Իսկ դուք հիշու՞մ եք կինո մոսկվայի վերեւը սավառնող դիրիժաբլը՞։
Նրա հետ կապված հավես պատմություն կա, որն ինձ համար շատ հետաքրքիր է, ու ուզում եմ կիսվել՝
В 96м вернулся я на родную землю из заморских странствий и вскорости выл нанят одной крутой заморской конторой, которая меня вызвала на интегрейшн-индоктринейшн в Москву. А в свободное от этого дела время я расхаживал по Москве с плеэром в ушах и отмахивался от омоновцев заморскими правами, причем успешно. И как-то навестил родню. Там мой брателло, ну дальний, но близкий по духу родственник, всучил мне проспект какой-то фирмы. Мне, мол не до этого, а ты вот, если интересно, займись на досуге. Проспект фирмы “Пай ин де скай” торговал рекламными дирижаблями. Типа накачал в него гелий, повесил на него рекламу и запустил, на якоре. И вот он летает по небу, привязаный за крышу и рекламирует, а по ночам даже светится, как луна.
Мне эта идея понравилась. А корешу моему в Ереване она еще больше понравилась. Он даже спонсора нашел и вот через пару месяцев переговоров (а интернета тогда как понимаете не было, все вручную, по факсу) шарик наш прибыл. И пошли мы в какой-то НИИ, не помню уже. Завхоз ихний был не ученым, а мелким жуликом, так что продал нам из закромов пару баллонов с гелием. Потом пошли мы в какую-то контору при мэрии, которая разрешения выдавала на наружку. Там наши взгляды с воротилой рекламной бюрократии резко разошлись. Он считал, что обложить данью следовало всю поверхность летательного аппарата, а не только щит с рекламой. Мотивировал тем, что с самолетов шар будет видно, да и птицам тоже. Я сделал ход конем: как, мол собираетесь вычислять площадь поверхности дирижабля, если не секрет? Тот начал что-то мямлить про радиус, но затушевался. Мы ушли нисчем, а спонсор, услышав наш доклад сказал, ребята, запускайте шарик, я с ними сам разберусь.
И вот забрались мы на крышу кинотеатра “Москва” с корешами, облюбовали место гля якоря. потом подкатили баллоны где-то около бассейна с фонтанами, стали закачивать аппарат гелием. Народ столпился полюбопытствовать. Я на крыше с веревкой, кореша внизу с шаром, короче с грохотом и пердежом мы его благополучно запустили. И пошли обмывать. А вечером я проходя в паре километров подумал, что это луна была, ну там лампочка была встроена галогеновая, вот так вот. А через пару дней, утром рано звонит мне кореш, будит, говорит, пиздуй бегом в кино “Москву”, шар наш ночью пизданулся из-за сильного ветра с дождем, я мол тебя там встречу. Появились мы там и ощутили наверно то же, что и Пятачок, когда обнаружил свой лопнувший шарик. Наш шар правда застраыл на дереве и пришлось его снимать под проливным дождем. Ну что поделать, залатали мы его кое-как, купили еще гелия (спонсор оказался не только щедрым, но и охуительно терпеливым), заправили, да и на этот раз еще и специальную лебедку на крыше поставили, чтоб высоту можно было регулировать. И – снова запустили.
Однако неустойчивая весенняя погода встала в очередной раз на пути великих комбинаторов, и на сей раз лопнувший шар был заперт на складе спонсора, и как нам тогда казалось, навсегда, ибо такими темпами мы бы израсходовали все запасы стратегического газа в республике. Но не тут-то было. В преддверии последнего звонка 97 года дядя Ваник, будучи тогда мэром, решил преподнести выпускникам сюрприз, организовав массовую дискотеку на площади республики, с, как вы уже догарались, запуском шара, который ему особенно запомнился и полюбился даже за то короткое время, что находился в воздухе. Спонсор вызвал нас на ковер и дал понаыть, что родина (в его лице) в опасности, и спасти её можем только мы. Сначала надо было обнаружить место прокола, чтоб его залатать. Нам пришла в голову достаточно бредовая идея. Шар был отвезен в бассейн Дворца Молодежи, куда мы предполагали его окунуть и закачать вздух компрессором, пойдут пузырьки (думали мы), и… Провели всю ночь на нарах сауны при бассейне, которая не работала, к нашему счастью. Дырки были кое-как найдены и залатаны, гелий тоже изыскали. Так что свой последний выход шарик имел в вечер выпускного, стартовав с башни теперешнего МИДа. Молодежи было пофиг, конечно, да и провидел он там недолго – пока гелий не улетучился сквозь не найденные нами дыры.
У, как говорит один мой фрэнд, ТЕНЦ.
ու տենց
[Անահիտի գրառումից][1]
դե ինչ ասեմ՞
<s>աչքներս լույս</s>
մեզ եւ ձեզ մեծ աւետիս
_ու տենց _
[1]: http://reckless2.livejournal.com/225779.htmlMy friend Norayr said that when the price of sugar goes down worldwide due to a surplus, it will go up in Armenia. He said monopolies were a result of the lack of democracy, and that if there were more people who knew their rights and demanded them, there would actually be a working democracy. But too many people here were fearful, and that the fear had been ingrained for centuries because they had never had their own government before. He spoke about Yerevan in the 1950s and 60s when the repatriates came, before Stalin put an end to it and closed off the Republic. “This was a very nice time in Yerevan,” he said, with Armenians from France and Iran and the U.S. and elsewhere; they all brought their ideas and strengths and diversity with them and it was reflected in the architecture and the films produced here. He said he wanted to see this happen again, that change would come from repatriates. It was an idea I had heard before, in 2006, but slightly different. A friend who had worked in the early years of the government but then left it once he saw the burgeoning corruption, and then how it became institutionalized, thought that change would only come from those who left, learned something of the world from the outside, and came back to try to change things. In effect, he was describing Norayr, an educated citizen.
But at that time, in 2006, Norayr was miserable. When I had known him, he was very unhappy, and he complained often about the problems in Armenia. Like my artist friend, he often lamented the intense conformity here and he had told me how he would get stopped and harassed on the street, by the police, and because of his dog. He has since lived in Switzerland, where he says the police can stop anyone at random and ask them to show what’s in their pockets. He said the best things about living in Switzerland were his bike and his work at a computer research group (though the salary was very bad). I was surprised at his complete transformation to a happy, smiling, upbeat guy in contrast to the depressed person I used to worry about. “What happened to you?” I asked him. “I went out into the world and got some perspective,” he said.
Norayr now keeps a live journal which he writes in Armenian. He is well aware of the problems here, but I think the main change that I have seen in him is his appreciation for Armenia. At first he wrote his live journal in Russian, which is his first language, but he decided to write only in Armenian in order to learn it more and to promote it, though he lost Russian readers. He said that the Armenian alphabet wasn’t perfect, but he thought Mesrob Mashdots designed it pretty well. He gave the example of the French using four letters – eaux – for one sound, when Armenians can use one character: n. Likewise, Germans need four consonants for one sound – tsch – which again, Armenians have one character for. I had never thought of the effectiveness of the alphabet before, since I still struggle to learn the intricacies of pronunciation, but Norayr was right. He was against schools that teach in English or Russian. He believes Armenian should be the language used to teach in schools, and besides learning English and Russian, Armenians should learn the languages of their neighbors: Persian, Turkish and Georgian. It’s clear to me that Armenians learn English and Russian mostly for the economic benefits that come with leaving. But Norayr was telling me that people seem to think those languages are “cooler”, which is indicative of the provincial thinking that if it comes from outside Armenia, it must be better. One day when I was watching tv in Tzaghkahovit (I don’t have a working tv in my Yerevan apartment) I realized that the shows were either in Armenian and Russian. You wouldn’t know that there were three countries of people speaking three other languages so close by. Norayr was consistently arguing for diversity as a channel to change. I thought that if Armenians knew the languages of their neighbors, there would be more opportunities for exchange and peace. Even economic gain could come from learning regional languages as well. Norayr explained problems that other people had mentioned to me, but which he blamed on centralization. For example, completely destroying old homes and buildings to create Northern Avenue instead of using that time, money and energy to improve parts of Yerevan outside the center. Drawing international companies to Yerevan when it would make sense to start giving them incentives to go to Vandzor and Gyumri, but it was easier for those in the government to benefit from development in Yerevan, where they live. He blamed these phenomena for the economic exodus: the Armenians in the regions who are forced to go to Russia to support their families because nothing is being developed for them.
