մէկն ասում ա՝ դէ մակ լափթոփիս մարտկոցն էլ չի պահում, մի րոպէ ա պահում, պատուիրել եմ դրա հետ համատեղելի մարտկոց (ոնց հասկանում եմ չինական անանուն) ու տարել եմ «էփլ կենտրոն» որ փոխեն, ասել են՝ մենք միայն «ֆիրմա» մարտկոց ենք դնում, դա էլ արժի՝ դէ նոր մաքբուքից թանկ, բնականաբար։
զարմանալի չի՝ դէ իրենք միշտ են էդպէս անում, զարմալին էդ աղջիկն ա, որ էդքան մաքուր ու միամիտ ա ու դեռ չգիտի կապիտալիստ խոզերի բարքերը։
ու դէ մենք ենք զարմանալի, որ դրա հետ օկ ենք, թէ չէ կապիտալիստ խոզերը կը փոխէին իրենց բարքերը։
ինչեւէ։
ասում եմ՝ գնա բարեկամութեան տակի անցում, էնտեղ տարբեր ձեաձկէք են նստած, մէկը կայ՝ շատ հաւէսն ա, միկրոսկոպ ունի, ու մաքբուքեր ա սարքում։
ասում ա՝ բայց վստահելի՞ ա բարեկամութեան անցումի ձեաձկան։
ասում եմ՝ դու տեսե՞լ ես 1979֊ի blade runner֊ը։ կամ դէ ցանկացած հակաուտոպիայում էլ կան էն ազատ ու ոչ վերահսկուող տեղերը՝ կեղտոտ շուկաներ են։ մերն էլ՝ բարեկամութեան տակինն ա, ուր դեռ ազատ ա ու կարող ես խնդրել մարտկոց փոխել։
իսկ մենք վաղուց արդէն հակաուտոպիայում ենք ապրում, ու վաղուց արդէն կիբերպանկի ժամանակն ա, ու նաեւ կրիպտօպանկ ենք։
իսկ անցումի մարդիկ՝ դէ նայած ով, տարբեր ձեւի վստահելիութեան, բայց բարեկամութեան անցումն ա մեր հակաուտոպիական շուկան ու ազատութեան խորհրդանիշ ա։
#ազատութիւն #բարեկամութիւն #անցում #հակաուտոպիա
ուզում եմ գրել «leave the world behind» ֆիլմի մասին։ ի դէպ, դիտէք, եթէ չէք դիտել, կարելի ա, կամ նոյնիսկ պէտք ա։ չնայած ես հիմա կը պատմեմ որ մեսիջներն ինձ կասկածելի են թւում։
ընդհանուր առմամբ երկու գիծ ունէր՝
սկսեմ երկրորդից՝ ես կը ճշտէի՝ ոչ թէ թուայնացումն ա դարձնում խոցելի, այլ ամպերը։ դրա հետ լրիւ համամիտ եմ։
շատ ուժեղ պահ կայ ինքնավար տեսլաներով, երբ դրանց հրաման ա տրուած բլոկ անել ճանապարհները՝ տպաւորիչ ա շատ։ բայց նրանից չի որ տեսլա ա, նրանից ա որ տեսլան հնարաւոր ա էդպէս մի կենտրոնից կառավարել։
spof֊ի մասին պատմող շատ լաւ էպիզոդ ա՝ «սեւ հայելու» մեղուայինը։
սկսւում ա ֆիլմը մի շարք վթարներից, օրինակ նաւը գալիս հագնում ա լողափին, որովհետեւ gps֊ը չի աշխատում։ ու գուցէ որովհետեւ աւտոպիլոտը գժուել ա։
կարո՞ղ ա էդպէս լինել որ անձնակազմը չիմանայ նաւը վարել առանց աւտոպիլոտի։ չգիտեմ, գուցէ էդ ժամանակը եւ գայ, զի էժան ու ոչ շատ կիրթ անձնակազմ ա պէտք լինում հիմնականում։ կամ կարեւորութիւն չի տրւում կրթելուն էն դէպքերի համար որ համարւում են քիչ հաւանական։
բայց երեւի նաւը այնուամենայնիւ, օդանաւ չի, շատ ժամանակ ունէին մարդիկ իրան կանգնեցնելու, գոնէ, համար։
ինչեւէ, տէքից էսքանն ասեմ՝ spof֊ի հարց ա, մեր գրագիտութեան հարց ա։
ու գրագիտութեան հարցը նշուել ա՝ թէ էս մարդը մեդիա ոլորտի պրոֆեսոր ա, բան չի հասկանում տէքից։ բայց ինչի՞ պիտի չհասկանար։ արդէն հիսունականներից կարգիչներով ենք, ութսունականների սկզբից՝ ամն֊ում ամէն օֆիս ա կարգիչներով աշխատել։
դէ մէկը՝ ֆէյլ ենք արել կրթութիւնը, սխալ բաներ ենք սովորեցնում։ միւսը՝ գուցէ չենք էլ հասկանում որը սովորեցնել։
ու էդ հարցը, մօտաւորապէս, նաեւ դագլաս ադամսն ա շօշափել, ցոյց տալով որ արթուր դէնթը՝ մարդկային քանի հազար տարիների քաղաքակրթութեան արդիւնքը, կամ դէ 20֊րդ դարի հպարտ «բնակիչ», համբուրգեր սարքելուց բացի օգտակար բան չգիտէր։
եթէ իր քաղաքակրթութեան կոնտեքստից դուրս ա ապրում։
