Եթե համեստ որեւէ մի էակ մտնի կինո մոսկվայի կայքը, moscow.am֊ը չէ, հիմա moscow.am֊ը տարբերվում է moscowcinema.com֊ից, նա գուցե եւ սկզբից նկատի որ էջի աջ վերեւի մասում, երբ մկնիկի սլաքը մոտեցնում ես, խաչ է հայտնվում։
Գուցե, նվաստը, սեղմի ու տեսնի ինչ կլինի՝
}}
Ամբողջ էկրանով տարբերակը սա է (2 մբ), ավելի լավ է երեւում։
Այցելուն կխորհի այն մասին թե որն էր այդ ստեղնի իմաստը, ու ինչ եղավ, այնուհետեւ նա կզննի ֆիլմերի ցանկը, ու գուցե նկատի ԼՈԼ անվանումը։
Կմտածի, որ, գուցե, իրականում հայերեն լավ չգիտի, ու գուցե պետք է ճշտել, ինչ է ԼՈԼ֊ը նշանակում ռուսերեն տարբերակում։
այնպես որ զգոն եղեք Կինո Մոսկվայի կայքով շրջելիս։
այնտեղ դուք կարող եք հանդիպել ԼՈԼ֊ը իր լրիվ գեղեցկության մեջ։
ու տենց
Ես մի տարի սպասում էի դիասպորայի հրավեր, փոխարենը քաշեմ, ինսթալ անեմ, ու շփվեմ։ Գիտեի, որ ֆեդերատիվ է, բայց մտքովս չէր անցնում որ ջոյնիդիա հաշիվ ի՞նչ իմաստ կա սպասելու, պետք է կամ այլ սերվիս պրովայդեր գտնել, կամ ինքնուրույն տեղակայել։
Մասամբ դա այն մասին է, ինչքան ենք սովորել կենտրոնացված սերվիս պրովայդերներին։ Ոչ մեկի մտքով չի անցնի ջմեյլ հրավեր սպասելիս առհասարակ էլ փոստից չօգտվել։ Պարզապես մեյլը ավելի շատ բացառություն է, քան կանոն, ներկա համացանցում։
Ու մասնավորապես այն մասին է, որ ես չունեմ ինձ անհրաժեշտ շփումը՝ ընդհանուր հետաքրքրություն ունեցող մեկի հետ խոսեի, գուցե բավական կլիներ միտքս արտահայտել, պատասխանը կգտնեի։ Իսկ սա ընդամենը դիա է, ոչ մաեմո է, ոչ Օբերոն։
Նույնիսկ Հաուսին էր պետք լինում ինչ որ ձեւի շփում, որ հասկանա ինչ անել։ Այսօր այդ մասին հիշեցի, երբ փորձում էի ընկերոջ հետ սիսթեմդ քննարկել։
Ասաց․
֊ բայց ես չեմ հասկանում ինչի մասին ես։
֊ ոչինչ, դու լսի ու պատահականորեն մի համաձայնվիր, կամ համաձայնվիր։
ու տենց
Ես մի տարի սպասում էի դիասպորայի հրավեր, փոխարենը քաշեմ, ինսթալ անեմ, ու շփվեմ։ Գիտեի, որ ֆեդերատիվ է, բայց մտքովս չէր անցնում որ ջոյնիդիա հաշիվ ի՞նչ իմաստ կա սպասելու, պետք է կամ այլ սերվիս պրովայդեր գտնել, կամ ինքնուրույն տեղակայել։
Մասամբ դա այն մասին է, ինչքան ենք սովորել կենտրոնացված սերվիս պրովայդերներին։ Ոչ մեկի մտքով չի անցնի ջմեյլ հրավեր սպասելիս առհասարակ էլ փոստից չօգտվել։ Պարզապես մեյլը ավելի շատ բացառություն է, քան կանոն, ներկա համացանցում։
Ու մասնավորապես այն մասին է, որ ես չունեմ ինձ անհրաժեշտ շփումը՝ ընդհանուր հետաքրքրություն ունեցող մեկի հետ խոսեի, գուցե բավական կլիներ միտքս արտահայտել, պատասխանը կգտնեի։ Իսկ սա ընդամենը դիա է, ոչ մաեմո է, ոչ Օբերոն։
Նույնիսկ Հաուսին էր պետք լինում ինչ որ ձեւի շփում, որ հասկանա ինչ անել։ Այսօր այդ մասին հիշեցի, երբ փորձում էի ընկերոջ հետ սիսթեմդ քննարկել։
Ասաց․
֊ բայց ես չեմ հասկանում ինչի մասին ես։
֊ ոչինչ, դու լսի ու պատահականորեն մի համաձայնվիր, կամ համաձայնվիր։
ու տենց
The neuroscientists ran a magnetic resonance imaging (MRI) test on an Apple fanatic and discovered that images of the technology company’s gadgets lit up the same parts of the brain as images of a deity do for religious people, the report says.
ու տենց
Մտածե՞լ եք ինչու «իրենց» մոտ լիքը բան արվում ա, ու տեղի ա ունենում, իսկ մեր մոտ, ինչ որ մի տեսակ չի արվում։
Ասենք Արթինը պետք է գար Իրանից որ ռոբոտիքսը սկսվեր։
Հաքաթոնը [hackathon] տոնին հակասող միջոցառում ա երբ հանգստյան, տոնական օրը լիքը ցանցառներ հանգստանալու եւ տոնելու փոխարեն հավաքվում են ու ինչ որ լավ բան անում/գրում։
Ասենք այս անգամ Ինս[ծ]իգեյթում հավաքվել էին ու գրում էին զուգահեռ ծրագրավորման համար ազատ գրադարան․
– So, what can cause Hackaton, Pair programming, and other symptoms? Differential!
– Need in a simple abstraction layer for different concurrent programming paradigms?
– Could be. Check the patient’s home, find what he used to consume, test the blood brain thread synchronization barrier, and ask whether he had an affair rendezvous. Also do a full body CSP
– MRI shows nothing. We’ve put patient in coma, in order to test readers and writers throughout his memory.
– Comon we better take a break and go eat pasta
– Bring some for a patient, otherwise he will die from starvation.
[Pager beeps]
The patient enters a critical section, bring the paddles… charging, clean!
– Can you hear us? Almost mutex changes nothing. Deadlock changes everything. You’re healed. Just never smoke in the future and you’ll be ok.
ու տենց
[այստեղից][1]
_ու տենց_
[1]: http://silverwind3000.livejournal.com/130685.htmlՄտածող երեխաները ուշադրությունն են դարձնում իրենց նկատածներին։
Հարց են տալիս, ինչպե՞ս է ստացվում, որ Սանտաները/ՁմեռՊապիները շատ են լինում։ Ինչու՞ են նրանք քշում հեծանիվ/մեքենա, կանգնում խանութների մոտ։ Արդյո՞ք խանութները նրանց վարձատրում են։ Բայց չէ՞ որ օդով թռչող եղջերու ունեցող Սանտան հեծանիվ չի քշի, մեքենա չի նստի։
Ինչպե՞ս է ստացվում որ նրանք այնքան շատ են։ Ինչու՞ են խմում։ Ինչու՞ են կասկածելի նման հարեւանին։ Ո՞րտեղից Լապլանդիայում հայրենական արտադրանքի նվերներ։
Հարցերը պարզապես անթիվ են, իսկ մեծերի տեսությունները չեն դիմանում ամենաթույլ քննադատությանը։
Պարզապես ծնողների հանդեպ վստահությունը այնքան մեծ է լինում, որ ամենալավ լուծումը թվում է չմտածելը։ Արդյո՞ք երեխաներին սիրելով հնարավոր է նրանց ստիպել լինել հիմար, չվստահել իրենց իսկ մտքերին ու վերլուծություններին։
ու տենց
Տիրարի «Իմ կյանքի մասին» ֆիլմում Ռաֆայելը առաջարկում է սուպերմարկետի տեստը։
Այսինքն, սուպերմարկետում գնումների ցանկը լավ նկարագրում է գնորդին։
Համաձայն եմ։
Բայց ես ունեմ նույնիսկ ավելի էֆեկտիվ տեստ։
Այն, ինչ սպառում են, կարող է և խափուսիկ լինել։
Ասենք մի երկու խելացի լավ տղա գիտեմ որ ժամանակին լոխանուծսյա են եղել, այֆոն են առել, հիմա իրան ձեռը տառապում են։
Շատ պարզ տեստ է՝ ինչ է մարդը արտադրում, գեներացնում, ստեղծում։
Կարդաս այ այս Կոնար մկԼաուդի մատյանը ու արդեն պարզ ա ով է նա։
Կամ տեսնես ինչ լուսանկարներ ա անում։ Կամ ինչ ծրագիր ա գրում։
Կամ ինչպես է այս աղջիկը ժամացույց սարքում։
Ու այս ֆաբրիկյան տեստը իմ համար ամենաէֆեկտիվ լակմուս ա դարձել։
Իսկ ինչպե՞ս լինել նրանց հետ, ով ոչ մի բան ել չի արտադրու՞մ։
Ինձ թվում է, որ արտադրողական հզորությունը խելքը եթե կա, ապա օգտագործվում է։ Չի լինում անգործ վիճակում։ Ու եթե չի օգտագործվում, ապա հավանական է, որ պարզապես тупо բացակայում է։
Ուրեմն, եթե կա ու չի օգտագործվում, կամ թվում է թե չի օգտագործվում, դա շատ տարօրինակ է։
Սակայն երկու դեպքում ել՝ զգոն եղեք։
ու տենց
Յութուբը միացնում է բրոադքասթինգի ծառայություն։
Յուրաքանչյուր մարդ կարող է միացնել իր խցիկը, և եթեր ուղարկել ինչ է կատարվում տանը։
Իհարկե, նորություն չէ։ Այդպիսի ծառայություններ արդեն կային։ Ու զարմանալի կլիներ, եթե յութուբը/գուգլը դա չաներ։
Նորություն չէ նաև որ ձեր տեղեկատվությունը պատկանում է մեծ եղբորը, մասնավորապես գուգլի միջոցով․
ջիմեյլի նամակագրությունը նույնիսկ եթե սեփական դոմեն ունենք (իմը չէ)
Վոյս մեյլ/գուգլ վոյսը սպիչթուտեքստ է լինում ու ինդեքսավորվում հարմարավետ փնտրելու համար։
Ջիթոք, չաթեր, վիդեո/աուդիո խոսակցություններ
Լաթիթյուդը անընդհատ ցույց է տալիս ձեր գտնվելու վայրը
(Սմսները սակայն, վիվասելլ/արմենթել/բիլայնների հոգատար հսկողության տակ պահվում են որ ներկայացվեն մեր սեփական հարազատ ՉԿ-ին։
Որից ավելի թեթև չի շնչվում։)
Անդրոիդ հեռախոսը ժամանակ առ ժամանակ սքրինշոթներ ա վերցնում։
Խրոմը ոչ շատ էական, սակայն տեղեկատվություն գուգլին ուղարկում ա։
Իսկ այժմ, մենք ինքներս, մեր ձեռքերով տեղավորում ենք մեր իսկ տանը հեռուստացույց-խցիկ, որը․․․ (թմբկահարություն) նկարագրել է Օրուելը 49 թվին։
Սակայն նա չեր մտածել, որ մենք այդ անելու ենք ինքներս։ և ինքնակամ։
Իհարկե, ֆունկցիան դեռ լրիվ նույնը չէ, սակայն սարսափելու մտածելու տեղիք կա։
ու տենց
[այստեղից][1]
_ու տենց_
[1]: http://reckless2.livejournal.com/84602.htmlПишу по русски намеренно. Чтобы Вам, безграмотным гражданам РА, которым сложно/медленно читать на государственном языке РА, было комфортно.