Սրանք հատվածներ են․ Նենսի Աղաբյանը, որը կրկին Հայաստանում է, մեեեեծ տեքստ ա գրել։ Ինչպես միշտ, սակայն։ Մի քանի լուրջ անճշտություն կա, խնդրեցի փոխել։ Ամեն դեպքում կարդացե՜ք, հետաքրքիրն ա իր հայացքը։
Նորացում․ Ուղղումները արված են։
ու տենց
<blockquote style="border: 2px solid rgb(127, 195, 59); padding: 10pt; margin-left: 30pt; background-color: #a6df6d;">
<p>
Инженер, господин Хани, молодой, но заслуживающий уважения специалист. Съемочная группа последовала за господином Хани через весь Тегеран. По дороге господин Хани много говорил о строительстве которое разрешит много проблем. Строительство, которое разрешит много проблем, означает уничтожение старых кирпичых, или глинобитных, а также заброшенных зданий.
</p>
[փնտրել գուգլում այս ֆիլմը ռուսերեն թարգմանությամբ «կուլտուրա»-ից գրած][1]
[1]: http://lmgtfy.com/?q=%D0%A2%D0%B5%D0%B3%D0%B5%D1%80%D0%B0%D0%BD%2C+%D0%A2%D0%B5%D0%B3%D0%B5%D1%80%D0%B0%D0%BD%2C+%D0%B8%D0%BB%D0%B8+%D0%92+%D0%A2%D0%B5%D0%B3%D0%B5%D1%80%D0%B0%D0%BD%D0%B5+%D0%B1%D0%BE%D0%BB%D1%8C%D1%88%D0%B5+%D0%BD%D0%B5%D1%82+%D0%B3%D1%80%D0%B0%D0%BD%D0%B0%D1%82%D0%BE%D0%B2+site%3Arutracker.orgՊարզվում ա Եկատերինբուրգում շատրվան կա, որի տեղը եկեղեցի են ուզում կառուցել։
Պատմությունը մի տեսակ ակնարկում է մեր ամառայինը։
այլ հղումներ՝
http://ural.kp.ru/online/news/639549
http://ural.kp.ru/daily/24458/620763/
http://www.justmedia.ru/news/society/2010/03/18/66534
http://www.eanews.ru/index.php?page=news&pid=53849
http://e2-e4.tv/f/tnews/fontan_kamennyiy_tsvetok_ostanetsya_na_ploschadi_truda_po_kraney_mere_do_sentyabrya__.html
Հիմա հարց․
Իրանք իրարից սովորու՞մ են, փորձի փոխանակումներ են կազմակերպու՞մ, թե պարզապես իրար պես մտածում են, կամ իրար պես բարադի են։
Ես մտածում եմ որ իրար պես քառակուսի են։
ու տենց
հետաքրքիր հայացք է։ Տաիշան գտնում է զուգահեռներ են ամաային դահլիճի և նամուսի միջև
http://taisha48.livejournal.com/85302.html
Չի՜ Քանդվելու
ու տենց
Նամուսը ռումբ էր։
Բեկ-Նազարովը՝ մի ուրիշ ձևի ռեժիսոր է, խոսք չկա։ Այդպիսի պրոֆեսիոնալիզմ այժմյա հայ ռեժիսորներից ո՞վ ունի։ Ամեն կադրը հաշվարկված է, ամեն րակուրսը, գրեթե ոչ մի ավելորդ բան չի արվել։
Դա՝ արվեստ որպես արհեստ․ art as a craft. Ինչ վերաբերվում է արվեստ արվեստի, ապա Բեկ-Նազարովը իրականացրել է կլասիկ տարբերակը․
Ազատության մասին արտահայտիչ պատմությունը՝ դա չազատության մասին պատմությունն է։
Ի դեպ․ նոր ձայնավորումը՝ հրաշալի է ու շատ կրեատիվ։ Վատսունականների ձայնավորումը, երբ հերոսները խոսում են, իմ կարծիքով ֆիլմը անհամացնում է։
Օրինակ, առանց ձայն արտահայտիչ և «վախենալու» է Ռուստամը, երբ վրաերթում է Սուսանին։ Իսկ երբ իր «խիստ» ձայնն է լսվում, մի տեսակ ավելի անհետաքրքիր, կենցաղային, հասարակ, ռազբորկայական վիճակ ա ստացվում։
Ֆիլմը իրոք «բոյեվիկ» է․ կռիվներով լի, իսկ գինետան միջի կռիվը լրիվ վեստերնային էր։
Ընդհանրապես, երևում էր, որ հավեսով հավաքվել են, «այմ մեյքինգ մայ մուվի» վիճակներով աշխատել են, ինչը միայն աջակցում էր զավեշտական իրավիճակների փայլուն իրականացմանը, ամլացնելով ֆիլմը ուրախ տեսարաններով․
վարսավիր-վիրաբույժը(դվա վ ադնոմ) ու խնամախոսը մի կողմ․ ֆիլմը լի է նուրբ հումորով, ու հաջող և ճաշակով է հաշվարկված հումորի և դրամայի սահմանը։
Իսկ այժմ անդրադարնամ նամուսի թեմային։
Շիրվանզադեն ինքը ֆիլմը հավանել էր, բայց գրում էր, որ մի քանի բանից դժգոհ է մնացել։ Դրանցից մեկը՝ այն որ ֆիլմում օգտագործված են գյուղացիների շորեր, այն ժամանակ, երբ գրքում գործողությունը կատարվում է քաղաքում։
Ես, ի դեպ, շատ գոհ եմ, որ գյուղական շորերով էին, քանի որ չեմ ուզում հայկական քաղաքում այսպիսի կրքերի զարգացումը ներկայացվի։ Լավ, գյուղերում հասկացանք, բայց քաղաքու՞մ։ (գյուղի և քաղաքի մշակույթները տարբերվում են, հիշեք օրինակ կենդանիներին վերաբերմունքը։ Ու դա այս փոստի թեման չէ բնավ)
Կարճ ասած․ ֆիլմից գրեթե բոլորին պետք է ուղարկել հիսուն ժամ տերապիայի, կամ լիչնոստնի ռոստի կուրսերի։
Նրանք հաջողությամբ ցուցաբերեցին ոչ միայն ինֆանտիլություն և ոչ հասուն մարդկանց վարքագիծ, բայց ամենակարևորը․ անկեղծ շփվելու անկարողություն։
Մի կողմից, աղջկան խոստանալը Բարխուդարի կողմից չմտածված, ոչ հասուն որոշում էր։ Բայց այդ թվերին հավանաբար, բավականին տարածված էր։ Բացի դրանից, Բարխուդարը նույնիսկ խելացի քայլ արեց, ինչպես իրան թվում էր․ ապահովվեց էր իր աղջկա «ժամանակին» անամուսնությունը, որ հանկարծ տանը չմնա։
«Սեր» բառը ֆիլմում, իհարկե օգտագործվում էր իմաստից անկախ և անկապ։ «Ես նրան սիրում եմ» – կարող էր նշանակել ամեն ինչ․ հավանում եմ, ուզում եմ․․․ Այո, ուզում եմ՝ էն որ ասում են «ապե, դու իրան ուզու՞մ ես» – այ էդ վիճակն էր։ (ասողները գիտե՞ն ուզելը ինչպես կարող է հասկացվել)
Սեյրանը փաստորեն Սուսանին ուզում էր։
Իրա վարքագիծը սկզբից հասկանալի էր։ Խոստացել են Սուսանին, հարևանն ա, լավիկն ա, էդ ամենին գումարած այն որ «սիրահարվելու» ժամանակն եկել է(շոու մի է թինեյջեր հու իզնթ ին լավ) և պահանջվում է «օբյեկտ»՝ և Սեյրանը պատրաստ է։