հիմա մարդկութեան կամ մարդկայինի մասին։
ցոյց ա տալիս մէկին, որ իբր շուտ էր ջոկել, շատ բան էր առել, եւ այլն։ ու բժիշկ էր։
գալիս են իր մօտ, հիւանդ էրեխուն բերում են՝ ասում ա՝ իմ խնդիրը չի։ ոնց որ քեզ ի՞նչ կը լինի, ի՞նչդ ա պակասում, նոյնիսկ փող են տալիս։ էդ լաւ պարզ չի, լաւ արդարացուած չի, ինչի ա էդպէս։
ու վերջում էլ, ոնց հասկանում եմ, մի մարդը, որ իրա դստերը խոստացել էր որ կը գայ մի ժամից (մի ժամը էդ գործի համար շատ քիչ էր, կարող էր մի երեք֊հինգ ժամ նախատեսել), ասում ա՝ չվերադառնանք՝ ես իմ դստեր մօտ, դու՝ քո կնոջ, վտանգաւոր ա, աւելի լաւ ա անմիջապէս գնանք բունկեր։
ու ո՞նց, դու էդ դստերդ մեծացրել ես, որ որոշակի ռիսկ չվերցնելու համար (որը տէնց արդարացուած չէր ինչ ռիսկ ա, նոյնիսկ չկար ռիսկ) նախընտրում ես գնալ խալխի տղու հետ լռուել բունկերո՞ւմ։ իսկ ի՞նքն ինչի քեզ հետ լռուի, իրա կնոջը թողնի։
կարճ ասած ես կարծում եմ որ նման դէպքերում մարդիկ հակառակը՝ շատ հասնող են իրար։ նոյնիսկ կապիկների օրինակով գիտեն՝ եթէ օտար ներխուժում ա՝ առանձնապէս լաւ են իրար հետ, հոգատար, ու շատ են ոջիլներ փնտրում իրար վրայից, հանում։
էսքանը երեւի։
ու տէնց։
#ֆիլմ #ֆանտաստիկա #գիտաֆանտաստիկա #հակաուտոպիա #տեքնոլոգիաներ #ապագայ
հիմա ընկերոջս տանն եմ, ստեղ «ալէքսա» սարքն ա դրուած, խնդրեցի անջատեմ որ կարգիչս միացնեմ, վիդեօ ռենդեր անեմ։
«ալեքսա» բառը երբ ասում էի՝ էդ սարքի վրայ վերեւից կապոյտ օղակ էր վառւում, իրա անունը լսում ա, գլուխը բարձրացնում ա։ (:
մէկ էլ սկսեց երգել, կիթառով, տղայի ձայնով, որ այ ինձ թողեցիք առանց վայֆայ, բայց ես չեմ բողոքում, ու նման բաներ, շատ ծիծաղելի, ու ես ընթացքում իրան անջատեցի։
ասին՝ «խեեեղճը»։
իսկ ես մտածեցի որ կուզէի գնալ ժամանակի մէջ հետ, գտնել օրուելին, ապացուցել իրան որ ես ապագայից եմ մի ձեւ, ու պատմել, որ այդ լսող հեռուստացոյցը, որի մասին նա գրել ա, մարդիկ հաճոյքով իրենք են դնում իրենց տանը, իրենք են փող հաւաքում որ առնեն, ու չեն էլ անջատում, իսկ երբ անջատում ես՝ ասում են՝ «խեեղճը», ու վերաբերւում իրան որպէս տնային կենդանու գրեթէ։ (:
#վերայսկողութիւն #քաղաքականութիւն #պատմութիւն #օրուել #գիրք #1984 #հակաուտոպիա #համացանց #ալէքսա #ամազօն #երգ ##
ես նոր գիտակցել եմ որ մենք ապրում ենք հակաուտոպիայում։
այն արդէն հիմա ա, ոչ թէ հնարաւոր ապագայում։
պուտինը «պատերազմը խաղաղութիւն է» ա անում, մարդիկ կրում են սարքեր, որ մեզ լրտեսում են։
ճիշտ ա, էդ մարդիկ ուտոպիայում են, զի երջանիկ են։
իսկ ի՞նչ են անում հակաուտոպիաներում, եւ պոստ ապոկալիպտիկ հանրութիւններում՝ փնտրում են, կարգաւորում, հեք անում հին սարքերը, որ այլեւս չեն արտադրւում։
ու ես էլ այսօր նայում եմ՝ ո՞ր սարքերն են որ «մէյնլայն» միջուկը լաւ սպասարկում ա։
ի դէպ՝ omap4 սարքերը, օրինակ մոտորոլայի տաս տարի առաջուայ խելախօսները։
յ․ գ․ արդէն որոշակի ժամանակ ա, միայն droid4֊ն ա հետս լինում։ հիմնականում maemo֊ի մէյլ կլիենտն եմ օգտագործում ու pidgin֊ը։ ու պարզւում ա, շատ մարդիկ չեն էլ ջոկում որ հին փախած սարք ա։ մտածում են ինչ֊որ նոր եւ շքեղ բան ա։
#հակաուտոպիա #ուտոպիա #ապագայ #ազատութիւն #տեք #անցեալ #սարք
հակաուտոպիա․
մի պետութիւն ուզում ա անջատել իր բնակիչներին համացանցից, զրկի կարգիչներից եւ դիւրակիր սարքերից։
եւ որոշում ա պատենտաւորել լեզուն։
