի էլ լինի։
Բայց քաղաքի նման քաղաք դառնալու շանս ունի։
Մեկ էլ տոների մասին․
Ես չգիտեմ ինչ է պետք անել որ այդպիսի Սովետի հոտ չգա ամենից։
ու տենց
Վերջերս Զոլյանն էր գրել Թբիլիսիի մասին, որոշեցի ես էլ կիսվել իմ տպավորություններով վերջին այցից, որ այս ուիքէնդին էր։
Առհասարակ Թբիլիսիի մասին վաղուց եմ ուզում գրել, քանի որ սիրում եմ այդ քաղաքը, ու ժամանակ առ ժամանակ գնում եմ։
Գուցե սա մենք օկ չենք ֊ դուք օկ եք վիճակից է, գուցե նրանից է, որ ես շատ եմ սիրահարված Թբիլիսիին։ Իսկ սիրահարված եմ ֊ նշանակում է ավելի շատ իմ մասին է, իմ ցանկությունների, պատկերացումների, իմ Թբիլիսին է, որը, իհարկե չգիտեմ ինչքան կապ ունի իրականության հետ, բայց ես ինձ դա թույլ եմ տալիս։
Ես լավ գիտակցում եմ, որ եթե այնտեղ ապրեի, ինձ լիքը բան դուր չէր գա, նույնսիկ նրանից, ինչ ինձ հիմա դուր գալիս է դրսի աչքերով նայելով։
Ես միշտ ասել եմ, որ Թբիլիսին իմ համար աշխարհում ամենասիրած քաղաքներից մեկն է, ու անհամեմատ ավելի լավն է, քան շատ այլ Եվրոպական քաղաքները։ Ու այո, Թբիլիսին լրիվ Եվրոպական քաղաք է։ Իրականում Եվրոպական քաղաքից ավելի լավն է, հետո կասեմ ինչի։ Երբ ոմանք ասում են, Թբիլիսին նվաստացնելով որ իրենց լավ զգան, որ այն ընդամենը ռուսական կայսրության միջնակ գավառական քաղաք է, ես իրենց հետ համամիտ չեմ։
Մոսկվան է ռուսական կայսրության միջնակ գավառական քաղաքը, ու իրենց այլ քաղաքներն են։ Թբիլիսին լրիվ այլ է,միաժամանակ եւ արեւելյան եւ արեւմտյան լինելով, կոլորիտ, համով, վառ գույներով, պայծառ, արտահայտիչ քաղաք է։ ու ոչ մի ռուսական քաղաքին նման չէ բնավ։ Ու չունի համեմատվելու։
Առաջին իսկ, աչքին ընկնող հատկությունը օրինակ այն է, որ բոլորը հիանալի լավ են հագնվում։ Կարող է հին շորեր լինեն, կարող է ոչ մաքուր, բայց մեկ է հիանալի տեսք ունեն։
֊ Ճաշակ
Թբիլիսցիները ունեն ապշելու, ու լրիվ բացառիկ հագնվելու ճաշակ։ Երբ ես առաջին անգամ դա ոգեւորված պատմել եմ ծնողներիս, մայրս ասաց որ դա միշտ այդպես էր, ու որ նույնիսկ Սովետի ժամանակ նրանք ինչ որ ձեւ կարողանում էին հավես հագնվել, եւ մարդիկ Թբիլիսին անվանում էին Սովետական Փարիզ։ Ու դա մարդկանցից էր գալիս, որովհետեւ Եվրոպական ճարտարապետությամբ այլ քաղաքներ էլ կան՝ Լվով, Ռիգա, Վիլնյուս, ետց, բայց Թբիլիսին էր Փարիզը։
֊ Աղջիկներ
Թբիլիսցի աղջիկները ամենավերջն են։ Այսինքն նրանցից այնքան շատերն են վերջը, որ ես ոչ մի այլ քաղաքում չեմ տեսել, ուր եղել եմ, բնականաբար ոչ Ռուսաստանում, ոչ Եվրոպայում, ոչ Նահանգներում։ Ու դա այդ իրենց բացառիկ ճաշակից է։ Նույնիսկ գլամուր, ահավոր գլամուր թբիլիսցի աղջիկը լավ է նայվում, որովհետեւ Թբիլիսիյում գլամուրը վուլգար չէ։ Իսկ մեզ մոտ, լինի գլամուր, թե լինի ռոցքեր, մեկ է վուլգար է, ռամկաբարո է նայվում։ Ու իրենց տղաներն էլ են վերջը, պարզապես ես իրենց վրա այդքան չեմ կենտրոնանում։ Ստեղ լիներ իրենց միջին տղան, բոլոր աղջիկները կծռվեին իր վրա։
Եթե վերցնենք այդ վերջ թբիլիսցի աղջկան, ու պատկերացնենք ինչպիսի երեւանցի նա կլիներ ֊ ահավորը կստացվեր ֊ անկապ հագնված, զածյուկաննի, մանկական հայացքով, տենց ինֆանտիլ նայող աչքերով, ոչ ինքնուրույն, լսող, կոմֆորմիստ, լավագույն դեպքում ցույց տվող, որ այդպեսը չէ, քանի որ գիտի, որ հենց այդպիսինն է։
Այսինքն իմ համար թբիլիսցիները նորմալ մարդու կերպար ունեն։
Հա, ինչը վերաբերվում է արտաքինին, հայ աղջիկը նաեւ կունենար մի ահավոր ծեծված ու միատեսակ մազերի ձեւ։ Մասամբ նրանից է, որ մերոնք այդպես են ուզում, լինեն աղջիկ թե տղա, ֊ միատեսակ, չտարբերվող, մասամբ նրանից, որ իրենց վարսավիրները ավելի լավն են, ու դա զարմանալի չէ։
Ու ոչ մեկի համար բնավ նորություն չէ, որ հայ վարսավիրները շատերի մոտ սուիցիդալ մտքեր առաջացնում։ Ինձ, օրինակ, միշտ համոզում էին, որ ինձ երկար մազեր չեն սազում, հետո ես իմացա որ փաստացի բոլորին են այդպես ասում, ով խնդրում է կարճ չկտրել։
Հայաստանում պետք է լինել սենց, ու վերջ ֊ շագ վլեվը շագ վպրավը ֊ ու դու հայ չես։
֊ Ինքն ֊ ուրույն
Թբիլիսիյում ամեն մարդ ուրույն է, լրիվ տարբեր, ու հաճույքով ցույց է տալիս իր անհատականությունը, իր ուրույնությունը։ Այսինքն դա անգիտակցաբար է ստացվում։
֊ Անհատականություն
Ես մի հատ չնկարված լուսանկար ունեմ, ահավոր գլամուր աղջիկ է քայլում մոստովոյով, ու ձեռք է բռնել մի նենց թափթփված տղայի, լրիվ ներյախա վիճակով։ Այդ աղջիկը լրիվ իրան նայում էր, իսկ տղան երեւի երբեք չի սանրվում, ու մեկ է ահավոր ստիլնի տեսք ունի։ Ու այդ աղջիկը այնքան երջանիկ տեսք ունի, այնքան հպարտ, որ նա այդ տղայի հետ է։ Այսինքն իրականում դա նորմալ է, դա իմ մոտ է որ ես սովոր չեմ, երբ մի ձեւի մարդը ընդունում է այլ ձեւի մարդուն։ Ու դա ամենուր է, ուր մնաց հարաբերության մեջ։ Ու այո, այդ չնկարված լուսանկարը հարաբերության մասին է, քանի որ հարաբերությունը ընդունելու մասին է, ոչ թե չընդունելու ու փոխելու։
֊ Դասակարգային ատելություն
Զարմանալի չէ, որ Թբիլիսիյում չկա դասակարգային ատելությունը, այն, ատելությունը որը կա մեր մոտ տարբեր մշակույթի մարդկանց միջեւ ֊ դու ռոցքեռ ես, ես քյարթ եմ, ու մենք պետք է իրար ատենք։
Չէ չկա, ու իրենց քյարթերն էլ են ուրույն, իրենք էլ մեկը մյուսին նման չեն, փորձում են արտահայտել իրենց, ոչ թե լղոզվել ու ընդհանուր զանգվածի մաս դարնալ։ Գուցե մեզ մոտ այդ ատելությունը վախից է։
Առհասարակ ատելությունը հաճախ է վախից առաջանում։ Օրինակ գուցե մեր մոտ գեյերից, էմոներից, ռոցքեռներից վախենում են, որովհետեւ երբ նրանք տեսնում են տարբերվող մարդ, մտածում են որ նա օտար մշակույթի կրող է ու որ իրենց մշակույթին վտանգ է սպառնում ֊ այդպիսի ոչ շատ խելացի պաշտպանական ռեակցիա է։
֊ Ազգային ինքնագիտակցություն
Իսկ Թբիլիսիյում ոչ ոք չի մտածի, որ Վրացական ինքնությանը վտանգ է սպառնում, քանի որ նրանք բոլորը աննկարագրելի ու անկասկած բարձր մակարդակի ազգային ինքնագիտակցություն ունեն, ու լինեն ռոցքեռ, քյարթ, թե ով ուզում է, լրիվ հոգով վրացի են, ու դա արտահայտվում է եւ հագնվելու մեջ, եւ խոսելու, ոչ ոք ռուսերեն կամ անգլերեն չի խոսի, եւ ազգային խոհանոցը սիրելու, եւ ազգային մշակույթի տարած լինելու մեջ, եւ երգելու։
Ի դեպ, երգելու մասին։
Երկու դեպք պատմեմ։ Փողոց։ Նստած է վրացի տղա։ Մոտենում է անծանոթ տղա, նստում է։ Ի դեպ, Թբիլիսիյում լիքը նստարաններ են քաղաքում, շատ ավելի շատ քան մեզ մոտ վերջերս դրեցին, ու մեր նստարանների դիզայնը լրիվ ցրված, քոփի փեյստ է արված Թբիլիսիի հին նստարանների դիզայնից։ Պարզապես մեր նստարանները մեկ է ավելի անճաշակ են ստացվել, ու www.yerevan.am֊ի տառատեսակը լրիվ ահավոր է։ Հա, նստած է, ուրեմն, նստարանին մեկը, հետո մյուսն է նստում, գամարջոբա, բնականաբար, հետո տենց մի քանի րոպե անց էլի մեկն է նստում, ու մեկ էլ մեկը սկսում է, ու երեքով երգում են։ Առանց պայմանավորվելու։
Կամ այլ օրինակ՝ ավտոբուս է, ինչ որ լիքը մարդ։ Ու ինչ որ երեխա սկսում է երգել, ու ամբողջ ավտոբուսը այդ երեխայի հետ սկսում է երգել, բազմաձայն։ Նրանք բոլորը գիտեն լիքը երգ, ու բոլորը երգում են։ Ստեղ ո՞վ է երգում, թեկուզ ազգային երգ չլինի ֊ ոչ ոք (ռաբիսից էն կողմ բան չգիտգեն, ռաբիսը ժողովրդականից չեն տարբերում) ու առհասարակ ով ինչ որ ձեւով փորձում է արտահայտվել, առնվազն թարս են նայում։
֊ ինքնություն
Բոլորը տարբեր են, բոլորը հավեսն են, բոլորը այնպիսին են ինչպիսին կան։ Իրենց չեն ստիպում նմանվել շաբլոնների, իրենց չեն դնում ուրիշի տեղ, թեկուզ շատ լավի։ Ինչ կան դա են։
Ես այնքան եմ սիրում երբ մարդը ինքն իրեն ուրիշի տեղ չի դնում։ Ես այնքան եմ սիրում, երբ իրեն ցույց տալուց հենց իրեն է ցույց տալիս, ոչ թե այլ մեկին, որը նա չէ։ Ու թբիլիսցիները թվում է այդպիսի խնդիր չունեն, իրենք իրենք են մնում, ով էլ լինեն, իրենց են ցույց տալիս, չեն թաքնվում, միատեսակ դառնում, չեն էլ իրենցից վեհեր երեւակայում, ցույց տալիս, ավելի լավը զգում ուրիշներից։
Առհասարակ ցանկացած տարբերության դեպքում շատ հեշտ է այն ընդունել որպես ավելի լավ լինելու նշան, ու մեզ մոտ բոլորը այդպես են ընդունում իրենց տարբեր լինելը ֊ ամեն մեկը մտածում է, որ այն, որ նա այսպեսն է, նշանակում է որ նա ավելի լավն է։
Շորերը, ի դեպ շատ հաճախ վրացական են։ Կոշիկները վրացական նախշերով, շատ հավես, աղջիկները երբեմն գլուխները փաթաթում են ստիլնի ձեւով, ու դա ոչ արաբական է, ոչ հայկական, ոչ թուրքական, ոչ պարսկական, պարզապես լրիվ ազգային է ու շատ լավ է նայվում։
֊ անկախություն, հասունություն
Թբիլիսիյում լիքը մարդ կա փողոցներում։ Ու ցերեկը, ու երեկոյան, ու գիշերը։ Չնայած Թբիլիսին իր տարածքով Երեւանից անհամեմատ մեծ է, բայց բնակչության թվով նույնն է։ Ու ամենահաավեսն այն է, որ Թբիլիսիյում դուրսը լիքը պատանիներ կան, ու այդ տինեյջերների հայացքը մանկամիտ չէ, նրանք մեր տինեյջերներից տարբերվում են, ավելի մեծ են թվում։
Մեծերի հայացք է, ու որ ասում եմ մեծերի ֊ նկատի չունեմ տխուր ու անհույս, այլ անկախ, ազատ ու ինքնուրույն։ Եւ ուրույն։
Ու նրանք նաեւ լիքն են գիշերը, երկուսին, երեքին, ու լիքը մեքենա կա փողոցներում։ Երեւանը այդ ժամանակ դատարկ է։ Քանի որ գեղցի ենք, ու պետք է տասին, կամ մի քիչ ուշ տանը լինել, քանի որ «կարգին» ազգ ենք, հայեցի։
Հա, ու նրանք վերջ կլուբեր ունեն, ու բնականաբար, իրենց սերվիսը վերջն է։ Ու ասենք գիշերվա երկուսին կլուբ ինչ որ երեխաներ, աղջիկներ կգան, կնայեն, տիպա լավ, ստեղ լոքշ է, գնանք այլ տեղ։
Անձնական փաստ ֊ ծխածը իրենց մոտ այնքան չի զգացվում ինչքան մեզ մոտ ֊ վենտիլյացիայի սարքերը չեն ափսոսում միացնել, տարածքներն էլ մեծ են, այնպես որ ես բավական լավ եմ տանում ծուխը այնտեղ։ Ճիշտ է այստեղ Գերմանիան ֆորա է տալիս, որովհետեւ այնտեղ ծխած տեղ չկա։ Նրանք արդեն չեն ծխում, ոչ թե դեռ։
֊ Սպասարկում
Ահագին սովորել են, առաջ այդպես չէր։ Ու ուտելիքը ահավոր համով է։ Մեր մոտ երեւի միայն Աչաջուրն է, ուր կարելի է հավեսով գնալ։ Ու առհասարակ մեր քիչ թե շատ լավ տեղերը սփյուռքի մարդկանց հետ կապ ունեն։ Իսկ իրենց մոտ իրենք են իրենց սփյուռքը, իրենց մեջ սովետը մտած չէ մեր պես։
Թանգարանում էլ ցուցահանդեսներից մեկը այնպես էր շարված, որ այդպես մեզ մոտ չեն անում, խառը, ոչ թե պատերի մոտ, ու շատ հավես։
Սակայն թանգարանների մասին առանձին փոստով։
֊ Խոհանոց։
Այն որ մերոնք չգիտեն անել խաչապուրի դա բոլորին է պարզ։ Բայց ֆրեշի եղածը ի՞նչ է որ ես Երեւանում երբեք տենց լավ ֆրեշ չեմ խմել։ Ասենք մեզ մոտ մեկ նարինջ բլենդերով խփում են տալիս են, իսկ իրենց մոտ քանի հատ պետք է նարինջ կճզմեն, ու մեեեծ բաժակ նարնջի հյութ կտան, որը հենց հյութ է, լրիվ հյութ։ Լավ, ուտելիքից չեմ խորանում, թե չէ երկար կլինի, Վրաստանը մրցակցությունից դուրս է, խոսք չկա։
Վերադառնամ հասարակությանը։
Զարմանալի չէ, որ իրենց մոտ կարող է լինել անկեղծ պրոտեստ, վարդերի հեղափոխություն, ժողովրդավարություն, զարմանալի չէ, որ իրենց մոտ կոռուպցիա գոնե փոքր մակարդակում չկա, որ ոստիկանությունը նորմալն է, որ մեխանիզմները աշխատում են։
֊ Ճանապարհներ
Լուսակիրները մեծ են, իրենց կողքը մեեեեեեեծ լուսադիոդներով թվեր են, որ հաստատ երեւում է ինչքան է մնացել դեռ ասենք կանաչ լույսին։
Մեզ մոտ, ի տարբերություն, չի երեւում, հեռվից խառնվում է իրար, մաքս հնարավոր է հասկանալ երկու թիվ է ցույց տալիս, թե մեկ։
Լուսադիոդային տաբլոները նաեւ կանգառներում են, շատ հավես, ու վազող տողեր ավտոբուսների վրա։
Ահագին տեքնո է, շատ հաճելի է։
Հիանալի ճանապարհներ են, ես Վրաստանում հինգով եմ գնում, ՀՀ մտնելիս էլ վերջ ֊ փոսը փոսի հետեւից։
Շատ կարեւոր է, որ այնտեղ ասենք աջ կողմի եզրում սպիտակ գիծ կա, ու դա շատ է օգնում եզրը միշտ տեսնել ու ճանապարհի ուղղությունը զգալ։
Մեզ մոտ էլ լավ է, երբ այդ փայլող սթիքերներն են կպցրել սյունիկներին, էժան լուծում է, բայց դրանց եղածը ի՞նչ է որ լիքը տեղ կամ չկա, կամ ասենք ամեն տաս երրորդ սյունին է կպցրած։ Տարել ծախե՞լ են։ Ո՞ւմ։
Երբ մտնում ես իրենց սահմանային գոտին ֊ լրիվ օդանավակայան է։ Սահմանում քո հետ նորմալ են խոսում, լուրջ լուրջ էն հիմար ամերիկյան հարցերից են տալիս։
Նորմալ կանայք են աշխատում նույնպես։
Երբ մտնում ես մեզ մոտ ֊ փորերով, հաստավիզ, սոց ռեալիստիկ, խոսել չիմացող մարդիկ են։
Խմած։
Ու ասում է ֊ հլը բագաժնիկը բացի, գնում ինքն է բացում, որ իրավունք չունի դա անելու։
Իսկ Ռուստավելիի վրա խորհրդարանի շենքը պահում է մեկ մարդ։ Մեկ մարդ է կանգնած պոստում, գնում գալիս է։ Մեզ մոտ լիքը «լռված» են, տուսվում են, չափառ է մեծ։ Չկա չափառ իրենց մոտ, շենք է պարզապես ու մուտքի մոտ մի ոստիկան։
Ասում են, թե վրաստանում վատ են քշում։ Առաջ այո, բոլոր մեքենաները խփած էին բայց ես հիմա ոչ առանձնապես խփած մեքենա եմ տեսել ոչ էլ կասեի որ մեզնից վատ են քշում։
Նրանք արագ են քշում, բայց իրենց ճանապարհներն են երկար, ու մեզ մոտ նույնիսկ Իսակովը կամ Բաղրամյանը իրենց ճանապարհների պես երկար չեն։
Ես լավ զգում եմ, որ մենք չենք տարբերում որն է կարգ ու կանոնը, որը չէ։ Օրինակ, ես իրականում համարում եմ, որ լուսակիրին առանձնապես ուշադրություն դարձնելը անկապ է, որ քաղաքի մարդը պետք է ազատ լինի։
Բայց մեզ մոտ դա այդպես չէ, ու ես այստեղ լուսակիրին հետեւում եմ, ու այդ իմ քայլով օրինակ եմ ցույց տալիս։ Որովհետեւ այստեղ դեռ սովոր չեն քաղաքում ապրել, իսկ իրենց մոտ արդեն սովոր են քաղաքում ապրել։ Ու իրենց լրիվ ներելի է, որ նրանք անցնում են, առհասարակ ո՞նց կարելի է Թբիլիսցուն ստիպել որ նա լուսակիրին նայի, նա էլ Թբիլիսցի չի լինի, նա ազատ մարդ է։ Ու նրանք առանց լուսակիր մեկ է մեզ պես չեն անցնում, ահագին քաղաքավարի է իրենց մոտ ստացվում, ինչպես եւ ամենը, սակայն։
֊ Բարիություն
Թբիլիսցիները ահավոր բարի են, եւ իրար հանդեպ, եւ այլերի հանդեպ։ Գուցե նրանից է որ այդ վախը չունեն, այդ ատելությունը չունեն, պատճառ չեն տեսնում ատելությամբ ներշնչվել։
Որ մտնում են խանութ, ասում են ֊ Գամարջոբա, իրար հետ միշտ նուրբ են, միշտ քաղաքավարի, միշտ հարգանքով, ահավոր հավես է։
Ու բացի դրանից, նրանք ասենք մեզ հանդեպ էլ են լավ տրամադրված, ու դա իրենց ընդհանուր բարիությունից է գալիս։
Ասենք ինձ լիքը տեղ, որ իմացել են հայ եմ, նույնիսկ բենզինի կոլոնկայում, ոնց մոտեցել եմ, ասել են Բարեւ Ձեզ, ու ժպտացել։
Դուք պատկերացնո՞ւմ եք, որ մեզ մոտ ինչ որ վրացուն ասեն Գամարջոբա ֊ կմեռնեն ավելի լավ է։ Կասեն ո՞վ է նա որ մի հատ էլ իրեն գամարջոբա ասենք։
Ու մերոնք չարացած են, չարացած են եւ մեր մարդկանց վրա, եւ դրսի մարդկանց վրա։ Բոլորից վատն են սպասում։
֊ արժանապատվություն
Ու այդ լրջությունը ու հիվանդ արժանապատվությունը չկա, ասենք երբ Թբիլիսիյում մի տղա մյուսին խփում է, կատակով, այդ մյուս տղան կծիծաղի, չի պատասխանի։ Մեզ մոտ կպատասխանի, թեկուզ կատակով։
Դա մոտավորապես նույնն է, որ երբ ես ինչ որ մեկի մեքենայի վրա պատահաբար ջուր շփեմ, նրանք ինձ հաստատ հայհոյում են, իսկ երբ իմ մեքենայի վրա են ջուր շփում, ես ծիծաղում եմ։
Ոչ միայն չարացած լինելուց է, լրջությունից է, բարդույթներից։ Մեզ բան ասող չկա։ Այ մարդ, հանգիստ էլի։ Ում ես պետք որ քեզ մի բան ասեն։
֊ Ում ես պետք։
Այնքան հավես է, որ Թբիլիսիում կարող է նստարանի վրա աղջիկ լինի, ու դիմացի նստարանի վրա տղա, ու նրանք իրար չկպցնեն։
Պարզապես իրենց համար նստեն։
Ու ոչ ոք ոչ մեկի պետք չես որ քո վրա նայեն, հայացքով ճամփու դնեն։
֊ Ազատություն
Ես չեմ պատկերացնում, որ Թբիլիսիում ոստիկան մոտենա, ու սկսի մորալ կարդալ, թե ոնց ես նստարանին նստել, կամ ինչի ես արձջանին բարձրացել։
Առհասարակ, ազատությունը ամեն շարժման մեջ է, հայացքի մեջ է, հագնվելու, ու ինքնությունը արտահայտելու մեջ է։
Երեկ ճարտարապետների լեկցիայի էի, ու նրանք խոսում էին այն մասին, որ երկու ֆունկցիա է լինում փաբլիկ սփեյսւոմ մարդկանց մոտ, նրանք նայում են այլ մարդկանց, ու իրենց են ցույց տալիս։ Պատմում էին, որ մեր հրապարակի շատրվանները տեսան, սիրահարվեցին, ու սկսեցին պարել իրար հետ։ Ու բոլորը իրենց վրա թարս էին նայում, բա դե լավ, արտասահմանցիներ են, իրենց կարելի է պարել։ Մեզ չի կարելի մենք լուրջ ենք, մենք հայեցին ենք։
֊ Ինչի եմ ես ինձ լավ զգում Թբիլիսիում։
Ես ինձ ավելի լավ եմ զգում Թբիլիսիյում, քան Երեւանում, որովհետեւ․․․
Որովհետեւ Երեւանում, ու առավել եւս երբ գնում եմ Երեւանից դուրս, ինձ դնում են օտար մարդու տեղ։ Ու դիմում են ֊ հելլո, կամ Պռիվետ։ Ու սկսում են իմ հետ խոսել կամ ռուսերեն, կամ անգլերեն, այսինքն փորձում են, քանի որ չգիտեն լեզուներ։
Դա լավագույն դեպքում։ Միջին դեպքում իմ վրա նայում են որպես այլմոլորակայինի։ Բայց ես այլմոլորակային չեմ։
Ասենք երբ մեքենաս տանում եմ Միթսուբիշի սերվիս, սաղ սերվիսը, բոլորը իրենց գործը թողնում են, ու տենց շարվում են նայեն, թե էդ ինչ այլմոլորակային է եկել։ Վայ, ինքը քշել էլ գիտի։ Բայց էսա կսխալվի, կծիծաղենք։ Սա էլ մեր մոտի մարդկանց մանկապատենական, ես կասեի լակոտական վիճակն է։ Որովհետեւ չեն մեծացել, իրենց ծնողները չեն թողել մեծանան։
Ու մի ասեք, դու Թբիլիսիյում տենց մարդկանց հետ չես շփվել, շփվել եմ, սերվիսներով պտտվել եմ, այնտեղ ավտոպահեստամասերը ավելի հասանելի են, ու լիքը շփվել եմ։
Ավելի վատ դեպքեր էլ կան, ու միայն իմ հանդեպ չէ դա, ասենք լիքը մարդ կա, չէ՞ որ անցորդներին նայում է, ու սպասում, ասենք էս աղջկա մոտ ինչ որ բան բաց լինի, հետեւից մի բան ասեն։
Բայց վերադառնամ ասածիս։
Ամենահավեսն այն է, որ ինձ Թբիլիսիյում դնում են լոկալի տեղ։ Իմ հետ սկսում են խոսել վրացերեն։ Որովհետեւ նրանք չեն մտածում, որ ես կարող է վրացի չեմ։ Ինչի՞ պետք է վրացի չլինեմ։ Ի՞նչ կա իմ մեջ տենց տարբերվող։ Նրանք առանց ինձ իմանալու արդեն ընդունում են ինձ որպես իրենց հասարակության անդամ, ոնց որ իրենցից մեկին։
Իսկ ՀՀ֊ում եթե տեսնում են որ հայալեզու «երեւան» եմ կարդում սրճարանում, ինչ որ կոգնիտիվ դիսոնանս է լինում իրենց մոտ, էս ինչ է կատարվում։
Ու դա ահավոր հավես զգացողություն է, երբ քեզ դնում են լոկալի տեղ, ու երբ քեզ բանի տեղ չեն դնում փողոցում։
Քո վրա չեն նայում հետաքրքրությամբ, թե էս ով է, որտեղից է։ Ախ մեր մոտից է, ուրեմն լավ չէ, որ մեր մոտ սենցերը կան, ազգը, պետությունը կքանդեն։ Գրանտակեր էլ կլինի։
Էլիտա է իրեն զգում։ Երեւի գործ չի անում, լիքը փող ունի։
Էս դու մեզնից լա՞վն ես արա։
Չէ, այ մարդ, ես ուզում եմ իմ վրա ուշադրություն չդարձնեն, ես ուզում եմ ինձ լոկալ զգալ։
ու տենց
Երկու օր առաջ Բիթլզ֊Բախ համերգից հետո, Զոլյանի ու Արտավազդի հետ խոսում էինք, պատմում էի Թբիլիսիի «Սովետական օկուպացիայի թանգարանի» մասին։
Ի դեպ, թանգարանը ահավոր լավն էր, առանձին փոստով կպատմեմ։
Տենց, Արտավազդը հարցրեց, արդյո՞ք կարծում եմ որ լավ է որ այդպիսի թանգարան կա։ Ես, իհարկե կարծում եմ որ լավ է, խոսեցինք, ասում էր, բայց չէ՞ որ միայն վատ բաներ չեն եղել մեզ համար ԽՍՀՄ տարիներին, չէ՞ որ ինչ որ լավ բաներ կային։
Ես կարծում եմ, որ լավ բաներ կային այն պատճառով, որ մենք որոշ չափով անկախ էինք ու որոշ չափով ինքնակառավարում ունեինք։ Նաեւ այն պատճառով որ պետ․ պատվեր կար, ասենք գրքերի թարգմանությունների, բայց դա արդեն անկախության հետ կապ չունի, ավելի շատ սոցիալիստիկ մոդելի հետ կապ ունի, ուր ամեն ինչ պետ․ պատվերով է։
Միկան էլ արձագանքեց, որ կապ չունի, մեզ, կամ վրացիներին ինչ որ բան թույլ տալիս էին անել, թե չէ, քանի որ դա մեկ է թույլ տալ էր, ու դա չի փոխում այն փաստը որ Սովետական զորքը տեղակայված էր իրենց մոտ, ու նրանք բնավ իրենց կամքով չեն մտել ԽՍՀՄ կազմի մեջ, այսինքն դա հենց օկուպացիա է կոչվում։
Իսկ չվհատվողը հանրամատչելի ցույց տվեց որ եթե քեզ թույլ են տալիս ժամը տասներկուսին տուն գալ, կամ ժամը երկուսին, կամ ժամը յոթին ֊ դա ազատություն չէ, քանի որ քեզ ինչ որ բան թույլ են տալիս։ Ու ավտոնոմյան անկախության հետ շփոթել պետք չէ։
ու տենց
Նույնիսկ Դիասպորա*֊ում տուսվող ռուսները տարօրինակ են։
Քանի որ ձեզնից մեծ մասաը չգիտի, պատմեմ, որ Դիասպորայում հավաքված են մարդիկ, ով ունեն հետեւյալ արժեքներ՝ գիտություն, աթեիզմ, ժողովրդավարություն, ազատություն, խոսվում է այն մասին ինչ վատն է կապիտալիզմը, ինչ վատն էր Սովետի սոցիալիզմի մոդելը, ինչքան էական չէ մարդը գեյ է թե ոչ, ու ինչ կարեւոր է սեռական իրավական հավասարությունը, ու տենց բաներ։
Բայց այնտեղի ռուսները լրիվ տարօրինակ են։ Ինչ որ նոստալգիա ունեն Սովետի հանդեպ, երազում են այն վերականգնվի նախկին սահմաններում, ասում են, որ ԳԿՉՊ֊ն փրկում էր երկիրը, բայց չար ուժերը քանդեցին։
Մեկը կա, գրել է որ հավատացյալ է, ուղղափառ, ու միեւնույն ժամանակ քաղաքական հայացքներով Կոմունիստ է, որ ապրում է Լենինգրադ քաղաքում։ Բայց ախր ո՞նց կարելի է ուզել ապրել Լենինի անվան քաղաքում ու լինել կոմունիստ ու միեւնույն ժամանակ լինել հավատացյալ ու ուղղափառ՞։ Չի՞ տեսնո՞ւմ ինչ հակասող է։
Մեկն էլ կա, խառնվել է իմ ու Իմանդեսի զրույցին, ասում է դուք Մոսկվայի մասին եսիմինչերեն եք խոսում, պետք է ռուսերեն խոսեք, ու առհասարակ ես նյարդայնանում եմ երբ ոչ ռուսերեն խոսք եմ լսում փողոցում, ուզում եմ սկսել կրակել։ Կամ այլ տեղ է խառնվել, իրան կոտորում է, ինչ որ գեթոների մասին է խոսում, անգլերեն էլ լավ չգիտի, բան չենք հասկանում ինչ է ասում։
Էս Պուտինի պրոպագանդա՞ն է այդպիսին, թե՞ իրենց մոտ օդի մեջ ինչ որ նյութեր են խառնում։
ու տենց
Գուցե ծեծված բան եմ ասում, բայց որ ասվում է, երեւի կարիք կա։
Երբ ես երիտասարդ էի ու անփորձ, խոստովանում եմ, հավանում էի Սեւակին։ Ու պաշտպանում էի, նույնիսկ իր «սակայն մեզ հայ են ասում» գործը։ Ասում էի, դե, գուցե նա խնդիր ուներ, ասենք ազգային ինքնագիտակցությունը պլինտուսի մակարդակից բարձրացնելու, որ այդ գործը հատուկ է գրել, որ որւեէ խնդիր լուծի։
Հիմա մտածում եմ, որ եթե նույնիսկ խնդիր էր ուզում լուծել, ապա նա այդ խնդրի լուծմանը լրիվ սխալ կողմից է մոտեցել։
Պետք էր ոչ թե հասցնել մարդկանց մենք լավն ենք, այլ պետք էր հասցնել իրականությունը։
Հեչ էլ չենք առանձնանում, հասարակ միջին բնակչություն ենք (որպես ազգ դժվար թե կայացել ենք)։
Մարդկության ամենակարեւոր գյուտերի ու մշակույթի մեծ մասը Հայքում չի ստեղծվել։ Նույնիսկ ոչ միայն վերջին մի քանի դարում։ Ամենակարեւոր գրականությունը գրվել է իսպաներեն, գերմաներեն, ֆրանսերեն, անգլերեն։
Ու նույնիսկ ոչ ռուսերեն։
Ու կարիք չկա բոլորին համեմատելով վայրի ցեղերի հետ մեզ լավ զգալ։ Եթե վերցնենք ՀՀ֊ում ապրող մարդկանց արժեքները ապա հետամնաց ցեղերից էլ բեթար պատկեր կստացվի։
Ասում եմ, Սեւակը սխալ կողմից է մոտեցել խնդրին, քանի որ այդքան չկար լուծումը լրիվ այլ է։
Առաջին քայլը ընդունել որ դու ունես խնդիր՝ պետք է պարզապես ընդունել որ մենք հասարակ էթնոս ենք, ու մեր մեջ, ինչպես եւ բոլորի մեջ, լինում են տարբեր մարդիկ։ Ի դեպ մեր միջի ամենակարեւոր մարդկանց բնավ միշտ չէ որ թողել ենք աշխատեն, քանի որ չենք հասկացել, ով է լավը, իսկ երբ հասկացել ենք ուշ էր, մենք բավական վայրի ենք, ու մի քանի սերունդ պետք է փոխվի, որ մարդկանց սոֆթվերը մի քիչ առողջանա։ Այո, առողջանա, որովհետեւ մտածել է պետք, ու գոնե իրար չհակասող եզրակացություններ անել, ու իրար չհակասող արժեքներ ձեւավորել։
Ու նրանից հետո, որ մենք կընդունենք, որ մենք բնավ վեհը չենք, այ նոր դրանից հետո կստացվի շարժվել առաջ։ Ու գուցե դառնալ հավես ազգ, որը կգեներացնի հետաքրքիր գրականություն, արվեստ, գյուտ կանի՝ պոտենցիալ կա, դա բացառված չէ։
Ու թողեք էլի հանգիստ էդ ուրարտներին, ու Նարեկացուն։ Էդ ոնց որ ասես բայց ես գիտեմ մեկին, ով գիտի մեկին, ով ստորագրություն է վերցրել եսիմ ումից։ Հայելու մեջ նայեք, գերմանացիները նայում են՝ Շպիգել են կարդում։ ։Ճ
ու տենց
Փաստորեն, Դիասպորան տարածված է Եվրոպայում։
Այս նկարը հանեց Վաչագանը երեկ podupti կայքից։
Հետաքրքիր է, որ լիքը գերմանական փոդ կա՝ 21 փոդ միայն Գերմանիայում։
Որ ասում եմ տեքնո ժողովուրդ են։
Նահանգներում ընդամենը հինգ թե վեց փոդ է, մնացածը բաշխված են Եվրոպայում, մեկ հատ Կորեայում։
Ու մի հատ էլ մեզ մոտ, Հայքում։
Մինչ սեփական նոդ տեղափոխվելը, ես հաշիվներ ունեի ջոյնդիասպորա․քոմ ու գեռասպորա․դե փոդերում։
Տեսնում էի ինչ որ տարբերություն՝ գեռասպորան ավելի արագ էր, գեռասպորան չուներ գուգլ անալիտիքս, չէր օգտվում ամազոնի քլաուդից ֆայլեր պահելու համար։
Հիմա տեսնում եմ, որ իրականում ջոյնդիասպորան երեւի ամենապրոբլեմատիկ փոդն է։
Ինչպես ասացի, դանդաղ է, ու ես մտածում էր որ դա ապակենտրոնացված դիզայնից է, չէ, պարզապես չեն ձգում։
ՋԴ֊ից այլ փոդեր դանդաղ են ֆեդերացվում փոստերը, ու երբեմն չեն էլ հասնում նկարները։
Ես սկզբից մտածեցի որ իմ խնդիրն է, ինչ որ բան սխալ եմ արել, հետո չաթվեցի դեվերի հետ, ասացին որ հենց ՋԴ֊ի խնդիրն է։ Ու իրոք, այլ փոդերի հետ այդպիսի խնդիր ես չունեի, ու նրանք չունեին իմ հետ։
Մեկ էլ սսլ֊ը, սովորաբար քրոմիումը ցույց է տալիս կանաչ փական, ու դա նշանակում է որ կապը կրիպտավորված է, ու խնդիր չկա։ Երբեմն սփյուռքը ցույց է տալիս դեղին փական, ու ես էլի կասկածում էի որ ինչ որ բան սխալ եմ արել։ Հետո հասկացա ֊ ինձնից չէ, եթե միայն սփյուռքի մարդկանց փոստերն եմ նայում, կանաչ է։
Ուրեմն այն մասին է, որ էջում ոչ սեքյուռ քոնթենթ կա։ Սկսեցի ընկերներիս էջերը հատ հատ բացել ֊ գերմանական փոդերը մաքուր են, ճիշտ են աշխատում, բոլորը կանաչ փականներով։
Դեղինը մի հատ փախած փոդ էր ու իհարկե, ջոյնդիասպորան։
Ինչ ասեմ, իրականում ես կարծում եմ, որ ամեն մի բակ, դպրոց, դասարան, ֆակուլտետ, խումբ, ախպերություն, քուչա, ընկերություն պետք է իր փոդը ունենա։
Հավեսով կօգնեմ բոլորին, ով ուզում է փոդ բացել, ինստալյացիան տրիվիալ չէ, որովհետեւ տղաները մի քիչ ոչ ավանդական գործիքներ են օգտագործում, ասենք ռուբի։ Այնպես որ դոմեն առեք, մի քիչ տառապեք, ու եթե չստացվի ասեք, կօգնեմ։
Նու չաթում էլ կօգնեն, եթե ինչ։
ընդհանուր առմամբ,
ու տենց
ուրեմն, ամեն մարդ իր ժամանակաշրջանում ունի խաղեր ու կարողանում է խաղալ։
այդ խաղերը արդեն կան, դրանք ստեղծել պետք չէ։ մենք դրանք սովորում ենք մեծանալիս։
օրինակ՝ տետրիս, սթարքրաֆթ, քուեյք։
այլ օրինակներ՝ խաղում են ռեժիսոր։
կազմակերպում են ծնունդ, խնջույք, հարսանիք, թաղում։
այո, շատ հետաքրքիր խաղեր են դրանք։
կան ավելի առօրեական խաղեր՝ հարաբերություն, ծնողություն, մեքենա վարում։
բոլորը ուզում են խաղալ, սակայն ոչ մեկ չգիտի լավ խաղալ։
ու բոլորը բոլորը դրանք շատ վատ են խաղում։ շատ։
եւ հարսանիք/թաղումն են ահավոր պոստանովկա անում, եւ մեքենա քշել չգիտեն, ու հարաբերությունն է բոլորի մոտ անհաջող, ու որպես ծնող բոլորը ֆեյլ են։
ու եթե տետրիս կարելի է շատ խաղալ ու սովորել, ի վերջո քիչ թե շատ լավ խաղալ, ապա կյանքը կարճ է կյանքի խաղերը քիչ թե շատ լավ խաղալ սովորելու համար։
համեմատաբար լավ է ստացվում խաղալ շատ քչերի մոտ։
ու դրա համար պետք է լինել շատ շատ շատ զարգացած։
ու տենց
ուրեմն, սփյուռք․ամ դիասպորա սոցիալական ցանցի տեղական փոդը աշխատեց։
ու հիմա մենք միջազգային դիասպորա համայնքի լիարժեք անդամ ենք։
դեռ գրանցումը հրավերներով կլինի, հետո կտեսնենք։
տեղեկատվությունը պետք է որ ապահով լինի, քանի որ իմ մոտ հայելային ռեյդ զանգված է։
առաջին տպավորությունները՝ արագագործությունը անհամեմատ ավելի բարձր է, քան ջոյնդիասպորայի դեպքում։
թագերի մասին՝ դիասպորան բոլոր թագերով բոլոր փոստերը չի սինխրոնիզացնում։ այն գիտի ինչ որ փոստի մասին, եթե կա պատճառ։ պատճառ կարող է լինել այն, որ ինչ որ մեկը մեր փոդից հետեւում է այն փոդի մարդու, կամ այն փոդի մարդը հետեւում է մերոնցից մեկին, կամ ինչ որ մեկը ռեշեյր է արել կոնկրետ փոստ։
Ահա, եթե այն գիտի փոստը, ապա փոստի թագերով կփնտրի կգտնի։
Հիմա, ինչպե՞ս ֆրենդել ծանոթ ու անծանոթ մարդկանց։
Եթե արդեն գիտեք իր յուզերնեյմն ու փոդը, այդպես էլ գրում եք վերեւի սրչի մեջ։
Ասենք ես իրենց եմ ավելացնելու՝
Գերմանացիներից՝
piratenpartei@joindiaspora.com
երաժիշտներ՝
mode_analogue@joindiaspora.com
արվեստ, լուսանկարներ՝
չդասակարգված՝
jamesprothero@joindiaspora.com
ու էլի լիքը մարդ։
Կարող եք ընկերանալ ձեր ջոյնդիասպորա փոդի հետ, ապա մեր փոդը կիմանա այն ձեր հաշվի փոստերի մասին, ու այդ թագերով կփնտրի։
Ում ուզում եք՝ հրավիրեք։
Հրավերենրի քանակը անսահմանափակ է։
Ինչպես անել իմպորտ ֊ կարծես ոչ մի պատրաստի տեքնոլոգիա չկա։
Այնտեղ էքսպորտ կա, գուցե Արտակը նայի մեր դբ֊ն հասկանա, կարողանանք մի սկրիպտ գրել միասին՞։
Չգիտեմ, պե՞տք է այդպիսի լուծում։
Իսկ այստեղ Վիշափաքաղը հղումներ է թողել թարգմանիչների համար։
Այս պահին միայն թվիթեր քրոսփոստինգն է աշխատում, ֆբ ու թումբլր դեռ կավելացնեմ։
Ինչ հարցեր կան՝ տվեք փորձեմ պատասխանել։ (:
ու տենց
Մեջբերում եմ Արեգի մեկնաբանությունը այն մասին, ինչի Հայաստանում չկան հաքերներ՝
իմ համար էս ցավոտ մոմենտ ա, նենց որ ծավալվեմ 🙂 կան մի շարք պատճառներ, ըստ իմ օբզերվեյշընների, որոնց հավաքելիս փորձել եմ շատ ուշադիր լինել
- հետաքրքրասիրությունը չի քաջալերվում։ 4 հարց հետո ծնողներն ասում են ֊֊ «**նած պահիր»։ Էրեխեն ջոգում ա որ հետաքրքրասիրությունը քուլ չի
- ծնողները քյալ են, անգրագետ ու անճաշակ։ Միակ պատճառը ինչի չեմ ասում «Բոլորիս ծնողները» որովհետև չեմ ուզում վիրավորել։ Ավելին, էն փաստը որ մեզնից մեծամասնությանը տենց չի թվում կոնկրետ իրանց ծնողների պահով “is a part of the problem”.
- Ավտարիծետները անտանելի շատ են։ Պապայի խոսքից սկսած, վերջացրած Կոմիտասով, Նարեկացիով, Հանրապետականով, յախշիներով, հեչ որ չլինի քրիստոնեությամբ։ Չափազանց շատ անքննելի ճշտերի գոյության պարագայում նոր ճշտեր որոնելու ոչ ժամանակ կա, ոչ հավես, ոչ կարիք, ոչ իմաստ, ոչ էլ ցանկություն։ Տեսնում եք Չարենցի արձանի վրա կայֆավատները ինչ նեգատիվ են դիտարկվում։ Օրինակ իմ կարծիքով Չարենցը ցենտր տղայա էղել, ու քաղաքի մեջ իրա արձանի մատը կոտրելը իրական ուրբան վիճակ ա ստեղծում։ Ես ուզում եմ տեսնել Չարենցի արձան, որի գլխին սև գրաֆիտիով բանդանայա նկարած։ Վստահ եմ, որ եթե ինքը իսկականից տենց թույն տիպ ա էղել, ինքը դեմ չէր լինի։ Բայց չէ, ինքը աֆտարիծետ ա, իրան չկպնեք, հո դուք «անդասծիրակ» չեք։ Շուտ մտեք տուփի մեջ։
4․ «Նու նա շտո էտը բուձիտ պախոժը!» անարգվում ա անծանոթն ու տարբերը, ի տարբերություն նույն Ամերիգաների, որտեղ ասվում ա “celebrate diversity”։ Ես վստահ եմ, որ չզարգացած երեխաներն ու միասեռականների հանդեպ ատելությունը փոխկապակցված են։ Հասարակության կողմից որոշվում ա, որ ինչ֊որ բան ճիշտ ա ու բնական, ինչ֊որ ուրիշ բան վատ ա ու այլասերված։
- Պուճուրների կարծիքը տանը չի հարցվում, կամ եթե հարցվում ա «վուծյու պոնչո ջան, դո՞ւ ինչ կասես» վիճակներով ա հարցվում, ու կեսից չի էլ լսվում։
Էս բոլոր կետերը ի վերջո մի բանի պատճառ են դառնում ֊֊ ուղեղը ստիպված ա ավելի քիչ մտածել։ Ամեն ինչ պարզ ա, կարծիք ունենալու կարիք չկա, աֆտարիծետներն էլ արդեն ամեն ինչ ասել են, դեռ դարեր առաջ։ Օրը 16 ժամ Սթարքրաֆտ պարապող ամերիկացի էրեխեքի պապաները կողմ չեն դրան։ Պռոստը իրանք ասում են, “screw dad” («դնեմ պապային»), որտև պապան Սթարքրաֆտի վրով վափշե աֆտարիծետ չի։ Ու Բենջամին Ֆրանկլինի վրա բեղեր նկարելն էլ Օքեյ ա, դաժը քուլ ա։ Աֆտարիծետներով մեծացած էրեխեն կարող ա Նախագահի Պարգև ստանա մի օր, նու կամ ոսկե մեդալակիր, բայց հաքեր չի դառնա երբեք։
Շատ նման է նրան, ինչպես եմ ես բացատրում։
Ավելացնեմ, որ ես կարծում եմ, որ առհասարակ, Հայաստանում լավ չի լինի, ու ժողովրդավարություն չի գործի մինչեւ երեխաները չսկսեն կասկածի տակ դնել ծնողների ամեն մի խոսքը, մինչեւ չդառնան չլսող, ինքնակամ, ու իրականում անկախ ու ազատ։
Միայն դրանից հետո, երբ կլինի ազատ մարդկանց հասարակություն, կլինի ազատ պետություն։
եւ այդպես
քանի որ հարցնում են ինչի չեմ գրում ասեմ՝
չունեմ Սաֆա․․․ չէ, չկա Սաֆարովի մասին
գրելու
ու տենց
փաստորեն իմ սպամի դեմ պայքարելու կոնֆիգի պատճառով ես շատ մեկնաբանություն բաց եմ թողել։
տեսա, վերականգնեցի։
այս երկու օրը կնայեմ ինչ է կատարվում, որ էլ սպամ չգնան այնքան շատ մեկնաբանություններ։
ու բոլորին հաճույքով կպատասխանեմ։
եւ այդպես
ասում եմ Գերմանական ռադիո֊ի վրա եմ նստել։
Ինձ թվում է, ով հասկանում է, խոսքը կգնահատի՝
Tage Wie Diese
Ich wart seit Wochen, auf diesen Tag
und tanz vor Freude, über den Asphalt
Als wär’s ein Rythmus, als gäb’s ein Lied
Das mich immer weiter, durch die Straßen zieht
Komm dir entgegen, dich abzuholen, wie ausgemacht
Zu der selben Uhrzeit, am selben Treffpunkt, wie letztes mal
Durch das Gedränge, der Menschenmenge
Bahnen wir uns den altbekannten Weg
Entlang der Gassen, zu den Rheinterrassen
Über die Brücken, bis hin zu der Musik
Wo alles laut ist, wo alle drauf sind, um durchzudreh’n
Wo die Anderen warten, um mit uns zu starten, und abzugeh’n
An Tagen wie diesen, wünscht man sich Unendlichkeit
An Tagen wie diesen, haben wir noch ewig Zeit
Wünsch ich mir Unendlichkeit
Das hier ist ewig,ewig für heute
Wir steh’n nicht still, für eine ganze Nacht
Komm ich trag dich,durch die Leute
Hab keine Angst, ich gebe auf dich Acht
Wir lassen uns treiben, tauchen unter, schwimmen mit dem Strom
Dreh’n unsere Kreise, kommen nicht mehr runter, sind schwerelos
An Tagen wie diesen, wünscht man sich Unendlichkeit
An Tagen wie diesen, haben wir noch ewig Zeit
In dieser Nacht der Nächte, die uns so viel verspricht
Erleben wir das Beste, kein Ende ist in Sicht
Kein Ende in Sicht
Kein Ende in Sicht
Kein Ende in Sicht
An Tagen wie diesen, wünscht man sich Unendlichkeit
An Tagen wie diesen, haben wir noch ewig Zeit
In dieser Nacht der Nächte, die uns so viel verspricht
Erleben wir das Beste, kein Ende ist in Sicht
Erleben wir das Beste, und kein Ende ist in Sicht
Kein Ende in Sicht
Նաեւ՝
ու տենց
Տասնհինգ տարի է լսում եմ, որ «բոլորը բոլորի հետ քնել են»։
Ու որ արդեն երկրորդ, երրորդ, ն֊երրորդ շրջանով են գնում։
Հա, ու իրոք գնում են ։Պ
Ես կարծում եմ, որ դա մեր հասարակության խիստ դիվերսիֆիկացված լինելուց է։
Ո՞ւմ է պետք երկրորդ շրջանով գնալը ֊ երբ այլ ծանոթ չկա։
Իսկ ինչի՞ չկա։
Որովհետեւ կա մի քանի մեծ ախպերություն, կազմված համալսարանների, յամի, ու Փարպեցու փողոցի շուրջ, ուր բոլորը իրար գիտեն։
Հիմնականում այդ բազմությունները համընկնում են մի քանի այլ բազմությունների հետ՝ իրար հետ գծի վրա ֊ օնլայն համայնքներում ծանոթացած մարդկանց։
Բայց դրանք քիչ են՝ մի քանի հազար հոգի ամենաշատը։
Իսկ ՀՀ֊ում կա մի երկու միլիոն մարդ, որից մի քանի տասնյակ հազար երիտասարդ։
Մնացածը կպցնում են իրար փողոցներում ու մամբաներում։
Ես բնավ կոչ չեմ անում անցնել մամբա կամ փողոց ։Պ
Դրանից բան դուրս չի գա։
Մարդկանց սոֆթն է տարբեր։
Պարզապես նշում եմ հին փաստը՝ մարդիկ նախընտրում են իրենց օղակներից՝ մոտիկ սոֆթ կրած մարդկանց՝ քնելու ու խմելու համար։
Բնական է, փաբի մարդուն հավես չէ չարբախցի Քյարթուլի հետ(բա դու Կոմիտասցի Կյաժին ճանաչո՞ւմ ես), նրան պետք է՝ բա դու այսինչ խումբը լսե՞լ ես տիպի մարդ։
Ի դեպ, տեսնես Կյաժին հասարակության դիվերսիֆիկացման խնդիրները անհանգստացնո՞ւմ են։ Երեւի, եթե նա փողոցներով ընկած ձկնորսությամբ չի զբաղվում։
Իսկ ասենք ինձ պետք է որ մարդը գրի, տեսնեմ ով է, ինչի մասին, ու ոնց, մեկնաբանենք իրար, իսկ չգրող մարդիկ առհասարակ հետաքրքիր չեն։
Չեմ ասում, որ խելացի ենք, պարզապես մենք էլ մեր իմացած ձեւով ենք ուրախանում։
Ու փաստորեն, այն որ օղակներով պտտվում են մարդիկ, ու նոր մարդ չեն գտնում ու դժվար թե գտնեն ասում է այն մասին, որ մեր հասարակության մեջ մարդկանց շերտերը փոքր են, ու հստակ տարբերվում են իրենց կրած սոֆթով։
Երբեմն անկապ մարդիկ ընկնում են այլ օղակ, բայց որպես կանոն պոչերն հավաքում են, ցրվում այնտեղ, ուր իրենց ավելի հավես է։
Այնպես որ, եթե զանգվածի, ներկա տինեյջերների մեծ մասը զարգացման ռիվոկ չանի, որի մեջ ես խիստ կասկածում եմ իրենց հետ շփվելով, ապա այնպես էլ կշարունակվի, ու քսան տարի անց մենք էլի կլսենք, որ բոլորը արդեն բոլորի հետ քնել են, ու ն֊երրորդ շրջանով են պտտվում։
ու տենց
Այ Արմինեն գրել էր «ով ես դու», կամ «ով եմ ես» հին հայկական ավանդական հարցի մասին տեքստ, հարցեր էր տալիս։
Եզոպոսի առակ կա ավանակի մասին, ով գտել էր առյուծի կաշի։
Հագել էր, վազվզում էր անտառով, վախեցնում այլ կենդանիներին, ու հաճույք ստանում նրանից, որ իրենից վախենում են՝ դրել են առյուծի տեղ։
Այսինքն նա այն էր ինչ չկա։
Հետո բնականաբար պարզվում է, որ առյուծ չէ, էշ է, երբ բերանը բացում է։
Նույնը մարդկանց հետ՝ ամենը պարզվում է երբ բերանը բացում են։ Կամ գրում են։
Երբ մարդու հետ շփվում ես, անհնար է չհասկանալ որ նա հիմար է, եթե դու էլ հիմար չես։
Հիմա մտածում եմ՝ առյուծի կաշի հագնելու իմաստը ո՞րն է։
տարբերակները մասնավորապես՝
֊ խելացի մարդկանց ցույց տալ որ դու էլ ես խելացի
֊ հիմար մարդկանց վրա տպավորություն թողնել, որ խելացի ես։
առյուծը ավանակին առյուծից կտարբերի։
աղվեսն էլ կտարբերի։
ոչխարը գուցե չի տարբերի։
այսինքն առաջին տարբերակը չի գործի։
երկրորդ տարբերակը, գուցե, չգիտեմ։
բայց պետք է զգոն լինել, որ իրական ինքնությունդ չարտահայտես։
ու հակասություններ չլինեն։
բարդ է չէ՞։
ավելի հեշտ չէ՞ լինել այնպիսին ինչպես կաս։
հաստատ տենց վատը չես էլի, տենց վատը չես կարող լինել, որ ոնց կաս, մարդ չհավանի։
Չես հավանում նրանց, ով քեզ հավանում է ինչպես դու կա՞ս։
Ապա լուրջ մտածել է պետք ինչու։
Ասածս ինչ է, շոինգ օֆֆ լինելիս, գոնե այն ինչ կա շոու արեք, ոչ թե այն, ինչ չկա։ այն ինչ կա հաստատ վատ չէ, հաստատ արժանի է ուշադրության, ու գուցե նույնիսկ հարգանքի այն համար, որ այն ինչ կա է, ոչ թե այն ինչ չկա։
փաստորեն, հիմա շոուինգ օֆ վիճակներով լուսանկարներ ու տեքստեր տեսնելով, ես ակամա հավանում եմ նրանց, ով ինչ կա այն ցույց է տալիս ու ոչ թե այն ինչ թվում է քուլ։
ի դեպ, քուլության մասին։
ասենք մարդիկ կային, մթոմ պացիֆիստ էին։
բայց տեսնում էի, չէ՞ որ գնում կռիվ են անում։ ֊ արա էդ դու ո՞ւմ ասացիր։
բա դու չէ՞իր պացիֆիստը, էս ի՞նչ եղավ հետդ։
անցան տարիներ, ասում է ֊ երբ երիտասարդ էի, սխալվում էի, հիմա այ արդեն հասկացել եմ, որ հիմարություն էր։
չէ, հիմարություն չէր, քոնը չէր։ երբեք էլ չես եղել պացիֆիստ, պարզապես կարծել ես որ քուլ է, իսկ հիմա մեծացել ես, հասկացել ես՝ դու չես։
ու պետք չէ քեզնից անկապ բան նկարել, երբ եղածն էլ նենց չի որ շատ վատն է։
իսկ այժմ պոպուլար է «ինտելեկտ» ցույց տալ։
մի տանջվեք, մի ցույց տվեք։
այսինքն ես ուրախ եմ, որ «բրեյնի իզ նյու սեքսի», բայց եթե չի ստացվում, ուրեմն չի ստացվում։
գտեք ձերը։
կամ գնացեք լսեք Գասպարի պրեզենտացիան այն մասին ինչպես դառնալ պորն աստԽ։ Գասպարը հրաշք բան արեց բարքեմփին ֊ սկսեց բացատրել, որ պետք է ավելի շատ կարդալ, զարգանալ, ու տենց
ու տենց
Լեւոն Տեր֊Պետրոսյան․
֊ Հանրապետական կուսակցություն, Աշոտ Նավասարդյան։ ֊ ուրախանում է ֊ արդեն դառնում ենք բազմակուսակցական պարլամենտ
____________________
Աշոտ Նավասարդյան․
֊ Ես դեմ եմ որպեսզի այնտեղ գրվի՝ «ուզու՞մ եք որ Հայաստանը լինի ազատ, անկախ, ժողովրդավարական պետություն»։ Կարելի է գրել, պետք է, առաջարկում եմ գրել՝ «անկախ պետություն», կարելի է նույնիսկ «ազատը» գրել, բայց ժողովրդավարական բառը առաջարկում եմ չգրել, որովհետեւ, ես պատճառաբանում եմ, որովհետեւ կարող է Հայաստանի ՍՍՀՄ կազմից դուրս գալու դեպքում, կարող են այնպիսի վիճակներ, արտաքին վիճակներ ստեղծվել, գործոններ, որ Հայաստանում հաստատվի դիկտատուրա, ժամանակավոր դիկտատուրա։ Դա հնարավոր բան է,… մենք ուզած թե չուզած կարող ենք դրան գնալ… պրեզիդենտը դառնում է դիկտատոր, ժամանակավոր։ Այդ դեպքում ռուսները կարող են ասել՝ «ժողովուրդ, դուք քվեարկել էիք ժողովրդավարության կողմ, բայց տեսեք, դիկտատուրա է հաստատված այստեղ» ֊ ու գալիս ենք ֊ ես սա օրինակի համար եմ ասում, սա հնարավոր բան է իմիջայլոց (դահլիճը ծիծաղում է), շատ հնարավոր բան է․․․ առաջարկում եմ հարցը այսպես ձեւակերպել՝ «համաձայն եք արդյոք որ Հայաստանը դուրս գա ՍՍՀՄ կազմից, դարնա անկախ պետություն», այսքանը։
Լեւոն Տեր֊Պետրոսյան․
֊ ասում եք մի մեկնաբանիր, ինչպե՞ս չմեկնաբանեմ․ դիկտատուրան ընդհանրապես չի ծրագրվում, ծրագրվում է միշտ դեմոկրատիա, բայց իրականացվում է դիկտատուրա։
______________________
Լեւոն Տեր֊Պետրոսյան․
֊ ես հասկացա որ մի հարցում բոլորը համաձայն են, մեկ հարցում․․ (դիմելով ինչ որ մեկին, ով ընդհատում է) մեկ վայրկյան, եթե հետո համաձայն չլինեք, ես ձեզ ձայն կտամ, մեկ հարցում, որ պետք է անց կացնել հանրապետական հանրաքվե։ Ուրեմն, այս հարցը մենք կարող ենք նույնիսկ հիմա դնել քվեարկության։ Դավիթ, Դավիթ, չեք լսում, արդեն մենք կարող ենք, ասում եմ, դնել մեկ հարցը, որի շուրջ համաձայնություն կա, որ բոլորը համաձայն են հանրաքվե անց կացնել։
Ես խնդրում եմ գրանցվել։
(ինչ որ մեկին)
դուք համաձա՞յն չե՞ք։
Ուրեմն դուք դեմ կքվեարկեք։
Դուք ուզում եք պատճառաբանե՞լ։
Երկրորդ խոսափողը ուզում է պատճառաբանել ինչու համաձայն չէ որ լինի հանրապետական հանրաքվե։
երկրորդ խոսափողը․
…
֊ ես դեմ եմ, որովհետեւ կա երեք տարբերակ։ առաջին տարբերակը այն է որ մեզ թույլ չեն տա այդ հանրաքվեն անց կացնել։
Լեւոն Տեր֊Պետրոսյան․
֊ թույլ չեն տա, չենք անց կացնի։
________________
Ընդմիջումից, ու Վանո Սիրադեղյանի խոսքից հետո, ուր Վանոն կոչ էր անում առանձնապես ուշադրություն չդարձնել ԽՍՀՄ օրենքի վրա։
Լեւոն Տեր֊Պետրոսյան՝
֊ ես չեմ ուզում Վանոի փաստարկներին անդրադարնալ, մի հարցում ես միանգամայն համաձայն եմ, որ Խորհրդային Միության այս օրենքը դոգմա չէ, ու այն իսկապես ենթակա է փոփոխությունների, շատ հավանաբար, շատ հնարավոր է, որովհետեւ դա ընդունվեց մի այնպիսի ժամանակ, այդ ռեակցիոն գերագույն խորհրդի կողմից, որ նորից չէր համապատասխանում այդ ժամանակվա իրականությանը։ դա իսկապես կարող է փոխվել նաեւ։
Շնորհակալություն, այլ կարծիքներ։
___________
Սադոյանը գալիս է երկրորդ խոսափողի մոտ, չնայած այնտեղ այլ պատգամավոր է, փորձում է ինչ որ բան ասել առանց հերթ
Լեւոն Տեր֊Պետրոսյան՝
֊ Ես չեմ կարող, երկրորդ խոսափող, հերթը ձերը չէր, պարոն Սադոյան, պարոն Հարությունյանինն էր, նա տալի՞ս է հերթը ձեզ։
շարունակելի
Բիլայնից աղջիկ է զանգել, ասաց, որ այսինչ օրերին հեռախոսը չի աշխատելու։
Ինձ մինչ այդ ռոբոտներ էին զանգում Երեւան֊ջրից։
Իսկ սա բիլայնից կենդանի աղջիկ էր։
Ինչո՞վ է զբաղվում Երեւան ջուրը՞։ Ջրով։
Ինչո՞վ է զբաղվում Բիլայնը ֊ կապի տեքնոլոգիաներով, իսկ քանի որ կապը վաղուց ՏՏ է, ապա Բիլայնը զբաղվում է տեղեկատվական տեքնոլոգիաներով։
Փաստորեն, տեղեկատվական տեքնոլոգիաներով զբաղվող ընկերության ներսում ՏՏ ինֆրաստրուկտուրան այնքան չզարգացած է, որ կենդանի աղջիկներ զանգում են տարբեր համարներին ու զգուշացնում մարդկանց։
Հետո էլ զարմանում ենք, երբ իրենց մոտ ինչ որ բան ծուռ է լինում։
Այդպես էլ պետք է լիներ։
ու տենց
Մեզ պետք է ստորագրել ֆորսքվեր կոնվենցիա։
Այն մասին թե ով է լինելու այս կամ այն վենյուի Լեյտենանտ Շմիդտի որդին։
ու տենց
նայել անպայման
մեկնաբանությունս այս տեքստին՝
ես զուգահեռ կանցկացնեի Վուդի Ալենի ֆիլմի հետ, կեսգիշերը Փարիզում։
Երկու տեղ էլ մարդիկ գնում են այնտեղ, որի մասին իմացել են, բայց չեն եղել։
Երբ ինչ որ բանի մասին իմանում ես՝ կարդում, լսում, այն էլ լավ բաներ ես իմանում, դա ռոմանտիկ է։ Դա գրավում է։
Գուցե նրանից է, որ մենք բոլոր մանրուքները չգիտենք։ Մի տղա կար, սցենարիստ էր, իր սցենարը փրոմոթ անելու համար նստեց, իր Մակ֊ի վրա ինքը հոլովակ սարքեց, պիլոտ տարբերակ։ Դեռ իննսունականներին։ Կարծես, այդ հոլովակը կոչվում էր shapemaker բայց այժմ այդ բառով էլ բան չի բերում։
Նա գրում էր, որ իր համար բացահայտում էր, երբ լուսավոր էր անում պատկերը, ու ամեն ինչ երեւում էր, ինչ էլ չէր մտածում, շատ առօրեական էր այն թվում, ոչ մի պոեզիա։ Իսկ երբ մթացնում էր, ու դետալները չէին երեւում, լրիվ սայնս ֆիքշն էր, քանի որ ուղեղը ինքը սկսում էր պատկերացնել այն, ինչ չէր տեսնում։
Գուցե այդ պատճառով էլ է գրավում «Մեմֆիսը» որպես հավաքական կերպար։
Ու այո, տարբեր մարդիկ տարբեր ռեակցիա ունեն իրենց տեսածին, որը որ այնպես չեն պատկերացրել։ Մեկը կհիանա, մեկը կհիասթափվի։
Մի բան էլ, երբ արդեն ջանք ես թափել, հասել ես, իսկ եթե դա ընդամենը Մեմֆիս գնալ տեսնել չէ, այլ էմիգրացիա է, շատ բարդ է հետ գնալ։
Ու ինքդ քեզ սկսում ես համոզել, արդեն այլ պատճառաբանություններ գտնել, որ լավ ես արել, որ գնացել ես, որ ճիշտ ընտրություն էր։
Առհասարակ ոնց էլ չանես, շատ բարդ է հետո առանց ինքդ քեզ համոզելու, որ ճիշտ ես արել։
Իսկ տեխնիկական պատճառները վերադարձի ֊ չվերադարձի պարզ են, ֊ արդեն նստել ես, ապսեներ ես առել, տվ ես գտել, սովորել ես, արի էդ սաղ թող, գնա ուրիշ երկիր, ծնողների վզին նստի, կամ հավաքած փողով ապրի, մինչեւ գործ գտնես, որը մեկ է քո ուզած գործը չի լինելու։
Այնպես որ հայրենադարձությունը էմիգրացիայից բարդ է, դա որ հաստատ։
ու տենց
Ահա, սա իմ նոր խաղալիքն է, գիշերն եմ ավարտել։
Ավարտելը որն է, պետք է մի քանի բան ավելացնել դեռ։
Աշխատում է փիթուփի, այսինքն գուգլին լոքեյշն տալ պետք չէ բնավ։
ու տենց
Ինչպես այսօր պարզեցին բրիտանական գիտնականները, աղմուկը, որն առաջանում է հասարակական վայրում գտնվող սրճարանը քանդելուց, բնավ չի խանգարում քնել։ Ավելին, այն առողջ քնի խթան է, եւ լավ երազների երաշխիք։
ու տենց
Այսօր այսպես կոչված Լեռնային Ղարաբաղի Հանրապետության այսպես կոչված անկախության օրն է։
Նկատի ունեմ, որ ոմանք երբեմն սկսում են հավատալ որ Արցախը անկախ պետություն է, ու մտածում են, որ այն իր անկախությամբ տարբերվում է Հայաստանի այլ մարզերից, ասենք Ապարանից կամ Լոռուց։
Come to your senses, ներեցեք Ֆրանսերենս։
Այդ դիմակահանդեսը բնավ ձեզ համար չէր մտածված։
Այն քաղաքական քայլ է, անշուշտ խելամիտ, բայց ցավոք արդեն ջուրը նետված։
Այնպես որ գոնե ինքնախաբեյությամբ մի զբաղվեք ու զգոն եղեք։
ու տենց
Վրաստանում պետք է Մոնտեկի անունով քաղաք լիներ։
ու տենց
Պատկերացնենք, մի տղա ինչ որ բան է անում, լցնում է գիթհաբ։
Լավ է չէ՞, մերոնցից քչերն են անում։
Գրում է այդ մասին ֆեյսբուքում։
Ասում է՝ ով հավես ունի լավացնել, ավելացնել, ֆորք արեք, լավացրեք։
Լավ է չէ՞։
Բնականաբար։
Ու գալիս են նրանք, կոմպլեքսավորված, չարացածները։
Մեկնաբանում են, մատով ցույց են տալիս՝ այ այստեղ դու վատ ես գրել, վատ ես իրականացրել, իսկ ես ավելի լավն եմ, ավելի լավ ձեւ գիտեմ (իսկ դու չես ֆահմել), ու տաս տարի առաջ արել եմ, բայց դե չեմ լցրել գիթհաբ(համեստ եմ), ու ես վես իզ սեբյա տակոյ չգնահատված, ու իմ տեղը չգիտեն։
Ինչի՞ չես լցրել, որ չապտակե՞ն քո պեսները, չասե՞ն վատ ես գրել։
Մարդը ասաց ֊ ֆորք արեք, լավացրեք, գիթհաբ է, ու եթե իրոք լավն ես, մի հատ էլ փուլ ռեքվեսթ կանես, որ ափսթրիմ ավելանա։
Չէ, դա նրանց պետք չէ, քանի որ դա բարդ է, իսկ մեկնաբանություններում ապկատելը հեշտ է։
Ու ես կրկին համոզվեցի որ ոչ զարգացած, կոմպլեքսավորված մարդիկ չարացած են լինում, ու նրանցից են չարությունները գալիս, անիրազեկությունն է, չզարգացած լինելն է, որ չարացնում է։
Ասենք ես չեմ վախենում որ ինձ կապտակեն ոչ իմ սորսֆորջի, ոչ իմ գիթհաբի կոդի համար։ Հա, լիքը ավելի լավ անելու տեղ կա։
Հետո՞։
Տղա ես, ֆորք արա, լավացրու, քոմիթ արա ափսթրիմ։
Չէ՞ ֊ ապա դու պարզապես դատարկ հիմար ես, ով ուզում է իրեն ցույց տալ, բայց ցույց տալու բան չունի։
Դա իմ վերաբերմունքն է։
Իսկ բերում է դա նրան, որ մարդիկ չեն կիսվում իրենց գրածով, քանի որ վախենում են, որ կապտակեն, որովհետեւ ոչ մեկի գրածն էլ կատարյալ չէ։
Իսկ դուք գնացեք, ձեր սիրած մայսքյուէլի սորսերը նայեք, կտեսնեք ինչքան է կատարյալ գրված, էլ օգտվելներդ չի գա։
Ուզում եմ ասել, դուխով կիսվեք, ապտակողներին էլ ուղարկեք հեռու։
_ու տենց _
Մի երկու տարի առաջ մենք Տանամասիի հետ խոսում էինք այն մասին, որ ինչքան մարդը ավելի զարգացած է, այնքան շատ են իր պահանջները։
Օրինակ, եթե կարդալ գիտես, ապա քեզ արդեն պետք է գիրք, եթե գրականության ճաշակ ունես, ապա լավ գիրք, հետո մարդ, ում հետ կարող ես կարդացածդ քննարկել, եթե այնքան զարգացած ես, որ ունես արտահայտելու բան, քեզ պետք է ժամանակ ու գործիքներ այն արտահայտելու համար ֊ ներկ, կարգիչ, վրձին, եւ այլն։
Ու Արմինեն առաջարկեց մի նոր բուրգ, Մասլոուի բուրգը վվերխ տորմաշկամի, որն արտահայտում է ինչպես են պահանջները մեծանում զարգացման հետ։
Այսօր էլ սա կարդացի ու հիշեցի ինչպես ընկերս ասաց, որ ոչ թե դեռ, այլ արդեն չունի սքայփ։
Դա տեքնոլոգիաներում էլ է լինում։
Եթե մարդն ինձ հարցնում է, ինչպե՞ս անեմ, որ ասենք սենց լինի, ու ահավոր խուճուճ բան նկարագրում։
Նրան հարցնում եմ, ինչի՞դ է պետք։
Ասում է ֊ որովհետեւ ֊ ու նկարագրում խնդիրը։
Իսկ ես գիտեմ, որ խնդիրը շատ ավելի պարզ լուծում ունի։
Իսկ երբեմն դա նույնիսկ խնդիր էլ չէ բնավ։
Այնպես որ զարգացումը ոչ միայն նոր պահանջներ է ավելացնում, այլ եւ ջնջում լիքը հին պահանջ ֊ մարդը գիտակցում է որ իրականում նրան լիքը բան պետք չէ։
Ամենապարզ հանրամատչելի օրինակները ֊ սքայփն ու ֆլեշն են։ ։Ճ
Ու այսպիսով մեր շուռ տված բուրգը վերածվում է Դավթի աստղի՝
Այնպես որ զգոն եղեք, ձեր պահանջները միաժամանակ կարող են եւ աճել եւ նվազել։
ու տենց
Երբ քո գրածները ուրիշի շեյրածում ավելի շատ են շոյվում լայքվում քան քո, ապա քո ընկերները քո իրական ընկերները չեն բնավ։
ժողովրդական իմասնություն
ու տենց
Աշխարհի գերագույն սուտերից մեկը ապահովությունն է։
Ապահովությունը բլեֆ է որ ստեղծվել է ստրուկների համար։
Ստրուկը ապահով է մինչ տիրոջ վրա ստրկություն է անում։
Երբ նա ազատ է, նա արդեն «ապահով չէ»։
Նույնը արտահայտվում է Սովետի նոստալգիա ապրող մարդկանց մոտ։
Ասում են ապահովություն կար։
ՀՀԿ վստահված անձինք էլ են այդ մասին ասում։
Ապահովություն ասում են կար Սովետում, իսկ հիմա ի՞նչ։
Բայց Սովետը չկա, չէ՞։
Այսինքն այնքան էլ ապահով չէր չէ՞ այդ ապահովությունը։
Պատասխանը պատրաստ է ֊ որովհետեւ քանդեցին չար ուժերը։
Լավ, իսկ ի՞նչ ասեն Լայկոսում աշխատողները։
Ապահով էին չէ՞, ձաձայի վրա էին աշխատում։
Փակվեց, չէ՞։
Անգործ մնացին չէ՞, նոր գործ փնտրեցին չէ՞։
Այսինքն ինչո՞վ է տարբերվում «ապահովը» ոչ ապահովից։
Նրանով, որ «ապահովը» այն է, երբ քեզնից քո ապահովությունը կախված չէ։
Իսկ ոչ ապահովը համարվում է այն, երբ քո ապահովությունը հենց քեզնից է կախված։
Բայց կրոնի, սովետի, բարի ձաձաների, կապիտալիստների, եւ այլ ենթահամակարգերի ազդեցությունը տոտալ է։
Մարդիկ դեռ երազում են ապահովության մասին, որը գոյություն չունի, ու նախընտրում են աշխատել «ապահով» տեղ, որը իրականում պակաս ապահով է, քան ազատությունը՝ մասնավորապես սեփական գործը, ֆրիլանսը։
Այո, դուք հիմա կասեք ֊ չեն թողնում աշխատել ֊ չար ուժերը, հարկայինը, օրենքը ֊ այ չեն թողնում, որովհետեւ բոլորդ ապահովության հետեւից ենք ընկել, ու ասում եք ֊ ավելի լավ է ստաբիլությունը, քան փոփոխությունները։
Ո՞վ է որ ստաբիլության ու ավանդույթների մասին խոսացող կուսակցությանը ձայն տվել։
Ե՞ս։
Չէ ֊ դուք, ով անապահովությունից եք բողոքում։
Այնպես որ զգոն եղեք երբ ձեզ ստում են՝ ապահովությունը բլեֆ է ձեզ ստրկացնելու համար մտածված, այլ մեկը բնավ ձեր ապահովության մասին ձեր պես չի մտածի։
Դա միշտ եղել է սուտ ու մանիպուլյացիա, ու կշարունակի լինել սուտ ու մանիպուլյացիա։
_ու տենց _
աաաա,
Հանկարծ չմտածեք, որ ձեռ եմ առնում, իրականում, я до слез умилен.
֊ երբ սաղ էթում են ձախ ֊ ասում է տատուն, եւ երեւում են երկու այլ տատու՝ խաչեր, հավանաբար ակնարկելով քրիստոնեական բարոյականությունը։
փաստորեն, այդ մութ ժամանակները նա գերադասում է իր վառ ու ոչ պակաս հաստ շրթներկով աղջկան։ Ու դա, հավանաբար գովելի է։ Շրթներկը չէ, լոյալությունը։
Սակայն այս մութ ժամանակ, ո՞վ նրան կհասկանա, ու ո՞վ կհամաձայնվի այս ինքնատիպ ձեւով արտահայտված պրոտեստի հետ։
Գուցե միայն հաստ շրթներկով աղջիկները․․․
էհ էհ․․․
ուր ենք գնում։ բայց կա ելք՝ Գռավենկո։
Գոնե հայերեն գովազդ է։
Այնպես որ մի վհատվեք, ու զգոն եղեք։
ու տենց
Քանի տարի է մտածում եմ այս թագը օգտագործելու մասին։
Այսօրվա ֆոտոները, որ ես չեմ արել․
֊ Աբովյանի խաչմերուկի վրա ջութակահարը նվագելով շրջվում է ու նայում վսլեդ վազող աղջկան, որ արդեն գրեթե չի երեւում շենքի անկյունի հետեւից, միայն ոտիկները ու փեշի մի մասը։
֊ Անցումի աստիճաններին փոքր երեխան մոր հետ, շարժվում են դանդաղ, քանի որ երեխան ուշադիր նայում է հայտարարություններին, կարդում է։
֊ Պուլպուլակի մոտ անցորդները բացատրում են իրար, ոնց ուր անցնել, ձեռքերը ակտիվ կիրառելով ֊ Այնտեղ՞ ֊ չէ, այնտեղ ֊ ահա ֊ այնտե՞ղ ֊ չէէէ ֊ հաաա, այնտեղ, ձեռքերը հա ուղղված են տարբեր կողմ։
ու տենց
Երեկ ստացա bafx OBD II ադապտեր, (բարեւ Ջավադյան) որը էքսպորտ է անում (j)օբդ ինտերֆեյսը կապույտ ատամով։
Դժվարը այդ ՕԲԴ ինտերֆեյսը սրահի մեջ գտնելն էր, ինտերնետում գրում էին ֊ վարորդի ոտքերի մոտ, ղեկի տակ, իսկ այնտեղ բնավ չէր գտնվում։
Հետո մտածեցի, չէ՞ որ մեքենան ճապոնական է, ղեկի տեղը փոխած է, երեւի ինտերֆեյսը աջից է մնացել։ Այդպես էլ կար։
ՓայՕԲԴ ծրագրի ն900֊ի պորտը կպավ անմիջապես։
Այն դեսքթոփի համար նախագծված ծրագիր է, ու ես ունեմ լրիվ դեսքթոփ էքսփերիենս։ Քարման էլ կա մաեմո֊ի համար, արդեն մոբայլ ծրագիր է, մաեմո չորսի տակ էլ էր աշխատում, բայց այն դեռ չեմ փորձարկել։
Տենց հավես էր, սենսորները տեսնում է, գազ տալուն ինդիկատորը արձագանքում է։
Երեւի էլի կգրեմ այս փորձարկումների մասին։
Հիմա մտածում եմ, հետեւյալ կոդերը ի՞նչ են նշանակում։
Բնավ չեմ հասկանում։ (:
ու տենց
Երեւան։
Գիշերվա կեսին կանգնած ենք ընկերոջս հետ անցումի մոտ։
Փողոցը դատարկ է, բայց մենք սպասում ենք՝ կարմիր լույս է։
Սպասելուց ձանձրանալով նայում ենք իրար, միաժամանակ ասում՝
֊ Բեռլինում լինեինք, կանցնեինք։
ու տենց
Գիտե՞ք որտեղ է կայանած Կիլիկիան։
Այ այստեղ՝
Մայրուղիով անցնելիս բնավ չի երեւում ու բարդ չէ բաց թողնել։
Կարելի է տախտակամածով անցնել, նավը նայել։
Ու տեսնել ինչպես են այլ նավակներ պատրաստում։
Վայրը կոչվում է Այաս նավահանգիստ, հին Այասի, ուր Մարկո Պոլոն էր եկել, պատվին։
Իսկ այսօր օգոստոսի քսան երեքն է, Անկախության Հռչակագրի օրը։
եւ այդպես
Ի դեպ, կարդացեք սա, ու խորհեք հայ ցեղերի համայնքների բարեկամության մասին։
Սակայն այդ հարցին ես լուծում գտա ֊ համայն աշխարհի հայերին պետք է սովորեցնել ընդհանուր լեզու, ասենք համրերի լեզուն, եթե ոչ Էսպերանտո, որ ստիպված չլինեն իրար հետ շփվելիս հայերեն խոսել, կամ այդ համար, օհ ոչ, հայերեն սովորել։
ու տենց
Իսկ այս գիշեր ազատության հրապարակում ռուս զբոսաշրջիկների թիմը խաղում էր ֆուտբոլ պարսկահայ զբոսաշրջիկների հետ։
Պարսկահայերը դարպասը նշեցին կոշիկներով, ռուսները ֊ ուսապարկերով։
Պարսկահայերը՝ լայն, ռուսները՝ նեղ։
Պարսկահայերը վազում էին բոբիկ, ռուսները ֊ սանդալներով։
Ամեն թիմը ուներ իր երկրպագուներին, ով հետեւում էր խաղին Սպենդիարյանի արձանի վրայից։
֊ Ես հայ եմ, բայց պարսկահայ ֊ ասաց աղջիկը ռուսներին։
Ռուսները չհասկացան ու շարունակեցին փսփսալ իրար մեջ մինչ նրանցից մեկը բարձր ասաց
֊ տի շտո, տակ անի ժե պանիմայուտ
֊ դա նի պանիմա՜յուտ
Խաղի ժամանակ ինձ մի պահ թվաց, որ գուցե Երեւանը կդառնա Նյու Բռազիլ, իսկ Ռիո դե Ժանեյրոն կվերանվանեն Էրեբունի։ Բայց դա ընդհամենը մի պահ։
Հետո պարզվեց որ խաղացողներից մեկը (չհասկացա ում կողմից) տեղացի էր, ու երբ հաշիվը վեց վեց դարձավ, նա խաղը ընդհատեց։
֊ մենք շատ ենք խմել, էլ չենք կարող խաղալ, նիչյա, դռուժբա, Ռասիա, Իրան, Արմենիա։
Ռուսները չէին համաձայնվում։ Պարսկահայերը շփոթվեցին, չհասկացան։
֊ Դռուժբա, Արմենիա, Ռասիա, Իրան ֊ ինքն իր ձեռքերը սեղմեց ու բարձրացրեց օդ զգալով որ մեկնած ձեռքը ռուսները չեն սեղմի։
Ռուսները հիասթափված էին, ուզում էին հաղթել։
Ու ինձ այդ ժամանակ արդեն լրիվ պարզ դարձավ որ սա Ռիո դե Ժանեյրոն չէ։
Բնավ։
Թեկուզ եւ նոր։
_ու տենց _
Գործող անձինք․
Փողոց։
Ոստիկանական խցիկ։
Արագ սլացող սեւ ջիպ։
Ջիպը մի հարյուր քսանի տակ ակնթարթում անցնում է ոստիկանական խցիկի կողքով։
Որոշ ժամանակ անց, ջենլմենավարի ասենք՝ ոչ շատ կարճ ժամանակ, խցիկը նկարում է։ Դատարկ փողոցը։
Քանի որ բնականաբար ջիպը արդեն սաստիկ հեռու է ու բնավ չի երեւում։
Այնպես որ զգոն եղեք ժամանակի ինտերվալների հետ։
Նրանք կարող են ձգվել։
ՀԳ․ Եթե խցիկների շրջակայքում գրավիտացիան ավելի մեծ է, ապա դա առնվազն բացատրություն կարող է լինել։
_ու տենց _
Ուրեմն, լուսակիրի մոտ երկու մեքենա են կանգնած։
ձախն աջ լույսն է թարթում, ոնց որ աջ ուզի գնալ, աջն էլ ձախն է թարթում։
հետո այդպես էլ գնացին, աջից գտնվողը գնաց ձախ, ձախինը ֊ աջ։
իսկ Միտրիչը հավես միտք ունի, ինչպես անել որ նույնիսկ ՊԱՏ պետք չլինի։
ամեն վարորդ պետք է ունենա իր կարման ֊ ոնց վատ է պահում, այլ վարորդները կարման իջեցնում են, երբ լավ է իրեն պահում ֊ ավելացնում։
ու այն կարող է ինչ որ գույնով էլ մեքենայի վրա երեւալ։
վատ կարմա ֊ ասենք մինուս տաս ֊ մեծ տուգանք, մինուս երեսուն ֊ վի֊ից զրկում։
բայց կարեւորն այն է, որ վատ կարմա ոչ ոք չի ուզենա ունենալ, ու մարդիկ կփորձեն ավելի լավ քշել, որ հիմարությունը չերեւա։
ու տենց
Հիշո՞ւմ եք, իննսունականներին հեծանիվները ահավոր էժան էին։
Ու ոչ ոք դրանք չէր առնում, մարդու պետք չէին։
Իսկ հիմա բոլորը ձեռք են բերում, քաղաքում ավելի ու ավելի հաճախ են հանդիպում թուրքական «Սալկանո»֊ները։
Ինչի՞ց կլինի։ Ախր էս ֆբ֊ն էս ի՜նչ ուժեղ ազդելու գործիք է։
Ուրեմն, պատկերացնենք երկու հոգի, ով սիրում է ասենք քշել հեծանիվ, մեկ մեկ քշում են, լցնում են իրենց ֆոտոները ֆբ։
Մարդիկ հասկանում են, որ այ դրանք երեւացին, ու ինչ լավն են։ Հա, լավն են։ Ու նրանք էլ են ուզում երեւալ։ Բայց նրանք չեն քշում հեծանիվ։
Ավելի ճիշտ չէին քշում։
Այնպես է ստացվում որ ավելի ու ավելի շատ մարդ է գնում իրենց հետ քշելու, ու, ամենակարեւորը, լուսանկարվելու։ Ասենք հարյուրից շատ։
Փաստորեն, հեծանիվը պլյուս խցիկը դառնում են ինքդ քեզ ցույց տալու ամենաէֆեկտիվ ձեւերից մեկը։
Էֆեկտիվ ֊ որովհետեւ դրա համար պետք չէ մի տարի գործ անել, որ մի բան ստացվի, կամ չստացվի։ Պետք չէ ինչ որ բանի մեջ խորացած լինել։ Մի երկու ժամում սովորում ես, ու ապշեցնում մարդկանց քո գոյությամբ։
Իսկ հավեսն այն է, որ փաբլիկ ռիլեյշնսը լավացնելու համար մարդիկ փող էլ չեն ափսոսի, կգնան թանկ հեծանիվներ կառնեն, կլինի պահանջարկ, այլ մարդիկ կբերեն, կվաճառեն։ Գուցե նույնիսկ հարկեր կվճարեն։
Հիմա կասեք ի՞նչ ես ասում, լավ չի՞ որ մերոնք, ասենք, ավելի շատ հեծանիվ քշեն։
Նայած մոտիվը որն է։ Եթե քշելու մոտիվը քշելը չէ (յա ձեռուս պատամու շտո ձեռուս), այլ քեզ ցույց տալն է, ապա չգիտեմ ֊ ինձ որ չի ուրախացնում։
Իսկ ի դեպ, եւրոպաներում լավ կյանքից չէ, որ հեծանիվ են քշում։ Բոլորին չէ հավես անձրեւին (իսկ այնտեղ անձրեւենրը հազվադեպ չեն բնավ) դոժդեվիկներով պտտվել։
Պարզապես թանկ է հասարակական տրանսպորտը, եթե մեզ մոտ էլ մեկ տոմսը հինգ վեց դոլարի չափ լիներ, իսկ մեկ օրվա տոմսը, յոթ ութ, իսկ մեկ ամսվա աբոնեմենտը հարյուրից սկսած ֊ բոլորն էլ հեծանիվ էին քշելու, էլ ի՞նչ պիտի անեին։
Այնպես որ մինչեւ հասարակական տրանսպորտի գինը չբարձրանա, հեծանիվը չի դառնա փոխադրման միջոց, այլ կմնա շքեղություն։
Իսկ մինչ այդ ֊ բենզինը ձեզնից, գաղափարը մեզնից։ Քշի, քշի Թուրքիա, ես դրանց։
ու տենց
Եթե համեստ որեւէ մի էակ մտնի կինո մոսկվայի կայքը, moscow.am֊ը չէ, հիմա moscow.am֊ը տարբերվում է moscowcinema.com֊ից, նա գուցե եւ սկզբից նկատի որ էջի աջ վերեւի մասում, երբ մկնիկի սլաքը մոտեցնում ես, խաչ է հայտնվում։
Գուցե, նվաստը, սեղմի ու տեսնի ինչ կլինի՝
}}
Ամբողջ էկրանով տարբերակը սա է (2 մբ), ավելի լավ է երեւում։
Այցելուն կխորհի այն մասին թե որն էր այդ ստեղնի իմաստը, ու ինչ եղավ, այնուհետեւ նա կզննի ֆիլմերի ցանկը, ու գուցե նկատի ԼՈԼ անվանումը։
Կմտածի, որ, գուցե, իրականում հայերեն լավ չգիտի, ու գուցե պետք է ճշտել, ինչ է ԼՈԼ֊ը նշանակում ռուսերեն տարբերակում։
այնպես որ զգոն եղեք Կինո Մոսկվայի կայքով շրջելիս։
այնտեղ դուք կարող եք հանդիպել ԼՈԼ֊ը իր լրիվ գեղեցկության մեջ։
ու տենց
֊ լսե՞լ եք այնոթիֆայի մասին։
֊ հմ՞
֊ դա տենց բան է, որ երբ ասենք մի ֆայլը փոխվում է
֊ ինքը նոթիֆայ է անում Ջոբսի՞ն այդ մասին։
ու տենց
մոտենում եմ ստոյկային, այնտեղ երկու շատ բոյով ու շատ երկարամազ տղա զրուցում են բարմենշայի հետ, ինչ որ բան են ուզում։
Աղջիկը նայում է մազերիս ու հարցնում՝
֊ դուք միասի՞ն եք։
֊ չէ ֊ պատասխանում եմ ֊ ես այնքան բոյով չեմ։
_ու տենց _
Սովորաբար այստեղ չեմ կիսվում (այլ այստեղ), այնուամենայնիվ, Կարեն Աղամյան, այն մասին, ինչպես են ընդունում կոմսոմոլ
ու տենց
փաստորեն, ինտել x87 նատիվ անում է հաշվապահական (Round half to even), ու բնավ ոչ մաթեմատիկական կլորացում։
Դա նաեւ ցույց է տալիս ում համար են առաջին հերթին պրոցեսորները արտադրվում՝ բիզնեսի, ոչ թե գիտնականների։
Ալսը, տարիներ առաջ ես գրել եմ MOD (կամ %) գործողության մասին։
այնպես որ զգոն եղեք կլորացնելիս։
ու տենց
ոչ շատ վաղուց, մայքրոսոֆթ օֆիս֊ով գրված ցանկացած փաստաթուղթ պարունակում էր մատնահետք, ըստ որի լինում էր իմանալ կարգչի մակ հասցեն։
հենց այդպես էլ գտել են Մելիսա վիրուսի հեղինակին ֊ լոխանուլսյա, չգիտեր այդ մասին։
այսինքն մս օֆիսը խփում էր փաստաթղթի մեջ գուիդ, որը գեներացնելուց մսը օգտագործում էր կարգչի ունիկալ մակը։
հիմա արդեն կարծես փոխվել է վինդովսի, ասենք լիբսիի ֆունկցիան, ու գուիդ գեներացնելուց այն տեղեկատվություն, որով միանշանակ իդենտիֆիկացվում է կարգիչը, չի օգտագործում։
նշանակում է, կարող է նույնիսկ չիմանալով այնպիսի ծրագիր գրեիր, որը, փաստացի, մարդուն կհետեւեր՝ ընդամենը մայքրոսոֆթի գուիդ ֆունկցիան կանչեիր, ու գուիդը օգտագործողի կարգչի տեղեկատվությունը պարունակեր։
այնպես որ զգոն եղեք մս օֆիս օգտագործելիս կամ վինդովսի տակ ծրագիր գրելիս։
ու տենց
մի չաթից մի ծրագրավորող է գրում, Վիրջինիայից, որ նահանգների ամենալավ տեղերից չէ բնավ՝
I can’t get work as a programmer where I live, period. I have to look for contracts online and am constantly underbid, typically by some college student who’s doing contracts for beer money. I actually have a “job” if you can call it that, at a local grocery store to pay the bills.
այնպես որ զգոն եղեք Վիրջինիա գաղթելիս։
ու տենց
Լսելով ամառը արտասահմանից եկած հայերին, ու նրանց երեխաներին ես հասկանում եմ, որ հնարավոր չէ նրանք գան ՀՀ, որովհետեւ իրենց ուզած պայմանները ստեղ չկան ու չեն լինի մոտակա տասնամյակներ։
Նրանք կգային Սովետական Հայաստան (հենց Սովետական, ոչ Խորհրդային) ուր նրանց կտային իրենց հասնող հարյուր ռուբլին, որը նրանք կստանային Կոլիմայում էլ, Մոսկվա գնալը բարդ է, իսկ Երեւանում, ոնց էլ լինի Կոլիմայից լավ է։ Այնպես նրանք կզգային իրենց որոշակի առումով լավ տեղում, ՀՍՍՀ֊ի մայրաքաղաքում։
Բայց նրանք չեն գա ՀՀ։
Առհասարակ, ես կարծում եմ որ հրեաները լրիվ ունիկալ են․ աշխարհի որ ազգին էլ տային տեղ, ասեին՝ գնացեք այնտեղ ապրեք, ձեզ համար պետություն կառուցեք՝ չէին գնա։ Միայն հրեաները կգնային։
Իսկ մենք տեղ ունենք, նույնիսկ մեզ համար չափազանց շատ ֊ բնակվող չկա։
Որովհետեւ՝
֊ Գիտե՞ք ես այնտեղ ինչքան փող եմ ստանում։
կամ
֊ Սկոլկովոյի համալսարան պիտի ընդունվեմ։
ու ամենակարեւորը
֊ Ռուսաստանը իմ երկրորդ հայրենիքն է։
Ու այդ ամենը, բնականաբար, ոչ հայերեն ասված։ Ռուսաստանից եկած երիտասարդների մեծ մասը ռուսախոս է, այդպես էլ պետք է լիներ։ Նրանք հասկանում են, որ իրենց Հայաստանցի բարեկամները, ով իրենց հետ կոտրտված ռուսերենով է խոսում՝ անգրագետ են։ Իսկ նրանք, ով հայերեն չգիտի, բայց ապրում է Մոսկվայում ֊ ավելի զարգացած են՝ Մոսկվայի փարթիները տեսած մարդ են։
(ոնց որ Էնի Հոլն էր ասում ֊ քեզ հետ բաժանվելով ես ահագին զարգացել եմ ֊ փարթիներով եմ գնացել, բան ման)։
Նահանգներից եկածներն էլ հայերեն կոմֆորտ չեն արտահայտվում։
Հայերեն բավական լավ գիտեն միայն Իրանից կամ միջին արեւելքից եկածները։
Ու դա զարմանալի չէ, ինչպես պատմում էր իմ ծանոթ պարսկահայը ֊ Իրանում հայկական դպրոցներում թույլ է տրվում հայերեն դասավանդել հայոց լեզուն եւ եթե չեմ շփոթում, պատմությունը ֊ բայց ոչ հայ գրականությունը։ Իսկ աշակերտները իրար մեջ շփվում են հայերեն։
Նահանգներում չեմ հիշում ինչ էր թույլ տրվում հայերեն անցնել, սակայն կարեւորն այն է որ աշակերտները իրար մեջ շփվում են անգելերն։
Ամեն դեպքում՝ ահա, տեղ կա։ ՄԱԿը նվեր չի տվել, մեզ չէին տա, մենք արժանի չենք, պարզապես այնպես է ստացվել որ կա։
Պարզապես հայերը այն ժողովուրդը չեն, ով իրենց պետությունը կկառուցի։ Մոսկվայի փարթիները թողած գան ստեղ չեն զարգանա, կկորեն։
ու տենց
Մոբայլ ինտերնետ ով ունի, այլեւս պետք չէ կպնել տեղական կայաններին։
Դա ի դեպ տեղական կայանների շահերից է բխում, մրցակցություն կլինի, իրենց լսող չի լինի, կսկսեն լավանալ։ Այնպես որ ես կգրեմ ինետ ռադիո կայանների մասին՝
Սկսեմ նրանից, որ n900֊ի հետ գալիս է հավես ինտերնետ ռադիո կայաննքերի ցանկ։
Սթոք փլեյերով նրանք լինում է ոչ միայն լսել օնլայն, այլ եւ հեռարձակել ֆմ ալիքներով։
Այնպես որ կարելի է նույնիսկ մեքենա վարելիս չլսել տեղական ռադիոկայանները, լսել ցանցայինները։ Ինչպե՞ս՝ ձեռք բերելով որեւէ մոբայլ ինտերնետ փաթեթ, որ մի երեք հազար դրամով տալիս են ինտերնետ, ու միայն ինտերնետ ֊ առանց զանգերի։ Իսկ ո՞ւմ են պետք զանգերը, եթե դրանք ինտերնետով էլ են գնում։
Համոզված եմ որ ինչ որ «հեշտ» ձեւեր կան ռադիո լսելու ԳՆՈՒ֊ի վրա, բայց ես նախընտրում եմ հին լավ մփլեյերը։
pls փլեյլիստ քաշելով, տալիս ենք մփլեյերին՝
Մաեմո֊ի ալիքներից ես ինձ շել սկրիպտեր եմ գեներացրել, այսպիսի տեսք ունեն՝
Եթե ուզում եմ ձայնագրելով լսել, ապա՝
կամ
ինչն է հավես, որ ինտերնետ ռադիո լսելիս մեծ մասամբ կարիք չկա ձայնագրել կամ Այրի֊ի պես ծրագրեր օգտագործել, որ գուշակեն դուր եկած գործը, որ հետո գտնես, քաշես։
Մփլեյերը, ասենք այսպես ցույց է տալիս՝
Իսկ երբ վարողն է խոսում, գրում է՝
Բացի տուփից դուրս կայաններից, կարելի է լիքը ռադիո կայաններ գտնել։
Օրինակ այստեղ նույնիսկ հայկական կայանների ցանկ կա։
Հավես զանազան ալիքներ ունեն Սոմաֆմը, ոչ կոմերցիոն ռադիոկայան, որը ապրում է միայն դոնեյշնների շնորհիվ։
Շատ ալիքներ կան նաեւ ԴիջիթալիԻմփորթեդ կայանում
Վերջերս հետաքրքիր պրոեկտ է բացվել՝ ռադիո23։
Այնտեղ ի դեպ, կարելի է գրանցվել ու եթե կարողանում ես եթեր ապահովել, նրանք կտան ժամանակ։
Երբեմն հիանալի անգլերենով են խոսում, այնպես, որ տանում է, հիմնականում երաժշտությունը հավանում եմ, երբեմն էլ ճապոներեն՝ ու էլի եմ հավանում, փախած ու հավեսն է։ Դե ես ճապոնական պոպ սիրում եմ։
Այլ ռադիոկայանը սկսեցի լսել Ջեյմս Դարբինյանի (jay tea սփյուռքում, ու այստեղ ԿՄ֊ում) պատճառով։
Ինչպես եւ խորհուրդ է տրվում, նա նշել է իր մոտ #armenian թեգը, որ հայրենակիցները իրեն գտնեն, ու ահա՝ չի կրում հեռախոս, մտահոգված է քաղաքացիական ազատություններով, բանաստեղծություններ է գրում, ու ընդհանուր առմամբ հավես տղա է։ Ժամանակ առ ժամանակ գրում էր իր ռադիո հաղորդման մասին, որ անում է Օրեգոնի համալսարանի ռադիո կայանում։
Բնական է, որակն էլ համապատասխան է, ի՞նչ պետք է լինի համալսարանի ռադիոն։
Բայց մեր ռադիոկայաններից մեկ է լավն է։
Ի դեպ, այնտեղ փնտրում են ձայնագրություններ, ու մեր խմբերից, կարծում եմ, հավեսով «ժապավեն» կվերցնեին։
Ու բնականաբար՝ փոդքաստները։ Շատ եմ սիրում գփոդերը, որ կա Մաեմո Դիաբլո, Ֆրեմանթլ, Հարմաթանի համար, նեմո֊ի համար, ԳՆՈՒ համակարգերի, ունդ զա վայթեր։
Իսկ ահա իմ ռադիո, ու ոչ միայն փոդքասթների ցանկը, կան ֆոտոյի մասին, մի քանի հավես բրտիականան հաղորդում կա՝ մտածելն թույլ է տրվում, ասենք։
ու տենց
Ես արդեն ցույց եմ տվել Ֆրանկենկամերայով ու բլեսսն900֊ով արված նկարներ։
Ու այսօր կարդացի նորություն՝ Ֆկամ ԱՓԻ֊ն դարձել է Միգո Հարմաթանի մաս, այսինքն ն9֊ում կա տուփից դուրս։
Այսպես ստացվեց որ այսօր ինձ խնդրել են կինո Մոսկվայի ֆոտո անել ֊ բնավ ոչ գեղարվեստական նպատակներով, պարզապես որ լուսավորությունը երեւա։
Իսկ ես բավական լայն ու լուսազգայուն օբյեկտիվ չունեմ։ Այսինքն ունեմ 18-55 որը օբյեկտիվ չէ բնավ այլ տենց խաղալիք։
Ու որոշեցի նկարել ն900֊ով։ Ինչպես միշտ, սակայն։
Մութ ժամանակ բարձր իսո֊ներով այսքան աղմուկ է ստացվում՝
նույնիսկ գամման ու լինեարիթին մինչեւ վերջ տանելով՝
Իսկ եթե նկարել հդռ, նույնիսկ եթե հենց ն900֊ը հաշվի ու ջպգ տա, ապա ստանում ենք՝
ու բնավ ոչ մի աղմուկ՝
այնպես որ զգոն եղեք ԳՆՈՒ համայնքների սիրած խելախոսները թերագնահատելիս։
ու տենց
Ես մի տարի սպասում էի դիասպորայի հրավեր, փոխարենը քաշեմ, ինսթալ անեմ, ու շփվեմ։ Գիտեի, որ ֆեդերատիվ է, բայց մտքովս չէր անցնում որ ջոյնիդիա հաշիվ ի՞նչ իմաստ կա սպասելու, պետք է կամ այլ սերվիս պրովայդեր գտնել, կամ ինքնուրույն տեղակայել։
Մասամբ դա այն մասին է, ինչքան ենք սովորել կենտրոնացված սերվիս պրովայդերներին։ Ոչ մեկի մտքով չի անցնի ջմեյլ հրավեր սպասելիս առհասարակ էլ փոստից չօգտվել։ Պարզապես մեյլը ավելի շատ բացառություն է, քան կանոն, ներկա համացանցում։
Ու մասնավորապես այն մասին է, որ ես չունեմ ինձ անհրաժեշտ շփումը՝ ընդհանուր հետաքրքրություն ունեցող մեկի հետ խոսեի, գուցե բավական կլիներ միտքս արտահայտել, պատասխանը կգտնեի։ Իսկ սա ընդամենը դիա է, ոչ մաեմո է, ոչ Օբերոն։
Նույնիսկ Հաուսին էր պետք լինում ինչ որ ձեւի շփում, որ հասկանա ինչ անել։ Այսօր այդ մասին հիշեցի, երբ փորձում էի ընկերոջ հետ սիսթեմդ քննարկել։
Ասաց․
֊ բայց ես չեմ հասկանում ինչի մասին ես։
֊ ոչինչ, դու լսի ու պատահականորեն մի համաձայնվիր, կամ համաձայնվիր։
ու տենց
Ես մի տարի սպասում էի դիասպորայի հրավեր, փոխարենը քաշեմ, ինսթալ անեմ, ու շփվեմ։ Գիտեի, որ ֆեդերատիվ է, բայց մտքովս չէր անցնում որ ջոյնիդիա հաշիվ ի՞նչ իմաստ կա սպասելու, պետք է կամ այլ սերվիս պրովայդեր գտնել, կամ ինքնուրույն տեղակայել։
Մասամբ դա այն մասին է, ինչքան ենք սովորել կենտրոնացված սերվիս պրովայդերներին։ Ոչ մեկի մտքով չի անցնի ջմեյլ հրավեր սպասելիս առհասարակ էլ փոստից չօգտվել։ Պարզապես մեյլը ավելի շատ բացառություն է, քան կանոն, ներկա համացանցում։
Ու մասնավորապես այն մասին է, որ ես չունեմ ինձ անհրաժեշտ շփումը՝ ընդհանուր հետաքրքրություն ունեցող մեկի հետ խոսեի, գուցե բավական կլիներ միտքս արտահայտել, պատասխանը կգտնեի։ Իսկ սա ընդամենը դիա է, ոչ մաեմո է, ոչ Օբերոն։
Նույնիսկ Հաուսին էր պետք լինում ինչ որ ձեւի շփում, որ հասկանա ինչ անել։ Այսօր այդ մասին հիշեցի, երբ փորձում էի ընկերոջ հետ սիսթեմդ քննարկել։
Ասաց․
֊ բայց ես չեմ հասկանում ինչի մասին ես։
֊ ոչինչ, դու լսի ու պատահականորեն մի համաձայնվիր, կամ համաձայնվիր։
ու տենց
֊ դա հրեական մտածելակերպ է որովհետեւ ֊ մեկնաբանեց քաղաքական իրադարձությունները մի տղամարդ մի կորպորացիայի ճաշարանում։
նա չնկատեց, որ կողքի սեղանին դնում էր իր սկուտեղը նույն կորպորացիայի աշխատող, ով քիչ թե շատ հայտնի էր նրանով, որ հրեա է։
ճաշից հետո նա, ով հայտնի էր որպես հրեա մոտեցավ որոշակի ազգերի մտածելակերպը քննադատող տղամարդուն։
֊ բա ի՞նչ եղավ մեքենադ։
֊ օֆ չգիտեմ է
֊ ուզո՞ւմ ես այսօր նայենք։
֊ բայց այնտեղ չգիտես ինչ է կատարվում
֊ այնտեղ իրականում պարզ համակարգ է, կամ սա է, կամ դա է փչացել։ (չեմ հիշում անվանումները)
֊ դե հա, գործից հետո նայենք, թե հարմար է։
֊ լավ, դու չմտածես, պետք է որ կարողանանք սարքել։
ու տենց
ֆոտոն կամ ռեժիսուրան, կամ կերպարվեստը տարբերվում են մեր գործից նրանով որ բոլորը չէ որ կարողանում են տեսնել, հասկանալ ու գնահատել։
ֆոտոն ավելի մոտիկ է մարդկանց, ամեն դեպքում պատկեր պարս անելը ուղեղի առաջնային ֆունկցիաներից է։
Ու հենց այն պատճառով որ նրանք չեն հասկանում ինչ ենք մենք անում ու ինչպես, վերաբերվում են նույնիսկ ամենաանկապ ու ամենատուֆտա դեվերի որպես կախարդների։
անշուշտ չի կարելի ասել որ Բրեմ Կոհենը հարգանք պատիվ չունի, բայց իհարկե, նա անհամեմատ ավելի քիչ հայտնի է քան Ալֆրեդ Այզենսթադթը։
ու տենց
Աբովյանի վրա մի հատ մնացած բուդկա կար։
Երբ տեսա աշխատում են, մտածեցի հանում են, բայց փաստորեն չէ ֊ փորել են մեծ փոս, ֆունդամենտի համար երեւի։
Բոլոր նրանց, ով դեռ բաժանորդագրված է իմ հին մատյանին ԿՄ֊ում։
Դուք քառասուն հոգի եք։
Անբաժանորդագրվեք, քանի որ կենդանի մատյանի հաշիվը ես ջնջել եմ, ու բնավ հավես չունեի նրան հետեւել, այնպես որ այն պատկանում է այլ մարդու հիմա։
Իսկ տեղը բաժանորդագրվեք այս նոր ֆիդին՝ http://norayr.am/weblog/feed/
եւ այդպես
ես իմ աղջիկներին իմ երազած աղջկա տեղ եմ դնում։
ու տենց
Հայաստանում սրբիչի օրը եւս մեկ նշանակություն ունի
(վիա)
այնպես որ զգոն եղեք։
ու տենց
gotalk դասական j2me չաթ կլիենտը չի կարողանում կպնել GRPS֊ին։
Տեսնես ինչ որ մեկը կպնո՞ւմ է որ նա կպնի։
ու տենց
Նկարված էր պրոֆեսիոնալ։
Եւ ռեժիսուրան, եւ օպերատորների աշխատանքը, եւ խաղը շատ լավն էին։
Փաստորեն, դա միշտ չէ որ լինում է, չնայած ենթադրվում է որ միշտ պետք է լինի։
Ինչ ասեմ, առանց պատկերազարդելու էր, եւ ուղիղ, եւ փոխադարձ առումով։
Այսինքն, այո, շատ վատ չեն ներկայացրել, ոչ էլ փորձել են ավելի թեթեւ ներկայացնել։
Այսպես է լինում։
Երեւի միայն այն էր հեշտացնում ծերուկի կյանքը որ նա փողից առանձնապես չէր նեղվում։
Ես ֆիլմի ընթացքում ինձ վատ չեմ զգացել, այսինքն ես լրիվ գիտակցում էի ինչ է նա ուզում ցույց տալ, ու գիտեի որ դա իմ համար չէ, ինձ պետք չէ ցույց տալ, ես առանց այդ էլ գիտեմ, իսկ նրանք թող նայեն։
Ես ինձ վատ զգացի երբ նա այն թռչունին էր բռնում, այ դա վախենալու էր, ճնշող էր։
Գուցե մի քիչ, երբ ծաղիկների գլուխներն էր կտրում։
Մեկ էլ ես չհասկացա նա սպանեց որովհետեւ մտածում էր որ լավություն է անում, այսինքն սիրո մոտիվներով, թե որովհետեւ այնքան զզված ու հոգնած էր։ Թե երկուսը միասին։
Տեսնես ինչ է հեղինակը մտածել։
Շատ լավ է որ երիտասարդներին ցույց տվեցին այդ ամենը։
Որ պատրանքների մեջ չլինեն։
Ինձ հետաքրքիր է ով ինչ է հանել այդ ֆիլմից։
ու տենց
խորհուրդ եմ տալիս դիտել
եւ առհասարակ բաժանորդագրվել ուտոպիանա ալիքին։
ու տենց
Էլի տեքնոլոգիաներ տարածելու մասին
ես հիշում եմ ինչպես էր Ճապոնիայից մեքենա բերող վաճառող կարմիր երեսով ու կարճ մազերով լիքը մարդը խոսում ընկերոջս հետ։ Ասում էր․
֊ սքայփ ունե՞ս։ ինձ ավելացրու ես կասեմ։
֊ ես չունեմ սքայփ ֊ պատասխանում է ընկերս։
֊ Ո՞նց չունես ֊ զարմանում է մեքենա վաճառողը ֊ գիտես, դա հեշտ է, պիտի մտնես քաշես
֊ Գիտեմ, գիտեմ ֊ ծիծաղում է ընկերս ֊ ես ոչ թե դեռ սքայփ չունեմ, այլ արդեն սքայփ չունեմ։
այնպես որ զգոն եղեք տեքնոլոգիաներ տարածելիս։
եւ այդպես
Երեւի հիշում եք, որ Հայաստանն ու Թունիսը առաջին երկու երկիրն էին ուր Քրոմ զննիչը ամենատարածվածն էր։
Ահա այսպես է այժմ տարածվում Քրոմ զննիչը աշխարհում
ու այսպես Հայաստանում
Տեսեք ինչ տարբեր է իրավիճակը աշխարհում, կամ նահանգներում։
Մեր մոտ ԻԵ֊ն Օպերայի հետ հավասար է գնում։ Ֆայրֆոքս միշտ էլ շատ են օգտագործել, ու այդպես էլ շարունակում են։
Քրոմը մեծ ֆորա է տալիս բոլորին։
Իսկ աշխարհում՝ ԻԵ֊ն ամենատարածվածն էր, բնականաբար, որովհետեւ ՕՀ տեղակայելուց անմիջապես հետո արդեն կա, իսկ երկրորդը, զգալի հեռու ֆայրֆոքսն էր, ու ըստ երեւույթին Գուգլի Քրոմն է, այսինքն Գուգլի մարկետինգն է սպանում ԻԵ֊ն աշխարհում։
Իսկ մեզ մոտ մարկետինգը, գովազդը, փողը, սպասված արդյունքներ չեն տալիս։
Մարդիկ չեն բավարարվում ԻԵ֊ով, որը կա։ Նրանք քաշում են Քրոմ կամ Ֆայրֆոքս։
Ինչի՞ է այդպես։
Ես կարծում եմ, որովհետեւ համայնքները ավելի կարեւոր են քան բրենդերը (communities dominate brands)։ Իսկ Հայաստանը
֊ փոքր է
֊ համայնքների երկիր է
Երբ մի համայնքի հեղինակավոր այթի շնիկ խորհուրդ է տալիս Քրոմ, ապա այն տարածվում է իր բոլոր ծանոթներով եւ ծանոթների ծանոթներով, շրջապատներով եւ օղակներով։
Մարդիկ չեն օգտագործում ԻԵ, որը կա իրենց ՕՀ֊ի տեղակայումից անմիջապես հետո։
Որովհետեւ համայնքի այթի հեղինակությունները այն խորհուրդ չեն տալիս։
Անկախ նրանից ինչպես է ԻԵ֊ն գովազդվում։
Չեք հավատա, բայց ես նահանգներում լիքը մարդ գիտեմ, ով չգիտի Ֆեյսբուքի տեղը։ Ով չգիտի Սքայփի տեղը։ Լուրջ։ Որովհետեւ նրանք լրիվ միայնակ են իրենց զգում այդ թվային աշխարհում։
Ի տարբերութուն Հայաստանը կիսվողների երկիր է։
Ես հավանել եմ այս երաժշտությունը/ֆիլմը/հեռախոսը/զննիչը ֊ տես քեզ էլ դուր կգա։
Մարդիկ սիրում են այլ մարդկանց ուրախացնել։
Ու տեքնոլոգիաները մեզ մոտ տարածվում են համայնքներով՝ մարդկանց ուրախացնելու համար
Իրենց մոտ համայնքները պարզապես թույլ են։ Մարդիկ ավելի մենակ են իրենց այթի խնդիրների հետ ու ավելի դանդաղ են զարգանում։ (այո, փաստացի ֆեյսբուքի տեղը իմանալն էլ է զարգացում ոմանց համար)
Ու լավ տեքնոլոգիաները, ոչ թե գովազդվածները, մեզ մոտ ավելի լավ են տարածվում քան աշխարհում։ Անհամեմատ ավելի լավ։
Որովհետեւ համայնքները գերազանցում են բրենդերը։
այնպես որ զգոն եղեք
ՀԳ․
Ի դեպ, այսպիսի անունով հիանալի բլոգ կա։ Communities dominate brands. Թոմի Ահոնենն է վարում, գրում է պատմության, ռազմավարության, մոբայլ շուկայի, Նոկիայի ինքնասպանության, օպերացիոն համակարգերի, ու այլ թեմաների մասին։ Երեւում է, որ նա անտարբեր չէ բնավ ոչ Ֆինլյանդիայի, ոչ ընկերությանը ուր նախկինում աշխատել է, մի խոսքով իր համայնքներին։
ու տենց
Եւրոպայում շատ եմ տեսել, որ երիտասարդները փող հավաքեն։
Մեզ մոտ այդպիսի բան չի լինում։ Մտածում էի, որովհետեւ կասեն ֊ էս ո՞վ ես, գնա աշխատի։
Պարզվում է չէ, լավ էլ տալիս են։
Տալիս են նույնիսկ լեզու չիմացող երիտասարդներին։
Երկու մալոլետկա Աբովյան փողոցում կանգնած փող են հավաքում այ սենց պաստառով։
Մեկն էլ բրենչած էր անում, նենց չի որ հաջող էր ստացվում իր մոտ։
Ես շատ եմ լսել վատ կատարում, բայց այս մեկը իր չորս ակորդը վերցնել չէր կարողանում, ու իմ իմացած ցանկացած մալոլետկա ավելի լավ է նվագում։
Սակայն դա չէ հարցը։
Լուսանկարեցի, ահավոր գոհ էին իրենցից։
Մոտեցա, հարցեր տալու։ Թե ի՞նչ կենդանիներ։
Ասում է դե գրված է։
Մենք նենց լավն ենք, անտուն կենդանիների մասին ենք մտածում։
Ասում եմ, հետո՞։ Ո՞նց եք մտածում։
Ասում է դե բուժում ենք, կերակրում ենք։
Ասում եմ ո՞նց եք բուժում֊կերակրում։
Ասում է քեզ ինչ՞։
Ասում եմ փող են տալիս մարդիկ, դուք ստեղ պոպրաշայկայություն եք անում, որը ի դեպ հակաօրինական է, չհարցնե՞մ։
Ասում է ֊ դե ծերերն էլ են անում։
֊ դրանից զբաղմունքը ավելի օրինական չէ։
Ասում է՝
֊ Համ էլ մեզ օրենքը էական չէ, մենք անարխիստ ենք։
Ասացի ֊ թե գարեջրի փող ես հավաքում, ավելի լավ է այդպես էլ ասեիր։
Ասում է ֊ ի՞նչ գարեջուր, ես պանկ եմ․․․ մենք չենք խմում ու չենք ծակվում, թող տանեն ոստիկանություն, բան ման։ Այնուամենայնիվ փասափուսեն հավաքեցին թռան։
Իմ մոտ լիքը հարց կա։
Արդյո՞ք իրանք այնքան էլ չկարողանալով բացատրել թե ոնց են օգնում կենդանիներին, ու ինչ կենդանիներին, իրոք դրանց օգնում են։
Ինչի՞ են մարդիկ նրանց վստահում ու փող տալիս։
Մտածեցի բացատրել վերաբերմունքս խմիչքին ու խմած մարդկանց։ Ամենը պարզ է։
Սակայն սկզբից շեղվեմ։
Իսկ դուք գիտե՞ք ինչու որոշ շները իրենց տարածքը նշելուց հետո, հետեւի թաթերով հող են նետում։
Չէ, իրականում նրանք չեն փորձում ծածկել արվածը, այլ լրիվ հակառակը՝ փորձում են այնպես անել, որ հոտը տարածցի հնարավորինս շատ։
Նաեւ, գիտե՞ք ինչի են պոչը իջեցնում կամ բարձրացնում։
Ոչ, վախենալը չափազանց ոչ խորը պատասխան է։
Անուսից ոչ շատ հեռու գտնվում են հատուկ խցուկներ, որոնք գեներացնում են ամեն մի շան ուրույն հոտը։ Այդ պատճառով են շները ծանոթանալիս իրար պոչի տակ հոտոտում։
Ահա, քոնը #ffa3fe֊ն էր։ Հաճելի է ծանոթանալ։
Այդ պատճառով էլ, ցրում են, շեյրում են այդ հոտը մեծ տարածությամբ։
«Օսյան եւ Կիսան եղել են ստեղ»։ չեք ին։
Ու դա անում են քիչ թե շատ ինքնավստահ շները։ Ով իրենց եսը չի թաքցնում։
Ու անում են դա նույնիսկ առանց խմելու։
Ոնց որ ասեն՝ «ես կամ, ու ես այսինչն եմ։ սա իմ հոտն է։ սա իմ տարածքը»
Աղբյուրը։ Նաֆթահորը։ Աղբը։ այֆոնը։ Ավելացնել ձերը։
Իսկ նրանք, ով պոչը իջեցնում է, փաստացի ասում են։
֊ ես չունեմ հոտ, ու ես չկամ։ ինձ հանգիստ թողեք։ չկա՜մ ես։ չէ։
Մենք կենդանիներից այդ առումով շատ չենք տարբերվում։
Նույնիսկ եթե մարդը գիտի նա ով է, գիտակցում է իր քայլերի իսկական մոտիվները, եթե դա առհասարակ հնարավոր է, ու որը գրեթե չի լինում, մեկ է միշտ չէ որ լինում է այնպիսին ինչպիսին կա։
Օրինակ, այս կատակը չի անում, այս խոսքը չի ասում, խորհուրդ է տալիս այն, ինչ խորհուրդ կտար Պողոսը, բայց բնավ ոչ այն ինչ կասեր նա։
Էդ ոնց որ ես ձեզ ասեմ, գնացեք այֆոն առեք։ Հա, գիտեմ, որ այֆոնի եք արժանի, բայց մեկ է չեմ ասում։ Իմ խորհուրդը չէ։
Այլ օրինակ, «իմ կյանքի մասին» ֆիլմի Մյուրյուելը լրիվ նա է, ասում է այն ինչ մտածում է, ապրում է այնպես, ինչպես հավատում է։ Ընդ որում առանց դա գիտակցելու, պարզապես։
֊ մի հատ քեզ նայիր, համ էլ էս ինչքան ես չաղացել, բա ի՞նչ պիտի աներ, պիտի թողներ։
Իսկ ալկոն ֊ թուլացնում է ներքին կապանքները, ու մարդիկ կարողանում են թույլ տալ իրենք իրենց «պոչերը բարձրացնել», ցույց տալ իրենց, իրենց «ես»֊ը վերջապես արտահայտել․
֊ Իմը #a3F1d0֊ն է։ Ես սիրում եմ այսինչ դերասանին ու այսինչ խումբը ու այսինչ ֆուտբոլի թիմը։ Տեսա՞ք ես ինչ տաերբեր եմ ու լավը։ Ու իմը ավելի երկար է։ Պոչը։ Ոչ իզվիլինաները։
Դա այնքան հավես է, լինել այնպիսին ինչպիսին կաս։
Հետո էլ զարմանում ենք, որ մարդիկ խմել են սիրում։
Իսկ «նորմալ մարդիկ», նկատի ունենալով ժամանակակից հասարակությունների մեծամասնության մշակույթը, նախընտրում են խմել, հետո նոր լինել այնպիսին ինչպիսին կան՝ ցույց տալ իրար իրենց մերկ հետույքները ի հեճուկս հաճույք ընկերների, կամ վերջապես ագռեսիան արտահայտել, կամ լացել նրանից, ինչը մինչ այդ ճնշվում էր։
Ու այո, դուք այն եք, ինչ դառնում եք խմած ժամանակ։
Եթե դուք չեք սիրում ձեր սիրածներին, երբ նրանք խմած են, ապա դուք իրենց իրականում չեք սիրում։ Ու դա բնական է, ո՞վ է սիրելու բան։
Պատկերացրեք ծրագիր՝ դատարկ պատուհան։ Կսիրե՞ք այդ ծրագիրը։ Դժվար թե։ Դատարկ է որովհետեւ։ Սիրելու ի՞նչ կա։ Կամ դատարկ գիրք։ Չէ, ի՞նչ գիրք։
Դատարկ դվդ։ Դնում եք, ու նայում սեւ էկրանը։ Հավե՞ս է։
Այո, եթե դա լինի մտքի արտահայտում։
Ինչպես սեւ քառակուսին։ Այն դատարկ է նրանց համար ով չգիտի միտքը։
Իսկ եթե միտք չկա, ապա սիրելու բան էլ չկա։
Ու դա բնավ չի խանգարում ուրախանալ։
Ու դա ամենակարեւորն է։
Ուրախանալը առողջությանը օգտակար է։
Ուրախանալ խանգարում է իմանալը։ Չդատարկությունը։
Էն որ էն Էնի Հոլի մեջ, Վուդի Ալենը ցույց է տալիս ահավոր երջանիկ մի զույգ։ Մոտենում, հարցնում է՝ էդ ո՞նց է լինում, որ դուք այնքան լավ զույգ եք, այնքան երջանիկ եք։ Պատասխանում են՝
֊ Որովհետեւ երկուսս էլ հավասարաչափ հիմար ենք ու դատարկ։
Դա մոտավորապես այն է, երբ ծրագրի մի բագը մյուսը ծածկում է։
Այնպես որ, երջանկություն ձեզ։ Որ բագերը իրար ծածկեն։
Ու պղպջակներով գարեջուր։
Ու կանաչ ճանապարհ։
Չնայած գազով գարեջրից հետո դա էական չէ, կարեւորը գազ սեղմելն է։
ու տենց
Բոլորը գիտեն, որ յունիքս համակարգերում կան լոգ եղած յուզերներին ցանկը ստդաութ հանող ուտիլիտներ՝ «who» ու «w»։
Թվում է թե, երկուսն էլ նույն հարցին են պատասխանում՝ «արդեօք ովքերեն» ու բնականաբար նույն ցանկն են բերում, միայն մի քիչ տարբեր ձեւով ֆորմատ արած։
Սակայն, երբեմն լինում է, որ who֊ն ցույց է տալիս ավելի շատ լոգ եղած մարդ, քան w֊ն։
Ընդ որում w֊ն ասում է որ էլի այսքան մարդ է, բայց այդ իր իսկ ասած թվին անհամապատասխան քիչ ցանկ է տալիս։
Ինչի՞։
Ինչի՞ «who»֊ն ցույց է տալիս որոշ յուզերների, որ «w»֊ն ֊ չէ։
Կարելի է նայել, արդյո՞ք նրանք իրոք կան, իրոք լոգ եղած են։
Այդ համար մենք ունենք utmp (/var/log/wtmp) ու կարելի է անել
cat /var/log/wtmp | utmpdump
կամ այլ ֆորմատ ստանալու համար պարզապես
last
Հավանաբար, who֊ն ու w֊ն նույնպես օգտվում են այդ լոգերով։
Փաստորեն, last֊ի ելքից պարզ է դառնում, որ այդ յուզերը լոգաութ չի եղել, հավանաբար պարզապես փակել է տերմինալը։
Այսինքն, «who»֊ն հաշվում է եւ “gone – no logout” եւ “still logged in” տողերը, իսկ «w»֊ն ― միայն “still logged in”։
Ընդ որում, նրանք տարբեր փաթեթների մաս են, ու հետեւաբար հեղինակների գործը։ Ինչը կրկին հուշում է, որ զանազանությունն ու տարբեր մտածելակերպը լավ է առողջության համար։
Ահա թե ինչպես են տարբերվում «who»֊ն եւ «w»֊ն։
Այնպես որ զգոն եղեք։
ու տենց
ու տենց
ու տենց
Յակոբ Ափլբաումի հարցազրույցը՝
Ակնհայտ է, որ այս տղան շատ լավ գիտի ինչի մասին է խոսում։
Նաեւ նա չի կեղծում, որ օրինակ, կտացրեք ու ամեն ինչ կստացվի առանց խորանալու։ Նա շեշտեց, որ պետք է գրագետ լինել։
Ու կասկած չի առաջանում, որ նա ոչ պարզապես «ծրագրավորող» է, ոչ էլ պարզապես «Տոռի» թիմից մեկը։ Նա համ շատ գաղափարի մարդ է, եւ շատ տեքնո մարդ է։ Ու այդ պատճառով է նա անում այն գործը որ անում է, ու այն պատճառով ենք մենք ասում՝ հաքեր
ու նաեւ սա՝
Never Hate – it is self destructive …… find a reasonable and good game play ….. works in every game you ever played …….. to win …..
եւ այդպես
Մտնում է, ասում․
֊ привет, орлы!
֊ նկատի ունես՝ բարեւ, ծտե՞ր։
ու տենց
Ես հիշում եմ ձայները հաշվելու ժամանակ ընտրատարածքում թաքնված մի ՀՀԿ վստահված անձի։ Նա գտել էր անկյուն, ուր կարծում էր, նրան չէին նկատի, ու խաղում էր իր այփադի հետ։
Կպնում էր մատով պլանշետի էկրանին, եւ ի պատասխան արագ օպտիմիզացված գրաֆիկական էֆեկտների, իր դեմքը ընդունում էր, սկզբից զարմացած, շփոթված արտահայտություն, հետո նա կրկին կենտրոնանում էր, մտածում, ու կպնում չաղ մատով իր հեքիաթային սարքին։
Ու ես զգացի որ նա, Օբեյ Գիգանտի հայկական տարբերակը, նա է էփլ արտադրության արքետիպային սպառողը։
Ոչ հիփսթերները, ու իրենց ցույց տվող երիտասարդները։
Հենց չաղ մատներով ոչ շատ առաջադեմ, ծանր մարդը, ով երբեք չի իմանա, օպերատիվ հիշողությունը որն է։
Նաեւ, ուզում եմ ասել, որ Օբեյի լոկալիզացված տարբերակը մշակութային առանձնահատկությունների հետեւանքով մեզ մոտ երբեմն տարբերվում է։
Այն ունի բարի, անուշ, քաղցր, հովանավորական դիմակ, ժպտացող, եւ «կամեցող»։
Սակայն արտահայտածը նույնն է՝
Պարոն եսիմինչյանը ձեզ սիրում է։ Հնազանդ եղեք։
Գուցե դա այն պատճառով է, որ մեզ մոտ մարդիկ մանկամիտ են մեծանում։ Նույնիսկ էթնոհոգեբան Լուրյեի հուզիչ տեքստերում դա կարդացվում է։ Ինքնուրույն ֊ չի նշանակում տարբերվող։ Կոնֆլիկտներ մեծերի հետ չեն լինում։ Մեծանալով հայերը միայն ավելի կախված են լինում իրենց բարեկամներից։
«Հայրերի եւ որդիների» կոնֆլիկտներ գոյություն չունեին։
Ու գուցե այն, որ այժմ դրանք երբեմն լինում են, լավ նշան է։
Երբեմն, որովհետեւ մեծ մասամբ ես նկատում եմ, որ երիտասարդները դժգոհ են լինում, որ իրենց չեն հասկանում, չեն խրախուսում իրենց ուրույն վարքագիծը, հագնվելու ձեւը, կամ տուն գալու ժամը։
Բայց նույն ժամանակ նրանք չեն կասկածում ծնողների քաղաքական հայացքների, հակումների մեջ, եւ պաշտպանում են դրանք, այնպես, ոնց որ իրենց համար ահավոր թանկ մի բան։
եւ այդպես
ես ձեզ բոլորին ատում եմ։
դասագրքային դասակարգային ատելությամբ։
ոչ մի անձնական բան։
ու տենց
Երբ գիշերը գալիս եմ այնտեղ, առաջին հերթին կանգնում եմ մոտավորապես ուր մարկերն է։
Ջիպիէսն արդեն «տաքացել» է, ֆիքսված է։ Երեք արբանյակ։
Ռեֆրեշ ֊ ազատության հրապարակը առաջինն է ցանկում ֊ երեք մետր։
Քայլ, քայլ։ Ռեֆրեշ։ Դեռ երեք մետր։
Ռեֆրեշ։ Քայլ։
Քայլ։ մեկ մետր։
Չեք ին։
Հիմա կարելի է նայել շուրջը։ Ինձ հետեւում է Թումանյանի_արձանի_զույգը։ Դա փոփոխական է որ ժամանակից կախված ընդունում է տարբեր արժեքներ։ Որովհետեւ կյանքը բնավ իմմութաբլ չէ։ (այստեղ լսվում է աղմկալից միաձայն խրախուսանքը նրանց, ով ֆունկցիոնալ չի կարողացել հասկանալ)։
Հետեւս՝ անվակների վրա աղջիկը շրջում է պլաստիկ շշի մոտ։ Հետո մոտենում է խուճուճ խառը մազերով տղան, աղջիկը առանց շարժումը դանդաղեցնելու կռանում, վերցնում է շիշը ու նրանք հեռանում են մեծ օղակ գծելով։
Թումանյանի արձանի աստիճանների վրա նստած են նաեւ նրանք, ով դիտում է ֆուտբոլ սրճարանի հեռուստացույցով։ Գուցե դա իրենց չգիտակցված անհնազանդ ու հակակապիտալիստական քայլն է։
Նրանք մի խումբ են, բայց շատ աղմկոտ չեն։ Գնդակին հարվածից հետո աղմուկը սրճարանում է։
Աղմկում են նաեւ երեխաները։ Ժամը տասներկուսն անց ֊ իսկ նրանք (դեռ՞) շատ են։
Փոքրերը՝ ծնողների հետ ու թե քշում են, ապա վարձով հեծանիվներ, մինչեւ դրանք չհավաքեն։ Իսկ դրանք հավաքում են երբ ծնողները հոգնում են երեխաներին «ման տալ»։
Մի քիչ մեծերը, տինեյջերները՝ իրենք իրենց դիվայսներով են, (մասնավոր սեփականությունը տալիս է անկախություն) ու քշում են այնքան ինչքան հավես է։
Երեք հոգի բարձրանում են դեպի Սայաթ֊Նովա, որ արագություն հավաքած իջնեն։ Բռնում են միմյանց ձեռքերը ու թողնում օղակին մոտենալիս։
Ժամանակ առ ժամանակ լսվում ու ուժեղանում են հառաչող դինամիկից ռուսերեն սիրային խոսքերը՝ դա արագություն է հավաքում Սայաթ֊Նովայի կողմից իջնելով այն տղան՝ տյունինգ արված հեծանիվով․ գրասենյակային էժան բազկաթոռի թիկնակ որ երբեք չի օգտագործվում ու հին, մի ժամանակ սպիտակ պլաստիկից խորհրդային դինամիկներ ղեկի մոտ։
Նրանցից միշտ էլ խռպոտ ձայներ էր եկել, նույնիսկ երբ երիտասարդ էին։
Տղան՝ ոտքերը ցուցադրաբար վերեւ բարձրացրած, շրջում է հրապարակով․ Նյուտոնի առաջին օրենքը հաստատվում է, իսկ հետո, վերջին պահին սեղմում ոտնակներին՝ ու հեռանում Հյուսիսայինի կողմ։
Երբեմն իր հետ զրուցում են ոստիկանները, ընդամենը զրուցում, քանի որ ա ֊ նա հեծանիվով է, եւ բ ֊ նա օրենք չի խախտել, թեկուզեւ ֆիզիկայի։
Ակնհայտ է, որ գիշերը քշելու ամենալավ ժամանակն է՝ ազատ է, հով, մարդաշատ չէ։
Գիշերը նաեւ կարդալու ամենալավ ժամանակն է․ չկան նրանք, ով շեղում են․
ոչ մեկ չի անցնում Սպենդիարյանի կողքով հեռախոսը ականջին հպված բացականչելով․
֊ Չեմ հասկանում, ո՞ւր է էդ քո Խաչատրյանը։
Չկան նաեւ պարսիկներ, որ հարցնում են՝
֊ սա խանի արձա՞ն է։
Ասում ես չէ ֊ կոմպոզիտորի։
Ասում են՝
֊ հա, թագավորի արձան է ֊ ու հեռանում։
Իսկ դու հետեւից կրնում ես՝ չէ, կոմպոզիտորի, կոմ֊պո֊զի֊տո֊րի։
Այո, գիշերը կարդալու համար հարմար ժամանակ է։
Սպենդիարյանի քարը տաք է, որովհետեւ ամբողջ օրվա ընթացկում կուտակում էր էներգիա։ Որովհետեւ սա քաղաք է, դու գիտես քաղաքի բոլոր քարերը, ու քաղաքի բոլոր քարերը գիշերը տաք են։
Կարդալուն կարող է խանգարել միայն «գլամուր» սրճարանի գլամուր պլպլան գովազդը։ Աչքը միջատների պես է, գնում է լույսին։ Պետք է այնպես նստել, որ գլամուրը չերեւա։
Ու երբ փոխում ես դիրքը, այնքան ակնհայտ զգացվում է, որ հրապարակը վերջն է, ու ժամանակից դուրս, իսկ «գլամուրը» տաղտկալի, ու միայն այսօր։
Հրապարակը եղել է մինչ գլամուրը, ու կլինի գլամուրից հետո։
Այնքան ինչքան կլինի Երեւանը։
Որովհետեւ նրանք ով գիշերը քշում են հրապարակում, նրանք ավելի մեծ հավանականությամբ Երեւանցիներ են մեծանալու։
Լինեն նրանք տինեյջերներ, հեծանիվ տյունինգ արած տղաներ, թե այն շանը բերած երեխաները։ Թե այն շունը։
Նրանք չգիտեն, բայց զգում են, որ հրապարակը «գլամուրի» համար չէ, իրենցն է։
Մարտկոցը նստում է։ Ես կարող եմ փոխել այն, կամ դանդաղ քայլել տուն։
ճ֊տ։ ճ֊տ։ դզզզ։ մաեմո ֊ տառերը վառվում են էկրանի վրա։
Աֆրիկյանների ակումբ վերադառնալիս ստանում եմ իմակ՝ Սարհատը չեք֊ին է լինում՝
Երթի ուղին՝ Աֆրիկյանների ակումբ, ԱՈԿՍ, Արամի խաչմերուկ, Ազգային պատկերասրահ, Ջանփլոդյանների թատրոն/Սպայի տուն, Բունիաթյանի շենքը/Յունիբանկ/Ամերիա, Սեւան Հյուրանոց, ծածկած շուկա, Մաշտոցի պուրակ, Արտակարգ Իրավիճակների նախարարություն, նրա դիմացը գտնվող Աֆրիկյանների այլ շենքը, Պուշկին ֊ Տերյան խաչմերուկում մնացած պատեր, Աֆրիկյանների ակումբ
ուղին գրված է՝ ՋիՓիԷսՌիքորդեր֊ով,
նկարված է՝ Մափերո֊ով
ազատ քարտեզներ օգտագործելով։
եւ այդպես
ես դեռ ընտրություներին հասկացա որ Հայաստանում դասակարգային ատելությունը կա, սակայն բնավ ոչ պրոլետարների ու կապիտալիստների միջեւ։
Այսօր, երբ մարդիկ կանգնած էին Աֆրիկյանների տան մոտ, պատկերավոր էր, երբ անցնում էին ջիպեր, ու այդ ջիպերի պատուհաններից նայում էին կլոր դեմքեր ոչ շատ խելացի արտահայտությամբ։
֊ ո՞վ է ձեզ վճարում։ Ինչի՞ն է ձեզ պետք այս փլվող շենքը։ Թող սիրուն «գյոզալ» նոր շենք լինի։ Ասենք ինչպես հյուսիսայինն է։ Լավն է չէ՞։
Նույնիսկ Աֆրիկյանների տան պատշգամբում կախված էին հյուսիսայինի լուսանկարները։ Բնակիչներն իրենք էին կախել, իրենց դուրը գալիս էր։
(Ի դեպ Աֆրիկյանների տան կողքից լավ երեւում է, որ ՌոսԳոսՍտրախի/ՅումՅում֊ի շենքը ծռվել է։ Կամ դա օպտիկական խաբկանք է, բայց բավական համոզիչ է։)
Ու այո, Հայաստանում կա դասակարգային ատելություն։
Այդ ատելությունը բնավ կապ չունի սոցիալական դիրքի, ավտոտրանսպորտային միջոցի, կամ վաստակած փողի չափի հետ։
Տարբերությունը այլ է։
Ինձ թվում է այն կապ ունի զարգացում, ինտելեկտ, քաղաք թագերի հետ։
Այսօր Աֆրիկյանների տան մոտ լսեցի, որ երբ Թբիլիսիյում սուրբ Նշան եկեղեցու մոտակայքում գտնվող շենքերին վտանգ էր սպառնում, դա կանխելու համար բավական էր ընդամենը չորս օր։
Չորս օր, որովհետեւ հավաքվել էր երեք հազար հոգի։
Եւ չկար նույնիսկ մեկ ոստիկան։
Իսկ Մաշտոցի այգի գնում էին նույն մարդիկ, բնավ ոչ երեք հազար, ու իրենցից շատ էին ոստիկանները։ Ու քանի միջադեպ է եղել ոստիկանների մասնակցությամբ։
Ու դա նրանից է, որ Թբիլիսին երեկվանից չէ քաղաք, ու այնտեղ ապրողներից անհամեմատ ավելի շատերն են քաղաքացի։
Ու հիշեցի Նիկոլի այս հոդվածը, ուր նա գրում էր, որ Թբիլիսիյում մեծացածը գիտի որ նա պատմություն ունի, նա անկապ մարդ չէ, ու դրանից է որ արժանավայել է։
Հետո էլ հիշեցի Հովարդ Զինի այս խոսքերը՝
Պատմությունը կարեւոր է։
Եթե դու չգիտես պատմություն, ապա ոնց որ երեկ ծնված լինես։
Իսկ եթե դու երեկ ես ծնվել, ապա յուրաքանչյուրն այնտեղ, վերեւը, ով ունի իշխանություն, կարող է ասել ինչ մտքով անցնի, ու դու հնարավորություն չես ունենա ստուգել դա։
Ի դեպ, հարցազրույցը ամբողջությամբ ասյտեղ է։
ու տենց
Բոլորը գրում են այն մաիսն թե ինչ են ներկայացնելու։
Ժողովուրդ, մի եկեք ներկայացնելու ձեր կայքը։
֊ մենք սենց լավ կայք ունենք, որ այստեղ կսեղմես սենց կլինի, իսկ այստեղ՝ սենց։
Դա գովազդ է, ու ձեզ խիստ բան են անելու։
Ու բարքեմփը դրա տեղը չէ։ Դրա համար չեն մարդիկ տառապում, ու դրա համար չեն մարդկային ռեսուրսները ծախսվումում, որ երկու հիմար գան ու իրենց ցույց տան։
Այլ տարիներ տեղ մնում էր այն տասից երկուսին ով բարքեմփային բան կաներ։ Իսկ այս տարի վախենում եմ չմնա։
Որովհետեւ այն որ անհամեմատ ավելի շատ մարդ է գալու, ցավոք չի նշանակում որ անհամեմատ ավելի լավ ներկայացումներ կլինեն։
Այդ պատճառով, երբ սովորաբար ասում են՝ ուզում ես բարքեմփը լավը լինի՝ ներկայացում արա, այս տարի արդեն ասում են՝ ուզում ես լավը լինի՝ մի արա ներկայացում։
Ուզում եմ նշել, մի երկու թեմա որոնց ես սպասում եմ։
Վաչագան Գրատյանի «առասպելներ վիքիփեդիայի մասին» խոսքը
Ահավոր լավն է լինելու Տիգրան Սարգսյանի (ով վարչապետ չէ բնավ (ոչ էլ կույս է)) «պատահական բաների մասին»֊ը։
Տեխնոլոգիաներ, արվեստ, մաթեմ, պատահականություններ, գործիքներ։
Տիգրանը իսկական հաքեր է՝
֊ խորացած է
֊ եւ արվեստի, եւ տեքնոլոգիաների մեջ։
Կրկին։ Եթե այնուամենայնիվ կտեսնեք որ ինչ որ մեկը եկել իր «լուրերի կայքը» կամ «հոստինգի պլատֆորման» կամ աստված չանի «փլանքինգի ֆեդերացիայի» մասին պատմի, դուրս եկեք։ Թող մենակ մնա։ Մեն֊մենակ այն կամավորի հետ ով չի ֆայմել նրան դուրս հանել։ Նրանք գուցե լեզու գտնեն, ընտանիք կազմեն։ Մի խանգարեք մարդկանց երջանկությանը։
եւ այդպես
Կոշիկներդ՝ տարբեր, թանկ զույգ ամեն օր։ Սակայն երբեք կաշվից չեն, ինչից հետեւում է որ դու եւ հարուստ ես, եւ լիբերալ։ Հնաձեւ մեդալիոն․ կոկ, ոսկուց, հիփսթերի բան չէ։ Դա ընտանեկան ժառանգություն է, այսինքն ընտանիքի փողը։ Օլսթերից վզկապը միայն ուրբաթ օրերին, որը նշանակում է որ սովոել ես Հոփքինսում, այսինքն դու ավելի խելացի ես, քան մեր շփումը հասցրել է ցույց տալ։ Եւ քո աչքերը ― դու ձանձրացած չէիր միայն մեկ անգամ երեք ամսվա մեջ ինչ այստեղ ես, երբ մենք քննարկում էինք ախտորոշումը։ Այսինքն, այո, դու բուժելու ես նրան գայլախտից։
ու տենց
Ես միամտորեն մտածում էի, որ մետրոյի գծերը կայանից կայան ուղիղ են։
Ու այս քարտեզը տեսնելուց հետո միայն հասկացա, որ Երեւանի տակը ժայռեր են, ու մետրոն հեշտ չէր կառուցել։
Փաստորեն, այն անցնում է հենց Կինո Մոսկվայի կողքով, հետո թեքվում դեպի Նալբանդյան, պտտվում, ու նոր հասնում Երիտասարդական։
Իսկ երբ ես երիտասարդ էի ու անպատկառ, եւ ծնողներիս հետ ապրում էի Սայաթ֊Նովա֊Աբովյան խաչմերուկում, ինձ միշտ թվում էր, որ գնացքը հենց մեր շենքի տակով է անցնում։
Հետաքրքիր է, ինչպես է հետո գիծը սերպանտինի պես գալարվելով հասնում Մարշալ Բաղրամյան։
Ի դեպ, այս քարտեզը ստացված է openstreetmap֊ի, եւ հիանալի leaflet գրադարանի օգնությամբ։
եւ այդպես
– your password is aaa000, change it asap with passswd.
– you mean aaa777?
– no, I mean aaa000
_
und so weiter_
Ես չէմ միացել համասեռականության մասին գրելու «ֆլեշմոբին» մասնավորապես այն պատճառով որ համարում եմ, որ սեքսը, հարաբերությունն ու ընտանիքը ֊ դա նորմալ մարդու բան չէ, անկախ նրանից ինչ սեռի են այդ հարաբերության մասնակիցները, ու քանիսն են։
իսկ այն, ով ում հետ է քնում, կամ ընտանիք կազմում, հետո մի հատ էլ մտածում է պաշտոնապես գրանցել, ում հետ է քնում, կարող է հետաքրքրել միայն այդ ընտանիք կազմողնեից բեթար աննորմալների։
ու տենց
Անցնում էի տեքնոպարկով, այնտեղ, ինչպես եւ կետնրոնում, նոր նստարաններ են հայտնվել։ Այնքան էլ չի զարմացնում, որովհետեւ տեքնոպարկը այն տեղն է, ուր ազատ գարեջուր էին մարդկանց տալիս ընդդիմության հավաքների օրերին։
Ու դա խորհրդանշական է, որովհետեւ՝ «free beer, not free speech» է նշանակում։
Ուրեմն, անցնում էի տեքնոպարկով, ու մի նստարանի վրա միայն աղջիկներ են, ու զրուցում են «մանիկյուրներից», իսկ մյուս նստարանի մոտ միայն տղաներ են, ու զրուցում են «ավտոներից»։
Ու դա նշանակում է որ նրանք չունեն համամարդկային թեմաներ քննարկելու համար։
Իսկ ազատությունը այն գաղափարը չէ, որը հասկանում են նրանք, ով փոխում է գարեջուրը խոսքի հետ, կամ ով չունի ավելի ընդհանուր, համամարդկային թեմա զրուցելու համար։
ու տենց
[այստեղից][1]
_ու տենց_
[1]: https://joindiaspora.com/posts/1650321#
Ես ինչքա՜ն եմ սիրում, երբ մարդիկ գրում են։
Բոլորին խորհուրդ եմ տալիս գրել։
Որովհետեւ մարդիկ արտահայտվում են։
Ու երեւում է իրենք ով են։
Մի հատ դասախոս կար, ուսանողներին ասում էր՝ «դու թղթի վրա գրի, որ հիմարությունը երեւա»։
Ու ես այնքան գոհ եմ, որ այդ գրածները կմնան, նույնիսկ եթե դուք ձեր բլոգերը ջնջեք։ Որովհետեւ բառը ճնճղուկ չէ բնավ, այն ինդեքսավորվում է, քեշավորվում, ու մնում այնքան, ինչքան կա մարդկությունն ու համացանցը։
Այնպես որ գրեք, խնդրում եմ, մի դադարեք գրել։
Ու այո, ՍԱԲՏ՝
[այստեղից][1]
ահա
_ու տենց_
[1]: http://chvhatvogh.wordpress.com/2012/05/22/605/
Ես սիրում եմ գրքերի պատկերապատումները։ Ու թանգարանային գիշերը ուզում էի տեսնել այդ պատկերապատումների ցուցահանդեսը։
Այդ գրքերը հին, Հայկական ՍՍՀ֊ում տպված գրքեր էին։ Պետ․ պատվեր։
Իսկ այլընտրանք չկար։
Ու իհարկե, այդ ժամանակ կան պլյուսեր՝ օրինակ լինում են նորմալ գրքեր պետ․ պատվերով, լինում են լավ գրքերի թարգմանություններ՝ պետ․ պատվերով։
Լավ նկարիչներ ստանում են փող, որ լավ իլյուստրացիաներ պատրաստեն։
Բայց։ Քանի որ դա պետ․ պատվեր է, դա դեռ չի նշանակում, որ միայն լավ նկարիչներ են ստանում պատվեր։ Նաեւ դա չի նշանակում որ մանկական գրքի միջի պատկերները ճնշող, ու ահավոր վանող գույներով չեն լինի։
Այնպես, ինչպես Հայկական ՍՍՀ֊ի հեռուստատեսությունը, ուր նստած «տռուբկաներով» խցիկները նորմալ գույներ չէին տալիս, իսկ բոլոր հաղորդումների նախադիրը միակն էր՝ ճնշող կապույտ (վատ որակի խցիկների պատճառով), վրան լույսով գրադիենտ։
Իսկ ո՞վ է ասում, որ մեր սերիալները պետ․ պատվեր չեն։ Ոչ միայն Հ մեկով գնացողները։ Այնքան վատը չեն մեր հեղինակները, կարող են ավելի լավ բան գրել, բայց այդ սերիալները, գուցե իշխանություններին ձեռնտու ազդեցություն են ունենում մարդկանց վրա։
ու տենց
մի քաղաքակրթություն կա, ուր էակների մտքերը եթեր են գնում, բրոադքասթ են լինում, ու բոլորը կարող են դրանք իմանալ։
իրենց լեզվի մեջ չկա «անկեղծություն» բառը, քանի որ բոլորը բայ դիզայն անկեղծ են։
ու տենց
մի քաղաքակրթություն կա, ուր էակները երբ չունեն այլ էակ, ում հետ կարող են կիսել իրենց զգացածը, մտածածը, մտքում կատակածը, կամ մեկնաբանածը, օգտագործում են հիշողության սարք, ուր օրագրի պես այդ ամենը գրվում է։
հետո, երբ գտնվում է այդպիսի էակ, ով ցանկանում է «շեյրդ մեմորի» ունենալ այդ էակի հետ, նա ստանում է պահված տեղեկատվությունը ու պետք է ընթերցի, պարս անի ու «մարսի» այն։
ու տենց
Այսօր ժամանակ եմ գտել ու հրապարակել եմ Նաիրի, Հրազդան եւ Մասիս համակարգիչների ձեռնարկները։
}}
}}
}}
Ի դեպ, սքան արած տիֆ ֆայլերից սարքել եմ պդֆ այսպես՝
ու տենց
Երբ ես ընտրական տեղամասում էի, մտքումս ակամա Ֆրոմի ու Բերնի տողերն էին պտտվում։
Օրինակ, այս ոչ շատ ծեր կինը։
Ինչո՞ւ է նա այդպիսի մանկական աչքերով նայում իրեն ուղեկցողին, ու պնդում, որ ուղեկցողը անպայման իր հետ քվեախցիկ մտնի, չկարողանալով սակայն պատճառաբանել դա։
Կամ օրինակ, այս կուսակցության շտաբի պետը, կամ այն աշխատողը։ Ի՞նչն է նրան ստիպում հենց այս բառը ընտրել, հենց այսպիսի կեցվածք ընդունել, ու հենց այսպիսի մարդկանց հետ աշխատել։
Ինձ թվում է, որ երկու օրվա մեջ, ես անչափ շատ մազոխիզմի, սադիզմի, ու դիսկոմֆորտից կախվածության դասագրքային օրինակներ եմ տեսել։
Այն կախվածության, որ ստիպում է մարդկանց պահպանել ու փայփայել իրենց վատ զգալը։ Այն կախվածությունը, որ ստիպում է վեճի պատճառ գտնել, երբ արդեն սովորական ընտանեկան վեճերը հազվադեպ են դառնում, որ ստիպում է առողջացող ալկոհոլիկների կանանց կրկին սադրել ալկոհոլիզմը։
Նույն կախվածությունը, միայն այլ շերտում։
Գուցե մարդիկ արդեն սովորել են, որ պետք է վատ լինի, որ պետք է ճնշված լինեն, ու գիտեն ինչպես այդպես ապրել, իսկ այլ կերպ նրանք կյանքը չեն պատկերացնում։
Սադո֊մազո֊ն միայն սկզբից էր դիտարկվում որպես սեքսուալ ակտիվության արտահայտում։
Գիտակցության եւ ենթագիտակցության մասին գիտելիքների խորացմանը զուգընթաց պարզ էր դառնում որ սադիզմի եւ մազոխիզմի հասկացություները ավելի լայն են։
Օրինակ,Ֆրոմը արդեն այսպես էր գրում սադիզմի մասին՝
Հայտնի են սադիստական հակումների երեք տեսակ․․․
Առաջինը՝ այլ մարդկանց կախման մեջ պահելու ձգտումը՝ նրանց հանդեպ կատարյալ եւ անսահմանափակ իշխանություն ձեռք բերելու համար, իրենցից հնազանդ գործիք ստանալը, եւ հաճոյակատար դարձնելը, ինչպիսին է կավը վարպետի ձեռքերում։
Երկրորդը բացատրվում է ոչ միայն ուրիշներին անբաժան կառավարելու ներքին ձգտումով, բայց եւ շահագործելու, օգտագործելու, մարդկանցից գողանալու, փորոտիկը հանելու ձգտումով՝ ծծելու այն ամենը, ինչ սննդարար է։
Այս ցանկությունը կարող է տարածվել ինչպես նյութական, այնպես էլ ոչ նյութական օբյեկտներին, օրինակ այլ մարդու զգացողությունների կամ մտածողության վրա։
Սադիստական հակումների երրորդ տեսակը՝ ուրիշներին ցավ պատճառելը, կամ իրենց տառապանքներին հետեւելը։ Դրանք կարող են լինել ինչպես ֆիզիկական, այնպես էլ հոգեւոր։ Խոսքը գնում է ինչպես ֆիզիկական բռնության, նվաստեցնելու մասին, այնպես էլ մարդկանց կծկված, նվաստեցված, կամ շփոթված տեսնելու ցանկության մասին։
Նա շարունակում է, որ այսպիսի կոնտրոլ հաստատելը տալիս է սադիստներին զորության եւ վիթխարիության զգացողություն, դրանով էլ այլանդակում է իրենց հոգեբանությունը։
Իրենց պահանջները բավականացնելու համար սադիստները փնտրում են ծանոթություններ նրանց հետ, ում կարող են ենթարկել, հնազանդ եւ կախված դարձնել, միեւնույն ժամանակ խուսափում են այն մարդկանցից, ում հոգեբանությունը ուժեղ է, կամ ով կարող է հատուցել նվաստեցումը։
Սադիստները իրենց հերթին ցուցաբերում են մեծարություն, հպատակություն, որը մոտիկ է ստորաքարշ, ստրկաբարո վախին, նրանց հանդեպ, ով ունի իշխանություն, կամ զբաղեցնում է ավելի բարձր պաշտոն, կամ դիրք հասարակության մեջ։
Այսպես, դաժանությունը ոմանց հանդեպ նրանց մեջ զուգորդվում է վախի եւ երկչոտության հետ, ու այդ պատճառով էլ ասում են սադո֊մազոխիստական բնավորության մասին։
Իսկ Լին Կոուենը իր «Մազոխիզմ» աշխատության մեջ գրում էր՝
Ավելի լայն իմաստով, մազոխիստներին վերաբերվում են ոչ միայն ստրկամտության համախոհները, այլ եւ մարդիկ, ով սադրում եւ շարունակում են իրենց ցավ բերող հարաբերությունները։ Մարդիկ, ով պարզապես չգիտեն, ինչպես այդ հարաբերությունները ընդհատել։ Խանդոտ սիրեկանները, լքված սիրահարվածները, սեքսուալ կախվածություն եւ թեթեւամտություն ունեցողները, իրենք բոլորը մազոխիստական քայլեր են անում։ Ամենուր տեսնում ենք շտապող ծառայողներ, անուշադրության մատնված ամուսիններ, չգնահատված գործարարներ, ովքեր զգում են, որ իրենց նկատմամբ բռնություն է տեղի ունենում։
Ես շատ եմ նկատել, երբ մարդիկ «ես ոչ մի բան չեմ կարող փոխել» վիճակից անցում են կատարում իրենք իրենց ցավեցնելու ռեժիմին։ Այսինքն անցնում են սադո֊մազո հարաբերություններին աշխարհի հետ։ Դա կատարվում է եւ կենցաղային եւ հասարակական շերտերում։
Ու ինչքան ավելի է ամրապնդվում «մենք չենք կարող ազդել» հավատը, այնքան ուժեղանում է մազոխիզմը։ Այս դեպքում առաջանում են սադիստների թափուր տեղեր, որոնք արագ լրացվում են կուսակցություններում՝ իրենցից առանձնապես ոչ մի բան չներկայացնող թաղային հեղինակություններով՝ այսինքն նրանցով ում եւ պետք է հզորության զգացողությունը։
Ես համոզված եմ, որ ոչ ոք իրեն լավ չի զգացել երբ նրան բերել են քվեարկելու։ Ես համոզված եմ, որ ոչ ոք իրեն լավ չի զգացել, երբ կաշառք է վերցրել։
Բոլորն էլ զգում էին, որ բռնություն է տեղի ունենում։ Բայց շարունակում էին իրենք իրենց ցավ պատճառել, իրենք իրենց մխիթարելով՝ «մեկ է բան չես փոխի» ու «բոլորն էլ սրիկա են» ծեծված արտահայտությունների կիրառութամբ։
Այնպես որ զգոն եղեք, երբ տալիս եք կամ չեք տալիս։
ու տենց
֊ իրենց կաշառքները իրենց քթից բերելու են։
֊ այսինքն՞
֊ գների աճով
֊ ահա։ բայց բոլորի քթից։ ես ընտրակաշառք չեմ վերցրել, իսկ ինձ զեղչի քարտ չեն տալու։
ու տենց
Ուզում եմ եւս երկու տեքստի հղումներով կիսվել՝
Ձայների հաշվարի ժամանակ, հենց Ժառանգության ներկայացուցիչը ասում էր․
― Բայց, ոնց որ, ձեր վիճակը լավ ա, ահագին ձայն ունեք։
Էս մարդը ասում էր․
― Էս կնիկը աչքով ա տալու, հա՜, ― ու ինքն իրեն մի լաավ կմճտում էր։
եւ
Մինչդեռ հայ ազգի ֆեյսբուքյան հատվածը ողբում ա մայիսի 6-ի ընտրությունների արդյունքները և ուսումնասիրում Կանադայի միգրացիոն օրենսդրությունը, թույլ տվեք մի երկու բան ասել ընտրությունների մասին…
ու տենց
Ուզում եմ եւս երկու տեքստի հղումներով կիսվել՝
Ձայների հաշվարի ժամանակ, հենց Ժառանգության ներկայացուցիչը ասում էր․
― Բայց, ոնց որ, ձեր վիճակը լավ ա, ահագին ձայն ունեք։
Էս մարդը ասում էր․
― Էս կնիկը աչքով ա տալու, հա՜, ― ու ինքն իրեն մի լաավ կմճտում էր։
եւ
Մինչդեռ հայ ազգի ֆեյսբուքյան հատվածը ողբում ա մայիսի 6-ի ընտրությունների արդյունքները և ուսումնասիրում Կանադայի միգրացիոն օրենսդրությունը, թույլ տվեք մի երկու բան ասել ընտրությունների մասին…
ու տենց
Ծոմակի փաբը պայթեցնելու փաստը շատ վատ ազդանշան է։
Ինչո՞ւ։
Նախ, որովհետեւ ավելի կրիմինալ է դառնում քազաքը։ Վանոյի հաստատած կարգ ու կանոնը գնալով թուլանում էր, ու ահա՝ պայթյուն քաղաքի կենտրոնում։
Սա Երեւանյան չէ։ Իմ պատկերացրած Երեւանը չէ։
Հետո, ես DIY֊ում երբեք չեմ եղել, որովհետեւ փաբի մարդ չեմ, բայց ես ուրախ էի որ այն կա, որովհետեւ դա ազատ գործարարության օրինակ է, ինչպես եւ «ունիվերմագը»։ Երբ սովորական մարդ կարող է իր գործը սկսել, ծառայություններ մատուցել, եւ փող աշխատել։ Նաեւ, դա հասարակական վայր է, իսկ հասարակական վայրերը լավ են հասարակության համար։
Եթե ես ճիշտ եմ հասկացել, ըստ Ծոմակի մեկնաբանության, դա ռադիկալ «ազգայնամոլերի» ձեռքի գործ է, քանի որ փաբում հազվադեպ հյուրեր չէին ոչ ավանդական սեռական ուղղվածության հաճախորդները։
Ես այնքան էլ հակված չեմ այդ կարծիքին։ Ոչ միայն որովհետեւ ես կարծում եմ որ «համասեռականների» (ա՜խ ինչ բառ է) հանդեպ անհանդուրժողականության չափսը գերազանցված է։
Այլ այն պատճառով, որ այդպիսի տեղեր, ուր իրենք հազվադեպ հյուրեր չէին միշտ էլ կային՝ Մոնթե Քրիստոն էլ կար, Արամի խաչմերուկի նկուղն էլ կար։ Սակայն դրանք չեն պայթեցվել։
Ավելի հավանական է, որ
֊ պայթյունի հաղորդագրությունն էր՝ Ծոմակ, հիշիր դու ով ես, իմացիր տեղդ, քիչ երեւա մաշտոցի այգում, եւ ընդդիմադիրների մեջ, եւ առհասարակ բոլորդ իմացեք, որ մենք կարող ենք այնպես անել, որ դուք գործ չկարողանաք անել։
֊ համասեռականները միշտ էլ լավ թեմա են իրական խնդիրներից ուշադրությունը շեղելու համար։ Բոլորս էլ գիտենք, որ իրենք չեն մեր խնդիրները բնավ։
Իսկ եթե մարդիկ հակված լինեն հավատալ որ պայթյունի մոտիվը այդպիսի հիմար անհանդուրժողականությունն էր, ապա նրանք իշխանություններին օգուտ են տալիս եւ շարունակում են թեման, որը առհասարակ պետք է չլիներ։
Սակայն, եթե Ծոմակն այնուամենայնիվ ճիշտ է, ու այնքան աննորմալ մարդ է գտնվել, որ դա արել է ոչ իր նմանների հանդեպ ատելության պատճառով, ապա դա ավելի վատ է։ Ու ոչ միայն որովհետեւ մեր մոտ «ճնշում են փոքրամասնություններին» այլ որովհետեւ հիմա ոմանք նրանցից, ով փորձում է գտնել իրենց ինքնությունը խաղալով «համասեռական», «գրող», կամ «կիթառ նվագող», կզգան իրենց ոչ ադեկվատ չափ կարեւոր, վեհ, ուրիշներից տարբեր։
Ընդ որում, ինչքան ավելի դատարկ են, այնքան ավելի հատուկ կզգան իրենց։
Նրանք կսկեն «վիպյաչիված» իրենց «այլությունը», որը իրականում բնավ այլություն չէ, ճիշտ այնպես, ինչպես տարբերություն չկա այս ֆուտբոլի թիմի երկրպագու ես, թե այն, ՀՀԿ֊ից ես, թե ԲՀԿ֊ից, ու ծիծակ ես հագնում, թե կեդ։
Իսկ այն որ ավելի շատ դատարկ եւ ձանրձալի մարդիկ կզգան իրենց ավելի հատուկ կբերի ատելության էսկալացիային, որը կրկին այն է, ինչ իշխանություններին պետք է, որովհետեւ իզուր աղմուկ է բարձրանում եւ իրական խնդիրներից ուշադրություն է շեղում։
Այնպես որ զգոն եղեք։
ու տենց
այսօրվա հավաքի ամենակարեւոր հաղորդագրությունը ըստ իս՝ մի վհատվեք, ու մի գաղտեք։ Չհամարձակվեք հեռանալ Հայաստանից (sic!)։
Ավելացնեմ, որ այդ լացուկոցն ու հիասթափությունը հոգնեցնում է։
Հասկանում եմ որ մարդիկ կան, ով հաճույք են ստանում լացելուց, «սաղ վատ ա» ասելուց, բայց լավ էլի, հավաքեք ձեզ, ձեր արածը մանկամիտ լակոտություն է ու ոչ դրա ժամանակն է, ոչ էլ օգուտ կա դրանից։
Այնպես որ տոկուն եղեք։
ու տենց
Ես հուզվում էի երբ տեսնում էի ոչ անտարբեր մարդկանց։
Երբ օրինակ, մեկը լրջությամբ, ակնոցների միջով կարդում էր ինչ է գրված քվեաթերթիկի վրա։
Երբ ես զգում էի, որ նրանք եկել են, որովհետեւ հույս ունեն, որ իրենց գալը կարեւոր է, ու կարող է ազդել, ինչ որ բան փոխել։
Ես հուզվում էի, երբ նկատում էի ինչքան շատ են ուզում նրանք արտահայտվել այդ ընտրությունը կատարելիս։
Ես չեմ ուզում, որ նրանք վհատվեն։ Այո, կեղծիքները շատ էին, բայց ձեր ձայներն էլ իզուր չէին։
Գուցե ձեզ մեջ մարդ կա, ով ինձ կարդում է։
Այո իրենցից երեւում էր, որ նրանք կարդում են, կարդացող են։
Այդ իրենց անկեղծ չանտարբերությունը իմ միակ դրական հիշողությունն է այս ծանր երկու օրվա ընթացքում։
եւ այդպես
Ես կարծում եմ շատ դրական էր, որ Դանիելը որպես ժառանգության ներկայացուցիչ հանձնաժողովի նախագահն էր։
Որովհետեւ նա ընդունում էր լավ որոշումներ, չնայած ՀՀԿ֊ի ներկայացուցիչների ճնշման՝ «ինչի՞ համար է պետք» եւ «ո՞վ է գալու տենց անի» բացականչությունների։
Ես հիշում եմ, երբ տեղամաս մտավ ՀՀԿ֊ի շտաբի պետը։ Դա մեծ քաշ ունեցող, բոյով, երկուսը երկուսի վրա կարճ մազերով տղամարդ էր։
Նա հարցրեց, ո՞վ է նախագահն։
Նրան ցույց տվեցին Դանիելի ուղղությամբ, ով այդ պահին հենվել էր սեղանին եւ խոսում էր հեռախոսով։
Մարդը չհավատաց, մի քանի անգամ հարցրեց, մտածելով որ իր հարցը սխալ են հասկացել։
Ես հիշում եմ ինչպես էր Դանիելը կանգնած իր հետ զրուցում՝ նիհար Դանիելը եւ քառակուսի բոյով մարդը։
֊ եկել եմ տեղամասս նայեմ
֊ այսինքն տեղամասս ֊ հարցրեց Դանիելը։
֊ դե ես ստեղի շտաբի պետն եմ, սա իմ տեղամասն է։
֊ այսինքն ձեր տեղամասն է, ի՞նչ շտաբի մասին է խոսքը։
֊ հանրա․․․ կապ չունի, սա իմ տեղամասն է, էս ամենը մեր տարածքն է։
֊ սա Հայաստանի Հանրապետության ընտրական տեղամաս է ֊ ճշգրտեց Դանիելը։
Հանձնաժողովի անդամները, կուսակցականները, վստահված անձնինք, ու բոլորը բոլորը տեսան որ հանձնաժողովի նախագահ կարող է լինել իրենցից տարբերվող՝ նիհար, կիրթ, գրագետ, առանց սլենգ խոսող ու ոչ այնքան ահավոր մի տեսակ այլ կերպ հագնված մեկը։
Սակայն այդ նիհար «բոտանիկը» կարողանում էր վճռական լինել երբ պետք էր, ու իր գործողությունների եւ որոշումների շնորհիվ հաջողվեց ընդհանուր առմամբ կարգը պահպանել։
Երբ նրան ասում էին՝ «տասնհինգ տարի է ընտրություններ ենք կազմակերպում» ոչ ռացիոնալ հեղինակությամբ լուծումներ առաջարկելիս ես ակամա մտածել եմ՝
֊ Այո, եթե դուք էիք կազմակերպում, ապա լրիվ պարզ է ինչու ենք այսպիսի վիճակում։
ու տենց
Բնական է, որ զույգերով մտնող կամեցողները կասկած են առաջացնում։ Ու բնական է, որ ես լուսանարել եմ բոլորին, որովհետեւ երկու հոգու «օգնելը» արդեն հանցագործություն է։
Ու երբ տեղամաս մտավ հաշմանդամ ձեռնափայտով ում օգնում էր ավելի երիտասարդ մեկը, ես արդեն պատրաստվել էի։
Սակայն նրանք ասացին որ չեն էլ պատրաստվում միասին մտնել, եւ առանձին են քվեարկելու։
Մեծ դժվարությամբ տարիքով մարդը, շատ դանդաղ մոտեցավ խցիկին, անցավ դրա հետեւը, իսկ հետո նույն կերպ դանդաղ, բայց ինքնուրույն նետեց ծրարները տուփերի մեջ, եւ դուրս եկավ։
Ու ինձ թվում է այդ մարդը միակ ինքնակամ քվեարկելու եկած հաշմանդամն էր։
ու տենց
Բնական է, որ զույգերով մտնող կամեցողները կասկած են առաջացնում։ Ու բնական է, որ ես լուսանարել եմ բոլորին, որովհետեւ երկու հոգու «օգնելը» արդեն հանցագործություն է։
Ու երբ տեղամաս մտավ հաշմանդամ ձեռնափայտով ում օգնում էր ավելի երիտասարդ մեկը, ես արդեն պատրաստվել էի։
Սակայն նրանք ասացին որ չեն էլ պատրաստվում միասին մտնել, եւ առանձին են քվեարկելու։
Մեծ դժվարությամբ տարիքով մարդը, շատ դանդաղ մոտեցավ խցիկին, անցավ դրա հետեւը, իսկ հետո նույն կերպ դանդաղ, բայց ինքնուրույն նետեց ծրարները տուփերի մեջ, եւ դուրս եկավ։
Ու ինձ թվում է այդ մարդը միակ ինքնակամ քվեարկելու եկած հաշմանդամն էր։
ու տենց
Ես կարող էի ինչ որ բան փոխել, ու ինչ որ բան փոխել եմ։
Ես երբեմն կարողանում էի խոչընդոտել որ նույն մարդը մի քանի այլ մարդու տանի քվեախցիկ, եւ «օգնի» քվեարկել։
Ես երբեմն կարողանում էի պնդել որ մարդիկ մենակ մտնեն, երբ հնարավոր է։
Ես երբեմն կարողանում էի պահել խառնաշփոթը եւ ամբոխը քվեախցիկներից որոշակի հեռավորության վրա, մինչ հանձնաժողովի նախագահը կազմակերպում էր ոստիկանության աջակցությունը, եւ հերթի կառավարումը։
Բայց ես չէի կարող անել ոչ մի բան, երբ ինձ մոտենում էին, նայում էին աչքերիս, ու հարցնում՝
֊ ես չեմ հիշում, ո՞ր համարն էր պետք նշել։
Պարզապես ասում էի՝
֊ Դա ձեր ընտրությունն է։
եւ այդպես
Ընդամենը մի քանի բան կգրեմ երեւի։
Շատ բան կա գրելու, բայց երեւի սահմանափակվեմ ընկերներին պատմելով։
Այդպես ստացվեց, որ ես մասնակցել եմ ընտրությունների պրոցեսին որպես ՀԱԿ֊ի ներկայացուցիչ։
Չնայած ՀԱԿ֊ի անդամ չեմ, ու երբեք չեմ մասնակցել քարոզչական կամ դիտորդական առաքելությանը։
Ես չեմ կարծում որ դա իմ տեղն էր, չեմ կարծում որ կարող էի լավ անել իմ գործը, սակայն այլ մարդիկ չկային։ Այլապես չէի գնա, իմ համար ոչ մի ռոմանտիկա չկա դրա մեջ։
Հուսով եմ, չեմ վնասել։
Այս տեքստում ասեմ, որ նկատել եմ նմանություն՝ բանակի եւ ՀՀԿ֊ի միջեւ։
Բանակում սպաները (երբ) հավես չունեն գործ անել, կամ չեն կարող, ակտիվորեն համագործակցում են տեղական, լոկալ «հեղինակությունների» հետ։ Այնպես եւ ՀՀԿ֊ի ակտիվիստները, իմ ընկալմամբ հենց բակերի, «թաղերի» «հեղինակություններն» են։
Ու բնական է, որ նրանց համար ՀՀԿ֊ն գտած տեղ է, որովհետեւ նրանք այլ ունակություն չունեն, բացի պարտիական (այո, ոչ թե կուսակցական) լինելուց։ Այսինքն, գուցե որակավորված բանվոր ստացվեր իրենցից, բայց ամբիցիաների հետ պարտիական լինելը ավելի համատեղելի է։
Ի դեպ, նման սխալ արել է սովետական իշխանությունը, ամրապնդելով հանցավոր «հեղինակություններին» ոչ ադեկվատ լիազորություններով, եւ անվանելով դրանց գվարդիականներ։ Հետո այդ գվարդիականներից ազատվելը լորւջ նոր խնդիր էր։
ու տենց
Ես դեռ ոչ մի բան չեմ հրապարակել, գուցե ավելի ուշ։ Միայն հասցրել եմ կիսվել տպավորություններով մի քանի ընկերոջ հետ։
Ուզում եմ մեջբերել չվհատվողի տեքստի հատվածը՝
Երեկ, ես թիվ 6/15 ընտրատեղմասում վստահված անձ էի։ Մեր ընտրատարածքում կեղծիքները եղել են ընտրատեղամասերից դուրս։ Ավելորդ եմ համարում խոսել բաժանվող ընտրակաշառքների մասին, բերված մարդկանց մասին։ Իսկ հենց ընտրատեղամասում խախտումները աննշան են եղել։ Ու ընտրությունները մեզ մոտ կեղծվում են հիմա արդեն ընտրատեղամասերից դուրս։ Ընտրությունները կեղծվել էին, մինչեւ ընտրության օրը։
Ամենակարեւոր բանը, ինչը մեզ խանգարեց այս ընտրություններում հենց ընտրական օրենքներն էին։
Օրինակ, իմ ընտրատեղամասի, ու նույն դպրոցում գտնվող 6/16 ընտրատեղամասի ՀՀԿ ու ԲՀԿ վստահված անձինք, ինչպես նաեւ ընտրական հանձնաժողովի ողջ կազմը (բացառությամբ «Ժառանգություն» կուսակցության ներկայացուցիչների), տվյալ տարածքի բնակիչներ էին, ովքեր շատ լավ գիտեին բոլոր ընտրողներին։ Ու շատ քիչ էին այնպիսի բնակիչները, ովքեր մտնելով ընտրատեղամաս «Բարեւ ախպերս, ի՞նչ կա» ձեւերով չմոտենային ՀՀԿ կամ ԲՀԿ վստահված անձանց։ Ու հենց քաղաքացիները իրենք էին մոտենում խոսելու։ Ըստ ընտրական օրենսգրքի, վստահված անձը կամ հանձնաժողովի անդամը իրավունք չունի նման տիպի շփում ունենա ընտրողների հետ, սակայն շատ բարդ է մարդուն ասել հարեւանիդ մի բարեւիր, հատկապես, երբ քաղաքացին ինքն է մոտենում։ Նաեւ հանձնաժողովի անդամները ազգուտակով ճանաչում էին իրար, ու դա նույնպես խանգարում էր նրանց միշտ վերահսկել միմյան աշխատանքը։
Այսինքն կարգը ամեն վայրկյան խախտվում է, հենց այն պատճառով, որ մենք հարեւանություն անել սիրող մարդիկ ենք, ու շենքերում բոլորն իրար գիտեն։ Ես, որպես վստահված անձ, չէի կարող արգելել մարդկանց զրուցել իրենց հարեւանների հետ։
Սա ընտրական օրենսգրքի անկատարության ու ՀՀ֊ի առանձնահատկություններին մերված չլինելու պատճառով է։ ՀՀ տարածքում, պիտի օրենքով արգելել, որ հանձնաժողովի անդամները կամ վստահված անձինք լինեն իրենց բնակություն վայրի ընտրատարածքներում։
Մյուսը, ժամկետանց անձնագրերի խնդիրն է։ Ըստ օրենքի, քվեարկության կարելի է ներկայանալ ժամկետանց անձագրով։ 6/15 ում ընտրողների մեծ մասը հենց այդպիսի՝ ժամկետանց անձնագրերով էր, օրինակ մի երեսուն քանի տարեկան տղամարդ կար, ում անձնագրի վավերականության ժամկետը 2007 թիվն էր։ Ուրեմն էդ մարդուն, էս հինգ տարվա մեջ, ոչ մի կերպ պետք չի եկել հա՞ իր անձնագիրը։ Ու նման դեպքերը շատ֊շատ էին։
Անվավեր քվեաթերթիկներից պարզ դարձավ, որ ընտրողների կոկորդին է հասել իրենց ճնշող ԲՀԿ֊ն ու ՀՀԿ֊ն, քանի որ, կային շատ քվեաթերթիկներ, որտեղ հայհոյական բառեր էին գրված, կամ այդպիսի նկարներ էին վեաձեւ նշանի փոխարեն։
Նաեւ, համամասնականի արդյունքները ամփոփելուց հետո, ՀՀԿ վստահված անձը ինձ հետ մասնավոր զրույցում ասաց, որ «Ժառանգություն» կուսակցությունը շատ ձայն է հավաքել (մեզ մոտ 79), որովհետեւ իրենք մարդկանց ասել են ընտրել 2 եւ 7 համարներին, նկատի ունենալով մեծամասնական եւ համամասնական թերթիկները (մեծամասնականում նրանց թեկնածուն էր 2-րդ համար Ռուբեն Հովսեփյան, իսկ համամասնակում 2-րդ համարը «Ժառանգություն» կուսակցություններ), իսկ ընտրողները խառնել են։ Դրանից հետո, ես ուշադրություն դարձրի, որ անվավեր քվեաթերթիկների մեջ շատ կային այնպիսինները, որ քվեարկած էր միաժամանակ 2֊ի եւ 7֊ի օգտին, այսինքն՝ «Ժառանգության» ու ՀՀԿ֊ի։
ու տենց
Ընտրությունը այն մասին չէ, ոնց լավ կլինի։
Սահմանեք լավը։
Ու այն մասին չէ, թե ով է ավելի լավը, կամ ավելի վատը։
Այն մասին չէ, թե ով է ավելի անթերի, կամ ավելի կատարյալ։
Կատարյալը չկա։
Իսկ քննադատելը միշտ էլ ավելի հեշտ է քան գովելը։
Այն մասին է, որ անհնար է մնալ տեղում։
Հնարավոր է կամ շարժվել որոշված ուղղությամբ, կամ այնտեղ, ուր տանում է հոսանքը։
Ու այս ընտրությունը այն մասին է, թե որ ուղին ենք ընտրում։
Արդյո՞ք մենք ուզում ենք շարժվել դեպի քաղաքացիական ազատություններ, թե չէ։
Արդյո՞ք մենք ուզում ենք շարժվել դեպի ազատ գործարարություն։
Արդյո՞ք մենք ուզում ենք գնալ դեպի ինդիվիդուալ նախաձեռնությունների ու ազատ ձեռնարկատիրությունների հասարակություն, թե դեպի կլանա֊օլիգարխային մոնոպոլիաների ռեժիմ։
Արդյո՞ք մենք ուզում ենք հասարակություն, ուր նորմա է, ու խրախուսվում է կաշառքների շրջանառությունը բնության մեջ, թե մենք ուզում ենք շարժվել դեպի հասարակություն, ուր օրենքը գործում է անկախ իշխանությունից, իսկ համակարգը, մեխանիզմները նախագծված են մարդկանց հարմար լինելու համար։
Որովհետեւ հասարակությունը, ուր մարդիկ կարող են ազատ ասել, ինչ են մտածում, ու իրականացնել մտահղացումները ունի զարգացում, քանի որ այնտեղ հաղթում են ոչ այն մտքերն ու լուծումները, որոնց աջակցում են հեղինակավոր կամ ունեվոր մարդիկ, այլ իրականացվում են լավ լուծումները։
Կյանքում ամեն ինչն էլ մեկ անգամ է լինում։ Ու այս ընտրություններն էլ են մեկ անգամ լինում։ Դրանք կարեւոր են։
Այնպես որ զգոն եղեք ընտրելիս։
եւ այդպես
Ես գրում եմ այս մասին որովհետեւ վերջերս զրուցել եմ մի աղջկա հետ։
Նա իմ հետ չէր համաձայնվի, բայց ես կարծում եմ, որ նա լավ չէր։ Ու նա սովոր է լավ չլինել, որովհետեւ նա ունի խնդիրներ, ու ուզում է դրանք չլինեին, սակայն համարում է անլուծելի։ Իսկ եթե դրանք անլուծելի են, արդեն մի քիչ ավելի շատ «վատ» թե ավելի քիչ՝ էական չէ, նա ասում է՝ «ուաթեվա, ինձ մեկ է»։
Ու նա «ոտից գլուխ» «ինադու» է։
Ու ես չեմ կիրառում պրոտեստ բառը, այլ հենց «ինադու», ահա թե ինչու։
Որովհետեւ պրոտեստը նպատակաուղղված է, այն պարունակում է ոչ միայն դաշտ այն մասին, ինչպես լավ չէ որ լինի, ու ոչ միայն դաշտ այն մասին, ինչպես լավ է որ լինի, այլ եւ ունի մեթոդներ՝ լավին հասնելու համար։
Այսպես այդ լավը դառնում է որոշված նպատակ։
Սակայն «ինադու»֊ի նպատակ ֆունկցիան կյանքի հատվածում պարզապես որոշված չէ, ու արժեք չունի։
Այն չի կարող ոչ մի բան լուծել, որովհետեւ պարզապես Պորտոսի պես «ձեռուս պատամու շտո ձեռուս» է արտահայտում։
Երբ բանվորները գործադուլ են անում ու պրոտեստ արտահայտում, նրանք ունեն որոշոկի, այսինքն որոշված նպատակ, եւ այդ պրոտեստը հանդիսանում է իրենց նպատակին հասնելու եղանակ։
Իսկ երբ ասում են՝ «քանի որ սաղ վատ է, մենք էլ սենց կանենք» կամ «ոչ մի բան չենք անի» ապա այստեղ չկա ոչ նպատակ, ոչ էլ դրան հասնելու ուղի։
Այդ պատճառով, այն որ աղջիկը մեկը մյուսի հետեւից սիգարետ էր կպցնում, ու դրանով «պրոտեստ արտահայտում»՝ դա իմ կարծիքով նման է նրան, ինչպես կարելի է գնալ ու պատին հայհոյել։
Նման է նրան, ինչպես մեղադրում են աստծոն, ճակատագիրը, ասում են «հայի բախտ» ու հետո «տենց ստացվեց»։
Դա նման է նրան, ինչպես դաշնակները ասում են՝ «թուրքերի մերը» կամ նրան ինչպես ծինեյջերները նույնը ծնողների մասին։
Դա պրոտեստ չէ, քանի որ այն պայքար չի պարունակում, ու հետեւաբար խնդիր չի լուծում։
Ինչքան ուզում ես ասա, դու միայն օդի մեջ ասում ես։
Լուծելու համար պետք է ստրատեգիա, պետք է միտք, գաղափար։
Իսկ դրա համար պետք է մտածել։
Եթե մարդը չի մտածում, այլ պարզապես հայհոյում է, ապա նա գուցե չի էլ ուզում իր խնդիրները լուծել, ու նրան դուր է գալիս, որ նա կարող է վատ լինել։ Այդպես կարող է լինել, որ արդեն սովորել է դրան, ու չի ուզում այդ վիճակից դուրս գալ, ինչպես հարբեցողների կանայք, երբ դրանք էլ չեն խմում, սկսում են իրենց անգիտակցաբար խթանել խմիչք օգտագործել։
Որովհետեւ ինչպես ասում են ռուսները «ու ստրախա գլազա վելիկի» ու շատ խնդիրներ թվում են անլուծելի, սակայն հաճախ եթե դրանց այլ կողմից մոտենալ, պարզվում է, որ դրանք լավ էլ լուծելի են։
Բոլորը ուզում են լավ լինի, ու բոլորը ուզում են ազատ լինել։
Սակայն եթե խոսեք հոգեբանի հետ, նա ձեզ գուցե կհարցնի՝ «ֆրիդոմ ֆրո՞մ» թե «ֆրիդոմ թու»։
Ուզում ես պայքարել ինչ որ բանի դե՞մ թե հանուն ինչ որ բանի։
Օրինակ՝ ասել ես քվեարկում եմ որ այսինչը չլինի իշխանութայն գլուխ ֊ անկապ է, որովհետեւ դե խնդրի լուծում չէ։
Ասել՝ «ես քվեարկում եմ որ ՀՀ֊ն լինի օրենքի երկիր» ֊ դա արդեն որոշված նպատակ է, գիտենք ինչ ենք ուզում, ու մտածում ենք ինչ անել, որ այդպես լինի։ Օրինակ, կարելի է սկսել նրանից, որ այսինչը իշխանության գլուխ չլինի։
Երկու տարի առաջ Գասպարը գրում էր որ նա հոգնել է «պրոտիվ» մարդկանցից ու ակցիաներից։
Ու ես հավանում եմ այս հոլովակը որովհետեւ այն այն մասին է, հանուն ինչի արժի պայքարել։
Ու այդ պատճառով, նրանք, ով ասում են որ բոլորին դեմ են, իրականում բան չեն փոխի, միայն կվատացնեն, որովհետեւ նրանք պարզապես դեմ են, ու ոչ մի բանի կողմ չեն։
Իսկ եթե չգիտես ինչին հասնել, չես մտածի ինչպես, ու բնական է դժվար թե ստացվի հասնել։
Իսկ ասել՝ ես բոլորին դեմ եմ, կամ գնալ ծխել բամբուկ գառաժի հետեւը, կամ դիմացը, կամ նույնիսկ ոչ բամբուկ՝ դա խնդրի լուծում չէ։
Այնպես որ զգոն եղեք, երբ խոսում եք ազատությունից, կոնկրետացեք, «ֆրոմ» թե «թու»։ Եւ չմոռանաք մտածել թե ինչպես։
ու տենց
փաստորեն Զուրաբյանը միակ քաղաքական գործիչն է է ով այս հարցի մասին մտածել է, լուրջ է վերաբերվում ու բարձրաձայնել է։
եւ այդպես
ստվերները չքանում են, քանի որ ամպամած է համացանցում։
փաստորեն, ֆլիքրը չի թողնում իմ իսկ լուսանկարները քաշել, անջատելով նկարի վրայի աջ կտոցը։
լավ, նկարի հղումը կարելի է գտնել հթմլ սորսից, կամ մեծացնելով, ու գտնելով «քաշել միջին չափսով» հղումը։
սակայն, իմ լուսանկարը լրիվ չափսով ֆլիքրից ես չստացա։ նաեւ, պետք է լուսանկարները հատ հատ քաշել, կամ օգտվել երրորդ կույսակցության ծրագրերից։
բնական է, երբ օգտվում ես օտար ամպերից, հանձնում ես տեղեկատվությունը իրենց ձեռքի մեջ, նրանք հետո չեն լինում բարի եւ կամեցող։
ու պատահական չէ, որ գուգլում, ով այնքան չար չէ բնավ, ու թույլատրում է լրիվ որակով նկարները քաշել պիկասայից այդ հնարավորությունը կոչվում է տվյալների ազատագրում։
այնպես որ զգոն եղեք օտար ամպերում։
ու տենց
https://www.youtube.com/watch?v=u4dnbW1-ors
ու տենց
ՀՀԿ֊ն ամենը անում է, որ իրեն վերաբերվեն որպես սովետ։
Դե որովհետեւ նրանք սովետ են, սովետի մարդիկ են։
Ընդ որում սովետի այն ամենավատ մասը, նոմենկլատուռան, կոնվերսիա արված շուկայական հարաբերությունների։
Անհնար է նույնիսկ փորձել ձեւացնել որ այդպիսին չեն, միայն ավելի վատ կլինի, ու իրենց ավելի շատ ձեռ են առնելու։
ու տենց
Այն ժամանակ, երբ կարգիչները դարձան «անձնական» կարգիչներ, այսինքն դարձան հասանելի եւ մատչելի հասարակ մարդկանց համար, մենք կանգնեցինք ճամփաբաժանի մոտ։
Կար երկու ելք․
֊ կրթել մարդկանց, որ նրանք կարողանան օգտվել կարգիչներից։
֊ անել կարգիչներն այնպես, որ մարդիկ առանց հասկանալու, առանց կրթության կարողանան դրանցով օգտվել։
Բնական է, որ մարդկանց կրթելը ընկերությունների խնդիրը չէր։ Ավելին, իրենց ձեռնտու էր, որ մարդիկ կիրթ չեն, որովհետեւ այնպես նրանք ավելի մեծ կախվածության մեջ են լինում ընկերություններից, կարգիչներ եւ ԾԱ արտադրողներից։
Փաստացի հետո դա բերեց նրան, որ ոչ թե մարդիկ կարողացան օգտվել կարգիչներից, այլ կարգիչները, (կարդա կորպորացիաները) կարողացան օգտվել մարդկանցով։
Այսինքն ընկերությունները ձեռք բերեցին աննախադեպ կոնտրոլ։
Մեկ անգամ եւս նույն հարցը ծագեց այն ժամանակ, երբ կարգիչները փոքրացան, ու տեղավորվելով ձեռքի մեջ, կոչվեցին խելախոսներ, փաստացի դարնալով աննախադեպ մատչելի փոքր կարգիչներ։
Այդ նույն խնդիրը թույլ է տալիս ուրիշներից անհամեմատ շատ փող աշխատել ֆեյսբուքին։
Նա միակն է։ Նա հավաքել է մարդկանց մեծ մասին իր մոտ։
Նա հզոր է, իսկ ուժը փտացնում է։
Նա կենտրոնացրել է համացանցը իր մոտ։ Մարդկանց համար համացանցն եւ ֆեյսբուքը դառնում են հոմանիշներ։
Ապակենտրոնացված համակարգում մարդիկ կօգտվեին տարբեր ծառայությունների պրովայդերներից, ու մեկ է չէին կորցնի միմյանց հետ շփվելու հնարավորությունը։
Այսպիսի ապակենտրոնացված համակարգի փորձ է, կրկնում եմ, դիասպորան։ ի դեպ, ահա ձեզ հրավեր։
Սակայն web 2.0֊ն, արդեն իսկ այնպիսին է, որովհետեւ մենք ունենք rss բաժանորդագրվելու, եւ openid ինքնությունը հաստատելու համար։
Ինչը մենք չունենք, կրթությունն է ու մարդիկ ով կարող են օգտվել եղած տեքնոլոգիաներով։ Կամ ստեղծել նոր, ավելի լավ տեքնոլոգիաներ։ Դրանց կարիքն էլ կա։
Այդպիսի ավելի լավ տեքնոլոգիայի փորձ է՝ սերվեր առհասարակ չպահանջող retroshare ցանցը։ Բայց մարդկանց մեծ մասը դրանով օգտվել չի կարողանա։ Կվախենա արդեն երբ ստանա gpg բանալի պարունակող հրավեր։
Որովհետեւ մենք ունենք կրթության խնդիր։
Կրթության մասին մի քիչ էլ կգրեմ հաջորդ անգամ։
ու տենց
Ինչպես եւ խոստացել եմ․
Ինտերնետը նախագծված է որպես ապակենտրոնացված համակարգ՝ այնպես, որ նույնիսկ միջուկային պատերազմի դեպքում աշխատի։ Ու այն կաշխատի ։Ճ
Որովհետեւ այն ապակենտրոնացված է, իսկ այդպիսի համակարգերի դիմադրությունը անհամեմատ ավելի բարձր է կենտրոնացված համակարգերից, ուր բավական է ցանցի մեկ հանգույցը վերացնել։
Այսպես հայտնվեց էլեկտրոնային փոստը։
Ես կարող եմ ունենալ սեփական իմակների սերվիս, կարող եմ գրանցել freenet.am֊ում, gmail.com֊ում, yahoo֊ում, կամ առնել arminco֊ից։
Ու ես կարող եմ ուղարկել իմակ yahoo֊ից gmail, ու հակառակը, ու այն կհասնի։
Հիմա պատկերացնենք, որ էլեկտրոնային փոստը ստեղծեին կապիտալիստները, այլ ոչ թե գիտնականները։
Ապա ամեն մի սերվիս պրովայդերը, ասենք yahoo֊ն, կամ գուգլը, կփորձեին հավաքել մարդկանց իրենց մոտ։
Ու մարդիկ ծանոթանալիս ոչ թե մեյլ կփոխանակեին, այլ կասեին՝ դու գուգլում կա՞ս թե յահույում։
Ահ, ափսոս, իսկ ես այնտեղ չկամ, չեմ կարող քեզ մեյլ ուղարկել։
Ամենահաջողակ կապիտալիստները կարող էին հորինել հեծանիվ եւ պատրաստել դարպասներ, ասենք յահուից գուգլ, որ իմակները հասնեն։ Ու դա նույնիսկ կարող է լիներ վճարովի ծառայություն, «պրեմիում» անդամների համար։
(Ճիշտ այնպես ինչպես միայն մեծ կորպորացիաները հիմա կարողանում են չվախենալ պատենտներից, պատենտներ ձեռք բերելով ու պատերազմների մեջ մտնելով ֊ որովհետեւ պատենտային օրենսդրությունը թերի է)
Սակայն մեր բախտը բերեց, ու էլեկտրոնային փոստը նախագծվեց պետական փողերով եւ գիտնականների կողմից, ու հասանելի դարձավ ամբողջ մարդկությանը։
Այն ժամանակվա չաթերը՝ talk֊ը օրինակ, նույնպես ապակենտրոնացված էր․ ֆրինեթի noch֊ը կարող էր talk անել cyberspace֊ի կամ hobbiton֊ի յուզերների հետ։
Հետո հայտնվեցին կոմերցիոն սերվիսները․ օրինակ․ icq, msn… եւ եթե ինձ սկզբից թվում էր որ բոլորը icq֊ում են, հետո ես իմացա, որ պարզվում է լիքը մարդ կա msn֊ում, բայց չկա icq֊ում, կամ որ լիքը մարդ կա yahoo մեսենջերում, բայց չկա ոչ առաջինում, ոչ երկրորդում, ու ամենաառեղծվածայինը, որ կան մարդիկ, ով կան բոլոր երեքում։
Ու այսպես նրանք միացնում էին կարգիչները, ու միացնում մեսենջերները մեկը մյուսի հետեւից, պահելով միաժամանակ երեքից հինգ տարբեր մեսենջերներ՝ yahoo, icq, msn, skype, aol․․․ այդ ցուցակը շարունակելի է եւ փոփոխական։
Խնդիրը փորձեցին լուծել կլիենտներով որ մի պատուհանից կպնում են տարբեր ցանցերի, բայց դա միշտ չէր հաջողվում, որովհետեւ ոչ բոլոր կապի պրոտոկոլներն են հայտնի՝ օրինակ skype֊ի դեպքում դա անհնար է։
Քանի որ ապակենտրոնացված չաթի պահանջ էր ձեւավորվել, բնական է որ ազատ ծրագրային ապահովման աշխարհում հայտնվեց jabber֊ը։ Ջաբեր պրոտոկոլը ապահովում է ապակենտրոնացում, այսինքն noch աթ առնետ․ամ կարող է հանգիստ զրուցել այլ սերվերի յուզերի հետ։ Ու ջաբերը սկսեց տարածվել, որովհետեւ օրինակ, գուգլը որոշեց այն օգտագործել իր gtalk֊ի համար։
Ու երբ ինձ ասում էին՝ աաա, գթալքը վերջն է, ես գիտեի որ դա իրականում գթալք չէ, այլ ջաբեր։
Ու ես խրախուսում էի մարդկանց բացել գուգլի հաշիվ ու չաթվել գթալք֊ով որովհետեւ գիտեի որ ես կկարողանամ չաթվել գթալքի մարդկանց հետ առանց գուգլի հաշիվ ունենալու
Այսինքն մենք ունենք եւ ապակենտրոնացված չաթ։
Հետո սկսեցին տարածվել օնլայն օրագրերը, բլոգերը, ու կարճ հաղորդագրություն գրելը։
Ու մինչեւ տարածվեց օփենայդի֊ն ու ռսս֊ը, ֆեյսբուքը արդեն ուներ օգտվողներ, ընդամենը համատեղելով մի քանի հնարավորություն՝ գրել ստատուս, տեղադել լուսանկար, ու կիսվել ընկալածով։
Բնականաբար, եւ ֆեյսբուքը, եւ գփլասը դա արեցին կենտրոնացված ձեւով՝ ձգելով իրենց մոտ մասնակիցներին։
Ու նրանք սկսեցին անել ամեն ինչ, որ ֆեյսբուքը, օրինակ, դառնա ինտերնետի փոխարինողը։
Այդպես է իրականում նույնիսկ օդնոկլասնիկների հետ՝ մարդիկ կան, որոնց համար օդնոկլասնիկներն ու ինտերնետը նույնն են
Նրանք կարող են ասել՝ «սայթ ունե՞ս» նկատի ունենալով օդնի հաշիվ ունենալը։
Պարզապես, ֆեյսբուքը ինտերնետը իր մոտ կենտրոնացնելը չի անում այնքան խայտառակ ձեւով ինչպես օդնոկլասնիկները, ու այդ պատճառով էլ այն հաջողակ է։
(Առհասարակ, հաջողակ բիզնես պրոեկտը այն է, որ պարզապես խայտառակ վատ չի անում իր գործը)
Ու բնական է, որ «power corrupts», նրանք միշտ չէ, որ հարգում են մասնակիցների privacy֊ն, ունեն խիստ պահանջներ, օրինակ որ անունը լինի իսկական։ Իսկ ո՞ւմ է պետք որ անունը լինի իսկական՝ բնական է որ ծառայություններին։ Բացի դրանից, նրանք սկսեցին հետեւել թե որտեղ ենք շրջում «հավանելու» ստեղները տարածելով, եւ վաճառել այդ եւ այլ տեղեկատվությունը երրորդ անձանց։
Սակայն ազատ ծրագրերի աշխարհում կրկին հայտնվեց այլընտրանք։ Դիասպորայի ամենակարեւոր հատկություններն են՝
֊ ապակենտրոնացում ֊ կարելի է քաշել այն, ասենք վորդփրեսի պես, տեղակայել ձեր սպասարկչի վրա ու ունենալ սեփական դիասպորա։ Բայց այդ սեփական դիասպորայում դուք չեք մնում ինքներդ ձեզ հետ, դուք էլի լինում եք ընդհանուր դիասպորայի անդամ, կարող եք ընկերանալ այլ դիասպորաների մասնակիցների հետ, ու տեսնել իրենց գրառումները ձեր պատի վրա։
֊ քանի որ սոֆթը ձեր մոտ է աշխատում, այն լրիվ դուք եք կառավարում։ Գիտեք կոդը, կարող եք փոխել, թե պետք լինի, այն ձեր կոնտրոլի տակ է ու արդեն saas չէ։
֊ բնականաբար ձեր տվյալները ձեզ մոտ են։ Եթե որոշեք ջնջել, ապա կջնջվեն իրոք, օրինակ։
Իսկ ամենակարեւոր միտքը, ինչ ուզում եմ ասել, դա այն է, որ լինեք դուք սոց․ ցանցերում, թե չլինեք, համացանցը արդեն իսկ սոցիալ ցանց է։
Իսկ ինչի՞ են մարդիկ օգտվում ֆեյսբուքներից, ես կգրեմ հաջորդ անգամ։
ու տենց
Ես առաջ գրում էի որ չեմ հասկանում ինչ է սոցիալական ցանցը։ Այն մասին, ինչպես էին ինձ փորձում բացատրել դա ինչ է։ Ու ես էլի չէի հասկանում։
Չէի հասկանում, որովհետեւ ԿՄ֊ում էի տուսվում։
Իսկ ԿՄ֊ն ինչո՞վ սոց․ ցանց չէ՞։
Գրում են, մեկնաբանում են, «ընկերանում» են։
Ճիշտ է, հետո ռուսները փչացրին, ու լիքը մարդ լքեց, բայց ինչ արած։
Իրականում բլոգերի ու սոց․ ցանցերի սահմանը բնավ այնքան արտահայտված չէ, ինչքան թվում է։
Իրականում այդ սահմանը գծելը ավելի շատ պետք է սոց․ ցանցերի կապիտալիստներին։ Ու ինքը սոց․ ցանց թերմը «օբյեկտ կողմնորոշված ծրագրավորման» պես մարկետինգային քայլ է, որը նոր գաղափարներ իրականում չի պարունակում։
Հետո ես հասկացա։
Սոցիալական ցանցը՝ ինտերնետն է։
Երբ ես հիմա այստեղ գրում եմ, ու դուք ձեր ռսս րիդերներում տեսնում եք նորացումները՝ այ դա սոց ցանց է։
Երբ ես մեկնաբանում եմ ու օփենայդի֊ով հաստատում իմ ինքնությունը՝ դա նույնպես սոց․ ցանց է։
Կարելի է նույնիսկ բաժանորդագրվել մատյանների մեկնաբանություններին, ու տեսնել թե ով ում է մեկնաբանել։
Այնպես որ ինտերնետը արդեն իսկ սոցիալական ցանց է։
Հեծանիվ հորինել պետք չէ։ ։Ճ
ու տենց
չտեսությունում մի քանի նոր հոդված կա, որ լավացման կարիք ունեն՝
ու տենց
արդեն սկսում են գրածները ֆեյսբուքներում ժամով «շեյրել»։ որովհետեւ մարդիկ չեն կարդում ոչ կարդացվող ժամերին։
բոլորը սովորել են՝ ուզում ես գրածդ կարդան, այնպիսի ժամի «շեյրիր» որ լսարան լինի։
դա հեռուստատեսության նման է լինում, ուր երեկոյան գովազդի ժամանակը ավելի թանկ է։
իսկ ինտերնետը հեռուստատեսություն չէ բնավ։
երբ ուզում ես՝ կարդում ես։
ինձ դուր չի գալիս այդպես անել։
ես գիտեմ որ որոշ չափով քիչ կարդացողներ կունենամ, բայց դրանք իրոք իմ կարդացողներն են, ոչ թե բան ու գործ չունենալու պատճառով հղումով ֆեյսբուքներից եկած սպառողները։
իսկ այսպես է սովորեցնում ԿՄ֊ի ժապավենը ու ֆեյսբուքի թայմլայնը։
այդպես չի սովորացնում ռսս րիդերը՝ անհնար է բաց թողնել փոստ այն մարդուց, ումից ուզում ես կարդալ, նույնիսկ եթե մեկ շաբաթ չես կարդացել։
Կտեսնես՝ նա գրել է այսքան տեքստ։
Իսկ ժապավենով այնքան հեռու չես գնա, որ նկատես։
Գիտեմ որ պարզ բան է։
Բայց ինտերնետը հեռուստատեսություն չէ։
Կարիք չկա հետամնաց տեքնոլոգիաներով օգտվել այլեւս։
ու տենց
Առաջին անգամ ես լուրջ մտածում եմ մատեանը փակելու մասին։
Որովհետեւ ինձ դուր չի գալիս ինչպես եմ ես գրում։
Մեծ մասամբ ոչ թե ինչի մասին, այլ ինչպես։
Իսկ երբ անում եմ այնպես, որ ինձ դուր չի գալիս, բավական բավականություն չեմ ստանում։
Առահասրակ, երեք ամենակարեւոր գործերը, ինչի հետ ես ինձ իդենտիֆիկացնում եմ՝ ծրագրավորում, ֆոտո, փիլիսոփայել, ես չեմ կարողանում անել այնպես, ինչպես դուրս գալիս է։
Որովհետեւ ես աշխատում եմ, ու բացի դրանից ունեմ որոշակի «մեյնթեյնանս»՝ վառելիք ուտելիք պատրաստել, ընդունել, ույուտնը ապրել, մաքրություն՝ իմ ու շրջակա միջավայրի։
Դրա մեջ մտնում է եւ տտ մեյնթեյնենս, այսինքն՝ ի՞նչ բարդ է Թեոյի համար յուէսբը լոգեր վերցնել, կամ այն պրոյեկտի համար, որ ինձ հետաքրքրում է շատ, ուզում եմ լավ անցնի, մի հատ փոքր բան գրել, կամ տեսնել ինչի ընկերոջ ձեռքերն են ծուռ համակարգը լավ չի աշխատում։ Սա էլ է մեյնթեյնանս։ Կյանքի մեյնթեյնենս։
Ուր մնաց բլոգիս թագերը կարգի բերեմ, հավաքեմ, մի երկու սկրիպտ գրեմ դա անեն։ Դրա ժամանակ էլ է պետք։
Բայց այդ երկու սկրիպտը չեն այն կարեւորը որ ուզում եմ անել, չէ՞։
Սակայն մեծ մասամբ իհարկե աշխատանքն է ռեսուրս տանում։
Լավ է գոնե դա այնքան վատ չեմ անում, այն էլ երեւի այն պատճառով որ այնքան բարդ խնդիրներ չեն, ոնց որ ես եմ իմ առաջ դնում, ու ուզում լուծել։
Բնական է դա։
Հիմա ելքերը՝ կամ կրճատել այն ինչ եմ ուզում անել՝ բավականություն էլի չեմ ստանա, կամ անել վատ՝ բավականություն էլի չեմ ստանա։
Ինչի՞ անել ու գոհ չլինել արածից՞։
Կամ սովորել որ ամենը, ամենը կլինի ահավոր դանդաղ։
Առաջ լինում էր, որ մինչ ինչ որ միտք իրականացնում էի, հիասթափվում էի դրանից։ Հետո, եթե հասցրած լինեի իրականացնել, կնայեի, կժպտայի, կասեի, լավ դե, տենց վատ չէր, հավես բաներ կան։ Իսկ եթե մեկ այլը աներ, նույնիսկ դրանից թույլ բան ֊ կուրախանայի ահագին։
Նույնպես, հիմա ուրախանում եմ, երբ քիչ թե շատ ինձ դուր եկող տեքստեր եմ հանդիպում։ Բոլորն են վատ գրում, բոլորն են վատ իրականացնում, եթե նույնիսկ հետաքրքիր միտք ունեն։
Բայց երբ իրենցը կարդում եմ՝ մտածում եմ ինչ լավ է գոնե սա կա, ու դա է մասնավորապես ինձ պահում մատեանը փակելուց։
Հիմա լավ է չեմ հիասթափվում, այսինքն իրոք լավ բաներ կան մտածած, բայց այն հեշտերն եմ անում, որ գոնե արագ արդյունք տեսնեմ, ուրախանամ որ ինչ որ լավ բան արել եմ, բավականություն ստանամ։
Էլ չեմ ասում, որ այնքան սովորելու բան կա՝ նոր գիրք եմ գտել, մի լեզվի մասին, կարդում, փորձում եմ, հետո մի քանի գրադարան կա, որ ուզում եմ փորձել, ինչպես են աշխատում․․․ պարզապես հետաքրքրության համար, ոչ թե հենց հիմա օգտագործելու եմ, բայց հետաքրքիր է չէ՞։
ու տենց
այսպիսի հարց էր՝
ունեն տասնյակ մեքենաներ, ՕՀ թարմացումներից հետո երկուսը ստարտ չեն լինում։ VFS֊ը, ասում է, չի կարող մաունթ անել ռութը։
Ինչի՞։
Լոադ ենք լինում հին միջուկով։
Բացում ենք գրուբի կոնֆիգը։ Չի տարբերվում։ Նախկին միջուկով ու ինիտրդ֊ով բեռնվում է, նորով չէ։ Փորձենք, իսկ նոր միջուկը հին ինիտրդ֊ի հետ կաշխատի՞։
Աշխատեց։
Ուրեմն, նոր ինիտրդ֊ի մեջ ինչ որ խնդիր կա։ Բայց ինչի՞։ Ինչի՞ պետք է լիներ։
Փորձենք ռեբիլդ անել։ mkinitrd֊ի սինտաքսը չենք հիշում, գրում ենք՝ mkinitrd ֊ բերում է։
Աշխատացնում ենք՝ ասում է արդեն կա այս անունով initrd պատկեր։ Մուվ ենք անում այն, մի հատ էլ ենք աշխատացնում։ Փորձում է նոր պատկեր գեներացնել ու դուրս է թռնում սպալով ֊ տեղ չկա։
Փաստորեն, ՕՀ֊ը նորացել է, իսկ /boot բաժնի վրա բավական տեղ չէր մնացել նոր initrd֊ն գրելու համար։
Ազատում ենք տեղ, գեներացնում ենք պատկերը, ու տենց։
ու տենց
լինի խցիկ կամ հեռախոս, դա կրկին ընտրություն է։
ունիվերսալ ծրագիրը՝ վատ ծրագիր է։
յունիքս կոնսեփթը՝ ծրագիրը անում է մեկ բան, ու անում է լավ։
այսինքն՝ ls֊ը անում է ls֊ություն, այդ պատճառով կա ls | less ու չկա dir /p բնավ։
այսպես, երբ ընտրում էինք ընկերոջ համար խցիկ․․․ կամ հեռախոս, ես հիշեցի այն ինչ եմ գրել էներգիայի պահպանման մասին ասքում։
Ուզում ես լավ խցի՞կ, հա՞։
Իսկ դու գիտե՞ս, որ այն չունի իր մեջ լիքը հնարովորություններ, օրինակ՝ էֆեկտներ։
Իսկ գիտե՞ս որ չունի «տորտիկ մոմերով», «տորտիկ առանց մոմերի» ու «տորտիկ կրեմով», «տորտիկ առանց կրեմի» (sic!) ռեժիմներ։
Ուզում ես լինել «քուլ» ու օգտագործել openbox կան windowmaker՝ պետք է կոնսոլից վայֆայ կպնես։ Չե՞ս ուզում։ Ապա գնա GNOME. Սա քոնը չէ։
Ուզո՞ւմ ես կոնտրոլ անել կախվածությունները՞։ Ապա պետք է քոմփայլ անես ԾԱ֊ն, այդ կախվածությունների զգալի մասը compile time կախվածություններ են։ Լինք եղած է արդեն քոմփայլ արվածը, չի լինի փոխել, պետք է ռեքոմփայլ անել։
Ուզո՞ւմ ես սպորտային մեքենա քշել՝ չես ունենա ավտոմատ փոխանցման տուփ։
Ուզում ես լավ գործիք, հա՞։
Իսկ դու գիտե՞ս որ այդ գործիքը չունի այս, այս, ու այս հնարավորությունը։
Որովհետեւ այն պրոֆեսիոնալ գործիք է։
Գուցե քեզ պե՞տք չէ այս գործիքը։
Այդ իսկ պատճառով հարաբերություններում չի լինում խորհուրդներ տալ կամ դրանց հետեւել, քանի որ այս մարդուն գուցե հիմա պետք է այսպիսի, օրինակ՝ «մեյնսթրիմ» հատկություններով հարաբերություն, ու գուցե պետք չէ նրան ձգտել այն ճշմարիտին, որովհետեւ նա փոքր ծիծիկներին չի դիմանա։
Իսկ ամենամեծ խնդիրը այն է, որ մարդիկ զարգանում են, ու զարգանում են ոչ հավասար։
Ու եթե մեկը զարգացել է, ու փոխել է dir֊ը ls֊ով, փաուերշոթը՝ ԵՈՍ֊ով, ու նույնիսկ երջանիկ է զգում որ կորցրել է microsoft paint֊ը կամ «կրեմով տորտիկ» նկարելու ռեժիմը, ապա նա արդեն խոչընդոտներ կարող է ունենալ՝ երեխաների տեսքով։
Մասնավորապես դա է բացատրում ինչպես են փորձում ընտրել «ին ադվանս», նրանց, ում ասենք, չեն հավանում, բայց ում երկրպագում են։ Ու դա շատ է պատահում։
Այնպես որ զգոն եղեք։
ու տենց
այս գրառման մոտիվներով՝
մի անգամ ինձ պատմում էին, թե ինչպես է աշխատում ինչ որ մի համակարգ։
֊ ու հետո այն ուղարկում է տվյալները սերվերին։
֊ ո՞նց է ուղարկում ֊ հարցնում եմ։
֊ ո՞նց պետք է ուղարկի, ինտերնետով։
֊ հա, բայց ի՞նչ պրոտոկոլ ես օգտագորխում կապի համար։
֊ ասում եմ ինտերնետով է գնում։
֊ չաթ բո՞թ եք աշխատացրել։
֊ չէ այ մարդ ինչ չաթ։
֊ մե՞յլ եք ուղարկում։
֊ էէէէ
֊ լսի պետք է սոքեթ բացես չէ՞ հետո այդ սպասարկչի հետ ինչ որ պրոտոկոլով խոսես, չէ՞։ ասես բարեւ, այդ ես եմ։ ինքն էլ պետք է հասկանա ինչ ես ասում։ ինչպե՞ս ես խոսում։
ասում է՝
֊ ինչ խորացար, սոքեթ, բան, ասում եմ՝ ինտերնետով։
֊ ինտերնետով ինչպե՞՞՞՞ս ես ուղարկում, որ պրոտոկոլով։
պարզվեց, հտտպ հարցումներ է գերերացնում, ուղարկում սպասարկչին։
այսպես ես իմացա, որ ուր պետք է ու պետք չէ, հտտպ են օգտագործում «ինտերնետով» կապ հաստատելու համար։
ու տենց
֊ Ի՞նչ գրենք։
֊ Կայք։
Իմ մոտ տպավորություն է, որ հիմա ով ինչ անում է՝ դա «վեբ սերվիս» է։
Ոմանք, ճիշտ է, կենտրոնանում են այֆոն/անդրոիդ նախագծման վրա, ու ես դա բացատրում եմ նրանով, որ մոբայլ շուկան այն տեղն է, ուր անհատ ծրագրավորողները (դե՞ռ) կարողանում են իրենց գտնել։
Բայց մտահղացումների մեծ մասը վերաբերվում են վեբին։ Օրինակ, սթարթափ ուիքէնդին բոլոր ներկայացված պրոեկտները վեբ էին։ Ես այնտեղ հանդիպեցի ծանոթներիս, ում գիտեմ որպես «նեյթիվ» նախագծողներ, բայց նրանք նույնպես ներկայացրել էին վեբ պրոեկտ։ Բողոքեցին, որ հեշտ չէ սուզվել անծանոթ միջավայր, բայց դա իրենց չխանգարեց հաղթել ։Ճ (գուցե բնութագրող է որ նեյթիվ նախագծմամբ զբաղվող մարդիկ ունեցան ավելի լավ գաղափար)
Հիմա ինչպե՞ս է լինում, որ բոլորը զբաղվում են վեբով՞։ Գուցե դա առաջին հայացքից թվացող թեթեւ տեքնոլոգիանե՞րն են (ասենք պհպ)։
(Ասում եմ թվացյալ թեթեւ, որովհետեւ իմ համար տեքնոլոգիաները, որ փորձում են «թեթեւացնել» գործը, ու թաքցնում են օգտագործողից որոշակի մանրուքներ այդ թեթեւացնող շերտի հետեւը, դրանով իսկ անում են այնպես որ ինձ ավելի բարդ լինի։)
Իսկ օրինակ, ինչպե՞ս է լինում, որ համակարգի մեջ փոփոխություն անելու միտք չեն ունենում, բայց կայքի միտք ունենում են։ Գուցե, որովհետեւ չգիտեն, թե ինչ փոփոխություն է կարելի անել, որ ավելի լավ լինի, որովհետեւ նույնիսկ չգիտեն, որ եղածը լավ չէ։
Գուցե որովհետեւ նրանք ապրում են սեփականատիրական ծրագրերի աշխարհում, ուր, օրինակ կա windows որի հիշողության կառավարչի կոդը չես նայի, որ հասկանաս ինչպես է գրված, ու ինչպես կարելի է լավացնել։
Կարող է այն պատճառով, որ նրանք ապրում են աշխարհում, ուր կան սարքերի արտադրողի կողմից տրամադրված սեփականատիրական դրայվերներ։ Ու հետո այդ ծրագրավորողները ստիպված են լինում փոխել երկաթը, որովհետեւ այս սարքի համար արտադրողը տրամադրել է, ասենք xp֊ի դրայվեր, բայց ոչ 7֊ի, որ նոր (սակայն ոչ ավելի լավ) սարքերը ավելի շատ վաճառվեն։ Իսկ նրանք չգիտեն ինչպես գրել դրայվեր, ու չգիտեն որ կա rolling release համակարգեր, ուր առհասարակ չի լինում release բայց լինում են հաճախակի փոփոխություններ, քանի որ լավացումը եւ հետ համատեղելիությունը անհամատեղելի են։
Վերջերս զրույցի մեջ հնչեց՝ «եթե դու mysql֊ի կոդը նայած լինեիր, այն կյանքում չէիր օգտագործի»։ (Ի դեպ, ես դբ֊ներից չկամ, բայց եթե նրանցով գրեի, ապա firebird կօգտագործեի)
Երբեմն ես ասում եմ՝ դե նա ծրագրավորող է։ Նկատի ունեմ՝ ցանցառ չէ, կամ հաքեր չէ։
Հիմա բացատրեմ։ Մի անգամ ընկերներիս նշանդրեքին (դե էլ որտեղ այդպիսի մարդ կհանդիպես) ես ծանոթացա մի տղայի հետ, ով ասաց որ նկարիչ է։ Ինձ հետաքրքիր էր, ու ես հարցեր էի տալիս իր աշխատանքի վերաբերյալ։ Ու անկեղծ զարմացել էի, երբ իմացա, որ նա գնում է աշխատանքի։
Այսինքն նա ամեն առավոտ, իննից վեցը գնում է «ցեխ» ուր պատրաստում է հայտնի նկարների պատճեներ։ Հետո դրանք ուղարկում են Եւրոպա, ուր վաճառում են որպես ձեռքի գործ, որը ռեպրոդուկցիայից ավելի թանկ է։ Հետո էլ այդ տղան շուտ գնաց, ասաց պետք է շուտ արթնանամ, աշխագանքի եմ։
Նկարիչ, ով աշխատո՞ւմ է։ Իմ համար այդ երկուսը այնքան էլ համատեղելի չէին։ Չէ, ես գիտեի, որ կան, այսպես ասած ոչ ստեղծագորշող նկարիչներ, ով նախընտրում է զբաղվել ռեստավրացիաներով, բայց ոչ իրականացնել իրենց միտքը, որովհետեւ միտք չունեն։
Ու եթե նկարիչների մոտ միտք չունենալը նորմա չի ընկալվում, ապա ծրագրավորողների մոտ միտք չունենալը՝ նորմա է։ Նրանց մեծ մասը գնում են աշխատանքի ու գրում են «ձաձա»֊ների համար սոֆթ։ Եթե աշխատանքից հետո ինչ որ բան են անում, ապա դա սովորաբար փող աշխատելու, այլ ոչ թե միտք, գաղափար իրականացնելու համար է։
Այսինքն փողի, ոչ թե սիրո, հետաքրքրության պատճառով է։
Իսկ օրինակ plc նախագծման սոֆթ գրում են նրանք, ով թեմայի մեջ են։
Մասնավորապես դա բացատրվում է նրանով, որ մարդկանց մեծ մասը հետաքրքրվող, ու խորացող չեն։ Այդ մասին ես դեռ կգրեմ։
Բայց այլ պատճառը, որի մասին հիմա գրում եմ՝ չիմացությունն է, ոչ զարգացած լինելն է։
Այսինքն մարդիկ պարզապես չգիտեն, չեն պատկերացնում ինչպիսի խնդիրներ կարող են լինել, ու ինչ լավ բան կարելի է անել, եթե դա կայք չէ։
Նրանք չգիտեն ինչպես է աշխատում համակարգը, քանի որ իրենց համակարգը փակ է, ու նրանք չեն զգում որ կարող են այն փոխել, կամ որոշակի ներդրում ունենալ։ Մոտավորապես այնպես, ինչպես Սովետի ժողովուրդը չէր զգում, որ կարող է ազդել օրենքների վրա։
Ու այստեղ ես կարծում եմ, որ շատ լավ է, երբ ծրագրավորողները օգտագործում են ազատ ԾԱ ոչ միայն այն պատճառով որ ազատ է, ու հետեւաբար լավը, ոչ միայն այն պատճառով որ այդ գաղափարը իրենց մոտիկ է, այլ եւ այն պատճառով որ դա ավելի է զարգացնում, քան փակ աշխարհը, թույլ է տալիս տեսնել ինչպես է ամենը արված, ու երբեմն պահանջ զգալ դա լավացնելու, տեսնել ինչ կարելի է անել
ու տենց
Վերջերս այցելուների վիճակագրությունը նայելիս մտա ԿՄ֊ի ժապավեն, որտեղից իմ մոտ եկել են։ Պարզվում է, ԿՄ֊ում դեռ լիքը շեյրում կիսվում են։
Ես մտածում էի, որ reader֊ն ու սոց ցանցերը այդ «որմնախորշը» զբաղեցրել են։ Իսկ բլոգերում մնացել են նրանք, ով գոնե մեկնաբանում է մեջբերածը։
Բայց դա նրանից էր, որ ես ԿՄ֊ն ընդունում էի որպես վեբ լոգ հարթակ։
Իսկ փաստացօ ԿՄ֊ին վերաբերվում են որպես սոց․ ցանցի։ Իզուր չեն բաժանորդագրությունները «ընկերներ» անվանում։
ու տենց
այստեղ պատմում են այն մասին, ինչպես են աշակերտներին «քշում» իշխանական հավաքի։
ու ակնհայտ է, որ դա պետք է աշակերտներին դուր չգա։
ոչ մի մեր հասարակության նորմալ մարդու դա դուր չի գա։
իսկ եթե մեր հասարակությունը սարքել այնպիսին, որ նորման լինի «ոչխար», ապա այդ հասարակությունը չի գոյատեւի։
այնպես որ, ինչքան ՍՍ֊ի հեռու նայող հայացքով լուսանկարները շատանան, այնքան իրեն ավելի վատ են վերաբերվելու։
ու տենց
ժամանակի արկածների մասին արտահայվում եմ ցանցառներ ռադիո֊ում
ու տենց
հա, իսկ այդ ռեժիսորը ասաց՝ տաս տարի առաջ էլ կար հնարավորություն տանը հոլովակներ սարքելու՝ ի՞նչն էր խանգարում որ անեին։
ու ես մտածում եմ՝ չգիտեմ։
կարգի՞չ չունեին։
մոտ տաս տարի առաջ դրանք դարձան հասանելի։
ես սա հավաքել եմ 200 մեգահերցանոց պենտիում էմէմիքս եւ 32 մեգաբայթ օպերատիվ հիշողություն ունեցող կարգչի վրա։ վինդովս իննսուն հինգի վրա (կայուս)
նկարել եմ ահավոր խցիկով։ ահավոր։
ու եթե ես կարողացա կարգիչ ունենալ, բանակից նոր եկած, ու պետականի պես աշխատավարձով, ու դեռ շանն էի պահում, ապա շատ շատերը կարող էին։
ապա գուցե ինտերնե՞տ չկար։
կա՜ր։
յութո՞ւբ չկար։
կա՜ր, ես մի ռուսական կայքում վիդեոներս լցրել էի, էլ չեմ ասում, որ ահավոր վատ որակով ֆրինեթի կայքումս կար։
բայց այն ժամանակվա ինտերնետը այսօրվա ինտերնետը չէր՝ կասեք
այո, այն ժամանակ չկային սոց․ ցանցերը։
ինձ թվում է, որ հիմա ամենալավ ձեւը մարդկանց գրավելորեւէ ոչ վնասակար միջոցառմանը, դա իրենց լուսանկարելն է։
եկեք գրքերով փոխանակվենք՝ չէ, հետաքրքիր չէ։
եկեք փոխանակվենք, անունը դնենք այսինչի օր, ու լուսանկարվենք։
դա արդեն փոխում է ամենը։
կլուսանկարվենք, մեզ կտեսնեն, որ կանք, որ նենց լավն ենք, նենց լավ բան ենք անում։
հուսով եմ տենց չի մեծ մասի մոտիվը։
հուսով եմ որովհետեւ չեմ ուզում հավատալ որ դա է։
ու տենց
ես էլի քիչ եմ գրում, ու այո, պատճառներից մեկը նույնն է՝
֊ զապոյ փորձում եմ կենտրոնանալ գործ անելու վրա
այդ պատճառով, ես ձեզ չեմ կարդում, ստատուսներին չեմ հետեւում, ու առհասարակ, չեմ հասցնում հետեւել։
երեւի այս վիճակի մարդիկ ահավոր օգտակար են բռնապետություններին, երբ իրենց զբաղմունքից պոկվել չեն կարողանում։
իսկ ես չգիտեմ քանի տարվա գործ եմ ինձ մտածել։ հուսով եմ, այնքան անկապ բաներ չեմ մտածել, որ կեսից հիասթափվեմ։
նաեւ, ես չեմ գրում, որովհետեւ
֊ ես նայում էի իմ հին գրառումները, ու հասկացա, որ դրանք ինձ բնավ դուր չեն գալիս։
բայց ինձ իմ ընթացիկ գրառումներն էլ դուր չեն գալիս։
ու դա նման է նրան, երբ արդեն գիտես, որ լավ լուսանկար չես անում, ու արդեն հավես էլ չի լինում, մեկ է լավ բան չի ստացվի։
ու ես գիտեմ, որ ճիշտը շարունակելն է։
պարզապես, պետք է չմտածել, չխաբնվել, որ լավ ես անում։
այսօր հանդիպեցի մի տաս տարվա ծանոթիս, ռեժիսոր է։
խոսում էինք այն մասին, լավ է թե վատ, որ այսօր բոլորը ունեն խցիկ, բոլորը նկարում են՝ ֆոտո, հոլովակներ, անիմացիա, կիթառ են նվագում։
մի կողմից լավ է։
ես կարծում եմ, որ քսանմեկերորդ դարի գրագետ մարդը պետք է այդ ամենը «կարգին» կարողանա։
ոչ շատ լավ, բայց բավական։
այնպես, ինչպես մենք բոլորս ինչ որ չափով գիտենք մաթեմ, բայց բնավ մաթեմատիկոսներ չենք։
ես կարծում եմ, որ բոլորը պետք է իմանան այնպես լուսանկարներ անել իրենց շանը, որ շունը իրեն լավ զգա (sic!), բոլորը պետք է իմանան ինչպես առանց «տուֆտելու» նվագել, ու բոլորը պետք է իմանան ծրագրավորել։
կարգին ձեւով, ոչ շատ։
ու այդ ռեժիսորը ասում էր՝ բայց նրանք կարծում են, որ պրոֆեսիոնալ են, որ եւ արհեստից են լավ, եւ արվեստից, երբ մեծ մասամբ երկուսին էլ չեն տիրապետում։
ու ես չէի կարող չհամաձայնվել։
ամենավատը այն է, երբ մտածում են, որ եթե կայք են գրում, ապա ծրագրավորող են։
եթե հոլովակ են սարքում, ապա ռեժիսոր են։
եթե շանը գոհացնող լուսանկարներ են ստանում, ապա լուսանկարիչ են։
բայց հուսով եմ կհասկանան, որ չէ, պարզապես նորմալ քսանմեկերորդ դարի մարդ են։ ոչ շատ, ոչ քիչ։
ու տենց
Անհնար է նրանք երբեւէ դառնային ոչ միայն աշխարհի չեմպիոններ, այլ եւ պարզապես լավ խաղացողներ առանց անկախության։ Պարզապես не до игр было бы
Փառատոնի ամենալավ ֆիլմերից էր իմ համար։
Խորհուրդ եմ տալիս։
ու տենց
Իմ մոտ funtoo֊ներում ու gentoo֊ներում բնականաբար, փոխվել է։
Մայքրոսոֆթը խոստացել է ժամագոտու նորացումը ներառնել «կումուլյատիվ» ափդեյթի մեջ, որը դուրս է գալու օգոստոսին։ Այսինքն, իսկ մինչ այդ, խորհուրդ է տվել ինսթալ անել փաթչեր, ընդ որում, ասենք իքսփիի համար իր փաթչը, յոթի համար՝ իրենը, ու օգտագործել Moscow, St. Petersburg, Volgograd ժամանակային գոտին։
Որը շատ «տեղեկատվություն» տվեց, որովհետեւ առանց այդ էլ, կարելի էր, ասենք օգտագործել Աբու Դաբիի ժամանակային զոնան։
Քանի որ կորպրորացիաներում մինչ այժմ օգտագործվում են հնադարյան եւ չնորացված redhat֊ներ, նրանց /usr/share/zoneinfo/Asia/Yerevan ֆայլը պետք է կրկին քոմփայլ անել zic (zone info compiler) ծրագրով, ու փոխել։
Netapp ընկերությունը տրամադրում է փաթչեր, ու իրենց փաթչ ֆայլի md5 գումարը համապատասխանում է մեր ձեռքով քոմփայլ արված ֆայլի md5 գումարին։
Ի դեպ, նույն բինար ֆայլը աշխատում է Սոլարիսներում, աշխատում է Անդրոիդում, ու երեւի թե բոլոր իրենց հարգող ՕՀ֊երում։
HPUX֊ը իրեն չի հարգում, դա ակնհայտ է։ ։Պ
Իսկ բացելով սոուրսի միջի asia ֆայլը իմանում ենք հետաքրքիր բաներ՝
# From Alexander Krivenyshev (2012-02-10):
# According to News Armenia, on Feb 9, 2012,
# The Armenia National Assembly adopted final reading of Amendments to the
# Law “On procedure of calculation time on the territory of the Republic of
# Armenia” according to which Armenia [is] abolishing Daylight Saving Time.
# or
# (brief)
# http://www.worldtimezone.com/dst_news/dst_news_armenia03.html
Սա վերջին փոփոխության մասին է, ու հետո՝
Zone Asia/Yerevan 2:58:00 - LMT 1924 May 2 3:00 - YERT 1957 Mar # Yerevan Time 4:00 RussiaAsia YER%sT 1991 Mar 31 2:00s 3:00 1:00 YERST 1991 Sep 23 # independence 3:00 RussiaAsia AM%sT 1995 Sep 24 2:00s 4:00 - AMT 1997 4:00 RussiaAsia AM%sT 2012 Mar 25 2:00s 4:00 - AMT
Ու չի կարելի չնկատել, որ մինչեւ 1924 թիվը Հայաստանում գործում էր ինչ որ անկապ ժամանակ, ուր Գրինվիչից շեղումը կազմում էր 2 ժամ 58 րոպե։ Ենթադրում եմ, որ՝
ա ֊ Հայաստանում ոչ ոք ժամացույց չուներ եւ ժամանակը չափվում էր աքլորներով։
բ ֊ Փորձում էին այսպես ասած ֆայն թյունինգ անել ժամանակի, որոշելով, որ երկու րոպեն կարեւոր է։
Իրականում ես կարող եմ միայն ենթադրել ինչպես էին նրանք ապրում, ու սինխրոնիզացնում ժամանակը, ու համոզվում, որ այն ճիշտ է։ Օրինակ, որ Գրինվիչից 2.58 շեղում ունի։
Ապա գնանք տեսնենք ինչպե՞ս էր ժամանակի գործերը այլ Ասիական պետությունների մոտ՝
Rule Azer 1997 max - Mar lastSun 4:00 1:00 S Rule Azer 1997 max - Oct lastSun 5:00 0 -
Zone Asia/Baku 3:19:24 - LMT 1924 May 2 3:00 - BAKT 1957 Mar # Baku Time 4:00 RussiaAsia BAK%sT 1991 Mar 31 2:00s 3:00 1:00 BAKST 1991 Aug 30 # independence 3:00 RussiaAsia AZ%sT 1992 Sep lastSat 23:00 4:00 - AZT 1996 # Azerbaijan time 4:00 EUAsia AZ%sT 1997 4:00 Azer AZ%sT
Շեղումը 3 ժամ 19 րոպե 24 վայրյան։ Ինչի՞։
Դա է՞լ է անկապ թե թյունինգ արված ժամ է։
Լավ, մեր մոտ ժամանակը «բարդակ» էր մինչեւ 1924 թիվը։ Ըստ այդ ֆայլի, Չինաստանում մինչեւ 1940 թիվը առհասարակ ժամանակի մասին տեղեկություններ չկան։
Սաուդյան Արաբիայում ժամանակիին չէին հետեւում մինչեւ 1950 թիվը՝
Zone Asia/Riyadh 3:06:52 - LMT 1950 3:00 - AST
Իսկ այ Բանգլադեշում արդեն 1890 թվականին ժամանակի մասին որոշում կա՝
Zone Asia/Dhaka 6:01:40 - LMT 1890 5:53:20 - HMT 1941 Oct # Howrah Mean Time? 6:30 - BURT 1942 May 15 # Burma Time 5:30 - IST 1942 Sep 6:30 - BURT 1951 Sep 30 6:00 - DACT 1971 Mar 26 # Dacca Time 6:00 - BDT 2009 6:00 Dhaka BD%sT
Հնդկաստանում, նույնիսկ տաս տարի ավելի շուտ, 1880 թվին՝
Zone Asia/Kolkata 5:53:28 - LMT 1880 # Kolkata 5:53:20 - HMT 1941 Oct # Howrah Mean Time? 6:30 - BURT 1942 May 15 # Burma Time 5:30 - IST 1942 Sep 5:30 1:00 IST 1945 Oct 15 5:30 - IST
կրկին ինչ որ անկապ շեղում։
Շրի Լանքայում նույնպես 1880 թվից ժամանակ կա։
Իսկ ավելի շուտ են սկսել ժամանակին հետեւել Ջաքարթայում 1867
Ֆիլիփիններում՝ 1844
Zone Asia/Manila -15:56:00 - LMT 1844 Dec 31
Ֆիլիպինները Ասիայի պիոներներն են։ Այնտեղ ժամանակի մասին որոշում կա դեռ 1844 ին։
Այնպես որ զգոն եղեք, որ չշփոթվեք։ Եւ իհարկե տոկուն։
_եւ այդպես _
Փաստորեն, Ռիդլի Սքոթը ուզում էր «Օտարից» ավելի լավ ֆիլմի հետ կապ ունենալ։
«Կյանքը՝ մեկ օրում» պետք է ծնվեր հենց այս ժամանակաշրջանում, երբ բոլորը ունեն պորտատիվ թվային ավտոմատներ, կամերաներ, ու ինտերնետ, երբ էական չէ որտեղ ես ապրում հաղորդակցվելու, գիտելիք փոխանակելու համար։
Ու իմ համար ֆիլմը այդ մասին է, կամ ես կարեւորում եմ իր մեջ հենց դա՝ մենք վերջապես ջնջել ենք հաղորդակցվելու սահմանները, հիմա ժամանակն է հասկանալ եւ ընդունել տարբերությունը։ Ու ոչ թե վերացնել այն, քանի որ այդ տարբերությունն է մեզ դարձնում հետաքրքիր միմյանց համար։
Նաեւ, ինձ դուր եկան եւ հիանալի օպերատորական աշխատանք ներկայացնող կադրերը, եւ լավ մոնտաժը, եւ անկապ մարդկանց նկարված կադրերը։
Դա այն մասին է, որ մենք այժմ ունենք երկուսն էլ։ Մենք ունենք թույլ արհեստով, բայց հավես բովանդակությամբ արժեք ներկայացնող մեդիա։ Ու մենք ունենք բարձր արվեստ ու արհեստ կերտելու հնարավորություն՝ Աֆղանստանի լուսանկարիչը միշտ ունի իր հետ երկու խցիկ, կոշիկ մաքրող Ասիացի երեխայի ամենասիրված առարկան իր լափթոփն է։ Դա «մեկ լափթոփ ամեն երեխային» ծրագրի արդյունքն է, շատ էժան լափթոփներ ոչ հարուստ երկրների համար։ Ու այդ երեխան մեկնաբանում է, ինչի համար է այն թանկ՝ որովհետեւ նա կարդում է Վիքիփեդիա, (ինչպես թարգմանեցին մեր գրագետները՝ Ուիքիփեդիա), այնտեղ կա հետաքրքիր տեղեկատվություն մաթեմի մասին, ու դա փաստացի ամենամեծ գրադարանն է։
Ինձ դուր չէին գալիս «կյանքի» մասին մասերը։ Այն, ինչ մենք կյանք ենք համարում։ Ինձ չէին հուզում ծննդաբերությունները (նույնիսկ ընձուղտների), ինձ հետաքրքիր չէր ինչպես են հիանում փոքր երեխաներով, կամ ճուտերով, ինձ տհաճ էր, երբ եփված բադի ճուտով ձու էին ուտում, ինձ տհաճ էր, երբ կով էին մորթում։
Որովհետեւ դա մարդկային կյանքի մասին չէ։
Դա կենդանական կյանքի մասին է։
Իսկ մենք բանական ենք ապրում։ Ու ինձ հավես չի թվում այն էտապն որ մենք անցել ենք։
Ինձ հավես չի թվում դա բնավ։
Սակայն ինձ ահագին դուր է գալիս, օրինակ այս կադրը՝
Դա մարդկային կյանքի մասին է։
ի՞նչ է նավակը։ Դա մոդելավորում է, դա կոնստրուկցիա է, դա ինժեներական միտք է։
Նաեւ դա երազանք է, դա հետազոտություն է, դա նորը իմանալու ձգտում է՝ հետաքրքրասիրություն։
Ինձ հետաքրքիր չէին ամուսնությունները, նույնիսկ այն տժժոցներով, ու Էլվիսներով, բայց դա արդեն ավելի մարդկային է, քան ծննդաբերությունը։ Որովհետեւ այնտեղ մշակութային էլեմենտներ կան։
Ինձ շատ դուր եկավ երբ այն սեւամորթ աղջիկը ցուցադրելով ինչպես է ընդունված իրենց մոտ չոքել տղամարդկանց առջեւ, երբ նրանք երկուսով ծիծաղեցին բացատրեց՝ «սա մշակույթ է»։
Ու դա ֆիլմի երկրորդ ամենակարեւոր մասն է իմ համար՝ մշակույթը ու տարբերությունը։
Մենք հաղորդագցվում ենք, մենք ունենք բավականին նման հարդ, բայց մեր սոֆթը բավական տարբեր է։ Ու ոչ մեկիս դուր չի գա, որ մեզ ասեն՝ «քո ապրելու կերպը սխալ է, ճիշտը այս մեկն է»։ Ապա մենք պետք է սովորենք «հանդուրժել» ու ընդունել այլ մարդկանց, այլ մշակույթները, ու ուրախանալ որ նրանք կան։
Բայց ես կարծում եմ, որ չի կարելի բացառել որ կա հետամնացություն։ Որ այսօրվա աշխարհում հիմարություն է կետ սպանել «տղամարդ» դարնալու արարողությունը, ծեսը կատարելու համար, ինչպես անում են Իսլանդիայում։
Որովհետեւ ժամանակակից վեհը դա կետ սպանողը չէ, ժամանակակից վեհը կետ պաշտպանողն է։
Ու չի կարելի կետերի սպանությունները արդարացնել ազգային ծեսերով՝ դա արդեն ազգայինից դուրս է, կետերը մեր ընդհանուրն են։
Այսպես, այն ինչ կապ ունի սպանությունների հետ, քիչ քիչ դառնում է ավելի ապազգային, ավելի ընդհանուր։ Ոչ ոք չի հանդուրժի երկիր, ուր մարդ սպանելը ազգային ծես է, ու պետականորեն աջակցվում է։ Շուտով չի լինի երկիր, ուր մարդու իրավունքների խախտումներն են «նորմ» որովհետեւ շփման ընթացքում մարդիկ կզարգանան, ու կհասկանան, որ դա ժամանակակից նորմ չի կարող լինել։ Դա այլեւս նորմ չէ։ Ու «երկիր քանդել», «գրանտ ուտել» ձեւակերպումները իրենց սպառել են։ Զարգացումը կարելի է միայն դանդաղեցնել, բայց չի կարելի ընդհատել։ Այն էլ մեր դեպքում, ուր ոչ զարգացումը ազգի համար տապալում է, մահ։
Այնուամենայնիվ ես չեմ կարծում որ ֆիլմը պատրաստողները առանձնապես լավ գիտակցում էին այն, ինչի մասին ես գրում եմ։ Նախ, դա իմ ընկալումն է, ու նրանք պարզապես ժամանակակից մարդիկ են, ովքեր կրում են ժամանակակից արժեքներ, գուցե չգիտակցված։
Այսպիսի ֆիլմերը հիմա «մոդա» են, արվում են, նոր, հանուն մարդու տեքնոլոգիաների դարաշրջանի առաջին ֆիլմերը պետք է այսպիսինը լինեին։ Այս մեկը պարզապես լիամետրաժ էր։
Ու բնական է, որ այ ֆիլմը կա օնլայն, կարող եք հենց այժմ դիտել։
ու տենց
Մի տիկին որոշեց ներկել իր մեքենան։
Դրա համար նա բերեց Ֆրանսիայից բավական քանակի մանիկյուր։
Այսպես, ուստաները դատարկում էին փայլուն մասնիկներով սրվակները՝ մեկը մյուսի հետեւից, ողողում տարաները որպեսզի ոչ մի կաթիլ չմնա չօգտագործված։
ու տենց
֊ ինձ դուր չի գալիս, երբ մարդիկ անտարբեր են, որ մարդկանց սպանում են։
ինձ դուր չի գալիս, երբ սպանում են շներին։
ինձ դուր չի գալիս, երբ սպանում են գայլերին։
առավել եւս ինձ դուր չի գալիս, երբ սպանում են մարդկանց։
֊ ինձ դուր չի գալիս այն, երբ մարտի մեկին վերաբերվում են այնպես, կարծես ոչ մի բան չի եղել։
երբ կասեն, որ սա ու սա ու սա լավ չէ, բայց չեն ասի, որ քաղաքում մարդ սպանելը վատ է։
(իսկ գուցե կապ կա այդ «վատերի» մեջ՞։ եթե մարդ կսպանեն, կրպակ դնելն կամ անտառ կտրելը ի՞նչ խնդիր է)
֊ ինձ դուր չի գալիս, երբ այդպիսի դեպքերին վերաբերվում են վերեւից։
ինձ դուր չէր գալիս այն, ինչպես էին գրում այդ մասին ԿՄ֊ի որոշ ռուսալեզու մատյաններում 2008֊ին։
այնպես, ոնց որ իրենց հետ դա կապ չունի։
այնպես, ոնց որ եղանակի մասին գրված լիներ։
(ի՞նչ անեմ ավտոյիս հետ, գառաժ դնե՞մ չթրջվի, թե չէ։)
֊ ինձ դուր չի գալիս, երբ ասում են, որ «նրանք» թմրամոլ էին, կողոպտիչ էին, փող էին ստանում, կամ հանցագործ էին։
Որովհետեւ դա նույնն է, ինչ ասել, որ հայը պպզած եւ չսափրված սեւազգեստ է, ամերիկացին՝ համբուրգեր կրծող չաղ մարդ, իսկ ռուսը՝ հայհոյող եւ անբարոյական։
Որովհետեւ դա ժողովրդի մասին ոչ խորը ու ընդանրացնող կարծիք է։
Որովհետեւ ժողովուրդը չի լինում թմրամոլ ու կողոպտիչ։
Այո, նրանց մեջ կարող են լինել մի քանի հոգի, ով խառնաշփոթից օգտվելով կզբաղվի կողոպուտով։
Բայց նրանք կապ չունեն տասնյակ հազարների հետ, ով փողոցներում էին։
֊ինձ դուր չի գալիս երբ դեպքերը եւ մարդկանց բացասում են։
երբ ասում են, որ դա մասսայական գիպնոզ էր։
երբ ասում են, որ դուրս եկածները հիմար են։
եթե ազգի մաջ այնքան շատ հիմար կա, ապա մեկ է, մենք լուրջ խնդիրներ ունեք։
֊ ինձ դուր չի գալիս, երբ ասում են՝ «նրանք ով մահացել է, իրենք են մեղավոր, չգիտե՞ին ուր են գնում»
որովհետեւ չէ, նրանք մեղավոր չեն։
Որովհետեւ մինչ մարտի մեկը ոչ ոք չէր պատկերացնում, որ հավաքի ժամանակ գնդակից մարդ կմահանա։
Կծեծվի, կթրջվի, բայց չի մահանա հրազենից։
Մեր մոտ այդպիսի նախադեպ չի եղել մինչ այդ։
Այո, ինձ դուր չի գալիս, երբ մարդիկ իրենց պահում են, ոնց որ այդպիսի բան չի եղել։
եղել է։ Երեւանում։ Ինչքան էլ անհավատալու չլինի։ Եղել է։
Ես գնալու եմ, որովհետեւ ես չեմ կարող անտարբեր լինել։
ու տենց
մտնում է սենյակ՝
֊ ինձ կասե՞ք ակտիվիքսը ինչ է։
֊ ատվեչաետ ալեքսանդր դրուզ։
֊ հիմա կասե՞ք
֊ իհարկե ոչ։
֊ յա։ ինչի՞։
֊ վիքիյում գրված է, գուգլ կա
֊ հա կա, բայց զահլա չկա կարդալու, ուզում եմ դուք ասեք։
֊ ապա մեզ մոտ էլ հավես չկա, գնա կարդա։
֊ դե պարզ ա, ինքներդ չգիտեք, ասում եք՝ «գնա կարդա»։
վարագույր
ու տենց
այնքան չեմ սիրում որ այսպիսի փոստեր պետք է գրեմ։
լրիվ #էսուրեմընկել վիճակից է։
ռադիո֊ով ասացին՝
«աղանդները արդեն քանդում են ընտանիքներ»
Մեջբերեցին մի նախարար ու հայտնեցին որ արդեն ութ ամուսնալուծության դեպք է գրանցվել, որոնց պատճառն այն է, որ ամուսիններից մեկը «Իեհովայի վկա» է, իսկ մյուսը՝ ոչ։
Իսկ եթե մեկը սկսեր սիրել հնդկական կինո, իսկ մյուսը դա չհանդուրժեր, որովհետեւ պակիստանի կինոն ավելի լավն է, ու նրանք որոշեին բաժանվե՞լ։
ինչո՞վ է դա նախարարի խնդիր, ու ինչո՞վ է դա հասարակության խնդիր։
եթե ինչ որ եկեղեցու ներկայացուցիչ, կամ այդ եկեղեցին որպես կազմակերպություն խախտում է օրենք, ապա հարուցեք գործ, թող ոստիկանությունը, դատարանը դրանով զբաղվեն։
Եթե այդ եկեղեցին հակասահմանադրական է, իրոք վտանգավոր է, ապա արգելեք։ Ի վերջո, ֆաշիստական կուսակցությունը արգելված է, եթե չեմ սխալվում, նույնիսկ դաշնակցությունն է արգելված մի շարք երկրներում որպես տեռորիստական կազմակերպություն, ու գործում է հայդատ անունի տակ։
Իսկ «քանդում են ընտանիքներ» արտահայտությունը, այսինքն հասարակության երեւակայական (мнимые) խնդիրներ ստեղծելու նպատակի մասին կարելի է ենթադրել որ
ա ֊ ցանկացած այսպիսի «խնդիր» շեղում է քաղաքացիներին իսկական խնդիրներից։
բ ֊ առաքելական եկեղեցին մտահոգված է իր եկեղեցիների շուկայում ոչ այնքան մրցունակ լինելով, չնայած արդեն իսկ ունի այն հնարավորություններն ու լիազորությունները որ աշխարհիկ պետությունում չպետք է ունենար։
գ ֊ բռնապետական ռեժիմներին օգտակար են ոչ հանդուրժող, այլ մտածողություն չընդունող քաղաքացիներ։
Անձամբ իմ համար, ինչ ԻՎ, ինչ ադվենտիստները, ինչ կատոլիկները, ինչ առաքելական եկեղեցին՝ բոլորը հակագիտական գաղափարներ տարածող, եւ գիտական պրոգրեսը խոչընդոտող կազմակերպություններ են․ ու ընդհանուր առմամբ ոչ մեկը մյուսից առանձնապես լավը չէ։
ու տենց
Պաշտպանության նախարարություն։
ԱյԹի ցուցահանդես։
Վառվող լուսադիոդներով պլատաները միացված են ԳՆՈՒ/Լինուքս֊ով կարգչին։
֊ Ոչ միայն որովհետեւ էժան է, ոչ միայն որովհետեւ բաց է, ոչ միայն որովհետեւ ազատ է, այլ որովհետեւ տեխնիկապես լավն է ֊ բացատրում է Ինսթիգեյթի ներկայացուցիչը։
֊ Իսկ սա ինչի՞ համար է ֊ ցույց է տալիս մի այլ զինվորական մի այլ պլատայի։
֊ Սա կոդեր ջարդելու համար ֊ պատասխանում է Գյումրիի ակցենտով ներկայացնողը։
֊ Ի՞նչ կոդեր ֊ հարցնում է զինվորականը։
սահմանիր կոդը
Սա պարզապես պատկերացնելու համար մթնոլորտը։
Ես լիքը բան կգրեի, բայց չեմ կարող անել դա այնպես, ինչպես կանեի։
Կասեմ միայն, որ կարեւոր է, որ այդ զինվորականները իմանան, գոնե իմանան, որ իրենց հետեւը կան կիրթ եւ երբեմն խելացի մարդիկ, ով կարողանում են նախագծել ու արտադրել աշխատող եւ արտասահմանում մրցունակ երկաթ եւ ծրագրեր։
Ու որ պարտադիր չէ մեր փողը ծախսել արտասահմանում։ Կարելի է եւ այստեղ։
Ու ես այս դեպքում ուրիշների փողերը չեմ հաշվում, այլ մերը։
Այնպես որ կպատմեմ միայն մի դրվագ․
Մարիամը մոտենում է՝
֊ Նոր, քո մոտ կարո՞ղ է սքոթչ լինի։
֊ Ահա։
֊ Իսկ կարելի՞ է վերցնել։
֊ Իհարկե, մենք բանակում ենք, ստեղ ամենն ընդհանուր է։
վարագույր
Ասում են՝
֊ լավ է էլի, թող մի հատ լինի, Վինդովս է, ԱյՕս է, Ինտերնետ Էքսփլորեր է, էլ չի լինի այնպես, որ մի տեղ աշխատի, այլ տեղ՝ ոչ։
Տարածված մոլորություն է, որ մոնոպոլիաները միատեսակ են դարձնում, ստանդարտիզացնում են տեքնոլոգիաները։
Միատեսակ՝ այո։ Ստանդարտ՝ ոչ։
Ստանդարտներ պետք է լինեն։ Մենք չենք կարող առանց ստանդարտ։ Բայց փաստացի, մոնոպոլիստը չի հետեւում ստանդարտներին, որովհետեւ նա մոնոպոլիստ է, ու ինչ ուզում է, կարող է անել։
Այսպես, ԻԵ իշուկը չի ցուցադրում ստանդարտիզացված ՀՏՄԼ։ Այն ցույց է տալիս Մայքրոսոֆթի երեւակայական ՀԹՄԼ֊ը, որը ստանդարտի հետ այնքան էլ կապ չունի։
ԻԵ֊ն ստիպված եղավ հետեւել ստանդարտներին, ու ստանդարտիզացվել այն ժամանակ, երբ տարածվեցին այլընտրանքային հարթակներն ու այլընտրանքային համացանցային զննիչները։
Այսպիսով, ստանդարտիզացմանը աջակցել է ոչ թե մոնոպոլիան, այլ զանազանությունը։
եւ այդպես
չեմ կարող չմեջբերել՝
Я сегодня снова много думал. И пришел к выводу, что буду голосовать за Гитлера. Да, я сам от него не в восторге. Но нельзя отрицать, что за время его правления приостановлен развал страны, укрепилось международное положение Германии, стабилизировалась экономика, сократилась безработица, созданы новые молодежные организации, развивается спорт.
Да, у Гитлера случаются ошибки. Да, его методы бывают жесткими, и я их не всегда одобряю. Можно долго спорить про захват власти, цензуру, узников совести и культ личности, но пусть этим занимаются либерасты. Хорошо, предположим на минуту, что Гитлер действительно захватил власть и проводит жесткую политику. Что это меняет? Я говорю о другом, вдумайтесь в мой главный аргумент: каким бы ни был Гитлер, я не вижу другой реальной силы в Германии! Допустим, Гитлер сейчас уйдет. Кто сегодня, в 1938 году, способен вместо него возглавить страну, не приведя Германию к катастрофе? Назовите мне это имя! Кого вы видите нашим новым рейхсфюрером? Я, хоть убейте, не вижу такого политика.
շարունակությունը՝ http://lleo.me/dnevnik/2012/01/27.html
իմ սիրված մեյլ լիստի ամենահարգված մարդկանցից մեկն է գրել սա․
Ես իհարկե ԼաբՎյու֊ի միայն կազմին եմ ծանոթ։ Բայց ինձ դա հերիք էր այն չսիրելու համար։
According to my observations, LabView enables to make rapid apparent
progress at the cost of very little work. LabView GUI builder allows to
quickly assemble impressive GUIs which are then successfully presented at
various meetings, design reviews, etc. A spirited discussion over such a
GUI conveys impression of rapid progress, creativity, and competence of
the engineer. The substance behind the GUI is never discussed, because
some attendees (esp. managers) are neither competent nor interested in
technical details, while other attendees (engineers) play the same kind of
the game.
One day, after many months of apparent progress, the application is
supposed to run. It poses a problem, because in fact the LabView GUI is an
empty facade with nothing behind to make it run. In the institution which
I am basing these remarks on, this problem was typically handled by hiring
a summer student who would sweat over filling in the empty space. At the
end of the summer the student would gain “valuable educational
experience”, the engineer would collect credit, and the management would
be happy.
These remarks can possibly shed some light on the troubling question why
BlackBox was never a market success on par with LabView, despite its
internal strength. In my opinion it is so, because BlackBox is an exact
opposite to a successful corporate product. BlackBox focuses on the
substance, while LabView focuses on creating impression. In the corporate
world substance matters very little, while impressions are everything.
That’s why we on this mailing list are who we are. We all focus on the
substance of our work.
Just my 2 cents of cynicism, as usual.
ու տենց
բնապահպանության նախարարությանը հատկացրել է 20 մլն դրամ, որպեսզի ամեն մեկ գայլի ոչնչացնելու համար որսորդը կամ քաղաքացին ստանա կառավարության սահմանած պարգևավճարը՝ ներկայացնելով խփված կենդանուն
բնապահպանության՞։
միայն ինձ է՞ թվում որ սա աբսուրդ է՞։
իսկ ո՞ւր են իսկական բնապահպանները։
Ինձ հարցնում են, ասում են, այ դու գրում ես «սա վեհ չէ», բայց ո՞րն է վեհությունը, ո՞վ է վեհը։ Այս ի՞նչ նացիստական հայացքներ են։
Փաստորեն, կարիք կա մանրամասնել։
Ես Մայակովսկի չեմ բնավ, բայց եւ նացի չեմ։ Հակառակը, ես ուզում եմ ցույց տալ, որ հանդուրժողականությունը կապ ունի վեհության հետ, իսկ անհանդուրժողականությունը՝ հետամնաց լինելու, ոչ վեհ լինելու հետ։
Ես գրելու եմ ինչու է սերը վեհ, իսկ ատելությունը եւ խանդը՝ ոչ։
Ու որ վեհությունը բանականության հետեւանք է։
Այո, ես ասում եմ, որ մարդը սոցիալական կենդանի է։ Ես նաեւ սիրում եմ շեշտել, որ մարդը բանական մարդ է։
Ես կարծում եմ, որ վեհը՝ շատ մարդկային է, շատ բանական է։
Կենդանիները գուցե եւ կարող են վեհ քայլեր անել, բայց դա վեհության ամենացածր մակարդակն է, երբ խոսքը գնում է իրենց տեսակի պահպանման մասին։
Բացի դրանից, իրենց քայլերը ավելի թվացյալ են վեհ, որովհետեւ պայմանավորված են բնազդներով, ու ոչ՝ գիտակցված մոտիվներով։
Բանականության պատճառով մեր ու կենդանիների մոտիվները հաճախ տարբերվում են։
Բանականությունն է փոխում մեր մոտիվները, այո, վեհացնում դրանք։
Անշուշտ, վեհությունը կապ ունի մոտիվների հետ։
Այնպես, ինչպես մի սիմպտոմը կարող է պատճառաբանված լինել զանազան հիվանդություններով, այնպես էլ մարդու արարքը, քայլը, կարող է պատճառաբանվել զանազան մոտիվներով։
Ո՞րն է ոչ վեհ, ոչ բանական կենդանու մոտիվը։
Օրինակ, կենդանիները բնության մեջ, ով ումից ինչ կարողանա փախցնում, գողանում են։
Թեկուզ եւ կյանքը, վառելիքի՝ այսինքն սնունդի համար։
Այդ պատճառով Իրաքի զավթումը վառելիքի համար, ոչ ոք վեհ քայլ չի համարում։
Մարդկանց մոտ գողությունը չի համարվում վեհ, քանի որ այն անցնում է այլ մարդկանց սահմանները։
Այո, մենք արդեն ունենք հստակ գծված եւ գրանցված սահմաններ։
Սահմանները երեխաների մոտ սկսում են ձեւավորվել այն ժամանակ, երբ նրանք գիտակցում են որ առանձին էակ են, մոր մաս չեն։
Եւա/Ադամ/Խնձոր պատմությունը ինտերպրետացվում է հենց որպես բանականություն ստանալու պրոցես, բնությունից առանձնանալու, ինքնուրույն դառնալու, սահմաններ ձեռք բերելու պրոցես։
Ու լինելով բանական, մենք համարում ենք, որ գողություն անելը լավ չէ։ Որովհետեւ դա անցնում է այլ մարդկանց սահմանները։
Մենք սահմանում ենք մեր ազատությունը այնտեղ, ուր սկսվում է այլ մարդու ազատությունը։
Շանտաժը ըստ էության գողություն է։ Ու այն բնավ վեհ չի համարվում։
Ժամանակակից քաղաքակիրթ հասարակությունը ձեւավորված է այնպես, որ մի մարդ մյուսին չի կարող «մինուսի» մեջ գցել։ Մենք սովոր ենք, որ կարող ենք տալ, ոչ թե խլել։
Ավելի ճիշտ, խլելու մոնոպոլիա ունի պետությունը, ու ըստ սահմանման կիրառում է բռնություն միայն հասարակությանը վտանգավոր մարդկանց հանդեպ։
Այդ պատճառով հասարակության մեջ նորմա է համարվում աշխատանքի դիմաց վճարելը։
Եթե ինձ պետք է ինչ որ մեկը ինձ համար ինչ որ բան անի, ես վճարում եմ։
Շանտաժը խախտում է այդ նորմը։
Շանտաժ անողը ոչ թե մարդուն կոմպենսացիա է առաջարկում, այսինքն պլյուս, այլ գողանում է ունեցվածքը, լինի դա իր, փող, կամ հոգեւոր արժեքը՝ այլ մարդ, այսինքն մինուսի մեջ է գցում, ու հետո պահանջում ինչ որ բան անել, որ խոստանալով որ կատարողը կվերադառնա զրոյական հավասարակշռության վիճակին
Այդ պատճառով շանտաժը բնավ վեհ չէ։
Ու այդ պատճառով մենք հաճախ չենք բանակցում տեռորիստների հետ։
Տեռորիզմտ վեհ զբաղմունք չի համարվում, եւ մայրիկները չեն սովորեցնում երեխաներին՝ այ կմեծանաս, տեռորիստ կդառնաս։
Այն պատճառով, որ մարդիկ ուզում են ընդունել վեհության հետեւանքները որպես ինքնին, մենք ունենք խնդիրներ գիտակից մարդկանց հետ։ Ոչ բոլորն են վեհ, ու քաղաքական գործիչները բնավ ոչ միշտ են վեհ։ Իսկ մարդիկ ուզում են մի անգամ ընտրել, ու հետո կոնտրոլ չանել, հավատալով, որ ընտրվածները կկատարեն խոստումները։
Ու զարմանում են, երբ նրանք պետք է լինում շարունակել քաղաքացիական կոնտրոլը։
Այսպես, խոստում պահելը համարվում է վեհ։
Դա մարդկային է։
Խոստում չպահելը, ստելը վեհ չէ։
Իսկ խանդը՞։
Ինչո՞ւ խանդը վեհ չէ։ Որովհետեւ բանական չէ։
Բանական մարդու համար խանդը անիմաստ է։
Եթե իմ զուգընկերոջը պետք է «կոնտրոլ» անել, որ նա «չդավաճանի», ու այդ կոնտրոլն է իրեն պահողը, ապա ինչի՞ն է պետք այդպիսի հարաբերություն։ Կամ պետք է խանդը չլինի, ու մարդ օկ լինի «ազատ հարաբերությունների» հետ, կամ պետք է հարաբերությունը չլինի։
Կամ այլ խանդի օրինակ։ Եթե զույգից մեկը հավանում է այլ աղջիկ/տղա, ապա առաջացող վախը, որի պատճառն է կարծելն որ հավանելն ու «դավաճանելը» մեկ է՝ բանական չէ։
Արդյո՞ք այդ մարդը քո հետ է, որովհետեւ դու ամենագեղեցիկն ես։
Հա, քյարթերի ոչ այնքան զարգացած ու ոչ այնքան հանդուրժող մշակույթի մարդկանց մոտ ընդունված է ասել՝ «դու ամենագեղեցիկն ես»։ Բայց հետո նրանց կթվա որ էլի ինչ որ մեկն է ամենագեղեցիկը։ Այդ աղջիկներն էլ խնդիր ունեն, եթե նրանց պետք է լսել, որ նրանք ամենագեղեցիկն են։
Երկուսի վարքագիծն էլ վեհ չէ։
Վեհ չէ նաեւ մտածելը, որ արտաքինն է որ կապում կամ պահում է մարդկանց միասին։
Այսինքն այդպես լինում է հաճախ, բայց դա վեհ չէ, մարդկային չէ։
Մարդիկ շատ ավելի հոգեւոր էակներ են։
Այդ պատճառով ես սիրում եմ, երբ Ֆրոմը ցույց է տալիս ինչպես եւ որտեղ Ֆրոյդը բնավ խորը չէր նայում։
Վերադառնանք խանդին։
Այլ մարդուն որպես սեփականություն վերաբերվելը՝ վեհ չէ։
Այլ մարդուն ստիպել խանդելը, որ նա մնա, չթողնի, բնավ վեհ չէ, ցածր է։
Որովհետեւ դա կենդանական բնազդներ շահարկելն է, ակտիվացնելն է։
Բայց մարդ մարդը, ում բանականությունը զարգացած է, ով զարգացած է, կամ չի կարող խանդ զգալ, կամ, վատ դեպքում, կվերլուծի խանդը, կհասկանա որ դա բանական չէ, ու ոչ մեկին դրանից լավ չէ, կգիտակցի, ու հանգիստ կլինի։
Վերադառնանք գողություններին։
Ո՞վ են գողերը։ Ինչո՞ւ են կենդանիները իրարից գողանում։ Որովհետեւ չեն կարողանում ստեղծել։
Մենք ստեղծագործող ենք, մեզ պետք չէ գողանալ։ Մենք կարող ենք ստեղծել այն, ինչ մեզ պետք է, կիսվել դրանով, ու այսպես տարբերվում ենք կենդանիներից։
Այդպես ավելի զարգացած եւրոպացիները խաբում էին քիչ զարգացած ցեղերի մարդկանց հայելիներ բերելով։
Ավելին, քանի որ մենք այժմ ավելի վեհ ենք, քան մի երկու դար առաջ, մենք հիմա մտահոգված ենք նրանով, որ գողանում ենք կենդանիներից։ Ու մենք աշխատում ենք այն ուղղությամբ, որ վայրի կենդանիներին հնարավորին քիչ վնաս տանք։ Առաջ չէինք մտածում։
Չգողանալը վեհ է։
Ստեղծագործելը վեհ է։
Ու կապիտալիզմը նորմալ, այո, նորմալ երկրներում ավելի քիչ դարվինիստական է։
Մենք ավելի վեհ ենք, մենք սոցիալ կենդանիներ ենք, ու մենք իրար աջակցում ենք։ Մենք գիտենք, որ մեզնից ցանկացածը տարբեր պատճառներով կարող է գործազուրկ մնալ, ու մենք ունենք սոցիալական ծառայություններ։
Պատերազմը վեհ չէ։
Պատերազմները, ինչպես եւ կենցաղային կոնֆլիկտները լինում են այն պատճառով, որ ինչ որ մեկը մյուսի սահմանն անցնում է։
Ինչպես զարգանալով երեխաներն են ձեռք բերում սահման, այնպես էլ բավական զարգացած էթնոսները դառնում են ազգեր, ունենում են սահմաններ, իրենց տարբեր զգալով։
Մարդիկ տարբեր են։
Մարդիկ տարբերվում են։
Գիտակցելը դա ու հանդուրժող լինելը՝ վեհ է։
Չհանդուրժող լինելը՝ վեհ չէ։
Այդ պատճառով ակնհայտ է, որ վեհ չեն այն մշակույթները, որ հանդուրժող չեն, ասենք ռաբիսը։ Վեհ չեն նացիները։ Վեհ չեն կոմունիստները։
Մարդկայինին դեմ է չընդունել տարբերությունը։
Որովհետեւ մարդիկ տարբեր են։
Ու ազգերն են տարբեր։
Երբ մի ազգը ուզում է այլ ազգի հաշվին զարգանալ, կարող է սկսվել պատերազմ։ Ցավոք, մենք դեռ այնքան վեհ չենք, որ ինչպես գիտակցում ենք, որ պետք չէ հարեւանից գողանալ, ու գիտակցում ենք, որ չենք ուզում Վայրի Արեւմուտքի ժամանակների պես բոլորս զինված լինել, այլ ուզում ենք իմանալ, որ փողոց դուրս գալը անվտանգ է, այդպես էլ ավելի վեհ կլինենք երբ պատերազմներ չեն լինի։
Այն ժամանակ միայն սահմանները որոշ չափով կկորցնեն իրենց ակտուալությունը։ Ու դա կատարվում է զարգացած, այո, վեհացած տեղանքներում։ Որովհետեւ այն ազգերը գիտեն՝ հարեւանները չեն «գողանա» իրենց արժեքները՝ մշակույթը, չեն անի այնպես, որ իրենց հաշվին ավելի լավ ապրեն, չեն փորձի ասիմիլացնել։
Հակառակն է կատարվում, երկրները փորձում են նույնիսկ իրենք իրենց ի վնաս, աջակցել այլ երկրների։
Ու դա արդեն շատ ավելի է նման վեհությանը, քան պատերազմը։ Ճիշտ է, այս դեպքում, ինչպես եւ հաճախ, լոնգ թերմ վս շորթ թերմ շահն է, որը հաճախ բնորոշ է ավելի վեհ քայլերին։ Ու այստեղ, նույնիսկ եթե իրական մոտիվները պարզապես լոնգ թերմ ավելի լավ ապրելն է, ապա դա արդեն իսկ ավելի վեհ է, որովհետեւ լոնգ թերմ մտածել կարող են զարգացածները, ուժեղները, խելացիները։
Այդպես է նաեւ ազատության գաղափարի հետ։
Ազատությունը կարող է բերել խնդիրներ, հավելյալ բարդություններ։
Առնվազն պետք է ինքնուրույն որոշումներ կատարել, ու մարդիկ, նույնիսկ ազգերը, ավելի ապահով են իրենց զգում երբ ուրիշն է իրենց տեղը որոշում, բայց չէ՞ որ դա թվացյալ ապահովություն է։
Իրական ազատությունն է բերում ապահովություն։
Ազատությունը վեհ է։
Ու վերջապես, սերը վեհ է։
Ատելությունը վեհ չէ։
Սերը վեհ է, որովհետեւ դրա մոտիվները այլ մարդու, կամ մարդկանց զարգացումն են։
Երեխաներին սիրելով, ծնողները ուզում են, որ նրանք զարգանան, զարգացնում են նրանց։
Այդ պատճառով սերը երեխաների հանդեպ բնավ կմճտելով չէ, այլ զարգացնելով, թանգարաններ տանելով, երբ գրքեր կարդալով է արտահայտվում։
Սեռական սերը՝ նույնպես։
Ուզում եմ կրկին մոտիվների օրինակ բերել․
Օրինակ, մեկը գրում է ֆեյսբուքում վալենտինի օրը՝ «ես կուզենայի որ քո մոտ միշտ այսպիսի վատ օրեր լինեն»։
Ինչի՞ մասին է սա։
Հաստատ սիրո մասին չէ։ Բայց մենք հաճախ շփոթում ենք գաղափարները։ Շփոթում ենք վեհը՝ սերը եւ բնազդները՝ սեքսուալ գրավիչ լինելը, այլ մարդկանց որպես սեփականություն վերաբերվելը։
Կամ այլ օրինակ, պատկերացրեք, տղան անտարբեր չէ աղջկան, աղջիկը ունի հարաբերություն, ու չգիտի, որ իր ընկերը պարբերաբար նրան դավաճանում է։ Եթե իմանար, ապա օկ չէր լինի, կարող է բաժանվեին։
Եթե այդ ոչ անտարբեր տղան հայտնի, հասցնի աղջկան այդ տեղեկատվությունը, դա վեհ չի լինի, որովհետեւ մոտիվը իր պարզ է։
Նա իր մասին է մտածում առաջին հերթին, ոչ այն աղջկա։
Բայց ճշմարտությունը արժեք է, ու վեհ է։
Շատ ավելի լավ կլինի, որ այդ տեղեկատվությունը, այդ աղջկան իրականում պատկանող տեղեկատվությունը հասնի նրան այլ մարդու միջոցով։ Մարդու, ով անմիջականորեն հետաքրքրված չէ, ու ում մոտիվը հաստատ լավն է։
Նաեւ, եթե հարաբերությունը լավը չէ, եթե սիրո մասին չեն ասում քայլերը, այն առանց արտաքին «օգնության» կտապալվի։
Ու այդպես օգտագործել վեհ քայլը, ճշմարտություն հայտնելը իրական այլ մոտիվ ունենալով վեհ չէ։
Օգտագործել իրական արժեքը՝ ժողովրդավարությունը ու ունենալ իրական մոտիվ՝ նաֆթը, դա վեհ չէ։
Այդպես էլ, չզիջելը վեհ չէ։
Լինի դա դրամարկղում մնացած վերջին տոմսը, թե երթուղայինում նստարանը։
Զիջելը վեհ է, եթե դա քո իրական արժեքների ոտնահարում չէ։ Պաշտպանել իրական արժեքները՝ վեհ է։
Օրինակ, ձեզ կանգնեցրել է ոստիկանը, պահանջում է գրպանների եղածը ցույց տալ։
Դուք գիտեք, որ նա իրավունք չունի դա անել, ու կարծում եք, որ աջակցում եք անօրինականությանը, եթե ենթարկվեք։
Գիտեք նաեւ, որ մեզ մոտ մեծ հավանականությամբ կունենաք խնդիրներ, եթե բացատրեք ինչ պատճառով չեք ենթարկվի։
Բայց դա կարող է ավելի վեհ քայլ լինել, քան հանգիստ ցույց տալ գրպանների պարունակությունը, ու գնալ տուն։
Կարող է տանը սոված շուն է սպասում, ում պետք չէ որ դուք հայտնվեք բաժնում։ Կարող է շորթ թերմ դա հարմար է, ենթարկվել, ու անցնել։
Բայց եթե քաղաքացին գիտակցում է, որ այստեղ նա պետք է թույլ չտա իր, ու այլ մարդկանց իրավականորեն սահմանված սահմանը անցնել, դիմադրում է անօրինականությանը ոչ հարմարավետության պատճառով, ապա դա վեհ է։
Այդ պատճառով է որ հաճախ այն մարդիկ, ով զոհաբերություն է անում, թվում են վեհ։
Բայց զոհաբերությունը վեհ չէ։ Որովհետեւ այն ինչին հոգեբանները ասում են զոհաբերություն, դրա մոտիվները ցածր են։
Երբ ծնողը աջակցում է երեխայի զարգացմանը, ու որոշում է ձեռք բերել երեխային գիրք, ոչ թե իրեն նոր ժամացույց, դա վեհ է։
Երբ ծնողը սեփական դոմինանտությունը եւ կոնտրոլը պահելու համար է զրկում երեխային որոշ չափով ինքնուրույն լինելու հնարավորությունից, չնայած դա խոչընդոտում է երեխայի զարգացմանը, դա արդեն վեհ չէ։
Ավելի լավ է մեքենա վարելիս զիջել այլ մեքենային ճանապարհ, թեկուզ եւ ձեր ճանապարհն է։
Ավելի լավ է զիջել մեքենաներին սպասելով քսան վայրկյան լուսակիրի մոտ, եւ անցնել այնժամ, երբ ձեր հերթն է։
Հերթ չպահելը վեհ չէ։
Ես չեմ կարծում որ առանց հերթ մտնող մարդիկ իրենց սիրում են։
Չներելը վեհ չէ։ Այնտեղ սիրո մասին միտք չի լինում։ Ներելը վեհ է։
Այն սիրո մասին է, այն մարդկային է։
Այն հանդուրժող է։ Այն ընդունել է այլ մարդու։
Այսպես, մի քանի օրինակ բերեցի որ բացատրեմ, ինչ եմ հասկանում, երբ օգտագործում եմ վեհ բառը։
եւ այդպես
Այստեղ Նոսիկի հարցազրույցն է Ամերիկայի Ձայնին։
Բնական է, որ դուք, սիրելիներս, չեք ստանա ՄՆ վիզա այնքան հեշտ, ինչպես ստացել է նա։
Բայց եւ բնութագրող է, որ այն մարդուն, ով զահլա չուներ բնավ հերթերի ու նահանգների, նրան են բերում տալիս այդ վիզան։
Որովհետեւ այն մարդը, ով այնքան է երազում նահանգների մասին, նա հաստատ այն մարդը չէ, ում կկանչեն ՄԱԿ դոկլադ անելու։
ու տենց
Անտոն Նոսիկ՝
Из человека, который сам себя считает деревенским уёбищем, нельзя сделать никакую принцессу. Ни столичную, ни уездную. Из неё путём неких несложных упражнений по зомбированию можно сделать деревенское уёбище, возомнившее себя столичной принцессой.
А принцессы делаются из совершенно другого человеческого материала. Об этом ещё Андерсен писал в известной сказке. И, если ты принцесса, то никакой Вася тебе не нужен. А если ты деревенское уёбище, то никакой Вася тебя не спасёт.
եւ այդպես
Ես ահավոր շատ բան եմ ուզում անել։
Ես խնդիր չունեմ մտածելու, թե ինչ անեմ, ու որ պատով ինձ տամ։
Ես խնդիր չունեմ կայանալու, որ մի բան անեմ, ասեմ, տեսեք ես ինչ եմ արել։
Ես ուզում եմ անել, որովհետեւ ինձ պակասում է դա։
Աշխարհը կատարյալ չէ, ու սոֆթը նույնպես։
Ես ուզում եմ, որ լինի այսպիսի բան, ու այսպիսի բան, ու այսպիսի բան։
Ու քանի որ չկա, ուզում եմ անել։
Բայց ես չեմ ձգում բացի փոքր պրոեկտներից ոչ մի բան։ Մի քանի մեծ պրոեկտ ունեմ, որ քիչ քիչ անում եմ, ու ծերը չի երեւում։
Որովհետեւ քիչ քիչ եմ անում, որովհետեւ ժամանակս չի հերիքում, որովհետեւ դրանք հոբի պրոեկտներ են, որովհետեւ հոգնած եմ լինում, որովհետեւ ուզում եմ քնել, որովհետեւ չեմ դիմանում, որ չկարդամ երբեմն, որովհետեւ չեմ դիմանում որ այս փոստի պես մի բան չգրեմ, որովհետեւ․․․ ես ընդամենը մարդ եմ, չեմ ձգում։
ու տենց
Սթիվեն Ֆրայի the Secret Life of the Manic Depressive ֆիլմի մասին։
Տարբեր պատմություններ են ներկայացված։
Ինչ վատ են իրենց զգում այդ մարդիկ։ Այ նրանք չգիտեն որ սենց հիվանդությոն կա։ Այ ինքը Սթիվը, դժվար երեխա էր, ու ընկերների ծնողների կրեդիտկաներն էր գողանում, հետո գնում իրեն թանկ պիջակներ էր առնում, ու թանկ կոկտեյլներ էր խմում, այդ իրենց վաստակած փողով, բայց նա մեղավոր չէ, դա հիվանդություն է։
Այո, նրանց բոլորին միավորում էր էգոիզմը, ու սեփական անձի վրա չափազանց կենտրոնանալը։
Ես կարծում եմ, որ այդ մարդիկ, լավ, կարող է ունենան ոչ հավասարակշռբած տեմպերամենտ, բայց դա բնավ չի արդարացնում իրենց արարքները։
Ֆիլմում Սթիվենը հանդիպում է տարբեր «հիվանդների» ու «բժիշկների» հետ։
Մեկը պատմում է, ինչպես էր սպասել բեռնատար, որ դրա տակ գցվի։
Հետո էլ ասում էր, ինչերով է անցել, ոտքերը ջարդվել էին, ապաքինվում էր։
Ու բնավ չասաց այն մասին, վարորդի հետ ինչ է եղել։
Այլ դեպք։
Աղջիկ է, պատմում են, այ ինչ տաղանդավոր էր, արդեն տասնչորս տարեկանում իր առաջին վեպն է գրել։ Հետո գնաց Օքսֆորդ, ավարտեց, նենց լավ էր իր մոտ ամեն ինչ, իսկ հիմա՝ աշխատանքի չի ուզում գնալ, ասում է իմ մոտ ստրես է սկսվում, երբ շատ եմ աշխատում, ես վախենում եմ որ լավ գրող չեմ դառնա, ու տենց բաներ։
Ինչպե՞ս էր պայքարում դրա հետ, կամ գնում էր իրան սպանում էր, կամ գնում էր իրան տղա էր կպցնում մի գիշեր քնի։
Բայց իրականում նա չգիտի ուր իրան տա, ինչ անի իր հետ, ու իր կյանքի հետ, որովհետեւ նա ահավոր անհետաքրքիրն է։
Ու այդ ամենը արդարացնում է՝ իմ մոտ բիպոլար սինդրոմ է։
Դրանց մեծ մասը ապրում են ծնողների հետ, որովհետեւ ունակ չեն լինել ինքնուրույն։ Նա էլ է ծնողների հետ ապրում։
Բայց այդ ամենին կա ավելի պարզ բացատրություն։
Ի՞նչ պիտի լիներ տասնչորս տարեկանում գրված վեպը։ Հա, համալսարանում, հավաքել էր իրա գլխին իրենով հիացող հիմարների, դա տարածված է, ու կարդում էր իրենց իր գրածները։
Իսկ հիմա, իրական աշխարհում, ուր իրենցից ավել է սպասվում, նա չի կարողանում։
Որովհետեւ հիացող այլեւս չկա, գրքերը իր չեն տպում, որովհետեւ նա չի աճել, ու գուցե այն իր ուրիշների հիացմունքով տարվելը իրեն թույլ չէր տվել աճել, իրոք աշխատել իր վրա։
Իսկ եթե նա իրոք զարգացած անձ լիներ, իր գրածները լավը կլինեին, ու նա լավ կլիներ, ու այդ զարգացած լինելով անհնար է որ այդպիսի վիճակում լիներ։
Իսկ հոգեբանը իր ասում է, նրան պետք է հույս տալ, որ նա գրող կարող է դառնալ իրոք, թե չէ կգնա իրան կսպանի։
Իրան ուղարկեք թող գիրք կարդա, զարգանա, ի՞նչ հույս տալ։
Նա կարծում է որ նա ավելի լավն է, որ գնա բոլորի պես գրասենյակում աշխատի, ու, քանի որ ապրում է Բրիտանիայում, նրան ավելի հեշտ է գտնել գործ ուր շաբաթը մի օր կաշխատի։
Գնում է «բուժվում» է, դեղեր է խմում։ Ապրում է ծնողների հետ, ու ծնողների վզին։
Գոնե մենակ ապրեր, այնքան չէին իմանա իր կյանքից, այնքան չէին անհանգստանա իր համար։
Ես կարծում եմ որ այդ իրանց սպանող, կամ չափազանց ոգեւորվող, կամ դեպրեսիվ մարդկանց «հիվանդության» պատճառն այն է, որ նրանք այնքան դատարկ են, որ իրենք իրենց նույնիսկ հետաքրքիր չեն։
Մեկն ասում էր՝ այս աշխարհը չափազանց ձանձրալի է իմ համար։
Որովհետեւ դու հիմար ես, արի ու մի ասա։
Մյուսն էլ ասում է, ես հա պետք է սպառեմ, առնեմ, ու չօգտագործեմ որ հանգիստ լինեմ։
Որովհետեւ նորմալ, զարգացած մարդ ոչ միայն
սպառելու, այլ եւ ստեղծելու բան կգտնի։ Որովհետեւ կիմանա որ այնքան հետաքրքիր բան կարելի է իմանալ կամ անել, որ կյանքը իրականում չի հերիքի, քիչ է։
Հա, տենց հիմար եք, գնում ձեզ սպանում եք, լավ եք անում, եթե ինքներդ ձեզ պետք չեք, մեզ որ հաստատ պետք չեք։
Ես ոչ մեկին այդ ֆիլմում չեմ կարողացել կարեկցել։
Ֆրայը ինքը ուներ դեպրեսիայի նոպա, օրինակ այն ժամանակ, երբ նրան քննադատում էին որպես դերասան։
Հա, քննադատեցին, դեպրեսվեցի՞ր։
Ահավոր մանկամիտ է դա, ինֆանտիլ, չհասուն։
Ֆրայը պատմում էր այն մասին, ինչպես էր նա ուզում իրան սպանել, հետո պատկերացրեց ծնողներին, մտածեց, լավ, ավելի լավ է գնամ թռնեմ Գերմանիա, այնտեղ մի տեղ իմ համար կապրեմ։ Հետո մի շաբաթ ապրում էր, հետ էր գալիս։ Ու էլի էր ժամանակ առ ժամանակ տենց անում։
Հա, ես էլ կուզենայի մեկ մեկ մի շաբաթով գնալ Գերմանիա, հետ գալ։ Հետո՞։ Ուրեմն ես հիվա՞նդ եմ։
Ֆրային իր, բնավ ոչ հաջող «բժիշկը» ասում էր, որ այն որ նա ունի տասներկու համակարգիչ, դա հիվանդության նշան է։
Իսկ Ֆրայը կարող էր մոտենալ հարցնի այլ կերպ․ կարող է նա կոլեկցիոներ է, այդ պատճառով ունի այնքան շատ կարգիչներ։
Ասենք ես գիտեմ, որ նա սիրում է ինչ որ տեքնո հայտնագործությունների մասին իր բլոգում գրել, ինչպես է Ուբունթու փորձել, ինչ անել մակոսում, ու տենց բաներ։
Ու այո, Ֆրայը ինչ որ բանի հասավ, որովհետեւ նա ապրում է Բրիտանիայում, ուր ունենալով խաղալու տաղանդ կարելի է հիանալի ապրել ու ունենալ տասնմեկ մեքենա, եւ երբ ուզում ես ցրվել Գերմանիաներ, ու առնել լիքը խցիկներ։
Հիմա ես էլ լիքը խցիկ ունեմ, ուրեմն ես հիվա՞նդ եմ։
Իսկ նրանք չհասան, որովհետեւ Ֆրայի չափ չկային։
Ես կարծում եմ, որ ֆիլմը բավական գիտական չէ։
Այն որ նրան մի երկու հարց տվեցին, ու իր պատասխանների հիման վրա «չափեցին» իր վախը հիվանդության աստիճանը, ինձ չի համոզում։
Գուցե ես էլ իմ մասին մի քանի բան պատմեի, ինձ էլ իր չափ «բալլեր» տային։
Տարբերությունը այն է, որ ինձ պետք չէ արդարացնել իմ ինֆանտիլ վարքագիծը հիվանդությամբ, ու ցույց տալ համայն աշխարհին, ինչքան ուրիշն եմ ես։
Այո, այնտեղ այդ մասին էլ էր։ Մեկի մոտ երեխան էր ուրիշը, մյուսի մոտ ինքն էր ընտրյալը։ Հա, լավ։
Բրիտանիայի պես երկրում կարող եք ձեզ այնքան երես առնել, բայց լավ էլի։
Դեղերի մասին է ֆիլմի զգալի մասը։ Բթացնո՞ւմ է լիթիումը թե չի բթացնում։ Ֆրայը կոկային ընդունում է, բայց այ լիթիումից վախենում է։
Ակնհայտ է, որ պսիխոտրոպ դեղերը բթացնում են։ Հետո՞։
Բիպոլար սինդրոմը շատ հարմար ձեւ է քեզ յուրահատուկ զգալ, ու անել ինչ ուզում ես, ու չանել ինչ չես ուզում։
Միայն դա իրականում լավ ձեւ չէ, որովհետեւ ուրիշների հաշվին է։
ու տենց
այսօր ռադիոյով եմ լսել․
Ատլանտիդան այնպիսի երկիր էր, որը գտնվում էր Կրետից այսքան կիլոմետր այնկողմ․․․
Փաստորեն, գիտեն որտեղ էր։
Հետո․
Լոխ, այո, լոխ նեսյան հրեշը դա մի հրեշ է որ ապրում է լոխ նես լճում․․․
ու ոչ մի այլ տեղ չի ապրում։
Հետո, ճաշելիս, գործընկերս էկրանի վրա շարժվող տող տեսավ․
ինչ որ տղամարդը հղի է
Այո, ես սիրում եմ կարդալ հղի տղամարդկանց մասին բրիտանացի գիտնականների հետազոտությունները տվ֊ով, մասնավորապես հաց ուտելիս՝ օգնում է մարսողականությանը։
Նույնիսկ կարելի է լավ չծամել։
Այս դեղին հոտով լուրերը ինձ ստիպում են մտածել, որ մեզ պետք չեն լրագրողներ։
Որ այդ մասնագիտությունը իրեն սպառում է։
Իսկ ուզում եմ առանձին խոսել ՏՏ լրագրողնների ու նյութերի մասին։
Լավագույն դեպքում դրանք թարգմանված տեքստեր են, ուր, ասենք, ոչ այնքան հազվադեպ բնօրինակի հետ ոչ այնքան կապ ունեցող տեղեկատվություն է գրված։
Որակը ավելի լավն է լինում, եթե պարզապես մեկը մեկին թարգմանված են։ Ինչքան լրագրողը փորձի իրենից մի բան ավելացնել, այնքան կփչացնի։
Իրականում, այնպես չէ, որ գուգլ թրանսլեյթը ավելի վատ է թարգմանում, քան մարդ լրագրողները։
Երկուսն էլ նյութից առանձնապես գաղափար չունեն, մինչդեռ գուգլ թրանսլեյտը մի քիչ ավելի հզոր հաշվողական հնարավորություններ ունի։
Այսպիսով, մեզ պարզապես պետք չեն այդ նյութերի թարգմանությունները։
Իսկ ի՞նչ է պետք։
Պետք են վերլուծություններ։
Ո՞վ է գրելու վերլուծությունը։
Մենք առհասարակ նորմալ լրագրող գրեթե չունենք, ուր մնաց, ՏՏ լրագրող։
Իսկ ցանցառները․․․ ոչ բոլորն են ունակ գրել, ուզում են գրել, ես օրինակ չեմ կարծում որ կարող եմ կամ ուզում ՏՏ լրագրող լինել։
Իմ իմացած ոչ մի ՏՏ֊ից նորմալ հասկացող մարդ, այսինքն ոչ թե ծրագրավորող, այլ իրական ցանցառ դժվար կարողանա եւ ուզի։
Մենք պետք է շատ լինենք, որ մեզնից շատ լինեն ունակ լինողներն ու ուզողները, ու շատ փող ունենանք, որ այդպես լինի։
Միակ տարբերակը ինչ տեսնում եմ, դա հաբրի պես կայքն է, ուր ով ուզի կմտնի ու կգրի, այդպիսի կոլեկտիվ բլոգի պես մի բան, իր թոփով, կարմաներով, եւ այլն։ Բայց փաստացի այնպես կստացվի որ վերլուծություններն ու հոդվածները կհայտնվեն տարին մեկ, ու բոլորն էլ թոփ են լինելու։
Որովհետեւ երեք ու կես հոգի կա, ով գրելու բան ունի, ու զրո հինգն են նրանցից գրագետ։
Առանձին ուզում եմ խոսել ցանցառներին ներկայացնելու մասին։
ա ֊ կյանքի պատմությունը պետք է կենտրոնանա ոչ նրա վրա, ինչպես է նա ճաշիկ կերել եւ ինչ էր սիրել երբ փոքր էր, այլ «դուխ» հաղորդի։ Ինչի՞ են հետաքրքիր Ջոբսի խոսքերը։ Որովհետեւ նա ինչ որ բան հաղթահարելու մասին է խոսում, ինչ որ բան հասկանալու, ընդդիմանալու մասին է խոսում, ու ինչու էր դա կարեւոր իր կյանքում։
բ ֊ անհնար է պատմել ցանցառի մասին, առանց տեխնիկական մանրամասների։
Երբեմն դրանք այնքան անհասկանալի չեն, ինչքան թվում է։
Որովհետեւ լավ մասնագետը նա է, ով կարողանում է այնպես խոսել իր մասնագիտությունից, որ բոլորը հասկանան։
Դա նրանից է, որ նա այնքան լավ պատկերացում ունի, այնքան դասակարգված է իր մոտ ամենը որ խնդիր չի լինում պարզ մատուցելու։
Նաեւ, եթե մենք խուսափում ենք տեխնիկական մանրամասներից, ապա պետք է ասել, ինչ է ցանցառը հագնում ու ինչ երկարության մազեր ունի։ Իսկ դա արդեն մոդայի մասին է, ոչ ցանցառի։ Ապա ուրեմն պետք է նույն ձեւ հագնվել, որ ցանցառ լինել։
Ոչինչ, թող ոչ բոլորը հասկանան։ Ցանցառը նրանով չէ ցանցառ թե ինչ է հագնում, ու ոնց է նիքը, ու ոչ նրանով, թե ինչ հեռախոսով է չեքինվում, այսինքն ինչ է օգտագործում, այլ նրանով, ինչ է ստեղծում, այսինքն ինչ գործ է արել, ինչ է անում, ու ինչի համար։
Ընդ որում ինչն է դրա մեջ դուխով ու գաղափարով, ոչ թե ինչ խնդիր է դա լուծում։
Որովհետեւ դա պարզապես բիզնեսի մասին չէ, դա պարզապես մի նոր կայք Երեւանի մասին սարքել չէ, ու որպես կանոն դա առհասարակ կայքերի հետ կապ չունի։
Մի քիչ էլ պարզության մասին։
Մի քանի տարի առաջ Ժիրայրը գրել էր «ինչ է թորենթը» հոդված։
Դա լավ էր այն ժամանակ, երբ ոչ ոք դա չգիտեր։ Չնայած ես այն ժամանակ էլ չգիտեի, ով դա չգիտի, բայց կլինեին էլի տենց մարդիկ։
Ու դա բնավ ՏՏ ամսագիր չէր, այնպես որ նորմալ էր լրիվ։
Իսկ հիմա պետք է գրել այն մասին, ինչպես է պետք քաշել փակ թրեքերներից, բայց այնպես, օրինակ, որ ձեր ռեյտինգը չընկնի, եթե շատ չտաք։
Այսինքն հոգնել ենք ծանոթանալուց։ Ուզում ենք մի քիչ խորը։ Հաստատ միայն ես չէ որ ուզում եմ։
ու տենց
Այսօր Պասկեւիչյանը հիանալի բան պատմեց։
Ասում է, երբ մի տեղ աշխատում էր, մի աղջիկ լրագրող կար, որ հա գալիս էր իր մոտ, հարցնում՝ բա սենց բան կարելի՞ է գրել։
Ասում է, հա իրան ասում էի որ դու ինքդ մտածիր, ինչի՞ պետք է արգելվի։
Ու այդ աղջիկը մեկ է հա մոտենում էր, հարցնում։
Վերջը, երբ Տիգրանը հերթական անգամ ասաց որ նա ազատ է, ու ինքն է որոշողը, աղջիկը խոստովանեց՝
֊ ազատությունը լավ է, բայց ինձ այսպես ավելի ապահով է։
Այո, ազատությունը բերում է հավելյալ խնդիրներ։
Սակայն իրականում երբ ազատ ես, այդ ժամանակ ես ավելի ապահով։
Գուցե ոչ միշտ շորթ թերմ, բայց միշտ լոնգ թերմ։
Ու դա այն է, որ մակերեսային զննման ժամանակ չի երեւում, պետք է հասկանալ։
եւ այդպես
Իսկ դուք մտածում եք արտագաղթը հեշտ է՞։
Ու այս մարդը դեռ ամուսնացած է ԱՄՆ քաղաքացու հետ։
Պարզապես նրանից հետո, երբ դժվարությունները հաղթահարված են, մարդիկ չեն կարող ընդունել, որ այդ ամենը իզուր էր։
Ուշադրություն դարձրեք զարգանալու հնարավորության վրա, որը այս մարդը այդպես էլ չունեցավ Հայաստանը լքելուց հետո, հակառակը, սովորածը մոռացվել է։
Մի հատ անուն է նշվում տեքստում, փակել եմ աստղանիշներով։
Ես էլի ծանոթներ ունեմ ով գնացել են, ու ով ինձ ժամանակ առ ժամանակ գրում են։
Առանձնապես չի տարբերվում իրենց գրածը, այս տեքստը բավականին ընդհանուր է, ու շատերին է սազում։
Այսպես, իրականում շատ տխրեցնող նամակ՝
HI my friend,
Norik jan, vonce es? Kak Otto pohjivaet?
I do not know what kind of apologetic words I should use that you indeed forgive me for not writing back in time.
The life was really very challenging for me for a long while.
Starting from the fact that my staying in USA could be threatened because my Citizenship was under big question. I did something very wrong, which I did not know at that time. So, instead of having my CTZ received after 3-4 months of application, I had to hire attorney, and explain whatever happened back and fort , so they eventually understood that I was right, and they issued me my Citizenship, but it took me a lot of emotional distress and a long time for wait, almost a little more than a year.. that was this, and I did not really have heart for emails and writing letters, so, please, try to be understanding.
