ուրեմն ինտերնետներում խօսակցութիւններ կան, որ հին ccd սենսորների գոյները «լաւն են»։ գոյներն իսկապէս այլ են, բայց դա ccd֊ից չի՝ նրանից ա որ բայերի մատրիցը այլ ձեւ էր՝ առաջ ամէն գոյնի ֆիլտրը թողնում էր շատ աւելի նեղ գոյնի սպեկտր, քան էսօր։ օրինակ, կանաչը թողնում էր կանաչ կանաչ, եւ կանաչակապոյտը չէր անցնի։ իսկ էսօր աւելի լայն սպեկտր ա թողնում, կանաչագրեթէկապոյտը անցնում ա։
ըստ երեւոյթին նրա համար ա, որ աւելի ճիշտ, ու աւելի մարդուն հաճելի գոյներ ստացուեն։
եւ ահա ձեզ օրինակ, ես ունեմ canon g1 — առաջին սերնդի, բաւական առաջադէմ point and shoot խցիկ։ ունի 3.3 մեգապիքսել սենսոր։
շատ հաստ եւ հաւէսն ա։ (:
ինստաքս մինի չափսի թղթիկներն ամենայուզիչն են՝ դրանք մեր օրերի դրամապանակի՝ քարտի չափսի են, ու մարդիկ հէնց այդ չափսի նկարներն են իրենց հետ պահում, իրենց հետ ման տալիս։
ինստաքս մինի նկարներն այսօր մարդկանց ամենամօտ, ամենակարեւոր տպուած լուսանկարներն են։
առաջին նկարներ Mamiya RB67֊ի ինստաքս բեքով։ չէի հասկանում ինչու են նկարները լոյս տեսնում՝
յետոյ ջոկեցի որ իզուր չի որ բեք պատրաստող մարդը երկու դարք սլայդ ա ուղարկել, մէկը՝ երկար՝ բեքը հանելու համար, իսկ մէկը կարճ՝ որ ձախից լոյսի ներհոսք չլինի։
կներէք, չէի դիմանում, միջին ֆորմատս սքան էի անում «բեթերսքանինգ»֊ի շրջանակներով, ու էս նկարեը ես հաւանել էի, երբ նկարում էի, բայց աւելի եմ հաւանել հիմա, երբ նկարածը տեսայ։
#լուսանկարներ
սա վիէնսիի պատուհանի մէջ ա։
#կոնդ #երեւան
մի օր կը վերբեռնեմ ամէնը, չեմ հասցնում, ահաւոր ծանրաբեռնուած եմ։
էս էն խցիկի մէջ մոռացուած ժապաւէնն էր, վերջերս խցիկը բացեցի, ու տեսայ որ ժապաւէն կայ։ էս լոյս տեսած մասերը դրանից են։ նկարուած ա 2017֊ի գարնանը, երեւի։
նկարում երեւում ա մէկ այլ նկար՝ չստացուած, ըստ երեւոյթին ինչ֊որ բան էր ընկել մամիայի պոլարոիդ բեքի ռոլերների արանքը։ նկարը ինքը արուած ա sx-70֊ով՝ այդ խցիկն ունի ապակէ ոսպնեակներ, ձեռքով ֆոկուսուելու հնարաւորութիւն ա տալիս, ու ընդհանուր առմամբ՝ դիզայնի գլուխգործոց ա։
#դիլիջան #լուսանկարներ #պոլարոիդ #առօրեայ #դիզայն
մէկ էլ ապշեցնում ա, ինչ սուր ֆոկուս ա ստացուել, ու ինչ յստակութիւն ա այդ տիրոյթում։ ես պոլարոիդի սովորական թղթիկներից այդպիսի բան չէի սպասում։ հիմա մտածում եմ՝ արդե՞օք ինստաքս թղթիկներն են աւելի վատ որակի, թէ՞ ես պարզապէս ինստաքս լաւ խցիկ չունեմ։
պէտք ա փորձել մամիյայով ինստաքս նկարել, յստակ ֆոկուսուել, ու տեսնել ինչ ա ստացւում։
on the photo you can see failed #fp-100 shot, probably something stuck inside mamiya rb67 polaroid back. the photo itself shot on #sx-70, #dilijan, this saturday.
ընդհանուր առմամբ, ցանկացած թուային նկար այսպիսի պարզ մանիպուլեացիաներից, կարծում եմ, շահում ա։ իհարկէ, լաւ կը լինէր նախապէս վերլուծել նկարը, ու աւելի յստակեցուած թուեր օգտագործել։ էլ աւելի լաւ կը լինէր ոչ թէ կոնտրաստել, այլ ըստ վերլուծութեան արդիւնքների համապատասխան կոր կիրառել։
այս գարուն այս աղջկայ հետ արշաւ եմ գնացել։ մեզ հետ, բոլորից առաջ էր ըկնել։ ծարաւ էր, խնդրեց ջուր։ ասացի՝ «ահա ունեմ ինչ֊որ լայմով, ու պարզապէս»։ ասաց՝ «լայմով»։ յետոյ ասաց՝ «շնորհակալութիւն»։ շատ գրագէտ, ճիշտ էր խօսում։ բայերը երբ պէտք ա, հենց indefinite, «ել»֊ով էր աւարտում։
նախ նա հա ինչ֊որ կերպարների մէջ ա մտնում, իսկ ինձ իրական ռոստեմն ա հետաքրքիր, յետոյ էլ նա շատ արագ ա շարժւում, ու իրան շատ բարդ ա նկարել, մանաւանդ մանուալ ոսպնեակով։
ինչեւէ, ահա ձեզ լիքը֊լիքը նկարներ, քիչ եմ ընտրել, ու հիմա մշակելու հաւէս չկայ, ինչ խցիկը տուել ա, էդ ա։
լիքը ժապաւէն ունեմ noritsu֊ով ծրած, ու fuji eterna կինո ժապաւէնը որ հաստատ սխալ է ծրած, թէ իրենք դրա պրոֆիլը չունէին այդ պատճառով, թէ իրենց ծրիչի սպիտակի բալանսն ա կաղում, բոլոր նորիցու֊ով ծրած կինո ժապաւէնները ակնյայտ կանաչ էին։ ես փորձեցի բալանսի բերել գոյները, ու հիմա համեմատում եմ իմ մինոլտայի տուած արդիւնքի հետ։ թւում ա թէ մինոլտան անհամեմատ աւելի լաւ որակ ա տալիս, քան նորիցուն։
հմմմ, իսկ ես իրենց վճարել էի, որ ժամանակ չծախսեմ ծրելու վրայ, ու սկզբից ահագին ոգեւորուած էի, գոնէ ասենք c200֊ի ստացուած որակով։
այսօր եմ գտել, ու խմբագրել եմ։ առաջինը գուցէ եւ ես չեմ նկարել, վստահ չեմ, բայց ես այսօր գնահատել եմ, ու խմբագրել։ հա, բերած է ուայթ բալանսի, ու գոյների կոր է կիրառոուած։
«թբիլիսի ֆեյշն ուիք» շրջանակներում «ֆաբրիկա»֊ի տարածքում աշխուժութիւն էր՝ խոսնակներ, թոյն խցիկներով լուսանկարիչներ, մոդելներ, դիզայներներ եւ պարզապէս էլիտար երիտասարդութեան ներկայացուցիչներ։ իսկ այս կանայք կատերինգով էին զբաղուած՝ պատրաստում էին ուտելիք ու խմիչքներ միջոցառման մասնակիցների համար։
այս աղջիկը բանկում էր աշխատում, յետոյ զզուեց, գնաց Վիետնամ երեխաներին անգլերէն դաս տալու, ու այսպիսի էջ է բացել ֆբ֊ում, լուսանկարներ է լցնում ու պատմութիւններ գրում։ #վիետնամ #լուսանկարներ #անգլերէն
արեւմտահայերէն քամած մածունին լապնէ (լաբնէ) են ասում։ քանի որ արաբերէն «լաբնա» նշանակում է՝ սպիտակ։ այս արմատը նաեւ կապ ունի լիբանան անուան հետ՝ դա այն քիչ արաբական երկրներից է (եթէ ոչ միակ) ուր ձիւն է գալիս։
ուրեմն մտնում եմ սենեակ, տեսնեմ ստեղնաշարիս շուրջը հաւաքուել են։ ասում են՝ էս ի՞նչ է, իսկ մերոնք հարցնում են՝ քո կարծիքով՝ ի՞նչ է։ ասում է՝ իմ կարծիքով սինտեզատոր է։ էն սիլիկոնի կտորն են գտնում հագցնում ստեղնաշարիս վրայ, որի վրայ դուորակի շարուածքն է նկարած, ասում են՝ դէ նա չի օգտագործում, բայց օգտակար բան է, երբ պէտք է լինում ապացուցել որ սա իրօք ստեղնաշար է։
մտնում ենք վաչագանի հետ պահեստամասերի խանութ, այնտեղ էլ տուփի միջից մեզ վրայ շուն է նայում։ վաչագանը հարցնում է՝ «էս միւս տուփերի մէջ է՞լ շներ ունէք» ու սկսում է տուփեր բացել փակել։
մատեանում նախկինում չհրապարակուած՝ արմին վիշապաքաղ, այդ օրը 2012 թուին մենք հանդիպեցինք կարեւոր դաւադրութիւն կազմակերպելու շրջանակներում։ նորից չեմ մշակել, ինչ գտել եմ՝ դա է։
այս սլայդերն՝ Հադիդեանների արխիւից։ իրենց ընտանիքն այլ սփիւռքահայ զբօսաշրջիկների հետ միասին այցելել է Հայքը վաթսունականներին։ տարին յստակ յայտնի չէ։ Ժապաւէնը հաւանաբար կոդաքրոմ է։
Վաղարշապատ՝
Աշտարակ։
Մարիշը՝
Ըստ սլայդերի վրայի գրառումների, որ միշտ չէ որ ճիշտ են՝ Գեղարդ, վետերանները պատմում են իրենց փորձառութիւններից, ուտում եւ խմում։
մեր ընկերութիւնում խնդրեցին վերբեռնել մեր նկարները մի տեղ, ոչ պաշտօնական նկարներ, որ մօտակայ տօնակատարութեան ժամանակ ինչ֊որ ձեւ օգտագործեն։ ես սկզբից մտածեցի գրողի ծոցը նրանց, յետոյ մտածեցի, ումի՞ց եմ լաւ տղայ, որ բոլորը վերբեռնում են ու ուրախանում, իսկ ես՝ չէ։ ու լափթոփի խցիկով նկարեցի։
պարզւում է, կպչուն գործ է։ չես կարողանում պոկուել։
նաեւ պարզւում է, պահանջում է օդապարուկին ման տալ, ոչ թէ էն վատ շների տէրերի պէս տեղում կանգնել։ զգալ քամին, ու այնպէս անել որ չընկնի։ երբեմն էլ արագ վազել։
տուն գնալ չէր ուզում։ դիմադրում էր։ ուզում էր էլի խաղալ։
լուսանկարչութիւնը նոյնպէս սպասելու մասին է։ հաւանածդ տեղից չես հեռանում, մինչեւ չգիտես որտեղից մռութը թարմ վէրքերով շուն է յայտնւում, կողքովդ անցնում, իջնում գետի մօտ ջուր խմելու։
փաստօրէն աջից գտնուող հիւրանոցի շէնքը կառուցուել է երեսունականներին, երբ թերակղզին դեռ կղզի էր։ իսկ դահլիճը, ինչպէս յայտնի է՝ վաթսունականներին։ այստեղից էլ ոճերի տարբերութիւնը։
սովորաբար եկեղեցիներ չեմ նկարում, բայց այս նկարն ուզում էի անել։ ու ահաւոր տարօրինակ տեղից է արուած, ու ես ոնց ասեմ, շատ հաւասարակշռուած (ֆիզիկապէս) դիրքում չէի անելիս։
Առնո Ֆիշերն ասում էր՝ «Man muss nicht komponieren, die Welt ist die Komposition» բայց ինձ իրօք շատ բարդ էր սա նկարել։ Շունը հեռու կապած, ինչ֊որ դատարկ տեղ մինչեւ իրեն։ Ու յետոյ մտածեցի, իրօք, շան եւ տիրոջ մէջ տարածութիւն կայ, ու թող այսպէս էլ լինի, հրապարակեմ։
ինչպէս հասկանում եմ, ոչ թանկ ֆուջի ժապաւէն, ինչ հնարաւոր էր հայաստանում ճարել, քենոն եօս 3000 խցիկ, 50մմ ֆ1.8 քենոնի ոսպնեակներ։
Նա ահագին խորացել եւ մասնագիտացել է ժապաւէնը թուային խցիկներով թուայնացնելու գործում, սպանիչ փորձ ունի, շատ հետաքրքիր բաներ է պատմում այդ մասին։ Ու արդիւնքը տեսնում էք։ (: Համոզում եմ գրի այդ մասին, կիսուի համայնքի հետ։ ։Պ
էլի չեմ կողմնորոշւում որը։ երեւի առաջինը։
ֆուջիի «շաթերի» անիւը, պարզւում է ինքն իրեն կարող է պտտուել, ու այս անգամ, այն անսպասելիօրէն դարձել էր երեսուն։ ահա թէ ինչու է լղոզուած։
քաղաքը դատարկ է։ փողոցներն են դատարկ։ բակերն են դատարկ։ բակերում կան երեխաների հետքեր։ երբ ես վանաձորում էի ամռանը, նոր բացուած «կֆց»֊ում լիքը մարդ կար, եւ լիքը երեխայ։ հիմա այնտեղ էլ է միանգամայն դատարկ։
երեխաների դեռ տաք հետքերն այն մասին են, որ երեխաները գնացել են դպրոց։ ռուսաստան։ հաւանաբար աւտոտնակի վրայ էլ այդ պատճառով են ռուսերէն գրել։
քաղաքը դատարկ է։ փողոցներն են դատարկ։ բակերն են դատարկ։ բակերում կան երեխաների հետքեր։ երբ ես վանաձորում էի ամռանը, նոր բացուած «կֆց»֊ում լիքը մարդ կար, եւ լիքը երեխայ։ հիմա այնտեղ էլ է միանգամայն դատարկ։
երեխաների դեռ տաք հետքերն այն մասին են, որ երեխաները գնացել են դպրոց։ ռուսաստան։ հաւանաբար աւտոտնակի վրայ էլ այդ պատճառով են ռուսերէն գրել։
«դոմոդեդովո» օդանաւակայանում աւտոմատ կայ, նրանցից որ սովորաբար քաղցրաւենիք ու ըմպելիքներ են վաճառում, որ վաճառում էր պուտինով զանազան շապիկներ։ այս տեսակի էլ էին վաճառում։ ։Ճ
կանգնել եմ Դիլիջանում մի քանի րոպէով, որ տեղացի վարորդներին հարցնեմ արդեօք հանգիստ է նոյեմբերեանի ճանապարհը։ իսկ տաքսիստը նկատեց, որ հետեւի անիւս մի քիչ իջած է։ ապա գնացի կողքի «վուլկանիզացիան», դուրս եկայ մեքենայի միջից, վերադառնամ, տեսնեմ՝ վո՜ւյ, այս ի՞նչ աղջիկ է նստած կողքս։ (:
իսկ ահա անձնական ռեկորդը՝ տասներկուս ու մի քիչ ժամ ղեկին։ 😛
կանգնել եմ Դիլիջանում մի քանի րոպէով, որ տեղացի վարորդներին հարցնեմ արդեօք հանգիստ է նոյեմբերեանի ճանապարհը։ իսկ տաքսիստը նկատեց, որ հետեւի անիւս մի քիչ իջած է։ ապա գնացի կողքի «վուլկանիզացիան», դուրս եկայ մեքենայի միջից, վերադառնամ, տեսնեմ՝ վո՜ւյ, այս ի՞նչ աղջիկ է նստած կողքս։ (:
իսկ ահա անձնական ռեկորդը՝ տասներկու ու մի քիչ ժամ ղեկին։ :P
փաստօրէն, ճային, կներէք, որորին, սեփականաշնորհել են։ այն հիմա աշխատում է «չայկա» անունով ռեստորանում։ Ազատութեան խորհրդանիշը, ում առաջին հայեացքից չէր սիրել Նիկիտա Խրուսչյովը գտնւում է պարիսպի հետեւում։ Իր թեւը սակայն անցնում է պարիսպի վրայով, եւ սփռուած է ճանապարհի վրայ։
նոր օբյեկտիւ ունեմ, EBC ծածկոյթով, այդպէս հասելբլադների ծածկոյթներն են սարքում։
ես էլի 28մմ֊ոց ոսպնեակներ ունէի, ԳԴՀ֊ական, պրակտիկար բրենդի, դիաֆրագման՝ 2.8֊22։ Իսկ այս մէկինը 3.5֊ից էր սկսւում, մտածում էի, ափսոս, երեւի պէտք է ԻՍՕ֊ով կոմպենսացնեմ։
Սկսեցի թեստաւորել։
Նախ ԳԴՀ֊ականը, 8 դիաֆրագմայով։ Շաթերի սլաքիքը մէջ տեղում — «վիդերժկան», ստացւում է 100։
Փոխում եմ նոր Ֆուջինոնի։ Դիաֆրագմա՝ կրկին 8։ Շաթերի սլաքը թռաւ աջ։ Բերում եմ մէջտեղ։ Ասում է՝ 800։ Այսինքն, իզուր էի անհանգստանում։ Սա ութ անգամ աւելի լուսազգայուն է։ Աւելի «արագ» է։
Ո՞ւմ վրայ պէտք է թեստաւորել։
Կատու չունեմ։
Այնպէս որ բարի առաւօտ, քնաթաթախ։
եւ այդպէս։
Թարմացում․ ես յիմար եմ, Ֆուջին նկարել է իր ամենաբաց՝ 3.5 դիաֆրագմայով, քանի որ իմ Քենոնի մ42 ադապտերը չէր սեղմում օբյեկտիւի ասեղիկը, որը պէտք է սեղմուի, որպէսզի թոյլ տայ ես ինքս փոխեմ դիաֆրագման։ Այլապէս այն միշտ բաց էր։ Հիմա այլ ադապտեր եմ օգտագործում որ այդ ասեղիկը սեղմում է։
Որ Ուրարտու֊ի մասին յղումներ տեսայ, ուզում եմ լուսանկար դնել ու պատմութեամբ կիսուել։
Ուրեմն, երբ Պիոտրովսկու խումբը եկել էր կարմիր բլուր պեղումների, ուժեղ անձրեւ սկսուեց։ Խումբը չէր կարողանում անցնել գործի, իսկ մասնագէտները մտահոգուած էին, որ եղանակն իրենց խանգարում է գործ անել։ Ուզում էին ցրուել, մտածելով որ այսօր գործ անել չի լինի։ Սակայն երբ անձրեւն աւարտուեց, տեսան, որ ջրի մի մասը ներծծուել է հողի մէջ, բայց որոշ տեղերում ջուրը մնացել էր՝ այնտեղ, ուր պատերն էին։ Գիտնականների առջեւ քաղաքի յատակագիծն էր։ Այժմ իրենք անհամեմատ աւելի լաւ էին պատկերացնում ապագայ աշխատանքը։ Այսպէս անձրեւն օգնեց գիտնականներին։
պատմութեան աղբիւր՝ «Կաւէ գրքեր», Լիպին/Բելով։ լուսանկարի վրայ՝ Բորիս Պիոտրովսկի ու Նիկոլայ Հարութիւնեան Էրեբունու պեղումներին։ աղբիւր՝ իմ մատեանից։
Շուշու պատմութեան թանգարանի անմիջապէս հարեւանութեամբ բացուել է երկրաբանական թանգարան։ Հաւաքածուն նուիրաբերել է Շուշեցի գիտնական, ով ԽՍՀՄ ամենավեհ գիտնականներից էր, պաշտօնն ու անունը չեմ յիշում։ Եւ հաւաքել է այս քարերն ու արտեֆակտները աշխարհով մէկ։
Թանգարանի աստղը, քարի մէջ դրոշմուած այս «կենդանու»՝ փափկամորթի բրածոն է։ Ընդամէնը մի քանի ամիս առաջ են գտել Քիրս սարի հանքում։ Կանչեցին երկրաբաններին, երջանկացրին, յանձնեցին թանգարան։
յղման տակ աւելին՝
Թանգարանի աշխատողները հայալեզու, ու բաւական հաւէս ձյաձկէք են, լաւ հասկանում են իրենց գործից, ու շատ հաւեսով ամէնը ցուցադրում են, պատմում։ Իմ ներկայութեամբ ռուս զբօսաշրջիկներին էին պատմում, արդեն ռուսերէն։
հաւանաբար միջատների հետքեր
ձկան բրածո
եթե ճիշտ եմ յիշում, սա մարջան (բուստ, կորալ) չէ, կենդանի չի եղել, քար է՝
աստղերը կարծես թէ հրաբուխային ծագում ունեն՝
իրար հետ հանգստացող փափկամորթերի բրածոներ
փափկամորթն եւ ձուկը, կամ ծիւկը։
շատ լինի, քիչ չլինի
Իսկ սա ծրագրի «մեխն» է, իրենք ունեն առանձին սենեակ, ուր ասում են մտնես, դուռը հետեւիցդ փակում են, ու լոյսն անջատում։ Յետոյ ուլտրամանուշակագոյն լամպ են միացնում, որը խթանում է ֆոսֆորի վառուելը, զանագան գոյներով՝
մի հատ էլ գալապագոսեան կրեայ ունեն, բնականաբար, ոչ կենդանի, ու էլի լիքը բան։ արժի գնալ ու նայել։ ահա։
Ես․ Ես սիրում եմ, ոչինչ։ Բա ի՞նչ է նշանակում՝ ինձ կարելի է։
Տաքսիստ․ ես գժի թուղթ ունեմ։
Ես․ Բա ո՞նց ես քշում դրանով։
Տաքսիստ․ ըհը, տես թուղթս։
Ու ցոյց է տալիս ինձ «ուդո», որի մէջ գրուած է՝ Հայոց ազգային բանակ՝ ՀԱԲ։
Ու ստեղ գալիս է այն պահը, երբ ես նկատում եմ իր մօտ խփած դրօշը։
— Ես հայրենիքիս համար— ասում է— ամէն ինչ կʼանեմ։ Մարտի մէկին,— ասում է, ես գոսպիտալում էի։ Ազատ չէի։ Բայց յետոյ էլ ձերբակալեցին։ Մի տարի նստել եմ։ … Թէ չէ ես ամէն ինչ կանեմ։ Սպարապետը՝ Վազգենը ինձ գիժ էր ասում։ Նա գիտեր։ Տենց էլ կպավ անունս՝ գիժ։
btw, it’s not like this anymore. capital turned this building into regular faceless supermarket, destroyed half of the arcs you may notice in the picture.