արգելում ա այլ երկրներին իրենց այբուբենով՝ տառերով, եւ իրենց լեզուի աջակցութեամբ սարքեր արտադրել։ պարզաբանում ա՝ սրիկաներն օգտագործում են մեր ազգային հարստութիւնը, մե՛ր տառերը, մե՛ր լեզուն։
ստեղծում են յատուկ կոմիտէ, որը լեզուի օգտագործման արտօնագրեր ա բաժանում։ տալիս ա մի երկու «դաշնակից» օտար հրատարակութիւններին, եւ արգելում ա լեզուն օգտագործել մի շարք տեղացի հրապարակախօսներին, բլոգերներին եւ վլոգերներին՝ լեզուն ոչ պատշաճ, ոչ կարգին լինելու պատճառաբանութեամբ։
անցնում են «չե՛նք թողնի այլասերել մեր լեզուն» տրանսպարանտներով երթեր։
այսպիսով անհնար ա ստացւում գրել իրենց լեզուով համացանցում, խօսել իրենց լեզուով ռադիոկայաններում, իսկ բնակիչները չեն կարող կարդալ որեւէ այլընտրանքային եւ ոչ կոպիտէի կողմից արտօնագրուած աղբիւր։
հանրութեան որոշ զանգուածում ֆլեշկաներով շրջում են արգելուած տեքստեր, կամ ձայնագրութիւններ, եւ ընդունւում ա նոր օրէնք՝ ոչ միայն լեզուի սխալ կիրառութեամբ տեքստերն ու ձայնագրութիւններ արտադրողները պիտի պատժուեն, այլ եւ սպառողները՝ լեզու այլասերող տեքստերը ազդում են քաղաքացիների ընկալման վրայ, փտեցնում այն, դարձնում այդ մարդկանց այլասերուած բառերի եւ արտայայտութիւնների կրող։
«դոնոս»֊ի առարկայ ա դառնում, եթէ մարդու շուրթերից թռել ա ոչ պետական ստանդարտներին համապատասխանող բառ կամ արտայայտութիւն։ այդպիսի մարդկանց հնարաւորինս շուտ մեկուսացնում են, որպիսի կանխեն վարակի տարածումը։ մեկուսացուած մարդկանցից դեռ ոչ մէկ չի վերադարձել։
#հակաուտոպիա #դիկտատուրա #լեզու #համացանց #վերահսկողութիւն #խօսք
երէկ մի հատ ռուսաստանցի աղջիկ պատմում էր, թէ, փարթի էլ չէր, անկապ նստած թէյ էին խմում, առանց երաժշտութեան, առանց ալկոհոլի, հարեւաններն եկան, ասացին՝ աղմկում էք։
ասաւ, եթէ տասնմէկնանց մէկ րոպէ լինէր, այլ ձեւ կը խօսէին, կասէին՝ ոստիկանութիւն կը կանչենք։ իսկ հիմա, ընդամէնը՝ աղմկում էք։ ասաւ, թէ ասացին՝ բարձր էք ծիծաղում, մենք ծիծաղը լսում ենք։
ու մենք խօսեցինք, թէ սա հակաուտոպիայի պէս ա։
ասենք, մի երկիր կայ, ուր ծիծաղելն արգելուած ա։ անբարոյական ա համարւում համ էլ։
ու տէնց ոստիկանութիւն են կանչում, ոստիկանները գալիս են, դուռը կոտրում են, գոռում են «նա պըլ», ու տանում։
իսկ որոշ մարդիկ հանդուրժող են։ ասում են՝ դէ հասկանում եմ, իրենք էլ ծիծաղող են։ դէ թող ծիծաղեն, բայց իրենց տանը, ու նէնց որ չլսուի։ թէ չէ, երեխաս տեսնի որ ծիծաղում են, ի՞նչ կը լինի։ կարող ա նա էլ մեծանայ, ծիծաղող դառնայ։ իսկ ոմանք՝ չէ, էս ծիծաղողներին պէտք ա հաւաքել ռադ անել էս երկրից։
բայց իրական դիկտատուրաներում, ինձ թւում ա, տխրելն ա արգելուած։ իսկ ծիծաղելը՝ խնդրեմ։ զի կեանքը լաւն ա։ իսկ տխրելով դու շեշտում ես, որ գուցէ եւ այնքան էլ չէ։
#դիկտատուրա #հակաուտոպիա #անկապ #պատմութիւն
բլէյդ ռաների մասին ուզում էի գրել, որ հաւէս ա, որ հեքիաթային էր՝ աթարին էր այնտեղի տտ դոմինանտ բրենդը, ու նաեւ աչքով ընկաւ պանամը, որ վաղուց սնանկ ա։
որպէսզի պատկերազարդեմ ասածս, ենթադրելով որ միակը չեմ, ով նկատել ա, փնտրեցի նկար, ու գտայ բլումբերգի յօդուած, ուր փաստօրէն նաեւ նշւում ա, որ ինտերֆէյս դիզայնն այդ աշխարհում ժառանգած ա ուոլքմենից, ոչ թէ այփոդից։ շատ հետաքրքիր ա այլընտրանքային ապագայ տեսնելը։ #կինո #սայրի_վրայով_վազողը #2049 #ֆանտաստիկա #հակաուտոպիա #ապագայ