Սուսանը իր հերթին տիպիկ պատրիարխալ ընտանիքից աղջիկ է, որը իրեն զգում է ոչ քիչ, ոչ շատ՝ իր։
Նա չի արել ոչ մի տարերային, ինքնակամ քայլ։ Նա նույնպես «օվերփրոթեքթեդ չայլդ» էր, որը ունակ չէր նաև որոշումներ ընդունելու․ Սեյրանը եկավ՝ լավ է։ Ուշադրություն դարձրեց՝ հրաշալի է։
Բացի դրանից, նա ուներ կուտակված էմոցիոնալ էներգիա, որը չգիտեր ինչպես օգտագործել։ Տիկնիկների տարիքից արդեն դուրս էր եկել։
Ու այստեղ հայտնվում է Սեյրանը, ռոմանծիկ գլխարկը դզելով, վազում է, մոտո քշում, պատից է թռնում։ Սիրահարվելուն դիմադրելը, բնական է՝ անհնար էր։
Եվ վերջապես, «սիրահարվելը» խթանում էր Բարխուդարի «վեհ» վարքագիծը։ Նրա համար անչափ կարևոր է պատվով լինել ամեն իրավիճակում, ու այնքան վախենալու է իր երազած տղա իդեալացված պատկերին չհամապատասխանելը։ Իսկ քանզի իդեալ գոյություն չունի, և Բարխուդարը չի կարող բնավ դրան հասնել, նա իր իդեալին ձգտելու կիրքը բավականացնում է պահանջելով ընտանիքից նույնը․ այսինքն անիրականացնելին։
**Անկասկած, Սուսանը հազար անգամ ամոթանք կերած աղջիկ է։ Նրան ամաչեցնում էին ցանկացած հարմար պահին, երբ նա կատարյալ չէր․ լինի դա մաքրություն անելը, թե կոճակ ծուռ կարելը։
Ինչ պետք է զգար Սուսանը, երբ ուրույնության/ինքնուրույնության արտահայտումը հաճախ իրան դարձնում էր ծաղրի, հեգնանքի, կամ դատապարտելու առարկա։Դժվար չէ պատկերացնել, որ նա զգում էր իրեն անզոր, անոգնական, թույլ։Ահա այստեղ ծնվում է ամոթի զգացումը, ինչպես նաև վախը․ վախը տարբերվելու, ուրույն լինելու, ուրեմն նաև ինքնուրույն գործողությունների։ Այդ երկուսը․ ամոթը և վախը՝ խոչընդոտում են անձի զարգացմանը, և բերում են կախվածության հակմանը։Որը, իր հերթին նաև մի բացատրություն է այն փաստին, որ Սուսանը սիրում-միրում էր Սեյրանին։
Նշեմ, որ չեմ կասկածում, որ Բարխուդարը կիրառում էր երեխաների դաստիարակման նույն ձևերը, որոնք ժամանակին կիրառել էին իրա ծնողները իր հանդեպ։
Այլ կերպ, եթե ոչ ամոթ զգալու ինֆանտիլ վախից, ինչպե՞ս բացատրել նրա մեջ այնքան ուժեղ «նամուսով» երևալու ցանկությունը։
Սեյրանը մեծացել էր նույն հասարակության մեջ, կողքի բակում, նույն համոզմունքների բեռի տակ։
Սակայն, նա տղա է, իր դաստիարակությունը, բնականաբար տարբերվում էր Սուսանի դաստիարակումից։
Այն, ինչպես է նա սկզբից իրան պահում՝ պարզ է։ Իր վարքագիծը միամիտ է, բայց այն դեռ չես անվանի հիմար կամ ոչ հասուն։ Նա փնտրում է «սիրո» հետ հանդիպում։
Բայց Սեյրանը նույնպես ունի կախվածության հակում։
Ու հենց այդ կախվածությունն է, միայնակ զգալու վախն է, այլ ոչ թե սիրտն այրող սերը, ստիպում են նրան մոռանալով կամ անտեսելով անվտանգության կանոնները բալկոնների վրա համբուրվել։ Դրանով իսկ ոչ միայն վտանգել սեփաքան առողջությունը, այլ և խոցելի դարձնել իր «սիրած» աղջկան։
Այն որ Բարխուդարի վարքագիծը տրամաբանական չէ, բացատրելու կարիք չունի։ Փոխարենը ինչպես ընդունված է, մի երկու պոնտ անելով, խթանել Սեյրանի և Սուսանի անհապաղ ամուսնությունը, նա այնքան է «վեհ» ձաձայի դերի մեջ մտնում, որ մոռանում է ինչպես իր աղջկա կյանքը «դասավորելու», այնպես «պաչպչված» աղջիկ ամուսնացնելու հետագա դժվարությունների մասին։ Դա նույնպես մեծ, հասուն մարդու վարքագիծ չէր, այլ հապշտապ, էմոցիոնալ, անհավասարակշռված մարդու քայլ։
Հասուն մարդիկ, կարծում եմ, ավելի քիչ են հապշտապ, չմտածված որոշումներ ընդունում, և ավելի ունակ են
տարկետել։ Ամոթի զգացումի բեռի տակ Բարխուդարը ունակ չեղավ ոչ պատասխանատու լինել, ոչ հավասարակշռված իրեն պահել։
Սյուժեի հետագա զարգացումը չի զարմացնում․
Սեյրանը դասական մամենկին սինոչեկի «լուզերի» լավագույն ավանդույթներով ընդհատում է վիշտը գինու մեջ խորտակելու պրոցեսը միայն ինքնասպանության խղճուկ փորձեր անելով։
Նա չի կարողացել պլանավորել և իրականացնել, ասենք, նույն հասարակության մեջ տարածված հարսին փախցնելը, որը, կարծում եմ, այդ իրավիճակում կլիներ անհամեմատ ավելի էֆեկտիվ։
Ընդհակառակը, միմիայն հարսանիքի օրը, պսակվելուց հետո, նա մի խումբ ընկերների հետ գնում է «իր» Սուսանին վերադարձնելու։ Այն էլ դա իր մտահղացումը չէր, և նա չէր ով կոչ էր արել՝
– Մահակները վերցրեք, եղբայրներ։
Իհարկե, Սուսանը չէր կարող փախչել։ Դա ինքնուրույն որոշում կլիներ, իսկ նա ունակ չէ ինքնուրույն որոշումներ կատարելու։ Դրա տեղը նա ունակ է տանջվելու, թախիծ զգալու։ Նա իրեն զգում էր իր, վարպետորեն անտեսելով սեփական կարիքներն ու զգացմունքները։ Նա ակտիվ չէր կարող լինել։
Այդ իսկ պատճառով, հարսանիքի կաշի կռվի ժամանակ, նա գտնում է իրականությունից փախչելու և որոշում կատարելուց խուսափելու լավագույն տարբերակը՝ ուշաթափ լինել։ Կամ Սեյրանին կհաջողվեր նրան շալակել և տանել, կամ էլ նա կպարտվեր և Սուսանը կմնար Ռուստամին։ Բայց իքնուրույն որոշելը, իրավիճակում կողմնորոշվելը՝ դա իր ուժերից վեր էր։
Որովհետև Սուսանն ու Սեյրանը ինֆանտիլ, չզարգացած, գորմոններով լի երեխաներ էին։
Այն, ինչ անում է Սեյրանը վերջում՝ նույնպես տիպիկ դպրոցականի քայլ է։ Դա նման է
«ես քնել եմ 9բ-ի Անյայի հետ» վիճակների։
Ահա և Սեյրանի երազած տղան։ Գուցե այն պատճառով, որ նա բնավ 9բ-ի Անյայի հետ չի քնել։