Teen Girl Shoots Beautiful and Creative Portraits of Her Pet Dogs
Ever since I set my hands on a camera, I knew I had unlocked a new dimension. One where you can expand your imagination and run for endless miles. Photography makes you look at things differently. You notice rain drops and the way the sun kisses the Earth. You breath in every moment of your life. You love to live and live to love. There is no time to waste because there is an urgency to capture each loving gesture, smile, and laugh in both humans and animals. Then every photograph becomes timeless and you smile, knowing that you hold a few split seconds in your hands. I live in a box called a camera with the lens as my window and everyday I sit on my couch watching the world outside through a different perspective. No worries, my dogs are right beside me looking at it the same way.
Ես նույնիսկ շփոթվեցի․ չէ՞ որ աֆրիկացիները սովորաբար շատ են սիրում լուսանկարվել, եւ հարցերի կողքիս կանգնած խաուսին, թե ինչ պատահեց․ հաջորդեց շատ հետաքրքիր բացատրություն․ ինչպես երեւում է, լեռնականներն արդեն գիտեն, որ եթե լուսանկարչական ապարատն ուղղված է մարդու վրա, հետո ստացվում է նրա դիմանկարը։ Բայց նրանք հաստատ համոզված են, որ նկարի հետ լուսանկարին է փոխանցվում այն մարդու հոգու մի մասնիկը, ով նկարել է, եւ եթե իրեն շատ լուսանկարեն, ապա լուսանկարիչը իր նկատմամբ ձեռք կբերի լիիրավ իշխանություն։ Կախարդանքի գերազանց օրինակ, միանգամայն ժամանակակից միջոցներով․ հնում դուք մարդու նկատմամբ իշխանություն էիք ձեռք բերում, եթե տիրանում էիք նրա մազերի փնջին կամ կտրված եղունգներին։ Մեր օրերում այդ նույն նպատակով, հավանաբար, միանգամայն պիտանի է լուսանկարը։
ես հատուկ ուզում էի Վանք մտնել այս պատը լուսանկարելու համար։ Պատին փակցված են ադրբեջանական բանակի մեքենաների համարները։
I went to Vank because I wanted to photograph this wall. It is covered with the numbers of the Azerbaijani military cars.
In short, deportation and ethnic cleansing of Armenians in Nagorno-Karabakh failed, and resulted in war, and later, creation of de facto independent Nagorno-Karabakh Republic (Artsakh).
Այս սինագոգայում աշխատում էր Չաշկա անունով ռավին։ Նա չգիտես ոնց կարողանում էր գտնել չճարվող, ու նույնիսկ արտասահմանյան դեղեր։ Սովետի ժամանակ։ Հետո, ազատ Վրաստանում նա բացեց դեղատուն։ Իսկ այժմ նա ապրում է Իսրայելում, սակայն իր անունով դեղատունը սինագոգի մոտ դեռ մնացել է։
Չաշկան հիշատակվում է Դաթո Թուրաշվիլիի «Ջինսերի սերունդ» գրքում՝ հերոսներից մեկը ձեռք է բերում իր երեխայի համար դեղ, ու քանի որ փող չի ունենում, վճարում է Չաշկային իր ջինսերով։
վրացիները Բաթումիյում նոր համալսարան են կառուցում։
Ահա, եւ ապակենտրոնացման մասին է, որ ոչ միայն Թբիլիսի գնան սովորելու, եւ առհասարակ, ներդրում է ապագայի մեջ։ Համալսարան է՝ հյուրանոց չէ, բորդել չէ, օբէկտ չէ։ Համալսարան։
http://teguna.livejournal.com/382133.html
Ես միշտ չեմ համաձայնվում, երբ բնությունը հակադրում են քաղաքին։ Ասում են, որ այն հանգստացնող է՝ ի տարբերություն քաղաքին, կամ որ էսթետիկ հաճույք իրենից կարելի է ստանալ, իսկ քաղաքից՝ ոչ։
Հայաստանում ամենասիրուն տեղերը, ես երեկ գիշերը հասկացա, նրանք են, ուր մենք բնությանը առանձնապես չենք խանգարել։
Ու դա իմ համար լավ դիզայնի մասին է, այսինքն մենք չենք աղավաղել դիզայնը։ Այս դեպքում այն դիզայնը, որը չունի մեկ դիզայներ, այլ քոլոբորեթիվլի, այսպես ասած, վիքիփեդիայի պես, նախագծված է։
Եւ դա չի նշանակում որ լավ դիզայն արած քաղաքը ավելի վատն է դիզայնի եւ գեղեցկության առումով։
Քանի որ շունը ավելի լավը չէ քան կատուն(թեեւ հաչալ ավելի լավ է ստացվում իր մոտ), կատուն ավելի լավը չէ քան շունը, իսկ ջազը ավելի լավը չէ քան էլեկտրոնային երաժշտությունը։
Երկուսն էլ դիզայնի օրինակներ են, երկուսն էլ լավն են, երկուսն էլ տալիս են էսթետիկական հաճույք։
Ու ես հասկանում եմ եւ լուսանկարիչներին, ով նկարում է բնություն, ու լուսանկարիչներին, ով նկարում է նատյուրմորտներ, ու օրինակ, Բորիս Սմելովը լավ օրինակ է նրա, որ մեկ մարդ կարող է անել եւ բնության եւ քաղաքն լավ լուսանկարներ։ Քանի որ սիրում է երկուսն էլ, ոչ միայն կատուներին կամ շներին, այլ բոլոր էակներին։ Էակները միշտ էլ լավ նախագծված են, քանի որ էվոլյուցիայի արդյունք են, իսկ մարդու ստեղծածը միշտ չէ որ լավ նախագիծ է։ Տարբերությունը երեւի դա է։
Սակայն չմոռանանք որ մարդու նախագիծը կարող է լինել եւ լավագույն լուծում, իսկ էվոլյուցիոն լուծումը պարտադիր չէ որ լինի լավագույն, այն լինում է գործող։
А я вам скажу так: оппозиционные митинги в современной России — это удивительный фильтр, который позволяет время от времени собирать в одном месте беспрецедентную концентрацию самых интеллигентных и приятных людей города. За то и любим.
տեսեք է, Թբիլիսիյում դեռ սովետի ժամանակ որտեղից էլ ճարել են սենց ավտո էին քշում։ Բա էն դեղին շորիկով աղջիկը որ լրիվ սովետից չէ։ Թբիլիսցիները միշտ սծիլնի էին, վերջն են։
Look, even during Soviet era Tbilisians managed to find such a stylish car. And that girl in a red dress - she does not look like soviet girl, they did not have anything colourful to wear. Tbilisians were always stylish, always different.
Գիտեք, Թբիլիսիի սլոգալը՝ Թբիլիսի լավզ յու, իսկ քանի որ անպատասխան սէր չի լինում, ես էլ եմ սիրում Թբիլիսին, այն անհնար է չսիրել։
If you don’t know, the slogan of Tbilisi is “Tbilisi loves you”. And because there is no unrequited love, I love Tbilisi in return.
It is just impossible to not love it.
Երեւի գիտեք, որն է վիկտիմ վարքագիծը։ Ասենք թալանչիները անկապ պատահական մարդկանց չեն թալանում, իսկ բռնաբարողները՝ ռանդըմ զոհեր չեն ընտրում։
Զոհերը ընտրվում են որոշակի ալգորիթմերով, պոտենցիալ «կլիենտի» վարքագիծն հիմք ընդունելով։ Օրինակ, եթե հանցագործին թվում է, որ դուք վախենում եք, այսինքն, ներքուստ պատրաստ եք բռնաբարված, կամ թալանված լինել, ապա իրենց հեշտ չէ ձեր սպասումներին ընդառաջ չգնալ։
Այդպիսի վարքագիծը, երբ մարդը պատրաստ է իրան կողոպտեն, ու երեւի թե ագրեսիային չի պատասխանի, ընդհունված է անվանել՝ վիկտիմ, ու այդպիսի մարդկանց կրիմինալ էլեմենտները զգում են, ինչպես շնաձուկը՝ արյունը, իսկ գայլը՝ կարմիր գլխարկին, ներեցեք, կարմիր գլխարկը՝ գայլին։ (տես ուստա Բերն)
Դա իհարկե, շնաձուկների եւ կարմիր գլխարկների լավագույն ավանդույթներով, կատարվում է լրիվ անգիտակցաբար։ (տես ընկեր Ֆրոյդ)
Ուրեմն, էս մեր ոստիկանները, եթե ճիշտ, կանոններով քշում ես, եթե ուր պետք է՝ պատրաստ կանգնում, սպասում ես, գիծ փոխելիս՝ քեզնից գոհ լույսերդ ես թարթում, հոծ գիծ աշխատում ես հարգել, եւ ընդհանուր առմամբ, արագության վերին լիմիտից շատ չես անցնում, հա, ասում եմ, մեր ոստիկաններն այդպիսի վարքագիծը մի տեսակ ընկալում են որպես վիկտիմ, ու քեզ կանգնեցնում են, հավանաբար ակնկալելով շահույթ, հեռուստացույց ու խալի, կամ մագիտաֆոն, կամ գոնե՝ հատուկ առաջարկ։
Այնպես որ, երբ ոստիկան եմ տեսնում, թափով գազ եմ սեղմում, որ չմտածեն, մտքներով անգամ չանցնի որ քանզի ռազ որ կանոններով քշող եմ, ուրեմն ինչ֊որ բան այն չէ իմ հետ, ուրեմն կամ խմած եմ, կամ պրավան այլ տաբատի գրպանում եմ մոռացել։
Դուխով քշում եմ, որ էլ իզուր չկանգնեցնեն, չտխրեն, որ ոչ խմած եմ, ոչ էլ… իրենք տը չգիտեն որ ես Գորբաչյովյան հակաալկոհոլային արշավի տակ եմ մնացել, չեմ խմում… իրենք չգիտեն, որ ես միշտ #զգոն եմ, ամեն հարցերում, ու եթե չեմ խախտում, դա նրանից չէ, որ #շտոտոնետոյա այլ պարզապես որովհետեւ սիրում եմ սեւերի պես դանդաղ շրջել փողոցներով եւ հմայվել շրջակա լանդշաֆտով ոչ մի տեղ չեմ շտապում ու չկա շտապելու։
ի դեպ, քանի որ այստեղ Թբիլիսի թեգ կա՝ այնտեղ արագություն գերազանելը բնավ մահացու մեղք չի համարվում, այլ դա ի՞նչ է որ այդ համար կանգնեցնեն։ Գուցե այն համար է, որ կոռուպցիա չլինի, գուցե քաղաքն է տրամադրում, բայց փաստն այն է, որ երբ ոստիկանը քշում է մաքս թույլատրված արագությամբ, իսկ իրա կողքով բոլորը անցնում են, իրանից մի քսան երեսուն կմ/ժ արագ, դա լրիվ նորմալ է։
իսկ եթե դու, միամիտը, իր հետեւից դանդաղ գնաս, նա ձեռքը կհանի, նշան տանի թե անցի, անցի, խեղճը Հայաստանից է եկել, չի ջոկում, հանգիստ, դուխով քշի, մենք ստեղ այն համար չենք, որ պոբորներով զբաղվենք, այլ այն համար ենք, որ դուք մեզ տեսնեք ու լուրջ խախտում չանեք։
Երեւի գիտեք, որն է վիկտիմ վարքագիծը։ Ասենք թալանչիները անկապ պատահական մարդկանց չեն թալանում, իսկ բռնաբարողները՝ ռանդըմ զոհեր չեն ընտրում։
Զոհերը ընտրվում են որոշակի ալգորիթմերով, պոտենցիալ «կլիենտի» վարքագիծն հիմք ընդունելով։ Օրինակ, եթե հանցագործին թվում է, որ դուք վախենում եք, այսինքն, ներքուստ պատրաստ եք բռնաբարված, կամ թալանված լինել, ապա իրենք չեն կարող ձեր սպասումներին, վախերին դրական խրախուսում ու ուշադրություն չհատկացնել։
Այդպիսի վարքագիծը, երբ մարդը պատրաստ է, իրան կողոպտեն, ու երեւի թե ագրեսիային չի պատասխանի, ընդհունված է անվանել՝ վիկտիմ, ու այդպիսի մարդկանց կրիմինալ էլեմենտները զգում են, ինչպես շնաձուկը՝ արյունը, իսկ գայլը՝ կարմիր գլխարկին, ներեցեք, կարմիր գլխարկը՝ գայլին։ (տես ուստա Բերն)
Դա իհարկե, շնաձուկների եւ կարմիր գլխարկների լավագույն ավանդույթներով, կատարվում է լրիվ անգիտակցաբար։ (տես ընկեր Ֆրոյդ)
Ուրեմն, էս մեր ոստիկանները, եթե ճիշտ, կանոններով քշում ես, եթե ուր պետք է՝ պատրաստ կանգնում, սպասում ես, գիծ փոխելիս՝ քեզնից գոհ լույսերդ ես թարթում, հոծ գիծ աշխատում ես հարգել, եւ ընդհանուր առմամբ, արագության վերին լիմիտից շատ չես անցնում, հա, ասում եմ, մեր ոստիկաններն այդպիսի վարքագիծը մի տեսակ ընկալում են որպես վիկտիմ, ու քեզ կանգնեցնում են, հավանաբար ակնկալելով շահույթ, հեռուստացույց ու խալի, կամ մագիտաֆոն, կամ գոնե՝ հատուկ առաջարկ։
Այնպես որ, երբ ոստիկան եմ տեսնում, թափով գազ եմ սեղմում, որ չմտածեն, մտքներով անգամ չանցնի որ քանզի ռազ որ կանոններով քշող եմ, ուրեմն ինչ֊որ բան այն չէ իմ հետ, ուրեմն կամ խմած եմ, կամ պրավան այլ տաբատի գրպանում եմ մոռացել։
Դուխով քշում եմ, որ էլ իզուր չկանգնեցնեն, չտխրեն, որ ոչ խմած եմ, ոչ էլ… իրենք տը չգիտեն որ ես Գորբաչյովյան հակաալկոհոլային արշավի տակ եմ մնացել, չեմ խմում… իրենք չգիտեն, որ ես միշտ #զգոն եմ, ամեն հարցերում, ու եթե չեմ խախտում, դա նրանից չէ, որ #շտոտոնետոյա այլ պարզապես որովհետեւ սիրում եմ սեւերի պես դանդաղ շրջել փողոցներով եւ հմայվել շրջակա լանդշաֆտով ոչ մի տեղ չեմ շտապում ու չկա շտապելու։
ի դեպ, քանի որ այստեղ Թբիլիսի թեգ կա՝ այնտեղ արագություն գերազանելը բնավ մահացու մեղք չի համարվում, այլ դա ի՞նչ է որ այդ համար կանգնեցնեն։ Գուցե այն համար է, որ կոռուպցիա չլինի, գուցե հրամայված է այդպես, բայց փաստն այն է, որ երբ ոստիկանը քշում է մաքս թույլատրված արագությամբ, իսկ իրա կողքով բոլորը անցնում են, իրանից մի քսան երեսուն կմ/ժ արագ, դա լրիվ նորմալ է։
իսկ եթե դու, միամիտը, իր հետեւից դանդաղ գնաս, նա ձեռքը կհանի, կասի անցի, անցի, խեղջը Հայաստանից է եկել, չի ջոկում, հանգիստ, դուխով քշի, մենք ստեղ այն համար չենք, որ պոբորներով զբաղվենք, այլ այն համար ենք, որ դուք լուրջ խախտում չանեք։
Անդրեյ Բիտովը Բորիս Սմելովի լուսանկարում՝ մարդը շապիկ հանելիս։
Andrej Bitov in Boris Smelov’s photo - man taking off his shirt.
Андрей Битов в фотографии Бориса Смелова - человек снимающий рубашку.
այստեղից
Անդպեյ Բիտովը #հայերեն՝ http://grapaharan.org/index.php/Անդրեյ_Բիտով
#Andrej-Bitov #Boris-Smelov #photography #portrait #photo
#Անդրեյ֊Բիտով #Բիտով #Բորիս֊Սմելով #ֆոտո #լուսանկարներ #դիմանկար
#Андрей-Битов #Борис-Смелов #фото #портрет #фотография
«Мы серьезно готовились к большим съемкам, – вспоминал Борис Кудряков, — Ох как непрост был Ленинбург в начале семидесятых! Изучали Уголовный кодекс и Процессуальный. Свои камеры мы носили на капроновых лентах. В карманах – никаких записных книжек и мусора. Негативы дома не хранить». В 1974 году на квартире Кузьминского была устроена очередная выставка неофициального искусства «Под парашютом» (парашют был натянут под потолком, на него направлялся свет, таким образом создавалось подходящее освещение для просмотра живописи и фотографий в домашних условиях), в которой принял участие Борис Смелов. Следующей и последней официальной в Советском Союзе выставкой стала для Смелова демонстрация «творческого фотоотчета», которая состоялась в 1976 году в фотоклубе Выборгского ДК. Сразу после вернисажа выставка была закрыта, руководство клуба уволено, а творчество Смелова, вплоть до начала перестройки, стало нелегальным
She became Magritte’s model and they married in the fall of #1923.
http://en.wikipedia.org/wiki/Georgette_Berger
#Rene-Magritte #Georgette-Berger #photo #photos #pipe #Magritte #art
#Ռենե֊Մագրիտ #Ժորժետ֊Բերգեր #ֆոտո #լուսանկարներ #ծխամորճ #Մագրիտ #արվեստ
Իվ Արնոլդի այս լուսանկարն այն մասին է, ինչպես էին քաղաքացիական իրավունքների սեւ ակտիվիստներին պատրասնում, օրինակ, չարձագանքել իրենց վրա փչվող ծուխին։
Այսինքն, այդ մարդիկ իրենց պայքարին լուրջ են վերաբերվել։ Ամեն ինչ մտածված էր։
Ու այն որ մի գեղեցիկ օր այնտեղ, ուր սեւերին չեն սպասարկում, եկան չորս ընկեր՝ դա պատահական չէր։ Այդ մարդիկ վաղուց գիտեին որ դա կանեն, ու երկար պատրաստվում էին։
Ու նկատեք այն, ինչի համար ընդամենը մի քանի տասնյակ տարի առաջ պայքարել էր պետք՝ հիմա ընկալվում է որպես ինքնին հասկանալի, ակնհայտ բան։ Մինչդեռ այն ժամանակ դա թվում էր անիրականացվելի խենթություն։
Այս տեքստը պատմում է սեւերի պայքարի մասին։ (այստեղ՝ ռուսերեն) Ու ինչու ինտերնետը ու ծիվիչը որպես պայքարի միջոց գերագնահատված են։ Եւ ինչպես են իրենք՝ այն ժամանակի պայքարի կազմակերպողները մտածել։
Իսկ մեզ մոտ հա խոսում են այս կամ այն պայքարը չքաղաքականացնելու մասին։ Այդպես միամիտ՝ ոնց որ մանկապարտեզ լինի։
Երբ ես հավաքում էի ամառայինի համար ստորագրություններ՝ ինձ մարդիկ հա դիմում էին, պատմում էին՝ իսկ այնտեղ՝ վիշապների այգում՝ այսպես, իսկ այնտեղ՝ սենց խնդիր է։
Հիմա ո՞րի համար գնաս, ո՞րը պաշտպանես։ Ու մարդիկ էլ են հոգնում՝ ռեսուրսները սահմանափակ են։
Իսկ եղած ռեսուրսները իշխանությունը պետք եկած պահին կարող է վերահղել իրենց իսկ մտածած խնդրի լուծմանը։ Դա լրիվ շախմատի պես է՝ այս նավակդ հարվածի տակ է՝ փրկեցի՞ր՝ իսկ տես, չես նկատել որ սպան էլ էր անպաշտպան։
Ու այսպես հաղթել, վիճակը կոնտրոլ անել՝ իրատեսական չէ։
Առանց քաղաքականացնելու։ Բոլորն էլ գիտակցում են որ բարի թագավորը միայն վերջին պահին է լինում բարի, ու իրականում էլ ամեն ինչ գիտի։ Ժամանակին էլ մտածում էին Ստալինը չգիտի ռեպրեսիաների մասին։ Լավ էլի, անցանք այդ էտապը։
Այսպիսով այստեղ տեքստի տակ կա քաղաքականություն թեգը՝ քանի որ առանց դրա չի լինի։
Այս, Կարլ Դե Կեյզերի (Carl De Keyzer) լուսանկարի տակ ՄագնումՖոտոս կայքում գրված էր, որ այն արված է Ադրբեջանում՝ Բաքվում։ Նունիսկ կասկածեցի… ճշտեցի հայրիկից, չլինի՞ այդ նախագծով մի քանի տեղ պատճենել են։ Ասաց չէ, Բաքվինը ուրիշ ձեւ է ու վաբշե ացտոյ այնպես որ հաստատ Երեւան է։
Սակայն երկուսս էլ դժվարանում էինք հիշել թե որտեղ էր այդ լողավազանը։ Ես քարտեզի վրա էի փնտրում թե ուր կարող էր առաջ գտնվել։ Հետո նա հիշեց, ասաց՝ հա, կարծես մի ջրափոս կար, որտեղից հրշեջ մեքենաները ջուր էին հավաքում։
Ես գրել էի Մագնում Ֆոտոս, խնդրել էի որ ուղղեն լուսանկարի նկարագրությունը, քանի որ Զվարթնոցը բնավ Բաքվում չէ, այլ Երեւանում։ Պատասխան չկար, այսօր ստուգեցի, տեսա գրել են՝ Ադրբեջան, Երեւան։ Տենց էլի գրեցի, մտածում էի որ էլի չեն պատասխանի, բայց այս մի հասցեի տերը ավելի ադեկվատ գտնվեց։ Ահա իր պատասխանը՝
Barev Norayr,
Thank you very much for your email and your interest in Magnum Photos;
All our apologizes for this misteake, It has been changed as you can see by clicking on the link
Այս, Կարլ Դե Կեյզերի (Carl De Keyzer) լուսանկարի տակ ՄագնումՖոտոս կայքում գրված էր, որ այն արված է Ադրբեջանում՝ Բաքվում։ Նունիսկ կասկածեցի… ճշտեցի հայրիկից, չլինի՞ այդ նախագծով մի քանի տեղ պատճենել են։ Ասաց չէ, Բաքվինը ուրիշ ձեւ է ու վաբշե ացտոյ այնպես որ հաստատ Երեւան է։
Սակայն երկուսս էլ դժվարանում էինք հիշել թե որտեղ էր այդ լողավազանը։ Ես քարտեզի վրա էի փնտրում թե ուր կարող էր առաջ գտնվել։ Հետո նա հիշեց, ասաց՝ հա, կարծես մի ջրափոս կար, որտեղից հրշեջ մեքենաները ջուր էին հավաքում։
Ես գրել էի Մագնում Ֆոտոս, խնդրել էի որ ուղղեն լուսանկարի նկարագրությունը, քանի որ Զվարթնոցը բնավ Բաքվում չէ, այլ Երեւանում։ Պատասխան չկար, այսօր ստուգեցի, տեսա գրեն են՝ Ադրբեջան, Երեւան։ Տենց էլի գրեցի, մտածում էի որ էլի չեն պատասխանի, բայց այս մի հասցեի տերը ավելի ադեկվատ գտնվեց։ Ահա իր պատասխանը՝
Barev Norayr, <br>
<br>
Thank you very much for your email and your interest in Magnum Photos; <br>
<br>
All our apologizes for this misteake, It has been changed as you can see by clicking on the link<br>
<br>
<a href="http://www.magnumphotos.com/C.aspx?VP3=SearchResult_VPage&VBID=2K1HZO0174BR4">ARMENIA. Yerevan. Swimming pool in Zvartnots International Airport. 1989.</a>
<br><br>
Problem chiga; <br>
<br>
Thank you again, <br>
<br>
Very best<br>
<br>
Cs<br>
#Eve-Arnold
#School for #black #civil-rights #activists; young #girl being trained to not react to #smoke blown in her #face.
