փաստօրէն՝ http://allevents.in/yerevan
#փաստօրէն #միջոցառումներ #երեւան
միջոցառումներ կազմակերպելու համար գործիք մոզիլլայից
#յղում #գործիք #միջոցառումներ #սարդոստայն
Դիսքլեյմեր․
խնդրում եմ չնեղանալ եւ չլայնանալ, առավել եւս նրանց ով սրտին մոտիկ է ընդունում երբ իր քաղաքի, ցեղի մասին ոչ շատ հաճելի բաներ են գրում։ ավելի լավ է չկարդաք, ես պատասխանատու չեմ ձեր նյարդերի ու զգացմունքների համար, դրանք կոնտրոլ չեմ անում։ ու բորբոքվելուց առաջ գնացեք տեսեք Երեւանի բարքեմփի մասին ինչեր եմ գրել, գուցե սառեք։
սովորական փոստ լիներ չէի գրի, ինձ արդեն գիտեն, պատահական մարդիկ չեն մտնում, զգուշացնել պետք չէ, բայց բարքեմփի փոստին կարող է ավելի շատ մարդ արձագանքի։
Ու ամենակարեւորը ֊ ես չեմ կարծում որ մարդու խելացի կամ անխելք, զարգացած կամ չզարգացած լինելը պայմանավորված է նրանով, որտեղ է նա ապրում։ Ու ապա տեղանքը իմ կարծիքով ոչ միայն էական չէ, այլեւ չի կարող արդարացում լինել։
Այս փոստի նկարները հիմնականում հեռախոսով արված լուսանկարներ են, ու ավելի ինֆորմատիվ, ինձ ավելի դուր եկած նկարներով հետո կկիսվեմ։
Ճանապարհ
հիմնականում արագ քշել էր լինում, մի երկու երեք ինվերտ արած պառկած ոստիկաններ կային ճանապարհին։
ինչպես միշտ, քաղաք մտնելուց ժամանակի զգալի մասը գնաց ճիշտ խաչմերուկը բաց թողնելու պատճառով ուղին գտնելու վրա։ դա հիմնականում շատ զվարճալի ու հավես է անցնում, քանի որ մտնում ես այնպիսի տեղեր, ուր չէիր նախատեսում մտնել, ու տեսնում ես լիքը բան, ինչ հետաքրքիր է, բայց եթե չմոլորվեիր, չէիր տեսնի։
ասեմ նաեւ, որ Պուշկինի փողոցը, ինչ Թբիլիսիյում, ինչ Գյումրիյում ֊ էտը սուձբա է, ես որ քաղաք մտնում եմ, պարտադիր ընկնում եմ Պուշկինի փողոց ֊ անկախ նրանից պետք է թե չէ։ Ու այն ահավոր վիճակում է, փաստորեն, ու առհասարակ Գյումրիյում լիքը ճանապարհներ կան, որ այդպիսի վատ վիճակում են, որ չես պատկերացնի որ քաղաքում, ու քաղաքի կենտրոնում կարող է լինել, ու առանց ամենագնացի շատ բարդ է անցնել։
Բաց թողած լուսանկար ֊ երեք դեղին շուն, ահավոր նման, երեւի եղբայրներ, սեւ շենքերով անկյան վրա։ Պուշկինի կողմերը։
Չեմ ուզում համեմատել Գյումրին այլ քաղաքների հետ։ Չեմ ուզում բայց անկեղծ չի լինի որ չասեմ, որ Վանաձորը, ուր ես հետո մտա Թիֆլիսի ճանապարհին, անհամեմատ ավելի յուզեր ֆրենդլի քաղաք է ինձ թվում։ Ու դա, ենթադրում եմ նրանից է, որ այն ժամանակակից է ավելի, ու սոցիալիստական մտածելակերպով նախագծված։
Ամեն դեպքում, անցնեմ բարքեմփին։
Բացում ֊ անիմաստ։
Տեխնոպարկի շենք մտնելու իմաստը առհասարակ չհասկացա։
Կասայի շենքը ահագին լավն էր, լրիվ բարքեմփական։
Հետաքրքիր է որ ինձ փաստացի չգրանցեցին։ Այսինքն ես գրանցվել եմ մականունով, ոչ իմ իսկական անունով, իսկ իմ մականունը ցուցակների մեջ չկար։ Իսկ ո՞վ է ձեզ ասել որ անձնագրումս գրված չէ հենց այն ինչ ես լրացրել եմ օնլայն։ Թե՞ անձնագիրս էլ պետք է ցույց տայի։
Դա այն լրջության մասին է, որը բնավ համատեղելի չէ քեմփ, ու բար բառերի հետ։ Այն գեղցիական լրջության, որ Հայաստանում ամեն քայլափոխին է, ու ես այս թեման փակում եմ ավելի պինդ արտահայտություններ չօգտագործելու նպատակով։
Պարզվեց, Ոզնիին էլ չէին գրանցել։ Նա էլ էր մականունով։
Այսպես, Գյումրեցիների թեթեւ ձեռքով ես ու Ոզնին հայտնվեցինք մեկ ակումբում ֊ փաստ, որը անհնար է չնշել։
Բոլորը հիասթափվել էին որ Գյումրեցի բարքեմփին գրեթե չկային լոկալ մարդիկ։
Ասում էին, Երեւանի բարքեմփը հյուրախաղերի է եկել Գյումրի։
Մասնավորապես այդ պատճառով ես աշխատում էի Գյումրիի հեղինակների ներկայացումներին լինել։
Ինձ դուր է գալիս, երբ օգտագործում են տեքնոլոգիաները։
Ինձ դուր էր գալիս տասնքանի տարի առաջ, երբ անկապ անճաշակ տղաներ անկապ անճաշակ հարսանիքները նկարում ու հավաքում էին թվային ձեւով։ Իրենց անկապ անճաշակ «ստուդիաներում» ու ես հանդուրժող, ու նույնիսկ, որոշ չափով, հիացմունքով եմ վերաբերվել իրենց վիզիտկաներին՝ ոչ ուղիղ, ալիքավոր ոսկեզօծ ծայրերով։
Այդ պատճառով զարմանալի չէ, որ ես գնացի «զարդերի երեք դ նախագծում» ներկայացմանը։ Ես գիտեք, ոնց եմ գլամուրին վերաբերվում, ու համարում եմ, որ սիրունն այն է, երբ ֆորման հետեւում է ֆունկցիային։
Քանի որ զարդերը, մասնավորապես մատանիները իրենց մեջ ֆունկցիա չեն կրում, իրենց ֆորման էլ ինձ միանշանակ անհետաքրքիր է։
Ինչն էր ինձ հետաքրքիր ֊ դա տեքնոլոգիան, ու ինչպես են այն օգտագործում։
Հավես էր որ նրանք գտել են զարդեր, մատանիներ եւ այլ անկապ բաներ նախագծելու թվային գործիքներ ֊ ու փաստացի սովորում են ռեվերս ինջիներ անել այլ, ինտերնետում գտած զարդերը։ Ստանում են զարդի նախագիծը, տպում են այն երեք դ պրինտերով, ստացվում է բավական կարծր իր, որից կարելի է հանել ֆորմաներ, ու դրանց մեջ լցնել ասենք, ոսկի։
Չեմ կարող չասել, որ հպարտությամբ շեշտվում էր, «տեքնոպարկի շնորհիվ» ու «մեր պոլիտեխնիկի լաբորատորիայում»։
Հիմա ո՞նց չասել որ դա պետք է արվեր ասենք ոսկերչական տեխնիկումի լաբում, ու բնավ ոչ պոլիտեխնիկում։
Հպարտությունը, «փրայդը», առհասարակ զարմանալի բան է։ Ով ասես ինչ ասես չի գտնում հպարտանալու համար ֊ ով նախնիներով, ով նրանով ում հետ է քնում, ով էլ նրանով որ պոլիտեխնիկում ոսկերչությամբ են զբաղվում։
Բայց դե լավ, մենք քիչ ենք, բայց մեզ հայ են ասում, լավ, հասկացանք։
Եւս հայրենասիրության մասին։
Ցիսկո֊ի ու ցանցերի մասին ներկայացման ավարտին շեշտվում է՝ Հայաստանում հինգ հոգի կա, որ այս ամենի մեջ գլուխ է հանում, իրենցից չորսը Գյումրեցի են։
Էլ չեմ ասում, թե ինչ հպարտանալու բան է։ Ասացի, լոքեյշնով զարգացում չի պայմանավորվում, ոչ էլ տեղանքը չզարգացած լինելու արդարացում է։
Բայց դա մի կողմ։
Թվեմ մի քանի մտածողության օրինակ։
֊ մենք վատն ենք, մենք ոչ մի բան չենք կարող
֊ մենք վերջն ենք, իհարկե կկարողանանք
֊ մենք վերջը չենք, սակայն կկարողանանք
Փաստորեն, երկրորդին է համապատասխանում ֊ որը, իհարկե ավելի լավն է, քան առաջինը նկատի ունենալով որ եթե ոչ մի բան չանես, ոչ մի բան էլ չես անի։
Այսպես ասած։ Բայց կարծում եմ ավելի լավ կանես, եթե ընդունես որ վերջը չես։ Քանի որ այդ վերջը աչքերը փակում է, այնքան ես հիացած լինում քեզնով ու քո գործով, որ չգիտես ինչ չգիտես ու մտածում ես որ ամեն ինչ գիտես։
Իսկ ինչ որ բան իմանալու համար մասնավորապես պետք է իմանալ թե ինչը չգիտես։
Ես ցավոք հենց սկզբից ներկա չէի, որովհետեւ այլ հարցեր էլ առաջացան ֊ արդյո՞ք ցիսկոն միակ ընկերությունն է որ նման հարդ ու սոֆթ է արտադրում, ու առհասարակ իմաստ կա՞ կպնելու մեկ ընկերության բնավ ոչ էժան հարդին։
Քանի որ ցանցային ինժեները ու ցիսկո ընկերությունը մի տեսակ մեկ չեն։
Լրջկված ֆեյբուքցիներ ֊ աղջկա ֆբ էջ կոմիկսներով։
Երեւանում վեբ կայքեր էին ներկայացնում, այստեղ էլ հասանք՝ ֆբ էջ։
Չեմ եղել, չեմ նայել։
Աղջիկը լավն էր։ Հուսամ կոմիկսները լավն են։ Կամ կարող են ապագայում լավը լինել։ Հարցրի, իսկ կլինի՞ ոչ ֆբ, մի այլ հասանելի տեղ, որ առանց հաշիվ ունենալու լինի նայել։ Էլի հարցնում էին ֊ պատվեր կվերցնի՞ կամ ո՞նց է ուզում զարգացնել։ Ասաց ֊ չէ, ես լուրջ չեմ զբաղվում, հոբի է։
Մի կողմից ողջունելի համեստություն, մյուս կողմից ֊ եթե ինքդ քո գործին լուրջ չվերաբերվես, կարող է լուրջ չդառնա էլ։ Կգնաս կաշխատես սպիտակ որոտնիչոկ ձաձայի վրա փոխարենը լավ կոմիկս նկարես։
Բոլորս էլ կտուժենք դրանից։
Ամենալավ ներկայացումը իմ համար իմանդեսի «վիքիպեդիան ու խորհրդային դավադրությունն» էր։ Բայց ես չեմ կարող այդ մասին գրել, քանի որ դավադրության անդամ եմ ու չեմ կարող տարածել տեղեկատվություն այդ մասին։
Պարզապես ջիջիլ որ չեք եղել։
Դավադրությունը, ի դեպ մարդու չհետաքրքրեց։
Այբի երեխաները ու իրենց կոնվոյնիները իրենցից գոհ բարձր խոսում էին ու խանգարում բոլորին ծանոթանալու դավադրության մանրամասների հետ։
Երբ ընդմիջմանը դուրս եկա քաղաքով պտտվելու, խանութում տելիկ տեսա։
Տելիկով ցույց էին տալիս բարքեմփի մասին նորություններ։ Երվանդն էր խոսում։ Դիկտորը ասում էր որ Գյումրին ֊ Նյու Երեւանն է Հայաստանի ուղեղների կուզնիցան է։ Որ Գյումրեցիները ՏՏ֊ում վերջն են։ Չեմ ասում վերջը չեն, պարզապես եթե վերջն ես էլ ինչի՞ տենց սոց ռեալիստիկ կերպ ինքդ քեզ դուխ տաս։ Այսինքն լրագրողները հաստատ վերջը չեն։
Ընդհանուր առմամբ բարքեմփը կայացավ։
Լավ է որ տեղացիներ կային, լավ է, որ տեղական ներկայացումներ կային։
Ինչպիսին կան։
Լավ է որ միջոցառում էր, որ փաստացի այլ տեղերի մարդկանց հետաքրքիր էր տեղացիներից շատ, դա ապակենտրոնացման մասին է։ Սակայն, երեւի տեղեկատվությունը լավ չի տարածվել, որովհետեւ այդքան մեծ քաղաքում հաստատ հետաքրքրվողներ կլինեին։
Ու այո, մարդիկ գնացին Գյումրի, փող ծախսեցին։ Ես ժապավեն առա։
Քաղաքի մասին։
Պետք է գալ ու նկարել, ու նկարել, ու նկարել։
Հասցրի նկատել մի ահավոր կառույց ուր հին շենքի միայն ֆասադն էր օգտագործվում ու դարձել էր մեծ շենքի մի մաս, ինչպես օրինակ Երեւանում Աբովյանի վրա, Պուշկինի փողոցից մի քիչ ներքեւ։
Քաղաքապետարանի շենքը անճաշակ ու տգեղ է ու Գյումրիի հետ առհասարակ կապ չունի։ Ոչ մի կապ։
Ակամա մտածում ես ո՞րտեղ են կորել այն ճարտարապետները, ով առաջ անում էին հավես նախագծեր։ Կամ եթե կան, ինչի՞ իրենց չեն պատվիրել նոր քաղաքապետարանի շենքը, ի՞նչ իմաստ ուներ այդպիսի անկապ բան կառուցել քաղաքի գլխավոր հրապարակում։
Իսկ դրանից ձախ, մի սպանիչ շենք կա։ Ահավոր լավն է։
Այդ շենքի կողքը կա գրախանութ, ուր ասացին որ այլ գրախանութ քաղաքում չկա։ Իսկ այդ գրախանութում գիրք գրեթե չկար։ Տետր, գրիչ, թուղթ։ Մի երկու բառարան, մի երկու գիրք։
Ո՞նց չհիշեմ Վանաձորի Թումանյան փողոցի գրախանութը։ Ահավոր փոքր, բայց լիքը գրքերով։
Սայաթ֊Նովա փողոցը իմ համար շատ տխուր էր։ Դա այն փողոցն է, որ տանում է ավտոկայան։
Շուն էի նկարում։
Ոստիկանները, մտածելով որ չեմ հասկանում հայերեն, տժժում էին։
Դե արտասահմանցի է չտես, շուն տեսած չկա փողոցային։
Սովորաբար հետո պտտվում եմ ու հայերեն եմ իրենց հետ խոսում, այս անգամ մտածեցի որ այդքան չկան, որ շան տեղ դնեմ։
Ինչ որ կին մոտեցավ, սիգարետ կամ փող ուզեց։ Դե մտածեց արտասահմանցի եմ։
Աստծո անունով մանիպուլյացիա էր անում։
Բնականաբար ուղարկեցի ատծո մոտ, քանզի նեֆիգ։
Գրողի ծողը չուղարկեցի, գրողներին պետք է լավ նայել։
Գյումրիի փողոցներում մեքենաները հին, տշած էին, մարդիկ հարուստ չեն։
«Համեր» տեսա, պարզվեց տեղացի չէ։ Լուսակիրի մոտ կանգնելիս կողքի քսանչորսի մարդկանցից հարցնում էին ոնց որտեղ հասնել։ Երեւի համերի վարորդը, խեղճը, փող չուներ քարտեզով հեռախոսի։ Կամ էլ համեր վարելն ու շքեղ հեռախոսով օգտվել կարողանալն անհամատեղելի են։ Կամ էլ պարզապես սիրում էր շփվել այլ դասակարգերի մարդկանց հետ, ով գիտի։
Որ Գյումրիից դուրս ես գալիս դեպի Վանաձոր, վերջ պեյզաժներ են։ Ու Ջաջուռն է։ Ու Մինասի կարմիր սարերը արեւամուտին։ Ու մտածում ես այստեղ ամեն երկրորդը պետք է նկարիչ լիներ այնքան գեղեցիկ է։
Ի դեպ, Լոռի մարզ մտնելիս նույնիսկ այս կողմից գրված է «դբա լավը»։
Ոչ միայն Ապարանի կողմից, փաստորեն։
Իսկ հակառակ կողմից գիծ քաշած «դբա լավ» է։
Փաստորեն, ամեն կողմից էլ Լոռին դբա լավ է։ (:
ու տենց
Ես սիրում եմ գրքերի պատկերապատումները։ Ու թանգարանային գիշերը ուզում էի տեսնել այդ պատկերապատումների ցուցահանդեսը։
Այդ գրքերը հին, Հայկական ՍՍՀ֊ում տպված գրքեր էին։ Պետ․ պատվեր։
Իսկ այլընտրանք չկար։
Ու իհարկե, այդ ժամանակ կան պլյուսեր՝ օրինակ լինում են նորմալ գրքեր պետ․ պատվերով, լինում են լավ գրքերի թարգմանություններ՝ պետ․ պատվերով։
Լավ նկարիչներ ստանում են փող, որ լավ իլյուստրացիաներ պատրաստեն։
Բայց։ Քանի որ դա պետ․ պատվեր է, դա դեռ չի նշանակում, որ միայն լավ նկարիչներ են ստանում պատվեր։ Նաեւ դա չի նշանակում որ մանկական գրքի միջի պատկերները ճնշող, ու ահավոր վանող գույներով չեն լինի։
Այնպես, ինչպես Հայկական ՍՍՀ֊ի հեռուստատեսությունը, ուր նստած «տռուբկաներով» խցիկները նորմալ գույներ չէին տալիս, իսկ բոլոր հաղորդումների նախադիրը միակն էր՝ ճնշող կապույտ (վատ որակի խցիկների պատճառով), վրան լույսով գրադիենտ։