Попытаюсь классифицировать все доводы за открытие иноязычных школ:
а) Преподавание русского плохо поставлено, многие плохо знают русский.
Давайте улучшать уровень преподавания русского!
б) Можно хорошо выучить армянский и в русской школе
(противоречит предыдущему, однако используется сразу после него, рядышком)
Значит, можно неплохо подучить русский в армянской школе, не так?
в) Право выбора. Родитель,понимаешь, должен иметь право выбора в какую школу отдавать ребенка.
Краткий экскурс в правоведение.
Право ты мы все имеем.
Имеем право на труд – однако столько безработных.
Почему? Потому, что не все способны найти себе работу.
Имеем право выбирать место жительства, однако у меня этого права несколько больше чем у моей соседки.
Почему? – Я востребован везде, а она и здесь не востребована.
Право у нее есть. Вот если наследство привалит, купит она себе замок в Швейцарии, в альпах где нить.
Ну и скорее всего ей разрешат там жить. На птичьих правах, конечно. Лет 14. А после, если сдаст экзамен по немецкому, и расскажет на экзамене о местных традициях, докажет, что интегрировалась в общество, то может и гражданство получит.
А в Австрии с этим делом еще сложнее. Получить право на приобретение недвижимости, если у тебя наследство, и деньги неизвестно откуда, стало оооочень сложно. Им, потому, что не нужны не работающие люди. Им нужны работяги.
Короче, право – оно есть. Но нужно այդքան լինել, чтобы этим правом можно было воспользоваться.
Откройте частную русскую школу, платите за нее – и зеленая Вам дорога. Халявщикам, тунеядцам и лоботрясам – нет!
г) Чем больше языков – тем лучше
Прекрасно, согласен! Лично я – согласен. Лично я считаю, что хорошо бы, знать кроме своего, и де-факто стандарта – английского – языки самых влиятельных культур – французский, немецкий, испанский, русский, а также языки соседей – персидский, грузинский, и да, турецкий.
Однако.
На самом деле, есть необходимость, и есть – роскошь.
Не все могут себе позволить знать много языков. Не говоря о том, захотят ли. Один свой больно так знать, чтобы на нем учиться.
Значит, как на русском учиться – так “чем больше языков – тем лучше”!
А как на армянском – так – “зачем насилие над ребенком?”!
Тот факт, что русский у нас преподается – говорит о том, что государство позволяет себе роскошь.
Я уже не говорю о том, что русские школы – это непомерная роскошь.
В современном мире, как бы это ни было Вам, русскоязычным, больно – нужен английский.
Очень нужен.
Я думаю не ошибусь, сказав, что _только в России_ можно встретить software engineer, не владеющего английским.
Причем их там просто за-ва-лись!
Даже индусы с их sorry for my english(c) гораздо круче – они хотя бы пытаются читать и понимать документацию на английском. Ах, простите, забыл – буржуйском, как вы его называете.
Однако, ближе к делу.
Иранское посольство, да будет Вам известно, финансирует те школы, которые вводят персидский, как иностранный язык, конечно.
Где же посольство РФ? Почему его не беспокоит уровень преподавания русского языка?
Могли бы посодействовать, если что. Или открыть за свой счет русскую школу.
д) Еще с советских времен живет много русскоязычных семей, следовательно – детей. Им сложно в армянских школах.
ОК. Еще с советских времен, лет двадцать уже, как этим людям было западло подучить армянский язык, получается.
А теперь им подавай комфортные условия обучения.
Они несомненно выучят армянский на должном уровне в русской школе.
Дело в том, что люди существа ленивые.
Они не любят учиться, за редкими исключениями.
Учиться, развиваться, работать над собой – это сложно и требует определенных усилий. Это нагрузка на психику, нагрузка на ум.
Однако все мы хотим, чтобы дети развивались, требуем, просим, манипулируем, любыми способами добиваемся, чтобы они выполняли домашние задания, и у-чи-лись.
Так почему же Вы, дорогие мои, не против, что ребенок преодолевая дискомфорт, проходит математику, алгебру, физику, и химию, зная что не все эти знания наверняка ему понадобятся, однако при этом ТАК БЕСПОКОИТЕСЬ о его дискомфорте, когда ему придется учится на армянском, и следовательно придется, на должном уровне его знать.
а) потому, что мы сами плохо знаем.
Так это Ваши проблемы, дорогие, могли бы и подучить лет этак за 20. А могли бы и раньше, вообще-то.
Почему не подучили? Потому, что кто любит учиться, если это не необходимо?
А как может быть армянский – необходимостью?
В этом и отрицание. У вас, дорогие – denial.
И путь от denial к acceptance (принятию) долгий и болезненный.
б) мы то знаем, но другие…
Другие пусть бы сами об этом позаботились. Не понимают задачку на армянском? Վայ քոռանամ ես. А задачу на русском поняли бы, да? Не смешите.
в) ребенку сложно, это насилие над ребенком.
Все, что я вижу, сводится к этому отупляющему комфорту. Потому, что как армянский может быть необходимостью?
Смиритесь же наконец – это необходимость.
Далее, про всемирный заговор, раскрытый Кареном.
Я думаю все проще. Вот в Росийских интернетах ходят разговоры о том, что вот абхазы понимаешь, сидят у них на шее, а как железную дорогу в концессию отдать – так рыпаются.
Проблема в том, что наше մի տեսակ с сомнительной легитимностью руководство, при наших մի տեսակ сомнительных выборах, которое уже что возможно продало, а что нет – отдало в концессию РФ, сейчас должно что-то еще.
А я, как налогоплательших, получающий деньги в буржуйской конторе, и который платит этих налогов до фига, просто, против, чтобы они, мои деньги, так транжирились.
А как насчет госзаказа на переводы книжек с английского, немецкого, французского, того же русского?
Бьюсь об заклад, перевести и издать, или выложить в свободный доступ(которые можно) 1000 книжек обойдется дешевле, чем открыть пару новых русских школ
е) для нас, нашей семьи, русский язык не является иностранным
Вот это совсем гениальная фраза.
Для любой армянской семьи в США, армянский язык не является иностранным.
Однако в США нет государственных армянских школ, при том, что там более проживает пяти миллионов армян. Они сами открывают и содержат свои национальные школы. При этом даже в частной армянской школе в США обучение – на английском. Таковы законы.
Закон есть закон.