#Virginia, #1960
#photo #photos #photography #լուսանկարներ
Նա վաճառում է օբյեկտիվներ, խցիկներ, կարողանում է դրանք վերանորոգել, ռուսախոս է։
Ինձ երբեմն կրեդիտով է տալիս, կամ տալիս է փորձեմ, մի երկու շաբաթ նկարեմ, վերադարձնեմ։
Մնացած ֆոտո ապրանքներ վաճառողները նրան չեն սիրում։ Ասում են ֊ մի գործ ունեցի իր հետ, նա քեզ կխաբի։
ասում եմ, ինչի՞ կխաբի։
պատասխանում են ֊ որովհետեւ բաքվեցի է։
այսպիսի փաստարկ։
Այսպես, Թիֆլիսում մտածում էի գնալ իրենց վերնիսաժում իրենց Անդրեին գտնել, տեսնել ինչ ունի։
Ու մի օր էլի մոլորվեցի, ու պատահաբար ընկա իրենց վերնիսաժը։
Այն մեծ այգու մեջ էր, որն իրական այգի էր, մեր վերնիսաժի պես չէ։ Առհասարակ, այնտեղ երբ ֆորսքվերով շուրջդ նայում ես, լիքը այգիներ են։ Ու այգիները բավական մեծ են։
(ֆոտոները արված են նոր օբյեկտիվով, դեռ չէի սովորել ֆոկուսվել)
Իրենց վերնիսաժում չկան սեղանիկներ, ամեն ինչ փռված է գետնին։ Ու վերնիսաժը գործում է ամեն օր, ոչ միայն շաբաթ կիրակի։
Վերնիսաժում շատ հին ու հավես բաներ կային, զնաչոկներ, որ մեզ մոտ արդեն վաղուց վերջացել են, ու առհասարակ լիքը հետաքրքիր բաներ։ Ասենք, վաճառում էին շների հին դիպլոմներ, մեկը ոմն Սարկիսովին էր պականում։
Մեկ էլ տեսնեմ ինչ որ մարդու մոտ, գետնի վրա լիքը օբյեկտիվներ են։
Մոտեցա, սկսեցի զննել, մեկը մյուսի հետեւից։
Սեւ սպիտակ կոդակ ժապավենի բաբինա ուներ, հարյուր հիսուն մետր, որը մոտ ութսուն ժապավենի համարժեք է, բայց այն պետք է ինքնուրույն կտրել, լիցքավորել կասետների մեջ։
Ու մեկ էլ աչքովս ընկավ սա՝
սուպեր տակումար 135 միլիմետր, m42 ռեզբայի համար։
Մի քանի փորձ արեցի
Ահագին իջեցրեց գինն այդ մարդը, բայց ասաց որ ապա տուփը չի տա։
Հետո սիրտը չդիմացավ, ասաց չէ պահեմ ինչ անեմ, թող տուփն ու օբյեկտիվը միասին լինեն։ Ու տենց տվեց։ Մի հատ էլ հիանալի տելեվիկ օլիմպուս ուներ, ու էլի իջեցրեց գինը, բայց դա արդեն շատ թանկ էր իմ համար։
Հետո էլ սրան սիրահարվել էի լրիվ։
Այնպես որ ես ունեմ սուպեր տակումար, ու իրանով նկարում եմ։
Իսկ ամենաանսպասելին այն էր, որ վերջում, երբ ծանոթացանք, նա ասաց ֊ իմ անունը Անդրեյ է։
Այնպես որ ինչպես ամեն քաղաքում կա չերեմուշկա, կա նաեւ Անդրեյ, ով վաճառում է ֆոտո տեխնիկա ու լավ հասկանում է դրանից։
հետո պտտվեցի վերնիսաժով, փորձարկում էի, դեռ չէի սովորել ֆոկուսվել իրանով։
մեկ էլ մի հիանալի շուն նկարեցի, բայց նրան հետո ցույց կտամ։
խնդրում եմ չնեղանալ եւ չլայնանալ, առավել եւս նրանց ով սրտին մոտիկ է ընդունում երբ իր քաղաքի, ցեղի մասին ոչ շատ հաճելի բաներ են գրում։ ավելի լավ է չկարդաք, ես պատասխանատու չեմ ձեր նյարդերի ու զգացմունքների համար, դրանք կոնտրոլ չեմ անում։ ու բորբոքվելուց առաջ գնացեք տեսեք Երեւանի բարքեմփի մասին ինչեր եմ գրել, գուցե սառեք։
սովորական փոստ լիներ չէի գրի, ինձ արդեն գիտեն, պատահական մարդիկ չեն մտնում, զգուշացնել պետք չէ, բայց բարքեմփի փոստին կարող է ավելի շատ մարդ արձագանքի։
Ու ամենակարեւորը ֊ ես չեմ կարծում որ մարդու խելացի կամ անխելք, զարգացած կամ չզարգացած լինելը պայմանավորված է նրանով, որտեղ է նա ապրում։ Ու ապա տեղանքը իմ կարծիքով ոչ միայն էական չէ, այլեւ չի կարող արդարացում լինել։
Այս փոստի նկարները հիմնականում հեռախոսով արված լուսանկարներ են, ու ավելի ինֆորմատիվ, ինձ ավելի դուր եկած նկարներով հետո կկիսվեմ։
Ճանապարհ
հիմնականում արագ քշել էր լինում, մի երկու երեք ինվերտ արած պառկած ոստիկաններ կային ճանապարհին։
ինչպես միշտ, քաղաք մտնելուց ժամանակի զգալի մասը գնաց ճիշտ խաչմերուկը բաց թողնելու պատճառով ուղին գտնելու վրա։ դա հիմնականում շատ զվարճալի ու հավես է անցնում, քանի որ մտնում ես այնպիսի տեղեր, ուր չէիր նախատեսում մտնել, ու տեսնում ես լիքը բան, ինչ հետաքրքիր է, բայց եթե չմոլորվեիր, չէիր տեսնի։
ասեմ նաեւ, որ Պուշկինի փողոցը, ինչ Թբիլիսիյում, ինչ Գյումրիյում ֊ էտը սուձբա է, ես որ քաղաք մտնում եմ, պարտադիր ընկնում եմ Պուշկինի փողոց ֊ անկախ նրանից պետք է թե չէ։ Ու այն ահավոր վիճակում է, փաստորեն, ու առհասարակ Գյումրիյում լիքը ճանապարհներ կան, որ այդպիսի վատ վիճակում են, որ չես պատկերացնի որ քաղաքում, ու քաղաքի կենտրոնում կարող է լինել, ու առանց ամենագնացի շատ բարդ է անցնել։
Բաց թողած լուսանկար ֊ երեք դեղին շուն, ահավոր նման, երեւի եղբայրներ, սեւ շենքերով անկյան վրա։ Պուշկինի կողմերը։
Չեմ ուզում համեմատել Գյումրին այլ քաղաքների հետ։ Չեմ ուզում բայց անկեղծ չի լինի որ չասեմ, որ Վանաձորը, ուր ես հետո մտա Թիֆլիսի ճանապարհին, անհամեմատ ավելի յուզեր ֆրենդլի քաղաք է ինձ թվում։ Ու դա, ենթադրում եմ նրանից է, որ այն ժամանակակից է ավելի, ու սոցիալիստական մտածելակերպով նախագծված։
Հետաքրքիր է որ ինձ փաստացի չգրանցեցին։ Այսինքն ես գրանցվել եմ մականունով, ոչ իմ իսկական անունով, իսկ իմ մականունը ցուցակների մեջ չկար։ Իսկ ո՞վ է ձեզ ասել որ անձնագրումս գրված չէ հենց այն ինչ ես լրացրել եմ օնլայն։ Թե՞ անձնագիրս էլ պետք է ցույց տայի։
Դա այն լրջության մասին է, որը բնավ համատեղելի չէ քեմփ, ու բար բառերի հետ։ Այն գեղցիական լրջության, որ Հայաստանում ամեն քայլափոխին է, ու ես այս թեման փակում եմ ավելի պինդ արտահայտություններ չօգտագործելու նպատակով։
Պարզվեց, Ոզնիին էլ չէին գրանցել։ Նա էլ էր մականունով։
Այսպես, Գյումրեցիների թեթեւ ձեռքով ես ու Ոզնին հայտնվեցինք մեկ ակումբում ֊ փաստ, որը անհնար է չնշել։
Բոլորը հիասթափվել էին որ Գյումրեցի բարքեմփին գրեթե չկային լոկալ մարդիկ։
Ասում էին, Երեւանի բարքեմփը հյուրախաղերի է եկել Գյումրի։
Մասնավորապես այդ պատճառով ես աշխատում էի Գյումրիի հեղինակների ներկայացումներին լինել։
Ինձ դուր է գալիս, երբ օգտագործում են տեքնոլոգիաները։
Ինձ դուր էր գալիս տասնքանի տարի առաջ, երբ անկապ անճաշակ տղաներ անկապ անճաշակ հարսանիքները նկարում ու հավաքում էին թվային ձեւով։ Իրենց անկապ անճաշակ «ստուդիաներում» ու ես հանդուրժող, ու նույնիսկ, որոշ չափով, հիացմունքով եմ վերաբերվել իրենց վիզիտկաներին՝ ոչ ուղիղ, ալիքավոր ոսկեզօծ ծայրերով։
Այդ պատճառով զարմանալի չէ, որ ես գնացի «զարդերի երեք դ նախագծում» ներկայացմանը։ Ես գիտեք, ոնց եմ գլամուրին վերաբերվում, ու համարում եմ, որ սիրունն այն է, երբ ֆորման հետեւում է ֆունկցիային։
Քանի որ զարդերը, մասնավորապես մատանիները իրենց մեջ ֆունկցիա չեն կրում, իրենց ֆորման էլ ինձ միանշանակ անհետաքրքիր է։
Ինչն էր ինձ հետաքրքիր ֊ դա տեքնոլոգիան, ու ինչպես են այն օգտագործում։
Հավես էր որ նրանք գտել են զարդեր, մատանիներ եւ այլ անկապ բաներ նախագծելու թվային գործիքներ ֊ ու փաստացի սովորում են ռեվերս ինջիներ անել այլ, ինտերնետում գտած զարդերը։ Ստանում են զարդի նախագիծը, տպում են այն երեք դ պրինտերով, ստացվում է բավական կարծր իր, որից կարելի է հանել ֆորմաներ, ու դրանց մեջ լցնել ասենք, ոսկի։
Չեմ կարող չասել, որ հպարտությամբ շեշտվում էր, «տեքնոպարկի շնորհիվ» ու «մեր պոլիտեխնիկի լաբորատորիայում»։
Հիմա ո՞նց չասել որ դա պետք է արվեր ասենք ոսկերչական տեխնիկումի լաբում, ու բնավ ոչ պոլիտեխնիկում։
Հպարտությունը, «փրայդը», առհասարակ զարմանալի բան է։ Ով ասես ինչ ասես չի գտնում հպարտանալու համար ֊ ով նախնիներով, ով նրանով ում հետ է քնում, ով էլ նրանով որ պոլիտեխնիկում ոսկերչությամբ են զբաղվում։
Բայց դե լավ, մենք քիչ ենք, բայց մեզ հայ են ասում, լավ, հասկացանք։
Եւս հայրենասիրության մասին։
Ցիսկո֊ի ու ցանցերի մասին ներկայացման ավարտին շեշտվում է՝ Հայաստանում հինգ հոգի կա, որ այս ամենի մեջ գլուխ է հանում, իրենցից չորսը Գյումրեցի են։
Էլ չեմ ասում, թե ինչ հպարտանալու բան է։ Ասացի, լոքեյշնով զարգացում չի պայմանավորվում, ոչ էլ տեղանքը չզարգացած լինելու արդարացում է։
Բայց դա մի կողմ։
Թվեմ մի քանի մտածողության օրինակ։
֊ մենք վատն ենք, մենք ոչ մի բան չենք կարող
֊ մենք վերջն ենք, իհարկե կկարողանանք
֊ մենք վերջը չենք, սակայն կկարողանանք
Փաստորեն, երկրորդին է համապատասխանում ֊ որը, իհարկե ավելի լավն է, քան առաջինը նկատի ունենալով որ եթե ոչ մի բան չանես, ոչ մի բան էլ չես անի։
Այսպես ասած։ Բայց կարծում եմ ավելի լավ կանես, եթե ընդունես որ վերջը չես։ Քանի որ այդ վերջը աչքերը փակում է, այնքան ես հիացած լինում քեզնով ու քո գործով, որ չգիտես ինչ չգիտես ու մտածում ես որ ամեն ինչ գիտես։
Իսկ ինչ որ բան իմանալու համար մասնավորապես պետք է իմանալ թե ինչը չգիտես։
Ես ցավոք հենց սկզբից ներկա չէի, որովհետեւ այլ հարցեր էլ առաջացան ֊ արդյո՞ք ցիսկոն միակ ընկերությունն է որ նման հարդ ու սոֆթ է արտադրում, ու առհասարակ իմաստ կա՞ կպնելու մեկ ընկերության բնավ ոչ էժան հարդին։
Քանի որ ցանցային ինժեները ու ցիսկո ընկերությունը մի տեսակ մեկ չեն։
Լրջկված ֆեյբուքցիներ ֊ աղջկա ֆբ էջ կոմիկսներով։
Երեւանում վեբ կայքեր էին ներկայացնում, այստեղ էլ հասանք՝ ֆբ էջ։
Չեմ եղել, չեմ նայել։
Աղջիկը լավն էր։ Հուսամ կոմիկսները լավն են։ Կամ կարող են ապագայում լավը լինել։ Հարցրի, իսկ կլինի՞ ոչ ֆբ, մի այլ հասանելի տեղ, որ առանց հաշիվ ունենալու լինի նայել։ Էլի հարցնում էին ֊ պատվեր կվերցնի՞ կամ ո՞նց է ուզում զարգացնել։ Ասաց ֊ չէ, ես լուրջ չեմ զբաղվում, հոբի է։
Մի կողմից ողջունելի համեստություն, մյուս կողմից ֊ եթե ինքդ քո գործին լուրջ չվերաբերվես, կարող է լուրջ չդառնա էլ։ Կգնաս կաշխատես սպիտակ որոտնիչոկ ձաձայի վրա փոխարենը լավ կոմիկս նկարես։
Բոլորս էլ կտուժենք դրանից։
Ամենալավ ներկայացումը իմ համար իմանդեսի «վիքիպեդիան ու խորհրդային դավադրությունն» էր։ Բայց ես չեմ կարող այդ մասին գրել, քանի որ դավադրության անդամ եմ ու չեմ կարող տարածել տեղեկատվություն այդ մասին։
Պարզապես ջիջիլ որ չեք եղել։
Դավադրությունը, ի դեպ մարդու չհետաքրքրեց։
Այբի երեխաները ու իրենց կոնվոյնիները իրենցից գոհ բարձր խոսում էին ու խանգարում բոլորին ծանոթանալու դավադրության մանրամասների հետ։
Երբ ընդմիջմանը դուրս եկա քաղաքով պտտվելու, խանութում տելիկ տեսա։
Տելիկով ցույց էին տալիս բարքեմփի մասին նորություններ։ Երվանդն էր խոսում։ Դիկտորը ասում էր որ Գյումրին ֊ Նյու Երեւանն է Հայաստանի ուղեղների կուզնիցան է։ Որ Գյումրեցիները ՏՏ֊ում վերջն են։ Չեմ ասում վերջը չեն, պարզապես եթե վերջն ես էլ ինչի՞ տենց սոց ռեալիստիկ կերպ ինքդ քեզ դուխ տաս։ Այսինքն լրագրողները հաստատ վերջը չեն։
Ընդհանուր առմամբ բարքեմփը կայացավ։
Լավ է որ տեղացիներ կային, լավ է, որ տեղական ներկայացումներ կային։
Ինչպիսին կան։
Լավ է որ միջոցառում էր, որ փաստացի այլ տեղերի մարդկանց հետաքրքիր էր տեղացիներից շատ, դա ապակենտրոնացման մասին է։ Սակայն, երեւի տեղեկատվությունը լավ չի տարածվել, որովհետեւ այդքան մեծ քաղաքում հաստատ հետաքրքրվողներ կլինեին։
Ու այո, մարդիկ գնացին Գյումրի, փող ծախսեցին։ Ես ժապավեն առա։
Քաղաքի մասին։
Պետք է գալ ու նկարել, ու նկարել, ու նկարել։
Հասցրի նկատել մի ահավոր կառույց ուր հին շենքի միայն ֆասադն էր օգտագործվում ու դարձել էր մեծ շենքի մի մաս, ինչպես օրինակ Երեւանում Աբովյանի վրա, Պուշկինի փողոցից մի քիչ ներքեւ։
Քաղաքապետարանի շենքը անճաշակ ու տգեղ է ու Գյումրիի հետ առհասարակ կապ չունի։ Ոչ մի կապ։
Ակամա մտածում ես ո՞րտեղ են կորել այն ճարտարապետները, ով առաջ անում էին հավես նախագծեր։ Կամ եթե կան, ինչի՞ իրենց չեն պատվիրել նոր քաղաքապետարանի շենքը, ի՞նչ իմաստ ուներ այդպիսի անկապ բան կառուցել քաղաքի գլխավոր հրապարակում։
Իսկ դրանից ձախ, մի սպանիչ շենք կա։ Ահավոր լավն է։
Այդ շենքի կողքը կա գրախանութ, ուր ասացին որ այլ գրախանութ քաղաքում չկա։ Իսկ այդ գրախանութում գիրք գրեթե չկար։ Տետր, գրիչ, թուղթ։ Մի երկու բառարան, մի երկու գիրք։
Սայաթ֊Նովա փողոցը իմ համար շատ տխուր էր։ Դա այն փողոցն է, որ տանում է ավտոկայան։
Շուն էի նկարում։
Ոստիկանները, մտածելով որ չեմ հասկանում հայերեն, տժժում էին։
Դե արտասահմանցի է չտես, շուն տեսած չկա փողոցային։
Սովորաբար հետո պտտվում եմ ու հայերեն եմ իրենց հետ խոսում, այս անգամ մտածեցի որ այդքան չկան, որ շան տեղ դնեմ։
Ինչ որ կին մոտեցավ, սիգարետ կամ փող ուզեց։ Դե մտածեց արտասահմանցի եմ։
Աստծո անունով մանիպուլյացիա էր անում։
Բնականաբար ուղարկեցի ատծո մոտ, քանզի նեֆիգ։
Գրողի ծողը չուղարկեցի, գրողներին պետք է լավ նայել։
Գյումրիի փողոցներում մեքենաները հին, տշած էին, մարդիկ հարուստ չեն։
«Համեր» տեսա, պարզվեց տեղացի չէ։ Լուսակիրի մոտ կանգնելիս կողքի քսանչորսի մարդկանցից հարցնում էին ոնց որտեղ հասնել։ Երեւի համերի վարորդը, խեղճը, փող չուներ քարտեզով հեռախոսի։ Կամ էլ համեր վարելն ու շքեղ հեռախոսով օգտվել կարողանալն անհամատեղելի են։ Կամ էլ պարզապես սիրում էր շփվել այլ դասակարգերի մարդկանց հետ, ով գիտի։
Որ Գյումրիից դուրս ես գալիս դեպի Վանաձոր, վերջ պեյզաժներ են։ Ու Ջաջուռն է։ Ու Մինասի կարմիր սարերը արեւամուտին։ Ու մտածում ես այստեղ ամեն երկրորդը պետք է նկարիչ լիներ այնքան գեղեցիկ է։
Ի դեպ, Լոռի մարզ մտնելիս նույնիսկ այս կողմից գրված է «դբա լավը»։
experimental series “saw it this way”
used retarded film
trying to avoid post production
all the experiments were made on the film manually
http://www.behance.net/gallery/saw-it-this-way/3986089
#david-galstyan #film #photography
#ֆոտո #ժապավեն #լուսանկարներ
իննսունականներին #Երեւան ում գործում էր Արա Միսակյանի #ֆոտո ստուդիան, ու երեխաները հավեսով գնում նկարվում էին։ #պատմություն #քաղաք #լուսանկարներ https://picasaweb.google.com/aramisakyan/History#
in #90ies there was a #misakian #photo #studio in #Yerevan. And young people loved to go there and make such group #photos. #film #history #armenia #cascade #city #people
Այդ պատճառով է, որ մենք ասում ենք, որ գյուղացիների մեջ շատ ավելի շատ են տաղանդավորները, որ մեր ամենալավ գրողները հենց գյուղերից են։ Ու նրանց ստեղծագործություններն էլ մած մասամաբ գյուղին են նվիրված, այսինքն միջավայրին, որը նրանց ստեղծել է։
Իսկ սա նշանակում է միայն մի բան, որ այո, մենք գյուղական մշակույթ ունենք, դարերով ձեւավորված, իսկ քաղաքայինը չենք կարողանում ստեղծել։ Դրա համար, մեր դպրոցականները բողոքում են, որ հայ գրականությունը կարդալհետաքրքիր չէ, որ ամեն ինչ գյուղի մասին է, իսկ իրենք ուզում են իրենց ավելի հարազատ թեմաներ կարդալ (խոսքս երեւանյան տարբեր դպրոցների երեխաների մասին է)։
Նույն երեւույթը կա նկարչության մեջ։ Նախ, մեզ մոտ 1900֊ականների նկարների մեջ կային Վերածննդի դարաշրջանի ոգով նկարներ ու քանդակներ։ Իսկ ընդհանրապես, նկարներում ճնշող մեծամասնություն են կազմում նորից գյուղական թեմաները։
Նույն ժամանակաշրջանի ռուսական քիչ հայտնի նկարիչներից մեկի մոտ օրինակ կին էր, ով նստած էր հայելու դիմաց։ Ու ընդհանուր սենյակի կահավորանքից ու ամեն ինչից երեւում էր, որ նա դերասանուհի կամ բարձր հասարակության ներկայացուցիչ է։ Ու ինչ֊որ հավես տեղ է շտապում։ Այդ նկարի մեջ լրիվ կար քաղաքային մշակույթը, քաղաքային կյանքը։
Տեսնենք թե երբ քաղաքում ծնվածների մասին էլ կասեն, ձեր մեջ շատ են տաղանդավորները։
որովհետեւ սլայդային լուսանկարները նայում են մութ սենյակում պրոեկտելով էկրանին։ Ու ժապավենը նախագծված է այնպես որ կոմպենսացնի լամպի տաք գույնը, ու շեղում է պատկերի գույները մի քիչ դեպի կապույտ։
մի մասը, մի հինգ վեց տեքստի սեւագիր կորցրել եմ ու լավ «լոմկվել» ու դա նույնիսկ լավ է որովհետեւ փորձում եմ աշխատել, ինչի համար հատուկ արձակուրդ եմ վերցրել։
չնայած, գիտեմ որ ռեալ չէ հասցնել այն ինչ ուզում եմ հասցնել մինչ այն երբ պետք է հասցնել։
Լուսանկարչության մեջ ամենաբարդ իրականացվող խնդիրներից ես համարում եմ համբույրը։
Գրկվել լուսանկարելը ավելի հեշտ է, համբույրներ՝ անհամեմատ բարդ։
Համբույրը պետք է շատ անկեղծ լինի։ Այն շատ ավելի բարդ է կեղծել։ Կեղծը շատ ավելի հեշտ է նկատվում, ոնց որ մեր ուղեղը պրոշիվկա արված է համբույր ինտերպրետացնելու։
Հիշեցի, որ մարմնավաճառները չեն համբուրվում շրթունքներով։ (կլիենտների հետ, բնականաբար)
Մեկ էլ ասեմ, որ ինքս շատ ավելի շատ եմ սիրում իսկական լուսանկարներ։
Բռնացրած։ Կյանքից։ Որովհետեւ գիտեմ, որ այդպես եղել է ուրեմն։ Փաստ է։
Չէ, երբ լուսանկարիչը մտածել ու իրականացրել է՝ ես դա հասկանում եմ։
Դա լավ է։ Բայց անհամեմատ շատ եմ հավանում բռնացրած լուսանկարները, որովհետեւ ավելի եմ գնահատում իրականը, չհորիվնածը։
Անգլերեն վիքիյում այդ լուսանկարի մասին նույնիսկ առանձին բաժին կա։
