#Թեղուտ –ի #բնական #տեղական #մեղր local natural #honey from #Teghut.
#armenia #shnogh #հայաստան #շնող
Նկատում եմ, որ ծանոթներից շատերը տուն չունեն։
Չե, ես ել չունեմ տուն, այսինքն բնակարանի սեփաքանատեր չեմ բնավ։ Սակայն, ի նկատի ունեմ՝ ես Երեւանում ինձ զգում եմ, որ տանն եմ։ Իսկ նրանք այդ զգացումը չունեն, այդ կապը չունեն։ Ու փնտրում են, ու շարունակում են փնտրել։ Ում բախտը ինչպես բերի։
Իսկ այսօր մի գիրք կարդալուց, որտեղ Հոլմսի մասին էր գրված, հիշեցի «Տերմինալ» ֆիլմից մի հատված, դիտել 340րդ վայրկյանից։
Այ այսիսի տան զգացողության մասին եմ ասում։
Ու այդ տան զգացողությունը բնավ նրանից չէ որ այդ տանը այնքան լավ է։ Նրանից է որ Նավորսկին զգում է որ․․․ տերն է՞։
Ու դա պատրանք չէ բնավ, որովհետեւ իրական երկրի տերը ոչ նախագահն է, ոչ էլ նրա կուսակցությունը, ոչ ել խորհրդարանը, այլ Նավորսկու պես մարդիկ են։
Ավելին, չեմ կարծում որ որեւե երկիր կառավարող ուժերին առանձնապես հաճելի լինի երբ շատ քաղաքացիներ իրենց երկրի տեր են զգում։
Սակայն, այդպիսի մարդիկ միշտ կլինեն։ Հարցը նրանց քանակի մեջ է։
Ու այդ տեր լինելն է պատճառը, որ փողոցում թքածը, կամ չրթած թափածը ցավացնում է։ Երբ տեր չես՝ էական չէ, քո տան մեջ չէ, որ աղտոտել են, թքած։ Այդ տիրոջ զգացումն է որ ստիպում է երեխեքին հեծանիվներով գնալ հասնել Թեղութ։ Ավելի ճիշտ, ես ուզում եմ հավատալ որ դա է պատճառը։ Այդ տիրոջ զգացումն է, որ ստիպում է մարդկանց Սեւանի, կամ ամառային դահլիճի ճակատագրով հետաքրքրվել։
Ու ինչքան շատ երկրում լինեն քաղաքացիներ, ոչ թե բնակիչներ, այսինքն մարդիկ, որ տեր են զգում իրենց, այնքան այդ երկիրը ավելի լավ տեղ կլինի ապրելու համար։
Իսկ կա ձու թե չկա խանութում, ինչպես նաեւ կա թե չկա քաղբանտարկյալ՝ դրանք լուծվող հարցեր են։ Երբ կա քաղաքացիական հասարակություն, օտարալեզու դպրոցների, կամ տարածքներ հանձնելու հարցեր առհասարակ բացակայում են։
Չեն շոշափվում, որովհետեւ չեն կարող լինել։
Իսկ ինչպես ստացվեց, որ ես հիշեցի այդ տան զգացողության մասին
կիմանաք իմ հաջորդ գրառումից ։Ճ
ու տենց
Դե ինձ ֆեյսբուկյան քոզ են ուղարկել, տիպա սափորթ սեքշլ րեվոլյուշն ին Արմենիա։
Այդ քոզի առաջին էջում բեյսիկ ինֆո է գրած, որը թարգմանել եմ հայերեն, (չեմ ուզում մեր չհայախոս/կարդ եղբայրների և քույրերի աչքը ծակի) բնորինակը անգլերեն է՝
Սկսվում է այսպես՝