_ու տենց _
_ու տենց _
[Շարունակությունը այստեղ][1]
ու տենց
[1]: http://www.womenofarmenia.org/blog/2010/03/25/9-2010-03-25-09-50-00Սա հենց այն դեպքն է, երբ փոփոխությունները սկսվում են ներքևից։ Ու սա կոչվում է հասարակության ինքնակազմակերպում։
Ու այստեղ, երբ չկա քաղաքական, կամ կրոնական/հակակրոնական երանգ, դա շատ լավ երևում է։
Մարդիկ կան, ով զգում է իրենց քաղաքացի, այսինքն այս քաղաքի բնակիչ։ Նրանք գնահատում են ժառանգությունը, գնահատում են իրենց քաղաքը, ու չեն ուզում այն կորցնել։
Դա սպոնտան, ներսից եկող շարժում է։
Ու այն փաստը, որ ֆեյսբուկյան խումբը մեծացավ, այն փաստը, որ ստորագրությունների հավաքը հաջող է ընդանում, այն փաստը որ շատ են մտահոգ մարդիկ, հենց դա, դուխ տվեց քաջալերեց նույն ճարտարեպետների միությանը, որը այլապես կջայլամանար ու ծպտուն չեր հանի։
Իսկ եկեղեցականները զաբիվայուծսյա։ Եթե ճարտարապետները չլինեին, ո՞վ էր իրենց բացատրելու, թե այս անտառի միջի եկրւ քարը արժեք ունի, ո՞վ էր հասկանալու, որ ասենք, Զվարթնոցը՝ գլուխգործոց էր։
Ու ակնհայտ է, ինչու էին երեկվա հաղորդման մեջ Շուռն ու Միսակը նենց անկեղծ ու շվարած, իսկ Արծրունին ու Կոմիտասը վառ օրինակ էին որ դերասանություն անելը բարդ է։
Ի՞նչ են անում վատ դերասանները։ Ունակ չլինելով արտահայտել զգացմունք, նրանք, փորձում են ձայնը բարձրացնել, բղավում են։ Ու այդպես էլ Վահանն ոը Կոմիտասը «Անաստվածներ» բացականչելով էին խաղում։
Ու եթե նույնիսկ նրանք ավելի լավ կառավարեին իրենց, միևնույն է երևում էր, որ կեղծ են իրենց բառերը։ Հա, իրականում թքաց ունեն մեր քաղաքի վրա։ Բայց երկուսն էլ դրել էին իրանց իրանց երազած հավատացյալ ֆանատիկների տեղ։
Իրանք հա փորձում էին խոսակցություն հունը փոխել, պնդելով որ սա հակաեկեղեցական ակցիա է։ Բայց հեչ համոզիչ չէր։ Հասավ նրան, որ Շուռը ասում էր՝ «մենք եկեղեցի կառուցելու դեմ չենք», իսկ անմիջապես իրան ընդհատելով Կոմիտասը բղավում՝ «սա եկեղեցու դեմ է»։
Տենց էլ պետք է լիներ։
Մի քանի հետաքրքիր պահ կար Պետրոսի հաղորդման ընթացքում։
Ինձ ամենաշատը դուր եկավ, երբ Արծրունին ասաց՝
– Ես կխոսամ այդ մասին, եթե մենք հիմա այ այստեղ փռենք նախագիծը շենքի ու կքննարկենք։
Ու այստեղ Շուռը նենց անկեղծ շփոթվեց։ Նա կամաց զարմանքով արտասանեց՝
– Ու՞մ հետ։ Ձե՞ր հետ։
Երբ Պետրոսը հարցրեց Կոմիտասին, ինչի՞ չեն կարող մի հարյուր մետր այն կողմ կառուցել իրենց եկեղեցին, նա պատասխանեց, որ սպոնսորը հենց այդ տեղում է ուզում, ու այնտեղ է վճարելու։
Նենց հարց ծագեց, իսկ եթե սպոնսորը պահանջեր Հանրապետության Հրապարակի մեջտեղում կառուցել, կկառուցե՞իք։
Հետո Կոմիտասը պնդում էր, որ սա այն տեղն է, որտեղ եկեղեցին կանգնած էր, ու Շուռը ուղղեց, որ այդ տեղը չէր։
– Եկեղեցի ասելով ես հենց հիմքի տեղը ի նկատի չունեմ – պատասխանեց Կոմիտասը, եկեղեցի ասելով ես դրա ամբողջ տարածքը ի նկատի ունեմ։
Ու ստեղ հասկանալի եղան Միսակի խոսքերը՝
– Երբ Կլինտոնին հարցրել են, թե սեքս արել ա Մոնիկայի հետ՝ պատասխանել ա որ չէ։ Երբ ապացույցներ գտան, ասեց՝ ես դրան սեքս չեմ ասում»։
Թեև Միսակը շատ վեհ էր խոսում ու հասկանալի չէր երևի լայն մասսաներին։
Արծրունու փորձերը վիճել ինչքանով է դա արժեքավոր շենք ակնհայտ տապալվեցին, քանի որ իրան ոչ ոք չի հարցնում երբ սաղ ճարտարապետները մեկի պես կանգնած պնդում են որ արժեքավոր ա։
Ընդհանրապես, Արծորւնին շատերի աչքից ընկավ, վստահ եմ այդ ընթացքում, այդքան անկապ ու հիմար էր իրան պահում։
Հա, նա ասաց որ իրա տատիկը նույնիսկ ԿԳԲ-ում մի քանի օր ա անցկացրել բոլշեվիկների պատճառով, և հաղորդումից հետո ֆեյսբուկյան խմբում մեկնաբանություն տեսա՝ «պրիլիչնիե լյուձի մենշե չեմ նա նեսկոլկո լետ վ կԳԲ նե զաձերժիվալիս»
Ու Միսակը լավ ասեց, որ պարզապես չինովնիկական սխալ ա ու պետք ա ուղղվի։
Շարունակելի
ու տենց
Պատճենած-փակցված է ֆեյսբուկյան ընկերոջ՝ Գայանեի նոթից․
Հանկարծահաս սեքսն ու կանանց կաստայի իմաստնությունը …Share
Wednesday, March 10, 2010 at 5:51pm
Պապս հիվանդանոցում էր, ճաշ եփեցի տարա… ու ծանոթացա կողքը պառկած տավուշցի մի տղայի հետ, որին կինն էր նայում:
Կինը հետս արագ ընկերացավ. ասեց, որ տպավորվել էր պապիիս հետ իմ հա լրճկվելով, իրանց հետ կատակելով, մեկ էլ մազերիս անիմաստ շարժով:
Մտա կողքի սենյակ պապիիս ճաշը նախապատրաստելու, ինքն էլ մտավ հետևիցս:
Արդեն հասցրել էր տեղեկանալ, որ ամուսնացած չեմ, բայց առաջին ռեակցիան հանգիստ էր եղել, քանի որ կարծել էր, թե 18 եմ, բայց քանի որ մաման պահը չէր կորցրել ու դեմքին էր հասցրել ողջ ճշմարտությունը՝ իմ ահռելի տարիքը, 2-րդ ռեակցիան եղել էր սարսափահար, բայց արագ աֆեկտը զսպող ափով բերանը փակելով ու աչքերում մի ակնթարթում գոյացող վշտով… հայացք, որ ասում ա, դժբախտ ես, բայց ի՜նչ անեմ, մաքսիմում ցավակցեմ… հա, մեկ էլ խրատեմ, որ վախտն ա!
Դե ես էլ ինձ չէի կորցրել ու իմ հերթին պարզել, որ 24 տարեկան ա ու ունի 2 երեխա, մեծը՝ 6 տարեկան:
Մտավ հետս սենյակ, ասեց, գիտե՞ս, ստեղ էնքան էժան ա ամեն ինչ, էրեկ գնացի ինձ լիֆ առա, շատ եմ սիրում տիգրյոնկա, – հանեց ցույց տվեց, – ու սենց կրուժավայով տրուսիկ, – էդ էլ ցույց տվեց, – մեկ էլ գիտե՞ս ինչ եմ առել, կանացի բրիտվա, ես դրանք եմ օգտագործում, էնքան լավն են: Նայի՜:
Շուռ եկա տեսա վարդագույն բրիտվան, գլխով արեցի, շարունակեցի բուտերբրոդս սարքել:
Ասեց, բա ինչի՞ չես ամուսնանում, ասեցի, դե՜….. ու լռվեցի…… միշտ էս հարցի վրա լռվում եմ, որովհետև չեմ հասկանում, թե ոնց ա հարց տվողի գլխում էդ հարցը ձևավորվում, հա ուզում եմ մեխանիզմը պատկերացնեմ, բայց չի ստացվում…… Շարունակեցի կմկմալ, որ մի «պատճառ» գտնեմ, «պատճառ», որ Տավուշի խուլ գյուղի աղջկա համար ընդունելի լինի…. Որովհետև միակ «պատճառը», որ գլխումս պտտվում էր՝ դե «չեմ սիրում ոչ մեկին»… բայց սա ես ո՞նց ասեմ… կմտածի էս լրճկվա՞ծն ով ա, ишь чего захотела… տարիքիդ նայե՜մ, պրետենզիաներիդ նայե՜մ, հայ-հա՜յ… Հա ի դեպ Տավուշը լավ գիտեմ. շատ եմ գնացել հետազոտությունների ու միշտ կանացի հարցերով ու միշտ կանանց հետ:
Ասեց, բա դու՞ ինչ բրիտվայով ես անում: Ասեցի, դե եսիմ: Ասեց սրանցով արա, երկար են դիմանում, հատուկ կանացի են: Ասեցի դե ես բրիտվա չեմ օգտագործում առանձնապես: Ասեց, բա ինչո՞վ ես անում, ասենք, ոտքերդ, բացատրեցի, թևերդ՝ բացատրեցի: Ասեց, բա կանացի՞դ……………. շշկռվեցի…………. Ասում եմ, կանացին ո՞րն ա… Ասում ա, դե կանացիդ, կանացի մասերդ: Ասում եմ, իմ մոտ ամեն ինչն էլ կանացի մաս ա ու ծիծաղում եմ մանթրաժից: Ցույց ա տալիս ձեռքով, – դե էստեղերը…: Ընթացքում արդեն սկսել էի կռահել՝ ինչ ա հարցնում, բայց Տավուշ, խուլ գյուղ, 17-ում ամուսնացած, որը ինձ հենց նոր հարցնում էր, թե դու ոնց ես նորմալ նայում սթրինգին, կամ մամաները թողնում ե՞՞՞՞՞՞՞ն դա……… Ու չի տեղավորվում իմ գլխում իրա սափրած «կանացին», մի քանի հեռացված ատամն ու միամիտ հայացքը:
Էդ բոլորը մի կերպ սինխրոնացնելուց հետո, խփում ա հաջորդ շոկը, բայց ինքը ո՞նց ա ինձ էդ հարցը տալիս: Ախր իրա «աշխարհում» իմ չամուսնացած լինելը պիտի իրա մոտ էլ հարց չառաջացներ: Բայց էս մարդը ռեալ պատասխանի ա սպասում ու տարակուսած ա սպասում, ու ինչքան երկարում ա իմ կմկմոցը, էնքան էս մարդու մոտ «կասկածներ» են առաջանում, որ «չէ», ու էնքան էդ կասկածներից տարակուսանքը դառնում ա «չհասկացա, ո՞նց»:
Ու առանց էլ սպասելու պատասխանիս, ասում ա.