Իսկ Ռուստամին դա ասելը նենց լրիվ աբիժնիկություն էր։ Ու՞մ ինչ գործն է թե ում հետ ես քնել։
Անցնենք Ռուստամին։ Նա գործուղումից տուն է վերադարնում ու չի կարողանում իր կնոջ հետ անկեղծ խոսել։
Ասենք ասեր․
– Դուք ուզու՞մ եք խոսել այդ մասին
Չէ, դրա տեղը նա ինչ ասես չի ասում․ «ձիուն տար ախոռը», «չստիկներս բեր», «սամավարը բեր, աղջի», հետո, «ես ո՞վ եմ», ու «սեյրանի հետ ո՞րտեղ ես քնել»։
Իսկ Սուսանը կամաց բլբլում է «մեղավոր չեմ»։ Հետո ճշտում է՝ «Սեյրանին սիրում եմ, բայց մեղավոր չեմ քո առաջ»։ Այդ պահին, իհարկե, Սեյրանին սիրելու մասին պատմելը լրիվ տեղին էր։ Նա տեսավ ամուսնու զայրույթը և վախենում էր, բայց ուղղակիորեն պրովոկացիա էր անում որ իրան ծեծեն։ Գուցե այն պատճառով, որ ծեծը արդեն իսկ սովորական դարձած դիսկոմֆորտ էր, առանց որի նա անհարմար և «շտոտընետոյա» էր զգում։
Նշենք, որ Ռուստամը Սուսանի կուրծքը, փաստորեն, լույսի տակ չի տեսել։ Գուցե մայրիկի հետ նույն սենյակու՞մ են քնում։
Այստեղ Ռուստամի աչքերն է ամոթի/նամուսի շերտը փակում, ու նա նույնիսկ չի ֆայմում Սուսանին ուղարկել հոր մոտ, ձեռքերը լվանալ, խորը շունչ քաշել, և հետևից բղավել՝
– Օղեվուաղ, Սուսաննա
և դրա տեղը նա առանց երկար մտածելու պարզապես խեղճ աղջկան սպանում է։ Աղջիկը հնազանդորեն մահանալուց ասում է «մեղավոր չեմ»
Այդ ընթացքում Սեյրանը հասկանում է թե ինչ քաք ա կերել հիմարություն է արել ու ռոմանծիկ նստում է ձիու վրա, քշում Ռուստամենց տները։ Իհարկե, չի հասցնում։ Այնտեղ արդեն ոստիկաններն են, որոնք միշտ ուշանում են, իսկ Սեյրանը այդքան լուզեր է որ իրանցից էլ ուշ է հասնում։
Ու այստեղ նա թաթերական ժեստ է անում, ու ոչ այդքան մեղքի զգացումից, ինչքան վախից, որ պիտի պատասխանատվություն կրի։ Ինքնասպանությունը նենց հեշտ ձև էր։
Սույն տեքստի մեսսեջը։ Հարյուր տարուց շատ է անցել։
Արդյոք նենց բարդ էր այդ ընթացքում սովորել․ անկեղծ շփվել և ամոթ/նամուս/սերակախվածություն երեխայական վիճակներից ազատվել։
Համո Բեկ-Նազարյանին հարգանքներս։
Շնորհակալություն նրանց, ով աջակցել կամ մասնակցել է ֆիլմը վերանորոգելու աշխատանքներին։
Եվ իհարկե հատուկ շնորհակալություն Մելիքին այս և այլ ցուցադրությունները կազմակերպելու համար։
և Չի՜ Քանդվելու
ու տենց
Ես ունեմ տոմս և գիտեմ ինչպես այն օգտագործել
Միայն այսօր, հայկական կինոյի ծննդյան օրը
(դե վաղն էլ, պոնտեր ա էլի),
բացառիկ հնարավորություն, (ձիվանախանութի լավագույն ավանդությներովֆլաշ են լինում այս տառերը)
ընդհամենը 500 դրա՛մով՝
դիտել Ֆրանսիայում վերականգնված
Համո Բեկ-Նազարովի «ՆԱՄՈՒՍ» ֆիլմը։
Եթե նամուսը չի գալիս մարդու մոտ, ապա մարդն է գնում Նամուս։
Եթե նամուսը գալիս է մարդու մոտ, մարդը միևնույն է գնում է Նամուս։
Ունեցե՛ք նամուս, գնացե՛ք Նամուսի։
Կեցցէ՛ Նամուսը։
Որովհետև Չի՜ Քան-դվե-լու։ Չի՜ Քանդվելու։
_ու տենց _
Լայնությունը հասարակական տարածքները սկսեցին պակասել դեռ ութանասունականներին։ Երբ մայթերի (տրոտուարների) մի մասը զբաղեցրեցին նորաբաց կոոպերածիվ սրճարանների և «կոմիսիոնների» անճոռնի մուտքերն ու աստիճանները։ Դա թվում էր «տրամաբանական» քանի որ նոր «օբյեկտների» համար կարծես տեղ չկար։ Գործում էին պետական «օբյեկտները»՝ գրաախանութները, մթերայինները, հացի խանութները, և այլն։ Հետագայում, հանրախանութների տարածքները արդեն վարձով էին տրվում նույն «կոմիսիոն» խանութներին։
Ինձ դեռ այն ժամանակ, իսկ ես երեխա էի, անհանգստացնում էր, որ մայթի չափսը փոքրացել է Երևան քաղաքի ամենատարբեր տեղերում։ Փողոցով անցնելը դարձել էր «տուպո» անհարմար․ պետք էր հա շրջանցել ընդհատակ տանող մուտքերը։
Ու ես մտածում էի՝ չէ՞ որ մեկ(կամ մի քանի) հոգի բացել է այդ խանութը/սրճարանը, և պարզ չէ երբ այն կփակվի, ինչքան ժամանակ կգործի, իսկ այդ մուտքը անցնելու տեղ չի տալիս անհամեմատ շատ քանակությամբ մարդկանց, որոնց մտքին էլ չկա այդ խանութ/սրճարան մտնելը։
Եվ ահա հիմա, անցնելով քաղաքի տարբեր տեղերով ես նկատում եմ դեպի ներքնահարկ տանող այդ անցումները․ լքված, աղբի, ցելոֆանների կուտակման տեղ դարձաց, (քամու պատճառով, ոչ մի պոեզիա) և երբեմն այնտեղ նկատվում են մոռացված «վարձով է տրվում» թղթիկները։
Քաղաքի կենտրոնում, իհարկե, գրեթե բոլոր տարածքները օգտագործվում են։ Բայց նայեք՝ քանի վարձակալող, խանութ, և ուղղություն փոխեց նախկին «Օրֆեյ» խանութը, իսկ հիմա կարծես կրկին փակ է։
Բայց դա կենտրոնում։ Գնացեք, ասենք, Արշակունյաց, անցեք նախկին «Հայրենիք» կինոթատրոնի մոտակայքում։ Ոչ մի գործող խանութ ներքնահարկերում, միայն մոռացված մուտքեր են։ Իսկ քայլելը այդ փողոցով դժվար է։ Չե, մենակ քայլելը դեռ լինում է։ Բայց երկուսով՝ արդեն բարդ է։ Ես գրեթե ամեն օր անցնում եմ այնտեղ առնվազն մեկ գործընկերոջս հետ։ Զբոսնելու ժամանակ մենք զրուցում ենք։ Բայց մեր զրույցը ընդհատվում է՝ մեկ պատով, որը գարեջրի տուփերից է կառուցված մայթի մեջտեղում, մեկ այդ հիմար ոչ մի տեղ տանող աստիճանների պատճառով, մեկ նոր «օբյեկտի» կողմից տեղադրված հիմար սյուների պատճառով։
Այո, հնարավոր է կամ անցնել մեկը մյուսի հետևից, կամ շրջանցել պատնեշները տարբեր կողմերից, երբ նրանք մայթի մեջ տեղն են։