Դա Դուանոյի ամենաճանաչվող լուսանկարն է։ Դարձել է դասական նկար, ֆոտոիկոնա։ Համարվում է երիտասարդ սիրո խորհրդանիշ։
Ինձ միշտ դուր չէր գալիս։ Չէի կարող բացատրել ինչու։
Իմ պատին կախված չէր եղել։ ։Պ
Հետո իմացա որ լիքը զույգ իրան դիմում էին, հայտնում որ ճանաչել են իրանք իրանց այդ լուսանկարի մեջ ու պահանջում փող։
Այդ ժամանակ նա խոստովանեց, ու ապացուցեց դատարանում, որ լուսանկարը բռնացրած չէ, այլ մաքուր պոստանովկա է։ Նա նույնիսկ վճարել է մոդելներին։
Մոդելները իրոք զույգ էին, իրենց ասելով այն ժամանակ անընդմեջ համբուրվում էին, սակայն չձգեցին հարաբերությունը ինը ամսուց երկար։
Ուրեմն պատահական չէ որ չեմ հավանել՝ զգու՛մ էի որ պոստանովկա է, չնայած փնթի կադրին, կիսված մարդկանց։
Լուսանկարը դարձավ հայտնի ստեղծումից մոտ երեսուն տարի անց, ութսունականներին, սկսվեց տպվել ինչի վրա ասես՝ օրացույցների, մարկաների, մայկա-տռուսիկների, վարագույրերի ու սպիտակեղենի վրա։
Ու ինքը Դուանոն դիպուկ ասել է իր իսկ նկարի մասին՝ «սա մակերեսայիին լուսանկար է, ադպիսի լուսանկարները վաճառվում են թեթեւ, ինչպես էժան մարմնավաճառները»։
«Թայմս Սքվերում Հաղթանակի օրը ես տեսա նավաստի, ով վազում էր փողոցով, ու բռնում եւ գրկում յուրաքանչյուր պատահած կին։ Կապ չուներ ով է՝ տատիկ, մարմնեղ, նիհար, թե պառավ։ Ես վազում էի իր առջեւից իմ Լեյկայով ու շրջվում էի, ուսի վրայից նայելով, բայց ոչ մի պատկեր չտեսա, որ կհավանեի։ Հետո հանկարծակի, մի ակնթարթում ես նկատեցի ինչ որ սպիտակ բան է բռնվել։ Պտտվեցի ու կտացրեցի այն պահին երբ նավաստին համբուրեց դայակին։ Վերցրի ուղիղ չորս լուսանկար։ Դրանք արված էին մի քանի վայրկյանի ընթացքում։ Միայն մեկն է ստացվել բալանսի առումով։ Մնացածների վրա շեշտը սխալ է՝ նավաստին կամ շատ փոքր է կամ շատ բոյով»
Ու ես հիմա գիտեմ ինչի այդ լուսանկարը ինձ դուր չի գալիս։ Ճիշտ է, այս մեկը պոստանովկա չէ, բայց եւ իրական համբույր էլ չէ։
Ով նկարել է RAW գիտի ինչ հավես է որ հնարավոր է ուղղել տաքությունը։
Միշտ չէ իհարկե, բայց հիմնականում, եթե լույսի աղբյուրները ու արտացոլումը չեն սարքում լոլիկով ձվածեղ։
Այնպես է լինում, սակայն, որ jpg կամ png-ի տաքությունը կորեկցիայի կարիք է զգում։ Ի դեպ, այնտեղ, ուր ես սքան եմ անում ժապավենը, տալիս են ջպեգ։ Ու այլ ֆորմատներ չեն կարող տալ։ Գիտեմ, որ եթե մի հանճարեղ բան ստացվի, կփորձեմ լավ սքաներ գտնել, տիֆ ունենալ։
Շրջանցելով [նախորդ գրառման մեջ][/weblog/2011/09/12/ասք-արցախյան-բարքեմփի-մասին-զրո/] նշված զարմանալի տեքստը, գտնում ենք հայերեն նշանաբանը՝
Սա իրականում շատ ակտուալ տեքստ է։ Հետագա փոսթերում ես կանդրադարնամ այն տպավորությանս,որ Արցախը էքստրովերտ է, օդում համոզմունք է զգացվում թե ամենը կախված է այլերից, օտարներից։
Իսկ այժմ, տղաներ եւ աղջիկներ, քաթի տակ ազատությանը նվիրված տոնակատարությունները Ստեփանակերտում՝
Ստեփանակերտի կենտրոնը ժողովուրդը անվանում է «պյատաչոկ»։ Ինչու ոչ «Վիննի Թուխ» կամ «Պոստորոննիմ Վ․» պարզ չէ։ Այդ պյատաչոկի վրա տեղավորվել են ադմինիստրատիվ շենքեր (ԼՂՀ խորհրդարան, կառավարություն․․․)
եւ «Արմենիա» հյուրանոցը։ Այո, «Արմենիա», ոչ թե «Հայաստան»։
Հյուրանոցի մուտքի վերեւը կախված է երեք դրոշ – ՌՖ, ՀՀ եւ ԼՂՀ։ Ինչ գործ ունի այստեղ ռուսական եռագույնը ինձ ոչ ոք չկարողացավ բացատրել։
Պյատաչոկի վրա տեղավորվել է նաեւ Արցախբանկի շենքը՝
Կազմակերպված են «ժողովրդական զբոսանքներ», կես մետրը մեկ վաճառում են վարդագույն շաքարից բամբակ, փուչիկներ․․․
ու կա մի շարք թեմատիկ թխվածք՝
Թխվածքը անկեղծ հետաքրքրություն է առաջացնում արցախի սկաուտների մոտ։
Վաճառողները օգտագործում են հայրենական անձեռոցիկներ՝
Զբոսնում են մեդալներով տատիկներ եւ պապիկներ՝
Իսկ այս մեդալներով պապիկներին նկարելիս ինձ նկատողություն արեց ոստիկանը ու խորհուրդ տվեց պյատաչոկի այն կողմը առհասարակ չնկարել։
Ոստիկանների մեքենաները նույնն են՝
Երեխաները եւ ոստիկանները պատշաճ հագնված են՝
Պյատաչոկի վրա կա բեմ
որի վրա վազում են երեխաները։ Լավ է, որ նրանց դա թույլ են տալիս, ոչ ոք չի արգելում։ Իսկ հետեւից բեմը շրջապատված է հավես նկարներով՝
Առհասարակ երեխաները ստեղ շատ շատ են։ Իմ մոտ տպավորություն է, որ միջինում ընտանիքներում երեք երեխա է
Տուսվում են երիտասարդները՝
բարքեմփցիները զբոսնում են՝
Այս ամենի վրա հպարտությամբ նայում է Ստեփան Շահումյանը՝
Արդեն Բերձորից սկսած փողոցներում կախված էին տոնական դրոշակները։ Ես դեռ չէի հասկացել որ այս դրոշակները նույնպես մի տեսակ ԽՍՀՄ արձագանք են։ Իսկ սա Ստեփանակերտի առաջին իմ լուսանկարած շենքն է։
Դեպի բարքեմփ, առաջին հերթին գրանցվելը եւ մայկա տռուսիկ կասծյում շլվար ստանալը։
ծանոթանում եմ այլ հյուրերի հետ, սոցիալիզանում։
– դու բլոգեր ես՞ – հարցնում են։
Բլոգեր բառը այնքան օտար է հնչում իմ ականջի համար, նույնիսկ ավելի օտար, քան աստրոնավթը։
– մատյան եմ վարում – պատասխանում եմ։
– մասնագիտությունը՞
– ծրագրավորող
– ահ․․․ ծրագրավորող – ու բլոգեր աղջիկները լքում են ինձ փնտրելով ավելի հետաքրքիր, բլոգեր տեսակի մարդկանց (հոմո բլոգիենս)։
Եւ իրոք, ի՞նչ գործ ունեն ծրագրավորողները բարքեմփում պարզ չէ, բայց նրանք նախանձելի հաստատակամությամբ այցելում են նման միջոցառումները։
Տպվածը մի տեսակ սոց ռեալիստական տեսք ունի, բայց ես դեռ չեմ հասկանում որ դա պատահական չէ։
Բարքեմփը կազմակերպում է Արցախյան ՏՏ կենտրոնը։ Ահա եւ նրանց գրասենյակը, ուր հյուրերը ժամանակավոր պահեստավորում են պայուսակներն ու ուսապարկերը։
Ես կրկին դեռ չեմ հասկանում ինչ է կատարվում շուրջս, ու հիանում եմ շենքի ռետրո վիճակով։
Բնական է, որ «Ж» տառը զարմացրեց, վաղուց սենց բան չէի տեսել։ Ընդ որում տղամարդկանց զուգարանի մոտ «Մ» տառ չկար, երեւի համարեցին որ այս դեպքում միայն նշանը բավական է։
ՏՏ կենտրոնը զբաղեցնում է մի սենյակ, ուր կա կլոր սեղան, ու սպասարկիչ՝
Այս _հայ_ատառ _հայ_տարարությունը ներշնչեց վստահություն։ Սեղանի շուրջը հարմարվել էին եկած հյուրերը, ստուգում էին փոստ, գրառումներ անում։
Ես կպա կենտրոնի արագ վայֆային, քաշեցի ռեգիոնի ազատ քարտեզը խելախոսի մեջ, ու արդեն պատրաստ էի զբոսնել Ստեփանակերտով։
Դուրս եմ գալիս շենքից, եւ ահա՝
Սա ի՞նչ է։ Ես դեռ չեմ արտահայտվում «ԼՂՀ անկախության տոնի մասին»։ Պարզապես ո՞ւմ համար է գրված։ Հյուրերի՞։ Այստեղ կա՞ն Ռուսաստանից հյուրեր։ էս ո՞ր եմ ընկել Ո՞րտեղ եմ ես առհասարակ։
Այս եւ այլ հանելուկների պատասխանները կիմանաք մեկ շաբաթ անց, այս ժամին։
«Սահմանը» անցնելուց հետո կարծես ոչ մի բան չի փոխվում։ Նույն տիպի ցուցանակներ, նույն տիպի սարեր եւ անտառներ, ինչպես Հայաստանի այլ վայրերում։
Արցախի բոլոր ճանապարհներում, սակայն հնարավոր է տեսնել մեծ ցուցանակներ՝ «այս ճանապարհը կառուցվել է բոլոր հայերի աջակցությամբ» կամ «Արգենտինայի հայ համայնքի աջակցությամբ» կամ այսինչ մարդու աջակցությամբ։ Ամենուր երեւում է, որ ողջ հայությունը մասնակից է դարձել Արցախի վերականգմանն եւ զարգացմանը։
Այլ առանձնահատկություն՝ շատ են հուշարձանները, որ չեն թողնում մոռանալ՝ պատերազմը այստեղ էր։ Նման է է Ռուսաստանի ճանապարհներին, ուր մինչ այժմ հանդիպում են երկրորդ համաշխարհային պատերազմի զոհերին նվիրած քանդակներ, խաչեր, լուսանկարներ, ծաղիկներ։
Սրանք էլ նոր արձաններ են ու գտնվում են ճանապարհին՝ Շուշի չհասած։
Սա կարծես Շուշիի այն ժայռն է, որ մնացել էր անպաշտպան, որովհետեւ կովկասյան թուրքերի հրամանատարները վստահ էին՝ այնտեղից անցնելը հայերի համար անհնար է։ Ձորի լուսանկարները Շուշիի կողմից արջեւում են։
Առեղծվածներ, հանելուկներ, հրաշքներ՝ մնացեք մեզ հետ։
Հրաշքները շարունակվում են։ Ուսերի հետեւից մնում է հարազատ Հայաստանը, առջեւից սփռվում է․․․ կրկին հարազատ Հայաստանը։
– Արտասահմանցիներ կա՞ն – հարցնում են «սահմանապահները»
– Սահմանեք «արտասահմանցիներին»։
Սահմանապահները սահմանեցին արտասահմանցիներին որպես ոչ ՀՀ քաղաքացիներ, եւ ստանալով բացասական պատասխան՝ մեքենայում արտասահմանցիներ չկային, մի տեսակ տխրեցին։
Երեւի այն պատճառով, որ նրանք դեռ հիշում են՝ սահմանը ձեւական է ու հորինվել է միմիայն արտասահմանցիների, մասնավորապես բրիտանացի գիտնականների եւ քաղաքական գործիչների համար։ Այնպես էլ իրենց գործը, սահմանի պես ձեւական է՝ չկա արտասահմանցի, չկա եւ գործ, սակայն կա անպետք լինելու եւ անհեթեթության զգացում։ Բայց երազանքները հակում ունեն կատարվելու, թեկուզ միայն մտքում։ Եւ ահա, այն ինչին չեն հավատում նույնիսկ բրիտանացի գիտնականները իրականություն է դարնում Արցախցիների համար։ Եւ այսպես, արջեւում Լեռնային Ղարաբաղի Հանրապետությունն է – առեղծվածային, նույնիսկ հեքիաթային լեռնային թագավորություն։
Այս ոճավոր երիտասարդները անշուշտ գնահատում են իրավիճակի ողջ հումորը, եւ շտապում են լուսանկարվել Հայ-հայկական սահմանում։ Չէ՞ որ գոյություն չունի ռուս-ռուսական, գերմանա-գերմանական(արդեն), կամ ճապոնա-ճապոնական սահման։ Հետո էլ զարմանում ենք, որ բրիտանացի գիտնականները, օրինակ պարոն դե Վաալը երբեմն շփոթվում են։
Այլ հավասար պայմաններում գտնվող այս դրոշները զգալիորեն տարբերվում են։ ՀՀ դրոշը մի տեսակ սփրթնած է։ Սարերի քամին սառն է, եւ կարելի է ենթադրել որ դրոշը մրսել է, կամ այլ հավասար պայմանները իրականում այդքան էլ հավասար չեն։ (Բոլոր դրոշները հավասար են, բայց որոշ դրոշները ավելի հավասար են։)
սարքերի ֆունկցիաները ապահովվում, բնութագրվում եւ սահմանվում են դրանց ԾԱ-ով։
բոլոր սարքերն էլ հիմա փոքր կարգիչ են։
օրինակ, ֆոտոխցիկները կարող են որոշակի բաներ անել, կամ չանել։ կախված դրանց ԾԱ-ից։ ու մեծ մասը չունի որոշակի հնարավորություններ ԾԱ-ի սահմանափակման պատճառով։ ինձ օրինակ, որոշ բաներ իմ խցիկի ԾԱ-ի մեջ պակասում են։
իսկ օրինակ այ այս տղաները գրում են ազատ, այլընտրանքային ԾԱ քանոն խցիկների համար։
ու ինչ ասես չեն գրել, չունի՞ կամերան raw, ոչինչ, կունենաք, չի՞ տալիս hdr նկարելու հաջորդականության հնարավորություն – կտա, ցա՞նց ես ուզում էլսիդիի վրա, որ ուղիղ ոսկե հատման կետերի մեջ տեղավորես օբյեկտները – խնդրեմ, կարելի է նույնիսկ սկրիպտներ գրել այդ խցիկների համար։
նույնիսկ տետրիս ու րեվերսի են ավելացրել, չնայած դա հենց այդքան էլ պետք չէր։ որովհետեւ կարողացել են «հաք» անել քանոն խցիկները։
ուզում եմ ասել, որ չեմ գնահատում այն սարքերը, որոնք սարք են, ու վերածրագրավորվող չեն։ չէ՞ որ նրանք իրականում սարք չեն այլ փոքր կարգիչ։
չեմ գնահատում անդրոիդներով, ուինդոսներվ, բլաքբերի օհ-երով եւ այօսներով սարքերը, որովհետեւ դրանց ՕՀ-երը փոփոխելու հնարավորություն չկա
չեմ գնահատում քենոն ֆիրման իրենց սոֆթի համար։ նրանք նույնիսկ cr2 հում ֆորմատը այնպես են արել, որ միայն իրենց, քենոնի սոֆթով աշխատի, կրիպտավորված է։
ու այն, որ ես cr2-ները բացում եմ այլ ծրագրերով միայն մի հոգու շնորհքն է, ով կարողացել է հում ֆորմատների մեծ մասը հաքել։ չնայած, ոչ մի սեփաքանատիրական հում ֆորմատ չկա, որ կրիպտավորված չլինի։ նիքոննել, փենթաքսն էլ նույնն չարության են։
իսկ գնահատում եմ n900-ը, որովհետեւ maemo համակարգը հնարավոր է փոխել, որովհետեւ խցիկի դրայվերները իմ մոտ այլընտրանքային են, ու այն տալիս է ոչ միայն jpg, ինչպես ընդունված է, ու երբ լիքը երանգներ կորում են, այլ հում նկարներ, այն էլ ազատ dng ֆորմատով։ հրա՞շք։ պարզապես այդպես էլ պետք է լինի։
Համացանցում յայտնուել է հոլովակ, որ նկարահանել է «պուտինի բանակ» իրեն անուանող խումբը։
Սիւժէն մօտաւորապէս հետեւեալն է՝ Դիանա անունով ուսանողուհին քայլում է Մոսկուայով։ «Ես խելքս կորցրել եմ մի մարդուց, որ փոխել է մեր երկրի կեանքը» — կարդում ա ձայնը կադրի հետեւից — «նա արժանի քաղաքական գործիչ է, շքեղ տղամարդ։ Նա՝ Վլադիմիր Պուտինը։ Նրան պաշտում են միլիոններ, նրան հաւատում են։ Բայց կայ մարդկանց մի փոքր խումբ, որ ցեխ են լցնում վրան։ Գուցէ, որովհետեւ վախենում են։ Գուցէ՝ սեփական թուլութեան պատճառով, որովհետեւ նրանք երբեք իր տեղում չեն լինի։»
Նա քայլում, քայլում է Մոսկուայով, իսկ խցիկը պարբերաբար ցոյց է տալիս իր կուրծքը։ Կտրուածքը ցածր է, կուրծքը՝ հիանալի, դրա վրայ կոկիկ տեղաւորուել է ոսկէ խաչը։
Դիանան մօտենում է Մոսկուա գետի ափին, ուր արեւավառ են լինում իր ընկերուհիները։ Նրանք կարմիր շրթներկով գրում են սպիտակ «տոպիկի» վրայ՝ «Կը ճղեմ Պուտինի համար» եւ յայտարարում են մրցոյթ, որի մասնակիցները՝ երիտասարդ, խելացի ու գեղեցիկ աղջիկները, պէտք ա ճղեն մի բան Պուտինի համար եւ տեղադրեն տեսաձայնագրութիւնը համացանց։ Յաղթողը, լրիւ ինչպէս Տեօմա Լեբեդեւի բլոգում, շահում է i-Pad։
Տեսանիւթը պրոֆեսիոնալ է սարքած։ Չեմ իմանում ով է դրա հետեւում կանգնած, բայց այն հիանալի կերպ ներդաշնակութեան մէջ է մտնում Պուտինին նուիրուած էրոտիկ շարքի հետ՝ օրացոյց լրագրող ուսանողուհիների հետ, որ Պուտինի համար հանուել են մինչ ներքնազգէստ, կամ գիշերային ակումբում սեքս֊երեկոյթի, որ օգտագործում է վարչապետի անունը։
Սակայն թողնենք այդ շարքը եւ ենթադրենք, որ «Պուտինի Բանակի» օրիորդները ինքնաբուխ նախաձեռնութիւն են սկսել այն համար, որ բոլորին ցոյց տան, ինչպէս են սիրում վարչապետին։ Կարո՞ղ է նման բան լինել, չէ՞։
Եւ ապա այստեղ ինձ մօտ հարցեր են ծագում։ Իհարկէ՝ ինչո՞ւ երիտասարդ, գեղեցիկ աղջիկները, որ, ինչպէս արտայայտուել է Սոլժենիցինը, «չունեն այլ փորձ, բացի սեքսուալ փորձից» չպէտք է հիանան «շքեղ տղամարդով» եւ չարտայայտեն այդ հիացմունքը մատչելի ձեւով։
Իրանական ֆիլմի մասին ավելացնեմ, որ հետաքրքիր պահ կար երբ հայրը օգնում է դստերը պատրաստվել քննության․ նա հարցնում է, ո՞րն է արաբերեն «կոմպոտ» բառի զուտ պարսկերեն տարբերակը։ Եւ այդպես լիքը բան։ Ես գիտեի որ պարսիկները այժմ մաքրում են լեզուն արաբական ազդեցությունից, բայց չգիտեի որ այդքան լուրջ են կպել գործին։
Այսօր երկու ֆիլմ կար այն մասին եւրոպայում ինչ ծանր են ապրում մարդիկ։ Մեկը ֆրանսիացիների մասին։ Այնտեղ մի ընտանիք կար ուր արդեն ութ ամիս լույսը չէին միացնում։ Օրենք ունեն, որ ձմեռը չեն կարող անջատել, այդ պատճառով անջատել են աշնանը։ Ու այդ կինը ոչ մի կերպ փող չէր կարողանում ճարել, վերջը երեխաներին ու իրան թունավորեց, մեռավ։ Իսկ քաղաքապետարանը շատ թանկ թաղում կազմակերպեց։
Ու այդ իր պայմանները հաստատ մեր պայմաններից շատ ծանր չէին, մեր մոտ լիքը մարդ կա ով նման կամ ավելի ծանր պայմաններում է ապրում։ Բայց ինքնասպան չի լինում։
Հետո՝ ռումինական ֆիլմում պատմում էին որոշ գյուղերի մասին, ուր լույս չկա, ջուր չկա։ Բնակիչները բողոքում են որ լույս չունեն որ լվացքի մեքենա միացնեն։ Այսինքն լվացքի մեքենա ունեն։ Ունեն նաեւ արբանյակային անտեննա։
Ջուրը բերում են աղբյուրից, ձիերով սայլի վրա։
Բայց մերոնք հաճախ չունեն ոչ ձի, ոչ ձի պահելու հնարավորություն(կերակուր, տարածք)։
Մյուս կողմից, այն որ եւրոպայում մարդիկ բնավ ապահով չեն, ու բարձր գների պատճառով շատերը ապրում են համեմատելի մեզ հետ, գաղտնիք չէ։ Բայց ափսոս մարդ չի գալիս այդ ֆիլմերը նայի, տեսնի իրենց մոտ ինչպես է։
Բրեյդեն Քինգի «այստեղ» ֆիլմը սկզբից թված թե լրիվ անկապը պետք է լինի։ Քանի որ «սիրո պատմություն է»։ Բայց դե լրիվ անկապը չէր։ Անկապն էր, բայց նայվում էր, որովհետեւ հետաքրքիր էր տեսնել Հայաստանը իր աչքերով։
Սկզբից դիսկոմոֆրտ էի զգում, որովհետեւ դա այն Հայաստանը չէ որն ես եմ ընկալում։ Հետո մտածեցի, որ լրիվ հավանական է որ հենց այդպես էլ ընկալի, ու գուցե իմ ընկալումն է իրականությունից ավելի հեռու, քան նրանը։ Չնայած ես այստեղ ապրում եմ, իսկ նա չէ։
Բանկետի ժամանակ այդ հայը եռագույնով պիջակի վրա չափազանց լավ էր խոսում անգլերեն իր կերպարի համար։ Այսինքն ես այստեղ ավելի ռեալիստ եմ։ Եթե այսպիսի կերպար է, ուրեմն անգլերեն պետք է չիմանար։ Եթե անգլերեն այնքան լավ է խոսում, ապա պետք է ավելի ցիվիլ կերպար լիներ։ Նա շատ քյաբաբային էր թե չէ։
Աղջիկը հայ չէ։ Կարող էր հայ լինել։ Բայց ավելի սպեցիֆիկ հայ հնարավոր էր գտնել։ Մազերի գույնը, սակայն, կարող էր հայկական լինել։ Դա այն սեւն է, որ առավոտվա կամ երեկոյան արեւի տակ գույնը փոխում է, ու արդեն սեւ չէ, այլ մի այլ գույն։
Կատարինեն քանի որ հայ չէր, «ամերիկացի» ասելու տեղը, ասում էր «ամերիկանցի»։
Ֆիլմի զգալի մասը Ջերմուկում է։ Աղջկա ծնողները Ջերմուկցի են։
Ջերմուկի տեսարանները շատ են, ու շատ գեղեցիկ են։ Ուզեցի Ջերմուկ գնալ։
Մարդիկ, ում հանդիպում էին Հայաստանի գավառներում, քանի որ դերասաններ էին, հաճախ ավելի քաղաքային տեսք ունեին, քան իրական գյուղացիները։ Սակայն երբեմն դրանք իրական գյուղացիներ էին։ Այսպես, ցիվիլ Նարեկ Դուրյանը իր երկար մազերով բնավ նման չէր Հայաստանի գավառի բնակչին։