Սառույցը շարժվում է, պարոնայք երդվյալ ատենակալնե՛ր։ Բա հետո՞։
Դիտենք մեսսեջը՝
Սպանի՛ք։
Խեղճ ՇԱՏ ԱՂՋԻԿՆԵՐ։ Այն էլ 21րդ դարի։ Նրանց մասին վատ են մտածում, եթե նրանք սեքս են անում։
Վայ, սպասե՛ք։
Իսկ ո՞նց են իմանում, որ վատ մտածեն։
Աղջիկները տենց ամեն մեկին փողոցում ասում են, որ անտեղյակ չմնա՞ն։ Հետո էլ լավ կամ վատ մտածե՞ն։ Թե՞ մարզաշապիկ են պատվիրում, տիպա, գիտեք, ես սեքս եմ անում։
Հա պարզ ա որ անում ես, մեծ աղջիկ ես։ Էլ ի՞նչ կարիք կա հայտարարել ակնհայտ բաները։
Ասենք՝ ես հաց եմ ուտում։ Կամ՝ օրը այսքան լիտր ջուր եմ խմում։
Տիպա ի՞նչ։
Ես իմաստը այդ շուխուռի չեմ հասկանում։
Ասենք եթե Սևանը իջեցնելու դեմ ակցիային խորհրդարանի մոտ տաս հազար մարդ է գալիս՝ հասկանում եմ։ Գուցե պատգամավորները մի քիչ շատ մտահոգվեն, ու նրանցից մեկ-երկուսը, գուցե ազդվի։ Գուցե։
Ինչևվից է, Սևանը իջեցնելու դեմ ակցիային՝ հինգ հոգի մարդ էր եկել։ Թեղուտի պաշտպանության ակցիաներին հազիվ տաս հոգի էր հավաքվում։
Բայց իմաստը տեսնում էի։ Եթե շատ մարդ հավաքվի, մի գուցե, ինչևից է, երբևից է ազդի, որևից է մի պատգամավորի վրա։
Իսկ այս ակցիայի իմաստը՞։
Ազատ սեքսը արգելվու՞մ է մեր կառավարության կողմից։
Չէ, չի արգելվում։
Գուցե չի արգելվում պաշտոնապես, բայց իրականում հետապնդվու՞մ է։
Չէ, ասենք՝ իրականում ազատ մրցակցություն չունենք – համաձայն եմ։
Իրականում անկախ, ժողովրդավարական պետություն չենք՝ համամիտ եմ։
Բայց իրականում ազատ սեքս չունենք՝ – համաձայնվե՛ք անկապ է հնչում։
Անկապ է նույնիսկ աանկախ նրանից՝ ունենք թե ոչ։
Փնտրում ենք ակցիայի իմաստը։
Ուզու՛մ եք ասե՛լ, տիպա մենք այսպես ենք մտածու՞մ։
Հա, ձեր ջանը սաղ լինի։ Ես ե՛լ եմ այսպես մտածում։ (Քի՛չ է մնում ասեմ՝ բոլո՛րն են այսպես մտածում, նույնիսկ Ծերունը Թորգոմյան)
Հա, յանիմ շա՞տ եք։ Դե ասենք հա՝ շա՛տ եք։
Որ ի՞նչ։ Որ այլ մարդիկ իրենց սկզբունքները փոխեն, որովհետև շա՞տ եք։
– Մայրիկ, նայիր, ֆեյսբուկում արդեն հազար հոգի ազատ սեքսի խումբն են գրանցվել։ Թույլ կտա՞ս ես էլ գրանցվեմ։
Համոզիչ չէ։
Համ էլ շատ էլ չեք, հազիվ մի երկու հազար հավաքեք, այս պահին 705 անդամ է, որից մեկը ես եմ, ու էսա դուրս եմ գալու։ Ջոյն եղա որ կարդամ ի՛նչն ինչո՛ց է։
Լավ, վերցնենք այդ ՇԱՏ ԱՂՋԻԿՆԵՐԻՑ մի ԱՂՋԿԱ, ու զննենք մանրադիտոկով։
– Աղջիկ ջան, ի՞նչ է պրոբլեմդ։
– Ընկերոջս/այլ մարդու/տղայի/աղջկա հետ ուզում եմ սեքս անել, բայց չեմ անում։
– Վայ քոռանամ ես, ինչու՞ չես անում։