Իսկ «Հայրենիք»-ի դիմացը անկյունագծով կա պարկովկայի տեղ։ Հենց մայթի, հենց տրոտուարի վրա։ Նույնիսկ գծած է այդ տեղը։ Իսկ անցնելու տեղ չի լինում երբ մեքենանրը այնտեղ կանգնած են։ Պատին քսվելով է անցնում ժողովուրդը։
Այդ ամենը ստորացնում է, նվաստացնում է։ Ու ստորացնում է բոլոր անցողներին, լինեն նրանք մեծահարուստ, բոմժ, պրոլետար, թե բոհեմի ներկայացուցիչներ։
Այդ իսկ պատճառով ես ունեմ մի երկար ցանկ քաղաքում, որտեղ չեմ սիրում անցնել։
Որովհետև այնտեղ անցնելը՝ դիսկոմֆորտ է։
Մի քանի լավ բան եղավ՝ սիրահարների այգին (որը անվանափոխվել է դեռ 1984 թվին, պարզապես շատերը այդ մասին իմացան վերջերս), հարավ-արևմտյան/բանգլադեշ, և Ավանում այգիների զարգացումը։ Վերջին երկուսը տեղով նենց դիսկոմֆորտ էին, որ միևնույն է խուսափում եմ նրանցից։ Ինչու՞ են դիսկոմֆորտ։ Որովհետև տուփերի մեջ հաճելի չէ, գեղեցիկ բան չկա, անելու բան էլ չկա։ Այնտեղ անելու բան ունեն միայն այնտեղ ապրողները։ Ու դա այլ պրոբլեմ է որի մասին առանձին կգրեմ։
Եվ ընդհանուր առմամբ կանաչ հասարակական տարածքները կտրուկ պակասեցին։ Օպերայի շրջակայքւմ զբոսնել արդեն վաղուց չի լինում։ Տեղ չկա զբոսնելու։
Հա, հրապարակն էր մնացել։ Դատարկ հրապարակը՝ ի՞նչ։ Շուրջը ալլեյաներ կային։ Այն տեղով կարելի էր զբոսնել։ Հրապարակը ռեալ օգտագործվում էր երբ անկունագծով անցնելով ճանապահրն ես կտրում, կամ եթե խաղում ես այնտեղ, կամ եթե հավաք ա։
Իսկ առորյա զբոսնելու համար ծառերի հովի միջի ալլեյաներն էին։
Հիմա այնտեղ կարելի է գտնվել միայն փող վճարելով՝ սեղանիկ վարձելով։
Ես այդ կորուստը շատ ծանր եմ տարել։ Ու ես շատ հազվադեպ եմ զզվանք զգում։ Բայց սա այն դեպքն է երբ ես զզվում եմ այնտեղի սրճարաններից, քանի որ նրանք մեր տարածքը, իմ տարածքը – խլել են։ Այդ պատճառով ես այդ սրճարաններում չեմ լինում, որ իրանց չվճարեմ։
Մի անգամ «բլոգերների» հանդիպում էր, հավաքվում էին Բաղրամյանի վրա, հետո չգիտես ինչու տեղափոխվեցին Աբովյան։ Աբովյանի այն սրճարանը, որտեղ առաջ բուլվար-փողոց էր։ Երևանին յուրահատուկ բուլվար-փողոցն էր։ Անի հյուրանոցից մի քիչ բարձր։
Անունը սրճարանի շատ կեղծ էր՝ «յոթանասունականների Երևան» կամ ինչ որ տենց բան։ Շատ ծարավ էի, ու սոված։ Այլ տեղ լիներ, լիքը բան կպատվիերի, բայց ո՞նց ես կարող էի վճարել նրա համար, որ իմ փողոցով ես այլևս չեմ կարող անցնել այնպիսի կոմֆորտով ինչպես առաջ։
Ես ոչ միայն չպատվիրեցի ոչ մի բան, այլ և ցվրվեցի քիչ անց, քանի որ հասկացա․ կոմպանիան իմը չէ։ Ու պարզ է ինչու են իրանք այդ սրճարանում։ (Կայֆոտ ցվրվելու ձև ունեմ, թե իբր կներեք, մայրիկս չի թողնում ուշ տուն վերադարնալ)։ Իսկ իրանք չհասկացան, մտածեցին ես էկոլոգ եմ այդ պատճառով եմ անհանգստանում մի երկու կտրած ծառի համար։ Էկոլոգ էի ներկայացել էլի։ ՎՎՖ-ից։
Ու ոչ միայն այդ սրճարանը․ կենտրոնում ինչ կատարվում է՝ աղետ է։ Աբովյան փողոցի վրայի տուփերը, Սայաթ-Նովայից մինչև Մոսկովյան։ Ո՞նց ա ձեր ձեռքը գնում այնտեղից բան առնել։ Ո՞նց։ Ցավոք, այնքան երկար կարող եմ շարունակել ցանկը։
Հիմա լավ․ Ի՞նչ ենք կորցնում հասարակական տարածքների հետ։
Հասարակական տարածքը դա այն հիմքերից մեկն է, որը բնակիչներին աջակցում է իրենց հասարակություն զգալ։ Քաղաքացի զգալ։
Երբ հասարակական տարածք չկա, բնակիչները մեկուսանում են։ Նրանք առանձին-առանձին իրենց այսօրվա մանր հոգսերի մասին մտածող մարդիկ են։
Նրանք հասարակություն չեն այլևս։
Կարծում եք սլուչա՞յնո որ օպերայի հրապարակը չունենք էլ։ Երկու հրապարակ ունեինք։ Մեկը՝ պաշտոնական, փուչիկներով ցույցերի, կյանքը ինչ լավն է կեղծ վիճակների համար, իսկ մյուսը՝ ժողոովրդի։ Թամանյանը ժողովրդական տուն էր չէ նախագծում։ Ո՞րտեղ էին հավաքվում Տիգրան Պետրոսյանի շախմատի տուրնիրներին հետևելու համար։ Լենինի հրապարակու՞մ։ Բնավ ոչ։ Ժողովրդական հրապարակում, որը այժմ կոչվում է «ազատության» բնավ չի գործում։ Ինչպես և ազատությունը։
Մենք սոցիալ ենք, ու անսոցիալ մնալը հասարակությունը տանում է ոչ առողջ լինելուն։ Այո, այն նույնպես լինում է առողջ կամ վատառողջ։
Ես հիանում էի նրանով, թե ինչ առողջ է մեր հասարակությունը, ինչ հավես է հասարակական տրանսպորտից օգտվելը, նույնիսկ մարշուտկաներում։ Բայց այսպես գնա՝ անցողիկ է․ Մեծերին տեղ տվող չի լինի մի տաս տարի անց, փողոցներում զրուցող նույնպես։ Միայն փոքրիկ կոմպանիաներ, ախպերություններ։ Կլինի տիպիկ պոստ-ինդուստրիալ կապիտալիստական հասարակություն, երբ բոլորը միայն իրանց մասին են մտածում, իսկ ինքնասպանությունների թիվը, որը առողջ հասարակության լակմուսային թուղթն է՝ կտրուկ կաճի, ինչպես եվրոպայում։
Կարծես սենց էլ լինելու է։ Իսկ Երևանցիները որպես շերթ, որպես քաղաքացի, որպես քաղաքը (այսինքն իրենց իսկ հայրենիքը) սիրող ու գնահատող շերթ վերանալու են։ Իսկ եթե չեն սիրում, կոմֆորտ չեն զգում, Երևանյան կյանքով չեն ապրում, էլ ի՞նչ են ստեղ անում։ Կգնան էլի, ով կարա։
Ու հետո կասեք՝ հայ ազգի լավագույն զավակները հարստացնում են այլ քաղաքակրթություններ։ Բա ինչի՞ համար չգնան։
Փողի համար չեն գնում բնավ։ Գնում են այն պատճառով որ այստեղ չեն սիրում ապրել։ Իսկ ի՞նչ ա մնում սիրելու։ Մի բան ունեինք՝ հասարակություն