#փաստօրէն էն որ ասում էի վերջ էլեկտրոնային ա բլէյդ ռաների մէջ, էդ հանս ցիմմեր էր՝ https://www.youtube.com/watch?v=waBWUyWuZk8 #լսելիք #սայրի_վրայով_վազողը #2049 #ֆանտաստիկա #հակաուտոպիա #հանս_ցիմմեր
լաւ, փորձեմ գրել բլէյդ ռաների մասին, քանի չեմ կարողանում քնել։ ես ֆիլմն իհարկէ լիքը կը սփոյլեմ, բայց գաղափարները, որ ֆիլմի եւ բնօրինակ գործի հիմքում են՝ չեմ կարծում։
ես եմ գրում, ուրեմն ոչ միայն իմ մտքերն են, այլեւ իմ պատմութիւնը։
այնպէս որ, նախ՝ ես դէ կինո չէի գնալու, պարզապէս այնպէս ստացուեց որ կարճ հանդիպել էինք մի աղջկայ հետ, իսկ նա յետոյ դէյթի էր՝ կինո էր տանում իր տղային։ ու ուշանում էր, ու ես ասացի որ փորձում եմ գտնել կեանքիս իմաստ, կամ կիրառութիւն, ու որ մօտակայ րոպէների ընթացքում աւելի կարեւոր բան չեմ տեսնում, քան իրեն տանել դէյթի եւ կինո։
նաեւ, հասցրինք խօսել երեւանի մասին, ու նա ասաց՝ գի՞ժ ես, ես երեւանում եմ ապրում, ապա սա ամենալաւ քաղաքն ա, ո՞նց ես թողնելու այն։
հա, ուրեմն, կինոյից։
եւ էս, եւ նախորդ ֆիլմը, փոխարէնը բարձրացնեն բնօրինակի երկու հարց՝ ո՞րն ա մարդկայինը, ու ո՞րն ա իրականը՝ շեղւում են աւելի հասկանալի, եւ գուցէ, ակտուալ՝ ռասիզմոտ թեմաների։
ռասիզմն իհարկէ մարդկային երեւոյթ ա, բայց դիքը, իմ հասկանալով, աւելի խորն ա գնում։
ո՞րն ա իրականը հարցը, թերեւս շօշափուել է՝ արդե՞օք իրական ա հոլոգրամիկ աղջկայ սէրը, էմոցիաները։ մենք մի պահ իմանում ենք, որ նա նախագծուած ա այնպէս, որ լինի իր տիրոջ երազանքը։ մենք իմանում ենք, որն ա տղայի՝ բլէյդ ռաների երազանքը, բայց չենք իմանում, թէ արդե՞օք իրական են աղջկայ զգացմունքները։ մնում ա տպաւորութիւն, որ իր՝ «դու յատուկ ես» խօսքերն էլ են հաճոյախօսելու իր ծրագրի արդիւնք։
միւս կողմից, արդե՞օք էդ կարեւոր ա, իր զգացմունքներն իրական են, թէ կեղծ, աւելի կարեւո՞ր չի, ընկալողի զգացմունքները, բաւարարուածութիւնն իրական են թէ ոչ։ ասենք, եթէ մենք գիտենք, որ հասարակութիւնում կայ էսքան միայնակ մարդ, ում պէտք ա էս ձեւ աղջիկ, արդե՞օք կարեւոր ա էդ աղջիկը սիմուլիացիա ա, թէ չէ, եթէ էդ մարդիկ իրենց աւելի լաւ են զգում։ նոյնը ֆբ֊ն, տալիս ա մենակ չլինելու պատրանք, բայց մարդիկ փաստացի այդ պատճառով աւելի քիչ են ինքնասպան լինում ու աւելի են վայելում կեանքը։
իսկ այն, որ մենք ռեակցիա ենք տալիս հոլոգրաֆիկ աղջկայ «կեանքի» աւարտին, գուցէ ինչ֊որ մարդկային յատկութեան մասին ա։
միւս իրականութեան հարցը՝ ռանների, կարծես քէյ էր անունը, մանկական յիշողութիւնների հարցն ա։ խնդիրն այն ա, որ մարդկանց մօտ էլ յիշողութիւնը կարող ա «պարունակել» իրադարձութիւնների մասին տուեալներ, որ իրականում չեն եղել։
շատ իրոնիկ ա, որ էդ մանկական յիշողութիւնները պատրաստում էր չմարդը՝ թոյլ դիմադրողականութեամբ աղջիկը։ ու ըստ երեւոյթին պատրաստում էր յատուկ՝ որպէսզի շատերն իրենց յատուկ զգան։
ի դէպ, երբ քէյը պատմեց իր յիշողութիւնը ղեկավարին, նա պէտք ա անմիջապէս մի բան կասկածէր, ինչպէս ինձ թուաց, քանի որ դրանք սովորաբար գունաւոր, սիրուն, ուրախ են լինում, յիշողութիւնների դիզայներն բացատրել էր, որ այդ էակներին ոչ մի լաւ բան չի սպասում, գոնէ յիշողութիւնները լաւը լինեն։ իսկ այն, որ յիշողութիւնները շատ ուրախ չէին, նշանակում ա որ շէֆը պէտք ա հասկանար որ ինչ֊որ բան սխալ ա։