– Որովհետև մարդիկ իմ մասին վատ կմտածեն
Ազնիվ խոսք էսա բոտ եմ գրելու «ԱՂՋԻԿ» անունով։ Հենց մեծատառերով։ Իսկը բոտի ալգորիթմ է։ Լավ, շարունակենք։
– Ասենք ո՞վ կարա վատ մտածի։
– Ինքն՝ ընկերս/տղան/աղջիկը
Լավ էլի․․․ մինչ սեքս անելը ինչ որ բաներ մարդիկ ենթադրում են։ Ասենք, կարող են ենթադրել, որ մեկը մյուսին դատարան չի կանչի բռնավարության գործով։ Քանի որ սեքս է, բռնավարություն չէ։
Ասենք, ենթադրում են, որ մյուս օրը նրանցից ոչ մեկը չի հայտարարի հանրությանը, թե գիտե՛ք, քնել եմ այս ինչի հետ։
(Ի դեպ՝ ասելու ձև կա, ուրեմն, ձեռնափայտով երեք անգամ խփում եք բազրիքին և բարձրաձայն ասում՝ «Ես քնե՛լ եմ Լիզա Քադդիի հետ», բայց այդ դեպքում էլ սուտ է ստացվում)
Լավ, էլ ո՞վ կարա վատ մտածի։
– Չե, իհարկե ընկերը չէ, այլ շրջակա միջավայրը
– Շրջակա միջավայրը էսա կտրում են պրծնենք
– Դե ի նկատի ունեմ մարդիկ
– Հմ, ո՞րտեղից են իմանալու որ ասեն։
– Բայց եթե իմանային՝ կասեին։
– Քույրիկ ջան, ոնց որ կիկոսի մահն է հիշեցնում տենց մի քիչ։
– Դե հիմա։
Գուցե ուզու՛մ եք փրոմո՞ութ անել ազատ սեքսը։ Դե տիպա լուսավորչական աշխատանք տանե՛լ մեր մութ ջունգլիներում։
Այս դեպքում ինչ որ բան աղոտ սկսում է երևալ։
Ախր այդ փրոմոուշենը միայն հակառակ ազդեցություն կունենա։ Քանի որ նման է ցուցադրական մի բանի՝ տիպա նայե՛ք, ես ինչ տղա/աղջիկ եմ։ Ես նենց ազատասերամիտ եմ, որ էլ դու սու՛ս։
Ախր եթե տենց ազատամի՛տ ես, էլ ինչի՞ պիտի դա աչքը խցկես։ Լրիվ նորմալ է սկսել կասկածել, որ հեչ էլ ազատամիտ չես, ու նենց տպավորություն է որ ինքդ քեզ համոզում ես։
Համ էլ ո՞վ էր մինչ այդ խանգառում նենց ազատասերամիտ լինել պարզ չէ։ Բացի ինքներդ ձեզնից, իհարկե։
Ու այստեղ մենք հասնում ենք քանակի ու դրա իրական դերին և ազդեցությանը հասարակության վրա։
Ֆեյսբուկում քոզ պետք չէ հայտարարել։
Պարզապես պետք է ապրել այնպես, ինչպես ճի՛շտ ես համարում։
Մի ասա, արա՛։
Հիմա բացատրեմ, ինչ ի նկատի ունեմ՝
Ստեղ այլ հարց կա լրիվ։ Ներքին ազատության։ Ու անհամեմա՛տ ավելի խորը հարց է։
Եթե ազատ ես, դու անում ես այնպես, ինչպես մտածում ես, որ լավ է։ Այնպես, ինչպես գիտակցաբար որոշում ես։
Ու դա ՔՈ որոշումն է, ոչ քո ուսուցչի, ֆյուրերի, ծնողի, կամ ընկերոջ։ Դա ՔՈ բանականության արդյունքն է։
Իսկ գիտե՞ք ինչի է կարևոր անել այնպես, ինչպես մտածում ես, որ լավ է, և ոչ այնպես, ինչպես այլոք են մտածում, որ լավ է։