Also, at that time I was working at 3 jobs, , which did not gave me much opportunity to socialize, I was already so sick of working that much, and then my mother had heart attack and I had to fly to Russia to support her ( she is s fine now) but when I came back I realize that I lost one of the jobs . So, now I have just 2 jobs, one is that Interpreting like I did for several years for now, and the other is working at the store , doing shelving, this one is just 4 days a week, but stars 6 am until 6pm, and my responsibility is to move shelves in the grocery store, up and down, those heavy shelves, and restore all the objects which were on h the shelve. It is physically heavy job, because many times I have to move heavy laundry detergents too, and usually everything is timed. Even though we work as a team, it is still hard , but sometimes there is some conversation and some laugh involved.
I am working at this job long time already, but I am questioning, how long I will tolerate this.
Also, I go to school, 3 times per week, late evenings, I have classes, they are my pre-classes for my future big school. I want to do my Masters in Psychology, ( Marriage counceling) but since I forgot all what I learned in Armenia, I had to recollect and relearn. My Match is toughest, and as for my language and listening skills, they are much improved. I have to retest my TOEFL though because my last one, I failed the talking part. I hope my next TOEFL will be more successful.
OH, and I forgot to mention, that these two jobs that I am working, , I was doing that hoping to help my husband, since we are a team, as every married couple,
Our house was huge, 6 bedroom, really pretty and made me feel like at home because I did so much decorating and simply making it look pretty and also, ** himself, he built this house. Well, shortly, says, we could not keep up with mortgage, and had to give away. I went on short sale. Our almost half million house was short-sold to the bank at around 240.000.
Short sale means that we, home owners did not got ANY money. It was like a gift to the bank. So, new owners now there, redecorating, breaking my walls, and my floors, and changing everything, and every time I pass near, I feel my heart squeezes.
So, now I do not have a home. We are renting now, and will rent until we start to stand on our feet again, and start everything anew. I do not know if we will be able to buy another house again, time will show.
So, these and some other “small” issues were the reasons that I was kept away from joy of typing emails to people.
Now we are staring to settle a little bit in this rental place. It is not far from our house, just 10 min.drive.
այսքանը բավական է։
Այդպես էլ է լինում։ Նորմալ, կիրթ, ոչ բոմժ, նույնիսկ ՄՆ կիրթ ու ոչ բոմժ մարդկանց հետ ամուսնացածների մոտ։
Այնպես որ զգոն եղեք արտագաղթելիս։
եւ տոկուն։
ու տենց
Երեկ մի տեղ էի մտել։
Մուտքի մոտ գրված էր պատի վրա՝ love, peace, revolution․․․
Ու ինձ դա դուր չեկավ։
Որովհետեւ դա լրիվ ոճի համար է, անմիտ է։
Որովհետեւ այդպես գրելը արժեզրկում է այդ իսկ գաղափարները։
Այնպես, ինչպես արժեզրկված է «ազատություն» բառը։
Օրինակ, կեդ հագնելը բնավ ազատության նշան չէ։
Կամ վանդակավոր վերնաշապիկ հագնելը։
Կամ ծխելը։
Կամ fuck բառն օգտագործելը։
Ազատությունը ավելի վեհ եւ ավելի մտավոր արժեք է։
Ու ոչ ամենագեղեցիկ բառեր օգտագործելը բնավ ազատության նշան չէ։ Գուցե հիմարության նշան է։
Ու այո, այդ ամենը արժեզրկում է «ազատություն» բառը։
Այնպես, ինչպես «սեր» բառն է արժեզրկված։ Այնպես, ինչպես «խաղաղություն» բառն է արժեզրկված։
Ու զարմանալի չէ, որ երբ ֆեյսբուքում հարցում է լինում՝
«ո՞նց եք վերաբերվում ազատամիտ աղջիկներին» բոլորը գալիս են ու պատասխանում՝ «վատ»։ Որովհետեւ ոչ ոք մոտիկ չի ուզում գալ էությանը այդ բառի։ Ոչ այդ աղջիկները, ոչ էլ «վատ» ասողները։ Մեկը մյուսին արժանի են։
Ազատություն բառը այնքան է խաղացվել, որ եթե հայերենում սեռեր լինեին, ապա կասեին որ Ազատության հրապարակն էլ է փչացած։
Մենք այնժամ կլինենք զարգացած, ազատ, երբ հագածը կամ լսածը կլինի նախասիրության, ճաշակի արտահայտում, բայց չի լինի անճաշակ, ու բնականաբար չի համարվի ազատամիտ լինելու ցուցանիշ։
Մեր «ազատամիտները» ու, ցավոք, ընդդիմադիրների մեծ մասը, բնավ չի տարբերվում ոչ «ազատամիտներից»։
Նրանք ընտրում են միայն կողմը, ընդ որում, շատ այլ մոտիվներից ելնելով, քան գաղափարները հասկանալով։
Ու դա լավ երեւում է։ Երեւում է, երբ է մարդ զբաղվում մի բանով, ինչից գաղափար չունի, ու երբ է մարդ խոսում այն բանի մասին ինչից գաղափար չունի։ Այսինքն իրենց նմաններին չի երեւում, նրանք իրար դեմքերին կնայեն կուրախանան։
Իսկ ժամանակը լավ ցույց է տալիս որն է լավը, որն է ճաշակովը, որն է կեղծը, որն է կարտոնից դեկորացիան։
Լինի դա երաժշտություն, շոր, կոշիկ, շենք, մեքենա, արժեք, թե հարաբերություն։
Երբեմն արդեն հինգ տարին է բավական։
Նաեւ ժամանակը ցույց է տալիս ով է ինչպես մտածում իրականում, ում համար է ինչը իրականում արժեք, ով ինչով է իրականում մտահոգված։
Ու Չեգեվարայով շապիկ հագնող երբ տեսնում եմ, ցավոք, արդեն գիտեմ, որ նա չգիտի, ով էր Չեն, ինչ հիմարություններ է արել, ու ինչու է համարվում վեհ։
Մակերեսային ենք դեռ շատ, չխորացող։
Հետո էլ զարմանում ենք․․․ որ չենք զարգանում։
Ո՞ւմ է պետք զարգանալը։ Ո՞ւմ է պետք ազատությունը, սերը, խաղաղությունը՞։
Մի գավաթ գարեջուր, ծխախոտ, անգլերեն/թուրքերեն հայհոյանք, ռաստայական գույներ շորերի վրա, ու կարելի է արդեն քեզ վեհ զգալ, ազատ։
Իսկ այն ինչ է գլխում, ինչ է իրականում կարտոնի հետեւը, ո՞ւմ է պետք։
Մեկ էլ, Շվարցը հիանալի հեքիաթ է գրել։
ու տենց
Մի անգամ, մի աշխատանքի տեղում, մտել է մեր սենյակ մի տղա, ու ասում է՝
– այ ինչ լավ է ձեր մոտ, աղջիկ չկա, կարելի է հանգիստ քրֆել։ էռնեկ մեզ մոտ էլ չընդունեին։
Ու ես հիշեցի որ ես իրականում աշխատել եմ այդպիսի տեղերում, ուր աղջիկներին հենց այդ պատճառով խուսափում էին ընդունել։ Կամ այն պատճառով, որ նրանք աղջիկ են, ու կարող է «դեկրետ» գնան։
Ու դա կոչվում է դիսկրիմինացիա։
– մենք կողմ ենք դիսկրիմինացիային – հնչեց ի պատասխան շուրջս։
Ես հարցրի, իսկ ինչո՞ւ է նա կարծում, որ աղջիկը անպայման վատ կվերաբերվի իր արտահայտություններին։ Գուցե հանգիստ է վերաբերվում, իր պես։
Կամ գուցե նա լավ մասնագետ է, ու տիրապետում է նրան, ինչ պետք է աշխատանքի համար, ու նրան էլ է աշխատանք պետք, ու արդար չէ՞ այդ պատճառով նրան զրկել աշխատելու հնարավորությունից։
Բացի դրանից բառեր են էլի, ես օրինակ լուրջ չեմ տանում ամեն լսածս, հետո հայհոյանքն էլ է արդեն արժեզրկվել։
Ինձ պատասխանեցին մի քանի տեղից միաժամանակ՝ այն աղջիկը, ով լավ, կամ նույնիսկ հանգիստ կվերաբերվի անվայել խոսքին, լավ աղջիկ չէ։
Ահ, այսպես։ Իսկ ինչո՞ւ եք մտածում, որ նա լավը չէ, հարցրի։
Ու ստեղ մենք հասանք նրան, որ նրանք համարում են, որ դա տղաների մոնոպոլիան է։
Իսկ էլի մի քանի հարց անց նրան, որ դա իրականում մարդկության ամենագեղեցիկ հայտնագործություններից չէ, ու առհասարակ տհաճ է։
Նույնիսկ տղաների բերանից է տհաճ։
Ահա թե ինչ։
Դե որ այդպես եք մտածում, ապա փոխարենը աշխատանքի չընդունել, մի քիչ զսպեք ձեզ ու լռեք։
Ու ես համաձայն եմ, բնավ վեհ չէ։ Բոլորի համար, առանց տարբերության, նրանք տղա են թե աղջիկ։
Ի դեպ, հիշեցի որ իսկական ֆեմինիստները, նրանք չէ, որ համարում են իրենց ազատամիտ, այլ նրանք, ով իրոք գաղափարներին ծանոթ են ու մտածող են, գիտեն, որ սեռական հայհոյանքը՝ սեռական դիսկրիմինացիա է, ինքը իրանով, էությամբ, իմաստով։
Ու իսկական ֆեմինիստները այն չեն օգտագործում, որովհետեւ դա նույնն է, ինչ եթե հրեաները լինեն նացի։
Օրինակ, շատ լավ է, շատ կարեւոր է, որ նացիներին չեն այրել գազի կամերաներում, այլ դատել են, մեկին մյուսի հետեւից, վկաներով, պաշտպանությամբ, կոնկրետ հանցանքների համար։
Որովհետեւ այլապես դատողները չէին տարբերվի նացիներից։
Նացիներին առանց դատի սպանելով նմանվում ես նացիներին։
Սեռական հայհոյանք արտահայտելով ոչ թե հավասարվում ես, հավասար ես լինում, այլ նմանվում ես նրանց, ով դա անում է։
Ու այո, հայերենում կար «թաղեմ բոյդ» ու «գրողի ծոցը» բայց ոչ «սիկտիրը»։ Սեռական բնույթի անվայել արտահայտություններ չկան նաեւ Չինարենում։ Պարզապես չկան, բացակայում են լեզվի մեջ։ Մենք ժառանգել ենք դրանք՝ ռուսներից ու թուրքերից։
Ու այո, հայհոյանքը մարդու ամենագրավիչ ու ամենագեղեցիկ հատկությունը չէ, ու բնավ վեհության նշան չէ։
ու տենց
Ասում եմ, Շվարցի հեքիաթը իրականում շատ վեհ է։
Ու մեր մասին է։
Որովհետեւ, ես հա լսում եմ՝
– ում էլ ընտրես, հետո ասելու են՝ «նա չէ՞ր ընտրածդ»
կամ
– այ հավատացինք գաղափարներին, ընտրեցինք, ի՞նչ լավ բան եղավ։
կամ
– սաղ նույնն են, նրանք լավը չեն լինում, անիմաստ է լրիվ
Հա, կատարյալը չկա, սաղ վատն են, եկեք նստենք թախտին, սպասենք Քթուլհույին։
Եթե Քթուլհուն գոյություն ունենար, ես գուցե կմտածեի այդ մասին։
Իսկ այ եւրոպաներով անցնելիս նկատում ես որ ստեղ այնտեղ քեզ կպնում են ինչ որ երիտասարդներ, ու սկսում են բացատրել, ինչու է այս կամ այն օրենքը պետք փոխել, ընդունել, կամ վերացնել։
Ու նրանք կծախսեն երեսուն րոպե, կբացատրեն դա ձեզ, ու կխնդրեն ստորագրել։ Ու կլսեն՝ կներեք, քաղաքացի չեմ։
Դա նրանից է, որ նրանք գիտեն։ Ընտրեցիր՝ չի նշանակում վերջ, լավ կլինի, թագավոր կա, նա մեզ լավ կնայի։
Power corrupts, absolute power corrupts absolutely.
Թագավորը լավ չի նայի։
Ինչքան լավ բան կա հիմա մեր մոտ՝ ելքային վիզաները մեկ երկու օրում խփելը, ոստիկանների կաշառք ավելի քիչ վերցնելը, Աբովյան փողոցը ազատելը՝ դա նրանից է, որ կա ուժեղ ընդդիմություն։
Նրանից է որ կա հասարակություն ու հասարակական կարծիք, որից հետեւում է հասարակական ճնշում։
Ու փաստացի,նույնիսկ թագավորները չեն կարող իրենց թույլ տալ շատ հակաազգային քայլեր։ Սակայն, շատ ավելին իրենց թույլ կտան, քան գործող ժողովրդավարության երկրի իշխանությունները։
Իսկ այն, որ դե ընտրեցինք, լավը չէր, էլ չենք ընտրում, բնավ բանական չէ։ Դա նույնն է ինչ ասել, բոլոր տղամարդիկ/կանայք նույնն են, հարաբերություն փորձեցինք՝ չստացվեց, ուրեմն սէր չկա բնավ ու աշխարհը արդար չէ։
Ոչ մեկն էլ լավը չի լինի մինչեւ ժողովրդի վերաբերմունքը չփոխվի։
Ի դեպ, թագավորին ընդունելը նույնն է, ինչ հեղափոխությունը։
Ինչո՞ւ եւ մեր ընդդիմությունը, եւ Ռուսական, հեղափոխությանը դեմ է արտահայտվում։
Որովհետեւ դա ժողովրդավարական իշխանափոխության միջոց չէ։
Բայց մարդիկ դա չեն հասկանում։
Նրանք չեն հասկանում, որ այն որ նրանք գնացել կանգնել են հավաքին, դա կոչվում է քաղաքական պայքար, ցիվիլ, իսկական, քաղաքական պայքար, ու դա է քաղաքական կարծիք արտահայտելու ձեւը։
Նրանք մտածում են, բա ինչի՞ չգնացինք Ձմեռայինի գրոհի։
Այն պատճառով, որ կեղծիքներով ընտրված իշխանությունը ավելի ընտրված է, քան հեղափոխության միջոցով եկածը։
Ու մեր ընդդիմությայն լիդերները դա հասկանում են, ու պետք չէ հեղափոխություն ակնկալել, իսկ հետո, դրանից հետո հրաշքներ։
Չի լինի ոչ առաջինը, ոչ էլ երկրորդը։
Այլ տարբերակ էլ կա – գնանք այնտեղ ուր արդեն իսկ օրենքները, ժողովրդավարությունը գործող է։
Հա, բնական է, գնանք։ Վերջերս հիանալի կոմիկս եմ տեսել գնալու մասին այնտեղ ուր լավ է՝
Որովհետեւ եթե բոլորը մտածեն՝ գնանք այնտեղ ուր օրենք է գործում, ոչ մի տեղ էլ այն չէր գործի։ Նրանք ճանապարհ են անցել, ու չնայած այժմ ահագին հիմար ու դատարկ մարդիկ ունեն, ունեն նաեւ այն մարդկանց, ու այն մշակույթը, այն հեղինակությունները չպաշտելու սովորությունը, այն իրականում ազատամիտ լինելը, այն իշխանություններին չվստահելու սովորությունը, այն դիմադրության մշակույթը, որի պատճառով այդպիսի երկրները ինչպիսին են ՄՆ-ն ու Գերմանիան, իրականում զարգանում են։
Ու ես չեմ զարմանում, որ եւ այնտեղ, եւ այնտեղ ձեւավորված հաքերային մշակույթ կա։
ու տենց
Երբ գրում էի ՍՈՊԱ/ՊԻՊԱ ների մասին շեշտել եմ որ զննիչը արդեն քոփիրայթի խախտում կարող էր անել, տեղեկատվությունը կրկնօրինակելով։
Նպանապես, «կիսվել», կամ «շեյր» սոցիալական ցանցերի հնարավորությունն է։
Իսկ հիմա մտածենք, ինչպես կլիներ կենցաղում։
Ես ասել եմ քեզ ինչ որ բան, բայց խնդրել եմ չտարածել։ Չեմ ուզում այլ մարդիկ իմանան, մեկ էլ, դե իմ քոփիրայթն է ի վերջո։ Իմ խոսքերն են։
Դու գնացիր, ասացիր այլ մարդու։
Կարո՞ղ եմ դատի տալ։
Ու այսպես ամեն օր հազարավոր մարդիկ իրար դատի տան, այն պատճառով որ ինչ որ ասել են թե ով ում հետ է քնել ինչ որ բան, խնդրելով չտարածել, բայց նրանք, այն ստոր այլ մարդիկ, տարածեցին։
Ու այսպես լցնել դատարանները դատարկ, սակայն լրիվ քոփիրայթական գործերով։
ու տենց
լինում է չի լինում, մի ընկերությունում աշխատող մարդիկ ստանում են նամակ, ընկերության բոլոր աշխատողների մասնավոր տվյալներով՝ անձնագրի համար, հասցե, հեռախոս, ու տենց։
չխորանալով, ինչպես կարելի է օգտագործել այդ տվյալները (եթե ուզում եք զրուցել այդ մասին, մեկնաբանեք) առաջինը ինչ մտքիս է գալիս դա այն է, որ սա նաեւ մեկ ապացույց է նրա, որ մեր տվյալները չպետք է լինեն ինչ որ մեկի ձեռքի տակ։
Լինի դա ընկերություն թե պետություն։
Ապահով տեղ չկա։
Իսկ պետությունը չպետք է հավաքած ունենա մեր մասնավոր տվյալները մեկ տեղում։ Ինչպես դա արվում է սոց քարտերի դեպքում, որոնք փաստացի ոչ մի բան մարդկանց չտվեցին, բայց հիմք հանդիսացան որ պետությունը ունենա իրավունք բոլոր տվյալները մի տեղ համախմբել։
Ու այստեղ կարելի է հիշել այն մասին որ մեր իրավապաշտպաններն ու ֆլեշմոբ կազմակերպողները, ասենք, բնավ վեհ չեն։
Որովհետեւ եթե դու չես ներկայացնում սոց քարտ, դու պետք է ներկայացնես փաստաթուղթ, որ դու իրոք ձի ես այն չունես։
Սա լրիվ ֆլեշմոբի բան է։
Ամեն օր թող մի քանի հարյուր հոգի գնա այդպիսի թուղթ ուզելու համապատասխան մարմիններից։
Տեսնենք քանի օր կդիմանային։
Բայց չէ, մենք մոռացել ենք այդ բազայի մասին։
Ու այն մասին որ եթե նույնիսկ լիք չլինի, ապա այդ տվյալները բացի «մարմիններից» կարող են հայտնվել սեւ շուկայում, վաճառվել, ու օգտագործվել ոչ միայն սպիտակ եւ փափուկ նպատակներով։
_եւ այդպես _
Տանամասին մեջբերում է Ֆրոմին ու ավելացնում՝
Правда и то, что вполне оправдана потребность в увеличении потребления по мере культурного развития человека в связи с тем, что у него появляются все более высокие запросы: ему нужно лучше питаться, ему нужны предметы, доставляющие эстетическое наслаждение, книги и т. д.
Ֆրոմից էս հատվածը խոսում ա իմ ու Նորայրի էն համատեղ մտքի հետ, թե Մասլոուի բուրգը արժեր գլխի վայր շուռ տալ պահանջմունքների հերթականությանը ձեռք չտալով ու նա այդպես կարտահայտեր անհատական մակարդակում մարդու զարգացման ընթացքում նրա պահանջմունքների լայնացման, ռոջերսյան լեզվով ու նրա փիլիսոփայությանը համահունչ ասած՝ պահանջմունքների դիֆերենցիացիայի գործընթացը: Այդպես օրինակ՝ ֆիզիոլոգիական պահանջմունքները իրենց քանակով ու տեսակներով, ոչ ինտենսիվությամբ, ավելի քիչ են, քան սոցիալականները, նմանապես և ինքնաիրացման պահանջմունքի տեսակները սոցիալականի համեմատ ու այդպես շարունակ:
Պարզապես պետք ա նշել, որ իրական զարգացման դեպքում սպառումը, պահանջմունքների բավարարումը բնավ ինքնանպատակ չէ: Այսինքն՝ մենք խոսում ենք ամեն դեպքում հասուն ու առողջ մարդու մասին: Մնացածը՝ արդեն ուրիշ հարց է:
շարունակությունը այստեղ։
_եւ այդպես _
իսկ հեռուստահաղորդումները, ասենք՝ «գորոդոկներն» ու «կարգինները», օգտագործում են ժողովրդական՝ այսինքն փաստացի ջիպիէլ, քրիեյթիվ քոմոնսի տակ եղած կատակները՝ տեղեկատվությունը, համարելով որ այն ազատ է, իսկ հետո՝ վաճառում որպես քոփիրայթի առարկա։
նաեւ՝
էպոսներն ու դյուցազնավեպերը լրիվ ազատ նախագծման ձեւն են պահել, այսինքն ազատ նախագծումը վաղուց կար, իր ճղյուղերով ու ռեվիզիաներով, Սասունցի Դավիթը կարելի է գիթհաբ լցնել։
ու տենց
ես հա փորձում եմ ազատ ժամանակը աշխատելու, կոնկրետ՝ կոդ գրելու վրա ծախսել, ու դա բերում է նրան, որ ահավոր շատ չասված բան է մնում։
բացի դրանից, փորձում եմ այնպես անել, որ գրածներիս որակը մի քիչ բարձր լինի, բայց չեմ ձգում։
չեմ ձգում, որովհետեւ ես դանդաղ եմ գրում այնպես որ լավ լինի։
այսինքն դա նորմալ է, լավը արագ չի ստեղծվում։
բայց ես գրող չեմ բնավ, ու չեմ կարող այնքան շատ ժամանակ ծախսել, ավելի ճիշտ, նախընտրում եմ այնքան շատ ժամանակ չծախսել տեքստերիս վրա։
այս պատճառով էլ փոստերս անվորակ են ու այդպես էլ կշարունակվի։
այսուհետ կաշխատեմ գրել ամեն դեպքում։
թեեւ կոդի մասին ։Պ
ու տենց
Քանզի չտեսությունում ահավոր չափ անգլալեզու սպամի քանակություն էր հայտնվել, ուր բարյացակամ առաջարկվում էր գնել տարբեր գրքեր ու այլ ոչ այնքան վատ բաներ, սակայն ոչ այնքան կապ ունեցող մեմերի հետ, ես որոշեցի անել հայեցի եւ բրուտալ քայլ Վ․ Մամիկոնյանի լավագույն ավանդույթները շարունակելով։
Բոլոր ոչ հայատառ անվանումներով սպամերը այսուհետ արգելված են։
Դուք հրավիրվում եք հայատառ սպամ գրել եւ զանազան գրքեր կարդալ առաջարկել։
Թույլ չտանք օտարալեզ սպամի ներթափանցումը, կանխենք սպամի գլոբալացումը եւ հարվածենք մեմերով հայեցի համացանցի որակին
ու տենց
ես մեր բարքեմփի մասին առաջին անգամ չէ որ լավ չեմ գրում։ ոչինչ, մերն է, չեն ասի, նախանձում է։
համ էլ ավելի տեղ կունենամ արցախի այլ բարքեմփի մասին ոչ լավ գրելու։
ես անձամբ սպառված ու դատարկված էի բարքեմփից։
որովհետեւ հետաքրքիր պրեզենտացիաներ չկային։
շատ քիչ էին։ ու այթի֊ին վերաբերվող պրեզենտացիաներ շատ քիչ էին։
դրա տեղը կային մարդկանց ծիծաղեցնելու փորձեր։
ընդամենը ծիծաղեցնելու համար։
գնացինք, ծիծաղեցինք, եկանք։ ի՞նչ եք հիշում։ ծիծաղ։
այո, թեդի ժամանակ էլ են խոսնակները կատակ անում։
դա շատ լավ է, կատակ անելը։ օգնում է խոսքի ժամանակ։
բայց դա օգնում է, դա չէ խոսքի էությունը։
երբ այդ խոսքը դատարկ չէ։
երբ ծիծաղելու մեջ է իմաստը, ապա դա կարգին հաղորդումն է։
դուք ծաղրածու չեք։
մենք էլ կրկես չենք գալիս։
լրացուցիչ հիասթափություն էր այն, որ խոսքերի, ներկայացումների որակը չէր լավացել։
այսինքն եթե առաջին երկու տարին կարելի էր ասել, լավ, նոր են, երիտասարդ են, ապա այդ նույն մարդիկ նույն ձեւ կամ նույնիսկ ավելի վատ ներկայացումներ արեցին։
այսինքն աճ չկար։ անկում կար
ես հուսով եմ բարքեմփ 2012 ավելի լավը կլինի։
որովհետեւ մենք պետք է աճենք։
եթե մենք չենք աճում, ո՞նց ենք ուզում ներկայացողները աճեն։
ու մենք ասելով, ես նկատի ունեմ լսարանը։
կազմակերպիչները միշտ չէ որ կարող են բան անել ներկայացողներին, որովհետեւ վատ պրեզենտացիան կանոններին դեմ չէ։ վատ ներկայացումը ընդամենը վատ ներկայացում է։
լսարանը պետք է ուզի ոչ թե գալ ծիծաղել այլ գալ հետաքրքիր բան իմանալ, ու զրուցել։
որովհետեւ բարքեմփը դա խարույկի շուրջ զրույց է։
ապա պետք է լքի այն սենյակը ուր հետաքրքիր բան չկա։
մարդիկ, մի քիչ հարգեք ձեզ։
այդքան ռեսուրս է ծախսվում բարքեմփի վրա ոչ նրա համար որ դուք գաք անկապ ծիծաղեք կամ ծիծաղեցնեք, գնաք։
ես ուզում եմ բարքեմփից հետո դատարկված չլինել։
ու տենց
ազգս,
խնդրում եմ գրածներս ձեր վրա մի վերցրեք։
ես այնքան օբիժնիկ չեմ ոչ մեկիցդ էլ որ հենց ձեր մասին գրեմ։
(դուք էլ այնքան չկաք որ ես ձեզնից օբիժնիկ լինեմ։)
ես աբստրակցիաներ եմ սիրում։
ես ջեներիկ եմ գրում,
բնական է որ այս կամ այն ոչ շատ գեղեցիկ գիծը տեսել եմ ձեզնից ինչ որ մեկի մոտ։
բայց դուք կարծո՞ւմ եք այնքան ունիկալ եք որ միայն ձեզ մոտ այն կա։
հանգիստ եղեք էլի։
նենց եմ հոգնում անհանգիստ մարդկանցից։
հո դուք Արտակ Կոլյանի բլոգը չեք։
ու տենց
Արեւելյան քաղաքակրթությունները տարբերվում են արեւմտյան քաղաքակրթություններից նրանով, ինչպես են նտանք «տալիս» եւ ում։
Արեւելյանները հաճախ ավելի կլանային են, արեւելյանին բնորոշ է պարոն Ծառուկյաններին երկրպագելը, պաշտելը։
Արեւելելքում հազվադեպ է որ ժողովուրդը պայքարի սոցիալ տնտեսական պայմանների համար։
Օրինակ, մերոնք, դուրս կգան մեկի պես հող պաշտպանելու համար, հետո այդ ազատգրված հողը կթողնեն դատարկ, կգնան օտար ափեր, որ հետո հետ գան, այստեղ թաղվեն։
Արեւմուտքում, ի տարբերություն, ժողովուրդը սոց․ տնտեսի համար դուրս էր գալիս կաթսաներով երթերի, գդալներով աղմկում, ու դեռ հիմա էլ, մեքենա կվառի, կավիրի փողոցները, հեղափոխություն կանի։
Այնպես որ այն որ մեզ մոտ այսպես է, նրանից է որ մենք ահագին արեւելյան ենք։
Մյուս կողմից այն որ մեզ մոտ Կարիմով ու Նազարբայեվ չկա, դա նրանից է, որ մենք ահագին եւրրոպական ենք։
Ու դա ակնհայտ է, մենք իրենց արանքում ենք։
Ասածս այն է, որ արեւելյան ժողովրդները ավելի շատ են տալիս իրենց իշխանությանը։
Տալիս հնարավորություն իրենց կողոպտելու, խաբելու, թալանելու, հիմարացնելու։
Ասում են, լավ, ոչինչ, սրան էլ տամ, կամ էլ ասում են, թող այս մեկը մնա, արդեն կուշտ է։
Բայց դրա կուշտը չի լինում։
Հակառակը, ուզողներն են ավելանում, թե սրան տվեցիր, նրան էլ կտաս։ Թե այս նախարարին տվեցիր, ապա նրան էլ կզիջես, մի հատ էլ քաղաքապետին, մի հատ էլ այն պաշտոնյային։
Իսկ նրանք այնքան վատը չեն, մեկ մեկ իրենց տվողներին սնունդ են տալիս՝ պահածոներ, ձեթ, հինգ հազար դրամ։
Նենց չի որ ես դատապարտում եմ։
Պարզապես լավ է իմանալ իրականությունը, երբ ընտրակաշառք ես վերցնում, իմանաս որ քեզ էն բանից են արել դրանով, հետո վերցնես։ Եթե իմանալով ես վերցնում, գիտակցաբար, ապա դա արդեն լավ է
եւ այդպես
Ուրեմն #Շերլոք Հոլմսն ու Ուաթսոնը օդապարիկով թռչում են, քամին անկապ տեղ է տանում, ջիպիէս էլ չունեն, չգիտեն ուր են։ Տեսնեն, տակից մարդ է անցնում, Ուաթսոնը նրան բղավում հարցնում է՝
֊ մենք ո՞րտեղ ենք։
֊ օդապարիկի մեջ ֊ պատասխանում է մարդը։
֊ ծրագրավորող է ֊ ասաց Հոլմսը
֊ հմ՞
֊ որովհետեւ լրիվ ճիշտ պատասխան տվեց, ու լրիվ անիմաստ։
ու տենց
֊ dial-up մոդեմս Լինուքսի տակ չի աշխատում։
֊ dial-up՞՞՞։ Ինչի՞ dial-up, ո՞ր դարն է։ Իսկ ո՞նց եղավ ԳՆՈՒ/Լինուքս ես քշում։
֊ դե որ վիրուսներ չլինեն։
֊ ահ, ժամանակակից վիրուսները չաղ են, դայալափով չեն հասցնի քաշվել, քանի որ մոդեմդ արդեն դիսքոնեքթ կլինի։
ու տենց
լրիվ կարդալ այստեղ
Եւ այս ամենի արդյունքում փոխվում են նաեւ մարդիկ, անխուսափելիորեն են փոխվում, որովհետեւ քաղաքաշինության լեզուն հզոր է մնացած բոլոր լեզուներից: Դե՛ պատկերացրեք` մարդն առավոտյան արթնանում է եւ տեսնում մի փողոց, որտեղ ամեն ինչ մտածված է, որը մաքուր է ու ընդարձակ, որտեղ ամեն շենք կարծես նկարչի վրձնի տակից է հենց նոր դուրս պրծել: Մարդու ռեակցիան միակն է եւ կանխատեսելի. նա լավ է զգում իրեն եւ ժպտում է: Լավ է զգում նաեւ կողքինը, որը նույնպես ժպտում է, հետո նրանք իրար են նայում եւ շարունակում են ժպտալ, հետո իրենք լավ են զգում, որ դիմացինը ժպտում է իրենց: Հետո նրանք կանգնում ու մտածում են, որ այս շենքը հենց այսպես այստեղ է եղել մեկ դար առաջ, երկու դար առաջ, որ այդ շենքի մոտով անցել են իրենց պապերը, տատերը: Նրանք այստեղ ապրել են ու արարել, հաղթել են ու պարտվել, վայելել ու տառապել: Ու մարդը հպարտություն է զգում, որ ինքը անցյալ ունի, ծագում ունի, պատմություն ունի, որ բիճ չէ, այսինքն` բոզի վաստակ… Հետո մարդը հանկարծ հասկանում է, մտածում` ես ախր բոզի վաստակ չեմ, ինչի պիտի ինձ բոզի վաստակի նման պահեմ կամ բոզի վաստակի արժեքներով առաջնորդվեմ: Էս ախր իմ տունն է, իմ հայրենիքը, էն դիմացի մայթին կանգնածն իմ եղբայրն է, իմ քույրը, իմ պապի առաջին սիրո թոռը, պապիս ընկերոջ թոռը: Իմ պապն ու իր պապը ախր էս խինկալիանոցում խինկալի են կերել իրար հետ, գինի խմել, նարդի խաղացել: Գուցե կռիվ ու թշնամություն էլ են ունեցել հետո, բայց մեծ մարդիկ են եղել, խմել` խելքները գցել են, չեն հասկացել… Ինչ լավ բան ա տուն ունենալը, ինչ լավ բան ա հայրենիք ունենալը, ինչ լավ բան ա ծագում ու պատմություն ունենալը, բիճ, այսինքն բոզի վաստակ չլինելը:
ու տենց
Քոփիռայթը կորցրել է իր արդիականությունը, այնպիսին ինչպսիսն այն կա հիմա։ Հեղինակային իրվունքի մասին օրենքները ստեղծվել են մինչ թվային դարաշրջանը, երբ գիրքը, նկարները, եւ քոփիռայթի այլ առարկաները, այդքան հեշտ չէր կրկնօրինակելը, եւ հստակ կարելի էր գծել սահմաններ, կրկնօրինակման, պարզապես դիտելու, ու տարածելու մեջ։ Հիմա, ամեն ինչ փոխվել է։ Թվային աշխարհում այդ սահմանները գծելը այդքան էլ հեշտ չէ։
Բնական է, որ այդ ակտի պրոեկտը չէր լինի, եթե փաստացի անհամապատասխանություն չստեղծվեր քոփիռայթի գաղափարի, ու ժամանակակից թվային աշխարհի մեջ։
Եթե չլինեին հեղինակայնի իրավունքի մասին օրենքներում հատուկ փոփոխություններն ու ուղղումները, ապա ամեն անգամ, երբ համացանցային զննիչը ցույց տար քոնթենթը՝ տեքստը, լուսանկարները, (ցույց տալու համար այն ստեղծում է կրկնօրինակը համակարգչի հիշողության մեջ), դա կլիներ օրենքի խախտում։
Այսինքն, քոփիռայթը արդեն իսկ մեղմացվել է, որովհետեւ հակառակ դեպքում վեբը գոյություն չէր ունենա։
(Բրեդբերիի 451 Ֆարենհեյթի գիրք հիշող, այսինքն հիշողության մեջ գիրք կրկնօրինակողներն էլ են ըստ էության քոփիռայթ խախտող)
Ինչպե՞ս ակտի ընդունումը կազդի Հայաստանի վրա։
Այնպես, ինչպես եւ այլ երկների վրա։
Զանազան ինտերնետ աղբյուրներ կփակվեն, ու օգտակար քոնթենթի քանակը կտրուկ կպակասի։
Զարմանալի չէ, որ Վիքիփեդիան, Գուգլը, մի շարք սոց․ ցանցեր, Մոզիլան ու Օպերան դեմ են արտահայտվում այդ օրենքին։
Պետք է նաեւ նշել, որ դեմ են արտահայտվում նաեւ մի շարք իրավապաշտպան պազմակերպություններ, ինչպիսիք են ACLU (American Civil Liberties Union)-ն եւ Human Rights Watch-ը։
Հետո, այլ երկրների համար դա կլինի նախադեպ, նրանք կարող է հետեւեն այդ օրինակին։
Օրինակ, Սարկոզիի վարչակարգից, որն արդեն ընդունել է HADOPI օրենքը, դա սպասելի է։
Այսպես, Եվրամիությունում լուրջ վտանգ կար, որ կընդունվեն ԾԱ պատենտներ, որոնք մինչ այդ գործում էին միայն Միացյալ Նահանգներում եւ եւս մի քանի երկրներում։
Այն ժամանակ էլ կայքերը նախաձեռնել էին բողոքի ակցիաներ։ Բարեբախտաբար ԵՄ կառավարությունը բավական ողջամիտ գտնվեց, ինչպես նաեւ ընտրողների ճնշման տակ, օրինագիծը չընդունվեց։
Այնուամենայնիվ, այն որ ՄՆ-ում դրանք գործում են, արդեն մեզ սահմանափակում է։ Օրինակ, տարածված ԳՆՈՒ/Լինուքս դիստրիբուտիվներում տուփից դուրս չեն լինում մպերեք կամ դվդ նվագելու կոդեկներ, որովհետեւ այդ դիստրիբուտիվները նախատեսնված են Ամերիկյան շուկայի համար, իսկ այնտեղ ԾԱ պատենտները գործում են։
Մենք, սակայն, օգտվում ենք նույն դիստրիբուտիվներից։
Կարեւոր է նկատել, ինչպես են պայքարում ՄՆ քաղաքացիները՝ նրանք գրում են նամակներ սենատորներին։ Դա ցույց է տալիս, թե որն է գործող ժողովրդավարությունը։ Չնայած կան ակտը ընդունելու մեջ հետաքրքրված մեդիա կորպորացիաներ, կան նաեւ ընտրողների, ժողովրդի ազդեցության լծակները իրենց ներկայացուցիչների վրա։
եւ այդպես
համացանցային սքրինշոթները փողոցային լուսանկարչության պես են։ պետք է նկատել այն հետաքրքիրը ինչ կատարվում է շուրջդ։
այսպիսի բաներ ամեն օր մատյաններում չեն լինում՝
Հավանական է, որ Գայ Ռիթչիի Հոլմսը ժառանգել է կերպարի թափթփվածությունը, չսափրված լինելը, Հաուսից, ում նախատիպը ինքը Հոլմսն էր։
Բայց եթե Հաուսին դա սազում է, ապա Հոլմսին՝ ոչ։
Հոլմսը ջենթլմեն է, բրիտանացի ջենթլմեն։
Ու նա սափրված է, ու նա այլ վարքագիծ ունի։
Բրիտանական Հոլմսը իմհկ ամենահաջող Հոլմսն է էվեր։ Ընդհանուր առմամբ։ Այն ես համարում եմ նույնիսկ ավելի կանոնիկալ քան խորհրդայինը։
Իսկ այժմ ուշադրություն, հարց։
Գիտե՞ք ո՞վ է այս ոչ այնքան գրավիչ ծիտը։
Դա նոր ռուսական սերիալի միսս Հադսոնն է։
Այդ Հադսոնը նաեւ սիլիբիվելու է, այո, այլ խոսք չեմ գտնում, ռուս Ջոն Ուաթսոնի հետ։
Բացի նրանից որ դա անճաշակ արված անճաշակություն է լինելու, դա նաեւ ցույց է տալու մեզ որն է իրական ռուսական սպառողը, ու որն է իրական ռուսական հեղինակը։
Այն ժամանակ հնարավոր դարձավ Լիվանովի Հոլմսը պարզապես որովհետեւ գրաքննությունը այլ բան թույլ չէր տա։
Իսկ այժմ մենք տեսնում ենք ինչ կանեին առանց խորհրդային գրաքննության։ Ու դա բնավ չի նշանակում որ գրաքննությունը լավ է, գրաքննությունը վատ է, որովհետեւ մենք չենք տեսնում որն է այդ երկրի իրական, փաստացի վիճակը, որն է այդ երկրի իրական ոչ պարտադրված հերոսը։
Իսկ այժմ մեր մասին։
Մեր իրական ոչ պարտադրված հերոսը Վարդան Մամիկոնյանն է, Սամվելն է։ Նրանք լիքն են Երեւանի փողոցներում։
Մեր մոտ չի կարող լինել ոչ միայն Շերլոքի մասին գիրք, այլ եւ Շերլոքի պես հերոս։
Մենք չունեինք պետություն, մենք չունեինք քաղաքային մշակույթ, մենք չենք կարող ունենալ այդպիսի արվեստ։
Մենք կարող ենք ունենալ «մենք ենք մեր սարերը», որը բնավ վատը չէ, ու ես չեմ համեմատում այն Հոլմսի հետ, ես ասում եմ որ Հոլմս մենք չունենք։
Ինչպես արվեստում, այնպես էլ կյանքում։
Մենք չունենք այդպիսի քաղաքային, քաղաքակիրթ հերոսներ։
ու տենց
Ի՞նչ էինք մենք անում առանց համացանց՞։
Ջիզիս Քրայսթի տեքստերը կամ քսերոքս էին անում, կամ, ես դիսկետկի վրա էի վերցրել։
Նոտաները՝ քսերոքս։ Գրքերը՝ կտա՞ս կարդամ։
Դերասանների լուսանկարները․․․ մարդիկ գնում էին կինո խցիկներով, ու նկարում Բրյուս Լիին կամ Ջիմի Աճային։ Մարդիկ առնում էին հիմար բացիկներ, ու անորակ տպված դերասանների լուսանկարներ։
(կարելի է հաշվել, քանի տպված լուսանկարը համարժեք է քանի լիտր ծախսված բենզինի ըստ մահացած սպիտակ արջերի)
Լավ, դա հեչ։
Իսկ ինչպե՞ս էին մարդիկ տոմս առնում՞։ Հյուրանոց պատվիրո՞ւմ։
Իմանում ինչպես լրացնել այս թուղթը, դիմալ այնտեղ՞։
Ինչ որ բաներ լինում էր իմանալ միայն հանրագիտարան թերթելով։
Հատորներ, հատորներ, հատորներ, ու բնավ ոչ այնքան սպառիչ տեղեկատվություն ինչ բացահայտում է համացանցում պարզ հետազոտությունը։
Մենք ընդհանուր առմամբ, ապրում էինք տեղեկատվական դատարկության մեջ։
Ես դեռ վաղուց ասել եմ, որ «օդնոկլասնիկները» լավ է որ կան։ Նույնիսկ մի քանի տարի առաջվա մեկնաբանություն կարող եմ գտնել ԿՄ-ներում։
Ինքս պատահել է գրանցվել եմ, որպես սթեյթմենթ, որ այնպես չէ որ ես ավելի վեհ եմ դրանից, կամ այնտեղ տուսվող մարդկանցից։
Օդնը լավ է, որովհետեւ մարդիկ շփվում են։ Ու իրենց շփում է պետք։ Որովհետեւ նրանք(մենք) սոցիալ կենդանիներ են։
Ու հա, հիմարություններ են անում, ու հա տուֆտա են, բայց սոցիալ են։ Ու դա լրիվ նորմալ է հոմո սապիենսների համար։
Ու եթե առաջ մարդիկ չգիտեին ով ում հետ է քնել խմել ու չէին կարդում «ես տխուր եմ» ոճի ստատուսներ, ապա հիմա կարդում են։ Դա նշանակում է որ գիտեն, որ տխուր է։ Տեղյակ են ով ոնց է։
Առաջ նրանք չէին իմանում ով ինչ է մտածում, ով ինչով է զբաղված, ինչով է ապրում։
Հիմա գիտեն։ Հիմա այդ «ո՞նց ես»-ը անիմաստ է դարձել՝ տեսել ենք։
Ճիշտ է, տարբեր մարդկանց համար տեսածը տարբեր է մնում։
Ոմանց դեպքում դա նշանակում է ինչի մասին ես հիմա մտածում,
իսկ ոմանց՝ ո՞ւմ ես կպցնում կամ ինչ ես կերել խմել։
Բայց դրանք ռեալիզացիայի մանրուքներ են։ Գաղափարը շփումն է։
Իսկ այ այն մարդիկ ով հարցնում է «ո՞նց ես» արդեն պարզ է, որ չգիտեն ինչպես ես, ու չգիտեն, որովհետեւ չեն շփվում։
Իսկ չեն շփվում որովհետեւ իրենց դու իրականում հետաքրքիր չես։ Այլապես կիմանային, կիմանային ստատուսներից, մեկնաբանություններից, դրանց տրամադրությունից, ոճից։
Շփվողները գիտեն, գիտեն քանի որ շփվում են․ թարմացնում են իրենց պատերի էջերը, հետեւում են թայմլայնին, չաթվում են։
Հա, մարդիկ կան, ասում են՝ իմ իմ տունը բանտում է սոց ցանցը իմ ընտանիքն է։ Ինձ հետաքրքիր չէ այլերի հետ շփվել։
Ես կասեմ, որ իրենց ընտանիքն էլ հետաքրքիր չէ։
Անհնար է սիրել քո շանը ու զզվել փողոցային շներից։
Անհնար է հետաքրքրվել միայն մի քանի ընտրյալ մարդկանցով, եթե մարդը այդպես է ասում, ապա երեւի նրան առհասարակ ոչ մի բան հետաքրքիր չէ։
Կարելի է արդեն ենթադրություն անել իր զարգացվածության մասին։
Ես կարծում եմ «ո՞նց ես»-ը սոց ցանցերի դարաշրջանում արդեն չթաքցված երեսպաշտություն է։
Ես կարծում եմ, մարդիկ ով ասում է որ «վիրտուալ շփումը իրական շփման սուրոգատ է»՝ իրական կյանքում էլ են խուսափում շփումից։
Հա, ինձ չեն դուր գալիս ոչ այն հիմար շփումը, ոչ այն հիմար մարդիկ։ Հա, ես համարում եմ որ մեծ մասը ահավորն են, ու նրանք իմ ընկերը չեն։ Հա, ես տեսնում եմ դա իրենց գրածներից, մեկնաբանածներից, լայքածներից, արտահայտվելու ոճից, օգտագործվող տեխնլոգոգիաներից։
Ու դա հիանալի է, քանի որ դա անհնար է թաքցնել գեղեցիկ հոմ փեյջի հետեւը՝ շփումը բնութագրում է մարդուն։
Ու հա, ես շատ չհանդուրժող եմ նրանց նկատմամբ ով այնքան էլ իմը չեն։
Բայց նրանք, ինչքան էլ հիմար չլինեն, մեկ է ավելի իմն են, քան նրանք, ով շփվող չեն։
Ու ամենակարեւոր փոփոխությունը, ինչ հիմա կա, դա այն է, որ անհնար է քո մարդուն չճանաչել։
Ես գիտեմ տեքնոլոգիաներում ինձ մոտիկ մարդկանց ինտերնետում։
Ես գիտեմ լուսանկարչության մեջ ինձ մոտիկ մարդկանց ինտերնետում։
Եթե այդ մարդը ինձ մոտիկ է իր հայացքներով, բայց ինտերնետում չկա, չի գրում, իր մեջ է պահում, ապա ոչ միայն ես նրան չեմ իմանա այլ իրականում ինձ պետք էլ չէ իմանալ որովհետեւ նա իրականում ինձ այնքան էլ մոտիկ չէ, ու նա իմ մարդը չէ։
Այն մարդը, ով էփլի արտադրանք է օգտագործում, կամ սքայփ՝ կարող է լինել անգրագետ, կարող է լինել չզարգացած։ Այո, իր մասին դա դրական չի խոսում, այո, նա ավելի հեռու է ինձ, քան ավելի զարգացածը, բայց նա շփվող է, ու դրանով նա ինձ անհամեմատ ավելի մոտիկ է քան նրանք, ով հարցնում են «ոնց ես»։
Անհնար է լինի մարդ, ով իմ ընկերը կարող է լինել, ինձ մոտիկ է մտածում, ու ես նրան չճանաչեմ։
Ես գիտեմ բոլոր բոլոր բոլոր մատյան վարող հայերին։
Ու այո, տեղացիների հետ շփումը է իմ համար, որովհետեւ ես կարող եմ Էդգար Մարուքյանին, ում գիտեմ համացանցով, տեսնել համերգին ու զրուցել։
Ես բոլորին կարդացել եմ, բոլորից ընտրել եմ։ Ես շփվում եմ ինձ ավելի մոտիկների հետ, ես հեռու եմ մնում, ու զգուշանում եմ որոշներից, ես չեմ դիմանում որ չկծեմ ոմանց։
Ինձ պետք չէ գնալ «ծնունդ» կամ «փաբ» իմ մարդու հետ ծանոթանալու համար, որովհետեւ բոլոր քիչ թե շատ պոտենցիալ իմ մարդկանց ես գիտեմ համացանցում։
Իսկ եթե նրանք ցանցում չկան, ապա նրանք շփվող չեն, հետաքրքրասեր չեն, ապա նրանք իմ մարդիկ չեն, իմ ընկերները չեն։
Ու եթե նույնիսկ ես ծանոթանամ օֆլայն ահավոր սպանիչ թվացող աղջկա հետ, ես արդեն կիմանամ որ նա իմ մարդը չէ, որովհետեւ եթե նա իմ մարդը լիներ, ես իրեն արդեն կիմանայի։
ու տենց
ավտոբուս։
կարմրաթուշ աղջիկը հավեսով կծում է խնձորը։
– բա ձեր տղան ո՞նց է – հարցնում է աղջկա մորը նստած սպիտակամազ տիկինը։
– լավ է, լավ։ տանն է։ քնած է։
– ա – ասում է տիկինը։ – իսկ ո՞նց է նա լսո՞ւմ է, թե առաջվա պես։
Մայրը լռում է։ Երկար։ Հետո, երբ լռությունը ձգվում է, ասում՝
– դե չէ, ավելի լավ է։ նա հիմա ինտերնատում է չէ՞ սովորում, դա իր վրա ազդում է։
– հա, ինտերնատու՜մ – ձգում է տիկինը – դե լավ է։ – բա ո՞ւր եք գնում։ – հարցնում է անտարբեր։
– մենք գնում ենք պոլիկլինիկա – պատասխանում է մայրը ու անց է կացնում ձեռքով խնձոր կծող դստեր մազերով։
– այսինչ համարո՞վ – զարմանում է տիկինը։
– հա, այնտեղ կիջնենք, հետո ոտքով։
– ա – ու այլեւս ոչ մի հարց չկարողանալով մտածել հարցնում է՝ – իսկ ո՞նց է աղջիկդ սովորում։
– լավ է սովորում – ասում է մայրը։ – ես նրան, դա շատ բարդ էր, բայց կարողացա տեղավորել Ռաֆֆիի դպրոցը, այնտեղ ընդամենը հարյուր երեխա է։ Իր երեխաները Լոսում են բոլորը, իսկ նա այստեղ է, ու լավ դպրոց է բացել։
Ու այստեղ ես գայթակղություն ունեմ մտնել զրույցի մեջ, ասել որ սուտ է, իր երկու որդուն ճանաչում եմ, ու նրանց Երեւանի փողոցներում հաճախ հանդիպում, բայց զսպում եմ ինձ։
– Այնքան լավ տեղ է, – շարունակում է մայրը – բոլորին նվեր տվեցին նոր տարվա, ու ամեն տեղ տարել են, այդպիսի տեղ չկա քաղաքում որ եղած չլինի աղջիկս – աղջիկը կծում է խնձորը – եւ դելֆինարիա տարան, եւ ակվապարկ։ գիտե՞ք այդ դելֆինարիայի տոմսը ինչ արժե – հինգ հազար դրամ մեծերինը, ու երկուսուկես փոքրերինը։ մեզ ո՞րտեղից այնքան փող։
– ա – պատասխանում է տիկինը – իսկ դուք դեռ օգնությո՞ւն եք ստանում։
– հա, դե փարոսս երեք հազար դրամով ավելացրել են, հիմա քսանյոթ հազար է – ուրախացած պատասխանում է մայրը։
– բա դրանով ո՞նց եք ապրում
– դե ամուսինս էլ է աշխատում – պատասխանում է կինը։
– լավ է – սառը պատասխանում է տիկինը։
– դե մենք իջանք – ասում է մայրը, թեթեւացած, տանում է աղջկան։
մի քիչ անց, տիկինի հեռախոսը զանգում է։
հին հեռախոս է, աբց ռինգտոն է, հեռախոսի միջի եղածներից, հին ամերիկյան ռազմական երգ։
Նա պատասխանում է։
Մի քիչ էլ անց, զանգում է իր այլ հեռախոսը։ Այն, որ տատանվում է երաժշտությունը, այդ որակի։ Ու բնավ ոչ ռեվերբ։
– Հա, ես արդեն Ռասիայի մոտ եմ (նա Բաղրամյանում է) էսա կհասնեմ։
Լուսամուտից նոր սիրային գրաֆիտի է երեւում, ձեռքս ձգվում է դեպի խցիկը։
ու տենց
դա այն առաջին ձյունն էր, որ չգիտես ինչու այնքան գնահատում են տաքսիստները։
մենք դուրս եկանք զբոսնելու, ու շները մեզ նկատեցին։
նրանք շատ են ուրախանում, երբ նկատում են, ու արտահայտում են դա հաչոցով, որը բնավ հարեւանների սրտով չէ։
իսկ դա վտանգավոր է շների համար։
լավ է դուրս գալ կամաց, աննկատ։ որ այն նյարդայինը չտեսնի, ու մնացածին չվախեցնի։
իսկ հետո – մեկ է նրանք ուղեկցում են մեզ մտածելով որ իրենք էլ կարող են մարդու հետ զբոսանքի դուրս գալ։
սեւը մանր մանր քայլերով է անցնում, իսկ մեծը՝ վազում մեր հետեւից ու հաչում անցորդների վրա, ովքեր այս անգամ չկային, քանզի այդ ժամին փողոցը դատարկ է։
Փողոցում կանգնած մեքենաները ծածկված են ձյունով ինչպես լինում է ամերիկյան հեքիաթային ֆիլմերում։
իսկ հետո՝ սուպերմարկետ։
այնտեղ խմած։ ասում է լավ լավ բաներ կապուտաչյա վաճառողուհուն։ վաճառողուհին բնավ չի հալվում, ու փորձված ցրում նրան։ շունը սպասում է դուրսը, ես վերցնում եմ իր համար միս, մոտենում դրամարկղին։
խմածը մոտենում է ինձնից ուշ։
մոտենում, անցնում է առաջ։ լավ, մտածում եմ, հիմար է խմած է։
ու այստեղ վաճառողուհին անց է կացնում իր պլաստիկ տուփը, ու մի պահ չի կարողանում թաքցնել զարմանքը, ասում՝
– հարյուր քսան դրամ
– Ես ոչինչ չէ՞ որ մանր վճարեմ։ – հարցնում է այդ ոչ այնքան երիտասարդը։
– Հա, ոնց ուզում եք վճարեք – անտարբեր պատասխանում է դրամարկղի աղջիկը։
Խմածը դողացող ձեռքերով հանում է գրպանից ու ափի մեջ շոշափում է տաս եւ քսան դրամանոցները։
Երեւում է, որ նա այլ փող չունի, հարյուր քանի դրամ ամենաշատը։
– Էլ չմանրեմ, – ասում է նա աղջկան – կրկին մեկնելով ձեռքը գրպանը ու կտրուկ հանելով այն։
Ու մենք բոլորը արդեն վստահ ենք որ նա այլ փող չունի, ու ահավոր նեղվում է որ դա երեւում է։
– Հա, ոնց ուզում եք վճարեք – հոգնած պատասխանում է դրամարկղի աղջիկը։
Խմածը տալիս է իր հարյուր քսան դրամն ու հեռանում։
Ես անհանգստանում եմ որ նա շան կողքով անցնելիս ագրեսիվ չլինի։
Դուրս եմ գալիս։ Շունն արդեն գնաց։
Բակ մտնելիս դիմավորեց շարժվող պոչը։ Ու հաչողը։
Այն նյարդային շանն էլ հասներ – մտածում եմ։ Որ վախենում է, հաչում, ու սրանց սադրում։
Բայց նյարդայինը հավասարակշռված չէ, ու նրան չի հասնում։
Ինչպես եւ պետք է լիներ։
ոչ հավասարակշռվածներին հասնում է կամ հարյուր քսան դրամի հավի միս, դա լավագույն դեպքում, կամ ոչինչ։
ու դա բնավ անարդար չէ։
նորմալ է, բնական, պարզ, հասկանալի։
ու տենց
երկու անեկդոտ արցախցիների մասին։
ոչ մի անձնական բան, պարզապես դուրս գալիս են՝
Երկու հայ՝ Երեւանցին, Ստեփանակերտցին ու մի ադրբեջանցին ձուկ բռնելիս ոսկե ձկնիկ են հանում։ Այն, բնականաբար առաջարկում է ցանկություն կատարել, որ նրան թողնեն։
– Կարո՞ղ ես այնպես անել, որ այդ ադրբեջանցիները վերանան – հարցնում է արցախցին։
– Հա, իհարկե – պատասխանում է ոսկե ձկնիկը
– Կարո՞ղ ես այնպես անել, որ էդ ղարաբաղցիները վերանան – իր հերթին հարցնում է ադրբեջամցին։
– Հա, կանեմ – պատասխանում է ձկնիկը։
Հերթը հասնում է Երեւանցուն։
– Իսկ դո՞ւք ինչ կցանկանաք – դիմում է նրան ոսկե ձկնիկը։
– Ե՞ս։ հմ։ Ինձ մի բաժակ դառը կոֆե։
վարագույր
վարագույրը բացվում է, ու մենք տեսնում ենք օդանավի սալոն, ուր երեւում են հայեր Հայաստանի տարբեր մարզերից, այդ թվում եւ արցախից։
Նրանք ստուգում են ով ուր է նստում, իրենց տեղերը գտնում։
Հետո Երեւանցին իր կողքի նստածին է հարցնում
– բա դու ո՞րտեղից ես։
– Ստեփանակերտից։
– բա ինչի՞ ես ստեղ նստել։ սա քո տե՞ղն է։
– բա ո՞րտեղ է իմ տեղը
– գլխիիիիս, գլխիիիիս – ցույց է տալիս Երեւանցին։
ու տենց
Այս տեքստը համացանցում փոփոխությունների մասին է, եւ տեքնոլոգիական, եւ մշակութային։
Չէ՞ որ նոր տեքնոլոգիան բերում է նոր էստետիկա։
ա – բլոգերը մաքրվեցին։
Առաջ բլոգերը, մասնավորապես ԿՄ-ը, որն ուներ սցանցերի (սեռական բորսաների) հատկանիշները (բաժանորդագրվելը կոչվում է ընկերանալ), լայնորեն օգտագործվում էին որպես կիսվելու տարածք՝ երգերի տեքստեր, յութուբ վիդեոներ, կրկնօրինակում։
Դա փոխեց րիդերը։
Այն կարդալու եւ կիսվելու համար է։
Այնպես որ այլեւս պետք չէր կրնկօրինակելնյութերը տարածելու համար, հնարավոր է տարածել սկզբնաղբյուրը։
Նույնն է գուգլի նկարների որոնումը։ Բոլորը ունեն ընլայնում որ աջ կտոցով թույլ է տալիս փնտրել այդ նկարը համացանցում։ Ու ահա, տեսանք որ այն սկզբից հայտնվել է այստեղ, ու հեղինակը նա է։
Այսպես, կիսվողները գնացին սցանցերը, փակեցին ու լքեցին իրենց մատյանները։
«Ես հավանում եմ», +1-ը տարածում են սկզբնական աղբյուրը, առանց նույն տեղեկատվությունը կրկնօրինակելու։
Դրա վատ կողմն է, որ ֆբ-ն ու գուգլը գիտեն որտեղ եք լինում, ինչ եք կարդում։ Բայց դե մեկ է, լավ է նրանք, քան մեր այրյունոտ գբն։
Ես ինձ թույլ չեմ տա «լայք» ու «+1» իմ կայքում, որովհետեւ ես դրանով կօգնեմ ֆբին ու գուգլին հետեւել իմ կարդացողին։
Իսկ այն խնդիրը, որ տարածել պետք է ֆբ-ով, կամ գուգլով, կամ որեւե այլ կենտրոններով ունի երկու լուծում։ առաջինը՝ շեյրածների ռսս, ինչպես անում էր գրիդերը։ Արդեն էական չէ որտեղ եք կիսվում, եթե դա ռսս-ով հասանելի է։
գրիդերը սակայն, այդ հնարավորությունը զոհաբերել է գփլալի տարածմանը աջակցելու համար։ ինչի պատճառով, կարելի է գփլաս չսիրել։
կա նաեւ այլ միջոց՝ տոտալ ապակենտրոնացում որը ընթացիկ ինտերնետի տեքնոլոգիան թույլ չի տալիս, բայց կարելի է մտածել ու լավ բան անել։
Կրկնեմ, ռսսը թույլ է տալիս վերացարկվել նրանից որտեղ է բլոգդ, ԿՄ-ում թե ՎՊ-ում, թե դա ֆբ նոթ է։ Կարեւորը այն ընդհանուր բաց տարածքում է։
Ու դա բերեց երկրորդ դրական փոփոխությանը՝ մեկնաբանություններին։
բ – մեկնաբանությունների վերացարկում
Պետք չէ ունենալ ԿՄ հաշիվ ոչ միայն ԿՄ-ում գրողներին հետեւելու համար, այլ եւ մեկնաբանելու համար։
Ճիշտ է, թերությունը իրականացումն է։ Որտեղո՞վ մեկնաբանել։
Դիսքասը տանում է մեկնաբանությունները ամպեր։ Նույնիսկ եթե դուք ունեք սեփական ամպ (կարդա սպասարկիչ) բայց օգտագործում եք դիսքաս, ապա պահում եք ձեր մեկնաբանությունները ոչ թե ձեր մոտ, ձեր ամպի տվյալների բազայում, այլ ուրիշի ամպում։
Եթե հնարավոր է մեկնաբանել օփենայդի-ով՝ դա հիանալի է։
գ – օփենայդի
Ես կարծում եմ, որ օփենայդիի մեկնաբանությունները, եւ մուտքը ժամանակակից ամենակարեւոր նորամուծություններից է։
ռսսի պես այն թույլ է տալիս վերացարկվել կոնկրետ կայքերից ու չունենալ հաշիվներ ամենուր։
Մուտքի խնդիրը ունի այլ կողմ։ Հարմար է չտալ քո գաղտնագիրը քո թվիթերի ծրագրին։ Իրոք, ինչի՞ տալ։ Ո՞վ գիտի ով է այն գրել ու ինչ է այն անելու քո տվյալների հետ։
դ – ՕԱութ
Բաց ավտորիզացիայի պրոտոկոլ։
Այն այժմ օգտագործվում է ամենուր – ծիվիչում, ֆբում, դիասպորայում։
Բայց ոչ գփլասում։
Ու ծիվիչն, ֆբն, դիասպորան ունեն ԱՓԻ երրորդ ծրագրերի համար։ Ցանակցած մարդ կարող է գրել ծրագիր, որը ստատուս կավելացնի ձեր ֆբ-ում, թվիթերում, կամ դիասպորայում։ Ու այդ ծրագիրը չի խնդրի ձեզնից ձեր ֆբ-ի, թվիթերի, կամ դիասպորայի գաղտնագիրը, այն կխնդրի հենց այդ կայքերին ավտորիզացնել ձեզ։
Գփլասը կրկին առանձնանում է։
Նրանք չունեն ոչ այսպիսի ԱՓԻ, ոչ էլ ՕԱութ։
Լավ, ԱՓԻ չունեք, մեկ է կարելի է հտտպ հարցումներ գեներացնել, որոնք որ գփլաս ստատուս կուղարկեն, բայց այդ դեպքում պետք է ծրագրին տալ ձեր գաղտնագիրը։
Ու այդ ծրագիրը ցանկացած պահին կարող է սկսի չաշխատել, քանի որ գուգլը ցանկացած պահին կարող է փոխել րեքվեստների ձեւը։
ե – ստատուսներ
առաջ ստատուսներ կային միայն չաթային ծրագրերում, այն էլ քիչ թե շատ ժամանակակից։ Օրինակ, այէրսի-յում ստատուս չկա, քանի որ այն հին է, չկան ստատուսներ բջջային ցանցերում, բայց կան ջաբերում, գթոքում։
Ու ստատուսները եկան վեբ՝ երկար բլոգ փոստեր գրելու տեղը, կարելի է նույն միտքը տեղավորել 140 նիշի մեջ ու ուղարկել որպես ստատուս։ Օրինակ, եթե ես մի քիչ լավ մտածեի, այս փոստը գրելու տեղ կգրեի մի ստատուս ։Պ
Թերությունը այն է, որ մարդիկ ավելի ու ավելի են սովորում չկարդալ։ Կարճ ստատուս կարդալը ավելի հեշտ է, քան բլոգ փոստ։
Մյուս կողմից, բլոգերը կրկին ազատվեցին որոշ մարդկանցից, ով գնաց թվիթերներ։
զ – ապակենտրոնացում չաթերում։
ինտերնետը փորձել են նախագծել որպես ապակենտրոնացված ցանց։
Բայց այն ունի իր թերությունները։ Սպասարկիչներ մեզ պետք են։
Ինտերնետը սպասարկիչների ապակենտրոնացված համակարգ է, ոչ թե օգտագործողների։ Օգտագործողը լիարժեք ինտերնետի անդամ չէ։
Այնուամենայնիվ, մենք ունենք որոշ ապակենտրոնացում։ Էլեկտրոնային փոստը նախագծված էր գիտնականների կողմից, ու ըստ էության ապակենտրոնացված է։ Բացատրեմ՝ ֆրինեթ․ամ-ից ուղարկում ենք մեյլեր ջմեյլ․քոմ, ու հակառակը։
Եթե բիզնեսը զբաղվեր դրանով, ապա ամեն ընկերությանը ձեռնտու կլիներ ունենալ իր օգտագործողներին, ու թույլ չտալ իր օգտագործողները ուղարկեն հաղարդագրություններ այլ ամպի օգտագործողին։ Այնպես մենք ստիպված կլինեինք ունենալ հաշիվներ ամենտեղ։
Այնպես, ֆբ-ից լինում է ուղարկել հաղորդագրություն ֆբ։
Այնպես, այսիքյուից լինում էր խոսել միյան նրանց հետ ով այնտեղ են, սքայփից լինում է խոսել միայն սքայփի այլ բաժանորդների հետ։
Բայց կա ազատ ԾԱ, ու խելացի մարդիկ նախագծում են ազատ պրոտոկոլ՝ ջաբեր, ուր ինչպես եւ էլեկտրոնային փոստի դեպքում էական չէ, որ սպասարկչի օգտագործող ես։ Սակայն, ջաբերը չէր տարածվի, եթե չլիներ ջմեյլը, եւ գուգլի չաթը։ Վերջաբես ես մի լավ բան գրեցի իրենց մասին։
Ես մարդկանց բերում էի ջմեյլ, որպեսզի հետո իրենց հետ չաթվեմ իմ ջաբեր․օրգ-ի հաշիվով։ Որովհետեւ պարտադիր չէ ես գուգլի բաժանորդ լինեմ որ խոսեմ գթոլքի օգտագործողների հետ՝ դա ռսսի, փոստի, եւ օթենայդիի պես վերացարկող տեքնոլոգիա է
է – փրայվասի
երեւի այժմ միայն արմենիքսը չունի ՍՍԼ (հտտպս)։
երեւի այժմ չկա վեբ էլեկտրոնային փոստ, որ չունի սսլ։
փրայվասիի մասին մեր պատկերացումը ահագին զարգացել է։
ու եթե այէրսիյում ժամանակին հնարավոր էր իմանալ մարդու այփին, որովհետեւ ոչ ոք չէր մտածում որ դա վտանգավոր է, ապա այժմ ջաբերում տեքնոլոգիան դա թույլ չի տալիս;
թ – քոփիրայթ
փաստացի քոփիրայթը թուլացել է։
առաջ շատ ավելի բարդ էր հողինակային լուսանկարներ կայքերում տեղադրել։ հետո, սոց ցանցերում նրանք սկսեցին տարածվել, քանի որ սոց ցանցերը փակ տարածք են, ու «հրապարակային» կարծես չեն, բայց քանի որ բոլորը այնտեղ կան, դարձան դե ֆակտո հրապարակային։ այնուամենայնիվ մի բան է քոփիրայթեդ նյութ ունենալ ֆբում, այլ բան՝ համացանցի կայքում։
հետո բոլորը այնքան սովորեցին որ համացանցում քոփիրայթեդ քոնթենթը տարածվում է, որ իրենք, քոփիրայթ հոլդերները ավելի մեղմ սկսեցին վերաբերվել խախտումներին, քանի որ բոլորի հետեւից պարզապես չես հասցնի։ ու դե ֆակտո ինտերնետում քոնթենթը քրեաթիվ քոմոնս է։ դե ֆակտո, դե յուրէ չէ։
որովհետեւ ով ինչ ուզում դրա հետ անում է։
այսինքն նոր համացանցը նույնպես մեզ տանում է քոփիրայթի գաղափարի վերանայմանը։
թորենթները, որ իրականում բնավ ոչ օրենքի խախտում են։ խախտելը տարածելն է, եթե ես քաշում եմ, ու չեմ «տալիս», ապա ես օրենքը չեմ խախտել։ խախտել է նա, ով տալիս է։ չի խախտել նույնիսկ թրեքերը, որ ընդամենը թորենթ ֆայլն է տարածել։
ու փաստացի կրկին, քոփիրայթը գործում է շատ ավելի թույլ քան առաջ։ իսկ դա նշանակում է որ այնքան հեռու չեն դրա վերանայման օրերը։
ժ – սոցիալիզացում։
մարդը սոցիալ կենդանի է։
ընթացիկ համացանցում անհամեմատ ավելի հեշտ է ճանաչել մարդուն։ (ոմանք կարծում են, որ ավելի հեշտ, քան իրական կյանքում) Որովհետեւ երբ աչք ես գցում նրան, ինչ է գրել, ոնց է մեկնաբանել, ինչ է հասկացել ինչ֊որ մեկի գրածից, ու ինչով է կիսվում, դա մարդու հոգին ճանաչելու ամենաէֆեկտիվ միջոցներից է
Եւ որը առաջ, հին համացանցում չկար, քանի որ պաշտոնական վեբ կայքը ավելի էր նման վիտրինայի, ուր կդնես այն ինչ ուզում ես, իսկ շփման մեջ մարդիկ ճանաչվում են շատ ավելի լավ։
Իսկ ինչքա՜ն էր պետք մարդու հետ չաթվել որ հասկանալ իրեն։
ժա – ամպերը
այնուամենայնիվ, ամպերը շատանում են։
դիսքասները, ֆբներ, յութուբներ։
կա վիդեո ռսս, որը նշանակում է որ կարելի է բաժանորդագրվել մեդիա ռսս րիդերով(միրո, գփոդեր) ոչ պարտադիր յութուբ ալիքի։
բայց ընդհանուր առմամբ ինտերնետում ավելի ու ավելի ամպամած է։
դա նաեւ նշանակում է որ ավելի ու ավելի բարդ է լինել աննկատ, ավելի բարդ է պահել փրայվասին(նրանք գիտեն որտեղ ես լինում) ու մեզ ավելի ու ավելի քիչ է պատկանում մեր իսկ տեղեկատվությունը։
Մասամբ լուծում է դիասպորան, ուր կարելի է սեփական սպասարկիչ ունենալ, ու պահել տեղեկատվությունը սեփական սպասարկչի վրա, սակայն այն կլինի ընդհանուր դիասպորա ցանցի անդամ։ դիասպորան սփռված է, սփյուռք է, ու իրոք շատ հաջող անվանում է։
Այնուամենայնիվ,
ստվերները չքանում են, քանի որ ամպամած է համացանցում
եւ այդպես
ով ինձ ԿՄ-ի ռսս-ով է կարդում, ժամանակն է անսաբսքրայբ լինել, ու բաժանորդագրվել այս նոր ֆիդով։
Հետաքրքիր է իմանալ, որ Լեյկայի, նույնիսկ վերջին, Մ մոդելները՝ այսինքն ամենաթանկ եւ ամենավեհ մոդելները, ավտոֆոկուս չունեն։
Ֆոկուսը իմ մշտական պրոբլեմն է։ Ես օգտագործում եմ հին օբյեկտիվներ, ու ձեռքով եմ բռնում ֆոկուս, հետեւաբար, կախված տարբեր հանգամանքներից, օրինակ նրանից, վյուֆայնդերը իմ աչքով ճի՞շտ է կարգավորված, թե խախտվել է, կհասցնե՞մ թե չէ, ես հաճախ ստանում եմ ոչ ֆոկուսի մեջ կադրեր։
Այնպես չէ, որ չեմ հասկանում այն պարզ բանը որ այն ինչ ուզում ես ցույց տալ, պետք է երեւա, իսկ որ երեւա, պետք է ֆոկուսի մեջ լինի։
Ես զարմացա, որ Լեյկայի ամենավերջին մոդելները միեւնույն է ավտոֆոկուս չունեն։
Կարդացի ինչու՞։ Պարզվում է, դիզայնը իրենց բարդ է փոխել։
Ունեն լավ դիզայն արված ժապավենային խցիկ, սարքեցին նույնից, բայց թվային։
Ավտոֆոկուսի մեխանիզմը ո՞րտեղ տեղավորեն առանց խցիկը մեծացնելու։ Տեղ չունեն։ Ու Քենոնի եւ Նիկոնի պես փող չունեն այնքան հետազոտություն անելու, ռադիկալ արտադրությունը փոխելու համար։
Ապա պարզապես այլ տարբերակ չունեն, քան ասել՝ մենք այլ կերպ ենք, մենք այլ ենք։ Մենք ռեյնջֆայնդեր ենք, առանց ավտոֆոկուսի ու տարբեր համովությունների։ Բայց մեր մոտ հիանալի որակ է, իսկ նկարողը պետք է ինքը իմանա ինչպես ֆոկուսվել, այնքան բարդ չէ, այն էլ մեր հիանալի հեռաչափի օգնությամբ։
Ու դա, ես կարծում եմ, ճիշտ որոշում է։
Ու լրիվ եւրոպական։
Եւրոպան չի հասցնում ոչ ամերիկացիների, ոչ էլ ճապոնացիների հետեւից։ Չի կարող։
Նրանք ուրիշ են։ Երբեք չեն կարողանա համեմատվել։
Բայց եւրոպական ընկերությունը միշտ կունենա իր սպառողին։
Եւրոպայում ու Ասիայում։ Իհարկե, ոչ ԱՄՆ-ում։
Որովհետեւ մրցելը՝ սխալ որոշում է։
Երբ օրինակ աղջկան այլ տղաներ են դուր գալիս, իր տղան սկսում է մրցել։ Իսկ ես էլ ունեմ երկու գլուխ։ Թարթիչներս էլ փոխեմ, ապա դուր կգա՞մ քեզ։
Մրցելը ու համեմատվելը սխալ է։
Նրանք ձեզնից լավը չեն, նրանք ուրիշ են։
Երբ սկսում ես մրցել, փոխվել, հետեւել այլերին, դուր գալու համար, կորցնում ես քեզ, ու երբեք նրա պես «լավը» չես լինի։
Ու նույնը կործանում է Նոկիա ընկերությանը՝ այֆոն սարքելու ձգտումը։
Ես նայում էի Նոկիա Ն9-ին, գիտեի որ այն ինձ պետք է խաղալու, գործ անելու համար, ու ձեռքս չգնաց այն գնել, այնքան բարակ, այնքան գլամուր էր։ Ու այդ բարակության համար նրանք զոհաբերեցին սդ քարտ սլոտը, ու մարտկոց փոխելու հնարավորությունը։
Ինչի՞։
Որովհետեւ մտածում են, որ այժմ պետք է լինել այֆոնի պես։
Ու դա է իրենց սխալը։ Վերջ, Նոկիան էլ չկա, եթե այդպես շարունակի։ Այֆոնի պես լինել պետք չէ, պետք էր լինել այնպիսին ինչպիսին կային։ Վաճառվելու էին բացի Եւրոպայից Չինաստաններում, Հնդկաստանում ու այո, Հայաստանում։
Բոլորը գիտեն, որ Նոկիան բարակ հեռախոս չէ։ Նոկիան պետք է շարունակեր արտադրել իր հաստ հեռախոսները, զարգացներ Մաեմոն, Սիմբիանը, այնպես ինչպես եւ պլանավորում էին։
(ի դեպ կարծում եմ, որ Մաեմո գծի N810 – N900 – N9 շարքի սարքերի դիզայնը գնալով վատանում էր, իսկ ամենալավը հենց N810-ն է։ Շատ հավես է, որ այժմ կարելի է նրա վրա քշել ժամանակակից nemomobile։)
Ու բնավ չվհատվել այն բանից որ նահանգներում չի վաճառվի։ Նահանգները ձեր տեղը չեն, այնտեղ անդրոիդ ու այֆոն է լինելու, դա պարզ է։
Նոկիա մեկ է չի լինի։ Իսկ թե լինի, ապա ամերիկյան վինդոս ֆոն օպերացիոն համակարգով, դա մեկ է նրանք չեն արդեն, միայն երկաթն է իրենցը։ Իսկ Նոկիան ավելին էր քան երկաթը։ Նոկիան սեփական ԾԱ ուներ, իր առավելություններով ու թերություններով։
Օրինակ, Սիմբիանի միջուկը ունակ չէր ապահովել այնպիսի գրաֆիկական էֆեկտներ, ինչպես ստացվում է Դարվինոտ ԱյՕսում ու Լինուքսոտ Անդրոիդում։ Նույն ժամանակ, նրանցից ոչ մեկը չի կարող ապահովել այնպիսի սնուցման խնայողություն, ինչպես Սիմբիանը։
Ու այո, Նոկիաները թանկ էին լինելու։ Ինչի, հիմա թա՞նկ չեն։ Թանկ են։
Եւրոպացիների ուժեղ հատկանիշները կապված են իրենց թույլ հատկանիշների հետ։ Այսպես, պասկալը եւրոպայից հասավ նահանգներ, սկսեց զարգանալ, վաճառվել այնտեղ, բայց՝ միայն վինդովսի տակ – եւրոպացիները ավելի դանդաղաշարժ են, ու դժվար են ընդունում նորը։ Բացի դրանից, զարմանալի չէ, որ Բորլանդի Դելֆիի նախագծողին, եւրոպացի Անդրեաս Հայլսբերգին «առավ» Մայքրոսոֆթը, դոթնեթ ստեղծելու համար, ու այդպես Բորլանդը պրծավ, իսկ դոթնեթը տարածվեց։
Իսկ Եւրոպական երկրներում օգտագործում եւ զարգացնում են, հնարավորին չափ իրենց տեքնոլոգիաները՝ Պասկալ, Մոդուլա, Օբերոն։ Իհարկե, գլոբալացման ժամանակ դա բարդ է, որովհետեւ կան այսպիսի մարդիկ, ով չի հասկանում ինչ արժեք ունի իր հայրենական արտադրանքը, ու գնահատում է այն ինչ տարածված է, բայց միեւնույն է, դա հնարավոր է։
Ու նույն պատմությունը եղավ երբ ԽՍՀՄ-ում որոշում ընդունվեց սեփական կարգիչներ նախագծելու տեղը կրկնօրինակել, թխել արտասահմանյանները։ Որովհետեւ այդպես ավելի էժան է։
Հա, էժան է, բայց այդպես դու միշտ մի քայլ հետ ես։
Միշտ։
Ու գնալով ավելի ես հետ մնալու։
Այսինքն, եղիր ու զարգացիր ինքդ ինչպիսին կաս դա միայն մարդկանց մասին չէ, դա ազգերի, պետությունների, ընկերությունների մասին էլ է։
ու տենց
ԵՏՀ-ի Բ հարկում ապակու հետեւը տեղադրված են ԵՏՀ-ի արտադրված Լիլիթ եւ Սերես կարգիչները։
Լիլիթի ԾԱ-ն գրված էր ԵՏՀ-ում ստեղծված Մոդուլա-2 լեզվով, Սերեսը աշխատում էր Օբերոնով գրված Օբերոն ՕՀ-ի տակ։
Այժմ Օբերոնը իր զարգացումը ունի, օգտագործվում է մի շարք հետաքրքիր պրոեկտներում, ու բնականաբար ԵՏՀ-ում։ Սույն տեքստը այդ մասին չէ։
Այն մասին է, որ մի անգամ, երբ ես մտա Բ հարկ, որ իջնեմ Ա, ուր աշխատում էի, տեսնեմ ապակու մոտ ինչ որ երիտասարդ է կանգնած, կարգիչները զննում է։
Ես մտածեցի, մերոնցական է, հավանում է։
Մոտեցա, որ ծանոթանամ։ Ասացի, – վերջն են։
– Դրա՞նք – ասաց նա։
– Հիանում եմ, – ասում եմ։ – Գեղեցիկ ՕՀ, արտակարգ լեզուներ։
– Ո՞ւմ է դա պետք – ասաց նա – երբ մենք ունենք դոթնեթ։
վարագույր
ու տենց
Ես չեմ հավատում որ խելացին ու չարը համատեղելի են։
Իրականում խելացին։
Արդեն երբ դպրոցական էի, ասում էի, որ Մորիարտիներին չեմ հավատում։
Չէի կարողանում հիմնավորել ինչու, բայց զգում էի։
Զգում էի, որ խելքը ինչ որ ձեւով կապված է բարոյականության, բարու հետ։
( Այնպես, ինչպես ուժը կապված է ինքդ քեզ ծաղրելու, չռփոցներից չվատանալու, իսկ թուլությունը, այլերին ծաղրելու հետ ու ուրիշների վատը շեշտելով իր լավը ցույց տալու հետ։)
Որովհետեւ խելացի մարդը, երբ իրեն թվա, որ իր հանդեպ անարդար են, չի չարանա։ Չի մտածի որ ինքն է այն միակը ում հետ աշխարհը անարդար է եղել, օբիժնիկությունը խելացիների մոտ չի լինում։
Իսկ երբ նրան ցավացնեն, փոխարենը ուրիշին էլ ցավացնի, ու այդպես ստեղծի ցավի շրջանառություն բնության մեջ, նա աբսորբ, ամորտիզացիա կանի իր մեջ, իր վրա այդ ցավը կավարտվի։
Հիմարը անմիջապես կսկի այլերին ցավացնել՝ ինձ ցավո՞ւմ է, ապա ես ձեզ էլ կցավացնեմ։
Չէ, խելացի Մորիարտիներ չեն լինում։
Խելացին կվերլուծի, կհասկանա որ նորմալ է ամեն ինչ։ Որ բնական է, որ եթե թողնում ես հոդվածդ սեղանի վրա, Ֆորմանը կցրի։ Լավ, ցրեց, նորը կգրենք, կանցնենք առաջ։ Ու Ֆորմանի վրա խելացին չի չարանա, որովհետեւ բա էլ ի՞նչ պետք է աներ նա։ Նա գիտի, որ նա նորը կգրի, իսկ Ֆորմանը չգիտի, որ ինքնուրույն կարող է գրել, այդ պատճառով նա գողացող է։
Մարդիկ լինում են բարի ու հիմար, բայց չեն լինում խելացի ու չար։
Խելքը նաեւ կապված է ճաշակի հետ։
Խելացին անկապ բան չի դնի բերանը, որ սովը հանգստացնի։
Համով բան կուտի։ Եթե մեկ է պետք է վառելիք, թող այն լինի հավես, քան անհավես։
Ու դա վերաբերվում է ոչ միայն ուտելիքին, այլ առհասարակ ամենին, ինչ մենք ընդունում ենք՝ եւ ֆիզիկապես, եւ հոգեւոր։
Խելացի մարդը ինքն իրեն չի թույնի, ու իր ուղեղը չի բթացնի թմրանյութով։ Ուղեղից էլ թանկ բան՞։
Ու այո, Հոլմսը գիտեր որ նա ուղեղից թանկ բան չունի, իրական Հոլմսը թմրամոլ չէր լինի, ու միտքը խթանելու համար չէր ընդունի կոկային, որովհետեւ ես հենց իրենից էլ իմացել եմ առաջին անգամ, որ դա մի պահ օգնում է, իսկ հետո ահավոր բթացնում։
Խելացի մարդը լավ գիրք է կարդում, լավ ֆիլմ կամ լուսանկար է նայում, ու այդ պատճառով լավերին գիտի։
(Կան մարդիկ, ով լավերին գիտեն, որովհետեւ այնպես է պետք։ Բոլորին կասեն ինչպես են հիանում այս հեղինակով, բայց իրականում դա չեն զգում։ Նրանց լինում է տարբերել։ Ավելի եմ սիրում այն հիմարներին ով ազնիվ ասում է որ սրան/նրան չի հավանում։ Նրանք ավելի լավն են, աչքերի մեջ փոշի չեն լցնում։)
Որովհետեւ երբ վատ բան ես կադում, երբ վատ կինո ես նայում, երբ վատ լուսանկարներ ես նայում, դա ճաշակիդ ազդում է։
Երբ անհամ բաներ ես ուտում, վերջը սովորում ես։
Օրինակ, ալկոյի համը զզվելին է, բայց մարդիկ դրան սովորում են։
Ու նույնպես մարդկանց մեջ է ճաշակը։ Խելացին անկապ հիմարների հետ չի ծախսում իր ժամանակը, որովհետեւ նրան իրականում հետաքրքիր չէ։
Նա գիտի, ավելի լավ է սոված, քան պլաստիկից կաշա։
Ավելի լավ է մենակ, քան հիմարի կոմպանիան։
Որովհետեւ չի ստացվի անկապ ուրախանալ հիմար հիմար առանց իրոք լավ ուրախանալու բանի։
Ու դա նույնպես ճաշակի մասին է։
(Երբեմն հետաքրքիր է լինում հիմարների հետ, փորձելու հասկանալու, ոնց են նրանք մտածում, ու հասկանալու առհասարակ այդպիսի մարդիկ ոնց են մտածում։ Բայց մեկ է երկար դիմանալը նրանց ահավոր բարդ է ինձ)
Տեսեք, ես բնավ չեմ սիրում ականջողներ ու տենց լամպոչկայոտ արտադրանք, բայց ես չեմ կարող չնկատել, որ Բիայնայի գործերը անհամեմատ ավելի ճաշակաով են, քան բոլոր այլերի, ինչ աչքովս ընկնում են։
Որովհետեւ ճաշակ է։
Ու ես արդեն գիտեմ որ նա բուլվարոտ գրականություն չի կարդում, ու տուֆտա տղաներից չի ուրախանում։ Նույնիսկ երբ վատ է ու մենակ։
Ու ամենակարեւորը, խելացի մարդը ունենում է հետաքրքրություններ, որոնք թույլ չեն տալիս նա վատ լինի։
Որովհետեւ օրինակ ես հիմա ֆբ-ում օրը հինգ րոպեից շատ չեմ ծախսում։ Ժամանակս ափսոսում եմ, հիմար ստատուսներ կարդալուց։ Նույնիսկ գրելուց։ Երեկ մեկը գրել եմ, լրիվ տուֆտա, այն հիմար բառախաղոտ ստատուսներից, որ ոչ ուղեղին, ոչ սրտին։ Հա ասում եմ, արագ մտնում եմ, թե հետաքրքիր հարցում է, պատասխանեմ, ֆրենդվեմ, գնամ։
Որովհետեւ ահավոր կպած գործ եմ անում։
Ազատ եմ հիմա, արձակուրդ է։ Այնքան եմ հաճույք ստանում, որ ոչ մի բան չի խանգարում գրել այն ինչ գրում եմ, ու հետո էլ հնարավոր է լավ քունը առնել։
Միայն ափսոս է, որ մի քանի օր մնաց։
Իսկ ամենաամենակարեւորը, եթե ձեզ ինչ ինչ պատճառով թվում է որ ես չարացած եմ, չգիտեմ ինչի, ասենք չռփել եմ նենարոկոմ, ասում են դա ինձ բնորոշ է, ապա դա իրականությանը մոտիկ չէ։
Ես վերջին անգամ բանակում եմ չարացել, բայց նույնիսկ այնտեղ ինձ ոչ մեկին թշնամի չեմ հռչակել։
Ու եթե դուք սա կարդում եք, ապա հաստատ ձեզ լավ եմ վերաբերվում, որովհետեւ ամեն ինչ փոխադարձ է։
Չե՞ք նկատել որ մարդիկ ում դուք լավ եք վերաբերվում, ձեզ լավ են վերաբերվում։
Ու հակառակը։
Եթե դուք այդքան երկար տեքստերս կարդում եք, ապա երեւի գոնե մի քիչ հավանում եք, իսկ դա նշանակում է որ ես էլ ձեզ գոնե մի քիչ հավանում եմ
Ու հա, աշխարհը արդար չէ։ Իմ հանդեպ էլ արդար չէ։
Եկեք չչափվենք պուպուլներով ում հանդեպ է ավելի անարդար։
Ու չարանալը, հաստատ ամենա ոչ էֆեկտիվ բանն է ինչ կարելի է այդ դեպքում անել։
ու տենց
Իմ մատյանի սպամի կեսը երեսիս ժպտում է։
Ասում են՝ հիանալի բլոգ է, կամ այ ես բաժանորդագրվեցի, կամ «զաչոտ աֆտարու» կամ ինչպիսի հետաքրքրությամբ կարդացին, կամ ինչպես փոխեց իրենց կյանքը այս գրառումը։
Ու ես առանց նայելու արդեն գիտեմ, որ ռուսալեզու մեկնաբանությունը որպես կանոն շոյանք են ռոբոտից, ով բնավ չի հասկացել ինչ է գրված։ Այդպես մի անգամ սխալմամբ Ջավադյանի մեկնաբանությունը սպամի մեջ եմ գցել։
Բայց դա հեչ, կարեւորը այն է, որ սպամերները գիտեն ստատիստիկան։ Երբ մարդու երեսին ժպտում ես, դա նրա վրա ազդում է։ Նրա ոտքերը թուլանում են։ Ու նա փոխադարձ ժպտում է։
Նա ավելի լավ է վերաբերվում դիմացինին(տվյալ դեպքում սպամերին), ու անում է իր ուզածը (այս դեպքում գնում հղումով)։
Այնպես որ զգոն եղեք, երբ ձեր երեսին ժպտում են։
Նրանք կամ հիմար են, կամ մանիփուլեյթիվ բիթչ են, սկազած նե բայուս։ Ըստ ստատիստիկայի։
ու տենց
Այն որ մերոնք հռոմեական կայսրության տառերը յուրացնելու փոխարեն ուրույն այբուբեն ստեղծեծին, ինտերնետի դարաշրջանում պետք եկավ։ Այսպես կոչված False Friends բառերը՝ որ տարբեր լեզուներում տարբեր նշանակություն ունեն, սակայն նույն տեսք կամ հնչողություն, ստեղծում են խառնաշփոթ ինտերնետում, ավելի ճիշտ լատինատառ թագերում։
Իսկ մեր #զգոն-ը չի խառնվում լեհերեն #zgon-ի հետ այնպես ինչպես անգլերեն #actual-ը ֆրանսերեն #actual-ի հետ։
եւ այդպես
դիսքլեյմեր․ ես այս տեքստով ոչ մեկին չեմ «չռփում», հա՞։
ես գուցե այդ մասին գրում եմ որովհետեւ ինքս այդ ճանապարհով անցել եմ, ու ինձ ցավում է երբ այլ լավ մարդիկ նույն ճամփի վրա են։ ու այդ մարդիկ այնքան շատ են, ամեն քայլափոխին նույն բանն եմ տեսնում, ու վշտանում։
Դա նորմալ է որ մարդիկ ուզում են դուր գալ այլ մարդկանց։
Դա լրիվ հասկանալի է։
Երբ նրանք փորձում են դուր գալ այնպիսին ինչպիսին կան։
Երբ նրանք ցույց են տալիս իրենց տեղը այլ մարդ որ դուր գան՝ այ դա, իմհկ, փակուղի տանող ճանապարհ է։
Ու դա հաճախ երեւում է նրանով, որ նրանք աչքդ են խցկում, որ հաստատ տեսնես, ինչ «գիտեն», օրինակ։
Բայց դա իրենցը չէ, միեւնույն է։
Իրենցը չի դարձել, ասիմիլյացիա չի եղել։
Որ ասիմիլյացիա լինի, ինքնուրույն է պետք որոշակի ճանապարհ անցնել։ Ու ցանկություն է պետք։ Ու իրական հետաքրքրություն։
Ո՞նց է ստացվում որ այնքան շատ են այդպես անում։
**Շատ պարզ մեխանիզմի օգնությամբ՝ положительное подкрепление.
Մի անգամ ցույց տվեց ինչպիսինն է (ինչպիսինը չէ), նրանով հիացան, շոյանքը ստացավ։ Վերջ։ Նա արդեն գիտի, պետք է այսպես անել որ մյուս անգամ էլ երեսին ժպտան։**
Դա հեշտ է։
Այլընտրանքը՝ բարդ է։
Պետք է սիրել ինքդ քեզ, նախ եւ առաջ։ Ինչպիսին կաս։
Գիտեմ որ ծեծված է, դա է։
Պետք է իրոք լինել, ոչ թե ցույց տալ որ կաս։
**Ու այս դեպքում շատերին դուր չես գա։
Բայց ում դուր կգաս՝ դա իրոք քո մարդն է։**
Ու այդ մարդիկ չգիտես ինչու չեն ցույց տալիս ինչ լավն են նրանով, ոնց իրականում կան։
Որովհետեւ չեն գիտակցում որ կան, չեն գնահատում իրենց հատկանիշները։
Օրինակ, լինում է որ վերջ գրում են։ Բայց ոնց որ մոռանան դա, մտքով էլ չի անցնի դա ցույց տալ, դրանով դուր գալ։
Բայց այն որ այսինչ մաթեմի թեորեմի մասին լսել են, ցույց կտան։ Կամ քվանթային ֆիզիկայից։ Լավ էլի, մեկը հասկացող լինի, երկու հարց տա, տակից դուրս չեք գա։
(Բացի քվանթային ֆիզիկայից՝ դրա մեջ ֆիզիկոսները բան չեն հասկանում, այնպես որ կարելի է հանգիստ իրանից խոսել։(ու սա կատակ է))
Իսկ երբ ասենք երկու հոգի իրար հետ խոսում են, ու իրար շոյում են նրանով ինչից երկուսն էլ չեն հասկանում, դա կեղծավորության ամենաուժեղ դրսեւորումն է։ Ու դա ինքդ քո ժամանակը անկապ սպառել է, քո ժամանակը չգնահատել է։
Իսկ որ չմանրանային, մի քիչ աշխատեին իրենց վրա, անեին այն ինչ իրենցն է, օրինակ վերջ բաներ կգրեին։
Չէ, նրանք իրենցը, իրոք իրենցը չեն գնահատում, որովհետեւ նրանց թվում է, որ իրենցը լավը չէ։
Նույն սինդրոմն է, երբ այլ մշակույթը գնահատում են, իսկ սեփականը՝ չէ, երբ հարեւանի կինը ավելի գեղեցիկ է, երեխան ավելի խելացի, իսկ շունը ավելի կիրթ։
Բայց երբ գնում ես օտար ափեր, տեսնում ես, որ մեր քյարթեը շատ ավելի լավն են, որ մեր վեհերը ահագին վեհ են, որ մեր «նորմալները» համեմատաբար խորն են։
Դա պարզապես շատ տարածված է։
Ու պարզ է ինչու է տարածված։
**Ես իմ մաշկի վրա զգացել եմ ինչ է նշանակում մտածել մի ձեւ, ու երբ բոլորը քո հետ համաձայն չեն։
**Նույնիսկ քո մասնագիտության մեջ։ Երբ բոլորը մտածում են, որ դու սխալ ես մտածում։ Ու հենց այդ փաստարկն են բերում, եթե դու ճիշտ ես, ապա ինչո՞ւ են բոլորը այլ կերպ անում։
Դա շատ շատ շատ բարդ է բոլորի պես չլինելը։
Հեշտ չէ ասել ինքդ քեզ, բայց չէ՞ որ ես այսպես եմ մտածում։ Ուրեմն վերջ, այսպես եմ մտածում։
Աղջիկների մեծամասնությունն է, ի վերջո բոլորի պեսերին սիրում։ Ու ոչ իրականում խելացի մարդիկ կոտրվում են, սկսում են խաղալ իրենց օտար դերեր, որ դուր գան։
Իսկ ես չեմ սիրում oaksanham որովհետեւ նրանք փորձում են լինել gentle giant.
Ու ես սիրում եմ Հաուս որովհետեւ նա ցույց է տալիս որ մարդը լավն է իր անհատականության մեջ։
Ու որովհետեւ իր թիմը չի վախենում զարգանալուց, նրանք հանգիստ իրար կծում են, ընդունում են, երբ այդպես է, ու զարգանում են, կամ չեն ընդունում, դիմադրում են, ցույց են տալիս, որ այդպես չէ։
Ու իհարկե որովհետեւ այն մասին է, որ ցավը, բարդությունները ստիպում են մեզ անել սխալ որոշումներ, կամ խուսափել որոշում կայացնելուց։
Ու ապա մարդը կարող է չկայանալ, տենց էլ իզուր ապրել ուրիշի կերպարներով, ուրիշի կյանքով, ու այնպես է ստացվում որ կամենալով ցույց տալ որ նա ինչ որ մեկի պես է, կորցնում է ինքն իրեն, դառնում ոչ մեկ։
Հասարակությունն էլ իր դերը ունի, հասարակությունը հաճախ չի հանդուրժում տարբերվողներին, բայց հոգով զորավորները, հավասարակշռվածները, այսինքն կայուն նյարդային համակարգ ունցեողները, մեկ է կլինեն դրանից վեր։
Միջնակներն էլ, էհ, ասում եմ՝ դուխո՜վ, մի սպառեք ձեր կյանքը ուրիշը լինելու համար։
Զարգանալն ու օտարին նմանվելը տարբեր են։ Լավ հայ կոմպոզիտորը իռլանդալան երաժշտություն գրելով չի լավը լինում։
Այլ իրեն հարազատը արտահայտելով։
Իսկ այն մարդը ով կերպար է ցույց տալիս, որ դուր գա, իրականում երբեք բավականացված չի լինի, որովհետեւ նա բոլորից լավ գիտի, որ այն ինչ դուր է գալիս, իրենը չէ։ Այդ նա չէ որ դուր է գալիս։
Ինքդ քեզ խաբելը իրականում չի ստացվում։
ու տենց
ահա այս տեքստի իմ մեկնաբանությունը
միացյալ նահանգներում ժողովուրդը ահագին անճաշակ է, բայց նրանք շատ ավելի լավ են հագնվում քան մենք, որովհետեւ տարբերակ չունեն այնպիսի անճաշակ բաներ գտնելու, ինչպես մենք։
այսինքն մերոնք էլ լավ կհագնվեին, բայց միեւնույն է առանց հասկանալու որ դա ճաշակով է, պարզապես գնելով այն ինչ կա։
այո, նրանց տղաներ/աղջիկները անհամեմատ ավելի ճաշակով են, ու հաճախ անհամեմատ ավելի դատարկ։
մեր «հիփիները» խորհրդային ժամանակներում ավելի քիչ պլեբեյ էին, քան իրենց մոտ, որովհետեւ այստեղ դրանք զարգացած ընտանիքներից ու տարբերվել չվախեցող մարդիկ էին, իսկ իրենց մոտ կոնտինգենտը շատ ավելի զանազան էր։
այժմ մենք ավելի մոտենում ենք նրանց, երբ «տարբերվողները» իրականում նույն չափ դատարկ են, ինչպես «կարգինները» ու իրարից չեն տարբերվում։
ես կարծում եմ որ վեհ մարդը, նույնիսկ եթե փող չունի, ու նորմալ հագուստ չունի, այնպես է հագնված լինելու ու այնպես է իրեն պահելու որ իրենից երեւալու է որ նա վեհ է։
(պոդնյատ վորոտ պուստ կարման)
տեսնողը կտեսնի։
վեհությունը զարգացած լինել է գումարած խելք, բանականություն։
ցանկացած արտաքինի մարդ կարող է լինել վեհ։
ու ես տեսնում եմ լիքը երիտասարդներ, ով փորձում է սթայլիշ հագնվել, ու նրանք բնավ վեհ չեն, այլ դատարկ։ ու եթե առաջին հայացքից դա չի երեւում, ապա դա երեւում է այն ժամանակ, երբ բերանը բացում են։
կամ երբ ստատուս են գրում։ կամ ինչ որ բան գրում են։
մարդկանց միմիկայի մեջ արտացոլվում է զգայականը, իսկ հայացքի մեջ՝ կարելի է տեսնել խելքը։
այսինքն ես միմիկային չեմ վստահում։
միմիկան կարող է ձգել, ու կբերի այն մարդուն, ով ինձ վտանգավոր է, ումից պետք է հեռու մնալ։ օրինակ, Միշելի միմիկան Գոդարի «breathless»-ում։
Միշելը բնավ վեհ չէ, նա պարզապես հիմար է, ի տարբերություն Օստապին, ով իրոք վեհ է։
Իսկ Օստապը վեհ է, որովհետեւ նա զարգացած է, Օստապին աղջիկները սիրում էին, նույնիսկ ատամնաբույժերը, իսկ Միշելով նորմալ աղջիկ չէր հետաքրքրվի, իր հետ ձանձրալի է։
Այլ հարց է, որ Օստապներ իրական կյանքում չեն լինում։
Իսկ հայացքը՝ դա կրկին միմիկա է, որովհետեւ աչքերը իրենք իրենցով ոչ մի բան չեն արտահայտում, արտահայտում են մկանները աչքերի շուրջ, ու դա գիտական փաստ է։
Ու հայացքը արտահայտում է զարգացած լինելը, խելքը։
ու ճաշակը կախված է զարգացած լինելուց։
իսկ այն որ քիչ թե շատ լավ հագնվածները դուր են գալիս, դա մեր ընդհանուր չտեսությունից է, որովհետեւ աչքը կարոտ է, իսկ այ գնա եւրոպաներ, Սատրապիի պես, ու տես ինչ լավ են իրենք հագնվում, ու ինչքան ավելի քիչ պատկերացում ունեն ազատության կամ պրոտեստի մասին, այլ միայն հիմար հիմար ծխում են ու Չե-ի դեմքով շապիկներ հագնում, առանց հասկանալու։
ու տենց
ահավոր շատ գրելու բան ունեմ, բայց այնքան հավեսով ինչ որ այլ բաներ եմ գրում, որ մատյանի ժամանակ չի լինում։
որ հավես լինի ավելի շատ այստեղ գրելու, կտեսնեք։ ։Պ
ու տենց
լինում է ասում են՝ էն ինչ ուռոդ հիմար ընկեր/ընկերուհի ունի։
դա, եթե միայն բամբասանք չէ, ապա արտահայտում է կարծիք, որ նա ավեիլ լավն է, ավելիին է արժանի, քան այն ինչ ունիԼ
ահավոր չեմ սիրում այդ արտահայտությունը՝ «ախր նա ավելիին էր արժանի»։ դրանից վատ արտահայտություն բարդ է մտածել։
որովհետեւ բոլորը արժանի են նրան, ինչ ունեն։
մարդը արժանի է նրան ինչ ունի, որովհետեւ նրա ընթացիկ զարգացման փուլում այն մյուս մարդը իրան սազում է։
Հենց սազում է, որովհետեւ ոչ հավասար հարաբերություններ այդ առումով չեն ստացվում։
Ոչ հավասար հարաբերություններում մարդիկ բաժանվում են, ու եթե ոչ նրա ինիցիատիվայով ում թվում է որ իրան «չի հերիքում» ապա նրա, ով «չի հերիքում»։ Թվում է, որովհետեւ իրականում դա փոխադարձ է, ու առաջինն էլ չի հերիքում իր պարտնյորին, ում այլ բաներ են պետք։
Ու դա լրիվ փոխադարձ է, ամեն ինչն էլ փոխադարձ է միշտ լինում, եւ սերը, եւ ատելությունը, եւ բավականությունը։
ու տենց
ես միշտ մտածել եմ, ի՞նչ էր եղել վաթսունականներին, որ գիտության/արվեստի/ազատությունների վերելք ենք ապրել։
մտածում էի՝ մարդը թռավ տիեզերք։ էլ ի՞նչ։ ի՞նչ եղավ որ ոգեւորվեցին։ ու ահա կարծիք՝ հետպատերազմյան սինդրոմ։
ընդ որում Գերմանիայում վաթսունականները անհամեմատ ավելի «լոքշ» են անցել։
իսկ մենք հաղթել ենք՝
Ուրեմն․
60-ականներին արվեստը ամբողջ աշխարհում մեծ վերելք ունեցավ, դա երևում է բոլոր ասպարեզներում՝ կինո, գրականություն, կերպարվեստ, ․․․․ Ու ես կապ եմ տեսնում, այդ ժամանակվա ակտիվության, ու հիմիկվա Հայաստանյան ակտիվության հետ։ Այն, որ ամեն երիտասարդ մեզ մոտ կամ գրում է, կամ նկարում, կամ նվագում մի ինչ-որ տեղ, դա հիանալի է, ու ես կապում եմ դա, մեր ունեցած հաղթանակի հետ։
Ու մոդան ստեղ կապ չունի։
ու տենց
Ես միշտ նախանձում էի մերոնց, որ իրենք 88 թվի հանրահավքները տեսել են, մասնակցել են, իսկ մենք տենց հնարավորություն չենք ունենա, քանի դեռ չէր եկել 2008ը ու նախագահական ընտրությունները։ Ու հենց սկզբից էլ բոլոր մարդիկ, 2008ի հանրահավաքները համեմատում էին 88ի հետ, ու հետևաբար պահանջներն էլ հանրահավաքներից, դրանցից որպես արդյունք ակնկալիքներն էլ նման էին։ Բայց ամենակարևոր տարբերության մասին մարդիկ մոռանում են, որ սովետի ժամանակ սոցիալական տենց խնդիրներ չկար, ու գաղափարական պայքար տանելը հեշտ էր ավելի, իսկ հիմա մարդկանց մեծամասնությունը ունի նման խնդիր, հետևաբար ակնկալում են արագ արդյունք։ Իսկ արագ արդյունք չէր լինելու, դա ասված էր հենց սկզբից, բայց մարդիկ նման մտքերը չլսելու են տալիս, ու սպասում են հեղափոխության։
ու տենց
― տուր ստեեեղ
―ի՞նչը՞ տամ
―քե՛զ
#սէր
– ապա #ինտերնետ ը կարվեր ոչ թե #DoD -ի փողերով այլ համայնքի ուժերով, ու կարող է այնքան լավը չլիներ, չնայած հիմա էլ անթերի չէ։
– Ինտերնետը՝ Դոդի փողերո՞վ։
#վարագույր
ու տենց
Գրելս չի գալիս․․․
Չգիտեմ։
Լրիվ թագ է այդ չգիտեմը։
#Չգիտեմ
Երբեմն լավ գիտակցում ես՝ սա իմ մարդը չէ։
Սա իմ կարդացողը չէ, սա իմ ընկերը չէ, սա իմ աղջիկը չէ։
Դա ամենից լավ երեւում է ինտերնետում, երբ մարդկանց հետ շփվում ես, տեսնում ես ինչ են գրում։
Այնպես է ստացվում, որ երբեք չէիր էլ մտածի, նա ով է, մինչ նրան չկարդայիր։
Ու նույնիսկ երբ նրանք կրիպտավորվում են, ինչ որ իրենցից լրիվ անկապ կերպար են ընտրում, դա միեւնույն է իրենց մասին է։ Նույնիսկ այդ անկապ կերպարը։ Երբեմն լուռերը դառնում են աղմկոտ, քաշվողները՝ չափազանց «համարձակ», իսկ իրականում տաղտկալի իրենց annoying-ով ու mock-երով։ Կամ իրենց գրավելով կամ դրազնիլկեքով։
Դա շատ լավ է, որ մարդիկ չեն կարող թաքնվել ու իրենց կեղծել։
Արփիկը կարող է հանգիստ լինել, որ «ինչպես կապել Արփիկին» կարդացածները իրեն չեն կարողանա կապել։ Կկարողանան նրանք, ով դա մինչ այդ էլ գիտեր։ Այսպիսով եւ այդ նյութը կորցնում է իր ակտուալաությունը։ Ընդ որում ինչպես կապողների, այնպես էլ Արփիկի համար։
Ինտերնետում նաեւ հումորն է լավ զգացվում։ Ով իրոք սրամիտ է, ով էլ ավելի թեթեւ ուղիներ է գտնում՝ բառախաղ, ասոցիացիաներ։ Իսկ ով նույնիսկ դա չի ձգում անել, ապա ունեն երկու ուղի՝ մեկը՝ «սեքս եւ/կամ բռնություն» խորագրերով, մյուսը՝ ուրիշների մտքեր իրենց վերագրելով։
Երկուսն էլ լավ երեւում են, առաջինը միշտ ակնհայտ է, իսկ երկրորդը դուրս կգա ջրի երես, երբ մի քիչ շփվես։ Որովհետեւ նրանք մեկ է մակերեսային գիտեն այն ինչի մասին խոսում են, ու ինչով գրավում են։
Կամ օրինակ ես տեսնում եմ թե ում ստատուսից կամ թվիթից են իրենց ասածը վերցրել։ Հարցը նրա մեջ չէ, որ վերցրել են, հարցը մոտիվն է։ Ու այսպիսի դեպքերում, եթե բնօրինակը սփյուռքում կամ այդենծիկայում կամ թվիթերում էր, ոչ ֆբ-ում, ապա պարզ սրչը այն երեւան է հանում։ Կամ լինում է, որ հայտնի մարդկանց ոչ այնքան հայտնի մտքերն են վերցվում, թարգմանվում հայերեն, որ սրչով չգտնվի։
Ու պարզվում է, որ մեր սիրելի Վարդուշը իրականում Չերչիլլն է։ ։Պ
Բայց դա նրանց չի խանգարում նույնիսկ երբեմն իդենտիֆիկացնել իրենց այդ իրենց համար օտար գաղափարների կամ մտքերի հետ։
Իսկ երբ հարցնես, կպարզվի որ դա հեչ էլ իրենց գաղափարը չէր։ Ու իրականում մոտիկ էլ չէր։
(անցյալ բարքեմփին «արտ պրոմո» թեմայում նշվում էր որ արտիստը պետք է ֆբ-ում ցինիկանա, մարդկանց դուր գալու համար։ բնական է, դա հիրավի հեշտ ուղի է։)
(ասենք ես «մերկ Նանսենը ողջունում է իր օտարափերում գտնվող աղջկան» ոճով լուսանկար լցնեմ, ու գրեմ «հայ աստղեր շարքից» ապա աղջիկներից էլ պրծում չի լինի։ Բայց նրանք իմ աղջիկները չեն։)
Մի անգամ Ցյուրիխում մի չինացի աղջիկ իմ գործը փորձում էր որպես իրենը ներկայացնել։ Գութքնեխթը սկսեց նրան հարցնել, իսկ ինչպե՞ս է նա դա արել։ Ու նա սկսեց այնպես տուֆտել, որ արդեն ամեն ինչ պարզ էր։ Ուրիշի գործն ու միտքը դժվար է քեզ վերագրել։ Ես գողություններից չեմ վախենում։ Հեշտ կստացվի վերագրել ոչ քոնը այն մարդու մոտ, ով ինքը բան չի հասկանում։ Այդ պատճառով աչքներին փոշի լցնողները ավելի դատարկ մարդկանց են ձգտում։ Նրանց աչքերին հեշտ է փոշի լցնել։
Պարզապես հրապարակային անձերը դուր են գալիս։
Չե՞ք հավատում։ Գնացեք ռոցկեր․ամ երիտասարդների ֆորումներով զբոսնեք։ Չէ գնացեք եւ տեսեք։ ։Պ Դրանք լի են թինէյջերներով, ով լցնում են ինչ-որ երգչի կամ դերասանի լուսանկարներ, ու խմբային հիանում նրանցով։
Որովհետեւ երբ դու երեւում ես շատերին, շատերի միջից որոշակի քանակությամբ մարդ քեզ հավանում է։
Բանալի բառը՝ երեւում ես։
Այսինքն ես երեւում եմ, հա՞, ու ինձ այդ պատճառով հավանում են։
Օրինակ, ես գրում եմ այստեղ, դրանով ես երեւում եմ, ու ինձ որոշ մարդիկ կարդում են։
Չերեւամ՝ չեն հավանի։ Չգրեմ, չլցնեմ նկարներ ոչ մի տեղ։ Բայց ես հատուկ չեմ գրում, կամ նկարներ լցնում։ Ես դրանով ապրում եմ։
Ես դրանով ապրում եմ, որ հիմա «Ենոք» պրոեկտի կոմպիլյատորին կանցնեմ, կամ որ ինձ նահանգներից պապիկ գիտնականներ եր ինչ որ բաներ են ուղարկում։
Պարոն Սուրենը ապրում է ֆոտոյով, այդ պատճառով է իր մոտ ստացվում։
Իսկ նրանք, ով իր մոտ մի երկու դաս գալիս են, ու էլ չեն գալիս, ինչ որ անկապ պատճառաբանություններով, դրանով չեն ապրում, որովհետեւ իրենցը չէ։
Դե իրենցը չէ, նրանք միայն մտածում էին որ իրենցն է։
Չէ՞ որ ամեն իրեն հարգող երիտասարդ պետք է ունենա կիթառ, այփոդ ու հայելային խցիկ։
Որ #հավես տղա/աղջիկ/ծիտ երեւա։
երեւա։ չլինի։
**
Ֆրոմմը գրել էր՝ «ունենալ թե լինել» գիրքը։
Ես ասում եմ՝ «երեւալ թե լինել»՞։
**
Բայց ես հատուկ չեմ գրում որ երեւամ, ես գրում եմ ինչ որ բան արտահայտելու համար։ Դա նորմալ է։
Ես մեղավոր չեմ, որ արտահայտելու բաներ ունեմ։ Չեմ ասում վեհ բաներ, բայց ունեմ չէ՞։
Մարդիկ արտահայտությամբ են հետաքրքիր։
Ու արտահայտությամբ գրավում են։ Օրինակ՝ կարդացողներ, «հետեւողներ»։
Բայց դրանք, այդ հետեւողները, իմ կարդացողը չեն։
Ինչպես նաեւ բոլոր ինձ հավանող աղջիկները՝ իմ աղջիկները չեն։
Ինչպես նաեւ այն աղջիկները ում ես կարող է սխալմամբ հավանել՝ իմ աղջիկները չեն։
Իմ կարդացողը իրականում մի քանի հոգի է։
Նրանք ով սոց ցանցերից հղումներով է գալիս՝ իմ կարդացողից ավելի հեռու են։
Նրանք, ով ռսս-ով են կարդում, իմ կարդացողներին ավելի են նման։
Որովհետեւ իմ մարդը, ինձ մոտիկ մարդը հետաքրքրվող է։
«Հետաքրքրվող եմ» – նշված է «իմ մասին» բաժնում ֆեյսբուքում։
Իսկ հետաքրքրվողին պետք չէ հասցնել, ինչ է ռսսը, կամ ինչով է լավ/ազատ այս կամ այն տեքնոլոգիան։
Նա արդեն գիտի։
Նրան պետք չէ ծանոթացնել այս կամ այն գրողի հետ՝ նա արդեն գիտի։
Ու հետաքրքրվողներին հետաքրքրվողների հետ է հետաքրքիր, որովհետեւ նրանք միմյանց համար հետաքրքիր բաներ կարող են ասել։ Հղում, միտք, հեղինակ․․․
Մի պահ գիտակցեցի, որ դիասպորայի պատս լրիվ աղբ էր։ Պարզվեց այն պատճառով, որ այն թագերի մեջ, որ ես հետեւում եմ կային #music ու #movies. Դրանք գրեթե «սեքս եւ բռնություն» են, բոլորն են հետաքրքրվում դրանցով։ Սկսեցի ավելի սպեցիֆիկ թագեր մտածել, ու ահա՝ հիմա իմ պատը անհամեմատ ավելի հետաքրքիր է։
Տիպիկ ոչ իմ կարդացողը նա է ով հավանել է լուսանկարս ու եկել է ֆբ-ից։
Նա է, ով իմ գործընկերոջ ծանոթն է, ու վախենում է որ ես իր աղջկան հետաքրքիր եմ։
Նա է, ով մտածում է տեսնեմ էս ինչ է Նորայրը գրում մրում, ու արդեն էական չէ համաձայնվում է թե չէ, որովհետեւ երբ համաձայնվում է նույնիսկ, հաճախ ինձ սխալ է հասկանում։
Նա է, ով չի կիսում իմ հետաքրքրությունները, նա է, ով հետաքրքրվող չէ։
Ու ես չեմ ուզում որ ինձ շատ կարդան։
Ես բնավ չեմ շահի դրանից։ Որովհետեւ ես ունեմ քիչ կարդացողներ, բայց դրանք իմ կարդացողներն են։
Ես ունեմ շատ ավելի քիչ մեկնաբանողներ, բայց նրանք իմ մեկնաբանողներն են։ Ես չեմ ուզում կարդալ ու վշտանալ, ու վհատվել, այո, ես վհատվող եմ, այն «աղջիկներն էլ են ուզում կայֆավատ լինեն» որակի մեկնաբանություններից։
«Փառք «աստծո»», ես ոչ Միտրիչ եմ, ոչ Կագանովը, ոչ Նոսիկը։
Ինձ պետք չեն շատ կարդացողներ։ Ինձ պետք են իմ կարդացողները։ Ու նրանք կան։
Ինձ պետք չեն շատ ընկերներ։ Ինձ պետք են իմ ընկերները։
Բայց այնքան պետք չեն որ ընկնեմ իրենց հետեւից։ գնամ մամբա, գրեմ հետաքրքրություններս
Նրանք կան։ Ինչ կա դա է, չգիտեմ լավ է թե չէ։ Լավ չէ, դա է։
Այդպես լինում է։ Չի ստացվում, լինում է։
Քանի որ ամեն ինչ այնպես է լինում, ինչպես պետք է։ Ոչ ստացվում, այլ լինում
«Այդպես ստացվել է» – պատասխանատվությունից խուսափում է։
Ես ինձ ավելի լավ կզգայի եթե ամերիկացի լինեի։ Ավելի լավ կզգայի նույնիսկ, եթե ռուս լինեի։
Որովհետեւ նրանց մոտ ընդհանուր հետաքրքրություններով հետաքրքիր մարդիկ ավելի շատ են։
Ու ես կիմանայի որ կարդացողս երկու հոգի չի իրականում, այլ ասենք քսան։ Ես կիմանայի, որ հազար «ընկերից» երկուսը չեն իրական։
Բայց ես ոչ ամերիկացի եմ, ոչ էլ ռուս։ Իրենց #Bolotnaya ն կամ #Occupy -ը ինձ մոտիկ են, բայց ոչ այնքան, ինչքան իմ #մարտիմեկը։ Ես դա գիտակցում եմ։ Ես ապրել եմ ՌՖ-ում, ապրել եմ արեւմուտքում, իմ մաշկի վրա եմ զգացել։
Իրենց հուլիսի չորսը ինձ այնքան կարեւոր չէ, ինչպես մեր սեպտեմբերի քսանմեկը, կամ հոկտեմբերի տասը։
Իսկ տեքնոլոգիաները սահմաններ ու ազգեր չեն ճանաչում, ես կարող եմ եւ այստեղ բավական մոտիկ լինել այն գործին, ինչ ինձ դուր է գալիս, ու նույնիսկ, երբեմն ավելի մոտիկ, քան այնտեղ։
Իմ մոտ չի ստացվում լինել ոչ ես, ես ես եմ։
Ինձ շատ են ասում՝ դու փոխվել ես։
Մարդիկ չեն փոխվում։ Մարդիկ զարգանում են։
եւ այդպես, շտո լի երեւի
ներկայացնում եմ նոր ու իմ համար հետաքրքիր մատեան՝ չվհատվողի մատյանը
այնպես որ զգոն եղեք, տոկուն, ու մի վհատվեք
եւ այդպես
Երբ ես նայեցի Բլեֆ ֆիլմը, ուր խաղում էր Չելենտանոն, հասկացա որ «Մերի Փոփինս, ցտեսություն» ֆիլմի «երեսուն երեք կովը» երգը Դունաեւսկին աննամուս կերպ թխել է։
Your browser does not support the video
element.
(այստեղից)
Your browser does not support the video
element.
(այստեղից)
Մեկ էլ, համեմատեք սա՝
Your browser does not support the audio
element.
Բրեմենյան երաժիշտները եւ Հիսուս Քրիստոս Գերաստղ։
եւ այդպես
ու տենց
բաժանում եմ դիասպորա սոց ցանցի հրավերներ։
թողեք մեկնաբանություն, ձեր էլեկտրոնային փոստի ինքնությունով, ու ես կուղարկեմ հրավերը։
դիասպորայում կա՝
– գփլասի պես դիզայն – ասում են թե գփլասը իրենցից է թխել, քանի որ նրանք ավելի շուտ են սկսել
– ռսս – ձեր գրածները ռսս-ով հասանելի են։ օրինակ այսպես մատյանի աջ մասում ես տեղադրել եմ իմ դիասպորայի երկու հաշիվների ռսսներից վերցրած ստատուսները։
– յունիքոդ թագեր – այսինքն հայերեն թագեր է լինում անել ։Պ
– թագերին բաժանորդագրվելու հնարավորություն – հրաշք է, պատիդ տեսնում ես քեզ հետաքրքրող թագերով հաղորդագրությունները
– այն ազատ ԾԱ է
– այն ձեզ չի հետեւում
– եթե դուք ինչ որ բան ջնջել եք, դա իրոք ջնջվում է, դուք եք տեղեկատվության տերը
– դիասպորան չի պատկանում կոնկրետ մարդկանց կամ կորպորացիայի, հետեւաբար, մեջբերում եմ ստեղծողներից մեկին՝ “…our distributed design means no big corporation will ever control Diaspora. Diaspora* will never sell your social life to advertisers, and you won’t have to conform to someone’s arbitrary rules or look over your shoulder before you speak.”
– քանի որ դիասպորան ձեզ չի հետեւում, ու գաղտնի ծառայությունների հետ չի աշխատում, այնտեղ կարելի է օգտագործել կեղծանուններ, պսեւդոնիմներ, մնալ անոնիմ։
– սա բաշխված (distributed) համակարգ է՝ The Diaspora social network is constructed of a network of nodes, or pods, hosted by many different individuals and institutions. Each node operates a copy of the Diaspora software acting as a personal web server. Users of the network can create an account on any server of their choice, but can interact with other users on all other server
այսինքն դուք կարող եք այնպես անել որ ձեր տեղեկատվությունը լինի ձեր իսկ մեքենայի վրա։
– կա քրոսփոսթ դեպի ֆբ, ծիվիչ ու թումբլր
սա կարող է պետք գալ այն պատճառով, որ ասենք ֆբ-ն փակ ակումբ է, ստատուսներին ռսս չի տալիս, ու փաստացի կան մարդիկ ով ձեզ կարդում է այնտեղ կամ այնտեղ կամ այնտեղ, որովհետեւ նրանք չգիտեն կամ չեն սիրում ռսս։
– դիասպորան շատ սոցիալ է։ ում չգիտես, ու չէիր էլ իմանա, թագերի պատճառով հեշտ ծանոթանում ես նման հետաքրքրություններով մարդկանց հետ։
– դիասպորան ունի հիանալի մոբայլ վեբ ինտերֆեյս։ ի տարբերություն ասենք այդենծիկայի կամ գփլասի։
ու վերջապես, ամենակարեւոր պատճառը
– դիասպորայում լայքը սրտիկով է նշում
ջոյնդիասպորա՜
ու տենց
Քանի որ մեկ պանակում շատ են լինում լուսանկարները, ու գթամբը բացվելիս խեղտում է կարգիչը, անում եմ այսպես՝
#!/bin/bash
set -x
af=`ls | grep -v “.sh”`
let j=0
let k=0
for i in $af
do
if [ ! -d $j ]
then
mkdir $j
fi
mv $i $j
let k++
echo “k=$k”
if (( k == 20 ))
then
let j++
let k=0
fi
done
ու տենց
ու նա, ինչպես Կաֆկայի մոտ, հասնում է պահապանին ու դարպասին։
պահապանը, ինչպես եւ պետք է, ասում է որ նա իրավունք չունի մտնել, ու անհրաժեշտ է սպասի մինչեւ թույլ տան։
իսկ նա, փոխարենը սպասի, ճանաչի պահապանի ամեն մի ոջիլին, պառկում է ու քնում։
այսպես, ամբողջ կյանքը քնում է, ու նույնիսկ չի էլ արթնանում որ հարցնի, ինչպես այնպես ստացվեց, որ այլ մարդ այդ դարպասով չմտավ։ այդ հարցը նա երազում էր տվել, պատասխանը ստացել։
ու այդպես էլ քնի մեջ մահացավ։
իսկ պահապանը նույնիսկ տխրեց, որ չկարողացավ պատասխանել որ դա այդ մարդու անձնական դուռն էր ու միակ շանսը։
ու տենց
Մի ռուսական ֆորումում այսպիսի հաղորդագրություն կա, ուր ասվում է «ձեզ հետեւեք, զգույշ եղեք» քանի որ ՖՍԲ-ից այսպիսի հարցում է եկել մի օգտագործողի մասին։
ի՞նչ եմ ես մտածում այդ մասին;
հա, մենք բոլորս էլ գիտենք, որ բյուջեից փող է ծախսվում մեզ հետեւելու համար։
այո, մենք գիտենք, որ կան մարդիկ ով դրանով է փող աշխատում։
ա – ավելի լավ է «ինֆորմացիոն պատերազմը» ավելի լավ վարեիք մեր հարեւանների հետ։
բ – փոխարենը ռեսուրս ծախսել կոռուպցիայի հետ պայքարելու համար, դուք ծախսում եք ռեսուրս լռեցնելու նրանց, ով բարձրաձայնում է խնդիրը։
դա հիմարություն է։ ու ո՞վ եք դուք դրանից հետո։
ու տենց
ու տենց
այսօր մի տղայի հետ էի զրուցում։ նա ասում էր ինչու է ուզում գնալ Հայաստանից։
ու ես զգացի որ դա լրիվ էական չէ, այդ փաստարկները էական չեն։
Որովհետեւ իմ վրա չեն ազդում։
Դա հարաբերության պես է։
Եթե մարդ չի ուզում, նա կգտնի փաստարկ ինչու պետք չէ, իսկ եթե ուզում է կգտնի պատճառ ինչու է պետք։
Ես սիրում եմ Երեւանը ու դա իմ համար բավական պատճառ է։
Ու այո, Անահիտ, ճիշտ ես, Երեւանն էլ ինձ է սիրում։
Քանի որ միակողմանի սեր չի լինում։
ու տենց
ես շփվող եմ շատ։
սոցիալ եմ։
դարդոտվում էի, որ մարդիկ կան ով իրականում սոցիալ չեն, ու օնլայն համայնքներից կորում են, երբ, զույգ են գտնում։
մյուս կողմից ես ինքս հասկացա որ շատ փոքրաթիվ սոցիալ օղակների անդամ եմ։
օղակ – ջենթու (Հայաստանում երեք հոգի)
օղակ – մոբայլ գնու/լինուքս (հայաստանում տենց ծանոթ չունեմ)
օղակ – կոմպիլյատորներ (հայաստանում տենց ծանոթ չունեմ)
օղակ – ինձ հետաքրքիր ծրագրավորման լեզուներ (հայաստանում տենց ծանոթ չունեմ)
օղակ – Օրիկ, կամ ռետրո կարգիչներ (հայաստանում տենց ծանոթ չունեմ)
օղակ – դվորակ ստեղնաշար օգտագործողներ (երկու հոգի)
օղակ – անկեղծությունը գնահատող, ու այդպես փորձող ապրել մարդիկ (մի քանի հոգի)
օղակ – դիասպորա/այդտենծիկա սիրողներ (մի քանի հոգի)
օղակ – ռսս-ով կարդացողներ (ոչ շատ մարդ)
ու դրանք նեղ օղակներ են։
դա հասարակական կյանք չէ։
իսկ ես հասարակական կերպ եմ շփվող։
ինձ հասարակությունը հետաքրքրում է։
ամառային դահլիճի ու այլ կարեւոր համայնքներ, օրինակ, ֆեյսբուքում են։
ֆեյսբուք ահավոր չեմ սիրում, բայց այնտեղ պետք է լինեմ, որ հետեւեմ։
ես ինքս ռսս-ով եմ կարդում։ այնքան ակնհայտ է, պետք չէ լոգին լինել ստեղ այնտեղ, կարեւոր չէ որտեղ ես գրում, մեկա ռսսով կլինի կարդալ։
ֆբ-ում գոնե նոթերին ռսս-ով եմ հետեւում։
փլասում ռսս չկա առհասարակ ու ես շատ նեղվում եմ դրանից։
ու այնտեղ չեմ լինում այդ պատճառով։
ու ամենակարեւորը որ ես չեմ ուզում հոգեւոր առաջնորդ լինել, կամ ուսուցիչ։ դա հաստատ իմ գործը չէ, ես լավ հասկացել եմ։
չեմ ուզում ասել, ժողովուրդ, ռսսը սենց բան է, որ ․․․ ու մեկա իմ ասելով բան չի փոխվի։
ու այդպես ստացվում է որ ես շփվող եմ, բայց տարբերակ չունեմ իմ ուզած ձեւերով շփվելու։
ես հեռախոս չունեմ, բայց ունեմ ինտերնետ։
երկու անգամ ուշացել եմ Պարոն Սուրենի մոտ, նրանք արդեն դուրս են եկել, ու ես մեյլ էի գրում սաղին, բա ո՞րտեղ եք։ Ու չէի կարող զանգել։
Իսկ նրանք մեյլ չեն ստանում, չաթերում չեն լինում։
Ու Նոսիկի հետ էլ զրուցեցի, նա հենց այդ մասին էր խոսում, որ կա Օգոնյոկ, ով ունի փոքրաքանակ, բայց իր կարդացողին, ու կա «ֆիլիպ կիրկորով օկազալսյա ժենշինոյ» որակի մամուլ, ու կա մամուլ որ իր կարդացողին չունի, ու ստիպված է գովազդներ տեղադրել որ մարդ բերի։
Ու ես մտածում էի, գուցե դրանք ով հղումներով են գալիս, իմ կարդացողները չե՞ն։
Նա էլ ասաց որ հանգիստ տարածում է լենտա․ռու-ի տեղեկատվությունը սոց․ ցանցերով, որովհետեւ համարում է, դե հիմա այդ մարդիկ էլ այդպես են սովոր/ուզում քեզ կարդալ։
Ու ես հասկացա, որ ես թվիթերում ամեկփլասից անսաբսքրայբ եմ եղել, որովհետեւ ինձ ավելի է դուր գալիս ռսս-ով կարդալ, ոչ թե հատուկ ամեկի համար գնալ թվիթեր։ Բայց մարդիկ հաստատ գնում են իրենց մոտ թվիթերից։
Կամ նույնը, ես տեսնում եմ, որ ռսս-ով ինձ կարդում է իմ այցելուների չնչին տոկոսը։ Մեծ մասը գալիս են ֆեյսբուքից։
Զգալի մաս թվիթերից։
Ու ես ստիպված եմ իմ շփվելը չսահմանափակելու համար, տարածել հղումներ այնտեղ։
Որովհետեւ ես շփվող եմ, նենց չի որ ես հեռախոսի համար չունեմ, էդ դուք ինտերնետ չունեք ու ուզում եմ զրուցել այդ մասին։
ու տենց
(20:23:52) ***: համամիտ չեմ
(20:23:59) ***: երբ ես ֆիզիկապես շատ թույլ էի
(20:24:07) ***: եղբորս հետ կռիվ անելուց շատ էր ցավում
(20:24:17) norayr: ինչի մասի՞ն ես
(20:24:18) ***: պարապելուց հետո երբ ահագին մկաններ գցեցի
(20:24:27) ***: հիմա ոնց խփում են քիչ է ցավում
(20:24:36) ***: ինձ շատ ավելի հեշտ է
(20:24:39) ***: ու ցավը շատ ավելի քիչ է
(20:24:41) ***: նույնը հոգեպես
(20:24:45) ***: երբ ես հոգեպես թույլ էի
(20:24:49) **\*: ու ***** ինձ թողել էր
(20:24:51) ***: ինձ ոռի ցավում էր
(20:24:57) ***: հետո երբ կոփվեցի
(20:25:00) ***: հասկացա ինչ որ բաներ
(20:25:06) ***: հիմա ոչ մի աղջիկ ինձ չի կարա ցավացնել
(20:25:19) ***: ոչ թե նույն ցավին ես դիմանում եմ
(20:25:24) ***: այլ պարզապես նույն աստիճան ցավ չեմ զգում
(20:25:29) ***: զգում եմ շատ ավելի մեղմ ցավ
(20:25:46) norayr: որովհետեւ դու այդքան մոտիկ չես թողնում ոնց որ **-ին թողել ես
(20:26:02) ***: չէ թողնում եմ
(20:26:11) ***: իրականում էդ աղջքեքի պատճառած ցավը
(20:26:13) ***: շատ եմ մտածել
(20:26:17) ***: իրականում վախ ա
(20:26:20) ***: եթե վախ չկա չի ցավում
(20:26:26) norayr: եթե պարապած ես բայց մկաններդ չձգես երբ հարվածում են
(20:26:27) norayr: մեկա կցավա
(20:26:56) ***: եթե պարապած ես, մկաններդ սենց թե նենց ձիգ են ինչ որ աստիճանի
(20:27:04) ***: օրինակ փորձի մի հիսուն հատ փորի պրես անել հետո վեր կաց
(20:27:09) ***: տես որ մկաններդ փորի ձգված են
(20:27:11) ***: չնայած դու չես ձգել
(20:27:14) ***: ու չես կարող թուլացնել
(20:27:25) ***: ու դա ինչ խոսք առողջ վիճակ ա
(20:27:52) ***: ես կրածում եմ որ ուժեղ/թույլ կապ չունի ցավին ռեակցիա տալու հետ
(20:27:59) ***: այլ կապ ունի ցավը զգալու հետ
(20:28:05) ***: եթե վերցնես ամենաուժեղ բոքսյորին ու իրան ասեղով ծակես
(20:28:11) ***: նույն ձեւ կգոռա ինչպես ամենաթույլ բալերինան
(20:28:28) ***: բայց երբ բերնին տաս տենց չի գոռա
(20:28:40) ***: որտեւ իրա բերանը բոքսի արդյունքում եկել է նենց վիճակի որ էլ ցավ չի զգում
(20:28:43) ***: ոչ թե զգում ա ու դիմանում ա
(20:29:04) ***: այլ օրինակ
(20:29:06) ***: կիթառ ես նվագում
(20:29:11) ***: ու մատներդ ցավում են շատ
(20:29:16) ***: հետո իրանք մազոլոտվում են
(20:29:19) ***: հետո պնդանում են
(20:29:24) ***: ու դու էլ ցավ չես զգում երբ նվագում ես
(20:29:28) ***: ոչ թե զգում ես ու դիմանում ես
(20:30:43) ***: ես աղջկա կորստի ժամանակ ցավ եմ զգում որովհետեւ՝
(20:30:57) ***: 1. (ամենակարեւորը) սենց լավ աղջիկ իմ համար էլ չեմ գտնելու
(20:31:02) ***: ^ հիմարություն
(20:31:23) ***: 2. վիրավորված առժանապատվություն՝ ոնց կարար ինքը ինձ թողներ
(20:31:27) ***: ^ հիմարություն
(20:31:51) ***: 3. իզուր ներդրում — անկապ ծախսել ես լիքը փող ու ժամանակ
(20:31:52) norayr: առաջինի հակառակն էլ է բուլշիթ
(20:32:12) ***: դե որ շատ խորանաս հա
(20:32:18) ***: բայց որ քիչ խորանաս չէ
(20:32:22) ***: ու երկու դեպքում էլ չարժի դրա վրով վախենալ
**(20:32:36) norayr: ես լրիվ այլ պատճառով եմ ցավ զգում
(20:32:45) ***: ի՞նչ պատճառով
(20:33:41) norayr: կորուստ
(20:33:48) norayr: կապ չունի դու ավելի լավին կգտնես
(20:33:51) norayr: թե ավելի վատին
(20:33:53) ***: ունի
(20:34:02) norayr: հենց էս մեկը էլ չկա
(20:34:04) norayr: հենց նա**
(20:34:07) ***: եթե կորցնեմ նիվաս, բայց վաղը ունենամ Ֆերարի, ուրեմն ես թքած ունեմ թե Նիվա եմ կորցրել
(20:34:08) norayr: ու իրա նմանը չկա
(20:34:13) ***: քանզի Նիվան կոմպրոմիս էր
(20:34:23) ***: ամեն ինչ ինչ ունեմ կոմպրոմիս է
(20:34:27) norayr: դրա համար նիվան մարդ չի
(20:34:33) ***: նույնն ա
(20:34:40) ***: քեթ ինչի ա թվում որ ուղեղդ տարբերում ա իրանց՞
(20:34:54) ***: երկուսն էլ մի բան են որ քեզ ուրախացնում են
(20:35:02) norayr: էդ քեզ ա թվում որ չի տարբերում
(20:35:06) norayr: ։Պ
(20:35:10) ***: իմը չի տարբերում :))
(20:36:04) norayr: նիվայի հետ շփվելիս դու կարաս իրան հաշվի չառնես, ու հաշվի չառնես նրան ցավում է թե չէ։
(20:36:16) ***: չես կարա
(20:36:18) norayr: դու կարաաս ունենաս նաեւ ֆերարի ու նիվադ չի նեղանա քեզնից
(20:36:29) ***: նիվայի հետ շփվելիս դու պիտի նենց անես որ իրան չցավա թե չէ ինքը էլ չի լինի ու քեզ չի ուրախացնի
(20:36:34) ***: պիտի յուղը փոխես
(20:37:11) ***: էդ քո ասածը նիվայի մանր առանձնահատկությունն ա․․․ ավելին, դու կարաս ունենալ սիրած աղջիկ որը էլի ազնվորեն իրան վատ չի զգա եթե դու ուրիշին էլ ունենաս
(20:37:14) ***: հետո՞ ինչ
(20:37:24) ***: մեկա դու իրանց սիրում ես որտեւ իրանք քեզ լավ են անում
(20:37:28) ***: ու եթե ինչ որ մեկը ավելի լավ անի
(20:37:34) ***: դու էդ ինչ որ մեկին կսիրես
(20:37:36) norayr: դու կարա՞ս աղջկադ ասես որ դու իրան վերաբերվում ես ոնց որ նիվային՞
(20:37:41) ***: սերը չափազանց ռացիոնալ ա
(20:37:45) norayr: իսկ նիվային կարաս ասես որ իրան վերաբերվում ես ոնց որ աղջկան։
(20:37:49) ***: ահա
(20:38:03) ***: պռոստը ես իրան ասում եմ որ վերաբերվում եմ որպես Ֆերարիի
(20:38:08) ***: էդ յուղ փոխելու պես բան ա
(20:38:10) ***: թե չէ կգնա
(20:38:27) ***: ստեղ կայֆը էն ա
(20:38:35) ***: որ ինքը կարա իսկականից ֆեռարի լինի
(20:38:36) ***: ու դու երջանիկ լինես
(20:38:46) ***: որտեւ ֆեռարին, բոզը, գժական ա
(20:38:52) ***: բայց միշտ իմանաս
(20:38:57) ***: որ երբ ֆեռարին որոշի գնալ
(20:39:01) ***: միշտ կա բուգածի վեյրոն
(20:39:20) norayr: որ ուրիշին կսիրեմ՝ տես իմ ասք հարաբերության մասինը
(20:39:21) ***: ու աղջիկների պարագայում, կես միլիոն դոլար չի 🙂
(20:40:07) norayr: քո ընթացիկ հարաբերությունը ինչքա՞ն է տեւում։ ոչ քիչ քան կես տարի չէ՞։ այդ ընթացքում քեզ ավելի լավ անողը չի՞ գտնվել։
(20:40:18) ***: ես չեմ փնտրել
(20:40:22) ***: էլի, երբ ես ունեմ ֆերարի ես չեմ փնտրում վեյրոն
(20:40:26) norayr: իսկ ինչի՞
(20:40:33) ***: որտեւ ֆերարին, բոզը, գժական ավտո ա
(20:40:44) ***: ու ինձ լրիվ դզում ա
(20:40:52) ***: ու ես ժամանակս փոխարեն ծախսում եմ
(20:40:58) ***: իմ կյանքում ավելի վատ որակի բաները փոխելու վրա
(20:41:04) ***: բայց երբ ինքը գնա
(20:41:14) ***: ստիպված կլինեմ այդ ուղղությամբ մտածել
(20:41:40) norayr: ուրիշ բաները երբ փոխես պրծնես լավացնես գնալու ես երկրորդ կռուգ՞
(20:41:46) ***: հա
(20:41:58) norayr: լավ
(20:42:01) ***: բայց երեւի չեմ հասցնի
(20:42:16) ***: նենց որ կարամ հանգիստ ամուսնանամ
(20:42:22) ***: շատ կուզեի անվերջ ապրել՜
(20:42:56) ***: ես չգիտեմ ինչքանով ա էս փիլիսոփայությունը ճիշտ, բայց չի ցավում
(20:42:59) norayr: քո ասածը կոչվում է կատեկսիս, ոչ թե սեր՝ http://psylib.org.ua/books/pekms01/txt20.htm
(20:43:37) ***: նոր ես կարծում եմ սեր չկա
(20:43:47) ***: կան բաներ որ մեզ ուրախացնում են
(20:44:07) ***: ու պրոստը որտեւ ինչ որ .ua կայքում գրած ա որ իմ զգացածը սեր չի
(20:44:19) ***: դա իմ համար որեւէ արժեք չի ներկայացնում
(20:44:44) ***: ոչ մեկ չի սիրում էն ինչ իրան դժբախտացնում ա
(20:44:50) ***: հետեւաբար բանական է սերը
(20:45:08) ***: հետեւաբար եթե նույնիսկ դա անվանենք կատեկսիս, մեկ ա դա միակ բանն ա որ ցանկացած էակ կարող ա զգալ
(20:45:22) ***: շունը չի սիրում մարդւոն ով իրան դժբախտացնում ա
(20:45:23) ***: ոչ էլ ձուկը
(20:45:26) ***: ոչ էլ մարդը
(20:47:44) ***: ես կարծում եմ երբեւէ գոյություն չի ունեցել մի տղա, որ սիրել ա մի աղջկա որովհետեւ էդ աղջիկը իրա կարծիքով «գեշ անասուն» ա ու ինքն էլ տանել չի կարողացել «գեշ անասուն» աղջիկներին
(20:47:55) ***: պարադոքս
(20:48:16) ***: ու հա, մենք բոլորս սիրւոմ ենք «որտեւ․․․»
(20:48:39) ***: թե չէ եթե էդ սերը գոնե մի քիչ իռացիոնալ լիներ, գոնե մի անգամ մի հոգի ջահել տղեքից կսիրահարվեր տատիկիս
(20:48:44) norayr: էդ մեկը ճիշտ ես ասում, որտեւը կա, ու ո՞վ է ասում որ սիրում ես գեշը։
(20:49:00) ***: դե եթե որտեւը կա
(20:49:05) ***: ուրեմն այն կարա լինի ավելի լավ
(20:49:32) ***: որտեւ [parameter] >= [requirement]
(20:50:03) ***: ու րեքուայրենմենթները կարան փոխվեն, բնականաբար
(20:51:57) norayr: ես մի տարի առաջ նման բաներ էի գրում։ հիմա ես տենց չեմ կարծում։ որովհետեւ մարդկանց համեմատել հնարավոր չէ։
(20:52:04) norayr: ամեն մեկը ունիկալ է։
(20:52:10) ***: հնարավոր ա
(20:52:10) norayr: դա չի նշանակում որ
(20:52:12) ***: ինչու չէ?
(20:52:18) norayr: պետք է լինել միասին երբ շատ վատ է
(20:53:11) ***: անկապություն
(20:53:13) ***: ինչու հնարավոր չի?
(20:53:38) norayr: որովհետեւ ամեն ինչ ինչ մարդը անում է ունի պատճառները։ ու դու միշտ չէ որ գիտես պատճառները։
(20:53:41) norayr: լավ ես չեմ հասկանում
(20:53:52) ***: հա բայց պատճառները քեզ ինչ?
(20:53:58) *****: ասենք ես ունեմ երեք պարամետր որ ինձ հետաքրքրում է
(20:54:07) ***: – գեղեցկություն
– սեքս
– ուղեղ
(20:54:08) norayr: եթե ընդամենը երեք**
(20:54:09) ***: չեմ կարա համեմատեմ?
(20:54:10) norayr: ապա օկ
(20:54:19) ***: թեկուզ 30
(20:55:11) norayr: ստեղ գիտես որն է
(20:55:54) norayr: երբ ասենք դու շուն ունես։ կամ երեխա։ բայց հարեւանի շունը ավելի լավն է էքստերյերով, կամ հարեւանի տղան ավելի լավ է սովորում, դու իրան մեկա չես սիրի նենց ոնց որ քո շանը/երեխուն։
(20:56:04) norayr: նույնը կնոջ հետ։
(20:56:15) ***: եսիմ իմ մոտ տենց չի
(20:56:18) ***: գուցե չգիտեմ ինչպես սիրել
(20:56:25) ***: բայց ես շանս կբրախեի
(20:56:34) ***: ինչիս է պետք շուն որ ինձ դուր չի գալիս
(20:57:05) norayr: ուրեմն կարաս երկու տարի շուն պահես ու հանես իրան դուրս գցես որովհետեւ րեքուայրեմենթներդ փոխվե՞լ են։
(20:57:11) ***: ահա
(20:57:12) ***: հանգիստ
(20:57:14) norayr: լավ
(20:57:17) norayr: ։Պ
(20:58:00) ***: դա կլիներ ասենք էն “սիրելիս, մենք արդեն իրարից մեծացել ենք, ավելի լավ կլիներ մեզ երկուսիս եթե որոշ ժամանակ իրար չտեսնենք” վիճակներով
(20:58:15) ***: դե բայց շան հետ հեշտ ա բան չի պատասխանի
(21:00:02) norayr: կարա՞մ առանց անունդ հանելու լցնեմ սա մատյան։
(21:00:04) norayr: շատ լավն է
(21:00:06) norayr: դեմ չե՞ս
(21:00:16) ***: դեմ եմ
(21:00:19) ***: ընկերուհիս կնեղանա
(21:01:02) norayr: ահ, էն որ կնեղանա, ու քեզ մեկ չէ, ուրեմն դու տուֆտել ես լրիվ։
(21:01:12) ***: ոնց?
(21:01:18) ***: ես չեմ ուզում կորցնել ֆերարիս
․․․
ու տենց
Մարդիկ առարկաների պես են։
Կան նրանք, ում կոտրվելուց, փշրվելուց աղմուկ է գալիս։
Իսկ կան նրանք, ում փշրվելուց չի լսվում։
Բայց դա չի նշանակում որ երկրորդները չեն կոտրվել, ու նրանց չի ցավացել։
Ուժեղ մարդկանց ավելի բարդ է։ (ես բնավ ուժեղ մարդ չեմ)
Նրանց ասում են այն, ինչ չեն ասում թույլերին։
Բոլոր մարդիկ նույն ձեւ են զգում ցավը, պարզապես տարբեր կերպ են արտահայտում այն։
«Աղմկողների», օրինակ նրանց, ով արցունքներով է արտահայտում ցավը, հանդեպ աշխարհը ավելի մեղմ է։
Մյուս կողմից նրանց չեն ասում ամբողջ ճշմարտությունը, ու հաճախ խաբում են։ Այսինքն նրանց հանդեպ աշխարհը բավական անկեղծ չէ։
Իսկ երկրորդները, գուցե կոփված են արդեն, ու ավելի սովոր են տանել ճշմարտությունը։ Ու նրանք ավելի մոտիկ են սիրել իմանալու, ցավը տանելու, ու այլ մարդկանց ընդունելու, ոնց նրանք կան։
ու տենց
ՀԳ․ ուզում եմ ինձ ուժեղ մարդու տեղ դնեն, չնայած ես չեմ։
ուզում եմ ճշմարտությունը իմանալ։ միշտ աշխատում եմ չաղմկել, կամ աղմկել մենակով։ միշտ չի ստացվում, բայց ստացվում է։
SOPA-ի մասին ես իմացա Դիասպորայի «stop censorship» հղումից։ Այսօր բացեցի ՖՖ-ն, ու հասկացա, որ Մոզիլլան էլ է միացել շարժումին։
ու տենց
Выпало давеча вот пообщаться с корпоративным саппортом арментела билайна.Если коротко — феерия и совок.
А если длинно, то:
Для затравки они проигнорировали письмо нашего корпоративного индуса. Индус, конечно, пидарас, но это не повод его игнорить, тем более, что билайн пока не в курсе, что он пидарас. От такого недостатка внимания у индуса случилась легкая истерика, вылившаяся в мой звонок в саппорт. Там мне удивились, и попросили написать снова, типа, сейчас мы почту проверим; уже пиздец, но это пока только начало. Я, стало быть, послушно форвардю педерастическое письмо, с копиями автору и еще нескольким заинтересованным людям. Ответ (уже без ‘CC’) меня реально порвал: нельзя-ли, спросили меня, писать на русском? Вот кто мне, убогому, объяснит: с какого хера представитель американской компании в Армении должен писать саппорту армянской компании на русском???
Отвечаю, дескать, давайте лучше на английском, ибо товарищи в русском — ни бум-бум. И номер телефона свой офисный, как просили, оставил. В ответ мне пришло загадочное “Открыт QWE123545”, которое я как идиот переводил заволновавшемуся пидарасу.
Потом уже веселее: свалил я по своим делам, и вернувшись застал два пропущенных звонка. Перезвонил, мне не представляясь ответили, дескать, проблема в том-то и том-то, мы вам ответили уже письмом. Письмо пришло через минут 15, содержало обиду на Answering machine, а не живого и ответственнного человека, и не содержало обещанного графика. Оставить сообщение, на войсмэйл конечно, не судьба. Ну и я, как уже полный идиот, попросил графики, отдал индусу, предложил в следующий раз использовать голосовую почту по назначению, оставил свой сотовый на случай ядерной войны, или еще одного приступа паники от войсмэйла…
Так, сука, и живем, как будто все еще восьмидесятые, и в магазине только этот сраный компот, и хош, блядь, бери, хош нет, разожравшейся продавщице — похеру.
_ու տենց _
ահա դիսքլեյմեր․ բոլոր զուգադիպությունները կամ պատահական են, կամ այն պատճառով են, որ ստեղից այնտեղից հավաքած կերպարների ու պատմությունների մասեր կան։ պատմությունը հորինված է։
Մի Քաղաքում իրա համար ապրում էր մի Տղա։
Ապրում էր, հանդիպում էր Ընկերների հետ, խաղում էր, խմում էր, աղջիկ մաղջիկ էր կպցնում, ֆլիրտում, սովորում էր, ինտերնետվում էր, մի խոսքով՝ ինչպես Բոլորը։
Ու բնականաբար, ինչպես եւ Բոլորը նա երազում էր Հարաբերության մասին։ Ոչ թե ինչ որ անկապ հարաբերության, այլ Իսկական Ճշմարիտ Հարաբերության մասին։ Մնում էր միայն գտնել Աղջիկ։
Ու մի օր, երբ Քաղաքի տոն էր, ու Բոլորը հավաքվել էին Քաղաքի կենտրոնում, որ մասնակցեն տոնական միջոցառումներին, նա տեսավ Աղջկան։ Տղան ու Աղջիկը ծանոթացան, ու Տղան սիրահարվեց։
Սկզբից նա սիրահարված էր հեռվից հեռու։ Պատմում էր Ընկերներին, ում հետ խաղում ու խմում էր, ինչ Աղջիկ է տեսել, ինչքան է սիրահարված, բարձրաձայն երեւակայում էր։
Իսկ մի Գեղեցիկ Օր Աղջիկը գտավ նրան, քանի որ ինքն էլ էր ուզում սիրահարվել, ու ինքն էլ էր ուզում Հարաբերություն։
Նրանք շատ երջանիկ էին որոշ ժամանակ։ Բռնում էին ձեռքերը, համբուրվում էին։ Մի խոսքով, սիրում միրում էին իրար։
Ու այդ Հարաբերությունը թվում էր նրանց շատ հավես։
Տղայի Ընկերները կանչում էին նրան խմելու ու խաղալու, նեղանում էին երբ չէր գալիս, ու Տղան էլ էր կարոտում Ընկերներին, միասին խմելուն, ու նույնիսկ աղջիկ մաղջիկ կպցնելուն։
Երբ նա հերթական անգամ ժամանակ անց կացրեց իր ընկերների, ու ոչ Աղջկա հետ, Աղջիկը ասաց։
– Երբ դու անում ես Սենց, ինձ Ցավում է Նենց։
– Հմ – ասաց Տղան։
Նա մտածում էր, որ Հարաբերությունը Ուրախ ու Հավես Բան է, առանց Ցավի, Վեճերի ու Սահմանափակումների։
Իսկ հիմա պարզվեց որ նա պետք է որոշ բաներ չանի, որովհետեւ Աղջկան ցավում է։
– Դա քո զգացմունքն է – ասաց Տղան։ Ես ի՞նչ կապ ունեմ զգացմունքներիդ հետ։
Մինչդեռ Աղջկա վրա նեղանում էին ընկերուհիները։ Բացի դրանից, Աղջիկը կարոտում էր այն ժամանակը, երբ տղա մղաները նրան կապում էին։
Այժմ մի մասը գիտեին, որ նա Տղայի հետ է, ու այլեւս չէին կապում։ Իսկ մի մասը չէր կապում, որովհետեւ Աղջիկը ազատ ժամանակը Տղայի հետ էր անց կացնում։
– Ես հավատարիմ Աղջիկ եմ – ասաց Աղջիկը ինքն իրեն։ Ես ընդամենը ուզում եմ մի փոքր ուշադրություն – բացատրեց նա հայելապատկերմանը։ Ու ծանոթացավ մի տղայի հետ, հետո այլ տղայի, ու էլի այլ տղայի հետ։ Նրան հավես էր, ու նա մտածում էր, որ դա Կասկածի տակ չի դնում իրենց Հարաբերությունը, նույնիսկ պատմում էր Տղային ինչ Լավ Նոր Ընկեր ունի։
Մինչեւ մի Սառը Օր Տղան չասաց․
– Երբ դու անում ես Սենց, ինձ Ցացում է Նենց։
– Իսկ երբ դու էիր անում Սենց, գիտես ինձ չի՞ ցավացել Նենց։ – պատասխանեց Աղջիկը։
Այնպես նրանք ժամանակ առ ժամանակ վիճաբանում էին, նույնիսկ որոշ ժամանակ չէին հանդիպում, հետո տեսնում էին իրար, հալվում, գրկվում, ու մոռանում։
Զուգահեռաբար, երկուսն էլ ավելի ակտիվ էին տղա մղա, կամ աղջիկ մաղջիկ կպցնում։ Վերջինն էրն էլ ակտիվացել էին, նրանք միշտ զգում են, երբ Հարաբերությունը թուլանում է, ու հավաքվում են անգղների պես, պտտվում Հարաբերության շուրջ, այն հույսով, որ նա կսպառվի, ու նրանք կհամտեսեն փտած Հարաբերության կտորները։
Ու վերջապես, մի Անձրեւոտ Օր, Տղան ու Աղջիկը այնքան են հոգնել այդ Վեճերից, որ բաժանվեցին։
Նրանք պարզեցին, որ Հարաբերությունը այնքան էլ Անհոգ ու Ուրախ չէ, բերում է Սահմանափակումներ, ու Ցավ։
– Ոչինչ – մտածեց Տղան։ – Դա նրանից է, որ ես սկզբից չհասկացա, որ Աղջիկը իրականում Սխալ Աղջիկ է։ Ու ի վերջո, նա այնքան էլ գեղեցիկ ու խելացի չէ – ասաց ինքն իրեն Տղան։
Ու քանի որ Ցավը չէր անցել, նա գնաց Թերափեւթի մոտ։
– Ի՞նչ ես դու զգում – հարցրեց Թերափեւթը։
– Ես չեմ զգում – ասաց Տղան։ – Ես տրամաբանում եմ։
– Բայց Ցավ զգու՞մ ես – հարցրեց Թերափեւթը։
– Ահա, զգում եմ – դարդոտվեց Տղան։ – Ոնց որ Դատարկ Տեղ լինի, ու այդ դատարկության մեջ Սառը Օդ է փչում։
– Իսկ ի՞նչ պետք է անել, որ չփչի։ – հետաքրքրվեց Թերափեւթը։
– Այո, գտա՛ – ասաց Տղան ուրախացած։ Ես կփակեմ դատարկությունը կպցնեով այլ, Իսկական Աղջիկ։
– Իսկ ո՞րն է Իսկական Աղջիկը – ուզում էր հարցնել թերափեւթը, բայց Տղան արդեն գնացել էր։
– Դրսից անցք փակելը չի օգնի, եթե ներսն է փչում – ցածր շշնջաց իր քթի տակ Թերափեւթը, չնայած գիտեր, որ Տղան նրան արդեն չի լսի։ Թերափեւթը իրավունք չուներ Խելացի Խորհուրդներ տալ, կարող էր միայն Կարեւոր Հարցեր հնչեցնել։ Իր Գործի Բնույնթ էր այդպիսին։
Իսկ Տղան իրականում Հիմար Տղա չէր։ Նա սովոր էր Գիտական Մոտեցումներին, ու կազմեց Հեռանկարային Աղջիկների ցանկ։ Ցանկի միջի Հեռանկարային Աղջիկներին նա սկսեց գնահատել ըստ Գեղեցկության, Խելքի, Սրամտության, եւ այլ Կարեւոր Հատկանիշների։ Հետաքրքրության համար, նա համեմատեց նաեւ իր խափանված Հարաբերության Աղջկան։ Աղջիկը զիջեց Հեռանկարային Աղջիկներին բոլոր կետերով։
– Ուրեմն, ես ճիշտ եմ անում – մտածեց Տղան ու անցավ գործի։
Տղան տգեղ չէր, նա հավաքեց իր ամբողջ Կամքը, միացրեց Հմայքը, ցույց տվեց իր Ժպիտը, ու նրան բարդ չեղավ կապել Քաղաքի Ամենագեղեցիկ Աղջկան։
Որոշ ժամանակ անց, նա զգաց, որ չնայած Ամենագեղեցիկ Աղջիկը իրոք Քաղաքի ամենա գեղեցիկ աղջիկն է, նրան միեւնույն է ավելի շատ է դուր գալիս իր Աղջիկը։ Ու Տղան կարոտեց Աղջկան, ու տխրեց։
Բացի այդ, Ամենա Գեղեցիկ Աղջիկը մի տեսակ խելացի չէր, ու Տղան որոշեց որ հիմա նա կկապի Քաղաքի Ամենախելացի Աղջկան։
Դա շատ ավելի բարդ էր, քան նախորդ դեպքում, բայց Տղան կրկին հավաքեց իր ամբողջ Կամքը, ցուցադրեց Խելքը, Հետաքրքրվածությունը, Ուշադրությունը, ու ամիսներ անց, երբ Տղան արդեն հուսահատվելու եզրին էր, եւ կորցրեց գրեթե ամբողջ Կամքը, նրան վերջապես հաջողվեց կպցնել Ամենախելացի Աղջկան։
Որոշ ժամանակ անց Տղան հասկացավ, որ չնայած Ամենախելացի Աղջիկը իրոք ամենա խելացին է, սակայն նրան ավելի հետաքրքիր էր իր Աղջկա հետ։
Ու Տղան շատ տխրեց։ Նա մտածեց, որ գուցե նրան պետք է Քաղաքի Ամենաուրախ Աղջիկը, որ նրան պաշտպանի Տխրությունից։
Տղայի մոտ գրեթե չէր մնացել աղջիկ կպցնելու Կամք, բայց Ամենաուրախ Աղջիկը նկատեց, որ Տղան իրականում Տխուր է, ու քանի որ նա բնավ ամենա խելացի աղջիկը չէր, տրվեց Տղային։
Այս անգամ Տղան հասկացավ, որ չնայած դա իսկապես Քաղաքի Ամենաուրախ Աղջիկն էր, նրան ավելի հավես էր իր Աղջկա հետ։
Նա որոշեց վերադառնալ, ու տեսնել, ինչպես են իր Աղջկա գործերը։
Այդ ժամանակ իր Աղջիկը արդեն Այլ Տղա էր գտել, իր Նոր Ընկերների շարքից, քանի որ ում հետ շատ ես շփվում, նա էլ սկսում է դուրդ գալ։
Տղան շատ ավելի տխրեց, ու սկսեց մտածել։
Նա հասկացավ, որ չնայած Հարաբերությունը բերել էր Սահմանափակումներ ու Ցավ, նա միեւնույն է ավելի լավ էր իրեն զգում այդ Հարաբերության ժամանակ։
Իսկ հիմա նա զգում էր Դատարկություն, որը չհաջողվեց լցնել նույնիսկ Ամենախելացի, Ամենագեղեցիկ ու Ամենաուրախ Աղջկա միջոցով։
Ապա տղան փորձեց լցնել դատարկությունը Ընկերների հետ։ Նա խմում էր, հեղուկը կարճ ժամանակով լցնում էր դատարկությունը, ու քիչ անց հոսում, ու թողնում դատարկ տարածք, ուր կրկին փչում էր։
Այդ ժամանակ Տղան հիշեց, որ սիրում է գրել։ Նա միշտ էլ գրում էր այն մասին, ինչ իմանում էր՝ Զգացմունքների մասին, Մտքերի մասին, Սիրահարվածության մասին, Սահմանափակումների ու Ցավի մասին, Ջերմության մասին, Սեքսի մասին, Տղաների մասին, Աղջիկների մասին։
Ու նա հասկացավ, որ նրան ամենաշատը դուր է գալիս գրելն ու կարդալը, սկսեց Շատ Շատ Շատ Գրել, ու Շատ Շատ Շատ Կարդալ։
Հետո նա նկատեց, որ Զգացմունքների, Մտքերի, Սիրահարվածության, Սահմանափակումների ու Ցավի, Ջերմության, Սեքսի, Տղաների ու Աղջիկների մասին իր գրածը նրան արդեն այնքան էլ դուր չի գալիս։
Ու ինչքան շատ էր նա կարդում, այնքան քիչ էր հավանում իր իսկ տեքստերը։
Տղան սկսեց ավելի շատ աշխատել, գրում, ջնջում էր, կարդում Ընկերներին, ովքեր միշտ հավանում էին իր գրածները, հետո պատռում թղթերը, նորից գրում, ու միեւնույն է չէր հավանում։
Իսկ մի օր նա գիտակցեց, որ նրան շատ ավելի հեշտ կլիներ գրել, եթե նա լիներ Աղջկա հետ Հարաբերության մեջ, թեկուզ Սահմանափակումներով ու Ցավով։
Ու նա հասկացավ ինչն էր պակասում, երբ նա գրում էր Զգացնունքների, Մտքերի, Սիրահարվածության, Սահմանափակումների ու Ցավի, Ջերմության, Սեքսի, Տղաների ու Աղջիկների մասին։ Ու նա գրեց այն մասին, ինչը պակասում էր եւ նրան, եւ տեքստերին՝ Հարաբերության մասին։
Նա չէր էլ նկատել, որ իր մոտ այլեւս չի փչում, որովհետեւ նա լցրել էր Դատարկությունը նրան իրոք Շատ Հետաքրքիր Զբաղմունքով։
Իսկ հետո մի Հասարակ Օր նա հանդիպեց իր Աղջկան։ Աղջիկը հոգնել էր Այլ Տղայից, ու մենակ էր։
Իսկ Տղան զգաց, որ չնայած Աղջիկը բնավ ամենագեղեցիկը չէ, նա միեւնույնն է նրան բոլորից շատ է դուր գալիս, չնայած ամենախելացին չէ, նրա հետ միեւնույնն է ավելի հետաքրքիր է, ու չնայած ամենաուրախը չէ, նրա հետ ավելի հավես է, որովհետեւ նա Իր Աղջիկն է։ Տղան ուզում էր կրկին կապել աղջկան, բայց զգաց որ սպառված է, էլ չունի ոչ մեկին կպցնելու ոչ Ուժ ոչ Կամք։
Բայց Աղջկան պետք չէր որ նրան կապեն, նա շատ էր կարոտել Իր Տղային։
Նա լրիվ փոխվել էր, չնայած նույն Աղջիկն էր։
Տղան էլ էր փոխվել, չնայած նա նույն Տղան էր։
Նրանք հուզվեցին, բռնեցին ձեռքերը, համբուրվեցին, գրկվեցին, ու ամեն ինչ լրիվ այլ կերպ էր, քան առաջ, դա լրիվ այլ, բայց նույն Հարաբերությունն էր։
Տղան ու Աղջիկը արդեն գիտեին, որ նրանց բարդ է լինելու, ու որ գալու են Ցավը, Վեճերը, ու Սահմանափակումները։
Նրանք արդեն գիտեին, որ Հարաբերությունը հեշտ չէ, միայն Ուրախություն չէ, ու որ այն պահպանելը պահանջում է Համբերություն։
Այնպես չէ, որ նրանք էլ չէին հանդիպում Ընկերների հետ, բայց հանգիստ էին, քանի որ լավ գիտակցում էին որ ոչ Վեճերը, ոչ Սահմանափակումները, ու ոչ էլ Ցավը, այլեւս չեն դնի Կասկածի տակ իրենց Հարաբերությունը։
ու տենց
Օրինապաշտ եւ քոփիրայթապաշտպան մի աղջկա հետ նամակագրությունից՝
****, իսկ ես կարո՞ղ եմ մեր նամակագրությունից հատվածներ հրապարակել իմ մոտ, թե պետք է 70 տարի սպասեմ քո մահվանից հետո։
Ի դեպ, ես մի տեսակ մոռացության էի մատնել այն, որ 70 տարուց իմ բոլոր ստեղծածները հանրային սեփականություն են դառնալու, լրիվ Նանսենություն, ՎԱԻ․․․ (omg-ի հայերեն տարբերակը՝ վայ աստված իմ, «վայ»-ն էլ երևի այդպիսով կիսա-recursive իմաստով է ստեղծվել :)) փաստորեն հայերը նախքան ԳՆՈՒ-ն և ժամանակակից ժամանակներ՝ recursive-ների սեր են ունեցել․․․)
ու տենց
խորհուրդ հարցնելը այն պատճառով է անիմաստ, որ եթե նույնիսկ խորհրդին հետեւես, դա մեկ է քո որոշումը չէ
կարելի է զրուցել ինքդ քո կարծիքը գտնելու համար։ բայց դա պարզապես ոչ պրոֆեսիոնալ մարդկանց հետ զրուցելիս սովորաբար չի ստացվում։
դեռ ուզո՞ւմ եք զրուցել այդ մասին։
ու տենց
խորհուրդ հարցնելը այն պատճառով է անիմաստ, որ եթե նույնիսկ խորհրդին հետեւես, դա մեկ է քո որոշումը չէ
կարելի է զրուցել ինքդ քո կարծիքը գտնելու համար։ բայց դա պարզապես ոչ պրոֆեսիոնալ մարդկանց հետ զրուցելիս սովորաբար չի ստացվում։
դեռ ուզո՞ւմ եք զրուցել այդ մասին։
ու տենց
դոկտոր Նոբոդին այն պատճառով էր դարձել ոչ մեկ, որովհետեւ այն ժամանակ, երբ պետք էր որոշել – չէր որոշել, չէր ընտրել։
Ու հեքիաթներում է տենց, պետք է ընտրել, ձիուն կորցնել թե չկորցնել, անվերջ կանգնել չի լինի։
Կամ լինել թե չլինել։
Համակարգչային խաղերում դա նույնիսկ ավելի լավ է արտահայտված։ Թե չընտրես այս պահին, այս մի քանի վայրկյանում, ուրեմն վերջ, կերան/սպանեցին/ընկար։
Ու եթե նույնիսկ պաուզան չի օգնում քեզ, ապա դու չկաս էլ խաղում/կյանքում։
Նույնիսկ եթե չորոոշես ու կենդանի մնաս, հետո արդեն դա էլ քո խաղը չէ։ Դա անկապ խաղ է։ Դու չկաս մեջը։
Երբ որոշում չես կարողանում ընդունել, դրանից հետո ինչ լինում է, էլ քո կյանքը չէ, դու կորցրել ես անձդ, ինքդ քեզ, ու էլ չկաս։
ու տենց
– ասում են ձեր մոտ դատարկ դվդներ կան։ ինձ մի հատ կտա՞ք։
– ուզում եք գրել գաղտնի կորպորատիվ տվյալներ ու տանել տուն՞։
– ըըը․․․․ հա։
– պարզապես հետաքրքիր էր։ սա էլ ձեր սկավառակը։
_ու տենց
Այնքան եմ խփել այս ուղղությամբ, թող մի հատ էլ լինի։
Սիրահարվածրությունից սուրոգատ ու վիրտուալ բան բարդ է պատկերացնել։
Այն լրիվ կապ չունի իր օբյեկտի հետ։
Դա լրիվ չիմանալ է, ու երեւակայել է։
Ու սիրո հետ կապ չունի։
Ու իրականության հետ ոչ մի կապ չունի։ Կապ ունի միայն քո հետ։
Այսինքն, սիրահարվելը, դա affair է(ռոման, արարք) ինքդ քեզ հետ։
Հոգեւոր, այս դեպքում։ Հոգեւոր ինքնաբավարման սրընթաց գործընթաց։
ու տենց
մոտ կես ժամ առաջ «Վոլգա Գազ-24» մակնիշի ավտոմեքենան հարվածել է նախագահական նստավայրի դարպասներին և փորձել է ներս մտնել: Ինչպես ավտոմեքենան, այնպես էլ նստավայրի դարպասը վնասված են:
Ավտոմեքենայի վարորդը մոտ 30 տարեկան տղամարդ է:
Այժմ նախագահի նստավայրը շրջապատված է ոստիկաններով, ովքեր թույլ չեն տալիս նկարահանումներ կատարել:
Իսկ այդ ամենը ինչի՞ց է։
Ինչի՞ց է որ Նեո Նայիրի Հունանյանները, կամ անկապ մարդիկ դարպասներին հարվածո՞ւմ։ Որովհետեւ հարմար տեղ է։ Լավ է իր մոտ «Վոլգա» էր, բա որ մեկը «Բելառուս» տրակտորով գա՞։
Ապա ի՞նչ ենք անելու մենք առանց նախագահ, ո՞ւմ ենք ընտրելու հաջորդ անգամ։
Այնպես որ ես միշտ ասում էի, որ նստավայրը լավ տեղ չէ։
Այսինքն լավ տեղ է, մետրոյի, այգու մոտ։
Բայց ո՞վ նախագահին կթողնի նա մետրո գնա նստի։
Ու դա անկապ է, մի կողմից մետրոն տանդ կողքն է, մյուս կողմից չես օգտվում։ Դո՞ւք ի՞նչ կլինեիք։
Այնպես որ, նախագահականը պետք է տեղափոխել ավելի ապահով տեղ, աչքից, շառից, փորձանքից հեռու։
Իսկ այս շենքը քանդել, կառուցել էլիտար բարձրահարկ, մետրոն ու այգին որ կողքն են, գինը ավելի բարձր կլինի։ Նաեւ կարելի է գրել՝ այստեղ ապրում եւ գործում էին․․ ու վեհերի ցանկը։
Եթե ոչ շենք ապա աշտարակ։ Էմփայր Սթեյթ Բիլդինգի նման։ Ու վերեւի հարկում լինեն փողով երկդիտակներ, որ ուղղված են այգու կողմ։ Հետո մարդիկ որ այգում համբորւվել են, հետո կռվել են, սիրահարվածության երրորդ ստադիայի ժամանակ կգնան այն շենքի կտրուին կհանդիպեն։ Իսկ եթե չհանդիպեն, շենքը բարձր է, էլի կիրառելի է։
ու տենց
Ես գրում էի ինչ խորը ֆրուստրացիայի մեջ ինձ գցեց գրիդերի փոփոխությունը։
Ու որ բնական է, որ սաաս-ի դեպքում, այսինքն սոֆտի, որը մենք կոնտրոլ չենք անում, այդպես էլ պետք է լիներ։
Ես փորձեցի վիճակը շտկել դիասպորայում առանձին հաշիվ բացելով, (դիասպորան, ի տարբերություն գփլասի ու ֆբի, տալիս է ռսս) ու այնտեղ հղումներ լցնելով։
Այս դեպքում ես կարող եմ տալ ռսս, բայց այդ ռսս-ով երեւում են միայն վերնագրերը, հղումները, իմ մեկնաբանությունը, գուցե։ Բայց ոչ ամբողջ փոստը, ինչպես գրիդերում։
Մինչ այդ, մաեմոյով գրիդեր կարդալիս, ես նկատել էի, որ այն ինչ շեյր եմ անում, իրոք շեյրվում է։ Այսինքն գուգլը դեռ շեյրելու ափին ու ֆիդեր գեներացնելու հնարավորությունը պահել է։
Ինչքան ժամանակ դեռ կպահի, չգիտեի։ Բացի դրանից, հո միշտ մոբայլով չե՞մ կարդում, կոմպի մոտ էլ, երբեմն, լինում եմ։ Այդ պատճառով այլ ձեւեր էի փնտրում։
Մտածում էի մի օֆլայն րիդեր փաթչ անել, այդ ստեղնը ավելացնել։ Բայց իմաստը՞, եթե ափին հետո կփոխեն։
Ինչեւէ, մարդիկ գտնվեցին, որ քրոմի հավելում գրեցին, վերադարձնելով «շեյր», «լայք», ու «շեյր ուիթ նոթ» ստեղները, ինչպես նաեւ փիփլ այ ֆոլոու ցանկը, ու նոթեր գրելու հնարավորութոյւնը։
Ֆայրֆոքսի համար, կարծես դեռ միայն գրիզմանքիյ սկրիպտ կա։
Այնպես որ, #ջիջիլ՝
Բայց «ընկերներից» ոչ մեկ այլեւս շեյր չի անում։
Իսկ իմ շեյրդ այթեմսների ռսսը սա է կամ կարող եք այս էջի աջ մասում գտնել։
ու տենց
քանի որ այս խոսակցությունը դեռ շարունակվում է, մի հատ էլ ավելացնեմ։
Կարծում եմ, որ գլոբալացումը անհնար է։ Դատապարտված է։
Նույնիսկ եթե լինի մեկ լեզու, ապա միեւնույն է կլինեն տարբեր դիալեկտներ։
Միեւնույն է տարբեր տեղանքներում ապրող մարդիկ տարբեր են լինելու իրենց մշակութային շերտով․ ծովի մոտ ապրողները սարերում ապրողների պես չեն լինի, հյուսիսում ապրողները հարավում ապրողներից կտարբերվեն։
Ինտերնետը թույլ կտա տարբեր մարդկանց ազատ շփվել ու զարգացնել ընդհանուր գիտելիքները, գիտությունը, իմանալով ու ընդունելով այդ տարբերությունները։
Նույնիսկ CS ոլորտում, մարդիկ տարբեր են, տարբեր են մտածում, ու տարբեր գաղափարներով լեզուներ ու տեքնոլոգիաներ ստեղծում։
Ու ֆունկցիոնալշիկները իմպերատիվշիկներին չեն հասկանում, ու հակառակը։ Բայց երկուսն էլ իրար տվել են հետաքրքիր քոնսեփթներ, ռեկուրսիա, իմմութաբիլիթի, աղբի հավաքում մի կողմից, ակտիվ օբյեկտներ, մոդուլներ, պայմաններ, ցիկլեր, սթեյթմենթս՝ մյուս։
Ու այդ տարբերությունները լավ են, պարզ օրինակ՝ սեւերը չլինեին, ջազ չէր լինի։ Տարբերություններն են հետաքրքիր, ոչ թե մի տեսակ լինելը։
Ու նույնիսկ անձնական հարաբերություններում։ Մի անգամ ինձ ասել է մի տղա՝ «ինձ բարդ է իր հետ, նա լրիվ տարբեր է» ու ես զարմացա, ասացի՝ «բայց դա հիանալի է, լիքը նոր բան ես իմանում, սովորում, հետաքրքիր է»։ Ու այդ հարաբերությունները իհարկե անհնար են խիստ տարբեր արժեքների դեպքում, բայց մարդկությունը ձեւավորել է եւ բոլորի համար ընդունելի արժեքների բազմություն, եւ բազմություններ, որ տարբեր մարդկանց մոտ տարբեր են։ Առաջինների շնորհիվ մենք կարող ենք իրար հետ նորմալ գոյատեւել մեկ մոլորակի վրա, երկրորդների շնորհիվ՝ պաշտպանել, պահպանել ու զարգացնել ինքնությունը ու ուրույն մշակույթը, ու տարբերվելով հարստացնել ընդհանուրը։
Մեկ էլ մեջբերեմ Հրանտ Մաթեւոսյանին՝
– Բայց ժողովուրդների ինքնուրույնության մշտական ձգտումը և աշխարհի գլոբալացման այսօրվա ձգտումը հակասում են միմյանց: Սպասվո՞ւմ է բախում:
– Անիմաստ ու կործանարար բախում: Գլոբալացումը դատապարտված է պարտության, ինչպես քրիստոնեությունը կամ մուսուլմանականությունը: Իշխում էին ամբողջ աշխարհում, տանում էին դեպի միասնական Աստված ու միասնական գաղափար, բայց ամեն ազգ ստեղծեց իր կրոնը ու իր Քրիստոսին: Միշտ էլ եղել են գլոբալացման այս ու այն տեսակները, և միշտ էլ ժողովուրդները կարողացել են համաշխարհային գաղափարները վերածել սեփականի:
– Քրիստոնեական գլոբալացումը տվեց ոչ ավել, ոչ պակաս Քրիստոս՝ ինչ-որ ազգային հատկանիշներ խլելով: Իսկ այսօրվա գլոբալացումը պարզապես խլում է ազգայինը և ի՞նչ է տալիս փոխարենը: Քաղաքակրթությո՞ւն:
– Այսինքն տվեց Քրիստոս ու խլեց Աստղիկին ու մյուս հին աստվածներին: Հիմա, միավորելով քաղաքական ու տնտեսական գործընթացները, ունեն մեծ ու լուսավոր ձգտում՝ բացառել պատե-րազմները, ազգամիջյան բախումները, սահմանները: Մյուս կողմից՝ պահպանվում են մեկ միասնական գմբեթի տակ ինքնարտահայտվելու ժողովուրդների հավիտենական ձգտումները, սեփական մշակույթ, սեփական լեզու ունենալու ձգտումները: Այնպես որ՝ կարողացանք, փառք Աստծո: Չկարողացանք՝ չկարողացանք: Բայց մենք պիտի կասկածենք, որ գլոբալացումն ամեն ինչ է ու հայի, չուկչիի, էլի ինչ-որ մեկի հարցերին կարող է պատասխաններ տալ: …Պարզվում է, օրինակ, Իսպանիայում հինգ լեզվով գրականություն է ստեղծվում՝ մենք գիտեինք մեկ-միասնական Իսպանիա, իսկ այնտեղ հինգ լեզուներ կան: Նրանք չեն կորցրել իրենց ինքնատիպությունը:
ու տենց
Մի վեց-յոթ փիլիսոփայոտ փոսթ ունեմ, որ չեմ հրապարակում, ժամանակ չի հերիքում խմբագրելու։
Մի քանի չգրված փոսթ կա։
Իսկ հիմա ասեմ, որ
Ոչ, այս Ալդոն #բնավ Ռիո դե Ժանեյրո Ապաչի չէ։
ու տենց
֊ էս նորեկներին լափթոփնե՞ր եք տալիս։
֊ ահա։
֊ բա ես որ դուրս գամ ու էլի ընդունվեմ ինձ էլ լափթոփ կտա՞ք։
֊ որ դու դուրս գաս, քեզ հետ ընդունող չկա։
ու տենց
չեմ հասկանում երբ
֊ այնպիսի որակով բան ոնց որ ֆոտո ժապավեն, տեղադրում են այնպիսի անվորակ բանի մեջ ոնց որ հոլգան, ու նկարում են պլաստիկ լինզայի միջով։
֊ ասում են ժապավենով նկարելը այնքան բարդ է, պետք է լիքը բան սովորել, ու փոխարենը սովորել երեք հիմնական քոնսեփթ լուսավորության մասին, անցնում են իրենց խցիկների բարդ մենյուները սովորելուն։
ու տենց
Let’s write a minimal module with one exported function in Oberon:
MODULE m;
PROCEDURE add*(a, b : INTEGER): INTEGER;
BEGIN
RETURN a + b;
END add;
END m.
We even can compile it now with oo2c
$ oo2c m.Mod
and get directories obj and sym.
We may now compile obj/m.c
and get an object m.o
gcc -Iobj -I/local/oo2c/lib/oo2c/src -I/local/oo2c/lib/oo2c/obj -c obj/m.c
Now we need a pascal wrapper to bind it.
Let’s call it mbind.pas
unit mbind;
{$link m.o}
(*oo2c objs to link*)
{$link RT0.o}
{$link Object.o}
{$link Exception.o}
{$link HashCode.o}
{$linklib c}
interface
uses CTypes;
function m__add(a, b : ctypes.cint16) : ctypes.cint16; cdecl; external;
(*
/local/oo2c/lib/oo2c/obj/C.oh
typedef OOC_INT16 C__shortint;
*)
implementation
end.
We need to tell compiler explicitly which object files to link.
m.o is the object file we get by compiling obj/m.c
Other files are the minimal oo2c rtl which needs to be linked.
We also need to link to libc, because oo2c works by compiling via C.
Function name is m__add because oo2c translates m.add to C as m__add
Note, that implementation section is empty, and fpc does not issue an error because the function marked as external.
Eventually, let’s write a main module to call the Oberon function.
program m0;
uses mbind;
var i : integer;
begin
i := m__add(20, 3);
writeln (i);
end.
Neither fpc nor oo2c do not need a make file.
FreePascal compiler, as well as Oberon can itself resolve module dependencies.
For example, I do not need to write a makefile where I compile first mbind.pas and get mbind.o and link it during the next step.
However, in this case I’d like to write a make file.
IPATH = -Iobj -I/local/oo2c/lib/oo2c/src -I/local/oo2c/lib/oo2c/obj
LPATH = /local/oo2c/lib/oo2c/obj
GCC = /usr/bin/gcc
OO2C = /local/oo2c/bin/oo2c
FPC = /local/fpc/bin/fpc
all:
$(OO2C) m.Mod
$(GCC) $(IPATH) -c obj/m.c
$(FPC) -Fo$(LPATH) -Fo. m0.pas
clean:
rm *.o
rm *.ppu
I usually use custom fpc I compiled from subversion, and I prefer to keep my software in /local
LPATH is the path where oo2c main rtl objects are located, so fpc can find and link RT0.o, Exceptions.o, Object.o and HashCode.o.
So, first oo2c compiles the m module to c.
Then gcc compiles it to object file.
Then fpc compiles the main module.
And now enjoy:
$ ./m0
23
und so weiter
ա – կորուստ զգալուն խանգարելը անիմաստ է։ հնարավոր չէ։
դիմադրությունը անիմաստ է
բ – ցավը ստիպում է ընդունել սխալ որոշումներ։ ցավի վախը նույնպես։
– ինչի՞ – որովհետեւ ցավում է – փաստարկ չէ։
Այլ փաստարկ է պետք, ավելի համոզիչ։ Իրական։ Եթե կա։
ու տենց
այս խոսակցության մասին ուզում էի ասել, որ եթե մենք նայեինք պարզապես կապիտալի տեսանկյունից, ապա կստացվի որ
կան մարդիկ որ ունեն պահանջարկ սարքերի որ ապահովում են հայերենը։
Ես անձամբ շատ մարդ գիտեմ ով ձեռք է բերել հտց անդրոիդներ ու նրանց մտքով էլ չի անցել ձեռք բերելու պահին որ հետո դրանցով չեն կարողանա հայերեն կարդալ։ Ու շատ մանթո էին։
Այսինքն նրանց համար այդպիսի առեւտուրը որի արդյունքում նրանք բավականին շատ փող են տվել մի ինտերնետ սարքին, որը չի ծածկում իրենց պահանջները նման է խարդախության։
Կարելի է ասել որ իրենք են մեղավոր, որ նախօրոք չեն հետաքրքրվել։
Կարելի է այդ պատասխանատվությունը գցել պետության վրա, ինչպես փորձում էր Ալիկը։
Եթե ելնենք այն մտքից որ մարդկանց մեծ մասը առանձնապես տեխնիկայից ու տեխնիկայի հնարավորություններից չի հասկանում, ու չի հասկանում ինչ է ձեռք բերում, ապա գուցե պետությունը կամ սպառողների պաշտպանության միությունը պետք է խառնվեր։
Պետությունը պետք է խառնվեր որովհետեւ ՀՀ-ն ազգային պետություն է, եւ որովհետեւ սպառողների մեծ մասի համար դա կարեւոր է։
Ու այստեղ ծագում է այլ հարց։
Եթե սպառողների մեծ մասին իրոք դա շատ կարեւոր լիներ ինչպես Ալիկին, օրինակ, ապա նրանք կբոյկոտեին, չեին ձեռք բերի այսպիսի սարքեր, որ հայերեն չեն ապահովում։
Իսկ քանի որ այդ սպառողները միայն ձեւական են կոչվում ազգային պետության քաղաքացիներ, իսկ իրականում պարզապես նախկին իմպերիայի գավառի բնակիչներ են իրենց զգում, ապա զարմանալի չէ որ լոկալիզացված նոկիա ձեռք բերելիս ասում են «հանկարծ հայերեն ինտերֆեյս չդնես ապե, թող ռուսերեն»։ Այդպես էլ պետք է լինի։
Այսինքն էթնոսը իրեն ազգ չի զգում։
Հետո էլ զարմանում ենք որ այնքան էլ անկախ չենք ընդհանորւ առմամբ։
ու տենց
Բացահայտել եմ որ այս բլոգը, որին հետեւում եմ, իմ սիրված ժամանակակից լուսանկարիչներից մեկինն է։
Հետեւում էի րիդերով, չէի էլ խորացել անունը ոնց է։
Պատիս կախված են եղել երկար ժամանակ սա՝
ու սա՝
Ահավոր սիրում եմ՝
Ու դուք նավերնյակա գիտեք իր ավղան աղջկա լուսանկարը՝
նույն աղջիկը քսան տարի անց՝
Տարիքը ինչ է անում է՝
այլ նման դիմանկարներ, պակիստանցի աղջիկը՝
Ավղան աղջիկը, ում քիթը կտրել է իր ամուսինը։
ու ավարտենք․ վագոն համար քսաներեք
ուտենց
Երեւանում մի պոլիկլինիկա կա, ուր աչքերը ստուգելու համար խնդրում են նայել հայելու մեջ։
Կարո՞ղ եք ենթադրել ինչու
Ափդ – ոչ մեկին չի հետաքրքրում։
Հայելու միջով խնդրում են նայել դիմացի պատին կախված տառերին։
Որովհետեւ բժշկի կաբինետը փոքր է։ Ու զգուշացնում, որ տառերը ֆպիպ արած են երեւալու։ Ձեռի հետ էլ իք տեստ է ստացվում։ ։Պ
ու տենց
ֆբում հետաքրքիր խումբ է բացվել։
սա էլ այդ խմբում եմ տեսել, շատ շատ շատ լավն է՝
ու տենց
Այնպես է լինում, որ մարդիկ իմ տեքստերը կարդալիս, ոնց որ խմբային լուսանկար զննեն։
Ու իրենց են փնտրում։
Ու մեկ էլ կգտնեն, կասեն՝
– աաաաա, էս իմ քիթն է։
– իսկ սա իմ շորի կտորը։
Ու սկսում իրենց թագել, ընթացքում վրդոհվելով, թե բա էս ինչի՞ մենք լավ չենք դուրս եկել։
Որովհետեւ ձեզ չեմ նկարագրել, պարզ չէ՞։
Էդ լուսանկարը ձեր մասին չէր։
Իսկ այն ձեր քթերն ու կտորներն որ կադրի մեջ երեւում են, հա, իմ կողմից այդպես են երեւում։ Դե սպանեք ինձ։ Ես տենց եմ ընկալում։ Ու իմ ընկալման իրավունքն ունեմ։
Ընդ որում տենց ընկալելով ձեզ վատ չեմ վերաբերվում։ ։Պ Փոխել չեմ ուզում։ Իսկ ձեր «նեղանալը» լրացուցիր մեղքի զգացում է պահանջում, ու իմ փոխվելը։
Իսկ եթե մտքովս անցներ հենց ձեզ լոսանկարագրել, կամ ձեր «մարմնի» հատվածները իմ հայացքով, ձեռքեր, մատներ, շուրթեր, իսկ հետո օնլայն թագ անել – այ այդ ժամանակ երբ ասեիք՝ պրիշիկս երեւում է, էդ ֆոտոն ինչի՞ ես օնլայն գցել, դոդոոշոփեիր, թաքցնե՛իր – ես դեռ պարզապես կհասկսանայի ինչի մասին է խոսքը։ Իսկ սենց պարզապես չեմ հասկանում։
Ես ձեր պրիշիկը իմ լուսանկարի վրա չեմ տեսնում։ Դուք եք գտել։ Գուցե դուք ավելի լա՞վ գիտեք, այն կա թե չէ։
ու տենց
չուդը յուդա կարգիչ է վաճառվում։
տենց բան էլ չեք ճարի։
զանգեք հենց հիմա ու կստանաք նվեր հայերեն ռասկլադկա։
ու տենց
այսօր պատմեցին որ բաքսիի տվ գովազդում ասվում է՝
ՕԳԳ-ն մինչեւ %115
մի քանի տարբերակ եմ տեսնում
ա – չգիտեն, որ ՕԳԳ-ն այդքան չի լինում։
բ – լավ էլ գիտեն, բայց ենթադրում են որ մարդիկ մեկա չեն հասկանա։
իսկ ով հասկանա, չի կարող կպնել, որովհետեւ ասվում է մինչեւ։
ու տենց
Գնոմ երեքը այսպիսի տեսք ունի՝
Այսինքն պարզ է, որ նախատեսնված է պլանշետների համար։
Ես համամիտ եմ, երեւի մարդկանց մեծամասնությանը կարգիչ պետք չէ։
Կարգիչ պետք է աշխատող մարդկանց։ Ստեղնաշար պետք է գրող մարդկանց։ Իսկ ստատուս սոց ցանցում կարելի է եւ պլանշետով կամ հեռախոսով գրել։
Ես չեմ դատում ԳՆՈՄենց։ Նորմալ է։
Ինչն է լավ, որ ստեղծվել է պրոեկտ, որ ԳՆՈՄ երկուսը շարունակելու է։
Պրոեկտի նկարագրությունը լրիվ բնութագրող է՝
MATE Desktop Environment, a non-intuitive and unattractive desktop for users, using traditional computing desktop metaphor.
Եթե այս տղերքը փորձում են պահել ու զարգացնել Գնոմ երկուսը, ապա կա մի թիմ, Թրինիթի, ով փորձում են նույնը անել ԿԴԵ երեքի հետ։
Շատերը, նույնիսկ Լինուսը, համարում են ԿԴԵ չորսը անօգտագործելի։ Իմ համար բոլոր ԿԴԵներն են այդպիսին, բայց չշեղվենք։
Նրանք փորձում են ԿԴԵ երեքը ՔԹ չորսի պորտ անել։
Ի դեպ պրոեկտի անդամներից մեկը հայ է Սերգեյ Ամելյան անունով։
Եթե таки այնուամենայնիվ հղումներով գնաք, կտեսնեք որ գործերից մեկը՝ «Add Qt4 support to Trinity Qt Interface» կանգնել է հասնելով վաթսուն տոկոսի։
Մեջբերում եմ՝
Stalled due to continual upstream Qt4 bugs and extremely poor Qt4 performance
Ահա թե ինչպես։
Նենց չի որ ես կասկածում եմ։
ու տենց
մի համալսարանում, ոչ էն կոոպերածիվ համալսարաններից, այլ բավականին վեհ համալսարանում, երբ ցանցային կամ ադմինական որեւէ խնդիր է լինում, դիմում են․․․ տերտերին։
Այո, կանչում են տերտեր։
Տենց տերտեր գիտեն ով տեխնիկական կրթություն ունի, բայց դե տերտեր է, ամեն մեկն էլ իր համար մի ձեւ է գտնում գոյատեւելու, ով ոնց կարող է։ Մարդ կա գողություն է անում, մարդ կա Շմիդտ լեյտենանտի որդի զոհված ազատամարտիկի կին է ներկայանում, մարդ էլ կա կնունք ու պսակադրությամբ է փող աշխատում։
Այսպես, երբ մի քանի խնդիր կուտակվում է, տերտերին կանչում են, ու նա այս անգամ ազնիվ իր փողն աշխատում է, գնում։
Նույնիսկ երեւի որպես բոնուս օրհնում է սարքերը, սվիթչերը, քթի տակ շարական փսփսալով։
․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․
Իսկ մի այլ վեհ համալսարանում, ղեկավարներից մեկը հանձնարարեց դասախոսներից մեկին, որ նա նոր առարկայի սլայդեր պատրաստի։ Դասախոսը մտածեց, փորփրեց ինտերնետում, ու տեսավ որ վիքիփեդիայում եղած տեղեկատվությունը այնքան սպառիչ է որ լրիվ բավական է դասախոսությունները պատրսաստելու համար։ Այդպես էլ արեց, սլայդերը պատրաստեց վիքիփեդիայի տվյալներով։
Հետո նրան հարցրին, բա աղբյուրը ո՞րն է։ Ասաց՝ վիքիփեդիան։ Ու ստեղ «ղեկավարությունը» վախեցավ․ ասացին չէ, այնտեղ քոփիրայթի բանի հարցեր կլինեն, մեզ կդատեն, բան ման։
Արի, ասացին դասախոսին, դու ավելի լավ է էդ քո կարեւոր վիքիի տեղը, մի երկու անկապ վարեզ ռուսերեն դասագիրք քաշիր, ռուսները տենց չեն հետեւում, թարգմանենք, ոչ ոք չի իմանա, դատի չեն տա։
վարագույր
ու տենց
Պրոեկտորի լույսի մեջ երեւում է սիգարետների ծուխը։ Գլխանոցը գլխիս է։ Եթե կողքի սեղանի տղան չծխեր ես բնականաբար կնեղանայի։ Հետո շորերս կախելու եմ պատշգամբին որ գիշերվա ընթացքում ծխի հոտը անցնի։
Իսկ այդ ծխող տղան աչքերը չի կարողանում տանել իր աղջկա հեռախոսից։ Հեռախոսը զանգում է, աղջիկը կարծես ուշադրություն չի դարձնում, իսկ տղան նայում է այդ հեռախոսի վառվող էկրանին, կարդում է ո՞վ է զանգում։
Մինչդեռ ես չաթվում եմ․ Տաթեւը ոգեւորված է, ընտրում է իրեն նոութ, ու ուղարկում է ինձ հղումներ։
– Նոր կարո՞ղ է զբաղված ես։
(ու էլի նոր հղում)
– Չէ, կինո-մինո եմ նայում։ Աղջկա մաղջկա հետ։
– Կինո Մոսկվա՞
– Չէ, ավելի «վեհ» տեղ։
– Արա բա էլ ինչի՞ ես օնլայն։ Ասեիր չխանգարեմ։
– Չես խանգարում։ Իմ սիրտը ինետում է։
․․․
Կողքի սեղանի տղան հա ձեռքը տանում է իր աղջկա հեռախոսի կողմ։ Ակնհայտ է, որ ուզում է վերցնել այն։
Աղջիկը կարծես չի նկատում։
․․․
Տաթեւը չափազանց ոգեւորված է նոութ ունենալու հեռանկարով։
– Լավ, մի հատ էլ հարց տամ, հա՞ ու ֆսյո։
– հմ՞
– Մտածում եմ տալ թե չտալ։
– Տալ թե չտալ – դա է հարցը։ Այո։
(էլի հղում)
․․․
Կողքի սեղանի աղջիկը վեր է կենում ու կտկտալով դուրս գալիս դահլիճից։ Այնուհետեւ չխկում է զուգարանի դուռը։
Մի ակնթարթ անց տղայի դեմքը լուսավորում է էկրանը։ Աղջկա հեռախոսի էկրանը։ Ինչի՞ է թողել սեղանան – մտածում եմ։ Գրողը տանի։
Տղան այնքան հանգիստ էր փորփրում, ոնց որ ամեն օր միայն դրանով է զբաղվում, բնավ չի վախենում որ ցանկացած պահին աղջիկը կմտնի, ու կբռնացնի նրան։ Դա տեւում էր անվերջություն, ես սպասում էի աղջիկը մտնի։ Ո՞նց է տենց հանգիստ։ Չեմ հասկանում։ Լրիվ սմսները կարդաց, բոլոր զանգերը նայեց, ու դանդաղ տեղադրեց հեռախոսը նույն տեղում։ Բայց այնքա՞ն հանգիստ։
Հենց այդ պահին դուռը չխկաց, ու լսվեցին կտկտող քայլեր։ Աղջիկը մտավ դահլիճ։ Ահ, նա մեկա կզգար։ Գիտեր մինչ կտկտոց չկա, ապահով է։ Ո՞նց չէի մտածել։
Վերջը կլինի, մտածում եմ, որ հիմա էլ տղան գնա, ու աղջիկը սկսի իր հեռախոսի մեջ փորփրել։
Բայց տղան չի գնում։ Իսկ թե գնա հեռախոսը չի թողնի։ Իսկ թե թողնի, պատրաստ է որ կնայեն։ Իսկ կարո՞ղ է աղջիկն էլ է պատրաստ։ Նա զգում էր չէ, որ տղան ձգվում էր։
Նրանք վիճում են, ու խանգարում կինո դիտել ու նոութ ընտրել։
Վիճում են այն մասին աղջիկը էլի խմելու է գարեջուր թե չէ։
Հետո այն մասին երբ են դուրս գալու։ Ու էլի ինչ որ մանրուքներ, ու այնքան մանրուքներ, որ հաստատ խորանալու բան չեն էլի։ Ու նենց չի որ աղջիկը թույլ է տալիս իրեն նեղել, լավ էլ դիմադրում է։
Բայց իմաստը դիմադրելու՞։
․․․
(նոր հղում – լաթիթյուդը ավելի թանկ է ու որակով – մեկնաբանում եմ։)
․․․
Ու բնական է որ իրականում մանրուքներում չի հարցը բնավ։
Ու հետո նրանք դուրս են գալիս, բավականացված երեկոյից։ Ոնց որ տենց էլ պետք է լիներ, նորմալ էր լրիվ։
Քիչ անց վերջանում է ֆիլմը։ Վերջանում են Տաթեւի հղումները։
Նոութը ընտրված է։ Հերոսը՝ սպանված։
Տալ թե չտալ հարցը այլեւս օդում կախված չէ։
Կողքի սեղանի գարեջուրը անավարտ է։
Մեր սեղանի «մենյուն» ձեռք տված էլ չէ։
Լույսը վառում են, էլիտար երիտասարդությունը հիանում է ցուցադրված վերջ գործերով, հիանում է ռուսերեն, ինչպես եւ պոլագայետսյա էլիտար վեհ երիտասարդությանը։
Ծանր դուռը փակվում է հետեւից։ Փողոցի սառը, ու անհամեմատ ավելի մաքուր օդը ողջունում է ձեզ։ Ինչպես Ալիկի ազատ Նոկիա ն9 իր ստատուսում։ Ողջույն։
ու տենց
Չգիտեմ, նկատել եք, ես մատյանում տրամադրում եմ ռսս՝ իմ րիդերում կարդացած ու հավանած տեքստերին բաժանորդագրվելու համար։
Մտածում էի այ եթե չլինի րիդերը, ի՞նչ եմ անելու, ո՞նց եմ քաղաքակիրթ ձեւով ռսս տալու իմ հավանած (լայք, շեյր) փոստերի վրա։
Հետո մտածում էի՝ դե ո՞նց չի լինի, գուգլ է, ո՞ւր է կորելու։
Ու ահա՝ երբ կա սաաս, դու երբեք չգիտես ինչ կլինի, որովհետեւ բնավ կոնտրոլ չունես։ ուրիշի սոֆտ է, ուրիշի սերվերի վրա աշխատող։ Օտարի, նույնիսկ։
Վերջ, այսօրվանից չկա էլ ռսս-ով շեյր անել, պետք է փլաս օգտագործել։
Չէ մի չէ, այսպես ասած։ Փլասում նույնիսկ չկա ռսս։ Կամ դեռ չկա, կամ չեն էլ ուզում ավելացնել։
Այնպես որ ես ինձ պետք է մի բան մտածել, որ շարունակեմ կիսվել կարդացածով ռսսի օգնությամբ։
Դա լավ է։ այսօրվանից ավելի ազատ կլինեմ։
Իսկ այսօրվա կայքը գուգլի այս էջն է ուր կարելի է այդ նախկինում կիսվածները վերցնել։
ու տենց
Արփիկն ինքն իրեն անցավ
…
Some of these things are truly just myths. In reality geek girls are:
- Independent or better to say – self-dependent people. They solve most of their own problems
…
Այ, ոնց ասեմ։ Ին րիալիթի գիք գլս սթարթ թու քաունթ ֆրոմ զերո։
ու տենց
– What is it that you fantasize about?
World peace? I thought so.
Do you fantasize about international fame?
Do you fantasize about winning a Pulitzer Prize?
Or a Nobel Peace Prize?
An MTV Music Award?
Do you fantasize about meeting some genius hunk, ostensibly bad…
but secretly simmering with noble passion…
and willing to sleep on the wet spot?
– I’ll take two! I’ll take two!
– What was that?
Kimberly will take two.
You get Lacan’s point.
Fantasies have to be unrealistic…
**because the moment… the second…
that you get what you seek…
you don’t…
you can’t want it anymore.
**
**In order to continue to exist…
desire must have its objects
perpetually absent.
**
It’s not the “it” that you want.
It’s the fantasy of”it.”
– So, desire supports crazy fantasies.
Sorry.
This is what Pascal means when he says
that we are only truly happy…
when daydreaming about future happiness.
– It came today.
– Or why we say…
the hunt is sweeter
than the kill.
**Or be careful what you wish for,
not because you’ll get it…
but because you’re doomed
not to want it once you do.
**
So the lesson of Lacan is,
living by your wants
will never make you happy.
**What it means to be fully human is
to strive to live by ideas and ideals…
**
and not to measure your life
by what you’ve attained
in terms of your desires…
**but those small moments
of integrity, compassion…
rationality, even self-sacrifice.
Because in the end, the only way
that we can measure the
significance of our own lives…
**is by valuing the lives of others.
ու տենց
#փաստորեն #ԿԿ ն էլ է գնում #խոպան։ #արտագաղթ
ու տենց
գործընկերները վերադարնում են հարցազրույցից՝
– դե պարզ է, որ չէր իմանա ՆԻՍն կամ ՆՖՍը որն է, եթե տենց տեղ չի աշխատել։ Հո գիժ չի որ տանը ՆՖՍ օգտագործի։
– այո, իսկ եթե ասի՝ ես տանը ՆՖՍ եմ օգտագործում, ուրեմն նրան պետք չէ վերցնել, որովհետեւ նա նորմալ մարդ չէ։
– աաաաա, իմ ծնողների տանը կոնֆիգ եմ արել՝ ՆՖՍ + աութոֆս։
վարագույր
ու տենց
– դե ԿԿ-ն պետք է կողմնորոշվի ում հետ է, ՌՔ թե ՍՍ
– հմ, ՌՔ-ն արդեն այնքան գործում է, որ պետք է կողմնորոշվե՞ն։
– ՌՔ-ն կուսակցություն է փնտրում որ դրա միջոցով հետ գա։
– հնչում է ոնց որ՝ «Վոլանդեմորթը մարմին է փնտրում որ դրա միջոցով հետ գա»։ Ահա։
ու տենց
Ասենք ունենք NIS-ին կպած մեքենա, բայց ուզում ենք ոչ ոք դրան չկպնի, բացի կոնկրետ մարդկանցից։
Կարելի է սահմանափակել ssh-ով, բայց ասենք մեկա rsh պետք է միացված լինի։
Ապա սենց պարզ ձեւ կա։
Գրում ենք /etc/passwd ֆայլի վերջում այն յուզերներին, ում ուզում ենք թողնել՝
named:x:25:25:Named:/var/named:/sbin/nologin
ldap:x:55:55:LDAP User:/var/lib/ldap:/bin/false
+noch
իսկ վերջում մի սենց տող՝
+:x:::::/etc/siktir
եւ այդ շելլը ստեղծենք՝
# cat /etc/siktir
#!/bin/sh
echo “****\* access restricted ****”
echo ” get the fuck out from here ”
echo “****\* access restricted ****”
sleep 3
exit 0
մեկ էլ nsswitch.conf ում passwd: files compat nis
_ու տենց _
փաստորեն, ժամանակակից օպերացիոն համակարգերում հստակ հիշողության օգտագործումը ըստ(պեր) պրոցեսի իմանալն անհնար է։
Նախ, ո՞րն է պրոցեսի օգտագործած հիշողությունը։ Հաշվե՞լ թե չհաշվել բեռնված գրադարանները։ Իսկ նրանց բեռնվածները՞։
Հաշվե՞լ թե չհաշվել քեշը։
Իսկ այն հիշողությունը որ պրոցեսը արդեն ազատել է, բայց ՕՀ-ը նա ֆսյակի պահում է, ու իրականում չի ազատել՞։
Երբ կիրառում ենք ps, top, ու նման գործիքներ, ստանում ենք պրոցեսի կողմից ալոքած հիշողության էջերի թիվը։
Ու դա չի արտացոլում ծրագրի օգտագործված հիշողության իրական չափը։
Ավելի, կարող է մոլորեցնել, երբ էջերը շեյրդ են, ասենք մի քանի թրեդի մեջ, կամ դինամիկ գրադարանների դեպքում։
Ու զարմանալի չէ որ տարբեր գործիքներ տարբեր ձեւ են հաշվում օգտագործված հիշողությունը։
Ասենք, gtop-ի, գրաֆիկական top-ի ցուցմունքները տարբերվում են կոնսոլ top-ի ցուցմունքներից։
Համեմատաբար «ճշգրիտ» տեղեկատվություն ստանում ենք պրոցից՝
$ cat /proc/9223/status
Name: chrome
State: S (sleeping)
Tgid: 9223
Pid: 9223
PPid: 4090
TracerPid: 0
Uid: 1000 1000 1000 1000
Gid: 1068 1068 1068 1068
FDSize: 64
Groups: 10 18 27 250 1062 1068
VmPeak: 1042632 kB
VmSize: 1039616 kB
VmLck: 0 kB
VmHWM: 47524 kB
VmRSS: 35276 kB
VmData: 650796 kB
VmStk: 136 kB
VmExe: 40784 kB
VmLib: 52148 kB
VmPTE: 580 kB
VmSwap: 11292 kB
Threads: 3
SigQ: 1/30572
SigPnd: 0000000000000000
ShdPnd: 0000000000000000
SigBlk: 0000000000000000
SigIgn: 0000000004001002
SigCgt: 0000000180010000
CapInh: 0000000000000000
CapPrm: 0000000000000000
CapEff: 0000000000000000
CapBnd: ffffffffffffffff
Cpus_allowed: ff
Cpus_allowed_list: 0-7
Mems_allowed: 00000000,00000001
Mems_allowed_list: 0
voluntary_ctxt_switches: 4755
nonvoluntary_ctxt_switches: 761
Ու ասենք top-ը ցույց է տալիս հենց VmSize դաշտի տվյալները։
Ավելի լավ պատկերացում ստանալու համար օգտագործված հիշողության մասին նպատակահարմար է օգտագործել պրոֆայլեր։ Ասենք, վալգրինդ, որը բացի դրանից լիքերը ցույց կտա։
ու տենց
Ես գրում էի որ չեմ կարողանում կարեկցել ֆիլմերի հերոսներին, երբ համարում եմ որ սաղ իրենց խելքից է։
Մի քիչ փոխվել է ընկալումս։ Չեմ կարողանում կարեկցել, երբ տեսնում եմ, որ այն «մարդկայինը» որ ցույց են տալիս, ինչ որ տարբեր անկապ բաների մասին է, որով հեշտ փոխարինելի է․․․
Ու ես ենթադրում եմ, որ մենք բոլորս էլ նենց քաքի մեջ ենք, որովհետեւ գրքերում, ֆիլմերում, այո, խաչմերուկներում ու պատվանդամներից, ամենուր տեսնում ենք պատմություններ․․․ որ սիրո մասին չեն։
այնտեղ կա՝ սեփականատիրության մասին, խանդի մասին, գրավելու մասին, ստի մասին, խաղի մասին, ռոմանտիկանալու մասին, տարվելու, թախիծի, չներելու, պահանջելու, ամբիցիաների մասին։
ու էդ սիրո մասին չէ։
սուտը արդեն խաղ է, ու այն սիրո մասին չէ։
խաղը – մանիպուլյացիա է – սիրո մասին չէ։
չներելը, (չմոռանալը չէ, չներելն ու չմոռանալը տարբեր են) – ու կրկին սիրո մասին չէ։
այ
ներելը – սիրո մասին է։
լիքը կա «անփոխադարձ սիրո» մասին։
անփոխադարձ սեր չի լինում, չեմ հավատում։
հետո էլ զարմանում ենք, ինչի է «միշտ վատ» հարաբերություններում։ վատ չի, պարզապես սիրո մասին չի։
ու նենց չի որ կյանքում կամ գրքերում երբեք չի լինում սիրո մասին։ իրականում լինում է, բայց անտեսվում, քանի որ լիքը այլ կեղծ բան կա, որ թվում է որ պետք է գնահատվի, ու ոչ ոք դրանից ազատ չի կարողանում լինել ու սկսվում է՝ պահանջել, չընդունել,
**ստել, որովհետեւ ո՞վ կընդունի քեզ ոնց որ կաս։
էնա լիքը ստող կա, նրանք ավելի հարմար են։**
ու շատ ավելի հեշտ է գրել չսիրո մասին, քան սիրո։ ու նկարել։ դա նայվում է, դա կարդացվում է, էֆեկտիվ է։ մի խոսքով դա ցույց տալը դժվար չէ։ նույնիսկ տժժալով։
ու տենց ես երբ կարդում եմ, կամ նայում, կամ լսում փողոցում կողքից, ես իմ մեջ հա նշում եմ՝
սա սիրո մասին չէ։ սա սիրո մասին չէ։ սա սիրո մասին չէ։
սա սիրո մասին է։
ու տենց
dmr-ի հետեւից վախճանվեց Մակարտին։
գրում են՝ անկապ տարի էր։
Լիսպն ու Սին Գրեմը անվանում էր երկու մեծագույն գագաթ։ Առաջինը, ի դեպ ստեղծվեց 1958 թվին։ Սիից տաս տարի շուտ։
Ի՞նչ այն մեզ տվեց։
Լամբդա հաշվարկ։ Կամ կարելի է ասել որ դա այն հիմքերից է որոնց վրա հետագայում ստեղծվեց Լիսպը։
Ու դարձավ աննախադեպ լեզու, որով կարելի է ձեւակերպել լեզու կոնկրետ խնդիրը լուծելու համար։
Այսինքն ոչ թե խնդիրը փորձել լուծել եղած գործիքներով այլ եղած գործիքը ձեւափոխել եւ հարմարացնել խնդիր լուծելու համար։ Պե՞տք է for։ Ձեւակերպեք, ունեցեք։
Ի դեպ, այնպես չէ որ դա ինձ դուր է գալիս։ Խառը զգացմունքներ ունեմ։
Լավ ձեռքբերումներից է հաստատ ռեկուրսիան, ու իմմութաբիլիթիի գաղափարը։
Աղբահավաքը նույնպես առաջին անգամ հայտնվեց Լիսպում։
Սակայն կրկին՝ որպես հենարան, որովհետեւ իմմութաբիլիթիի պատճառով հիշողության օգտագործումը մի տեսակ շատանում էր։
Լավ, ամեն դեպքում, կիսվեմ հղումներով։
եթե լիսպը իրոք այնքան լավը լիներ
Գրեմը այն մարդն է ով իր լեզուն, Լիսպը օգտագործելով ստեղծեց հաջողակ ստարտապ, աշխատեց լիքը փող, ու հիմա աջակցում է գործ ստեղելու համար այլ մարդկանց։ Ասենք Ցուկերբերգին՝ ֆեյսբուք ստեղծելու համար։ ։Պ
Ու այս տեքստում նա գրել է այն մասին ինչպես Լիսպը եղել է իր գաղտնի զենքը։
Ոի ինձ դուր է գալիս ինչպես է Լիսպի մասին գրել Վիրտը իր այս թղթի մեջ՝
Լավ մտքեր։ Հայելու միջով նայելիս։
Նենց չի որ գովացել է։
Բայց տեքստը ոչ միայն լիսպի մասին է, այլ քոմփյութա սայնս տարբեր գաղափարների մասին։
ու տենց
– դե ներողություն խնդրի
– չէ
– ինչի՞
– ես կխնդրեի, բայց այն այնպիսին է լինելու որ դու ինձ կխփես։
վարագույր։
ու տենց
— Так в чём проблема? — спросила Лиса, усаживаясь не слишком близко к Волку.
— Да вот — не даёт мне мой завтрак! — Волк указал вилкой на Ежа. Последний ещё чуть-чуть отодвинулся от пустой тарелки и свернулся в шарик понадёжнее.
— В смысле — не даёт?
— Ну, упёрся, что мол «нет» — и всё, — подтвердил Медведь. — Типа, пусть хоть все голодные ходят, а ему пофигу!
— Ты ему нормально всё объяснил?
— Сто раз, — подтвердил Волк. — Я просто съем его на завтрак — ну чего тут непонятного? А он сворачивается и шипит, что, мол, не дастся.
— Торгуется, — вздохнула Лиса. — Ну предложи ему что-нибудь взамен. Вот этого червяка, например. Завтрак — за завтрак, совершенно нормальный обмен.
— Да предлагал я! Не берёт, сволочь. Я ему обед из трёх блюд предлагал, а он всё равно… — Волк ткнул в Ежа вилкой. Тот зашипел и резко растопырил иголки.
— Ёж, ну что это за поведение? — вздохнула Лиса. — Вспомни наконец, что ты в лесу не один.. Нельзя жить в обществе и быть свободным от него. Все Кролики это понимают, а ты ведёшь себя совершенно неприлично.
Ёж фыркнул.
շարունակությունը այստեղ
Սա լրիվ Արցախյան բանակցություններն են։
ու տենց
ճանաչել զիմաստութիւն եւ զխրատ, իմանալ զբանս հանճարոյ, ինչպես նաեւ zcat, zgrep, zdiff, zforce, zless, zmore, znew
ու տենց
Մահացած մարդու տունը այն հավես տեղերից է ուր լիքը մարդ է հավաքվում տուսվելու։ Վերջապես պատճառ կա գործերը թողնել, ինքդ քեզ կարեւոր զգալ, ու սոցիալիզացվել։ Ով ցուցադրաբար թաց թաշկինակով կնստի դագաղի մոտ, ով կզրուցի խոհանոցում, ով այնտեղ լուրջ գործարարի արտահայտությամբ բաստուրմա կկտրտի, ով դուրս կգա բաց պատշգամբ ծխելու ու հայացքը գցելու շրջակա գարաժների կազմած լանդշաֆտին։ Կարճ ասած, բոլորը «պրի դելե», բոլորը այդ պահին զգում են իրենց միասնականությունը։ Ոմանք, ճիշտ է, զրուցելու այլ թեմա չունենալով, պատրաստվում են թաղմանը։ Այստեղ ծնվում են իսկական ռեժիսորական մտահղացումներ։ «Եկեք պանիխիդային բերենք կենդանի ջութակահար» – առաջարկում է մեկը։ «Ջութակահարը պետք չէ» – մտածում եմ։ «Իսկ դագաղը իջեցնելիս եկեք թող ԽՍՀՄ օրհներգը հնչի» – առաջարկում մյուսը։ «Հիանալի միտք է» – համաձայնվում են մնացածը՝ «Նրան դուր կգար»։ Այն, որ նրան դուր կգար թաղված լինել իր եղբոր կողքը, ինչպես եւ խնդրել է, ու բնավ ոչ կնոջ, բոլորը ուրախ մոռացան երբ պարզվեց որ դա մի քիչ ավելի թանկ «կնստի»։ Դրանից շոու չես անի։ Իսկ ջութակահարի մասին կպատմեն։ Կպատմեն նաեւ այն մասին, ինչպես «այդ ամենից առաջ հավաքարարների մի ամբողջ բրիգադ տունը մաքրեց»։ Իսկ այն, որ անհրաժեշտություն կար մի ամբողջ բրիգադի, այսինքն հանգուցյալը ապրել է, երբ ապրում էր, բնավ ոչ մաքուր բնակարանում, դա ոչ ոք չի ընկալում։ Ոչ, հարցն այն չէ որ հոգալը մահվանից հետո է լինում։ Հարցն այն է որ հոգալը երեւացող պետք է լինի, իսկ այն հոգալը որ չի երեւում անիմաստ է։
Լայք է պետք, մի խոսքով։ Իսկ երբ ինքդ քեզ համար գրում ես, լայք չկա։
Բնականաբար, հանգուցյալի բարեկամներն ու ընկերները զանազան սոցիալ շերտերի եւ տարիքների ներկայացուցիչներ են։ Խմբավորվում են ըստ հետաքրքրությունների, տարիքի, ունեւորության, կարողությունների, սեռի։
Ու մի խումբ է, ուր հավաքվել են երիտասարդները։ Նրանցից մեկը՝ արդեն մի քանի տարի է ազգային անվտանգությունում է աշխատում։ Մնացածը, ինչպես եւ հարկ է կարգին երիտասարդներին, ձգտում են լինել «ավելի լավը», «կռուտոյ», այսինքն՝ գողական։ Ու նրանք այդ չիկիստի մեջ տեսնում են նույն բնագավառով հետաքրքրվող մարդու, իմացող, ասենք «բիթի» մարդու։
Ու նրանց զրույցը այնքան լավն է, այնքան հետաքրքիր։ Պատմում են իրար դեպքեր՝ «ու ես դանակը հանեցի․․․», խոսում հասկացությունների, ասենք «գաղափարների» մասին, քննարկում որն է «ճիշտը», իմանում նոր բառեր․․․
Այսպես երեւում է որ ընդհանուր հետաքրքրությունները միավորում են տարբեր մարդկանց։
Ու այսպես գողական աշխարհն ու ուժային կառույցները միավորվում են, ձուլվում, ընկերանում։ Ներեցեք, ախպերանում, ճիշտ արտահայտվելու համար։
_ու տենց_
ես քառասուներկուերրորդ մարդն եմ, ով այն կարդացել է։
ու տենց
me: it’s nice, I dont need to press shift when I type “@” in programmer’s dvorak
colleague 0: lame…
colleague 1: pffff…….
_ու տենց _
վաղուց էի ուզում դվորակի անցնել։
ու մտածում էի հաջորդ անգամ պատվիրելուց տառեր կպատվիրեմ որ կպցնեմ ստեղնաշարիս, ու սովորեմ։
ինչի՞ էի ուզում անցնել։
ես գիտակցում եմ, որ ես մեքենագրող չեմ։
ինձ արագ գրել պետք չէ։
ես շատ արագ եմ գրում չաթվելիս, կամ հենց հիմա, գուցե ավելի արագ, քան կասեի ձայնով։
բայց ես լատիներեն տառերով այնքան էլ շատ չեմ չաթվում, հիմնականում հայերեն։
իսկ ծրագիր գրելիս ձեռք բերված հավաքելու արագացումը հաստատ այնքան կարեւոր չէ որ դրա համար սովորեմ նոր շարվածք։
ես լավ գիտակցում եմ, որ ուզում եմ սովորել դվորակ որովհետեւ
գիտեմ որ քվերթին հիմար չմտածված վատ դիզայնով շարվածք է։
ռուսների յցուկենը լավն է, հայկական գրամեքենան մտածված է։
քվերթին մտածված է այն առումով որ իրանով թայփրայթեր բառը արագ գրել լինի, ու նախկինում գրամեքենաները վաճառելիս արագ արագ այդ բառը հավաքում էին, ու վաճառում։ տեսեք, այդ բառի բոլոր տառերը վերեւի շարքում են։
իսկ Դվորակը նախագծել է ստեղնաշար այնպես որ նրանով հարմար լինի գրել։ Կա նաեւ ծրագրավորողների համար փոփոխված դվորակ։
Հա ուզում էի անցնել բայց հա չէի անցնում։
Ու այնքան լավ է երբ կա տենց ընկեր ով անցել է։
Ու որ նա անցավ ես մի օր հասկացա որ ես էլ կանցնեմ։ Առանց տառեր կպցնելու, պարզապես կսովորեմ։
Ու դա ցավոտ է։ Դա բարդ է։
Նաեւ դա հավես է։ Որովհետեւ ես ինձ լավ եմ զգում դա անելիս։
Ու ես ինձ ավելի լավն եմ զգում որովհետեւ ես դրանով ավելի ես եմ լինում։ Ես անում եմ այն ինչը որ հավատում եմ լավ է, չնայած դա բարդ է։
Նույնպես ինձ բարդ էր Օբերոնի անցնելը, օրինակ։ Բայց ես գիտեի որ այն իմ համար սիրուն է, լավ դիզայն է, ճաշակով է։ Վերցրեք նույնիսկ պասկալիստ կամ ադայիստ ու փորձեք անցկացնել Օբերոնի։ Հեշտ չի լինի, չի անցնի։ Հազար ու մի խնդիր է լինելու որ կստիպի նրան հետ կանգնել։
Ես շարունակել եմ միայն որովհետեւ համոզված էի որ գուցե կարճաժամկետ դա հիմար քայլ է բայց երկարաժամկետ՝ խելացի, լավ։
Ու այսօր ես նկատելով որ կրկին ինձ ցավի միջով եմ անցկացնում, հասկացա որ ստեղնաշարը բնավ մի դեպքը չէ, երբ ես այդպես անում եմ։
Ես ինձ ցավ եմ պատճառում երբ համարում եմ որ այդպես ճիշտ է։ Իմ համար, հա՞ երեւի, անկապ ճիշտ, չհարաբերական, չգիտեմ կա թե չէ։
Ու հետո կարող է եւ հասկանամ, որ սխալ եմ արել։ Կարող է հասկանամ որ ճիշտ եմ արել։ Կարող է էլի ժամանակ անցնի ու էլի վերագնահատեմ։
Օրինակ, հենց հիմա լիքը բան չեմ կարող գնահատել իմ անցյալից։ Գիտեմ, որ ժամանակ կանցնի, կգնահատեմ։
Ու կարծում եմ որ օբյեկտիվությանս ձգտումը այնքան մեծ է որ կկարողանամ առանց ինձ ձեռնտու արդարացումների կամ ինձ համոզելու օբյեկտիվ գնահատել։
Ամեն դեպքում, սխալվել եմ թե չեմ սխալվել, դա էլի զարգացում է։ Ու դա արդեն գոնե լավ է։
Իսկ դվորակի անցնելը դա պարզապես իմ պրոցեսների մաս է։
Ու ամենաբարդը գաղտնագրեր հավաքելն է ։Պ
ու տենց
Մի անգամ ես, ասենք, Նարեկի ու Համլետի հետ էի։
Նարեկը տանում էր կորուստ, ու տանում էր բավականին ծանր։
Իր աղջիկը քիչ է, իրան թողել էր, մի հատ էլ տղա էր գտել։ Նարեկը բացասման մեջ էր, բնականաբար։
Կողքից շատ հեշտ է ասել՝ բացասման մեջ էր։ Շատ հեշտ էր ինձ «բանական» փորձել բացատրել
– դե չի ուզում, ուրեմն չի ուզում։
կամ
– ուրեմն այդ տղան իրան ավելի շատ է սազում քան դու, իրա հետ ավելի լավ է։ ամեն ինչ այնպես է ինչպես պետք է լինի։
հիմա գրելիս ես հասկանում եմ որ նա ինձ պետք է սպաներ տեղում սենց բառերի համար։
ու այդ պահին խառնվում է Համլետն, ու ասում։
– էդ տղուն պետք է տեսնել։ նա հեչ լավ բան չարեց։
– ինչի՞ համար – զարմանում եմ։
– դե, ուրիշի աղջկա ուղեղը կերավ, տարավ – բացատրում է Համլետը։
– առաջինը, չկերավ, չստիպեց։ նա է որոշել։ – հետո շրջվում եմ Նարեկին – ու առհասարակ, դու ազատ մրցակցությանը կողմ էիր։ Ահա քեզ, ազատ մրցակցության օրինակ։
Նարեկը կրկին զսպեց ինձ սպանելու ցանկությունը։ Զարմանալի տղա է, ազնիվ խոսք։ Ես չէի դիմանա։ Նրան ինչ է պետք, ես ինչ եմ ասում։
– բայց պետք է լինի տղամարդկային միասնություն, սոլիդարնոսծ – առարկեց Համլետը։
– ահ սոլիդարնոսծ – ասացի ես, ու աղմկոտ քաշեցի թեյս շրթունքներով։
Անցավ մի տարի։
Նարեկը հանդիպեց լրիվ նոր աղջկա, ու մինչեւ մազերի ծայրերը սիրահարվեց։ Մի քանի ամիս անց նրանք արդեն միասին էին ապրում։ Նարեկը, թվում էր, ինքնաակտուալացման ուղղու վրա էր։
Անցավ եւս մի կես տարի։
Մի անգամ տեսա նրան, ու նա այնքան վատ էր, որ ինձ չոր ցրեց։
– ներիր, հավեսդ չունեմ։
– օկ, ասացի։
Անցավ եւս մի քանի ամիս։
Նարեկի հետ եմ խոսում։ Ասում եմ, բա ո՞ւր է Համլետը չի երեւում։
– Դե․․․ գիտես, նրանք ընկերուհուս հետ․․․ սիրահարվել են իրար, ու տենց։
Ու դա նա է ով խոսում էր տղամարդկային սոլիդարության մասին՞։ Հավատս չէր գալիս։
Հիանալի է, մտածեցի, պարզապես հիանալի է։
ու տենց
Սեւանի ափին, պերսեիդների գիշերը։
Ակնհայտ է, որ եթե դու կորցրիր Սեւանի ափին ականջակալ, ապա կորցրիր։ Ես անիմաստ եմ գտել մարդկանց հարցնել, կամ ստատուսներ գրել այդ մասին։
Բայց արի ու տես, որ մի գեղեցիկ օր քաղաքում կհանդիպես Շուռին ու Մարիին, ու նրանք կասեն՝ դա դո՞ւ էիր չէ՞ որ Սեւանում նոկիայի ականջակալ ես կորցրել։ Ո՞րտեղից իմացաք։
Հա մեր մոտ է, մտի վերցրու։
Այնպես որ վերադարձան։
փչում է, փչում է, փչում է, ամեն տեղ փչում է։ նույնիսկ սկվոզիտ։ ցուրտ է։
լինում է, որ կարծես գիտես մարդուն, իսկ մի օր հասկանում ես որ նա այնքան տարված է ինչ որ բանով։ սիրում եմ երբ այնպես են տարված, ու պատրաստ են մի բանի մասին ժամերով խոսել։ այո, ավելի շատ խոսել, քան զրուցել։ երբ տարված են, տանում է։
հիշեցի տղակայակն ընկերության մասին պատմություն։ Այսօր ժամանակ լինի գրեմ։
լիքը բան ունեմ պատմելու Այբ դպրոցի մասին։ այնքան լավ է որ չինգորեցի հրավերը, գնացի։ Ժամանակ չի հերիքում, ու լիքը նյութ կա։ մնացեք մեզ հետ։
փաստորեն, երբ անում ես su – natasha – ծեպեր յա նատաշա։
ու տենց
Լրիվ պարզ է ով ում է կարդում ։Պ
ու տենց
Տարբեր մարդիկ մտածում են, որ իրենց գրավում են տարբեր բաներ։ Օրինակ, էմոցիոնալ լինելը, արտաքին գեղեցկությունը, մկանները, մաթեմի խնդիրներ լուծելու ունակությունը, սեքսուալությունը, փողը․․․
«ես կունենամ մեքենա/մկան/ցույց կտամ ծիծիկ/փող/ատրճանակ» ու դրանով ավելի «լավը», ավելի գրավիչը կդառնամ։»
Ու այդ ամենը զուր է։ Ու փուչ, այն դատարկ կոնֆետների թղթերի պես, որ փաթաթված են իբր մեջը կոնֆետ է, բայց իրականում օդ է միայն։
Այդպես անհնար է լինել գրավիչ։ (զարգացած մարդու համար)
Ես կարծում եմ, որշ
**Իրականում գրավում է արտահայտությունը։ **
Արտահայտիչ լինելը։
Շոումենները, հեռուստատեսային հաղորդումների պրո վարողները, լավ քաղաքական գործիչները լինում են էմոցիոնալ։ Այդ էմոցիոնալությունը ընդամենը արտահայտիչ լինելու ձեւերից մեկն է։ Այդ պատճառով էմոցիոնալ վարքագիծը գրավում է։
Իսկ արտահայտիչ լինելու համար պետք է արտահայտելու բան ունենալ։
Ամենալավ տեխնիկապես նկարահանված լուսանկարը եթե բան չի արտահայտում, բանի պետք չէ։
Նույնը ֆիլմը/պոեզիան/ներմուծեք ձերը։
Ու նույնը՝ մարդը։
Եթե մարդը արտահայտելու բան ունի, ապա նա արտահայտիչ է։
Ու արդեն պետք չեն լինում մկանները, սեքսուալությունը, ու մաթեմի խնդիրներ լուծելու ունակությունը (ներմուծեք ձերը)։
Ու այդ մարդը պետք չէ իրականում ինչ որ բան անի գրավելու համար, նա արդեն ինքն իրենով գրավիչ է։
Երբեմն, ճիշտ է, չի գիտակցում որ արտահայտիչ է, ու ընկնում է, Արեգի ասած «դյոշ» վարքագծով «դյոշ լայքերի» հետեւից։ Բայց «լայք»-ողներին պետք է հենց փող/մկան/ծիծիկ/սեքսուալություն/մաթեմի խնդիրներ լուծել։
Կոնկրետացեք, ո՞րն է ձեր շուկան։
Ի՞նչ եք իրականում ուզում ու ո՞ւմ համար եք ուզում գրավիչ լինել։
ու տենց
ազնիվ լինելը ձեռնտու չէ։ բայց այլ ընտրանք ես չեմ տեսնում։
Ձեռնտու չէ, որովհետեւ մարդկանց մեծ մասը ազնիվ չէ, ու խաղում է։
Ու եթե բոլորը բոլորը լինեին ազնիվ, ու չթաքցնեին իրենց քայլերի իսկական մոտիվները, ինչպես եւ հենց այդ քայլերը, ապա կստացվեր որ
ա – բոլոր մարդիկ բնավ կատարյալ չեն, ու բավականին վատն են
բ – լինում է ընտրել իսկական մարդկանց, առանց պատրանքների որ նրանք շատ լավն են, կատարյալ։
Այլապես, անխուսափելի է հետագա հիասթափությունը։
Վաղ թե ուշ։
Ու կախված երբ է եղել եւ ինչքան ուժեղ է այդ հիասթափությունը մարդիկ կամ ընդունում են իրականությունը (դե լավ, քսան տարի է միասին ենք, երեխա բան ման) կամ չեն կարողանում այդպիսի իրականություն ընդունել։
Բացի դրանից, եթե մարդիկ լինեին ազնիվ, ու իմանային որ նրանք անխուսափելիորեն հայտնելու են ինչ ոչ գրավիչ քայլեր են արել, ապա ավելի շատ կմտածեին հաջորդ անգամ անելուց առաջ։
Որովհետեւ երբ չկա խաբելու հնարավորություն, երբ սուտը չի դիտարկվում որպես տարբերակ, ապա «ես հիմա կանեմ, իսկ հետո չեմ ասի, կստեմ» մտածողությունը արդեն չի լինի։
Բայց եթե ենթադրենք, որ մարդը սկզբից էլ ազնիվ է, ապա կստացվի որ նա ուրիշներից ավելի «վատն» է, քանի որ ուրիշների մասին վատ բաները հայտնի չեն, ու ենթադրվում է, որ նրանք այդպիսի վատը չեն։
այնպես նրանք ով փորձում են լինել ազնիվ, կամ անկեղծ, անմիջապես դնում են իրենք իրենց վատ, անհավասար դրության մեջ։
Եթե իրենց ազնիվ լինելու համոզմունքը ուժեղ է, ապա նրանք ունեն միայն մի ընտրություն, գտնել այնպիսի մարդկանց, ով հասկանում է, գիտակցում է, որ այո, դու վատն ես, բայց անկեղծ, ազնիվ, իսկ մնացածը քեզանից լավը չեն երեւի(անհայտ է), բայց այդ մասին հայտնելու համարձակություն չունեն։
ու տենց
ես վերջապես կարողացա վերադարձնել աշխատանքային սիմը։
ես ունեմ wifi ու wimax կպնող սարքեր, որն ինձ թույլ է տալիս բավական ժամանակ լինել օնլայն։ իսկ ավելի շատ ինձ դժվար թե պետք գա։
այնպես որ այժմ հասանելի եմ վիա ջաբեր, մեյլ, ու տենց։
ես էլ չեմ ընդհատի սեքսը սմս նայելու համար խոսակցությունը որովհետեւ մեկն ինձ հիշել է ու դողերոցքաբար չեմ փնտրի հեռախոս գրպաններիս մեջ։ որը ես մեկա չէի անում։
սակայն հիմա պրովայդերը այլեւս չգիտի ես որտեղ եմ գտնվում։
եթե երբ ուզենամ, շեյր կանեմ տեղանքը ընկերներիս (ու գուգլի) հետ լաթիթյուդով, կամ ֆորսքվերով։ բայց ոչ տեղական պրովայդերի հետ։
ու անվանեք ինձ պարանոիկ։
կամ ինչպես Անահիտն էր ասում՝ պարանորիկ։ ։Ճ
ու տենց
Մի քանի օր առաջ Սաթենիկը Հրանտ Մաթեւոսյանի հարցազրույցներից մեկն է մեջբերել
Առհասարակ հետաքրքիրն է, խորհուրդ եմ տալիս կարդալ։ Իսկ լրագրողը իր հարցերը «բայց»-երով է սկսում։ Ու հարցերից մեկը՝ ազգային գաղափարախոսությունից, բնականաբար։
Ու ես ուզում եմ ասել ինչ եմ մտածում «ազգային գաղափարախոսության» մասին։
Այն սահմանված չէ ու փոփոխվում է։
Շատ ընդհանրացված կարելի է ասել այսպես՝ որ մեզ լավ լինի ապրել ու լինի զարգանալ։
Դա նշանակում է՝ որ զարգանա ՀՀ տնտեսությունը, որ զարգանա ՀՀ մշակույթը, որ զարգանա ՀՀ գիտությունը․․․
Իսկ ռեալիզացիաները կարող են եւ տարբեր լինել։
Պարզապես ամեն քայլ անելիս լավ է մտածել – արդյո՞ք դա ռեալիստիկ է, ու արդյո՞ք դա զարգացում է։
ու տենց
(10/18/11 00:00:49) limjuin: my new idea is design a new language with only one big number type which covers most modern CPU basic number type
(00:01:20) limjuin: but is it a BASIC?
(00:01:49) Jomu: I was making my compiler
(00:02:05) Jomu: while reading bhopc
(00:02:10) Jomu: in modula-2, of course 🙂
(00:03:09) arnet: I was thinking about it, and I was not alone 🙂
(00:03:22) arnet: And I think if we have an architecture
(00:03:39) arnet: where we do not have fixed registers, but have just byte arrays
(00:03:56) arnet: it would be easier to get an efficient implementation
(00:04:20) Jomu: with byt arrways all around?
(00:04:30) Jomu: how so?
(00:04:33) arnet: instead of registers
(00:04:44) arnet: just allocate how many bytes you need
(00:04:51) arnet: not word sized registers
(00:04:56) Jomu: and use registers for pointers 🙂
(00:05:11) Jomu: obviously, when register is enough to carry data, it will be more efficient
(00:05:28) arnet: no, to keep variable size variables in byte array registers.
(00:05:36) arnet: One may need 3 bytes for a variable.
(00:05:46) arnet: not four.
(00:06:02) arnet: or may be 5. 🙂
(00:06:16) Jomu: or only 17 bits, think about it 🙂
(00:06:24) Jomu: or 43 bits?
(00:06:42) arnet: nice, arrays of bits 🙂
(00:07:00) arnet: if we dream, why not dream deeply?
(00:07:17) Jomu: yep, exactly 🙂
(00:08:20) limjuin: are you talking about only one bing number typed langauge?
երազել տակ երազել
ու տենց
– թե չէ ո՞վ պորն չունի
– չգիտեմ դա լավ է թե չէ, բայց ես պորն չունեմ։
– դու ունես ինտերնետ
– ես չունեմ ֆլեշ փլագին ։Պ
ու տենց
Երբ ինչ որ մեկը ահավոր վատ քշելու պատճառով զոհվում է, ես դա մեկնաբանում եմ որպես բնական ընտրություն։
Բայց իր քշելու «ոճը» պարտադիր չէ որ գեներով պայմանավորված լիներ։ Ու լրիվ կարող է մշակութային լինել։
Այնպես որ մարդը, ով ոչ միայն գենետիկ, այլ եւ մշակութային էակ է, կրում է ոչ միայն գեներ, այլ եւ մշակույթ, ու թողնում է իրենից հետո ոչ միայն գեներ այլ եւ մշակույթ։ Վերջինը սոֆթ լինելով շատ ավելի հեշտ է փոփոխվում, ժառանգվում է ոչ միայն երկու բիոլոգիական ծնողներից, այլ եւ ումից ասես։
Ու ոչ միայն հարդը, ու հարդի մտածելու ունակությունն է այժմ կարեւոր այլ եւ սոֆթը, մշակույթը։
Այնպես որ մարդիկ ով ոչնչանում են որովհետեւ զգույշ չեն փողոց անցնում, կամ որովհետեւ սիրում են «արագ» քշել, դա հոգեւոր բնական ընտրության արդյունք է։
Ու վաղուց նորություն չէ որ մարդիկ պարտնյորներին ընտրելիս բնավ առաջին տեղը չեն տալիս հարդին՝ արտաքինին ու սեքսուալությանը։
Իսկ հետնորդներին փոխանցում են գեներից բացի մշակույթ։
ու տենց
Ամենաչսիրածս պահն է «փոքրիկ իշխանում»։
Ու այսօր տեսա որ Վիկա Պեկարսկայան դրան անդրադարձավ՝
Кто такие те, кого «приручили» и кто за это должен «ответить».
Собралась начать этот кусочек с известной цитаты, а в голову почему-то навязчиво лезет другое: «Я тебя приручил, я тебя и убью…» – ха, близкий смысл-то. Ну ладно, это лирика.
Значит, «мы в ответе за тех, кого приручили» – эта фраза относится только к тем, кто зависит от нас и может поддерживать свое более или менее адекватное существование только с нашей помощью. То есть – ко всем прирученным животным, а так же «еще» или «уже» детям (это я про стариков). Если вы применяете это понимание к партнеру, то таким образом сообщаете ему, что он – не самостоятелен, мал, зависим, бессилен и не способен нести ответственность за себя и свою жизнь. Что, конечно, прекрасно поддерживает механизм «выученной беспомощности» и оказывает медвежью услугу тому, о ком пытаются таким образом «позаботиться».
Кстати, – ожидать такого отношения к себе – это еще один прекрасный способ «не взрослеть».
այսպես ասած, ֆյուրերը չէր կարող ասել ավելի լավ։
ու տենց
անցյալ տեքստը գրել եմ Դեննիս Ռիթչիի մահվան պատճառով։
մեջբերեմ Ռոբ Փայքին՝
Rob Pike – 10:45 AM – Public
This is the most meaningful, perhaps important mail message I ever received. Today seems an appropriate time to publish it.
(The jerq was the predecessor to the Blit.)
From dmr Tue Apr 7 02:01 EST 1981 remote from research
Don’t lose interest in the jerq terminal stuff, no matter what
momentary problems you have with the device or the system.
I think the approach and the progress so far are very exciting.
ու տենց
Կան մարդիկ երեւացող։ Այն, ինչ նրանք անում են բոլորին տեսանելի է։ Քիչ թե շատ դրանք են նախագահ Պուտինը, բլոգեր Կամոն, այֆոն Սթիվը, նեմեց Ռուբոն, մազութի Համոն, հարեւան Մանոն։
իրականում լիքը «բլոգերներ», ֆեյսբուքցիներ․․․ ով գեներացնում է աղմուկ։
Ու այո, ես նույնպես այս դերի մեջ եմ հաճախ, աղմուկ գեներացնում փոխարենը գործ անեմ։
Իսկ կան մարդիկ ում մասին ոչ ոք չգիտի, բայց նրանք ազդել են մեր կյանքի վրա։ Նրանք հրապարակային անձեր չեն, նրանք պարզապես ապրում ու գործ են անում, որովհետեւ այլ կերպ ապրել չեն կարող։
Դրանցից մեկը Միշել Քսհարդն է (Michel Xhaard)։
Բավականին արտահայտիչ ծխամուրճով տղամարդ է, մոտ վաթսուն տարեկան, ու կարող էր ֆեյսբուքում բավականին պոպուլար լինել, աղջիկները կուզենային ֆրենդել երբ այս լուսանկարը տեսնեին։ Ստատուսներ կգրեր լավ, մետաֆորիկ, գեղեցիկ, երբեմն անհասկանալի։
Բայց նա ֆեյսբուքում չկա (փնտրել եմ)։ Ու փեյջ էլ չունի իրան լայք անեն։
Բայց նա ազդել է լիքը մարդու կյանքին։ Նա գրել է ավելի քան երեք հարյուր վեբ խցիկների ազատ դրայվերներ Լինուքսի համար։ Կարելի է ասել գրեթե բոլոր խցիկների դրայվերները իր ձեռքի գործն են։ Եթե նա չլիներ, շատ շատերը չէին կարողանա հանգաութ լինել, վիդեո չաթ անել․․․։
Բայց նրան չեն սիրում աղջիկները ու չեն տեսել իր գանգուռ մազերը։
Սա Թեոդոր Քիլգորն է։ Ես հպարտ եմ որ իր հետ շփվել եմ։ Գիտե՞ք ոնց։ Տիպիկ աղքաթ ուսանող էի։ Ունեի հիմար զզվելի խցիկ, 0.3 մեգապիքսել որակով նկարող, ու հին։
Դրա համար լինուքս դրայվեր չկար, իսկ ես այլ բան նկարելու չունեի։
Գրեցի gphoto2 մեյլ լիստ ու բացատրեցի որ ինձ թվում է նրանք արդեն ունեն իմ խցիկի չիփսետի դրայվերը, բացատրեցի որ փորձել եմ ավելացնել usb product and vendor id սոուրսներում բայց չի աշխատել միեւնույն է։ Արդյո՞ք նրանք կարող են ինչ որ բան առաջարկել։ Իմ հետ կապնվեց Թեոդորը։ Խնդրեց յուսբ սնիֆերով դամփ անել խցիկի ու վինդովս ծրագրի տրաֆիկը, հասկացավ էնքրիփշնի ձեւը, փոխանակվող տեղեկատվության ֆորմատը, իրոք չիփի դրայվերը նա արդեն գրել է։ Մնում էր մի քանի բան փոխել, նկարը ձախից աջ ուղղել, տեսանյութերը քաշել։
Մի քանի շաբաթ տեւեց օտլադկան, ու ես կարողացա օգտագործեկ այդ խցիկը։ Թեոդորի հետ շփվելիս ես իմացա, որ նա հին ֆոտո սիրող է, իր ամենասիրված խցիկներից մեկը Սմենան է, ու պարզեցի որ նա իրականում վեհ մաթեմատիկոս է, approximation theory-ի ամենավեհերից, ու այն տարին կարող է ստանար մաթեմատիկոսների նոբելյան մրցանակի անալոգը։ Բողոքում էր որ վատ է տեսնում արդեն, տարիքով է, ու բարդ է ստուգել ուսանողների աշխատանքները։ Իսկ ես զարմացա որ թիչին ասիսթանթներին չի քշում։ Քանի որ ես դեռ ստանում եմ gphoto2-ի մեյլ լիստի հաղորդագրությունները, տեսնում եմ Թեոդորը դեռ աշխատում է, ու էլի լիքը օգտակար բան է արել։
Այսպիսի մարդկանցից է նաեւ Ֆաբրիս Բելարդը։ Նա ստեղծել է qemu էմուլյատորը, tcc-ն (tiny c compiler), հիմնել է ffmpeg պրոեկտը, ու էլի լիքը հիանալի բան։ Ու դա մի մարդ։
Ու նրան ոչ ոք չգիտի։ Ու աղջիկները չեն սիրում։
Եւս մեկ մարդու մասին եմ ուզում գրել, անդեֆերը։ Ռուս է, նարոդ․ռու-ում կայք ունի։ Իմ գթոքի կոնտակտներից մեկն է ։Ճ ու ես դրանով հպարտ եմ։ Նա օրինակ գրել է cdpaint ծրագիրը, որը այնպիսի iso-ներ է գեներացնում նկարներից, որ դրանք վառելուց հետո սկավառակի վրա այդ նկարն է երեւում։
Գրել էր, իր ընկերուհուն այդպիսի նվեր անելու համար։ Ամիսներ աշխատեց, ու հետո իր նվերը գնահատված չեղավ։ Այսինքն, աղջիկը իր հետ ամուսնացավ, բայց սիդի-ի վրա գրված պատկերը չգնահատեց բնավ։
Իսկ բացի այս ծրագրից, նա ապշելու պրոեկտ է գրել, anyfs-tools որ ցանկացած ֆայլային համակարգ ցանկացած այլ ֆայլային համակարգի քոնվերտ է անում։ Դե գրեթե ցանկացած, պետք է մի սիսթեմ քոլի սափորթ՝ FIBMAP, որը գրեթե բոլոր ֆայլային համակարգերը ապահովում են։ (բացի րայզերից երեւի)։ Ու նա էլի լիքը հավես բան է արել ու շատ հետաքրքիր մարդ է։
Իսկ նրան աղջիկները եթե եւ սիրում են, ապա չեն գնահատում։
Բայց դա էական չէ։ Էականը այն է որ տենց մարդիկ կան, ու նրանք սելեբրիթի չեն, ու առանց իրանց ինչ էինք անելու չգիտեմ։
ու տենց
Որը չի լինում։ Մի քիչ Իսկանդարյանական է ստացվում, բայց եւ։ Ահա, նրանց ով ասում է որ արեւմուտքում խոտը ավելի կանաչ է, ջուրը՝ թաց, շաքարը՝ քաղցր, իսկ գործը՝ թեթեւ։
Գործի մասին։ Դուք լուրջ կարծո՞ւմ եք այնտեղ չեն պահանջի շատ աշխատել, գալ շաբաթ օրը, կամ չեն ճնշում սահմաններով՞։
Ահա, կարդացեք՝
Ask HN: Quitting in the middle of the project?
22 points by mannicken 199 days ago | 16 comments
Hi,
I’m working at a company, which loves overtime. People work 60+ hours/wk on a regular basis, I log in around 40-50 and am one of the slackers. One time I left the office at 6am on Sunday, while one of my coworkers left; then I came back at 10am to a meeting and it turns out he just pulled an all-nighter. Last week I left at 1 on sunday, the rest of the team stayed until the dawn.
These deadlines are driving me insane. I told pretty much everyone I’m not coming on Saturday. Told them I’ll be on Skype.
Of course, on Saturday I received a bunch of text messages and phone calls from my manager, saying how uncool it is of me to skip work, and how irritated they are with my behavior. I said my pupils are dilated from an eye exam so I can’t drive from another city (an hour drive). The reply: Take the bus.
I mean, this isn’t funny anymore. I do not hold stake in the company, the job isn’t that exciting and does nothing for my resume and my hourly rate is at the lowest point in three years.
Quite frankly, I just want to quit right now, and study art or something full-time, since I’m not even sure I like coding anymore.
I would really appreciate some opinions.
Իսկ պատմության շարունակությունը՝ այստեղ
ու տենց
Փաստորեն, այսպիսի հաղորդագրություններ(dmesg) է ցուցադրում միջուկը՝
ու տենց
Ինձ թվում ա, ես սպառվել եմ։ Կամ սպառել եմ իմ որոշ ձեւերով սեր արտահայտելու ունակությունը։ Երեւի ձեւերն են պատճառը՞։
Երեկ Թերմինան հին չաթեր էր ուղարկել։ Ես չեմ կարդում հին չաթեր։ Տեսնես ի՞նչ էր փնտրում։ Ու հիշեցրեց ինչպես երբ իմացա որ նրանք Անիի հետ կատվի մոտ նստարանին ձմեռը պարապում են, յամի կողքով անցնելիս չդիմացա, երկու բաժակ տաք թեյ վերցրի ու նոր գնացի իրենց տեսնելու։
Ու նրանք բնականաբար ուրախացել էին, ու ոչ թե թեյից, այլ մոտեցումից, ու տարբեր մարդկանց լիքը պատմել են, թե Նորայրը ինչ «լավն է», ու տենց բաներ։ Իսկ ես ահավոր չեմ գնահատում դա, ու հիմա ավելի քան առաջ։ Հիմա լրիվ արժեքազրկվել է դա իմ աչքերում, ու ես նույնիսկ կարող եմ դա անվանել «էժան» ու անկապ քայլ։
Նրանք չէ՞ին կարող իրենց թեյ վերցնել եթե ուզենային։ Ինչի՞ եմ այդքան մեծամիտ։ Ես չպետք է թեյ բերեի, նրանք չպետք է ասեին որ «լավն եմ»։
Ու ես չեմ էլ ուզում որ իմ մասին մտածեն ես «լավն եմ»։
Նույնպես չեմ ուզում լինել ուրախ, ուժեղ, հավես, սենց, նենց, որ իմ մասին մտածեն որ քանի որ ուրախ եմ, կամ սենցն եմ, ապա լավն եմ ու իմ կողքը լավ է։
Որովհետեւ ո՞վ է լավ մարդ։ Լավ մարդ չկա իրականում։
Երեւի բացի Արամազդից։ Իսկ նա ինձ թվում է, մի տեսակ ուրախ մարդ չի։
Իսկ ես առաջ այնքան էի սիրում մարդկանց ուրախացնել։ Բայց ես էլ չեմ պատկերացնում, որ ասենք այսօր իմանամ ընկերներիցս մեկը ազատության հրապարակում են, ու ճանապարհին մտնեմ յամ թեյ վերցնեմ։ Ես էլ չեմ պատկերացնում, որ ուզենամ ինչ որ մեկի համար չճարվող գիրք տպել, կիսվել։ Ես չեմ պատկերացնում որ մի բան տեսնեմ, ու շատ ուզենամ դա նվեր անել։ Ես էլ չեմ պատկերացնում որ ինչ որ մեկի համար կրիպտավորված գրառում կթողնեմ, կամ հատակին գցած կարտոն կտրտեմ, որ հետո ստեղծեմ ամենակարեւոր նվերը ինչ ես կարող եմ տալ։
Ես էլ չեմ պատկերացնում ինձ տենց․․․
Գուցե ուզում եմ ուրախացնել պարզապես ոչ մի բան չանելով, ապրելով ոնց ապրում եմ, ու ոչ այնպես ինչպես չեմ կարող ապրել։
Գուցե վախենում եմ, որ ուրախացնելը դա այլ մարդկանց կոնտրոլի միջոց է, իսկ ահավոր չեմ ուզում կոնտրոլ անել ոչ մեկին՞։
Ասում են, կան մարդիկ ով հավատում է հրաշքներին, ով էլ չի հավատում հրաշքներին, ու ով հրաշքներ է ստեղծում։
Ես էլ չեմ հավատում իմ ստեղծած հրաշքներին։
բայց էդ չի նշանակում որ ես լավ չեմ կամ վատ տրամադրություն ունեմ։
չէ, բնավ վատ չեմ, ինչպես կասեին ջենթլմենները։ Ընկեր Ջի՞վս։ Ինձ մի բաժակ դառը կոֆե, ու այսօր մենք․․․ (էկրանը մթանում է, ձայնը իջնում)
ու տենց
նե՜նց լա՜վն ա, նե՜նց բնութագրո՜ղ ա։
ու տենց
մի անգամ, երբ ես շան հետ էի զբոսնում, ֆուտբոլասերների ամբոխը բարձրացավ պրոսպեկտով, ու մի խմած տղա վազելո ուրախ ուրախ խփեց օպերայի կանգառի ապակուն։ ապակի՝ վդրեբեզգի, տղան՝ արյուն լվիկ։
մի այլ անգամ, ես նստած էի կասկադի վերեւում, իսկ նրանք ոգեւորված բարձրանում էին դրոշներով։
– ի՞նչ եղավ – հարցրի
– հաղթե՜լ ենք – պատասխանեցին
– հաշի՞վը
– մեկ – մեկ
դա պորտուգալիայի հետ խաղ էր։
իսկ այսօր ազատության հրապարակում ֆուտբոլի ազգային ազատագրական դիտումները #սկսել են։
ու տենց
պարոն Ֆրիմանը շնորհավորել է ՌՖ նախագահին՝
ու տենց
ճիշտ է շատ հին ՖՖ է, ու չգիտեմ ինչ էջ են բացել, բայց եւ ընդամենը մի երկու ժամ է մեքենան աշխատել։
ու տենց
– տեսնո՞ւմ ես նրան – հարցրին ինձ մի փարթիին։
– հմ՞
– նա այսինչի մայրն է։
– լո՞ւրջ։
– ահա, իր ամուսինը այդպես էլ չկարողացավ ներել դավաճանությունը ու երկուսն էլ հետո մենակ էին ու տենց էլ քսան տարի է մենակ ապրեցին։
ու ես նայում էի այդ կնոջը, որը երեւի բավականին գրավիչ էր թվում մի երեսուն տարի առաջ, ու մտածում տեսնես նա գիտե՞ր ինչ է իրականում ուզում։
իսկ այսօր ես նայում էի կապուտաչյա ծերուկին մետրոյի վագոնում,
ու մտածում՝ նա է՞լ է քաքեր կերել երբ երիտասարդ էր։ իսկ հետո երբ սպիտակ մազեր ունենամ, տեսնես ի՞նձ են նայելու մետրոյում ու նույնը մտածեն․ տեսնես նա է՞լ է քաքեր կերել երբ երիտասարդ էր։
ու տենց
RIP Steve Jobs.
Ես չեմ սիրում Էփլ, որովհետեւ այն աշխարհի ամենաչար ընկերություններից է։ Բացի չար, ամենա ոչ ազնվականներից։ Երբ մարդու զարգացումը զոհաբերվում է փողի համար։ Երբ մարդիկ սովորում են չնայել խորը, վաճառել ազատությունը գեղեցիկ իկոնկաների համար։ Ես ունեմ հատուկ թեգ՝ «ֆաշիստներ» էփլին նվիրված։
Բայց Ջոբսը ոչ միայն Էփլի հիմնադիրն է։ Պիքսարի հիմնադիրնել է։
Ու Next Computers-ի։ ։Ճ Պիքսար սիրում եմ։ NEXT Step-ի Ջոբսի հիանալի ներկայացումը ես միշտ հակադրել եմ Սթիվ Բալմերի «դեվելոփերսին»։
Ես համարում եմ որ Ջոբսը շատ խելացի մարդ էր։ Ու բնական է, որ իր «վիժնը» բերեց հաջողություն իր ընկերություններին։
Ջոբսը այն մարդկանցից էր, ումից ես սովորել եմ։
Իր ամենահիշվող խոսքերից մեկն է իմ համար՝ «արա այն ինչ ուզում ես, իսկ փողը ինքը կգա»։
Ու Ջոբսը բունտար է։
Նա ասել է «ավելի լավ է լինել պիրատ, քան ծառայել նավատորմում»։
Նա տեխնար է ով ասել է՝ «ես համար զրո աշխատողն եմ։ Վոզնյակը՝ համար մեկ»։
Նա ունի հիանալի խոսք հեռուստատեսության մասին՝
When you’re young, you look at television and think, There’s a conspiracy. The networks have conspired to dumb us down. But when you get a little older, you realize that’s not true. The networks are in business to give people exactly what they want. That’s a far more depressing thought. Conspiracy is optimistic! You can shoot the bastards! We can have a revolution! But the networks are really in business to give people what they want. It’s the truth.
Ճիշտ է, նա սկսեց անել նույնը, ինչ հեռուստաալիքները, որովհետեւ դա է աշխարհը։
Ու նա գիտեր ինչ է ճաշակը։
The only problem with Microsoft is they just have no taste. They have absolutely no taste. And I don’t mean that in a small way, I mean that in a big way, in the sense that they don’t think of original ideas, and they don’t bring much culture into their products.
Ու չնայած «Սիլիկոնյան դաշտավայրի պիրատներում» նրան լավ չեն ներկայացնում, ես չեմ կարող նրան չհարգել, ու միշտ կարեկցում էի երբ իմացա որ հիվանդ է։ Երբեք չէի ուզում մահանա։
Ու խորհուրդ էի տալիս դիտել այս տեսանյութը ով չի դիտել՝
Իսկ այստեղ իր ելույթի խոսքերի տեքստտ կա։
Սթեյ հանգրի, սթեյ ֆուլիշ։ Դու ինձ իրականում մոտիկ մարդ էիր, պարզապես ես ավելի սկզբունքային եմ՞, կամ ավելի քիչ գործարար, առայժմ, Սթիվ։
ու տենց
աաաաաաաա
ես նոր ի՜նչ եմ իմացել։
ես որ հայելապատկերման մասին գրել եմ, հետաքրքրվեցի, վիքիի հոդվածը ու էլի մի քիչ կարդացի։
մտածե՞լ եք ինչի է նենց որ դա գրված է միայն ուղեւորի հայելու վրա, ոչ վարորդի։
պարզվում է ահա ինչու՝
երբ նայում ես հայելուն, նայում ես ինչ որ անկյան տակ, ու տեսնում ես ինչ որ անկյան օբզոր։
երբ նայում ես հեռու գտնվող հայելուն, օբզորը այլ է, ավելի նեղ է։
իսկ նահանգներում ու մի շարք երկրներում օրենքը պահանջում է որ օբզորը նույնը լինի։
իսկ որ նույնը լինի, նրանք ուղեւորի կողքի հայելին ծռել են դուրս, բայց այդ պատճառով ավելի հեռու է ցույց տալիս, քան կա։
այսինքն օբյեկտները ավելի մոտիկ են ։Ճ
ու տենց
ինձ բարդ է հանդուրժող լինել այլ մարդկանց նկատմամբ քանի որ ես ինքս ինձ անհանդուրժող եմ։
ես պետք է սովորեմ լինել հանդուրժող իմ նկատմամբ ու այդ դեպքում ինձ ավելի հեշտ կլինի հանդուրժել այլ մարդկանց։
ու տենց
ասենք վերջերին ժամանակներում սովորել եմ ինքս եւ ուրիշներից
– ինքս իմ մազերը կտրել
– կապել շարֆ շերլոքի պես
– կապել աղբի տոպրակները գցելուց առաջ
– չզգալ ինձ վատ ամեն չունեցած բանի համար
– որ կատարյալ բան չի լինում, լավը արդեն լավ է
– որ ես բնավ կատարյալ չեմ
– որ ֆլոյդը «seamus»-ի պես երգեր ունի
– որ denial-ից acceptance ստադիաները կարելի է եւ արագ անցնել
– որ ես մեղավոր չեմ լիքը բաների մեջ
– որ ես մեղավոր եմ որոշ կարեւոր բաների մեջ
– որ ես լավ է այնքան մեծամիտ չլինեմ
– ճանաչել ուրիշների ու իմ սահմանները ավելի լավ
– տարբերել երբ եմ խաղում ու երբ եմ սիրում
– չմտածել օպտիմալության մասին
– կասկածել իմ ընկալման մեջ
– լավ զննել, սպասել, չշտապել
– չուզենալ ազդել այլ մարդկանց վրա
– սովորել ուրիշներից այն ինչ նրանք կարող են տալ
ու տենց
շատ լավ ընկեր ունեի քանի տարի առաջ։ ինձ թվում էր շատ լավ։ միշտ հասնում էր, լավն էր ցանկանում, ջերմություն էր տալիս։ հետո հասկացա որ նրան պետք չէ այն բաների բազմությունը ինչ կարող եմ տալ։ նրան այդ բազմությունից շատ ավելի փոքր ենթաբազմություն էր պետք։ իսկ այն ավելորդը չգիտեր ինչ անել, ոնց որ ասենք միրգ ունես ու չես ուզում ուտել։ դասավորում էր սեղանի վրա, լուսանկարում, ցույց տալիս ընկերներին։ ցույց տալուց, կամ պատմելուց նույնիսկ հպարտանում էր։ հետո էլ մի տեղ դնում էր, դիվանի վրա, կամ կամ պատուհանի մոտ, իսկ երբ հոգնում էր փոշին մաքրել, ապա՝ սերվանտի մեջ։ ու այդպես տվածներս մահանում էին անպետք լինելով։
ու ինձ կարեւոր էր տալ։ հետո հասկացա որ այնքան էլ էական չէ ինչ եմ տալիս։ ավելի էական է երբ կողքինս այն մարդն է ով ունակ է ընդունել, ում պետք է դա, ոչ թե անկապ հասած էքստրա բոնուս է։
այլապես օտար եմ զգում ինձ, երբ այն ինչ կարող եմ տալ պետք չէ, մի տեսակ չօգտագործված։ ոնց որ հիշողություն լինեի, որ դատարկ է, փոխարենը քոմփայլ անելուց զբաղեցվի, ու այդ դատարկության մեջ փչում է ու ցուրտ է, ու սկսում էի մրսել։ ու հասկանում էի որ ինձ չի տաքացնում այդ ջերմությունը։
իսկ ավելի հետո ես հասկացա որ ես էլ պետք է կարողանամ ընդունել տվածը ու սովորել, թեկուզ թվա որ սովորելու բան չկա։ որովհետեւ միշտ էլ կա։
ու տենց
Երբ փոքր էի, «երեք հրացանակիրներ» խորհրդային ֆիլմի ամենաչսիրվածս հատվածը այն էր, երբ դ՛Արտանյանը բերում է Աննա թագուհուն պոդվեսկաները։
Աննան հետաքրքրվում է՝
– Իսկ ո՞նց էր Բեքինգեմը
– Լավ էր – պատասխանում է դ՛Արտանյանը միամիտ
– ո՞նց թե լավ էր – զայրանում ու զարմանում է Աննան։ – չէ՞ր տանջվում։
– իհարկե տանջվում էր, այն էլ ոնց – ուղղում է իրեն դ՛Արտանյանը
Ու Աննայի դեմքին մեծ բավականություն է նկարվում
Ու գուցե մարդիկ մտածում էին որ դա լրիվ նորմալ է, կամ կանացի է, բայց ես միշտ տխրում էի դա նայելիս։
Ու հետո որ մեծացա հասկացա որ դա սեր չէր, դա խաղ էր։
Ու այդ պատճառով էր զզվելի։
Ես ուզում եմ չխաղալ։
ու տենց
առաջ ես մտածում էի
ինչ լավ կլիներ եթե ես ձեռնարկ ունենայի
կյանքի ձեռնարկ
որ սխալներ չանեմ, որ չարություն չանեմ, ոչ ինձ ոչ ուրիշներին։
հետո հիշեցի ինչպես էի փոքր ժամանակ հեքսեդիթորով խաղեր ջարդել, ու ինչքան անհետաքրքիր էր դրանից հետո շարունակելը։
այս դեպքում հետաքրքիրը ջարդելն էր, ոչ թե խաղի ընթացքը։
ու եթե տային ձեռնարկ ու ասեին
այս ժամանակ սենց կլինի
սենց է պետք անել
մեկա կկասկածեի
իսկ նույնիսկ եթե հավատայի
մեկա հավես չէր լինի
ապահով կլիներ
բայց բնավ ոչ հետաքրքիր
ավելի լավ է մի անգամից գնալ գցվել
ու տենց
ես նկատել եմ որ ինձ ավելի շատ եմ սիրում, երբ ինչ որ բան անում եմ ոչ թե իմ անձնական շահի համար, այլ նույնիսկ դրան դեմ, բայց երբ իրոք հավատում եմ որ դա ազնիվ է, արդար, չգիտեմ․․․ լավ։ ։Ճ
որովհետեւ այդ ուղին դա էլի իմ անձնականն է, պարզապես ոչ այնքան ուղիղ շահ բերող։ այսինքն ես էլի շահում եմ, բայց այլ կերպ։
ու տենց
վերջերս ֆբ-ում ինչ որ մեկը փոստ էր անում
«կանոններ իսկական տղամարդկանց համար»
ու
«կանոններ իսկական աղջիկների համար»
ու տենց մանրամասն գրում է իսկական տղամարդը կամ աղջիկը որն է։
սահմանեք իսկական տղամարդուն/աղջկան։
չի սահմանվու՛մ։
դուրներդ գալի՞ս է երբ գրում են՝ հայերը ժողովուրդ են, որ ապրում են սարերում ու աշխատում ռուսական շինարարություններում։
կամ հայերը ինժեներներ են։
իրականում տարբերություն չկա, քանի որ ընդհանրացում է։
չի լինի ընդհանրացնել ազգերը ու սեռերը ու
այլ հասկացությունները։
վերջ տվեք էլի, զզվացրիք, հոգնել եմ։
այդ մարդը ճիշտ կաներ սենց գրեր՝
«իմ համար իսկական աղջիկը այն է ով․․․»
ու ինչ ուզում էր թող գրե՜ր։
ինչպես Արփիկն է գրել ինչպես իրան կապել ծանոթանալ «գիք աղջիկների» հետ։ (ի դեպ այս «գիք աղջիկ» սահմանումը որպես ժամանակակից տեքնոլոգիաներից օգտվել իմացող մարդու արդեն իմ համար կասկածելի է։ բնական է, որ կիմանա երեւի թե։ բայց դա կարող է լինել հատկանիշներից միայն մեկը։ երեւի իմ համար Տրիլիանն է գիք։)
ու տենց
հա, ես երեւի սովորել եմ կասկածել ու չկասկածել։
ավելի ճիշտ նկատել եմ երբ եմ կասկածում ու երբ չեմ կասկածում։ ու դա այնքան բնական է։
կասկածել այն բաների վրա որոնք հեշտ են եկել, որ ապրած չեն լավ։
չկասկածելը գալիս է այն ժամանակ երբ լավ ապրել ես ու ինքնուրույն ես հասել։ տեսական սովորածը էական չէ, խնդիրներ է պետք լուծել ու լուծել։
ու այնքան զարմանալի է երբ չեն կասկածում ուրիշներից լսածի մեջ։ տղեն սենց պետք է լինի, աղջիկը՝ նենց։ հայրենասերը – նենց, հայը, սենց, սերը – նենց։
այ հիմա առանձին կգրեմ այս մասին։
ու տենց
ես գրել եմ որ չեմ սիրում երբ ասում են «ինչ լավն եք» որովհետեւ դա պարզապես ռեակցիա է բավականացված մարդկանց տեսնելու։
ինչքա՜ն սխալվում էի։
այսինքն հա, պատճառը դա է, ուրախանում ենք ուրիշների բավականությանը։
բայց դա էական չէ, որն է պատճառը, եթե ավել խորը նայենք, հասկանալի է դառնում որ անթույլատրելի է։
հիմա ես ասում եմ, որ դա շատ վատ արտահայտություն է, որովհետեւ դա անձնական դաշտին է կպնում։
ո՞վ ես դու որ գնահատական տաս իմ անձնական կյանքին։
վատն է թե լավը։
դա բնավ քո տարածքը չէ։
ո՞վ եմ ես որ գնահատական տամ որեւէ մեկի կյանքին։
ոչ մեկ։
ու տենց
ես հասկացա ինչ լավ է նամակներ չուղարկել, բայց այնուամենայնիվ գրել։
շատ լավ է գրել։
ու լավ է չուղարկել։
ու գրելը շատ լավ է։
ու տենց
ու որ ձեր զավակները մինչեւ յոթերրորդ ծունկը սափորթ անեն hpux ու rhel3 ու չպրծնեն փաքեթ լոսից ինտերֆեյսների վրա։
ու տենց
ջուրասիկ պարկ ֆիլմում մի պահ կա, երբ նրանք ջիպով փախչում են ու հետեւից տիրանոզավր է վազում, հետո ցույց են տալիս մեքենայի կողքի հայելին, դրա մեջ արտացոլվող դինոզավրի մռութը, ու հայելու վրայի տեքստը՝ objects in the mirror are closer than they appear.
դա կոչվում է режиссерская находка. ուրախացնում է սպիլբերգը։
իսկ հետո դրա վրա հղում են արել «toy story 2»-ի մեջ։
ու տենց
ես նոր այսօր հասկացա Ենգիբարյանի տասնիննամյան նովելը։
ինչի՞ պիտի Ն-ը, մեծ բոկսյոր, այնքան ոչ անտարբեր լինի անկապ տասնինամյա աղջկա հանդեպ։ Նա այդպիսի աղջիկներ արդեն բավական շատ տեսել է, պարզապես լավիկ ուրախ երիտասարդ աղջիկը նրան հավասարակշռվածությունից չէր հանի։
Ես հասկացա, որ նրանք, Ն-ը ու տասնիննամյան, առաջ միասին էին։ Ու գուցե բաժանվել են հենց այն մշակութային տարբերության պատճառով, որ գծել է իրենց տարիքը։
Ու հիմա ես շատ ավելի լավ եմ հասկանում Ենգիբարյանին ու այդ նովելի ողջ դրաման։
}}
ու տենց
Իմ սիրված գրողների շարքը համալրեց։
Մի երկու բան ասեմ, իր քվանթային հոգեբանության մեջ նա զուգահեռներ է տանում քվանթային էֆեկտների ու մարդկային մտածելակերպի մեջ։ Օրինակ, ուզում ես գրանցել մասնիկ՝ գտնում ես մասնիկ։ Ուզում ես գրանցել ալիք՝ խնդրեմ, ստացիր։ ։Ճ Նույնը ոչ միայն մարդկանց հետ է գործում, այլ նույնիսկ ժողովրդների, համայնքների։
Մեջբերեմ Ուիլսոնին՝
Если вы относитесь к молодому человеку как к вору, он начнет чувствовать себя рядом с вами неуютно. Неопытному глазу это будет казаться «виноватым» поведением. Если врач ожидает от пациента, что тот выздоровеет, это оказывает определенное воздействие на пациента; если врач ожидает, что пациент умрет, это тоже окажет свой эффект. Приверженцы Христианской Науки и другие «исцелители верой» не могли бы заниматься своим делом, если бы самоосуществление ожиданий не срабатывало статистически достаточно часто при самых разных заболеваниях — иногда даже очень серьезных.
Каждая страна, создающая империю, объявляет завоеванные народы ленивыми, грязными, невежественными, неразумными и вообще «низшими». И что же? Большинство подчиненных народов очень скоро начинает демонстрировать поведение, вполне соответствующее этим ярлыкам. Этот процесс можно было наблюдать у ирландцев за 800 лет британского владычества, у американских индейцев под властью белых, у африканцев, угнанных в рабство, у женщин за последние 3000 лет патриархата и т.д.
Такое же самоосуществление ожиданий часто случается и с иммигрантами. В Америке ирландцы статистически стали очень «ленивыми», когда им назначили эту роль; но когда достаточно много ирландцев смогло достаточно сильно воспротивиться этому ярлыку и стать мощной (и воинственной) силой в политике и бизнесе, «леность» ирландцев как группы «чудесным образом» начала сходить на нет. (И тогда настал черед пуэрториканцев играть роль Низшего Щенка…)
Я был знаком с одной женщиной в Чикаго, у которой была дочь, дважды за время обучения в школе познавшая на себе силу ярлыков. Поступив в школу начального уровня, девочка вроде бы показала плохие результаты при тестировании уровня интеллекта и была определена в класс «для медленно обучающихся». Там она и оставалась все восемь лет начальной школы.
Затем, при поступлении в среднюю школу, она прошла еще одно тестирование и попала в высший один процент. Девочку отправили в «ускоренный» класс, где она начала демонстрировать высокий интеллект, который не проявился за все годы начальной школы.
Может быть, это новый ярлык создал новый интеллект? Или мы должны предположить, что результаты тестирования в начальной школе перепутались и девочка по ошибке получила чужой балл? Мне лично больше нравится вторая теория, хотя… с другой стороны…
«Փրոմեթեւս ամբստամբածը»-ի մեջ Ուիլսոնը գրում է որ կան մարդիկ «մտածող» ու «ապացուցող»։
Եթե մտածողը մտածի որ արեւը պտտվում է երկրի շուրջ ապա ապացուցողը դա անպայման կապացուցի։ Իսկ եթե մտածողը մտացում է որ այս սուրբ ջուրը բուժում է, ապա ապացուցողի օրգանիզմը ամեն ինչ կանի, որ իրա մեջ նենց փոփոխություններ լինեն որ այն բուժվի։ Ապացուցելու համար, ոչ մի պոեզիա։
Երեկ կարդացել եմ մի գրքում էպիգրաֆ այն մասին որ ամերիկացի գիտնական Նյուքոմը (1835-1909) մաթեմատիկորեն ապացուցել է որ անհնար է ստեղծել թռչող սարքեր որոնք օդից ծանր են։
Փաստորեն, լրիվ գիտականորեն կարելի է ասել, որ ինչպիսին ես ակնկալում մարդկանց, աշխարհի վերաբերմունքը քո հանդեպ, այն կձգտի համապատասխանել քո սպասումներին։ Կսպասես, որ քեզ ոչ ոք չի սիրի՝ չեն սիրի, կսպասես, որ կդավաճանեն՝ կդավաճանեն, կսպասես որ կուրախացնեն՝ կուրախացնեն։
Ընդհանուր առմամբ, իհարկե։
Իսկ իմ բազմաթիվ ֆբ-յան ծանոթների մեջ ընդամենը մի քանի հոգի կա որ պոզիտիվ բաներ են ակնկալում դատելով ստատուսներից։ Հիմնական մասը գրում են ինչ վատ ա ամենը, ու ընդամենը մի քանի հոգի ով կյանքին սեր ա խոստովանում, սիրում ա ապրել, լավ սպասելիքներ ունի։
Ասենք մեկը այդպես էլ գրել է՝ «ոնց եմ սիրում կյանքը (կյանքիս չէ)»։ ։Ճ
Ու դրանք սովորաբար հետաքրքրասեր են, լիքը տարբեր բաներ են սիրում(կամ մարդկա՞նց), զարգացած են ավելի։
Այսպես, մի այլ կերպ զարգացումը օգնում է լավ ապրել։ Ես հիմա ավելի համոզված եմ, որ զարգացած մարդն է կրակ հայթհայթելուն հասել, ու անիվ հորինել։
ու եթե դու լավ չես, ապա բավանին զարգացած չես դեռ։ կարճ լուծումներ չկան, կա հավես բայց ցավոտ զարգանալու ուղին։
ու տենց
Ես առաջ մտածում էի որ շուն պահելու թերություններից այն է, որ երբ հիվանդանում է, պարալիզացվում ես։ էլ ոչ մի բան չես կարող անել, ոչ դասի ոչ աշխատանքի գնալ, իրոք գնալ, մտքով, ոչ մի բան անել չի լինում։
բայց արի ու տես շուն ունենալը պարտադիր չէ։
ինչ որ կոդ եմ քիչ քիչ բզբզում, լավացնում։
ու մտածում եմ՝ ինչի՞ համար եմ անում։
ասենք էն ծրագիրը գոնե Ավթանդիլյանին պետք էր։
ես ահավոր խիստ եմ լինում այն մարդկանց հանդեպ, ում անտարբեր չեմ։ էդ պատճառով տենց մարդիկ չեն լինում ։Ճ ասում եմ՝ քո մոտ ախր տենց լավ ստացվում է, մի քիչ եթե աշխատես, կազմակերպված, նենց լավ գործ կանես, ինձ պետք ա որ անես։ երեւի զարգացում եմ ուզում տեսնել, չգիտեմ։
իսկ ո՞ւմ ա պետք ես ասենք արնետազավրին ավարտեմ։
ՀԳ․ ինչ լավ ջազ միդիներ եմ գտել, օգնում է աշխատել։
ու տենց
նոկիա խանութում մի տղա ընտրում է հեռախոս։
– ոչ մի ինտերնետ բան պետք չի, բայց որ ժենստվենի լինի
– հա ախպեր – ասում է վաճառողը ու ցույց տալիս տարբեր մոդելներ։
– բայց սա շատ էժան է – դարդոտվում է գնորդը – բայց դուրս գալիս է։
– իսկ գուցե սա՞ – առաջարկում է վաճառողը
– չէ, ի՞նչ ես ասում, սա լուրջ մարդու համար է – նեղանում է գնորդը
– կնոջդ համար՞ – հարցնում է վաճառողը
(ոնց էլ իմացավ)
– Հա։ – ասում է – դե տուր։
Վաճառողը միացնում է հեռախոսը, ստուգում, ընտրում է ինտերֆեյսի լեզուն, ու ես նկատում եմ որ հայերեն կա։
– Այո, հայերեն ինտերֆեյս՞ – զարմանում եմ։
– դու ո՞րն ես դրել – անհանգստացած հետաքրքրվում է գնորդը։
– ռուսերենը – պատասխանում է վաճառողը
– հա ապրես – հաստատում է գնորդը
ու հետաքրքիր էր ընկալումս․ ես մտածում էի, խեղճ մարդը եկավ, կնոջ համար խնայած փողերով հեռախոս է առնում։ բայց նա գրպանից հանեց նենց հաստ քսանհազարականների դաստա, ու մի հատ էլ, ու տենց մի երկու երեք թերթիկ հանեց, վճարեց, ու գնաց։
ու ես հասկացա որ իր մոտ չէ, այլ իմ մոտ պետք է լիներ կլասային ատելությունը։
ու տենց
Բոլոր նրանց ով ինձ ժամանակին հարցրել է։
Դեռ 2006-ին մի փոքրիկ պրոեկտ եմ գրել, որ առանց ֆորմատինգի կորստի ms word doc-երը armscii-8-ից դարձնում է utf-8
Այն ծրագիրը աշխատում էր office xp-ի հետ, ու ավելի նոր տարբերակների հետ չէր աշխատում։ Իսկ ինձ ինչքան խնդրել են փոխել, ես չէի կարողանում քանի որ ձեռքի տակ վինդովս չունեի։ Հիմա ասացի Ավթանդիլյանին որ բզի ինձ ամեն շաբաթ, որ չմորանամ ու մի օր ժամանակ լինի անեմ։ Հերթական անգամ նրան էր պետք։
Ու ահա նոր տարբերակը այստեղ։
Քաշեք հենց hyaena-1.1.zip-ը։ Այնտեղ րիդմի կա։
Շատ հեշտ է օգտվել։ Կամ բացում եք ֆայլ (open) ու ասում եք որ անունով պահի քոնվերտ արածը (save) ու սեղմում convert! որ քոնվերտի, կամ նշում եք չեք բոքսը, ընտրում պանակ (directory) ու այդ պանակի մեջ ինչքան դոկ կա, ու դրա մեջ քանի պանակ կա ու դրանց մեջ քանի փաստաթուղթ, լրիվ կանի։
Ի՞նչ է պահանջվում։ մս օֆիս ունենալ կոմպի մեջ։
Ես ստուգել եմ այս անգամ մս օֆիս 2007-ի հետ։
կարծես աշխատում է։
այնպես որ եթե ձեր հիմնարկում լիքը armscii-8 տեքստեր կան, լցնում եք լրիվ մի պանակի մեջ, ու տալիս որ քոնվերտի։
ու լրիվ կդարնան utf-8։
Ֆորմտաինգի կորուստ չի լինի որովհետեւ հենց օֆիսն է դա անում իրականում։
Ծրագիրը ինքը փոքր է, ոչ մի դոթնեթ բան ման չի պահանջում։
ու տենց
շատ լավն է՜ է՝
երեք նախագահ – ՌՖ նախկին նախագահ, ընթացիկ նախագահ, ու ապագա նախագահ՝
այ ես մտածում եմ, հատո՞ւկ է մթացրել նկարը լուսանկարիչը թե այդպես ստացվել է։ նախորդ նկարը լավ լուսավորված է։ այս նկարը շատ ավելի լավն է մութ։ վերցնում ենք պոպկորն ու հետեւում պարոնայք նախագահներին, մեդվեդեւը առաջարկեց ընտրել պուտինին, պուտինը՝ մեդվեդեվին, հետո մեդվեդեւը պուտինին, հետո էլի պուտինը մեդվեդեւին, հետո մեդվեդեւը պուտինին․․․ ու դա այն ժամանակ երբ պարզվում է որ լույսի արագությունը բնավ սահման չէ առնվազն ՑԵՐՆԻ նեյտրինոների համար։
հետո էլ ասում են՝ դեմոկրատները։
բամբասանքներ, խարդավանքներ, հետազոտություններ – մնացեք մեզ հետ
ու տենց
ահագին նայվում է։ «ես հասկանում եմ արաբներին, արաբները հասկանում են ինձ, բայց մեզանից ոչ մեկ չի հասկանում պրոֆեսոր Դերշովիցին»։ լրիվ վերջն է։
ու տենց
ես ահավոր վատ էի վերաբերվում այս բառին։
հետո մի օր ես հասկացա որ նրանից խուսափելը անհնար է։
դա պարզապես այսպես է՝ ապրում ես ապրում քո համար, ու գիտակցում ես որ լիքը պատասխանատու ես։ պատասխանատու ես, որովհետեւ չես կարող անտարբեր լինել լիքը բանի հանդեպ։ չես կարող անտարբեր լինել նույնիսկ շենքերի, քաղաքի հանդեպ։ չես կարող անտարբեր լինել այս կամ այն շան հանդեպ։ երբեմն ասում են որ «տեր» ես զգում։ սկսում են գրել՝ «մենք ենք այս քաղաքի տերը»։ ես ուրախացել եմ ահագին երբ լսել եմ այն պսակադրության մասին, երբ աղջիկը նույնպես ասել է՝ «տեր եմ»։ որովհետեւ նա էլ է տեր կանգնում, ճիշտ է ասում։
ու րմս-ը ասում էր՝ ցանցառները ինչքան ուզում են կարող են մտածել որ չեն հետաքրքրվում քաղաքականությամբ, միեւնույն է քաղաքականությունը կհետաքրքրվի նրանցով։ մտածել, որ դու ոչ մի բանի համար պատասխանատու չես իրականում շատ հարմար է, պարզապես սուտ է։
որովհետեւ պատասխանատվություն չունենալու համար պետք է գնալ սարեր ու սնվել միջատներով։
ու այո, դա շատ ավելի հեշտ է, քան ապրել։
ու ես ուզում եմ ասել որ պատասխանատվության զգացումը իրականում լավ զգացում է, չարժի դրանից խուսափել։ ու հա, թվում է թե որ բարդ է տենց, բայց ոչ ոք չի խոստացել որ հեշտ կլինի։
ու դրանից մասնավորապես հետեւում է, որ ես դեռ շուն պահելու եմ։
ու տենց
14-17 сентября армянские отряды освободили депортирован-
ные села Манашид, Бузлух и Эркедж Шаумянского района.
Возможность проведения подобных акций была непосред-
ственно связана с резким изменением политического климата
в регионе в связи с событиями 19 августа 1991 года в Москве.
Начало распада СССР и коммунистического режима парализо-
вали режим чрезвычайного положения в НКАО. Хотя войска
МВД СССР продолжали оставаться в Нагорном Карабахе, но
деятельность их коренным образом изменилась. Провозглаше-
ние демократических u1087 принципов в России и осуждение многих
49
высокопоставленных чинов бывшего СССР, непосредственно
виновных в организации депортации армянских сёл Нагорного
Карабаха, подорвали основы режима в регионе.
Войска МВД СССР взяли принцип невмешательства в во-
енные действия сторон конфликта. В этих условиях сложилась
ситуация военного и организационного преимущества армян
Нагорного Карабаха над военным присутствием Азербайджа-
на. Поражение Азербайджана на этом этапе и крах политики
подавления были неминуемы.