Կամ Մեղրիի հյուրընկալ տան տերը։ Ի դեպ, հյուրընկալությունը եւ խմելը շեշտված են ֆիլմի բոլոր էպիզոդներում։ Այսինքն, ես ենթադրում եմ, որ ռեժիսորին իրականում շատ ջերմ են ընդունել եւ լիքը օղի են խմացրել։
ԼՂՀ սահմանը այնպիսին չէ ինչպես ցույց տվեցին։ Սակայն ուրախացրեց որ սահմանապահը փող չվերցրեց։
Աղջիկը մտածելով որ իրենց չեն թողնի, գնաց ու խմելուց ոչ այնքան ափաքինված տղայից փող պահանջեց, որ տա սահմանապահին։
Սահմանապահը սակայն ասաց որ այստեղ դրա տեղը չէ, ու նրանք արդեն ստացան մուտքի թույլտվություն, զանգից հետո, պարզ չեղավ, արդյոք Կատարինեն վերադարձրեց այդ փողը։ ։Ճ
Ինձ թվում է այդ էպիզոդում ռեժիսորը իր հավատն էր արտահայտում որ Հայաստանում որոշ պարագաներում կոռուպցիան անհնար է։
Որովհետեւ ազատ Արցածը հայերի համար արժեք է։
ԼՂՀ-ում սակայն, մեքենա վերանորոգողը փորձում էր խաբել եւ ավել փող կորզել։
Ինձ թվում է, ֆիլմը գրավիչ է հենց նրանով, որ Հայաստանում է նկարահանվել։
Որովհետեւ հիմնական առանցքը հետաքրքիր չէ։ Հանդիպեցին, սիրահարվեցին, վիճեցին, միացան, հետո էլ տղան պետք է գնա Սան-Ֆրանցիսկո, շտապ կանչում են։
Ի դեպ, ֆիլմի տիտղերը վերջն էին։ Ես առհասարակ սկսեցի հավաքել տիտղերով սքրինշոթներ։
Կրկին 23`
Ու ասում է, մենք մի բան կանենք որ միասին լինենք։ Շատ միամիտ է ասում, քանի որ «մի բանը» հաճախ մեկնումեկին հարմար չէ։ Պետք է հստակ խոսել, որ մի բանի մասին է խոսքը։ Ու հարաբերությունները ավելի կարեւոր չեն քան այլ արժեքները, ու այդպես էլ պետք է լինի։ Այդ պատճառով է որ հաջող հարաբերությունները անհնար են տարբեր արժեքներ ունենալու դեպքում։ Ու նույնիսկ այսպիսի սահմանային ինքնություն ունեցող աղջիկը, ինչպես Կատարինեն, արդեն ունի իր, ամերիկացուն ոչ հասկանալի արժեքները։ Ու դա ոչ հստակ, բայց արտահայտվում է ֆիլմում։
Ընդհանուր առմամբ ռեժիսորը շատ ջերմ էր վերաբերվում Հայաստանին։ Ավելացնեմ, այն Հայաստանին, որին ես ինքս այնքան էլ ջերմ չեմ վերաբերվում։
Իմ ընկալումը զգալի տարբերվում է Բրեյդեն Քինգի ընկալումից, ու ուրախ եմ, որ նա կարողացել է սիրել այն Հայաստանը որը տեսավ։
(ուշադրություն դարձրեք, որ գիշերվա կեսին նկարված լուսանկարի մեջ ոչ մի արտեֆակտ, ոչ մի այլ գույնի կետ չկա, լրիվ մաքուր է։ Ու դա n900-ի ու ազատ ԾԱ-ի շնորհիվ է՝ fcamera եւ blessn900։ ահա։)
Ուզում եմ ասել ինչ եմ մտածում համացանցերում հանդիպող լուսանկարների մասնավորապես այս գծի մասին՝
watermark (ո՞նց է հայերեն)
Հենց երեկ հանդիպեցի մի լուսանկարչի, ով այդպիսի մեծ դրոշմեր է դնում իր ֆոտոների վրա։ Երբ ես հավաստիացրի նրան, որ կնեղանայի, եթե այնքան մեծ ստորագրություններ չտեղավորեր, նա պատմեց որ թե բա գողանում են, տպում, հատվածներ են կտրում, փոքր ստորագրությունները չեն օգնում, ու նա այսպես ջղայնացել է եւ ամբողջ պատկերը ծացկում է
Մի քիչ հեռվից սկսեմ որովհետեւ այս պատմությունը սիրում եմ։
Ճապոնիայում հայտնի են երկու վեհ զենք պատրաստողները․ վարպետ Մասամունեն եւ իր աշակերտը՝ Մուրամասան։
Ըստ լեգենդի, Մուրոսաման կոչ արեց վարպետին ստուգել, իրենցից ով է ավելի լավ սուր պատրաստում։ Երկար եւ քրթնաջան աշխատանքից հետո նրանք հանդիպեցին արդյունքները համեմատելու համար։ Մրցումը ենթադրում էր իջեցնել սայրերը փոքր վտակի մեջ, ուղղելով կտրող եզրը հոսքին հակառակ։ Մուրամասայի սուրը, Ջուուչի Յոսամու-ն (10.000 Սառը Գիշեր) կտրում էր այն ամենը, ինչ սոսանքով գնալիս կպնում էր սայրին՝ ձկներին, գետում լողացող տերեւները, նույնիսկ օդը որ փչում էր գետի վրայով։ Աշակերտի աշխատանքից տպավորված Մասամուն են իջեցրեց իր սուրը, Յավարակայի-Թե (Նուրբ ձեռքեր) հոսքի մեջ եւ համբերատար սպասում էր։ Ոչ մի տերեւ չի կտրվել, ու ոչ մի ձուկ չի վնասվել քանի որ դրանք շրջանցում էին սուրը, նույնիսկ օդը մեղմորեն փչում էր սուրը շրջանցելով։ Որոշ ժամանակ անց, Մուրամասան սկսեց ծաղրել վարպետին պնդելով որ նա հմուտ սուր սարքող չէ։ Ժպտալով, Մասամունեն հանեց սուրը ջրից, չորացրեց այն, ու պատյանի մեջ տեղավորեց։ Այդ ընթացքում Մուրամասան չէր ընդհատում իր դիտողություններն ու ծաղրանքը։ Սակայն վանականը, ով դիտել էր մրցումը մոտեցավ եւ խոնարհվեց վարպետներին։ Այնուհետեւ նա բացատրեց ինչ է տեսել․
«Առաջին սուրը անկասկած լավ սուր է, սակայն այն այրունարբու է, չար, քանզի չի տարբերում թե ում կամ ինչն է կտում։ Այն կարող է նույն հաջողությամբ սպանել թիթեռներին, եւ կտրել գլուխներ։ Երկրորդը, սակայն երկուսից որակով է, քանզի այն չի կտրում անպատճառ այն, ինչը անմեղ է եւ արժանի չէ սպանվելու։»
Ինչի համար սա պատմեցի՞։
Որովհետեւ Մասամունեն, իսկապես վեհ վարպետ լինելով, երբեք չէր դրոշմում իր սուրերը։ Նա գիտեր, որ դրոշմը կարելի է կեղծել։
Ակնհայտ է որ տարբեր ձեւեր կան լուսանկարները ստորագրելու։ Կարելի է համեստ դնել ստորագրությունը անկյունում, իսկ կարելի է հանել այն նկարից դուրս, շրջանակի մեջ։ Բայց դա բնավ լիակատար պաշտպանություն չէ, որովհետեւ կարելի է կտրել լուսանկարի հատված եւ օգտագործել։ Բացի դրանից, կան տեքնոլոգիաներ որ թույլ են տալիս նույնիսկ watermark-ից ազատվել։ Ու ի վերջո, եթե այդ հրատարակությունը, օրինակ թերթը, տրամադրված չէ գնտել լուսանկարչին ու վճարել իրեն, ապա նա միեւնույն է դա չի անի։ Եթե նույնիսկ ստորագրությունը անպիտան դարձնի ֆոտոն, ապա պարզապես կօգտագործի այլ լուսանկար, կամ դրոշմը կանտեսի։
Այսինքն վճարողը՝ վճարում է, չվճարողը՝ չէ։ Ու եթե մինչեւ դատ չեք ուզում հասցնել ամեն մի թերթին, իմաստ չկա բողոքելու։
Իսկ եթե անհանգստացնում է «հեղինակային իրավունք» ասածը, կամ ով է իրականում այս լուսանկարի հեղինակը, ապա, եկեք անկեղծ լինենք։ Յուրաքանչյուր վարպետ ձեռք է բերում իր ուրույն ոճը։ Անհնար է նույնիսկ իմ նկարը կեղծել, չնայած ես բնավ էլ վարպետ չեմ։ Երեւում է, որ իմն է։ Ու ես ունեմ դրա raw-ն։ Կամ դրա նեգատիվը։ Ապացուցելու բան չկա։
Ավելին, լուսանկարչությունը ժամանակի ընթացքում զարգանում է։ Պլագիատը անպետք է։ Եթե մեկն վաթսունականներին արել է այսպիսի նկար, ապա այն գնահատվում է, իսկ դրա նմանները այլեւս բանի պետք չեն։ Այսպիսի լուսանկար եղել է ու պետք է գտնել նոր բան, նոր ռակուրս, նոր միտք, նոր․․․
Ու եթե ձեր լուսանկարը իրոք այնքան լավն է, որ կօգտագործվի ոչ միայն մի աղքաթ թերթի կողմից, այլ տեղ կգտնի լավ որակի հանդեսի կամ ալբոմի մեջ, ապա ձեզ առաջարկելու են հոնորար։ Ու ձեր անունը գրվելու է։ Ու պետք չէ մտածել որ այնքան վեհ լուսանկարներ եք անում, որ ով ասես մտածում է ինչպես դրանք գողանալ։ Ես հասկանում եմ, որ դա թույլ է տալիս վեհ զգալ, թե տեսեք իմ լուսանկարները այնքան լավն են, ու դրանք հա գողանում են, բայց քոմոն։ Եթե իրոք լուրջ պետք լինեն, գողության հարց չի լինի։
Էլ չեմ ասում, կրկնում եմ, չեմ ասում, այսինքն չեմ տարածվում, որ քոփիրայթ ասվածը մեր ժամանակներում լուրջ վերանայվելու կարիք ունի, իսկ օրինակ լուրերի կամ ռեպորտաժային լուսանկարչությունը գրեթե մահացած է․ կես ժամ անց ժամանաց լուսանկարչի որակյալ նկարը չի կարող համեմատվել պահին անվորակ հեռախոսով արված լուսանկարի հետ։
Փակ է «Դետսկիյ Միր»-ի դիմացի դալանը։ Որովհետեւ մտնելու տեղ այլեւս չկա։ Այնտեղ փորում են եւ կառուցում նոր շենքեր։
Եթե հիշում եք, այնտեղ կային բնակիչներ, ու շագանակագույն փոքրիկ շուն։ Շունը տուսվում էր դալանի մուտքի մոտ բուլկաներ վաճառող տատիկների հետ ու զվարճանում հաչալով Աբովյանով անցնող մեծ շների վրա։ Նա գիտեր որ իրենից մեծ շներին ապտակելը վտանգավոր չէ, որովհետեւ Աբովյանով անցնող շները այն ժամանակ որպես կանոն ինտիլիգենտ կիրթ էին, իսկ եթե այնուամենայնիվ որեւէ շան ինքնասիրությունը թույլ լինի, ու նա չդիմանա, ապա միշտ կարելի էր փախչել դալանի ներս, հարմարավետ ու հով բակ, ուր անհամեմատ ավելի ապահով է։
Կինո Մոսկվայից մի քիչ ներքեւ կար ֆոտո արհեստանոց տանող դալան։ Լուսանկարչի հայրն է այն հիմնել, իսկ մայրը տիրապետում էր սեւ սպիտակ նկարները ձեռքով գունավորելու արվեստին։
Այնպես որ, դալանները փակ են, պարոնայք երդվյալ ատենակալներ։
Սուրճը պատրաստում են ավտոմատները, եւ ինչ խոսք, մարդիկ էլ են դարձել ավտոմատներ։
Նրանք չեն բարեւում սրճի ավտոմատների կողքին կանգնած վաճառողներին, իսկ վաճառողները վերաբերվում են հաճախորդներին որպես այլ ավտոմատների։
Ու այստեղ ամենակարեւորը։
Ես վաղուց այնքան շատ չէի ուրախացել, ինչպես մի քանի օր առաջ։ Մտածում էի, որ ֆոտոյի դալանը փակել են ու փակել։ Կամ դրա տեղը ինչ որ հերթական «բորդել» կլինի։
Անահիտը առաջարկեց մտնել հուշանվերների խանութ, որովհետեւ այնտեղ իր խոսքերով առեղծվածային է։
Ու ես չհասկացա որ իրականում այդ բակի դալանում եմ։ Պարզապես զգացի որ առաստաղն ու պատերը կլոր են։ Աշխատողները բացատրեցին՝ սա առաջ դալան էր։ Ախ, ափսոս, մտածեցի։ Այլեւս բակ չի լինի մտնել։ Ու այդ պահին մտքերս կարդալու պես ինձ հրավիրեցին բակ, ասացին, եկեք տեսեք ինչ լավ բակ ունենք։
Առաջին հայացքով նկատեցի փայտից հավես սեղան ու աթոռներ։
Իսկ հետո ես տեսա շանը։
Նա եկավ ծանոթանալու եւ հանեց լեզուն։
Սեւ էր մի երկու սպիտակ խալով, փրչոտ, ու ընդհանուր առմամբ հիշեցնում էր րիթրիվեր։
– Բարեւ, ես Նորայրն եմ – ասացի։
– Բարեւ, ես Աչոնն եմ – պատասխանեց շունը։
– Նա ինքն է մեզ մոտ եկել – ասացին ինձ։
Աչոնի մորթին փայլում էր, ու նա լավ խնամված տեսք ուներ։
Հետո կարելի էր նկատել թութակին։
– Նա նույնպես ինքն է մեզ մոտ եկել, ուզում եք հավատացեք, ուզում եք չէ։
Այդ ժամանակ Աչոնը առաջարկեց խաղալ, ես չդիմացա, ու մենք լիքը լիքը խաղացինք, ու կծոտվեցինք։ Չգիտեմ ինչքան երկար։ Շա՜տ երկար։ Մինչեւ բակ չմտավ Ադրինեն այնպես, ոնց որ տենց էլ պետք ա լիներ, մտավ, տեսավ ինձ շան հետ, ու ասաց
– Բարեւ Նորայր, ես եկել եմ քրոջդ նկարները նայելու։
– հմ՞
Ու Ադրինեն բարձրացավ աստիճաններով վերեւ։ Պարզվում է երկրորդ հարկում պատկերասրահ է։
Շան հետ միասին բարձրացանք գեղեցիկ փայտե աստիճանով ու մտանք պատշգամբ։
Աչքս ընկավ ծանոթ քանդակի վրա։
– Նա ասում է այո, բացատրեց պատկերասրահի աշխատողը։
Գլխի տակ ճոճանակ էր, ու գլուխը մեր հետ համաձայնվում էր ճոճվելով։
Սա Կարեն Բաղդասարյանի գործն է – անմիջապես մտածեցի ես ու տեսա գրառում – «Կարեն Բաղդասարյան»
Ես նրան լուսանկարել եմ մի քանի տարի առաջ՝
Հետո անմիջապես ճանաչեցի Նանայի նկարը։ Սա չէր սակայն կրկին տեքնո մողեսի թեմայով՝
}}
Հետո ճանաչեցի Նարեկի նկարը։ Հետո Կարինե Մացակյանի հիպերռեալիզմը։ Հետո բացեցի սեղանի վրա գտնվող գիրքը, ու բացած տեղում իսկ Ռուբեն Գրիգորյանի նկարն էր։
Ու ես զգացի որ այս տեղը ինձ շատ հարազատ է։ Դուրս գալուց անհանար էր չնկատել ինչ հրաշալի հարմարավետ, լայն ու հով պատշգամբ է։
Հաստատ հավես էր այս տանը ապրել, իջնել հով բակ ու ցածր դալանով դուրս գալ Աբովյան։ Բայց ես գիտակցում եմ, որ այստեղ կապիտալը այստեղ բնակվող մարդկանց այսպես թե այնպես կհաներ։ Հարցը միայն նրանում է ինչ կլիներ շենքի ու դալանի հետ։ Կքանդվեր, կդառնար էլիտար ռեստորան, թե այսպիսի մի բարի ակումբ։
Հետո բակում ես խմում էի կավե բաժակով սառը ջուր․ Մինչդեռ Աչոնը շարունակում էր նուրբ կրծել վերնաշապիկիս թեւը։
Դուրս գալուց դալանի մեջ ես հանդիպեցի Կարենին, ու հենց դալանում գտնվում էր իր այլ քանդակը՝ զբոսաշրջիկը։ Նա ունի բազմազան ոտքեր, շատ խառն ա ու բառացի շրջում ա։ Ու ես գիտեմ ով է պատրաստել դրա մեխանիկան, ու ով է ծրագրավորել շարժումները ղեկավարող միկրոկոնտրոլերը։
Դալանում կային հին հայկական զնաչոկներ։ Ես մի քանի հատ վերցրեցի։
Մեկի վրա գրված էր «soviet armenia» ու աստղ էր նկարած արարատի կողքը։ Մեկի վրա Օպերան էր։
Իսկ այս լուսանկարը իրեն չկորցնելով չխկացրեց Ադրինեն բակ մտնելիս՝
Այնպես որ ես ունեմ նոր ընկեր ում հետ կարելի է խաղալ։
Ես անցնում եմ գործի, ջենթլմեններ, եւ կարծում եմ որ հավես կլինի այդ գործի ընթացքը նկարագրել այստեղ։
Սույն կիսաբազկաթոռով վարպետ Համբսը սկսում է շարք մի պողպատե էակի մասին է, ավելի ճշգրիտ՝ շիկամուկի, ում անունն է՝ Առնետազավր։
Ոչ, ես չեմ վախենում «գողություններից», եւ վստահ եմ որ մտքերը թաքցնելն անիմաստ է, այսպիսով շիկամուկի ստեղծման ընթացքը կլինի բավականին բաց։ Ու այո, այս նյութը ցց է։ Ուրախ կլինեմ, եթե իմ տեքստերը օգտակար կլինեն որեւե մեկին, նույնիսկ մրցակիցների շարքից։
Սակայն, այն հանգամանքը որ իմ սիրելի տեքնոլոգիաները սպեցիֆիկ են, ավաղ, կարող է նվազեցնել այն էակների թիվը ում տեքստը օգտակար կլինի։
Ես օգտագործում եմ իմ ձեւով հավաքած մինիմալիստիկ Ջենթու համակարգ։ Եւ բնականաբար, ինձ պետք է քոմփայլեր։ Այժմ ես մտածում եմ, որ ինձ պետք է avr-gcc-ն։ Ու այն օգտագործելով ես հետագայում կփորձեմ ստանալ Օբերոն քրոսքոմփայլեր եւ գեներացնել avr-libc-ի կապեր Սթյուարթ Գրինհիլլի H2O ծրագրի օգնությամբ։
Սակայն քանի որ avr-gcc-ի ինետում առկա փաթեթները հին են, ու նույնիսկ թե հին չլինեին, ես միեւնույն է նախընտրում եմ հավաքել քոմփայլերի իմ ուզած տարբերակը ինքնուրույն ու իմ իսկ մեքենայի վրա։ Ինձ կօգնի քրոսքոմփայլերներ ստանալու համար նախատեղնված սկրիպտերի հավաքածուն՝ քրոսդեւը՝
Ասենք, ուզում եմ բինուտիլս 2.21 որ ակնարկի Հոլմսին, ու ջիսիսի 4.5.2։
հիմա մենք ունենք /usr/bin/avr-gcc , ունենք հեդերներ /usr/avr/include-ում, ու լիբեր՝ /usr/avr/lib-ում։
Եթե խնդիր լինի քոմփայլերը օգտագործելու հետ
ապա այն լուծվում է այսպես՝
Համակարգը տեստավորելու համար քաշում ենք ինետից ցանկացած օրինակ, ասենք վազող լույսերը այստեղից քոմփայլ անում, ու լցնում կոնտրոլերի մեջ։
Երեւի կռահել եք, որ ես խուսափում եմ գրաֆիկական գործիքներ օգտագերծելուց։ Դա արվում է հարմարավետության, մասնավորապես՝ ավտոմատացման հնարավորություն ունենալու համար։ Օրինակ, այդ է պատճառը ինչու ես պատրաստել եմ avrdude-ի հետեւյալ փաթաթանը՝
մի ամերիկացի պրոֆեսոր կա, հա մեյլ լիստերում բողոքում էր, ասենք, այ, դուք այստեղ խոսում եք ինչ լավն է կամ վատն է այս կամ այն նախագծման միջավայրը, կամ քոմփայլերը, իսկ ինձ համար նրանք չեն կարող լինել լավը կամ վատը, որովհետեւ այն երկաթի համար, ինչի հետ ես գործ եմ անում, այն պարզապես գոյություն չունի։
Ասացի դե ես չանեմ, էլ ո՞վ կանի։
Պորտ արեցի Ջոզեֆ Թեմփլի Oberon-2 քոմփայլերը իրա ուզած blackfin-ի համար։
Նա էլ որոշեց ինձ բլաքֆին քարտ ուղարկել, հետագա տեստավորման համար։ Ու, փաստորեն, ուղարկեց, հունվարի երեքին։ սույն թվի ։Ճ
Քարտը այդպես էլ կորել էր։ Բայց հույսը դեռ չէր մարել։
Ահա, նոր հասավ ինձ, այսօր ստացա, մայիսի վեցին մտավ Հայաստան, տասին հասավ ինձ։
Այդ x+y սերիան օբրեչենա նա ուսպեխ հիմա ասեմ ինչու։
Առհասարակ ցանկացած զույգի սիրատուտուզ նկարի տակ միշտ լիքը հիացած ուրախ մեկնաբանություններ են լինում՝ «ինչ լավն եք», «հավեսա », ու « մի բարձի»։
Մտածե՞լ եք ինչու՞։
Ես մտածել եմ։
«ԻՆչ լավն եք»-ը թարգմանում եմ՝ «ուրախացա»։
Ասենք՝ ուրախացա որ ձեզ տեսա որ տենց «երջանիկ» վիճակում եք։
Ինչու՞ ուրախացա։
Երեք տարբերակ ունեմ
ա – Որովհետեւ մարդիկ սիրում են երբ այլ մարդիկ բավականացված են, եւ դրա արտահայտումը՝ ուրախ են։ ինչու բայց՞։ երեւի որովհետեւ․
բ – մարդիկ իդենտիֆիկացնում են իրենց այլ մարդկանց հետ, այդ պատճառով երբ տեսնում են որ ինչ-որ մեկի մոտ «լավ» ա, մտածում են, գուցե իմ մոտ էլ ձեւ ա լավ լինի։ Կամ գոնե եթե ձեւ չի, գոնե որ իրենց մոտ լավ ա, նույնացնելով մտածում են, ինձ էլ ա մի քիչ լավ։
գ – մեզ մեջ պրոշվիկա արած ա ուրախանալ երբ այլմարդիկ բավականացված են։
Այդ իսկ պատճառով կարեւոր է արտահայտել ցանկությունները, որ այլ մարդիկ իմանան, ու հաճախ օգտակար լինեն, որ իրենք իրենց լավ զգան ինչ որ մեկի բավականացմանը աջակցելով։
Երեքն էլ մի քիչ նման են իրար։
Ո՞րն է իմ հատույցը, ֆիդբեքը, ռեակցիան՞։
Օրինակ տեսնելով սրա ու նրա ուրախ նկարը՞։
Չե, իմ ուրախ մեկնաբանությունը այդ նկարի տակ բացակայում է։
ա – որովհետեւ մեկա գիտեմ երկուսին էլ, ու գիտեմ որ իրենց մոտ ոչ մի բան չի ստացվի, ու իրենց համար ուրախանալու բան չկա, մի երկու շաբաթ անց իրենց համար ցավալի գործընթացի արդյունքում կբաժանվեն։
բ – չեմ իդենտիֆիկացնում ինձ իրենց հետ բնավ։
Երեւի ա-ն ավելի մոտիկ է ճշմարտությանը։
Բայց ասածս այն է, որ x+y տիպի ֆոտո սերիաներ չեն կարող հաջողություն չունենալ որովհետեւ մարդկանց մեծ մասը նա նիխ կլյույուտ։
Չէ, չեմ ասում վատ միտք ա։
Հակառակը, լավ միտք ա գտնելը այն ինչ մարդիկ սիրում են։