Իսկ ո՞վ է ասում, որ մեր սերիալները պետ․ պատվեր չեն։ Ոչ միայն Հ մեկով գնացողները։ Այնքան վատը չեն մեր հեղինակները, կարող են ավելի լավ բան գրել, բայց այդ սերիալները, գուցե իշխանություններին ձեռնտու ազդեցություն են ունենում մարդկանց վրա։
ու տենց
Ընդամենը մի քանի բան կգրեմ երեւի։
Շատ բան կա գրելու, բայց երեւի սահմանափակվեմ ընկերներին պատմելով։
Այդպես ստացվեց, որ ես մասնակցել եմ ընտրությունների պրոցեսին որպես ՀԱԿ֊ի ներկայացուցիչ։
Չնայած ՀԱԿ֊ի անդամ չեմ, ու երբեք չեմ մասնակցել քարոզչական կամ դիտորդական առաքելությանը։
Ես չեմ կարծում որ դա իմ տեղն էր, չեմ կարծում որ կարող էի լավ անել իմ գործը, սակայն այլ մարդիկ չկային։ Այլապես չէի գնա, իմ համար ոչ մի ռոմանտիկա չկա դրա մեջ։
Հուսով եմ, չեմ վնասել։
Այս տեքստում ասեմ, որ նկատել եմ նմանություն՝ բանակի եւ ՀՀԿ֊ի միջեւ։
Բանակում սպաները (երբ) հավես չունեն գործ անել, կամ չեն կարող, ակտիվորեն համագործակցում են տեղական, լոկալ «հեղինակությունների» հետ։ Այնպես եւ ՀՀԿ֊ի ակտիվիստները, իմ ընկալմամբ հենց բակերի, «թաղերի» «հեղինակություններն» են։
Ու բնական է, որ նրանց համար ՀՀԿ֊ն գտած տեղ է, որովհետեւ նրանք այլ ունակություն չունեն, բացի պարտիական (այո, ոչ թե կուսակցական) լինելուց։ Այսինքն, գուցե որակավորված բանվոր ստացվեր իրենցից, բայց ամբիցիաների հետ պարտիական լինելը ավելի համատեղելի է։
Ի դեպ, նման սխալ արել է սովետական իշխանությունը, ամրապնդելով հանցավոր «հեղինակություններին» ոչ ադեկվատ լիազորություններով, եւ անվանելով դրանց գվարդիականներ։ Հետո այդ գվարդիականներից ազատվելը լորւջ նոր խնդիր էր։
ու տենց
Ընտրությունը այն մասին չէ, ոնց լավ կլինի։
Սահմանեք լավը։
Ու այն մասին չէ, թե ով է ավելի լավը, կամ ավելի վատը։
Այն մասին չէ, թե ով է ավելի անթերի, կամ ավելի կատարյալ։
Կատարյալը չկա։
Իսկ քննադատելը միշտ էլ ավելի հեշտ է քան գովելը։
Այն մասին է, որ անհնար է մնալ տեղում։
Հնարավոր է կամ շարժվել որոշված ուղղությամբ, կամ այնտեղ, ուր տանում է հոսանքը։
Ու այս ընտրությունը այն մասին է, թե որ ուղին ենք ընտրում։
Արդյո՞ք մենք ուզում ենք շարժվել դեպի քաղաքացիական ազատություններ, թե չէ։
Արդյո՞ք մենք ուզում ենք շարժվել դեպի ազատ գործարարություն։
Արդյո՞ք մենք ուզում ենք գնալ դեպի ինդիվիդուալ նախաձեռնությունների ու ազատ ձեռնարկատիրությունների հասարակություն, թե դեպի կլանա֊օլիգարխային մոնոպոլիաների ռեժիմ։
Արդյո՞ք մենք ուզում ենք հասարակություն, ուր նորմա է, ու խրախուսվում է կաշառքների շրջանառությունը բնության մեջ, թե մենք ուզում ենք շարժվել դեպի հասարակություն, ուր օրենքը գործում է անկախ իշխանությունից, իսկ համակարգը, մեխանիզմները նախագծված են մարդկանց հարմար լինելու համար։
Որովհետեւ հասարակությունը, ուր մարդիկ կարող են ազատ ասել, ինչ են մտածում, ու իրականացնել մտահղացումները ունի զարգացում, քանի որ այնտեղ հաղթում են ոչ այն մտքերն ու լուծումները, որոնց աջակցում են հեղինակավոր կամ ունեվոր մարդիկ, այլ իրականացվում են լավ լուծումները։
Կյանքում ամեն ինչն էլ մեկ անգամ է լինում։ Ու այս ընտրություններն էլ են մեկ անգամ լինում։ Դրանք կարեւոր են։
Այնպես որ զգոն եղեք ընտրելիս։
եւ այդպես
ու տենց
միջոցառման մասին մի քիչ գրված է այստեղ
ու տենց
Անհնար է նրանք երբեւէ դառնային ոչ միայն աշխարհի չեմպիոններ, այլ եւ պարզապես լավ խաղացողներ առանց անկախության։ Պարզապես не до игр было бы
Փառատոնի ամենալավ ֆիլմերից էր իմ համար։
Խորհուրդ եմ տալիս։
ու տենց
Փաստորեն, Ռիդլի Սքոթը ուզում էր «Օտարից» ավելի լավ ֆիլմի հետ կապ ունենալ։
«Կյանքը՝ մեկ օրում» պետք է ծնվեր հենց այս ժամանակաշրջանում, երբ բոլորը ունեն պորտատիվ թվային ավտոմատներ, կամերաներ, ու ինտերնետ, երբ էական չէ որտեղ ես ապրում հաղորդակցվելու, գիտելիք փոխանակելու համար։
Ու իմ համար ֆիլմը այդ մասին է, կամ ես կարեւորում եմ իր մեջ հենց դա՝ մենք վերջապես ջնջել ենք հաղորդակցվելու սահմանները, հիմա ժամանակն է հասկանալ եւ ընդունել տարբերությունը։ Ու ոչ թե վերացնել այն, քանի որ այդ տարբերությունն է մեզ դարձնում հետաքրքիր միմյանց համար։
Նաեւ, ինձ դուր եկան եւ հիանալի օպերատորական աշխատանք ներկայացնող կադրերը, եւ լավ մոնտաժը, եւ անկապ մարդկանց նկարված կադրերը։
Դա այն մասին է, որ մենք այժմ ունենք երկուսն էլ։ Մենք ունենք թույլ արհեստով, բայց հավես բովանդակությամբ արժեք ներկայացնող մեդիա։ Ու մենք ունենք բարձր արվեստ ու արհեստ կերտելու հնարավորություն՝ Աֆղանստանի լուսանկարիչը միշտ ունի իր հետ երկու խցիկ, կոշիկ մաքրող Ասիացի երեխայի ամենասիրված առարկան իր լափթոփն է։ Դա «մեկ լափթոփ ամեն երեխային» ծրագրի արդյունքն է, շատ էժան լափթոփներ ոչ հարուստ երկրների համար։ Ու այդ երեխան մեկնաբանում է, ինչի համար է այն թանկ՝ որովհետեւ նա կարդում է Վիքիփեդիա, (ինչպես թարգմանեցին մեր գրագետները՝ Ուիքիփեդիա), այնտեղ կա հետաքրքիր տեղեկատվություն մաթեմի մասին, ու դա փաստացի ամենամեծ գրադարանն է։
Ինձ դուր չէին գալիս «կյանքի» մասին մասերը։ Այն, ինչ մենք կյանք ենք համարում։ Ինձ չէին հուզում ծննդաբերությունները (նույնիսկ ընձուղտների), ինձ հետաքրքիր չէր ինչպես են հիանում փոքր երեխաներով, կամ ճուտերով, ինձ տհաճ էր, երբ եփված բադի ճուտով ձու էին ուտում, ինձ տհաճ էր, երբ կով էին մորթում։
Որովհետեւ դա մարդկային կյանքի մասին չէ։
Դա կենդանական կյանքի մասին է։
Իսկ մենք բանական ենք ապրում։ Ու ինձ հավես չի թվում այն էտապն որ մենք անցել ենք։
Ինձ հավես չի թվում դա բնավ։
Սակայն ինձ ահագին դուր է գալիս, օրինակ այս կադրը՝
Դա մարդկային կյանքի մասին է։
ի՞նչ է նավակը։ Դա մոդելավորում է, դա կոնստրուկցիա է, դա ինժեներական միտք է։
Նաեւ դա երազանք է, դա հետազոտություն է, դա նորը իմանալու ձգտում է՝ հետաքրքրասիրություն։
Ինձ հետաքրքիր չէին ամուսնությունները, նույնիսկ այն տժժոցներով, ու Էլվիսներով, բայց դա արդեն ավելի մարդկային է, քան ծննդաբերությունը։ Որովհետեւ այնտեղ մշակութային էլեմենտներ կան։ 
Ինձ շատ դուր եկավ երբ այն սեւամորթ աղջիկը ցուցադրելով ինչպես է ընդունված իրենց մոտ չոքել տղամարդկանց առջեւ, երբ նրանք երկուսով ծիծաղեցին բացատրեց՝ «սա մշակույթ է»։
Ու դա ֆիլմի երկրորդ ամենակարեւոր մասն է իմ համար՝ մշակույթը ու տարբերությունը։
Մենք հաղորդագցվում ենք, մենք ունենք բավականին նման հարդ, բայց մեր սոֆթը բավական տարբեր է։ Ու ոչ մեկիս դուր չի գա, որ մեզ ասեն՝ «քո ապրելու կերպը սխալ է, ճիշտը այս մեկն է»։ Ապա մենք պետք է սովորենք «հանդուրժել» ու ընդունել այլ մարդկանց, այլ մշակույթները, ու ուրախանալ որ նրանք կան։ 
Բայց ես կարծում եմ, որ չի կարելի բացառել որ կա հետամնացություն։ Որ այսօրվա աշխարհում հիմարություն է կետ սպանել «տղամարդ» դարնալու արարողությունը, ծեսը կատարելու համար, ինչպես անում են Իսլանդիայում։
Որովհետեւ ժամանակակից վեհը դա կետ սպանողը չէ, ժամանակակից վեհը կետ պաշտպանողն է։
Ու չի կարելի կետերի սպանությունները արդարացնել ազգային ծեսերով՝ դա արդեն ազգայինից դուրս է, կետերը մեր ընդհանուրն են։
Այսպես, այն ինչ կապ ունի սպանությունների հետ, քիչ քիչ դառնում է ավելի ապազգային, ավելի ընդհանուր։ Ոչ ոք չի հանդուրժի երկիր, ուր մարդ սպանելը ազգային ծես է, ու պետականորեն աջակցվում է։ Շուտով չի լինի երկիր, ուր մարդու իրավունքների խախտումներն են «նորմ» որովհետեւ շփման ընթացքում մարդիկ կզարգանան, ու կհասկանան, որ դա ժամանակակից նորմ չի կարող լինել։ Դա այլեւս նորմ չէ։ Ու «երկիր քանդել», «գրանտ ուտել» ձեւակերպումները իրենց սպառել են։ Զարգացումը կարելի է միայն դանդաղեցնել, բայց չի կարելի ընդհատել։ Այն էլ մեր դեպքում, ուր ոչ զարգացումը ազգի համար տապալում է, մահ։ 
Այնուամենայնիվ ես չեմ կարծում որ ֆիլմը պատրաստողները առանձնապես լավ գիտակցում էին այն, ինչի մասին ես գրում եմ։ Նախ, դա իմ ընկալումն է, ու նրանք պարզապես ժամանակակից մարդիկ են, ովքեր կրում են ժամանակակից արժեքներ, գուցե չգիտակցված։
Այսպիսի ֆիլմերը հիմա «մոդա» են, արվում են, նոր, հանուն մարդու տեքնոլոգիաների դարաշրջանի առաջին ֆիլմերը պետք է այսպիսինը լինեին։ Այս մեկը պարզապես լիամետրաժ էր։
Ու բնական է, որ այ ֆիլմը կա օնլայն, կարող եք հենց այժմ դիտել։
ու տենց
Պաշտպանության նախարարություն։
ԱյԹի ցուցահանդես։
Վառվող լուսադիոդներով պլատաները միացված են ԳՆՈՒ/Լինուքս֊ով կարգչին։
֊ Ոչ միայն որովհետեւ էժան է, ոչ միայն որովհետեւ բաց է, ոչ միայն որովհետեւ ազատ է, այլ որովհետեւ տեխնիկապես լավն է ֊ բացատրում է Ինսթիգեյթի ներկայացուցիչը։
֊ Իսկ սա ինչի՞ համար է ֊ ցույց է տալիս մի այլ զինվորական մի այլ պլատայի։
֊ Սա կոդեր ջարդելու համար ֊ պատասխանում է Գյումրիի ակցենտով ներկայացնողը։
֊ Ի՞նչ կոդեր ֊ հարցնում է զինվորականը։
սահմանիր կոդը
Սա պարզապես պատկերացնելու համար մթնոլորտը։
Ես լիքը բան կգրեի, բայց չեմ կարող անել դա այնպես, ինչպես կանեի։
Կասեմ միայն, որ կարեւոր է, որ այդ զինվորականները իմանան, գոնե իմանան, որ իրենց հետեւը կան կիրթ եւ երբեմն խելացի մարդիկ, ով կարողանում են նախագծել ու արտադրել աշխատող եւ արտասահմանում մրցունակ երկաթ եւ ծրագրեր։
Ու որ պարտադիր չէ մեր փողը ծախսել արտասահմանում։ Կարելի է եւ այստեղ։
Ու ես այս դեպքում ուրիշների փողերը չեմ հաշվում, այլ մերը։
Այնպես որ կպատմեմ միայն մի դրվագ․
Մարիամը մոտենում է՝
֊ Նոր, քո մոտ կարո՞ղ է սքոթչ լինի։
֊ Ահա։
֊ Իսկ կարելի՞ է վերցնել։
֊ Իհարկե, մենք բանակում ենք, ստեղ ամենն ընդհանուր է։
վարագույր
Քանզի չտեսությունում ահավոր չափ անգլալեզու սպամի քանակություն էր հայտնվել, ուր բարյացակամ առաջարկվում էր գնել տարբեր գրքեր ու այլ ոչ այնքան վատ բաներ, սակայն ոչ այնքան կապ ունեցող մեմերի հետ, ես որոշեցի անել հայեցի եւ բրուտալ քայլ Վ․ Մամիկոնյանի լավագույն ավանդույթները շարունակելով։
Բոլոր ոչ հայատառ անվանումներով սպամերը այսուհետ արգելված են։
Դուք հրավիրվում եք հայատառ սպամ գրել եւ զանազան գրքեր կարդալ առաջարկել։
Թույլ չտանք օտարալեզ սպամի ներթափանցումը, կանխենք սպամի գլոբալացումը եւ հարվածենք մեմերով հայեցի համացանցի որակին
ու տենց
ես մեր բարքեմփի մասին առաջին անգամ չէ որ լավ չեմ գրում։ ոչինչ, մերն է, չեն ասի, նախանձում է։
համ էլ ավելի տեղ կունենամ արցախի այլ բարքեմփի մասին ոչ լավ գրելու։
ես անձամբ սպառված ու դատարկված էի բարքեմփից։
որովհետեւ հետաքրքիր պրեզենտացիաներ չկային։
շատ քիչ էին։ ու այթի֊ին վերաբերվող պրեզենտացիաներ շատ քիչ էին։
դրա տեղը կային մարդկանց ծիծաղեցնելու փորձեր։
ընդամենը ծիծաղեցնելու համար։
գնացինք, ծիծաղեցինք, եկանք։ ի՞նչ եք հիշում։ ծիծաղ։
այո, թեդի ժամանակ էլ են խոսնակները կատակ անում։
դա շատ լավ է, կատակ անելը։ օգնում է խոսքի ժամանակ։
բայց դա օգնում է, դա չէ խոսքի էությունը։
երբ այդ խոսքը դատարկ չէ։
երբ ծիծաղելու մեջ է իմաստը, ապա դա կարգին հաղորդումն է։
դուք ծաղրածու չեք։
մենք էլ կրկես չենք գալիս։
լրացուցիչ հիասթափություն էր այն, որ խոսքերի, ներկայացումների որակը չէր լավացել։
այսինքն եթե առաջին երկու տարին կարելի էր ասել, լավ, նոր են, երիտասարդ են, ապա այդ նույն մարդիկ նույն ձեւ կամ նույնիսկ ավելի վատ ներկայացումներ արեցին։
այսինքն աճ չկար։ անկում կար
ես հուսով եմ բարքեմփ 2012 ավելի լավը կլինի։
որովհետեւ մենք պետք է աճենք։
եթե մենք չենք աճում, ո՞նց ենք ուզում ներկայացողները աճեն։
ու մենք ասելով, ես նկատի ունեմ լսարանը։
կազմակերպիչները միշտ չէ որ կարող են բան անել ներկայացողներին, որովհետեւ վատ պրեզենտացիան կանոններին դեմ չէ։ վատ ներկայացումը ընդամենը վատ ներկայացում է։
լսարանը պետք է ուզի ոչ թե գալ ծիծաղել այլ գալ հետաքրքիր բան իմանալ, ու զրուցել։
որովհետեւ բարքեմփը դա խարույկի շուրջ զրույց է։
ապա պետք է լքի այն սենյակը ուր հետաքրքիր բան չկա։
մարդիկ, մի քիչ հարգեք ձեզ։