եւ լիքը այլ հետաքրքիր տեղեկություններ Սվետլանա Լուրյեի կայքում այս տարի տեղադրված Մանվել Սարգսյանի նյութում։
ու տենց
Ուզում եմ պատմել որտեղից եղավ այդ սեպտեմբերի 21-ը։ 1991 թվի մարտին Հայաստանում հայտարարվեց հանրաքվե, որ պետք է անց կացվեր վեց ամիս անց, սեպտեմբերի 21-ին։ Գիտե՞ք ինչի հենց վեց ամիս անց։ Որովհետեւ այն ժամանակ ոչ մեկի հավատը չէր գալիս, որ ԽՍՀՄ-ը փլուզվելու է։ Գերմանիայի կանցլեր Կոլը ասել էր որ կընդունի մերձբալտյան պետությունների անկախությունը, իսկ եթե դա աներ Գերմանիան, ապա միջազգային ճանաչումը հեռու չէր լինի։ Ուկրաինան եւ Բելարուսը արդեն իսկ ՄԱԿ-ի անդամ էին, ու գուցե դրանց դա օգներ։ Հայաստանը ոչ ՄԱԿի անդամ էր, ոչ էլ Մոլոտով-Րիբենթրոփ պակտի սուբյեկտ։ Իսկ ինչպես հիմա ասում են որ Կոսովոն Արցախի համար պրեցեդենտ չէ, այնպես էլ նրանց անկախությունը Հայաստանի համար պրեցեդենտ չէր լինի։
Այնպես որ ԼՏՊ-ն որոշել էր (ենթադրում եմ որ նա) որ պետք է հասնել անկախությանը հենց ԽՍՀՄ օրենքներին համաձայն։ Ի՞նչ են անելու, ո՞նց են խոչընդոտելու եթե մենք իրենց իսկ օրենքով ամեն ինչ անենք։ Ի դեպ, Հայաստանը երեւի թե միակ ԽՍՀՄ հանրապետությունն էր որ կարող էր ԽՍՀՄ օրենքի պահանջները կատարել։ Ըստ այդ օրենքի, պետք էր հայտարարել հանրաքվե, անց կացնել այն վեց ամիս անց, եւ արդյունքում, ամբողջ բնակչության 75%-ից ոչ քիչը պետք է հավանություն տար անկախ Հայաստանի գաղափարին։
Ինչու՞ դա կարող էր անել միայն Հայաստանը։ Որովհետեւ այլ խորհրդային «ռեսպուբլիկաներում» արդեն շատ էին ռուսները ոչ լոկալ էթնոսների ներկայացուցիչները։ Օրինակ, Ղազախստանում ղազախները կազմում էին ընդհանուր բնակչության երեսուն տոկոսը, իսկ Լատվիայում միայն բնակչության կեսն էր էթնիկապես լատվիացի։ Այնպես որ Լատվիայում անց կացրին պլեբեսցիտ, ու հազիվ հավաքել էին իրենց 50%-ից շատ ձայները այն էլ քվեարկողների թվից, ոչ թե բնակչության ընդհանուր կազմից։ Հայաստանը ամենամոնոէթնիկ խորհրդային հանրապետությունն էր։
Այն ժամանակ, ինչպես եւ հիմա շատերը անկախությանը դեմ էին։ Նրանք ասում էին, մեզ թուրքերը կկտրեն, մենք ի՞նչ ենք անելու առանց մեծ եղբոր՝ Ռուսաստանի։ Այդ մտքերը, իմ կարծիքով, ահագին սառեցրին հենց ԽՍՀՄ զորքերը, որ շատ շուտով հայտնվեցին Երեւանի փողոցներում։ Օպերայում, ու ամբողջ կենտրոնով ռուս զինվորներ էին։ Ու դա բնավ հաճելի չէր ու դա ահագին փոխեց մարդկանց։
Բացի դրանից ԽՍՀՄ-ը որոշեց լուծել Արցախի հայերի խնդիրը դրանց տեղահանելով խորհրդային զորքերի օգնությամբ։ Սկսվեց «կոլցո» օպերացիան Ադրբեջանում։ Խորհրդային զինվորին հավատքը այնքան էր, որ արցախցիներից շատերը, ով կարող էր պայքարել ադրբեջանի օմոնի դեմ, հանձնում էին զենքը խորհրդային սպաներին։
Հետո, ամառը ես մի օր արթնացա, ու տեսա որ կենտրոնական հեռուստատեսությամբ ու նույնիսկ Ռոսիա ալիքով ցուցադրում են «կարապների լիճը»։ հետո հայտնվեց Միտկովան, ու այնքան տխուր ասաց որ այժմ մենք կդիտենք «ԳԿՉՊ» կոմիտեի հայտարարությունը, որ բոլորը անմիջապես հասկացան որ շատ վատ բան է եղել։ Վրեմյա ծրագրի ութսունականների շապկան վերադարձավ։ Մեր հեռուստատեսությամբ հիշում եմ Վազգեն Մանուկյանի ելույթը, ով ոչ անիմաստ դուխ էր տալիս, ոչ էլ ասում էր որ ամենը լավ է։ Բոլորը սպասում էին։
Մենք լավ զգացինք որ մենք անկախ չենք։ Ու հիմա, եթե ԽՍՀՄ ղեկավարները Կրյուչկովն ու Յազովն են լինելու, ապա վերջ ազատություններին, վերջ Արցախյան եւ ազգային ազատագրական պայքարին։ Մենք այլեւս կոնտրոլ չունենք։ Մենք կրկին զգացինք ինչ կարեւոր է լինել անկախ Մոսկվայում կատարվող իրադարձություններից։
Մեր բախտը բերեց, ու Ելցինը կարողացավ տիրապետել իրավիճակին, իր կողմից էր «ալֆա» խումբը, ժողովուրդը դուրս եկավ պաշտպանել սպիտակ տունը, ՌՖ կառավարությունը, մոտեցող տանկերից, պատրաստեց բարիկադներ։ Ելցինը բերեց Գորբաչյովին հետ Մոսկվա, կողմպվեց իր հետ սենյակում մի երկու օրով ու բացատրեց որ աշխարհը փոխվել է։ Ես հիշում եմ երբ հավաքվեց ԽՍՀՄ ազգային պատգամավորների խորհուրդը ու ընդունեց ԽՍՀՄ լուծարվելու մասին որոշումը։ Ես շատ անհանգստանում էի որ չեն ընդունի։ Հա։
Ինչպես տեսնում եք այդ վեց ամսվա ընթացքում լիքը բան է եղել։
Ու սեպտեմբերի քսանմեկը արդեն տոն էր բոլորի համար ու մարդիկ շատ ուրախ էին որ մասնակից են դառնում իրենց երկրի անկախությանը
Դա իրական տոն էր բոլորի համար։
Ես մոտ տասներեք թե տասնչորս տարեկան էի, ու գնացի քվեարկելու նույնիսկ իմ հեռու հերեղբոր հետ իր համար, ով գնում էր Հայաստանից որովհետեւ իր կինը ռուս էր, ու նրանք որոշել էին տեղափոխվել Ռուսաստան։ Ինձ թույլ տվեցին վերցնել թերթիկը եւ տանել նետել այն։
Հ մեկ ալիքով ցույց էին տալիս Շվարցի վիշապին
Գովազդ անել այլեւս չէր կարելի, իսկ ֆիլմ ցույց տալ կարելի էր ։Ճ Բայց ֆիլմը ազատության մասին էր, ազատության գլուխներում։
Հետո, երկու օր անց Հայաստանը հայտարարեց անկախությունը։ Մենք չէինք սպասում որ դա կլինի այնքան շուտ։ Ըստ ԽՍՀՄ օրենքի պետք է սկսվեր գործընթաց որ պետք է տեւեր հինգ տարի։ Բայց ԽՍՀՄ-ը այլեւս գոյություն չուներ ։
Բայց ժողովրդի համար տոնական օրը հենց հանրաքվեն էր։
Ու շատ լավ է որ անկախության տոնը դա խորհրդարանում հռչակելու օրը չէ այլ հենց հանրաքվեի օրն է։
Շնորհավոր՛
ու տենց
չնայած այնքան սոց ռեալիստական էր
բայց լավ է որ շեշտում էին որ մենք հաղթող ենք։
ու տենց
ձեզ քա՞նի անգամ են չռփել։
եւ ո՞նց դրանից փոխվե՞լ եք։
ես լիքը չռփել եմ, ինձ լիքը չռփել են։
ու դա լրիվ անիմաստ էր։
ես ուզել եմ ասել՝ դու սխալ ես, ես ճիշտ եմ։
ինձ ուզել են ասել՝ դու սխալ ես, ես ճիշտ․․։
եւ՞
ո՞վ է ում համոզել։
ասում ենք՝ դու սենցն ես, որ սենց ես մտածում։
հա իսկ դու սենցն ես։
չռփելով չեն փոխում։ անիմաստ է։
ու առհասարակ փոխելը անիմաստ է։
ու անհնար։
այնքան բանալ ակնհայտ բաներ եմ ասում,
բայց նրանից է որ ես իրականում այնքան բանալ տղա եմ
ո՞ւմ եմ ասում։
ի՞նձ։ մեկա լիքը սխալվել եմ։ ու էլի լինելու է որ չեմ դիմանալու․․․
ձե՞զ։ ես որ այնքան գիրք եմ կարդացել, ու իմանալով, մեկա արել եմ, հաստատ այդ գրքերից ավելի համոզիչ չեմ լինի։
երեւի մինչեւ իր փորձի վրա չզգա մարդ, ինչ սխալներ է անում,
վատ չզգա, չզղջա, չապրի, այդ սխալների համար,
չի սովորի
չանել
սովորելը ցավոտ է, ցավը սովորեցնում է
դե ինչ ասեմ․․ խեր լիներ․․․
ու տենց
Սաթենիկը նոր տեքստ է գրել որը իմ համար կարեւոր էր, ես հարցեր ունեմ, բայց չունեմ պատասխաններ։
ու սա այն դեպքն է երբ եթե ես չճանաչեի հեղինակին, անպայման կուզենայի ծանոթանալ ու հարցեր տալ։ Օրինակ, նա պարզապես բարձրաձայնո՞ւմ է հարց, թե ունի ինչ որ պատասխան, կարծիք։
սկսեմ նրանից, որ այն մարդը, ով ծնվել է այն մոլորակի վրա, իրականում այնքան էլ երկրի մարդ չէ։ որովհետեւ նա արդեն իսկ ձեռք բերեց իմպրինտներ ու ձեւավորեց համոզմունքներ, կապեր ստեղծեծ ուղեղի մեջ, ու այդ ամենը՝ այնտեղ, ոչ թե երկրի վրա։
մարդը՝ մշակութային էակ է, իսկ նա չէր կարող լինել երկրի մշակույթին մոտիկ։
Այսինքն կարելի է հասկանալ որ դու հենց դա ես շեշտում, որ մարդը՝ գեները չեն, այլ մշակույթը։ Ու ես չեմ կարող չհիշել հիանալի պատմվածք հրեաների տիեզերական կոնգրեսի մասին։
Բայց ինձ հուզեց այլ հարց
Մենք բոլորս տարբեր ենք։ Չկա մեր պեսը։
Մի կողմից՝ մենք կարողանում ենք ընկերություն անել այն կենդանիների հետ, ում ընկալման, իրականության թունելը մեզ մոտիկ է՝ օրինակ շների, կապիկներ, կատուների հետ, իսկ օձերի հետ մեզ շփվելը շատ ավելի հազվադեպ է հաջողվում, որովհետեւ նրանք շատ տարբեր են ընկալում իրականությունը, իրենց umwelt-ը բավականին տարբերվում է։
Մի կողմից իմանալը որ բոլոր մարդիկ տարբեր են, ու ունեն տարբեր ընկալում, որ իրականությունը անճանաչելի է, օգնում է լուծել շատ խնդիրներ ու թյուրիմացություններ։ Դրանում է հանդուրժողականության տեսական հիմքը ու խաղաղ ընդհանուր ապագայի նախապայմանը։
Ու մեծ հարց է, իմ համար, եթե մենք բոլորս տարբեր ենք։
Արդյո՞ք պետք է ձգտել նույն, նման մարդկանց, ում հետ շփում հաստատելը ավելի հեշտ է, բայց մյուս կողմից դա մի տեսակ կողպում է մարդուն իր իսկ ընկալման մեջ, նա չի տեսնում ու լսում այլ բաներ։
Թե՞ լավ է խիզախություն ունենալ ու կարողանալ ընկերանալ ու ապրել այլ ձեւի մարդկանց հետ։ Եթե առհասարակ դա հնարավոր է։ Ու ինչու՞ հնարավոր չէ։ Ասում են, լավ հարաբերությունների հիմքը՝ ընդհանուր, համընկնող արժեքներն են։ Նաեւ ասում են՝ մի փոխեք մարդկանց, կամ ընդունեք ինչպիսին կան, կամ մի ընդունեք։ Ընդհանուր առմամբ, չընդւնելը ո՞րն է, նա մեկա կլինի, եթե չսպանես։ Պարզապես չի լինի քո կյանքում։ Ու արդյո՞ք դա ուժեղ քայլ է թե թույլ, այդ մարդկանց կյանքից հանելը։
Ես չունեմ այդ պատասխանները։
ու տենց
– իսկ կարմրոտ բերետները կագէբէի սպեցնազն են։
– հաաաա․․․
– ահա, մեկ էլ կան սեւ բերետներ – դրանք ղարաբաղցիներն են, կան կանաչ, դրանք ամերիկայում են սպեցնազ․․․ կան երկնագույն․․․։
– իսկ ամերիկացիներն է՞լ սեւ բերետներ ունե՞ն։
– ամերիկացիները ի՞նչ չունեն։
– իրենց մոտ է՞լ են սեւերը ղարաբաղցի։
ու տենց
Ակնհայտ դարձավ որ Երեւանում կայանալիք զորահանդեսը իր բոլոր չափանիշներով առնվազն չպետք է զիջի ադրբեջանականին: Այսինքն, սեպտեմբերի 21-ի զորահանդեսի գլխավոր իմաստը լինելու է Ադրբեջանին համարժեք մկաններ ցույց տալը: Դժվար է ասել, տեխնիկայի քանակությամբ ու տեսականիով մեր զինուժը որքան է զիջում ադրբեջանականին, բայց դա նշանակություն չունի` մեր զորահանդեսը պետք է ավելի հզոր ու տպավորիչ լինի, եւ սա քննարկման առարկա չէ:
Ակնհայ՞տ։ Ինձ ակնհայտ չդարձավ։
Պե՞տք է ավելի հզոր լինի՞։ Ինչի՞։
Ես այնքան գոհ էի, որ մի քանի տարի է զորահանդեսներ չէին անց կացվում։ Զարմանում էի, մտածում, մեր իշխանությունները պետք է որ ուզենան «զրելիշա» մարդկանց ներկայացնել, այն էլ երբ դա ուժի ցուցադրում է։
(Համ էլ մեր մոտ բանակը ներքին գործերում էլ է խառնվում։) ։Պ
Հետո ենթադրություններ էի կազմում, ինչու զորահանդեսներ չեն անում։ Մտածում էի, գուցե փորձում են անգրագետ քաղաքականության պատճառով մեզ «ագրեսոր» անվանվելը մի թեթեւ հարթել, զինված ուժերի վրա չափից շատ ուշադրություն չդարձնելով։
Ինչեւէ, համոզված եմ, որ զորահանդեսը ինքներդ գիտեք ում հետ համեմատվելու համար անիմաստ է։ Ու ես կարող եմ դա զինված ուժերում ծառայելիս սովորած արտահայտությամբ ձեւակերպել՝
– չկա համեմատվելու
Այնպես որ, ոչ թե «չունենք» այլ հենց «չկա» համեմատվելու իրենց հետ։
Իսկ չունենալու մասին էլ ասեմ՝
ով չունի, կամ ումը կարճ է, սովորաբար ահագին անհանգստանում է ու ամեն ձեւ ցույց է տալիս ուրիշներին, որ ունի, կամ երկար է։ Թեկուզ եւ ինքն իրեն համոզելու համար։ Չունի խելք, ի նկատի ունեմ։ (Իսկ դուք ի՞նչ մտածեցիք) Կամ ուժ։ Որը, ընդհանուր առմամբ նույնն է։
ու տենց
անփութությունը, խալատնոսծը, գործին ոչ ուշադիր վերաբերմունքը միշտ ինչ որ մեկի գլխին ջարդվում է։
հարցը այն է, ով է դա անում, ու ում ուսերին է դա հետո ընկնում։
գործ անելիս կա մի քանի տարբերակ
ա – աշխատել խորանալով, մտածելով ինչ հետեւանքներ կարող է ունենալ ամեն քայլը, ուշադիր։ այս դեպքում, քիչ է անում ես բավականին շատ գործ, հետո էլ դրան կգումարվի այլ մարդկանց անփութության պատճառով առաջացած գործը։ դա անխուսափելի է, միշտ տենց մարդիկ լինում են։
բ – աշխատել անփույթ, ոչ հոգատար, փաստացի թողնելով ուրիշներին ուղղել թերի գործդ, ու չնախատեսնված հետեւանքները։ հա, ու ժառանգած այլ անփույթ մարդկանց սխալները կփոխանցվեն նույնպես։
երկրորդ դեպքում աշխատանքը ավելի քիչ է լինում, իսկ աշխարհում անփութության քանակը՝ մեծանում։
առաջին դեպքում աշխատանքը շատ է, իսկ աշխարհում անփութությունը՝ քիչ։
Հիմա ո՞րն է տրամաբանականը։
Նայած՝
Եթե արժեքը քիչ աշխատելն է, ապա բ ուղին։
Եթե արժեքը լավ արդյունք է՝ ա ուղին։
Երկու ընտրությունն էլ տրամաբանական են, բայց հետեւում են տարբեր արժեքներից։
Ես առհասարակ աշխատել չեմ սիրում։ Այսինքն սիրում եմ աշխատել, բայց այն խնդիրների վրա որ ինձ է պետք լուծել, որ ինձ է հետաքրքիր։ Ու դա արդեն սովորաբար աշխատանք չեն անվանում, անվանում են զվարճանք։ ։Ճ
Ոչ մի ընկերության հետ ինձ չեմ իդենտիֆիկացրել, բայց իմ հետաքրքրությունների, արածների, ու ինչու չէ՝ ձախողումների հետ՝ անշուշտ։ Այնպես որ չեմ սիրում երբ ասում են՝ սա Նորայրն է, նա աշխատում է այնտեղ։
Սակայն․․․ ընկերությունում աշխատելիս հավես է լինում, երբ պետք է
– մտածել։ մտածելը, ինձ նույնիսկ թվում է, օգտակար է առողջությանը։ ։Ճ իմ տրամադրության վրա միշտ լավ է անդրադառնում։
մյուս կողմից, միշտ էլ լինում են ձանձրալի, ռուտին գործեր։ երբ կարողանում եմ՝ դրանք չեմ անում։ գրում եմ ռոբոտ, սկրիպտ, ծրագիր, որ դա կանի։ արդյունքը նույնն է, բայց ես ծախսում եմ ժամանակ ոչ թե կատարելով հիմար աշխատանք, ու զգալով ինձ ինչպես Մարվինը, այլ մտածելով, որը շատ ավելի հաճելի է։
– հոգատար կատարված աշխատանքը տալիս է կոնտրոլի զգացում։ երբ ես գիտեմ, որ ես ամեն հնարավոր իրավիճակը կանխատեսել եմ, եւ խափանումները քիչ հավանական են, զգում եմ «կոնտրոլ»։
Դրա հակառակը, երբ գիտես, որ ծրագրիդ/կոնֆիգիդ մեջ բզեզ կա, մինչեւ չբռնես, հանգիստ չես քնի։
– շոյանք։ ես կարող էի գրել, երբ լավ ես գործը անում, բավարարում ես անձի պահանջներից մեկը՝ խմբում ճանաչված եւ ընդունված լինելը։
բայց ես դա չեմ գրի։
մասնավորապես որովհետեւ գիտեմ, որ փառքը անցողիկ է։
բացի դրանից, ինչքան էլ լավ անես, մեկա կարող են ասել՝ սա չէ՞ր իր արած գործը։ էլի նայած մարդ, նայած ընկալում։ այնպես որ չէ, շոյանք չեմ ակնկալում առանձնապես։ ու առհասարակ ամեն ինչ ինձանից կախված չի լինում։
համ էլ ես բարեհամբույր ամերիկյան տղա չեմ, այնպես որ միեւնույն է ինձ ավելի շատ չեն սիրում, քան սիրում են։
այսինքն երբ ստացվում է հոգալով աշխատել ես լավ գիտակցում եմ, որ դա անում եմ ոչ ընկերության/շեֆի/գործընկերների համար։
Ընդամենը իմ համար եմ անում։
ու տենց
Այսպես ստացվեց, որ 1998 թվին ես նկարել եմ մի հոլովակ, որը պտտում էին կարեւոր հեռուստաալիքներից մեկով օրը մի քանի անգամ, եւ որը ստացավ բավականին լայն ճանաչում եւ համակրանք։ Այդ հոլովակում նկարահանվածներին մատով էին ցույց տալիս փողոցներում, իսկ որոշ արտահայտությունները դարձան, գուցե կարճ կյանք ունեցող, բայց մեմեր։
Մոնտաժը ավարտել էի գիշերը ժամը հինգին, իսկ առավոտը արթնացա, ու անմիջապես գնացի հեռուստաալիքի գրասենյակ, տեսնելու, արդյո՞ք շեֆությունը հավանեց, ու արդյոք եթեր կթողնի։
Արդեն միջանցքում ինձ շրջապատել էր լիքը մարդ, նրանց մեջ կային նաեւ հիացած աղջիկներ, ով միասին կամ մեկը մյուսի հետեւից համբուրում էին, ձեռքերը սեղմում, գրկում, ու լիքը լավ բաներ ասում։
Փաստորեն, տեսել էին արդեն։ Ու փաստորեն, եթեր գնաց, բայց մի փոքր ուղղումով։
Դրանից մի քանի ամիս անց ես գնացի բանակ։ Անցավ մեկ տարի, ես ստացա արձակուրդ, եկա Երեւան, ու բնականաբար մտա ակումբ՝ այդ հեռուստաալիքի գրասենյակը։
Ինձ ճանաչեցին ընդամենը մի քանի ռեժիսոր ու մոնտաժող։ Աղջիկները եւ համբույրները բացակայում էին, ավելի ճիշտ առաջինները բացակայող, բայց գործարար տեսքով պտտվում էին, իսկ երկրորդները պինդ պահված էին նոր պայուսակներում՝ այլ, նոր մարդկանց շոյելու համար։
այսպես ես իմացա, որ փառքը սպիրտի պես արագ ցնդում է։
ու արժեք ընդհանուր առմամբ չի ներկայացնում։
իսկ ի՞նչն է ներկայացնում։
գուցե է գործ անելիս ստացած, եւ գործը լավ իրականացված տեսնելու կարճատեւ հաճույքը։
կարճատեւ, որովհետեւ բնավ միշտ չէ հաջողվում այնպիսի գործ անել, որ երկար ժամանակ դուրդ գա։ եթե աճում ես, բնականաբար։
գուցե գործը, նույնիսկ չստացված գործը անելիս ձեռք բերված զարգացո՞ւմը։ զարգացումը լավ գաղափար է, սազում է իմաստավորելու համար։
ՀԳ․
գրեցի ու հիշեցի՝
– Բուլգակովի վարպետի միտքը՝ կարեւոր է որ տեքստը գրվի, ոչ թե այն, կունենա այդ տեքստը կարդացող, թե ոչ։
հմ, չէ՞ որ ի վերջո ամեն ինչն էլ մեր համար ենք անում։
– Չիմանալով իրական հիվանդությունը Հաուսը կարող էր նախընտրություն տալ այն ախտորոշմանը, երբ հիվանդությունը հնարավոր է բուժել կամ գոնե կառավարել։ Այլապես՝ գործելու իմաստը չէր տեսնում։
ու տենց
ուզում էի ծվծվալ այն մասին որ պոլարայզրներս հաջողությամբ կտրում են մետրոյի էլսիդիները, լրիվ հանգցնում դրանք, այն էլ իդենծիկայի ռոբոտ սուրհանդակը տեղում չէր՝
}}
}}
էս ձեր ջանն էլ ա ափգրեյդի ցեց ընկել, դուք էլ ել տժժում։ դե ինչ, տեսնենք ինչ լավ բան կլինի։
ու տենց
Նենց հավես ուրախ գործ ենք անում, ու մեզ օգնության է եկել մի ամբողջ պաշտոնական դելեգացիա իսկական Միացյալ Նահանգներից։ Հետներն էլ նատուրալիզացված հնդիկ, Ութփալ անունով, ՄՆ քաղաքացի։
Ճիշտ է, ի սկզբանե նախատեսնվում էր, որ կգան իսկական հնդիկներ, Հնդկաստանից, ուր ի տարբերություն Բրազիլիայի, բնակվում են վայրի կովեր։ Բայց արի ու տես, ՀՀ դեսպանատան աշխատողը Նյու Դելիյում, ով պետք է վիզան խփեր, թարսի պես արձակուրդ էր գնացել, այնպես որ նրանք ժամանակին գալ չկարողացան։ Հեշտ չէ, պարզվում է Հայաստան գալ տարբեր Հնդկաստաններից, պետք է դեռ բախտը բերի։
Ինչեւէ, հանդիպումները անցնում են ջերմ եւ բարիադրացիական մթնոլորտում, նույնիսկ ուրախ։
Բացի արտասահմանյան հյուրերից մեզ մոտ նաեւ պտտվում են մի տեղական ֆիրմայի մոնտաժնիկներ, լար են քաշում, բան ման։
Նրանք էլ Ութփալի հետ ծանոթացան, ու այն կողմերում հա լսվում է՝
– Փեյփալ ջան, քեզ նեղություն տանք, մի քիչ էս կողմ․․․ ահա, հա Փեյփալ ջան, էս լարն էլ մի րոպե կպահե՞ս։ Այ սենց։
Փաստորեն, փեյփալը հայ պրոլետարին ավելի հարազատ է դարձել քան զիտան հնդկական անունները։
ահա
ու տենց
Ենթադրում եմ, որ եթե ԼՏՊ-ն ժողովրդի մոտ ասոցացվում է նեոլիբերալ չար կապիտալիզմի հետ, ապա ՍՍ-ն լրիվ հակառակը՝ այն ուրախ փուչիկավոր դեկորատիվ սոցիալիզմի։
Իսկ այդ խորհրդային սոցիալիզմի ռեալիզացիան գոնե ենթագիտակցաբար, բայց շատերը հավանում են։
Ու այստեղ կա մի բան, որ երկու խումբն էլ բաց են թողնում։
Կապիտալիզմ, սոցիալիզմ, ինչ ուզում է լինի։
Իշխանությունը, ուժը փտում է, այլասերվում է։
Ու լավ, կամ ավելի լավ սոցիալ տնտեսական պայմաններ ժողովրդի մեծամասնության համար չեն լինի, մինչեւ նրանք շարունակեն լինել բնակիչներ։
Այլապես ամենաշատը ինչ կհասնի այդ բնակիչներին՝ եւրոտժվժիկ, ֆուտբոլ, ու «մեղեդի» սրճարանը ամիսը ն անգամ։
Ուժեղ ընդդիմության ազդեցության տակ կարող են լինել ձեւական լավացումներ, օրինակ այն, որ հիմա կարելի է ստանալ երկրից դուրս գալու համար անհրաժեշտ կնիքը հինգ րոպեյում։ Իսկ առաջ պահանջվում էր մի շաբաթ, իսկ երեք օրվա համար վերցնում էին կաշառքներ։
Բայց ցանկացած ուժը փտում է։ Ու փտելու է, եթե բնակիչների տեղը չլինի ժողովուրդ, իսկ համակարգը չլինի ժողովրդավարական։
Իսկ կապիտալիզմ թե ինչ, դա արդեն էական չէ։ Օրենքները կլինեն այնպիսի, որ ժողովրդին, այսինքն մեծամասնությանը, ոչ թե ընտրյալներին, լինի ավելի լավ։
Հա, վերջերս Օբաման դիմել էր ամերիկացիներին։ Խոսում էր լրիվ ոնց որ մեծ մարդկանց հետ։ Չէր ասում, սաղ լավ ա, չէր խաբում։ Ասում էր՝ վատ ա, ու երկու ձեւ ունենք, կամ բոլորիդ վատ կլինի, կամ կարող ենք այնպես անել, որ մեծահարուստները ավելի շատ տուժեն, իսկ մեծ մասի վրա առանձնապես չզգացվի։ Ասաց՝ ես դա անել չեմ կարող, թույլ չեն տալիս։ Եւ առաջարկեց՝ գրեք ձեր կոնգրեսմենին։ Բնականաբար, եթե կոնգրեսմենը ստանա լիքը նամակ, նա ավելի մեծ շանսեր ունի հրաժարվել կաշառքից, եւ մտածել իր ընտրողների մասին, քանի որ համակարգը գործում է, ու նա ընդամենը այդ մարդկանց վստահությունն է ստանձնել, ու կարող է այլեւս չունենալ։
Հա, իրենց մոտ էլ սաղ լավ չի, իսկ ժողովրդավարությունը որ խոսում են, ամենալավ դեպքում իրենց իսկ համար է, այն էլ որոշ չափով։ Բայց այդ որոշ չափը որոշակիորեն տարբերվում է մեր ունեցած որոշ չափից։
Իսկ գիտեք, ես բնավ չեմ ուրախանում ֆուտբոլի հաջողությունների համար։ Հա, օլիգարխները ծախսում է փող, որ մենք ուրախանանք։ Ի՞նչ փող։ Մեզանից գողացած փող։ Այն փողը որ ասենք որպես հարկ չի ձեւակերպվել։ Շնորհակալություն, պետք չէ։ Եկեք չունենանք լավ ֆուտբոլ, բայց ունենանք աշխատող համակարգ։ Ուզո՞ւմ եք լավ ապրել՝ ապրեք։ Բայց ցավոք դեռ այլ հրաշալի ձեւ իշխանությունների վրա ազդելու ոչ ոք չի մտածել բացի «քաղաքական պայքարից», չկեղծ ընտրություններից, ու ազատ խոսքից։
ու տենց
Կոմունիստները, ասենք ի դեմս Կուրգինյանի, խոսում են «ինչին են հասցրել երկիրը այս դեմոկրատները» ոճով։ Ու ժողովուրդը սկսում է հավատալ որ ասենք Մեդվեդեւը դեմոկրատ է։ Իսկ Պուտինը լիբերալ։
Բայց նրանք ո՞ր օրվա դեմկորատ կամ լիբերալ են։
Նրանք նույն քաքն ավտորիտար բռնապետներն են։
Այսինքն ինչքան որ կարողանում են, աշխատում են լինել։
Պարզապես ժամանակները արդեն այն չեն, այնքան լավ չի ստացվում։
ու տենց
Մի հայ, որ ծնվել մեծացել է ԽՍՀՄ-ում, հետո գնացել ԱՄՆ, ստացել ՄՆ քաղաքացիություն, գործերով գնում է Մոսկվա։ Քանի որ նրա դեմքը ակնհայտորեն կասկածելի ազգության է բնավ զարմանալի չէ որ նրան կանգնացնում է ռուս ոստիկանը։
Պահանջում է փաստաթղթերը, վերցնում ՄՆ անձնագիրը, թերթում։
– Սա ի՞նչ է – ասում է։
– Միացյալ Նահանգների անձնագիր։
– Ո՞րտեղ եք ապրում։ – կասկածանքով շարունակում է ոստիկանը։
– Նյու Յորքում – պատասխանում է հայը։
Այդ պահին ռուս ոստիկանի դեմքին նկարվում է ուրախություն։
– Խաբում ես – ասում է
– Խաբո՞ւմ եմ։
– Իհարկե։ Բա ցույց տուր, ո՞ւր է քո մոտ Նյու Յորքի գրանցումը։
վարագույր
ու տենց
Գիտե՞ք ինչ է նշանակում կառոշի։
Բառը ունի ճապոնական ծագում, ու նշանակում է մահ չափազանց շատ աշխատելու պատճառով։
Ավելի ճշգրիտ՝ հանկարծակի մահ, որը պայմանավորված է գերհոգնածությամբ ու ուժասպառությամբ։
Դա բնավ զուգադիպություն չէ որ մեր ցանցում այդպիսի անունով մեքենա կա։
ու տենց
– Կարո՞ղ ես ազատել մի քանի հաշվողական սերվեր տեստերի համար։
– Հմմ։ Կարող եմ այնպես անել որ նոր աշխատանք չվերցնեն, բայց չգիտեմ եղածը երբ կավարտեն որ ազատվեն․․․ հա, մտածեցի, ընտրեմ այն մեքենան որ հին գործ չի անում։ Թե ասենք մի հինգ օր հաշվարկ արդեն անում է, ապա հավանականությունը շատ է, որ մի հինգ օր դեռ կանի։ Իսկ եթե նոր է գործ վերցրել, կարող է կարճ գործ է, շուտ ավարտի։ Էս լոգիկայով էլի։
– Ո՞րտեղ ստեղ լոգիկա։ Բա որ հինգ օրվա գործը հինգ րոպեից ավարտվիմ իսկ նորը եկածը հինգ օր շարունակվի՞
– Տենց չի լինում․․․
․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․
– ․․․ ու այդ պահից հետո միայն մենք կարող ենք անջատել քոր սերվայսները։
– բա որ սքայնեթը չթողնի՞
– ո՞վ
– չէ շեֆ, հեչ
– սքայնեթը ինչի՞ պիտի չթողնի, լավ գործ ենք իրա համար անում, ափգրեյդ է իր հզորության
– հա բա որ ՀԱԼի պես ասի չեմ հավատո՞ւմ, ի՞նչ ես անելու։
․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․
– իմ դեսքթոփի վրա ոչ մի բան ցույց չի տալիս ու կախվում է երբ մտնում եմ ԳՆՈՄ։
– Հմ, նայենք։
ՍՍհվում եմ մեքենայի վրա,
ցույց է տալիս պարունակությունը
սպասում է, կախվում։ ոչ մի բան։ ու տենց ժամերով։
աշխատում է
կախվեց․․․
Աաաաա, չլինի՞ SELinux-ն է։ Անջատենք՝ setenforce 0։ Չէ, էլի լս չի լինում։
Բա ո՞նց իմանանք էդ ի՞նչ կա պանակի մեջ որ չի ուզում լս անել։ Կամաց կամաց միանում է ամբողջ սենյակը։ Իսկ եթե սե՞նց՝
Հմ, լրիվ էլ ցույց է տալիս։
Բա ո՞նց անենք տեսնենք ինչը չի կարողանում ցույց տալ ու կախվում է՞
Այո, ցույց է տալիս ֆայլերի ցանկ ու մի պահ կախվում է որովհետեւ չի կարողանում ֆայլի չափը իմանալ։ Հաջորդին անցնել չի կարող։ Հաջորդը ո՞րն է։ Նախորդ ցանկից գտնում ենք որն է։ Մի հատ էլ -la-ով նայենք տեսնենք ինչ է։
Ահա, ցույց է տալիս սիմլինք նֆս մաունթ արած կատալոգին որը գոյություն չունի։
Հիմա կրկին ls
Աշխատու՜մ է։
Հիանալի է, հանելուկը լուծված է։
Այդ պահին մտնում է շեֆը՝
– Էս ի՞նչ եք ստեղ հավաքվել, ի՞նչ եք նայում։
– Հեչ, լս ենք անում։
– Տենց որ մարդիկ հավաքված են լինում, ուրեմն կամ պորն են նայում կամ ֆուտբոլ։
վարագույր
ու տենց
Անահիտը երկու տեքստ է գրել, ուզում եմ կիսվել՝
մի քիչ լռությամբ համաձայնելու, լեզվի ու նման բաների մասին
կրոնի, հավատքի, աղանդների եւ սիրո մասին
Արցախյան բարքեմփին մենք «խարույկի» շուրջ նստած ինչի մասին ասես զրուցել ենք։
Փաստորեն կրոնի թեման շոշափվեց։ Ու այնքան հետաքրքիր էր կրոնապաշտերի փաստարկներին հետեւել։ «բա ո՞նց կբացատրես որ մարդ մահանում ա ու հետո չի մահանում ու բոլոր նրանք նույն բաներն են տեսնում»։ «ո՞վ է տեսել»։ «հայրս»։ Ի դեպ շատ լավ ձեւ է փաստարկ բերելու։ Ասում ես ասենք այ ես մի ծանոթ ունեմ․․․ ու արի ու հերքի։ Դե պարզ է, որ բանական բացատրություններ կան։ Պատմեցի։ Բայց դա չէ հարցը։
Նեվրոզները առաջանում են որպես իրականությունից, ցավից խուսափելու արդյունք։ Մենք բոլորս մահանալու ենք։ Դա շատ բարդ է ընդունել։ Ու դա այդպես է։ Ու բնական է, որ կյանքը մարդու համար այլ ամեն ինչի անհրաժեշտ պայմանն է։ Ու շատ հեշտ է օգտագործելով «կյանք մահվանից հետո» գաղափարը մարդկանց տիրել։ Մարդիկ այդ կյանքի համար կանեն այն ինչ չեն անի փողի համար։ Դա նույնպես բնական է։ Նորմալ մարդիկ բուլկաներ ուտելիս համով մասերը թողնում են վերջում ուտելուն։ Նորմալ երեխաները նույնիսկ։ Բարդությունները լինում են այն երեխաների հետ, ով այնքան էլ ֆյուչա օրիենթեդ չի։ Ու օգտագործել մարդու այդ գիծը, օգտագործել մահվան վախը որպես տիրելու եւ խաբելու միջոց, ես կասեի, նման է խարդախության, դրամաշորթության։
Մենք բոլորս մահանալու ենք։
Դա շատ բարդ է ընդունել, բայց դա ճշմարտություն է։
Ու նույնիսկ ապրելիս․ կյանքը այնպիսին է, որ ստեղից այնտեղից գլխիդ խնդիրներ են ընկնում։
Ինչքան էլ ասես՝ ես իմ համար կողքից ապրում եմ, չեմ խառնվում – մեկա խնդիրներ կլինեն։ Ու այո, ցանցառները կարող են ինչքան ուզում են մտածել, որ չեն զբաղվում քաղաքականությամբ, միեւնույն է քաղաքականությունը կզբաղվի իրենցով։
Խնդիրները անխուսափելի են։
Դրանք կարելի է լուծել, բայց կարելի է բացասել, կարելի է բարկանալ, կարելի է ինքնախաբեբաությամբ զբաղվել, կարելի է մեղադրել այլ մարդկանց, մասոներին, արեւմուտքը, ծնողներին, բյուզանդացիներին, ներմուծեք ձերը։
Բայց միմիայն խնդիրներ լուծելը ինչ որ բան կարող է փոխել ու լավացնել։
Ու դա միակ ձեւն է սովորելու ու կատարելագործվելու, ավելի պաշտպանված լինելու ապագայում։ Երեխաներին էլ է դպրոցում բարդ լինում, սովորելը հեշտ չէ։ Իսկ առանց սովորելու կյանքը ավելի բարդ է։
Նույնիսկ ինչպես գրված է ընկերոջս ստատուսում, «նենց չի, որ կյանքը բարդ է. ուղղակի մենք ենք այն ավելի պարզ սպասում»
Լինել օպտիմիստ անկապ է։ Լինել պեսիմիստ նույնպես։
Լինել ռեալիստ լավ է։
ու տենց
ու տենց
ավելացնեմ որ ընկերությունում ուր ես աշխատում եմ, Հայաստանը համարվում է Եվրոպայի երկիր։ Այսպես էլ ասում են՝ «իսկ Եվրոպայում այսպես են լուծել․․․․»։
ահա
ու տենց
հանդիպեցի հին ընկերներիս, որ դարձել են բրիտանացի գիտնականներ։
լրիվ սփյուրքահայացել են, գիտեն որ այստեղ չեն ապրելու, բայց արդեն որոշել են կենտրոնում տուն ձեռք բերել։
ամենակարեւորը՝ նրանցից մեկը բողոքեց, թե բա էս ձեզ մոտ արդեն մոդա է հայատառ գրելը, իսկ ես իմ անդրոիդով չեմ կարողանում ֆեյսբուքում կարդալ։
ասացի, դե մտեք hy-am.org այնտեղ գրված է ինչ անել, որ կարդաք։
բա պետք է ռութ անե՞լ, բա գարանտիան ի՞նչ կլինի – սկսեցին նվնվալ։
հետո խոսեցինք, ասացի, լավ եկեք մտնենք իմ մոտ, թափով ռութ անեմ, ֆոնտերը լցնեմ։
ու սկսվեց՝ իրենց մոտ վերջին ափդեյթն էր, այսինքն անդրոիդ 2.2.1, որը հթց-ների վրա չի ջարդ-վում։
ես էլ չեմ խոսում այն մասին, թե ի՞նչ կլինի՞ մարդը իր խելախոսի վրա ադմին ունենա։ բայց լավ թե չի ուզում ունենալ, ինչի՞ է պետք ադմինիստրատիվ լիազորություն ընդամենը տառատեսակ ավելացնելու համար։
այսպիսով, չեղավ, այս տարբերակը (դեռ) չի ջարդվում։ պետք է երկաթի կտոր, որ մի այլ ընկերս ունի, ու որով նանդ փրոթեքշնը հեռացվում է։
այնպես որ մենք կհանդիպենք այլ անգամ, երբ ես զինված կլինեմ երկաթի կտորով։ բայց այդ ամենը արդեն իսկ սխալ է, աննորմալ է
աննորմալ է
– ունենալ սարք ու համակարգ, որի ադմինը չես, ու լիքը բան չես կարող անել
– նույնիսկ տառատեսակ տեղակայել – դիզայնի սխալ է իմ կարծիքով
– ունենալ ինտերնետ սարք, որը հայերեն չի կարդում ու գրում։
բայց կան մարդիկ, որ ասում են, որ հայերենն է սխալ լեզու, քանի որ «անդրոիդ» պլատֆորմայում այն չկա։
ու տենց
– Ահա, հասանք տեղ։
– Ոնց, արդե՞ն։
– Նենց չի որ արդեն, բայց այո, դեռ հասանք, տեղ։
– Հասանք, հասանք, հասանք Տեղ։
Հիրավի խորհրդավոր է Արցախի ճանապարհը։
Պարզվում է, մինչ Արցախ հասնելը, նախ պետք է հասնել Տեղ։
Ինչպես տեսնում եք Տեղը նշված է քարտեզի վրա։ Այս_տեղ_ կա «_Տեղի_ ալրաղաց», եւ այլ _տեղ_արժան վայրեր ուր _տեղի_ են ունենում _տեղ_ական նշանակության իրադարձություններ։
_Տեղ_ում դեռ զարգացած չեն _տեղ_եկատվական _տեղ_նոլոգիաները, որի պատճառով այստեղ չեն անց կացվում բարքեմփներ, եւ այն կորցնում է իր ակտուալությունը այս թեգի տակ։ Իսկ բնակավայրի մասին _տեղ_եկություններ ստանալը հնարավոր է _տեղ_ի _տեղ_եկատվական բյուրոյում կամ _տեղ_ական ինքնակառավարման մարմիններում, օրինակ _տեղ_ապետարանում _տեղ_եանալով։
Առեղծվածներ, հեքիաթներ, քարտեզներ՝ մնացեք մեզ հետ։
ու տենց
Գրանցումը
կազմակերպված էր էլեկտրոնային փոստով։ Իհարկե, ինչի՞ համար է պետք պատրաստել գրանցման օնլայն ֆորմա, որը ասենք հետո կարող են ջարդել չար հաքերները։ Ավելի էֆեկտիվ է պարզապես ասել՝ գրեք։
Եւ ես գրեցի՝ «ուզում եմ մասնակցել․․․․ պարամ պարամ․․․» – արտահայտեցի ցանկությունս։
Ինձ պատասխան եկավ։ Անմիջապես։ Սակայն ոչ թե կազմակերպիչներից, այլ ռոբոտից։ Ավելի ճիշտ՝ էլեկտրոնային փոստի սերվերից, որտեղ մասնավորապես նշվում էր՝ այսպիսի հասցե գոյություն չունի։ Պահո, մտածեցի։ Բա ի՞նչ անեմ։
Մտքումս, ինչպես Վազող Լոլայի մտքում, պտտվում էին տարբեր մարդկանց դեմքեր։
Ո՞ւմ դիմել եթե մեյլ սպասարկիչը չի աշխատում։
Հիշեցի ծանոթ Արցախցիներից մեկին, գրեցի։ Նա պատասխանեց՝ ուղարկեց կազմակերպիչներից մեկի անձնական էլ․ հասցեն։
Գրում եմ անձնական հասցեով։ «Բարեւ, ներողություն, ինձ ձեր հասցեն այստեղից պարամ պարամ, ուզում եմ մասնակցել պարամ պարամ, կայքում նշված հասցեն չի աշխատում։ Ի՞նչ կառաջարկեք»
Ստանում եմ նամակ՝ «նկարագրեք ձեզ եւ երեք օրվա ընթացքում կստանաք պատասխան»։
Պարզ, հստակ, եւ տրանսլիտով։
Հիմա մտածում եմ։ Ինչպե՞ս նկարագրեմ։ Ասենք ո՞ր կտրվածքով։ Եթե ֆորմա լիներ դաշտերով – կիմանայի ինչ լրացնել։ Բայց չգիտեի չէ՞։
Պատասխանում եմ՝ «երկար մազեր ունեմ, մեծ քիթ․․․» ու շարունակում եմ՝ «էլ ի՞նչ տեղեկություն է պետք»։
Պատասխան՝ «ռեզյումեդ ուղարկիր, եթե գաղափար ունես դա ինչ է»։ Կրկին՝ ռազմական լակոնիկությամբ։ Ուղարկեցի։
Սպասեցի երեք օր։
Սպասեցի եւս երեք օր։ Ուզում էի եւս երեք օր սպասել, բայց գրեց Արցախցի ծանոթս – բա շնորհավորում եմ, դու ցուցակում կաս։ Ու իրոք, ընտրյալների ցուցակում կայի։ Ուրախությանս, ինքներդ եք հասկանում չափ ու սահման չկար։
Այս պատմությունից մորալ հետեւություն՝ ինչ լավ է Արցախցի ծանոթ ունենալը։
Շարունակելի։
ու տենց
ու տենց
ասում եմ,
սոցիալիզմը, երեւի լավ է միտք է
բայց մեր օրոք լավ իրականացում չի ունենա։
որովհետեւ մենք դրան պատրաստ չենք։
ստրկատիրությունը ավարտվեց այնժամ, երբ տերերը հասկացան, որ նրանց ստրուկներ պետք չեն բնավ։
գանդին բրիտանացիներին հասկացրեց, որ գաղութ ունենալը իրենց իսկ իդեալներին հակասում է։
հիմա գործող սոցիալիստական համակարգ անհնար է իրականացնել առանց բռնության։ առանց էքսպոպրիացիայի, ու ընկեր փանջունու։
նույնպես, հիմա անհնար է արգելել սեփաքանատիրական (proprietary) ծա գրելը։ իրենք նախագծողները պետք է զգան, որ չազատ ծրագրեր գրելը «զապադլո» է։ այլ կերպ, դա կլինի բռնություն։ բռնությունից ռեպրեսիաներ մի քայլ։
այսպիսով, մենք պատրաստ չենք։
երբ այնքան հասունանանք, որ գործարարները դա առաջարկեն, կամ երբ նոր, ավելի լավ միտք ծագի, գուցե մի բան փոխվի։
իսկ այժմ, առավելագույնը, երկրները կամաց կամաց Շվեդիայի ուղղով փորձեն շարժվել։
ու տենց
Спросили бы вовремя Дон-Кихота, хочет ли он во имя славы побегать с тазом на голове или готов рассмотреть и другие способы ролевой самоидентификации – возможно, не вышло бы никакого символа из Дон-Кихота. Но Алонсо Кихану не спросили, его назначили. Создав этим травму такой величины, которая одна и способна вынести требуемые масштабы.
Вот представьте себе: вы терапевт, приходит к вам пациент. И рассказывает – меня окружает зло, я ощутил призвание с ним сражаться. Но люди жестоки, женщины вероломны, а камни дерутся, если падать на них с коня. Посоветуйте, доктор, как сделать так, чтобы было менее больно.
За спиной пациента хрипло дышит ребристая кляча, на голове у него, как уже было замечено, таз. Здороваясь с вами, человек случайно сел мимо стула.
Дальше понятно. С одной стороны, у нас в анамнезе застарелая депрессия, неподключенность к реальности и тяжелый инфантилизм. С другой, на данный момент имеется острое психическое расстройство, влияющее еще и на координацию движений. Подходим к вопросу комплексно: подбираем успокоительное, которое позволит благородному дону как минимум перестать все время падать (а в идеале – еще и нормально спать), и одновременно работаем с тревожностью. Проговариваем эмоции, вспоминаем родителей и проверяем, чем человека так сильно обидели в детстве, что теперь он не хочет видеть реальный мир. Реальный мир – безусловно, довольно скучное место, но и в нем можно встретить хорошую женщину. Проработанные подростковые комплексы позволяют выстроить конструктивные отношения, что, в свою очередь, ведет к постепенному выходу из депрессии.
Или Золушка, милая девочка. И просо мы перебираем, и платья шьем, и мачехе с сестрами ни слова ответить не можем, и розы выращиваем за одну ночь. Что, безусловно, уже квалификация – настолько не мочь сказать хоть слово поперек, что от безысходности начать творить чудеса. Тоже надо уметь.
Терапевту явно есть, над чем поработать. Безответность у Золушки вообще наследственная: Золушка, вспомним, боялась перечить мачехе, потому что мачеха грозилась отыграться на отце. То есть папа, самостоятельный зажиточный лесник, сам себя защитить не в состоянии. Выгонит его злая жена из дома – уйдет. Что же касается матери, то та умерла настолько рано, что одно это дает нам массу терапевтического материала. Работаем с Золушкой над ее отношениями с отцом (зависимость, перевернутая иерархия «старший-младший», отсутствие эффективной коммуникации – отцу-то ребенок про свои мучения ни слова не говорил), а также над эмоциональной лакуной, возникшей за годы сиротства.
Параллельно – над контактом с мачехой. Девочка пыталась найти в ней хоть тень душевного тепла, вот и делала все, что велели, в тщетной надежде, что полюбят. У родных-то детей в семье всё было совсем неплохо. А у Золушки на месте отношений с мамой зияла такая дыра, что даже личное счастье в нее чуть не провалилось. Это нам мачеха кажется злой и бездушной, а для падчерицы она оказалась единственным доступным носителем материнского начала. Есть, конечно, еще и крестная, но эти феи такие непостоянные – сегодня здесь, завтра там. Мачеха хотя бы является все время в одном и том же обличье – а для ребенка постоянство куда важнее, чем даже умение превращать мышей в лошадей.
Золушка, избавленная от своих проблем, свалила бы из дома задолго до бала во дворце. Начала бы потихоньку отстаивать свое мнение, разговаривать с отцом, строить отношения с мачехой, набралась бы храбрости знакомиться с незнакомцами…
Малышу можно помочь в его внутреннем одиночестве – но не возникнет Карлсон. Карабасу-Барабасу поработать над комплексом неполноценности по поводу отсутствия у него собственных детей – и не было бы у нас символа жадности и злости. Не было бы символа кликушества – умной Эльзы (повышенная потребность в контроле, основанная на детских травмах в объектных отношениях), символа брошенных на произвол судьбы детей – Ганса и Гретель (некоторых книжных героев просто нужно научить предохраняться), не было бы даже символа дружбы, добрейшего кота Леопольда (нежелание брать на себя ответственность вкупе со страхом серьезных отношений). Ему бы кошку и котят, вот и прошла бы потребность дружить с едой.
(Остался бы только барон Мюнхгаузен. Честность всегда остается честностью, как ты ее ни лечи).
ու տենց
այսպես, աշխատացրել եմ i2c tiny usb օբերոնով, ooc օգտագործելով։
ու տենց
ուզում եմ ասել, որ Երեւանյան բարքեմփը մարդիկ սխալ են հասկանում։
տեսեք, Արցախում անում են բարքեմփ։ Վանաձորում ու Գյումրիյում չեն անում։
Արդյո՞ք Վանաձորում ու Գյումրիյում ավելի քիչ հետաքրքրված մարդ կա, քան Արցախում։ Բնավ ոչ։ Պարզապես Արցախցիները ունեն պետության աջակցություն, ու կարող են քիչ թե շատ «կարգին» անցկացնել։ Կարգին ասելով, ի նկատի ունեմ, մայկա տռուսիկ, ինտերնետ, դահլիճ։
Դրանք իհարկե լավ բան են, բայց բարքեմփին սպեցիֆիկ չեն։ Գրատախտակը բարքեմփին շատ ավելի սպեցիֆիկ է։
Ու ինչ է իրականում պետք դա վայր, ու գրատախտակ։
Ու ես կարծում եմ, մարդիկ մտածում են, որ բարքեմփը շատ վեհ է։ Որ պետք է լավ տեղ, որ պետք է լավ կապ, կամ կապ, որ պետք են պրոեկտոտներ, ու տենց լիքը բաներ, ու որ դա շատ բարդ է ու թանկ։
Այո, դա թանկ է, ու Երեւանում լինում է։ Որովհետեւ կա լիքը մարդ ու ընկերություն որ ուզում է Երեւանի բարքեմփի աջակից լինել։ Որովհետեւ դա Երեւան է։ Ու միշտ չէր այսպես, իհարկե։ Բայց իրականում դա բարքեմփի հետ կապ չունի։ Ասենք, եթե կազմակերպիչներից մի քանիսը պինդ չլինեին, Երեւանյան բարքեմփի աջակիցը կարող է աղջիկների օծանելիոի պես մի ֆիրմա լիներ։ ։Ճ Այսինքն ինչ էլ լինի, որ մարդկանց գրավում է, կստանա այդպիսի ֆորմատ՝ շապիկներ, դահլիճներ, եւ այլն։ Ճիշտ է, ոչ գլամուր դահլիճներ, այլ, ցանկալի է ուսումնական հաստատության դահլիճներ, ասենք Ամերիկյանի։
Ու Ամերիկյանը լավ է, ու վերնաշապիկները լավ են, ու արտասահմանյան հյուրերը ավելի լավ են, լրիվ վերջն են։
Բայց բարքեմփը չի կորցնի իր բարքեմփությունը եթե տաս կամ քսան հոգի հավաքվեն հրապարակում, այգում, ցանկացած հասարակական վայրում, բերեն գրատախտակ, գրեն, ու զրուցեն։ Ավելին, դա կլինի ավելի բարքեմփային բարքեմփ, քան Երեւանյանը։ Ու այնտեղ կլինի հաստատ ավելի քիչ անկապ դեմք, որ եկել է աֆթա փաթիի խաթեր։
Չէ, աֆթա փաթին լավ բան է։ ։Ճ Բայց այն ինչից հետո ուզես կարող է լինել, բարքեմփ սպեֆիցիկ չէ։
Ու պարզապես բարքեմփին բնավ չի լինի հեռուստատեսություն, եւ ազգը չի իմանա իր «հերոսներին»։ Ու այն մարդիկ ով երեւալու համար են գալու, կարող է չգան։ Բայց դա չէ էականը, չէ՞։ Դա նույնիսկ լավ է։ ։Ճ
Այնպես որ, թե ձեզ պետք է բարքեմփ, արեք բարքեմփ։
Ես սպասում եմ բարքեմփ Վանաձորում ու Գյումրիյում։
Ու ես կգամ, որովհետեւ ես կարծում եմ որ դա հետաքրքիր պետք է լինի։
ու տենց
գրում էի որ մեզ արդեն այնքան էլ պետք չէ էվոլյուցիա, որովհետեւ մենք մեզ ստեղծում ենք եւ անիվներ, եւ թեւեր։
Ավելացնեմ, որ լիքը «խնդիրներ» լինում են նրանից, որ մենք պարզապես մեր հարդից շատ առաջ ենք գնացել։ Այնքան ենք առաջ գնացել, որ իրականում մեր ստեղծած մեքենաները մեր մասն են։ Կիբորգների էպոխան եկել է։ Ասում են, որ նոութբուքը ծրագրավորողի ձեռքի շարունակությունն է։ Բայց նույնպես, ցանկացած ցիվիլ մարդու շարունակությունն է լվացքի մեքենան, ավտոմեքենան, հեռուստացույցը, միքսերը։ Ավելին, մենք այնքան ենք աճել, այնքան, որ մեր մասն են քաղաքները, շենքերը, ամառայինները։ Ու այդ պատճառով է որ շատերին ցավում է, երբ լավ բան են քանդում, որովհետեւ դա իրանց անձի մաս ավիրելն է, կտրելն է, ոնց որ մարդու ձեռքը կտրեն։
Մյուս կողմից, կա դրա հակապատկերը։ Կա հարդ, որ հենց ինքը իրա հնարավորությունները չի օգտագործում։ Օրինակ, որովհետեւ համոզված է որ սաղ վատ է, ու իմաստ չկա։ Կամ երբ շանը կապուն են շղթայի վրա ու նա միայն հաչալ է սովորում։ Կամ երբ հզոր կոմպի վրա հիմար սոֆթ է քշվում։ Կամ երբ Մարվինը ստիպված է պարկովշիկ աշխատել։ Իրականում, բոլորս էլ պարկովշիկ ենք աշխատում որոշ չափով։
Երեւի այդ պատճառով է, որ սիրում եմ, երբ լավ օրինակ հիմա ավելի լավ սոֆթ են գրում ութսունականների կոմպերի համար, քան առաջ։
Որովհետեւ հույս կա որ նույն հարդի վրա, օրինակ իմ, հնարավոր է ավելի լավ սոֆթ օգտագործել, կատարելագործել սոֆթը։
ու տենց
Dear IT,
Please allocate a 1Tb network partition for our project and reply with the size of the allocated partition.
According to our calculations, size of the 1Tb partition is 1Tb.
վարագույր
ու տենց
այնուամենայնիվ չեմ դիմանում, ստեղ էլ եմ գցում՝
FOUR HUMMERS: A THEME AND VARIATION
———————————–
¶4. (SBU) THE FLAGSHIPS OF YEREVAN’S HIERARCHY OF NUMBERS ARE
YEREVAN’S LARGEST AND MOST CONSPICUOUS AUTOMOBILES: THE FOUR
HUMMER HUMVEES. GAGIK TSAROUKIAN (DODI GAGO), OWNER OF
MULTI GROUP AND YEREVAN’S FIRST HUMMER (AND NOW ALSO,
YEREVAN’S FIRST ROLLS ROYCE) HAS DE FACTO EXCLUSIVE RIGHTS
TO THE VARIOUS POSSIBILITIES USING 08 XX 008 (XX
REPRESENTING THE VARIOUS POSSIBLE LETTER COMBINATIONS) FOR
HIS, HIS FAMILY’S, HIS STAFF’S AND HIS SECURITY GUARD’S
CARS. SIMILARLY, SAMVEL ALEKSIAN (LFIK SAMO), A PROUD OWNER
OF YEREVAN’S SECOND HUMMER AND ARMENIA’S SUGAR MONOPOLY, HAS
RESERVED 06 XX 006 AND VARIATIONS THEREOF FOR HIS FRIENDS
AND FAMILY. RUBEN HAYRAPETIAN, A.K.A. NEMETS (GERMAN) RUBO
OWNS YEREVAN’S THIRD HUMMER, THE GRAND TOBACCO COMPANY AND
THE PLATES 05 XX 005. A FOURTH HUMMER, OWNED BY PRESIDENT
KOCHARIAN’S SON, BEARS THE PLATE 07 UU 007, THOUGH IN A NOD
TO DEMOCRACY (OR PERHAPS, JAMES BOND) VARIATIONS OF THE 007
PATTERN ARE STILL AVAILABLE TO THE WELL-CONNECTED FOR USD
2,000 – 3,000, PAYABLE TO THE HEAD OF THE TRAFFIC POLICE.
ու առհասարակ
դոդի գագո չէ, այլ պարոն ծառուկյան։
ու տենց
փաստորեն Յանեկ անունով մի լեհ, պատրաստել է հայկական խալի հատուկ space invaders խաղալու համար։
ու տենց
}}
– Նախկինում ապօրինաբար սեփականաշնորհվել էր Վիշապների պուրակ հանրային այգին,
– Այդուհանդերձ վկայականում նշված էր, որ այն կարող է միայն ժամանցի գոտի լինել,
– Չնայած դրան ու բնակիչների կտրուկ անհամաձայնությանը` կառուցապատող ֆիրման 2010թ. նոյեմբերին ներխուժում է այգի եւ շինարարություն սկսում` վնասելով ծառերը,
– Նշված ֆիրման բացի բազմաթիվ այլ իրավախախտումների շինարարություն սկսելու համար չուներ բնապահպանական մարմնի դրական եզրակացությունը,
– Տեսնելով, որ իրենց բողոքները մնում են անարձագանք` բնակիչները մի քանի օր անց ԱԺ պատգամավոր Զարուհի Փոստանջյանի աջակցությամբ հանում են շինհրապարակի ցանկապատներն ու ազատագրում այգին,
– Քաղաքացիների պահանջով ստիպված այգի են ժամանում ՀՀ բնապահպանության նախարարը եւ Նոր Նորք վարչական շրջանի ղեկավարը եւ խոստումներ տալիս, որ կքննեն հարցը,
– Մեկ շաբաթ անց բնակիչները համատեղ ծառատունկ են իրականացնում այգում` վերահաստատելով իրենց վճռականությունը տեր կանգնելու պուրակին,
– Գարնանը բնակիչները դատական հայց են ներկայացնում` բողոքարկելով կառուցապատման որոշումները,
– Հարաբերական անդորրից հետո «Մենք ենք այս քաղաքի տերը» նախաձեռնության անդամները պատահաբար պարզում են, որ ՀՀ բնապահպանության նախարարությունը պատրաստվում է դրական եզրակացություն տալ,
– Պահանջելով եւ ստանալով հանրային լսումների փաստաթղթերը` նրանք ստուգում են մոտ հարյուր քաղաքացիների ստորագրություններ եւ պարզում, որ դրանց մեծ մասը կեղծված է, (պետական մարմինն ու կառուցապատող կազմակերպությունը պատրաստվում էին այս կեղծիքի հիման վրա դրական եզրակացություն տալ)
– Կեղծիքի մասին տեղեկացվում են լրատվամիջոցները եւ փաստերը փոխանցվում են դատախազություն.
– Արհամարհելով այս ամենը` 2011թ. հունիսի 22-ին կառուցապատող ֆիրման կրկին գրավում է Վիշապների պուրակը` ցանկապատելով այն եւ ձգտելով փաստի առաջ կանգնեցնել բնակիչներին,
– Երկու օրերի ընթացքում քաղաքացիական ակտիվիստները հեղեղում են Երեւանի քաղաքապետի ֆեյսբուքյան պատը` պահանջելով դադարեցնել շինարարությունը Վիշապների պուրակում,
– Երեկոյան ժամը 17:00-ին քաղաքապետը հրահանգում է դադարեցնել շինարարությունը, իսկ ավելի ուշ հայտարարում, որ Վիշապների պուրակը պահպանվելու է` փոխարենն առաջարկելով այլընտրանքային տարածք:
համացանցում մարդիկ հայտնվում են ու կորում։
նրանք հայտնվում են ֆորումներում, չաթերում, սոց ցանցերում, մատյաններում։ հետո կորում են։
հայտնվում են, որովհետեւ նրանց պետք է իմանալ որ «կան», պետք է կայանալ ու ճանաչվել խմբի մեջ։ պետք է, ի վերջո, պարտյոր գտնել։ չէ՞ որ ֆեյսբուքը սեռական բորսա է։
ոմանք մնում են։ մնում ու գրում են չնայած ընտանիք ունեն, չնայած աշխատանքը լիքն է, գրում են քնի հաշվին կորզած ժամանակում, երբեմն։
ինչի՞ են հեռանում նրանք, ով կորել են։ կորել են, որովհետեւ իրականում իրենց հետաքրքիր էր սեռական բորսայում գնում կատարել։ նրանք ցուցադրեցին հատկանիշների իրենց փաթեթը, գտան, ձեռք բերեցին, ու կորան։ այլեւս բան պետք չէ։
մնում են նրանք, ում հետաքրքրությունները ավելի լայն են։
ով գիտի, որ հասարակությունը իրենց պետք է, ում անհանգստացնում են այդ հասարակությունում իրադարձությունները, իրենց իսկ համար, իրենց շահերի պատճառով։ պարզապես մի քիչ ավելի խորն են նայում, գիտակցում են, որ իրենց կյանքը իրենց իսկ ընտանիքով չի սահմանափակվում ու ավելի բազմաշերտ է։
չեն լքում նաեւ այն մարդիկ ում էգոն միշտ շոյել է պետք։ եթե չհոգնեն սոցիալ շոյանքներից մի օր։ հոգնելը բարդ է, որովհետեւ փառքը անցողիկ է։ պետք է նոր միշտ բան անել/ասել, որ քեզ հասանելի շոյանքի փայը ստանալ։
էլի տարբեր ձեւի մարդիկ կան, բնականաբար։ կան կգբշնիկներ, կան լրագրողներ, կան մարկետոլոգներ, ում մասնագիտությունն է նետում օնլայն։
բայց երբ ես նայում եմ այն ամբողջ տեղեկատվության հոսքին, որ թափվում է համացանցում, ես ակամա մտածում եմ՝ գնայիք քոնթրիբյութ անեիք wikisource-ում։ Այնտեղով կայանայիք։ Երբ վիքիի «հաքաթոնը» եղավ, հատուկ լուսանկարում էի, որոգհետեւ համոզված էի, շատերը եկել են, որ իրենց լուսանկարները ցանցում հայտնվեն, որ նրանք ինչ որ բան են արել։ Իսկ իրականում վիքիների աշխատանքը աննկատ է հասարակության համար։ Ոչ ոք դրա համար չի շոյի։
Բայց կարելի է անել, կարելի է անել, ու շեյր անել ֆեյսբուքում։ Տեսեք, նոր գիրք եմ ավելացրել, կամ նոր հոդված։ Պարզապես բարդ է դա, ժամանակ է խլում շատ։
Ու չի գնահատվում։ Մի խոսքով էֆեկտիվ չէ որովհետեւ մենք տենցն ենք։
Մենք տենցն ենք։
Ես այսօրվանից wikisource-ին կփորձեմ ավելի շատ ժամանակ տրամադրել։
Այսքանը
ու տենց
տենց մի անգամ գործընկերոջ հետ խոսում էինք, ու նա ասում էր, այ ինչ հերոսներ էին ԳԿՉՊիստները, «երկիրը փրկել էին ուզում», բայց չթողեցին իրանց։
Այո, էս ուր եմ ընկել Հայաստանում տենց մարդիկ էլ կան։
Ու ես ասացի, բնական է, որ լավ է, որ այսպես է, ո՞վ են նրանք։ նա ասաց ո՞նց թե բայց նրանք հոգում էին «երկրի» համար։
Այն որ, իմ կարծիքով մենք լիքը շահել ենք, որ այդ «երկիրը» այլեւս չկա, արդեն նրան ասել եմ։ Նույնիսկ համաձայնվել է, որ մենք շահել ենք։
Իսկ պուտչիստների մասին ասացի, որ կարծում եմ, որ եթե ասենք Հայաստանում հիմա հեղափոխություն լինի, ես գոհ չեմ լինի։
Ես բնական է գոհ չեմ Կադաֆիի «հանցավոր վարչակարգի» գործունեությամբ, բայց եւ ասենք մարդիկ գոնե ինչ որ ձեւ ընտրություններ են անցկացրել, գոնե ընտրություններ են կեղծել, իսկ ասենք եթե հեղափոխություն լինի առանց ընտրությունների, կամ դրանք կեղծելու գոնե, դա արդեն չափն անցնում է։ Այնպես որ, չէ էլի, չեք համոզի որ ԳԿՉՊն ափսոս է որ չկայացավ։ Տենց էլ պետք է լիներ։
ու տենց
Սարհատը գրում է՝
Երեկ առավոտյան ժամը 7-ին քանդվեց Միլանո խանութի շենքը Աբովյան փողոցում…
Քանդվեց ևս մեկ շենք Երևանին ամենահատուկ փողոցից… փողոց որտեղ տեղի են ունեցել այս քաղաքի հիմնական գործընթացները մինչև ստալինյան մամլումը… մամլում որը համրեց մեր նախնիններին, մամլիչ որ գրպանային կոչված մտաՈՌականությանը դարձրեց եղանակ ստեղծող ու փալասի պես գցեց մեյդան…
ու գրում է
Երեկ առավոտյան ժամը 7-ին քանդվեց Միլանո խանութի շենքը Աբովյան փողոցում…
Մի երկու տարի հետո ես կարդարանամ ՝ հո չենք կարող ամեն ինչի համար պայքարել, Երևանի ճարտարապետության մասին լավագույնս արտահայտվող ու սրտացավ Շուռը կասի՝ ես մեղավոր եմ որ ձեն չեմ հանել, ինչ որ մի կոռումպացված չինովնիկ կասին՝ գիտես դեռ ինչից եմ փրկել քաղաքը, մի ուրիշ մտաՈՌական կասի՝ մեր երկրի էկոնոմիկան զոհերա պահանջում… ու այդպիսով մեկ անգամ ևս…
Երեկ առավոտյան ժամը 7-ին քանդվեց Միլանո խանութի շենքը Աբովյան փողոցում…
Որ ինչ որ այս քաղաքի հետ ոչ ծնունդով, ոչ հոգով ու ոչ մի կապ չունեցող անձնավորություն բնակեցնի ինչ որ նոր մարդկանց ում համար հայրենասիրությունը Փարվանայում հայրենիքի կենացը խմելնա, որոնք այդպես էլ չեն հասկանա, որ այս քաղաքի ու ազգի պատմության մի մասը իրենց քուչումա ստեղծվել… ուզումա սփյուռքահայ լինի, կամ օլիգարխ, կամ երկուսի համատեղումը ինձ չի հետաքրքրում… հերիքա…
Երեկ առավոտյան ժամը 7-ին քանդվեց Միլանո խանութի շենքը Աբովյան փողոցում…
որի մասին մենք գիտեինք վաղուց, բայց ամեն անգամ մտածում ես լավ դեռ չեն քանդել ու մի քիչ էլ սպասենք բալքի Նախագահ, Վարչապետ, Քաղաքապետ կամ ինչ որ մեկի օգնականը կամ ընտանիքի անդամը ասի՝ հո՛պ էս մեկը պահենք… բայց ալևս ուշա ի՞նչա մնացել որ պահենք… Աֆրիկյաննե՞րը ծվարած ինչ որ շենքերի արանքում… թե օպերան որպես քաղաքի մշակույթի վերջին մոհիկան…
ու էլի է գրում․․․ այստեղ…
ու տենց
վերջերս Ռոքսին ասում էր, որ Արցախից Հայաստան զանգելը թանկ է` 90 դրամ րոպեն։ Զարմացա, երբ իմացա, որ ավելի թանկ է, քան Հայաստանի մի շրջանից Հայաստանի այլ շրջան։
Ինչպե՞ս թե։ Սա՞ է «Միացումը»։
Ասացի ընկերոջս։ Նա էլ նոր էր վերադարձել Սեը Ծովից եւ պատմեց, որ Վրաստանից Հայաստան զանգելը արժի 65 դրամ րոպեն, «call to Armenia» ռոամինգ ծառայությունը ակտիվացնելուց հետո, վրացական ռոամինգ պրովայդերի միջոցով, բնականաբար։ Իսկ Արցախից Հայաստան զանգելը, Ղարաբաղ Տելեկոմի, Վիվայի մայր աթոռ պրովայդերի միջոցով, արժի 90 դրամ րոպեն։
Ու լեզուս չի պտտվում ասել Արցախից Հայաստան, բայց ստիպու՜մ են։ Որովհետեւ անկախ, ինքն իրեն ազատագրած Արցախի գաղափարը հիմա նույնիսկ օտար երկրների հետ չի անցնում, մենք էլ չենք կարող ապացուցել որ չենք «օկուպացրել», մեզ «ագրեսոր» են անվանում։ Հիանալի է, եթե այդպես է, ինչի՞ Հայաստանի մի «ռայոնից», օրինակ Սյունիքից Լոռի զանգելը ավելի էժան է, քան Հայաստանի Արցախից Հայաստանի Լոռի։
Ինչու՞ է Վրաստանից Հայաստան ավելի էժան զանգելը, քան Հայաստանից (Արցախ) Հայաստան։
այդ եւ այլ հարցերի պատասխանները կիմանաք գովազդ դիտելուց, եւ անպետք ապրանքներ սպառելուց հետո։
Բամբասանքներ, խարդավանքներ, հետազոտություններ։
Մնացեք մեզ հետ։
ու տենց
երբեք չեմ ունեցել այնպիսի ընկեր որ հարցերիս պատասխանները ունենա։ նույնիսկ մեծ, ինձանից քսան տարի մեծ ընկերները։
ես մտածել եմ, հարցրել եմ, իսկ դու ի՞նչ ես կարծում։
կամ ասում էին՝ «էլի խորացար», կամ «թեւթեւ վերաբերվիր», կամ ինչ-որ պատասխան էին տալիս առանց բացատրելու ինչի է դա լավ։ պարզապես, որովհետեւ։ ու դա, ինչպես ես հետո համոզվում էի լավ տարբերակ չէր։ լրիվ օտար ուղիներով էի գնում, հաճախ ուժասպառ էի լինում, պարտվում։
չէ, դրանք հասարակ հարցեր էին, ոչ սպեցիֆիկ։ օրինակ, եթե ես չեմ ուզում անել այսպես, իսկ ինձանից պահանջում են/ակընկալում են/ստիպում են դա անել։ լինի դա գործատու, աղջիկ, ծնող, ընկեր, սպա, դեկան։
ո՞վ էր ինձ ասել՝ ապա հանգիստ մի արա։ ոչ ոք իրավունք չունի քեզանից դա պահանջել։ ո՞վ էր ասել որ տեխնիկապես մարդիկ չեն փոխվում։ որ այլ մարդու փոխել անհնար է, կարելի է այնպես անել որ այլ կերպ իրան ցույց տա, բայց ներսից մեկա նույնն է մնալու։ ո՞վ էր բացատրել որ օրինակ ցույց տալուց լավ ազդեցության ձեւ չկա։ ո՞վ էր ասել որ սիրահարվելը չիմանալ է, եւ այդ չիմացածի մասին ենթադրություններ անել է։
ինձ ասում էին ակնհայտ սուտ՝ ամենուր, այո «Խաչմերուկներո՛ւմ
ՈՒ խանութների դռների՛ առջև,
Մայթերի՛ վրա
Եվ արձանների պատվանդանների՛ն,
Թե՛ գրքերի մեջ,
Թե՛ ամբիոններից:»
ու հեռուստատեսությամբ, ու ֆիլմերի մեջ։
ու ես հասկացա ոնց պետք է ֆիլտրել։ որն է լավ գիրքը, որն է լավ խոսքը։
ու ինձ ոչ ոք չէր ասել այն ինչ ես սովորեցի։ ինձ ասել են «դու պիտի», ինձ ասել են «կնեղանա(մ)», հետո նեղանում էին, ինձ վախեցրել են «կտեսնե՜ս»։
բայց ես հիմա ասում եմ։
ես հիմա ասում եմ, երբ ինձ հարցնում են։
ու ինձ չեն հավատում։ ։Ճ
– լավ եմ չէ արել որ ջնջել եմ։
-ինչի՞ ես ջնջել այն տեքստը։ ինչ լավն էր – ասում եմ
– բա ո՞նց չջնջեի, ինձ ատելու են դրա համար։ բայց ինչ կար գրել եմ, դա ճշմարտություն է
– ուրեմն գրի՛։
– ինձ կասեն սա։ ինչպե՞ս պատասխանեմ։
– որ իմանալը ավելի լավ է քան չիմանալը։ (դա էլ ինձ ասող չկար)
– իսկ եթե կասեն սա՞։
– կասես որ դու հավատում ես որ այսպես ավելի լավ է։
– իսկ սա՞
– ապա այսպես
Գանդի։ Չեմ կարող չհիշել նրան։ Ես չէի գիտակցում բայց նա ինձ մի քանի պարզ բան է սովորեցրել որ այնքան օգուտ բերեցին։
երբ ես երիտասարդ էի, իննսունականների սկզբին նրա մասին լիքը ֆիլմ եմ տեսել։ Հ1-ով։
Ու ես այնքան լավ բան եմ սովորել այդ ֆիլմերից։
Չէի գիտակցում։ Հիմա եմ գիտակցում, որ ես այն ժամանակ դպրոցում, ու այն ժամանակ պոլիտեխնիկում, ու այն ժամանակ բանակում, ու այն ժամանակ այն ոստիկանի հետ, այնքան ճիշտ եմ ինձ պահել։ ու ինչքան է ինձ դա փրկել։
Ֆրոմ, Բերն, Յունգ։ ես ձեր պատճառով եմ սովորել կողքից նայել, ես ձեր պատճառով եմ սովորել շաբլոններ տեսնել, ես ձեր պատճառով եմ սկսել խաղերը իդենտիֆիկացնել, ես ձեր պատճառով եմ հասկացել այն ինչ հասկացել եմ, ես ձեր պատճառով եմ երբեմն իմ մեջ բագեր գտնում։
բայց ես այնպիսի ընկեր չեմ ունեցել։
որ ինձ մի խելամիտ բան ասի ու ես ինձ չվնասեմ։
հենց այն պահին երբ պետք էր։
իմ պես ընկեր չեմ ունեցել, այնպիսին, ինչպիսին ես եմ երբեմն այլ մարդկանց համար։
ու արդեն հույս էլ չունեմ որ կունենամ։
ամենավատը երբ Մարիո խաղալու պես ես ապրում։ Հա, փորձ ես ձեռք բերում։ այստեղ չմտնես, կուտեն։ երկրորդ անգամ չես մտնի։ նման տեղեր առհասարակ։ բայց դա․ it’s not science, it’s trying. գիտություն չէ, փորձել է։ քարտեզ ունենալը ավելի լավ է։ լավ է մոդելավորելը։ իսկ ավելի լավ է իմանալը։ իմանալուց լավ բան չկա։ պարզապես պետք է սովորել ֆիլտրել տեղեկատվությունը։ ու փնտրել այն։ ու մշակել։
այո
ես ունեմ ինտերնետ ու գիտեմ ինչպես այն օգտագործել։
ու տենց
կարդում էի Արեգին Թուրքիայի մասին։ ու չէի զարմանում առանձնապես։ որովհետեւ նա արեւելքում է։ իսկ դա նորմալ արեւելյան վարքագիծ է։ ոչ արեւմտյան։
В Израиле Лиля будто избавилась от постоянного страха – быть не к месту. Привыкнув всюду являться с Ленкой, она заранее признавала, что неудобна и будет мешать. И заранее сжимала губы: попробуйте, скажите что-нибудь. А здесь, на южном воздухе, во влажной жаре, она была одна и немножко играла в игру “никакой Ленки не существует”. Ведь и самого Израиля в Лилиной жизни тоже как будто не существовало, ей изначально не было места среди этих шумных ярких людей с их здоровыми детьми.
Дети в Москве были бледнее, их было меньше, они не настолько бросались в глаза. Они как бы “не считались” – была Лиля и была Ленка, и больше никого. А тут, среди постоянно мелькающих колясок, маленьких кепок, босоножек с бусинами на пряжках, ведерок с совками для копания в песке, маленьких бутылок, засунутых в специальный карман на рюкзачке размером с апельсин, среди беззубых улыбок и всюду теряемых сосок, среди шума и гама, в котором преобладали звонкие голоса – Ленка просто не могла бы родиться, как не могла она родиться, скажем, на Марсе. А раз тут не было Ленки, значит, не было и Лили. Женщина, которая сидит на красивом балконе и натирает руки влажным кремом, появилась из ниоткуда и уйдет в никуда. У нее нет ничего за спиной, она одна и ей всюду рады.
Бесконечные Машкины друзья – по работе, по институту, по дому, какие-то близкие подруги по супермаркету и дальние родственники по больничной кассе – все они радовались Лиле, расспрашивали, как ей понравился Израиль, звали в гости, принимали у себя, накрывали на стол и непрерывно улыбались. Ей приходилось улыбаться им в ответ, и в первые дни она даже уставала от этих бесконечных улыбок. Потом привыкла.
ու տենց
ես սիրում եմ նայել մարդկանց։ մարդկանց խմբերին, զույգերին, ընկերներին։ ինչպես են իրար հետ խոսում, նայում։ հիմնական մասը, իհարկե չի ուրախացնում ինձ։
բայց ավելի շատ ես սիրում եմ զննել շներին ու իրենց տերերին։
իհարկե, կրկին մեծ մասը տխրեցնում են։ նա չի նկատում իր շանը, իսկ նա րոպեն մեկ նյարդայնացված քաշում է թոկը։ նա քաշում է իր հետեւից շանը, իսկ նա ու շունը լրիվ անկապ են, չնայած որ կապ կա նրանց մեջ։
բայց երբեմն, երբ ես տեսնում եմ շուն, որ տիրոջ դեմքին նայելով է քայլում, ես ուրախանում եմ։ նույնիսկ եթե տերը տխուր է, ու գլուխը իջեցրած անցնում է անձրեւի տակ։ Իսկ երբ շունը հոտ է քաշում սյունից, նա հանգիստ սպասում է այնքան ինչքան անհրաժեշտ է։ Նա գիտի, որ շանը հետաքրքիր է հոտոտել սյունը, ու որ նա դուրս է եկել շան համար, ու որ իրական իմաստը այդ զբոսանքի այն է, որ շունը բացի իր ֆիզիոլոգիական, նաեւ հոգեւոր պահանջները բավականացնի ու ինչքան հավեսը տալիս է սյունը հոտոտի։ Այսինքն նա դա չի գիտակցում, պարզապես հանգիստ կանգնած է, ու երբ ես տեսնում եմ այդպիսի պատկեր, ապա ուրախանում եմ։
ու տենց
Ն-ը երթեւեկում էր Գավառում բեռնատարի կուզովի մեջ։ Իր հետ կուզովի մեջ էլի մի քանի հոգի կային։ Ուղեվորներից մեկը, ով կուզովում պպզած իրեն շատ սովորական էր զգում, խնդրեց սիգարետ։ Վառեց, ծխեց, ու ասաց՝
– Դու մի նեղացիր, բայց Քամելդ տուֆտա էր։
– Այսի՞նքն տուֆտա էր։
– Դե տուֆտա էր էլի։
– Տուֆտան ո՞րն ա։
– Էն որ ծխում ես, զգում ես որ տուֆտա ա, որ իսկական չի։
– Բա չտուֆտա քամելը ո՞րտեղ ա։
– Դե մեր կողմերը էլի։
– Ձեր կողմերը՞։ Իսկական քամել՞։
– Հա, մեր կողմերը լավն է։
– Ձեր կողմերը ո՞րտեղ են։
– Դե մեր կողմերը էլի։
– Էդ որտե՞ղ ա։
– Դե մեր կողմերը, ասում եմ, Օհայո։
– Ո՞րտեղ – ճշտեց Ն-ը, որովհետեւ նրան թված որ սխալ է լսել։
– Ասում եմ էլի, մեր մոտ, Օհայո։
– Դա ո՞րտեղ է, այդ Օհայոն։
– Լսի դու Երեւանի՞ց ես եկել թե ո՞րտեղից։ Ձեր մոտ բոլո՞րն են տենց։ Օհայոն Ամերիկայում է։
– Ամերիկայում՞
– Հա բա։ Ու մեր մոտ լավ քամելներ կան, ոչ թե էն տուֆտան որ դու ինձ տվիր։
– Բա դու ուրեմն Ամերիկայի՞ց ինչի՞ ես եկել ստեղ։
– Ես ստեղ դաս եմ տալիս։ Անգլերեն։
– Անգլերեն՞։
– Հա, դպրոցում։
– Բա ինչի՞ հենց ստեղ։
– Ստեղ եմ ծնվել, ապրել, գնացել եմ Օհայո, հետո կարոտել էի, հիմա Փիս Քորփսով եկել եմ Գավառ որպես կամավոր, անգլերեն սովորցնում երեխեքին։
– Ահ կամավոր։
– Ահա
– Հա, ձեր կողմերը Քամելը լավը կլինի։
– Ասու՜մ եմ։
ու տենց
«A painting of Abdullah Öcalan, in Armenia»
ու տենց
Ռուսաստանում հաճախ փոխում էին ազգանունները «լատենտանալու», չտարբերվելու համար։ «Պոգրոմ» բառը այն բառերից է որ դարձավ միջազգային։ Ու Այվազովսկին, ու Թամանովը, ու Ենգիբարովը ստեղծագործում եւ ապրում էին հայրենիքից դուրս ձեւվափոխված ազգանունով։
– ա – ես երբեք չեմ լսել որ Եվրոպաներում այդ պատճառով ազգանուն փոխեն։ Օտար ազգանունը, ինձ թվում է, դիտվում է այնտեղ որպես էկզոտիկա, եւ հետաքրքրություն է առաջացնում։ Օրինակ, լավ հնչող ազգանունը օգնում է բիզնեսին։
Գիտենք նաեւ, որ Ադրբեջանում այնպես էր արվում, որ թալիշների ու լեզգինների քանակը չերեւա պաշտոնական ստատիստիկայում։
Իսկ Վրաստանում, ու նույնիսկ, գիտեք, մեզ մոտ, երբեմն խորհուրդ էր տրվում ազգանուններ փոխել։ Մեր մոտ գիտեմ միայն մի դեպք։ Վրաստանում դա, կարծես շատ տարածված էր։
Ինչքան հասկանում եմ, արվում էր որ ազգի «լավագույն» ներկայացուցիչները, կամ բարձր պաշտոններ զբաղեցնողները լինեն, կամ թվան վրացի։
Ոչ մենք ոչ վրացիները պետություն չունեինք։ Ու բոլոր ԽՍՀՄ-ի բնակիչներին դրսում ասում էին կուկուռուս«ռուս»։ Ու ԽՍՀՄ-ը ըստ էության Ռուսական Կայսրություն էր։
Ու ես ուրախանում եմ, որ ազգանուն փոխելու օրերը անցել են։ Որովհետեւ եթե մարդը ներկայացնում է Հայաստանը, ու ՀՀ քաղաքացի է, ուրեմն նա հայ է։ Ազգի ներկայացուցիչ է։ Լինի իր ազգանունը Յանգ, Արոնով, թե ինչ ուզում է լինի։ Որովհետեւ նա այստեղ է մեծացել, այս միջավայրում ու այս միջավայրի պատճառով է ինչ որ բաների հասել։ Ու դա իրոք, հպարտանալու բան է։ Որ մենք լավ միջավայր ունենք։ Ու ազգանուն փոխել պետք չէ, դա արդեն էական չէ, երբ անկախ պետություն կա։
ու տենց
Մի քաղաքակրթություն կա, ուր երբ հերթական գնացքը հասել է մետրոյի կայան, եւ նոր ժամանաց ուղեւորները զբաղեցնում են իրենց տեղերը սահող ժապավենների եւ աստիճանների վրա, օդում կախվում է բարձրախոսներից հոսող հայտարարության տեքստը։ Բարձրախոսի ձայնը լսող չի լինում, որովհետեւ բոլոր ուղեւորները ականջակալներով են։ Սակայն տեքստերը միեւնույն է կարդում են այդ կայաններում աշխատող հատուկ մարդիկ՝ վերջին կենդանի էակները, ով հետեւում են կայանի ավտոմատ աշխատանքին։ Եթե ավտոմատիկան խափանվի, այդ մարդիկ չեն կարող միջամտել, որովհետեւ ավտոմատիկան կառավարելը գիտություն է, որին տիրապետողները մետրոներում չեն աշխատում։ Բայց ավտոմատիկան անխափան է, իսկ խափանումները պայմանավորված են միայն ներքին եւ արտաքին թշնամիների սադրիչ գործողություններով։ Մետրոներում աշխատող մարդիկ քիչ են տարբերվում ավտոմատներից, սակայն։
Իսկ ականջակալներով զինված ուղեւորները միեւնույն է լսում են օդում հնչող հայտարարությունները ականջակալներով, որովհետեւ այդ հայտարարությունները հեռարձակվում են նաեւ ցանցով, իսկ ուղեւորների անձնական նվագարկիչները ծրագրավորված են ձայնավորել հայտարարությունները այդպիսի կարեւոր տեղերում ինչպիսին մետրոն է։ Ժամանակակից անձնական նվագարկիչները չունեն ներքին հիշողություն, ինչպես դա նախկինում էր։ ներքին հիշողությունը ցանցերի տարածման եւ դրանց արագությունների կտրուկ աճի պատճառով սկսել է համարվել դիզայնի սխալ, անպետք հենարան։ Նվագարկիչները ունիվերսալ են՝ դրանցով կարելի է լսել ինչպես արդեն իսկ մասնագետների պատրաստված աուդիո փլեյլիստեր, որը նախկին ռադիո հաղորդումների ժամանակակից զարգացումն է, եւ այդ ծառայությանը բաժանորդագրվելը էժան է, այնպես էլ պատվիրել նախընտրած ձայնագրություններ, որը, բնականաբար ավելի թանկ է։ Թանկ եւ որւույն պատվերների համար վճարողներն են` մարդկանց փոքր խավը, ով առանձնանում է մեծամտությամբ, օգտագործում է հնացած եւ քաղքենի «ճաշակ» բառը, եւ ըստ ընդունված կարծիքի, ուզում է տարբերվել այլերից, գնում է հոսքի դեմ, դրանով ըստ էության խոչընդոտում է հասարակության զարգացմանը։ Բայց նույնիսկ պատվիրված երաժշտությունը չի լինում լսել մտնելիս մետրոյի կայան՝ այնտեղ նվագարկիչները ավտոմատ սկսում են ընդունել մետրոյում հերարձակվող նյութերը, որովհետեւ դրանք շատ ավելի կարեւոր են եւ հայտնում են, ինչպես է պետք ճիշտ կանգնել ժապավենների վրա, ինչ անել երեխաների հետ, ու որտեղ տեղավորել կենդանիներին։ Ճիշտ է, կենդանիներին արդեն վաղուց արգելված է տանել մետրոյում, եւ դրանց պահելը ժամանակակից քաղաքում նույնպես անհնար է եւ վաղուց արդեն արգելված, պարզապես տեքստը հայտնում է այդ մասին որովհետեւ այն մորացել են փոխել, կամ թողել են հետադարձ համատեղելիության համար։ Ասում են նաեւ թե կան ոմն «հաքերներ» ով քանդում եւ ձեւափոխում են նվագարկիչները այնպես, որ դրանք ունենան սեփական հիշողություն ու չենթարկվեն դրսի ազդանշաններին։ Նրանք մետրոյի կայաններում լսում են այն ինչ ուզում են, բայց լկտիաբար լռում են եւ ձեւանում լավ քաղաքացիներ։ Բայց դա, ինչպես ես ասացի, ընդամենը ասեկոցներ են։ Պաշտոնական տվյալներով այդպիսի հանցագործներ այլեւս չկան։ Այդ մարդկանց խավը շատ ցինիկ էր, ու իրենց գաղափարախոսությունը չէր դիմանում պարզ քննադատության եւ չէր կարող ընդունվել հասարակության կողմից։ Նրանք լինելով տեքնո մարդիկ խոսում էին այլ մարդկանց ավտոմատացման մասին, ու նրանցից ոմանք նույնիսկ փորձում էին քաղաքում պահել կենդանիներ, բոլոր հիգիենայի կանոնները խախտելով։ Նրանցից շատերը լինելով ծրագրավորող երեսպաշտ էին, քանի որ ծրագրավորողները աշխատում են փող, օրինակ, նվագարկիչների ծրագրեր գրելով, իսկ այնպես էր ստացվում, որ հետո նույն ծրագրավորողները այդ նվագարկիչների ծրագրերը փոխում էին, ու դրանով չեզոքացնում իրենց իսկ խմբի այլ անդամների ծանր աշխատանքը։ Չի կարող չուրախացնել, որ դրանց մեծ մասը արդեն վերացել է, իսկ մնացածները, եթե եւ կան, չեն կարողանում կազմակերպվել, եւ կընկնեն օրենքի ձեռքերը այն ժամանակ, երբ նոր ոճրագործություն կատարեն։
Հիմա ամեն ինչ այնպես է, ինչպես պետք է լինի։ Մետրոներում աշխատող մարդիկ կարդում են իրենց տեքստերը բարձրախոսներով հետադարձ համատեղելիություն ապահովելու համար։
ու տենց
– վինչս փչացել ա։ կտկտում ա։
– հմմմ․․․ գուցե բացել, փորձել դիսկերը տեղափոխել այլ նույն վինչի մեջ՞։
– չէ էն որ բլինչիկները հանում տեղափոխում են, դրա համար ստերիլ սենյալ ա պետք, առանց փոշի
– պարտադիր չի, ես ժամանակին․․․
– ժամանակին ես էլ վինչ ունեի, կրիշկեն բաց էր, տենց էլ աշխատում էր։ քառասուն մեգաբայթանոց էր։ երբ փոշի էր նստում նասկիով մաքրում էի։ հիմա էլ էն ժամանակները չեն։
ու տենց
ու տենց
ով չի հետեւել պատմությանը, կարդացեք
տեքստերը։
Ինձանից ավելացնեմ, որ հարեւան լինելը մի բան է, իսկ հյուր լինելը՝ այլ։
Ու որ հին ժամանակներից ավանդական է հյուրին պատիվ տալ, իսկ հարեւանին պոգրոմ անել։
եւս երեք պատմություն կհայտնվեն Արեգի մատյանում մոտակա րոպեների ընթացքում։
ու տենց
Ուզում եմ ասել, ես ինչ եմ մտածում այդ մասին։ Ո՞րն է ընտանիք ստեղծելու առողջ գործընթացը։
Մենք սովոր ենք, որ դա լինում է կտրուկ, հստակ տրանզակցիայի ժամանակ։ Մեկ դրությունից՝ մյուսը։ Ու այդ պատճառով է որ մարդիկ այնքան սպասում են այդ տրանզակցիային, ու կարեւորում իրենց «հարսանիքի օրը»։
Սակայն սահմանված ռիտուալները չեն փոխում իրական կյանքը։ Իսկ իրական կյանքը այնպիսին է, որ մարդկանց հարաբերությունները չեն ձեւավորվում կտրուկ, այլ զարգամում կամ փոխվում են աստիճանաբար։
Երբեւե մտածե՞լ եք ինչու է օրենքով արգելված «ամուսնանալ» մինչեւ որոշալի տարիքը։ Որովհետեւ սեռական հասունությունը շատ ավելի շուտ է տեղի ունենում, քան հոգեւոր եւ մտավոր հասունությունը։ Ու այդ տարիքի մարդիկ ունակ չեն պատասխանատվություն կրել իրենց քայլերի համար(մեծերն էլ հաճախ ունակ չեն, որովհետեւ իրականում մեծ չեն)։ Այդ իսկ պատճառով, ամուսնությունը երկու հասուն մարդկանց միություն պետք է որ լիներ։
Հասուն՝ նշանակում է որ նրանք երկուսն էլ կարող են իրենք իրենց գլուխը պահել, այսինքն ունեն աշխատանք ու այնպիսի աշխատավարձ, որը թույլ կտա անկախ գոյատեւել։ Նրանք անկախ են, այսինքն, օրինակ, իրենք են որոշում որ ժամին են գնում տուն, որ տուն, ու առհասարակ, արդյոք գնում են։
Կարեւոր է, որ կան մարդիկ ով իրենք են որոշում երբ են տուն գալու, բայց անկախ չեն իրականում։ Նրանք անկախ մտածել չգիտեն, ու իրենց համոզմունքները իրական, սպոնտան, ներքինից եկող չեն, իրենց բանականության արդյունքը չեն, այլ օրինակ ծնողների, ընկերների, խմբի։
Այսպես հասուն մարդը այն մարդն է ով ոչ թե ունի համակրանք այս կամ այն ֆուտբոլի թիմի հանդեպ, այլ ունի իր, իրականում իր, կարծիքը այս կամ այն քաղաքական գործչի, գրողի, տեքնոլոգիայի մասին։
Եթե զույգից նույնիսկ մեկը հասուն չէ, ապա այդ զույգի ընդհանուր վարքագիծը փոխվում է, դառնում է անառողջ։ Այսինքն բանական չէ, օրինակ․ «գնամ խոսեմ հայրիկիդ հետ որ թողնի», «դե ուրեմն պետք է ամուսնանանք, որ հանգիստ երեկոյան կինո գնալ լինի»: Համաձայնվեք, դա հաստատ ամուսնանալու լավ պատճառ չէ։ Իսկ այսպիսի հարաբերությունները նման են սադո-մազոյի․ ես քեզ կտամ/չեմ տա․․․ իմ հետ կինո գնալ, ուրիշ բան չմտածեք։
Այսպես, երբ երկու հասուն, այսինքն անկախ եւ ինքնուրույն մարդ բավականին երկար ժամանակ իրար հետ իրենց լավ են զգում, ապա այնպես է ստացվում, որ, օրինակ մեկ մեկ գիշերվա կեսին, երկար թեյի մոտ փիլիսոփայելուց հետո (իսկ դու՞ք ինչ մտածեցիք) էլ տուն չեն գնում, որովհետեւ ի՞նչ իմաստ կա, ու մնում են միմյանց մոտ։ Հետո, երբ այդ մեկ-մեկը դառնում է հաճախակի, կամ միշտ, ու նրանք դեռ իրար նյարդերին չեն ազդում, ու այդ ոճով էլի ինչ որ ժամանակ է անցնում, ապա կարող է նրանց մոտ միտք լինի, արդյո՞ք արժի երկու բնակարան վարձելու փող ծախսել, թե քանի որ մեկա միասին են ապրում, գցվել, եւ այդնես էլ շարունակել։ Դրանից որոշ ժամանակ անց, ասենք երեք-հինգ տարի հետո, եթե նրանք զգում են որ իրենց հարաբերությունը ժամանակով ստուգված է, ու նյութապես պատրաստ են, կարող են որոշել ընդհանուր երեխաներ մեծացնել։
Ուշադրություն, այն ինչ ես նկարագրել եմ կատարվում է կամաց կամաց, դա գործընթաց է։ Դա չի կարող լինել մեկ օրում։ Ու դա բնական գործընթաց է, առանց արտաքին ուժերի ազդեցության։ Եթե այն որոշ քայլին ձախողվում է, ուրեմն այդպես էլ պետք է լինի, ու երկուսի համար էլ դա ավելի լավ է։
Ի՞նչ է կատարվում մեզ մոտ։ Լրիվ հակառակը։ Ոչ հասուն մարդիկ, ով ոչ իրենք իրենց կարող են պահել, ոչ էլ անկախ են, ուր մնաց երեխաներին պահելու են պատրաստ, ամուսնանում են, ռիտուալներ անում, կարեւորելու համար դա, որովհետեւ պետք է չէ՞ կարեւորել ոչ կարեւոր բաները, որ կտրուկ են կատարվում, ու որոնք իրականում կտրուկ անհնար է որ կատարվեն։
Իսկ երեխաներ ընդունված է ունենալ անմիջապես, որովհետեւ դա այն միջոցն է, որ կօգնի ծնողներին զույգը մանիպուլյացիա անել, որ ամուսինները չբաժանվեն։
«զրի վ կորեն» – ասում էր Կողմա Պրուտկովը։ Ամեն ինչ գալիս է նրանից, որ ծնողները չեն մեծացնում երեխաներ, այլ կարծում են, որ իրենց երեխաները այնքան հիմար են, որ անպայման սխալներ կանեն։ Որ նրանք միշտ երեխաներ են մնալու, երբեք չեն մեծանալու, ու իրենց պետք է մանիպուլյացիա անել, իրենց իսկ լավի համար։
Երբ շներին են սովորեցնում քաղաքում լսող լինել, որ կատուների հետեւից չընկնեն, ու որսի ընթացքում փողոց չանցնեն ու ավտոյի տակ ընկնեն, դա հասկանալի է։ Որովհետեւ նրանք շուն են, ու քաղաքում ապրել չգիտեն։
Երբ մարդկանց են դնում շան տեղ, դա շատ տխուր է, որովհետեւ նրանց մեծացնում են այնպես որ նրանք լինեն ոչ ինքնուրույն, երեխա էակներ։
Իսկ հետո, ինչպես ես ցույց եմ տվել նախորդ տեքստում, դա բերում է անօրինական, փթաց պետության ձեւավորմանը։
ու տենց
Հաճախ օգտագործում եմ էթնոս եւ ազգ բառերը։ Ու մարդիկ միշտ չէ որ հասկանում են ինչի մասին եմ խոսում, ու որն է տարբերությունը։
Տարբերությունը մոտավորապես այն է, ինչ երեխայի ու հասուն մարդու միջեւ։
Ո՞րն է երեխան։ Աչքի ընկնող առանձնահատկությունները՝ ձեւավորված անձ չէ, ինքն իրեն պահել չի կարող, կախված է այլ մարդկանցից, ծնողներից, առանց ում գոյատեւել ունակ չէ։ Երեխան ունակ է սպառել, սակայն։ Հիշեք թռչունների ձագերին, որ կտուցը բաց սպասում են երբ ծնողները ճիճու կդնեն դրա մեջ։
Կարեւոր է, որ սկզբից երեխաները նույնիսկ ունակ չեն տարբերել իրենց արտաքին աշխարհից։ Հետո քիչ քիչ հասկանում են, որ նա եւ մայրը մեկ չեն, որ կան խաղալիքներ, որոնց նա ձգտում է, ու դրանք նույնպես իր մասը չեն, առանձին են։ Այսպես ձեւավորվում են իր ու աշխարհի միջեւ սահմանները, ու ստեղծվում անձը։ Անձը ունի սահմաններ, ու հասուն անձի սահմանները լղոզված չեն, այլ հստակ գծված։
Բնական է, որ երբ այդ սահմանները հատում են այլ մարդիկ, դա հաճելի չէ։ Այդ պատճառով հասուն մարդն ունենում է ազատության, անկախության պահանջ։ Անկախ լինելու համար անշուշտ պետք է անկախ լինելու պահանջը, ու դա անհրաժեշտ, սակայն ոչ բավարար պայման է։ Հասուն մարդը նաեւ պետք է ունակ լինել ինքն իրեն պահել։ Օրինակ՝ կարողանա այնքան փող աշխատել, որ ունենա տուն, սնունդ, հագուստ։ Այնպես, ինչպես պետությունը չի կարող գոյատեւել առանց նորմալ տնտեսության ու հաճախ, բանակի։ Այլ օրինակ, երբեմն այնպես է լինում, որ արդեն իսկ մեծացած, ուսում ստացած երեխաներին ծնողները լավ աշխատանքի են տեղավորում, ու այդ երեխաները սկսում են աշխատել բավականին շատ փող։ Բայց դա նրանց չի դարձնում հասուն մարդ, նրանք մնում են երեխա, ով փող է կարող աշխատել, որովհետեւ չունեն ազատ լինելու պահանջ։ Եւ վերջապես, հասուն մարդը ստեղծագործող է։ Ամենաքիչը, ինչ կարող է անել հասուն մարդ, դա ստեղծել երեխային եւ ապահովել նրա կյանքն ու անվտանգությունը։ Իսկ ինքնառեալիզացիան, ինքնաակտւոալիզացիան հասուն անձի հասնելու նպատակն է։
Այսպես եւ էթնոսը՝ չունի ոչ լավ ձեւավորված արժեքներ, ոչ դրանք պաշտպանելու համար անհրաժեշտ սահմաններ, հետեւաբար ոչ էլ անկախ լինելու պահանջ։
Ինչպե՞ս է ստացվում, որ էթնոսը դառնում է ազգ։ Հիշենք, որ Ազգը – հասուն է, էթնոսը – երեխա։ Ու ինչքան շատ կան այդ էթնոսում հասուն մարդիկ, այնքան շատ է այն մոտենում ազգ լինելուն։ Մենք գիտենք, որ այն մարդիկ ով իրենց չեն սիրում, չեն կարող սիրել այլ մարդկանց։ Իհարկե բնական է որ այպես եւ այն մարդիկ, ով չունեն անկախ լինելու պահանջ, չեն հասկանում այլ մարդկանց ազատ լինելու ցանկությունը, ու բնական է, չեն հասկանում, ինչին է պետք իրենց ազգին անկախ լինել։
Օրինակ, ես կարծում եմ, որ «գնալովի» մարդկանց զգալի մասը երեխաներ են։ Նրանք, երբ ինձ հետ զրուցում են, եւ փորձում են «արդարեցնել» իրենք իրենց իմ աչքերի մեջ, հաճախ ասում են՝ «այո, դու ճիշտ ես, բայց մինչեւ ստեղ լավանա, մեր կյանքը կանցնի, իսկ մենք ուզում ենք վայլել, համտեսել այն ինչ կարող ենք»։ Հասուն մարդը գիտի, որ ամենը չես համտեսի, ու գնահատում է ստեղծագործելը, ոչ թե սպառելը։ Նա նաեւ գիտի, որ առաջացած խնդիրները պետք է լուծել, ոչ թե փախչել դրանցից։ Եթե նա ունի հարեւան, ով բարձր երաժշտություն է միացնում, կամ պարբերաբար ջրում է, նա որպես կանոն հակված է այդ խնդիրը լուծել, ոչ թե վաճառել տունը եւ գնալ այլ տեղ ապրելու։ Որովհետեւ այլ տեղ կարող են լինել նույն խնդիրները, եւ դրանք պարզապես պետք է լուծել։
Այսպես ինչքան շատ կան հասարակության մեջ ոչ հասուն մարդիկ, այնքան քիչ զարգացած է այն ընդհանուր առմամբ, ու այնքան քիչ ազգ դառնալու շանս ունի այսպիսի էթնոսը։
Սա էր տարբերությունը։ Այսինքն մեզ պետք են հասուն մարդիկ։
Ինչն է ինձ անհանգստացնում, որ «հայեցի» վարքագիծը հաճախ չի խրախուսում, ու նույնիսկ արգելում է երեխաների աճը, դրանց հասուն դառնալու պոռթքկումը։
Նրանք նույնիսկ ամուսնանալուց հետո ապրում են այլ ընտանիքներում, հաճախ դիմում նոր «բարեկամներին» ասելով «մամա» եւ «պապա», եւ մնալով ընդմիշտ երեխաներ։
Այս մասին կփորձեմ գրել հաջորդ տեքստում։
ու տենց
պատմում է ինժեներ, «հին մարդ», որ ժամանակին լիքը հետաքրքիր պրոյեկտների էր մասնակցել ու հավես նախագծեր արել։ պատմում է մանկությունից, Սթեփանավանում ավիամոդելիզմի մրցումներից
․․․ ու տենց մոտեցանք մարդկանց ասացինք, փոքրիկ օդանավ չե՞ք տեսել որ ընկել է, ասացին՝ դուք իրա միջի՞ց եք՞․․․
․․․ հետո որ վերադարնում էինք ավտոբուսով տեսանք օդանավը, դե այն ժամանակ ոնց էին անում, արծիվ էին խփում, կապում զիլի ռեշյոտկից, մեր օդանավն էին կապել
– արծիվնե՞ր
– հա բա դու չգիտե՞ս, գյուղերում չես եղել․․․ չնայած հա երեւի հիմա էլ արծիվ չի մնացել․․․
ու տենց
ա – թվային ավտոմատները եւ չինական սարքերը փոխել են կյանքը։ հիմա այն տեղեկատվությունը որ առժանի է հրապարակային լինել, լինելու է հրապարակային։ ու դա կանխելու մի միջոց կա միայն՝ տոտալ կոնտրոլ, որը ներկայումս նույնիսկ շատ այլ, ՀՀ-ից ավտորիտար երկրներում անհնար է։
բ -հիմա ոչ միայն բոլորը կարող են տեսնել ինչպես ես դու քեզ պահում, այլ ամենակարեւորը դու ինքդ կարող ես տեսնել, ու կատարելագործվել։
տվյալ դեպքում կատարելագործել վաճառողների տեղահանումը, այլ աչքով տեսնել քո սխալները, վրիպումները, ոչ էֆեկտիվ վարքագիծը։
գ – իմ փորձից գիտեմ, որ եթե մարդն ունի այլընտրանք, նրան շատ ավելի հեշտ է համոզել խաղաղ եղանակով, բանակցելով, առանց բռնության։ պարզապես այլընտրանք։
իսկ ինչի՞ չկա այլընտրանք։ երեւի թե որովհետեւ առեւտուր պետք է անել սասում, սթարում ու մոսկվիչկայում։ այլընտրանքը կապիտալին ձեռնտու չէ։
առհասարակ այնպես չի լինում, որ չընտրված մարդիկ հոգան ընտրողների մասին։ լինում է, որ ընտրված մարդիկ չեն հոգում ընտրողների մասին։ բայց չընտրված մարդն հոգում է այլ մարդկանց մասին, այն մարդկանց շահերի, ով իրենց ընտրել է։
այնպես որ եթե այն մարդն ում մենք չենք ընտրել մեզ համար լավ բան է անում, դա նշանակում է, կամ որ մենք ուժեղ ընդդիմություն ենք, որ համայնքը ուժեղ ազդեցություն ունի, կամ էլ որ այդ պահին այդ լավ բանը ձեռնտու է նաեւ այն մարդկանց ով նրան նշանակել ընտրել է։
ու տենց
– երբ վայվայ ա կպնում, ասում ա ինչ որ գաղտնագիրը հեքսադեցիմալ պետք ա ներմուծել
– հա, ի՞նչ խնդիր կա, ներմուծիր
– բայց ես չգիտեմ հեքսադեցիմալ ոնց է
– կալկուլատորը բացում ես, քոնվերթում ա
– էէէէ, տենց չի լինի, տենց չեմ հիշի է
– հմ՞։ ես իմ գաղտնագիրը միայն հեքսադեցիմալ եմ հիշում։
ու տենց
Կորնելին հոդված է գրել այն մասին ինչպես սիրեց ռաբիսը եւ որտեղ մասնավորապես ասվում է՝
Ես էլ, ինչ մեղքս թաքցնեմ, նույն վերաբերմունքը ունեի ռաբիզի նկատմամբ: Մինչեւ որ Հայաստանը չհեղեղեց ռուսական շանսոնը (թե ասա, ով է էդպես անվանել “բլատնյակը” եւ հիմա մեկ “շանսոն“ բառով նկարագրում է Ազնավուրին, Պիաֆին եւ Беломорканал քրեածին խումբը): Եվ եւս մի երաժշտական ուղղություն, որի անվանումը նույնիսկ չգիտեմ, բայց հեշտ նկարագրելի է եւ ծանոթ. սարսափելի կովկասյան ակցենտով ռուսերեն երգում են “Кайфуем” եւ այլ նմանատիպ բաներ: Անվանենք սա էլ կովկասյան շանսոն:
Այս շանսոնները վերապրելուց հետո, երբ որ անցավ հոգեբանական տրավման, ես հասկացա, որ ռաբիզը իրականում շատ հումանիստական շարժում է, առավել եւս՝ համեմատած երկու տիպի շանսոնների հետ:
Տեսեք, ռուսական շանսոնը գովերգում է եւ հերոսացնում
● բանտախցերում տեղի ունեցող անցուդարձը,
● գողական բարոյատրամաբանությունը
● օրինախախտումները,
● եւ այլ հանցանքները:
Կովկասյան շանսոնը փառաբանում է
● ուտուշ-խմուշը,
● չալաղաջը,
● թեթեւ թմրադեղերը,
● թեթեւաբարո կանանց,
● եւ այլ էպիկուրական խրախճանքները:
Իսկ մեր, հարազատ ռաբիզը երգում է
● եղբայրության,
● ընտանեկան արժեքների,
● ընկերների,
● բարության,
● եւ այլ վեհ եւ բարոյական հանգամանքների մասին:
Բա սրանից հետո ո՞նց չուզենաս, որ ռաբիզի բարոյական պաթոսը հաղթի շանսոնին:
Ես կարծում եմ, որ կայացած արժեքներից հասարակությունը հրաժարվում է միմիայն էվոլյուցիոն ձեւով, երբ նոր արժեքները համայնքի գոյատեւման համար էֆեկտիվ են լինում։ Ռուսական եւ կովկասյան «շանսոնը» չի կարող փոխարինել հայ հասարակության արժեքները, ինչպես եւ չեն կարող դա անել արեւմտյան ֆիլմերը։ Ավելին, մենք խնդիր չունենք արժեքներ փոխելու, մեր արժեքները բավականին լավն են, պարզապես այդ արժեքների ռեալիզացիան է պետք դարձնել ավելի ցիվիլ, եւ ականջը ոգոնների պոեզիայի պես չտանջող։
Իսկ ռաբիսի վտանգը իմ համեստ կարծիքով հենց այն է, որ ռաբիսից շանսոն ավելի հեշտ է անցնել, քան ռաբիսից լավ հայկական երաժշտություն։ Լավ հայկական երաժշտությունը օրդինար հայի ականջին օտար է հնչում, դա է խնդիրը։
Ու ինչպես եւ բրենդերը, ամեն ազգը ունի differentiation, եւ ունակ չէ գոյատեւել առանց դրա։ Եթե մենք բոլորս խոսենք եւ երգենք թուրքերեն/ռուսերեն/անգելերեն/ներմուծել ձերը, ապա ինչների՞ս է պետք առանձին պետություն, եթե չկան սեփական արժեքներ որ արժանի են պահպանելու։
Այդպիսի differentiation որոշ ժամանակ ապահովվել է եկեղեցին, ու բարեհաջող, քանի որ կրոնը ամբողջ աշխարհում էթնոսի ձեւավորման բաղադրիչ պայմաններից էր (տես Գումիլյովի էթնոգենեզի տեսությունը)։
Սեփական արժեքների չարտահայտված լինելն է որ ես համարում եմ արտագաղթի ամենամեծ պատճառներից մեկը։
Այդ պատճառով է որ զարգացած մարդկիկ լքում են Հայաստանը, նրանք զգում են իրենց բարբարոսների երկրում։ Ի՞նչ կարող է առաջարկել հայկական ժամանակակից մշակույթը այդ մարդկանց, եթե պոպ երաժշտության լավագույն ներկայացուցիչները համարվում են Թաթան ու Նունեն։
Իսկ ռաբիսի հետ «պայքարելն» անիմաստ է, դրան պետք է լինի լավ այլընտրանք, ու այդ այլընտրանքը պետք է ստեղծել։ Ինչու չի ստեղծվում հիմա՝ այլ հարց է ու ես կարծում եմ որ դա չկազմակերպվող կապիտալի խնդիր է, երբ ՀՀ-ի սահմաններից ներս անհնար է փող աշխատել, իսկ Կալիֆորնիայի շուկայում, որտեղ հայերը եւ թուրքերը իրար չէին տարբերի եթե ոչ կրոնը(եւս մի differentiation), վաճառվում է հենց ռաբիսը։
Ու այդ պատճառով է որ պարսիկները մաքրում են իրենց լեզուն արաբերեն բառերից, ու այդ պատճառով է որ Կոմիտասը զտել է հայկականը երաժշտության մեջ։ Որոշակի աշխատանք կատարվում էր խորհրդային Հայաստանում հայկականը վերգտնելու (որովհետեւ կորցրած եւ մորացված էր) ու զարգացնելու։
Այդ պատճառով է որ ՀՀ ամենակարեւոր խնդիրներից է հայ մշակույթը զարգացնել, օտարալեզու դպրոցներ բացելու տեղը։
Իսկ differentiaion-ը վատ բան չէ։ Այն աշխարհը դարձնում է զանազան ի տարբերություն գլոբալիզմի։
ու տենց
ու տենց
լեգիտիմ բառը հայերեն թարգմանվում է օրինակարգ։ իմացեք, ոչ մի տեղ չեմ տաելու։
_ու տենց _
Այ այսպիսի բաներ են պատահում։ Կմտածե՞ի որ կհայտնվեմ Աբովյան քաղաքում ու բնավ ոչ փողոցում ու կփնտրեմ որոշակի շենք, որոշակի հարկ եւ որոշակի բնակարան ու ամենազարմանալին՝ կգտնեմ։
այնպես որ զգոն եղեք, թե չէ դուք էլ կարող եք Աբովյան քաղաքում հայտնվել։
ու տենց
Ֆարա Գոդրեյն էր պատմում։ Նա լրիվ դասախոս էր, կրկնում էր բառերը, կրկնում էր նույնը հինգ րոպե տարբեր բառերով։ Զզվցրեց թողեց։ Հնդկուհու համար լավ էր խոսում անգլերեն, չնայած ասաց «այմ ֆրոմ ինդիա»։
Սկսեց ահիմսա գաղափարից։
Հիմսա սանսկրիտում նշանակում է բռնություն, ահիմսա՝ չբռնություն։ Սակայն դա մինիմալ, նեղ ձեւն է հասկանալու ահիմսա գաղափարը։ Գանդին ասում էր, որ ահիմսան ոչ միայն նշանակում է հրաժարվել ճնշել, պահանջել, վնասել, դա նույնպես “մեծագույն սերն է ու մեծագույն ողորմածություն, կարեկցություն է»։ Դա չար կամքի կամ մտքերի լրիվ բացակայությունն է։ Այսպիսով, նա համարում էր, որ ահիմսան դա բոլորին ուղղված բացարձակ սիրո ձգտումն է։ Այդ պատճառով նա ասում էր «ահիմսան միջոց է, ճշմարտությունը՝ նպատակը»։ Նա համարում էր որ բոլոր մարդիկ ունեն հիմնավոր պարտք․ հետեւողական փնտրել ճշմարտությունը։
Եւ հասնել կատարյալ առաքինությանը։ Հետո մանրամասնում էր, որ շատ աբստրակտ հասկացություններ չթվան դրանք, ճշմարտությունն ու առաքինությունը։ Ասում էր, որ ահիմսան ապրելակերպ է։ Որ պետք է փնտրել ճշմարտությունը ամենօրյա, փոքր կյանքի հատվածների մեջ։ Անկախ նրանից, թեյ եք պատրաստում թե զրուցում եք խանութում, այդ բոլոր պահերը առիթ են տալիս պահել ու հասնել ահիմսային։ Գանդին ասում էր, որ ահիմսա-ին հետեւողտ պետք է ամեն օր հարցնի իրեն, օրինակ․ «արդյո՞ք ես անդուր խոսեցի գործընկերոջս հետ, արդյո՞ք ես տվեցի մրգի ավելի վատ կտորը կողքինիս, պահելով լավը ինձ, արդյո՞ք ես անտեսեցի ու չօգնեցի հիվանդ հարեւանիս, արդյո՞ք ես հրաժարվեցի տալ ջուր ծարավ անցորդին, ով խնդրեց խմել, արդյո՞ք ես ջղայնացա խոհանոցում որովհետեւ բրինձը կիսաեփված էր։» Այդ ամենը ըստ Գանդիի բռնության ձեւեր են։ Նա շարունակում էր «եթե մենք չփնտրենք ահիմսան ամեն օր մանրուքներում, մենք երբեք նրան չենք հասնի»։ Նա նաեւ շեշտում էր, որ ահիմսան պետք է արտահայտվի ոչ միայն չար քայլերի, այլ եւ մտքերի բացակայությամբ։
Ահիմսան տիրապետելը օգտագործվում է սաթյագրահայի ժամանակ։ Սաթյա նշանակում է ճշմարտություն, գրահա – կարծրություն։ Սաթյագրահան նշանակում է ճշմարտության համար պինդ լինել։ Սա, փաստորեն անհնազանդություն արտահայտելու Գանդիի ձեւն էր։ Սաթյագրահան անճշմարտության, անարդարության հետ պայքարի ձեւն է։ Գանդին նաեւ օգտագործում էր «ոգու ուժ» կամ «ճշմարտության ուժ» բառակապակցությունը սաթյագրահան նկարագրելու համար։ Նաեւ ասում էր «սիրո ուժն է»։ Ասում էր, որ բոլոր գործողությունների մեջ պետք է լինի «սեր», նույնիսկ եթե դա վերաբերվում է քաղաքականությանը։ Համոզված էր, որ «սիրո, կամ ոգու ուժը» ավելի ուժեղ է, քան զենքի ուժը։ Նա շեշտում էր, որ անհնազանդ պայքարի ժամանակ մարդ չպետք է ատի իր հակառակորդներին, ու առհասարակ ջղայնության զգացողությունը չպետք է լինի։
Բնականաբար, նույնիսկ եթե համոզված ես, որ հակառակորդը չար է, կամ անում է չարություն, բերելով «սիրո ուժը» դու փոխում ես նրան «չարության» վիճակից «սիրո» վիճակ։ Անվանում էր դա «չարը նվաճել սիրով»։ Ասում էր, որ պետք է դիմադրել չարությանը ներքին ուժով, ոգու ուժով, ոչ թե արտաքին, ֆիզիկական ուժով։ Նույնիսկ ինստրուկցիաներ էր գրում սաթյագրահիների, այսինքն սաթյագրահա կիրառողների համար։ Ասում էր, երբ ձեզ ձերբակալում են, ոչ միայն մի դիմադրեք ֆիզիկապես, ոչ մի անեծք կամ հայհոյանք չպետք է հնչեցվի։ Բնականաբար, ձերբակալում են օրենք խախտելու համար։ Իսկ նա ասում էր որ օրենքը պետք է խախտել, եթե այն արդար օրենք չէ։ Ու պատրաստ լինել ձերբակալությանը։ Այսպես էր օրինակ աղի երթի ժամանակ։ Աղ պատրաստելը լեգալ չէր Հնդկաստանում, որովհետեւ Բրիտանացիները պետք է վաճառեին իրենց աղը հնդիկներին։ Գանդին ասաց՝ դա անարդար օրենք է, սա մեր երկիրն է ու մենք կարող ենք պատրաստել աղ, եթե ուզում ենք։ Ի՞նչ ենք անելու – օրենքը խախտելու ենք։ Եթե օրենքը արդար չէ, այն պետք է խախտել։ Այսպես, ըստ Գանդիի, պետք է պատրաստ լինել կրել օրենք խախտելու հետեւանքները։ Երբ պայքարում եք այն համար, ինչ հավատում եք, որ ճշմարիտ է, արդար է, օգտագործում եք ոգու ուժը, հետեւաբար պետք է լինել քաղաքավարի ու հանգիստ ցանկացած պրոտեստ արտահայտելիս։ Որովհետեւ փնտրում եք ճշմարտությունը ու այլ կերպ չեք կարող դա անել։ Դա ահիմսայի սկզբունքն է։ Չէ՞ որ ձերբակալողը, հակարակորդը նույնպես մարդ է, ձեր պես, ու միշտ պետք է պահպանել բարեկրթությունը, հարգանքը, սերը իր նկատմամբ։
Կարեւոր է, որ անհնազանդության միջոցով դիմադրողականության իմաստը բնավ հաղթանակը չէ։ Կրկին, ճշմարտությունը։ Իմաստը հակարակորդին համոզելն է որ ձեր դիրքը ճիշտ է։ Ու այսպես փոխել նրան։ Օրինակ, Հնդկաստանը Բրիտանիայի կոլոնիան էր, ու հնդիկները հասկացան, որ նրանք չպետք է կառավարվեն օտար պետության կողմից։ Բրիտանացիները այսպես չէին կարծում։ ։Ճ Ու Գանդին, որպես ազգային ազատագրական պայքարի առաջնորդ ասում էր, որ նրա նպատակը Բրիտանացիների հեռացումը չէ միայն, այլ նրանց համոզելը որ այդպես ճիշտ է։ Որ նրանք գիտակցեն որ դա է ճիշտը, ճշմարտությունը։ Ասում էր, որ բրիտանացիները պետք է գիտակցեն իրենց իսկ հնարավորությունը ճշմարտություն տեսնելու։
Ի՞նչ պետք է անեք, երբ դուք փորձում եք բացատրել ձեր ճշմարտությունը, իսկ ձեզ չեն լսու՞մ։ Ապա հաջորդ քայլը ձեր դիրքը ուժեղացնելն է տառապանքնով։ Հակարակորդին ցուցադրելն է ձեր հավատարմությունը ձեր ճշմարտությանը։ Այսպես էր երբ ոստիկանները ծեծում էին մարդկանց։ Նրանք ցուցադրում էին իրենց տառապելու պատրաստակամությամբ իրնեց հավատքի ուժը գաղափարին։ Գանդին նիհար եւ տկար մարդ էր։ Նա հաճախ սով էր պահում։
Բացի դրանից, նա ասում էր որ մարդը պետք է գիտակցի որ նա կարող է եւ սխալվել։ Որովհետեւ նա մարդ է իսկ մարդիկ սխալվում են։ Սակայն դա միեւնույն է նշանակում է որ նա պետք է հավատարիմ մնա ինքն իրեն, չանի այն ինչ մտածում է որ սխալ է, ու պատրաստ լինի տառապել իր դիրքորոշմանը հավատարիմ մնալու համար։
Գանդին ճշմարտության բարդ հասկացություն ուներ։ Ասում էր, որ յուրաքանչյուր մարդու համար շատ բարդ է, ու անհնար տեսնել ճշարտությունը ամբողջովին։ Որ մեր ճշմարտություն տեսնելու, ընկալելու ունկաությունը սահմանափակ է։ Այսպիսով ոչ ոք չի կարող ասել որ նա բացարձակ ճիշտ է։ Հետեւվանքներ կրելը պետք է լինի գիտակցված, հստակ եւ հանրային։ Երբ Գանդին սով էր պահում նա հստակ գիտեր ինչ է իրեն թույլ տալիս, օրինակ լիմոնի հյութ եւ ջուր, եւ ինչ է պահանջում իշխանությունից, եւ երբ է դադարեցնելու սովը։ Այսինքն նա կազմակերպված էր։ Իրական սաթյագրահան պետք է լավ կազմակերպված եւ մտածված, պլանավորված լինի – համոզված էր նա։ Սաթյագրահին, ասում էր նա ձգտում է հասցնել բանականը, ճշմարտությունը սրտին։ Սրտին հասնելու ձեւը հասարակական կարծիք ձեւավորելն է։ Լինում է, որ բանականությունը համոզելը բավական չէ, ու պետք է համոզել եւ սիրտը։ Դա արվում էր տառապելով։ Այսպես ձեր սերը արթնանցնում է սեր ձեր հակարակորդի սրտում։
Գանդին չէր տարանջատում հոգեւորը եւ քաղաքականությունը։ Այսքան ճշմարտության խոսելով։ Ամենը պետք է անել ճշմարտություն փնտրելով, նույնիսկ քաղաքականության մեջ։ Կյանքի բոլորոլորտներում, իսկ քաղաքականությունը նույնպես կյանքի ոլորտներից մեկն է։
Լավ սաթյագրահին պետք է լինի գրեթե բացարձակ կատարյալ մարդ – ասում էր նա։ Մարմինը միակ գործիքն է, ասում էր Գանդին, որը կարող ենք օգտագործել պայքարում։ Քանի որ նա դեմ էր զենքին, նշում էր, որ միայն մարմինը, որը ոգին պատրաստ է տառապանքների ենթարկել։
Ամենակարեւոր կետերից մեկը, Գանդին ասում էր, որ սաթյագրահան դա թույլերի զենք չէ։ Այսինքն չբռնությունը չի նշանակում պասիվություն։ Ու նա նշում էր որ սաթյագրահան պահանջում է խիզախություն, կազմակերպվածություն ու նվիրվածություն։ Վախը պետք է անհնար լինի։ Նա պետք է պատրաստ լինի կորցնել ամենը։ Ու նաեւ նշում էր, որ դա կարող է լինել ի վնաս ընտանիքի։
Ո՞վ է ավելի խիզախը – հարցնում էր Գանդին – նա ով կանգնած է զենքի առջեւ անզեն, թե նա, ով կանգնած է զենքի հետեւ։
Իմ մեկնաբանությունները, եթե կարճ։ Կարեւորը․
Սաթյագրահան գործում է մանիպուլյացիան չեզոքացնելու ժամանակ։ Եթե քեզանից բան են պահանջում, որը դու համարում ես անարդար, դու կարող ես գնալ սաթյագրահայի։ Բայց եթե քեզանից բան չեն պահանջում, այլ պարզապես ուզում են սպանել (կամ գուցե տեղահանել) ապա այն չի գործի։ Պատրա՞ստ ես մահանալ, շատ լավ, մեզ հենց դա պետք է։ Այսինքն այստեղ արդեն մարդը մանիպուլյացիային ենթարկվում է ոչ թե դիմադրում։ Իսկ իմաստը դիմադրելն է։
Եւս մի նշում – նա ասում էր սրտին հասցնելու մասին, բայց ասում էր որ դա պետք է արվի հանրային ձեւով, հանրությանը հասանելի ու տեսնում էր հասարակական կարծիքը որպես ազդեցության ձեւ։ Այսինքն, կարող է մարդը չհասկանա, չհամաձայնվի, բայց հասարակական կարծիքի ճնշման ազդեցության տակ ստիպված լինի համաձայնվել։ Իսկ դա արդեն իրեն իսկ հակասում է։ Սակայն գուցե ես պարզապես իր տեսությանը լավ ծանոթ չեմ։
Հետաքրքիր էր նաեւ իմանալ, որ նա բնավ օրինակելի հայր եւ ընտանիքի անդամ չէր։ Նաեւ հայտնաբերվել էր որ նա քնում է մերկ աղջիկների հետ։ Նա ասաց, որ դա անում է ոգին կոփելու եւ գայթակղությանը դիմադրելու համար։ Չգիտեմ, ճիշտ է դա, թե պարզապես արդարացում էր։ ։Ճ
ու տենց
վիա գասպարյան
ու տենց
սա վերջն է՝
Why did I make this proof?
People quite often state wrongly that “Absence of evidence is NOT evidence of absence.” Why do they do that? Perhaps because they do not know better? And with this proof they get the possibility of knowing for sure that “Absence of evidence IS evidence of absence.”, which is quite useful in many situations, such as these:
Absence of evidence for…
…fairies, trolls, and ghosts…
…weapons of mass destruction in Iraq…
…crop circle aliens…
…gods…
…Microsoft patents in Linux…
…miracle healings…
…credentials…
…CO2 from machines causing global warming…
…UFO space ships…
…telepaty, ESP, and telekinesis…
…Linux stealing code from SCO corporation…
…means they get less likely all the time.
Buy a mug or shirt with the proof!
This is the reason that faith is bad. Faith is the assumption of truth when evidence is absent. This absence of evidence is evidence of absence of truth. So faith in itself is evidence of falseness. Therefore, faith is not a road to truth, but instead a road to falseness.
Carl Sagan is often quoted as saying “Absence of evidence is not evidence of absence”, but he meant it as an example of what fools mean, and has since been consistently misquoted as something he meant.
Correct quote by Wikiquote.
Misquote by Quotationspage.
One source of this confusion may be that “evidence” is a near synonym to both “proof” and “sign/indication” which are two different concepts. Using these words instead gives the two following correct sentences:
Absence of sign/indication is a sign/indication of absence.
Absence of proof is not proof of absence.
More serious is the American Statistical Association, who even sells a T-shirt with the wrong slogan on it. Being statisticians, they really should know better. Considering the large number of members who could have pointed out this error, it is rather telling that it is still there.
There was a previous version of this proof, but this new one is much shorter, simpler, and it also defines the concept of evidence, which is also very useful and absolutely necessary to understand what the proof is about, which many never did understand.
I have seen that the comprehension of this “absence of evidence” concept is one of the main differences between sensible and gullible people. Gullible people will not and cannot understand this concept.
A less proofy explanation:
For those of you who have not learned Bayesian inference yet, here is an explanation with words, examples, and analogies:
More women than men wear skirts.
Both women and men can use trousers instead of skirts.
Skirts for men are kalled kilts, and are usual in Scotland.
Thus there are 4 possibilites:
A man without a skirt
A woman without a skirt
A woman with a skirt
A man with a skirt
A skirt is evidence of a woman, because
there are more women than men wearing skirts.
So, if you see someone NOT wearing a skirt,
then it is more likely a man.
Lastly, an anecdote from Roar Lauritzsen about Absence of Evidence:
“Suppose you are a programmer, and you are looking for bugs in a program. At first you cannot sleep at night because you are convinced that there must be a bug somewhere, you just haven’t found it yet. To find the bug, you test the program to see if you find something that doesn’t work as you expected. If you found something, it would be evidence that there was a bug. If you test the program a lot, and still find no evidence of a bug, this increases your confidence that there is no bug. In other words, it counts as evidence for the absence of a bug, and you are finally able to sleep better.
After a while, your program is thoroughly tested, and you still find no evidence for a bug. You begin to suspect that there might not be a bug after all. However, if there is no bug, you will have no purpose as a programmer. You feel as if your life depends on the existence of a bug. You are now looking for the Bug that will save you. You believe that there must be a Bug, so you test your program even more thoroughly. When you still cannot find any evidence for a Bug, you start to rationalize: Although I cannot find any Bug, that does not prove that there is no Bug. You are now a true believer in the Bug.”
Սկզբից լոգիկայի մասին։
Ռուս լոգիկ Զինովյեվը իր ստեղծված լոգիկայի սահմաններում ապացուցել է որ Ֆերմայի թեորեմը ապացուցելի չէ։ Սակայն Ֆերմայի թեորեմը հետո ապացուցվեց։ Ի դեպ ինքը Զինովյեվը շատ վիճելի ու քոնթրովերշլ անձ էր։
Ու առհասարակ, բինար լոգիկան ճշմարտություն չէ։ Օրինակ դպրոցում մենք անցել ենք որ եռանկյունի անկյունների գումարը միշտ 180 աստիճան է, այսինքն դա «ճշմարտություն» է, այսինքն այն որ գումարը 120 աստիճան է՝ «սուտ» է։
Բայց մենք չենք անցել որ 1931 թվին Քուրթ Գյոդելը ցույց է տալիս ինչպես «եթե կարելի է ապացուցել Ա-ն, ուրեմն կարելի է ապացուցել ոչ-Ա-ն»։
(Ի դեպ, ինձ թվում է «գիտական աթեիզմը» երեւի հետաքրքիր առարկա էր, ափսոս հանել են։)
Հիմա, այս հոդվածում սկզբից մաթ ապացույց է։ Հետո, երբ հեղինակը փորձում է նույնը բառերով բացատրել, մտնում է հավանականությունը․
Ասում է ավելի հավանական է, որ եթե փեշ է կրում, ուրեմն կին է։
Բայց բուլեանում հավանականություն չկա, կա ճիշտ կամ սխալ։
Այս ապացույցը ճիշտ է, եթե մենք կարող ենք ֆորմալ նկարագրել ու ապացուցել ինչ որ բան։ Այսպես անում են կոմպիլյատորները․ ծրագիրը ֆորմալ նոտացիա է ու սխալները ֆորմալ կերպ նկարագրվում են ու հետեւաբար գտնվում։ Եթե այդ կոմպիլյատորը ճիշտ է աշխատում։
Այսպես, առհասարակ աշխատում են կարգիչները։ Նրանք հակասություններ չեն ճանաչում։
Հիմա անցնենք ուրվականների։ Ըստ ապացույցի մենք կարող ենք պնդել որ ուրվական չկա եթե մեր ուրվական նկատող գործիքը ուրվական չի տեսել, ու կատարյալ է։
հարցը նրանում է, արդյոք այն կատարյալ է ու արդյոք կատարյալ գործիք կարող ենք ստեղծել։
Ավելին, արդյոք ուրվականներ նկատող կատարյալ գործիք կարող ենք ստեղծել լավ չիմանալով ինչ է ուրվականը։
Ակամա հիշվում է Շեկլիի «ճիշտ հարցը»․ պետք է կարողանալ ճիշտ հարց տալ, ճիշտ պատասխան ստանալու համար։ Ադամսը գնաց ավելի առաջ, ու իր մեքենան ունակ էր ճիշտ պատասխան ասելը, սակայն ոչ ձեւակերպել ճիշտ հարցը։
Այնպես որ, ինչքան էլ ես ուզենայի օգտագործել այս ապացույցը ու չռփել մարդկանց «ապացուցելով» որ ուրվականներ գոյություն չունեն, ես անկեղծորեն դա չեմ կարող անել։ Այսինքն կարող եմ այս լոգիկայի սահմաններում։
Բայց հա, երեւի թե ուրվականներ գոյություն չունեն։ Ամեն դեպքում ես հակված եմ ելնել այս մտքից, քան նրա հակառակ պնդումից։
ու տենց
“Достаточно хорошее ПО” редко бывает действительно достаточно хорошим – это грустное проявление духа нынешнего времени, в котором исчезает личная гордость за свою работу. Сама мысль о том, что человек может испытывать удовлетворение от хорошо выполненной работы – просто потому, что эта работа творческая и профессиональная, признана абсурдной. Не ценится ничего, кроме экономического успеха и его денежного выражения. Отсюда можно сделать вывод: наша профессия сделалась просто тривиальной работой. Но по моему убеждению, нельзя ожидать качественно выполненной работы, если не отдавать ей себя полностью, если нет личного удовлетворения, более того – удовольствия от нее. В нашей профессии точность и совершенство – это не роскошь, а простая необходимость.
Конечно, разработка ПО – это техническая деятельность, проводимая людьми. Не секрет, что среди других вещей люди страдают от несовершенства, ограниченной надежности и нетерпения. Добавьте к этому запросы на более высокую оплату труда с одной стороны и требования более быстрого достижения результата – с другой. Однако работа, которая делается в спешке под постоянным давлением срока выброса продукта на рынок, неизбежно приводит к неудовлетворительным результатам – к продукту с дефектами. Существуют много более лучшие методы проектирования ПО, чем те, которые повсеместно используются, но им редко следуют. Я знаю одного очень крупного производителя ПО, который декларировал, что у него проектирование занимает 20% от времени разработки, а (условно говоря) отладка – остающиеся 80%. Те, кто ратует за обратное соотношение этих величин, не только убедительно доказали, что это реалистично, но и показали, что это улучшило бы тусклый имидж фирмы. Почему же, несмотря на это, подход с 20% времени на проектирование, по прежнему в фаворе? Да потому, что чем меньше времени вы проектируете, тем быстрее ваш продукт может оказаться рынке. И рыночные обзоры показывают, что по большой части потребитель рассматривает несовершенный, но стремительно возникший продукт как более привлекательный по сравнению с более стабильным и зрелым, но появившимся позже. Кого винить в таком положении дел? Программистов, превратившихся в хакеров? Менеджеров, находящихся под давлением не желающего ждать рынка? Бизнесменов, вынужденных быть рабом величины своей прибыли? Или потребителей, верящих в обещанные чудеса, которые будто бы достижимы с помощью нового продукта?
ու տենց
Ու կարծես իր համար հանգիստ ապրում էր, աղջիկներ եւ կայքեր սարքելու պատվերներ կպցնում, երբ նամակ ստացավ, այն էլ մայքրոսոֆթից։ Նամակում գրված էր, որ Մայքի կայքը, mikerowesoft.com-ը հնչողությամբ նման է մայքրոսոֆթ անվանմանը, հետեւաբար հանդիսանում է ապրանքանիշի խախտում։ Այնուհետեւ ուսանողից պահանջվում էր անհապաղ հրաժարվել դոմենից։
Պատկերացրեք, մի գեղեցիկ օր ձեզանից պահանջեն դուք ձեր դոմենից հրաժարվեք։ Այն էլ դոմենից, որը կազմված է ձեր իսկ անունով։ Որովհետեւ դա ինչ որ կորպորացիայի ապրանքանիշին նման է հնչողությամբ։ Նման է ընդամենը։
Ու Մայքը պատասխանեց, որ նրան պետք է փոխհատուցում։
Մայքրոսոֆտը առաջարկեց փոխհատուցում՝ տաս դոլարի չափսով։ Ու այստեղ Մայքի նյարթերը չեն դիմանում, ու նա, մայքրոսոֆթի հանդգնությունից ապշած, պահանջում է տաս հազար դոլար։ Եթե ձեզ այդքան պետք է, վճարեք։ Չէ՝ ես իմ անունով կայքից չեմ հրաժարվի։
Ի պատասխան Մայքրոսոֆթը ուղարկում է դատավորի ստորագրությամբ թուղթ (cease and desist), պահանջելով անմիջապես դադարեցնել անձնական կայքի գոյությունը եւ այլեւս չգործարկել այն։ Cease and desist նշանակում է՝ դադարեցնել եւ ժուժկալել շարունակելուց։ Նամակը բաղկացած էր 25 էջից եւ մեղադրում էր Մայքին հայտնի մեղքերի կեսից մի քիչ շատը կատարելու մեջ՝ մասնավորապես նշելով որ Մայքը հատուկ է այդպիսի անունով դոմեն վերցրել, որպիսի ստիպի կորպորացիային վճարել դրա համար, ու հանեցին նրան սայբերսքվոթեր։ (Դրանք մարդիկ են, ով առնում է լավ դոմեններ ու հետո թանկ թանկ վաճառում նրանց ում դոմենը պետք է գալիս)։
Մայքը չուներ փող մայքրոսոֆթի հետ պայքարելու համար։ Այդ պատճառով նա դիմում է մամուլին, ու ստանում լայն հասարակական արձագանք՝ վեց հազար դոլարի եւ իրավաբանի անվճար խորհրդակցության տեսքով։ Բացի դրանից, Մայքի կայքը այնքան հանրաճանաչ դարձավ, որ նա ստիպված էր այն կանգնեցնել՝ սերվերը չէր դիմանում 250_000 մուտքերին օրը։
Կարճ ընդմիջումից հետո կայքը վերականգնվեց, երբ Մայքը ձեռք բերեց հոսթինգ այլ, ավելի մեծ հզորություն ունեցող պրովայդերից։ Այսպես, հասարակությունը ընդունեց Մայքի խիզախությունը որպես Դավթի պայքարը Գողյաթի դեմ։ Հասարակական կարծիքը փափկացրեց մանրափափուկների քարսրտությունը, եւ նրանք համաձայնվեցին փողզիջումների գնալ։
Մայքը համաձայնվեց հրաժարվել դոմենից եւ ստացավ Մայքրոսոֆթից․ պրովայդեր փոխելու ծախսերի փոխհատուցում, մսի կողմից վճարված եւ ապահովված ուղեվորություն Ռեդմոնդ, մայքրոսոֆթի տեխնիկական փառատոնին իր ու ընտանիքի բոլոր անդամների համար, ms developer network բաժանորդագիր, ուսուցում մսի հավաստիացման համար, եւ ինչպես առանց դրա՝ իքսբոքս իր ընտրված խաղերով։ Իսկ իր դատվելու համար նախատեսնված հիմնապաշարի մեծ մասը նվիրաբերում է մանկական հոսփիսի, մնացածը ծախսելով իր կրթության համար վճարելով։
Բայց Մայքը չի սահմանափակվում իքսբոքսով, եւ տեղադրում է վաճառքի բոլոր մայքրոսոֆթի ուղարկած թղթերը իբայում, ներառյալ այն 25 էջանոց փաստաթուղթը, նկարագրելով դրանք որպես «համացանցի պատմության մի մասնիկ»։ Թղթերի գինը արագ բարձրացավ եւ գերազանցեց 250_000 մն դոլար։ Սակայն նրանից հետո, երբ ապացուցվեց, որ ձայների մասը կեղծ էին, աճուրդը վերսկսվեց 500 դոլար գնից իսկ թղթերը ի վերջո վաճառվեցին ընդամենը մեկ հազարով։
Նման պատմություն է տեղի ունեցել Հայաստանում։ Նոկիա ապրանքների տեղական բաշխիչը հայտնաբերելով որ nokia.am դոմենը արդեն իսկ ձեռք բերված է, պահանջել է այն տիրոջից։ Դոմենի տերը բնականաբար, հրաժարվեց, եւ պատմությունը շարունակվեց դատարանում շատ քաղակակիրթ ձեւով։
Ի պատասխան դատավորի հարցնի, ինչու է նա ձեռք բերել nokia.am դոմենը, տերը բացատրեց, որ միշտ չի սիրել kia ավտոմեքենաները, այդ պատճառով վճռել է այդ մեքենաների թերությունների մասին կայք բացել։ Իրոք, կայքում տեղադրված էր Կիա ավտոմեքենաների մասին ամբողջ ճշմարտությունը։ Դատավորը պատճառ չուներ չհավատալ դոմենի տիրոջը, իսկ Նոկիա վաճառող եղբայրությունը ստիպված եղավ պայմանավորվել դոմենի տիրոջ հետ եւ ձեռք բերել դոմենը այնպես որ նա փոխհատուցումից գոհ մնա։
ու տենց
նկարը կտացնովի է
ու տենց
Ես վաղուց իդենծիկայում կիսվել էի Չիքենֆութ ֆայրֆոքսի հավելմամբ։
Դա ՄԻԹ-ի հետազոտական պրոեկտ էր։
Հիանալի գործիք է, ես շատ եմ հավանում։
Օրինակ, կարելի է գրել՝
Չիքենֆութը ջավասկրիպտի վերբազմություն է։
Ահա ԱՓԻ լրիվ ձեռնարկը
Ուզում եք հարցնել ինչո՞վ է տարբերվում greasemonkey-ից։ Ահա, տեսեք։
Ու ինձ այն լիքը օգնում է։ Օրինակ ես գրել եմ ծրագիր, որ իմ տեղը օնլայն թղթաբանությունը անում է աշխատանքի տեղը։
Կոչվում է Կամերոն։ Քանի որ Էլիսոն Կամերոնը Հաուսի տեղը թղթաբանությունը անում էր։
Ցավոք, ՖՖ4-ի անցնելիս հավելումը դարձավ անկիրառելի։ ՄԻԹ-ի խումբը նախագիծը չի շարունակել, սակայն կոդը ազատ է ու Մայքլ Բոլինը ստեղծեծ գիթհաբ շտեմարան ու շարունակեց նախագիծը։
Դեվը ապահովեց նույնիսկ ֆայրֆոքս մոբայլի (ֆենեքի) համատեղելիություն
Սակայն հավելումը պետք է ինքնուրույն հավաքել՝
Եթե հավաքելու հավես չունեք, ես ստեղծել եմ կայքումս մի պանակ։ Այնտեղ լցնելու եմ իմ զանազան հավաքած ծրագրերը։
Ահա chickenfoot-1.8 for firefox4, վայելեք։
Տեղակայելու համար պետք է պարզապես բացել այն ֆայրֆոքսով։
ու տենց
ինչքան սրտովս է գրված մեյլ լիստի այս հատվածը՝
Enigmail is a glue between separate Applications — GnuPG and Mozilla Mail.
It was *designed* that way, as a proof that one could do it.
Enigmail is – I fully agree with you on that – far away from end user friendly
in the sense of an iPhone (“anyone can use it without ever having read any
documentation”).
But ask yourself: take a person that has never heard of the concept of Email.
Is there *any* program today that would lead a completely unexperienced user
to the point that he/she is able to use Email? OK, maybe Windows Mail? Well,
yes, if it’s OK to end up with a hotmail account. Given that the mail provider
shall be a certain trusted IMAPS provider (the analogy to that it shall be
OpenPGP, not S/MIME or other proprietary solutions which ARE easier to handle
and integrate), then NO program out there will help the user to set up the
account and add all server/login details into the configuration.
To cut long story short: if a user wants privacy, he must (to some extent)
learn about basic concepts (e.g. that he only can send encrypted if he has
the RECEIPIENT’s key etc.).
ու տենց
ու տենց
Мышление Лютера и Кальвина – как и мышление Канта и Фрейда – основано
на предположении, что эгоизм и любовь к себе – это понятия идентичные.
Любить другого – добродетель, любить себя – грех; и вообще любовь к другим и
любовь к себе друг друга исключают.
С точки зрения теории здесь допускается ошибка в понимании природы
любви. Любовь не создается каким-то специфическим “объектом”, а является
постоянно присутствующим фактором внутри самой личности, который лишь
“приводится в действие” определенным объектом. Как ненависть – это страстное
желание уничтожить, так и любовь – страстное утверждение “объекта”; это не
“аффект”, а внутреннее родство и активное стремление к счастью, развитию и
свободе объекта любви (2) . Любовь – это готовность, которая в принципе
может обратиться на кого угодно, в том числе и на нас самих. Исключительная
любовь лишь к одному “объекту” внутренне противоречива. Конечно же, не
случайно, что “объектом” явной любви становится определенная личность.
Факторы, определяющие выбор в каждом отдельном случае, слишком многочисленны
и слишком сложны, чтобы обсуждать их здесь; важно, однако, что любовь к
определенному “объекту” является лишь актуализацией и концентрацией
постоянно присутствующей внутренней любви, которая по тем или иным причинам
обратилась на данного человека.
Дело обстоит вовсе не так, как предполагает идея романтической любви:
что существует только один человек на свете, которого вы можете полюбить,
что найти . этого человека – величайшая удача в вашей жизни и что любовь к
нему приведет вас к удалению от всех остальных людей. Любовь такого рода,
которая может относиться только к одному человеку, уже самим этим фактом
доказывает, что она не любовь, а садистско-мазохистская привязанность.
Возвышающее утверждение личности, заключенное в любви, направлено на
возлюбленного как на воплощение всех лучших человеческих качеств; любовь к
одному определенному человеку опирается на любовь к человеку вообще. А
любовь к человеку вообще вовсе не является, как часто думают, некоторым
обобщением, возникающим “после” любви к определенной личности, или
экстраполяцией опыта, пережитого с определенным “объектом”; напротив, это
предпосылка такого переживания, хотя такая предпосылка и возникает лишь из
общения с конкретными индивидами.
Из этого следует, что моя собственная личность в принципе также может
быть объектом моей любви, как и любая другая. Утверждение моей собственной
жизни, счастья, роста, свободы предполагает, что я вообще готов и способен к
такому утверждению. Если у индивида есть такая способность, то ее должно
хватать и на него самого; если он может “любить” только других, он вообще на
любовь не способен.
Эгоизм – это не любовь к себе, а прямая ее противоположность. Эгоизм –
это вид жадности, и, как всякая жадность, он включает в себя ненасытность, в
результате которой истинное удовлетворение в принципе недостижимо. Алчность
– это бездонный, истощающий человека колодец; человек тратит себя в
бесконечных стараниях удовлетворить такую потребность, которая не
удовлетворяется никогда. Внимательное наблюдение показывает, что эгоист,
хотя он всегда усиленно занят собой, никогда не бывает удовлетворен. Он
всегда беспокоен, его постоянно гонит страх где-то чего-то недобрать, что-то
упустить, чего-то лишиться; он преисполнен жгучей зависти к каждому, кому
досталось больше. Если присмотреться еще ближе, заглянуть в динамику
подсознания, мы обнаружим, что человек такого типа далеко не в восторге от
себя самого, что в глубине души он себя ненавидит.
Загадка этого кажущегося противоречия разрешается очень легко: эгоизм
коренится именно в недостатке любви к себе. Кто себя не любит, не одобряет,
тот находится в постоянной тревоге за себя. В нем нет внутренней
уверенности, которая может существовать лишь на основе подлинной любви и
утверждения. Он вынужден заниматься собой, жадно доставать себе все, что
есть у других. Поскольку у него нет ни уверенности, ни удовлетворенности, он
должен доказывать себе, что он не хуже остальных. То же справедливо и в
отношении так называемой нарциссической личности, занятой не приобретением
для себя, а самолюбованием. Кажется, будто такой человек любит себя до
крайности; на самом же деле он себе не нравится, и нарциссизм – как и эгоизм
– это избыточная компенсация за недостаточность любви к себе. Фрейд полагал,
что при нарциссизме любовь отбирается у всех остальных и вся направляется на
себя самого. Верна лишь первая половина этого утверждения: такой человек не
любит не только других, но и себя.
Но давайте вернемся к тому вопросу, с которого начался наш
психологический анализ эгоизма. Мы столкнулись с противоречием: современный
человек полагает, что его поступки мотивируются его интересами, однако на
самом деле его жизнь посвящена целям, которые нужны не ему, то есть в
соответствии с убеждением Кальвина, что единственной целью человеческого
существования должна быть слава господня, а отнюдь не человек. Мы
постарались показать, что эгоизм коренится в недостаточности уважения к себе
и любви к своему истинному “я”, то есть к конкретному человеческому существу
в целом, со всеми его возможностями. “Личность”, в интересах которой
действует современный человек,- это социальное “я”; эта “личность” в
основном состоит из роли, взятой на себя индивидом, и в действительности
является лишь субъективной маскировкой его объективной социальной функции.
Современный эгоизм – это жадность, происходящая из фрустрации подлинной
личности и направленная на утверждение личности социальной. Для современного
человека кажется характерной высшая степень утверждения своей личности; на
самом же деле его целостная личность ослаблена, сведена лишь к одному
сегменту целого – это интеллект и сила воли, а все другие составляющие его
личности вообще отсечены.
Но даже если это так, разве усиление господства над природой не привело
к усилению личности? В какой-то степени это верно, поэтому мы относим власть
над природой к позитивной стороне развития индивида, о которой вовсе не
хотим забывать. Но хотя человек достиг замечательных успехов в господстве
над природой, общество оказалось не в состоянии управлять теми силами,
которые само же и породило. Рациональность системы производства в
технологическом аспекте уживается с иррациональностью той же системы в
аспекте социальном. Людьми управляют экономические кризисы, безработица,
войны. Человек построил свой мир; он построил дома и заводы, производит
автомашины и одежду, выращивает хлеб и плоды. Но он отчужден от продуктов
своего труда, он больше не хозяин построенного им мира, наоборот, этот мир,
созданный человеком, превратился в хозяина, перед которым человек
склоняется, пытаясь его как-то умилостивить или по возможности перехитрить.
Своими руками человек сотворил себе бога. Кажется, будто человек действует в
соответствии со своими интересами; на самом же деле его целостная личность,
со всеми ее возможностями, превратилась в орудие, служащее целям машины,
которую он построил собственными руками.
erich fromm, fear of freedom
ու տենց
Նրանք թաքնվում են։
Փոխել են անունները։
Ապրում են առնետների պես։
Չունեն, կամ չեն կարող ցույց տալ փաստաթղթեր։
Նա գնում է դպրոց։ Ու ամենագրագետ երեխան է։ Նա շատ է կարդում։ Ու իր հետ զբաղվել են։
Ու նրան նախանձում է ամենալավ ընկերուհին։ Նոր դասարանից։ Որովհետեւ նա այդքան կիրթ չէ։ Ու չի կարող այդպես գրագետ եւ գեղեցիկ գրել։ Ու ասում է՝ «դու մեծամիտ ես»։ Որովհետեւ այդպես համարելը անհամեմատ ավելի հեշտ է։
Մոր հետ թաղում են իրենց գրքերը։
Սակայն ունեն ուրախ շուն։ Շունը օգնում է փորել եւ պահել գրքերը։ Որոնք ցանկալի է որ չգտնեն։
Այդ ո՞րտեղ են նրանք ապրում, որ պետք է գիրք պահեն։
Ապրում են ծովի ափին։ Ավազներով շրջապատված տանը։
Մի գեղեցիկ օր բանակի ներկայացուցիչ է գալիս դպրոց։ Ոչ, նա չի փնտրում աղջկան։ Նա առաջարկում է գրել բանակի մասին շարադրություն։ Լավագույն շարադրությունը կպարգեւատրվի։
Ի՞նչ պետք է գրի նա բանակի մասին։
Նրանք ստիպված են փախչել, հետո փոխել շարադրությունը։ Քանի որ կայրանում քնելը հարմար չէ։ Իսկ ավազի մեջ տունը լավն է։ Երբ մակընթացություն չէ։
Մայրը ասում է՝ գրի հակառակը։
Այնտեղ գրված էր՝
Նա կարող էր գրել՝ «բանակը լավ բան է, ու նրանք բնավ չեն սպանել իմ զարմիկին»։
Մայրը ճշտում է՝ գրի ինչ խիզախ եւ համարձակ են զինվորները։
Բայց իր մոտ չափազանց լավ է ստացվում գրել։
Ամեն ինչի մասին։ Նա կիրթ ու կարդացած երեխա է։
Ու հիանալի մայր ունի։ Ու հիանալի հայր ունի։
Ում հավանաբար, սպանել է բանակը։
Սակայն նա ուզում է ստանալ վաստակած պարգեւը։ Բանակից։ Նաեւ ուզում է տեսնել հորը։
Ընկերություն է անում համադասարանցի աղջկա հետ նույնիսկ նրանից հետո, երբ նա իրեն «ծախում» է։ Ասում է ուսուցչուհուն ով է օգնել ստուգողականը անել դասարանցի տղային։
Բայց նրանք մնում են ընկերներ։
Ինչ կարեւոր է ուսուցչուհու համար այդ պարգեւը։ Ու ինչ կարեւոր է լավ շորերով ներկայանալ պարգեւ ստանալու։ Եթե չկան նոր կոշիկներ, ապա նա կտրամադրի իր դստեր կոշիկները։ Չէ որ պարգեւը բանակի կարեւոր է։ Իր կյանքում ամենակարեւորն է գուցե։ Իսկ աղջկա կյանքում կա դավաճան ընկերուհի, նյարդայնացած մայր, ով չի սիրում բանակ, ու պարզ չէ, կա թե չկա հայր, ում գուցե սպանել են զինվորները։
Կա ջուր, անձրեւ, ու ավազ։
Հիանալի գույներ են։ Ու ես ուզում եմ այս ֆիլմը կրկին նայել։ Որ հիշեմ տրամադրությունը։
Բայց հիմա կարող եմ դիտել միայն այս հատվածը՝
Կամ կադրերը։
ու տենց
Չէի սպասում որ Վիմ Վենդերսը 3d ֆիլմ կնկարի։ Ու շատ լավ էր, որ 3d էր։ Շատ ավելի արտահայտիչ էր։ Օպերատորական աշխատանքը հրաշք էր, Փինան վերջն էր, ու իրան անհանգստացնող թեմաները շատ մոտիկ։
Անթերի հավաքված է եւ նկարահանված։ Իսկական պրոֆեսիոնալ աշխատանք է։
Ֆիլմի ընթացքում կարելի է լսել տարբեր լեզուներով խոսք, քանի որ պարողները չեն խոսում, նրանք մտածում են, կամ արտահայտվում պարի միջոցով։ Իսկ մտածում են նրանք տարբեր լեզուներով։ Ուշադրություն դարձրի մի դետալի վրա՝ Փինան ամենը չի մտածում ինքնուրույն, նա ունի միտք, եւ խնդրում է պարողներին իրենց մտածել ինչպես նրանք դա կարտահայտեին։ Ու դա հավելյալ մոտիվացիա է այդ պարողների համար, իրականացնել Փինայի մտահղացման իրենց լուծումը։
Այսքանը, իսկ այժմ թրեյլերը մեջբերեմ։
Վիմ Վենդերսի մասին նախկինում գրել եմ
ու այստեղ
ու տենց
«Մի անգամ Անատոլիայում», Նուրի Նիլգե Ջեյլան։
Ռեժիսորը պատմեց, որ սցենարը իր ընկերոջ հետ է պատրաստել, ով բժիշկ է։ Պատմությունը ստեղծվեց ընդարձակելով իրական դեպքը։
Սա իմ համար ոչ թե էթնոգրաֆիկ, այլ մասնագիտագրաֆիկ ֆիլմ էր։ Այսինքն ֆիլմ, որը պատմում է ոստիկանների, դատախազների ու իրենց վրա աշխատող բժիշկների մասին։ Ու ինչ պատմություններ են լինում։
Այդ ամենը կարող էր նկարագրված լինել դատական բժշկի բլոգում, այսինքն ոչ թե կինոյի, այլ տեքստի տեսքով։ Ու պատմությունը ձգում է, չնայած որ կարծես ձանձրալի փնտրտուկների մեջ են ֆիլմի մեծ մասը։
Լավ երեւում է ինչու են նյարդայնանում ոստիկանները, ինչու է սխալ հանցագործներին մեքենայից հանելը տուժվածների ներկայությամբ, ու ինչպես են քննական տեքստեր կազմում դատախազներըն ու բժիշկները։
Նաեւ կարելի էր նկատել որ իրենց գյուղի բարեկամի անունը Մուխտար էր, որը Ռուսաստանում եթե չեմ սխալվում շներին են դնում։ Թուրքերը թեյը մատուցում էին պարսիկների պես, փոքր թափանցիկ էսթաքաններով։ Սակայն ես դա արդեն «Սոուլ քիթչենից» գիտեի։
Այն պատմությունը որը պետք է լիներ առեղծվածային, այսինքն անկապ տեղը մահացած կնոջ մասին, իմ համար բնավ այդպիսին չէր։ Այսինքն ես գիտեմ, որ ամեն ինչը պատճառ ունի, ու մարդիկ անկապ չեն մահանում, առանց պատճառ։ Իսկ որ սիրտ կանգնելը ասենք, մեթոդ է, որը հնարավոր է կանչել որոշիվենթ հանգամանքներում։
Ու այդ կողքից դեպքը այնքան ինձ չզարմացրեց ինչքան դատապազին։
Այնուամենայնիվ ես չհասկացա ինչու վերջում բժիշկը պահեց մեղավորին, ու չթելադրեց լրիվ ճշմարտությունը որ իմացել էր դիակը հերձելու ընթացքում։
Հետաքրքիր էր, որ տեքստերը պատրաստում էին նոութբուքով, այլ ոչ թե թղթերի վրա։ Ու նույնիսկ դաշտի մեջ դատախազի օգնականը բերեց աթոռ, տեղավորեց դրա վրա նոութ, որ դատախազի թելադրածը հավաքի։ Ընդ որում նա փախորենը նստի աթոռին ու նոութը տեղավորի ծունկներին, պպզեց աթոռի մոտ։
Բնութագրող էր այն, ինչպես նրանք մոռացան քաղաքում դիակի համար փաթեթ, ու ինչպես պետ․ աշխատողները այդ դաշտից մի քանի դդում գողացան, ու տեղավորեցին դիակի հետ, մեքենայի բագաժնիկում։
Բժիշկը նույնպես ուներ նոութ իր մի սենյակում, իսկ մյուսի մեջ ուներ մեծ կոմպ մեծ հին մոնիտորով։ Նա գրում էր դեղատոմս հատուկ բլանկների վրա։ Ճշտեց, կանաչ բլանկ էր՞։ Այսինքն տարբեր բլանկեր կան։ Իսկ մեր մոտ չգիտեմ, հատուկ բլանկներ կան դեղատոմս գրելու համար՞։
Իսկ դատախազի դեմքը ինչ որ մեկին ինձ հիշեցնում էր։ Ավելի ճիշտ ինչ որ տարբեր անձանց։ Նա այնպիսի դեմք ուներ որ շատերին էր նման։ ։Ճ
ու տենց
«խոսելու արվեստը», Էմանյուել Դըմորի։
Այսպիսով, Եգիպտոսը հիրավի ազատ երկիր է։ Քանի որ լվացք անելը այնտեղ բնավ արգելված չէ։ Հավանաբար կրոնական տոներին։
Ֆիլմի սկզբից պարզ չէր ինչի մասին է։ Սկզբից թվում է որ ինչ որ մարդ որոշել է օգնել քաղաքի աղքաթ բնակիչներին միս եւ բրինձ բաժանելով։ Նա ձեռք է բերում երկու գառ եւ մի քանի պարկ բրինձ, ընտանիքի հետ միասին սկսում են բրինձը մասերի բաժանել։
Մի անգամից մտածեցի, որ իր տունը բնավ ապահով ու հարուստ չի երեւում։ Արդյո՞ք նա կարող է իրեն թույլ տալ դա։ Հետո քիչ քիչ պարզվում է, որ իսլամական ֆունդամենտալիստներն են։ Նրանք են ով տարբեր ձեւերով մանիպուլյացիա են անում բնակիչներին որ դրանք գնան մզկիթ։
Ընդ որում բնակիչներից մեկը հասկանում է որ դա անկեղծ չէ, ասում է, ախր դա հավատալ չէ։
Տարբեր այլ մարդիկ պատմում են, ինչպես են ապրում։
Կանայք, որ բան ու գործ չունեն։
Տան գործերը ավարտում են, ու ձանձրանում։
Դիտում են ֆիլմեր, լսում են երգեր։ Ու այսպիսի մշակութային կյանք, ինչպես կիմանանք կա միայն առաջադեմ ընտանիքներում։
Աշխատել, սակայն չեն ուզում։ Ուրախ են, որ հեռուստացույց են ձեռք բերել, ազատ ժամանակը հեշտ է անցնում։
Պատմում են, ինչ են լսում։
Մի կին կա, որ հետաքրքիր բան ասաց։ Ասաց, որ ֆունդամենտալիստների «նվիրված» ընտրակաշառքից ուտելիքից հրաժարվել է։ Բայց իր խելքով չէ։ Առաջին անգամ վերցրեց, իսկ ամուսինը եկավ, ջղայնացավ։ Ասաց՝ մեզ ուրիշից բան պետք չէ։ Տար վերադարձրու։ Իրենց մոտ կանայք այդքանը հասկանալ չեն կարող, քանի որ իրենք լրիվ հիմարիկներ են։ Ու հիմարիկներ մեծացվել են։ Հետո ամուսնու խոսքերը կրկնում էր, ասում էր, որ հետո կասեն, մենք ձեզ ուտելիք ենք նվիրել, իսկ դուք ուրեմն մեզ պետք է ինչ որ բան անեք։ Եկեք մեզ հետ մզկիթ, ինչու՞ չեք գալիս։ Եկեք մեզ հետ երգեք։ Ինչու՞ չեք գալիս մեզ հետ երգելու։
Կինը նաեւ պատմեց այն մասին ինչպես են կրոնականները ճշմարիտ ուղղու վրա կանգնեցնում մարդկանց, ու ինչպես ազդված քաղաքացիները սկսում են իրենց ընտանիքներում կարգ ու կանոն հաստատել՝ դստրերին չեն թողնում տնից դուրս գալ, իսկ հեռուստացույցով թողում են միայն կրոնական հաղորդումներ դիտել։
Ընդհանուր առմամբ այս կինը գոհ է ֆունդամենտալիստներից։
Երեւում է, որ եթե ամուսինը չլիներ, ով հոգում է իր ազատության մասին, գլուխը կուտեին։
Ասում է գոնե վատություն չեն անում։
Տանը նստելը վատ բան չէ։ Զարգանալն է վատ բան։ Զրուցելը, դուրս գալը։ Իսկ զարգանալ պետք չէ, որովհետեւ դա չի օգնում հավերին նայել։ Հավերին նայել օգնում է տանը նստելը։
Իր երեխան ի դեպ, հա ոտքերի տակ էր։ Լացում էր, որ իր վրա ուշադրություն դարձնեն, խնդրում էր ծունկը նստել։ Որ չխանգարի, կինը պարզապես փայտի կտորով փակում է սենյակի ելքը։ Երեխան թռվռում է, փորձում է անցնել, ուզում է ազատ լինել, ուզում է դուրս գալ այդ սենյակից։ Ու լրիվ անուշադրության մատնված է։ Ինչպես եւ արվել էր այդ կնոջ ընտանիքում, երբ նա փոքր էր, անկասկած։
Ֆիլմի ընթացքում վերջ հարցազրույց կա քարոզող մահմեդականի հետ։
Շեյխը վաճառում է ծամոն ու սիգարետներ։ Ու զրուցում է կրոնական մեխանիզմների մասին։ Հանգիստ է խոսում, չնայած խոսքը ընդատում է, օգնում է հաճախորդներին, սդաչի տալիս։
ու տենց
ես այստեղ գրել եմ տխրահռչքակ սխալի մասին։
Ահա, վայելեք, փրուֆ՝
Ք․Է․Դ․
ու տենց
Փախուստ «Ազատություն» կինոթատրոնից ընդհանուր առմամբ հիշեցնում էր պերեստրոյկայի վախտի ֆիլմերը։
Ցուցադրումից առաջ Վոյչեխ Մարչեւսկին խոսեց, ու պարզվեց որ շատ հավես պապիկ է։ Սկսեց նրանից որ քաքի մեջ է, որովհետեւ չգիտի ցուցադրումից առաջ ինչի մասին խոսել։
Կիսվեց ֆիլմի պատմությամբ։ Ֆիլմը ինքը գրաքննության մասին է։ Ու երբ Վեյչեխը եկավ կինոստուդիա իր սցենարի մասին կարծիք իմանալու, նրան ասացին․ «հիանալի սցենար է, շատ գեղեցիկ պատկերներով, Շագալական․․․»։ Ու ռեժիսորը զգում է որ, ինչ որ բան ճիշտ չէ։ Որովհետեւ իր ֆիլմը չպետք է այսպես ընկալվեր։ Իսկ կինոստուդիայի աշխատողը շարունակում է՝ «ու այդ պատկերները այդ փոքր քաղաքում․․․»։ «Սպասեք, ի՞նչ փոքր քաղաք» – զարմանում է Մարչեւսկին։
«Գիտես, դա շատ ավելի լավ կնայվի փոքր քաղաքում» – պնդեց գրաքննիչը, նա գիտեր որ փոքր քաղաքներում գրաքննությունը այդքան էլ արտահայտված չէր, ու ֆիլմը պետք է լրիվ փոխվի։ Բայց այդ իր Լեհաստանում, կարծում եմ, այդքան վատ չէր գործը, որ գրաքննիչները չէին խոսում քաղաքականությունից, այլ կարծես խոսում էին պարզապես զուտ արվեստից, տեսարաններից։
Այդպես էլ պահանջեցին, որ ֆիլմը լրիվ փոխվի։ Իսկ Վոյչեխը միեւնույն է ֆիլմը նկարեց այնպես, ինչպես ուզում էր։ Հետո, երբ ավարտեցին ֆիլմը, դրա հաջորդ օրը Լեհաստանում գրաքննությունը վերացվել է։ Այնպես որ նրանք տոնեցին ոչ միայն ֆիլմի աշխատանքների ավարտը, այլ եւ ազատությունը։
Ֆիլմը չնայած երբեմն ձգված էր թվում, այն թվերի սոցիալիստական երկրի համար բավականին լավն է։ Հիանալի հումորով լի է։ Հանճարեղ երկխոսություններ են։
Դուրս չեկավ միայն արեւմտյան կինոարվեստի որպես «մակարդակի» ցուցանիշ մեջբերելը, ու սեփականը՝ գավառական անվանելը։ Չէ՞ որ իր իսկ ֆիլմը գավառական չէր, ու քանի տարի անց դեռ ցուցադրվում է, եւ ակտուալ է։ Իսկ նահանգներում այդպիսի ֆիլմ չէին նկարի ։Ճ
Շատ լավ էին ներկայացված ավտորիտար ռեժիմի մարդիկ։ Ինչպես են վախենում, խոհում, փորձում թաքցնել, իսկ երբ չի ստացվում, վառել ժապավենը եւ ըմբոստ դերասաններին։
Շատ ափսոս որ այս եւ մի շարք այլ ֆիլմերի շատ քիչ մարդ է եկել, կուզենայի տեսնեին իրենց թախիծով հիշվող «սովետը»։
Ահա։
Սեանսի ժամանակ իմ ձախից լեհ աղջիկ էր նստած, իսկ աջից՝ երկու հայ աղջիկ։ Ու ահավոր ուժեղ, զզվելի պարֆյումի հոտ էր կանգնած։
Ես մտածում էի, տեսնես ումից է։ Հետո հայ աղջիկները չդիմացան, փախան։ Օդն էլ մաքրվեց։ Իհարկե, լեհը ով քիչ է Հայաստան է եկել, Հայաստանում էլ փառատոնի ոչ գլամուր, ոչ էքշն, ու մտածելու տեղիք տվող ֆիլմ է նայում, դժվար թե այդպես բուրեր։ Իսկ հայ աղջիկներին դա բնութագրում էր։
Մի պահ կադրի մեջ կարգիչ երեւաց։ Աթարիի էր նման։ Այսպես։
ու տենց
«Վարդագույն քաղաքի վերջին հիփին» ֆիլմը լրիվ սխալ էր։
Սկսած անվանումից։
Ռոբերթ Սահակյանցը բնավ հիփի չէր։ Ու բնավ ոչ վերջին։ ։Ճ
Թեկուզ եւ վարդագույն քաղաքի։ Հույս չունենաք ։Ճ
Ռեժիսուրան թույլ էր։
Հարցազրույցները զարմանալիորեն միայն Շարմ-ական տուսովկայի մարդկանց հետ էին՝ Ջազ, Ռաֆայել, Տիգրան։ Թոխատյանն էլ նենց չի որ իրենցից չէր։ Երեւի միայն Երջնկյանն էր Շարմից անկապ, ու նա էլ գոնե մի քիչ հետաքրքիր բաներ պատմեց Ռոբի հետ ԿՎՆ խաղալու ժամանակներից։
Հարցազրույցների ժամանակ կադրը տեղավորված էր գրադիենտ մասկայի մեջ, ու կադրի շուրջը ինչ որ ռաբիս անկապ գույնի ֆոն էր շարժվում։ Էժան էր շատ ու ավելի էր նման հարսանիքի տեսանյութի քան վավերագրական ֆիլմի։
Բարեկամների հետ բնականաբար հարցազրույցներ կային։ Հետաքրքիր է որ բոլորը իրեն նկարագրում էին որպես «Ռոբ», ու միայն տղան մեկ թե երկու անգամ ասաց «պապա»։
Ասաց «պապայիս հետ միասին մի երկու անգամ կռիվ արել եմ»։
«Ռոբի» մասին կասեմ որ բավական mixed feelings ունեմ։ Ավելի շատ նեգատիվ, քան պոզիտիվ։ (բաժակը ավելի լիքն է քան դատարկ)։ Ինձ թվում է նա այն մարդկանցից էր, ով չի խորանում։ Ասում է այսպես է։ Ու չի մտածում ինչու է այսպես։ Ու սիրում է հնչող բառեր։ Նույնիսկ անհեթեթ հնչող։ Այդպես, առանց խորանալու չի լինում լուծել խնդիրը, լինում է լուծել սիմպտոմները։ Այսպես նա չմտածված կամ հիմար բաներ էր ասում։ Օրինակ, ասաց՝ գտա կլոունի որ մանուկ ժամանակ նկարել եմ։ Չորս պրոեկցիայիով։ Կարելի է շարժել ուրեմն։ Այսինքն, ասում է, այնքան հասկացել եմ որ կարելի է շարժել։ Ուրեմն անիմացիան իմ մեջ կար ինչ որ տեղից, ի ծնե նստած էր։ Ոչ, անիմացիան «նստած» չի լինում ի ծնե։ Ցանկացած մանուկ այդպիսի բաներ արել է։ Նույնիսկ ես արել եմ։ Իսկ անելու համար պետք չէ ծնվել կամ չծնվել ռեժիսոր։ Ակնհայտ է որ մի քիչ մտածելուց հետո այդպիսի միտք առաջանում է։ Էլ չեմ ասում որ մանկական ամսագրերում ու հեռուստատեսությամբ սովորեցնում են ինչպես փոքրիկ անիմացիա պատրաստել «ծունկների վրա»։
Իհարկե, «ցուրտումութի» «աբիժնիկությունը» սպասել չտվեց։ Ես ասում է «Ռոբը», չեմ հասկանում, ինչպես կարելի է մեկ մարդու պատճառով, լինի նա նախագահ, թե ով, առանց լույս լինել ու չաշխատել։ Նա ո՞վ է – շարունակում է Սահակյանցը – որ ինձ խանգարի աշխատել։ Իսկ ես հենց «ինադու» կվերցնեմ ու կաշխատեմ։
Դե իհարկե դա ընդամենը մեկ մարդու քմահաճույքն էր։ Չկար ազգային ազատագրական պայքար, որի հետեւանքով չկար պատերազմ եւ շրջափակում։ Չէ, ընդամենը մեկ մարդու կամք։
Իրենից գոհ պատմում էր ինչ անպատկառն էր նա։ Օրինակ, ինչպես ԿՎՆ-ում Կենտրոնական Հեռուստատեսության ներկայացուցիչները պահանջեցին որ նա մորուքը սափրի։ Որովհետեւ ԿՀ-ում մորուքով մարդ չպետք է լիներ, պարզվում է։ Նա, իհարկե ըմբոստացավ, օրինակ բերեց Մարքսին, Էնգելսին,ու այլ վեհերին(վեհ բառը լրիվ լրջությամբ եմ օգտագործում)։ Վերջը իրեն «թույլ տվեցին» չսափրել, բայց այնպես էին նկարում որ նա հանկարծ «կռուպնի» չերեւա։ Մյուս անգամ, երբ արդեն որպես նկարիչ էր եկել Մոսկվա ԿՎՆ թիմի հետ, մորուքը սափրել էր, որ «ցույց տա», նա «պահանջով» մորուք չի սափրի, բայց երբ ուզի, կսափրի։ Ակնհայտ է իհարկե, որ եթե ուզի կսափրի։
Տեսնես նկատեցի՞ն որ սափրեց։ Լավ, ստեղ ասելու բան չունեմ, ընդհանուր առմամբ ոչ կոնֆորմիսթ էր։ Լավ է դա։ Ու նույնիսկ հասկանում եմ իր ցանկությունը ամեն մի հիմար պատճառով կռվի մեջ մտնել ու կռիվ անելը։ Երբեմն վատ չէ։ Տեսնես քանի անգամ է տենց ծեծ կերել։
Այնուամենայնիվ հաստատ չարժեր հպարտանալ որ երբ բժիշկները մի երիկամը հեռացրել են, ու զգուշացրել են, որ երեք կիլոյից ծանր բաներ չբարձրացնի, նա երկու հոգի օդ է հանում ու լուսանկարվում։
Հետո էլ զարմանում են, ինչու «այդքան շուտ» մահացավ։ Որովհետեւ չէր կարող իր սահմաննը իմանալ, հա չափը անցնում էր։
Ֆիլմը ավարտվում է նրանով, ինչպես է Ռոբը «իսկական Երեւանցիներին» հավաքում իր տանը։ Այսինքն ուզում էր հավաքել երբ դեռ կենդանի էր, բայց դե «իսկական Երեւանցիները» ու իր «ընկերները» չափազանց զբաղված էին գտնվել որ իր կյանքի «օրոք» հավաքվեն։ Բայց դե որ մահացավ, կարելի է հարգել, հավաքվել։ Այն էլ ֆիլմի համար։ Կռահեք ո՞վքեր են «Երեւանցիները»։ Ջազը, Ռաֆիկը, Շուշանը, ու Թոխատյանը։ Իրենք են, փաստորեն։
Սահակյանցը ցեղասպանության թեմային էլ անդրադարձավ։ Ակնհայտ մտքեր նա շատ էր արտահայտում։ Այս դեպքում՝ որ ազգային գաղափարախոսությունը չի կարող լինել ուղղված անցյալ։ Ու ասաց, ես ավելի մեծ հաճույքով կճանաչեի թուրքերի ցեղասպանությունը հայերի կողմից, որ իմ երեխաները գիտակցեն որ հաղթող ազգի սերունդ են։ Չեմ ասի, որ մոտիկ չէ ինձ միտքը։
ու տենց
Չեմ կարող չմեջբերել Սերգեյ Դանիելյանի այս տեքստը՝
Երբեմն քայլում եմ Երևանով և ակամայից ինձ տգետ եմ զգում: Հայատառ խանութի,սրճարանի, ռեստորանի անվանում գրեթե չես գտնի: Նայում ես անգամ տաքսիների վրա գրված սերվիսների անվանումները և քեզ թվում է` այլ մոլորակ ես ընկել:
Էն օրը մտա ռեստորան, մենյուն բերեցին միայն ռուսերենով: Երբ հայտնեցի դժգոհութունս, ինձ ասացին, թե սա ռուսական ռեստորան է: Լավ է` չինական ռեստորան չէր, թե չէ չինարեն էլ պիտի սովորած լինեինք:
Մեր բոլոր դժբախտութունների պատճառը տգիտութունն է: Եթե այդ բոլոր հիմնարկների ,օֆիսների, խանութների,սրճարանների տերերը իմանայի~ն, թե իրենց օտարամոլության պատճառը որն է: Իհարկե, այլ կերպ կվարվեին: Չեմ կարծում, որ այս հոդվածը նրանք կկարդան, բայց փորձենք վերլուծել:
Օտար, ավելի մեծ ազգի լեզվով հանրությանը ներկայանալու ցանկությունը փոքր, իրենից ոչինչ չներկայացնող, քաղաքակրթությունից դուրս գտնվող ժողովրդի ցանկութուն Է; Ֆրանսիացու մտքով անգամ չի անցնի Փարիզում անգլերեն գրել, կամ հայերեն: Դեռ ավելին` Լուվրի համաշխարհային թանգարանում մի հատ անգլերենով ցուցանակ չկա: Այսինքն, եթե մեր հարգարժան բիզնեսմենը մայրենի լեզվով կոչի իր սրճարանը կամ խանութը, ապա իր կարծիքով գրավիչ չի լինի, կդիտվի որպես գավառական, տեղային նշանակություն ունեցող մի ՕԲԵԿՏ: Այ, եթե ռուսերեն կամ անգլերեն լինի, դա ուրիշ բան:
Հայերենով ցուցանակը գրավիչ չի լինի արտասահմանցիների համար: Դե, պատկերացնո±ւմ եք` որևէ սուպերմարկետ հայկական անուն ունենա: Խեղճ արտասահմանցին ոնց պիտի իմանա` որ էդտեղ երշիկ են ծախում, այ, եթե լինի անգլերեն գրված, սաղ կասեն. “wow, it’s amazing!” ու կվազեն առևտուր անելու: Մենք հո գեղցի չենք, որ հայկական անուն դնենք: Հետաքրքիր է` լրիվ հակառակ պատկերն է արտասահմանում: Սփյուռքում մեր հայրենակիցների բոլոր խանութները հայկական անվանումներ ունեն: Դա ասում եմ հենց էնպես, առանց մեկնաբանության:
Կարելի է մտածել` մեր բիզնես-աշխարհի բոլոր մարդկանց պորտերը Կրեմլում կամ Բիգ-Բենի տակ են կտրել: Իսկ ամենասարսափելին այն է, երբ այդ անգլերեն անվանումերը “ստիպված” գրում են նաև հայերեն,տառերով: Մինչև մի ցուցանակ ես կարդում, լեզուդ կուլ ես տալիս: Անգլերեն գրած է “Terranova” հայերեն` ՏԵՌՌԱՆՈՎԱ: Լավ, գոնե “Թերրանովա” գրեին, “ՏԵՌՌԱՆՈՎԱ”-ն որն է: Բանն այն է, որ վերացել է լեզվական ասոցիացիա հասկացութունը: Հիմա բացատրեմ: Ասենք, այն հայը, որն ապրում է Ռուսաստանում, երբեք իր տղայի անունը Сасун, Вагинак կամ Панос չի դնի: Որ էրեխեքը բակում ձեռ չառնեն: Իսկ ոնց կարելի է քաղաքի կենտրոնում Թերրանովայի փոխարեն ՏԵՌՌԱՆՈՎԱ գրել: Կամ էն օրը մի սրճարան եմ մտել, գրած է “Good cake”: Այսինքն` լավ թխվածք կամ երևի տորթ: Դե արի ու հիմա էտ քեյքը կեր: Դե հասկանում եք, չէ, եթե գրվեր “Լավ թխվածք”, մարդ չէր ուտի: Քեյքի համը դուրս կգար: Էլ չեմ ասում, թե մենք ունենք լեզվի կոմիտե, թե չգիտես էլ ինչ:
Հետաքրքիր է` ինչով են զբաղվում այդ պարոնները: Հազիվ տասը տարին մեկ մի ապուշ բառ հորինեն` գրգռաճեղք կամ պտուտակահան…Ավելի լավ է դիմեք ձեր հարգելի պառլամենտին, որ իրենց իսկ ընդունած լեզվի օրենքը չոտնահարվի: Վերջապես հոգնել ենք էս, Սիլ,Գրանտ,Պլազա,Նամբեր ուան, Սքուեր ուան, Զոլոտոյ դյուկ, Սաս,Պռինտ, Գալաքսի և այլ այլանդակ անուններից: Եթե չեմ նշում էն մյուսներին, ապա չի նշանակում, որ հատկապես էդ անվանումերն էի ուզում նշել: Ուղղակի դրանք հիշեցի:
Ես երբեք չեմ եղել ազգայնամոլ և “Մեկ ազգ` մեկ խոհանոց” արտահայտությունն ինձ հարազատ չէ, ուղղակի չեմ ուզում քայլել հարազատ քաղաքով և ինձ տուրիստ զգալ: Եթե ուզենայի շրջագայել կգնայի որևէ ավելի քաղաքակիրթ երկիր` հանգիստս վայելելու: Իսկ էստեղ քայլելով հասկանում եմ, որ մեր բիզնեսի մարդկանց 90 տոկոսը ինքնագնահատականի և արժեվորման պրոբլեմ ունի: Հոգեբանի կարիք ունի:
Այ, եթե հոգեբան լինեի, նրանց բոլորին կհավաքեի,ու հիպնոսի ազդեցության տակ կբացատրեի. “Տղեք ջան, ոչինչ, որ դուք հայ եք, էդպես էլ է պատահում: Դե իհարկե, բախտներդ չի բերել, որ ռուսների նման բոյով,կապուտաչյա և շիկահեր չեք: Անգլիացու պես հարուստ և ազատ չեք: Այո, դուք կոլոտ եք և մազոտ, միշտ ցանկացել եք այլ ազգի կանանց, որովհետև միայն նրանց հետ կարող եք թուլանալ և անել այն, ինչ ձեր կանանց հետ չեք անում: Դուք երբեք Մարկ Ցուկերբերգի չափ փող չեք ունենա, որովհետև ընդամենը առևտրական եք, այլ ոչ թե ծրագրավորող: Ձեզ երբեք չի սիրի Մարիա Կալլասը, որովհետև դուք Օնասիսի նման գոնե տարին մի անգամ օպերա չեք գնում: Բայց դե ինչ արած. աստված ձեզ էդպես է ստեղծել, սիրեք ինքներդ ձեզ, միգուցե այդ ժամանակ, էս անտեր մոլորակի վրա ձեր տեղը գտնենք:
Էհ… Չէ, ինձնից հոգեբան դուրս չի գա…
Սյունյակում արտահայտված մտքերը կարող են չհամընկնել ոչ միայն Ejournal-ի,
այլև Հայաստանի իշխանական և ընդդիմադիր գրաքննիչների տեսակետին:
Ինչարած:
Այ ինչու եմ ես սիրում xfs-ը, որովհետեւ այն շատ հեշտ դեֆրագ է լինում։
Առանց անմաունթ լինելու։
Եթե սակայն ֆակտորը մեծ է
ու տենց
ու տենց
ֆրինեթի մեյլերում սենց բան գտա՝
հիմա մտածում եմ օգնեմ իրան շտո լի, թե օբօյդետսյա։
ու տենց
Մի քանի օր առաջ վիճաբանում էինք ընկերոջս հետ կասկադի մոտ։
Քաղաքականությունից, գլոբալիզացիայից, ու նման բաներից, ընդհանուր առմամբ։ Մեկ էլ մեր կողքը նստած մարդը, ով իր հերթին ինչ որ մեկի հետ զրուցում էր, պտտվեց, ու հարցրեց՝
– ճիշտ եմ ասում, չէ՞։
– հմ՞ – ասացի ես։
– ասում եմ ճի՞շտ եմ ասում չէ՞ – կրկնեց նա։
ես զգացի ալկոհոլի հոտը։ ես վերաբերվում եմ խմած մարդկանց մոտավորապես այնպես, ինչպես վերավերվում են հոգեկան հիվանդներին։ Ես կարծում եմ, որ պետք չէ իրենց հետ վիճել, այլ պետք է համաձայնվել որ իրենք Նապոլեոն են, ու հեռու մնալ։
Սակայն ընկերս իմ պես հանդուրժող չգտնվեց։ Նա խիստ ասաց՝
– դուք մեզ խանգարում եք։
Ու այստեղ սկսվեց։ Ընդհանուր առմամբ զրույցը անցավ ջերմ եւ քաղաքավարի մթնոլորտում։ Պարզվեց, որ մեր զրուցակիցը քիչ է խմած էր, ՌՖ-ից եկած էր։ Իր եղբայրը ավարտել է պոլիտեխնիկի մեքենաշինականը, ծառայել բանակում, ու այժմ ուզում է ընդունվել ՀՏ-ի մագիստրատուրա։ Որովհետեւ «ծրագրավորողները լավ փող են աշխատում»։
– Այ դուք ի՞նչ եք մասնագիտությամբ – հարցրեց խմածը։
– Ծրագրավորողներ – պատասխանեցինք մենք։
– Բա ինչքա՞ն եք ստանում։
– հմ՞ – հարցրի ես։
– ութսուն հազար դրամ – պատասախնեց ընկերս։
Այստեղ եկավ հարեւանի զարմանալու հերթը։ Նա սկսեց քաջալերել ընկերոջս որ նա իր ուժերի մեջ հավատա, բայց ավաղ։ Ընկերս նախընտրում է աշխատել գիտահետազոտական հաստատությունում։
Ինչեւե, այդ ամենը սկսվեց ոչ քաղաքավարի պատասխանից։
Երեկ էլ, տուն գնալիս տեսա Հարութին ու Նվարդին։ Զրուցեցինք ՈԾ-ի մասին, ֆիլմերի մասին, մեկ էլ մեզ մոտեցավ մի մարդ։ Կրկին ալկոյի հոտ խփեց։ Ասում է՝
– ես գիտե՞ք ինչ եմ լսել նոր։
– Ի՞նչ – անկեղծորեն հետաքրքրվեց Հարութը։
Նա չասաց «մեզ հետաքրքիր չէ», նկատեք։ Այս դեպքում նա պահում էր իրեն այսպես, ես օկ եմ, նա էլ է օկ։ Ոչինչ որ խմած է։
Առաջին պատմության ընկերս համարում էր, որ նա օկ է, իսկ խմածը օկ չէ։ Ես էլ էի այդպես մտածում, սակայն վարքագիծս այլ կլիներ։
– Քեյթ Ջարեթ եմ լսել – ասաց խմածը ու մտավ խանութ։
Մենք դեռ էլի զրուցեցինք, երբ նա կրկին հայտնվեց եւ հայտնեց որ Քեյթ Ջարեթ է լսել։ Հետո թվեց մի քանի այլ երաժիշտի, ու քիչ անց ես հասկացա, որ մենք զրուցում ենք անծանոթ մարդու հետ երաժշտությունից։ Ի վերջո նա չդիմացավ ու հարցրեց Նվարդին՝
– դու այնքան լավ ես հասկանում երաժշտությունից։ կոմպոզիտո՞ր ես։
– ոչ – պատասխանեց Նվարդը։ – Ես կոմպոզիտորի դուստր եմ։
– ու՞մ – հարցրեց խմածը։
– Երվանդ Երկանյանի – ասաց Նվարդը։
– Ոչ։ Դուք գիտե՞ք ո՞վ է իմ համար Երկանյանը։ – խմածը սկսեց գույնզգույն նկարագրել ով է իր համար Երկանյանը։
Հետո ասաց, որ պետք է մեզ բոլորիս նվիրի մի մի նկար, իր գործերից, ու մենք անհապաղ պետք է շարժվենք իր հետ։
– Մյուս անգամ – ասացինք։
Նվարդը հավաստիացրեց որ իր հայրը ուշանալու համար կծեծի իրան պարտիտուրաներով։
– Բայց ես չեմ կարող մյուս անգամ – խոստովանեց մեր զրուցակիցը։ – Ես վաղը թռնում եմ Մոսկվա։
– Դե երբ որ վերադարնաք։ – հանգիստ պատասխանեցինք։
– Բայց ես կարող է չվերադառնամ։ – շարունակեց նա։
– Ի՞նչ եք կորցրել օտար ափերում – ես ափերս սեղմեցի կողքերիս ու շարունակեցի – չե՞ք ուզում հայրենադարձ լինել։
– Բայց ես մաֆիոզի եմ – պատասխանեց նա։
– Հետո՞ ինչ – ասացի ես – մենք լիքը աշխատատեղ ունենք մաֆիոզիների համար։
– Բայց փողը – ասաց նա։ – Ես այնտեղ գիտե՞ս ինչ եմ քշում։
– Մաֆիոզիների աշխատավարձը, ինչ խոսք, գուցե մեզ մոտ երբեմն եւ ավելի ցածր է – խոստովանեցի ես – Սակայն խմիչքն է էժան ու համով։
– Չէ – տխրեց մաֆիոզին։ Ես պետք է գնամ։
Ու գնաց, մեզնից խոսք վերցնելով որ վաղը առավոտը շուտ իրան կզանգենք։
ու տենց
Ես Ծիրան սիրում եմ, չհասկանաք ինձ սխալ։ Նույնիսկ այդ պատճառով է որ տոմս չեմ առնում։ Որովհետեւ երբ սերը փողով է, դա արդեն սեր չէ, այլ մի ուրիշ բան։ Ու ինձ չխանգառեց այն, որ «խստացրել» են, որ դահլիճի երկրորդ մուտքը երկու մեծ բազկաթոռներով փակված էր։
Մինչդեռ դահլիչները դատարկ են ցուցադրությունների մեծ մասի ժամանակ։ Ես չեմ հասկանում, արդյո՞ք միլիոնանոց քաղաքում մարդ չի գտնվում ով ուզում է գնալ էժանով կինո նայել։ Այնպես չէ որ լրիվ անհետաքրքիր ֆիլմեր են միջին դիտողի համար։ Օրինակ, երեկվա երկու ֆիլմն էլ, որոնց մասին քիչ անց կգրեմ, մի տեսակ հնդկական համ ունեին։
Ու ՈԾ այդքան սիրելով չեմ կարող չասել, որ ահավոր վատ է կազմակերպված։
Լոգոն թողնում է լավացնելու շատ տեղ։ Այսինքն զրոյից այն պատրաստելու։ Հեչ լավը չեն ռեկուրսիվ գլուխներն ու խցիկները։ Հայկական կոլորիտ լոգոտիպում չկա, պարզ չէ աշխարհի որ մի գավառում է փառատոնը անց կացվում։ Գոնե գլուխը հայկական անեին։
Տեսահոլովակը նույնպես անճաշակ է։ Ու [հոլովակի ընթացքում գրվում է
«GOVERNIMENT SUPPORT», այսինքն տառասխալով]2 է գրված «կառավարություն» բառը։ Դա բնավ զուգադիպություն չէ, որ եւ դիզայնն է վատ, եւ տառասխալներով է գրված։ Որովհետեւ պետք է իմանալ ում պատվիրել, ոչ թե բաջանաղի փեսու մորքրոջ թոռնիկին
Ֆանիի հետ «հանդիպում»-ից առաջ էկրանի տակ տեղավորեցին երկու ահավոր զզվելի բազկաթոռ, որոնք ինձ հիշեցրին Կալիֆորնիայի ռաբիս հոթելը։ Բայց եթե բազկաթոռները կարելի է հանդուրժել, ասենք դե չկար կինո մոսկվայում նորմալ մի բան, ու փող չունեին բերելու այլտեղից (չնայած ունեին) ապա դրանց միջեւ տեղավորված ծաղիկը, որ միայն ընդգծում էր իրավիճակի եւ կազմակերպիչների չտես լինելը, արդեն լրիվ բնութագրող էր։
Ֆիլմերի մասին․
Ֆանին ինձ դուր չեկավ։ Թվում էր թե խմած է, բայց հետո պարզվեց որ դա իր նորմալ վիճակն է։ Իր երկու ֆիլմն էլ դուրս չեկան։
Կարճամետրաժը՝ պատվերով գրդոն էր։ Իբր հանդուրժողականության մասին։ Բայց վեհաշուկ, պաթոսային բառերով լի։ Սյուժեն՝ գնչու աղջիկը սովորում է դպրոցում։ Իր տատիկին կանչում է տնորենը, գոռգռում, պարզ է որ չի կարող հանգիստ խոսել, ասում է՝ չեք վճարում ուսման համար ոչինչ, բայց ցերեկը ուտելիք առանց փող չի ստանա։ Դե չի ստանա, պետք էլ չէ։ Թող այդ նույն տատիկը թոռնիկի հետ մի քիչ ուտելիք ուղարկի դպրոց, թե նա սոված է մնում։ Բայց տատիկը ի պատասխան սկսում է ծխել եւ ծուխը փչել դպրոցի տնորենի երեսին։ Մթոմ նա շատ արժանապատվությամբ է տանում նվաստացնելը։ Հետո այսպիսի կադր, բոլորը ուտում են, իսկ գնչու աղջնակը կանգնած է բակում մենակ։ Ու գալիս է հերոսը, ում մասին որ վեհաշուկ տեքստն է, բոլորին հոգեւոր ապտակում, հետո նետում է քար ու դպրոցի պատուհանը ջարդում, ու երբ ոստիկանության մեքենաների ձայները լսում է՝ փախչում։
Ասում է՝ այդ եք, ոստիկանների եք կանչել, սիրկաներ, ես ձեր ինչը։
Ու վերջում էլ ուսուցչուհին, ում հաստատ այդ տղան մի տեսակ դուր էր գալիս, թողնում է դպրոցը, ու գնում գնչուների հետ ապրելու, ու իրենց երեխաներին դաս տալու, սակայն այդ ամենը ուղեկցվում է կանացի պրիմիտիվ բայց խանդավառ տեքստով ազատության, գնչուների վեհության եւ ոգու, եւ եւրոպացիների սրիկայության մասին։
Չեմ ասում սրիկա չեն, ասում եմ ոճը ահավորն էր։
Ի դեպ, Շվեյցարիայում գնչուներ չկան բնավ, որը եւ ցուցանիշ է իրենց հանդուրժողականության։ Ու դա ինձ ասել է շվեյցարացի մի աղջիկ ։Ճ
Իսկ իր մյուս ֆիլմը ինչ որ վերջ փախած ադաթների մասին էր։ Բոլորը իրար սպանում էին մանրուքների պատճառով։ Որպես էթնոգրաֆիկ ֆիլմ նայվում էր, իրենց գաղափարները, պոնյատիաները եւ ավանդույթները։
Վերջն էին։ Շատ հիշվեց ինչպես կանայք տանում բերում էին մեծ հայելին, ու պտտում մարդասպանի շուրջը, երեւի ցուցադրելով նրան իրենց սպանված բարեկամին։ Ու լրիվ կանացի կերպարները Ֆանիի պատչեներն էին։ Գոնե մի քիչ տարբերվեին, լավ կլիներ։
Ու այո, ես բնավ տպավորված չեմ։
Իրանական ֆիլմը կոչվում էր «ամուսնալուծություն»։
Ես մտածում էի որ այս ֆիլմը կլինի, սակայն սխալվեցի։ Այս մեկը գեղարվեստական էր։ Ոմն կին, ով իրականում բնավ չէր ուզում բաժանվել, իր ամուսնուն մանիպուլիացիա անելու համար ասաց, թողնում գնում եմ։ Ամուսինն էլ հետեւից չընկավ, չհամոզեց որ մնա։ Ու պարզ է ինչու, լրիվ մանիփուլեյթիվ բիթչ էր իր կինը։ Հետո նա հա խառնվում էր տարբեր հարցերի մեջ, ու ամուսնու գործերը փչացնում։ Իբր օգնել է ուզում։ Ամուսինը իր հերթին, լիքը դժվարություններ ունի՝ նրան դատի են տալիս, նա փորձում է տակից դուրս գալ, ոչ մեկից օգնություն չի խնդրում։ Ու իր մոտ բավականին լավ ստացվում է չնայած որ բոլորը խանգարում են։ Երեւի ամենաքիչ խանգարողը դուստրն է, ով պարզապես մեղադրում է, որ հայրը ազնիվ չէ դատավորի արջեւ։ Սակայն եթե հայրը կարողանար անկեղծ լինել աղջկա հետ, նա մի քիչ ավելի հեշտ կլուծեր իր խնդիրները։ Հետո, երբ նրան լրիվ հասցնում էին, նա գցում էր պատասխանատվությունը ուրիշների վրա՝ թե համարում ես որ ես մեղավոր եմ, գնա դատավորին ճշմարտությունը ասա, թե ուզում ես փողը տամ, ղուրանի վրա երդվիր որ ես եմ մեղավոր։ Ու նրան դա օգնում է։ Որովհետեւ այլ մարդիկ ստիպված են ոչ թե կողքից քննադատել այլ սկսում են զգալ պատասախնատվություն։
Իմ կարծիքով։ Վերջում դուստրը ընտրում է թե ում հետ է ապրելու, բայց դա բնավ էական չէ արդեն, ու տիտղեր են գնում։
Շատ խառն եմ գրել, որովհետեւ շտապում եմ, բայց ավելի լավ է անվորակ նյութ, կամ նյութի բացակայություն։
ու տենց
The Anonymous web protests are the Internet equivalent of a mass demonstration. It’s a mistake to call them hacking (playful cleverness) or cracking (security breaking). The LOIC program that protesters use is prepackaged, so no cleverness is needed to run it, and it does not break any computer’s security. The protesters have not tried to take control of Amazon’s web site, or extract any data from MasterCard. They enter through the site’s front door, and it can’t cope with so many visitors.
Calling these protests “DDOS attacks” is misleading too. A DDOS attack properly speaking is done with thousands of “zombie” computers. Someone broke the security of those computers (often with a virus) and took remote control of them, then rigged them up as a “botnet” to do in unison whatever he directs (in this case, to overload a server). By contrast, the Anonymous protesters have generally directed their own computers to support the protest.
The proper comparison is with the crowds that descended last week (December 2010) on Topshop stores. They didn’t break into the stores or take any goods from them, but they sure caused a nuisance for the owner, who also “advises” the UK government — presumably to let him continue extracting money without paying tax.
I wouldn’t like it one bit if my store (supposing I had one) were the target of a large protest. Amazon and MasterCard don’t like it either, and their clients were annoyed. Those who hoped to buy at Topshop on the day of the protest may have been annoyed too.
The Internet cannot function if web sites are frequently blocked by crowds, just as a city cannot function if its streets are constantly full of protests. But before you support a crackdown on Internet protests, consider what they are protesting: in the Internet, users have no rights. As the Wikileaks case has demonstrated, what we do in the Internet, we do on sufferance.
In the physical world, we have the right to print and sell books. Anyone trying to stop us would need to go to court. That right is weak in the UK (consider superinjunctions), but at least it exists. However, to set up a web site we need the cooperation of a domain name company, an ISP, and often a hosting company, any of which can be pressured to cut us off.
ու տենց
Ի սկզբանէ արար Գարէգին եւ Իլեա: Եւ հանդիպում էր աներեւոյթ եւ անպատրաստ. եւ խաւար ի վերայ սենյակի: Եւ տեսաւ Գարէգին, զի Իլյան բարի է և զառամեալ: Եւ ասաց Գարէգին. Եղիցի առևւտուր. եւ եղաւ յետքայլ: Եւ ասաց Գարէգին. Եղիցի հաստատութիւն ի մեջ գինիներոց: Եւ եղաւ այնպէս: Եւ ասաց. Բղխեսցէ ԴՈՒ երկիր կանաչ խոտոյ*. սերմանել սերմն ըստ ազգի եւ ըստ նմանութեան, եւ բիզնէս շահութաբէր առնել պտուղ:
Եւ ասաց Իլեա. Ամէնքս էլ ունենայ շունչ կենդանի ըստ ազգի չորքոտանի, եւ սողունս, եւ դելփինս երկրի ըստ ազգի: Նայեած, թե ով ինչպես իր յերկրի բնեական պաշարներիւն կմոտենայ: ԴՈՒՔ Ձէր աչքի գերանոյ սկսեալ: Զի ասված է, որ երբ մի երեսին ապտակեալ, ձեր մօտ մյուս յէրեսը յէրեսապատեալ սալիկներով:
Եւ տրտմէց Գարէգին, զի գինին շառ էր, իսկ ծտերը** թանկ:
Վայ մէ
- հունարէն ձեռագրերում – զէլեն
** յութուբում – պտիցի
Մհեր Ղալեչյանի ֆբյան գրառումներից
ու տենց
Ես ունեմ մի ընկեր, ով գնում է ՌՖ սովորելու։
Իրականում եթե մտածենք, անսպասելիորեն կիմանանք, որ մեզանից շատերը ունեն մի ընկեր, ով գնում է ՌՖ սովորելու։
Կռահեք ինչու՞։
Որովհետեւ ՀՀ-ում տեղերը սահմանափակ են, չընդունվելու հավանականությունը մեծ, այսինքն մեծ է նաեւ բանակ գնալու հավանականությունը։
Սակայն, մեր ուսանողները լրիվ հանգիստ կարող են ուսումը շարունակել ՌՖ-ում տարկետում ստանալով։ Իսկ ՌՖ-ում տեղերը շատ են, եւ բոլորին արեւի տակ տեղ կա։
Ես առաջ միամտորեն մտածում էի որ դա պարզապես մեր մոտ տիրող բարդակի հետեւանք է։
Հետո կարդացի վարչապետի այս պերլը՝
– Ի՞նչ անենք, ամեն ինչ անենք, որ այդ մարդիկ չփախնե՞ն, որ այդ կրիտիկական զանգվածը մնա այստեղ, ու հեղափոխությո՞ւն լինի: Ինչպե՞ս անենք, որ մարդիկ մնան Հայաստանում, պետք է այնպես անենք, որ կյանքը մեր երկրում լինի ավելի լավ, քան արտերկրում: Բայց եթե դու կյանքը սկսում ես Հայաստանում բարելավել, կրիտիկական զանգվածը նվազում է: Ավելանում է այն զանգվածը, որն աջակցում է իշխանություններին: Հավատացեք ինձ, որ ոչ մի իշխանություն չունի այնպիսի ցանկություն, թե այնպես աշխատի, որ իր հեղինակությունը լինի ավելի ցածր, քան ընդդիմությանը:
Այս առաջին նախադասությունը լրիվ Ֆրոյդական վրիպում (оговорка, Versprecher) էր։ ։Ճ
Այդպես ստացվում է երբ մարդը մի բանի մասին խոսելիս «պատահականորեն» արտահայտում է այն, ինչը իրեն իրականում անհանգստացնում է։
Օրինակ, մի անգամ Զյուգանովը ասելով «нас поддерживают несколько миллионов людей»
շփոթվեց եւ «людей»-ի տեղը ասաց՝ «рублей»։ Պարզ էր ինչն էր իր խելքին իրականում։
Հիշեցի, որ նույնը անում էր Իրանում Շահը․ նա գիտեր որ իրեն շատ մասնագետներ են պետք, ու ուներ երկու տարբերակ։ Կամ պատրաստել մասնագետներին երկրի ներսում, կամ ուղարկել ուսման արտասահման։ Իմանալով, որ դրսում մասնագետներ պատրաստելը ավելի թանկ է, եւ գնացողների զգալի մասը չի վերադառնա, (այսինքն ՕԳԳ-ն ցածր է) նա այնուամենայնիվ գերադասում էր ուսանողներին Իրանից հեռու պահել։ Գիտակցում էր, որ անհանգստություն պատճառողներից շատերը հենց ուսանողներ են։ Նրանք են սմուտյաններ, թրաբլմեյքերներ, ու իրենք են վտանգում Շահի դիրքը։ Այնպես որ իրենց պահելը հեռու նպատակահարմար է։
Իսկ ի՞նչ կմտածի երկու տարի ՌՖ-ում սովորած ուսանողը։ Ակնհայտ է, որ նա ունի ՀՀ չվերադարնալու հետեւյալ պատճառները։
ա – Մոսկվայում ինչպես ռուսները ասում են, «բիդլոկոդերի», այսինքն միջնակ ծրագրավորողի աշխատավարձը կազմում է 50_000 ռուբլի, որը կազմում է մոտ 600_000 դրամ։
Ի նկատի ունենալով որ Դա թույլ է տալիս ավելի լավ ապրել, ավելի հանգիստ ձեռք բերել դիվայսներ, ու շատ ավելի ազատ զգալ քան Հայաստանում։ Իսկ ցանկության դեպոքւմ գործ չգտնելը խելքը գլխին մարդու համար բարդ է։
բ – ՀՀ վերադառնալ նշանակում է գնալ բանակ։ Բանակ կամենային գնալ, շուտ կգնային, ՌՖ ո՞վ էր գնալու։ Բայց եւս մի քանի տարի գլորել, երբ 27-ը լրանա, տուգանքը վճարելուց հետո հնարավոր կլինի լեգալ մտնել ՀՀ եւ դուրս գալ։ Իսկ տուգանքի չափսը, եթե ես չեմ սխալվում իրենց միջնակ ծրագրավորողի ամսեկան աշխատավարձի կեսի չափ է։
գ – «առողջ» հայ տղամարդը իր պարտքն է համարելու ռուս «ծիտ» կպցնել։ Իսկ ռուս ծիտը Մոսկվաները թողած չի գա ՀՀ, հայ երեխաներ մեծացնի, ու ռուսերենից բացի որեւէ այլ լեզու սովորի։
Այնպես որ մեզ ոչ միայն հեղափոխություն չի սպառնում, այլ եւ աշխատատեղերի համար լավ մրցակցություն։ Աշխատատեղեր ստեղծելու խնդիրն էլ է վերանում։
Ու դժվար չէ գալ այն մտքին, որ իշխանություններին ձեռնտու է, որ ՀՀ-ում մնան միայն լուզերներ, նեուդաչնիկներ, ով չի կարողացել արտագաղթել, կոմֆորմիստներ ոչ խելացի մարդիկ, ոչխարներ, ում հեշտ է արածեցնել կառավարել, եւ վերջապես մոնոպոլիստներ, ով իրենց վրա փող կաշխատի։ ՀՀ-ն նմանվում է զոնայի, որտեղից, սակայն հեշտ է փախչել, եթե մի քիչ խելք ունես։ Նույնիսկ խրախուսվում է։ Բանտի կանոնակարգին չխանգառելու համար։
Իսկ ՌՖ-ում աշխատող պարկետչիկներին եւ շինարարներին, ինչ խոսք լավ կլինի պատրաստել հետագա աշխատանքային ուղղուն ռուսալեզու դպրոցներում։ Որ երբ իրենք այնտեղ խանութից երշիկ ու օղի առնեն, կամ/եւ «ծիտ» կապեն, դա իրենց մոտ ավելի հեշտ ստացվի, մենք էլ չամաչենք իրենց համար։ Աշխատածի մասն էլ կգա ՀՀ, աղքաթ բարեկամներին, ով այդ գումարը կծախսի օլիգարխների ներմուծած շաքարը ձեռք բերելու վրա։
Այնպես որ ինչպես ասում էր Դուրյան փոքրի մսյո Ժակը՝ «հայը մի ճակատագիր ունի՝ գաղթ»։
ահա։
ու տենց
Անկախ․ամ-ի հոդվածից՝
«Նախ` գործարարը պետք է հայ լինի, իր ազգային արժանապատվությունն ու ինքնությունը հարգի:
Համամիտ չեմ բնավ։ ։Ճ
Փաստացի այնպես է ստացվում որ արտասահմանցիները ավելի շատ են գնահատում ազգային կոլորիտը, քան մեր գործարարները։
էդ ի՞նչ քաղքենիական սնափառություն է դրդում, որ խանութն անվանես «ՍԱՍ», «Ֆրեշ» «Բեստ», «Սիթի», «Սթար», «Մոսկվիչկա» կամ «Կառոլինա»: Ես չեմ կարող հասկանալ այդ հային. դա պարզ գավառականություն է»,-ասում է նա` ընգծելով, որ մեզանում հանրային ու ազգային շահը միշտ ստորադասվում է մի քանի հոգու գրպանին ու ճաշակին:
Այստեղ արդեն համամիտ եմ։
Որովհետեւ մեր գործարարների մեծ մասը, այո, անգրագետ են եւ զարգացած չեն։
Բայց տեսեք օրինակ Վիլլա Դելենդա հյուրանոցը։
Մի իտալացի գործարար ձեռք է բերել Կողբացի փողոցի հին շենքերից մեկը, վերանորոգել, ձեռք է բերել եւ վերանորոգել հին կահույք, ու արդյունքում ստացվել է հրաշալի մի տեղ։ Ես այն վերջերս բացահայտեցի երբ աջակցում էի պարոն Սուրենի այս նկարահանմանը։
Ընդ որում մեկ մեկ մերոնք քանդում են այն պատճառով որ միամիտ են ու չեն պատկերացնում ինչքան փող կարող են աշխատել պահպանելով, իսկ երբեմն պարզապես որովհետեւ բարձրահարկ եւ անհամը պետք է ավելի շատ փող բերել։ Ու այստեղ կապիտալի ախորժակը իրականացնելն պետք է խոչընդոտեր քաղաքապետարանը, օրենքը։ Բայց քանի որ մենք ապրում ենք կորումպացված երկրում, իսկ դա այնպես է որովհետեւ մեր մոտ ժողովրդավարական պետություն չէ, եւ ընտրությունները չեն գործում, չեն գործում եւ օրենքը եւ քաղաքապետարանը։ Իսկ ինչքան գործում են, դա ոիչ թե շատ քաղաքացիական ընդդիմության շնորհիվ է։
Գիտեմ, որ էլի սրան հասա, բայց սիմպտոմներ բուժելով հեռու չես գնա։ Պետք է վերացնել հիվանդության պատճառը։
ու տենց
Кургинян – чел, которым восхищается куча народу, в том числе и часть моей френдленты.
Вообще не перевариваю.
Это ярчайший пример другой крайности, обратной стороны медали, это та самая антилиберастня. Вот насколько убоги либерасты, ровно настолько же, ИМХО, убоги и эти “плакальщики по Совку”.
Какой Совок, нахер? О чем вы, друзья? Он рухнул под ударами демократических сил и первый Титановый Лом отхватил именно в Нагорном Карабахе.
Благодаря смелым мужественным борцам с тоталитаризмом и коммунистической чумой вы все живете в свободном мире, где балом правят идеи демократии, прав и свобод граждан. Я даже не буду говорить о независимости и государственности Армении – там пахать и пахать. Просто посмотрите на Европу, на Восточную Европу – эти страны сегодня находились бы под сапогом тоталитарного строя. Насильно и против своей воли. И я горд тем фактом, что именно армянские, а в частности карабахские борцы за демократические идеалы положили начало новой жизни, нанеся смертельный удар этой гидре. Кто не горд – примите мое сочувствие. Даже не знаю, как вам помочь.
Но это все фигня. Речь о другом – о том, как антилиберасты противостоят либерастам. По сути, они противостоят не им, а идее демократии. Эта нескрываемая ненависть к демократической системе берет начало от скрытой ненависти к простым людям, которых дай только поэксплуатировать во имя очередных тупых идей – сразу найдется куча “мыслителей”, предлагающих свои собственные рецепты. Они так и не отучились от преступной мысли, что народ – это быдло и ему, типа, нельзя давать возможность думать.
Но и это все фигня.
Я ща о другом. Камрад kosorez скинул ссылку на видео Кургиняна – очередной “поток сознания” старого советского динозавра, который никак не хочет понять, что Совок давно тю-тю. И вот там самый смак. Кургинян на полном серьезе пытается убедить себя и своих поклонников, что (цитирую) “В Баку армян убивали не азербайджанцы, а представители международных структур”. Он типа это видел своими глазами, приехав туда сразу после событий, отмазывать, по собственным словам, советский агитпроп. Дальше автор настолько поверил в себя, что выдает перл за перлом. Оказыца (с) он там в Баку увидел, что армян убивают эти международные структуры под видом азербайджанцев, а потом азербайджанцев убивают тоже эти международные структуры и потом по второму кругу и третьему, пока Кургинян не убедится в этом окончательно. Повторюсь, человек увидел это за пару дней, проведенных в Баку.
И мне щас очень интересно, о каких убитых азербайджанцах в конце 80-х он там поет в своем пропагандистском комбикорме? Нет ли тут банальной погони за “паритетом”, в котором увязли до него много народу и сели в лужу из-за отсутствия фактов? В частности, печально знаменитый Том де Ваал, облажавшийся с “кафанскими погромами”.
Но и это все фигня.
Тут самое аццкое – попытка свалить все на чужих “демократических дядь”, которые типа айайай какие злые и коварные.
А то что, блять, этот гребанный Совок привел к исходу армян из Западного Сюника (Нахичеван) и довел до ручки жителей Восточного Сюника (Арцах) – это типа тоже злые дяди сделали, а не бакинская партийная номенклатура, прикрываемая Москвой? То, что в ответ на погромы армянского населения в Азербайджане “добрые советские дяди” выдумывали (и, как видим, продолжают выдумывать) такие же “азербайджанские погромы” ради паритета – это тоже происки “демократов”? Не, ну реально, кого он пытается убедить в этой чуши?
Я уже не говорю про первые этапы становления Совка, когда цвет нации был расстрелян, репрессирован и изгнан. Неужели колбаса за 2.40, водка за 9.80 и профсоюзные путевки в Гагры могут перевесить это все и заставить закатывать плач Ярославы по “невинно убиенному СыСыСыР”? Я просто тащусь, да, яша.
ու տենց
10 июня 2011 года. Вот снова пишу. Поговорить не с кем. Дмитрий уговаривает – заводи блог или твиттер, пиши анонимом, читай праздную публику. Но это ему легко даётся, а в 58 лет и память не та, и глаза болят от этих мониторов. Да и не так меня воспитали, чтобы на публику что-то делать. Подозреваю, что и этот дневник, хоть я его и надёжно прячу, Игорь Иванович откопал. Пьёт чай, читает ксерокопии и посмеивается над моей сентиментальностью. Он не знает, что я записи с ним слушаю – из кабинета и дома. Там Игорь Иванович в основном молчит или тяжёло вздыхает. Подозреваю, общается он со своими заплечных дел мастерами записками, которые потом сжигает.
Выпил на ночь немного Риохи, хорошего урожая, 2006 года. В тот год было сухо в Европе, ягоды хорошо набрали танины.
Спал плохо. Снился Дрезден. Утром позвонила Катя. Она сейчас в Лионе, смотрит там какие-то современные картины. Пускай ездит, пока молодая. Успеет ещё насидеться на одном месте, как я.
4 апреля 2013 года. Дмитрий завёл себе собаку-робота. Говорит, отстал ты от жизни, трендов не улавливаешь. Народ, дескать, сейчас такой пошёл, что хочет прогресса. Намекает, видимо, что я уже старик и одной ногой в могиле. Низовкин какие-то новые таблетки прописал, розовые, от суставов. Названия не говорит, не серийные ещё, без названия то есть. Пью уже 8 таблеток разных в день. Залечат, как Сталина. Или сделают из меня робота. Буду вечно при Дмитрии.
8 августа 2014 года. Тыковка-то наливается. Пойду на рекорд в этом году. По виду – уже килограммов на десять. А до заморозков ещё месяц минимум – нагонит весу. Дарья советует лутрисилом укрыть от заморозков. Тогда и до октября будет расти.
Как же хочется в Германию поехать!.. Игорь Иванович с Дмитрием не отпускают – боятся, что останусь там. По компьютеру уже разносят слухи, что я, дескать, работаю над документами. На Бориса Николаевича намекают. Эх, знали бы они Бориса Николаевича – он бы им их компьютеры вместе с пальцами пообрывал.
Звали поехать на заседание партии. Полгода там уже не был. Забывать стали, говорят. А можно ли им верить? В прошлый раз налили там плохого чаю, рот сводило. А они думали, что у меня с речью что-то, старею, и прочее недвусмысленное измышляли в кулуарах, как рассказал мне Игорь Иванович.
Не дождётесь!
Վլադիմիր Վլադիմիրովիչի օրագրից
ու տենց
Ես բնավ չէի կասկածում որ ՀԱԼ9000-ը հիրավի վեհ կարգիչ է
իսկ սա ֆիլմից արված սքրինշոթ է։
ու տենց
ինչպես պատրաստել սեփաքան SAL9000
այստեղ կան նաեւ HAL9000-ի եւ մոնոլիտի մակետներ։
ու տենց
Կարճ, հստակ, եւ փսլինքները մի կողմ․
Անոթեւան կենդանիների խնդիրը լուծել կամ գոնե բարելավել լավ կլիներ, եթե հնարավոր լիներ։
Ցավոք, մեր քաղաքապետարանը, ով էլ լինի դրա գլխին, դա անել ունակ չէ։
Ու ավելի լավ է չփորձի էլ։ Որովհետեւ ինչ անում են, ավելի լավ է չանեին։ Շենք ներկելը այնքան անճաշակ են արել, որ ավելի լավ է չփչացնեին։
Բայց վերադառնանք կենդանիներին՝
ա – Փողոցային շների քանակը արագ աճում է եւ վերականգնվում, հասնում իր կայուն վիճակին։
Իրենց սպանելով մենք այդ քանակը չենք կարող նվազեցնել։
Ավելի անիմաստ է լինում բռնելը արդեն իսկ ստերիլիզացված կենդանիներին, որոնք արդեն իսկ շատ են փողոցներում, ես անձամբ մի քանի տենց շուն ճանաչում եմ։
բ – Շուն սպանողները ընտրում են ում սպանել։ Հատուկ թողնում են բոլոր «ջղայն», ոչ շատ սոցիալիզացված շներին, ու հավաքում են հանգիստ եւ խաղաղ շներին։
Ինչու՞։ Որովհետեւ այն շունը ով կարող է գոնե ձեւական վտանգ ներկայացնել, ցույց է տալիս որ իրենց գործը, շուն սպանելը, անհրաժեշտ է։ Այդ պատճառով այդ շները զարմանալի կերպով «խուսափում» են բռնվելուց կամ սպանվելուց։
Ինչ արվում է, արվում է պարզապես փողի համար։
Ոչ թե մեր մասին հոգալու համար։
Իհարկե ես չեմ բացառում որ քաղաքապետարանում այնքան անգրագետ եւ միամիտ մարդիկ են նստած, որ այդքանը չգիտեն կամ չեն հասկանում։ Բայց եւ այնպես չէ որ հավատում եմ դրան։
ու տենց
Այս հոլովակները, այն մասին ինչպես ճիշտ նստել համակարգչի մոտ, եւ կիրառել այլ էլեկտրոնային սարքեր, մի պահ ինտերնետներով անցան,
Ու չնայած որ ես իդենծի․կա-յում կիսվել եմ, վերջերս հասկացա որ շատերը չեն տեսել։
Ահա, դիտեք՝
այնպես որ զգոն եղեք թվային ավտոմատներ կիրառելիս։
ու տենց
Իսկ դուք հիշու՞մ եք կինո մոսկվայի վերեւը սավառնող դիրիժաբլը՞։
Նրա հետ կապված հավես պատմություն կա, որն ինձ համար շատ հետաքրքիր է, ու ուզում եմ կիսվել՝
В 96м вернулся я на родную землю из заморских странствий и вскорости выл нанят одной крутой заморской конторой, которая меня вызвала на интегрейшн-индоктринейшн в Москву. А в свободное от этого дела время я расхаживал по Москве с плеэром в ушах и отмахивался от омоновцев заморскими правами, причем успешно. И как-то навестил родню. Там мой брателло, ну дальний, но близкий по духу родственник, всучил мне проспект какой-то фирмы. Мне, мол не до этого, а ты вот, если интересно, займись на досуге. Проспект фирмы “Пай ин де скай” торговал рекламными дирижаблями. Типа накачал в него гелий, повесил на него рекламу и запустил, на якоре. И вот он летает по небу, привязаный за крышу и рекламирует, а по ночам даже светится, как луна.
Мне эта идея понравилась. А корешу моему в Ереване она еще больше понравилась. Он даже спонсора нашел и вот через пару месяцев переговоров (а интернета тогда как понимаете не было, все вручную, по факсу) шарик наш прибыл. И пошли мы в какой-то НИИ, не помню уже. Завхоз ихний был не ученым, а мелким жуликом, так что продал нам из закромов пару баллонов с гелием. Потом пошли мы в какую-то контору при мэрии, которая разрешения выдавала на наружку. Там наши взгляды с воротилой рекламной бюрократии резко разошлись. Он считал, что обложить данью следовало всю поверхность летательного аппарата, а не только щит с рекламой. Мотивировал тем, что с самолетов шар будет видно, да и птицам тоже. Я сделал ход конем: как, мол собираетесь вычислять площадь поверхности дирижабля, если не секрет? Тот начал что-то мямлить про радиус, но затушевался. Мы ушли нисчем, а спонсор, услышав наш доклад сказал, ребята, запускайте шарик, я с ними сам разберусь.
И вот забрались мы на крышу кинотеатра “Москва” с корешами, облюбовали место гля якоря. потом подкатили баллоны где-то около бассейна с фонтанами, стали закачивать аппарат гелием. Народ столпился полюбопытствовать. Я на крыше с веревкой, кореша внизу с шаром, короче с грохотом и пердежом мы его благополучно запустили. И пошли обмывать. А вечером я проходя в паре километров подумал, что это луна была, ну там лампочка была встроена галогеновая, вот так вот. А через пару дней, утром рано звонит мне кореш, будит, говорит, пиздуй бегом в кино “Москву”, шар наш ночью пизданулся из-за сильного ветра с дождем, я мол тебя там встречу. Появились мы там и ощутили наверно то же, что и Пятачок, когда обнаружил свой лопнувший шарик. Наш шар правда застраыл на дереве и пришлось его снимать под проливным дождем. Ну что поделать, залатали мы его кое-как, купили еще гелия (спонсор оказался не только щедрым, но и охуительно терпеливым), заправили, да и на этот раз еще и специальную лебедку на крыше поставили, чтоб высоту можно было регулировать. И – снова запустили.
Однако неустойчивая весенняя погода встала в очередной раз на пути великих комбинаторов, и на сей раз лопнувший шар был заперт на складе спонсора, и как нам тогда казалось, навсегда, ибо такими темпами мы бы израсходовали все запасы стратегического газа в республике. Но не тут-то было. В преддверии последнего звонка 97 года дядя Ваник, будучи тогда мэром, решил преподнести выпускникам сюрприз, организовав массовую дискотеку на площади республики, с, как вы уже догарались, запуском шара, который ему особенно запомнился и полюбился даже за то короткое время, что находился в воздухе. Спонсор вызвал нас на ковер и дал понаыть, что родина (в его лице) в опасности, и спасти её можем только мы. Сначала надо было обнаружить место прокола, чтоб его залатать. Нам пришла в голову достаточно бредовая идея. Шар был отвезен в бассейн Дворца Молодежи, куда мы предполагали его окунуть и закачать вздух компрессором, пойдут пузырьки (думали мы), и… Провели всю ночь на нарах сауны при бассейне, которая не работала, к нашему счастью. Дырки были кое-как найдены и залатаны, гелий тоже изыскали. Так что свой последний выход шарик имел в вечер выпускного, стартовав с башни теперешнего МИДа. Молодежи было пофиг, конечно, да и провидел он там недолго – пока гелий не улетучился сквозь не найденные нами дыры.
У, как говорит один мой фрэнд, ТЕНЦ.
ու տենց
Սա Ներսես Իվանյանն է նկարել։
ու տենց
Մտածում եմ, ի՞նչ պատճառով են մարդիկ «հարաբերության» կարիք զգում։ Շատ հեշտ է ասել՝ «դա կարիք է» եւ դասել այն բուրգի աստիճանների վրա իսկ հետո համարվել վեհ գիտնական։
Երբ ինձ տեխնիկական հարց են տալիս, ես մինչ հարցին պատասխանելը, հարցնում եմ, ինչն է ի սկզբանե խնդիրը։ Ինչի՞ համար է սա պետք լուծել։ Ու հետո որպես կանոն պարզվում է որ իր առաջին տրված հարցին պատասխանել անիմաստ է, որովհետեւ իր իրական խնդիրը այլ ավելի լավ լուծումներ ունի։
Իսկ ո՞րն է հարաբերությունների «կարիք»-ի իրական պատճառը։
Մնացեք մեզ հետ։
Մի քիչ հեռվից սկսենք։ Ո՞րն է տարբերությունը աղջիկների եւ տղաների միջեւ։
Օրինակ, տարբեր ազգերի ներկայացուցիչների հետ շփվելիս ես լավ զգացել եմ, որ բոլորի մեջ էլ կան հիմարներ, բոլորի մեջ էլ կան խելամիտներ։
Բոլորի մեջ կան մարդիկ ում ես սիմպատիայով եմ վերաբերվում, ու նրանք ով ինձ դուր չի գալիս։
Որովհետեւ բոլոր մշակույթներում սիրված երեխաները շատ չեն։ Ու սիրված երեխան այն մեկը չէ ում կողքով անցնելիս իրեն կմճտում են կամ ասում «ուծի-պուծի»։ Սիրված երեխան այն է ում զարգացման մասին հոգում են, ում հետ գիրք են կարդում, ու ում թանգարան տանում։
Ու չնայած ես միշտ չեմ համամիտ Ֆրոմմի հետ, բայց իր սիրո ձեւակերպումը որպես «այլ օրգանիզմի զարգացման մեջ հետաքրքրվածություն» չեմ կարող հերքել։ Լավ է ձեւակեպված։
Ինչպես եւ ազգերի, տարբեր սեռերի ներկայացուցիչները այնուեմանայնիվ մնում են մարդ։ Եթե նրանք դաստիարակվեին հակառակ կերպ, ապա տղաները կխաղային բարբիների հետ, իսկ աղջիկները կզբաղվեին կոնստրուկտորներով։
Բայց ինչ որ տարբերություն կա չէ՞։ Կա՝ սեռական ֆունկցիան։ Ընդհամենը։
Ընդհամենը տեսակը շարունակելու բարելավված մեխանիզմ։ Տեսակը պահպանելու համար, այն կիսվելուց ավելի էֆեկտիվ է։ Որովհետեւ բերում է գենետիկ բազմազանություն, իսկ բազմազան պոպուլյացիան ավելի կայուն է։
Սակայն այդ սեռական տարբերություններին այնքան մեծ ուշադրություն է դարձվում։ Ինչու՞։
Ես կարծում եմ, որ պատճառներից մեկը այն է, որ մենք ամեն մեկս մեր չափով փորձում ենք ինքներս մեզ գտնել, ճանաչել ու կիրառություն գտնել։ Որովհետեւ չգիտենք ինչ անել։ Անկապ տարածք եւ ժամանակ ենք գցված, ու պարզ չէ ինչու, ու ինձ այդ ամենի հետ անել։
Ու սեքսը մարդ տեսակի էակի կիրառություններից մեկն է, բայ դեֆոլթ իր մեջ կա։
Զարգացած մարդիկ տեսնում են իրենց համար շատ այլ կիրառության դաշտեր, այդ պատճառով մենք ասում ենք որ իրենք «վեհ» են, վերեւից են տեսնում, ավելի շատ են տեսնում։ Ու բնավ զարմանալի չէ, որ այդ մարդիկ այնքան էլ հետաքրքրված չեն իրենց բայ դեֆոլթ եղած ֆունկցիան կատարել։ Շատ այլ հետաքրքրություններ կան։
Այլ պատճառ, ինչու է սեռը, եւ այն ինչին «ռոմանտիկ սեր» են ասում գերագնահատվում, ես կարծում եմ, հիմնված է սեռական ինստինկտները մի քիչ ավելի վեհ գաղափարներով հիմնավորելու ձգտումով։
Այսինքն մենք մտածել ենք ձեւ պարզ սեռական ձգտումները եւ մղումները վեհացնելու, արդարացնելու։ Ու դրա անունը դրել ենք «սեր»։
Ու այնքան հաջողություն ունենք այդ գործի մեջ, որ մարդկության մեծ մասը կարծում է, որ դա հոգեւոր կյանքի ամենակարեւոր մասնիկներից մեկն է, ու իրենց պարտքն են համարում որեւե մեկին «կապել»։
Զարմանալի չէ, եթե հիշենք ինչքան ենք ռմբակոծվում մանկուց «հարաբերությունների» մասին հեքիաթներով, ֆիլմերով, պատմություններով։
Ի՞նչ է հարաբերությունը։
Ինչ որ բան բնութագրելու համար կա ձեւ, գտնել այդ բանի հատկանիշները։
Տաք, սառը, կարմիր, սպիտակ, փխրուն, պինդ․․․
Ու զարմանալի չէ որ հետազոտությունների զգալի մասը գտնում է «հարաբերություններին» բնորոշ հատկանիշներ, բայց չեն փորձում, կամ կարողանում բացատրել դրանք։
Ինչպե՞ս ենք բնութագրում հարաբերությունները։ Գիտենք, որ լինում է commitment, attachment, infanuation…
Փորձենք թարգմանել․
Քոմիթմենթ բառը իմ բառարանը թարգմանում է որպես «ձեռբակալում, դատի տալը»։ Հմ։ Ձեռբակալու՞մ։ Լավ, տեսնենք ինչ է ասում ռուսերեն բառարանը՝ «принадлежность»: Այսինքն մարդ ով ուզում է պատկանել այլ մարդու՞։
Չեմ կարծում որ լավ հարաբերությունների հիմք է։
Տեսնենք գուցե այլ կերպ թարգմանել։
Ապա «приверженность»՞։ Բայց այդ բառն էլ ասոցացվում է ասենք, приверженность идеалам ком. партии հետ։
Ի նկատի ունեմ, եթե նվիրվածության մասին է խոսքը գնում, անձնվիրության, ապա կրկին ինչ որ անառողջ բան կա, չէ՞։
Ես կարծում եմ սա լավ միտք է, ես նրան նվիրված եմ այնքան ժամանակ, մինչեւ կարծում եմ որ լավ միտք է։ Գալիլեյը նվիրվածություն էր ցուցաբերել որովհետեւ հասկացել էր այն ինչ այլ մարդիկ չէին հասկանում կամ չէին ուզում ընդունել։ Բայց դա կույր նվիրվածություն չէր, դա իմացության հետեւանք էր։
Այսինքն, եթե նվիրվածությունը իմացության հիմք ունի, ապա ես այն կարող եմ հասկանալ։ Բայց արդյո՞ք մարդիկ ով սկսում են հարաբերություններ գիտեն իրար։ Սովորաբար հակառակն է լինում։ Իրենք սկզբից սկսում են, իսկ հետո անցնում են ծանոթանալու, պատմում եմ միմյանց իրենց մասին, օրինակ։
Անցնենք առաջ։
Attachment – իմ բառարանը ասում է «կապվածություն, նվիրվածություն,ամրացում,ձերբակալում,հարմարանք»։ Ահա, կրկին ձեռբակալում։ Լավ, կապվածություն։ Կապեր։ Հիշվում է «կապելը», «կպցնելը»։
Հիշվում է «бегство от свободы»-ն։ Այսինքն մարդիկ ձգտում են կապված լինել, բայց չէ՞ որ կապվածը ազատի հակառակն է։ Գուցե կապված ասելով, ի նկատի ունեն՝ «մենակ չլինել՞»։ Բայց չէ՞ որ մենակ չլինելու համար հարաբերություններ հաստատելը հաստատ լավ միտք չէ։
Infanuation` հրապուրվելը,հափշտակվելը,սիրահարվածություն,կույր սեր:
Հափշտակել, այո։ Սիրահարվելիս փախցնում են։
Լավ, հիացմունքը դիտարկենք։
Իրոք, արքայազները հիանում էին մոխրոտիկների արտաքինով։ Արտաքին գեղեցկությունը գնահատվում է։ Հետազոտողները ենթադրում են, որ բարեհաճ արտաքինը նշանակում է լավ առողջություն եւ առողջ սերունդ ստանալու պոտենցիալ։ Բայց ոչ մի վեհ, մարդկային, ոչ կենդանական բան չգտանք։
Բացի դրանից արտաքինի հանդեպ ստանդարտները միշտ փոխվում են։
Արտաքինը նաեւ նշանակում է վարքագիծ։ Վառվռուն, աշխույժ վարքագիծը լինում է երիտասարդ կենդանիների մոտ, իսկ երիտասարդությունը գրավում է առողջությամբ եւ լավ սերունդի հնարավորությամբ։
Լավ, իսկ ի՞նչ կարող ենք առանձնացնել արտաքինի մեջ, որ մեզ տարբերի կենդանիներից։
Ինտելեկտը մեզ տարբերում է, ու ես կասեի, որ ինչպես գրքի կազմով կարելի է դատել գրքի մասին, այնպես էլ մարդու դեմքով կարելի է դատել իր անձի մասին։
Սակայն, ի՞նչ է գնահատվում արտաքինի մեջ։ Եթե կրծքի չափը, եը ոտքերի երկարությունը թողնենք, ի՞նչ են անում աղջիկները տղաներին գրավելու համար։ Փորձում են լինել այլ – խաղում են գույների հետ՝ շրթներկ, մակիաժ, ստանալ մազերի վայրի տեսակներ, ընդգծում են մարմնի որոշակի մասեր՝ կամ ձգում են տալիան, կամ բարձրացնում են փեշը։
Օպտիկական ակնող կրող աղջիկներին ասում են «օչկարիցա» ու համարվում է որ իրենց մեջ հետաքրքիր բան չկա, անտեսելով որ ակնողները գոնե երբեմն կարող է նշանակեն որ մարդը կարդացած է, այսինքն մի քիչ վեհ է։
Ու նույնիսկ խելացի մարդիկ, ով սովոր է մտածել օրինակ քվանթային էֆեկտների մասին, կորցնում են իրենց խելքը երբ տեսնում են գրավիչ աղջիկներին; Այսինքն աղջիկներին, ով տվյալ ժամանակահատվածում համարվում են գրավիչ։
Այսպես մենք եկանք հարաբերություններ հաստատելու եւս մեկ պատճառին՝ սեքսը։ Ինչ խոսք, եթե համեմատենք այն ձեռբակալման, կապելու, պատկանելիության, եւ անձնանվիրվածության հետ, ապա հարաբերություն հաստատելը սեքսի համար այդքան էլ անառողջ չէ։ Ես դժվարանում եմ սեքսը անառողջ անվանել։
Սակայն սեքսը միայն մարդկանց չէ բնորոշ։
Իսկ ո՞րտեղ է վեհությունը։ Ո՞րտեղ է մարդկայինը։
Իսկ ինչու՞ է ամենը այդքան բարդ։ Ինչու՞ է այդքան մարդ ինտերնետներում գրում ինչպես անել որ լավ լինի։ Ու միշտ բոլորը մտահոգված են որ լավ չէ։
Որովհետեւ, ինչպես մենք պարզեցինք, մարդիկ սկզբից հաստատում են ռոմանտիկ հարաբերություններ, իսկ հետո փորձում միմյանց հետ լեզու գտնել։
Մարդիկ շտապում են առանց իրար իմանալու միանալ, բայց չեն շտապում բաժանվել, նույնիսկ երբ լուրջ խնդիրներ ունեն։ Որովհետեւ սովոր են արժեք համարել հարաբերությունը։ Բայց ի՞նչ արժեք կա դրա մեջ։
Շատ ավելի նպատակահարմար կլիներ, չշտապել հարաբերություններ հաստատել, եւ դրանով նվազեցնել հետագա բաժանման, հիասթափության եւ կորստի ցավի հավանականությունը։
Այնուամենայնիվ եկեք վերադառնանք հարաբերություններ հաստատելու պատճառներին։ Եթե մենք ձգտում ենք վեհությանը, մարդկայինին, ապա մենք հասկանում ենք, որ սեքսը հանած, մենք չունենք հարաբերություն հաստատելու առողջ պատճառ։ Իսկ սեքսը, ներեցեք, ես հարաբերություն հաստատելու առողջ պատճառ չեմ համարում։ Այստեղ չկա հետաքրքրվածություն այլ անձի զարգացման մեջ։
Այստեղ կա փոխշահավետ գործունեություն։
Այդ մարդկայինին ձգտելը բերում է օրինակ կարծիքի, որ լավ մեքենայով պետք չէ դատել տղայի կամ աղջկա լավ լինելու հետ։ Բայց լրիվ մոռացվում է, որ ապա գրավիչ արտաքինը նույնպես հարաբերություններ հաստատելու հիմք չէ։
Բա ո՞րն է հիմքը։ Եթե մենք հանում ենք վերընշված հատկությունները, ապա մենք հասկանում ենք, որ առհասարակ մարդիկ կարող են միմյանց դուր գալ ու ընկերներ լինել։ Անկախ սեռից։ Նույնիսկ սեռը անտեսելով։
Իսկ տղաները ընկերություն են անում որպես կանոն տղաների հետ, որովհետեւ նրանք մշակութային մոտիկություն են զգում։ Աղջիկների հետ մեքենաներից կամ կոնստրուկտորներից չես զրուցի։ Բայց մենք գիտենք, որ դա մշակութային տարբերություն է։
Այնպես որ, առողջ աղջիկները, ովքեր շատ փոքր մաս են կազմում մեր հասարակության, ով իրենց մարդ է դասում ոչ թե սեռական էակ սերունդ ստանալու համար, ով իրենց սիրում է, բնականաբար, կարող են դառնալ տղաների համար լավ ընկերներ։ Ու եթե մենք պատկերացնենք բավականին զարգացած հասարակություն, մենք կտեսնենք, որ տղաներն ու աղջիկները այնքան էլ տարբեր չեն։ Բայց մենք նաեւ կտեսնենք, որ «ռոմանտիկ» հարաբերություններ գոյություն չունեն։ Որովհետեւ առողջ մարդիկ չեն ձգտում հարաբերություններին։
Կարելի է ունենալ մի երկու կամ երեք մտերիմ ընկեր։
Բայց չի կարելի ունենալ երկու կամ երեք սեքսուալ պարտնյոր։ Այսինքն մեր հասարակությունում դա ընդունված չէ։
Ու այստեղ պարզ է դառնում որ լրիվ առողջ է այն հասարակությունը որտեղ օրինակ չկա մոնոգամիա։ Եւ շատ ավելի առողջ է այն հասարակությունը, որտեղ առհասարակ սեքսուալությունը բանի տեղ չի դրվում։
Իսկ տեսակի շարունակությունը լուծվում է որեւե այլ կերպ։ Դա առանձին հարց է։
Ու կան մարդիկ, ով միմյանց հետ մտերիմ են, ու լավ ընկերներ են։ Ու պարտադիր չէ որ իրենք լինեն զույգ։ Իսկ սեռը առհասարակ նշանակություն չունի։
Ի դեպ, մեր մոտ ոչ միայն հարաբերությունն է հաստատվում որպես կանոն ոչ առողջ պատճառներով, այլ եւ երեխաներն են ծնվում ոչ առողջ պատճառներով
Որ ազգանունը շարունակվի, որովհետեւ տատիկներն են պահանջում, որովհետեւ ինչ որ մեկին պետք է ունեցվածքը թողնել, ու վերջապես որ երեխաները ծերության ժամանակ հոգ տանեն ինը որպես կանոն բնականաբար չի պատահում, ու որի հույս դնելը լրիվ հիմարություն է։
Այնպես որ, հանգստացեք, մարդիկ։
Զույգ, միակը, ամենամտերիմը, դրանք սուտ գաղափարներ են։
Ինչքան շուտ ազատվեք այդ պատրանքներից, ներեցեք այս վեհ բառի համար, այնքան ավելի լավ ու հանգիստ կապրեք։
ու տենց
Սուպեր 8-ի դիտումից հետո։
– Իսկ քեզ դուր եկավ՞։
– Ընդհանուր առմամբ հա․ ես չեմ սիրում երբ տանջում են էակներին, թեկուզ այլմոլորակային, ու խրախուսում եմ հայրենադարձությունը։
վարագույր։
նկարը այստեղից
ու տենց
Սույն հղումով վարպետ Համբսը սկսում է ակնարկները վիքիյում պահել
ու տենց
ու տենց
Ум — это способность проникать в суть вещей. Чем ты умнее, тем лучше ты понимаешь, есть ли в этом мире то, чего ты хочешь, и как его достать. Если при этом ты несчастен, значит ты не умный. Потому, что ум включает в себя способность отказываться от невозможного. Это не наказание, просто миру все равно.
ու տենց
Դմիտրի Չերնիշյովը բարքեմփում։
ու տենց
One difference I noticed right from the start at BarCamp was both that there was an almost equal amount of women and that a lot of women were heavily involved in the exact sciences (a lot of them have no problem calling themselves geek-girls, how cool is that?).
Another thing I noticed was the ‘informal’ feeling which reminded me a bit of the Hack-Tic strain of events (from GHP to HAR); the idea being that there are as little as possible ‘tourists’ and each person attending can also be a participant by being a ‘presenter’.
The BarCamp afterparty was something else: not only did everyone dance (including me, yes) but it was an atmosphere of fun and joy. This probably inspired people to do ‘just a little bit more’ and that was well-received.
All in all, judging from what I have seen at BarCamp, I guess that if Armenia can keep itself from going under, it could have a place in world-class ICT, both from the social perspective as well as from the technical.
BarCamp evolves, as it rightly should, into an event that should become a ‘must-have-been-there’ for anyone involved with anything Net and CPU.
ու տենց
Այսօր հղում եմ ստացել մի փասթաթղթի, որը կոչվում է «զբաղմունքների դասակարգիչ»
Դրա մեջ նկարագրված են «զբաղմունքները», եւ այդ զբաղմունքների ներկայացուցիչները կարող են վճարել հարկեր, եւ ստանալ թոշակ։
Դիմավորեք, հեքիմները՝
աստղագուշակները՝
ու այստեղ շեշտված է ռուսերեն, որ սխալ չհասկանանք՝
բացի դրանից թվարկված են «ապակի գցողներ», ծովային ձկնորսներ, ու լիքը այլ հետաքրքիր մասնագիտություններ։
Տիեզերագնացներ սակայն չկան։ Ինչպես վճարել թոշակ հայրենադարձ տիեզերագնացներին պարզ չէ։ Ոչ, ես անգրագետ տղայի մասին չեմ, պարզապես չեմ բացառում որ ԱՄՆ քաղաքացի հայ տիեզերագնացը կարող է հայրենադարձ լինել։
Ամեն դեպքում ընդհանուր առմամբ ավելացումներ չկան։ Պարզ չէ սակայն, եթե գուշակներն ու հեքիմները կարող են լեգալ հենց այդ անուններով փող աշխատել, ապա ինչու՞ չեն կարող լեգալ աշխատել գողերը, կողոպտիչները եւ մարդասպանները։
Մինչդեռ վիշապների որսորդների իրավունքները ոտնահարված են, այնպես որ բեկարները պետք է զգոն լինեն, ու ամենայն հավանականությամբ կմնան առանց թոշակի։
Եկեք պայքարենք արդարության համար որ վիշապների որսորդներին տեղ հատկացվի այս ցանկի մեջ։ Որովհետեւ նրանք հանրությանը աստղագուշակներից ավելի քիչ օգուտ չեն տալիս բնավ։ Նույնիսկ օգտակար են, նվազեցնում են վիշապների քանակը մեկ մարդուն։ Զրոյից՝ զրո։
0-0=0
ու տենց
Как известно, КБГ Беларуси читает каждый блог, где наша страна хотя бы упоминается. А поскольку я на стыке веков отметился участием в борьбе против президента, мой ЖЖ и вовсе – конспектируют.
Разумеется, стоило мне написать о своих действиях на посту президента РБ, как мне тут же позвонили «откуда надо» и сообщили, что мной заинтересовался Сам. Да так, что жаждет немедленно пообщаться. Что ж, как бы я ни относился к, а проявлять неуважение к президенту – всё-таки не серьёзно. Так что – поговорили.
Президент первым делом поинтересовался, как у меня житьё-бытьё, как сын растёт, как на работе дела – в общем, всё про меня знает. После моих уклончивых ответов перешли к главному. Президент поставил вопрос ребром: «Раз ты такой умный, посоветуй, как мне дальше быть».
Посоветовал. Вам, говорю, уважаемый президент, нужно оставшийся срок использовать для подготовки передачи власти. Президент не перебивал, и я, вдохновившись этим, продолжил.
Вам, говорю, нужно отойти в тень – народ шибко, говорю, утомился от однообразия. От любого президента люди устают, даже от идеального – если он больше десяти лет сидит на должности. Протесты, говорю, идут по нарастающей, от раза к разу всё сильнее – зачем же нагнетать дальше?
Поэтому, говорю, надо отойти. С другой стороны, продолжаю, ваш уход чреват энергичной грызнёй за власть, что, как минимум, не даст стране никакой пользы. Как максимум – ещё и навредит. Следовательно, передача власти должна произойти с минимумом грызни.
Президент выслушал внимательно, потом спрашивает, мол, это ты сейчас красиво раскудрявип, а вот как эту передачу организовать? Конкретика – какая?
Не знаю, говорю ему в ответ, я ж стратегически мыслю. Тактика – это не ко мне.
На том и расстались. Сказал, что ещё позвонит.
Հետաքրքիր ա չէ՞։ Իրականում ամենալավ խորհուրդն է՝ թե հոգնել են քեզնից – գնա ։
ու տենց
այ երբ այստեղ խուսափեցի «զգացմունք» բառը օգտագործել մի այսպիսի բան ի նկատի ունեի՝
Например, в отношениях между людьми в обывательском языке этот самый “чувственный фон”называется странным, бессмысленным словом “чувства”. Очень люблю это слово. Причем, оно всегда произносится со значением, заглядыванием в глаза, мол, ты же понимаешь, что такое “чувства”, верно? И стоит спросить – а можно ли узнать, какие такие “чувства”, сколько их и чем одно отличается от другого? Тут же выясняется, что конкретных ответов нет, есть только жгучее желание эти самые “чувства” испытывать, и этим все и определяется.
Ан нет, у них тоже есть “чувства” и еще какие. Вам когда-нибудь звонили в три часа ночи после хорошей порции пива с воплями: “Я тебя так люблю, я должен тебе сказать это немедленно”? И мне пофигу, что ты спишь и тебе рано вставать. Главное – у меня сейчас “чувства” и мне надо, чтобы ты подбросила в мою топку пару лопат угля.
Я часто слышу про “чувства”, возникающие, даже как следствие переписки по интернету. Что-нибудь вроде “Мы так похожи, думаем одинаково, совпадение на сто процентов и т.д.” Что происходит в этот момент? Вы будете смеяться – ага, появляются эти самые “чувства”. Казалось бы, человека не видел, не трогал, не чувствовал – только переписывался. Но что ты будешь делать – “чувства” к нему уже есть, и с каждым днем – все больше.
Умственный анализ – это аналитика, вычислительная работа ума, основанная на имеющейся в распоряжении человека информации. Сюда можно отнести все то, что он знает с детства, чему его научили, его субъективный опыт в личной жизни (позитивный или негативный), все, что он знает об особях противоположного пола, его навыки, привычки, шаблоны мышления и т.п. Если в результате этого анализа мы получаем позитивный вывод – что возникает в результате? “Чувства”, ага. Радостное возбуждение, продиктованное умственным, логическим, т.е. причинно-следственным выводом.
Ассоциативные связи: комплекс ассоциаций, свазанных с противоположным полом, отношениями, прошлым опытом, опытом родителей, который наблюдался в детстве (как истинный или наоборот, негативно-оппозиционный), с собственными переживаниями или состояниями. Что мы получаем в результате? Ага, их, родимых. Радостное возбуждение, ощущение “близости”, “похожести”, “родственности”.
Этические программы: то, как нас научили: что хорошо и что плохо, что правильно и что не правильно, кто достойный и кто недостойный, что нравственно и что безнравственно, как надо себя вести и как не надо, соответственно, кто хороший и кто плохой. Что получаем в результате? “Чувства”, конечно. Голос бабушки говорит: “Ах какой достойный молодой человек, воистину – высоких нравственных установок или чувства долга”. За ним мы “чувствуем” себя, как за бабушкиной спиной – в реестре ценностей наш избранник характеризуется по всем пунктам положительно, значит мы – умница, сделали “правильный” выбор. Детишки будут воспитаны папой правильно. Радостное возбуждение с оттенком гордости за достойное продолжение родовой кармы.
Ну и наконец, внутренний диалог, который только сегодня повторяет все по 180-му разу, что нам сказочно повезло. Что возникает в результате? “Чу-увства”!!! У нас все круто!!!
Другими словами, мы имеем эйфорическое возбуждение, приподнятое настроение, головокружение и предвкушение фантастической удачи, успеха в жизни, и бесконечного наслаждения завистью социума и удачно сложившейся жизнью. Или влюбленность, как это принято называть в обиходе.
Այս տեքստը նոր աչքովս ընկավ, չէի կարդացել երբ գրում էի։
ու տենց
Люди, входящие в группу (диаспору) воспринимаются как «свои». А все – я подчёркиваю, все – находящиеся за пределами группы, воспринимаются как чужие.
И вот здесь нас ждёт самое страшное.
То, что недопустимо или порицаемо по отношению к своим, вполне может быть допустимо и – внимание – поощряемо.
Об этом много и хорошо вот в этой книге Sherif, M & Sherif, C.W. Groups in harmony and tension. New York:Harper, 1953. Русского издания не знаю, но пример одного из экспериментов этих психологов я уже приводил. Там, кстати, чётко видно, что «чужих» можно бить. И что это считалось правильным.
Теперь к страхам русских перед «понаехавшими». Они, я думаю, в основном продиктованы именно вот этим фактом – знанием того, что с «чужим» можно делать всякое и «свои» не остановят.
Откуда есть такое знание? Ведь книжку Шэрифа читали далеко не все.
А знание – из подростковых компаний. Там чётко было понятно, где свои, где чужие, и что делать можно, а что нельзя. И – с кем можно. Конечно, не все участвовали в таких компаниях, но многие, многие через это прошли.
Многие прошли, опыт остался. Вот и…
ու տենց
վաղուց մտածում էի, որ «սեր» բառը, առավել եւս «ես քեզ սիրում եմ» արտահայտությունը վատ մշակութային պոչ ունի, ինչպես «նեգր» բառը, կամ «սվաստիկան»։
Ոչ ոք չի կասկածում որ սվաստիկան հին նշան է, բայց առաջին ասոցիացիաները դրա օգտագործումը մի տեսակ անկապ են դարձնում։
Մյուս թերություններն են այդ բառի ու արտահայտության՝
բոլորը իրենց ձեւով են հասկանում, ու արի պարզի ով ինչ ի նկատի ուներ (define love)
պարտադրող է մի տեսակ
մանիպուլատիվ է լինում
ընդհանուր առմամբ ես ահագին քաշվում եմ այդ բառը լսելիս։
Ու մտածում եմ, որ մեզ երեւի քիչ թե շատ կարող է հասկանալի լինել որ անկեղծ արտահայտելը դրական ապրումը, (խուսափում եմ զգացմունք բառից վստահ չեմ ինչու) օրինակ ուրախություն կամ հիացմունք, երեւի թե ինչ որ իրական ու էական բան արտահայտում է։
Ու երեւի ոչ դրական ապրում անկեղծ արտահայտելը, օրինակ՝ «ինձ վշտացնում է քո այս արարքը, վարքագիծը․․․» նույնպես կարեւոր բան կարող է նշանակել, ու ինչու չէ, դիտարկվել որպես «սիրո» (փու, նե պրի դեծյախ բուձ սկազանո) արտահայտում։
Այսինքն նշանը այնքան էլ կարեւոր չէ, պլյուս թե մինուս։
ու տենց
Apple doesn’t want to annoy Hollywood majors and record labels who provide iTunes with valuable content. No wonder the company is happily bowing to content owners’ every whim, actively seeking ways of preventing us from capturing stills and recording video in certain situations. That’s right, future iPhones could refuse to capture cams of the latest blockbuster flick and might keep you from snapping images of your favorite band’s live performance. Come on, you’re aware this files as copyright infringement after all…
The system proposed calls for an image processing circuitry electrically coupled to the phone’s camera, designed to “determine whether each image detected by the camera includes an infrared signal with encoded data”, per Apple’s patent application
ահա, հետո էլ ասում են, ինչու՞ եք այօսիստներին անալ ստրուկեր անվանում։
սակայն, այս տեքնոլոգիայի մեջ մի լավ բան կա։ կարելի է այն օգտագործել այնպես, որ քեզ այֆոնով չկարողանան նկարել։ այսինքն հաքերները փոխարենը այֆոնը ջարդեն այնպես որ չենթարկվի չնկարելու սիգնալներին, պատրաստեն սարք, որը կարելի է ման տալ քո հետ, ու որը կխոչընդոտի որ քեզ այֆոնով նկարեն։
_ու տենց _
չեմ հիշում որտեղեմ եմ կորզել այս նկարը, գուցե ֆբյում։
նոր աչքովս ընկավ, նոր բարքեմփի ներկայացմանը պատրաստվելիս ու նկարների պանակիս մեջ փորփրելիս, ասացի կիսվեմ։
ու տենց
փաստորեն, rhel4-ի ntsysv-ն չի տեսնում այն սկրիպտերը որոնց անվան մեջ կետ կա։
իսկ postgresql-ի (9.1) որը նախատեսնված է rhel4-ի տակ աշխատել, սթարթափ սկրիպթը գրում է -17 /proc//oom_adj որը rhel4-ի 2.6.9-ում դեռ չի հայտնվել
ու տենց
– բալիկ ջան, գալի՞ս ես գնանք պիրատների կինոն նայենք․․․ ո՞նց չես գալիս․․․ լավ էլի արի գնանք։
ու տենց
ես ինձ հավես միգո ավատար սարքեցի այսպիսի ծրագիր որպես ծառայություն-ից օգտվելով՝
ու տենց
այստեղ խոսում են այն մասին որտեղ քննարկել միգո հարմաթանին վերաբերվող հարցերը, մաեմո․օրգ-ում, միգո․քոմ-ում թե նոկիայի կայքում։
նշվեց նայեւ, որ բացառված չէ այնպիսի համակարգի ստեղծումը, որը թույլ կտա առփիէմ փաթեթները տեղակայել դեբիան համակարգում, հարմաթանի վրա։
այնպես որ ն9-ը ամենայն հավանականությամբ մաեմո 6 ինքը միգո հարմաթան է լինելու։
չի պարունակում միգո քոր օս, հիմնաված է դեբիանի վրա, աշխատում է դեբ-երով։ Սակայն միգո համատեղելի է, ափին պահում են։ Հավանաբար ափի ասելով ի նկատի ունեն Քյութ։ Մինչդեռ երբ ինթելը նոկիայից ձեռ քաշեց, միգո-ում որոշ ենթահամակարգեր փոխարինվեցին այլընտրանքային լուծումներով՝ բութեո սինք-ը ինթելի միգոյում փոխարինվել է էվոլյուշն սինք-ով, թրեքերը փոխարինվել է Քյութ մոբիլիթի ափի-ով, ու ապագայում օգտագործելու է Էվոլյուշն Դեյթա սերվեր։
Ամեն դեպքում, ի նկատի ունենալով որ ընթացիկ Միգո նախագծումն ու զարգացումը խելախոսների համար տեստավորվում է ն900-ի վրա ապա հավանաբար այս սարքը նաեւ կոգտագործվի միգո աշխատացնելու համար։ Այնպես որ իմաստալից է այդ երկաթը ձեռք բերելը նախագծմանը մասնակցելու կամ փորձարկումներ անելու համար։
_ու տենց _
երբ չեն հարցնում, վախենում եմ մարդկանց խորհուրդ տալ։
չեմ ուզում ասել՝ այ ինչ հավես կլիներ եթե սենց անեիր։ որովհետեւ կարող է ինձ լսել, անել։ իսկ որ անի, ուրիշ մարդիկ կմտածեն այո, ինչ հավես մարդ ա, որ տենց բան ա արել։ ու կսխալվեն ու կլոմկվեն հետո։
ու կստացվի որ ես աջակցում եմ մարդկանց լոմկվելուն։
այնպես որ խուսափում եմ անկապ տեղը խորհուրդներ տալուց։
ու տենց
– Տատս էն Ֆրեձիի կինոն շատ էր սիրում։ Ասում էր, դիր, դիր նայենք, սա լավ կինո ա։ Հետո կեսից քնում էր։
Դե ինքը ցեղասպանություն տեսած մարդ էր։
վարագույր
ու տենց
որ տեսա բեմ են կառուցում այնքան համոզված էի որ հաստատ հետաքրքիր բան չի լինի, ու ինչ-որ էմմիներ/հայկոներ/ու այլ էակներ կլինեն։
Հետո այս հոլովակը տեսա ու փոշմանեցի որ ներկա չէի բեմադրությանը։ Հեքիաթային էր ու երեւի շատ տպավորիչ։
ու տենց
այսօր մտածեցի, ինչ-որ չի եղել մեր իշխանությունները այդ իշխանության համար պայքարած լինեն այնպես ինչպես անում է ընդդիմությունը։
չէ, հիշում եմ մի հանրապետականների հավաք, որտեղ սաղին գործի տեղերից ստիպել էին գալ, ու հետեւում էին որ չթռնեն։ ու մեկա թռնում էին իրանից։
շատ սովետական էր նայվում ու կեղծ։
չէ, ես ասում եմ իսկական կինոյի պես, լավ կազմակերպել իրական իլյուզիա, ու ասենք պետք է իրենց ապագա պատգամավորներին ու նախագահ/վարչապետներին սկզբից ձեւի համար քաղբանտարկյալ դարձնել։
մի քիչ էլ ճնշել այդ բանտերում, ծեծել, էլի ձեւական, տպել թերթերում իրենց կապտուկներով լուսանկարներ, ու թող իրենք նամակներ ուղարկեն այդ բանտերից այն մասին, ինչպես իրենց չեն թողնում նամակ ուղարկել։ որովհետեւ միեւնույն է խելքները չի հասնի հավես ու գրագետ բան գրել։
ու հետո որ իրանք ձեւական ընտրվեն, իհարկե կեղծ ընտրություններով, բայց մենք արդեն կիմանանք, որ այդ մարդիկ իրենց հասանելիք բոլոր զրկանքները տարել են, գոնե ձեւական կերպ, բայց տարել են, հարգում են մեր հասարակության արժեքները, ու այսպիսով մի տեսակ պայքարել են իրենց լիազորությունների համար։
ու տենց
Ակնհայտ բաներ եմ գրելու, բայց ակնհայտ ա որ պետք ա գրել։
Ինչու՞ օպտիմալ չէ արդեն հարաբերությունների մեջ եղած տղա/աղջիկ կապելը՞։
Ակնհայտ է, որ նա արդեն հարաբերությունների մեջ է,ու նրան պետք չեն այլ հարաբերություններ։ (խոսքը գնում է 21րդ դարի սկզբի մշակույթի մարդկանց մասին, երբ ասելով հարաբերություն ի նկատի ունենք մոնոգամ հարաբերություն)
Իսկ եթե պետք է՞։ Պատահում է լսում եմ «նա իր հետ երջանիկ չէ» կամ «նա իմ հետ ավելի երջանիկ կլիներ» արտահայտությունները։
Թողեք նա ինքը իր մասին մտածի։ Թե վատ լիներ, չէր անի այն ինչից իրեն վատ է։ Իսկ թե անում է այն ինչից իրեն վատ է լինում, ապա կամ ինքն իրեն չի հարգում, կամ սադո-մազո է խաղում, կամ էլի լիքը պատճառներ կարող է լինեն։
Ամեն դեպքում նրան կապելը օպտիմալ չէ, նույնիսկ եթե ստացվի։
ու տենց
Գտել եմ հրաշալի հոդված։ Երկար, սակայն հետաքրքիր։
Դավեր, խարդավանքներ, հետազոտություններ։ Ինչպես էր ստեղծվում Սիմբիանը ու Վինդովս ՑԵ-ն։
The new machine received much praise; it was far superior to the Windows devices shown at Comdex. It required learning a new system, but at one level retained source compatibility with the BASIC-like language interpretor that thousands of programmers used to create programs for its predecessor – so it hit the ground running.
The sophistication and superiority of Epoc, compared to Windows CE, were evident to the pundits, who threw laurels at Psion’s new machine. Psion users were used to a month on two AA batteries – and the Series 5 very nearly matched that. But it had striven to match the flexibility of paper (Psion had viewed Filofax users as their traditional competition) with a 32bit world. Pictures could be embedded in a diary entry, for example.
“He said, ‘We have a ticket to Microsoft. That’s our future’.”
Potter explained that Psion couldn’t compete with Microsoft’s vast resources. Psion would license Windows CE, and Psion Computer would compete on its hardware excellence.
There was disbelief around the table.
Psion’s superior computers owed much to the deep integration of hardware with its own purpose-built operating system and frameworks. When Psion’s engineers tested Windows CE on the same hardware as Psion’s own Epoc, they found the Microsoft software was four times as power hungry.
“There’s no way our engineers are going to go to Windows,” piped up one attendee.
On a brilliantly sunny June day in London, 130 Psion Software staff arrived at work and found they had a new employer, with an unfamiliar name. Most had been completely unaware of the development.
The day before, they had been working at a tiny company, trying to crack into new markets dominated by giants. Now they learned that the mobile industry’s giants had entrusted their futures to them. And Epoc, the operating system that had been put on life support three months earlier, now looked to have a boundless future. They were now at the centre of the fastest growing, wealthiest sector of the technology industry.
It was the start of an intoxicating time. Two years later, Symbian would reach a valuation of £11bn, by some estimates, and be cited as the most important technology company on the planet. It seemed to be a new kind of business, and a validation of the European model of competition based on co-operation at deep technical levels, the model that had created the GSM mobile success story.
Symbian owned the future. Or so it seemed.
Մաս առաջին
Մաս երկրորդ
ու տենց
1998 թ, ՆՓԱԿ, Լավ Էլի, Գրիգոր Խաչատրյանի ալիքից։
մի օր իմ նկարածը կլցնեմ։
ու տենց
ահա թե ինչ ենք մենք փնտրում։ գուգլը չի ստում։ գուգլը մեր հոգեւոր հայելին է։
ցԱնիՆահապետյան
ու տենց
Այսօր գրառում աչքովս ընկավ այն մասին, ինչպես են մարդիկ ուրիշի հաջողություններով պայմանավորում, բացատրում, արդարացնում սեփական անկարողությունը։
Պարզ է, որ անբանական «պաշտպանվելու» ձեւ է։
Սակայն հիշեցի մի արտահայտության մասին, որը մոտավորապես այսպես է հնչում՝ «արեւի տակ բոլորին տեղ կա»։
Վերջերս մի տղայի հետ էինք վիճաբանում, ասաց բարիքը թխվածքի պես է, եթե մեկի մոտ շատ է, ապա մյուսի մոտ՝ ավելի քիչ։ Ասում եմ չէ էլի, էն մեքենայի պատմությունը պատմեցի – ես ունեմ անսարք մեքենա, եթե սարքեմ, ապա ես կունենամ մեկ աշխատող մեքենա շատ, եւ աշխարհում կլինի մեկ աշխատող մեքենա շատ։
Այնպես որ կոնստանտ չէ այլ փոփոխական բարիքը։
Ու բարիք վաստակելու միջողը պարզ է՝ անել այն ինչ այլ մարդկանց պետք է։
Առարկեց, ասելով – բայց քեզ էներգիա է պետք մեքենան սարքելու համար, կամ որեւէ գործ անելու համար։ Իսկ դրա համար պետք է հաց, ձու, միս ուտել։ Իսկ դա վերջացող ռեսուրս է։
Ու այստեղ մենք հասանք արեւին։ Սնունդը․ հացը, ձուն ու միսը, այն ամենը ինչ մենք ուտում ենք ու վառում վերականգնվող ռեսուրս է։ Ինչպես ասենք սպիրտը, որը Բրազիլիայում ստանում են բույսեր մեծացնելով, ի տարբերություն նաֆթի։
Հավերին եւ կովերին կերակրում ենք ֆոթոսինթեզով սնվող բույսերով։
Այնպես որ ի վերջո մենք բոլորս այս կամ այլ ձեւով ստանում ենք էներգիան արեւից, որը իհարկէ վերջացող ռեսուրս է բայց մեզ հաստատ հերիք է անելու։
ու տենց
Սովորաբար ես անջատում եմ շրջակա միջավայրում հնչող երաժշտությունը։
Սակայն այսօր փողոցներով զբոսնելիս չէր հաջողվում անջատել կրունկների կտկտոցը։ Ձախից, աջից, ամենուր։
Տեսնես տենց հասարակություն կա՞ մի քաղաքում այս կլորակի վրա, որտեղ կարելի է հանգիստ զբոսնել, առանց կրունկների կտկտոցի։
Ես երբ երիտասարդ էի եւ անպատկառ արդեն գրել եմ որ չեմ տեսնում կրունկների վրա հենված աղջիկներին, չեմ ընկալում։ Հիմա արդեն հասկանում եմ ինչու։
Որովհետեւ թե աչքերը բարձրացնենք կրունկներից, ապա բնութագրող կլինի տեսնել որեւէ անհարմար, սակայն «գայթակղել» նպատակ ունեցող զգեստ։
Կարծես այդպիսի բառ նույնիսկ կա, գրգռաճեղք։
Այդ ամբողջ հագուկապը նպատակ ունի գայթակղել, գրգռել, ու գրավել։
Բայց ես չեմ ուզում ինձ գրավեն։
Ես, այսպես ասած, ազատագրված մարդ եմ։
Ու առաջին պատճառն ինչու ես չեմ «գայթակղվում» այն է, որ ես հասկանում եմ որ դա անկեղծ չէ արված․ կրունկների վրա քայլելը հարմար չէ, գրավիչ հագուստն ու մեյքափը անտեղի ժամանակի ծախս են պահանջում ու ընդհանուր առմամբ դիզայնի սխալ են։ Ամենը գրավելու համար է արված։
Կամ աչքերի մեջ փոշի լցնելու։
Այսինքն այդ մարդն ոնց որ ասի, ես այդպիսին չեմ ինչպիսին կամ, ես «ավելի լավն եմ», ու ուզում եմ քեզ խաբել, ուզում եմ քեզ դուր գալ։ Դուր գալ ոչ այնպիսին ինչպիսին կամ։ Այդքան ակնհայտ ասի, որ չես ուզում դրանից հետո «մանիպուլյացիայի ենթարկվել» ու գայթակղվել բնավ։
Երկրորդ պատճառն այն է որ ես նույնիսկ խղճում այդպիսի աղջիկներին։ Մտածում եմ, ինչ բնական գեղեցկություն ունի, ու թաքնվել ա այդ շրթներկի, ականջներից կախված զինամթերքի ու դիմափոշու հետեւը։
Արդյո՞ք այդ չափ ինքն իրեն չի սիրում, ինքն իրեն չի գնահատում որ փոխում է գեղեցիկը «գայթակղիչի» հետ, փոխում է անկեղծությունը ստելու հետ։
Արդեն մի անգամ գրել եմ, գեղեցիկ լինում են, գլամուր դառնում են։
Դա երեւում է։
Այնպես որ այո, ես երբ տեսնում եմ կրունկներով աղջիկ, դա ինձ շատ բան է ասում։
Գրքի կազմով լինում է դատել պարունակության մասին։
Ու այնքան նման չէ իմ աշխարհի աղջկան այդ աղջիկը, որ ես իրեն ոչ միայն որպես աղջիկ, այլ որպես իմ տեսակի էակ, որպես մարդ դժվարությամբ եմ ընկալում։
Չէ, ես չեմ մտածում որ իրենից լավն եմ։ Ես չեմ մտածում որ իմ բակի շնից լավն եմ, ուր մնաց այլ մարդանման էակից։ Պարզապես դա զարմանալի չէ, որ «գրավելը» չի «գրավում»։ Բայց շանը ավելի շատ եմ հարգում, որովհետեւ նա կարողանում է ինքը իր խելքով գոյատեւել այս դաժան քաղաքում։ Չէ, չեմ խղճում որ տուն տանեմ։ Թե մի օր որեւէ շուն իմ տուն հրավիրեմ, ապա ոչ այն պատճառով որ նա առանց ինձ չի գոյատեւի եւ ես փրկիչ եմ, այլ այն պատճառով, որ ինձ հավասար էակ եմ տեսնում, ում հարգում եմ։
Մարդիկ ով իրենք իրենց սիրում են, սիրված են լինում։
Մարդիկ ով իրենք իրենց չեն սիրում, սիրված չեն լինում։
Գլամուրը դիզայնի սխալ է, հենարան է կառույցի որը ինքն իրենով չի կարող կանգնել։ Իսկ թե կանգնում է, ապա ավելի տխուր է տեսնել գեղեցիկ, սակայն այդ գեղեցկությունը փչացնող, անինքնավստահ, քսմսված «ծտերին»։
Ես էլ հոգեւոր գեղեցկության մասին չգրեմ։ Որը մարդուն, կամ նույնիսկ շանը այնքան է պայծառ դարձնում ու առանձնացնող շրջակա միջավայրից, ոնց որ բաց դիաֆրագմայով նկարված լինեն։
այնպես որ աղջիկները չունեն (խելք) ինչպես ասում էր փիլիսոփա Մհերը։
Your browser does not support the audio element.
ու տենց
դաշնակներին ղեկից հնարավորին չափ հեռու է պետք պահել։
չեմ ասում կոռումպացված են, չեմ ասում կեղծ են, բան չեմ ասում։
պարզապես այսօրվա համերգը «երկիր մեդիայի» կասկադում լրիվ բնութագրող էր։
ասում էին «ավանդական» երաժշտություն էր։
բնավ ոչ «ժողովրդական»։
այդպես էլ իրենք, հոգում են ավանդույթների, ոչ թե ժողովրդի մասին։
այդպես էլ իրենք, «ավանդական» կուսակցություն են, ոչ «ժողովրդական»։
Ու հնչում էր ոչ որպես ժողովրդական, այլ մի մասը հիշեցնում էր քրդական ազգային-ազատագրական հեռուստաալիքները, իսկ մյուսը՝ հարսանիքների երաժշտություն։
եթե դաշնակները այսպես են ընկալում հայ ինքնությունը, ապա թող գնան գցվեն ավանդական ձեւով Անուշի ու Կ-ի օրինակին հետեւլով։
ու տենց
The neuroscientists ran a magnetic resonance imaging (MRI) test on an Apple fanatic and discovered that images of the technology company’s gadgets lit up the same parts of the brain as images of a deity do for religious people, the report says.
ու տենց
ու տենց
ափդ․
For a moment let’s agree with Kevorkian’s logic—that a national cause of such nature needs internationally recognized names to propel political gains. Fine. The extension of this, then, is that Armenia should commission Orhan Pamuk to write “The Armenian Novel,” sponsor Arvo Part to compose “The Armenian Symphony,” appoint Nanni Moretti as head of the Armenian National Cinema Center, or have Mohammad Khatemi as Armenia’s minister of culture. We are not talking about an industrial, scientific, or financial venture, or a professional football team. Film is art, culture, national identity, history. One would think that the head of a national cinema would understand this. On top of it all, imagine the “national embarrassment” if and when Spielberg declines the project.
ես միշտ մտածել եմ որ մարզիկներին առնելը չիթինգ ա։
քոնը չեն, քո դպրոցի արտահայտումը չէ։
այն, որ Ահարոնյանը ապրելով Գերմանիայում խաղում է Հայաստանի թիմում, բավականին բնական է հնչում, որովհետեւ նա ստեղի դպրոց է անցել։
Լավ մարդիկ անկապ չեն ստացվում, իրանց ստացվելու համար պետք է հարմար միջավայր։ Լրիվ մանրեների պես։ Այո։
Ու սուղ ռեսուրսները պետք է օգտագործել լավ մարդիկ ստանալու միջավայրի վրա, որովհետեւ արտագաղթը միշտ էլ լինելու է, իսկ երբ լավ մարդիկ քիչ են, այն շատ ավելի վտանգավոր է, քան երբ մենք նրանց կարողանում ենք «արտադրել» արդյունաբերական մասշտաբներում։
Արդյունաբերական – այսինքն պետք է նվազեցնել հում նյութերի մուտքի հարկերը(բերել լիքը լավ դասախոս, ու ձեռք բերել ուսումնական տեխնիկա), ու փոխարենը ուղեղներ, ֆութբոլիստներ ներկրելու, արտադրել նրանց մեր մոտ։ Ու այդ արտադրանքը աութսորս չանել «Լույս»-ի պես, աութսորսը նշանակում է ստորագրվել որ մենք դա անել չենք կարող։
ու տենց
մտածում եմ, լավ կլիներ նենց սոֆթ լիներ, որը կվերցներ ֆբ-ի խմբերի պարունակությունը, ու կհայլապատկերեր ինտերնետում։
Ընդ որում դրանից հետո կարելի լինի ֆբ-ի էջը փակել, եւ շարունակել միմիայն համացանցում, կամ պահել երկու տարբերակն էլ, ու ապա նոր մեկնաբանությունները, որոնք կարվեն համացանցում՝ կպատճենվեն ֆեյսբուքում։
Կարելի է եւ ֆբ-ի քրեդենշլներով մեկնաբանել։
Երեւի, դրա համար պետք է խմբի բոլոր անդամներից ուղարկել հարցում, որ թույլ տան իրենց մեկնաբանությունները տանել փակ ֆբ ակումբից – բաց տեղ՝ համացանց։
ու տենց
Եվ վերջում Բարբոսսան ստացավ նավի սուպեր-յուզերի լիազորությունները։
ու տենց
Իսկ ես շատ գոհ եմ որ մանրափափուկները սքայփը առել են։
ու ցանցում տարածվող տագնապից նաեւ։ իմացեք ինչով օգտվել ու ինչից կախված լինել։
ու տենց
Մայքլ Մուրի ամբողջ տեքստը խնդրում է որ այն մեջբերումների տանեն։
I want to point out that Barack Obama took two years to do what Bush couldn’t do in over seven. That’s the difference between STUPID in charge and SMART in charge. STUPID pursues two reckless wars, lets OBL escape from Tora Bora, keeps looking for him in caves and invades the wrong country. He bankrupts us to the tune of $1.2 trillion for the Iraq War (it will eventually actually be over $3 trillion), and worse, he cost us the lives of almost 5,000 of our troops, not to mention hundreds of thousands of civilian deaths in Iraq and Afghanistan – and, after all that, he STILL couldn’t bring the perp to justice. In fact, in 2005, Bush closed down the CIA station that was devoted to looking for bin Laden! What does SMART do? He sends in a small elite strike force, no troops are killed, and the perpetrator is stopped for good.
I witnessed a frat boy-style party going on, complete with the shaking and spraying of champagne bottles over the crowd. I can completely understand people wanting to celebrate – like I said, I, too, was happy – but something didn’t feel right. It’s one thing to be happy that a criminal has been captured and dealt with. It’s another thing to throw a kegger celebrating his death at the site where the remains of his victims are still occasionally found. Is that who we are? Is that what Jesus would do? Is that what Jefferson would do? I was reminded of the tale told to me as a kid, of God’s angels singing with glee as the Red Sea came crashing back down on the Egyptians chasing the Israelites, drowning all of them. God rebuked them, saying, “The work of My hands is drowning in that sea – and you want to friggin’ sing?” (or something like that).
I remember my parents telling me how, on the day it was announced that Hitler was dead, there was no rejoicing in the streets, just private relief and satisfaction. The real celebration came six days later at the announcement that the war in Europe was over. THAT’S what the people wanted to hear – not just the demise of one evil madman, but the end to all the killing.
When the atom bomb was dropped on Hiroshima, people didn’t pour into the streets to whoop it up. Yes, people were happy that it might help end the war, but there was not a public display of “Yippee! A hundred thousand Japs have been fried!” If they had done that, well, who could have blamed them after so many tens of thousands of their sons and fathers had been lost in the war (including my uncle, a paratrooper, killed by a sniper near Manila). But the sailor kissing the girl in Times Square was on August 14th, 1945, when the Japanese surrendered and the war was officially over. That’s when America went crazy with joy – not over a killing, but over an announcement of peace.
Though bin Laden is dead, we are told that Orwell’s Permanent War – the “War on Terror” – must continue! Not allowed to have our V-J day and run into Times Square with exhilaration! No, there could be terrorists there. So all we’re left with is to cheer the death of one evil man, and that is supposed to make us feel powerful and good. There can be no celebration for the end of the Afghanistan War because the war isn’t ending. The war must continue! Even though our own CIA tells us there are no more than a few dozen al Qaeda left in Afghanistan. We still have 100,000 troops there fighting a few dozen crazies? We say we’re fighting the Taliban, too, but the Taliban are Afghan citizens, not an invading force, and, for better or worse, they seem to enjoy the support of many of the common people throughout Afghanistan. (If you don’t believe that, ask any soldier who has served there and seen it. Every day is like Apocalypse Now. Poppies, anyone?)
I know a lot of people see no need for a trial for these bad guys (just hang ’em from the nearest tree!), and think trials are for sissies. “They’re guilty, off with their heads!” Well, you see, that is the exact description of the Taliban/al Qaeda/Nazi justice system. I don’t like their system. I like ours. And I don’t want to be like them. In fact, the reason I like a good trial is that I like to show these bastards this is how it’s done in a free country that believes in civilized justice. It’s good for the rest of the world to see that, too. Sets a good example.
The other thing a trial does is, it establishes a very public and permanent historic record of the crimes against humanity. This is why we put the Nazis on trial in Nuremberg. We didn’t do it for them. We did it for ourselves and for our grandchildren so that they would never forget these horrors and how they were committed. And we did it for the German people so they could see the evidence of what their elected leaders had done. Very helpful. Very necessary. Very powerful.
And for those who wanted blood back then – well, the majority of the Nazis all hanged in the end. So, it doesn’t mean the bad guys get away – they still swing from the highest tree.
Perhaps there was no way to bring him back alive – I sure as hell wouldn’t want to be in that dark house trying to make that snap decision. But if the execution was ordered in advance, then I say we should be told that now, and we can like it or not like it.
For nine years I wrote and I said that Osama bin Laden was not hiding in a cave. I’m not a cave expert, I was just using my common sense. He was a multimillionaire crime boss (using religion as his cover), and those guys just don’t live in caves. He had people killed under the guise of religion, and not many in the media bothered to explain that every time Osama referenced Islam, he wasn’t really quoting Islam. Just because Osama said he was a “Muslim” didn’t make it so. Yet he was called a Muslim by everyone. If a crazy person started running around mass-killing people, and he did so while wearing a Wal-Mart blazer and praising Wal-Mart, we wouldn’t automatically call him a Wal-Mart leader or say that Wal-Mart was the philosophy behind his killings, would we?
Yet, we began to fear Muslims and round them up. We profiled people from Muslim nations at airports. We didn’t profile multi-millionaires (in fact, they now have their own fast-track line to easily get through security, an oddity considering every murderer on 9/11 flew in first class). We didn’t run headlines that said “Multi-Millionaire Behind the Mass Murder of 3,000” (although every word in that headline is true). You can say his wealth had nothing to do with 9/11, but the truth is, there is no way he could have kept Al Qaeda in business without having the millions he had.
We did exactly what bin Laden said he wanted us to do: Give up our freedoms (like the freedom to be assumed innocent until proven guilty), engage our military in Muslim countries so that we will be hated by Muslims, and wipe ourselves out financially in doing so. Done, done and done, Osama. You had our number. You somehow knew we would eagerly give up our constitutional rights and become more like the authoritarian state you dreamed of. You knew we would exhaust our military and willingly go into more debt in eight years than we had accumulated in the previous 200 years combined.
If we really want to send bin Laden not just to his death, but also to his defeat, may I suggest that we reverse all of that right now. End the wars, bring the troops home, make the rich pay for this mess, and restore our privacy and due process rights that used to distinguish us from any other country. Right now, our democracy looks like Singapore and our economy has gone desperately Greek.
Hideki Tojo killed my uncle and millions of Chinese, Koreans, Filipinos and a hundred thousand other Americans. He was the head of Japan, the Emperor’s henchman, the man who was the architect of Pearl Harbor. When the American soldiers went to arrest him, he tried to commit suicide by shooting himself in the chest. The soldiers immediately worked on stopping his bleeding and rushed him to an army hospital where he was saved by our army doctors. He then had his day in court. It was a powerful exercise for the world to see. And on December 23, 1948, after he was found guilty, we hanged him. A killer of millions was forced to stand trial. A killer of 4,000 (counting the African embassies and USS Cole bombings) got double-tapped in his pajamas.
Come back to your ways, my good ol’ USA.
_ու տենց _
ու տենց
Այսօր գերբնական ուժերի գոյության մասին ամենահաճախ օգտագործվող փաստարկներից աչքովս ընկավ՝
«ապա ինչպե՞ս բացատրել որ կատարվում են մարդկանց ցանկությունները, երազանքները․․․»
Շատ հեշտ։ Մարդիկ չեն կարող առանձնապես չլինող բաներ ցանկանալ։ Ցույց տվեք մեկին, ով երազել է Սաթուրնի օղակների վրա պարել, ու ում երազանքը կատարվել է։
ու տենց
պահո՜
ու տենց
վարագույր
ու տենց
ինչպե՞ս հնարավոր է չհուզվել։
Ըստ ՀՀ կրթության և գիտության նախարար Արմեն Աշոտյանի, Հայաստանի դպրոցներն օգտվում են Մայքրոսոֆթի օրինական լիցենզավորված փաթեթներից.«Ցանկացած երկրում երևում է, որ կրթության վրա ծախսված ցանկացած մեկ դոլարը տարիներ հետո ետ է գալիս և մեծ արդյունք տալիս: Ես համոզված եմ, որ ՄԻԿ-ի դեպքում էլ այդպես կլինի»:
վարագույր
ու տենց
երկու օր առաջ լցրեցի իմ photolightmeter-ը maemo-ի ռեպոներ։
Նոր ասացի տեսնես ինչքա՞ն քաշած կլինեն։ Դե ինչքա՞ն կլինեին, այն էլ այնպիսի անպետք ափ, որը մենակ հին ֆոտոխցիկներ ունեցողներին է հետաքրքիր։
երկու օրվա մեջ։
փաստորեն։
ու տենց
այնպիսի քաղաքակրթություն կա, որտեղ էակները սնվում են տեղեկատվությամբ, այդ պատճառով էլ աճեցնում ու նպաստում են տեղեկատվություն ստեղծող էակներին։
իսկ այլ, շատ ավելի զարգացած էակներ տեղեկատվությամբ չեն սնվում, այլ պարզապես էսթետիկ հաճույք են ստանում, որովհետեւ նրանց համար գեղեցիկ անտառի կամ այգու պես է։
ու տենց
երբ ասում են՝ քեզ ասեմ, բայց մարդու մի ասա, դա արմատորեն սխալ ա։
քանի որ, երբ ասացիր, արդեն վստահ չես կարող լինել որ չի ասի։
քանի որ տեղեկատվությունը, թեքուզ եւ թվային տեսքով չլինի, կրնօրինակվելու հակում ունի։
այսինքն, չկա բարոյական մարդ ով կպահի տեղեկատվությունը։
ավելին, գուցե այն մարդուն պետք է իմանալ, ու թաքցնելն է անբարոյական։
այսպիսով, արդյո՞ք օպտիմալ է նմանվել կինո կորպորացիաներին եւ երաժշտության հրատարակիչներին, հետապնդելով տեղեկատվություն տարածողներին։
տեղեկատվությունը տարածվող է։
ինչքան էլ այն չպաշտպանեն, կհոսի, կգնա։
քանի անգամ է եղել, երբ ԿՄ-ի փակ գրառումները հայտնաբերվել են յանդեքսում փնտրելիս։ կամ, նույնիսկ պաշտպամված տեղեկատվությունը որ հայտնաբերվել է վիքիլիքսում դրա օրինակն է։ մեմերը՝ նույնպես։
տեղեկատվությունը տարածվում է։
դրա դեմ պայքարելը նույնիսկ անիմաստ է։
իսկ քո կամքով այն հանձնելը հույս ունենալով որ չի տարածվի՝ պարզապես անհեթեթ է։
դա նման է տիեզերական կանոնի, տեղեկատվությունը տարածվում է, փոփոխվում է (էվոլյուցիանիռուետ), ու նույնիսկ կատարելագործվում։
այնպես որ զգոն եղեք, գաղտնիքներ տարածելիս, առավել եւս դավեր նյութելիս։
ու տենց
մի քաղաքակրթություն կա, որտեղ էակները շփվելիս, ավելի ճիշտ չաթվելիս ուղարկում են միմյանց էմոցիաների նշաններ։ օրինակ, երբ ուրախանում են, ուղարկում են բարձրացրած վերջույթի շարժում, երբ տխրում են, ցույց են տալիս իջեցված վերջույթ, իսկ երբ շատ լավ են՝ ապա օգտագործում են ոլորվեղ եւ ուղղվող վերջույթի պատկերը։
ու տենց
երեւակայական գործընկերս՝ «որոշակի» երեւակայական աղջկա մասին՝
– բայց պատկերացնում ես ինչ լավ կլինի նա մեր մոտ աշխատի։
– չէ, չեմ պատկերացնում։ ու՞մ լավ կլինի։
– իրան, բա մեզ մոտ վեհ ընկերություն ա, կորպորացիա ա։
– հետո՞
– դե չգիտեմ էլի, ասենք լավ չի լինի՞ կողքիս սեղանի մոտ նստի, լավ չի՞։
– քեզ, այսինքն՞։
– դե ինձ էլ։
– ինձ չես համոզի որ այլ մարդու մասին մտածում ես։ ոչ մի անձնական բան, ոչ ոք չի մտածում։ նորմալ ա։
– փոխշահավետ կարա լինի։
– ես մտածում եմ որ ես նրան այդպիսի դժբախտություն, ինչպես աշխատել մեր ընկերությունում չեմ կամենա։
– ո՞նց։ ինչու՞։ ո՞նց կարող ա ծրագրավորող մարդը չուեզնա մեզ մոտ աշխատել։
– առաջինը մեզ մոտ չէ, մեր աշխատավայրում։ իմ մոտ իմ տանն է։ երկրորդը՝ շատ հանգիստ։
նա այս, այս ու այս պրոեկտով զբաղվում ա՞ – զբաղվում ա, շատ ավելի ազատ ա, իսկ փող բնավ քիչ չի աշխատում։ Ու դա իր համար շատ կարեւոր ա, լինել ազատ, զբաղվել տենց բաներով, քան ստրուկի պես նստել մի գրասենյակում ու կոդ գրել։ Թեքուզ քո հետ կողքի սեղանի մոտ։
– հմմմ․․․ բա ո՞նց ես կարծում, ես իր հետ ծանոթանամ, կստացվի՞։
– Չգիտեմ։
– Թե բաժնի վարիչ դառնամ նոր՞։
– Ես չեմ կարծում որ բաժնի վարիչ լինելը քո մեջ ինչ-որ բան կփոխի։ Բացի գուցե ինքնավստահությունից։ Որը փաստացի կլինի անհիմն որովհետեւ դու միեւնույնն է նույն մարդն ես։ Ինչիդ է պետք պաշտոն վստահ լինելու համար։ Բացի դրանից, քեզ տենց աղջիկ պե՞տք ա ում համար պետք ա սկզբից բաժնի ղեկավար դառնաս։ Բացի դրանից, ես կարծում եմ նա իմանար, կնեղնեղվեր որ իր մասին այդպես են մտածում։
– մարդու համար կարեւոր ա լավ տեղ չաշխատել՞։
– Քեզ համար կարեւոր չէ, որովհետեւ այլ կյանք առանձնապես չես ունեցել, այլ կյանքով ես ապրել։ Ու քո համար լավ տեղ ա։ Իր համար՝ սարսափելի։
– Իսկ քեզ՞
– Ես իր հետ չեմ համեմատվում։ Նա իր կյանքը ունի, ես իմը։ Ես իր հնարավորությունները չունեմ, նա իմը
Կամ ես իմ հնարավորությունները ունեմ, նա՝ իրենը։
Ես գիտակցաբար եմ ընտրել այս աշխատանքը։ Ու այո, տես, բենք բոլորս հենց այս պահին մեզ համար օպտիմալ ձեւով ենք ապրում։ Մեր խելքի եւ հնարավորությունների չափով։ Ջիվսը չէր բողոքում որ նա է Վուսթերի ծառան։
ու տենց
փաստորեն, որո կայքերը մտածում են, որ եթե վինդովս չէ բնավ, ապա անպայման օսիքս է։
ու տենց
Сам Рубен присутствовал на презентации, раздавал автографы на приобретаемых на месте экземплярах книги. Судя по выражению лица при пролистывании книги, он был удивлён и даже недоволен некоторыми из материалов. О книге говорить не хотел, так как сам её не читал.
«Шушаник писала книгу на протяжении двух лет, а я узнал об этом всего лишь полгода назад. Книгу я не читал и вряд ли стану. Я вообще книг почти не читаю. Фотографии Шушаник дала моя жена и на вопросы, связанные со мной, отвечала тоже она, меня вообще не беспокоили и я вообще не в курсе, что там про меня написали, какие характеристики мне дали мои друзья, знакомые, незнакомые. И нет у меня никакого мнения по этому поводу, никак я к этому не отношусь»
այ սա կոչվում է անկեղծություն։
ոչ թե քո մասին լավ/վատ խոսելը, այլ չվախենալ ասել այն ինչ կա, օրինակ, որ գիրք չես կարդում, ու դժվար թե կարդաս։ որովհետեւ չկա վախ անլուրջ, հիմար, մի խոսքով՝ «վատը» երեւալու։
գիրքը ուզում եմ, ի դեպ։
ու եւս մեկ անգամ, հարգանքներս Հախվերդյանին։
ու տենց
Ինչպես գիտենք, էվոլյուցիան ենթադրում է
– փոփոխականություն
– ժառանգականություն
– ընտրություն
Այնպես է ստացվում որ էվոլյուցիայի տեսակետից կարեւորը կոդն է, որը ստուգվում եւ փոփոխվում է, սխալներից ազատվում է, եւ նկարագրում է ավելի ունակ մոդելներ։
Այլ պես ասած՝ դեբագ է լինում եւ կատարելագործվում է։
Հետաքրքիրն այն է, որ մեր կոդը այժմ այն մակարդակի վրա է, որ մեզ արդեն պետք չէ որոշակի ունակությունների զարգացում։ Օրինակ, մեզ արդեն պետք չէ հարյուր հազար տարի էվոլյուցիա որպիսի սովորենք թռչել, կամ խորը լողալ, կամ արագ հաշվել՝ մենք ստեղծել ենք մեքենաներ որոնք մեր տեղը կարողանում են արագ մտածել։
Այնպես որ կարելի է ասել, որ մեքենաները հզորացնելով մեր ունակությունները եւ թույլ տալով թռիչք դարձել են մեր իսկ մասը։
Ես միշտ էժան էի համարում կիբորգների՝ այսինքն մարդկանց եւ մեքենաների ֆիզիոլոգիական խառնվածքի մասին գրքերը։
Սակայն մենք արդեն իսկ հոգեւոր կիբորգներ ենք․ մասամբ այն պատճառով որ ինդուստրիալիզացիան մարդկանց մեծ մասը վինտիկացնում դարձնում է շեստերյոնկաներ, իսկ մասամբ այն պատճառով որ ամեն մեկիս հաշվողական հզորությունները անհամեմատ հզորացել են։ Այդ առումով արտահայտությունը որ նոութբուքը ծրագրավորողի ձեռքի շարունակությունն է վերաիմաստավորվում է։ Ու ոչ միայն կոդագործի՝ ճարտարապետի, ինժեների, գիտնականի, կոմպոզիտորի, նկարչի։
Ու նույնիսկ այն մարդիկ ով չի օգտագործում դրանք, միեւնույն է շահում են։
Փաստորեն դա նշանակում է որ էվոլյուցիայի միջոցով կոդի լավացումը մեզ որպես տեսակի այլեւս պետք չէ։
Մենք ապրել ենք ռեվոլյուցիա։
Մնում է վրձինով երկու դիպչում՝ փոխել կոդի այն մասը որտեղ ծրագրավորված է ծերացումը, ու հասկանալ ինչպես գտնել պիտանի մոլորակներ կամ ստեղծել դրանք։
ու տենց
այս փոսթի մոծիվներով։
Քոմփայլերը, ընկերներ, դա մտքերի եւ ցանկությունների իրականացման գործիք է։
Սովորաբար միտքը, որը տալիս են քոմփայլերին, որոշակի ստանդարտ ձեւով արտահայտված է՝ գրավոր, այս կամ այն լեզվով։
Այդ լեզուները երբեմն անվանում են համակարգչային լեզուներ, որը սխալ է։ Որովհետեւ համակարգիչները այդ լեզուներով չեն մտածում։
Երբեմն անվանում են ծրագրավորման լեզուներ, որը այդքան էլ արտահայտիչ չէ։
Իրականում դրանք միտք արտահայտելու լեզուներ են։
Այսպիսով, քոմփայլերը վերցնում է գրավոր արտահայտված միտքը, եւ այն հասկանալով ստեղծում է, քոմփիլիացիա է անում ելաքյին արտադրանք՝ օրինակ կիրառելի ծրագիր։
ՏՏ ոլորտի մասնագետների գործը դեռ հեշտ է։
Որովհետեւ սխալները միշտ կարելի է ուղղել եւ ռեքոմփայլ անել միտքը։ Դա բերում է անպատասխան կոդագործների առաջացմանը, ովքեր գրելիս չեն մտածում, իսկ հետո, երբ սխալները հայտնաբերվում են, փորձում են ուղղումներ ավելացնել։ Դրանք, ինչ խոսք, լավ ծրագրամիստներ չեն բնավ։
Պատկերացնու՞մ եք եթե ճարտարապետները նախագիծ պատրաստելիս չմտածեին, իսկ հետո տարբեր ձեւի հենարաններ ավելացնեին, որ կառույցը չփլվի։ Ոչ, ճարտարապետները ստիպված են ուշադիր լինել մտքերը մտածելիս եւ արտահայտելիս, որովհետեւ քոմփայլ անելու պրոցեսը շատ ավելի բարդ է իրենց դեպքում։
Օրինակ, ՕփենՕֆիսը իմ կոմպի վրա կոմպիլիացիա է լինում վեցը ժամում։ Շենք կառուցում են անհամեմատ ավելի երկար։
Իսկ հոմո սափիենս տեսակի կենդանիները գենետիկ կոդից քոմփայլ են լինում գրեթե մեկ տարի։ Ի դեպ, հոմո սափիենս նշանակում է «բանական մարդ»։ Ի նկատի ունենալով որ օրինակ շիմպանզեները այդքան էլ բանական մարդ չեն, սակայն մարդ են։
Կան նաեւ ֆունկցիոնալ լեզուներ, որոնք մի կողմից մաթեմին շատ մոտ են, սակայն մյուս կողմից դրանք օգտագործելիս անհնար կամ շատ դժվար է լինում նախագծի սխալները գտնել դեռ գրելու ընթացքում։ Այդ լեզուների երկրպագուները սովոր են արդեն իսկ կառուցված շենքեր փոփոխել։
Ես այդ ոճին սովոր չեմ, սակայն։ Ինձ թվում է որ մաթեմից ավելի հեռու, իմպերատիվ լեզուները իմ իմացած մակրո աշխարհի մոդելները նկարագրելու համար ավելի պիտանի են։
Այնպես որ, ինչպես ուսուցանում է հին չինական իմաստությունը՝ զգոն եղեք մտքերը ձեւավորելիս, նրանք կարող են քոմփայլ լինել իրագործվել։
ու տենց
Փեյսբուքում միջոցառում են ստեղծել՝ մայիսի մեկի ցույց։
Ուզում են փուչիկներով եւ ծաղիկներով սպառազինված երթ անել եւ նոստալգիկ ոճի հուզմունք ապրել։
Ասեմ, որ երբ մայիսի մեկին երթ է լինում Լոնդոնում, ես դա որոշ չափով հասկանում եմ։ Նրանց մի մասը չի գիտակցում ինչ է անում, քանզի նրանք չեն ապրել պրոլետարիատի դիկտատուրայի օրոք։ Նրանց մյուս մասը ռոմանծիկներ են, ով ասենք Մարքսի գրածները հավանում են։ Նենց չի որ ես չեմ հավանում։
Ու նույնիսկ կհասկանայի, թեկուզ չէի մասնակցի, բայց կհասկանայի, որովհետեւ ինքս բավականին ձեւավորված սոցիալիստիկ հակումներ ունեմ։
Բայց Հայաստանում, որտեղ «հեղափոխությունն» ու «պրոլետարիատի դիկտատուրան» ունի հստակ արտահայտված մշակութային եւ պատմական ասոցիացիաբեր, ինչպիսին են՝ պետականության ընդհատում, ազգի բ աժանում տարբեր պետությունների եւ կազմավորումների միջեւ, ռեպրեսիաներ, հալածանքներ, որոնք մաքրել են մտավորականների անփոխարինելի շերտ, բնակչության մասսայական առնմանում, եւ այդ ամենը կեղծ փուչիկների եւ տոնակատարությունների հետեւը թաքցված, Հայաստանում անել մայիսի մեկի երթ նույն խոհրդային ոճով ու ապրել գոյություն չունեցող անցյալով, կեղծ անցյալով, կրկնել կեղծ տոնակատորություններ, այդ համար պետք է լինել ոչ միայն լիովին անտեղյակ, այլ պարզապես կույր։
Նմանապես մարտի ութին ես հիշեցնում եմ այս փոսթերով որ դա ծաղիկների ու շոկոլադի օր չէ, այլ հավասար իրավունքների համար պայքարի օր է։
Այժմ մեր մոտ նույն ոճով միջոցառումներ փորձում են կազմակերպել իշխանությունները, ու դա բավականին տհաճ է նայվում։
Իսկ Փեյսբուքի միջոցառումը, որը կարծում եմ սպոնտան է, իմ համար լրիվ անակնկալ է։
Ու այո, ինձ այդ երթի կողմերը չեք նկատի բնավ։
ու տենց
ու տենց
Ժամանակ առ ժամանակ ես բացատրում եմ մարդկանց ինչպես գտնել պարույկ-ը կդվինում։
Օրինակ, սկսվում է նմանատիպ չաթից՝
նա: իսկ դու ո?նց ես։
ես: վայ քոռանամ ես, դու է՞լ ես կդվին օգտագործում։
նա: այո, ինչպե?ս իմացար։
ես: օֆ, որովհետեւ պարույկի տեղը չգիտես։
Այո, պարույկը, այսինքն այս նշանը՝ «՞» կդվինում թաքնված է։
Դա, թող ների ինձ Մարությանը, դիզայնի սխալ է, որովհետեւ բոլորը-բոլորը (ներառյալ Վիննի Թուխին) այն չեն գտնում բնավ։ Քանզի այն չկա բայ դեֆոլթ ստեղնաշարի վրա։ Նրան պետք է գտնել եւ բերման ենթարկել, պարզվում է։
Ու քանի որ ես վինդովս չունեմ բնավ, ինձ շատ բարդ է լինում բացատրել առանց տեսնելու ինչպես ավելացնել նիշը։
Սակայն, գրեթե տաս տարի առաջ ես մի ֆորումում նկարագրել էի գործընթացը, ու իմ ֆրինեթում մնացին սքրինշոթներ։ Փորձեմ դրանք օգտագործել ու այսուհետեւ տալ այս փոստի հղումը ինձ լատիներեն հարցական նշաններով դիմողներին։
Ահա, կարծես այսպիսինն էր կդվինի սկզբնական շարվածքը՝
Այն կարելի է խմբագրել, սեղմելով «եդիթ կիյբըրդ» ստեղնին՝
Այս պատուհանում ընտրեք մի ստեղն, որտեղ որ ուզում եք ավելացնել պարույկը, ու հետո աջ ցանկից՝ «ARMENIAN», այսպես․
Ահա այստեղ արդեն ընտրեք պարույկը, այն կտպվի քիչ առաջ ընտրված ստեղնը սեղմելուց։
իսկ այժմ պետք է հիշել փոփոխությունները ձախից երեւացող դիսկետկայի նշանը սեղմելով։
ու տենց
Այս պատմությունը մի քանի օր առաջ է եղել․
Աղջիկը հայացքով չափեց դահլիճը։ Ռեգիստրացիայի հերթում կանգնած էին ծիծակներով մի քանի տղա, ու շիկահեր գերմանուհի։
Գերմանուհին աղջկան թված ավելի ցիվիլ, եւ ավելի վստահելի։
Առաջին հերթին որովհետեւ նա գերմանուհի էր, երկրորդ հերթին որովհետեւ բնիկ լինելով նա ավելի մեծ հավանականությամբ կիմանար փոստի գրասենյակների տեղերն եւ ուղարկելու ձեւերը։
Նրան մոտենալով աղջիկը ներողություն խնդրեց ու շարադրեց խնդրանքը․
– գիտեք, ես ընդունվում եմ Ստրասբուրգի համալսարանը, պետք է որոշակի թղթեր ուղարկել նրանց, սակայն փոստով չեմ հասցնի։ Ահա, դա արժե մեկ – երկու եւրո, իմ մոտ հինգ եւրո կա․․․
– ինչու մինչ այդ չե՞ք ուղարկել։
– ուղարկել եմ, նրանք պահանջեցին որ նոտարով հաստատված թղթեր լինեն․․․
– գիտեք, ես այնպիսի ծրագրով եմ եկել Հայաստան, ու այնպիսի պայմաններով, որ իրավունք չունեմ ձեզ օգնել։ Պարզապես չեմ կարող։
– հա, ներեցեք – ասաց աղջիկը ու մտածմունքների մեջ ընկավ․
«մոտենա՞լ թե չմոտենալ» – դա էր հարցը։
Հայացքով կրկին դահլիճը շրջելուց հետո նա վճռեց փորձել, շունչ պահեց եւ մոտեցավ ծիծակավորներին։
– Դուք Գերմանիա եք չէ՞ գնում։
– Հա, ջան, ինչո՞վ կարող ենք օգնել։
– Գիտեք, ես չեմ հասցնում նամակ ուղարկել․․․
– Դու պրոբլեմ չունես, քուր ջան, տեսնենք ո՞րտեղ ենք ուղարկում․․․ հա, ես հենց Ստրասբուրգում էլ ապրում եմ․․․ չէ ի՞նչ փող այ մարդ, ու՞մ տեղն ես դրել, իահ․․․ կնեղանամ․․․ ի․․․ բա ո՞նց գիտեմ փոստը որտեղ ա․․․ չվախես, լավ կլինի։
ու տենց
փաստորեն այսպիսի հերթեր էին մոսկվայում հայկական գինի առնելու համար՝
այստեղ կան այլ ռետուշ արած երեսունականների Մոսկվայի լուսանկարներ
ու տենց
There is no such thing as the guilt or innocence of an entire nation. Guilt is, like innocence, not collective, but personal. There is discovered or concealed individual guilt. There is guilt which people acknowledge or deny. Everyone who directly experienced that era should today quietly ask himself about his involvement then.
The vast majority of today’s population were either children then or had not been born. They cannot profess a guilt of their own for crimes that they did not commit. No discerning person can expect them to wear a penitential robe simply because they are Germans. But their forefathers have left them a grave legacy. All of us, whether guilty or not, whether old or young, must accept the past. We are all affected by its consequences and liable for it. The young and old generations must and can help each other to understand why it is vital to keep alive the memories. It is not a case of coming to terms with the past. That is not possible. It cannot be subsequently modified or made not to have happened. However, anyone who closes his eyes to the past is blind to the present. Whoever refuses to remember the inhumanity is prone to new risks of infection.
from the speech by Richard von Weizsacker, President of the Federal Republic of Germany
May 8, 1985
Could it happen that today’s Turkey leader have a similar speech referring to the #armeniangenocide ?
That’s just impossible very unlikely.