յիշողութիւնների նախագծող աղջիկն աշխատում էր սպանիչ դիզայն արած շէնքում, շատ սիրուն, մոդերնիստական, վերջ։ իսկ մնացած շէնքերը յաճախ ցոյց էին տալիս մեզ կորպորատիւ կամ պետական վարչակարգերի աւտորիտար լինելը։
ընդհանուր, ֆիլմի ճարտարապետութիւնն ու միջավայրը, կրկին, ինչ֊որ արեւելեան քաղաք ա, ըստ երեւոյթին՝ տոկիոն ա։ էդպիսի ֆիլմերում ընդունուած ա օգտագործել արեւելեան քաղաք, գոստ իհ ը շելլում՝ հոնկոնգն էր, նախկին բլէյդ ռաներում՝ տոկիոն, երեւի որովհետեւ միջին ամերիկացու պատկերացմամբ տոկիոն ահաւոր ֆուտուրիստիկ առաջադէմ տեղ ա։ ու այդ ոչ լատինատառ տառերը շատ հաճելի էր տեսնել ֆիլմի մէջ։
երաժշտութիւնը՝ էլեկտրոնային, այսօրուայ էլեկտրոնային, երբ ցոյց են տալիս ապագան։ այսինքն այն, ինչին այսօր ենք հասել։ իրականում չգիտենք, որն ա լինելու վաղը, բայց նկարագրելու համար կիրառեցին այսօրուանը։
էդ ինձ շատ հաճելի էր, շատ հաճելի էր լսել ժամանակակից էլեկտրոնային շաբլոններ տեսնելով ապագայ մեգապոլիսի պատկերները։
իհարկէ, մեծ ֆիրմաները դեռ կան՝ սոնին ու կոկան երեւում են։ ինչը ինձ յանգեցրել ա մտքին, որ ինչ անկապ ա, որ էդ, ընդամէնը քաղցր ջուր վաճառող ընկերութիւնը դեռ գոյութիւն ունի, ու աշխարհը զաւթած ա պահում։ ինձ մօտ ցանկութինւն առաջացաւ այլեւս երբեք կոլա չառնել, որ դրանք մի քիչ աւելի շուտ կորցնեն իրենց կարեւոր ըմելիք սարքողի ստատուսը, չէի մտածում որ ապագայում լինելու են։ ու իսկապէս, ապագայում պէտք ա ինքդ քեզ ռիւորդ անելու շատ ձեւեր ունենաս, բացի կոլայից։ կոլան սենց տեխնոլոգիական առաջընթացի հետ շատ չի բռնում, ինձ թւում ա։
էլի էսթետիկայի մասին, աղջիկները անսովոր ու տարօրինակ, ոչ նուրբ կամ թեթեւ էին։ տենց կազմուածքով աղջիկներ միջինարեւելեան երեւանի փողոցներում լիքն են, փնտրել պէտք չի։
այնուամենայնիւ, պէտք ա իմ ծեծուած բառերն ասեմ՝ այս ֆիլմը լիբերալ հասարակութեան ստեղծած ֆիլմ ա։ մարդիկ էակներ են, որ հաւատում են հեքիաթներին, որ իրենք իրենց մասին ստեղծում են։ ֆիլմում ունենք մի քանի ուժ՝ պետական֊ոստիկանականը, իր շահերով, կորպորատիւը՝ իր բիզնես շահերով, եւ առաջացող ըմբոստների ուժը, որը սկսում ա պայքար քաղաքական իրաւունքների համար։
ֆիլմը նկարած ա շատ սիրուն, ու ես ցանկութիւն ունեմ այն կրկին նայելու՝ պարզապէս հակաուտոպիական արեւելեան քաղաքի պատկերներ նայելու համար։ այդ պատճառով քաշեցի գոստ իհ ը շելլը, որ այնտեղի պատկերները նայեմ։ տեսնեմ՝ շատ աւելի անհետաքրքիր են, շատ աւելի վատ են արտայայտում աւտորիտար վարչակարգը։
այդ երկու ժամ քառասուն րոպէն ես չզգացի ինչպէս անցան, երբ դուրս եկայ, զարմացայ որ այդքան ժամանակ ներսում էի։ ու յետոյ կարդացի, որ ամերիկացիների հետ խնդիր կայ, իրենք չեն կարողանում այդքան ժամանակ նստել նայել կինո, ուր ամէն տաս րոպէն մէկ իրենց պայթիւն չեն կերակրում։ փաստօրէն ես կարողացել եմ, ու այդ համար էլ եմ ֆիլմը գնահատում, որ դանդաղ, աւելի ճապօնական հոսանք ունի, չի ապշեցնում քեզ դինամիկ կադրերով ուշադրութիւնը պահելու համար յաճախ յաճախ։
այլ հակառակը, ինչպէս ասացի, էդ քաղաքի կադրերն եմ ուզում, թէկուզ միայն տենց կադրեր, պարզապէս առանց սիւժէ, կը միացնէի, կը նայէի հակաուտոպիական արեւելեան քաղաքին։
ի դէպ, առաջին ֆիլմն էլ նենց չի որ գնահատեց ունկնդիրը։ ոչ գնացին դիտելու, ոչ էլ իրական վարկածը տեսան՝ ընկերութիւնը հեփի էնդոտ աւարտ պարտադրեց ռեժիսորին, ու տարիներ անց միայն, նա կարողացաւ (կներէք հանրահայտ բաներ պատմելու համար) դայրեքթըրս քաթ վարկածն անել, որը եւ դուք երեւի տեսել էք։