Ու դա է պատճառը, որ այսքան մարդ դեմ է ամառային դահլիճը քանդելուն։ Երբ Մելիքը ասաց՝ Սինեմատեքի ու Լանգլուայի պատմություններն են հիշեցնում – ես ժպտացի։
Որովհետև նույն տպավորությունը իմ մոտ էր։
Լանգլուա, Սինեմատեք, հասարակական վայր։ Լրիվ նույնն էր։
Ու հուսով եմ քանդեն թե չքանդեն, այս պահը կլինի հասարակության զարթունքի խթանիչ։ Ու մենակ մենակ չեն կանգնելու տղերքը «Սևան» հյուրանոցի մոտակայքում, կամ նախկին ակադեմիայի շենքի մոտ։
ու տենց
Սուրեն տեր-Գրիգորյանը, «Քաղաք» հեռուստահաղորդման համահեղինակը, խոսում է կենդանի քաղաքի ու քաղաքացի լինելու մասին։
Հաղորդման այլ մասերը կարող եք դիտել իմ յութուբ ալիքում
ու տենց
1998-ին Լուսինե Գևորգյանը նկարահանել է իր հերթական «Հափենինգը» կամերաման օպերատոր Սուրեն տեր-Գրիգորյանի մասին։ Սուրենը «Քաղաք» հեռուստահաղորդման հեղինակներից մեկն էր։
Հարցնում էր իրան՝
– քաղաքը քեզ սկսեց ճանաչել «քաղաք»-ով
– չէ, ես քաղաքը ավելի լավ ճանաչեցի «քաղաք»-ի միջոցով։
– համաձա՞յն չես որ քաղաքը նման է մեծ պահածոյի։
– չէ։ կարծում եմ որ մեր քաղաքում քաղաքացիներ քիչ կան։
– ո՞վ են քաղաքացիները։
– քաղաքի բնակիչները, ում սիրտը ցավում է քաղաքի համար, ով անտարբեր չէ, ով փոխարենը թղթի կտորը գցի փողոցում, այն կգցի աղբի մեջ։
Այդքան ակնհայտ, տարրական բան է, որ զարմանալի է նույնիսկ տվ-ով լսել։ Կարծես մանկապարտեզից բոլորը հասկանում են, որ ավտոբուսի հետևից չարժի անցնել, և որ աղբը աղբի մեջ է կարելի գցել։
Այդ ինչի՞ պատմեցի։
Որովհետև ստորագրահավաքի ժամանակ անհանար է չնկատել ով ոնց է վերաբերվում։ Եթե տեսնում եմ մարդ, ով կանգնած է փողոցում, (չեմ ասում որ սև է հագնված, ու ծիծակ կոշիկներով, չեմ ուզում ընդհանրացնել) ու չրթում ա սեմուշկա, այո, սեմուշկա, ոչ թե արևածաղիկ, ու իրա ոտերի տակ արդեն այդ արևածաղիկի կճեպների հանրահավաք է, ու եթե այդ մարդուն հարցնել բացոթյա դահլիճի մասին, երբ նա իր բովանդակալից հայացքը բարձրացնի, ու ես ամեն ինչ կհասկանամ։
Կհիշեմ Սուրիկի վերընշված խոսքերը ու կհասկանամ, որ այդ տղան, արզապես նա քաղաքացի չէ բնավ։
ոչ մի պոեզիա։
ու տենց
Մանեհ Թամանյանը հաշվում է ստորագրությունները
(c) Նվարդ
ու տենց
այդքանը քի՞չ ա։
ես դեմ եմ քանդելուն։
պարզապես կառուցելն ավելի էժան ա։
մենք նաև այդքան փող չունենք, որ համակարգչային ծրագրային ապահովման համար վճարենք։
Երկու դեպքն ել համարում եմ անխնայ շռայլություն և անթույլատրելի շքեղություն։
Ունեցածդ չգնահատելը՝ սպառողականության ամենահիմնական նշաններից ա։
Մենք, ի դեպ այլևս չունենք այն ունիկալ ակադեմիայի շենքը, որը քեզ, Նունե, հավանաբար ծանոթ է որպես Հաճարյանի անվան լեզվի ինստիտուի շենք։ Այն արդեն կար, ու ունիկալ էր։
Իսկ եկեղեցիներ մենք ունեինք։
Ես նենց վշտանում եմ, երբ ինձանից երիտասարդ սերունդի մոտ նկատում եմ կոմունիզմի ու «հին բարի ժամանակների» նոստալգիա։ Երեխեք, դուք էն ժամանակ ապրե՞լ եք, ի՞նչ գիտեք ոնց էր։
Հա, վատսունականների նկատմամբ նոստալգիա նույնպես չեմ հասկանում։ Դուք էն սերունդը չեք, դուք այս սերունդն եք։ Ապրեք հիմա և այստեղ։ Ոչ ապագայում ու ոչ անցյալում։ Բոլորը անցյալում են ապրում, այդ պատճառով հասարակությունը ծեր ա ու հիվանդ, ու օդնոկլասնիկների ֆենոմեն ունենք, չնայած այն կհաղթեր «ամենատգեղ դիզայնով սայթ» մրցույթում։
Մենք հիմա ունենք այս Երևանը։ ոչ այն ինչ կար առաջ, այո։ Ու պետք է գնահատել այն ինչ ունենք։
Իսկ դու երբևէ չե՞ս ափսոսել, որ մեր մոտ մինչ քրիստոնեական շրջանից մնաց միայն Գառնիի տաճարը։ Ենթադրում եմ, որ շատ ավելի արտահայտիչ և տպավորիչ տաճարներ պիտի մնացած լինեին, եթե իրանք չքանդվեին, եկեղեցիները հենց իրանց տեղում կառուցելու համար։
Տարբերությունը այն է, որ եթե Կոնստանտինը թույլատրել եր քրիստոնեությունը, ապա Տրդատը հարկադրել է կրոնը փոխել։ Ակնհայտ է ինչու՝ Հռոմը քիչ թե շատ ժողովրդավարական պետություն էր, և «հռոմեական իրավունքը» մինչ օրերս գործում է։
Այ դու հիմա Թիֆլիսում ես, սիրուն ջան։
Ու վստահ եմ որ դուրդ գալիս է քաղաքի զանազանությունը։ Համաձայնվիր, որ Թիֆլիսը իր ունիկալ դեմքը կկորցներ, եթե հին տները, ասենք, Լեսելիձեի վրա ավիրվեին, իսկ տեղը նոր շենքեր կառուվեին։
Իսկ հիմա պատկերացրու որ քեզ պետք է պատմական ֆիլմ նկարահանել։ Ո՞րտեղ ես նկարելու, Երևանու՞մ։ Օրինակ, պետք է հայկական առաջին հանրապետության մասին նկարես։ Առաջին խորհրդարանը ցույց տաս։ Վաաաաայ, ուպս։ Իսկ այն նենց ա ձևափոխած որ ֆսյո։ Էլ ձև չի այդ շենքը օգտագործել։
Գիտե՞ս, Ցյուրիխում, սիրուն ջան, հին քաղաքը ինչ վատ վիճակում ա։ Կիսափթած հոտած շենքեր են։ Իրանց մեջ էլ վարձելը շատ էժան ա։ Բայց իրանց քանդող չկա։ Ինչու՞ – որովհետև զբոսաշրջիկները որ գալիս են՝ ոչ միայն տաճարներով են ֆռֆռում, այլ քաղաքով։ Իսկ քաղաքը՝ դա է։ Հին քաղաքը։ Իսկ այդ հին և նեղ քաղաքի փողոցներով պտտվելն է որ հավես է։ Նույնիսկ եթե այդ շենքի առաջին հարկը խանութ է կամ բառ, տեսքը անփոփոխ է մնացել։ Ու փորձի մեկը դրսից մի բան փոխել։
Իսկ նոր բաներ կառուցվում են։ Ու կենտրոնից դուրս, քանի որ կենտրոնական ինֆրաստրուկտուրան ռետինե չէ։
Մեքենաները ո՞նց անցնեն այդ նեղ փողոցներով։ Մեքենաների մուտքը ընդհանրապես շուտով արգելելու են քաղաքի կենտրոն։
կենտրոնը առանց այդ էլ չափազանց ծանրաբեռնված է։