Որովհետև՝
ամեն քո քայլը՝ ակամա ձայն է դառնում։
Ձայն է մեծ հասարակական լուռ ու աննկատ քվեարկության մեջ։
Դու ամեն օր քվեարկում ես՝ ու շա՛տ։
Երբ ջինս ես հագնու՛մ՝ ձայն ես տալիս հարմար հագուստի օգտին, երբ քսմսվում ես, ձայն ես տալիս թիթիզության օգտին, ու դա վատ չէ, ոչ էլ լավ է։ Դա բազմազանություն է։
Երբ ասում ես, որ աղջիկ ես, ու այդ իսկ պատճառով չես հասկանում, որ մի ստեղն է պետք սեղմել՝ քվեարկում ես բլոնդինկեքի մասին համոզմունքը ամրապնդելու օգտին։ Ակամա։
Երբ էրլանգով, լիսպով, օբերոնով, կամ թեկուզ պերլով ես գրում, չնայած շուրջդ բոլորը քեզ խենթ են համարում, ապա քվեարկում ես այդ լեզուների օգտին։
Եթե ջավայով ես գրում կամ դոթնետով՝ ապա քվեարկում ես քեզ այդ կորպորացիաների կողմից վզին կապած տեքնոլոգիաների օգտին։
Ինձ մի աղջիկ բողոքել էր, ասում է տիպա՝ մենք հատուկ ենք քսմսվում, ու կաբլուկներ հագնում, որ տղաներին դուր գանք։
Այն հարցին թե ինչու՞ տղաները չեն քսմսվում, որ իրենց դուրը գան՝ մի քիչ մտածեց, ու պատասխանեց՝ քանի որ մեզ չի սազում ակտիվ լինել․
– Աղջիկները սպասում են, մինչ իրանց կապեն։ Իրանք չեն կապում։ Կամ պասիվ ձևերով են կապում, չկապող ձևանալով։
– Հա՞։ Ու եթե այսպեդ են անում, ապա ինչու՞։
– Որեվհետև․․․ որովհետև տենց է․․․ Որովհետև այլ ձև քո մասին վատ կմտածեն։
– Իսկ դու՞ ոնց ես կարծում, արդարացվա՞ծ է որ վատ կմտածեն։
– Ոչ։ Բայց չէ՞ որ ես եմ տուժելու եթե չլինեմ այնպիսին ինչպիսին ակնկալում են։
– Ինչու՞։ Կարծու՞մ ես բոլո՞րն են այդպես։ Մարդիկ տարբեր են։
– Բայց մեծամասնությունը այդպես չէ։
– Իսկ քեզ պե՞տք է մեծամասնությունը։ Քեզ մի տղա է պետք, թե բոլորը միասին։
– Մի, կամ մի քանի։ Բոլորը չէ։
– Ու կարծու՞մ ես մի հատ տենց քո ուզածը չկա՞
– Հմ։ դե կլինի։
– Իսկ պատկերացնու՞մ ես հանդիպես, ու նա մտածի՝ ֆի այս ինչ պատրիարխալ աղջիկ է։
– Կմտածի, բա ինչ կանի։
Սա նենց պարզ իլյուստրացիա է թե ինչու եթե բոլորը ինքնուրույն որոշումներ ընդունեն, աշխարհը փոխվում է։
Ու այդ իսկ պատճառով՝ շատ կարևոր է անկեղծ լինել, ու անել այն, ինչ իրոք համոզմունքդ է, այլ ոչ ընկերոջ/ֆյուրերի/ծնողինը։
Ի՞նչպես տարբերել, այն քո՞նն է, թե ոչ։
Հարցրու քեզ, ինչու՞ ես այսպես մտածում։ Խորացիր։ Որովհետև այսպես։ Իսկ սա ինչու՞։ Որովհետև սենց։ Իսկա սա՞։
Երբեմն փակուղի է լինելու, ու դու վերադարնալու ես՝ շարունակես այլ ճանապարհով։