Մտածում եմ, ես անձամբ նման բան կանեի միմիայն փողի համար ու լրիվ սարնասրտորեն։
Երկրորդը, նրանով թե ինչքան լավն է ստացվել վերեւի նոկիա n900-ով արված նկարը։ ռեալթայմ HDR-ի շնորհիվ, նկարելուց արագ արագ մի քանի նկար անում ա տարբեր լուսավորությամբ, ու միավորում։
Իսկ ահա նույնը, բայց «վեհ» canon rebel-ով։ RAW-ից ամենալավը ինչ հաջողվեց ստանալ սա է՝
Համենայն դեպս, ինչպես տեսնում եք, այստեղ ոչ միայն գրաֆիտիներ են ավելացել, այլ եւ ընդհանուր առմամբ լինում է համբուրվել – անցումը մի տեսակ մաքուր է՝ հոտ չկա բնավ։
կրկին n900`
երբ լույսը հերիքում է, քենոնը չի խեղճանում՝
[Ապրեն դիզայնի ֆակուլտետի եւ ճարտարապետականի ուսանողները։
Ու այո, հիմա ինչպե՞ս չասել՝ կեցցե մեր քաղաքապետարանը, ամենալավ քաղաքի ամենալավ քաղաքապետարանը։ Որ ոչ միայն չխանգարեց այլ եւ․․․ հմ․․․ օգնեց։ Իմ համար անսպասելի է։
Կինո Մոսկվայի կողքի պուլպուլակն էր աշխատացնեին՝ ցենի տակոյ մերիի նե բուձետ։
մի անգամից մի քանի սխալ կա։ այսինքն ամբողջը սխալ է։
այս նկարը ուշադիր զննեք, սովորեք։
Ու երբեք, երբեք այդպիսի նկարներ մի արեք։
– դրական, պոզիտիվ զգացմունք չի առաջանում նայելիս։
նա չի ժպտում, նա ավելի շուտ սպառնում է։ որը չի խթանում սպառել։ «հանկարծ չմտնես» – ասում է նկարը։
– սեւ շրջանակը ակնարկում է որ մոդելը արդեն իսկ մահացել է։ հավանաբար ձեռք բերած շորերը առանց լվանալու հագնելու պատճառով։ Նկարը «ուզում» է ավելացում՝ շրջանակի անկյունում սեւ ժապավեն։
– պարզ չէ ինչու է մոդելը կռացած։ երեւի լավ չի տեսնում, գուցե ակնոցները չափազանց մուգ են։
– աչքերը փակ են, բայց հայացքը ուղղված է մեր վրա։ հայացքը թաքցնելը [գրավելու][3] հին եւ փորձված ձեւ է, սակայն այս դեպքում պետք է ոճի մեջ լինել եւ ուղղել հայացքը հեռուն ինչպես, օրինակ, այս համառ երիտասարդը, կամ գոնե ներքեւ, ինչպես այս համեստ աղջիկները։
այո, ես հասկացա։ գուցե ակնոցները օգտագործված են որպիսի անճանաչելի դարձնեն մոդելին։ դա ամեն ինչ բացատրում է։
Նա չի ուզում ճանաչված լինել, այսինքն մոդել չէ բնավ, կարող է նույնիսկ թշնամու լրտես է։ Ահա թե ինչու է բաճկոնը սեւ ու մուգ կապույտ ֆոնի վրա, դա հատուկ է արված որ լավ չերեւա։
Ու հատուկ որ խանութ մարդ չմտնի։ Ու նրանք իրենց սեւ գործերով այնտեղ զբաղվեն։ Ու մութ։ Ինչպես ապակիները ակնոցի։
Я ненавижу фотографировать. Я ненавижу, когда при мне фотографируют. И к тем, кто любит фотографировать, у меня тоже отношение сложное. Откуда в стране столько фотографов? Вот раньше, когда фотоаппараты были полумеханические, овладеть наукой подбора выдержки и диафрагмы мог только человек с высшим техническим образованием, а пленку надо было вынимать в ванной, заткнув щель под дверью полотенцем и спотыкаясь в темноте о тазы, — где они были тогда, эти фотографы-любители? Когда пленки были в 36 кадров и стоили как обед в Макдональдсе — где были эти бесконечные пошлые макро-цветочки, гусенички на листиках и художественно-скучные закаты? Не было их! Золотые были времена.
А потом появились цифровые фотоаппараты — и как-то вдруг, знаете, все почему-то стали увлекаться фотографией. Кого ни спроси, в чей профиль ни загляни — “хобби: фотография”. Популярнее, наверное, теперь только горные лыжи. И то не факт, лыжи — все-таки тренд подороже и поэлитнее. А до камер дорвались массы: у каждого нынче зеркалка весом как кирпич (всегда удивляюсь, как не лень с собой в поездки такую тяжесть таскать?). Размер объектива — это уже почти как размер члена: вынимает кто-нибудь из сумки эдакий телескоп, и все с уважением: о-о-о! “Позвольте поинтересоваться, у вас Кэнон или Никон?” Память бесплатная: снимай — не хочу. И грузят, и грузят на удаленные сервера эти гигабайты, которые даже разобрать лень. И главное, мучают ими потом своих родных и близких! Это особая разновидность пытки: просмотр фотографий из чьей-либо поездки. Хуже может быть только просмотр видео оттуда же.
– Rise & grind! Glam time! Dolls, we gonna do a BarCamp EVN 2011 – ասում է Քիմ Քարդաշյանը Կորնելին։
սա էլ քինդլն էի փորձարկում։ ժամանակին ես իրան քնքշորեն բերել եմ պայուսակի մեջ, որտեղ նրանք զվարճանում էին այլ երեք քինդլիկի հետ։ բա չփորձարկե՞մ տեսնեմ ով է նա։
ախ եթե նենց մի ազատ ԾԱ-ով կարդալկա լիներ ու իրան լիներ արտաքին ստեղնաշար միացնել, նենց լավ կլիներ։ ես իրանով բլոգեր կկարդայի ու կմեկնաբանեի։
բ – նայեք ինչ սինխրոն են, երկուսն էլ նույն ժամն են ցույց տալիս, քանզի openntpd-ով են սինխրոնանում, ու եղանակի տեսություն նույն OMWeather ափլեթով ցուցադրում։
մաեմո5-ը տարբերվում է մաեմո4-ից գլամուրությամբ, պատկերակների փափուկ սքրոլինգով, ու տենց բաներով։
Սա «Նոյան Տապան» տեղեկատվական գործակալության հիմնադիր Տիգրան Հարությունյանի առաջին գործն էր, եթե չեմ սխալվում։
Երբ իրենց մոտ աշխատանքի էի ընդունվում, տասընմեկ տարի առաջ, Գայանեն նվիրեց։
Արդեն տասնմեկ տարի առաջ նրանք ակտիվ օգտագործում էին ՏՏ։ Ռեպորտաժները ոչ գծային մոնտաժ էին արվում այն ժամանակ Premiere 4.2-ով Pentium 200-350 մհց մեքենաների վրա ու ամեն գիշեր ֆտպ-ով լցվում նահանգներ։
Վերջերս երբ արմինկոյում Առնետի համար վճարում էի Տիգրանին հանդիպեցի(նույն շենքում են), ասաց մտի։
Կարծում եմ, որ այս էակը մի տեսակ հիշեցնում է Նանայի շունիկին։
Քաթի տակ՝ մանուշակագույն նկարներ, կարմիր լեզուներ, աղջիկներ, միսաեռ սեր, մողեսներ, ռոբոտներ, էլեկտրական դետալներ, մեծ կրծքով կանայք, փոքր կրծքով կանայք, մի խոսքով ծիծիկների թեման բացահայտվում է։
Այնպես որ, զգոն եղեք քաթի տակ մտնելուց։
Բոլոր նկարները դեռ մեկ շաբաթ կարելի է նայել այցելելով «ադադեմիայի պատկերասրահ» բաղրամյան 24 հասցեով։
Մտածե՞լ եք ինչու «իրենց» մոտ լիքը բան արվում ա, ու տեղի ա ունենում, իսկ մեր մոտ, ինչ որ մի տեսակ չի արվում։
Ասենք Արթինը պետք է գար Իրանից որ ռոբոտիքսը սկսվեր։
Հաքաթոնը [hackathon] տոնին հակասող միջոցառում ա երբ հանգստյան, տոնական օրը լիքը ցանցառներ հանգստանալու եւ տոնելու փոխարեն հավաքվում են ու ինչ որ լավ բան անում/գրում։
Ասենք այս անգամ Ինս[ծ]իգեյթում հավաքվել էին ու գրում էին զուգահեռ ծրագրավորման համար ազատ գրադարան․
– So, what can cause Hackaton, Pair programming, and other symptoms? Differential!
– Need in a simple abstraction layer for different concurrent programming paradigms?
Մի քանի օր է ինչ ինձ հայտնի մտքեր են այցելում իմ մոտ բաց է 1966 թվին ծնված ամերիկյան լուսանկարիչ Ջուլի Բլեքմոնի կայքը։
Նա մեծացել է մեծ ընտանիքում, ինը երեխաներից ամենահասակովն էր, եւ ինքը ունի երեք երեխա։
Լուսանկարների մեջ հիմնականում ընտանիքի անդամներն են, եւ ընկերները։ Իսպոլզույ տո շտը պոդ ռուկոյու, ի նե իշի սեբե դռուգոե, ցՖիլեասՖոգ։
Երեւի թե ինձ գրավեց իր հումորը, ու այն, ինչպես իր կարծես կենցաղային լուսանկարները դառնում են գեղանկարչություն, նկար, ու բնավ ոչ «մենք, խմած, դաչայում» ժանրի համալրում։
Այնպես որ զգոն եղեք լուսանկարիչների մոտ ծնվելիս։ Նրանք ձեզ կարող են օգտագործել որպես մոդել եւ թողնել առանց նախաճաշ վարձատրման։
Intel’s multi-million dollar commitment to promote the development of new apps and usage models for netbooks and tablets. The Application Fund includes Accelerator, the Intel AppUp developer challenge, Submit Early for MeeGo initiatives.
ահա, 233 մեգահերց պենտիումի համար հավաքել եմ ժամանակակից միջուկով համակարգ։
Միջուկը, գրաֆիկան ու ունիդոումեյքերը զբաղեցնում են մոտ 20 մբ հիշողություն։
Ընդհանուր 160-ից բավականին շատ մնում է աշխատանքի համար։
Բեռնվում է ոչ ավելի դանդաղ, քան ժամանակակից կարգիչս, նույն ծրագրերը աշխատացնելուց չի դանդաղում։ Արագագործությունը երեւում է միմիայն կոմպիլյացիաների ժամանալ։ Իսկ համակարգեր կան, որ չգիտես ինչու գիգաբայթեր հիշողություն են ուտում բեռնվելուց, ասյինքն ոչ միայն բութ չաղ են, այլ եւ շատակեր։
Մի քիչ քիչ զանգակներ եւ շվոցներ, մի քիչ շատ գիտելիք, մի քիչ որակով ժեշտ, ինչպես առաջ սարքում էին, ու շատ քիչ խնդիրներում է որ պետք կգա ժամանակակից երկաթը։
Ընդհանուր առմամբ ոնց որ ՆՓԱԿ լիներ, բայց ավելի մեծ։
Այնքան մեծ, որ կարողացել են սրահներից մեկում ուղղաթիռ տեղավորել։
Այս փոստում՝ ֆեմինիստ ֆաշիստները, լուսանկարներ, ժպիտներ, սմայլիկներ, տեքստուրաներ, դրոշակներ, օդանավեր ու ուղղաթիռներ, ծիծիկներ, եւ նրանց դերը ճարտարապետության մեջ, ագիտպլակատներ, եւ ամենակարեւորը՝ խոհանոցներ ու վարագույր (ինչպես նաեւ այլ պոեծիկ բաներ)։
դատարկ էկրանով կինո, եթե չեմ սխալվում գույները փոխվում էին հաճախ հաճախ՝
ծիծիկների թեմայով՝
սակայն թեման դեռ լիովին բացահայտված չէ, մնացեք մեզ հետ։
լուսանկարներ լուսանկարների մոտ՝
սմայլիկ՝
նկարի հատված, հատուկ վերցրել եմ որպես նախադիր օգտագործելու համար՝
դրոշ՝
ձիահ՝
ամպիկներ՝
օդանավ՝
ինստալյացիա, ինչպե՞ս կլիներ առանց դրա՝ ։Ճ
իսկ սա ի՞նչ է, կարծում եք՝
սա ուղղաթիռ է՝
որը ձեռքով հավաքել են վյետնամի գյուղերից վարպետները։ Վյետնամում ուղղաթիռներ առաջին անգամ տեսան պատերազմի ժամանակ, դրանք ամերիկյան ռազմական ուղղաթիռներ էին, բնականաբար։ Իսկ այս վարպետները որոշեցին սարքել քաղաքացիական ուղղաթիռ, որ, օրինակ, բերք լինի տանել վաճառելու քազաք։
Այդ մասին հաջորդ դահլիճում երեք էկրանի լայնության ֆիլմ էին ցույց տալիս։
Ուղղաթիռը այնքան ել լավ չեր թռչում, սակայն տեղադրվեց, այսինքն ինստալյացիա եղավ եւ դարձավ ՄոՄԱ-ի դահլիճներից մեկում։
Իսկ այս դահլիճը իմ համար ամենահետաքրքրներից էր, խոհանոցներ՝
այս «կենդանի» խոհանոցը հանել բերել էին իրական տնից, որը մի քիչ անց կտեսնեք։
հիշեցրեց հայ նկարիչների գործը Ցյուրիխյան մի ցուցահանդեսում, որտեղ ներկայացված էր սոց-ռեալիստական խոհանոցի միջավայրը։
Սիրում եմ Խրուշչեվի եւ Նիկսոնի լուսանկարները։ ։Ճ Գիտեք երեւի Էլիոթ Էրվիթիայս հայտնի նկարը , որը Խրուսչյովի նահանգներ այցի ժամանակ էր արվել։ Իսկ սա նկարված է Մոսկվայում, տեքնոլոգիական ցուցահանդեսի ընթացքում։
Նկարի կողքը կար բացատրություն․ Խրուսչյովը շատ ազդված էր Ամերիկյան լվացքի մեքենաներով։ Նա չեր կարող չընդունել որ ԱՄՆ-ը այդ բնագավառում ավելի առաջ է ընկել։ Այնուհետեւ, թղթակիցների հարցերին, թե նա ինչ կասի ԱՄՆ-ի տեքնոլոգիական գյուտերի մասին ԽՍՀՄ գլխավոր քարտուղարը պատասխանեց, որ լվացքի մեքենաներով չէ բնավ, որ երկիրը ուժեղ է լինում, այլ հրթիրներով։ Ավաղ, նա չգիտեր, ինչ կարեւոր են լվացքի մեքենաները, եւ փաստորեն, խիստ սխալվում էր։
Ուշադրություն դարձրեք, նկարում նաեւ երեւվում է երիտասարդ եւ անփորձ Բրեժնեվը։
Սա գրքից սքան է, մեծ տպած՝
Դա, իհարկե գերմանական ճարտարապետի գիրք է, ու այս նկարը սահմանում էր խոհանոցի միջին օգտագործողին։ Եթե ենթադրենք, որ կինը ունի այս չափերը, նրա ամեն մի ոսկոռը ունի այս չափերը, ապա, նրա համար կատարյալ խոհանոց հաշվարկել կարելի է հետեւյալ կերպ։
Եթե չեմ սխալվում, գրքի մեջ, սակայն, ներկայացված էր ամբողջ ընտանիքը, կար տղամարդ եւ երկու երեխա։
Իսկ խոհանոցը այս շենքից են բերել ՄոՄԱ 1993 թվին՝
124 Kurhessenstrasse, Frankfurt
Ահա եւ ճարտարապետը։ Կառուցում էր ինդուստրիալ թաղամասեր։ Նրա խումբը, կարծես նույնիսկ մի պահ հրավիրել էին խսհմ մի քանի բան կառուցելու, սակայն հետո ետ ուղարկեցին։
Հետո գնացինք պտտվելու լուսանկարների սրահներում՝
Հատուկ այնպես էի նկարում, որ հեղինակների անունները մնան, ու այնուհետեւ ինտերնետներում իրենց այլ գործերը գտնեմ։
Այնպես որ դուք ել կարող եք փնտրել ։Ճ
Ու իմ համար բնավ զարմանալի չէ որ այս լուսանկարի հեղինակը գերմանացի կին է՝
Թանգարանից դուրս գալուց պրոեկտված էր վարագույր, որի մոտ կամեցողները լուսանկարվում էին։ Ու այսպես, լուսանկարվելով պրոեկտվող վարագույրի մոտ կենդանացնում էին այս գործը, եւ դառնում գործի մասնիկ՝
Ի դեպ ասեմ, որ մի քանի միկրոֆոն կար տեղադրված, ու կամեցողները պարմերաբար իրենց մեջ բղավում էին։ Ճ
ձեր խորհին ծառան՝
աղջիկներ, որոնց անունը չգիտեմ բնավ՝
պատանի Ջիմի Հենդրիքսը երեւի նման տեսք ուներ՝
հերթ պայուսակները վերցնելու համար՝
իսկ հերթի մոտ այսպիսի գործեր կային, շաբաթվա օրերի անուններով, գերմաներեն՝
montag
freitag
dienstag
donnerstag
donnerstag
mittwoch
mittwoch
montag
վարագույր Ճ
մնացեք մեզ հետ, արջեւում դեռ մի քիչ սենթրալ պարկի մասին, լենինյան լեննոնյան տեղերով զբոսանք, ինչպես նաեւ հայկական տեղերով սակայն ։Ճ
քաթի տակ լիքը մեդուզաներ, նաուտիլուս, տածյանա, սիֆուդ, տաշկենտ ու ռաբինովիչ
+++++++++++++++++++++
Նաուտիլուս
քնած նաուտիլուս
այս ձկների անունը չեմ հիշում
իսկ սա չաղ էր ու նեպովորոտլիվի ձուկ էր, իրա բույնից մի քիչ դուրս էր գալիս, պտտվում, ու վերադառնում, այսպիսի փոքրիկ փոքրիկ շրջաններ գծելով, որովհետեւ չաղ էր ու ծանր։Ճ
Այս ձկնիկները կույր են։ բայ դիզայն էլի։ Կարծես այնքան խորն են ապրում, որ միեւնույն է լույս չի լինում։
Բատիսկաֆ
Սա շատ հավես մեքենա է։ Գցում ես փող, պտտում բռնակը, ուժ տալիս, լիքը անիվներ են մեջը շարժվում,
ու այն տալիս է այսպիսի մի հավես էակի մետաղին դրոշմած նկար՝
ես ստացա պինգվինին ։Ճ
ութոտնուկի տրաֆարետ ։Ճ
Չլողալ՝
Իսկ Բրայթոնի ծովափին բոլորը շուրջը խոսում են ռուսերեն։ Լուրջ։ Լրիվ բոլորը։ Ու հանդիպում են պապիկներ եւ տատիկներ, ձեռք բռնած, կամ շուն ման տվող, ովքեր չգիտես ինչպես էին այն ժամանակ խսհմից փախչում։
Եթե անցնել տախտակամածով, ապա կարելի է հասնել Տածյանա ռեստորանչիկին, որտեղ հնարավոր է վերցնել այսպես ասած սիֆուդ՝
Իսկ հաշիվը սպասարկող սերվերի անունը, կպարզվի որ Տաշկենտ է՝
Այո, ջարդած, քասթըմ բութ իմաջ ինսթալ արած անդրոիդի մեջ ֆոնտ լցնելու ձև կա․ ռեբութ ինթո «սեյֆ» մոդ, մաունթ /system rw, հետո adb push տառատեսակները այնտեղ։
Իսկ եթե ուզում ես յուզերի համար պատուհանիկ սարքել, որ ինքը այնտեղ կոճակ սեղմի, ու ֆոնտերը լցվեն, ապա պիտի, բնականաբար adb.exe-ն ունենաս։
Անակնկա՜լ։ Այն ռեդիսթրիբյութաբլ չէ բնավ։
Օփեն սորսը գուգլից։
Ստացվում է, որ լեգալ մնալու համար, պետք է պատուհանիկում մի հատ ել կոճակ ավելացնել, բրաուզ, որ մարդը սկզբից անդրոիդ սդկ քաշի, անզիպ անի, ու հետո ցույց տա որտեղ ա ադբ-ն ու հետո նոր էդ ադբն օգտագործել լինի։
Համ ել, պարզվում ա, որ միմիայն ռութ անելը որոշ մոդելների հետ ու որոշ ֆիրմվերների հետ էդքան գլխացավանք ա, որ էլ դու սուս։
Սիմբիանի հետ քիչ թե շատ պարզ ա։ Կարծես, չի լինի ինսթալեր սարքել, որը ունակ կլինի DriveLetter:ResourceFonts-ի մեջ ինչ որ բան գրել։
Բայց եթե usb-ով միացնել համակարգչին, քոփի անել կլինի։
Այլ հարց․ տարբեր մոդելների մոտ, համակարգի ֆոնտերի անունները տարբեր են։
Անհրաժեշտ է ինտերնետներում գտնել ցանկ, որ մեդելի անուն – ֆոնտերի անուններ, տեղեկատվությամբ։
[գրում է][1] Դուբլինցի իմ ընկերուհին։
Ահա կրկին հին նկարներ։
2007 թիվ, խորհրդարանի ընտրություններից առաջ։
երեխաները աշխատում են, իսկ ուսուցիչները վեհ վեհ ղեկավարում։ Որովհետև նրանք ավելի լավ տղա են, ու իրանց «պալոժ» չի, կամ պագոնները կընկնեն։ Կամ չգիտեմ ինչ։
հա, ու ազատություն տեգը ստեղ այն մասին ա ասում, որ այդ «ուսուցիչները» բնավ ազատ չեն։
_ու տենց_
[1]: http://adisyonok.livejournal.com/2571.html
[2]: http://norayr.am/weblog/uploads/2010/12/35470_478545469126_799369126_5702647_511419_n.jpg
[3]: http://norayr.am/weblog/uploads/2010/12/35470_478545474126_799369126_5702648_2949028_n.jpg
[4]: http://norayr.am/weblog/uploads/2010/12/35470_478545484126_799369126_5702649_8136335_n.jpg
Սա հին նկար է։ Ապրիլին եմ արել։ Որոշեցի ցուցադրել ֆծեմու։ Անկապ որակ էր, ժամանակ չկար, ու չհասցրեցի լավ որակի լուսանկար անել։
Իսկ ի՞նչը ստիպեց ինձ լուսանկարել։
Հուզմունքը։ Ես մի տեսակ միշտ հուզվում եմ երբ բարեգործությունների մասին եմ իմանում։ Ախր ի՜նչ լավ գործ է, երեխաների համար խաղահրապարակ կառուցել։
բայց մի չար միտք է գալիս գնում։ Սատանեն ասում է, իսկ ինչու՞ է հանրապետական կուսակցությունը զբաղվում երեխաների խաղահրապարակներով։ Ու արդյո՞ք ավելի լավ չեր լինի, որ խաղահրապարակը կառուցվեր/բարեկարգվեր, ասենք քաղաքապետարանի միջոցներով։ Սակայն, սպասեք։ Քաղաքապետարանը, հավանաբար, միջոցներ չունի։ Իսկ հանրապետական կուսակցությունը ունի՞։ Ո՞րտեղից։
Բայց դրանք Սատանայի կողմից ականջին փսփսած մտքեր են
изыди, нечисть.