այդքան ռեսուրս է ծախսվում բարքեմփի վրա ոչ նրա համար որ դուք գաք անկապ ծիծաղեք կամ ծիծաղեցնեք, գնաք։
ես ուզում եմ բարքեմփից հետո դատարկված չլինել։
ու տենց
գիտեմ որ անորակ լուսանկարներ են, բայց ինֆորմատիվ են։
եթե ես հիմա գործուղման լինեի կուզենայի այսպիսի նկարներ տեսնել։
ու տենց
անձրեւը սկսել ա՝
ու տենց
Ուզում եմ պատմել որտեղից եղավ այդ սեպտեմբերի 21-ը։ 1991 թվի մարտին Հայաստանում հայտարարվեց հանրաքվե, որ պետք է անց կացվեր վեց ամիս անց, սեպտեմբերի 21-ին։ Գիտե՞ք ինչի հենց վեց ամիս անց։ Որովհետեւ այն ժամանակ ոչ մեկի հավատը չէր գալիս, որ ԽՍՀՄ-ը փլուզվելու է։ Գերմանիայի կանցլեր Կոլը ասել էր որ կընդունի մերձբալտյան պետությունների անկախությունը, իսկ եթե դա աներ Գերմանիան, ապա միջազգային ճանաչումը հեռու չէր լինի։ Ուկրաինան եւ Բելարուսը արդեն իսկ ՄԱԿ-ի անդամ էին, ու գուցե դրանց դա օգներ։ Հայաստանը ոչ ՄԱԿի անդամ էր, ոչ էլ Մոլոտով-Րիբենթրոփ պակտի սուբյեկտ։ Իսկ ինչպես հիմա ասում են որ Կոսովոն Արցախի համար պրեցեդենտ չէ, այնպես էլ նրանց անկախությունը Հայաստանի համար պրեցեդենտ չէր լինի։
Այնպես որ ԼՏՊ-ն որոշել էր (ենթադրում եմ որ նա) որ պետք է հասնել անկախությանը հենց ԽՍՀՄ օրենքներին համաձայն։ Ի՞նչ են անելու, ո՞նց են խոչընդոտելու եթե մենք իրենց իսկ օրենքով ամեն ինչ անենք։ Ի դեպ, Հայաստանը երեւի թե միակ ԽՍՀՄ հանրապետությունն էր որ կարող էր ԽՍՀՄ օրենքի պահանջները կատարել։ Ըստ այդ օրենքի, պետք էր հայտարարել հանրաքվե, անց կացնել այն վեց ամիս անց, եւ արդյունքում, ամբողջ բնակչության 75%-ից ոչ քիչը պետք է հավանություն տար անկախ Հայաստանի գաղափարին։
Ինչու՞ դա կարող էր անել միայն Հայաստանը։ Որովհետեւ այլ խորհրդային «ռեսպուբլիկաներում» արդեն շատ էին ռուսները ոչ լոկալ էթնոսների ներկայացուցիչները։ Օրինակ, Ղազախստանում ղազախները կազմում էին ընդհանուր բնակչության երեսուն տոկոսը, իսկ Լատվիայում միայն բնակչության կեսն էր էթնիկապես լատվիացի։ Այնպես որ Լատվիայում անց կացրին պլեբեսցիտ, ու հազիվ հավաքել էին իրենց 50%-ից շատ ձայները այն էլ քվեարկողների թվից, ոչ թե բնակչության ընդհանուր կազմից։ Հայաստանը ամենամոնոէթնիկ խորհրդային հանրապետությունն էր։
Այն ժամանակ, ինչպես եւ հիմա շատերը անկախությանը դեմ էին։ Նրանք ասում էին, մեզ թուրքերը կկտրեն, մենք ի՞նչ ենք անելու առանց մեծ եղբոր՝ Ռուսաստանի։ Այդ մտքերը, իմ կարծիքով, ահագին սառեցրին հենց ԽՍՀՄ զորքերը, որ շատ շուտով հայտնվեցին Երեւանի փողոցներում։ Օպերայում, ու ամբողջ կենտրոնով ռուս զինվորներ էին։ Ու դա բնավ հաճելի չէր ու դա ահագին փոխեց մարդկանց։
Բացի դրանից ԽՍՀՄ-ը որոշեց լուծել Արցախի հայերի խնդիրը դրանց տեղահանելով խորհրդային զորքերի օգնությամբ։ Սկսվեց «կոլցո» օպերացիան Ադրբեջանում։ Խորհրդային զինվորին հավատքը այնքան էր, որ արցախցիներից շատերը, ով կարող էր պայքարել ադրբեջանի օմոնի դեմ, հանձնում էին զենքը խորհրդային սպաներին։
Հետո, ամառը ես մի օր արթնացա, ու տեսա որ կենտրոնական հեռուստատեսությամբ ու նույնիսկ Ռոսիա ալիքով ցուցադրում են «կարապների լիճը»։ հետո հայտնվեց Միտկովան, ու այնքան տխուր ասաց որ այժմ մենք կդիտենք «ԳԿՉՊ» կոմիտեի հայտարարությունը, որ բոլորը անմիջապես հասկացան որ շատ վատ բան է եղել։ Վրեմյա ծրագրի ութսունականների շապկան վերադարձավ։ Մեր հեռուստատեսությամբ հիշում եմ Վազգեն Մանուկյանի ելույթը, ով ոչ անիմաստ դուխ էր տալիս, ոչ էլ ասում էր որ ամենը լավ է։ Բոլորը սպասում էին։
Մենք լավ զգացինք որ մենք անկախ չենք։ Ու հիմա, եթե ԽՍՀՄ ղեկավարները Կրյուչկովն ու Յազովն են լինելու, ապա վերջ ազատություններին, վերջ Արցախյան եւ ազգային ազատագրական պայքարին։ Մենք այլեւս կոնտրոլ չունենք։ Մենք կրկին զգացինք ինչ կարեւոր է լինել անկախ Մոսկվայում կատարվող իրադարձություններից։
Մեր բախտը բերեց, ու Ելցինը կարողացավ տիրապետել իրավիճակին, իր կողմից էր «ալֆա» խումբը, ժողովուրդը դուրս եկավ պաշտպանել սպիտակ տունը, ՌՖ կառավարությունը, մոտեցող տանկերից, պատրաստեց բարիկադներ։ Ելցինը բերեց Գորբաչյովին հետ Մոսկվա, կողմպվեց իր հետ սենյակում մի երկու օրով ու բացատրեց որ աշխարհը փոխվել է։ Ես հիշում եմ երբ հավաքվեց ԽՍՀՄ ազգային պատգամավորների խորհուրդը ու ընդունեց ԽՍՀՄ լուծարվելու մասին որոշումը։ Ես շատ անհանգստանում էի որ չեն ընդունի։ Հա։
Ինչպես տեսնում եք այդ վեց ամսվա ընթացքում լիքը բան է եղել։
Ու սեպտեմբերի քսանմեկը արդեն տոն էր բոլորի համար ու մարդիկ շատ ուրախ էին որ մասնակից են դառնում իրենց երկրի անկախությանը
Դա իրական տոն էր բոլորի համար։
Ես մոտ տասներեք թե տասնչորս տարեկան էի, ու գնացի քվեարկելու նույնիսկ իմ հեռու հերեղբոր հետ իր համար, ով գնում էր Հայաստանից որովհետեւ իր կինը ռուս էր, ու նրանք որոշել էին տեղափոխվել Ռուսաստան։ Ինձ թույլ տվեցին վերցնել թերթիկը եւ տանել նետել այն։
Հ մեկ ալիքով ցույց էին տալիս Շվարցի վիշապին
Գովազդ անել այլեւս չէր կարելի, իսկ ֆիլմ ցույց տալ կարելի էր ։Ճ Բայց ֆիլմը ազատության մասին էր, ազատության գլուխներում։
Հետո, երկու օր անց Հայաստանը հայտարարեց անկախությունը։ Մենք չէինք սպասում որ դա կլինի այնքան շուտ։ Ըստ ԽՍՀՄ օրենքի պետք է սկսվեր գործընթաց որ պետք է տեւեր հինգ տարի։ Բայց ԽՍՀՄ-ը այլեւս գոյություն չուներ ։
Բայց ժողովրդի համար տոնական օրը հենց հանրաքվեն էր։
Ու շատ լավ է որ անկախության տոնը դա խորհրդարանում հռչակելու օրը չէ այլ հենց հանրաքվեի օրն է։
Շնորհավոր՛
ու տենց
ավելացնեմ որ ընկերությունում ուր ես աշխատում եմ, Հայաստանը համարվում է Եվրոպայի երկիր։ Այսպես էլ ասում են՝ «իսկ Եվրոպայում այսպես են լուծել․․․․»։
ահա
ու տենց
Շրջանցելով [նախորդ գրառման մեջ][/weblog/2011/09/12/ասք-արցախյան-բարքեմփի-մասին-զրո/] նշված զարմանալի տեքստը, գտնում ենք հայերեն նշանաբանը՝
Սա իրականում շատ ակտուալ տեքստ է։ Հետագա փոսթերում ես կանդրադարնամ այն տպավորությանս,որ Արցախը էքստրովերտ է, օդում համոզմունք է զգացվում թե ամենը կախված է այլերից, օտարներից։
Իսկ այժմ, տղաներ եւ աղջիկներ, քաթի տակ ազատությանը նվիրված տոնակատարությունները Ստեփանակերտում՝
Ստեփանակերտի կենտրոնը ժողովուրդը անվանում է «պյատաչոկ»։ Ինչու ոչ «Վիննի Թուխ» կամ «Պոստորոննիմ Վ․» պարզ չէ։ Այդ պյատաչոկի վրա տեղավորվել են ադմինիստրատիվ շենքեր (ԼՂՀ խորհրդարան, կառավարություն․․․)
եւ «Արմենիա» հյուրանոցը։ Այո, «Արմենիա», ոչ թե «Հայաստան»։
Հյուրանոցի մուտքի վերեւը կախված է երեք դրոշ – ՌՖ, ՀՀ եւ ԼՂՀ։ Ինչ գործ ունի այստեղ ռուսական եռագույնը ինձ ոչ ոք չկարողացավ բացատրել։
Պյատաչոկի վրա տեղավորվել է նաեւ Արցախբանկի շենքը՝
Կազմակերպված են «ժողովրդական զբոսանքներ», կես մետրը մեկ վաճառում են վարդագույն շաքարից բամբակ, փուչիկներ․․․
ու կա մի շարք թեմատիկ թխվածք՝
Թխվածքը անկեղծ հետաքրքրություն է առաջացնում արցախի սկաուտների մոտ։
Վաճառողները օգտագործում են հայրենական անձեռոցիկներ՝
Զբոսնում են մեդալներով տատիկներ եւ պապիկներ՝
Իսկ այս մեդալներով պապիկներին նկարելիս ինձ նկատողություն արեց ոստիկանը ու խորհուրդ տվեց պյատաչոկի այն կողմը առհասարակ չնկարել։
Ոստիկանների մեքենաները նույնն են՝
Երեխաները եւ ոստիկանները պատշաճ հագնված են՝
Պյատաչոկի վրա կա բեմ
որի վրա վազում են երեխաները։ Լավ է, որ նրանց դա թույլ են տալիս, ոչ ոք չի արգելում։ Իսկ հետեւից բեմը շրջապատված է հավես նկարներով՝
Առհասարակ երեխաները ստեղ շատ շատ են։ Իմ մոտ տպավորություն է, որ միջինում ընտանիքներում երեք երեխա է
Տուսվում են երիտասարդները՝
բարքեմփցիները զբոսնում են՝
Այս ամենի վրա հպարտությամբ նայում է Ստեփան Շահումյանը՝
ու տենց
Արդեն Բերձորից սկսած փողոցներում կախված էին տոնական դրոշակները։ Ես դեռ չէի հասկացել որ այս դրոշակները նույնպես մի տեսակ ԽՍՀՄ արձագանք են։ Իսկ սա Ստեփանակերտի առաջին իմ լուսանկարած շենքն է։
Դեպի բարքեմփ, առաջին հերթին գրանցվելը եւ մայկա տռուսիկ կասծյում շլվար ստանալը։
ծանոթանում եմ այլ հյուրերի հետ, սոցիալիզանում։
– դու բլոգեր ես՞ – հարցնում են։
Բլոգեր բառը այնքան օտար է հնչում իմ ականջի համար, նույնիսկ ավելի օտար, քան աստրոնավթը։
– մատյան եմ վարում – պատասխանում եմ։
– մասնագիտությունը՞
– ծրագրավորող
– ահ․․․ ծրագրավորող – ու բլոգեր աղջիկները լքում են ինձ փնտրելով ավելի հետաքրքիր, բլոգեր տեսակի մարդկանց (հոմո բլոգիենս)։
Եւ իրոք, ի՞նչ գործ ունեն ծրագրավորողները բարքեմփում պարզ չէ, բայց նրանք նախանձելի հաստատակամությամբ այցելում են նման միջոցառումները։
Տպվածը մի տեսակ սոց ռեալիստական տեսք ունի, բայց ես դեռ չեմ հասկանում որ դա պատահական չէ։
Բարքեմփը կազմակերպում է Արցախյան ՏՏ կենտրոնը։ Ահա եւ նրանց գրասենյակը, ուր հյուրերը ժամանակավոր պահեստավորում են պայուսակներն ու ուսապարկերը։
Ես կրկին դեռ չեմ հասկանում ինչ է կատարվում շուրջս, ու հիանում եմ շենքի ռետրո վիճակով։
Բնական է, որ «Ж» տառը զարմացրեց, վաղուց սենց բան չէի տեսել։ Ընդ որում տղամարդկանց զուգարանի մոտ «Մ» տառ չկար, երեւի համարեցին որ այս դեպքում միայն նշանը բավական է։
ՏՏ կենտրոնը զբաղեցնում է մի սենյակ, ուր կա կլոր սեղան, ու սպասարկիչ՝
Այս _հայ_ատառ _հայ_տարարությունը ներշնչեց վստահություն։ Սեղանի շուրջը հարմարվել էին եկած հյուրերը, ստուգում էին փոստ, գրառումներ անում։
Ես կպա կենտրոնի արագ վայֆային, քաշեցի ռեգիոնի ազատ քարտեզը խելախոսի մեջ, ու արդեն պատրաստ էի զբոսնել Ստեփանակերտով։
Դուրս եմ գալիս շենքից, եւ ահա՝
Սա ի՞նչ է։ Ես դեռ չեմ արտահայտվում «ԼՂՀ անկախության տոնի մասին»։ Պարզապես ո՞ւմ համար է գրված։ Հյուրերի՞։ Այստեղ կա՞ն Ռուսաստանից հյուրեր։ էս ո՞ր եմ ընկել Ո՞րտեղ եմ ես առհասարակ։
Այս եւ այլ հանելուկների պատասխանները կիմանաք մեկ շաբաթ անց, այս ժամին։
Մնացեք մեզ հետ։
ու տենց
Սահմանը
Հրաշքները շարունակվում են։ Ուսերի հետեւից մնում է հարազատ Հայաստանը, առջեւից սփռվում է․․․ կրկին հարազատ Հայաստանը։
– Արտասահմանցիներ կա՞ն – հարցնում են «սահմանապահները»
– Սահմանեք «արտասահմանցիներին»։
Սահմանապահները սահմանեցին արտասահմանցիներին որպես ոչ ՀՀ քաղաքացիներ, եւ ստանալով բացասական պատասխան՝ մեքենայում արտասահմանցիներ չկային, մի տեսակ տխրեցին։
Երեւի այն պատճառով, որ նրանք դեռ հիշում են՝ սահմանը ձեւական է ու հորինվել է միմիայն արտասահմանցիների, մասնավորապես բրիտանացի գիտնականների եւ քաղաքական գործիչների համար։ Այնպես էլ իրենց գործը, սահմանի պես ձեւական է՝ չկա արտասահմանցի, չկա եւ գործ, սակայն կա անպետք լինելու եւ անհեթեթության զգացում։ Բայց երազանքները հակում ունեն կատարվելու, թեկուզ միայն մտքում։ Եւ ահա, այն ինչին չեն հավատում նույնիսկ բրիտանացի գիտնականները իրականություն է դարնում Արցախցիների համար։ Եւ այսպես, արջեւում Լեռնային Ղարաբաղի Հանրապետությունն է – առեղծվածային, նույնիսկ հեքիաթային լեռնային թագավորություն։
Այս ոճավոր երիտասարդները անշուշտ գնահատում են իրավիճակի ողջ հումորը, եւ շտապում են լուսանկարվել Հայ-հայկական սահմանում։ Չէ՞ որ գոյություն չունի ռուս-ռուսական, գերմանա-գերմանական(արդեն), կամ ճապոնա-ճապոնական սահման։ Հետո էլ զարմանում ենք, որ բրիտանացի գիտնականները, օրինակ պարոն դե Վաալը երբեմն շփոթվում են։
Այլ հավասար պայմաններում գտնվող այս դրոշները զգալիորեն տարբերվում են։ ՀՀ դրոշը մի տեսակ սփրթնած է։ Սարերի քամին սառն է, եւ կարելի է ենթադրել որ դրոշը մրսել է, կամ այլ հավասար պայմանները իրականում այդքան էլ հավասար չեն։ (Բոլոր դրոշները հավասար են, բայց որոշ դրոշները ավելի հավասար են։)
Չար լեզուները ասում են թե այն ինչ Արցախցուն լավ է, Երեւանցուն մահ է։
Այնուամենայնիվ, այս ճախրուն եռագույները ապացուցում են, որ Հայաստան/Արցախ խաղաղ գոյակցությունը(ինչպես ասում են՝ peaceful co-existence) հնարավոր է։
Բամբասանքներ, առասպելներ, եւ փաստեր՝ մնացեք մեզ հետ։
ու տենց
– Ահա, հասանք տեղ։
– Ոնց, արդե՞ն։
– Նենց չի որ արդեն, բայց այո, դեռ հասանք, տեղ։
– Հասանք, հասանք, հասանք Տեղ։