Երբեմն գտնում ես՝ սա այսպես է որովհետև ծնողս/ֆյուրերս այսպես է համարում։
Կամ՝ այսքան մարդ չեն կարող լինել հիմար։ Ի դեպ, կարող են, չմտածես։
Երբեմն րեկուրսիվ բացատրություն ես գտնում՝ սա այսպես է որովհեև այսպես է։ Ինչպես վերոհիշյալ զրույցում ստացվեց։
Այո, հենց Պորտոսի ոճով։ Հաստատ մի բան այն չէ այդ համոզման հետ, չէ՞։
Այստեղ երիտասարդ մարդիկ մի փոքր առավելություն ունեն։ Որովհետև դեռ քիչ են ապրել։ Ու դեռ ունեն ժամանակ նոր համոզմունք կամ սկզբունք գտնել, ու ըստ այդ սկզբունքի ապրել։ Իսկ մեծ մարդուն երբեմն բարդ է ընդունել այն, որ նա ամբողջ կյանքը սխալ էր ապրել։ Ու այդ իսկ պաճառով, որ այդպիսի վախենալու մտքեր չգան, թեև ինքն էլ կարող է կասկածի իր սկզբուների մեջ, բայց սպանիչ ուժգնությամբ կպաշտպանի դրանք։
Գնա՞մ մի հատ այլընտրանքային քոզ բացեմ ֆեյսբուկում, անունը՝ Խորացի՛ր։
Կամ գնամ բոթ գրեմ ԱՂՋԻԿ անունով։ Օբերոնո՛վ։ Դա կպահանջի բինդինգ անել ինչ որ սի գրադարանին։ Ասենք սի-ով ավելի հեշտ կլիներ, քանի որ բինդինգ անել պետք չէր լինի։ Բայց եթե ես օբերոնով գրեմ ու բինդինգ սարքե՛մ, իսկ այդ բինդինգը փաբլիշ անե՛մ, ապա այլ մարդիկ ում դուր է գալիս օբերոնը կոգտվեն ու իրենց սիրած տեքնոլոգիայով ավելի հեշտ կլինի բոթ գրել։
Ու ես ձայն կտամ իմ սիրած տեքնոլոգիայի օգտին։
_ու տենց _
Որոշեղի գրել ինչ եմ մտածում Մարիամի գործի մասին։
Եթե չեմ սխալվում, Մարիամը ձայնագրություններ ունի այդ երեխաների, որոնք և եթեր են գնացել։
Ու այստեղ արդեն այդքան կարևոր չէ, որ երեխաները ինչ որ պատճառներով հրաժարվել են իրենց խոսքերից։
Էականն այն է, որ այդ ձայնագրությունները ձեռքի տակ ունենալով, ու ոչ մի բան չանելով, Մարիամը, հակառակը, կդառնար հանցակից։ Ու քանի որ հիմք ուներ, իրան մեղավոր ճանաչելը կնշանակի լրիվ խայտառակություն պետության համար։ Եվ այդ քայլի դիմելը «պետության» կողմից այժմ քիչ հավանական ա։
Բայց ակնհայտ է, որ Մարիամի վրա հոգեբանական ճնշում է գործարկվում, որ այդքան «ակտիվ» չլինի, նաև Թեղուտի հարցերում։
Իսկ մեզանից հասնում է իրան քաջալերել, ոչ չվնուշկվի ոստիկանություն մտնելուց և դուրս գալուց։ Լավ էր, որ այսքան մարդ կար, բայց ավելի լավ կլիներ, եթե մի քիչ ավելի շատ լինեյինք։
ու տենց
օգոստոսի 19-ին(այսօր), ժամը 15։00 ոստիկանության
Էրեբունի քննչական բաժնի(Մովսես Խորենացու 162) դիմաց խաղաղ բողոքի ակցիա՝ ի պաշտպանություն.. Մարիամ Սուխուդյանի.