Համակարգչային ծրագրերը կարող են օգտագործվել որպես գաղութացման, փաստացի ճորտացման գործիք՝ ճիշտ այնպես, ինչպես ռումբերը կամ միջազգային վարկերը։
Այսօր հարյուրավոր երկրների տեղեկատվական ենթակառույցները փաստորեն պատանդ են ծրագրային ապահովում արտադրող որոշ խոշոր ընկերներությունների ձեռքում։ Այդ երկրների բնակիչները՝ առանց գիտակցելու՝ հլու հնազանդ կերպով տարեկան տասնյակ միլիարդավոր դոլարների տուրք են վճարում վերոհիշյալ ընկերություններին, թեպետ կարող էին այդ գումարներն ուղղել սեփական երկրների զարգացմանը։
Սակայն գոյություն ունեն նաև անվճար ծրագրեր՝ գրասենյակային, մուլտիմեդիա, համացանցային, գրաֆիկական։ Դրանք ի վիճակի են բավարարել համակարգչային շարքային օգտատերերի 99%-ի առօրյա աշխատանքային պահանջերը։ Շատերը չեն էլ պատկերացնում, որ հնարավոր է ունենալ լիարժեք աշխատող համակարգիչ առանց Microsoft, Adobe կամ Apple ընկերությունների օպերացիոն համակարգերի ու ծրագրային փաթեթների։
Ավելին՝ ազատագրված համակարգիչը զգալիորեն ավելի քիչ խնդիրներ կունենա վիրուսների ու լրտեսական ծրագրերի («տրոյաններ») հետ, քանի որ դրանց ճնշող մեծամասնությունը ստեղծված է միայն MS Windows միջավայրում աշխատելու համար։
ԵԿԵՔ ՓՈՐՁԵՆՔ ԱԶԱՏԱԳՐԵԼ ՄԵՐ ՀԱՄԱԿԱՐԳԻՉՆԵՐԸ «ԳԱՂՈՒԹԱՐԱՐ» ԾՐԱԳՐԵՐԻՑ։
Instigate ընկերության մասնագետները եւ անհատ կամավորները կօգնեն Ձեզ տեղադրել անվճար ծրագրեր ձեր համակարգչի վրա. ԳՆՈՒ/Լինուքս օպերացիոն համակարգ, գրասենյակային փաթեթ, մուլտիմեդիա ծրագրեր, հայերեն տառատեսակներ, կկարգավորեն համացանցային միացումները՝ WiFi, dial-up կամ այլ: Բնականաբար, Ինսթիգեյթ ընկերության մասնագետների օգնությունը նույնպես անվճար է։
Բոլոր մանրամասներն այն մասին, թե ինչ է պետք գրանցվելու համար, ինչպես է պետք նախապատրաստել համակարգիչը և այլն այստեղ եւ այստեղ
—————————————-
Միջոցառման նախաձեռնողներ՝
«Ժառանգ» մշակութային ՀԿ
«Ինստիգեյթ Ուսումնական Կենտրոն» ՀԿ
Անհատ կամավորներ
նաեւ
ու տենց
– Իսկ ինձ երեկ ռոբոտ էր զանգել, ասեց որ երկու օր ջուր չեմ ունենա։
– Հեռախոսիդ քափչա դիր որ էլ ռոբոտներ չզանգեն։
վարագույր
ու տենց
noch: երեկ ափսել լվանալուց բանաստեղծություն եկավ մտքիս՝ «ես կանաչ եմ, դու կարմիր»
anahit V: դա ֆեյրիի ու լեչոյի մնացորդների մասի՞ն էր։
noch: չէ փիջինի կոնտակտների։
ու տենց
իմ անկողնում, այդպես ստացվեց՝ երկու անհայտ։
գումարվենք, հանվենք։
ու տենց
Այս գրաֆիտին Պերմ քաղաքում է գտնվում։
ու տենց
Քանի որ պարզվում է Հայաստանում խրոմը ամենաշատ օգտագործվող զննիչն է (ինչպես շեշետեց Արեգը ի տարբերություն Կալիֆորնիայի, որտեղ դա ԻԵ իշուկն է) ապա ուզում եմ խորհուրդ տալ իմ խրոմիումի հավելումներից մի քանիսը՝
ԿՄ հավելում, որը հավես է օգտագործել մեկնաբանությունների ծառերը բացելու համար
ֆեյսբուք դիսքոնեքթ – երբ ինետվում եք, տարբեր կայքեր տեսնում են որ դուք ֆբի այսինչն եք։ ու հետո կիսվում այդ տեղեկատվությամբ ֆբի հետ։ Երեւի, որ ասենք ֆբն իմանա ինչ գովազդ ձեզ ցույց տալ, ոչ մի պոեզիա, պարզապես բիզնես։ Այս հավելումի շնորհիվ ֆբն ձեր այցելած կայքերի մասին այլեւս ոչ մի բան չի իմանա։
Գոսթեր տարբեր կայքեր մտնելուց հանդիպում ենք անտեսանելի փոքր հղումներ, պիկսելի չափ նկարներ, ինչպես վարվում է նույն սաուրոնի ձկան աչքը։
Բացի նման աչքերից փրկելուց, այն կարող է բացատրել այդ աչքերից որը ինչ է անում։ Ու ունի իր տվյալների բազան, որտեղ տարբեր սերվիսների աչքերի մասին ստատիստիկա է հավաքում։
Գոսթեր, փրկեա՛ զմեզ ի չարէ։
ու տենց
հավատս չի գալիս։
ու տղա ա Գիլանը, ով էլ կասկածեր․
Լեգենդար Deep Purple խմբի վոկալիստ Յան Գիլանը ու Black Sabbath խմբի կիթառահար Թոմ Այոմին ստեղծել են Whocares անվանմամբ բարեգործական սուպերխումբ։ Այս մասին հաղորդում է Undercover-ը։
Նախագծին իրենց մասնակցությունը կբերեն Iron Maiden խմբի թմբկահար Նիկո Մակ-Բրեյնը, Deep Purple-ի նախկին ստեղնահար Ջոն Լորդը, HIM-ի կիթառահար Միկո Լինդստրեմը և Metallica-ի էքս-կիթառահար Ջեյսոն Նյուսթեդը։
Մայիսի 6-ին աստղային խումբը կթողարկի երկու՝ Out Of Mind և Holy Water երգերից բաղկացած դեբյուտային սինգլը։ Երգերը հասանելի կլինեն թվային ֆորմատով, կձայնագրվեն CD-ների ու վինիլներ վրա։ Նախագծի վիդեո-թիզերը հնարավոր է դիտել YouTube կայքում։
Whocares խմբի երաժշտության վաճառքից գոյացած ամբողջ հասույթը կփոխանցվի Գյումրի քաղաքի երաժշտական դպրոցին՝ վերանորգման աշխատանքների իրականացման համար։ Գիլանն ու Այոմին, ովքեր արդեն երկար ժամանակ է, ինչ օգնում են դպրոցին, 2010թ. երաժշտական գործիքներ տրամադրեցին դպրոցի սաներին։
Whocares-ի սինգլի CD տարբերակին կցված կլինի 40 րոպեանոց վավերագրական ֆիլմ, որը կպատմի Գյումրիի դպրոցի մասին։
Իսկ սա այն հոլովակն է որի մասին ասվում էր՝
Տեսանյութից սքրինշոթներ՝
ու տենց
Греческий стиль укоренился в сознании как символ принадлежности к определенной социальному уровню, так сказать, стиль Хозяев. Так же, как костюм-шалвар в одежде. И не только у нас. В той же Америке нормальный дом среднестатистической небедной семьи должен быть оборудован портиком с двумя греческими колоннами и фронтоном. Но об этом написано много, не буду пудрить вам мозги. На самом деле архитектурный рабиз, так же как и музыкальный, не стоит на месте, а развивается качественно, будучи стилистически всеядным и технически свободным. Также, как в музыке он уже вобрал в себя все стили современной музыки и освоил новые инструменты и звуки, так и в архитектуре, я ясно вижу, что элиноподобный рабиз уже отмирает, он будет привлекать только неожиданно разбогатевшую дремучую деревенщину. На подходе новый рабиз – гламурный и внешне современный. Многие даже не поняли, как он захватил умы и сердца, зачастую вполне адекватных людей. Пример навскидку – то, что публикуют глянцевые журналы типа «Лучший интерьер», всякие Элиты, Шики, Блески, Лучшие дома, Интерьер дайджесты и т.д. Этот рабиз страшнее, за ним стоит целая индустрия и против него странным образом не срабатывает иммунитет. Это не рабиз выбившегося в хозяева бывшего слуги, который тоже хочет пожить так, как ОНИ; а рабиз потребительский. Он пуст. В нем нет ни мысли, ни чувства. Его псевдотехнологичность тупее и циничнее дурацкой, но такой по-человечески трогательной коринфской колонны в туалете. Так что покой нам только снится.
ու տենց
gphoto2-ն նորացել ու փոխավել ա ։Ճ
ու տենց
նենց եմ սիրում նման մարդկանց բացահայտել՝
ու տենց
ինչու՞ են մարդիկ ասենք ֆբ-ում օդնի լոգոն դրոշմած նկարներ դնում։
ա – նրանք չունեն համակարգիչ, որի մեջ պահեն իրենց նկարների օրիգինալները։
բ – նրանք ունեն կոմպ ու այնքան շատ լուսանկարներ որ չգիտեն որտեղ փնտրել ու նախընտրում են օդնից քաշել։
գ – նրանք դա անում են ս[ծ]իլի համար
դ – նրանք ուզում են գնահատված լինել։ մեկից հինգը։
ե – նրանք ուզում են բոլորը իմանան որ օդնում էլ կան։
մեկ էլ մտքիս գալիս է Աթոսի այս երգը՝
Եսծ վ գռաֆսկըմ պառկե ծյոմնի պռու՜ուդ։
Տամ լիլիի ցվետու՜ուտ։
ու հանկարծակի կոմսը հայտնաբերում է իր կնոջ ուսին «օդնի» լոգոն ու սպանում նրան։
ու տենց
Չինացիները վաթսուն դոլարով նոութբուքներ են արտադրում։
Իրա մեջ դնում են ARM պրոցեսոր, ~500մհց, 128 մբ օպերատիվ հիշողություն, ու 2գբ-նոց ֆլեշկա, որպես վինչ։
Տուփից հանելուց այն սպառազինված է windows ce համակարգով։
Որը բնավ win32/64 համատեղելի չէ, աշխատում է arm-երի վրա, ու կարելի է ասել, հեռախոսային օպերացիոն համակարգ է։
Սակայն, այս նոութը փաստորեն ամենահասանելի համակարգիչներից է։ Իրա վրա կարելի է սովորել, գրել, կարդալ գիրք, ինետվել (ոչ բարդ էջեր, կամ էջերի մոբայլ տարբերակներ), լսել երաժշտություն/աուդիոգրքեր, հավաքել տեքստեր, ու ինչու՞ չէ՝ սովորել ծրագրավորել։
Հիշու՞մ եք «մեկ լափթոփ ամեն երեխային» պրոեկտը։ Նրանք ոչ մի կերպ չէին կարողանում հարյուր դոլարի մեջ տեղավորվել, իսկ երբ տեղավորվում էին, միեւնույն է պատվերներ չէին ունենում։
Եթե ենթադրենք որ այս նոութերի որակը տանելի է, այսինքն չեն փլվում կպնելուց, ապա ես դրանցից կուզենայի։
Ավելին, եթե լինեի վարչապետ, նմանատիպ նոութներ կպատվիրեի առանց ՕՀ-ի, մի քառասւոն-հիսուն դոլարով, ու կբաժանեի երեխաներին։ Ուսումնական գրքերը կարելի է նույնպես պահել նոութի մեջ։
Իսկ ՕՀ-ը, մենք տեղում քասթըմ ազատ ԾԱ-ի հիման վրա մի լավ բան կսղոցեինք, որ թեթեւ լինի։
Իհարկե, պետք կլինի մի քիչ գրագետ լինել, այդ ամենից օգտվելու համար, բայց ինչ լավ կլինի եթե մերոնք մի քիչ գրագետ լինեն ու ասենք հնդիկների պես կարողանան դրսից փող բերել։
Խելացի, ազատ մարդիկ անկապ տեղը չեն բուսնում։ Միջավայր է պետք իրենց հայտնվելու համար։
Միջավայրի վիճակը մեր մոտ վատ է։ Ու դա նույնպես կարող էր միջավայրի մի մասնիկ դառնալ։
Իսկ երբ պլանշետկաները նոր նոր սկեցին հայտնվել, ես ենթադրելով որ նոութները ավելի թանկ են մեկա, ասում էի՝ այ վարչապետ լինեի, բոլոր աշակերտներին մի մի պլանշետկա կտայի։ Որ իրա վրա գրեն, իրանից կարդան։ Ու այլեւս գրքեր – տետրեր քաշ չտան իրենց հետ։ Մեկ պլանշետկան ամենը ծածկում է։ Իսկ մենք մերոնքով կկպնեինք ասենք Արաքս կամ Նուռ թաբլեթ էդիշն կպատրաստեինք։ Ու մի կես տարի անց տեսա՝ Հնդկաստանում արեցին $35 արժողությամբ աշակերտների համար պլանշետկաներ
Ահա տեսանյութը
Այս մեկը ունի երկու գբ օպերատիվ հիշողություն, յուէսբի պորտեր(որոնց կարելի է միացնել ստեղնաշար), վայֆայ, ու արեւային էլեմենտներ՝ այն լիցքավորելու համար։
Իսկ ամերիկյան ուան լափթոփ պեր չայլդը բռնակ էր արել որ պտտեն լիցքավորեն։ Լավ էլի։ Ո՞ր դարն է։
Ասում են այս պլանշետկաների գինը կարող են իջեցնել մինչեւ քսան դոլար։
Բելոռուսներն էլ փորձեցին, բայց իրենց մոտ երկու հարյուր դոլար ստացվեց մի պլանշետի գինը։
Ու համ էլ մարդիկ որ տեսնեն աճելու միջավայր ունեն չեն թողնի գնան տենց հեշտ։
ու տենց
Եթե հավատալ այ այս գրառմանը, ապա սովետական ջրասուզակի ժամացույցը ճառագայթում էր 48 միկրոզիվերթ ժամը։
Ահա թե որտեղից են առաջանում ծովային հրեշները՝ կորցված ժամացույցներից։
ու տենց
Hey, Armenia, maybe you shouldn’t rely on a single, fragile cable to connect your entire country to the Internet? This is like something from a Looney Toons cartoon.
[այստեղից][1]
Սա ինձ այլ պատմություն հիշեցրեց։
Ուրեմն օդանավակայանում ութսունականներին համակարգչային ցանց էին պատրաստել։ Ծրագրերը պարբերաբար դադարում էին աշխատել քանզի ցանցը կտրվում էր։ Պարբերաբար, շաբաթը մեկ անգամ։
Նույն տեղը։
Վերջապես այթիշնիկները որոշեցին գնալ տեսնել ո՞վ է ամեն շաբաթ նույն օրը գալիս լարը կտրում։
Պարզվեց, Փարաքարի բնակիչներն են, իրենք հաստ մալուխը կտրում են ու միջի մանր լարերը հանում են որ դրանցով կանաչի փաթաթեն տանեն ծախելու։
_ու տենց_
[1]: http://gawker.com/#!5789474/75+year+old-woman-cuts-entire-country-off-from-the-internet
կես տարի է ուզում եմ ցույց տալ։
սա մեր ԱյԲիԷմ փոուերփիսիի հետ էր եկել
ու տենց
֊ հասկացա ինչն էր ինձ «սոցիալական ցանց» անունի մեջ bother-ում՝ ցանց չի, սերվիս ա։
֊ Կրոնապաշտ մարդկանց հետ շփվելիս տագնամ եմ զգում։ ի դեպ ինչու՞ են ոմանք իրենց գիտակցաբար սպիտակուցներից զրկու՞մ։
Զգուշացեք կրոնապաշտ մարդկանցից։ նրանք ուղեղը անջատված են պահում։
Իրանցից ինչ ասես սպասելի ա։
֊ Սիրո պատմություն․
Բուսաբանական այգի, ձեռքերը բռնած զույգ։
Պատմում են միմյանց իրենց մասին։ Տղան՝
֊ Իսկ ես Լաս Վեգասն եմ սիրում։
Վարագույր
ՀԳ․ ոչ մի դատապարտում, պարզապես շատ զվարճալի էր հնչում։
իրենց մի երեք տարի առաջ եմ բացահայտել։
բարի երեկո։
ու տենց
Այսօր մտածեցի՝ բայց մեր մոտ հիմա պլյուս հինգ ա չէ ստացվել։ Ժամը։
Ու դրա վրա էլ կանգնելու ենք։ Իսկ իրականը (աստրոնոմիկը) ո՞րն է։ Պլյուս չորսը չէ՞ր։
Նայենք քարտեզը ՝
Փաստորեն, 45 աստիճանի մերիդիանը հատում է Հայաստնանը։ 360/24 = 15, այսինքն 15 աստիճանը համապատասխանում է մեկ ժամի։
Ստացվում է, որ մեր մոտ ճշմարիտ ժամանակը առհասարակ +3 է, իսկ Արցախում ու Ադրբեջանում՝ +4։
Իսկ մենք կանգնել ենք +5-ի վրա։ Ինչու՞։
Հետո մտածեցի որ այդ ձեւով ավելի ուշ է մթնելու, իսկ ես սիրում եմ երբ ուշ է մթնում, ու տենց ես բնավ չեմ բողոքում։
Իսկ առհասարակ ավելի լավ է չփոխվի կամ փոխվի։ Չեմ հասկանում ինչ է լինում խնայել սակայն լիքը խառնաշփոթ ա առաջանում դրանից։ ի դեպ, տարբեր երկրներ տարբեր ժամանակ են փոխում ժամը, օրինակ Թուրքիան մեզանից մի շաբաթ ուշ էր փոխել։
Իսկ եթե խորանանք, կիմանանք որ էդ սաղ նենգ ամերիկացիների դավադրությունն է ի դեմս Բենջամի Ֆրանկլինի։
Ֆրանկլինը լինելով Ֆրանսիայում աներեսաբար անոնիմ նամակ է գրում որտեղ բացատրում է քանի մոմ կարող են խնայել Ֆրանսիացիները եթե սլաքները մեկ ժամ փոխեն։ Չգիտեմ, Ֆրանսիացիները մտածե՞լ են որ նույնքան շատ մոմ կվառեն երեկոյան առավոտվա փոխարեն։
Նաեւ հետաքրքիր է որ ճապոնացիները ստիպված են եղել անցնել ամառային ժամանակի միմիայն երբ ՄՆ-ն էր այնտեղ ղեկավարում, մի քանի տարի պատերազմից հետո, իսկ արդեն 1952 թվից հրաժարվել են։
Մնացեք մեզ հետ։
ու տենց
Ուրեմն կանգնած եմ ես մետրոյում, սյունին մեջքով հենված, բան եմ կարդում։ Ականջակալներիս լարը իջնում է կասծյումշլվարի պիջակիս գրպանի մեջ։
Աչքի ծայրով նկատում եմ, որ ձախից նույն սյունին է հենվում ինչ որ սեւազգեստ։
Քանի որ իմ սարքեը ինձ շատ թանկ են, ինչպես, ասենք հիշողությունը, զգոն եմ։
Երբ շարժում եմ նկատում այդ կողմից, գլուխս թեքում եմ, տեսնեմ հարեւանիս ձեռքը ուղղված է գրպանիս մոտ։ Հայացքս նկատեց, ձեռքը իջեցրեց դրեց գրպանի մեջ։
Այնպես որ զգոն եղեք հասարակական տրանսպորտում։ Այնտեղ ձեզ կարող են կողոպտել։
Իսկ այսօր վագոնում վարդագույն շորիկով երեխա էր հայրիկի ծնկներին նստած։ Դիմացի տղան էլ գրպանից կոնֆետ հանեց, առաջարկեց երեխային։
Այդ աղջնակը կարծես բնավ չէր ուզում ոչ մի կոնֆետկա։
Հայրը պնդեց մի քանի անգամ՝ «վերցրու, վերցրու», երեւի անծանոթին չնեղացնելու համար։
Երեխան վերցրեց ու չգիտեր ինչ անի էդ անտեր կոնֆետկի հետ։
Ես էլ մտածեցի, մարդիկ հատուկ ե՞ն գրպաններում կոնֆետներ պահում որ հանդիպած երեխաներին տան՞։ Թե ո՞նց։
ու տենց
Բանաձեւը անդրադարձել է մի մեկնաբանության՝ «ինպե՞ս ենք առաջ ապրել առանց ինտերնետ»։
Չե՞ք հիշու՞մ ինչպես, ժողովուրդ։
Այնպես էլ ապրում էինք՝ տեղեկատվական վակոււմի մեջ։
Ուզում ես մի գիրք ճարել՞՝ դե ճարի։ Ո՞րտեղից։
Երգի բառեր՞։ Ո՞րտեղից։
Իսկ ինչպե՞ս գտնել վաթսունականների մոռացված մի սերիալի կոնկրետ հատված՞։ Կամ Բիթլզի ելույթը Բուդոկանում՞։
Լավ, դա չի հետաքրքրում,
բա ինչպե՞ս էիք իմանում դոլարի կուրսը։ Ինչպե՞ս էիք հյուրանոց գտնում ու բրոնյա անում։ Դա է՞լ չի հետաքրքրում։
Լավ, ո՞նց էիք էժան տոմսեր առնում։ Չեք էլ առնու՞մ։
Իսկ այժմ հնարավոր է իմանալ ինչպես լուծել ցանկացած հայտնի խնդիր ցանկացած բնագավառում։ Այսպես ասած «ժողովրդական իմասնությանը» դիմելով։
Ինչպե՞ս էին ապրում մարդիկ առանց ինտերնետ։
Նամակներ էին միմյանց գրում էպիստոլար, ահա թե ինչ էին անում։
Բայց չէ, անպայման կհայտնվի մեկը կասի՝ այնտեղ պորնո կա, կամ էլ, կախվածություն ա մեզ մոտ։
Ձեզ մոտ կախվածություն է՝ բուժվեք, երեւի դա միակ կախվածությունը չէ։ բնավ։
Այո, նենց չի որ մեկ օր չեմ դիմանա, բայց ընդհանուր առմամբ առանց համացանցի ապրելն մի տեսակ անհամ է թվում արդեն։
ու տենց
Ջոհնսոնն ու Ջոնսոնը հոգում են ձեր մասին։
ու տենց
Եթե Միգո-ով հետաքրքրվում եք, ապա
այստեղ մեկնաբանեք, որ տեղական համայնքը պաշտոնապես ստեղծված համարվի։
նաեւ, միացեք՝
մի քանի երեկույթի սամիթի թեմա հաստատ կա։
Խումբը միայն դեվերի համար չէ։ Բոլորի համար, ում հետաքրքիր է ազատ ԾԱ-ով հեռախոս, պլանշետկա կամ այլ մոբայլ սարք ունենալ։ Որովհետեւ փաստացի այժմ ազատ այլընտրանք չկա։
ու տենց
ինչ հետաքրքիր՜ է։
այսօր միացրեցի վաղուուուց eztv.ca-ից առանց վճարելու փախցրած ֆիլմ, որը ձայնագրվել է Կուլտուրա ալիքից՝ Jimmy the Kid
2007-8-ին զվարճանում էի այդ չար ու վճարովի սերվիսից Կուլտուրայի հաղորդումներն ու ֆիլմերը ձրի քաշելով։
Նենց մի տեսակ հավես ու թեթեւ կատակերգություն է։
Առաջին իսկ կադրը՝ Դորթմունդերի դեմքն է։ Ու հետո զրույց, արդյոք Դորթմունդերը կսպանի իր թիմակցին թե ոչ։
Ես որ այդ անունը լսեցի, անմիջապես հիշեցի մի գիրք, որը տպագրված էր հիիիին «Սմենա» ամսագրում, ու որը վաղու՜ց կարդացել էի` զմրուխտ գողանալու մասին։
Մտածեցի որ լավ նիք է Դորթմունդերը, ասացի փնտրեմ տեսնեմ գուգլը ինչ կասի։
«Դորթմունդեր» հարցումով գուգլի բերած երկրորդ իսկ հղումը Դոնալդ Ուեսթլեյքի գրքերի հերոս՝ Դորթմունդերի մասին է։
Հոդվածի սկիզբը աչքի տակով արագ անցկացնելուց հետո ես որոշեցի փնտրել իմ ոչ գիտակցաբար հիշած գիրքը՝ «журнал смена изумруд» եւ անմիջապես ստացա «Проклятый изумруд» գրքի ալդեբարանի հղումը։
Դժվար չէ նկատել որ հեղինակը՝ Դոնալդ Ե․ Ուեսթլեյքն է։
Օքեյ, իսկ ո՞նց էր կոչվում ֆիլմը՞։
Երրորդ հարցում՝ «Jimmy the Kid»՝ երկրորդ հղումը տանում է ԻՄԴԲ-ի այս էջը։
Ի՞նչ ենք տեսնում։ Պարզվում է ֆիլմը նկարված է Ուեսթլեյքի գրքի մոտիվներով։
Այսինքն լսելով Դորթմունդեր անունը ես անմիջապես հիշեցի գիրքը որը կարդացել եմ չեմ հիշում երբ, ութսունականներին ու բնավ չեմ սխալվել։
Զարմանալի բան է մարդու հիշողությունը։ Փաստորեն Դորթմունդեր անունով այդ գրքին հղված գրառում կար իմ տվյալների բազայի մեջ։
Լավ նորություն․ իմացա որ Դորթմունդերի մասին լիքը գիրք կա, կարելի է կարդալ ։Ճ
ու տենց
Ինչպես մենեջմենթը կործանեց ընկերություն։
Ես ինքս նմանատիպ իրավիճակի (երեւի մի քիչ փոքր մասշտաբում) ականատես եմ եղել։
Հրաշալի վերլուծություն այն մասին թե ինչ է(ր) կատարվում Նոկիայում սոու ֆար։
Ահա հատվածներ․
Trolltech was acquired to solve the cross-platform problem but it was the wrong technology for the new UX. When the painful process of porting Qt to Symbian was completed, emulating the existing S60 5th Edition UI components, they still didn’t have a competitive UI toolkit. At this point I’m sure there remained some important folks in Nokia who didn’t believe 5th Edition was that far behind the iPhone. The trolls of course, being exceedingly smart and great engineers, realised they had the basis for animated mobile UIs but needed to build a better framework that allowed designers to design and engineers code. The wonder of QML was being created by a small crack team within Nokia.
A Nokia insider whose opinion I respect also told me that libdui was a complete mess. The higher-level problem is that both teams had built the wrong thing. They built frameworks for their own platforms on top of a cross-platform framework. Both tried somewhat to make their frameworks cross-platform and presumably replace one another as THE framework.
When Anssi Vanjoki took charge of the device creation at Nokia last summer it seemed that he managed to put the ship back on course. The badly built frameworks got canned and the focus moved to QML to rebuild the UI. The device roadmap was slashed to simplify platform development, reduce costs and enable the much needed promise to provide continuous firmware updates to S^3 devices and beyond. Unfortunately Vanjoki’s reforms came just before Stephen Elop was given the CEO’s role and he walked out in protest (FWIW, I don’t think Vanjoki would have made a great CEO for Nokia but he was a big loss).
Technically there’s not a lot wrong with Windows Phone. Microsoft solutions have been kept out of the market because of distrust from the OEMs and networks. From a developer perspective it’s a step backwards. The Microsoft tools are excellent but, to quote someone else’s exceptionally well chosen words:
They basically need access to everything that the underlying OS has to offer plus interfaces to the applications that ship with the phone.
Windows Phone 7 is worse in this respect than Nokia’s current platforms and even the current state of Qt Mobility. Changing the policy on unmanaged code could help and there are bound to be additional APIs in the version that Nokia eventually ships. The browser could be a sticking point – Microsofts’s new mobile browser UI is decent but nobody in the mobile web world really wants to have to code for IE when all the other platforms are shipping something based on WebKit
ու տենց
The Bundesgericht in Switzerland has decided. And it’s result is stunning, to put it mildly. In layman terms, this is what has been ruled:
Open Source cannot offer an alternative to Microsofts offering
The authorities cannot be asked to do market research to find alternatives.
Hence it is perfectly fine to NOT tender at all and hand over the money to Microsoft.
The appeal that has been filed has not been accepted by the court, so there was no case effectively. The court ruled that FOSS failed to deliver an alternative to Microsoft. How FOSS could have shown an alternative at all as there was (and is) no tender, no rundown of needed capabilities, no description of requirements was not of interest.
ով էլ կասկածեր։
ու տենց
ու տենց
Situated on the eastern fringe of Europe, between Turkey and Russia, with a sophisticated culture that dates back to its settlement by the ancient Greeks, Georgia was forcibly incorporated into the Soviet Union in 1922. Its independence was restored in 1991, but this was followed by civil war and economic breakdown. In the 21st century, despite ongoing tensions with Russia, Georgia has mounted a spirited comeback, transforming itself into a modern European state at a remarkable pace.
At the invitation of Georgia’s Ministry of Culture, Magnum photographers Antoine d’Agata, Jonas Bendiksen, Thomas Dworzak, Martine Franck, Alex Majoli, Gueorgui Pinkhassov, Martin Parr, Paolo Pellegrin, Mark Power and Alec Soth set out to describe the country, each pursuing their own theme and working in their own way, chronicling their journey in words as well as pictures.
ու տենց
Այսօր ֆրիսբի խաղալուց Սմբատը ասաց՝ «չար բան ցույց տամ» ու Անդրոիդ պլանշետկա հանեց։
Գուցե այդ պատճառով, կամ այն պատճառով որ երեկոյան ես իմ համար մտածելու ժամանակ ունեի, ծնվեց այս փոստը․
Մենք ամեն ինչ անում ենք ինքներս մեզ համարգ։
Երբեմն մի խումբ մարդկանց շահերը համընկնում են։ Նրանց ասում են ընկերներ։
Նաեւ այնպես կարող է ստացվել որ շատ, իրար հետ անծանոթ մարդկանց շահերը համընկնեն։
Երբ այդ մարդկանց մեջ որոշակի կապ հաստատվի, թեկուզ Չեգեվարայի տեսքով, նրանց անվանում են հասարակություն։
Վստահ եմ, մեզ որոշ չափով պետք է կապիտալը։ Ու կապիտալիստը։ Բայց որոշ չափով։
Երբ չի առիթավորվել ու չափը չի անցել։
Ընդ որում այդ չափը միշտ փոփոխվում է, ու այն դժվար է սահմանել։
Օրինակ, ես որոշակիորեն կողմ եմ մասնավոր խանութներին։ Մասնավոր սրճարաններին, մասնավոր ծրագրային ապահովման արտադրողներին, ու մասնավոր կինոթատրոններին։
Ծրագրային ապահովման հետ փոքր ինչ բարդություն կա, որովհետեւ գիտա-հետազոտական լաբորատորիաներում նախագծվող սոֆթը շատ ավելի առաջադեմ եւ ճկուն է քան այն ինչ մենք ունենք շուկայում։ Հաջող նախագիծը մեզ հաճախ չի հասնում (Plan9, Inferno, Oberon), սակայն ես լավ գիտակցում եմ, որ եթե չլիներ կապիտալը մեզանից շատ քչերը հաշվողական սարք կունենային, որ գոնե GNU/Linŭ/Windows/MacOS/Android օգտագործեն։ Այնպես որ ես ընդհանուր առմամբ օկ եմ ՏՏ-ում իրավիճակի հետ։
Ու կապիտալիզմին բնորոշ ազատ մրցակցության պայմաններում ես կընտրեմ «Կինո Մոսկվան» ու ոչ «Կինո Նայիրին»։
Ինչ որ մեկը կընտրի Խրոմիում Ֆայրֆոքսին, ու Մոզիլլան ստիպված կլինի լավանալ, ու Խրոմիումի նորամուծությունները իրականացնել, ու նոր բաներ մտածել որ հետ չմնա։
Մրցակցությունը ապահովում է լավացվող արտադրանքը, տեքնոլոգիաներ, սարքեր, սպասարկում, եւ այլն։
Այսինքն ինձ պետք է որ գոնե մեկը այդ կինո Մոսկվան աշխատացնի հնարավորին օպտիմալ ձեւով, որ ես այնտեղ կարողանամ գնալ։ Ու ոչ միայն ինձ է պետք, շատերին է պետք։ Մեզ պետք է Ինթելը որ մեզ համար չիպեր արտադրի։ Մեզ պետք է Նոկիան որ մեզ համար հեռախոսներ սարքի։
Ինձ պետք է լավ խանութ, որ ես այնտեղ գնումներ անեմ։ Ինձ պետք է լավ նեյտրալ տարածք, ուր ես ընդհանուր շահեր ունեցող մարդկանց հետ հանդիպեմ, ուր կլինի կոմֆորտ, համով թեյ, ու չեն ծխի, որ ես ինձ լավ զգամ։
Փորձը ցույց է տալիս որ այդ ֆունկցիաները պետությունը կատարում է շատ ավելի վատ քան շահագրգռված մարդիկ։
Ու բնականաբար ես դեմ չեմ վճարել կինոթատրոնում, սրճարանում, հեռախոսի, կամ ծրագրային ապահովման համար։
Որովհետեւ այդ կինոթատրոնը, սրճարանը, հեռախոսը, եւ որոշ դեպքերում ծրագիրը, իմն էլ է։
Երբ ուզենամ, եթե ազատ տեղ լինի, կգնամ։ Ես ունեմ ազատություն գնալ կինո, օգտագործել հեռախոս/կոմպ, ու թեյ խմել սրճարանում որովհետեւ կան մարդիկ որոնք անմիջապես եկամուտ են ստանում իմ ուզածը ապահովելով։
Կարելի է ասել, որ այդ կինոթատրոնը, սրճարանը, գործարանը այդքան էլ չի պատկանում կապիտալիստին։
Կինո Մոսկվան իմ կինոթատրոնն է, ես այնտեղ փառատոնների ժամանակ գնում եմ։
Իհարկե ես պետք է վճարեմ, հակառակ դեպքում այն չի գոյատեւի ու ես այնտեղ չեմ կարողանա գնալ։
Այլապես ինչի՞ համար են մտածել փողը։ Որ ես կարտոֆիլ վաճառողին չառաջարկեմ կոմպիլյատոր գրել կարտոֆիլի դիմաց։
Ե՞րբ է կապիտալը «առիթավորվում»։ Երբ Ջեներալ մոթորսը ձեռք է բերում տրամվայներով զբաղվող կազմակերպությունները ու փակում, որ իրենց մեքենաները ավելի լավ վաճառվեն։ Այսինքն երբ մեզ պետք եկած բանը հասանելի չէ որովհետեւ կապիտալի շահերին դեմ է։
Երբ չի օգտագործում ամառահւն դահլիճը, կամ եթե նույն Կինո Մոսկվան չօգտագործվի, որովհետեւ իրա տեղը ինչ որ կապիտալ ուզում է անցկացնել երկաթուղի, կառուցել եկեղեցի, կամ սեփական տուն։
Ու եթե մենք տեսականորեն ազդեցություն ունենք իշխանությունների վրա, ապա կապիտալին ազդելու նույնիսկ տեսականորեն գրեթե ոչ մի լծակ չունենք։ Այսինքն տեսականորեն այդ լծակը պետք է լիներ ինքը կառավարությունը, սակայն իրականում կատարվում է հակառակը, որովհետւ փաստացի կապիտալը ավելի էֆեկտիվ է ազդում քան մենք։
Ի՞նչ ենք կարող անել։
Մեկ – չմոռանալ որ կապիտալը իրականում մերն է։ Մեզ համար է գործում, ու առանց մեզ որոշ դեպքերում չի գործի։ Մենք գիտակցում ենք, որ կապիտալիստը հարուստ է, բայց մենք համաձայն ենք դրա հետ մինչեւ նա մեզ օգտակար գործ է անում։ Իսկ այն դեպքում երբ մեծամասնության շահերը անտեսվում են, ու հասարակական վայրում կառուցվում է օրինակ բնակելի շենք փոքրամասնության համար, ապա այստեղ կապիտալը անցավ հասարակությանը ի վնաս գործելու։
Երկու – արտահայտել ցանկությունները։ Ինչպես կարող ենք՝ ստորագրահավաք, ցույց, տեքստեր, «հասարակական կարծիքի» կայացւմն եւ այլն։
Եթե մենք խաղում ենք ցանկացած խաղ, օրինակ ֆութբոլ, կարեւոր է որ
ա – գնդակը լինի մերոնց մոտ
բ – եթե գնդաը մերոնց մոտ չէ, ապա խոչընդոտել չմերոնց, որ իրենք իրենց ուզածին հասնեն, ցանկալի է գնդակը ոտքից ձեռքից առնելով։
Եթե դու վատ ես խաղում, դա քեզ համար չարիք է, ինձ համար՝ բարիք։
Եթե ես եմ սխալ անում, դա քեզ է ուրախացնում։
Այսպիսով, պետք է գրագետ լինել։
Ու այստեղ մենք հասնում ենք նրան, որ իրականում մեզ մոտ ամեն ինչ լավ կլիներ, եթե մարդիկ մի քիչ ավելի զարգացած լինեին։
Օրինակ, նույն Կինո Մոսկվան նորմալ ֆիլմեր ցույց կտար ոչ միայն փառատոնների ժամանակ։
Իսկ ոչ ոք չէր ձեռք բերի այֆոններ որպիսի իրենց հեռախոսներ իրենց իսկ կոնտրոլ չանեն։
Բայց այնպես է ստացվում որ ես այժմ էսթեթ եմ, որովհետեւ քչերին է դա հետաքրքրում, ու փաստորեն, դա ձեռք է տալիս կապիտալիստին, ձեռք է տալիս մարդկանց, որովհետեւ իրենց պահանջները բավարարված են։
Փաստորեն, էփլը իմ համար է չար, իսկ իմ միջին ստատիստիկ հարեւանի համար չար չէ։
Որովհետեւ պահանջները շատանում են զարգաանզլու հետ զուգընթաց։
Լավ նորություն․ ծրագրային ապահովման ասպարեզում մրցակցությունը նույնպես անցնում է նոր փուլ, ավելի կարեւոր է դառնում այն ով է ավելի ազատ արտադրանք ստեղծում։ Ձեզ մոտ զարմանք չի առաջացնում որ դուք իրավունք ունեք ձեռք բերված հեռախոսը ցանկացած եղանակով օգտագործել, ներառյալ պոպոկ ջարդելու նպատակով։ Իսկ ինչու՞ նույնը չի գործում սոֆթի դեպքում՞։ Իմն է, փողը տվել եմ։ Այսպիսով մարդիկ ավելի շատ են սկսում գնահատել ազատությունը, որովհետեւ ավելի շատ զարգացած են լինում։ Ու ակնհայտ է դառնում որ Նոկիայի Միգոյի նախագծման սխեման արմատականորեն տարբերվում է Ինթելի միոգոյի նախագծման սխեմայից։
Եթե ինթելի աշխատանքը թափանցիկ է, ու կամեցողը կարող է որոշ չափով ազդել, օգնել, մասնակցել նախագծմանը ու լավացնել արդյունքը, ապա Նոկիայի/Անդրոիդի դեպքում մենք այժմ ունենք գաղտնիքներ, երկաթե վարագույր որի հետեւը նրանք աշխատում են, ու մենք նույնիսկ մասնակցության, ուր մնաց կոնտրոլի պատրանք չենք կարող զգալ։
Այս տեսակետից ինթելը ավելի լավ կապիտալիստ է, ավելի բարի։
Ի դեպ, գերմանացիները երբ օրինակ սրճարան են վարձում, տոնակատարություն անելու համար, հետո բոլորը միասին աղբը հավաքում են, մաքրում են, ու աթոռները ու սեղանները դասավորում։ Այդպես ավելի էժան է։
Մենք գիտենք որ Բարքեմփը ազատ միջոցառում է, սակայն ես չէի հասկանում որ «փակ» Թեդեքսն էլ է իրականում ազատ միջոցառում։ Որովհետեւ եթե դու իրոք ուզում ես այնտեղ լինել, կարող ես գրվել կամավոր, օգնել կազմակերպիչներին, ու հնարավորություն ստանալ լսել ելույթները։ Այնպես որ դու հնարավորություն ունես վճարել ու ստանալ։
Սակայն ծրագրային ապահովում դեպքում արտադրողին հաջողվում է այնպես անել, որ մարդիկ վճարեն իրենց կոնտրոլ անող ծրագրերի համար։ Մասամբ որովհետեւ նրանք պաշտպանված են օրենքով, մասամբ այն պատճառով որ մենք անճաշակ անգրագետ ենք։
Գուցե զարմանալի չէ, եթե մեզ պատմած հեքիաթներում, ուր փոքրիկ երեխային թեթեւամիտ մայրիկը ուղարկում է վտանգավոր անտառ, սոված գայլերի մոտ, ու գայլն է համարվում չարը, իսկ մայրիկը՝ ոչ։
Իհարկե, այն ինչ մեզ համար չարիք է, Մայքրոսոֆթի համար՝ բարիք։ Այսինքն ես բնավ միտք չունեմ հարաբերականությանը կասկածանքով մոտենալու։
Ակնհայտ է, որ գայլի համար Կարմիր գլխարկի միամիտ մայրիկը բարի է, իսկ Կարմիր գլխարկը ինքը, լավ աղջիկ է, նա սիրում է աղջկան, առավել եւս եթե աղջիկը մատուցվում է սնկային սոուսի մեջ։
Ու չարիքների զգալի մասը կատարվում է անգրագիտությունից։ Իմ համար չար է իմ անգրագետ քայլը, քեզ համար՝ քո անգրագետ քայլը։
Սակայն ես ոչ մի դեպքում չեմ համաձայնվի տեղերով փոխվել միջին ստատիստիկ հարեւանիս հետ, որ ավելի քիչ պահանջ ունենամ, ու դրանք հեշտությամբ բավականացնեմ։
Հեշտ կյանք ոչ ոք խոսք չի տվել։ Ես օկ եմ խաղալու հետ։ Ու գնահատում եմ այն իմ/մեր փոքր հաջողությունները որոնք ինձ ուրախացնում են։
Ու այդ պատճառով ես լրիվ հասկանում եմ այս դեվին ով գրել է if I had to choose between developing open-source software on top of a closed platform and developing closed-source software on top of an open-source platform, I’d much rather go for the second option ու չեմ ուզում iOS-ի համար գրել։ Ես էլ նախընտրում եմ ուժերս ծախսել օպտիմալ՝ աջակցելով ազատ, այսինքն ավելի իմ, ինձ պատկանող պլատֆորմայի տարածմանը։ Չէ՞ որ ես իմ մասին եմ մտածում առաջին հերթին։
ու տենց
Մայիսի վերջին կայանալիք կոնֆերանսի թեմաներից կարող են լինել՝
building for meego and harmattan with obs
meego 1.2 developed edition on nokia n900
introduction into meego text input”
developing for nokias new meego device
qt-lighthouse – wayland and qt-compositor. a gentle introduction
btrfs: from enterprise to mobile world
meego browser for touch: when chromium meets qt
meego internationalization: let your application talk to the world
panel: qt : what if there’s no nokia?
why i bet my company on qt and meego
promoting the migration of commercial applications to the lgpl qt platform
introducing bluetooth low energy on linux
a competitive analysis of meego and android – from browser’s perspective
creating cool multidevice games using QML and Qt-Mobility
Folks: contact aggragation in MeeGo
MeeGo tethering: a personal hotspot open source implementation
The experiences of an independent MeeGo contributor
եւ շատ այլ թեմաներ
ու տենց
When Android was first announced, Google’s evangelists touted it as an open ecosystem that would enable innovation—a hardware and software reaffirmation of the Carterfone decision. They spoke of a future where users would be free from restrictions and be able to install whatever software they want.
Sadly, those promises were never fulfilled and the dream of an open mobile ecosystem around Android never materialized. In reality, Android has become an insular platform developed almost entirely behind closed doors in an environment that is hostile to external contributors and is mired in a culture of secrecy that serves a small handful of prominent commercial hardware vendors and mobile carriers.
The vast majority of Android smartphones are encumbered by lockdown mechanisms that block installation of third-party firmware. Some mobile carriers even block installation of external software entirely, in stark contradiction of Google’s early promises. The availability of Android source code after each release was really the last remnant of openness in Android—and now it’s gone. The whimsical notion that Android is an open platform is a tattered fabrication that has been stretched beyond the average open source software enthusiast’s capacity to suspend disbelief.
ու տենց
եկել եմ ասեմ որ մեր մոտ գժանոց բարքեմփ ա լինելու։
կտեսնե՜ք։
ու տենց
Անցյալ փոսթը մեկնաբանելուց որոշեցի այստեղ հանել մի պատմություն։
Գասպարը պատմում էր, իր ծանոթների մասին։
Նրանցից մեկը փորձում էր սովորել արաբական այբուբենը։ Նա բողոքում էր՝
– այնքան բարդ է, մի կոր – մի տառ, երկու կոր – այլ տառ, իսկ եթե դրանց վրայից կետ կա – ապա այլ տառ։
Ինչ որ ժամանակ անց Գասպարը հանդիպեց արաբի, որը բողոքում էր Լատիներեն այբուբենի բարդությունից․
– ինչ որ շրջանակներ են, ու դրանց շուրջը՝ գծիկներ։ Կախված որ կողմից է քաշած գիծը որոշվում է հնչյունը։
ու տենց
On Fri, Mar 25, 2011 at 12:50 PM *** wrote:
Privet axper jan!
Vonct es?
Nor qo hamarnery poxvel en?
Axper mi hat hartc unem khorkhdagtcelu, es uzum em apache useritc php
kanchem vory katari gortcoxutyun root-i permissinerov. Da vonct es
yndhanrapes irakanatcvum.
Orinak mantis-y tcragira Bug Trackery nqy talisa hnaravorutyun download anel ira patety heto batcel rar-y ev web
browserov install anel ham mysql bazannery ham php. Es dra nman ban em
uzum anel
Inch horhurd ktas aper menak khndranq hayeren mi patasjani angleren
trerov gri:))
Lav mna
Hey, ***
Unfortunately (for you) I cannot write Armenian with Latin letters.
And it’s really really hard for me to read your letter, my eyes refuse to read and my brain refuse to understand it. Because those letters are defenitely not designed and not convenient to use neither with Russian nor with Armenian.
What’s your problem?
Do you use a terminal web browser like links, or don’t you have Unicode fonts?
(may be you write this letter from the past, when unicode was not invented, via time-space tunnel?)
Unfortunately I have no idea how to do what you want.
When I see web interfaces I feel panic, and become confused, go into deep մանթո state.
I feel I have no control over things in that case.
When I work in console, I feel the power, I feel the control.
So, as master Yoda said, let the power be with you.
Sincerely,
Norayr
Ի դեպ, ռուսերեն թարգմանությունը ` пусть сила… սխալ է։
Թող, թույլ տուր, ես այսպես եմ հասկանում։
Մի հրաժարվիր ուժ ունենալուց, թող ուժը լինի քեզ հետ։
Իհարկե, մարտիկի ուղին հեշտ չէ բնավ, սակայն ո՞վ էր ասում որ հեշտ կլինի։
ու տենց
when nothing helps, RTFM
if it doesn’t help too, then what next?
und so weiter
The Libyan people deserve help in their fight against Gaddafi’s butchers, but direct U.S. or European military intervention would have several drawbacks. Western troops, not speaking Arabic, would make deadly mistakes. Even if successful, this intervention would diminish
the sense of local and Arab ownership of the revolt.
ու տենց
երբ գրանցվում էի AppUp-ին մասնակցելու համար, ինթելի կայքը լավ չէր աշխատում։ Սաբմիթից հետո սխալ տվեց, իսկ հետո այնուամենայնիվ պարզվեց որ գրանցեծ ինձ։
Իսկ երեկ արդեն քնում էի, նամակ եկավ։
Լռացրեք այս հարցաթերթիկը, միգոի դեվելոփմենթի գործիքների եւ ինֆրաստրուկտուրայի մասին։
Ասացի ռազ որ հարգեցին հարցրին՝ լրացնեմ, հայտնեմ իմ ցանկություններն ու կարծիքը։
Ու կրկին կայքում բզեզ կար՝
Մի կողմից ասում ա հինգ կետ ընտրի, մյուս կողմից՝ երեք կետից շատ չես կարող ընտրել։
Ո՞նց են իրանք աշխատում։
ու տենց
ճապոնական երգչախումբ, էրեբունի Երեւան
Պարույր Սեւակ, Էդգար Հովհաննիսյան
ու տենց
(15:28:18) Anahit: ես էլ տաթեւի կոկորդից
(15:28:27) Anahit: բզեզ էի հանում
(15:29:00) Norayr: բզեզ՞
(15:29:08) Norayr: փաստորեն դու Տաթեւին դեբագ էիր անում ։Ճ
(15:29:16) Norayr: bug = բզեզ
(15:29:47) Anahit: Ճ
(15:29:49) Anahit: այո
(15:29:56) Anahit: բզեզահան էի անում
(15:36:31) Norayr: Տաթեւը ո՞նց ա հաջողացրել բզեզ կուլ տալ բայց չտալ
(15:37:04) Anahit: բզեզը եկավ, կպավ իմ այտին
(15:37:13) Anahit: ու մտավ նրա կոկորդը
(15:37:26) Anahit: ես էլ փորձում էի փրկել բզեզին
(15:37:33) Anahit: այսինքն տաթեւին բզեզից
(15:37:38) Anahit: բայց նա ի վերջո կուլ տվեց
ու տենց
so people write about zoho s90 phone, which is a “clone” of XPERIA X10
I happen to hold it in my hand, and made a research, so, it’s not an XPERIA clone, it just looks like xperia
let’s compare
<td>
X10
</td>
<td>
S90
</td>
<td>
8 MP, 3264×2448 pixels
</td>
<td>
2 MP
</td>
<td>
4″
</td>
<td>
3.6″
</td>
<td>
</td>
<td>
</td>
<td>
capacitive
</td>
<td>
resistive
</td>
<td>
480 x 854
</td>
<td>
240×480
</td>
<td>
119 x 63 x 13 mm
</td>
<td>
113 x 58.5 x 14 mm
</td>
<td>
<a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Android_(operating_system)">Android</a>
</td>
<td>
<a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Mediatek">MTK</a>
</td>
See, it looks like android.
but it’s not android
it’s just android like ui on top of nucleus os
http://en.wikipedia.org/wiki/Nucleus_RTOS#Products_using_Nucleus_OS
http://en.wikipedia.org/wiki/Mediatek
ու տենց
էս քանի օրը այն մասին էինք խոսում արդյոք կա կենդանի որը ֆոտոսինթեզի միջոցով արեւից էներգիա է ստանում։
եկանք այն եզրակացության որ չկա, որովհետեւ արեւի էներգիան ցրված է ու բավական չէ շարժվող էակին։ փաստորեն, արեւի էներգիան կարող են օգտագործել միայն բույսերը, իսկ մնացածը կամ բույս են ուտում, կամ էլ իրար «վառելիք» ստանալու նպատակով։
Սակայն, արի ու տես որ կա։
Съев определенное количество Vaucheria litorea за один присест, морские слизни больше не возвращаются к этой пище до тех пор, пока у них есть регулярный доступ к солнечному свету. Поддерживая процесс фотосинтеза внутри своих тел, они переключаются на другие виды добычи. Кроме того, Elysia chlorotica может месяцами обходиться вообще без пищи: в ходе длительного эксперимента несколько особей, имеющих постоянный доступ к солнечному свету, провели без еды пять месяцев без каких-либо последствий для организма.
պատկերացնու՞մ եք կարողանայինք արեւի էներգիան աբսորբել։ ու մեզ հերիքեր։ երեւի չեինք զարգանա, էլ ոչ ոք չէր մտածի, կպարկեր արեւի տակ, կկշտանար, ու զարգանալու իմաստ չէր լինի։
դե բույսերը այդ ուղիով էլ գնացել են, ուրեմն մենք խելացի ենք այն պատճառով որ ժամանակին չէր հաջողվել բույս դառնալ։
ու տենց
սուպերմարկետում դրամարկղի մոտ երկու պարսկուհի հիշում են որ իրենց անհրաժեշտ է նաեւ բիլայնի քարտ։
– մենակ չասեք լիցքավորի էլի – ասում է իրերը փաթեթի մեջ տեղավորող տղան
ի պատասխան պարսկուհին ցույց է տալիս մատով քարտը, հետո մատը տանում է հեռախոսի ուղղությամբ ու ասում՝
– Փլիզ – նենց փափուկ լ-ով։
– օո ոչ – նվնվում է տղան – նա արդեն հոգնել է այսօր հեռախոսներ լիցքավորելուց
– տվեք ստեղ, ես անեմ – օգնության է գալիս կառավարիչն ու դիմում տղային – բիլայնը ո՞նց էին լիցքավորում։
այդ ժամանակ դրամարկղի աշխատողը փորձում է այլ հյուրից փող ստանալ․
– չէ նայի դու ինձ տալիս ես սա, սա, չէ սա չես տալիս, ու սա։
պարսկուհին նայում է փողին, նայում է դրամարկղի ցուցմունքին, ու փորձում արագ համեմատել թվերը։
Ի դեպ այդ պարսկուհիները առանց գլխաշոր էին։ Իսկ վաճառողները եւ հերթը ժպիտները չէին թակցնում այդքան ծիծաղելի էր վիճակը։
մի քիչ անց իմ կողքով անցնում է մի աղջիկ, ինչ որ բան է ընտրում,
ի միջայլոց ասում՝
– իսկ ես ձեզ կարդում եմ
այնպես որ զգոն եղեք խանութների հերթերում
ձեզ կարող են իդենտիֆիկացնել
ու տենց
Երվանդը այս չարթով ա կիսվել։
Ահա թե ինչ չնչին է Ֆուքուշիմայում ճառագայթումը՝
a GREAT infographic showing how harmless was all the stuff that happened at Fukushima power plant. http://xkcd.com/radiation/ i hope there will come a day when media learns not to make huge commotions over small stuff and all those anti-nuclear activists disappear into nothingness 😀
_ու տենց _
ու տենց
նենց չի որ ես Րաֆֆիի երկրպագու եմ, սակայն
ա – ԼՏՊ-ն որ իրան չմոտեցավ դուրս չեկավ։
էդ իրան նե օբյազիվալը, հակառակը, բալլեր կհավաքեր։
որպես ծանոթ մարդ ծանոթ մարդու մոտենար։ մարդկայինը բալեր բերում ա։
իսկ ինքը իգնորեց, տիպա չկա տենց բան։
հիշում եմ երբ Հայրիկյանը առաջին անգամ մտավ խորհրդարան, ԼՏՊ-ն իրան մոտեցավ գրկեց։ Սառը, բայց գրկեց։ Մարդու տեղ դրեց։ Հիմա Րաֆֆիին մարդու տեղ չի դրել։ Տիպա ո՞վ ա նա որ մոտենամ։
Ի՞նչ կլիներ մոտենար ասեր ո՞նց ես, առողջությունդ ո՞նց ա։
բ – ոստիկանները Րաֆֆիի վրանը բռնագրավվել են։
լավ էլի, մանկապարտեզ ա
մելկիե պակոստնիկի ։Ճ
նենց վախենալի ա էդ մարդը՞
գնամ շտո լի իրան տեսնեմ ասեմ «դուխով»։ կհասկանա՞։
ու տենց
ու տենց
ու տենց
Շատ լավ հանրամատչելի Ֆուքուշիմայի միջադեպի բացատրություն է, վիա աներես
The following is a summary of the main facts. The earthquake that hit Japan was several times more powerful than the worst earthquake the nuclear power plant was built for (the Richter scale works logarithmically; for example the difference between an 8.2 and the 8.9 that happened is 5 times, not 0.7).
When the earthquake hit, the nuclear reactors all automatically shutdown. Within seconds after the earthquake started, the control rods had been inserted into the core and the nuclear chain reaction stopped. At this point, the cooling system has to carry away the residual heat, about 7% of the full power heat load under normal operating conditions.
The earthquake destroyed the external power supply of the nuclear reactor. This is a challenging accident for a nuclear power plant, and is referred to as a “loss of offsite power.” The reactor and its backup systems are designed to handle this type of accident by including backup power systems to keep the coolant pumps working. Furthermore, since the power plant had been shut down, it cannot produce any electricity by itself.
For the first hour, the first set of multiple emergency diesel power generators started and provided the electricity that was needed. However, when the tsunami arrived (a very rare and larger than anticipated tsunami) it flooded the diesel generators, causing them to fail.
One of the fundamental tenets of nuclear power plant design is “Defense in Depth.” This approach leads engineers to design a plant that can withstand severe catastrophes, even when several systems fail. A large tsunami that disables all the diesel generators at once is such a scenario, but the tsunami of March 11th was beyond all expectations. To mitigate such an event, engineers designed an extra line of defense by putting everything into the containment structure (see above), that is designed to contain everything inside the structure.
ու տենց
– ուդու շե ուրարտերեն նշանակում է ոչխար գեր։
– գեր ոչխար՞
– այո, գեր ոչխար
– այսինքն մեգա ոչխար հա՞
– չէ, գեր ոչխար, չաղ։
ու տենց
– ի՞նչ լեզվով ես խոսելու նրանց հետ, Խրիմյան Հայրիկ
– արցունքի լեզվով եմ խոսելու
զարմանալի չէ որ իրեն չհասկացան։
ավելի լավ է համրերի լեզու օգտագործեր։
ու տենց
My reluctance to work with so called ‘professionals’ goes so far that whenever someone says “Lets do this the professional way” or “But that doesn’t seems professional” I can’t help but instinctively move in the other direction. If it seems professional to me it sounds boring and unoriginal.
ավելացնեմ, որ պրոֆեսիոնալը պարտադիր չէ գրագետ աշխատի ու շատ հաճախ իրենից պահանջվում է անգրագետ աշխատանք։ Սիրողը ունի ցանկություն լավ գործ անելու, ու եթե սկզբից լավ չի ստացվում, ապա աշխատում է, լավացնում։ Նա ընտրություն չունի քան կատարելագործել իր աշխատանքը, քանի որ նրան այդքան էլ չի հետաքրքրում շուկան, շուտ հանելը, եւ լավ վաճառվելը։
եթե այսպես լիներ, ասենք նկարիչների շուկայում, կարելի էր լիքը անկապ գյադեքի անվանել պրոֆեսիոնալ, իսկ Վան Գոգին՝ ոչ, քանզի նա իր կյանքում մի նկար է վաճառել։
ու տենց
Поскольку я уже давно поняла, что в России, в ее государственном устройстве, ничего хорошего в обозримом будущем не предвидится, мои претензии к власти носят в последнее время чисто эстетический характер.
Вот, например: ну почему у наших чиновников такие тупые, безобразные рожи? Вы посмотрите на этих губернаторов, министров и начальников департаментов – одни свиные рыла. Угрюм-Бурчеевы и Сквозник-Дмухановские. Я уж не говорю об их манере речи. Сцена МХАТ просто плачет по таким типажам.
Да неужели же среди всех холуев, проходимцев и дураков, коих в нашем отечестве пруд пруди, нельзя сыскать несколько десятков сорокалетних, подтянутых мужичков благообразной наружности, способных произнести две-три фразы подряд связно и без грамматических ошибок? Ни за что не поверю! Плохо ищем.
Возьмем хоть последнее назначение бывшего главного гаишника России на новую высокую должность ответственного за безопасность на транспорте. Поскольку должность абсолютно бесполезная, чего бы им не назначить на нее известного стриптизера Тарзана? Там хоть есть на что приятно посмотреть…
Короче, мое чувство прекрасного, граждане, глубоко оскорблено.
ու տենց
արդեն մարդիկ վախ են արտահայտում մեկնաբանություններում հոլիվարների, խուսափում են քաղաքականությունից զրուցել հարաբերությունները չփչացնելու համար։
մի վախեցեք, զրուցեք։
եթե ունակ չեք ընդունել այլ մարդուն ամբողջությամբ, իր հավատքով, բանական կամ ոչ բանական համոզմունքներով ու իր արժեքներով, ուրեմն՝ մի ընդունեք։ Ինքը այդպիսինն ա, այսպես ա մտածում, ռեալիստ եղեք։ Չի լինում հանդուրժել, ուրեմն պետք չէ։ Շատ լավ է որ պարզեցիք ով ով է։
աչք փակել ու չտեսնել իր որոշակի մասերը կամ շերտերը ինքնախաբեություն է, այսինքն ինքներդ ձեզ անհարգանք։
իսկ թե ունակ եք մարդուն ընդունել ամբողջովին, ապա ընդունեք, այս դեպքում բնականաբար վախենալու բան էլ չկա։
ու տենց
Քանի որ փիջինի մի տարբերակ որոշ դեպքերում ստարտ լինելիս որոշում էր որ պետք չէ գլխավոր պատուհանը ցույց տալ, ես պատրաստել եմ հետեւյալ սկրիպտը, որ ամեն անգամ ձեռքերով չուղղեմ դա։
und so weiter
Մտածում էի, արդյո՞ք էս կարդը օրիբիտայում ա արված։
Կաշխատի՞ լափթոփը տիեզերքում՞։
Գրեցի ու հասկացա։ Փոխարենը մարդկանց ուշադրություն դարձնեմ, ու պարզ լինի որ այս տեսքով հաստատ տիեզերքում չէին լինի, լափթոփին եմ նայում ու կասկածում որ տիեզերքում կաշխատեր ։Ճ
Իսկ ինչու հին thinkpad ես ենթադրում եմ՝ հին սոֆթ, ու հավանաբար com պորտով են կպնում Դիսքավերիի համակարգչին։ ։Ճ
էլի լավ լուսանկարներ կան այստեղ ու այստեղ
ու տենց
Тебе девятнадцать лет.
Ты играешь в пинг-понг, ходишь с друзьями в бар и болтаешь ногами, сидя на высоком табурете…
Тебе девятнадцать лет.
Девятнадцать лет назад я одержал первую громкую победу на ринге и смеялся в лицо тем, кто печально мне говорил: «Первая победа — это и первый шаг к поражению…»
Тебе девятнадцать лет и почти столько же тому парню, с которым я завтра выйду на ринг. Он сейчас рядом с тобой, а ты от меня далеко-далеко… Огромная лестница в девятнадцать лет разделяет нас, сотни лестничных площадок — ринги, на которых каждый раз сначала я завоевывал право подниматься вверх и поднялся…
Тебе нравится этот парень с покатыми плечами, уверенный в себе, главный соперник знаменитого Н. Это я — Н.
А мне бы хотелось перескочить через все пропасти и лестницы, играть с тобой в пинг-понг и любоваться твоими ногами, когда ты ими болтаешь, сидя на высоком табурете в баре…
Неужели ты не понимаешь, что я не чувствую этой проклятой разницы, не понимаешь, что я девятнадцать лет, со дня первой победы, ждал тебя… Нет, ты не понимаешь и не видишь меня, тебе девятнадцать лет.
Все, уже поздно, мне пора уходить, завтра бой. И я выиграю, обязательно выиграю, раз уж я так безнадежно проиграл.
http://armenianhouse.org/yengibarov/yengibarov-ru.html
http://www.radio.cz/ru/rubrika/mojarosija/prazhskij-paren-leonid-engibarov
ու տենց
Сейчас все чаще пишут о социальном феномене, который наблюдается в тех районах Японии, которые подверглись жесточайшему испытанию природными катаклизмами. Обычно, после землетрясений, пожаров, наводнений, в местах пострадавших от них, начинают действовать мародеры, идут повальные грабежи того, что еще осталось, наступает хаос и беззаконие. Так было и в Новом Орлеане, так было на Гаити и в Чили. Ничего этого нет в Японии — ни одного сообщения о мародерстве и грабежах.
Более того, пишут, что где-то владельцы продуктовых магазинов снизили цены на продовольственные товары, а хозяева торговых аппаратов, продающих еду и воду, открыли их для общего пользования. В местах, где не осталось ничего, где местность представляет из себя месиво из обломков прежней благополучной жизни, жители помогают друг другу, вместе греются у костров, справедливо делят между собой пищу, уступают друг другу место в очереди.
Социологи объясняют это явление особым характером отношений в японском обществе. Во-первых, японцы чувствуют себя «в одной лодке», каждый японец знает, что он является частью социальной сети, определенной социальной группы, которой соответствует определенный стиль поведения в ней. В Японии не принятно показывать свое состояние и привлекать внимание к своим чувствам — всем и так понятно, что тебе плохо, держись и не подавай виду.
Во-вторых, в стране низкий уровень преступности, эффективная полиция и гуманная система наказаний, которая старается вернуть оступившегося человека в общество. Этим занимаются и местные социальные комитеты, и общество в целом.
А главное, конечно, в том, что народ ощущает себя единым — на на словах, не в лозунгах, а на деле. Единая, сплоченная нация, которая защищает себя изнутри, с помощью самых традиционных методов — чувства локтя и сочувствия к ближнему.
Я прочитал сегодня в Dagbladet комментарий профессора социальной антропологии университета Осло Арне Калланда по этому поводу, где он рассказывает, как изучал документы, связанные с голодом в юго-западных районах Японии в 1732-33 годах.
— Никаких документальных свидетельств беспорядков, — говорит Калланд. — У японцев всегда первыми умирали мужчины и последними — дети. Как это отличается от того, что мы видим сейчас, например, в Африке — там жертвами стихии и голода становятся в первую очередь дети, а мужчины выживают, потому что сильные и могут побороться за себя.
ու տենց
էս Արփիկը Գաֆեսջյանը կողոպտե՞լ ա՞։
ես էլ եմ մտածում որ ս[ծ]իլ ա մինչ ոստիկանություն գնալը որեւէ մի հարուստ բանկում չեքինվել։
And sorry, Arpik, I won’t swing by and say hi to you.
Other time. Too busy now. So much work you know, etc.
ու տենց
I want to avoid implementation inheritance in CP programs.
What are the language features I have to rule out ?
Is it just the super call which I have to avoid or something else ?
Give priority to composition over inheritance.
Inherit, if you must, only from ABSTRACT classes. No EXTENSIBLE types or methods.
Methods should be ABSTRACT, EMPTY or FINAL.
No supercalls, use ordinary exported procedures instead (this is always possible).
Avoid exported fields, use functions instead (better evolvability).
Stick to sequential data structures and algorithms whenever possible (scalability),
exploit carrier-rider to the full — hide data access behind abstract riders.
Your specific data processing algorithms should interface to abstract riders rather than carriers.
Give priority to text-as-interface over forms.
Avoid anything fancy or smart or optimized — that’s Devil tempting you.
Once again: f*** optimizations!
from the blackbox component pascal mailing list
und so weiter
Список несуществующих болезней довольно велик. Например, целлюлит. По названию – это болезнь ( «-ит» – воспаление). На самом деле нет ни болезни, ни воспаления, а есть ожирение. Не липосакцию надо делать, а кушать меньше или смириться с тем, что у тебя такой обмен веществ, потому что с ним бороться сложно и бесперспективно.
Остеохондроз – патология выдуманная. Снимки скелета у людей после 50 покажут, что остеохондроз есть практически у всех, это возрастные изменения. Болеет ли человек радикулитом, это другой вопрос. При радикулите мы говорим: болезнь связана с изменением скелета, но сам по себе остеохондроз – возрастная норма. Сейчас появилась аналогичная проблема с остеопорозом, который есть практически у всех людей за 60. В большинстве случаев он не причиняет физических страданий, это такие же возрастные изменения, как морщины. Ну выявите вы у 99 из 100 пожилых остеопороз, будете вы его лечить? Уходят деньги на лечение неболезни, а на болезнь денег не хватает.
Мода на похудание имеет американское происхождение. В Штатах страховка рисковая, то есть чем выше риск заболеть, тем больше вы за нее платите. Что надо сделать, чтобы максимальное число здоровых людей имело высокий риск? Включить вес в показатель риска. Я специально водил своих студентов в блок интенсивной терапии с заданием обнаружить тучного пациента среди больных с инфарктом. Это удается сделать крайне редко, потому что от инфаркта страдают в основном курильщики, а курильщики по большей части – худые люди. Они толстеют, когда бросают курить.
«Свежий пример придуманной болезни – атипичная пневмония. Возбудитель есть, клиника – тоже, – продолжает Павел Андреевич Воробьев. – Но существует ли проблема? По официальной статистике, от различных инфекций дыхательных путей в России ежегодно умирает 43 тысячи человек. От атипичной пневмонии во всем мире – меньше тысячи. Можно ли сопоставить эти цифры с теми затратами, которая понесла даже наша страна, не говоря уже о Китае?
Общество оказалось очень просто заставить поверить во что угодно.
Страшная вещь – магнитные циркониевые браслеты. В рекламе напрямую утверждается: «Я перестал принимать лекарства. Мои знакомые тоже». А это значит, что какая-то часть гипертоников перестанет лечиться и погибнет от инсульта. Раз при гипертонии можно не принимать лекарства (что запрещено всеми рекомендациями в мире!), значит, кто-то умрет. Вопрос из этической плоскости переходит в уголовную: побуждение к отказу от лекарств – это деяние.
Половину производителей биологических добавок, рекламируемых по телевизору, можно спокойно засудить, потому что они утверждают, будто лечат болезнь. На самом деле лечат только лекарственные препараты, а БАДы к ним не относятся и в их качестве не регистрируются. Значит, потребителя вводят в заблуждение, что наносит ущерб его здоровью.
ու տենց
Արփիկի այս գրառման մեկնաբանությունից։
Նա անգլերեն էր գրել, ես էլ անգլերեն պատասխանեցի։ Մեծ ստացվեց տեքստը, տեղ չարեց։ Այնպես որ զգոն եղեք, ստեղ եմ փեյսթ անում, ու իհարկե սորի ֆոր մայ ինգլիշ։
Հիշեցի մի գիրք, որտեղ ասվում էր․ երբեք մի խաղա պոկեր «Դոք» անունով մարդու հետ, երբեք մի սնվիր «մայրիկի մոտ» կոչվող պանդոկում, եւ երբեք մի կիսի տեղաշորը այն մարդու հետ ով քեզանից շատ խնդիր ունի․
So, under the cut is my comment with a list of rules,
they may be useful to you.
Hey.
I like this. The post, not the situation. It’s sincere. And I understand you very well.
I have been written about it. The only difference is I don’t really need people who cares about me, I just need time and mood to work, tinker with some tasks, do what I really enjoy. But there were always some people who wanted me to “help” them. I compare them with parasites. And often they don’t even think, what may actually lead them to the solution, they just rely on someone else. Okay, sometimes you may help by teaching them to help themselves. Otherwise by helping them, we are saying: you are helpless. You cannot help yourself. You are miserable.
What is important to me, is that people I really care about usually don’t ask me anything. May be I care about them for that reason. 🙂 So, when I want to do something good to them, or, they really need me, I find myself busy with drying parasites’ snivels.
And I also found out that I am busy with complaining: I don’t have time to read blogs, I don’t have time to write my software projects. I am busy at work, that’s ok, I need work in order to live, but after work I also do not have time for myself.
Then I asked myself.
Who am I?
Am I the person who enjoys thinking? Yes! Am I the person who like to have an idea and implement it? Yes! Am I the person who like to read? Yes! Am I the person who like tinkering? Yes! Am I the person who are bored with himself so he needs to help someone?
No!
So I decided to cut it.
This is the only way to implement what you want.
– Sorry mate, I have no time.
– No, I won’t meet you.
– Hey, you are a very nice person, I like you a lot, but I need to do something important for me. Get the fuck out.
It was hard.
And most of them were just unable to understand. So I decided to get rid of the phone. My work needs concentration. My tinkering needs concentration. If I answer calls I need time to remember what I was doing before, and dive into it again. That’s a lot of time. I have just a couple of hours after work and dinner to do something I want. So, I just ignore calls. Or keep the phone off. I started to ask people to write me letters. Letter does not demand to answer immediately. It turned out they are unable to write letters. Because in order to write one need ability to express thoughts. And for that he needs to have thoughts. Okay, most of them tend to have thoughts, but don’t know how to express what they keep in mind: I noticed that they rely on me, they want me to understand what do they mean by just saying random words.
Surprise, I am so cool, I know how to understand people? No! Opposite, that’s how I have noticed I need to spend a lot of power to understand people who do not express themselves explicitly. I need to ask – did you mean that? No? May be that? No?
Okay, I see, you mean this. Yes? Exactly. Sigh. Okay. I see. I am already tired though.
I do not have enough power for that. I am just a decent human being. So the first rule.
0. Don’t be arrogant.
You are not magician. Just a human. You don’t have enough resources even for yourself. Don’t spend a lot of power for others.
I’ts not the only rule, it’s the first rule. Others following. If you stick with them, you’ll be ok.
You said you don’t want other’s to take advantage of you? They won’t understand it unless you realize that you also won’t take advantage of others.
1. Don’t ask anyone to do anything for you. without paying for that.
And never do anything for anyone. If you don’t want to really madly. You do not owe anything to anyone.
I don’t need anything from anybody. I know who am I, I am human, I know they are also humans. But how do we become society then? How do we achieve something together? Whether by making teamwork, or by the modular design. I do this, you – that. If I need something, and you don’t need me to have it, then I need to pay for it. We developed money as an universal exchange unit.
What if you want something but cannot afford it? Like don’t have enough money or resources?
Then just accept you cannot have it. It’s fare. Accept that you won’t have it unless you cannot afford it.
You want a car? Have you money for that? No?
Then you probably don’t need a car. If you cannot afford it, you cannot keep it. Cannot repair it, cannot feed it with oil, etc.
You want this gui/girl, but she ignores you? Then accept you cannot get it. You can’t always get what you want. As the famous philosopher said.
What people do if they want something but cannot afford it? They become thieves. Do you want other’s to steal from you? No? Don’t steal from others.
2. Don’t steal.
Of course, I believe you won’t steal money. But you may steal time, power, resources. Don’t steal if you do not want others to steal from you.
That’s why I say – if you cannot have this guy – you don’t need him. If you cannot achieve this result in this time – then accept you cannot. You can work very hard (as I do) and steal time from yourself. You work at a full stretch and it leads to deterioration.
It mean you again steal, just from yourself 🙂 That’s even worser than stealing from others 🙂
So, you need something, you pay for it, your friend needs, he pays.
If it’s a closest friend, he may understand you. Also, he may not need money, so when I ask to do something for me, I explicitly ask what he wants me to do for that. And after the deal no one has debts. Once one of you have debts you have a foundation of future problems.
For example, because you may have done something you didn’t want to do, he or she may feel obliged to do something they don’t want to. It creates a vicious circle.
That’s how we come to the fourth rule:
3. Never do anything you don’t wanna do.
It will come to you back as a pain, as a dream, as a feeling of loss.
You loose twice when you do something you do not want to do. That’s why you need to be paid much more for that.
And from here we come to the fourth rule:
3. Never ask people to do what they don’t want to do.
At least without paying them. You need to pay a lot of money to me if you want me to deal with repairing your computer. I do not like stupid work, and don’t like to be around microsoft technologies. So, you need to pay me ten times more for that than you could pay to other person. That’s the only fair way you can ask other person to do something – pay to him, so he can decide whether he wants to do this for that. And when you know you need to pay, you start counting. You notice that it’s better to ask this person than that person – that person doesn’t want to do this, so you need to pay him/her more.
4. Choose right persons to socialize with.
Persons who don’t demand a lot of energy from you, who don’t need you to tell you about their problems. Who wants you to be yourself, rather than manipulate you in order to change you to conform her/his needs. How can he manipulate you?
Very simple: you afraid to offend him? Then don’t be around him. You don’t need him. Because he doesn’t need you, he needs someone who’s not you. He needs you to not be yourself. So, he lies to himself, and behave not realistic. He cannot respect you because he does not respect himself by lying to himself. So don’t be like him, be realistic, know who are you, and don’t be afraid to offend someone, because if it’s a friend, he won’t be offended. If it’s a friend, he does not need you to be not yourself. Or if you are an ass, then no sane person will be friends with you. But there’s a lot of insane people who likes to get pain, so, they will be around you.
If you notice that you enjoy being hurt, or they are around after being hurt then something is obviously suspicious.
Real friend is not a person who helps you, as say russian proverb. Real friend respects you, and want you to just be yourself.
**5. Be free ** from manipulations.
You see, the behavior of a person who tries to make you feel shame, or tries to influence you because he/she is “offended” is not different from the behavior of the beggar on the street who tries to manipulate you by telling stories about her sick family.
Okay no difference in the behavior, difference is in the person. You like this person, probably. So how to deal with them and not let them to take advantage of you? How to explain people all that?
Don’t explain it, they won’t understand. Just behave like that, show it with your behavior. Example is the best non-manipulative influence I know. It’s sincere, because you behave like you believe other’s should behave to you. Respect yourself, and they may start to respect themselves.
Like that.
PS. When I say never, that means “almost never”. There will be some situations you won’t be able to deal with. Then ask for help. And then, say “thank you” to the people, because you cannot pay them for that.
ու տենց
այսօր խոսում էինք, Արեգը ասաց որ շաաաա՜ատ ա սիրում Ջենթու (ձեր խոնարհ ծառայի մեղքով) շաաաաաա՜ատ ա սիրում։
Բայց դարդոտվեց, ասաց էս սաղ ազատ պրոեկտներում դիզայնը կաղում ա, այ ջենթուի լոգոն էլ ինձ չի դզում։
Ասացի՝ շատ լավ լոգո ա, համ «ջի» ա, համ էլ սիրտ։ Ասաց այոոո, ես չէի տեսել սիրտը։ Խոստավանեցի՝ ես էլ «ջի»-ն երկար ժամանակ չէի նկատում։
ցցԱրեգՀարությունյան ակա Սիլվեր
ու տենց
(01:04:30) naemo: and idea of having a different UX on MeeGo is cool!
(01:04:54) naemo: you said you don’t use nokia devices anymore
(01:05:22) naemo: do you aware on which hardware people develop MeeGo handset
(01:05:25) naemo: and test
(01:05:29) smoku: I don’t develop for nokia devices anymore
(01:05:53) naemo: I’ve read it in your blog
(01:05:55) MohammadAG: Intel Aava, if you can afford it 🙁
(01:05:55) smoku: but I have N900 and use it
(01:06:04) smoku: this movie was filmed with N900 😉
(01:06:09) naemo: 🙂
(01:06:32) naemo: did you test cordia on meego/n900?
(01:06:50) naemo: because on three videos there were notebooks
(01:06:53) naemo: netbooks
(01:06:57) smoku: nope. I work on IA only
(01:07:59) naemo: I also think that it is very important to have as many devices covered as possible
(01:08:05) naemo: I need about drivers issues
(01:08:09) naemo: I know*
(01:08:23) naemo: Just as with regular GNU/Linux distributions
(01:08:35) naemo: it is possible to install them to any device available
(01:08:36) naemo: and also
(01:08:40) smoku: It is. But who is going to work on covering all these devices? :>
(01:08:50) naemo: it would be very nice if intel
(01:08:58) naemo: realize and make the same step
(01:09:06) naemo: as IBM did almost 30 years ago
(01:09:15) naemo: by creating open architecture PC’s
(01:09:29) naemo: Yes, I know, nobody except you, probably don’t do that.
(01:09:47) naemo: And it would be very nice if we have a lot of different generic cases and boards
(01:09:51) smoku: IA32 and IA64 is open and standardized very well
(01:10:04) naemo: exactly
(01:10:13) naemo: Give me please this case, and this board, and this screen
(01:10:25) naemo: I don’t know whether it is possible to change CPU’s on embedded boards
(01:10:39) naemo: or memory
(01:10:49) naemo: Like, OK, I need more powerful CPU
(01:11:02) smoku: I don’t think it’s needed anymore.
(01:11:20) naemo: explain please
(01:11:27) smoku: the technology is moving so fast, that people don’t need modular design anymore
(01:11:40) naemo: interesting
(01:11:41) Venemo: smoku, if you don’t develop for nokia devices, you could still test on your archos 5 it
(01:12:16) smoku: by the point you reach the treshold of your CPU, the new CPU you want requires a new board, you also wand a faster HDD with new connector bus, etc. etc.
(01:12:49) smoku: so even in case of desktop PCs, when you reach the point of “i want to upgrade something” you need to upgrade the whole PC
(01:13:31) naemo: I see
(01:14:04) smoku: i given away my desktop PC few years ago and started swapping laptop since
(01:14:11) smoku: same for the pocketable device
(01:14:31) smoku: if the current one is not enough anymore – you just replace it with nexgen hardware
(01:14:56) Venemo: smoku, I tend to understand
(01:15:08) naemo: As far as I understand intel will produce a MeeGo port only if it is requested by the phone manufacturer.
(01:15:37) smoku: Venemo, yes. I have archos for this very reason. but I don’t have much time to test on i586, not talking about stoneage ARM
(01:16:20) smoku: archos 2.6.29 frankenkernel is very meego incompatible and causes problems
(01:16:21) naemo: On the contrary, it would be nice to have possibility to buy a bare mobile hardware and install your own OS there. Or even mobile with an existing OS, and install your own to have freedom, like we do with GNU/Linux distributions.
(01:17:01) naemo: Actually I like ARM instruction set, it’s a pity for me, that we won’t have MeeGo ARM devices probably.
(01:17:24) naemo: Intel contains so many compatibility layers, which means it has more gates
(01:17:37) Venemo: smoku, I understand
(01:17:50) naemo: which means also that it will require more power
(01:18:01) Venemo: smoku: soo, Atom is i586, not i686?
(01:18:11) smoku: naemo, I’m sure we will see Atom powered mobiles in near future
(01:18:18) naemo: and intel has special papers for compiler developers.
(01:18:33) naemo: smoku: nice
(01:19:05) Venemo: naemo: some guy from Intel said that they want a medfield-based mobile to arrive this year
(01:19:26) smoku: the fragmentation of ARM market may give IA a big comeback
(01:19:44) smoku: which is a pity
(01:20:18) naemo: Venemo: nice
(01:20:48) naemo: in that papers they explain, that, for example, it is better to use test instruction on P4 cpu rather than bt (bit test)
(01:21:07) naemo: because bt is emulated now, and test is a cpu core instruction
(01:21:12) smoku: I was hoping we will finally drop this CISC hog
(01:21:25) naemo: we cannot because world don’t use free software
(01:21:40) naemo: they need to be able to run compiled programs from 9386 era 🙂
(01:21:45) smoku: microsoft has windows for ARM ready
(01:21:46) naemo: i386
(01:22:02) naemo: they had CE and mobile for ARM
(01:22:12) smoku: but without standardized platform it will still be manufacturer-software only hardware
(01:23:12) You are now known as norayr
(01:23:53) norayr: They had an alpha port
(01:24:08) norayr: I don’t know whether it was used at all or not 🙂
(01:24:14) smoku: the NT is very portable
(01:24:29) smoku: and ARM will not matter in near future
(01:24:55) norayr: Yes, the problem is in the proprietary software, which is not possible to recompile by maintainers, and patch if necessary.
(01:25:03) smoku: ARM and GLES is nice… but with IA and real OpenGL in your pocket just around the corner…
(01:25:26) norayr: 🙂
(01:26:20) norayr: Like let’s take “Maelstrom”, or even “xv” image viewer. Last one is written in 1994. But people added 64bit patches, gcc 4 patches, and vuala
(01:26:27) norayr: we have it in modern distributions
(01:26:44) norayr: Which is not possible with proprietary software.
(01:27:13) norayr: It may be possible if Microsoft force developers to build via it’s service like autobuild, or OBS.
(01:27:33) norayr: and distribute software only through legal markets
(01:28:06) smoku: emulation is the answer 🙂
(01:29:10) norayr: remember they wanted to have x86 hardware emulation in itaniums
(01:29:15) norayr: but dropped that idea
(01:29:27) norayr: probably it was too hard
(01:36:09) smoku: i mean software emulation
(01:37:12) norayr: aha, apple successfully did it couple of times.
(01:39:35) norayr: just in that case they was producing hardware, and software was following the hardware needs. here, MS wouldn’t care to add emulation layer in the operating system unless people start to use other architectures, and people won’t use them unless ms prepare an emulation
(01:39:37) norayr: 🙂
(01:43:16) smoku: unless the hardware manufacturer funds it
(01:44:23) norayr: and there are no sofware independent hardware manufacturer like apple. ibm produces it’s own operating systems, but not for desktop users
(01:45:17) norayr: hmm, so ibm can start producing like, cell or ppc hardware and have an agreement with ms to port windows.
(01:45:29) norayr: i see.
(01:49:03) wmarone_ [~wmarone@c-67-174-148-77.hsd1.ca.comcast.net] entered the room.
(01:54:16) wmarone__ left the room (quit: Ping timeout: 250 seconds).
(02:03:55) smoku: well… THAT will not happen
(02:04:07) smoku: MS already screwed IBM once 😉
(02:04:48) norayr: 🙂
ու տենց
I think the certain way for Intel to win in mobile wars is to do the same as IBM did 30 years ago – promote open phone architecture.
Could you please, give me this case, put there that board, and, that screen. Yes, thank you. No, I will install operating system myself.
und so weiter
այլմոլորակային բակտերիա, որը գտնված է մետեորիտի վրա՝
մեկը լիներ կասկածեր որ վաղ թե ուշ մի տենց բակտերիա պետք է գտնվելու էր։
այսինքն ոճ մի արտառոց բան էլի տենց էլ պիտի լիներ
ափդ․ փաստորեն լոխոտրոն ա պարզապես։
ու տենց
Երազիս մեջ ես Ամառային դահլիճում էի ապրում։ Վարձում էի այն մի տատիկից։
Հետո մի օր տատիկը հավաքվում էր, խալիները ռուլոն սարքեց, ասաց որ պետք է գնամ, նա գնում է։
Ու մի օր աշխատանքից վերադարձա, տեսա տունս էլ չկա, միայն փոշի ու բեկորներ են։
Լրիվ պարալիզացված վիճակում էի։ Մի քանի օր տեղից չէի շարժվում։
Հետո եկան Գասպարն ու Տանամասին, ինձ տարան, երկու տուն ցույց տվեցին, ասացին, ստեղ կարող ես ապրել։ Բայց ես նենց զզվանք զգացի, տները լավն էին, չնայած, ու վերադարձա իմ փլատակների մոտ, իսկ ընկերներս տեսան, որ ինձ չի ստացվում տանել, ու անձրեւ ա սկսվում, սկսեցին ինչ որ փլատակների մեծ կտորներ բարձրացնել, ես էլ օգնեցի, վերջը ինձ համար π-աձեւ ծածկ սարքեցին, իսկ վերեւի մասում անցք կար, ու միջով ծառ էր անցնում, ու թողեցին ինձ այդ ծածկի տակ, գնացին, որովհետեւ անձրեւը ուժեղանում էր։
բարի առավոտ՝
ու տենց
Մի անգամ զրուցում էինք, թե որ լեզվից որ լեզու ինչ է ժառանգվել։
Օրինակ, ռուսերենում շատ են գերմաներենից վերցված բառերը։ Ասենք,
душ – dusche (գերմաներեն էլ կարծես ֆրանսերենից է եկել)
рюкзак – rucksack (ruck – մեջք, զաք – պայուսակ)
стул – stule
шрифт – schrift
штудировать – studieren
шланг – schlange (змея)
Այնքան շատ են, որ չենք էլ նկատում որ գերմանական հնչողություն ունեն, թվում է թե ռուսերեն է։
Հետո մեր մոտ հարց ծագեց, իսկ ո՞ր բառերն են ժառանգվել այլ լեզուներում ռուսերենից, ու գտանք այսքանը՝
եւ գուցե bistro ն ռուսերենից է եկել, սակայն դա վիճելի է։
Փաստորեն սենց հա՞, մի պյանիե նա դաչե ու բիստրո պոգրոմ՞։
Ֆսյո՞։ (սա ժառանգված բառ չէ բնավ)
Հավատս չի գալիս, հուշեք էլի։ Ու ոչ «տրաքած հայերեն» այլ գրական, բառարանային բառեր, ու ոչ նախկին ԽՍՀՄ անդամների լեզուների մեջ, որտեղ մեծ եղբոր ազդեցությունը եւ երկաթե վարագույրը անխուսափելի էին։
խնդրում եմ։
ու տենց
Ափդ․ հիշեցի, կարծես թե պարսկերենում օգտագործվում է՝ էսթաքան – որը եկել է ռուսերեն «ստական» բառից։ Հմ՞։
ես զարմանում էի ոնց ա որ մարդը ասենք սենց բան ինքը իրանով սովորել ա բայց ասենք նենց հիմար եզրակացություններ ա անում ու ասենք դոմովոյներին ա հավատում․ «բա էլ ո՞նց կբացատրես եթե ոչ դոմովոյի գոյությամբ» – ասում է։
հիմա հասկացա․ նենց չի որ լրիվ հիմար են, նենց ա որ ուղեղը ունի անջատվելու հակում, ու իրան կրկին միացնելը մոռանում են։
կամ միացման կոճակի տեղն են կորցնում։
դե բարեւներ ձեր գլխի միջի երեւակայական դոմովոյներին։
ու տենց
ու ես համարձակություն եմ ունեցել այֆոնների դեմ ինչ որ բան ասել։
խնդրում եմ, ավելի լավ է այֆոն, քան չինաֆոն հեռուստացույցով։ խնդրում եմ։ մարդ եղեք։ պետք չէ այդքան դաժան բնավ։
ու տենց
նրան անվանում են Ամստերդամյան Հարմս։
պապն էլ Ռուսաստանից էր, Տելեգին էր։
ОДНАЖДЫ УТРОМ ЛЕВ ТАК СИЛЬНО ИСПУГАЛСЯ САМ СЕБЯ, ЧТО умчался прочь и спрятался в кустах под дубом. Он сидел там, дрожал и твердо решил никогда больше не рычать и не смотреть страшным взглядом.
Но все-таки он понимал, что какие-то звуки ему нужны. Ведь никто не молчит. «Что же мне делать? — подумал он. — Пищать? Или жужжать?»
Он не мог решить вот так сразу, весь сжался, не поднимал глаз, и его всякий раз бросало в дрожь, когда он вспоминал, как громко он рычал. «Теперь всё, — подумал он, — с этим покончено».
В этот день мимо дуба проходила белка и увидела сидящего льва.
— Привет, лев, — сказала она.
— Привет, белка, — ответил лев. Он покраснел и попытался спрятаться в собственной гриве.
Потом он осторожно вытянул шею и поинтересовался:
— Можно у тебя кое-что спросить?
— Можно, — ответила белка.
— Как ты думаешь, что мне больше подходит? Пищать или жужжать? Или какой-нибудь другой тихий звук?
— А ты не будешь больше рычать? — спросила белка удивленно.
— Нет, — смутился лев.
— Понятно, — сказала белка. — Жужжать, жужжать… нет, наверное, лучше будет пищать.
— Спасибо тебе, — поблагодарил лев. — Тогда я буду пищать.
Он принялся тихонько попискивать и поглядывал при этом так смущенно, что белка не выдержала и ушла. В этот же вечер лев появился на дне рождения жука.
Он остался стоять у двери, в тени, тихонько попискивал про себя и отказывался от всего, съев только крошку торта. А когда муравей что-то спросил у него, лев зажмурился и ответил, что ничего не знает и никогда об этом не слышал. Он повесил голову и поплелся домой.
Так он теперь и жил, незаметный и трусливый. И только во сне он иногда громко и страшно рычал. Тогда кусты дрожали, деревья тряслись, а сам лев в ужасе просыпался.
շարունակությունը այն մասին թե ինչ կարեւոր է չդավաճանել ինքդ քեզ այստեղ
ու տենց
իրականացա՛վ, ահա թե ինչ մեյլ եմ ստացել այսօր՝
Hi all
DejaVu Fonts 2.33 has just been released
Highlights of this release are improved Hebrew and Armenian, emoticons,
playing cards, and many other new glyphs, improvements and bug fixes.
For full changelog, check http://dejavu-fonts.org/wiki/Changelog
Packages are available on SourceForge, see
http://dejavu-fonts.org/wiki/Download
SVN is open again.
Greetings
Ben
տառատեսակները, ինչպես ասել եմ, անթերի չեն սակայն միեւնույն է շատ լավն են։
Ահա չեյնջլոգը։
ու փաստորեն, կարող եք քաշել
իսկ սա՝ դեժավյու պրոեկտի հիմնական կայքն է
ու տենց
ինչպես սուրբը վաճառեց Անին
ինչպես եկեղեցին դարձավ օլիգարխ
ու՞մ է պատկանում իրականում «Շողակաթը»
ինչու՞ է ՍՍ-ն լեգի[ծ]իմ նախագահ
ինչու՞ ՌՔ-ն չէր սիրում Մերուժանին, որի արդյունքում վերջինը կորցրեց «Ար»-ը։
Բամբասանքներ, խարդավանքներ, հետազոտություններ։ Մնացեք մեզ հետ։
ու տենց
ո՞վ կմտածեր, որ ասենք իմ քանոն 350դ-ն ավելի բարձր դինամիկ դիապազոն ունի քան նիքոն դ200-ը։
ու տենց
փաստորեն, երկաթը արագանում ա, ու մարդիկ (չեմ ասում մենք, ես իրենց հետ ինձ չեմ իդենտիֆիկացնում) գրում են այնպիսի ծրագրեր, որ այդ ավելի արագ երկաթի հնարավորությունները «լրիվ» օգտագործվեն։
մասնավորապես այդ պատճառով մենք միշտ ունենք դանդաղ աշխատող ծրագրեր։ ծրագրեր, որոնց պետք ա սպասել։ որոշ ժամանակ։
սակայն ոչ այնքան ժամանակ ինչքան նույն երկաթի վրա պետք է սպասել օրինակ հինգ տարի անց գրված ծրագրերը։ այդքան երկար ոչ ոք չի սպասի։
տեսնես մեկը հետազոտություն արե՞լ ա ինչքան են մարդիկ պատրաստ սպասել։ օկ են սպասել երեսուն վայրկյան մինչեւ ինչ որ ծրագիր ստարտ լինի։ իսկ տաս րոպե օկ չեն։ իսկ երկու՞։
քոմփյութա սայնսի այժմյա վիճակում այսպիսի հետազոտություն անհրաժեշտ ա, որ աչքաչափով չնայեն, լավ է, դանդաղ ա, հաշվեն, ասեն յուզերները սրան կդիմանան։
իսկ թեմայի մասին իմ կարծիքը – բիզնեսը, կապիտալիզմը եւ մարդիկ, սպառողները, բերում են նրան, որ ծրագրերը դանդաղ են աշխատում։
որովհետեւ ընկերությունները աշխատում են շուկա հնարավորին չափ շուտ հանել, մրցակիցներից շուտ, եւ խնայել նախագծման վրա ծախսերը։
նրանք արագ են գրում, որ հետո բոլորի մոտ դանդաղ աշխատի։
ավելի լավ կլիներ, նրանք դանդաղ գրեին, հետո բոլորի մոտ արագ աշխատեր, բայց մարդիկ մեկ – ուզում են մթերքը շուտ ստանալ, երկու, պատրաստ են ավելի արագ կոմպեր գնել, երեք – ընտրություն առանձնապես չունեն ու չեն գիտակցում ինչու է այսպես ստացվում։
այստեղից մի բան էլ է բխում, մասսայական արտադրության պատճառով կոմպերը դառնում են ավելի մատչելի, որովհետեւ իրենց գինը ընկնում է, որակի հետ միասին, սակայն։
ու տենց
Դեն Քոհենի տեքստը
եթե ինձանից մի 100-300մ լինեք, հավանաբար noch’s piratebox աքսես փոյնթին կպնելուց սենց բան կտեսնեքՃ
ու տենց
I have been written about a piratebox.
So, this is my implementation for Maemo devices: nokia n900 and n810.
You do not need to carry heavy suitcase anymore.
What to do:
Maemo PirateBox
This manual explains how to turn your N810 or N900 Maemo device into a PirateBox.
In case you don’t know what is piratebox go to David Darts page or here. Also, there are script called mkPirateBox for hardware router devices.
Install web server
Basicly what we need is a web server and wireless-tools.
I also edited the server’s config file
vi /etc/lighttpd.conf
and changed document root directory to /media/mmc1/www
put your website data there and start http server if it’s not started.
Start access point
So, dnsmasq is available in maemo out of the box. It is a dns and dhcp server. As a root, start the following script:
Here
option is used in order to forward all the requests (i. e. to google or facebook) to the local web server.
This is it, now anybody can connect to your access point, type any address in the browser’s address bar, and see your personal PirateBox on your n900 or n810 running under maemo
This manual is also available at maemo wiki
Upd: I also found other implementation for n900, however it requires custom kernel. This solution is much simpler and works with maemo default kernels.
ու տենց
Ջերեմի Քլարքսոնը գրել ա տեքստ բրիտանացի գիտնականների էմիգրանտների մասին
սրաչերից գրաչերից հեռու, բայց չեմ դիմանում որ չմեջբերեմ։ շատ լավ ա գրում ախր պարոն Քլարքսոնը։
“Не понимаю, как ты можешь жить в Британии. Чертова погода. Чертовы мусульмане. Чертов Браун”, а потом, после тоскливой паузы: “… у тебя случайно нет сегодняшнего выпуска «Telegraph»?”.
Мне всегда было искренне жаль эмигрантов, а теперь, конечно же, жизнь для них – где бы они ни были – стала хуже, чем когда-либо, потому что – ни с того, ни с сего – их гасиенда стоит меньше, чем клочок земли, на котором они ее построили 10 лет назад, и они никому не могут сдать свою летнюю квартиру, которую купили, чтобы обеспечить добавку к пенсии. Которая теперь тоже ничего не стоит.
Это лишний раз доказывает, что никакого Бога нет. Потому что никто, будучи силой добра, не стал бы так добивать людей. “Я сделаю тебя таким жалким, несчастным и одиноким, что ты нарушишь Третье Правило. А потом я отберу у тебя твой дом и все твои деньги, пока ты не станешь бродягой-алкоголиком в стране, языка которой ты не знаешь, и пока ты не начнешь блевать джином в канаву через свой испещренный полипами нос в три часа ночи.” Нужно быть законченным негодяем, чтобы обрекать кого-то на такую боль.
К несчастью, я боюсь, что в ближайшие месяцы – с усугублением кризиса – огромное множество людей начнет размышлять: а не была бы их жизнь счастливее на солнечной стороне?
Призываю вас обдумать это очень тщательно. Даже если у вас забрали землю и дом – они не могут отобрать ваших друзей. Или семью. И совершенно неважно, как редко вас навещают дети – можете мне поверить: если будете жить заграницей, вы их, вероятно, больше вообще не увидите. Никогда.
Вы будете сидеть там в баре, в своей дурацкой гавайской рубашке, притворяясь, что официант – ваш друг, и перечитывая штрих-код на экземпляре «The Week» двухлетней давности, отчаянно пытаясь убедить себя, что вы – счастливы. Но вы не будете счастливы, потому что заграница – это место, куда ездишь в отпуск. Британия – это дом.
վիա բրենդիչկա այստեղից – կարդացեք, ով չի տեսել տեքստը հրաշք ա։
ու տենց
մտածեցի որ փոխարենը ասել
– ապրես, որ սենց արեցիր
ավելի լավ ա ասել
– ուրախացա որ սենց արեցիր։
որովհետեւ առաջինը մանիպուլյացիա ա (положительное подкрепление), իսկ երկրորդը՝ զգացմունքի արտահայտում։
ու տենց
Тут в этой истории появляется Кристиана Рюттен, немецкий эксперт по компьютерным технологиям. Это та самая Кристиана Рюттен, которая в свое время учила немецких компьютерных фриков влезать в мозги роутерам и делить приходящий от провайдера канал на личный и общественный. Таким образом, домашние роутеры начинали отдавать часть канала в общественное пользование, и возникал бесплатный и свободный доступ в Интернет. Это та самая Кристиана Рюттен, которая умеет в несколько минут смастерить из пивной банки и куска кабеля домашнюю антенну для беспроводной сети и которая копается у роутеров в мозгах с той же легкостью, с какой вы копаетесь в собственном платяном шкафу.
Кристиана, взглядом мастера глянув на раздутый от железа и пухлый от длинных инструкций портфель Дартса, в конце января взялась за дело. Это дар — видеть ясные пути там, где другие ходят запутанными тропами. Это талант — находить простые и изящные решения там, где обычный глаз видит нагромождения кода, проводов и железок. В варианте Пиратского Ящика, предложенного Кристианой Рюттен, количество железа было сокращено без ущерба для его работоспособности. За пару дней эта немецкая хакерша на службе добра написала скрипт, который давал возможность пользователю залезть в мозги роутера и провести там всю необходимую хирургию без особых затрат времени и нервов. Свой вариант Ящика Кристиана назвала mkPirateBox. mk значит make — сделай. Мое желание смастерить генератор для моей собственной, личной и абсолютно свободной сети в этот момент стало невыносимым.
}}
Но от массовой продукции я вполне могу отказаться. По-настоящему интересные вещи происходят в области DIY, в гаражах и в подвалах. Хорошая культура не должна стоить миллионы. Я люблю многообразие, а не совершенство.
Подход культурной индустрии таков: надо использовать новые технологии, чтобы фиксировать каждое воспроизведение и каждый акт копирования и предъявлять за них счет. Но для этого им нужен полный контроль, иначе они не смогут пресекать попытки неразрешенного копирования. Поэтому культурная индустрия требует создания инфраструктуры цензуры в Интернете.
Этот подход неправильный. Творческие люди, которые выставляют свою продукцию в Интернет для свободного распространения, получают от этого выгоду. Цифры продаж DVD-дисков Monty Pyton выросли на 23 000% после того, как они разместили свои скетчи в Сети для свободного распространения. Radiohead раздавали всем желающим свой последний альбом, просили о пожертвованиях и таким образом заработали больше денег, чем всеми предыдущими альбомами. Мои знакомые выкладывают музыку в Сеть. В результате они получают предложения давать концерты, и там они могут зарабатывать. А записывающие лейблы все это время только смеялись над ними.
Тот способ, каким мы как общество используем Интернет — распространение знаний и новостей, распространение информации, политический аспект и формирование устремлений, — превращает цензуру в Интернете в цензуру головы. Опасность для общества от злоупотреблений столь мощной инфраструктуры цензур настолько велика, что единственное разумное решение состоит в том, чтобы вообще не иметь подобного инструмента власти. Злоупотребление им неизбежно. Достаточно посмотреть на Китай, Данию или Австралию.
Я думаю и живу в рамках хакерской эстетики. Это значит, во-первых, что доступ к компьютерам и иным средствам, которые показывают человеку, как функционирует мир, должен быть свободным и полным. Во-вторых, вся информация должна быть свободной. В-третьих, не доверяй авторитетам — требуй децентрализации.
փաստորեն, տենց մի ծովահենական արկղ կարելի է սարքել եւ առանց ռոութերի ու ֆլեշկայի։
ասենք իմ չհեռախոսի միջոցով։
տեղադրում ենք lighthttpd, կոնֆիգ ենք անում որպես աքսես փոյնթ ու ֆսյո ։Ճ
ձելը սձելանը, ինչպես ասում էր կույր Փյուն։
ու տենց
ու տենց
}}
Однако партия Дашнакцутюн не предвидела распада ССР , хотя обязана была каждый день ожидать возвращения и быть наготове. Точно так же, как мы сейчас должны быть готовы к изменениям существующей в Армении системы. Вместо этого руководство Дашнакцутюн оказалось игрушкой в руках иностранных спецслужб. Не только партии не удалось возвращение в Армению, всем нам не удалось построить армянскую государственность, хотя мы здесь стоим на своей земле и имеем такую возможность.
В ССР Дашнакцутюн была под запретом – запретный плод всегда кажется сладким. Примитивная коммунистическая пропаганда фактически работала в обратном направлении. Первое время я чувствовал на себе, что большая часть населения Армении относится к Дашнакцутюн с огромным уважением. Когда же партия начала реально работать в Армении, миф рассыпался. К началу войны в Арцахе потенциал был очень велик, сотни людей готовы былиприехать воевать из Бейрута, но Дашнакцутюн остановила этот процесс. Там поняли, что если сюда, в Армению, прибудет много людей, многие выяснят для себя реальную картину, общеармянский авторитет партийных лидеров упадет, и в партии произойдет смена власти. После освобождения Шуши дашнакское руководство решило больше не присылать сюда бойцов, из-за чего у нас возникли острые разногласия. С тех пор подкрепление из-за рубежа мы получали только после личного вмешательства и под нажимом. Потенциал партии велик не только в смысле человеческих ресурсов, но также в смысле ресурсов информационных, технических, материальных. Я со всей ответственностью могу сказать, что этот потенциал был использован в Карабахе менее чем на 2%. Зачем и ради чего нужно было придерживать остальной потенциал, когда был ясен фронт борьбы? По сути, Дашнакцутюн использовала события в Карабахе для борьбы за власть в Армении.
Էլի տարբեր հետաքրքիր բաներ կան, ցավոք ռուսերեն է։ Հայերեն բնորինակը եթե գիտեք որտեղ է, հայտնեք փոխեմ մեջբերումը։
ու տենց
Среди уничтоженных фотографий была и такая: стоят рядом седобородый старец и шестилетний ребенок. Маленький Бажбеук очень похож на деда. Но какие глаза у малыша! Горящие, живые, проницательные. Глаза, которые ничего не пропустят.
К концу жизни у него были те же глаза. Он говорил, что человек остается таким, каким был в детстве. Все, что приходит с годами,— наносное. Суть человека не меняется.
Թելման Զուրաբյանը գրում է Բաժբեուկ-Մելիքյանի մասին
փաստորեն, ասում ա փիփլ դոնթ չեյնջ։
ու մի բան ինձ շատ տխրեցնում ա։
սա համայնք չէ եթե մի հոգի է ստեղ փոստ անում։ սա Հաուսին նվիրված բլոգ է ստացվում որը չգիտես ինչու համայնք է կոչվում։
ու տենց
Տաք է չէ՞։ Իմաստ չկա անհամբեր գարուն սպասելու, ինչո՞վ գարուն չի։ Սառույցն էլ հալվում է։
Հոգեւոր սառույցը․
ա) – մի քանի օր առաջ գեներացրեցի unified diff ու քոմիթեցի Թարումեանի dejavu-fonts փաթչերը։
Հիշեցնեմ, որ դեժավյու սանսի մեջ հայերեն կար։ Ու դեժավյու մեյլ լիստից պատասխան եկավ հենց այդ հայերեն տառատեսակի նախագծողից, որը խոստովանեց
since these glyphs are obviously superior to the ones I drew.
Թարումեանի նախագծած դեժավյու տառատեսակները շատ լավն են։
Եվ վերջապես այսօր, ես ստացա հաստատում`
Thank you, Ben
I guess we have to thank you for a great patch 🙂
The patch has been applied to SVN. Please test out if everything works as it
should so there are no bugs with Armenian in the next release.
այսպիսով մեր ֆոնտերը արդեն սվն-ում են։ փետրվարի վերջին կլինի րելիզ, արդեն բոլոր ավելացումներով՝ սանս, սերիֆ, մոնոսպեյս։
բ) – Ալեկսեյին վերջապես հաջողվել է կոնտակտի մեջ մտնել գուգլովոդների հետ:
փաստորեն, սառույցը շարժվեց, պարոնայք երդվյալ ատենակալներ։
ու տենց
I have been written about the location of the file on maemo
n900 light meter under meego is located at
so, I am going to port my lightmeter to meego in night 🙂
und so weiter
նկարել է Սպիրիթը։
այս պտտահողմերը, ի դեպ, մաքրել են Սպիրիթի ու Օփորթյունիթիի արեւային էլեմենտների պանելները, ու երկարացրել ռոբոտների կյանքը։
ու տենց
վիա նեյքդսայլնս
ու տենց
Ես միշտ հիանում էի Հաուսի հեղինակների գրագետ լինելով։ Սերիալի մասին պատմելով հաճախ նշում եմ, որ գրողները լավ տեղյակ են հոգեբանությունից։ Սակայն այստեղ նրանք պռոկոլ արեցին․
Այստեղ արծաթե քամին գրում է որ Հաուսը հարգեց Քադդիի դստերը, երբ ականատես եղավ ինչ տաղանդավոր թեթեւությամբ նա ստեց։
Սակայն սովորաբար Հաուսը սուտը չի հարգում, կանխատեսում է։ Նույնիսկ հեգնանքով է արտահայտվում, ասենք՝ «ապա խաբեք նրան, բոլոր հաջող ամուսնությունները սկսվում են ստից»։
Կարծում եմ, նա հարգեց աղջկան ոչ ստելու փաստի համար, այլ որովհետեւ նա ֆայմեց տեղում ստել։
Իսկ ի՞նչն էր ստիպել նրան ֆայմել ու խաբել։ Կարծում եմ որ այս դեպքում բանալ ռասսուդոկը։ Հայերեն բառարանում տարբերություն չգտա, ենթադրում եմ, որ անգլերեն ռազումը – mind, reason ա, իսկ ռասսուդոկը՝ sense-ն ա։
Էրիխ Ֆրոմմը իր «առողջ հասարակություն» գրքում գրում էր՝
Разум — инструмент человека для достижения истины, рассудок — инструмент для более успешного обращения с миром; первый — человечен по своей сути, второй принадлежит к животному в человеке.
Սակայն Հաուսը բնական կլիներ եթե ռազումը գնահատեր, ու կարողանար այն ռասսուդոկից տարբերել։
Սցենարիստները լոխանուծսյա եղան։ Որովհետեւ երեւի ուզում էին մի բան մտածել, ինչպես անել
որ երեխաներից զզվող Հաուսը այդ երեխային կապվի։ Ուրեմն պիտի գնահատի։ Ինչի՞ համար։ Մտքի։
ու տենց
ա – կոդավորումը յունիկոդ է։
բ – շատ է խնդրում գնա չտեսության տրանսլիտի հոդվածի մեջ
գ – ո՞վքեր են դա ստեղծել, եւ ովքե՞ր են դրանով օգտվում։
ու տենց
Since version 2.3 it is possible to write purely native application
without a line of java code.
This is an example:
http://developer.android.com/reference/android/app/NativeActivity.html
That gives us more freedom when choosing the tools.
und so weiter
released photographic light meter version for Nokia N810 as well
I have been written about n900 version here
it turns your N810 into photographic light meter: calculates aperture and shutter settings, depending on ISO, aperture and shutter
I use it a lot when do photos with cameras which does not have a light meter. These are mostly film cameras.
}}
and this is a link to the maemo talks thread
enjoy the software and make good photos!
and do not forget your old good friend -tablet Nokia N810
ու տենց
(04:15:45) Areg Harutyunyan: vobschem nor qvantayin masniky chuni konkret coordinatener
(04:15:53) Areg Harutyunyan: inqy uni konkret coordinatener konkret havanakanutyamb
(04:16:13) Areg Harutyunyan: e.g. 80% probability it’s located at x, y and 10% it’s at z, c, etc
(04:16:18) Areg Harutyunyan: and it’s truly random
(04:16:25) Areg Harutyunyan: it is theoretically impossible to calculate
(04:17:14) Areg Harutyunyan: and since everything is built on quantum particles, the whole universe is actually one giant random thing
(04:17:38) noch: ha, yes ed chunei in mind
(04:17:38) noch: 🙂
(04:17:45) Areg Harutyunyan: I studied this because I believed that everything could be calculated so if we built a giant computer we could predict everything
(04:17:50) noch: ի նկատի ունեի մակրո աշխարհում
(04:17:51) Areg Harutyunyan: if we knew all the right algorithms
(04:18:14) noch: ու սթիլ կասկածում եմ որ գուցե պարզապես մենք ինչ որ բան չգիտենք դեռ
(04:18:19) Areg Harutyunyan: we could calculate how would a falling leaf impact norik’s brain and what would it cause norik to become
(04:18:35) Areg Harutyunyan: che chimanalu moment chi ed pahy
(04:18:40) Areg Harutyunyan: it’s the scroedinger’s cat paradox
(04:18:55) noch: ։Ճ
(04:18:55) Areg Harutyunyan: aveli shut ha
(04:18:57) Areg Harutyunyan: chisht es
(04:19:01) Areg Harutyunyan: miguce chimanalu pah a
(04:19:04) Areg Harutyunyan: bayc inqy BE DESIGN
(04:19:07) Areg Harutyunyan: BY DESIGN
(04:19:11) Areg Harutyunyan: theoretically
(04:19:16) Areg Harutyunyan: chimanali a
(04:19:28) Areg Harutyunyan: t.e. imanalov ira mi masy, du poxum es ira mnacac masy
(04:19:36) Areg Harutyunyan: isk pordzelov imanal mnacac masy, poxum es mi masy
(04:19:44) Areg Harutyunyan: u inqy by design etenc a
(04:19:53) noch: անճանաչելի
………………………………
(04:22:09) Areg Harutyunyan: ooo yes nor jogeci
(04:22:16) noch: )))
(04:22:16) Areg Harutyunyan: pastoren macrouniverse is opensource
(04:22:23) Areg Harutyunyan: but the real foundations are closesource by design
(04:22:32) noch: )))
(04:22:56) Areg Harutyunyan: looks like someone’s being a douche over his intellectual property 😀
(04:23:03) noch: )))))))))))))))))))))))))))))
(04:24:30) Areg Harutyunyan: “energy? e=mc2.. yeah whatever”
“quantum measurements? ha-ha-ha!”
(04:24:49) noch: աաաաաաա
(04:25:01) Areg Harutyunyan: it’s like making notepad opensource you know
Մաեմոյի դեվերից մեկն ա գրում՝
The announcement mentions MeeGo only marginally, as a “longer-term market exploration”, and ends the paragraph with “Nokia still plans to ship a MeeGo-related product later this year”. This sounds to me like: we won’t market any MeeGo devices in parallel with Windows Phone ones, not to hinder the latter’s success, but we’ll release the MeeGo product we’re currently working on before downscaling MeeGo back into the R&D division.
No matter how wrong my interpretation might be, let’s try to collect a few facts:
MeeGo is ready, it’s not an R&D project: a MeeGo phone will be released
Nokia’s primary platform for the middle/long term is Windows Mobile
Meego will become, within Nokia, an R&D project at best
I feel confused and fooled. Business logics are floating several metres above my head, and I cannot understand what’s the point of saying that MeeGo will be an R&D project when it’s not. To me, it’s like taking a teenager and trying to squeeze him into a baby’s cradle. Either you kill him more or less explicitly, or you take him out, let him grow and give him a chance to be a hero. We are going to have the best phone in the market this year. It might not be perfect, as the N900 clearly wasn’t, but all the premises for a brilliant future are there. And people will love it, as they loved the N900 despite it being far away from the quality standards we aspired to achieve and despite a zero-digits investment on marketing. Maemo won, against all odds.
Նաեւ ասում ա որ նոր գործ ա փնտրում, որովհետեւ հավես չունի վինդովսի համար սոֆթ գրել`
if I had to choose between developing open-source software on top of a closed platform and developing closed-source software on top of an open-source platform, I’d much rather go for the second option: because with the first one I’d still be using and promoting a closed platform, and unless you are developing a cross-platform application or framework, you’d be doing very little good to the open source world.
ու տենց
ֆունկցիոնալ ծրագրավորման մեջ բարդ է մոդելավորել ասենք պատահական թվեր վերադարձնող ֆունկցիան։ որովհետեւ ըստ մաթեմի (ուղղեք ինձ եթե ես սխալվում եմ) ակնկալվում ա, որ քանի անգամ էլ ֆունկցիային որոշ արժեք տաս, պատասխանը անփոփոխ կլինի։
մենք ասում ենք, որ իրական կյանքում լիքը պատահական բան ա լինում։
այս տեսակետից, իրականում պատահական բան չի լինում, պարզապես կա տվյալների պակաս։
մենք չգիտենք ինչ կլինի որովհետեւ մենք չունենք բավական տվյալներ, նույնիսկ եթե ունենք(այինք) մոդելավորող ֆունկցիան։
այնպես որ ամենը ունի բանական բացատրություն, քեդ ։Ճ
ու տենց
Մի հատ մարդ ա լինում, ում ջիպի կապոտի տակ կատու ա մտնում։
մտածում ա որ տաք ա ու այնտեղ հանգիստ քնում ա «րեմեն»ի հետեւը։
չիմանալով որ գլուխը դրել ա գիլյոտինի մեջ։
այդ մարդը գալիս ա, ավտոն խոդ ա տալիս։ չգիտեմ ինչպես ստացվեց, բայց հենց այդ կատուն հանկարծակի կենդանի մնաց, պարզապես մի տեսակ անմազ։
այնպես որ զգոն եղեք, մեքենան խոդ տալուց, նրա մեջ կարող է կատու թաքնվել։
ու տենց
փաստորեն, ես կարողացա իմ մեջբերած տեսանյութը իմ բրաուզերում դիտել։
դա սովորաբար չի ստացվում, քանզի ես ֆլեշ փլեյեր չունեմ բնավ։
Իսկ ստացվեց որովհետեւ յութուբը իֆրեյմի է անցել, որը կռահում եմ հանդիսանում է վրափեր՝
վիդեոն կցուցադրվի կամ ֆլեշով, կամ հտմլ5-ով։
ու տենց
վիա 10098
ու տենց
– ես նկատել եմ, որ շները չարացած են լինում այն բակերում, որտեղ մտնոլորթը լավը չէ, որտեղ իրենց վատ են վերաբերվում, նեղացնում են։ այն բակերում, որտեղ իրենց գոնե հանդուրժող են, նրանք բարի են։ այսինքն դա մեզանից ա էլի, մեր վերաբերմունքից, մեր բակերի շները ինչ ձեւի են։
ցԳայանե
ու տենց
computer science -ը վերացարկման (աբստրակցիայի) արվեստ է։ մենք մտածել ենք մոդուլներ, վրոփերներ, կոպմոնենտներ, եւ այլն։
այսինքն մենք ուզում ենք նվազեցնել կրկին գրվող կոդի մասը, ավելի ընդհանորւ ենք սարքում ինտերֆեյսներ, եւ այլն։
դա նաեւ այն է ինչ մեզ սովորեցնում են։
հիմա նայենք ինչ ունենք մոբայլ սարքերի ոլորտում նախագծման դեպքում։
ունենք հայտարարված փորթաբնլ, բայց իրականում մեկ պլատֆորմային կպած դոթնեթ (WP7), ունենք անփորթաբլ C++ Սիմբիանի համար, ունենք հայտարարված կրոսպլատֆորմ ջավա, որի անդրոիդի համար գրված ափը էլ ոչ մի տեղ չի աշխատում․․․
ունենք cocoa էփլի դեպքում։
այսինքն, կամ գրում ես անդրոիդի, կամ այֆոնի, կամ սիմբիանի, կամ վինդովսի համար։ թե ուզում ես պորտ անել, պիտի ահագին ուժ ծախսես։
որը հակագիտական է։
բայց բիզնեսի մոծիվներով է
ի՞նչ կար առաջ․ ունեինք j2me, որը մահացավ թույլ հեռախոսների հետ, բայց որը կարելի է համարել փորթաբլ։
ի՞նչ կունենանք։ Միրիադ ընկերությունը պորտ է անում անդրոիդի դավլիկը (ջվմը) Լինուքսի վրա, այսինքն անդրոիդի ծրագրերը կաշխատեն Միգոյում։ (Միրիադը նախագծել է վինմոբայլի ջ2մեն, յբեդը, Օբերոնով)
կունենանք դոթնեթով գրված ափեր վինդովսի եւ այֆոնի, եւ Միգոյի համար ազատ մոնոյի շնորհիվ։
Կունենանք Լազարուսով գրված սոֆթ դրոիդի, սիմբիանի, այֆոնի, միգոյի, բայց ոչ վինմոբայլի համար, քանզի այնտեղ դոթնեթ ա։
Կունենանք հավանաբար ՔԹ, որը կծածկի սիմբիան, ու Միգո։ Ինչ կստացվի այֆոնի ու անդրոիդի հետ դեռ պարզ չի։
Նենց չի որ շատ գույնզգույն ա, բայց կարծես քիչ քիչ լավանում ա վիճակը։
ու տենց
այո, մենք լսել ենք։
ու չէ, մենք չենք ուզում զրուցել այդ մասին։
ու տենց
ես մտածում եմ, արդյո՞ք ինտելը չի չռփի նոկիային։ չի ասի, բա մենք կարծես միասին էինք, ու՞ր էս գնում մայքրոսոֆտի հետ քնում։
թե՞ իրանք արդեն բաժանվել են ու այլեւս միասին չեն, ու հո ձեռքից չի պահելու, մեծ մարդիկ են։
օֆ օֆ, իրոք որ պրոսրալի ֆսե պոլիմերի, էէէ
ու տենց
Այնքան շատ են պնդում որ օգտագործելով «լիբարալ» արժեքները արեւմտյան քաղաքակրթությունները մեզ տիրանում են, որ ակամա սկսում ես մտածել։ Գուցե իրո՞ք տիրանում են։ Իսկ այժմ, ուշադրություն, հարց․
– Ինչու՞ էն արեւմտյան քաղաքակրթությունները օգտագործում հենց այդ տիպի, ասենք, լիբերալ արժեքներ, մեզ քայքայելու համար։
Մեկ րոպե մտածելու համար
Գուցե այն պատճառով, որ դա այն է ինչ ժողովուրդը ուզու՞մ է։
Ապա ավելի լավ չէ՞ ինքնուրույն ստեղծել այնպիսի ժողովրդավարական պետություն, առանց արեւմուտքի միջամտության, որ արեւմուտքը շփոթվի, մանթո լինի։
Պարզ օրինակ․
– Վարդանիկ, էն գովազդած խնձորները, սուտ ա որ առողջարար են, իրականում դրանց մեջ թույն ա սրսկած։
խնձորները այն են ինչ ուզում է Վարդանիկը։ Ու նա կշարունակի ուզել խնձոր, նույնիսկ եթե նրան ամեն օր պնդեն որ խնձորներով չար մարդիկ քայքայում են իրենց ընտանիքը։ Եւ գուցե իրոք քայքայում են, ասենք կխաբեն, եւ կառեւանգենեն հիմարիկ Վարդանիկին։ Եթե Վարդանիկը իր տանը խնձոր չունենա։
Տվե՜ք էլի։
«Եթե կինը որեւէ բան է ուզում, նրան պետք է դա տալ, այլապես նա կվերցնի ինքնուրույն: եւ գուցե ինչ-որ այլ մեկից։»
«Կապուցինների փողոցից մարդը» կինոնկարից։
ու տենց
տոկի-պոնա։ Սա իմ լեզուն է։ ինձ շատ մոտիկ։
Ես մի քանի օր առաջ մտածում էի Փոլ Գրեմի how to make wealth հոդվածի մասին։ Մասնավորապես այն մասին, ինչպես եմ հասկանում wealth բառը։
Suppose you own a beat-up old car. Instead of sitting on your butt next summer, you could spend the time restoring your car to pristine condition. In doing so you create wealth. The world is– and you specifically are– one pristine old car the richer. And not just in some metaphorical way. If you sell your car, you’ll get more for it.
In restoring your old car you have made yourself richer. You haven’t made anyone else poorer. So there is obviously not a fixed pie. And in fact, when you look at it this way, you wonder why anyone would think there was.
Ես հասկանում եմ wealth որպես բարիք, որպես добро: Ռուսները ասում են՝ мое добро. Հայերը ասում են բերքահավաքի մասին։ Բարիք հավաքելու մասին։ Բարին այն է ինչ մարդիկ ուզում են։
Իսկ վերանորոգող մարդը բարիք է անում։ Որովհետեւ եթե նա վերանորոգեց մեքենան նա արեց բարի (գործ) նաեւ։
Իսկ տոկի-պոնա լեզվով sina pona կարող է նշանակել միաժամանակ․
դու բարի ես
դու վերանորոգում ես
(sina – դու, pona – բարի, վերանորոգել)
Այլ օրինակ․
mi pona – ես բարի եմ։ ես բարի էի։ ես բարի եմ լինելու։
տոկի-պոնայում չկա ժամանակ։ մարդիկ բարի են։
Տոկի-պոնա լեզուն – բարի լեզու է։
Մինիմալիզմը եւ պարզեցումը բերում է նրան, որ տոկի-պոնայում չկա «սովորեցնել» բառը, այդ իմաստը կարելի է արտահայտել «գիտելիք տալ» արտահայտությամբ։
Չնայած մինիմալիստական պարզության եւ այն հանգամանքի որ նրանով հեշտ է շփվել, այն չի ստեղծված հեշտ շփվելու համար։ Այն ստեղծված է որպես փիլիսոփայական լեզու։
Այնպես, ինչպես դեկոմպոզիցիայի միջոցով մենք բերում ենք 4/8 1/2-րդ, այնպես էլ ջարդելով սեմանտիկ կոնստրուկցիաները պարզ միավորների բացահայտում ենք իրական իմաստը։ Տոկի-պոնան օգնում է թափանցել ամենի իրական բնույթի մեջ․ առողջություն – առողջ մարմին, երջանկություն – լավ/բարի զգալ, toki pona – բարի լեզու։
Ու այստեղ նաեւ զարմանալի չէ որ ինձ դուր է գալիս այս լեզուն, չէ որ ես սիրում եմ Օբերոն ծրագրավորման լեզուն իր պարզ գեղեցկության համար։ Բացի դրանից ես սիրում եմ որ վրացերենում միայն փոքրատառ տառեր կան։ ։Ճ
Ավելին կարելի է իմանալ այստեղ, իակ այստեղ կա ռուսերեն դասագիրք։
ու տենց
ց[Անահիտ Վ][1]
_ու տենց_
[1]: http://anahit.arnet.am/archives/1633
«բիլայնի» Քանաքեռի բաժանմունքում բաժանորդը բողոքում է՝
– ես չիաշխատում
– ձեր ի՞նչը չի աշխատում՞
– ես։
– դուք՞
– ես։ էն որ կա «ե» իմ մոտ չի աշխատում։
վարագույր
քրոսփոսթ պաստաֆարի_ռու
Ռամեն
ու տենց
Uploaded my photographic light meter for maemo: https://garage.maemo.org/projects/lightmeter
}}
}}
and this is a thread at maemo talks.
ու տենց
added a new article to maemo wiki
http://wiki.maemo.org/Checkinstall_on_Maemo
it’s full of dirty hacks, and helps to install checkinstall on a maemo device.
which you may not need, actually, if you use scratchbox and/or canonical Debian utils.
und so weiter
Սենց մեյլ եմ ստացել, ասացի փոխարենը ծանոթներիս սպամ անեմ, ստեղ գցեմ․
Իսկ ես կարծում եմ, ավելի լավ ա այդ շներին գնացեք տուն վերցրեք, ոչ մի կացարան ունակ չի բոլոր շներին պահել։
Գերմանիայում հեռուստահաղորդում կա, որտեղ ցույց են տալիս այդ շներին, պատմում իրենց պատմությունը, որտեղ են գտել ու ինչ վիճակում, ու ոնց, ու տեղավորում ընտանիքներ։ Որովհետեւ այնտեղ էլ են գիտակցում որ կացարանը «բեզրազմերնի չուլկի» չի, ու հակում ունի լցվելու։
_ու տենց_
ՄՆ-ում դատը արգելել է Սոնի Փլեյսթեյշն ջեյբրեքը տարածել։
Այսինքն՝ չի կարելի քո իսկ ունեցած երկաթը, որի համար փող ես տվել օգտագործել այնպես ինչպես ուզում ես։
Սպասում եմ, Ջոբսը արգելի այֆոնների ջեյլբրեքի տարածումը։
Ասենք անելը՝ կարելի է, իսկ ծրագիր տարածելը, որը անում է՝ ոչ։
ու տենց
[այստեղից][1]
վիա [Լիլիթի][2] [իդենծի-կա][3]
_ու տենց_
[1]: http://www.lragir.am/armsrc/interview43451.html
[2]: http://lu-journal.livejournal.com
[3]: http://identi.ca/lililit
Սմբատ Սպարապետի դատաստանագրքից
_ու տենց_
ու այն մասին թե ինչպես են դրա համար պատժում․
Փաստորեն, աղջիկ փախցնողի հանդեպ բնավ հանդուրժող չի օրենքը։ Հետո էլ ասում էն՝ հին հայկական ավանդույթ։
Բա։
Այնպես որ, զգոն եղեք, որ ձեր զձուքն եւ զձետն տեղն մնայ։
_ու տենց_
Մի հետաքրքիր հատված Սմբատ Սպարապետի Դատաստանագրքից․
Կարճ ասած, կինը իրավունք ունի անմիջապես բողոքել <s>տեխկոմ</s> եպիսկոպոսին, վերցնի անկարող ամուսնու ունեցվածքի կեսը ու այլ մարդու հետ ամուսնանա։
Այնպես որ, զգոն եղեք, կանանց խաբելուց։
_ու տենց_
եթե windowmaker-ը չի պատասխանում (անպատասխանատու ա), ու չի լինում անել Toolchest > configure > RestartWM ապա կոգնի հետեւյալ սկրիպտը՝
kill -USR1 `ps -C wmaker -o pid,cmd | awk ‘/for-real/ {print $1}’`
_ու տենց_
Այս շունիկը հենց հիմա կասկադի մոտ, անձրեւի տակ թրջվում է։ Նա ունի վզկապ, ու սովոր չի դուրսը ապրել։ Շատ բարի ու ընկերասեր է։
Խնդրում եմ, տարածեք այս տեղեկատվությունը, օգնենք շանը եւ տիրոջը գտնել իրար։
Կատարյալը կլիներ եթե որեւե մեկը վերցնի իրան մինչեւ չգտնվի տերը, իմ տան պայմանագիրը դա թույլ չի տալիս։
This dog is obviously lost, he has collar, very friendly, and doesn’t know where to go. Please, share this info, let’s try to find an owner. It would be best if someone take him to home, before he gets completely wet an actual owner will be found.
Upd․ Որոշ տեղեկություններ կան․
—————-
Adrineh Gregorian This is Gorky, My friends take of her… she needs a home 🙂
Her owner left her on the street over 6 months ago. My friends take care of her, feed her, bathe her, but she needs a home. Please let me know if you are interested. I will get you in contact with them.
—————–
մի հատ էլ ափդեյթ
Adrineh wrote: “this dog lives in my friend Annie’s hallway, sometimes they take her in. They are looking for a GOOD owner 🙂 She is an amazing smart dog and I wish I could keep her myself. I hope no one grabs her off the street. The people in the Cascade area know her and love her too. If anyone wants to give her a good home PLEASE LET ME KNOW. Ovsanna, it would be great if you’d post it to your site. She’s an amazing dog (just like Poshi). She’s very sweet and she feels very comfortable with women especially.”
}}
ու տենց
Աննա Վսեսվյատսկայա
Անի
Վալենտին Տկաչ
Դավթի քարը
Օկսանա Գրիվինա
Ծիրան
Վիկա Սեմիկինա
Իշխան
Սերգեյ Մաքսիմով
Անի
ու տենց
երեկ Բաղրամյանով էի անցնում, Մոսկովյանի խաչմերուկի սուպերմարկետի մոտ Միմիին տեսա, ոտքերի տակ պառկած շան հետ։ Մոտեցա, շունը թողեց իր գործերը, բարձրացավ բարեւի։ Բարեւեցի, պոչը թափ տվեց, ուրախացավ, որ իրան նկատեցին, շան տեղ դրեցին։ Դե բոլորն էլ սիրում են որ իրենց շան տեղ դնում են, նույնիսկ շները։
Մեկ էլ խանութից աղջիկ ա դուրս գալիս, ում անունը չգիտեմ բնավ, ու շանը երշիկի բավականին մեծ կտոր ա տալիս։ Շունը անցավ երշիկը լպստելու, իսկ ես աղջիկների հետ շարունակեցի ուղիս։ Ասացին, որ ժամացույցի գործարանից իրենց հետ է գալիս շունը, ընկերակցում է։ Հասանք մինչեւ Օպերայի կանգառը, շուռ եկա, տեսա շանը մայթին, տատանվում էր, մտածում էր, գնա հետեւից թե իմաստ չունի, ավելի լավ է երշիկին վերադառնալ։ Մենք արդեն հեռու էինք, նա մեզ չէր տեսնում։ Ու կողմնորոշվեց, գալոպով վազեց, փողոցն անցավ, ու մեզ գտավ կանգառում։
Ես իրան ասացի որ ինքը լավ շուն ա, ու գնացի տուն։ Իսկ շունը՝ աղջիկների հետեւից։
ու տենց
պաշտոնապես հայտարարում եմ, որ ես չեմ համարում որ հաքերները սպիտակիկ եւ պուպուշիկ էակներ են։
դրանք կոնտեքստից հանաց բառեր էին, երբ ես պատմում էի «հաքեր» բառի մի քանի ինտերպրետացիայի մասին։ իսկ այն ինտերպրետացիան որը որ մեջբերվեց, ինձ բնավ մոտիկ չէ։
ու տենց
– դու ինձ առհասարակ լսու՞մ ես։
– հա՞։ չէ։ ես քեզ կարդում եմ։
– ահ։
ու տենց
Ահա, սա ճարտարապետական պրոեկտ է, որտեղ օգտագործել են ոճաբանական ակնարկ – ալլյուզիա Էբբի Րոուդին։
Հավես է, սիրում եմ ալլյուզիաներ գտնել ։Ճ
ու տենց
Անահիտը [գրում է][1] չորով սեքսի մասին, ավելի ճիշտ բերում է հայկական մի չաթի ստատիստիկա․
Ցավոք, հաջողությունների ստատիստիկան մեզ հայտնի չէ։ ։Ճ
Ու հիրավի [Սիզիփոսյան][2] գործ է։
Ի՞նչ է դա նշանակում։ Երեւի թե այն, որ
– մի վախտ անբավարարված երիտասարդներ։ Անբավարարված առհասարակ, Պեչկինի պես <s>նիվա</s> հեծանիվ չունեն։ Հետո էլ ասում են, վատ են քշում, կոպիտ են զրուցում, բարեհամբույր չեն բնավ։
– ոչ միայն անբավարարված այլ եւ անկիրթ, որովհետեւ այլ հետաքրքրություններ երբ չկան, սեքսը կա ու կա բայ դեֆոլթ, կամ բայ դիզայն։
– Ու ամենակարեւորը այն է, որ չորով դմփցնում են։ Վեհություն չկա, հասկանում ես։ Ասենք, սիրո մասին գրելուց հավեսն այն է, որ «սեր» բառը չես օգտագործում, բայց հասկանալի է լինում։ Մի քիչ ուղեղը կարդացողի աշխատում ա, մշակում ա տեղեկատվությունը։ Այսինքն չես դնում չռփում՝ «սեր, սեր։» Նույնը ստեղ։ Սեքսի մասին կարելի է առանց այդ բառը օգտագործելու զրուցել, ու շատ ավելի հետաքրքիր, ես կասեի, պոե[ծ]իկ կստացվի։
– Իսկ այն, որ «սեքսի» կարելի է համարել, ասենք տետրիսի փափուկ սլացող ֆիգուրան, այդ կոնտեքստում, ցավոք, այս բառը չաթերում չի օգտագործվել։
Ի՞նչ ասեմ։ Իսկ #linux-armenia-ում ես ու Մուշեղն էինք հիմնականում թթված։ Ասում էինք մի հատ էլ #frisbee-armenia բացենք ու այնտեղ էլ երկուսով նստենք։
Ես էլ հիմա #maemo, #meego-arm, #ada, #fpc, #modula-2, #debian-offtopic ներում եմ լինում։ մի տեսակ առանց պորնոգրաֆիայի եւ ազգային-ազատագրականի նենց հավես ա։
_ու տենց_
[1]: http://anahit.arnet.am/archives/1582
[2]: http://hy.wikipedia.org/wiki/%D5%8D%D5%AB%D5%BD%D5%AB%D6%83%D5%B8%D5%BD
je si debua. roben debua
Այսքան հաճույք ես միշտ չէ որ կարդալուց ստանում եմ։ Ու վաղուց չեմ ստացել։
ու տենց
մի քաղաքակրթություն կա, Կիկիպարի համակարգում, ուր սիրում են այլ քաղաքակրթությունների հետ կոնտակտներ։ Կիկիպարիի բնակիչները գոյատեւելու էֆեկտիվ միջոց են գտել՝ հետաքրքրասեր լինելը։ Այդ հետաքրքրասիրության գենը օգնեց Կիկիպարիցիներին ստեղծել տիեզերքում ամենազարգացած եւ հետեւաբար ամենաապահով քաղաքակրթություններից մեկը։ Նույն գենի առկայության պատճառով Կիկիպարիցիները հավեսով վճարում են այլ քաղաքակրթությունների մասին վավերագրական ֆիլմերի, գրքերի, ցանկացած տեղեկատվության համար, իսկ պանդուխտ հետազոտողը իրենց մոտ ամենահարգված մասնագիտություններից է։
Լինելով բավականին առաջընթաց եւ միարժամանակ կամեցող քաղաքակրթություն, Կիկիպարին որոշ ժամանակ օգնում էր այլ, ոչ այնքան զարգացած մոլորակներին․ կիսվում էր տեքնոլոգիաներով, հայտնագործություններով։ Ընդունված էր համարել որ քանի որ Կիկիպարիցիներին կրթությունը օգնել է գոյատեւել, ապա այն կարող է օգնել եւ այլ, հետամնաց մոլորակների էակներին։ Կիկիպարիցիների պատմությունը եւ էվոլյուցիան դարձրել է նրանց անկեղծորեն կամեցող եւ բարի էակներ։ Սակայն ոմանք պնդում էին որ այլ քաղաքակրթություններ կրթելու իրական պատճառն այն է, որ դա դարձնում է դրանք ավելի անվտանգ։
Ինչեւե, Կիկիպարիցիների պանդուխտ հետազոտողների եկամուտները ժամանակի ընթացքում վատացան, քանի որ Կիկիպարիցիների կողմից կրթված էակները ավելի եւ ավելի էին նմանվում Կիկիպարիցիներին, եւ դրանով դառնում ավելի անհետաքրքիր։ Իրենց ճարտարապետությունը ուներ զգալի Կիկիպարական ազդեցություն, իրենց հաշվողական մեքենաները կրկնորինակում էին Կիկիպարական հաշվողական մեքենաները։ Դա դարձնում էր այդ աշխարհները անհետաքրքիր զբասաշրջիկության համար, այդ տեղեցի մասին ֆիլմերն ու գրքերը լավ չեին վաճառվում։ Մի խումբ Կիկիպարի գիտնականներ սկսեցին երկարատեւ հետազոտություններ, որոնք տեւեցին 750 միլիոն տարի։ Պարզվեց, որ եթե այլ քաղաքակրթությունների հետ բարեկամություն անելուց, չկիսվել գիտելիքներով եւ տեքնոլոգիաներով, ապա այդ քաղաքակրթությունների զգալի մասը նախագծում են այնպիսի հետաքրքիր տեքնոլոգիաներ, որ Կիկիպարին ինքը հետաքրքրված է դրանք ձեռք բերելու մեջ։ Հետաքրքրասեր Կիկիպարիի ժողովուրդը կրկին ունեցավ հոգեւոր սնունդ, կարողացավ այցելել եւ/կամ իմանալ զանազան ու աննման աշխարհների մասին։
Սակայն դա նաեւ բերեց անկանխատեսելի հետեւություններին․ Կիկիպարիցիները իրենց գիտելիքները թաքուն պահելով, եւ փորձելով մշակութային ազդեցություն չթողնել այլ ժողովուրդների վրա, այդ ձեւով միեւնույն է ազդեցություն թողեցին՝ օրինակ ցույց տվեցին, որ գիտելիքները պետք է պահել գաղտնի։ Եվ արդյունքում Կիկիպարիի հետ բարեկամական կոնտակտներ ունեցող ազգերը Կիկիպարիցիներից սովորեցին թաքուն պահել գիտելիքները։
Այսպես Կիկիպարի-ում նախկին պանդուխտների եւ էթնոգրաֆ-հետազոգողների շերտից ձեւավորվեց մի նոր շերտ՝ գիտելիքներ որսացողներ, լրտեսներ, եւ այժմ Կիկիպարին հռչակավոր է իր գիտելիքների լրտեսներով եւ տեքնոլոգիաների գողերով։
ու տենց
_ու տենց_
Վահրամ Սահակյանը ռաբիսների վրով</а> (Vahram Sahakyan on rabis)։
http://www.youtube.com/watch?v=NnsGR6C_p-U _ու տենց _
Ֆանտասծիկ պլաստծիկ մաշին դա ճապոնական երաժիշտ Տանակա Տոմոյուկին է (Tanaka Tomoyuki (田中知之)) , շիբուկա-կեյի շարժման անդամ:
Խավարասերը եւ նրա դերը ճապոնական հեղափոխության մեջ։
էս մեկը էմբեդ լինում ա, բայց տեսաշարքը անկապ հավաքած ա, համենայն դեպս լսեք, հավեսն ա ։Ճ
Իսկ այս մեկը էմբեդ չի լինում անել։ Բայց նայեք, լրիվ լսդ-ական վիճակներով ա ։Ճ
_ու տենց _
ինչ-որ մեկը չդիմացավ ու հայկական հեռուստատեսության մասին հոլովակ նկարեց։
էլի օրինակ՝ յութուբը, հասարակական տարածք, որտեղ բոլորը կարող են արտահայտվել։ երբեմն սենց մարդիկ էլ են հանդիպում, ու դարդոտվում են։
եթե մարդիկ էլ լինեին, որ լավ բան ստեղծեին։ բայց դա գիտեմ, ավելի բարդ է, ռեսուրսներ է պահանջում։
ափդեյթ․ սարսափեցի ու հուզվեցի։ ինչ լավ ա հեռուստացույցս չեմ միացնում։
ու տենց
Ես հարցին կրկին ուզում եմ մոտենալ տեղեկատվական մո[ծ]իվներով։
Կան մարդիկ, ով տեղեկատվությունը իրենց միջով անցկացնում են, տրանզիտ են անում, իսկ կան մարդիկ, ով այն վերլուծում է, մտածում է դրա մասին։
Ի՞նչն է ստիպում ոմանց գիրքը դնել մի տեղ առանց կարդալու, կամ կարդալ ու ասենք գրել մատյանում՝ լավ գիրք էր, իսկ մյուսներին այդ գրքի մասին եւ պատճառով առաջացած մտքերը գրի առնելու։ Իհարկե, մտքերի առկայությունը կամ բացակայությունը։ Որը եւ պայմանավորված է մարդու տեսակով, ես կասեի, ավելի սպառոական, կամ ավելի մտածող։
Ո՞վ է մտածում։ Մտածում են նրանք, ով գնահատում է իրենք իրենց, իրենց ժամանակը, փորձում է իմաստավորել կյանքը։
Ու այսպես մենք մոտենում ենք նրան, որ կյանքի իմաստավորման տարբեր եղանակներ կան։ Նույն ծեծված երեխա ունենալ, ամուսնանալ, (ամենահեշտ գտնվողները), ստանալ կյանքից ինչ հնարավոր է, (ծխել, խմել, շռայլ կյանք, լավ մեքենա, մեծ կուրծքով աղջիկ, խոզի բուդ), իսկ չկարողանալու դեպքում կորուստ զգալ։ Դա իմաստավորելու ձեւ է նույնպես, բայց մի տեսակ խղճուկ, ինձ թվում է։ Ու այդ ձեւն է որ ծնում է դոգմաներ․ մեքենան սենց, աղջիկա կուրծքը սենց, քիթը սենց, կուսույթյունը թրու, օլիվյեն էլ սենց։ Դա «կարգին է» համարվում։ Ուրեմն, մնացածը՝ անկարգ։ Այդ դոգմաները դարնում են արժեքներ։ Եթե շատ են տարածված լինում, դրանց ասում են՝ ազգային արժեք։ Սխալմամբ են ասում։
Ազգային արժեքն է, օրինակ, երեխաներին կրթելը։ Եվ հրեաների մոտ, եւ հայերի։ Բայց ոչ սպիտակ նիվա քշելը։
Ասել որ սա այսպես պիտի լինի շատ հեշտ է, երբ առանց մտածելու ես փնտրում ճիշտը եւ բավարարվում դրանով։ Այստեղից է ռաբիսին եւ քյարթերին բնորոշ ոչ հանդուրժող լինելը այլերի նկատմամբ։
Ու այդ «ստանալ կյանքից»-ը իրականում չի մշակվում, չի ծամվում, չի մարսվում, մտնում դուրս է գալիս։
Մտածող մարդիկ այդպես չեն կարող որովհետեւ կամ բնական խելք ունեն որը անգործ չի կարող լինել, կամ սիրված են եղել երբ փոքր էին, սիրում են իրանք իրանց, գնահատում են, ու չեն կարող իրենց թույլ տալ այդպիսի դատարկ կյանք ունենալ։ Որը միշտ պահանջում է մուտք – ելք – մուտք – ելք, առանց մշակման։
ստդին-ստդաութ, ասպես ասած։ Բայց ինփութ-աութփուփի իմաստը տեխնիկայում այն է, որ մի տեղ մտնելուց, մշակվում է, ու ելքը վերամշակված է, ուրույն ձեւի, երանգ ունի, այլ է, հետաքրքիր է։ cat lav.yuv | denoise -n | resize axb | mpeg2enc -o a.m2v
«|» նշանը խողովակի, կապի մետաֆոր է։ Սա օրինակ է ինչպես մի ծրագիրը վերցնում է հում նյութ, մշակում է, ու այդ կապով տալիս է այլ ծրագրին։ Օրինակ այստեղ տեսանյութի հոսքը մաքրվում է denoise ծրագրով, հետո չափսը փոխում է resize ծրագրով, ու վերջում կոդավորվում է dvd ֆորմատ mpeg2enc ծրագրով։
Ի՞նչ իմաստ ունի ծրագիրը որը ոչ մի բան չի անում՞։ Դանդաղեցնում է գործը։ Իմաստ չի ունենում։
Այդպես էլ հասարակությանը ռաբիս պետք չէ։ Սահմանելով ռաբիս որպես չմտածող սպառողական մարդիկ։ Նույնիսկ վնաս է։
Ինչքան շատ մտածող մարդ լինի, այնքան շատ ուշադրություն կդարձնի դետալներին եւ նախագծերին, կգտնի թերություններ, դեբագ կանի համակարգը, կլավացնի այն։
Ինչքան շատ մտածող մարդ լինի, այնքան քիչ կլինի ոչ հանդուրժողականությունը, այնքան ավելի սոլիդար, միասնական կլինեն մարդիկ, ազգը, այնքան ավելի ուժեղ կլինեն ղեկավարության վրա ազդելու լծակները։ Դոգմածիկ ոչխարները խորանալ չեն ուզում, փոխել չեն ուզում, իսկ այն ինչի ուզում են՝ ստանում են։ հաց եւ զվաճանք։
Մտածող մարդիկ ազատությունը գնահատում են։ Օգտագործում են։ Արտահայտվում են։ Ով ինչպես կարող է։ Այդ իսկ պատճառով պոետների, գրողների, նկարիչների եւ գիտնականների հանդեպ են լինում ռեպրեսիաները առաջին հերթին։ Այսպիսով, չմտածող դոգմատիկ ռաբիզ լինելը ավելի ձեռնտու է, ապահով է։
Այդ պատճառով եմ ես համամիտ Զլոյանի հետ, որ ռաբիսը ապազգային է։
Ե՞լք։ Սա արատի օղակ է։ Ելք չեմ տեսնում։ Ոմանք ասում են, եթե ազգային ղեկավարություն ունենանք, լավ կլինի։ Ո՞րտեղից ոչխարներին ազգային ղեկավարություն։ Չի լինի դա, մինչեւ հասարակությունը չառողջանա, մտածել չսովորի, ու մասնավորապես․ ռաբիսից չազատվի։
Որովհետեւ ես քիչ առաջ ցույց տվեցի որ ռաբիսը՝ դոգմատիկ եւ չմտածող մարդն է։
Ռաբիսները իմաստավորում են կյանքը երեխա ունենալով, եւ փոխանցելով նրանց դոգմաներ, եւ մտածելը չսիրել։
Այդ է ի դեպ պատճառը, որ գյուղերից եկողները հաճախ զգում են իրենց սպիտակ ագռավ։ Ասենք, Օձունից եկած տղան հասկանում է, որ Երեւանում ռաբիսը գերակշռում է, որ իր նվագած երգերի, կամ իր երկար մազերի, կամ իր հավատքին վերաբերմունքի հանդեպ հանդուրժող չեն, ու զարմանում է։ Իր գյուղում նա իրեն շատ ավելի ազատ էր զգում։
Մտածողները լքում են երկիրը որովհետեւ իրենց նկատմամբ հանդուրժող չեն, քիչ երեխա են ունենում ու դաստիարակում, որովհետեւ այլ հետաքրքրություններ եւ իմաստներ են գտնում, ոչխարների մասսան գնալով շատանում է։ Դրանցից էլ գնացողներ կան, «կարգին» կյանքը օտար ափերում ավելի հասանելի է։ Իսկ բարեկամներ այնտեղ շատերը ունեն։
Իսկ այս աղետից ելք չեմ տեսնում։ Կրթություն։ Դպրոցներում նորմալ դասատուներ։ Ես մի քանի տենց մարդ ունեցել եմ։ Համալսարանիս հայերենի լրագրող դասատուն, նաեւ։ Որը սխալ հոդված է գրել, ու իր գլուխը ջարդել են։ Ու նա էլ մեզ դաս չէր տալիս։ Դրսից լիքը կիրթ մարդ բերելը։ Ո՞վ է բերելու։ Պետությունը չի բերելու։ Նրանք թե գան՝ գան։ Ու հիմա մենք կտեսնենք ինչքանով ենք մենք ազգ, ու ինչքանով գոյատեւելու ձգտում եւնենք որպես ազգ։ Կարծես առանձնապես չունենք։ Գլորում ենք։
Փակուղի է։
ու տենց
<blockquote style="border: 2px solid rgb(127, 195, 59); padding: 10pt;
<p> margin-left: 30pt; background-color: #a6df6d;">
<br /> Երկրորդ փուլում ռաբիսները, ներշնչված հնդկական կինոյից, ադրբեջանական երաժշտությունից, գողական երգերից, ստեղծում են իրենց կիտչային սուբկուլտուրան և մոդան: Նկարներ, ուր միզող երեխա է, գիշերանոթի վրա նստած աղջնակ, չեկանկա Ախթամար, Մասիսներ, և այդ զիբիլը գտավ իր զանգվածային սպառողին: Ֆ. Նիցշեն պնդում էր, որ տականքային հոգեբանությունը դառնում է վտանգավոր, երբ դառնում է ստեղծագործ: Ռաբիսը անվանում են քաղաքային ֆոլկլոր: Դա ճիշտ է, որովհետև ռաբիսը ժողովրդական-բանահյուսական երգ չի երգում, գյուղական չերևալու համար: Նրանց առաջարկած ռեպերտուարում հիմնական տեղը զբաղեցնում էին սիրային տառապանքների մասին քաղցրավուն երգերը: Շատ էին հոր, մոր, բալիկի, ախպերության, ազգի մասին երգերը: Գերեզմանային տրամադրություն էր երգերում. մեկի տողերում հերոսը համոզում է իր գերեզմանին ծաղիկներ բերել և այլն: Նրանք միօրինակորեն սենտիմենտալ էին, և ամենահուզիչ տեղում երգիչը պարտավոր էր կլկլացնել: Այդ սուբկուլտուրայի հիմնական տարածողները զապիսնոցներն էին, ռաբիսականության յուրօրինակ շտաբները:<br /> 60-ականների երևանյան կյանքի սկզբունքները կարելի է ձևակերպել հետևյալ կերպ. առաջին հերթին ընտանիքը, ուր իմ կանոններն են + շրջապատ, ուր բոլորը հավասար են + ամեն գնով չեզոքություն մյուսների շրջապատի հանդեպ: Ռաբիս միջավայրի կանոններն այլ են. ընտանեկան մեծ կլան, խիստ աստիճանակարգ + ընդհանուր միջավայր, աստիճանակարգով բաժանված նաչալնիկների և հասարակ մարդկանց + հասարակ մարդկանց փոխօգնություն: </p>
վիա լու_մատյան
ու տենց
<img src="http://norayr.am/weblog/uploads/2012/04/cybiko-games-500.gif" height="100" width="100%" >}}
[այստեղից][1]
բայց ի՞նչ ա մեզ խանգառում նույն բանը անել՞։ վայֆայ ունեցող հեռախոսները ավտոմատ ցանց կազմեն իար հետ։ կամ կոմպերը։ ապակենտրոնացված, ինքնակազմակերպվող։ հմ՞։
լրիվ անկախ պրովայդերներից կլինի շփվել՝ չաթ, ձայն, եթե մի 100-300մ մոտիկ ենք։ ու ամենակարեւորը լոկալչաթերի համար չվճարել։ ինձ շատ ա դուր գալիս միտքը։
նստեմ, շտո լի մաեմո-ի համար գրեմ։ ո՞վ ա իմ հետ, պրոտոկոլ մտածենք, անդրոիդի համար էլ սարեք նույնից, սիմբիանի․․․
ափդեյթ՝ [նեթսուկուկու][2]
_ու տենց_
[1]: http://www.computerra.ru/vision/588892/
[2]: http://netsukuku.freaknet.org/?pag=faq
[այստեղից][1]
_ու տենց_
[1]: http://aqwerta.livejournal.com/78794.html
<blockquote style="border: 2px solid rgb(127, 195, 59); padding: 10pt;
<p> margin-left: 30pt; background-color: #a6df6d;">
<br /> — Когда нам нечем заняться, мы не можем сфокусировать свое внимание на чем-либо, нам всё кажется малозначительным и скучным, мы вдруг решаем для себя, что надо в кого-нибудь влюбиться.<br /> — Решаем? Но разве влюбленность не возникает сама собой?<br /> — Не возникает. Всё, что нам нужно, чтобы «разрешить» себе влюбиться, это уделить объекту некое внимание. И пошло-поехало. Влюблённость моментально запускает механизм многократного прокручивания во внутреннем диалоге одного и того же. Влюблённость — это форма эйфории, вызывающая в чувственном соответствующую реакцию. Состояние, совершенно аналогичное страху или беспокойству, только со знаком плюс. Пока мы думаем о нашем избраннике — эйфория есть. Стоит только перестать о нем думать — исчезает, словно по мановению волшебной палочки.</p>
<p>
Последствия этого состояния известны: «наматывание» на барабан, обожествление избранной «жертвы», бесконечные требования от партнера реализации придуманных тобой его качеств, привязанность, зависимость, кризис, и, как правило, длительный период реабилитации.
</p>
<p>
После эйфории всегда куда-нибудь сваливаешься — как правило, в прямо противоположное состояние очень выраженного характера.
</p>
[այստեղից][1]
_ու տենց_
[1]: http://www.sviet.ru/znanie.html
չնայած այս տեսանյութը լիքը մարդ մի տարի ա շեյր ա անում ես այնուամենայնիվ կկիսվեմ նույնպես։
որովհետեւ լրիվ համամիտ եմ այս իր ասածների հետ։ թող լինի այստեղ, տուն վեբլոգ ա էլի
ի դեպ հոլովակը հայերեն տիտղերով է, թարգմանությունը՝ Արփիկի։
ու տենց
[այստեղից][1]
ու մի հատ էլ [մուլտ ֆծեմու][2]
_ու տենց_
[1]: http://zubian.livejournal.com/148862.html
[2]: http://www.youtube.com/watch?v=A3oIiH7BLmg
Ուզում եմ ասել, որ այս տղան մի այլ ձեւի տղա է։ Չգիտեմ դեռ ինչի մասին է գրելու, բայց ինչով էլ չկիսվի, հետաքրքիր է լինելու։
[}}
Օրինակ սա իրական չիպերի նախագծման հետ կապ ունի։ Նայեք ասենք վիքիի հոդվածը։
Իսկ սա h-tree -ն է՝
Իսկ սա միջնադարյան Եվրոպայի բժիշկներից է․
[}}
Սաբսքրայվում են բոլորը՝ 10098.arnet.am
ու տենց
Տեղեկատվական տեքնոլոգիաների եւ այլ տեքնոլոգիաների միջեւ զուգահեռներ շատ են տանում։ Օրինակ՝ երբ համեմատում են սպիտակուցի սինթեզը ԴՆԹ-ից, ծրագրի կոդի կոմպիլյացիայի՝ բինար ֆայլ ստանալու հետ։
Ես էլ, հետ չմնալով ցանկանում եմ համեմատել մարդկային հարաբերությունները եւ համայնքները տեղեկատվական տարածքի մեջ տեղի ունեցող պրոցեսների հետ։
Քաթի տակ․ փող, փառք, աշխատանք, հարաբերություններ, բռնություն եւ իհարկե՝ սեքս։
մնացեք մեզ հետ․
Ի՞նչ է ընդհանուր տեղեկատվական տարածքը։ Ինչի՞ համար է այն պետք։ Օրինակ, գրասենյակներում ու կազմակերպություններում անհրաժեշտ է որ բոլոր սարքերի, եւ համակարգիչների ժամանակի ցուցիչները նույն արժեքները հայտնեն(ժամը նույնը լինի)։ Կամ, կարգավորվում է որ հանգույցին որ տեղեկատվությունը մատչելի, հասանելի է, եւ որ հանգույցը որ գործողությունները անելու հնարավորություն ունի։
Դա հարաբերություն է։ Իրոք որ, եթե մենք պայմանավորվել ենք հանդիպել, այսինքն ինչ որ ձեւով արդեն հարաբերվում ենք, ապա հանդիպումը իրականացնելու համար ցանկալի է, որ մեր ժամանակի մասին պատկերացումը նույնը լինի։ Այլ կերպ կարող է չհանդիպենք բնավ։ Կամ եթե հարաբերվում ենք, գիտենք ով ինչ տեղեկատվությանը աքսես ունի։
Օրինակ․
Ես օկ եմ որ դու առանց ինձ հարցնելու այստեղի գրքերից ցանկացածը վերցնես։ Բայց այստեղից՝ չէ, որովհետեւ ես դրանք այժմ հետաքրքրությամբ կարդում եմ։ Ասենք, երբ կարդամ՝ կտամ։ Կամ էլ չեմ տա՝ խոսք եմ տվել վերադարձնել տիրոջը։ Դա պայմանավորվածություն է։ Ուշադրություն դարձրեք՝ օկ կամ ոչ օկ – դա բինար է, թրու-ֆալս, կամ մեկ – զրո։
Եթե պայմանավորվածություն կա, ապա այլ մարդուն վիրավորելու հնարավորությունը խիստ պակասում է։ Իսկ պայմանավորվելու համար անհրաժեշտ է իմանալ ինչի մասին ես պայմանավորվում։ Իսկ դա իմանալու համար պետք է իմանալ ինչն է քեզ համար կարեւոր։ Ի՞նչն ես համարում քեզ վնաս, ինչը՝ օգուտ։ Օրինակ, որ գործողությունը, կամ տեղեկատվություն իմանալը։ Իսկ գիտակցելուց հետո՝ հայտնել դա։ Սա ինձ վնաս է։ Մի արա այսպես։ Որովհետեւ կարող է մարդը չիմանալով է անում։ Կամ մտածում է լավություն է անում։
Տեղեկատվության հասանելիության շատ պարզ օրինակ։ Ես ասել եմ այսինչին սա, նա գնացել պատմել է երրորդին։ Անձամբ ես կարծում եմ, որ եթե չես ուզում այլ մարդկանց ականջին հասնի, ավելի լավ է չասել առհասարակ։ Գուցե դա իմ պարանորիկ ո՞ճն է։ Իսկ սովորաբար մարդիկ վստահում են, ու ունեն պայմանավորվածություններ։ Ասենք ՝ դու մարդու չասես, բայց ասենք այս արժեթղթերի գինը կընկնի, կամ դրամի կուրսը կբարձրանա, կամ էլ Աս ջան, մարդու չասես, բայց մենք լյովիկի/անուշիկի հետ կինո գնացինք, ու այնտեղ համբուրվեցինք։
Ես կարծում եմ, կամ ասում ես, ու գիտես որ կարող է բոլորը կիմանան, կամ չես ասում։ Բոլոր ՕՀ-երում կան խմբեր։ Ասենք այս խմբի անդամները այս տեղեկատվությանը տիրապետում են։ Ասենք բնական է, իրենք են համբուրվել, իրենք էլ տիրապետում են։ Իրենք են ստեղծել այդ տեղեկատվությունը։ Իսկ արժեթղթերի դեպքում պարզ չէ ում է պատկանում տեղեկատվությունը։ Ու դա գուցե դավադրոթյուն լինի, որը կարող է լավ բանի չբերել։ Սակայն դա առանձին թեմա է։
Պարզապես ուզում էի ցույց տալ, ինչպես է պայմանագիր խախտելը բերում վիրավորանքի։ Մասնավոր դեպքում՝ ուրիշի տեղեկատվությունը շեյր անելով, կամ գաղտնի պահելով՝ նույնպես։ Պայմանագիր խախտելն է, մասնավորապես այլ մարդու սեկյուր տեղեկատվություն հայտնելն է իրական դավաճանությունը։
Ու շատ է օգնում սահմանել ինքդ քեզ համար, ինչի պահանջը ունես, ինչին կարող ես դիմանալ, իսկ ինչը անընդունելի է։ ցանկցած հարաբերություններում, լինի դա աշխատանք, ռոմանծիկ հարաբերություն, թե հեռախոսային պրովայդեր։
Օրինակ․ ես այսքան ծանրաբեռնվածությամբ աշխատել օկ չեմ։ Կամ․ ես օկ եմ քանզի ես կարծում եմ ավելի լավ է այսքան աշխատել, բայց ավտո առնել/էն շորը առնել/երեխեքին ավելի լավ կրթություն տալ։
Այսինքն, ինչպես ես դու ապրում ու ինչն է քեզ համար կարեւոր։ Մեքենան, շորը, երեխայի կրթությունը։
Ինչպե՞ս ես ապրում։ Օրինակ
– դու ունես շուն, ու զբոսնում ես նրա հետ այսքան ժամանակ։ Այսպես ես ապրում։
– դու քնում ես այս ժամերին, իսկ այս ժամերին՝ ոչ։
– դու այստեղ չեմ գնում։ Ոչ մեկի հետ էլ չես գնա։
ընդ որում քեզանից ո՞նց պահանջե որ գնաս/չգնաս։ եթե քեզ համար շատ կարեւոր է պարտնյորիդ հետ գնալ, ապա դա քո պրոբլեմն է։ Ուրեմն քո պահանջների մեջ մտնում է միասին այնտեղ գնալը։ Ուրեմն եթե դա իրոք շատ կարեւոր է ապա դուք համատեղելի չեք։ Որովհետեւ դու օկ չես այդ մտքի հետ։ օկ չես – ուրեմն չենք շարունակում։ նեղանալու մասին խոսք չկա։
– դու չաթվում ես այս ցանցերում, իսկ այս ցանցերում՝ ոչ։
Ինչքան մակերեսային չթվա, օրինակ, իմ համար շփում հաստատելու պրոցեսի մեջ՝ ամենակարեւոր արժեքներից է։ Ասենք, ես սքայփում չեմ չաթվի։ Դա իմ հավատքին դեմ է։ Այսպիսով, եթե զրուցակիցս օկ չէ իմ հետ այլ համակարգում չաթվել, այսինքն, ասենք իր համար չափազանց կարեւոր է միմիայն սքայփով չաթվել, իսկ ինձ համար չափազանց կարեւոր է սքայփ չոգտագործել, ապա մենք չենք շփվի։ Ու այստեղ նեղանալու տեղ նույնպես չկա։ լիշ բի Ես շատ լուրջ պատճառներ ունեմ, ասենք։ Ու ասենք խոստանում եմ այդ մասին հանրամատչելի գրել։
Սակայն ես չեմ կարող ասել՝ դու այֆոն մի ունեցիր, կամ ունեցիր։
Քո գործն է։
Այլ հարց է, որ եթե իմ ընկերը ունի այֆոն, հավանականություն կա, որ նա լիքը այնպիսի համոզմունքներ էլ կունենա, որոնք իմ համոզմունքների հետ համատեղելի չեն նաեւ տարբեր այլ ասպարեզներում։ Ու ապա դժվար թե մենք իրականում ընկերներ լինենք։ Չնայած ես շատ լավ հարաբերություններ ունեմ մի երկու այֆոնիստ տղայի հետ։ Երկուսն էլ էփլից զզվում են, ու այդպես էլ զզվելով ու քֆրտելով՝ օգտագործում։ Ես նաեւ էփլ ունեցող մարդիկ գիտեմ, որ չի գիտակցում ինչ չար բան կա իրենց ձեռքերի մեջ։ Դա իրենց մեղքը չէ։ Դե ունեն ու ունեն։ Ես օկ եմ իրականում։ Որովհետեւ ասենք ֆաշիստ չեն բնավ։ Բայց եթե եւ էփլ ունեն եւ ֆաշիստ են, որը իրականում հնարավոր է, ապա այսպիսի մարդու հետ դժվար թե ընկերություն անեմ։ Եթե ֆաշիստ են, բայց էփլ չունեն՝ միեւնույն է։ ։Ճ Այսինքն կրկին կարեւորը ունենալ/չունենալու փաստը չէ, այլ պահանջ/համոզմունք, իսկ ավելի ընդհանուր՝ արժեքի հարց է։
Ընդհանուր – այսինքն աբստրակցիա։
Քոմփյութեր սայնսը աբստրակցիայի արվեստ է։
Արժեքները պետք է իմանալ եւ գիտակցել։ Այդ պատճառով է մարկանց կարեւոր լինում իրենց ընկերները ինչ արժեքներ ունեն։ Որովհետեւ եթե արժեքները անհամատեղելի են, ապա ընկերությունը չի կայանա։ Սակայն, եթե ընկերության հետ շատ ավելի պարզ է, ոչ ոք էլ անկապ չի ընկերանում, ասենք՝ արի ընկերություն անենք – արի – ինչ լավ ա չէ։ Այդպես չի լինում սովորաբար։ Բայց այսպես անկապ – սիրահարվում են։ Առանց պոտենցիալ զուգընկերոջ արժեքային համակարգին ծանոթ լինելու, կամ գոնե ենթադրություններ անելու համար բավականին տեղեկատվություն ունենալու։
Իսկ այս դեպքում, երբ հարաբերությունները ավելի խորն են, աքսեսը տեղեկատվությանը եւ գործողություններին լայնանում է։
Օրինակ․
– ես օկ չեմ հարաբերություններին, եթե դու այլ մարդկանց հետ ես քնում։
Այս հարցը ասենք սքայփի պես հավատքի հարց է։ Մեկի համար օկ է, մեկի համար՝ ոչ։ Կարող է ունենալ պրակտիկ նշանակություն, օրինակ վարակ տարածել/չտարածելը, կարող է չունենալ ինչ որ մոլորակի վրա, որտեղ սեռական վարակներ չկան։
Սակայն ամենակարեւորը, ես այս օրինակը բերեցի որ ցույց տամ, ինչպես է լինում որ շատ պրիվատ տեղեկատվությունը կարող է դառնալ շեյրդ։ Սկզբունքային, ու՞մ ինչ գործն է ով եւ ում հետ։ Սակայն որոշ դեպքերում արդեն կարող է եւ գործն է։
Ու այստեղ «դավաճանությունը» կրկին սահմանվում է ոչ թե մակերեսային, այսինքն քնել/չքնելու փաստը չէ որ էական է, այլ տեղեկատվությանը աքսես տալն կամ չտալը։ Սովորաբար թակցնում են, երբ գիտեն որ պարտնյորը օկ չէ։ Եթե օկ լիներ, ի՞նչ իմաստ կար թակցնելու։ Նույնիսկ գուցե չի էլ ուզում իմանալ, ու պարտադիր չէ հայտնել։ Սակայն եթե համարում է որ պիտի իմանա, պայմանավորվել եք, որ այսպիսի տեղեկատվությունը շեյրդ է, ու պայմանավորվածությունը խախտել ես՝ ապա դա արդեն դավաճանություն է։ Եթե պայմանավորվածությունը չես խախտել՝ ոչ։
Չէ՞ որ ոչ ոք ձեռքիցդ չի բռնելու այս կամ այն քայլը( այլ ծիտ/տղա կպցնելը, ասենք) անելուց։ Բայց կարող է օկ չլինել քո այս կամ այն քայլի հետ, եթե համարում է որ իրեն դա վնասում է։
Ու այստեղ մենք մոտենում ենք զոհողության թեմային։
Ի՞նչ է զոհաբերությունը։ Դա այն է, երբ մարդիկ ինչ որ վնասի հետ օկ չեն, բայց մերվում են։ Շատ վտանգավոր է վնասների հետ խաղալը։ Օրինակ, ես օկ չեմ երբ իմ վրա հրացան են ուղղում։ Մի տեսակ անհանգիստ եմ։
կամ․
– ես օկ չեմ քեզ հետ ապրել եթե դու ինձ ծեծում ես։
Այ այս օկը շատ կարեւոր է լավ գիտակցել։ Ասենք ես օկ չէի լինի։ Կարծում եմ, նորմալ է երբ մարդիկ օկ չեն լինում երբ նրանց ծեծում են։
Ու շփոթում են զիջումը զոհաբերության հետ։
Ինչու հիշեցի, որովհետեւ մի ընկեր ունեմ, ում հարեւանը ամեն գիշեր կնոջը ծեծում է։ Լավ լսվում է դա։ Չգիտի ինչ անել։ Իմ հետ խորհրդակցում էր։
Ես կարծում եմ, որ ծեծվողների, ինչպես նաեւ, ասենք, անոթեւվանների մեծ մասը համաձայն են իրենց վիճակի հետ։
Որովհետեւ, եթե օկ չես, առավել եւս Հայաստանում, հաստատ չես կորի։ Միշտ կգտնվի մի մարդ, ով կոգնի որոշ ժամանակ, ու այլ մարդ, ում մոտ կարելի է ապրել էլի որոշ ժամանակ, եւ այլն, եւ այլն։ Ու նույնիսկ եթե կնոջ աշխատավարձը երեսուն տոկոս ավելի ցածր է քան տղամարդու, ապա նա միեւնույն է կարող է բավական փող աշխատել անկախ լինելու համար։ Նույնիսկ եթե կիրթ չէ։ Այո, շքեղ չի ապրի, բայց հաստատ արժանավայել գոյատեւել կարող է։ Արժանավայել՝ այն իմաստով, որ առանց ծեծի ավելի արժանավայել է։ Եթե ծեծի չենթարկվելը արժեք է։ Եթե դա արժեք չէ՝ ապա խնդիր չկա, կարող է մարդը իրոք օկ է որ իրեն ամեն օր ծեծեն։ Նույնիսկ, կարող է համոզմունք ունենալ որ դա սիրո արտահայտություն է ու երջանիկ լինել։
Այսպիսով, զոհողությունը զիջումից տարբերվում է նրանով, որ մի դեպքում մարդը առանց օկ լինելու ինչ որ վնաս է անում, կամ տանում, իսկ զիջելու դեպքում նա կշռում է, ու որոշում է, որ ասենք, քիթը փորում է, դա ոչինչ, որովհետեւ ընդհանուր առմամբ վատ տղա չէ, ու ասենք, լիքը պահանջ ծածկում է՝ գնահատում է, լավ գրկում է, կամ գուցե ավելի վեհ՝ կարող է փիլիսոփայել արդյոք Ֆրոմը կռուծիծ է եղել թե ոչ այս կամ այն իր գործում։
Այս մոտեցումը թույլ է տալիս ոչ միայն չունենալ/ազատվել շատ անկապ խնդիրներից, այլ եւ հանդուրժող լինել։
Լավ գիտակցել, որ իրականում, ասենք այս մարդու հետ հարաբերությունը քեզ համար այնքան թանկ է, որ ի՞նչ կապ ունի, թե նա գուլպաները սենյակով շաղ տալիս է թե ոչ։ Է թող շաղ տա։ Արդյո՞ք այնքան կարեւոր է, որ ատամի մածուկը միշտ մոռանում է փակել։ Թող չփակի։
Ես օրինակ շատ հանգիստ եմ վերաբերվում հարցերի մեծ բազմությանը։ Բացի սքայփից ասենք։ Այինքն կարեւորը արժեքներն են ։Ճ
Իսկ ինչպե՞ս պայմանավորվել, եթե չգիտես, չես կարող կանխատեսել իրավիճակների ողջ բազմությունը։ Շատ պարզ․ ինչպե՞ս է արվում այթի-ում։ Սահման նկարագրելուց․ սահմանում ենք կանոններ։ Օրինակ, ֆայրվոլլի կոնֆիգում կարող է ասվել․ ամենը թույլատրվում է բացի սրանից։ Այսպես էլ ամբողջ աշխարհում է գործում․ այն ինչ օրենքով արգելված չէ՝ թույլատրված է։
Ինչպե՞ս ենք որոշում այդ սահմանները։ Բնական է, մեր իսկ համոզմունքներից ելնելով։ Կարեւորը իմանալն է, դու ինչ ես այդ մասին կարծում։ Ինչպե՞ս է քեզ հարմար։ Այլ խոսքերով ինչի՞ հետ ես օկ, ու ինչի հետ օկ լինել չես կարող։ Այո, կրկին։
Ու սա արժեքների հարց է։
Իսկ արժեքները այդ մանր իրավիճակների աբստրակցիան կարող են լինել։
Այդ պատճառով, կարծում եմ, որ արժեքների բազմությունների համընկնումն է կարեւոր է։ Այդպես էլ կազմավորվում են համայնքները։ Ասենք ազատ ծրագրերի համայնքները հիմնված են այն արժեքների վրա, որ տեղեկատվությունը լինի ազատ, իսկ ծրագրերը՝ մարդկանց չսահմանափակեն։ Իսկ, ասենք Մանչեստեր Յունայթդ-ի շուրջ կազմավորված համայնքը հավատում է, որ նրանք պարզապես լավագույնն են առանց որեւէ պատճառաբանության։
Ամփոփեմ,
օկ եւ ոչ օկը – բինար է
ժամանակի մասին ընդհանուր պատկերացում,
շփման հնարավորություն – բաց պրոտոկոլ, համատեղելիություն
տեղեկատվության մատչելի լինել/չլինելը, ինչպես նաեւ
պահանջներ, պայմանագրեր, օկ լինել չլինելը՝ ֆայրվոլ, աքսես լիստեր, տեղեկատվության ինկապսուլյացիա, պրիվատ/փաբլիկ տվյալներ եւ մեթոդներ ու ֆունկցիաներ։
արժեքներ – աբստրակցիա սահմանված նախորդ մանրուքների վրա
_ու տենց _
Զլոյանի տարոսը էստաֆետան հասավ ինձ, ես շարունակում եմ, ու էսա ես ել փոխանցեմ։
նշեմ որ գրել եմ նա սկորույու ռուկու, քանզի էս քանի օրը մի տեսակ ժամանակ չկար։
այնպես որ, զգոն եղեք ։Ճ
ափդ․ փաստորեն, նածեվո պոլկու պրիբիլը՝
եւ պիոներնը
ու տենց
ցրել եմ <a href="http://lazy-coconut.livejournal.com/19783.html” այստեղից
այնպես որ, զգոն եղեք։
ափդ․ լիքը լիքը լիքը այլ սպանիչ գործեր կան այստեղ ու այստեղ
ու տենց
[այստեղից][1]
_ու տենց_
[1]: http://silverwind3000.livejournal.com/130685.html
ռեսուրսների՝ մասնավորապես ժամանակի սուղության պատճառով ամենը վերանայում եմ։ հատկացնում եմ ժամանակ միմիայն նրան ինչ իրականում ուզում եմ անել։
Դա պահանջում է զանազան հարցերին պատասխաններ։ Ո՞վ եմ ես։ Ի՞նչն է ինձ համար կարեւոր։
Ինչի հետ եմ ինձ նույնացնում, իդենտիֆիկացնում, ինչն է ինձ մոտիկ։ Մի խոսքով՝ ինքնաճանաչում։
Օրինակ, այստեղ գրել, կամ ինետվել ու կարդալ ես սիրում եմ։ Այնպես որ օնլայն ներկայությունս չի պակասի։ ։Ճ
Ու մատյանիս հետ ես ինձ իդենտիֆիկացնում եմ։ Սիրված գործերի ցանկը մեծ է, այստեղ չեմ փակցնի։ Պարզապես ասեմ, որ այլ բաների ժամանակ հատկացնել ինձ թույլ տալ չեմ կարող։ Այնպես որ, զգոն եղեք։
ու տենց
Ահա։ Գործընկերս պտտեց ձեռքի մեջ ինչ-որ բանից մնացած ժապավեն ու ստացվեց ժամանակակից արվեստի գործ
ու տենց
Տրանսլիտը, ինչպես հայտնում է Արտավազդը չտեսությունը դարի մեծագույն չարիքներից է ։Ճ
բոլոր սքրինշոտները դիտել այստեղ
Ուզու՞մ եք տառատեսակները։
Բամբասանքներ, խարդավանքներ, հետազոտություններ։ Մնացեք մեզ հետ։
ու տենց
Տեղադրել եմ ձեր մեկնաբանություններին պատասխան մեկնաբանության դեպքում էլեկտրոնային փոստով նոտիֆիկացիա։
Մեկնաբանե՜ք որ մեկնաբանվեք։ Դա շատ հեշտ է։ Կտացնում եք “no comments” կամ “այսքան comments” ու գրում։ ԿՄ-ից բարդ չէ բնավ։ Համ էլ, մի թողեք տպավորություն, որ կարդացողներիս մեծ մասը «շիկահեր» են։ ։Ճ
Ես ուզում եմ մեկնաբանություններ։
Ուզու՞մ եք զրուցել այդ մասին։
Ես ուզում եմ զրուցել այդ մասին։
ու տենց
Առաջին տպավորությունս այս ֆիլմից այնպիսինն էր, որ
Բենքսին ինքը չէր սպասում նրան, ինչ ստացվեց։ Գորտակերը հարցրեց, ես ել զբաղվե՞մ, նա ասաց՝ դե զբաղվի։ Երեւի մտածեց, հո չեմ ասի, չէ, համ էլ կարող է մարդուց մի լավ բան դուրս կգա, ի՞նչ իմանաս։ Ու իր համար անսպասելի էր, որ մր․ Բրեյնուոշը կդառնա այնքան հաջողակ, այնքան լավ կվաճառի իր գործերը, որոնք ըստ էության, պարզապես աղբ են։
Այդ պատճառով ել ասվեց վերջում՝ «Բենքսի ուիլլ նեվա հելփ էնիուան թու․․․»
․․․ Սակայն, ինչ որ բան այնպես չէ։ Ու ես ուզում էի զրուցել այդ մասին։ Ու զրուցեցի։
Ու մտածեցի։
Ու
ու
Ասենք, Բրեյնուոշը բնավ միակը չէ ով Բենքսիին աշխատելուց նկարել է։ Բենքսին, Օբեյը ու բոլոր էդ կարգի տղերքը միշտ ունեն մարդիկ ովքեր իրենց նկարահանում են գործի ընթացքում։ Դա գործի ոճն է։ Դա այդպես է, հայտնի է, փաստ է։
Ու ամենակարեւոր հարցը, որ ինձ անհանգստացնում էր․ չէ՞ որ մարդիկ, ովքեր ձեռք են բերում արվեստի գործեր, ու այդքան թանկ վճարում են դրանց համար, վստահում են քննադատներին։
Իսկ ի՞նչը ստիպեց քննադատներին ոգեւորված լինել մր․ Բրեյնուոշի աղբով։
Չէ՞ որ նրանք իրենց բարի անունի մասին պիտի մտահոգված լինեն։
Ինչպե՞ս ստացվեց, որ մր․ Բրեյնուոշը այնքան հաջողությամբ այնքան փող արեց այնքան ակնհայտ փուչ լինելով։
Եթե մի քիչ խորանալ, կգտնենք Բենքսիի երաշխավորման ամբողջ տեքստը։
Մի քիչ ել խորանանք, կգտնենք՝ Օբեյինը։
Մի քիչ ել՝ ու կիմանանք, որ Օբեյը մր․ Բրեյնուոշի շոուի բացմանը դիջեյություն էր անում։
հմ՞՞՞
Ի դեպ Օբեյը Լոսում շատ հայտնի մարդ է։ Ու դեմք է համարվում։ Իր «օբեյ» գրաֆիտիները վախտին այնքան աղմուկ են արել, ու այժմ նա Կալիֆորնիայի ամենակարեւոր մարդկանցից է։
Ու նա օգնել է մր․ Բրեյնուոշին Բենքսիի հետ միասին։
«մարդ» դառնալ։ Հաջողության հասնել։ Փաստորեն՛՛՛
Այսինքն, Բենքսին բնավ դեմ չէր, որ Բրեյնուոշը, անտաղանդ լինելով, փող աշխատի։
Նույնիսկ օգնել է իրեն։ Ուրիշի փողերը հաշվողը չէ ։Ճ
Բայց ինչու՞ է օգնել։
Բենքսին առանց պատճառ ոչ մի բան չի անում։
Ոչ էլ Օբեյը։ Նրանք ուրիշ տղերք են։
Բենքսին փաստորեն կարողացել է լավ տժժալ ծաղրել արվեստագետներին, արվեստ ձեռք բերող մարդկանց։ Ցույց է տվել իրենց իսկ, որ իրենք չեն հասկանում արվեստը, ու բնականաբար՝ չեն գնահատում այն։ Որ բրենդերի հետեւից են ընկած։ Ավելի ճիշտ, այնպես ստացվեց իր էքսպերիմենտի ընթացքում։ Լինելով անհայտ անձնավորություն, նա խորհուրդ է տալիս Բրեյնուոշի գործերը ձեռք բերել։
Մի երկու խոսք ստեղ ու այնտեղ, Օբեյի դիջեյությունը, ու Լոսի գլամուր մասսան սկսում է հիմար հիմար ու թանկ թանկ աղբ ձեռք բերել։
Բրեյնուոշը հարստանում է ու նրա մտքով էլ չի անցնում, որ նա ընդամենը Բենքսիի արվեստի գործի մի մազոկն է։
Որովհետեւ այդ ամբողջ պատմությունը արդեն մեծ րեալ-թայմ, օնլայն, օֆլայն արվեստի գործ է։ Բենքսին ծաղրում է Կալիֆորնիայի արվեստագետներին ու մեծահարուստներին, այնպես, ինչպես ոչ ոք դեռ չի հաջողացրել։
Ի դեպ, իրեն շատ նման է։ Նա միշտ էլ այդպիսինն է։ Լինի դա թանգարանում թե Դիսնեյ լենդում։
Այդքան «ուրախ» չլիներ, Օբեյի պես ազատ կպտտվեր։ Օբեյին առանձնապես ձեռբաքալելու պատճառ չկա, տաս-քսան տարի առաջ խուլիգանության համար, որը ապացուցելն անհնար է։ Իսկ Բենքսիի գործերը շատ ավելի լուրջ են։ Որովհետեւ շատ ավելի ռեալ են։ Ռեալ-թայմ են։ Ու իր զգուշությունը արդարացված է՝ նա իրոք պիտի զգույշ լինի։ Իր հումորը այնքան սուր ու այնքան ուրիշ է, որ հասարակությունը դա չի հանդուրժի։
ու տենց
Ի՞նչ է նշամակում արտահայտել ինքդ քեզ։ Ո՞նց են արտահայտում։
Արդյոք պե՞տք է դրա համար նկարիչ լինել, եւ զինվել վրձինով եվ կորաձեւ ներկապնակով։
Թե՞ պետք է կիթառ նվագել կրակի մոտ շուրջը։
Կարելի է, իհարկե։
Բայց անականկա՜լ, դա կարող է բնավ ինքնաարտահայտման ձեւ չստացվել։
Ինչու՞։
Որովհետեւ, բոլորն են կրակի մոտ նստած կիթառ նվագում։ Նույնիսկ Գոռը Մխիթարյան։ (մեմ է սա, ոչ մի պոեզիա, երախտիքը՝ Մուշեղին)
Ես սենց եմ հասկանում՝ արտահայտվել այնպես, ոնց որ դու կարտահայտվեիր։
Ոչ այնպես, ինչպես «քուլ» է արտահայտվել, ոչ ել այնպես, ինչպես «քյութ» է։ Ոչ այնպես, ինչպես կարգին է, որովհետեւ դա այնքան տաղտկալի է․․․ էլ դու սուս։
Ու ես սա գրում եմ, ինչպես եւ ամենը, ինչ գրում եմ, որովհետեւ անձնական շահ ունեմ։ Այս դեպքում իմ շահերից մեկը՝ մի քիչ ավելի գույնզգույն աշխարհում ապրելն է, որը մի քիչ ավելի քիչ ձանձրալի է, ու մի քիչ ավելի շատ հավես։
Եթե դու Բենքսիի գրաֆիծիի կոպիան ես արել պատին, այն կմնա Բենքսիի գրաֆիծիի կոպիան։
Բենքսիի արտահայտումը, Բենքսիի ինքնաարտահայտումը։
Եթե դու ձեւափոխես այն, օգտագործես դրա մի մասը, կպցնես մի այլ բան, որովհետեւ քեզ թվում ա որ էդպես կարեւոր ա, կամ հավես՝ ապա դու մեջբերել ես Բենքսիին, ու արտահայտել ես․․․ հոպ։ Եթե իրոք ինչ որ բան արտահայտել ես։ Ու ես, գուցե դա իմ անձնական մոլորվածությունն է, բայց կարծում եմ, արտահայտիչն այն է, որը արտահայտում է։ Ու «արտահայտիչ»ն է հետաքրքիր։ Արտահայտիչն է ձգող։ Արտահայտիչն է ուրախացնող։ Արտահայտիչն է գործող։
Արվեստի լավ գործերը միշտ էլ արտահայտիչ են։
Ու գիտեք, նույնիսկ եթե դրանց իմաստը չեք հասկանում, միեւնույն է հասկացվում է այն, որ դրանք արտահայտիչ են։ Մալեւիչի քառակուսու իմաստը շատերը չգիտեն, բայց այն, որ քառակուսին արտահայտիչ է, զգում են։ Ու մամուլում պատահող հոդվածները, ասենք «այսինքչը Մալեվիչից քսան տարի առաջ է նույնը արել» մակերեսային են, որովհետեւ ուզում է հարյուր տարի առաջ արած լիներ, այն իմաստը, որը Մալեւիչն է հայտնել, արտահայտել, մինչ այդ, նույնիսկ նույն քառակուսին նկարելով, արտահայտված չէր։ Ու ակնհայտ է, որ Մալեւիչի քառակուսին գնահատվում է, իսկ քսան տարի առաջվանը՝ ոչ։ Իսկ երբ լսում եմ այն մասին, որ դա այն պատճառով է, որ Մալեւիչը ըստ երեւույթին, հրեա էր, այո, այսպիսի մարդկանց հետ հազվադեպ չէ, որ հաջողվում է հանդիպել, դա, ես արդեն գիտեմ, որ արդեն դիագնոզ է։
Սակայն, վերադառնանք թեմային։ Այս օդանավը արտահայտիչ է։
Զարմանալի չէ, որ այն լավ է թռչում։ ։Ճ
Այս մեքենան՝ արտահայտիչ է՝
Զարմանալի չէ, որ այն լավ է վազում։
Ու զարմանալի չէ, նաեւ այն պատճառով, որ գեղեցիկ նախագիծ պատրաստող մարդը, հավանաբար բավական զարգացած է, որ գեղեցկությունը ամեն տեղ նկատի, նույնիսկ առանց դա գիտակցելու։
Փաստորեն, արտահայտվել լինում է ոչ միայն արվեստի մեջ՞, կասեք։
Հիմա կհարցնեք, ասենք՝ «ես ախր ձանձրալի անկապ գործ եմ անում, փհփ/մայսքլ սայթեր գրում, ինձ ո՞րտեղից արտահայտվելու տեղ»
Արտահայտվելու տեղ միշտ ել կա։ ։Ճ
Քաթի տակ խարդավանքներ, բամբասանքներ, ու հետազոտություններ։ Ինչպես միշտ, սակայն
Ու բացառիկ, էքսկլյուզից լուսանկար։
Մնացեք մեզ հետ․
Օրինակ, առաջին հարցս, նաֆսկիդկու, կարող է լինել․ Ինչու՞ մայսքլ։ Ի՞նչի քի՞չ ա՞յլ տվյալների բազաներ կան։ «Բայց, ախր, ես ժամանակ չունեմ հետազոտելու, ձեւ ա, տեքնոլոգիա ա, սովորել եմ, անում եմ, փող եմ աշխատում․․․» – կասի
Ներեցեք, իսկ դուք ապրու՞մ եք, որ ուտե՞ք։ Թե՞ երբեմն ուտու՞մ եք, որ ապրեք, ու չմահանաք։
Իմաստը ապրելու՞ թե ուտելու՞ մեջ է։ Փող աշխատելու իմաստը ո՞րն է, եթե դա ձանձրալի է։
Ֆայրբըրդ, այո, մեկ։ Ու առհասարակ, նայեք ինչքա՜ն հետաքրքիր ալտերնատիվ տեքնոլոգիաներ կան
էդ կտրվածքով ոմանց կրթությունը կարող է խանգառել, եթե նրանք սովորեն մտածել միմիայն այնպես, ինչպես իրենց սովորեցնում են, ու չտեսնեն այլ ձեւերը։ Սակայն, կարծում եմ, որ մեծամասամբ այս մտավախությունը գերագնահատված է։
Ես ինքս առաջ շատ էի անում այնպես, ինչպես ես չեի անի։ Այսինքն, գործը անում էի, կանոնիկալ, քոնվենշնլ ձեւով։ Ինչպես ընդունված է։ Չնայած, կարծում էի որ այլ կերպ ավելի լավ է։
Ու ինձ չէր թողնում այն միտքը որ ինչ որ բան այն չէ։ Գիտեմ, սա լրիվ նորմալ պարանոյա է, ու տիեզերքում բոլորը ունեն այն։
Ու օրինակ, մի օր, երբ ինձ հերթական անգամ խնդրեցին GNU/Linux ինսթալ անել, ես, մտածեցի՝ «դե հա, ուբունթու էլի, ինչպես բոլոր կարգին մարդկանց մոտ էլի»։
Ու հետո մտածեցի։ Բայց ե՞ս։ Ուբու՞նթու՞։ Ուբունթու, ասենք հարեւան Թութուշն ել կդնի։ Ես ո՞նց չտեղադրեմ Արաքսը։ Առավել եւս եթե հավատում եմ, որ Արաքսը ավելի լավն է։ (ավելի ճկուն է, ավելի շատ ազատություն է տալիս, ավելի արագ է, ավելի հեշտ է կարգավորվում։) Կամ եթե ինչ որ բան եմ գրում։ Ինչու՞ գրեմ այնպես, ինչպես «բոլորը», եթե ես սիրում եմ գրել այնպես, ինչպես ես սիրում եմ գրել։ Դրանից է, ի դեպ իմ տարվածությունը քոմփայլերներով։ Իմ նախընտրած, սիրված տեքնոլոգիաները պորտ անելու
ունակություն ու ազատություն է տալիս։ Այդ պատճառով է որ էս քանի օրը Լազարուսն ու Մաեմոն էի բարեկամացնում։ Թե չէ ասենք Փիթոնը միշտ կար, հա, լավն ա, բայց իմը չէ։ Ես ավելի շատ հավանած գործիքներ ունեմ։ Այո, ժամանակ է տանում։ Ժամանակ է պահանջում ասենք GTK-ի բայնդինգ պատրաստելը Օբերոնի համար, որը այո, ուռա-ուռա, վերջերս արեցի։
Բայց ազատություն է տալիս իմ իսկ ընտրված, ուրույն գործիքները օգտագործել։
Անել այնպես, ինչպես կանեի ես։ Ոչ այնպես, ինչպես ընդունված է անել։
Ու ինձ այնքան հաճելի է, որ երբ Գասպարը զբաղվում էր մի մեծ պրոեկտով, որը ձեզանից մեծ մասը, ըստ երեւույթին օգտագործում է, նա այն նախագծեց ու իրականացրեց այնպես, ինչպես կաներ Գասպարը։ Ու այդ պատճառով, օրինակ, այդ պրոեկտը իրականացված է Էրլանգով։
Ու միշտ կլինեն մարդիկ, ով կասեն՝ «ո՞վ է այդպես գրում»։ Ու գործընկեր ունեմ, ով ինձ խոստովանել է, ինչ տեքնոլոգիա է սիրում, բայց ասում է, ախր, որ իմանան, կասեն, «ո՞վ է դրանով գրում, որ դու գրում ես»։ Ու կոմպլեքսավորվում է։
Բայց չէ՞ որ եթե դու դրանով չգրե՞ս, «ո՞վ է դրանով գրում» հարցին ավելի քիչ պատասխան կլինի։ Ֆիլեաս Ֆոգի մասին ֆիլմը հիշեցի։ Երբ Ֆիլեասը նստած է մեծ կաթսայի մեջ, ու խուճապի մեջ է, ասում է՝ «ութսուն օր – անհնար է, մենք մասերի բաժանված կլինենք, նույնիսկ չհասած Ինդիա»։ Ու Պասպարթուն պատասխանում է՝ «for something you believe in, nothing has more sense than that sir»։ Ու թեեւ նա իր մոծիվները ուներ դա ասելու, այնուամենայնիվ այդ խոսքերին հավատում էր։ Իր խոսքերն էին։ Իհարկե, պետք չէ մասերի բաժանված լինել Ինդիա չհասած, բայց մի քիչ համարձակություն պետք է։ Եթե ոչ Բրունոյական վս Գալիլեյական, բայց գոնե մի թիքա, պարզապես արտահայտվելու քո պես։
Պարզապես անելու այնպես, ինչպես կանեիր դու։
Այստեղ շատ շատ շատ հարցեր կարող են լինել՝ գիտելիքների, համոզմունքների, այդ ճանապարհին, գուցե հիմար քայլեր կլինեն, բայց դրանք ձեր հիմար քայլերն են, դրանք ինքնաարտահայտիչ են, ուրույն են, ու դրանով՝ անգնահատելի։ Իսկ փորձը փորձանք չէ, ինչ որ բան լավ անելու համար, պետք է դա անել ու անել։ Ինքնակատարելագործումն ու ձանձրանալը, համաձայնվեք, անհամատեղելի են։ Թե՞ դու պատրաստվում ես սաղ կյանքդ փհփ/մայսքլ անել, մինչեւ բոլորը ամբոխով չգնան այլ ճամբար, որ դու էլ ամբոխի հետեւից՞։ Ասեմ, որ այո, փհփ-ով ել է կարելի ուրույն կերպ գրել։ Սի-ով ել այնպես, որ փհփ-ից դանդաղ աշխատի։ Դա արդեն այլ հարց է։ Այ փոսթի թեման արտահայտումն է։ Եվ դրա հետ համատեղ ինքնակատարելագործումը։ Ու այստեղ կգա Մուշեղը, կհանի հեռուն նայող ակնոցները, ու կասի, որ այդ ամենը պոնտեր են, ու ս[ծ]իլի համար ինչ ասես չենք անում։ Բոլորս ել։ Բացի Գոռից Մխիթարյան։ Բայց ցավոք ոչ բոլորս, ու ինքն ել լավ գիտակցում է, որ անպատճառ չէր, որ նա որպես հտտպ սերվեր բնավ ծեծված ապաչը չէր օգտագործում։ ։Ճ Գուցե չէր գիտակցում ինչու, բայց դա լավին ձգտելու, (լավ դիզայինի, լավ նախագծին, լավ սեթափին) իր ուղին է։ Նա անում է այնպես, ինչպես կաներ նա։ Ես անում եմ այնպես, ինչպես կանեի ես։
Երեւի դա է պատճառը, որ մենք ընկերներ ենք,
չնայած իրար անվերջ ձեռ ենք առնում։
Իսկ ես կժպտամ, ու կասեմ՝ դե հա, պոնտեր։
Ինքդ ել գիտես, իհարկե։ Սծիլի համար՝ ամենը։
հայտնաբերված է այլ հարկում աշխատողգործընկերոջ սեղանի մոտ
ՀԳ․ նկատե՞լ ե՞ք, հայերենում «ինքնուրույն» բառը պարունակում է «ուրույն»-ը
ու տենց
այսօր իմացա, որ փաստորեն, նախընտրում եմ դասականը։ այն դեպքում, երբ խոսքը վերաբերվում է աշտարակ կաթին, ոչ մի պոեզիա։
ու տենց
[այստեղից][1]
Իսկ ես արձակուրդին չհեռախոսիս վրա լիքը կոմպիլյացիաներ էի անում։ չհեռախոս՝ որովհետեւ այն կոչվում է մոբայլ քոմփյութեր։ Ու աշխատանքին չխանգարելու համար պրիբիծ եմ արել բոլոր ավելորդ սերվիսները։ Նաեւ «հեռախոս» ափը։
Այժմ անցնենք գործի, ջենթլմեններ։ ես [ամառը գրել եմ][2]․ «ինձ մի զանգեք»։ շատերը հասկացան։ ոմանք բացասման մեջ են։
կրկնում եմ, որ ես կարծում եմ․
ա – [հեռախոսային կապը ձեռնտու չէ][3]
բ – [հեռախոսային կապը հնացել է։ ][4]
գ – հեռախոսային կապը որպես կեղծ կոնտրոլի միջոց արդեն անհամացել է։ Օրինակ, նկատե՞լ եք, որ զանգողները կամ ասում են՝ «Ո՞րտեղ ես», կամ էլ այդ հարցին պատասխանում։
դ – [ես կոնտրոլ չունեմ][5] ձեր զգացմունքների վրա։ դրանք ձերն են։ իմը չեն բնավ։
ե – ես գերադասում եմ հեռակա շփումը տեքստի տեսքով։ (սա անձնական նախասիրություն է)
Այսպիսով։ Ես այլեւս հանդուրժող չեմ։ Այս տարվա սկզբից «հեռախոս» չունեմ։ n900-ս օգտագործում եմ միմիայն որպես մոբայլ համակարգիչ։ (Համակարգիչը – ցանց է։ ցԿերնիգան)։
Բոլոր համարները բան են լինում։ Էն բանից։
«Ինչպե՞ս եմ ես կարող այդպես վարվել մտերիմ մարդկանց հետ» – կհարցնեք։ Շատ հանգիստ։
Մտերիմ մարդիկ առանց այդ էլ չեն զանգում։ Ու այնպես է ստացվում, որ զանգում են մեծամասնությամբ անկապ մարդիկ, ու ես ինձ զգում եմ օգտագործված եւ բռնաբարված այդ զանգերը ստանալուց եւ դրանց պատասխանելուց։ Որովհետեւ ըստ ստատիստիկայի, զանգերի գերակշռող մասը դատարկ պարունակություն ունեն։
Առանց որեւէ միտք, կամ ասելիք, զանգելն հեշտ է։ Իսկ գրելը՝ մի տեսակ ավելի բարդ։ Առանց ասելիք գրառումը լինում է օրինակ՝ բառախաղ, որի իմաստը զուտ բառախաղն է։ Դա արդեն հաճելի է։
Իսկ եթե այնուամենայնիվ անհրաժեշտ է ձայնային շփում, հեռախոսից բացի այլ ձեւեր կան։ Ու դա պարզ է, 2011 թվին, թեեւ չկան թռչող մեքենաներ եւ Մարս զբոսաշրջիկներին տանող նավեր, բայց կա ինտերնետ։ Անցյալ դարի կարեւորագույն գյուտերից մեկը։ Ակնհայտ է, որ ընկերներս գիտեն ինչպես այն օգտագործել։ Ակնհայտ է, որ կապնվելուց ասելիք ունեն, որը լինում է <s>ֆորմալիզացնել</s> գրավոր ձեւակերպել։ Գիտեն նաեւ, որ ամենաճշմարիտ կապի ձեւը համարում եմ գիտնականների ջանքերով նախագծված էլեկտրոնային փոստը, ու բնավ ոչ փակ սոց․ ցանցերի հաղորդագրությունները։ Գիտեն նաեւ, որ <s>երբ քնած չեմ</s> շատ հաճախ ջաբերում օնլայն եմ։ Գիտեն նաեւ որ եթե օնլայն եմ ու զբաղված եմ, որը արտահայտվում է կարմիր պատկերակով, ուրեմն հնարավոր է չպատասխանեմ։
Եւ ոչ մի անձնական բան։ Դուք շատ լավն եք։
Սակայն ես ուզում եմ այսպես ապրել։
ՀԳ․ Դա չի նշանակում եր ես բոլորին խրախուսում եմ մոբայլ ինտերնետ սարքեր ձեռք բերել։ Դուք, ձեր սարքերը, կամ դրանց բացակայությունը։ Միեւնույն է, ում պետք չէ արդեն ունեն, իսկ ում պետք է, առավել եւս ունեն։ Աֆրիկայում չենք ապրում, գրել կարդալ գիտենք, ու քիչ թե շատ փող աշխատում ենք։ Ավելին, ցանկացած բոմժի ձեռքին այֆոն կա։ Երբեմն, հոգեւոր բոմժի, ու երբեմն՝ հոգեւոր այֆոն։
_ու տենց_
[1]: http://miumau.livejournal.com/641525.html
[2]: http://norayr.am/weblog/?p=946
[3]: http://norayr.am/weblog/?p=1168
[4]: http://norayr.am/weblog/?p=1193
[5]: http://norayr.am/weblog/?p=1131
}}
}}
ահա, Լազարուսը քոմփայլ եղավ, ու աշխատեց ։Ճ
վիքիները (սա եւ սա) նորացվեցին։
ու տենց
[այստեղից][1]
_ու տենց_
[1]: http://gaverdovskaya.ru/public/interview/story1310.htm
Ահա, վերջերս սրանք քոնթրիբյութ արեցի։ Երկրորդի մեջ դեռ կավելացնեմ ինչպես Լազարուս քմփայլ անել․
http://wiki.maemo.org/N810_light_meter
http://wiki.maemo.org/Compile_FreePascal_on_device
http://wiki.freepascal.org/Compile_and_Develop_on_Maemo_device
ու տենց
ինչպես ճիշտ ասել maemo`
ալսը\`
http://stezz.blogspot.com/2009/05/recycling-first-maemo.html
![][2]
http://stezz.blogspot.com/2008/10/where-maemo-is-coming-from.html
![][3]
իսկ ահա թե ինչ է գրված իր [թվիթերի][4] բիոյում՝
<blockquote style="border: 2px solid rgb(127, 195, 59); padding: 10pt;
<p> margin-left: 30pt; background-color: #a6df6d;">
# Bio Sysadmin on Linux, python enthusiast, cook, husband and father (.tar.gz)</p>
ունի 50 հետեւող։ ։Ճ
եւ նապասլեդըկ, հետաքրքիր հղումներ իր թվիթերից, ասենք՝
ինչու պետք է վախենալ ադնրոիդով սմս ուղարկելուց
եւ գուգլի բիզնես ստրատեգիայի մասին
ու տենց
to get a light in lux
on maemo4/Diablo
cat /sys/class/i2c-adapter/i2c-0/device/0-0029/lux
on maemo5/Fremantle
cat /sys/class/i2c-adapter/i2c-2/2-0029/lux
und so weiter
Ես սովորաբար իդենծիկայում գրում եմ, իդենծիկան ել դա ուղարկում է թվիթեր։
Սակայն, մոբայլի վրա ես կպնում եմ իդենծիկային ոչ վեբով, այլ ջաբեր դարպասով։
Իսկ քանի որ թվիթեր ել եմ նայում, ստիպված ափ էի օգտագործում դրա համար։
Փաստորեն, ջաբեր դարպաս կա նաեւ թվիթերի համար՝ https://www.tweet.im/
Բացի դրանից, եթե ձեր մոբայլերը թույլ են, կարող եք ծվծվալ եւ կարդալ ծվծվածը վիա http://www.tweetgo.net կամ http://dabr.co.uk
Իսկ ամենաճշմարիտ ուղիներից է երեւի մեյլ դարպասը՝ http://tweetymail.com/
փաստորեն, ծվծվալու շատ ձեւեր կան, այնպես որ, զգոն եղեք։
ու տենց
ահա այսպես են խմում Երեւանում նոր տարվա գիշերը՝
Գրազ եմ գալիս, որ եւ Ռուսաստանում, եւ Եվրոպայում, դրանք ջարդված կլինեին։
ու տենց
![][1]
[այստեղից][2]
_ու տենց_
[1]: http://norayr.am/weblog/uploads/2012/04/4099331879_c62c3af458.jpg
[2]: http://thenokiablog.com/2010/12/30/nokia-n900-popular-amazon-gift/
ինչ լա՜վն են մերոնք, այսօր առավոտը տեսա, Մոսկվիչկայի դիմացի Նոկիայի մոտ, կոկիկ շարած շշեր։ Ու ոչ մի ջարդված շիշ։
ու տենց
ու տենց
Կորնելին անց է կացնում ցենզուս իսկ ԾիվԾիվ-ում այսօր թրենդինգ թեգը #oyagh-ն է։
ու տենց
հտմլ5՝
}}
ֆլեշ՝
ու տենց
Իմ nokia n900-ի համար կա ծրագիր, որը հայտնում է թե ինչքան բարձր է օդ նետվել հեռախոսը։
Այսպիսով, ես գիտեմ խնդրի լուծման մի նոր ձեւ, նոկիայի օգնությամբ ։Ճ
_ու տենց_
իսկ դուք գիտե՞ք որ Ռուսաստանում մարդիկ նախորոք վճարել են հարմարավետ օպոխմել կազմակերպելու համար։ Որովհետեւ վստահ են, որ ձեւ չկա, այնքան են խմելու՝ մեռնեն։
ու տենց
[այստեղից][1]
_ու տենց_
[1]: http://tanamasi.livejournal.com/103362.html
Այ, տարին են ամփոփում մարդիկ, ու դա բնական է․
մենք սիրում ենք չափել այն ամենը, ինչ ձեռքի տակ ընկնում է, լինի դա ծախսված ժամանակը, մթնոլորտային ճնշումը, թե պուպուլի աշտարակի երկարությունը։ Դա, կարելի է ասել, գիտական մոտեցում է։
Նույնիսկ ֆլեշմոբ եղավ, ի՞նչ եմ արել, ինչի՞ն եմ հասել այս տարվա մեջ։ Ես ել մտածեցի, ի՞նչ եղավ։ Այո, ձեռքբերումներ կան։ Բայց կորուստներ ել կան։ Ու ի՞նչն է իմ համար ավելի կարեւոր, այս ձեռք բերումը, թե այս կորուստը։
Օրինակ, եղա նահանգներում։
օկեյ, ձեռք բերում է, հետաքրքիր էր։
Ուզու՞մ էի ես այնտեղ գնալ։ Չէ, պարզապես գլխիս ընկավ։ Լավ է, իհարկե։ Բայց այդ մասին չեի երազել։
Իսկ այն ինչ ուզում էի անել, արե՞լ եմ։ Երեւի չնչին մասը։
Իսկ ո՞րն էր իմ համար ավելի կարեւոր, կորուստը, թե ձեռք բերվածը։
Ու գուցե այն, որ տարի տարի հատվածներ ենք նկարում մեզ համար չգիտես երբ վերջացող գծի վրա, պիտի հիշեցնի, որ գիծը վերջավոր է, իսկ այն կարեւոր բաները որ ուզում ես իրականացնել, կարող են այսպես ել չիրագործված մնալ։
Ու գիտեմ, որ այս տաս օր արձակուրդի ընթացքում չեմ հասցնի ոչ մի բան անել։ Երեկ հասցրել եմ ՆՅ-ի նկարները մշակել, գուցե այս գիշեր լցնեմ, ցույց տամ։
Հա, մեկ ել «նոր տարի»ն ակներեւ ցուցադրում է, ինչպես մենք չենք սովորել չսպառել։ Ու այո, ես ագահ եմ, ու ափսոսում եմ իմ փողերը, որոնք գնացին տոնական զարդարանքներին, կամ տոնական հեռուստահաղորդումներ պատրաստելուն։ Ես ափսոսում եմ հանրապետության հրապարակի տոնածառի վրա ծախսված եղեւնիները։ Եթե այդ մեծ եղեւնին լիներ ոչ բնական եղեւնիներից, ոչ ոք չեր նեղանա։ Միեւնույն է, ամբողջ տոնը կեղծ է, եթե «ձմեռ պապերը» կեղծ են, ինչու՞ «եղեւնին» պիտի իսկական եղեւնիներից լինի։ Դրանք ինչու՞մ են մեղավոր։ Իսկ ես կնախնտրեի, որ այդ տոնակատարության համար հատկացված գումարները ծախսվեն մի քիչ ավելի հավասարաչափ տարվա ընթացքում, ու օրինակ, փողոցը, ավելի խնամված տեսք ունենար տարվա բոլոր ամիսներին։ Այո, աղքատ ենք, չենք կարող մեզ թույլ տալ քեֆ ուրախություն, պետք ել չէ։ Գոնե արժենավայել կապրենք, ոչ թե տարին մի երկու օր մեզ կհամոզենք որ ամեն ինչ լավ է, կամ չգիտեմ ում աչքերի մեջ փոշի կլցնենք։ Բայց ես չեմ կարող այդ կապակցությամբ առանձնապես դժգոհել, որովհետեւ դա այն է, ինչ ուզում է ժողովուրդը։ Ժողովուրդը ուզում է տոնակատարություն, ու իր իսկ անձնական փողերն է ծախսում ոչ ռացիոնալ․ ծնունդներին, նոր տարիներին, հարսանիքներին՝ ուրիշների աչքերի մեջ թոզ փչելով։ Օհ ժամանակներ, օհ բարիքներ, դա կարելի է միշտ ասել ։Ճ
Անկեղծությունը երբեք ել հասարակության լայն շրջաններում չի գնահատվել։
Պատմեմ մի երկու «նոր տարիների» մասին։
Մի անգամ, եվրոպայի սրտում, նոր տարի։ Ես ուզում էի ինչպես միշտ հանգիստ տանը նստել, ինետվել, կարդալ, չաթվել։ Դե վերջինը այս գիշեր լավ չի ստացվում, բայց ոչինչ, մեծ կորուստ չէ։ Ուրեմն, մի հատ մեքսիկացի կար, ասեց, արի էլի, իմ հետ, լավ ռեստորանչիկ եմ գտել, գնանք հաց ուտենք, խմենք։ Ու քանզի ես երիտասարդ էի եւ անփորձ, մտածեցի լավ, ի՞նչ է ինձանից պակասելու, գնամ, թող իրան մենակ չզգա։ Բայց հիմա ես գիտեմ, որ պետք էր իմ իսկ ցանկությունները ավելի շատ հարգել, ու գնահատել։ Դժվարությամբ դուրս եկա, հեծնեցի հեծանիվս, իջա փողոց։ Քթիս խփեց ալկոհոլը։ Ամբողջ քաղաքում ուգառի հոտ էր կանգնած։ Հետո տեսա, ինչպես է ժողովուրդը նետվում ու բթվում տրամվայների մեջ։ Մոտավորապես այնպես, ինչպես մեր մոտ ամառը Սեւանից Երեւվան էլեկտրագնացքի մեջ են նետվում։ Չեն նետվում, գրոհում են։ Ամենուր ջարդված շշերի բեկորներ էին, դրանք զգուշորեն շրջանցելով իջա քաղաք։ Ամենուր խմածներ, բոլորը կարծես խելագարվել են։ Հետո՝ հրավառություն, այո, թանկ, որակյալ հրավառություն։ Ռեստորանչիկն ել չկպավ․ մեքսիկացու հետ ամբոխը բաժանեց, իսկ հեռախոսային գծերի ծանրաբեռնվածությունը թույլ չտվեց զանգվել։ Արդյունքում հավես խաղաղ երեկո անցկացնելու տեղը մրսեցի, ու լիքը խելագարված մարդ ու շշերի բեկոր շրջանցելով ճամփա քշեցի։ Լավ դաս ստացա այդ օրը, պետք է իմանալ ինքդ քեզ, ու հարգել քո իսկ ցանկությունները։
Այլ տարի, Երեւան։ Ձյուն էր գալիս, փողոցները դատարկ էին, գեղեցիկ էր քաղաքը, ու ոչ սովորական տեսք ուներ, ու ես լուսանկարում էի։ Նկատեցի, որ տասներկուսից մեկը՝ հրապարակի վրա համերգ էր։ Իսկ շուրջը դատարկություն, բոլորը ընտանիքների հետ են, ինչպես ընդունված է։ Համերգին միայն մի քանի հնդիկ ու սեւամորթ կային։ Իսկ երբ մարդիկ սկսեցին դուրս գալ բնակարաններից զբոսնելու, մեկի կողմերը, համերգը ավարտվեց։ Այդ ժամանակ ես նկատեցի որ մեր մոտ ամենահանդուրժող ղեկավարությունն է, որը հատուկ օտարերկրացի հյուրերի համար համերգներ եւ տոնակատարություններ է կազմակերպում։
Մեկ ել, ժողովուրդ, խմած մարդիկ մեքենա են քշում, ու ամեն նոր տարվա գիշեր կամ իրար, կամ անմեղ մարդկանց խփում են, այնպես որ, զգոն եղեք։
ու տենց
[այստեղից][1]
_ու տենց_
[1]: http://david-sand.livejournal.com/351069.html
օնլայն կարդալու ժամանակ, ինչպես եւ ուտելու ժամանակ, պետք է կարողանալ տարբերել եւ ընտրել, ինչ ես սպառում։
որովհետեւ այլապես տարբերություն չի լինի ասենք ֆրենդապատերի(թվիթերների,կմ ժապավենի) ու հեռուստացույցի ալիքները փոխելու մեջ։ հեռուստեսությամբ գոնե երբեմն պրոֆեսիոնալ կերպ է հիմարությունը մատուցվում։
ու տենց
Հիշեցի տան մասին, որովհետեւ հետաքրքիր գիրք աչքովս ընկավ։ Մեջբերեմ մի քիչ՝
<blockquote style="border: 2px solid rgb(127, 195, 59); padding: 10pt;
<p> margin-left: 30pt; background-color: #a6df6d;">
<br /> У этого физика и лирика в одном лице, мечущегося от скрипки к пробирке,<br /> – гротескные отношения с наукой: Холмс печатается в химических журналах, но<br /> не знает, что Земля вращается вокруг Солнца. Он верит не в науку как систему<br /> знаний, а в конкретное практическое знание. В основе этого – веяния эпохи,<br /> придававшей науке общественно-полезный уклон, так что открытия Пастера<br /> порождали аналогию порочного человека с вредным микробом: паршивая овца<br /> могла испортить стадо. Тут-то и нужен был вооруженный передовым мышлением<br /> страж порядка.<br /> Оттого и наукообразен Холмс, хотя к научно-техническим новинкам он<br /> почти не прибегает – разве что все время шлет телеграммы. Телеграф и почта<br /> работают великолепно: это для современного читателя едва ли не самое<br /> поразительное в дойловских криминальных историях. И это тоже знак<br /> британского имперского времени: можно управлять миром, не покидая дома.<br /> Идея дома не исчезает и в передвижении. Английский поезд дублирует<br /> английскую улицу, где у каждого свой подъезд. У всех купе отдельный вход –<br /> не изнутри, а снаружи, так что по рельсам перемещается цепочка домиков.<br /> Что до города, то по нему Холмс и Уотсон ездят в кебе – движущемся<br /> монументе частной жизни, который Дизраэли назвал “гондолой Лондона”. </p>
[այստեղից][1]
փաստորեն, շնորհակալություն [ուզողին][2] ակնարկի համար։
շարունակեմ կարդալ ։Ճ
_ու տենց_
[1]: http://lib.ru/PROZA/WAJLGENIS/genij.txt
[2]: uzogh.livejournal.com
Նկատում եմ, որ ծանոթներից շատերը տուն չունեն։
Չե, ես ել չունեմ տուն, այսինքն բնակարանի սեփաքանատեր չեմ բնավ։ Սակայն, ի նկատի ունեմ՝ ես Երեւանում ինձ զգում եմ, որ տանն եմ։ Իսկ նրանք այդ զգացումը չունեն, այդ կապը չունեն։ Ու փնտրում են, ու շարունակում են փնտրել։ Ում բախտը ինչպես բերի։
Իսկ այսօր մի գիրք կարդալուց, որտեղ Հոլմսի մասին էր գրված, հիշեցի «Տերմինալ» [ֆիլմից մի հատված][1], դիտել 340րդ վայրկյանից։
Այ այսիսի տան զգացողության մասին եմ ասում։
Ու այդ տան զգացողությունը բնավ նրանից չէ որ այդ տանը այնքան լավ է։ Նրանից է որ Նավորսկին զգում է որ․․․ տերն է՞։
Ու դա պատրանք չէ բնավ, որովհետեւ իրական երկրի տերը ոչ նախագահն է, ոչ էլ նրա կուսակցությունը, ոչ ել խորհրդարանը, այլ Նավորսկու պես մարդիկ են։
Ավելին, չեմ կարծում որ որեւե երկիր կառավարող ուժերին առանձնապես հաճելի լինի երբ շատ քաղաքացիներ իրենց երկրի տեր են զգում։
Սակայն, այդպիսի մարդիկ միշտ կլինեն։ Հարցը նրանց քանակի մեջ է։
Ու այդ տեր լինելն է պատճառը, որ փողոցում թքածը, կամ չրթած թափածը ցավացնում է։ Երբ տեր չես՝ էական չէ, քո տան մեջ չէ, որ աղտոտել են, թքած։ Այդ տիրոջ զգացումն է որ ստիպում է երեխեքին հեծանիվներով գնալ հասնել Թեղութ։ Ավելի ճիշտ, ես ուզում եմ հավատալ որ դա է պատճառը։ Այդ տիրոջ զգացումն է, որ ստիպում է մարդկանց Սեւանի, կամ ամառային դահլիճի ճակատագրով հետաքրքրվել։
Ու ինչքան շատ երկրում լինեն քաղաքացիներ, ոչ թե բնակիչներ, այսինքն մարդիկ, որ տեր են զգում իրենց, այնքան այդ երկիրը ավելի լավ տեղ կլինի ապրելու համար։
Իսկ կա ձու թե չկա խանութում, ինչպես նաեւ կա թե չկա քաղբանտարկյալ՝ դրանք լուծվող հարցեր են։ Երբ կա քաղաքացիական հասարակություն, օտարալեզու դպրոցների, կամ տարածքներ հանձնելու հարցեր առհասարակ բացակայում են։
Չեն շոշափվում, որովհետեւ չեն կարող լինել։
Իսկ ինչպես ստացվեց, որ ես հիշեցի այդ տան զգացողության մասին
կիմանաք իմ հաջորդ գրառումից ։Ճ
_ու տենց_
[1]: http://www.youtube.com/watch?v=BjD1TU7RMrA
[այստեղից][1]
_ու տենց_
[1]: http://talk.maemo.org/showpost.php?p=829692&postcount=500
Գիտե՞ք ես օտարալեզու ուսուցման օրենքի ընդունման կապակցությամբ ինչ հարց ունեմ։ Իրականում էական չէ քանի ձայն կողմ էր, ու քանի ձայն դեմ խորհրդարանում, որովհետեւ բոլորիս ել հայտնի է, որ այնտեղ բոլորովին ել ազգի ներկայացուցիչները չեն։
Խնդիրը նրանում է որ ամենակարեւոր ազգային խնդիրների քննարկման կամ ընդունման ժամանակ, խոհրդարանի մոտ մի տաս հոգի մարդ է լինում։
Այդպես էր Սեւանը իջեցնելու ժամանակ, իսկ Սեւանը ազգային արժեք է, այնպես էր նաեւ օտարալեզու ուսուցման մասին օրենքի քննարկումների եւ ընդունման ժամանակ։
Փաստորեն, մենք ցույց չտվեցինք ակնհայտ եւ հստակ, որ ազգը դեմ է այդ օրենքին։
Ու այստեղ ես չեմ կարող չմատնանշել պսեվդո եւ ոչ պսեվդո ընդդիմադիրներին, որոնք կարծես ազգայնական են։ Ու՞ր էիք։ Ո՞րտեղ էր ձեր հազարավոր մարդիկ հավաքելու տաղանդը։
Եվ առհասարակ, ժողովուրդ, ու՞ր էիք։
Օրգամիզնը որը դիմադրողականություն չունի, չի ապրում։ Գրիպից կմահանա։
Ու՞ր է հայ ազգի դիմադրողականությունը, գրողը տանի։
ու տենց
Իսկ դուք գիտե՞ք ինչպես է Իսպանիան քիչ թե շատ զսպում սեպարատիզմը։
Ու ինչու է Կատալոնիան դեռ Իսպանիայի կազմի մեջ։
Որովհետեւ Իսպանիան ամեն հնարավորինն արել է, որ Կատալոնացիները ազգային խնդիր չունենան։ Որ նրանց ազգային պետություն այդքան պետք չլինի։
Մասնավորապես, Կատալոնիան ունի իր դոմենը՝ .ca
Կատալոնիայում իսպաներենը նույնիսկ առաջին դասարանից չեն անցնում, ու բոլոր բուհերում եւ դպրոցներում դասավանդումը կատալոներենով է։
փրուֆլինկ․ http://www.slideshare.net/mestella/language-policy-in-higher-education-in-catalonia
կամ այս մեկը․
http://www.guardian.co.uk/education/2002/nov/05/schools.uk2
Սեպարատիզմի հարցը քաղաքակիրթ ձեւերով լուծվում է շատ հեշտ։ Սեպարատիզմի աղբյուրները վերացվում են։ Այդպես եղավ նույնիսկ Գրենլանդիայի հետ, որտեղ Դանիերենը առհասարակ պետական լեզու չէ։ Միակ բանը ինչ Գրենլանդիային անկախ չի սարքում, դա որոշ ընդհանուր հարկերն են, ու գույնը քարտեզի վրա։
Սակայն, իհարկե ամենաքաղաքակիրթ ձեւը թողնելն է։ Չես ուզում հետս ապրել, խնդրեմ, մի ապրի։
Ու առհասարակ, սեպարատիստը վատ բառ չէ բնավ։ Եվ ազգայնականը, նացիոնալիստը նույնպես։ Ու մի խառնեք ֆաշիզմ/նացիզմ հասկացության հետ։
_ու տենց_
[այստեղից][1]
_ու տենց_
[1]: http://uzogh.livejournal.com/382048.html?thread=8003680#t8003680
[այստեղից][1]
ուշադրություն դարձրեք մեկնաբանություններին։
_ու տենց_
[1]: http://village-fool.livejournal.com/8803.html
Գիտեք երեւի, որ հայերենի ուղղագրությունը ստուգող ծրագրերով չափից շատ հետաքրքրված եմ։
Այդ իսկ պատճառով, երբ իմացա մի պրոեկտի մասին, որը չնայած ազատ չէ բնավ, ու աշխատում է ոչ ազատ օհ-ի տակ, այսինքն իմ ու համայնքի համար պիտանի չէ, միևնույն է, ուրախացա։ Որովհետեւ մտածեցի, շատ մարկդանց կարող է պիտանի լինել, ու ընդհանուր առմամբ կարող է նվազեցնել անգրագետ գրառումների քանակը։ Հետաքրքրությունս բավականացնելու համար այցելեցի կայքը, որտեղ եւ գտա այդ փաթեթի մասին հեղինակի հոդվածը՝ http://soft.areg.biz/downloads/poweroffice/2010/statia.htm ։
Ինչպես եւ ակնարկում է հղման միջի statia բառը, հոդվածը ռուսերեն է։ Հավանաբար, հայերեն ուղղագրության ստուգման ծրագրի հեղինակը դժվարանում է հայերեն մտքեր կազմել եւ գրի առնել։
Ահա հոդվածից մի հատված․
Օհ՜ ոչ։
Փաստորեն, չդիմացան, եւ որոշեցին օգտվողների որոշակի զանգվածի քմահաճույքը բավարարելու համար անել այնպես, որ ուղղագրության ստուգման ծրագիրը առաջարկի «դեբիլիզմ» բառը ճիշտ գրել։ Ինչպե՞ս կարելի է ճիշտ գրել այն բառը որը գոյություն չունի։ Եվ ի՞նչ կմտածի այն մարդը, ում ծրագիրը առաջարկի այդ «դեբիլիզմ» բառը։ Բնական է եթե կմտածի որ «դեբիլիզմը» հայերեն բառ է, բացառված չէ որ ուրարտական հարմատներ ունի։
Ես ինքս գրում եմ միտումնավոր սխալներ անելով։ Ինքներդ ել գիտեք, որ ս[ծ]իլի համար ինչ ասես չենք անում։
Սակայն, «սծիլ» բառը իմաստ չունի ուղղել եւ դարձնել «ստիլ», որովհետև դրանք երկուսն ել նույնապես սխալ են եւ հայերենում գոյություն չունեն։
<s>եւ այդպես</s>
_ու տենց_
69 բաքվի կոմիսարներ ազգի ընտրյալներ
ձեր նմանները խայտառակում են ռեսպուբլիկան հանրապետությունը։
ու տենց
Ահա, Շարունակվում է՝
<blockquote style="border: 2px solid rgb(127, 195, 59); padding: 10pt;
<p> margin-left: 30pt; background-color: #a6df6d;">
<br /> I am very curious to learn about other cultures. And that does not make me non Armenian.<br /> There is no connection between cultural similarity and successful coexistence.<br /> There is a connection between eagerness, greediness and unsuccessful coexistence.<br /> So, I need to repeat: article says that two nations need to coexist because they are the same. And this is wrong. You cannot achieve peace by basing it on the wrong knowledge, thus fragile basement.<br /> I agree that we can coexist, if we learn to respect each other, and appreciate difference and diversity.<br /> Because people are different. In generally. At any layer: nation, profession, cleverness, color, taste, etc, etc…<br /> It is much more rational to accept that people are different and in spite of that are able to coexist and make friends, rather than outline, that they are similar, and that’s why they need to coexist.<br /> People are never similar, and still they coexist. I would also say, people exist because of diversity. At least, diversity in genes, which leads us to a stronger population. </p>
Ահա, իմ պատասխանը Օնիկի [այս][1] տեքստին
_ու տենց_
[1]: http://araratmagazine.org/2010/12/armenian-azeri-relations/
Երբ Ջաֆար Պանահու մասին էի գրում, մտածեցի․
Հանս Ռայզերը, ինչպես հայտնի դարձավ Շիշկինի հետ հարցազրույցից, իրավունք չունի կարգիչ օգտագործել։ Ու եթե Պանահին անգութորեն նստած է իր ֆիլմերի համար, ու պարզ է ինչու է նրան արգելված ֆիլմեր նկարել ու սցենարներ գրել, ապա Հանսը՝ կանխամտածված սպանության համար։ Սակայն նա միևնույն է իրավունք չունի կարգիչ օգտագործել, որը նշանակում է՝ չի կարող իր կյանքի ամենակարեւոր պրոեկտը՝ ռայզերֆսը կատարելագործել։
Բնական է որ կասկած է առաջանում արդյոք Ռայզերը իրականում սպանության համար է դատապարտված, կամ արդյո՞ք դա չի օգտագործված ինչ որ մեկի կողմից որպեսզի խափանի ֆայլային համակարգի զարգացումը։
Մտածող երեխաները ուշադրությունն են դարձնում իրենց նկատածներին։
Հարց են տալիս, ինչպե՞ս է ստացվում, որ Սանտաները/ՁմեռՊապիները շատ են լինում։ Ինչու՞ են նրանք քշում հեծանիվ/մեքենա, կանգնում խանութների մոտ։ Արդյո՞ք խանութները նրանց վարձատրում են։ Բայց չէ՞ որ օդով թռչող եղջերու ունեցող Սանտան հեծանիվ չի քշի, մեքենա չի նստի։
Ինչպե՞ս է ստացվում որ նրանք այնքան շատ են։ Ինչու՞ են խմում։ Ինչու՞ են կասկածելի նման հարեւանին։ Ո՞րտեղից Լապլանդիայում հայրենական արտադրանքի նվերներ։
Հարցերը պարզապես անթիվ են, իսկ մեծերի տեսությունները չեն դիմանում ամենաթույլ քննադատությանը։
Պարզապես ծնողների հանդեպ վստահությունը այնքան մեծ է լինում, որ ամենալավ լուծումը թվում է չմտածելը։ Արդյո՞ք երեխաներին սիրելով հնարավոր է նրանց ստիպել լինել հիմար, չվստահել իրենց իսկ մտքերին ու վերլուծություններին։
ու տենց
}}
Այսօր Ջաֆար Պանահին դատապարտվեց վեց տարի ազատազրկման։
[այստեղից][1]
Միամիտ մարդիկ են, չգիտե՞ն որ սցենարները գրվում են մտքում, իսկ մտածել արգելել ահնհար է։
Հեհե, իհարկե գիտեն։ Ու գիտեն նաեւ ում արտադրանքն է ստիպում մտածել։ Այո, զգուշացեք Ջաֆար Պանահուց, նա կարող է ֆիլմ նկարել, զգուշացեք նրա ֆիլմերից, կարող է սկսեք մտածել։
Իսկ մտածող մարդիկ Իրանի ղեկավարությանը վտանգավոր են։
Ղեկավարությանը, ոչ պետությանը։
Ղեկավարությանը, ոչ համայնքին։
Ղեկավարությանը, ոչ ժողովրդին։
Ղեկավարությանը, ոչ ազգին։
Մեծ եղբայրը չի վերացել Ստալինի մահվան հետ։ Այն գալիս եւ գնում է, հայտնվում է տարբեր դիմակների ետեւը, ինչպես մեծ եւ հզոր մարդակերների, այնպես ել փոքրիկ տկար դիկտատորչիկների ձևով։
Ու միշտ կլինի։
Միշտ կլինեն նաեւ խոսակցություններ այն մասին, որ երշիկը էժան էր, իսկ ժողովուրդը՝ կուշտ։
Ու միշտ կլինեն մարդիկ ով կուշտ լինելը ավելի կգնահատի, քան ազատ լինելը։ Ու հնազանդ կլռի, երբ հարեւանին «կտանեն» սև մեքենայով լուրջ մարդիկ։
Սակայն, միշտ կլինեն նաեւ նրանք, ով կտան հարցեր։ Իրենք իրենց, լուռ։ Ու գտնելով որ իրենց իսկ տրամաբանությունը մի տեսակ հակասում է նրան ինչ քարոզվում է, նրանք կսովորեն չվստահել։ Դա անխուսափելի է։ Մարդը, ով ձեռք է բերել մտածելու, վերլուծելու ունակություն, ոչ մի գանձերի համար այդ իր մտքի ազատությունը չի թողնի։ Ու պարզ է, որ կնախնտրի նստել, քան լինել հիմար։ Իմանալ իրականությունը, քան սուզվել մատրիցայի մեջ։ Որովհետև իրականության չձգտելը նման է թմրամոլության։ Իրականությունը, իհարկե գույնզգույն չէ, բայց այն իրականություն է, ու ամենից թանկն է այդ պատճառով։ Այդ նույն պատճառով դիկտատորչիկները սիրում են շքեզ տոնակատարություններ, քանզի այդ տոնակատարությունները մարդկանց ձգում են մնալ տրանսի մեջ, քնել, դուրս չգալ թմրանյութի ազդեցության տակից։
Ու չմոռանանք որ մեր մեջ ել նույնն է։ Մեր մեջ, ոչ միայն մեր մոտ։ ի նկատի ունեմ՝ ներսում, հոգու խորքում, ոչ միայն երկրում։
Ինչ ասեմ, տխրեցի։
Դուխով, Ջաֆար, դու դեռ քո ամենալավ ֆիլմը չես նկարել։
_ու տենց_
[1]: http://www.guardian.co.uk/world/2010/dec/20/iran-jails-jafar-panahi-films
մի քաղաքակրթություն կա, որտեղ էակները նպատակահարմար են գտել բառերը կրճատել, դարձնել երկու տառ։ այդպես ել շփվում են՝ վն նյ կտ կի լս ցպ կց կու
ու տենց
Այդպես է ստացվում, որ մանրուքները ստիպում են գլոբալ հարցերից մտահոգվել․
Եվ ձեռքի հետ իմանալ որ ջմեյլը նայում է գաղտնագրով սեղմված զիպ արխիվները։
Ահավասիկ՝
ուղարկում եմ իմակ իմ դոմենի իմ հասցեից իմ մեյլ սպասարկչից, իմ հասցե շնիկ առնետ կետ ամ-ից։
Ու՞մ՝ ընկերոջս, ո՞րտեղ՝ ջմեյլ։ Ընդ որում հատուկ չեմ ուղարկում ջմեյլով, որ չասի յանիմ աթաչիդ մեջ exe-ներ կան, փախար։
Ու առհասարակ, ի՞նչ եմ անում ջմեյլը եթե իմ փոստային սպասարկիչը ունեմ, վեբմեյլ ինձ հարմար չէ, ու իմ բոլոր սարքերից էդ նամակները իմափով ստանում եմ։
Ինչեւէ, ջմեյլը պարզապես տուպը հրաժարվում է ընդունել windows ծրագիր պարունակող աթաչմենթ։
mail to: *********@gmail.com 74.125.155.27 failed after I sent the message. Remote host said: 552-5.7.0 Our system detected an illegal attachment on your message. Please 552-5.7.0 visit http://mail.google.com/support/bin/answer.py?answer=6590 to 552 5.7.0 review our attachment guidelines. o9si2543066qcu.179
— Enclosed are the original headers of the message.
e>
Эдсгер Дейкстра – Избранные статьи http://store.oberoncore.ru/lib/book/dijkstra.pdf
_ու տենց_
«Մոդուլային համակարգերի գաղտնիքները» հոդվածի հեղինակն է Սերգեյ Գուբանովը։
«Մոդուլ» եւ «մոդուլյար լեզու» թերմերի բացատրությունների զանազանությունը ծնում է ավներջ վեճեր։ Ինչեր ասես, որ մոդուլ չեն անվանել, ինչ լեզու ասես, որ մոդուլյար չեն համարել։ Ոմանք մոդուլ անվանում են կլասսները, ոմանք ել համեմատում են մոդուլները օբյեկտների հետ։ Առհասարակ այնպիսի տպավորություն է ստեղծվում, որ այժմ մոդուլյար եւ կոմպոնենտային լինելը նորաձեւ ոճ է։ Տարբերակների զանազանության պատճառը բացատրությունների ձեւի մեջ է՝ ներքին ձեւի։ Ներքին է այն իմաստով, որ սահմանումը տրվում է որոշ ներքին հատկությունների հիման վրա (մոդուլը պարունակում է տվյալներ, կոդ, տիպեր, ապահովում է ինկապսուլյացիան, ունի ինտերֆեյս, եւ այլն)։ Մոդուլների ներքին էական հատկությունները առանձնացնելու բազմաթիվ եղանակներ կան, իսկ դա նշանակում է, որ գոյություն ունեն նաեւ մոդուլների սահմանման բազմաթիվ եղանակներ։ Ապագայում ներքին հատկությունների քանակը գուցե եւ ավելանա, հայտնվեն սահմանումների նոր ձեւեր․ այսինքն՝ վիճելու առիթ ավելի շատ կլինի ու դա կտանի փակուղու։ Ելքը ներքին սահմանման փոխարինումն է արտաքինով։
Արտաքին է այն իմաստով, որ սկզբից պետք է նկարագրել ինչ է «մոդուլյար համակարգը», իսկ «մոդուլի» հասկացությունը կհայտնվի ինքնաբերաբար, ավտոմատ կերպով, քանի որ մոդուլը մոդուլյար համակարգի բաղադրիչն է։ Մոդուլյար համակարգը առաջնային է, մոդուլը՝ երկրորդային։ Մոդուլն ինքը իրանով չէ, այլ համակարգի մոդուլ է։ Մոդուլյար լեզու հարկավոր է անվանել այն լեզուն, որը մոդուլյար համակարգեր նախագծելու համար հարմարեցված, օպտիմիզացված է։ Այսպիսով՝ մոդուլյար ծրագրավորման լեզուների իմաստը մոդուլյար համակարգերի նախագծումն է։
Ստորեւ բացահայտենք մոդուլյար համակարգերի իմաստը:
Մոդուլյար ծրագրավորման համակարգերը եկել են միաձույլ ծրագրերը փոխարինելու համար։ Մոդուլյար համակարգեր կիրառելու իմաստը (ի տարբերություն միակուռ ծրագրերի) դինամիկ ընդարձակվելու ունակությունն է։ Մոդուլյար համակարգը կարելի է դինամիկ ընդլայնել մի քանի ձեւով։ Օրինակ՝ դրա մեջ նոր մոդուլներ ավելացնելով կամ փոխարինելով դրա միջի հին մոդուլները նորերով , որոնք ունեն ավելի լայն հնարավորություններ կամ որեւէ այլ լավացումներ։ Ընդարձակվող մոդուլյար համակարգը երբեք ավարտված չէ, այն զարգացում է ապրում։ Որոշ մոդուլներ փոխարինվում են, որոշները դինամիկ ավելացվում։ Այսպիսի համակարգի կյանքը կարող է լինել ավելի երկար, քան նրա միջի կոմպոնենտների կյանքը (տես․ մարդը եւ բջիջները, թարգմանչի նկատողություն)։ Համակարգի օգտագործողը ինքն է որոշում ինչպես այն ընդարձակել։ Կատարյալ դեպքում գոյություն ունի համակարգի կոմպոնենտների շուկա, որտեղ տարբեր արտադրողներ առաջարկում են մոդուլների իրենց իրագործումները, որոնք եւ ձեռք է բերում համակարգի օգտագործողը։ Կոմպոնենտների շուկայի բացակայությունը կարող է խոչընդոտել միաձույլ համակարգերից մոդուլյար համակարգեր անցնելուն։ Սակայն, պահանջարկը ծնում է առաջարկ։
Դիտարկենք մոդուլյար, դինամիկ ընդլայնվող համակարգի կառուցվածքը։ Մոդուլների միջեւ փոխազդեցությունը իրագործվում է մոդուլի՝ այլ մոդուլներ ներմուծելու (import) ունակության շնորհիվ։ Այսպիսով՝ ներմուծող մոդուլը հանդիսանում է ներմուծվող մոդուլների կլիենտ։ Մոդուլների ներմուծման գրաֆը միշտ ացիկլիկ է։ Գրաֆի ացիկլիկ լինելը կապված է այն հանգամանքի հետ, որ մոդուլները հանդիսանում են բեռնման, կատարման եւ բեռնաթափման միավորներ, իսկ ցիկլիկ կախվածության դեպքում բեռնման եւ կատարման միավոր կլիներ ամբողջ ցիկլը․ այսինքն՝ այն ամբողջությամբ կլիներ մոդուլ (համակարգի կոմպոնենտ)։ Մոդուլյար համակարգը ենթադրում է կատարման միջավայր, որի հիմնական խնդիրներից է մոդուլների դինամիկ բեռնումը, ուշ կապը (late linking), կատարումը եւ բեռնաթափումը։ Այլ խնդիրը ամբողջականության կոնտրոլն է․ տիպերի դինամիկ բերումը, զանգվածների (array) ինդեքսների դինամիկ ստուգումը եւ այլն։ Դինամիկ բեռնաթափման հնարավորությունը անհրաժեշտ է հին մոդուլները նորերով փոխարինելու համար։ Ի դեպ մոդուլը չի կարելի բեռնաթափել մինչեւ բեռնաթափված չեն բոլոր նրա կլիենտները։ Դա ակներեւ է թվում, սակայն այդ մասին հաճախ մոռանում են։ Մոդուլների բեռնումը եւ բեռնաթափումը կարելի է համեմատել աղյուսներից աշտարակ հավաքելու հետ․ աշտարակը կարելի է քանդել միմիայն վերեւից, այլ դեպքում այն կփլվի։ Ակներեւ է նաեւ այն, որ մոդուլը կարելի է բեռնաթափել միմիայն հստակ (explicit) հրամանով, այլ ոչ թե ավտոմատ կերպ (օրինակ՝հիմնվելով կլիենտների բացակայության փաստի վրա․ այժմ կլիենտներ չկան, իսկ որոշ ժամանակ անց կլինեն, եւ մոդուլի վիճակը պիտի պահպանվի)։ Նոր մոդուլի ավելացումը կամ հին մոդուլի փոփոխությունը չպետք է բերի ամբողջական համակարգը ավիրելուն։ Քանի որ մոդուլները կարող են մատակարարվել տարբեր արտադրողների կողմից, ապա կատարման միջավայրը պիտի ստուգի մոդուլների համատեղելիությունը եւ խոչընդոտի անհամատեղելի մոդուլների բեռնմանը։ Համատեղելիությունը ստուգվում է մոդուլի ինտերֆեյսի անալիզի միջոցով։ Մոդուլը պարունակում է իր մեջ զանազան ծրագրային էություններ` կոնստանտներ, տիպեր, փոփոխականներ, ֆունկցիաներ։ Մոդուլի որոշ էություններ հասանելի են դառնում կլիենտների համար, այսինքն` արտահանվում են (export), իսկ մնացածները թաքցվում, այլ խոսքերով՝ ինկապսուլյացիա անում։ Ի դեպ այդպիսի ինկապսուլյացիայի ձեւը ամենահզորն է, քանի որ այն խախտելու միակ միջոցը մոդուլի բինար կոդի հետազոտությունը եւ դրա ոչ անվտանգ փոփոխությունն է։ Մոդուլի արտահանվող էությունների ամբողջությունը սահմանում է մոդուլի ինտերֆեյսը։ Դրա միջոցով էլ իրականացվում է կլիենտների հետ փոխազդեցությունը։ Եթե երկու մոդուլ (նույնիսկ տարբեր արտադրողների մոդուլներ) ունեն նույն ինտերֆեյսը, ապա դրանք երկուստեք փոխարինելի են։ Եթե երկու մոդուլներից մեկը ունի առաջինի համեմատ ընդլայնված ինտերֆեյս (այսինքն՝ նրա ինտերֆեյսը ճշգրիտ կրկնում է առաջին մոդուլի ինտերֆեյսը եւ դրան գումարած արտահանում է հավելյալ էություններ), ապա երկրորդ մոդուլը փոխադարձորեն փոխարինելի է առաջինի հետ։
Ինչպե՞ս է կատարման միջավայրը որոշում մոդուլների համատեղելի լինելը։ Ամենապարզ ձեւն է՝ դրոշմել ամեն մոդուլը իր տարբերակի համարով (լինի դա հստակ նշված տարբերակ, թե վերջին կոմպիլյացիայի ժամանակը)։ Հին մոդուլյար համակարգերը օգտագործում էին ժամանակային նշումների մեխանիզմը (timestamps)։ Բայց տարբերակի հստակ (explicit) նշելը գերադասելի է, որովհետեւ ավելի ուշ timestamp-ը հայտնում է միայն այն, որ տվյալ մոդուլը ավելի ուշ է հավաքվել (compiled), բայց չի ակնարկում որ մոդուլի ինտերֆեյսը լուրջ փոփոխությունների է ենթարկվել։ Սակայն մոդուլը որոշակի համարով դրոշմելու լուծումը նույնպես թերի է։ Ենթադրենք, նոր մոդուլը հնից տարբերվում է միայն նրանով, որ նրա մեջ փոխված է ինտերֆեյսի բավականին փոքր մասը։ Օրինակ՝ փոխվել է մի արտահանվող կոնստանտի արժեքը, իսկ մնացած ամենը մնացել է անփոփոխ։ Ապա այդ մոդուլը պետք է դրոշմվի որպես նոր տարբերակ։ Սակայն գոյություն ունեն այնպիսի կլիենտ մոդուլներ, որոնք օգտագործում են միայն ինտերֆեյսի անփոփոխ մնացած մասը։ Նոր դրոշմի պատճառով այդ մոդուլի բոլոր կլիենտ մոդուլները կճանաչվեն անվավեր, այսինքն՝ կատարման միջավայրը կհրաժարվի բեռնել (աշխատեցնել) դրանք փոփոխված մոդուլի հետ համատեղ։ Մոդուլների համատեղելիության ստուգման մեխանիզմը երբեմն անհիմն անգութ է, եւ կատարման միջավայրը կարող է անվավեր համարել բազմաթիվ մոդուլներ։ Բարեբախտաբար, գոյություն ունեն մոդուլների համատեղելիությունը հաստատելու այլ, ավելի գրագետ ձեւեր։ Հավաստիանալու գաղտնիքը նրանում է, որ մոդուլի յուրաքանչյուր արտահանվող (exported) էությանը (յուրաքանչյուր կոնստանտի, փոփոխականի, տիպի, ֆունկցիաի) կցվում է ուրույն նշան, մատնահետք (fingerprint), ավելի պարզ՝ checksum, որը հաշվարկված է այդ էության որոշակի կառուցվածքային ինվարիանտ հատկությունները ի նկատի ունենալով։ Այսպիսի «մանտնահետք» դրոշմեր ստանալը հեշտ խնդիր չէ, առավել եւս ընդարձակվող համակարգերի դեպքում։ Ավելի քան տաս տարի առաջ ETH-ում մատնահետք դրոշմեր հաշվելու թեմայով դոկտորական թեզ է պաշտպանվել (Regis Crelier «Separate Compilation and Module Extension», գիտական ղեկավարներն էին Նիկլաուս Վիրտն (Wirth) ու Հանսպետեր Մոսենբոքը (Mossenbock), Oberon-2 լեզվի համահեղինակները)։ Կատարման միջավայրում մոդուլների համատեղելիության կոնտրոլի բացակայությունը կարող է բերել անկանխատեսելի հետեւանքների։ Այսպես, օրինակ, MS Windows համակարգի կատարման միջավայրը (ըստ էության պարզապես բեռնիչը), որի մեջ dll ֆայլերը հանդիսանում են մոդուլներ, չի ստուգում այդ մոդուլների համատեղելիությունը։ Որպես հետեւանք գոյություն ունի տխրահռչակ dll hell հասկացությունը։
Մոդուլյար համակարգեր ստեղծելը սկզբունքայնորեն հնարավոր է ցանկացած ծրագրավորման լեզվի օգնությամբ։ Օրինակ՝ win32 dll մոդուլյար համակարգը կարող է իրագործվել զանազան լեզուներով։ Սակայն դժվար թե լինի գոնե մեկ լեզու, որը այդ իսկ նպատակին հարմարեցված է նախագծման պահին։ Համեմատենք մեկ dll մոդուլի ստեղծման թեթեւությունը (որը որպես կանոն շատ հեշտ է, քանի որ բոլոր հոգսերը տանում է նախագծման միջավայրը) մի քանի, կամ տասնյակ/հարյուրավոր դինամիկ բեռնվող եւ բեռնաթափվող dll մոդուլներ պարունակող համակարգի ստեղծման բարդության հետ։ LoadLibrary եւ GetProcAddress կանչերի վիթխարի քանակը հարմարավետ չես անվանի եւ դրանք կիրառող տեքնոլոգիան, կամ լեզուն, ոչ մի կերպ չես անվանի մոդուլյար համակարգեր ստեղծելու համար հարմարեցված լեզու։ Ընդ որում ստատիկ կապումը (static linking) ելք համարել չի լինի, որովհետեւ բեռնաթափել եւ փոխարինել ստատիկ կապված մոդուլը անհնար է։ Ինչպես ասված էր, բնական է մոդուլյար ծրագրավորման լեզուները սահմանել որպես մոդուլյար համակարգեր ստեղծելու համար հարմարավետ, հատուկ նախագծված, նախատեսված լեզուներ, դա է իրենց իմաստը։ Բայց ինչպես մենք քիչ առաջ համոզվեցինք, մոդուլյար համակարգերը, առհասարակ, կարելի է կերտել նաեւ այդ համար հատուկ չնախատեսված լեզուների օգնությամբ։ Հարցը միմիայն աշխատանքի ծախսն է։ Կարող է պարադոքսալ թվալ, բայց լինում է եւ հակառակը․ կան ծրագրավորման լեզուներ, որոնք, կարծես, հարմարավետ են ոչ միայն միաձույլ, այլ նաեւ մոդուլյար համակարգեր ստեղծելու համար։ Ես ի նկատի ունեմ Delphi-ն։ Թվում է, որ այնպիսի սինտակտիկ միավորները, ինչպիսին են՝ unit, interface, implementation, uses, մոդուլյար համակարգեր ստեղծելու համար շատ օգտակար են․ մոդուլներ կհանդիսանային յունիթները, ավելի ճիշտ դրանց կոմպիլյացիայի արդյունքը՝ dcu ֆայլերը (delphi compiled unit)։ Բայց, ցավոք, dcu ֆայլերը մոդուլներ չեն, դրանք «կիսաֆաբրիկատներ» են։ Չնայած նրան, որ մոդուլների բոլոր արտաքին սինտակտիկ հատկանիշները առկա են, նրանց անհնար է մոդուլյար համարել․ ներկա ժամանակ աշխարհում գոյություն չունի մոդուլյար համակարգ, որի ստեղծման համար այն հատուկ հարմարեցվի։ Տեսականորեն, եթե երբեւէ ստեղծվի հատուկ կատարման միջավայր, որն ունակ կլինի դինամիկ բեռնել եւ բեռնաթափել dcu ֆայլերը, ապա այնժամ հնարավոր կլինի Delphi-ն անվանել մոդուլյար, այսինքն՝ հատուկ հարմարեցված մոդուլյար ծրագրավորման համար։ Այս տրամաբանությունը կարող է թվալ անսպասելի, բայց այն հետեւում է այս գրառման սկզբում սահմանված մոդուլյար համակարգերի իմաստից։ Մոդուլյարության հատուկ սինտակտիկ հատկանիշները անշուշտ անհրաժեշտ են, սակայն դրանք բավական չեն, այսինքն ոչ մի պարադոքս իրականում չի դիտվում։
Չնայած նրան, որ լեզվի միջի հատուկ շարահյուսական (սինտակտիկ) հատկանիշները բավական չեն լեզուն մոդուլյար անվանելու համար, դրանք միեւնույն է անհրաժեշտ են։ Անհրաժեշտ են նրա համար, որ լեզուն հարմարեցված լինի մոդուլյար համակարգեր գրելու համար։ Մոդուլյար ծրագրավորման լեզվի շարահյուսության մեջ պիտի արտահայտված լինեն ամենաքիչը երեք հասկացություն՝ ինքը մոդուլը, մոդուլների ներմուծմանվ(import) միջոցները եւ ծրագրային էությունների արտահանման (export) միջոցները։ Մոդուլյար համակարգի ամբողջականության վերահսկումը հնարավորինս վաղ իրականացնելու համար անհրաժեշտ է անջատ (separate), այլ ոչ թե անկախ (independent) կոմպիլյացիա։ Ակնհայտ է, որ մոդուլը պիտի լինի կոմպիլյացիայի միավոր։ Այլ դեպքում ինչու՞մ է կայանում հարմարավետությունը։ Մոդուլի ներքին էությունները իրար ամուր կապված են։ Եթե կոմպիլիացիայի միավոր լինի մոդուլից փոքր մեծություն, ապա անջատ կոմպիլիացիան հաշվի առնելով՝ անհրաժեշտ կլինի հնարել որոշակի թաքցրած ինտերֆեյսներ այդ էությունների փոխազդեցությունների համար։ Ակներեւ է, որ դա ավելորդ բարդացում է, գուցե նույնիսկ՝ անվտանգության ճեղք (vulnerability), եւ դրա օգուտը պարզ չէ։
Ընդհանուր առմամբ, մոդուլյար համակարգերի ծրագրավորումը չի պահանջում օբյեկտային կողմնորոշված ծրագրավորման (ՕԿԾ) մոտեցում, իրավացի է եւ հակառակը։ Սակայն, այդ երկու մոտեցումների համաժամյա կիրառությունը բերել է նոր ծրագրավորման պարադիգմայի ստեղծմանը։ Բանն այն է, որ ՕԿԾ-ն, իր ամենատարածված բացատրությամբ, հիմնված է ժառանգողականության (inheritance) հասկացության վրա։ ՕԿԾ-ն եւ մոդուլարությունը միատեղ կիրառելու ընթացքում ծնվում է միջմոդուլյար ժառանգողականությունը, սակայն այն հանդիսանում է տարբեր արտադրողների մոդուլների փոխարինելիության խոչընդոտ։ Եթե տիպի մասը սահմանված է մեկ մոդուլի մեջ, իսկ մյուս մասը՝ այլ, ապա հիմնական տիպի նկարագրությունը պարունակող մոդուլը այլ արտադրողից նույնանման մոդուլով փոխարինելը բավականին մեծ խնդիր է․ իրականացման հնարավոր մանր տարբերությունների պատճառով։ 1995 թվին, պրոֆեսոր Կլեմենս Շիպերսկին (Clemens Szyperski) ֆորմալիզացրել է Կոմպոնենտային Կողմնորոշված Ծրագրավորման (ԿԿԾ) հիմունքները սահմանափակելով եւ ՕԿԾ-ն եւ մոդուլյար մոտեցումը դրանց չհակասող համատեղ գոյության համար («Component-Oriented Programming A Refined Variation on Object-Oriented Programming», The Oberon Tribune, Vol 1, No 2, December 1995)։ ԿԿԾ-ի իմաստը ընդարձակելի համակարգերի կառուցումն է՝ մոդուլների եւ ՕԿԾ-ի օգնությամբ։ Այսպիսով, ԿԿԾ-ն, Շիպերսկու կարծիքով, գտնվում է «<ՕԿԾ-ից դուրս» (Beyond Object Oriented Programming - թարգմանչի նկատողություն) (այսպես է կոչվում նրա արդեն երկու անգամ հրատարակված բեսթսելերը)։ ԿԿԾ-ի հիմքը հանդիսանում են․ պոլիմորֆիզմը, ուշ կապումը (late linking), իսկական ինկապսուլյացիան, կատարման միջավայրի կողմից իրականացվող անվտանգութան ամբողջական վերահսկումը։ Կատարման միջավայրը նաեւ պարտավոր է աղբ հավաքել։ Աղբ հավաքելը շքեղություն չէ բնավ, այլ անհրաժեշտություն․ այն կոմպոնենտային համակարգի ամբողջականության երաշխիքներից մեկն է (հիշենք, որ համակարգի կոմպոնենտները՝ մոդուլները, ստեղծվում են, առհասարակ, տարբեր արտադրողների կողմից)։ Այժմ, ուշադրություն դարձրեք այն հանգամանքին, որ «ժառանգողականության» հասկացությունը (այսինքն տիպի ընդլայնումը), որը այնքան տարածված է ժամանակակից ՕԿԾ լեզուներում, առհասարակ չի ընդգրկված ԿԿԾ-ի հիմքերի մեջ։ Դրա բացատրությունը տրիվիալ է։ Եթե տիպերի ընդլայնումը կիրառվում է մոդուլների մեջ, ապա դա սովորական ՕԿԾ է՝ այնտեղ ուրույն կանոններ են։ Իսկ եթե օգտագործվում է տիպերի միջմոդուլյար ընդլայնումը, ապա այն մոդուլները, որոնց միջեւ տիպերը կապված են ժառանգողականողականության հարաբերություններով, կապված են լինում ավելի պինդ, ավելի կարծր կերպ։ Բարդ է փոխարինել բազային տիպ պարունակող մոդուլը այլ արտադրողի մոդուլով, առանց անվավեր անելու կլիենտ մոդուլները, որտեղ այդ տիպը ընդլայնված է։ ԿԿԾ-ն խորհուրդ է տալիս կիրառել միջմոդուլյար ժառանգողականություն միմիայն աբստրակտ տիպերից՝ դա նպատակահարմար փոխզիջում է ՕԿԾ-ի եւ մոդուլյար համակարգերի միջեւ։ Սակայն ծրագրավորողը, իհարկե, իրավացի է ինքը որոշել, արդյո՞ք արժե կոնկրետ համակարգում օգտագործել տիպերի միջմոդուլյար ժառանգողականությունը առանց սահմանափակումների (դրանով իսկ կարծր կապելով մոդուլները իրար), թե այնուամենայնիվ, նախընտրել փոխարինելի, ընդարձակվող մոդուլներ՝ տարբեր արտադրողներից։ ԿԿԾ-ի սահմաններում, «կոմպոնենտ» բառը դառնում է թերմ։ Կոմպոնենտային համակարգը դա մոդուլյար համակարգի այն մասնավոր դեպքն է, որի մեջ կիրառվում է ՕԿԾ։ Քանի որ այժմ ՕԿԾ-ն օգտագործվում է ամենուր, ապա «մոդուլյար համակարգ» կամ «կոմպոնենտային համակարգ» հասկացությունների տարբերությունը գրեթե բացակայում է։ Մյուս կողմից, կոմպոնենտ բառը այժմ չափազանց ծանրաբեռնված է տարբեր իմաստներով, այդ իսկ պատճառով կարելի է գտնել կոմպոնենտոների այլ բացատրություններ։ Քանի որ այժմ դա «նորաձեւ» է, յուրաքանչյուրը այն բացատրում է իր ձեւով։ Օրինակ՝ Delphi-ում կան ուրույն, այսպես կոչված, «կոմպոնենտներ», որոնք բնավ ոչ մի առնչություն չունեն մոդուլյար համակարգերի հետ։ Այս գրառումը ավարտելով դիտարկենք ինչպիսի կոմպոնենտային համակարգեր կան այսօր։ Microsoft ընկերությունը իրականացրել է կոմպոնենտ համակարգի իր մտապատկերը՝ .Net պլատֆորման եւ այդ պլատֆորմայի համար կանոնիկ՝ C# ծրագրավորման լեզուն։ Անկեղծ ասած, .Net համակարգը առհասարակ չի հանդիսանում դինամիկ ընլայնվող մոդուլյար համակարգ, քանի որ նրա մեջ պարզապես բացակայում է մոդուլներ բեռնաթափելու հնարավորությունը։ .Net համակարգերը ավելի շատ նման են մոնոտոն աճող միաձույլ ծրագրերի, մասնակի, հաջորդաբար կոմպիլյացիայով ու բեռնմամբ ըստ անհրաժեշտության։ Իրականում, այս ամենը ավելի բարդ է, որովհետեւ .Net-ում տարբերություն կա կոմպիլիացիայի միավորի (dll կամ exe մոդուլ) եւ բեռնման միավորի միջեւ (assembly)։ Assembly-ն մի քանի մոդուլի տրամաբանական միացումն է մեկ ենթահամակարգում։ Assembly-ների, dll-ների եւ exe մոդուլների մեջ չխառնվելու և առանց ընդհանրությունը կորցնելու պարզության համար ենթադրենք, որ assembly-ն բաղկացած է մեկ մոդուլից, եւ դրանց մեջ ոչ մի տարբերություն չկա։ Մեկ assembly-ի մեջ մի քանի մոդուլի դեպքը սկզբունքորեն ոչ մի բան չի փոխում (բացի բարդացում ավելացնելուց), այդ պատճառով կխոսենք միայն մոդուլների մասին։ Այսպիսով՝ .Net կատարման միջավայրը մոդուլների համատեղելիության վերահսկման համար չի օգտվում վերը նշված մատնահետքերի (fingerprint) մեխանիզմով։ Դրա փոխարեն կիրառվում է մոդուլի տարբերակի համարը հստակ նշելու տեխնիկան։ Դա, իհարկե, ավելի լավ է, քան ոչինչը (ինչպես win32 dll դեպքում), բայց ստեղծում է իր խնդիրները։ Օրինակ՝ եթե .Net մոդուլը արտահանում է կոնստանտ, որը, միգուցե, ոչ ոք չի օգտագործում, ապա, այդ մոդուլի ինտերֆեյսը, այսինքն՝ կոնստանտի արժեքը փոխելով, պետք է փոխել նաեւ մոդուլի տարբերակի համարը՝ այսպիսով անվավեր հանելով բոլոր կլիենտ մոդուլները, նույնիսկ նրանք, որոնք այդ կոնստանտը չեն օգտագործել։ Սա արդեն «dll hell»-ի ճիշտ հակապատկերն է։ Եթե սովորական win32 dll բեռնիչը բոլոր մոդուլները համարում էր համատեղելի, ապա .Net-ի դեպքում բեռնիչը անհամատեղելի է համարում չափազանց շատ մոդուլներ․ ինտերֆեյսում նույնիսկ չնչին փոփոխություն կատարելիս անհրաժեշտ է փոխել ամբողջ մոդուլի տարբերակի համարը։ C# լեզվի մեջ, որը, թվում է թե իր տրամաբանությամբ պիտի հարմարեցված լիներ մոդուլյար համակարգերի ծրագրավորման համար, բացակայում է մոդուլի հասկացությունը շարահյուսական մակարդակի վրա․ ուրեմն, մոդուլի ներմուծման հասկացությունը նույնպես բացակայում է։ C# լեզվով գրված մոդուլի տեքստը կարդալիս անհնար է իմանալ․ ա) ինչպիսի մոդուլներ է այն ներմուծում։ բ) որ մոդուլի մեջ է սահմանված տեքստում օգտագործված այս կամ այն իդենտիֆիկատորը։ Կիրառվող namespace մեխանիզմը կապված չէ մոդուլների անունների հետ։ C#-ը «հին նմուշի» լեզու է, որը հարմար է միաձույլ ծրագրեր ծրագրավորելու համար, ու հարմարեցված չէ մոդուլյար համակարգեր ստեղծելու համար։ Գուցե արդար չէ այդքան խիստ լինել C#-ի հետ, քանի որ .Net-ը ավելի նման է քայլ առ քայլ աճող միակուռ համակարգի, քան դինամիկ ընդարձակվող մոդուլյար համակարգի։ Մեծ պրոեկտներ հարմարավետ ծրագրավորելու համար առաջարկվում է օգտվել ոչ թե լեզվի հնարավորություններից, այլ նախագծման միջավայրի գործիքներից։ Գոյություն ունեն կոմպոնենտային համակարգեր, ու կոմպոնենտային ծրագրավորման լեզուներ, որոնք գրեթե զուրկ են թերություններից։ Դա կարող է զարմանք առաջացնել, սակայն առաջին մոդուլյար համակարգերը հայտնվել են դեռ անցյալ դարի 70-ականների ավարտին։ Օրինակ՝ դա Lilith համակարգչի համար ստեղծված օպերացիոն համակարգն է, որը գրված է պրոֆեսոր Նիկլաուս Վիրտի (Niklaus Wirth) Modula-2 լեզվով։ Այնուհետեւ, նա ու Յուրգ Գութկնեխտը (Jurg Gutknecht) ստեղծել են Oberon օպերացիոն համակարգը նույն անվանմամբ՝ Oberon լեզվի օգնությամբ, որը արդեն կարելի է համարել կոմպոնենտային, չնայած այդ համակարգը ստեղծելու աշխատանքը սկսվել է դեռ 1985 թվին՝ կոմպոնենտային ծրագրավորման հիմունքները հռչակելուց 10 տարի առաջ։ Մեր օրերում, օրինակ, Windows-ի համար գոյություն ունի անվճար (եւ ազատ արտոնագրով - թարգմանչի նկատողություն) տարածվող, 1994թ ստեղծված շվեյցարական AG Oberon Microsystems, Inc արտադրության BlackBox Component Builder կոմպոնենտային միջավայրը։ Նիկլաուս Վիրտը տնօրենների խորհրդի կազմի մեջ է, իսկ հիմնադիրներից մեկը ԿԿԾ «գաղափարային հայր», պրոֆեսոր Կլեմենս Շիպերսկին է։ Ճիշտ է այժմ նա աշխատում է որպես software architect Microsoft Research-ում։ Ամենասկզբից BlackBox համակարգը անվանվում էր Oberon/F եւ նախագծվում էր Oberon-2 լեզվով MacOS եւ Windows համակարգերի համար։ Այնուհետեւ Oberon-2 լեզուն փոփոխված էր ԿԿԾ նորաձեւ գաղափարի համաձայն։ Նոր լեզուն ստացավ Կոմպոնենտ Պասկալ (Component Pascal) անունը (1997)․ դա Oberon-2-ի արդյունաբերական տարբերակն է։ 2004 թվին BlackBox-ը հայտարարվել է անվճար, (իսկ ծրագրի կոդը՝ ազատ - թարգմանչի նկատողություն)։ Կամավորները ստեղծում են BlackBox-ի տարբերակ Linux (GNU/Linux - թարգմանչի նկատողություն) համակարգի համար (արդեն կա ալֆա տարբերակը)։ Իսկ Oberon Microsystems-ը ներկա ժամանակ աշխատում է համակարգի նոր տարբերակի վրա։ BlackBox-ով ստեղծված է Ամազոն գետի վրա գտնվող աշխարհի ամենամեծ հիդրոէլեկտրոկայանի հսկման համակարգը։ Դրա համար ստեղծվել էր BlackBox-ի հատուկ տարբերակ 64 բիտանի Unix-ի համար։ Borland ընկերության պատվերով Oberon Microsystems ընկերությունը գրել է Java-ի JIT կոմպիլյատոր։ Բացի դրանից, Oberon Microsystems-ում Կոմպոնենտ Պասկալով գրված է Portos իրական ժամանակի օպերացիոն համակարգը (չշփոթել PortOs-ի հետ, որը լրիվ այլ համակարգ է)։ Այնուհետեւ Portos-ը վերանվանվեց JBed, իսկ Oberon Microsystems-ից առանձնացվեց Esmertec ընկերությունը։ JBed-ը ավելի շատ հայտնի է որպես իրական ժամանակի օպերացիոն համակարգ embedded սարքերի համար, որը գրված է java-ով։ Ի նկատի ունենալով Java-ի լայն տարածումը եւ Component Pascal-ի թույլ ճանաչվածությունը՝ պետք է խոստովանել, որ դա հաջող մարկետինգային քայլ է։ Ռուսաստանում վերջերս հայտնվել է ընկերություն, որը հայտարարել է որպես հիմնական արտադրամիջոց BlackBox Component Builder համակարգը օգտագործոլու մասին։ Գոյություն ունի «Ինֆորմատիկա 21» միջազգային պրոեկտ, որի նպատակներից մեկն է BlackBox համակարգի առաջխաղացումը դպրոցներ, բարոյապես հնացած Turbo Pascal-ի փոխարեն։ Եթե փորձել պատասխանել այն հարցին, թե որն է ավելի լավը՝ BlackBox-ը թե Java-ն, ապա պետք է հաշվի առնել, որ բարդությունը թերություն է, իսկ .Net-ն եւ Java-ն անհամեմատ ավելի բարդ են։ Իսկ բացի BlackBox-ից գոյույթուն ունեն մի շարք հետազոտական մոդուլյար համակարգեր։ Ուզում եմ շեշտել Aos BlueBottle օպերացիոն համակարգը (այժմ A2, թարգմանչի նկատողություն) որը անմիջապես «երկաթի» վրա ապրող ակտիվ օբյեկտների հիման վրա ստեղծված առաջին եւ միակ համակարգն է։ Այն ամբողջությամբ գրված է Active Oberon լեզվով։ Համակարգի կատարման միջավայրը իրականացված է անմիջապես «երկաթի» վրա։ Սակայն, դա արդեն այլ պատմություն է։ բնորինակը
ու տենց
ես նրան գրեթե չգիտեի, բայց մեծ կորուստ եմ ապրում․
andrewhov{.lj-user} RIP
ու տենց
Ազատ զգացեք կիրառել, տարածել
այս քոփիլեֆթի և Ուրախ Ռոջերի համադրությունը։
Եվ դիտեք նավապետ Անահիտ Ճնճղուկի տարբերակները։
ու տենց
Ինտերնետը ստեղծվել է գիտնականների կողմից, ու այդ պատճառով այն ազատ տեղեկատվության հասանելիությունն ու փոխանակումն է ապահովվում։
Մարդիկ են որ իրենց կողպում են փակ տեղերում։
Օրինակ, վերցնենք էլեկտրոնային փոստը։
Եթե այն մշակված լիներ ոչ գիտնականների, այլ Ցուկերբերգների կողմից, ապա եթե ասենք ես ջմեյլում մեյլ ունենայի, քեզ յահու չեի կարողանա ուղարկել։
Այժմ, գիտնականների նախագծված ազատ պրոտոկոլի պատճառով ցանացած մարդ կարող է ունենալ կամ իր մեյլ ծառայությունը, որը կփոխանակվի այլ մեյլ ծառայությունների հետ, կամ ազատ է ընտրել, ուզում է նա ֆրինեթ, յահու, ջմեյլ, թե արմինքո։
Ֆեյսբուքը սահմանափակելով, դնում է մարդուն այլ վիճակի մեջ։ Ուզում ես փոպանակվել տեղեկատվությամբ, ապա արա այստեղ։ Դու չես կարող ֆեյսբուքից ոչ մեյլ ուղարկել, ոչ օդնի ուալլին ստատուս խփել։ Պիտի դուբլես։ Ու երկուսն ել չար են իհարկե։
Ու տենց։
Այժմ կան ալտերնատիվներ։
Իդենտիկան, որպես ստատուսներով փոխանակվելու ազատ տեղ, ու քո թաշախուստը, այսինքն գրածները, կարող ես միշտ այնտեղից վերցնել, տանել այլ տեղ, քո սեփական սերվերի մեջ տեղակայել, կամ կարող ես այլ նույն պրոտոկոլով աշխատող սերվեր տեղափոխել։
Դու ազատ ես ընտրել պրովայդեր, դու ազատ ես մեկ սերվերից մեկնաբանել այլ սերվերում եղած մարդու գրառումը։
Ինտերնետը փախանակում է ազատ, ոչ սահմանափակում։
Պարզապես մարդիկ չեն մտածում այս մասին։
ու տենց
Ակնհայտ ա, որ միշտ կլինեն մարդիկ ով կուզենա այլ մարդկանց ազատության հաշվին օգուտ քաղել։
Ու դա է, կարծում եմ, որ դասական, արքետիպային չարն է։
Այսպիսով, չարը միշտ կլինի, հարցը նրա մեջ է, թե ում կողմից ես, չարի թե բարու։ Այո, արքետիպերով եմ խոսում ու հատուկ։
Քո ընտրությունն է, լինել չար, ու փորձել այլ մարդկանց հաշվին ապրել, օգնել այդ չար մարդկանց, թե լինել բարի, ու պայքարել չարի դեմ։
Պայքարը, ի դեպ չի նշանակում «թախտին նստել» այլ նշանակում է խաղալ։
Պասիվ խաղացողները միշտ պարտվում են։ Շախմատում եթե չես խաղում, պարտվում ես։ Անհնար է միայն պաշտպանվել։
Բացի դրանից, երկու կողմն ել ունեն ուժեղ զենք՝ կրթություն։ Ավելի ճիշտ, մի դեպքում դա կրթությունն է, իսկ մյուս դեպքում՝ ուղեղի լվացում։
Բարի կողմի դեպքում, դա իրոք կրթություն է, բարին ձգտում է ճշմարտությանը, իսկ չարը ձգտում է չճշմարտությանը։ (տես 1984)
Ու ինչքան ավելի կիրթ մարդիկ լինեն, ով գիտակցում է որտեղ է ավարտվում իրենց ազատությունը, ու ինչքան համառ և հեքիաթային благородный լինեն, այնքան բարին կլինի աշխարհը։
ու տենց
այստեղ լիքը հավես հոդվածներ կան ֆոտոյի մասին։
ու տենց
Welcome to WordPress. This is your first post. Edit or delete it, then start blogging!
<lj user="markgrigorian" title="Մարկը"> [անդրադարնում է][1] Ֆանտոմասի թեմային՝ մանկական վախերին։
Ու չնայած մենք գիտենք, որ բոլոր մանկական վախերից կա [պանացեյա][2] սակայն․
Ես սովորել եմ նկատել․
«գաղտնիք» եւ «ամոթ» երևույթները հաճախ տանում են երեսպաշտության ու մանկամտության։
Երբ ասում են՝ «արի ․․․․ բայց դու չասես․․․» ես արդեն <s>խաղի</s>գործի մեջ չեմ։ Ես զագովորշիկ չեմ բնավ։
Ի՞նչ կա վախենալու թակցնելու մեջ։
Ի՞նչ կլինի ամենավատը որ թափանցիկ լինի։
Հավանաբար երեխաներին «ապահովելով» մարդիկ իրենք խուսափում են մեծանալուց։
Արդյո՞ք բանական է աշխարհի իրական քարտեզը ձեռքի վրա ունենալուց խուսափելը։
Այսպիսով, ստանում ենք՝ «ֆանտոմասը <s>ընդդեմ</s> վս իրականության» _կույս_ակցության <s>ականատեսներին</s>հետևորդներին։
_ու տենց_
[1]: http://markgrigorian.livejournal.com/573202.html
[2]: http://lib.rus.ec/b/79540/read
[այստեղից][1]
_ու տենց_
[1]: http://anahit.arnet.am/archives/1095
[այստեղից][1]
_ու տենց_
[1]: http://david-sand.livejournal.com/350239.html?thread=6308895#t6308895
– Նոր, ինչի՞ մեզ մոտ մեծ փաթեթներով պինգը չի գնում
– որովհետև իրանք նենց գեր ու неповоротливый են որ չեն անցնում եղած կապի նեղ միջանցքներով։
ու տենց
կուշտը սովածի ընկերը չէ բնավ, ինչպես նկատեց ։
ու տենց
այ այստեղ Արփիկը սենց լուսանկար ա արել՝։
Արփիկ, հայռես ֆստուձիու ինձ ու Գասպարին Ճ։
Ի դեպ, չիլինգիրը թուրքերեն նշանակում է «փականագործ», locksmith։
Ու երբ ինձ հարցնում են, արդյո՞ք մենք Գասպարի հետ բարեկամներ ենք, ասում եմ՝ չգիտեմ, բարեկամ ենք, թե ոչ, բայց այն, բայց մեր նախնիները սեքյուրիթի մասնագետներ էին՝ էդ հաստատ։
ու տենց
տարբերակներից երկուսը․
Բեգլարյանին վաղուց որոշված էր «ցրել», պարզապես պատճառ գտնվեց,
Բեգլարյանը այնուամենայնիվ սահմանը անցավ։
ես կարծում եմ, որ երկրորդն է։
Ու ասեմ, ինչպես ստացվեց։ Նա սովոր էր, որ որոշակի վարքագիծ իրան բոնուս է բերում։
Ու այդ վարքագծին հավատարիմ մնալով նույնիսկ կարողացավ քաղաքապետ դառնալ։
Այսինքն դա ընդհանուր առմամբ օգտակար վարքագծի կանոններ էին։ իր համար, իհարկե։
Ի՞նչ եղավ։
Նա պարզապես սովորության զոհ է դարձել։
Շուռա Բալագանովի պես։
Չմտածված քայլ արեց, որը այս դեպքում անել պետք չեր։ Այո, արյունը խփեց, այո, աղջիկների ս[ծ]իլի համար, բոլորս ել գիտենք։
Իսկ ի՞նչ ցույց տվեց նախագահի ապառատը։
Եվ այսպիսի դեպքերին հանդուրժող չլինելը։
Դա չի նշանակում, որ եթե Բեգլարյանը ծեծեր ասենք իր հարևան Թութուշին, շարունակությունը նույնը կլիներ։
Որովհետև մամուլում ժամանակ առ ժամանակ գրվում է ով և ում և ինչպես և երբ։ Եվ ինչ կլինի հետո նույնիսկ հարց չի առաջացրել ոչ մի անգամ։
Այս անգամ հարցեր ծագեցին, որովհետև եթե մատը խփում է գլխին, ապա մատը լավ չի աշխատում։
Այսինքն, հանգստացեք, ժողովուրդ, ծեծը никто не отменял։ Սակայն պետք է իմանալ ում եւ ինչպես։
Իսկ որտեղ և երբ այդքան կարևոր չէ։
Հետևություններ․ մի միճեք Բեգլարյանի բարեկամների հետ։ Եվ պաշտոնյաների բարեկամների հետ։
Եթե դուք ավելի թափով բարեկամներ չունեք, կամ ավելի թափով չեք։
Փոփոխություն չի եղել։ Խաղի չգրված կանոնները ավելի լավ կարդացվում են։
ու տենց
<!--more This cable was coordinated with Embassy Ankara.-->
<blockquote style="border: 2px solid rgb(127, 195, 59); padding: 10pt;
<p> margin-left: 30pt; background-color: #a6df6d;">
</p>
<p>
This cable was coordinated with Embassy Ankara.
</p>
<p>
¶1. (SBU) Summary: After briefly basking in the reflected<br /> glow of last week’s exciting UEFA Champion’s League Final in<br /> Istanbul between Milan and Liverpool, corporate sponsor<br /> Mastercard has found itself dealing with a public relations<br /> nightmare in recent days following public criticism of<br /> inclusion in its match city guide of critical commentary<br /> about both Turkey and its revered founder, Mustafa Kemal<br /> Ataturk. The offending passages, first publicized in the<br /> liberal Islamist daily “Zaman,” addressed the issue of<br /> Turkish-Kurdish relations and the Armenian tragedy of 1915.<br /> Mastercard briefly closed its office following death threats<br /> against its General Manager, and has since officially<br /> apologized, noting that the offending material had not been<br /> reviewed by any company officials, but instead emanated from<br /> the “Lonely Planet,” which produced the bulk of the<br /> publication. The public reaction, which has also included<br /> calls for a boycott of the company by Turkish NGO’s and the<br /> threat of public prosecution from the Istanbul Governor,<br /> highlights once again how close to the surface core<br /> nationalist reflexes and taboos are in the post-December 17th<br /> environment. End Summary.
</p>
<p>
¶2. (SBU) Shortlived Honeymoon: Mastercard officials, whose<br /> biggest problem last week was the deluge of calls they were<br /> receiving seeking tickets to the May 25th Milan-Liverpool<br /> match, faced a more serious crisis on May 30 when “Zaman”<br /> newspaper published extracts from the city guide the company<br /> distributed to its VIP guests and journalists. In the<br /> “Lonely Planet” produced publication, which was written by an<br /> Istanbul-based British journalist, brief reference was made<br /> to the issue of minorities in Turkey, with sections covering<br /> both the Kurds and the Armenians. The breezy narrative noted<br /> that “Ataturk banned any expression of Kurdishness in an<br /> attempt at assimilation,” adding that major battles and<br /> atrocities followed in the 1920s and 1930s, with the deaths<br /> of more than 30,000 coming since 1984. On the equally<br /> sensitive Armenian issue, the guide noted that while most<br /> Armenians had remained loyal to the Ottoman Empire, some had<br /> rebelled, engaging in terrorism that set off a powerful<br /> anti-Armenian backlash and the “widespread massacre of<br /> innocent Armenians in Istanbul and elsewhere.”
</p>
<p>
¶3. (SBU) Harsh Reaction: The publication sparked harsh<br /> reaction from most quarters, with Istanbul Governor Guler<br /> denouncing the “insult” to Turkey and warning that “such a<br /> sponsorship firm needs to be more cautious.” He added that<br /> officials would investigate the publication and determine if<br /> it constituted a criminal offense. NGO’s were also quick to<br /> leap on the bandwagon, with the Consumers’ Union calling for<br /> a boycott of the company if it did not officially apologize.<br /> Turkish sports officials also expressed disappointment with<br /> the publication. More worryingly, anonymous callers phoned<br /> in death threats, and nationalist groups indicated that they<br /> would organize protests, resulting in closure of Mastercard’s<br /> office early this week and the provision of extra security<br /> for General Manager Ozlem Imece.
</p>
<p>
¶4. (C) Damage Control: Since the story broke on May 30,<br /> Mastercard has been engaged in damage control. In an initial<br /> announcement on May 30, the company admitted its mistake and<br /> noted it had contacted the “Lonely Planet” to demand the<br /> removal of “erroneous information” from the guide. When this<br /> did not quell the furor, the company went further a day later<br /> and officially apologized. In a public statement, General<br /> Manager Imece observed that she had not known of some of the<br /> material that was to be included in the publication, and was<br /> “deeply shocked” by it. Privately she has told us that the<br /> company was blind-sided by the furor, having been focused on<br /> security for their VIP guests last week. This, she said, was<br /> something that “no one expected.”
</p>
<p>
¶5. (C) Comment: Given the sensitivities that exist here,<br /> inclusion of any material on topics such as Turkey’s minority<br /> policy or the Armenian tragedy in a sporting guide was in<br /> retrospect a serious mistake. The harsh, instinctive<br /> reaction, however, shows the heightened sensitivities and<br /> hair-trigger nature of public discourse here since the<br /> December 17th EU decision. Post RSO has reached out to<br /> Mastercard, which is an active member of the OSAC Advisory<br /> Council, to ensure that they are satisfied with the police<br /> response they have received and to provide assistance if<br /> needed. End Comment.<br /> ARNETT
</p>
Ծովահեն Բառբոսան աջակցում է Նիկոլին։
Չե՞ք հավատում։
Համոզվեք ինքներդ՝
ոճրագործ դավադրությունը բացահայտված է՝ ես այդպես ել գիտեի որ ացտեկների ոսկին է այս ամենի պատճառը։
ու տենց
Ավելացնեմ, որ այն նաև բարոյապես հնացել է այն պատճառով, որ անհնար է սեթ անել, տեսնել ընկերոջ ստատուսը, զբաղված է, օրինակ նա թե չէ։
Նա կարող է միմիայն անջատել հեռախոսը որ շատ չխանգառեն, եթե անհրաժեշտ ա։
Իսկ հետո մունաթ կլսի, թե բա անհասանելի էիր։
Իսկ եթե ստատուս ունենար, կգրեր, զբաղված եմ, մի զանգեք։
Հետ՝ չաթ։ Չաթի տեղը սմս, ահավոր թանկ։ Մեկ հաղորդագրության համար։
Հեռախոսակապը մահացել է հնացել է։
Գտնում ենք նորմալ հեռախոսներ, որոնք հեռախոս չեն բնավ, այլ ինտերնետ սարքեր, ունենում ենք լավ
ինտերնետ տանը, ու մոռանում ենք հեռախոսների մասին։
ու տենց
երեկ kornelij{.lj-user}-ի թողած այս հղումով փրկարարների հիշողություններն էի կարդում։
Այո, հուզվեցի, այո, ահավոր էր, այո, շնորհակալություն։
Բայց ինչի՞ ամեն երեք տողը մեկ գրել «վայ էս ինչ պարկետ էր էս փլատակների տակ, վայ ես կյանքում տենց ռեմոնտ չեմ տեսել»։ Եկել եք դիակ մարդ հանե՞ք թե պարկետին նայեք։ Լավ էլի։
հա,
ու տենց
Այն որ ազգային մշակույթը անհնար է պահել և զարգացնել սփյուռքում հեշտ ապացուցվում է։
Արտասահմանում երկու-երեք անգամ շատ հայ կա, քան Հայաստանում։
Իսկ այժմ նայենք հայկական քոնթենթը ինտերնետներում որտեղ է ստեղծվում։
Q. E. D.
_ու տենց _
Տիրարի «Իմ կյանքի մասին» ֆիլմում Ռաֆայելը առաջարկում է սուպերմարկետի տեստը։
Այսինքն, սուպերմարկետում գնումների ցանկը լավ նկարագրում է գնորդին։
Համաձայն եմ։
Բայց ես ունեմ նույնիսկ ավելի էֆեկտիվ տեստ։
Այն, ինչ սպառում են, կարող է և խափուսիկ լինել։
Ասենք մի երկու խելացի լավ տղա գիտեմ որ ժամանակին լոխանուծսյա են եղել, այֆոն են առել, հիմա իրան ձեռը տառապում են։
Շատ պարզ տեստ է՝ ինչ է մարդը արտադրում, գեներացնում, ստեղծում։
Կարդաս այ այս Կոնար մկԼաուդի մատյանը ու արդեն պարզ ա ով է նա։
Կամ տեսնես ինչ լուսանկարներ ա անում։ Կամ ինչ ծրագիր ա գրում։
Կամ ինչպես է այս աղջիկը ժամացույց սարքում։
Ու այս ֆաբրիկյան տեստը իմ համար ամենաէֆեկտիվ լակմուս ա դարձել։
Իսկ ինչպե՞ս լինել նրանց հետ, ով ոչ մի բան ել չի արտադրու՞մ։
Ինձ թվում է, որ արտադրողական հզորությունը խելքը եթե կա, ապա օգտագործվում է։ Չի լինում անգործ վիճակում։ Ու եթե չի օգտագործվում, ապա հավանական է, որ պարզապես тупо բացակայում է։
Ուրեմն, եթե կա ու չի օգտագործվում, կամ թվում է թե չի օգտագործվում, դա շատ տարօրինակ է։
Սակայն երկու դեպքում ել՝ զգոն եղեք։
ու տենց
Նոկիան իրա ուզածին հասավ։
Եթե առաջ սիմբիանի irc-ում լիքը մարդ կար, երեկ՝ ընդհամենը 36 հոգի։
էդ նշանակում ա ֆսյո, կարծես։
ու տենց
[այստեղից][1]
փաստորեն, Նասրեդինը լուրջ գիտնական ա եղել։
_ու տենց_
[1]: http://www.tebyan.net/index.aspx?pid=130140
Ահա թե ինչպես են լոմում կոտրում hts hero հերոսներին։
պաթառաքաղներով։
Լև, դու սիրում ես էդքան ֆոռքեր անել, որ հետո համակարգը վատանա։
Արի դու լուչշե անցի անդրոիդներ ֆոռքերով հարվածելուն, ջարդելու նպատակով, ոչ մի պոեզիա։
ու տենց
[այստեղից][1]
ինչը և անհրաժեշտ էր ապացուցել։
Չկա՞ հանրագիտարան, որտեղ կա «աղանդի» և «ենթամշակույթի» սահմանումը, որ դրանք այլեւս ոչ մի անգրագետ «չշփոթի»։
_ու տենց_
[1]: http://kornelij.livejournal.com/1032879.html
[այստեղից][1]
_ու տենց_
[1]: http://zubian.livejournal.com/133325.html
[Անահիտ on գայլեր][1]
_ու տենց_
[1]: http://unamutaba.wordpress.com/2010/12/06/մի-քիչ-գայլերի-մասին/
Էդ լրիվ Ռուսաստան ա։
Կարդալ ամբողջությամբ [այստեղ][1], <lj user="hildegart" title="Հիլդեգարթ">ի մոտ։ Ի դեպ, խորհուրդ եմ տալիս սաբսքրայբվել։
_ու տենց_
[1]: http://hildegart.livejournal.com/128245.html
Ահավոր խառը, #armnetawards կոնֆերանսից եմ կիսվում․ (ժամանակ չկա խմբագրելու, բայց ինչ որ տեղեկատվությւոն ավելի լավ ա քան տեղեկատվության բավակայություն)
Սկսենք նրանից որ մարդ չեր եկել։
Ես ինքս մի քանի հոգու մեյլ եմ ուղարկել, սակայն ուշ, ու ես ինքս չեմ ստացել հրավեր ֆեյսբուքով ասենք։
Չնայած ստեղից այնտեղից հա լսում էի որ պիտի լինի, բայց էդ ես էի լսում։
Ուռուգվայացին պիտի որ հետաքրքիրը լիներ, բայց քնած էի իրա խոսքի ժամանակ, ու բնականաբար դեռ չեի հասել կոնֆերանսին։ Պատմում էր ինչպես նրանք իրենց startups.com-ում օրը տասնհինգ սթարթափի մասին գրում են, ու մի էդքան ել հազար դոլար օրը աշխատում են։
Էդ լրիվ հավես պատմություն է, որովհետև ակնհայտ ցույց է տալիս՝ եթե մարդը Ուռուգվայում նստած դա կարող է անել, ապա Հայաստանում նստած ել նույնը կլինի անել։
Ես հասա Օպերա Սոֆթվարի ներկայացուցչի խոսքին։ Կանխամտածված։ Հետաքրքիր էր ինչ կասի։
Ապշած էր իրոք։ Սլայդեր էր ցույց տալիս, Օպերայի ստեղծողները, նեղվածքի մեջ ինսունականներին սկսել են զննիչ գրել, ու տենց։
Հետո որտե՞ղ են թափառում ԱՊՀ երկրների ինետների օգտագործողները։
Պարզվում է, որ Հայաստանը մի մի վախտ տարբերվում է։
Օրինակ, ԱՊՀ երկրներից ոչ մեկի մոտ ֆեյսբուքը տասնյակի մեջ չի մտնում։
Օդնը առաջին տեղում չէ։ Իսկ գուգլը որ երկրորդ տեղում է, չեն հասկանում։
Էդ Օպերայի տղեն հետո բալկոնում թեյ խմելուց հարցրեց
– Ինչի՞ են ձեր մոտ գուգլով այդքան օգտվում։
Դե արի ու պատասախնի։ Ո՞նց ինչի՞։ Բա էլ ինչո՞վ փնտրել։ Ասք․քոմո՞վ։
– Որովհետև լավ է գտնում – ասում եմ։
Դե ռուծյուբի գազպրոմային խողովակ լինելը պարզեցինք։
Հետո կինոյի վկոնտակծեի տղեն եկավ, ասեց այ մենք նենց լավ ափի ունենք, եկեք օգտագործեք, դարդոտվեց որ Հայաստանում ոչ ոք վկոնտակծե չի, ասեց պիտի մի բան անենք, ու տենց։ Սիլվերը իրան ասեց․ «իսկ դուք չե՞ք ուզում մի տեսակ դեցենտրալիզացված դարնալ որ GNUSocial-ին ու Diaspora-ին համեմատելի մրցակից լինեք ապագայում։» Իսկ վկոնտակծեի տղեն խոստովանեց որ բնավ չի լսել այդ պրոեկտների մասին, ու էդ ասված էր մաքուր հայացքով ու անկեղծությամբ։
Այն հարցին, արյդո՞ք նրանք ջնջում են ջնջված տեղեկատվությունը, նա ասեց․ դե, գիտե՞ք, չենք կարող մի անգամից ջնջել, բա որ սխալմամբ լինի, կամ հաշիվը մեկը ջարդի ջնջի, ապա վերականգնել չի լինի։ Իսկ առհասարակ հա, ջնջում ենք, որոշ ժամանակ անց։
Հետո մի հատ մարդ էր, անունը ԵԿոզլով, սլայդերի վրա գրած էր «գլավթվիթ» ու ինքը առհասարակ ասելու բան չուներ։ Պատմեց թիթեռը թվիթերը ինչ ա։ Մենք ել իրան թիթեռում ձեռ էինք առնում էդ ժամանակ։
Ինչ որ ռուսաստանյան ասիմիլյանտ հիմարիկ ծիտ կար, որին մթոմ Մեդվեձևը արդոտվել ա, յանիմ որտեղից ինձ նենց բախտ քո հետ հաց ուտեի, սաղ երկրի դարդերս թողած, իսկ ես խիպը առհասարակ հաց չեմ կերել։
Էդ աղջկան ես մոմենտ ֆոլոու արեցի, կարդացի, ու թափով անֆոլոու արեցի։
Տենց։
Մեկ էլ Արմքոմեդիի Նարեկը երբ տուսվում էինք դահլիճի մոտ ասեց․ «բայց զգու՞մ եք, եթե այստեղ մեկը բոմբ նետի, Հայկական ինտերնետը կվերադարնա տրանսլիտի»։
Հա, ԱրմՔոմեդիին ել հալալ ա։
Ու առհասարակ դատավորները ապրեն, իմ մոտ անձամբ բնավ զարմանք չի առաջացրել իրենց ընտրությունը։
Իսկ օնլայն քվեարկություններից, կարծում եմ առհասարակ պետք է յան տալ։
Հա, Ժիրայրն ել ուզում էր թիթիզ գործիքով պրեզենտացիա ցույց տալ, ու քիչ ա որ էդ ծրագրի անունը պրեզի էր, ինքը յունիքոդ սափորթ չեր անում։ Ու այդ պատճառով հայերեն չեր պրեզենտացիան։ Ու հետո առհասարակ կախվեց-մախվեց, կարծես։ Էդ րոպեին դահլիճում չեի, բայց հետո հասկացա որ շտոտոնետոէր իրա հետ։ Էհ, Ժիրայր, բա դու չգիտե՞ս որ պրեզիները այդքան ել ապահով չեն։
Հա, իսկ ռուսները Ժիրայրին ասում էին նե տո Ժիրաֆ, նե տո Ժերար։ Բայց կամաց կամաց սովորում էին։ Իսկ Օպերայի տղեն ասեց, որ հայերեն է սովորում։
Ես էդ ինչի՞ եմ գրում։ Որովհետև հաճույքով կարդում սիրողական և բնավ ոչ մամուլային գրառումներ եմ այն միջոցառումների մասին որտեղ չեմ եղել
Այդպես, օրինակ, Վիրտը որ Ռուսաստան եր եկել, մամուլը գրել էր՝ այ Վիրթը եկել է ու հանդիպել է ուսանողների հետ և այլն։
Ու՞։ Ի՞նչ տեղեկատվություն։ Իսկ ԿՄ-ում մի վախտ տեղեկատվություն կար կիսվող ուսանողներից։
Ով ինչպես հասկացավ, ինչ հիշեց, գրեց։ Մեկը նույնիսկ ձայնագրությունն էր լցրել։
Նույնը՝ Վենդերսի, Սթոլմանի, Կնութի մասին՝ Հայաստանում։ Մամուլից ոչ մի նորմալ տեղեկատվություն, ու հետաքրքիր մանրամասներ՝ բլոգերում։
Ու ես ինձ իդենտիֆիկացնում եմ այն մարդկանց հետ ով կուզենար իմանալ ինչ կար չկար արմնետի կոնֆերանսում, ու իրանց համար գրում եմ։
Որ իրանք ել իմ համար գրեն։
Գրիր, որ կարդաս։
Մեկնաբանիր, որ մեկնաբանվես։
Դուխով, և ամենակարևորը, զգոն եղիր։
ու տենց
փաստորեն,
wikileaks.am ։Ճ
Գրանցված ա ոմն Կոնակով Սերգեյի վրա
մենք մերոնցով լայքելուց
ու տենց
[Անահիտի գրառումից][1]
դե ինչ ասեմ՞
<s>աչքներս լույս</s>
մեզ եւ ձեզ մեծ աւետիս
_ու տենց _
[1]: http://reckless2.livejournal.com/225779.html
[Անահիտի մատյանից][1]
_ու տենց_
[1]: http://anahit.arnet.am/archives/1071
Ա1plus, ArmComedy, BG, freenet
և այլ #armnetawards մրցանակակիրներ։
չՆորհավոր։
ց
ու տենց
_ու տենց_
Նկատել եք, ես տենց փոստեր չեմ անում սովորաբար։ Նույնիսկ ֆեյսբուքում։ Բայց էս մեկը հետաքրքիր արդյունք ա։
how russian are you?