զարգացնել պետք է ծայրամասերը։
Կենտրոնում արդեն կա մի քանի եկեղեցի (սուրբ սարգիս, կաթողիկե, լուսավորիչ, զորավոր)
Իսկ Ավանու՞մ։ Իսկ մասիվու՞մ։ Իսկ մասիվի հավատացյալ/կրոնապաշտ բնակիչը ինչո՞վ է լավ կենտրոնի բնակչից, որ կենտրոնի բնակչի քթի տակ այդքան եկեղեցի լինի, իսկ իրա տան մոտակայքում չլինի։ Այ Բանգլադեշում այդ դատարկ տեղը սարքեցին՝ ապրեն։
Եթե ինչ որ բան քանդվում է, ապա դա պետք է շատ լուրջ պատճառաբանություն ունենա։ Ասենք, կուկուրուզը այդ պատճառաանությունը ուներ՝ այն ավարիյնի շենք էր։ Իրա մեջ գտնվելը վտանգավոր էր։
Իսկ դահլիճը պետության կողմից պահպանվող շենքերի ցուցակի մեջ էր։ Ո՞նց ես կարծում հանկարծակի՞ է հայտնվել այդ ցուցակում։ Ո՞նց ես կարծում, ո՞վ է ավելի լավ հասկանում, որն է ճարտարապետական արժեք՝ դու – թե ճարտարապետները, որոնք աննախադեպ մասշտաբով միավորվել են ու պնդում են որ այդ շենքը քանդել չի կարելի։
Ի դեպ, ես կարծում եմ, որ ես ճաշակ ունեմ։
Ու ճաշակին ընկեր չկա արտահայտությունը սխալ արտահայտություն է։
Ու եթե դու, Նունե, կարծում ես, որ դահլիճը գեղեցիկ չէ, ապա ես կարծում եմ, որ դու ճաշակ չունես։
Կրկին դա չի պատասխանում այն հարցին ինչու պետք է որևէ բան քանդել կոմունիստների լավագույն տրադիցիաներով։ Եվ հիշեցնեմ, որ եկեղեցին, մայր աթոռը, պետության հետ կապ չունի։ Եկեղեցին ու պետությունը տարբեր են, և եկեղեցին է որ պետք է ենթարկվի օրենքներին բոլորի պես։
Այսպես, ի դեպ, Նորվեգիայում աշխատում են կանայք տերտերներ։ Գիտե՞ս ինչու։ Որովհետև եկեղեցին պարզապես գործատու է։ Էդ ի՞նչ ձև էր, դիսկրիմինացիա անել աշխատողին ըստ սեռի։
Ու այո, կրկնում եմ, աշխարհիկ պետություն է մեր պեետությունը, ազատ, ժողովրդավարական։
Հիմա եկեղեցու մասին՝
1.ՕԿ, եթե այդքան են ուզում հենց այդ տեղում կառուցել, ապա ինչու՞ կինո Մոսկվայի հետևի մեեեեեծ տարածքը, որը այ այստեղ երևում է, չեն օգտագործել, այլ վաճառել եսիմ ում։ Այդ տեղում գոնե եկեղեցին չորս կողմից կերևա։ Իսկ ամառայինի տեղը երկու կողմից պատեր են, չի երևա այդ եկեղեցին։
Նույնիսկ Զորավորը որ բակ մտնես՝ երևում է, ազատ տարածություն կա, որ երևա։
Շատ հավես կլինի եկեղեցու տակով մետրո անցնելիս, որ շենքը դողա, և ասես դժողքից ձայները հիշեցնեն մեղավորներին սպասող ապագայի մասին։ Տենց մարդը աղոթում է, իսկ դժողքից իրան ձեռի հետ վախեցնում են։
Նունե ջան, քեզ հարց։ Եթե դու ունես լավ հարաբերություններ ինչ որ տղայի հետ, առանց իմանալու այլ տղայի, նույնիսկ իրա ֆոտոն չտեսնելով, նույնիսկ իրա մի տող չկարդալով, կթողնե՞ս կգնաս էն մեկին կապելու։
Բա նույնը չի՞։ Դու չգիտես ինչ տեսք կունենա նոր եկեղեցին, դու չգիտես ոչ մի բան, բայց դու պատրաստ ես քանդել այն ինչ ունես, ու որը փաստորեն չես գնահատում։
Հա, ու ի դեպ․ ես անձամբ անցյալ տարի շատ եմ գնացել ամառային դահլիճ։ Հրաշալի համերգային ծրագիր էր, Տիգրան Համասյանից և Նեյչա Ռոքս համերգներից մեծ բավականություն եմ ստացել։
ու տենց
<table style="width:auto;">
<tr>
<td>
<a href="http://picasaweb.google.com/lh/photo/CgQfXk-jEkObcjwN3MnnRQ?feat=embedwebsite"><img src="http://norayr.am/weblog/uploads/2012/04/0001fg5b.png" /></a>
</td>
</tr>
<tr>
</table>
<p>
<a href="http://reckless2.livejournal.com/67070.html"> այստեղից </a><br /> Իսկ երեկ երկու ժամում հավաքվեց ~4400 ստորագրություն, այսպիսով ավելին, քան 13000 մարդ էս մի քանի օրում ստորագրել են բացօթյա դահլիճը պահպանելու համար<br /> Այսօր և վաղը, ժամը 5-7pm, Թամանյանի արձանի տակ, դուք դեռ կարող եք ստորագրել հետևյալ տեքստի տակ՝
</p>
<blockquote style="border-left: 2px solid #FFCC00; padding: 10pt; margin-left: 30pt; background-color: #FFFCEC;">
<p>
Մենք, ներքո ստորագրյալներս,<br /> պահանջում ենք վերականգնել «Մոսկվա» կինոթատրոնի ամառային դահլիճը Երևան քաղաքի մշակութային անշարժ հուշարձանների պետական ցուցակում և կասեցնել այն քանդելուն ուղղված գործընթացները հետևյալ հիմնավորումներով՝<br /> – «Մոսկվա» կինոթատրոնի ամառային դահլիճի կառույցը հանվել է վերը նշված ցուցակից օրենքի բացահայտ խախտմամբ և առանց մասնագիտական հիմնավորման,<br /> – Հայաստանի հեղինակավոր ճարտարապետների միաձայն կարծիքով «Մոսկվա» կինոթատրոնի ամառային դահլիճը (ճարտարապետներ Սպարտակ Կնտեղցյան և Թելման Գևորգյան) հանդիսանում է հայկական արդի ճարտարապետության լավագույն նմուշներից մեկը։<br /> – Գտնում ենք, որ քաղաքային միջավայրի ձևավորումը չպետք է հիմնված լինի քանդելու սկզբունքի վրա։ Այն պետք է տեղի ունենա մշակութային շերտերի կուտակման և համադրման միջոցով։<br /> – Ամառային դահլիճը միակ բացօթյա կինոդահլիճն է (այն նաև ամենատարողունակն է Երևան քաղաքում) ինչի շնորհիվ այդ կառույցը կարևոր դեր ունի քաղաքային մշակույթում։
</p>
<p>
Եթե դուք գիտեք, որ ծանոթները հաճույքով կստորագրեին, բայց իրենց հարմար չէ հասնել Թամանյանի մոտ, ապա կարող եք քաշել պետիցիայի տեքստը <a href="http://norayr.am/tmp/petition_01_final.pdf">այստեղից</a>, հավաքել ստորագրությունները, ու բերել արձանի մոտ<br /> (Լռացնել պետք է միայն երեք դաշտ՝ անունը, մասնագիտությունը, ու ստորագրությունը)<br /> ու տենց