_ու տենց _
Երբ պատմել եմ այս պատմությունը մի քանի ամիս առաջ ընկերոջս, նա ասաց՝
– Չեմ հասկանում, այդ երեխաները ծնողներ չունե՞ն, բռնեյին սպանեյին դասատուին։
Պրոբլեմը ոչ միայն ոստիկանների մեջ է, պրոբլեմը մարդկանց մեջ է։ Որոնք կարծում են որ սպանելով հարց ա լուծվում։
Իսկ մարդիկ այսպես են մտածում մասամբ այն պատճառով, որ դատարաններին չեն վստահում։
Այսպիսով, Մարիամին դատելով ժողովրդի մեջ ամրապնդվում է ինքնուրույն խնդիրներ լուծելու նպատակահարմարությունն և դատական համակարգին չվստահելը
_ու տենց _
http://panarmenian.net/news/rus/?nid=35343
http://apps.facebook.com/causes/334666?m=282f926a
ու տենց
Այս հինգշաբթի բոլորը, ինչպես միշտ, զբաղված էին իրենց գործով։ Նախարարները՝ նիստ էին անում շենքում, բողոքարարները՝ ցույց շենքից դուրս։ Ոստիկանները՝ բողոքարարներին քշում մուտքից հեռու, որ նախարարների աչքին չընկնեն։
այլ բողոքարարնել էին տեղում։ Նախարարներին տեսնելու ժամանակ բացականչում էին՝ «ամոթ»
Նախարարները կարծես չէին ամաչում։ Միգուցե նրանք թեստե՞ր են անցնում մինչ նախարար դառնալը։
Օրինակ՝ աներեսության չափը պիտի որոշ մինիմալ ցուցանիշից բարձր լինի։
Երբեմն անցորդները հետաքրքրվում էին, թե ինչ է Թեղուտը ու որտեղ է։
есть такое понятие – “зло”.
к примеру, зло – убивать. зло – пакостить.
зло – шантажировать.
А что еще зло? Зло нужно уметь идентифицировать. И это очень сложно.
К примеру, зло ли сносить Тегутовские леса? Или – добро?
Каждый из нас так или иначе, из лучших или худших побуждений, творил зло. В основном – маленькое, но нектороые – большое, крупное, и страшное.
И я не исключение. Наделал много мелких глупостей. А глупость, особенно в паре с невежеством тоже может повлечь за собой зло.
Страшное Невежество – это когда в сороковые годы прошлого века директор армянского зоопарка возвращаясь из Германии великодушно отказывается от предложенного в подарок ружья, которым усыпляют животных в экстренных случаях.
А возвращается именно в то время, когда слон ереванского зоопарка вышел на свободу, и перестал подчиняться отставному солдату, но заслуженному алкашу Ивану. Тому самому, по вине которого слона накануне грохнуло током высоковольтной линии.
<p>
Я не ответил ей, потому, что принципиально анонимам не отвечаю. Отвечаю только тем анонимам, кто представился.<br />Но неужели можно быть настолько … Неужели непонятно, что не имеет смысла сносить лес, чтобы потом его сажать?<br />Мы что в игрушки играем? Это же экологическая катастрофа! После этого она спрашивает, готов ли я пойти сажать деревья?<br />После того, как ребята из ВТБ выложили кучу бабок на то, чтобы снести лес, после того, как его снесли, отравили округу, убили кучу животных и заразили людей черти чем, эта аноним выражает мнение, что я нехороший человек, потому, что вместо того, чтобы на свои средства сажать, и ухаживать за новым лесом, я вышел на улицу с транспарантом, чтобы сохранить старый!<br />Дорогая аноним. У меня встречное предложение. Заразите себя раком, а потом идите лечитесь!