ու հետաքրքիր ա, որ ֆիլմը պայթեց իր ստեղծումից մի տաս տարի անց, վիէյջէս֊ների դարաշրջանում, ու այդ ժամանակ նոր դարձաւ կուլտային։ այն էլ որոշ շերտի համար։
շունը՝ շատ յուզիչ շուն էր։
հետաքրքիր էր, որ կային մշակութային յղումներ, որից ակնյայտ ա լինում որ ֆիլմը ամերիկեան ա։ ու էդ հաւէս ա որ իրենք ունեն էդ յղումները։
ու այո, սասպենս կար՝ դուք կարծում էք էսպէ՞ս ա, իսկ իրականում լրիւ այլ ձեւ ա։
նեքսուսը՝ ռէյչըլը ինչքան ռետրո էր նայւում այսօր, այդ կինոյի մէջ։ ինչքան հին ու անկապ։ դէ նա ինձ էն ֆիլմում էլ դուր չէր գալիս։ իսկ իրան գլխից խփելը երեւի արդէն մեմ ա։
ու ինձ դուր չի գալիս այդ հրաշքի մասին շեշտած խօսելը, յիշէք մարդիկ, որ դուք ունէք հրաշք գործելու՝ այլ մարդ ստեղծելու ունակութիւն, եւ գնահատէք ձեր՝ մարդ ստեղծելու ձեռնարկութիւնը որ ստեղծել էք։ ու կարծում եմ, որ մարդը էդ ծնուած «երկաթը» չի, էդ դանդաղ դանդաղ առաջացող ու ձեւաւորուող մշակութային էակն ա, որ նայում ա ու վայելում ա ֆիլմեր։ ու եթէ հրաշք ա՝ էդ ա հրաշքը։ էն, որ բիզնեսին կարող ա պէտք լինեն ծնող ռոբոտներ, ականջներից ձգած միտք ա՝ լոնգ թերմ աւելի էժան ա արտադրել, քան ծնող ստրուկներ պահել։ ու իրականում, եթէ նայենք ինչ հետազօտութիւններ ունենք, ասենք ունենք երեխային լրիւ առանց մայր աճեցնելու ուղղուած հետազօտութիւններ, հասկանում ենք, որ մօր մարմնից դուրս յղիութիւնը լրիւ իրատեսական ա մօտ ապագայում։ ու նման հարցերը լուծուող են։ ու հա, շատ բան չենք հասկանում կեանքի մասին, այդ պատճառով էլ տենց ֆիլմեր նայում ենք։
սցենար գրողնգրն ակնյայտօրէն տեղեակ էին այդ տեսակի կինոներ նայողների հակումներին՝ դաւադրութեան տեսութիւններ եւ ինտերպրետացիաներ յօրինելու, ու մեզ առատ հող տուեցին ապագայ տեսութիւնների համար։ դա ինչ֊որ ռեկուրսիւ ու ծիծաղելի բան ա, երբ իրենք գիտեն որ մենք այդպէս ենք անում, ու դա սկսում են հաշուի առնել սցենար գրելիս կամ բեմադրելիս։
ամփոփելով ասեմ՝ որ ուզում եմ տենց ապագայ հակաուտոպիական ճապօնական քաղաքներ ցոյց տուող կինոներ նայել։
նաեւ ասեմ, որ երբ լոյսն միացաւ, ինչ֊որ շատ տարօրինակ մարդիկ էին դուրս գալիս դահլիճից։ ոնց որ տեղացի լինէին, այսինքն հէնց տեղացի էին, բայց նենց էին շարժւում, ու էդ մեծ պոպկորնի կամ կոլայի շշերը որ տանում էին, առհասարակ չէին բռնում մեր իրականութեան հետ, ու բնաւ սոց․ ռեալիստական չէին, ինչը լաւ ա, բայց գուցէ բաւական հակաուտոպիական տեսք ունէին, ինչը չի ուրախացնում, մանաւանդ էս կինոյից յետոյ։ իսկ ինչը ուրախացրեց ինձ, այն էր, որ երբ ես նայեցի հետ, իմ առաջին շարքից, տեսայ որ երրորդ շարքում նստած աղջիկն ու իր ընկերը շատ գնահատում են, որ իրենք իրար մօտ կան։ ու շատ երջանիկ են որ այդպէս ա։
մտածեցի, որ ես չէի կարողանայ գնահատել ու ուրախ լինել որ ինձ մօտ մէկը կայ ու շատ ուրախ եմ որ գնահատողներ կան ու սիրողներ կան։ #սայրի_վրայով_վազողը #2049 #ֆանտաստիկա #հակաուտոպիա
Մեզ մօտ «Y» սերունդ չի, մեզ մօտ «Կ» սերունդ է։ «Կայֆաւատ» բառից։ Որը չափում է իրենց ապրած օրուայ արդիւնաւէտ լինելը նրանով, թէ ինչքան «կայֆ» է ստացել։
Եթէ այդ «կ» մարդիկ տեխնիկական եւ լեգալ խնդիրներ չունենային թմրադեղեր ստանալու հետ, ապա շուրջօրեայ ուղեղին դրանցից կը մատակարարէին։ Ու այսպէս «էշացած» կապրէին։ Գուցէ այդ պատճառով էլ այնքան սիրուած է «վիրտուալ» իրականութիւնը։