Ես կարծում էի, որ ոնց ել լինի մի 40%-60% russian ցույց կտա տեստը։ Որովհետև ռուսական մշակույթը․ կինոն, գրականությունը, երաժշտությունը պիտի որ մեծ հետք թողնեին։
Իսկ ահա արդյունքը․
Երեք տոկոս։
Ինչը նշանակում ա, որ ցանկացած էմո-ն կարող է ինձանից շատ armenian լինել։
Ու այն, որ մի ազգի մշակույթի հետ լավ ծանոթ ես, բնավ չի անում քեզ այդ ազգի արժեքների կրող։ Իմ արժեքները այլ են, ու այդպես ել պիտի լիներ։ Տես․ նարոդ պրոծիվ լարի ֆլինտա ժողովուրդը ընդդեմ կինոփառատոնների։
Ի դեպ, լրիվ լուրջ անցնում էի։ Առանց խարդախության։
ու տենց
իսկ ձեր ականջը չի ծակե՞լ «համակարգիչ» բառը։
իսկ դուք գիտե՞ք որ այն առաջացել է տխուր և անգրագետ սխալի պատճառով։ (ինչպես և լիքը այլ բառեր, ասենք՝ խոսափողը։ խոսափողը կարող էր ռուպոր լինել բայց բնավ ոչ միկրոֆոն)
«համակարգիչ»-ը պիտի լիներ կարգիչ (օրդինատոր), իսկ այդ թյուրիմացության պատճառով մենք կորցրինք կոորդինատորին, որը և համակարգիչն էր ։Ճ
Բարեբախտաբար, լեզուն ճկուն է, ու տակից դուրս եկան, կոորդինատորին անվանելով համակարգող։
Բայց դա հիրավի ձեռնափայտ է։
ու տենց
Նոկիան ասում է, որ n900-ը հեռախոս չէ բնավ։
Թիթիզանալու համար հավես է, ասել իմ մոտ հեռախոս չէ բնավ, այլ պորտածիվ համակարգիչ։ Բայց իրականում, ինչո՞վ է ասենք n8-ը ավելի հեռախոս՞։
Ու ո՞րն է ամենահեռախոսային հեռախոսը։
Փաստորեն, սմարտֆոնների մեծ մասը հեռախոս անվանելը մեզ շփոթեցնում է։
(Օրուելը ասում է, որ newlang լեզվի մեջ չկար freedom բառը, որ այդպիսի հասկացություն նույնիսկ չլինի)
Այդ պատճառով ես խուսափում եմ այդ բառից։
Ինչպես որ չարժի կիրառել մեր վզին կապած «պիռատ» բառը որովհետև սկաավառակներով կիսվողները ծովահեններ չեն բնավ
այնպես էլ արժի «հեռախոս» բառը քչիցկամաց-կամաց սիկտրիրել հանել շրջանառությունից։
Մենք ունենք մոբայլ ինտերնետ սարքեր։
Ի էծիմ ֆսյո սկազանո։
ու տենց
ես կարծես գրել եմ, որ բջջային հեռախոսակապը որպես հեռախոսակապ պիտի մահանա։
Նույնիսկ հիմա, ասենք ես տանը ինտերնետը ցրում եմ վայվայով, դու տանը ունես վայվայ,
ես քեզ զանգում եմ ասենք հեռախոսի միջի ջաբեռով (ասենք gtalk-ով)։
(Իրականում ես գրում եմ, ու գրեթե չեմ զանգում։)
Ու միևնույն է մարդիկ ինտերնետի համար ամեն ամիս վճարում են, իմաստ չունի իզուր տեղը ավելորդ փող ծախսել։
Իսկ դա նշանակում է, որ րոպեավարձը իմաստ չի ունենա։ Իմաստ չի ունենա ինչպես բջջային, այնպես ել տան հեռախոսի համար։
Ձեռի հեռախոսները այժմ հեռախոսներ չեն այլ պորտածիվ համակարգիչներ։
Իմ մոբայլի մեջ երբ ընտրում եմ մարդու անունը, տեսնում եմ տարբերակներ․ զանգել իրան ջաբեռով, սիպով, սքայփով, ու․․․ հեռախոսի համարին։ Այսինքն ավանդական հեռախոսային կապը այժմ պարզապես ձայնային հաղորդակցության մասնավոր դեպքն է։
Դա նորություն չէ շատ մարդկանց համար, ու առաջին հերթին նորություն չէ մոբայլ օպերատորների համար։
(տես․ վիվասելը և նորիվայվայների ստեղծումը համալսարաններում և սպասարկման կետերում)
Նրանք, իհարկե, կփորձեն ագոնիան ձգել հնարավորին չափ երկար։ Ու ինչքան քիչ մենք օգտվենք իրենց ձայնային ծառայություններից, կամ իրենց ինտերնետային ոչ անլիմ պլաններից, այնքան շուտ կունենանք պարզապես ամսական վարձով ինտերնետ։
ամենուր։
որի միջոցով ել զանգեր կկատարենք։
Ու նայեք, այս մարդը մտահոգված է, ինչպես անջատել իր հեռախոսի անպետք «հեռախոս» ծրագիրը։
Մոբայլ օպերատորը մահացավ։ Կեցցե՜ մոբայլ ինտերնետի օպերատորը։
ու տենց
չգիտեմ ոնց ա դա լինում GNOME-ի մեջ, բայց իմ մոտ windowmaker-ում եթե փակում եմ pidgin-ի պատուհանը, էլ հետ չի գալիս։ Երևի «թրեյի» մեջ ա նստած մնում։ Հավաքելուց կոնֆիգ ա արած առանց GNOME-ի։ Ու անջատել միացնելը չի օգնում։ Բայց .purple-ը տեղափոխելը օգնեց։
Փաստորեն, գտա․ .purple/prefs.xml ֆայլի մեջ փոխելու է ենթակա
0-ն 1-ով, բնականաբար
ալսը այսպես
ու տենց
государству нет нужды создавать специальные программы по выращиванию послушных овец. Мы отлично справляемся с этим сами
ու տենց
ես ֆսյո-տակի բացել եմ identi.ca-ում հաշիվ։
ու ի տարբերություն թվիթերռիս, իդենծիկայում պատրաստվում եմ թվիթել։
ու նենց ա որ այն ինձ լիքը դզեց ու ահագին ճշմարիտ ծառայություն ա թվում։ Արդեն կպցրել եմ jabber.org-ի հաշվիս, իրանից հելոուորլդ եմ գրել նոկիայից։ Կարճ ասած, ըհը, սաբսքրայբվեք՝ http://identi.ca/norayr
ու տենց
<blockquote style="border: 2px solid rgb(127, 195, 59); padding: 10pt; margin-left: 30pt; background-color: #a6df6d;">
<p>
— И вы жили там с ними в Кунцеве?
</p>
<p>
— Да, правда недолго. Они там все спали в одной большой комнате, стелили на пол матрасы… И придумали себе правила. Первое: не пить. Второе: не водить на ночь девчонок. Потому что куда их приведешь, собственно говоря? Не на общий же матрас. В общем, у них был там какой-то свой свод законов, они его повесили на стене и старались соблюдать.
</p>
[Մարիամ Պետրոսյանի հարցազրույցից][1]
_ու տենց_
[1]: http://www.bigbook.ru/smi/detail.php?ID=9785
Your browser does not support the video
element.
ինձ թվում ա որ վոկալիստի ընտանիքի սիրողական նյութերն են։
ու էդ լրիվ ինձի ա՝
պարզ, էժան հոլովակ, բայց և բարի և հուզող, տպավորիչ։
ու պետք չէ բնավ հոլովակ նկարել իրան հին ժապավենի սծիլիսծիկա տալով, եթե իրական հին ժապավեն կա, ինչու՞ այն չոգտագործել։
ու տենց
իմ ու ժողովրդի ցիկլերը չեն համընկնում։
ես գրում եմ, լցնում եմ ֆոտոներ ուիքենդներին, իսկ նրանք ինետվում են աշխատանքային օրերին։
էհ։
ու տենց
<blockquote style="border: 2px solid rgb(127, 195, 59); padding: 10pt; margin-left: 30pt; background-color: #a6df6d;">
<p>
Հետագայում ես կանդրադառնամ սենյակային թըռչունների ենթադրյալ տառապանքների խնդրին։ Արդարև, վանդակում երգող արու սոխակը յուրովի հիասթափություն պետք է զգա, քանզի նրա տևական երգը մնում է անպատասխան, և էգը չի հայտնվում, սակայն նույն բանը հնարավոր է նաև բնական պայմաններում, քանի որ արուները սովորաբար ավելի շատ են, քան էգերը։<br /> Առյուծը այլ բնույթի կենդանի է, որի խառնվածքն ու բնակության միջավայրը սովորաբար սխալ է մատուցվում մեզ գրական ստեղծագործություններում։ Անգլիացիները «ջունգլիների արքա» են կոչում նրան, խեղճ առյուծին ուղարկելով այնպիսի վայր, որը չափազանց խոնավ է նրա համար․ իսկ գերմանացիները, իրենց հատուկ լրջմտությամբ, ընկնում են մի այլ ծայրահեղության մեջ, և դժբախտ կենդանուն ուղարկում անապատ։ Գերմաներեն «առյուծ» այդպես էլ նշանակում է՝ «անապատի արքա»։ Իրականում առյուծը նախընտրում է երջանիկ միջինը և ապրում է տափաստաններում ու սավաննաներում։ Այդ կենդանու կեցվածքի վեհությունը, որի համար էլ նա ստացել է իր մականվան երկրորդ մասըմ պարտական է հասարակ մի հանգամանքի․ մշտապես խոշոր սմբակավորներ՝ բաց լանդշաֆտներում ապրող կենդանիներ որսալով, առյուծը վարժվել է դիտել ընդարձակ տարածություններ, անտեսելով այն ամենը, ինչ շարժվում է առաջին պլանում։<br /> Գերության մեջ <span style="color: rgb(255, 0, 0);">առյուծը շատ ավելի քիչ է տառապում մտավոր զարգացվածությամբ իրեն հավասար մյուս կաթնասուններից</span> այն պատճառով, որ նա մշտական շարժման մեջ գտնվելու պակաս ցանկություն ունի։ Կոպիտ ասած, «գազանների արքան», ընդհանրապես, ավելի ծույլ է, քան մյուս կենդանիները, և նրա անբանությունը պարզապես նախանձելի է թվում։ Ապրելով բնական պայմաններում, առյուծը ընդունակ է կտրել անցնել վիթխարի տարածություններ, սակայն նա, հավանաբար, այդ անում է սոսկ քաղցի ազդեցության տակ, և ոչ թո ներքին որևէ այլ դրդապատճառներից։ Այդ իսկ պատճառով գերության մեջ գտնվող առյուծին հազվադեպ կարելի է տեսնել վանդակում անհանգիստ ետ ու առաջ քայլելիս, մինչդեռ գայլը կամ աղվեսը ժամեր շարունակ անընդհատ դես ու դեն են շարժվում։ Իսկ եթե շարժում կատարելու զուսպ պահանջը երբեմն ստիպում է առյուծին ետ ու առաջ անել բանտի ողջ երկայնքով, ապա նույնիսկ այդպիսի պահերի գազանի շարժումները ավելի շուտ ետ-աշյա զբոսանքի բնույթ են կրում և բացարձակապես զուրկ են այն մոլեգին շտապողականությունից, որ բնորոշ է շնազգիների ընտանիքի բանտված ներկայացուցիչներին, որոնք մշտապես անհաղթահարելի պահանջ ունեն մեծ տարածություններ անցնելու։ Բեռլինի կենդանաբանական այգում անապատից վերված ավազով ծածկված ու դեղնավուն կոպիտ ժայռաբեկորներով մի յսկայական փարախ կա, սակայն մարզվում է, որ այդ թանկարժեք կառույքը զգալիորեն անօգտագետ է։ Կենդանի առյուծները այնքան ծույլորեն են պառկում այդ ռոմանտիկ միջավայրում, որ կենդանիների խրտվիլակներով լանդ՛աֆտի վիթխարի մոդելը հաջողությամբ կարող էր ծառայել նույն նպատակին։
</p>
<blockquote style="border: 2px solid rgb(127, 195, 59); padding: 10pt; margin-left: 30pt; background-color: #a6df6d;">
<p>
<span style="color: rgb(255, 0, 0);">Ագռավը, կակադուն կամ շամբաճուռակը իրենց հաճույք պատճառելու համար են թռչում, ուրախությամբ լիովին օգտվում են իրենց տրված ազատությունից</span>։ Իսկ իմ արծիվը թրչում էր միայն այն դեպքում, երբ պատահաբար ընկնում էր մեր այգու վրա սկիզբ առնող օդի հոսանքի մեջ, որը նրան հնարավորություն էր ընձեռնում սավառնելու, առանց մկանային մեծ էներգիա վատնելու։ Նույնիսկ նման դեպքերում նա չէր հասնում իրեն մատչելի բարձրության։ Առանց որևէ իմաստի ու նպատակի, նա պտտվում էր օդում, իսկ հետո իջնում մեր այգուց հեռու, որևէ տեղ և <span style="color: rgb(255, 0, 0);">նստում թախծալի մենակության մեջ</span> մինչև մութն ընկնելը, սպասելով, որ գամ ու տուն տանեմ իրեն։ Հավանական է, որ նա ինքն էլ կարող էր գտնել տան ճանապարհը, սակայն նա շատ շուտ էր նկատվում, և հարևաններից մեկնումեկը հեռախոսով զանգ էր տալիս ինձ ու հաղորդում, որ սանուհիս նստած է այսինչ կամ այնինչ տանիքին, և մի խումբ երեխաներ քարեր են նետում նրա վրա։ Նման դեպքերում ես նրա երևից գնում էի ոտքով, որովհետև այդ <span style="color: rgb(255, 0, 0);">տկարամիտ արարածը սարսափելի վախենում էր</span> հեծանիվից։ Այդպես, ամեն անգամ հոգնած, ես հազիվ էի տուն գնում, ձեռքիս վրա տանելով ծանր արծվին։ Վերջիվերջո, այլևս չցանկանալով մշտապես շղթայված պահել թռչունին, հանձների Շոնբրունյան կենդանաբանական այգուն։
</p>
Կոնրադ Լոռենց, «Սողոման թագավորի մատանին»
Փաստորեն, նենց ա ստացվում, որ խելացի կենդանիները սիրում, գնահատում, և օգտագործում են ազատությունը, հնարավորությունները, և իրենց իսկ ունակությունները։ Իսկ առանց ազատության՝ տառապում են։
Ի տարբերություն նրանց, ավելի տկարամիտ կենդանիների ազատության ձգտումը այնքան էլ արտահայտված չէ։
Ես գրել եմ, որ ավելի զարգացած մարդիկ ավելի շատ և կարևոր պահանջներ ունեն։ Նույնիսկ, Տանամայի հետ եկանք մի այլ բուրգի գաղափարին, որը Մասլոուի բուրգի շուռ տվածն է արտաքինից։ Այսինքն, y առանցքով՝ զարգացվածություն, x առանցքով՝ պահանջներ։ Զարգացվածության հետ աճում են և պահանջները․ Դժվար է ասել, արդյո՞ք ավելի զարգացած մարդուն ավելի դժվար է բավարարել իր պահանջները։ Չնայած կարիքների աճած տիրույթին, նա կարող է ունենալ ֆոռա, իր խելքն ու միտքը, ու այդ հնարավորությունները կիրառելով, ավելի հեշտ բավականացնի իր պահանջները, քան ոչ զարգացած մարդը։
Նաև, «[ինչպես տարբերել սպառողությունը չսպառողությունից][1]» տեքստում գրել եմ այն մասին, որ չսպառող մարդիկ օգտագործում են իրենց հնարավորությունները, կամ ձեռք բերած իրերը։ Նրանք գիտեն ինչպես օգտագործել։ Կամ սովորում են ունակ լինել։
Ավելի խելացի կենդանիները ավելի հետաքրքրասեր են, իսկ ավելի բութ կենդանիները՝ պակաս։ Դա նույնպես հանգամանքներից մեկն է որ ստիպում է իրենց շրջել, և որից և բխում է շարժման կարիքը։ Որովհետև հետաքրքրասիրությունը օգնում է հասնելու կոնտրոլին, իմանալու աշխարհը, և հետևաբար՝ կիրառելու այդ գիտելիքը։
Հակառակ դեպքում, հաճախ ստացվում է այնպես, որ եթե դու չես վերահսկում իրավիճակը, ապա այն վերահսկում է քեզ։
Իսկ ինչու՞ են ավելի զարգացած կենդանիները ավելի հետաքրքրասե՞ր։ Ինձ թվում է որպիսի օգտագործեն եղած մտավոր կարողությունները, անգործ չթողնեն «քոմփյութեյշնլ փաուեր», այսպես ասած։ Որովհետև դա բանական է, օգտագործել եղած մտավոր ռեսուրսները։
Ազատություն, և հնարավորություն օգտագործել ռեսուրսները՝ դրան ձգտում են զարգացած և խելացի էակները։
Նրանք ձգտում են իմանալ, ինչպես օգտագործել իրենց համակարգիչները, մեքենաները, ֆոտոխցիկները, նույնիսկ պարզապես ծրագրերը։ Նրանք հետազոտում են, փորձում են, կտացնում են այստեղ-այնտեղ, որ հասկանան ինչպես է այս ծրագիրը աշխատում։ Նրանք կարդում են ձեռնարկներ, եթե հնարավոր է։
Փաստորեն, ազատության ձգտումը և խելքը՝ անբաժանելի են։ Խելացի մարդը առանց սովորելու ունակության, օրինակ առանց գրքերի, կամ առանց խոսքի ազատության, օրինակ ավտորիտար ռեժիմի ժամանակ, իրեն զգում է համեմատելի նրան, ինչպես իրեն զգում է գայլը վանդակի մեջ։
Եվ արժանի է կարեկցանքի։
_ու տենց_
[1]: http://norayr.am/weblog/?p=706
ի՞նչ է սև կուբի մեջ։
և ինչպե՞ս այն բացել։
բամբասանքներ, խարդավանքներ,հետազոտություններ՝ մնացեք մեզ հետ։
ու տենց
այստեղից՝ http://www.ethology.ru/library/?id=189
_ու տենց_
RMS on software as a service
http://www.gnu.org/philosophy/who-does-that-server-really-serve.html
<blockquote style="border: 2px solid rgb(127, 195, 59); padding: 10pt; margin-left: 30pt; background-color: #a6df6d;">
<p>
For the simple case, where you are doing your own computing on data in your own hands, the solution is simple: use your own copy of a free software application. Do your text editing with your copy of a free text editor such as GNU Emacs or a free word processor. Do your photo editing with your copy of free software such as GIMP.
</p>
<p>
But what about collaborating with other individuals? It may be hard to do this at present without using a server. If you use one, don’t trust a server run by a company. A mere contract as a customer is no protection unless you could detect a breach and could really sue, and the company probably writes its contracts to permit a broad range of abuses. Police can subpoena your data from the company with less basis than required to subpoena them from you, supposing the company doesn’t volunteer them like the US phone companies that illegally wiretapped their customers for Bush. If you must use a server, use a server whose operators give you a basis for trust beyond a mere commercial relationship.
</p>
<p>
However, on a longer time scale, we can create alternatives to using servers. For instance, we can create a peer-to-peer program through which collaborators can share data encrypted. The free software community should develop distributed peer-to-peer replacements for important “web applications”. It may be wise to release them under the GNU Affero GPL, since they are likely candidates for being converted into server-based programs by someone else. The GNU project is looking for volunteers to work on such replacements. We also invite other free software projects to consider this issue in their design.
</p>
ու տենց
ուրեմն, ՌԿ-ն, ՍՍ-ն, և ԼՏՊ-ն զրուցում են․
ՌԿ-ն ասում ա՝
– բայց Հայաստանը մի երեսուն տարի անց հավես երկիր կլինի, լավ տեղ ապրելու համար։
ՍՍ-ն համաձայնվում ա։
– Ահա, ափսոս մենք էդ վախտ չենք լինի։
ԼՏՊ-ն ավելացնում ա․
– Ոչ թե ափսոս, այլ որովհետև։
վարագույր
ու տենց
Վերջապես․
Հայ ցանցառները իրան դավադիտ արին։ Այսօր իր ստանդարդ ճառն էր կարդում սակայն լիքը ժամանակ հատկացրեց սերվեր սայդ կոդին։
Հարութը այնտեղ լիներ լիքը բավարարված իրան կզգար։
Այսպիսով՝
ա) ֊ ոչ ազատ ջավա սկրիպտը չարիք է։
Ու չկա մեխանիզմ բրաուզերին ասել՝ ուզում եմ միայն ֆրի ջս կատարես։ Կամ պիտի անջատես, կամ պիտի օգտագործես։
բ) ֊ ԾԱ որպես ծառայություն (software as a service) վաբշե չարիք է։
ԾԱ-ն որին դու տալիս ես (ընդ որում ինքդ քո բարի կամքով) քո դեյթան որ այն մշակի (չգիտես ինչպես) ու տա քեզ։
Ասում ա եթե փրոփրայաթարի սոֆթը կարաս վ պրինցիպե դիզասմ անել, ու գոնե փորձել հասկանալ ինչ ա անում, ապա սերվերի վրա վոոբշե չգիտես ինչ ա անելու։ Ու եթե փրոփրայաթարի սոֆթը գողանում ա քեզանից տվյալներ, ապա ստեղ ինքդ ես իրան տալիս տվյալներդ։
Եզրակացություններ․ Գուգլ դոքսը չար է։ Ու քանզի նույնը հնարավոր է անել լոկալ և ազատ ԾԱ-ի օգնությամբապա՝ էդպես ել արեք։
Եվս այլ եզրակացություն, իմը։ Ես ճիշտ էի որ տղեքին ասում էի ձեր բառարանը լավ եք արել սքան եք արել, լավ եք արել գցել եք ինտերնետներ որ մենք օգտվենք, բայց եկեք ձեր սքան արածի տեքստը շեյր արեք, ես իրանից իմ համար Սթարդիքթի կամ այլ ազատ ֆորմատի բառարան սարքեմ օգտվեմ։ Ասենք ինչպես այ այս բառարաններով մարդիկ են օգտվում։ Ասացին՝ չէ, մեզ պետք ա մեր սայթ մարդիկ մտնեն։
Անցյալ անգամ կամ ինքը նե տո էր ասում կամ իրան ենք սխալ հասկացել։
գ) ֊ եթե ասենք տեքստ ես կարդում, ասենք օնլայն գրադարանում, կամ բլոգում՝ քեզ սկզբունքորեն չպետք ա հետաքրքրի ինչ ա սերվեր սայդ աշխատում ԱյԱյԷս, թե ԱյԱյԷն։ Քանզի քեզ պետք ա տեղեկատվություն, տեքստ, նկար՝ դու իրանց ստանում ես։
Էլի կրկնեց․
ազատությունը էդպիսի բան ա, որ եթե չեզ պաշտպանում, տենդենց կա կորցնել։
Պատմեց որ քանզի Լինուսը (մր Թորվալդս) թքաց ունի ազատության վրա (դազնթ քեյր էբաութ ֆրիդըմ) իրա կերնելի մեջ մի վախտ փրոփրայաթարի կոդ կա՝ ֆիրմվերը։
Ու հարց առաջացավ դահլիճում՝ արդյո՞ք դա ջփլ վայալեյշն չէ, ու ինչի դատերով չի քարշ տվել դեռ Լինուսին։
Պատասխանեց որ շատ կուզենար սակայն խախութ վիճակ ա որովհետև մի կողմից Լինուսենք ասում են դե նենց չի որ էդ կերնելի մաս ա, ու առհասարակ ինքը մեյն պրոցեսորի վրա չի կատարվում, ու առանձին ծրագիր ա, ու նենց ա որ շատ բարդ կլինի իրանց ստիպել իրանք էդպես չանեն։ Բայց ինքը ՌՄՍ-ը վիպիլիված ա անում Լինուսի կերնելներից էդպիսի կտորներ ու առաջարկում GnewSence-ում։ (ի դեպ ասեմ որ ծրագիր կա՝ վռմս, այսինքն վիրչուալ ռմս, որը գտնում ու անինսթալ ա անում ոչ ազատ ԾԱ ։Ճ)
Մի քանի հարց հնչեց՝ ինչպե՞ս աշխատել փող։ Դե իրա ստանդարտ բաները պատմեց՝ ծախի, աջակցություն տրամադրի, պատվերով բան գրի, սկզբունքորեն նույնը էլի ինչպես և ոչ ազատ ԾԱ-ի դեպքում։
Մեկը ասաց՝ «բայց պատվիրատուները հանաձայն չեն որ մենք ազատ ԾԱ գրենք կարող ա»։ Սթոլմանը պատասխանեց՝ «մի գրի, ես չեմ գրում ոչ ազատ ԾԱ։ Եթե դու ընտրություն ունես գրել ոչ ազատ ԾԱ թե չգրել, ապա ճիշտ ա չգրելը ընտրել, որովհետև հակառակ դեպքում, եթե գրում ես, ապա դու անում ես աշխարհը ավելի վատ տեղ։ Իսկ եթե չգրես, մի հատ բիդլոկոդեր ծրագրավորող քիչ կլինի, ու աշխարհը առանձնապես բան չի կորցնի։» Դե, ավելի կոնկրետ ասեց՝ «եթե չես կարողանում նենց գործ կպցնել որ ազատ ԾԱ գրես, ապա արի դու պրագրամիստ մի եղի, էլի լիքը այլ գործեր կան, արի դու այլ բան արա»։
Ես ասացի․ «փաստորեն, ասենք ես պատվեր ունեմ ծրագրի, գրում եմ, փողս ստանում եմ, շեյր եմ անում որպես Ֆրի։
Այլ տղա, էլի պատվեր ունի, գրում ա, իրա փողը ստանում ա։ Հետո մի այլ պատճեն ա վաճառում, հետո մի այլ։ Ու տենց ա ստացվում որ ինքը մի քանի անգամ շատ ա փող աշխատում քան ես, եթե ես շեյր եմ անում իմ գործը որպես ֆրի։
Նա այդ իրավունքը ունի, ու ստացվում ա, որ օրենքը իրան ավելի լավ դրության մեջ ա դնում, աջակցում ա։ Հիմա ո՞նց ես կարծում, արժի՞ որ օրենքով արգելված լինի փրոփրայաթարի սոֆթվար գրելը»։
Ասում ա՝ «դե, կատարյալ աշխարհում, այո, ես կարծում եմ, որ սոֆթը պիտի միմիայն ազատ լինել։ բայց ես այժմ դեմ եմ այդպիսի օրենքներին, որոնք կարգելեն փրոփրայաթարի սոֆթ գրելը, որովհետև հասարակությունը դրան պատրաստ չէ ու դա չի գործի միևնույն է, իսկ պատմությունը ցույց ա տալիս, որ եթե ինչ որ բան փաստացի չի աշխատի, իմաստ չունի էդպիսի օրենքներ ընդունել»։
տես․ Սթոլման վս մարիհուանայի արգելքներ։
Բացի դրանից, երբ հարցս տալիս էի, արդեն մտածեցի, որ իրականում, եթե իրա ու իմ ծրագիրը նույն ֆունկցիոնալը ունեն, ապա իրականում նա չի կարողանա վաճառել իր ծրագիրը, որովհետև իմը արդեն ազատ ա, էն ա իմը կվերցնեն։ Իսկ եթե իմը վերցնեն, արդեն եթե աջակցություն պետք գա, ապա սկզբից բնականաբար ինձ կդիմեն, ու էդպես էլ կշարունակվի, որովհետև ես չեմ ուզենա որ իրան դիմեն, ու լավ աջակցություն կապահովվեմ։
Ասացի՝ «իսկ էն քո արտիստների աջակցության գաղափարները կարծու՞մ ես արժի կիրառել ԾԱ-ի ոլորտում»։
Ուրեմն կարճ ասեմ, անցյալ անգամ պատմեց, որ արվեստ սիրում ա, սակայն կրկին խնդիր ունի տարածելու հետ։ Ո՞նց ընկերոջը գիրք չտա, կամ դիսկ, կամ կինո։ Բայց այդ դեպքում ո՞նց նկարիչը/երաժիշտը/գրողը ապրի։ Ասում ա, եկեք տաքս մտածենք, որ հասարակությունը վճարի որպես արվեստի աջակցություն։ Ու էդ փողից տանք արտիստներին՝ ըստ նրանց պուպուլարության։ Բայց ոչ գծային․ ասենք եթե այս երգիչը հազար անգամ ավելի պուպուլար ա քան այս երգիչը, ապա սրան տալիս ենք հարյուր անգամ շատ փող քան նրան։ Ոչ հազար։»
Հա, ասաց՝ չէ, չեմ կարծում որ ազատ ԾԱ-ի դեպքում էդ գործող կլինի, որովհետև չես կարող հետևել ու կշռադատել թե ով ա ինչքան ներդրում ունեցել ԾԱ-ի մեջ, այնքան քոնթրիբյութըր կա, ու քոնթրիբյուշն, որ շունը տիրոջը չի ճանաչում։
Ու քանզի նա ասաց որ «փրոփրայաթարի սոֆթ գրելը չարիք ա» ես նրան հարցրեցի։
(Լև, ուշադրություն, էդ դու՞ էի՞ր ասում ինձ որ ես կորպորածիվ եմ ու չեմ հետևում ազատության արժեքներիս)
– Պարոն Սթոլման։ Ես ունեմ երկու գործի առաջարկ․ աշխատել որպես ծրագրամիստ ու գրել փրոփրայաթարի կոդ, կամ աշխատել որպես վարչապետ ադմին ու վաճառել, փաստորեն ոչ իմ գրած կոդը, այլ իմ արված սպասարկությունը, աջակցությունը։
Ո՞րն ա էթիկլի լավ։
– Ասեց՝ անշուշտ ադմինությունը պիտի ընտրես, քանզի դու էդպես դու լավ բան կանես, ու ոչ մի վատ բան դրանով չես անում, իսկ փրոփրայաթարի կոդ գրելը՝ չարիք ա։
Տակ շտո ապեր, դու որ դարձար կորպորածիվ ու եկար մեր մոտ աշխատելու, այ դու հիմա չարություններ ես անում։ Ու բնավ ոչ ես։
Ես բարի եմ, իմ գործը բարի է ու ես տարածում եմ լույս և գիտելիք աջակցում եմ մարդկանց, ի տարբերություն քեզ, ագահ և չար փրոպրիետարշիկին։ Ու դու լուչշը գնաս գցվես քեզ ավելի լավ գործ գտնես որ բարին տարածես։
Իսկ այսօրվա ադորաբլ ԳՆՈՒ-ն գնաց Ինսծիգեյթ։
(ծ-ով ա որովհետև ես ել եմ ինձ իդենտիֆիկացնում ինստիգեյթի հետ, իսկ ինքդ քեզ հումորով վերաբերվելը լավ ա, ու կավելացնեմ որ հումորը և ուժը հաճախ կողք կողքի են լինում)
ՀՈւռռռաաաա, ընկերներ։
Ես իրան հաճախ կտեսնեմ էլի։
Սթոլմանը իրա վրա գրեց՝ «հափի հաքինգ»։
Դե ջիջիլ։
ու տենց
որը նույնիսկ դեբագ ա լինում անել։
ու տենց
[Շիշկինի հետ հարցազրույցից։][1]
մեկնաբանություններից՝
<blockquote style="border: 2px solid rgb(127, 195, 59); padding: 10pt; margin-left: 30pt; background-color: #a6df6d;">
<p>
Лично мне он внушает и то, и другое. Насчёт работы по выходным – так многие, если не большинство, опенсорс-девелоперов, не делают и этого. К тому же, действительно, в reiser принципиально ничего технически нового уже не требуется, потому что в основе лежат фундаментальные алгоритмы, уже реализованные. Сейчас нужно просто запилить все баги.<br /> У меня интервьюируемый вызывает огрмное уважение тем, что он занимается интеллектуальным трудом, а не продаёт себя, как проститутка, зарабатывая клепанием говно веб-, java- и flash-контента, и всякой бизнес-ориентированной фигни. Он создаёт новое, прогрессивное, а не тупо прогибается под потреблядский маркетинг .
</p>
ու տենց
փաստորեն, Սթոլմանը սենց ա աղջիկ-մախչիկ կապում։
(ու տենց)
[այստեղից][1]
_ու տենց_
[1]: http://village-fool.livejournal.com/8276.html
Ինքներդ ել գիտեք որ բանտից դուրս եկած տղերքը մի ուրիշ ձև հարգանք ունեն։
Իսկ մեկ ծեծվածին երկու չծեծվածի հետ են փոխանակում։
Փաստորեն, նենց ա ստացվում, որ Նիկոլը արդեն ծեծված նստած հելած տղա ա լինելու, այսինքն, ինչպես և ամեն կարգին հեքիաթային հերոս, յոթ սարեր անցած, յոթ ձորեր անցած, հազարան բլբուլ գտած փորձություններ անցած, ու ըստ սցենարի իրան հասնում ա նախագահ և սիրուն աղջիկ։
ու տենց
Փաստորեն, ոմն քսանմեկամյա Վահե Գ․-ն Հայաստանից գտել ա գուգլում անվտանգության ճեղք․
Մանրամասները այստեղ
ու տենց
etcetera
– աաա ինչ նախանձում եմ քեզ որ հասցնում ես բլոգեր կարդալ։ իսկ իմ րիդերում 1000+ չկարդացած գրառում ա։
– որովհետեւ ես անկապ մարդկանց չեմ պահում։
– ես ել։ ես կարող եմ ամեն իմ rss subscription-ի համար պատասխան տալ։
ու տենց
սահմանելը լավ միտք է։ նախորդ գրառման մոտիվներով։
իմ համար հայը, այսինքն հայ ազգի ներկայացուցիչը՝ հայ մշակույթի կրողն է, իսկ լավ ներկայացուցիչը՝ այդ մշակույթի զարգացնողը։
այժմ նայենք ո՞րն է հայ մշակույթը և ով են դրա կրողները։
օրինակ, հայ մշակույթը՝ լեզուն է։
ստացվում է, որ Միկան տիրապետում է նրան, իսկ տիպիկ «քյարթու» ենթա, կամ, ներեցեք, գեր մշակույթի ներկայացուցիչը՝ ոչ։ (ընդ որում, այդ «գերը» ունի երկու իմաստ․ մեկը «մեգա»-ն է, երկրորդը՝ «չաղ և տկարամիտ») Նա կրում է բանտա-զոնա-թուրքա-քֆուրա-քյաբաբա-խառը մշակութային խառնվածք, որը ինձ դժվար է հավասարեցնել կամ համեմատել հայ մշակույթի բազմազան շերտերին։
Աղետը ոչ միայն նրանում է որ ընթացիկ ՀՀ քաղաքացիների այնքան մեծ մասն է կրում ոչ հայկական մշակույթ, այլ այն որ նրանց թվում է որ հայ մշակույթը հենց այդ է որ կա։
և այդպես
(cc) Միկա Էլ Զոլյան
[այստեղից][1]
_ու տենց_
[1]: http://www.facebook.com/mkdotam/posts/10150125341178219
Փաստորեն, այսօր իմացա որ չՏեսությունը սաբմիթ ա եղել armnet awards
ու տենց
հեհե, վաղուց լոգեր չեմ լցրել բլոգում ։Ճ օգտագործենք իրaն ճիշտ`
(00:00:50) Vahan Stepanyan: rekursia el chem sirel mankuc
(00:00:52) Vahan Stepanyan: bayc normala
(00:00:57) Vahan Stepanyan: im terutyunna
(00:00:58) Vahan Stepanyan: 😀
(00:01:04) noch: սպաս
(00:01:09) Vahan Stepanyan: aysinqn matemi hamar tvuma geecika
(00:01:12) Vahan Stepanyan: gexecik
(00:01:14) noch: իսկ կարո՞ղ ա ուզենաս արգումենտացնել
(00:01:26) Vahan Stepanyan: ha, hima porcum em 😀
(00:02:07) Vahan Stepanyan: uxxaki nuyn matemi tesankyunic, mi qich djvara linum, aysinqn aveli chisht klini asel intuitive anhaskanalia linum rekursiv function@
(00:02:22) noch: էդ հա
(00:02:25) Vahan Stepanyan: aysinqn
(00:02:28) Vahan Stepanyan: voncvor algorithmi gaxaparin hakasi chtoli
(00:02:33) Vahan Stepanyan: qayleri hajordakanutyun
(00:02:35) Vahan Stepanyan: mi tex ktrvuma
(00:02:36) noch: հաջորդական կատարման՞
(00:02:41) noch: հիհի
(00:02:44) noch: միաժամանակ գրեցինք
(00:02:48) Vahan Stepanyan: ha 🙂
(00:02:50) Vahan Stepanyan: tenc
(00:03:13) noch: պարզապես ստեղ ասենք մտածենք որ մենք լեզու ենք նախագծում
(00:03:17) noch: մի կողմից
(00:03:21) noch: որպես լեզվի նախագծող
(00:03:26) noch: գիտեմ որ ասենք ունիվերսալ չի
(00:03:33) noch: որովհետև թույլ սարքերի վրա լավ չի աշխատի
(00:03:39) noch: որոնք ասենք փոքր սթեք ունեն
(00:03:43) noch: կամ սահմանափակ ա
(00:03:44) noch: շատ
(00:03:52) noch: մյուս կողմից
(00:04:11) noch: եթե ունես ֆունկցիա
(00:04:17) noch: ինչի իրա միջից չկանչես ֆունկցիա
(00:04:24) noch: իրան էլի
(00:04:27) Vahan Stepanyan: ha @ndhanur asac ha
(00:04:34) Vahan Stepanyan: inch tarberutyun
(00:04:35) Vahan Stepanyan: che?
(00:04:38) Vahan Stepanyan: bayc de 🙂
(00:04:44) noch: ։Ճ
(00:04:59) Vahan Stepanyan: vorovhetev inch karelia grel rekursiv, et aranc rekursia i el klini mi dzev
(00:05:18) Vahan Stepanyan: u imast@ daya eli
(00:05:30) Vahan Stepanyan: asenq fibonachii tver@ eli aranc rekursiai klini hashvel
(00:05:46) Vahan Stepanyan: @nd vorum parzvuma aveli hesht eli
(00:05:58) Vahan Stepanyan: ete bavakanin chgrit karas pahes ketov tiv@
(00:06:27) Vahan Stepanyan: u vabshe rekurent arnchutyun lucelu gaxapar ka matemum
(00:06:32) Vahan Stepanyan: vor@ koruma
(00:06:36) Vahan Stepanyan: ete unes hashvich
(00:06:48) Vahan Stepanyan: u karas tas hashvi, gnas surch xmes gas
(00:07:13) Vahan Stepanyan: isk es nenc em xxchum meqenayin
(00:07:20) Vahan Stepanyan: es hima asm-ov ban em grum
(00:07:27) Vahan Stepanyan: u gitem vor ay es hraman@
(00:07:38) Vahan Stepanyan: hastat mi angamic aveli chi katarvelu amboxj cragri mej
(00:07:45) Vahan Stepanyan: kam hramanneri inchvor hamakarg@
(00:07:48) noch: ահա
(00:07:53) Vahan Stepanyan: bayc ashxatum em amenaoptimal dzevov grel
(00:08:02) Vahan Stepanyan: tenc hachelia
(00:08:31) Vahan Stepanyan: tenc chi ani oopshnik@
(00:08:31) Vahan Stepanyan: functionalshik@
(00:08:31) Vahan Stepanyan: i t.d.
(00:08:31) Vahan Stepanyan: u nuynisk matematikos@
(00:08:45) Vahan Stepanyan: angam millisecondi harc chi
(00:08:47) Vahan Stepanyan: shahuyt
(00:08:50) Vahan Stepanyan: bayc kayfa
(00:08:59) noch: մեկ ինձ շատ հետաքրքիր ա էդ որ ասում էիր առանց ռեկուրսիա։
(00:09:00) noch: երկու
(00:09:17) noch: ես կարծում եմ որ պետք ա մեզ էական չլինի
(00:09:23) noch: ինչի վրա ենք աշխատացնում մեր կոդը
(00:09:32) noch: ինտել թե առմ
(00:09:37) noch: ու էդ պատճառով ֆսյո-տակի կարծում եմ
(00:09:42) noch: որ ասմը ավելի լավ ա քիչ կիրառել
(00:09:53) noch: որ փորթաբլ ծրագրեր լինեն
(00:09:59) noch: ոնց սկսում ես քո իսկ ծրագիրը
(00:10:08) noch: փորձել աշխատացնել այլ պլատֆորմայի վրա
(00:10:18) noch: իսկ պարզ ա որ մի պլատֆորմա չի լինի որ լինի ու լավ չի որ լինի
(00:10:24) noch: ապա զգում ես որ կորած ա գործդ
(00:10:27) noch: պիտի նորից գրես
(00:11:07) Vahan Stepanyan: ha, es bnakanabar haskanum em et problem@ u voncvor high level@ henc ettexic el sksvec, bayc erb vor du xosum es anmijakan
(00:11:09) Vahan Stepanyan: aranc targmanchi
(00:11:16) Vahan Stepanyan: du gites vonc et qar@
(00:11:18) Vahan Stepanyan: amenalav@ ogtagorces
(00:11:24) Vahan Stepanyan: nu chgitem eli
(00:11:28) Vahan Stepanyan: vonc karelia bacatrel 🙂
(00:11:39) Vahan Stepanyan: hastat du inch qar el unenas
(00:11:47) Vahan Stepanyan: du ira lezvov amenalav ardyunqn es stanalu
(00:12:14) Vahan Stepanyan: u kataryal optimizacnox compiler
(00:12:20) noch: եթե դու վերաբերվում ես ծրագրին
(00:12:23) noch: որպես ինչ որ բան
(00:12:26) noch: ինչը պիտի քարը կատարի
(00:12:29) noch: ոչ թե որպես ինչ որ բան
(00:12:38) noch: որը դու գրել ես որ հետո դու կամ այլ մարդ կարդա
(00:13:04) noch: որովհետև ծրագրավորման լեզուն իմ կարծիքով շատ հաճախ սխալմամբ անվանում եմ համակարգչային լեզու
(00:13:11) noch: սակայն համակարգչային լեզուն դա ասմն ա ասենք
(00:13:16) noch: բայց ծրագրավորման լեզուն
(00:13:20) noch: դա ֆորմալ նոտացիա ա
(00:13:23) noch: որը մենք մեր համար ենք մտածել
(00:13:26) noch: որ մեզ հարմար լինի
(00:13:34) noch: ու կակ ռազ ոչ միայն գրել
(00:13:37) noch: այլ և կարդալ
(00:13:52) Vahan Stepanyan: nu es hamarum em, vor kardalu harc@ paka
(00:13:56) noch: ու ասենք կնութը որ գրական ծրագրավորում ա անում
(00:13:59) Vahan Stepanyan: xndir@ miayn mec systemi meja
(00:14:07) Vahan Stepanyan: djvara os@ tklor asm-ov
(00:14:12) Vahan Stepanyan: kam tekuz office@
(00:14:15) Vahan Stepanyan: tekuz ev open
(00:14:19) noch: )
(00:14:27) noch: բայց կարդալու մասին չհասկացա
(00:14:39) Vahan Stepanyan: nu es hamarum em, vor grox@ kardum ela normal
(00:14:39) noch: ինչ ի նկատի ունես որ կարդալու հարցը փակ ա
(00:14:54) Vahan Stepanyan: es 2 tari araj ban em grel
(00:15:01) Vahan Stepanyan: 8086-i hamar
(00:15:06) Vahan Stepanyan: hima kardum em hangist
(00:15:11) Vahan Stepanyan: mi qich mtacum es te xi es senc arel
(00:15:15) Vahan Stepanyan: bayc et shat mi qicha
(00:15:28) Vahan Stepanyan: gorc@ shat aveli djvara
(00:15:29) noch: մտածում եմ
(00:15:47) Vahan Stepanyan: erb vor arden nu shat CISC qarer en linum
(00:15:59) Vahan Stepanyan: u aveli heshta RISC-i hamar
(00:16:05) noch: մտածեցի
(00:16:09) Vahan Stepanyan: ha
(00:16:09) noch: հա էդ այլ հարց ա
(00:16:10) Vahan Stepanyan: return
(00:16:12) Vahan Stepanyan: 🙂
(00:16:13) noch: ու ունեմ ասելու էդ բանով
(00:16:16) noch: բայց դեռ էն մեկը ասեմ
(00:16:22) Vahan Stepanyan: ha
(00:16:30) noch: ուրեմն կա մեկ ընտրություն
(00:16:42) noch: գրել մեքենայական կոդ կամ հայ լեվե լեզու
(00:16:46) noch: ու կա այլ ընտրություն
(00:16:50) noch: գրել էս լեզվով
(00:16:53) noch: ասենք ֆորտրանով
(00:16:58) noch: կամ գրել ասենք պասկալով
(00:17:05) Vahan Stepanyan: ha
(00:17:11) noch: եթե ես երկրորդ ընտրությունը կատարում եմ պասկալի օգտին
(00:17:19) noch: քանի որ ինքը ավելի ճկուն ա ու արտահայտիչ քան ֆորտրանը
(00:17:45) noch: ապա ես առաջին ընտրությունը նույն տրամաբանությամբ կատարում եմ լեզու օգտագործելու օգտին ու ոչ ասմի
(00:17:46) Vahan Stepanyan: karces haskaca
(00:17:56) Vahan Stepanyan: ha pastoren
(00:18:30) Vahan Stepanyan: de irakanum nayac inch npatakneri hamar en, es chem kara abstract @ntrutyun anem
(00:18:30) Vahan Stepanyan: ete asen uxxaki @ntri
(00:18:37) Vahan Stepanyan: kntrem Pascal u Asm
(00:18:54) Vahan Stepanyan: ete asen @ntri es inch bani hamar, arden dra hamar kmtacem vorna harmar
(00:19:04) Vahan Stepanyan: bayc sirunutyun@ chi korum dranic (asm-i)
(00:19:15) Vahan Stepanyan: uxxaki es chem karcum, vor hayeren@ erbeve klini qarin haskacnel
(00:19:56) noch: հայերենը չեմ կարծում որ ճիշտ համեմատություն ա որովհետև ինքը հա իհարկե մարդկային ա, բայց նոտացիա չի էդքան էլ ճշգրիտ բաներ արտահայտելու համար։
(00:20:07) noch: այսինքն մեզ պետք ա մարդկային լեվի մեջ
(00:20:09) noch: արտահայտիչ լինի
(00:20:21) noch: որ սիրուն խոսենք, օգտագործենք նույն իմաստի համար տարբեր բառեր
(00:20:24) Vahan Stepanyan: aysinqn motik, inchqan hnaravora?
(00:20:25) noch: որ ձանձրալի չլինի
(00:20:47) noch: իսկ կոմպին հասկացնելու համար լեվի մեջ նույնիսկ խանգառում ա երբ նույն բանը կարող ես երկու տարբեր ձևով հասկացնել
(00:21:04) Vahan Stepanyan: ha
(00:21:19) Vahan Stepanyan: bayc du urish dzev es motenum
(00:21:26) Vahan Stepanyan: du motenum es vorpes lezvaban
(00:21:30) Vahan Stepanyan: kam “lezvaban”
(00:21:33) Vahan Stepanyan: vonc harmara
(00:21:34) noch: ։Ճ
(00:21:46) Vahan Stepanyan: aysinqn qarin hamarum es mijocc
(00:21:53) Vahan Stepanyan: es je tenc chem anum “))
(00:21:58) Vahan Stepanyan: 🙂
(00:22:04) noch: ահա ։Ճ
(00:22:09) Vahan Stepanyan: entadrenq ka mi mard
(00:22:13) Vahan Stepanyan: vor@ hayeren haskanuma
(00:22:23) Vahan Stepanyan: u Core i7-in satkacrac uni
(00:22:29) Vahan Stepanyan: amen inch anuma
(00:22:35) Vahan Stepanyan: aveli lava iran ogtagorcel?
(00:22:40) noch: չեմ կարծում
(00:22:42) Vahan Stepanyan: es orinak tenc chem karcum
(00:22:54) noch: կարծում եմ որ ավելի լավ ա ճիշտ նոտացիայով նկարագրել ինչ ա պահանջվում
(00:22:55) noch: ու գրավոր
(00:23:09) noch: ու ոչ լեվով որովհետև լեզվով ավելի բարդ ա էդպիսի բան անել
(00:23:17) noch: այսինքն ճշգրիտ ձևակերպելու համար
(00:23:21) noch: պիտի ենթաբազմություն մտածես
(00:23:23) noch: ու օգտվես իրանից
(00:23:32) noch: ինչը կբերի մոտավորապես ծրագրավորման լեզվին
(00:23:43) Vahan Stepanyan: irakanum harc@ ena, vor inq@ marda
(00:23:50) Vahan Stepanyan: u karelia inch ases ogtagorcel
(00:23:51) Vahan Stepanyan: jest
(00:23:58) Vahan Stepanyan: poxaberakan artahaytutyunner
(00:24:01) Vahan Stepanyan: i t.d.
(00:24:07) Vahan Stepanyan: u arden petq chi asel
(00:24:11) Vahan Stepanyan: vercra es byte@
(00:24:15) Vahan Stepanyan: texapoxi estex
(00:24:19) noch: ժեստ կարելի ա օգտագործել եթե ինքը ճշգրիտ սահմանված ա ինչ ա նշանակում ու երկիմաստ չի հասկացվի
(00:24:39) Vahan Stepanyan: de entadrvuma, vor mard@ etqan xelacia 🙂
(00:24:44) noch: բայց ես երբ մարդկանց հետ շփվում եմ հաճախ պոլագայուս նա տո որ իրանք ինձ կհասկանան ու միշտ չէ որ վստահ եմ
(00:24:46) Vahan Stepanyan: konkret ed mard@
(00:25:09) noch: ։Ճ
(00:25:21) noch: ոնց չեմ մտածում
(00:25:24) Vahan Stepanyan: arhestakan intellekt
(00:25:28) noch: կգրեմ իրան թղթի վրա ֆորմուլա
(00:25:30) noch: ու ասենք կգրեմ
(00:25:34) noch: քառակուսի արմատ
(00:25:56) noch: ու գիծ կքաշեմ բաժանելու տեղը ու փոփոխականներ կգրեմ գծի վերև ու ներքև
(00:26:08) noch: ու բնավ ոչ սենց՝ sqr(a/b)
(00:26:15) noch: այլ հենց ոնց թղթի վրա գրում էինք
(00:26:17) noch: ու կասեմ հաշվի ապ
(00:26:22) noch: բայց նոտացիա կոգտագործեմ
(00:26:29) noch: ապը սակայն տենց կասեմ
(00:26:31) noch: որ իրան լավ գա
(00:26:32) noch: զգա
(00:26:39) Vahan Stepanyan: ha 🙂
(00:26:47) Vahan Stepanyan: u aveli arag hashvi 😀
(00:26:51) noch: Ճ
(00:26:57) Vahan Stepanyan: bayc ed kayf chi
(00:27:06) Vahan Stepanyan: vortev iran du ches sarqel
(00:27:16) noch: մարդու՞ն
(00:27:21) Vahan Stepanyan: inchqan iran motik qar sarqes
(00:27:23) Vahan Stepanyan: enqan kayf
(00:27:25) Vahan Stepanyan: ayo
(00:27:33) Vahan Stepanyan: ankendan
(00:27:34) noch: այ հիմա եկանք նրան ինչի մասին ասացի կասեմ
(00:27:35) Vahan Stepanyan: key word
(00:27:40) noch: երբ ասացիր cisc risc
(00:27:44) Vahan Stepanyan: ha
(00:27:45) noch: նենց ա ստացվում
(00:27:53) noch: որ քարերի նախագծողները
(00:28:00) noch: իրանք մտածում են իրանց գործի մասին
(00:28:03) noch: ոնց անեն ասենք արագ աշխատի
(00:28:17) noch: իսկ ծրագրավորողները իրանց մասին են մտածում՝ ոնց անենք հեշտ լինի գրել ասենք
(00:28:36) noch: էդ ոնց որ օպերատորը նկարի մոնտաժնիկը հավաքի, ու սաղ ինչ ու ոնց ուզեն, առանց ռեժիսոր
(00:28:41) noch: իրականում մոտավորապես տենց ա
(00:28:47) Vahan Stepanyan: nu
(00:28:47) Vahan Stepanyan: entadrenq 🙂
(00:28:55) Vahan Stepanyan: che irakanum tenca, iharke voch bolor@, bayc de
(00:29:33) noch: նենց ա ստացվում որ երկաթի ու ծրագրի միջև ճեղքը լայնանում ա
(00:29:45) noch: ու cisc-ի դեպքում ավելի լայն ա
(00:29:50) noch: ես տենց եմ հասկանում
(00:29:54) noch: քան risc-ի
(00:29:55) noch: որովհետև
(00:29:56) Vahan Stepanyan: es e;
(00:30:34) noch: ու քանի որ ինքը ավելի քիչ մաթեմին ա մոտիկ, կարելի ա ասել որ մարդուց ել ա հեռանում
(00:30:43) noch: որովհետև ասմով շատ ավելի հեշտ ա riscի համար գրել
(00:30:46) noch: քան cisc-ի
(00:30:54) Vahan Stepanyan: ha, ha
(00:31:10) noch: բայց դե ու՞մ այսպես ասած վեջն ա
(00:31:28) Vahan Stepanyan: vor heranuma?
(00:31:32) noch: հա
(00:31:42) noch: ու էդ նաև բերում ա նրան որ քմփայլերն ա բարդանում
(00:31:56) Vahan Stepanyan: inchvor orinak mtaceci
(00:32:01) Vahan Stepanyan: chgitem inchi ed ancav mtqovs
(00:32:10) Vahan Stepanyan: inchvor xachqar sarqox varpet patkeracreci
(00:32:11) noch: էն որ ասում եմ ում վեջն ա չեմ ասւոմ լավ ա
(00:32:14) noch: ասում եմ լավ չի տենց
(00:32:14) Vahan Stepanyan: vor ira gorc@ avtomatacrel en
(00:32:15) Vahan Stepanyan: 😀
(00:32:17) noch: լավ ա երբ մտածում են
(00:32:37) noch: ո՞նց։ սարք ա նկար ես տալիս նկարում ա
(00:32:40) noch: տենց ռոբոտներ կան
(00:32:44) noch: g code ես տալիս
(00:32:47) noch: ինքը անում ա ինչ ասում ես
(00:32:54) noch: նույնիսկ ստանդարտ կա կոդի
(00:33:13) Vahan Stepanyan: ha eli
(00:33:22) Vahan Stepanyan: inchqan vata zgum varpet@
(00:33:27) noch: լավ մտածեցի
(00:33:28) noch: նայի
(00:33:33) noch: ես երբ գովազդ էի ասենք նկարում
(00:33:42) Vahan Stepanyan: ha
(00:33:49) noch: ես պատվիրատուի հետ ճշգրիտ դետալները ամփոփում էի
(00:33:58) noch: ասում էի ասենք ձայնը կլինի տղայի, կամ աղջկա
(00:34:01) noch: համամի՞տ ես
(00:34:13) noch: ասում էի՝ էս կադրը կլինի էսքան, էս՝ էսքան
(00:34:16) noch: էդ իմ համար էին անում էլի
(00:34:22) noch: որ հետո չասի չէ տենց լավ չի փոխի
(00:34:25) noch: էդ հետո ավելի դժվար ա
(00:34:30) noch: բայց էդ դրա համար
(00:34:33) noch: ես ինչ որ բաներ մտածել էի
(00:34:40) noch: այսինքն ասում էի կոնկրետ
(00:34:45) noch: ու նույնիսկ նկարում էի
(00:34:55) noch: ու էդ էլի լեզու էր
(00:35:03) noch: որը ճշգրիտ բաներ էր ձգտում արտահայտել
(00:35:11) noch: ես իրա հետ չեի խոսում քաղաքականությունից ասենք
(00:35:17) noch: կամ լավ ա կուբայում թե չէ
(00:35:33) Vahan Stepanyan: ha
(00:35:34) Vahan Stepanyan: mishtel tenca
(00:35:40) Vahan Stepanyan: erb vor xndir@ konkret@
(00:35:43) Vahan Stepanyan: lucum@ aveli optimala
(00:35:49) noch: ու եթե դա մարդ ա
(00:35:54) Vahan Stepanyan: data compressing
(00:35:57) noch: խաչքար անող
(00:36:01) Vahan Stepanyan: ha
(00:36:21) noch: կամ ինչ որ մի ռոսպիս
(00:36:38) noch: մեկա ավելի լավ ա իրան նախորոք ասել այ սենց թրչուն եմ ուզում ասենք ստեղ
(00:36:44) noch: բայց էդ ավելի լավ ա նկարել
(00:36:48) noch: որը կբերի մակետին մե
(00:36:50) noch: մեզ
(00:36:57) noch: որը իրականում արդեն ենթաբազմություն ա
(00:37:01) noch: ու ճշգրիտ սահմանում ա
(00:37:06) noch: ու ինչքան ավելի ճշգրիտ ա սահմանումը
(00:37:11) noch: էդքան ավելի մեծ ա հավանականությունը
(00:37:16) noch: որը ինչ ուզում էիր կստանաս
(00:37:27) noch: ու եթե մարդ ա աղմուկը
(00:37:30) noch: կարող ա ավելի շատ լինել
(00:37:40) noch: եթե մեքենա աղմուկը կարա քիչ լինել
(00:37:49) noch: բայց էն նույն աղմուկն ա
(00:37:50) noch: ի դեպ
(00:37:53) noch: փաստորեմ
(00:37:54) noch: ։Ճ
(00:38:03) Vahan Stepanyan: gites stex irakanum harc@ voch te ena, vor karelia hstak haskacnel inch es uzum
(00:38:29) Vahan Stepanyan: ayl aveli arvestayin moment
(00:38:29) Vahan Stepanyan: entadrenq du uxxaki karas patkeracnes
(00:38:29) Vahan Stepanyan: u haytnvi koxqt
(00:38:31) Vahan Stepanyan: u verj
(00:38:47) Vahan Stepanyan: u hashvi charnenq, vor du patkeracneluc
(00:38:50) Vahan Stepanyan: eli stexcagorcum es
(00:39:05) noch: այ ասենք պիգմալիոնը
(00:39:10) noch: պատկերացրեց էն աղջկան
(00:39:14) noch: հետո իրան քարից սարքեց
(00:39:23) noch: համարում ենք որ կորուստ չուներ
(00:39:29) noch: այսինքն ինչ պատկերացրեց ստացավ
(00:39:34) Vahan Stepanyan: ha
(00:40:03) noch: իսկ անելուց ինքը ճշգրիտ հետևում էր իրա պատկերացրածին՞
(00:40:06) noch: ասենք հա
(00:40:19) Vahan Stepanyan: aysinqn?
(00:40:21) Vahan Stepanyan: aneluc?
(00:40:25) noch: հա էլի այլապես իմաստը կորում ա
(00:40:31) noch: խոսակցության
(00:40:37) noch: փաստորեն ինքը իրա մտածածն էր անում
(00:40:41) noch: կամ մտածեցէ հայտնվեց
(00:40:47) noch: հիմա ինչը մտածեց՝ այն հայտնվեց
(00:40:54) Vahan Stepanyan: ha
(00:40:56) Vahan Stepanyan: miangamic
(00:40:58) Vahan Stepanyan: akntartoren
(00:41:00) noch: բայց ինքը իրան ա ասել
(00:41:04) Vahan Stepanyan: hakarak depqum mitq@ karar poxver
(00:41:09) noch: ինքը իրան չպիտի փոխանցի տեղեկատվություն
(00:41:16) noch: իսկ մի մարդ այլ մարդու պիտի քոփի անի
(00:41:19) noch: հաղորդի
(00:41:21) Vahan Stepanyan: che, ed verj@ chi
(00:41:26) Vahan Stepanyan: et mi depqna
(00:41:37) Vahan Stepanyan: erb vor qandakoxi gorc@ avtomatarcel en
(00:41:45) Vahan Stepanyan: isk hima inq@ porcuma bacatri qandak anoxin
(00:41:53) Vahan Stepanyan: kam nkarchin
(00:41:56) Vahan Stepanyan: kam…
(00:42:07) Vahan Stepanyan: u bnakanabar qo asac axmuk@ lineluya
(00:42:16) Vahan Stepanyan: bayc inchqan lav nkarich@ nkari
(00:42:20) Vahan Stepanyan: u clientin dur ga
(00:42:24) Vahan Stepanyan: enqan lava zgalu nkarich@
(00:42:30) Vahan Stepanyan: hima inchpisina nkarchi vichak@
(00:42:36) Vahan Stepanyan: erb vor inq@ petq chi
(00:42:42) Vahan Stepanyan: karan patkeracnen u lini
(00:42:43) Vahan Stepanyan: u verj
(00:43:36) noch: էդ մենք շեղվեցի՞նք։ որովհետև սովորաբար նկարիչներ դարնում են մարդիկ որոնք ուզում են սովորել իրենց պատկերացրածը նկարել
(00:43:59) Vahan Stepanyan: che, iranc tenc chhamarenq
(00:44:06) Vahan Stepanyan: tox lini xachqar sarqox@
(00:44:09) noch: այսինքն սովորում են արհեստ բնավ ոչ ասենք պատչեներ հանելու
(00:44:16) noch: այլ իրենց իսկ մտքերը իմպլեմենտացնելու համար
(00:44:17) Vahan Stepanyan: tox lini hen inq@ patkeracnox@
(00:44:29) noch: հա էդ ա հարցը
(00:44:30) Vahan Stepanyan: ha
(00:44:40) noch: պատկերացնողը սարքում ա առանց տեղեկատվության հաղորդման
(00:44:51) noch: ինքը կորուստ չի ունենում ու ինքը իրա համար չպիտի ձևակերպի
(00:44:54) noch: քանզի ինքը արդեն գիտի
(00:44:59) Vahan Stepanyan: ha
(00:45:15) noch: այո ինչ բառ ա՝ ձևակերպել՝ ֆորմալ հ
(00:45:18) noch: նոտել
(00:45:25) noch: ։Ճ
(00:45:31) Vahan Stepanyan: bayc mi depqum da linuma hrashqov
(00:45:31) Vahan Stepanyan: myus depqum handmade
(00:45:48) noch: չէ նույնիսկ եթե ես պատկերացրեցի ինչ որ բան ու արեցի
(00:45:51) noch: ինքը հանդմեյդ ա
(00:45:53) noch: կապ չունի
(00:45:58) noch: էդ հանդմեյդ ա թե հրաշք
(00:46:03) noch: եթե ես եմ պատկերացրել ես արել
(00:46:06) noch: ու կորուստ չկա
(00:46:28) Vahan Stepanyan: ha bayc harc@ voch te lav patkeracnelu meja
(00:46:32) Vahan Stepanyan: ayl lav irakanacnelu
(00:46:42) Vahan Stepanyan: 2rd depqum du aranc korsti ches anum
(00:46:47) noch: հարցը նրանում էր պետք ա ձևակերպել թե չէ
(00:46:49) Vahan Stepanyan: u kap chuni vor aveli lav eir patkeracrel
(00:47:05) noch: հասնում ենք նրան որ եթե ուրիշին չպետք ա բացատրես պետք չի ձևակերպել
(00:47:10) noch: եթե ուրիշին ուզում ես բացատրել
(00:47:20) noch: պիտի ձևակերպես որ ճիշտ հասկանա
(00:47:31) noch: անկախ նրանից ուրիշը մարդ ա թե չէ
(00:47:35) Vahan Stepanyan: de menq mi verapahum enq arel
(00:47:42) Vahan Stepanyan: vor karelia nayev dzevakerpelu mej anel
(00:47:47) Vahan Stepanyan: u eli nuyn xndir@ klini
(00:47:56) Vahan Stepanyan: erb vor aranc korsti poxancum es mitd
(00:48:03) Vahan Stepanyan: ed nuynn er, erb inqd eir anum
(00:48:11) Vahan Stepanyan: aysinqn irakanum ed etqan el karevor chi
(00:48:18) Vahan Stepanyan: harc@ sgacoxutyan masina
(00:48:21) Vahan Stepanyan: nu ha, lava
(00:48:22) Vahan Stepanyan: inch
(00:48:24) Vahan Stepanyan: mtaceci
(00:48:26) Vahan Stepanyan: patrasta
(00:48:29) Vahan Stepanyan: u?
(00:48:45) Vahan Stepanyan: kak to arvest chka ettex
(00:48:56) noch: չեմ կարծում։
(00:48:58) noch: նայի
(00:49:01) noch: նույն հարցը եղել ա
(00:49:06) noch: երբ հայտնվեց իմպրեսսիոնիզմը
(00:49:14) Vahan Stepanyan: ha
(00:49:15) noch: որովհետև ինքը չեր լինի եթե չհայտնվեին ծյուբիկները
(00:49:24) noch: որոնց հեշտ էր քաշ տալ ասենք դաշտ
(00:49:38) noch: իսկ մինչ այդ ապակու սկլյանկեքով էին օգտվում ու բարդ էր
(00:50:00) noch: ու համարվում ա որ էդ տեքնոլոգիական պրորիվն էր որ աջակցեց իմպրեսիոնիզմին
(00:50:04) noch: կամ երբ հայտնվեց ֆոտոն
(00:50:16) noch: ու մարդիկ սկսեցին ասել որ գեղանկարչությունը էլ պետք չի
(00:50:49) noch: ու երբ ֆոտոն սկսեց լրիվ այլ նպատակներ հետապնդել քան պարզապես իրականության պատկերումը մարդիկ հասկացան որ սխալվեցին
(00:51:02) Vahan Stepanyan: ayl
(00:51:04) Vahan Stepanyan: ?
(00:51:27) Vahan Stepanyan: amen depqum lav hamematutyuna, henc tenc
(00:51:33) noch: ։Ճ
(00:51:42) Vahan Stepanyan: es el em da asum
(00:51:56) Vahan Stepanyan: aysinqn qari het gorc anox@ petq klini
(00:52:01) Vahan Stepanyan: bayc voch te en patcharov
(00:52:03) noch: ասում եմ եթե հեշտանում ա գործդ արհեստն ա տակից դուրս գալիս ոչ թե արվեստը
(00:52:08) Vahan Stepanyan: vor aveli hesht@ aveli lav chi lini
(00:52:22) Vahan Stepanyan: ayl uxxaki aveli hesht@ chi lini
(00:52:29) Vahan Stepanyan: aysinqn aveli che, amenahesht
(00:52:35) Vahan Stepanyan: vorpeszi korust chlini
(00:52:44) noch: հա ու կոմպով տեքստ խմբագրելը ավելի հեշտ ա,
(00:52:54) noch: բայց էդ ավելի լավ ա
(00:53:03) noch: ու ավելի ա հեշտացնում լավ գիրք գրելը
(00:53:06) noch: նրան որ կարա գրի էլի
(00:53:09) noch: լավ գիրք
(00:53:13) Vahan Stepanyan: nu ha
(00:53:40) Vahan Stepanyan: es arden moracel em amen inch, isk du? 😀
(00:53:42) noch: ու վերադարնալով լեզուներին
(00:53:43) noch: ։Ճ
(00:54:02) noch: ասեմ որ ավելի լավ ա երբ լեզուն որով գրում ես քե աջակցում ա ու հեշտացնում ա գործդ
(00:54:14) noch: ։Ճ
(00:54:19) noch: որպես մարդու
(00:54:25) noch: որովհետև մենք դիզայն ենք անում բաներ մեր համար
(00:54:28) Vahan Stepanyan: ha, hamadzayn em mianshanak
(00:54:31) noch: ոչ թե պոդստրաիվածսյա ենք անում
(00:54:41) Vahan Stepanyan: es osi, officei u i t.d.-i orinak bereci 😀
(00:54:41) noch: նրան ինչպես ա հարմար երկաթի դեվելոփերներին
(00:55:04) noch: այսինքն դու հիմա ցիսկ ես գրում
(00:55:13) Vahan Stepanyan: de et tenc meknabanel petq chi
(00:55:14) noch: ու էդ էդքան հարմար չի ինչքան րիսկ գրելը
(00:55:21) Vahan Stepanyan: hima nuyn@ karelia asel kacini masin
(00:55:23) noch: ու էդ էդքան հարմար չի ինչքան պասկալ գրելը
(00:55:26) Vahan Stepanyan: u kacini developerneri
(00:55:30) Vahan Stepanyan: bayc de unenq kacin
(00:55:32) Vahan Stepanyan: eda
(00:55:46) Vahan Stepanyan: uzuma lini vikingakan uzuma sultanakan chgitem
(00:55:49) noch: դե ես դժգոհում եմ որ մկրատը նենց ա արած որ աջ ձեռքով բռնեմ
(00:55:54) noch: իսկ ինձ ձախով ա հարմար
(00:56:01) noch: կամ խցիկս նենց ա սարքած
(00:56:04) noch: որ աջով բռնեմ
(00:56:13) noch: ոնց որ իմ համար սարքած չլինի
(00:56:22) noch: այ թրչող ափսեն
(00:56:29) noch: կլոր ա
(00:56:33) noch: ու ես իրա հետ խնդիր չունեմ ։Ճ
(00:56:36) noch: բնավ
(00:56:37) noch: ։Ճ
(00:56:39) Vahan Stepanyan: irakanum da karelia artahaytel senc
(00:56:45) Vahan Stepanyan: du xcik ogtagorcel chgites
(00:56:55) Vahan Stepanyan: iharke tenc “chisht” chi
(00:57:13) Vahan Stepanyan: bayc harc@ konkret ban@ ogtagorcelna eli
(00:57:22) Vahan Stepanyan: u voch te amen mek@ vermak@ qashi ira koxm@
(00:57:26) Vahan Stepanyan: es uzum em qich grem
(00:57:37) Vahan Stepanyan: myus@, uzum el uzum em qich ashxatem
(00:57:47) Vahan Stepanyan: arajin depqum noric qich ashxatelna
(00:58:07) Vahan Stepanyan: iharke
(00:58:16) Vahan Stepanyan: xciki depqum qayl@ arvaca
(00:58:26) Vahan Stepanyan: unes patrasti “architecture”
(00:58:49) Vahan Stepanyan: u ete harmar chi, uremn lav ches karoxanum ogtagorcel u nayev hakarak@ kara lini
(00:58:57) Vahan Stepanyan: hima asel senc sarqi
(00:59:00) Vahan Stepanyan: nenc sarqi
(00:59:17) Vahan Stepanyan: agah algorithmov chi lini lucel
(00:59:27) Vahan Stepanyan: ete qar@ amenaharmar dzevov sarqvi
(00:59:36) noch: եկա
(00:59:37) Vahan Stepanyan: du el amenaharmar dzevov gres ogtagorcelov et qar@
(00:59:46) Vahan Stepanyan: chi nshanakum, vor kstacvi amenalav ardyunq@
(00:59:52) Vahan Stepanyan: kara qar@ lini mi qich var
(00:59:54) Vahan Stepanyan: vat
(00:59:57) Vahan Stepanyan: du el mi qich vat gres
(01:00:03) Vahan Stepanyan: nu chakertavor “vat”
(01:00:14) Vahan Stepanyan: bayc superpozician lini aveli effective eli
(01:03:00) noch: չէ հարցը նրանում ա որ իրականում մարդիկ լինում են էդքան խելացի, որ ասմով ել լավ կգրեն, աջլիկի համար նախատեսված խցիկով էլ լավ կնկարեն եթե պետք ա։ ասենք ես հիմա հայերեն կարողանում եմ մտքերս արտահայտել իսկ ինքը իմ առաջին լեզուն չի փաստացի։ ու էդ հաճախ զգացվում ա, և օտար բառեր օգտագործելուց
(01:03:07) noch: և նախադասությունները սխալ կազմելուց
(01:03:11) noch: ու տենց
(01:03:25) noch: բայց նենց ա որ արդյունքը պակաս վատ չի
(01:04:03) Vahan Stepanyan: ha
(01:04:21) Vahan Stepanyan: hima uxxaki et 2 modelneri mej zugaher tanel@ djvara
(01:04:48) noch: բայց ինչքան որ հային հայերեն ա հարմար շփվել այնքան էլ մարդուն հարմար ա իրա համար նախագծված աթոռի վրա նստել
(01:05:11) noch: իրա համար նախագծված թաչսքրինի էկրանին մատով կպնել
(01:05:34) Vahan Stepanyan: gites, harmarutyan hamar es ban chem asum
(01:05:46) Vahan Stepanyan: chem karcum, vor nkarchin amenaharmar@ vrdzinov nkarelna
(01:06:07) Vahan Stepanyan: u dashnamurn el amenaharmar gorciq@ chi
(01:06:15) noch: բայց մկնիկով նկարելը մատիտով նկարելուց հարմար չի
(01:06:19) Vahan Stepanyan: isk du nuyn@ harcra dashnakaharic
(01:06:30) noch: էդ պատճառով ես գասպարին կոմպով նկարելու մատիտ եմ բերել
(01:06:30) Vahan Stepanyan: ayo
(01:06:31) noch: ։Ճ
(01:06:38) Vahan Stepanyan: 🙂
(01:06:46) Vahan Stepanyan: inq@ mknikov er nkarum? 😀
(01:07:00) noch: դե մինչև չուներ որակյալ էլեկտրոնային մատիտ
(01:07:07) noch: ստիպված էր մկնիկով նկարել կոմպի վրա
(01:07:24) noch: եթե կոմպի վրա
(01:07:47) Vahan Stepanyan: hetaqrqira, es uxxaki chem patkeracnum vonc karelia, inq@ uremn shat @ndunaka 😀
(01:08:04) Vahan Stepanyan: aysinqn iharke sovorelu harca, bayc de…
(01:08:12) noch: չէ փաստորեն
(01:08:14) Vahan Stepanyan: isk inq@ vonca sirum nkarel hima?
(01:08:16) noch: մենք չենք կարողանում
(01:08:20) noch: մկնիկով էդպիսի գծեր քաշել
(01:08:25) noch: ինչպես մատիտով
(01:08:59) noch: ինքը ամեն ձև ել նկարում ա, ու կոմպով ու վրձինով։ բայց մկնիկով հաստատ ավելի անհարմար ա քան մատիտով
(01:09:33) Vahan Stepanyan: ha, et kochvuma gorciq
(01:09:36) noch: Ճ
(01:09:41) noch: լեզուն ել ա գործիք էլի
(01:09:42) noch: ։Ճ
(01:09:45) Vahan Stepanyan: ha
(01:09:58) Vahan Stepanyan: bayc gorciq@ zgacmunq chi artahaytum
(01:10:04) Vahan Stepanyan: es esqan jamanak et ei asum
(01:10:17) Vahan Stepanyan: hakarak depqum es khakarakvei irakanutyan@
(01:10:19) Vahan Stepanyan: kran vor chliner
(01:10:24) Vahan Stepanyan: cher lini neboskryob
(01:10:33) Vahan Stepanyan: i t.d.
(01:10:46) noch: գործիքը չի արտահայտում, մարդն ա արտահայտում
(01:10:53) Vahan Stepanyan: mard ka siruma sitezatori vra nvagel
(01:10:56) Vahan Stepanyan: @ndex aveli heshta
(01:11:03) noch: բայց մարդուն կարա գործիքը ավելի աջակցի կամ էլ խոչընդոտի
(01:11:05) Vahan Stepanyan: vortev ete dashnamuri vra fixvac dzayner en
(01:11:14) Vahan Stepanyan: estex karas inch uzes dnes
(01:11:30) noch: էնդեղ լիքը տարբերություն կա
(01:11:58) noch: առաջինը սինթեզված ձայնի որակը նույնիսկ մոտիկ չի լինում իրական ստրունայի տատանումից ստացած ձայնի որակին
(01:12:16) Vahan Stepanyan: de nayac inch detalizaciayov es nayum
(01:12:23) Vahan Stepanyan: ed voncvor ases
(01:12:32) Vahan Stepanyan: C-ic compile arac@ aveli meca
(01:12:36) Vahan Stepanyan: kam dandax
(01:12:42) Vahan Stepanyan: dranq hashvi chi arnvum
(01:13:07) Vahan Stepanyan: u irakanum hech el partadir chi myus koxmic
(01:13:14) Vahan Stepanyan: vor strunayi irakan mexanikakan dzayni nmanvi
(01:13:25) Vahan Stepanyan: dranic el henc cnvec electro janr@
(01:13:28) Vahan Stepanyan: vor es shat em sirum
(01:13:30) noch: ստեղ ես այլ կերպ կձևակերպեի՝ մարդուն ավելի մոտ ա իսկական հնչողությունը, որովհետև ինքը զգում ա սինթեզվողի տկարությունը
(01:13:47) Vahan Stepanyan: nayel verev
(01:13:49) noch: հա էդ այլ հարց ա
(01:13:55) noch: ։Ճ
(01:13:59) Vahan Stepanyan: 🙂
(01:14:07) noch: ամեն նոր տեքնոլոգիա
(01:14:12) noch: բերում ա իրա հետ նոր էստետիկա
(01:14:19) noch: լավ ամեն չէ
(01:14:26) noch: բայց տենց լինում ա
(01:14:32) Vahan Stepanyan: ha :))
(01:14:49) Vahan Stepanyan: gnacinq qnenq ha voncvor? 😀
(01:14:55) noch: ու հայտնի չի ինչ կբերեն քվանթային հաշվարկները
(01:14:57) noch: եթե բերեն
(01:14:58) noch: հա
(01:14:59) noch: ։Ճ
(01:15:13) Vahan Stepanyan: o, dra masin el karelia xosal
(01:15:17) Vahan Stepanyan: es karcum em vor amen inch sxala
(01:15:18) noch: լսի ես էս գցեմ ԿՄ
(01:15:23) Vahan Stepanyan: chem sirum Einsteinin
(01:15:26) Vahan Stepanyan: u tenc
(01:15:30) Vahan Stepanyan: hl@ kxosenq 😀
(01:15:36) noch: ես մեծ անվստահությամբ եմ վերաբերվում քվանթային համակարգչությանը
(01:15:42) noch: սակայն էյնշտեյնին սիրում եմ
(01:15:59) Vahan Stepanyan: ha, de kqnnarkenq anpayman
(01:16:01) Vahan Stepanyan: isk lj
(01:16:02) Vahan Stepanyan: xndrem
(01:16:08) Vahan Stepanyan: sa lriv free xosakcutyuna
(01:16:09) Vahan Stepanyan: 😀
(01:16:15) noch: քանզի հարաբերականությունը անհարաբերականորեն հարաբերական ա
(01:16:18) noch: Ճ
(01:16:39) Vahan Stepanyan: gites harc@ nranuma, vor es karcum em, inq@ mi qich goxa
(01:16:45) Vahan Stepanyan: tenc cher asi Puankaren
(01:16:53) Vahan Stepanyan: bayc karar liner mtqi hexinak
(01:17:00) noch: ահ
(01:17:00) Vahan Stepanyan: …
(01:17:06) noch: լավ էդ առանձին խոսալու բան ա
(01:17:09) noch: պոկա պոկա
(01:17:10) Vahan Stepanyan: 🙂
(01:17:11) noch: բարի գիշեր
(01:17:12) Vahan Stepanyan: poka poak
(01:17:13) Vahan Stepanyan: 😉
(01:17:21) Vahan Stepanyan: bari gisher
Սա երրորդ մասն ա։
Ասենք սա ինձ թաչ ա անում՝
<blockquote style="border: 2px solid rgb(127, 195, 59); padding: 10pt; margin-left: 30pt; background-color: #a6df6d;">
<p>
try not to do things you don’t understand<br /> and if you are forced to do things you don’t understand, then at least, do not speak about things you don’t understand
</p>
und so weiter
Սթոլմանը և նրա դերը ռուսական հեղափոխության մեջ
ց
ու տենց
Սթոլմանը հենց կողքս էր նստած, կարողացա քիչ թե շատ նորմալ շփվել։ Այսօր իրան նորմալ էր պահում, երևի կուշտ էր, բավարարված ու ոչ հոգնած։ Կամ էլ երբ սաղ իրանց ներկայացնում էին երկար, ես ասացի այ ուդ դիսքրայբ մայսելֆ աս ա հաքեր, առաջին հարցս փիլիսոփայությունից հեռու էր, այլ մարդկային՝
Ասացի իսկ ո՞ր զննիչն ա՝ ասաց էպիֆանին ա։ ։Ճ
Ու երբ տեսավ իրա վրա վրաերթող չկա, հանգստացավ։ Տեսավ, չեմ ասում դու սխալ ես, հետաքրքրվում եմ, նորմալ էր։
Այդ կինը Կասայից լուրջ ուզում էր զրուցել այդ մասին, ու ասաց որ մտահոգված ա որ ուսումնական հաստատություններում ազատ ԾԱ չէ, ու մարդիկ սովորում են։ Ես իրան պատմեցի որ ETH Zuerich-ում ՄՍը _անվճար_ տրամադրում ա ՕՀ-ն, Օֆիսը, ու Visual Studio-ն մենակ թե մարդիկ դրան սովորեն ու էլ այլ բան չուզենան իմանալ։
Իմ երեկվա հարցը պատմեմ։ Ուրեմն ասացի չե՞ս ուզում ջփլ փաթչ անել։ Ասու՞մ ա ի՞նչ փաթչ, ինչի՞ մասին ա խոսքը։ Ասում եմ ջփլի։ Ասում ա դա արտոնագիր ա չէ՞։ Ասում եմ հա։ Ասում ա բա ի՞նչ պատչ։ Ասում եմ դե լավ, նոր տարբերակ։ Էդ լրիվ կարար հասկանալ էլի։ Որ մի տեսակ կատակ ա։ Հա։ Ասում ա չէ, ինձ թվում ա ջփլը լրիվ լավ ա ինչքան հիմա կա։ Ասում եմ, չես կարող փրոփրայաթարի սոֆթից լինկ լինել ջփլ կոդին, սակայն կարող ես կանչել փրոփրայաթարի կոդից ջփլ կոդ։ Էդ ի դեպ, թույլ ա տալիս տարբեր բիդլոկոդերներին մռութ գրել օփեն ֆայլ քլոս ֆայլ, քոնվերտ թու 3գպ ասենք, ու որը տակից ռան ա անում ֆֆմպեգը։ Ու սաղ գործը իրականում ֆֆմպեգն ա անում էլի, բայց դե իրանք իրանց մռութի համար ասենք $25 փող են ուզում։ Ու էդ լրիվ պարազիծիռոված ա էլի։ Ասեց չէ, առաջինը լեգալ հնարավոր չի արգելել, երկրորդը, ասենք ես իմաքսից ռան եմ անում տեքս, սակայն իրանց արտոնագրերը համատեղելի չեն, ու էդ լրիվ հավես ա։
Հարցրեցի իրա արգումենտացիան որն ա որ մարիհուանայի լեգալիզացիայի կողմնակից ա։ Ասում ա, որ ծիպը թութունի պես ադդիքթիվ չի, ու ոնց որ ալկոյի հետ էր վախտին լիքը առաջ ա տանում մաֆիան։ Ասում ա սակայն ես բնավ խորհուրդ չեմ տալիս իրան օգտագործել, որովհետև հիշողության վրա վատ ա ազդում, ու ես ասենք վատ հիշողություն ունեմ էդ պատճառով։
հարցրեցի, glibc-ի արագ (rapid) փոփոխությունները միտումնավո՞ր են, որ խոչընդոտեն փրոփրայաթարի ԾԱ ինսթալ անել, թե պարզապես տեխնիկական պատճառներով ա։ Ասեց, չգիտեմ ինչի մասին ես խոսում, ինձ թվում ա, որ glibc-ն բավական ստաբիլ ա հիմա ու պիտի որ փոփոխություններ չլինեն։
Մենակ մեկ անգամ ընդհատեց, ու նորմալ, երեկվա պես չէ
Կամ իրոք չգիտեր, կամ չհասկացավ։ Ասում ա չէ, ես միմիայն չեմ ուզում թույլ տամ որ փրոփրայաթարի gcc փլագիններ գրեն ու մնացածը ինձ չի հետաքրքրում։
Ու ասացի այայայ, այ եթե ՕՍԻ-ն հետևեր որ ՕՕի թարգմանիչները ափսթրիմ քոմիթ անեին իրենց թարգմանությունը, մենք հիմա հայերեն ՕՕ կունենայինք։ Ի դեպ, երբ այդ Կասայի կինը ասաց ծիպը ինձ ասեք, ինչի մասին ա խոսքը, ու պատասխան ստացավ՝ սփելչեք, ինտերֆեյսիս, ես ասացի, որ ինտերֆեյսները իրականում երեխաների համար են կարևոր։ Ասենք ես հաստատ ռուսերեն անգլերենից լավ գիտեի, սակայն ռուսական վինդովսով օգտվել չգիտեի, որովհետև արի ու հասկացի։ Ինչին սովոր ես, դրան սովոր ես սակայն երեխաների համար, ով դեռ չգիտեն օտար լեզուներ հայերեն ինտերֆեյսը կարող է օգտակար լինել, ոչ մեծահասակների համար։
Հա․
Երբ հարցրեցի բաց երկաթից, էլի ուղղեց, ասեց ասում եմ «բաց» մի ասա, ասացի «ֆրի», ասեց, հիմա նայի, պրակտիկորեն ֆրիի չորս ազատությունները երկաթի վրա կիրառել չի լինում, կարող ա մի հարյուր տարի հետո ամեն մեկս տանը ունենանք սեփական չիպ արտադրող գործիքներ, ու չիպեր լցնենք կամ տպենք, աբյց հիմա էդ ակտուալ չի, սպեկերը լինեն, էլի քյար ա։
Հա, մեկ էլ էն ՕՍԻի տղային ասեց ավելի լավ ա փող տվեք ինչ որ չիպ րեվերս ինջեներ անեն։
Ասացի եթե լիներ հեռախոս որի մեջ լրիվ ազատ ԾԱ ա, կոգտվե՞իր։ Ասաց չէ, քանզի գիտեմ որ իրենք փաստորեն իրանով ինձ լրիվ թրեք են անում ու միշտ գիտեն ես ուր եմ ու էդ ինձ չի դզում, ու չեր դզում մինչ հեռախոսների վրա սոֆտ առաջացավ։
Ասեց, որ սոցիալ ցանցերին բնավ դեմ չի, ու նույնիսկ կողմ ա, պարզապես կոնկրետ ֆեյսբուքը համարում ա չար, որովհետև չեն ջնջում ինչ տվեցիր ու ջնջեցիր, ու հավաքում են տեղեկատվություն ոչ բարի միջոցներով, ու ֆլեշ ա օգագորխում ու տենց։ Ի դեպ, գուգլին շատ ավելի լավ ա վերաբերվում
ու տենց
Ես արդեն սովոր եմ որ երբ մարդկանց գործերը հեռվից հեռու լիքը հավանում եմ, անձնական շփման ժամանակ մի տեսակ հիասթափվում եմ։ Ու բնավ այն պատճառով չեր, որ ես արդեն գիտեի ինչ է ասելու
Ոչ, ես գնացի իմանալով, որ ոչ մի նոր բան չեմ լսի, սակայն հետաքրքիր է իսկական փրչոտ ամերիկյան հաքեր տեսնել։
Երևի Կնուտն էր որ չեի հիասթափվել բայց նենց ել չեր որ շատ ակնկալում էի։
Ու ոչ Վիրտը, ոչ Գրեմը այդքան չեին հիասթափեցրել։
Հիմա բացատրեմ ինչու։ Որովհետև Վիրտը ի վերջո հավես պապիկ էր, իսկ Գրեմը նորմալ տղա, իրանց հետ լինում ա շփվել։
Սթոլմանի հետ շփվել չի լինում։
Սաղին ընդհատում ա։ Սաղին հիմարի տեղ ա դնում։ Նենց դուրս գալիս էր երբ մերոնք ասում էին՝ հոպ ես չեմ ավարտել, մի հատ լսի, չես ջոկել ինչ եմ հարցնում։ Բայց ինքը կարծում ա որ նա սաղ ջոկում ա։ Ու հետո ել նենց մեծ մեծ ասեց՝ հարցերը բորինգ էին։ Տո գնա է։
Ու էդ բնավ չի նշանակում որ ես ավելի քիչ եմ գնահատում իր ներդրումը, սակայն համոզված եմ որ նա պիտի մի քիչ ավելի շատ սովորի մարդկանց հետ շփվել։
Տաակ, հիմա իրա ճառից խոսքից։
Դե իրա այլ յութուբի ճառերի մի քիչ փաթչ արած տարբերակն էր։ Սկզբից պարեց, հետո պատմեց, հետո հագավ իրա էն դիսկից սարքած գլխարկը ու մանծիան, լավ ա պարոն Սուրենին նախազգուշացրել էի, որ նկարի։ ։Ճ Հավես նկարներ ստացվեցին ։Ճ
Հետաքրքիր էր, որ երբ նա ասում էր ասենք if user wants to do something, she has to…, այսինքն ոչ թե he այլ she, ու էդ ծիպը ինքը ընդգծում էր գենդերային հավասարությունը, բայց իսկական գենդերային հավասարությունը հայերեն լեզվում է, որտեղ բնավ չկա «he» կամ «she», կա ՝ «նա»։
Պիրատների մասին նա սիրում ա ասել՝ «ինչպե՞ս կարելի է համեմատել մարդուն որ տալիս է ընկերոջը ԾԱ, նավեր գրոհող մարդկանց հետ»։ Ասեց՝ ես վստահ եմ, որ Հայաստանում պիրատներ չկան, մինչև իհարկե նրանք չհայտնվեն Սևանա լճում։
Հետո հարց ու պատասխանի ժամանակ էլի ինչ որ բան ասաց, ծիպը ձեզ պատմությունը երևի սովորեցրել ա ազատությունը գնահատել։ Հա՞։ Ո՞վ էդ պահը լսեց։ Ի՞նչ էր ասել։
Առհասարակ, երբ իր սիրված «մորալ դիլեմմա»-ն եր պատմում, ծիպը ի՞նչ անել՝ երբ համաձայնվել ես ԾԱ-ի արտոնագրին որ իրավունք չունես տարածել բայց ընկերոջդ պետք ա, ու չես ուզում ընկերոջդ հանդեպ անարդար լինել․ խորհուրդ տվեց ընկերոջը ԾԱ-ն տալ, քանզի էդպես ավելի քիչ վատ քայլ կանես, սակայն իհարկե, վատ քայլը մնում է վատ, ու բնավ լավը չէ։
Թրեշը եկավ ասաց՝ բայց ո՞նց անենք որ լինում ա որ հարմարավետ ծրագիր ա լինում, բայց դե փակ ա։ Այդ հարցին Սթոլմանը հաստատ լավ պատրաստ էր։ Ասաց՝ դե դա արժեքների հարց ա․ իմ համար ավելի կարևոր ա ազատությունը, քան հարմարավետությունը։ Եթե քո համար էդպես չի՝ քո գործն ա։
Հետո հարց ու պատասխան, հետո ես ասացի մի հատ կռիսական հարց կա, ասեմ շտո լի ես ասենք պեպսի չեմ խմում, քանզի փակ ա, չգիտեմ մեջը ինչ ա։ Դու՞ ո՞նց ես խմում։
Ես այլ հարց տվեցի, բայց Հարութը էդ պեպսիի հարցը ֆսյո-տակի տվեց։
Սթոլմանը անհաջող կռուծիծ եղավ, ու տենց։ Մնում էր իրան ասել, իսկ դու գիտե՞ս որ էն սեղանին որ Ջերմուկ ջուր կա, իրա մեջ ասենք զառիկ կա, ու ինքը առհասարակ նահանգներում արգելված ա։
Բայց էտիկետկային գրված ա էլի որ կա։
Իսկ GNU ատրիբուծիկա ես ֆսյո-տակի ձեռք բերեցի։ Կարծում եմ էդ ճիշտ բան ա, ու հա, փող ունենայի տպած Աչորսի վրա տեքստ ել կառնեի, ու կտայի ստորագրի(էդ ես սիրում եմ), ու կիմանայի որ լավ բան եմ անում, քանզի գրեթե ամեն օր GNU compiler եմ օգտագործում, ու էդ ազատությունը ես շատ գնահատում եմ։
Ընդհանուր առմամբ լիքը լավ, ճշմարիտ ու խելացի բան ասաց, ընդգծեց, ասենք՝ «երբ զգոն չես(զգոն բառը ի դեպ անգլերեն չկա, լիքը բառեր էր օգտագործում դրա տեղ), ու չես գնահատում ազատությունդ, տենդենց կա այն կորցնել, երբ պատրաստ չես իրա համար պայքարել, ու պահպանել, տենցենց կա որ ինչ որ մեկը կկարողանա քեզ իրանից զրկել»։
Այդ իսկ պատճառով՝
զգոն եղեք։ ցՏանամա
ու տենց
[այստեղից][1]
[1]: http://tanamasi.livejournal.com/92563.html
սրտովս ա գրած՝
[այստեղից][1]
_ու տենց_
[1]: http://tanamasi.livejournal.com/93937.html
ևս մեկ գլուխգործոց , որը վարչապետ չէ բնավ։
ու տենց
Վստահելը նենց մի լավ բան չի։ Մանիպուլյածիվ լծակ ա։ Այ ես քեզ վստահում էի, վստահեցի, իսկ դու․․․։ Իսկ ո՞վ էր խնդրում վստահես։
Սակայն, խոստովանում եմ։
Նենց հավե՜ս ա երբ մարդու ճաշակին վստահում ես։
ու էդ արդեն մի ուրիշ ձևի վստահել ա․ ուղիղ և փոխաբերական իմաստներով։
ու տենց
հին պատմություն ա։ զանգում ա ընկերս։
– Լսի, ստեղ <մի հատ շատ պաշտոնական տեղ>-ում վականսիա կա
– Ես հետաքրքրված չեմ – պատասխանեցի ես։ Ոչ այն պատճառով որ գործ ունեի՝ գործազուրկ էի, սակայն նապընտրում եմ <շատ պաշտոնական տեղ>-երից հեռու մնալ։
– Չէ, չէ, դու չհասկացար։ Քեզ չեմ էլ առաջարկում։ Պարզապես ուզում եմ խնդրել, որ սիվիդ այնտեղ ուղարկես, իբր դիմում ես։
– հմ՞։
– Դե որ իբր դիմում ես, որ լինի ցույց տալ որ մի քանի հոգի ա դիմել։
– Որ քեզ ընտրե՞ն։
– Ահա
– Դե գիտե՞ս ոնց ա։ Նենց ա որ <շատ պաշտոնական տեղ>-ին չկա սիվի ուղարկելու, սակայն նենց չի որ քեզ հասնելու չկա՝ կուղարկեմ։
– Ուռա՛
– Բայց նայի որ ինձ հանակրծ գործի չընդունեն։ Ու հարցազրույցի չկիանչեն։
– Չմտածես, չեն ընդունի։
վարագույր
_ու տենց _
միացյալ նահանգներից հետո սպառող էլ չի ստացվում լինել։ ստեղ ի՞նչը սպառես։ սպառելու բան չկա։ ինչ կա անվորակ ա ու թանկ։ եթե ես առաջ քիչ քիչ անանցում էի ցանցային գնումների հիմա հասկանում եմ որ այլ տարբերակ պարզապես չկա, քանի եթե ստեղ եմ ապրում՝ ինչ հնարավոր ա պետք ա ինետով ձեռք բերել։
ու տենց
ու տենց
Հիշու՞մ եք գորտերի մասին առակը։ Որ էնքան թպրտում էին որ կաթը կարագ դարձավ։ Էդ առակի խնդիրը այն է որ նշված գորտերի մոտ միայն մինչև վերջ պայքարի պոռթկում կար։
Ո՞նց ա լինում որ մարդիկ ինչ որ բաներ են հայտնաբերում, լինի դա անիվ, թե որտեղ քլիք անել։ Քիչ թե շատ մտքի թռիչք ա պետք։ Աբստրակտ մտածողություն, եթե այսպես անեմ, գուցե այսպես լինի։
Եթե ծառը թափ տամ, բանանը կընկնի։
Ես կհամարեի գորտերի պատմությունը «ուսուցանող» եթե տեսնեի ինչպես նրանք ենթադրեցին, որ կարելի է կարագ ստանալ։ Ու փրկվել։ Հակառակ դեպքում պարզապես իրենց բախտն ա բերում։
Բայց ստատիստիկլի բախտը նենց բան ա որ իրան թախտի վրա սպասելը օպտիմալ չի։ Ու գորտերի վիճակը, մետաֆորիկ գորտերի այս անգամ միևնույն է լավ չի քանզի եթե բախտի հույսին մնան, երկար չեն ձգի, թպրտալը ոչ միշտ ա որ օգնում ա։ Մտածելը ավելի էֆֆեկտիվ ա։
Իսկ այդպիսի առակները էդքան ել տարածված չեն ինչպես տխրահրչակ գորտերի պատմությունը։
ու տենց
Հայաստանում արագության սահմանափակումը ապահովվում ա փողոցների փոսերով որակով։
ու տենց
ահա՝ meego-ն պորտ են արել մի քանի android դիվայսի՝
http://meegoarena.com/2010/09/meego-made-its-way-to-nexus-one-dell-streak-and-htc-desire/
http://wiki.meego.com/ARM/MSMQSD
վերջապես շարժվեցին։ քանզի բարդ բան չկար իրականում։ մի քանի դրայվեր արտագրել/կպցնել։
ու տենց
«հայրիկս մի ժամանակ կարդում էր Հայաստանի Հանրապետություն, հետո անցավ Իրավունքի, իսկ հիմա Հրապարակ ու Չորրորդ Իշխանություն ա կարդում»
ու տենց
Տենց բառ կա ռուսերենում՝ «նեուդաչնիկ», ուզում եմ ասել, որ լրիվ սխալ բառ ա, տենց մարդիկ չեն լինում, լինում են պարզապես հիմար մարդիկ։ Ու իրանց մասին էլ արտահայտություն չկա, ծիպը «մոգլիա իսպռավիտ», որովհետև իրենց էդ ել չի օգնի բնավ։
Թեման շարունակելով ասեմ, որ «հայի բախտ» արտահայտությունը հիմարության հաստատման տակ ստորագրություն ա։ Սակայն ծավալված ամբողջ ազգի վրա։ Ու ինչու չեմ սիրում երբ էդպես են ասում։
Ու ասենք Փանոսի խնդիրը ձախորդությունը չեր բնավ։
ու տենց
– էս Ջոբսական սուրճ ա։
– հմ՞
– ՄակԿոֆե ա։
ու տենց
Թարումեանի ArianAMU-ն րեդիսթրիբյութաբլ չի։
Բայց ճիշտ ֆորմալ ձև իրան ինսթալ անելու համար պետք ա։ Ասենք պաշտոնական ռեպոների մեջ ավելացնելու համար։ Ահա և սա՝ http://norayr.am/works/tarumian/
Քաշում ա կայքից, բիլդ ա անում rpm: Որը արդեն րեդիսթրիբյութաբլ չի, քանի որ տառատեսակներ ա պարունակում։
Մանրամասները սպեկ ֆայլի մեջ։
ու տենց
– ասում ես ո՞նց ես – որերորդ անգամ հարցրեց նա։
Ինչու՞ այսքան անգամ։ Ես գիտեմ պատասխանը։
Որովհետև այդ տղայի հայրիկը, կամ մայրիկը, կամ էլ տատիկ-պապիկը իրեն դեռ վաղուուուու՜ց սովորեցրել են՝ «բալիկ ջան, երբ զանգում ես ընկերոջդ` տնայինը իմանալու համար, նենց հարցրու, որ չնկատի ինչի համար ես զանգել»։
Էդ ո՞նց կլինի չնկատել։ Ձեզանից մեկը կա՞ որ չի նկատել։
Ավելին, ախր եթե անիմաստ բան ես ասում, կամ անիմաստ բան լսում ես, ուրեմն ինքդ քեզ չես հարգում որ անկապ ժամանակդ սպառնում ես։ Էլ չեմ ասում զրուցակցին հարգելու մասին։ «Բլիժե կ ծելու» – մտածեցի ես ու հարցրեցի․
– Ինչո՞վ կարող եմ օգնել, թանկագին Ա։
– Ձեր մոտ վարչապետի ադմինի գործ չկա՞։ Թե չէ դե գիտես էլի մեր մոտ ոնց ա։
Ես բնավ չգիտեմ իրենց մոտ ոնց ա։ Սակայն մեր մոտ էլ, ի՞նչ խաբեմ, թափուր տեղ չկա։
– Լսի չէ, չկա։ Կուզենայի լիներ, որովհետև գործը իրոք շատ ա, հազիվ ենք հասցնում։ Բայց չէ, չկա։
– Իսկ թեքնիքալ րայթերի՞ – մարող հույսով հարցրեց Ա-ն։
– Հմ։ Էդ ես չգիտեմ։ Բայց մեր կայքում լինում են հայտարարություններ երբ տեղ ա լինում։ – (Հա, տենց ա, լուրջ լինում են, չեմ խաբում։ Էդքան կարգին մարդ չդիմեց, որ հաստիքն ել կտրեցին։)
– Դե լավ, ասում ես ո՞նց ես – կրկնվեց Ա-ն, որպիսի մեր դարավոր ընկերության մեջ այլևս ոչ մի կասկած չմնա։
– Օ՜հ ոչ։ Էլ մի՛։
– Հ՞մ։ Բա ի՞նչ ես անում, ի՞նչ պլաններ կան։
– Կարմիր քարտ եմ շահել, գնում եմ Մարս։ ( «մնե պրիշլոս սձելած աբորտ պատամու շտո յա պրինիմալա նարկոծիկի կագդա բիլա բերեմեննա» սերիայից ա)
– Հա։ Ապրես։
– Հա, ապրեմ։
Սակայն «գնալ» բառը արդեն հասավ։
– Ասում ես ի՞նչ նորություն կա, ու՞ր ես գնու՞մ։
Մտածում եմ, եթե հետաքրքրվում ա, գուցե ուզում ա հետաքրքրվել։ Ու գուցե մաքուր ձևականություն չի՞։
– Սթոլմանն ա գալիս, լսե՞լ ես։ Գնալու՞ ես։
– Սթոլմա՞նը։
– Ահա։
– Չէ, ես Ջեթրո Թալին գնացի, Սթոլմանին էլ չեմ գնա։
– ․․․
Վարագույր։
ու տենց
Բլոգը ճիշտ օգտագործեմ, որպես վեբ լոգ՝
[այստեղից][1]
_ու տենց_
[1]: http://www.linux.org.ru/news/pda/5500848/page1?lastmod=1288758835336#comment-5513735
Լեվը ինձ ասեց մի անգամ՝ «էդ ոնց ես կորպորացիայի համար աշխատում եթե էդպիսի օփենսորսի երկրպագու ես»։
Ինչ որ ինձ չեն դզում ֆանածիկ օփենսորսշիկներ(որովհետև իրանք բան չեն ջոկում), ինչպես նաև չի դզում, երբ բաց ԾԱ-ի հեևորդների մասին կրոնական ֆանածիկների պես կարծիք ա լինում։
Ահա թե ինչ եմ ես մտածում․
Օփենսորս չեր լինի, կամ չեր լինի այսպիսի ծավալով և որակով, եթե ոչ կորպորացիենրը։ Հավեսն հենց այն է, որ պարզվում ա, ինթելին, այբիէմին, էյջփիին ու լիքը այլ կորպորացիաներին ձեռ ա տալիս օփենսորսին փող տալ կամ օփենսորս ծրագրեր ստեղծելը։
Ու ես կարծում եմ բաց ԾԱ-ն ծնվել է Միացյալ Նահանգներում ոչ միայն այն պատճառով, որ այնտեղ է տեղի ունեցել համակարգչային հեղափոխությունը, բայց և այն պատճառով որ ՄՆ-ի պես հարուստ ու զարգացած տնտեսության պայմաններում է որ մարդիկ կարողացան օփենսորսով փող աշխատել։
Ու եթե նայենք, լինուքս միջուկի մեծ մասը կորպորացիաների շնորհիվ ա գրված, ջիսիսի-ն, ջիդիբի-ն բնավ ԳՆՈՒ-ի ատրիբուծիկայով մայկա-տռուսիկ վաճառքի փողով չեն գրված, այլ սկզբնական ժամանակ, Սթոլմանը ժամը երկուհարյուր դոլար փող էր վերցնում (ութանասունականների սկզբին դա լիքը փող էր) իր իսկ գրած ծրագրերի սափորթի համար, իսկ այժմ, ջիսիսին բիզնեսի փողերով ա գրվում, նաև կորպորատիվ փողերով։
Իսկ հավեսն այդ ամեն ինչի այն է, որ ասենք Սանը օփենօֆիս ա ֆինանսավորում, իսկ մենք բոլորս շահում ենք։ Որովհետև այդ ձևով նախագծածը դառնում է հանրության սեփականություն, ու բնավ ոչ միայն այդ կորպորացիայի։
Փաստորեն, բաց ԾԱ-ն դա պարզապես բիզնես անելու մի այլ ոճ է, ու ոչ մի պոեզիա։
Դե լավ, հանրությունը շահում ա բիզնեսի այդ ոճից, բիզնեսն ել է հաճախ կարողանում գոյատևել հենց այդ ձևով։
Իսկ այն որ հանրությունը շահում է, դարձնում է աշխատանքի ոճը մի տեսակ հանրային, սոցիալիստական, հա՞։
Բայց և նույն նահանգները որոշ ոլորտներում ավելի սոցիալիստական են, երբ Հայաստանում նույն ոլորտներում այրունարբու կապիտալիզմ է։
Իսկ այն որ սոֆթը բաց է, այդպես էլ պիտի լիներ, էնա Կնուտն ել ա գրել որ ալգորիթմերը մաթեմ են, իսկ մաթեմը պատենտավորելու ենթակա չէ ըստ օրենքի։
ու տենց
քրոսփոսթ graffiti_am{.lj-user}
ու տենց
եկել եմ ասեմ, որ Ամերիկաները ինձ ընդհանուր առմամբ մի տեսակ լիքը դուր եկան։
մանրամասները հետո։
մնացեք մեզ հետ։
ու տենց
Տաաաակ, ՍՎՈ-ից կպնեմ ֆեյսբուք, տեսնեմ էս ի՜նչ շուխուռ ա, սաղ իրար տալիս են էդ փառատոնի համար։
Դե սկզբից կարդացի, հավես ժամանակ անցկացրեցի՝ ուրախացրեցին մեկնաբանությունները։ Իսկ հետո մտածեցի, որ ախր․․․ էդքան ասում եք «թշնամու մշակույթ»։
Ախր էդ մշակույթը ամեն քայլափոխին ա՝ տղաների հայացքներում, աղջիկների ճակատին վառ տառերով ասեղնագործած, հեռուստատեսությամբ, և երթուղայիններում, որտեղ Հիսուսի պատկերը հնազանդ տատանվում ա թուրքական մոծիվների տակ։
Խորհրդային Հայաստանում փորձեր էին արվում վերգտնել հայկական մշակույթը, իսկ լեզվի իմացությունը չնայած և պարտադիր չէր, բայց տալիս էր հնարավորություն ծանոթանալ աշխարհի գրականության հետ։
Իսկ այն, ինչ հիմա գնում ա «հայեցի» լեյբլի (պիտակի չէ, հենց լեյբլի) տակ, էդ կներեք, սկզբից ձեր սրտներից հանեք, հետո փառատոններից խորացեք։ Բայց որ հանեք, տեղը արդյո՞ք կա բան դնելու։ Կա՞ հայկական գրականություն՞։ Կա՞ հայկական երաժշտություն։
Չէ, կա մեծ մեծ խոսալ անցյալից։ Զարմանալի չէ, որ սաղ երկիրը ադնակլասնիկում ա նստած, բոլորը անցյալով են ապրում։
Չե՞ք տեսե՞լ, որ ով մեծ մեծ խոսում ա, սովորաբար փուչ ա։ Իսկ էն ինչ դատարկ տեղ ա, քամին բերում լցնում ա աղբ։
Այդ պատճառով էլ կազմավորվում են քյաբաբա-ծիծակայն, կուլ-ռոքեռա-խոտակերային, կամ էլ վեհա-տուսովկային ախպերություններ։ Որ սաղ նույն աղբն են։
Անցեք գործի, ջենթլմեններ։
Ես տենց եմ կարծում։
հա, ու ինձանից այրունարբու նացիոնալիստ չլինի։
ու տենց
շատ ավելի հարմար ա գրամեքենայով հավաքել:
Մտածեցի ցույց տամ էլի: Ի դեպ Կորնելը առաջարկեց մի հատ «:Ճ» ավելացնեմ:
ու տենց
Ուրեմն, եթե պետք լինի Սան-Ֆրանցիսկոյի օդանավակայանի վայվային կպնել ավելի քան քառասունհինգ րոպեյով ասենք մաեմով, կամ վ պրինցիպէ ցանկացած լինուքսով, ապա մոտավորապես սենց՝
Ամենահեշտ ձեւը այլ մակ մտածելու, ձեր իսկ մակի վերջին նիշերը փոխելն ա: Առաջին նիշերը փոխել չի կարելի, դրանք արտադրողին բնորոշ են, իսկ ռաուտները էդպիսի պարզ տեստեր անում են:
Հա, բայց կարող ա առանց էդ ել թողնի, դիսքոնեքթ քոնեքթով: Բայց սծիլի համար, ինչպես գիտեք, ինչ ասես չենք անում:
_ու տենց_
[1]: http://norayr.am/weblog/uploads/2010/10/screenshot16.png
– stand clear off the closing doors, please – ասում ա լեվիտանի մետրոյաձայնը Նյու Յորքում:
– mind the gap – ասում ա մետրոյի ձայնը Լոնդոնում:
Երկրորդ արտահայտության իմաստը այն ա, որ մարդ զգույշ լինի, չընկնի գնացքի ու պերրոնի արանքը:
Առաջինի դեպքում էլ նոբոդի քեյրս, կընկնես թե ոչ, պարզապես ամենակարեւորը շարժումը գրաֆիկի մեջ պահելն ա:
ՆՅ-ում որոշ գնացքների մեջ կենդանի ձյաձյա ա խոսում, մեկ մեկ նույնսիկ սխալվում ա, հետո իրան ուղղում:
Մարդիկ սովորում են տարբերել ձյաձյաներին իրենց ձայնով, ու ընկերանում այդ ձայների հետ:
Բրայտոնում սաղ ոուս են, ու շուրջը հա ռուսերեն քֆուրներ ես լսում: Ավելի շատ, քան Ռուսաստանում: Որովհետեւ ամերիկացիները մեկա չեն հասկանա, իսկ ռուսները հարազատ բառեր լսելուց միայն ուրախանում են: Ասենք սոլիդնի ռեստորանում մատուցողները իրար մեջ խոսելուց հա քրֆում են:
Բրայթոնցի ռուսների մեջ մորժեր ել կան: Ամերիկացիները սարսափով նայում են ինչպես են սրանք հանվւոմ մտնում սառը օվկիանոս:
Ես առաջարկեցի տեղացի հայերին մի նոր կրեածիվ ձեւ ռուսներին աննոյ անելու. ռուս-ռուս-կուկուռուս ասելու տեղը պետք ա ասել՝ ռուս-ռուս-ուալռուս:
Բրայթոնում պիրոժկի վաճառող կինը պատմում ա գնորդներին, որ Օդեսսան աշխարի ամենասիրուն տեղն ա, ու որ նա երազում ա կրկին այնտեղ գնալ: Կողքի ռեստորանից իրան բերում են տաք բորշ:
Ու առհասարակ, ռուսները հիմար չեն, բրայթոնը շատ հավես սիրուն տեղ ա, օվկիանոսի ափին, սակայն, բնականաբար՝ ցուրտ:
Ծովացուլերը փաստորեն շների պես լավ սովորում ու ենթարկվում են:
Կարեն, լիքը դզեց ակվարիումը: Շնորհակալություն լավ խորհրդի համար:
Ռոքֆելեռի կենտրոնի մոտ սառույցի դաշտ ա, սահելու համար: Կարապի լճի դաշտի հետ համեմատելի: Այնտեղ հնչում ա սթարս օն ֆոթի ֆայվ:
Լուսանկարներ շատ կան, սակայն մի քիչ էլ համբերեք:
ու տենց
[այստեղից][1]
ու հա, ՆՅ-ում ավելի լավ զբաղմունք չեմ գտնում քան բլոգեր կարդալ:
ֆոտոներ մի սպասեք, նենց ա որ ոգեւորված չեմ
ինչքան տարբեր տեղերում լինում եմ այնքան համոզվում եմ, որ իմ համար ավելի լավ տեղ չկա քան Երեւանը:
_ու տենց_
[1]: http://thread.gmane.org/gmane.comp.version-control.git/57643/focus=57918
[այստեղից][1]
ցԱնահիտՎարդանյան
_ու տենց_
[1]: http://anahit.arnet.am/archives/782
տենց էլ գիտեի որ ամերիկաներում վայվայների վիճակը մեր հետամնած Երևանից ու իրենց Մոսկվայից վատ կլինի։
Օդանավակայանում ֆրի վայվայը չի աշխատում, հյուրանոցինն ել նենց ա որ էլի մոբայլով եմ օգտվում չնայած հիմա նոութ ա։
Լիքը բաներ ունեմ գրած ու նկարած, իսկ հիմա միայն մի բան ասեմ՝
Դա բնավ զուգադիպություն չէ որ գալակտիկայի ոչ մի լեզվի մեջ չկա «օդանավակայանի պես լավիկը» արտահայտությունը։ ցԴուգլասԱդամս
Էրեբունի-Երևաններս շնորհավո՛ր։
ու տենց
Posted via m.livejournal.com.
֊ Օդանավի անունը Պրոկոֆյեվ ա։ Պրոկոֆյեվի պատվին։ Հավես ա օդանավերին անուններ տալը։
֊ Իմ հետ Պրոկոֆյեվով Մոսկվա ա ուղևորվում նաև Գլումովը։
֊ Կողքիս նստած գասթարբայթերը պատվիրել ա գարեջուր երկու եվրոով։ Տենց են Մոսկվաներում գաստարբայտերներին նայում։ Հետո էլ զարմանում ենք որ ﬔզ մոտ չի ստացվում աղջիկ կապելը ցՄուշեղԱթարանյան։
֊ Երբ մարդիկ անցնում են սալոնով, ﬕ տեսակ թափ ա տալիս։ Կամ էդ տուրբուլենտնոսծն ա դիպուկ համընկնում քայլերի հետ։
֊ Երբեﬓ իլյումինատորի էն կողմից անցնող գնացքի ձայն ա գալիս։ Կարծես էդ ես չէի որ հինգ դոլարով կաթնային կոկտեյլ երկու երվրոով գարեջուր ա խմել։
֊ Ակնկալվող կոպիտ «մուշչինա»֊ի տեղը դիմեցին «մալադոյ չելովեկ»։ Ես ել չասեցի «յա նի պանիմայու պա ռուսկի» ու պատասխանեցի Վ գրական «բուձծե դաբրի» վիճակներով։
֊ Օդանավում ուտելիքը լրիվ սծիլի համար ա։
֊ Սծյուարտի գալստուկի վրա խոխլոմսկոյ վիճակներով նախշեր ա։
֊ Գաստարբայթերին նւյնպես դիմեցին «մալադոյ չելովեկ» երբ նա կոշիկները հանած գուլպաներով ոտքերը նստարանին դրած նաայում էր իլյումինատորից և խնդրեցին կոչկել ամրագոտին։ Նա արացրեց, սակայնև նույն կերպ շարունակեց զննել տարածոթյունները։
֊ Թայփրայթերով գրելը ﬕ տեսակ ավելի հարմար ա։ Լիգատուրաները մոբայլի վրա օգնում են։ Ո՞նց անենք «ու» տառը բերենք յունիկոդ։
֊ Մոսկվայում առաջին անգամ ա որ իջնելուց ամպամած չի։ Փաստորեն ըտեցնց էլ ա լինում։
֊ Մոսկվայում հարկ չկար անգլերեն խոսել, իրենք իմանալով որր նահանգներ եմ գնում ասացին՝ «բոարդինգ փաս»
֊ Ապրեմ ես ինչ հարմար լէյաութներ եմ սարգել մաեմո֊ի համար։
֊Ֆիններեն «մաեմո» բառը շատ հարմար ա հավաքել հայերեն թայփրայթերով։
֊ Ամերիկացի տղաները կորցրել են իրենց այֆոնը իէքս֊րեյ մեքենայի մեջ։ Մեքենան իրան կուլ տվեց ու հետ չտվեց։
֊ Շերեմեծյեվոյում զուգարանները տուֆտա են պտտվող ծորակներով, սակայն ֆրի վայվայ բիլայնից ու մտսից կա։
֊ Ռոումինգս աշխատեց։
֊ Արջևում 13 ժամ դեպի ԼԱ գնալ։
֊ Քոմենթի տեղը կգրեմ «ուզու՞մ եք զրոուցել այդ մասին»։
֊ Դալլաքյան, խցիկդ պպատվիրի։
֊ Անահհիտ, հեյ։
_ու տենց _
Posted via m.livejournal.com.
[այստեղից][1]
[kornelij][2]{.lj-user}, էդ իրա մասին էի ասում մասթ րեդ էլի։
_ու տենց_
[1]: http://bormor.livejournal.com/663559.html
[2]: http://kornelij.livejournal.com/
[այստեղից][1]
_ու տենց_
[1]: http://marta-ketro.livejournal.com/394772.html
բել դղյակի ձախ ժամն օֆ ազգությանը ցպահանջ չճշտած վնաս էր եւ փառք
ԲԵԼ ԴՂՅԱԿԻ ՁԱԽ ԺԱՄՆ ՕՖ ԱԶԳՈՒԹՅԱՆԸ ՑՊԱՀԱՆՋ ՉՃՇՏԱԾ ՎՆԱՍ ԷՐ եւ ՓԱՌՔ
ու տենց
մի քաղաքակրթություն կա, որտեղ բոլոր էակները չաթերում օնլայն մոնլայն են լինում։
ու այնքան են ուզում օնլայն մոնլայն լինել նույնիսկ քնելու ժամանակ, որ ով պարզապես կախված մնում է սենյակներում, ով էլ՝ պատվիրում իրենց համար հատուկ մշակված բոթեր։
այդ էակները մի քանի հանդիպում են ունենում «չաթային նեգր» ծրագրամիստների հետ ու բացատրում, ինչ վարքագիծ են ակնկալում իրենց բոթից, ու ինչպես այն իրեն պահի, երբ նրանք, էակները, քնած են։ մեծ ուշադրություն է դարձվում շփման ոճին, ծրագրամիստները պարզում են, թե ինչ արտահայտություններ են սիրում հաճախ օգտագործել պատվիրատու էակները։ իսկ բոթը հետո իրենց տեղը խոսում մոսում ա, երբեմն պայմանավորվում, իսկ իրենք այդ մասին իմանում են արդեն արթնանալուց հետո։
այդ էակներից ոմանք այնքան շատ են ձգտում օնլայն մոնլայն լինել, որ երբ ծերանում են, պատվիրում են իրենց համար բոթեր ու ցանցային միացում, որ բոթերը իրենց նիքով չաթերում գոնե էլի մի քանի տարի կախված լինեն։
մի քանիսը, իհարկե, պատգամել էին խնդրանքը հետնորդներին, սակայն, քանի որ այդ կտակներից ոչ մեկը չեր կատարվել, այժմ այդպես էլ չեն անում։
այսպիսով, դա միակ քաղաքակրթությունն է, ուր դպրոցում առաջին դասերից մեկը այն մասին է, ինչպես տարբերել իսկական բոթերին «մահացած հոգիներից» ու թակցնել ոչ իրականներին ցանկի մեջ։
ու տենց
Նոր ադոբ ֆլեշը էլ չի պահում վիդեոները /tmp-ի մեջ, ինսթեդ, գցում ա .mozilla/firefox/userprofile/cache
[այստեղից][1]
փաստորեն
բայց այդքան շատ են ֆայլերը, ու նույն անվանումներն են, որ արի ու հասկացի։ Երևի նաուտիլուսը ցույց կտա, իսկ ես այսպես արեցի երբ պետք եկավ՝
ls | xargs -n 1 file | grep -i video
Սակայն ես նենց լավ ՖՖ-ի իքսթենշն եմ օգտագործում, [FlashVideoReplacer][2], ինքը gecko-mediaplayer-ով ա ցույց տալիս ֆլեշ վիդեոները։
Ու ոչ մի անազատ ֆլեշ բնավ։
ՀԹՄԼ5 իմ մոտ մոզիլլայում աշխատում ա, բայց առանց x264 որովհետև ես ՖՖ-ն էդպես չեմ կարող հավաքել։ Իսկ youtube-ում լիքը h264 էնքոդեդ ֆայլեր են։ Խրոմիումը լինում ա h264 կոդեկի սափորթով հավաքել, ու ինքը հտմլ5 youtube նորմալ ցույց ա տալիս։ Սակայն ինձ Մոզիլլան ավելի ա դուր գալիս։
Մնում ա սպասել մինչև WebM/VP8 նորմալ պրիկռուծիծ անեն իրան։
_ու տենց_
[1]: http://www.omgubuntu.co.uk/2010/09/saving-flash-videos-in-linux-tmp-no-longer-works/
[2]: https://addons.mozilla.org/en-US/firefox/addon/161869/?src=api
մի քաղաքակրթություն կա, որտեղ էակները իրենց ծանոթ այլ էակների մասին երբ հիշում կամ մտածում էին, միմյանց ծելեպածիկ կապով կպնում էին, ասում էին՝ «լա՞վ ես», ու պատասխան ստանում՝ «ահա, իսկ դու՞»։
«լավ եմ» – պատասխանում էր սկսողը ու անջատում կապը։
Իրենց լեզվով դա կոչվում էր «Փիսիթի ԻնգՇեյքՀանդ»
Տեխնիկայի զարգացումը բերեց ներգիտակցական ավտոմատ պլանավորող ծրագրերի ստեղծմանը։ Ավտոմատը ցանկից հանում է որևէ անուն, կամայական, կամ ըստ հերթականության, դա հեշտ կարգավորվում է, ու ուղարկում իմպուլս` «լա՞վ ես», իսկ այն կողմի ավտոմատը պատասխանում՝ «այո, դու՞»։
Չնայած այդպիսի հաղորդագրությունները աղտոտում են մոլորակի ցանցային տրաֆիկը, և ըստ էության անիմաստ են, նրանցից էակների մեծ մասը չի հրաժարվում։
«Անկեցծության ալիք» կազմակերպությունը, որը, սակայն ֆինանսավորվում է ազատ տրաֆիկի կարիք ունեցող կորպորացիաների կողմից բերում է փաստարկներ․
– համակարգի խափանման պատճառով չստացած հաղորդագրությունները այնքան շատ են, որ ակնկալելի պատասխանը չստանալը բոլորն էլ բանի տեղ չեն դնում։
– լինում է, որ մահացած էակների ավտոմատները ժամանակի շերտեր շարունակ ուղարկում, և նույնիսկ շարունակում են ստանալ պատասխան իմպուլսները այլ մահացած էակների ավտոմատներից։
– մշակվող աղբահավաքիչները ոչ միշտ է որ էֆեկտիվ են աշխատում, ու կարողանում են «չեզոքացնել» կախվող հոսքերը։
Բավականին փող է ներդրվում այլ հաղորդագցման ալիքները գտնելու, և «կախված հոսքերը» չեզոքացնելու ավելի լավ ձևեր գտնելու համար։
Այդ փնտրտուկները ավարտվեցին, քաղաքակրթության հետ միասին, սակայն, այն ժամանակ, երբ հեռակա գալակտիկայի հետազոտող տիեզերանավը փորձեց կապի մեջ մտնել հաղորդակցվող էակների ավտոմատների հետ, և կախվեց, ունակ չլինելով մշակել հաղորդագրությունների քանակը։ (այալԴեն Օֆ վիսՍերվ)
Հեռակա գալակտիկայի ռազմական տեսչության համակարգիչը նշեց մոլորակը որպես ագրեսիվ ու վտանգավոր, և ոչնչացրեց այն։
ու տենց
Մի քաղաքակրթություն կա, ուր էակները շատ վերջույթներ ունեն։ Դրանք տեղավորում են իրենց բազմաթիվ գրպաններում, իսկ ամեն «ափը» սեղմում է մի մի «գաջեթ»։ Դա նրանց տալիս ա ապահովության զգացում։ Ու երբ իրենց «այլմոլորակայինները» «փախցնում» տանում են «կենդաբանական այգի», ապա անպայման ապահովում են գաջեթները լի գրպաններով։
ու տենց
Սալյարկայի հաղորդագրությունները սպանիչ են։ Ահա եւս մեկ գոհար՝
{1} ok boot cdrom – install
Boot device: /pci@1c,600000/scsi@2,1:a File and args: – install
Unknown argument
Can't open boot device
{1} ok eject cdrom
Don't know how to eject cdrom
{1} ok
ես հիմա իրան ի՞նչ անեմ, սովորեցնե՞մ ոնց ա պետք իջեքթ անե՞լ։
ու տենց
Նենց ա որ հնարավոր չի որևէ բան ձեք բերել, առանց որևէ բան կորցնելու։
Ասենք․
Ուզում ես հարաբերություն, կորցնում ես աղջիկ-մախչիկ(կամ տղա-մղա, կամու կակ) կապելը։
Ուզում ես լինել ծրագրավորող, չես լինում անասնաբույժ կամ բժիշկ։
Ընտրում ես ունենալ շուն՝ ընդունում ես իրա մոտիկ մահը, արձակուրդների, արշավների բացակայությունը։
Ուզում ես երեխա, կորցնում ես հանգիստ գիշերները, ու առհասարակ հանգիստ կյանքը։
Ուզում ես գնալ փաթիի, կորցնում ես գրքի հետ դիվանին պարկելը, ընտրում ես գիրքն ու դիվանը՝ կորցնում ես փաթին։
Որովհետև ռեսուրսներդ սահմանափակ են։
Նելզյա աբնյած նեապրյատնովո աբյած նեոբյատնոե։
Երկու աղջկա/տղայի մեջ կիսվել չի լինի, եթե երկուսն ել քեզ հետ երեկո են ակնկալում, ու «երրորդն ավելորդ չէ բնավ» ակումբ չեք խաղում։
Եթե մտածում ես ալգորիթմի մասին, ապա չես մտածում կինո սցենարի մասին։ Այո, մի քիչ չափազանցնում եմ։
Ու այդ պատճառով է կարևորվում ընտրությունը։
Լավ ընտրությունը այն է երբ օպտիմալ բալանս կա։
Մենք ունենք մեծ ֆորա։ Մեր առավելությունը մեր ուրույնությունն է։ Եվ մարդկանց զանազանությունը։
Պարզ հավասարումներ են՝
Ես օկ եմ զիճել այս հնարավորությունը, սակայն ձեռք բերել այս։
Ես օկ չեմ ունենալ սա, եթե պիտի մերվեմ սրա հետ։
Ու քանի որ մարդիկ շատ են ու տարբեր, ու եթե հասկանում են, ու գիտեն ինչի հետ են օկ, իհարկե, ապա սաղին լավ ա լինում։ ։Ճ
Մտածեք, և կատարեք ձեր ընտրությունը, ջենթլմեններ։ Ջենթլմեններ ասելով, լեդիներին ել եմ ենթադրում։
ու տենց
Նկատե՞լ եք․ պարբերաբար կարապի լճի ջուրը իջեցվում է, կարապի լիճը լվացվում, հետո նորից ջուր են հավաքում։
Ինչու՞։ Ցանկացած ինժեներ կբացատրի ձեզ, որ ջրամբարներում ընդունված է ջրի հոսք։ Կամ նոր ջուրը մտնում է, հին ջուրը գնում, կամ ֆիլտրվում է։
Բայց ամբողջը չի իջեցվում քանի օրը մեկ։
Նենց բա՞րդ ա ֆիքսել, եթե այդ համակարգը կար, ու ստեղծել, եթե այն չկար։ Չնայած չեմ կարծում, որ այդպիսի համակարգ նախատեսնված չեր։
Իսկ սև կարապները, անշուշտ, շատ գեղեցիկ են։
ու տենց
Իննսունականների կեսերին, դեռ մինչև անգութ կապիտալիզմի գալը, ու այգու տեղ սրճարանների ստեղծմանը, մենք ըներներով զբոսնում ու պարապում էինք շների հետ օպերայի մոտ։
ա – միշտ կգտնվի բիդլը որը կգնա այգու տեղը կառուցած սրճարանում կնստի ու իրենց փող կտա, այսինքն դրական խրախուսում։
բ – երբ ակամա տարբերվում ես գորշ մասսայից, օրինակ շանդ հետ ես պարապում, կամ ֆրիսբի խաղում, դա որոշ մարդկանց մոտ զայրույթ է խթանում։
Ու մինչ մենք խաղում էինք ֆրիսբի, իսկ մեր շները պարկացրած արձանների մոտ «վիդերժկա» էին սովորում, ու հետեևում թրչող ափսեներին առանց աչքը թարթելու, պարբերաբար մեզ մոտենում էր որևէ մի մարդ, ու սկսում բարձրաձայն քննադատել։ Արգումենտները փաստորեն չկային։ Մի խաղացեք, շներ մի պահեք, ստեղ մի եկեք, էդպես։
Ու մեանից մեկը, շների տրեներ Էդիկը, ասում էր՝
– Անցեք ձեր գործին – իսկ հետո օդ թռնելով բռնում էր ափսեն։
Էդիկը ընդհանրապես հին վարպետ էր։ Ընենց բաներ էր անում ափսեի հետ, էլ դու սուս։ Ու ես իրանից լիքը բան սովորել եմ ։Ճ
Ու զարմանում էի․ մարդիկ այնքան զբաղված են ուրիշներին ցույց տալով որ նրանք ավել լավն են, ամենա անկապ պատճառներ բերելով։ Փոխարենը մտածեն, խորանան, ու իրենց գործը անեն։
Անցեք գործի, ջենթլմեններ։
ու տենց
Դե գիտեք երևի, Կազայի ժողովուրդը Սթոլմանին են բերում։ Էս էլ օղբաթ ա, նենց մի դաստա պահանջներ ա ուղարկել։ Որտեղ մասնավորապես գրված ա, որ նա սիրում ա թութակների, ու այնտեղ որտեղ ապրելու ա լավ կլինի թութակ լինի։ Սակայն, շարունակում ա նա, քանի որ թութակները շատ նուրբ թրչուններ են, իրան բնավ պետք չէ հատուկ ձեռք բերել խանութից։ Իսկ եթե ձեռք բերեն, ապա նա, Ռիչարդը, կհասկանա, ու՝ կնեղանա։
Հիմա ես մտածում եմ, ո՞րտեղից իրա համար թութակով հյուրանոց են գտնելու։
Կարելի ա, սակայն, իրան տեղավորել կենդաբանական այգում, այնտեղ թութակների կողքը տեղ տալ, թող քնի։
Ու պատմել քանի տարի են այս թութակները այստեղ բնակվում։
ենիծես, ռազվաձիծես, տապիծես – մորե րյադըմ։
Իսկ կենդաբանական այգին իրա շահը կունենա, կարող է գիշերը բաց մնալ, որ մարդիկ գան, կենդանի ամերիկյան հաքեր տեսնեն։
ու տենց
պատճառահետևանքային կապը բանական ա ավելի շատ փնտրել այնտեղ որտեղ այն կա, ու ավելի քիչ փնտրել այնտեղ, որտեղ բնավ չկա։
ու տենց
մեդիա փլեյերս չեր աշխատում։
քանի որ երեկ maemo-ն քոփի եմ արել արտաքին sd-ի վրա ու բութ եմ արել իրանից, մտածեցի, մի հատ chown անեմ։
ու մետրոյի գնացք մտնելուց տերմինալի մեջ գրում-մրում եմ։
Հիմա նստած եմ, աչքի ծերով նկատել եմ, կողքիս նստածի սծիլնի բոթասիկները ու լավիկ ոտիկները։ Սակայն գործս շարունակում եմ, չեմ շեղվում։
Մի երկու կանգառ անց իմ ձախ ուսին ձեռք ա կպնում։
Նայեմ՝
– Աաաաաա, էդ դու՞ ես։
աաաաաաաաաաաաա, Նարինեն ա, իր վիշապոտ տատուով, ու հետաքրքրասեր հայացքով։ ինքն ել ա գործի գնում, ժպտում ա, ինձ ա նայում։
– Նենց խորացած էիր ասեցի չշեղեմ։
Ինչ հավես ա հավես մարդկանց հանդիպել։ Մետրոյում։ Քաղաքում։ Ու ընդհանրապես։
ու տենց
էս տղեքը գժոտ գործ են արել։ Փաստորեն հիմա որոշ հեռախոսներով հնարավոր ա hdr նկարներ անել։
Սենց նկար հեռախոսով տեսե՞լ եք։
իսկ սե՞նց։
Ով ունի nokia n900 կարա հենց հիմա փորձի – fcam2 պրոեկտ։ symbian-ի համար էլ ունեն, նկարները և տեսանյութի օրինակը n95 ա։
էս ել իրենց թղթից մի տեսանյութ՝
էս խաղը վերջն ա։
ու տենց
Բայց ինչ հանդուրժող են Էստոնիայի ժողովուրդը, մեր մոտ կտշեին կգցեին ավտոբուսից։
համ էլ վաղը ժամը ութին Ակումբում այս ու ևս երկու այլ էստոնական ֆիլմ ցուցադրելու է Մելիքը։
ու տենց
[այստեղից][1]
Բա որ ասում եմ, Նոկիան չարոտ ա, բայց մնացածը անհամեմատ ավելի չար են։
_ու տենց_
[1]: http://bergie.iki.fi/blog/with_nokia_you-re_not_just_a_consumer/
Մի լուսանկար քոփի չեր լինում արտաքին վինչից։
fsck.reiserfs –fix-fixable-ը չոգնեց։
Դա շատ հետաքրքիր էր, քանի որ smartctl-ը բնավ չեր ցույց տալիս reallocated sector-ների գոյություն։
Իսկ եթե չկա ռեալոքեյթդ սեկտոր, ուրեմն ինչի՞ չի կարդում։
Դե ասացի, ծառը վերակառուցեմ։
fsck.reiserfs –rebuild-tree /dev/sdb1
Ո՞վ կմտածեր, որ 500gb բաժնի ծառը վերակառուցելը մի ինը ժամ կտևի։
Սակայն, ինը ժամ չպահանջվեց։ fsck-ն դուրս թռավ ինփութ աութփութ սխալով։ Մի տեղ։
Ու նոր ֆսցկ-ն կրկին նույն տեղը դուրս էր թռնում։
Օկ, մտածեցի ես, բաքափեմ էղած չեղածը, հավաքեմ դիսկերի հետ աշխատելու փասափուսես, ու անցնեմ գործի, ջենթելմեններ։ Բայց նե տուտ-տո բիլո։ Պարզվում ա, եթե rebuild-tree-ն բարեհաջող չի ավարտվել, ուրեմն ֆսյո, ֆայլսիսթեմը էլ մաունթ չի լինի։ Լավ, չի լինի չի լինի, որոշեցի dd անեմ, դիսկի պատկերը պահեմ, հետո տենամ ինչ եմ անում։ Կակ բի նե տակ։, Չէ մի չէ, փաստորեն։ Դդ-ն դդուրս ա թռնում նույն տեղում։ Ի/Օ էրոր։
ՕԿ, dd_rescue արեցի ամբողջ դիսկը։ Կրկին տեսա՝ նույն տեղում, չի կարողանում կարդալ, ու զրոներ ա պատկերի մեջ խփում։ Ութ հատ սխալ։
Լավ նորություն՝ իմացանք ճշգրիտ բլոքը, որտեղ պրոբլեմ կա։ Ուրեմն էդ ա փչացած տեղը։
Ուրեմն, իրա վրա մի բան գրեմ, ու փչացած սեկտորները ռեմափ կլինեն։
Գրեցի։ Մի բլոք՝ ի/օ էրոր։ հաջորդ բլոքը՝ ի/օ էրոր։ Ու տենց ութ բլոք։
Կրին գրեցի՝ նույնը։ Նայեցի reallocated sectors՝ զրո։ Գժվում էի։
Էդ ի՞նչ ա փչացել, որ reallocated sectors՝ զրո, բայց չի գրում։
Եթե լիքը ռեալոքեյթ եղած սեքտոր լիներ, ուրեմն պարզ ա, ռեմափ չի կարող անել, բայց զրո՞։
Ու մտածեցի լավ, բաժանեմ վինչը նենց, որէդ տեղը մնա մի փոքր փարթիշնի վրա։ Սկզբից լավ բաժին, հետո մի բաժին, չեմ էլ օգտագործի, հետո էլի լավ բաժին։
Սարքեցի, ու հաշվարկները ստուգելու համար, որ ճիշտ եմ արել, ասացի էդ լրիվ բաժինը զրոներով լցնեմ, որ տեսնեմ, ոնց ա դուրս թռնում ու համոզվեմ, որ ճիշտ եմ բաժանել, փչացած տեղը առանձնացրել։
dd if=/dev/zero of=/dev/sdb2
Ու դուրս չը-թը-ռա՛վ։ Ըտենց։ Ստուգեցի, տեղը ճիշտ էր։ Պարզապես, որ մի հատիկ սեկտորի վրա գրում էի, ինքը ռեմափ չեր անում։ Իսկ հիմա սմարտցլ-ը ցույց տվեց մի հատ ռեմափ արած սեկտոր։ Ահա։
Ուրեմն պետք էր տենց մասիվ դդ անել, որ անես, հա՞։ Էդ ինչից ա չգիտեմ, որ ուսբ դիսկ վինչ ա, ու մի տեսակ տորմոզնոյ ա, ու մի հատիկ սեկտորի վրա գրելուց ռեմափ չի անում, բայց մասիվ գրելուց անում ա։
Ամեն դեպքում, րայզերֆսս սարքեցի։ Իմաջը losetup արեցի, վրայով fsck-ով անցա, ու քշեցի հետ դիսկի վրա։
Ու ըտենց մեծ վինչերի վրա էլ րայզերֆս չեմ պահում, քանի որ չեմ ուզում ժամերով ծառ վերակառուցել։
Ու դա բնավ կապ չունի այն հանգամանքի հետ, որ Ռայզերը նստած, սակայն բնավ ոչ հելած տղա ա։
Դե ս կեմ նե բիվաետ, լոխանուլսյա, ռուս ծիտ գտավ, հիմա էլ տենց էլ պետք ա լիներ։ Համ էլ եթե սպանել ա լավ ա արել, բա մարդուն դավադիտ անեն, ինքը տենց էլ թողնի՞։
ու ես չեմ գնալու վաղը Թեդէքս ոչ միայն այն պատճառով, որ հոգնած եմ, ուզում եմ քնել, իսկ իրենք ժամը տասնմեկանց կես են սկսվում, այլ նաև որովհետև չեմ ուզում նենց մի տեսակ էլիտար միջավայրում գտնվել, ու լավ զգալ որ ասենք ես եկա, իսկ ասենք նա չկարողացավ։
Ավելի լավ ա յութուբով մի երկու հատ նայել։ Հաստատ։
Թեդեքսը բարքեմփ չէ բնավ։
ու տենց
– Հիմա պըրծ, վերցնում ես ընտանիքիդ անդամների անձնագրերը, կին, երեխա, պապա, մամա, տատիկ, պապիկ, ում հնարավոր ա, ու գնում ես դեսպանատուն – հայտարարեց իմ HR-ը կատարված պարտքի զգացումով։
Նա հենց նոր ինձ հետ միասին լրացրել էր մի արևմտյան երկրի դեսպանատան հայտ։
Դե ես ասեմ արևմտյան երկրի, դուք ինքներդ հասկացեք էլի, որ ասենք իրա առաջին տառը Ա-ա, իսկ ասենք վերջին տառը Ն ա, իսկ իրանց մեջտեղներում մի տեսակ Մ կա։
Ըտենց։
Հա, սակայն, վերադարնանք մեր HR-ին, որն ինձ ՀաՐցազրույցի էր ճամփում։
– Հ՞մ։ – ասացի ես։
– Ի՞նչ – ասաց նա։
– Անձնագրե՞ր։ Ինչի՞ բայց։
– Դե որ տենան, սաղ փասափուսեդ ընտանիք-մնտանիքդ ստեղ են, չես գնա մնա։
– Պա՜հ։ Ես ամբողջ կյանքս երազել եմ էժան զաբեգալովկայում ափսե լվանալ։
– Դե հիմա։
– Հմմմ, ա կակ էտը վյաժեծսյա ս ծեմ, շտո ես լսել եմ որ անձնագիրը տենց բան ա, որ չի կարելի այլ մարդկանց վստահել։
– Ինչու՞
– Դե տրաֆիկինգ ա, բան ա։
– Վերջ, իրենք ուզում են, տենց պետք ա – գնա, անձնագրերը հավաքի, ու ութանց կես դեսպանատանը լինես։
Նենց ա որ ձեր խորին ծառան մի տեսակ կարդալ ա սիրում։ Ու մի օր նա բլոգեր կարդալու տեղը գնաց այդ արևմտյան երկրի դեսպանատան կայքը հետազոտելու։ Որտեղ, ինչպես և ակնկալում էր, բնավ չգտավ նշված պահանջի մասին ոչ մի ակնարկ։ Միայն ինչ որ տեղ աչքի ընկավ՝ «կարող եք ներկայացնել փաստաթղթեր, որոնք կհաստատեն ձեր ներկայացրած տվյալները»։ Բայց դա ի՞նչ ակնարկ։
Ու պատճառը բնավ մայրիկիս կարմիր անձնագիրը չէ, որը դեռ ԽՍՀՄ-ի ժամանակներից փոշփտվում է ինչ որ տեղ, քանզի նա մի տեսակ պոֆիգիստ աշխարհի քաղաքաղի ա։ Նա չունի անձնագիր, և չգիտի ինչպես այն օգտագործել։
Պարզապես, ինչի՞ էլի, ես պիտի իրենց համար տենց բաներ անեմ։ Ի՞նչ կարան անեն, չթողնե՞ն։ Թե չէ տենց երազում եմ, գործ ա էլի, հավես կա՞ տասներեք ժամ ստեղ էնդեղ թռնել։
Իսկ եթե ես որոշեի ասենք մնալ, ի՞նչն էր ինձ խանգառելու։ Կապը չեմ տեսնում բարեկամների անձնագրերը ներկայացնելու և չմնալու երաշխիքի մեջ։
Ու տեեեենց, դե գնացի հարցազրույցի, ու դեսպանատանը հա տեսնում եմ, մարդկանց ասում են՝
– էլի փաստաթուղթ ունե՞ք մեզ ցույց տաք
Իսկ դիմողները սարսափած պատասխանում են՝
– ես ունեմ անձնագրեր, տա՞մ։
– Տվե՜ք – մի տեսակ ուրախանում էին դեսպանատան աշխատողները։
Հասավ և իմ հերթը։
– Դուք ունե՞ք այլ փաստաթղթեր մեզ ներկայացնելու – հարցրեց ինձ ապակու հետևից արևմտյան երկրի ներկայացուցիչը։
– Իմ փաստաթղթերը ձեզ թողել է իմ ԷյջԱռ-ը։ – ոչ պակաս արևմտյան պատասխանեցի ես։
– Հմ, հա պարզ է։ – ու կարճ դադարից հետո կրկնեց – Իսկ դուք չունե՞ք մեզ ինչ որ այլ փաստաթղթեր ներկայացնելու։
– Ի՞նչ այլ փաստաթղթեր։ Ես ասացի չէ՞ – ՀՌ-ն ամենը բերել է։
Եվս մի քիչ հետո
– Իսկ դուք կարո՞ղ եք ինչ որ այլ թուղթ մեզ տալ։
Նենց արդեն պետք էր ասել՝
– Դուք փո՞ղն եք ակնարկում։ Կաշա՞ռքը։ – սակայն այդ դեպքում լրիվ հիմք կունենային հարցազրույցը չանցած համարել, ու ևս մի հարյուր քանի իրենց երկրի տարադրամի միավոր դատարկ տեղը աշխատել։
– Իմ փաստաթղթերը – երրորդ անգամ պատասխաների ես – իմ ՀՌ-ն է ձեզ բերել։
Այսպես ես ստացա իրավունք այդ առասպելական երկիր մուտք գործելու։
Ասեմ միայն որ վիզան մի տեսակ զիճում ա Շվեյցարական վիզային։
Իրա պոնտերով էլի։
ու տենց
– համ էլ սատանիկը էն մարդկանց ցանկում կա, որ ասի լայք, ես ել ասեմ դե ռազ որ լայք ուրեմն ֆսյո։
– վայ քու արա
քո մոտ տենց մարդկա՞նց ցուցակ էլ կա
(վայ քու արա)^2
– իրա մոտ ամենինչն ա ցուցակ (list)
ու տենց
ու տենց
մի հատ թուղթ էի լրացնում, այնտեղ պետք էր նշել նախկին երկու աշխատելու տեղերը և ղեկավարներին։
Լայքոսիս ղեկավարի անունը՝ Ա․ Պարթև էր։ Ի դեպ շատ հետաքրքիր մարդ է։
Ամենը լրացնելուց հետո մի հատ էլ անցա, որ ստուգեմ, ու տեսնեմ․․․ աաաաաաաաաաա
շեֆիս անունը գրել եմ՝ Սահակ Պարթև։
փաստորեն էլի
ու տենց
apple-ի նշանաբանը՝ think different – խափուսիկ ա։
Կախված նրանից, ինչպես հասկանալ/թարգմանել։
Մտածիր տարբեր, թե մտածիր այլ կերպ։
«Այլ կերպ» մտածելը – Ջոբսի հասկանալով նշանակում ա՝ «ես չեմ ընտրում մայքրոսոֆթ, ես ընտրում եմ էփլ, դա այլ ընտրություն ա»։ Ստիվը շարունակում է՝ «ես ընտրում եմ էփլի թույլ տված նախագծման գործիքները, դրանք այլ են, ուրիշ են»։ Ուրիշ են այլ ամենից, բայց տարբեր չեն։
Երբ մարդիկ մտածում են տարբեր, իսկ իրենք տարբեր են, պարզապես միշտ չէ որ գիտակցում են, ահա, երբ մարդիկ տարբեր են և տարբեր ձև են մտածում ստացվում ա, օրինակ նախագծման տեքնոլոգիաների զանազան լայն ընտրություն՝ փիթոն, ադա, պասկալ, սի, սխեմա, լիսպ, այո, մուուու, զոննոն, և այլն և այլն։
Տարբերը բերում է զանազանության։
Այլը՝ այլընտրանքային, սակայն նույն տխուր և թախծկալի-ին։
Այսօր Անահիտը [գրել][1] եր՝
Էդ նույն թեմայով ա փաստորեն։
_ու տենց_
[1]: http://anahit.arnet.am/?p=692
Աաաաա, ինչ լավն եմ ես։
Ուրեմն բան էի փնտրում, ու ԼՈՌ-ում հին թրեդ գտա ու կարդում եմ։
Ու այնտեղ մեկը «ենտերպրայս» ֆլեշը ձեռ ա առնում, քանզի հտմլ5-ի կողմնակից ա, իսկ իրան մեկը ասում ա․
– Վի՞դիշ պերեդ սոբոյ կոմպյուտեր։ Բեզ ենտերպրայսա եգո բի նե բիլո։ Վի՞դիշ պերեդ սոբոյ ստոլ։ Բեզ ենթերփրայսա եվո բի նե բիլո։
Էն մեկը խղճուկ փորձեր ա անում պաշտպանվելու տիպա ասում ա ես ինքս եմ իմ սեղանը նախագծել ու հավաքել։
Ու էստեղ տակից մեկը չռփում ա․
– Վի՞դիշ ապտ-գետ։ Պրի ենտերպրայսե եգո նե բիլո։
Ու հետո տեսնում եմ նիքը՝ noch
ու տենց
#define We “Me, and a team of young, talented, enthusiastic people at the Instigate Training Centre”
I write this in English because I think this text may seem interesting not only to Armenian speaking people.
So, there are some rumours in the internets(c) about what Arax operating system is, after all.
Some irregular flashes of information, and then again, silence. This is explained partly by the fact, that we do not have resources to share and PR, and IMHO we need to learn more about the culture of work with the community. And of course, we need community: after all we consider Arax 100% open source initiative.
Arax was mentioned several times, but we still need to uncover a lot of information about it. That’s why I intent to write here (after all, it’s my personal blog) some news, observations, information, and why not, even help requests. Blog is a familiar way for me to communicate with people, so it seems to be a nice idea to start with.
a) People tend to say something like “Armenian Linux”, or “first”/”second”/”ճ-th” “Armenian”… etc…
I personally do not consider Arax as an “Armenian”. When you say “Armenian”/”Russian”/”German” you imperceptibly draw a circle around yourself, and avoid passing through the border. Arax is a river which crosses the borders, and flows in different countries. And we consider Arax as an implementation of somehow different point of view on how to build a decent Linux distribution. Of course, we live and work in Armenia, and that influences our minds, our vision, and the way we work. Details follow. Just want to mention, that during the work we made a lot of contributions to the the upstream vendors of the open source software. This is why people already are able to use some features in other GNU/Linux distributions, like Debian or Ubuntu.
b) We will not try to find ways, whether technical, or legal, to prevent redistribution of Arax.
What does it mean?
It means, that we do not work as traditional leaders in enterprise market.
For instance, you cannot redistribute enterprise Linux made by widely known north American company. In other words, if you have a DVD with that software you cannot share it with friends, and you cannot put it on the internet(s) :). This is not legal.
The only way to redistribute it, is to get rid of proprietary elements, which may actually lead you to rebuild of the whole system and development of something like CentOS.
Now I’ll show you how open source system developers prevent you to copy their software.
Let’s assume you have already installed enterprise Linux which is prepared by the already mentioned vendor. Then, you try to copy that already installed system to another hard drive.
We often hear: Linux differs from Windows(tm). You can copy it, and it will work.
Surprise! This is not always true. At least if you try to copy some enterprise Linux system.
It may happen, that you will try to run the copy on the different hardware, for example, on a machine with a different disk controller. There are no corresponding module (driver) in the initrd, and copied system won’t boot. You can say: nice, I will make new initrd. Nice solution, but wait, in order to prepare a new initrd you need a system with exactly the same kernel, i. e. you need to have that dvd which contains exactly the same kernel version, then to boot from it, and only then prepare a new initrd.
So, you need a copy of dvd. Which is not freely downloadable, and redistributable. This is one example, how commercial Linux vendor finds technical ways to prevent redistribution of the open source software.
On the contrary, we tend to encourage redistribution of Arax.
And besides, if you need to make a copy, then just copy Arax to the other hdd, and it will work.
This is a key design feature, and this is done intentionally.
We build Arax kernels in a way, which makes it possible to load them on all supported hardware.
c) We do not exclude components and features from the open source software while building Arax.
For example, RedHat/Fedora kernels lack support of reiserfs file system. Or sometimes, mc is compiled without samba support. Some kernels lack slip support. Whether they consider slip and reiserfs unnecessary, or (it’s nothing personal, just business) they do not want to have one more feature and one more support task – reason doesn’t matter now.
However, Arax kernels include support for reiserfs file system, and even more, they include drivers for Reiser4 file system, which is still not merged to the official kernel tree. Some people claim that reasons are not merely technical, but also “political”. We do not care about politics. We care about technology. We are techno people, and we would like to have all the possibilities delivered by the open source society, by the minds of humanity.
d) Arax is fast. Confession: there is some truth in calling Arax an “Armenian” distribution.
Because a term exists: “developing country”. Um. Actually not only Armenia, or Georgia supposed to be “developing”, but there are much more “developing” countries in the world, than “developed” ones.
What does it mean? It means, park of our computers is old. We often use old hardware.
Is it that bad?
Yes, if you consider using modern commercial operating systems, and software.
No, if you are able to use fast operating system and software.
Reisers law states: Software is getting slower more rapidly than hardware becomes faster.
Indeed, modern software tends to be slow. However, in many cases, open source software tends to be faster than proprietary software.
Partly, because we do not need to keep compatibility layers, thus are able to stay thin.
And there are different ways to assemble it all together.
What we do, to be fast is:
Kernel is compressed with LZMA algorithm which increases boot speed dramatically.
We have versions precompiled for different architectures. For example, version, compiled for Pentium3 will not work on Pentium2, because it exposes all the possibilities of Pentium3 cpu.
Binaries compiled the way, they use instructions which work faster on the given architecture. This is done by assembling the whole system with the exact “-march” gcc compile flag.
Only the most necessary services are enabled by default. This also leads to faster boot process.
Parallel start of the services. Currently, we use openrc which allows us to have working system (i. e. with graphics) within 30 seconds.
BFS scheduler is not yet included in the official kernel tree, but is included in Arax.
It is new, state of the art, fast scheduler, which means, you will never see interrupting mouse movement on you Arax desktop.
Obviously, many companies engaged in Linux distribution construction for the “developed” countries market does not concentrate on the speed. Because modern, fast machines rapidly replace old hardware. But there are people in other countries, who cannot afford often tech refresh. We need faster systems, and that makes us think and find ways to provide more speed at runtime.
e) Exciting multimedia support.
Arax is one of the most complete multimedia systems. It contains all possible media codecs out of the box.
This is possible partly due to the fact, that we do not have software patents in Armenia. While most of the Linux distributions built for the American market, they legally required to exclude some multimedia codecs. For instance, it is impossible to listen mp3 music on the such Linux systems out of the box.
It seems to be easy to fix: download couple of codecs to make audacious/xmms/totem to play unsupported media files. But try to add mp3 support to KDE, and very soon you will find yourself recompiling almost everything in the system.
Users do not need to do that.
We make it possible to have all the possible media codecs supported in all the software.
Which includes 3gp, mp3, mpeg2, and even amr files recorded by your phone.
f) Installer
Vishap (installer name is chosen after the Anaconda, RedHat system installer) is extremely simple and fast. It is designed to allow everyone to install complete working system in just a couple of clicks. For the more advanced users, installer sticks to the Arax philosophy “expose everything possible” and that is why it is possible to choose file system (XFS, JFS, ext{2-4}, Reiserfs, Reiser4, etc) and boot loader (GRUB(2), Lilo), etc.
We will also prepare .tar.bz2 and/or .lzma tarballs for those who wants to install system manually.
g) Package management.
Arax uses Gentoo’s portage, which is in our opinion, the most flexible infrastructure to build custom distributions. However, we have developed some own software in the area of package management: epkg is a dpkg like utility, and ept-get allows to recoursively remove software, which gentoo portage still lacks.
We have plans to integrate apgcc (auto package gcc wrapper) in order to get rid of bogus library dependencies.
h) Arax just works (out of the box).
What people often need to do right after installation is customizing and improving the system.
We do our best to minimize that kind of efforts, and we use as much as possible of free software in order to achieve this.
Arax includes dial-up modem drivers, it must present in the system out of the box, because, you need internet in order to download modem driver, it is also possible to use a phone as a modem.
Or, sometimes there are situations, when system is able to find a driver, but it still lacks firmware which is necessary for proper operation of the device.
We completed a list of licenses and firmware, so we can know for sure what exactly are we allowed to redistribute legally, so we can put it in the system to make more hardware just work out of the box.
i) Wide set of console tools, which allows automation and full control for the advanced users. List contains iotop, pppconfig, links, lynx, imagemagick, wireless-tools, wpa_supplicant, vim, powertop, etecetra.
j) Regional settings.
As it was mentioned before, Arax is a regional river, and Arax system is developed in the region. That’s why we have made contributions, which include, but not limited to: GNOME, XFCE and WindowMaker Armenian translations, they are actually useable in Ubuntu already, local weather reporting in Yerevan, NetworkManager patches, that allow to establish internet connection to VivaCell, Beeline, and Orange 3g providers in a couple of clicks, and without any external software. Yes, we provide upstream patches, so most probably you will be able to see NetworkManager with our patches in the next versions of widely known Linux distributions, such as Debian and Ubuntu. We also include Armenian, Georgian, Persian, Russian (and more) spellcheckers out of the box, and this feature is enabled by default in all applications which support spellchecks. It means, when I chat by writing Armenian letters in the pidgin im window – spellcheck corrects me. Of course it also works in Open Office and FireFox. We’ve also prepared number of Armenian dictionaries, English-Georgian dictionary, we also have preinstalled English, Russian, Persian dictionaries out of the box.
We have nice Armenian, Georgian, Persian, Russian fonts and translations out of the box, we have local bookmarks in the FireFox, including Tarumian.am. We have shortcuts for the easy installation of some software which we are not allowed to redistribute, like ArianAmu font, or AdobeFlash/Opera/Skype, etc.
k) Migration.
First office which migrated to Arax was a small branch of a nature conservacy, environmental organization: Rec Caucasus Armenia. We have developed software aimed to simplify migration, for instance MS Office documents batch encoding conversions (armscii-unicode), and replaced proprietary PBX software by writing our own.
l) Support
We have ready solutions for small and large companies, including common information space implementation, ldap/kerberos authorization, time and print servers, we try to use bleeding edge technologies, and we are testing samba4 already, Parallel NFS, etc.
m) Education.
Instigate Training Center has a long history of Linux relevant education & courses.
In the future we hope to have number of specific courses for Arax system administration, software development, and just for users.
n)
I also would like to add, that I have great respect for the RedHat as well as all other open source contributors.
If not RedHat, we wouldn’t have gcc/gdb/glibc as they are, we wouldn’t have advanced tcp stack, we wouldn’t have uncountable kernel patches, we wouldn’t have IcedTea, NetworkManager etecetra, etecetra.
So, this is in short what is Arax about.
Of course, we still have a lot to do, and very limited time and people resources, but we have our vision, our style, and our mission.
It was announced, that Arax will be presented on Digitec’10 in October, and I am looking forward with a mix of fear, agitation, emotion, excitement and fun.
You are kindly invited to the freenode.org IRC channels #arax-os and #arax-dev to get involved and be able to communicate with developers and current users.
ու տենց
Տենց տեղեկատվություն կա, որ մեզ չի պատկանում իրա տարածելու իրավունքը։
Լրիվ ինչպես սոֆթի հետ։
Հարցը այն է, որ այնժամ, երբ մեզ ինչ որ բան ասում են, մոռանում են ասել, «դու յու աքսեփթ՞ թե լայսենս»
ու չեն պահանջում որ էդ ստեղնը սեղմես։
Որովհետև էդ ենթադրվում ա, որ սեղմել ես արդեն։
Հա, մեկ էլ լիցենզիայի տեսակը պիտի ինքդ հասկանաս, որը կարելի է տարածել, որը՝ չէ։
ու տենց
մի ֆայլ կարդալու սխալ էր։ ուսբ-ով կպնող վինչի։ այդպես էր սկսվել։
արեցի fsck չդզվեց։
արեցի reiserfsck –rebuild-tree, որը փաստորեն չկարողացավ ավարտվել, որովհետև ինչ որ տեղ թքում ու դուրս էր թռնում։
իսկ եթե ծառի վերակառուցումը չի ավարտվել, ապա բաժինը էլ մաունթ չի լինի։
որոշեցի բաքափ անել սաղ վինչը։
dd if=/dev/sdb of=/data/noch/hd.img
չեղավ
դուրս թռավ կոնկրետ տեղում՝ 464648040-րդ բլոքի վրա։
ու տենց հա դուրս էր թռնում։
փաստորեն dd_rescue-ով հանեցի դիսկի պատկեր, համ էլ իմացա, քանի բլոք ա կոնկրետ վնասվել։
հիմա կարելի էր այդ տեղը զրոնել լցնել որ դիսկը ռեմափ անի
չարեց՝ ինփութ/աւոփութ էրրոր։
smartctl-ը ինձ զարմացրեց՝ ոչ մի ռեալլոքեյթդ սեկտոր։
Եթե վատ սեկտորի վրա ինչ որ բան գրում ես, վինչը իրան ռեմափ ա անում։
Մինչև կա ինչ ռեմափ անել։ Եթե էլ չկա, ու ֆայլային համակարգի մակարդակի վրա ա սխալը, ապա ավելի լավ ա վինչը գցել։
բա ինչի՞ չի գրում։ ոչ սխալ կա, ոչ գրում ա։
Մի հատ էլ գրեցի՝
# dd if=/dev/zero of=/dev/sdb seek=464648040 bs=512 count=8
dd: writing `/dev/sdb’: Input/output error
1+0 records in
0+0 records out
0 bytes (0 B) copied, 2.45075 s, 0.0 kB/s
Մտածեցի, հիմա ի՞նչ անեմ։ Ոչ սխալ սեկտոր չկա բայց չի գրում։
Ախր եթե սխալ սեկտոր ա, պիտի ռեմափ անի։
Կարելի էր իհարկե ext ֆս ստեղծել -c-ով որ չեք ֆոր բադ բլոքս անի։
Բայց էդ կլիներ ֆս-ի մակարդակի վրա։ Իսկ եթե smart-ը ցույց չի տալիս reallocated sectors ապա ի՞նչ իմաստ ունի -c-ով ֆս ստեղծելը։
Ավելին, ես ուզում եմ xfs քշել։
Որոշեցի անհայտ պատճառով առաջացած սխալ տեղը իզոլացնել։
Հաշվեցի, որ
464648040*512
$ bc
bc 1.06.95
Copyright 1991-1994, 1997, 1998, 2000, 2004, 2006 Free Software Foundation, Inc.
This is free software with ABSOLUTELY NO WARRANTY.
For details type `warranty’.
464648040*512
237899796480
237899796480/1000000
237899
Ահա, 237-երրորդ գիգաբայթի վրա էր սխալը։
Իզոլացրեցի, ստեղծեցի 236-ից 238գբ, 2գբ-ոց բաժին։
սկսեցի լցնել այն զրոներով։
# dd if=/dev/zero of=/dev/sdb2
dd: writing to `/dev/sdb2′: No space left on device
3903796+0 records in
3903795+0 records out
1998743040 bytes (2.0 GB) copied, 84.1689 s, 23.7 MB/s
quit
$
գրե՞ց
բա նոր չեիր գրում։
հիմա կրկին գրեմ էն չգրվող տեղը։
# dd if=/dev/zero of=/dev/sdb seek=464648040 bs=512 count=8
8+0 records in
8+0 records out
4096 bytes (4.1 kB) copied, 0.0557051 s, 73.5 kB/s
գրում ա
հմմմ։
կրկին սմարտ։
smartctl -a /dev/sdb
Ահա, գտնվեց։
5 Reallocated_Sector_Ct 0x0033 100 100 036 Pre-fail Always – 1
Մի հատ ռեմափ արեց։
Հրաշալի ա։
Բա ինչի՞ էր պահանջվում էդպիսի մասսիվ դդ որ ինքը ռեմափ անի։
Գուցե նրանից որ usb-ով ա կպած։
Էդ չգիտեմ ես։
ու տենց
Հետաքրքիր է որ այս գովազդը մասամբ Հայաստանում է պատրաստվել․ երևում են Արագացի ճամփի տառերը։
ու տենց
freepascal compiler֊ով (fpc) հավաքած ծրագրերը ամենաքիչ օպերատիվ հիշողություն ծախսող ծրագրեր են։
ու տենց
Երեկ Ավեդիկյանը այն հարցին, արդյո՞ք շներին սիրում է, ասեց որ չէ, ու բացատրեց, որ տիպա իրենք քաղաքում իրենց ֆունկցիան չեն կատարում։
Տիպա գյուղում կատարում են, «գործ» են անում, իսկ քաղաքում չէ։
Իսկ ես կարծում եմ, որ իրենց գլխավոր ֆունկցիան, լինի դա քաղաքում, թե որտեղ՝ դա կոմպանիոն լինելն է։
Ու հիշեցի Ջեյմս Հերիոթի պատմվածքից մի հատված՝
_ու տենց_
Յութուբը միացնում է բրոադքասթինգի ծառայություն։
Յուրաքանչյուր մարդ կարող է միացնել իր խցիկը, և եթեր ուղարկել ինչ է կատարվում տանը։
Իհարկե, նորություն չէ։ Այդպիսի ծառայություններ արդեն կային։ Ու զարմանալի կլիներ, եթե յութուբը/գուգլը դա չաներ։
Նորություն չէ նաև որ ձեր տեղեկատվությունը պատկանում է մեծ եղբորը, մասնավորապես գուգլի միջոցով․
ջիմեյլի նամակագրությունը նույնիսկ եթե սեփական դոմեն ունենք (իմը չէ)
Վոյս մեյլ/գուգլ վոյսը սպիչթուտեքստ է լինում ու ինդեքսավորվում հարմարավետ փնտրելու համար։
Ջիթոք, չաթեր, վիդեո/աուդիո խոսակցություններ
Լաթիթյուդը անընդհատ ցույց է տալիս ձեր գտնվելու վայրը
(Սմսները սակայն, վիվասելլ/արմենթել/բիլայնների հոգատար հսկողության տակ պահվում են որ ներկայացվեն մեր սեփական հարազատ ՉԿ-ին։
Որից ավելի թեթև չի շնչվում։)
Անդրոիդ հեռախոսը ժամանակ առ ժամանակ սքրինշոթներ ա վերցնում։
Խրոմը ոչ շատ էական, սակայն տեղեկատվություն գուգլին ուղարկում ա։
Իսկ այժմ, մենք ինքներս, մեր ձեռքերով տեղավորում ենք մեր իսկ տանը հեռուստացույց-խցիկ, որը․․․ (թմբկահարություն) նկարագրել է Օրուելը 49 թվին։
Սակայն նա չեր մտածել, որ մենք այդ անելու ենք ինքներս։ և ինքնակամ։
Իհարկե, ֆունկցիան դեռ լրիվ նույնը չէ, սակայն սարսափելու մտածելու տեղիք կա։
ու տենց
կարծես աջով են սովորացրել գրել։
ու կարծես երբ ձեռագիր գրում էի, սովոր էի։
ֆրիսբի ձախով եմ խաղում, գնդակ ձախով եմ տշում։ սակայն ֆրիսբի աջով ել եմ կարողանում հանգիստ խաղալ, եթե պետք ա, չեմ նեղվում։
բայց ստայլուս աջով պահելը տանջանք ա։
ռոքսթերմը լավ ա սքրոլը ձախից ա կոնֆիգ լինում անել։
ժտկ թեմայով տեսնես էդ հարցը կլուծվի՞։ ժամանակ լինի փորփրեմ։
ու տենց
Ինձ շաաաատ ա դուր գալիս տրանսակցիոն անալիզի «բոլոր մարդիկ լավն են» գաղափարը։
Ես լրիվ գիտակցում եմ որ «կռուծիծ» ա դա։
Ու գիտեմ, որ եթե մարդիկ գիտակցեին այն, որ իրանք լավն են, ապա նրանք չեին անի լիքը հիմարություններ որ իրենց համոզեն որ իրենք լավն են։
Գոնե այն էժան ձևով, փորձելով շրջակա մարդկանց ցույց տալ որ նրանք ավելի վատն են, ու մտածելով որ եթե մարդիկ կան որ վատն են, ապա իրանք ավելի լավն են։ Էդ նաև բերում ա «ամաչել»-ուն։ Ու այդ պատճառով ա որ ես ասում եմ՝ ամաչելը մանկապատենական զգացմունք ա ու բնավ առողջ չէ։ Որովհետև դարձել ա մանիպուլյացիաների լավ միջոց ու ուղիղ կապ ունի ամբողջովին «վատը» լինելու հետ։
Իսկ պատճառները գտնել, թե ինչու է մեկը ավելի լավ, իսկ մեկը ավելի վատ՝ շաաատ հեշտ ա։ Իրանց փնտրելը երկար պետք չէ բնավ։
Ու խփում է դա առաջին հերթին մի քիչ աչքի ընկնող, տարբերվող մարդկանց։
Կարգինըծ բառը այստեղից ա նաև առաջանում։
Եթե «կարգին» ես, քեզ բան ասող քիչ կլինի, որովհետև դու իրենց պես աներջանիկ ես ու տխուր։
Ընդ որում տխուր բառը ակնարկում է «ունիլոե գավնո» խոսքը։
Էդպես։
Երրորդ անգամ եմ գրում․
Կարգինը՝ արտակարգ չի լինում բնավ։
ու տենց
Եթե ինչ որ բան լավ ա ստացվում ու հեշտ՝ պետք չէ չգնահատել։ Լավ ա անել։
Պարզապես մարդիկ հաճախ, սակայն իզուր, գնահատում են միայն այն, ինչ դժվար է ստացում։
Ո՞րտեղից է եկել այդ համոզմունքը։
Մարդիկ զարգանում են։ Փորձում են կատարելագործվել, որ իրենց արած գործը ավելի լավը լինի։
Ու հա, եթե չլիներ «լավը» և «վատը» ապա իմաստ չեր լինի սովորել, տառապել և կատարելագործվել։
Այսպես, այն որ պետք է անել այն ինչ լավ է ստացվում, բնավ չի նշանակում, որ պետք է խուսափել չկոմֆորտ վիճակներից։
չԿոմֆորտը հաճախ սովորության բան է։
Ես կարծես գրել եմ, եթե դժվար ա գնում գործը, ուրեմն դիզայնի սխալ կա։
Այն կերևա, եթե կարողանալ կողքից նայել պրոեկտին։
Պարզ օրինակ․ եթե ռոմանծիկ հարաբերությունները չեն ստացվում, ուրեմն դիզայնի սխալ կա։ Չեն սազում իրար էդ մարդիկ։ Կարելի է, իհարկե լիքը կոստիլ-լուծումներ տալ, վիզ դնել, տառապել։ Բայց ստացված կոնստրուկցիան չի լինի ամուր, հուսալի, այլ կլինի անիմաստ ու տանջալի։
Սակայն կան պարզապես բարդ խնդիրներ։
Լավ նորություն․ բարդ խնդիրները հաճախ (իսկ ես հավատում եմ, որ միշտ) ունենում են պարզ լուծումներ։
Ընդ որում, այդ պարզ լուծումը որպես կանոն ամենաէֆֆեկտիվն է ու ամենասիրունը։
Վատ նորություն․ այդ պարզ լուծումը գտնելու համար սովորաբար անհրաժեշտ է երկար ճանապարհ անցնել։
Այնքան բարդ, որ ես այն համեմատում եմ սար բարձրանալու հետ։
Հիշու՞մ եք, Սմոուքը չդիմացավ, ու նետեց ձյան մեջ իր ծանր ատրճանակը։ Ատրճանակը պոնտ էր, սակայն անհրաժե՛տություն չէր։ Այսինքն, հնարավոր է, որ պետք լինի ազատվել այն ամենից, որը անհրաժեշտ չէ՝ խնդիրը գեղեցիկ լուծելու նպատակով։
Ի դեպ, անցնելուց հետո, երբ լուծումը արդեն գտնված է, ու այդ լուծումով կիսվում ես, մարդկանց կարող է թվալ այնքան պարզ ու ակներես, որ չեն հասկանում ինչ կար այստեղ մտածելու։ Այդ պատճառով հավես է սկզբից խնդիրը նկարագրել առանց լուծման, իսկ լուծումը ներկայացնել միայն այն ժամանակ, երբ փակուղի հասնեն։
Ես կարծում եմ, որ այն «ծանր տրվողն է գնահատելի» համոզմունքի սխալը հենց այստեղ է։
Բարդ և երկար լինում է լուծմանը հասնելու, այն գտնելու պրոցեսը, իսկ իրականացումը՝ անհամեմատ թեթև է։
Այ այս հոգեբանը խորհուրդ է տալիս սովորել նոր բան, սովորել նոր լեզու, որպես դեպրեսսիայի ու վատ տրամադրության հետ պայքարելու միջոց։
Երբ ինձ մտածել ա պետք, կամ փորփրել, ես հավեսով այդ գործը անում եմ։ Թեև այն թվա սկզբից անհետաքրքիր։
Որովհետև ինքը պրոցեսը լավն է։ Եթե գիտակցում ես, ինչքան հավես կարող է լինել։
Իզուր չեն չէ՞ մարդիկ շախմատ սիրում խաղալ։
Նոր բան սովորելը, ու լեզուն այստեղ շատ լավ օրինակ է՝ կարող է թվալ չկոմֆորտ։
Ու մարդու բնական ռեակցիան է կոմֆորտից խուսափելը։
Այն մարդիկ, որոնք սովոր են սովորել, չեն վախենում, ու սիրում են այդ պրոցեսը, նրանք չեն վախենում։
Օրինակ, մի ժժշնիկ, չասենք ով, հա՞, երեք տարի առաջ ռասֆրենդվեց ֆռենդելուց գրեթե անմիջապես հետո, երբ ես կարդացի իր լացակումած պատմությունը թե ինչպես նա ստիպված եղավ հայերեն պարապել, որ կարողանա քննություն հանձնել և ընդունվել բուհ։ Ու ես չկիսեցի այդ ցավը և ափսոսանքը։
Չեմ կարող կիսել։
Երբեմն, ինձ անհրաժեշտ է լինում մեկ շաբաթ նայել կոդի հատվածին, նայել այսինքն մտածել, որ հասկանամ, թե ասենք էս ցանցառ պապիկը ինչ ա գրել։
Կամ ու՞ր հեռուն նայենք գնանք՝ ՌՏՖՄ։ Ռեդ թե ֆաքին մանուալ։
Ով կարդում է, իսկ ով պարազիծիրոված է անում այլ մարդկանց վրա, որ ծամեն, մարսեն իրա տեղը։
Ու այդ պարազիծիռովածը՝ կոմֆորտի զգացում է տալիս։
Նույն սկզբունքներից ելնելով, օրինակ մարդկանց օգնել սկզբունքից ելնելով, կարելի է տարբեր կերպ վարվել։ Օրինակ տալ, կամ չտալ դրամ փողոցային պոպրոշայկաներին։
Ես չեմ տալիս։
Նույն կերպ պետք չէ օգնել մարդկանց պարազիծիրոված անել։
Որովհետև․
ձեր ժամանակն է սպառվում, իսկ ժամանակից թանկ ի՞նչ ունենք
օգնություն չէ այլ վնաս է, օգնությունը՝ սովորեցնել որ ինքնուրույն կարողանա անել, այս դեպքում՝ կարդալ և հասկանալ, այսինքն ստացվում է օգնել չոգնելու միջոցով, որովհետև ակնկալած օգնությունը անիմաստ է։
(Հա, ու երբ ինչ որ աղջիկներ, որոնց անունը ես չգիտեմ բնավ գալիս ու ինձ «փրկելու» փորձեր անում, ծիպը մենք քեզ հիմա ինչ որ բան կեփենք, անմիջապես այդպիսի կտրուկ պատասխան են ստանում, որ արագ փոշմանում են որ տենց մի տեսակ «մարդասիրական» դրդումներ են ունեցել։ Իսկ սովորեցնել ինձ պետք չէ, ես ինքս էլ սովորում եմ)
ու տենց
Ես չգիտեմ ասել եմ թե ոչ, չեմ սիրում լայվջորնալը։
Կարծում եմ, որ լայվջորնալը պուպուլար է այն պատճառով, որ մարդկանց մեծ մասը բնավ չգիտի րսս րիդերով օգտվել ու իրենց էդ անհարմար ֆրենդ լենտան դուր ա գալիս։
Սկսեցի ավելի շատ չսիրել, երբ չնայած իմ բեյսիք աքոունթին, զանազան գովազդ հայտնվեց իմ կարդացողների մոտ հտտպ-ով էջը դիտելուց։
Լավ ա րսս-ով չի հայտնվում։
Ի դեպ, ֆրենդլենտա գաղափարի մասին։
ՖԲ-ում նույն խնդիրը կա։ Պատը այնքան ա չաղանում, որ լիքը բան աննկատ են մնում։
Էդ խնդիրը նրանք փորձեցին լուծել մոսթ պուպուլար փոսթերը միայն ցուցադրելով։
Սակայն ֆիլտրելը չփոխեց լենտա/պատ գաղափարը։
Չստեղծեծ րիդերոտ առանձին հոսքեր, որտեղ եթե ուզում ես այս ինչի գրածը կարդալ՝ կտեսնես ու կկարդաս, բաց չես թողնի հաստատ։
Որովհետև համարում են որ մարդիկ չափազանց հիմար ու անպատրաստ են դա հասկանալու համար։
Ու իրականում ճիշտ են, տենց էլ կա։
Ու այսպես մենք տառապում ենք այն պատճառով, որ ուզում ենք սոցիալիզացվել։
Ուզու՞մ ես սոցիալիզացվել՝ պիտի դիմանաս ինֆրաստրուկտուրային, որը ստեղծված է մարդկանց մեծամասնության համար։
Ու ախր ամեն տեղ է այդպես։ ԳՆՈՄ-ի բայ դեֆոլթ նասյտրոյկեքը նենցն են ոնց որ ինձ հիմարի տեղ պահեն։ ԿԴԵ-ին չեմ դիմանում, ունակ չեմ իրա մեջ աշխատել։
Ես էլ չասեմ վին էքսփլորերի կամ աքուայի մասին։
Եթե վինդոումեյքերը չլիներ՝ վաղուց գցվել էի։ Չէ, լուրջ։ կնստեի փլեյն կոնսոլում, կամ մաքուր Օբերոնում, կամ ՊլանԻննում։
Ավելի լավ ա մինիմալիզմ, քան տհաճ միջավայր։
Մի ժամանակ ես որոշեցի որ ես ոչ մեկից լավ տղա չեմ ձևանում, ու կլինեմ «ադնակլասնիկում»։
Դե մտա։ Հիմա ի՞նչ անեմ։ Պետք ա իրան օգտագործել չէ՞։ Սովորեմ ինչպես այն օգտագործել։
Ասենք նկար դնել։ Լաաաավ։ Է՞լ ինչ։ Ասենք ֆրենդել։ Լաաաավ, պարզվում ա լիքը մարդ կա ֆրենդելու։
Հետո՞՞՞։
ԱԱԱԱԱԱԱ, հիմա պե՞տք ա մեկից հինգ գնահատական դնե՞լ։ Բա ինչի՞ են բոլորը հինգ դնում։
Բա էս ո՞վ դրեց էս սրտիկը լուսանկարիս վրա։ Շոյված եմ, բայց չարժեր բնավ։ Հիմա ո՞նց հանե՞մ։
Ու արի ու փնտրի ոնց սրտիկ հանես քո լուսանկարից, էլ բան ու գործ չկա։ Սակայն։
Մի անգամ գործընկերս ինձ տուն հասցրեց ոչ թե իրա Տոյոտայով, այլ իրա Նիվայով։
Ես ասացի՝ հիմա ի՞նչ, պիտի ոճի մեջ լինե՞ս։ Ասենք պիտի մարդկանց ճանապարհ չզիճես։ Ու պիտի սիգնալ տաս։ Բա Նիվայում ես։ Ու Նիվան իրա վրա ազդում ա։ Ինքը աբգոն ա անում մեքենաներ, ու մի քիչ լիխաչիծ ա անում։ Տենց։ Բա էլ ի՞նչ անես նիվայով։ Ս[ծ]իլ ա, ֆսյո-տակի։
Լավ, շեղվեցի։
Ես ինքնասպանվեցի ադն-ում այն պատճառով որ ինձ դաստած էին արել հաղորդագրություները։
Որոնց չի լինի նայել հենց մեյլի մեջ, պետք է լոգին լինել ադն։ ՕՄԳ։
Ես որոշել էի կայուն լինել ու ամեն ինչին դիմանալ։
Նույնիսկ անկեղծ լինել, ու երկուսներ շարել։ Համ էլ մարդիկ սկովորեին որ բացի հինգից էլի բաներ կան։
Բայց ես չկարողացա։ Որովհետև ինձ հա նամակներ էին գալիս։ Մեյլին։ Ու այնտեղ գրված էր՝ «դուք ադնում հաղորդագրություն եք ստացել։ Հիմա գնացեք մտեք լոգին եղեք որ կարդաք»։ Ու այ դա ես չկարողացա տանել։
Կամ պիտի մի անկապ մեյլ գրեի, որը չեմ ստուգում, սակայն ապա չեի ստանա եթե ասենք հայրս ինձ ադն-ով գրեր։
Ու չկարողացա դիմանալ։
Որովհետև չկարողացա տիրապետել իրան։ Թող հայրս ինձ մեյլով գրի, բա մեր ջանը քա՞ր ա։ Առաջ որ գրում էր, թող հիմա էլ չալարի։ Կամ թող ալարի։ Ավելի գույնզգույն։
Այսօր մեյլ եմ ստացել Օգոստոսից։ Որ կասկադի թանգարանում նոր ցուցահանդես ա բացվում։
Շատ լավ ա որ մեյլ էր ու ոչ ֆբ հաղորդագրություն։ Մեջը ֆեյսբուքի իվենթի հղում էր։
Ի յա տակի սխադիլ պա սսիլկամ, դա
Ֆեյսբուքի էջ։ Վերևը գրված է՝ ֆեյսբուք։
Ու օպցիաներ՝ աթենդ, մեյ բի, էթեսեթրա։
Առաջ «քուլ» էր համարվում սեփական էջ ունենալ սեփական դոմեյնում։ Ասենք ոչ թե գեոսիթիզ․քոմ/միբան, այլ ասենք միբան․քոմ։
Դե հիմա էլ ա քուլ։
Բայց սաղ կամու նե լեն, օգտագործում են Թվիթեր ու Ֆեյսբուք իրենց կլիենտների հետ կապի համար։
Ինչու՞՞՞՞։ Ինչու՞՞՞՞՞ ոչ իրենց կայքերը։
Ինֆրաստրուկտուրա՞ – ախր մի երկու լիբ ա էդ ինֆրաստրուկտուրան։ Աթենդ/Մեյ բի։
Սաղ օֆիսները ունեն բիդլոկոդերներ ով տենց բաներով ա զբաղվում։ Կամ քոփի փեյսթ անում ինտերնետներից։
Չէ, մարդկանց համախմբություն։
Մարդիկ այնտեղ են, ու ընկերությունները գնում են իրենց հետևից։
Որ լսված լինեն։
Էդ ես եմ որ հիմա կարամ ասել՝ ֆսյո, գնացի արնետ․ամ, քանզի ինձ չի հետաքրքրում, շատ են ինձ կարդում թե ոչ, թող բարի լինեմ րսս-ով մտնի։ Կամ ասենք ՈՒՐԼ հավաքի։
Նույնիսկ ավելի լավ կլինի, եթե քիչ կարդան, քիչ կմտածեմ՝ այ չեն հասկանա, տեքստը երկարացնեմ, ստեղ բացատրեմ, ու տեքստերիս որակը կբարձրանա, ու գրելը կթեթևանա։ Եթե բարեհաճեն մեկնաբանության մեջ հարցնել՝ այնտեղ կգրեմ այն ինչ պարտքս էի համարում տեքստի մեջ բացատրել։
Բայց իրանք, ասենք կոմպանիաները, իրանք չեն կարող, իրանք փող են աշխատում։ Բիզնես ա, ոչ մի անձնական բան։ Որտեղ մարդիկ կան, այնտեղ ել կգնան, մարդկանց հետևից։ Որ տարածեն ինֆոն։
Ի դեպ, երբ ԿՄ-ում ինչ որ մեկը սկսում ա վիզ դնել տիսյաչնեգ դարնալ, անմիջապես մտածում եմ՝ ինչի՞ն ա պետք․ – ծանր մանկությու՞ն, ու գոնե էդ թվով կայանալու խնդի՞ր, թե՞ փող։
Ահ ահ։
Ու հա, վաղ թե ուշ կտեղափոխվեմ այստեղից։ Չգիտեմ ուր։ Չգիտեմ ոնց։ Տեխնոլոգիայի մասին արդեն շատ երկար եմ մտածում, ու չեմ կողմնորոշվում։ Դա է բարդը, ես քթի մազ եմ, տեքնոլոգիաների առումով նույնպես։
Ամեն ինչիզ զզվում եմ։
ՖԲ-ին ել այդպես ել չսովորեցի տիրապետել։
Իրան ել չեմ սիրում։
Դե չի խանգառում որ իմ ԿՄ-ի փոստերը այն պատին ա գցում։
Մի երկու մարդ կարդում լայք ա անում։
Սակայն ստատուսները․․․ ցանկացած միտք, որը կարող է պոտենցիալ դարնալ փոստ, կամ չդարնալ։ Գրե՞լ այնտեղ։
Սակայն ախր թվիթերը ավելի հարմարավետ է այդ գործի համար։
Չեմ կարողանում ինձ գտնել այնտեղ։
Հա, հա, շատ շուտ սովորեցի որ քանզի դիսլայք չկա, կարելի ա իրա տեղը լայք դնել։
Ով կհասկանա՝ կհասկանա, որ իրականում դիսլայք ա, ով չի հասկանա՝ թող մի քիչ լավ զգա իրան։
Սակայն նույնիսկ լուսանկարները, իմ ֆբ լցրած լուսանկարները՝ «մենք խմած դաչայում» ոճի են։ Հիմնականում։
Դե ոճն ա տենց։
Ստեղ մի քիչ ինձ դուր եկողներն եմ լցնում։ Այնտեղ՝ շատ հազվադեպ։
Սակայն ախր տեսնում եմ, որ ինձ այնտեղ լրիվ այլ ձև գիտեն։ Ասենք «էտը յա լետը նովի աֆոն» վիճակով։
Ու չեմ կարողանում փոխվել, այլ բան լցնել։
Իսկ եթե ոճի մեջ եմ լինում, ապա կամ տուֆտում եմ, կամ էլ ստացվում ա որ սաղին ձեռ եմ առնում։
Որովհետև ես երբ ոճի մեջ եմ՝ էդ անմիջապես սաղ կարծում են որ ձեռ եմ առնում։ Դե տենց էլ ա լինում, ի՞նչ թաքցնեմ։
Չէ՞ որ երբ ասում եմ, որ սծիլի համար ա, ի նկատի ունեմ որ տեսեք ինչ հիմար ա էդ սծիլին հետևելը։
Էս երկար փոստ ա, քիչ մարդ ա կարդում, ու բնավ չեմ կորցնի նրանց ում կասեմ, որ սծիլի համար ա , իսկ իրանք կհավատան։
Չգիտեմ, է։ Երևմի միայն ամառայինի խումբն էր որ ՖԲ-ում հետաքրքիր էր, ու դե պարզ ա, ֆրիսբիի նոթիֆիքեյշնները։
Որովհետև այնտեղ են մարդիկ։ Չի լինի այլ կերպ։ Ու հա, այլ կերպ փող արժի։ Իսկ ոնց ուզում ես առանց փող ֆրի րեսուրս սարքես, հասկանում ես, որ չես ձգի, ու պիտի փող աշխատես։
Ես կասեի, երբ շատ մարդիկ կլինեն, կստեղծվեն նորմալ սոցիալ ցանցեր, հարմարավետ ու բարի, նորմալ մարդկանց համար, ով բարին չարից տարբերում ա։
Սակայն ախր էդ դեպքում ինքը կլինի «էլիտար» ցանց, ու բնավ ոչ սոցիալ։
Ու չի գործի։
Սոցիումն էլ չի փոխվի։
Ֆեյսբուքն էլ ադն-ից բարի կթվա։
Ես որ առաջ ոմանց չեի հասկանում, որ ասում էին՝ գնամ մոնաստիր, հիմա հասկանում եմ։
Բայց գիտակցում եմ՝ շատ մարդ չլիներ, չեր լինի լիքը բան։ Չեր լինի ինտերնետ, իրա պորնո-ով, որի վրա պրովայդերները փող կաշխատեն ու կգոյատևեն, որը թույլ կտա ինձ գիրք կամ ֆիլմ քաշել։
ՑանցառաՓաթիին հատուկ շաաատ քիչ մարդ եմ կանչել։ Որ շունը տիրոջը ճանաչի։
Որ շփվել լինի։ Գրեցի իվենթում՝ ֆրի թու բրինգ աթեր գեստս բայց նենց չէ որ առանձնանան ու մանիկյուրներից խորանան։ Գործեց։ Կեսը վախեցավ չեկավ։ Ծրագրամիստները ինձ գրում էին՝ «ես տեխնիկայից հեռու մարդ եմ, կգամ կամաչեմ»։ Շատ լավ փաթի ստացվեց։
Գուցե պարզապես ֆրենդոցիդ անեմ, մի երկու մարդ թողնեմ։ Չէէէէ, ախր էդ փաթի չի, ձև չի տենց անել։
Կտեսնեմ հիմար մեկնաբանություն, կգնամ, կմտնեմ, ու լայք կանեմ։
Հետո էլ ես այդքան շատ մարդ գիտեմ, որ վ պրինցիպե ֆրենդերիս մեծ մասը իրական մարդիկ են, որոնց փողոցում տեսնեմ՝ բարևելու եմ։
Ինչ որ պատասխանատվություն ել եմ զգում։ Լուսանկարներ անկապ որակի բայց մարդիկ են, տեգած են։
Հո չեմ վերացնի սաղ։
Ու վոոբշե, գնալուց, ջմեյլից էլ ա պետք ազատվել։ Իրա հետ խնդիրը էն ա որ չեմ կարողանում սսհ տուննել անել որ աշխատացնեմ ջաբեր գործի տեղը։ Նենց լավ ա ցանցը սարքած։ Որ չմոլորվեմ, չֆորվարդեմ։
Լավ, ես էսա պլաններս կանեմ, հոստինգս, մեյլս, կբերեմ իմ տուն։ Նենց որ կոմպը իմն ա, ամեն անցնելիս քացով կարող եմ տալ։ Սաղ ձեռիս տակ։ Բայց մարդկանց մեծամասնությունը էդպես չի կարող անել։
Իրանք ի՞նչ անեն։ Լավ, իրանց պետք չի։
Կաժդոմու պո պոտրեբնոսծյամ։
Իսկ ես բավականացված չեմ ինտերնետներով։ Տեխնոլոգիաներով։
Քթի մազ եմ էլի։ Մենակ չեմ կարող փոխել։ Ոչ մեկ չի կարող փոխել։ Պետք ա մտածող մարդիկ մեծամասնությունը կազմեն, իսկ տենց չի լինում։
Դե լավ, գնամ ֆեյսբուք, տեսնեմ ի՞նչ տուֆտա բան կարամ հորինեմ, գրեմ։
Աքսե՞փթանս՞։ Դենայա՞լ։
Մի բանը հաստատ ա, ֆորսքվերում կետ կա, որ պիտի ջնջեմ։ Փրայվասիի վայոլեյշն ա։ Հենց հիմա։
Ու քնելու։
ու տենց
– մեր խմբում լիքը մարդ կա որ 2012-ից վախենում ա։ երբ այդ մասին են խոսում, ես սկսում եմ իրանց վրա ղժժալ, ասում եմ հա, ֆսյո, էլ ի՞նչ եք թթվել էս համալսարանում, գնացեք վայելեք ձեր ժամանակը, քի՜չ ա մնացել։ Հետո մոռանում են ու էլ չեն վախենում։ Հետո երբ հիշեցնում ես, կրկին սկսում են վախենալ։
ու տենց
Մտնում եմ արթ-բրիջ գիրք ընտրելու։
Թեի սրահից դուրս ա գալիս աղջիկ, խոսում ա մայրիկի հետ, ձայնը ձգելով, նվնվում ա․
– Հաաա, մաաաամ, դե Սոնաաաաայի մոոոոտ եմ, կուրսայինննըըըըը ավարտեեեեենք ու կգաամ։
Մի քիչ անց դուրս ա գալիս այլ ծինեյջեր աղջիկ, աշխույժ զրուցում ա, կենսուրախ։
– Մամ, երեխեքի հետ արտթ-ում ենք, հետո կգամ։
Այլ անձին շատ բարդ է, ու փաստորեն անհնար է կատարյալ կոնտրոլ անել։
Նա առանձին է ֆիզիկապես, ունի իր ուղեղը և մարմինը, ու գիտի ինչպես այն օգտագործել։
Ընտրությունը պարզ է։
Կամ ընդունել նրան այնպիսին ինչպիսին որ կա, կամ շփումը չի լինի անկեղծ։
Բանական ու իրատեսը՝ առաջինն է։ Երկրորդը կեղծ է։ Սակայն ի՞նչ եմ խորացել։ Մարդիկ սիրում են կեղծ պահվածք։ Եվ բնավ իրատես չեն ձգտում լինել։
ու տենց
Այ մարդիկ խոսում են ղարաբաղցի/հայաստանցի/պարսկահայ ֆրագմենտացիայի մասին ու մտածում են, ինչպե՞ս անել, որ հայերը կարողանան միախմբվել։ Ու իրոք, հաճախ այստեղ ժամանող սփյուռքահայերը մի տեսակ իրենց գտնում են կողպված փոքր տարածքում արտասահմաններից ժամանած այլ մարդկանց մեջ։ Սակայն չէ՞ որ նրանք եկել են Հայաստան որպես «հայրենա-դարձ», եկել են այնտեղ, որտեղ ապրում են իրենց հայրենակիցները, որտեղ կարող են ապրել իրենց ազգի հետ և միասին կերտել ընդհանուր պետության ապագան։
Ասվում է նաև «կեղծ հանդուրժողականության» մասին, որը մեզ «սովորեցնում» են արտասահմանցիները, ու որը «վտանգավոր է»։
Ես գիտակցում եմ այն «հանդուրժողականության» վտանգները, որը քայլում է ինքնության ու ինքնասիրության վրայով, որոշակի սահմաններ անցնելով, օրինակ՝ օտարալեզու դպրոցների տեսքով։
Այդ սահմանները անշուշտ պետք է պահել։ Յուրաքանչյուր մարդ պահում է իր անձնական սահմանները, ազգ՝ իրենը։ Այլ դեպքում դա ազգ չէ, այլ էթնոս ու պետություն իրան բնավ պետք չէ։ Ընդ որում ազգը էթնոս է թե էթնոսների միքս – արդեն էական չէ։
Ու ես զարմանում եմ։ Եվրոպաներում կան իսկապես հանդուրժող մարդիկ, որոնք վերաբերվում են մարդկանց որպես մարդ, այլ ոչ որպես «պանայեխած» արած ստոր արարած, իսկ մեր մոտ նույնիսկ հայրենակիցների հանդեպ դա չի արտահայտվում։
Սակայն այդ տարբերվող մարդկանց հանդեպ եվրոպական հանդուրժող լինելը ես բնավ չեմ կապում պետության պրոպագանդայի հետ, այլ համարում եմ այն սպոնտան, ներսից եկող մի բան։ Այդ հանդուրժողականության արմատները ես տեսնում եմ հիփփիների շարժման մեջ, ֆրանսիական լիբերտե և սոլիդարիտե՛ի մեջ։
Իսկ այդ երևույթները քաղաքներում են ծնվել։ Դրանց ծնունդի համար անհրաժեշտ է մարդկանց համախմբություն, ու զանազանություն, որը գյուղական միջավայրը չեր կարողանում ապահովել։ Ոչ մի պոեզիա։
Ախտունգ։ Ես չեմ ասում, գյուղացիները չար են, կոպիտ, բռի և անգրագետ։
Ես ասում եմ, որ կա քաղաքային մշակույթ, ու կա գյուղական։
Ընդ որում լինում է երբ քաղաքացի մշակույթ կրողը ապրում է գյուղում, իսկ գյուղական մշակույթ կրողը՝ քաղաքում։
Դա շատ պարզ երևում է, օրինակ կենդանիների օրինակի վրա։ Կենդանիներին քաղաքում այլ կերպ են վերաբերվում, որովհետև նրանք այլ ֆունկցիա են կատարում։
Շան դերը քաղաքում՝ կոմպանիոն լինելն է։
Շան ֆունկցիան գյուղում՝ գործ անելը․ հաչալ, ոչխարներին նայել, և այլն։
Ակնհայտ է որ վերաբերմունքը տարբերվում է։
Գյուղին բնորոշ է չտարբերություն, իսկ տարբերվողներին զգույշությամբ վերաբերմունք։
Քաղաքին բնորոշ է շատ մարդկանց համախմբություն ու հետևաբար՝ զանազանություն։
Ինչու՞ է Լեոնարդոն եկել Ֆլորենցիա, այլ ոչ թե ստեղծագործել Վինչի գյուղու՞մ։
Վինչիում դա պարզապես անհնար էր այն ժամանակ։
Գյուղականին բնորոշ է խիստ սահման բարոյականության և անբարոյականության միջև։
Քաղաքացիականում ոչ միայն այդ սահմանն է լղոզված, այլ անձնականի և փրայվասիի կուլտ կա։
Գյուղականները քաղաքականությանը և գործիչներին, կամ նույնիսկ անտառների պաշտպանության շարժումներին մի տեսակ իրոնիայով են մոտենում, իսկ քաղաքացիները՝ պատասխանատու, իմանալով, որ եթե նրանք չզբաղվեն քաղաքականությամբ, ապա քաղաքականությունը կզբաղվի նրանցով։
Կարևոր առանձնահատկությունն այն է, որ քաղաքային մշակույթը հանդուրժող է, ի տարբերություն գյուղական մշակույթի։ Իրական քաղաքացին դեստրուկտիվ չէ, ու չի փորձում շրջակա մարդկանց իրեն նմանեցնել։
Կամ եթե փորձում է, ապա կոնստրուկտիվ ձևերով, ասենք՝ օրինակ ցույց տալով։ Ու բնավ ոչ չռփելով։
Ի դեպ, տեխնիկայի և պրոգրեսի զարգացումը այժմ բերում է նրան, որ արտասահմաններում գավառի ու քաղաքի սահմանների գծերը քիչ քիչ նոսրանում են և ընդհատվում։
Բիելեֆիլդից երկու ժամում կարելի է հասնել Բեռլին։
Բիելեֆիլդի բնակիչը ավելի գավառական չէ քան Բեռլինի։ Իրականում, մեծ տարբերություն չես զգում, շփվում ես Բեռլինցու, թե Գյուտերսլոցու հետ։ Քաղաքացի լինելու առումով, կիրթ լինելու առումով։ Ու Բիելեֆելդցին կարիք չունի Բեռլին գնալու, որովհետև իր քաղաքում կարողանում է բավականացնել իր պահանջները։
Մեր մոտ էլ կար նման մի բան, այն ժամանակ, երբ Կապանից մարդիկ օդանավով գալիս էին Երևան ֆուտբոլ նայելու, ու կարողանում էին նույն օրը հետ վերադառնալ։ Այժմ ես հույս չունեմ որ Հայաստանում տրանսպորտի զարգացումը արագ կընթանա։ Նույնիսկ Երևանում է բարդ մի մասից մյուսը հասնել օրը ցերեկով, ուր մնաց մի քիչ ուշ, կամ որևէ այլ քաղաք։
Մեկ այլ ի դեպ՝ բազմաթիվ նորակառուցումները Երևանի կենտրոնում պայմանավորված են հենց ինֆրաստրուկտուրայի չզարգացած լինելով։ Եթե այլ տեղերում լիներ հետաքրքիր ապրել, լինեին հաճելի տեղեր, գեղեցիկ շենքեր, ապա այդ մարդիկ իրենց նեղված ու օբձելենի չէին զգա։
Իսկ ի՞նչ է կատարվում հիմա մեզ մոտ։
Երևանի հասարակությունը իմ կարծիքով ահավոր ֆրագմենտացված է։ Ավելի, քան արտասահմաններում։
Ֆրագմենտացված է քաղաքային և գյուղա-համայնքա-ֆեոդոլական մշակույթի կրողների շերտերով։
Երևանում է ծնվել «շրջապատը», «ախպերությունները», որոնք նենց զարմանալի հաջողությամբ քոչել են ինտերնետներ, որ ֆորումների ադմինները մտածում էին ինչպես անել, որ ֆորումը մնա ֆորում, այլ չդառնա նորակազմակերպված «ախպերության» և «վիրտուալ բակի» պես մի շրջանակ, որը հետապնդում ու վիրավորում է նորեկներին, որովհետև «ինքնաբավ» է։ Այդպես են մարդիկ սկսում եփվել իրենք իրենց հյութի մեջ։
Սակայն ինչպես հայտնի է, միջբարեկամական ամուսնությունները լավ բանի չեն բերում, գեների նմանության պատճառով։
Մարդկությունը կիսվելուց անցել է սեռական բազմանալու ձևին որովհետև դա ապահովում է գենետիկ զանազանություն ու այսպիսով՝ պոպուլյացիայի դիմադրողականություն։
Ու բանգլադեշը, 3րդ մասը, չարբախը, դավիթաշենը, և այլ գետտո-ները, խմբավորում են ինչ որ տեսակի մարդկանց, ասենք բանվորական կլասի, որոնք եկել են գյուղերից, ու բերել իրենց հետ իրենց սովորույթները: Զարմանալի չէ, թուրքերը իրենց գյուղերից «նամուս» պատվի սպանություններն են հասցրել Եվրոպայի սիրտ: Ու այդ գետտո-յական խմբավորումը, երբ եթե շուրջդ նայես բոլորը նույն ձևի են մտածում բնավ քաղաքային չէ: Կրկնում եմ, քաղաքին զանազանություն է բնորոշ:
Այդ ‘կարգին’ ասվածը քաղաքային չէ, քաղաքում մարդիկ ձգտում են ‘արտակարգի’: Ընդ որում, շատ հաճախ մեր երիտասարդության «cool» ասենք հիփհոփավարի հագնվելը իրենց իսկ անկեղծ կարծիքով «կարգին» ա, այսինքն նրանք դա անելով «կարգինի» են ձգտում, ու սկզբունքորեն չեն տարբերվում «քյարթերից» որոնց վերևից ներքև են նայում: Հիշում եմ իննսունականներին ինչ տհաճություն զգացի, երբ նկարում էի մի «երաժիշտների» խումբ ու իրենց կյանքը կուլիսների հետևը, ու ինչպես էին նրանք ստորացնում հավաքարարին, իրենք իրենց համոզելով որ նրանք ավելի լավն են, որովհետև․․․ ու գտնում պատճառներ, որովհետև երաժիշտ են, վեհ են, ու ասենք, «փախած» են հագնվում։
Ու գետտո-ները օգնում են մարդկանց ապրել իրենց աշխարհում, իրենց երեք շենքի շուրջը սեմուշկա չրթելով գրկված պտտվել (սեռից անկախ, սակայն սա մետափորա է) ու չզարգանալ/չփոխվել: տվ-ով տեսածը հեռու հեքիաթ է թվում, որը եթե և իրական է, սակայն միշտ օտար է ու միշտ օտար մշակույթ է ներկայացնում: Դա պրոպագանդա չէ այլ հակապրոպագանդա։ Զարգացումը դառնում ե վախենալու, որովհետև մեծ պատնեշ է ի հայտ գալիս, երբ այն կապված է լինում փոխվելու, ու առավել ևս երբ կապնվում է օտար ինքնության հետ, ու բնականաբար սեփականը կորցնելու վախի հետ:
Պրոբլեմը նաև նրանում է, որ «սեփականը», ներեցեք, կոպիտ ասեմ, այդ շերտերում հիմնվում է թուրքական երաժշտության, աղջիկներին պարերով ամուսնացնելու, գառաժի հետևը բամբուկ ծխելու, «շրջանային» մարշրուտկով իջնելու (կամ բարձրանալու, կախված է տեղանքից) ու «նաբերեժնի»-ում քյաբաբ ուտելու հետ։
Նրանք անվանում են Երևանի կենտրոնը «քաղաք» ոնց որ Բանգլադեշը իրենց համար քաղաք չլինի։
Քաղաքացիները, ի դեպ, իմ նկատելով բնավ չեն քաշվում գետտոներ գնալուց, եթե պետք է լինում։ Աղջիկները գնում են Բանգլադեշներ տղաների հետ սվիդանիաների, իսկ տղաները, ասենք, քանաքեռ, աղջիկների մոտ, ճանաչում են քաղաքը, իմանում, տիրապետում են իրան, իրան ամբողջովին, զգում են որ իրենք են տերը ոչ միայն իրենց բակի, այլ ամբողջ քաղաքի։
Այդ չքաղաքացու վառ օրինակն էր այն տաքսու վարորդը, որին երբ հարցրեցինք ինչպե՞ս է վերաբերվում նա ամառային դահլիճի խնդրին պատասխանեց, որ ոչ եկեղեցի ա գնում, ոչ էլ կինո։ Մոյկա էլ չի գնում, ինչպես պարզվեց։
Սեփականը քաղաքի մարդու մոտ ուրույն է։ Օրինակ ջազը։ Տաթևիկ Հովվանիսյանը, Թայմ Րիփորթը։ Արդյո՞ք որևէ մեկի լեզուն կպտտվի նրանք արևմտյան մշակույթի պատճեն անվանել։
Դրանք ուրույն են, ու բնավ քյաբաբային չեն։
Ու այն պատճառով է, որ քաղաքային են։
Այլ օրինակ, ներեցեք՝ օտարալեզու դպրոցները։ Նրանք, ով կարծում են որ օտարալեզու դպրոցը քուլ է, գավառական են մտածում։ Նրանք չեն գիտակցում որ օտարը միշտ չէ որ քուլ է։
Իսկ քաղաքացիները չեն վախենում օտար մշակույթից որովհետև վերաբերվում են դրան որպես անսպառ աղբյուր ուրույնը ստեղծելու համար։
Ի դեպ շատ ճիշտ ասացի՝ քաղաքացիները։
Երեկ անցնում էի Սայաթ-Նովայով, ու մի տղա անցավ կողքովս։ Չեմ էլ ուշադրություն դարձրել, իսկ մեջքիս հետևը լսեցի՝ թքեց։ Շրջվեցի՝ մոստովոյի վրա, իհարկե։
Այ նա քաղաքացի չէր սակայն։ Որովհետև քաղաքի տղայի սիրտը ցավում է իր քաղաքի համար։
Ու նա փողոցում չի թքի։ Բնավ ոչ «կարգապահության» կամ «կարգին» լինելու պատճառով։
Կարգինի հարցը չէ այլ գիտակցելու հարց է, զարգացած լինելու հարց է։
Այդպես մտածող մարդիկ շատ «օգտակար են», որովհետև իրենց կառավարելը հեշտ է։
ԱԼՄ-ն և Կարապետիչը մեզ մոտ կատարում են մի տեսակ ՄԹիՎի-ի դերը։ Բթացնելը ինքնաբերաբար է ստացվում, սակայն ես կարծում եմ։ Որովհետև մտածելու տեղիք տվող արվեստի, կինոյի, հաղորդումների պահանջարկը սաստիկ փոքր է։
Արդյո՞ք հնարավոր էր դեմոկրատիայի ստեղծումը եթե չլիներին քաղաքներ։
Կրոմվելը չէր կարող հեղափոխություն կազմակերպել ինչ որ մի գյուղում։ Տարբեր պատճառներով իհարկե, ու բնականաբար, տեխնիկական․ գյուղում մարդիկ քիչ են հասարակություն կազմելու համար, նրանք իրականում միախմբված չեն կարող լինել, որովհետև նման են իրար, նրանք չեն կարող բավական չստրկական մտածողություն ունենալ, եթե իրենց կյանքը ֆեոդալի թևի տակ է անցնում։
Քաղաքում է որ հասարակությունը դառնում է զանազանությունների միախմբվածություն, որը ընդունում է մարդկանց այնպիսին, ինչպիսին նրանք կան, ավելի հանդուրժող է տարբերություններին, ու դրանով ավելի հզոր է ու ։Ճ ավելի հասարակությունոտ։
Այ այդպիսի հասարակությունը մեր մոտ տարերքային, ռուդիմենտար վիճակում է։
Ու մինչև այն չձևավորվի, չի ձևվավորվի իսկական ժողովրդավարությունը։
Այդ խնդիրը նույնիսկ նահանգներում կա։ Չէ՞ որ իզուր չէր Թանկյանը բեմից բղավում, երբ հասարակությունը չի մտածում, ժողովրդավարությունը չի գործում։ Փաստացի չի գործում։ Ավելի վատ, կամ ավելի լավ, ու դա է որոշ մարդկանց առհասարակ զրկում ժողովրդավարության հավատքից։
Արդյո՞ք շատ վատ է վիճակը։ Ես տեսնում եմ փրկությունը տեքնոլոգիաներում և ինտերնետներում։
Ֆայլափոխանակման ցանցերում, ազատ տեղեկատվության փոխանակման մեջ։
Հասարակությունը վաղ թե ուշ կկազմավորվի համացանցում, վիրտուալում։
Կփոխվեն սերունդներ, որոնք կապրեն ավելի շատ վիրտուալում, այլ ոչ թե Բանգլադեշում կամ Դավիթաշենում։
Օնլայն նրանք կկարողանան լինել անկեղծ, որովհետև նրանց չի սպառնում «իրական» իզգոյ դառնալու վտանգ, որովհետև նրանք միշտ կգտնեն շփման հնարավորություն այն մարդկանց հետ, ով ավելի հանդուրժող ա, ու չի պահանջում որ կողքինը լինի ճիշտ իրա պատճենը։
ու տենց
տենց բաներ կան, որ աութ օֆ թե բոքս լավ չեն աշխատում։ իսկ եթե աշխատում են, ապա ավելի լավ ա չաշխատեին։
ասենք խնձորը, իրան դեռ պետք ա դոպիլիված անել, օգտագործելուց առաջ․ լվանալ, սրփել, կարելի ա էստեծիկ նկատառումներով կտրտել։
իսկ աութ օֆ թե բոքս այն կիրառելի ա ասենք կոնսերվից, սակայն ոչ մի օգտակար բան չի պարունակում բնավ ու առհասարակ, մի տեսակ անիմաստ ա։
այսպիսով, Ֆրոմմի «ունենալ թե լինել» հարցից մենք գալիս ենք՝ «ունենալ, թե իմանալ, ինչպես այն օգտագործել տիրապետել» դիլեմմային։
ու տենց
Այսոր մի հին կոմպ հին բրաուզերով էի տեստավորում։ Ու արի ու տես որ․
parliament.am, gov.am, elections.am, president.am կայքերը
լրիիիիիիիիիիիիվ յունիկոդ են։
ու տենց
Ստուդիոյում պատմում եմ ընկերոջս այս հաքի մասին
– Իսկ ինքը DoD-ի վրա էր աշխատում, ու․․․
– Ի՞նչ։
– DoD-ի վրա էր աշխատում ու․․․
– Ու՞մ վրա
– Դո․․ – խոսքս կտրվեց, ես նայեցի շուրջս ու հայտարարեցի – Ժողովուրդ, DoD-ը ամերիկյան Դեփարփմենթ օֆ Դեֆենսն ա, սխալ չհասկանաք։ հա՞
ու տենց
Ժամանակ չկա խմբագրելու, ինչ ստացվել՝ ստացվել ա։ ֆսյո։
Համայնքներում մարդիկ երբեմն անվանում են Հաուսին էքզիստենցիալ։
Ես կասկածեցի, ու ինձ հարց տվեցի, արյդո՞ք Հաուսը էքզիստենցիալ է։ Այդ հարցը ինձ բերեց այլ հարցի․
Արդյո՞ք էքզիստենցիալիզմը գիտական է։
Հաուսը ասում է՝ «մարդիկ չեն փոխվում» ու դա ընդունելով որպես հիմք կարողանում է հաշվարկել ու կանխատեսել/կանխարգելել մարդկանց քայլերը։
Օրինակ այսպես․
Dr. House: Yeah, you remember. That’s the stuff you take for the diabetes that you forgot to tell the nurse about. Your hands. No hair, which means nerve damage. And your shoes look about two sizes too small, which means you’ve lost sensation in your feet. And then there’s your pants.
Willie: My pants tell you I have diabetes?
Dr. House: No, they tell me you’re an idiot. Powdered sugar on the right pant leg. Based on the two napkins in your right pocket, I’m willing to bet it’s not your first donut of the day.
Երբեմն էլ այսպես․ “It’s good news. The great news is she insists there’s no way she’s gonna change her mind, which means she’s actually thought about changing her mind, which means she’s not sure she’s ready to be a mom, which means she shouldn’t be a mom, which means she’s gonna change her mind, the only question is when.”
Կրճատենք ասածը․ Հանենք սկիզբն ու վերջը, ու կտսենենք․ «Սա լավ նորություն է։ Նա փոխվելու է։» Ճ
Նա տարբերակ չունի չփոխվելու արդեն, որովհետև այն աստիճանի վրա է, որից հետևում է որ նա կփոխվի։
Էություն․
– Yeah. He’s also a human being. Which means you shouldn’t be trusting him to begin with. Stop relying on his answers and find some on your own.
Այստեղ Գրեգորին հավատում է որ մարդը ունի էություն և բնորոշ հատկանիշներ ու իրան վստահել իմաստ չկա։
Իսկ էքզիստենցիալիստները ասում են․ «կեցությունը նախորդում է էությանը»։
Իսկ ո՞րն է այդ essentia ասածը։ Որ Եթե էությունը այն է ինչ չի փոխվում, ապա ի՞նչն է նրանից ինչ հայտնի է գիտությանը։
Ու ո՞րն է կեցությունը։
Սկսենք էությունից․
Մարդիկ, ինչպես և այլ շատ կենդանիները ունեն նյադային համակարգ։ Այն նկարագրվում է նրանով, թե ինչպիսի պրոցեսներ ունեն պրիորիտետ(niceness) իսկ հավասարակշռված ենք անվանում այն մարդկանց, որոնց գրգռում/արգելափակում հարաբերությունը մոտ է մեկի։
Թեև այդ տվյալները կոնստանտ չեն, նրանք դժվար թե շատ փոխվեն, ու ժառանգվում են ծնողներից, գենետիկ են։
(
Ի դեպ, լսել եմ, որ կենսաբանության դպրոցական գրքի մեջ սանգվինիկ/խոլերիկ/մելանխոլիկ տիպերը նկարագրված են կոմիկսով, որտեղ մի մարդ մոռանում է իր գլխարկը նստարանին, իսկ այլ մեկը այդ գլխարկի վրա նստում է։ Ու կախված թե ինչպիսինն է գլխարկի տիրոջ ռեակցիան, որոշվում է ինչպիսի բնավորություն (temperament) նա ունի։ Ասենք, սանգվինիկը հումորով էր վերաբերվում ու ծիծաղում էր։ Ու դա ահավոր սխալ է քանզի միայն տեմպերամենտը չի որոշում նա կծիծաղի, թե կհիստերիկի, այլ խարակտերը (իմ բառարանում երկուսն էլ բնավորություն են թարգմանվում)
)
Հա, ուրեմն նյարդային համակարգի պարամետրերը կարող ենք ընդունել չփոխվող, իսկ խարակտերը՝ փոխվող։
Կարելի՞ է միմիայն տեմպերամենտը իմանալով կանխատեսել մարդու վարքագիծը։ Որոշ դեպքերում այո, սակայն առհասարակ՝ ոչ։ Պետք է իմանալ ինչ խարակտեր, ու ինչ համոզմունքներ նա ունի։
Այ համոզմունքների փոփոխությունն ել է հազվադեպ տեղի ունենում։ Նրանք կարող են փոխվել կամ այն ժամանակ, երբ ասենք մարդուն ձեռ է տալիս դրանք փոխել, կամ այն դեպքում երբ նա մտածում է ու սիրում է մտածել։
(
Ի դեպ, ըստ Բերնի, ավելի շատ են սիրում են մտածել նիհար մարդիկ։ Ասենք չաղ մարդիկ կարող է շաաաատ խելացի լինեն, սակայն ավելի շատ սիրում են քեֆ անել, քան մտածել։ ։Ճ Իսկ նիհար մարդիկ կարող ա և բութ լինեն, սակայն մտածել սիրում են ։Ճ
Այստեղից հետևում է, որ նիհար մարդիկ ավելի հեշտ և շատ են փոխվում։
)
Հաուսը գիտի որ մարդկանց գերակշռող մեծամասնությունը մտածել չի սիրում։ Այդ իսկ պատճառով նրանք չեն փոխվում։
Ո՞նց են ձևավորվում խարակտեռը ու համոզմունքները։ Ակնեերես է, որ միջավայրի (ծնողներ, քուչա, դպրոց, պետություն) ակտիվ ազդեցության տակ։
Այդ է՞ «կեցությունը» որ նախրոդում է մարդու «էությանը»։
Եթե այո, ապա, հոգեբանները պնդում են, որ այն բավականին դժվար է փոփոխվում, իսկ մարդկանց մեծամասնության մոտ մնում է անփոփոխ։
Նրանք խորանում են, թե արդյո՞ք ավազի հետ խաղալու ընթացքում որևէ մի չաղ և տգեղ տղա չի խլել պացիենտից դույլիկը։
Ու այդ էությունը կարող է փոխվել, իհարկե, սակայն երբ մարդը մտածում է։
Իսկ մարդիկ չեն մտածում։ Ուրեմն չեն փոխվում։
Ինձ թվում է, Հաուսը լավ գիտակցում է, որ երբեմն փոխվում են, սակայն ասելով «մարդիկ չեն փոխվում» արտահայտում է իր չբավարարվածությունը այն աշխարհով որի մեջ ապրում է։
Ու ինքը Սթեյսիի հարցին, «բա դու ափսե լվանալ չեիր սիրում» պատասխանում է՝ «մարդիկ փոխվում են»։ Ու էդ մի կողմից իրա բերանից շատ իրոնիկ է հնչում, սակայն ես վստահ եմ որ նա ինքը գիտի, որ նա փոխվում է քանզի նա մտածում է։
Ավելին, նա գիտակցաբար փորձանքների է ենթարկում իր համոզմունքները, ասենք պացիենտի պատմությունը իմանալուց հետո, կրկնելով իր քայլը, դանակահարելով էլեկտրական ռոզետկան, որ տեսնի, ու համոզվի․ «կյանք մահից հետո գոյություն չունի» կամ «ունի»։ Հավանաբար առաջինը։
Այսինքն չի վախենում փոխվել, նույնիսկ կամենում է, սակայն իր ֆորմատով, բանական մնալով։
It’s one of the great tragedies of life — something always changes.
(
Ստեղից նաև հետևում է․
Ես մտածում եմ, ուրեմն կամ, ապրում եմ։
Ես մտածում եմ, ուրեմն փոխվում եմ, ուրեմն կամ։ ։Ճ
Ի՜նչ հավե՜ս է։ Չէ՞ որ չմտածող մարդկանց մեծ մասը չի փոխվում, իսկ իրանց կյանքը առանձնապես ապրել չես անվանի, գոյատևել կանվանես։
)
Այսպիսի մտորումներից հետո (ես նիհար եմ ի դեպ ։Ճ) ես ավելի շատ եմ համոզվում, որ Հաուսը էքզիստենցիալիզմի հետևորդ չէ։
Որովհետև էքզիստենցիալիզմը չնայած որ հրաշալի ու ինչ որ չափով ինձ մոտիկ գաղափարախոսություն է, սակայն քիչ կիրառելի է պրակտիկ։
Իհարկե, շատ հավես է երբ քեզ դնում են մտածողի տեղ, սակայն պրակտիկ իմաստով ելնել նրանից որ բոլոր մարդիկ մտածող են ու հետևաբար մի տեսակ անկանխատեսելի՝ բնավ չի օգնում կանխատեսել, կանխարգելել, ու հաշվարկել, քանի որ նրանք կանխատեսելի են և չմտածող մեծ մասամբ։
– So either you think that smart women look out for each other, which means you’re an idiot, or you think Cuddy’s not smart, which means … well, I guess it’s the same both ways.
Էքզիստենցիալիստները նաև երբեմն զրկում են մարդուն որևէ էությունից, ասելով․ «մարդը զուրկ է էությունից, կամ էլ չի կարող նրանով սահմանվել»։ Ասենք պետք չէ ասել, որ Սուսոն բոզ ա, իսկ Դավոն գոմիկ ա, մինչև չմահանան, որովհետև նրանք կարող են փոխվել։
Ու Հաուսի “You’re actions here are all that matters.” արտահայտությունը գործողության մասին է, հասուն լինելու մասին է։
Սակայն նա գիտի որ կա ճիշտ ընտրություն, ու ոչ թե ընտրությունը ինչ էլ լինի թող լինի։
Այսպես․
– There’s no wrong answer because there’s no right answer.
– Wrong. We just don’t know what the right answer is.
կամ
“Right and wrong do exist. Just because you don’t know what the right answer is — maybe there’s even no way you could know what the right answer is — doesn’t make your answer right or even okay. It’s much simpler than that. It’s just plain wrong.”
Այսպիսի մոտեցումը շատ բանական է, ունի իր փիլիսոփայությունը, գիտական է, ու գործող։
Ի տարբերություն էքզիստենցիալիզմին, որը մի տեսակ նաիվ է ու իդեալիստական։
Հաուսը գիտի որ ապրում է իրական աշխարհում, ու էքզիստենցիալիզմը նրա համար հավասարումներ են, որ նկարագրում են սֆերիկական ձի է ակուումի մեջ։
Նա պրակտիկ է, նա չի աշխատում րսրչում, նա բուժում է իրական մարդկանց։
Ու գուցե իրան շատ ավելի հեշտ կլիներ լիներ րսրչր, սակայն նա ընտրում է այն ինչ գուցե ավելի բարդ է բայց իրանը։
Նա չի խաբում ինքն իրեն, ու անկեղծ է։
Նա ինքը իրեն լավ ճանաչում է։
Նա ճանաչում է մարդկանց, ու սովորում է իրենց ավելի լավ ճանաչել։
Հիվանդությունը բացահայտել իրան հաճախ օգնում է մարդուն ճանաչելը։ Տեխնիկապես և հոգեպես, դա այդպես է գործում։
ու տենց
ի դեպ, տրանզիստորի հեղինակներից մեկը, Ջոն Բարդինը չորս մարդկանցից ա որ երկու անգամ ա ստացել նոբելյան։ Երկրորդ անգամ 72 թվին conventional superconductivity տեսության համար։
ու տենց
Տաթև անունով լրագրող այսօր ինձ հայտնեց որ բլոգինգի օրն ա, ու որ ուզում ա հարցազրույց անել։
Հաղորդումը եթերում կլինի այսօր ժամը յոթին «ազատություն»ով։
Իսկ հարցազրույցից հետո, հիշեցի, որ անկեղծությունից էի ասում, որ բլոգը բայ դիզայն ավելի անկեղծ ա ու չեմ սիրում հատուկ սարքովի բլոգեր, ու հասկացա որ այն որ ֆոտոցուցահանդեսի վերջին փուլում ներկայացրած իմ ֆոտոները ստեղ ցույց չեմ տալիս, որովհետև ինձ դուր չեն գալիս։ Հատուկ հաշվարկված շարք էր, ժյուրիին դուր գալու, այսինքն հաղթելու շանսերը մեծացնելու համար ։Ճ
Իսկ այստեղ ցուցադրում եմ այն ֆոտոները որոնք ինձ դուր են գալիս, ու մոտիկ են ու էդ անկեղծ ա։
ու տենց
վիա greencross{.lj-user}
Էս տղերքն են տրանզիստորը արել։
Տրանզիստորը էն հանճարեղ պարզ գեղեցկության նմուշ ա, երբ այնքան պարզ ա, որ թվում ա, թե շատ հեշտ էր դրան հասնել, սակայն իրականում երկար ճանապարհ է պահանջվում այդ պարզությանը հասնելու համար։ Եվս մի գիծ անկարկում է գեղեցկությունը․ կրկնողություն(իտերացիա)․ տրանզիստորները կրկնելով ստանում ենք չիպ
49 թվի դեկտեմբերի 16-ին մամուլի մեջ հայտարարվեց աշխատող տրանզիստորի մասին, ստեղծած Bell Telephone Laboratories-ի հետազոտողներով․ John Bardeen (1908-1991), William Bradford Shockley (1910-1989) and Walter Houser Brattain (1902-1987)
1951 թվի սեպտեմբերի 21-ին հետևում է ՄՆ պատենտ #02569347 իսկ հինգ տարի անց ստեղծողները ստանում են Նոբելյան մրցանակ։
Վարկածներ թե ինչպես անվանել նոր սարքը, ինչպես նաև պատենտի հայտը և բացատրությունները
Առաջարկվում էր անունը դնել․
Semiconductor triode
Surface States triode
Crystal triode
Solid triode
ու տենց
Փնտրվում է․
Նայիրի 4-ի նախագծեր, պրոցեսսորի ինստրուկցիաների ու օպկոդերի ցանկը, ի/օ չիպերի սպեկերը, մի քանի ծրագիր, ժապավենի թե ֆերֆոկարտաների վրա, ռոմ, որից կլինի իմաջ հանել, օսի կոդը նախագծեր, ինչ հնարավոր ա։
Մի խոսքով այն ամենը, ինչ անհրաժեշտ է, կամ կարող է օգտակար լինել էմուլատոր գրելուց։
ափդ․ որոշ թղթեր գտնվել են։
ու տենց
Էլի ժառանգության ու գնահատելու մասին։
Մերգելյանում նախագծվել էին Նայիրի սերիայի կոմպեր։
Աշխատում էին, ռեալ «արձյունաբերեկան» մեքենաներ էին։
Իսկ հիմա իրենց կայքում կա միայն մակետի լուսանկարը։
Մակետ է մնացել դրանից։
Ինչու՞։ Որովհետև կար ժամանակ երբ Մերգելյանում մարդ չգտնվեց, որ գնահատի իրանց մոտ ինչ գանձ ա։
Ու/կամ ունակ լինի խոչընդոտել «սպիսած»-ից հետո մեքենայի թալանին, պահպանել աշխատանքային վիճակում։
Նույնը կատարվեց պոլիտեխնիկում, ութանասունականներին սովորողները պատմում էին ինչպես Նայիրի-4-ը հանվեց բակ, ու ով պատահի իրանից դետալներ էր պոկում։
Հա, հին տեխնիկայի մեջ բավական քանակությամբ ոսկի կար։
Սակայն պետք ա հասկանալ որ ամեն այդ մեքենան ինքը իրանով ունիկալ էր, ու արժեր անհամեմատ թանկ քան իրա միջի ոկսին։
Չեմ կարծում որ որևէ տեղ պահպանված Նաիրի կա այժմ։
Մենք չենք պահպանել, Ռուսաստանում առավել ևս չեին պահպանի։
Նրանք նույնպես, ստանալով արևմտյան կամ արևմտյանից «պլեչ» արած համակարգիչները, հավեսով թալանում էին եղածը։ Գնահատող չկար։ Հասկացող չկար։
ու տենց
– Մեդվեձևի գալուն նենց էին պատրաստվում ոնց որ ՑԿ ԿՊՍՍ գլխ․ քարտուղար գար։
– Տարբերությունը նրա մեջ ա, որ երբ քարտուղար էր գալիս, ժողովրդին հատուկ հավաքում էին որ «դիմավորեն»։ Իսկ հիմա հատուկ ցրում են։
«փրկարար» մարդիկ, էն որ ամենայն պատրաստակամությամբ կուլ են տալիս «զոհ»-երի նաժիվկան ու սկսում զոհաբերել ամենինչը, չգիտեն մի դետալ․
իրական փրկարարները իրենց կյանքը չեն վտանգում, և «հերոսություններ» չեն անում։
Դա բանական է․ մեկ փրկարարը կարող է փրկել շատ մարդ։ Եթե մեկ մարդու պատճառով նա շարքից դուրս գա, այլերին ո՞վ է փրկելու։
ու տենց
Ասրյանը պատմում էր ինովացիոն մտահղացումների մասին, ռոլիկներ էր ցույ տալիս, ինչպես սրամիտ և ոչ այնքան, լուծել զանազան խնդիրներ։
Հանդիպման վերջում նա խնդրեց ունկնդիրներին առաջարկել խնդիրներ և ուղեղափոթորել լուծման ձևեր։
Պարզվեց, որ մեր․․․ չէ, ոսկե չէ, ․․․ հմ․․․ սմարտֆոնային ուուուուու․․․ հայելախցիկային երիտասարդությանը ամենից շատը հուզում է լիֆտում չիշիկ անելու կանխարգելումը։
Ունայն էին Հայկի և Ալբերտի փորձերը այլ թեմաներ առաջարկել, ասենք, ինչպես երեխաներին խթանել որ ձեռքերը լվանան։
Երիտասարդությունը անհանգստացած է կոնկրետ խնդիրներով․ լիֆտեր։ Ես արդեն սկսեցի հավատալ, որ երբ լիֆտերի խնդիրը լուծվի, ինքնաբերաբար կլուծվեն և այլ խնդիրները, մասնավորապես․ տրանսպորտի, թափառական կենդանիների, գործազրկության, կրթության, կաշառակերության, ու իհարկե, Արցախյան խնդիրը։
ու տենց
Մի քաղաքակրթություն կա, որտեղ փոշուց ազատվել են․
Մթնոլորտը մաքրել են, ու բերել ցանկալի վիճակի, քարի և հողի տեղը հատուկ արտադրվող նյութեր են օգտագործում, որոնցից փոշի չի լինում։
Մեկ էլ հատուկ փոշի են արտադրում, որը կարելի է ձեռք բերել և օգտագործել հատուկ գերմետիկ փակ տեղերում․
էդ փաթեթները բացում են, փոշին շաղ ա լինում սենյակով, ու մտնում քթի մեջ, առաջացնելով փռշտալու ցանկություն։
փռշտալը այնտեղ թանկ հաճույք է, ու բոլորը չեն կարող իրենց թույլ տալ դա։
ու տենց
Մի քաղաքակրթություն կա, որտեղ չաթ են մտնում շաբաթը մեկ։
Եվ մտնելիս ասում են, ինչ են ուզում զրուցակցից․ ասենք, քաջալերիր ինձ, կամ չռփիր ինձ։
Ու հետո, երբ ստանան այն ինչի հետևից եկել էին ասում են
– Հաջորդ շաբաթ նույնժա՞մ։
ու գնում։
ու տենց
էն մարդիկ որոնք ասում են որ ֆեյսբուքներում հիմարների հավաքածու ա, մի տեսակ մոռանում են, որ հմ․․․ երկիր մոլորակի վրա ա էլի էդպես։
ի դեպ, ֆեսյբուքի մասին ել է հոդված գրել չտեսությունում։
ու տենց
եուրոնյուս-ով «եուրոպեանս» բաժնում պատմում են հարավ կորեական ու եվրոպական մուլտիպլիկատորների հանդիպման մասին։
հարցեր են տալիս եվրոպական անիմատորներին։ ոչ մի հարց հարավ կորեացուն։ սակայն իրենց մուլտերից հատվածներ կային։
եվրոպացիները ասում են ծիպը․
– շատ լավ տեքնոլոգիաներ ունեն, համակարգչային ստուդիաներ, շատ լավ նկարում են, շատ լավ ժամկետների մեջ տեղավորվում են կորեացիները։ իրենց խնդիրը սցենարներն են։
Ո՞նց կլինե՞ր։ Իհարկե, նրանք լավ կատարողներ են ընդհամենը։
Իսկ սցենար գրողը դուք եք։ Հետո՞
– պատմությունները ընդհանում են արևելքում, և գլոբալիզացիան սցենարներին չեր խանգառի։
Վայ քու արա։
Ես տեսնում եմ այսպես․ ևրոպացիները փնտրում են էժան աշխատուժ կորեայում իրենց մուլտերը նկարելու համար։
կոլոնիստների մտածելակերպը դեռ չի անցել․ «մենք կմտածենք, դուք կկատարեք» քանզի մենք ենք խելացի և գրագետ իսկ դուք բարբարոս մեռնում եք ու դա է իմասնություն․․․
Ինչը վերաբերվում է արևելյան սյուժեներին, մենք բոլորս գիտենք, ինչ լավ են նայվում «ուրվականներով տարածները», «շարժվող ամրոցը», ու ինչքան կոլորիտ կկորցնեին, եթե ոչ նրանց արևելյան լինելը։
Եվ առհասարակ ինչպիսի պահանջարկ ունի արևմտքում արևելյան ամենինչը․ երաժշտությունը, աղջիկները, փիլիսոփայությունը․․․
Այս բառերը, «թույլ» ու «արևմուտքի համար ոչ հետաքրքիր» սցենարների մասին, կորեացիների համար են։ Որ նրանք հավատան, որ սցենարի խնդիր ունեն։
Դա թույլ կտա նրանց աշխատացնել ոչ թե որպես ինքնուրույն ստեղծագործողներ, այլ որպես կատարողներ։
Դուք կորեացի եք, դուք սցենար գրել չգիտեք։
Մնում է տեսնել, արդյո՞ք իրենք կորեացիները ունեն գավառական մարդկանց մտածողություն, թե ոչ։
Իմ նկատելով, քիչ թե շատ ոչ գավառական են իրենց պահում միայն ճապոնացիներն ու հնդիկները։
Ու չափսը ու հզորությունը կապ չունի բնավ․ չինացիները հաճույքով իրենց անունները փոխում են որ ևրոպացիներին հարմար լինի արտասանել․ ասենք լինգ-ի տեղը լիզա։ և այլն։
ու էդ իրենց հաճելի չէ բնավ։ իմ հետ աշխատող լինգ-ը իմանալով որ ես օտարերկրիացի եմ, խնդրել եր իրեն անվանել լինգ ու բնավ ոչ լիզա։
ու այժմ ես գործի բնույթով շփվում եմ ասենք նիմամաի ու օթթոի հետ։ նիմամը չի ասում իրան նյուման ասեն։
օթթոն բնականաբար չի ասում իրեն դաթո կանչեն։
այսպես։ կարևորը հասկանալ որ ոչ մի անձնական բան, պարզապես բիզնես։
ու տենց
Շախմատի պես կոմբինացիաները հաշվարկելը իմաստ չունի այն դեպքում, երբ դու տեղեկություն չունես դաշտից։
Այդ պատճառով է որ իմանալը միշտ ավելի լավ է քան չիմանալը։
Իսկ հաշվարկելը ոնց էլ լինի ավելի օգտակար է քան չհաշվարկելը։
ու տենց
Նենց ա լինում որ ամուսինները երեսում են իրականությունը, և ավելի լավ իմանալով զուգընկերոջը հիասթափություն ու կորուստ են ապրում։
միսս և մսթր Սմիթը այն դեպքն է երբ զուգընկերները իմացան ինչ նման են, մոտիկ են, ու ինչքան են միմյանցով հիանում։
Ու դա հանում է այդ ֆիլմը հեքիաթի մակարդակ։ Նայե՜ք լավ է լինում։ Մեկ մեկ բախտը բերում է։
Սակայն թախթին նստելով չէ որ բերում է էլի։
Մտածելով է ու խորհելով։ Ինքդ քեզ ավելի լավ ճանաչելով։ Առաջին հերթին քեզ։ Որ Բրեդ Փիթի պես հաճելի անակնկալի հույսին չմնաս, այլ հաճելի չանակնկալ ունենաս։
ու տենց
ու տենց
մի քաղաքակրթություն կա, որտեղ բլոգերները իրենց ռեյծինգն են բարձրացնում ուրիշների հավատքին կամ համոզմունքներին կպնելով, որ էդ ուրիշները մտնեն, մեկնաբանելով չռփեն, ու էդպես լիքը ուշադրություն ա առաջանում էդ բլոգի նկատմամբ։
այսպես էլ վիրտուալ սադո-մազո վիճակների մեջ չռփում-չռփվում են։
էքսպերիմենտի համար կարող եք փորձել գրել, ասենք «չեմ սիրում այսինչյան ռոքը» կամ տենց մի բան։
ու տենց
շնորհակալություն Հ1-ին Թանկյանի լայվ-ի համար։
շնորհակալություն Թանկյանին որ ֆսյո-տակի եկավ։
Եվրոպաներում լիտվացի ծանոթ ունեի։ Մի անգամ եկավ իմ աշխատասենյակի պատուհանի մոտ, ու ռուլոն անցկացրեց։ ։Ճ
Պարզվեց Թանկյանի ալբոմի պլակատն էր։ Պոկել էր ինչ որ տեղից։ ։Ճ
Էսքա՜ն մա՜րդ ա համերգին գնացե՞լ։ հավես ա։ շատ հավե՜ս ա։
Երբ դալանով մտնում էի տուն, երեխա էր դուրս գալիս ու ընկերոջ հետ հեռախոսով խոսելիս ասաց՝ Սերժն ա եկել։
Ու էն ձեր իմացած Սերժը չէ բնավ։
Բարի արագիլն ա երգում հիմա Սերժը։ Թանքյանը։ ։Ճ
Ի դեպ․ ֆթեմու նոր հոդված ա գրել չՏեսությունում։
ու տենց
Նենց ա որ ինձ մի տեսակ հետաքրքրում ա http://granshan.org -ի մրցույթներում հաղթած տառատեսակները ի՞նչ եղան։ Ու՞ր են։
Ընդհանրապես էլի հարցեր ունեմ, ու շատ են։
Ասենք․
ինչու՞ ․օրգ ու բնավ ոչ ․ամ՞։
արդյո՞ք այն պատճառով որ ․օրգ-ը մի տեսակ ակնարկում է բացություն։
արդյո՞ք այդ տառատեսակներից ոչ մեկը ազատ լիցենզիայով չի տարածվում։
արդյո՞ք կառավարությունը չի մտահոգվում երկու ազատ տառատեսակ ապահովել որ իրենց լինի օգտագործել լեգալ։
(անակնկաաալ, ինչ դուք օգտագործում եք ձեր օֆիսում լեգալ չէ բնավ։)
արդյո՞ք մեզ ազատ աշխատող սփելչփք պետք չէ՞ թե ուզում եք բավարարվել վճարովի մանրափափուկների արած գործով։
Շարունակելի։
ու տենց
Այոոոո, ժող, Բրազավիլը գալիս ա Հայաստան։
փրուֆլինք․ http://www.brazzaville-band.com/shows/index.htm
ու տենց
Նոր հիշեցի որ այսօրվա համար սազող ավատարկեք եմ սարքել ժամանակին։
վայելեք։
ու տենց
Մի ընկերություն կար, որը դեռ ութանասունականներից գրված լիքը սի/սիպլյս գրված լիքը սերվերային կոդ ուներ։ Ու կորպորածիվ նորաձևության ժամանակակից քահմհարումներից ելնելով որոշում է լրից դոթնեթով արտագրել։
Արտագրում արտագրում են, լիքը ռեսուրս են ծախսում։
Ու թողնում
Տեստերը ցույց տվեցին որ արագագործությունը անթույլատրելի նվազել է։
Ու ոչ մի ջասթ ին թայմ քոմփայլեր չի օգնել։
փաստորեն։
ու տենց
Ստանդարնտները լավ բան են։ Ինչ որ ստանդարտ պետք ա լինում։ Նույնիսկ ասենք շփման մեջ, միմյանց հասկանալու համար։ Կամ թերմերի մեջ, կրկին՝ հասկանալու համար։
Սակայն, երբ ստեղծում եք նորը ստանդարտին հետևելը, կամ համապատասխանելը հաճախ բերում է վատ որոշումներին, ու վատ դիզայնին։
Ասենք, երբ Ստրաուստրուպը C++ նախագծելուց փորձում էր պահպանել C-ի հետ համատեղելիությունը, դա բերեց ինչպես տգեղ լուծումների, այնպես էլ լեզվի չաղացմանը։
Ուինդոուս/Սոլարիս-ներում – պահպանել նախկին տարբերակների հետ համատեղելիությունը որոշումը բերեց գրադարանների չաղացմանը։
Ի տարբերություն, Վիրտը, նախագծելով Մոդուլան որոշեց չպահպանել պասկալի հետ համատեղելիությունը։ Փոխարենը, նա գրեց քոնվերթեր, պասկալից մոդուլա տրանսլացիա անելու համար։ Նույնպես նա վարվում էր և հետագայում, Մոդուլայից Օբերոն քոնվերթեր գրելով, քանի որ հասկանում էր՝ համատեղելիությունը պահպանելը կբերի տգեղ դիզայնի։
Բաց ԾԱ-ի աշխարհում համատեղելիություն պահպանելը իմաստ չունի։
Փոխվեց գրադարանը՝ փոխվում է ծրագիրը որը այն օգտագործում է։ Եթե ծրագրի հեղինակը հետաքրքրված չէ, դա անում է մեյնթեյները կամ յուրաքանչյուր մեկը ում այդ ծրագիրը պետք է։ Այսպիսով, բաց ԾԱ-ն չունենալով համատեղելիության շերտ՝ ավելի նիհար է։
Ինչպես ես արդեն գրել եմ, կարգինը՝ արտակարգ լինել չի կարող։
Այս պատճառով Պլան9-ը և Ինֆերնոն, որոնց դիզայնի մեջ, ի դեպ, անկերես է Օբերոնի ազդեցությունը, չեին կարող հետևել սովորական Յունիքս/Պոսիքս ստանդարտների։
Ու պարզ է որ նրանք լայն չեն կիրառվում այն պատճառով, որ ծրագրերի մեծ մասը գրված է տեքնոլոգիաներով, որոնք անհամատեղելի են Ինֆերնոի հետ։ Օրինակ, C-ով կոդ այնտեղ ափլիքեյշն լեվել չի օգտագործվում, դրա համար կա Լիմբո։
Սակայն, նոր դիզայն կարող է իրեն թույլ տալ կորմորացիա որը նախագծում է ու տարածում նոր համակարգ։
Ես Անդրոիդ-ի մասին եմ։
Գուգլը լինուքս միջուկի հիման վրա ստեղծել է «նոր» համակարգ, ձեռք է բերել նոր ջավա վիրտուալ մեքենա։
Դրայվերների խնդիր մոբայլ սարքերի համար չկա՝ միևնույն է լիքը նոր դրայվեր գրվել է։
Լինուքսից օգտագործվել է սքեդուլերը, թիսիփի սթեքը, և այլն։ Սի-ով ափլիքեյշն կոդ գրելն նախատեսված չեր։
Այսինքն, կարելի էր անել համակարգ, որտեղ կան դիզայնի նոր ընտրություններ, ինչպես ընդհանուր հասցեական տարածությունը։ Բայց էդպիսի բան արված չէ։ Ընդ որում Լինուքս միջուկի քաստոմիզացիայի վրա այնքան ռեսուրս է ծախսվել, որ այդ ուժերը անհրաժեշտ էր ծախսել Ինֆերնոն փրոդաքշն և մոբայլ սարքեր բերելով։
Որովհետև նոր է, արագագործ, ու գեղեցիկ։
ու տենց
ես հա ուզում եմ http://gerezman.com -ի մասին գրել։ ու հա չի ստացվում։
հիմա սա կարդացի ու էլ չեմ դիմանում։
հոգնել եմ արդեն, ժողովուրդ, դուք ինչի՞ եք էդպես ցինիկ վերաբերվու՞մ։
չէ՞ որ ձեր գրածը լրիվ աղավաղում ա իմաստը։
Իսկ իմաստը պարզ ա։
Լիքը մարդ կա, որ մոտիկ բարեկամների գերեզմաններին հետևում ա։
Հիմա եկեք չքննարկենք թե դա բանական ա թե ոչ։ Տենց ա։
Նույնիսկ մարդիկ ով չի ուզում գերեզման ունենալ, Հայաստանում այլընտրանք չունեն։
Ու եթե մարդիկ գնում են արտասահմաններ, իսկ «հայը մի ճակատագիր ունի՝ գաղթ» (ց)Դուրյան,
ապա բնականաբար, գերեզման նայելու խնդիրը օդում կախված ա մնում։
Կամ խնդրում են այլ բարեկամներին, կամ ընկերներին, հարևաններին։
Կամ չունեն ում խնդրել, ու առհասարակ ինչու՞ պիտի խնդրեն։
Ծառայություն ա, կգան, կմաքրեն, եթե պետք ա կվերանորոգեն, կգնան։
Լուսանկար կանեն մինչև, լուսանկար կանեն հետո։ Կուղարկեն։
Ի՞նչ կա դրա մեջ տժժալու։
Տժժալը ձեր վրա ա պետք։
Ո՞րտեղ ա կայքում գրված կանանց միամսյակի զեղչերի մասին։ չկա տենց բան։
Մենք հա ասում ենք Հայաստանում ԱյԹի-ի զարգացման մասին։
Իսկ Հայստանը գիտե՞ք որ քամակի մեջ ա ԱյԹի-ի զարգացման մակարդակով։
Որովհետև մի երկու սինոփսիս բնավ ԱյԹի ինֆրաստրուկտուրայի հետ կապ չունեն։
Իմ Օրիկ համատեղելի համակարգչով Ֆրանսիայում ութսունականներին լինում էր ցանկացած տոմս բրոնյա անել։
Լինի դա կինո, թե գնացք, թե ուղղաթիռ։
Մեր մոտ ԱյԹի ինֆրաստրուկտուրան չկա բնավ։
Փոխարենը ուրախանաք, որ մի բան հնարավոր ա անել, ձեռ եք առնում։
Ակնհայտ ա, որ այդ մարդիկ, ով այդ գործը անում են,
ա – զարգացած են, խելացի են։
բ – հասկանում են որ մարդիկ խնդիր ունեն, կարողանում են այդ խնդիրը լուծել։
Եթե մեր բոլոր գործարարները էդպես վերաբերվեին գործին, մեր մոտ կյանքը, այո, կյանքը շատ ավելի լավը կլիներ։
Էդ մարդիկ բերում են ՀՀ արտասահմանյան կապիտալ։
Սփյուռքի կապիտալ։ Հա թող այնտեղ մի երկու անգամ քիչ սրճարան գնան, ստեղ բան պատվիրեն։
Ի վերջո էդ փողը հասնում ա այսպիսի մի կնոջ ասենք։
Պարզ ա որ Հայաստանում ինչքան շատ փող լինի այդքան լավ։
Ու պարզ ա որ ինտերնետով այդպիսի խնդիր լուծելը ամենահարմարավետն ա։
Պարզապես, կարծում եմ, ով որ ուզում ա էժան օչոկներ հավաքի իրան, տենց տժժում ա էդ կայքի վրա։
Տիպա տեսեք ինչ փախած բան եմ գտել։
Իսկ իրականում ոչ մի տժժալու բան էլ չկա։
Հպարտանալ ա պետք, որ մարդիկ գործ են անում։
Իսկ էն որ խաչքար կարելի է պատվիրել, կամ գլամուր քար՝ էդ արդեն պատվիրողի ճաշակից ա։
Ասենք Եվրոպաներում ընդունված ա համեստ գերեզմաններ ունենալ։
Իսկ նախկինում, էն վեհ պապաները ու թագավորները, ով ուզում էր շքեղ գերեզման ունենալ, սակայն ինքը իրա գերեզմանը չեր սարքում, իրան հետնորդները միևնույն է գցում էին, ու էժան տակից դուրս գալիս։
Տակ շտո եթե տժժում եք որ մարդ կարող է իրեն գերեզման պատվիրել օնլայն, ապա ես չեմ հասկանում, օնլայն թե ոչ օնլայն տարբերությունը ո՞րն ա։ Կամ տժժացեք նրա վրա որ իրան ընդհանրապես հետաքրքրում ա իրա գերեզմանը, կամ նրա վրա որ ինքը գլամուր քարեր ա ուզում։ Բայց ոչ այն ընկերության վրա որը դա անում ա։
Մեկ էլ այնտեղ գրված չէ բնավ կայքում որ այդպիսի բաներ կա։ Էդ ել է սուտ, նրանք զբաղվում են միմիայն գերեզմանների խնամքով։
Կամ տժժացեք նրանց վրա ով արտասահմաններ ա գնում։
Չէ՞։ Բա ի՞նչն է ձեզ տենց ուրախացնում։
Կրկնում եմ, եթե մեր մոտ բոլոր ոլորտներում էդպիսի մարդիկ լինեին, ով գիտի ինչպես օգտագործել ժամանակակից տեքնոլոգիաները, մեր մոտ լիքը բան ավելի լավ կլիներ։
Ու ձեր հրճվանքը ոչ միայն ինձ շատ խորթ է, այլ և խոչընդոտում է զարգացմանը։
Սակայն ի՞նչ եմ ես խոսում։
Մենք, ինչը վերաբերվում է ԱյԹի-ի
չունենք նորմալ ֆոնթ որը կարելի է լեգալ օգտագործել,
չունենք նորմալ բառարաններ
չունենք նորմալ սփելչեք
չունենք նորմալ յունիքոդով պետական սայթ
չունենք նորմալ գրած պետական սայթեր, եղածն էլ նենց են մեյնթեյնում որ ոնց որ հրավիրեն ջարդելու։
ու էդ սաղ թողած բան եք ձեզ գտել։
Երեխայական ա դա շատ, ինֆանտիլ ա, ու չտեսավարի։
Ու էժան։
Զայրացած եմ։
Էդպես։
ու տենց
հենց նոր Կուլտուրայով լսեցի․
սուրճը Փարիսում տարածվեց քանզի Վերսալում կար Թուրքիայի դեսպանատուն։
Ու սրճարանների տարածմանը աջակցեց հայ, որը բացել էր առաջին սրճարանը, Պրոկոպ անունով։
Նրա սրճարանում է հայտնվել նաև «գաղսոն» բառը․ նա աշխատանքի էր հրավիրում ինից տասնչորս տարեկան տղաների որոնք մոդայից լավ տեղյակ էին ու լավ խորհուրդ էին տալիս հաճախորդներին թե ինչ սուրճ պատվիերն։
Ու հետո հաղորդման մեջ ասում են որ միայն Փարիսում ա սրճարանը կյանքի ոճ։ Դե Երևանում էլ էր դա միշտ էդպես, եթե հավատալ [այս էթնոհոգեբանական գործին][1]
ու ես երբ սրճարանում եմ աշխատում ինձ լրիվ Հեմինգուեյ եմ զգում ։Ճ
_ու տենց_
[1]: http://svlourie.narod.ru/civilization/history.htm
Գիտեք, կան նենց նկարիչներ, որոնք մասնագիտացած են ռեստավրացիայի վրա։
Նրանցից լավագույնները գժանոց տեխնիկա ունեն։
Կան նաև նկարիչներ, որոնք փող են վաստակում ասենք դասական դարձած նկարիչների հայտնի գործերը արտանկարելով։ Այդ նկարները վաճառվում են որպես «ձեռքի գործ» ռեպրոդուկցիայի տեղ։ Այդպիսի նկարիչները հաճախ գնում են աշխատանքի մի տեսակ գործարաններ, այնտեղ նկարում, իննից վեցը, ու գնում տուն։
Բնականաբար նրանք նույնպես լինում են բարձր կլասի մասնագետներ, վարպետորեն տիրապետում են իրենց․․․ արհեստին։
Ու բնավ ոչ արվեստին։
Հետաքրքիր փաստ․ արհետ և արվեստ բառերը նման են ոչ միայն հայերենում․ art and craft մի տեսակ ակնկարկում են դա։
Արվեստ գործող նկարիչները լինում են ճանաչված կամ ոչ ճանաչված։
Երկու դեպքում էլ, նրանք հազվադեպ են պատվերով աշխատում։ Ու նրանց լավագույն գործերը որպես կանոն պատվերով չեն բնավ։
Գիտե՞ք, կան ծրագրավորողներ, որոնք աշխատում են ԾԱ գրող ընկերություններում։ Նրանք նույնպես հաճախ վարպետորեն տիրապետում են գործիքներին և առհասարակ արհեստին։
Կան ծրագրավորողներ, որոնք արվեստագետներ են։ Կոդագործ նրանց անվանենք, թե կոդագետ։
Նրանք քիչ են։
Իսկ «ծրագրավորման արվեստ» Կնուտի գիրքը գրվել է շատ վաղուց։ Այժմ այն հաջողությամբ փոխարինվել է «սովորիր սիփլասփլաս տաս օրվա մեջ» որ հետո ծյապլյապ-շրմփդրմփ կոդ գրես ու գրդոն անես տեսակի գրքերով։ Կան ծրագրավորողներ, որոնք աշխատում են վեհ կորպորացիաներում և վարպետորեն տիրապետում են իրենց նախագծման գործիքներին․ գիտեն լեզուների ծակուծուկերը և միջավայրերը։
Նրանց արված գործի արդյունքը երբեմն լինում է ջավայով գրված կորպորածից ծրագրի պես ծեծված և տխուր։ ու ոչ մի պոեզիա։
Իսկ կան ծրագրավորողներ,
որոնք ճանաչված են, կամ ոչ ճանաչված։
Երկու դեպքում էլ, նրանց լավագույն գործերը որպես կանոն պատվերով չեն բնավ։
Երբեմն նույնիսկ ազատ են, որովհետև արվել են ոչ աշխատանքի վայրում, ազատ ժամանակ, հավեսի համար։
Այսպիսի մարգարիտները ճանաչելու համար ճաշակ է հարկավոր։ Ճաշակից զուրկ են լինում նույնիսկ նկարիչները, ուր մնաց ծրագրավորողները կամ օգտագործողները ճաշակով լինեն։ Ավելին, արվեստի գործերի պատճենները չեն գովազդվում այնպես ինչպես ծրագրային ապահովման ամենատգեղ օրինակները։
Այսպես մարգարիտները նետվում են խոզերի առաջ արագ և մատչելի ինտերնետի միջոցով։ Ինտերնետվում են խոզերի առաջ։
Այդպիսի ժամանակակից [նետ]ման ձևը շատ ավելի արդյունավետ է։
Հավանականություն կա, որ որևէ ճաշակով ցանցառի աչքերի մեջ կփայլի մարգարիտի պատկերի թվային պատճեն։
ու տենց
Հետաքրքիր փաստ։
Գլենդան, Պլան9-ի ճագառը,
ինչպես նաև Գորդոնը, Գոու-ի գոֆերը
նույն մարդու ձեռքի գործն են․ Ռենե Ֆրենչ, նկարիչ, կոմիքսների հեղինակ, գրող, ձևավորող, և Փայքի կինը։ ։Ճ
ու տենց
[այստեղից][1]
Ռոբ Փայքի, որը այժմ Գոու-ի ֆյուրերն ա ամենահայտնի խոսքերից։
Ինձ շատ ուրախացրեց [այս փոսթը][2]․
<blockquote style="border: 2px solid rgb(127, 195, 59); padding: 10pt; margin-left: 30pt; background-color: #a6df6d;">
<p>
> Java is done right in concept.
</p>
<p>
wtf?
</p>
<p>
[ Let me start by saying I don’t speak for any of these guys,<br /> I can’t even get their OS to run a GUI.]
</p>
<p>
Java is better than C++, but as others have mentioned that’s like saying<br /> toothache is better than herpes.
</p>
<p>
It’s just C without pointer arithmetic. Leaving aside actual<br /> implementation bugs, it :
</p>
<p>
* runs on less platforms than any other language I’ve ever used,<br /> * wimped out of having numeric types implemented as objects, then<br /> bolted on ‘containers’ for them in 1.1<br /> *has changed its GUI twice and *still* doesn’t do it right,<br /> * it’s thread model is essential to its operation but differs widely<br /> between VMs even on the same platform<br /> * the same it true for its garbage collector.<br /> * The APIs are huge and inconsistent.<br /> * it *finally* – in 1.4 – has a regex API (which is unusably complex).<br /> * it’s native code bindings are absolutely the worst I’ve ever seen,<br /> even Perl does a better job
</p>
<p>
And don’t forget m5 current personal favourite –<br /> its pointlessly restrictive type system.
</p>
<p>
Type is stored in the *pointer*, not the object.<br /> So I have to hold the VMs hand each time I pass an argument.<br /> I’m not allowed to reuse a variable to<br /> point to an List and a Vector, even if I’m going to call a method<br /> with the same name on both.
</p>
<p>
And then to really piss in my chips, 90% of the Collections API<br /> which lets me store these objects and actually *do* something with them<br /> only lets me pull them out as Object.
</p>
<p>
I HAVE TO CAST THEM. So when I get an object ‘dynamically’ – via RMI or<br /> out of a Vector or whatever, I have to know what it is in advance.<br /> The poor frigging object doesn’t know (no, don’t get me started on the<br /> abomination that is the reflection API, people are already starting to<br /> stare).
</p>
<p>
And this is a dynamic language. KERR-RIST.
</p>
<p>
None of this matters of course, because “it’s better than C++”.<br /> And IT managers think the Sun shines out of its ass.
</p>
<p>
Java is the f*cking COBOL of the 90s and<br /> future generations of geeks are going to fly back from Mars to piss on<br /> our graves for inflicting it on them.
</p>
<p>
> Unfortunately. I can do system programming and command-line<br /> > apps with Java.
</p>
<p>
Sure. If you don’t mind a fifteen second delay while the VM drags itself<br /> up from the bottom of the sea each time you run a command line app.
</p>
<p>
Or should that ‘.’ be a ‘,’ ?
</p>
ու տենց
My friend Norayr said that when the price of sugar goes down worldwide due to a surplus, it will go up in Armenia. He said monopolies were a result of the lack of democracy, and that if there were more people who knew their rights and demanded them, there would actually be a working democracy. But too many people here were fearful, and that the fear had been ingrained for centuries because they had never had their own government before. He spoke about Yerevan in the 1950s and 60s when the repatriates came, before Stalin put an end to it and closed off the Republic. “This was a very nice time in Yerevan,” he said, with Armenians from France and Iran and the U.S. and elsewhere; they all brought their ideas and strengths and diversity with them and it was reflected in the architecture and the films produced here. He said he wanted to see this happen again, that change would come from repatriates. It was an idea I had heard before, in 2006, but slightly different. A friend who had worked in the early years of the government but then left it once he saw the burgeoning corruption, and then how it became institutionalized, thought that change would only come from those who left, learned something of the world from the outside, and came back to try to change things. In effect, he was describing Norayr, an educated citizen.
But at that time, in 2006, Norayr was miserable. When I had known him, he was very unhappy, and he complained often about the problems in Armenia. Like my artist friend, he often lamented the intense conformity here and he had told me how he would get stopped and harassed on the street, by the police, and because of his dog. He has since lived in Switzerland, where he says the police can stop anyone at random and ask them to show what’s in their pockets. He said the best things about living in Switzerland were his bike and his work at a computer research group (though the salary was very bad). I was surprised at his complete transformation to a happy, smiling, upbeat guy in contrast to the depressed person I used to worry about. “What happened to you?” I asked him. “I went out into the world and got some perspective,” he said.
Norayr now keeps a live journal which he writes in Armenian. He is well aware of the problems here, but I think the main change that I have seen in him is his appreciation for Armenia. At first he wrote his live journal in Russian, which is his first language, but he decided to write only in Armenian in order to learn it more and to promote it, though he lost Russian readers. He said that the Armenian alphabet wasn’t perfect, but he thought Mesrob Mashdots designed it pretty well. He gave the example of the French using four letters – eaux – for one sound, when Armenians can use one character: n. Likewise, Germans need four consonants for one sound – tsch – which again, Armenians have one character for. I had never thought of the effectiveness of the alphabet before, since I still struggle to learn the intricacies of pronunciation, but Norayr was right. He was against schools that teach in English or Russian. He believes Armenian should be the language used to teach in schools, and besides learning English and Russian, Armenians should learn the languages of their neighbors: Persian, Turkish and Georgian. It’s clear to me that Armenians learn English and Russian mostly for the economic benefits that come with leaving. But Norayr was telling me that people seem to think those languages are “cooler”, which is indicative of the provincial thinking that if it comes from outside Armenia, it must be better. One day when I was watching tv in Tzaghkahovit (I don’t have a working tv in my Yerevan apartment) I realized that the shows were either in Armenian and Russian. You wouldn’t know that there were three countries of people speaking three other languages so close by. Norayr was consistently arguing for diversity as a channel to change. I thought that if Armenians knew the languages of their neighbors, there would be more opportunities for exchange and peace. Even economic gain could come from learning regional languages as well. Norayr explained problems that other people had mentioned to me, but which he blamed on centralization. For example, completely destroying old homes and buildings to create Northern Avenue instead of using that time, money and energy to improve parts of Yerevan outside the center. Drawing international companies to Yerevan when it would make sense to start giving them incentives to go to Vandzor and Gyumri, but it was easier for those in the government to benefit from development in Yerevan, where they live. He blamed these phenomena for the economic exodus: the Armenians in the regions who are forced to go to Russia to support their families because nothing is being developed for them.
Սրանք հատվածներ են․ Նենսի Աղաբյանը, որը կրկին Հայաստանում է, մեեեեծ տեքստ ա գրել։ Ինչպես միշտ, սակայն։ Մի քանի լուրջ անճշտություն կա, խնդրեցի փոխել։ Ամեն դեպքում կարդացե՜ք, հետաքրքիրն ա իր հայացքը։
Նորացում․ Ուղղումները արված են։
ու տենց
[այստեղից][1]
Շատլվորթը պաշտպանվում է վրայերթներից թե բա ոնց ա ստացվում որ ուբունթուն սաղից հետ ա իրա քոնթրբիյուշններով, բայց «բոլորը» ուբունթու են քշում։
Ու պաշտպանվելուց հավես մտքեր ա ասում, որոնք, ճիշտ է բնավ չեն արդարացնում այն, որ ուբունթուն իրոք մի տեսակ պարազիծիռույուշի դիրք ունի․ դուք գրեք, իսկ մենք մենակ հավաքում ենք։
ՐեդՀաթը, ասենք, էդքան բան ա դեվելոփ անում/դզում/ուղղում/ֆիքսում/զարգացնում, որ ես իմ ջենթուի մեջ էդ հա նկատում եմ։
Ես էդպիսի ջենթու չեի ունենա եթե ոչ ՌՀԵԼ-ը իրա քորփորեյթ յուզերներով։
Ու էդպիսի քննադատությունը նոր չէ։ Քանի անգամ են իրանց մեղադրել որ դեբիանական տեքնոլոգիաները օգտագործում են, դեբիանի յուզերբեյզի ահագին մասը վերցրել են, իսկ դեբիանը դրանից բնավ չի շահել։
Սակայն ինչ խոսք, Քանոնիքալը որպես պարզապես դիստրո հավաքող իրա գործը անում էր շատ լավ։ Այսինքն անում էր այն, ինչ մնացածը չեին անում, ինչի մասին մնացածը չեին մտածում, ու սկսեցին մտածել այնժամ երբ Ուբունթույում դա հայտնվեց։ Իհարկե, արածը պարզապես լամեր/սկսնակ/չհասկացող-ների համար է կարևոր։ Եթե առաջ Լինուքս օգտագործողների զգալի մասը ցանցառներ էին, ու իրանց բնավ չեին հետաքրքրում այն պարզ հարցերը, որոնք նորեկներին պարզապես փակուղի էին հասցնում։ Ու ուբունթուն կատարեց այդ դերը, լավ հրոց հանդիսանալով ուրիշ դեսքթոփ օրիենթեդ դիստրոների համար։ Էդ առումով (հրոցի) իրանց դերը անփոխարինելի է։ Ու Ֆեդորան պիտի որ լիքը լավացրած լինի այժմ հենց այն պատճառով որ կա Ուբունթու։
ՌեդՀաթը, սակայն, անկասկած տրամադրում է ավելի բարձր մակարդակի սափորթ։
Ասենք, ոչ ինչպես այս կամ այն կոչակը սեղմել, այլ ուղղում են դրայվերներում բագեր, ջիսիսի/ջիդիբի/այսդթիի/նփթլ/նետվորքմենեգեր ու այլ, ավելի համակարգչային ու պարզապես քլիք անող յուզերին ոչ միշտ երևացող ոլորտներում են խորացել։
Ու առանց այդ, ոչ ուբունթուն կլիներ, այնպիսին ինչպիսին կա, ոչ դեբիանը, ու Լինուքսի բաժինը աշխարհում, սերվերների վրա ու քորփորեյթ ոլորտում անհամեմատ փոքր կլիներ։
Ի դեպ, երբ Քանոնիքալը հայտարարել ա որ նրանք ուզում են ուանքլիք ծրագրերի տեղակայումը անել նաև փրոփրայաթարի ԾԱ-ի համար, ու այդ ուանքլիքով որ վճարումներ կատարվեն, ու այդ մասին նույնպես լիքը աղմուկ բարձրացավ, ես առաջարկել եմ ոչ միայն ուանքլիք ինսթալեյշն իրականացնեն, այլ ուանքլիք դոնեյշն ավելացնեն պարզապես ցանկացած ծրագրի կամ լիբի դեվերին։
Երբ կա ինֆրաստրուկտուրա պարզ և հասարակ դոնեյթ անելու համար, երբ մարդը տեսնում ա ասենք ստեղն՝ «դոնեյթ թու դեվելոփեր», ու մեկ սեղմելով կարող է փող փոխանցել, դա անհամեմատ է նրա հետ, երբ մարդը պետք ա ինքը մտածի դոնեյթ անի, գնա նայի ոնց անի, ու տենց։
Ու այ դա կստիպեր սաղ դեվերին ավելի լավ տեստավորել իրենց ծրագրերը ուբունթույում։
_ու տենց_
[1]: http://www.markshuttleworth.com/archives/439
<blockquote style="border: 2px solid rgb(127, 195, 59); padding: 10pt; margin-left: 30pt; background-color: #a6df6d;">
<p>
Инженер, господин Хани, молодой, но заслуживающий уважения специалист. Съемочная группа последовала за господином Хани через весь Тегеран. По дороге господин Хани много говорил о строительстве которое разрешит много проблем. Строительство, которое разрешит много проблем, означает уничтожение старых кирпичых, или глинобитных, а также заброшенных зданий.
</p>
[փնտրել գուգլում այս ֆիլմը ռուսերեն թարգմանությամբ «կուլտուրա»-ից գրած][1]
[1]: http://lmgtfy.com/?q=%D0%A2%D0%B5%D0%B3%D0%B5%D1%80%D0%B0%D0%BD%2C+%D0%A2%D0%B5%D0%B3%D0%B5%D1%80%D0%B0%D0%BD%2C+%D0%B8%D0%BB%D0%B8+%D0%92+%D0%A2%D0%B5%D0%B3%D0%B5%D1%80%D0%B0%D0%BD%D0%B5+%D0%B1%D0%BE%D0%BB%D1%8C%D1%88%D0%B5+%D0%BD%D0%B5%D1%82+%D0%B3%D1%80%D0%B0%D0%BD%D0%B0%D1%82%D0%BE%D0%B2+site%3Arutracker.org
Արմավիայի գրասենյակում հարցեր ունեի․ հետաքրքրում էին կարգոյի պայմանները։
– Կարգոյի համար պիտի այլ գրասենյակ գնաք – պատասխանեց ինձ օրիորդը։ Որը Արգավանդի ճանապարհին ա։
– Իսկ հեռախոսի համարը կտա՞ք։
– Նրանք չունեն հեռախոս։
– Չունե՞ն հեռախո՞ս։
– Հա, ոչինչ, դուք մտեք գրասենյակ։ Էդ շատ հեռու չի, օդանավակայանի տրասսա․․․
– Էլեկտրոնային հասցե հարցնել իմաստ չկա չէ՞։
վարագույր։
ու տենց
Իմաստով Caucasian, Parisian, Persian և այլնի ian-ները հայերենում նույնպես «յան»-եր են, այսինքն Փարիսյան
Ու հիշելով որ հայկական ազգանունների վերջավորությունը նույն յան մասնիկն ա, արդյո՞ք ավելի ճիշտ չէ տրանսլիտերացիա անել այն որպես ian ու ոչ yan: Գիտեմ, yan-ը անկասկած տրանսլիտերացիա ա, որ հաստատ համոզված լինես որ սխալ չեն կարդա։ Ու որի՞ն ա ճիշտ պրիորիծետ տալ, իմաստի՞ն թե հնչողությանը։
ու տենց
Նենց ա որ ես հետազոտող մարդ եմ։ Ու նենց չի որ մի տարի առաջ տվ միացրեցի, սարսափեցի, ու անջատեցի։
Կրկին փորձեցի։
Հ1 էր։
Մոտենում էե արյունարբու կեսգիշերը։
Ինչ որ ֆոտոների մասին էր ու նայում էի։
Պատմում էին որ այ Թուրքիայում հայ լուսանկարիչներ կային ու քանի պաշա հանրահայտ դեմք նկարել են։
Պարզ ա, կարար լինել։
Հետո մեկնաբանը ասեց «լուսանկարչությունը ստեղծել են ֆրանսիացիները իսկ զարգացրել՝ հայերը»
Հա, լու՞րջ։ Էլ ուրիշ մարդ չի՞ զարգացրե՞լ։
Ու ավելացնում ա՝ «ինչը թույլ տվեց արդեն քսան երրորդ դարի երկրորդ կեսին հայ ինժեներ ադամյանին ստեղծել գունավոր հեռուստատեսությունը»։
Օ ո՜չ։
Էդ ո՞նց թույլ տվեց։
Բնավ չեմ հասկանում ինչ կապ կա։
Այդ երկու միջադեպի մեջ։
Իսկ հետոոոոոո, էդ մարդը ցույց ա տալիս ինչ որ նկար որը ինչ որ «հայ» ա արել ռուսաստանյան, ու ասում ա մթոմ այ էս հայը ձև ա մտածել «աուռա» նկարելու իսկ «աուռան դա նենց բան ա որ ցանկացած մարդու շուրջը կա ու միանշանակ իրանով ամեն ինչ ձիագնոզում են»
Օ ո՜չ։
Էդ «հայլու՞ր» ա թե ռուսական «ռաեն»ի «ակադեմիկոս»ները։
Սպանեք նրանց բոլորին։ (բռնության կանչ չէ սա բնավ)
[այստեղից][1]
Ժամանակները անցնում են, իսկ սովոկը հայ լրագրողի հոգու խորքից այդպես էլ դուրս չի գալիս։
Մեկը իրանց դատեր էլի հակագիտական տեղեկություններ տարածելու, խաբելու, ու ընդհանրախես ինքնասպանություն չգործելու համար։
Հա ու եթե առողջ եք ուզում լինել պարտադիր չէ առավոտները վազել, սակայն հ մեկ չնայելը, չծխելը, ու թմրադեղեր չոգտագործելը լավ կանդրադարնա։ Ընդ որում էս ցանկից ամենավտանգավորը առաջինն ա կարծում եմ։
Ըհը։
_ու տենց_
[1]: http://lib.ru/BULGAKOW/dogheart.txt
Երևանում փետք է զգուշանալ ոչ թե գողերից, այլ ոստիկաններից։
Շրջաններում՝ ոչ թե գայլերից այլ չոբանի շներից։
ու տենց
Պարզվում ա Եկատերինբուրգում շատրվան կա, որի տեղը եկեղեցի են ուզում կառուցել։
Պատմությունը մի տեսակ ակնարկում է մեր ամառայինը։
այլ հղումներ՝
http://ural.kp.ru/online/news/639549
http://ural.kp.ru/daily/24458/620763/
http://www.justmedia.ru/news/society/2010/03/18/66534
http://www.eanews.ru/index.php?page=news&pid=53849
http://e2-e4.tv/f/tnews/fontan_kamennyiy_tsvetok_ostanetsya_na_ploschadi_truda_po_kraney_mere_do_sentyabrya__.html
Հիմա հարց․
Իրանք իրարից սովորու՞մ են, փորձի փոխանակումներ են կազմակերպու՞մ, թե պարզապես իրար պես մտածում են, կամ իրար պես բարադի են։
Ես մտածում եմ որ իրար պես քառակուսի են։
ու տենց
[այստեղից][1]
_ու տենց_
[1]: http://www.securitylab.ru/news/396151.php
– դու վիրավորվել ես վատ բավականին անցյալ անգամ։ ինչու՞ ես այդքան եռանդուն կրկին փորձելու։
– խնդրում եմ, դուք պիտի ներեք ինձ։ ես պիտի նորիցկրկին փորձեմ։
(հա՛ հի՛)
որոշ բաներ երբեք չեն փոխվում
– դու վիրավորվել ես վատ բավականին անցյալ անգամ։ ինչու՞ ես այդքան եռանդուն կրկին փորձելու։
– խնդրում եմ, դուք պիտի ներեք ինձ։ ես պիտի կրկին փորձեմ։
– թե չէ
– ես չունեմ այլ ընտրանք
– այսպիսի սխրագործ նվիրվածությունը պիտի հատուցվի։
պիտի հատուցվի։
(հայ՛ հա՛ հայ՛ հա՛ հա՛ հա՛ հեյ՛ հու՛ հա՛ հի՛ հո՛ հո՛ հո՛)
– վարպետ, ի՞նչ է կատարվում այնտեղ։
– փորձանք է, վարպետ։
– you were wounded badly enough last time. why are you so eager to try again?
– please, you must excuse me, I must try again.
-ha! hi!
some things never change.
– you were wounded badly enough last time. why are you so eager to try again?
– please, you must excuse me, I must try again.
– or else
– i have no choice
– such feal loyalty.
such feal loyalty
should be rewarded.
-hay, ha, hay, ha ha ha hey, hu hai hah, ha, hu, hi, ho, ho, ho
– master, what is happening out there?
– trouble, master.
ու տենց
Հայաստանում առաջին աիքսն ա։ ։Ճ
ու տենց
Տաթևի մասին հոդված
ու տենց
հետաքրքիր է որ այս ուղղումները անցկացնելու համար սեղմում էին մոզիլլան և․․․ սքայփը։
փաստորեն
ու տենց
փաստորեն ֆսյո, առանց հեռախոսի համարի հետ քեզ կապելու ջիմեյլ էլ չես կարող ունենալ։
պըրծ։
ու ամենակարևորը էն ա որ էս լրտես-մրտեսների կամ տեռորիստ-մերորիստների համար չէ բնավ, քանզի իրանք էդքան հիմար չեն որ ջիմեյլ օգտագործեն։
Էս հասարակ, օրձինար, շարքային, պարզապես մարդկանց կոնտրոլելու համար ա սակայն։
ու տենց
բրիտանական գիտնականները պարզեցին, որ զելենկան կարելի է մաքրել ասյպես․
ասենք երեկոյան լցնել պեմո ու ֆեյրի իրա վրա, իսկ ասենք առավոտը ասենք թաց շորով ասենք քերել։
ասենք էդպես։
ու տենց
http://thread.gmane.org/gmane.comp.version-control.git/57643/focus=57918
ու տենց
[այստեղից][1]
[լրիվ տեքստը][2]
ինչի՞ ա տենց հայտարարում։ անկապ չեր ասի, երևի ուզում են [Գոու][3]-ն տարածել։
<blockquote style="border-left: 2px solid #FFCC00; padding: 10pt; margin-left: 30pt; background-color: #FFFCEC;">
<p>
“Go is an attempt to combine the safety and performance of statically typed languages with the convenience and fun of dynamically typed interpretative languages,” he said, before adding, “to the extent that it succeeds you’ll have to judge for yourself.”
</p>
փաստորեն։
Սա էլ Պայքի 2000 թվի թուղթ ա։ Հետաքրքիր ա։
_ու տենց_
իմ րիդերում ավելի քիչ չկարդացած էնթրիներ կան քան իմ փոստարկղում։
ու տենց
http://homenet.corbina.ru/lofiversion/index.php/t219655.html
ու տենց
Post from mobile portal m.livejournal.com
Սիրելու սահմանումը ո՞րն է։
Ըստ Ֆրոմմի «սերը դա ակտիվ հետաքրքրություն այլ օրգանիզմի կյանքի և զարգացման, ինչպիսին որ նա կա»
Ես կասեմ, այո,էդպես լինում ա երբ սիրում են։ (և ոչ թե կախված են)
Սակայն, մենք սիրում ենք այն ինչ նեզ ուրախացնում ա։ (այլ բառերով բավականացնում ա մեր պահանջները)
Ես սիրում եմ կինո Մոսկվան որովհետև․․․ և չեմ սիրում Նայիրին որովհետև․․․
Սիրում եմ այս մարդուն որովհետև իրա հետ հավես ա հիմա։ Բանալիային բառը հիման ա։ Այսպիսի ընկերուհի ունեմ նա միշտ ասում ա «սիրում եմ քեզ հիմա»։ Կանխատեսող ա։ Սիրումեմ կանխատեսող մարդկանց։
Դրա պրիմիտիվ տարբերակը սահմանափակվում է ասենք տեսնելով։
Ես սիրում եմ այն ինչ սիրուն է թվում, այսինքն աչքն է ուրախացնում։
Վեհ տարբերակը՝ ես սիրում եմ այն ինչ ինձ ինտելեկտուալ հաճույք ա պատճառում։
Սակայն ինծելեկտուալները միշտ չէ որ փնտրում են միայն ինծելեկտուալ պարնտյոր, այլ և գեղեցիկ։ Ու տգեղների հետ խուսափում են հանդիպել։ Դա բանական է և բնավ ոչ ռադիկալ։
Տարբերություն չկա, ընկալումը չի փոխվում։
Ոմանք ավելի քիչ չեն սիրում Արամ Ասատրյանին քան ես ասենք ԷԼՓ-ին։
Ու այդ սիրելը բայ դիզայն չիկարող լինել պերմանենտ։ Հիմա ինձսա ուրախացնում ա, կամ այս մարդը դուր ա գալիս, վաղը ես կարող ա իրանից զզվեմ։ Կամ պարզապես հոգնեմ։
Հայտնի ա որ միայնակ մայրերը որոնք լիքը դժվարություն են ունենում իրենց երեխաներին պահելով, հաճախ իրանց ատում են։ Դա բնական է։
Իսկ սա նշանակում է որ «հավերժ սեր» գոյություն չունի։ Ու ո՞վ է ուզում ասենք «օվոշ» կամ տենց մի հիվանդ կին/ամուսին պահել։
Իսկ ի՞նչ գիտեք որ տենց չի լինի։
Իսկ քանի տոկոս երաշխիք ունեք որ հավես կունենաք ձերերեխաների հետ զբաղվել։ Իսկ ինչքանո՞վ ուվերեննի եք որ կկարողանաք միշտ էլ ընտանիք պահել ու այդ պատասխանատվությունը կրել։
Չեք կարո՞ղ համոզված լինել։
Բա ինչին ա մարդկանց հույսը։ Բախտի՞ն։ Բախտը բանական չէ։
Պարզապես այսօր մենք իրար դուր եկանք ու ընտանիք կազմեցի՞նք։
Այսօր ինձ դուր եկավ այս խաղը, ես խաղացի։ Հասկանում եմ, որովհետև գիտեմ, որ վաղը դուրս չգա՝ չեմ խաղա։
Սակայն արդեն ծովախոզուկը կարող ա մի շաբաթից բեռ թվա։ Ուր մնաց ընտանիքը։
Եթե մարդկությունը բանական լիներ այն չեր գոյատևի։
_ու տենց _
Post from mobile portal m.livejournal.com
Կարմիր ֆլաժոկ ունենայի, իսկական, իրա վրա գրած «բիզի», որ եթե մենակ ասենք նստա եմ ինչ որ տեղ ու նույնիսկ ոչ գիրք եմ կարդում ոչ ինետվում եմ, այլ ասենք մտածում եմ, կամ ասենք չեմ էլ մտածում, չմոտենան, չշեղեն ասելով՝ «բարև ոնց ես»։
ու տենց
Post from mobile portal m.livejournal.com
Մի հատ քաղաքակրթություն կա, որտեղ մեռյալների հետ հրաժեշտ են տալիս այսպես․ Դիակը դնում են պատի մոտ, դեմքին ժպիտ քաշում, իսկ ձեռը տնկում են բարևելու պես։
Այսպես ցանկացողները կարող են իրա ձեռքնէլ սեղմել, ումի քանի բառ փոխանակել ասել։
ու տենց
Post from mobile portal m.livejournal.com
Մի հատ քաղաքակրթություն կա, այնտեղ տները կլոր են։
Որ արևը ընկնի բոլոր սենյկաների մեջ։ Քանզի եթե ուղիղ անկյուն ա, ապա շենքը ինքը խոչընդոտումա արևի ճառագայթներին։
Իսկ երբեմն սծիլի համար այնտեղ տները աստղաձև են։ Ու աստղի կողմերի սենյակներում կամ այս կամ այն կողմից լույս ա ընկնում։
ու տենց
Post from mobile portal m.livejournal.com
Այն մարդիկ, որոնք ձգտում են կարգին-ին, չեն հասնի արտակարգ-ին։
ու տենց
որոշ մարդիկ բջիջներից չեն կազմված այլ վանդակներից, որովհետև քառակուսին են։
ու տենց
չեմ ուզում լինել շուն։
չեմ ուզում գտնել ինձ չորս թաթի վրա, ունակ չլինել ձեռքերով իրեր պահել։
ունակ չլինել զրուցել, գրել, ուրեմն և կարդալ։
այսինքն ինֆորմացիայի փոխանակման և մշակման շատ քիչ հնարովորություն չեմ ուզում ունենալ։
ինձ քիչ ա։
ունակ չլինել միտքս զարգացնել, որոշակի սահմանից հետո։
նեղ ա։
չեմ ուզում լինել մարդ։
չեմ ուզում կախված լինել այնպիսի բաներից ինչպիսին է սովը, հիվանդությունները, չեմ ուզում զուգարան գնալ, հաց ուտել, տաք պահել։
ես ուզում եմ լինել ավելի ազատ։
ուզում եմ լինել մայնդ որը չի սահմանափակված այսպիսի նեղ պատերով։ (ջվմ ա հիշեցնում)
մեզ հավասարեցնում են այդ հատկությունները․ ասենք հիվանդությունները, սովը, և զուգարանը։ և մահը։
ու եթե սոլիդար ենք, ապա սոլիդար ենք մենք նաև այդ պատճառով։
ես չեմ ուզում այդ պատճառով սոլիդար լինել։
որովհետև դա կնշանակի որ ես իդենտիֆիկացնում եմ ինձ այս էակների հետ։
(իսկ ոմանք ազգերի կամ երկրների իդենտիֆիկացիայի մասին են խոսում, ու էս կամ էն երկրի ֆուտբոլի թիմի համար բոլեծ անում)
սակայն դա անխուսափելի ա։ որովհետև ես այսպիսինն եմ։
իսկ ես չեմ ուզում անխուսափելիություն։
ընդ որում չապրելը, կյանքը բռնի ուժով ընդհատելը՝ լրիվ մարդկային հիմարություն ա։
ես ուզում եմ ապրել։ ու ապրել ազատ։ հնարավորին չափ գոնե։ ու էդ հաստատ ավելի լավ ա քան չապրելը։ շատ ավելի լավ ա։ որովհետև մայնդի գոյատևման ձև ա։
իսկ հա, մարդիկ նաև անչափ հիմար են։ նաև որ ինքնասպան են լինում։
չեմ ուզում մարդկանց պես լինել նաև այդ պատճառով։
ու չեմ կարող չլինել մարդ։ սակայն ինքնասպան որ չեմ լինի։ Ճ
(բացի դրանից մարդկանց անտարբեր եմ։ առանց սեռական, կամ ազգային խտրականության։ մի քիչ ավելի շատ փոքր մարդկանց չեմ սիրում, նրանք ավելի դիսկոմֆորտ են քան մեծերը․ աղմկում են, լացում են, խանգառում են մտածել, կարդալ, լինել իմ հետ)
ինձ առհասարակ սպիտակուցների հիման վրա կյանքը լավ դիզայն չի թվում։
Նենց տպավորություն ա որ մեզ համար չի դիզայն արած։
Ինչ որ այլ մեկի համար։ Ասենք որ մենք գեներացնենք տեղեկատվություն, իսկ ինչ որ մեկը իրա մեջ լողա, կամ այն շնչի։
Չէ, կովը որին վաղ թե ուշ կսպանեն որ ուտեն – լավ համեմատություն չի։
Ցորենն ավելի լավ համեմատություն ա։
Ու հա, ես առաջինը չեմ ում այս դիզայնը դուր չի գալիս։
Եթե սաղին դուր գար, մարդիկ իրանք իրանց այդքան հեշտությամբ այդքան ուժեղ չեին խաբի կյանքին մահից հետո հավատալով։
Այնքան են ուզում, որ այնքան հավատում են։
Ռեցեպտ․ դա կրոնն է ասենք։
Իսկ ես չեմ սիրում ռեցեպտներ։
Ես սիրում եմ ձեռնարկներ։
Տարբերությունը գիտե՞ք որն ա։
Առաջինում ասվում ա սենց կանես հետո սենց հետո սենց։
Ու պետք չի հասկանալ էությունը, պետք է հետևել։
Եթե ստացվի – ստացվի, եթե չէ – զգում ես քեզ անզոր։
Երկրորդում ասենք ասվում ա -m նշանակում ա սա։
իսկ այս ֆլագը՝ սա։ իսկ որ ճանապարհով ես գնում, ինքդ ես ընտրում։
Հասկանում ես, մտածում ես։
Ու արդեն գիտես, մտածել ես ու ընտրում ես ու անում ես։
Ո՞րն է ազատ մայնդ դարնալու ձևը։
Ո՞ւր է ձեռնարկը։
Ես ուզում եմ գտնել այն։
ու տենց
Չարենցի 10 շենքի երկու կողմից էլշլագբաումներ կան։
Մեկը՝ համալսարանինն ա, երկրորդը՝ նորակառույց բարձրահարկի բակն ա տանում։
Առաջինի կողքին «բուդկա» կա, ուայնտեղ երկու բիձուկ ա աշխատում – անցագիր ստուգում ու կոճակ սեղմում, որ բացվի ու փակվի։
Երկրորդը ինովացիոն տեքնոլոգիաներով ա աշխատում՝ այսինքն առանց բիձուկների հատուկ մարդու միջամտության։
Հարն է առաջանում, արդյոք ԵՊՀ-ում չեն գիտակցում որ դարն է թե պարզապես մարդ չկա ով ունակ ա տեքնոլոգիան գոնե կիրառի, եթե ոչ նախագծի ու պատրաստի։
Երկու դեպքում էլ ու՞մ է պետք այդ համալսարանը և իրա գոյության իմաստը ո՞րն է։
Հ․ Գ․ մենակմի ասեք որ նախագծում են ինժեներները, իսկ համալսարանը վեհ ա և գիտություններով ա զբաղված։
ու տենց
Post from mobile portal m.livejournal.com
ինչը ինձ չի դզում էդ երբ ինծելեկտուալ են անվանում այն ֆիլմերը, որոնք․
ա – գեղանկարչության կամ երաժշտության պես զգացողական են
(ավելի ճիշտ գեղանկարչությաան այն ենթաբազնությունը որը հասկանալու համար պետք չէ լիքը բան իմանալ, ասենք ինչպես մալևիչի քառակուսիներն ըմբռնելու համար, որը բնավ իր էստետիկայի համար չէ որ գնահատվում է)
կամ/և
բ – այն կինոն որտեղ մարդիկ տառապում են իրենց իսկ հիմարությունների պատճառով։
Չէ, նենց չի որ մարդ ես հիմարություն ես անում։ Ու ես չեմ կիսում այդ մարդկանց ցավը։
Ո՞վ էր ձեզ խնդրում ԽՍՀՄ-ից փախնելուց տրամվայի մեջ սեքսով զբաղվել։ Իսկ ձեզ ո՞վ էր խնդրում հիմար ամբստամբելու համար ամբստամբող, բողոքարար թուրքի համար ատրճանակ տանել-բերել։
Ու ամենուր նույն սխալները․ գաղտնիքներ, դավադրություններ, իրան չասես, որ չիմանա, անկեղծության չունակություն, ու ուրիշի միջոցներով սեփական հարցեր լուծելը։
Կորեական պոեզիան էր որ լինում էր նայել ու մասամբ այն պատճառով որ էդ կինը մեղավոր չէ որ իրա մոտ Ալցգեյմեր ա ու որ նենց հիմար թոռ ունի։
Սակայն որ խորանանք, իրա մոտ չիպ և դեյլ սինդրոմ էլ կար, ո՞վ էր իրան խնդրում դուստր ունենալ որ հետո թոռանը պահի, ու նույնիսկ դուստր ունենալու դեպքում լրիվ կարող էր թոռանը չպահել։ Ավելին, իրան ինյչի ա պետք հիմարին բանտից փրկել պարզ չի։ Թող նստեր։
Եվս մեկ սխալ՝ զոհաբերություն։
Դա, ներեցեք, ինտելեկտուալ չէ։ Դա «վեհ»-ության փաթեթեի մեջ մատուցած հնդկական կինո է։
ու տենց
Post from mobile portal m.livejournal.com
Ֆրոմմը իր «մարդն իր համար» գրքում սահմանել ա մի քանի օրիենտացիա։ որ հասկանալի լինի լայն մասսաներին, կարճ ասեմ ինչքան հիշում եմ․
ասենք պրոդուկծիվ օրիենտացիան էն ա երբ մարդն գործ ա անում, ինչ որ բան ուզում ա փոխել,ինչից դժգոհ ա, և այլն։ կա նվնվացող օրիենտացիա, որ իրականում փոխել ել չեն ուզում, այլ նվնվալ։ կա շուկայական, որ ես քեզ ՝ դու ինձ։ չէ՞ – չէ։
ու կա ասենք գողական, որ մարդն իր վրա էդքան ուվերեննի չի որ մտածում ա ավելի լավ ա գողանամ, էդ ձևով մենակ կարող եմ ուզածիս հասնել, կամ մի կերպ ուրիշին մանիպուլյացիա անեմ որ ինքը իմ համար էդ անի։
ու էն մարդիկ որոնք սաղ եկող ռոժիսորներին ասում են՝ իսկ ինչի՞ դուք մեր մասին կինո չեք նկարում, իսկ էն օրը մեկը նույնիսկ կինոի անունը առաջարկեց ու սկսեց սցենարը պատմել։
տղա ես նկարի, ոչ թե գողական ֆռա։
ու տենց
այսօր մեկը, չեմ ուզում ասել իրա անունը, նա, ով ահավոր անտաղանդ, կմկմալով, ու առանց ոչ մի պոեզիա մթոմ խոսում-մոսում ա բեմում, նա, ով հիմար հարցեր ա տալիս ռեժիսորներին, ու դահլիճի կեսը իրա համար ամաչում ա, այդ կինը այսօր ինքն իրեն գերազանցեց․
Նա անցավ ռուսերենի, ի դեպ իր ռուսերենը իր հայերենի պես անբան և թերի էր, որ մթոմ իրան ռուս հյուրերը հասկանան։ ու սկսեց պատմել ֆիլմի մասին այն ինչ իրանք արդեն գիտեն։
ու դահլիճում լիքը հյուրեր կային ու լիքը մարդ բնավ չեր հասկանում ինչի մասին ա խոսքը։ ու ոչ մի թարգմանիչ։
ես էդ գնահատում եմ որպես տուտուզալպստում։ ու էդ կնոջը ծիրանից հեռու ա պետք պահել։
ու ներեցեք անգլերենիս համար։
ու տենց
և այլ լուսանկարներ կիրակնօրյա վզվզնյակից
ու տենց
ուրեմն, մի հատ կին կա, գնացել ա բժշկի մոտ։ ու չնայած նա ձիպլոմ ունի, նա նաև էքստրասենս-հեքիմ բժիշկ ա։
էս բժիշկը ձեռը դրել ա իրա ճակատին, ասել ա՝ զգում եմ, ուռուցք ունես՝ կմեռնես։
բայց ես կարող եմ փորձել քեզ բուժել։
էս կինը տրաուրի մեջ ա ընկնում սակայն համաձայնվում ա։
էդ ժամանակ էդ կնոջ դուստրը գալիս ա Երևան, ասում ա ի՞նչ ուռուցք, ո՞նց ա իմացել ձեռք դնելով, այ մարդ։
կարճ ասած անում են իսկական անալիզներ, ու համոզվում են որ ուռուցք չկա բնավ։
սակայն էն «բժշկին» բան չեն անում։ ինքը հիմա այլ մարդկանց ա հիմարացնում։
_ու տենց _
– դու սխալ ես անում։ դու պիտի էսինչ դեղը օգտագործես։
– ապեր, ես վետի խորհրդների եմ հետևում։ պարզ ա՞։
– իսկ ես իմ կատուներին միշտ տենց եմ բուժել։
– հա ապ։ իսկ ես վետի խորհրդների եմ լսում։
– ինչի՞ չի՞ կարո՞ղ սխալվել։
– կարող է սխալվել։ սակայն ես կարծում եմ որ ավելի բանական է վետի լսել էդ հարցում քան քեզ։ ու հավանականությունը որ նա կլինի սխալ, իսկ դու՝ ճիշտ – կա, բայց փոքր է։
– բա որ սխա՞լ եղավ։
– սխալ եղավ – ես գոնե կիմանամ որ ճիշտ եմ արել, որովհետև ամենաբանականը իրան լսելն էր միևնույն ա։ իսկ եթե բախտս չբերի որ նա հենց էս դեպքում սխալվեց, միևնույն ա ես կիմանամ որ բանական եմ վարվել։
– բա ինչի՞ ես էդ դեպքում սկզբից կարդում դեղի մասին հետո տալիս։ ու ինչի՞ ես ասում որ հասկանում ես կենդանիներից ու բուժելուց։
– հասկանում եմ որոշ չափով։ ասենք լիքը մարդ կա որ կոմպերից ել ա որոշ չափով հասկանում։ ու իրանք լիքը դեպքերում կարողանում են լիքը բան անել։ սակայն նրանք ասենք բինար չգիտեն։ իսկ ես ասենք բելոկների սինթեզի մեխանիզմը չգիտեմ։ ու ես ավելի եմ վստահում այն մարդուն որը բելոկների սինթեզի մեխանիզմը գիտի։ նույնիսկ եթե մեծ մասամբ դա իրան պետք չի գալիս, սակայն երբեմն պետք գալիս ա ։ ու իմ շան դեպքը կարող ա էդ դեպքերից լինի, օկ՞։
ու այ տենց մարդկանց հետ ավելի հեշտ ա չշփվել։ հետո էլ ասում են ինչի մարդկանց չես սիրում։
ու տենց
Ֆրոմմը գրում էր չպայմանական սիրո մասին։
ես ել միշտ կարծում էի որ տենց բան չկա։
ու լիքը մտածելուց հետո կրկին հանգել եմ նրան որ այն կեղծ ա։
ինձ կոմֆորտ ա լինում կոնկրետ մարդկանց հետ կոնկրետ պատճառներով։ իսկ այլ մարդկանց հետ կոմֆորտ չի կրկին պարզ պատճառներով։
ի՞նչ է դա եթե ոչ պայման։
այսինքն այն կարող ա արտահայտվել նրանց մոտ ում առանձնապես բան պետք չի։
էդ մարդկանց մասին էսօր լիքը կինո եմ տեսել։ սաղ տառապում էին իրենց կեցությունից։
ու չգիտեին իրանց որ պատով տան։ տենց արտահայտություն կա, չէ՞։
մի հատ լավ ընկերուհի ունեի երբ երիտասարդ էի և անփորձ։ շուն ուներ։ ասացի՝ ինչի՞դ ա պետք հարաբերություն։ ասեց ուզում եմ ամուսին լինի ու որ հոբի լինի։ ասենք դու շանդ ես նայում իսկ ես իրա գուլպաները կլվանայի։ ու իրան սուրճ կմատուցեի։ այդ աղջկան տենց հարցեր էլ չէի տալիս։
իսկ հոգեբանները սահմանում են այն ինչին «սեր» են ասում որպես պահանջ։ իսկ Ֆրոմմի գրածը աշխարհը կարող է ավելի լավ տեղ դարձնել եթե իրան լսեին։ սակայն իրան էդքան էլ շատ չեն կարդում որ իրա փիլիսոփայությունը իմանան։ իսկ ով կարդում ա, ասենք ես, կարող ա հասկանա որ այն ինչ գրած ա միշտ չէ որ լուկավիծ չի արել։
ու ասենք նա թվում էր տարբեր ձևէր էն մենակությունից խուսափելու․ ալկոհոլ, օրգիաներ, տամ-տամի տակ պարեր, թմրանյութ, և․․․ վայ քու արա ․․․սերը։
փաստորեն, սերը նույնիսկ Ֆրոմմի մոտ հայտնվեց այդպիսի ոչ առանձնապես վեհ ցուցակում։
ու եթե մենք դիտարկում ենք սերը որպես գոնե ոչ այդքան ահավոր փախուստ միայնակ/մենակ լինելուց, միմյանց հետ ձուլվելու միջոցով, ապա այդ լուծումը ի սկզբանե կեղծ ա։
որովհետև մարդը որպես էակ մենակ ա մնալու։ ու իրան մենակությունից չի փրկի ընտանիքը, ընկերները, տնային կենդանիները։ Ու նրանք՝ ընանիքը, ընկերները, կենդանիները նույնպես մենակ են։ Ու ամենաշատը կարող են լիքը պրոբլեմ ստեղծել որ ժամանակ չլինի մտածելու կեցության մասին։
Երբ տգեղ և չար կինդ քեզանից ինչ որ բան ա պահանջում սկալկայի միջոցով, իսկ փսլնքոթ և քաքոտ երեխաներդ զռռում են – այ ոչ մի ժամանակ չես ունենա կեցությունից խոհելու։
Մաքսիմում ձուլվես շշի հետ։
Ու երբ ապրում ես՝ մենակ ես ընդունում որոշում։ Ու շատ լավ ա երբ ամենապատասխանատու պահերին մենակ ես լինում։ Որովհետև դա լրիվ ցույց ա տալիս որ ուրիշին հույս դնելը կեղծ ա։
Ու մենակ ես հիվանդանում։ Եթե կողքինիդ վարաքես, ու ինքն էլ հիվանդանա՝ բան չի փոխվի։
Ու մենակ ես մահանում։ Եթե ընտանիքդ քո հետ վառեն՝ քեզ դրանից ոչ լավ ոչ վատ։
Ու երբ մարդը մահանում ա, գլխին տաս հոգի լինի, թե զրո – նրանք չեն կարողանալ կիսել վիճակը։ Ամեն մեկը իրա մահը մենակ ա տանում։ Ու Հաուսը ճիշտ էր՝ ինքնավայել մահանալը անհնար ա։ Իքնանվայել ապրելն ա հնարավոր։
Ու իմ հետ շփվելուց լիքը մարդ հրաժարվել ա տնային կենդանի պահելու մտքից։
Ես լավ գույնզգույն պատմում եմ ինչ ա իրանց սպասում էդ ուղղու վրա։ Ու երբ մարդիկ իմանում են, իսկ իմանալը միշտ ավելի լավ ա քան չիմանալը, նրանք արդեն այլ ընտրությույն են անում։
Իսկ եթե նրանք իմանային ինչ ա իրանց սպասում, նրանք կհրաժարվեին և ընտանիք ունենալուց, և աղջիկ/տղա կապելուց։
Ինչն ա էդ իմացության մեջ վատ, որ կմնային/կբազմանային մենակ հիմար մարդիկ, խելացիների տոկոսը կիջներ կտրուկ, ու շարունակվող դեգրադացիայի պայմաններում կամ իրար կվերացնեին կամ կվերադարնային ծառեր/օվկիանոսներ։ ու կլիներ ասենք Յուպիծեր։
ու ինքը գիտեք շատ հավես գեղեցկություն ունի իրա մեջ։ Իրա վրա ոչ ոք ոչ ծնվում ա ոչ մահանում։ Ինչքան մեզ հայտնի ա։
_ու տենց _
կարծում եմ, որ հեռախոսային համարները, զանգերը ահավոր հնացել են։
ու մենք դեռ իրանց օգտագործում ենք որովհետև ժողովրդի մեծ մասը լրիվ բիդլո վիճակւմ ա։
մեզ պետք ա պարզապես ինտերնետ՝ մոբայլ սարքերի համար։
իսկ ինչպես շփվել՝ մենք ինքներս կմտածենք։
կամ մեր տեղը կորպորացիաներ կմտածեն յուրատեսակ օփենայդի որ ասենք ես սքայփում նույնը ես ջթոքում։ ի դեպ ես սքայփում չկամ բնավ։
իսկ հիմա հայտարարություն։
ինձ էլ մի զանգեք, զզվացրեցիք լուրջ եմ ասում։
պո ժիզնի չզանգեք, չեմ վերցնում։ ֆսյո։
ես մեղավոր չեմ որ սաղ հիմար են ու մենք ձեր հետ ասենք էկիգայով չենք որ ես ստատուս դնեմ «կինո-ում եմ, ՉԶԱՆԳԵԼ» կամ «աշխատանքի եմ ու ռիլի բիզի եմ ապեր, ձեռ չտալ» ու տենց
ես օնլայն-մոնլայն եմ։
միշտ։
սակայն հանդուրժող եմ։ կարող եք դեռ նախնադարյան մեթողներով սմս գրել։ կկարդամ։ մի օր էլ ձոն կամ ասք տեքստի մասին կգրեմ քանզի ես տեքստ շատ եմ սիրում։ սակայն էդ արդեն անձնական ա ու կապ չունի։
ու տենց
ինչպես մարդուն կանչեն, տեխնիկապես իրա իրավունքն է։
այսինքն իրա անունը։ հիմա։ ժամանակակից տեքնոլոգիաների դարում։
մարդը ունի անուն, որը իրան տվել են ծնողները։ ասենք առանց իրան հարցնելու։
հետո նա ունենում է կամ չի ունենում մականուններ, որոնք իրան տվել է հասարակությունը, որոնք նա վաստակել է։
հետո նա մտածում ա իրան մի քանի մականուն ինտերնետների համար, ու դրանցից մեկը հաճախ դառնում է հիմնական։
ու լիքը մարդ սկսում ա ճանաչել իրան այդ իրա մականունով։
ու իմ լեզուն չի պտտվում ասել Սաթենիկ, երբ ես գիտեմ Սատանիկին ։Ճ
ու ինձ դուր ա գալիս երբ տեխնիկապես մարդիկ իրանք են ընտրում ինչպես իրանց անվանեն։
ու տենց
ես սիրում եմ դեմոներ։
ու ես սիրում եմ օրիկ համակարգիչը։
ու սա իրա համար ամենալավ դեմոներից ա։
որը ի դեպ արդեն վերջերս ա արված ոչ թե ութանասունականներին։
ու էդ նենց մի տեսակ հավես ա հիմա էն կոմպերի համար տենց մի բան անել որ նույնիսկ էն ժամանակ չեին անում։
հա ու ի դեպ ես էդ տղեքին գիտեմ։
ու նույնիսկ օգնել եմ լիքը։
իսկ մի հատ սայթ ունեի գեոսիթիզում որը հիմա ջնջել են սրիկաները, իսկ ես չհասցրեցի բաքափել, որտեղ Ռենե Մագրիտի երեքհարյուրից շատ նկար քոնվերթ էի արել որ օրիկով նայել լինի։
մենակ կարող եմ գտնել ՑԵՈ մագ – քլաբ եուրոպ օրիկ-ի իմ էդ նկարներով քովերներից մեկը։
համ էլ ես այնտեղ տպագրվել եմ մի անգամ․ իմ չորս կիլոբայթանոց կրիպտոգրաֆիկ ծրագրով ։Ճ որը աշխատում էր Մաթիաս Շանդոր ցանցային շիֆրի սկզբունքով։
ու տենց
ես այսօր նոկիայի գովազդ էի։
կապույտատամյա սծիլնի պորտածիվ ստեղնաշարով ծերմինալ էի բացել խզարում էի։
/բարևներ Արմանին որը ապրում ա կտուրում ՆՅ-ում, ու ավանդական՝ չաթի ամենասիրուն աղջկան/
ու սաղ ծռվում էին ու կողքից անցնելով հարցնում էին ծիպը ինչ ա։
ես էլ բացատրում էի՝ նոկիա ա, լինուքս ա
բայց ծրագրավորելու համար էկրանը ֆսյո-տակի մի տեսակ փոքր ա ։Ճ
ու տենց
ու սրճարանի հենտ մուտքի մոտ սողալով եկավ կատվի ձագ ու տենց էլ մնաց։
ու մեկը կանգնեց իրա գլխին որ իրան չտրորեն։
ու հետո իրան տարան կողքի շենքի շքամուտք։
որ մթոմ սաղ լավ ա ու ոչ ոք ստեղ իրան վատ չի զգում ու ավելին, գուցե չի էլ մահանում։
ու սաղին թվում ա որ սաղ լավ ա։
ու մտածում եմ որ եթե էդ մի բանը մեզ չհավասարացներ կենդանիների հետ
կամ եթե մենք չգիտակցեինք որ անմահ չենք
երևի աշխարհը էլ ավելի վատը կլիներ։
ու տենց
ինչ հիմար գործ էլ չարվի, կգտնվի լիքը մարդ որ կդառնա երկրպագու։
ինչ հանճարեղ գործ արվի, կլինի լիքը մարդ որ այն չի հավանի։
ու տենց
Isk nkate?l eq vor “torgovyj centr rossia”-i vra tigran metsi glukhna kpats.