Հիրավի խորհրդավոր է Արցախի ճանապարհը։
Պարզվում է, մինչ Արցախ հասնելը, նախ պետք է հասնել Տեղ։
Ինչպես տեսնում եք Տեղը նշված է քարտեզի վրա։ Այս_տեղ_ կա «_Տեղի_ ալրաղաց», եւ այլ _տեղ_արժան վայրեր ուր _տեղի_ են ունենում _տեղ_ական նշանակության իրադարձություններ։
_Տեղ_ում դեռ զարգացած չեն _տեղ_եկատվական _տեղ_նոլոգիաները, որի պատճառով այստեղ չեն անց կացվում բարքեմփներ, եւ այն կորցնում է իր ակտուալությունը այս թեգի տակ։ Իսկ բնակավայրի մասին _տեղ_եկություններ ստանալը հնարավոր է _տեղ_ի _տեղ_եկատվական բյուրոյում կամ _տեղ_ական ինքնակառավարման մարմիններում, օրինակ _տեղ_ապետարանում _տեղ_եանալով։
Առեղծվածներ, հեքիաթներ, քարտեզներ՝ մնացեք մեզ հետ։
ու տենց
Գրանցումը
կազմակերպված էր էլեկտրոնային փոստով։ Իհարկե, ինչի՞ համար է պետք պատրաստել գրանցման օնլայն ֆորմա, որը ասենք հետո կարող են ջարդել չար հաքերները։ Ավելի էֆեկտիվ է պարզապես ասել՝ գրեք։
Եւ ես գրեցի՝ «ուզում եմ մասնակցել․․․․ պարամ պարամ․․․» – արտահայտեցի ցանկությունս։
Ինձ պատասխան եկավ։ Անմիջապես։ Սակայն ոչ թե կազմակերպիչներից, այլ ռոբոտից։ Ավելի ճիշտ՝ էլեկտրոնային փոստի սերվերից, որտեղ մասնավորապես նշվում էր՝ այսպիսի հասցե գոյություն չունի։ Պահո, մտածեցի։ Բա ի՞նչ անեմ։
Մտքումս, ինչպես Վազող Լոլայի մտքում, պտտվում էին տարբեր մարդկանց դեմքեր։
Ո՞ւմ դիմել եթե մեյլ սպասարկիչը չի աշխատում։
Հիշեցի ծանոթ Արցախցիներից մեկին, գրեցի։ Նա պատասխանեց՝ ուղարկեց կազմակերպիչներից մեկի անձնական էլ․ հասցեն։
Գրում եմ անձնական հասցեով։ «Բարեւ, ներողություն, ինձ ձեր հասցեն այստեղից պարամ պարամ, ուզում եմ մասնակցել պարամ պարամ, կայքում նշված հասցեն չի աշխատում։ Ի՞նչ կառաջարկեք»
Ստանում եմ նամակ՝ «նկարագրեք ձեզ եւ երեք օրվա ընթացքում կստանաք պատասխան»։
Պարզ, հստակ, եւ տրանսլիտով։
Հիմա մտածում եմ։ Ինչպե՞ս նկարագրեմ։ Ասենք ո՞ր կտրվածքով։ Եթե ֆորմա լիներ դաշտերով – կիմանայի ինչ լրացնել։ Բայց չգիտեի չէ՞։
Պատասխանում եմ՝ «երկար մազեր ունեմ, մեծ քիթ․․․» ու շարունակում եմ՝ «էլ ի՞նչ տեղեկություն է պետք»։
Պատասխան՝ «ռեզյումեդ ուղարկիր, եթե գաղափար ունես դա ինչ է»։ Կրկին՝ ռազմական լակոնիկությամբ։ Ուղարկեցի։
Սպասեցի երեք օր։
Սպասեցի եւս երեք օր։ Ուզում էի եւս երեք օր սպասել, բայց գրեց Արցախցի ծանոթս – բա շնորհավորում եմ, դու ցուցակում կաս։ Ու իրոք, ընտրյալների ցուցակում կայի։ Ուրախությանս, ինքներդ եք հասկանում չափ ու սահման չկար։
Այս պատմությունից մորալ հետեւություն՝ ինչ լավ է Արցախցի ծանոթ ունենալը։
Շարունակելի։
ու տենց
ուզում եմ ասել, որ Երեւանյան բարքեմփը մարդիկ սխալ են հասկանում։
տեսեք, Արցախում անում են բարքեմփ։ Վանաձորում ու Գյումրիյում չեն անում։
Արդյո՞ք Վանաձորում ու Գյումրիյում ավելի քիչ հետաքրքրված մարդ կա, քան Արցախում։ Բնավ ոչ։ Պարզապես Արցախցիները ունեն պետության աջակցություն, ու կարող են քիչ թե շատ «կարգին» անցկացնել։ Կարգին ասելով, ի նկատի ունեմ, մայկա տռուսիկ, ինտերնետ, դահլիճ։
Դրանք իհարկե լավ բան են, բայց բարքեմփին սպեցիֆիկ չեն։ Գրատախտակը բարքեմփին շատ ավելի սպեցիֆիկ է։
Ու ինչ է իրականում պետք դա վայր, ու գրատախտակ։
Ու ես կարծում եմ, մարդիկ մտածում են, որ բարքեմփը շատ վեհ է։ Որ պետք է լավ տեղ, որ պետք է լավ կապ, կամ կապ, որ պետք են պրոեկտոտներ, ու տենց լիքը բաներ, ու որ դա շատ բարդ է ու թանկ։
Այո, դա թանկ է, ու Երեւանում լինում է։ Որովհետեւ կա լիքը մարդ ու ընկերություն որ ուզում է Երեւանի բարքեմփի աջակից լինել։ Որովհետեւ դա Երեւան է։ Ու միշտ չէր այսպես, իհարկե։ Բայց իրականում դա բարքեմփի հետ կապ չունի։ Ասենք, եթե կազմակերպիչներից մի քանիսը պինդ չլինեին, Երեւանյան բարքեմփի աջակիցը կարող է աղջիկների օծանելիոի պես մի ֆիրմա լիներ։ ։Ճ Այսինքն ինչ էլ լինի, որ մարդկանց գրավում է, կստանա այդպիսի ֆորմատ՝ շապիկներ, դահլիճներ, եւ այլն։ Ճիշտ է, ոչ գլամուր դահլիճներ, այլ, ցանկալի է ուսումնական հաստատության դահլիճներ, ասենք Ամերիկյանի։
Ու Ամերիկյանը լավ է, ու վերնաշապիկները լավ են, ու արտասահմանյան հյուրերը ավելի լավ են, լրիվ վերջն են։
Բայց բարքեմփը չի կորցնի իր բարքեմփությունը եթե տաս կամ քսան հոգի հավաքվեն հրապարակում, այգում, ցանկացած հասարակական վայրում, բերեն գրատախտակ, գրեն, ու զրուցեն։ Ավելին, դա կլինի ավելի բարքեմփային բարքեմփ, քան Երեւանյանը։ Ու այնտեղ կլինի հաստատ ավելի քիչ անկապ դեմք, որ եկել է աֆթա փաթիի խաթեր։
Չէ, աֆթա փաթին լավ բան է։ ։Ճ Բայց այն ինչից հետո ուզես կարող է լինել, բարքեմփ սպեֆիցիկ չէ։
Ու պարզապես բարքեմփին բնավ չի լինի հեռուստատեսություն, եւ ազգը չի իմանա իր «հերոսներին»։ Ու այն մարդիկ ով երեւալու համար են գալու, կարող է չգան։ Բայց դա չէ էականը, չէ՞։ Դա նույնիսկ լավ է։ ։Ճ
Այնպես որ, թե ձեզ պետք է բարքեմփ, արեք բարքեմփ։
Ես սպասում եմ բարքեմփ Վանաձորում ու Գյումրիյում։
Ու ես կգամ, որովհետեւ ես կարծում եմ որ դա հետաքրքիր պետք է լինի։
ու տենց
ու տենց
ես այստեղ գրել եմ տխրահռչքակ սխալի մասին։
Ահա, վայելեք, փրուֆ՝
Ք․Է․Դ․
ու տենց
Փախուստ «Ազատություն» կինոթատրոնից ընդհանուր առմամբ հիշեցնում էր պերեստրոյկայի վախտի ֆիլմերը։
Ցուցադրումից առաջ Վոյչեխ Մարչեւսկին խոսեց, ու պարզվեց որ շատ հավես պապիկ է։ Սկսեց նրանից որ քաքի մեջ է, որովհետեւ չգիտի ցուցադրումից առաջ ինչի մասին խոսել։
Կիսվեց ֆիլմի պատմությամբ։ Ֆիլմը ինքը գրաքննության մասին է։ Ու երբ Վեյչեխը եկավ կինոստուդիա իր սցենարի մասին կարծիք իմանալու, նրան ասացին․ «հիանալի սցենար է, շատ գեղեցիկ պատկերներով, Շագալական․․․»։ Ու ռեժիսորը զգում է որ, ինչ որ բան ճիշտ չէ։ Որովհետեւ իր ֆիլմը չպետք է այսպես ընկալվեր։ Իսկ կինոստուդիայի աշխատողը շարունակում է՝ «ու այդ պատկերները այդ փոքր քաղաքում․․․»։ «Սպասեք, ի՞նչ փոքր քաղաք» – զարմանում է Մարչեւսկին։
«Գիտես, դա շատ ավելի լավ կնայվի փոքր քաղաքում» – պնդեց գրաքննիչը, նա գիտեր որ փոքր քաղաքներում գրաքննությունը այդքան էլ արտահայտված չէր, ու ֆիլմը պետք է լրիվ փոխվի։ Բայց այդ իր Լեհաստանում, կարծում եմ, այդքան վատ չէր գործը, որ գրաքննիչները չէին խոսում քաղաքականությունից, այլ կարծես խոսում էին պարզապես զուտ արվեստից, տեսարաններից։
Այդպես էլ պահանջեցին, որ ֆիլմը լրիվ փոխվի։ Իսկ Վոյչեխը միեւնույն է ֆիլմը նկարեց այնպես, ինչպես ուզում էր։ Հետո, երբ ավարտեցին ֆիլմը, դրա հաջորդ օրը Լեհաստանում գրաքննությունը վերացվել է։ Այնպես որ նրանք տոնեցին ոչ միայն ֆիլմի աշխատանքների ավարտը, այլ եւ ազատությունը։
Ֆիլմը չնայած երբեմն ձգված էր թվում, այն թվերի սոցիալիստական երկրի համար բավականին լավն է։ Հիանալի հումորով լի է։ Հանճարեղ երկխոսություններ են։
Դուրս չեկավ միայն արեւմտյան կինոարվեստի որպես «մակարդակի» ցուցանիշ մեջբերելը, ու սեփականը՝ գավառական անվանելը։ Չէ՞ որ իր իսկ ֆիլմը գավառական չէր, ու քանի տարի անց դեռ ցուցադրվում է, եւ ակտուալ է։ Իսկ նահանգներում այդպիսի ֆիլմ չէին նկարի ։Ճ
Շատ լավ էին ներկայացված ավտորիտար ռեժիմի մարդիկ։ Ինչպես են վախենում, խոհում, փորձում թաքցնել, իսկ երբ չի ստացվում, վառել ժապավենը եւ ըմբոստ դերասաններին։
Շատ ափսոս որ այս եւ մի շարք այլ ֆիլմերի շատ քիչ մարդ է եկել, կուզենայի տեսնեին իրենց թախիծով հիշվող «սովետը»։
Ահա։
Սեանսի ժամանակ իմ ձախից լեհ աղջիկ էր նստած, իսկ աջից՝ երկու հայ աղջիկ։ Ու ահավոր ուժեղ, զզվելի պարֆյումի հոտ էր կանգնած։
Ես մտածում էի, տեսնես ումից է։ Հետո հայ աղջիկները չդիմացան, փախան։ Օդն էլ մաքրվեց։ Իհարկե, լեհը ով քիչ է Հայաստան է եկել, Հայաստանում էլ փառատոնի ոչ գլամուր, ոչ էքշն, ու մտածելու տեղիք տվող ֆիլմ է նայում, դժվար թե այդպես բուրեր։ Իսկ հայ աղջիկներին դա բնութագրում էր։
Մի պահ կադրի մեջ կարգիչ երեւաց։ Աթարիի էր նման։ Այսպես։
ու տենց
«Վարդագույն քաղաքի վերջին հիփին» ֆիլմը լրիվ սխալ էր։
Սկսած անվանումից։
Ռոբերթ Սահակյանցը բնավ հիփի չէր։ Ու բնավ ոչ վերջին։ ։Ճ
Թեկուզ եւ վարդագույն քաղաքի։ Հույս չունենաք ։Ճ
Ռեժիսուրան թույլ էր։
Հարցազրույցները զարմանալիորեն միայն Շարմ-ական տուսովկայի մարդկանց հետ էին՝ Ջազ, Ռաֆայել, Տիգրան։ Թոխատյանն էլ նենց չի որ իրենցից չէր։ Երեւի միայն Երջնկյանն էր Շարմից անկապ, ու նա էլ գոնե մի քիչ հետաքրքիր բաներ պատմեց Ռոբի հետ ԿՎՆ խաղալու ժամանակներից։
Հարցազրույցների ժամանակ կադրը տեղավորված էր գրադիենտ մասկայի մեջ, ու կադրի շուրջը ինչ որ ռաբիս անկապ գույնի ֆոն էր շարժվում։ Էժան էր շատ ու ավելի էր նման հարսանիքի տեսանյութի քան վավերագրական ֆիլմի։
Բարեկամների հետ բնականաբար հարցազրույցներ կային։ Հետաքրքիր է որ բոլորը իրեն նկարագրում էին որպես «Ռոբ», ու միայն տղան մեկ թե երկու անգամ ասաց «պապա»։
Ասաց «պապայիս հետ միասին մի երկու անգամ կռիվ արել եմ»։
«Ռոբի» մասին կասեմ որ բավական mixed feelings ունեմ։ Ավելի շատ նեգատիվ, քան պոզիտիվ։ (բաժակը ավելի լիքն է քան դատարկ)։ Ինձ թվում է նա այն մարդկանցից էր, ով չի խորանում։ Ասում է այսպես է։ Ու չի մտածում ինչու է այսպես։ Ու սիրում է հնչող բառեր։ Նույնիսկ անհեթեթ հնչող։ Այդպես, առանց խորանալու չի լինում լուծել խնդիրը, լինում է լուծել սիմպտոմները։ Այսպես նա չմտածված կամ հիմար բաներ էր ասում։ Օրինակ, ասաց՝ գտա կլոունի որ մանուկ ժամանակ նկարել եմ։ Չորս պրոեկցիայիով։ Կարելի է շարժել ուրեմն։ Այսինքն, ասում է, այնքան հասկացել եմ որ կարելի է շարժել։ Ուրեմն անիմացիան իմ մեջ կար ինչ որ տեղից, ի ծնե նստած էր։ Ոչ, անիմացիան «նստած» չի լինում ի ծնե։ Ցանկացած մանուկ այդպիսի բաներ արել է։ Նույնիսկ ես արել եմ։ Իսկ անելու համար պետք չէ ծնվել կամ չծնվել ռեժիսոր։ Ակնհայտ է որ մի քիչ մտածելուց հետո այդպիսի միտք առաջանում է։ Էլ չեմ ասում որ մանկական ամսագրերում ու հեռուստատեսությամբ սովորեցնում են ինչպես փոքրիկ անիմացիա պատրաստել «ծունկների վրա»։
Իհարկե, «ցուրտումութի» «աբիժնիկությունը» սպասել չտվեց։ Ես ասում է «Ռոբը», չեմ հասկանում, ինչպես կարելի է մեկ մարդու պատճառով, լինի նա նախագահ, թե ով, առանց լույս լինել ու չաշխատել։ Նա ո՞վ է – շարունակում է Սահակյանցը – որ ինձ խանգարի աշխատել։ Իսկ ես հենց «ինադու» կվերցնեմ ու կաշխատեմ։
Դե իհարկե դա ընդամենը մեկ մարդու քմահաճույքն էր։ Չկար ազգային ազատագրական պայքար, որի հետեւանքով չկար պատերազմ եւ շրջափակում։ Չէ, ընդամենը մեկ մարդու կամք։
Իրենից գոհ պատմում էր ինչ անպատկառն էր նա։ Օրինակ, ինչպես ԿՎՆ-ում Կենտրոնական Հեռուստատեսության ներկայացուցիչները պահանջեցին որ նա մորուքը սափրի։ Որովհետեւ ԿՀ-ում մորուքով մարդ չպետք է լիներ, պարզվում է։ Նա, իհարկե ըմբոստացավ, օրինակ բերեց Մարքսին, Էնգելսին,ու այլ վեհերին(վեհ բառը լրիվ լրջությամբ եմ օգտագործում)։ Վերջը իրեն «թույլ տվեցին» չսափրել, բայց այնպես էին նկարում որ նա հանկարծ «կռուպնի» չերեւա։ Մյուս անգամ, երբ արդեն որպես նկարիչ էր եկել Մոսկվա ԿՎՆ թիմի հետ, մորուքը սափրել էր, որ «ցույց տա», նա «պահանջով» մորուք չի սափրի, բայց երբ ուզի, կսափրի։ Ակնհայտ է իհարկե, որ եթե ուզի կսափրի։
Տեսնես նկատեցի՞ն որ սափրեց։ Լավ, ստեղ ասելու բան չունեմ, ընդհանուր առմամբ ոչ կոնֆորմիսթ էր։ Լավ է դա։ Ու նույնիսկ հասկանում եմ իր ցանկությունը ամեն մի հիմար պատճառով կռվի մեջ մտնել ու կռիվ անելը։ Երբեմն վատ չէ։ Տեսնես քանի անգամ է տենց ծեծ կերել։
Այնուամենայնիվ հաստատ չարժեր հպարտանալ որ երբ բժիշկները մի երիկամը հեռացրել են, ու զգուշացրել են, որ երեք կիլոյից ծանր բաներ չբարձրացնի, նա երկու հոգի օդ է հանում ու լուսանկարվում։
Հետո էլ զարմանում են, ինչու «այդքան շուտ» մահացավ։ Որովհետեւ չէր կարող իր սահմաննը իմանալ, հա չափը անցնում էր։
Ֆիլմը ավարտվում է նրանով, ինչպես է Ռոբը «իսկական Երեւանցիներին» հավաքում իր տանը։ Այսինքն ուզում էր հավաքել երբ դեռ կենդանի էր, բայց դե «իսկական Երեւանցիները» ու իր «ընկերները» չափազանց զբաղված էին գտնվել որ իր կյանքի «օրոք» հավաքվեն։ Բայց դե որ մահացավ, կարելի է հարգել, հավաքվել։ Այն էլ ֆիլմի համար։ Կռահեք ո՞վքեր են «Երեւանցիները»։ Ջազը, Ռաֆիկը, Շուշանը, ու Թոխատյանը։ Իրենք են, փաստորեն։