փառք բարեգործներին, և ոգի վաճառողներին։
«Ձեզ պատմությունը պիտի որ սովորեցրած լիներ, ինչ է նշանակում վաճառել ազատությունը հարմարավետության համար» Ռիչարդ Մէթյու Սթոլման
հիշում եմ մի անգամ ԿՄ-ում վեճ էր։ Մեկը ասաց․ «նախագահին բան չասեք, պետության խորհրդանիշն է», ու հետո պարզեցին, որ ըստ սահմանադրության կա երեք խորհրդանիշ՝ զինանշան, օրհներգ, ու դրոշ։
Նենց հավես էր իմ ամենասիրված խմբերից մեկը տեսնել։ Պարզապես հրաշք էր։ Իրենց երաժշտությունը իմ լավ ընկերն է, ու օգնում էր չկորցնել ինքս ինձ, ու «միացրած» պահել իմ այն մասերը, որոնք ես իմ մեջ սիրում եմ։
Ու տխուր եղանակը ներկվում էր, տաքանում էր, ու կանաչ գույն էր ավելանում պատկերին, ծեր շունը ավելի ժպտացնում էր, քան վշտացնում, երթուղայինի չլվացած պատուհանները թափանցիկանում, իսկ երկինքը կարծես պոլարիզացիոն ֆիլտրի ազդեցության տակ մգանում էր, որպիսի ավելի լավ ընդգծվեն ամպերի ուրվագծերը։
<չկարդալ>
Համերգից առաջ ինձ չաթով մեկը հարցրեց․ «լսել եմ Ցոյ են կատարելու սիրահարներում»։
Չռփեցի։ Իհարկե։ Որովհետև Բրազավիլը շատ շատ շատ ավելի շատ է քան այդ երգը։ Իսկ այդ երգի Բրազավիլի քովերը, ի դեպ, ամենահաջող քովերն ա առհասարակ, ու իրենց կատարմամբ զվեզդան Սանը դարձել է ավելի լուսավոր, ավելի պոզիտիվ, ստեղնաշարը ավելացրել է ուրույն հոտը, ու առհասարակ, երգը լրիվ այլ կերպ է հնչում։ Ինձ շատ ավելի մոտիկ, իսկ բնորինակը չեմ սիրում։
Հետաքրքիրն այն է, որ նրանք ոնց որ ավելի ճանաչված լինեն նահանգներից դուրս, քան ներսը։
Իսկ ինչպես նշեց Անահիտը, Արթուրի ֆեյսբուքյան ընկերների քանակը անհամեմատ փոքր է քան, ասենք Վարդգես Հովեյանի կամ Դանիել Իոանեսսյանի։
</չկարդալ>
Բրազավիլը շատ պոետիկ է, ու քաղում է գործերի մտքերը կյանքից․ աղջիկը, որը ամուսնացած է բոսֆորի հետ, այդ իր խոսքերը նկատել էր պետք որ երգը ծնվի, գիշերային գնածք, շտապող փողոցներ,մուգ աչքեր, ու ես կրկին համոզվում եմ, որ նրբանկատությունը մտածողության ու ստեղծագործության հիմքերից մեկն է։
թեյք մի թու յոր հաուս,
անդ շոու մի թու օլ յոր ֆամիլի,
այ դոնթ քեյր աբաութ,
թե ֆուլ թաթ իթս մեյք մի սին,
քոզ այ նոու յուր սեվենթին,
անդ այմ ջասթ ան էյջին դենդի,
թե ուորլդ իզ լայթ ան դարք,
անդ ուի լիվ ին բիթուին․․․
ճառագայթները լավ երևում են անցնելով շագաակագույն վարագույրի կողքով, իրենց մեջ խաղացող փոշու մասնիկներից մի քանիսը փայլում են, և դարնում են թշշացող ջրի ցայտեր կապույտ, կապույտ, կապույտ ալիքի մեջ, երկքի մեջ, կապույտ ալիք, թշշացող ցայտեր, թեյի բաժակի միջի պղպջակները, շագանակագույն վարագույրը, բռնվող ձեռքեր, ծիծաղելի կոշիկներ, այահ, այահ, այ ուուդ չուուզ
Պանահիի ֆիլմը ընդհատվեց երբ ավարտին մնացել էր երկու րոպե։ Դիսկի կամ փլեյերի տշվածության պատճառով, հավանաբար։ Վերջը նայեցինք արդեն լափթոփով։
Քննարկման ժամանակ Միսակը հնչեցրեց երկու միտք, որոնք ինձ շատ մոտիկ էին։
Առաջինը՝ նկատե՞լ եք ինչ նուրբ են միմյանց հետ Իրանացիները։ Էդպես բան եվրոպաներում կպատկերացնե՞իք։
Երկրորդ՝ հոգեբանները ասում են որ մենք հաճախ նույնացնում ենք ինքներս մեզ այլ մարդկանց․ լինի դա թաղում, թե կինոյի հերոս։
Ու «Հայելի»-ի առաջին մասը՝ ռեժիսորը ստիպում է անհանգստանալ, ապրել փոքրիկ և տկար աղջկնակի հետ իր շփոթվածությունը, սեփաքան անզորությունը մեծ և աղմկոտ մեքենաների խորթ աշխարհի մեջ։
Իսկ այդ զգացմունքները շոշափելուց հետո, ռեժիսորը ասում է՝ զգացի՞ք, վերապրեցի՞ք մոլորված խղճուկ աղջնակի վախը – առռհա ձեզ – ու աղջիկը իրական կյանքում, ֆիլմի վավերագրական մասում, արդեն լրիվ այլ է, կողմնորոշվում է, որոշում է, գիտի ինչ է ուզում, ու իրան այլևս չի լինում համոզել – նա իր հերոսի հայլապատկերն է։
Հայլապատկերը սկսվում է այն ժամանակ, երբ աղջնակը խաղում է, մեկ էլ միտքը փոխում, նայում է կամերային ու լսվում է ձայն՝
– խցիկին մի նայիր
Այդ խցիկին ուղղված հայացքից է սկսվում։
Ու հետո նա բացատրում է՝
– ընկերներս կասեն որ ես լացկան եմ երբ կինոն տեսնեն։
Իսկ նա լացկան չէ բնավ։ 🙂
Հետաքրքիր է, որ իրական կյանքը, անկախ նրանից, բեմադրված էր, թե իրոք վավերագրական էր, և եթե բեմադրված էր, ապա այնպես, որ կասկած չէր առաջացնում որ տենց կարա կարող է լինել։ Լրիվ հնարավոր է։ Ու հա, իսկական կյանքը ավելի դաժան է, ոչ մի պոեզիա, և եթե «ֆիլմի» մեջ ավտոբուսը մոտո է թեթևակի խփել, ապա վավերագրական մասում իբրև ֆոն, լավ ճմրթած մեքենա են բարձրացնում կռունկով, որ վթարից հետո փողոցը մաքրեն։ Այն մասը, երբ աղջնակը ոստիկանի հետ է զրուցում, հիշելով, որ նա իր հորն է տուգանել՝ վերջն է։ Ու ընդհանրապես, ի՞նչ եմ գրում՝ ճարեք նայեք։
Ի դեպ, սքրինինգը այս անգամ անվճար էր, որովհետև սովորական սեանս չէր, այլ ակցիա՝ ազատություն Ջաֆար Պանահի-ին
Իրան Իրանից նույնիսկ Ծիրան չէին թողնում գալ, իսկ մարտի մեկից արդեն նստած ա։
Մի բան էլ․ Հայաստանում Պանահինին հարց էին տվել, թե բա Հայաստանյան թեմաներով, մեր մասին չե՞ք ուզում կինո նկարել, ու նա պատասխանել էր ծիպը ես ուր դուք ուր, ես իմ թեմային եմ տիրապետում, ու Իրանը ինձ մոտիկ ա, ու տենց։
Տակ շտո մեր մասին մենք ենք կինո նկարողը։ Կամ չնկարողը։
Գիտեք, չէ՞ որ օնլայն քվեարկությունները առանց քվեարկողների պարտադիր անդամագրման, և առանց համոզված լինելու որ նրանք իրական և անհատ անձեր են, շատ հեշտ է կեղծել։ Այստեղ մի պատմություն օնլայն քվեարկության մասին
http://www.tineye.com reverse image search engine-ը օգտագործելով բարդ չէ համոզվել, որ «Առավոտի» աշխատակիցը փնտրել է «Սաակաշվիլի» և Գարսիային գտնելով այստեղ ու բնավ չկասկածելով որ նա մեր հարևան երկրի նախագահն է, խփել է հոդվածի մեջ։
Մեր ուսանողուհի, կոմերիտուհի, ու պարզապես գեղեցկուհի Դանիելին նեղացնում են։
[այստեղից][1]
Մի գնացեք Հայաստան թռուցիկներ բաժանելու։
Հայաստանում չար ոստիկաններ են,
Հայաստանում չար ղեկավարներ են,
Նրանք ձեզ բերման կենթարկեն,
Նրանք ձեր ելեղությունը կպարզեն,
Մի գնացեք Հայաստան թռուցիկներ բաժանելու։
_ու տենց_
[1]: http://www.7or.am/hy/news/2009-10-15/7502/
[2]: http://norayr.am/weblog/uploads/2009/10/101866509126.jpg
Եթե չեմ սխալվում, Մարիամը ձայնագրություններ ունի այդ երեխաների, որոնք և եթեր են գնացել։
Ու այստեղ արդեն այդքան կարևոր չէ, որ երեխաները ինչ որ պատճառներով հրաժարվել են իրենց խոսքերից։
Էականն այն է, որ այդ ձայնագրությունները ձեռքի տակ ունենալով, ու ոչ մի բան չանելով, Մարիամը, հակառակը, կդառնար հանցակից։ Ու քանի որ հիմք ուներ, իրան մեղավոր ճանաչելը կնշանակի լրիվ խայտառակություն պետության համար։ Եվ այդ քայլի դիմելը «պետության» կողմից այժմ քիչ հավանական ա։
Բայց ակնհայտ է, որ Մարիամի վրա հոգեբանական ճնշում է գործարկվում, որ այդքան «ակտիվ» չլինի, նաև Թեղուտի հարցերում։
Իսկ մեզանից հասնում է իրան քաջալերել, ոչ չվնուշկվի ոստիկանություն մտնելուց և դուրս գալուց։ Լավ էր, որ այսքան մարդ կար, բայց ավելի լավ կլիներ, եթե մի քիչ ավելի շատ լինեյինք։
A towel, it says, is about the most massively useful thing an interstellar hitchhiker can have. Partly it has great practical value – you can wrap it around you for warmth as you bound across the cold moons of Jaglan Beta; you can lie on it on the brilliant marble-sanded beaches of Santraginus V, inhaling the heady sea vapours; you can sleep under it beneath the stars which shine so redly on the desert world of Kakrafoon; use it to sail a mini raft down the slow heavy river Moth; wet it for use in hand-to- hand-combat; wrap it round your head to ward off noxious fumes or to avoid the gaze of the Ravenous Bugblatter Beast of Traal (a mindboggingly stupid animal, it assumes that if you can’t see it, it can’t see you – daft as a bush, but very ravenous); you can wave your towel in emergencies as a distress signal, and of course dry yourself off with it if it still seems to be clean enough.
More importantly, a towel has immense psychological value. For some reason, if a strag (strag: non-hitch hiker) discovers that a hitch hiker has his towel with him, he will automatically assume that he is also in possession of a toothbrush, face flannel, soap, tin of biscuits, flask, compass, map, ball of string, gnat spray, wet weather gear, space suit etc., etc. Furthermore, the strag will then happily lend the hitch hiker any of these or a dozen other items that the hitch hiker might accidentally have “lost”. What the strag will think is that any man who can hitch the length and breadth of the galaxy, rough it, slum it, struggle against terrible odds, win through, and still knows where his towel is is clearly a man to be reckoned with.
значит так – баркамп прошел офигительно отлично! все it-шники, кто не пришел – лохи! Те из них, у кого жж или фб – лохи вдвойне. А те, у кого и жж и фб – четырежды лохи, и ваши дети будут лохами (sic!) 🙂
Что Вы упустили?
Искрящиеся юмором интереснейшие презентации mkdotam. Не узнаете кто такой Рудольф, и как нужно использовать тупо красный.
И про особенности АПИ Андроида для других планет.
Так вам и надо.
Я, кстати, думал, что я в интернетах много читаю и все обо всем знаю. Как бы не так!
Жаль, суботту неожиданно объявили рабочим днем. Но в суботту кому надо, все равно смотался. Меня к примеру друзья вытащили
– Норик, здесь интересно. Кстати, тут твоя крыса бегает 🙂
– Норик, куча классных презентаций.
– Норик, здесь полно малолеток!
Последний довод меня убедил, и я отпросился у шефа: “там IT конференция, мне хотелось бы послушать” 🙂
Баркамп проходил в новом здании американского, на втором этаже.
– А это кто этот дядя – спросил я насчет памятника на первом.
Айкон обеспечил вайфвай интернет, люди инетались, слушали презентации, писали о них онлайн, публиковали фотографии. 🙂
Удалось увидеть вживую Гроула, с которым онлайн знакомы с 2001-го кажись. Не прошло и 10 лет, как мы пожали друг другу руки 🙂 Еще с greencross познакомился, а он покорил девочек-малолеток своим сходством с Тарантиной 🙂
Очень было приятно встретить живую Универсально-уникальную Диану 🙂
В воскресение я пришел первый. Ну не считая ребят из айкона 🙂 Подключил ноут к проектору в большом зале, убедился, что работает. Затем подошли Гога и Диторд с Гаспаром. Нужно было попробовать проектор и в 114-ой. Там он меня подвел. Не работал хоть убей.
Но может и лучше, что не работал. Потому, что я вынужден был перенести презентацию про FreeSoftware в большой зал, к получасовым, а тема все же обширная и вызвала резонанс 🙂
Вообще сначала я думал сделать всего две презентации.
– про компилятор
who will gonna take us seriously without laser pointer?
– про мои утилиты в области unix package management – if-so, epkg, ept-get
Потом с xelgen-ом поговорили, он сказал:
– мы стока говорили что будет презентация про open source а никто из нас так и не сделал
– я сделаю – пообещал я, и ночью подготовил. Кстати, получилась, на мой взгляд моя самая удачная презентация. Во первых, вышло, что она была последняя. И к двум тридцати ինձ արդեն բացել էր (я уже разошелся), шутки текли сами собой, истории типа той про Линуса, который обломался тщетно пытаясь запустить вирус, и в конце концов пропатчил ядро, веселили зал. 🙂
Еще я показал что такое армянский гном, армянский в консоли,
подготовил слайды и которкую “историю успеха” о миграции, и о том, как Rec Caucasus Armenia уже четыре года работает под Linux
Այդ ժամանակ վրացիները վատացան։ Պարզվեց, որ ՐԵԿ-ի Վրացական ճյուղի ադմինը, Դաթոն, մեր մոտ եկած Ջորջի ընկերն է։ Ու իրանք քանի տարի է վիճում են, ու Դաթոն ասում է՝ «մենք չենք ձգի Լինուքսի անցկացնենք գրասենյակը»։ Ջորջը տեսնելով իմ պրեզենտացիան զայրացավ, զանգեց Դաթոին ու սկսեց անպատվել՝ «այ դու ասում էիր չենք ձգի, իսկ հայերը արդեն չորս տարի է աշխատում են» 🙂
Ребята из Армроботикс делали презентации своих роботов, и Мариам кроме обычных выкрутасов типа “արի կրիսիդ տիրություն արա” попросила показать нашего робота и рассказать о нем. Слайды у меня уже были, я между делом показал Лариску, как они ее называли 🙂 На самом деле наш робот назывался Red Rat, но Мариам вечно бегала и дразнила “Крыска-крыска!” 🙂 Так она и на доске написала: “Krisa” 🙂
Между презентациями авторов, (и меня тоже) окружали и забрасывали вопросами, были интересные беседы.
А меня один тип заклеймил ярлыком, сказав:
– Норик, ты хороший парень, но слишком антиглобалист (բայց շատ ես անտիգլոբալիստ)
А другой, зато заметил, что меня всегда читал։
– Դու իմ սրտից ես գրում։ (ты мо моему сердцу пишешь) 🙂
Еще у меня взяли интервью с общественного радио. И вопрос лупый задала девочка – “А вам не кажется, что было бы лучше, если бы были призы и победители?”