– Գիտե՞ս, տենց լինում ա, մանավանդ, որ դու հիմա արդեն 26 ես… արդեն ժամանակն ա, կարող ա տենց լինի, որ, – ու ես մտածում եմ, չլինի՞ հիմա կասի մի բան, որից տեղում կուշաթափվեմ ու կտեղափոխվեմ 3-րդ հարկ՝ ռեանիմացիա, օրինակ, «ի՞նչ կապ ունի ամուսնացած լինելը»…… ու լսում եմ – տենց պատահում ա, որ աղջիկներին, առանց հարցնելու…… փախցնու՛մ են!!! Բա որ գան քեզ, դու էլ արդեն 26 ես, ու փախցնե՛ն, ի՞նչ ես անելու!!! – ասեց սարսափած ու իմ անհասկացողության վրա զարմացած դեմքը:
Ես թևաթափ եղա… Իրա տրամաբանությունը հասկանալու փորձերից, զգացի, որ դիոդներս հերթով վառվում-տրաքում են… ու թողեցի էդ անհաս զբաղմունքը:
Եկավ կանգնեց փոքրիկ սառնարանի մոտ, որի վրա հաց էի կտրտում, հենվեց արմունկներով, ասեց, – կյանքը դժվար ա, դժվար բան ա ապրելը… – ու դուրս եկանք:
Հ.Գ. 1. Բոլոր դեպքերն ու դեմքերն իրական են, նոթս էլ գեղարվեստական չի!
Հ.Գ. 2. Բոլոր նրանց, ում մոտ կասկածներ կառաջանան, պատասխանեմ. իրա ամուսինն իրան չէր փախցրել:
(c) Գայանե Ղազարյան
_ու տենց _
Քանի տարի աշխատում եմ տարբեր տեղերում, միշտ լսում եմ ծանոթներից՝ «բա ո՞նց անենք ձեր մոտ ընդունվենք»
Տղերք/Աղջկեք, ո՞նց չի հասնում ձեզ որ բան էլ պետք չի անել։
Պետք ա մասնագետ լինել։ Չընդունողի մերը։
Հարցազրույցների սաղ ացտոյ գիտելիքներով մարդիկ են գալիս, «ընդունեք – կսովորեմ» վիճակներով։
Իսկ որ հարցնում են՝ «ինչի ես ուզում մեր մոտ գալ՞» ու պատասխանում են՝ «ազատ ժամանակ շատ կա, բան ու գործ չկա, իսկ ես ուզում եմ սովոտել» ես չեմ դիմանում, ասում եմ՝ «դրանից էլ լավ բա՛ն։ Լիքը ժամանակ կա ուզածդ բանը սովորել»։
Չէ էլի։
Նենց հույսով ենք սպասում՝ գոնե այս մեկը հասկանա, գոնե այս մեկը լավը լինի։
Բա մեզ պե՞տք չեն լավ տղերք։ Բա մենք չե՞նք ուզում լավ մասնագետիհետի ու հետաքրքիր մարդու հետ աշխատել։
Ի դեպ, իմ նկատելով, հետաքրքիր մարդիկ միշտ էլ լավ մասնագետներ են։ Երբ անհամ մարդ եմ տեսնում, արդեն կասկածում եմ, որ լավ մասնագետ է։
Ու դուք ինքներդ եք նենց անում, որ հետո շեֆերը մի ացտոյ ծանոթ կբերեն, մտածելով, դե որ սաղ մի բան չեն, թող ծանոթը լինի, լավություն կանեմ, բարեկամի ընտանիքը մի քիչ ապահով կլինի։
Չէ էլի։
Բա որ հետո հարցնում են՝ «ո՞վ ա տեղավորել»։ Ապեր հիմա ո՞նց պատասխանեմ։ Բարեկամներս էլի։ Զատկի կղզից նավապետ հայրս զանգեց խնդրեց։ Չէին կարող հրաժարվել։
Էլ չեմ ասում, որ ախր փողի համար չէ, նեուժե՞լի ձեզ չի հետաքրքրում ձեր գործը, որ ինքներդ սովորեք։
Ինչքան «էփլ» չեմ սիրում, բայց Ջոբսը լավ խոսքեր ուներ՝ «արա այն ինչ սիրում ես, փողը ինքը կգա»
_ու տենց _
[այստեղից][1]
_ու տենց _
[1]: http://reckless2.livejournal.com/48321.html
http://www.tineye.com reverse image search engine-ը օգտագործելով բարդ չէ համոզվել, որ «Առավոտի» աշխատակիցը փնտրել է «Սաակաշվիլի» և Գարսիային գտնելով այստեղ ու բնավ չկասկածելով որ նա մեր հարևան երկրի նախագահն է, խփել է հոդվածի մեջ։
_ու տենց _
[այստեղից][1]
ի դեպ, միացե՛ք՝ [house_am][2]{.lj-user}
_ու տենց_
[1]: http://community.livejournal.com/house_am/5259.html
[2]: http://house_am.livejournal.com/
[Այստեղից][1]
_ՈԻ ՏԵ՛ՆՑ _
[1]: http://sard.hetq.am/2009/10/22/nubarasheni-dpro/#more-375այ այսպես ես քաշել եմ երկու հորյուր կբ վեց մբ/վայրկյանը արագությամբ
իսկ այսպես ես քաշել եմ երկուհարյուր մեգաբայտ/վայրկյանը արագությամբ (դե ջիջիլ) երեսուն մեգաբայտանոց ֆայլ
իսկ ինչպես դա ստացվեց, երբ մեր օֆիսում դիալափին համեմատելի կապ ա՝ կգրեմ մյուս անգամ։ 🙂
ու տենց
Զզվել եմ երբ հարցնում են արդյոք հա՞յ եմ։
Ու քիթս ցույց տամ որպես ապացույց։
Այո, ու զզվել եմ որ ինձ հարցնում են թե որտեղից եմ։ Ինչի՞։
Զզվել եմ «այստեղ եմ ծնվել»-ը մեջբերելուց։
Այսօրվանից բոլորին պատասխանում եմ որ իմանան, որտեղից եմ եգած իրականում։
Զատկի(Պասխի, կամ Րապանույի, եթե զերծ մնանք իմպերիալիստալան անվանումներից) կղզից։ Որը խաղաղ օվկիանոսում ա։ Հենց այդտեղից։
Ու գիտե՞ք, դեռ տենց մարդ չի եղել, որ չհավատաց։ Լրիվ ճմարիտ է հնչում նրանց համար, որ պապերս գաղթել են այնտեղ ցեղասպանության օրեն։
Իմ ռուսական ակցենտն էլ իհարկե պոլինեզիականի մի բարբարից է առաջացել։
տենց էլի։ ասեմ իմանաք որտեղից եմ։
որ էլ չհարցնեք։
ու տենց
ու տենց
(02:52:22) S: իսկ դու ինչու քնած չես
(02:54:57) chnorik: ։Ճ
(02:55:03) chnorik: ես ՍՔ գնացի
(02:55:12) chnorik: այնտեղ քննարկեցինք քաղաքական իրավիճակը
(02:55:24) chnorik: ուրախացանք երբ ուղիղ եթերում նալբանդյանին ցյուրիխում տեսանք
(02:55:38) chnorik: դե որ մեր տղերքը շվեյցարիա են գնում էդ կտրվածքով
(02:55:55) chnorik: իմանայի ցյուրիխ գնացող մարդ կար կխնդրեյի հեծանիվս բերեր
(02:56:14) chnorik: հուզվեցինք երբ համբուրվեցին կլինտոնի հետ
(02:56:29) chnorik: ու մեր ժողովուրդների դարավոր բարեկամության համար խմեցինք
(02:56:33) chnorik: ու տենց
_ու տենց _
– Ես ազա՛տ եմ – երեկ ասաց Մերին և դատարկեց հերթական գարեջրի գավաթը:
Մերին սիրում է խոսքի մեջ անգլերեն բառեր օգտագործել, կարծելով որ դա քուլ ա(այ հենց այսպես), ու երազում է «գնալ այս երկրից»։ Իսկ այն պահին, երբ նա ասաց որ ազատ է, նրա աչքերը «շեշ-բեշ» էին։
Ու ես հիշեցի երկու տարի առաջ Ադբաշյանի խոսքերը՝
– Ես ուզում եմ գնալ Սևան, բայց բենզինի փող չունեմ – ասաց նա և եզրակացրեց – Այսինքն ես ԽՍՀՄ ժամանակ ավելի ազատ էի։
Ուզում էի խորհուրդ տալ Մերիին՝ «դե անմիաջպես մեկնիր նահանգներ» – իմանալով, որ ոչ վիզա ունի, ոչ էլ տոմս։ Ոչ էլ գնալու տեղ։ Բայց նա արդեն պարում էր այլ սենյակում և չէր լսի։
Իսկ ես մտածեցի, որ ազատությունը հակառակ պրոպորցիոնալ է իմացություններին։
Ասենք, երբ ես չգիտեյի Անգկորը ինչ է, ես չէի ուզում այն տեսնել։ Քանի որ Անգկոր տեսնելու հարցը չկար, ես չէի մտածում, ազա՞տ եմ այն տեսնելու, թե ազատ չեմ։ Այ օրինակ հիմա այդ ազատությունը չունեմ։
Բայց իմացությունը այս դեպքում անհրաժեշտության և/կամ ցանկության մասնավոր դեպքն է։
Ինչքան շատ բան գիտես, այնքան շատ անհրաժեշտություն կամ ցանկություն ես ունենում։
Բայց ցանկությունը կամ անհրաժեշտությունը տարբեր է լինում։ Ասենք, ես սիրում եմ շուտ զբոսնել Օտտոյի հետ։
Համալսարանի այգում, տենց ութանց կես։ Ես սիրում եմ շուտ զբոսնել, նախաճաշել, ու շուտ լինել աշխատանքի։
Հետաքրքիրն այն է, որ այս դեպքում ես չեմ տեսնում բոլշեվիկ տատիկ Գոհարին, ու նա իմ վրա չի գոռգռում, որ Օտտոն իրա խոտերը տրորում է։ Ես չեմ տեսնում նաև ոստիկաններին, որոնք կարող էին կպրճկվել թե բա «նամորդնիկ ա պետք հագցնել» շանը։
Ստացվում է, որ եթե ես շուտ եմ զբոսնում, իմ համար կանգնած չէ բոլշեվիկ Գոհարին և ոստիկաններին տեսնելու կամ չտեսնելու հարցը։ Այն պարզապես գոյություն չունի։ Իսկ այն փաստը, որ Գոհարը և ոստիկանները տասնմեկի կողմերը համալսարանի բակում են, ինձ չի հետաքրքրում, քանի որ/եթե ես այդ ժամանակ չեմ զբոսնում։
Ի դեպ, բոլշեվիկ տատիկների հետ պայքարելու ձև գիտեմ։ Երբ նա ձայնը բարձրացնում է, ես ասում եմ՝ «ի՞նչ»։