Սահակյանցը ցեղասպանության թեմային էլ անդրադարձավ։ Ակնհայտ մտքեր նա շատ էր արտահայտում։ Այս դեպքում՝ որ ազգային գաղափարախոսությունը չի կարող լինել ուղղված անցյալ։ Ու ասաց, ես ավելի մեծ հաճույքով կճանաչեի թուրքերի ցեղասպանությունը հայերի կողմից, որ իմ երեխաները գիտակցեն որ հաղթող ազգի սերունդ են։ Չեմ ասի, որ մոտիկ չէ ինձ միտքը։
ու տենց
Էլի ծիրանների մասին։
Իրանական ֆիլմի մասին ավելացնեմ, որ հետաքրքիր պահ կար երբ հայրը օգնում է դստերը պատրաստվել քննության․ նա հարցնում է, ո՞րն է արաբերեն «կոմպոտ» բառի զուտ պարսկերեն տարբերակը։ Եւ այդպես լիքը բան։ Ես գիտեի որ պարսիկները այժմ մաքրում են լեզուն արաբական ազդեցությունից, բայց չգիտեի որ այդքան լուրջ են կպել գործին։
Այսօր երկու ֆիլմ կար այն մասին եւրոպայում ինչ ծանր են ապրում մարդիկ։ Մեկը ֆրանսիացիների մասին։ Այնտեղ մի ընտանիք կար ուր արդեն ութ ամիս լույսը չէին միացնում։ Օրենք ունեն, որ ձմեռը չեն կարող անջատել, այդ պատճառով անջատել են աշնանը։ Ու այդ կինը ոչ մի կերպ փող չէր կարողանում ճարել, վերջը երեխաներին ու իրան թունավորեց, մեռավ։ Իսկ քաղաքապետարանը շատ թանկ թաղում կազմակերպեց։
Ու այդ իր պայմանները հաստատ մեր պայմաններից շատ ծանր չէին, մեր մոտ լիքը մարդ կա ով նման կամ ավելի ծանր պայմաններում է ապրում։ Բայց ինքնասպան չի լինում։
Հետո՝ ռումինական ֆիլմում պատմում էին որոշ գյուղերի մասին, ուր լույս չկա, ջուր չկա։ Բնակիչները բողոքում են որ լույս չունեն որ լվացքի մեքենա միացնեն։ Այսինքն լվացքի մեքենա ունեն։ Ունեն նաեւ արբանյակային անտեննա։
Ջուրը բերում են աղբյուրից, ձիերով սայլի վրա։
Բայց մերոնք հաճախ չունեն ոչ ձի, ոչ ձի պահելու հնարավորություն(կերակուր, տարածք)։
Մյուս կողմից, այն որ եւրոպայում մարդիկ բնավ ապահով չեն, ու բարձր գների պատճառով շատերը ապրում են համեմատելի մեզ հետ, գաղտնիք չէ։ Բայց ափսոս մարդ չի գալիս այդ ֆիլմերը նայի, տեսնի իրենց մոտ ինչպես է։
Բրեյդեն Քինգի «այստեղ» ֆիլմը սկզբից թված թե լրիվ անկապը պետք է լինի։ Քանի որ «սիրո պատմություն է»։ Բայց դե լրիվ անկապը չէր։ Անկապն էր, բայց նայվում էր, որովհետեւ հետաքրքիր էր տեսնել Հայաստանը իր աչքերով։
Սկզբից դիսկոմոֆրտ էի զգում, որովհետեւ դա այն Հայաստանը չէ որն ես եմ ընկալում։ Հետո մտածեցի, որ լրիվ հավանական է որ հենց այդպես էլ ընկալի, ու գուցե իմ ընկալումն է իրականությունից ավելի հեռու, քան նրանը։ Չնայած ես այստեղ ապրում եմ, իսկ նա չէ։
Բանկետի ժամանակ այդ հայը եռագույնով պիջակի վրա չափազանց լավ էր խոսում անգլերեն իր կերպարի համար։ Այսինքն ես այստեղ ավելի ռեալիստ եմ։ Եթե այսպիսի կերպար է, ուրեմն անգլերեն պետք է չիմանար։ Եթե անգլերեն այնքան լավ է խոսում, ապա պետք է ավելի ցիվիլ կերպար լիներ։ Նա շատ քյաբաբային էր թե չէ։
Աղջիկը հայ չէ։ Կարող էր հայ լինել։ Բայց ավելի սպեցիֆիկ հայ հնարավոր էր գտնել։ Մազերի գույնը, սակայն, կարող էր հայկական լինել։ Դա այն սեւն է, որ առավոտվա կամ երեկոյան արեւի տակ գույնը փոխում է, ու արդեն սեւ չէ, այլ մի այլ գույն։
Կատարինեն քանի որ հայ չէր, «ամերիկացի» ասելու տեղը, ասում էր «ամերիկանցի»։
Ֆիլմի զգալի մասը Ջերմուկում է։ Աղջկա ծնողները Ջերմուկցի են։
Ջերմուկի տեսարանները շատ են, ու շատ գեղեցիկ են։ Ուզեցի Ջերմուկ գնալ։
Մարդիկ, ում հանդիպում էին Հայաստանի գավառներում, քանի որ դերասաններ էին, հաճախ ավելի քաղաքային տեսք ունեին, քան իրական գյուղացիները։ Սակայն երբեմն դրանք իրական գյուղացիներ էին։ Այսպես, ցիվիլ Նարեկ Դուրյանը իր երկար մազերով բնավ նման չէր Հայաստանի գավառի բնակչին։
Կամ Մեղրիի հյուրընկալ տան տերը։ Ի դեպ, հյուրընկալությունը եւ խմելը շեշտված են ֆիլմի բոլոր էպիզոդներում։ Այսինքն, ես ենթադրում եմ, որ ռեժիսորին իրականում շատ ջերմ են ընդունել եւ լիքը օղի են խմացրել։
ԼՂՀ սահմանը այնպիսին չէ ինչպես ցույց տվեցին։ Սակայն ուրախացրեց որ սահմանապահը փող չվերցրեց։
Աղջիկը մտածելով որ իրենց չեն թողնի, գնաց ու խմելուց ոչ այնքան ափաքինված տղայից փող պահանջեց, որ տա սահմանապահին։
Սահմանապահը սակայն ասաց որ այստեղ դրա տեղը չէ, ու նրանք արդեն ստացան մուտքի թույլտվություն, զանգից հետո, պարզ չեղավ, արդյոք Կատարինեն վերադարձրեց այդ փողը։ ։Ճ
Ինձ թվում է այդ էպիզոդում ռեժիսորը իր հավատն էր արտահայտում որ Հայաստանում որոշ պարագաներում կոռուպցիան անհնար է։
Որովհետեւ ազատ Արցածը հայերի համար արժեք է։
ԼՂՀ-ում սակայն, մեքենա վերանորոգողը փորձում էր խաբել եւ ավել փող կորզել։
Ինձ թվում է, ֆիլմը գրավիչ է հենց նրանով, որ Հայաստանում է նկարահանվել։
Որովհետեւ հիմնական առանցքը հետաքրքիր չէ։ Հանդիպեցին, սիրահարվեցին, վիճեցին, միացան, հետո էլ տղան պետք է գնա Սան-Ֆրանցիսկո, շտապ կանչում են։
Ի դեպ, ֆիլմի տիտղերը վերջն էին։ Ես առհասարակ սկսեցի հավաքել տիտղերով սքրինշոթներ։
Կրկին 23`
Ու ասում է, մենք մի բան կանենք որ միասին լինենք։ Շատ միամիտ է ասում, քանի որ «մի բանը» հաճախ մեկնումեկին հարմար չէ։ Պետք է հստակ խոսել, որ մի բանի մասին է խոսքը։ Ու հարաբերությունները ավելի կարեւոր չեն քան այլ արժեքները, ու այդպես էլ պետք է լինի։ Այդ պատճառով է որ հաջող հարաբերությունները անհնար են տարբեր արժեքներ ունենալու դեպքում։ Ու նույնիսկ այսպիսի սահմանային ինքնություն ունեցող աղջիկը, ինչպես Կատարինեն, արդեն ունի իր, ամերիկացուն ոչ հասկանալի արժեքները։ Ու դա ոչ հստակ, բայց արտահայտվում է ֆիլմում։
Ընդհանուր առմամբ ռեժիսորը շատ ջերմ էր վերաբերվում Հայաստանին։ Ավելացնեմ, այն Հայաստանին, որին ես ինքս այնքան էլ ջերմ չեմ վերաբերվում։
Իմ ընկալումը զգալի տարբերվում է Բրեյդեն Քինգի ընկալումից, ու ուրախ եմ, որ նա կարողացել է սիրել այն Հայաստանը որը տեսավ։
ու տենց
Ես Ծիրան սիրում եմ, չհասկանաք ինձ սխալ։ Նույնիսկ այդ պատճառով է որ տոմս չեմ առնում։ Որովհետեւ երբ սերը փողով է, դա արդեն սեր չէ, այլ մի ուրիշ բան։ Ու ինձ չխանգառեց այն, որ «խստացրել» են, որ դահլիճի երկրորդ մուտքը երկու մեծ բազկաթոռներով փակված էր։
Մինչդեռ դահլիչները դատարկ են ցուցադրությունների մեծ մասի ժամանակ։ Ես չեմ հասկանում, արդյո՞ք միլիոնանոց քաղաքում մարդ չի գտնվում ով ուզում է գնալ էժանով կինո նայել։ Այնպես չէ որ լրիվ անհետաքրքիր ֆիլմեր են միջին դիտողի համար։ Օրինակ, երեկվա երկու ֆիլմն էլ, որոնց մասին քիչ անց կգրեմ, մի տեսակ հնդկական համ ունեին։
Ու ՈԾ այդքան սիրելով չեմ կարող չասել, որ ահավոր վատ է կազմակերպված։
Լոգոն թողնում է լավացնելու շատ տեղ։ Այսինքն զրոյից այն պատրաստելու։ Հեչ լավը չեն ռեկուրսիվ գլուխներն ու խցիկները։ Հայկական կոլորիտ լոգոտիպում չկա, պարզ չէ աշխարհի որ մի գավառում է փառատոնը անց կացվում։ Գոնե գլուխը հայկական անեին։
Տեսահոլովակը նույնպես անճաշակ է։ Ու [հոլովակի ընթացքում գրվում է
«GOVERNIMENT SUPPORT», այսինքն տառասխալով]2 է գրված «կառավարություն» բառը։ Դա բնավ զուգադիպություն չէ, որ եւ դիզայնն է վատ, եւ տառասխալներով է գրված։ Որովհետեւ պետք է իմանալ ում պատվիրել, ոչ թե բաջանաղի փեսու մորքրոջ թոռնիկին
Ֆանիի հետ «հանդիպում»-ից առաջ էկրանի տակ տեղավորեցին երկու ահավոր զզվելի բազկաթոռ, որոնք ինձ հիշեցրին Կալիֆորնիայի ռաբիս հոթելը։ Բայց եթե բազկաթոռները կարելի է հանդուրժել, ասենք դե չկար կինո մոսկվայում նորմալ մի բան, ու փող չունեին բերելու այլտեղից (չնայած ունեին) ապա դրանց միջեւ տեղավորված ծաղիկը, որ միայն ընդգծում էր իրավիճակի եւ կազմակերպիչների չտես լինելը, արդեն լրիվ բնութագրող էր։
Ֆիլմերի մասին․
Ֆանին ինձ դուր չեկավ։ Թվում էր թե խմած է, բայց հետո պարզվեց որ դա իր նորմալ վիճակն է։ Իր երկու ֆիլմն էլ դուրս չեկան։
Կարճամետրաժը՝ պատվերով գրդոն էր։ Իբր հանդուրժողականության մասին։ Բայց վեհաշուկ, պաթոսային բառերով լի։ Սյուժեն՝ գնչու աղջիկը սովորում է դպրոցում։ Իր տատիկին կանչում է տնորենը, գոռգռում, պարզ է որ չի կարող հանգիստ խոսել, ասում է՝ չեք վճարում ուսման համար ոչինչ, բայց ցերեկը ուտելիք առանց փող չի ստանա։ Դե չի ստանա, պետք էլ չէ։ Թող այդ նույն տատիկը թոռնիկի հետ մի քիչ ուտելիք ուղարկի դպրոց, թե նա սոված է մնում։ Բայց տատիկը ի պատասխան սկսում է ծխել եւ ծուխը փչել դպրոցի տնորենի երեսին։ Մթոմ նա շատ արժանապատվությամբ է տանում նվաստացնելը։ Հետո այսպիսի կադր, բոլորը ուտում են, իսկ գնչու աղջնակը կանգնած է բակում մենակ։ Ու գալիս է հերոսը, ում մասին որ վեհաշուկ տեքստն է, բոլորին հոգեւոր ապտակում, հետո նետում է քար ու դպրոցի պատուհանը ջարդում, ու երբ ոստիկանության մեքենաների ձայները լսում է՝ փախչում։
Ասում է՝ այդ եք, ոստիկանների եք կանչել, սիրկաներ, ես ձեր ինչը։
Ու վերջում էլ ուսուցչուհին, ում հաստատ այդ տղան մի տեսակ դուր էր գալիս, թողնում է դպրոցը, ու գնում գնչուների հետ ապրելու, ու իրենց երեխաներին դաս տալու, սակայն այդ ամենը ուղեկցվում է կանացի պրիմիտիվ բայց խանդավառ տեքստով ազատության, գնչուների վեհության եւ ոգու, եւ եւրոպացիների սրիկայության մասին։
Չեմ ասում սրիկա չեն, ասում եմ ոճը ահավորն էր։
Ի դեպ, Շվեյցարիայում գնչուներ չկան բնավ, որը եւ ցուցանիշ է իրենց հանդուրժողականության։ Ու դա ինձ ասել է շվեյցարացի մի աղջիկ ։Ճ
Իսկ իր մյուս ֆիլմը ինչ որ վերջ փախած ադաթների մասին էր։ Բոլորը իրար սպանում էին մանրուքների պատճառով։ Որպես էթնոգրաֆիկ ֆիլմ նայվում էր, իրենց գաղափարները, պոնյատիաները եւ ավանդույթները։
Վերջն էին։ Շատ հիշվեց ինչպես կանայք տանում բերում էին մեծ հայելին, ու պտտում մարդասպանի շուրջը, երեւի ցուցադրելով նրան իրենց սպանված բարեկամին։ Ու լրիվ կանացի կերպարները Ֆանիի պատչեներն էին։ Գոնե մի քիչ տարբերվեին, լավ կլիներ։
Ու այո, ես բնավ տպավորված չեմ։
Իրանական ֆիլմը կոչվում էր «ամուսնալուծություն»։
Ես մտածում էի որ այս ֆիլմը կլինի, սակայն սխալվեցի։ Այս մեկը գեղարվեստական էր։ Ոմն կին, ով իրականում բնավ չէր ուզում բաժանվել, իր ամուսնուն մանիպուլիացիա անելու համար ասաց, թողնում գնում եմ։ Ամուսինն էլ հետեւից չընկավ, չհամոզեց որ մնա։ Ու պարզ է ինչու, լրիվ մանիփուլեյթիվ բիթչ էր իր կինը։ Հետո նա հա խառնվում էր տարբեր հարցերի մեջ, ու ամուսնու գործերը փչացնում։ Իբր օգնել է ուզում։ Ամուսինը իր հերթին, լիքը դժվարություններ ունի՝ նրան դատի են տալիս, նա փորձում է տակից դուրս գալ, ոչ մեկից օգնություն չի խնդրում։ Ու իր մոտ բավականին լավ ստացվում է չնայած որ բոլորը խանգարում են։ Երեւի ամենաքիչ խանգարողը դուստրն է, ով պարզապես մեղադրում է, որ հայրը ազնիվ չէ դատավորի արջեւ։ Սակայն եթե հայրը կարողանար անկեղծ լինել աղջկա հետ, նա մի քիչ ավելի հեշտ կլուծեր իր խնդիրները։ Հետո, երբ նրան լրիվ հասցնում էին, նա գցում էր պատասխանատվությունը ուրիշների վրա՝ թե համարում ես որ ես մեղավոր եմ, գնա դատավորին ճշմարտությունը ասա, թե ուզում ես փողը տամ, ղուրանի վրա երդվիր որ ես եմ մեղավոր։ Ու նրան դա օգնում է։ Որովհետեւ այլ մարդիկ ստիպված են ոչ թե կողքից քննադատել այլ սկսում են զգալ պատասախնատվություն։
Իմ կարծիքով։ Վերջում դուստրը ընտրում է թե ում հետ է ապրելու, բայց դա բնավ էական չէ արդեն, ու տիտղեր են գնում։
Շատ խառն եմ գրել, որովհետեւ շտապում եմ, բայց ավելի լավ է անվորակ նյութ, կամ նյութի բացակայություն։
ու տենց
Սուպեր 8-ի դիտումից հետո։
– Իսկ քեզ դուր եկավ՞։
– Ընդհանուր առմամբ հա․ ես չեմ սիրում երբ տանջում են էակներին, թեկուզ այլմոլորակային, ու խրախուսում եմ հայրենադարձությունը։
վարագույր։
նկարը այստեղից
ու տենց
Դմիտրի Չերնիշյովը բարքեմփում։
ու տենց
One difference I noticed right from the start at BarCamp was both that there was an almost equal amount of women and that a lot of women were heavily involved in the exact sciences (a lot of them have no problem calling themselves geek-girls, how cool is that?).