– Конечно не кажется. Было бы хуже! – ответил я
– Почему? – наивно спросила она
– Потому, что it’s not fun – ответил я – մենք հավեսի համար ենք հավաքվել, ոչ թե մրցանակների։ (мы за кайф собрались)
Меня лично очень тронула презентация Мики про Quick Response Codes
Выдержанная в истинном баркамповском духе, заводная, интерактивная 🙂 А тема поразила. И как я тока не знал?
Сам же катался на поезде с такими QR билетами не так давно. А еще он написал «ճանաչել զիմասնություն․․․» при помощи QR, тока его телефон армянский не отобразил, поэтому он заменил фразу на другую, поприкольнее 🙂
А в конце был BridgeCamp – ответы на вопросы, написанные на доске. Ребята кучковались в группы по интересам.
Был дурацкий вопрос про ОС. Гаспар уже был занят в другой теме, никто не вызвался на него отвечать, и пошел я. Потом парень, автор вопроса быстсро ретировался, зато подошли студенты, которые интересовались ос дизайном. И мы часа два болтали, обсуждали разные модели адресных пространств, микро и монолитные ядра, скедулеры, конвейеры…
Приятно было узнать, что IT первокурсник не государственного ВУЗ-а – gentoo-шник.
(” – чтобы войти в нашу секту, Вам нужно отказаться от всего: личной жизни, семьи, детей, дома…
– у меня gentoo
– проходи, так бы сразу и сказал”)
Причем он его не инсталлирует инсталляционкой а традиционно собирает вручную из stages, компилит ядро, и все такое. Первокурсники радюут 🙂
А в самом конце была ПАТИ 🙂 Афтеркамп пати 🙂
На ней Долф все пытался меня напоить, уговаривал, угрожал, обманывал
– Амота, Норик, что о тебе подумают вон те девочки
– U, manipulative…
А потом я разок подошел к Томе с Гогой, а Гога протянула мне свой стакан, я его взял, и без колебаний отпил.
Оказалось, джин-тоник. Тут подошел Долф, увидел, что у меня в руке за стакан, неповерил, взял и отпил, чтобы убедиться 🙂
– Գոգ, ես իրան երեք ժամ ա համոզում էի, չէր կոտրվում
Не обошлось и без зануд, был замечен такой смешной разговор после послепарти:
– Он со мной не упорно не здоровается, кстати 🙂
– Со мной тоже. Я поздоровалась, а он посмотрел, повернулся, и ушел.
– А со мной он подумал, потом поздоровался. Наверное потому, что у меня нет ЖЖ и он не знает мое мнение 🙂
Презентации скоро будут онлайн на barcamp.am размещены. А кто не пошлет свою презентацию, тому Гаспар пообещал являться вниз головой в страшных снах и напоминать.
Так что посылайте, кто не послал, а то сами понимаете.
Вообщем, организовано было супер. И это у нас, и в первый раз! Волонтеры работали прекрасно! Никому не давали задерживать презентации, напоминали скока времени осталось, показывая таблички. Какой-то тип из Адоб попробовал рекламу фирмы делать засчет чужой презентации, так его мигом на место поставили. Презентации были в основном очень интересные.
И у нас способные малолетки наблюдаются 🙂 Я искренне рад!
Хорошая идея – провести еще один Баркамп где-нить в октябре своими средствами и под открытым небом
m: էն գույնզգույն տոպրակները որ կախած են լինում բժշկականի վրա․․․ երեկոյան էլ չեն լինում․․․
orik: երեկոյան ուսանողները չկան այդ պատճառով էլ տոպրակները չեն լինում։
m: ուսանողները պրիչե՞մ
orik: բա ինչ, քաղաքապետարանի աշխատողներն են գալիս զարդարում բժշկականը տոպրակներո՞վ
Вот я долго думал, какой юзерпик поставить: fuck off, или все же Բարի օր 🙂
foff, потому, что это был наверное мой самый дурацкий год. Բարի օր 🙂 потому, что позитив помогает всегда.
Картинки которые я выбрал вовсе не являются лучшими. Я лишь бегло просмотрел архивы, и выбирал нефокусные, с ужасной композицией, не те что могут быть интересными, а те, с которыми у меня есть ассоциации. Так что когда увидите дурацкую несвязную картинку, то это потому, что ассоциации 🙂 С некоторыми фото ассоциации не у меня одного, а с некоторыми – у всего Еревана.
Я бы хотел сказать спасибо.
Сказать спасибо всем тем, кто… даже не подумал посочувствовать, когда мне это было нужно. Тем, кто меня старался уколоть побольнее. Тем, кто пытался ограничить свободу, тем, кто злился, когда мне хорошо, и радовался, когда мне плохо. Я бы хотел вам всем сказать спасибо, но я не могу.
Идите вы все на фиг.
Однако я рад, что у меня есть классные друзья! Спасибо М, спасибо за молчание вместе за чаем. Спасибо Н, я никогда не забуду твой звонок, когда я возвращался от тебя домой, а ты позвонил и поинтересовался, не сдрейфил ли я, и не надумал ли сигануть с мостика, что между нашими домами. Спасибо за чай с малиной на балконе, и отвлекающие разговоры про камеры. Спасибо моей лучшей подруге, со времен политеха. Спасибо друзьям из ЖЖ – я безумно рад с Вами познакомиться!
Թող ինձ ներեն բոլոր այն տղերքը, ում անունները ես չեմ նշել։ Спасибо, что вы есть и красите собой мир 🙂
Чтож, кроме неудач, даже я бы сказал фиаско, были и успехи (есть еще кредит в банке порох в пороховницах)
блестяще прошла презентация моего компилятора. теперь я могу сказать – я компиляторщик.Մենք քիչ ենք, բայց մեզ կոմպիլյատորշիկ են ասում
спец. приз на армроботикс за кромсание корпуса робота ножницами творческий подход
премия (30, не то 35 тыс драм) от одного НИИ за мои шалости. Я тронут до глубины души. Чуть не прослезился. Нет, правда тронут. 🙂
Познакомился с кучей интересных людей
Никогда не любил такие символические точки отсчета как новый год. Но сейчас, в первый раз, я скажу, и скажу искренне: пусть будущий год будет лучше! Мне, значит и Вам 🙂 Потому, что если мне будет приятно, я вас так довезу всем вокруг меня тоже будет приятно!
հարկադրված պոռնիկություն, վոր դարձել ե արհեստ – պրոֆեսիա։ **Բուրժուական հասարակության մեջ ամեն ինչ առ-և-տուրի առարկա յե դարձել։ Նույնպես և սերը։** Անբավարար աշխատավարձը, աշխատանք ստանալու դժվարությունը ստիպում են բազմաթիվ դժբախտ կանանց ծախելու իրենց մարմինը։ Ինքը բուրժուազիան, վոր ծնել ու սնել ե այդ յերևույթը,
կեղծավորաբար աղաղակ ե բարձրացնում վարի դասակարգերի կանանց անբարոյականության մասին, արհամարանքի սյունին ե զամում նրանց և նրանց իրավունքները սահմանափակում, միաժամանակ սանիտարական հսկողության միջոցեվ աշխատում ե իրեն ապահովել վարակումից։
(տեսե՜ք, սադրիչ բառը չի օգտագործվում)
Պրոստիտուցիան սոցիալական չարիք ե, վորի արմատները գտնվում են բուրժուական հասարակության պայմաններում․ դա կվերացվի այն ժամանակ, յերբ կվոչնչացվի կապիտալիստական աշխարհը։
ԴԵՄՈԿՐԱՏԱԿԱՆ ՀԱՆՐԱՊԵՏՈՒԹՅՈՒՆ
բուրժուական պետական կազմ․ որենսդրական բարձրագույն իշխանությունը արտաքուստ պատկանում ե ամբողջ ժողովրդի ներկայացուցիչներին, բայց փաստորեն իշխում ե բուրժուազիան
ԴԵՄՈԿՐԱՏԻԱ
(ժողովրդավարություն բառը դեռ չէր գործարկվում)
պետական կազմ, վոր բնակչության լայն խավերին ապահովում ե ձևական իրավունք՝ մասնակցելու պետական իշխանության որենսդրական որգաների ընտրությանը, **բնակչությանը վերապահում ե քաղաքցիական մի շարք ազատություններ (խոսքի, ժողովների, միությունների և այլն)
և տեղական հարցերի վճռման խնդրում կիրառում ե տեղական ինքնավարարություն ու ավտոնոմիա։ Դեմոկրատիան իր դասակարգային բովանդակությամբ կարող ե լինել պրոլետարական – այն յերկրներում, ուր քաղաքական իշխանությունը գտնվում ե պրոլետարիատի ձեռքին, և կարող ե լինել բուրժուական – կապիտալիստական իշխանությունը գտնվում ե բուրժուազիայի ձեռքին։ Վերջին դեպքում Դ-ի սահմանած իրավունքներն ու ազատությունները բուրժուազիան սովորաբար ի չիք ե դարձնում՝ հենց վոր բանվոր դասակարգը քայլեր ե անում դրանք լայն ոգտագործելու հոգուտ իր դասակարգային շահերի։ Բոլոր իրավունքներից ամենից առաջ և ամենամեծ չափով ոգտվում ե բուրժուազիան՝ բանվոր դասակարգի դեմ կռվելու և նրա դասակարգային գիտաքցությունը մթագնելու համար։ Բուրժուազիան դասակարգային պայքարի սուր մոմենտներին դեն ե գցում կառավառման դեմոկրատական ձևը, անցնելով բացարձակ բռնության (ֆաշիզմ) մեթոդներին։
Բուրժուական Դեմոկրատիայի փայլուն որինակ են հանդիսանում արդի Անգլիան ու Ֆրանսիան, ուր բուրժուազիան առաջ ե քաշել ձախ և բանվորական կառավարություններ։ Աշխատավոր մասսաների համար դեմոկրատիայի իսկական իրագործումն կլինի միմիայն պրոլետարիատի քաղաքական և տնտեսական տիրապետության պայմաններում։ Դեմոկրատիայի փայլուն անալիզ տվել ե ընկ․ Լենինը իր մի շարք յերկերում։
ՄՈՎՍԵՍ
հրեական ժողովրդի առասպելական առաջնորդը և որենսդիրը, վորն հրեաներին դուրս ե բերել յեգիպտական գերությունից․ նրա կյանոը պճնազարդված ե ֆանտաստիկ առասպելներով՝ հրաշքների մասին, վոր նա իբր թե գործել ե։
ԼՅՈՒՄՊՆ – ՊՐՈԼԵՏՈՐԻԱՏ
մարդկանց այն խավը, վոր չի մասնակցում հասարակական արտադրության մեջ, մատնված ե պարազիտային գոյության․ բոսյակները, մուրացկանները։ Լյումպըն-պրոլետարիատը ատելով ատում ե բուրժուական հասարակությանը, բայց իր ապադասակարգային դրության հետևանքով անընդունակ ե դասակարգային կազմակերպված պայքարի։
ԳԵՐԱՐՏԱԴՐՈՒԹՅՈՒՆ
ապրանքների արտադրությունը այնպիսի չափերով, վոր գերազանցում ե բնակչության գնողական ընդունակությունը։ Կապիտալիզմի բնորոշ հատկանիշը, արտադրության անարխիայի և կապիտալիստների մրցությունների հետևանք, որոնք (կապիտալիստները) ՛շուկա յեն դուրս բերում մեծ քանակությամբ ապրանք՝ հաշվի չարնելով բնակչության գնողական ունակությունները։
Գ․֊յան հետևանքով լինում են արդյունաբերական կրիզիսները, արտադրության մեջ լճացում, գործազրկություն։
(ահա թե որն է համաշխարհային ճգնաժամի պատճառը փաստորեն)
ԱՐՏԱԿԱՐԳ ՀԱՆՁՆԱԺՈՂՈՎ (Չեկա)
հակահեղափոխության, սաբոտաժի, սպեկուկյացիայի և ի պաշտոնե գործած հանցանքների դեմ մաքառելու համար ե։ Ա․ Հ․-ը կազմվեց Հոկտեմբերյան հեղափոխությունից հետո անմիջապես, հերբ բուրժուազիան ձգտելով տապալել Խորհրդային Իշխանությունը, սկսեց դիմել հակահեղափոխական դավադրությունների, ապստամբությունների և այլն։
Ա․ Հ․-ը բաց ե արել հակահեղափոխական շատ դավադրություններ, բանտարկել ե բազմաթիվ վնասարար սաբոտաժնիկների, սպեկուլյանտների, բանդիտների և դավադիրների, լրտեսների և բանվորա-գյուղացիական իշխանության այլ չարանենգ թշնամիների։ Ամեն մի նահանգ ունի իր առանձին Ա․ Հ․-ը։ Բուրժուազիայի և ազնվականության դիմադրությունը վերջնականապես ճնշելու համար, Խորհրդային Կարավարությունը հարկադրվեց դիմելու կարմիր տեռորի, որի գործիքը դարձավ Ա․ Հ․-ը (և նրա որգանները տեղերում)։ Արտաքին ֆրոնտներում և երկրի ներսում հակահեղափոխությունը վերջնականապես ճնշելուց հետո, Ա․ Հ-ը վերածվեց (1922 թ․) Պետական Քաղաքական Վարչության (Г. П. У – Գեպեու ), իր ֆունկցիաները բավական կրճատելով։
ԴԱՇՆԱԿՑՈՒԹՅՈՒՆԸ, ՅԵՎ ԴԱՇՆԱԿՑԱԿԱՆ ԿԱՌԱՎԱՐՈՒԹՅՈՒՆԸ․
Հ․ Հ․ Դաշնակցական կուսակցությունը ազգային ****** բուրժուական կուսակցություն ե, բաղկացած գլխավորապես ինտելիգենտներից։ Յերկար տարիների ընթացքում «ծովից-ծով Հայաստանի» յերազանքներով ապրելով, նա իր անմիտ քաղաքականությամբ կոտորել տվեց Տաճկստանի հայությունը, իսկ Կովկասում – հրահրեց ազգային կրքերը և նպաստեց հայ-թուրքական ջարդերին**։ Յերբ Հոկտեմբերյան հեղափոխությունից հետո Անդրկովկասը ՌՊՍՖՀ-ից անջատվեց, ազգային կուսակցությունների (մենշեվիկների, դաշնակցականներ, երերների և մուսավաթիստների) գլխավորությամբ հիմնվեց Անդրկովկասյան Հանրապետությունը, իսկ հետագայում, կարճ միջոցից հետ (երբ չռուս զինվորները տարերային կերպով ձգեցին տաճկական ֆրոնտը) Անդրկովկասը բաժան-բաժան յեղավ, դաշնակցականներն ևս (Վրաստանի և Ադրբեջանի որինակով) կազմեցին Հայաստանի առանձին հանրապետություն։ Անցնելով յերկրի կառավարության գլուխ՝ Դաշնակցությունը իր անմիտ քաղաքականությամբ ավերի ու սպանությունների վայրը դարձրեց։ Պատերազմեց Վրաստանի դեմ, պատերազմեց Ադրբեջանի դեմ, պատերազմեց Տաճկաստանի դեմ։ Արտաքին թշնամիների վտանգից զատ, յերկրի ներսում իր իս ձեռքով ( մաուզերիստ խմբապետների) կատարած ալան-թալանը, սպանությունները, կատարյալ անիշխանությունը յերկիրը դարձրին սովի, հրի ու սրի վայր, ուր տասնյակ հազարավոր գաղթականներ ոի վորբեր փողոցներում կոխկռտվելով նվվում եյին ու քաղցից և համաճարակից մեռնում։ Անվերջ սայլերով եյին կրում դրանց դիակները և հսկայական փոսերով կիսաթաղ անում․․․ Այդ դրությունը յերկար տևել չեր կարող, և Հայաստանի աշխատավորությունը վոտքի յելավ, դաշնակներին յերկրից խռկեց ու առաջ բերավ Նոյեմբերյան (1920 թ․) հեղաշրջումը։ Դաշնակցության իշխանության հաստատումը **Հայաստանում Հոկտեմբերյան հեղափոխության դեմ ուղղված մի ակտ եր **և տեղի ունեցավ հակառակ բանվորի ու գյուղացու ցանկության․ առանց ժողովրդական լայն մասաների գիտության․․․
ու տենց մի քանի էջ․․․
ԻՆՏԵԼԻԳԵՆՑԻԱ
կրթված դասը մանր և միջակ բուրժուազիայի․ ազատ պրոֆեսիաների ներկայացուցիչները, արվեստների սպասավորները, արդյունաբերական ձեռնարկների կազմակերպողներն ու ղեկավարները՝ ինժեներները։ Կապիտալի մոտ ծառայության մեջ գտնվելով, նրանք կապիտալիստական հասարակության մեջ հանդիսանում են մեծ մասամբ բուրժուական իդեոլոգիայի մարմնացումն և բուրժուազյայի լիբերալ մասի քաղաքական տրամադրությունների ու ձգտումների արտահայտիչներ։
Մեր խնդիրն ե
Բուրժուազիայի ռեժիմի որոք դաստիարակված և մեծ մասամբ մեզ որտար շրջանից դուրս յեկած ինտելիգենցիայի սերնդին վերադաստիարակել այնպես, ինչպես մեզ սովորեցրել ե Լենինը, այսինքն նախ պետք ե նրան լծել աշխատանքի, նրա համար ընկերական գործակցության մթնոլորտ ստեղծել, յերկրորդ՝ նրա նկատմամբ սահմանել խելացի և զգուշ, նրա ինքնասիրությանը չդիպչող կոնտրոլ․
պետք ե աշխատել մեր խորհրդային ինտելիտենցիայի նոր սերնդիդ ամեն կերպ կապել բանվորա-գյուղացիական միջավայրի հետ և այդ կապը ապահովել։
Այս հինգշաբթի բոլորը, ինչպես միշտ, զբաղված էին իրենց գործով։ Նախարարները՝ նիստ էին անում շենքում, բողոքարարները՝ ցույց շենքից դուրս։ Ոստիկանները՝ բողոքարարներին քշում մուտքից հեռու, որ նախարարների աչքին չընկնեն։
այլ բողոքարարնել էին տեղում։ Նախարարներին տեսնելու ժամանակ բացականչում էին՝ «ամոթ»
Նախարարները կարծես չէին ամաչում։ Միգուցե նրանք թեստե՞ր են անցնում մինչ նախարար դառնալը։
Օրինակ՝ աներեսության չափը պիտի որոշ մինիմալ ցուցանիշից բարձր լինի։
Երբեմն անցորդները հետաքրքրվում էին, թե ինչ է Թեղուտը ու որտեղ է։
Я в кукольный несколько опоздал.
Вход по билетам, стоимость – 300 драм – то есть почти ничего.
Вим и Тигран Хзмалян сидели на сцене, Тигран переводил, причем справился вполне достойно.
Когда я зашел, Вим, кажется, рассказывал о своем детстве и первом путешествии. Или о кинопроекторе.
В сентябре 2005-ого, на обратной дороге с озера у горы Ухтасар, мы с Лилькой были в компании с Або, Тико, и двумя Анжелами, у нас осталось немножко времени до приезда маршрутки, с водителем которой мы договорились, что он отвезет нас в Ереван. Тико и Або решили, что они слишком много смотрели на стоящие камни, а мы отправились погулять у Диг Диг Карер без них
Пленки в Зенитах почти закончились, и вот эти фотографии сняты веб камерой, максимальное разрешение которой 640 на 480
Тем не менее, фотографии кажется передают впечатление от низкого неба, красок, погоды
Утром подсчитал мелочь, оставшуюся в карманах – оказалось ровно 15.15 франков. По случайному совпадению 15+15 это тридцать, столько, сколько мне сегодня исполнилось. Я поехал на работу в унив как обычно, проезжая мимо речки Сил.
В Цюрихе есть две речки, одна Сил – маленькая, а другая – Лимма – широкая, глубокая, с отвесными стенами и низкими мостиками. Мостики настолько низкие, что под ними в состоянии проплыть только очень низкие катера, и наверное, нужно пригнуться, если ты хочешь проплыть под ними на лодке. Чтобы посидеть рядом с водой люди спускаются на небольшие площадки по лестницам. А я предпочитаю сидеть наверху, и болтать в воздухе свешенными над водой ногами. В том месте, где Лимма впадает в озеро можно понаблюдать за катерами, лодочками и их пассажирами. А ночью, проходя по мосту можно услышать как рыбы выпрыгивают и плюхаются обратно в воду, постоять, опершись на перила, и покараулить их, что бы посмотреть на то, как они прыгают.
Тем не менее Сил мне ближе. Сил не широкая и не глубокая. Она маленькая и мелкая, так, что даже ребенку не составит никакого труда перейти ее вброд. Сил приветлива, позволяет не только спуститься к воде, но и походить по зеленой тропинке вдоль нее. На этой тропинке прогуливаются компании людей и собак. А в одном месте к Сил спускаются особенные лестницы. Не такие маленькие и узкие, как к Лимма, а широкие и огромные. Я их называю Цюрихским каскадом, и те, кто видел Ереваснкий каскад поймут мой юмор.
На лестницах у Сил греются под солнышком, завтракают, болтают, расслабляются люди всех возрастов, национальностей, и профессий.
Еще над речкой летают чайки, а по бульварному тротуару вдоль улицы над рекой, где я проезжаю тоже выгуливают собак.
Итак, я люблю проезжать у Сил. Вначале мой маршрут был обусловлен движением трамваев, так как я не знал хорошо город и старался держаться дорог, где ходят трамваи, чтобы не заблудиться. Теперь я предпочитаю прокатиться у Сил просто потому что так приятнее.
Уже несколько дней там что-то строят, и я обьезжаю строителей. А внизу по речке колесят экскаваторы. Сегодня мне преградил дорогу вьехавший на тротуар большущий самосвал. Настолько длинный, что упершись задом в ограду у речки, занял не только тротуар, но всю улицу и остановил движение машин
Я сошел с велика, и мы с ним перешли дорогу, обойдя самосвал, дошли до мостика. Оттуда я увидел, что в кузове грузовика булыжники. Самосвал свалил их в речку, оставив облако пыли в воздухе. Затем к булыжникам двинулся один из экскаваторов Он напоминал скорпиона, у которого вместо ядовитого хвоста клешня. Схватив булыжник, экскаватор повернулся и стал удаляться. А я думал о том, как жаль, что не захватил камеру, и не поснимал этот импозантный экскаватор. А если бы позволил zoom, снял бы и крупный план выплескивающейся из гусеничных щелей воды. Тогда я подумал, что не надо забывать: при мне лучшие камеры на свете. Камеры, по качеству, четкости, глубине и цветопередаче превосходящие всякие dv, hdv, digital betacam и кинопленку вместе взятые – мои глаза.
Так я полюбовался бурлаками экскаваторами на Сил, сочными красками Цюрихского утра, и мы с великом покатили дальше, на работу, надеясь что с речкой строители социализма ничего плохого не сделают