Նա ավելի ուժեղ է գոռում, իսկ ես ասում եմ՝ «ի՞նչ»։ Նա կրկնում է։ Ես ասում եմ՝ «ի՞նչ»։ Ձեռքս մոտեցնում եմ ականջին, ծիպը չեմ լսում։ Մեկ էլ իրա վրա խցիկն ա ազդում, երբ տեսնում ա ձեռքիս խցիկ, իրան լավ ա պահում, ամաչում ա։
_ու տենց _
Это очень старая история, и у меня долго не получалось ее записать и выложить. Отчасти потому, что хотел проиллюстрирвать видео файлами, а их не было раньше под рукой, чтобы залить в ютуб, а отчасти потому, что не знал, на чем все-таки остановиться, написать ли историю целиком, как было?
Итак, мы с Лилькой и Отто проходили по Алек Манукяна, и не сразу заметили это существо. Оно обошло нас справа, сошло с тротурара на проезжую часть, и только когда его осветил белый свет придорожной лампы, Лилька воскликнула:
– Норик, что это?
– Похоже на собаку, правда? – сиронизировал я.
– Да? Да… а что с ним?
У него не было шерсти. С левой стороны, откуда он нам был виден. Можно было лишь заметить выдающиеся ирокезом волосы около позвоночника – видимо, с другой стороны, собака не была так повреждена.
– Демодекоз… стригущий лишай – какая нить такая фигня – ответил я равнодушно
– Хммм… а как это лечится? – поинтересовалась Лилька
– Или легко и просто одним уколом ивомека, но там вопрос, от него больше вреда или пользы, он сильно бьет по всем органам… а еще от него умирают боксеры и колли… по непонятным причинам.
– А другой способ? – настаивала Лилька
– Мази – долго, иногда месяцами – ответил я, так как помнил, как свою колли Эльбу лечила Лусине.
– А может возьмем у Наташи лекарство и уколем его? – предложила Лилька
“Ну вот, подумал я. Маленькая еще. Верит еще. Хотя это мне и нравится, ведь правда?” – пронеслось.
– Всем не поможешь – черство отрезал я.
– Но этой конкретной собаке поможешь? – возразила она.
– Ну, посмотрим, – неразборчиво замял я тему.
Через некоторое время мы зашли к Наташе(ветеринару), и Лилька завела с ней разговор о демодекозе. Наташа предложила мне взять шприц с ивомеком, носить с собой, и уколоть в следующий раз, когда попадется на пути. Я было хотел взять, но подумал, что меня часто менты тормозят, а я привык нахально себя вести, и на угрозу отвезти меня в участок отвечаю, что у меня с этим проблем нет. Подумал, а что если у меня с собой шприц будет – иди и обьясняй, что для дворняжки лекарство. Кто поверит? Короче , шприц тогда предпочел не брать. И о собаке предпочел забыть.
Все бы было хорошо, если возвращаясь домой с работы, я бы не встретил его под аркой около юридического факультета:
Что-то во мне тогда щелкнуло. Лилька все же повлияла, я стал верить, что да, этой конкретной собаке можно помочь. И вполне в моих силах. Поэтому заметив в универском парке собачников, я попросил их не проходить через арку, чтобы не спугнуть дворняжку, а зайдя домой, и обняв Лильку, я бросился к телефону.
– Наташа, очень тебя прошу, я и за ивомек заплачу, и за бензин – приезжайте уколем эту собаку! Да да, нет – мы с Лилькой ее подержим, а ты уколешь! ОК, жду около главного корпуса университета.
Только Наташа могла согласиться. Я не знаю другого ветеринара в Ереване, кто согласился бы приехать уколоть дворняжку. Или согласился бы так легко.
Однако меня ждал отрезвляющий ушат холодной воды:
– Кто это будет ее держать? – подозрительно спросила Лилька
– Мы – я и ты – воодушевленно ответил я
– А ты меня спросил – с укором поинтересовалась она
– Ну я думал… ладно, собираемся – я захватил джинсовую куртку, длинный поводок, достал из холодильника какую-то дряную колбаску – и через несколько минут мы с Лилькой стояли под той самой аркой и смотрели на собаку.
– Ладно, ты иди жди Наташу около унива, а я пока буду его подкармливать колбаской, чтобы он не надумал уйти – предложил я.
Ну вот так бросаю я ему колбаску, он ею брезгует, если в пыль попаду, и жду. Ожидание штука сложная. Не выдержал, побежал на пост к Лильке. Нет? Нет их еще? Бегу обратно. Опять колбаска.
Подкармливаю. Потом к Лильке. Неужели не приехали? Обратно. Лилька. Арка. Собака пропала.
Черт возьми, где ты? Я стал нервничать. У арки, как у палки два конца выхода. А собаки двигаются быстро. Если я пойду не в ту сторону, то скорее всего, его потеряю и не найду сегодня.
Почему-то решил двигаться в сторону центрального корпуса, и нагнал его где-то там. Увидев меня, собака решила, что назойливое внимание подозрительно и ускорила шаг. Я понял, что лучше издалека за ним последить, чем ходить в ногу лапу. Собака дошла до факультета физики и плюхнулась около ступенек, под солнцем. Я тихо подошел, и кинул ему колбаски. Попал по морде. Выражение ее морды говорило:”Фи, швыряются тут всяким”, она встала, поднялась по ступенькам прямо к двери физфака и там уснула.
“Замечательно”- подумал я, и присоединился к Лильке, ждать Наташу, и поглядывать время от времени не смотался ли наш приятель.
Наташа приехала на ниве с Овиком(тренером), и еще Овиком(не тренером).
– Ну где он?
Я провел их и мы впятером стали подниматься по ступенькам. Собака приоткрыла глаза, и увидев банду решила ретироваться от греха подальше… незаметно пройдя между нами. Мы заслоняли весь проход. Вот пока он думал пройти, я накинул на него поводок. Хотел поймать за шею, промахнулся.
Поводок обхватил его из под живота. Лысый песик запаниковал, и повернувшись, стал бессильно кусать поводок.
– Да он старый – заметила Наташа увидев стершиеся зубы.
При кусании он издавал странные шипящие звуки, и мне стало его так жалко в этот момент, что я решил его отпустить, только бы он так не нервничал.
– Давайте его отпустим – пролепетал я
– Какой отпустим, ара! – возмутился Овик – А ну давай мне шприц! Тааак, а теперь одень на руку куртку, а теперь поверни ее так, чтобы в два слоя. Хорошо. А теперь дай мне поводок!
И так, удерживая одной рукой поводок, Овик другой сделал иньекцию. К этому времени собака уже устала, и просто растерянно стояла, глядя в бесконечность перед собой. Она лишь немного дрогнула в момент, когда игла проткнула кожу. Видимо ее меньше всего волновал укол.
– Нет ты смотри, кожа да кости – посетовала Наташа.
– Все, отпускаем – сказал я
Мы отпустили собаку, она отошла от нас на несколько шагов и стала нас любопытно рассматривать.