Another thing I noticed was the ‘informal’ feeling which reminded me a bit of the Hack-Tic strain of events (from GHP to HAR); the idea being that there are as little as possible ‘tourists’ and each person attending can also be a participant by being a ‘presenter’.
The BarCamp afterparty was something else: not only did everyone dance (including me, yes) but it was an atmosphere of fun and joy. This probably inspired people to do ‘just a little bit more’ and that was well-received.
All in all, judging from what I have seen at BarCamp, I guess that if Armenia can keep itself from going under, it could have a place in world-class ICT, both from the social perspective as well as from the technical.
BarCamp evolves, as it rightly should, into an event that should become a ‘must-have-been-there’ for anyone involved with anything Net and CPU.
ու տենց
որ տեսա բեմ են կառուցում այնքան համոզված էի որ հաստատ հետաքրքիր բան չի լինի, ու ինչ-որ էմմիներ/հայկոներ/ու այլ էակներ կլինեն։
Հետո այս հոլովակը տեսա ու փոշմանեցի որ ներկա չէի բեմադրությանը։ Հեքիաթային էր ու երեւի շատ տպավորիչ։
ու տենց
1998 թ, ՆՓԱԿ, Լավ Էլի, Գրիգոր Խաչատրյանի ալիքից։
մի օր իմ նկարածը կլցնեմ։
ու տենց
Եվ վերջում Բարբոսսան ստացավ նավի սուպեր-յուզերի լիազորությունները։
ու տենց
ինչպե՞ս հնարավոր է չհուզվել։
Ըստ ՀՀ կրթության և գիտության նախարար Արմեն Աշոտյանի, Հայաստանի դպրոցներն օգտվում են Մայքրոսոֆթի օրինական լիցենզավորված փաթեթներից.«Ցանկացած երկրում երևում է, որ կրթության վրա ծախսված ցանկացած մեկ դոլարը տարիներ հետո ետ է գալիս և մեծ արդյունք տալիս: Ես համոզված եմ, որ ՄԻԿ-ի դեպքում էլ այդպես կլինի»:
վարագույր
ու տենց
Сам Рубен присутствовал на презентации, раздавал автографы на приобретаемых на месте экземплярах книги. Судя по выражению лица при пролистывании книги, он был удивлён и даже недоволен некоторыми из материалов. О книге говорить не хотел, так как сам её не читал.
«Шушаник писала книгу на протяжении двух лет, а я узнал об этом всего лишь полгода назад. Книгу я не читал и вряд ли стану. Я вообще книг почти не читаю. Фотографии Шушаник дала моя жена и на вопросы, связанные со мной, отвечала тоже она, меня вообще не беспокоили и я вообще не в курсе, что там про меня написали, какие характеристики мне дали мои друзья, знакомые, незнакомые. И нет у меня никакого мнения по этому поводу, никак я к этому не отношусь»
այ սա կոչվում է անկեղծություն։
ոչ թե քո մասին լավ/վատ խոսելը, այլ չվախենալ ասել այն ինչ կա, օրինակ, որ գիրք չես կարդում, ու դժվար թե կարդաս։ որովհետեւ չկա վախ անլուրջ, հիմար, մի խոսքով՝ «վատը» երեւալու։
գիրքը ուզում եմ, ի դեպ։
ու եւս մեկ անգամ, հարգանքներս Հախվերդյանին։
ու տենց
Փեյսբուքում միջոցառում են ստեղծել՝ մայիսի մեկի ցույց։
Ուզում են փուչիկներով եւ ծաղիկներով սպառազինված երթ անել եւ նոստալգիկ ոճի հուզմունք ապրել։
Ասեմ, որ երբ մայիսի մեկին երթ է լինում Լոնդոնում, ես դա որոշ չափով հասկանում եմ։ Նրանց մի մասը չի գիտակցում ինչ է անում, քանզի նրանք չեն ապրել պրոլետարիատի դիկտատուրայի օրոք։ Նրանց մյուս մասը ռոմանծիկներ են, ով ասենք Մարքսի գրածները հավանում են։ Նենց չի որ ես չեմ հավանում։
Ու նույնիսկ կհասկանայի, թեկուզ չէի մասնակցի, բայց կհասկանայի, որովհետեւ ինքս բավականին ձեւավորված սոցիալիստիկ հակումներ ունեմ։
Բայց Հայաստանում, որտեղ «հեղափոխությունն» ու «պրոլետարիատի դիկտատուրան» ունի հստակ արտահայտված մշակութային եւ պատմական ասոցիացիաբեր, ինչպիսին են՝ պետականության ընդհատում, ազգի բ աժանում տարբեր պետությունների եւ կազմավորումների միջեւ, ռեպրեսիաներ, հալածանքներ, որոնք մաքրել են մտավորականների անփոխարինելի շերտ, բնակչության մասսայական առնմանում, եւ այդ ամենը կեղծ փուչիկների եւ տոնակատարությունների հետեւը թաքցված, Հայաստանում անել մայիսի մեկի երթ նույն խոհրդային ոճով ու ապրել գոյություն չունեցող անցյալով, կեղծ անցյալով, կրկնել կեղծ տոնակատորություններ, այդ համար պետք է լինել ոչ միայն լիովին անտեղյակ, այլ պարզապես կույր։
Նմանապես մարտի ութին ես հիշեցնում եմ այս փոսթերով որ դա ծաղիկների ու շոկոլադի օր չէ, այլ հավասար իրավունքների համար պայքարի օր է։
Այժմ մեր մոտ նույն ոճով միջոցառումներ փորձում են կազմակերպել իշխանությունները, ու դա բավականին տհաճ է նայվում։
Իսկ Փեյսբուքի միջոցառումը, որը կարծում եմ սպոնտան է, իմ համար լրիվ անակնկալ է։
Ու այո, ինձ այդ երթի կողմերը չեք նկատի բնավ։
ու տենց
ու տենց
ու տենց
Համակարգչային ծրագրերը կարող են օգտագործվել որպես գաղութացման, փաստացի ճորտացման գործիք՝ ճիշտ այնպես, ինչպես ռումբերը կամ միջազգային վարկերը։
Այսօր հարյուրավոր երկրների տեղեկատվական ենթակառույցները փաստորեն պատանդ են ծրագրային ապահովում արտադրող որոշ խոշոր ընկերներությունների ձեռքում։ Այդ երկրների բնակիչները՝ առանց գիտակցելու՝ հլու հնազանդ կերպով տարեկան տասնյակ միլիարդավոր դոլարների տուրք են վճարում վերոհիշյալ ընկերություններին, թեպետ կարող էին այդ գումարներն ուղղել սեփական երկրների զարգացմանը։
Սակայն գոյություն ունեն նաև անվճար ծրագրեր՝ գրասենյակային, մուլտիմեդիա, համացանցային, գրաֆիկական։ Դրանք ի վիճակի են բավարարել համակարգչային շարքային օգտատերերի 99%-ի առօրյա աշխատանքային պահանջերը։ Շատերը չեն էլ պատկերացնում, որ հնարավոր է ունենալ լիարժեք աշխատող համակարգիչ առանց Microsoft, Adobe կամ Apple ընկերությունների օպերացիոն համակարգերի ու ծրագրային փաթեթների։
Ավելին՝ ազատագրված համակարգիչը զգալիորեն ավելի քիչ խնդիրներ կունենա վիրուսների ու լրտեսական ծրագրերի («տրոյաններ») հետ, քանի որ դրանց ճնշող մեծամասնությունը ստեղծված է միայն MS Windows միջավայրում աշխատելու համար։
ԵԿԵՔ ՓՈՐՁԵՆՔ ԱԶԱՏԱԳՐԵԼ ՄԵՐ ՀԱՄԱԿԱՐԳԻՉՆԵՐԸ «ԳԱՂՈՒԹԱՐԱՐ» ԾՐԱԳՐԵՐԻՑ։
Instigate ընկերության մասնագետները եւ անհատ կամավորները կօգնեն Ձեզ տեղադրել անվճար ծրագրեր ձեր համակարգչի վրա. ԳՆՈՒ/Լինուքս օպերացիոն համակարգ, գրասենյակային փաթեթ, մուլտիմեդիա ծրագրեր, հայերեն տառատեսակներ, կկարգավորեն համացանցային միացումները՝ WiFi, dial-up կամ այլ: Բնականաբար, Ինսթիգեյթ ընկերության մասնագետների օգնությունը նույնպես անվճար է։
Բոլոր մանրամասներն այն մասին, թե ինչ է պետք գրանցվելու համար, ինչպես է պետք նախապատրաստել համակարգիչը և այլն այստեղ եւ այստեղ
—————————————-
Միջոցառման նախաձեռնողներ՝
«Ժառանգ» մշակութային ՀԿ
«Ինստիգեյթ Ուսումնական Կենտրոն» ՀԿ
Անհատ կամավորներ
նաեւ
ու տենց
Մնցացած լուսանկարները այստեղ
ու տենց
հայերեն վիքիփեդիայի հաքաթոնի բոլոր լուսանկարները այստեղ են
ու տենց
հավատս չի գալիս։
ու տղա ա Գիլանը, ով էլ կասկածեր․
Լեգենդար Deep Purple խմբի վոկալիստ Յան Գիլանը ու Black Sabbath խմբի կիթառահար Թոմ Այոմին ստեղծել են Whocares անվանմամբ բարեգործական սուպերխումբ։ Այս մասին հաղորդում է Undercover-ը։
Նախագծին իրենց մասնակցությունը կբերեն Iron Maiden խմբի թմբկահար Նիկո Մակ-Բրեյնը, Deep Purple-ի նախկին ստեղնահար Ջոն Լորդը, HIM-ի կիթառահար Միկո Լինդստրեմը և Metallica-ի էքս-կիթառահար Ջեյսոն Նյուսթեդը։
Մայիսի 6-ին աստղային խումբը կթողարկի երկու՝ Out Of Mind և Holy Water երգերից բաղկացած դեբյուտային սինգլը։ Երգերը հասանելի կլինեն թվային ֆորմատով, կձայնագրվեն CD-ների ու վինիլներ վրա։ Նախագծի վիդեո-թիզերը հնարավոր է դիտել YouTube կայքում։
Whocares խմբի երաժշտության վաճառքից գոյացած ամբողջ հասույթը կփոխանցվի Գյումրի քաղաքի երաժշտական դպրոցին՝ վերանորգման աշխատանքների իրականացման համար։ Գիլանն ու Այոմին, ովքեր արդեն երկար ժամանակ է, ինչ օգնում են դպրոցին, 2010թ. երաժշտական գործիքներ տրամադրեցին դպրոցի սաներին։
Whocares-ի սինգլի CD տարբերակին կցված կլինի 40 րոպեանոց վավերագրական ֆիլմ, որը կպատմի Գյումրիի դպրոցի մասին։
Իսկ սա այն հոլովակն է որի մասին ասվում էր՝
Տեսանյութից սքրինշոթներ՝
ու տենց
ու տենց
Մայիսի վերջին կայանալիք կոնֆերանսի թեմաներից կարող են լինել՝
building for meego and harmattan with obs
meego 1.2 developed edition on nokia n900
introduction into meego text input”
developing for nokias new meego device
qt-lighthouse – wayland and qt-compositor. a gentle introduction
btrfs: from enterprise to mobile world
meego browser for touch: when chromium meets qt
meego internationalization: let your application talk to the world
panel: qt : what if there’s no nokia?