Ու իմ ապագայի տեսութիւնն, իմ հակաուտոպիան սա կը լինէր՝ նոր հասարակութեան մէջ բոլորը կը նստեն նախ հոլո֊ոսպնեակների, յետոյ հոլո֊կոնտակտային֊ոսպնեակների, յետոյ ձեւ կը գտնուի անթել ձեւով այդ ամէնը հաղորդել ուղեղ։ Դա նախ շատ կիրառելի յատկութիւններ ունի, ու հոլո֊մարդիկ կանուանեն նրանց, ով դրանից խուսափում է յետամնաց, եւ անցեալից կառչող։ (իրենց մէջ իրօք կը լինեն յետամնաց մարդիկ շատ քանակութեամբ)։ Ինչպէս հիմա ասում են, որ էլեկտրոնային գիրք չսիրողները յետամնաց են։ Ու այդ վիրտուալ իրականութիւնը, իհարկէ, էլ․ գրքերի պէս չի լինի drm֊ից ազատ։ Ամէնը կը լինի դրա տակ, կապուած է լինելու կորպորատիւ սերուիսների(sasss) հետ՝ վիրտուալ դրայւ, վիրտուալ խոհանոց, ամէն ինչ։ դու վճարում ես խոհանոցի համար, ստանում ես քո «չոր կերը», բայց ափսէի վրայ տեսնում ես սպանիչ մի բան, լեզուիդ վրայ էլ սպանիչ համ է լինելու։ ու մենք վճարելու ենք ամէն պիքսելի համար, եւ ամէն գրամմ թմրանիւթի համար, որոնք մեր կեանքը զարմանահրաշ են դարձնում։
Այդ վիրտուալ զարմանահրաշը ինքնին թմրանիւթ է լինելու։ Դրանից ոչ մէկ իր կամքով չի ուզի հրաժարուել։ Իհարկէ, թմրանիւթերի վրայ նստելը առողջութեան խնդիրներ կառաջացնի, բայց դա էական չէ, քանի որ մարդիկ վատ չեն զգալու իրենց՝ ընդամէնը աւելի շատ են վճարելու թմրանիւթերի համար, որ այս կամ այն հիւանդութեան սիմպտոմներն են ծածկում։
կարող եմ երկար զարգացնել թեման, պատկերացնում եմ ամէնը, կրթութիւնը, դասակարգերը, բայց չարժի, քանի որ «կ» հասարակութեան մարդիկ այսքանն էլ դժուարութեամբ են կարդում, պէտք է թուիթի պէս կարճ գրառում անել, ու պարտադիր՝ ծիծաղելի, որ կարդան, քանի որ դէ պէտք է «կայֆ» լինի։ ու «կայֆի» մատակարարողն է հարգուած, տժժացողն է հարգուած։ ոչ թէ այս ձեւ «աբիժնիկ» լինի։
#հակաուտոպիա #սերունդ #կայֆ #կայֆաւատ #տեխնոլոգիաներ
երեւի գիտէք, որ այն ժամանակուանից որ Ռուսաստանը ինքն իր դէմ սանկցիաներ սկսեց կիրառել, իրենք, ասենք նորմալ պանիր չունեն։ Ու ապա անցէք յաջորդ պարբերութեանը։ Որովհետեւ կաթ իրենց չի հերիքում, ու իրենք, լրիւ ինչպէս հակաուտոպիաներում, ասենք «կին֊ձա֊ձա»֊ում որ պլաստիկից կաշա էին ուտում, այդ վիճակում են․ աննախադէպ աճ է ունեցել պանրի արտադրութիւնը, բայց այն պլաստիկից է սարքուել է պալմայի իւղի մեծաքանակ օգտագործմամբ, իրական պանիր չէ։
պիտերցի գործընկերս պատմում էր, որ գնացել էր Ֆինլանդիա, իր հետ մի քիչ պանիր էր բերում։ Ֆինն մաքսատան աշխատողն իրեն խղճաց, ասաց՝
— ոչինչ, չմտածե՛ս, ե՞րբ են ձեզ մօտ յաջորդ ընտրութիւնները, պարզապէս այլեւս պուտինին չէք ընտրի, լաւ կը լինի ձեզ մօտ։
#վարագոյր #զրոյց #պուտին #ռուսաստան #մաքսատուն #պանիր #ֆինլանդիա #հակաուտոպիա
Քաղաքագլուխ․ — Ի՞նչ կա քաղաքում։<br>
Բանտապան․ — Խաղաղ է։ Սակայն գրում են։<br>
Քաղաքագլուխ․ — Ի՞նչ։<br>
Բանտապան․ — «Լ» տառը՝ պատերի վրա։ Դա նշանակում է՝ Լանցելոտ։<br>
Քաղաքագլուխ․ — Անհեթեթությո՛ւն։ «Լ» տառը նշանակում է՝ լեցուն ենք քաղաքագլխի նկատմամբ սիրով։<br>
Բանտապան․ — Հա՛։ Ուրեմն՝ չբանտարկե՞մ գրողներին։<br>
Քաղաքագլուխ․ — Չէ, ինչո՞ւ։ Բանտարկի՛ր»։<br>
(այս հատվածը թարգմանված է վաղուց, ու բնավ ոչ իմ կողմից)