Я собирался расплатиться, и благодарил Наташу
– Норик, ну перестань… какие деньги… постой я тебе что-то хотела сказать но забыла
– Ты ему хотела сказать, как его дальше кормить – сиронизировал Овик
– Ах да, точно! Витамины ему давать надо! Демодекоз означает ужасно низкий иммунитет!
– Ага, как я ему витамины…
– В колбаску, Норик, в колбаску
И они уехали. А я стал переживать, что может, у этой дворняжки есть кровь колли, вытянутый нос, и может мы его убили. А вечером того же дня во время прогулки с Отто, он проходил рядом, подошел, повел носом, понюхал издалека, и побежал дальше по своим делам. Я обрадовался очень.
А потом шерсть у него вырастала на глазах, и каждый раз, когда я его видел, он был все более пушистым. Наташа уехала в отпуск в Кобулетти, и вторую иньекцию я сделал самостоятельно. Встретив пса под той же аркой, когда днем заходил с работы домой погулять с Отто.
Интересно, что второй раз он просто позволил подойти к себе, и уколоть. А я не защищался, не одевал куртку. Просто подошел, уколол.
Мне даже показалось, что он связал свое улучшение с иньекцией.
– Ага, как же – рассмеялась Наташа когда я сказал ей об этом
Я стал часто встречать его. По утрам выходя на работу, или гуляя с Отто, видел, как он приходил попить воды у фонтанчика памяти жертвам второй мировой. И если раньше он все больше прятался, незаметно лежал в травке, то потом настроение у него улучшилось, он нашел себе друзей, стал тусоваться, да и поселился рядом с одной сукой в том же садике.
Через год наш приятель представлял из себя такое вот милое зрелище.
Сука жаль была нервная. Вообще, у меня есть теория, что охотники/отсрельщики дворняжек, стараются не ловить/убивать/отстреливать сук, особенно нервных и агрессивных. Потому, что знают, что от них напрямую зависят их будущие заказы и следовательно – заработок.
Что они еще умеют, кроме как собак стрелять?
Так вот сука была нервная и лаяла только завидев нас с Отто. Или иногда на людей. И приятель наш стал с ней за компанию лаять. Ей даже удовольствие доставляло, когда она могла его спровоцировать. И как-то раз, днем, когда я проходил мимо унива по дороге домой, погулять с Отто – заметил, как он лает на приближающегося типа. А тип нагнулся, схватил камень и коварно подошел к нему, ударил камнем по голове, и убежал. А собака даже не испугалась, проигнорировала и камень и боль. Такой крепкой психики у дворняжек обычно не бывает.
Это не важно, важно то, что тогда я понял, что у него уже есть враги.
Я хотел его пристроить. Но кому пристроишь старого слабого пса? Я тока его подкармливал иногда.
Однако зимой, когда стало очень холодно, я посоветовался с Лилькой, и мы решили его взять. Она сказала, что будет его выводить, и возьмет на себя ответственность.
И как-то вечером мы собрались, взяли поводки, чтобы его забрать. Но было поздно, я был уставший, как всегда недоспавший. И решил отложить на следующий день, потому, что сложно было бы в ту ночь. А на следующий день мы были заняты, не то забыли, а еще на следующий день, я после работы зашел в Айгестан, купил чего-то, как всегда, и пошел по Чаренца домой.
Шел мелкий снег. Недоходя до факультета биологии я увидел нашего “приятеля” валяющегося на боку
Снег тихо покрывал его мордочку. Мне стало плохо, я не понял, и у меня был денайял.
Рассказал Лильке. Мы пошли вместе на него посмотреть. Снег еще больше накрыл его.
– Он хорошо выглядит – сказала Лилька нагнувшись, и осмотрев внимательно
– Трупы хорошо не выглядят
– Ну… я имею в виду, он не от голода/холода похоже умер
– Машина?
– Знаешь, все-таки никаких видимых повреждений
– Отравили наверное. У него были враги.
– Наверное.
Через несколько дней я встретил знакомого еще с мерии чикиста. Он увлекался собаками, и сказал:
– Տեսա՞ր, խփին էն մեծ բոլոնկին (Увидел? Ударили/пристрелили ту большу болонку)
– Ո՞վ։ Ինչի՞։ Ավտո չի խփե՞լ։ (Кто? Зачем? Машина сбила может)
– Ինձ թվում էր խփել են։ Բայց ինչ լավն էր։ Ոնց որ մեծ սիրուն բոլոնկա լիներ։ Բայց դե խփին։ (Кажется убили. Но какая она милая была. Как большая пушистая болонка. Ну теперь)
Я даже разозлился на этого чикиста. Но он вообщем не плохой человек хоть и чикист.
Вот такая история. Не поучительная. Месседжа в ней нет. Вопроса, стоило ли вмешиваться в его жизнь и лечить – я не поднимаю. Тогда думал, что может и не стоило. Но вмешался. Потому, что он бы все так же скрывался, и вел себя тихо, незаметно валялся в травке. Был бы осторожен. А так связался с сукой, и на тебе cherche la fam неприятности. С другой стороны, “Ю невер ноу” как любит говорить с особо индусским акцентом одна моя приятельница. Еще – “история не терпит сослагательных наклонений”. Еще – “I take risks, sometimes patients die. But not taking risks causes more patients to die, so I guess my biggest problem is I’ve been cursed with the ability to do the math.” (c) House M. D. Сейчас я знаю, что точно иначе поступать было бы не рационально. Но не уверен, что в аналогичной ситуации также поступлю. Де инч асем? у тенц!
А вчера у Лильки был день варения. А я скомпилировал силфид мейл клиент и запустил.
Думал настроить свой новый мейл на arnet.am… А смотрю – в силфиде старые письма, 2003-го года.
Это со старых времен в моей домашней папке остались. И много от Лильки. Очень много. Почитал. Такой вот вечер воспоминаний в твой день рождения, Лиль. Ну да, для нас ведь не впервой, что я с тобой так иногда общаюсь через ЖЖ. Пишу, зная, что иногда читаешь меня. Ну с днем рождения, что ли.
ու տենց
Դե ինձ ֆեյսբուկյան քոզ են ուղարկել, տիպա սափորթ սեքշլ րեվոլյուշն ին Արմենիա։
Այդ քոզի առաջին էջում բեյսիկ ինֆո է գրած, որը թարգմանել եմ հայերեն, (չեմ ուզում մեր չհայախոս/կարդ եղբայրների և քույրերի աչքը ծակի) բնորինակը անգլերեն է՝
Սկսվում է այսպես՝
Սառույցը շարժվում է, պարոնայք երդվյալ ատենակալնե՛ր։ Բա հետո՞։
Դիտենք մեսսեջը՝
<blockquote style="border-left: 2px solid #FFCC00; padding: 10pt; margin-left: 30pt; background-color: #FFFCEC;">
<p>
Արդեն 21րդ դարն է բակում, իսկ «կարմիր խնձոր» անունով ավանդույթը դեռ գործում է, որը նշանակում է, որ աղջիկը պետք է կույս լինի ամուսնությունից առաջ (կամ պահին՞ – թարգմանչի նոթ) և դա ՀՆԱՑԱԾ է (ոճը պահպանվում է, բնորինակում մեծատառեր են) և պետք է դիսրեգարդեդ լինի։<br /> ՇԱՏ ԱՂՋԻԿՆԵՐ մեր օրերում վախենում են սեկս անել այլ մարդկանց կարծիքի պատճառով։<br /> Միացե՛ք <s>զվարճանքին</s> (կներե՛ք, չդիմացա) այս խմբին և միասին ասե՛նք՝ մինչ ամուսնական սեքսը ՕԿ է
</p>
Սպանի՛ք։
Խեղճ ՇԱՏ ԱՂՋԻԿՆԵՐ։ Այն էլ 21րդ դարի։ Նրանց մասին վատ են մտածում, եթե նրանք սեքս են անում։
Վայ, սպասե՛ք։
Իսկ ո՞նց են իմանում, որ վատ մտածեն։
Աղջիկները տենց ամեն մեկին փողոցում ասում են, որ անտեղյակ չմնա՞ն։ Հետո էլ լավ կամ վատ մտածե՞ն։ Թե՞ մարզաշապիկ են պատվիրում, տիպա, գիտեք, ես սեքս եմ անում։