Mmm… That great?
(sorry 4 my english)
u tenc
Post from mobile portal m.livejournal.com
գերմանացիները երևի շատ են հավատում իրենց ութոտնուկ Պաուլին։
նույնիսկ ֆուտբոլիստները։
ու տենց
այստեղ ես չպաշտոնապես առաջարկում եմ «վեհ» մեմը գրելիս օգտագործել լատիներեն V կամ հայերեն Վ տառը։
ասենք՝
Յունիքս Սիսթեմ Վեհ (Unix System V)
Վ մարդիկ(չշփոթել Իքս մարդկանց հետ)
ու տենց
առաջ ես կարծում էի որ մարդկանց սիրում եմ։ ու որ մեծամիտ չեմ։
հիմա ես գիտեմ, որ մարդկանց չեմ սիրում։ որովհետև մեծամիտ չեմ։
Վազիր Լոլայում կար շատ կարևոր և երևացող հաղորդագրություն, սակայն քչերն են այն նկատել։
Շատերը գտնում են երեսին ու երևացող «լավը եղիր ու լավ կլինի» «մեսեջը» որը ծեծված ա ու սպասելի։
Ու ամենակարևորը սուտ է։
Ինչը ի՛նձ ա դուր գալիս, դա այն ա, որ Լոլայի մոտ խափանվում է ամեն ուրիշի միջոցով որևէ բան անելու փորձը։
Կամ լավ արդյունքի չի բերում։
Այդպիսին է հայրիկը, այդպիսին է սուպերմարկետի կամ բանկի կողոպուտը։
Իսկ ինչպե՞ս ծինեյջա աղջնակ կարո՞ղ էր ճարել քսան հազար մարկ։ Իրա բախտը ահավոր պիտի բերեր։ Դե Թիքվարը մտածեց՝ կազինո։
Առանձնապես լավ միտք չէր սակայն – բախտը կարող է ոչ միայն կազինոյով արտահայտվել ։Ճ Ու կրկին ոչ թե անհնար է սակայն շատ շատ շատ անհավանական է։
Ու ինձ համար զարմանալի չէ որ այդ հարցը կա գերմանական ֆիլմում։ Չէ՞ որ իրենք են թուրքերին որպես էժան աշխատուժ բերել Գերմանիա պատերազմից հետո իսկ հիմա՝ կրակն են ընկել։ Ժողովուրդ, չբերեիք, ձեզանով կառուցեիք, չեիք ընկնի։
Իսկ իրանցով բարդ կլիներ ու երկար։ Դե հիմա։ Այ հիմա՝ ընկել եք քաշեք։
Նույնապես արժի գոնե երբեմն զգուժանալ «օգնող» մարդկանցից։
Ով գիտի ի՛նչ համոզմունքներից ելնելով են նրանք «օգնում»․ արդյոք բավարարում են իրենց «փրկիչ» զգալու ցանկությունը թե զոհաբերություն են անում, թե իրենք իրենց են պատժում, թե․․․
Իմ սեփաքան փորձը ասում ա որ, եթե ձեզ մարդ ա «ուզում» օգնել՝ համաձայնվեք միայն եթե․
դուք կարծում եք որ ձեզ իրոք օգնություն ա պետք ու ինքնուրույն չեք կարող/ժամանակ չկա
և
դուք պիտի վճարեք կատարված «օգնության» համար, իսկ նա պիտի վերցնի այդ գումարը։
Այլապես, եթե սկսվում են «նեղացնում» ես ապեր տեսակի զրույցներ – ամենալավը ասել – առայժմ։
Ես կարծում եմ․
Եթե չես կարող ինչ որ բան քեզ թույլ տալ – մի թույլ տուր։
Մի փորձիր դա անել ուրիշի շնորհիվ, որովհետև դա նման է գողությանը։
Իսկ «ես քո համար» «դու ինձ համար» կստանամ/կանեմ/պատիվկտամ/ներմուծեք ձերը – անում են աշխարհը ավելի վատ և անառողջ։
ու ես կարծում եմ եթե լիներ պատվիրան՝ «մի պահանջիր ուրիշից (այն ինչ ինքդ չես կարող ու առավել ևս այն ինչ ինքդ կարող ես)/dead code elimination (+a -a)/», ապա աշխարհը շատ ավելի լավը կլիներ։
ու տենց
ո՞նց եք կարծում, երբ շվեյցառին դուռ բացելու համար հազար դրամ փող են տալիս
էդ ի՞նչ ա նշանակում։
արդյո՞ք հնարավոր է քո իսկ հազար դրամը այդքան չգնահատել ու տենց անկապ ծախսել։ (ինչից ելնելով չեմ ասում)
արդյո՞ք դա նշանակում ա որ «վաստակած» լինելը իրոք չակերտավոր է՞։ ու էլ ի՞նչ կարող է նշանակել։
շնորհակալություն
ու տենց
ինչի ա ինձ դուր գալիս ֆորսքուար-ը, դա այն ա, որ
ա – գուգլ լածիթյուդի պես չար չէ բնավ։
լաշիթյուդին ոնց հեռախոսդ կպցրեցիրր՝ ֆսյո – սաղ «ընկերներդ» ում թույլ ես տվել հա տեսնում են որտեղ ես։
ի դեպ պրոեկտը նաղդ ՑՌՈՒ-ական (ինչպես ես օդնոկլասնիկները նաղդ ԿԳԲ-ական են) ա ու հաստատ հաջողություն չի ունենա։ պատկերացրեք, քանի ամուսին կհամաձայնվի շեյր անել իրա լոքեյշնը իր իսկ կնոջ հետ։ Կամ քանի կին կհամաձայնվի շեյր անել իր իսկ լոքեյշնը իր իսկ ամուսնու հետ։ Էդ ընտանիքներ կքանդվեն։ Մարդիկ նածընտրում են ստել։
Փաստորեն, Ֆորսքուեր-ում երբ ուզում ես քեզ գան տենան՝ կիսվում ես տեղանքովդ։ Երբ չես ուզում, ասենք կպած գիրք ես կարդում, կամ ռազբորկվում ես – չես անում։
բ – Այ Ֆորսքուարը քեզ աջակցում ա հասարակական վայրերում չռազբոռկվել, ու ուզենալ որ քեզ քողքով անցնելիս գան ասեն բարև սիրուն ջան։
Դե բաջ ա բան ա։
Իսկ ընդհանրապես, վեբ մասը ահավոր ա սարքած, մոբայլվեբը նույնպես։ Ափլիքեյշնները այֆոն/անդրոիդ/բլաքբերի – էն ա որ չեմ փորձել քանզի դրանցից ոչ մեկը իմ ճաշակով չեն բնավ։
ու ես արդեն պատկերացնում եմ ինչ լավ կլիենտ կարող եր լինել։ նայենք։ հավես լինի ու մի երկու ազատ օր․․․ ու մտածում ես մի երկու ազատ օր լինի իրոք մի արժեքավոր բան գրես էլի, ոչ թե ֆորսքուեր ֆրոնտենդ։ Բայց դե որ ուզածդ չկա․․․
ու տենց
ու տենց
հետաքրքիր ժամանակ ա հիմա իմ մոտ։
հավես ա որ կարողանում եմ կողքից նայել ու քաղել օգտակար մտքեր, ու խաղացող կողմ եմ, և ոչ պասիվ թախտին նստած մարդ։
սակայն խաղի կանոններն են նենց որ առանձնապես բան էլ փոխել չեմ կարողանում։
օրինակ տարիների ընթացքում տեսնում եմ ինչպես է կամաց սակայն վստահ մոտենում իր կյանքի ավարտին շունս։
ու երբ նա կանգ է առնում աստիճանի մոտ շունչ հավաքելու համար, որովհետև սիրտը չի ձգում, իսկ նա ընդամենը 13.5 տարեկան է ես ակնհայտ տեսնում եմ․ նա ծերացել է։ մեր օրգանիզմները բավականին նման են։ մեզ բուժում են նույն դեղերով ու սկզբունքներով։ սակայն շունը ծերանում է մի տաս տարում, իսկ մարդը մի յոթանասուն։ պարզ ա որ հետազոտությունները, որոնք պնդում են, որ գենետիկ կոդի մեջ մի արժեք ա գրված, որի պատճառով էլ այդպես ա լինում, իրավացի են։
ավելին, պարզ ա, որ այդ արժեքը զապասով ա գրված։ որովհետև մարդիկ առաջ ապրում էին մի երեսուն-քառասուն տարի, ու չեին էլ հասցնում լավ ծերանալ։ կամ կատուները․ նրանց կյանքը այդքան է լավացել, պատվստվում են, լավ սնվում են, որ ահագին ավելի երկար են ապրում քան առաջ։
ու տենց
ստեղ կարելի ա գրել՝ առանց մեկնաբանության։
սակայն․․․ մեշդու ծեմ Ռոսսվյազը պաշտոնապես թույլատրել է Մեդվեձևին օգտագործել այֆըն, քանզի այն չի սպառնում ազգային անվտանգությանը։
Մեկը հարցներ, սոֆթի սոուրսները տեսած կա՞ք։
Բա էդ ո՞նց եք իմանում որ չի սպառնում։
Ի դեպ, ո՞վ կարա ինձ փրուֆլինք տա որ Իրաքում պատերազմի ժամանակ սաղ Ցիսկոները անջատվել են։
Հա, ու այլ նորություն, Էփլը դատի են տվել սպառողները բավական աջակցություն չստանալու պատճառով։
Էփլը անտեննայի խնդիրը լուծելու համար առաջարկել է երեք տարբերակ․
ա – դոնթ հոլդ իթ թաթ ուեյ – ասաց ինքը Ջոբսը որը հիմա թափուր ջոբսեր ա հայտարարում անտեննա ինժեներների
բ – վերադարձնել ու վճարել տաս տոկոսի շտրաֆ
գ – ձեռք բերել երեսուն դոլարով հատուկ բամպերներ
Հա, ու ԱԹանդԹի-ին էլ են ձեռի հետ դատում էփլին աջակցելու համար։
ու տենց
[այստեղից][1]
_ու տենց_
[1]: http://mi3ch.livejournal.com/1751883.html
Բիսայդս հիշեցի։ Անթարա – սանսկրիտով նշանակում ա ինծիմեյթ, սոուլ, հարթ, մոտիկ։
Հավանաբար Անթարանյան ազգանունը էդ արմատները ունի։
Ո՞վ ձեռի տակ գիրք ունի ճշտի։
ու տենց
տաքսու վարորդը իրեն լավ էր պահում։
չեր ծխում, երաժշտություն չեր լսում։
իրանից պահանջելու բան չունեի։
սակայն նա լսում էր ռաձյո։ ու նենց հետաքրքիր էր․ ինչ որ երկու քույր հաղորդում էր։ ու իրանք ասում էին․
– մի գնացեք ինտերնետներ, ինտերնետներում լավ բան չկա, ինտերնետները տներ են քանդում, նույնիսկ նորակառույց և էլիտար։ մի գնացեք ինտերնետներ, ավելի լավ է գնացեք – ու այստեղ հայտնվում է պեպսիի նշանը սկսվում է գովազդը։
Ես վստահ եմ որ այդ քույրիկները բնավ չգիտեն որ ինտերնետները դա մեմ է։ Ու նրանք միամտորեն օգտագործել են մեմը մեծարգո նախագահ Բուշ կրտսերի պես։
փաստորեն։
ու տենց
hactar{.lj-user} : իսկ նա կապույտ կարմիր դեղին կանաչ հերթականությամբ է՞ր, չ՞է
norayr{.lj-user} : ի՞նչը, ծիածանը՞
hactar{.lj-user} : չէ, գուգլը
ու տենց
իսկ ձեզ չի՞ թվու՞մ որ «պինգվինաշենը» և «կորցրած երազը» սիրված են որովհետև պարզապես ոչ ահավոր հայկական մուլտեր են։
ու տենց
քանզի ընկերական ժապավենը բնավ չունի շեյր ինչպես գուգլ կարդացիչը ։Ճ ահա՝
հավես քուիզ
http://www.inliberty.ru/system/quiz/
էս էլ ինչպես են իրանում բաժանվում
http://anoushe.livejournal.com/106138.html
ու տենց
ուզու՞մ եք ձեր տեղը ոչ ոք չստանա չվճարի հասարակական տրանսպորտում։
կա շատ հեշտ և գործող լուծում։
վճարու՜մ եք ամենասկզբից։
մտնելուց։
ու տենց
ու տենց
Այսօր սքրինշոտներ ցույց տալու հավես կա։
Սա մեմոիս այսպես ասած դեսքթոփն ա։ ՑՊՈՒ-ն ֆրեքուենսին գցում ա երբ անգործ ա։
Իսկ սա մոկն ա որ րոքսթերմի մեջ նվագում ա ։Ճ
ինչպես միշտ, սակայն։ ։Ճ
ու տենց
ու տենց
http://wikipedia.7val.com/ – էս վիքիպեդիայի մոբայլ ֆրոնտենդն ա։
իմ սոնի էրիքսոնի դեֆոլթ զննիչով լավ ել աշխատեց ։Ճ
ու տենց
սրտովս ա [գրում][1]։
_ու տենց_
[1]: http://morinen.livejournal.com/79281.html
ուրեմն եթե ինչ որ մեկը Թաուեր Թոփլեր խաղացել ա այնտեղ հավես ձայներ կան՝ վուվուզելոտ։
ու էդ ձայնը ասացի հեռախոսիս մեջ գցեմ որպես մեսըջ ալերթ։ Հիմա գցում եմ էս անտեր Սոնի էրիկսոնին չի նվագում։
Կռահեցի որ քանզի ձայնը կարճ ա ինքը չի կարողանում հենց սկզբից նվագել – հիմար ա։
Խմբագրեցի, մի քիչ դատարկ տեղ թողեցի և ահա՝
http://norayr.am/tmp/toppler/honk2.mp3
սա նվագվում ա։ Իսկ http://norayr.am/tmp/toppler/honk.mp3 սա չի նվագվում իմ հեռախոսով։ Դե չհեռախոսով նվագվում ա իհարկե։ ։Ճ
ու տենց
Նոր Ադայի քմփայլեր ա դուրս եկել։
Սա էլ Ադա-ով գրված վեհ ԾԱ-ի ցանկը։ Նենց բարձր ցանկ ա, բառացիորեն բարձր աշխատող սարքերի համար։
Սակայն, ես մի քիչ շփվել եմ էյր դեֆենս բաներ ադա-ով գրող տղեքի հետ։ Ասում են նույնիսկ Ադա95 չեն օգտագործում, ոչ մի օբյեկտներ։ Դե լավ դրանք ռադիկալ էին ու ինձ պարզ ա ինչի, բայց իրականում, վստահ չեի որ Ադա2005-ն ա առանձնապես անհրաժեշտ, ուր մնաց Ադա2012: Լավ, Ադա2005-ը ֆուլ ջեներիկ սափորթ ուներ, լինում էր թիթիզանալ պիպիսկաները համեմատելուց։ Է՞լ ինչ են ավելացնելու։ Գնամ կարդամ այդ մասին։
ու տենց
Մի հատ խափուսիկ բան կա սակայն։ Մարդկանց թվում ա հաճախ, որ այն ինչ արտասահմաններից ա՝ դա միշտ օտար մշակույթ ա, ոչ թե ժամանակակից (բուրժուական, քաղաքային, քաղացիական) ապրելավոճի արտացոլումն a։
Ու այն փաստը որ դա սկզիբ ա առել ասենք նահանգենրում բնավ չի նշանակում որ դա նեխած արևմտքի կործանարար պրոպագանդան ա։
Ասենք օփենսորսը չեր կարող այլ տեղ ստեղծվել, քան ամնում։ Այսինքն միտքը կարող էր մեկի գլխի մեջ հայրնվել, ռեալիզացիա չեր լինի։ էդպիսի տնտեսություն ոչ մի տեղ չկար որ ընկեր սթոլմանը ժամը երկու հարյուր դոլար էն էլ ութանասունականներին սկզբին վերնցեր իրա ազատ ծրագրերի սափորթի համար։
Նույնը՝ քաղաքացիական ազատությունները քաղաքում են ծնվել, կանանց իրավահավասարութոյւնը՝ նույնպես։
Իսկ այն որ մեր մոտ չի սկսվել այլ ամերիկաներում էդ նրանից ա որ նրանց տնտեսությունն ա այլ, որ նրանք մի քիչ առաջ ընկած են և այլն։ Ու էդքան էլ իրանց ուրույն չի որ ասենք էդ ամերիկյան մշակույթ կրնորինակելու արդյունք ա։
Սիրելիներս, ամերիկյան մշակույթ ջուջուլում մի հատ նայեք, կտեսնե՜ք՝ կոկա-կոլա, ջիփ չեռոկի, բոուլինգ, պիցցա, համբուրգերներ․․․ ու այս շարքը ցանկացած հայկական սևամորթ սևահագուստ իր սրտի մեջ կրում ա։
Չի կրում սակայն Մարք Թվենին, ռեդհոտ չիլի ներին ու տենց։
Էդ պատճառով էլ ասենք կոմունիստնրեը չռփում էին իրանց հիպպիներին, մլցեքը պաձյեզդներում իրանց մազերը կտրում ու նույն ժամանակ ամերիկաներում նույն հիփիներին անվանում էին սովետական ազդեցության արդյունք։
տենց իրար վրա էին գցում սակայն։
Հա մեկ էլ պառանոյայի սահմանման մեջ գրված ա որ էդ էն ա որ միշտ ինչ որ այլ մեկի մեջ ես պատճառն գտնում։
ու տենց
տժժալը լավ միտք ա անշուշտ։ ինտերնետների փակ գրելու մասին իմ կարծիքն ա․ ինտերնետներում իրականում փակ բան չի լինում։ ես ասենք զամոկի տակ գրեցի, ու հարյուր տոկոս վստահ չեմ կարող լինել սաղ ընկերներիս մոմենտով որ ոչ մեկը այլ երրորդ կույսակցության մարդու ցույց չի տա բնավ։ այսպիսով զամոկի տակ գրել-չգրել, ֆբ-ում պրոֆայլ փակել-չփակել (մի բուռ հայ ենք)մի տեսակ քչացնում կամ շատացնում ա հանրային դարնալու հնարավորությունը սակայն բնավ չի ապահովվում։ Այսպիսով, բառը ճնճղուկ չէ բնավ, ու ՔԵԴ
իմ նամակագրությունից
ու տենց
սպանիչ հոդվածներ ա գրել չտեսությունում Վուվուզելի, ինչպես նաև Խորապես Մանուշակագույնի մասին
ու տենց
[այստեղից][1]
[մեկնաբանություններից՝][2]
<blockquote style="border-left: 2px solid #FFCC00; padding: 10pt; margin-left: 30pt; background-color: #FFFCEC;">
<p>
– Какое счастье, что это блондинко живёт не в Тбилиси 🙂<br /> – да-да-да.<br /> она задолбалась бы объяснять им что надо говорить по русски 🙂
</p>
կարծում եմ, եթե և կեղծ ա, ապա նենց ա նման իրականությանը որ կարար լինել։
ու տենց
Սիրահարների այգում մի բան ա պակասում։
Պետք ա մի հատ արկղ, ու իրանից կախված փաթեթներ, որ շներով մարդիկ մտնելուց քաշեն, ու հավաքեն դրանցով եթե պետք լինի, իսկ դուրս գալուց նետեն այդ իսկ արկղի մեջ։ Հա, իսկ արկղի վրա պետք ա նկարել որ փաթեթները կապեն հետո նետեն, քանի որ չհասկացող մարդիկ են պատահում։
Հա, մեկ էլ լսել եմ, որ խոտերը փակ են որովհետև կաբլուկներով աղջիկները փչացնում են։
Արդյո՞ք բարդ ա մի հատ ցուցանակ սարքել ջնջած կրունկով, որը դա հանրամատչելի բացատրի։
կամ ասենք բոթասով ցուցանակ որ հասկանան որ միայն մարզայինով ա կարելի մտնել։
համ էլ իրանք կիմանան որ կրունկերով այգի հավես չէ գնալ։
Չնայած հա, չհասկացող մարդիկ են լինում, արի ու հետևի նրանց։ Ավելի հուսալի ա պարզապես փակել։ Սակայն արկղը հենց չհասկացող մարդկանց համար ա ով չի հասկանում որ փաթեթ ա պետք ունենալ գրպանում եթե շան հետ տենց այգի ես մտնում որտեղ ասենք խոտերի վրա են պարկում։
ու մի բան էլ։ «Աչաջուրը» միակ այգում գտնվող սրճարանն ա, որտեղ ես լինում եմ։ Որովհետև այլ տեղեր սկզբունքորեն չեմ լինում իսկ եթե պետք ա լինում լինել(մեկ անգամ ա տենց եղել), ապա փող չեմ տալիս ու բան չեմ վերցնում: Որովհետև չեմ ուզում դրական խրախուսանք հանդիսանալ նրանց համար։ Իսկ Սիրահարների այգին միակ տեղնա որտեղ սրճարանը հայտնվելու հետ միասին կանաչ տարածությունը մեծացել ա ոչ թե պակասել։
ու տենց
извини что я вмешиваюсь. все что я пишу – на самом деле о себе. и я проецирую.
итак, каждый шаг – голосование. то, что ты мыла голову под дождем – голосование. ты это делала, и ты это делала в ереване. голосование за то, что вовсе не все то, что “не следует” делать на улице – так страшно. но это самое неважное. то, что ты любишь свою собаку, и водишь ее на фрисби, и катаешься с ней в общественном транспорте – это тоже голосование. на самом деле ты это не сознаешь, и просто не можешь поступать иначе, однако то, что ты есть, и то, что ты это делаешь – важно. и тот факт, что ты есть здесь он ведь не случаен. это не просто стечение обстоятельств – твой этнос и то что ты живешь в ереване. к чему это я? я о себе. о своей потенциальной потере. я люблю когда на улицах моего города люди моют себе голову под дожем можно встретить хорших, умных, развитых людей с прекрасными собаками. кроме того, никто на вас не наезжал, не так ли? из за мытья голов, а не из-за собаки. Кстати, в том же Нью Йорке скорее всего тебе бы повезло, если бы полицейский тебя просто послал насчет мытья головы, а не оштрафовал, или прижал к асфальту и не выматерил. Друг из Нью Йорка рассказывает страшилки про тамошних полицейских.
почему я это пишу? потому, что я знаю о тебе кое-что: то, что ты русскоязычная указывает на вероятный бордер айдентити, то, что ты умная и развитая – указывает на то, что ты наблюдая вокруг невежество, будешь не рада, и эти два заключения вместе указывают на то, что ты можешь связать Армению и невежество. Следовательно, предпочтешь уехать, и начать жизнь где-то еще. Тогда может получится, что когда ты сообразишь, что оказывается, невежд много даже в Нью-Йорке и заметишь, что даже невежды в твоем городе имеют интересные и добрые культурные особенности, скорее всего возвращаться будет поздно – по ряду причин: сложно, уже налажена жизнь, есть работа неплохая, и тому подобное. Менять что-либо всегда сложно и требует ресурсов – как материальных так психологических. Я к чему – я о себе. Мне приятно когда в моем городе много развитых, добрых, и приятных мне людей. Вовсе не обязательно с ними близко дружить, однако приятно их встретить на улице, баркампе, фрисби, и т, д. И очевидно, что у меня возникает чувство потери, когда я их теряю. 🙂
Ты программист вроде – событие потеря – вызывает сеттер метод SetMood(loose, timeinterval, deepness).
в имплементации которого выставляется флаг эмоции sadness в true.
Время и глубина меняются, однако type emotion = {sadness, joy, fear, fury}. – очень просто описывается.
Понятно, что метод SatisfactionOfNeed выставляет флаг joy в true.
к слову, type feeling описывается сложнее, там есть поля про убеждения (persuation) и он может принимать значения типа guilt, shame, и т. д. Однако это я отклонился.
Скажу еще про концентрацию умных, развитых людей в одном месте. Такая концентрация была когда-то во Флоренции. Не сейчас. И тогда там было создано много хорошего. Такая концентрация была в Bell Labs – где создано много полезного, от транзистора до C, Unix. Такая концентрация была в Ереване в середине двадцатого века. Вкупе с оттепелью шестидесятых, это позволило создать много хорошего. К примеру тот самый летний кинотеатр. Многое, из того, что нам осталось было сделано тогда. Сейчас я очень радуюсь в ребятам из диаспоры. Они часто развитые, и делают много хорошего. Я уже писал, что невежество – причина того, что мир становится хуже и соответственно развитость делает мир и конкретно Армению лучшим местом.
Знаешь, новостройки и концентрация умов в одном месте – имеют нечто общее.
Мне не нравится, когда в городе есть только центр и есть неинтересные спальные районы. К сожалению, таков Ереван. Таков и Цюрих. Однако Тбилиси кажется не такой. Там есть университетская часть, есть авлабари, есть лесселидзе, сололаки, озеро ку – разные районы и везде что-то свое интересное. житель сололаки врядли чувствует себя обделенным потому что не живет на лесселидзе потому что таким же обделенным может чувствовать себя житель лесселидзе потому что он не живет на сололаки. У нас развит центр, и новостройки в основном появляются в центре. В центре также открываются кафе, и всякие общественные заведения. Почему? Мне кажется потому, что на самом деле отстроить северный проспект – маленький участок города – не так дорого. Гораздо дороже построить его в новом месте, к примеру рядом с Ваагни. Потому, что тогда там нужен свой кинотеатр, опера, инфраструктура, транспорт, парки – а это уже несопоставимо много денег. Однако мне больше нравится, когда есть много разного и интересного, чем когда есть один центр – и дальше неинтересные окрестности. Точно также мне не хочется, чтобы в Армении был один Ереван и пустота. У нас на работе есть прекрасные ребята из Гюмри. Почему они были вынуждены приехать в Ереван учиться, и работать, а вовсе не я поехал работать в Гюмри? Потому, что мы развиваем только Ереван. Это осознанно, возможно как-нить расскажу пару историй. Однако по культурному вкладу Ванадзор и Гюмри непропорционально важны относительно количества населения. Так же, армяне, или евреи, в силу определенных культурных особенностей и наследия оказали непропорционально их количеству большой вклад в развитие мировой культуры и науки. Если бы я был очень состоятельный человек, ну как Гафесчян, или Киркорян, я бы профинансировал открытие превосходных университетов в Гюмри и Ванадзоре. Таких, чтобы из Еревана туда посылали детей учиться, зная, что качество образования сопоставимо с зарубежными ВУЗ-ами. И тогда аутсорс компании открывались бы и там, и там тоже стало бы лучше жить.
Мне не нравится, когда лучшие умы концентрируются только по Нью-Йоркам и Москвам. Потому, что в других местах тоже живут люди, и они не хуже, чем американцы или москвичи. И если бы не спюрк – не было бы у нас прекрасного парка влюбленных. Не было бы конкурса роботов, и многого другого. На самом деле, не было бы и того Еревана, который у нас есть. Во второй половине двадцатого века Ереван стал местом стечения армян со всего света, центром армянства, миксом культур. Правда, репатриация рано была приостановлена Сталином, который почувствовал сильную опасность, и самому Кочару пришлось лично его просить его пустить обратно. К чему это я? Все о том же. Я не хочу, чтобы ты уезжала. Что бывает на чужих берегах? Там больше денег. Легче/доступнее приобрести машину в кредит. Не всегда дом, и не всегда каменный. Кружить по Калифорнии на Харлей-Дэвидсоне для меня не проблема. Просто не в мотоциклах счастье. Ну для нас, для развитых людей. Счастьем психологи считают удовлетворение потребностей.
Потребности у людей разные. H = {n1, n2, n3… nn}, где H – Happiness, n- needs. Это ряд удовлетворенных потребностей. Безусловно, когда самые важные потребности – это кататься на харлей по калифорнии – то лучше эмигрировать
Однако, когда самые важные потребности несколько выше, возвышенней, то становится вовсе не так очевидно, что на чужих берегах лучше, даже наоборот.
Кажется, так. И это не только тебе адресовано. Это многим.
И напоследок. Сегодня ко мне подошел человек и спросил, не из спюрка ли я. И так как мне все равно не поверят, я ответил, что да. Он меня спросил – а как я думаю, хорошо ли – репатриация. Я сказал, что думаю, что да. А он сказал – мне кажется нет. Почему? Потому, что для вас у нас слишком плохи дела с гражданскими свободами. Чтож, ответил я, тот факт, что я здесь, возможно, несколько влияет на наши гражданские свободы. Не могу не согласиться – ответил он и отошел.
ու տենց
[][1]
_ու տենց_
[1]: http://www.linuxquestions.org/questions/red-hat-31/when-we-shall-expect-rhel-6-a-711537/
Գլամուրը այդքան սիրված է որովհետև բոլորը, լավ, գրեթե բոլորը, կարող են լինել/դառնալ գլամուր։
Դա հեշտ հասանելի է։ Հագեք երկար վերարկու, ու սև ակնոց՝ և դուք արդեն գլամուր եք։
Ակնոցը կարելի է փոխարինել հեռուն նայող հայացքով։
Գլամուրը ֆորմա է որը չի հետևում ֆունկցիային։
Գեղեցկությունը ֆորմա է որը հետևում է ֆունկցիային։ Դա է հենց գեղեցիկի էությունը։
Օրինակ․ լավ նախագիծ, գեղեցիկ վազող լեոպարդ։
Նա գեղեցիկ է քանի որ գրագետ նախագիծ է իրականացվել։ Իսկ այլ նախագծի տարբերակ չկար․ չեր ապրի։(Այն որ բավականին խելացի գործողություններ հնարավոր է անել բնավ չունենալով ինտելեկտ վաղուց ապացուցված է։ Այո, պետք չէ լինել աբսոլյուտ և իմաստուն՝ գեղեցիկ նախագիծ ստեղծելու համար։ Այն կարող է ինքը իրանով ստեղծվել, օրինակ էվոլյուցիայի հետևանքով։)
Կարելի է լինել գեղեցիկ, բայց ոչ գլամուր։
Կարելի է լինել գլամուր, ու բնավ ոչ գեղեցիկ։
Այսպիսով, գլամուրի իմաստը միայն իր կեղծ կախարդանքով գերելն է։ Գերագնահատվելն է։ Գերագնահատելը այն է, ինչ մենք, մարդիկ շատ լավ անում ենք։ Իհարկե, եթե դա չլիներ, չեինք տարվի հետազոտություններով, ու գիտություն/արվեստ չեր լինի։ Որը սկզբունքորեն նույնն է։ Իսկ գլամուրը այդ մեր ֆիչայի դրաուբեքն է։ Որոշ զարգացած կենդանիներնել են գերագնահատում երբեմն։ Սակայն ոչ մեր չափ։
Ընդ որում նա ով ցանկանում է գերագնահատված լինել, բայ դիզայն արդեն անկեղծ չէ։
Նա փորձում է երևալ «ավելի լավը» քան կա։ Որը անհեթեթ է։
Եվ իհարկե հիմարներն են որ այդ կուտը ուտում են։ Կամ անկիրթ հիմարները։
Ի դեպ․ Մարդը կարող է դառնալ գլամուր։ Մարդը չի կարող դառնալ գեղեցիկ։
Գեղեցիկ չեն դառնում։ Գեղեցիկ լինում են։
Ու ինչ էլ նրանք անեն՝ միևնույն է գեղեցիկ են։ Եթե բավական խելացի կամ կիրթ չեն, և հետևաբար անճաշակ են, ապա չեն հասկանում որ գեղեցիկ են։ Այդ իսկ պատճառով ձգտելով գլամուր լինել։
Նույնը՝ խելացի չեն դառնում։ Խելացի լինում են կամ չեն լինում։
Սակայն կիրթ դառնում են։
Էն որ ասում են՝ ռեժիսոր ծնվում են – այ դրա մասին ա։
Ռեժիսորի տեխնիկական ֆունկցիան՝ կոորդինացնել տարբեր մասնագետների աշխատանքը մտահղացումը իրականացնելու համար։ Այ սրանք են կեյ բառերը։ Մտահղացում։ Իրականացում։
Երկուսը լինում են երբ բավականին զարգացած են ինտուիտիվ և բանական մտածելակերպերը։
Ընդ որում ինտուիտիվը առանց բանականի՝ երբեմն բռնկվող մտահղացում է ընդհամենը։ Խափուսիկ է։ Մտահղացման լավ զարգացումը և իրագործումը արդեն պահանջում է բանականություն։
Սա է այն պահը երբ անխելք սակայն կիրթ մասնագետը «էշը ցեխից կհանի»։ Իսկ խելացի, սակայն անկիրթը, գուցե երկար ժամանակ փորձեր անելով, սակայն կարող է ավելի լավ, ավելի գեղեցիկ, ռեալիզացիա անել։ Ինչպես ասում են կրեատիվ։
Դա է պատճառը վեճերի․ պե՞տք է արդյոք իմանալ տեսություն՝ կինոի պատմություն կամ սոլֆեջիո – գեղեցիկ բաներ ստեղծելու համար։
Եվ պատասխանը․ անհրաժեշտ է, եթե մարդը խելացի չէ։ Խիստ ցանկալի է, եթե խելացի է։ Բայց ոչ միշտ անհրաժեշտ։
Իմանալը կխնայի ժամանակ։ Երբեմն կխոչընդոտի թարմ ուրույն մտքի ծնվելուն, սակայն քիչ դեպքերում։
Անցնենք առաջ։ Կիրթ սակայն ոչ խելացի մարդը կմնա ոչ խելացի սակայն կդառնա գրագետ։
Անշուշտ, դա շատ ավելի լավ է, երբ հասարակության մեջ անխելք մարդկանց բավականին մեծ մասը գոնե կիրթ է։
Քանի որ, իմ համեստ կարծիքով, չարությունները մեծ մասամբ արվում են անիրազեկության (անգրագիտության) պատճառով։ Այսպիսով, երբ հանրության անխելք մարդկանց միջի կիրթ մարդկանց տոկոսը մեծանում է, այդ հանրության արած չարությունների թիվը և որակը սակավանում է։ Ստացվում է, չարությունը և կրթությունը հակառակ համեմատական են։
Իհարկե, մարդիկ ունեն և այլ հատկություններ։ Այդ այլ հատկությունները հիմնականում բխում են համոզմունքներից։
Մարդիկ լինում են ավելի չար կամ ավելի բարի, ավելի նախանձ կամ ավելի կամեցող։
Համոզմունքը, սակայն, կապված է եղած տեղեկատվությունը մշակելու ունակության և ցանկության հետ։
Խելացի մարդիկ փորձում են եղած հում նյութը մշակել։ Քանի որ ունեն ազատ ռեսուրսներ։
Ոչ խելացի մարդիկ սակայն, փոխարենը կարող են չարանալ։ Օրինակ, անխելք, չմտածող մարդը չի մտածի, որ ուրիշի հաջողությունը բնավ չի նշանակում նրա անհաջողությունը։ Ու այդ մարդը չի նախանձի։
Կամ այլ օրինակ․ մտածող մարդը չի նախնտրի գողություն անել։ Նա չի ունենա համոզմունք որ այլ կերպ չի կարող հասնել այդ փողին։ Կամ չի գերագնահատի դրամի իրական արժեքը։ Նա չի ունենա դրամի նկատմամբ կախվածություն քանի որ մտածելով հասկանում է որ դրամը ընդհամենը դրամ է։ Կարծիքը, որ գողանալը՝ հեշտ ուղի է – ոչ հեռատես, էժան ու հիմար է։
Կիրթ սակայն անխելք մարդը պարզապես գողություն չի անի որովհետև նա «դաստիարակված» է։ Նրան բացատրել են։
Իսկ անխելք և անկիրթ մարդը կարող է գնալ և մութ անկյունում մի երկու կոպեկի համար մարդ սպանել։
Որովհետև չի հասկանում ինչքան հիմար է դա։
Չէ, ես բնավ չեմ պնդում որ բոլոր գողերը մտածող չեն, ու որ եթե մտածող լինեին՝ կվերանեյին իրենց համոզմունքները։
Կարծում եմ, որ կան սակավաթիվ հանճարեղ մարդիկ որոնք ինչ-ինչ պատճառներով գողություն արել են։ Սակայն դա ոչ ոք չգիտի, և դրանից ոչ ոքի առանձնապես վատ չի եղել։ Եվ հաստատ ոչ մութ անկյունում։ Այսպիսին էր անբիծ առնետը։
Բայց նույնիսկ նա իր գողությունները բավականին շուտ թարգեց և այսպես ասած փոխեծ պրոֆիլը՝ անցնելով որոշ հայտնի ծառայություններ։ Ասածս այն է որ Մորիարտին եթե իրոք մտածող մարդ էր, նա կմտածեր որ արժանի է ինքնավայել լինել։
Իսկ երբ մտածեր այդ մասին, կմտածեր որ շատ ավելի լավ ձևեր կան փող աշխատելու, առանց աշխարհը ավելի չար դարձնելու, կամ ժամանակ առ ժամանակ վտանգավոր գործունեություն վարելուց։ Եվ այդպես էլ պետք է լիներ։ Նրան մտածող և ամեն ինչ նախատեսնող Հոլմսը ոչ միայն թույլ չտվեց իրեն նետել շվեյցարական ջրհոսի ժայռից այլ և ինքը, Մորիարտին վատ ավարտեց։ Այդպես էլ պիտի լիներ։
Դա նույնպիսի պարզ կապ է ինչպիսին է ասենք չպատվաստված ցեղական կենդանու/ձագի վաղաժամ մահը։ Այդպես էլ պիտի լիներ։ Կամ «եթե կում անես «թույն» վերնագրով շշիվ, վաղ թե ուշ կզգաս որոշակի տկարություն»։ Ակնհայտ է չէ՞։
Այսպիսով, խելացի մարդիկ՝ կանխատեսում են։
Նրանք ավելի հաճախ «future oriented» են։ Քիչ են ունենում նոստալգիա։ Քիչ են մտածում թմրադեղեր օգտագործելու մասին։ Երբեմն չափազանց շատ են մտածում ապագայի մասին։ Դա բնավ չի նշանակում որ նրանք մտածում են կարիերայի մասին։ Դա նշանակում է որ նրանք շախմատ խաղալու պես հաշվարկում են քայլերը։ Նույնիսկ կենցաղային իրավիճակներում։
Կանխատեսող մարդիկ պարզապես ստիպված են լինում կոնտրոլ անել։ Կոնտրոլ անել իրավիճակը։ Հնարավորին չափ։
Այդ է նաև պատճառը որ նրանք հաճախ սիրում են հնարավորին չափ անսահման կոնտրոլ տվող գործիքներ։ Ինչիպիսին է ասենք vim-ը։ Ինչպիսին է ֆոտոխցիկի «manual» ռեժիմը։ Ինչպիսին է կոնսոլը։
Պարզապես, մտածող և խելացի մարդիկ՝ մտածում են։
Նրանք նաև ինքնուրույն սովորում են։ Որովհետև հետաքրքրված են։
Չէ, ոչ խելացի մարդիկ նույնպես հետաքրքրվում են։
Բայց նրանք չունեն այդ պահանջը՝ տեղեկատվություն մշակելու, պրոցեսս անելու, և մտածելու։
Ոչ խելացի մարդկանց անհրաժեշտ է սովորեցնել։ Նրաք լինում է ցանկանում են սովորել, հասկանում են, որ իմացությունը անհրաժեշտ է նրանց և/կամ օգտակար է։
Դա հասկանալու համար շատ խելք պետք չէ։ Նույնիսկ համոզմունքը, որ գողությունը լավ բան չէ արդեն կարող է առաջացնել սովորելու ձգտում։
Մարդկությունը կիսվում է գիտելիքներով։ Մարդկությունը վաղուց հասկացել է որ կիրթ մարդկանց հետ ավելի հեշտ է քան անկիրթ։ Այդ պատճառով կան բազմաթիվ ծրագրեր, ու եթե կա ցանկություն, կրթությունը պրոբլեմ չէ։
Խելքն էլ պրոբլեմ չէ։ Արդյո՞ք նա անհրաժեշտ է մարդկանց մեծամասնությանը։
Կան գիգանտներ։ Նրանք անում են մեծ քայլեր։ Այդ քայլերի շնորհիվ մենք բոլորս ավելի շատ ենք իմանում աշխարհի մասին։ Տիեզերքի մասին։ Դա օգնում է բոլորին։ Բոլորն են օգտվում գրիչներից։ Էլեկտրականությունից։ Քիչ թե շատ զարգացած երկրներում։ Իհարկե, ոչ մի բան անվճար չի լինում։ Որովհետև այլ մարդիկ նույնպես փողի կարիք ունեն։ Շատ պարզ նախագիծ է։ Ու փողին մունաթ՝ ուզում ես տիեզերական զբոսաշրջիկ դառնալ պիտի շատ վճարես։ Ուզում ես Հավայի գնալ – ավելի քիչ։ Ակնհայտ է որ տիեզերք գնալը թանկ հաճույք է։ Իսկ Հավայի գնալը որոշ չափով էժան է։ Իսկ չգնալը ավելի էժան է։ Այսինքն այն որ ամենը հասանելի չէ բոլորին չի նշանակում որ մենք չենք կիսվում։
Մենք կիսվում ենք ամենակարևոր բանով՝ գիտելիքներով։ Ոչ ատոմային ռումբի տեքնոլոգիայով – դա համայնքի օգտին է թակցնել այդ տեսակի տեղեկատվություն։ Մնացածը՝ վաղ թե ուշ բոլորին հասանելի է լինում։
Ու դա կոչվում է հանդուրժողականություն։ Մեզ ձեռնտու է որ մարդիկ կիրթ լինեն։
Իսկ խելացի, շատ խելացի, քիչ խելացի՝ արդեն բնությունն է որոշում։
Այդ տեքնոլոգիան բարդ է և դեռ բավական հետազոտված չէ։ Ու չի էլ լինի, հավանաբար։ Որովհետև մեզ որպես հանրություն դա պետք չէ։
Ու մենք որպես հանրություն, տեսակ, հիմա ունենք լիքը լուծում պահանջող հարցեր։
Ձեռքի ուժը գնալով ավելի և ավելի քիչ է պետք լինում։
Հեռու չէ այն ժամանակը երբ գործարաններում դատարկութոյւն է տիրելու։ Միայն ավտոմատներ են աշխատելու։ Եվ անհամեմատ փոքր նրանց հետևող անձնակազմ։
Ի դեպ, արհեստական բանականության մասին։ Թեմայից հեռու մարդիկ երբ ինձ հարցնում են, «ե՞րբ է մարդը արհեստական բանականություն ստեղծելու» ես․․․ տխրում եմ։ Որովհետև չափազանց անտեղյակ են։ Առաջին հերթին հարցին հարցով եմ պատասխանում՝ սահմանիր «արհեստական բանականություն» ասելով ինչ ի նկատի ունես։ Պարզվում է, որ ի նկատի ունեն – մարդկանց պես մտածող էակներ։ Ժողովուրդ, չի լինի այդպիսի բան, մինչ պետք չլինի։ որովհետև մենք չենք ձգտում այսպիսի բանականություն ստեղծել։ Մեզ պետք չէ մեր պես մտածող, և զգացող մեխանիկական էակ։ Ինչի՞ համար։ Որ մեր տեղը մտածի և զգա՞։
Բա մե՞նք ի՞նչ ենք անելու։ Վերադարնանք ծառերի վրա՞։ Դա՞ է ուզածներդ։
Հիմիկվա մասս մշակույթում կա ևս այլ ձգտում։ Կիբորգներ դառնալը։ Միանալ մեքենայի հետ։ Դառնալ մեքենայի մասնիկ։
Փաստորեն՝ կամ բնության մասնիկ, կամ մեքենայի՞։
Մենք ստեղծում ենք այն ինչ մեզ անհրաժեշտ է։ Մեզ անհրաժեշտ են ինվալիդներին օգնող ռոբոտներ – կունենանք։ Մեզ անհրաժեշտ են ռուտին աշխատանքը իրանց վրա վերցնողներ, և մեզ մտածելու ժամանակ տվողներ։ Մենք բայ դիզայն սահմանափակ ժամանակ ունենք։ Երկիր մոլորակը արդեն քիչ է, ու պետք է կամ կոլոնիաներ ստեղծել, կամ լիքը մարդ վարի տալ։ Քանի որ մենք «մարդասեր» ենք, իսկ իրականում՝ բանական ենք – ընտրում ենք առաջինը։
Ու ֆորման հետևում է ֆունկցիային։ Կիբորգների մասին ֆանտասծիկան ինչ դուր չի գալիս։ Այն գլամուր է։ Էժան է։ Հեռատես չէ։ Անհրաժեշտ չէ։ Մենք առանց այդ էլ մեր իսկ ստեղծած քաղաքակրթության պատանդ ենք դառնում, երբ այն մեզ սկսում է դիտարկել որպես մասնիկ, անիվ, շեստերյոնկա, և պահանջում է անխափան և հուսալի աշխատանք։ Մարդիկ լինում են մեխանիկական։ Մեզ պետք չեն մեխանիկական կանոնապաշտ շաբլոն մարդիկ։ Ինչպիսի զարմանալի չհնչի, սակայն բանականության հիմքում էմոցիաներն են ։ Մեր տեսակը՝ ռոբոտ չէ։ Մենք չենք ձգտում ռոբոտ լինել։ Մենք ձգտում ենք լինել մտածող, կրեատիվ, ուրախ, գեղեցիկ։ Բոլորն են ձգտում։ Պարզապես այլ կենդանիների մոտ այդքան հաջող չի ստացվում։
Իսկ այդ տխրահրչակ «գլամուրը» մեզ խաբում է։
Մեր տիեզերանավերի նախագծերը հետևում են նրանց ֆունկցիոնալությանը։
«Գլամուր» տիեզերանավը չի թռչի։ Գեղեցիկը՝ կթռչի։
Ուզում եմ պարզապես մի հատ էլ ուշադրությունը դարձնել, ու կրկնել, որ գլամուրը գեղեցիկ չէ։ Տպավորիչ է և անպետք։ Տպավորում է էժան ձևերով։ Կեղծավորությամբ։ Կիրթ մարդը գիտի որ «դոմովոյներ» գոյություն չունեն։ Կիրթը նաև ճաշակ ունեցողն է։ Նա տարբերում է արվեստը, այսինքն գեղեցիկը՝ գլամուրից։
Արվեստը՝ գեղեցիկ է։
Գլամուրը փաստորեն չար է։ Մեր համար։ Որպես տեսակ։
Մեզ պետք է գեղեցկություն։ Մեզ պետք է ճաշակ, գեղեցիկը հասկանալու և տարբերելու համար։ Մեզ պետք է կրթություն։ Մեզ պետք է խելք։ Մեզ պետք են էմոցիաներ որպես խելքի աղբյուր։
Այսինքն՝ մեզ պետք է մարդկություն։ Մարդ լինել։
ու տենց
Այս մտքով ես քանի տարի ա տառապում եմ։
Ու ահա խնդրեմ՝ չտեսության կայքը` ինտերնետների բանահյուսության հանրագիտարանը:
Ինտերնետների բանահուսությունը դասակարգելու, պահպանելու և անալիզելու գործիք է։
Քանզի վիքի ա յուրաքանչյուր մարդ կարող է խմբագրել։ Սակայն, կրկին, ֆորմատի մեջ։
Ներկա պահին բոլոր հոդվածների ցանկը
Երկու-երեք օրվա մեջ փաստորեն արդեն մի քանի հոդված ավելացավ։
Ինձ դուր է գալիս կոդագործների մասին հոդվածը, որը ի դեպ, հիմանականում լրացրել է 10098{.lj-user}-ը ։Ճ
ու տենց
վեհ և ինտելեկտուալ չէ բնավ։
նույնիսկ պրիմի[ծ]իվոտ էր։
դե իհարկե նենց չէ որ բոլորը կհասկանան բայց բավականին հանրամատչելի էր։
ու նույնիսկ հնդկականոտ էր։
դե ծեծված ա էլի հակադրել «ռոման[ծ]իկան» և «մաքուրով սեքսը»
առաջինը պատկերելով երեսպաշտ ու շաբլոն
իսկ երկրորդը
յանիմ անկեղծ։
գլամուր ստացվեցին երկու պատկերն էլ։
էդ քիչ էր, մի հատ էլ թախիծ ավելացրեց։
ու լացակումած երեսներ։
երբ կուլմինացիան դժվար ա անել՝ ամենաէժան ու հեշտ տարբերակներից ա՝
լացել, բղավել։
հետո դասական րեփրայս։
հետո էդ տղեն ինքը դարձավ շաբլոնային։
ու վոոբշե չէ սկզբից էլ նենց գլամուր շաբլոնային էր։
իրան մենակ ակնոցներն էին պակասում տիպիկ գլամուր հերոս լինելու համար։
երկար պլաշ ունի, գումարելով ակնոցներ կստանանք նեո
համ էլ սաղ հիմար էին։
ու հնդկական կինոյի լավագույն մոծիվներով՝ մահ։
որովհետև բարդ ա տենց դրամա սարքել առանց մահ։
որովհետև թույլ ա բերտոլուչին, աթ լիսթ էս ֆիլմում։
ընդհանրապես, եթե կինոյում բոլորը հիմար են,
ընդ որում դա է սյուժեի ծավալման պայմանը,
ու առավել ևս եթե էդ կինոն «էլիտար»-ոտ ա մատուցվում
ապա իրան նայել չի լինում։
ու գիտե՞ք, այ տենց կինոներ նայելուց հետո
գնահատում ես վավերագրականը
ու երբ փողոցով քայլում ես
ու նայում ես մարդկանց
էն որ հիմա լուսաֆորի մոտ սպասում են
նենց կինո ա հանդիպում
իհարկե քանզի մարդ եմ ու էքսփերիենս սիմուլատոր ունեմ
ու այն աշխատում աաա
իմ համեստ կարծիքով
իսկ գեղարվեստական
ասենք տանը ջիվսն ու վուսթերը ինձ դիմավորեցին
առանց պրետենզիա
սակայն գիտե՞ք, այնտեղ պոեզիա կա
ու ոչ մի վեհության փորձ
որը երբ խափանվում ա
գլամուր ա դառնում
և ներողամիտ եղեք անգլերենիս նկատմամբ
ու տենց
Կառավարությունը վերջապես որոշեց յունիկոդի անցնել։
Հավանաբար վերջին կաթիլը հանդիսացավ Բարքեմփի ժամանակ վարչապետին հաղորդաց դիմումը։
Հրաշալի է։
Թե չէ պայթում էի կատաղությունից որ դիպլոմնիկներս «arial armenian»-ով էին գրում, քանզի դա պոլիտեխի պահանջն է։ Իսկ այդ տառատեսակը նույնիսկ armscii-8 քոմփլիանթ չէ։ Եսիմինչ է։ Տենց կոդավորում չկա։
Սակայն,
ուրախանալը դեռ շուտ է։
Մեզ պետք են երեք, ազատ, գրագետ նախագծված, կարդացվող յունիկոդ ֆոնտ, որոնք լինեն ստադարտ ու ամենուր օգտագործելի։
Ազատ – որ բոլորը կարողանան օգտագործել։
Շատ հեշտ խնդիր է եթե ասենք նույն կառավարությունը ասենք նույն Թարումյանին ասենք պատվիրի։
Երեք տառատեսակ․ սերիֆ, սան-սերիֆ, մոնոսպեյս։ Ս զասեչկամի, բեզ զասեչեկ, մոնոշիրիննի։
Մի քիչ էլ կոդավորումներից․ unicode ստանդարտի մեջ․․․ բագ կա։ Դեռ armscii-ից է գալիս։
Ու տառը հայերեն այբուբենի երեսունչորս երրորդ տառն է։
Յունիկոդում չկա մեկ տառով գրվող Ու։
Ինչ ասես լիգատուրաներ կան՝ մն, մե, մի, վն, մխ յունիկոդում։
Իսկ «ու»-ն լիարժեք տառ է և պարզապես բացակայում է։ Ո՞վ է էդ յունիկոդ ստանդարտը նախագծել։
Այդ իսկ պատճառով սաղ ծրագրավորողները տառապում են սորտինգի ալգորիթմերը կազմելուց։
Դժվարություն կա նաև այլ ծրագրերի, ասենք տվյալների բազաների արդեն իմպլեմենտ արած սորտինգի հետ, որը որպես կանոն կիրառելի չէ և այդ հարցը տարբեր տգեղ ձևերով է լուծվում։
Ի դեպ, «ու»-ն որպես երկու նիշ պետք է հաշվի առնվի տողի երկարությունը հաշվելուց։
Բացի դրանից, քանի որ «ու»-ն տառ է, ստանդարտ արևելահայերենի (պետական լեզվի) լեյաութ է պետք, որի մեջ մեկ ստեղն սեղմելով «ու» տառը տպել լինի։
ու տենց
Այսօր նեեեենց նվեր արեց՝ էլ դու սուս։
_ու տենց _
Մնացածը այստեղ
(c) moon_lusin{.lj-user}
_ու տենց _
ասում ենք Մուն, հասկանում ենք Ֆոտոբզիկ
ասում ենք Ֆոտոբզիկ, հասկանում ենք Մուն
Համ էլ Բարքեմփի կայքում մի վախտ լիքը նյութերի, ֆոտոների, տեսաժապավենների հղումներ կան։
Եթե դուք ունեք որևէ նյութ, որը ցանկի մեջ չէ, ապա թողեք հղում այստեղ, կամ վերըհղված փոստի մեջ։
_ու տենց _
http://www.youtube.com/watch?v=u3bK8Mvby5c
_ու տենց _
[այստեղից ][1]
և ոչ մի պոեզիա։
Բամբասանքներ, խարդավանքներ, հետազոտություններ – մնացեք մեզ հետ։
_ու տենց _
[1]: http://lazy-coconut.livejournal.com/854.html
Ինչը դուր եկավ՝ կազմակերպիչները ոչ մի խտրականություն (սեռի, մաշկի գույնի, պաշտոնի) չէին անում ոչ վարչապետի, ոչ էլ այլ մասնակիցների նկատմամբ։
Ինչը նույնպես դուրս եկավ՝ ոչ մի խտրականության պահանջ չի եղել նույն վարչապետի կողմից։
Ու ասենք ես իրա խոսքին զուգահեռ 114 լսարանում Ինֆերնոի մասին պրեզենտացիա էի անում։ Ու մի տաս տասնհինգ հոգի լսող կար։
Նաև հավանեցի գրատախտակի վրայի tigransargsyan{.lj-user} ԿՄ-ական նշանը։
Սակայն ինչ որ անհամ հետո ջնջեց ու տեղը գրեց՝ «ՀՀ վարչապետ»։ Թե չէ մեկը կար չգիտեր հա՞։ Ինքը վարչապետը իրա բլոգում հայտարարել ա որ գալու ա բարքեմփի։
Ստեղ հիշվում ա Միլոշ Ֆորմանի խոսքերը՝
The worst evil is – and that’s the product of censorship – is the self-censorship, because that twists spines, that destroys my character because I have to think something else and say something else, I have to always control myself.
Milos Forman
Կամ Շվարցի դրակոնը։ Մի ստեղծեք էլի դրակոն աթ լիսթ որտեղ ինքը իրան չի դնում դրակոնի տեղ։
Ու հավես էր վարչապետին տեսնել բարքեմփի թվիթերի ափդեյթների ֆոնին որտեղ րիլթայմ մեկնաբանում էին մարդիկ իրա խոսքերը ու ի դեպ չդրական բաներ էլ էին գրում։ Լավ էր։ Ու ամբոխի մեջ հանգիստ զրուցելուց մարդկանց հետ։ Որովհետև չեր վախենում իրանցից։ Կամ ցույց չտվեց որ վախենում ա ու զրուցեց։
Ու եթե դա փիառ ակցիա էր ապա այն հաջողվել ա։
ձախից աջ․ , Օնիկը ու
Ենթադրվում է որ Դիտորդը ծվծվում է այն մասին թե ինչպես «Աչաջուրում» գարեջուր խմեց։
Հիշեցնենք, որ մինչ Աչաջուրում գարեջուր խմելը, նա հաց է կերել Ջուջուլում և սուրճ խմել Թուիթերում։
Բամբասանքներ, խարդավանքներ, հետազոտություններ – մնացեք մեզ հետ։
_ու տենց _
– Առանց խուճապի – զգուշացնում է իր խոսքից առաջ։
Բամբասանքներ, խարդավանքներ, հետազոտություններ – մնացեք մեզ հետ։
_ու տենց _
Նեմրան պատրաստվում է «ինովեյշն թըլքս» իր խոսքին սիրահարների այգում։
Բամբասանքներ, խարդավանքներ, հետազոտություններ
Մնացեք մեզ հետ։
_ու տենց _
Գասպարն է ցուցադրում։
Բամբասանքներ, խարդավանքներ, հետազոտություններ – մնացեք մեզ հետ։
_ու տենց _
Այս անգամ փողը չեր հերիքել բոլորի մայկա-տրուսիկները ապահովելու համար։ Ասում ենք տրուսիկ հասկանում ենք բլակնոթ։ Սակայն ով շատ էր ուզում միևնույն ա առանց մայկա չմնաց։
Բամբասանքներ, խարդավանքներ, հետազոտություններ – մնացեք մեզ հետ։
_ու տենց _
Այսպես է զգուշացնում սենյակի պատասխանատուն որ ժամանակն է կլորանալ։
Բամբասանքներ, խարդավանքներ, հետազոտություններ – մնացեք մեզ հետ։
(c) moon-lusin{.lj-user}
_ու տենց _
Հրաշալի շարք ա առաջին օրվա մասին այստեղ
Բամբասանքներ, խարդավանքներ, հետազոտություններ – մնացեք մեզ հետ։
_ու տենց _
Անահիտը կիսվել ա իրա նկարներով այստեղ և լցրել ա մի քանիսը ֆեյսբուկ
բամբասանքներ, խարդավանքներ, հետազոտություններ – մնացեք մեզ հետ
ու տենց
(c) ditord{.lj-user}
Առանց մեկնաբանության պարզ ա չէ որ Մայքրոսոֆթի ներկայացուցիչն ա։
Ինչ որ մեկը ասաց՝ ոնց որ Բիլլ Գեյթսի լոկալիզացված կլոն լինի։
Ամեն դեպքում ապրեն իրանք, որ աջակցել են միջոցառմանը։
Ու հա, ես բնավ պրոբլեմ չունեմ ՄՍ-ի լոգոն կրել իմ ֆուֆայկայի վրա։
Հետաքրքիր փաստ․ Միկան ՝ կազմակերպող թիմից մեկը, Ուբունթու կեպկայով ա ֆռֆռում։
Բամբասանքներ, խարդավանքներ, հետազոտություններ – մնացեք մեզ հետ։
_ու տենց _
Ես երեկ մոդուլարությունից էի խոսում։
Որոշեցի բարքեմփից էլ մաս մաս գրել ու փոքր փոքր։
նախապատրաստական հանդիպումներից մեկը Աչաջուրում։
(c) ditord{.lj-user}
Բամբասանքներ, խարդավանքներ, հետազոտություններ – մնացեք մեզ հետ։
_ու տենց _
Հարգելի “բարքեմփցիներ”, հիշեցման կարգով ներկայացնում ենք “BarCamp Yerevan 2010”-ի ժամանակացույցը.
Հունիսի 4, ուրբաթ
Վայրը՝ Հայաստանի ամերիկյան համալսարան (նոր ամսնաշենք, Բաղրամյանի վրա)
16։00-19։00 Մասնակիցների նախնական գրանցում, պրեզենտացիաների նախնական լրացում, եկած մասնակիցների հետ ծանոթություն, տարածքի նախապտարստում, սարքավորման, կապի տեղադրում և ստուգում։
Հունիսի 5, շաբաթ
Վայրը՝ Հայաստանի ամերիկյան համալսարան
09։00-10։00 Պրեզենտացիաների ցանկի լրացում մասնակիցների կողմից
10։00-10։40 Բացում
10։40-11։00 Պրեզենտացիաների ցանկի լրացում մասնակիցների կողմից
11:00-18:00 Մինչև 30 րոպե տևողությամբ պրեզենտացիաներ
Հունիսի 6, կիրակի
Վայրը՝ Հայաստանի ամերիկյան համալսարան
11:00-17:00 Մինչև 15 րոպե տևողությամբ պրեզենտացիաներ
17:00-17:30 Փակման արարողություն
17:30-18:00 Օգնում ենք հավաքել և դասավորել տարածքը, անջատել սարքավորումը, և այլն
19:00 ԲրիջՔեմփի շարունակություն ու երեկույթ (afterparty) Վայրը՝ Սիրահարների այգի
Կհանդիպենք “BarCamp Yerevan 2010”-ին 😉
Չնայած հայ հանրության աննախադեպ բողոքներին, վաղը` հունիսի 4-ի առավոտյան, Ազգային ժողովի կթրության և գիտության հանձնաժողովը քննարկելու է օրինագծի` գալիք շաբաթ սկսվող քառօրյայում ընդգրկելու հարցը:
Կոչ ենք անում միանալ բողոքի դրսևորմանը, որը կսկսվի վաղն առավոտյան ժամը 10-ին, Աժ մուտքի մոտ, Դեմիրճյան փողոցի կողմից:
Մենք դե’մ ենք օտարալեզու դպրողների վերաբացմանը» նախաձեռնող խումբ։
հեռ. 099 24 44 92, 091 20 82 69
էլ-փոստ. info@nochangeinlanguagelaw.org
կայքեր.
http://www.facebook.com/home.php?#!/group.php?gid=112426852127161&ref=ts
_ու տենց _
– Իսկ էն աղջիկը Մարիա՞մն ա։
– Ո՞րը
– Էն
– Էն որ ավելի սիրու՞ն ա թե էն որ ավելի հանրապետակա՞ն ա։
_ու տենց _
եսիմով․ ապե, խի՞ են քո մազերը երկա՞ր։
վովա(մաեր)․ քո՞նը խի ա կարճ։
եսիմով․ բայց․․․ բայց դու․․․ դու իրան հատուկ երկարացնում ես։
վովա․ չէ էդ դու ես մազերդ հատուկ կարճացնում։
վարագույր
ու տենց
այսինքն, վուլգար === գեղցիավարի
ներեցեք իմ պերլոտ նոտացիայի համար
հիշեցնեմ՝ http://dictionaries.arnet.am
_ու տենց _
[փաստորեն][1], թիմը թույլատրեց c++ կիրառությունը gcc կոդի մեջ։
Սակայն,
որոշված է կիրառել որոշակի անորոշ (դեռ) լեզվի ենթաբազմություն։
Հարց է առաջանում՝ ո՞վ է հետևելու որ կոդը գայդլայններին համապատասխանի։
Ամենալավ լուծումը՝ ավտոմոտացումն է։ Եթե ավտոմատացնել, ապա դա նույնն է ինչ
սահմանել մի ենթաբազմություն ու իրա անունը դնել ասենք c++– կամ –c++, ++c–
կամ +-c-+
Ու էդպիսի ստանդարտ անել դրանով իսկ լուծելով չաղության հարցը։
C-ի դեպքում՝ SafeC-ն նմանատիպ օրինակն է։
Ադաի դեպքում դա արվել է SPARK լեզվի միջոցով։
Այսպիսով, լեզուն ֆսյո-տակի մի տեսակ ակնկարկում ա որ նիհարել ա ուզում։
_ու տենց _
[1]: http://gcc.gnu.org/ml/gcc/2010-05/msg00705.html
[այստեղից][1]
թարգմանել է <a href="http://unamutaba.wordpress.com>Անահիտը</a>
_ու տենց_
[1]: http://unamutaba.wordpress.com/2010/06/02/%D5%B4%D5%AB-%D6%84%D5%AB%D5%B9-%D5%A4%D5%B8%D6%82%D5%A3%D5%AC%D5%A1%D5%BD-%D5%A1%D5%A4%D5%A1%D5%B4%D5%BD%D5%AB-%D5%B0%D5%A1%D5%B5%D5%A5%D6%80%D5%A5%D5%B6-%D5%A1%D5%BC%D5%A1%D5%BB%D5%AB%D5%B6-%D5%A9/
սիլվեր․
– բայց ինչ հավես ա ձեր սենյակում։ ինչ որ չուվակներ նստած են ու ժամանակ առ ժամանակ մեկնումեկը հավես բան ա ասում։ տղերք դուք կարաք հեռուստաշոու անեք։ տասրոպեանոց։ օրը մի քանի անգամ։
_ու տենց _
s: ո՞նց էր Արմենի համարը։ Ստեղ երկու հատ ա գրված, ո՞րն ա։
me:էն որի մեջ 8 չկա
s: ինժեների պատասխան է
_ու տենց _
Գիշ խաղի շարժիչը բացել են, քաշեցի, բացեցի մեյնսին ու ահա անմիջապես՝
_ու տենց _
Գիտեք որ արհամարհանքով եմ վերաբերվում ջավա/դոթնեթ/մոնո/քորփորեյթ/էնթերփրայս և այլ իմպերիալիստական չաղ և քաղքենիքաղցած գործիքներին։
Տեխնոլոգիապես։
Ընդհանրապես փորթաբլ լեզու ունենալու գաղափարը լավն է։
Այսինքն մի լեզու որով ոնց էլ գրես, ամեն ինչի վրա քմփայլ կլինի։
Ու ոչ թե նենց ոնց որ ասենք սի-ն որ ասենք եթե ԳՆՈՒ սի քմփայլեր ամեն տեղ կա, ուրեմն ֆսյո։
Չեմ ֆսյո չի բնավ, քանզի ասենք դուք շիֆտ-միֆտ անու՞մ եք։ Վաաաայ, բա էնդիաննեսսը մոռացա՞ք։
Բա տիպերը ձեր մոտ ի՞նչ չափսերի են։
Էթեսեթտրա։
Ու էդ տեսանկյունից իհարկե վատ չի որ ինչ որ տենց բան փորձել են մտածել։
Բայց սպասե՛ք։ Բանն այն է որ լիքը այլ լեզուներ ստեղծվել են հենց փորթաբիլիթին մտքին ունենալով։
Քանզի Լիսպը նա լյուբիծելյա ա, ապա հեռու չգնալու համար հիշեմ Ադան, որտեղ տիպերը առհասարակ ռանջերով են նկարագրվում, ասենք
type Range_Type is range -5 .. 10;
type Angle is delta Pi/2.0**31 range -Pi .. Pi;
Կարող եմ նաև նշել Լիմբո-ն, որը Ինֆերնո համակարգի հիմնական ծրագրավորման լեզուն է։
Ու եթե Լիմբոն համեմատաբար նոր է (իննսունականներ)
ապա Ադան վաղուց կար ու ջեներալփուրփոս է։
Սակայն մարկետինգը ասում է որ սիրուն չէ անել Սան Ադա Մաշին։ Ավելի լավ է մի նոր բան մտածել։
Ջավան ռադիկալ ա, սակայն բնավ ազատ չէ։ Այսինքն, գրել միմիայն օբջեքթ օրիենթեդ պետք չէ։
Լիքը խնդիր կա երբ օբյեկտները լրիվ ավելորդ են։
Մի ծրագրավորող ասում էր որ երբ ջավայով ա գրում, հա պատերի ա իրան խփում։ Քայլ ձախ, քայլ աջ՝ պատ։
Ու դրանք ոչ թե ասենք թայփ տեստեր են որոնք օբյեքտ լեզվին շատ անհրաժետ են, այլ ասենք վիրտուալ մեքենան։
Սինտաքս։
Կրկին մարկետինգ։ Սի-ի սինտակսի թերությունները մնացել են։
x=x+1 – ներեցեք, ո՞նց եք բացատրելու մարդուն էդ ո՞նց ա x-ը «հավասար»։ Չէ՞ հավասար չէ բնավ։ Վերագրվու՞մ ա։
Ապա վերագրման նշան կիրառեք, որը ընգծում ա անհավասարակշռությունը։
Այդ նշանը Ալգոլի ժամանակներից կա՝ :=
Չի դզում՝ նորը մտածեք։
Ու ասեմ որ Յունիքսի ստեղծողները իրանք ով նախագծել են Լիմբոն, արդեն այնտեղ կիրառում են հենց այդ նշանը։
Լիմբոն և Օբերոնը ինսփայր են արել Գոու, որին խորհուրդ եմ անում ուշադրություն դարձնել։ Չնայած, իրա մեջ դեռ ռեալիզացիա արած չեն շատ հնարավարություններ, որոնք կան պարզ Օբերոնում, բայց դա հիմա էական չէ։
Էդ նաև ազատում ա == որպես էքվալիթիի նշան օգտագործելուց։
Առհասարակ, ==, <> սխալի բուն են։ Նիշերից մեկը չտպվեց՝ հետո լիքը մարդ տառապում ա խնդիրը գտնելով։
Ու մի ասեք, փորձառու ծրագրավորողը տենց սխալ չի անի։ Ինչի՞ փորձառուն տենց հիմար բաներով պիտի տարբերվի անփորձից։ Փորձառուն մի քիչ այլ գաղափար ա։ Տենց հիմար փորձ պետք չէ բնավ։
Ռեալիզացիա։
Դիտարկենք ՋՎՄ/ՋԴԿ և գցջ։
ՋՎՄ-ի շերտը շատ ծանր է և չաղ։
Մասշտաբիրուեմոսծը բացակայում է։
ՄԵ-ն միկրո էդիշն ա, այլ ոչ թե ստանդարտ մեքենայի քոր, որը էքստենսիբլ ա լինում, ու դառնում ստանդարտ փլագիններ ավելացնելով։
Էքսթենսիբլիությունը – սիրուն լուծում ա։ Տարբեր էդիշններ՝ տգեղ և հիշեցնում է հենակներ, որոնք, անկասկած շատ են կիրառվել ռեալիզացիայի ժամանակ։
Վիրտուալ մեքենան ուտում է հիշողություն և մինչև վերջերս բաց չեր։
Ու որպես կանոն ջավա կոդը անհամեմատ դանդաղ ա կատարվում։
Իմ խորհին համոզմունքն է որ մենք ժամանակից թանկ բան չունենք։
Այսպիսով ծրագրի վրա թող նախագծողները ավելի երկար աշխատեն, բայց մենք քիչ ժամանակ սպասենք ամեն անգամ։ Սակայն, իրականությունն այն է որ դա հակասում է մարկետինգի և բիզնեսի շահերին։
Ինչքան արագ գրվի սոֆտը, այդքան արագ շուկա կհանվի, այդքան քիչ փող կծախսվի նախագծման ընթացքում։
Ջավայի տորմոզնուտոսծի շատ հավես իլլյուստրացիա կա։
Ռուսները Տոմմի անունով ռոբոտ ունեին։ Ինքը մասնակցում էր ԴԱՐՊԱ-ի կազմակերպած րեյսինգի մրցույթին։ Եվ սպանվեց իրան ապստենու գլուխը պատով տվեց։ Երևի ԳՑ-ն էր միացել։ Այդ դեպքից հետո ծրագրավորողների մի մաս սկսեց համաձայնվել ջավիստների հետ այն մասին որ «ջավա նե տարմազիտ»։
Իմ իմացած յուզերների մեծ մասը զզվում ա ջավա ափլիքեյշններից․ «նրանք ծանր են, դանդաղ և այլն» պատճառաբանություններով։
Այդ իսկ պատճառով հիմա ջավան հարկադրվել է հեռանալ քորփորեյթ լուծումների ասպարեզ։ Դեսքթոփ ափլիքեյշններ անտեսելի քիչ են։
գցջ-ն՝ քմփայլ է լինում նեյթիվ կոդ, լինկ էր լինում սի և այլ գրադարաններին, նույնիսկ աղբ թափելը իրականացվախ է Հանս Բոեհմի Սի/ՍիՓլասՓլասՔոլեկտորով ։ Ահագին գործ իրան լավացնելու մաջ արել է ՐեդՀատը, որը ասենք, ժամանակին պատչեր արել որ Թոմքատ իրանով քմփայլի։
Այս իրականացումը վատը չէ, նույնիսկ լավն է, սակայն իրանով լիքը բան անել չի լինի։ ՋԴԿ-ի օփենսոուրսացումը կարող է խոչընդոտել այս լուծման հետագա զարգացմանը։
Արտաքին տեսք։
Ջավայի Սվինգ ուիդջետներից տգեղ բան չկա։ Մոտիֆը նույնիսկ սիրուն ա դրա հետ համեմատ։ Այսպիսի բաներից հետ տալս գալիս ա։ Լուրջ։ Սիրտս խարնում ա։
Ընդ որում ուինդոուսում էդ ուիդջետներով հաճախ հասարակ մաուսի սքրոլ չի աշխատում։ Լինուքսում ի դեպ՝ աշխատում ա։
Եթե ԱյԲիԷմի ՍՎՏ թուլքիթը չլիներ (էկլիպսի ուիդջետները դրանով են արած) ի՞նչ էիք անելու այ դեվելոպերներ։
Իդեոլոգիապես։
Իմ կարծիքով,
Ջավան ինքը իրա դիզայնով օփեն սորսին խփում էր՝ տիպա մեզ պետք չեն իսխոդնիկներ պորտ անելու համար, այլ պլատֆորմային, քանզի ամեն պլատֆորմայի վրա մի վիրտուալ շերտ կա։
Ու ջահնդամը որ լիքը հիշուղություն ա ուտում այդ շերտը, և հիմնականում դանդաղ են աշխատում ծրագրերը։
Սաղ հեչ։ Փաստորեն հիմա ստացվում ա որ նույնիսկ նենց տգեղ լուծումը «լավն» ա դարնում երբ այֆոնը կապվում ա օբջեքթիվ-սի-կակաո վիճակներին փորթաբիլիությունը խոչընդոտելու նպատակով։ Ի դեպ, էփլին լավ կհարվածի ՔյուՏի պորտը։ Թե սիպլասնել են բան անելու։ Ո՞ր պատճառաբանությամբ։
Հա, ու ասենք ծանոթ եմ տեսնում Սոնի Էրիկսոնով, ասում եմ՝ լավ ա չի բողոքի որ բան չի կարողանում տեղակայել, քանզի իրա մոտ, ջավա կա՝ աշխատում ա լիքը բան։
Չնայած ՄԵ-ի ռեալիզացիան նենց աղքատիկ էր վախտին, ասենք թափանցիկ սպրայտեր չկային։ Չգիտեմ հիմա ավելացրել են թե ոչ։
Իսկ նապասլեդըկ խորհուրդ եմ տալիս նայել սա ու համոզվել թե ով է ջավամանը իրականում ։
_ու տենց _
[այստեղից][1]
_ու տենց_
[1]: http://reckless2.livejournal.com/89267.html
Նենց ա դուրս գալիս որ համացանցերում բառը ճնճղուկ չէ բնավ, և անտառ չի փախչի։
Ոնց գրեցի՛ր՝ ֆսյո․ գնում ա քանի հոգու մեյլին, ինդեքսավորվում ա գուգլում, արխիվում, էլ չեմ ասում որ ոմանք հասցնում են քոփիփեյստել և/կամ սքրինշոտել։
Այսպիսով, համացանցը այն տեղն է որտեղ գրելիս լավ մտածել է պետք։
Եվ ոչ մի պոեզիա
ու տենց
Առաջին Հանրապետության խորհրդարանը ես չէի կարող այլ ռակուրսից նկարել։
Չի կարողանա նաև նա ով մարդ ես այդ տարիների մասին գեղարվեստական ֆիլմ է նկարելու
Ակնհայտ պատճառներով, գոնե այս շենքին պետք չէր գլամուր կառույցներ ավելացնել։
Իսկ առհասարակ, սա իմ ամենա սիրված շենքերից ա Երևանում։
Իրանից պատմության հոտ ա գալիս, փոքր ժամանակ ես պատկերացնում էի․
մարդիկ բալկոնի տակ, անկախության հռչակագրի ընդունելու օրը, Շանթին, իրա պրիկիդով,
որը ի դեպ արտգործնախարար էր, Թամանյանին, Կոջոյանին․․․
ի դեպ ժամանակակից, երրորդ՞, չորրոր՞րդ․․․ գուցե հինգ երրո՞րդ հանրապետության զինանշանը
նույնպես գլամուրացված ա և նախկինի հետ, ԻՀԿ համեմատելի չէ բնավ։
Համ էլ՝ (c) Ա․ Թամանյան, Հ․ Կոջոյան
Եվ ոչ մի պոեզիա։
քրոսփոստ show_shenk{.lj-user}
ու տենց
Մի օրը որ
Այնտեղ էր, թվականը արդեն
Օրացույցի մեջ ջնջվել է
Կիսատ ծիծաղին իմ ու քո
Սպասված հարցին մեղք
Ծառից ընկած տերևին որ
Սահեց
Ոտքերիս մոտ խոնարհվեց
Ոնց որ վիզը քո
Ասած պիտի լինեի որ
-Արի մատներդ բռնեմ
Բայց
Դե արդեն այդ աղջիկը չէի լինի ես
Ու քո մազերը ականջիդ տակից
Չէին սահի ցած
Թափվածդ արցունքիդ հետ
Օրացույցի թերթիկի հետ
Այսօրվա
Այստեղի
Բառերի հետ
(c)
<blockquote style="border-left: 2px solid #FFCC00; padding: 10pt; margin-left: 30pt; background-color: #FFFCEC;">
<p>
В 1938 году в Ростове скончалась мать деда, то есть моя прабабушка. Она была одна дома, когда к ней днем зашли «два человека в синем». Спустя некоторое время они ушли. Когда к ней зашел сосед, оказалось, что она умерла. Врачи сказали, что «от разрыва сердца».
</p>
<p>
Дед пошел к Арутинову, чтобы отпроситься на похороны мамы, но тот неожиданно запретил ему ехать. Причем запретил резко, даже, возможно, зло, не объясняя причин и мотивов.
</p>
<p>
И есть семейное предание, по которому, возможно, Арутинов «что-то знал», и этот запрет спас его от ареста. Видимо, деда могли взять либо во время этой поездки, либо в связи с ней, так как над ростовскими Тер-Григорянами «сгущались тучи». Незадолго до этого в Ростове был арестован муж сестры деда. «Оттуда» он не вернулся.
</p>
<p>
Не вернулся и брат бабушки.
</p>
<p>
Александр (дома его звали Антик) Кечек жил в Баку, где работал в «Азнефти». Его осудили в октябре 1937 года на «десять лет без права переписки». Его отец Амбарцум Серафимович, выдающийся хирург, один из основателей Ереванского медицинского института, слал в разные инстанции одно письмо за другим, пытался объяснить этим инстанциям, что его сын не мог быть виновен в антисоветской деятельности… Но все письма возвращались с ответом: «оснований для пересмотра приговора нет».
</p>
<p>
Амбарцум Серафимович писал все выше и выше, веря, или, может быть, надеясь, что его сын сидит где-то там, в Сибири, куда нельзя посылать письма. Но те, кто штамповал ответы «Оснований нет…», прекрасно знали, что и на свете уже нет этого человека. Приговор «десять лет без права переписки» в действительности означал высшую меру наказания – расстрел.
</p>
<p>
Жену Александра Амалию вместе с маленьким сыном Георгием отправили в Казахстан, в лагерь для ЧСИР – членов семей изменников родины. Просидев там несколько лет, она вышла на вольное поселение, но осталась там же – до смерти Сталина.
</p>
ու տենց
ԲարՔեմպը միջոցառումներ կազմակերպելու բոլորովին նոր ձևաչափ է, որն առաջին անգամ կիրառվել է 2005թ-ին ԱՄՆ-ում՝ Silicon Valley-ում, և հետո ստացել է լայն տարածում ամբողջ աշխարհում։
Մասնակիցները պրեզենտացիաների ժամանակացույցը լռացնելիս
Սովորաբար ԲարՔեմփ են անվանում Տեղեկատվական Տեխնոլոգիաների, Ինտերնետի և Նոր Մեդիաների թեմաներով չկոնֆերանսները։ Չկոնֆերանս, քանի որ միջոցառումն անցնում է ոչ ֆորմալ մթնոլորտում, ինչը ապահովում է բաց քննարկումներ և մտքերի ազատ փոխանակում։
Ամենաառաջին Բարքեմփը Կալիֆոռնիայում 2005-ին
ԲարՔեմփի փիլիսոփայությունը հետևյալն է. չկան հատուկ հրավիրված բանախոսներ, մասնակիցներն իրենք և զեկուցումներ են անում, և քննարկում դրանք։ Հակառակ ավանդական կոնֆերանսի՝ այստեղ օրակարգը ձևավորվում է մասնակիցների կողմից և վերջնական տեսք է ստանում միայն միջոցառման բացումից հետո. մասնակիցները սպիտակ թղթի վրա ըստ ժամերի դասավորում են իրենց զեկուցումների թեմաները։
Հիշեցնեմ, որ ԿՄ-ում գործում է համապատասխան համայնք՝ barcamp_am{.lj-user}
Եվ սա ֆեյսբուկյան խումբն է
ու տենց
Էս ճառագայթելու մասին թեմայի կապակցությամբ ուզում եմ արտահայտվել։
Առաջինը՝ ինչ գիտեք որ փողոցում մեքենաների գազերը քիչ վնասակար են քան վայֆայը։
Երկրորդը՝ արևի տակ քայլու՞մ եք։
Համ էլ չափից դուրս ամեն ինչն էլ վտանգավոր ա։
Ծխելն էլ, հեռախոսով խոսելն էլ, ուտելն էլ, ջուր խմելն էլ։
Ու լիքը բան կա որ գենետիկ ա։
Ասենք մարդ կա օր ու գիշեր կարդում ա ու հայացքը հեռուն է նայում, իսկ մարդ կա մի քիչ աչքերը լարի՝ ֆսյո։ Էսօր չէ՝ վաղը։ Ոնց որ սպասում են որ փչանան։
Մարդ կա սաղ կյանք ծխում ա ու հեչ, մարդ էլ կա մի քիչ ծխեց՝ ու քաղցքեղ։
Ու բոլոր նոր հիվանդություններով հանդերձ կյանքի տևողությունը պրոգրեսի և պատմության ընթացքում երկարել ա։
Այսինքն մենք հիմա ավելի երկար ենք ապրում քան մի դար, երկու դար, հազար տարի առաջ։
Ավելի երկար, քանի որ ավելի որակով։
Ավելի որակով, քանի որ ոչ միայն տեղաշոր ունենք ու քարերի վրա չենք քնում, այլ նաև որ կա հեռախոս, միկրոալիքային, ռադիո, համացանց, վայֆայ։
Իսկ թե մի քիչ ստեղից ա վառում, մի քիչ էլ էնդեղից ա ճառագայթում, օվերալլ կարելի է անտեսել՝ կջրվի, կգնա։
Հա, ով ուզում ա թող գնա մի անկապ կղզի, այնտեղ ապրի։ Տեսնենք ինչից ա ավելի շուտ մահանալու։
Սովից, թե իրան ուտող կենդանու սովից, թե թոքաբորբից ու անտիբիոտիկների պակասից։ Այլընտրանքը դա է։
_ու տենց _
Լավ, գլամոր ավտոներով ֆռֆռալը հասկացանք։ Ճվալն էլ։
Նպատակային աուձիտորիան ավելի լավ հասկացավ։
Բայց ո՞վ, ո՞վ ա ձեր տեղը բղավելու «տասի բը», գրողը տանի։
Արդյո՞ք կարելի է անտեսել ս[ծ]իլը՞։ չէ՞ որ բոլորս էլ «ս[ծ]իլի համար ինչ ասես չենք անում» (cc)
չէ՞ որ դուք հավերժ կորցնում եք այդ հնարավորությունը։
«տասի բը» – երկու բառ
օ՜ ժամանակնե՜ր, օ՜ բարոյականությու՜ն․․․
օ՜ ոչ։
_ու տենց _
էն սարքի հետ որ մի կնոպկա ունի
ի՞նչ անես
ու ո՞վքեր են դրանով օգտվում
_ու տենց _
Սեզոնի ընթացկում լուռ ու աննկատ անցնում էր «մարդիկ չեն փոխվում» առանցքը։ Կարծում եմ այն մասին էր, թե ինչպես ստացվեց, որ Հաուսը ինքը փորձեր է անում փոխվել, ու ճանապարհին կորցնում ինքն իրեն։
Ինչու՞ է փորձում փոխվել։ Չէ՞ որ մինչ այդ էլ սաղ աշխարհը գործերը թողած Գրեգին էր փոխում․ նեղում էին, հպում տարբեր կողմերից, որ ընդունի իրենց ուզած ձևը։ Սակայն ապարդյուն։
Հիշու՞մ եք Ուիլսոնը առիթ բաց չէր թողնում որ կրկնի՝ «you’re miserable», նույնիսկ Քադիին ավելի կարևոր էր Հաուսին փոխել ու դարձնել բոլորի պես, քան խոստովանել որ դիագնոզը ճիշտ էր, ու պարալիտիկը արդեն քայլում է, ինչով և ուժեղացնել Գրեգին ինչպիսին որ նա կա։ Վոգլերին կամ Թրիթերին հիշելը ավելորդ է չէ՞։
Իսկ ի՞նչ է փոխվել։
Պատճառն այն է որ Դարրիլ Նոլանը, որը բնավ չի տարբերվում Հաուսի գործ«ընկեր» կամպաշկայից, նենգորեն սակայն վարպետորեն, կարճ ասած՝ կրիսական, կարողանում է օգտվել իրավիճակից, և համոզիչ լինել։
Իսկ ի՞նչ վիճակում էր Հաուսը սեզոնի սկզբում։ Փորձենք հասկանալ։
Նա պարզապես սեղմված էր փաստերով։ Այսպես ստացվեց, որ իր կյանքի ձևն և բնական զարգացումը ուղղորդեցին նրան այնտեղ, որտեղ գտնվելն իր համար ամենից վախենալու էր։
Այնտեղ, որտեղ նա, ով ունի բանականություն ու գիտի ինչպես այն օգտագործել, ձգտում է իրականությունը ճանաչել, բնագրին մոտիկ աշխարհի քարտեզ ունենալ՝ բացահայտ կորցնում է իրատես լինելու ունակությունը․ Ավելին․ լսում է ձայներ, տեսնում Ամբերին, քնում Քադիի հետ։
Ուզում եմ շեշտել, որ հարվածը ոչ թե հենց տեսիլներն են, այլ կոնտրոլի բացարձակ կորուստը։ Ու ինչպես հասուն և կայացած մարդ, Հաուսը ձեռնարկում է կոնտրոլը վերադարձնելու, կրկին իրատես լինելու քայլեր․ գնում է Մեյֆիլդ։ Այլ կերպ հնարավոր չէ պատկերացնել ինչպես է Գրեգորին հայտնվում Նոլանի ճանկերում։
Ասեմ, որ Նոլանին չեմ համարում Հաուսի հետ բանականությամբ համեմատելի անձ։
Սակայն, Նոլանը տիրապետում է մարդկանց վրա ազդելու բազմիցս ճշտված մեթոդներին և փորձին։ Մինչ դեռ Հաուսը Մեյֆիլդում աշխատացնում էր երևակայությունը, ցուցադրում էր ստեղծագործական ունակությունները, սուր խելքը և իրականացնում հնարքները։
Այսպիսով, չնայած Դարրիլը իմ կարծիքով շարքային, նույնիսկ միջնակ հոգեբան է, նրան հաջողվում է տպավորել Գրեգորիին իր թվացյալ խորաթափանցությամբ, և նա շարունակում է աշխատել երկու ուղղությամբ․
ա) համոզում Հաուսին որ ամեն ինչ վատ է․ իր կյանքի ձևը լավ բանի բերել չէր կարող
բ) հավաստիացնում որ Հաուսն երջանիկ չէ բնավ, ու առաջարկում գտնել երջանկության ճանապարհը (we have to take you from here to happy)
Գրիքորը աչքից բաց է թողնում այն, որ յուրաքանչյուր մարդն էլ կարող էր հայտնվել նմանատիպ իրավիճակում, առավել ևս եթե նրա լավագույն ընկերը Ջեյմս Ուիլսոնն է։
Նա նաև մոռանում է որ իր կյանքին արդեն հարմարվել էր, ու նրան լավ էլ հաջողվում էր թու «մուվ օն» առանց որևէ օգնության։ Նույնիսկ չնայած հաստատակամ խանգառելուն։
Նաև հարմարվել էր «պրիսպոսոբիծսյա» իմաստով, ինչպես կենդանիներն են հարմարվում ու գոյատևումը ապահովվում բարդ բնական պայմաններում։
Այսինքն Հաուսը գիտեր, ինչպես պաշտպանվել այդ իրան փոխելու նպատակով ստեղծված հասարակական ճնշումից։ Իսկ Մեյֆիլդից հետո նա կարծում է որ պաշտպանվել անիմաստ է։
Հենց այստեղ է որ Հաուսը դարնում է խոցելի, ու գտնում է իրեն ոչ պակաս շփոթված և խառնված։
Նոլանի «թերապիայի» շնորհիվ նա համաձայնվում է, որ եթե շարունակի լինել ինչպիսին կա, ապա դա նրան անխուսափելիորեն կբերի երևակայական Էմբերի կամ Քադիի մոտ։
Մինչ այդ Հաուսը կարողանում էր պաշտպանվել, քանի որ գիտակցում էր․ այն ինչպես է նա ապրում՝ լավագույն տարբերակներից է իր իսկ համար, որովհետև ուրույն է, իրանն է, իրա էության արդյունքն է։ Նա ուներ պինդ համոզմունքներ որոնք բխում էին նրանից թե ով էր նա։
Իսկ այժմ նա փորձեր է անում փոխվել։
Եվ Գրեգը սկսում է ակտիվ փնտրել իրան։ Փորձում է կերտել մի նոր Հաուս։
Այդ պատճառով է նա վերցնում խոհարարության դասեր, և փորձում իրան տարբեր հոբիների մեջ։
Այսպիսով, Նոլանը և Կան, հանձինս Քադիի ու թիմի, հույս ունեն, որ Գրեգը կփոխի իր վարքագիծը, ուրույն հատկանիշները, այսինքն՝ առհասարակ իր էությունը։ Նրանք չեն հասկանում որ խնդիրը իրականացնել անհնար է։ Փոխվելը չի կարող լինել մարդու էությանը հակառակ, էությանը դեմ։
Ի դեպ «մարդիկ չեն փոխվում» արտահայտությունը կարելի է հասկանալ տարբեր կերպ․ օրինակ որ սովորաբար մարդիկ չեն փոխվում քանի որ վախենում են փոփոխություններից, իսկ փոխվում են հազվադեպ մարդիկ, ասենք ուժեղ կամքի տեր մարդիկ։ Չեմ վիճում։ Սակայն կարելի է այլ անկյան տակ նայել․ որ Հաուսը ի նկատի ուներ՝ եթե փոխվեն էլ, այդպես չեն փոխվում որ էությունը փոխվի։
Նույնիսկ այն հատվածում երբ Գրեգը ափսեներ է լվանում նախկին կնոջ տանը, իսկ կինը զարմանում է՝, մթոմ դու չէիր սիրում ափսե լվանալ, Հաուսը պատասխանում է՝ «people change»։ Ու էդ անում է նենց տոնով որ դա կարող էր նշանակել հակառակը․ մարդիկ չեն փոխվում ախջիկ ջան, չե՞ս հասկանում, որ ես նույն տղան եմ։ Իհարկե, Հաուսի շուրթերից այդ արտահայտությունը լսել զվարճալի է, սակայն այն հաստատում է իր իսկ իմաստի հակառակը։
Ու հենց այն համոզմունքը, որ մարդիկ չեն փոխվում, հաճախ թույլ էր տալիս Գրիքորին կանխատեսել նրանց որոշումները ապագայում, և ենթադրել ինչ քայլ են արել, կամ կանեին որոշակի իրավիճակում, մասնավորապես՝ անցյալում։
Ի տարբերություն շրջապատին, Հաուսը մարդկանց փոխելու փորձեր չեր անում բնավ։ Նա գիտեր որ մարդիկ չեն փոխվում, ու փոխելն անիմաստ է։ Նա կարող է օգնել նրանց զարգանալ ինչպիսին նրանք կան, բայց ոչ՝ փոխվել։ Օրինակ, հիվանդին բուժելով նրան չէր փոխում, այլ ամրապնդում, պաշտպանում այնպիսին ինչպես նա կա։ Բարդ օրինակը՝ քաշում էր մարդկանց պարաններից, խթանելով սպասված իվենթներ․ Սակայն նա միայն խթանում էր, իսկ մարդիկ իրանք էին արդեն որ անում էին այն ինչ նա ակնկալում էր։ Օրինակ այն որ Տաուբը գնաց կնոջը խոստովանեց։
Բացի դրանից, Հաուսը ազնիվ էր իր ցինիզմի, և նույնիսկ վիրավորանքների մեջ։ Նա խոցում էր, բայց հնարավորություն էր տալիս ի պատասխան խոցել։ Հաուսը չէր ակնկալում որ ուրիշները կնեղանան, քանի որ ինքը չէր նեղանում։
Ու պարզ ա, որ Հաուսը, ինչպես և բոլոր մարդիկ, չի կարող լինել ոչ ինքը։ Եթե մարդը ձև է անում որ նա այլ է, փորձում է կրնկօրինակել, կամ նմանվել – այդ իսկ պատճառով դիտվում է կամ որպես ծաղրանկար, կամ ոպրես երեսպաշտ։ Դիցուք «ես Նապոլեոն եմ», կամ «ուզում եմ լինել Ջոնի Դեփը/Մադոննան/ներմուծել ձերը» վարքագիծը մի տեսակ զավեշտական է։ Համ էլ նկատեք՝ «Ես ուզում եմ լինել համառ ինչպես Շվարցենեգերը» կամ «խելացի ինչպես Հոլմսը» արտահայտություններում արդեն արմատական տարբերություն կա։ Որովհետև լինել սրամիտ ինչպես Մուշեղը, չի նշանակում կրկնել իր կատակները։ Նշանակում է գնտել քոնը։
Հենց այդ մասին է խոսում Հաուսը քսանի ընթացքում Նոլանի հետ։
– Ես ինձ կորցրել եմ – ասում է
Փորձում է վերագտնել իր տանը, գտնում է հին իրերը, վճարում գումարի մի քանի պատիկը հին սեղանի կամ գրքի համար։
Հուզվում է, ասում Նոլանին, որ հեչ էլ ավելի երջանիկ չի դարձել։ Գլորում է էլի։ Հասկանում է, որ չի կարողանում այլ մարդ լինել։
Ինձ այդ էպիզոդի վերջը դուր եկավ։ Երբ Նոլանին չռփում է հոգևոր։
Ու վերջապես՝ վեցի քսանմեկը։
Հաուսը կարծես իսկական Հաուսն է։ Նա փորձում է փրկել աղջկա ոտքը։ Գուցե գիտակցում է որ նույնացնում է իր հետ, սակայն այնուամենայնիվ փորձում է պահպանել այն, ռիսկի է դիմում, ինչպես առաջ (I take risks, sometimes patients die. But not taking risks causes more patients to die, so I guess my biggest problem is I’ve been cursed with the ability to do the math.)։
Բայց նա դեռ շփոթված է։ Ու այնքան վստահ չէ ինչպես առաջ էր։
Այս ամենին գումարած Քադիի խայտառակ ոչ անկեղծ վրաերթները։
Ու նա հանձնվում է։ Ինքը իրա ձեռքով կտրում աղջկա ոտքը։ Չլինելով համաձայն ինքը իր հետ։
Զարմանալի չէ, որ մոռանում է ձեռնափայտը։
Ձեռնափայտը՝ Հաուսի մասնիկն է։
Ու նա աղջկան էլ էր ասել, որ չի ուզում ձեռնափայտ, որ ուզում է այլ ձևի լինել։
Լրիվ շփոթված է ու չի գիտակցում որ այլ ձևի լինել չի կարող։ Այդպիսինն է։
Իսկ Քադին և թիմը ավելի լավ է փորձեին պահպանել իրան ինչպիսին կա քան ճնշել որ փոխվի։
Ամպուտացիայից հետո աղջիկը մահանում է վիրահատման հատեևանքով առաջացած կողմնակի ազդեցության պատճառով։
Ու երբ Ֆորմանը ասում է՝ դու ամեն ինչ ճիշտ էիր արել, նա պատասխանում է,
– Այդ է պատճառը, սաղ «ճիշտ» էի արել, ու նա միևնույն է մահացել է։
Ու երբ ես լսեցի այդ «ճիշտը», մտածեցի, արդյո՞ք այնտեղ կան չակերտներ թե ոչ։ Ինձ թվում է՝ կան
Այդ ամենից հետո՝ Քադդին։ Արի ու մի ասա, Հաուսի սև սիրտը, իրա վարդագույն, կամ կարմիր ներքնազգեստը։ Քադին բավականություն է ստացել։ Հաուսին կոտրել է։ Հաուսը ոչ Հաուսական էր այսօր։ Քադիական էր։ Այս անգամ նա ոչ միայն չկարողացավ բուժել Քադիի միջամտության պատճառով, այլ ինքը արեց այնպես ինչպես իրանից պահանջվում էր։ Եվ այն որ դա արդարացված է չի փոխում այն որ դա իր էությանը հակասում էր։ Հիմա Քադին ասում է՝ «ես քեզ սիրում եմ»։ Հաուսը ստանում է դրական հաստատում՞։
Նա փոխվել է, կորցրել իրան, ու ձեռք բերել Քադիին։
Մենք ծնվելով գցած ենք ոչ միայն պատահական ժամանակ ու տարածություն, մշակութային և սոցիալ միջավայր, որի հետ պետք ա դիլ անենք։ Մենք նաև հայտնաբերում ենք մեր իսկ ուրույն պահանջները․ Մասլոուի ամբողջ բուրգը։ Ու այդ պահանջների հետ էլ ենք դիլ անում։
Ու այդպես է ստացվում երբեմն, որ պահանջների վեկտորները տանում են տարբեր ուղղություններով։
Օրինակ, կամ Քադի, կամ Հաուս որը Հաուս է։
Նա ճիշտ էր ասում՝ she’s an administrator, she will eat your brain.
Արդյո՞ք Հաուսը ավելի երջանիկ է լինելու ու կարողանալու է դիլ անել այդ կյանքի հետ։
Իսկ ինչպե՞ս եմ ես ինքս դիլ անելու, որ շաբաթը մի սերիա դոզայից զրկված եմ մի քանի ամիս, ու լոմկայի հետ պիտի մուվ օն լինեմ։
Երևի պետք է ակնառու մի բան անել, պակասը լցնելու համար։
ու տենց
Բարքեմփը լինելու ա,
էդ հաստատ ա
հունիսի չորսից վեցը – Ամերիկյանում
ինչպես և նախորդ անգամ
բայց ավելի շատ տեղ կլինի
երեք լսարան երկուսի տեղը
մայկա-տրուսիկ կամեցողները
անպայման պիտի գրանցվեն
կամ ափդեյթ անեն ինֆոն
չկամեցողները միևնույն է
թող ափդեյթ անեն
ու ուշադրություն դարձրեք
որտեղ նշվում ա «ես ուզում եմ պրեզենտացիա անել»
եթե պատրաստվում եք՝ նշեք
մոտավորապես պատկերացում կազմելու համար։
Տակ շտո էդ ժամանակ
ցանցառներին (ինտերնետչկներին, ոչ մի պոեզիա) գնալ դաչա
արշավ, հեծանիվ քշելու, ներմուծեք ձերը
զապադլո ա
բոլորը՝ բարքեմփի
կեցցե՜ բարքեմփը` http://barcamp.am , չկոնֆերանսը
Մենք անու՜մ ենք , ուրաաաաաաաաաաաաաաաաաաա
ու հա, Բարքեմփը լինելու ա
էդ հաստատ ա։
– ինձ պետք ա լար
– իսկ ինչի՞ եթե վայֆայ ունեք
– վայֆայը ճառագայթում ա
– իսկ դուք հեռախոսո՞վ խոսու՞մ եք։
վարագույր
_ու տենց _
Այդպես է ստացվել, որ իմ աշխատանքները մի հիմնական ընդհանուր գիծ ունեն։
Օրինակ․
System programming-ը դա թերմ է որը նկարագրում է այն գործունեությունը, երբ ստեղծված ծրագրերը «նորմալ» մարդուն պետք չեն բնավ։ Եթե ես գրում եմ փաքաջ մենեջմենթի ծրագիր, կամ ինսթալեր, կամ քմփայլեր, կամ ասեմբլեր, կամ դեֆրագմենտեր – այդ գործիքները պետք չեն էնդ-յուզերին։ Դրանք պետք են նրա համար որ համակարգը աշխատի։ Ինսթալերի կամ փաքաջ մենեջմենթի շնորհիվ նա կունենա իր ուզած Տետրիսը կամ տեքստի խմբագրիչը։
Այդ իսկ պատճառով բարդ է լինում բացատրել ինչ եմ ես գրում։ Եթե ասեի խաղ կամ տեքստի խմբագրիչ – պարզ կլիներ։ Իմ դեպքում ես պարզապես չեմ խորանում սովորաբար, որովհետև արի ու բացատրի ինչ է փաքաջ մենեջմենթը կամ քմեայլերը։
IT բաժին – սովորաբար ընկերություններում վերջնական պրոդուկտը տալիս են այլ դեպարտամենտներ։ Նրանք տալիս են ասենք սոֆթ, կամ չիպերի նախագծեր։ Իմ գործը այնտեղ այն է ինչ քասթմերին պետք չէ բնավ, այլ անհրաժեշտ է նախագծման պրոցեսը ապահովելու համար։
Այսինքն սա այսպես ասած ինտերֆեյսային մասը չէ այլ իմպլեմենտացիայի։
Հետագայում, իհարկե նույն չիպը որպես մի քառակուսի նկարելով որևէ մի ինժեներ իրանով կսարքի ասենք հեռախոս։ Ու իրա համար չիպը հումք է։
Իսկ մարդու համար ինտերֆեյսը՝ խանութ է։ Որտեղ նա ձեռք կբերի այս հեռախոսը։
Ու նեսթեդ իմփլեմենթեյշնների մասին նա ոչ պետք է իմանա ոչ էլ գաղափար ունի։
ու տենց
էս քոդվիժն սի քմփայլերը ինչ ախմախ բան դուրս եկավ։
նեսթդ քոմենթը ինչ էր որ չկարողացան անել։ էդ որպես մասնագետ եմ ասում, երեք տող բան էր ավելանալու որ կարողանա պարս անել։
ու տենց
– как будет картридер по английски?
– հմ։
վարագույր
_ու տենց _
Նախորդ տեքստում նշել եմ ինձ համար կարևոր թեմաներից մի քանիսը, ինչպես քաղաքացիական ազատությունները, և օտարալեզու դպրոցները։ Ասացի, որ վտանգ եմ զգում։ Վտանգ եմ զգում քաղաքացիական ազատությունները կորցնելու, և պահանջ եմ զգում ընդլայնելու։ Վտանգ եմ զգում հայերենը կորցնելու։ Կրկին հայերենի մասին։ Այժմ այն աննախադեպ անպաշտպան և խոցելի է։ Առաջ, պետականության բացակայության պայմաններում ել էր խոցելի, անշուշտ։ Սակայն գոնե մի քիչ պաշտպանված էր պետության որոշ ֆունկցիաները կրող ՀԱԵ (եկեղեցու) կողմից։ Դա իհարկե իր թերությունները ուներ, սակայն, կրկին՝ գործում էր։ Այժմ, կարծում եմ, որ ՀԱԵ-ն, և առհասարակ ցանկացած եկեղեցին, առանց լուրջ ձևափոխությունների բնավ ունակ չէ կրել այն դերը որը առաջ էր կրում։ «Հոգեվորականները» դեռ բացասման մեջ են, բայց դա չէ թեման։
Լեզուն պաշտպանելը՝ պետության խնդիրն է։ Պետությունը, ի դեպ, հասարակության նախաձեռնությունն է։
Հզորություն, իշխանությունը փտելու ունակություն ունի։ Այդ ունակությանը խոչընդոտելու մեխանիզմներ գոյություն ունեն։ Այն լծակներն են, որոնք հասարակությունը օգտագործում է իշխանությանը ազդելու նպատակով։ Իհարկե, ընտրությունները։ Կամ, որը նման է, օրինակ, կադրերի րոտացիան։ Որոշ երկրների համալսարաններում նույնիսկ մի քանի տարուց ավել դասախոսները աշխատել իրավունք չունեն։ Մի քիչ այլ պատմություն է բայց նման է։ Այդպիսի ռոտացիա նաև ապահովվում են ոչ ձևական ընտրությունները։ Այդ դեպքում ղեկավարող անձերի սպեցիֆիկ հատկությունները քիչ կարևոր են դարնում։ Լինի դա ռաբիզ թե ինծիլիգենտ, կիրթ ոե հիմար, նա այլ կերպ է մտահոգվում հասարակությանը հուզող հարցերով։ Ինձ թվում է դա ակնհայտ։
_ու տենց _
Մի քանի սուր թեմա կա իմ համար, երբ ես լինում է, խիստ եմ արտահայտվում։ Լինի դա անձնական խոսակցության ժամանակ, թե հանրային։
Պատճառն իհարկե զայրույթն է։ Զայրույթի պատճառը՝ անզորությունը։
Սակայն մի շարք մարդկանց հետ ես բանավիճելուց հաճույք եմ ստանում։
Հրաշալի խելքի վարժանք է, և ինքս էլ նոր բաներ եմ բացահայտում։
Սկսեցի նկատել, որ անզորություն զգալու մասնավոր դեպքն է երբ զրուցակցի արգումենտները ակնհայտ թույլ են, կամ եթե ես նրանք համարում եմ պրիմիտիվ։ Այդ դեպքում բանավեճ չի ստացվում, մենք իրար չենք լսում։
Որոշ մարդիկ նկարագրում են այդպիսի վիճակ ինչպես հավատքի տարբերություն։
Այսինքն, զրուցակիցս ունի համոզմունք, որը ես բնութագրում եմ որպես ոչ բավական արգումենտացված։
Այստեղ երբեմն բեմ է գալիս հավատք հասկացությունը։
Օրինակ, ոմանք պնդում են, որ ժողովրդավարությունը հավատքի պես բան է։ Այսինքն այդ հասկացությունը չունի բավականաչափ բանական արգումենտներ ոչ իր օգտին, ոչ էլ դեմ։
Ես ինքս խուսափում եմ հավատքից, ու աշխատում եմ որ համոզմունքներս ռացիոնալ հիմք ունենան։ Այդ իսկ պատճառով որոշ համոզմունքները կայացած և պինդ են, իսկ որոշ համոզմունքները փոփոխվում են։
Հետաքրքիրն այն է որ ես հանգիստ եմ երբ հավատքի պահը վերաբերվում է սոֆտին։ Այսինքն չնայած ես իմ կարծիքս արտահայտում եմ ասենք այստեղ, երբեմն խիստ, բայց անձնական զրույցների ժամանակ սառը ասում եմ որ սքայփ չեմ օգտագործում որովհետև հավատքս թույլ չի տալիս։ Այստեղ պետք է շեշտել, որ ինքս չեմ համարում բացատրությունս ճիշտ։ Այսինքն հավատքի մեջ չէ հարցը իրականում։ Դա համոզմունքի հետևանք է, իսկ համոզմունքը ստեղծվել է այն մի քանի պատճառով, որոնցից մեկն է ասենք այն, որ ես չեմ ուզում ԾԱ-ն կոնտրոլ անի ինձ, առավել ևս երբ ինքս ԾԱ փորձագետ եմ։ Դա ինձ զրկում է որոշակի ազատությունից, բայց նաև զրկում է իմ հետ շփվելու հնարավորությունից նրանց, օվքեր օրինակ միմիայն սքայփ են օգտագործում։ Այսպիսով ես համարում եմ այս քայլը քվեարկություն։
Ապա ինչու՞մ է տարբերությունը իմ լուռ քվեարկության մի դեպքում, և բանավեճին մասնակցելու՝ այլ դեպքում։
Հավանականներից են՝ ես ինքս վստահ չեմ այն համոզմունքի մեջ, որը պաշտպանում եմ, կամ ես ուժեղ վտանգ եմ զգում իմ անձի նկատմամբ։ Եվ ստացվում է այո, բաց ծրագրային ապահովմանը ես սովոր եմ, գիտեմ որ շարժումը ծավալուն է, համայնքը՝ մեծ։
Վտանգը՝ սոֆտվար պատենտներն են, օրինակ։ Դրանք գործում են միայն ՄԱՆ-ում ու Ավստրալիայում։ Ու առանձնապես չեն խանգառում։
Եթե ՀՀ-ում հարց բարձրանա սոֆթվար պատենտների մասին օրենք ընդունելու, ես առաջինը կզգամ վտանգ, կփորձեմ ազդել իրավիճակի վրա, մարդկանց վրա, հասկացնեմ նրանց ինչպիսի վտանգ եմ զգում։
Այդպիսի վտանգ եմ ես զգում երբ խոսքը գնում է օտարալեզու դպրոցների, կամ քաղաքացիական ազատությունների մասին։ Այդպիսի վտանգ եմ ես զգում, երբ տեսնում եմ որ մարդիկ համակրանք են զգում ԽՍՀՄ-յան սովետական մոդելի նկատմամբ։ Մի քիչ շեղվեմ, պատմեմ այդ մասին․
Ինքս բավականին սոցիալիստական հակումներ ունեմ, ու Մարկսով երբեմն հիանում եմ։ Ռադիկալ կապիտալիզմը նույնպես վտանգ եմ համարում։ Սակայն կարծում եմ իմ հետ վիճող չի լինի, որ կապիտալիզմը պրոգրես, զարգացում ապահովող համակարգ է։ Կապիտալիզմի հակառակորդ իմ զրուցակիցները որպես կանոն պնդում են որ զարգացումը ինքը այդքան էլ հաջող գաղափար չէ։ Երբեմն մենք հասնում ենք հարցին արդյո՞ք ծառերից իջնելը լավ միտք էր, և խորանում, արդյո՞ք ծառեր բարձրանալը, ու օվկիանոսից դուրս գալն էր լավ միտք։
Ես իմ կարծիքը ունեմ, այո, կարծում եմ որ լավ միտք էր։ Կարծում եմ որ այդպես է ստացվել կյանքը լավացնելու, կոմֆորտի համար։ Նույնիսկ հավեսի համար, ինչպես այլ կերպ արտահայտվել է Տորվալդսը՝ ջասթ ֆոր ֆան։ Ու բնավ չեմ զայրանում այդպիսի զրուցակիցների հետ շփվելիս ով իմ հետ համամիտ չէ։ Ինչպես ասացի, ես ոչ միայն հանգիստ եմ լինում, այլ նույնիսկ սիրում եմ այդ զրույցները։ Ինչ վերավերվում է կապիտալիզմի, եթե կարճ՝ կապիտալիզմը որպես ազատ նախաձեռնողության, ազատ ձեռնարկատիր… enterpreneur ների հասարակություն ինձ դուր է գալիս։ Սակայն ակնհայտ է որ չկարգավորվող կամ քիչ կարգավորվող ադամսական շուկան կարող է տանել կորպորացիաների ստեղծմանը և հզորության կոնցենտրացիային մի քանի կամ մեկ ձեռքերում։
Այդպիսի համակարգի զարգացումներից մեկը՝ իմպերիալիզմն է։ Ինչպես ասենք արվում է հիմա ԱՄՆ-ում։ Կոլոնիաների ժամանակը անցել է, և դա ռեալիզացվում է կոնցեսսիաների ձևով, սակայն խնդիրը լուծում է։ Երբեմն, երբ խոսքը գնում է հզորության կոնցենտրացիայի մասին, մենք հաճախ հանգում ենք միապետական/բռնապետական վս ժողովրդավարական մոդելին։ Ես օրինակ կարծում եմ որ, ժողովրդավարական մոդելը եթե լինի, քաղաքականը կգտնի իր օպտիմալ ձևը կոնկրետ պայմաններում, օրինակ դա կարող է լինել մի միջին բան, մի քիչ կապիտալիզմից, մի քիչ սոցիալիզմից։
Սակայն, ինչպես ասացի, ես այլ հարցերի մեջ խորացա։ Ասում եմ, երբեմն հանգիստ զրուցում եմ այլ համոզմունքներ ունեցող մարդկանց հետ, երբեմն՝ ոչ։
Որոշ մարդկանց հետ մի քանի թեմայով ընդհանրապես չեմ խոսում։ Ու երևի դա ավելի լավ է։ Որովհետև իրար չենք լսում։ Ես կարծում եմ, ես ավելի ռացիոնալացնում եմ, իսկ նրանք՝ ավելի հավատքայացնում։ Ու դա է պատճառը միմյանց չհասկանալու, երբ հասնում է հավատքին։ Իսկ ես հավատքի մարդ չեմ բնավ։ ։Ճ
_ու տենց _
– Դու կգնաս,
– ես կգնա՜մ
– և կթողնես
քո հետևից
չար հայացքները
– և կթողնեմ
իմ հետևից
չռած ձեռքերը
– բաց բերանները քարացած
դատապարտելը չհասցրած
(տվոյ խոդ, չրխկ, ժամացույցը սղմվեց)
-և չնետված քարերն իմ վրա
-այդ օրը կարծես ամեն ինչն ակնարկում էր՝
դեռ առավոտյան թարթիչների արանքով անցած
արևի ճառագայթները,
մոռացված միացված հեռուստացույցով
այդ պահին գնացող հորոսկոպի տեսությունը
(չրխկ)
-քթից կաթացող խլինքն
ու ոտքի արանքից հոսող արյունը ալ
-երեկոյան խմիչքից ցավող գլուխը այն
(չրխկ)
-և ճմռթված շապիկի պոկված կոճակը արդ
-ֆեյսբուքի չքանֆիրմած 143 ֆրենդ րեքուեսթը
-հեզաճկուն աղջիկների արնանման պարն ու ծաղիկների բույրը վառման
-այդ ամենը մի տեսակ ակնարկում էր
ճանապարհորդությունն անխուսափելի
դեպի թռիչքը սուրբմարինադի
-կապույտ գծով և կաթնաշոռի մնացորդով
-պլաստմասե դանակ-պատառաքաղով
և ստյուարդեսայի քառակուսի ակնոցներով
-մառշուտկի վարորդի հայելուց կախված խաչը վկա
և չիբուխի ծուխը վիրահատված քթիս մեջ
(չրխկ)
-իլյումինատորից երևացող
լողակները մարդու չափով լայն բացած ձուկը
մի ակնթարթ կառկայծի
-հիշեցնելով Ա կետում մոռացված իմ քամակը չվերցված
– քամակը քո, հայացքը իմ,
-կհասնեմ այնտեղ, որտեղ չկա պատերազմ
-այնտեղ, որտեղ վազում են ցողից թաց կանեփի վրայով
որտեղ ցերեկը աստղեր են երևում
և գիշերային երկնքից ընկնում են
օդանավի պաղ-պաղ կաղապարները
այնտեղ, որտեղ քեզ հայ են ասում
-ինձ բոլորն էլ հա են ասում
ու տենց (ոճի համար ինչ ասես չենք անում)
անունը իմ անունը քո՝
Նորայր և
ու տենց
[այստեղից][1]
_ու տենց _
[1]: http://www.7or.am/blog/?p=3028
Ու՞մ է նայում ։
ա) Մահատմա Գանդիին
բ) Լենին Պապիին
գ) -ին։
դ) Ժան Կլոդ Վանդամին
Բամբասանքներ, խարդավանքներ, հետազոտություններ – մնացեք մեզ հետ։
_ու տենց _
Երեկ Չարենցի թանգարանում ել էի։
Էս մարդը կոմունիստների հետույքը ինչքան հասցրել էր լպստեց վախտին։
Սակայն դա իրան բնավ չփրկեց։
Բայց ողջ է կարոտը կոմունիստների։
Իսկ Ստալինը հիրավի վեհ ասպետ է։ Վերջերս շատ են տենց մարդիկ պատահում։
Գուցե վի՞րուս է։
Կամ տոքսինների ազդեցությու՞նը։
ու տենց
[այստեղից][1]
_ու տենց_
[1]: http://reckless2.livejournal.com/84602.html
ես օպերայի սիրահար չեմ բնավ, առավել ևս որ հավատքը թույլ չի տալիս այն օգտագործել (ֆրի սոֆթ չէ բնավ, եթե իմ քաշածը մեկին տամ, ապա ես հանցագործ եմ, իսկ իմ տունը բանտում է)
Բայց ո՞նց չփորձեի եթե Մեմոյի համար պորտ են արել տղերքը։
Հիացած եմ։ Շա՛տ լավ ա աշխատում։ Իմ կարծիքով ամենալավ զննիչն ա հիմա ինչ Մեմոի համար կա։
ու տենց
[այստեղից][1]
_ու տենց_
[1]: http://avva.livejournal.com/2222690.html
Լինում է չի լինում, իլըրնինգի մասին միջոցառում է լինում մերրիոթում։
Իսկ այդ միջոցառման հիմնական կազմակերպիչներից է Մայքրոսոֆթի Հայաստանյան ճյուղը
Ընթացքում մի տղա ինչ որ կայք է ցույց տալիս, ու փնթփնթում՝
– Էս ի՞նչ ա է, սպասեք, լավ չի աշխատում․․․
փակում է ինտերնետ էքսփլորերը, կտացնում «ստարտ» ստեղնի վրա, ինչ որ բան է փնտրում։
– Բա ու՞ր ա Մոզիլլա Ֆայրֆոքս չունե՞ք։
– Չէ, չէ, չունենք, մեր մոտ միայն Ինտերնետ էքսփլորեր է – կտրտվող ձայնով պատասխանում է մսի ներկայացուցիչը։
– Ահա թե ինչ – հիասթափված և տխուր բացում է ԻԵ-ն ու փորձում շարունակել ելույթը։
Խոսում խոսում ա, մեկ էլ չի դիմանում, ու
– Էս ինչ դանդաղ ա աշխատում էս ձեր ինտըրնետ էքսփլորորը ասեմ ձեզ
վարագույր
Բամբասանքներ, խարդավանքներ, հետազոտություններ – մնացեք մեզ հետ։
ու տենց
Փաստորեն մինչ սաղ աշխարհը ծռվում ա այփոդ/այփաչ/այֆոների վրա, իսկ էփլը ում պատահի պատենտների համար դատում ա, մեկ էլ
ՀՏՑ-ն փոխադարձ հայց ա բացում, որ Էփլն ա իրա մի քանի պատենտը պղծել բռի ոտնահարել։
Էն մի կողմից էլ Սամսունգն ա պատասխանել։ Էփլը իրան ասել էր ծիպը կնոպկան ու էկրանը մեր պատենտն ա, ինքն էլ ի պատասխան մի քանի իրա պատենտներից ա դեմ տվել։
Ու այդ պահին երկնքում հայտնվում է պեպսիի նշանը բեմ է դուրս գալիս մի հատ փախած փոքրիկ ընկերություն Կալիֆորնիայից, որը պարզվում ա մի երեսուն տարի ա թաչսքրիներով ա տառապում զբաղվում, ու վախտին էդ թեմայով մի վախտ պատենտ ա գրանցել։
Տժժում են բոլորը։
Բամբասանքներ, խարդավանքներ, հետազոտություններ – մնացեք մեզ հետ։
ու տենց
Ասում են Սթոլմանի ֆազերը լրիվ գցած ա, որ ասենք հեռախոս չունի, քանզի հեռախոսի մեջ ազատ ԾԱ (սոֆթ) չի բնավ։
Որ նա զրկում է ինքը իրեն հեռախոս ունենալու ազատությունից, ու զանգեր կատարելու կամ ընդունելու հնարավորությունից։
Որ րադիկալ է։
Հետո էլ ավելացնում են որ իրա պես պարանոիկին արժի ֆոլգայից գլխարկ առնել, որ ֆիրմվարը մտքերը չկարդան։
Իսկ հիմա պատկերացրեք, որ ասենք Սթոլմանի ձեռքում հեռախոս տենան, ինչ են ասելու՝
– պն Սթոլման, իսկ ձեր հեռախոսի մեջ ի՞նչ սոֆթ է։
ու ի՞նչ, նա ի՞նչ պիտի պատասխանի այդ դեպքում։
_ու տենց _
նենց լիքը բան կա գրելու ու բնավ ժամանակ չկա
_ու տենց _
Սիրելիս, ասացի Սերժ Մելիք-Հովսեփյանի այս աշխատանքին էլ ծանոթ լինեմ։ Ռաս որ հարգեցին ֆեյսբուկի իվենթ ուղարկեցին, իսկ Սերոժիկը վախտին ինձ նենց բացել էր, Միկան էլ յավես տոմս էր սարքել․․․ կարճ ասած այս ամենից հետո չգնալն անկապ էր։
Նայեցի վիքիյում՝ Դարիո Ֆո-ն նենց մոտիկ մտածող թված, համ էլ Նոբելյան մրցանակակիր, իսկ գործը՝ 83թ գործ է։
Առաջին իսկ անակնկալը՝ դահլիճը դատարկ էր։ Իսկ վարագույրը գրեթե փակ։ Մի փոքրիկ տեղ էր բաց բեմի մեջտեղում, աստիճանների մոտ։
Վարագույրի հետևը լուսավոր էր։ Երկու աստիճան բարձրացա դեպի անցքը և տեսա սպասավորի պես հագնված տղայի․
– Դուք տո՞մս ունե՞ք – հարցրեց Արթուրը, իր ձեռքին սրբիչ էր կախած։
– Այո․․․ – պատասխանեցի ես։
– Ապա անցեք, ընտրեք ցանկացած տեղը – նա ձեռքով ցույց տվեց բեմի խորք, որտեղ երկու կողմից երկու շարք սեղաններ էին։
Ամեն սեղանին գինու և հյութի շիշ։
– Հմ – մտածեցի ես մի կողմում տեսնելով մի շարք վեհերի․ Հրանտ Մովսիսյանը՝ ծիտիկներով, Արծրունին՝ բերետով, եթեսեթրա։
Ոճի համար ինչ ասես չենք անում, պարզ ա։
Բեմի մյուս կողմից ինչ որ լուրջ դեմքեր էին՝ կաստյում-շլվարով տղա, վեհ տիկիններ, և մի քիչ նորմալոտ տիկիններ։ Նորմալոտ տիկինները, հետո պարզվեց՝ թաթրոնի աշխատողներն էին, բանվորներ, հավաքարարներ։
Կասծյումը, ի դեպ, այն հայերեն արտահայտություններից ա, որից հետո ոճը պահանջում է ավելացնել ազատ զույգ բառ․ Ասենք՝ կասծյումշլվար(ծիպը շլվարը չի մտնում կասծյումի բազմության մեջ), մայկա-տրուսիկ (երբ խոսում ենք թի-շորթերի մասին, ոչ մի պոեզիա) և ազգային-ազատագրականը(երբ ի նկատի ունենք՝ ազգայինը, ժողովրդականը)։ Երիտասարդները բացակայում էին։ Կային ազգի վեհերը, և ազգի կասծյումշալվարովները։ Բոլորը ոճի մեջ։ Իսկ պարզապես մարիա ոճի երիտասարդները բացակայում էին։
Հա, այդ վեհերի բազմությունից աչքերիս մեջ ծածանքեց, ու ես արդեն ուզում էի լքել տարածքը։ Բացատրեմ ինչու։
Տենց էլիտարության երանգներ չեմ սիրում։ Ասենք Տեդեքս Երևանի հրավիրատոմս ա խոստացել Ալեքսիսը։ Թեդեքսը վապշե հավես ա, հետաքրքիր թըլքեր են լինում, մեկ-մեկ նայում եմ, ու լրիվ քաշել եմ։ Բայց այն որ սփիքրներին լսելու համար անհրաժեշտ է կամ հրավիրատոմս ունենալ, կամ էլ վեց հազար դոլար անմիջապես տալիս է թեդեքսը մի տեսակ էլիտար համ, երբ կանայք թանկարժեք շորերով են, տղամարդիկ՝ թիթեռներով, իսկ եթե մեկի վրա ճղված ջինսէ, ապա այդ ջինսը վեհ ձիզայների գործ է, և արժե ոչ պակաս քան մի քանի վերըհիշյալ երեկոյան շորը։
Հա, ու ես բնավ էլիտա չեմ, որ նենց վեհերի հետ կողքի սեղանի մոտ նստեմ, և գինի խմեմ։
Մնացի քանի որ տեսա երկու Սերգեյին՝ Յոժին, ալսը նոուն աս Սերոժիկ, օն ժը Գոգա Սերգեյ Դանիելյան, որին շատ եմ սիրում ու հարգում, և Սերժին՝ այսինքն ներկայացման ռեժիսորին։
Ընտրեցի կապույտ աթոռներով սեղանը, և ինձ բերեցին «մենյու»՝ ծալվող մի թերթ, որի ծածկոցի վրա նույն նկարն եր, Միկայի Վաթինյան, իսկ մեջը տեքստ՝ դերասանների մասին, և ուտելիքի ցանկ․ որից առաջինը և ամենաէժանը խողի խորովածն էր – 15.000 դրամ։
Հիմա ներկայացման մասին։
Կփորձեմ սփոյլ չանել բնավ, միայն թիզ։
Շատ անմիջական էր։ Իրականում, սրճարանը բեմի վրա կոնցեպտուալ էր։ Ծիպը արդեն անասնապատումը(c) սրճարանացումը այդքան է զարգացել, որ արդեն ֆսյո՝ դահլիճը դատարկ, բեմը՝ վեհերին, ու խոզի չալաղաջները կծելով ու ճպճպացնելով են նայելու ներկայացումները։ Քանզի վեհերին պալոժ չի ներքևը նստել, սաղի մեջ՝ հո հասարակական տրանսպորտ չի։ Գուցե գտնվեն ազատամիտ մարդիկ, որոնք կառաջարկեն դահլիճ թողել հասարակ մահկանացուներին, որ նրանք էլ երբեմն հնարավորություն ունենան դիտելու։ Ինչևէ։
Հա, տպավորությունների մասին․ անմիջական էր՝ ռեպլիկներ դիտողների, հիմնականում՝ հյուրերի և դերասանների միջև։ Որովհետև հյուրերը վեհ են, իսկ մահկանացու դիտորդները՝ կաշկանդված։ Արթուրը, որ պիտի կիթառ նվագեր, ճամփի կեսին գնաց տվեց Վահանին, ծիպը ռազ որ դու ստեղ ես ես ինչ նվագեմ ախպեր, էն ա դու նվագի էլի։ Բայց Վահանը երկար չնվագեց, չար լեզուները պնդում են, որ ակուսծիկան էր պատճառը։ Ինչևէ, մենք չար չենք բնավ, հալալ ա մեր մեծ ախպորը որ չուրացավ, այլ ուրախացրեց։
Ու այդ անմիջականությունը ահագին ինտերակծիվ էր դարձնում ներկայացումը, շունչ էր տալիս։
Դրան գումարած հրաշալի խաղը՝ և ես ինձ զգացի ուրիշի բնակարանի մեջ տեղում, ընտանեկան վեճերի ականատես․
առորեա, մոտիկ, ու ակտուալ։ Այդքան անկեղծ էր, որ երբեմն զգում էի՝ ի՞նչ եմ ստեղ անում, թողնեմ էս մարդիկ իրանց հարցերը իրանց մեջ լուծեն, ես պրիչյոմ ստեղ, իսկ նրանք այդքան տարված էին որ հասկանալի ա որ երբեմն չեն էլ նկատում որ շուրջը մարդիկ են նստած։ Չէի զարմանա եթե իմ շուրջը թռչող ափսեներ թռնեին, արքետիպային ընտանեկան վեճերի լավագույն ավանդույթներով։
Պյեսը ուսուցանող էր․ այսինքն ցուցադրում էր այն ինչ մեր մեջ է ամեն քայլափոխին, բայց ինչին մենք վերևից, դրսից, կողքից նայել չենք կարողանում։ Ու ինչպես է դա երևում կողքից։ Կամ հերոսների մեջ տեղը լինելուց։ Ուսուցանող էր նաև այն պատճառով որ պարզ խաղերը, որոնք մարդիկ դժվարանում են դետեքթ անել, քանի որ չեն կարողանում կողքից նայել ու հասկանալ, ակնհայտ էր դարձնում․ նենց նենարոկըմ նշում էին՝
Օրինակ․
– դու ինձ դավաճանում ես երիտասարդ աղջիկների հետ (կինը ամուսնուն)
– դա ընդհամենը սեկս է, ես քեզ եմ սիրում
– ախր ինձ սեկս էլ չմնաց
– դու իմ համար ավելի վեհ ես, դու ոնց որ իմ մայրը լինես։
Ստեղ մայր և կին հասկացություն շփոթելու մասին հանրամատչելի բացատրություն է
Մեկ էլ մի քիչ մազոխիզմի մասին․
– այո, ասա ախր Հասմիկը հրաշք է․ նա նետում է իմ վրա պաղպաղակի կտորները։ (անուսինը՝ իր սիրուհու մասին)
– դու ինձ պատմում ես քո սիրային արկածներից (կինը ամուսնուն)
– բայց ախր դու ինքդ էիր ինձ հարցուփորձ անում
– այո, ես մազոխիստ եմ։
Որովհետև դա իրոք մազոխիզմի կլասիկ ձևերից ա։ Ու սադիստսկը-մազոխիստսկայա սվյազկայի տիպիկ օրինակներից ա։ Ընդ որում ինչպես և պիտի լինի, սադիստը առանց մազոխիստի չի կարող՝ եթե կինը չլսեր, կամ ինքը չհետաքրքրվեր, ամուսինը ցավացնելու ձև չէր ունենա։
Տենց ծամում բացատրում են դիտողին որ նայի՝ սա է մազոխիզմը։
Կամ՝
– Դու խաղում ես քո երիտասարդ աղջիկների հետ։
– Այո, խաղում եմ, և ինչու՞ չխաղամ։ Դա թույլ է տալիս ինձ զգալ երիտասարդ, վերադարձնել երիտասարդությունս, նաև բավականացնել հայրիկության պահանջը։
Պարզապես իրական կյանքում մարդիկ չեն նկատում, չեն հասկանում այն ինչ անում են, իսկ բեմադրության ընթացքում իրանց պարզ ասվում էր ծիպը սա՝ սրանից է ստեղ, իսկ սա՝ սրանից։
– Ես դարձա նորմալ – ու նա գործ է գտնում, փորձում լինել ինքնուրույն, ոչ թե «ծիտ»։ Ու բնավ այլևս չի ապացուցում ամուսնուն թե նրա հանդեպ ինչքան անտարբեր է։
Սկսում է մտածել իր մասին, ոչ թե տղա կպցնելու, կամ ամուսնուն վիրավորելու։
Այստեղ շատ հաջողված պահ էր, քանի որ նա ամեն առավոտ երթուղայինը նստելով գնում էր աշխատանքի։ Էդ երթուղայինը վերջն էր։
Ընդհանրապես, մի քանի պահ կար, որ ինձ ծակեց այդ ներկայացման ընթացքում, ու երթուղայինը իրանցից մեկն էր․ ամեն ինչ սովորական երթուղայինի պես էր, – վայ մազերս, տվեք պահեմ, կյանք կզանգեմ, բայց մազերս, ու վերջապես՝ ինչ ուրախ ենք և իրար օգնում ենք։
Այդ պահն էր, երբ կինը հիացմունքով մեկնաբանեց ճանապարհորդությունը՝ ինչքան օգնում ենք իրար ու ինչ լավն ենք։ այդ ամենից հետո։
Ու այստեղ էլ իհարկե ինչպես լինում է իրական կյանքում արդեն հայտնվում է իրական խաղացողը, որը նախորդ երիտասարդ սիրականների, կամ ամուսնու պես մայրիկ չի փնտրում։
Չնայած ինքն էլ հակառակ ձևի հիվանդոտ վեհության տեր էր, ծիպը «մաքուրով» էր կիթառ նվագում, հանկարծ արագ չխորանալու համար, ոչ մի սեկս, ոչ մի պոեզիա։ Բայց հա, ամենակայֆ ու առողջ դեմքն էր պյեսում։
Մեկ այլ օրինակ․ երբ կինը վերջապես գտնում է իր «պարոն Հարմարին» ու մինչ այդ տանջող, մանեկող, ուրախ ամուսինը խանդից փոխվում է, գժվում է և հրաշալի իրադրությունների կատակերգություն է ստացվում – ապա կինը հնչեցնում է ամուսնու ձիագնոզը ֆստուձիու՝ դու քո ունեցվածքի մասին ես անհանգստանում, ոչ թե հանկարծակի հիշեցիր որ սիրում ես։ Ու՞ր էր սերդ երեկ, երբ դեռ չգիտեիր։
Իսկ երբ ամուսինը ինքնասպանության սպանիչ ծիծաղելի փորձեր է անում, կինը ակնակրում է՝
– պատկերացնում եմ քո բոլոր աղջիկներին թաղմանը։ երևի մի երկուսը դագաղի վրա էլ կգցվեն։ Իսկ Հասմիկը կնետի պաղպաղակի կտոր։
Նուրբ հումորով էր ամենը։ Ոչ մի ավելորդ բան, ոչ մի պակաս։
Ճաշակով էր, փաստորեն։
Փայլփլուն, պսպղուն բեմադրություն էր։
Այնպես որ եթե էլի լինի, չգիտեմ երբ, խորհուրդ եմ տալիս։
Իսկ ես կուզենայի որ լիքը երիտասարդներ, տենց տինեյջերներ նայեին։
Ինձ ասենք, տենց մի 16-17 տարեկանում օգտակար կլիներ նայել այս ներկայացումը։
Հա, կարծում եմ հենց տինեյջերների համար էր, առանձնապես նրանց, ով ասենք Բերն չի կարդացել, որ մի քիչ քիչ իրանց կամ կողքիններին տանջեն, փորձեն ունակ լինել կողքից հայացք նետել իրենց հարաբերություններին, հասկանալ որ ծեծված խաղերն են խաղավցվցվում, և ինչ մոծիվներ են նրանց հիմքում։
Իսկ ես հատուկ չեմ պատմում լիքը բան, ոչ սյուժեն, ոչ էլ հավես մանրքւոքները, որոնք, թերևս որոշ մարդիկ չեն էլ նկատել,
ու խորհուրդ եմ տալիս, երբ Սերժ Մելիք-Հովսեփյանի ներկայացման մասին իմանաք՝ փորձեք բաց չթողնել։
և այսպես,
ու տենց
ֆրենդք՛ք՝ levibyte{.lj-user}
գիք, ցանցառ (ցանցում ա բնակվում), ճաշակով կոդագործ, հաքեր, յունիքսոիդ, վլսայիստ, ֆիզիկոս, ու համ էլ ուրախ տղա։
_ու տենց _
արևմտահայերենում հեռուստացույցին ասում են հեռատեսիլ։
որը շատ ավելի հաջող ա, քանզի տեսիլը նշանակում է պատրանք, միրաժ, հալյուցինացիա։
ու տենց
գաղտնիքը բացահայտված ա՝
վիա
ու տենց
[այստեղից ][1]
_ու տենց _
[1]: http://gost-474-90.livejournal.com/157569.html
Փաստերեն, в свете последних базаров обсуждений по поводу русских школ, выяснилось, что:
армянское образование не может быть качественным by design по определению – здесь , здесь , здесь
в армянских школах особенно низкий уровень преподавания армянского, однако выпускники русских армянским владеют блестяще.
здесь, , здесь , и здесь , здесь , здесь , здесь , здесь , здесь и здесь
армянское образование калечит нежную детскую психику – здесь , здесь , здесь , здесь
достаточным основанием для перехода на русское образование является неудачный перевод ряда слов на армянский – здесь , здесь , здесь и здесь .
русские школы необходимы русскоязычным детям, оставшимся с советских времен, родителям которых за 20 лет независимости все еще было западло подучить армянский. – здесь, здесь и здесь
армянское образование не нужно, так как армянский язык բնավ не является международным – здесь , здесь и здесь
пусть армяне учатся в русских школах чтобы им легче было эмигрировать в россию – здесь ,
армяне сами не знают свой язык, значит им и не нужно – здесь , здесь ,
русский язык и не является иностранным – здесь
армянский, как основной язык является залогом низкого iq носителя. – здесь
признания в любви на армянском не нужны звучат – здесь
армяне вообще злые и плохие и обижают – здесь и здесь и здесь
_ու տենց _
– Տենց կենդանիներ կան։ Անմահ։ Ասենք հիդրան։
– Պատկերացնու՞մ ես ինչ դիլխոր կլինեն եթե նրանց դրախտի կոնսեպտը բացատրել։
_ու տենց _
Пишу по русски намеренно. Чтобы Вам, безграмотным гражданам РА, которым сложно/медленно читать на государственном языке РА, было комфортно.
Попытаюсь классифицировать все доводы за открытие иноязычных школ:
а) Преподавание русского плохо поставлено, многие плохо знают русский.
Давайте улучшать уровень преподавания русского!
б) Можно хорошо выучить армянский и в русской школе
(противоречит предыдущему, однако используется сразу после него, рядышком)
Значит, можно неплохо подучить русский в армянской школе, не так?
в) Право выбора. Родитель,понимаешь, должен иметь право выбора в какую школу отдавать ребенка.
Краткий экскурс в правоведение.
Право ты мы все имеем.
Имеем право на труд – однако столько безработных.
Почему? Потому, что не все способны найти себе работу.
Имеем право выбирать место жительства, однако у меня этого права несколько больше чем у моей соседки.
Почему? – Я востребован везде, а она и здесь не востребована.
Право у нее есть. Вот если наследство привалит, купит она себе замок в Швейцарии, в альпах где нить.
Ну и скорее всего ей разрешат там жить. На птичьих правах, конечно. Лет 14. А после, если сдаст экзамен по немецкому, и расскажет на экзамене о местных традициях, докажет, что интегрировалась в общество, то может и гражданство получит.
А в Австрии с этим делом еще сложнее. Получить право на приобретение недвижимости, если у тебя наследство, и деньги неизвестно откуда, стало оооочень сложно. Им, потому, что не нужны не работающие люди. Им нужны работяги.
Короче, право – оно есть. Но нужно այդքան լինել, чтобы этим правом можно было воспользоваться.
Откройте частную русскую школу, платите за нее – и зеленая Вам дорога. Халявщикам, тунеядцам и лоботрясам – нет!
г) Чем больше языков – тем лучше
Прекрасно, согласен! Лично я – согласен. Лично я считаю, что хорошо бы, знать кроме своего, и де-факто стандарта – английского – языки самых влиятельных культур – французский, немецкий, испанский, русский, а также языки соседей – персидский, грузинский, и да, турецкий.
Однако.
На самом деле, есть необходимость, и есть – роскошь.
Не все могут себе позволить знать много языков. Не говоря о том, захотят ли. Один свой больно так знать, чтобы на нем учиться.
Значит, как на русском учиться – так “чем больше языков – тем лучше”!
А как на армянском – так – “зачем насилие над ребенком?”!
Тот факт, что русский у нас преподается – говорит о том, что государство позволяет себе роскошь.
Я уже не говорю о том, что русские школы – это непомерная роскошь.
В современном мире, как бы это ни было Вам, русскоязычным, больно – нужен английский.
Очень нужен.
Я думаю не ошибусь, сказав, что _только в России_ можно встретить software engineer, не владеющего английским.
Причем их там просто за-ва-лись!
Даже индусы с их sorry for my english(c) гораздо круче – они хотя бы пытаются читать и понимать документацию на английском. Ах, простите, забыл – буржуйском, как вы его называете.
Однако, ближе к делу.
Иранское посольство, да будет Вам известно, финансирует те школы, которые вводят персидский, как иностранный язык, конечно.
Где же посольство РФ? Почему его не беспокоит уровень преподавания русского языка?
Могли бы посодействовать, если что. Или открыть за свой счет русскую школу.
д) Еще с советских времен живет много русскоязычных семей, следовательно – детей. Им сложно в армянских школах.
ОК. Еще с советских времен, лет двадцать уже, как этим людям было западло подучить армянский язык, получается.
А теперь им подавай комфортные условия обучения.
Они несомненно выучят армянский на должном уровне в русской школе.
Дело в том, что люди существа ленивые.
Они не любят учиться, за редкими исключениями.
Учиться, развиваться, работать над собой – это сложно и требует определенных усилий. Это нагрузка на психику, нагрузка на ум.
Однако все мы хотим, чтобы дети развивались, требуем, просим, манипулируем, любыми способами добиваемся, чтобы они выполняли домашние задания, и у-чи-лись.
Так почему же Вы, дорогие мои, не против, что ребенок преодолевая дискомфорт, проходит математику, алгебру, физику, и химию, зная что не все эти знания наверняка ему понадобятся, однако при этом ТАК БЕСПОКОИТЕСЬ о его дискомфорте, когда ему придется учится на армянском, и следовательно придется, на должном уровне его знать.
а) потому, что мы сами плохо знаем.
Так это Ваши проблемы, дорогие, могли бы и подучить лет этак за 20. А могли бы и раньше, вообще-то.
Почему не подучили? Потому, что кто любит учиться, если это не необходимо?
А как может быть армянский – необходимостью?
В этом и отрицание. У вас, дорогие – denial.
И путь от denial к acceptance (принятию) долгий и болезненный.
б) мы то знаем, но другие…
Другие пусть бы сами об этом позаботились. Не понимают задачку на армянском? Վայ քոռանամ ես. А задачу на русском поняли бы, да? Не смешите.
в) ребенку сложно, это насилие над ребенком.
Все, что я вижу, сводится к этому отупляющему комфорту. Потому, что как армянский может быть необходимостью?
Смиритесь же наконец – это необходимость.
Далее, про всемирный заговор, раскрытый Кареном.
Я думаю все проще. Вот в Росийских интернетах ходят разговоры о том, что вот абхазы понимаешь, сидят у них на шее, а как железную дорогу в концессию отдать – так рыпаются.
Проблема в том, что наше մի տեսակ с сомнительной легитимностью руководство, при наших մի տեսակ сомнительных выборах, которое уже что возможно продало, а что нет – отдало в концессию РФ, сейчас должно что-то еще.
А я, как налогоплательших, получающий деньги в буржуйской конторе, и который платит этих налогов до фига, просто, против, чтобы они, мои деньги, так транжирились.
А как насчет госзаказа на переводы книжек с английского, немецкого, французского, того же русского?
Бьюсь об заклад, перевести и издать, или выложить в свободный доступ(которые можно) 1000 книжек обойдется дешевле, чем открыть пару новых русских школ
е) для нас, нашей семьи, русский язык не является иностранным
Вот это совсем гениальная фраза.
Для любой армянской семьи в США, армянский язык не является иностранным.
Однако в США нет государственных армянских школ, при том, что там более проживает пяти миллионов армян. Они сами открывают и содержат свои национальные школы. При этом даже в частной армянской школе в США обучение – на английском. Таковы законы.
Закон есть закон.
_ու տենց _
<blockquote style="border-left: 2px solid #FFCC00; padding: 10pt; margin-left: 30pt; background-color: #FFFCEC;">
<p>
ու մեկ էլ սպանում ա խոսքերի ու կարծիքների շուռ տալը.<br /> կինոմոսկվան չես ուզում քանդեն՝ հոպ, աղանդավոր ես<br /> կենդանի սպանելը չդզեց՝ հոպ, լեւոնական ես<br /> անտառի կամ Սեւանի համար հանքի դեմ կռիվ ես տալիս՝ հոպ, Գրինփիսն ա ուղարկել, որ մեր տնտեսությունը վերացնի<br /> պռոտոկոլները չհավնեցար՝ հոպ, չես ուզում հարեւանների հետ բարիշես<br /> հողերը չես ուզում հանձնեն՝ հոպ՝ դու վաբսչե ինչ ես հասկանում ռիալ պոլիտիկից, որ խոսում ես<br /> դպրոցները հայկական մնան՝ հոպ, ուրեմն մեր էրեխեքը ռուսերեն չիմանա՞ն
</p>
_ու տենց _
հավես փոստ ա գրել՝
ևս մեկ մեջբերում՝
<blockquote style="border-left: 2px solid #FFCC00; padding: 10pt; margin-left: 30pt; background-color: #FFFCEC;">
<p>
Մենք բոլորս էլ, տեղին թե անտեղին, ասում ենք “դեբիլ”, այնինչ դրա փոխարեն հայերենն առաջարկում է մի ամբողջ բառաշղթա` ապուշ, բթամիտ, տհաս, դանդան, խելառ, ծալապակաս, կալաշ, մորոս, շեթ, պանդույր, տարուկ, ցանցառ, ունայնամիտ…
</p>
<p>
Եթե տանը, ընկերական շրջապատում “հեռուստացույցի” փոխարեն ասում ես “տելեվիզոր”, “ծորակի”`”կռան(թ)”, “հապաղման”`”զաձերժկա”, ապա դրանք` քեզ հարազատացած օտար բառերը պատժելու են քեզ, և այդպես խոսելու ես արդեն խորհրդարանի ամբիոնից կամ հեռուստահաղորդման ընթացքում: Իհարկե, ամեն ոլորտ ունի առանձնահատկությւններ: Օրինակ մենք ամեն օր խանութից “հաց ենք առնում”, ոչ թե` “հանապազօրյա հաց ձեռք բերում”: Նմանապես` “քանզի” շաղկապն իր տեղն ունի “քանի որը”`իր: Խնդիրը բառագործածության անաղարտությանն է վերաբերում:
</p>
<p>
Եվ այսպես, գիտեմ, որ Դուք գիտեք, բայց….
</p>
_ու տենց _
fpga developer: սպասիբը, կակ յա մագու ատբլագադարիծ վաս
me: յա պրոստը վիպալնյալ սվայո ձելը
_ու տենց _
_ու տենց _
Իմ լավ կոդագործ ախպերներից մեկը, երբ դեռ երիտասարդ էր և անփորձ պրիմատում էր սովորում, իր հացը հանապազորդ վաստակում էր ստրիպ քլաբում, որպես դիջեյ։
Ու փաստորեն այդպես էր ստացվում որ հաճախ պատրաստվում էր քննություններին աշխատանքային մթնոլորտում․ վեր էր ընկնում դիվանի վրա, ու խորանում մաթանալիզի քսերոքսների մեջ, կամ խնդիրներ լուծում։ Իսկ շուրջը ծիծիկները թափահարելով մերկ աղջիկներ էին ֆռֆռում՝ ով ռազձեվալկա, ով ռազձեվալկայից։
Հարկ է նշել, որ ստրիպտիզյորշաներից մեկը, նույնպես ապագա կոդագործ էր։ Ու իր դիպլոմայինը՝ x86 ասսեմբլերով գրված խաղ էր։ Նա այժմ հրաշալի ընտանիք և աշխատանք ունի։
_ու տենց _
[այստեղից ][1]
_ու տենց _
[1]: http://ogostos.livejournal.com/416719.html
Ռաֆայել Ղազարյանը Հայոց լեզվի և «Տիզբոնի» ռուսականացնող մեծապետական շովինիզմի մասին
Անկախության նվաճումներից.
Սահմանդրությամբ իրեն պատկանող իրավունքները և պարտականությունները ինչպես պետական ու հասարակական կառույցներում, այնպես էլ կրթական համակարգում, ստանձնեց ՀԱՅՈՑ ԼԵԶՈՒՆ: Այսօր անգամ մտավորականների երեխաները, հաճախելով հայկական դպրոց, այլ լեզուների կողքին, «ավա՜ղ», «ստիպված են» սովորել նաև մայրենին: Այսօրվա կյանքը թելադրում է մի քանի ամենատարածված լեզուների իմացություն, ինչը նվազեցնում է փոքրաթիվ ժողովրդի մայրենիի խլացման, խեղճացման այն վտանգը, որը, ինչպես համոզվեցինք, առկա է մեկ արտոնյալ օտար լեզվի պարագայում:
Մեծ կարևորություն եմ տալիս օգոստոսի 19-ին «Ղարաբաղ» կոմիտեի՝ ժողովրդին ուղղված դիմումին: Այն ուղղված էր շարժմանը հակառուսիստների պիտակ կպցնելու անազնիվ ջանքերի դեմ:
Նենգափոխության այդ փորձերը ցայսօր չեն մարել մայրենի լեզուն ուշացումով իր իրավունքի մեջ վերահաստատելու անհրաժեշտության դեմ անխոնջ պայքար մղող որոշ վայ մտավորականների շնորհիվ, ուստի տեղին է վերարտադրել այն ամբողջությամբ.
Ղարաբաղյան շարժման հայաստանյան կոմիտե
19.08.1988թ.
Այսպես կոչված Հակառուսական տրամադրությունների մասին, որոնք իբր բորբոքվում են Ղարաբաղյան շարժման միտինգներում
- Վերջին ժամանակներս Ղարաբաղյան շարժման դեմ ուղղված մեղադրանքներից մեկն է դարձել այն, որ, իբր, երևանյան միտինգներում հակառուսական տրամադրություններ են բորբոքվում: Սա պարզապես ստալինյան բռնապետության զինանոցից հանված հերթապահ մի հերյուրանք է, որով ավանդաբար ամբաստանվում է կենտրոնական իշխանությունների, սովետական բյուրոկրատիայի նկատմամբ արտահայտված որևէ դժգոհություն: Նման մոտեցումը, սակայն, ամենևին չի կարելի կապել իշխանությունների թեթևամտության կամ կարճատեսության հետ, քանի որ այն ունի շատ ավելի խոր պատմա-հասարակական և հոգեբանական արմատներ: Բանն այն է, որ երկրի բյուրոկրատիան առ այսօր բացահայտորեն առաջնորդվում է Սովետական Միության և Ռուսական պետականության նույնության գաղափարով: Նշենք թեկուզ մեկ փաստ. «Օգոնյոկ» շաբաթաթերթի այս տարվա հուլիսյան համարներից մեկում (N29) ԽՍՀՄ ֆինանսների մինիստր Բ. Ի. Գոստևն առանց այլևայլության գրում է հետևյալը. «Այսօրվա առաջնահերթ հոգսը պետությանն առնչվող հոգսն է, մանավանդ մեր Սովետական պետության՝ Ռուսական պետության ամրապնդման հոգսը»: Ուստի միանգամայն պարզ է, որ նման մոտեցման դեպքում պետական մարմինների նկատմամբ արտահայտված որևէ դժգոհություն պետք է դիտվի որպես հակառուսական տրամադրություն: Միաժամանակ հարկ է նշել, որ մեզ այդպիսի մեղադրանք ներկայացնողները տարօրինակ կերպով մոռանում կամ միանգամայն բնական են համարում այն փաստը, որ սովետական մամուլը ավելի քան մեկ տարի զբաղված է հայ ժողովրդին վերակառուցման թշնամի, էքստրեմիստ, նացիոնալիստ, ձրիակեր հռչակելու և դրանով հակահայկական տրամադրություններ սերմանելու գործով, որի հետևանքով, օրինակ, բանակում արդեն հալածանքներ են սկսվել հայ զինծառայողների հանդեպ:
- Ղարաբաղյան շարժման նպատակն է սահմանադրական շրջանակներում ընթացող գործողություններով հասնել Ղարաբաղի վերամիավորմանը Հայաստանի հետ՝ որպես սկզբունք խուսանավելով որևէ ազգի կամ ժողովրդի, որևէ կրոնի կամ դավանանքի դեմ ուղղված թշնամական կամ վիրավորական արտահայտություններից: Սակայն դա չի նշանակում, որ մենք պետք է խուսափենք նաև մեր ազգային արժանապատվությունը վիրավորող այնպիսի իրողությունների սկզբունքային քննադատությունից, ինչպիսիք են, օրինակ, Ադրբեջանի մոլեռանդների կողմից Սումգայիթի հայ բնակչության նկատմամբ գործադրված ցեղասպանության և սովետական բանակի կողմից «Զվարթնոց» օդանավակայանում կիրառված բարբարոսության փաստերը: Վճռական հակահարված պետք է ստանան նաև հայ ժողովրդի հասցեին ուղղված այն բոլոր անպատասխանատու հայտարարությունները, որ անպատիժ կերպով հրապարակում են առանձին ղեկավար անձինք և մամուլի ու հեռուստատեսության մարմինները:
- Հայ ժողովուրդը իսկապես շուրջ 300 տարի իր քաղաքական հույսերը կապել է Ռուսաստանի հետ և անկախ կրած բազմաթիվ հուսախաբություններից՝ այսօր էլ չի կորցրել իր համակրանքը ռուս ժողովրդի նկատմամբ, վերջինիս վերաբերմունքը հստակորեն տարբերելով իշխանությունների վարած մեծապետական շովինիզմի քաղաքականությունից: Սակայն այժմ, երբ Ղարաբաղի խնդրով զգալի հարված է հասցվել հայ ժողովրդի ազգային արժանապատվությանը, ապա կարող է վտանգվել նաև այդ համակրանքը: Հայ և ռուս ժողովուրդների անկեղծ բարեկամության ապահովման երաշխիքը ներկայումս գտնվում է Մոսկվայի ձեռքում, որի վտանգման պատասխանատվությունն էլ ընկնում է հենց նրա վրա:
- Ղարաբաղյան շարժման հակառակորդների կողմից որպես հայ և ռուս ժողովուրդների բարեկամությանը հակասող երևույթ, որպես հակառուսական տրամադրությունների բորբոքման մեղադրանք է ներկայացվում նաև միտինգներում արտահայտվող այն մտահոգությունը, որ վերաբերում է հայոց լեզվի կիրառության ոլորտի ընդլայնման, հայկական դպրոցների բարենորոգման, հայ մշակույթի զարգացման և այլ հարցերի: Անհանդուրժողականություն է ցուցաբերվում նույնիսկ այնպիսի բնական և սահմանադրական կոչերի նկատմամբ, ինչպիսիք են օրինակ հայ մանուկներին հայկական դպրոց ուղարկելու, հիմնարկ-ձեռնարկություններում գործավարությունը Սովետական Հայաստանի պետական լեզվով իրագործելու, դիսերտացիաները հայերենով գրելու պահանջները և այլն: Ինչպես հայտնի է, նման պահանջներ ներկայացվում են համարյա բոլոր միութենական հանրապետություններում, դրական արձագանք գտնելով նույնիսկ կենտրոնական մամուլում: Այս փաստն ինքնին ցույն է տալիս, որ մայրենի լեզվի և ազգային դպրոցի ճակատագրի մտահոգությունը համատարած երևույթ է և պահանջում է լուրջ վերաբերմունք ինչպես տեղական, այնպես էլ կենտրոնական իշխանությունների կողմից:
- Հայաստանում հակառուսական տրամադրությունների իսկական հրահրողը, որքան էլ տարօրինակ է, հենց հանրապետության ղեկավարությունն է, հանրապետության բյուրոկրատիան: Ինչի՞ նման է օրինակ այն փաստը, որ համարյա բոլոր նոմենկլատուրային աշխատողների երեխաները ուսանում են ռուսական դպրոցներում, ղեկավար անձանցից շատերը չեն տիրապետում մայրենի լեզվին և գերադասում են ելույթներ ունենալ ռուսերեն լեզվով, ռուսական դպրոցներն օգտվում են առանձնահատուկ շնորհներից, մինիստրություններում ու հիմնարկ-ձեռնարկություններում հայերենը հանվում է գործածությունից, պաշտոնյաների առանձնասենյակների մակագրություններն արվում են ռուսերեն լեզվով և այլն: Այս բոլորը, բնականաբար, ժողովրդի մոտ ռուսաց լեզվի համար առանձնաշնորհված սոցիալական գերակայության և ծրագրված ռուսականացման պատկերացում է ստեղծում, որն արդարացի զայրույթ և ավելորդ գրգռվածություն է հարուցում լայն խավերի շրջանում:
- Եզրակացությունը, թվում է, ինքնըստինքյան հասկանալի է, անկեղծ ձգտում հայ և ռուս, ինչպես նաև Սովետական Միության բոլոր ժողովուրդների բարեկամության ամրապնդման ուղղությամբ, սակայն դրա հետ մեկտեղ անհաշտ պայքար ազգային շահերի ոտնահարման, մեծապետական շովինիզմի և ռուսականացման քաղաքականության ցանկացած դրսևորման դեմ:
_ու տենց _
Ես բնավ դեմ չեմ օտարալեզու դպրոցների բացմանը կամ գոյությանը Հայաստանում, լինեն դրանք ռուսական, պարսկական, կամ թուրքական։
տուն ա Թող լինեն։ Մասնավոր էլի։ Պետական չէ։ Որպես հարկատու ես բնավ պատրաստ չեմ աջակցել ոչ մի լումայով։
Ստեղ տարբեր եթե-ներ կան։ Եթե մեր մոտ լիներ ազգային փոքրամասնություն, որը կոմպակտ ապռեր որևէ մի շրջանում, ես նույնիսկ կողմ կլինեի այդ համայնքին բավականին լայն իրավունքներով ինքնակառավարման հնարավորություն տալ, ինչպես նաև սեփական ազգային դպրոցներ ունենալ։ Բայց եթե-ն այժմ չի գործում։
Հա, իսկ եթե Վրաստանը, Թուրքիան, Ռուսաստանը կամենում են իրենց միջոցներով կրթական համալիրներ/օբեկտներ պահել ստեղ՝ խնդրեմ։
Կանաչ ճանապարհ ի ֆսե ձելա։
_ու տենց _
[այստեղից ][1]
_ու տենց _
[1]: http://ustahrant.blogspot.com/2010/04/blog-post_19.html
[այստեղից][1]
_ու տենց _
[1]: http://paulgraham.com/determination.html
փնտրվում է բնորդ մուրճով կին։
ով չգիտի ինչպես իրան օգտագործել, կարդացեք՝
http://ycombinator.com/rfs5.html
http://paulgraham.com/apple.html
իսկ ով վապշե չգիտի ինչի մասին ա խոսքը, նայեք սա՝
_ու տենց _
[Հրանտի գրառումից][1] հատված
_ու տենց _
[1]: http://ustahrant.blogspot.com/2010/04/blog-post_73.html?showComment=1272359239530_AIe9_BEWpHweZzMNrxJPrLRUGOCOkBV-H7Mi6Gc2CLFUikzMlgtH-vA0-iolf1Si2WZaks0WWuW3hvicX54YQBG7y7W2sRwshpue_Iid2BqtRqpPIPCw5Hn5_mofff9HKE8vGMN78AO9zcUa3Dt3240X4JcnP2c2ozv4T_xLt0gs9PvC7A7nFk4Nf-WfKwJEiCOWx941bitpeTccJLQdTBmup8BSUX89xQ#c6489733914803354524
в здании
бывшего
комсомола
или чего там никто уже не помнит
прислонишься к стенке спиной
(и немного колит в висках)
впереди два плаката
жан-клод ван дамм и афиша из кинопроката
жан-клод на шпагате
и с большими
круглыми глазами
(а там много печали как
это бывает у таких парней)
из окна девочка берет за руку мальчика
говорит ему громко
и он
всё равно
не смеётся
они ждут маршрутку
он в кармане ищет что-то
двести драмм
мне
кажется
потом они стоят
он молчит
и она
уже
тоже
жмут друг другу руки
(я вижу как она
сжимает ему мизинец)
расстаются
как будто на целую вечность
или даже больше
а потом приезжает маршрутка
косая надпись “сто пятнадцать”
а за ней лампочка
в двадцать ватт
прикрыта детским полотенцем
зеленым
и
в цветочек
водитель тянется в окошко
они смотрят на прощанье так
как
будто не расстаются
а что-то
намного
хуже
потом он стоит там еще немного
но намного больше
чем
просто
три минуты
покупает в лавке напротив сигареты
отсчитывает монеты
на ладони
в здании бывшего комсомола
или чего там никто уже не помнит
пробито окошко
как это бывает в спальнеых районах
еревана
дрожатладони
и
мерзнетшея
прогноз погоды
этого
снова
не предвидел
в лавке из окошка закончился меллер
девочка в платочке машет руками
говорит
вы опоздали
новая партия будет
послезавтра
(c) nipalense{.lj-user}
_ու տենց _
կողքի սեղանի մոտ երկու աղջիկ են նստած։
բլբլում են, ականջի ծերով լսում եմ, որ մեկի ընկերն է մոտենալու։
հետո ինչ որ տղա մոտենում է, ու ես բնավ չենթադրեցի որ «ընկերն» է, քանզի նա սկսեց այսպես՝
– բարև, եզ
Չե, լուրջ, ու տենց հետո խոսեցին, տղան հեռացավ, իսկ էն մյուս աղջիկը սրան ասում ա՝
– գիտես, ես քեզ չեմ ասի որ դու իրան թողնես, քանի որ միևնույն ա քեզ հաստատ արդեն լիքը ասել են տարբեր մարդիկ։ Պարզապես հետաքրքիր ա դու երբևից է պատկերացրե՞լ ես ձեր ապագա կյանքը միասին, մտածե՞լ ես որ եթե նա հիմա է տենց կոպիտ իրան պահում․․․
– ո՞նց կոպիտ
– սպասի, հենց նոր
– ի՞նչ հենց նոր
– դե սկսենք նրանից որ մոտեցավ, ասավ՝ «եզ»
– հա, էդ՞։ էդ ի՞նչ կոպտություն, հերս ել ա մորս հա տենց դիմում։
վարագույր
_ու տենց _
Ես գիտեմ որ էս թեման սաղի համար խորթ ա, բայց սա իմ մատյանն ա ու ես գիտեմ ինչպես այն օգտագործել։
Ու գրում եմ այն մասին ինչի մասին ուզում եմ։
Շներ։
Մենք ունենք հարց։ Լիքը թափառական շներ։
Հա, գիտեմ որ այլ հարցեր նույնպես ունենք։ Ես հիմա այս հարցի մասին եմ։
Ու հարցը առաջացել ա կրկին հասարակության պատճառով։ Տգիտության, թեթևամտության, և այլն։
Լուծման մի քանի ձև կա։
Ասենք մարդիկ կան կրակում կամ հավաքում սպանում են։
Էդ մի ձևն ա։ Նենց սոց-ռեալիստական ձև ա։ Ստալինի օրոք բոմժերի հետ ել էին նույն ձևի վարվում։
Մի քիչ ավելի կիրթ ձևեր էլ կան։
Ասենք, Նունեն պիտոմնիկ ա պահում։
Իսկ գիտե՞ք որ ոչ մի պիտոմնիկ ռետինե չէ։
Անհնար ա այդքան շուն պահել։
Հա, ժամանակ առ ժամանակ որոշ մարդիկ հավաքվում են, ուտելիք, բան ման, հեծանիվներով պիտոմնիկ գնալ․․․
Անհրաժեշտ ա մարդիկ հասկանան, որ
ա – պետք չէ Հայաստանում ձեռք բերել շուն։ ասենք վերնիսաժներից։ պետք չէ ընդհանրապես ձեռք բերել ցեղական շուն։
որովհետև այն միևնուն է ցեղական չէ։ այսինքն այդքան ցածր որակի է որ ընդհամենը մի տեսակ նման ա լինում իր պրոտոտիպին։
իսկ եթե ուզում եք լավ նման լինի իսկական ցեղատեսակի ներկայացուցիչներին, ապա պետք է
ա․ա – շատ շատ փող ծախսեք ($1500+)
ա․բ – ներմուծեք հայաստան արտասահմանից
բ – եթե այդքան շատ եք շուն ուզում, ու պատրաստ եք էդ պատասխանատվությունը ձեր վրա վերցնել, ինչը ես բնավ խորհուրդ չեմ տալիս ապա փողոցից մի սիմպո ուրախ շուն կամ ձագ վերցրեք, տարեք անասնաբույժի մոտ, թող նայի, ու տուն։
Ու երբ շուն վերցնող մարդկանց մեծամասնությունը դուրս գա այդ նպատակով փողոց, կամ դիմի պիտոմնիկ, ահա այդ ժամանակ, մեր հասարակությունը մի պրոբլեմ կլուծի։ Եվ թափառական շներ չեն լինի։
Հավաստիացնում եմ, ձեզ պետք չէ ոչ «վեհ» «արչավկա», ոչ «վեհ» «րոքֆելլեր»։
Եթե ձեզ շուն ա պետք, ապա դվորնյաժկան իր շնությամբ ոչ մի կաթիլ չի զիճում ցեղական շանը։ Ավելին՝ դիմադրողականությունը բարձր, խելքը նույնպես։
Թեման սպառված չէ, գուցե հավես ունենամ մի այլ օր նույնպես։
Չեմ գրում որովհետև ծանր թեմա է իմ համար։
_ու տենց _
– բայց ինչի՞ ես քեզ տանջում, իրան տանջում, որ տենց լեզու չեք գտնում։ ու սաղ ասում են որ անկապ բնավորություն ունես։
– ավելի լավ ա սաղ ասեն որ ես ահավոր բնավորություն ունեմ, քան մտածեն որ ես այդքան ինձ չեմ հարգում որ իրա հետ ապրում եմ։
_ու տենց _
Ռաֆայել Ղազարյան… Հաշվետու եմ… (հատված)…
66-ի ապրիլի 24-ին որոշեցինք ծաղիկ դնել Կոմիտասի շիրիմին: Քաղաքը խստիվ հսկվում էր. երեքից ավելի խումբը վտանգավոր էր դիտվում: Նորից Սարգսի (Սարգիս Մուրադյան. նկարիչ – ԳՂ) մեքենան. մեզ միացավ նկարիչ Հենրիկ Սիրավյանը և մի կին գրող, ցավոք, չեմ հիշում՝ ով: Այգում սպաներ էին շրջում: Ըստ երևույթին մեր անցաթուղթը Պարույրն էր (Պարույր Սևակ -ԳՂ). Կոմիտասի շիրիմի կողմից մի ավագ լեյտենանտ քարշ էր տալիս երիտասարդ մի զույգի, հավանաբար՝ ուսանողների. պարզվեց՝ համարձակվել էին ծաղիկ դնել շիրիմին. տղային քոթակել էին: Արյունը խփեց գլուխս.
– Վերջին անգամ նման տեսարան տեսել եմ 42-ին,- հանդարտ կատաղությամբ դիմեցի ավագ լեյտենանտին, նա ընդհարումից կրակ կտրած հայացքը լարեց վրաս,- օկուպացված Կրասնոդարում էր,- խաբուսիկ մեղմությամբ շարունակեցի, -ֆաշիստներն էին նույնը անում մեզ հետ:
– Ուզում ես ասել՝ ֆաշի՞ստ եմ,- չռեց աչքերը:
– Իհարկե ոչ,- շտապեցի հերքել,- դու ավելի վատն ես: Նա օտարին էր ծեծում, դու՝ յուրայինին:
Չհասցրեց հարձակվել՝ հանկարծ հայտնված մայորն ու փոխգնդապետը ոլորեցին ձեռքերս ու քաշեցին դեպի իրենց մեքենան, ընդ որում փոխգնդապետը ռուսերեն սպառնալիքներ էր թափում գլխիս: «Գոնե այսօր հայերեն խոսեք»,- նետեցի ես: ”Я тебе покажу хаерен” ,- խոստացավ հայ փոխգնդապետը: Նա ետ մնաց, մայորը, ձեռքս ոլորած, շարունակեց ճամփան: Վիճակը նվաստացուցիչ էր. «Եթե անմիջապես չթողնեք ձեռքս, կկրծեմ ձեր քիթը, լակոտ չեմ, չեմ փախչի»… Նա շփոթված նայեց աչքերիս ու թողեց ձեռքս: Մեքենա նստելու պահին կողքը կանգնած մի քանի «դրուժինիկ» չարախինդ նայում էին մեզ:
«Ու՞ր էր, Պարույրն էլ մի բան աներ՝ ծեծեինք»,- ծոր տվեց մեկը: Դա շանթեց այն աստիճան, որ չհասցրի շշպռել՝ մտցրին մեքենա: Լա՜վ, ինձ՝ շարքային թեկնածուիս, չեն ճանաչում, բայց Պարույր Սևակին ծեծել երազող հա՞յ… Բերեցին «Հայրենիք» կինոթատրոնի միլիցիայի բաժին ու փակեցին մի փոքր սենյակում: Վիճակս բարդանում էր մի հանգամանքի առկայությամբ. շալվարիս գրպանը տռզել էր թռուցիկներով, որոնք մի քանի գիշեր տպում էի գրամեքենայի վրա: Բովանդակությունը չէր փայլում օրիգինալությամբ. նորից Ղարաբաղ, նորից Նախիջևան: Նախորդ գիշերները մի քանիսը կպցրել էի պատերին, մեծ մասը մնացել էր: Այդ մասին գիտեր միայն Սարգիսը: Քառորդ ժամ անց սենյակ մտան կրակոտ ավագ լեյտենանտը և Սարգիսը: Երկար միջանցքով քայլելիս՝ գրգռված սպան չնկատեց, որ մենք կես քայլ հետ ընկանք. դա բավական էր, որ Սարգիսը ձեռքը խոթի գրպանս ու հանի թռուցիկների խուրձը: Ներս մտանք ընդարձակ աշխատասենյակ. սեղանի շուրջը՝ ընկերներս, սեղանի գլխին՝ պետը՝ նոր սերնդի երիտասարդ, գուցե և մի փոքր ճեզվիտ… Համենայն դեպս կտրուկ և դրականապես տարբերվում էր ինչպես նախկին, այնպես էլ օրինապահության այսօրվա «ասպետներից», որոնք մասնագիտական և մտածողական ունակությունները խիզախաբար լրացնում են բռունցներով, քանզի հարցաքննվողը նմանատիպ պատասխանի հնարավորություն չունի: Ավելի ուշ իմացա, որ տղաները նախապես հայտարարել էին՝ կա՛մ դուրս են գալիս ինձ հետ, կա՛մ բոլորն են մնում: Դիվանագետ պետը հասկացել էր, որ ամենաճիշտը հաշտության եզրերի հանգելն է, ուստի սկսեց խրատական իր զրույցը ինձ հետ, ակնարկելով դատը և ազատազրկումը: Թռուցիկների խուրձից ազատվելով՝ հանգստացել ու աքլորացել էի. պատասխանեցի, որ երազում եմ բաց դատ, ուր վերջապես կասեմ այն ամենը…«Ձենդ կտրի, վեր ընկի տեղդ»,- խոսքս կտրեց Պարույրը. հազիվ էին խաղաղեցրել մթնոլորտը, կարող էի փչացնել: Հետագա զրույցն ընթացավ խաղաղ հունով ու տևեց 2 ժամից ավելի: Երբ վերջապես հրաժեշտ տվեցինք ու դուրս էինք գալիս սենյակից, կողքս հայտնվեց «կրակոտ» ավագ լեյտենանտը. «Շնորհակալ եմ, եղբայրս,- շշնջաց,- շատ բան հասկացա»: Եթե անհարմար չլիներ, կհամբուրեի:
_ու տենց _
– Ես կատու չեմ սիրում, դրանք լրիվ նաֆսոթ կենդանիներ են։ Հենա, Հովոյի ընկերը պոչերը կտրում էր, բրիլոկներ էր սարքում, ու ի՞նչ՝ 16 տարեկանում մեռավ։
_ու տենց _
հայտարարություն.
եթե մարդ ես, ոստիկանություն ընկնեմ,
ու, մարդ ես, ՀՀ քաղաքացի ես, այնտեղ մահանամ,
ապա դա ինքնասպանություն չէ բնավ
ու ոչ մի պոեզիա
վիա khlurd{.lj-user}
_ու տենց _
– Մեզ բռի մարդիկ պետք չեն (c) Օստապ Բենդեր
մենք ինքներս էլ բռի ենք
_ու տենց _
Չէի ուզում գրել այդ դեպքի մասին։ Որովհետև բան էլ չեի մտածում
Ոչ թե այն պատճառով որ հավատում եմ որ լինում ա, երբ մարդ իրան երկու անգամ հարվածում ա, կամ երբ իրա սրտին կրակելուց հետո մի հատ էլ գլխին ա կրակում։ Տենց էլ ա լինում։ Ինչի՞ չէ։ Ու այն հանգամանքը որ հրաշքներն ու անբացատրելի պատմությունները կոնցենտրացված են այս փոքրիկ երկրում նույնպես զարմանալի չէ․ ախր մեր հայրենիքը ուրիշ ա, բիբլիական երկիր ա, հրաշքների տեղ ա, ինչ ասես չի լինի։
Այդ ամենի մեջ ինձ միայն մի բան ա զարմացնում․
Ո՞վ էր այդ ոստիկանը որ իրան ամբողջ նախարարությունը, նախարարի հետ միասին, երեսը կորցնելով պահում ա։
Մաքսիմում մի կապիտան չի՞։
Ու արդյո՞ք ավելի լավ ա մի սպա պահել ու ջուրը նետել րեբրենդինգին հատկացրած փողերը,
քան նրան, մի հոգուն զոհաբերել և ցուցադրական պատժել։
Որը թույլ կտա ասել ինչ օրինական պետություն ա մեր մոտ, և լիքը մարդու բերանը փակել։
Փաստորեն, ոստիկանության իմիջը պահելու տեղը, պահում են սպա, որի պատճառով իմիջը ավելի է ընկնում։
Ուրեմն կամ վիճակը այդքան վատ ա, որ ոչ ոքի չեն զոհաբերելու, ու իրանց լրիվ ճիշտ են համարում, կամ պարզապես թքաց ունեն իմիջի վրա։
Երկու դեպքն էլ կոչվում ա hypocrisy, հայերեն չգիտեմ ոնց ա, փարիսեություն երևի։ ծանր-հրետանավոր փարիսեություն։
Ափդ․ փաստորեն, երեսապաշտություն․
աներեսությամբ երեսապաշտությամբ են երես կորցնում
արժանանում են՝ թյուրիմացաբար
ու տենց
2000 թ, Երևան
_ու տենց _
![][1]
Սա Կնտեղցյանի հյուրանոցի մակետն է, որը մատնանշվել է մի երկու սուրբ հայրի կողմից, թե բա «եթե նա նույն տեղում հյուրանոց էր կառուցելու» էթէսեթրա։
Ինչպես տեսնում եք, ամառային դահլիճը բնավ չի քանդվել ըստ նախագծի այլ պահպանվել ա տերասայով հանդերձ։
Չի՜ Քանդվելու
_ու տենց _
Սոլարիսի հետ աշխատելուց լավ զգում եմ, որ չեմ կարող այն «վատը» անվանել։ Նենց կարգին, ստաբիլ համակարգ ա, լիքը պլյուսերով։
Բայց գեղեցիկ այն արդեն չեմ կարող անվանել։
Տգեղ է այն, իսկ հավաքողները՝ անճաշակ։
Նույն, յունիքսի քոնսեփթով լինուքս դիստրիբուտիվները․․․ սակայն ոչ, ու՞ր ենք հեռու գնում, նույն Նեքսենթա-ն, որը օփենսոլարիսի հիման վրա է հավաքբած՝ ինչքա՛ն ավելի սիրուն է ու հարմարավետ։
Այստեղ հիշում եմ, երբ Փոլ Գրեմը գրում էր, որ հաքերությունը գիտությունից տարբերվում է․
The way to create something beautiful is often to make subtle tweaks to something that already exists, or to combine existing ideas in a slightly new way. This kind of work is hard to convey in a research paper
Գիտնականը նորի հայտնագործություն է անում։
Նկարիչը, կամ հաքերը, ի տարբերություն նրան, կարող է նույն իրը պտտել, և մատուցել, մարմնավորել այլ տեսանկյունից։
Այսպես, նեքսենթա թիմը մատուցում է Սոլարիսը դեբիանոտ սոուսով, և արդեն ստացվում է գեղեցիկ պատկեր։
Իհարկե, դա հնարավոր դարձավ միայն Սոլարիսը բացելուց հետո։
Կարճ համեմատություն, opensolaris vs solaris vs nexenta
Կարճ համեմատություն, opensolaris vs solaris vs nexenta
opensolaris — միմիայն գրաֆիկական ինսթոլեր, որը պահանջում է անհամեմատ շատ հիշողություն
solaris — ինսթոլերը, թեև ունի կոնսոլ տարբերակ, բայց պահանջում է ռեսուրսներ, նույնիսկ ջավա է խոդ տալիս
nexenta(gnu/opensolaris) — կոնսոլ ինսթոլեր, համեմատաբար քիչ օպերատիվ հիշողության պահանջներ, ավելի արագ ընթացք
Տեղակայումից հետո․
opensolaris-ը բեռնում է այսպես կոչված gnome java desktop-ը և պահանջում է 800+ մբ օպետարիվ
solaris՝ — նույնից
nexenta-ն կարող է տեղակայվել առանց գրաֆիկայի, բոլոր հետևություններով
Փոսթինսթոլ․
solaris — ամեն ինչ ձեռքով պիտի արվի։ Մարդը անում է մեքենայի գործ, հետո պիտի լոգին լինի, քաշի հատ հատ փաթեթները․․․ չշարունակեմ
sunfreeware կամ blastwave — իրենց pkg-get/pkgutil-ներով հաշիվ չէն քանի որ third party են, ու նրանցով միայն GNU սոֆթ է տեղակայվում։
opensolaris-ը արդեն ունեցավ Դեբիանոտ Սինապտիկի պես մի բան։ Յան Մուրդոքի ձեռքն է զգացվում։
Այնուամենայնիվ, dpkg/apt-get-ին անցնելու ̶դ̶ո̶ւ̶խ̶ համարձակություն Սանի ղեկավարությունը չունեցավ։
Այդ սինապտիկոտ գրաֆիկական ուտիլիտան ունակ է հաշվել կախվածությունները, սակայն կոնսոլ տարբերակ չունի։
Լավ, բայց գոնե արագ հաշվեր։ Երբ ընտրեցի gcc-ն, երկու-երեք րոպե մտածելուց հետո, այն հաշվարկեց, որ gcc-ն կախված է binutils-ից։
Nexenta-ի apt-get-ը (և բնականաբար synaptic-ը) նույնը անում են մի ակնթարթում։
Ահա և մի օրինակ ինչպես է լինում որ բաց կոդով տեքնոլոգիան ավելի հարմարավետ է և էֆեկտիվ։
_ու տենց _
Если коротко, то все началось [здесь ][1] и мне кажется не заслуживает такого бурного продолжения․
Однако, решил скопипейстить сюда [ветвь][2] потому что в ней в некоторой мере раскрывается мое отношение к идентичности, культуре, гражданству:
Update: вообще можно не говорить «ես քեզ սիրում եմ», можно ничего не говорить, или сказать “штангенциркуль”, и все равно будет понятно, если любишь:)
_ու տենց _
[1]: http://tigrangalstyan.livejournal.com/7918.html?thread=63214#t63214
[2]: http://4ernilnica.livejournal.com/60245.html?thread=357717#t357717
հետաքրքիր հայացք է։ Տաիշան գտնում է զուգահեռներ են ամաային դահլիճի և նամուսի միջև
http://taisha48.livejournal.com/85302.html
Չի՜ Քանդվելու
ու տենց
Նամուսը ռումբ էր։
Բեկ-Նազարովը՝ մի ուրիշ ձևի ռեժիսոր է, խոսք չկա։ Այդպիսի պրոֆեսիոնալիզմ այժմյա հայ ռեժիսորներից ո՞վ ունի։ Ամեն կադրը հաշվարկված է, ամեն րակուրսը, գրեթե ոչ մի ավելորդ բան չի արվել։
Դա՝ արվեստ որպես արհեստ․ art as a craft. Ինչ վերաբերվում է արվեստ արվեստի, ապա Բեկ-Նազարովը իրականացրել է կլասիկ տարբերակը․
Ազատության մասին արտահայտիչ պատմությունը՝ դա չազատության մասին պատմությունն է։
Ի դեպ․ նոր ձայնավորումը՝ հրաշալի է ու շատ կրեատիվ։ Վատսունականների ձայնավորումը, երբ հերոսները խոսում են, իմ կարծիքով ֆիլմը անհամացնում է։
Օրինակ, առանց ձայն արտահայտիչ և «վախենալու» է Ռուստամը, երբ վրաերթում է Սուսանին։ Իսկ երբ իր «խիստ» ձայնն է լսվում, մի տեսակ ավելի անհետաքրքիր, կենցաղային, հասարակ, ռազբորկայական վիճակ ա ստացվում։
Ֆիլմը իրոք «բոյեվիկ» է․ կռիվներով լի, իսկ գինետան միջի կռիվը լրիվ վեստերնային էր։
Ընդհանրապես, երևում էր, որ հավեսով հավաքվել են, «այմ մեյքինգ մայ մուվի» վիճակներով աշխատել են, ինչը միայն աջակցում էր զավեշտական իրավիճակների փայլուն իրականացմանը, ամլացնելով ֆիլմը ուրախ տեսարաններով․
վարսավիր-վիրաբույժը(դվա վ ադնոմ) ու խնամախոսը մի կողմ․ ֆիլմը լի է նուրբ հումորով, ու հաջող և ճաշակով է հաշվարկված հումորի և դրամայի սահմանը։
Իսկ այժմ անդրադարնամ նամուսի թեմային։
Շիրվանզադեն ինքը ֆիլմը հավանել էր, բայց գրում էր, որ մի քանի բանից դժգոհ է մնացել։ Դրանցից մեկը՝ այն որ ֆիլմում օգտագործված են գյուղացիների շորեր, այն ժամանակ, երբ գրքում գործողությունը կատարվում է քաղաքում։
Ես, ի դեպ, շատ գոհ եմ, որ գյուղական շորերով էին, քանի որ չեմ ուզում հայկական քաղաքում այսպիսի կրքերի զարգացումը ներկայացվի։ Լավ, գյուղերում հասկացանք, բայց քաղաքու՞մ։ (գյուղի և քաղաքի մշակույթները տարբերվում են, հիշեք օրինակ կենդանիներին վերաբերմունքը։ Ու դա այս փոստի թեման չէ բնավ)
Կարճ ասած․ ֆիլմից գրեթե բոլորին պետք է ուղարկել հիսուն ժամ տերապիայի, կամ լիչնոստնի ռոստի կուրսերի։
Նրանք հաջողությամբ ցուցաբերեցին ոչ միայն ինֆանտիլություն և ոչ հասուն մարդկանց վարքագիծ, բայց ամենակարևորը․ անկեղծ շփվելու անկարողություն։
Մի կողմից, աղջկան խոստանալը Բարխուդարի կողմից չմտածված, ոչ հասուն որոշում էր։ Բայց այդ թվերին հավանաբար, բավականին տարածված էր։ Բացի դրանից, Բարխուդարը նույնիսկ խելացի քայլ արեց, ինչպես իրան թվում էր․ ապահովվեց էր իր աղջկա «ժամանակին» անամուսնությունը, որ հանկարծ տանը չմնա։
«Սեր» բառը ֆիլմում, իհարկե օգտագործվում էր իմաստից անկախ և անկապ։ «Ես նրան սիրում եմ» – կարող էր նշանակել ամեն ինչ․ հավանում եմ, ուզում եմ․․․ Այո, ուզում եմ՝ էն որ ասում են «ապե, դու իրան ուզու՞մ ես» – այ էդ վիճակն էր։ (ասողները գիտե՞ն ուզելը ինչպես կարող է հասկացվել)
Սեյրանը փաստորեն Սուսանին ուզում էր։
Իրա վարքագիծը սկզբից հասկանալի էր։ Խոստացել են Սուսանին, հարևանն ա, լավիկն ա, էդ ամենին գումարած այն որ «սիրահարվելու» ժամանակն եկել է(շոու մի է թինեյջեր հու իզնթ ին լավ) և պահանջվում է «օբյեկտ»՝ և Սեյրանը պատրաստ է։
Սուսանը իր հերթին տիպիկ պատրիարխալ ընտանիքից աղջիկ է, որը իրեն զգում է ոչ քիչ, ոչ շատ՝ իր։
Նա չի արել ոչ մի տարերային, ինքնակամ քայլ։ Նա նույնպես «օվերփրոթեքթեդ չայլդ» էր, որը ունակ չէր նաև որոշումներ ընդունելու․ Սեյրանը եկավ՝ լավ է։ Ուշադրություն դարձրեց՝ հրաշալի է։
Բացի դրանից, նա ուներ կուտակված էմոցիոնալ էներգիա, որը չգիտեր ինչպես օգտագործել։ Տիկնիկների տարիքից արդեն դուրս էր եկել։
Ու այստեղ հայտնվում է Սեյրանը, ռոմանծիկ գլխարկը դզելով, վազում է, մոտո քշում, պատից է թռնում։ Սիրահարվելուն դիմադրելը, բնական է՝ անհնար էր։
Եվ վերջապես, «սիրահարվելը» խթանում էր Բարխուդարի «վեհ» վարքագիծը։ Նրա համար անչափ կարևոր է պատվով լինել ամեն իրավիճակում, ու այնքան վախենալու է իր երազած տղա իդեալացված պատկերին չհամապատասխանելը։ Իսկ քանզի իդեալ գոյություն չունի, և Բարխուդարը չի կարող բնավ դրան հասնել, նա իր իդեալին ձգտելու կիրքը բավականացնում է պահանջելով ընտանիքից նույնը․ այսինքն անիրականացնելին։
**Անկասկած, Սուսանը հազար անգամ ամոթանք կերած աղջիկ է։ Նրան ամաչեցնում էին ցանկացած հարմար պահին, երբ նա կատարյալ չէր․ լինի դա մաքրություն անելը, թե կոճակ ծուռ կարելը։
Ինչ պետք է զգար Սուսանը, երբ ուրույնության/ինքնուրույնության արտահայտումը հաճախ իրան դարձնում էր ծաղրի, հեգնանքի, կամ դատապարտելու առարկա։Դժվար չէ պատկերացնել, որ նա զգում էր իրեն անզոր, անոգնական, թույլ։Ահա այստեղ ծնվում է ամոթի զգացումը, ինչպես նաև վախը․ վախը տարբերվելու, ուրույն լինելու, ուրեմն նաև ինքնուրույն գործողությունների։ Այդ երկուսը․ ամոթը և վախը՝ խոչընդոտում են անձի զարգացմանը, և բերում են կախվածության հակմանը։Որը, իր հերթին նաև մի բացատրություն է այն փաստին, որ Սուսանը սիրում-միրում էր Սեյրանին։
Նշեմ, որ չեմ կասկածում, որ Բարխուդարը կիրառում էր երեխաների դաստիարակման նույն ձևերը, որոնք ժամանակին կիրառել էին իրա ծնողները իր հանդեպ։
Այլ կերպ, եթե ոչ ամոթ զգալու ինֆանտիլ վախից, ինչպե՞ս բացատրել նրա մեջ այնքան ուժեղ «նամուսով» երևալու ցանկությունը։
Սեյրանը մեծացել էր նույն հասարակության մեջ, կողքի բակում, նույն համոզմունքների բեռի տակ։
Սակայն, նա տղա է, իր դաստիարակությունը, բնականաբար տարբերվում էր Սուսանի դաստիարակումից։
Այն, ինչպես է նա սկզբից իրան պահում՝ պարզ է։ Իր վարքագիծը միամիտ է, բայց այն դեռ չես անվանի հիմար կամ ոչ հասուն։ Նա փնտրում է «սիրո» հետ հանդիպում։
Բայց Սեյրանը նույնպես ունի կախվածության հակում։
Ու հենց այդ կախվածությունն է, միայնակ զգալու վախն է, այլ ոչ թե սիրտն այրող սերը, ստիպում են նրան մոռանալով կամ անտեսելով անվտանգության կանոնները բալկոնների վրա համբուրվել։ Դրանով իսկ ոչ միայն վտանգել սեփաքան առողջությունը, այլ և խոցելի դարձնել իր «սիրած» աղջկան։
Այն որ Բարխուդարի վարքագիծը տրամաբանական չէ, բացատրելու կարիք չունի։ Փոխարենը ինչպես ընդունված է, մի երկու պոնտ անելով, խթանել Սեյրանի և Սուսանի անհապաղ ամուսնությունը, նա այնքան է «վեհ» ձաձայի դերի մեջ մտնում, որ մոռանում է ինչպես իր աղջկա կյանքը «դասավորելու», այնպես «պաչպչված» աղջիկ ամուսնացնելու հետագա դժվարությունների մասին։ Դա նույնպես մեծ, հասուն մարդու վարքագիծ չէր, այլ հապշտապ, էմոցիոնալ, անհավասարակշռված մարդու քայլ։
Հասուն մարդիկ, կարծում եմ, ավելի քիչ են հապշտապ, չմտածված որոշումներ ընդունում, և ավելի ունակ են
տարկետել։ Ամոթի զգացումի բեռի տակ Բարխուդարը ունակ չեղավ ոչ պատասխանատու լինել, ոչ հավասարակշռված իրեն պահել։
Սյուժեի հետագա զարգացումը չի զարմացնում․
Սեյրանը դասական մամենկին սինոչեկի «լուզերի» լավագույն ավանդույթներով ընդհատում է վիշտը գինու մեջ խորտակելու պրոցեսը միայն ինքնասպանության խղճուկ փորձեր անելով։
Նա չի կարողացել պլանավորել և իրականացնել, ասենք, նույն հասարակության մեջ տարածված հարսին փախցնելը, որը, կարծում եմ, այդ իրավիճակում կլիներ անհամեմատ ավելի էֆեկտիվ։
Ընդհակառակը, միմիայն հարսանիքի օրը, պսակվելուց հետո, նա մի խումբ ընկերների հետ գնում է «իր» Սուսանին վերադարձնելու։ Այն էլ դա իր մտահղացումը չէր, և նա չէր ով կոչ էր արել՝
– Մահակները վերցրեք, եղբայրներ։
Իհարկե, Սուսանը չէր կարող փախչել։ Դա ինքնուրույն որոշում կլիներ, իսկ նա ունակ չէ ինքնուրույն որոշումներ կատարելու։ Դրա տեղը նա ունակ է տանջվելու, թախիծ զգալու։ Նա իրեն զգում էր իր, վարպետորեն անտեսելով սեփական կարիքներն ու զգացմունքները։ Նա ակտիվ չէր կարող լինել։
Այդ իսկ պատճառով, հարսանիքի կաշի կռվի ժամանակ, նա գտնում է իրականությունից փախչելու և որոշում կատարելուց խուսափելու լավագույն տարբերակը՝ ուշաթափ լինել։ Կամ Սեյրանին կհաջողվեր նրան շալակել և տանել, կամ էլ նա կպարտվեր և Սուսանը կմնար Ռուստամին։ Բայց իքնուրույն որոշելը, իրավիճակում կողմնորոշվելը՝ դա իր ուժերից վեր էր։
Որովհետև Սուսանն ու Սեյրանը ինֆանտիլ, չզարգացած, գորմոններով լի երեխաներ էին։
Այն, ինչ անում է Սեյրանը վերջում՝ նույնպես տիպիկ դպրոցականի քայլ է։ Դա նման է
«ես քնել եմ 9բ-ի Անյայի հետ» վիճակների։
Ահա և Սեյրանի երազած տղան։ Գուցե այն պատճառով, որ նա բնավ 9բ-ի Անյայի հետ չի քնել։
Իսկ Ռուստամին դա ասելը նենց լրիվ աբիժնիկություն էր։ Ու՞մ ինչ գործն է թե ում հետ ես քնել։
Անցնենք Ռուստամին։ Նա գործուղումից տուն է վերադարնում ու չի կարողանում իր կնոջ հետ անկեղծ խոսել։
Ասենք ասեր․
– Դուք ուզու՞մ եք խոսել այդ մասին
Չէ, դրա տեղը նա ինչ ասես չի ասում․ «ձիուն տար ախոռը», «չստիկներս բեր», «սամավարը բեր, աղջի», հետո, «ես ո՞վ եմ», ու «սեյրանի հետ ո՞րտեղ ես քնել»։
Իսկ Սուսանը կամաց բլբլում է «մեղավոր չեմ»։ Հետո ճշտում է՝ «Սեյրանին սիրում եմ, բայց մեղավոր չեմ քո առաջ»։ Այդ պահին, իհարկե, Սեյրանին սիրելու մասին պատմելը լրիվ տեղին էր։ Նա տեսավ ամուսնու զայրույթը և վախենում էր, բայց ուղղակիորեն պրովոկացիա էր անում որ իրան ծեծեն։ Գուցե այն պատճառով, որ ծեծը արդեն իսկ սովորական դարձած դիսկոմֆորտ էր, առանց որի նա անհարմար և «շտոտընետոյա» էր զգում։
Նշենք, որ Ռուստամը Սուսանի կուրծքը, փաստորեն, լույսի տակ չի տեսել։ Գուցե մայրիկի հետ նույն սենյակու՞մ են քնում։
Այստեղ Ռուստամի աչքերն է ամոթի/նամուսի շերտը փակում, ու նա նույնիսկ չի ֆայմում Սուսանին ուղարկել հոր մոտ, ձեռքերը լվանալ, խորը շունչ քաշել, և հետևից բղավել՝
– Օղեվուաղ, Սուսաննա
և դրա տեղը նա առանց երկար մտածելու պարզապես խեղճ աղջկան սպանում է։ Աղջիկը հնազանդորեն մահանալուց ասում է «մեղավոր չեմ»
Այդ ընթացքում Սեյրանը հասկանում է թե ինչ քաք ա կերել հիմարություն է արել ու ռոմանծիկ նստում է ձիու վրա, քշում Ռուստամենց տները։ Իհարկե, չի հասցնում։ Այնտեղ արդեն ոստիկաններն են, որոնք միշտ ուշանում են, իսկ Սեյրանը այդքան լուզեր է որ իրանցից էլ ուշ է հասնում։
Ու այստեղ նա թաթերական ժեստ է անում, ու ոչ այդքան մեղքի զգացումից, ինչքան վախից, որ պիտի պատասխանատվություն կրի։ Ինքնասպանությունը նենց հեշտ ձև էր։
Սույն տեքստի մեսսեջը։ Հարյուր տարուց շատ է անցել։
Արդյոք նենց բարդ էր այդ ընթացքում սովորել․ անկեղծ շփվել և ամոթ/նամուս/սերակախվածություն երեխայական վիճակներից ազատվել։
Համո Բեկ-Նազարյանին հարգանքներս։
Շնորհակալություն նրանց, ով աջակցել կամ մասնակցել է ֆիլմը վերանորոգելու աշխատանքներին։
Եվ իհարկե հատուկ շնորհակալություն Մելիքին այս և այլ ցուցադրությունները կազմակերպելու համար։
և Չի՜ Քանդվելու
ու տենց
Ես ունեմ տոմս և գիտեմ ինչպես այն օգտագործել
Միայն այսօր, հայկական կինոյի ծննդյան օրը
(դե վաղն էլ, պոնտեր ա էլի),
բացառիկ հնարավորություն, (ձիվանախանութի լավագույն ավանդությներովֆլաշ են լինում այս տառերը)
ընդհամենը 500 դրա՛մով՝
դիտել Ֆրանսիայում վերականգնված
Համո Բեկ-Նազարովի «ՆԱՄՈՒՍ» ֆիլմը։
Եթե նամուսը չի գալիս մարդու մոտ, ապա մարդն է գնում Նամուս։
Եթե նամուսը գալիս է մարդու մոտ, մարդը միևնույն է գնում է Նամուս։
Ունեցե՛ք նամուս, գնացե՛ք Նամուսի։
Կեցցէ՛ Նամուսը։
Որովհետև Չի՜ Քան-դվե-լու։ Չի՜ Քանդվելու։
_ու տենց _
թույն տվեք ինձ, ես նոր հասկացա, ինչում էր պատճառը այֆոնի համար միմիայն երեք լեզվով գրելու սահմանափակման։
մտածենք, ի՞նչն է միավորում բորտից դուրս մնացած տեքնոլոգիաները․
մոնո, ֆլաշ, ֆրիպասկալ/լազարուս․․․
ճիշտ է․ կրոսսպլատֆորմ դեվելոփմենթ։
մի անգամ գրում ես, ամենուր աշխատում ա։
էփլի նպատակը հնարավորին չափ դժվարացնելն էր կրոսսպլատֆորմ սոֆթ գրելը և դրանով ԾԱ ֆրագմենտացիա ստեղծելը։
Ավելի պարզ, հնարավորին չափ խոչընդոտելը նրան, որ նույն ծրագիրը լինի և անդրոիդի, և ուինմոբայլի, և մեմո/միգոյի, և եսհեռախոս-ի համար։
Օբջեքթիվ սի/կակաո ով փորձել ա գիտի ինչ ա։ Ի դեպ սիմբիանի սիպլյուսներն ել մի բան չեն։
Բայց Նոկիան արեց ճիշտ հակառակը, պորտ անելով qt-ն սիմբիանի վրա և այսպիսով հեշտացնելով դրսից qt-ով գրվախ սոֆթի պորտը սիմբի։
Էլի ի դեպ․ էփլը պատենտավորել է այֆոնի տեսքը․ պատենտում նկարագրված է թաչսքրին ու ստեղն։ Առանց մեկնաբանության։
ու ես չեմ ասում որ էփլենք «վատն են», կամ «լավը չեն»։ Ոչ բնավ։ Պարզապես չար են։
Ու փորձում են էժան քայլերով էլիտարության համ տալ, պատճառաբանելով, որ ծիպը ֆլաշը բիդլոկոդերների գործիք ա, ու դրանով իսկ դարձնում է եսհեռախոս-ը բիդլոի, այսինքն չմտածող մարդկանց համար հեռախոս։
Ես չունեմ այֆն և չգիտեմ ինչպես այն օգտագործել։
ու տենց
տեսա՞ք փողոցներում նոր պոստերները։ սև սպիտակ լուսանկար․ ոստիկանները և կոմպերը, ինչպես նաև անարխիստը և երազ ավտոմեքենան ոստիկանները և մոտոները։
ոստիկանությունը րեբրենդինգ ա փորձում անել։ փաստորեն։ րեբրենդինգի կարիք ունեին, ինչ խոսք։ անշուշտ։
_ու տենց _
Նրանց, ով ասում էր, որ ես չեմ փչել․
Ես ունեմ օճառ,
ու գիտեմ ինչպես այն օգտագործել,
ու ամեն մեկը
թող իրա փչացվածության չափով հասկանա,
պղպջակներ փչել կա, բան կա, չաշկա, լոշկա, լվանալ կա, երբ որ լոքշ ա
ոչ մի պոեզիա
Ես ել եմ այնտեղ եղել,
Մեղր, գարեջուր խմել,
Ու այն բեղերով չի հոսացել բնավ,
Քանզի չկա հոսալու,
Բեղեր նույնպես չկան,
Շպանա ենք մենք բեզուսի, փաստորեն,
Երիտասարդությունն ենք ի ցույց տալիս,
Ֆոտոյի համար ել
մի տեսակ
հատուկ
և ոչ գիշերային նորությունների համար
շնորհակալություն,
Եվ սփրեդ տհե մեսսաջ․
ագեվազը կենգուրուն է հայերեն,
որ իմանաք, անտեղյակ չմնաք,
գյոռը չի տանելու,
չնայած, ում գյոռ, ոչ մի տարբերություն,
մի բուռ հայ ենք,
վազում է նա,
ֆորեստներով, գապմերով, անապատներով,
որտեղ քամին է դույլեր գլորում,
դինգոների հետ ընկերություն անում,
ն ել կրոտն ա, եթե չգիտեք,
նրա աշխատանքը մուլտերում խաղալն է,
նա ակնոց է կրում և վարդագույն շորիկ,
քանզի մութ է ընդհատակում,
իսկ դոդոշը՝ ժաբան է,
և չի խեղդում բնավ,
սակայն կերպարափոխվում ա,
դառնում ֆոտոդոդոշ
առանց խուճապի,
կամ կաշին վառելու,
կատակը մի կողմ,
Կրակն անցողիկ է,
Պարզապես թուլացեք,
գլուխը կարող է պտտվել,
զգու՜յշ, չխփեք,
և զգացեք կիրակնօրյա ժպիտը,
ինչպես Բեյրութցիներն են
ակորդեոնի
և պղնձյա
երաժշտական գործիքների,
(ոչ խողովակների,)
հնչյունների տակ,
իսկ սոց-ռեալիստական
ժանգոտած խողովակները
չեն կանչում բնավ,
պողրակների ձայնն էլ նստել է
տարիքից,
կամ էլ ծխելուց,
տենց լինում ա,
պարզապես ջուրն է աղմկում,
իրանց մեջ,
իրան իրա երազած գետի տեղը դնելով,
բացատրությունը հեշտ է՞
գլխավորը՝ պարզ․
Նանտեսը չտես չէ բնավ,
Երկար ժամանակ է որ չէր ժպտացել նա,
Նեղացկոտ է երևի,
Կամ բծախնդիր,
Կամ էլ նուրբ հոգի ունի
կամ փղի հիշողություն (ոչ մի նամյոկ բնավ, տենց պանածյա կա, հիմա ինչ, չկիրառե՞մ, ինչ ա թե չգիտեմ ինչ կմտածեք, ինչպես ասվել է, ամեն մեկը իրա փչածվածության չափով․․․ իսկ գողի վրա գլխարկը վառվում է)
Բայց աբիժնիկների վրա
ջուր են տանում,
Իսկ ժպիտը օգտակար է,
Մանավանդ կիրակի օրերը,
Ուղեղի մեջ քիմիա է սրսկում,
մասնավորապես ձախ կիսագնի մեջ,
համ էլ իրանից ինչ որ բան էր սկսվում,
եթե հավատալ երգին
բայց չեմ հիշում ինչը
կոնկրետ
վաղուց էր դա,
Էն օրն էլ Էրազմին տեսա,
դեռ հին տներն էր,
մամեն պապեն լավ էին,
Բայց վերադարնանք մեր ձինոգներին,
վազքն էլ է օգտակար
Երբ գնում եք գցվելու,
խորհուրդ է տրվում տաքսիով չգնալ,
կամ ավտոբուսով,
որովհետև մինչև ոտով հասնեք,
ահագին կհոգնեք և կէնդորֆինոտվեք,
ու միտքը կփոխեք,
Իսկ առաջին հերթին՝
օդանավեր,
աղջիկները՝ հետո
մեկ էլ տեսար
պետք գա,
բան էր ասեցի,
Ու ոչ մի պոեզիա
Եվ ներեցեք անգլերենիս համար
մինչ նոր հանդիպում, դավայծի
_ու տենց _
![][1]
[Այստեղից ][2]Հիշեցնեմ, որ Մարիամի գիրքը Երևանում կարելի է ձեռք բերել Կորյունի փողոցի վրա գտնվող գրախանութում, բժշկականի դիմացը։ Շատ եմ խորհուրդ տալիս։
Այս գիրքը բնավ նման չէ այն ամենին ինչ ես վերջերս կարդացել եմ։ Ոճը յուրօրինակ ա և անսպասելի, գիրքը կարդացվում ա հավես, ու առանց պոկ գալու, զալպոմ։
Հա, մեկ էլ․ մենք Մարիամի հետ նույն փողոցներով ենք քայլում ու նույն օդն ենք շնչում։ Իմացե՛ք։ Եվ կարդացեք անպայման։ _ու տենց _
[1]: http://norayr.am/weblog/uploads/2012/04/mariam_petrosian_b.jpg
[2]: http://www.openspace.ru/news/details/17182/
վիվասելլի գրասենյակ մտնում է սև շորերով երիտասարդ․
– քույրիկ ջան – դիմում է նա աշխատողին – իմ մոտ ջուջուլը չի աշխատում
– ինչը՞
– ջուջուլը․․․ ջուջուլ․քոմ-ը
վարագույր
_ու տենց _
Your browser does not support the video
element.
էս ի՛նչ լավն են։ սիրում եմ տենց բացահայտումներ
Դու իթ աս սիմփլ աս փոսսիբլ, բաթ նոթ սիմփլեր։
Պարզ, բայց հավես մտահղացում, որը պահանջում է պարզ իրագործում։ Այս ժապավենները նկարված են ձեռքի վրայից, ձայն հատուկ չեն վերցնում, երևում ա, երբ խցիկը մոտենում է որևէ գործիքին, այդ գործիքը ավելի ուժեղ է լսվում։
Your browser does not support the video
element.
_ու տենց _
Գիտեք, որ էփլ չեմ սիրում, այֆոն առավել ևս չեմ սիրում։
Հակիրճ․
ա – այֆոնի համար կարելի է գրել միայն մակոսի տակ։
բ – լայբրարիների լիցենզիոն սահմանափակումների պատճառով անհնար է անել քմփայլեր որը կգեներացնի այֆոնի համար կոդ ու կաշխատի ոչ մակոսում։
գ – եթե ունես այֆոն, իրավունք չունես, ու առանց ջարդելու չես ել կարող, քո գրած ծրագիրը իրա վրա աշխատացնել, առանց էփլին տարեկան 99$ դեվելոփեր լայսենս վճարելու որ էլֆդ սայն անի։
դ – դաբլիքեյթ ֆանքշնալիթի – ալտերնածիվ բրաուզերները և մեյլ կլիենտները ու այլ լավ ծրագրեր բան են լինում ափստորում այդ պատճառաբանությամբ։
ե – մալտիթրեդինգ ծրագիր գրելն անհնար է եթե դու էփլ չես բնավ։ թեյնիկների համար․ ասենք որ բրաուզերը ֆոտոներ ա քաշում, չի սպասում չէ, որ մեկը քաշի հետո մյուսը՝ միաժամանակ ա քաշում։ այ տենց ծրագիր գրելը նե տո ավելի թանկ ա նստում, նե տո պարզապես միայն էփլենք կարող են։
զ – մարտկոցը փոխելու համար անհրաժեշտ ա հեռախոսը բենզոպիլայով սղոցել
է – մալթիթասքինգ չէ բնավ։ Նույնիսկ վերջին այֆոնը որը իբր մալթիթասքինգ է, խիստ սամանափակումներ ունի, ծիպը սքայփ կամ փլեյեր և բրաուզեր։
Ու եթե դա լիներ գոնե տեխնիկական պատճառներով, ասենք, եթե ափլիքեյշնները մի ադրես սփեյսում աշխատեին, ու սիսթեմ քոլը առանց ծանր կոնտեքստ սուիթչի աշխատեր՝ կհասկանայի։ Այդ դեպքում լեզուների սահմանափակումը ուղղված քոմփայլերի կողմից փոինթեր արիֆմեթիք թույլ չթալը, որ ուրիշի ադրես սփեյս չվնասի, էլի կհասկանայի։
Բայց [այս սահմանափակումը][1] արդեն չափն անցնում ա՝
<s>էս ո՞վ են արա</s> էս ու՞ր եմ ընկել։
ֆսյո, էս երեք լեզվով պետք ա գրեք այֆոնի համար։ Ինչպես և չհամարձակվեք էկրանին դիպչել մեկից ավելի մատերով, էփլը մալտիթաչը պատենտավորել ա։ Ուշադրություն դարձրեք, վերևի նշված ցանկի մեջ չեմ գրել այն մասին որ ինթերփրեթեդ լեզուներով չի լինի այֆոնի համար դեվելոփ անել։ ՕԿ, հասկանում եմ՝ սայն անելով ու ափսթորը դոգմայի հասցնելով անվտանգությունը բարձրացնում են։ Չնայած դա էլ է վիճելի։
Բայց ասենք մոնոենք, որոնց ես նույնպես չեմ սիրում բնավ, չարչարվել, մոնո արմ նեյթիվ բաքենդ են սարքել, հատուկ այֆոնի համար մոնոյով ծրագրեր գրելու համար։ Էլ ֆսյո, չի լինի։ Զուր էր իրենց արած գործը։ Ինչպես և Ադոբ ֆլեշ(որից զզվում եմ սակայն) թու արմ նեյթիվ կոդ բաքենդը։
էս ամենից հետո մնում են մարդիկ որ իրանց փո՞ղ են տալիս։ Այն էլ այդքան շատ։
Մանավանդ գյոզալ [Մեմոները][2] թողած:
Իմ կարծիքով հիմա շուկայում քիչ թե շատ ընդհունելի շուստրի հեռախոսը՝ [Nokia N900][3] է
ՀԳ․ Հիմա մնում ա անել սենց․ նեյթիվ բաքենդները շտապ կփոխարինվեն Սի բաքենդներով։ Ինչով ուզում ես գրի՝ կգեներացնի սի, քոմփայլ կանի նեյթիվ։
_ու տենց _
[1]: http://daringfireball.net/2010/04/iphone_agreement_bans_flash_compiler
[2]: http://en.wikipedia.org/wiki/Maemo
[3]: http://en.wikipedia.org/wiki/Nokia_N900
Ասում են իմ ներկայացրած շարքը այսօր “the best underground photography” մրցանակին ա արժանացել։
Ասում են որ ինչ որ մրցանակ ել են տվել։
Ես աշխատանքի էի, ու չհասցրեցի գալ։ Շեֆիս հետ շտապ և կարևոր սալյարկա էինք բզբզւոմ։ Ի դեպ, պարզ ա էլի, տենց էլ պիտի լիներ, որ Սանի վերջը պիտի վատ լիներ․ քանի տարի անցավ, նույնիսկ լինուքս լուծումները տեսնելով չկարողացան գոնե կրկնօրինակել։
Ասում են նաև, որ կարելի է իմ, և մի շարք այդ վերջին փուլ անցած հեղինակների լուսանկարները նայել Տերյան փողոցում, հանրային գրադարանի շենքում, «հալեպ» խանութի հարևանությամբ գնտվող ցուցասրահում, որը նաև ինչ որ ճարտարապետական գրասենյակ է։
Ժամերը չգիտեմ, որ ասում են երևի բաց կլինի, ու երևի տենց վեցի կողմերը։ Չգիտեմ։ Ինքս եմ ուզում նայել։
Ու կայֆ ա որ emka Կարենի հետ եմ խոսացել ու նա խորհուրդ տվեց շարք անել, ոչ թե առանձին լուսանկարներ։
Երևի մի քիչ շունչ քաշեմ կլցնեմ մի տեղ օնլայն
Իսկ այժմ պետք ա մտածել ինչ անհատական եմ անելու։
Ի նկատի ունենալով որ տժում ենք ռոբոտիքսի
հետ կապված որ հասցնենք։
Դե հաջող, շանս ման տվեցի, կերակրեցի, գնամ ռոբոթիմակիցներիս հետ խմեմ, ու ձիսքաս անեմ ինչ ենք անում որ լավ լինի։
դուխով
դավայծի
ափդ․ ժամերը իմացա, կիրակի մինչև հինգը, երկուշաբթի մինչև յոթը բաց ա
ու տենց
Benjamin Franklin
[այստեղից][1]
_ու տենց _
[1]: http://en.wikiquote.org/wiki/Benjamin_Franklin
Ինդիանա Ջոհնսը և կորած մանուալը
_ու տենց _
TMultiReadExclusiveWriteSynchronizer
_ու տենց _
Մի օր Ֆրապունցին (չասենք ով, քանզի բոլորը գիտեն որ սլանյոնկը չէ բնավ, այլ պ-ն Աթանեսյանն է) մտնում է մի փաբ, դուռը զանգով է, ու արդեն ակնկալում է ֆեյս կոնտրոլ։
դուռը բացում է բարետես երիտասարդ աղջիկ և հարցնում․
– իսկ դուք մեմորի քարդ ունե՞ք
– ի՞նչ։ մեմորի քա՞րդ։
– այո, գիտեք, եթե մեմորի քարդ չունեք, ես ձեզ չեմ կարող թույլ տալ ներս մտնեք։
Երիտասարդի մտքով ինչ ասես չի անցնում։ Գուցե նա հետ է մնացել կյանքից, ու այժմ անպարկեշտ է համարվում մեմորի քարդ չունենալը։ Ու այսպիսով տեստ են մտածել, թե մեմորի քարդ կունենա, ժամանակակից, կիրթ մարդ կլինի էլ։
նա շփոթված հանում է լայն շալվարից ձախ գրպանից իր սդ քարդը․
– սա՞
– չէ, ես ի նկատի ունեի անդամի մեմորի քարդ
– ահ, մեմբա քարդ՞
– այո, այո, ճիշտ այդպես։
– չէ, չունեմ․․․ բնավ։
– դե լավ, եկեք ես ձեզ իմ պատասխանատվության տակ թողնեմ։
_ու տենց _
Ես բնավ հավես չունեմ դա անել, բայց մոտավորախես բացատրեմ ինչպես է լինում որ երկու ժամում մի 600 վոութ են հավաքում։
Ուրեմն․․․
Նայում ենք http://womanphoto.wordpress.com/2010/04/05/poll/ սոուրսը՝
Գտնում ենք, որ “Vote” դա բաթն չէ բնավ, այլ հղում․
<p>
Տողը կոնկրետ չեմ գրում, մեկա ով արել ա, արել ա, ով չի արել, թող ավելի խառնաշփոտ չստեղծի, կամ ինքը մտածի։
</p>
<p>
Ես բնավ հավես չունեմ։ Գնացի քնելու
</p>
<p>
<i> ու տենց </i>
</p>
Լայնությունը հասարակական տարածքները սկսեցին պակասել դեռ ութանասունականներին։ Երբ մայթերի (տրոտուարների) մի մասը զբաղեցրեցին նորաբաց կոոպերածիվ սրճարանների և «կոմիսիոնների» անճոռնի մուտքերն ու աստիճանները։ Դա թվում էր «տրամաբանական» քանի որ նոր «օբյեկտների» համար կարծես տեղ չկար։ Գործում էին պետական «օբյեկտները»՝ գրաախանութները, մթերայինները, հացի խանութները, և այլն։ Հետագայում, հանրախանութների տարածքները արդեն վարձով էին տրվում նույն «կոմիսիոն» խանութներին։
Ինձ դեռ այն ժամանակ, իսկ ես երեխա էի, անհանգստացնում էր, որ մայթի չափսը փոքրացել է Երևան քաղաքի ամենատարբեր տեղերում։ Փողոցով անցնելը դարձել էր «տուպո» անհարմար․ պետք էր հա շրջանցել ընդհատակ տանող մուտքերը։
Ու ես մտածում էի՝ չէ՞ որ մեկ(կամ մի քանի) հոգի բացել է այդ խանութը/սրճարանը, և պարզ չէ երբ այն կփակվի, ինչքան ժամանակ կգործի, իսկ այդ մուտքը անցնելու տեղ չի տալիս անհամեմատ շատ քանակությամբ մարդկանց, որոնց մտքին էլ չկա այդ խանութ/սրճարան մտնելը։
Եվ ահա հիմա, անցնելով քաղաքի տարբեր տեղերով ես նկատում եմ դեպի ներքնահարկ տանող այդ անցումները․ լքված, աղբի, ցելոֆանների կուտակման տեղ դարձաց, (քամու պատճառով, ոչ մի պոեզիա) և երբեմն այնտեղ նկատվում են մոռացված «վարձով է տրվում» թղթիկները։
Քաղաքի կենտրոնում, իհարկե, գրեթե բոլոր տարածքները օգտագործվում են։ Բայց նայեք՝ քանի վարձակալող, խանութ, և ուղղություն փոխեց նախկին «Օրֆեյ» խանութը, իսկ հիմա կարծես կրկին փակ է։
Բայց դա կենտրոնում։ Գնացեք, ասենք, Արշակունյաց, անցեք նախկին «Հայրենիք» կինոթատրոնի մոտակայքում։ Ոչ մի գործող խանութ ներքնահարկերում, միայն մոռացված մուտքեր են։ Իսկ քայլելը այդ փողոցով դժվար է։ Չե, մենակ քայլելը դեռ լինում է։ Բայց երկուսով՝ արդեն բարդ է։ Ես գրեթե ամեն օր անցնում եմ այնտեղ առնվազն մեկ գործընկերոջս հետ։ Զբոսնելու ժամանակ մենք զրուցում ենք։ Բայց մեր զրույցը ընդհատվում է՝ մեկ պատով, որը գարեջրի տուփերից է կառուցված մայթի մեջտեղում, մեկ այդ հիմար ոչ մի տեղ տանող աստիճանների պատճառով, մեկ նոր «օբյեկտի» կողմից տեղադրված հիմար սյուների պատճառով։
Այո, հնարավոր է կամ անցնել մեկը մյուսի հետևից, կամ շրջանցել պատնեշները տարբեր կողմերից, երբ նրանք մայթի մեջ տեղն են։
Իսկ «Հայրենիք»-ի դիմացը անկյունագծով կա պարկովկայի տեղ։ Հենց մայթի, հենց տրոտուարի վրա։ Նույնիսկ գծած է այդ տեղը։ Իսկ անցնելու տեղ չի լինում երբ մեքենանրը այնտեղ կանգնած են։ Պատին քսվելով է անցնում ժողովուրդը։
Այդ ամենը ստորացնում է, նվաստացնում է։ Ու ստորացնում է բոլոր անցողներին, լինեն նրանք մեծահարուստ, բոմժ, պրոլետար, թե բոհեմի ներկայացուցիչներ։
Այդ իսկ պատճառով ես ունեմ մի երկար ցանկ քաղաքում, որտեղ չեմ սիրում անցնել։
Որովհետև այնտեղ անցնելը՝ դիսկոմֆորտ է։
Մի քանի լավ բան եղավ՝ սիրահարների այգին (որը անվանափոխվել է դեռ 1984 թվին, պարզապես շատերը այդ մասին իմացան վերջերս), հարավ-արևմտյան/բանգլադեշ, և Ավանում այգիների զարգացումը։ Վերջին երկուսը տեղով նենց դիսկոմֆորտ էին, որ միևնույն է խուսափում եմ նրանցից։ Ինչու՞ են դիսկոմֆորտ։ Որովհետև տուփերի մեջ հաճելի չէ, գեղեցիկ բան չկա, անելու բան էլ չկա։ Այնտեղ անելու բան ունեն միայն այնտեղ ապրողները։ Ու դա այլ պրոբլեմ է որի մասին առանձին կգրեմ։
Եվ ընդհանուր առմամբ կանաչ հասարակական տարածքները կտրուկ պակասեցին։ Օպերայի շրջակայքւմ զբոսնել արդեն վաղուց չի լինում։ Տեղ չկա զբոսնելու։
Հա, հրապարակն էր մնացել։ Դատարկ հրապարակը՝ ի՞նչ։ Շուրջը ալլեյաներ կային։ Այն տեղով կարելի էր զբոսնել։ Հրապարակը ռեալ օգտագործվում էր երբ անկունագծով անցնելով ճանապահրն ես կտրում, կամ եթե խաղում ես այնտեղ, կամ եթե հավաք ա։
Իսկ առորյա զբոսնելու համար ծառերի հովի միջի ալլեյաներն էին։
Հիմա այնտեղ կարելի է գտնվել միայն փող վճարելով՝ սեղանիկ վարձելով։
Ես այդ կորուստը շատ ծանր եմ տարել։ Ու ես շատ հազվադեպ եմ զզվանք զգում։ Բայց սա այն դեպքն է երբ ես զզվում եմ այնտեղի սրճարաններից, քանի որ նրանք մեր տարածքը, իմ տարածքը – խլել են։ Այդ պատճառով ես այդ սրճարաններում չեմ լինում, որ իրանց չվճարեմ։
Մի անգամ «բլոգերների» հանդիպում էր, հավաքվում էին Բաղրամյանի վրա, հետո չգիտես ինչու տեղափոխվեցին Աբովյան։ Աբովյանի այն սրճարանը, որտեղ առաջ բուլվար-փողոց էր։ Երևանին յուրահատուկ բուլվար-փողոցն էր։ Անի հյուրանոցից մի քիչ բարձր։
Անունը սրճարանի շատ կեղծ էր՝ «յոթանասունականների Երևան» կամ ինչ որ տենց բան։ Շատ ծարավ էի, ու սոված։ Այլ տեղ լիներ, լիքը բան կպատվիերի, բայց ո՞նց ես կարող էի վճարել նրա համար, որ իմ փողոցով ես այլևս չեմ կարող անցնել այնպիսի կոմֆորտով ինչպես առաջ։
Ես ոչ միայն չպատվիրեցի ոչ մի բան, այլ և ցվրվեցի քիչ անց, քանի որ հասկացա․ կոմպանիան իմը չէ։ Ու պարզ է ինչու են իրանք այդ սրճարանում։ (Կայֆոտ ցվրվելու ձև ունեմ, թե իբր կներեք, մայրիկս չի թողնում ուշ տուն վերադարնալ)։ Իսկ իրանք չհասկացան, մտածեցին ես էկոլոգ եմ այդ պատճառով եմ անհանգստանում մի երկու կտրած ծառի համար։ Էկոլոգ էի ներկայացել էլի։ ՎՎՖ-ից։
Ու ոչ միայն այդ սրճարանը․ կենտրոնում ինչ կատարվում է՝ աղետ է։ Աբովյան փողոցի վրայի տուփերը, Սայաթ-Նովայից մինչև Մոսկովյան։ Ո՞նց ա ձեր ձեռքը գնում այնտեղից բան առնել։ Ո՞նց։ Ցավոք, այնքան երկար կարող եմ շարունակել ցանկը։
Հիմա լավ․ Ի՞նչ ենք կորցնում հասարակական տարածքների հետ։
Հասարակական տարածքը դա այն հիմքերից մեկն է, որը բնակիչներին աջակցում է իրենց հասարակություն զգալ։ Քաղաքացի զգալ։
Երբ հասարակական տարածք չկա, բնակիչները մեկուսանում են։ Նրանք առանձին-առանձին իրենց այսօրվա մանր հոգսերի մասին մտածող մարդիկ են։
Նրանք հասարակություն չեն այլևս։
Կարծում եք սլուչա՞յնո որ օպերայի հրապարակը չունենք էլ։ Երկու հրապարակ ունեինք։ Մեկը՝ պաշտոնական, փուչիկներով ցույցերի, կյանքը ինչ լավն է կեղծ վիճակների համար, իսկ մյուսը՝ ժողոովրդի։ Թամանյանը ժողովրդական տուն էր չէ նախագծում։ Ո՞րտեղ էին հավաքվում Տիգրան Պետրոսյանի շախմատի տուրնիրներին հետևելու համար։ Լենինի հրապարակու՞մ։ Բնավ ոչ։ Ժողովրդական հրապարակում, որը այժմ կոչվում է «ազատության» բնավ չի գործում։ Ինչպես և ազատությունը։
Մենք սոցիալ ենք, ու անսոցիալ մնալը հասարակությունը տանում է ոչ առողջ լինելուն։ Այո, այն նույնպես լինում է առողջ կամ վատառողջ։
Ես հիանում էի նրանով, թե ինչ առողջ է մեր հասարակությունը, ինչ հավես է հասարակական տրանսպորտից օգտվելը, նույնիսկ մարշուտկաներում։ Բայց այսպես գնա՝ անցողիկ է․ Մեծերին տեղ տվող չի լինի մի տաս տարի անց, փողոցներում զրուցող նույնպես։ Միայն փոքրիկ կոմպանիաներ, ախպերություններ։ Կլինի տիպիկ պոստ-ինդուստրիալ կապիտալիստական հասարակություն, երբ բոլորը միայն իրանց մասին են մտածում, իսկ ինքնասպանությունների թիվը, որը առողջ հասարակության լակմուսային թուղթն է՝ կտրուկ կաճի, ինչպես եվրոպայում։
Կարծես սենց էլ լինելու է։ Իսկ Երևանցիները որպես շերթ, որպես քաղաքացի, որպես քաղաքը (այսինքն իրենց իսկ հայրենիքը) սիրող ու գնահատող շերթ վերանալու են։ Իսկ եթե չեն սիրում, կոմֆորտ չեն զգում, Երևանյան կյանքով չեն ապրում, էլ ի՞նչ են ստեղ անում։ Կգնան էլի, ով կարա։
Ու հետո կասեք՝ հայ ազգի լավագույն զավակները հարստացնում են այլ քաղաքակրթություններ։ Բա ինչի՞ համար չգնան։
Փողի համար չեն գնում բնավ։ Գնում են այն պատճառով որ այստեղ չեն սիրում ապրել։ Իսկ ի՞նչ ա մնում սիրելու։ Մի բան ունեինք՝ հասարակություն
Ու դա է պատճառը, որ այսքան մարդ դեմ է ամառային դահլիճը քանդելուն։ Երբ Մելիքը ասաց՝ Սինեմատեքի ու Լանգլուայի պատմություններն են հիշեցնում – ես ժպտացի։
Որովհետև նույն տպավորությունը իմ մոտ էր։
Լանգլուա, Սինեմատեք, հասարակական վայր։ Լրիվ նույնն էր։
Ու հուսով եմ քանդեն թե չքանդեն, այս պահը կլինի հասարակության զարթունքի խթանիչ։ Ու մենակ մենակ չեն կանգնելու տղերքը «Սևան» հյուրանոցի մոտակայքում, կամ նախկին ակադեմիայի շենքի մոտ։
ու տենց
Տրոյի մոտ առաջին անգամ քուիզին մասնակցեցին
Նորայրը, Հովիկը, ու Տիկոն, որը հայտնի է սուղ շրջաններում որպես Ուխտանես։
Թիմի անունը՝ Տղինիտէ՛
Արդյունքում՝ երրորդ տեղ, հաշիվը՝ 221 ։Ճ
Ժիրաֆն, Արմանը, ու Մարիամը՝ առաջին, 231 հաշվով։
Հիմա նշում ենք։
_ու տենց _
– այս նկարը սիրեցի
«Սիրել» ու «սիրուն» բառերը նույն արմատն ունեն։
Այսինքն՝ սիրում ենք այն ինչ սիրուն է,
կամ
Սիրունն այն ենք անվանում, ինչ սիրում ենք։
Մնում ա ճաշակ ունենալ։ Իսկ ճաշակի մասին հրաշալի տեքստ կա՝
http://paulgraham.com/taste.html
http://pujib.livejournal.com/492.html
_ու տենց _
– փրֆքթ մաթչ գտնելը անհնար չէ, բայց շատ շատ քիչ հավանական է։ ենթադրենք ասենք, դու կհանդիպես t ժամանակահատվածում n աղջիկների։ Նրանցից 0.03 % կարող է մաթչ լինել, 0.0003%-ը` փրֆքթ մաթչ, նրանցից հանվում են x հանդիպման պահին ին ը րիլեյշնշիփ աղջիկները, y նրանք ով քեզ չեն հավանում, z լեսբիներ, q գնացողներգալովիգնալովիները(q սթանդզ ֆոր քյու/queue), k ով նույն t ժամանակ չեն ապրում, ունդ զո վայտեր ունդ զո վայտեր։
Ի նկատի ունենալով որ n թիվը ի սկզբանե փոքր է և իրան մեծացնելը իմաստ չունի, ինչպես իմաստ չունի գործը արագացնելու համար նոր աշխատողներ ընդունել, ապա ծագում է տրամաբանական հարց․
գուդ ինաֆ վս փրֆքթ։
թիս իզ է քուեշն։
_ու տենց _
Ձեզանից շատերը գիտեն, որ ես չեմ կարդում որոշ ԺԺականներին բլոգերներին։
Նե բուձըմ գավարիծ կավո, նո ֆսե զնայուտ շտո էտը սլանյոնըկ։
Ուզում եմ բացատրել ինչու։ Բլոգերը՝ ոչ պաշտոնական տեղեկատվության աղբյուր են։ Ոչ պաշտոնական, լինում ա, ոչ ճշգրիտ (պաշտոնականն ել միշտ չէ որ ճշգրիտ է լինում բնավ), ու երբեմն ել անհեթեթ(պաշտոնականից ետ չմնալու համար)։
Ու իմաստ չկա ռուլինգ(ռոուլինգ չէ, ռուլինգ) տեքստերը քոփի փեյստ անել այս տարածք։ Այս տարածքում պարծիզան ունենալով առանձնապես բան չի փոխվի։
Ռազվե շտո կարդալն ա օգտակար։ ԿՄ։ ու այլ բլոգերը նույնպես, նրանց համար, ով վերջապես սովորել ա, որ կարելի ա րսս քշել։
_ու տենց _
ՀԳ․ Բոլոր զուգադիպությունները․ անունները, նիքնեյմերը ինթենշնլ չեն բնավ։
ՀՀԳ․ Այս փոստը գրելու ժամանակ ոչ մի կենդանի չի վնասվել։
s: Ստյոպից խաբար կա՞։ Ո՞նց ա։
a: Դե լավ կլինի։ Կանադայում, գործ կա․․․ իրան մենակ ամուսնանալ ա մնում։
s: ո՞ր ինչ։
me: որ կյանքը շաքար չթվա։
_ու տենց _
Հոգեբանությունը հայկական անեկդոտներում։
Ասա ցանկություններիդ մասին՝
Ուրեմն Մոզիլլան հայ, ադրբեջանցի ու վրացի ա բռնում։ Դե էն երկուսին ուտում ա, երբ հայը հարցնում ա՝
– Կլինի ինձ չուտե՞ս։
Մոզիլլան համաձայնվում ա, ու թողնում ա հային։
Մի ենթադրի, հարցրու՝
Սասունցի Դավիթը գնում ա ջրի առուի մոտ ջուր խմելու, տեսնում ա, դեվ ա դիմացը։ Թուրը հանում ա, խրմփ, մի գլուխը կտրում ա, խրմփ, մյուս գլուխը կտրում ա․․․ Տարակուսած երրորդ գլուխը հարցնում ա՝
– Հոպ, էդ ի՞նչ եղավ քեզ։
– Ես ուզում եմ ստեղ անցնել։
– Բա քեզ ո՞վ էր բան ասում, անցնեիր։
ու մի հատ էլ անկապ։
Ուրեմն Մոզիլլան սաղ աշխարհը քանդեց, կերավ, ու տենց, ու հասավ Հայաստան, հետո Հայաստանն էլ քանդեց, կերավ, մնաց Երևանը, հետո Երևանը, մնաց երրորդ մասը, հետ երրորդ մասին վերջին բակը, ու այնտեղ երկու պպզած քյարթ են նստած, տեսնում են Մոզիլլային, ու մեկը մյուսին ասում ա
– էս կարո՞ղ ա կծի մծի։
ու տենց
Ալիկ Չալաբյան[xelgen]: Դե գիտեք որ ինձ հա պարսիկի տեղ են դնում։ Հիմա էլ որ շատ իրանացիներ են եկել նավրուզը այստեղ տոնելու, օպերայի մոտ կանգնած էի, ով անցնում, ասում էր ինձ՝ «մերի քրիսթմաս»
_ու տենց _
(մտածում էի երկու լ-ով գրեմ թե մեկ, տենց երեքով , որ շատ լինի ու բնավ քիչ չլինի)
պարզվեց Գիլան յանը ղայդին տղա ա։ Մազերը կարճ, կոշիկները ծիծակ, կասծում շալվարը սև։ բա ասում էին ռոք-մոք ա երգում։
Կորյունը խզարում էր։ Դե Գիլանը Գիլան էր։ Կորյունն ել Կորյուն էր։ նվագախումբն ել նվագախումբ էր։
Լավ եր, երգում, բարձր։ Նվագախումբը։ Րեվերբերացիան ել րեվերբում էր։
ու տենց
Կարձինալը և գալանծերեյշիկը բանաձևը և օփեն սոուրսը ՝ դա ուժ է
(օրիորդ Մահարիին խորհուրդ է տրվում տեյք է լուք անել Արաքսի լոգոծիպի վրա)
ու տենց
– мой процессор жалуется на переохлаждение
_ու տենց _
Կարճ ասած այսօր ժամը 6-ին ՆՓԱԿ, Ադրինեհ Գրեգորյանի ցուցահանդեսն է
UNBREAKABLE Ties that Bind
The Exhibit
In 1915, at the age of nine Grigor Zarookian was left as the only remaining survivor of his family. His story is not an uncommon one for those who have survived the Armenian Genocide. Like most young children his age living in Anatolia at the time, he fled his ancestral home in the village of Giurun, and made the march to Syria where his life carried on in an orphanage run by French missionaries.
The missionaries at the time taught orphans crafts and skills that would be transferable career options upon leaving the orphanage, including photography. Grigor focused on photography and pursued a career in the field which led him to Beirut, Tehran, and eventually Los Angeles, California.
Throughout his career, Grigor took many photos of his family, leaving them with a collection of photos tracing the life of a typical Armenian family living in the Disapora: moving from city to city—moving forward from a tragic past.
Grigor was Adrineh Gregorian’s grandfather, one she has never met. His absence, however, was never felt due to the amount of his artwork that lives long past his life.
Adrineh’s series, “Unbreakable Ties that Bind: Art Transcending Three Generations in One Family,” represents one subject matter, her family, as seen through the eyes of two different generations that are bound by bloodline and art. The series is comprised of a collection of acrylic on canvas contemporary paintings reflecting Grigor’s photo-portraits and a collection of photographs of Adrineh’s family today taken with Grigor’s original Zeiss Ikon camera.
As an artist, Grigor has inspired Adrineh to reflect through the eye of his camera lens and relate through her unique artistic style. Her impressions of his portraits in a contemporary style represent the progression of time, generations, and geographic displacement. By using Grigor’s camera, photographer Arthur Sakhkalyan captures the family line today in present Armenia through the same lens that captured the family 50 years ago.
Grigor was an artist out of necessity. Art was a gift offered to him as a means of survival; whereas, for Adrineh art is a means of expression and a creative outlet. In this series, Adrineh attempts to use their commonality, art, to unite a family whose members have had contrasting destinies and to make a connection with the grandfather she’s never met.
Creating and exhibiting this series throughout Armenia allows the story of Grigor and Adrineh’s ancestral line to come full circle. (c) Adrineh Gregorian
We pleasantly look forward to seeing you there.
This event was supported by the U.S. Embassy in Armenia in support of Sose’s Women’s Issues NGO for women and the arts in the Syunik Region.
[Շարունակությունը այստեղ][1]
ու տենց
[1]: http://www.womenofarmenia.org/blog/2010/03/25/9-2010-03-25-09-50-00
ու տենց
Սուրեն տեր-Գրիգորյանը, «Քաղաք» հեռուստահաղորդման համահեղինակը, խոսում է կենդանի քաղաքի ու քաղաքացի լինելու մասին։
Հաղորդման այլ մասերը կարող եք դիտել իմ յութուբ ալիքում
ու տենց
1998-ին Լուսինե Գևորգյանը նկարահանել է իր հերթական «Հափենինգը» կամերաման օպերատոր Սուրեն տեր-Գրիգորյանի մասին։ Սուրենը «Քաղաք» հեռուստահաղորդման հեղինակներից մեկն էր։
Հարցնում էր իրան՝
– քաղաքը քեզ սկսեց ճանաչել «քաղաք»-ով
– չէ, ես քաղաքը ավելի լավ ճանաչեցի «քաղաք»-ի միջոցով։
– համաձա՞յն չես որ քաղաքը նման է մեծ պահածոյի։
– չէ։ կարծում եմ որ մեր քաղաքում քաղաքացիներ քիչ կան։
– ո՞վ են քաղաքացիները։
– քաղաքի բնակիչները, ում սիրտը ցավում է քաղաքի համար, ով անտարբեր չէ, ով փոխարենը թղթի կտորը գցի փողոցում, այն կգցի աղբի մեջ։
Այդքան ակնհայտ, տարրական բան է, որ զարմանալի է նույնիսկ տվ-ով լսել։ Կարծես մանկապարտեզից բոլորը հասկանում են, որ ավտոբուսի հետևից չարժի անցնել, և որ աղբը աղբի մեջ է կարելի գցել։
Այդ ինչի՞ պատմեցի։
Որովհետև ստորագրահավաքի ժամանակ անհանար է չնկատել ով ոնց է վերաբերվում։ Եթե տեսնում եմ մարդ, ով կանգնած է փողոցում, (չեմ ասում որ սև է հագնված, ու ծիծակ կոշիկներով, չեմ ուզում ընդհանրացնել) ու չրթում ա սեմուշկա, այո, սեմուշկա, ոչ թե արևածաղիկ, ու իրա ոտերի տակ արդեն այդ արևածաղիկի կճեպների հանրահավաք է, ու եթե այդ մարդուն հարցնել բացոթյա դահլիճի մասին, երբ նա իր բովանդակալից հայացքը բարձրացնի, ու ես ամեն ինչ կհասկանամ։
Կհիշեմ Սուրիկի վերընշված խոսքերը ու կհասկանամ, որ այդ տղան, արզապես նա քաղաքացի չէ բնավ։
ոչ մի պոեզիա։
ու տենց
ոստիկաններին վերջապես հաջողվեց բռնել ուրվական քաղաքացուն, ով թռուցիկ մայկայով էր ֆռֆռում։
օրենքի պաշտպանները թռուցիկները առգրավվեցին և ուրվականը շարունակեց մորեմերկ շրջել փողոցներով։ քանի որ ծնվել էր սարոչկայով մայկայով։
(c) Նորայր անդ Կօ
Կօ ասելով հասկանում ենք Թերմինա
Թերմինա ասելով հասկանում ենք Կօ
ու տենց
այդքանը քի՞չ ա։
ես դեմ եմ քանդելուն։
պարզապես կառուցելն ավելի էժան ա։
մենք նաև այդքան փող չունենք, որ համակարգչային ծրագրային ապահովման համար վճարենք։
Երկու դեպքն ել համարում եմ անխնայ շռայլություն և անթույլատրելի շքեղություն։
Ունեցածդ չգնահատելը՝ սպառողականության ամենահիմնական նշաններից ա։
Մենք, ի դեպ այլևս չունենք այն ունիկալ ակադեմիայի շենքը, որը քեզ, Նունե, հավանաբար ծանոթ է որպես Հաճարյանի անվան լեզվի ինստիտուի շենք։ Այն արդեն կար, ու ունիկալ էր։
Իսկ եկեղեցիներ մենք ունեինք։
Ես նենց վշտանում եմ, երբ ինձանից երիտասարդ սերունդի մոտ նկատում եմ կոմունիզմի ու «հին բարի ժամանակների» նոստալգիա։ Երեխեք, դուք էն ժամանակ ապրե՞լ եք, ի՞նչ գիտեք ոնց էր։
Հա, վատսունականների նկատմամբ նոստալգիա նույնպես չեմ հասկանում։ Դուք էն սերունդը չեք, դուք այս սերունդն եք։ Ապրեք հիմա և այստեղ։ Ոչ ապագայում ու ոչ անցյալում։ Բոլորը անցյալում են ապրում, այդ պատճառով հասարակությունը ծեր ա ու հիվանդ, ու օդնոկլասնիկների ֆենոմեն ունենք, չնայած այն կհաղթեր «ամենատգեղ դիզայնով սայթ» մրցույթում։
Մենք հիմա ունենք այս Երևանը։ ոչ այն ինչ կար առաջ, այո։ Ու պետք է գնահատել այն ինչ ունենք։
Իսկ դու երբևէ չե՞ս ափսոսել, որ մեր մոտ մինչ քրիստոնեական շրջանից մնաց միայն Գառնիի տաճարը։ Ենթադրում եմ, որ շատ ավելի արտահայտիչ և տպավորիչ տաճարներ պիտի մնացած լինեին, եթե իրանք չքանդվեին, եկեղեցիները հենց իրանց տեղում կառուցելու համար։
Տարբերությունը այն է, որ եթե Կոնստանտինը թույլատրել եր քրիստոնեությունը, ապա Տրդատը հարկադրել է կրոնը փոխել։ Ակնհայտ է ինչու՝ Հռոմը քիչ թե շատ ժողովրդավարական պետություն էր, և «հռոմեական իրավունքը» մինչ օրերս գործում է։
Այ դու հիմա Թիֆլիսում ես, սիրուն ջան։
Ու վստահ եմ որ դուրդ գալիս է քաղաքի զանազանությունը։ Համաձայնվիր, որ Թիֆլիսը իր ունիկալ դեմքը կկորցներ, եթե հին տները, ասենք, Լեսելիձեի վրա ավիրվեին, իսկ տեղը նոր շենքեր կառուվեին։
Իսկ հիմա պատկերացրու որ քեզ պետք է պատմական ֆիլմ նկարահանել։ Ո՞րտեղ ես նկարելու, Երևանու՞մ։ Օրինակ, պետք է հայկական առաջին հանրապետության մասին նկարես։ Առաջին խորհրդարանը ցույց տաս։ Վաաաաայ, ուպս։ Իսկ այն նենց ա ձևափոխած որ ֆսյո։ Էլ ձև չի այդ շենքը օգտագործել։
Գիտե՞ս, Ցյուրիխում, սիրուն ջան, հին քաղաքը ինչ վատ վիճակում ա։ Կիսափթած հոտած շենքեր են։ Իրանց մեջ էլ վարձելը շատ էժան ա։ Բայց իրանց քանդող չկա։ Ինչու՞ – որովհետև զբոսաշրջիկները որ գալիս են՝ ոչ միայն տաճարներով են ֆռֆռում, այլ քաղաքով։ Իսկ քաղաքը՝ դա է։ Հին քաղաքը։ Իսկ այդ հին և նեղ քաղաքի փողոցներով պտտվելն է որ հավես է։ Նույնիսկ եթե այդ շենքի առաջին հարկը խանութ է կամ բառ, տեսքը անփոփոխ է մնացել։ Ու փորձի մեկը դրսից մի բան փոխել։
Իսկ նոր բաներ կառուցվում են։ Ու կենտրոնից դուրս, քանի որ կենտրոնական ինֆրաստրուկտուրան ռետինե չէ։
Մեքենաները ո՞նց անցնեն այդ նեղ փողոցներով։ Մեքենաների մուտքը ընդհանրապես շուտով արգելելու են քաղաքի կենտրոն։
կենտրոնը առանց այդ էլ չափազանց ծանրաբեռնված է։
զարգացնել պետք է ծայրամասերը։
Կենտրոնում արդեն կա մի քանի եկեղեցի (սուրբ սարգիս, կաթողիկե, լուսավորիչ, զորավոր)
Իսկ Ավանու՞մ։ Իսկ մասիվու՞մ։ Իսկ մասիվի հավատացյալ/կրոնապաշտ բնակիչը ինչո՞վ է լավ կենտրոնի բնակչից, որ կենտրոնի բնակչի քթի տակ այդքան եկեղեցի լինի, իսկ իրա տան մոտակայքում չլինի։ Այ Բանգլադեշում այդ դատարկ տեղը սարքեցին՝ ապրեն։
Եթե ինչ որ բան քանդվում է, ապա դա պետք է շատ լուրջ պատճառաբանություն ունենա։ Ասենք, կուկուրուզը այդ պատճառաանությունը ուներ՝ այն ավարիյնի շենք էր։ Իրա մեջ գտնվելը վտանգավոր էր։
Իսկ դահլիճը պետության կողմից պահպանվող շենքերի ցուցակի մեջ էր։ Ո՞նց ես կարծում հանկարծակի՞ է հայտնվել այդ ցուցակում։ Ո՞նց ես կարծում, ո՞վ է ավելի լավ հասկանում, որն է ճարտարապետական արժեք՝ դու – թե ճարտարապետները, որոնք աննախադեպ մասշտաբով միավորվել են ու պնդում են որ այդ շենքը քանդել չի կարելի։
Ի դեպ, ես կարծում եմ, որ ես ճաշակ ունեմ։
Ու ճաշակին ընկեր չկա արտահայտությունը սխալ արտահայտություն է։
Ու եթե դու, Նունե, կարծում ես, որ դահլիճը գեղեցիկ չէ, ապա ես կարծում եմ, որ դու ճաշակ չունես։
Կրկին դա չի պատասխանում այն հարցին ինչու պետք է որևէ բան քանդել կոմունիստների լավագույն տրադիցիաներով։ Եվ հիշեցնեմ, որ եկեղեցին, մայր աթոռը, պետության հետ կապ չունի։ Եկեղեցին ու պետությունը տարբեր են, և եկեղեցին է որ պետք է ենթարկվի օրենքներին բոլորի պես։
Այսպես, ի դեպ, Նորվեգիայում աշխատում են կանայք տերտերներ։ Գիտե՞ս ինչու։ Որովհետև եկեղեցին պարզապես գործատու է։ Էդ ի՞նչ ձև էր, դիսկրիմինացիա անել աշխատողին ըստ սեռի։
Ու այո, կրկնում եմ, աշխարհիկ պետություն է մեր պեետությունը, ազատ, ժողովրդավարական։
Հիմա եկեղեցու մասին՝
1.ՕԿ, եթե այդքան են ուզում հենց այդ տեղում կառուցել, ապա ինչու՞ կինո Մոսկվայի հետևի մեեեեեծ տարածքը, որը այ այստեղ երևում է, չեն օգտագործել, այլ վաճառել եսիմ ում։ Այդ տեղում գոնե եկեղեցին չորս կողմից կերևա։ Իսկ ամառայինի տեղը երկու կողմից պատեր են, չի երևա այդ եկեղեցին։
Նույնիսկ Զորավորը որ բակ մտնես՝ երևում է, ազատ տարածություն կա, որ երևա։
Շատ հավես կլինի եկեղեցու տակով մետրո անցնելիս, որ շենքը դողա, և ասես դժողքից ձայները հիշեցնեն մեղավորներին սպասող ապագայի մասին։ Տենց մարդը աղոթում է, իսկ դժողքից իրան ձեռի հետ վախեցնում են։
Նունե ջան, քեզ հարց։ Եթե դու ունես լավ հարաբերություններ ինչ որ տղայի հետ, առանց իմանալու այլ տղայի, նույնիսկ իրա ֆոտոն չտեսնելով, նույնիսկ իրա մի տող չկարդալով, կթողնե՞ս կգնաս էն մեկին կապելու։
Բա նույնը չի՞։ Դու չգիտես ինչ տեսք կունենա նոր եկեղեցին, դու չգիտես ոչ մի բան, բայց դու պատրաստ ես քանդել այն ինչ ունես, ու որը փաստորեն չես գնահատում։
Հա, ու ի դեպ․ ես անձամբ անցյալ տարի շատ եմ գնացել ամառային դահլիճ։ Հրաշալի համերգային ծրագիր էր, Տիգրան Համասյանից և Նեյչա Ռոքս համերգներից մեծ բավականություն եմ ստացել։
ու տենց
<table style="width:auto;">
<tr>
<td>
<a href="http://picasaweb.google.com/lh/photo/CgQfXk-jEkObcjwN3MnnRQ?feat=embedwebsite"><img src="http://norayr.am/weblog/uploads/2012/04/0001fg5b.png" /></a>
</td>
</tr>
<tr>
</table>
<p>
<a href="http://reckless2.livejournal.com/67070.html"> այստեղից </a><br /> Իսկ երեկ երկու ժամում հավաքվեց ~4400 ստորագրություն, այսպիսով ավելին, քան 13000 մարդ էս մի քանի օրում ստորագրել են բացօթյա դահլիճը պահպանելու համար<br /> Այսօր և վաղը, ժամը 5-7pm, Թամանյանի արձանի տակ, դուք դեռ կարող եք ստորագրել հետևյալ տեքստի տակ՝
</p>
<blockquote style="border-left: 2px solid #FFCC00; padding: 10pt; margin-left: 30pt; background-color: #FFFCEC;">
<p>
Մենք, ներքո ստորագրյալներս,<br /> պահանջում ենք վերականգնել «Մոսկվա» կինոթատրոնի ամառային դահլիճը Երևան քաղաքի մշակութային անշարժ հուշարձանների պետական ցուցակում և կասեցնել այն քանդելուն ուղղված գործընթացները հետևյալ հիմնավորումներով՝<br /> – «Մոսկվա» կինոթատրոնի ամառային դահլիճի կառույցը հանվել է վերը նշված ցուցակից օրենքի բացահայտ խախտմամբ և առանց մասնագիտական հիմնավորման,<br /> – Հայաստանի հեղինակավոր ճարտարապետների միաձայն կարծիքով «Մոսկվա» կինոթատրոնի ամառային դահլիճը (ճարտարապետներ Սպարտակ Կնտեղցյան և Թելման Գևորգյան) հանդիսանում է հայկական արդի ճարտարապետության լավագույն նմուշներից մեկը։<br /> – Գտնում ենք, որ քաղաքային միջավայրի ձևավորումը չպետք է հիմնված լինի քանդելու սկզբունքի վրա։ Այն պետք է տեղի ունենա մշակութային շերտերի կուտակման և համադրման միջոցով։<br /> – Ամառային դահլիճը միակ բացօթյա կինոդահլիճն է (այն նաև ամենատարողունակն է Երևան քաղաքում) ինչի շնորհիվ այդ կառույցը կարևոր դեր ունի քաղաքային մշակույթում։
</p>
<p>
Եթե դուք գիտեք, որ ծանոթները հաճույքով կստորագրեին, բայց իրենց հարմար չէ հասնել Թամանյանի մոտ, ապա կարող եք քաշել պետիցիայի տեքստը <a href="http://norayr.am/tmp/petition_01_final.pdf">այստեղից</a>, հավաքել ստորագրությունները, ու բերել արձանի մոտ<br /> (Լռացնել պետք է միայն երեք դաշտ՝ անունը, մասնագիտությունը, ու ստորագրությունը)<br /> ու տենց
</p>
interesting fact:
the only academician Sakharov memorial is located in Yerevan, Armenia. (right near my parents house).
_ու տենց _
պետք ա ընտրեմ երկու էլեկտրոնիկ կոմպասի միջև՝ KMZ43T from Philips կամ HMC6352 from Honeywell
չիպեր են, որոնցից կարելի ա ասենք կոնտրոլերով ուղղության մասին տեղեկատվություն կարդալ։
Առաջինը չորսը ոտով տալիս ա ուղղությունը, ասենք՝ նորդ նորդ օստ։ Պարզ ա ու հուսալի։
Իսկ երկրորդը ունի i2c շինա, հատուկ պրոտոկոլ շփվելու համար, ու տալիս ա թվեր, իրա մեջ արդեն կոնտրոլեր կա։
Առաջինը հաստատ հուսալի ա, բայց քանի որ կարող է ցույց տալ ընդհամենը 16 ուղղություն, իսկ 360/16=22, նշանակում է, ուղղությունը փոխելու համար կամ ձախ կամ աջ պետք է շրջվի մեքենան, նշանակում է, մոտ 10 աստիճան պոգրեշնոսծ։
Երկրորդը բարդ դիզայն ունի, մեջը կոնտրոլեր, այթուսի բաս, ու քանի որ ֆլոաթինգ փոյնթ թիվ ա տալիս, հավես ա։ Բայց այդ իրա հետ շփման պրոտոկոլի մեջ հատուկ հրաման կա, որ իրան րեսետ անես, եթե կախվի։
Պատկերացնու՞մ եք, կոմպաս, որը կախվում է։
Հիմա մտածում եմ էս երկուսից որը ընտրել։
_ու տենց _
Լսել եմ, կարելի ա պատվիրել տերտերներին որ քասթմ աղոթեն։
Չպատվիրե՞նք մի քանիսին որ աղոթեն բացօթյա դահլիճը փրկելու համար։
_ու տենց _
Հինգից յոթը Թամանյանի արձանի մոտ։ ևս չորս օր։
ու տենց
հետաքրքիր փաստ՝ օպերայի շենքի տեղը առաջ եկեղեցի կար։
_ու տենց _
ու տենց
հարց տաքսիստին։
– իսկ դուք ո՞նց եք վերաբերվում կինո «Մոսկվայի» բացօթյա դահլիճի ոչնչացմանը։
– հա, երեկ տելեվիզրով տեսել եմ, տո իմ վեջը չի, ես ոնց կինո չեմ գնում, տենց էլ եկեղեցի։
– մոյկա հո գնում եք՞
ու տենց
Պետրոսի մոծիվներով․
Վահան Արծրունի։ Ես այնտեղ նվագել եմ, բացոթյա դահլիճի ակուստիկան լավը չէ։
Մեկը հարցներ, բացօթյա դահլիճում ի՞նչ ակուսծիկա՞՞՞
ու տենց
Սա հենց այն դեպքն է, երբ փոփոխությունները սկսվում են ներքևից։ Ու սա կոչվում է հասարակության ինքնակազմակերպում։
Ու այստեղ, երբ չկա քաղաքական, կամ կրոնական/հակակրոնական երանգ, դա շատ լավ երևում է։
Մարդիկ կան, ով զգում է իրենց քաղաքացի, այսինքն այս քաղաքի բնակիչ։ Նրանք գնահատում են ժառանգությունը, գնահատում են իրենց քաղաքը, ու չեն ուզում այն կորցնել։
Դա սպոնտան, ներսից եկող շարժում է։
Ու այն փաստը, որ ֆեյսբուկյան խումբը մեծացավ, այն փաստը, որ ստորագրությունների հավաքը հաջող է ընդանում, այն փաստը որ շատ են մտահոգ մարդիկ, հենց դա, դուխ տվեց քաջալերեց նույն ճարտարեպետների միությանը, որը այլապես կջայլամանար ու ծպտուն չեր հանի։
Իսկ եկեղեցականները զաբիվայուծսյա։ Եթե ճարտարապետները չլինեին, ո՞վ էր իրենց բացատրելու, թե այս անտառի միջի եկրւ քարը արժեք ունի, ո՞վ էր հասկանալու, որ ասենք, Զվարթնոցը՝ գլուխգործոց էր։
Ու ակնհայտ է, ինչու էին երեկվա հաղորդման մեջ Շուռն ու Միսակը նենց անկեղծ ու շվարած, իսկ Արծրունին ու Կոմիտասը վառ օրինակ էին որ դերասանություն անելը բարդ է։
Ի՞նչ են անում վատ դերասանները։ Ունակ չլինելով արտահայտել զգացմունք, նրանք, փորձում են ձայնը բարձրացնել, բղավում են։ Ու այդպես էլ Վահանն ոը Կոմիտասը «Անաստվածներ» բացականչելով էին խաղում։
Ու եթե նույնիսկ նրանք ավելի լավ կառավարեին իրենց, միևնույն է երևում էր, որ կեղծ են իրենց բառերը։ Հա, իրականում թքաց ունեն մեր քաղաքի վրա։ Բայց երկուսն էլ դրել էին իրանց իրանց երազած հավատացյալ ֆանատիկների տեղ։
Իրանք հա փորձում էին խոսակցություն հունը փոխել, պնդելով որ սա հակաեկեղեցական ակցիա է։ Բայց հեչ համոզիչ չէր։ Հասավ նրան, որ Շուռը ասում էր՝ «մենք եկեղեցի կառուցելու դեմ չենք», իսկ անմիջապես իրան ընդհատելով Կոմիտասը բղավում՝ «սա եկեղեցու դեմ է»։
Տենց էլ պետք է լիներ։
Մի քանի հետաքրքիր պահ կար Պետրոսի հաղորդման ընթացքում։
Ինձ ամենաշատը դուր եկավ, երբ Արծրունին ասաց՝
– Ես կխոսամ այդ մասին, եթե մենք հիմա այ այստեղ փռենք նախագիծը շենքի ու կքննարկենք։
Ու այստեղ Շուռը նենց անկեղծ շփոթվեց։ Նա կամաց զարմանքով արտասանեց՝
– Ու՞մ հետ։ Ձե՞ր հետ։
Երբ Պետրոսը հարցրեց Կոմիտասին, ինչի՞ չեն կարող մի հարյուր մետր այն կողմ կառուցել իրենց եկեղեցին, նա պատասխանեց, որ սպոնսորը հենց այդ տեղում է ուզում, ու այնտեղ է վճարելու։
Նենց հարց ծագեց, իսկ եթե սպոնսորը պահանջեր Հանրապետության Հրապարակի մեջտեղում կառուցել, կկառուցե՞իք։
Հետո Կոմիտասը պնդում էր, որ սա այն տեղն է, որտեղ եկեղեցին կանգնած էր, ու Շուռը ուղղեց, որ այդ տեղը չէր։
– Եկեղեցի ասելով ես հենց հիմքի տեղը ի նկատի չունեմ – պատասխանեց Կոմիտասը, եկեղեցի ասելով ես դրա ամբողջ տարածքը ի նկատի ունեմ։
Ու ստեղ հասկանալի եղան Միսակի խոսքերը՝
– Երբ Կլինտոնին հարցրել են, թե սեքս արել ա Մոնիկայի հետ՝ պատասխանել ա որ չէ։ Երբ ապացույցներ գտան, ասեց՝ ես դրան սեքս չեմ ասում»։
Թեև Միսակը շատ վեհ էր խոսում ու հասկանալի չէր երևի լայն մասսաներին։
Արծրունու փորձերը վիճել ինչքանով է դա արժեքավոր շենք ակնհայտ տապալվեցին, քանի որ իրան ոչ ոք չի հարցնում երբ սաղ ճարտարապետները մեկի պես կանգնած պնդում են որ արժեքավոր ա։
Ընդհանրապես, Արծորւնին շատերի աչքից ընկավ, վստահ եմ այդ ընթացքում, այդքան անկապ ու հիմար էր իրան պահում։
Հա, նա ասաց որ իրա տատիկը նույնիսկ ԿԳԲ-ում մի քանի օր ա անցկացրել բոլշեվիկների պատճառով, և հաղորդումից հետո ֆեյսբուկյան խմբում մեկնաբանություն տեսա՝ «պրիլիչնիե լյուձի մենշե չեմ նա նեսկոլկո լետ վ կԳԲ նե զաձերժիվալիս»
Ու Միսակը լավ ասեց, որ պարզապես չինովնիկական սխալ ա ու պետք ա ուղղվի։
Շարունակելի
ու տենց
ուրեմն այսօր տնից դուրս գալուց, ու ինչպես միշտ գործի ուշանալուց ու շտապելուց, տեսնում եմ դռանս մոտ ինչ որ ոստիկան։ Ինչ որ ոստիկանը ներկայանում ա «ձեր նոր թաղային»։ Ես ասում եմ որ շատ ուրախ եմ ծանոթանալ, բայց ուշանում եմ։ Նա ասում ա՝ ես վաղը կգամ ու կպահանջեմ գրանցված բնակիչների մասին տեղեկություններ, և չգրանցվածների անձնագրերի պատճենները։
Հարց՝ արդյոք նա իրավունք ունի, ու եթե ոչ՝ ապա ինչպես իրան ցրել։
Հարց երկու՝ կարո՞ղ ա կպրճկվի թե բա վարձով ես, իսկ պայմանագիր չունես ու վոոբշե ստեղ ինչ ես անում։
ու տենց
Պատճենած-փակցված է ֆեյսբուկյան ընկերոջ՝ Գայանեի նոթից․
Հանկարծահաս սեքսն ու կանանց կաստայի իմաստնությունը …Share
Wednesday, March 10, 2010 at 5:51pm
Պապս հիվանդանոցում էր, ճաշ եփեցի տարա… ու ծանոթացա կողքը պառկած տավուշցի մի տղայի հետ, որին կինն էր նայում:
Կինը հետս արագ ընկերացավ. ասեց, որ տպավորվել էր պապիիս հետ իմ հա լրճկվելով, իրանց հետ կատակելով, մեկ էլ մազերիս անիմաստ շարժով:
Մտա կողքի սենյակ պապիիս ճաշը նախապատրաստելու, ինքն էլ մտավ հետևիցս:
Արդեն հասցրել էր տեղեկանալ, որ ամուսնացած չեմ, բայց առաջին ռեակցիան հանգիստ էր եղել, քանի որ կարծել էր, թե 18 եմ, բայց քանի որ մաման պահը չէր կորցրել ու դեմքին էր հասցրել ողջ ճշմարտությունը՝ իմ ահռելի տարիքը, 2-րդ ռեակցիան եղել էր սարսափահար, բայց արագ աֆեկտը զսպող ափով բերանը փակելով ու աչքերում մի ակնթարթում գոյացող վշտով… հայացք, որ ասում ա, դժբախտ ես, բայց ի՜նչ անեմ, մաքսիմում ցավակցեմ… հա, մեկ էլ խրատեմ, որ վախտն ա!
Դե ես էլ ինձ չէի կորցրել ու իմ հերթին պարզել, որ 24 տարեկան ա ու ունի 2 երեխա, մեծը՝ 6 տարեկան:
Մտավ հետս սենյակ, ասեց, գիտե՞ս, ստեղ էնքան էժան ա ամեն ինչ, էրեկ գնացի ինձ լիֆ առա, շատ եմ սիրում տիգրյոնկա, – հանեց ցույց տվեց, – ու սենց կրուժավայով տրուսիկ, – էդ էլ ցույց տվեց, – մեկ էլ գիտե՞ս ինչ եմ առել, կանացի բրիտվա, ես դրանք եմ օգտագործում, էնքան լավն են: Նայի՜:
Շուռ եկա տեսա վարդագույն բրիտվան, գլխով արեցի, շարունակեցի բուտերբրոդս սարքել:
Ասեց, բա ինչի՞ չես ամուսնանում, ասեցի, դե՜….. ու լռվեցի…… միշտ էս հարցի վրա լռվում եմ, որովհետև չեմ հասկանում, թե ոնց ա հարց տվողի գլխում էդ հարցը ձևավորվում, հա ուզում եմ մեխանիզմը պատկերացնեմ, բայց չի ստացվում…… Շարունակեցի կմկմալ, որ մի «պատճառ» գտնեմ, «պատճառ», որ Տավուշի խուլ գյուղի աղջկա համար ընդունելի լինի…. Որովհետև միակ «պատճառը», որ գլխումս պտտվում էր՝ դե «չեմ սիրում ոչ մեկին»… բայց սա ես ո՞նց ասեմ… կմտածի էս լրճկվա՞ծն ով ա, ишь чего захотела… տարիքիդ նայե՜մ, պրետենզիաներիդ նայե՜մ, հայ-հա՜յ… Հա ի դեպ Տավուշը լավ գիտեմ. շատ եմ գնացել հետազոտությունների ու միշտ կանացի հարցերով ու միշտ կանանց հետ:
Ասեց, բա դու՞ ինչ բրիտվայով ես անում: Ասեցի, դե եսիմ: Ասեց սրանցով արա, երկար են դիմանում, հատուկ կանացի են: Ասեցի դե ես բրիտվա չեմ օգտագործում առանձնապես: Ասեց, բա ինչո՞վ ես անում, ասենք, ոտքերդ, բացատրեցի, թևերդ՝ բացատրեցի: Ասեց, բա կանացի՞դ……………. շշկռվեցի…………. Ասում եմ, կանացին ո՞րն ա… Ասում ա, դե կանացիդ, կանացի մասերդ: Ասում եմ, իմ մոտ ամեն ինչն էլ կանացի մաս ա ու ծիծաղում եմ մանթրաժից: Ցույց ա տալիս ձեռքով, – դե էստեղերը…: Ընթացքում արդեն սկսել էի կռահել՝ ինչ ա հարցնում, բայց Տավուշ, խուլ գյուղ, 17-ում ամուսնացած, որը ինձ հենց նոր հարցնում էր, թե դու ոնց ես նորմալ նայում սթրինգին, կամ մամաները թողնում ե՞՞՞՞՞՞՞ն դա……… Ու չի տեղավորվում իմ գլխում իրա սափրած «կանացին», մի քանի հեռացված ատամն ու միամիտ հայացքը:
Էդ բոլորը մի կերպ սինխրոնացնելուց հետո, խփում ա հաջորդ շոկը, բայց ինքը ո՞նց ա ինձ էդ հարցը տալիս: Ախր իրա «աշխարհում» իմ չամուսնացած լինելը պիտի իրա մոտ էլ հարց չառաջացներ: Բայց էս մարդը ռեալ պատասխանի ա սպասում ու տարակուսած ա սպասում, ու ինչքան երկարում ա իմ կմկմոցը, էնքան էս մարդու մոտ «կասկածներ» են առաջանում, որ «չէ», ու էնքան էդ կասկածներից տարակուսանքը դառնում ա «չհասկացա, ո՞նց»:
Ու առանց էլ սպասելու պատասխանիս, ասում ա.
– Գիտե՞ս, տենց լինում ա, մանավանդ, որ դու հիմա արդեն 26 ես… արդեն ժամանակն ա, կարող ա տենց լինի, որ, – ու ես մտածում եմ, չլինի՞ հիմա կասի մի բան, որից տեղում կուշաթափվեմ ու կտեղափոխվեմ 3-րդ հարկ՝ ռեանիմացիա, օրինակ, «ի՞նչ կապ ունի ամուսնացած լինելը»…… ու լսում եմ – տենց պատահում ա, որ աղջիկներին, առանց հարցնելու…… փախցնու՛մ են!!! Բա որ գան քեզ, դու էլ արդեն 26 ես, ու փախցնե՛ն, ի՞նչ ես անելու!!! – ասեց սարսափած ու իմ անհասկացողության վրա զարմացած դեմքը:
Ես թևաթափ եղա… Իրա տրամաբանությունը հասկանալու փորձերից, զգացի, որ դիոդներս հերթով վառվում-տրաքում են… ու թողեցի էդ անհաս զբաղմունքը:
Եկավ կանգնեց փոքրիկ սառնարանի մոտ, որի վրա հաց էի կտրտում, հենվեց արմունկներով, ասեց, – կյանքը դժվար ա, դժվար բան ա ապրելը… – ու դուրս եկանք:
Հ.Գ. 1. Բոլոր դեպքերն ու դեմքերն իրական են, նոթս էլ գեղարվեստական չի!
Հ.Գ. 2. Բոլոր նրանց, ում մոտ կասկածներ կառաջանան, պատասխանեմ. իրա ամուսինն իրան չէր փախցրել:
(c) Գայանե Ղազարյան
_ու տենց _
x: ինչպե՞ս թարգմանել՝ nerarly died
me: գրեթե մահացավ՞
x: համարյա մահացել էր?
me: քիչ էր մնում մանահար
x: հայ հայ էր մահանում էր
me: մահանալու վրա էր
x: մահվան ճանկերից մազապուրծ եղավ
_ու տենց _
Միացրնում եմ «ավելի լավ չի լինում» ֆիլմը, ու հապա մի տեսեք՝
Թաուբն ու Լիզա Քադին։
Դիսկիս վրա տրանսֆորմերներ էլ կային, ասացի, մի հատ նայեմ ինչ է ու ահա,
Տաուբը ուսուցչի դերում՝
քրոսփոսթ house_am{.lj-user}-ում
_ու տենց _
http://ru.wikipedia.org/wiki/Международный_женский_день
ես շատ եմ սիրում մարտի ութը։
բայց աղջիկները կարծես չեն հասկանում, ինչի մասին է խոսքը։ Ծաղիկ-մաղիկ-տարին-մեկ, ուսի-պուսի, մենք ձեզ սիրում ենք, էդ սաղ կապ չունի, ու բուն թեմայից լավ շեղում է։
Իսկ գիտե՞ք, որ ընդհամենը հիսունականներին, կինը ԱՄՆ-ում իրավունք չուներ փիէյջդի անելու։ Գիտե՞ք, որ իրավունք չուներ հող ունենալու։ Գիտե՞ք որ Շվեյցարիայում մի քառասուն տարի առաջ ա ստացել քվեարկության իրավունք։
Սա քաղաքական ու ֆեմինիստական տոն է առաջին հերթին։ Իմաստը մի աղավաղեք։ Ու «ֆեմինիզմ» բառից մի վախեցեք, ոչ մի վախենալու բան չկա, պարզապես հավասար իրավունքների մասին է խոսքը, ոչ շատ, ոչ քիչ։
Հասկանու՞մ եք, որ եթե վախտին ձեր սեռի ներկայացուցիչները չպայքարեին, չեիք ունենա հիմա ոչ սովորելու, ոչ աշխատելու, ոչ տնորեն լինելու, ոչ փիէյջդիներ անելու, ոչ քվեարկելու, ոչ էլ ունեցվածք ունենալու իրավունք։
չնայած ձեզանից շատերը այդ իրավունքներից չեն օգտվում, ու կարծես կարիքը չունեին բնավ։ Առաջին հերթին մարդ եք։ Հետո կին։ Ձեր տեսակը, սփիշիսը՝ հյուման սապիենս է։ Մի մոռացեք։ Իսկ էն լավ կանայք որ պայքարել են ջուրը մի նետեք։ Թե չէ կստացվի որ իզուր էին պայքարում։
Ու շնորհավորանքներս։
_ու տենց _
ահա ինչպես եմ ես ստեղծում պարզ դվդ֊նդեր առանց ցանկի։
this is how do i create simple dvds without menus.
իսկ ահա ինչպես եմ ես քոնվերթ անում իմ Միրո Վիդեո քարտով ներմուծած մոուշնջպեգ տեսանյութերը՝
and this is how i was converting my miro video captured motionjpeg movies:
<blockquote style="border-left: 2px solid #FFCC00; padding: 10pt; margin-left: 30pt; background-color: #FFFCEC;">
<p>
lav2yuv $1 | yuvscaler -O DVD | mpeg2enc -f 8 -o video.m2v<br /> lav2wav $1 | mp2enc -v 2 -b 224 -r 48000 -o sound.mp2<br /> mplex -f 8 sound.mp2 video.m2v -o $1-dvd.mpg
</p>
und so weiter
երեկ չառաջորը նվարդը ինձ ասում ա չատում, ապե, կապնվի տաթեևիկի հետ ցուցահանդեսի համար։ Ու համար ա թողնում։
Ի՞նչ ցուցահանդես՝ մտածում եմ։ Ի՞նչ Տաթևիկ, առավել ևս։
Ու քանի որ գործ կար անելու չզանգեցի, իսկ հետո մոռացա։
Հաջորդ օրը կրկին գրում ա չատում՝ զանգեցի՞ր։ Արդեն շաբաթ էր, ազատ էի։
Ու ես եկա, տեսա, սքրոլ արեցի վերև, համարը տակավին երևում էր, ու զանգեցի։
– Տաթևի՞կ
– Նորա՞յր։ Դու՞ք եք։ Մենք ձեզ ինչքա՛ն ենք փնտրել։
– Ի՞նձ
– Հա, ցուցահանդեսի համար։
– Ի՞նչ ցուցահանդես։
– Դուք նկարներ եք ուղարկել, չէ՞։ Ցուցահանդեսի համար «ւնդերգրաւնդ»։
– աաաա։ Ուղարկել եմ։
– Դուք կոնտակտները չեք ուղարկել, իսկ մենք չէինք կարող ձեր հետ կապնվել։
– Դե մտածեցի մեյլը ունեք՝ հերիք ա։
– Չէ, ինտերնետի հետ հարցեր կային։ Հիմա երկու ժամից ցուցահանդեսը սկսվում է, դուք մի ժամվա ընթացքում պետք է բերեք նկարները, որ հասցնենք կախել։
– ՕԿ – ասացի ես – ու վազեցի։
Ու ես հիշեցի որ իրոք ուղարկել եմ։ Ինչ որ քիչ թե շատ «անդերգրաունդ» թեմային մոտիկ էր, ուղարկել էի։
Ընդ որում, սա առաջին անգամն էր, որ ես որոշեցի մասնակցել որևէ այդպիսի միջոցառմանը։ Ես երկու անգամ մասնակցել եմ կինոթառատոնների, բայց երկու անգամ էլ ինիցիատիվան իմը չէր։ Այսինքն՝ առաջին անգամ տուն զանգել ասել էին, ֆիլմդ կբերես։ Այն եզրափակում էր հայկական կարճամետրաժների ցուցադրությունը։ «Փրայվաթ Լուք 2000» փառատոնն էր։ Հովիկի կազմակերպած։ Նարինե Ջրբաշյանը ինձ գիտեր, ֆիլմս տեսել էր, ու հիշեց։
Իսկ երկրորդ անգամ, երբ յութուբը բացվել էր, դե ինքներդ եք հասկանում, առաջին գրանցվողներից էի։ Որ norayr հաշիվը իմը լինի։ Ու լցրեցի այս ֆիլմը։
Ու տասնհինգ րոպե անց ստացա ՍվանսեաԲեյՖիլմՖեստիվալի տնորենից նամակ, որ իրան շատ ա դուր եկել ֆիլմը, ու իմ համար մասնակցությունը անվճար է։
Ինձանից հասնում էր միայն ֆիլմը գրել դվդի վրա ու ուղարկել։ Հետո նա ինձ գրեց, որ դու մի ասացուցադրվել ա, ու նոմինեյթ ա եղել։
Փաստորեն։
Հետո տենց եղել ա ասում էին, Իրանում մեր ֆիլմերի ցուցադրություն ա լինելու, մի բան գրի, տանենք։ Ոչ հավես կար ոչ էլ ժամանակ։ Հետո վոոբշե թարգեցի ֆիլմեր նկարելը։
Ասենք էս հունվարին ուզում էի ֆոտոներից վիդեո դայջեսթ հավաքել, քանի որ հին Պրեմյեր 4.2-ը վերջապես նորմալ վայնի տակ աշխատեց։ Այսինքն լինուքսում։ Բայց մեկ օր աշխատելուց հետո հավաքել էի երեսուն վայրկյան, ու հասկացա որ չէ, ես արձակուրդի ժամանակ էլի պլաններ ունեմ՝ ինչ որ ծրագիր շարունակել, ինչ որ բան գրել։ Ու տենց չեմ ձգի։ Իսկ ֆոտո դայջեստը ֆիլմ էլ չէ ֆիչա, որ չափսոսամ իրա վրա ժամանակ ծախսել։ Ու ոչ միայն չավարտեցի, այլ և հասկացա որ այն, որ ինչ որ բան նկարելու եմ կամ հավաքելու՝ պատրանք ա լրիվ։ Պարզապես ժամանակ չեմ ունենա, ու հավես, այդքան տարած/ծռված չեմ դրա վրա, որ սաղ երեկոները, ու ուիքենդները դրանով զբաղվեմ։ Ես հանգստանալ ել եմ ուզում, տուսվել ել եմ ուզում, կարդալ ել եմ ուզում, զբոսնել ել եմ ուզում։
Իսկ ֆոտոն այդքան ռեսուրս(օպերատոր/մոնտաժ/րեկվիզիտ/դերասաններին համոզել օրեր շարունակ սաղ թողած աշխատել ձրի/ձայն գրել) չի պահանջում։ Այսինքն իմ ոճը նկարելու, տենց մի տեսակ վուայերիստական։ Երբ հատուկ ոչ ստուդիա եմ վերցնում, ոչ մոդել։ Պարզապես միշտ դոշիս գցած ա, կամ ձեռիս տակ ա խցիկը, ու երբ քիչ թե շատ հետաքրքիր բան եմ տեսնում, չխկցնում եմ։ Այդ պատճառով էլ Էլիոտ Էրվիտն ա իմ ամենասիրած ֆոտոնկարիչը, ինքը շատ ինձ նման ա աշխատում։ Հա Էլի ժամանակ պահանջում ա, որ նստեմ, մշակեմ, որ դասակարգեմ։ Այդ նույն ցուցահանդեսի համար, իրականում երեք օր ու գիշեր նստել էի, քանի որ լիքը նկարներ կան, բայց չգիտեմ որը որտեղ ա։ Ու փնտրում էի, մի երկուսի վրա նույնիսկ աշխատել եմ։
Հա, ուրեմն, կրկին պրոբլեմ էր այդ ֆոտոները գտնել։ Ամենահեշտը մեյլից քաշելն էր, քանի որ ընտրածները ուղարկել էի։ Հետո պետք էր իրանց տեղավորել մակսիմում չորս հատ Ա4 թղթի չափսով։ Կարելի էր մեկ, կարելի էր լրիվ ու շատ փոքր։
Էդ րոպեին մտավ -ը։ Չորս հատ աչորս տվեցի ձեռը, խնդրեցի տանը եղած սթենսիլի ստվարաթղթից իրանց չափսով մի բան կտրի։ Առաջին պատահած Ա4-ները, պարզվեց՝ բանաստեղծություններն էին։ Հետո արագ արագ վազեցինք տպելու, հազար հարյուր դրամ նստեց։ Երկու սոսինձ մատիտ՝ երեք հարյուր դրամ։ Հետո իմացա կային մարդիկ տաս անգամ շատ էին ծախսել։
Ու այդ նկարները կախած էին փաստորեն։
Փաստորեն, ես առաջին անգամ նկարներս պատին կախած տեսա։ Ու հասկացա, որոնք են անմիջապես հայացք գրավում։ Ու էդ հավես էր։
Հիմա գիտեմ, որ արժի տպել, ու պատերիս, բացի վարպետների նկարներից իմ ֆոտոներն էլ կախեմ։ Առաջ ձեռս չեր գնում իրանց կողքը, բայց հիմա գիտեմ, որ պետք ա նայել ոնց են երևում։ Կարելի ա մի քիչ հեռոի կախել, կամ այլ սենյակում։
Ինձ նաև դուր եկավ Նանե Վարդանյանի նկարը։ Գանձասարի մոտ էր, այսինքն այդ ժամանակ դեռ չգիտեի, որտեղ էր։
Ձորի մոտ աթոռներ են շարած, իրանց վրա մարդիկ են նստած ու նայում են սարերին։ Իսկ կողքը շուն է, էլի իրանց հետ նայում է։
Այդ մի նկարն էր։
Ու Լուսիկ Կիրակոսյանի նկարներն էին լավը, ինձ մոտիկ էին։
Հա, ու պետք ա մրցանակաբաշխություն լիներ։
Ժյուրիի մեջ, պարզվեզ Սվետան էր, Բոգոմոլովա։ Դեռ մինչ ցուցահանդեսի սկիզբը իրան տեսա, մոտեցա, բարևեցի։ Հարցրեցի, արդյոք մասնակցում ա։ Ասեց չէ, ժյուրիի անդամ եմ։ Իսկ Վահրամը սկսեց իրան թարգմանել իմ հայերեն ասածները՝ թե բա նա ծանոթ ա փնտրում ժյուրիյում, որ իրան առաջ գցեն։ Ես էլ այդ խաղը շարունակեցի, ասացի՝ գիտես, այնտեղ ինչքան ճանճ ու ծաղիկ կտեսնես՝ սաղ ես եմ։ Ես սիրում եմ ճանճեր և ծաղիկներ նկարել։ Առավել ևս ճանճերին ծաղիների հետ միասին։ Սվետան ասաց՝ տենց ազնիվ չէ, ու գնաց։ Այսինքն չհասկացավ, որ կատակ ենք անում։ Մտածեց, իրոք ժյուրիյում ծանոթ եմ փնտրում։ Իսկ ճանճեր և ծաղիկներ նկարած չկամ բնավ։
Հա, իսկ մրցանակաբաշխություն չեղավ։ Ասացին, որ որոշել են մի քանի հոգու անհատական ցուցահանդես կազմակերպել։ Ու իմը նույնպես։
Ու Նանե Վարդանյանինը նույնպես։ Ու հետո ժյուրիի գլխավորը, Ուանգը, Հոլիվուդից, ինձ մոտեցավ, ասաց, որ իմ նկարները իրան լիքը դզել էին, որ առանց պրետենզիայի են, ու էլի լավ բաներ։
Տակ շտո, ես առաջին անգամ ֆոտո ցուցահանդեսի էի, ու հաղթել եմ։ Ու կայֆ ա։ Ու տենց։
Իսկ ցուցահանդեսը այս երկու օրը բաց ա, ուրեմն պոլիտեխնիկի դիմացը, «հալեպ» խանութի հենց կողքը, գրադարանի շենքում ա։
_ու տենց _
I wonder whether people in Apple realize, that they lost many potential customers because of their stupid patent claims.
ու տենց
Բաշը լոգեր է պահում, պատմություն։ Բայց չի գրում երբ է եղել ինչ որ բան։ Այսպես կարելի է նրան ասել, որ հիշի նաեւ ժամը՝
echo ‘export HISTTIMEFORMAT=”%h/%d – %H:%M:%S “‘ » ~/.bashrc
_ու տենց _
ვზივარ სადღაც კუთხეში მარტო
და ვითვლი იმ დღეებს რომელსაც ვნანობ
თუმცა რად მინდა სევდა და ტანჯვა
როცა მისთვის მე თვალებში ვლანდავ
სისულელეა ჩემი განცდები
დაკარგულია ჩემი ნატვრები
თავს ვიკატუნებ ვითომ ვარსებობ
არადა ჩემ გულს მახვილი ჩაესო
ვზივარ და ვფიქრობ თუ როგორ წავშალო
ჩემი ცხოვრების შავი დღეეები
ლამაზი იყო ის დღეები
როცა ბნელდებოდა თეთრად
მე შენ მიყვარდი ყველაზე მეტად
და ვერ ვარჩევდი მიწას და ზეცას
და შენ მაინც წახვედი
ნელა ნელა
მე არ მაქვს ფრთები და რად მინდა ცა
მე მინდა რომ შენ მყავდე და არავინ სხვა
ვერ ვხედავ წარსულს
და მითუმეტეს მომავალს
გარბიან ფიქრები სადღაც ჩქარა
ჩემთავს მე ჩემგანვე ვმალავ
მაგრამ სად წავალ
ლამაზი იყო ის დღეები
როცა ბნელდებოდა თეთრად
მე შენ მიყვარდი ყველაზე მეტად
და ვერ ვარჩევდი მიწას და ზეცას
და შეე მაინც წახვედი
ნელა ნელა
პაპარაცი
ნელა ნელა
ვზივარ სადღაც კუთხეში მარტო
vzivar sadghac kutxeshi marto
Նստած եմ ինչ-որ տեղ անկյունում մենակ
და ვითვლი იმ დღეებს რომელსაც ვნანობ
Da vitvli im dgheebs romelsac vnanob
Եւ հաշվում եմ այն օրերը, որոնց մասին ափսոսում եմ
თუმცა რად მინდა სევდა და ტანჯვა
tumda rad minda sevda da tanjva
Թեեւ ինչիս են պետք տխրություն ու տանջանք
როცა მისთვის მე თვალებში ვლანდავ
rotsa mistvis me tvalebshi vlandav
Երբ աչքիս միայն նա է երեւում
სისულელეა ჩემი განცდები
sisulelea chemi gantsdebi
Հիմարություն է իմ անհանգստությունը
დაკარგულია ჩემი ნატვრები
dakargulia chemi natvrebi
Կորած են իմ երազանքները
თავს ვიკატუნებ ვითომ ვარსებობ
tavs vikatuneb vitom varsebob
Ձեւացնում եմ՝ իբր գոյություն ունեմ
არადა ჩემ გულს მახვილი ჩაესო
arada chem guls maxvili chaeso
բայց սրտիս մեջ թուր է մտցված
ვზივარ და ვფიქრობ თუ როგორ წავშალო
vzivar ta vpikrob tu rogor tsavshalo
Նստած մտածում եմ՝ ինչպես ջնջեմ
—
ჩემი ცხოვრების შავი დღეეები
chemi cxovrebis shavi dreeebi
իմ կյանքի սեւ օրերը
ლამაზი იყო ის დღეები
lamazi iყo is dreebi
Գեղեցիկ էին այն օրերը
როცა ბნელდებოდა თეთრად
roca bneldeboda tetrad
Երբ սպիտակ էր մթնում (նշանակում է՝ անքուն գիշեր)
მე შენ მიყვარდი ყველაზე მეტად
me shen miყvardi ყvelaze metad
Ես քեզ սիրում էի բոլորիից շատ
და ვერ ვარჩევდი მიწას და ზეცას
da ver vavchevdi mitsas da zecas
Եւ չէի տարբերում երկիրն ու երկինքը
და შენ მაინც წახვედი
da shen mainc tsaxvedi
Եւ դու միեւնույն է գնացիր
ნელა ნელა
nela nela
կամաց-կամաց
მე არ მაქვს ფრთები და რად მინდა ცა
me ar makvs prtebi da rad minda ca
Ես չունեմ թեւեր էլ ինչիս է պետք երկինքը
მე მინდა რომ შენ მყავდე და არავინ სხვა
me minda ram shen mყavde da aravin sxva
Ես ուզում եմ միայն քեզ, ուրիշ ոչ ոքին
ვერ ვხედავ წარსულს
ver vxedav tsars
Չեմ տեսնում անցյալը
და მითუმეტეს მომავალს
da mitumetes momavals
Առավել եւս ապագան
გარბიან ფიქრები სადღაც ჩქარა
garbian pikrebi sadrac chkara
Մտքերս վազում են ինչ-որ տեղ արագ
ჩემთავს მე ჩემგანვე ვმალავ
chemtavs me chemganbe vmalav
Ինձ ինքս ինձանից թաքցնում եմ
მაგრამ სად წავალ
magram sad maval
Բայց ուր կթաքնվեմ
ლამაზი იყო ის დღეები
როცა ბნელდებოდა თეთრად
მე შენ მიყვარდი ყველაზე მეტად
და ვერ ვარჩევდი მიწას და ზეცას
და შეე მაინც წახვედი
ნელა ნელა
და ასე
Եղել է չի եղել, մի հնդիկ է եղել, անունը՝ Մանիշ։ Ու նա նենց նորմալ հնդիկ էր, և կրոնը նրան բնականաբար արգելում էր միս ուտելը։ Եվ այդպես ստացվեց, որ Մանիշը գործերով այցելեց արևային Հայաստանը։ Ինքներդ եք հասկանում, որ արևային Երևանում, շաուրմայի քաղաքում, նա մի տեսակ դժվարանում էր առանց միս սնունդ գտնել, և, բավական շուտ հոգնեց խորոված լոլիկ/սմբուկ ուտելուց։ Ու մի մտահոգ ծանոթ որոշեց տանել Մանիշին չինական ռեստորան։
Հյուրը պատվիրեց վեգի սնունդ, բայց ուտելուց մի քանի անգամ կասկածում էր, կանչում մատուցողին, ու ցուցադրելով սննդի կտորներ ճշտում, արդյոք դրանք մսի կտորներ չեն։
Սպասարկողը համբերատար հավաստիացնում էր, որ միս ուտելիքի մեջ չկա, ու Մանիշը խորը շունչ առնելով, բայց չդադարելով զգուշությամբ զննել կասկածելի կտորնեը, շարունակում էր ուտել։
– Ահա – հաղթական հրճվանքով բացականչեց նա – ցույց տալով սեղանակցին շականակագույն մի կտոր, և առանց հապաղելու կանչեց մատուցողին։
– Յու ուիլ սեյ իթ իզ նոթ միտ, րայթ՞։ Հաու քէն յու սեյ՞։ – հարձակվեց Մանիշը տղայի վրա։
– Իթ իս նոթ միթ – սառը պատասխանեց մատուցողը, ու շարունակեց – Իթ իս ինսեքթ։
– Օկեյ – հոգոց հանեց Մանիշը – Օկեյ։
Եվ մինչև ուտելիքի վերջը լռում էր։
_ու տենց _
– երեկ Թերմինան զանգեց, ասեց թեյնիկի մեջ լիքը ջուր լցրու դիր եռա, էսա գալիս եմ։
եկավ, թեյնիկը վերցրեց ու գնաց։
հետո բերեց, ու էլի գնաց։
_ու տենց _
– Նայի առանց կտկտալու եմ թեյը խառնում։
– Որովհետև գդալդ երկաթից չէ։
– Միևնույն է, առանց աղմուկ եմ խառնում։
_ու տենց _
Անն Դրույանը և Կարլ Սագանը
http://en.wikipedia.org/wiki/Ann_Druyan
http://hy.wikipedia.org/wiki/Կարլ_Սագան
Ձեր խոնարհ ծառան, էպիստոլար մոծիվներով, հատուկ գիշերային նորությունների համար
ու տենց
[այստեղից ][1]
_ու տենց _
[1]: http://www.stlport.org/resources/StepanovUSA.html
_ու տենց _
und so weiter
Էս քանի օր առաջ իմ լուսանկարներից էի լցրել ինտերնետներ, ու այնտեղ մի ծանոթ աղջիկ ու մի ծանոթ տղա լավ ուրախ էին, իսկ տղան աղջկա թուշիկը ժամանակ առ ժամանակ համբուրում էր։
Ու դրանից հետո մեյլ եմ ստանում Նվարդից, թե բա, ֆոտոները հանի, ընտանիք-մընտանիք կքանդիս։ Ասեցի լավ, բայց ինչի՞ դու, Բրուտոս։ Երկուսին էլ գիտեմ, բան լիներ՝ կասեին։ Չե, ասում ա – տղեն ամուսնացած ա, ու վաապշե, հանի։ Ասեցի լավ, կարո՞ղ ա դու էլ ես ամուսնացած, Նվարդ ջան։ Իսկ քո նկարները պե՞տք չէ ջնջել։ Էս անգամ չէ՞։ Դե լավ։
Հետո մեյլ եմ ստանում էն համբուրվող աղջկանից, ծիպը բա էսքան մեզ նկարել էիր, ինչի՞ չես լցրել ֆոտոները։ Ասում եմ, լցրել եմ, բայց Նվարդը ասեց հանի, որ ընտանիք-մընտանիք չքանդվի։
Ու էս աղջիկը մեռավ․ ասում ա՝ – ո՞ր ընտանիքը, մե՞ր ընտանիքը։ աաաաաաաաաաաաաաաաաաաաաաաաաաաա
ու տենց էլի։
լոխանուլաս տի Նվարդ, հասկանում ես։
_ու տենց _
_ու տենց _
նորից չեն ծխում, ծխում են կրկին
_ու տենց _
Նենց կարդում էի Րիվայի մասին, ու ուզում եմ ասել։
Տի կրասիվա, սպորու նետ։ Նո եսծ նա սվեծե․․․
Բայց էդ ի՞նչ կապ ունի Հայաստանը ներկայացնելու հետ։
Այսինքն, եթե փողերը հերիքեին, Բրիտնիին կկանչե՞ին։ Իսկ դա ազնիվ կլինե՞ր։ Չե, Բրտինիի փող եթե մեր մոտ չհերիքի, այլ երկրների մոտ կհերիքի։ Բայց Բրիտնիին չեն կանչում։ Տեսնես ինչի՞։ Որովհետև խայտառակություն ա այլ երկրի մարդ վերցնել որ քեզ ներկայացնի։
Հա, իսկ ինչո՞վ ա Բրիտնին տարբերվում Րիվասից։
գտնել տասը տարբերություն
Հիմա կասեն՝ ազգությունը։
Եղբայր, էդ ո՞րն ա ազգություն ասածը։ Մենակ մի սկսեք արյան բաղադրությունից խոսել։
Ազգությունը նշանակում է՝ նեյշնալիթի․ տենց գաղափար կա։ Այ Հրանտիկի ազգությունը, նեշնալիթին՝ Հայաստան է։
Հա, ի դեպ ես կողմ եմ, եկեք Հրանտիկին ուղարկենք մյուս անգամ։
Իսկ Րիվասը եկող գնացող ծիտ ա, թեկուզ լավիկ, ինչ անենք։
Վերջը վերջոv ի՞նչ է երվատժվժիկի համար պետք։ Լավ երգ, լավիկ աղջիկ, որ երգել իմանա։
Հիմա մենք էդքան չկանք որ մի հատ երգել իմացող լավիկ աղջիկ ունենա՞նք։ Բոլորը խոպա՞ն են։ ՕՄԳ լուրջ չունե՞նք։ Չեմ հավատում։
Այսինքն ի՞նչը դրդեց որ դրսից մարդ բերենք։ Համոզմունքը, որ դրսինը քուլ ա, իսկ մերը չէ՞։
Այն որ Րիվասի ֆիգուրան մի քիչ եվրոպայո՞տ ա։ Եթե տենց, ուրեմն այդ քայլով դուք հաստատեցիք որ չևրոպական ֆիգուրայով աղջիկները զիճում են։ Բայց իրականում հեչ էլ չեն զիճում, չէ՞։
ՀԳ․ Հա, ու եթե իրան չեն ստիպում Րիվասյան դառնալ, ապա հարց է ծագում․ Ահարոնյանը ինչո՞վ ա Րիվասից վատ տղա։ Նրանով որ աղջիկ չի ու ձիետայի վրա չի՞։ Էդ ազգանունների տասովկեքը թարգեք էլի։
_ու տենց _
էս քանի օրը փոստ էի գրել սպառողականությունը չսպառողականությունից տարբերելու մասին։
Հետո էլի մտածում էի։ Ասենք, Հաուս նայելուց, զգում եմ, որ նա ձգտում է փորձել շատ բաներ: Բայց այդ ձգտումը գրեթե երբեք չի նշանակում, որ նա ցանկանում է ունենալ։ Նա մտնում է զանազան դերերի մեջ։ Բայց այդ ժամանակ չի ունենում, անում է։ Ինչ որ բաները իրան դուր չեն գալիս, ու երևի էլ չի փորձի։
Նա չի ցանկանում ունենալ լավ կիթառ, նա ցանկանում է նվագել։ Նա ձեռք է բերում կիթառ որ նվագի։ Նա ձեռք է բերում մոտո, որ քշի։ Մոտավորապես նույն բանը ես գրել էի, ասելով, որ արժեքազրկվում ա այն ամենը, ինչ ձեռք ենք բերում ու չենք օգտագործում։
Բայց տարբերելը շատ հեշտ է։ Ունենա՞լ թե Լինել՝ պատասխանի մեջ է։
Ու ես հիշեցի, որ Ֆրոմմը հենց այդ անվանվամբ գիրք է գրել։
Նենց հավես ա։
Այսպիսով, ես չեմ կամենում նոր ֆոտոխցիկ։ Ես ուզում եմ ֆոտո անել։
Ուրեմն, երեխաներ ջան, պատմեմ ձեզ մի հեքիաթ գաղտնի պատմություն։ Բանահյուսական։
Ասում են թե, հին ժամանակներում, երբ շաքարը ավելի քաղցր էր, իսկ ջուրը ավելի թաց, այն վեհ ժամանակ, Ներքին Գետաշենը ընդամենը Մարտունու շրջանի գյուղ չէր բնավ, այլ ոչ քիչ ոչ շատ, Սևանի ափին մի հրաշալի, զվարթ, և փայլուն քաղաքամայր մայրաքաղաք, անունը՝ Կոթ։
Այդ քաղաքի մասին ասում են թե անկասկած սիրուն էր և հարմարավետ, նորագույն տեքնոլոգիաներով սպառազինված, կյանքի մակարդակը՝ բարձր(2000մ ծովի մակարդակից, կատակ չէ), սպառողական զամբյուղը՝ լի, իսկ խոտի կանաչությունը՝ հագեցած (#00FF00):
Իհարկե, ինքներդ եք հասկանում, որ շատ հարուստ քաղաք էր։
Ու, երեխաներ ջան, երբ որ այն ավիրվեց, չեմ հիշում երբ, միջնադարում էլի, մինչ այդ, գանձերը թշնամու գալուց առաջ հավաքել էին, ու պահել չորս տարբեր տեղերում։
Այդ մասին պատմությունները փոխանցվում էին սերնդեսերունդ, ու վերջապես, մինչ մեր սերունդը, ամենասերնդային սերունդը, անդրդվելի սերունդը, դարերի կուտակված հարցերը վճռական լուծող, անսասան և կտրուկ սերունդը, այֆոն ընտրող սերունդը, մի խոսքով վեհ սերունդը, որը չէր կարող այդպիսի պատմական հարցն անտեսել։
Եվ վերջերս, 2003-2004թթ «շինարարական աշխատանքներ» սկսեցին նախկին Կոթի այն մասերում, ուր մոտավորապես հայտնի էր, որ պետք է թաղված լինեին նախնիների գանձերը։
Ու ասում են, որ այդ գանձերը գտել են՝ 517կգ տարբեր իրեր, ոսկե զարդեր, սպասք տեսամագնիտոֆոններ, պորտսիգարներ, ու զամշեվի բաճկոններ։
Այդ ամենը, շարունակում է լեգենդը, մութ գիշերով հանել և տարել են։ Իհարկե, չար լեզուները պնդում են, որ ինքը Քոչարյանը, ջիպերով և տղեքի հետ եկել ա, որ տեսնա, ականատես լինի։ Բայց մենք դե գրող/կարդացող տղերք ենք, ու բամբասանքներից վեր ենք։
ու տենց էլի, երեխաներ ջան։
Մեկ էլ ասում են, թե Կոթավանքի տակ կա էլի գանձերի մի մաս։ Բայց դա չափազանց պարզ կլիներ մեկ, ու վանքը քանդել վեհերից ոչ մեկի ձեռը չի գնում տակավին դեռևս։
_ու տենց _
anna.barsegh changed her status: HIV infected..
me: dont tell me that you are infected
12:43 AM im in denial
12:44 AM anna.barsegh: will my infection somehow interest you?
am I poor?