</p>
<p>
Другой мальчик (не хочу писать кто), я его коммент и мой, возможно, несколько неуравновешенный ответ заскринил, пишет:
</p>
<p>
———-<br /></span><span id="ljcmt205301"> Для конвертации обычного гражданина в тотального революционера, который может стать прекраным <br /> оружием в процессе расчленения Государства, прихода к власти выгодных организаторам властей, можно <br /> начинать с совершенно неполитических акций, общественных действий во имя природы/флоры/фауны<br /> /сохранения азонового слоя/вырубки лесов, благородных и близких каждому проблем, а в результате действий <br /> пропоганда и медленное но верно использование между делом и политических слоганов и требований, изредка <br /> анти-Государственных выкриков, пока через несколько месяцев не будете иметь человека, верящего в правоту <br /> свою и своих товарищей, вышедшевего за обычную коллею повседневной жизни, готового ложитьс</span><span id="ljcmt205557">я на рельсы, <br /> спать на северном проспекте, голодать, чувствовать потребность своей страны в себе. Любые изначальные <br /> средства хороши – акции ради сохранения морских свинок, медуз средиземья, горных гималайских козлов, <br /> баобабов Мадагаскара, и так далее."<br />————</p>
<p>
Вот оно как. Теперь уже любой нонконформизм воспринимается, как "вражда государству".<br /> Власти могут быть довольны.<br />У меня больше нет комментариев. Я зря с тобой поспорил. Твой текст говорит сам за себя. Мне нечего сказать.<br />Я тогда лепетал чепуху про инакомыслие, но я не осознавал, что говорю полному, круглому, лрив конформисту.<br /> Тому, кто написал далее
</p>
<p>
——<br /></span><span id="ljcmt207093"> Инокомыслие в свое время заставило армян сдать Карс, когда такие же инокомыслящие кричали, что войны <br /> закончились, Турция наш друг, правительство первой республики нужно сменить/посадить/сжечь, половина <br /> армии (инокомыслящие) дезертировали, вторая половина была взята в плен и истреблена, потому что <br /> огромная <br /> прослойка инокомыслящих счиотающих себя патриотами пытались построить свое государство, вместо того, что <br /> б всеми руками и ногами поддерживать государство, мы просрали большую часть своего государства, и твои <br /> слова утверждают меня во мнении – за 90 лет мы не извлекли уроков абсолютный ноль. Пайкар! Пайкар минчев <br /> вердж Айастани! Вердж мер болорис!<br />——–</p>
<p>
Звучит? Не буду писать о том, что Карс заставила сдать трусость, а не инакомыслие. <br />А между тем – дезертиров нужно наказывать. <u>Дезертир – он преступник</u>.<br />Его в военное время и пристрелить можно. По закону.
</p>
<p>
А человек, который вышел с транспарантом, потому, что хочет сохранить лес/просит свободы слова/бизнеса/простите, требует честных выборов, и т. д. – его по закону сажать не за что. <br />Он выражает свою гражданскую позицию. <br />Помните Маугли? "Вы столько раз говорили, что я человек, что я и сам поверил!"<br />Вот людям столько раз говорили – <a href="javascript:void(0);/*1217801140324*/">Քվեարկիր</a>, что они поверили, впервые за долгое время!
</p>
<p>
Но <i>самое обидное</i>, когда те, кто пишут про дезертирство и расчленение республики, сами по настоящему не служили.<br /> И как-то так получается, что чаще всего я слышу подобные "патриотические" высказывания именно от тех, кто не служил, либо служил в теплом местечке, рядом с домом, и постоянно вырывался домой.
</p>
<p>
Ребята, я служил на границе Республики Армения. В меня, как и в моих друзей, на КП мог попасть снайпер. <br />Может я и паниковал в начале, но я рад, что отслужил честно, и думаю, что был хорошим командиром взвода.<br /> Я почти единственный в дивизоне умел делать соответствующие артилерийские расчеты, основываясь на множестве данных – с карты, оптики, справочника, и мог уложиться в требуемое время, и подавать правильные команды. <br />И мои ребята имели хотя бы какое-то представление о том, как стреляют из пушки во время боя.<br /> Я не сидел у компьютера, и не играл в игрушки, и не показывал "крутым" солдатам порнушку, чем заняты многие с ВТ.<br /> Меня устроили в штаб, "в теплое место", и <u>я оттуда ушел</u>, мне было противно в штабе.<br /> В казарме – лучше. На позициях – еще лучше.<br /> Там горы, и нет скучного развода.<br /> А единственные, с кем нужно найти язык – это твои ребята, с которыми ты на посту.<br />С ними иной раз найти язык легче, чем с самодурами офицерами.<br /> Мне было легче. Хотя я общаться, вообще, судя по этому тексту, не умею.<br />И не пишите мне больше про дезертиров!<br />Не тому пишете! </span></div>
<p>
<span id="ljcmt207093"><br /></span>
</p>Անցյալ հինգշաբթի, Հանրապետության Հրապարակ 🙂