Հա պարզ ա որ անում ես, մեծ աղջիկ ես։ Էլ ի՞նչ կարիք կա հայտարարել ակնհայտ բաները։
Ասենք՝ ես հաց եմ ուտում։ Կամ՝ օրը այսքան լիտր ջուր եմ խմում։
Տիպա ի՞նչ։
Ես իմաստը այդ շուխուռի չեմ հասկանում։
Ասենք եթե Սևանը իջեցնելու դեմ ակցիային խորհրդարանի մոտ տաս հազար մարդ է գալիս՝ հասկանում եմ։ Գուցե պատգամավորները մի քիչ շատ մտահոգվեն, ու նրանցից մեկ-երկուսը, գուցե ազդվի։ Գուցե։
Ինչևվից է, Սևանը իջեցնելու դեմ ակցիային՝ հինգ հոգի մարդ էր եկել։ Թեղուտի պաշտպանության ակցիաներին հազիվ տաս հոգի էր հավաքվում։
Բայց իմաստը տեսնում էի։ Եթե շատ մարդ հավաքվի, մի գուցե, ինչևից է, երբևից է ազդի, որևից է մի պատգամավորի վրա։
Իսկ այս ակցիայի իմաստը՞։
Ազատ սեքսը արգելվու՞մ է մեր կառավարության կողմից։
Չէ, չի արգելվում։
Գուցե չի արգելվում պաշտոնապես, բայց իրականում հետապնդվու՞մ է։
Չէ, ասենք՝ իրականում ազատ մրցակցություն չունենք – համաձայն եմ։
Իրականում անկախ, ժողովրդավարական պետություն չենք՝ համամիտ եմ։
Բայց իրականում ազատ սեքս չունենք՝ – համաձայնվե՛ք անկապ է հնչում։
Անկապ է նույնիսկ աանկախ նրանից՝ ունենք թե ոչ։
Փնտրում ենք ակցիայի իմաստը։
Ուզու՛մ եք ասե՛լ, տիպա մենք այսպես ենք մտածու՞մ։
Հա, ձեր ջանը սաղ լինի։ Ես ե՛լ եմ այսպես մտածում։ (Քի՛չ է մնում ասեմ՝ բոլո՛րն են այսպես մտածում, նույնիսկ Ծերունը Թորգոմյան)
Հա, յանիմ շա՞տ եք։ Դե ասենք հա՝ շա՛տ եք։
Որ ի՞նչ։ Որ այլ մարդիկ իրենց սկզբունքները փոխեն, որովհետև շա՞տ եք։
– Մայրիկ, նայիր, ֆեյսբուկում արդեն հազար հոգի ազատ սեքսի խումբն են գրանցվել։ Թույլ կտա՞ս ես էլ գրանցվեմ։
Համոզիչ չէ։
Համ էլ շատ էլ չեք, հազիվ մի երկու հազար հավաքեք, այս պահին 705 անդամ է, որից մեկը ես եմ, ու էսա դուրս եմ գալու։ Ջոյն եղա որ կարդամ ի՛նչն ինչո՛ց է։
Լավ, վերցնենք այդ ՇԱՏ ԱՂՋԻԿՆԵՐԻՑ մի ԱՂՋԿԱ, ու զննենք մանրադիտոկով։
– Աղջիկ ջան, ի՞նչ է պրոբլեմդ։
– Ընկերոջս/այլ մարդու/տղայի/աղջկա հետ ուզում եմ սեքս անել, բայց չեմ անում։
– Վայ քոռանամ ես, ինչու՞ չես անում։
– Որովհետև մարդիկ իմ մասին վատ կմտածեն
Ազնիվ խոսք էսա բոտ եմ գրելու «ԱՂՋԻԿ» անունով։ Հենց մեծատառերով։ Իսկը բոտի ալգորիթմ է։ Լավ, շարունակենք։
– Ասենք ո՞վ կարա վատ մտածի։
– Ինքն՝ ընկերս/տղան/աղջիկը
Լավ էլի․․․ մինչ սեքս անելը ինչ որ բաներ մարդիկ ենթադրում են։ Ասենք, կարող են ենթադրել, որ մեկը մյուսին դատարան չի կանչի բռնավարության գործով։ Քանի որ սեքս է, բռնավարություն չէ։
Ասենք, ենթադրում են, որ մյուս օրը նրանցից ոչ մեկը չի հայտարարի հանրությանը, թե գիտե՛ք, քնել եմ այս ինչի հետ։
(Ի դեպ՝ ասելու ձև կա, ուրեմն, ձեռնափայտով երեք անգամ խփում եք բազրիքին և բարձրաձայն ասում՝ «Ես քնե՛լ եմ Լիզա Քադդիի հետ», բայց այդ դեպքում էլ սուտ է ստացվում)
Լավ, էլ ո՞վ կարա վատ մտածի։
– Չե, իհարկե ընկերը չէ, այլ շրջակա միջավայրը
– Շրջակա միջավայրը էսա կտրում են պրծնենք
– Դե ի նկատի ունեմ մարդիկ
– Հմ, ո՞րտեղից են իմանալու որ ասեն։
– Բայց եթե իմանային՝ կասեին։
– Քույրիկ ջան, ոնց որ կիկոսի մահն է հիշեցնում տենց մի քիչ։
– Դե հիմա։
Գուցե ուզու՛մ եք փրոմո՞ութ անել ազատ սեքսը։ Դե տիպա լուսավորչական աշխատանք տանե՛լ մեր մութ ջունգլիներում։
Այս դեպքում ինչ որ բան աղոտ սկսում է երևալ։
Ախր այդ փրոմոուշենը միայն հակառակ ազդեցություն կունենա։ Քանի որ նման է ցուցադրական մի բանի՝ տիպա նայե՛ք, ես ինչ տղա/աղջիկ եմ։ Ես նենց ազատասերամիտ եմ, որ էլ դու սու՛ս։
Ախր եթե տենց ազատամի՛տ ես, էլ ինչի՞ պիտի դա աչքը խցկես։ Լրիվ նորմալ է սկսել կասկածել, որ հեչ էլ ազատամիտ չես, ու նենց տպավորություն է որ ինքդ քեզ համոզում ես։
Համ էլ ո՞վ էր մինչ այդ խանգառում նենց ազատասերամիտ լինել պարզ չէ։ Բացի ինքներդ ձեզնից, իհարկե։
Ու այստեղ մենք հասնում ենք քանակի ու դրա իրական դերին և ազդեցությանը հասարակության վրա։
Ֆեյսբուկում քոզ պետք չէ հայտարարել։
Պարզապես պետք է ապրել այնպես, ինչպես ճի՛շտ ես համարում։
Մի ասա, արա՛։
Հիմա բացատրեմ, ինչ ի նկատի ունեմ՝
Ստեղ այլ հարց կա լրիվ։ Ներքին ազատության։ Ու անհամեմա՛տ ավելի խորը հարց է։
Եթե ազատ ես, դու անում ես այնպես, ինչպես մտածում ես, որ լավ է։ Այնպես, ինչպես գիտակցաբար որոշում ես։
Ու դա ՔՈ որոշումն է, ոչ քո ուսուցչի, ֆյուրերի, ծնողի, կամ ընկերոջ։ Դա ՔՈ բանականության արդյունքն է։
Իսկ գիտե՞ք ինչի է կարևոր անել այնպես, ինչպես մտածում ես, որ լավ է, և ոչ այնպես, ինչպես այլոք են մտածում, որ լավ է։
Որովհետև՝
ամեն քո քայլը՝ ակամա ձայն է դառնում։
Ձայն է մեծ հասարակական լուռ ու աննկատ քվեարկության մեջ։
Դու ամեն օր քվեարկում ես՝ ու շա՛տ։
Երբ ջինս ես հագնու՛մ՝ ձայն ես տալիս հարմար հագուստի օգտին, երբ քսմսվում ես, ձայն ես տալիս թիթիզության օգտին, ու դա վատ չէ, ոչ էլ լավ է։ Դա բազմազանություն է։
Երբ ասում ես, որ աղջիկ ես, ու այդ իսկ պատճառով չես հասկանում, որ մի ստեղն է պետք սեղմել՝ քվեարկում ես բլոնդինկեքի մասին համոզմունքը ամրապնդելու օգտին։ Ակամա։
Երբ էրլանգով, լիսպով, օբերոնով, կամ թեկուզ պերլով ես գրում, չնայած շուրջդ բոլորը քեզ խենթ են համարում, ապա քվեարկում ես այդ լեզուների օգտին։
Եթե ջավայով ես գրում կամ դոթնետով՝ ապա քվեարկում ես քեզ այդ կորպորացիաների կողմից վզին կապած տեքնոլոգիաների օգտին։
Ինձ մի աղջիկ բողոքել էր, ասում է տիպա՝ մենք հատուկ ենք քսմսվում, ու կաբլուկներ հագնում, որ տղաներին դուր գանք։
Այն հարցին թե ինչու՞ տղաները չեն քսմսվում, որ իրենց դուրը գան՝ մի քիչ մտածեց, ու պատասխանեց՝ քանի որ մեզ չի սազում ակտիվ լինել․
– Աղջիկները սպասում են, մինչ իրանց կապեն։ Իրանք չեն կապում։ Կամ պասիվ ձևերով են կապում, չկապող ձևանալով։
– Հա՞։ Ու եթե այսպեդ են անում, ապա ինչու՞։
– Որեվհետև․․․ որովհետև տենց է․․․ Որովհետև այլ ձև քո մասին վատ կմտածեն։
– Իսկ դու՞ ոնց ես կարծում, արդարացվա՞ծ է որ վատ կմտածեն։
– Ոչ։ Բայց չէ՞ որ ես եմ տուժելու եթե չլինեմ այնպիսին ինչպիսին ակնկալում են։
– Ինչու՞։ Կարծու՞մ ես բոլո՞րն են այդպես։ Մարդիկ տարբեր են։
– Բայց մեծամասնությունը այդպես չէ։
– Իսկ քեզ պե՞տք է մեծամասնությունը։ Քեզ մի տղա է պետք, թե բոլորը միասին։
– Մի, կամ մի քանի։ Բոլորը չէ։
– Ու կարծու՞մ ես մի հատ տենց քո ուզածը չկա՞
– Հմ։ դե կլինի։
– Իսկ պատկերացնու՞մ ես հանդիպես, ու նա մտածի՝ ֆի այս ինչ պատրիարխալ աղջիկ է։
– Կմտածի, բա ինչ կանի։
Սա նենց պարզ իլյուստրացիա է թե ինչու եթե բոլորը ինքնուրույն որոշումներ ընդունեն, աշխարհը փոխվում է։
Ու այդ իսկ պատճառով՝ շատ կարևոր է անկեղծ լինել, ու անել այն, ինչ իրոք համոզմունքդ է, այլ ոչ ընկերոջ/ֆյուրերի/ծնողինը։
Ի՞նչպես տարբերել, այն քո՞նն է, թե ոչ։
Հարցրու քեզ, ինչու՞ ես այսպես մտածում։ Խորացիր։ Որովհետև այսպես։ Իսկ սա ինչու՞։ Որովհետև սենց։ Իսկա սա՞։
Երբեմն փակուղի է լինելու, ու դու վերադարնալու ես՝ շարունակես այլ ճանապարհով։
Երբեմն գտնում ես՝ սա այսպես է որովհետև ծնողս/ֆյուրերս այսպես է համարում։
Կամ՝ այսքան մարդ չեն կարող լինել հիմար։ Ի դեպ, կարող են, չմտածես։
Երբեմն րեկուրսիվ բացատրություն ես գտնում՝ սա այսպես է որովհեև այսպես է։ Ինչպես վերոհիշյալ զրույցում ստացվեց։
Այո, հենց Պորտոսի ոճով։ Հաստատ մի բան այն չէ այդ համոզման հետ, չէ՞։
Այստեղ երիտասարդ մարդիկ մի փոքր առավելություն ունեն։ Որովհետև դեռ քիչ են ապրել։ Ու դեռ ունեն ժամանակ նոր համոզմունք կամ սկզբունք գտնել, ու ըստ այդ սկզբունքի ապրել։ Իսկ մեծ մարդուն երբեմն բարդ է ընդունել այն, որ նա ամբողջ կյանքը սխալ էր ապրել։ Ու այդ իսկ պաճառով, որ այդպիսի վախենալու մտքեր չգան, թեև ինքն էլ կարող է կասկածի իր սկզբուների մեջ, բայց սպանիչ ուժգնությամբ կպաշտպանի դրանք։