12:46 AM me: yep
yep, interests me
no, youre not
12:47 AM anna.barsegh: у тебя спид, значит мы умрем (c)
no, I’m not..
me: 🙂
12:49 AM nice, it means we dont necessarily have to use condoms, when doing sex together.
though we usually dont
but we still do nat have to use them
12:51 AM which is anyway nice
12:52 AM anna.barsegh: yeah, we don’t need no condoms, I prefer “live comunication” without rubbers
12:53 AM me: but seriously, i was worried, and had an intention to take malina muraba and come to your place
12:54 AM anna.barsegh: well, you’re still welcome with malina jam, will be really glad to have some 🙂
me: but i also wanted to hold your hand
12:56 AM and look into your deep eyes
anna.barsegh: you’ll have chance to do so
12:57 AM me: you see, this is nice twice 🙂
12:58 AM anna.barsegh: I usually agree with you, this time is also not an exception
8 minutes
1:07 AM me: i also want to tell you, that i see you in my dreams. and i have to confess, that i hear voices. just by sitting in an empty room.and they speak something. they speak georgian. but i only can understand some words. this is why i need to learn the language. i need to understand, what they are telling to me, you know. i think they say something about future.
1:09 AM anna.barsegh: oh, interesting, I do think you HAVE to learn georgian in that case
and maybe your life will change
me: my life already changed since i met you.
and keeps changing
1:10 AM this is called destiny
1:11 AM anna.barsegh: really?
hmm
don’y know anything ’bout destiny
tell me
1:13 AM me: Destiny refers to a predetermined course of events.[1] It may be conceived as a predetermined future, whether in general or of an individual. It is a concept based on the belief that there is a fixed natural order to the cosmos.
1:14 AM The word destiny takes its roots in the word destination and an old armenian legend.
1:15 AM According to the legent, group of animals were peacfully traveling
by the airplane
to their final destination.
1:16 AM Then, both plane engines suddently stopped
and animals were given parachutes, jumped out, and saved.
only one animal, says legend,
1:17 AM the fly didnt get a parachute
and it died.
ask why?
1:18 AM anna.barsegh: why?
me: that was a destiny
anna.barsegh: hmm
do you believe in destiny?
1:23 AM me: I just read and/or listen to the mighties and greats. There’s a question about destiny and believe. and there are different philosophical and theosophical views. For example, as philosopher Cher stated, “do you believe in life?” – this is one of the main questions of the existence.
1:24 AM anna.barsegh: got it..
me: sure
1:25 AM didnt have a doubt
in you
i believe in you
1:26 AM this is how i solve the question about life, universe and everything.
anna.barsegh: I like the direction of your chaotic thoughts
1:27 AM me: i think its time to take a direction towards the kitchen and prepare a cup of tee, or, take a direction towards the bed, and sleep.
this is existence, we always have
1:28 AM to solve such a difficult questions
essence of existence
1:29 AM anna.barsegh: I think you should take the direction towards the bed
you can’t sleep after a cup of coffee
1:31 AM me: As another philosopher stated, this is the rules: Ball is round. Game takes 90 minutes. All other is theory
1:32 AM (Ball is rund, Spiel dauert 90 Minuten. Soviel is schon mal klar. Alles andere is Theorie)
in original
anna.barsegh: !!!
great
1:33 AM me: would you kindly allow me to not change your name while publishing our chat to livejournal? but i still know how to use find/replace techniques.
anna.barsegh: sure
🙂
1:34 AM me: good night
and sorry for my english
anna.barsegh: gnight chnorik
sorry for my french 😀
me: 🙂
_und so weiter _
_ու տենց _
Սենց ընկերություն կա, անունոը՝ նեթափ։ Հավես դիվասյներ ա արտադրում։ Իսկ սարքերն ու մասերը ուղարկում է երաշխիքով․ եթե փչանա, պահանջվում է միայն հասցնել այդ սարքը ԴՀԼ-ի մոտակա գրասենյակ։ Եվ ձեռքերը լվանալ հակաբակտերիալ օճառով։
Բաաաաաայց․․․
Հայաստանում քիչ է, որ սարքը պետք է անցնի զատամոժկա, ու դա, բնականաբար, պահանջում է լրացուցիչ ծախսեր։
Ամենակարևորը, անհրաժեշտ է սարքը երկրից հանելու համար ՊՆ-ից թույլատվություն։
Որը անշուշտ խելացի է մտածված, քանի որ երբ նոութը ուսին գցում ես ու գնում ես (ու գնում ես, ու գնում ես, und so weiter, und so weiter), ՊՆ-ի թույլատվություն պետք չէ բնավ, բյաց երբ նեթափի վինչը տուփի մեջ ես դնում, որ փոստով գնա, ապա այ այսստեղ արդեն պետությունը քո մասին հիշում է։
_ու տենց _
ընկերս հիանում է իր նոր կոմպի արագագործությամբ՝
– յա նե ուսպել շտանի ադետ, արդեն զագրուզկա ա եղել, իրա անտիվիրուսով ու վիրուսներով հանդերձ՝ թռնում ա
_ու տենց _
– իմ քույրերը ամեն տարի էդ աղի բլիթը ուտում են։ ու ամեն տարի տարբեր մարդկանց են երազում տեսնում ջուր տալուց։ իմ մեծ քույրիկը արդեն ամուսնացել ա, բայց միևնույն ա ամեն տարի ուտում ա։ ու էլի տարբեր մարդկանց ա տեսնում։
_ու տենց _
– հա, իրա կինը ծխում էր, խեղճ տղեն մի տարի տանջվում էր իրա ձեռը, մինչև թողեց
– ո՞նց, կնոջը թողե՞ց։
– չէ, կինը ծխելը թողեց։
_ու տենց _
I have a three years old external harddrive. Actually it is just a notebook hdd which I am used to connect via usb controller. Already couple of months it is almost impossible to write on it. Write operation hangs, and that’s all. I have tested it for badblocks, on Linux and Wind, SMART also reports nothing.
Couple of days ago I was trying different filesystems on it. Reiserfs and Reiser4, ext{2-4}, XFS, with no success. What I didn’t understand, is why my hdd now works perfectly with JFS on it.
I was able to copy 70 gb movies on it, and play some of them. I also unmounted and mounted it again. Drive works suspiciously well. Wham am I doing wrong, I wonder.
und so weiter
I guess nobody would be interested, just ignore this message.
Of course, not much sense without multitouch support(that was irony), but here it is, as a proof:
(drum roll)
Oberon V4 (Kepler version, Linz, Austria) running on top of maemo on my Nokia N810 🙂
WHERE IS THE MIDDLE CLICK OF THE MOUSE ??????
I will try to not forget, and write in details about this, and my other Nokia N series hacks.
_und so weiter _
– Էս ո՞վ ա
– Յանկովսկին ա
– ոնց որ Մուշեղը լինի
_ու տենց _
– մեր սենյակում գործի տեղը ամառը պետք ա սվիտեր հագնել, քանի որ շատ լավ են հովացնում ու ցուրտ ա, իսկ ձմեռը մայկաներով ենք ֆռֆռում, քանի որ շատ լավ ջեռուցում են։
_ու տենց _
Վայ քու, էս Եվան ո՞վ ա իրա կյանքում ու որտեղից ա առաջացել։
Սիրուշոյին, կամ քույրերին գիտեի, անդրե/հայկո/մկո – լսել եմ։ Իսկ սա ո՞վ ա։
Թե ես եմ նենց կյանքից հետ մնացել որ չեմ ճանաչում ազգի ընթացիկ ժամանակակից վեհերին՞։
_ու տենց _
– մարդը ավելի լավ ա քյարթ լինի, քան գլամուր
_ու տենց _
[այստեղից][1]
_ու տենց _
[1]: http://groups.google.am/group/comp.lang.oberon/browse_thread/thread/ffe11b45037375e0/e8b65d37114d4931?hl=hy&ie=UTF-8&oe=utf-8&q=andreas+borchert+c+interfaces#e8b65d37114d4931
ամաչելուց ավելի վատ մեկ էլ վախն ա
_ու տենց _
Wir lassen nie vom Suchen ab,
und doch, am Ende allen unseren Suchens,
sind wir am Ausgangspunkt zuruck
und werden diesen Ort zum ersten Mal erfassen.
T. S. Eliot
und so weiter
[այստեղից][1]
_ու տենց _
[1]: http://stackoverflow.com/questions/2084120/eprogrammernotfound-exception-in-delphi
_ու տենց _
[այստեղից][1]
Ես հասկանում եմ որ ինքնանպատակ չէ սա արվում։
Գոնե տեսականորեն ինչ որ իմաստ կա, ասենք ցուցադրվող նյութերի մակարդակի ներքևի պլանկան սահմանելու։
Պրոբլեմը նրանում է, որ սեռական/չսեռական, հեռվից/մոտիկից, ցուցադրել/չցուցադրելով չէ որ արվեստը չարվեստից տարբերվում է։
Տարբերելու համար [ճաշակ][2] է պետք, իսկ ճաշակը ֆորմալիզացնելու խնդիրը այնքան բարդ է, որ չեն ձգի։ Այդ պատճառով ինչ էլ գրեին՝ մառազմ կլիներ։
Ու ամենակարևորը, որ ցավոք, սա եթերը չի լավացնի մինչ դիտողների ընդհանուր մակարդակը միջինում այդ երևակայական պլանկային չհամապատասխանի։
<!--more խորացանք-->
Սա Հայաստանի ցավն է։ Մեր ցավն է։ Այդ պատճառով է Սևակը գրել շալակող մարդկանց մասին։ Սևակի այդ գործը Հայաստանին սպեցիֆիկ է։
Քանի որ ընդհանուր մակարդակը շատ ցածր է, ինչքան էլ դինայ անենք։ Ու ստացվում է, որ անձերն են շալակած տանում, ներեցեք, արտահայտությանս համար, ազգս։ Այո, նեշյնս։ Ստեղ ապրողներին։ Ոչ մի րասիզմ, պյուր բիզնես։
Այդ անձերից էր Թաման<s>ովը</s>յանը, Ենգիբար<s>ովը</s>յանը, որին Երևանի կրկեսում շնչել չէին տալիս, ու նա փախավ մեր մոտից «ս գլազամի պոլնիմի օսեննիխ դոժդեյ», այս անձերից էր Կոմիտասը, Աբովյանը, Քոչարը, կամ նույն, ներեցեք, արդեն ծեծված Նժդեհն, որը, չերտ, կրկին արտասահմանում ա սովորել։
Անկախ Հայաստանի դարավոր բացակայությունը կամաց վերացնում էր եղած ժառանգությունը։ Ու փաստն այն է, որ մենք կիրթ մարդիկ գրեթե չունենք։ Ու դա արտահայտվում է նրանում, որ երբ [փիղը զոոպարկից դուրս ա գալիս, չգիտենք ո՞նց հետ բերել][3], նրանում, որ չունենք սիրուն տներ դիզայն անող ճարտարապետներ, չունենք իսկսկան ծրագրավորողներ, չունենք իսկսկան գիտնականներ։
Չէ ունենք, կմատնանշեն ինձ մի երկու անուն։ Բայց հենց դա եմ ասում։ Ունենք գժանոց գիտնականներ, ու լիքը խլամ։ Միջին, պարզապես լավ գիտնականներ, պարզապես լավ լրագրողներ, պարզապես լավ ճարտարապետներ՝ չունենք։ Եղածն ել շաաատ քիչ են։
Ու ստատիստիկլի, նենց ա ստացվում, որ իրանց քիչ ա գործ հասնում։ Որովհետև մեեեենք, պատվիրատուները անճաշակ ենք։ Զարգացած չենք։ Չտես ենք։
Ու վերադարնանք մեր <s>ոչխարներին</s> երոծիկային, ծ-ով։
Երբ դպրոցական էի, համադասարանցիներիս մոտ նեպրիլիչնի էր համարվում մի ծիծիկներով գլամուր աղջկա նկարով օրացույցիկ չունենալը։
Ու նենց զարմանում էի, որ ի՞նչ։
Հիմա հասկանում եմ, որ չտեսությունը հենց դա է։
Մեր տանը «վ սվոբոդնոմ դոստուպե» նկարիչների ալբոմներ կային։ Նկարիչները սովորություն ունեն մերկ կանանց նկարել։ Միֆոլոգիայի հանրագիտարան կար։ Այնտեղ էլ լիքը նատուրա։
Ինձ համար պարզապես ոչ նորություն, ոչ էլ պրոծեստ, ծ-ով, չկար ծիծիկներով օրացույց թաքուն պահելու մեջ։
«Ուֆ, չգիտեմ է»(c)
Սիրտս ցավում է, որ տեսնում եմ կիրթ ու խելացի մարդկանց, որոնք իրենց բունն են մտել, ու դուրս չեն գալիս։
Թեև կարող էին մի լավ բան անել։ Թեկուզ դասավանդելով, մենք շատ քիչ լավ դասատուներ ունենք։
Մանանայի ֆոտո կուրսերը հիշեցի։ Գիտե՞ք, մի աղջկա եմ հանդիպել, իրա նկարները, թեկուզ միլնիցայով էին արած, բայց նենց լավն էին։
Ասում եմ, էս ի՞նչ խաբար ա։ Էս ո՞նց ա, նեուժելի սամորոդոկ ա։ Պարզվում ա, երբ դպրոցական էր՝ Մանանա էր գնում, ու իրան Աբոն ու Վահրամն էին դասավանդում։ Ահա թե ինչ։
Մենք հիմա հասարակ ազգ ենք։ Մեր ժառանգությունը գոյություն չունի։ Մենք երեխաներին դիպլոմի/բանակի/օժիտի համար ենք սովորելու ուղարկում, սովորելն էլ ձև է դարձել։ Սովորացնելն էլ։ Մեր ժառանգությունը մակսիմում կարտահատվի մի սփյուրքահայի միջամտությամբ, ասենք, Հրայրի, որ ստեղ ժամանակակից հիվանդանոց կբացի, բժիշկներին կսովորացնի, կգնա։ Պարզապես անկապ, իմանալով որ նա հայ է, չռացիոնալ։
Հիմա նենց խելացի ու կիրթ մարդ ավելի ու ավելի քիչ ենք ունենալու։ Քանի որ կգնա՜ն։ Ու կգնան ոչ այն պատճառով, որ այնտեղ, չգիտեմ որտեղ լավ է, այլ այն պատճառով, որ ստեղ իրենց գործ անել չեն տա, կլոմկեն։ Այդ պատճառով եմ ես ուրախանում, երբ րեպատրիանտների հետ եմ շփվում։
Նենց են մեզ անհրաժեշտ, նենց կարևոր դեր են կատարում, նենց մեր փթաց օդը թարմացնում են։ Ու նենց հետաքրքիր մարդիկ են պատահում։
Իսկ ինձ այնքան էլ չի հուզում «որտեղ» ապրել խնդիրը։ Մեկ՝ ես աշխարհի «լավագույն» քաղաքում ապրել եմ, ու առանձնապես տպավորված չեմ, երկու՝ որովհետև ես ինձ նույն հայաստանում չեմ զգում ինչ իմ կողքի հարևանը։ Ես իմ հայաստանում եմ ապրում։ Ու իմ աշխարհում։
Ու տենց էլ կշարունակենք, ես իմ աշխարհում, դուք՝ ձեր, ու մեկ մեկ մեր աշխարհները կհատվեն, մեկ մեկ էլ մեկի «քյարթաստերոնը» ((c) Արեգ <s>Հակոբյան</s> Ազատունի) կխփի, իրա աշխարհի հետ էլ կհատվի աշխարհս։
Ու մինչ մարդիկ շատ են, որ «որոգայթ» են նայում, մինչ մարդիկ շատ են, որ ձայն են վաճառում, մինչ մարդիկ շատ են, որ թքաց ունեն, մինչ մարդիկ շատ են, որ ծիծիկներ չեն տեսել բնավ, տենց էլ կշարունակվի, էլի մարդիկ կլինեն որ ծիծիկները դեֆայն և ֆորմալիզացիա անելով կզբաղվեն։
Իսկ նենց, ինձ էդ հեռուստատեսության տուսովկեքը չեն հետաքրքրում։ Հեռուստացույցս վերջին անգամ սեպտեմբերի կողմերն եմ միացրել։
Հա, մենք ենք փող տալիս, բայց ՏՎ-ն չի փոխվի, այ մարդ, յան տվեք տվ-ից, էս դարում յութուբ կա, բան կա, լիքը կայֆ ուսանողական ֆիլմեր կան, «նա կոլենկախ» նկարահանված, տվ-ի հետևից եք ընկել, ոնց որ ի՞նչ։
_ու տենց _
[1]: http://www.tvradio.am/?page_id=2331
[2]: http://paulgraham.com/taste.html
[3]: http://norayr.livejournal.com/41349.html
Հաճախ եմ «սպառող» բառը օգտագործում։
Ու հաճախ մտածում եմ՝ հիմա սա սպառողականությու՞ն է թե ոչ։
Իսկ մարդիկ կան որ կպած չեն հասկանում ինչ ի նկատի ունեմ։
Դեռ մի քանի տարի առաջ նկատել եմ, որ
ա – Սիրում եմ գործիքներ։
Ինչու՞։
Որովհետև գործիքներով կարելի է ինչ որ բան ստեղծել։ Ստեղծելն – սպառելու հակառակն է։
Հետո հարցնում եմ ինձ՝ իսկ արդյո՞ք չեմ կարող առանց այս գործիքի նույնը անել։
Կամ արդյո՞ք չեմ կարող ինքս այդ գործիքը ստեղծել կամ որևէ այլ բանով փոխարինել։
Ու երբ հասկանում եմ որ կամ չէ, կամ ես ինձ այդքան սիրում եմ, որ կամենում եմ ինքս ինձ համար այսպիսի հարմարավետ գործիք, ապա ձեռք եմ բերում։
բ – Շփում, կամ շփման համար գործիք։
Ես, գիտեք, լավ հասկացա, որ առանց շփվելու ստեղծելն անհնար է կամ շաաատ ավելի դժվար։
Առանց իմանալու ճաշակը չի զարգանում։ Իսկ շփվելը տարբեր է։
Շփվելը՝ դա ՍՔմեկ-ում մենակ-մենակ գիրք կարդալն է, երբ շուրջդ անծանոթ մարդիկ են ֆռֆռում։ Կամ երբ բարեկամս (ոչ րոդստվեննիկ, այլ հենց բարի կամեցող մարդը) մտնում է, ինձ տեսնելով նստում է կողքս, ու մենք զրուցում ենք։
Զրույցը կարող է լինել ստեղծագործություն, իսկ կարող է լինել անկապություն։ Չաթը՝ նույնպես։
Ես սիրում եմ չաթվել, ու դա նշանակում է՝ ես սիրում եմ ստեղծագործել չաթի ընթացքում։ Չնայած դա մի «լուրջ» մարդուն տուֆտել կթվա։ Իսկ այդ լուրջ մարդիկ գնահատում են թանկ-թանկ բաներ, որոնք, ախր, իրենց չեն հագեցնում։
Կարծում եմ, որ հագենալու ձևը ստեղծել, և ստեղծածով կիսվելն է։
Ու դա հենց այն է ինչ ես խաղ եմ համարում։
Ահա թե ինչու այդքան սիրում եմ կարդալ, լինի դա մեկի փիէյջդին, պատմվածք, կամ նույնիսկ պարզապես ԿՄ գրառում։
Այսպիսով, երբ գիտեմ որ ինձ կամենում եմ շփման հարմարավետ դիվայս, կամ ՍՔ-ում թեյ՝ ձեռք եմ բերում։
Համ էլ, ոնց ես աքսեփթ անեմ որ փղերը սոցիալ են, քանի որ փիղ են, ու իրանց կարելի է, իսկ ինձ չէ՞։
Ես իրանցից ինչո՞վ եմ լավ տղա։
գ – Եթե թիթիզ պիժոնավարի շոր եմ հագնում՝ – ուրախանում եմ։ ինչու՞։ ես իրա մեջ կարող եմ խաղալ։ Ինչպես դերասանները բեմում։ Ու ինքս իմ ռեժիսորն եմ։ Իսկ պրիկիդը կարող է լիքը բան արտահայտել։ Չէ՞ որ նույնիսկ մի կադր – ֆոտոն կարող է։ Ուրեմն շարժվող պատկերն էլ կարող է։ Ու նույն պրիկիդով կարելի է տարբեր ձև խաղալ։
(
նենց եմ խղճում այն մարդկանց, որոնք սպասում են իվենթների, ասենք հարսանիք կամ թաղում, որ խաղան կամ իրենց ռեժիսոր զգան։ ախր չէն հասկանում, որ ամեն վայրկյան կարելի է խաղալ, ու պարտադիր չէ որ մեկը մահանա կամ ամուսնանա ու այդ պահին սազող զգեստ հագնի՝ դագաղ կամ սպիտակ հարսի շոր։
ախր բացի այդ լիքը հետաքրքիր ձև կա։
)
Իսկ որո՞նք են իմ սիրած շորերը։ Ասենք, Մանեի գործած շարֆիկն է, Թերմինայի նվիրած իրա գերմանական սորոչկան է, ռետինե կոճակներով։
Որովհետև անկեղծ են։ Գործած ա, ժամանակ ա ծախսած, առած չի, պրծնելու համար այլ կամեցած ա անկեղծ։
Այսպիսով մեկ այլ նշան – անկեղծություն, որը սպառողության հակադիրն ա։
Ու պրիկիդը կարող է լինել անկեղծ, կամ սպառողական, այսինքն՝ փուչ։ Փուչ է այն իրան պանկի տեղ դնող աղջիկը, որը լավ էլ նենց ապահով ա ապրում, ու չի կարող նա բնավ զգալ այն ինչ իրական պանկ աղջիկն է զգում։
Ու դա լրիվ կարելի է տարբերել։
դ – Նույն բանը կարելի է անել նենց, որ լինի սպառողականություն, կամ ստեղծագործություն։
Ինչպես ասացի, լինի դա չաթ, թե զրույց։
Ավելացնեմ՝ լինի դա հեծանիվ քշելը թե շան հետ զբոսնելը։
Լինի դա սեքս թե ատամներ մաքրելը։
Իսկ ո՞րն է սպառողությունը։ Իրան ո՞նց դեթեքթ անել։
Մի քանի նշան կա՝
մեկ – դա երբ չգիտես ինչի՝ ուզում ես ունենալ, իսկ հետո ունեցածդ չես գնահատում, չես էլ օգտագործում, ու այլ բան ես ուզում։ Դրանով արժեքազրկելով այն, ինչ ունես։
Արժեքազրկելով ցանկություններդ։
Ինետից գիրք քաշելն ու չկարդալն էլ է սպառողականություն։ Ի՞նչ անենք որ գիրք է։ Պե՞տք էր քեզ քաշել։ Հետո՞ ինչ որ վեհ է հնչում։
Ու գիրք քաշելով ու չկարդալով, ընդհակառակը դու հաստատում ես, որ քեզ չես սիրում։ Որովհետև սահմանափակ ժամանակդ ծախսել ես անիմաստ մի բանի։ ժամանակդ չես գնահատում։ իսկ ժամանակից թանկ բան ունե՞ս։
Եվս մեկ նշան՝ սպառողությունը արագ արագ է, հապ-շտապ է։ Առանց ծամելու ուտելն է։ Քո տեղը ծամած բանը մարսելն է։
Երբ փոխարենը մանուալ կարդաս, ու մտածես՝ ուրիշին ես հարցնում։ Որ ամեն ինչ պատրաստի ես ուզում։
Որ հավես չունես ինքդ անելու։ Բա ինչի՞ հավես ունես։
Սպառողը գիտի, որ ժամանակը սահմանափակ է, ու անընդհատ նոր ու նոր բաներ ձեռք բերելով ու չոգտագործելով այդ նույն ժամանակը սպառնում է անիմաստ։
Բերնը պատմություն ուներ երթևեկող չինացու ու եվրոպացու մասին։ Նրանք քսան րոպե խնայեցին, ու չինացին նստեց, սկսեց նայել մոտակայքում աճող ծառերին։
– Գնանք, մենք ախր քսան րոպե ենք խնայել մինչ հաջորդ գնացքը – շտապեցնում էր նրան եվրոպացին։
– Ահա, մենք խնայել ենք քսան րոպե, ու ես ուզում եմ նայել այս ծառերին – պատասխանեց չինացին։
Նա լավ գիտեր, որ ծառերը կային, կան, և կլինեն, իսկ այս պահը գուցե իր միակ շանսն է այդ ծառերով հիանալ։
Նա չեր շտապում, ու գնահատում էր այն ինչ կա, խուճապում կայրանի խանութներով վազվզելու փոխարեն։
Տենց ես ու ընկերս գնում էինք նաբերեժնիով թութ ուտելու։ Նա ասում էր՝ արագ արագ, գնանք, հասնենք։ Ես էլ՝ կաց, նայի ինչ հավես ա, ինչ կայֆ հոտ ա, ինչ հավես ա զբոսնելը։
Ու էդ ժամանակ Բերն կարդացած չկայի։ 🙂
Ահա ևս մի նշան՝
Պրոցեսից հաճույք ստանալու ունակությունը։
Նույնիսկ փորձառու չոփեր քշող բայքերներին է կարելի համեմատել վերոհիշյալ չինացու հետ։ Հիշու՞մ եք անեկդոտը, երբ հին բայքերը երիտասարդ ու մարզական բայք քշողին ասում է՝ «ա չեգո ս վամի զնակոմիծսյա, վի կաժդի գոդ մենյաեծես»։ Քանզի արագ-արագ քշելով իրանց գլուխը ուտում են։ Իսկ բիձեքը չոփերների վրա դանդա՜ղ քշում են ու հիանում են լանդշաֆտին շրջակա բնապատկերին նայելով։
Էդ ինչի՞ գրեցի։ Որովհետև մտածեցի, որ մարդիկ կան, որոնք վ ուպոր չեն հասկանում այդ բառը։
Ասում են՝ բա էլ ինչի՞ համար ես ծնվել։ Որ սպառես։ Ասում են՝ մարդու բնույթը սպառելն է։
Ու մտածեցի, ի՞նչ ընդհանուր բան կա այն մարդկանց մեջ, ով տենց է ասում։
Ու գտա՝ ընդհանուրը այն է, որ իրանք ընդհանրապես բան չեն ստեղծում, նույնիսկ դպրոցական հիմար տեքստ մատյանում չեն գրում։
Հիշեցի երկու բան․ Մեկ – ԳԻմլերի հայրը իրան ստիպում էր նա օրագիր վարի։ Գիմլերը գրում էր՝
երկուշաբթի – գնացինք գետում լողալու։ երեքշաբթի – գնացինք լողալու։ չորեքշաբթի – գնացինք լողալու։ Նույնը։ Ու տենց մի շաբաթ չձգեց։
Մի հատ էլ դրվագ։ Մաթեմի դասախոսը հարցնում է իրա պոտենցիալ սանի ծնողներին․
– Իսկ ձեր աղջիկը գրու՞մ է։
– Գրու՞մ ։ Ի՞նչ կապ ունի գրելը մաթեմի հետ։ Մենք ուզում ենք մաթեմ պարապի։
– Մեծ կապ ունի։ Եթե գրում է, ու կարողանում է արտահայտել միտքը, ապա մտքեր ունի հաստատ։ Իսկ եթե միտք ունի, մաթեմից էլ լավ կլինի։
Հա, այդ մարդու մոտ ես ել եմ մաթեմ պարապել։
Ու Էրիխ Ֆրոմմը գիրք է գրել ««լինել թե ունենալ» վերնագրով։
Ունենալ խցիկ թե լինել լուսանկարի՞չ։ Սա է տարբերությունը
_ու տենց _
[այստեղից ][1]
_ու տենց _
[1]: http://www.diary.ru/~chelovechka/p86695934.htm
«Беседы с Богом»
Нил Дональд Уолш
_ու տենց _
Ծերուն Թորգոմյանը ընդդեմ Մանուկ Աբեղյանի
հավես ա, որ երկուսի մասին էլ վիքիյում հոդվածներ կան։
_ու տենց _
http://chuck.cs.princeton.edu/ChucK : Strongly-timed, Concurrent, and On-the-fly
Audio Programming Language
_ու տենց _
Mush jan,
aper,
translitov em grum
vor herakhosovd kardas
u unem qo hamar translit
grelu
u nuynisk kardalu
ed yes em asum,
en vor translit groghneri ujasn a
u vortegh brnum chrpum a
hogevor
voobshe-to qaghaqum lineir
kasei es inch actoy herakhos unes
vor hayeren cuyc chi talis
ho nishebrod ches ara
bayc de vor banakum es
nereli a
tak chto translity banaki het
anmijakan kap uni
u syunyakov em grum
tsipy dzoni formayov 1li
vor chscrolles
u yes banakum asenq
gnum ei samovolka
heto mi pakhats gyughum
hert kangnum
vor herakhosov ogtvel lini
aysinqn IT-i zargacumy
nuynpes kap uni banaki het
u samovolkeqi qanaky qchacnum a
disciplinan lavacnum,
dzisciplinan, dz-ov,
anhrajeshtabar en samavolka gnum
isk veradarnum en patahabar
eli anhrajeshtabar
qez cankanam
banakum open source-i ughghuc chsheghves chmolorves
io-ov softer gres
hogevor
intelektualneri het vor nuynisk shrjanayin en eghel
erku angam
tenc shat glukh chdnes
u voobshe` chdnes
jand el sagh lini
yand el chtani
u dukho’v
u tenc
H. G. vulgar es eli ho zorov chi
_ու տենց _
Քանի տարի աշխատում եմ տարբեր տեղերում, միշտ լսում եմ ծանոթներից՝ «բա ո՞նց անենք ձեր մոտ ընդունվենք»
Տղերք/Աղջկեք, ո՞նց չի հասնում ձեզ որ բան էլ պետք չի անել։
Պետք ա մասնագետ լինել։ Չընդունողի մերը։
Հարցազրույցների սաղ ացտոյ գիտելիքներով մարդիկ են գալիս, «ընդունեք – կսովորեմ» վիճակներով։
Իսկ որ հարցնում են՝ «ինչի ես ուզում մեր մոտ գալ՞» ու պատասխանում են՝ «ազատ ժամանակ շատ կա, բան ու գործ չկա, իսկ ես ուզում եմ սովոտել» ես չեմ դիմանում, ասում եմ՝ «դրանից էլ լավ բա՛ն։ Լիքը ժամանակ կա ուզածդ բանը սովորել»։
Չէ էլի։
Նենց հույսով ենք սպասում՝ գոնե այս մեկը հասկանա, գոնե այս մեկը լավը լինի։
Բա մեզ պե՞տք չեն լավ տղերք։ Բա մենք չե՞նք ուզում լավ մասնագետիհետի ու հետաքրքիր մարդու հետ աշխատել։
Ի դեպ, իմ նկատելով, հետաքրքիր մարդիկ միշտ էլ լավ մասնագետներ են։ Երբ անհամ մարդ եմ տեսնում, արդեն կասկածում եմ, որ լավ մասնագետ է։
Ու դուք ինքներդ եք նենց անում, որ հետո շեֆերը մի ացտոյ ծանոթ կբերեն, մտածելով, դե որ սաղ մի բան չեն, թող ծանոթը լինի, լավություն կանեմ, բարեկամի ընտանիքը մի քիչ ապահով կլինի։
Չէ էլի։
Բա որ հետո հարցնում են՝ «ո՞վ ա տեղավորել»։ Ապեր հիմա ո՞նց պատասխանեմ։ Բարեկամներս էլի։ Զատկի կղզից նավապետ հայրս զանգեց խնդրեց։ Չէին կարող հրաժարվել։
Էլ չեմ ասում, որ ախր փողի համար չէ, նեուժե՞լի ձեզ չի հետաքրքրում ձեր գործը, որ ինքներդ սովորեք։
Ինչքան «էփլ» չեմ սիրում, բայց Ջոբսը լավ խոսքեր ուներ՝ «արա այն ինչ սիրում ես, փողը ինքը կգա»
_ու տենց _
(15:09:46) norayr: anyone tried to crosscompile gentoo system in QEMU by using sd card as a qemu hard drive?
(15:10:05) norayr: then get out out the card and insert it into nokia
(15:10:27) Stskeeps: norayr: there are insane people like that around here, yes
(15:10:33) norayr: nice 🙂
_ու տենց _
Վազելուց երեք
լինեի անծանոթ,
երկինքը հասկաղող,
տիեզերանավ,
լռության մեջ թռչող,
արքայադուստր,
ու ձեռքիս տակ բանակ,
լինեի ղեկավար,
հասկացնելու համար,
լինեի ես գրող
անտեսանելին տեսնող,
լինեի ես աղոթք,
միտքս արտահայտող,
լինեի ես անտառ,
ծառեր չթաքնվող,
լինեի լուսացում,
գաղտնին բացահայտող
լինեի ես որսորդ
այլ սնունդ փնտրող,
լինեի կենդանի
այդ վիճակին սազող,
լինեի ես մի անձ,
անչափ շունչ ունեցող,
լինեի սրտի թխկոց,
երբևէ կանգ չառնող
Թոմ Տիկվեր
und so weiter
_ու տենց _
«Ինչի եմ սիրում ռուսերենը, էդ նրա համար, որ չեն հոլովում օտար անունները։ Ասենք ձաձա Մերի»
_ու տենց _
prof. Niklaus Wirth at the 4th Annual Google Test Automation Conference
_ու տենց _
էս իմ տունն ա
իրա պատերը հաստ են,
բայց էդ ինձանից կախված չի
պատուհանների մեջ արև երբեք չի ընկնում
ու էդ նույնպես ինձանից կախված չի
բայց ինչ ինձանից կախված ա՝
արել եմ․
իրա պատին կախված սրբապատկերը․
խորհրդավոր քեֆի՝
հանել եմ
իրա պատին կախված սրբապատկերը․
ամերիկայի դրոշը՝
ռադ եմ արել
իրա պահարանի միջի
գունատ ու հոտած դիակի պես սառը բյուրեղապակին՝
լցրել եմ աչքից հեռու․
որ այնտեղ շարոինակի փտել փոշոտվել,
լռին ապացույց դառնալով,
որ բյուրեղը փայլում է
միայն երբ իրանով հիացող ձեռքերը
իրան կապույտ հեղուկի մեջ թրջված
գարշահոտ քրջիկով ու
քնքուշ եռանդով տրորում են
միամտորեն հավատալով որ
փայլունը՝ սիրուն է,
իսկ խսիրը՝ ոչ։
ձեզանից ինչ մնացել է
ինձ շատ խորթ է
ձեզանից ինչ մնացել է՝
ջրափոս է, որ թողել են մեզ
սևանի տեղը,
ձեզանից ինչ մնացել է՝
պոչամբար է,
որ մեզնից հետո կմնա
նույն սևանի տեղը
ձեզանից ինչ մնացել է՝
մաքրել եմ, աքսորել եմ, վտարել եմ
միայն մոխրամանն եմ թողել,
ես իրա մեջ օճառ եմ դնում
բայց ես ամեն բան չեմ կարող
արտաքսել ու փոխել բնավ։
ես, ասնեք պատերը, չեմ կարող տեղաշարժել,
քաջարանի սարերի պես,
ու ոչինչ, որ էդ պատերի գույնը
ձեր թաքուն, բայց տղայավարի ծխած
ծխուկների մոխիրի գույնն է։
ես այն ծածկել եմ նկարներով
վարպետների
որոնք գունատ չեն բնավ,
այլ թեև սև-սպիտակ են, բայց վառ են
Իսկ էդ կրակն ու գույնը ձեր աչքին չի երևում
քանզի այն ուղեղի մեջ է․
ինչպես շաքարի համը, լեզվի վրա չէ
ինչպես ձագուկի վնգստոցը աղջկա ականջների մեջ չէ
որ գրկելու ցանկություն է առաջացնում,
ինչպես այդ աղջկա հրապուրիչ հմայքը՝
իմ աչքերի մեջ չէ,
այլ գլխի մեջ է հրդեհվում,
իսկ դու՞ք ինչ մտածեցիք, ո՞րտեղ։
ու սա իմ տունն է
իրա մեջ ինչ ինձանից կախված ա
ես արել եմ
բյուրեղի տեղ ապակու հետևը
հորս, մորս, պապուս խցիկներն են,
որոնք մինչ այժմ աշխատում են,
ու ես իրանց հանում եմ, իրանցով նկարում եմ,
այստեղ վաղուց չափահաս դարձած
կոմպերն են
որ մինչև հիմա աշխատում են,
ու ես իրանցից օգտվում եմ,
էս տանը հիմա ամեն ինչ աշխատում է
ես ել եմ աշխատում՝ գլուխս ել ա աշխատում
ու ես իրանով օգտվում եմ,
Ու միայն ձեր ապուշ երեխեքի
«տուրբո» ծամոնների պիտակները
չեմ պոկել հայելու վրայից
որովհետև այս տան պատմության
ամենակենդանի դրվագների վկաներն են։
իսկ փոշին․․․
ո՞վ ասաց որ փոշին պետք է չլինի
ո՞վ ասած որ ձեր ջիպը պետք է շքեղ լինի
ու գլամուր ճաճանչի արևի տակ
իր տիրոջ ոսկե ատամների պես,
սխալ տեղում թողած՞։
Թե՞ սարերում ու անապատներում
չոբանի շան պես լեզուն հանած,
պիտի չլվեր ու ցեխոտվեր վաստակելով իր փայ բենզինը,
Մի՞ թե չեք զգում
դռան մոտ կանգնելուց
ծանոթ բայց մոռացված մի հոտ,
«221բ» համարը տեսնելով։
Հա, բա կզգաք, չեք զգա։
Շաղ տված բուրմունքի,
որ կեղտը թաքցնելու նպատակով են մտածել,
հոտին են սովոր ձեր քթերը,
իսկ եթե ուղեղին հասնի,
միևնույն է չի հասնի։
Ու դուք մի հասցրեք։
Իսկ դռան մոտ կանգնելուց մի փորձեք բռնացնել ձայնն հեռուստացույցի,
որի մեջ լուռ թաղվելով
ձանձրությունից էր խուսափում
այն ինչին ընտանիք են ասում,
Հեռուստացույցը լռում է, որովհետև իրա կարիքը չկա
Քանի որ այստեղ զվարթ է,
թեև ձեզ թվում ա, որ մութ են ապակիները,
Այստեղ ուրախ է,
թեև ձեզ թվում ա որ ոչ մի ձայն չի պլստում,
դռան ճեղքերից,
իսկ ուրախ լինելու համար բնավ պետք չէ
սեյֆի սրտի բանալի փնտրողի մասին երգեր քոքել,
որ հարևանի ականջը քաշի,
Այստեղ հանդարտ է, նույնիսկ երբ հյուրեր են գալիս,
որովհետև ոչ ոք չի վախենում լռությունից,
նույնիսկ սերը լուռ է
թեև դուք սովոր եք մարմնավաճառների տնքոցներին,
նույնիսկ շունը չի հաչում,
թեև դուք սովոր եք ժինջիլ շղթաները ձգող պահապան շների խռխռալուն,
այստեղ պահապան պետք չէ, որովհետև տանելու բան չկա,
իսկ այն ինչ կա՝ չես տանի։
Չես տեսնի, ու չես լսի։
ու սա իմ տունն է
իրա մեջ ինչ ինձանից կախված ա
ես արել եմ
իսկ դու՞ք ձեր կյանքում ի՞նչ եք արել
բացի էդ տունը ինձ վարձով տալուց։
_ու տենց _
_ու տենց _
[այստեղից ][1]
_ու տենց _
[1]: http://brenda-am.livejournal.com/1229.html
իմ բաքվեցի համադասարանցին, որը վաղուց ռուսաստանում ա բնակվում, կմ ա բացել։ ասեցի հղումը տամ, թող լինի, մարդ ես։
http://edo-milanian.livejournal.com/
_ու տենց _
[այստեղից][1]
_ու տենց _
[1]: http://reckless2.livejournal.com/48321.html
օրերից մի օր գեղարդի մոտակայքում քարանձավի մեջ
_ու տենց _
http://neoarchlab.blogspot.com/
_ու տենց _
author of QEMU, tcc (tiny c compiler), ffmpeg, and other projects, Fabrice Bellard is also author of tv signal generator
inspired by this radio signal generator made from a Linux pc and a monitor.
_ու տենց _
Հա։ Ու մի բան էլ
«ավատարի» վերաբերյալ։
Հեհե։
Հարրի Հարրիսոնի «նեուկրածիմի պլանետան» գիտե՞ք։
յանիմ կարդացած տղա եմ Իսկ արժեր իմանալ։
Պարզապես դե ո՞նց հանրամատչելի տելեպածիա ցույց տաս, նույնիսկ եթե անունդ Կամերոն ա ու մի վախտ քիչ փող ունես։
Բայց ինչքան ավելի նագլյադնո հասկանալի ու պարզ ա երբ կապը վայրելեսս չէ, այլ վայրեդ է։
Ինտերֆեյսներ, կոնեկտորներ։
Ինտերֆեյս ափ, ինտերֆեյս դաուն։
Չէ մի չէ, վենծիլյատոր։
ու մի բան էլ ասեմ։ Էն որ մեր ախպարների հետ թանքսգիվինգ էինք նշում, ասում էին՝ «ֆոր տհե հափի ջենոսայդ օֆ նեյթիվ ամերիքանս»
հո զոռով չի՝ պատմությունը չի ջնջվում։ ՁեռաԳրածը չի վառվում։ ԿՄ-ի փասվորդը չի փոխվում, իսկ եթե փոխվի Աբու Հասանի մաշիկների պես վերադառնում ա։
«տուգա վսասիվայեծե, գասպադա» (ց) պարոն Ազատամարդիկ
Ու հա, Մատրիցան Լեմից թխեցին, չամաչեցին, բայեվիկ սարքին, հիմա էլ անցան Հարիսոնին։ Էս սաղ ամերիկյան կինո-ֆանտասծիկան պիտի կռիվ-կռիվ լինի՞։ Լրիվ այսպես ա դառնում։ Թե՞ հիմա Յանգին էլ կփչացնեն։ ՕՄԳՎՏՖ։
ՀԳ․ Չլինի Կոպոլայի հայ պրոդյուսերն ա Կամերոնին փող տվել ու պնդել որ էն հարգարժան տիկնոջ անունը Ծաղիկ լինի։
Դե լավ․ Կամերոն, Կոպոլա՝ ինչ տարբերություն։
Մի բուռ հայ ենք։
_ու տենց _
[այստեղից][1]
author of [The Gun Seller][2],
Hugh Lauri
crosspost to [house_am][3]{.lj-user}
_ու տենց _
[1]: http://rutube.ru/tracks/2802678.html?v=f4a307b07bf5333586e190ebea1baaf8
[2]: http://en.wikipedia.org/wiki/The_Gun_Seller
[3]: http://house_am.livejournal.com/
մարդկանց գարեջուրը չէ կործանում բնավ
ջուրն է հիրավի
_ու տենց _
[այստեղից][1]
<lj-embed id="88"/>
[այստեղից][2]
_ու տենց _
[1]: http://armcomedy.com/2009/12/30/dzmer-pap/
[2]: http://www.youtube.com/watch?v=j9HlBLVjj48
դուխով – մուխով մինչև վերջ
(ընկերոջ սմսից)
_ու տենց _
Այսօր մտածեցի, երբ ամբոխը տեսա, տրանսպարանտով, որի վրա Նիկոլի դիմանկարն ա խփած։
Մտածեցի, որ Նիկոլը գոնե բանտից գրում ա, իսկ մարդիկ կան, որ չեն կարող գրել իրանց ԿՄ-ներում։
Եվ երկու բանով եմ ուզում կիսվել։
(c) Անահիտ Վարդանյան
<lj-embed id="87"/>
_ու տենց _
Մի հատ էլ բայեվիկ նայելու եթե հավես ունեք՝ ապա նայեք։ Մի քսան տարի անց սա կնայվի ավելի վատ քան հիմա նայվում ա հին «միլիոն տարի մինչ մեր թվարկությունը» տիկնիկ դինոներով։
Հա, էմոցիաները պակաս են։ Ավատարը կառավարվելով մարդու կողմից, ենթադրվում ա, որ պետք ա կարողանար այդ մարդու էմոցիաները արտահայտել։ Իսկ իրանք նույնիսկ մարսկոյ պեխոծինեցների մոտ շատ են լինում՝ ոչ միայն «զարմանք», «զայրանք», «ժպիտ», «վախ» ու էլի մի երկու հատ։ Մուլտերում երբեմն ավելի լավ ա ստացվում։
ամփոփելով՝
մեկ – ավատար սաքս։
երկու – եթե տենց շարունակվի, էլ կինո նայել չի լինի։ լիշ բի ես չեմ նայելու։
_ու տենց _
դե նայեցի էդ լեգենդներից առաջինը։
փրոդաքթ փլեյսմենթը շատ չէր, բայց տենց ձեռի հետ չէր, այլ լրիվ էքսփլիսիթլի։ ու կարար ավելի սիրուն լիներ, քան «արարատ»-ի փոսթերը ցույց տալը։
Դայրեքթոր օֆ ֆոթոգրաֆի ոմն Շեյն Դեյլը լավն ա։
Դե ֆիլմը ռուսական շուկայի համար ա։ Ռուս տղա, հասկանում ես, աղջիկն էլ ոչ հայ ա, ոչ էլ հայի նման, ոչ էլ գրկվել գիտի։ Դե տղեն էլ չգիտի։
Ու «րազլուկայից» հետո իհարկե տարբեր ձև կարելի ա պահել, բայց հաստատ ոչ տենց, աչքիս Շամմասյանները հեռվից հեռու չեն հիշել-միշել դիսթանթ րիլեյշնշիպ չեն ունեցել, իրանց ջանն էլ սաղ լինի։
Հա, իսկ Ջիգարխանյանը աշխատանքային միգրանտ է։ Սկզբից իրա գյուղում, հետևը սարը, նուռ է ուտում, իսկ հետո պարզվում է որ տաքսու շոֆեր է։ Այ մարդ, էդ սարն ու նուռը ու՞ր էս թողել եկել օտար քաղաքներ տարբեր ռուսների տանել-բերելու համար, որ հետո մի հատ էլ խելացի խելացի զահլեն տանես, պրիտչա պատմելով։ Երևի գործ չկար գյուղում՝ եկավ քաղաք։ Այսպիսով, ֆիլմը բարձրացնելով տրաֆիկինգի խնդիրը մի տեսակ մոտենում է վեհ ֆիլմերի դասին։
Նենց _մի տեսակ _ ավելի գովազդոտ էր այս ֆիլմը, քան ֆիլմոտ։
Իսկ ես Շամմասյան ախպերների մասին դեռ վաղուց գիտեմ, այս գովազդից՝
բայց մտածում էի, վաղուց մոռացել են որ հայ են։ Դե Մարիամ Պետրոսյանի մասին ել էի մտածում որ մի ռուսաստանյան էմիգրանտ/ասիմիլյանտ ծիտ կլինի իսկ դու արի ու տես, մեր հետ ապրում ա, մեր հետ նույն փողոցներով ման ա գալիս, ես էլ իրան տենց մի քիչ գիտեմ։
_ու տենց _
Հաուսի հերթաքան խերն ա, այս տղու մասին իմանալը՝
_ու տենց _
noch@hacktar:~$ wget www.ararat-legends.com/content/ararat_akhtamar_film_en.flv
_ու տենց _
ես չեմ հասկանում, արդյո՞ք անպայման պիտի գործի լինեք որ օնլայն լինեք չաթերում։
ուրեմն՝
ա – օնլայն լինելը ձեզ էդքան էլ չի դզում
բ – գործի տեղը եղած միակ զբաղմունքն ա։
գ – դուք տանը կոմպի և/կամ ինտերնետի հետ խնդիրներ ունեք։
դե ոնց ուզում եք, ես մի վախտ լիքը միրք կանալ ունեմ չաթվելու։ Դե ջիջիլ։ Ձեզ տեսեք։
you know, people hate people, who have theories about people (c) Greg House
_ու տենց _
(10:07:33 ) Anahit: նեղանալ չունե՛մ
(10:07:46 ) chnorik: չկա նեղանալ
(10:07:50 ) chnorik: ժամանակակից տարբերակով
(10:07:58 ) chnorik: հիրավի ժամանակակից եմ ես
_ու տենց _
հարվածենք բդին ինձյուշկայով։
ինձյուշկան մի տեսակ իմպերիալիստական չէ՞։
հմ՞։ բա ինչո՞վ հարվածենք։
_ու տենց _
և հարգելի հարևաններ, եթե դուք կարծում եք, որ ես ձեր շանսոնն եմ լսելու, դուք քիչմ սխալվում եք։
հիմա դուք armenian space station եք լսելու
_ու տենց _
_ու տենց _
– էսա 2010-ն ա՞։ Բա ու՞ր են թռչող մեքենաները։ Ու՞ր են Մարս սլացող զբոսաշրջիկային տիեզերանավերը։ Ու՞ր է գրողների, գրողը տանի, պատկերազարդ ապագան։
_ու տենց _
<td valign="top" width="50%">
<table cellpadding=1>
<tr>
<td valign='bottom'>
<img src='http://norayr.am/weblog/uploads/2012/04/maroon.gif' width="100%" height=270>
</td>
<td valign='bottom'>
<img src='http://norayr.am/weblog/uploads/2012/04/green.gif' width="100%" height=220>
</td>
<td valign='bottom'>
<img src='http://norayr.am/weblog/uploads/2012/04/blue.gif' width="100%" height=5>
</td>
</tr>
<tr>
<td align='center'>
<b>Ре</b>
</td>
<td align='center'>
<b>В</b>
</td>
<td align='center'>
<b>Р</b>
</td>
</tr></table>
</td></tr> </table>
<p>
<a href="http://transactional-analysis.ru/tests">Пройти тест</a>
</p>
<p>
hehe 🙂
</p>
<p>
<i> ու տենց </i>
</p>
– Արի ամուսնանանք։ Դու ջրի կգնաս, ես որսի։ (c) Օձունցի Մուշեղ Անթարանյան
http://funt.livejournal.com/132598.html
_ու տենց _
_ու տենց _
հիշու՞մ եք գերմա-նացի-ների մասին պատմությունը։
Հիմա պատկերացրեք գերմանացիների վիճակը Նազիկ Ավդալյանի (Nazik Avdalyan) անունը կարդալու ժամանակ։
_ու տենց _
if you accidentally install ie8, and then accidentally setup xp sp3, then, your ie8 become unremovable. “Remove” button disappears from “Add Remove Programs”.
if anyway you have a courage to uninstall sp3, and get back “Remove” button, then, you’ll get a blackmail – list of applications which possible may not work after ie removal, like lingo, which were installed and working before that notorious ie installation
_ու տենց _
Պարսիկ Ամիրը զարմանքով նայում էր մեկ իր դոնաթին, մեկ նոութբուքի էկրանին։
«Փրուվ յուր նոթ ռոբոթ» – գրված էր քափչայի վրա։
– Այս ի՞նչ է ինձանից ուզում – հարցրեց Ամիրը։
– Ապացուցիր որ ռոբոտ չես բնավ – բացատրում եմ։ Գրի այն տառերն ու թվերը։
Ամիրը ուշադիր սեղմեց մատով մի քանի ստեղն։
– Ապրես, իսկ հիմա այնտեղ կտացրու։
Ամիրը կտացրեց։ Քափչան սխալ էր մուտքագրված։
– Օկ, հավանաբար սխալ ես ինչ որ բան գրել։ Կրկին հավաքիր։
– Նորի՞ց – զարմացավ Ամիրը։
– նորից չէ, կրկին Ահա – պատասխանեցի ես, կծելով իմ դոնաթը։
Ամիրը կրկին մի քանի անգամ սեղմեց ստեղնաշարին, և կտացրեց մկնիկի ստեղնը։ Կրկին ապարձյուն։
Հետո երրորդ անգամ փորձեց մուտքագրել թվերը, ու կրկին սխալվեց։ Եվ հարցական հայացք նետեց իմ վրա։
– Սա ի՞նչ է նշանակում – հարցրեց։
– Լսի, կարո՞ղ ա դու ռոբոտ ես։
– Հը՞
– Փաստորեն։
_ու տենց _
Մի անգամ ես փորձում էի մի խումբ գիտնականների ապացուցել, որ նրանց կոմպերից մեկի ցանցային քարտը չի աշխատում։ Այդ կոպմը գնտվում էր շախտայում, վատսուն մետր խորության վրա, լեռի մեջ տեղը։ Միացնելով իրա տեղը ցանցին իմ նոութը, ու բարձրանալով լույս աշխարհ, ես կպնում եմ նոութբուկիս։
– Հիմա ի՞նչ անեմ, որ հասկանան, որ կպա՞ – հարցրեցի ինքս ինձ – երաժշտություն միացնեմ։
Աչքիս տակ ընկավ մի մպերեք։
Քիչ անց սարի մեջ տեղը մի փոքրիկ սենյակում հնչեց Էդվարդ Գրիգի «լեռնային թագավորի քարանձավում» /Dovregubbens Hall/Hall Of The Mountain King/ գործը։
_ու տենց _
լինում է չի լինում, մի հարվածային նվագող տղա(հետագայում՝ ուդարնիկ) է լինում։ ու գնում է նա հարցազրույցի որ մի խմբում նվագի։ Բայց տարիքը ավելի մեծ ա ասում, որ մի աչքով չնայեն, համ էլ խաբում ա թե իբր նոտաներ գիտի։ Իսկ խմբի տղերքը առաջարկում են իրան նվագել նոտաներով, ու դեմ են տալիս մի տեքստ։ Ուդարնիկը սաստիկ վախենում է, քանի որ նոտաներ չգիտի բնավ, հետո աչքով ընկնում է գործի անունը։
– Արա, էդ իմ սիրած գործն ա – ուրախացավ նա ու նվագեց։
Տղաներին էլ շատ դուր եկավ, ու նրան ընդունեցին թիմ։
Իսկ նա գյոզերով սկսեց նոտաներ սովորել, որ չիմանան։
Բայց տենց էլ չսովորեց։ Ու տենց էլ իմացան։
_ու տենց _
Վարդանը Շնիտկեյի ֆան էր։
Գավրիլան լավ ամուսին էր
Մի անգամ Տիկոն Այվազյան իրան ասեց Ալֆրեդ ու դրանից հետո իրան բոլորը ասում էին՝ Ալֆ։
Եվ երբ Ալֆա սամեց Ալֆ Վարդանը գրեց սոնատ, այն ակնհայտ Շնիտկեյոտ էր հնչում։
– Վախենում էի որ սաղ կասեն, արա, էս ինչ Շնիտկեյից թխել ես դու, բայց սաղ ասեցին՝ արա էս ինչ դուխով տղա ես դու, որ թխել ես ու չես վախենում որ կասեն, որ թխել ես։ Մի հատ էլ Զառան ձև արեց յանիմ գիտես էդքան էլ նման չէր Շնիտկեին։ Բայց ես հո գիտեմ որ նման էր:
_ու տենց _
итак, я сегодня посмотрел “Коралину в стране кошмаров”.
Семья Коралины переезжает в новый дом, который оказывается частью большого старого замка под названием – Pink Palace. Розовый Замок.
![][1]
Обратите внимание, не голубой и даже не зеленый, а именно розовый. Он и выкрашен в розовый цвет.
У Коралины занятые родители – они работают в поте лица, чтобы закончить в срок работу – каталог для садоводов. Поэтому у них не хватает времени не только на игры с дочкой, но и на сад, уборку готовку. Готовит папа, до тех пор, пока они не выполнят работу. Коралине приготовленная отцом еда не нравится, и она скучает по друзьям.
За отсутствием родителького внимания, Коралина отправляется исследовать окрестности, начав с поиска старого заброшенного колодца, а по дороге знакомится с мудрой кошкой и соседским мальчиком – внуком владелицы замка.
На следующий день, рассказывая новости дня маме она преувеличивает опасности придавая важности своим похождениям, но больше пытаясь обратить на себя внимание:
![][2]
– Мам, вчера я почти упала в колодец
– Аха
– Я могла погибнуть
– Да, классно
Затем Каролина просится поработать в саду, несмотря на дождь.
– Нет, там дождь, и грязь – возражает мама, которая терпеть не может грязь и возню с землей.
– Но мам, когда приедут мои друзья, я хочу хоть что-то им показать! – у нее своя жизнь, свои друзья, свои “важности”.
Каролина продолжает:
– Мы же для этого сюда приехали
– Вроде того, но потом случилась авария – отвечает мать
– Я же не виновата, что ты врезалась в дерево!
– Отчасти виновата – невозмутимо отвечает мать.
– Не могу поверить, вы с отцом переехали сюда, хотя ненавидите грязь.
![][3]
Таким образом, Коралайн приходится жить – как и всем – бороться за свою свободу, отстаивать свои права – право не быть виноватой в ошибках матери, позвать друзей в гости, свободу не только выйти из дома во время дождя, но и сделать то, что мать терпеть не может, а следовательно и ей не следует – возиться с грязью. С другой стороны ей приходиться смириться, что она отнюдь не является центром мира и у родителей просто не хватает на нее времени.
![][4]
А мать передает ей подарок оставленный “каким-то мальчиком” – тем самым, с которым Коралина на днях познакомилась. Она морщится, ей неприятен незнакомый мальчик из новой реальности, однако девочку трогает подарок – кукла, очень напоминающая ее саму.
В поисках поддержки Коралина обращается к отцу, который набирает текст.
![][5]
Работает он в отличие от матери не за стильным ноутбуком, а за старым компьютером, типа под дос, зеленые буквы на черном экране.
– А что сказал шеф? – спрашивает отец. показав, что не собирается спорить с матерью ради дочери, изнемогающей от безделья, однако предлагает ей альтернативную работу – сосчитать количество окон и дверей в доме. То есть предлагает заведомо бессмысленное занятие.
Коралайн тем не менее принимается за работу, отчасти, чтобы себя занять, отчасти из уважения к отцу. Считая двери и окна, она натыкается на маленькую дверцу, совсем как Алиса. По ту сторону двери, пройдя через туннель можно попасть в альтернативную реальность, другое измерение, в зазеркалье.
А там тот же самый дом, но опрятнее, цветастее, ярче, я бы сказал – гламурнее.
![][6]
“Другая мама” с нескрываемой радостью встретила Коралину.
Кажется мать внешне та же, если не считать того, что у нее вместо глаз – пуговицы.
Новая мама просит позвать отца – тот в соседней комнате, но отнюдь не набирает на клавиатуре текст а играет на рояле.
– Ты же не играешь – удивляется дочь
– Посмотри, я сочинил для тебя песню – старается обрадовать ее отец
Коралина удивляется его не обыденным ярким тапкам.
В новом мире, с “другими мамой и папой” ей очень понравилось. Они укладывают ее спать, но просыпается она в своей постели, и кажется несколько огорчена возвращением в реальность.
Она рассказывает родителям о своем сне, и рассказ этот скорее напоминает мечту. А родители забирают ее с собой в город.
![][7]
Оставив папу сдавать работу – готовый каталог, мама ведет Коралину в магазин подбирать ей школьную форму.
![][8]
– Папа, я уже большая – возмущается Коралина – ей не нравится, что с ней обращаются, шутят как с ребенком
Настоящая мать долго выбирает форму дочке среди казалось бы одинаковых унылых серых костюмов, а Коралина находит яркие оранжевые перчатки. Она просит мать взять их тоже, обьясняя что они будут ее ярким утешением когда придется носить серую форму.
![][9]
Мать обещает подумать о перчатках в случае, если каталог одобрят, Коралина расстраивается.
![][10]
Итак, Коралине не охота жить в реальном мире, смириться с действительностью, и продолжать жить, находя сказку в обыденном. Она хочет быть любимым ребенком, и вновь отправляется в “другой мир к другой маме”. Там вновь весь мир вращается вокруг нее и ради нее.
“Другая мама” дарит ей новую одежду и игрушку – “исправленного” соседского мальчика с уговицами вместо глаз. “Исправленного” – потому, что она лишила его дара речи. Поначалу он и Коралине таким нравится куда больше.
![][11]
Этим “другая мама” еще раз показала Коралине свою заботу – она не только позволит выпить шейк и приготовит вкусную еду, она и разрешит гулять и играть с мальчиком, точнее его пропатченной версией. Исправленным так, чтобы ей нравился, ей подходил. Потому, что “другая мама не любит когда разговаривают”, по видимому, так как при этом выражают свое мнение.
Поэтому она ненавидит кошку, которая, согласно древней английской традиции, гуляет сама по себе. Кошка – это не контролируемая, не подвластная ей часть мира, проникающая извне, из реальности в ее искусно вымышленный и выстроенный но ни коим образом не настоящий дом.
В следующий раз “другая мама” предложит Коралине остаться жить в их мире – но для этого нужно сделать всего-то одну вещь – пришить к себе на глаза пуговицы.
![][12]
Стать такой, как они все в этом мире. Не видеть реальности(как ее увидеть с пуговицами-то на глазах?),
![][13]
уйти в свой выдуманный “детский” мир, позволить, чтобы “другая мама” ее “вечно любила”, и перестать расти.
Бегство от свободы, бегство от реальности. Отказ от развития, остаться навсегда ребенком. Всемогущая и “любящая” мать, которая, однако не позволит ей вырасти, отделиться, быть самостоятельной, не научит жить в реальном мире, не позволит стать матерью самой. Характерным признаком матриархата является то, что детей всегда хоронили рядом с матерью.
Теперь становится ясно, почему замок называется “розовым”. Все встает на свои места.
![][14]
– цитировал Бахофена Фромм.
Именно такими нам предстают не только не повзрослевшая “другая мама”, но и соседки старушки, живущие в прошлом, и бережно хранящие не только чучела всех предыдущих собак, но и конфеты начала прошлого века.
Когда приболела одна из собачек, старушка стала шить ей костюм с крылышками, вместо того, чтобы попытаться вылечить. То есть у нее отсутствовала инициатива и сопротивляемость. Она просто покорно мастерила крылышки. Не правда ли напоминает того человека из “Процесса” Кафки, который покорно сидел у двери со стражником всю жизнь, стал узнавать его блох, но так и не осмелился ослушаться и пройти, следуя своим желаниям?
И в этот момент помимо ужаса перед иголкой и зашиванием глаз на Коралину снисходит озарение. Она понимает, что цена слишком велика – уход от реальности, слепота, ей придется позволить себя “любить” и опекать всю жизнь. Она встречает за зеркалом(где же еще?), куда ее заточила “другая мама” других, “лоханувшихся” детей, точнее их души, которые утверждают что “другая мама забрала их жизни”. То есть не позволила жить своей жизнью, иначе говоря.
Вытаскивает девочку из заточения мальчик – кукла – пофиксенная копия соседского.
![][15]
Он знает, что он всего лишь кукла, но он создан быть ей другом, и готов пойти против воли “всемогущей матери” ради спасения подруги. Возможно, в его голове с опилками промельнули мысли, сравнимые с мыслями роботов Азимова. Однако, он будучи куклой, тем не менее поступил зрело и по взрослому.
![][16]
Старый мудрый кот проводит Коралину по окрестностям “другого дома”. По мере того, как они отходят от дома, предметы, деревья, растения, животные исчезают, и мир вокруг превращается в сплошную белизну.
![][17]
Потому, что этот мир фальшивый, и на самом деле не существует. Это суррогат настоящего мира, с приукрашенными и принаряженными домом, садом и родителями, и отсутствием всего остального. “Другая мама” создала дом и сад, но она не может создать мир.
![][18]
И мир в этой фальшивой реальности оказывается слишком маленьким, так как пройдя некоторое время в окружающей белизне Коралайн вновь подходит к дому, обойдя таким образом весь фальшивый мир, и поняв, что она будет лишена всего – своей жизни, взросления, самостоятельности, своего мира, останься она здесь. И поэтому она начинает игру – игра – это то, что любит “другая мама” – как сказала дружелюбная кошка. Возможно потому, что она сама осталась ребенком, а возможно потому, что она играет в игры, чтобы не жить настоящей жизнью. Далее идет похожий на компьютерную игру квест,
![][19]
и в конце, будучи обманутой, обманув, Коралина могла победить, но не так-то все просто.
![][20]
“Другая мама” не отдаст ее без боя, и Коралина отчаявшись запускает в “другую маму” кошкой. То есть использует ее в своих целях, не спросив, согласна ли та помогать в такой степени.
У кошки отношение куда более здоровое. И когда “другая мама” ловит Коралину в паутину, а у кошки есть шанс ретироваться и спасти свою шкуру, она так и поступает, вместо того, чтобы рисковать своей жизнью ради девочки.
![][21]
По мере того, как рушится “другой дом”, пропадают и розовые обои в настоящем.
В самом конце кисть руки “другой мамы” преследующая Коралину и в реальном мире, отправляется в глубокий колодец – под землю. Вообще, мульт полон архетипов. Архетипным я даже считаю русского эмигранта, соседа циркача со славянским акцентом, который использует слово “golubushka” говоря по английски
И старушки, живущие в прошлом, и зеркало, и опека, и безвольные, или бунтующие куклы, и паутина – архетипы и ссылки к другим произведениям искусства.
Завершается мульт подаренными таки девочке оранжевыми перчатками, и родителями, которые, заработав, занялись садом
– Приведи себя в порядок, завтра у нас прогулка – обещают родители
– Мы будем убирать в саду? – спрашивает девочка
– Конечно, что же еше? – отвечает мать
Папа начинает дурачиться с игрушкой осьминогом, и Коралайн настаивает на тюльпанах, чтобы посадить их к вечеринке.
![][22]
– Я не люблю грязь, но люблю цветы – признается мама.
Настоящие родители Коралины не инфантильны. Они активны, работают, строчат на компьютере, и сажают цветы.
Жизнь можно сделать “сказочной” если не бояться поработать
Все выглядит сказочно – сад с тюльпанами, и даже кошка, умело скрывающаяся за шестом.
![][23]
Вообще можно написать хорошую исследовательскую работу, рассмотрев каждую сцену мультфильма подробно, в деталях.
_ու տենց_
[1]: http://norayr.am/weblog/uploads/2012/04/shot0001.png
[2]: http://norayr.am/weblog/uploads/2012/04/shot0006.png
[3]: http://norayr.am/weblog/uploads/2012/04/shot0011.png
[4]: http://norayr.am/weblog/uploads/2012/04/shot0012.png
[5]: http://norayr.am/weblog/uploads/2012/04/shot0013.png
[6]: http://norayr.am/weblog/uploads/2012/04/shot0014.png
[7]: http://norayr.am/weblog/uploads/2012/04/shot0019.png
[8]: http://norayr.am/weblog/uploads/2012/04/shot0022.png
[9]: http://norayr.am/weblog/uploads/2012/04/shot0030.png
[10]: http://norayr.am/weblog/uploads/2012/04/shot0035.png
[11]: http://norayr.am/weblog/uploads/2012/04/shot0017.png
[12]: http://norayr.am/weblog/uploads/2012/04/shot0056.png
[13]: http://norayr.am/weblog/uploads/2012/04/shot0059.png
[14]: http://norayr.am/weblog/uploads/2012/04/shot0060.png
[15]: http://norayr.am/weblog/uploads/2012/04/shot0062.png
[16]: http://norayr.am/weblog/uploads/2012/04/shot0046.png
[17]: http://norayr.am/weblog/uploads/2012/04/shot0048.png
[18]: http://norayr.am/weblog/uploads/2012/04/shot0052.png
[19]: http://norayr.am/weblog/uploads/2012/04/shot0065.png
[20]: http://norayr.am/weblog/uploads/2012/04/shot0069.png
[21]: http://norayr.am/weblog/uploads/2012/04/shot0073.png
[22]: http://norayr.am/weblog/uploads/2012/04/shot0077.png
[23]: http://norayr.am/weblog/uploads/2012/04/shot0080.png
Վաղուց էի ուզում պատրաստել համար ավատար․ այս նշանը ուրարտերեն սեպագրում (նաև նեո ասորերենում) նշանակում է՝ sur (Շուռ)
_ու տենց _
[այստեղից][1]
_ու տենց_
[1]: http://rubstein.livejournal.com/379477.html
Աստղերը ինձ քույր են,
լուսինն ստեղ կապ չունի,
Իմ սիրելին լուռ է
և խոսելու ուժ չունի
Էս ի՛նչ լավն ես, այ գիշե՜ր
Էս ի՛նչ լավն ես, այ գիշե՜ր
_ու տենց _
«չկա պադերժկա անելու»
_ու տենց _
այստեղից՝ http://gisher.livejournal.com/63525.html
_ու տենց _
mkfs.reiserfs and mkfs.reiser4 արտաքին 1տբ վինչի վրա տևում է՝ ~ 50 վայրկյան
mkfs.ext3 and mkfs.ext4 նույն վինչի վրա տևում է արդեն ~ 10 րոպե
այսպիսով, րայսերֆս-ը մոտ տաս անգամ ավելի արագ է ստեղծվում։
_ու տենց _
Փիս կորպսի կամավորները նահանգների որ ասես փախած տեղերից չեն լինում։ Նրանցից մեկը, վերադարնալով շրջանից Երևան ասաց ՝
– Այսպիսի մեծ քաղաքում դեռ չեմ ապրել։
– Այո, Երևանը համեմատաբար մեծ քաղաք է։
– Չէ, ես Սիսիանի մասին էի ասում։
ու տենց
սիրու՞մ ես ինձ
_այդքան բան _
_ու տենց _
_ու տենց _
(c) [marta-ketro][1]{.lj-user}
[այստեղից][2]
_ու տենց _
[1]: http://marta-ketro.livejournal.com/
[2]: http://marta-ketro.livejournal.com/348853.html
Ֆրանսուա Վիյոն
ԲԱԼԼԱԴ ԱՆՑԱԾ ԺԱՄԱՆԱԿՆԵՐԻ ԿԱՆԱՆՑ ՄԱՍԻՆ
Ո՞ւր է, ասեք ինձ, Ֆլորան՝
Զարդն Հռոմի հրաշակերտ,
Ագրիպինան կամ Դաիսան,
Զարմուհին իր չքնաղագեղ։
Էքոն քնքուշ, ընկեր անգին
Կանաչ ափին առվակների,
Ո՜նց դիմանալ այդ հմայքին,
Ո՞ր է ձյունը հին օրերի։
Էլոիզը նկուն եղեգ,
Որի համար օծվեց տերտեր
Աբելյարը վշտակեղեք, –
Ո՞ր են նրանք, ո՞ւր են, օ, տեր։
Իսկ թագուհին հավատամերժ –
Բուրիդանին նա անտեղի
Նետեց Սենան՝ մի պարկի մեջ․․․
Ո՞ւր է ձյունը հին օրերի։
Կամ Բլանշը ճերմակ շուշան,
Որն ասես մի ջրանուշ է,
Խոհուն Բերթը, Բեատրիսան,
Էրենբուրգը․․․ Լոկ զուր հուշեր․․․
Ժաննան, որին այն մութ գիշեր
Անգլիայում տվին հրի
Մեծ Ռուանում, դա վաղուց էր,
Ո՞ւր է ձյունը հին օրերի։
ՈՒՂԵՐՁ
Մի հարցընեք, բարի իշխան,
Թե ինչ եղան, ու՞ր են հիմի,
Այս երգն էլ ձեզ հուշ չի մնա,
Ո՞ւր է ձյունը հին օրերի։
_ու տենց _
– Երեխեք, չեք հավատա ես նվայում եմ աշխատում․ աշխատատեղիս մոտենալու համար մեկը պետք ա վերկենա, աթոռը քաշի, որ անցնեմ։
Հա, վատսուն սանտիմետր ա սեղանիս ու պատի հեռավորությունը հազիվ եմ տեղ անում։ Մեր առաստաղին այ էս հաստության կանաչ որդեր են։
Իսկ հատակին տեսել եմ տարանտուլների ձագերին։ Իսկ երբեմն տեսնում ես որ մի սեղանի կոմպի լարերի համար նախատեսված անցքից մուկ ա վազում ու մտնում ա այլ սեղանի նույն անցքի մեջ։
– Ահա, թիսիփի փաթեթներ ա տանում բերում։
– Բա ինչի՞ ես այնտեղ աշխատում։
– Դուք դեռ ամենը չլսեցիք։ Ուրեմն, դա նախկինում գործարան էր։ Որը երևի 1978 թվից չի աշխատել ու մերը ամենա լավ սենյակն ա, քանզի մենք ցվետ նացի ենք, ու վերջը վերջո ճարտարապետներ ենք։
Ու պատերի օբօյներին ինչ որ հեռախոսի համարներ ա գրած ու լինում ա «իշու ծիբյա» գրած։ Ու մենակ մենք ինտերնետ ունենք։
– Վայ ծյոռկեմ քեզ
– Ահա, իսկ զուգարան գնալու համար, ես վերցնում եմ օճառ ու իրանով գնում եմ ասնեք մի հիսուն մետր։ Հետո օճառով վերադարնում եմ։
Իսկ պերերիվ մենք չունենք, գնում ենք կողքի շենք, այնտեղ մի ծոծա կա ով առավոտը գալիս կանաչ շոր ա հագնում ու սաղ մաքրում ա, հետո սպիտակ շոր ա հագնում ու ճաշ ա խատրաստում ու հետո կրկին կանաչ ա հագնում ու սաղ հավաքում։
– մարդ և նավ։
– այո, լրիվ։ Ու տոներին ել ենք աշխատում։
– Լսի, ինչի՞ ես էնտեղ աշխատում։
– Կրիզիս ա, գոհ եմ որ էս կա։ Վայ երեխեք փրկեք, վաղը շաբաթ ա էլի գործի ու էլի իննին։
ու տենց
http://hactar.livejournal.com/30233.html
ու տենց
Hereby I present an english-georgian dictionary for Stardict
Stardict, is an open-source dictionary software. StarDict runs under Linux, Microsoft Windows, FreeBSD, Internet Tablet OS and Solaris. Dictionaries of the user’s choice are installed separately.
This dictionary contains 8680 words, and generated from the original pdf files found at http://www.georgianweb.com/pdf/lexicon.pdf
We’ve prepared Stardict dictionary, because I didn’t find any other open format georgian electronic dictionary I could use with Stardict.
Download from here
There you can also download english-armenian, and new, 0.4 version of armenian-russian dicts.
და ასე
ու տենց
իսկ գիտե՞ք որ վրացական ֆոնետիկ լէյաութում խ-ն (ხ) տառը գտնվում է x-ի վրա։
ու տենց
Չեմ հասկանում այն մարդկանց, որոնք դժգոհում ենպուպուլար քալչայից հանրայինմատչելի մշակույթից։
Ինքներդ մտածեք, եթե չլիներ, ասենք, տխրահռչակավոր Բրիթնի Սփիրսը՝ ի՞նչ էինք անելու։
ու տենց
ati-driver-installer-8.39.4-x86.x86_64 աշխատելու արդյունքում
ստեղծվում է 8.39.4 վերսիայի րպմ
ati-driver-installer-8-3-x86.x86_64-ը իր հերթին ստեղծում է
8.471 վերսիայի րպմ
այս և այլ վերսիաների դրայվերներ փորձելով վերշնինգի համակարգը կռահելու բոլոր ենթադրությունները տապալվեցին։
_ու տենց _
– Ես հիշաչար չեմ բնավ, վրեժ եմ առնում, ու մոռանում, մոռանում եմ, որ վրիժառություն եմ արել, ու կրկին եմ վրեժ լուծում։
ու տենց
Antaranian: ո՞նց ես
mkdotam: վուլգար եմ
ու տենց
«իմ գլուխը վերջերս շատ է ֆռֆռում» (c) Թերմինա
_ու տենց _
Լավ ա որ ծնվել ես, եղբայր։
դե նայի, եղբայր։ «ուրեմն․․․» (c) Ա․ Սադոյան, որը, Բլանշի ասած, հիմա կարա հանգիստ գնա գցվի։ Լավ, շեղվեցի։
Կարճ ասած, դու թքիր, ստիպված ես իմ մաղթանքներն էլ կարդալ՝
Ցանկանում եմ լիքը լավ համով լուսանկարներ:
Ցանկանում եմ չափից շատ մարդ չափից շատ անփորձանք տանես սարերով։ Ցանկանում եմ չափից շատ անձեռնամխելի լինես նույնիսկ եթե հետևիցդ չափից շատ ոստիկան ընկած լինեն, չափից շատ հիշի մոռցված, չափից շատ չափն անցած թռուցիկների մասին։
Ցանկանում եմ չափը չափից անցնի, բայց բանը բանից չանցնի։
Ցանկանում եմ անպակաս լինի ուոոլլիդ վրա, ու ինքը իրան չմոռանա լայք անել։
Ցանկանում եմ քանզի մեկ տարով մեծ ես արդեն, իրոք մեկ տարի մեծ լինես, ուունակ լինես չափից շատ պրոբլեմ լուծել։ Քո ու քո չափից շատ մահկանացու ընկերների համար։
Ցանկանում եմ չափից շատ չգոռոզանաս, չմտածես որ չափից մեծ տարիքիդ չի սազում, ու… մնաս մեր սիրելի բարևկամ Դանիելը։
Ցանկանում եմ չդնե՛ս։
Կարճ ասած ուզում էի ասել՝ ուրախ և դուխո՛վ մնաս, հետաքրքիր կյանք ունենաս, բայց դե ուզում էի զահլեդ տանել մի քիչ։
ու տենց
Հղու՞մ էիք ուզում՝ ստացե՛ք
ու տենց
– ասենք նա զզվելի ա, ես տեսնում եմ՝ ոնց ա վերաբերվում սաղ մարդկանց։ միայն իմ հետ ա լավ։ մնացածի հետ ստոր ա։
ու ես իրան հարցրեցի, ինչի՞ ա նա իմ հետ այլ ձևի։ ու նա պատասխանեց՝ «ես քո հետ չէի կարող ստոր լինել»
ու ես հասկացա, որ էդ իրանից չի, որ իմ հետ լավ ա, այլ ինձանից ա։
ու տենց
_ու տենց _
– ես մտածում էի որ հայրս կռվում էր Արցախում նա հերոս է, ու հրացանը բռնած վազում է առաջ։
Իսկ նա պատմում էր ինչպես էին նրանք ցանկացած ձեռները ընյած թուրքին տանջում, ասենք պայալնիկ տաքացնելով ու իրա քամակը մտցնելով, կամ մատները կտրելով։ Ու էդ ստոր ա բայց ես իրան սիրում եմ
ու տենց
«ես քեզ ընդհատում են այն ժամանակ երբ ինձ թվում ա որ ես այս պահին ավելի հետաքրքիր բան եմ ասում քան դու»
ու տենց
ու այո, ես սիրում եմ Մուշեղին ցիտել ծիտել (c) reckless2{.lj-user}
ու տենց
– էս անտեր սոլյարկայի ՌՍՀ-ը չի աշխատում։ Ինչ էլ գտնում եմ ինետում, սաղ ասում են՝ թարգի, ՍՍՀ քշի։ Հա, ՍՍՀ արդեն քշում եմ, ես մեղավո՞ր եմ որ քորփորեյթ ստանդարդը ՐՍՀ ա։ Հիմա որ լուծեմ, գնալու եմ, սաղ ֆորումներում գրեմ՝ իսկ ես գտա ձևը, բայց ձեզ չեմ ասի, քանզի ՍՍՀ ա պետք քշել, ՐՍՀ թարգեք։
Հ․ Գ․ գտա ձևը։
ու տենց
– Դուք, հայաստանցիները ինձ շփոթեցնում եք։
– Ո՞նց
– Նայի, գրված է «կարդալ» իսկ դուք արտասանում եք՝ «կարթալ»։ Ու ես խառնվում եմ, քանզի եթե դուք ասում եք «թ», ապա ես պետք է ասեմ «դ»։
– Դու ուշադրություն մի դարձրու, քո պես ասա։
– Ո՞նց չդարձնեմ։ Ասու՛մ եք՝ «կարաք», ոչ թե «կարագ», չեք ասում «ձեռքդ», ու ասում՝ «ձեռքթ»
– Տենց ստացվում ա, մենք հատուկ չենք
– Բայց ես խառնվում եմ չէ՞։
_ու տենց _
me: გამარჯობა
გენაცვალე
და ასე
anna: wow
Chnorik
🙂
me: ვაუ, ნუღარ იტყვი
ჩე ნორიკ 🙂
8:06 PM anna: gamarjoba genacvale
me: მაგარია
anna: magaria
🙂
I’m proud of you
))
goooooooooooood for you
me: აჰა
anna: Yochag
8:07 PM dzaan magaria
me: 🙂
8:09 PM anna: !!!
8:10 PM me: როგორ ხატ?
8:11 PM anna: kargad, shen? (r-n sxal es grel)
me: ვაი
anna: 😀
8:12 PM me: ինչի սա՝ რ ռ-ն չի՞
ճիշտ եմ գրել
8:13 PM anna: xari mej em asum
rogor xaT es grel
8:14 PM me: ჰა
როგორ ხათ?
anna: rogor xar
8:15 PM როგორ ხარ
me: ოკ
ნაის
anna: 😀
8:17 PM Norik
8:18 PM vraceren tarery kuxarkes indz
comps format em arel
hima chem karoxanum dnel
error a talis
8:22 PM me: მე სარფი ლინუკს
8:23 PM მე არ ქონა ვინდოვს სოფთ
8:24 PM და ასე
anna: shen ar gaqvs windows?
shen gaqvs Linux?
gasagebia (haskanali a)
8:25 PM me: მე გაქ ლინუკს?
გაქ?
anna: maqvs (unem)
me: მე მაქვს ლინუქს
8:26 PM anna: diax
me: իսկ օգտագործել სარფი?
anna: ogtagortsum em -vxmarob
8:27 PM me: მე ვეხმარობ ლინუქს
ნო
მე ვხმარობ ლინუქს
8:28 PM anna։ gasagebia
8:29 PM me: გასაგებია
anna: apsos
uzum ei vraceren
8:30 PM me: ნახვანდის
anna.barsegh: midixar?
8:32 PM me: მე სვლა სახლი
8:33 PM anna: saxlshi midixar? (tun es gnum?)
tu (te?)
me: აჰა
პწკა პწკა
anna: ok
me: ნელა ნელა
_ու տենց _
……
– Սորի ֆոր մայ ինգլիշ
– Ես․․․ ես լսե՛լ եմ դա Մուշեղ Անթարանյանից
– հմ՞։ Լեփ լեցուն են ինտերնետները նման բառերով։
– հմ իսկ դու գիտե՞ս Մուշեղին Անթարանյան։
– Բոլորը գիտեն Մուշեղ Անթարանյանին։ Նույնիսկ Մուշեղը Անթարանյան։
Ու նա իմ եղբայրն ա։ հոգևոր եղբայրը։ մենք մի մանկապարտեզ ենք գնացել։ հոգևոր մանկապարտեզ։
ու տենց
– բարև, Նորայր
– բարև, Նունե
– բարև, Նորայր
– բարև, Դանիել
– ո՞նց ես Նորայր
– լավ եմ, ես ձեզ երկուսիդ երազում եմ տեսել։ Դանիելը վազում էր, հետևից դու, Նունե, ձեռքիդ լիքը թուղթ, իսկ ձեզ հետևում էին ոստիկանները։
– Վաու․․․
– Այո այո, իսկ դու, Նունե, շարունակ բացականչում էիր՝ «Դանիել, դու մոռացար թռուցիկները, սպաս դանիել, թռուցիկներդ»
ու տենց
[այստեղից][1]
ի դեպ, միացե՛ք՝ [house_am][2]{.lj-user}
_ու տենց_
[1]: http://community.livejournal.com/house_am/5259.html
[2]: http://house_am.livejournal.com/
_ու տենց_
Էդ ո՞րն էր։ Փրեզենթ-ֆյուչա՞։
_ու տենց _
_ու տենց _
<blockquote style="border-left: 2px solid #FFCC00; padding: 10pt; margin-left: 30pt; background-color: #FFFCEC;">
<p>
(17:16:05) a: ես բլոգ ունեմ արդեն։ լավ, ուրեմն ես կգրեմ<br /> (17:16:06) a։ մի քիչ<br /> (17:16:09) a: տարբեր բաներ<br /> (17:16:13) a: որ ուզում եմ գրել<br /> (17:16:25) a: հետո միասին կփորփրենք ինչպես թեմա ու վերնագիր փոխեմ<br /> (17:16:27) a: լա՞վ<br /> (17:29:21) a: դու էստե՞ղ ես թե էստեղ չես։<br /> (17:29:24) a: հը՞<br /> (17:31:58) a: փոսթ անե՞մ, թե՞ գրեմ սեյվ անեմ, հետո միասին անենք<br /> (17:32:00) chnorik@gmail.com/D5EF14A4: չէ, արա։ հետո կհանդիպենք, կդզենք ինչ ուզում ես։<br /> (17:32:03) chnorik@gmail.com/D5EF14A4: բայց մի պայմանով։<br /> (17:32:18) chnorik@gmail.com/D5EF14A4: գնանք մի տեղ, դու ինձ պատիվ կտաս, ասենք, թեյ, ինետվենք, փորփրենք, ու տենց<br /> (17:32:21) a: ո՞րտեղ<br /> (17:32:25) chnorik@gmail.com/D5EF14A4: կամ կարող ենք իմ տանը դա անել<br /> (17:32:31) chnorik@gmail.com/D5EF14A4: բայց պատիվ տալը անպայման պայման ա<br /> (17:32:34) chnorik@gmail.com/D5EF14A4: թեյ<br /> (17:32:36) chnorik@gmail.com/D5EF14A4: լիմոնով<br /> (17:32:40) chnorik@gmail.com/D5EF14A4: թեյը ու լիմոնը ինձնից<br /> (17:32:48) a: քո տանը քեզ պատիվ տա՞մ։<br /> (17:32:51) chnorik@gmail.com/D5EF14A4: պատիվը քեզնից։
</p>
_ու տենց _
[այստեղից ][1]
շարունակությունը՝ [այստեղ][2]
_ու տենց _
[1]: http://marta-ketro.livejournal.com/334972.html
[2]: http://marta-ketro.livejournal.com/336509.html
[Արտավազդի մատյանից ][1]
_ու տենց _
[1]: http://art-yeg.livejournal.com/12011.html
_ու տենց _
_ու տենց _
եթե նկատել եք, ես սովորաբար չեմ փակցնում այստեղ դուրս եկած տեսահոլովակները։
Բայց այս մեկը պայծառ օրինակ է, երբ է որ, չնայած պարզ նկարված է, չնայած ֆոկուսի մեջ չէ, կամերան շարժվում է, բայց միևնույն է զգացվում է նկարողի ճաշակը, աչքը, ունակությունը, ի տարբերություն բազմաթիվ տուֆտա սիրողական կամ «վեհ ռեժիսորական» հոլովակների։
Շատ հաճելի հոլովակ է, դիտե՛ք։
via nanuk-manuk{.lj-user}
ու տենց
եթե որեւէ մեկը պատահաբար արել է
cd /
mv * /mnt/
Այսինքն, փաստորեն մենք ունենք դատարկ ռութ, եւ նորմալ յունիքս ֆայլային համակարգը /mnt֊ում։
Դուք չեք կարող անել չռութ (chroot)։ Դուք չեք կարող նույնիսկ աշխատացնել /mnt/bin/cp որ հետ բերեք ամբողջը։
Սակայն, դեռ կարելի է վերականգնել համակարգը
առանց մեքենան ռեստարտելու եւ բեռնելու այլ լայվսիդի կամ լայվյուսբ համակարգ։
առաջին հերթին, եկեք սահմանենք նոր գրադարանների ուղին՝
LD_LIBRARY_PATH=/mnt/lib:/mnt/lib64:/mnt/usr/lib:/mnt/usr/lib64:$LD_LIBRARY_PATH
այնուհետեւ աշխատացնենք cp ծրագիրը ld-linux բեռնիչով այսպես՝
այնպես որ զգոն եղեք մվ անելիս։
\___\___\___\___\___\___\___\___\___\___\___\___\___\___\___\___\___\___\___\___\___\_____
when someone accidentally did
cd /
mv * /mnt/
Thus, suppose you have an empty root, and normal unix filesystem layout in /mnt
You can’t do chroot. You even cannot run /mnt/bin/cp, to copy it all back to filesystem root.
it is still possible to recover system <font color="red"><b>without rebooting</b></font> machine and booting from livcd/liveusb
first, let’s export new library path:
LD\_LIBRARY\_PATH=/mnt/lib:/mnt/lib64:/mnt/usr/lib:/mnt/usr/lib64:$LD\_LIBRARY\_PATH
then, run cp with ld-linux loader like this:
<blockquote style="border-left: 2px solid #FFCC00; padding: 10pt; margin-left: 30pt; background-color: #FFFCEC;">
<p>
/mnt/lib64/ld-linux-x86-64.so.2 /mnt/bin/cp -a /mnt/lib64 /
</p>
_ու տենց _
[այստեղից][1]
_ու տենց_
[1]: http://sviet.livejournal.com/279872.html
[այստեղից][1]
_ու տենց _
[1]: http://sviet.livejournal.com/280288.html
Грузия. Море.
По пляжу идет продавец, восклицая՝
– Bulkiiii… Bulkiiiii…
Никто в его сторону и не смотрит
– Bulki… Bulkiiii
Никакой реакции
– Bulkiiii… Bulkebiii
Занавес.
ու տենց
[Այստեղից][1]
_ՈԻ ՏԵ՛ՆՑ _
[1]: http://sard.hetq.am/2009/10/22/nubarasheni-dpro/#more-375
_ու տենց_
[այստեղից][1]
[1]: http://zygmantovich.com/?p=1280
ահա և [այս ֆենոմենի][1] բացատրությունը
Հաճախ այնպես է լինում, որ կապը դուրս շատ դանդաղ է, սակայն կա արագ կանալ որևէ արտասահմանհյան սերվերի հետ։
Ապա ստիպում ենք wget-ին գրել ստդաութի մեջ,
այ այսպես՝
_ու տենց_
[1]: http://norayr.livejournal.com/145517.html
Я хочу высказатьсвя насчет сериала “Три товарища” по Ремарку.
Самое удивительное в Кешишяне то, что он до сих пор упорно и упрямо не научился снимать. Ну можно было сняв столько клипов, хотя бы технику подтянуть.
I mean, art as a craft, արվեստ որպես արհեստ։
Тем не менее, не постесняюсь сказать, что сериал на мой взгляд является лучшим на арм. тв.
Да, это действительно Ремарк. Мастерская, нехватка денег, такси. Гаспар, Роберт – имена у нас и так популярные. Пати правда не встречал в реале, но ничего. Куда лучше Офелии. Режиссер придерживается оригинала, и этому вовсе не мешает то, что действие происходит в современной Армении. Напротив, мне кажется, это обстоятельство обеспечивает как популярность, так и доходчивость:
Помните, что сказал Гек Финн про сюжет из библии, который читала ему мачеха? Что-то типа того, что как тока узнал, что Моисей (или кто там) умер много тысяч лет назад, ему стало не интересно слушать про покойников. Так что, смотреть нашему зрителю интереснее так, обармяненно.
Кроме того, так понятнее.
– Ахпер, ов а айсор кшум? – Здорово!
Сюжет хороший. Снято по доброму. Нет пропаганды “гохакан” как в других армянских сериалах. Напротив, режиссеру удалось свести к минимуму наличие воровских “понятий”.
Зато есть безусловная любовь, дружба, хорошие сюжетные линии, чувства, персонажи, с хорошими принципами, персонажи, которым может захочется подражать, иногда, правда, приторно, невероятно хорошие персонажи, но это ничего. Красивая, сильная история в виде сериала на АрмТв. И даже Кешишяну (я не придираюсь к актерам, к операторам, к команде, так как за все отвечает один человек – режиссер. Так и говорят – фильм такого-то) не удалось испортить хорошую книжку.
Потому, что, повторяюсь, он (умница, да) придерживается оригинала.
Вспоминается сайфай рассказ про “устаревшую” робота-учительницу. У человека тупая жена, тупой сын. Школы нет, вместо нее ТВ. А фильмы – исковерканная испоганенная классика. В Гамлете не узнать Гамлета. Одни имена остались. Сюжет упрощен для особо тупых. Короче, герою казалось, что только он понимает, какая чушь кругом творится.
Ну, похожая идея про отупение и в Фаренгейте у Бредбери.
Вот очень хорошо, что “товарищи” не упрощены для тупых!
Пока удается держаться близко к оригиналу. Это, уверен, прекрасно!
Я думаю, это именно тот случай, когда наше ТВ (ура!) не идет на поводу у “бесвкусного” зрителя. Еще я верю, что зритель не бесвкусный, и не надо о нем так плохо думать. Дайте ему что-нить хорошее, и он с удовольствием посмотрит. Дайте ему шанс, дайте ему выбор.
Если зрителю (как ребенку) повторять (показывать), что он тупой, он и станет тупым.
А если он действительно бесвкусен, покажите ему хорошее – того и глядишь, вкус подтянется.
Короче, найс. Мне нравится, что есть такой сериал.
П. С. и саундтрек не рабисный, а очень даже милый.
и вообще, когда все не так плохо, это даже хорошо
_ու տենց _
[այստեղից][1]
_ու տենց _
[1]: http://karma-amrak.livejournal.com/86519.html
դեքսթեր-մեքստեր թարգեք՝
Հաուսից հետո միայն «ին թրիթմենթ» ա նայվում
ու տենց
այ այսպես ես քաշել եմ երկու հորյուր կբ վեց մբ/վայրկյանը արագությամբ
իսկ այսպես ես քաշել եմ երկուհարյուր մեգաբայտ/վայրկյանը արագությամբ (դե ջիջիլ) երեսուն մեգաբայտանոց ֆայլ
իսկ ինչպես դա ստացվեց, երբ մեր օֆիսում դիալափին համեմատելի կապ ա՝ կգրեմ մյուս անգամ։ 🙂
ու տենց
ну как, расслабились и постарались получить удовольствие?
я – да! фотки будут и их будет много!
ու տենց
Զզվել եմ երբ հարցնում են արդյոք հա՞յ եմ։
Ու քիթս ցույց տամ որպես ապացույց։
Այո, ու զզվել եմ որ ինձ հարցնում են թե որտեղից եմ։ Ինչի՞։
Զզվել եմ «այստեղ եմ ծնվել»-ը մեջբերելուց։
Այսօրվանից բոլորին պատասխանում եմ որ իմանան, որտեղից եմ եգած իրականում։
Զատկի(Պասխի, կամ Րապանույի, եթե զերծ մնանք իմպերիալիստալան անվանումներից) կղզից։ Որը խաղաղ օվկիանոսում ա։ Հենց այդտեղից։
Ու գիտե՞ք, դեռ տենց մարդ չի եղել, որ չհավատաց։ Լրիվ ճմարիտ է հնչում նրանց համար, որ պապերս գաղթել են այնտեղ ցեղասպանության օրեն։
Իմ ռուսական ակցենտն էլ իհարկե պոլինեզիականի մի բարբարից է առաջացել։
տենց էլի։ ասեմ իմանաք որտեղից եմ։
որ էլ չհարցնեք։
ու տենց
ու տենց
(02:52:22) S: իսկ դու ինչու քնած չես
(02:54:57) chnorik: ։Ճ
(02:55:03) chnorik: ես ՍՔ գնացի
(02:55:12) chnorik: այնտեղ քննարկեցինք քաղաքական իրավիճակը
(02:55:24) chnorik: ուրախացանք երբ ուղիղ եթերում նալբանդյանին ցյուրիխում տեսանք
(02:55:38) chnorik: դե որ մեր տղերքը շվեյցարիա են գնում էդ կտրվածքով
(02:55:55) chnorik: իմանայի ցյուրիխ գնացող մարդ կար կխնդրեյի հեծանիվս բերեր
(02:56:14) chnorik: հուզվեցինք երբ համբուրվեցին կլինտոնի հետ
(02:56:29) chnorik: ու մեր ժողովուրդների դարավոր բարեկամության համար խմեցինք
(02:56:33) chnorik: ու տենց
_ու տենց _
անիմացիաները պատրաստվել են հետեւյալ սկրիպտի օգնությամբ՝
_ու տենց_
[1]: http://norayr.am/weblog/uploads/2009/10/lie1.gif
[2]: http://norayr.am/weblog/uploads/2009/10/lie2.gif
[3]: http://norayr.am/weblog/uploads/2009/10/lie3.gif
[4]: http://norayr.am/weblog/uploads/2009/10/lie4.gif
[5]: http://norayr.am/weblog/uploads/2009/10/lie5.gif
[6]: http://norayr.am/weblog/uploads/2009/10/lie6.gif
(22:35:23) norayr1 left the room (quit: Remote closed the connection).
(10/08/09 08:45:59) arman_plastic: Նոր՞
(08:46:16) norayr left the room (quit: Read error: 113 (No route to host)).
(08:46:20) arman_plastic: Նորայր մեկ
(09:28:29) norayr1 left the room (quit: Read error: 110 (Connection timed out)).
(10:29:19) Antaranian: arman_plastic: քնած ա նորայրը (պռավերենը ջաբբեռըմ)
(11:03:30) arman_plastic: lol
(11:04:04) arman_plastic: ես ել կարդում եմ «պառավները ջարդումեն»
(11:12:14) Antaranian: 😀
(11:12:46) Antaranian: ում ոնց ձեռ ա տալիս տենց էլ կարդում ա
(11:13:09) Antaranian: ինձ էլ գրելուց թվում էր գրում եմ “ջարդում են նրանք, ով էրիտասարդ ա ու անփորձ”
ու տենց
գիշերը ուշ էի վերադառնում տաքսիով տուն։ վարորդը հինգ հազարի «սդաչի» չուներ, ու ճանապարհին կանգնեցինք ինչ որ բուդկայի մոտ, որ մանրենք։
բուդկայի վաճառողը հրաժարվեց մանրել փողը, և ես նայում էի թե ինչ կարող է ինձ պետք գալ, որ առնեմ, ու նա մանրի։
նայեցի հյութերին՝ չէ, հավես չկար։ ու հայրենեկան չէին։ սիգարետներ չեմ ծխում։ լուծքի նույնպես պետք չէ։ ծամոն՝ միշտ ունեմ։ թխվածքաբլիթ՝ չեմ սիրում։ ուշադիր զննեցի ամեն ինչ ու չգտա որևէ ինձ հտաքրքրող բան։ ասացի՝
– ուզում էի ինչ որ բան ձեռք բերել, բայց պարզվում է ոչ մի բան պետք չէ ինձ փաստորեն։
_ու տենց _
Хочу обьясниться: меня просто потрясли Бейрутские фотографии
я могу заметить, как золян очень здорово написал` хороший-ли, плохой-ли, легитимный, не легитимный, но наш президент.
Однако это не выпендреж. Эти люди – как видно на транспаранте
Սփիիրքը՝ ցեղասպանության հետևանքն է
– потомки тех, кто выжил в 15-ом. Им вовсе не безразлично то, что происходит. Потому, что да, с одной стороны живем здесь мы, и от лица Армении говорит “избранный” нами президент, но это не совсем та Армения.
Как и не совсем та Турция. И они договариваются по поводу прошлого, которое несомненно их обоих касается. Но оно касается и этих людей. Многие из них могли быть гражданами Армении. Они не граждане Армении не по своему желанию. И не той Армении, где если официальная карта станет реальностью весь Сюник можно покрыть градом. Духовной Армении. Как-то так.
В некотором смысле наш президент, может и делает доброе дело своей стране, но мы не можем отрицать, что он задел достоинство армян из диаспоры, которые сознавая, что не будут жить в Ване, и Муше, хотят верить, что рано или поздно но руководству Турции не отделаться от извинений. И эту веру у них отнимают. Это вопрос задетого достоинства, веры в справедливость. Желание жить достойно, и себя уважать.
избранный – в кавычках. может быть не было бы кавычек, не было бы разногласия
ու տենց
այս տարբերակը մեծ է, կարող եք այն կիրառել այլ, ոչ ԿՄ-ական բլոգերում՝
Իսկ ԿՄ-ի համար հատուկ տարբերակ որ 40կբ-ում տեղ անի՝
(cc)
ու տենց
իսկ ամսի չորսին ես մենակ մենակ սքվերուանում Ջենթույի ծնունդն էի նշում, ու լիքը թեյ խմեցի։
Հ․ Գ․ Ջենթույի ծնունդը նշելուց բացի ՍքվերՈւան կարելի ա գնալ երբ ուզում ես Րաֆֆի Հովհաննիսյանը քեզ բարևի։
ու տենց
Диджитек, иначе как լոքշ էր не описать
Скрасили его лишь соревнования “армроботикс”
В салоне Мелкософта говорили о том, что нужно переходить на вин7 с висты так как устранены ее баги
Встречную реплику – “у меня не виста а хп” мелкософтовских ребят подвешивала.
Сказать “у меня линукс” было бы просто жестоко, и я там не задержался.
Интересными показались салоны журнала е-think (ի-միտք) и поисковика hsearch. Однако и они разочаровали. У журнала e-think конецпция типа убунту промис – всегда бесплатный, даже доставка.
В отличие, кстати от ребят из Спюра, которые требовали 200др за свой справочник.
– Սա միակ հայկական այթի ամսագիրն է բարեբախտաբար․․․ – сказала мне девушка протягивая журнал, затем осеклась и поправилась – դժբախտաբար երևի։
Так вот e-think содержал много пустых страниц с красивыми картинками, и надписями типа “здесь могла быть ваша реклама”. Но самое главное – содержание: журнал расчитан я не совсем понял на кого. Потому, что там были статьи об amd, об it рынке, гугле, яху, мелкософте. Не совсем понятна необходимость пихнуть в первый номер интервью с черным гаго мэром столицы. Еще что-то было про развитие мобильных технологий. Короче, очень популярно и общеизвестно.
Нет, мне понятно, что в RBA пишут статьи типа Ի՞նչ է տորրենտը։ Это хорошо, и даже полезно. Но кто будет читать e-think? Если журнал для айтишников, они и так в курсе. Если для придурковатых (которых соглашусь не мало) айти манагеров которые ни фига в it не понимают, то тоже непонятно: если им интересно, то они хотя бы читают то же самое в интернете, благо английским хотя бы владеют, а если не интересно, то и e-think читать не будут. Короче, содержание, конечно не copy-paste, но сильно разочаровало. Я бы хотел видеть авторские статьи – если туманно про корпорации – то хотя бы интересно, новый взгляд, анализ. Еще интереснее анализ нашего рынка – и специалистов, и работы. Наших компаний, наши тендеры, наши несправедливости и справедливости. Если более it related – то интересные неожиданные решения, рассказы о наших технологиях подробнее, кто чем занимается,хотя бы. Конкретные статьи типа – как написать плагин к тому-то. Или используем subversion из-за файрволла. Именно у нас принято файрволлить на работе 🙂 Или вот такого типа статьи
Обсудил с приятелем – он заметил: “у нас рынок узкий”. Я терпеть не могу когда так говорят о рынке.
Я так с одного места работы ушел. Я там режиссером работал. Они требовали, чтобы я ориентировался на то, что хочет и ждет публика.
Ребята, если бы Мариам Сухудян кто-нить убедил, что в Армении велосипеды не любят, и она не показала бы пример, то того вело-бума, что сейчас – не было бы.
Вы сделайте что хорошее, а люди сами подтянутся. В разных смыслах причем. Подтянутся к вам, и подтянутся в смысле уровня.
Армроботикс тому показательный пример. Спасибо, Артин. Շնորհակալություն Արթին։
Кто раньше из тех, кто учавствовал в этом году слышал хотя бы про лайн трейсинг роботов? Кто мог подумать, что он сам соберет такого, подумает над алгоритмом, и хотя бы чего-то напишет сам?
Теперь про hsearch. Армянский поисковик. Довольно милый проект. Я задавал вопросы, типа чем он армянский?
– Դե այն փնտրում է և յունիքոդ, և ֆոնետիկ – ответил парень
– Ի՞նչ։
– երկուսի մեջ էլ փնտրում է, յունիքոդ լինի թե ֆոնետիկ
– Ի նկատի ունես՝ յունիքոդ ու արմսքիի՞ – հարցրեցի
– Դե․․․ հա – պատասխանեց
– Լավ, իսկ ի՞նչ դվիժոկ էք օգտագործե՞լ։
– Ներեցե՛ք, դուք ծրագրավորո՞ղ եք։
– Ինչու՞ եք հարցնում
– դե որ դվիժոկի մասին հարցրեցիք
Այո, երկաթե լոգիկա է։ Ես շարունակեցի․
– Իսկ քրաուլերը դու՞ք եք գրել։
– Մենք իրան անվանում ենք սպայդեր։
Տղերք, ես ձեզ չեմ հարցնում ոնց ենք իրան անվանում, հարցնում եմ ով ա գրել, ոնց եք անում, ու տենց։
– Էլ ի՞նչ հայերենին սպեցիֆիկ ֆիչա կա՞ – շարունակեցի հետաքրքրվել ես։
– Դե ասենք ուշադրություն/ուշադրության։ Ոնց գրես՝ փնտրում ա։ Գուգլը դա չի անում – պատասխանեց նա։
– Գուգլը լավ էլ հասկանում ա – մտքումս ասացի ես ու չասացի իրան։ Նա կամ գիտի, կամ ի՞նչ իմաս իրան ասել, տիպա նա սխալ է։
Միևնույն է լավ գործ են արել։ Չեմ ասում, որ փհփ/մայսքլ շատ ծեծված ու պոպսովի ձև ա ու հեչ սրչի համար չէ։
Բայց աշխատում է (դեռ) ու իրա խնդիրը կատարում է։
Լավ է գոնե ակտիվ տղաներ են ու ինչ որ բան արել են։
Приятно было увидеть павильон нашего НИИ которые сами разработали (если им верить) и собрали атс, устройство которое ставят на газовых трубах с gprs модулем. То есть не купили коробку готову задорого, а купили гпрс чип, собрали схему и пихнули в коробку.
Похвально.
Սինոփսիսի պավիլյոնը լրիվ կարար չլիներ։ Երկու պլակատ կախեցին։ Ու մարդ չկար։ Քանզի որ ինչ լինի՞։ Ու սկոտչով խաչ էր քաշած։ Տիպա փակ է, չմտնեք։ Էնա պավիլյոնի իմաստը ո՞րն էր։ Գիտենք, որ Հայաստանում Սինոպսիսը շուկա չունի։ Միայն աշխատողներ են իրենց պետք։ Այսինքն ներկայանալու իմաստը կամ իրենց փիար անելն էր տիպա նայեք մենք ինչ լավն ենք, եկեք մեր մոտ աշխատեք։ Կամ պարզապես նայեք ինչ լավն ենք։
Երկու դեպքում էլ կարող էին գոնե մի կոմպ դնել լինուքսով ու իրանց նախագծման ծրագրերով, մի չիպի սխեմա բացեյին, մի հատված ցույց տային, ու մի բան այնտեղ սիրուն միգատ աներ։
Գոնե սիրուն կնայվեր։ Բայց ո՞վ մտածեց կամ հավես ուներ։
ու տենց
В середине семидесятых один дедушка из Армении посетил ВДНХ.
Он с интересом наблюдал за девушкой, задолбавшейся отвечать на вопросы об аквариуме с советскими водонепроницаемыми часами.
Понятное дело, девушка рассказывала посетителям о том, что советские водонепроницаемые часы – самые советские, самые водонепроницаемые, и самые часистые.
– А сколько раз в день вы их меняете? – спросил дедушка из Армении
– Два – ответила девушка.
Занавес
Голос девушки, доносящийсяя из за занавеса, микс даун:
– Вы! Вы, вы знаете кто вы? Вы провокатор!
ու տենց
Կարծես սփյուրքահայերը թայփրայթեր են օգտագործում։
Տեսմես նրանք հասկանու՞մ են ինչու ենք մենք գրում՝ ։Ճ
։ՃՃՃ
ու տենց
– Ես ազա՛տ եմ – երեկ ասաց Մերին և դատարկեց հերթական գարեջրի գավաթը:
Մերին սիրում է խոսքի մեջ անգլերեն բառեր օգտագործել, կարծելով որ դա քուլ ա(այ հենց այսպես), ու երազում է «գնալ այս երկրից»։ Իսկ այն պահին, երբ նա ասաց որ ազատ է, նրա աչքերը «շեշ-բեշ» էին։
Ու ես հիշեցի երկու տարի առաջ Ադբաշյանի խոսքերը՝
– Ես ուզում եմ գնալ Սևան, բայց բենզինի փող չունեմ – ասաց նա և եզրակացրեց – Այսինքն ես ԽՍՀՄ ժամանակ ավելի ազատ էի։
Ուզում էի խորհուրդ տալ Մերիին՝ «դե անմիաջպես մեկնիր նահանգներ» – իմանալով, որ ոչ վիզա ունի, ոչ էլ տոմս։ Ոչ էլ գնալու տեղ։ Բայց նա արդեն պարում էր այլ սենյակում և չէր լսի։
Իսկ ես մտածեցի, որ ազատությունը հակառակ պրոպորցիոնալ է իմացություններին։
Ասենք, երբ ես չգիտեյի Անգկորը ինչ է, ես չէի ուզում այն տեսնել։ Քանի որ Անգկոր տեսնելու հարցը չկար, ես չէի մտածում, ազա՞տ եմ այն տեսնելու, թե ազատ չեմ։ Այ օրինակ հիմա այդ ազատությունը չունեմ։
Բայց իմացությունը այս դեպքում անհրաժեշտության և/կամ ցանկության մասնավոր դեպքն է։
Ինչքան շատ բան գիտես, այնքան շատ անհրաժեշտություն կամ ցանկություն ես ունենում։
Բայց ցանկությունը կամ անհրաժեշտությունը տարբեր է լինում։ Ասենք, ես սիրում եմ շուտ զբոսնել Օտտոյի հետ։
Համալսարանի այգում, տենց ութանց կես։ Ես սիրում եմ շուտ զբոսնել, նախաճաշել, ու շուտ լինել աշխատանքի։
Հետաքրքիրն այն է, որ այս դեպքում ես չեմ տեսնում բոլշեվիկ տատիկ Գոհարին, ու նա իմ վրա չի գոռգռում, որ Օտտոն իրա խոտերը տրորում է։ Ես չեմ տեսնում նաև ոստիկաններին, որոնք կարող էին կպրճկվել թե բա «նամորդնիկ ա պետք հագցնել» շանը։
Ստացվում է, որ եթե ես շուտ եմ զբոսնում, իմ համար կանգնած չէ բոլշեվիկ Գոհարին և ոստիկաններին տեսնելու կամ չտեսնելու հարցը։ Այն պարզապես գոյություն չունի։ Իսկ այն փաստը, որ Գոհարը և ոստիկանները տասնմեկի կողմերը համալսարանի բակում են, ինձ չի հետաքրքրում, քանի որ/եթե ես այդ ժամանակ չեմ զբոսնում։
Ի դեպ, բոլշեվիկ տատիկների հետ պայքարելու ձև գիտեմ։ Երբ նա ձայնը բարձրացնում է, ես ասում եմ՝ «ի՞նչ»։
Նա ավելի ուժեղ է գոռում, իսկ ես ասում եմ՝ «ի՞նչ»։ Նա կրկնում է։ Ես ասում եմ՝ «ի՞նչ»։ Ձեռքս մոտեցնում եմ ականջին, ծիպը չեմ լսում։ Մեկ էլ իրա վրա խցիկն ա ազդում, երբ տեսնում ա ձեռքիս խցիկ, իրան լավ ա պահում, ամաչում ա։
_ու տենց _
Մի օր Արմենը գնաց տեսնելու իր ընկերոջը, Արթուրին, ով աշխատում էր ամերիկյան նաֆթ փնտրող կազմակերպությունում։ Արթուրի գործը համարվում էր վտանգավոր, ու նա «շատ» (կարդա բարձր կլասի ԱյԹի աշխատողի չափ) փող էր ստանում։ Նաֆթ փնտրողները ունեյին ջիպ, որի մեջ կար ՄՍ-ԴՈՍ-ի տակ աշխատող համակարգիչ, ու ամորտիզացիայի նկատառումներով զսպանակների վրա ամրացված կոշտ սկավառակներ։ Այս անգամ, Արթուրի ամերիկացի շեֆը Արմենին բողոքեց, որ թյուրիմացաբար ջնջել է այդ ԴՈՍ-ի տակ գրած սոֆթը, ու հիմա պետք է կրկին պատվիրի որ նահանգներից ուղարկեն։ Արմենը հետաքրքրվեց թե ինչ սոֆթ է, ու թռուցիկ նայելուց հետո, սկավառակներից մեկի վրա հայտնաբերված Նորտոն Աներեյս ծրագրով վերականգնեց ջնջվածը։
Ամերիկացին այնքան էր ուրախացել, որ Արմենին հարյուր դոլար տվեց։ Արմենը փորձում էր հրաժարվել, բայց ամերիկացին բացատրեց, որ միևնույն է այդ փողը ծախսելու էր սոֆթը նահանգներից ստեղ հասցնելու համար։ Ու այդ պահին Արմենն էլ ուրախացավ, որ պարզապես ընկերոջ մոտ մտնելով, և գրեթե մատը մատին չկպցնելով, հարյուր դոլար աշխատեց։
Իսկ Արթուրը հետո հիվանդացավ և մահացավ։ Գուցե բարձր վճարվող գործը իրոք վտանգավոր էր։
– Բայց ծրագիրը շատ հասարակ զգիչներից (սենսոր) տվյալներ կարդող ու ֆայլերի մեջ գրող գործիք էր։ – ամփոփեց Արմենը։ Եթե հնարավոր չլիներ վերականգնել, մի կես ժամում կգրեյի։
ու տենց
http://www.ibm.com/developerworks/ru/library/l-friendfeed/index.html?S_TACT=105AGX99&S_CMP=GR01
ու տենց
აი ია.
აი თითი. აი თათი. აი თითა.
აი ათი თითი.
და ასე
– աղջիկներին պետք ա ճնշած պահել։ համ էլ իրանք են ուզում որ իրանց ճնշած պահեն, էդ իրան գեների մեջ ա։
– նու չէ էլի, հուսով եմ ենվայրոնմենթալ ա, ջենեթիկ չէ։ համ էլ իհարկե ձեռ ա տալիս, բայց չի դզում։
_ու տենց _
it is widely accepted fact, that things are not always what they seem to be (c) Douglas Adams, THHGTG
Чем выгоднее обогревать квартиру?
Бытовой газ версус электроэнергия
Узнаем из википедии что 1 кВт·ч = 3 600 000 Дж
Цена 1 кВт·ч = 30 драм
Таким образом, поделив 3_600_000 / 30 получаем 120_000 Дж тепла потратив 1 драм.
Узнаем удельную теплоту сгорания бытового газа – 13.25·10^6
1_3250_000 / 96 драм = 138_020 Дж тепла за 1 драм
Таким образом за одинаковое количество тепла мы платим практически одинаковые деньги, используя, что газ, что электричество.
Встает ряд вопросов других, типа, завышена у нас цена на газ, или занижена на электричество?
ու տենց
հին ա։ ասեցի մարդ ես, կարող ա հետաքրքրի
ու տենց
չեք հավատա, ես այսօր windowmaker գրողին բաներ եմ սովորացրել։ Լու՛րջ։
Ուրեմն հայերեն թարգմանությունը ուղարկել եմ, քոմիթ արեց ջիթ, հետո ասում ա՝ լսի, չեմ ջոկում, որ կոնֆիգուր եմ անում, ասում ա նոու լոքեյլ սելեքթեդ։ Ասեցի ծիպը կա՛ց, չգիտեմ դու ոնց ես անում, իմ մոտ ջենթույում LINGUAS ենվայրոնմենթ վարյեյբլ կա, իրան նշում եմ՝ «hy en ru»։ Ասե՛ց կաց փորձեմ, ասեց իմ մայրենի պորտուգալերենով չեմ փորձել դեռ։ Հետո փորձեց, դե նա էլ է ջենթու քշում, ու ստացվե՛ց։ Ու շատ ուրախացավ։
ու տենց
Այսօր աչքովս ընկան հին սկրիպտերը։ Ահա [ինչպես եմ ես քոնվերտում][1] ցանկացած armscii-8 տառատեսակ դեպի utf-8.
Որոշ armscii-8 տառատեսակներում և֊ը սխալ տեղում է ու դա պետք է ուղղվի՝
Some armscii-8 fonts have wrong location of և and this needs to be patched.
#/usr/bin/fontforge Open($1) Select(168) Copy() Select(162) Paste() Reencode(“armscii-8”,1) Reencode(“iso10646-1”) #Generate($1:r + “.ttf”); Save($1)
Եթե ճիշտ եմ հիշում, Generate֊ը պահում է նոր տառատեսակը այլ անունի տակ, բայց, քանի որ քոմենթ է դրված, գուցե սինտաքսը սխալ է։
Այս սկրիպտերը տառատեսակը օվերրայթ են անում քոնվերտելուց հետո, այնպես որ ուշադիր եղեք, եւ նախապես պահեք օրիգինալը։
Ահա ֊ պարզապես որոշեցի կիսվել։ Շատ հեշտ է՝
As far as I remember, Generate saves new font under different name, but as this commented, probably, syntax is wrong.
This scripts overwrite current font after conversion so be careful and do a backup.
This is it - just decided to post here. Very easy to do
ls *.ttf | xargs -n 1 convert.ff
որպեսզի քոնվերենք լրիվ տտֆ տառատեսակները ընթացիկ պանակում։
վայելեք ։Ճ
in order to convert all ttf fonts in current folder.
enjoy
_ու տենց _
[1]: http://norayr.am/weblog/2008/01/21/фонты/
– Էփփլը Մայքրոսոֆտից էլ չար ա։
– Չէ, էփփլի ու Մայքրոսոֆթի մեջ ընտրելով ես միանշանակ Մայքրոսոֆթն եմ ընտրում։
– Էդ ոնց որ Սերժի ու Բոբի մեջ ընտրես։
– Լրիվ։
_ու տենց _
ահա ինչպես եմ ես քոնվետում տեսանյութեր որ հետո նայեմ իմ Սոնի Էրիքսոն w800֊ի վրա՝
_ու տենց_
_ու տենց _
This is a famous RedHat packaging.
Enterprise, y’know.
_ու տենց _
_ու տենց _
Հաճախ կարգիչները կոնֆիգ են արվում բութի ընթացքում ինչ որ գործողություններ անել․ միացնել ցանցային ֆայլային համակարգերը, նորացնել ժամանակը նտպ սպասարկչից, կամ կպնել ՆԻՍ֊ին։
Որպես կանոն դա աշխատում է արդեն ինսթալից հետո, օրինակ երբ ուբունթուն փորձում է ժամը ուղղել նտպ սպասարկչին կպնելով։
ապա առանց ցանցի բութ լինելը ավելի շատ ժամանակ է պահանջում՝ համակարգը փորձում է կպնել նտպ/նֆս/նիս սպասարկիչներին մինչեւ թայմ աութը չլրանա, ու պետք է լինում սպասել։
Պարզագույն լուծումը կլիներ ստուգել ethtool֊ի օգնությամբ ցանցային մալուծը միացված է թե ոչ, կա արդյոք քարիեր, ու չաշխատացնել այդպիսի գործողությունները առանց ցանցի։
Այնպես որ պետք է ընդամենը փակցնել այս տողերը համապատասխան ստարտափ սկրիպտերի մեջ՝
\___\___\___\___\___\___\___\___\___\___\___\___\___
many workstations configured to process some tasks at boot: mount network filesystems, update time from ntp server, or connect to the nis.
often that works even out of the box after installation, for example ubuntu tries to get time from ntp server
in such cases networkless boot requires more time: system tries to connect to ntp/nfs/nis server unless time is out, and it takes a while.
simple solution would be to check with ethtool whether network cable is plugged, carrier exists, and don’t run such tasks if not
So, all you have to do is:
drop this couple of lines in a beginning of corresponding startup script:
<blockquote style="border-left: 2px solid #FFCC00; padding: 10pt; margin-left: 30pt; background-color: #FFFCEC;">
<p>
s=`ethtool eth0 | grep Link | awk ‘{print $3}’`<br /> if [[ x$s != xyes ]]; then exit 1;<br /> fi
</p>
ու տենց
[այստեղից][1]
ու տենց
[1]: http://dabavog.livejournal.com/234182.html
(01:57:44) norayr: ու տենց
(01:57:46) Antaranian: լավ էլ մի թիթիզացի
(01:57:53) Antaranian: հիշում եմ էդ թվերը
(01:57:58) hartem: ճզ ճզ ճզ ճզ
(01:58:20) Antaranian: պռոքսիով ինետի համար վոռ էինք տալիս
(01:58:24) hartem: էտի մոդեմի դզեներն են
(01:58:38) Antaranian: ճզճզճ ?
(01:58:48) Antaranian: էս էլ էր խակեռսկի մի բան ?
(01:58:50) hartem: մոդեմ չես ունեցել՞
(01:59:05) Antaranian: դըդըն դըդըն դըդըն զզզզզզ ճճճճճճճզճզճզզ ուուուուո
(01:59:09) Antaranian: ոնց չեմ ունեցել
(01:59:11) hartem: ha `li
(01:59:14) Antaranian: պրիտոմ 2 հատ
(01:59:24) Antaranian: մինչև հիմա մեկ մեկ կարոտում եմ էդ ձենը
(01:59:27) Antaranian: 592100
(01:59:41) norayr: այո այո
(01:59:41) Antaranian: ափոսոս մենակ սկիզբն ա
(01:59:43) Antaranian: 🙂
(01:59:48) hartem: էտ ֆրինետն էր՞
(01:59:51) Antaranian: չէ
(01:59:55) Antaranian: 592000
(01:59:58) Antaranian: բայց էլ չկա
(02:00:04) Antaranian: էս յեսիմինչինչչ ա
(02:00:06) norayr: 299888
(02:00:08) Antaranian: երևի իքտեռ
(02:00:11) norayr: իքսթերնետ էր
(02:00:15) norayr: որով հիմա էլ ա ֆրինեթ կպնում
(02:00:31) Antaranian: հա, վերջի անգամ էդ համարով եմ ֆռինեթ կպել
(02:00:45) hartem: տելնետ ֆռինետ․ամ
(02:01:25) Antaranian: չերեզ ջաբբեռ էլ այսիքյու
(02:01:31) Antaranian: պռոստը չեմ ջոգում խի
(02:01:32) hartem: հետո ֆինգեռ մինգեռ
(02:01:40) norayr: տելնետ հոբբիթոն․օրգ
(02:01:41) norayr: կամ
(02:01:42) Antaranian: էնա ջաբբեռ մտնեինք էլի
(02:01:45) norayr: տելնետ ֆրիշելլ․օրգ
(02:01:59) norayr: լինկքս եմայլ․ֆրինեթ․ամ
(02:02:02) norayr ես տենց գործի էի ընդունվել, ասել են յունիքսով ի՞նչ ես անում, ասել էի՝ մայսքյու
(02:02:08) norayr: հա էլի էլի մի ասա
(02:02:12) Antaranian: վվվ բռաուզեռ
(02:02:36) hartem: մի վախտ տելնետով կպնում էի իրանց պօպին ։Ճ
(02:02:39) Antaranian: ես վին 98-ով էի
(02:03:26) hartem: տենաս հիմա էրեխեքը ուր են տելնետ ըլնում
(02:03:53) norayr: ի դեպ տեսա՞ք ֆրինեթի հին գյոզալ ինտերֆեյսը ջնջեցին դրեցին սքուրելմեյլ
_ու տենց _
(01:53:28) Antaranian: ցտցպ-ն էլ ես էի ուղարկել
(01:53:35) hartem: հա տեսա
(01:53:44) Antaranian: ներողս ախպերս 🙂
(01:53:54) hartem: պրոստը ես իռկ-ից ընդհանրապես խաբար չեմ
(01:54:05) hartem: դրա համար եի հարցնում թե ինչա ։Ճ
(01:54:11) Antaranian: փոքր վախտ աղջիկ չես կապել իռքով ?
(01:54:15) Antaranian: կամ գոնե փորձել
(01:54:19) Antaranian: կամ գոնե ուզել
(01:54:50) hartem: ետ վախտ շատ փոքր եի ու ինձ ախչիկեքն եին հետարքրում ոչ թե պռատակոլները ։ՃՃՃ
(01:55:50) hartem: մի հատ արմինկոյի աքաունտ կար
(01:55:57) hartem: սաղ քաղաքը լօգին պասը գիդեր
(01:56:00) norayr: կամ գոնե ուզել փորձել կապել
(01:56:13) hartem: ետ արդեն ռեկուրսյա դառավ
(01:56:30) Antaranian: (ուզել|փորձել|կապել)
(01:56:31) norayr: 🙂
(01:56:43) Antaranian: էս ավելի բմվ-ի սլոգանին ա նման
(01:56:51) Antaranian: կամ նիվեայի
(01:56:52) hartem: բիտվայզ անել մի խոսքով
_ու տենց _
(02:26:10) norayr: այսօր ինձ հարցրեցին
(02:26:11) norayr: ասին ով ես
(02:26:20) norayr: ասեցի կոդագործ եմ թշվառ բայց անկախ
(02:26:24) Antaranian: ասա շրջապատիցս հարցրու
(02:26:28) norayr: հեծոյի սարքոզներն էին
(02:26:29) Antaranian: :)))
(02:26:37) norayr: նենց խղճացին քիչ փող վերցրեցին
(02:26:45) norayr: չհասկացան երևի լավ
(02:26:46) norayr: ինչ եմ ասել
(02:26:46) Antaranian: երանի քեզ
(02:26:50) Antaranian: երևի չեն ջոգել
(02:26:51) norayr: ու տենց
(02:26:52) Antaranian: հա
(02:26:57) Antaranian: քանզի մի երկու անգամ
(02:27:03) Antaranian: տաքսու մեջ բան
(02:27:10) Antaranian: ասել եմ պռագամիստ եմ վեհ
(02:27:19) Antaranian: 2 գին են ուզել
(02:27:33) norayr: լսի էսօր նենց հավես տաքսիստ էր
(02:27:40) norayr: ուրեմն դզող ջազ-մազ էր լսում
(02:27:55) norayr: հետո գրիշն ինձ զանգեց, խոսացի, կոմպերից, ու հետո ասում ա
(02:28:08) norayr: ես ասում ա ինտերնետ ունեմ ու տենց լավ երաժշտություն եմ քաշում այնտեղից
(02:28:16) norayr: ասում ա սկզբից ռուսական իքսփի ունեյի
(02:28:21) norayr: հիմա արդեն անգլերենի եմ անցել
(02:28:23) norayr: որ սովորեմ
(02:28:33) norayr: ասում ա բա իհարկե էսա թոշակի անցնեմ ինչ անեմ
(02:28:43) norayr: մի հատ սենյակ եմ կառուցում գարաժի վերևը
(02:28:48) norayr: այնտեղ կտանեմ կոմպս ու կմնամ
(02:28:50) norayr: իրա հետ
(02:28:55) norayr: ու տենց
(02:29:08) norayr: տենց պրոդուկտիվնի օրիենտացիայով տաքսիստ էր
(02:29:10) norayr: դզեց ինձ
(02:29:24) Antaranian: :))
(02:29:30) Antaranian: ահա
(02:29:41) Antaranian: լավ տաքսիստ էր
(02:29:42) Antaranian: 🙂
_ու տենց _
me: а как погода на киевяна?
слушай я тока понял что на русском давно не чатился 🙂
2:39 PM a: :))) погода закатная
предзакатная
me: зачетная 🙂
затактная 🙂
2:40 PM закатанная
заказная
заклассная
🙂
заразная
предзаразная
a: заквасная
me: заряженная
2:41 PM аааа
2:52 PM me: загнивающая как капитализм
замоченная как белье в ариель
заманчивая как запертая дверь
загрустившая как принцесса
a: 🙂
заманчивая как запертая дверь дзец
me: заданная как урок
2:53 PM занудная как…
(твой ход)
🙂
2:54 PM a: задетая как под подкладку
😛
me: залетная … как
задетая как за струну
2:55 PM замученная как …
заросшая как…
a: верблюд
me: 🙂
запуганная как…
2:56 PM закрученная как…
a: муха отрезанными крыльями
с
2:57 PM me: 🙂
a: закорюченная как нижняя мозжечковая артерия
me: закругленная как севан на горизонте
a: )))
2:58 PM me: заточенная как под задачу
замусоленная как девственность
закулисная как жизнь
замершая как негатив
a: задрапированная тяжелыми гардинами
me: 🙂
2:59 PM a: задушевная как песня
задуманная как преступление
3:00 PM me: затронутая как недотрога
a: заевшая как принтер
заезженная каааак
me: задуманная как лучше
3:01 PM a: )
почти завершенная
me: задушевная как грусть
заезженная как антилопа гну
3:02 PM a: или антилопа Томпсона
зависимая как от дозы
me: почти завершенная как строительство коммунизма
3:03 PM a: зависящая от неопределенности
me: зависимая как от мужчины
3:04 PM зависшая как летающая тарелка
a: от собственных прихотей
me: оффтоп: неопределенность неопределенно неопределенна
зависящая от курса партии
3:05 PM замаскированная под бабушку как волк
a: заводная-механическая
3:06 PM завороченная как кишки
me: заводная как девушка
a: завышенная как оценка
me: замурованная как свежая мысль
3:07 PM a: завязанная как в отношения
me: завышенная как самооценка
завышенная как рост на каблуках
завышенная как курс драма
a: ))))))))
3:08 PM me: завязанная как норик завязывает шнурки
завязанная как морской узел
завязанная как дверь на петле
a: загвоздка
me: завязанная как муха в паутине
3:09 PM завязанная как партнеры
a: заговорческая как ухмылка
me: загвоздка как по жинзи
3:10 PM a: заграничная как жизнь
заморская как икра
me: заматеревшая как скульптура ботеро
3:11 PM a: )
me: заграничная как обещанная помощь
заморская как заграничная
a: заграничная как все лучшее
)
3:12 PM me: :)))
заморская как цунами
3:13 PM как буря в пустыне
как катрин
заморская как аленький цветочек
заморская как левис
a: задержанная при попытке
задерживающая как взгляд
3:14 PM не задняя как мысль
me: зависшая как люстра
3:15 PM a: замысловатая
3:11 PM me: закавказская как республика
5 minutes
3:17 PM me: закрашенная как забор тети полли
a: )
me: заезженная как высказывание
3:18 PM (мем)
a: ))
me: запасная как выход
3:19 PM запасная как смена белья
запасная как покрышка
запасная как девушка
a: заключенная в капсулу
запасная как девушка?
me: :))) դե չգիտեմ
a: ))
me: замызганная как джип
a: законная как штраф
3:20 PM me: законная как взятка
a: )
me: замысловатая как задняя мысль
законная как вор
3:21 PM закрученная как сюжет
3:22 PM запакованная как мина
запакованная как откупные
a: завернутая не туда
me: как серпантин
3:23 PM a: зигзаг
me: завернутая как улитка
как магазин
3:24 PM как удачи
как рикошет
a: заложенная как при орз
3:25 PM me: заложенная как в ломбард
3:26 PM заложенная как бомба
a: замаскированная как изьян
me: залежавшаяся как невеста
a: 😛
3:27 PM me: заподозрившая как в измене
a: замедленная как восприятие
me: замедленная как прыжок в кино
3:28 PM a: замененная как стройной и помоложе
me: :)))
3:29 PM a: замкнутая как интроверт
me: замеренная как эмпирически
замкнутая как лента мебиуса
a: )
))
(ерг” лавна
)
3:30 PM me: 🙂
засланная как аттачмент
a: 😀
3:31 PM замолвленная как словечко
me: )
3:32 PM задаром как бессмертие у шекли
законсервированная как курск
3:33 PM a: замутненная как линза
me: законченная как стерва
a: 😀 😀
3:34 PM занятая как доминирующее положение
me: запотевшая как зеркало
занятая как не танцующая девушка
a: ))
занесенная кк на карту
ветром
3:35 PM me: занесенная как триффид
занесенная как гильотина
a: заостренная как восприятие
3:36 PM me: занесенная как в воображала
a: триффид- зараза какая то?
me: почти – занесенные непонятно точно откуда семена растения
из книжки “день триффида”
a: заочная как знакомство
)
3:37 PM западная как ветер
me: заостренная как нос
западная как армения
заочная как студентка
залетная как беременность
3:38 PM a: запоздалая как извинение
3:39 PM me: запоздалая как армянка на свидание
a: :О
me: запоздалая как прогулка с отто
3:40 PM залатанная как шрам
a: заплывшая за
me: запатентованная как алгоритм
заплывшая как за буек
(буй)
заплывшая как из кубы в штаты
3:41 PM заплывшая как изображение
a: )
me: заплывшая как акварель
заплывшая как залетевшая
3:42 PM замок как на воротах замка с привидениями
a: )
3:43 PM me: замок как на рту в могиле
замок как от потерявшегося ключа – ненужный
a: запоминающаяся как незабываемое
me: запоминающаяся как уезжающая девушка
3:44 PM a: 😛
me: запоминающаяся как после того как записана на шпоре
запоминающаяся как вкус литчи
запоминающаяся как в первый раз держаться за руки
3:45 PM a: запретная
me: запретная как тема при родителях
запретная как желанная
3:46 PM запретная как швейцарская виза
запретная как жизнь
запретная как свобода
запретная как территория
запретная как воображала
запретная как полет
3:47 PM запретная как информация
запретная как взгляд
запретная как мысль
a: поведение
3:48 PM me: заточенная как принцесса
a: состояние
me: заточенная как принцесса под задачу
запретное состояния – класс
🙂
(е
*е
a: )
3:49 PM запущенная как опухоль
запущенная в небо
me: заглавная как буква
в чате
как много букв
3:51 PM a: заряженная от сети
me: заряженная как испорченный аккумлятор
a: заранее обдуманная
3:52 PM me: заряженная как прилипшая к ручке бумажка
a: зареванная
me: заряженная как двухстволка направленная в друга
a: )
3:53 PM me: зареванная как таня потерявшая мячик в речке
a: 😀
me: заранее продуманная как
3:54 PM ограбление века
a: зарождающаяся как разрушение
me: заранее подготовленная как презерватив
a: ))
заросшая сорняками
me: заранее подготовленная как жертва
3:55 PM заросшая как лицо норика
a: заслуженная как наказание
3:56 PM 😀
me: заслуженная как девушка в наказание
a: )))))))))))))
3:57 PM застигнутая врасплох
3:58 PM me: затакт как бессвязность
3:59 PM a: зависшая как Окна
me: :)))
зависшая как училка над головой
4:00 PM заподозрившая как милиция
a: незамечающая списывания
me: 🙂
a: затаившаяся как тигр
me: заметанная как мысль
4:01 PM a: )
me: затаившаяся как страус
4:02 PM закрученная как галактика
зацикленная как на сексе
a: ) как синусоида
me: как while
4:03 PM как ступеньки в фильмах
затаившаяся как злоба
a: затиение
me: затмение как неполное
затмение как рассудка
неполное
4:04 PM a: затуманенная как сознание
me: затуманенная как андромеда
4:05 PM a: )
me: )
a: заученная как клише
4:06 PM me: заученная как “гебен зи мир битте”
4:07 PM a: )
4:08 PM me: зазипованная как агент смит
4:09 PM занятная как игрушка
4:10 PM нет
занятная как уборка
занятная как мыть посуду
a: разве
?
me: в том-то и дело
🙂
a: зачем-либо
4:11 PM me: зачем как почему
зачем как зачем
a: зачемная
me: зачем как вопрос
4:12 PM a: зашифрованная как двусмысленность
me: зачетная как книжка
a: как намек
me: завуалированная как умел настродамус
завуалированная как предсказание точнее
4:13 PM затуманенная как речь политика
a: замутненная
4:14 PM звездная как гамма излучение
4:15 PM me: 🙂
замутненная как сознание президента
звездная как болезнь
a: здравая как смысл
4:16 PM me: здравая как ум при трезвой памяти
здравая как мысль бросить курить
a: ,)
4:17 PM зигмундовская как анализ
me: заратустроевская как сказанное
a: ))
4:18 PM зеркальная как distortion
me: :))
зазеркальная как алиса
затасканная как кукла за волосы
4:19 PM a: ))
забавная как забава забавная
4:20 PM злокачественная как емангиома)
4:21 PM гемангиома
me: забавная как принцесса
a: принцесса часто возникает !?
me: заклассная как чтение
:)))
4:22 PM тема канцера тоже?
a: ))
хе
злопамятная
злонамеренная
me: злопамятная как мать
a: :О
злокозненная
4:23 PM me: злопамятная как больнная амнезией
a: злополучная
me: злокозненная как любовь к козлу
a: ))
злоречивая
me: злополучная как полковник
a: злостная
me: злостная как нарушительниця
а*
4:24 PM a: злосчастная
злоумышленая
4:25 PM me: злосчастная как женщина с выкрашенными в рыжие волосами
злоумышленная как свадьба
4:26 PM закадровая
4:29 PM закостенелая как язык
закадровая как комментарий
закадровая как неправильный перевод
4:30 PM закрома как родины
4:31 PM заноза как нежданная
10 minutes
4:41 PM a: сорри звонок телефонный
4:42 PM me: 🙂
4:43 PM брб
🙂
у меня тоже
🙂
7 minutes
зашкал, кстати
ու տենց
People can be good, bad, or journalists
There are 10 kinds of people: those who know binary and those who don’t.
there are only 10 types of people: those who know ternary, those who don’t, and those who confuse it with binary
ու տենց
y: vortev liq@ ban unem menak windowsi taka gnum
x: յաա
x: էդ ինչն ա
x: երևի մեկը օֆիսը
x: մեկը էն կարտերով խաղը
y: che
x: մեկը վինդովս կալկուլյատռը
y: offf
_ու տենց _
me: wordle.net
🙂
26 minutes
12:35 PM b: ։Դ
ամպեր համատարած
12:36 PM me: ամպային համակարգչություն
12:37 PM b: ամպել ես՞
թե արևոտ՞
me: (cloud computing)
ամպերը խելագարված
12:39 PM Խոսոիմ է Ամերիկայի ձայնը Վաշինգտոնից։ Մեր մոտ եղանակը ամխամած է, իսկ օդի ջերմությունը
տասնութ աստիճան է
12:40 PM ձեր հետ Նորայր Թանաքյանն է
արևելյան եմ
12:45 PM b: հասարակածային Գվինեայի ու ծովային հեղձուցիչ քամիների ու օդում ծվենների պես ծանրացած ամպերի անհամատեղ զուգահեռով մեր նավը օվկիանոսը ջարդ ու փշուր արեց արեց էսօր ու լուսադեմին կայանեցինք քարտեզներից անդին վայրի տկլոր կղզրայկում…
օրը արևոտ էր…
12:46 PM 12.09.2009.
օրագրային գրառումներ
գրիչս ամպոտ է
me: մատիտս կոմպոտ է
12:47 PM կոմպե՜ր կոմպե՜ր
զո՜վ արեք
մի քիչ
12:49 PM b: Դու կոմպեր ես շնչում,
Դա ամպային մուղամ է…
Ինչու b-ին չես լսում…
Եթերում ամերիկայի ձայնն է…
12:50 PM me: մուղամը սա է՝
բայց արդյոք կգտնեմ
լիարթիդ գաղտնագիրը
12:51 PM b: մուղամը զենք է
me: խոսում է Երևակայականը
b: մուղամը դեղ է
մուղամը հուր է
մուղամը վերջն է
me: մուղամը և նրա դերը ռուսական հեղափոխության մեջ
b: մուղամը էն է, որ զանգում ես տեղեկատու ու մուղամում են
մուղամը և ազգային–ազատագրականը սեքսի մեջ
12:52 PM me: մուղամություն մուղամության
b: մուղամի վերջը
վերջը մուղամն ա
մուղամը որպես ուղիղ ճանապարհ
ալ–յա Միքայել Նալբանդյան
12:53 PM me: ափսոս, խեղճ մուղամը
(alas, poor mugham)
12:55 PM b: մուղամը էն ա, որ տոմատի հյութ ես առնում սանդորայից ու թթված ա լինում
me: հայկական մուղամագործությունը և խորհուրդը
12:56 PM թթվածասեր
b: մուղամը էն ա, որ ամեն առավոտ մեր տակի հարևան Ջուլիկ տյոտյան ա անում
12:57 PM մուղամը էն ա, որ ամեն օր ազագս շնչում ա երԳրի վերին օղակներում
մուղամը էն ա, որ իրեն հարգող ամեն մի քյաբաբ ուտող ԶԳՈՒՄ ա Մաշնի մեջ
me: Ջուլիկ տյոոյան և Լենին Պապին
12:58 PM b: մուղամը էն ա, որ հարսանիքներին մի հատ կարմիր շորերով չաղ տյոտյա լվացք ա անում նորապսակների դեմքին
me: մուղամով գնում էին զագս
b: էդ մեկը ուսուլով էր
հոպ
։Ճ
me: հոպստոպ
12:59 PM ստոպահոպ
b: իսկ մուղամը էն ա, որ աշխատանքային շաբաթվա վերջին տրաքած օրը օֆիսում գմեյլը բացած մուղամ են անում ու քննում մուղամաԱՄՊԱԾության ֆենոմենը
1:00 PM me: մուղմություն և հանդուրժողականությունը
b: մուղամություն և հայրենասիրություն
մուղամությունը որպես հակագլոբալիստական կայֆ
me: որպես հասարակության
կրեդո
1:01 PM եան*
հակագլոբալիստւթյունը մուղամի կտրվածքով
1:02 PM «մղմղ և Կ» խումբ ֆեյսբուկյան
վեբ երկու կետ զրո և մուղամի ինտերգացիան
1:03 PM ժամանակակից ժամանակահատվածի ժամադրության ժամալպրծուն թթվասերության դեպքում
1:04 PM թթվածասերությունը որպես թթվածասերնդի կրեդո
թշվառ և անոնիմ թթվածասերների միություն
1:05 PM թթվածասերություն՝ մուղամի հետևա՞նք թե բքաղադրիչ
բաղադրիչ*
1:07 PM բացառիկ մուղամի ինիցիատիվա՝ դիտե՛ք ինչպես Կարոն թթվածասիրում է մեր համարում
մուղամը կար, կա և կլինի
1:08 PM մուղամի պատգամը տատույի թաթուլոտ ձևով
իսկ դու՛ արդեն մուղամվու՞մ ես։
1:09 PM մուղամը և ճշտությունը
1:10 PM մուղ-մուղ մկնիկը
5 minutes
1:16 PM me: ինչպես Պանիկովսկին խախտեց (մուղամագործների ) կոնվենցիյան
b: ու վերջում երկնքում կերևա մուղամի նշանը
me: աաաաաաաաա
աաաաաաաաաաաաաա
1:17 PM b: դե դուք մուաղմեք
ես գնացի
։Ճ
me: ոչ, սա Ռիո Դե-Ժանեյրոյի մուղամները չեն
b-ն շարժվե՛ց
1:18 PM պարոնայք երդվյալ ատենակալներ
զորահանդեսի հրամանատարը ես եմ լինելու
ու տենց
դե հաջող
b: ու թող մուղամը ների քեզ
me: քեզ հաճելի b-ություն
b: քեզ էլ տենցություն անտիսանիտարական
։Ճ
ու տենց
– Նորայրի մոտ դիսկերը մեկից մեկ գրվում են
– մեկ մեկնաբանություն՝ մեկից մեկ մեկ արագությամբ են գրվում
ու տենց
x: լսի, սքլայթը քեզ դուր գալիս ա ?
me: իրա մասին ով ա լսել որ իրա ծակերից իմանան
x: որպես մայսքլի ալտերնատիվ
8:49 PM me: լսի բազաներից լուրջ խորհուրդ եմ տալիս ֆայրբիրդը
վերջն ա
x: լուրջ ??? :/
me: օրաքլին տալիս անցնում ա, մայսքլը մի կողմ քաշված ներվայինացած ծխում ա, ու բաց ա
լուրջ
մի հատ նայի կտեսնաս
8:50 PM x: հա դե բազան պետք ա բաց ըլնի
չեմ ջոգում օրաքլը ոնց ա առաջ գնում
էն կարգի որ սանախառը առնում ա
ամդ-ով բանով ինչքան գիտեմ
me: «ենթերփրայզ» ա ու բուրոկրատները վեդուտսյա
լսի ացտոյ ա
իրա ինստալլյացիոնկեն մենակ ինչ արժի
8:51 PM ուրեմն ինսթալ անելու համար
պետք ա սերվերի վրա ունենաս գրաֆիկա ու ջավա
ախր ինչի՞
x: այ էդ րիվ հասկանում եմ քեզ
me: որ նեքստ սեղմես
x: բազա ա բոզը
(սիորւն ստացվեց)
me: ինչի՞ս ա պետք նեքստ սեղմեմ
որ ենթերփրայզ ա դրա համար՞
8:52 PM բոզբազ՝ փորձեք և կփոշմանեք
8:53 PM x: բօզբազ – փնտրիր կանանց
ու վուլքար սքլ սինտաքս
տեղից էլ վուլգարին մոտիկ ա
8:54 PM լսի, սքլայթը վերջն ա իմ համար
me: դե լայթերը ի տարբերություն ինթերփրայզներին լավն են լինում
8:55 PM x: int-ում ‘7’ կարաս մտցնես նախույ
🙂
հա դե
խիստ կասկածում եմ որ օրակլին փող տվողը իրա փողի 30%-ից ավելը օգտագործի
8:56 PM նկատի ունեմ էդ փողի դիմաց ստացած ավել ֆունկցիոնալի
me: օրաքլը սրիկա ա
ուրեմն րեդհատը տանջվում ա հավաքվում ա
լիքը փող ա ծախսում ջիսիսի, ջիդիբի, ինչ ասես
կերնելի ահագին մասը իրանք են անում
գլիբսի իրանք են մեյնթեյն անում
8:57 PM ու րեալ ֆայթերն ա օուփեն սոուրս լուծումների քորփորեյթ աշխարհում
ինչքան էլ իրան չսիրեմ
իսկ էս անտերը օրաքլը իրան վերցնում ա քոմփայլ անում ու մի քիչ ավելի էժան գնով տալի
տիպա մեր սափորթը էժան ա
8:58 PM այ դուք պարազիտներ ես ձեր ինչն եմ ասել
ձկան աչքեր
անուննել դնում են անբրեյքաբլ լինուքս
էդ նրանից հետո արեցին որ ուզում էին րեդհատենց առնեն
իսկ ռեդհատենք ասացին՝ դե գնա է, էս ով ես դարձել
հիմա էլ ուզում են սանին առնեն
8:59 PM նահանգների հանձնաժողովը թողել ա բայց եվրոպայինը կարծես ուզում ա կասեցնի
հակամոնոպոլնի վիճակներով
ու տենց
օտմազկեքով
x: 95wgi
չջոգի
յանի 2 ամիս առաջ էին առել սանին
me: չէ
9:00 PM դեռ չէ
x: լսի, մի վատ բան եմ նկատել
me: սդելկան պետք ա անցնի մի քանի հանձնաժողով
x: ֆեյսբուքի սըռչը տակից ինչ որ գլոբալ ռեզուլտատներ ա բերում
վեբից
սկզբում դզեց
ասի հեսա
9:01 PM me: ահա
ես էսօր տեսա
նկատեցի
x: էնքան ա սոշլ նեթվոռք վիճակներից սկսում են ընդլայնվել
տակը նկատեցիր որ գրած ա բինգի ռեզուլտատների վրա ա ?
ես մայքռոսոֆթին առանձնապես դեմ չեմ
9:02 PM x: բայց դե կլոունություն չեմ սիորւմ ելի
x: 9:03 PM մի բան էին արել ինձ դզել էր
սպաս փորձեմ գտնել
x: www.microsoft.com/tag/default.aspx
me: վ պրինցիպե իրանց ՔՌ կոդն էլ վատը չէր
x: դե գունավոր էր, դզեց
me: սիրուն ա նայվում
x: հա հենց էդ եմ ասում
9:07 PM 🙂
էն լինը որ նայես էդ ա
me: իմ մունլայթը ցույց չի տալիս․․․
ունեմ իրան
բայց ասում ա մունլայթ իզ քոմփայլեդ ուիթաութ երկու սափորթ
սպաս նաեմ կարամ րեինստալլ անել
ինչ որ յուզ ֆլագ կա
չէ
9:08 PM չկա
նորմալ հավաքած ա
լսիիիիի
նույն բանն ա ինչ ես ասել եմ
լրիվ
ինձ էլ ա դզել
լսի
9:09 PM իսկ գիտե՞ս իրանց մի հատ տոնկի կեղտոտության մասին՞
x: ՞
me: լսե՞լ ես ֆայլ սթրիմերի մասին
x: սերվեր ա ինչ որ ?
չեմ լսել
x: ուրեմն ասենք կարաս գրես՝ նոուտփադ աաա․տքստ
մեջը բան գրես
հետո գրես՝ նոութփադ աաա․տքստ։1
ու դա կլինի նույն ֆայլի այլ սթրիմ
ընդ որում
9:10 PM առաջին սթրիմի մեջ ասենք կարաս բան չգրես
իսկ մյուս սթրիմերի մեջ լիքը բան գրես
ու ասենք մի գիգ ունենաս
բայց ֆայլը ցույց ա տալիս զրո
էդ իրանք արել են
հատուկ մետա ինֆորմացիա պահելու համար
ու նտֆսի մաս են դարձրել
հիմա դա նշանակում ա որ
9:11 PM եթե իրանց սարքած ֆայլը, իսկ իրանք ուզում են ամեն իրանց ֆայլ ֆորմատները կապեն
էդ սթրիմերի հետ
ասենք դոքիկսն էլ կարծեմ
ու դա նշանակում ա որ քոփի ես անում նտֆսից այլ տեղ
ինքը էդ ինֆորմացիան չի կարա քոփի անի
քանզի նտֆսը միակ ֆայլային համակարգն ա ով տենց բան ունի
ու նենց տոնկի են արել
չես կարա ասես ինչի ես արել
9:12 PM կասի ձեր ֆայլային համակարգներն են ացտոյ որ չունեն իսկ ես արել եմ օգտագործում եմ
ու տենց
x: պահո
լուրջ վոռի ա
me: ահա
x: կռիսականով դրել խրում են
բաաաայց
որ դարն ա
9:13 PM գուգլ դոքս կա բան կա
մեկ ա ես էդ ֆայլը 2 րոպեում կունենամ դոկիսքի դեպքում
ու մնացածների համար էլ լուծում կլնի
ու դրանից չեմ մտածի որ էքստը անկապ ա
այլ իրանց քֆուր կանեմ
9:15 PM me: http://en.wikipedia.org/wiki/NTFS#Alternate_data_streams_.28ADS.29
ու տենց
me: ի դեպ, ես ֆեդորա-բանգլադեշ իրկի չանելում եմ լռվում նաև
8:44 PM x: է հա հետո ?
me: ասի ես բանգլադեշում եմ մեծացել
ասել են այո մակառդակ
ասել են մենք չգիտեյինք որ հայաստանի մայրաքաղաքում տենց տեղ կա
բայց հայերին հարգում սիրում ենք
իրանք ստե եկեղեցի ունեն
ու տենց
x: հա դե ցենտր ա
8:45 PM գնաս ընդեղ գիտես պրոբլեմ չունես
me: բայց լուրջ եմ ասում իրկի սաղ չանելներից ադաենք ամենա դզողն են
նենց կայֆոտ այլընտրանքային ժողովուրդ են
x: ուրախ տղեք են ?
me: ադայով վեբ ափեր են գրում
հաաա, ու աղջիկներ կարևորը
x: վայքու
me: ու իրանց ասես՝ ապաչ, կասեն՝ այ մարդ
8:46 PM լիքը այլ բան կա՝ լայթհտտպդ, ֆաստսիջիայ
x: ռեդ5
me: ի՞նչ ես դրե ընկե ապաչի հետևից
եւ ես կակ րազ տենց եմ ինքս մտածում
x: տենց տեղերը պետք ա իրանցից տապոռ ըլնես
me: կավն են իրանք
x: վիմ – էմակսի մեթոդով
me: ես դաժե վախտին գրել եմ հոդված՝ հաքնայեդ սոֆտվար իս իսիեր թու հաք
8:47 PM տիպա մարդիկ փախած տեքնոլոգիաներ ընտրեք դրանց ջարդելու ձևերը մարդ չգիտի
համ էլ ստիլ ա
x: էդ կա
լրիվ համաձայն եմ
_ու տենց _
ь: գիտես չէ ամերիկա ոնց ա
սաղ ռոբոտն ա անում
8:35 PM կնոկեն սխմում ես ռոբոտը կոֆե ա դնում բերում
մյուս կնոպկեն ես սխմում, գնում ա տելեվիզրի ալիքը փոպում ա
հա, ռոբոտ ասի հիշեցի
արթինին եմ ուզում գրեմ անընդհատ
8:36 PM ու իրա ասած տղուն ֆրանսամետ անվանմամբ
ինչ որ չեմ ջոգում ոնց ա պետք
8:37 PM ծիպը dear artin, you are receiving this email, because …
ու ստեղ սոռռին ա գնում ?
me: չէ հայերեն գրի
x: թե ասենք արթին ջան բարև ոնց ես եղանակները ոնց են ?
me: թող իրան լավ զգա որ վեց հարյուր տարի հայությունը պահել են
ու հիմա պետք եկավ
փաստորեն
8:38 PM ու տենց
այ տենց լավ ա
ջիգյարով
x: 600 ?
me: ահա
x: թայթլը դնեմ բարլուս իմ մեծ ախպորը ?
me: ահա
8:39 PM բա մեր ախպերն ա
x: լավ, սիգնեյչռս էլ կդնեմ “չդնես”
me: ու ռոբոտիքսի գել ա ու տենց ֆիրմա ունի
այսինքն մեծ ախպերն ա
ու տենց
x: մեծ ախպերը նայում ա քեզ
me: իսկ դու նայում ես մեծ ախպորդ
8:42 PM x: լսի, բայց էդ դեպքում քոնթենթը ըլնելու ա մոտավորապես “բռատ, էս ադնակլասսնիկով չդզնյակ ա, քել համարդ գրի էսօր էգուց էթանք մի տե, համ էդ գործի մամենտը կտենանք ինր ենք անում, որ սաղ գոհ մնան, համ էլ 2 հատ լավ բալա կա, մեկը բալա մեկը բալա ու կես ”
ու տենց
ու տենց ©
ու տեն©
8:43 PM me: հա-հա
հա հա
այո այո
ճիշտ այդպես
_ու տենց _
x: լսի, մի երգ էի լսում, քեզ հիշեցի
8:14 PM դաժե յեսլի վամ նիմնոգը զա տրիդցըծ
յեսծ նաձեժդա վիյծի զամուժ զա պրինցիպ
😀 դու հիմա պրինցիպիալ տարիքում ես
me: սկզբունքային, ապ, աութենտիկ հայերեն
_ու տենց _
Это очень старая история, и у меня долго не получалось ее записать и выложить. Отчасти потому, что хотел проиллюстрирвать видео файлами, а их не было раньше под рукой, чтобы залить в ютуб, а отчасти потому, что не знал, на чем все-таки остановиться, написать ли историю целиком, как было?
Итак, мы с Лилькой и Отто проходили по Алек Манукяна, и не сразу заметили это существо. Оно обошло нас справа, сошло с тротурара на проезжую часть, и только когда его осветил белый свет придорожной лампы, Лилька воскликнула:
– Норик, что это?
– Похоже на собаку, правда? – сиронизировал я.
– Да? Да… а что с ним?
У него не было шерсти. С левой стороны, откуда он нам был виден. Можно было лишь заметить выдающиеся ирокезом волосы около позвоночника – видимо, с другой стороны, собака не была так повреждена.
– Демодекоз… стригущий лишай – какая нить такая фигня – ответил я равнодушно
– Хммм… а как это лечится? – поинтересовалась Лилька
– Или легко и просто одним уколом ивомека, но там вопрос, от него больше вреда или пользы, он сильно бьет по всем органам… а еще от него умирают боксеры и колли… по непонятным причинам.
– А другой способ? – настаивала Лилька
– Мази – долго, иногда месяцами – ответил я, так как помнил, как свою колли Эльбу лечила Лусине.
– А может возьмем у Наташи лекарство и уколем его? – предложила Лилька
“Ну вот, подумал я. Маленькая еще. Верит еще. Хотя это мне и нравится, ведь правда?” – пронеслось.
– Всем не поможешь – черство отрезал я.
– Но этой конкретной собаке поможешь? – возразила она.
– Ну, посмотрим, – неразборчиво замял я тему.
Через некоторое время мы зашли к Наташе(ветеринару), и Лилька завела с ней разговор о демодекозе. Наташа предложила мне взять шприц с ивомеком, носить с собой, и уколоть в следующий раз, когда попадется на пути. Я было хотел взять, но подумал, что меня часто менты тормозят, а я привык нахально себя вести, и на угрозу отвезти меня в участок отвечаю, что у меня с этим проблем нет. Подумал, а что если у меня с собой шприц будет – иди и обьясняй, что для дворняжки лекарство. Кто поверит? Короче , шприц тогда предпочел не брать. И о собаке предпочел забыть.
Все бы было хорошо, если возвращаясь домой с работы, я бы не встретил его под аркой около юридического факультета:
Что-то во мне тогда щелкнуло. Лилька все же повлияла, я стал верить, что да, этой конкретной собаке можно помочь. И вполне в моих силах. Поэтому заметив в универском парке собачников, я попросил их не проходить через арку, чтобы не спугнуть дворняжку, а зайдя домой, и обняв Лильку, я бросился к телефону.
– Наташа, очень тебя прошу, я и за ивомек заплачу, и за бензин – приезжайте уколем эту собаку! Да да, нет – мы с Лилькой ее подержим, а ты уколешь! ОК, жду около главного корпуса университета.
Только Наташа могла согласиться. Я не знаю другого ветеринара в Ереване, кто согласился бы приехать уколоть дворняжку. Или согласился бы так легко.
Однако меня ждал отрезвляющий ушат холодной воды:
– Кто это будет ее держать? – подозрительно спросила Лилька
– Мы – я и ты – воодушевленно ответил я
– А ты меня спросил – с укором поинтересовалась она
– Ну я думал… ладно, собираемся – я захватил джинсовую куртку, длинный поводок, достал из холодильника какую-то дряную колбаску – и через несколько минут мы с Лилькой стояли под той самой аркой и смотрели на собаку.
– Ладно, ты иди жди Наташу около унива, а я пока буду его подкармливать колбаской, чтобы он не надумал уйти – предложил я.
Ну вот так бросаю я ему колбаску, он ею брезгует, если в пыль попаду, и жду. Ожидание штука сложная. Не выдержал, побежал на пост к Лильке. Нет? Нет их еще? Бегу обратно. Опять колбаска.
Подкармливаю. Потом к Лильке. Неужели не приехали? Обратно. Лилька. Арка. Собака пропала.
Черт возьми, где ты? Я стал нервничать. У арки, как у палки два конца выхода. А собаки двигаются быстро. Если я пойду не в ту сторону, то скорее всего, его потеряю и не найду сегодня.
Почему-то решил двигаться в сторону центрального корпуса, и нагнал его где-то там. Увидев меня, собака решила, что назойливое внимание подозрительно и ускорила шаг. Я понял, что лучше издалека за ним последить, чем ходить в ногу лапу. Собака дошла до факультета физики и плюхнулась около ступенек, под солнцем. Я тихо подошел, и кинул ему колбаски. Попал по морде. Выражение ее морды говорило:”Фи, швыряются тут всяким”, она встала, поднялась по ступенькам прямо к двери физфака и там уснула.
“Замечательно”- подумал я, и присоединился к Лильке, ждать Наташу, и поглядывать время от времени не смотался ли наш приятель.
Наташа приехала на ниве с Овиком(тренером), и еще Овиком(не тренером).
– Ну где он?
Я провел их и мы впятером стали подниматься по ступенькам. Собака приоткрыла глаза, и увидев банду решила ретироваться от греха подальше… незаметно пройдя между нами. Мы заслоняли весь проход. Вот пока он думал пройти, я накинул на него поводок. Хотел поймать за шею, промахнулся.
Поводок обхватил его из под живота. Лысый песик запаниковал, и повернувшись, стал бессильно кусать поводок.
– Да он старый – заметила Наташа увидев стершиеся зубы.
При кусании он издавал странные шипящие звуки, и мне стало его так жалко в этот момент, что я решил его отпустить, только бы он так не нервничал.
– Давайте его отпустим – пролепетал я
– Какой отпустим, ара! – возмутился Овик – А ну давай мне шприц! Тааак, а теперь одень на руку куртку, а теперь поверни ее так, чтобы в два слоя. Хорошо. А теперь дай мне поводок!
И так, удерживая одной рукой поводок, Овик другой сделал иньекцию. К этому времени собака уже устала, и просто растерянно стояла, глядя в бесконечность перед собой. Она лишь немного дрогнула в момент, когда игла проткнула кожу. Видимо ее меньше всего волновал укол.
– Нет ты смотри, кожа да кости – посетовала Наташа.
– Все, отпускаем – сказал я
Мы отпустили собаку, она отошла от нас на несколько шагов и стала нас любопытно рассматривать.
Я собирался расплатиться, и благодарил Наташу
– Норик, ну перестань… какие деньги… постой я тебе что-то хотела сказать но забыла
– Ты ему хотела сказать, как его дальше кормить – сиронизировал Овик
– Ах да, точно! Витамины ему давать надо! Демодекоз означает ужасно низкий иммунитет!
– Ага, как я ему витамины…
– В колбаску, Норик, в колбаску
И они уехали. А я стал переживать, что может, у этой дворняжки есть кровь колли, вытянутый нос, и может мы его убили. А вечером того же дня во время прогулки с Отто, он проходил рядом, подошел, повел носом, понюхал издалека, и побежал дальше по своим делам. Я обрадовался очень.
А потом шерсть у него вырастала на глазах, и каждый раз, когда я его видел, он был все более пушистым. Наташа уехала в отпуск в Кобулетти, и вторую иньекцию я сделал самостоятельно. Встретив пса под той же аркой, когда днем заходил с работы домой погулять с Отто.
Интересно, что второй раз он просто позволил подойти к себе, и уколоть. А я не защищался, не одевал куртку. Просто подошел, уколол.
Мне даже показалось, что он связал свое улучшение с иньекцией.
– Ага, как же – рассмеялась Наташа когда я сказал ей об этом
Я стал часто встречать его. По утрам выходя на работу, или гуляя с Отто, видел, как он приходил попить воды у фонтанчика памяти жертвам второй мировой. И если раньше он все больше прятался, незаметно лежал в травке, то потом настроение у него улучшилось, он нашел себе друзей, стал тусоваться, да и поселился рядом с одной сукой в том же садике.
Через год наш приятель представлял из себя такое вот милое зрелище.
Сука жаль была нервная. Вообще, у меня есть теория, что охотники/отсрельщики дворняжек, стараются не ловить/убивать/отстреливать сук, особенно нервных и агрессивных. Потому, что знают, что от них напрямую зависят их будущие заказы и следовательно – заработок.
Что они еще умеют, кроме как собак стрелять?
Так вот сука была нервная и лаяла только завидев нас с Отто. Или иногда на людей. И приятель наш стал с ней за компанию лаять. Ей даже удовольствие доставляло, когда она могла его спровоцировать. И как-то раз, днем, когда я проходил мимо унива по дороге домой, погулять с Отто – заметил, как он лает на приближающегося типа. А тип нагнулся, схватил камень и коварно подошел к нему, ударил камнем по голове, и убежал. А собака даже не испугалась, проигнорировала и камень и боль. Такой крепкой психики у дворняжек обычно не бывает.
Это не важно, важно то, что тогда я понял, что у него уже есть враги.
Я хотел его пристроить. Но кому пристроишь старого слабого пса? Я тока его подкармливал иногда.
Однако зимой, когда стало очень холодно, я посоветовался с Лилькой, и мы решили его взять. Она сказала, что будет его выводить, и возьмет на себя ответственность.
И как-то вечером мы собрались, взяли поводки, чтобы его забрать. Но было поздно, я был уставший, как всегда недоспавший. И решил отложить на следующий день, потому, что сложно было бы в ту ночь. А на следующий день мы были заняты, не то забыли, а еще на следующий день, я после работы зашел в Айгестан, купил чего-то, как всегда, и пошел по Чаренца домой.
Шел мелкий снег. Недоходя до факультета биологии я увидел нашего “приятеля” валяющегося на боку
Снег тихо покрывал его мордочку. Мне стало плохо, я не понял, и у меня был денайял.
Рассказал Лильке. Мы пошли вместе на него посмотреть. Снег еще больше накрыл его.
– Он хорошо выглядит – сказала Лилька нагнувшись, и осмотрев внимательно
– Трупы хорошо не выглядят
– Ну… я имею в виду, он не от голода/холода похоже умер
– Машина?
– Знаешь, все-таки никаких видимых повреждений
– Отравили наверное. У него были враги.
– Наверное.
Через несколько дней я встретил знакомого еще с мерии чикиста. Он увлекался собаками, и сказал:
– Տեսա՞ր, խփին էն մեծ բոլոնկին (Увидел? Ударили/пристрелили ту большу болонку)
– Ո՞վ։ Ինչի՞։ Ավտո չի խփե՞լ։ (Кто? Зачем? Машина сбила может)
– Ինձ թվում էր խփել են։ Բայց ինչ լավն էր։ Ոնց որ մեծ սիրուն բոլոնկա լիներ։ Բայց դե խփին։ (Кажется убили. Но какая она милая была. Как большая пушистая болонка. Ну теперь)
Я даже разозлился на этого чикиста. Но он вообщем не плохой человек хоть и чикист.
Вот такая история. Не поучительная. Месседжа в ней нет. Вопроса, стоило ли вмешиваться в его жизнь и лечить – я не поднимаю. Тогда думал, что может и не стоило. Но вмешался. Потому, что он бы все так же скрывался, и вел себя тихо, незаметно валялся в травке. Был бы осторожен. А так связался с сукой, и на тебе cherche la fam неприятности. С другой стороны, “Ю невер ноу” как любит говорить с особо индусским акцентом одна моя приятельница. Еще – “история не терпит сослагательных наклонений”. Еще – “I take risks, sometimes patients die. But not taking risks causes more patients to die, so I guess my biggest problem is I’ve been cursed with the ability to do the math.” (c) House M. D. Сейчас я знаю, что точно иначе поступать было бы не рационально. Но не уверен, что в аналогичной ситуации также поступлю. Де инч асем? у тенц!
А вчера у Лильки был день варения. А я скомпилировал силфид мейл клиент и запустил.
Думал настроить свой новый мейл на arnet.am… А смотрю – в силфиде старые письма, 2003-го года.
Это со старых времен в моей домашней папке остались. И много от Лильки. Очень много. Почитал. Такой вот вечер воспоминаний в твой день рождения, Лиль. Ну да, для нас ведь не впервой, что я с тобой так иногда общаюсь через ЖЖ. Пишу, зная, что иногда читаешь меня. Ну с днем рождения, что ли.
ու տենց
– Նոր, ես քո սինգլության կայֆ լինելու գաղափարի հետ համաձայն չեմ․․․ բայց ասեմ, որ հիմա գիտեմ, որ եթե ես աղջկան անմիջապես դուր չեմ գալիս, ապա նա անճաշակ ա։ Իսկ ինձ պետք չի անճաշակ աղջիկ։
– Լսի, դու չես հասկանում․․․ ասենք, լսե՞լ ես՝ «Он не молод и вечно пьян. Он на взводе – не подходи. Он уходит всегда один»։ Զգու՞մ ես ինչ հավես ա։
– Ես Մակարեվիչ չեմ լսում
– Հիմա արի ու սրան բան բացատրի․․․
– Հա, ժամանակակից փիլիսոփաների հանդեպ հարգանք պատիվ չկա․․․
ու տենց
[այստեղից ][1]
_ու տենց _
[1]: http://aeshka11.livejournal.com/66256.html
Ջաբեր պորտերը հաճախ փակված են լինում ընկերություններում։
Սակայն ջաբերը աշխատում է նաեւ սսլ պորտերով, օրինակ ջթոքը սսլ պորտով լսում է։
դոմենը նշված է googlemail.com որովհետեւ ես կպնում եմ Գերմանական այփի֊ից ուր gmail թրեյդմարկը ունի իրավական խնդիրներ։
այնպես որ զգոն եղեք
_ու տենց _
Я подумал, как не добавить достойный ответ (кроме шуток) нашего президента Чемберлену
вот как теперь так выглядит страница луркморя http://lurkmore.ru/Патчить_KDE2_под_FreeBSD
_ու տենց _
ու տենց
ու տենց
– էս ի՞նչ հավես աղջկա հետ եմ քեզ տեսել էն օրը
– ահա, հավես․․․
– ինքն էլ ա գնալովի՞
– նա արդեն Փարիզում ա։
ու տենց
– ինչպես ասել է փիլիսոփա Ջագերը, դու միշտ չէ, որ կարող ես ստանալ այն, ինչ ուզում ես
– ծանոթ չեմ այդ փիլիսոփայի հետ
– լու՞րջ
– հա։ որ դարի փիլիսոփա էր՞
– մեր և անցյալ։ մեր ժամանակակիցն է կարելի է ասել։
– հա։ իսկ ամերիկացի՞ է թե եվրոպացի։
– բրիտանացի է։
– հմ։ չէ, ծանոթ չէ։ ո՞նց ասեցիր։
– հմ՞
– Ջագե՞ր։
– Հա, Մի՛կ Ջա՛գեր։
– մի հատ ես կնայեմ ինտերնետում։
– Այո, այո, փնտրիր, նայիր, ճիշտ այդպես։
_ու տենց _
«”техника молодежи” был не научно-популярный, а научно-попсовый журнал »
ու տենց
Դե ինձ ֆեյսբուկյան քոզ են ուղարկել, տիպա սափորթ սեքշլ րեվոլյուշն ին Արմենիա։
Այդ քոզի առաջին էջում բեյսիկ ինֆո է գրած, որը թարգմանել եմ հայերեն, (չեմ ուզում մեր չհայախոս/կարդ եղբայրների և քույրերի աչքը ծակի) բնորինակը անգլերեն է՝
Սկսվում է այսպես՝
Սառույցը շարժվում է, պարոնայք երդվյալ ատենակալնե՛ր։ Բա հետո՞։
Դիտենք մեսսեջը՝
<blockquote style="border-left: 2px solid #FFCC00; padding: 10pt; margin-left: 30pt; background-color: #FFFCEC;">
<p>
Արդեն 21րդ դարն է բակում, իսկ «կարմիր խնձոր» անունով ավանդույթը դեռ գործում է, որը նշանակում է, որ աղջիկը պետք է կույս լինի ամուսնությունից առաջ (կամ պահին՞ – թարգմանչի նոթ) և դա ՀՆԱՑԱԾ է (ոճը պահպանվում է, բնորինակում մեծատառեր են) և պետք է դիսրեգարդեդ լինի։<br /> ՇԱՏ ԱՂՋԻԿՆԵՐ մեր օրերում վախենում են սեկս անել այլ մարդկանց կարծիքի պատճառով։<br /> Միացե՛ք <s>զվարճանքին</s> (կներե՛ք, չդիմացա) այս խմբին և միասին ասե՛նք՝ մինչ ամուսնական սեքսը ՕԿ է
</p>
Սպանի՛ք։
Խեղճ ՇԱՏ ԱՂՋԻԿՆԵՐ։ Այն էլ 21րդ դարի։ Նրանց մասին վատ են մտածում, եթե նրանք սեքս են անում։
Վայ, սպասե՛ք։
Իսկ ո՞նց են իմանում, որ վատ մտածեն։
Աղջիկները տենց ամեն մեկին փողոցում ասում են, որ անտեղյակ չմնա՞ն։ Հետո էլ լավ կամ վատ մտածե՞ն։ Թե՞ մարզաշապիկ են պատվիրում, տիպա, գիտեք, ես սեքս եմ անում։
Հա պարզ ա որ անում ես, մեծ աղջիկ ես։ Էլ ի՞նչ կարիք կա հայտարարել ակնհայտ բաները։
Ասենք՝ ես հաց եմ ուտում։ Կամ՝ օրը այսքան լիտր ջուր եմ խմում։
Տիպա ի՞նչ։
Ես իմաստը այդ շուխուռի չեմ հասկանում։
Ասենք եթե Սևանը իջեցնելու դեմ ակցիային խորհրդարանի մոտ տաս հազար մարդ է գալիս՝ հասկանում եմ։ Գուցե պատգամավորները մի քիչ շատ մտահոգվեն, ու նրանցից մեկ-երկուսը, գուցե ազդվի։ Գուցե։
Ինչևվից է, Սևանը իջեցնելու դեմ ակցիային՝ հինգ հոգի մարդ էր եկել։ Թեղուտի պաշտպանության ակցիաներին հազիվ տաս հոգի էր հավաքվում։
Բայց իմաստը տեսնում էի։ Եթե շատ մարդ հավաքվի, մի գուցե, ինչևից է, երբևից է ազդի, որևից է մի պատգամավորի վրա։
Իսկ այս ակցիայի իմաստը՞։
Ազատ սեքսը արգելվու՞մ է մեր կառավարության կողմից։
Չէ, չի արգելվում։
Գուցե չի արգելվում պաշտոնապես, բայց իրականում հետապնդվու՞մ է։
Չէ, ասենք՝ իրականում ազատ մրցակցություն չունենք – համաձայն եմ։
Իրականում անկախ, ժողովրդավարական պետություն չենք՝ համամիտ եմ։
Բայց իրականում ազատ սեքս չունենք՝ – համաձայնվե՛ք անկապ է հնչում։
Անկապ է նույնիսկ աանկախ նրանից՝ ունենք թե ոչ։
Փնտրում ենք ակցիայի իմաստը։
Ուզու՛մ եք ասե՛լ, տիպա մենք այսպես ենք մտածու՞մ։
Հա, ձեր ջանը սաղ լինի։ Ես ե՛լ եմ այսպես մտածում։ (Քի՛չ է մնում ասեմ՝ բոլո՛րն են այսպես մտածում, նույնիսկ Ծերունը Թորգոմյան)
Հա, յանիմ շա՞տ եք։ Դե ասենք հա՝ շա՛տ եք։
Որ ի՞նչ։ Որ այլ մարդիկ իրենց սկզբունքները փոխեն, որովհետև շա՞տ եք։
– Մայրիկ, նայիր, ֆեյսբուկում արդեն հազար հոգի ազատ սեքսի խումբն են գրանցվել։ Թույլ կտա՞ս ես էլ գրանցվեմ։
Համոզիչ չէ։
Համ էլ շատ էլ չեք, հազիվ մի երկու հազար հավաքեք, այս պահին 705 անդամ է, որից մեկը ես եմ, ու էսա դուրս եմ գալու։ Ջոյն եղա որ կարդամ ի՛նչն ինչո՛ց է։
Լավ, վերցնենք այդ ՇԱՏ ԱՂՋԻԿՆԵՐԻՑ մի ԱՂՋԿԱ, ու զննենք մանրադիտոկով։
– Աղջիկ ջան, ի՞նչ է պրոբլեմդ։
– Ընկերոջս/այլ մարդու/տղայի/աղջկա հետ ուզում եմ սեքս անել, բայց չեմ անում։
– Վայ քոռանամ ես, ինչու՞ չես անում։
– Որովհետև մարդիկ իմ մասին վատ կմտածեն
Ազնիվ խոսք էսա բոտ եմ գրելու «ԱՂՋԻԿ» անունով։ Հենց մեծատառերով։ Իսկը բոտի ալգորիթմ է։ Լավ, շարունակենք։
– Ասենք ո՞վ կարա վատ մտածի։
– Ինքն՝ ընկերս/տղան/աղջիկը
Լավ էլի․․․ մինչ սեքս անելը ինչ որ բաներ մարդիկ ենթադրում են։ Ասենք, կարող են ենթադրել, որ մեկը մյուսին դատարան չի կանչի բռնավարության գործով։ Քանի որ սեքս է, բռնավարություն չէ։
Ասենք, ենթադրում են, որ մյուս օրը նրանցից ոչ մեկը չի հայտարարի հանրությանը, թե գիտե՛ք, քնել եմ այս ինչի հետ։
(Ի դեպ՝ ասելու ձև կա, ուրեմն, ձեռնափայտով երեք անգամ խփում եք բազրիքին և բարձրաձայն ասում՝ «Ես քնե՛լ եմ Լիզա Քադդիի հետ», բայց այդ դեպքում էլ սուտ է ստացվում)
Լավ, էլ ո՞վ կարա վատ մտածի։
– Չե, իհարկե ընկերը չէ, այլ շրջակա միջավայրը
– Շրջակա միջավայրը էսա կտրում են պրծնենք
– Դե ի նկատի ունեմ մարդիկ
– Հմ, ո՞րտեղից են իմանալու որ ասեն։
– Բայց եթե իմանային՝ կասեին։
– Քույրիկ ջան, ոնց որ կիկոսի մահն է հիշեցնում տենց մի քիչ։
– Դե հիմա։
Գուցե ուզու՛մ եք փրոմո՞ութ անել ազատ սեքսը։ Դե տիպա լուսավորչական աշխատանք տանե՛լ մեր մութ ջունգլիներում։
Այս դեպքում ինչ որ բան աղոտ սկսում է երևալ։
Ախր այդ փրոմոուշենը միայն հակառակ ազդեցություն կունենա։ Քանի որ նման է ցուցադրական մի բանի՝ տիպա նայե՛ք, ես ինչ տղա/աղջիկ եմ։ Ես նենց ազատասերամիտ եմ, որ էլ դու սու՛ս։
Ախր եթե տենց ազատամի՛տ ես, էլ ինչի՞ պիտի դա աչքը խցկես։ Լրիվ նորմալ է սկսել կասկածել, որ հեչ էլ ազատամիտ չես, ու նենց տպավորություն է որ ինքդ քեզ համոզում ես։
Համ էլ ո՞վ էր մինչ այդ խանգառում նենց ազատասերամիտ լինել պարզ չէ։ Բացի ինքներդ ձեզնից, իհարկե։
Ու այստեղ մենք հասնում ենք քանակի ու դրա իրական դերին և ազդեցությանը հասարակության վրա։
Ֆեյսբուկում քոզ պետք չէ հայտարարել։
Պարզապես պետք է ապրել այնպես, ինչպես ճի՛շտ ես համարում։
Մի ասա, արա՛։
Հիմա բացատրեմ, ինչ ի նկատի ունեմ՝
Ստեղ այլ հարց կա լրիվ։ Ներքին ազատության։ Ու անհամեմա՛տ ավելի խորը հարց է։
Եթե ազատ ես, դու անում ես այնպես, ինչպես մտածում ես, որ լավ է։ Այնպես, ինչպես գիտակցաբար որոշում ես։
Ու դա ՔՈ որոշումն է, ոչ քո ուսուցչի, ֆյուրերի, ծնողի, կամ ընկերոջ։ Դա ՔՈ բանականության արդյունքն է։
Իսկ գիտե՞ք ինչի է կարևոր անել այնպես, ինչպես մտածում ես, որ լավ է, և ոչ այնպես, ինչպես այլոք են մտածում, որ լավ է։
Որովհետև՝
ամեն քո քայլը՝ ակամա ձայն է դառնում։
Ձայն է մեծ հասարակական լուռ ու աննկատ քվեարկության մեջ։
Դու ամեն օր քվեարկում ես՝ ու շա՛տ։
Երբ ջինս ես հագնու՛մ՝ ձայն ես տալիս հարմար հագուստի օգտին, երբ քսմսվում ես, ձայն ես տալիս թիթիզության օգտին, ու դա վատ չէ, ոչ էլ լավ է։ Դա բազմազանություն է։
Երբ ասում ես, որ աղջիկ ես, ու այդ իսկ պատճառով չես հասկանում, որ մի ստեղն է պետք սեղմել՝ քվեարկում ես բլոնդինկեքի մասին համոզմունքը ամրապնդելու օգտին։ Ակամա։
Երբ էրլանգով, լիսպով, օբերոնով, կամ թեկուզ պերլով ես գրում, չնայած շուրջդ բոլորը քեզ խենթ են համարում, ապա քվեարկում ես այդ լեզուների օգտին։
Եթե ջավայով ես գրում կամ դոթնետով՝ ապա քվեարկում ես քեզ այդ կորպորացիաների կողմից վզին կապած տեքնոլոգիաների օգտին։
Ինձ մի աղջիկ բողոքել էր, ասում է տիպա՝ մենք հատուկ ենք քսմսվում, ու կաբլուկներ հագնում, որ տղաներին դուր գանք։
Այն հարցին թե ինչու՞ տղաները չեն քսմսվում, որ իրենց դուրը գան՝ մի քիչ մտածեց, ու պատասխանեց՝ քանի որ մեզ չի սազում ակտիվ լինել․
– Աղջիկները սպասում են, մինչ իրանց կապեն։ Իրանք չեն կապում։ Կամ պասիվ ձևերով են կապում, չկապող ձևանալով։
– Հա՞։ Ու եթե այսպեդ են անում, ապա ինչու՞։
– Որեվհետև․․․ որովհետև տենց է․․․ Որովհետև այլ ձև քո մասին վատ կմտածեն։
– Իսկ դու՞ ոնց ես կարծում, արդարացվա՞ծ է որ վատ կմտածեն։
– Ոչ։ Բայց չէ՞ որ ես եմ տուժելու եթե չլինեմ այնպիսին ինչպիսին ակնկալում են։
– Ինչու՞։ Կարծու՞մ ես բոլո՞րն են այդպես։ Մարդիկ տարբեր են։
– Բայց մեծամասնությունը այդպես չէ։
– Իսկ քեզ պե՞տք է մեծամասնությունը։ Քեզ մի տղա է պետք, թե բոլորը միասին։
– Մի, կամ մի քանի։ Բոլորը չէ։
– Ու կարծու՞մ ես մի հատ տենց քո ուզածը չկա՞
– Հմ։ դե կլինի։
– Իսկ պատկերացնու՞մ ես հանդիպես, ու նա մտածի՝ ֆի այս ինչ պատրիարխալ աղջիկ է։
– Կմտածի, բա ինչ կանի։
Սա նենց պարզ իլյուստրացիա է թե ինչու եթե բոլորը ինքնուրույն որոշումներ ընդունեն, աշխարհը փոխվում է։
Ու այդ իսկ պատճառով՝ շատ կարևոր է անկեղծ լինել, ու անել այն, ինչ իրոք համոզմունքդ է, այլ ոչ ընկերոջ/ֆյուրերի/ծնողինը։
Ի՞նչպես տարբերել, այն քո՞նն է, թե ոչ։
Հարցրու քեզ, ինչու՞ ես այսպես մտածում։ Խորացիր։ Որովհետև այսպես։ Իսկ սա ինչու՞։ Որովհետև սենց։ Իսկա սա՞։
Երբեմն փակուղի է լինելու, ու դու վերադարնալու ես՝ շարունակես այլ ճանապարհով։
Երբեմն գտնում ես՝ սա այսպես է որովհետև ծնողս/ֆյուրերս այսպես է համարում։
Կամ՝ այսքան մարդ չեն կարող լինել հիմար։ Ի դեպ, կարող են, չմտածես։
Երբեմն րեկուրսիվ բացատրություն ես գտնում՝ սա այսպես է որովհեև այսպես է։ Ինչպես վերոհիշյալ զրույցում ստացվեց։
Այո, հենց Պորտոսի ոճով։ Հաստատ մի բան այն չէ այդ համոզման հետ, չէ՞։
Այստեղ երիտասարդ մարդիկ մի փոքր առավելություն ունեն։ Որովհետև դեռ քիչ են ապրել։ Ու դեռ ունեն ժամանակ նոր համոզմունք կամ սկզբունք գտնել, ու ըստ այդ սկզբունքի ապրել։ Իսկ մեծ մարդուն երբեմն բարդ է ընդունել այն, որ նա ամբողջ կյանքը սխալ էր ապրել։ Ու այդ իսկ պաճառով, որ այդպիսի վախենալու մտքեր չգան, թեև ինքն էլ կարող է կասկածի իր սկզբուների մեջ, բայց սպանիչ ուժգնությամբ կպաշտպանի դրանք։
Գնա՞մ մի հատ այլընտրանքային քոզ բացեմ ֆեյսբուկում, անունը՝ Խորացի՛ր։
Կամ գնամ բոթ գրեմ ԱՂՋԻԿ անունով։ Օբերոնո՛վ։ Դա կպահանջի բինդինգ անել ինչ որ սի գրադարանին։ Ասենք սի-ով ավելի հեշտ կլիներ, քանի որ բինդինգ անել պետք չէր լինի։ Բայց եթե ես օբերոնով գրեմ ու բինդինգ սարքե՛մ, իսկ այդ բինդինգը փաբլիշ անե՛մ, ապա այլ մարդիկ ում դուր է գալիս օբերոնը կոգտվեն ու իրենց սիրած տեքնոլոգիայով ավելի հեշտ կլինի բոթ գրել։
Ու ես ձայն կտամ իմ սիրած տեքնոլոգիայի օգտին։
_ու տենց _
– ես ուինդոս եմ ուզում
– ինչի քոնը էդ չի՞՞
– իմը վիստա ա
– ․․․
․․․
․․․
ի նկատի ունես՝ իքսփի ես ուզու՞մ
_ու տենց_
– դե նա մի ուրիշ աղջիկ էր, լրիվ խենթ
– իհարկե խենթ էր, որ քո հետ ամուսնացել էր
– հմ․․․ բավական խենթ չէր, քանի որ բաժանվեց
– հիմա խե՞նթ ես փնտրում
– ես այսպես ել եմ լավ ապրում։ թող նա ինձ փնտրի
– ո՞վ
– ով ուզում է լինի, ես դիսկրիմինացիա չեմ անում ըստ ռասայի, ազգության, հավատքի․․․ չէ, ըստ սեռի դիսկրիմինացիա է։ Ես վերի լիբերալ չեմ։ Փաստորեն․․․
ու տենց
իմ ֆեյսբուկյան ընկերոջ պատի նկարների միջից
ու տենց
[այստեղից ][1]
_ու տենց_
[1]: http://catb.org/esr/jargon/html/magic-story.html
_ու տենց _
[այստեղից][1]
_ու տենց _
[1]: http://ulitza.livejournal.com/220762.html
x: պրիվետ
me: ողջ լինենք
9 minutes
12:44 AM me: նդա
ինչ ասեմ
ուժեղներն են այս աշխարհի
իրանց կողքին կանգնողները
պետք է պարծենան
x: ահա
12:45 AM հետո էլ; զարմանում ենք թե խի ա մեզ դժվար աղջիկ կապելը
12:46 AM me: մասկուլին է տղեն հիրավի
12:47 AM միակ ու իսկական ալֆա որձն է
x: մի յուրատեսակ դորիան
🙂
me: ուրույն, կասեյի։ դորիանների դորիանը
12:48 AM լավ դորիանը լավ հարևանից լավն է
ու լավ դորիանը՝ անշունչ դորիանն է
12:49 AM x: սարը սարին չի հանդիպում, դորիանը դորիանին հանդիպում ա
12:51 AM me: դորիանը՝ աֆրիկայում էլ է դորիան
12:52 AM x: հանկարծ հայտնվում է դորիանը և նրանք խմում են պեպսի
12:53 AM me: աղետը մենակ չի գալիս, դորիանը ընդհանրապես չի գալիս
նույնիսկ մենակ
երկու դորիանին չլինել, իսկ մեկից չպրծնել
12:54 AM x: երբ դորիանը չի գալիս սարի մոտ, սարի մոտ է գալիս մուհամեդը
12:55 AM me: ինչքան դորիանին չկերակրես, միևնույն է դորիան է մնում
դորիանը գայլ չէ, չի փախչի անտառ
12:56 AM x: դորիանները և կուշտ են և կենդանի
12:57 AM me: և դորիաններն են կուշտ, և ոչխարները կենդանի
x: դորիանը (տվյալ դեպքում ես) հենց ա նկատի ուներ (ունեի)
12:59 AM me: դորիանին յուղով չես փչացնի
1:00 AM x: դորիանին ոչնչով չես փչացնի
1:01 AM փչացած դորիանը ծխում ա ոչտը ոտին քցած, մնացած բոլոր դորիանները չեն ծխում
me: սիրում ես դորիանին, սիրիր և սայլակները տանել
1:04 AM դորիանը գլխից ա փթում
1:05 AM x: դորանը կանգնի գեղ կկոտրի
me: բարի արա՝ դորիանին նետիր ջուրը
1:06 AM x: նույն ծաղկից դորիանը մեկ օձ է սարքում, մեկ մեղու
1:07 AM me: նա քիչ է, բայց իրեն դորիան են ասում
x: դորիան ՝ երկուսը մեկում
1:08 AM me: դորիանը՝ սաղ դորիաններին դորիան է
նստել դորիանին, սպասել թախտին
1:09 AM x: դորիաններին աշնանն են հաշվում
me: դորիանի տեղը դատարկ չի մնում
1:10 AM x: տաշած դորիանը քարին չի մնա
1:11 AM me: դորիանը արատ չէ
x: դորիան՝ մի քանիսը տուն տար
me: առանց աշխատանքի դորիանին լճակից չես հանի
1:12 AM x: դորիանին ոչ մի դեպքում լճակից չես հանի
me: պետք էլ չէ
1:13 AM նա այնտեղ իրան զգում է
ինչպես դորիանը ջրի մեջ․․․
1:14 AM x: եթե դու տեսնում ես դորիանին, դորիանը տեսնում է քեզ
եթե դու չես տեսնում դորիանին, դորիանը մեկ ա տեսնում ա քեզ
1:15 AM me: ահա քեզ տատիկ, և դորիանը
1:16 AM ամեն դորիանը իր ճահիճն է գովում
դորիանից բարձր չես թռնի
դորիանը մորաքույրը չէ
1:17 AM x: դորիանը փարիզից ?
me: դորիանին գերեզմանը կուղղի
1:18 AM մինչև որոտը չհնչի, դորիանը խաչ չի քաշի
x: ծառը դորիանից հեռու չի ընկնում
1:19 AM me: նվիրած դորիաններին ատամների մեջ չեն նայում
գործերը ընթանում են, դորիանը գրում
1:20 AM գործը դորիանից է վախեցած
յոթ դորիանների մոտ երեխեն առանց աչք է
x: կաշին դոիրանին չի փոխի
me: երեխան
1:21 AM դորիանին օրենքը գրված չէ
առանց դորիանի ծուխ չի լինում
երկու դորիաններին հետապնդես՝ ոչ մեկին չես բռնի
1:22 AM մեկ ծեծված դորիանի տեղը ոչ մի հատ չծեծված դորիան չեն տալիս
x: եթե դու հետապնդում ես դորիանին, իրականում դորիանն է հետապնդում քեզ
հազար ու մի դորիան
1:23 AM me: այն ժամանակ, երբ տղամարդիկ՝ իսկական տղամարդիկ էին, կանայք՝ իսկական կանայք էին, իսկ դորիանները՝ իսկական դորիաններ էին․․․
1:25 AM x: և հովհաննես մկրտիչ ասեաւ քանզի նա էր դորիանը և դորիանն էր նա
me: դորիանին դորիանով են զարկում
1:26 AM այսպես ասաց դորիանը
x: դորիանին դորիանով են հանում
me: դորիանների վրա ջուր են տանում
1:27 AM x: խմեք այս դորիանը քանզի դա իմ ջուրն է
me: ավելի լավ է դորիանը երկնքում, քան դորիանը բռի մեջ
դորիանը մեկ անգամից չէ կառուցվել
1:29 AM կոչել ես քեզ դորիան, մտիր կուզովի մեջ
x: վերևը դորիանը ներքևը դորիանը
1:30 AM դորիան՝ քո լավագույն ընկերուհին
me: դորիանը չէ որ անոթ է վառում
դորիանի մեջ չէ երջանկությունը
1:31 AM մի ասա դորիան մինչև չթռնես
x: *դորիանից բարձր չես թռնի
1:32 AM me: դորիանը չէ որ զարդարում է տեղանքը
բռնած չէ՝ դորիան չէ
բռնված չէ՝ դորիան չէ
x: տեղանքն է զարդարում դորիանին
1:33 AM me: մի ծնվիր դորիան, այլ ծնվիր չդորիան
այնքան վախենալու չէ դորիանը ինչպես թվում է
1:34 AM x: երբ սիրտդ դորիան է ուզում
1:35 AM քանի դորիանը սաղ ա քեռին պտի երեխա ուտի
me: մի անտառում երկու դորիան չեն ապրի
1:36 AM երկու դորիան մի տեղ չի լինի
x: սակայն մի դորիանը 2 տեղ կլինի
1:37 AM me: բոլոր դորիանները ստում են
x: միշտ կա ալտերնատիվ դորիան
1:38 AM me: դորիանը գերագնահատված է
1:39 AM «իմ սև սիրտը, քո վարդագույն դորիանը»
x: իմ սև դորիանը քո վարդագույն դորիանը
1:40 AM me: կարմիր դորիանը ծառից հեռու չի ընկնում
1:41 AM x: օձը որ օձ ա, դորիանը կաշին չի փոխում
1:42 AM me: դորիանին լսող է պետք
որտեղ հաց, այնտեղ դորիան
1:44 AM x: որտեղ դորիան, այնտեղ արյուն ու կսկիծ
1:46 AM me: դորիանը ապրել է, դորիանը ապրում է, դորիանը ապրելու է
x: բոլորի մեջ ապրում է դորիանի մի մասնիկը
me: ոչ բոլորի
1:47 AM սակայն
1:48 AM x: please follow the channel styling guides #srfm #dorian
me: դորիանը՝ մարդ և շոգենավ
1:50 AM x: ես եմ քո դորիանը, արի ինձ կեր
me: դորիան և դորիան՝ մենք հոգում ենք ձեր և ձեր երեխայի առողջության մասին
1:51 AM Ռուդոլֆը ընդդեմ Դորիանի
Դորիանը ընդդեմ Դորիանի
1:52 AM դորիանը սկսում է և պարտվում
x: դորիանը երբեք չի պարտվում
me: դորիանը երբեք չի ստում
1:53 AM ճանաչել զիմասնություն և դորիանին հանճարո
1:54 AM ոչ ոք չի գրկում դորիանին
ինչպես դորիանը վանդակում
1:56 AM մեկ դորիանը դորիան է, իսկ երկու՝ երկու դորիան են
1:57 AM որոնք մեկ անտառում չեն ապրում
դորիանը պետք չէ
x: ընդհանուր դեպքում մեկ տեղում
1:58 AM ըստ դորիանների անհամատեղելիության թեորեմի
me: եթե դորիանին չափել, իսկ հետո տանել տիեզերք և կրկին չափել, նա չի փոխվի
1:59 AM բայց չաթումները կփոխվեն
x: դորիանտ ՝ վարիանտ չունես
դորիանի ինվարիանտության մասին թեորեմը
me: կամ նա կփոխվի իսկ չափումները՝ ոչ
դորիանը՝ դեվիանտ չէ
2:03 AM eval (dorian) կարող է բերել անկանխագուշակելի հետևանքների, և ընդհանուր առմամբ, կոլլայդերը շատ ավելի անվտանգ է
հարվածենք դորիանով ճանապարհների որակին
2:05 AM դորիանը և նրա դերը ռուսական հեղափոխության մեջ
2:06 AM x: իսկ դուք տեսել եք ցարական դորիան
2:07 AM me: իսկ դուք գիտե՞ք թե ինչոց էր զբաղվում դորիանը հեղափոխությունից առաջ
գնացե;ք և հարցրեք
2:08 AM գնացե՛ք և հարցրե՛ք
և ձեզ կպատասխանեն, որ դորիանը կույր էր
անառակ դորիանը վերադառնում է տուն
դորիան դորիանու ռոզն
2:09 AM x: եթե դորիանը քո թշնամին է, չի նշանակում դու իմ բարեկամն ես
me: քո դորիանի դորիանը իմ դորիանը չէ
x: եղիր իմ դորիանը
2:10 AM me: ամեն մեկին տրված չէ դորիան լինել
դորիան ծնվածը թռնել չի կարող
x: ոչ ոքի տրված չէ դորիան լինել
me: բացի դորիանից
x: բայց և դորիան չէ ամենն այն ինչ չի թռչում
2:11 AM me: դորիան չեն դառնում, դորիան ծնվում են
2:12 AM x: մի դորիանը գարնան գալու հետ կապ չունի
2:13 AM me: Աստծունը՝ աստծուն, կեսարինը՝ կեսարին, դորիանինը՝ դորիանին
2:15 AM x: վիվա դորիան
2:17 AM me: կարմիր թելով է անցնում դորիանի ուրվականը եվրոպայով
ոչ
ուրվական է զբոսնում եվրոպայում
դորիանի ուրվականը
x: ծանր ինդուստրիալ դորիանը երբեք չի քնում
2:18 AM me: դորիանները չեն քնում
չեն խմում
չեն ուտում
զուգարան չեն գնում
միայն արյուն են խմում
կույսերի
2:19 AM և քրիստոնյա երեխաների
այն էլ ձևի համար
ձևական են դորիանները
2:20 AM դորիանի անունը տուր, փայտը առ ձեռքդ
2:22 AM դորիանը սպանում է իր որդուն
2:23 AM դորիանը օրինակելի ամուսին էր
դորիանը կանանց չէր դավաճանում
2:27 AM դորիանը տանջվում էր փտախտից
դորիանը փտախտից պարկեց
դորիանը ծառայում էր բյուրոկրատ
դորիանը բյուրոկրատ էր
Չնայած դորիանը հրշեջ էր
Նրան տվել են ֆիլն ամել
2:28 AM կարդինալն ու դորիանը՝ ուժ են
6 minutes
2:35 AM me: երբ դորիանը պետք է լռի
_ու տենց_
это опять “око” глючит, я полагаю?
_ու տենց _
էս որ ստատուսներում տենց գրում են «Հափփի» յանիմ ի՞նչ – իրոք էդքան հափի մարդ կա՞։
_ու տենց_
Ի՞նչ։ նեղացրե՞լ ես։ ու՞։ Ձեռքդ ձգվում ա դեպի հեռախո՞ս։ Մի զանգի իրան, ընկեր։ Մի էլ գրի։ Մեղավո՞ր ես։ Անկապ բլթցրե՞լ ես։ Ե՞վ։ Չէ, մի էլ սմսիր։
Ի՞նչ ես կորցնելու։ Նա քեզ պետք չէ։ Դու իրան պետք չես։ Չե, նա քեզ չի սիրում։ Դու էլ չես սիրում։ Մարդիկ չեն սիրում։ Կամ իրանց թվում ա մեկ մեկ։ Ձկներիդ առանց պատճա՞ռ ես սիրում։
Օհհ, քոմոն, անպայմանական սեր գոյություն չունի։ Համ էլ դու իրանց չես սիրում։ Ե՞րբ ես վերջին անգամ ջուրը փոխե՞լ։ Երե՞կ։ Եվ ի՞նչն էր ստիպել, «սերը» թե մեղքի/պարտքի զգացումը։ Տեսնու՞մ ես։ Պրծի, էլ մի արդարացի։ Տղամարդ եղիր։
Դու չես սիրում, չես սիրել, չես էլ սիրելու։ Դու մեղավոր չես։ Չե, նա չի սիրում։ Համ էլ քեզ պե՞տք ա։ Հա, մարդիկ հիմար են։ Դու տարբերակ չունես, սաղի պես մարդ ես։
Չե, դու ուրիշը չես։ Բոլորն են տենց ասում։ Նույնիսկ ․․․։ Բոլորին ա թվում որ իրանց մոտ լավ ա լինելու։
Մաքուր հիմարություն ա։ Չե, ինչ որ ժամանակ լավ կլինի։ Դե, մինչև ձեզանից մեկը չփչացնի։
Արդեն փչացրեցի՞ր։ Դե ինչ կապ ունի, դու չփչացնեյիր, նա էր․․․ Ինքն է՞ր առաջինը։ «Մայրիկ, մայրիկ, նա է առաջինը սկսել»։ Այ-այ-այ։ Մեծ տղա ես, արա։ Ինքը չլիներ, դու էիր փչացնելու։
Պատկերացրու քեզ մի տաս տարի անց։ Այո, նրա հետ։ Այո, դուք երեխաներ ունեք։ Զզվել եք իրարից էլ, երեխաներից էլ, սաղից էլ։ Պոպսովի «նաստրոենիե ուլուչշիլոս դվա»-ով չպաշտպանվես։ Մարդը երիտասարդ հիմարների վրա փող ա աշխատում։ Իրանց լսացնելով այն ինչ ուզում են լսել։
Քա՞նի հաջող ընտանիք ես տեսել։ Սաղ սաքս են չէ՞։ Լրիվ։
Եվ՞։ Այո, դա շատ րոմանտիկ է։ Դուք իրարից զզված միմյանց կդավաճանեք, ինչպես Ա-ն, Գ-ն, Մ-ն, ու Տ-ն։ Ու բոլոր մնացածը։ Եվ իհարկե կապրեք միասին՝ «երեխաների համար»։ Նենց աննկատ դերասանություն կանեք։ Չե՞ք անի։ Ավելի լավ։ Մի էլ արեք։
Հաաա, մենակ երեխաների մոտ․․․
Դե դե․․․
Կբաժանվե՞ս։ Տղա ես դու։ Հերի՞ք չեղա՞վ արա, բաժանվես։ Էդ ես էլի։ Մի զանգի։ Լավ կլինի։
Մեկա սաքս ա։ Հանգիստ ապրի քո համար։ Չե, մի զանգի։ Չհամարձակվես։
Էս ով ա։ Արա դու հիմար ե՞ս։ Ասում են քեզ մի զանգի փոշմանելու ես։ Չէ, դու չլինես մեկ ուրիշի հետ ա իրա կյանքը փչացնելու։ Գոնե դու էդ խաղերից դուրս կմնաս։ Տենց են էլի թմրանյութին սովորում։
Այո, այսպես։ Ապրես։
Դե ես գնացի։ Կարծես կարիքս էլ չկա։
Լավ եմ չէ՞ արել։ Երևի լավ։ Չէ որ իմ հետ համաձայնվել ա՞։ Հո՞ չեմ ստիպել։ Զենք չունեմ։ Ինքն էլ հիմար տղա չի երևում։ Հա, դե հիմար ա, բայց հո էդ չափ չէ։
Բոլորն են հիմար։ Նույնիսկ ․․․
Համաձայնվել ա, հո չեմ ստիպել։ Նրա ընտրությունն եր։ Հետո շնորհակալություն ա ինձ ասելու։ Երևի։ Չե, չի ասի։ Մարդիկ ինչ էլ անեն, հետո կափսոսան որ այլ կերպ չվարվեցին։ Ինչ ասես իրանց մասին։ Մեկա էդ են։ Դե լավ շատ լռվեցի ստեղ։ Գնամ ջրհորս։
Ջրմորս։ Ջրտունս։ Ջրխողավակս։ Այնտեղից աստղեր են երևում։ Դե ջիջիլ։ Կայֆ էր։ Լավ էր։ Թույն էր։
ու տենց
http://news.bbc.co.uk/2/hi/science/nature/8206280.stm
_ու տենց_
Так стеснялись, что аж переспали
ու տենց
ամ-ամ-ամ-ամ-ամ-ամ․․․
ամ-ամ-ամ-ամ-ամ-ամ․․․
Քանի անգամ-ամ-ամ-ամ-ամ-ամ
Քանի անգամ-ամ-ամ-ամ-ամ-ամ
Գնում ես դուրս ամեն գիշեր
Փնտրելու քո սերը միակ,
Չունես սրտում ոչ մի փափագ,
Օր օրի ավելի դատարկ
Աշխարհն լրիվ հրաշք է, մի նայի՛ր,
Ես քո պահապանն եմ, վստահի՛ր,
Քանի անգամ քեզ հետևել
Ու տենց եմ ես սիրահարվել
Քանի անգամ քեզ հետևել
Ու տենց եմ ես սիրահարվել
Քանի անգաաաաաաաաաամ, քանի անգաաաաաաամ
Քանի անգամ քեզ հետևել
Ու տենց եմ ես սիրահարվել
Քանի անգաաաաաաաամ, քանի անգաաաաաաաաամ
Երբ լրիվ միայնակ ես,
Հիշի՛ր երազանքիդ մասին
Արի՛ ինձ հետ՝ աչքերդ փակ,
Կկերտենք մեր ապագան,
Քո մասին եմ մտածում անընդհատ,
Լուռ պահելն իմ մեջ կլիներ հանցանք,
Քանի անգամ քեզ հետևել
Ու տենց եմ ես սիրահարվել
Քանի անգամ քեզ հետևել
(Ծափ)
Ու տենց եմ ես սիրահարվել
(Ծափ)
Քանի անգամ,
(Ծափ)
Քանի անգամ
(Ծափ)
Քանի անգամ քեզ հետևել
(Ծափ)
Ու տենց եմ ես սիրահարվել
(Ծափ)
Քանի անգամ,
(Ծափ)
Քանի անգամ
Քանի անգամ
Քեզ հետևել
Ու տենց եմ ես
Սիրահարվել
Քանի անգամ
Քեզ հետևել
Ու տենց եմ ես
Սիրահարվել
․․․
_ու տենց_
օգոստոսի 19-ին(այսօր), ժամը 15։00 ոստիկանության
Էրեբունի քննչական բաժնի(Մովսես Խորենացու 162) դիմաց խաղաղ բողոքի ակցիա՝ ի պաշտպանություն.. Մարիամ Սուխուդյանի.
_ու տենց _
Ռուսաստանը բեսկրայնի երկիր ա։ Օվկիանոսից օվկիանոս։ Այսպիսով՝ Ռուսաստանում բեսպրեդելը բայ դիզայն ա։
_ու տենց _
Երբ պատմել եմ այս պատմությունը մի քանի ամիս առաջ ընկերոջս, նա ասաց՝
– Չեմ հասկանում, այդ երեխաները ծնողներ չունե՞ն, բռնեյին սպանեյին դասատուին։
Պրոբլեմը ոչ միայն ոստիկանների մեջ է, պրոբլեմը մարդկանց մեջ է։ Որոնք կարծում են որ սպանելով հարց ա լուծվում։
Իսկ մարդիկ այսպես են մտածում մասամբ այն պատճառով, որ դատարաններին չեն վստահում։
Այսպիսով, Մարիամին դատելով ժողովրդի մեջ ամրապնդվում է ինքնուրույն խնդիրներ լուծելու նպատակահարմարությունն և դատական համակարգին չվստահելը
_ու տենց _
me: հա
x: priv
hesa gam
Socket.cpp: In member function ‘int Socket::recv(std::string&) const’:
Socket.cpp:135: error: ‘cout’ is not a member of ‘std’
make: * [Socket.o] Error 1
senc baneri mej em
🙂
……………………………..
me: xv-ն տուֆտեց։ բայց display-ը imagemagick-ի չետկի ցույց տվեց։
x: kuickshow nay, inq@ simple viewer a
isk picasayi tex@ im mot qwenview a
*gwenview
inq@ shat lavn a
me:
# emerge -pv kde-base/gwenview
These are the packages that would be merged, in order:
Calculating dependencies… done!
emerge: there are no ebuilds built with USE flags to satisfy ">=x11-libs/qt-gui-4.5.1:4[accessibility, dbus]“
!!! One of the following packages is required to complete your request:
x11-libs/qt-gui-4.5.2-r2 (Change USE: +dbus)
(dependency required by "kde-base/gwenview-4.3.0" [ebuild])
(dependency required by "kde-base/gwenview" [argument])
ասում ա qt-gui-ն պետք ա dbus-ի սափփորտով քոմփայլ արած լինի
իսկ ես dbus չեմ օգտագործում
ու չունեմ
ու չեմ էլ ուզում ունենալ
9:47 PM այսինքն ինձ չի սազում ծրագիրը
🙂
x: :/
ha de
saxs el stylei hamar inch ases anum enq
te che indz hazar tari petq er socket ashxatacnem 😀
_ու տենց _
me: ո՞նց անեմ մի հատ մեծ սքրին լինի
12:20 AM ասենք քոփի պդֆ
հետո․․․
x: FireShot
me: էքթենշն՞
պետք ա րեստարվի ֆայրֆոկսը՞
x: հա 🙁
me: օկ
պդֆ կանեմ
պդֆ-ի միջից կփորձեմ հանել
12:21 AM x: գռազ կգամ ինչ որ քոմմանդ լայն ուտիլիտ ունես որ էդ անում ա
ու նենց չէ որ pdftoimage yesiminch.pdf yesiminch.png
նենց որ հազար հատ ֆլագեր պտի դնես
12:22 AM քանզի զապադլո ա էն ամենը ինչ ինտերֆեյս ունի սիրուն
😛
12:23 AM me: :))))))))))
_ու տենց _
այստեղից՝ http://www.list.am/topic/7373?e=21&l=7373&lc=0&offset=0
_ու տենց _
Երեկ ես որոշել էի բրուտալ լինել։ Ինչպես տաքսի ֆիլմի միջի կոլոտ ոստիկանը։ Ինձ պետք էր մերկանալ, սրբիչ կապել գոտկնատեղից, դուռը ոտով ջարդել, ու տենց։ Բայց չկար ոչ սրբիչ, ոչ դուռ, ոչ էլ․․․ Իսկ նա քեֆի էր, ու ոչ թե փարթիի։ Այսինքն փարթիի չէր, քեֆի էր։ Տարբերություն կա՞։ Իմ համար՝ ոչ։ Իսկ երեկոյան անսպասելի զանգ էր։ Իմ մոտ երեկոյան, իսկ իր մոտ գրեթե առավոտյան։ Ասաց՝ արթնացա ու քեզ հիշեցի։ Իսկ ես կարծում էի, որ կասեմ՝ դե գնա, դե գնա, կհիշես հետո, հայացքը իմ, ժպիտը քո։ Բայց չասացի։ Իսկ նա ասաց՝ արի անկապ տուֆտենք։ Ու մենք տուֆտեցինք՝ լրիվ անկապ։ Տենց մինչև առավոտ։ Հետո ես գնացի գործի, ու տանը մոռացա հեռախոսը։ Ու մտածեցի որ մենք պատմություն ունենք։ Տենց երկարոտ։ Իսկ մարշրուտկայից դուրս գալուց կորցրեցի այփոդս։ Ու սա փրոդաքթ փլեյսմենտ չէ։ Չնայած այդ այփոդը Հաուսի մեջ փրոդաքթ փլեյսմենթ արած փլեյերն է։ Բայց ինձ այն նվիրել է իմ Ուիլսոնը, իմ «Հայկ Զորիկյանը», իմ Գարբաջը։ Իմ անգին ընկեր, առանց քեզ ի՞նչ էի անելու։ Ես քո նվիրած այփոդը ո՞նց կարող էի կորցնել։ Նույնիսկ էփլ կորպորացիայից զզվելը հաշվի առնելով։ Ու ես բռնեցի տաքսի։ Այն եկել էր Պասկալ Ռուբոյին տանելու համար։ Իսկ ես նստեցի ու ասացի՝ քշի։ Իսկ նա քշեց։ Հետո իրան ասացին՝ դու սխալ ուղեոր ես վերցրել։ Ասացի, գիտեմ, որ սխալ ուղեվոր եմ, ու սխալ մարդ եմ։ Բայց ես մեղավոր չեմ որ սխալ եմ։ Գոնե այս դեպքում՝ մեղավոր չեմ։ Քշի մարշրուտկայի հետևից։ Ու նա քշեց։ Հետո մենք իրան հասանք, երբ հետ էր գալիս, պտտվեցինք, ու հետապնդեցինք մինչև կանգառ։ Մեքենաս կանգնեց ճիշտ իրա դեմը, ես դուրս եկա, բացեցի վարորդի դուռը ու ասացի որ բան եմ թողել իր մոտ։ – Դու ստեղ չես մտել այսօր – դենայ արեց վարորդը։ Իսկ ուղեվորները հաղորդեցին այփոդս այդ ժամանակ։ Ես ասացի՝ շնորհակալություն ու դուրս եկա։ Ուղեվորներին ասացի։ Իսկ հետո նենց ուրա՝խ էի։ Տեսնե՝ս ինչու՞։ Որովհետև այփոդն եմ գտել, թե որովհետև ամբողջ գիշերը տուֆտել եմ։ Ու պանդայի մուրաբայի նկարը ուղարկեցի ՎՎՖ։ Հետո սան գրիդ ինջայն։ Սա վոոբշե փրոդաքթ փլեյսմենթ չէ։ Սանը ինձ ինչքան փող տա, ես իրան փիառ չեմ անի։ Ու ադոբ ֆլեշը, պարզվում ա, րեդհատ չորսի տակ չի աշխատի, քանի որ գլիբսիի երկու-չորսն ա ուզում։
Ո՞վ ա տենց քորփորեյթ ստանդարտ մտածել, որ ՐՀԵԼ չորս էլ լինի, ֆլեշ էլ աշխատի։ Տենց լինու՞մ ա որ գայլը կուշտ լինի, իսկ ոչխարը՝ կենդանի։
Դուք կողմնորոշվե՝ք – կամ ֆլեշ, կամ հին գլիբսիոտ րեդհատ չորս։ Ես ասենք ոչ այն կընտրեյի ոչ էլ այն։ Ենթերպրայզ սաքս։
Այկոն մտա, որ ինետի համար վճարեմ։ Ասում եմ՝ ԱՐԿԱ-ով կարա՞մ։ Սա էլ փրոդաքթ փլեյսմենթ չէ։ Այնքան շատ ա, պարզվում ա, կյանքում այդ ամենը, որ առանց նշելու չի ստացվում։ Ասեց՝ հա։ Ասում եմ՝ իսկ ինետո՞վ։ Ասում ա՝ չէ։ Դե լավ։ Այքոնի սափփորտն ա դզում։ Նենց կայֆն են։ Որ զանգում ես, մի հարց ա տալիս՝ մոդեմի լույսերը վառվու՞մ են թե չէ։ Հետո ինչ էլ պատասխանես, կասի՝ դե վաղը զանգի տղեքը կնաեն։
Ստուգած ա։ Եթե ասեմ՝ վառվում են՝ կասի՝ դե վաղը զանգի, տղերքը կնաեն։ Եթե չեն վառվում նույնը։ Տենց էդ հարցի իմաստն էլ ո՞րն էր։ Էնա ավտոմատ դնեյիք, պրծնեյիք։ Ասեր՝ վաղը զանգի տղեքը կնաեն։
Մեկ էլ էսօր «օրանժ» տաքսիի միջի վարորդը՝ տոչնի Հաուսի էն նարնջագույն մարդն էր մենակ նիհար։
Հա, իսկ տանը մոռացված հեռախոսի միջի չհասած զանգերն ու ստացած սմսները նայելով, կարող ես ենթադրել, թե դու ում ես իրականում պետք։
ու տենց
http://panarmenian.net/news/rus/?nid=35343
http://apps.facebook.com/causes/334666?m=282f926a
ու տենց
_ու տենց _
Ցյուրիխոտ էր այսօր առավոտը։ Համալսարանի մոտ։ Պակասում էին թացավուն լորձնեակներն և վագռային մողեսները։ Չկային տրամվայները, տոմս առնելու ավտոմատները, տրամվայների ավտոմատ վարորդները, և ավտոմատ ուղեվորները։
Չավտոմատացված Ցյուրիխոտ առավոտ էր։ Պոստանձրևային Երևանն էր։
Հետո Արշակունյացոտ էր՝ այսինքն ծխոտ, սմոքոտ ու տոկսիկոտ։
Իսկ գիշերը բոգեմոտ էր։ Ու էլի սմոքոտ։ Նստացնում էինք սմոքն ու ֆլեյմը րեդհատում։ Ձեռի հետ գիշերը լեոպարդոտ ու մակոսոտ էր, ոտի վրա մի քիչ նվիդիա ֆիրմվեյրոտ, ֆրիդոսոտ, ու հրաշալի՝ ջիֆորսը դարձավ քվադրո։ Ինքն էլ չհասկացավ ինչպես։ Այսպես խնաեցինք երկուս ու կես հազար դոլար։
Իսկ հիմա արմինկոյոտ է։ Որովհետև կապն անկապ է։ Երբ կապավոր է՝ արմինկոյոտ չէ։ Սերը քնքուշ չէ։ Բայց հուշը մշուշ է։
Գոնե երեկոն բեգեմոտ չլինի։ Մթնշաղին հուշը քնքուշոտ է, իսկ սերը մշուշոտ։
Երեկոն մարշրուտկոտ չլինի։ Ինձ կտանե՞ս պոնչիկանոցի մոտ, Արմեն։
Ես ուզում եմ Դիանայի սպիտակ թեյը։ Մեկա Արեգի մոտոն ջիպիցդ լավն ա։ Նա իրանով հիթ է անում րոադը։ Իսկ ես չէմ անում, որովհետև մեկա մենակ-մենակ եմ քշելու։ Ես կքշեմ հեծոս։ Իրա վրա երկրորդի համար տեղ չկա, ու դատարկ չի մնա։ Ես կներկեմ այն Հաուսի ձեռնափայտի պես՝ կրակի լեզուներով, որ թվա թե ավելի արագ եմ շարժվում։ Հեծանիվը ինդիվիդուալիստական է ինչպես Օբերոնը, ձեռնափայտը, կամ սպրեյը։ Ես գիտեմ ինչպես այն կիրառել։ Հեծանիվը։
Եվ թրչող ափսեն։ Թրչող ափսե մենակ դժվար է խաղալ, եթե քամի չկա, որ բումերանգոտ գցես՝ ու վերադառնա։ Ավտոմատը կայֆ ա կիրառել կյանքը չավտոմատացնելու համար։ Կալաշնիկովը չէ՝ ասենք Լեգո Մայնդսթորմը երազած։
Կամ Քանոն խցիկը ձեռքիդ։ Խցիկից դուրս լինելն հավես է։ Առավել ևս եթե ձեռքիդ է, կամ ուսիցդ կախած է շեղակի, անկյունագծով, որ չխանգառի ուղիղ մնալ։ Ինչ ուզում է լինի՝ միևնույն է ուղիղ եմ լինում ու արժանավայել․․․
Իսկ քանոնիս վրա հիմա ֆիշ այ ա խփած։
_ու տենց _
i was talking with a guy from microsoft today.
– ideological enemy! – said he, when lending me hand to hold
a couple of quotes from his talk
– in which team are you working?internet explorer? games? kernel? – I have asked
– *****
– if it would be internet explorer, i would throttle you – said one guy who was pissed off of ie bugs during web development work
– in our team i am the only one who uses visual studio. all other guys use eclipse
– in microsoft we hate vista and internet explorer
– yes threading model in win7 indeed radically improved
– they were saying to me: “u have strange variable names, like… ‘vremya’”
– i hate that defender staff
– clima in redmond is the same as in armenia. same ground, same hills, and we even have our own sevan-like lake, and big ararat-like mountain
– the higher grade u have, the more pakhats place is your office
– i havent write anything romantic or interesting since i left armenia
ցինիկ կերպով ցրած է թրեդի հեղինակի թույլտվությամբ՝ հանձինս Մունետիկ Լուսինիկի
ու անմիջապես հիշեցնում է մեր ախպեր Մարիոյի արկածներից մի դրվագ՝
_ու տենց _
_ու տենց _
Сегодня коллега приобрел такой вот девайс в подарок.
Причем он искал мп4 плейер. Продавец ответил, что такого нет. Есть тока мп3. Стоят – 7500 драм.
Коллега взял мп3 плейер, заплатил деньги, но уходя его взгляд случайно упал на устройство с экранчиком:
– А это что?
Продавец почесал затылок, прочел громко надпись
– мп4 плейер
– Скока стоит?
– 7.000
– Ну я его беру – возвращай мои 500 драм – решил коллега.
Принес он значит, девайс на работу, а я такие медиа гаджетс люблю и попросил его поиграться 🙂
Первым делом – самолеты видео.
Не знаю, каким боком это мп4 плейер, но он решительно отказался проиграть скачанный с мною ютуб .mp4 файл.
Однако в нем был файл с расширением amv, который он показал, а моя утилита file не узнала
Посмотрел в вики – есть такой формат` http://en.wikipedia.org/wiki/AMV_video_format
И вовсе он не мп4, а почти моушнжпег. Нет временной компрессии, только пространственная.
С девайсом, кстати, софта для пережатия видео файлов amv – не шло. Поискав и инете узнал, что есть такой патч ffmpeg-а ` http://code.google.com/p/amv-codec-tools/
И похоже упоминается лишь одна виндовс утилита для конвертации
The S1mp3 players ship with often buggy, Microsoft-only GUI’s for converting video to the AMV format.
Поэтому, установив/скомпилив эту ветку ффмпега, можно в амв любое видео сконвертировать 🙂 А патчи собираются добавить и в основную ветвь.
Я видел тестировать уже не стал, и перешел к ebook reader-у.
Интерфейс у него русский – следовательно, кириллицу открывать должен.
Первым делом залил utf-8 файл.
Нет, не катит. Нужна восьмибитная кодировка, девайс слабый.
iconv -f utf-8 -t CP1251 test.txt > test2.txt
не то
пришлось подбирать вручную все русские кодировки:
# iconv -f utf-8 -t KOI8-RU test.txt > test3.txt
не работает, так же, как и CP866, IBM855, ISO-IR-111.
Зато получилось, сконвертировав текст в iso
iconv -f utf-8 -t ISO-8859-5 test.txt > test3.txt
Я конечно понимаю, что они хорошо поступили – исо кодировка, вроде как стандартней вин или кои8р.
Но де факто, если не эти две, то юникод! А уникода они решили избежать…
Шрифты, конечно милые. На дизайнере они сэкономили, погрузили программиста скорее всего.
_ու տենց _
Я уже писал о том, какие девушки мне не нравятся
Время собирать камни делать статистический анализ spss sux, R rulez, какие – нравятся.
Итак, я подметил связь.
Те, кто нравится, обязательно, непременно, и неуклонно имеют тенденцию уезжать заграницу. Или там и находятся.
Причем, чем больше нравятся, тем скорее уезжают.
Одна девушка, которая мне безумно понравилась, уехала спустя день после знакомства.
Только успел написать – а ответ – “Я уже в Москве”.
Сейчас встречается с парнем, который ей читает по ночам между делом Бродского. Ну девочка, я ведь лучше собаки(ц) … я бы тоже почитал, а придачу и Севака в оригинале … он ведь не сможет… (флейм Севак вс Бродский будет баниться грубо, но аккуратно)
Или, катаясь на велосипеде, клеет девочек. Нет, нет – я не осуждаю. Я анализирую.
У нас есть много общего. Я тоже люблю кататься на велосипеде, и тоже (надо же!) интересуюсь девушками.
Вот она – общность интересов, ценностей и духовная близость.
Эх, *\*, **** (за звездочками имя, повторяется два раза), я не хочу твоего замороженного винограда шоколада…
Одна убежала от чрезмерно пристального внимания родителей. Другая смоталась в холодные края со своим новоприобретенным парнем. (Ехать за кем-либо тоже больше не стану).
Третья – учиться, но отпустили лишь к злой бабушке, которой нужно показать резюме парня, прежде чем та разрешит с ним встретиться (срсли! резюме!). Еще одна – как и все, с отмазкой об учебе – уехала кататься на велике 🙂 Ага – опять – велик 🙂 А *** не расстается со своей Канон камерой и у нее крепкие отношения уже много лет. Я ведь тоже не расстаюсь со своей Канон камерой, даже если вывожу собаку в три часа ночи!
И когда встретишь ту, кто тебе на самом деле нравится – значит – либо парень уже есть, либо – она вот-вот уедет. За *** даже приударять не собирался, просто симпатизировал – и что вы думаете – уехала! Кто-нить здесь остается? Вроде да – не пустой город – и?
При встрече с понравившейся девушкой еле сдерживаюсь, чтобы не спросить: – “а ты, ты-то куда собираешься? уже завтра? или может,(со слабой надеждой в голосе) может, все-таки через неделю?”
Так, что им вра галови а. Точнее, гналови. 🙂
Ну понятно, это не рациональное обьяснение.
Идеи.
Поэтому приступим к формализаии, и для начала опишем в удобной нотации
TYPE GirlILike = OBJECT (human)
SheLikes : SET := {bike, camera, herboyfriend, scifi};
SheLeaves : BOOLEAN; (* set as TRUE during initialization of an object *)
CurlyHair : POINTER TO ARRAY OF Hair;
InARelationship: BOOLEAN; (* almost always set to TRUE, which perfectly fits Murthy’s theory *)
Это лишь подмножество интерфейсной (видимой) части.
И они обусловлены безумным количеством не видимых, скрытых, инкапсулированных черт (private)
Однако – имеющий глаза да увидит. Вот оно – нашел. Не простой обьект, а активный. (Do the fish girl really need remote control?)
То есть обязательно наличие секции activity
BEGIN {ACTIVE}
…
END
Этим и обусловлены интерфейсные – SheLeaves, TakesRisks, и т. д.
Ну и другие методы в наличии, типа
PROCEDURE WannaLisPoetry (Author : SET) : BOOLEAN;
BEGIN
IF Author IN {Brodski, Pasternak, Akhmatova, Cvetaeva} THEN
RETURN TRUE
ELSIF Author IN {Sevak, Charents, Mandelshtam} THEN
Think (10); //in seconds
RETURN TRUE
ELSE
RETURN FALSE
END;
END WannaLisPoetry;
Свойство InterestedInARelationship – константно – FALSE
Не меняется ни при каких обстоятельствах.
Оно и понятно, они, эти рилейшншипс, либо уже есть, а если их нет, то и так жизнь хороша и интересна.
Отвлекусь на секунду от темы. Меня много спрашивают, почему следуя крысакану нельзя задавать личные вопросы. Отвечаю: описанная в крысакане функция DoYouHaveABoyFriend реализована так:
PROCEDURE DoYouHaveABoyFriend() : BOOLEAN;
BEGIN
RETURN TRUE
END DoYouHaveABoyFriend;
а иногда так:
BEGIN
IF InARelationship THEN
RETURN TRUE
ELSE
RETURN TRUE
END;
END DoYouHaveABoyFriend;
что обычно оптимизируется компилятором к первому варианту. 🙂
Вернемся к нашим овечкам тараканам.
Еще одна константа, always set to TRUE – Independent.
Еще одно property – “Самостоятельность” может временами меняться, но стремится к TRUE, потому, что – смотри выше.
Отсюда:
PROCEDURE DontDoIt(smth: VARIANT);
BEGIN
DoIt(smth);
Out.Message(“fuck off”) (* this may vary depending on cultural features *)
END DontDoIt;
Еще одно очень важное свойство – Creativity․
Пишет – может стихи (если хорошие – то наповал), фотографирует, рисует, что-нить вообще делает по жизни, а если ничего не делает – то креативность и творческий подход все равно заметны и льются через край.
Это свойство и обьясняет почему те, кто мне нравятся – уже in a nice relationship. Потому, что according to Abraham Maslow’s hierarchy of needs – творчество, самоактуализация, как ступень развития человека возможна только после удовлетворения более “низкоуровневых потребностей” – проще говоря творчество проявляется так как она уже в хороших, счастливых отношениях. 🙂
И меня “цепляет” даже намек на креативность – Увлеченность – Keenness.
Таким образом, секция ACTIVITY заполняется
BEGIN {ACTIVE} //equal to WHILE (Alive) DO
activity := SearchForSmthInteresting();
WHILE (stillinteresting) DO
DoIt(activity)
END;
END
Значит, есть в этих девушках что-то общее, и даже вырисовывается – что!
Им не сидится на месте. Они активные, и не бояться рисковать. Они независимые, самостоятельные, и Ինքնուրույն – от слова ուրույն։
Они креативны, увлекаются, не страдают от недостатка внимания. Им обычно есть чем интересным заняться.
Они живые.
И у них очень интересный взгляд, замечательные глаза – независимо от их цвета
Это и делает девушку привлекательной для меня. Интуитивно.
Следовательно, я не мазохист, и я не избегаю отношений! Однако почти наверняка обречен на дистант рилейшншипс.
Every relationship sux – distant relationship suck distantly.
Чтож, так тому и быть.
_ու տենց _
me: http://imgs.xkcd.com/comics/windows_7.png
x: lol
isk du porceles?
me: che 🙂
x: that was a joke 😀
me: :)))))
Коллеги вместе редактируют /etc/lilo.conf
Я повернулся, дал пару ценных советов, чего и как там писать
– Да ты что, если ты так напишешь, Лило тебя пошлет на х*** – возмутился один из них моему совету.
– в некотором смысле Лило меня уже в этом направлении послала – подумал я
Значит, я получил комментарий на [метод крысакан][1] от [одной, если так можно выразиться, особы.][2]
Ничего личного в тексте нет, посему пейстю
Честное слово, если бы я не видел ее фб профайл, подумал бы, что это бот
у меня нет слов
[1]: https://norayr.am/weblog/?p=355
[2]: http://norayr.am/weblog/?p=428
x: ասենք կգրես ստատուսում ** is tired խոսքի
ու կգա մի 10 հոգի լայք կտա
է հա յանի ինչ ??
դզում ա որ հոգնած եմ ?
me: :))))))))
x: թե ծիպը դուք էլ եք հոգնած
կամ ուղղակի նշանակում ա որ ինձ հարգում եք ու լայք եք տալի ??
4:53 AM me: բա *****-ը հա գրում էր՝ գնում եմ կախվեմ
ու սաղ լայք էին տալի
x: :))))))
me: բա ինձ ուրեմն
ֆբում
մի հատ աղջիկ ա ֆրենդե
ու գրել ա
Հաու օլդ ար յու? Ուոթ իզ յոր ջոբ?
նայում եմ պրոֆայլում
սիրչին ֆոր է րիլեյշնշիպ
ասեցի լավ բայց տենց յավնո՞
համ էլ հո մամբա չի սա
դե լավ
ոչ ժամանակ ունեի ոչ էլ ինչ սրան պատասխանե՞ս
ընդ որում
ջոբի մասին որ խոսաց
լրիվ առևտրային վիճակ ա
ուզում էի ասեի իրան
քո աճառյանի դիպլոմով
իմ սիրտը չես կարա առնես
որ տենց առևտրային ա
x: :)))
մի աճառյան էլ ես ունեմ
me: դու ես տպե՞լ
հաճյարանիդ դիպլոմը
x: չէէէ
նկատի ունեի տենց աղջկ
me: աաա
:)))
))))))))))))))
x: ինքը ինչ որ տնտեսի մագիստրատուրա ա ավարտել
ու քունած ա պահում
էդ մասին աբստրակտ խոսելով
me: :)))
ուրեմն չեմ պատասխանել
4:45 AM լիքը գործ կար էսոր դաժե չեմ ինետվել
ու
ֆրենդելուց հետո գրում ա
հելլլլլլլլլլլօօօօօօօօօօ
տիպա այոոո, տենց ուրախ
x: :)))))))))
me: հետո էլ էլի չի դիմանում
գրում ա
դու յու սինգլ՞
4:46 AM այ ախչի,
ֆրստ օֆ օլլ, դու չէ, առ ա
x: սօոռռի ֆոռ մայ ինգլիշ խփի տակը ?
me: :)))
x: լսի, կարողա նույն աղջկա մասին ենք խոսում ?
me: ***՞
4:47 AM x: չէ ***
me: ինչ որ վուալով ավատար
դե լավ
ուժս
հա
հետո էլ ախչի ֆոտոներս նաի գոնե
4:48 AM x: հա, մարդիկ կան ինտերնետային էթիկայից սավսեմ խաբար չեն
me: գրեցի իրան տիպա գյուլչիտայ պակաժի լիչիկո չես արել
անկապ ավատար ես դրե
մտածեցի կարող ա ծանոթ ես
4:49 AM բայց քանզի ծանոթ չես
դրոպ եմ անում մի նեղացի
համ ել ինձանից խորհուրդ
երբ ուզում ես տղա կապես
մի հարցրու իրան
դու յու սինգլ
էդ մեկը հաստատ չարժի անել
x: 100%
me: 🙂
x: լսի, կարողա բոթ ա եղել ?
me: չէ լսի
4:50 AM x: miguce,aranc erazelu kjanqy hetaqrqir cher lini…:) dream..dream big.,feel it…believe it…and ofcourse achive it…:)
էս էլ իմ աճառյանն ա տնտեսի դիպլոմով
dream big ?
me: :)))
x: էս ինչ որ սլենգ ա ՞
me: :)))
4:51 AM լոլքատ չի, լոլդոգ չի
վրոդե փիջն չի
երևի հաճարյանի սլենգն ա
x: լսի, մի օր սքվեռվանում էինք
ոմն գեյ
կողքի սեղանից
հիշում էս որ էն անձրևի որը գնացինք էն իմ սիրած աղջկա հետ նստաշ էր երփներանգ մազերով ?
ինքը
me: չեմ հիշում տղուն
աղջկան եմ հիշում
🙂
x: իրան մեջ քցեց թե բա իմը մակ ա
ասինք հա, ջանդ սաղ
4:38 AM թե բա լիցենզիոն ա սաղ ներսը
ասինք հա ջանդ սաղ
թե բա ադոբի սաղ պակետը առել եմ
ու ըտեղ հարց առաջացավ
me: :)))
x: ասենք ադոբի սաղ պակետը ունի $x արժեք
4:39 AM ու էդ տղեն էլ ունի $y » $x փող
me: :)))
x: բայց էդ դեպքում ինչ ա իրա մասնագիտությունը
որ ինքը սաղ պակետի կարիքը ունի ՞՞
4:40 AM ասենք ֆլեշի ֆոտոշոփի, դռիմվեվըռի ու էդ տիպի
???
me: պարզեցի՞ք
իլլյուստրատոր
x: չէ դե հո չէի հարցնելու “իսկ դուք ինչով եք զբաղվում”
ինքն էլ ասեր իմ տուն գնանք ցույց տամ
Ընկերս է պատմում, առաջին դեմքով:
Մի բավական ազդեցիկ ամերիացու հետ, որը ժամանակավորապես գտնվում էր Երեւանում, այնպես ստացվեց, որ նստեցինք խմելու: Հարցուփորձում էինք իրար, տնտղում էինք, շոշափում, մինչեւ որ երկուսիս ողնաշարերն էլ հուշեցին` ոչ ես եմ Ազգային անվտանգությունից, ոչ էլ ինքը` Կենտրոնական հետախուզական վարչությունից: Ու խոսք ու զրույցը համովացավ, ու էդ համովացման կուլմինացիոն պահին ամերիկացին որոշեց մի դեպք պատմել, որը, ասում են, ամերիկյան դիվանագիտական միջին եւ կրտսեր շրջանակներում մի ժամանակ հիթ է եղել:
Ահագին ժամանակ առաջ, ցրտից, սովից ու անբախտությունից տանջահար, մի միջին տարիքի, միջին սոցիալական եւ կրթական մակարդակի զույգ արտագաղթում է ԱՄՆ: Ես ասեմ միջին կրթական մակարդակի` դուք հասկացեք էնպես, ինչպես հարկն է իրականում: Գնում են, կարծեմ Բոստոն, թե Ֆլորիդա, էական չէ: Գնում են, հաստատվում են, ոչ լեզու գիտեն, ոչ մասնագիտություն ունեն, ոչ էլ հույս ու հեռանկար: Կնոջը մի օր բարի մարդիկ հուշում են, որ պետք է դիմել սոցիալական ապահովության մունիցիպալ ծառայություն, թե չէ` սենց ոնց կլինի, շաքար ու ձեթ մուրալով? Կինն էլ դիմում է: Ես ասեմ կին, դուք հասկացեք անլեզու մի արարած, որի տեսած ամենաառաջադեմ ու բաց ֆիլմը “Ստրկուհի Իզաուրան” էր: Դե կինը, բնականաբար լեզու չգիտի: Ծառայության գրասենյակում մի կերպ պարզում են, որ հայ է, ու թարգմանիչ են փնտրում: Գործավարների շտատում պեղում են մի պարսկահայի, որն իր հերթին աշխատավայրում հայտնի է լինում Jock Ando մականունով: Ոչ թե իր սրամտության համար, չէ, այլ որ հիմնարկի խինդն ու ուրախությունն է լինում, քանզի IQ-ն ձգտելիս է լինում դեպի զրո: Բայց դե միակ հայն է լինում: Գալիս է բուն հարցազրույցի պահը: Կնոջը տալիս են հարցաթերթիկը, որ լրացնի: Գրված է` First naem, last name. Անդոն սկսում է թարգմանել:
– Տիկին, Ձեր առջեւինի անունն ինչ է?
Տիկինն ակնհայտ շփոթության մեջ է: Դե լսել էր, որ Ամերիկան շատ ազատ երկիր է, բայց դե չէր պատկերացնում, որ այն աստիճան, որ այսպիսի հարցեր տան: Բայց միեւնույն է` ամոթխածությունը չի կարողանում հաղթահարել, մնում է կարկամած:
– Տիկին, Ձեր հետեւինի անունն էլ չգիտեք?
Կինն ապշահար է: Համ մտածում է` լավ սրանց ինչին է պետք իմ առջեւինի ու հետեւինի անունները, համ էլ` դե որ հարցնում են, ուրեմն երեւի պետք է: Պետք է-ի մասին էլ վկայում է պարսկահայի դեմքի լրջագույն արտահայտությունը: Բայց չէ, ամոթխածությունն անհաղթահարելի է: Լուռ կանգնած, ապշած, սարսափած ու թախանձագին նայում է թարգմանչի աչքերին, թե` փրկիր, բաբամ, էս ինչ վիճակի մեջ ես ինձ գցում? Մի բուռ հայ ենք…
-Տիկին, լավ, Դուք ամուսին ունեք?
– Հա, ունեմ:
– Ձեր ամուսնու առջեւինի անունն ինչ է?
Վախ, տեր իմ Աստված… Ինչ են ուզում էս մարդիկ ինձնից?
– Տիկին, եթե չպատասխանեք` նպաստ չեք ստանա: Ամուսնու առջեւինի անունն ինչ է?
Քաղցից կոտորվելու հեռանկարն առավել սարսափելի է, քան ամոթխածության փեշը փոքր-ինչ բարձրացնելը:
– Պուպուլ…,- պատասխանում է տիկինը:
– Պուպուլը աշխատում է?,- անմիջապես հետեւում է հարցը:
Դե հիմա եկեք ու պատկերացրեք տիկնոջ վիճակը, կաս կարմիր է կապում, հետո կապտականաչում ու մի կերպ արտաբերում:
– Դե… ժամանակը գիտի…
– Այսինքն Պուպուլը երբեմն աշխատում է…
– Դե հա, երբեմն աշխատում է:
Այս ընթացքում պարսկահայը պարտաճանաչորեն լրացնում է անկետան` First name – Pupul, last name – Tutuz. Ու անկեղծ կարեկցանքը աչքերին` ավելացնում.
– Տիկին, եթե Պուպուլը, թեկուզ երբեմն, աշխատում է, մենք Ձեզ նպաստ տալ չենք կարող…
Ու կինը, փորը փոշման մեկնում է տուն… Թե ինչպես այդ ընտանիքում լուծվեց ամուսնու առջեւինի աշխատանքի հարցը, պատմությունը լռում է: Բայց ասում են, որ այդ անկետան մինչեւ հիմա սուրբ մասունքի պես պահպանվում է Բոստոնի, թե եսիմորտեղի սոցիալական ապահովության մունիցիպալ ծառայության արխիվներում:
հեղինակ` [info]gorowich , աղբյուրը` http://www.akumb.am/showpost.php?p=1143845&postcount=30
եթե ուզում եք հետաքրքիր սփոյլեր
x: ինչ մի կպել ա սաղ աշխարհը
Սադրիչները հայկական համացանցում և Հռոմի Պապի նոր ձայնասկավառակը
խաբար ես որ իմ ու քո չատը էս թեմայում ինչ որ զատակտ ձևով
ներկայացված ա /
?
me: ինչ թեմայով՞
ոնց՞
չէ
x: Norayr–ը http://norayr.livejournal.com/113251.html ներկայացնում է համացանցային «բրոուզերների» մասին իր «չաթային» պատմություններից։
me: խաբար չեմ
x: http://www.7or.am/blog/?p=305
4:26 AM me: լսի
բայց բրոուզերը կապ ւոնե՞ր
x: երկրորդ blcokquote-ից հետո առաջին նախադասություն ա
չէ
սավսեմ
ու եթե նայես, ոչ մի բան կապ չուներ
եթե անգամ մենք բրուզերների մասին խոսեինք
4:27 AM me: :)))
x: եթե անգամ էդ բրոուզերները համացանցային լինեին
:)))
4:28 AM ինձ մի պահ նույնիսկ թվաց փող ես տվել որ քեզ լինկ տան իրանց մոտից
:))
էն կարգի զատակտ էր
4:29 AM me: :))))))))))))))
Դա 2007-ին էր։
Օտտոյի հետ մտնում էի համալսարանի բակը, տեսնեմ՝ ծաղիկներ են տնկել կենսաբանականի մոտ։
Նենց սիրուն էին, մտածեցի, որ Օտտոյին այն կողմերը այլևս չեմ թողնի, որ հանկարծ չտրորի ու չփչացնի։
Հետո տեսա, որ լիքը մարդ կա, ու հեռուստատեսության մեքնա, հասկացա որ ինչ որ «կարևոր» դեմք ա եկել համալսարան։ Հետո իմացա, որ նախարարներից բարձր դեմք։
Բայց այս պատմությունը իր մասին չէ, այլ ծաղիկների։
Երեկոյան, երբ գործից վերադառնում էի, տեսնեմ՝ ծաղիկների տեղը միայն փոսեր են մնացել։
Դե որովհետև արդեն կերևոր պաշտոնյան գնաց, ու ծաղիկները իրենց ֆունկցիան արդեն կատարել են։
“мы так любили сидеть на бордюрах у фонтана”
“но вы посадили там цветочки и травку”
“и мы там сидеть больше не могли”
“через некоторое время появились ‘удобные’ скамейки”
“это, конечно, хорошо”
“так вы навязали нам ваше представление о том, как и где нужно сидеть”
z: սպաս լոգերը ցույց տամ կհասկանաս
me: հմ՞
————
x: wallpaperd verjn a
x: shat es sirum et nkary..
z: aha
de qo nkarn a dra takic
uxxaki ayn shat a intim im hamar
x: de ha, chem kaskatcum 🙂
x: linux a motd?
z: aha
x: uzum em es el
z: 2 hat disk knvirtem, te hets sexoiv zbaxves
x: inchi qashel chem kara?
z: karas
z: karas patvires uxarken disk@
x: inchy i nkati uneir? pidgin-n en ugharkum diskov?
z: haa, che
ubuntu
x: aa.. che, ubuntu chem uzum
—————
z: քեզ թվում ա դու ուղղակի ջենթուի առավելություններն ես բացատրում մարդկանց
2:36 AM բայց դե արդեն որերորդ անգամ ամեն ինչ քենսըլ ա ըլնում
me: …
Մեկ անգամ ես Օտտոյի հետ մտա «կազիրեկի» մոտ գտնվող զոոխանութը։ Ուզում էւ իրա համար ինչ որ բան ձեռք բերել։
Ինձ ասացին՝
– շների հետ մուտքը արգելված է։
– Բայց սա զոոխանութ է – չհասկացա ես – ստեղ պետք է որ առանց շների մուտքը արգելված լինի։
– Ոչ – պատասխանեց աշխատողը – դուրս – պահանջեց նա
– Բայց ինչու՞ – չէի հասկանում ես
– Մեր թռչունները վախենում են ձեր շներից և ստրեսս են ապրում – կոպիտ պատասխանեց մի տղա։
– Լավ, լավ – ասացի ես, ու մենք դուրս եկանք, իհարկե ոչ մի բան չառնելով տեխնիկական պատճառներով։
Զարմանալի չէ, որ այդ խանութը փակվել է։
xxx: լսի մի բան հարցնեմ
իրան ոնց խնդրեմ դուք-ով չդիմի
??
…………………..
me:
4:04 PM yyy, na amachum a vor duq-ov es dimum
qo chap tgh a
🙂
yyy:
ha bayc chem janachum che da parz kulturai harca
😀
me: ես հավեսով կանեի
x: 🙂
me: հիմա տրամ չունեմ
x: իսկ հաց կերար ?
me:
հա
հա հացը ու տրամը
պրոպորցիոնալ կախվածություն է
2:00 PM x: չէ
____________
/
/
____________
/
/
senc
2:01 PM me: :)))
x: ինչ որ պահից սկսած հացը ավելացնելը տրամի վրա սկսույմ ա չազդել
կարելա ա մի հետաքրքիր բան էլ անել
me: նույնիսկ իջացնում ա
🙂
x: կամ
2:02 PM
____________~~~~|
/ |
/ |
սոցիոլոգ ծանոթ ունես տանք իրան մտածի էս ինչ էր նշանակում ?
x: y: x ջան ըթաչ չեմ կարում անեմ կփորձեմ ուղարկել
ամեն դեպքում ես հիմա իմ մոտ իրան ինստալլ եմ անում
1:47 PM ~ փորձում եմ ինստալլ անեմ
me: 🙂
windowsi tak a che?
x: չէ
1:48 PM այսինքն կարող ա վինդովսի տակ էլ կա
ոնց որ մակի համար էլ կար
բայց իմ մոտ ուբունտու ա հիմա
1:49 PM me: nice
x: sexy
🙂
1:50 PM հեսա ռադ անեմ ջենթու քցեմ
օփընբոքսով
հիմա օլդսքուլ կայֆերն են չէ հարգված
?
😛
Многие “современные” и “либеральные” молодые люди, будучи образованными, приученными мыслить научно, и не доверять стереотипам, часто подвергают сомнению все, что только возможно.
И это очень хорошо.
Однако, в поисках доводов “против” они, бывает, хватают первое, что лежит на плаву, и хорошо видно. Неудивительно – ведь хорошо видно яркие аргументы, которые, как правило красиво, а иногда даже возвышенно звучат.
Но как известно, находишь всегда то, что ищешь.
Так юные философы привыкают подвергать сомнениям и свои чувства.
И привыкнув искать и находить доводы “против”, а вовсе не аргументы “за” справедливость своих чувств – они начинают эти свои чувства игнорировать, как нечно странное, необьяснимое и иррациональное. Таким образом забывая о том, что все имеет рациональное обьяснение. А значит и чувства тоже.
И его можно найти, если копнуть поглубже, и наверное не в той стороне, где они выискивали поисках обьяснения “против” раньше.
Это вовсе не означает, что все, что “принято” чувствовать (“ревнует, значит любит”) – рационально и тру, так же, как и не значит, что выводы, к которым приходишь в поисках аргумента против – не могут быть верны.
_ու տենց _
me: хочется поболтать, но сложно писать
отчего?
dinaphoenix: но статья нормальная, ничего криминального нет 🙂
устал:)
me: хорошая татья
dinaphoenix: иди спать:) завтра поговорим 🙂
me: я с интересом читал
нет
я не иду спать
я лежу с ноутбуком
12:13 AM да будет тебе известно
dinaphoenix: :))
me: за отсутствием в постели девушки
конечно
риходится ноутбуком довольствоваться
dinaphoenix: ну тогда закрывай ноутбук:)
me: вот
нет, понимаешь
если закрою
от этого девушка не появится
dinaphoenix: то уснешь:)
me: это если девушка появится
12:14 AM ноутбук закроется
но не наоборот
dinaphoenix: :))
me: да не простая а любимая
dinaphoenix: а она во сне у тебя появится:)
me: и то может он кино показывать будет. но сейчас закрылся бы
скорее всего
чтобы не светить
почем зря
12:15 AM это ведь не састенйнабл
гугл выпустил бесбейсикоподобный язык для андроид. ну читаю я что это талое, смотрю пример 🙂
_ու տենց _
x: լսի, դու հեչ կդե քշել ես ?
me: չի ստացվում
զզվելս գալիս
1:47 AM x: լավ էլ մի թիթիզացի, լուրջ հարց ունեմ 🙂
me: լուրջ եմ ասում
հարցին դժվար կարողանամ պատասխանել
1:48 AM x: լսի, մի պահ կա լուրջ կարոտել եմ
🙁
որ ասենք ֆայռֆոքս ես ուզում բացես
1:49 AM ֆայռֆոքսիկը կուրսորի կողքը
սենց
տըմ տըմ տըմ
հասկացար ինչի հետ եմ ?
me: ձեռ ես առնում՞
x: չէ, լուրջ
me: գիտես որ զզվում եմ դրանից
x: չգիտեի
🙁
1:50 AM me: ուժս
լսի
դու քշի իրան
հետո ինչ որ քո իմացած մարդիկ
չեն հավանում
սաղ ռուսաստաննա քշում
x: հետո էն, որ էդ մարդկանց չեմ կարա հարցնեմ ինչ որ բան
1:51 AM ու իռքի կանալում էլ սաղ քնած են
me: դե կփորփրես
էդքան բան կա հարցնելու՞
x: չէ պրինցիպի կարամ գնոմի վրով հարցնեմ հետո գեդիէը փոխեմ կատե-ի ու էլի մի քանի բան
1:52 AM me: տեբց որ ավելի լավ ա այլ բան քշես քան փնտրես պատասխան
x: բայց դե արդեն սովորեցի սրան
me: ՞
x: ուղղակի ֆայռֆոքսիկն եմ կարոտել
լուրջ
🙂
ում ասի ասեց զզվում ա
me: ես ֆֆից չեմ զզվում
1:53 AM x: ֆֆ-ի մասին չեմ ասում
me: այլ թռվռացող իկոնկեքից
հա
x: կուրսորի կողքի իկոնկի
հա
🙂
me: ուժս
դե դզում ա քշի
չէ՝ գնա ծիծակ առ հագի
1:54 AM որ չտարբերվես
x: ուզում էի իմանամ ձև ա գնոմում էդ պահը սարքել
դե ձևը ձև ա
ասենք մի ժամում ձև ա
?
me: …
x: ապեր տենց մի ասա
ես էլ գիտեմ որտեղ պետք ա հարցնել
1:55 AM բայց արի ու գուգլում գրի
տըմ տըմ տըմ
me: սպանիր՝ գնաց ԿՄ
x: 😀 😀
_ու տենց _
մի տղա, երբ իրան հարցնում են՝ «ինչո՞վ ես զբաղվում» – պատասխանում է՝
– կոդ եմ գրում – քանի որ վստահ չէ որ կարող է իրեն անվանել ծրագրավորող։
նա դեռ չգիտի, որ իսկական ծրագրավորող է, ի տարբերություն շատերի, ով հպարտ կրում է այդ պիտակը։
_ու տենց _
x: lol
po moemu nichego osobennogo
bayc comments nerum nencein grel vor verjner ira grac@
Sent at 3:47 PM on Tuesday
me: )
de ha kommentnerum grum en
iran shat en sirum
mardik voobshe tenc en
vor ovorabar yete uzum en
asen
inh es grel vor
skoree lrum en
isk ete dury galis a commentum en
u tenc
Sent at 3:50 PM on Tuesday
x: aha
isk inchu en iran sirum mardik?
me: chgitem )
_ու տենց _
Dear IT,
I cannot connect to *** server
Please, find below my console output
~ $ ssh *\*@*******
The authenticity of host ‘******** (10.0.0.136)’ can’t be established.
RSA key fingerprint is 32:c3:e9:69:f4:03:64:b2:2c:f0:cd:24:e9:db:24:f9.
Are you sure you want to continue connecting (yes/no)? no
Host key verification failed.
~ $
~ $
Response of “Dear IT” was
– Why the fuck “NO”???
_ու տենց_
– Норик, мне скачать Кноппикс?
– Ну скачай, а зачем?
– Ну для восстановления системы как лайв сиди
– А тебе РИП-а не хватает?
– Ну там большой имидж, а РИП маленький
– Конечно большой, это лайвсиди с КДЕ и Опеноффисом
– И что с ним можно делать?
– То же самое – просто вместо флаксбокс у тебя кде загружено – открываешь консоль и работаешь
i was dealing with rhel5 sysvinit sources and patches, for some reason.
and found interesting example.
there is a patch called sysvinit-2.86-console-open.patch
what it basicly does, it just tries to open /dev/console five times, if its not created yet.
————
— sysvinit-2.86/src/init.c.eieio 2006-08-10 15:34:23.000000000 -0400
+++ sysvinit-2.86/src/init.c 2006-08-10 15:34:50.000000000 -0400
@@ -531,8 +531,10 @@
/*
*/
– for(f = 0; f < 5; f++) + for(f = 0; f < 5; f++) { if ((fd = open(console_dev, m)) >= 0) break;
usleep(100);
}
if (fd < 0) return fd; -–-–-–-–-—
Никогда вообще дурацкое слово.
Я совсем не доверяю людям, которые начинают со слова “никогда”
Но попытаюсь ответить чтобы несомненно.
Скажем так:
Никогда не ношу… серьги, и всякую такую хренотень
Никогда не пишу… на дотнете. не вариант. если напишу на дотнете, я за него проголосую. фигвам.
Никогда не рисую… маслом.:)
Никогда не читаю… слона. у него и так полно читателей-почитателей. не обидится.
Никогда не пью… водку. и вообще не пью.
Никогда не ем… в заведении “у мамочки”
Никогда не сплю… с кем не хочу.
Никогда не понимал… как крутят скорость автомобиля
Никогда не спрашиваю… все-таки лав ел спрашиваю обо всем. наверное кроме чужого личного. если ко мне не относится
Никогда не пытался… платить за секс
Никогда не верю… в людей. люди сакс и всегда напортачат.
Если чай, то… зеленый конечно. и не твиннингс.
Если музыка, то… секси
Если TV, то… культура, да и ее не смотрел. у меня на телике надпись “everybody lies” 🙂
Если сериал, то… House M. D. – без вопросов.
Если зима, то… теплая, солнечная, да и не зима вовсе.
Если отношения, то… искренние и открытые, да. pissed off of hypocricy, ponts и пыли, которую мечут в глаза
Если погода, то… комфортная.
Если кино, то… захватывающее. так чтобы увке-ься и не смотреть, как снято, как свет ставят, и как собрано.
Если дети, то… ой не разбираюсь я в детях… наверное умные и симпатичные
Если одежда, то… удобная и чистая, и хорошо если качественная – все остальное фигня и от лукавого.
Если плакать, то… в подушку или сестренке. нет ни сестренки ни подушки. поэтому не плачу. Отто не утешает.
Если жить, то… как хочется
Если время, то… свободное
Если работа, то… свободная
Если осень, то… разноцветная и теплая
Если утро, то… просыпаться вместе с любимой
Если чувство, то… убийственно сильное
Если жена, то… доверенная, верная, любимая, любящая.
Если любовница, то… здоровая )
Если поклонница, то… сошал контракт.
Если вино, то… все-таки лучше без вина. лучше свежий виноградный сок!
Если шоколад, то… горячий с чили перцем )
Если мороженое, то… равнодушен я к нему. ну ладно, в вафельных стаканчиках.
Если расставаться, то… все равно будет больно, не вариант иначе.
Если цвет, то… синий, зеленый, желтый, красный. и остальные
Если курить, то… пассивно
Если тратить деньги, то… не бессмысленно. к примеру не на нелюбимое мороженое.
Если сок, то… грейпфрутовый
Если животное, то… собака/дворняжка
Если цветок, то… колокольчик, но не вырванный, а растущий в горах.
Если кровать, то… широкая, и без провалов
Если ночь, то… либо активная, гулять, болтать, либо в уютной родной женской компании спать, либо интернетаться да писать всякую чушь.
Если день, то… не спать!
Если пить, то… на радостях!
Если открывать, то… оказывается не все люди сакс
Если смотреть, то… внимательно
Если читать, то… с интересом
Если ходить, то… гулять
Если спать, то… с любимой и родной
Если хотеть, то… Юлию Андреевну
Если впускать, то… в душу
Если умирать, то… нет, лучше не умирать.
Если поездка, то… в приятной компании
Если порезать, то… сказав правду
Если страдать, то… надоело уже
Если обижать, то… не специально, не имеет смысла обижаться
Если обижаться, то… глупо это, последнее дело. можно оскорбиться, но это другой вопрос.
_ու տենց _
как говорит зубиан, други мои, приключилось со мной сегодня такое.
гулял я с другом, а поехал я на встречу на велике.
а потом он предлжил, спуститься, сделать круг по площади нашей республики.
ну ладно говорю, хоть и самое рабизное место в нашей республике, концентрация рабизни даже в бангладеше меньше, но ничего, пройдемся по этому полю концентрированной пошлости.
Прошлись мы у отеля мерриот, где ф кафешке концентрированного буржуизма заметили моих бывших шефов из мерии. ну не положено им было в другой кафешке сидеть. но да ладно, не буду чужие деньги считать, не наше это дело – понты.
Проходим дальше, около конверс банка – и тут подходик парень в черной рубашке с белыми кругляшками – и говорит остановись, типа. ну я продолжаю ход – а он на меня кричит. говорит – я из нацбез, покажи карманы.
Ой говорю, так я тебе и поверил, проходим дальше, а он хватает за велик, и кричит, стой, доставая удостоверение, и быстро пряча. Погоди, говорю, дай рассмотреть. Он типа – не дам. Показал – хватит. А ты карманы выворачивай. Ну думаю, завирается. Тут мой спутник ретировался, говорит – пойду вызову полицию.
Я прохожу дальше, они за мной – и говорят, ах ты не слушаешься, сейчас отведем тебя в часть, узнаешь.
Ой, говорю, это прекрасно, с этим у меня проблем нет. Они достают сотки, и делают вид что звонят.
Это вы сотками? А у вас раций нету?
Там он еще достает удо свое показывает, я говорю, постой, дай почитать, а он закрывает опять и кричит – нет у меня времени стока.
Тут я уже перешел к дому правительства улицу, а там подбегают еще их товарищи.
Что такое, почему не слушаешься?
Я стал кричать “Полиция!”
И тут один из них, который в голубой майке – говорит еще раз крикнешь – прибью.
Я еще сильнее кричу “Полиция!”
Тут подбегают ребята в форме с рациями, говорят, ну да, это же наши опера, их надо слушаться. И пытаются меня к стенке отвести. Я остаюсь посреди тротуара. А ребята те с удошками смотались, их как ветром сдуло.
Ну вообщем эти полицейские типа заверяли что все в порядке, так и должно быть.
Но представиться испугались. Сказали – ну мы не представляемся, потому, что и так всем известно кто здесь патрулит сегодня. Окей, говорю – прикинусь я дурачком, на этот раз. Отвяжитесь тока от меня.
Ну не сообразил я конечно.
Но имя в удошке того типа я очень хорошо запомнил. И физиономию я его тоже хорошо помню.
А к тому времени друг привел других каких-то полицейских. Ну и те типа да все ок ребята
И есть у меня такие догадки. Либо ребята с удошками вовсе не чикисты, коими прикидываются, а напечатали себе удошки, и под крышей тех полицейских стреляют деньги у прохожих.
Либо они на самом деле чикисты, сказали полицейским, и там согласованно с ними промышляют, да и с полицейскими делятся.
А может они не делятся, потому, что у них “проход”
Не важно это, и не мое это дело, конечно, опять. Просто ох как не нравится мне, что ко мне подваливают и пытаются обыскать ребята в гражданском, и еще орут, и не дают при этом удо рассмотреть.
Да, кстати этот факт подтверждает, что скорее всего удо у него не липовое, а настоящее.
Раз он боялся что я его рассмотрю. )
Вот был бы мой друг Смбат, или один его приятель на моем месте, ребята с удошками сильно бы конечно пожалели, но и я с честью вышел из ситуации
Вооот.
_ու տենց _
Вчера мы договорились встретиться с Люськой.
У нее были дела недалеко от моего дома, а я очень поздно вышел с работы(ни фига не получалось потому что),
и написал ей смску – типа тока вышел, скоро буду дома.
Зайдя в квартиру, я оставил рюкзак, и пока одевал на Отто цепочку с поводком, мне позвонила Люська.
– Привет, я уже освободилась, и нахожусь около университета, куда мне подойти?
– Ну давай к библиотеке, с обратной стороны – предлагаю я – сейчас выйду.
Во время прогулки Отто как обычно нюхает травку, я вполне обычно туфтю с Люськой, и казалось бы, ничто не предвещает необычного развития событий.
Да да, и у меня зазвонил телефон. Точнее завибрировал.
Достаю из кармана сотку, смотрю – а на ней видно, что мне звонит Luska Rec.
– Ты мне звонишь – говорю.
Думаю, наверное случайно в кармане редайал нажался.
– Нет – отвечает Люська – Не звоню – Но на всякий случай достает свою сотку, и убедившись, что действительно не звонит, показывает мне экран своей мобилки.
Я с недуомением перевожу взгляд на свой телефон, и показываю подсвеченный экран со звонком Люське.
– Мой номер – произносит она заинтересованно.
Я лихорадочно пытаюсь найти логическое обьяснение, и начинаю думать, что у одного из провайдеров глюк.
Либо мне звонит кто-то другой, но определяется, как Люська, либо мне никто не звонит, и я вот сейчас возьму трубку, и никого не услышу – звонок прервется.
– Возьми – словно подтверждает мою мысль Люська.
Жму “answer” и слышу…
– Привет – говорит Люська из телефонной трубки.
Люськина интонация, Люськин голос.
Мы оба похолодели.
Что за чертовщина творится?
Я уже думаю – все. Либо Люськи здесь нет, и она мне звонит. Либо мне никто не звонит, а она рядом, но тогда почему она мне подыгрывает? Тогда ее нет рядом, и она мне не звонит!
– Извините, я ошибся номером когда посылал смску – сказал я очень странным голосом и прервал звонок.
А потом мы смеялись, а Люська стала рассказывать фильмы Линча. _
ու տենց
«վարպետ ջան, երբ շուռ կգաս, կկանգնես»
ու տենց
Վարդենիսի Փիս կորպսում Ջոյ, կամ էլ Ջեյ, (արդյո՞ք տարբերություն կա) անունով կամավոր կար։ Նա սիրում էր խմել և տեղացի բնակչության հետ ժամանակ առ ժամանակ փիս հարբում էր։ Մեկ անգամ էլ մի տղայի բանակից վերադառնալու առթիվ քեֆի ժամանակ այնքան խմեց, որ դեպի փիս քորպս գնալու ճանապարհին ուշաթափ եղավ։ Հետո իրան գտան ու հազիվ փաստաթղթերով իմացան ով ա և այլն։
Փիս կորպսում էլ մտածեցին ու որոշեցին նրան հետ ուղարկել, որ էլ ռեսպուբլիկան նահանգները չխայտառակի
ու ընդհանրապես, ինչի՞ն է փիս կորպսին փիս կամավոր։
_ու տենց_
Մինչ պարաշյուտով թռնելը նրան ստորագել տվեցին մի թուղտ։ Այնտեղ գրված էր, որ եթե ինչ որ բան պատահի, նա դատի չի տա։
_ու տենց_
սովորաբար ասում են՝ «դուռը բաց է» երբ ուզում են, որ գնա
իսկ նա ասում է՝ «դուռը բաց է» երբ ուզում է, որ իրա մոտ գա
օրինակ՝ «ուշ է, ես քնում եմ, իսկ դու մտիր երբ ուզենաս, դուռը բաց է»
_ու տենց_
Մի տղա սիրում էր չատվել։ Ու շատ էր չատվում մի աղջկա հետ։
– Հերիք է երևակայական աղջիկյների հետ շփվես – բորբոքվում էր իր հայրը – գնա իսկական աղջիկների հետ ծանոթացիր։
– Բայց նա իսկական է, հայրիկ – արդարանում էր տղան։
_ու տենց _
Debian GNU/Linux life comes with ABSOLUTELY NO WARRANTY
_ու տենց_
գիշերային զբոսանք Բաղրամյանով
առավոտյան թարմացնող վազք
(հրաշալի ընկերների հետ)
իսկ այս լուսանկարը Օտտոյի հետ զբոսնելուց եմ արել առավոտյան
_ու տենց _
Для участия в армроботикс 2009 и создания ITշնիկ я ищу
электронщика – кто сумеет спроектировать и собрать, спаять пару эл. плат
механика – кто сумеет спроектировать и собрать корпус, ходовую часть
В прошлый раз не было ни одной девушки, в этот раз, насколько я знаю – тоже.
Так что девушки приветствуются!
_ու տենց _
Համալսարանի իրավաբանական ֆակուլտետում դասախոսը պատմում էր ծառայողական դիրքը չարաշահելու մասին։
– Խի, կաշառքը հանցագործությու՞ն է – անկեղծ զարմանքով հարցրեց մի ուսանողուհի, ասում էն, դատախազի դուստրը։
_ու տենց _
Գիպսոկարտոնշիկ Սեթոն երազում էր ջիպ ունենալ։
Ու այքնքան էր նա երազում, որ մի քանի տարի փող էր հավաքում։
Իսկ երբ հավաքեց և քսան հազարով ջիպ առավ՝ այնքան ուրախացա՝վ որ լավ խմեց։
Այնքան խմեց որ գնաց խփեց Այգեստան սուպերմարկետի դիմացը աճող ծառին։
Ու այնքան լավ խփեց, որ ծառը լրիվ կտրեց, խանութի զգալի մասն էլ հետը ավիրեց։
Իսկ այնքան լավ ավիրե՝ց, որ ջիպի մնացորդների վաճառքից գումարը հազիվ փակեց խանութի վերանորոգման ծախսերը, և իհարկե, իր բուժումը։
ու տենց
«Ես հասկացա, որ հանդուրժողականությունն ու լիբերալիզմը՝ դա պատանեկական մակսիմալիզմ է»
_ու տենց _
Լինում է չի լինում մի բժշկականի դասախոս է լինում, նա քննությունների ժամանակ նշանակում է մի օր, երբ գան վճարեն ընդունվելու համար։
Ու հավաքվում է հերթ այդ օրը։ Իսկ այդ մասին իմանում է մեր ոստիկանությունը, որը, ինչպես հայտնի է, մեզ պահպանում է։
Գալիս են և հերթը շրջանցելով անմիջապես մտնում, դնում փողը իրա սեղանին։
Դասախոսը նայում է փողի վրա ակնոցների վրայից և ասում՝
– Հերթ կանգնե՝ք
Այդ պահին ոստիկաններից մեկը հանում է ուդոն, առաջ է տանում դասախոսի աչքերի մոտ, որ լավ երևա։
Դասախոսը ուղղում է ակնոցները և ասում՝
– Հասկացանք մլցա ես, մեկա – հերթ կանգնի։
Ասում են, երբ արդեն ձեռնաշղթաներ էին հագցնում, միևնույն է չէր հասկանում ինչ է կատարվում։
_ու տենց _
մի ուրախ կոմպաշկա դուրս է գալիս Քլաբից ու քանի որ անձրև է, բոլորի աչքերը փնտրում են տաքսի։
– Սա տաքսի չէ՞ – հարցնում է նրանցից մեկը ձեռքը ուղղելով ոստիկանության մեքենայի կողմ։
– Լրիվ – պատասխանում է մյուսը – երթուղային է բայց։ Մի ուղիով է շարժվում՝ դեպի քաղմաս։
_ու տենց _
«բայց երբ արդեն երազում ես տեսնում որ գալյուցինացիաներ ունես՝ էդ արդեն վերջն ա»
_ու տենց _
«Sometimes, reasonable men must do unreasonable things»
արի ու մի ասա «տղա էր»
ու տենց
«սերը թմրադեղի պես է՝ դետոքսը ցավալի է և ծանր, իսկ հետո քեզ թվում է թե լրիվ հանգիստ ես»
_ու տենց _
Լինում է չի լինում, մի շվեյցարա-հայ ընկերությունը է լինում։ Նրանք հիմնել են ֆերմա Շիրակում, բերել են իրենց կովերին և բուծում են ցեղատեսակ, որը պետք է որ լավ ադապտացվի տեղական պայմաններին, կաթնատվությունը շատ է և այլն։ Այդ շվեյցարացիների մոտ էլ սովորություն կար կովերի եղջյուրները կտրել, որ նկանք չհարվածեն միմյանց, ու ընդհանրապես ինչի՞ն են պետք կովերին կոտոշները – միայն պրոբլեմներ են ավելորդ ստեղծում 🙂
Քիչ անց ֆերմերները նկատում են, որ բոլոր շրջակա գյուղերի կովերի եղջյուրները անհետացել են։ 🙂
Եվ նրանցից մեկը որոշում է պարզել թե ինչում է պատճառը ու առաջին պատահած հովիվին հարցնում է։
Ասում է՝
– Էս ի՞նչ մոդա է, ինչի եք սաղ կովերի եղջյուրները կտրել
Հովիվը անկեղծ պատասխանում է
– Վաայ, դու չգիտե՞ս։ Սենց մեր կովերը դառնում են ավելի ցրտադիմացկուն։ Բա ցուրտը կոտոշներո՝վ ա մտնում գլուխը։
_ու տենց _
Մի օր ռեժիսոր Արմանը ռուսաստանից եկած ուսանողուհուն էր ման տալիս Երևանով։ Նրանց այդ օրը մի քանի անգամ քաղաքում հանդիպել էի՝ Արմանը կոտրված ռուսերենով ինչ որ բաներ էր պատմում այդ աղջկան։
Երևում էր, որ ինչպես ուսանողուհին այդպես էլ Արմանը փոխադարձ ցանկություն ունեին իրար հետ քնել։
– և ի՞նչ, ստացվե՞ց իրա հետ քնել – հետաքրքրվեցի ես Արմանից երբ տեսա իրան հաջորդ անգամ
– Ամբողջ օրը ռուսերեն խոսալուց հետո այնքան էի հոգնել, էլ ուժ չմնաց – պատասխանեց նա
_ու տենց _
Մի անգամ Վարդենիսի մի բնակիչ գործուղում է գնում Կապան։
Հիշեցնեմ, որ Վարդենիսում դաշտեր և սարեր են, իսկ Կապանում՝ հիասքանչ անտառներ։
– Լավն է չէ՞ մեր բնությունը – հարցնում են նրան Կապանցի գործընկերները
– Էս ծառերի հետևը բնությու՞ն է երևում – վրդոհվում է հյուրը
_ու տենց _
Մի անգամ Սյունիքցի վարորդ ճանապարհին մեքենա կանգնեցնող շիկահեր աղջիկ է տեսնում։
– Կպավ – մտածեց նա, և կտրուկ կանգնեցրեց բեռնատար մեքենան, բարձրացնելով փոշու ամպ, որը ծածկեց վերոհիշյալ աղջկան։
Երբ փոշին նստեց, աղջիկը ռուսերեն, խնդրեց իրեն հասցենլ ինչ որ կետ
– Սադիս – ասաց սյունիքցին, իսկ աղջիկը բարձրացավ բեռնատարի մեջ։
Ճանապարհին վարորդը, չկասկածելով որ բոլոր ռուսախոս շիկահեր ավտոստոպով երթևեկող աղջիկները իհարկե երազում են բոլոր Սյունիքցի բեռնատարների վարորդների հետ կապոտի վրա սեռական հարաբերությունների մեջ մտնել, «սկորուստը» պտտելոըց դիպչում էր աղջկա ոտքերին։ Երբ այս մեթոդի արդյունավետությունը չարդարացավ, վարորդի մոտ փայլուն միտք ծագեց՝ ժամանակ առ ժամանակ աղջկա կողմ թեկվել և իբր հանկարծակի հրել նրան։
Այս ու ևս մի քանի հնարամիտ ձևերով վարորդը այնքան էր տարվել որ չնկատեց երբ հասան նշանակման վայրը և աղջիկը խնդրեց մեքենան կանգնեցնել որ իջնի։
– Ա վի խամ – ասաց աղջիկը արհամարական հայացք նետելով վարորդի ուղղությամբ, երբ իջավ
– Ես խամ չեմ, ժամանակ չկար – արդարացավ վարորդը։
_ու տենց _
я уже писал, что мой друг сканирует и поправляет ошибки в армяно-русском словаре (70.000 слов). Ранее мы с ним еще один словарик замутили англо-армянский
Так вот, выкладываю часть этого нового словаря – 300 страниц из семьсот друг просмотрел и пофиксил ошибки распознования. Пофиксены только армянские слова, в русском возможны баги.
И самое главное – нужна помощь, если неохота еще год ждать, если человек десять соберется, то оставшиеся 400 страниц можно будет быстренько просмотреть и пофиксить
_ու տենց _
**_«ես որ գնայի, Բեգլարյանին էի ընտրելու։ Էնա մտածեցի ու՞ր գնամ, մեկա իմ տեղը իրան կընտրեն»_
հգ․ նախնական տվյալները այստեղ են
Իսկ Դանիելը տղա ա։ հարգանքներս։
_ու տենց _
вот тут вопль о помощи.
_ու տենց _
В предверии выборов даже как-то неприлично про Ктулху не вспомнить.
Кстати, вспоминать про него можно каждый раз, когда вас достают вопросом “за кого?” 🙂
_ու տենց _
Мой друг распознавал файнридером один армянский словарь, чтобы полку стардиктовских словарей прибыло, и при этом случайно заметил, что файнридер распознает все ՈՒ как Ո и Ի на всякий пожарный, а не как Ո и Ւ(վյուն)
И тогда он решил вручную пройтись по всему тексту и скорректировать где надо в ՈՒ
Оказалось, комбинация букв Ո и Ի в армянском словаре встретилась лишь раз – в слове ԷԳՈԻՍՏ (эгоист) которое понятно иностранное:)
_ու տենց _
Я попытался своему росийскому френду Севака перевести, так как перевода этой работы не нашел в инете
Выложить здесь решился лишь после того, как пара знакомых настояла.
Я бы мог везде побывать
И везде бы я мог воскликнуть:
“Не хочу!” или “хочу!”
Но я вовсе не был везде
И не бываю
А где бываю
Я себе тихо шепчу: молчи
Я себе тихо шепчу: молчи
А недосказанное оставляю всем,
Чтобы они могли осмотреть, ощутить
А когда поймут, что они осмотрели, ощутили,
Тогда я молчать больше не буду
И скажу
А знаете? я решил стать мастером игрушек
И поверьте, действительно стану
Прохладный осенний ветер шевелит деревья
Как в в голове у человека шевелится ветвистая мысль
И днем с облачного неба
Падает холодная скорлупа звезд
Которую коротко называют листьями
А я буду отливать игрушки в этой холодной скорлупе
И когда меня спросят – сколько стоит?
Я себе тихо скажу: “Молчи”
А спросившему
Я отвечу – “Привет!”
Не знаю, что он обо мне подумает
Но в этот самый момент не смогу я не вспомнить
Что была одна девушка
Если скажу, что забыл, как ее зовут,
Вы мне верьте ровно столько, сколько каждый из вас, уж точно верит
Разным мировым новостям
И каждый раз, когда я хочу открыть миру
Имя ее
Я себе тихо шепчу – молчи
А эта девушка, знаете, говорила
Когда я слушаю Бетховена, мне кажется что я хожу по волнам
У меня есть и скорлупа этой девушки
Ее горячая скорлупа
И игрушки я буду отливать в этой скорлупе
В Горячей скорлупе
И если кто меня спросит – сколько стоит?
Я себе тихо скажу: “ответь”
“Пустяк”, скажу, “всего-то стоит одну… прошедшую жизнь”
Так я все могу слепить
Это про таких как я говорят
Что у мальчика золотые руки
И каждый раз, когда я смотрю на эти руки
Мои Ладони мне говорят – “Что?”
И это вовсе не вопрос
А ответ на мой молчаливый взор
И каждый раз, я тоже смотрю на свои ладони так,
Как неопытный археолог
Разглядывает только что раскопанное
И говорю – “Да!”
И это – не ответ, а вопрос наизнанку
И руки мои кивают головой,
А голова моя машет рукой
И я понимаю, что я … не могу
(да и никто в этом мире не может)
Лишь одну вещь слепить
Ту, что называют истиной
Лишь она не лепится
Хоть и без конца, на протяжении веков
Стараются слепить
Именем божьим,
По велению владык,
Веревкой, что лишь проверяет свою прочность
На вереницах людей
Оружием, что расставляет точки
На человеческой груди
Так и лепят
На протяжении веков
Беспрестанно лепят то, что не лепится
Значит не может и разрушиться
Лепят.
А я чем хуже?
И решено…
Я тоже отныне буду лепить истину, и много!
И буду продавать,
Продавать везде,
Где разрешено и запрещено,
На перекрестках,
И у дверей магазинов,
На улицах,
И на пьедесталах памятников,
В книгах, да и с кафедры.
И когда меня спросят “Сколько стоит?”.
Отвечу уже не я, а та игрушечная девушка.
И назовет она ни что иное, как свою цену:
“Пустяк…” – скажет, –
“Всего-то стоит одну… прошедшую жизнь”
И я, сами понимаете, должен буду
Сильно разбогатеть на этой торговле,
И так я разбогатею,
Чтобы на билет хватило,
Послушаю Бетховена
И мне тоже будет казаться, что я хожу по волнам.
А весна или осень в это время за окном?
Не все ли равно? И какое мне дело?
Не все ли равно, и какое мне дело
Будет ли ветер шевелить деревья
Как в голове у человека шевелится ветвистая мысль
А днем с облачного или с безоблачного неба
Должна падать, или не падать
Цветная скорлупа звезд,
Которую коротко называют листьями.
И по дороге домой,
Если мне вдруг кто скажет – “Здравствуй!”
Я отвечу – “Сколько стоит?”
И если надо мной засмеются какие ни-будь девушки
Чьих имен я вовсе не знаю
Вместо ответа я скажу – “Нет у меня вашей скорлупы!”
И заволнуются они вокруг меня,
Люди любят разговаривать с теми,
Ккого они считают умалишенными,
И захотят узнать кто я и чем я живу.
Мои руки вновь мне скажут – “Молчи!”
Я и сам, сам себе скажу – “Молчи!”
Но мастер игрушек, из моих же уст, моими же устами,
Уже будет орать и восклицать
Интонацией старьевщика:
“Истину продаю!
Слепленную истину.”
Ես կարող էի ամեն տեղ լինել
Եվ ամեն տեղ էլ ես կարող էի ճչալ.
«Չե՛մ ուզում» և կամ «ուզում եմ»:
Բայց ես ամեն տեղ չեմ եղել բնավ
ՈՒ չեմ էլ լինում,
Իսկ ուր լինում եմ՝
Ես ինձ մտքիս մեջ ասում եմ. «Չասե՛ս»:
Ես ինձ մտքիս մեջ ասում եմ. «Չասե՛ս»
Եվ իմ չասածը թողնում ամենքին,
Որ նրանք հետո տնտղե՜ն-շոշափե՜ն:
ՈՒ երբ հասկանան,
Թե ինչ են իրենք տնտղել-շոշափել՝
Այլևս չասել չեմ կարողանա
ՈՒ կասեմ.
-Գիտե՞ք,
Վճռել եմ դառնալ խաղալիք սարքող
Եվ, հավատացե՜ք, իրո՛ք կդառնամ:
…Աշնան պաղ քամուց ծառերն են շարժվում,
Ինչպես որ մարդու գլխում շարժվում է
Միտքը ճյուղավոր,
Եվ ցերեկային ամպած երկնքից
Ներքև են թափվում
Աստղերի պաղ-պաղ կաղապարները,
Որ ավելի կարճ կոչվում են «տերև»:
Ես խաղալիքներ կձուլեմ այդ պաղ կաղապարներով:
Եվ ով ինձ հարցնի. «Ին՞չ արժի» ես ինձ
Լուռ կասեմ «Չասե՜ս»,
Իսկ ի պատասխան հարցնողի հարցի
Ես կասեմ. «Ողջո՛ւյն»:
Չգիտեմ, թե նա իմ մասին արդյոք ի՞նչ կմտածի,
Իսկ նույն այդ պահին չեմ կարողանա ես չմտածել,
Որ կար մի աղջիկ…
Եթե ես ասեմ, որ մոռացել եմ անունը նրա,
Ինձ հավատացեք այնքան, որքան որ
Յուրաքանչյուրդ է հաստատ հավատում
Աշխարհի տարբեր լրագրերին:
Եվ ամեն անգամ, երբ ես ուզում եմ
Աշխարհին հայտնել, ասում եմ «Չասե՛ս»:
Իսկ այդ աղջիկը, գիտե՞ք, ասում էր,
«Երբ Բեթհովեն եմ լսում՝ թվում է,
Թե ես քայլում եմ ծովի վրայով»…
Ես ունեմ նաև ճի՛շտ կաղապարը և այդ աղջըկա,
Տա՜ք կաղապարը:
ՈՒ խաղալիքներ ես պիտի ձուլեմ ա՛յդ կաղապարով,
Տա՜ք կաղապարով:
Եվ ով ինձ հարցնի. «Ի՞նչ արժի», ես ինձ
Լուռ կասեմ. «Ասա՛»:
«Դատա՜րկ բան,- կասեմ,-
Ընդամե՜նն արժի մի… անցած մի կյա՜նք»…
Այսպես՝ կարող եմ ամե՜ն բան սարքել.
Այդ իմպեսների մասին են ասում,
Թե մարդու տղան ոսկի ձեռք ունի:
Եվ ամեն անգամ
Երբ ես նայում եմ իմ այս ձեռքերին,
Իմ ձեռքերը միշտ ինձ ասում են. «Հը՞»,
Որ հարց չէ բնավ,
Այլ պատասխան է իմ լռին հարցին:
Իսկ ամեն անգամ
Ես էլ ձեռքերիս նայում եմ այնպես,
Ինչպես նոր պեղած իրին է նայում հնաբանն անփորձ,
Եվ ասում եմ. «Հա՛»:
Որ պատասխա՛ն չէ, այլ հարց է շրջված:
Եվ իմ ձեռքերը գլուխ թափ տալիս,
Իսկ իմ գլուխը ձեռքով է անում,
ՈՒ…հասկանում եմ, որ ես չե՜մ կարող
(Եվ աշխարհումըս ո՛չ ոք չի կարող)
Լոկ մի՛ բան սարքել՝
Ա՛յն միայն,
Ինչին ճշմարտություն են կոչել աշխարհում:
Լոկ ա՛յդ չի սարքվում,
Թեպետ և անվե՛րջ, դարե՜ր շարունակ
Ջանում են սարքել
Անունով աստծո՛ւ,
Տիրակալների հրամաններո՛վ,
Պարանո՛վ,
Որ լոկ իր պնդությունն է որոշում
Մարդկանց պարանոցներին.
Զենքո՛վ,
Որ մարդկանց կրծքերի վրա
ՈՒսուցանում է կետադըրություն:
Սարքո՜ւմ են այսպես:
Դարե՜ր շարունակ:
Անդուլ սարքում են ա՛յն, ինչ որ չի՜ սարքվում,
ՈՒրեմն նաև չի՛ կարող քանդվել:
Սարքո՜ւմ են:
Իսկ ես ումի՞ց եմ պակաս:
Եվ…վճռվա՜ծ է.
Ե՛ս էլ այսուհետ
Ճշմարտություն եմ սարքելու, և շա՜տ:
ՈՒ պիտի ծախե՛մ,
Ծախեմ ամենո՜ւր՝
ՈՒր կամենում են թե չեն կամենում.
Խաչմերուկներո՛ւմ
ՈՒ խանութների դռների՛ առջև,
Մայթերի՛ վրա
Եվ արձանների պատվանդանների՛ն,
Թե՛ գրքերի մեջ,
Թե՛ ամբիոններից:
ՈՒ երբ ինձ մարդիկ հարցնեն. «Ի՜նչ արժի»,
Կպատասխանեմ արդեն ո՛չ թե ես,
Այլ՝ այն խաղալիք աղջիկը:
Եվ նա կասի ոչ այլ ինչ,
Քան հենց իր գինը.
«Դատա՜րկ բան,- կասի,-
Ընդամե՜նն արժի ի…անցած մի կյա՜նք»…
…ՈՒ պիտի որ ես, ինքնե՛րդ էլ գիտեք,
Շա՜տ հարստանամ իմ առևտրով:
Եվ այնքա՛ն պիտի ես հարստանամ,
Որ…համերգի տոմս առնեմ ու…
…Գնամ Բեթհովեն լսեմ,
Եվ ինձ էլ թվա,
Թե ես քայլում եմ ծովի վրայով…
Իսկ թե այդ պահին
Գարո՞ւն թե աշուն կլինի դրսում,
Մի՞թե նույնը չէ: Եվ ի՜նչ բանն է իմ,
Մի՞թե նույնը չէ և ի՜նչ բանն է իմ,
Թե քամուց պիտի ծառերը շարժվե՞ն,
Ինչպես որ մարդու
Գլխում շարժվում է միտքը ճյուղավոր,
Եվ ցերեկային ամպա՞ծ թե չամպած
Երկնքից պիտի թափվե՞ն-չթափվեն
Գունեղ աստղերի պաղ կաղապարներ,
Որ կարճ կոչվում են «տերև»…
ՈՒ տուն գնալիս
Եթե ինձ հանկարծ մեկն ասի «Բա՛րև»,
Ես ի պատասխան կասեմ «Ի՞նչ արժի»:
Թե պատասխանիս վրա ծիծաղեն ինչ-որ աղջիկներ,
Որոնց անունը չգիտեմ իրոք,
Իբրև պատասխան ես կասեմ.
«Չունե՜մ ձեր կաղապարը»:
Եվ կխռնըվեն նրանք իմ շուրջը.
Մարդիկ սիրում են միշտ խոսեցնել նրանց,
ՈՒմ իրենք խելառ են հաշվում:
Եվ կկամենան իմանալ իմ ո՛վ կամ ի՛նչ լինելը:
Ձեռներըս նորի՛ց ինձ կասեն. «Չասե՜ս»:
Ես ի՛նքս էլ, ի՛նքս էլ ինձ կասեմ «Չասե՜ս»:
Սակայն խաղալիք սարքող վարպետը
Ի՛մ իսկ բերանից,
Ի՛մ իսկ բերանով
Արդեն կբոռա՜ ու կկըրկընի՛
Հնավաճառի ելևէջումով.
«Ճշմարտությո՜ւն եմ ծախում, սարքովի՛»…
_ու տենց _
այսօր մտնում եմ դեղատուն, իմ հետ աղջիկ է
ասում եմ՝
– Տվեք ինձ խնդրեմ․․․ – ու լռում եմ, քանի որ մոռացել եմ ինչպես է դա հայերեն, իսկ ռուսերեն բառը չեմ ուզում ասել
Վաճառողը նայում է իմ վրա ինչ որ անկապ։ Ես նայում եմ աղջկա վրա, որ նա ինձ հուշի, ինչպես է դա հայերեն։ Նա նայում է ինձ, տիպա ասում է ի՞նչ, դե ասա՝։
Ես կրկին նայում եմ վաճառողին ու նկատելով իր անհասկանալի իրոնիկ հայացքը ասում՝
– Տվեք ինձ խնդրեմ պերչատկաներ, չգիտեմ ոնց է հայերեն։
– Աաաա, ձեռնոցները – հուշում է ինձ աղջիկը։
– Այո, ձեռնոցները – կրկնում եմ ես։
Վաճառողը լրիվ մանթո տեսք է ընդունում, տալիս է ինձ ձեռնոցներ, ու ես նոր հասկանում եմ թե ինչ էր նա ակնկալում լսել 🙂
_ու տենց _
Вообще я сегодня с утра читал Бродского или про него.
А вечером, придя домой узнал из интернетов, что сегодня его день рождения.
сегодня не тока день рождения жж
сегодня – день рождения артура конан варвара дойля
Однако гугл отмечает день рождения Мари Кассат
А яндекс показывает пляшущих человечков
🙂
значит в тот день была ночь музеев. пошатавшись по ним атдуши мы с одной классной девчонкой и подуставшим beat-9 пораскинув позгами, куда бы податься поболтать к часу ночи, решили прикупить какой-нить тархуновый лимонад, желательно местный, и отправиться на каскад.
– Это антикапиталистически – поддержала меня наша спутница 🙂
А когда спускались, проходя по сантакафе 🙂 как раз застали результаты голосования, и все такое
Ребята с девочками сидели у стойки бара, смотрели телик.. Вы думаете кто-то обломался насчет результатов? Всем было весело, и все отпускали шутки, в частности про парня-диктора. А когда наконец результат стал известен, один из ребят радостно воскликнул`
– В десятку!
_ու տենց _
[отсюда][1]
еще по теме
<blockquote style="border-left: 2px solid #FFCC00; padding: 10pt; margin-left: 30pt; background-color: #FFFCEC;">
<p>
“Power tends to corrupt, and absolute power corrupts absolutely. Great men are almost always bad men.”
</p>
<p>
John Emerich Edward Dalberg-Acton
</p>
_ու տենց _
իմ ընկերոջ ստատուսից՝
պետք չեղած վախտը սաղդ նենց թույն դեվելոպեռ տղեք եք
_ու տենց _
я так понимаю, что корпорации частенько выбиарют именно redhat как платформу, потому, что бинарная совместимость после минорных обновлений гарантируется поставщиком.
понятное дело, бинарная совместимость нужна для запуска закрытого, пропрайатари софта, так как легче пропатчить отдельно взятый софт, чем сохранять бинарную совместимость всего, что есть в дистрибутиве (а именно поэтому особо там ничего и нет).
Отсюда первый вывод – рехат это платформа для запуска пропрайатари софта. sic!
Возникает резонный вопрос – а почему им нужно так много усилий тратить на сохранение бинарной совместимости? Понятно почему – интерфейсы постоянно меняются, и в первую очередь меняются интерфейсы glibc. Хммм – а чего это они так часто меняются? Кто вообще glibc занимается? Redhat и занимается! (не только они конечно, но достаточно).