</p>Լսել եմ, կարելի ա պատվիրել տերտերներին որ քասթմ աղոթեն։
Չպատվիրե՞նք մի քանիսին որ աղոթեն բացօթյա դահլիճը փրկելու համար։
_ու տենց _
Հինգից յոթը Թամանյանի արձանի մոտ։ ևս չորս օր։
ու տենց
հետաքրքիր փաստ՝ օպերայի շենքի տեղը առաջ եկեղեցի կար։
_ու տենց _
ու տենց
հարց տաքսիստին։
– իսկ դուք ո՞նց եք վերաբերվում կինո «Մոսկվայի» բացօթյա դահլիճի ոչնչացմանը։
– հա, երեկ տելեվիզրով տեսել եմ, տո իմ վեջը չի, ես ոնց կինո չեմ գնում, տենց էլ եկեղեցի։
– մոյկա հո գնում եք՞
ու տենց
Պետրոսի մոծիվներով․
Վահան Արծրունի։ Ես այնտեղ նվագել եմ, բացոթյա դահլիճի ակուստիկան լավը չէ։
Մեկը հարցներ, բացօթյա դահլիճում ի՞նչ ակուսծիկա՞՞՞
ու տենց
Սա հենց այն դեպքն է, երբ փոփոխությունները սկսվում են ներքևից։ Ու սա կոչվում է հասարակության ինքնակազմակերպում։
Ու այստեղ, երբ չկա քաղաքական, կամ կրոնական/հակակրոնական երանգ, դա շատ լավ երևում է։
Մարդիկ կան, ով զգում է իրենց քաղաքացի, այսինքն այս քաղաքի բնակիչ։ Նրանք գնահատում են ժառանգությունը, գնահատում են իրենց քաղաքը, ու չեն ուզում այն կորցնել։
Դա սպոնտան, ներսից եկող շարժում է։
Ու այն փաստը, որ ֆեյսբուկյան խումբը մեծացավ, այն փաստը, որ ստորագրությունների հավաքը հաջող է ընդանում, այն փաստը որ շատ են մտահոգ մարդիկ, հենց դա, դուխ տվեց քաջալերեց նույն ճարտարեպետների միությանը, որը այլապես կջայլամանար ու ծպտուն չեր հանի։
Իսկ եկեղեցականները զաբիվայուծսյա։ Եթե ճարտարապետները չլինեին, ո՞վ էր իրենց բացատրելու, թե այս անտառի միջի եկրւ քարը արժեք ունի, ո՞վ էր հասկանալու, որ ասենք, Զվարթնոցը՝ գլուխգործոց էր։
Ու ակնհայտ է, ինչու էին երեկվա հաղորդման մեջ Շուռն ու Միսակը նենց անկեղծ ու շվարած, իսկ Արծրունին ու Կոմիտասը վառ օրինակ էին որ դերասանություն անելը բարդ է։
Ի՞նչ են անում վատ դերասանները։ Ունակ չլինելով արտահայտել զգացմունք, նրանք, փորձում են ձայնը բարձրացնել, բղավում են։ Ու այդպես էլ Վահանն ոը Կոմիտասը «Անաստվածներ» բացականչելով էին խաղում։
Ու եթե նույնիսկ նրանք ավելի լավ կառավարեին իրենց, միևնույն է երևում էր, որ կեղծ են իրենց բառերը։ Հա, իրականում թքաց ունեն մեր քաղաքի վրա։ Բայց երկուսն էլ դրել էին իրանց իրանց երազած հավատացյալ ֆանատիկների տեղ։
Իրանք հա փորձում էին խոսակցություն հունը փոխել, պնդելով որ սա հակաեկեղեցական ակցիա է։ Բայց հեչ համոզիչ չէր։ Հասավ նրան, որ Շուռը ասում էր՝ «մենք եկեղեցի կառուցելու դեմ չենք», իսկ անմիջապես իրան ընդհատելով Կոմիտասը բղավում՝ «սա եկեղեցու դեմ է»։
Տենց էլ պետք է լիներ։
Մի քանի հետաքրքիր պահ կար Պետրոսի հաղորդման ընթացքում։
Ինձ ամենաշատը դուր եկավ, երբ Արծրունին ասաց՝
– Ես կխոսամ այդ մասին, եթե մենք հիմա այ այստեղ փռենք նախագիծը շենքի ու կքննարկենք։
Ու այստեղ Շուռը նենց անկեղծ շփոթվեց։ Նա կամաց զարմանքով արտասանեց՝
– Ու՞մ հետ։ Ձե՞ր հետ։
Երբ Պետրոսը հարցրեց Կոմիտասին, ինչի՞ չեն կարող մի հարյուր մետր այն կողմ կառուցել իրենց եկեղեցին, նա պատասխանեց, որ սպոնսորը հենց այդ տեղում է ուզում, ու այնտեղ է վճարելու։
Նենց հարց ծագեց, իսկ եթե սպոնսորը պահանջեր Հանրապետության Հրապարակի մեջտեղում կառուցել, կկառուցե՞իք։
Հետո Կոմիտասը պնդում էր, որ սա այն տեղն է, որտեղ եկեղեցին կանգնած էր, ու Շուռը ուղղեց, որ այդ տեղը չէր։
– Եկեղեցի ասելով ես հենց հիմքի տեղը ի նկատի չունեմ – պատասխանեց Կոմիտասը, եկեղեցի ասելով ես դրա ամբողջ տարածքը ի նկատի ունեմ։
Ու ստեղ հասկանալի եղան Միսակի խոսքերը՝
– Երբ Կլինտոնին հարցրել են, թե սեքս արել ա Մոնիկայի հետ՝ պատասխանել ա որ չէ։ Երբ ապացույցներ գտան, ասեց՝ ես դրան սեքս չեմ ասում»։
Թեև Միսակը շատ վեհ էր խոսում ու հասկանալի չէր երևի լայն մասսաներին։
Արծրունու փորձերը վիճել ինչքանով է դա արժեքավոր շենք ակնհայտ տապալվեցին, քանի որ իրան ոչ ոք չի հարցնում երբ սաղ ճարտարապետները մեկի պես կանգնած պնդում են որ արժեքավոր ա։
Ընդհանրապես, Արծորւնին շատերի աչքից ընկավ, վստահ եմ այդ ընթացքում, այդքան անկապ ու հիմար էր իրան պահում։
Հա, նա ասաց որ իրա տատիկը նույնիսկ ԿԳԲ-ում մի քանի օր ա անցկացրել բոլշեվիկների պատճառով, և հաղորդումից հետո ֆեյսբուկյան խմբում մեկնաբանություն տեսա՝ «պրիլիչնիե լյուձի մենշե չեմ նա նեսկոլկո լետ վ կԳԲ նե զաձերժիվալիս»
Ու Միսակը լավ ասեց, որ պարզապես չինովնիկական սխալ ա ու պետք ա ուղղվի։
Շարունակելի
ու տենց
(c)
This is a link to the online petition: http://www.petitionspot.com/petitions/moscowcinemahall
_ու տենց _
_ու տենց _
Nature Rocks,
Moscow Cinema open hall, Yerevan,
28.10.09
_ու տենց _
դուրս եկա փառատոնից ու ահա՝
_ու տենց _
Лето 2007-го года, после просмотра фильма Трешета в фойе кинотеатра Москва завязался разговор со сценаристом фильма – Паво Маринковичем (Pavo Marinkovic)
Фестиваль Золотой Абрикос, Ереван, Армения
В один прекрасный день к нам постучали двое незнакомцев. Один постарше, и один помоложе. Они оказались соседями, но не такими соседями, которые жалуются, что вы их залили, а такими соседями, которые живут в вашем квартале через здание, и у них не такой, как у вас график подачи электроэнергии