Գնա՞մ մի հատ այլընտրանքային քոզ բացեմ ֆեյսբուկում, անունը՝ Խորացի՛ր։
Կամ գնամ բոթ գրեմ ԱՂՋԻԿ անունով։ Օբերոնո՛վ։ Դա կպահանջի բինդինգ անել ինչ որ սի գրադարանին։ Ասենք սի-ով ավելի հեշտ կլիներ, քանի որ բինդինգ անել պետք չէր լինի։ Բայց եթե ես օբերոնով գրեմ ու բինդինգ սարքե՛մ, իսկ այդ բինդինգը փաբլիշ անե՛մ, ապա այլ մարդիկ ում դուր է գալիս օբերոնը կոգտվեն ու իրենց սիրած տեքնոլոգիայով ավելի հեշտ կլինի բոթ գրել։
Ու ես ձայն կտամ իմ սիրած տեքնոլոգիայի օգտին։
_ու տենց _
[այստեղից ][1]
_ու տենց_
[1]: http://catb.org/esr/jargon/html/magic-story.html«բայց երբ արդեն երազում ես տեսնում որ գալյուցինացիաներ ունես՝ էդ արդեն վերջն ա»
_ու տենց _«սերը թմրադեղի պես է՝ դետոքսը ցավալի է և ծանր, իսկ հետո քեզ թվում է թե լրիվ հանգիստ ես»
_ու տենց _
**_«ես որ գնայի, Բեգլարյանին էի ընտրելու։ Էնա մտածեցի ու՞ր գնամ, մեկա իմ տեղը իրան կընտրեն»_
հգ․ նախնական տվյալները այստեղ են
Իսկ Դանիելը տղա ա։ հարգանքներս։
_ու տենց _
В предверии выборов даже как-то неприлично про Ктулху не вспомнить.
Кстати, вспоминать про него можно каждый раз, когда вас достают вопросом “за кого?” 🙂
_ու տենց _
A towel, it says, is about the most massively useful thing an interstellar hitchhiker can have. Partly it has great practical value – you can wrap it around you for warmth as you bound across the cold moons of Jaglan Beta; you can lie on it on the brilliant marble-sanded beaches of Santraginus V, inhaling the heady sea vapours; you can sleep under it beneath the stars which shine so redly on the desert world of Kakrafoon; use it to sail a mini raft down the slow heavy river Moth; wet it for use in hand-to- hand-combat; wrap it round your head to ward off noxious fumes or to avoid the gaze of the Ravenous Bugblatter Beast of Traal (a mindboggingly stupid animal, it assumes that if you can’t see it, it can’t see you – daft as a bush, but very ravenous); you can wave your towel in emergencies as a distress signal, and of course dry yourself off with it if it still seems to be clean enough.
More importantly, a towel has immense psychological value. For some reason, if a strag (strag: non-hitch hiker) discovers that a hitch hiker has his towel with him, he will automatically assume that he is also in possession of a toothbrush, face flannel, soap, tin of biscuits, flask, compass, map, ball of string, gnat spray, wet weather gear, space suit etc., etc. Furthermore, the strag will then happily lend the hitch hiker any of these or a dozen other items that the hitch hiker might accidentally have “lost”. What the strag will think is that any man who can hitch the length and breadth of the galaxy, rough it, slum it, struggle against terrible odds, win through, and still knows where his towel is is clearly a man to be reckoned with.
_ու տենց _
այսօր մտնում եմ դեղատուն, իմ հետ աղջիկ է
ասում եմ՝
– Տվեք ինձ խնդրեմ․․․ – ու լռում եմ, քանի որ մոռացել եմ ինչպես է դա հայերեն, իսկ ռուսերեն բառը չեմ ուզում ասել
Վաճառողը նայում է իմ վրա ինչ որ անկապ։ Ես նայում եմ աղջկա վրա, որ նա ինձ հուշի, ինչպես է դա հայերեն։ Նա նայում է ինձ, տիպա ասում է ի՞նչ, դե ասա՝։
Ես կրկին նայում եմ վաճառողին ու նկատելով իր անհասկանալի իրոնիկ հայացքը ասում՝
– Տվեք ինձ խնդրեմ պերչատկաներ, չգիտեմ ոնց է հայերեն։
– Աաաա, ձեռնոցները – հուշում է ինձ աղջիկը։
– Այո, ձեռնոցները – կրկնում եմ ես։
Վաճառողը լրիվ մանթո տեսք է ընդունում, տալիս է ինձ ձեռնոցներ, ու ես նոր հասկանում եմ թե ինչ էր նա ակնկալում լսել 🙂
_ու տենց _
[отсюда][1]
еще по теме
<blockquote style="border-left: 2px solid #FFCC00; padding: 10pt; margin-left: 30pt; background-color: #FFFCEC;">
<p>
“Power tends to corrupt, and absolute power corrupts absolutely. Great men are almost always bad men.”
</p>
<p>
John Emerich Edward Dalberg-Acton
</p>
_ու տենց _
я так понимаю, что корпорации частенько выбиарют именно redhat как платформу, потому, что бинарная совместимость после минорных обновлений гарантируется поставщиком.
понятное дело, бинарная совместимость нужна для запуска закрытого, пропрайатари софта, так как легче пропатчить отдельно взятый софт, чем сохранять бинарную совместимость всего, что есть в дистрибутиве (а именно поэтому особо там ничего и нет).
Отсюда первый вывод – рехат это платформа для запуска пропрайатари софта. sic!
Возникает резонный вопрос – а почему им нужно так много усилий тратить на сохранение бинарной совместимости? Понятно почему – интерфейсы постоянно меняются, и в первую очередь меняются интерфейсы glibc. Хммм – а чего это они так часто меняются? Кто вообще glibc занимается? Redhat и занимается! (не только они конечно, но достаточно).
Выходит, redhat создает проблемы с бинарной совместимостью, а затем берет деньги за то, что их не будет.
Коммерция все портит. Даже open source.
I will stick with my loved gentoo and debian in my personal, non corporate life. 🙂
Ես հասկացա ինչու եմ ես համակրում պարսկհայերին։ Նրանք ի տարբերություն եվրահայերին՝ պասսիոնար են։
ու տենց
так, у меня идея!
всвязи с [такой хорошей новостью][1] давайте поможем новой службе.
И отнесемся к этому со всей серьезностью.
Однако доносить – это не в нашей национальной психологии 🙂
Поэтому, предлагаю стучать на самих себя. Как это было принято в продвинутых [цивилизациях][2].
_ու տենց_
[1]: http://ogostos.livejournal.com/366650.html
[2]: http://lib.rus.ec/b/49992/readну я понимаю что крепко спал и не слышал, как мне двадцать минут ломают дверь. я понимаю, как не заметил, что звонят на оба номера, домашний, и сотовый. Все-таки лег поздно. (ну как всегда)
Но то, что моя собака, спала еще двадцать минут после того, как я все же проснулся, и открыл дверь – это уже чересчур!
пару дней сидел под дебианом в гноме. пока собирал unstable gentoo 64bit в чруте. в гноме потому, что любимые вмакер докапы в дебиановских репах отсутствуют, а руками ставить неохота.
А вот что случилось. Запускаю терминал, он у меня прозрачный. Максимайзаю. По идее должен был видеть десктоп wallpaper без иконок и всякой фигни. Его и вижу, тока на лице у Кадди почему-то thumbnail картинки.
Ну и ладно, внимания не обращаю, вроде не нервирует. Пытаюсь сосредоточиться на левой части терминала, где приглашение, и поработать. А тут, иконка с лица Кадди слетает и прямиком в карман к Уилсону!
Вот я думаю, это у меня глюки, или у дебиановского гнома?
Похоже что у меня…
Если у меня, what can cause hallucinations? Хроническое недосыпание? Весна?
Ну скажите что у вас тоже иконки самоуверенно остаются поверх прозрачного терминала и улетают когда им вздумается. И это известный баг гнома, проявляющийся в ленни.