Выходит, redhat создает проблемы с бинарной совместимостью, а затем берет деньги за то, что их не будет.
Коммерция все портит. Даже open source.
I will stick with my loved gentoo and debian in my personal, non corporate life. 🙂
– իմացա՞ք որ Կեվին Միտնիկը հայ ա
– ես տենց էլ գիտեի, կեղտոտ լակոտ ա
http://www.youtube.com/watch?v=B2ac98FUMq8
պատկերացնու՞մ եք։ Փաստորեն Միտնիկը հայ արմատներ ունի։ Նա ինձ միշտ դզում էր։
Իսկ տատը իրա հետ լավ մոտիկ է։
Գուցե և այստեղից է նրա պասսինարությունը։ 🙂
ու տենց
Итак, в армянском сленге “крысакан” – это синоним коварства и “исподтишка”. “Крыс” – нехороший человек. Используется именно русский корень – кажется, слово “арнет” у армян не ассоциируется с чем-то плохим 🙂
Предупреждаю – метод крысакан – не для нетерпеливых.
Мы не ищем легких путей.(ц)
Лесли, к примеру утверждает, что нужно действовать быстро. Да, быстро – действительно эффективно.
Поэтому метод крысакан не подходит для пикаперства
Кому все еще интересно –
Ты уверен, что тебе нужна эта девушка? Почему эта? Их много ведь. Почему именно эта? Что тебя в ней цепляет?
Попробуй понять что именно. И затем выяснить так ли ты прав, и есть ли в ней это, или тебе лишь показалось. 🙂
Знай, потом может оказаться, что эта девушка не нужна вовсе. Почем зря и ее обломаешь, и не исключено, что сам обломаешься, раз ее обломал. А самое важное, потеряешь потенциального приятеля в ее лице.
Не будь так уверен, что нужна. Откуда ты знаешь? Это иллюзии твоего больного, опьяненного химией мозга, стандартная модель поведения, так свойственная людям – выдавать желаемое за действительное. И не быть реалистом, рисуя свой образ, который может оказаться очень далек от действительности. А это в свою очередь неминуемо проявится в будущем. Разные глупые сказки типа о “любви с первого взгляда”, глубоко осевшие в подсознании, тоже делают свое черное дело.
Вообщем, все просто, либо сначала ее узнаёшь, затем клеешь, либо клеешь – затем узнаёшь. И думаешь – чего я натворил?
Нафиг мне это надо было?
На самом деле узнать ее никогда не сможешь, лишь to some extent. Даже проживи с ней пол жизни. Хотя некоторым людям иногда удается вполне хорошо уживаться с вымышленным до некоторой степени персонажем. То есть да, я говорю про to some extent u have to know her.
Еще во первых.
Хорошо ли тебе наедине самим с собой? Если ты цепляешься за кого-то лишь бы не быть одному, то просто не начинай.
“Если тебе скучно наедине с собой, значит ты в плохой компании”(ц)
А зачем ей плохая компания?
Во первых – искренность, искренность до конца. անկեղծ, անկեղծ մինչև վերջ։ Почти. Тока не о личном. Вы пока далеко не близки.
О личном не говорить.
Поэтому – что ты делаешь? – Ничего!
Ровным счетом ничего.
Никаких признаний, влюбленных взглядов, и боже упаси – цветочков!
Для особо тупых объясняю на пальцах – это также означает, что ты не интересуешься ее личной жизнью. Искренне не интересуешься. Потому, что это не твое дело. Личная жизнь она на то и личной называется, а не общественной.
То есть задавать вопрос – “есть ли у тебя парень?” – категорически воспрещается. Если ты это сказал – все, твое дело труба.
Потому, что да, ответ будет положительным, и да, ты идиот.
И вообще это не твое дело.
Мы подходим к самому значению слова “крысакан”. Ты просто можешь попробовать подружиться.
И посмотреть, насколько это реально – дружить с ней.
И посмотреть, насколько это реально для тебя – быть внимательным, узнавать ее интересы, и делать сюрпризы к месту. Но по дружески, не переходя грань. Ни намека на флирт!
Легко сказать – а как?
Тем более, когда кто-то тебе нравится, или ты влюблен – с ней трудно. Пока не влюблен – все окей, можно спокойно общаться, как тока стукнуло – все, становишься жалким занудой. Это просто парализуеет иногда парней. Не зацкикливайся! Иногда поможет вспоминать факты – еще ничего, ровным счетом ничего не известно и непонятно.
И это здорово, иначе ведь не интересно! Подумай – “я тебя люблю! да да, я тоже тебя люблю” – разве интересно?
Куда торопиться?
Кстати, еще наезд на Лесли. Он утверждает, что отношения начинаются с секса. Врет нагло. Часто отношения заканчиваются сексом. sex is overrated.
Как начать?
Первое – без паники (Don’t panic(c))
🙂
Второе – убедись что захватил полотенце с собой… ой нет, я сбился… второй пункт требует изобретательности и даже работы над собой.
Если изобретательности ноль, то во первых – не нужна тебе девушка. Но ладно, вот пару примеров, чтобы понял, в какую сторону копать:
Скажи ей, что ты что-то намерен сделать.
То, что ты на самом деле намерен сделать. – Пойти кататься на лыжах в воскресение. Посетить выставку. Пойти в поход.
При этом, не загибай палку. Если поход – то легонький, на один день, чтобы вечером в городе быть.
Важно: ты не приглашаешь ее на выставку/концерт/поход/вставить свое. Ты говоришь, что так или иначе туда пойдешь – и это должна быть чистая правда. Приглашать потом будешь, когда вместе будете. А сейчас просто предлагаешь присоединиться к тебе, составить компанию. “Хочешь со мной/ с нами?” – такой вопрос.
Легко так предлагаешь, не особо заинтересованно. Просто, почему бы не предложить хорошему человеку?
Если идешь с компанией – то с компанией. Если один – то так и скажи, да, один иду. Незасисимо ни от кого/чего.
Это здорово, что у тебя есть чем заняться и без нее и она скорее всего это оценит.
Если ты совсем дурной и тебе совсем нечего делать… ну тогда зачем тебе девушка? От нечего делать?
“я тут собрался пойти девушку клеить, присоединишься?” – нет, не подходит. Глупо.
Постарайся придумать чего-нить, поработай над собой.
Иногда также неплохо работает другой вариант. У многих людей, в том числе и у девушек (они ведь тоже люди!) есть синдром “чип и дейла”.
Повторяюсь, и здесь нужно быть искренним. Подумай, что тебя интересует, в чем она может помочь. Лучше не нужно топорными методами которые ее обяжут – откажется. Что нить типа, ой, я так плохо понял это, или совсем не смыслю в этом – можешь вкратце объяснить? Или – поможешь с курсовой? Ну что нить. Главное наладить контакт, потом разумеется разговоритесь не о теме, можно тему даже не затрагивать, и отложить на потом, на следующую встречу. Не суть важно.
Разумеется, этими двумя способами знакомство не ограничивается. Способов масса, и нужно импровизировать, догадываться.
Главное – относиться легко и чтобы она не поняла, что тебе нравится. 🙂 Поэтому – не бойся просить номер телефона, мейл. Ты ведь не показываешь, что она тебе нравится, да и сам знаешь, что нравится или нет – вовсе никакого значения не имеет. А будете вы когда ни-будь вместе или нет – зависит лишь от того насколько вы друг другу подходите и насколько вам вместе здорово. Если здорово – отлично, если нет – то и не надо.
Ну и конечно не бойся звонить или писать. Я люблю писать. Но это уже личное. Я текст люблю.
Еще раз искренность. И не открывать карты. Да, эти два принципа отлично сосуществуют, потому, что твои чувства – это личное, и не имеет значения. Не забывай – никакого значения твои чувства, твоя влюбленность не имеют.
falling in love is overrated.
На этом этапе ищем общие точки соприкосновения. Это может быть как общий интерес, так и наоборот, то, чем вы друг друга дополняете.
К примеру, она знает что-то, что интересно тебе и наоборот.
Идеально если в процессе выяснится, что вы сможете делать что-то вместе. Что-то, что обоим интересно. И сможете при этом не разругаться. 🙂
По мелочам – бывайте в тех местах, где тебе комфортно. Там где тебе комфортно ты сможешь больше быть самим собой. И там тебя любят 🙂
А очень важно быть самим собой. И не прикидываться. Вновь повторяюсь – будь искренним. У вас не испортятся отношения только из-за того, что ты не любишь ту же книжку, что и она. А если испортятся – так тому и быть. Лучше раньше, чем поздно.
Соблюдай элементарные правила общения. Выслушивай, а после того, как выслушал – скажи что ты об этом думаешь. Это вообще, не только с девочками.
Если ты упомянул что-то, например, какую-то группу например – не оставляй висеть в воздухе, при следующей встрече передай на флешке или на диске. Не покупай в подарок диск! Просто запиши на болванку, или передай на флешке – легко и непосредственно. И не дави, типа – нет, ты должна меня увидеть чтобы я передал тебе диск/флешку. Ничего она тебе не должна.
Что нельзя делать – рассказывать, например о своих проблемах. Это вообще дурная привычка. И вообще тебе ведь не для этого нужна подружка, чтобы ее грузить проблемами? Открой себе книжку, напиши на ней “книга жалоб” и пиши себе. Если так надо.
Вместо этого лучше рассказать о планах, мечтах 🙂 Мечтать не вредно. Иногда даже приятно.
Посоветоваться, конечно, можно. Даже полезно 🙂 Но тока не жаловаться. Это две большие разницы.
Самое главное на этом этапе – не спешить и суметь подружиться.
Не спешить – это никакого флирта. Помните взгляд влюбленного Арама из фильма “мужчины”? Вот не надо такого. Никаких таких взглядов. Ничего томного. Не говоря уже о попытках взять за руку, или поцеловать. Куда спешишь?
Так хочется целоваться – иди на кошках тренируйся(ц). Behind the white line! (c) Очень важно не перейти границу
Подружиться, если это возможно. Все будет так, как и должно быть. И никаких обломов ни у кого. Все будет протекать естественно и непосредственно. Или подружитесь, или нет. Makes sense, right?
Дружба – это тоже любовь. Отношения, основанные на дружбе и симпатии – это здорово, и именно они имеют все шансы быть удачными и “счастливыми”. Дружба, построенная и притянутая поверх “влюбленности” – слишком не прочна, как и ее фундамент.
Не спешите переходить границу от дружбы к сексу. Взяться за ручки – это уже секс. Даже просто обмен взглядами.
Спешить некуда.
Чем позже это произойдет, тем лучше. Тем более уверенны будете, тем меньше шансов потом сделать друг другу больно.
Секс все меняет. Флирт тоже. После того, как граница нарушена, дороги назад нет. Просто дружба теперь уже маловероятна.
Важно: не быть серьезным. Вновь, ничего томного, серьезного. Напротив – веди себя весело, легко и непринужденно.
Это ведь весело. Выбрось из головы всю муть из индийских фильмов и мелодрам. 🙂
Все равно ничего хорошего не выйдет. Рано или поздно. Люди такие. Люди амбициозны. У соседа жена/подружка всегда красивее, умнее, и лучше. Милая мордашка надоест. Ножки не будут настолько привлекательны. Глаза будут сами бегать за малолетками.
Еще нужно провести дополнительные исследования что дальше бывает с теми, кого крысакан привязали к себе. Может, у нее свой “идеал”. Тоже сказки, белые кони, и всякое такое. А когда что-то пойдет не так, она про него вспомнит.
А “хроническая неудовлетворенность” является одной из неотъемлимых свойств человека.
Ну может быть в третий, пятый, десятый раз научишься. Отношения – как версии софта. Иногда настает момент, когда количество найденных ошибок из-за неправильного дизайна уже невозможно патчить. Строить новые отношения с тем же дизайном – выйдет то же самое. Лучше – версия два ноль. Новые отношения – и хорошо, если дизайн продуман с нуля, все переписано. Может лучше получится.
А вообще – название “крысакан” – это самоирония. На самом деле мне кажется, что это хороший путь, пусть долгий, сложный, зато забавный.
Мы не ищем легких путей.
Երևան, սիրահարների այգու հարևանությամբ
_ու տենց _
Ես հասկացա ինչու եմ ես համակրում պարսկհայերին։ Նրանք ի տարբերություն եվրահայերին՝ պասսիոնար են։
ու տենց
Сегодна в 6 часов в мерии Нарек Аветисян будет рисовать на стене, наверное – граффити! вход свободный
ափդ․ ահա այսպես
ու տենց
так, у меня идея!
всвязи с [такой хорошей новостью][1] давайте поможем новой службе.
И отнесемся к этому со всей серьезностью.
Однако доносить – это не в нашей национальной психологии 🙂
Поэтому, предлагаю стучать на самих себя. Как это было принято в продвинутых [цивилизациях][2].
_ու տենց_
[1]: http://ogostos.livejournal.com/366650.html
[2]: http://lib.rus.ec/b/49992/read
ну я понимаю что крепко спал и не слышал, как мне двадцать минут ломают дверь. я понимаю, как не заметил, что звонят на оба номера, домашний, и сотовый. Все-таки лег поздно. (ну как всегда)
Но то, что моя собака, спала еще двадцать минут после того, как я все же проснулся, и открыл дверь – это уже чересчур!
Часть первая: откуда ажиотаж?
К тем, кому нравятся песни и певцы – у меня претензий нет. Они ограниченны, глупы, но искренни.
Вот самые настоящие любители, болельщики, кому и голосовать, и для кого конкурс придуман.
Пусть развлекаются. Ажиотаж, кстати, в основном не от них.
А от тех умников, что пускают наши деньги по ветру на раскрутку.
Они отлично знают, что без денег не раскрутить. Знают что чем больше денег угрохать, тем больше шансов получить более высокое место.
И что это все – блеф. Но не просто блеф.
Блеф, который порадует своих граждан-недоумков. Какие мы хорошие. И правительство у нас хорошее.
И жить хорошо!
Кому-то даже важно позлить соседских недоумков. О господи, ну да, тратить на это деньги. Конечно.
И нас заставляют думать, что успех на евротжвжике – это пиар страны.
Теперь тем, кто так думает: Нет, ребята, это не пиар.
Это признание того, что гомиковатый Андре или бритниспирсоватая Сирушо – лицо твоей страны.
Поверьте, не они лицо. Честное слово. Они скорее какая ни-будь другая часть тела. задница, может.
Участие моей страны на конкурсе задниц – мне глубоко пофиг, а победа – никак не в радость.
Придание важности евровидению – это признание того, что у нас страна недоумков.
А я вот, знаете, по глупости пытаюсь это отрицать.
Теперь вторая часть марлезонского балета:
Помните Портоса, у которого был позолоченный ремень, но тока спереди, а сзади – обычный дешевый кусок бычьей кожи? И как он был уязвлен и унижен, когда д’Артаньян случайно столкнувшись с ним, нечаянно обнажил эту не парадную часть ремня без позолоты?
Евровидение – это такой же выпендреж, как ремень портоса.
Это упаковка без содержимого.
Это как ходить с золотыми цепями на шее и быть уверенным, что ты из-за них крут.
Мне вообщем, все равно. Но я жадный. Считаю деньги. Наши.
Денег очень очень очень много потрачено и в этом году, и вообщем на все евровижумы.
А нам совсем уже денег девать некуда?
Мне пофиг как они выступят и что споют.
А как насчет того, чтобы потратить эти деньги на образование и науку? На своих талантливых художников, которые украсят наш город – иллюминацией, скульптурами?
Нет, наши ученые радуются, если им достанется какой-то хламный компьютер на выброс, или старенькая сисиди матрица от веб-камеры девяностых.
Я знаю лично одного, который серьезно болен, и у которого нет денег на лечение.
Еще я знаю исследовательскую группу, в которой нет даже компьютера на эксперимент, и работа не идет из-за мелочей, стоимостью в пару тысяч драм.
Еще я знаю замечательного учителя, подрабатывающего черти чем, лишь бы выжить.
И скульптора, который сломался и ушел на стройку.
Еще я много кого знаю. Но тот ученый – уже не ученый. А тот учитель – не учитель. А скульптор – не скульптор.
Нет, что вы, как я мог так говорить – ведь заплатить Малахову – важнее. Он такой милый.
Пусть лучше сестренки у него на шоу появятся, споют невзначай. Там глядишь русские пару смсок пошлют.
Потому, что на показуху работаем.
Зачем вам показуха?
Если бы у нас были залежи нефти, и деньги некуда девать – я не против, пусть спонсируют любую чушь
И нам нужно считать деньги, так? И есть куда их девать.
Нет у нас нефти. Нам мозги нужны. У армян никогда не было ресурсов, тока мозги были.
И нельзя разбазаривать деньги налогоплательщиков на пустой выпендреж – создания обертки.
Зачем нам обертка, если внутри пусто?
Кого мы обманываем, их? Или себя?
ու տենց
ընդամենը երկու օր առաջ բիգսաուրոնի կոդը սա էր՝
իսկ այժմ՝
որը տանում է փղի Ինգա/Անուշ վիճակներով էջի վրա։
էս ի՞նչ մուտիլովկեք են։ Փաստորեն Փղի պոստը անկապ պիառ ա լինում ու իրա րանկը բարձրանում ա։
Այսպիսով, կարող եք փոխել այն քոփի-փեյստի ժամանակ, ու գրել պարզապես՝
a href=”http://armenianhouse.org” կամ ինչ ուզում եք պիար անել, եթե համամիտ չեք որ Փղի եվրաթժվժիկի պոստը սայլենտլի պիար լինի ձեր շնորհիվ։
ու տենց
այ այսպիսի արտահայտություններ է անում «էնթերփրայս» (մատներով բնութագրիչ շարժում) լուծումը Սան֊ից(եւս մեկ մատներով շարժում)
Did you install this version with >pkgadd< or did you already verify and set the file permissions of your distribution (y/n) [y]
ազնիվ խոսք, հնդկական ինստալյատորների հարցերը ավելի խելամիտ են։
ի դեպ, այս հարցը ԳՆՈՒ/Լինուքսի տակ է տալիս, ուր pkgadd ըստ սահմանման չկա 🙂
ու տենց
кто-то отредактировал мою страницу в википедии, и там появилась куча баннеров 🙂 кто-то, кто меня оказывается хорошо знает 🙂
а настроение улучшилось 🙂
Сегодня к нам в комнату зашла Анна и попросила продолжение Хауса 🙂
Норик: У меня с собой 23-я По английски.
Анна: Здорово 🙂 Скинешь?
Норик: А у тебя есть 22-я? Смотрела 21-ую?
Анна: А что?
Норик: Если не смотрела – не дам. Ее нельзя смотреть без предыдущих.
Аркадий: Норик, ты прямо как apt-get, зависимости отслеживаешь 🙂
кто нить приезжает скоро из питера? нужно привезти кое что не тяжелое 🙂
Этот бюст Гейдара Алиева, человека который и поныне руководит Азербайджаном(c), установлен в центре Тбилиси, напротив церкви Метехи. Его установили перед приездом младшого королька к Саакашвилли. Еще в Тбилиси есть стелла какая-то, а часть набережной тоже названа в честь Алиева.
А в Джавахке армяне скинулись и поставили памятник жертвам 1915-го, ну чтобы было куда пойти цветы поставить 24 апреля. Однако его демонтировали, и армянской общине стоило больших усилий вернуть его на место
This is Georgia for you.
ի գիտություն քոփիրաստներին
սույն տեքստով ես հայտարարում եմ որ ինձանից լսված/կարդացված արտահայտությունները քոփիրայթ արած չեն, և կարող են կիրառվել համաձայն հետևյալ կետերի.
ազատ եք օգտագործել իմ արտահայտությունները
ազատ եք հետազոտել և փոփոխել իմ արտահայտությունները
ազատ եք տարածել այդ արտահայտությունները
ազատ եք լավացնել նրանք ու տարածել նաև ձեր փոփոխություններով հանդերձ ի օգուտ համայնքի
այս ամենը դուք ազատ եք անել առանց նույնիսկ ինձ տեղեկացնելու։
փոփոխված արտահայտությունները չեն կարող տարածվել այլ արտոնագրով քան այս։
ի դեպ՝ «ու տենց» արտահայտությանը եթե քոփիրայթ ունեցող մարդ կա, թող բարի լիներ հայտարարել այդ մասին փաբլիքլի ինտերնետներում։
ու տենց
noch: буржуй
можешь редактировать комменты
а я их вынужден стирать
и писать заново
g: pochemu?
noch: потому что это платная фича
g: lol
noch: ты даже не знаешь
современный аналог принца на белом коне – новый русский на белом хаммере 🙂
русскоязычное (русскочитающее) население потенциально (да и фактически, думаю) самое начитанное в мире.
потому, что авторские права и интеллектуальная собственность не так строго соблюдаются, особенно, скажем на lib.rus.ec 🙂
а опубликовать даже Хэмингуея на Гутенберге нельзя, так как не прошло 70 лет со дня его смерти
Я давно задумал самоубийство в одноклассниках, но лавры Мане не дают покоя хочется приурочить самоубийство к какому ни-будь событию.
Оно настало пару дней назад:
Итак, я совершаю odnoklassniki suicide в знак протеста к известному решению нашего МИД-а.
Сегодня подумал, что обьем бицепса, который так ценится некоторыми девочками, принципиально не отличается от отношения некоторых мальчиков к обьему груди
А посему, вполне адекватная реакция на реплику:
– Милый, покачайся, а?
Это:
– Дорогая, сделай имплант груди.
– Вот, получила сегодня росийский паспорт
– И будешь доставать его из широкой юбки
– Угу… смотрите, он пахнет водкой на этой странице
(все нюхают паспорт)
– Они кстати заставят отказаться от армянского гражданства
– А как все евреи с двумя паспортами ходят?
– Ну то евреи… хотя на самом деле я могу потом вновь подать на армянское
– Здорово. А что ты с ним сможешь делать?
– …
(долгая пауза, все думают что можно делать с армянским паспортом, чего нельзя с росийским)
– Ну эта… – догадался я – в Тбилиси можно ехать
– Да! (радостно) – применение армянскому паспорту нашлось!
noch: http://www.whitehouse.gov/the_press_office/Statement-of-President-Barack-Obama-on-Armenian-Remembrance-Day/
Ա։ Իսկ ի՞նչն է “The Meds Yeghern must live on..” ասելու: Որ մենակ հայերը հասկանա՞ն
noch: սպանիր
[отсюда ][1]
Возможность комментариев благоразумно отключена. Но не удержусь, запостю свой комментарий здесь:
Надеюсь, не пройдет и десяти лет, и ты согласишься, что демократия – хорошая штука, и к ней стоит стремиться. Потому, что в условиях реального баланса сил, а не монополизации/узурпации власти, вероятность появления шагов типа как 23-го апреля 2009 года радикально снижается.
[1]: http://ahousekeeper.livejournal.com/423256.html
флешмоб от deessecydonia
}}
Computer Language – это неправильный термин.
Языки программирования – самые что ни на есть Human языки. Они созданы людьми для людей, чтобы с их помощью выражать (описывать) и читать мысли (читать – если это не перл :))
Наличие компилятора только подтверждает мою мысль, ведь он транслирует человеческое описание алгоритма в машинные коды – нативный компьютерный язык.
Человек, который умеет писать, скажем в шестнадцатиричном коде, – он знает компьютерный язык. Тот, кто знает ассемблер – умеет общаться с компьютером со словарем. А тот кто знает Си или Паскаль – он не умеет общаться с компьютером без переводчика 🙂
Люди думают по разному, и именно поэтому есть такое количество языков программирования
Ես սիրում եմ Կենդանի Մատեանը որովհետեւ այն մարդկային է։
Ես սիրում եմ մարդկայինը։ Նույնիսկ համակարգչային լեզուները իրականում բնավ համակարգչային չեն, այլ մարդկային։ Նրանցով մարդիկ արտահայտում են մտքեր, եւ կարդում են այդ մտքերը։
Հիշենք [ռենեսանսի հումանիստներին][1]:
Այնպես որ ԿՄ֊ն հումանիստական է։
[1]: http://ru.wikipedia.org/wiki/%D0%A0%D0%B5%D0%BD%D0%B5%D1%81%D1%81%D0%B0%D0%BD%D1%81%D0%BD%D1%8B%D0%B9_%D0%B3%D1%83%D0%BC%D0%B0%D0%BD%D0%B8%D0%B7%D0%BC#.D0.AD.D0.BF.D0.B8.D1.81.D1.82.D0.BE.D0.BB.D1.8B
названия френд ленты у друзей, и мое восприятие 🙂
Люди – очень человечно, спасибо. Приятно.
Лента – описательно, пофигистично
Friends – наверное по умолчанию
someone’s friends – неплохо, но попахивает селфиш
Друзья – по умолчанию? или так любит мир?
друзья? – здоровый цинизм?
What people say – многословно
френдс – игриво 🙂
Потерянные в раю – хм. էս ու՞ր եմ ընկել։ 🙂
Ընկերներ – սոց րեալիստական՞
ընկերանի – չեմ հասկանում։ ընկերանոց կհասկանայի դեռ։ ասում եմ չգիտեմ հայերեն։
Friend’s entries – серьезный вы наш 🙂
Эти – самые 🙂 – ну да, как их там… эти… 🙂
жжисты которых я читаю – понимаешь, жжисты, понимаешь
Amis – Amigos типа?
amici – то же?
ախպերություն
я вас люблю – без комментариев
мои ЖЖ друзья – трогательно 🙂
ԺԺապավեն – դզում ա 🙂
friends-mriends – վոոբշե ա դզում 🙂
вумности от друзей – :)))
Народное творчество – в точку!
дружба – станция метро
следы на воде – без комментариев
фрЭнды – ага
Добрые люди – кто вам такое сказал?
Barekamners: – тамбовский волк тебе…
ребятыыыыыыы! :)))
А У НИХ – а из нашего окошка
Friends will be friends – хм?
чтиво – айо 🙂
More news from nowhere – nice! 🙂
My friends – are so depressed?
Adult Content Notice – threatful
Ընկերներ | Друзья | Friends – давайте жить дружно!
Ребятыыыыы – рыбята
Други мои – а то как же
իմ մյուս լավ դեղին ճուտիկները, հավիկներն ու աքլորիկները … դե լավ, կուզեք` մարդիկ էլ 🙂 – это надо додуматься 🙂
Ես սիրեցի xlockmore դեռ այն ժամանակվանից, երբ սկսեցի ակտիվ օգտագործել Windowmaker.
Իմ ծրագրերի ցանկի մեջ միշտ կա xlock տողը։
Աշխատանքի տեղը այլ նոութ է, ու նրան միանում է արտաքին մոնիտոր։ Երկու էկրան միաժամանակ են աշխատում։ Գուցե այդ պատճառով xlock֊ը ընկնում է սեգֆոլթ գիշերվա ընթացքում։
Segmentation fault
xlock: caught signal 11 while running goop mode (uid 0)
փնտրելով, գտա բագ, որը [կար][1] դեռ 1999֊ին.
փաստորեն, փակել էկրանը իրանով չի լինում, ու ահա իմ լուծումը՝
ու տենց
[1]: http://www.monkey.org/openbsd/archive/misc/9909/msg00285.html
У меня дома стоит телик.
Я телик очень давно не смотрел, в последний раз в гостях фильм Спилберга про марсиан
🙂
Вот включил я его, вижу по ОРТ передача вроде научно популярная
И ушел в свою комнату, инетался. А краем уха слушал. Оказалось, передача про реинкарнацию. Ну и ладно. Ученые какие-то говорили, но все почему-то только за. А потом диктор сказал серьезным таким и страшным, как это принято в росийских документалках, голосом: “научных данных опдтверждающих реинкарнацию пока нет”.
Значит пока!
– Что за чушь? – подумал я поморщившись.
– Это чушь – услышал я по телику – пошел посмотреть, кто же со мной согласился. Оказывается – православный священник. Единственный, кто сказал, что это чушь в научно-популярной программе по ОРТ – православный священник! Ну ладно. В тот день я заснул читая и не вырубил телик в соседней комнате. Утром просыпаюсь и слышу:
– Это платье как нильзя подходит для начала личных отношений.
Ну думаю, какая-то “блондинистая” передача. А там другой голос продолжает анкап:
– И дорогие мужчины, когда женщина говорит “нет”, это вовсе не обязательно означает “нет”, это она просто женщина, поэтому так говорит!
Ну и брейнуош – думаю безжалостно вырубая тв. А это по первому каналу росийскому! С ума сойти!
С тех пор прошло недели две пока я решился включить телик еще раз. Попал на передачу Гордона. Ну хоть что-то рациональное. И на том спасибо.[}}
[отсюда][1]
[<img border="0" style="border: 0px solid;" src="/weblog/uploads/2012/04/valid515_h6dfd8c9f378d16153f075c53732fe6eb85.png" width="100%" >}}
[1]: http://avaxhome.ws/ebooks/personality/CommonMistakesMake.html
[2]: http://armchgk.com
на прошлом месте работы я очень рекомендовал использовать скомпилированные с О3 оптимизацией gentoo системы на reiserfs вместо RHEL на ext3
Сделал сетап дженту с скомпиленныйм с О3 mysql так как это их интересовало больше.
А потом уже уйдя с той работы получил результаты их тестов.
меньше – лучше 🙂
blue – my custom Gentoo, Red – RHEL 🙂
мой сетап gentoo против их сетапа RHEL на той же машине
6.53 секунды против 10.74 секунды
21.14 секунды против 32.75 секунды
2 минуты 57.14 сек против 3 минуты, 54.27 секунды
7 минут 44.56 сек против 10 минут 2.54 секунды
P-4 2.4 MHz RAM 512,
Gentoo (kernel 2.6.28.7, FS – reiserfs)
RedHat 4 Enterprice (kernel 2.6.9-5, FS –ext3)
WRITE
Gentoo
41 MB, 387203 record file
LOAD DATA INFILE “04062007” INTO TABLE ulog; Time 6.53 sec
64 MB, 590284 record file
LOAD DATA INFILE “03282007” INTO TABLE ulog; Time 10.74 sec
RH4 EL
41 MB, 387203 record file
LOAD DATA INFILE “04062007” INTO TABLE ulog; Time 21.14 sec
64 MB, 590284 record file
LOAD DATA INFILE “03282007” INTO TABLE ulog; Time 32.75 sec
READ
Gentoo
SELECT COUNT(*) FROM page, page_info WHERE page.page_namespace = 100 AND page.page_id = page_info.page_id; Time 2 min 57.14 sec
SELECT COUNT(*) FROM page WHERE page_title LIKE ‘a’; Time 7 min 44.56 sec
RH
SELECT COUNT(*) FROM page, page_info WHERE page.page_namespace = 100 AND page.page_id = page_info.page_id; Time 3 min 54.27 sec
SELECT COUNT(*) FROM page WHERE page_title LIKE ‘a’; Time 10 min 2.54 sec
– у меня был продуктивный уик-энд: написал кучу постов
– у меня тоже – пришли гости и мы весь день пили
[}}
Ту Астарта. Слишком длинный комментарий, так что пишу пост
Я не “верю”. Вера – иррациональна. Страх – иррационален.
Поэтому, неправильно сказать, что я верю.
Правильно, что я полагаю. Иногда я использую слово “верю” подразумевая “полагаю” потому, что так красивее звучит. Но смысл который я вкладываю – не вера, а предположение.
Я часто говорю “мне кажется”, “я считаю” и произнося это я имею в виду, что мне кажется, что это ближе к действительности. Исходя из того, что мне кажется, я могу так или иначе поступать.
Мне кажется, что так как я 9 раз из десяти видел вон там ту дворняжку, и она каждый раз лаяла на Отто, когда мы мимо проходили, то лучше сейчас там с Отто не проходить.
Не факт, что собака сейчас там. Однако вероятность того, что она там велика. Я могу пойти другим путем, и не исключено, что наткнусь на ту же собаку. Однако по статистике я как правило ее там не встречаю. Что я выбираю? Я выбираю статистически оправданный метод встречать ту дворняжку реже, чем не встречать. Это про “я полагаю”.
Это рационально. Однако если я свяжу какое либо медикли 🙂 анрелевант событие к собаке, то я уже иррационален. Если я подумаю – вот мой друг час назад мне сказал что-то значит я встречу собаку – это чушь. И это легко доказать статистичеки.
Однако есть истина. И эту истину можно подтвердить или опровергнуть научно. Вопрос в том, стоит ли верить в то, что Ньютон был. И Эйнштейн был. Или это плод моего больного воображения. Если плод – то я/мы все в матрице. Поэтому, либо живем исходя из того, что мы в матрице, и все не правда, либо стараемся быть рациональными.
Вопрос был про “давай посмотрим на небо”. Давай посмотрим в еще более сложное место, внутрь себя. Я знаю, что во мне есть кровь.
Я знаю, что “если полоснуть ножом по пальцу, то из него пойдет кровь”.
Почему?
Потому, что люди (не я лично) занимались исследованиями, и дошли до многого. Я знаю что такое сердце и какую роль оно выполняет. Я не видел лично многое но я знаю. Потому, что “мы стоим на плечах гигантов” и основываемся на опыте других людей и предыдущих поколений. Если я не прав, то мы в матрице, и все неправда. Если все иллюзии, то даже вера не имеет смысла.
В частности поэтому я считаю текст одним из важнейших достижений человечества.
Да, книжки обманывают. Да, текст не всегда верен. Но можно и к этому отнестись рационально. Я сейчас читаю старую советскую книжку, и в ней часто используются обороты типа “благодаря коммунистической партии были проведены такие исследования и выяснено то-то и то-то.” Является ли коммунистическая партия обязательным или достаточным условием для проведения таких исследований? Нет. Следовательно, я знаю, что это пропаганда и блеф. Так мы учимся отличать истину от не истины, но рационально.
Что нам мешает быть рациональными? Мешает то же, что и помогает – наше врожденное свойство искать причинно-следственные связи. Если сунуть палец в розетку в которой есть ток, то тебя ударит. Если выпить яд, то рано или поздно “почувствуешь легкое недомогание”. Если прошла черная кошка, а потом что-то не удалось, то значит вот оно – причина в кошке. Но первые две причинно-следственные связи можно научно подтвердить, а третья – чушь. Она даже экспериментально не подтвердится, потому, что если взять статистику, то понятно будет, что кошка чаще не действует чем действует. Значит однозначного правила и связи с кошкой нет.
Однако, рационально то, что человек, который “верит” в то, что черная кошка обязательно принесет ему невезение, подсознательно либо сознательно сделает что-то, что принесет ему невезение. Помню рассказ Арамазда про очки и азербайджанскую пулю. Очень классный рассказ и хорошая иллюстрация. Он чувствовал себя виноватым. Он считал, что заслуживает наказания. Он подсознательно настроил себя на это, и я не исключаю того, что он подсознательно сделал все, чтобы подставить себя под ту пулю.
Это не значит, что все подставляют себя под несчастья, которые с ними происходят. Хорошо, если спорно говорить о том, ограбят тебя на улице или нет, потому, что ты можешь несознательно выдать себя как человека с психологией жертвы на что клюнет преступник/маньяк, то некоторые вещи от тебя не зависят. Не зависит от тебя пролила Аннушка масло или нет. Не зависит от тебя выпил тот водитель или нет. Вера в то, что при переходе улицы нужно смотреть налево, а посередине – направо – иррациональня. Скока раз я замечал, что машина не следую правилам движения проезжает справа там, где ее следует ожидать слева. И чтобы не попасть под машину я часто (не всегда, а лишь когда помню или удобно) смотрю влево, затем вправо.
Я не исключаю этим возможность попадания под машину но снижаю ее вероятность.
У Амели был иррациональный денайал в попытке ухода от действительности. Помнишь, когда Нино не пришел, она чего только не напридумала, только бы не признать, что он действительно не пришел.
И очевидно, что то, что Нино стал моджахедом, not impossible, just very very unprobable (c) Trillian
Еще вспомнил такой эксперимент про денайал. Состоящих в браке партнеров просили ответить на вопрос о том, как они в итоге поженились. Очень просто – выбрать один из трех пунктов – а) я выбрал(а) его. б) он(а) выбрал(а) меня. в) мы выбрали друг друга. Так вот скока иррациональных ответов не писали проходящие тест. Вплоть до того, что это был нафс, это был тухт-у-гир. Тока бы денайать что это они сознательно сделали такой выбор. И так жестоко ошиблись.
Просто так никому кирчич на голову не падает – это денайал того, что рационально мы знаем, что от нас не все зависит. Потому что мысль о том, что кирпич может упасть просто так, и это от тебя не зависит – страшна. Страх – иррационален.
Это попытка найти рациональность, хоть и не рациональная.
На самом деле, ес ел индз дрел ем им еразатс тхаи тех.
Я иногда стучу по дереву. Я знаю, что это бывает тогда, когда я переживаю, когда мне не по себе, когда i’m in pain, когда я слаб. Я знаю, что это слабость. Я знаю, что это не рационально. Когда у меня хорошее самочувствие и настроение – я рационален и не стучу по дереву. Я люблю смотреть Хауса и читать Фромма потому что получаю заряд рациональности. Помнишь серию Хаус вс год? Все уже поверили что тот парень наделен даром и вылечил раковую больную. Только Хаус понимал, что ее “улучшение” имеет рациональное объяснение и тот парень ни при чем. Однако даже после того, как он выяснил в чем дело, люди хватались в денайале за любую зацеплу лишь бы не быть рациональными и верить. Но я знаю, не верю, а знаю, that everything has a rational explanation. Even things that we dont understand yet.
[}}
в разное время и от разных людей мне приходится слышать фразу: “человеку необходимо верить во что-то”. При этом под “что-то” обычно подразумевается что-то типа бога.
🙂
Наглядное противоречие. Мир несправедлив.
А людям хочется верить в то, что справедлив. И быть хорошими, по их понятиям, понятно.
И для этого им нужен бог.
Нет, ребята, мир не справедлив. И жесток. И нужно с этим смириться.
Однако это вовсе не означает, что нужно самим становиться несправедливым и жестоким. Отсутствие справедливого возмездия также не означает, что нужно быть, скажем, непорядочным. Опять же, по своим понятиям.
Неужели Вам так нужен бог, вера в то, что мир устроен справедливо а добро побеждает, чтобы не опуститься?
П. С. Добро выбыло уже в четвертьфинале (c) bormor http://bormor.livejournal.com/332997.html
И это тоже не означает, что можно позволить себе стать плохим.
“Идеал недостижим, но к нему надо стремиться” (c):) [}}
Несколько лет назад, после ежедневного подъема на каскад во время прогулки с Отто, мы с одной милой девушкой сидели на скамейке внизу, а Отто устало валялся в травке рядом.
К нам подошел один парень, и попросил “полюбить”, то есть погладить собаку.
– Нет – ответил я резко.
– Почему? – спросил он?
– Он не любит, когда к нему лезут незнакомые… и осекся, чтобы не сказать “парни”
Правда, не любит. Терпит, но не любит. Когда девочки подходят, ему нравится. Возможно, потому, что они более искренни в своем общении с ним. Или потому, что он мальчик.
А незнакомым он правда не доверяет. Если он где-то далеко во время прогулки нюхает травку, а ко мне подойдет кто либо, он оставит свое увлекательное занятие, и придет посмотреть на незнакомца, сядет рядом, и не оставит меня в наедине с ним ни на секунду.
Но не об этом речь. Этот парень постоял, помялся, и ушел. Затем вернулся, и сказал
– У меня тоже была собака. Тоже овчарка. Она месяц назад сдохла.
– Сдохла? – в этом слове я улавливаю неуважение к жизни … и настороженно отношусь к человеку, который о своей собаке скажет “сдохла”. Ну да, может, если она у него во дворе собственного дома жила на цепи всю жизнь и никакого общения… все может быть.
– Да – ответил он.
– От чего? – поинтересовался я, так как мне правда было интересно ради статистики.
– Она покончила самоубийством. – ответил он. – ей надоело жить, она была старая
“ну не идиот?” – подумал я и сказал, глядя ему в глаза, медленно и с расстановокой:
– Собаки не кончают самоубийством
– Нет, честно, моя покончила.
“Твоя”? Что значит “твоя?” В этом слове я часто улавливаю оттенок: “мой диван, моя стенка, мой гардероб…” ну и собака понятное дело. Она не живая, и у них как раз под стать стенке. Цветами подходит. Ротвейлер какой ни-будь. Ротвейлеры были популярны у “новых армян” в то время, так как им казалось, они страшные, и их тоже будут бояться. Это уже потом выяснялось, что воспитать рот-а они не в состоянии потому, что не умеют, не последовательны, не хватает жесткости (не жестокости, а жесткости).
И придется собаку отдать “в деревню”. Где ее скорее всего пристрелит сосед после того, как она слопает его куриц. Или задерет кавказец за выпендреж городского франта.
Или он будет сидеть на цепи и выполнять как и раньше декоративную функцию. И лаять.
Что еще можно делать собаке на цепи? Сейчас вместо ротов страдают стаффы, кстати.
Из-за этих…. Но они не виноваты – зло совершается из-за невежества часто.
– Ты ее наверняка знал – продолжил он. Она жила над домом хоровых искусств, на крыше.
Конечно я ее знал. Это здание на саят-нова, где высотка соединена с одноэтажным домом
На крыше этого первого этажа жила собака. Балкон ее владельцев выходил на крышу здания “хорового дома”.
Когда мы проходили мимо по улице, она почти всегда смотрела на нас с завистью, и неистово лаяла. В ее лае не было столько злобы, сколько беспомощности, истерики. Она с ума сходила от одиночества. Иногда, когда она лаяла, жители этого дома, стоящие на улице переговаривались друг с другом, и рассказывали, что ей просто выставляют миску с едой и водой на крышу.
– Как она “покончила с собой”? – поинтересовался я. – Напилась димедрола?
– Спрыгнула – ответил парень.
“Черт, довели собаку” – подумал я. Она просто так хотела вместо того, чтобы неистово бегать по крыше, просто погулять, уйти с этой чертовой крыши, понюхать травку внизу на газоне, посмотреть сблизи на других собак, себя показать, одним словом – простые собачьи радости 🙂
– Как вы могли? – сказал я. – Нет, я понимаю, что кто-то из ваших притащил собаку, скорее всего твой отец, а кто-то, скорее всего мать, сказала ее убрать. Потому, что он ее заранее не спросил. И решил поставить перед фактом.
– Норик – одернула меня спутница.
– А потом, когда они не смогли ее никому сплавить, то выкинули на крышу, благо она под боком. Чтож, и можно сказать “у меня есть собака”, и жена не сильно возражает.
– Норик! – спутницу я явно раздражал.
– Конечно, я не обвиняю тебя, ты тут ни причем! – не унимался я. Ты ведь не мог возразить и пойти против авторитета родителей. Тебе и в голову не пришло бы.
Но черт возьми, ты _мог_ хоть изредка ее выводить!
– Норик, заткнись – сказала моя спутница.
– Я выводил – тихо ответил парень
– Два раза в год? – съязвил я. – чтобы пофикстулить перед друзьями? Я тебя ни разу с ней не видел! Зато видел ее! Она бегала в истерике по крыше, пока наконец ее желание погулять не превысило чувство самосохранения, и она спрыгнула, понадеявшись, что все обойдется. Ведь она не гуляла и не брала барьеры и не знала что такое падать.
– Либо ты сейчас же заткнешься, либо я уйду. Оставь его в покое. Ты не имеешь права.
– Что? – я был удивлен. Потом посмотрел на парне.
Я не помню что я сказал ему. Наверное “арайжм”. Затем повернулся к ней и спросил – “что?”
Тогда мы круто поссорились. Она утверждала что я почем зря унижал парня, что от него ничего не зависело, что все равно все в прошлом и ничего не изменить уже и я просто упражняюсь в умении больно уколоть. Я возражал, что он не должен обманывать себя и рассказывать налево и направо что собака покончила самоубийством. Упиваясь своим несчастьем. И считая что “у него была собака”. Ни фига у него не было. Что должен понять, что нельзя так поступать, и что на нем тоже часть вины. И от него тоже что-то зависело. Что жалко собаку и какая у нее была жизнь. И таких много. Потому, что люди такие. Она считала что еси я даже и не прав, то все равно слишком невежлив, и мне за такое поведение морду набить следовало бы. И что я не имел права так себя вести.
Мы друг друга тогда сильно не поняли и обоим было очень паршиво. Ей, что она связалась с таким неотесанным грубияном. Мне – что она меня им считает.
Ссора с любимым человеком – всегда потрясение. С очень любимым – сильное потрясение. По моему я кажется некоторое время стал держать свое мнение при себе после той ссоры.
Вчера наконец увидел 5-20 Хауса. И как он разговаривал с родителями Катнера. И вспомнил ту чертову ссору.
И сначала подумал – а я все равно правильно поступил тогда. Буду оставаться самим собой. Ссора – значит так и должно быть. Как если собака прыгает с крыши. Это тоже так и должно было быть. И мальчик, утверждающий, что это было осознанное самоубийство и ей надоело жить. Так и должно было быть. Но если каждый будет оставаться самим собой и не меняться, так ничего не изменится. People don’t change. Nothing changes.
[}}
Есть у меня друг по имени… пусть будет Ерванд. Познакомились мы очень давно. Да и история произошла очень давно, когда я был почти тинейджером. Так вот Ерванд меня вечно пытался учить, что нельзя вот так долго девственником оставаться, что “нужно” переспать и все такое.
А я отвечал что ай донт кейр, и это правда, ай диднт кейр ат алл.
Вообще сейчас я удивляюсь сколько во мне было классного уже тогда, и насколько мало я страдал глупостями, излишка которых не ощущали мои приятели. Правда у меня свои глупости были, но не об этом сейчас. Так вот, как-то Ерванд вновь начал свои нравоучения о том, что нелья вот “в таком возрасте” быть девственником. А так как у него были связи, и пара шлюх ему была сильно обязана, то он время от времени из искренних и чистых побуждений пытался меня уговорить на секс с проституткой.
Я отвечал, что считаю, что секс за деньги – это расписаться в собственной несостоятельности. Что итс нот фан, это не романтично, если ты сам не влюблен, сам не поклеил, сам не поцеловал…
А заплатить и переспать каждый может. Он возражал, что типа, подарок, платить не надо. И в один прекрасный день, когда он в очередной раз предложил, я согласился
– ок. Давай. Тока давай пусть будет хорошенькая.
– будет тебе хорошенькая – пообещал Ерванд
Итак, мы договорились встретиться на Баграмяна, недалеко от места, где у Ерванда была квартира для секса. “Хата” – как он ее назыал. А вообще он жил с мамочкой и папочкой. Несмотря на возраст. Итак, мы встречаемся, Ерванд сияет – несколько лет он меня пытался уломать. И мы садимся на скамеечку, он смотрит на остановку напротив и говорит:
– смотри, вот она
– кто?
– ну вон в фиолетовом платье
Смотрю, на остановке действительно девушка в фиолетовом платье.
Красивая, интересная. Мне понравилась. Но она довольно прилично выглядела. И совсем не похожа была на шлюху.
– Ерванд, ты уверен, что она?
– Конечно!
– Та что рядом с киоском?
– Она самая. В фиолетовом.
– Да я вижу – но она… неужели она проститутка?
– Конечно – ухмыляясь ответил он.
Я смотрел на девушку, и чем дольше смотрел, тем больше она мне нравилась. Черт, с такой бы познакомиться, а не секс на один раз по ервандиному “лавутюну”.
– Ерванд, знаешь, она мне нравится.
Ерванд был доволен и засветился.
– Нет, я серьезно, Ерванд.
– Ну сейчас, подойдет вторая и пойдем. Мы с ней повертимся часик пока вы не закончите. Я тебе мешать не буду.
– ок
– А вон кстати и вторая – сказал Ерванд.
– Где?
– Вон, идет, с красной сумочкой.
На противоположной стороне улицы проходила какая-то тетенька, с короткой стрижкой, крашеными волосами, полная и уж точно не секси.
Затем я заметил кучу грима на лице.
Мне просто плохо стало.
– Ерванд, это ужас.
– Успокойся. Я же тебе хорошенькую достал.
– Я молчу
И тут эта тетенька подходит к другой тетеньке на остановке. И я вижу, что та тетенька тоже “ужс” а на ней фиолетовая юбка.
– Ну вот, мы в сборе – сказал Ерванд – пошли знакомится
– С кк.. кем? Это эти тетеньки?
– Ну да!
– Я думал та девушка…
– Какая?
– Та – сказал я – в лиловом платье – посмотрел, и увидел, что девушка остановила маршрутку, села в нее, и уехала.
– Ну пошли – сказал Ерванд.
– Иди ты к черту, Ерванд – ответил я – я пошел.
– Я же договорился – попробовал упрекнуть меня он
– Ну раздоговорись. Или поразвлекайтесь втроем. Мне неохота. А еще ты платье от юбки отличить не можешь!
На самом деле я бы ни за какие деньги не то что в постель, а рядом стоять с теми тетеньками не согласился.
– Струсил! – попытался манипуилровать Ерванд
– Иди к черту! – крикнул я ему уже издалека, развернулся и быстрым шагом спустился к опере, думая – как классно, что та девочка не оказалась шлюхой. Как классно, что я не перешел улицу. Какой я идиот был что согласился. И как здорово, что я сейчас один, иду по улице, иду домой, и далеко от них всех
[}}
сегодня коллега подошел ко мне посмотреть вывод диффа гцц
а чтобы ему было удобнее смотреть я запустил tkdiff
Он смотрит на окошко и говорит
“У тебя ткдифф какой-то более красивый”
– Ну а как же – отвечаю – ткдифф у соседа всегда красивее
у меня на двери два замка. соответственно в кармане с интересным электронным брелком с надписью RSA 🙂 два ключа.
Ключи абсолютно идентичны.
На вид не отличишь. Но когда я достаю их, я четко ощущаю, что вот этот ключ для верхнего замка, а этот для нижнего. И ни разу не ошибся.
Такое же ощущение бывает, когда я пишу программу, и либо написал глупость, или сделал опечатку, но не заметил. Если это ощущение возникает, то нужно лишь посмотреть повнимательнее и обязательно ошибка найдется. Если сильно устал и не заметил, то она выявляется компиляцией. А если логическая то потом найду во время отладки.
Еще когда я был маленьким, и играл в игры, мне удавалось предсказывать поведение генератора случайных чисел. Тогда я не понимал в чем дело. Ведь числа сапосед то би случайные. Но повзрослев понял что числа псевдослучайные, узнал про алгоритмы, и следовательно, подсознание вполне могло предугадать поведение программы.
Есть правда вещи которые трудно объяснить рационально. Поэтому чем хоранум
Вот так мое подсознание мне помогает в быту по мелочам 🙂[}}
n: isk voobshe es havesov dzez het kzbosney 🙂
lavn a otton 🙂
me:ura
du iran havanecir!
🙂
ես ուրախ եմ
🙂
n: shaat :))
es iran heraka el ei havanum 🙂
n: es nenc ei zarmacel, vor ink@ tenc hangist toghec, vor es iran sirem .. i dep ahagin erkar
me: հաաաա նիքը սիրում ա աղջիկներին
ու պոֆիգիստ ա
n: :)))))))
me: ու վոոբշե լավն ա
🙂
ու լավ գիտի ով ա լավը ով չէ
n: gites che, kendaniner@ bnavorutyamb tererin en nman 😀
me: 🙂
n: ev aydpes 🙂[}}
новости с http://www.gentoo.org/doc/en/gcc-optimization.xml
Интересно, какая сейчас разница
\# gcc -c -Q -O2 –help=optimizers > O2
\# gcc -c -Q -O3 –help=optimizers > O3
смотрим
\# diff O3 O2
<!--more вот что получилось-->
35c35
< -fgcse-after-reload [enabled] \--- > -fgcse-after-reload [disabled]
43c43
< -finline-functions [enabled] \--- > -finline-functions [disabled]
67c67
< -fpredictive-commoning [enabled] \--- > -fpredictive-commoning [disabled]
128c128
< -ftree-vectorize [enabled] \--- > -ftree-vectorize [disabled]
135c135
< -funswitch-loops [enabled] \--- > -funswitch-loops [disabled]
Это одна из первых сказок уважаемого Бормора, которую я прочел
Называется “Сказка, стремящаяся к хэппи-энду”
http://bormor.livejournal.com/34846.html
Я знаю, что зачастую сам автор не вкладывает определенного смысла, а лишь поднимает вопросы.
Не вооруженным взглядом мне сразу стало видно два ответа.
а) Идеал недостижим. А счастливым можно быть и без идеала.
б) Идеал есть! Иногда стоит лишь попробовать, and you might find сами знаете что.
А сами люди ставят себе рамки, не будучи перфекционистами и не веря в лучшее.
Интересно, какие мысли у друзей возникают по прочтении?
Новые варианты?
И еще интересно какой вариант вам ближе – а или б или совсем новый?
После разрыва серьезных отношений остается рана, глубина и продолжительность заживания которой прямо пропорциональна глубине и продолжительности отношений.
Вначале рана лишь кровоточит и боль не всегда сразу заметна. Затем кровь останавливается, теперь боль точно даст о себе знать. Можно избавиться от нее лишь на время обезболивающими типа алкоголя, наркотиков.
Со временем о ране удается забыть. Но возникнет занудная ноющая боль, если ее нечаянно задеть. При этом у человека возникает вопрос: а стоит ли не задевать, если она, рана, все равно есть, и ты лишь временами о ней забываешь. Однако если на нее постоянно смотреть, теребить или не беречь, чтобы ее ничего не касалось, то не трудно с ума сойти. Особенно в это время “помогают” “друзья”, рассказывающие о его или ее личной жизни. Неужели не ясно, что независимо от того, безразлично вам или нет – об этом определенно лучше не упоминать
Постепенно иммунитет восстанавливает ткани, и рана затягивается. Остается лишь шрам.
А шрам, он не болит. Но заметен.
Но не всем, а лишь тем, кто может увидеть тебя сблизи, или без одежды.
из комментариев [отсюда ][1]
[1]: http://sviet.livejournal.com/259128.html
После этой встречи он понял весь ужас происшедшего: она стала с именно той, кем он хотел ее видеть: независимой и самостоятельной девушкой. А он таким, о ком мечтала она: самовлюбленным пофигистом.
Но теперь уже они не могут быть вместе.
Может потому что если любят, то любят какими есть вместо того, чтобы стараться слепить нечто свое. Или потому, что идеал по определению недостижим. Если ты его найдешь, то он не твой. Слепишь – уйдет.
Сложно провести границу между развитием человека таким какой он есть и изменением его под себя.
Тем более когда одно другое не исключает.
Один мой друг сказал – отношения – как программы. Версия два всегда лучше, потому, что больше умеешь и больше понимаешь и сможешь правильнее выстроить. Но если понимаешь. Бывает, что натыкаешься на одни и те же грабли постоянно.
Мне очень очень очень нравятся некоторые пары. Они такие расслабившиеся, такие искренние, такие свободные друг с другом.
И никаких амбиций, как-то “он/она недостаточно хорош/а для меня”. Их не волнует ничего, они знают, что не сделают такого пропуска, из-за которого все испортят, они уверены друг в друге, они просто могут расслабиться и быть счастливы. Потому, что классно вместе! 🙂
Это так сложно – расслабиться и быть счастливым.
Когда я этого хотел (а может даже и мог), мне не везло с девочками и/или обстоятельствами. Потом я у них научился, и им стало не везти со мной. Такова жизнь. Если вы хотели справедливости, то выбрали не ту планету и не тех существ. Но черт возьми бывают люди у которых все получается. Слабы родителськие программы, слабо влияние социума.
Они просто такие какие есть. Прямо как у Дагласа Адамса: “Например, на планете Земля люди всегда предполагали, что они разумнее дельфинов, потому что они придумали так много: колесо, Нью-Йорк, войну и т.д., а дельфины всегда только плескались в воде и развлекались. Дельфины же, напротив, всегда считали себя разумнее человека — причем, по той же самой причине.”
Мне кажется, что если бы дети росли без родителей, в мире с свободным доступом к литературе, обучающим материалам, возможностью выбирать круг общения, мир бы стал лучше.
уютная библиотека,
чай с жасмином,
интернет
жизнь прекрасна!
me: oh, don’t thank me
t: 😀
me: this is just who am i
🙂
t: суре
sure
and sounds like a threat
Этот лист цитат товарища У. Черчилля я нашел у одной товарища в фб 🙂
Право решать, как кажется многим, это право утверждаться В реальности это тяжёлый и ответственный постоянный выбор
“Успех заключается в способности идти от одной неудачи к другой с нарастающим энтузиазмом”
Кто владеет информацией – тот владеет миром.
Искусство политика в том, чтобы предсказать то, что произойдет завтра, через неделю и через год, а затем объяснить – почему это не произошло.
Демократия – наихудшая форма правления, если не считать всех остальных.
Большое преимущество получает тот, кто достаточно рано сделал ошибки на которых можно учиться.
Если вы решили убить человека, ничего не стоит быть вежливым
В военное время правда столь драгоценна, что ее должны охранять караулы лжи.
Врожденный порок капитализма – неравное распределение благ; врожденное достоинство социализма – равное распределение нищеты.
Все, чего я хотел, – это согласия с моими желаниями после конструктивной дискуссии.
Лучше делать новости, чем рассказывать о них.
Ничто в жизни так не воодушевляет, как то, что в тебя стреляли и промахнулись
Я никогда не стоял там, где можно присесть и никогда не сидел там, где можно прилечь.
“В Британии никогда не было антисемитизма. Бритнцы никогда не чувствовали, что они глупее евреев.
– բարի օր, ես տան համար եմ զանգում։
– դուք պարսիկ ե՞ք
– ես՞
– հա
– չէ․․․
– հայ եք՞
– հմ․․․ հա․․․
– չէ, պարսիկի պես եք խոսում
– ե՞ս
– հա
– չէ, ես հայ եմ, կարող եմ պասպորտը ցույց տալ
– բա ինչի եք պարսիկի պես խոսում
– ես՞
– հա
– ես ռուսախոսի պես եմ խոսում
– նու պագավարի սա մնոյ պա ռուսկի
– ու մինյա տակոյ նոս, շտո կագդա ուվիդիշ, նե ուսամնիշսյա
– բայց դու ստե՞ղ ես ծնվել
– այստեղ եմ ծնվել, այստեղ մեծացել, այս ջուրը խմել․․․ չերտ․․․ կակ եե․․ սարնորակ․․․
– լավ, իսկ ո՞վ ա երգում էդ երգը
զանավես
date Sat, Mar 28, 2009 at 2:21 PM
subject Arm*** 2009
mailed-by gmail.com
joxovurd uxarkeq inz zer presentationner
people send me ypur przentations
—
Best Regards
——————————–
date Sat, Mar 28, 2009 at 4:21 PM
subject Re: Arm*** 2009
mailed-by gmail.com
ai olredi sent u main
http://community.livejournal.com/house_am
ու տենց
С юных лет ловил себя на том, что мне не нравились girly girls. Обратите внимание, я написал girly. А кто сказал, что именно “girly”? 🙂
Долгое время я пребывал в глубоком denial потому, что все девочки вокруг соответствовали определенным обществом набором свойств, которое это общество считает девчачьими, женскими. И вышел из denial только осознав, что это environmental, и social. Это не в природе человека. Not genetic.
Это приобретаемо.
Итак, что для меня – “girly”. Поправимся, для чистоты терминологии.
Не “girly” а “what is supposed to be girlish in our society”. Долго получается.
WISTBGIOS. Или STBG. Вот, так приемлемо. Так вот, supposed to be girlish girls обладают рядом поведенческих характеристик и свято верят в ряд несомненных истин.
Как правило этот внутренний мир отражается на внешнем другим набором движений, вкусов, привычек, интонации, мимики.
Помимо этого STBGG обычно красят ногти, вешают на уши всякую дребедень, стараются выглядеть “гламурно”. Следят за собой, делают “прически”, придают томность взгляду, красят губки. Одевают каблуки.
Я люблю девочек. Я люблю женское общество. Я часто не могу оторвать взгляд от девочки. У меня кружится голова когда я вижу некоторых из них. А если посмотреть некоторым из некоторых в глаза, и они … я не могу продолжать. Это с ума сойти как приятно смотреть в такие глаза. Просто забываешь обо всем. Даже о том, что все это не рационально и глупо.
Но я увлекся.
Так вот, у меня с младу не тока голова не кружится, я вообще не вижу девушки, существо женского пола, когда смотрю на нечто на каблуках. Триффид – он и то более женственный чем это что-то с уродливо изогнутыми ступнями в колодках. Грим на лице напоминает мне воинов полинезийцев. Правда. Ей еще копье дать и на охоту послать в таком прикиде. Ну где там девочка? Воин! 🙂
Маникюр – в этом духе. Сережки на ушах – из той же оперы.
Нет, я люблю одежду. Я не понимаю мужчин, которые на вопрос подружек “милый, как я тебе в этом платье?” отвечают “без платья гораздо лучше”. Нет, я люблю одежду. Одежда – это по человечески.
Я люблю то, что человечно.
Я не люблю то, что supposed to be glamour.
Гламур – он серьезный, претенциозный, и должен быть сногсшибательным.
Мне не хватает в нем легкости, легкомысленности, веселья, молодости!
Гламур, он какой-то рабизный, мещанский. Это как золотая каемочка на визитной карточке.
А молодость, искренность, человечность, женственность – она другая!
Но это все внешний набор свойств.
А он определяется внутренним.
Я не могу утверждать, что любая девушка, которая делает маникюр или использует духи – она STBG. Нет, среди них изредка встречаются адекватные персоны. и наоборот, среди тех, у кого не проколоты уши попадаются зомбированные да настолько, что эл ду сус!
Проблема в том, что общество навязывает девочке (да и мальчикам, но речь сейчас не о них) набор ложных “понятий”. Это делается ненавязчиво, подсознательно. А начинается все с розовой одежды младенцев. А потом выливается в аксептанс того, что домашние дела – на девочке. Но и это не так непререкаемо программируется. Самое страшное – это самое незаметное. И то, что кажется самым нормальным. Это стереотипы вроде “девушка должна быть покладистой”, “должна быть слабой”, “должна быть компромиссной”. Ну и бог с ним что выпивает. Не важно, что бьет – значит любит!. “должна послушно выслушивать проблемы парня/мужа”, “должна его поддерживать во всех самых глупых начинаниях” которое выливается в пафосное “должна открыть ему глаза” и “сделать его счастливым”.
Сами тещи постоянно говорят мужьям дочерей (десятки примеров у меня перед глазами) – “не слушай ты ее”, “не спрашивай ты ее мнение!”
А потом самих девочек задевает фраза “ахчка хоскы аснавани чи”. Ну конечно же “аснавани чи”, если она когда говорит “нет”, значит “не знаю”, когда говорит “не знаю”, значит “да”, а когда говорит “да”, то сам черт не разберет, что это значит. (ц) один хороший парень.
Избитая фраза “я хочу почувствовать себя слабой” всегда приводила меня в ужас. Как можно хотеть почувствовать себя слабым? Фразы типа “некуда бежать, как классно” – тоже хорошая иллюстрация нарушения.
Есть такой тип – Лесли. Пишет книжки о том, как девочек клеить. Дело в том, что действительно, все что он пишет, будет работать на большинстве девочек. А пишет он примерно то же. Не знают они чего хотят. Когда говорят “нет” – это они так просто говорят. Если уходит из твоей квартиры – закрой перед носом дверь и не выпускай. Никуда не денется – переспит. Так ты произведешь впечатление “крутого” и “уверенного”. Ну и избитыми средствами НЛП учит ребят производить впечатление такого самца, образ которого вбит в голову таких девочек. Единсвенное, в чем Лесли ИМХО не прав (и это дает силы верить в человечество) – это то, что он считает такое поведение в природе человека. А я думаю, что это поведение навязано обществом.
А может мне хочется видеть в девочке что-то другое? Мне хочется иметь дело с искренней. Которая, когда говорит нет, имеет в виду “нет”. Может, мне хочется ее уважать! Знать, что она личность. И если она со мной, это потому, что она хочет быть со мной, а не хочет, чтобы перед носом захлопнули дверь и у нее не осталось выбора.
Таких очень мало. Почти нет. Они совсем другие. Им часто говорят мамы, подруги: “ты не красишься, ты совсем спятила?”
На них не смотрит большинство мальчиков, так как им нужен гламур.
Шпильки, понимаешь, – это так сексуально.
С ума сойти.
Да, когда я вижу девочку, у которой не проколоты уши, или проколоты, но не использованы, мне она уже нравится. Когда я вижу, что она не “следит за собой”, не красит пальцы, не мажется кремами, не рисует на себе ничего – у меня возникает надежда. Если при этом нет глупых именуемых “женскими” ужимок, “женской” интонации, ахов и охов, то возникает надежда, надежда на то, что возможно это человек, уцелевший, или каким-то образом не до конца запрограмированный мамой и бабушкой быть “покладистым”, “покорным” и “поддерживающим”. Быть слабым. Одним словом, быть слугой и рабом. Надежда, что перед тобой нормальный полноценный человек 🙂
И с ним можно пообщаться. Подружиться. Не поклеить. Не всех же нормальных людей клеить и не во всех же влюбишься[}}
ուզում եմ կիսվել ինչպես եմ օգտագործում մփլեյեր, երբ աշխատում եմ։
այն իմ մոտ նվագարկում է կլիպեր կամ ինչ որ ֆիլմ էկրանի անկյունում ու
բոլոր դեսքթոփների վրա
որպիսի ամեն անգամ չկտացնեմ պատուհանին ու չընտրեմ ontop եւ omnipresent ես օգտագործում եմ Wmctrl որն ավտոմատացնում է պատուհաններով գործողությունները
cat mplayer.sh
անցնում եմ աշխատանքային տիրույթներով, նայում եմ նամակներ, կարդում բլոգեր, աշխատում տերմինալների մետ, իսկ մփլեյերը միշտ բոլորից վերեւ է ու ամենուր։
ու տենց
էսօր ինձ մեկը զաֆրենդ ա արել ֆբ-ում, վոոբշե անկապ մարդ ա չեմ ճանաչում, նայում եմ պրոֆայլը, գրած ա սինգլ, ինտերեստեդ ին ուման։ իսկ ֆոտոն ինքը ծխելուց ու աղջիկ ա թևի մեջ ընկած։
հիմա մտածում եմ բացատրեմ որ չի աշխատի էդ բայց մեծ ա պետք ա հասկանա։
музыка Ваана Арцруни (фрагмент симфонической сюиты “Этнофоника”), оркестровка Давида Арутюняна, Национальный филармонический оркестр Армении, дирижер Рубен Асатрян.
yerevan, 2000
Лето 2003-го, Арман(чик), Арег, Акоп, которых я по-Еревански случайно встретил во время прогулки с Отто, как всегда, с камерой, устроили импровизированный концерт, который я затем стал в шутку называть “амена лайв консерт” 🙂 Монтировать тут нечего, да и не конецптуально получится 🙂 требуемое продолжение концерта под катом 🙂
у меня зазвонил телефон
кто говорит?
Сако!
– Норик, ты в html-е разбираешься?
В этом весь Сако, он позвонит вот так, и по прикольному склоняя слова спросит в таком духе. Бывает и так: “Норик, у меня на роутере такая проблем в виндовсе, как ты думаешь, что делать?” Отвечаю обычно или “Сак, а как насчет?” или “А ты это пробовал?” или “Сак, ну я же последний человек у кого такие вещи спра…” а он не дожидаюсь ответа прервет и ответит – “да ладно я из бекап имаджа переустановлю, не важно” 🙂
– Ну href, tr, br – отвечаю
– Нет, я имел в виду серьезно
– А там еще много чего есть?
– А что это у тебя творится? – недоумевает Сако и я опускаю звук бразильского бита Deela
– Это менк тжум енк, – отвечаю
– Дук – это кто? – интересуется Сако
– Ну менк это я… и я 🙂
– И как ва… а это что за звук?
– Это мы в мячик играем
– С кем?
– Со стенкой 🙂
– Плохо это – резюмировал Гриша
– Да нет приятно очень – ответил я – ты попробуй!
g: Իսկ ինչի՞ ես փորձում կենտրոնանալ։
me: Որովհետև մի տեսակ կենտրոնացած չեմ։
զ։ Ես քեզ այսօր երազում եմ տեսել։
զ։ Դու քո ֆետոխցիկով սաղին րենտգեն էիր անում
զ։ Կասկադում
пару дней сидел под дебианом в гноме. пока собирал unstable gentoo 64bit в чруте. в гноме потому, что любимые вмакер докапы в дебиановских репах отсутствуют, а руками ставить неохота.
А вот что случилось. Запускаю терминал, он у меня прозрачный. Максимайзаю. По идее должен был видеть десктоп wallpaper без иконок и всякой фигни. Его и вижу, тока на лице у Кадди почему-то thumbnail картинки.
Ну и ладно, внимания не обращаю, вроде не нервирует. Пытаюсь сосредоточиться на левой части терминала, где приглашение, и поработать. А тут, иконка с лица Кадди слетает и прямиком в карман к Уилсону!
Вот я думаю, это у меня глюки, или у дебиановского гнома?
Похоже что у меня…
Если у меня, what can cause hallucinations? Хроническое недосыпание? Весна?
Ну скажите что у вас тоже иконки самоуверенно остаются поверх прозрачного терминала и улетают когда им вздумается. И это известный баг гнома, проявляющийся в ленни.
а так хочется написать постов пятнадцать на разные темы – definitely, work sux
hans reiser:
[отсюда][1]
[1]: http://community.livejournal.com/greg_house_ru/167991.html
me: Задержки – это всегда плохо.
me: Будь это о зарплате или о девочках
g: hey 🙂
have a look
http://smbatgogyan.livejournal.com/38283.html
chnorik: AAAAAAAAAAAAAAAAAAA
—
d: : isk karogha qez iskapes “che” en asel? 🙂
chnorik: kursi chem
d: ili ty na samom dele posmotrel wse serii House-a? :)))
chnorik: der voch 🙂
—
m: mi ban asem?
ete daje ases, che, mi asa, meka aselu em
tak chto asa asa
chnorik: yes inqs qez misht asum em` chases
m: :-/
tenc katakner chen anum
ay xor@ merjum
chnorik: iմարդ, րիլէքս
m: ok
Heriq a Haouse nayes
chnorik: pakhar
m: qez lriva tarel, ape
——————-
ooo: esor arev a. u garun.
merjumy tex chuni
“__
🙂
u tenc
chnorik: 🙂
ooo: no other words
Вот это да, как же нам не хватало Мишеля Давудяна, исполнительного директора компании с таким светлым названием.
Он нам, можно сказать [глаза открыл:][1]
<blockquote style="border-left: 2px solid rgb(255, 204, 0); padding: 10pt; margin-left: 30pt; background-color: rgb(255, 252, 236);">
<p>
Другой серьезной угрозой, по его словам, является вирус «Троянский конь», который проникает в сеть компаний, уничтожая их изнутри. Согласно статистике общее число Интернет-пользователей в мире превышает 1 млрд. человек. При этом оборот электронных писем составляет 200 млрд. электронных сообщений в день, из которых 95% приходится на спам.–0–
</p>
причем про информационную безопасность веб, хостингов ни сказано ни слова. Как будто наши сайты регулярно не ломают соседские малолетки. Мишель, тебе подсказка 🙂
Но не один Мишель, как оказывается, обеспокоен информационной безопасностью в Армении. Компания Микрософт тоже не дремлет, даже спать не спокойно не может, как заботится о нашей безопасности:
Как страшно жить.
<blockquote style="border-left: 2px solid rgb(255, 204, 0); padding: 10pt; margin-left: 30pt; background-color: rgb(255, 252, 236);">
<p>
Барсегян отметил, что одним из самых важнейших факторов обеспечения безопасности является использование лицензионного программного обеспечения, когда пользователь может непосредственно обращаться к производителю за консультациями по вопросам безопасности и обеспечения восстановления систем
</p>
Как метко заметил по прочтении товарищ gasparian{.lj-user} : “Оказывается в виндовсе есть система безопасности”
🙂
Часто в ЖЖ и форумах сталкиваешься с тезисом, утверждающим, что “демократии нет”.
Следовательно, выводится мысль, скажем “демократии – нет!”
Я не спорю, что идеальной демократии нет. Она везде относительная.
Где-то более демократичная, где-то менее.
Так, же как и общество. Где-то меньше криминала, где-то больше. Где-то ближе к идеалу, где-то дальше.
Но тем не менее, большинство людей, зная об этом, учит детей, что воровать это плохо. Детей не учат, что воровать можно, так как общества без воров не существует. Детям не говорят “не пойман – не вор”, ну или так не часто говорят.
Потому, что, да, идеала нет, но человеку свойственно к нему стремиться.
И вопрос в том, стремиться ли, зная, что идеала не достичь, или не стремиться, потому, что его не достичь? Мне ближе первый вариант. 🙂
Неужели всего пять таких имен?
Norayr
Hrayr
Jirayr
Paruyr
Vruyr
Есть шестое?
Впервые я узнал о мамбе, когда поспорил с одной девочкой, которая клялась, что в Ереване завались народа ищет себе партнеров для группового секса, и как доказательство продемонстрировала мне одну из “морд” к мамбе.
Я не люблю сайты знакомств, и особенно базу мамба.
Люди там регистрируются именно с явной целью создать личные отношения.
Причем есть много других, не столь явных способов – аська, мессенджеры, чаты, одноклассники, фейсбук, соц сети вообще. Они не столь явные, потому, что хотя и часто используются именно для того, чтобы завести личные отношения, но вообщем не с этой целью созданы. Не упоминаю форумы и блоги, так как для того, чтобы к себе привлечь внимание там, обычно как минимум нужно уметь связно писать, а это не каждому дано. Ну да, смотря форум, и смотря как привлечь внимание, и ну да, смотря чье. Но по определению люди, которые в форумах тусуются – принципиально тусуются не ради знакомств, а ради обсуждений, интересных тем, дискуссий, и т. д.
Это конечно не означает, что познакомившиеся в форумах люди не заводят личных отношений 🙂 Это просто означает, что они как бы не за этим в форум скорее всего шли.
А если за этим, то это как бы менее явно, чем в аське.. и куда менее явно чем в мамбе.
Ну не говоря о том, что есть куча классических способов знакомств – улица, бар, выставка, концерт, вечеринки, компании, походы…
Однако мамба, напротив, расчитана на полных ламеров. Не просто потому, что слабо завести разговор, посмотреть, подмигнуть, придумать способ знакомства, быть интересным, быть фанни, быть привлекательным.
Не нужно уметь о себе писать, не нужно уметь общаться, даже виртуально, просто нужно вставить галочки в нужных местах: что делаете на выходные – пойду к друзьям, почитаю, поиграю, приглашу, погуляю, пойду в театр, посижу в интернете, покатаюсь на велосипеде… – все учтено, понимаешь:)
Для того, чтобы додуматься о том, что “я люблю кататься на велосипеде по выходным” смекалка типа нужна. А ее у мамба юзеров в большинстве своем нет. Ну и цель знакомства, это вообще смешно. Цель очевидна. Просто некоторые откровенно выбирают “любовь, отношения” или “регулярный секс вдвоем/втроем”, а нектороым слабо, и они ставят галочку рядом с “совместные занятия спортом” 🙂 Типа ах да, я тут на мамбе, и вы знаете, хотелось бы подыскать хорошего парня/девушку для совместных занятий спортом. Вам что больше по душе – горца-горц или прятки? Если меня найдешь, я тебе отдамся, нет – я в шкафу (ц)
Так вот, регистрация в мамбе означает, что они вот настолько жить никак без этих личных отношений не могут, что ищут их явно. А что сулят отношения с людьми, которые без них жить не могут – правильно, ничего хорошего не сулят.
Уверен, что удачные и зрелые личные отношения могут быть тока у тех людей, которые и без них хорошо себя чувствуют, без паники и особого желания их начинать.
Ну да, для чего мамба видимо может подойти, так это для того, чтобы найти партнера на секс насущный. Но и он, мне кажется, если настока насущный, чтобы за ним в мамбу лезть, ничего особо хорошего не сулит.
Да и название у нее соответствующее – мамба, это как типа для дикарей из племени мамба ямба, словарь которых, как известно состоит из десяти слов. Ну или ладно, для Эллочки Щукиной, которая спокойно обходится тридцатью.
кросспост в m_zh
в продолжение предыдущей темы
бывает, что люди не делают чего-то, что считают правильным, потому, что это причинит кому-то боль, и поэтому им самим будет больно. И вот из-за этого селфиш желания избежать боли, они то, что считают правильным не сделают
Добрые дела, сделанные людьми – разные.
Бывают искренние и показные.
А бывают – приносящие удовлетворение, и не приносящие удовлетворение.
Я не ни капли не ценю, “добрые дела”, которые на самом деле, сделаны для себя, для удовлетворения той самой селфишности.
Что еще хуже, когда это “доброе” дело сопряжено с “самопожертвованием”. Селфиш удовлетворение в таком случае зашкаливает, счетчик трещит не умолкая.
Я ценю те “добрые дела”, которые, возможно сделаны чертыхаясь, но сделаны потому, что так правильно.
Иначе можно было поступить, спокойно проигнорировать. И никаких угрызений совести. Но можно было и помочь/сделать приятное.
Такие люди, как правило даже не то, что удовлетворения не получают, а напротив, сразу после забывают от своем “хорошем” поступке.
И им не нужна Ваша “благодарность”. Если она даже возникла. Им это все рано. Не для этого делали. Да могли и не сделать. Просто так получилось, пришлось, может. Да и забыли уже, что сделали. Кто сделал? Я? Что? Разве?
Сако: “кризис – это жутко выгодно! им можно отмазываться, не поднимая зарплату, предлагая меньше, и держать коллектив в страхе сокращения.
а как же – кризис!”
Вот что меня сильно достало, это когда работодатель спрашивает скока денег хочешь, а сам скока дать хочет, сказать отказывается.
Ну скажите, сколько расчитываете давать, а я подумаю, согласен за эти деньги работать, или нет…
Ну почему им так страшно всегда назвать сколько они расчитывают дать? Неужели надеются услышать меньше, и выиграть пару десятков тысяч? Типа вдруг лоханется?
Понятное дело, что я много хочу. Плюс казеную машину, яхту, квартиру, и массажистку. Причем без массажистки никак.
И еще понятно, что есть компромисс – я не получу стока скока хочу, (включая массажистку), а они не всегда получат exactly того, кого хотят.
И я устал, когда мне звонят и говорят, что я “слишком много хочу”, либо говорят, что я “overqualified”.
Поэтому сегодня, когда меня попросили назвать сумму, я ответил:
– Какая у нас минимальная зарплата? 30.000 драм? – 30.000 драм!
Потому, что это – абсурд
есть такой сайт` http://gerezman.com
рекурсивная канцерофобия, это когда боишься что у тебя будет рак, потому, что боишься, что у тебя будет рак
քանի օր ա մտածում ենք ոնց թարգմանել to screw up հայերեն
gisastx: hesa kstati lenny-na durs galis
es vor X em ogtagorcum hets ches xosum?
me: ?
gisastx: os x
me: :))))))))))))
(11:44:18 ) gisastx: lsi isk qo nor @nkeruhin ova?
(11:44:26 ) gisastx: Tikon asec qeza tesel
(11:47:32 ) gisastx: lav ches uzum mi asa 🙂
(11:47:48 ) orik: ???
(11:47:53 ) orik: tiko is an idiot!
(11:47:57 ) orik: inqy ynkeruhi chi
(11:47:59 ) orik: բավական ա աղջկա հետ անցնել, ուժե վսյո՞, իրա վրա ընկերուհու պիտակ կկպցնեն․․․
после пересмотра Бразил, обратив внимание на фразу – there is no somewhere, то есть бежать некуда, вспомнил ту русскую семью, найденную в тайге. А под воздействием House M. D. понял, что на самом деле есть куда более серьезное препятствие путешествиям во времени, чем “эффект бабочки” – инфекции. Те русские просто вымерли, потому, что не вынесли встречи с современными людьми. Для них современный горожанин оказался носителем смертельных инфекций, к борьбе которым их организм, привыкший к жизни в тайге оказался бессилен.
Так и любой человек, попавший в прошлое просто убьет всякого, с кем встретится, так как у людей в прошлом иммунитет был послабее. Так было и с индейцами 🙂 Они умирали тысячами из-за болезней, занесенных европейцами. Это также означает, что человек, попавший в будущее будет бессилен против новых незнакомых болезней.
(02:59:27 ) n: housei verchin epizodn em nayum. srtics aryuna katum…vochmek online chi vor lac linem. >.< (03:01:38 ) orik: vonc? 5-i verjin? (03:01:42 ) n: uhu (03:01:43 ) n: 14y (03:01:45 ) n: :)) (03:01:54 ) orik: lac es uzum lines vorovhetev prtsan? (03:02:00 ) orik: te vorovhetev inch vor ban a eghel (03:02:01 ) n: ha… 🙁 (03:02:07 ) n: 15y amsi 16in nor durs kga (03:02:07 ) orik: lav a :)))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))0 (03:02:14 ) orik: :)))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))) (03:02:17 ) orik: kqashenq 🙂 (03:02:20 ) n: :(((((((( (03:02:42 ) n: ha bayc yes orva mech 8 epizod em nayum…gishery…hima yes petqa mi hatik epizod slasem shabatnerov? (03:02:45 ) n: dajana… (03:02:58 ) orik: de burjuynery tenc aprum ein (03:02:59 ) orik: 🙂 (03:03:02 ) n: :(((((((((((((((((((((( (03:03:06 ) orik: :))))))))))))))))))))) (03:03:09 ) n: :))) (03:03:11 ) orik: :))))))))))))))))))))))) (03:03:33 ) n: isk duq der 3rdn eq nayum u urakhanum eq vor Housey vazuma :(((((((( (03:03:40 ) orik: :)))))))) (03:03:45 ) n: 😐 (03:04:01 ) n: pauza em tvel arden 30 ropea 😀 (03:04:07 ) n: dzgdzgum em avarty (03:04:10 ) n: mlul em talis 😀 (03:04:19 ) orik: kto mog podumat (03:04:21 ) orik: :))))))))))))))))))))))))))))))))) (03:04:24 ) n: :)))) (03:04:31 ) n: indz tvuma im mot shizofreniaya (03:04:35 ) orik: lsi inqy iroq urish dzevi film a 🙂 (03:04:39 ) n: normal mardy chi kara tenc ban ani :)))) (03:04:50 ) orik: gorts a (03:05:06 ) n: dif diagnoz em anum eraznerum.)))) (03:05:07 ) n: ha…
orik: ես քեզանից ֆրենդ րեքուեստ եմ ստացել օդնօկլասսիկներում․․․
gisastx: և՞
orik: what the hell r u doing there?
gisastx: hakob-ի հետ շփվելու միակ ձևն ա
– what hakob? նա մեյլ չունի՞
– չունի․․․
– բա ո՞նց ա օդնօկլասսնիկի լոգին լինու՞մ, լոգինը մեյլն ա։
– չգիտեմ, իրա ախպերն ա իրան բացել, լսի, ախպոր պես իրան կանչի գմեյլ ցույց տուր, սովորացրու գոնե ենդեղից չատվի, ես ստեղից չեմ կարող իրան սովորացնել․․․
– օկ․․․
orik: լավ հերիք եղավ յուղ վառես, տրաֆիկ ծախսես
k: ինչի շատ ա տրաֆիկ գնու՞մ
orik: ամեն մի լատիներեն տառը ՝ մեկ բայտ, հայերեն տառը՝ երկու։
k: vay qoranam yes
orik: use unlim, Luke
ու տենց
глядя на книжки, которые продают, понимаешь, какой на них спрос. TOEFL, GRE, C++, .net.
То, что востребовано. То есть, то, при наличии чего ты будешь востребован в ВУЗ-е, или на работе. То есть успех приравнивается к востребованности.
“он такой умный мальчик, он работает в такой фирме”.
Если бы мальчик был бы умным, но не работал в той фирме, то не воспринимался бы окружающими как умный.
Ок, большинство ‘умных’ понимают, что необходимо быть востребованными и успешными.
И либо они тупеют под воздействием общества, не дают открыться своей умности, либо их слишком мало. Потому, что на спрос они никак не влияют.
Скажите на милость, почему я ни разу не встретил книжку по Лиспу в нашем городе?
Потому, что
а) не переводилась,
б) не издавалась,
ц) нет спроса, поэтому и не переводилась и не издавалась
Просто так никому ничего не интересно, если это не поможет заработать вот прямо сейчас и прямо здесь.
А то, что нет спроса на то, что не востребовано, но красиво, а Лисп красив, означает, что ценителей красоты, людей со вкусом, людей развитых нет.
Все ушли за успехом.
И куда он нас приведет, этот “успех”?
(02:04:37 ) m: норик, ты знаешь, что сейчас твой нелюбимый скайп вообще оборзел
(02:04:56 ) m: он заставляет тебя апдейтаться
(02:05:36 ) m: а если ты противишься и нажимаешь cancel вместо yes он просто вырубается: )) ну не наглость?: ))
f: Իրա համար «մերոնք» դեռ ռուսներն են
f: Օրինակ կարա ասի «մերոնք հարձակվեցին Վրաստանի վրա»
f: Կամ «մեր նովոստիները» իրա համար Վրեմյան ա։
orik: :)))
orik: chnayats vor people suck, u suck less
orik: 🙂
orik: or may be i am wrong
orik: 🙂
ggg: thats the cutest compliment i heard 😉
she: Norik ty w sobakax razbiraesh’sja?
kak nado wybirat zhenka porodistogo?
me:
выходишь на улицу, видишь привлекательного щенка, кормишь, если спокойный, не особо ласкается, не особо трусит – то в охапку – домой.
затем на принтере печатаешь родословную – orinaky ktam
այստեղից՝ http://d-olshansky.livejournal.com/9558.html
d: a ya vot dumayu nash produkt na xuj perepisyvat’
noch: на xul?
noch: а xul не тормозит?
d: ne na xul a na xuj…
noch: а я думаю что за неизвестная мне технология…
Одна девочка привела в Ереван знакомится с родителями своего жениха – англичанина.
A он охотно учил армянский, и уже немножко разговаривал.
Учила она его, соответственно, как и сама разговаривала. И он конечно знал, что нужно сказать, когда тебе что-то очень понравилось.
Поэтому пожав руку отцу при знакомстве, он искренне сказал родителям невесты:
«Դուք վերջն եք»
what doesn’t kill us, makes us stronger
we all make mistakes, and we all pay our price
через два дня оффлайна получил смс:
– Что-то случилось?
ответ: Возвращаюсь из Тбилиси, это подходит под ‘что-то’?
– Таким образом, армянин в России имеет фору. Работодатель уверен, что у него не будет запоя, и с утра он будет на работе.
– Если его накануне не убьют
this way mentioned midnight commander copies from folder in right panel to the left one
noch: լավ չե՞ս
m: ինչի՞ց ենթադրեցիր որ լավ չեմ։
noch: օրինակ նրանից, որ օնլայն չես։
m: վոոբշե-տո բժշկի եմ հենց հիմա։
noch: հմ, դե լավացիր։ 🙂
играясь с debian popularity contest сегодня выяснил, что аbiword и lyx обходят openoffice по популярности в дебиан
смотрите сами
я некоторое время классическим mc не пользуюсь – есть такой проект – гораздо лучше http://mc.redhat-club.org/trac/wiki/EnWikiStart
ебилды http://people.redhat-club.org/inf/mc-slavaz/gentoo/ и http://mc.redhat-club.org/svn/trunk/build/gentoo/
Нашел галерею интересную
“Cleaner Air Quality” (c) Renee Lawter
, а в ней не только полно армян оказалось, но было очень приятно встретить Самвела 🙂
http://blackmariagallery.com/artists/sam_saghatelian/
У нас был сосед пит-буль.
Ну пит и пит, но как-то раз он гулял без поводка и увидев Отто,
нераздумывая набросился, и повис на его ухе…
Подбежал хозяин, нормальный тип оказался, насколько владельцы пит булей могут быть нормальными, конечно.
Пытаемся разнять, а они друг друга крепко держат…
А я с art_green{.lj-user} был… и кричу ему сквозь рычание
– Вон там в парикмахерской, ведро воды попроси! – думаю, выльем на собак, они друг друга отпустят…
Через пару минут прибегает он с ведром, и стоит рядом
– Чего стоишь? – кричу – лей!
И тут он размахнулся и плеснул всю воду мне в лицо…
– Да не в меня.. собак, собак поливать надо было…
отрывок из письма от парня, с которым мы вместе служили в армии…
——————–
Privet dorogov Che Norik!
Yes, there is no mistake. Che Norik, like Che Guevara.
Quote:
_ What is the most important quality of a revolutionary?
_ El Amor…, Love… Love for humanity, for justice and truth.
(http://www.apple.com/trailers/independent/che/)
This is how I remember him. In the gray environment, created by ***\**nyans, carnations, toadies, ****kians, there was a bright person, who used to smile, greet other people and stay just a normal human.
—————–
Спасибо!
Я обязательно соберусь и напишу интересные и веселые истории из “моей армии” 🙂
недавно в офис звонили.
спросили, что я прямо сейчас смотрю. я ответил, что ничего не смотрю, телика у меня нет, и желания особого им обладать тоже.
а сегодня я был в гостях, и там был телик 🙂
а по нему показывали повторение новогоднего разврата на первом канале.
я, слава богу, компилировал чего-то, и умею впадать в транс и выключать разные чувства при этом, типа слуха.
но все же… не могу не сказать… это что они себе позволяют?
чего только стоил номер, где какой-то белобрысый тип разговаривает с тюркско-азиатским гастарбайтером… называя его через каждые два слова ‘дебилом’, потому, что тот не знает слова ‘конфетти’, и понимает его как ‘конфеты’.
Нет, я не против юмора, но можно было сделать тепло, душевно.
А там было дешево, и плохой привкус остался… после просмотра такой программы масса тинейджеров будет только искать случая, чтобы назвать узбека ‘дебилом’
Вообщем, засудить бы “голубой огонек” за разжигание нац. розни, и ксенофобию.
При этом лично никаких теплых чувств к тюркским гастарбайтерам не питаю, и не горю желанием их видеть в своем городе. Просто так вот натурально унижать людей нельзя. Это не юмор.
Это пошло.
Ну… вообщем, все, что я слышал там краем уха было дешево… но не так низко и гадко…
Не все так плохо… по телику еще показали фильм про Дидса… или как его там. Короче, я не знал, что за фильм, но видел отрывки в одном из моих любимых клипов dave mattews band – where are u going
Արմիկ, Արմիկ,
Դու տղայի ունես մարմին,
Բարակ մարմին,
Կրակ մարմին, –
Որպես եղեգ գարնանային…
Ախ, կուզեի մոտս գայիր, –
Բարակ մարմինդ տայիր,
Քեզ գգվեի, դողայի,
Գիրկս առած քեզ դող տայի
Որպես քնքուշ մի տղայի…
Արմիկ, Արմիկ,
Դու շրթունքներ ունես կարմիր, –
Հաստ շրթունքներ կրքաբորբոք,
Ամռան արև, կրակ ու շոգ…
Քո շուրթերի հուրը կարմիր…
***
Արմիկ, ուզում եմ, որ գաս
Շորերըդ հանես –
Եւ մերկ նըստես վըրաս –
Համարձակ անես,
Ինչքան չքնաղ կլինես
Երևի դու մերկ.-
Փոքրիկ մանկան նման,
Հասուն-ինչպես բերք։
Արմիկ, ուզում եմ քեզ հետ
Մեն-մենակ լինեմ,
Հետո քեզ շինեմ…
Գրկեմ մարմինդ տկլոր,
Որ տեգիս
Հպվեն կոնքերդ կլոր…
***
Արմիկ, լինես կարծես դու
Մի չքնաղ տղա-
Ախ մերկացիր հլու,
Եղեգիս հետ խաղա…
Եւ այնքան եմ քեզ ուզում,
Այնքան, այնքան…
Թող ինձ կիզե քո լեզուն,
Անի արնաքամ…
Մերկ տեգս ձգիր,
Ես կրքից հարբած,
Քսեմ ոռիդ, պցիդ
Կլիրս-թաց…
Ես էլ ուզում եմ քեզ պես
Տկլոր լինեմ,
Գրկեմ մարմինդ հրկեզ
Ոռիցդ քունեմ…
******
Մերկ՝ պառկեցիր ոսկեզօծ*
Վագրի մորթու վրա…
Արեգակի պես կիզող,
Կարմիր կրակ!..
Մոտենայի ես ծածուկ,
Գգվեի վերից –
Եւ տրվեիր կամացուկ
Շշնջալով «մեռի՜ր»…
******
Մանկական կոնքերիդ վրա
Արևը հինա է դրել, –
Դու շոգ ես, կեսօր հուրհրան,
Մանկիկ իմ հրե…
Արև ես, հինա ես, արևելք ես, –
Երգերիս ջրցայտքի ներքո
Նվիրի՛ր ինձ մարմնիդ արևելքը
Որ անեմ քեզ կրքով ու երգով!..
******
Էլի իմ դեմ է պատկերդ,
Էլի ուզում եմ ես քեզ,
Էլի թեքվում են մտքերս
Դեպի մարմինդ հրկեզ։
Էլի սուզում եմ իմ մտքում
Նիզակս հուր քո մեջ, –
Նվաղում ես դու կիսաքուն
Գգվանքներով քո շեջ…
******
Ափերիս մեջ ծծերիդ
Նռները հասուն
Թույլ տուր համբուրեմ կոնքերիդ
Հաշիշը սուրբ…
Ափերիս մեջ ծծերիդ
Նռները շոգ
Սեղմի՛ր ինձ տոթ կոնքերիդ
Կողովը բորբ…
Թույլ տուր սուզվեմ կոնքերիդ
Ակունքը տոթ –
Ափերիս մեջ ծծերիդ
Նռները շոգ!..
******
Ես կուզեի քեզ տեսնել
Մաքուր ու մերկ, –
Ցոլքերի տակ լուսնի,
Եվ որպես երգ
Փարվել կլոր կոնքերիդ
Ծծել անհագուրդ
Գգվանքները քո հրե,
Մաքուր ու լուրթ։
******
Ախ, կուզեի՝ կանգնեիր
Ձգված, ինչպես լար,
Եվ գգվանքով կոնքերիդ
Հպվեիր հար՝
Քիչ նայելով դեպի ետ՝
Հայացքդ՝ կիրք, –
Եվ քեզ կիզեր, ինչպես նետ,
Նիզակըս պիրկ!..
******
Օ, թագուհի՝ կովբոյի
Շորերով!
Տուր շրթունքները քո ինձ,
Տուր քո սափորը սիրո…
Ծծի՛ր անհագ իմ մաքուր
Նիզակը կեզ!..
Եվ երաստանըդ ինձ տուր
Որ թռցնեմ քեզ…
******
Դու կովբոյի շորերով
Աղջիկ ես չար.
Ես ցանկանում եմ գերող
Կոնքերդ հար…
Նստիր, անհագ ծնկներիս
Կոնքերդ դիր
Ու մերձեցիր իմ հրին
Ընտիր!
******
Տուր ինձ ծծերը քո,
Տուր կոնքերը քո վառ,
Թող արբենամ քո կրքով
Անմար։
Ախ, Հաֆըզի նման քեզ
Կուզեի շինել
Քո կոնքերի հրակեզ
Արահետից նեղ!
******
Որպես արքա Իրանի
Ավազանում իմ մաքուր
Քանի՜ անգամ քեզ, քանի՜
Կառնեի, քույր!
Կլիզեի կոնքերիդ
Սափորը թեժ –
Կվառվեի քո հրով
Անվե՜րջ, անվե՜րջ…
*Այս շարքը տրամադրել է Արտաշես Էմինը Գևորգ Էմինի արխիվից։
была такая компьютерная игра
я вчера в нее поиграл. или позавчера.
человеку свойственно находить причинно-следственные связи. палец в розетку – ударит током
иногда люди находят связи там, где не надо.
к примеру, как тока я включал эту игру в детстве, нам звонили, и говорили какое ни-будь пренеприятное известие, о чей-то внезапной смерти.
так было трижды. один раз, последний, когда я запустил версию для атари на компьютере одолженном у друга
после этого я в нее не играл. до вчера.
на эмуляторе атари
телефон мой был рядом. мне никто не звонил.
не позвонили и сегодня.
надеюсь и завтра не позвонят.
видимо три случая подряд – недостаточно для составления статистики.
можно конечно, поиграть еще раз десять, но не тянет – не любимая игра. Лучше свою игрушку напишу…
первый пост http://ttt000.livejournal.com/ – рекомендую к зафренживанию 🙂
сегодня в офисе смотрели вики.
а еще я встретил одного параноика-иранца-туркофоба.
о нем отдельная история, может и напишу. но в тот день, когда я ему неповерил и покопался в вики, я не нашел,
или не смог найти старую статью “Azeri language” – она пропала
Сейчас переадресует на Azerbajdjanian…
В той статье, как сейчас помню, было написано, что Azeri – это не тюркский язык, не тюркского этноса, сейчас забытый.
Статьи вроде нет.
Зато наткнулись на статью Hazaran
Ну и вспомнили птичку соответствующую: Hazaran blbul – два слова, и оба не армянские – азаранский соловей…
знакомая нажаловалась…
мало того, что ей мейлбокс поломали, и почитали корреспонденцию, еще потом написали текст, типа: “вот ты какая стала… безнравственная”
Надо же!
Недавно вышел.
Ребята, не ставьте Сабайон.
Даже не думайте ставить сабайон. Это же можно так растолстить дженту!
Он в лучших традициях Висты и Солярки сьест у вас моск гиг озу. Я такого не видел, чтобы после загрузки половины памяи не стало.
А я еще на Убунту ругался, что она 150мб памяти утилизирует, типа много.
И деп, Дебиан Ленни с загруженным гномом, требует 78 мб.
И деп, Дженту в консоли – 12мб, с виндоумейкером вполне работает на 32мб 🙂
Грузия
Тбилиси
Телевизор
Канал Рустави показывает “Матрицу”
В комнату входит Тринити
Тринити: Гамарджоба Нео, рогора харт?
Здесь обычно говорят: “занавес” 🙂
Сижу я как-то на работе в одном ISP, чатюсь в нашем hay чате… а там… как это регулярно бывает…
разговор про девственность зашел, и я остался не у дел…
Чтобы разбавить серьезные монологи, написал единственную ассоциацию что у меня всплыла о девственности:
noch: А вы знаете, что грифоны питаются исключительно юными девственницами?
Мое, казалось, бы, безобидное высказывание задело кого-то за живое…
– Արա, էս ո՞վ ա, ապե դու ո՞վ ես, էս ինչեր ես խոսում։ Հլա համարդ ասա․․․
– ես անծանոթ մարդկանց հեռախոսի համարը չեմ տալիս – отвечаю – համ էլ մեր հեռախոսը անջատած ա
– հասցեդ տու գանք հարցերդ լուծենք։
Смотрю на рядом сидящего Kooper-а, он тоже админ чата
– Ты посмотри как он себя ведет – говорю – забанить, его что-ли?… токa я вроде концептуально не баню…
– Ну да, хороший админ и плохой админ – говорит Купер
– Հասցեդ ասա – не унимается тип из чата
– Ну раз человек хочет встретиться, нада встретиться – говорит Купер․․․ или забанить… на фиг и забить на это…
В этот момент дверь комнаты открывается и заходит мент с проходной. Тогда Арментел у нас в рамках борьбы с ВоИП провайдерами вырубил телефонные линии, и все звонили ментам на проходную.
Менты с нами дружили, так как мы им иногда позволяли заходить к нам по ночам и тщетно искать порнушку интернетаться.
– Ապ, ինտերնետից մեկը եկեք, հեռախոսի մոտ։
(провайдер назывался “интАрнет”)
И тут Купер говорит:
– Հրաչ ջան․․․, էսոր ժամը յոթին մեկը կգա ինձ կհարցնի, էդ քո դուբինկով կտաս գլխին։
– Հարց չկա, տղերք ջան․․․
садится за мою клавиатуру и пишет
noch: ապ, արի ժամը յոթին այսինչ շենքի մոտ, քեզ սպասում ենք։ Կհարցնես Արմենին․․․ Ինտերնետից․․․
Пьем чай и курим с одним Проджект Манагером на балконе Ликоса (мир праху его)
В смысле он курит. А я пью чай. И чего-то о машинах разговариваем. В смысле об автомобилях.
И он говорит, типа, “я вот не пожалел что Фолксваген взял, опели, конечно дешевле, но Фолксваген лучше”
– А чем лучше? – спрашиваю?
– У него… ժեշտը․․․ жесть у него хорошая!
примечания автора для не владеющих языками:
жесть – так принято говорить про жестокую правду жизни
ժեշտ – так принято называть железо, металл
Это сильное разочарование. Нексента в десятки раз юзабельнее.
Текст мод инсталлера все еще нет. Поэтому минимальные требования под гиг озу. загружает гном ява десктоп.
самый тормозной гном на свете. С пропрайатари ЦДЕ сбежали, и давай гном коверкать.
Мурдока рука чувствуется — прикрутили какую-то тормозную прогу с интерфейсом как-бы слизанным с Синаптика.
Тока… нужно было не выпендриваться а на апт переходить.
Потому как эта прога тормозит немерянно: во первых при старте обновляет список программ. Да кто тебя просит? во вторых, выбираешь, скажем, gcc. Синаптик сразу, я имею в виду моментально помечает зависимости. Это убожество думало несколько минут, прежде чем сообщить, что гцц зависит от бинутилс
Рука Мурдока вроде как этим и исчерпана. Слайдер для отката в файловой системе меня не прельщает, так как платишь за это такими тормозами, что… кроме того зфс идет под лицензией, которая, как-бы это сказать, оказывается, хоть и считается free а вот использовать ее совместно с gpl кодом не выйдет. Да так классно придумали, типа “это Вам Ваш gpl мешает наш код юзать, а мы что — мы хорошие”. Сволочи Вы бестактные.
По ctrl-alt-f1 перехода в консоль все еще нет. Нужно вырубить gdm потом убить икс килл-ом.
Потому как если гдм не вырубить он попробует встать и по дороге повиснет чтобы Вам пришлось жать ресет.
А самое ужасное, когда даже их пакадж менеджер запущен и считает зависимости, вся система так тормозит, что еле прорисовываются менюшки, пока пытаешься терминал запустить и убить их поделие, всячески намекая на то, что убивать надо не отдельно взятую прогу, а всю систему с их хваленным раскрученным ядром.
Которое конечно не имеет не то что менюконфига… но и порта кроме интел и спарк у них нет.
Люди в больших коммерческих фирмах становятся неузнаваемы, может у них там тормозную жидкость подмешивают в ̶я̶в̶у̶ кофе?
Даже у Мурдока крыша поехала, он не видит, насколько это хуже, чем Дебиан?
Очевидно, рука у них не пошла под гпл солярку открыть, чтобы понабирать у сообщества, а у них случайно ничего не забрали. Ну а то, что зфс смогли взяли бсдшники так как религия позволяет — это ничего — их же мало.
С таким эгоистичным подходом, системы не раскручивают : вроде как открыто а шаг влево, шаг вправо — нельзя!
ЗЫ: если сейчас кто-то ляпнет про дтрейс — ̶с̶ ̶л̶е̶с̶т̶н̶и̶ц̶ы̶ ̶с̶п̶у̶щ̶у̶ забаню!
noch: ո՞նց ես
T: լավ
noch: լու՞րջ
T: իհարկե ոչ
У нас, судя по тому, что к двеннадцати, на Площади было, скажем, почти пусто, а новогодние “торжества” наблюдали почти исключительно иностранцы: индусы, иранцы, американцы. Вообще, такое ощущение, что на улицах, кроме меня аборигенов не было. Местные сидели по домам “в кругу семьи”, а когда потихоньку стали выходить, в час концерт закончился обломной фразой ведущего` «ժողովուրդ, համերգը ավարտվել է, ճանապարհները բացվում են, կարող եք․․․ » պաուզա «գնալ»։
Всем стало весело, типа их насильно удерживали, а тут такая радость, можно идти уже 🙂
Где Вы еще видели, чтобы специально для нац. меньшинств, коих кстати у нас один-два процента, концерт устраивали? Тока у нас есть такое заботливое руководство! Могли бы исходя из местных особенностей либо на часик позже начать, либо хотя бы на часик позже закончить
Немудрено, что коммерческие заведения стали открываться только к двум
Это я вообще, я там случайно оказался, меня из офиса вышвырнули, пошел снимать пустой город…
Сегодня сел кой чего написать под виндовс, и выяснил:
Под виндовс работать можно. сложно жутко, непривычно, но можно.
Правда, необходимо потратить кучу времени на приведение его в более-менее юзабельное состояние, добавить хотя бы workspaces. Как ни-будь наверное напишу о том как выжить юниксоиду в виндовс. Но разговор не об этом
Почему же я стал писать в винде?
Вместо того, чтобы писать и отлаживать в привычной среде, а затем, если нужно перекомпилить для винды.
А пришлось потому, что в конкретном проекте уже была привязка к их инструментам.
Почему уже была? Ну во первых маркетинг и повсеместное распространение. У ребят почти не было выбора, они про другое не знали. Это как “новояз” (newlang) из Оруэлла. Новоязом можно выразить “угодные” мысли, но невозможно выразить “неугодные”. Технология, при использовании которой ты не можешь даже подумать альтернативно. Должен придерживаться линии партии.
Таким образом сегодня я ощутил в полной мере, хотя и раньше было очевидно, что для майкрософт жизненно необходимо раскручивать свои технологии маркетингом, и привязывать их к виндовс крепко накрепко
Потому, как если писать кроссплатформенное приложение, то какой резон выбирать как платформу для ее запуска виндовс?
Совершенно верно – никакого резона.
А если МС к слову, сделает кроссплатформенное решение, например sql server, или там dotnet интерпретаторы, джит компиляторы, и среды выполнения портирует сама, вместо mono, тогда ктож ее винду покупать будет? (Примечание. Поэтому хоть и считаю дотнет с моно крупным блефом, Иказа все же доброе дело делает, потому, что оно, его дело, МС-у не выгодно)
Нет, им приходится все свое прикручивать к своей платформе да так, чтобы без нее ни в какую не запускалось. (“я же не виноват – наследственность плохая” Царь, Обыкновенное Чудо)
Именно это им позволяет сейчас и здесь зарабатывать. В долгосрочной перспективе, быть честными, наверное выгоднее. При условии, что научатся нормально писать, вместо того, чтобы тратить почти все деньги на маркетологов.
Здесь другой вопрос, что не всегда “энтерпрайс” выгодно прилично делать. Напротив, частенько выгодно пользователя ограничивать. Так что у них выбора нет այդ կտրվածքով.
Короче, without cheating microsoft will die. Именно это и обьясняет такие крылатые фразы Билли, открытые фор паблик в ходе антимонопольного суда, типа “Наши документы слишком хорошо отображаются в сторонних браузерах. Надо что-то придумать. Например, привязать их к ИЕ”. Или " у нас acpi нормально не работает, как ни стараемся, а в линуксе палец о палец не ударили, а у них все работает. Нужно что ни-будь запатентовать.” 🙂
Ну как им живется, можется(ц), без software patent-ов?
ЗЫ. Я вообще не злой, и наезжать просто так не люблю, живу в свое удовольствие как удобно и приятно. Но так получается, что иногда просачивается нечто снаружи, или заливают соседи. И тогда начинаешь думать, почему? Да потому, что трубы у них дурацкие
Вот и начинаешь писать всякое
Проходил недавно у оперы и подумалось – насколько времени можно затянуть стройку?
Невольно перед глазами нарисовалась сцена
Пр: Ты за сколько времени карету починить велоплощадку построить сможешь?
Стр: За два месяца
Пр: А за три?
Стр: Ну, сделаем и за три
Пр: А за шесть сможешь?
Стр: Ну ежели постараться можно и за шесть
Пр: А за год?
Стр: Ну барин ты задачу ставишь, за год одному не справиться, тут помощник нужен!
Пр: Бери помощников, но чтобы не раньше
Поездка в село Айгестан оказалась неожиданно познавательной.
Во первых, я узнал от местной девочки, как разговаривать в сети Виваселл и платить всего 1 драм в минуту
Нужно набрать *299#номертелефона, услуга будет активирована на этот номер в течение 24-х часов. Час разговора обойдется в 60 драм 🙂 По истечении 24-х часов можно выбрать другой номер.
Кроме того, я узнал, от той же местной девочки, как часами интернетаться по gprs, однако платить 1-2 драма 🙂
Узнал, что кроме стандартного домейна третьего уровня для мобильной связи – wap есть также стандартный домейн web :)) Причем она-то про wap ничего не знала, а набрала его случайно, вместо web.
Оказывается, в деревнях беспроводная телефонная связь! А телефоны имеют интерфейс rs-232 и поставляются со шнуром usb – rs232 для подключения к компьютеру – видимо для дайалапа.
Что в деревне Айгестан и мимо машины гоняют, так как дороги хорошие, а в соседней деревне Норашен дороги паршивые. На мой вопрос, не чинят ли их перед выборами таксист ответил, что в этой деревне не имеет смысла чинить дороги, так как здесь живут апачи. Такси – это стандартный способ передвижения в границах села и между селами.
Велосипеды есть, но пользуются меньшей популярностью
Что самопальные и кустарные газовые колонки и отопление продуманы отлично, и работают как на газе, так и на хворосте, когда газа нет.
В столовку политехника мне посоветовал зайти архитектор Ашот.
Я ее еле помнил, за все время учебы в политехнике заходил туда лишь пару раз.
Один раз – с девочкой по имени Дина, которая до сих пор не вернула мне мою дискетку! Дина! Слышишь? Моя дискетка! Я помню! Она курила, мы пили чай, а ребята с моего курса смотрели на меня и завидовали. Они тусовались по кафешкам каждый день, но без девочек, тем более курящих 🙂
Еще пару раз я заходил в столовку за своим пайком – мацун с каким-то печеньем, талоны на них на халяву давали в деканатах, а секретарши в нашем деканате время от времени с грустью смотрели на меня и давали мне лишние талоны. Типа какой худой мальчик, надо ему больше талонов дать 🙂
Называли столовку “Բարի գալուստ” (добро пожаловать), так как на над ней и было написано “Բարի գալուստ”. Так и говорили – давайте пойдем в Բարի գալուստ: :)))
Ну так вот, сегодня я решил тряхнуть стариной и зашел.
С чего бы начать? По привычке я поднялся на второй этаж, когда-то столовая была там. Однако там были открыты всего две кафешки, и несмотря на вывешенные А4 распечатки “ծխելը խստիվ արգելվում է” в кафешках курили все такие же ребята, как и в мое время.
Честно скажу, никакого отвращения, даже приятно, что на А4 никто внимания не обращает. Это одно из тех правил, которые не будут соблюдаться, так как далеки от действительности. Чтобы соблюдались, нужно лишь одну из кафешек на втором этаже назвать для курящих, а другую для некурящих. Вот “мудрый” зануда – король из маленького принца знал какие приказы давать.
И то, подозреваю, что тогда кафешка для некурящих всегда пустовала бы. Большинство ведь курит. Кстати, я не предвзято пишу, а наоборот, стараюсь “быть объективным”. Сам я не курю и с трудом переношу сигаретный дым. “Ты не можешь быть объективным, ты же субьект!” – любил говорить мой друг art_green{.lj-user} . А я отвечал, что хотя бы стараюсь 🙂 Эх Овик, где ты сейчас…
Симпатичная старушка на втором этаже пояснила, что сейчас каноническая столовая находится на первом.
Отыскал я ее, и понял, что мне приятен соц-реализм. Нет, мне не нравятся грязные скатерти, невымытые полы. старые лампы с абажурами, и искажающие реальность стекла. Хотя нет, последние интересны 🙂
К примеру, каждое утро я вижу пролетающий самолет через стекло балконной двери. Стекло советское, и прямые линии антенн превращаются в причудливые кривые, синусоиды, и движущиеся волны, если смотреть на них, перемещаясь по комнате. А самолет словно гусеница, удлинняется, а затем подтягивает хвостовую часть 🙂
Этого удовольствия лишены европейцы, американцы. Стекла у них слишком хорошие для того, чтобы увидеть самолет-гусеницу 🙂 Может потому у них так популярен экстази? Нет, знаю, что не поэтому… или не только поэтому…
Итак, мне не нравятся старые советские холодильники, треснутые подносы, хотя вилки с кривыми зубьями – это признаюсь, прикольно! Но мне нравятся веселые доброжелательные старушки против молодых и понтовых официанток! Мне нравится непосредственность общения посетителей и персонала: “Ժենյա տոտա, ինձ սպաս տուր” (Тетя Женя, дай мне спаса”)․ Мне даже непосебе стало от своего обычного “տվեք ինձ խնդրեմ․․․”, потому, что это “Вы” казалось понтом, напускной вежливостью, попыткой дистанциироваться от других.
Короче, хотите вкуснейший спас за 100 драм, и почувствовать себя лет 20 назад, ощутить все прелести соц-реализма, вспомнить все – добро пожаловать в «Բարի Գալուստ» 🙂
P. S. вспомнил фотографию перечеркнутого указателя при выезде из села “Будущее” в России. Там писали: в “Будущем” нет телефона, электричества…
Сниму квартиру в Ереване, желательно в центре. Если знаете, кто сдает, пишите здесь.
Комменты скринятся 🙂
Спасибо
noch: Կասե՞ս «նորից»-ի ու «կրկին»-ի տարբերությունը։
noch: Ես չեմ հասկանում․․․
M: Es araj chei karum ed banastextsutyn@ sovorel, isk hima shat shut sovoreci
M: vorovhetev zgaum em te inch a da
noch: հա, բայց ի՞նչ ա նշանակում սիրել կրկին, բայց ոչ նորից։
M: en, vor mekin sirum es, qez tvum a el voch mekin ches kara sires, heto sirum es, bayc voch te noric , ayl krkin
M: ed meki mej ham en myusin es gtnum, ham el ches gtnum
noch: ??? 🙂
noch: Դու հիմա տենց զգու՞մ ես։
M: Ha
M: es hima iran tenc sirum em
noch: … ??? ,,,
noch: ու՞մ։
M. de um vor sirum em
noch: աաա․․․ պարզ ա․․․
noch: բայց պարզ չի, :)))))))))))))))
noch: էդ նույն մարդն ա, չէ՞
M: ha nuyn mardn a
M: sirum a tarber mardkanc
M: vay
M: arden yes el kharneci
M: te ov um a sirum
О конкурсе уже писал smbatgogyan{.lj-user} здесь
Так как I was having fun, как видно на картинке
и мне было не до этого, я не писал, то есть не то чтобы совсем не писал, а не писал в ЖЖ 🙂
За день до мероприятия меня тоже можно было увидеть с двумя ноутами – в тот раз ноутбуки удобно расположились на рояле. Командам дали возможность потестировать роботов на поле с покрытием таким же, какое будет на конкурсе – рисунок тестовой трассы, понятное дело, отличался. А так как сие событие протекало в зале политехника, и рядом с роялем оказались розетки, то было бы глупо не использовать подручные рояли 🙂
“Зачем же целых два ноута?” – резонно спросите вы – и будете правы.
Во первых, конечно, для понтов. (“Ты же хакер!” (ц)) На самом деле, потому, что мне не удалось найти программатор avr с usb входом, а мой hovik made hand made программатор соединялся именно по параллельному интерфейсу. А lpt на моем ноуте нет!
Однако за два дня до конкурса меня осенило: если программатор не идет подходит к ноуту, то ноут может по до йти к программатору. Ноут с лпт портом оказалось достать просто в моем любимом офисе на Чаренца 1 🙂
Именно там я расстилал экспериментальную трассу, на скорую руку сделанную из ватмана и черной изоленты.
Сотрудники в нас верили, подводили всех гостей к крысе, и знакомили: “This is a rat… red rat… the winner… " 🙂
Спасибо Вам, дарагие. 🙂 “Я тэбя люблу” (ц) грузинское отделение офиса.
Если помните, первоначально крыса имела несколько другой вид
А сейчас стала короче, стройнее, добавилось свободно вращающееся колесо
так как без него повороты делать было трудно… я вернул робота дизайнеру и попросил все-таки заменить те два задние колесика на одно свободное, как на детской коляске, как и было задумано.
Однако это одно колесо оказалось слишком коротким… и часто крыса застревала на трассе, буксовала, потому, что падала на корпус, а колеса поднимались иногда в воздух.
Время и так поджимало, возвращать робота дизайнерам (Рубику с Кареном), чтобы они подправили длину колеса не совсем хотелось.
И я недолго думая взял ножницы и стал грубо резать аликобонд корпуса… Ножницы оказались не самым подходящим инструментом, и я продолжил работу офисным резаком… которым весьма успешно порезал себе палец, да так глубоко, что не мог остановить кровь в течение пятнадцати минут, заляпал ею пол офиса, и понял, что такими темпами следующие пятнадцать минут мне ее тоже не остановить. Бегать в аптеку за пластырем не хотелось, так как сторожа меня в здание больше не пустят – типа поздно (“мужчина, не паложена”(ц)) а так они меня выкурить не могут из офиса, я их не слушаюсь. Звонить по знакомым и спрашивать как остановить кровь хотелось меньше всего, уже хотел поискать в интернете, как услышал звуки за дверью – кто-то выходил или входил в соседний офис. Через секунду женщина в коридоре у соседнего офиса увидела парня с засунутым в рот пальцем, который спрашивает, нету ли у нее пластыря.
– Есть – ответила она… как раз оказался с собой – и поспешно дала мне
– Спасибо – ответил я – а вы вернулись в офис или уходили?
– Ушла, а потом вернулась
– Можно спросить как так вышло? – поинтересовался я
– Не знаю, просто захотелось вернуться – ответила она
Как вы уже догадались, вся работа была сделана в течение последних дней, ходовая часть и сама hardware крыса дошла до меня буквально за несколько дней до конкурса…
Примечательно, что электронщик команды, Hovik, он же art_green{.lj-user}, махнул в хопан эмиграцию, и сейчас благополучно работает в славном городе Питере… на стройке… нет, не строителем… – электриком 🙂
(Знаю одного типа, владельца ряда магазинов в Ереване и Октемберяне, его друзья величают – “олигархом”, так вот он настолько озабочен влиянием мирового кризиса на Армению, что хочет закрыть свои магазины и уехать в Сочи работать крановщиком)
Соответственно возникшие проблемы пришлось решать без Овика… а вопросы возникли – пришлось менять расположение инфракрасных датчиков, снижать скорость движения, исправлять баг в пайке power switching supply – вообще работа типа исследовательской и трудно продумать все сразу, а затем ничего не менять.
А самая большая проблема оказалась такой: часть датчиков вела себя непредсказуемо – казалось что видят они дорогу, или нет, зависит от чего угодно – времени суток, скорости дрейфующих айсбергов…
И тут неоценимой оказалась помощь электронщика Рубика – это на его столе сделаны фотографии выше
Я вообще концептуально был против обращаться к взрослому профессионалу, так как наша крыса отражает реальное положение дел в команде и мы такие какие есть… если есть, а Овика уже не было, и выхода не оставалось…
Для отладки я запрограммировал крысу так: перед стартом она просто зажигает определенный светодиод если видит определенным глазом линию. Пока не увидит дорогу, не начнет двигаться. Отверткой можно подкрутить переменное сопротивление, регулирующее чувствительность датчиков и добиться того, чтобы светодиоды зажглись… однако через некоторое время, даже если робота вообще не трогать… он переставал видеть, а точнее везде начинал видеть черный цвет… тогда приходилось подкручивать сенсор обратно
Другая часть инфракрасных датчиков видела линию четко, независимо от всего… то есть понятно, что по дороге между частью светодатчиков и микроконтроллером (мозгами крысы) происходило что-то загадочное.
Шутка дизайнера Рубика, когда он цитировал песню эмпи рей “sev u spitak, tars u shitak yes chem karogh tarberel” казалась совсем не к месту…
Моего недалекого в электронике ума хватало только на то, чтобы заподозрить слабый контакт или испорченное переменное сопротивление но в тот момент, когда на моих глазах светодиоды забытой на черной линии крысы постепенно, в течение пятнадцати секунд загорелись, я понял что тут о контактах нечего и думать – видимо когда что-то нагревается, чувствительность датчиков меняется. Но что? И почему?
Взял крысу – и к Рубику – электронщику.
– Ну дорогой, откуда же я знаю где у нее плывет – развел руками Рубик. Тут у тебя и мультиплексор, и компаратор, и вот этот кондик может течь… вот этот воспик видишь? это конденсатор
– Я знаю что такое конденсатор
– Ну его можем и поменять, но на самом деле надо детально обследовать все элементы… сколько говоришь у нас времени, завтра утром уже? да, не успеем, просто поменяем воспик, так как очень вероятно что он и течет
– А в электронике сборщика утечек не бывает? – спросил я
– Ну как сказать, – ответил Рубик – и стал работая объяснять мне насчет утечек и возможных методов борьбы с ними
В семь утра я проснулся и протестировал крысу. Вечером она как на зло работала превосходно, и до и после замены конденсатора. С утра опять глюки. Видимо, остыла, замерзла. Ее как машину зимой, нужно прогревать перед стартом – то есть заставить работать, ходить кругами, а при работе садится аккумлятор.
Кроме того, роботов перед началом конкурса забирают на допинг контроль, так как трасса уже видна и его можно перепрограммировать на прохождение конкретного пути. Сколько времени нужно на прогрев крысы я точно не знал – каждая команда имеет в своем распоряжении 30 минут на подготовку и прохождение трассы. Успеет ли прогреться та неизвестная деталь, которая должна прогреться?
Да, и именно из-за этого возникли глюки с распознаванием знака поворота налево… я лихорадочно пытался изменить алгоритм так, чтобы крыса основываясь на интуиции делала эвристические выводы о наличии знака. Но не успел. Пора портировать libastral на avr микроконтроллеры :)))
Продолжение следует
Навеяно вот этим мистическим загадочным постом.
Как видно из комментариев, я в это дело не верю. То есть думаю, что некоторые вещи могут привидеться. И не всегда можно отличить реальность от иллюзии.
Стал я задумываться тогда, когда мой друг рассказал, как когда он переживал из-за разрыва с подружкой, кто-то ему позвонил. И вот достает он из кармана сотку, смотрит на нее и замечает, что звонка нет. Но продолжает его слышать!
А я вспомнил историю… мне до сих пор кажется, что все так и было. Но я понимаю, что так быть не могло.
Итак, я гулял с собакой на вернисаже. Ночью. Долго. Без настроения. Слышу звуки выстрелов, визги собак… Понял, что пора сматывать удочки, пока поблизости не оказались эти убийцы служители мерии… Но не успел… Мне казалось, что выстрелы и визги далеко… Но низкое гудение машины довольно быстро усиливалось. А затем показался ераз. Он медленно поднимался по Налбандяна. На нем был прожектор. Прожектор стал шарить по углам, между камнями, и к моему удивлению, высвечивать и находить собак! Я то их не замечал, да и они нас с Отто тоже, наверное. Началась пальба, метание прожектора, визг… откуда ни возьмись появились убегающие собаки, и я отчетливо почувствовал, что они стреляют, нет, палят по всему, что движется, по всему живому, что заметят…
Недолго думая, я схватил Отто за шкирку и резко прижал его к земпле, под бордюром, а сам упал рядом. Один раз луч прошел совсем недалеко от нас, и я стал сомневатья, сможет ли он добраться до нас, и осветить, и мне стало очень страшно. Пятно света пропало, а Отто ничего не понимал, почему я его так крепко прижимаю к земле, почему не отпускаю, и иногда тихо недовольно поскуливал.
Не знаю сколько времени это все продолжалось.
Потом гул стих, и через некоторое время я решился встать и отпустить собаку
Такое ощущение, что ничего и не происходило. Тишина, обычный вернисаж тихой летней ночью.
Да, это было летом, в день после рок фестиваля в театре Станиславского, в 2001-ом. Кажется, 28-го июня.
Помню, что чуть позже стало холодно. Очень холодно, совсем необычно для летней ночи в моем городе.
И я продрог до костей. Совсем продрог. А к утру, когда уже светало, и я решил наконец пойти домой, и заметил замерзшую лужу. Замерзшую лужу на вернисаже летом в Ереване. Чуть не прошел мимо, но подумал: “Откуда в Ереване в середине лета замерзшая лужа?” Я не поверил своим глазам. И решил, что мне только кажется, что лужа замерзшая, обман зрения, свет не так падает, и ударил ее кроссовкой, чтобы убедиться, что мне кажется.
Я помню, как она треснула, под ней была вода, но я ударил несколько раз чтобы разбить лед еще и еще, я помню трещины на том льду, осколки льда на воде и рядом…
Сейчас мне кажется, что мне это привиделось. Что холодно мне было из-за настроения, что лужу я увидел из-за настроения, и не могло, просто не могло в Ереване, летней ночью быть так холодно, чтобы замерзла лужа.
Правда тогда возникают вопросы, может мне и машина, и выстрелы привиделись? А может меня там не было?
И все это неправда?
нужен
переходник усб -> лпт, настоящий, а не только для принтера, желательно на чипсете uss720
или
программатор авр по усб, с колодкой DIP для атмега16
одолжу, куплю – как удобно
или если кто знает где в Ереване найти – буду рад!
товарищ gasparian{.lj-user} предлагает радикально չոր метод защиты от поднадоевших азерских закавказско-турецких “куль хацкеров " 🙂
(11:27:47 ) gisastx: ե՜սիմ նստած նկարում եմ գործի տեղը ու կինո եմ նայում
(11:29:35 ) orik: Իսկ ի՞նչ ես նկարում։
(11:29:38 ) orik: Կոմպո՞վ
(11:29:41 ) orik: Գիմպով՞
(11:29:44 ) gisastx: չէ
(11:29:50 ) orik: Ֆոտոյով՞
(11:30:10 ) gisastx: մի հատ խանութում գույնավոր մատիտներ տեսա ու շատ դուրս եկավ
(11:30:16 ) orik: դեմք ես
(11:30:18 ) orik: ։ՃՃՃ
(11:30:19 ) gisastx ու ես ել առա ու նկարումեմ
(11:30:45 ) gisastx: փորձումեի վերամբարձ կռունկ նկարել
(11:30:57 ) gisastx: բայց ետքանել չի ստացվում
(11:30:58 ) orik: Մատիտները կռահելու հնարավոր տարբերակների մեջ բացակայում էին։ ։ՃՃՃ
Полностью читать [здесь][1].<blockquote
style="border-left: 2px solid #FFCC00; padding: 10pt; margin-left: 30pt; background-color: #FFFCEC;“>Материал фильма не дает прямых указаний, но распространенный в России материнско-детский симбиоз подсказывает, что отцовскую инициацию Женя Лукашин не прошел. Не столь уж важно, знал Женя своего отца, или нет, ушел тот от матери, или она его выгнала, умер он, геройски погиб, или где-то живет в безвестности, – в актуальном настоящем Жени Лукашина нет следов сильного Отца.
Вот это очень русский тип: мамин сын. Эти дети не амбициозны. Объясняется это вовсе не скромностью, интеллигентностью, или там, внутренней гармонией. Просто у них в отсутствие конкуренции с отцом не сформировался мотивационный механизм. Им уже нечего желать: мать получена в безраздельную собственность, и творчество всякое, карьера, даже деньги им не очень нужны. Более того, деньги они на словах презирают, а в глубине души просто боятся.
Если даже они приобретают квалифицированную профессию – вроде врача или преподавателя, успеха в ней не достигают. Приемы социальной адаптации у них, так или иначе, связаны с педалированием своей убогости. Они очень снисходительны к себе, и подлость их – вроде как не подлость, и ложь – не ложь, и присвоение чужого обосновывается легко: им нужнее. Они очень агрессивны в отношении мужчин матери, – потенциальных отчимов. Но в большом социуме они неизбежно сталкиваются с инициированными мужчинами, с настоящими отцами и терпят поражения. В связи с этим органично развиваются такие черты как завистливость и мстительность.
![]()
[1]: http://lito.ru/text/65570
Հայկական ֆրինեթը հանդիսանում է նաեւ ակնհայտ ապացույց, որ ամբողջ աշխարհին բաց տելնետը բնավ չի ենթադրում անվտանգության համակարգի բաց թողում
Работал я когда-то режиссером на теле.
А потом я работал в одной очень ит компании очень ит специалистом.
И как-то раз мой хороший друг, который обычно занимался электроникой, зашел в офис и помог с ремонтом мебели (умный человек все может)
После работы ему нужно было срочно на свидание куда-то идти, и я сказал, что сам занесу инструменты и передам его родителям.
Ну иду я значит к нему домой, несу сумку набитую тяжелыми инструментами, встречаю одного парня, студента театрального, он тусовался на теле когда-то, пытался чего-то сделать
– Куда идешь? – спрашивает
– Да вот, домой, после работы – говорю, поставив тяжелую сумку на мостовую, чтобы не держать в руке.
– Работаешь? – спрашивает, искоса глядя в сумку
– Конечно – отвечаю, не совсем понимая, чего он так пялится на нее.
А он переводит взгляд с тяжелых инструментов, которые видны в сумке, смотрит на меня так жалостливо, типа докатился мальчик совсем, и вот она участь режиссеров, и уходит, содрогаясь в думах о своем невеселом будущем 🙂
А мне стало очень весело, и я вприпрыжку побежал к другу домой, несмотря на то, что сумка была и вправду тяжелой 😉
Вот 🙂
Двое парней сидели на диване в темной комнате. И молчали.
Оба выросли в Армении, но один из них совершенно необъяснимым образом так и не научился читать надписи на маршрутках. Тот, который уезжал.
Всего через несколько часов он улетит в другой, совсем новый город, начинать новую жизнь, и не собирается когда-либо возвращаться. Зачем возвращаться, ведь он не умеет читать надписи на маршрутках…
А там… там красивые, старые здания, река, набережная, там пасмурно, там сыро, и там много носят белые штаны блондинок. Но он не к блондинкам, а потому, что так уж получилось, что любимая брюнетка уехала туда, где он умеет читать надписи на маршрутках.
А за несколько часов до этого, к нему зашли гости. Много гостей. И все желали ему удачи, и всего такого, что обычно желают. Не было лишь того, кто сейчас сидит рядом. Потому, что он переписывал, перекодировал, рипал, ошибался и вновь пересжимал фильмы и музыку, которую тот, кто уезжает, возьмет с собой. К тому же оказалось, что двд райтеров в офисе нет, и все пришлось делать не параллельно, как расчитывал, а последовательно, на одном компе. Он позвонил тому, что уезжает, и спросил, так ли ему нужны последние три диска? И когда он говорил по телефону, и услышал веселые голоса друзей, которые пришли сказать “Арайжм”, ему очень захотелось оказаться там. Но оставалось записать еще три диска…
Когда он вышел с работы, и позвонил, сказать что уже скоро будет, голосов больше слышно не было, а голос собеседника уже не был веселым.
Потом они сидели на диване, но долго молчать было не возможно.
– Мне не верится, что я уезжаю. Вот собранные чемоданы, а мне все еще не верится
– Угу
– Пришел такой-то… дал сто долларов на дорогу…
– я от него не ожидал
– Да, я тоже… еще пришел такой-то, дал 2500 рублей…
– Я от него тоже не ожидал
– Еще звонила такая-то, сказала, что я ей сильно помог, и долго желала удачи…
– Угу
– Я и не знал, что обо мне так хорошо думают… мне казалось, что многие относятся ко мне гораздо хуже…
– Угу
This is Yerevan for you… даже если вы не умеете читать надписи на маршрутках…
Это одна из моих историй успеха внедрения свободных технологий, и миграции, эмиграции, бегства от технологий мс безопасности:)
В этом тексте – в основном о том, какие несвязные անկապ технические задачи возникли по ходу, и их не менее несвязные решения:)
Итак, все началось с того, что у одного ученого есть свой know how – способ улавливать колебания земли, и, возможно, прогнозировать землетрясения. Для этого он установил в шахте, на глубине 60 метров под землей свой экспериментальный датчик, ну а чтобы снимать с него данные подключил систему к компьютеру.
Однако снимать данные в течение reasonably продолжительного времени не удавалось: компьютер подвисал примерно раз в два дня, ход эксперимента то и дело приостанавливался…
Еще очень давно я утверждал, что можно все очень красиво (мсье знает толк в извращениях) реализовать с использованием опен соурс, но у меня не хватало времени. Еще я резонно предвидел проблемы с конкретным железом, которое они используют. Этим летом все-таки взялся.
Что было раньше.
Не вдаваясь в детали скажу, что вначале была матрица.
Я немножко не о той матрице, где Нео тусовался. Конечно, все делается подручными срествами, и это матрица от обычной, очень старенькой веб камеры с почти стертой, загадочной надписью Enigma.
Причем, чтобы снять картинку с матрицы, парень, который все настроил до меня, не заморачивался с изучением WinAPI и сделал то, что можно назвать аналогом юникс скриптинга, но в графике: заставил работать несколько виндовс программ вместе и передавать инфу от одной к другой.
Правда, он не смог использовать потоки, пайпы, и все такое, и у человека, не знакомого с идеями юникс, перенаправлять, скажем, стдаут в стдин мысли возникнуть не могло. Если его не зовут Деннис Ричи, конечно.
Добавлю, что парень тоже был подручный, и не являлся it специалистом, и вообщем, совсем неплохо справился.
Итак, сначала он взял программу, которая показывает изображение с видео девайса, и умеет брать снапшоты, при нажатии на кнопочку. “Только вот кто будет на кнопку жать?” – спросите Вы. Оказывается, парень поступил очень остроумно, чтобы не сказать – неожиданно: он научился программно управлять курсором мыши, (кажется с помощью ЛабВью) и заставлял ее жать на кнопку через определенные промежутки времени 🙂
Картинка, снятая матрицей обрабатывалась в том же ЛабВью, что-то считала по какой-то формуле, и писала в файл. Затем файл с данными можно было открыть в Ориджине, и полюбоваться на графики.
Все бы хорошо, но ничто не работало так, как ожидается. Ну как всегда…
Во первых, постоянно загруженный ЛабВью, и программа захвата видео сьедали слишком много памяти. Во вторых, кто-то из них активно тек памятью, памяти становилось все меньше и меньше, пока компьютер не подвисал. Вообще, в виндовсе самом полно утечек, но они, конечно, не успели бы вешать машину так часто.
К тому времени, как я взялся за дело, было также решено наладить сеть с городом, чтобы не ехать каждый раз в обсерваторию.
Телефона рабочего там тоже не было, обсерватория с коммунистических времен заброшена, хорошо хоть электричество есть.
Вот ребята еще провели 200-300 метров utp из под земли наверх, к другому компьютеру, а к нему задумали подключить gprs модем 🙂
Для меня сразу стало очевидно, что таск на компьютере с веб камерой решается крутящимся маленьким консольным скриптиком, а сам компьютер можно впоследсвии быть заменить на маленькую встраиваемую плату на основе arm или 32-битного атмела.
Скриптик мог иметь вид типа
while (true)
{
getsnapshot()
./process » data.txt
sleep 3s;
}
Обратите внимание, этот скриптик, против ЛабВью, программы видеозахвата с превью и кнопками, экплорер, не говоря уже о графике, виндовс, который сьедает под 100мб озу…
Выяснилось, что getsnapshot легче всего реализуется с помощью консольной утиливы vidcat из пакета w3cam
vidcat -d /dev/video0 -d ppm -o tmp.ppm – с камерой встроенной в мой ноутбук заработало на ура
оставалось написать консольную программу для обработки полученных данных, что много времени не заняло, и разобраться с драйверами.
Как я и опасался, почти все железо не опознавалось стандартным ядром из Debian Etch:
Проблема с сетевыми решилась проще всего – компиляцией новейшего на тот момент ядра – 2.6.26
Вебкамера под линукс не опознавалась (файл устройства /dev/video0 ) не создавался.
Посмотрел, что за камера, lsusb выводит
Bus 005 Device 002: ID 2770:913c NHJ, Ltd Argus DC-1730
Поискав в гугле argus dc-1730, нашел чипсет и следующие строки авторства Theodore Kilgore, с которым, как ни странно, меня уже судьба сводила: я с ним общался, когда помогал добавить поддержку своего Genius Smart 300 в libgphoto2, брал usb логи, компилировал и тестировал экспериментальный код в libgphoto
http://www.qbik.ch/usb/devices/showdev.php?id=2761
—
Yet another camera with an S&Q Technologies controller chip. Seems to work just fine with existing sq905 camlib, in libgphoto2. I will add it in the CVS version. Webcam support might possibly work with the sqcam driver, too, with tweaking.
—
Ага, значит драйвер чипа, хоть и для другой камеры есть!
Ищу драйвер, нахожу, пытаюсь скомпилировать:
cvs -z3 -d:pserver:anonymous@sqcam.cvs.sourceforge.net:/cvsroot/sqcam co -P sqcam26
cd sqcam26
make
конечно облом, не компилится.
Хммм…
Хорошо, смотрю мейкфайл, нахожу такой участок:
—
sq905.o : gamma.h
gamma.h : makegamma
./makegamma
makegamma : makegamma.c
gcc -std=c99 -o makegamma -lm makegamma.c
—
Пробую
# gcc -std=c99 -o makegamma -lm makegamma.c
запускаю полученную программу
# ./makegamma
и она создает gamma.h
Теперь вновь
make
и вновь облом – интерфейсы ядра успели сильно измениться, надо хакать драйвер
Хорошо, он опен соурс… поди заставь работать какой-нить закрытый win95 драйвер в висте…
Полный список изменений сам не помню, а скачать версию драйвера, которая работает с камерой Argus DC-1730 и компилится с ядром 2.6.26 можно тута.
Итак, драйвер скомпилился!
modprobe sqcam
ls -al /dev/vi…
Жму tab, tab, tab…
Опять облом, устройство не создается…
Я уже чуть было не забил на это дело, отошел от компьютера, покрутился…
и тут дошло, что вероятно драйвер просто не определил камеру так как не знает ее usb vendor и product id’s!
Осталось только поменять:
/*Define these values to match your device */
#define USB_SQCAM_VENDOR_ID 0x2770
#define USB_SQCAM_PRODUCT_ID 0x9120
product id на
#define USB_SQCAM_PRODUCT_ID 0x913c
rmmod sqcam
modprobe sqcam
УРRRRRRRRRRRRRRRRRаааааа – работает 🙂
vidcat -d /dev/video0 -f ppm -o a.ppm
Снимок благополучно сохраняется 😉
Оставалась проблема с gprs модемом siemens mc35i
Он в упор не опознавался, поискав в инете я выяснил, что модуль cp2101
(Silicon Labs CP2101/CP2102 RS232 serial adaptor driver)
должен создать устройство /dev/ttyUSB0
и нашел массу вопросов в форумах о том, что несмотря на то, что он должен, устройство все-таки не создается
Разумеется, после сходной возни с вебкамой я просмотрел исходники cp2101.c, недолго думая добавил usb id’s модема, и он разумеется определился!
Я даже позаботился о людях тщетно спрашивающих в форуме решение, и помог им
—
cd /usr/src/linux/drivers/usb/serial
nano cp2101.c find there a place with usb product and vendor id’s and add string with your device numbers
{USB_DEVICE(0x10c4, 0x8341)}, /* siemens mc35pu gprs modem*/
Then recompile the kernel and reboot. Find new/dev/ttyUSB0 file
—
Проблемы с железом, однако не прекратились…
Мало ли, что драйвера есть…
Я не говорю о том, что свет там регулярно вырубался, а упс-а не было… Нет, я расскажу другую историю –
про подвисания того самого gprs модема Siemens mc35i
Короче, модем подвисал почти каждый раз после дисконнекта. И единственный способ заставить его работать вновь – это обесточить, вытащить usb шнур, и пихнуть обратно.
– Ну и как я ему скажу, чтобы он шнур вытащил? – вопрошаю я окружающих, ждущих решения серьезных дядек
И тут кто-то, кажется Овик (art_green{.lj-user} ) догадался, как это сделать
– Норик, ты можешь на ком порт сигнал подать, ведь можешь правда? А я соберу схему, как ты подашь сигнал, модем обесточится.
– Нэт праблэм, Дарагой! – гаварю 🙂
Короче, ребята собрали схему (спорили на транзисторе или на реле ее делать), подключили один вывод от модемовского шнура к ком порту, а я добавил в скрипт подключения и отключения от инета
cat /dev/urandom > /dev/ttyS0
на некоторое время, дабы модем перегружать.
А далее уже все было хорошо… Хорошо, если не вспоминать о том, что материнка компьютера в шахте была влажной от сырости, пока он не сдох, если не вспоминать о перебоях с питанием, со проблемной связью из-за Виваселл, если всего этого не вспоминать, шалость, вроде удалась! 🙂
Բիլլի Բոնսին հիշու՞մ եք
Լավ տղա էր․․․
Էն երգը իրա համար էր՝ “15 человек на сундук мертвеца…”
Мой замечательный, чуткий, верный друг Овик, оторвался 🙂
Мне уже доводилось писать о молоканке – уборщице, активно подозреваемой в работе на спец службы 🙂
Итак, как-то раз, мой коллега админ, тоже честно отслуживший в рядах вооруженных сил Республики Армения, замучавшись ностальгией по армейским суботтам предлагает на уикенде устроить пхд.
Я соглашаюсь, и придя на работу в суботту мы начинаем искать пылесос.
Ара (так звали коллегу) точно знал, что он есть, и у всех интересовался, где его найти:
– ո՞վ ա փոշեծծիչը ադմինություն անում։ (кто админит пылесос?)
Выяснилось, что админит его уборщица Лена. Найдя Лену, и попросив разрешения воспользоваться ее орудием труда, Ара задорно произнес:
– փոշեծծե՞նք (непереводимый армянский фольклор) – и принялся за работу.
Потом появился шеф, и поставил нас в известность, что ему срочно нужен интернет.
Мы резонно возразили, что в суботту у него нерабочий день, и нефиг траффик расходовать почем зря.
Шеф напомнил, что у нас тоже нерабочий день, а мы посоветовали ему это вспомнить перед тем, как в следующий раз звать по уикендам. Он возразил, что “предупреждать надо” о майнтейнансе мейлами, и не наше дело, когда ему работать, а когда нет, еще напомнил, что это мы вымолили у него анлим, и очень постарался рассердиться. Мы были неумолимы. Наконец, шеф напомнил, что он все-таки шеф. Против этого аргумента мы не нашлись что возразить, пришлось нехотя приостановить пхд, со словами, что вот вечно шефы работать не дают.
Когда последий сервер был собран, и мне осталось лишь подключить utp кабель, выяснилось, что если даже подвинуть сервер, и свитч, насколько это позволяют другие кабеля, все равно не хватает одного-двух сантиметров. 🙂
Это так напоминало эпизод из “Назад в будущее”, когда перед грозой Доку не хватает пары сантиметров, чтобы подключить провода, предназначенные для того, чтобы провести энергию молнии в машину времени Марти! 🙂
Вообщем, не то пришлось набивать новый кабель, не то откопали один подлиннее 🙂
А уборщица Лена к нам как-то зашла с просьбой. Объяснила, что она учавствует в конкурсе – “Краса России”, кажется называется. И попросила сотрудников офиса проголосовать за нее. Да вот беда, кто-то один проголосовал, а другие не могут, так как есть ограничение на количество голосов с одного ип адреса: понятное дело, в офисе NAT, и все выходят в инет через один реальный ип.
Ара пообещал подумать, что можно сделать, я подумал ցրեց (непереводимо), и занялся своими
текущими админскими делами (наверное, почитыванием ЛОРа).
Через некоторое время Ара спросил
– Նոր, կգրե՞ս ինձ ծրագիր որ http request անի։ (Нор, напишешь программу, которая http request делает?)
– Կգրեմ։ Իսկ curl-ը չի անու՞մ։ (Напишу, а curl не прокатит?)
Ара хлоплнул себя по лбу, и вновь сосредоточился.
А я не сообразил, зачем ему это. Так вот, оказывается, в его голове созрел коварный план 🙂
Он составил список росийских анонимных прокси серверов, написал скрипт, который голосует за нашу уборщицу
и запустил его на ночь перед уходом домой.
На утро, Лена стала второй – у нее прибавилось более двухсот голосов.
Она была поражена, и зашла к нам поделиться радостью. Ара скромно признался, что это его рук дело. И поинтересовался заодно, каков будет приз. Лена потупила глаза, и объяснила, что главный приз – поездка в Париж, но на жителей стран СНГ, не россиян, он не распространяется.
Ара расстроился, и перестал накручивать Лену. А мы стали замечать, что и другие девочки на этом сайте, вовсе не самые обаятельные, время от времени резко поднимаются в списке.
“Это те, у кого друзья хакеры” – негодовал Ара. “Это же просто война хакеров, а не голосование. Все, не верю я в интернет голосования” – обломанно заявил он, и во что-то углубился. Видимо, в свои текущие админские дела – чтение ЛОРа.
взято у old_dilettante{.lj-user}
—
Вот такой текст запостил Давид Толпин в список рассылки Brain Users Group{.snap_shots}:
мне пришли откровения про лопаты и языки программирования.
Haskell и Схема – это сферические лопаты в вакууме. Они внутренне совершенны и
стройны, но ими довольно трудно копать. Разве что вакуум.
Common Lisp – это лопата, с кривоватой ручкой и слегка ржавым ножом, но
пригодная для копания. Испытываешь легкую досаду от неуклюжестей, но работаешь.
C++ – это такой предмет, на рукояти с одной стороны – лопата, с другой – грабли.
Можно делать все, что угодно, но либо отрезаешь себе что-нибудь лопатой, или
протыкаешь граблями.
Python – это пластмассовая лопата. Очень красивая и удобная, но копать ей можно
что-то мягкое и легкое; иначе не выдерживает и ломается.
Java – это лопата с прорезями, или грабли с широкими зубьями. При помощи нее
можно как плохо копать, так и плохо грести.
Perl – это не лопата. Это мотыга. Можно очень хорошо копать, если очень хорошо
умеешь, иначе ничего не выходит.
C – это лопата без ручки. Либо трахаешься по локоть в грязи, либо приделываешь к
ней ручку, после чего получается просто самодельный лисп.
—
Добавлю от себя, когда меня спрашивают про Оберон, я часто говорю: Это как латинский алфавит, когда из букв нужно составлять слова, против китайских иероглифов (c++), где на каждое слово предусмотрен отдельный знак.
навеяно этим постом, где quest42good{.lj-user} ищет слова с повторяющимися тремя буквами
Оказывается, и в армянском есть – կկկոցեմ։ – прищурюсь 🙂
if (a=b) {
……….
}
Нет, не сравнение! Присваивание! И вот эту ошибку не могли заметить в течение двух недель, в одной фирме, где я работал 🙂
Потому, что немудрено ошибиться, и поставить на один знак равенства меньше.
Конечно, можно сказать, что нормальные люди так не пишут.
Но ведь пишут же!
Я это к чему? К тому, что такой синтакс, унаследованный в массе языков, часто оказывает медвежью услугу.
И сколько народа в мире так ошибалось? И как долго они искали свои баги? А все потому, что кто-то так сдизайнил язык.
В одной ныне прикрытой фирме работал программер, который очень любил ц++. И очень любил ООП.
И все писал классами. И свое текущее задание написал так, как ему нравилось: много классов, хороших и нужных.
Пришел к нему как-то проект манагер, и попросил показать работу за месяц. Проект манагер славился умом, и все его уважали. А проект, на который он пришел посмотреть, в ВС открывался несколько минут: классы, классы, классы…
Тогда проект манагер сделал то, что от него никто не ожидал. Нет, он не уволил программера.
Он удалил всю его работу, удерживая клавишу шифт 🙂 И наказал ему писать все заново, чтобы неповадно было
🙂
Вспомнилось из-за вот этого поста
Работал я в одной гос конторе. Вообще, честное слово, последнее это дело, работать в гос. конторах.
Там зарплату вечно задерживали.
А еще там тусовался один бывший чикист. Далее – Х.
Работа у него была не пыльная, но требовала дисцплины. Утром рано, раньше всех, он уже стоял с табелями, и следил, как позевывающие и попивающие кофе сотрудники подписывались и записывали точный час. Х понимающе относился к опоздавшим (при опоздании на пять минут срезали зарплату за пол дня) и иногда разрешал поставить подпись, и схалтурить со временем, если хорошо попросить. Еще его по делам посылали, когда молодого мальчика на побегушках зам. директора фирмы на месте не оказывалось
Да только никто особо не знал о темном прошлом опасной и сложной службе товарища Х.
Разве что шеф. И мой коллега, который случайно услышал, как шеф этого человека назвал гбистом.
Меня коллега предупредил, после того, как Х вошел в нашу комнату, задумчиво посмотрел в дожливое окно, а затем сказал
– Мокнут, дождь идет.
Молки за окном менты.
– Ну мокрут, ну менты – им так положено значит, работа у них такая – ответил я.
Х вышел, а смолчавший коллега меня предупредил, чтобы я при Х-е лишнего не болтал.
– Смотри, что печатают – сказал мне Х – как-то сунув под нос газету, когда я зашел в их комнату, и чего-то поправлял в тамошнем компе.
На первой странице была смазанная фотография левитирующего йога.
– И чего пишут? – без энтузиазма поинтересовался я, бросив взгляд на страницу.
– Как, ты разве не видишь кто это? – спросил Х ткнув пальцем в фотографию
– Левитирующий йог? – спросил я.
– Нет, ты не узнаешь лицо? – настаивал Х
И тут до меня дошло, что видимо это фотошоп с каким-то политическим деятелем. Вгляделся в лицо, честно постарался узнать, но правда не узнал. Да и не мог узнать тогда.
– Ну и кто это?
– Как, разве ты не видишь, что это Осканян? – спросил меня Х, предвкушая победу
– Мммммм… – фамилия правда была на слуху, но кто он такой я не знал – а кто он такой?
– Как , ты не знаешь кто такой Осканян? – недоверчиво спросил Х, в голосе почувствовались нотки облома
– нет – ответил я – не знаю.
Кто такой Осканян я узнал позже, на открытии Золотого Абрикоса, когда он там речь толкнул, и рассказал, что сам бывший фильммейкер. Речь была неплохая, не официально-занудная, и Осканян тогда показался неплохим малым.
Отсюда мораль – кинофестиваль штука полезная, можно ненароком узнать кто твой мид
А еще как-то раз, я захожу в свою комнату, а мимо по коридору идет Х
Ну идет и идет. Через минуту я вспомнил, что мне нужно зайти к секретарше, открыл дверь и вышел в коридор.
А там… Х стоит у двери секретарши, так чтобы его не было видно, но и меня он не видит, так как ко мне спиной, и далеко. И слушает. Я вошел обратно к себе, чтобы его не обламывать, что типа его заметили на деле.
А еще у нас была уборщица. Как положено – молоканка. И как-то раз, проходя мимо кучки молодых сотрудников, слушающих Х, я краем уха уловил, что он рассказывает им, будто молоканка – кгбшник, и надо при ней осторожно себя вести. Она, понимаешь, секретный агент. И током людей бьет. Откуда он знает такие подробности, его спросить не догадались, слушали раскрыв рот. Потом даже мне рассказывали, чтобы я при ней себя внимательно вел. Я даже представил, как она сексуально приподнимает свою длинную, черную юбку, и достает оттуда базуку 🙂
Это я все к тому, что если он и вправду на пол ставки все еще чикистил, на меня с тех пор досье есть наверное.
И в нем написано, что я не испытываю теплых чувств к мокнущим под дождем ментам, не знаю кто такой Осканян, и вообще, умело прикидываюсь порядочным гражданином
Раньше arca.am был доступен через freenet.am.
Это позволяло если нет инета нет, зайдя фринетом скажем в арминко, купить карточку онлайн, а в всплывающей форме Арка уже заплатить. Вот Арка больше через фринет не доступен, и купить инет больше не выходит.
Получается circular dependency, чтобы купить инет нужен инет, что не есть гут ни для Арминко, ни для Арка.
Полку моих клосед-соурс программ прибыло – (барабанная дробь) ие. Да, правда. А я сошел с ума… 🙂
А все дело в том, что я где-то заметил упоминание о сайте mp3.musichall.am, который, как мне казалось, давно не работал.
И в душе моей закралось сомнение. Оказавшись на днях около компьютера с виндовс, я не найдя почему-то шортката к эксплореру, запустил его как iexplore, зашел на musichall и (о чудо!) скачал мп3 Мокац Мирзы в исполнении самого Комитаса.
Отсюда мораль – хочешь юзать mp3.musichall.am – имей explorer. А мне казалось, что он не работает с тех самых пор, как я распрощался с виндовс, ие, и всем таким.
Раньше у меня из закрытых программ стояла лишь опера. Скайп запускается от фейк юзера и то очень редко. Адобе не жалую.
Иногда ставил фотошоп под вайн.
А теперь вот если хочешь армянские мп3 – учись юзать и ставить эксплорер. Нашел ies4linux, скрипт, который разные ие ставит.
Зато логотип у проекта классный (хоть и скрипт глючный) в виде иконки ие перевернутой и поместившейся в бокале вина 🙂
брачные обьявления, это всегда было весело. По крайней мере я ребенком ухахатывался их читая
Но такого конечно видеть не приходилось. Интересно, что они часто приписывают, что предложение серьезное 🙂
в комментариях к предыдущему посту я пытался объяснить, что фото вовсе не грустное, я в нем лишь вижу определенный смысл.
и я подумал, что я вообще не люблю книжки, фильмы, фото, которые имеют целью просто сказать, что вот это плохо. Вот плохо. И жизнь тяжелая, плохая и несправедливая штука. Я раньше говорил, что делаю жизнерадостные вещи, и они не ценятся, так как не поднимают, не рассказывают, не относятся к проблемам. Особенно популярным, “модным” проблемам.
Как пример книжки, которая “просто давит” я впоминаю книжку одного серба. Не Петрович, и не Панич. Не помню, как его зовут.
Одна из книжек называлась “Темная комната”. Не помню, та ли это.
Вкратце опишу сюжет. У главного героя скончалась мать. На похоронах он встречает Марию, свою стааарую знакомую, они еще в детстве играли вместе. Он гостил у ее дедушки, когда был маленький. Ее мать имела любовника на стороне, в конце концов разошлась с отцом, и видимо, она это тяжело переживала. Отец вроде ни в чем виноват особо не был. Просто не кружил ей голову, как тот другой.
Помню эпизод из воспоминаний главного героя о лете, проведенном с Мари, как они вместе ловили рыбу. Наловили ведро карасей.
И она сказала: “давай их отпустим”. “Давай” – согласился герой. Мари сломала позвоночник каждой из рыбок, и выкинула их в речку.
Ну вот, у главного героя умерла мать, оставила ему квартиру с больной собакой. Он увидел Мари, удивился, что она пришла на похороны лишь потому, что ей попалось на глаза маленькое извещение о смерти в газете
Они начинают встречаться. Они счастливы вместе. Он ремонтирует квартиру матери, выкидывает старую мебель, покупает новую. Они вместе ее ремонтируют, в перерывах занимаясь любовью. Но – она всегда убегает к мужу, и редко остается на ночь.
Обещает, что уйдет от него. Он послушно ждет. Пару раз (не то раз) к нему наведывается муж, рассказывает, что он ее очень любит, она тоже, казалось. Что у них хорошая семья, просит не мешать. Герою, конечно это не понять. Вообще, читателю это не понять, пока он не был на месте полинутого мужа, потому, что он видит лишь романтическую историю, возвращение старой детской любви, и надежду. Какой-то муж тут вообще не вписывается. Его хочется просто выкинуть, игнорировать. Нету его.
Откуда он вообще взялся? Как так могло получиться, что он есть?
Потом к нему приходит Мари. Она объясняет, что не может с ним быть. Потому ли, что вот ее мать ушла от отца, а она не уйдет – не помню, не то не так отчетливо описано.
Они оба хорошие, и она обоих любит, может, даже, его любит больше, но она не может поступить так с мужем.
А он у нее тоже хороший. И старый.
И она остается с мужем, что воспринимается главным героем, как трагедия, конец жизни. Он не может более оставаться в той квартире, которую они вместе готовили для совместной жизни, оне не может видеть тот диван, на котором они занимались сексом.
В это время и так больной собаке матери становится все хуже. И она мучается. Ему ничего не остается, как отвезти ее усыпить.
Он возвращается от ветеринара, кажется с трупом собаки в машине, кажется, хоронит ее. Ему на душе паршиво, погода, дождь с ветром тому способствуют. Так книжка и заканчивается.
Типа все, что могло плохо пойти, плохо. Мне так казалось раньше. Я раньше воспринимал книжку, ближе относясь к главному герою, так как киижка написана про него, с его воспоминаниями и переживаниями. Теперь я лучше понимаю Мари и могу посмотреть на произошедшее с ее стороны.. Ей ведь тоже нелегко. И книжка не притянута за уши, просто так бывает. Такова жизнь. И сейчас, вспомнив про эту книжку, я понял, что она не такая уж маньяцко-дурацкая, как мне казалось раньше. Даже, кажется, близка и понятна мне. И вовсе не про ‘все так плохо’. А про бытие
Черт, может мне Достоевского перечитать? Я его тоже маньяком считал раньше.
(09:07:21 ) gisastx@jabber.org: bayc sxal nkar ugharlkeci patahabar
(09:07:25 ) orik: 🙂
(09:07:29 ) orik: իսկ սա ո՞վ ա
(09:07:45 ) gisastx@jabber.org: lsi henc skyp em bacum chinaci aghjikner@ inz attack en anum
(09:08:01 ) gisastx@jabber.org: tesnumen new yorku m em u ankap xosumen
(09:08:03 ) gisastx@jabber.org: lsi nenc ankapa
(09:08:08 ) gisastx@jabber.org: u iranc nkarnernen ugharkum
(09:08:17 ) gisastx@jabber.org: u shat bari baneren asum
Քանի ոստիկան ա պահպանում Օպերայի մոտ ֆուտբոլի գովազդային ցուցանակի վրայի Թուքական դրոշը։
Сегодня вся френдлента пестрит сообщениями об изменении логотипа армянской футбольной федерации
старый новый
При этом представители АФФ опровергали информацию, что логотип изменился. Говорили, что մթոմ “так и было”. Я человек от футбола далекий, но очевидно, что удаление контура Арарата с логотипа – подлиза.
Что для меня примечательно в этой истории – так это то, что в интернете, больше чем в жизни – слово не воробей. Его успеют скопипейстить, перепечатать, его, возможно можно будет отыскать в Архиве (если он не станет продажным, для чего есть все предпосылки – Гугль и Яху)
Я сразу вспомнил одну из моих любимых книг – 1984
<blockquote style="border-left: 2px solid rgb(255, 204, 0); padding: 10pt; margin-left: 30pt; background-color: rgb(255, 252, 236);">
<p>
Приятная грусть из его размышлений исчезла. Прошлое, подумал он, не просто было изменено, оно уничтожено. Ибо как ты можешь установить даже самый очевидный факт, если он не запечатлен нигде, кроме как в твоей памяти? Он попробовал вспомнить, когда услышал впервые о Старшем Брате. Кажется, в 60-х… Но разве теперь вспомнишь? В истории партии Старший Брат, конечно, фигурировал как вождь революции с самых первых ее дней. Подвиги его постепенно отодвигались все дальше в глубь времен и простерлись уже в легендарный мир 40-х и 30-х, когда капиталисты в диковинных шляпах-цилиндрах еще разъезжали по улицам Лондона в больших лакированных автомобилях и конных экипажах со стеклянными боками. Неизвестно, сколько правды в этих сказаниях и сколько вымысла. Уинстон не мог вспомнить даже, когда появилась сама партия. Кажется, слова «ангсоц» он тоже не слышал до 1960 года, хотя возможно, что в староязычной форме — «английский социализм» — оно имело хождение и раньше. Все растворяется в тумане. Впрочем, иногда можно поймать и явную ложь. Неправда, например, что партия изобрела самолет, как утверждают книги по партийной истории. Самолеты он помнил с самого раннего детства. Но доказать ничего нельзя. Никаких свидетельств не бывает. Лишь один раз в жизни держал он в руках неопровержимое документальное доказательство подделки исторического факта. Да и то…
</p>
Интересно, Архив вынудят изменять старую инфу, или ему будут за это платить?
Довелось мне однажды присутствовать при споре в одной умилительной компании.
Один из собеседников искренне хотел видеть в другом ‘свободу’. Но утверждал, что оппонент обременен ‘фобиями’ так как часто ведет себя в зависимости от явно высказанных требований, либо пожеланий других людей.
Вместо этого, по его мнению, свободный человек должен был поступать так, как ему надо/он считает нужным/хочет, не взирая на ‘запреты’, ‘правила’ и все такое.
В ответ ‘тот парень’ использовал аргументы типа
– ‘кодекс надо чтить’ (ц)
– просто делать что хочешь/нужно приведет к конфликту, а он склонен к ‘мирному и поэтапному урегулированию’ (ц) проблем, вместо ведения боевых действий
– если договориться не получается, он просто попытается изменить обстоятельства: сменить работу, найти комнату в другой квартире, а лучше отдельную, свою квартиру, но пока он работает на прежней работе/снимает у ‘злого маньяка’, он будет жить по их правилам, не будет конфликтовать, так как он все еще от них зависит: из комнаты могут выселить, а с работы уволить до того, как найдется альтернатива.
Пошутив, он сказал, что человек не мочится посреди улицы потому, что ему так хочется. А если это жизненно необходимо, то нужно уехать в такую страну, где это не вызовет нареканий. ( к примеру, в провинциальную Индию)
Он сказал, что не любит давить на людей. Если видит, что они чего-то очень не хотят, или не проявляют желания помочь, он не станет добиваться от них помощи, содействия, поддержки насильно. Он не хочет не искренней помощи, не хочет уступки, если ее нужно добиваться мечом и кровью. Он просто будет знать, что это не тот человек, с которым можно дружить.
Если же близкий ему человек в силу эгоизма/злости/комплексов упорно запрещает ему что-либо, то он тихо и бесконфликтно уйдет, считая себя выше глупых ссор, предпочтет никогда не общаться с такими ‘близкими’, даже если это его родители.
Меня тот спор что называется ‘задел за живое’.
И я вспомнил несколько историй из своей жизни.
Армия. Жесткие правила. Нужно выйти из части в село, позвонить. Дежурный мудак, и не отпустит.
Но врядли устроит внеочередную ‘проверку’ до 10-и. Тогда можно рискнуть, так как не пойман, не вор. Но к девяти тридцати быть в части.
Нужно что-то поснимать. Смотря что. Если это здание американского посольства, и в разрешении отказано – то лучше не связываться. Если это стройка на монументе, где ты снимал вырубку толстенных деревьев, и не удалось остаться незамеченным, то важно вовремя остановиться, и ретироваться прежде, чем поймают/закидают камнями/прибьют нафиг.
Очень интересно наблюдать за ребятами во время природоохранных акций (в защиту Тегута/Севана/Еревана). Стоят с транспарантами, и не обращают внимания на орущих ментов. Все просто заняты своим делом, и протестующие, и мусора. И обе стороны знают, что сейчас не то время, и не то место, чтобы применять силу. И ребята будут стоять там, где стояли, и будут кричать то, что считают нужным. Так, же как и менты. Но в некоторых случаюх они отойдут туда, куда им указала милиция.
Потому, что иногда лучше не конфликтовать.
Я думаю, нужно хорошо представлять условия, правила, степень их выполнения, и четко определять границы риска и ту цену, которую придется заплатить в случае неудачи. Стоит ли овчинка выделки?
К примеру, выходить из части в самоволку нужно через щель в заборе, а не через кпп. А иногда лучше от этой мысли вовсе отказаться.
Что я думаю о том споре? Мне кажется, что ‘несвободный’ парень на самом деле более свободен, чем его оппонент.
Мне кажется, что оппонент обременен комплексами. Я думаю, что парень не избегает выбора. Он знает, что ему нужно, и добивается этого не радикально, не агрессивно, а тихо и умно.
А когда приходится делать выбор между свободой и родителями, и эти два понятия совместить нелья, он выбирает свободу, несмотря на то, как ему будет тяжело. Я думаю, что он поступает как зрелая, сформировавшеяся личность.
А его собеседника жизнь не раз била по голове за сиюминутную экспрессию, необдуманное высказывание, пофигистичное поведение и вообще отсутствие реалистичного подхода.
Воистину велик и могуч русский язык. И в нем для описания такого человека предусмотрено специальное слово. Нет, не угадали, не свободолюбивый. Слово, характеризующее такого человека – это “похуист”
Меня часто спрашивают – зачем нужен фейсбук и иже с ними.
Вопрос настолько резонный, что я и сам его неоднократно задавал, и себе, и друзьям.
– Ну ты не понимаешь – обьяснял мне Стан из Латвии. – Это “социальная сеть”.
– В чем отличие этой сети от icq? – не унимался я – В том, что можно запустить в друга овечкой? Или ткнуть пальцем?
Меня тяготит мое тело.
Сознаю, что не я такой единственный. Не первый, и далеко не последний.
Иногда я рад, что оно есть, и следовательно, я живу. Каждый раз, видя калеку, Я вспоминаю, что нужно благодарить бога. Ведь и я вполне мог стать калекой. Лишь случай, (его величество), сохранил мне жизнь, конечности, да и оба мозга. А все могло сложиться иначе.
А иногда я задаю себе вопрос: так ли оно мне необходимо, это тело? Оно, как будто не из мира сего. А точнее я, как будто не из мира его. Оно напомнит о себе в самый неподходящий момент. Самое ужасное это сознавать, что оно – это ты, а ты – это оно. Такое чужое, и такое родное. Такое милое, и такое уродливое. Такое честное, и такое подлое. Оно – это ты, а ты – это оно. Ни больше, не меньше. То, что я – это оно – ясно становится если оставить его немножко поголодать
Я не могу сосредоточиться, когда голоден. Очевидно, мой мозг – часть тела. И он отказывается работать, так же, как может откатзаться работать уставшая рука. Так же, как устают ноги в сандалиях. Также, как мерзнет незащищенная шея зимой. В мозгу тоже может возникнуть судорога от холода, в котором рекомендуется держать голову, в отличие от ног.
Я хорошо запомнил одну минуту на улице Чаренца. Я шел домой зимним вечером по грязной улице, не слыша/отключив канал со звуками проносящихся мимо грузовиков, и будучи поглощен мыслями о “высоком” и “неземном”. Дыхание происходит само собой, и так случилось, что я вдохнул неожиданно много холодного воздуха. Легкие пожаловались, что им плохо, возвав к справедливости серией кашля. И в ту же минуту ноги подскользнулись на льду, и я упал. Ход мыслей о “высоком” был нарушен грубым вмешательством законов всемирного тяготения тел. Я уже и не помнил, о чем думал.
Ах, хотя о чем же я мог думать, как не о своем бренном теле и навязанных им проблемах?
У младенца почти нет проблем. Но они собираются, как снежный ком по мере его взросления, требуя сделать выбор, терпеть или бунтовать, ингорировать либо потакать. Своему телу, и его потребностям. Своим мозгам, как его части.
Впрочем, я уже не помню, о чем я… О чем, как не о девочке я мог думать? Нам с моим телом нужна девушка. Ему – для продолжения рода, мне – потому, что ему нужно.
Тело навязывает многие мысли: когда же я сниму носки, и вытяну ноги; как я ненавижу резинку на трусах, которая, сколько не ослабляй – давит.
Я пишу, а у меня слипаются глаза. Потому, что тело. Потому, что бунтует. За ним, понимаешь, нехорошо ухаживают. Мало ему, что его регулярно кормят, чистят, водят в туалет, ему и сон подавай. А не дашь, силой возьмет.
Вот так и живем. Мы с моим телом. Или вернее сказать оно, мое тело. Меня в нем мало, и я подавлен агрессивным большинством. Я его раб и узник. Глаза – его окна. Через них он/я/мы наблюдаем за окружающим миром, а точнее мирами душ/тел/мозгов, что вообщем одно и тоже, противоречивое, и согласное, нежное и грубое, тонкое и ранимое, злое и шустрое, непорядочное и хорошее тело-диктатор, тело-создатель, тело-темница, тело-причина жизни, тело-диссидент, тело слушатель, тело-потребитель, тело креатор… капсула куска жизни со своими методами, сообщениями, и свойствами. NEW(); DISPOSE()… NEW DISPOSE()
Забытый обьект на который нет ссылок подлежит сборке мусорщиком. Такова селяви, как говорится…
С мусорщиком лишь одна проблема. Никто никогда не знает, когда часы уборки
находит 11 отличий между НКР (Карабах) и ЮО (Осетия)
Չեմ կասկածում, որ բոլոր ընկերներս Սևանի մասին բավականին գիտեն ու որոշ չափով անհանգստանում են։ Այնուամենայնիվ, ուզում եմ մի երկու տող գրել. միգուցե հետաքրքիր լինի։
1910 թ-ին Սուքիաս Մանասերյան անունով ճարտարագետը հրատարակում է «Գոլորշիացող բիլիոները և Ռուս Կապիտալի լճացումը» բարդ անվանված տեքստը` առաջարկելով Սևանը իջեցնել` խորությունը հասցնելով 45 մետր, իսկ ջուրը կիրառել ոռոգման և էլեկտրականություն ստանալու նպատակներով։
Իրոք, եթե հայը իր ջրի երկրի մասին չմտածի, էլ ո՞վ կմտածի։ Ի դեպ, Սուքիասը հասարակ ինժեներ չէր։ Նա այն ճարտարագետներից մեկն էր, ովքեր պատրաստել են Արալյան Ծովի աղետի պատճառը դարձած նախագիծը։
Նոր հետաքրքիր բլոգեր, նոր ընկերներ, նոր բարձրունքներ ռեյթինգներում։ + Ծիծիլյոն|2008 մրցույթ
Как я уже однажды писал, я люблю баловаться с fontforge, и открыв один из дебиановских фонтов нашел такие символы 🙂 (кликабельно) 🙂
[}}
Մտածեցի, եթե մարդիկ կան, ովքեր չգիտեն, բայց կցանկանային գալ… Բնականաբար լավ կլիներ, եթե շատ մարդ հավաքվեր։ Վաղը, հինգշաբթի, ժամը 11-ին, հանրապետության հրապարակ, կառավարության շենքի մոտ։
есть такое понятие – “зло”.
к примеру, зло – убивать. зло – пакостить.
зло – шантажировать.
А что еще зло? Зло нужно уметь идентифицировать. И это очень сложно.
К примеру, зло ли сносить Тегутовские леса? Или – добро?
Каждый из нас так или иначе, из лучших или худших побуждений, творил зло. В основном – маленькое, но нектороые – большое, крупное, и страшное.
И я не исключение. Наделал много мелких глупостей. А глупость, особенно в паре с невежеством тоже может повлечь за собой зло.
Страшное Невежество – это когда в сороковые годы прошлого века директор армянского зоопарка возвращаясь из Германии великодушно отказывается от предложенного в подарок ружья, которым усыпляют животных в экстренных случаях.
А возвращается именно в то время, когда слон ереванского зоопарка вышел на свободу, и перестал подчиняться отставному солдату, но заслуженному алкашу Ивану. Тому самому, по вине которого слона накануне грохнуло током высоковольтной линии.
<p>
Я не ответил ей, потому, что принципиально анонимам не отвечаю. Отвечаю только тем анонимам, кто представился.<br />Но неужели можно быть настолько … Неужели непонятно, что не имеет смысла сносить лес, чтобы потом его сажать?<br />Мы что в игрушки играем? Это же экологическая катастрофа! После этого она спрашивает, готов ли я пойти сажать деревья?<br />После того, как ребята из ВТБ выложили кучу бабок на то, чтобы снести лес, после того, как его снесли, отравили округу, убили кучу животных и заразили людей черти чем, эта аноним выражает мнение, что я нехороший человек, потому, что вместо того, чтобы на свои средства сажать, и ухаживать за новым лесом, я вышел на улицу с транспарантом, чтобы сохранить старый!<br />Дорогая аноним. У меня встречное предложение. Заразите себя раком, а потом идите лечитесь!
</p>
<p>
Другой мальчик (не хочу писать кто), я его коммент и мой, возможно, несколько неуравновешенный ответ заскринил, пишет:
</p>
<p>
———-<br /></span><span id="ljcmt205301"> Для конвертации обычного гражданина в тотального революционера, который может стать прекраным <br /> оружием в процессе расчленения Государства, прихода к власти выгодных организаторам властей, можно <br /> начинать с совершенно неполитических акций, общественных действий во имя природы/флоры/фауны<br /> /сохранения азонового слоя/вырубки лесов, благородных и близких каждому проблем, а в результате действий <br /> пропоганда и медленное но верно использование между делом и политических слоганов и требований, изредка <br /> анти-Государственных выкриков, пока через несколько месяцев не будете иметь человека, верящего в правоту <br /> свою и своих товарищей, вышедшевего за обычную коллею повседневной жизни, готового ложитьс</span><span id="ljcmt205557">я на рельсы, <br /> спать на северном проспекте, голодать, чувствовать потребность своей страны в себе. Любые изначальные <br /> средства хороши – акции ради сохранения морских свинок, медуз средиземья, горных гималайских козлов, <br /> баобабов Мадагаскара, и так далее."<br />————</p>
<p>
Вот оно как. Теперь уже любой нонконформизм воспринимается, как "вражда государству".<br /> Власти могут быть довольны.<br />У меня больше нет комментариев. Я зря с тобой поспорил. Твой текст говорит сам за себя. Мне нечего сказать.<br />Я тогда лепетал чепуху про инакомыслие, но я не осознавал, что говорю полному, круглому, лрив конформисту.<br /> Тому, кто написал далее
</p>
<p>
——<br /></span><span id="ljcmt207093"> Инокомыслие в свое время заставило армян сдать Карс, когда такие же инокомыслящие кричали, что войны <br /> закончились, Турция наш друг, правительство первой республики нужно сменить/посадить/сжечь, половина <br /> армии (инокомыслящие) дезертировали, вторая половина была взята в плен и истреблена, потому что <br /> огромная <br /> прослойка инокомыслящих счиотающих себя патриотами пытались построить свое государство, вместо того, что <br /> б всеми руками и ногами поддерживать государство, мы просрали большую часть своего государства, и твои <br /> слова утверждают меня во мнении – за 90 лет мы не извлекли уроков абсолютный ноль. Пайкар! Пайкар минчев <br /> вердж Айастани! Вердж мер болорис!<br />——–</p>
<p>
Звучит? Не буду писать о том, что Карс заставила сдать трусость, а не инакомыслие. <br />А между тем – дезертиров нужно наказывать. <u>Дезертир – он преступник</u>.<br />Его в военное время и пристрелить можно. По закону.
</p>
<p>
А человек, который вышел с транспарантом, потому, что хочет сохранить лес/просит свободы слова/бизнеса/простите, требует честных выборов, и т. д. – его по закону сажать не за что. <br />Он выражает свою гражданскую позицию. <br />Помните Маугли? "Вы столько раз говорили, что я человек, что я и сам поверил!"<br />Вот людям столько раз говорили – <a href="javascript:void(0);/*1217801140324*/">Քվեարկիր</a>, что они поверили, впервые за долгое время!
</p>
<p>
Но <i>самое обидное</i>, когда те, кто пишут про дезертирство и расчленение республики, сами по настоящему не служили.<br /> И как-то так получается, что чаще всего я слышу подобные "патриотические" высказывания именно от тех, кто не служил, либо служил в теплом местечке, рядом с домом, и постоянно вырывался домой.
</p>
<p>
Ребята, я служил на границе Республики Армения. В меня, как и в моих друзей, на КП мог попасть снайпер. <br />Может я и паниковал в начале, но я рад, что отслужил честно, и думаю, что был хорошим командиром взвода.<br /> Я почти единственный в дивизоне умел делать соответствующие артилерийские расчеты, основываясь на множестве данных – с карты, оптики, справочника, и мог уложиться в требуемое время, и подавать правильные команды. <br />И мои ребята имели хотя бы какое-то представление о том, как стреляют из пушки во время боя.<br /> Я не сидел у компьютера, и не играл в игрушки, и не показывал "крутым" солдатам порнушку, чем заняты многие с ВТ.<br /> Меня устроили в штаб, "в теплое место", и <u>я оттуда ушел</u>, мне было противно в штабе.<br /> В казарме – лучше. На позициях – еще лучше.<br /> Там горы, и нет скучного развода.<br /> А единственные, с кем нужно найти язык – это твои ребята, с которыми ты на посту.<br />С ними иной раз найти язык легче, чем с самодурами офицерами.<br /> Мне было легче. Хотя я общаться, вообще, судя по этому тексту, не умею.<br />И не пишите мне больше про дезертиров!<br />Не тому пишете! </span></div>
<p>
<span id="ljcmt207093"><br /></span>
</p>
Вендерс рассказывал, что до объединения, Берлин был одним из самых безопасных городов на свете. В нем вообще отсутствовало оружие, потому, что его невозможно было ввезти, и вывезти.
Когда пала Берлинская стена, народ пребывал в радостной эйфории. Через год люди стали осознавать, что не все так прекрасно, как казалось. Через два года, многие стали друг друга ненавидеть. Отчасти потому, что за обьединение пришлось дорого заплатить.
Между тем Берлин наполнился насилием. Там уже легко можно было приобрести оружие.
И о старом, добром, безобидном Берлине остались лишь воспоминания.
Вендерс также рассказывал, что он не считает себя американским режиссером. Хотя признался, что некоторое время пребывал в восторге от мысли о том, что будет снимать в Голливуде. После он осознал, и это было нелегко, что никогда не сможет снимать американское кино. Все его фильмы, в том числе и те, что сняты в штатах, являются европейскими фильмами, они финансировались европейцами и на их производство не затрачено ни одного американского доллара.
А перед показом фильма “Входите без стука” Вим рассказал, что решил сделать фильм о возвращении блудного отца, а не сына.
Я напишу еще, если что-то вспомню, а пока добавлю, что Вим Вендерс отметил, что такие интересные вопросы, как в Ереване, ему нечасто задавали 🙂
Запомнилась история создания фильма “Клуб Буэна-Виста”. Вендерсу приятель дал послушать какие-то записи. В этой музыке было столько молодости, радости, что он попросил приятеля познакомить его с этими ребятами (kids). “Это не ребята” – ответил приятель.
Им всем за восемьдесят. ”
– Тогда я тем более хочу с ними познакомиться – загорелся Вендерс.
Через пол года ему позвонил приятель, и сказал, что скоро поедет в Гавану(Куба), к этим ребятам.
– Отлично – ответил Вим. У него было всего пять дней на сборы.
На днях папа скептически осмотрел, повертев в руках мою зеркалку.
– И что в ней хорошего ? – спросил он?
– Это фотоаппарат, он фото снимает. Не мешает снимать.
– Посмотрим – сказал папа покрутив зум – у него же зум слабый! У меня на сотке сильнее!
– Да ладно, не может быть! У тебя вообще не оптический, а цифровой зум.
– Конечно сильнее, я им рассматривал надпись на детяли в темном месте. Классно увеличивало! И фонариком посветил. А фонарик у тебя на фотоаппарате есть?
– Нет, фонарика нет – признался я.
– Ну хорошо – продолжил папа – а как им видео снимать?
– Никак – отвечаю – Зеркалки не снимают видео.
– А зачем они тогда нужны? – спрашивает папа?
– Ну, фотографии качественные получаются.
– Да ладно, у меня тоже качественные получаются – возразил папа.
– Нет, ты не понимаешь, давай я тебе обьясню. Зеркалки не снимают видео, потому, что бы матрица не нагревалась. Смотри, ты ведь должен в зеркало смотреть, чтобы снять, на жк дисплее не видно.!
– Вообще отстой – заключил папа – ни видео не снимает, нормального зума нет, и в эл-си-ди смотреть нельзя. Ужас какой. И на что ты только деньги тратишь!
Флешмоб от housekeeper-а.
– пишет редко, но метко. Ценитель искусства и знаток истории. Редко кто в блогах затрагивает те же темы, что и он.
А самое интересное, это его потрясающие миниатюры.
– рискну предположить, что все еще не широко известен. Мне очень нравится. Пишет, кстати по армянски.
– ироничный взгляд и аналитический ум
Жаль, что мало пишет, надеюсь, что хоть журнал не сотрет.
Кажется, что
и
уже и так известны 🙂
На днях прокатился в Канакерской маршрутке 🙂
Ждать ее было одно удовольствие, на площади, под музыку Хачатуряна, глядя на цветные, живые Ереванские фонтаны. Вскоре подьехала неказистая газель. Я голосую, она останавливается. Не на остановке, но ведь так всем удобней.
Где-то на проспекте кто-то не вовремя заметил нашу газель, и успел лишь постучать по ней. “Пассажиры” – тихим гулом испорченного телефона донеслось до водителя. Маршрутка медленно затормозила подобно межгородской электричке, и вновь довольно далеко от остановки.
В салон шумно ввалились нагнавшие маршрутку хихикающие девочки в сопровождении мамы. Мама тщетно пыталась успокоить дочерей. Пройдясь серией шуток по водителю, из-за которого они совершили небольшой марш-бросок по проспекту, они стали подтрунивать друг над дружкой. Фраза“Ктанем ес фотон Москва цуйц ктам” выдала эмигрантов, посетивших родню, родину 🙂
Около оперы газели встречал местный… бездомный. (бомжом его назвать нельзя) У него растрепанные, волнистые, полуседые волосы, он носит кожанную куртку и большущие очки.
– Номер 96, идет через Комитаса в Канакер – кричит он так, чтобы всем было слышно.
– Спасибо, айрик (папа) – протягивает ему сигарету парень.
– Спасибо, сыночек – отвечает бездомный, и ответственно выкрикивает номер и маршрут следующей машины. Он всем своим видом выражает важность своего дела, и с удовольствием затягивается сигаретным дымом.
Я думаю, что в Ереване когда ни-будь появится памятник и ему, так же, как когда-то появился памятник Кара-Бале – старичку, раздававшему прохожим девушкам цветы, памятник дворнику, и игроку в нарды.
На этой остановке, в маршрутку входит много людей, и сидячих мест не хватает.
– Присаживайтесь – это слово проносится по всему салону. Люди с готовностью теснятся, чтобы обеспечить местом новоприбывших. Если на кого-то совсем не хватает места, у него возьмут подержать сумку те, кто сидят.
Рядом со мной села черноволосая мама, усадив напротив свою семилетнюю дочку. С узким разрезом глаз и смуглой кожей, в темноте салона она напоминает маленькую обаятельную китаяночку. Дочка улыбается нам, а сидящая рядом со мной мама держит ее за ручку, может, чтобы удержать на поворотах, а может просто потому, что так приятно.
Затем появляется совсем тинейджерская парочка – девочка в стильной красной маечке, и мальчик с короткой стрижкой. Мест совсем нет, почти на каждом сидении уместилось по два пассжира, и тинейджеры стоят в углу у двери, обнимаются и улыбаются 🙂
Мы переглядываемся, мальчик с короткой стрижкой закрывает подружке лицо длинными волосами, все смеются. Маленькая девочка рядом с нами заинтересовывается брошкой, вываливающейся из кармана джинсов тинейджерки.
– Возьми себе – говорит последняя.
Девочка стесняется, и оставляет брошку.
Спустя пять минут становится настолько весело, что тинейджерка в красной маечке не может сдержать слез… и соплей.
Мама маленькой пассажирки достает из сумочки салфеточку, и передает тинейджерке.
Тинейджерка сквозь слезы хохочет. Дочка и мальчик-тинейджер играют друг с другом.
Так и едем, в тесноте, но весело, все улыбаются, и обмениваются теплыми взглядами
Постепенно маршрутка освобождается, мама пересаживается на другое место, а ее дочка с узенькими глазками переходит ко мне. Парочка садится напротив нас.
Москвички сходят, а малютка удерживает парня за плечо на поворотах.
Мы все вместе, в одной маршрутке, не зная имен спутников, ощущаем свое единство. Мы – Ереванцы.
Сходить мне, маме с дочкой, и тинейджерам пришлось на одной остановке, под большой бутылкой шампанского. Когда я встал, с обьектива упала крышка, и я попросил водителя задержаться. Включив фонарик сотового и полазив под сидениями я нахожу крышку.
“Что ты потерял?” – интересуется водитель. “Вот эту штуку от обьектива” – показываю. “удачи” – говорит водитель вернув сдачи. “Бари ерт”(доброго пути) – желаю ему я.
Выйдя на тротуар я замечаю вдалеке тиндейджеров, и дочку с мамой и машу им все еще включенным фонариком мобильного.
– Пака-пака – кричит мне девочка и пара рук машет в ответ 🙂
Звонил блоггеру
Номер похоже изменился, и виваселл вежливо ответил, что такого номера более нет.
Нет и нет. Но ответил виваселл на английском, затем на русском языках.
Армянского не последовало.
в русском переводе
<blockquote style="border-left: 2px solid rgb(255, 204, 0); padding: 10pt; margin-left: 30pt; background-color: rgb(255, 252, 236);">
<p>
Гикам нравится думать, что они могут игнорировать политику. Вы можете не заниматься политикой, но она всё равно займётся вами
</p>
դե ջիջիլ 🙂
վերաբերվում ա նրանց, ով այստեղ չի
ինչ լավա ա, չէ՞
վերաբերվում ա նրանց, ում հետ շուտով կհանդիպենք 🙂
В девяностые была не только “депрессия”. Была и надежда, попытки сделать что-то хорошее.
Это потом стало ясно, что хорошее требует слишком много ресурсов, а заработать все равно не выйдет: Маленький рынок, нет спонсоров, а продается чушь.
А то хорошее, что успели реализовать – не видно, утеряно, забыто.
К примеру, Ар потерял и некоторые выпуски передачи Քաղաք, например ту, про дождь
Итак, Чфильмы – (по русски – не фильмы) – автор – Сергей Даниелян (незабвенный Еж), в ролях Мика Ватинян, Артур Манукян, который, к сожалению забросил профессию актера, Трдат Макарян, который, к счастью, иногда подрабатывает в рекламах, Дианна Нерсисян и многие другие
Все серии в этом посте. Удивительно, что подросло поколение, которое о них понятия не имеет.
А для меня Ереван девяностых не существует без Чфильм-а 🙂
Сначала моя самая любимая серия – 7ա – Մասնավոր խուզարկույի գրասենյակում (в офисе частного детектива)
Остальные под катом
Չֆիլմ 1
Չֆիլմ 2
Չֆիլմ 3
Չֆիլմ 4
Չֆիլմ 5
Չֆիլմ 6
Չֆիլմ 7ա
Չֆիլմ 7բ
Չֆիլմ 7գ
Лето 2007-го года, после просмотра фильма Трешета в фойе кинотеатра Москва завязался разговор со сценаристом фильма – Паво Маринковичем (Pavo Marinkovic)
Фестиваль Золотой Абрикос, Ереван, Армения
Отрывок из выступления Роберта Фиска 2-го августа 2007 года о его исследованиях геноцида армян в Османской империи
каков остаток от деления -1 на 3, то есть -1%3, или -1 MOD 3
upd:
правильные ответы : -1 и 2
2 – ответ математика
– 1 – ответ программиста, также ответ компьютера.
Как я сам об этом узнал:
знаете, я что подумал
у меня было ощущение, может, оно совершенно не верное, что сотрудники органов в Армении стали было отвыкать от совкового менталитета.
я имею в виду, что в них что-то щелкало, и они понимали, что ‘свобода слова и вероисповедания’ хотя бы официально провозглашена правильной (тру типа). И когда они задерживали обычных людей, именно обычных, не ‘диссидентов’, не ‘журналистов’, не ‘политиков’ то им, возможно, иногда было немножко неудобно.
так вот, у ментов ,в их менталитете уже начинала было оседать мысль, что взгляды и вера в политиков и иегову – это личное дело каждого, и за это никого сажать не будут. разве что пресвитера какого-нить и посадят, или голову разобьют в темном переулке, как моему институтскому учителю армянского. лучшему, кстати. и тоже при лтп. но оно и понятно было. он писал, понимаешь.
то есть, можно сказать, диссидентом был. но чтобы с работы выгнали за веру в того или иного политика, понимаешь, этого не было.
или, чтобы на улице задержали. нет, я помню, как мой папа не мог в центр домой с работы вернуться на машине, так как никого не пропускали в 2003-ем. я помню, как моего приятеля-конформиста к себе домой не пускали ребята с дубинками, потому, что не верили, что он там живет, а демонстранты разбегались по подьездам
но это после выборов, это традиция, то есть исключение.
вообщем, мне кажется, что они, органы, себя немножко неуютно чувствовали, если кого берман еин ентаркум за веру
потому, что им казалось, что это не тру. не правильно. то есть они типа крутые и все могут, но знали, что это не тру.
а тру, что каждый человек свободен в мыслях, и до определенного предела, в действиях.
а сейчас у них щелкнуло в обратную сторону – тру, что нужно властям, а не тру – все остальное. а конституция – на фиг ее
когда это она аснавани ер.
вот…
анкап
пс. кто нить знает, почему менты обижаются, если их ментами называть? я одного назвал, он сильно обиделся.
негров понятно почему нельзя неграми называть, они нервничают из-за исторической несправедливости.
а что, менты ругательное слово разве?
А теперь про личные дела. В очередном таком письме директор местной школы спросила меня, где учится мой ребенок. Потом выяснилось, что у местного школьного совета свое мнение о том, как ребенок должен обучаться. Хотя в законах данного государства черном по белому прописаны права детей и родителей, я должна согласовывать все свои решения по поводу моего ребенка с различными инстанциями, даже не являясь гражданкой или постоянным резидентом этого государства.
После второго письма директора школы меня опять посетил человек, который пытался объяснить, как мне лучше учить свое чадо. Тут мне было уже не до шуток. Я спросила, где он взял мой адрес и на основании какого параграфа пришел ко мне домой? Ответа не было.
Мне посоветовали нанять адвоката и тут выяснилось, что подавляющее большинство граждан этой демократической страны имеет правовую страховку, примерно как медицинскую, куда и носит все эти письма, в том числе и электронного содержания
Я ответила на все абсолютно вопросы абсолютно личного характера, например, о моем бойфренде, и стала платить налог. Но проверки мне все равно не удалось избежать. Через несколько месяцев пришел человек, он походил по квартире посмотрел на эти электротовары и ушел расстроенный. К тому времени расходы взяла на себя моя компания, я ведь работаю здесь временно по контракту. Проверяющий был ошеломлен щедростью компании и заинтересован, что еще мне компания купила.
А тем временем письма шли и шли. Почти все коммерческие предложения приходили на мое имя, там просили заполнить анкету с номером счета и размером месячного зароботка. Никто из соседей не понимал моего возмущения. Это же бизнес, говорили они. Тут же вспоминалось, что я русская и наверное поэтому отсталая и не понимаю, что такое бизнес.
в европе сталкиваешься с такими вещами, о которых даже предположить не мог раньше.
недавно вспомнил о замечательном тексте Ашота Давтяна и Светланы Лурье
Ереван – мифология современного города
и нашел другой текст Светланы, покороче, но не менее интересный: Ереван – воплощение героического мифа
Приятного чтения.
Подробности здесь, здесь и здесь
После ознакомления с материалами предлагаю петицию подписать
субботняя передача Шендеровича ‘плавленный сырок’ – очень рекомендую 🙂
навеяно вот этим
Однажды, лет девять назад, в некогда популярном чате Այ այսպես разгорелась перепалка. Ее участники решили собраться и выяснить отношения. Прикатили они с братвой на нивах и джипах, разбираться. И в самый ответственный момент, кто-то достал А4 с распечаткой чата и выпалил: «Ապե, դու այ այստեղ պրապուսկատ ես արել»
Когда-то давно в незапамятные времена, когда мне чудом перепал инет, я почитывал сценарии на вгиковском кажись сайте․ Там я нашел очень интересного писателя, сценатиста – Эдуарда Резника․ Связавшись с ним, попросил разрешения создать неофициальную страничку для фринет юзеров с его рассказами․ Странички давно нет, она [доступна в archive.org][1] по запросу http://freenet.am/~reznik
Upd. Восстанавливать ее не имеет смысла, так как это было зеркало специально для фринет пользователей, а интернет уже общедоступен.
Хочу поделиться одним из рассказов – про незабываемого Электрошу и незабываемую фразу ‘И помни, что лишение свободы всегда соседствует с лишением жизни‘
Музыкальное образование
Мы, евреи, гордимся своей традицией в любых обстоятельствах давать детям хорошее образование. Мы с гордостью рассматриваем всемирную статистику, демонстрирующую, что всюду евреи – самая образованная нация. Мы отдаем своих детей в специальные школы, в музыкалные, художественные, спортивные, и так далее, а потом в институт или университет, а потом в аспирантуру. Но разрешите задать вам простой вопрос – а детей вы спросили? Нет, я согласен, без минимальной дисциплины и даже диктатуры никакое еврейство невозможно. Если мы будем спрашивать детей, они нам такое устроят, что власть родителей быстро перейдет к детям. То есть, само по себе, это ничего страшного, при условии, что если бы действительно к детям. Но история нам показывает, что, при переходе власти от одного к другому, она, по дороге, как правило, попадает в некие третьи, случайные руки. И тогда становится совсем плохо. Поэтому лучше никогда власть не терять, и никому ее не передавать ни при каких обстоятельствах. Если вы выпустили ее из рук, считайте, что это грех. Власть – это вещь, которую нужно уносить с собой в могилу. Вот, к примеру, я. Это сейчас я большой, а когда-то я был маленький еврейский ребенок. У нас в доме власть была у мамы. И родители записали меня учиться в музыкальную школу.
Вы не представляете, как чужда была мне вся эта музыка, всё это сольфеджио, арпеджио, стаккато и легато, все эти форшмаки, контрфорсы, форсмажоры и мажордомы. Я сидел на уроках и просто страдал. Тем не менее, я проучился четыре года, потом бросил. Сейчас я жалею, что бросил музыкальную школу. Но жалею так, вяло, из вежливости. Обучение-то было платное, столько денег родители выкинули, в стольком себе отказывали. Так что пожалеть, хотя бы минимально, я просто обязан из сыновних чувств.
Однако есть вещи, связанные с музыкальной школой, о которых я вспоминаю с любовью и печалью, и вовсе не по обязанности. Удивительно хорошо я помню до сих пор, например, дорогу. Я шел пешком, за спиной у меня был ранец с нотами, а в мешочке – сменная обувь, эта мерзость из мерзостей, издевательство, которому подвергают детей повсеместно. По изощренности и человеконенавистничеству сменная обувь может сравниться только с такими изуверствами, как кальсоны и нарукавники. Но это я, извините, отвлекся – я обещал рассказать о том, что вызывает во мне любовь и печаль.
Дорога была удивительная. До самой школы я шел по ней пешком. Она проходила по задворкам, параллельно какой-то тихой городской улице. То и дело встречались неказистые перекошенные дома, в которых жили люди. Косые заборы отделяли чьи-то пространства чисто символически, в них зияли огромные дыры, ибо колья из них давно были выломаны для немедленных нужд когда-то вспыхнувших здесь драк. Иных заборов и не могло быть в том мире призрачного понятия собственности. Эти чьи-то пространства буйно заросли травой и крапивой, там и сям пробегала через них узкая тропинка, войти туда и выйти оттуда мог любой. Так шел и я, сокращая себе путь – через чьи-то пространства. Это был удивительный мир – то справа, то слева могла попасться старая ржавая чугунная ванна, отслужившая свой срок. Сколько людей в ней смывали свою грязь, сколько тел она видела, толстых и худых? А с другой стороны лежал старый трофейный велосипед, уже сросшийся с землей – через спицы проросла трава и даже небольшие деревья. Сама дорога была песчаная, желтая, и в песке встречались разноцветные стеклышки.
Там я и познакомился с Электрошей. Почему его так назвали, я не знаю, но думаю, что тогда была мода на физику и физиков, были «Девять дней одного года» и так далее, и собаку назвали Электрошей. Это была трогательная небольшая собачка, лохматая, вечно грязная от уличного образа жизни – в дом ее не пускали.
Проходя в музыкальную школу, я всегда с ней встречался. Эта собака позволяла мне делать всё – я ее обнимал, прижимал, гладил, даже лез к ней в пасть и рассматривал ее зубы. Эта собака была удивительно покладистая, кроткая, добрая и нежная. Поскольку я проходил там каждое утро, он уже ждал моего появления. Он всегда узнавал меня издали, вилял хвостом, а при встрече обязательно вылизывал мне всё лицо. Я зажмуривал глаза и сжимал губы, и так принимал его бурные ласки.
Однажды, когда я шел по дорожке из музыкальной школы, я неожиданно встретил другую собаку. Эта собака была ничья, приблудилась случайно. Она была темная, стояла посреди улицы, поджав хвост. Я протянул к ней руку, показывая, что у меня нет к ней враждебных намерений. Собака глухо зарычала и ощетинилась. Я подошел ближе, собака снова зарычала и еще больше ощетинилась. Я славился своими добрыми отношениями со всеми собаками, и у меня не было ни тени страха. Я безбоязненно подошел к ней совсем близко, сел перед ней на корточки. Собака оскалилась. Я снова протянул к ней руку, к самой морде. В следующую секунду собака истерично взвизгнула, схватила мою руку зубами, несколько раз прикусила и убежала. Я посмотрел на свою руку – она была в крови. Я понял, что дома мне будет. Надо было как-то перевязать, но вокруг никого не было.
Я пришел домой, поздоровался с мамой, которая была в кухне, и сразу прошел в ванную. Там я пустил струю холодной воды и подставил под нее руку, чтобы смыть кровь, пока ее не увидела мама. Боже мой, как раз в этот момент мама и вошла. Что она увидела? Уже не маленький прокус, а целую раковину крови! Ее сын в перепачканной кровью одежде, то есть, по сути, весь окровавленный с ног до головы! Даже лицо все в крови, ибо пока я шел, я вытирал себе сопли и испачкался.
Мама отмыла меня, хмуро осмотрела рану.
– Что произошло?
– Собака укусила.
Оказалось, рука была прокушена насквозь между большим и указательным пальцами. Дальше последовало дознание, и я понял, что прокус этой собачки был наименьшим из зол, которые сегодня меня ожидали.
– Где это было?
– По дороге из музыкальной школы.
– Что это была за собака?
– Эта собачка маленькая такая была.
– Ты ее знаешь?
Я пожал плечами.
– Знаешь или нет?
Оказалось, в городе были бешеные собаки, которые кусали людей. Поэтому я должен был немедленно сообщить, что это за собака, знаю я ее или нет. Иначе я заболею бешенством и мне будут делать сорок уколов в живот.
Эти сорок уколов в живот, сама эта садистская формула меня просто ужаснула. Взрослые просто не думают, что говорят. Вот, к примеру, приходит в школу фельдшер и говорит – будем делать укол под лопатку. Все дети в ужасе. Потому что «укол под лопатку» означает, что берут лопатку, оттягивают, и под нее, туда вот, между нею и ребрами, всаживают длиннющую такую иголку. Это же просто ужас! На практике же, оказывается, ничего подобного. Укол под лопатку означает всего лишь укол в кожу чуть пониже лопатки. Так и с этими уколами в живот: укол в живот означает, что сейчас возьмут длинную иголку и будут колоть тебе живот, в самую, туда, понимаешь, середину! Будут втыкать, втыкать, и так сорок раз, не останавливаясь. Сквозь картину надвигающегося ужаса я смутно услышал голос мамы. Она говорила с папой по телефону:
– Его укусила собака. Не знаю, может и бешеная, он не говорит. Конечно, сейчас мы туда поедем и все выясним.
Мама положила трубку и говорит:
– Сейчас мы туда поедем, и ты покажешь что это за собака.
Через пять минут мы уже ехали в трамвае – я, с перебинтованной рукой, и мама.
Выйдя из трамвая, мы пошли по этой песчаной улочке.
– Ну, где эта собака, ты ее видишь? – взволнованно спрашивала мама.
Естественно, той собаки, которая меня укусила, давно уже нигде не было. Зато была другая – Электроша. Ну посудите сами – что мне оставалось делать? Добровольно отправляться к изуверам на сорок уколов в живот?
– Ну, где эта собака? – спросила мама.
Электроша смотрел прямо на меня своими чистыми глазами.
– Вот, – сказал я и показал на Электрошу.
С опаской обходя ничего не понимающего Электрошу по широкой окружности, мама поднялась по лесенке и постучала в дом.
Из дому вышла женщина, поздоровалась.
– Ваша собака укусила нашего мальчика, – сказала мама.
– Не может быть, – сказала женщина, – Наша собака сроду никого не укусит.
– Вот, посмотрите, – мама показала ей мою забинтованную руку, – У него рука прокушена насквозь!
– Я не верю, чтобы Электроша кого-нибудь укусил, – сказала женщина.
– Вы не верите, а ваша собака кусает! – возмущенно сказала мама.
– Хорошо, я посажу его на веревку, – сказала женщина и при нас пристегнула собаку к веревке. Веревка эта, должно быть, давно уже пылилась на земле без дела, и Электроша забыл о ее существовании.
Теперь пристегнутый, Электроша смотрел на меня. Что это был за взгляд… Я не выдержал и отвернулся.
Обратно в трамвае мы с мамой ехали молча. Я вспомнил взгляд Электроши и заплакал.
– Почему ты плачешь? – спросила мама, – Наоборот, надо радоваться. Слава богу нашлась собака, она нормальная, домашняя, все обошлось благополучно…
Я чувствовал себя скотиной. Пользуясь тем, что пес не может говорить, я оболгал его. Но, с другой стороны, я знал Электрошу давно. И поэтому был уверен, что если бы даже он мог говорить, он ничего не сказал бы. Особенно если бы знал, что от его слова зависит, получу я сорок уколов в живот или нет. Он бы сам с радостью сел на цепь, только чтобы спасти меня от этого ужаса. Для чего тогда дружба, если не для такой вот помощи и жертв? Я ведь в такой ситуации и сам с радостью сел бы на цепь, чтобы спасти от уколов Электрошу. От этих мыслей я успокоился, повеселел и перестал плакать.
Я понял, что всё произошло так, как должно было. Правильно я сделал, что наговорил на него. Правильно мы сейчас едем обратно веселые, а Электроша сидит на цепи. Потому что дружба есть дружба.
Дома уже был папа.
– Всё, слава богу, хорошо, – сказала мама, – Я видела эту собаку, она домашняя и у нее есть хозяева.
– Слава богу, – сказал папа.
Настоящее же «слава богу» заключалось, конечно, не в этом, а в том, что та темная собака оказалась не бешеная, и я не заболел.
Через несколько дней, когда рука у меня зажила, я снова пошел в музыкальную школу. И первым делом встретился с Электрошей. Он сидел на веревке и грустно смотрел на меня. Я подошел к нему и погладил его по голове, а он меня лизнул.
На порог вышла женщина.
– Простите меня, – сказал я, – Это не Электроша меня укусил.
– Я знаю, – сказала женщина, – Электроша никого не укусит. Тебя укусила другая собака.
– Да, меня укусила другая. Но я не мог этого сказать маме.
– Почему?
– Потому что та собака убежала, и уже нельзя было определить бешеная она или нет.
– Так вот оно что? Так наш Электроша просто молодец – он спас тебя от уколов в живот!
– Да. А вы не могли бы теперь снять его с веревки?
– Могла бы. Но смотри – ты свалил вину на Электрошу, потому что тебе не нужны были неприятности с уколами. А представь себе, что произошло бы, если бы та собака оказалась, не дай бог, бешеная, и ты бы заболел? Электрошу пришлось бы застрелить. Ты понимаешь, как он рисковал?..
Я похолодел от ужаса. Я и представить себе такого не мог! Застрелить! Выходит, спасая меня от сорока уколов в живот, он рисковал своей жизнью? И ведь это я, я всё устроил, его даже не спросив! Какая я сволочь!
Электроша продолжал смотреть на меня своими чистыми печальными глазами, повиливая хвостом. За ним тянулась веревка.
Я вдруг заплакал.
– Не плачь, мальчик. Ты просто еще маленький и не всегда понимаешь, что делаешь. Ты так поступил с собакой, а многие так поступают с людьми.
Я вообще зарыдал.
– Я не хотел его убивать, – сказал я, боясь, что она мне не поверит.
– Ничего страшного не произошло, – сказала женщина. – Просто на будущее ты должен знать, что всегда надо сначала очень хорошо подумать. И помни, что лишение свободы всегда соседствует с лишением жизни.
Женщина печально смотрела на меня. Я до сих пор помню ее взгляд и теперь понимаю, что за последней ее фразой скрывалась какая-то ее личная история.
– Я обещаю думать, – сказал я.
– Вот и молодец, – сказала женщина.
– А теперь вы можете спустить его с веревки?
– Только после того, как ты расскажешь своей маме всё как есть. Ты же понимаешь – мне неприятности не нужны.
Я помчался домой. Дома, к счастью, были и папа, и мама.
– Это не Электроша меня укусил! – закричал я прямо с порога, обливаясь слезами.
– Как это не Электроша? – вскочила мама.
– Можно успокоиться, – сказал папа, – Если бы было бешенство, оно бы уже проявилось. Кто бы его ни укусил, бешенства, слава богу, нет.
– А кто же тебя укусил?
– Другая, коричневая собака!
– А зачем же ты соврал про Электрошу?
– Я боялся уколов.
– Вот тебе раз!
– Мамочка, я тебя прошу, поедем скорее к Электроше, потому что его посадили на веревку, и спустят только после того, как ты скажешь, что ты уже знаешь, что это не он!
– Но у нас полно дел, – сказал папа, – Мы же собирались…
– Это важнее, – решительно сказала мама, встала и начала одеваться, – Поехали.
Она прошла на кухню, открыла крышку большой кастрюли, выловила из бульона все кости и завернула их в газету.
– Это для него.
Скоро мы с мамой появились около Электроши и разложили около него деликатесы. Он с аппетитом начал есть. Вышла хозяйка.
– Ну что, мальчик уже сказал вам? – спросила женщина.
– Да, – сказала мама, – Вы нас простите.
– Ничего страшного. Он здоров?
– Да, рука уже зажила, – сказала мама.
– Может быть, хотите пройти в дом?
– Нет, спасибо… Мы просто… К Электроше, – сказала мама.
– Он всегда рад гостям, – сказала женщина, – Всегда приходите к нам. И играйте с ним, сколько хотите.
– Спасибо, – сказала мама.
А я прижался к Электроше, и меня было не оторвать никакими силами.
Такое вот бесценное образование дала мне музыкальная школа. Еще некоторое время после этого я продолжал ходить в музыкальную школу. И, собирая меня, мама с тех пор всегда заворачивала мне с собой ароматные кости для моего друга.
[1]: http://web.archive.org/web/20031026124015/http://freenet.am/~reznik/
Хочется пересказать несколько монологов. Разумеется, своими словами, но к оригиналу близко.
Это истории трех людей: из России, Армении и Хорватии. А связывает их то, что, все они – об эмиграции.
Я вот что подумал…
раз уж наше инет сообщество такое, что самому не хочется свой .ам домен юзать…
так как после мартовских событий стало ясно, что .ам домены будут прикрываться сразу, как власти надавят на исок, возникла мысль:
не организовать ли нам, интернетчикам, альтернативное армянское инет сообщество, взять, скажем, .hy, и гарантировать, что
под давлением властей, домены прикрываться не будут.
а днс сервер можно держать где ни-будь заграницей.
И аксптнет ли интерник такую просьбу?
А? как вы думаете?
Может кто помнит этот стаааарый клип о том, как тяжело бедным старушкам привыкнуть к постсоветской и непривычной жизни
Давно хотел залить, но никак руки не доходили 🙂
Режиссер – Довлатян кажется, по крайней мере он снялся в эпизодической роли
Ժամանակները փոխվում ա, ինոմարկեք, մերսեդեսներ, կազինո, վխտում են, մենք կարում չենք էս կյանքի դուրը գանք
– Սչաստլիվի․․․
– Սչաստլիվի՜
– լսում ես, Արուս, էդ Ամալյան էնա ոտները վարիկոզնի րասշիրենի վեն տրոմբոզ ինֆարկտ ա
– բա դու գիտես, որ սա ջահել վախտը փչացած ա եղել
– նե մոժետ էտոգո բիտ, երեսով ել մի սիմպատիչնի կնիկ․․․
Ехал он первым, и поэтому должен был подготовить к открытию инсталляции и других армянских художников.
Среди них инсталляция Кары Мацакян, с 39 развешанными женскими комбинациями огромного размера.
Незадолго до вылета другой художник, Назарет, попросил Нарека захватить с собой в Германию чемоданчик для дочери, которая там учится.
– Если тебя спросят на таможне, чья это сумка – просил Назарет – скажи что твоя, а то проблемы будут
– Хорошо – соглашался Нарек
И все бы хорошо, но прямо перед вылетом Нана, жена Нарека постирала ему джинсы. А вместе с джинсами и паспорт. Так что по фотографии в паспорте Нарeка узнать было невозможно. Поэтому немецкие таможенники Нарека задержали для разбирательств.
У Нарека дома висели, и кажется до сих висят огромные картины, с фрактальными узорами (фракталы его большое увлечение) которые подготовлены в цифре, а затем распечатаны на высококачественном плоттере.
Как-то раз к нему заходят рабочие, которые должны были чего-то починить. Отправившись приготовить им кофе, и вернувшись в комнату Нарек застал рабочих за рассматриванием фракталов.
– Это ваши работы? – спросил потрясенный картинами рабочий
– Ну да – скромно ответил Нарек
– Вот это художник – почесал затылок рабочий, вглядываясь в завихрения фракталов – какая тонкая, ювелирная работа!
– Ага – подтвердил второй – это тебе не мазня всякая, видно что работа мастера!
Не они одни попались на эту удочку. Есть в Армении художник, Рубен Григорян. Я в восторге от многих его картин, особенно люблю собачью серию. Картины Рубена гиперреалистичны, если не подойти вплотную к холсту, кажется, что это фотография.
Однажды Рубен увидел фрактальные картины Нарека на выставке.
– Ух ты! – удивился он технике и детализации – это твоя картина? – обратился он к Нареку. Затем, подойдя ближе понял, что она отпечатана на плоттере и засмеялся.
Его ведь и самого называют в узких кругах никак иначе, как плоттером. 🙂
Когда у Нарека только появился компьютер, и он стал экспериментировать с photoshop-ом, в результате получилась милейшая серия черновиков. Я робко спросил не могу ли скопировать их себе, так как все пробы мне очень понравились 🙂 Нарек выразил сомнение в ценности экспериментов, но разрешил все скопировать
– Я честное слово их распространять не буду
– Да ладно – отвечал Нарек – делай что хочешь. Если ты сумеешь их как-то применить, то тебе можно – любил говорить он.
Однако я демонстративно ресайзнул изображения и взял себе только копии с уменьшенным разрешением.
Как водится, Нарек про эти работы забыл, да и потерял. И недавно, когда оказалось, что некоторые файлы с выставки посвященной Минасу (это другая история) потерялись в НПАК-е, я занес ему что у меня сохранилось, и захватил те первые пробы заодно 🙂
Нарек, понятное дело, про них давно забыл, был удивлен и обрадовался сюрпризу, а я подумал, что очень зря не взял восемь лет назад полноценные версии.
Однажды мы с Купером в очередной раз гостили в семье моей сестры, художницы Наны И тут Купер рассказывает, что когда он признался мне, что его подружка “ну совершенно не разбирается в компьютерах” я заметил : – Жаль… представляешь… приходишь ты домой поздно, с работы, сделал какую-то крутейшую вещь, и хочешь ей сказать «Գիտե՞ս ես այսօր ինչ հանճարեղ բան եմ արել» (“знаешь, какую я сегодня гениальную вещь сделал!") а не можешь, так как она не поймет. – Թե չէ որ հասկանում ա գիտես լա՞վ ա – դարդոտվեց Նարեկը, Նանայի ամուսինը – Ես ասում եմ “Տես ինչ հանճարեղ նկար ա ստացվել” իսկ ինքը ինձ՝ “Էէէէհ, հեչ էլ հանճարեղ չի” / – А ты думаешь, когда разбирается, это хорошо? – возразил Нарек, муж Наны – я ей показываю “смотри, какая гениальная картина получилась”, а она мне: “вовсе и не гениальная” Думайте сами, решайте сами… :))))
Я с теплотой отношусь к своему прошлому, и скорее всего эта теплота коррелирует с моей любовью к истории 🙂 Поэтому я много лет назад с восторгом открыл для себя интернет архив где не только полюбовался забытым дизайном фринета, но и нашел свои старые странички о том о сем 🙂
А их, признаться у меня была масса – страничка про игру пакман, страничка ELP Yourself, с архивом музыки Emerson, Lake and Palmer в миди и мп3 (мп3-шки были скомпрессированы с низким качеством, чтобы уместить на различных специально открытых аккоунтах во фринете), сайт посвященный замечательному оператору Сурену Тер-Григоряну, сайт с историей породы немецкая овчарка в Армении со старыми черно-белыми фотографиями, интересными историями, персональной страничкой с своим медиа архивом, записками о том, как я снимал тот или иной ролик. В общей сложности количество моих страничек переваливало за двадцать 🙂
Сегодня захотелось найти свой первый гифик, который я сделал гиф аниматором для своего ELP Yourself который распологался на freenet.am/~elp. Это была моя анимированная версия их герба
Свою анимашку я однажды встретил на каком-то елповском сайте. А сегодня я тот сайт не нашел, и казалось, что гифик утерян. Понятное дело, благодаря архиву он сейчас у меня на юзерпике 🙂
Есть в моей жизни один вопрос.
Когда мне задают этот вопрос, я всегда надолго задумываюсь и начинаю улыбаться.
“А какой он – Ереван?”
А улыбаюсь я потому, что то, что я вспоминаю, совсем непохоже на город. Это большая коробка. Большая деревянная коробка с латунной зестежкой-крючком. Лакированная. Дома у родителей.
Когда открываешь ее, понимаешь, почему замочек такой тугой. Стоит открыть его, как крышка подскакивает и выплескивает Ереван. Ереван черно-белый, шуршаший, солнечный, жаркий, веселый, задиристый и счастливый. Мой дед и отец хорошие фотографы. Деда я помню только с камерой. Иногда, когда мы гуляли в парке – тогда не было статуи Сарьяна и это был просто парк – он давал мне подержать вкуснопахнущий кожаный футляр, пока фотографировал.
քանի որ Երևանցիները իրավունք չունեն
(տեքստը ամբողջությամբ [այստեղ][1])
և յուրաքանչյուր նյութ իրադարձությունների մասին կարող է դիտարկվել որպես քարոզչություն, ուզում եմ տեղեկացնել այս հնարավորության մասին՝ http://news.bbc.co.uk/2/hi/europe/7272299.stm
<blockquote style="border-left: 2px solid #FFCC00; padding: 10pt; margin-left: 30pt; background-color: #FFFCEC;">
<p>
Are you in Armenia? Are you or anyone you know involved in the protests? Have you been affected by the clashes? Send your comments or pictures using the form below.
</p>
<p>
You can send pictures and video to․․․
</p>
старые почтовые марки
http://www.treason.tv/2007/11/10/water-fuel-inventor-killed/
На мой взгляд очень резонная и интересная теория от
🙂
Կրկին անանուն կամեցողից հղում
просто страсти разжигаю
Ребята, а у Вас не было такого ощущения, что в эпоху юникода не хватает старых добрых армскии фонтов типа anpuyt, bakhum и им подобных? Мне их постоянно не хватало.
Я давно думал програмку написать для конвертации, но вечно руки не доходили. А сегодня после очередного приступа нехватки любимого армскии фонта, взялся за дело. Оказалось, если скомбинировать юниксовые fontforge и iconv плюс немножко скриптинга, то дело поставлено на конвейер 🙂
Вообщем, я тут сконвертировал кое-какие найденные в инете на скорую руку фонты из armscii-8 в unicode 10646-1
Вот, сейчас ими забавляюсь 🙂
Ах да, совсем забыл, скачать можно здесь
Принимаются заявки на конвертацию ваших любимых фонтов, а также информация о багах, пожелания и все такое
Баги я замечал такие, типа например у Тарумяна буквы և или вообще не нет, или она не там где надо 🙂
Надо руками каждый отдельный править.
У меня раннее утро, так что пошел спать.
Enjoy, как говорится 🙂
Есть такая страничка во фринете, [freenet.am/~azazelka][1]
Там правда немного текстов автора, но все хорошие 🙂
[1]: http://freenet.am/~azazelka
Երբ ես National Geographic ամսագրի հղումը հրատարակեցի, հայտնվեց մի անանուն, և մեկնաբանությւնների մեջ թողեց ևս չորս հղում։
Այսոր ստացա մեկ այլ հետաքրքիր հղում․
/ коллекция почтовых марок про геноцид армян в османской империи /
Սա էլ հետաքրքիր կլինի՝ Genocide in turkey, 1975 , The Union of Armenian Students in Manchester
Явление де жа вю, вообщем широко распространено. Многим кажется, что они уже что-то видели. И не часто уверен, видел ты это во сне, или все тот же де жа вю. Тем не менее, был один случай, который я точно де жа вю назвать не могу.
(c) Duglas Adams, The Hitchhiker’s Guide To The Galaxy
<!--more это про родителей-->Заметные совпадения в жизни моих родителей. Во первых, их отцов звали одинаково. Ну это не особо интересно и вполне вероятно. Интересней числа:
Мой папа тянул жребий на этаж кооперативной квартиры, и ему выпала цифра 6.
Таким образом, наша квартира стала смежной с квартирой человека, который через много лет станет очень богатым. Лет через 15 кооператив стал строить гаражи. На этот раз папа вытянул цифру 7. Однако, ее променял на шестерку другой сосед, которому хотелось построить гараж, смежный с гаражом брата. Таким образом папе вновь попалась цифра 6, что означало, по случайному совпадению, что его гараж – смежный с гаражом миллионера на нашем этаже. Через еще некоторое время миллионер начинает предлагать нам множество квартир в центре города, за то, что мы оставим ему нашу смежную квартиру и наш смежный гараж. Так, к тому времени, когда я поступал в политехник, мы стали жить в центре. Причем, если бы не переехали, я бы не поступил, да и многое было бы иначе – но это совсем другая история.
Теперь о телефонах. До нашего переезда номер телефона Ванадзорских родственников мамы отличался от нашего лишь тем, что он пятизначный. После переезда они нам позвонили и сказали, что их номер тоже изменился. По странному совпадению, он вновь оказался номером нашей новой квартирым но пятизначным, то есть вместно 52 – 5
Еще через много лет родители переехали в другую квартиру. А когда появились первые easy карты, и их давали при приобретении соток у Арментела, я решил сделать папе подарок, постоял в очереди, взял некую коробку, и притащил домой. Когда папа все это дело распаковал и заставил работать, он обнаружил, что номер его сотки сильно напоминает номер нашей новой квартиры: отличие одной цифры, не считая первых 49
Теперь обо мне.
Было много мелких совпадений, которым я не придавал значения, как то 3-го марта (03.03.93) результаты школьной игры чгк 3-3 а мне подарили книжку изданную 03.03 🙂
Впечатляют совпадения в моих личных отношениях (более менее серьезно лишь дважды), у обоих девочек совпадали 5 из 6 чисел в номерах телефонов. Я бывало, ошибался, не тот номер набирал 🙂 Что интересно, мамы этих девочек родились в один и тот же день
Моя возлюбленная родилась в тот же день, что и моя собака, и в тот же день, что и моя мама. У мамы, правда, др по паспорту отмечен неправильно, но де факто, кажись, такой же.
А какие у вас в жизни были совпадения? Не обязательно, выражаемые в числах
Я открыл для себя замечательного фантаста
Его зовут Роберт Янг. Я очень впечатлен.
Спасибо,
за то, что ты оставила ссылку в комментариях
не могу удержаться, и не процитировать отрывки
За одну ночь с машин скорой помощи исчезли красные кресты и на их месте возникли полумесяцы. А среди бела дня, на глазах у всех, в центре города толпа сожгла Армянскую церковь, священника избили, а пока церковь горела, воспользовались лестницами прибывших пожарных машин и срубили на ней все кресты. Этого им показалось мало, и в дополнение был тут же раскурочен фонтан “Семь красавиц”, украшающий площадь. Оставили только азербайджанскую красавицу. По христианскому кладбищу, почему-то называемому Армянским (там хоронили всех немусульман), прошлись бульдозерами: Республиканские газеты в те дни писали: “В Армении специально не трогают наших мечетей и кладбищ, чтобы говорить, что мы – звери и варвары, а они – цивилизованная нация!” Вот так, не больше и не меньше. В городе появились азербайджанцы – беженцы из Армении. Их называли Еразами ( в смысле Ереванскими азами). Я сам видел передачу азербайджанского телевидения, на которой их представители рассказывали, что их никто не выгонял, наоборот уговаривали остаться, но они, опасаясь оказаться крайними за бесчинства своих соплеменников, предпочли уехать. Все усилия ведущего передачи добиться от них обвинений в сторону армян успеха не имели.
Вот я и отправился предупредить их об опасности и посоветовать уехать хотя бы на время. Отец друга, подполковник железнодорожных войск в отставке, заслуженный инженер республики, награжденный орденом “Знак почета” за строительство большинства железных дорог в республике, не верил, что его могут убить в родной стране только за национальную принадлежность. Там я застал друга дочери, его недавно сбила машина, нога была в гипсе, и он отлеживался у них. Олег, так его звали, занимался видеосалонами. Был тогда такой бизнес. Он скептически отнесся к моему совету уехать, стал уверять, что им ничего не грозит, что все его партнеры по бизнесу – азербайджанцы, при необходимости прикроют, поскольку он у них за главного, и, кроме того, он наполовину еврей, а евреев азербайджанцы считают своими. Только он изложил свои доводы, как раздался телефонный звонок. Трубку снял Георгия Яковлевич, молча выслушал, побледнел и сказал: – Балаянов громят! Бэлу избили, сына куда-то увезли, а дочь за волосы таскают по двору. Значит сейчас и к нам придут. Балаяны – это семья его приятеля и сослуживца, к тому времени уже умершего. Я предложил им немедленно идти к нам, русских еще не трогали, а мою мать принять за армянку мог разве что слепой. Но семидесятилетние люди настолько растерялись, что были совершенно не способны пройти два квартала до моего дома. Второй телефонный звонок касался уже меня. Мать сообщала, что звонили из части, на флотилии объявлена “Боевая тревога”, и мне надлежит немедленно прибыть на корабль, а еще звонил мой мичман и сказал, что он за мной заедет. Уйти сразу я не мог, пришлось подождать пока приедут вызванные Олегом приятели, и, убедившись, что семьёй друга занимаются, я отправился домой. Я еще успел переодеться пока подъехал мичман на своей машине. По пути мы видели, как действуют погромщики, группы молодых вооруженных азербайджанцев, численностью штук по двадцать-тридцать, врывались в квартиры армян, зверски убивали хозяев, не считаясь с возрастом и полом, после чего приступали к грабежу. К ним, с энтузиазмом, присоединялись соседи жертв, тут же захватывая освободившуюся квартиру, дрались между собой, не поделив что-нибудь из награбленного. Трупы выбрасывали в окна, и на улице над ними продолжали глумиться. Женщин и мальчиков, прежде чем убить, по очереди насиловали на глазах у всех. Дети не отставали от взрослых, тащили все, что могли унести, под одобрительные крики родителей. На площади “Украины” штук сорок этих зверей насиловали 15-летнюю армянку, сменяя друг-друга под восторженное улюлюканье их же женщин и детей. На улице Камо на балконной решетке распяли девочку лет десяти, она висела там до самого ввода войск, А около кинотеатра “Шафаг” на костре живьем жгли детей. А мы бездействовали. началом погромов, произошло и первое нападение на военных. С десяток местных захватили детский сад, в котором было много детей офицеров. Потом они говорили, что собирались прикрываться детьми, если военные начнут действовать, или менять их на оружие. Одной из воспитательниц удалось выскочить на улицу, и сообщить об этом группе офицеров, спешащих по тревоге в часть. Ребята не стали дожидаться решения командования, и бросились на выручку. Всё было сделано так стремительно, что эти суки растерялись и были обезоружены голыми руками. На следующий день, толпа примерно в пять тысяч особей, приблизилась к территории флотилии. На корабли передали приказание организовать оборону. Очень разумное приказание, если учесть, что оружия ни у кого не было. – Что делать будем?- спросил, прибежавший ко мне командир СКР, стоящего в ремонте. – Ты сможешь меня из гавани вытащить? ( ремонтирующийся корабль лишен хода, боезапаса, топлива и вообще у него мало что работает). – Только от стенки смогу оттащить, а в канал мы вдвоем не поместимся. Разворачивай орудия на ворота завода. Они оттуда пойдут. Попробуем на испуг взять. Орудия сторожевика развернули вручную, а мы нарубили кусками кабель берегового питания, получились неплохие дубинки. – Дожили!- констатировал один из матросов, – Флот дубинами воевать собрался. – Ничего не поделаешь, будем отбиваться до последнего!- пытался ободрить я подчиненных, – Попадать им в руки живыми нельзя, ремней со спины нарежут. В крайнем случае, попробуем выйти в море, если они фарватер не заблокировали. Оборудовали ложные пулеметные гнезда… в общем, создали грозный вид. К счастью до схватки не дошло. Даже этим ослам не пришло в голову, что нас заранее разоружило собственное командование, а целый корабль, загруженный под завязку стрелковым оружием, как специально им подставило, бери, не хочу. Вот они и не отважились нас штурмовать, остановились на подходах, подогнали бензозаправщики к жилым домам, и, угрожая сжечь их вместе с людьми, приступили к переговорам, одновременно занявшись более безопасным занятием, чем стычка с войсками – выбрасыванием младенцев в окна роддома им. Крупской. В это же время была предпринята попытка захватить Военно-морское училище. На требование нападавших выдать офицеров-армян и их семьи на расправу, начальник училища вице-адмирал Архипов продемонстрировал готовность к отражению любого нападения, и пообещал перебить всех до единого, если они посмеют двинуться с места. Решительность адмирала и свежая еще память о действиях курсантов в Сумгаите остудили пыл нападавших, и они ретировались. Больше в училище они не совались.
В ночь с 19 на 20 января в город стали входить войска. Шли они с трех направлений, сметая на своем пути баррикады. Из окон по ним стреляли. И что интересно, эти окна были в квартирах русских и армян, чтобы ответным огнём не повредили квартир азербайджанцев. Вполне в духе аборигенов. Улицы перегорожены баррикадами из грузовиков, перед ними две линии людей: первая из связанных по рукам и между собой армян, вторая из женщин, стариков и детей – жителей ближайших домов. Позади баррикад притаился микроавтобус с полутора десятками вооруженных бандитов. Когда к баррикадам подходят танки, на броню головной машины выбирается майор-танкист с мегафоном: – Граждане!- обращается он к толпе, не зная, что большая часть людей-заложники- Разойдитесь и освободите дорогу. Неужели вы не понимаете, что для танков ваши баррикады не препятствие. Мы ведь всё равно пройдем! В ответ из-за баррикад раздаются автоматные очереди. Майор и несколько солдат падают на землю. Первые боевые потери. Расстреляв патроны, бандиты спешно грузятся в микроавтобус, и он скрывается в узких улочках окраины. Взревели моторы и танки двинулись на баррикаду. Местных азеров из второй линии защиты как ветром сдуло. С первой линией сложнее, армяне там связаны, путаются в веревках, падают. Кто-то из офицеров замечает, что перед колонной заложники, и останавливает движение. Спешно перерезают на заложниках путы и советуют им идти домой. Офицеры вводимых войск не знают истинной обстановки в городе, и не понимают, что у этих людей больше нет дома. Вот они и бегут рядом с танками, им больше не на кого надеяться, и они бегут из последних сил, зная, что если отстанут, то их добьют, и, веря, что советский солдат не позволит убивать советских людей. На месте баррикады остаются покореженные грузовики. На одном из них надпись: “Так будет с каждым кто встанет на пути!” В вводимых войсках много призванных из запаса, так называемых “партизан”. Их кое-как переодели, вручили оружие без боеприпасов и послали восстанавливать порядок. Патроны обещали выдать на месте. По пути их обстреливают. В городе идет ночной бой. Трассеры прочерчивают небо во всех направлениях, войска стреляют в воздух, а по ним ведется прицельный огонь из-за угла, с крыш, из окон. На притащенном с рейда СДК выдают оружие и боеприпасы. Выдают сколько попросишь, под простую запись в ученическую тетрадь. Достаточно назвать любую фамилию и звание, и получай что хочешь. Большим спросом пользуются автоматы и пулеметы калибра 7,62, никто не хочет брать ночные прицелы, за них, если что, потом не расплатишься. Район военного порта перекрывается блок-постами. Но с моря мы блокированы судами Каспийского пароходства. Достаточно затопить пару судов на фарватерах, и мы окажемся намертво запертыми в бухте. После этого можно вылить с танкеров и нефтяных терминалов топливо в море и поджечь. Никто не уцелеет. Потом говорили, что план изжарить нас заживо у них был, но осуществить они его не успели, или не решились, опасаясь, что огонь перекинется на город. А пока, гражданские суда с бандитами пытаются преградить нам выход, став на якоря вплотную к нашим пирсам. По команде они готовы дать ход и таранить наши корабли у пирсов. На таком расстоянии вооружение кораблей бесполезно, да и применить его просто не успеют. Предложение расстрелять блокирующие суда, когда это еще было возможно, командующий отверг, сказав: “Не воевать же всерьез с этими хулиганами”.
На четвертый день азербайджанская сторона запросила перемирия, чтобы похоронить своих убитых. Для этого они просили, прибывшего в Баку Министра обороны маршала Язова убрать войска с улиц города. Язов просьбу уважил, танки и солдаты спрятались за заборами предприятий. А еще они попросили совсем убрать с улиц части дислоцирующиеся в Баку, справедливо рассудив, что от видевших своими глазами все их бесчинства, пощады ждать не приходится. Мне один матрос, до этого отличавшийся флегматичностью, говорил сквозь слезы: “Я буду уничтожать их всех! Они не люди! Они не имеют права жить на Земле!” А я успокаивал его, говорил, что не все одинаковы, и сам себе не верил. Похороны провели с особой помпой, по улицам бесконечным потоком к аллее почетных захоронений шло больше миллиона человек. Вот и судите сами, одинаковы все или нет. Особенно афишировали то, что среди убитых был русский подросток, погибший от шальной пули, когда выглянул в окно, и азербайджанской пары молодоженов, жениха или мужа (если успел им стать) убили в городе с оружием в руках, а невеста или жена, узнав о его гибели, покончила с собой. Потом эти могилы будут показывать всем приезжим, как доказательство того, что армия убивала безоружных людей, и даже не только азербайджанцев. После этого многие стеснялись спрашивать о том, что стало причиной ввода войск. А мать погибшего русского парня легко понять, куда ей было деваться когда к ней пришли и предложили похоронить сына. Сама похоронить его она не смогла бы, не говорю уже о том чтобы вывезти тело в Россию, да и отказать просто побоялась.. Насколько я помню, убитых было 123 человека, потери в войсках – 59. На месте погребения установили мощные громкоговорители, так что на пол города было слышно как Эльмира Кафарова (почти однофамилица), кажется министр чего-то, обещала отомстить за погибших, и клялась, что неверные захлебнутся собственной кровью. Неверные – это все мы. В этот день, я, переодевшись в гражданку, перевез на корабль свою мать, будучи уверен в том, что начнется охота за семьями военнослужащих. На коленях у меня, прикрытый курткой, лежал автомат, на случай если нас засекут. К счастью, все обошлось, хотя машина несколько раз вынуждена была останавливаться на забитых до отказа людьми улицах, искать объездные пути, и местные с подозрением заглядывали в окно, мол, почему вы не с нами.
Начали эвакуацию семей военнослужащих и беженцев. Эвакуация шла военно-транспортными самолетами с аэродрома Кала (гражданский аэропорт не работал) в Москву и Севастополь, и морем – в порт Махачкала. Первая же группа гидрографических судов с беженцами на борту подверглась нападению в районе острова Жилой. Два мощных трубоукладчика типа “Нефтегаз” пытались таранить слабые и безоружные гидрографы, битком забитые женщинами и детьми. В охранение гидрографам был придан артиллерийский катер (у пограничников он именуется ПСКР- пограничный сторожевой корабль, а у нас это всего лишь катер с двумя 30 мм зенитными установками АК-230), и на каждом гидрографе было по два офицера с автоматами. Мы слушали переговоры кораблей с командованием на УКВ. – Топи этих русских собак!- орал капитан “Нефтегаза”. – У меня на борту 250 женщин и детей!- сообщал им старший с гидрографа. – А мне по х ю! Топи! – Меня пытаются таранить!- передавал старший командиру бригады ОВР капитану 2 ранга Виннику- Осталось всего два кабельтова. – Аз минуту (ждите)- отвечал Винник. – Осталось всего сто метров. Я расстрелял все патроны. Дайте разрешение катеру на применение оружия! – Аз минуту. – У меня больше нет минуты, Командиру катера открыть огонь по трубоукладчикам!- взял на себя ответственность старший перехода. Катер открыл огонь, разбил ходовую рубку одному, срубил мачту и прошил очередью борт второму. Первый потерял управление и врезался в основание буровой, второй застопорил ход и стал тушить возникший на судне пожар. За организацию отражения нападения на гидрографические суда флотилии в море, так и не принявший решения о применении артиллерии капитан 2 ранга Винник был награжден боевым орденом и ему досрочно было присвоено звание капитана 1 ранга. Всё как всегда!
Другие ссылки и воспоминания
Еще воспоминания очевидцев
}}
Давид сидел на зубце старой крепостной стены, с автоматом наперевес, а перед ним была другая, более высокая, сложенная из круглых, влажных камешков стена.
Нужно было решать, куда двигаться дальше. Вроде удалось бежать, но эта вторая стена оказалась неожиданностью. Никто из них не предполагал, что гарнизон окружен двумя стенами с этой стороны. Кроме того, густой туман, хоть и помогал беглецам скрыться, но не позволял разглядеть ничего далее нескольких десятков метров. Единственный путь, кажется – это спуститься в овраг между стенами, и пробраться по узкому проходу наружу. Интересно, успела уже распространиться весть о их побеге?
– Мне кажется, с той стороны никого нет – сообщил приблизившийся к нему парень в военке с оружием. – Во всяком случае я ничего не слышал около той стены.
– Ну хорошо – ответил Давид – что же еще остается?
Один за другим они спустились вниз, и стали бежать, пробираясь к узкой полоске света, сопровождаемые хлюпающими звуками от увязающих во влажной земле сапог.
Приблизившись к выходу, первый остановился – но был вытолкан наружу остальными, не успевшими затормозить в слякости, беглецами.
Оглянувшись по сторонам, они убедились, что находятся на краю полянки с густо растущей, мокрой травой, а метров за пятьдесят от них стоит зеленый военный грузовик, который разгружают солдаты в касках. С другой стороны, совсем не далеко – речка, металлический мостик. По ту сторону мостика подьезжают и устраиваются на стоянку зеленые автомобили, покрытые маскировочными сетками.
“Да какая это речка, это просто ручеек” – подумалось Давиду.
Тем временем, кто-то из солдат в касках, заметил растерянно стоявших у проема в стене вооруженных людей в забрызганной грязью одежде цвета хаки. Без головных уборов, с закатанными рукавами, не заправленным верхом, и неаккуратно перекинутым через плечи оружием, они не производили впечатление солдатов регулярной армии. Помешкав секунду, парень в каске запаниковал, и поднял крик, привлекая внимание остальных. Из кабины высунулся усатый тип в фуражке, и заорал на своих подчиненных. Все, как один, подняли оружие и направили на незнакомцев, а автоматы беглецов посыпались в траву.
“Нет, я так легко не сдамся, бежать так бежать” – подумал Давид. Он рванул в сторону речки, стараясь двигаться непредсказуемыми зигзагами. За его спиной люди в касках окружали растерянно стоявших у стены попутчиков, но Давид слышал лишь далекие крики офицера в фуражке, и топот группы сапогов. Он бежал что есть сил, боясь оглянуться.
Оказавшись у мостика, Давид не раздумывая метнулся на противоположный берег, а там, к другому краю моста подьезжал зеленый, казалось бронированный, автобус. Раздалась очередная серия криков усатого офицера, а за ней последовали выстрелы. Давид, который решил было, что затеряется среди машин, и постарается выбежать к лесу, содрогнулся, услышав звуки рикошетящих пуль на мосту, и, оказавшись около автобуса, потянул за дверь, и запрыгнул внутрь
Первое, что он увидел внутри – это сидящий солдат с ружьем, который внезапно закричал: “Остановииии!”. Взгляд Давида метнулся вперед, и он заметил силует водителя за маленьким задернутым шторой, окошком в конце салона. Водитель, казалось ничего не услышал, так как автобус стал набирать скорость.
Обернувшись, Давид увидел, как суетящиеся зеленые человечки запрыгивают в свои машины. Тем временем автобус завернул, и преследователи скрылись за поровотом.
Солдат с ружьем, продолжающий с отсутствующим выражением лица смотреть перед собой, оказался не единственным в салоне автобуса. На скамейках сидело еще несколько человек в форме, среди них не трудно было заметить девушку с короткой прической и в теплой юбке цвета хаки. Автобус набрал скорость и быстро движущиеся за окном деревья, превратились в зеленую мазню, а затем сменились видом обрыва, и красивой, гористой местности. Тумана почти не было, лучи солнца проскальзывали в отверстия между облаками, окрашивая в теплые тона часть пейзажа.
Давид прошелся между рядов и присел так, чтобы было видно горы. Вдруг он ощутил, что находится в безопасности. Никто из присутствующих не собирался его хватать, а автобус двигался не только быстро, но и на удивление мягко, без обычных тряски, вибрации и скрипа, издавая лишь негромкое, ровное гудение.
Девушка в военной форме подошла, и сев напротив Давида, стала рассматривать его лицо.
– Куда мы едем? – спросил Давид
– Не знаю точно, но мне кажется, что в после войны – тихо и спокойно произнесла она
– Куда? – переспросил Давид, почему-то почувствовав себя дураком.
– Ты, скорее всего, к своему рыбному бизнесу – вымолвила девушка
– Откуда ты знаешь, что…
– Уже привыкла как-то узнавать мечты людей – ответила она
– А ты кто? – спросил он
– Я тоже, как и ты очень не хочу воевать – ответила она – все мы не хотим – обведя взглядом остальных пассажиров.
– И он тоже?… – робко поинтересовался Давид, показывая взглядом парня, кричавшего “Останови”
– Да, он тоже – подтвердила она – а то как бы он оказался тут?
Давид помолчал, а затем вновь поинтересовался:
– А чего он..
– Его друзья не успели на борт, потому, что не так сильно хотели, как мы
– И как давно вы уже едете? – уже совсем не зная о чем спросить, произнес Давид
– Не знаю – ответила девушка. Голода нет, и спать не хочется. Наверное, мы скоро приедем, так как двигаемся очень быстро.
Она пододвинулась к окну, и прислонившись лицом к стеклу стала смотреть на появившуюся у горы радугу.
Давид сел рядом с ней, в автобусе, который стремительно двигался в “после войны”, к мечтам его пассажиров.
}}
по которым 21-ый век делает тебя более несчастным.
заставило призадуматься…
У меня, как у собачника, часто спрашивают совета перед приобретением собаки. Тогда я всячески стараюсь переубедить человека брать собаку, особенно породистую. Я решил записать мои соображения, чтобы с ними смогли ознакомиться не только те, кто со мной лично знаком.
<p>
</p>
<div class="ljcut" text="а если уж заводить, то дворняжку">
Часто люди хотят завести породистую собаку. Если вы тоже, то спросите себя, зачем Вам нужна породистая собака?<br />“Потому что она красивая и умная” – чаще всего к этому сводится ответ.<br />Я встречал метисов (3) которые по обаянию и шарму не уступают породистым. Не говоря о уме. Вы задавали себе вопрос, почему в цирке выступают дворняжки? Дворняжки умные, и устают при обучении позже чем собаки ряда пород.<br />Так почему же люди предпочитают породистых собак? (4).<br />Однозначного ответа дать невозможно.<br />Есть люди – ценители той или иной породы. Их можно сравнить с ценителями искусства. Они разбираются в породе, знают ее историю и особенности. Для них порода становится родной, а ее отличительные качества особенно важны.<br />Такой человек возьмет немецкую овчарку потому что он восхищается ее сложением и спокойным нравом. Он знает, что немецкая овчарка не может быть полноценной и счастливой без работы, без обучения. Неудивительно что собака с хозяином будут проводить много времени на тренировочных площадках, на полях, ходя по следу и улучшая вязкость (5)<br />Такой человек не посоветует брать породистую собаку и не развивать заложенные в ней качества. Потому что не развивать все равно что загубить их. А если копнуть глубже, то загубить работу поколений селекционеров, заводчиков, дрессировщиков ради неоправданной прихоти псевдолюбителя. Для того ли они тратили время, опыт и талант, чтобы плод их работы, способное к обучению умное животное коротало время на цепи?<br />Думаю то, что кавказскую овчарку бессмысленно заводить если вашим основным занятием не является пастьба тоже очевидно<br />Кроме того, иногда просто не возможно приобрести породистого щенка высокого качества. Такого, который будет радовать ценителя не только своей внешностью но и поведением. Вероятнее всего вам попадется собака слегка напоминающая породу. Не ценитель отдаленное сходство не заметит. Проще говоря, не будучи способным определить породу он удовлетворится поверхностным сходством – уши, лапы, хвост. Я встречал людей которые брали отдаленно напоминающих породу овчарок, с родословными и титулами. Имеет ли смысл брать породистую собаку, которая вследствие неудовлетворенности, неразвитости, или врожденных дефектов поведения будет рваться и тянуть при переходе улицы увидев вдалеке другую собаку?</p>
<p>
В странах европы не принято содержать породистых собак. Если Вы были даже в странах восточной европы то наверное обратили внимание на огромное количество не породистых собак. Это обьясняется естественным ходом дел в этих странах<br />Породистые собаки качественные и соответственно дорогие. Обычный человек, не ценитель просто не захочет тратить большое количество денег на породистую собаку которая ему на самом деле не нужна. Ему нужен компаньон, а метис для этой цели подходит не хуже чем породистая собака. Более того, с ним не нужно тратить все свободные дни на дресс площадках и в полях.<br />А любитель породы накопит денег и будет счастлив развивать любимца и прокладывать след.<br />Кроме того породистые собаки как правило менее здоровы чем метисы, вследствие того что свежая кровь “крепче”, а разведение породы немыслимо без инбридинга(6) что неминуемо ведет к снижению иммунитета.<br />Нужны ли вам проблемы со здоровьем члена семьи? Не лучше ли снизить их вероятность взяв дворняжку?<br />Мне кажется, что вместо того, чтобы платить за породистую собаку, которая отдаленно напоминает породу, лучше взять приглянувшуюся дворняжку. И лучше всего подобрать ее на улице. Когда вы ее отмоете и причешете она станет не менее обаятельной чем многие породистые собаки<br />В европейских странах бездомных собак нет и приобрести даже метиса может не каждый, и то после предоставления необходимых документов о психическом здоровье и стабильном заработке. Он также знает о грядущих визитах и о том, что собаку у него государство может отобрать если с ней плохо обращаются. Вам не нужно доставать бумажки. Просто спуститесь во двор и приведите собаку домой.
</p>
<p>
Дворняжка дворняжке рознь
</p>
<p>
В постсоветских(7) странах отстреливают собак. Коррупция повсеместна и ребята, зарабатывающие отстрелом не исключение.<br />Они обычно не отстреливают сук. Если сука нервная и агрессивная то у нее еще больше шансов остаться невредимой.<br />Охотники за собаками не в пример многим дальновидны и сознают что от злобной суки получится злобное потомство.<br />Они думают о своем заработке завтра, потому что ничего кроме ловли/стрельбы по собакам и сворачивания шеи кошкам не умеют.<br />Естественный отбор сокращается и поголовье спокойных уравновешенных, не трусливых собак уменьшается. Спокойную, не трусливую, а следовательно не агрессивную собаку легче поймать или застрелить. Тем не менее, в наших городах все еще можно найти хороших доброжелательных и милых представителей собачьего общества. Взяв спокойную, уравновешенную собаку вы скорее всего спасете ей жизнь а ваша семья пополнится веселым и любящим компаньноном.
</p>
<p>
(3) термин “метис” более уместен. Породистая собака, выброшенная на улицу станет дворняжкой. Дворняжка, которую взяли домой становится метисом<br />(4) справедливо для стран бывшего СССР<br />(5) способность не отвлекаясь долго и упорно держать след.<br />(6) родственное разведение<br />(7) иногда отстрел в городах запрещен муниципалитетом, и когда запрет не остается на бумаге собак отлавливают а только затем убивают</div>
<p>
ПС. Надо бы как ни-будь сесть и написать почему стоит заводить собаку
</p>
Вот такой потрепанный, промокший в ржавой воде, видавший виды разговорник занес показать когда-то мой друг
.
Из него можно почерпнуть немало ценных сведений, например о том, как справиться есть ли в городе танки, сколько в нем пехоты, где находится аэропорт, и сколько там самолетов.
ОГИЗ
Гос издательство иностранных и национальных словарей
Москва 1941
Ուրախացրեց վերջերս հայերենի տարածումը ԿՄ-ում։
Մտածեցի, որ ԿՄ-ում ռուսերեն գրելու հիմնական պատճառը նպատակային լսարանի մեծությունը չէ, այլ իմ ունակություններն են։ Հավանաբար միայն ես չեմ դժվարանում մայրենի լեզվով գունագեղ տեքստեր գրելիս։ Ավելին, կասկածում եմ, որ տեղացի բրողների (բլոգերների) մեծամասնությունը նույնպես ունակ չէ։
Ըստ իս, այն լեզվով է ավելի լավ ստացվում արտահայտվել/գրել, որով որ ավելի շատ է գիրք կարդացվել։
Իմ կարդացած գրքերի մեծամասնութունը չէր կարող լինել հայերեն այն պարզ պատճառով, որ մեր հեղինակների քանակը սահմանափակ է, իսկ օտարերկրյա հեղինակների թարգմանությունները միշտ էլ քիչ են։ Հավանաբար թարգմանությունների քչության պատճառը շուկայի նեղությունն է։ Մենք քիչ ենք, իսկ գրքերի և հետաքրքրությունների քանակը անհամեմատ շատ է։ Այստեղից էլ բազմատեսակ և տարաժանրային գրականության թարգմանելն ու հրատարակելը տնտեսապես ձեռնատու չէ։ Այլ խոսքով – անթույլատրելի շռայլություն է մեր ժողովրդի համար։
Նույն պատճառով կինոթատրոններում ցուցադրվում են ֆիլմեր ռուսերեն տարբերակով։ Մեր փոքրիկ քաղաքում այդքան գումար չեն աշխատի, որակյալ թարգմանություններ սպասարկելու համար։
Ստացվում է, որ ապագայում ևս հայերեն ենք կարդալու հիմնականում հայ հեղինակների ստեղծագործությունները (թերթերը հաշիվ չեն), ինչը, առնվազն չի աջակցի նրան, որ հայը մայրենի լեզուն լավ տիրապետի, հարուստ բառապաշար ունենա, և չդժվարանա ԿՄ-ում հայերեն գրել։
Մի՞թե այդքան վատ է վիճակը։
Իդեպ, փոլլի մտահղացում
“եթե խանութում տեսնեք օտար հեղինակի գիրք հայերեն և ռսւսերեն թարգմանությամբ, ո՞րը ձեռք կբերեք”։ Կասկածում եմ, որ ռուսերեն տարբերակի պահանջարկը ավելի մեծ կլինի։
ՊՍ․ Միշտ մտածում էի, որ արմենիանհոուզը լավ է, բայց գրադարան է պետք, որտեղ հավաքենք օտարերկրյա հեղինակների գրքերը հայերեն։
У
была опубликована ссылка на тест, где требовалось опеделить, что вам за картину показывают – дело рук великого мастера, или анкап мазню. Полагаясь на чувства (эрудиции не хватило), я безошибочно определил мастеров. То есть та картина, что нравилась, непременно оказывалась картиной мастера. А сегодня наткнулся на другой тест, как оказалось, с того же сайта: на этот раз нужно было определить кто автор рисунка – человек или обезьяна.
Теперь полагаться на чувства было нельзя. Знаете почему? Потому, что обезьяньи творения мне очень понравились. И это понятно, так как если мастерство и техника отходят на второй план, у братьев наших меньших есть очевидные преимущества: они ближе к природе, они умеют чувствовать, не обременены “понятиями” и претензией на великое.
Ну разве не классная работа?
ЗЫ. где бы их достать в хорошем качестве?
Ребята, а почему никто из френдов джаббером не пользуется? У ЖЖ есть свой сервер, а я еще с лета когда в него логинаюсь никого кроме козла Френка не вижу.
Кто не знает – вам срочно сюда
понравилась израильская книжка – где-то на третьей или пятой странице )
Я написал комментарий к этому вопросу в журнале
Комментарий оказался слишком длинным, а ЖЖ, комменты такой длины, как выяснилось, не принимает
Посему пейстю здесь.
Итак, что для Вас ЖЖ?
Честное слово не помню с чьего ЖЖ открыл вкладку.
Добрался до нее уже закрывая вкладки, и вот – не смог оторваться
Aaaaa… так это же
ну вот и меня сосчитали 🙂
<p>
Думаю, что пока не совсем обьективно, так как я мало писал. И Шурыгин в списке появился только из-за рассказа о моем деде, блокада – из-за истории про Бабкена дантиста, левые линии и блокадный Ереван.<br /> А вообще интересно, так как я ничего из списка не читал, можно просмотреть.<br /> А тест провести еще раз потом 🙂
</p>
Они там вроде на халяву фондю угощали. Я заранее прочел, что это что-то, что едят из общей тарелки, и понял, что пробовать не буду.
Но потусоваться хотелось. Прихожу я туда, мне открывает невысокий, коренастый и голубоглазый парень, вообщем вполне похожий на армянина.
– Բարև( barev) – сказал он неуверенно, в приветствии мне послышался вопрос.
– Ողջույն (voghjuyn) – ответил я бодро
– What language are you speakig in? – спрашивает он
– You were speaking Armenian with me, aren’t you?
– Yes
– Me too
Я не осознавал серьезности ситуации ни во время землетрясения, ни в первые несколько часов после него. Пока не пришел папа…
Этот тест я написал экспромтом в 2000-ом году и разместил на одной из своих фринетовских страничек
Фринетовцы, конечно все стерли, но мы им так легко не дадимся – у меня появился реальный ип, а я не мог упустить такую возможность, и сделал из старого ноутбука сервер, на который скоро все что сохранилось вновь выложу 🙂
Այսպես կոչվում են կայֆոտ հայերեն յունիկոդ ֆոնտերը, որոնք մշակել են Մանդրիվա Լինուքսի համար։ Ես նրանք քաշել եմ չէմ հիշում որտեղից տարիներ առաջ։ Կարծես թե մշակողների մեծ մասը ֆրանսահայ են եղել։
Ֆոնտերը փորցելու համար այցելեք այստեղ
возвращаясь к этой непроизвольно поднятой теме… в которой господин
glas скинул такую хорошую ссылочку
на слешдоте, форумах убунту и скайпа возникла недавно оживленная дискуссия, когда выяснилось, что скайп сует свой нос определенно не в свое дело
в частности интересуется содержанием /etc/passwd, /tmp/ и забирает кучу сведений из ФФ
какого черта это ему надо, не ясно, потому, что даже если бы последовало официальное оправдание обьяснение от компании никто не может подтвердить или опровергнуть это формально вследствие недоступности исходников
Какой-то тип, в попытке оправдать скайп выдал, что скайп лезет в пассвд, чтобы определить текущего юзера и его папку – откровенная чепуха, потому, что для этой цели предусмотрены системные вызовы getuid() и друзья
а если разработчики скайп изобретают велосипеды гетуиды, то нечего и говорить
для тех кто не знает, адоб реадер тоже за вами шпионит
так что не читай Иванушка пиратские книжки в реадер, козленочком станешь
Все еще пользуетесь закрытыми программами?
ու տենց
Հաաստան, Կենտրոնական բանկ
Յուզեր (ամաչկոտ)․ Ներեցեք, իմ մոտ արջուկն ա փչացել, կփոխե՞ք
Ադմին․ Կփոխենք։ Ասում եք, ի՞նչ է փչացել։
Յուզեր․Արջուկը
Ադմին․ Ներողություն, ես ճի՞շտ լսեցի՝ արջու՞կը
Յուզեր (ուրախացած)․ Այո այո, արջուկը։
Ադմին (մտահոգված) հմմմ․․․ ախր ի՞նչ արջուկ է․․․
Յուզեր․ Ձեռ եք առնում․․․ դե արջուկը էլի
Ադմին․ Դա ծրագի՞ր է
Յուզեր․ Իհարկե ոչ։ Պետրոսի մոտ որ փչացավ փոխեցիք, իսկ իմ մոտ որ փչանում ա, ուրեմն հե՞չ
Ադմին (փորցում է հիշել)․ Պետրոսի մո՞տ․ Արջու՞կ
Յուզեր (նեղանում է և ուզում է գնալ)․ Ես ինքս ձեռք կբերեմ արջուկ և կոգտվեմ
Ադմին (հետաքրքրված)․ Սպասեք, սպասեք, ես միտք ունեմ՝ բերեք Ձեր արջուկին, նաենք ինչ կարանք անենք
Յուզեր․ (ոգևվորված գնում է և վերադառնում մկնիկը ձեռքին) ահա և նա
Ադմին(զարմանքով)․ Սա ե՞ք արջուկ անվանում։
Յուզեր․ Ինչի միայն ես ե՞մ։ Բոլորն են ասում։
Ադմին․ Ի՞նչ են ասում։ Արջու՞կ։
Յուզեր (կրկին ամաչկոտ)․ «Միշկա» են ասում։
Ադմին․ ․․․ բերեք փոխեմ․․․
По просьбам трудящихся разглядывателей, перевод:
Армения, Центробанк
Юзер (старается говорить на чистом армянском, чуточку стесняется): извините, у меня медвежонок испортился, поменяете?
Админ (добродушно): Поменяем. Говорите, что там у вас испортилось?
Юзер: Медвежонок
Админ: Я правильно расслышал? Медвежонок?
Юзер (радостно): Да, да – медвежонок!
Админ (озадаченно): Ахр какой медвежонок, а?
Юзер: Вы меня разыгрываете? Ну медвежонок!
Админ: Это программа?
Юзер: Нет, конечно! Когда вот у Петроса испортился, ему небось поменяли, а как мне так не понимаете
Админ(пытается вспомнить): У Петроса? Медвежонок?
Юзер (обиженно, уходя): Я сам себе куплю медвежонка и буду его юзать
Админ (заинтересованно): Постойте, постойте… Принесите-ка вашего медвежонка, посмотрим, что с ним можно сделать
Юзер (радостно уходит, и возвращается с мышкой в руке): Вот он!
Админ (удивленно): Вы почему это медвежонком называете?
Юзер: Так не я один, все его так и называют
Админ: Как называют? Медвежонком?
Юзер (вновь стесняясь): “Мишкой”
Админ: … ну давайте поменяю
Так уж получилось, что обоих моих дедушек звали Норайрами.
Это обстоятельство позволило моим родителям формально
подойти к ответственному делу выбора имени для своего отпрыска
назвав меня так же – Норайром
Я в свою очередь, чтобы различать дедушек, придумал им свои имена, и называл одного Дедом ФаЛяДо, потому, что он был музыкант (виолончелист), а другого Дедом Летчиком, потому, что он был летчиком. Несмотря на то, что я мало что о них знаю и помню, сегодня попробую рассказать о Деде Летчике (далее ДЛ), потому, что воспоминания о нем более свежи в моей памяти.
Если я не ошибаюсь, в это время его мать, моя прабабка была беременна его старшим братом – Hrayr-ем.
Некоторое время семья жила в Ростове, а затем перебралась в Ереван.
Норайр Гаспарович родился в 21-ом году, полагаю, уже в советском Ереване
По моему, он был младшим в семье. Кроме старшего брата, у него также была сестра по имени Тамар.
Я ее очень смутно помню, и запомнил-то лишь потому, что Тамар любила устраивать сходки ванской родни, где угощала всех так называемем “калагешом” – жаренной чечевицей с мацуном и чесноком. Гости, с важничая, утверждали, что “калагеш” истинно ванское блюдо, но на мой неискушенный взгляд – гадость редкостная, и я ребенком очень жалел население Вана, где такая дрянь могла считаться хорошей едой.
При таких встречах старшие в семье, как это принято, рассказывали не только об оставленном доме, но и всякие небылицы о предках “героях”, которые якобы известны тем, что взорвали турецкий штаб, убили пашу, и такого рода мелкими пакостями. Не обходилось, конечно без разговоров о несметных богатствах, которые тщательно спрятаны, и, которые несомненно никто не еще нашел.
Признаюсь, где именно они спрятаны я не знаю, и знать не желаю, потому, что никогда не слушал подобную чепуху а предпочитал играть со своими троеродными сестрами
Женское общество я любил уже с раннего детства
Позволю себе отклониться и написать еще немножко о семье Тамар. У нее было два сына – Сереж и Размик, а также дочь Люда.
Сереж слыл чудаком. Его родителей неоднократно вызывали не только в школу, но и… в армию… где он наивно вытворял всякие глупости… припоминаю лишь историю о том, как он заснул на посту, укутавшись в красное знамя
Затем, в 35 лет Сереж поступил и отучился в политехнике…
А Люда работала в “депутатской” аэропорта. И когда мы куда ни-будь улетали, или если я с папой бывал в аэропорту, мы почти всегда заглядывали к Люде, пили чай, болтали, и вообще классно проводили время
Размик работал в политехнике, на ВТ. Но не преподавателем, а чего-то делал в лабораториях в подвале, в частности солнечные батареи. За это время он так спился и побратался со всем преподавательским составом, деканами, и всеми такими, что помог получить диплом не одному лоботрясу. “Только вот у меня диплома нет” – сетовал он.
Но вернемся к ДЛ. Он рос худощавым, высоким, атлетически сложенным кондовским мальчишкой с голубыми ванскими глазами, большим армянским носом и…
белыми волосами. Белые волосы у него на всех снимках
Уже ребенком он работал, чтобы помочь своей очень бедной семье… я помню две истории о его юношестве. Одну – смутно, вторую неплохо.
Как-то он подрабатывал, копая колодец в Эчмиадзине. Земля в Армении в описаниях не нуждается – сплошные камни, булыжники один больше другого. Кажется, когда поднимали один из булыжников, он сорвался на деда.
Еще он работал на стройке школы, вроде на Сарьяна. Однажды, нагрузив тележку с камнями, он в очередной раз прокатил ее по деревянному мостику на высоте третьего этажа, а мостик не выдержал, и Норайр, вперемешку с грудой камней свалился вниз.
Как ему рассказали, он три недели лежал без сознания. Врачи надежды не давали.
Он помнит лишь то, что очнувшись увидел мать, и сказал, что очень проголодался…
На фоне такого, детство моих сверстников, пусть холодное, темное, и иногда голодное, кажется вполне ничего себе
Я знал лишь одного парня, который подрабатывал грузчиком в аэропорту, правда, тот потом спился, стал попрошайкой, а затем и вовсе пропал.
Через три месяца после несчастного случая до Норика дошли слухи, что в Ереванском Аэроклубе набирают спортсменов.
Для этого необходимо пройти мед. комиссию, а здоровье у него еще не совсем восстановилось. Тем не менее он попытал счастья, и… его взяли!
– Сказали годни – рассказывал он – я и до сих пор годни!
Его основным увлечением стал аэроклуб, где он учился, летал, жил, ночевал на траве у самолетов в спальном мешке…
Помимо аэроклуба, он учился в училище где-то где сейчас дом офицеров, и конечно подрабатывал, помогал семье. В это время, его брат Грайр уже преподавал в политехнике.
“Грайр был головастый и хорошо знал математику” – рассказывал дед. “Я нет, не тянул… у меня были четверки” – признавался он.
Однажны, во время урока математики, в класс зашел бухгалтер, и попросил Чилингаряна выйти для получения премии.
– Что за премия? – возмутился учитель математики и последовал вслед за бухгалтером и своим студентом.
Он стоял рядом с моим дедом, пока бухгалтер отсчитал ему 500 рублей – неслыханные в то время деньги!
Математику стало плохо. Подняв крики о коррупции, математик заявил что будет жаловаться в вышестоящие инстанции.
– Как это – возмущался он – я тут работаю, а мне премии никто не дает, а моему студенту, да еще не лучшему, кто-то перечислил столько денег!
– Помолчи – посоветовал бухгалтер – ты не знаешь кто дал эти деньги
– Кто? Кто мог дать такие деньги – не переставал возмущаться математик.
– Стаааалин – шепотом произнес бухгалтер. Это Сталинская премия. Она полагается летчикам, а Чилингарян – летчик!
Тут математик поник и отошел. На Сталина жаловаться было явно некому.
А мой дед гордо принес домой 500 рублей – деньги, которые обычным людям даже не снились.
Потом началась война…
Студентов аэроклуба взяли в летное училище. Мой дед учился с Васей Сталиным.
Норик оказался самым опытным из курсантов, уже знал все, чему его пытались научить, отчасти, благодаря аэроклубу, отчасти благодаря училищу, отчасти, благодаря своей увлеченности, и напросился на самостоятельный полет, в то время, когда курсантов к самолетам еще близко не подпускали.
Его представили командиру полка, который вначале скептически отнесся к выскочке.
Задав ему пару вопросов, и получив неожиданно вразумительные ответы, полковник разрешил самостоятельный полет.
– Однако официально, первый самостоятельный полет выполнил Вася Сталин – рассказывал дед.
И летал Василий на каком-то особенном самолете, английском вроде, я не помню.
Из его рассказов, я помню, что отечестенные самолеты были очень примитивны, и менее маневрены, чем немецкие.
– В них не было даже рации, не говоря уже о локаторе – рассказывал дед, и отмечал, что локатор является исключительно полезной и необходимой штукой
Я ни разу не спрашивал его о войне. Никогда не задал ему вопроса, какие самолеты он водил. Мне казалось, что ему будет неприятно все вспоминать.
Но мой друг Овик, мастер на все руки, с которым мы зашли починить одинокому деду дистанционное управление, завязал с ним разговор о самолетах и о войне.
– Кем были – спросил Овик – бомбардировщиком?
– Истребителем – ответил дед – и разведчиком
– Много сбили? – допытывался Овик
– Ни одного не сбил – ответил дед – я сам еле держался
– Ну и ну – подумал я… откуда же у него столько медалей…
Я запомнил две истории о войне, рассказанные моим дедом. Обе произошли в самом конце войны.
Однажды, во время очередного развед вылета, ДЛ по какой-то причине он приземлился на полянку.
Только он отошел от самолета, как из леса появились немцы, и давай по нему палить. Дед кинулся под ближайшее дерево. “Ну думаю, попался. Теперь как мне добраться до самолета?” – рассказывал он
Но война уже заканчивалась, и наверное, все это чувствовали. Немцы сообразили, что одинокий летчик опасности не представляет, и неожиданно стали махать белым флагом. Они попросили деда взять их в плен. Дед не возражал, вышел из-за дерева, огородил им веревкой какое-то место, заявил, что они официально взяты в плен, раз уж им так этого хочется и благополучно улетел.
Другая история произошла в день победы, где-то в Польше:
восьмого мая 1945 года Норик Чилингарян вернулся с боевого задания. Он не спал несколько суток, и, войдя в свою комнату, плюхнулся в перину и заснул.
Пока он спал, весть о победе дошла до их части, и соответственно началась попойка.
Пьяные сослуживцы горели желанием разделить водку радость победы с моим дедом, а потому долго, но тщетно орали под окном комнаты, пытаясь его разбудить
Наконец, одному из них спьяну пришла в голову блестящая мысль – он запустил гранатою в окно…
– Я подумал бомба – рассказывал дед – проснулся и вижу что по комнате перина летает. Эта перина и спасла мне жизнь!
Таким образом, мой ДЛ чуть не погиб в день победы от руки сослуживца – советского солдата
После войны ДЛ стал гражданским летчиком. Иногда летал заграницу. Советским летчикам при таких полетах выдавали два доллара. Он покупал на эти деньги подарки детям – в частности, кока колу в банках. Посмотреть и попробовать кока-колу из банки приходила детвора всего дома
Однажды, в Бейруте, когда экипаж собрался погулять по аэропорту, дед почему-то решил остаться в самолете. “У меня какое-то чувство было, что лучше мне сегодня не уходить” – обьяснял он
Спустя пятнадцать минут, в кабину вошел незнакомец, и схватил пистолет, оставленный кем-то из летчиков. Времени на осознание ситуации у деда почти не было.
Он врезал незнакомцу по башке, отобрал пистолет, и поддав ногой под зад выкинул из самолета.
Придя в себя, он сообщил об инциденте по рации, и незнакомца, погрузив на носилки унесли с территории аэропорта.
Через некоторое время, уже в Армении его решили наградить. Сказали, что загадочный незнакомец оказался разыскиваемым террористом. Не знаю, насколько этому можно верить
Получать награду в здание ЦК Норика сопровождал Атбашьян, который уже был шефом армянской гражданской авиации
Я с Атбашьяном много общался, и он мне однажды сказал – “Твой дед настоящий летчик, таких сегодня немного”.
Однажды я привел деда к себе домой.
Я снимал квартиру на этаж выше Атбашьяна – так случайно вышло. Я позвонил ему и сказал – “Дмитрий Александрович, не хотите дедушку увидеть?”
Атбашьян зашел, и они с дедом стали вспоминать, обсуждать, и вперебой рассказывать друг другу разные истории из своей жизни.
Я ничего почти не помню, кроме того, что слушал их раскрыв рот.
– Нэт – говорил дед – в том самолете бил мотор такой-то марки и прибор такой-то марки
– Вонцел хишум а – удивлялся Атбашьян и с улыбкой в глазах смотрел на нас
В тот день Атбашьян рассказал историю о том, как ему пришлось сажать проблемный самолет. Вроде мотор отказал у самолета… он не мог удержать его над полосой, самолет уходил то влево, то вправо, и как он в конце концов этот самолет умудрился посадить
А мой дед вспомнил другую историю, тоже о посадке самолета, у которого что-то не так работало.
– Ну ти знаешь тот аэропорт… слэва гара, бакавой вэтэр, и я принял решение летэт в другой город на вынужденную пасадку
– Вот, настоящий командир – прокомментировал Атбашьян – принял решение! Не то что… кружат, кружат и никак не могут решить не то лететь обратно, не то садиться.
В последние годы ДЛ не мог заниматься одним из своих любимых занятий – садоводством. У него с братом был небольшой участок в Аване, где он сажал, собирал, возился с землей, и гнал тутовый самогон. Болея, он просил сыновей сходить, посмотреть как там участок…
И еще дед мечтал увидеть Ван.
Я должен был зайти к деду. Мы поговорили по телефону, и он сказал – “заходи, я тебя благословлю” – он знал что я покидаю Армению.
Я собирался зайти на уик энде, однако так устал после трудовой недели, что не сделал этого в суботту, а затем что-то помешало зайти в воскресение и я отложил визит на несколько дней. Откладывать, как оказалось было уже некуда…
Во время похорон Ашот попросил музыкантов исполнить гимн Советского Союза. Получившуюся пародию на гимн было бы прикольно услышать при других обстоятельствах.
Атбашьян на похороны деда придти не смог – ему делали операцию на сердце. Я встретил его при переходе улицы, он ходил, как всегда под ручку с женой. На мой вопрос, как прошла операция он ответил расстегнув сорочку и гордо продемонстрировав длинный шрам, идущий снизу до верху. “Ну что ты, Дима” – сказала его жена… А Атбашьян довольно улыбнулся 🙂
У моего деда был стаж более 125 лет. Хотя он прожил немногим менее девяноста.
Оба его сына стали гражданскими летчиками. Тигран, мой папа, был уволен вместе с другими 300 пилотами, когда Сибирь-авиа приобрела позорно разорившиеся Армянские Авиалинии.
У папы стаж 75 лет, однако ему сейчас 53. Это потому, что он летал в Чернобыль, и в Афганистан.
– А что Вы в Афганистане делали, гражданские летчики? – поинтересовался я когда узнал
– Как что – ответил папа – солдат возили отсюда… – и продолжил после паузы – и гробы привозили обратно… но я маме твоей ничего не говорил, смотри не проколись, я Вам говорил, что в Москву лечу или еще куда.
Еще я знаю, что он летал в Баку, где наши летчики брали на борт всех тех, кому живыми удавалось добраться до самолета.
А мой дядя Ашот много летал в Карабах. Во время полетов он завязал знакомства с такими людьми, как Вазген Саргсян, который впоследствии помог ему выкрутиться из весьма неловкой милицейской подставы.
За 75 лет стажа папе полагается около 50$. На эти деньги мои родители прожить не могут, и потому, папа поменял массу работ – развозил шаурму, пока работала машина, и был таксистом. Пятидесятилетний человек с инженерным образованием сегодня в Армении оказался никому не нужен. Сейчас он ставит окна, и зарабатывает столько же, сколько получает пенсии, работая с раннего утра до позднего вечера. Здоровье, которое не расшатали 8 полетов в день высоко в небе, расшатала работа на высоте советской новостройки. Тщетно я пытался подыскать ему работу полегче, хотя бы сторожем…
А сейчас когда-то теплившаяся в нем надежда, что он вновь будет летать, уже совсем улетучилась.
Наверное поэтому мой дед говорил мне – “Я никогда не видел твоего отца таким несчастным”
Принято думать, что семьям летчиков “хорошо” жилось в блокадные годы. Не знаю, правда ли это. Скажу лишь, что в то время, когда был организован альтернативный профсоюз, чтобы раздавать сэкономленный керосин, и предотвратить повсеместное воровство, а мой папа был одним из организаторов и отвечал за раздачу – у нас дома керосина не бывало. Потому, что себе он брал в последнюю очередь, и нам часто не доставалось. Поэтому я ходил на Туманяна и покупал там левый, желтый керосин. Не авиационный. А в то время, когда я поступал в институт, у нас доме совсем нечего было есть… кроме когда-то привезенной из средней азии кукурузной муки, из которой мама варила мамалыгу. Мы все ели мамалыгу, мамалыгу, и ничего кроме мамалыги. Признаюсь, собака ела рис без мяса.
И летали они далеко не в идеальных условиях. Нередко с приземлившегося самолета снимали прибор, и устанавливали его на самолет, который должен был вот-вот взлететь. В то тяжелое время в Армянских Авиалиниях не было инцидента, унесшего жизни людей. И во многом благодаря работе таких, как мой отец
Здесь не хватает одной фотографии. Той, что висела на стене в большой, холодной одинокой квартире моего деда, в комнате, где он коротал свои последние дни.
На ней виден Норайр Гаспарович, похоже после полета, в белой сорочке, и накинутым на руку форменным пиджаком, а сзади его ИЛ-18, с движущимися лопостями, оставившими кривой след на целлюлоиде фотопленки.
Одна из самых любимых книжек моего детства называется “Собачья звезда Сириус”. Это сборник рассказов, историй, которые записал чешский писатель Иржи Марек.
Одна из самых любимых историй – история о таксе по имени Кулишек. Возможно, из-за этой истории я лучше понимаю такс и вообще к ним не равнодушен. Когда я в России соскучился по этой книжке, то оказалось, что ее невозможно найти в инете. Видимо, никого, кроме меня она не интересовала. Несколько лет назад я отсканил эти книжку, и разместил во freenet-е, где ее впоследствии безжалостно стерли.
Потом я разместил копию на yahoo geocities, а сегодня решил найти ее, чтобы поставить ссылку в своем ЖЖ.
Однако, скан свой онлайн я не нашел… не то забыл, как называется юзер, не то в yahoo его стерли, так как и гугл ничего не нашел.
Зато – о счастье – я узнал, что еще кто-то все-таки ее отсканил!
Я его всегда не любил… и меня мало кто понимал.. более того, иногда стоило сказать что я его не люблю и на тебя уже косо смотрят
Сегодня совершенно случайно наткнулся на [текст][1] блоггера по имени Артак с заглавием “Ара Геворкян – композитор?”
Из комментариев
style="border-left: 2px solid #FFCC00; padding: 10pt; margin-left: 30pt; background-color: #FFFCEC;“>
Не знаю .. А стоило ли это делать таким образом ? Надо ли было так глумиться над великими ? Любой человек имеющий хоть какое-то отношение к профессии “аранжировщик” найдет до боли знакомые звуки в этих “композициях”. Весь набор демо(!) звуков и ритмов синтезатора ensoniq TS 10(ну или 12). То, что никогда не будет использовать даже музыкант играющий свадьбу. Дешевые женские возгласы типа “oh .. baby …” втиснутые в некоторые композиции (опять же из демо набора ensoniq -а). Все это говорит лишь и дилетантизме автора и о дешевизне его замысла. Наслушался рапсодий положенных под хип-хоповские лупы и давай строчить армянские.(Апе, давай кочарии так лав репи(?) ударникнер дненк. Туйн а че? Ба воц, лав кцахви !)
И еще. Казалось бы молодой человек этот Ара Геворкян. Не из старых совковых. Мыслит по-новому. Работает по-новому. Ан-нет. За званиями бегает(как оказалось). Как же без этого. Ведь должны же объявлять его как-то? Ара Геворкян! неплохо. Но мало-ли Ара Геворкянов. А вот заслуженный(народный) артист Ара Геворкян – совсем другое дело. (елуйт кунена… hайастани вастакавор артист … Композитор ….бжшкакан гитутйуннери доктор Ара Геворкяны) … Это от сознания того, что внутри ты пуст, хоть пусть снаружи обложка будет красивой. Ничего другого про человека, который после 2000г.-а с удовольствием получает такие звания сказать не могу.
Это мое личное мнение. Я его не навязываю. Но и не хочу, чтобы мне через ТВ навязывали их мещанское мнение о музыке и творчестве. Записал человек диск, пипл хавает – вот и отлично. Но давать ему какие-то звания типа народного или заслуженного и все время его крутить как национальное достояние – нет уж увольте
Молодец, хорошо написал 🙂
[1]: http://www.yerevan.ru/forum/blog.php?b=32
Сегодня я забыл ключи от своей комнаты в уни, облюбовал пустую аудиторию, включил свет
Проблема оказалась в том, что одна из лампочек упорно мигает, через неравные промежутки времени… рестарт не помог, постарался не обращать на нее внимание… однако она стала совсем кстати, как врубил groove armada – теперь она мигает как раз вовремя 🙂
В один прекрасный день к нам постучали двое незнакомцев. Один постарше, и один помоложе. Они оказались соседями, но не такими соседями, которые жалуются, что вы их залили, а такими соседями, которые живут в вашем квартале через здание, и у них не такой, как у вас график подачи электроэнергии
Мне очень нравится словарик Стардикт. Он отркытый, переносимый, легкий, для него есть очень много словарей
Он позволяет читая текст, выделять незнакомые слова, и показывает всплывающие переводы.
Один мой коллега сконвертировал словарь, который используется с лингво, в формат стардикта, но он содержит всего 7700 слов.
Раньше был такой проект: dictionary.am или troy.am что вообщем одно и тоже. Там был онлайн словарь, а также словарик для виндовс.
Этот словарик ничего себе работал под вайн, и даже отображал армскии символы, подгружая фонты из своей папки.
Там было примерно 18000 слов.
Оба сайта давно закрылись, словать больше скачать нельзя…
Как-то раз подумалось, что неплохо бы сконвертировать его базу в стардиктовский, открытый формат. Сели мы с коллегой, открыли ее в hex editor-е и через некоторое время поняли, что к чему.
Программа на Обероне ее сконвертировала закодированную базу в текстовый файл, который я передал коллеге, а он сгенерировал стардиктовский словарик. Конечно, на этот раз в юникоде.
Стардикт существует почти для всех мыслимых платформ а скачать его можно здесь
А вот и сам словарик в формате стардикта.
Под unix его нужно лишь распаковать в папку dic, которая в /usr/share/stardict обычно, или в его префиксе 🙂
Уже почти год прошел, сайт не появился, и я подумал, что наверное авторы против не будут, если словарик не пропадет, а им пользоваться будут…
Кто ни-будь кроме меня пользуется этим словарем?
Проза Леонида Енгибарова есть
рекомендую почитать
Мы, собачники, не всегда запоминаем имена владельцев приятелей наших собак.
Оно и понятно, ведь не так важно, как зовут хозяйку Эрнестины, как важно имя самой Эрнестины. Эрнестина несомненно является важнейшей персоной во время прогулки. Это ради нее хозяйка выходит из дома, и встречи с ней предвкушает моя овчарка Отто. Обращаясь к хозяке всегда можно выкрутиться если подзабыл ее имя сказав “Вы”. Однако выражение “Ваша такса” вместо “Эрнестина” прозвучит не совсем уместно. Итак, вы уже узнали, что Эрнестина является таксой. Самой настоящей таксой с длинным телом, висячими ушками, короткими лапками и виляющим хвостиком.
I like georgian films. I was searching for “four stories about love” on youtube, and found this
ტარარარარარა რარიიიიი რარირარარარირარა
ნანანანანანააააა ნანანანინანანანააააააააააააა
A film by Veit Helmer and students of the Tbilisi “filmschools”
Wow, there are several filmschools in Tbilisi!
May be that is the reason why Georgian cinema is so good!
I like this film very much, it’s a pity that titles hard to read 🙂 naranaranaranra pam
Nanananana na-na-na-na Nanananaa…
ნანანანანა ნა-ნა-ნა-ნა ნანანანანა …
Besides, about four stories. I would like to know if anyone has them. I was searching for the film in Georgia but it seems it is not produced on dvd’s (yet?). To remind you which film I am talking about, do you remember something like girl hepl who helps boy, who tries to answer lesson, and reads Mcyri, by showing him different things. Or how another girl drawn a circle and said a boy to stay there, as a joke, and then forgot about him. He stayed, despite of the fact that his brother was offended, near him, and there started rain, and she found him only in the morning: wet, and still inside the circle…
նա-նա նա-նա նա-նա նա-նա նա-նա նա-նա նա-նա նա-նա նա-նա նա-նա 😉
Nananananananannana nananananana – nananananannanana
tarariri tarararam tarariririaruru rarariri rararara nananana naninanaanianananana
taryam papam papam papam tarariri rira riaaaaa
ტარარირი ტარარირი რარირურა ნანანინანანანა
ტარჯამ პაპამ პაპამ ტარარირი რირარიაა რარირარა რამ პარამ პარამ რარირა
նանինա նի նա նի նա նա
nararararararraraaa aaaaaaaaaam
Ես ծանոթացել եմ Սմբատի հետ երբ ինքն ու Նարեկը մեր տուն եկան այս ֆիլմի հում նյութը ժապավենից վինչ քշելու համար։ Այսպիսով, ես էլ ինչ որ չափով ներգրավվել եմ այս ֆիլմի ստեղծմանը։
Ինձ տղաները շատ դուր եկան։ Լիլիթը պատմում էր որ Սմբատը տաղանդավոր ուսանող էր, դասերին կամ քնած էր կամ զբաղված крестик-нолик խաղալով, իսկ դասախոսները n-չափանի հավասարումներից քարկապ ընկած, դիմում էին նրան։ Այժմ ուսանողները անցնում են նրա թեորեմը։
Ինչ հավես ա, որ այժմ յուաքանչյուր մարդ ունակ է ռեժիսոր դառնալ և ֆիլմ նկարել։ Հիշում եմ, երբ ես երեխա էի և առաջին անգամ դիտում էի “how to steal a million” ֆիլմը «Վստրեչա»-ով, հայրս ասաց․՝ «տաղանդավոր մարդու մոտ ամեն ինչ լավ է ստացվում»։
Վարպե՝տ, սպասում ենք նոր գործերիդ։
Ֆիլմը մասնակցել է կինոփառատոններին և ստացել է մրցանակ լավագույն մտահղացման համար Լեհաստանում։
http://lkml.org/lkml/2007/6/12/232
http://blogs.sun.com/jonathan/entry/one_plus_one_is_fifty
когда мне случалось на пару дней вырваться из армии, и руки чесались поснимать, то я снимал просто так, что придет на ум. А после армии решился собрать. Сценарий придумывал во время монтажа, так что строго не судите. Спасибо.
все котята передохли
Осталась только одна девочка
Деваться некуда, пришлось брать.
Сейчас она у нас дома, чему очень обрадовалась собака, которая норовит ее сьесть.
Квартира однокомнатная, дверей нету, изолировать очень сложно
Завтра с утра всем на работу и неизвстно как их оставлять.
Девочка выглядит хорошо, поела, попила, только блохастая, но это излечимо.
Глазки чистые у нее. Только худющая.
Кстати, что делать с блохами. Ошейник ей нельзя одевать, купать не знаю можно?
Еще раз, если кому надо мышей ловить, то она проворная.
Очень ласковая, и милая.
Не знаю насколько имеет смысл здесь постить…
Около университета (ЕГУ), недалеко от левого фонтанчика выбросили котят
Они очень маленькие, слабенькие и беспомощные. Плачут и ищут маму.
Скорее всего погибнут, если им не помочь.
Если у Вас или Ваших знакомых есть желание взять котенка, то сейчас самое время.
The song of the road
Conceptual Art and Software Art: Notations, Algorithms and Codes
G. H. Hovagimyan home
Эрнестина и кролики
Мы, собачники, не всегда запоминаем имена владельцев приятелей наших собак.
Оно и понятно, ведь не так важно, как зовут хозяйку Эрнестины, как важно имя самой Эрнестины. Эрнестина несомненно является важнейшей персоной во время прогулки. Это ради нее хозяйка выходит из дома, и встречи с ней предвкушает моя овчарка Отто. Обращаясь к хозяке всегда можно выкрутиться если подзабыл ее имя сказав “Вы”. Однако выражение “Ваша такса” вместо “Эрнестина” прозвучит не совсем уместно. Итак, вы уже узнали, что Эрнестина является таксой. Самой настоящей таксой с длинным телом, висячими ушками, короткими лапками и виляющим хвостиком.
А это означает, что она ведет себя отнюдь не так, как овчарка Дженни, которая горевала три дня из-за гибели подвальной крысы, и всегда оставляет корм в своей миске для птичек. Она любит наблюдать как птички доедают ее завтрак. Дженни живет во дворе, но ее пускают в дом по праздникам, например на Новый Год. Эрнестина не похожа на овчарку Дженни. Она не похожа и на персидскую кошку Тику, осторожно преследующую тараканов, пока те не повернутся к ней усами. Взгляд таракана Тика не выдерживает и прячется за мусорным ведром, а затем осторожно выглядывает, чтобы выяснить видно ли насекомое, и безопасно ли выходить из укрытия или необходимо спрятаться получше. Эрнестина не похожа и на своего приятеля Отто, который по молодости лет в знак юношеского протеста дважды погнал, а поймав отпустил кошку. Отто несомненно нравилось бегать за кошками, но что с ними дальше делать он не знал и потому великодушно отпускал на все четыре стороны.
Как я уже отметил, Эрнестина – такса. Ее отважные предки забирались в норы к лисам, и, если не вступали с ними в единоборство, то доводили их своим отчаянным звонким лаем до мыслей о суициде. Она такса, и поэтому ее еле удерживает хозяйка, проходя мимо мусорки, если Эрнестина почуяла крысу.
Однажды Эрнестина с хозяйкой отправилась “отдохнуть” в сельский домик. Во дворе сельского домика на высоте полтора метра от уровня асфальта находились клетки с кроликами. И в то время, как хозяйка “отдыхала”, Эрнестина неустанно прыгала, чтобы посмотреть на кроликов. Она неохотно оставляла занятия прыжками в высоту даже ради ужина или прогулки по лесу. А хозяйка разводила руками и радовалась что склонная к ожирению такса благополучно сбросила несколько килограммов. Однако интерес Эрнестины к кроликам не был чисто эстетическим. Настал день, когда кролик, уже привыкший к периодическому возникновению в своем окошке собачьей головы с висячими ушами спустя каждые две секунды, а затем столь же периодическому ее исчезновению, высунул носик в щель между деревянным полом клетки и дверцей, вероятно, чтобы удостовериться что он не страдает галлюцинациями, а может просто с целью познакомиться. Если мама его учила, что общество таксы не являются подходящей компанией для порядочного кролика, то ее скорее всего следовало слушать. Эрнестина схватила кролика за носик, вытащила через щель, и, как и полагается настоящей охотничьей таксе, принесла хозяйке. Принесла не одного, а трех любопытных кроликов, которые были ею вытащены из клетки потому что не слушали мамины нравоучения.
Несомненно, Эрнестина осталась очень довольна своим бравым поступком, в отличие от хозяйки, которая после длительных переживаний решительно настроилась впредь быть внимательней, и не допускать подобных инцидентов
Через год, когда случай с кроликами был уже подзабыт, они с Эрнестиной возвращались домой по парку после вечерней прогулки. В этот парк принес своего кролика погулять один мальчик. И пока ничего не подозревающий кролик бегал по травке и нюхал цветочки, а ничего не подозревающий мальчик улыбаясь любовался своим замечательным кроликом, коварная такса Эрнестина, проходящая совсем неподалеко почуяла добычу: она повела носом, и резко метнулась в сторону кролика.
– Неееееееееет – закричала Эрнестинина хозяйка и прыгнула вслед таксе.
Падая ей удалось накрыть своим телом хищницу. Кролик остался жив, подхваченный очнувшимся от воплей хозяйки мальчиком.
“Не раздавила ли я ее?” – забеспокоилась Эрнестинина хозяйка. “Черт с ним с кроликом” – подумалось ей и Эрнестина была быстро освобождена из под тела хозяйки и обследована на предмет наличия признаков жизни. Признаки жизни не замедлили проявиться в виде виляющего хвоста, и попытки выскочить из рук с целью добраться до кролика с мальчиком.
Дома хозяйка Эрнестины рассказала членам ее и разумеется Эрнестининой семьи про свой героический поступок, спасший жизнь кролику.
– Ээээх – выслушав разочарованно вздохнула дочь Эрнестининой хозяйки, и продолжила – зря ты так!
– То есть как? – удивилась хозяйка Эрнестины.
– Не дала собаке удовольствие получить… – укоризненно ответила дочь
как повелось, на блогспоте
and other interesting paintings at Mark Ryden‘s website
Alternate security ways or keeping in mind human factor!
When I have been administering for the first time (it was the work at internet service provider) I noticed that people intent to use mainstream software on their servers. I did not understand the reasons first.
It seemd that programs used by masses have more chances to become relatively bug free, therefore secure. Needless to say, that source availability is a major condition which makes possible early fixes and updates.
This is a quote from Linus’s law dedicated article at wikipedia:
“Linus’ Law according to Eric S. Raymond states that “given enough eyeballs, all bugs are shallow”. More formally: “Given a large enough beta-tester and co-developer base, almost every problem will be characterized quickly and the fix obvious to someone.” The rule was formulated and named by Eric S. Raymond in his essay “The Cathedral and the Bazaar”.”
In case of proprietary software, people often believe that if it is widely used then it is good software. “Why all the people use it if it isn’t good?” – often ask them. They also think that in trite software vulnerabilities will be most probably found, therefore vendor will probably supply patches.
But let’s try to think and face reality.
If you rely upon software vendor then you should use branded tools for software maintanance. Those tools come with operating system and provide simplified ways to install and update tested, and therefore probably stable and bug-free software. Then you suppose that apt-get, yum or Windows Update is all what you need to be sure your software is up to date and contains no wellknown vulnerabilities
It is of course pleasure to use automated updates and be sure that software will still work after applying them.
Large community of free software users, contains people who are not only able to discover software mistakes but also able to fix them. Indeed, fixes often became available in a very short time as source patches.
But this doesn’t always mean that new release will follow immediatelly after vulnerability have been discovered, and patch have been prepared. Often new release contains several bug fixes and issued after testing period. As a rule only after that vendor company come to scene and prepare a package which will be used during automated update. It may contain pre and postinstall scripts, and distribution specific patches. Therefore it again needs testing.
What I want to say is that there is a gap between the time when exploit have been published and software have been updated in vendor repositories. During that time many servers in the net are defenceless.
Matter of course that in case of proprietary software, even when you know the bug, have the exploit, know how it works, you can do nothing but only use that flow. You also free to write a mail messages to your vendor every hour asking him for patch or an updated version. The fact is that proprietary software often remains vulnerable for much longer time than open source.
But not all the people tend to use precompiled software from distribution vendors. Another approach is used in many companies: compile server software without using distribution package management. This case software is harder to maintain, installation needs more time, and there will be no distribution specific patches. For instance many companies use not only compiled themself server applications such as mail or web, but even their own custom compiled kernels (In case of GNU/Linux as a server platform).
In other words, there is almost no benefit and therefore no sence in using this or that particular operating system distribution in this case, perhaps early manual updates. Updates which could be done earlier than ones made by vendor.
Of course even relatively big group of administrators cannot ensure that software they have been patched, configured and compiled is stable enough because they have no such resources as distribution maker. The latter not only have a QA department but also a wide community of enthusiastic testers and maintainers.
It is indeed far away from being the fact that server software compiled by administrator is more stable, or bug free, than the one supplied by software vendor.
That is why in companies, where non automatic software management are accepted as a rule, technical supervisors and administrators are trying to avoid updates. If you hear a phrase like: “do not necessary to touch if it works well enough” then you may be pretty sure that pronouncer forced to compile and upgrade software by himself. Manual updates are of course doable but require greater overhead charge and could be followed by hardly foreseen consequences.
That is the another reason of old, buggy software presence on many servers.
It is very important to mention that commonly used software also usually feature rich. That is because software vendors decide to supply and support feature rich software. It is of course easier to support one web server rather than three different ones. Vendors choose applications which cover possible demands of all clients, who in their turn, usually choose that software because it is proposed by vendor. You may remember story with Internet Explorer and Media Player from Microsoft. “Apache” http server presence on most of the Unix web servers which serve just static html pages and nothing else, clearly shows described above tendency.
In the same time, many of us believe that complicated software has less chances to be bug free. Minimalist, simple software is as a rule more stable and sometimes works faster. Many computer cience teachers persuade their pupils that instead of crawl out with debugging it is better to use simple and obvious algorithm.
Indeed, most of the people who use particular server product don’t even know all the special features provided by that. Very often they just need simple and limited functionality. Functionality which could be offered by other simpler and probably, unknown application.
Moreover, if you follow the security related sites you have been apparently noticed countless/infinite number of published mainstream software exploits. Those exploits waiting to be used while many servers are waiting to be hacked.
There are no, or, sometimes, almost no exploits for rarely used software.
Such reflections lead me to the conclusion that wide spreaded software cannot be supposed as very reliable and secure though it still remains feature rich. In case your company doesn’t really need all that set of supported opportunities it is sometimes better to use non-mainstream software.
When piece of software is not in the common use then probability that someone could work on hacking it dramatically decreases. The less it is known, the more it is secure despite of all security flows it may possibly have. Such a software could be found on sourceforge, and similar sites. You could find a lot of links to a simple server solutions by searching through the developers’forums and newsgroups.
Unknown flow of unknown software could be used by experienced and advanced hacker only if he under some circumstances wants to attack your particular server, moreother, have necessary qualifications and time to make researches to find your particular software vulnerabilities. That work is much harder than usage of published and tested exploit. Experienced hacker won’t spend time to hack non-mainstream software of non famous site. It won’t give him fame or money. And even if he try to hack, then his chances to succeed are very low because simple applications contain less bugs, thus less vulnerabilities. He will hack without any prompt and idea of how it works. And, if it’s unique, i. e. have been written by yourself, or by your order, then his chances are incredibly low.
Therefore, it is wise to write your own software. In this case it will be unique, and therefore impenetrable and impregnable. That means there is almost no chance your software could be hacked ever. Sometimes even dos attacks could be blow out with unpredictable simplicity. Of course this way you had better neither share your software with anyone, nor release it’s source. If noone but you uses it then noone will need to modify or fix it instead of you. And of course most probably your unique application will be simple, and cover only your needs. If someone needs software with the similar minimalist functionality he could write it by himself.
That explains why there were almost no demand from society even if you share it. I am sure that most of the people who read this article will continue to use mainstream software.
It is worth to mention that it is always better to masque your server application so it will be harder or even impossible to guess what particular application or version used. In most cases that means removing welcome strings from web, ftp, ssh, telnet server messages. For instance, if you see default web server welcome or error message then most probably you can know its version and sometimes operating system distribution installed on the server. You can easily confuse the hacker by using wrong welcome screens from other software. You may also jokingly try to use completely nonsense or funny messages.
The only danger is that your product may happen to have the same flow as software you simulate. This may be even pure buffer overflow. Evidently you should write your software in a way it contain no flows. Read Secure programming howto before starting. If your software unique that doesn’t mean you could afford awful mistakes when designing and implementing it.
Unless you really need it, try to not use hackneyed software. It could be easily hacked. May be there is a sence to find something which better suits your needs and has no superflous features. In case you are a software developer, or computer science student, which is probably, if you are reading this article, may be it is worth to write server software by yourself rather than using trites and templates.
It is exactly the case when inventing a simple wheel doesn’t cost too much time but quite the reverse is very useful and advantageous.
[http://ahtamar.livejournal.com/85323.html#cutid1][1]
[1]: click me
tinycc – tcc
Active Object System for Unix preview versions available for download
upd: link above currently doesn’t work, new builds are here
This guy have been written Wiki and Forum in Object Pascal. They could be compiled with FreePascal, Delphi or Kylix.
He also wrote few articles and you can find them in his PasWiki
FreePascal main developer FPK’s blog at http://www.florianklaempfl.de/nucleus/
Digital Art weeks festival at ETH
Chairs: Jurg Gutknecht, Art Clay, Stefan Muller
Recently I have managed to port oo2c Oberon compiler to a number of nmos6502 based platforms including
Atari 8 bit
Apple ][
Commodore
Pet
Oric Atmos
NES
oo2c is two pass Oberon-2 language compiler. First pass generates abstract syntax tree and second pass generates target machine code. Currently oo2c generates very optimized ansi-c code.
That code is very similar to assembler, with many goto statements etc.
oo2c developers prefer to use C as a portable assembler and for that reason it is possible not only to write in Oberon-2 language for most of the platforms but also to easily port it to any platform if there is C compiler available for it.
Initially Stewart Greenhill who sometimes deal with embedded systems and avr micro controllers have been written minilib and changed oo2c code so it could generate code for 8 bit cpus. I have changed minilib so it could be compiled with cc65 c compiler which generates code for many 8 bit 6502 based platforms. That is why now one can write object oriented code for nmos 6502 platforms 🙂
Compiler port is available for download at http://sourceforge.net/projects/nmos6502-oo2c
try apt-get install drivel.
You can do post to live journal, blogger , Atom / Blogger 2.0, Advogato, Movable Type with it
One of the authors of this site has a surname Ohanyan. Site was supported by Paul Graham’s company.
http://userwww.sfsu.edu/~infoarts/links/wilson.artlinks2.html
Interesting article at http://www.we-make-money-not-art.com/
about Soundbytes exhibition
one cite
“The most striking work there is Yunchul Kim‘s (void)traffic which translates codes of a data stream into in waves of activity – with increased activity, the waves grow higher, and vice versa. ASCII signs and tones form an ever-moving organism that reflect the operations of the server in real time”
you may compare packages popularity, like I have compared popularity of freepascal, gnu pascal, gnat (ada) and oo2c (oberon) compilers
Compiler benchmarks
Hi all 🙂
This is my first post to live journal 🙂
And I begin my live journal journey with a published today painting inspired by Robert Sheckey’s Prospector’s Special story
You can also see one of my first paintings, Kakraphoon, inspired by a planet, mentioned in the Hitchhiker’s Guide To The Galaxy by Duglas Adams