why i bet my company on qt and meego
promoting the migration of commercial applications to the lgpl qt platform
introducing bluetooth low energy on linux
a competitive analysis of meego and android – from browser’s perspective
creating cool multidevice games using QML and Qt-Mobility
Folks: contact aggragation in MeeGo
MeeGo tethering: a personal hotspot open source implementation
The experiences of an independent MeeGo contributor
եւ շատ այլ թեմաներ
ու տենց
եկել եմ ասեմ որ մեր մոտ գժանոց բարքեմփ ա լինելու։
կտեսնե՜ք։
ու տենց
սուպերմարկետում դրամարկղի մոտ երկու պարսկուհի հիշում են որ իրենց անհրաժեշտ է նաեւ բիլայնի քարտ։
– մենակ չասեք լիցքավորի էլի – ասում է իրերը փաթեթի մեջ տեղավորող տղան
ի պատասխան պարսկուհին ցույց է տալիս մատով քարտը, հետո մատը տանում է հեռախոսի ուղղությամբ ու ասում՝
– Փլիզ – նենց փափուկ լ-ով։
– օո ոչ – նվնվում է տղան – նա արդեն հոգնել է այսօր հեռախոսներ լիցքավորելուց
– տվեք ստեղ, ես անեմ – օգնության է գալիս կառավարիչն ու դիմում տղային – բիլայնը ո՞նց էին լիցքավորում։
այդ ժամանակ դրամարկղի աշխատողը փորձում է այլ հյուրից փող ստանալ․
– չէ նայի դու ինձ տալիս ես սա, սա, չէ սա չես տալիս, ու սա։
պարսկուհին նայում է փողին, նայում է դրամարկղի ցուցմունքին, ու փորձում արագ համեմատել թվերը։
Ի դեպ այդ պարսկուհիները առանց գլխաշոր էին։ Իսկ վաճառողները եւ հերթը ժպիտները չէին թակցնում այդքան ծիծաղելի էր վիճակը։
մի քիչ անց իմ կողքով անցնում է մի աղջիկ, ինչ որ բան է ընտրում,
ի միջայլոց ասում՝
– իսկ ես ձեզ կարդում եմ
այնպես որ զգոն եղեք խանութների հերթերում
ձեզ կարող են իդենտիֆիկացնել
ու տենց
Գալի՞ս եք Ֆայֆոքս 4 Լաունչ Փաթի՞։
Համ էլ սենց լավ բաներ եմ րեքվեսթել՝
տեսնենք կուղարկե՞ն։
ա նա պոսլեդոկ ես կասեմ որ շատ եմ հավանում
Ֆայրֆոքս Մոբայլի այս լոգոն՝
Շնորհավորանքներս, էսա դուրս ա գալիս, դիմավորեք, Ֆայրֆոքս չորս, ես բետան քշում եմ, շատ շատ շատ գժոտն ա։
հգ․ իսկ անցյալ միջոցառման, firefox 3.5 launch լուսանկարները այստեղ են։
Չեմ հիշում ով է լուսանկարների հեղինակը, ներեցեք կոպիտիս։
Մուշե՜ղ արի սամովոլկա ։Ճ
ու տենց
նենց չի որ ես Րաֆֆիի երկրպագու եմ, սակայն
ա – ԼՏՊ-ն որ իրան չմոտեցավ դուրս չեկավ։
էդ իրան նե օբյազիվալը, հակառակը, բալլեր կհավաքեր։
որպես ծանոթ մարդ ծանոթ մարդու մոտենար։ մարդկայինը բալեր բերում ա։
իսկ ինքը իգնորեց, տիպա չկա տենց բան։
հիշում եմ երբ Հայրիկյանը առաջին անգամ մտավ խորհրդարան, ԼՏՊ-ն իրան մոտեցավ գրկեց։ Սառը, բայց գրկեց։ Մարդու տեղ դրեց։ Հիմա Րաֆֆիին մարդու տեղ չի դրել։ Տիպա ո՞վ ա նա որ մոտենամ։
Ի՞նչ կլիներ մոտենար ասեր ո՞նց ես, առողջությունդ ո՞նց ա։
բ – ոստիկանները Րաֆֆիի վրանը բռնագրավվել են։
լավ էլի, մանկապարտեզ ա
մելկիե պակոստնիկի ։Ճ
նենց վախենալի ա էդ մարդը՞
գնամ շտո լի իրան տեսնեմ ասեմ «դուխով»։ կհասկանա՞։
ու տենց
ու տենց
– Rise & grind! Glam time! Dolls, we gonna do a BarCamp EVN 2011 – ասում է Քիմ Քարդաշյանը Կորնելին։
սա էլ քինդլն էի փորձարկում։ ժամանակին ես իրան քնքշորեն բերել եմ պայուսակի մեջ, որտեղ նրանք զվարճանում էին այլ երեք քինդլիկի հետ։ բա չփորձարկե՞մ տեսնեմ ով է նա։
ախ եթե նենց մի ազատ ԾԱ-ով կարդալկա լիներ ու իրան լիներ արտաքին ստեղնաշար միացնել, նենց լավ կլիներ։ ես իրանով բլոգեր կկարդայի ու կմեկնաբանեի։
նկարահանված է FCamera-ով, մաեմո5, n900
ու տենց
արմռոբոտիքս մարտ 2011, ամերիկյան համալսարան,
Կարեն Վարդանյան
ու տենց
ու տենց
Ահա, Նանայի ցուցահանդեսից նկարների հատվածներ։
Կարծում եմ, որ այս էակը մի տեսակ հիշեցնում է Նանայի շունիկին։
Քաթի տակ՝ մանուշակագույն նկարներ, կարմիր լեզուներ, աղջիկներ, միսաեռ սեր, մողեսներ, ռոբոտներ, էլեկտրական դետալներ, մեծ կրծքով կանայք, փոքր կրծքով կանայք, մի խոսքով ծիծիկների թեման բացահայտվում է։
Այնպես որ, զգոն եղեք քաթի տակ մտնելուց։
Բոլոր նկարները դեռ մեկ շաբաթ կարելի է նայել այցելելով «ադադեմիայի պատկերասրահ» բաղրամյան 24 հասցեով։
ու տենց
Մտածե՞լ եք ինչու «իրենց» մոտ լիքը բան արվում ա, ու տեղի ա ունենում, իսկ մեր մոտ, ինչ որ մի տեսակ չի արվում։
Ասենք Արթինը պետք է գար Իրանից որ ռոբոտիքսը սկսվեր։
Հաքաթոնը [hackathon] տոնին հակասող միջոցառում ա երբ հանգստյան, տոնական օրը լիքը ցանցառներ հանգստանալու եւ տոնելու փոխարեն հավաքվում են ու ինչ որ լավ բան անում/գրում։
Ասենք այս անգամ Ինս[ծ]իգեյթում հավաքվել էին ու գրում էին զուգահեռ ծրագրավորման համար ազատ գրադարան․
– So, what can cause Hackaton, Pair programming, and other symptoms? Differential!
– Need in a simple abstraction layer for different concurrent programming paradigms?
– Could be. Check the patient’s home, find what he used to consume, test the blood brain thread synchronization barrier, and ask whether he had an affair rendezvous. Also do a full body CSP
– MRI shows nothing. We’ve put patient in coma, in order to test readers and writers throughout his memory.
– Comon we better take a break and go eat pasta
– Bring some for a patient, otherwise he will die from starvation.
[Pager beeps]
The patient enters a critical section, bring the paddles… charging, clean!
– Can you hear us? Almost mutex changes nothing. Deadlock changes everything. You’re healed. Just never smoke in the future and you’ll be ok.
ու տենց
վաղը վերջին օրն ա ինչ գործելու է Նանայի և Բաբելոնի ժամացույցների ցուցահանդեսը AJZ-ում։
Ասենք ես ինձ վերցրել եմ հեղինակային հանդ մեյդ ունիկալ կկույով տունիկ։ Իսկ դու՞ ի՞նչ կվերցնես։
Չեգեվառայոտ ափսե՞։
Մագրիտային ծխամո՞րճ։
Անկապ նկարներ ցուցահանդեսից՝
ու տենց
Դեյվիդ Արթուր Բրաուն, Բրազավիլ, Երևան, 2010
Նենց հավես էր իմ ամենասիրված խմբերից մեկը տեսնել։ Պարզապես հրաշք էր։ Իրենց երաժշտությունը իմ լավ ընկերն է, ու օգնում էր չկորցնել ինքս ինձ, ու «միացրած» պահել իմ այն մասերը, որոնք ես իմ մեջ սիրում եմ։
Ու տխուր եղանակը ներկվում էր, տաքանում էր, ու կանաչ գույն էր ավելանում պատկերին, ծեր շունը ավելի ժպտացնում էր, քան վշտացնում, երթուղայինի չլվացած պատուհանները թափանցիկանում, իսկ երկինքը կարծես պոլարիզացիոն ֆիլտրի ազդեցության տակ մգանում էր, որպիսի ավելի լավ ընդգծվեն ամպերի ուրվագծերը։
<չկարդալ>
Համերգից առաջ ինձ չաթով մեկը հարցրեց․ «լսել եմ Ցոյ են կատարելու սիրահարներում»։
Չռփեցի։ Իհարկե։ Որովհետև Բրազավիլը շատ շատ շատ ավելի շատ է քան այդ երգը։ Իսկ այդ երգի Բրազավիլի քովերը, ի դեպ, ամենահաջող քովերն ա առհասարակ, ու իրենց կատարմամբ զվեզդան Սանը դարձել է ավելի լուսավոր, ավելի պոզիտիվ, ստեղնաշարը ավելացրել է ուրույն հոտը, ու առհասարակ, երգը լրիվ այլ կերպ է հնչում։ Ինձ շատ ավելի մոտիկ, իսկ բնորինակը չեմ սիրում։
Հետաքրքիրն այն է, որ նրանք ոնց որ ավելի ճանաչված լինեն նահանգներից դուրս, քան ներսը։
Իսկ ինչպես նշեց Անահիտը, Արթուրի ֆեյսբուքյան ընկերների քանակը անհամեմատ փոքր է քան, ասենք Վարդգես Հովեյանի կամ Դանիել Իոանեսսյանի։
</չկարդալ>
Բրազավիլը շատ պոետիկ է, ու քաղում է գործերի մտքերը կյանքից․ աղջիկը, որը ամուսնացած է բոսֆորի հետ, այդ իր խոսքերը նկատել էր պետք որ երգը ծնվի, գիշերային գնածք, շտապող փողոցներ,մուգ աչքեր, ու ես կրկին համոզվում եմ, որ նրբանկատությունը մտածողության ու ստեղծագործության հիմքերից մեկն է։
թեյք մի թու յոր հաուս,
անդ շոու մի թու օլ յոր ֆամիլի,
այ դոնթ քեյր աբաութ,
թե ֆուլ թաթ իթս մեյք մի սին,
քոզ այ նոու յուր սեվենթին,
անդ այմ ջասթ ան էյջին դենդի,
թե ուորլդ իզ լայթ ան դարք,
անդ ուի լիվ ին բիթուին․․․
ճառագայթները լավ երևում են անցնելով շագաակագույն վարագույրի կողքով, իրենց մեջ խաղացող փոշու մասնիկներից մի քանիսը փայլում են, և դարնում են թշշացող ջրի ցայտեր կապույտ, կապույտ, կապույտ ալիքի մեջ, երկքի մեջ, կապույտ ալիք, թշշացող ցայտեր, թեյի բաժակի միջի պղպջակները, շագանակագույն վարագույրը, բռնվող ձեռքեր, ծիծաղելի կոշիկներ, այահ, այահ, այ ուուդ չուուզ
ուեն այ ուազ ա բոյ
այ ուանդերդ թե սթրիթս օֆ դաունթաուն
սթեյրինգ աթ թե սքայ
Ծովի գույնի պիջակ, խրախուսող բառեր, քյութ պար, բանալիների զրնգոց, սինգլ ափարթմենթ, օ՜հո՜հո՜,
Այ ուաննա դայ լայք Ջեսսե Ջեյմս
Քլաուդս,
ին Քամարիլլո,
Շիմմա ուիթ է լայթս, թաթս
սոու անրեալ,
And at 3 AM sometimes it’s just a little too much
օ՜հոու՜հոու՜հոու ուահու ուահու,
օ՜հոու՜հաու՜հաու ուահու ուահու,
ուաու՜հաու՜հոու ուահու ուահու,
օ՜հաու՜հաու՜հոու ուահ ուա
կգա՜ք, չէ՞ էլի։
թե սան իզ քամին ափ,
սոու իթս թայմ թու գոթւ թու սլիփ,
թերս եհվի րեյն ափրոաչին,
իթս սեյդ սոու օն թիվի,
լոով սքայ,
այմ լոսթ ին յոր դաաարք այս,
յոր բյոթիֆլ գլոու մեյքս քլիա
թաթ թինգս ուիլ բի օլրայթ
ու տենց
(c) ՑանցառաՓաթի, Երևան, 1001111111001110
նաեւ, ցանկանում եմ այս հղումով կիսվել․
(c)
ի դեպ, բրիտանական գիտնականները պարզեցին, որ պեպսիի և կաթի միքսը բնավ չի առաջացնում անկանխատեսելի վարքագիծ և բարոյական նորմերի խախտում։
ու տենց
մայիս’09
Երևան
ու տենց
ու տենց
_ու տենց _
ու տենց
_ու տենց _
մնացածը այստեղ
_ու տենց _
աչքովս ընկավ այս հին նկարը.
իտակ, «ժպտացե՛ք հիմա ծիծտիկ կթռնի»
Գագիկ Շամշյանը սպանում է իր որդուն
Գագիկ Շամշյանը հատուկ գիշերային նորությունների համար։
ու տենց
_ու տենց _
_ու տենց _
ու տենց
ու տենց
Диджитек, иначе как լոքշ էր не описать
Скрасили его лишь соревнования “армроботикс”
В салоне Мелкософта говорили о том, что нужно переходить на вин7 с висты так как устранены ее баги
Встречную реплику – “у меня не виста а хп” мелкософтовских ребят подвешивала.
Сказать “у меня линукс” было бы просто жестоко, и я там не задержался.
Интересными показались салоны журнала е-think (ի-միտք) и поисковика hsearch. Однако и они разочаровали. У журнала e-think конецпция типа убунту промис – всегда бесплатный, даже доставка.
В отличие, кстати от ребят из Спюра, которые требовали 200др за свой справочник.
– Սա միակ հայկական այթի ամսագիրն է բարեբախտաբար․․․ – сказала мне девушка протягивая журнал, затем осеклась и поправилась – դժբախտաբար երևի։
Так вот e-think содержал много пустых страниц с красивыми картинками, и надписями типа “здесь могла быть ваша реклама”. Но самое главное – содержание: журнал расчитан я не совсем понял на кого. Потому, что там были статьи об amd, об it рынке, гугле, яху, мелкософте. Не совсем понятна необходимость пихнуть в первый номер интервью с черным гаго мэром столицы. Еще что-то было про развитие мобильных технологий. Короче, очень популярно и общеизвестно.
Нет, мне понятно, что в RBA пишут статьи типа Ի՞նչ է տորրենտը։ Это хорошо, и даже полезно. Но кто будет читать e-think? Если журнал для айтишников, они и так в курсе. Если для придурковатых (которых соглашусь не мало) айти манагеров которые ни фига в it не понимают, то тоже непонятно: если им интересно, то они хотя бы читают то же самое в интернете, благо английским хотя бы владеют, а если не интересно, то и e-think читать не будут. Короче, содержание, конечно не copy-paste, но сильно разочаровало. Я бы хотел видеть авторские статьи – если туманно про корпорации – то хотя бы интересно, новый взгляд, анализ. Еще интереснее анализ нашего рынка – и специалистов, и работы. Наших компаний, наши тендеры, наши несправедливости и справедливости. Если более it related – то интересные неожиданные решения, рассказы о наших технологиях подробнее, кто чем занимается,хотя бы. Конкретные статьи типа – как написать плагин к тому-то. Или используем subversion из-за файрволла. Именно у нас принято файрволлить на работе 🙂 Или вот такого типа статьи
Обсудил с приятелем – он заметил: “у нас рынок узкий”. Я терпеть не могу когда так говорят о рынке.
Я так с одного места работы ушел. Я там режиссером работал. Они требовали, чтобы я ориентировался на то, что хочет и ждет публика.
Ребята, если бы Мариам Сухудян кто-нить убедил, что в Армении велосипеды не любят, и она не показала бы пример, то того вело-бума, что сейчас – не было бы.
Вы сделайте что хорошее, а люди сами подтянутся. В разных смыслах причем. Подтянутся к вам, и подтянутся в смысле уровня.
Армроботикс тому показательный пример. Спасибо, Артин. Շնորհակալություն Արթին։
Кто раньше из тех, кто учавствовал в этом году слышал хотя бы про лайн трейсинг роботов? Кто мог подумать, что он сам соберет такого, подумает над алгоритмом, и хотя бы чего-то напишет сам?
Теперь про hsearch. Армянский поисковик. Довольно милый проект. Я задавал вопросы, типа чем он армянский?
– Դե այն փնտրում է և յունիքոդ, և ֆոնետիկ – ответил парень
– Ի՞նչ։
– երկուսի մեջ էլ փնտրում է, յունիքոդ լինի թե ֆոնետիկ
– Ի նկատի ունես՝ յունիքոդ ու արմսքիի՞ – հարցրեցի
– Դե․․․ հա – պատասխանեց
– Լավ, իսկ ի՞նչ դվիժոկ էք օգտագործե՞լ։
– Ներեցե՛ք, դուք ծրագրավորո՞ղ եք։
– Ինչու՞ եք հարցնում
– դե որ դվիժոկի մասին հարցրեցիք
Այո, երկաթե լոգիկա է։ Ես շարունակեցի․
– Իսկ քրաուլերը դու՞ք եք գրել։
– Մենք իրան անվանում ենք սպայդեր։
Տղերք, ես ձեզ չեմ հարցնում ոնց ենք իրան անվանում, հարցնում եմ ով ա գրել, ոնց եք անում, ու տենց։
– Էլ ի՞նչ հայերենին սպեցիֆիկ ֆիչա կա՞ – շարունակեցի հետաքրքրվել ես։
– Դե ասենք ուշադրություն/ուշադրության։ Ոնց գրես՝ փնտրում ա։ Գուգլը դա չի անում – պատասխանեց նա։
– Գուգլը լավ էլ հասկանում ա – մտքումս ասացի ես ու չասացի իրան։ Նա կամ գիտի, կամ ի՞նչ իմաս իրան ասել, տիպա նա սխալ է։
Միևնույն է լավ գործ են արել։ Չեմ ասում, որ փհփ/մայսքլ շատ ծեծված ու պոպսովի ձև ա ու հեչ սրչի համար չէ։
Բայց աշխատում է (դեռ) ու իրա խնդիրը կատարում է։
Լավ է գոնե ակտիվ տղաներ են ու ինչ որ բան արել են։
Приятно было увидеть павильон нашего НИИ которые сами разработали (если им верить) и собрали атс, устройство которое ставят на газовых трубах с gprs модулем. То есть не купили коробку готову задорого, а купили гпрс чип, собрали схему и пихнули в коробку.
Похвально.
Սինոփսիսի պավիլյոնը լրիվ կարար չլիներ։ Երկու պլակատ կախեցին։ Ու մարդ չկար։ Քանզի որ ինչ լինի՞։ Ու սկոտչով խաչ էր քաշած։ Տիպա փակ է, չմտնեք։ Էնա պավիլյոնի իմաստը ո՞րն էր։ Գիտենք, որ Հայաստանում Սինոպսիսը շուկա չունի։ Միայն աշխատողներ են իրենց պետք։ Այսինքն ներկայանալու իմաստը կամ իրենց փիար անելն էր տիպա նայեք մենք ինչ լավն ենք, եկեք մեր մոտ աշխատեք։ Կամ պարզապես նայեք ինչ լավն ենք։
Երկու դեպքում էլ կարող էին գոնե մի կոմպ դնել լինուքսով ու իրանց նախագծման ծրագրերով, մի չիպի սխեմա բացեյին, մի հատված ցույց տային, ու մի բան այնտեղ սիրուն միգատ աներ։
Գոնե սիրուն կնայվեր։ Բայց ո՞վ մտածեց կամ հավես ուներ։
ու տենց
դուրս եկա փառատոնից ու ահա՝
_ու տենց _
Գիշերը գրեթե տասներկուսին սկսվել է հավես համերգ՝ ջազո՛տ, բոսսա-նովայո՛տ, շուշանո՛տ։
Նաև բզբիկոտ ու սանդեյոտ։ 🙂
ու տենց
значит так – баркамп прошел офигительно отлично! все it-шники, кто не пришел – лохи! Те из них, у кого жж или фб – лохи вдвойне. А те, у кого и жж и фб – четырежды лохи, и ваши дети будут лохами (sic!) 🙂
Что Вы упустили?
Искрящиеся юмором интереснейшие презентации mkdotam. Не узнаете кто такой Рудольф, и как нужно использовать тупо красный.
И про особенности АПИ Андроида для других планет.
Так вам и надо.
Я, кстати, думал, что я в интернетах много читаю и все обо всем знаю. Как бы не так!
Жаль, суботту неожиданно объявили рабочим днем. Но в суботту кому надо, все равно смотался. Меня к примеру друзья вытащили
– Норик, здесь интересно. Кстати, тут твоя крыса бегает 🙂
– Норик, куча классных презентаций.
– Норик, здесь полно малолеток!
Последний довод меня убедил, и я отпросился у шефа: “там IT конференция, мне хотелось бы послушать” 🙂
Баркамп проходил в новом здании американского, на втором этаже.
– А это кто этот дядя – спросил я насчет памятника на первом.
– Я прочла, но уже не помню – ответила Гоги
Айкон обеспечил вайфвай интернет, люди инетались, слушали презентации, писали о них онлайн, публиковали фотографии. 🙂
Удалось увидеть вживую Гроула, с которым онлайн знакомы с 2001-го кажись. Не прошло и 10 лет, как мы пожали друг другу руки 🙂 Еще с greencross познакомился, а он покорил девочек-малолеток своим сходством с Тарантиной 🙂
Очень было приятно встретить живую Универсально-уникальную Диану 🙂
В воскресение я пришел первый. Ну не считая ребят из айкона 🙂 Подключил ноут к проектору в большом зале, убедился, что работает. Затем подошли Гога и Диторд с Гаспаром. Нужно было попробовать проектор и в 114-ой. Там он меня подвел. Не работал хоть убей.
Но может и лучше, что не работал. Потому, что я вынужден был перенести презентацию про FreeSoftware в большой зал, к получасовым, а тема все же обширная и вызвала резонанс 🙂
Вообще сначала я думал сделать всего две презентации.
– про компилятор
who will gonna take us seriously without laser pointer?
– про мои утилиты в области unix package management – if-so, epkg, ept-get
Потом с xelgen-ом поговорили, он сказал:
– мы стока говорили что будет презентация про open source а никто из нас так и не сделал
– я сделаю – пообещал я, и ночью подготовил. Кстати, получилась, на мой взгляд моя самая удачная презентация. Во первых, вышло, что она была последняя. И к двум тридцати ինձ արդեն բացել էր (я уже разошелся), шутки текли сами собой, истории типа той про Линуса, который обломался тщетно пытаясь запустить вирус, и в конце концов пропатчил ядро, веселили зал. 🙂
Еще я показал что такое армянский гном, армянский в консоли,
подготовил слайды и которкую “историю успеха” о миграции, и о том, как Rec Caucasus Armenia уже четыре года работает под Linux
Այդ ժամանակ վրացիները վատացան։ Պարզվեց, որ ՐԵԿ-ի Վրացական ճյուղի ադմինը, Դաթոն, մեր մոտ եկած Ջորջի ընկերն է։ Ու իրանք քանի տարի է վիճում են, ու Դաթոն ասում է՝ «մենք չենք ձգի Լինուքսի անցկացնենք գրասենյակը»։ Ջորջը տեսնելով իմ պրեզենտացիան զայրացավ, զանգեց Դաթոին ու սկսեց անպատվել՝ «այ դու ասում էիր չենք ձգի, իսկ հայերը արդեն չորս տարի է աշխատում են» 🙂
Ребята из Армроботикс делали презентации своих роботов, и Мариам кроме обычных выкрутасов типа “արի կրիսիդ տիրություն արա” попросила показать нашего робота и рассказать о нем. Слайды у меня уже были, я между делом показал Лариску, как они ее называли 🙂 На самом деле наш робот назывался Red Rat, но Мариам вечно бегала и дразнила “Крыска-крыска!” 🙂 Так она и на доске написала: “Krisa” 🙂
Между презентациями авторов, (и меня тоже) окружали и забрасывали вопросами, были интересные беседы.
А меня один тип заклеймил ярлыком, сказав:
– Норик, ты хороший парень, но слишком антиглобалист (բայց շատ ես անտիգլոբալիստ)
А другой, зато заметил, что меня всегда читал։
– Դու իմ սրտից ես գրում։ (ты мо моему сердцу пишешь) 🙂
Еще у меня взяли интервью с общественного радио. И вопрос лупый задала девочка – “А вам не кажется, что было бы лучше, если бы были призы и победители?”
– Конечно не кажется. Было бы хуже! – ответил я
– Почему? – наивно спросила она
– Потому, что it’s not fun – ответил я – մենք հավեսի համար ենք հավաքվել, ոչ թե մրցանակների։ (мы за кайф собрались)
Меня лично очень тронула презентация Мики про Quick Response Codes
Выдержанная в истинном баркамповском духе, заводная, интерактивная 🙂 А тема поразила. И как я тока не знал?
Сам же катался на поезде с такими QR билетами не так давно. А еще он написал «ճանաչել զիմասնություն․․․» при помощи QR, тока его телефон армянский не отобразил, поэтому он заменил фразу на другую, поприкольнее 🙂
А в конце был BridgeCamp – ответы на вопросы, написанные на доске. Ребята кучковались в группы по интересам.
Был дурацкий вопрос про ОС. Гаспар уже был занят в другой теме, никто не вызвался на него отвечать, и пошел я. Потом парень, автор вопроса быстсро ретировался, зато подошли студенты, которые интересовались ос дизайном. И мы часа два болтали, обсуждали разные модели адресных пространств, микро и монолитные ядра, скедулеры, конвейеры…
Приятно было узнать, что IT первокурсник не государственного ВУЗ-а – gentoo-шник.
(” – чтобы войти в нашу секту, Вам нужно отказаться от всего: личной жизни, семьи, детей, дома…
– у меня gentoo
– проходи, так бы сразу и сказал”)
Причем он его не инсталлирует инсталляционкой а традиционно собирает вручную из stages, компилит ядро, и все такое. Первокурсники радюут 🙂
А в самом конце была ПАТИ 🙂 Афтеркамп пати 🙂
На ней Долф все пытался меня напоить, уговаривал, угрожал, обманывал
– Амота, Норик, что о тебе подумают вон те девочки
– U, manipulative…
А потом я разок подошел к Томе с Гогой, а Гога протянула мне свой стакан, я его взял, и без колебаний отпил.
Оказалось, джин-тоник. Тут подошел Долф, увидел, что у меня в руке за стакан, неповерил, взял и отпил, чтобы убедиться 🙂
– Գոգ, ես իրան երեք ժամ ա համոզում էի, չէր կոտրվում
– Դե ես իրա ձեռքից ամեն ինչ կվերցնեմ
– Բա որ օղու շիշ տա՞ր
– Օղի չեր տա
– Չէ՞իր տա օղի
:)))
А Тома сказала, что хотела специально ради меня сделать маникюр, и одеть сережки, но не успела 🙂 Правильная девочка, не успела 🙂
Не обошлось и без зануд, был замечен такой смешной разговор после послепарти:
– Он со мной не упорно не здоровается, кстати 🙂
– Со мной тоже. Я поздоровалась, а он посмотрел, повернулся, и ушел.
– А со мной он подумал, потом поздоровался. Наверное потому, что у меня нет ЖЖ и он не знает мое мнение 🙂
Презентации скоро будут онлайн на barcamp.am размещены. А кто не пошлет свою презентацию, тому Гаспар пообещал являться вниз головой в страшных снах и напоминать.
Так что посылайте, кто не послал, а то сами понимаете.
Вообщем, организовано было супер. И это у нас, и в первый раз! Волонтеры работали прекрасно! Никому не давали задерживать презентации, напоминали скока времени осталось, показывая таблички. Какой-то тип из Адоб попробовал рекламу фирмы делать засчет чужой презентации, так его мигом на место поставили. Презентации были в основном очень интересные.
И у нас способные малолетки наблюдаются 🙂 Я искренне рад!
Хорошая идея – провести еще один Баркамп где-нить в октябре своими средствами и под открытым небом
🙂
Вот я долго думал, какой юзерпик поставить: fuck off, или все же Բարի օր 🙂
foff, потому, что это был наверное мой самый дурацкий год. Բարի օր 🙂 потому, что позитив помогает всегда.
Картинки которые я выбрал вовсе не являются лучшими. Я лишь бегло просмотрел архивы, и выбирал нефокусные, с ужасной композицией, не те что могут быть интересными, а те, с которыми у меня есть ассоциации. Так что когда увидите дурацкую несвязную картинку, то это потому, что ассоциации 🙂 С некоторыми фото ассоциации не у меня одного, а с некоторыми – у всего Еревана.
Я бы хотел сказать спасибо.
Сказать спасибо всем тем, кто… даже не подумал посочувствовать, когда мне это было нужно. Тем, кто меня старался уколоть побольнее. Тем, кто пытался ограничить свободу, тем, кто злился, когда мне хорошо, и радовался, когда мне плохо. Я бы хотел вам всем сказать спасибо, но я не могу.
Идите вы все на фиг.
Однако я рад, что у меня есть классные друзья! Спасибо М, спасибо за молчание вместе за чаем. Спасибо Н, я никогда не забуду твой звонок, когда я возвращался от тебя домой, а ты позвонил и поинтересовался, не сдрейфил ли я, и не надумал ли сигануть с мостика, что между нашими домами. Спасибо за чай с малиной на балконе, и отвлекающие разговоры про камеры. Спасибо моей лучшей подруге, со времен политеха. Спасибо друзьям из ЖЖ – я безумно рад с Вами познакомиться!
Թող ինձ ներեն բոլոր այն տղերքը, ում անունները ես չեմ նշել։ Спасибо, что вы есть и красите собой мир 🙂
Чтож, кроме неудач, даже я бы сказал фиаско, были и успехи (есть еще кредит в банке порох в пороховницах)
Никогда не любил такие символические точки отсчета как новый год. Но сейчас, в первый раз, я скажу, и скажу искренне: пусть будущий год будет лучше! Мне, значит и Вам 🙂 Потому, что если мне будет приятно, я вас так довезу всем вокруг меня тоже будет приятно!
Այս հինգշաբթի բոլորը, ինչպես միշտ, զբաղված էին իրենց գործով։ Նախարարները՝ նիստ էին անում շենքում, բողոքարարները՝ ցույց շենքից դուրս։ Ոստիկանները՝ բողոքարարներին քշում մուտքից հեռու, որ նախարարների աչքին չընկնեն։
այլ բողոքարարնել էին տեղում։ Նախարարներին տեսնելու ժամանակ բացականչում էին՝ «ամոթ»
Նախարարները կարծես չէին ամաչում։ Միգուցե նրանք թեստե՞ր են անցնում մինչ նախարար դառնալը։
Օրինակ՝ աներեսության չափը պիտի որոշ մինիմալ ցուցանիշից բարձր լինի։
Երբեմն անցորդները հետաքրքրվում էին, թե ինչ է Թեղուտը ու որտեղ է։
Անցյալ հինգշաբթի, Հանրապետության Հրապարակ 🙂
Вендерс рассказывал, что до объединения, Берлин был одним из самых безопасных городов на свете. В нем вообще отсутствовало оружие, потому, что его невозможно было ввезти, и вывезти.
Когда пала Берлинская стена, народ пребывал в радостной эйфории. Через год люди стали осознавать, что не все так прекрасно, как казалось. Через два года, многие стали друг друга ненавидеть. Отчасти потому, что за обьединение пришлось дорого заплатить.
Между тем Берлин наполнился насилием. Там уже легко можно было приобрести оружие.
И о старом, добром, безобидном Берлине остались лишь воспоминания.
Вендерс также рассказывал, что он не считает себя американским режиссером. Хотя признался, что некоторое время пребывал в восторге от мысли о том, что будет снимать в Голливуде. После он осознал, и это было нелегко, что никогда не сможет снимать американское кино. Все его фильмы, в том числе и те, что сняты в штатах, являются европейскими фильмами, они финансировались европейцами и на их производство не затрачено ни одного американского доллара.
А перед показом фильма “Входите без стука” Вим рассказал, что решил сделать фильм о возвращении блудного отца, а не сына.
Я напишу еще, если что-то вспомню, а пока добавлю, что Вим Вендерс отметил, что такие интересные вопросы, как в Ереване, ему нечасто задавали 🙂
Запомнилась история создания фильма “Клуб Буэна-Виста”. Вендерсу приятель дал послушать какие-то записи. В этой музыке было столько молодости, радости, что он попросил приятеля познакомить его с этими ребятами (kids). “Это не ребята” – ответил приятель.
Им всем за восемьдесят. ”
– Тогда я тем более хочу с ними познакомиться – загорелся Вендерс.
Через пол года ему позвонил приятель, и сказал, что скоро поедет в Гавану(Куба), к этим ребятам.
– Отлично – ответил Вим. У него было всего пять дней на сборы.
Я в кукольный несколько опоздал.
Вход по билетам, стоимость – 300 драм – то есть почти ничего.
Вим и Тигран Хзмалян сидели на сцене, Тигран переводил, причем справился вполне достойно.
Когда я зашел, Вим, кажется, рассказывал о своем детстве и первом путешествии. Или о кинопроекторе.
Это было в апреле 🙂
Ладо и друзья, Арег и Вардан (в тот день LCD), а также Нарек(из Бамбира) собрались в Клубе делать джем.
Ладо играл…
Ударник неистовствовал
Кто-то слушал
Кто-то не очень
Грузины пошли выпить, их места заняли Арег и К. Откуда не возьмись появился Нарек
В симпатичной майке
Покажи мне свою майку, и я скажу кто ты.
Гитарист без медиатора все равно что цветок без солнца
Ударнику Ладо подали плов и он сходил за палочками
Барабан подручными средствами
Какой армянин не любит громко петь?
Валико, что она хочет? Ничего не хочет, танцует
Ладо не выдержал и взял гитару
Допоздна
Когда расходились по домам шел дождик
Афишу мы увидели уже при выходе – чуточку промокшей