#վիշապ #բանտապան #բուրգոմիստր #քաղաքագլուխ #զրույց #լանցելոտ #եվգենի֊շվարց #հակաուտոպիա #հեքիաթ #ազատություն #հայերեն #թարգմանություն #անկախություն #գրաֆիտի #քաղվածք #մեջբերում #գրականություն
Կատու։ Աղաչում եմ ձեզ — նրան մարտի կանչեք։ Նա, իհարկե, կսպանի ձեզ, բայց մինչեւ բանը դրան հասնի, կարելի է երազել, օջախի առաջ փռված, այն մասին, ինչպես պատահաբար, կամ հրաշքով, կամ սենց, կամ նենց, եթե ոչ սրանով, ապա նրանով, գուցե եւ, ինչ֊որ մի կերպ, մեկ էլ տեսար, դուք էլ իրեն սպանեք։
#վիշապ #կատու #լանցելոտ #եվգենի֊շվարց #հակաուտոպիա #հեքիաթ #ազատություն #հայերեն #թարգմանություն #անկախություն
ուրեմն, ես մի քանի օր առաջ կարդացի Անասնաֆերման հայերեն։
Այնքան լավ թարգմանություն է արել Արտաշես Էմինը, որ թվում է, ռուսերեն տարբերակը կարդալ չի լինում, անհամեմատ ավելի անհամ է։ Իսկ հայերենում, միայն անունները ինչ լավն ել՝ Ձնագնդին(Snowball), Դմբուզը(Boxer), Զռանը(Squealer), Մովսեսը…
Ու հետաքրքիր է նկատել, որ դա առաջին անկախ Հայաստանի հրատարակություններից է(1991), երբ արդեն կար հնարավորություն թարգմանել այդպիսի գրքեր, ու թարգմանել բնօրինակից։
Ինձ թվում է, որ Անասնաֆերման գուցե եւ 1984֊ից ավելի կարեւոր է։ Որովհետեւ երկրորդի դեպքում մեզ ցույց են տալիս հասարակություն ուր արդեն սաղ վատ է, ու մարդիկ չեն հավատում, ո՞նց կարող էին այնտեղ հասնել։
Իսկ Անասնաֆերման այն մասին է, ինչպես այստեղից, հետո այնտեղից գայկաները ձգելով, աստիճանաբար եւ աննկատ քչից շատից լավ հասարակությունը, ուր ամեն անդամի բարեկեցությունն ու զարգացումն են նպատակ, վերածվում է տոտալիտար վարչակարգի։
Ի՞նչն է կարեւոր։
Ա․ Անասունների անգրագիտությունը։ Եթե անասունները ավելի զարգացած, ու ավելի գրագետ լինեին, իրենք կկարդային ու կհիշեին Յոթ Պատվիրանները, իրենք կհասկանային, որ իրենց ստում են, իրենք կհասկանային ով է Զռանը իրականում։
Բ․ Փաբլիկ Ռիլեյշնս։ Նապոլեոնը լավ հասկանում էր, որ մինչեւ մի պահ, նա կարիք ունի հասարակության աջակցության։ Ու այդ պատճառով է որ, չնայած վերացրեց Միտինգները, այսինքն ժողովրդավարությունը, սակայն միշտ ուղարկում էր Զռանին՝ իր քայլերը մեկնաբանելու ու բացատրելու համար։ Ստեղ կրկին այն մասին, որ եթե մի քիչ զարգացած ու խելացի լինեին, չէին հավատա, եւ այն մասին, որ եթե նույնիսկ չապստամբեին, բայց միայն հրապարակային եւ բոլորով անհամաձայնություն հայտնեին, Նապոլեոնը ստիպված կլիներ, եթե ոչ՝ կորցնել իշխանությունը, ապա գոնե երբեմն իրենց կարծիքը հաշվի առնել։
Որովհետեւ այդ լեզուն են հասկանում իրենք։ Այդ թվերի լեզուն։ Նաեւ շատ կարեւոր է, որ երբ հավերը ապստամբեցին, նրանց բողոքը արագ ու հեշտ կասեցվեց վարչակարգի կողմից, որովհետեւ այլ անասունները, չէին աջակցում հավերին, չէին ընդունում իրենց բողոքը որպես սեփական բողոք։ Իրենք չէին հաստանում, որ այսօր՝ հավերը, վաղը՝ իրենք։ Չէին հաստանում, որ այսօր՝ Թեղուտի գյուղացիների տները՝ վաղը՝ Բյուզանդի, վաղը չէ մյուս օրը՝ Աբովյանի։ Այսօր՝ էմոները, վաղը՝ ակնոց կրողները։
Ու ստեղ վարչակարգին շատ կարեւոր է անհանդուրժողականությունը՝ տարբերվողների նկատմամբ, ու առաջին հերթին ամենատարբերվողնեիր՝ ասենք գեյերի, դա անում էր հենց սկզբից Հիթլերը, հիմա անում է Պուտինը։ Անհանդուրժողականությունը շատ լավ մարկեր է՝ որ հասարակության մեջ ես ապրում, բռնատիրական, թե ազատ, քանի որ դա է իրենց միջոցը մեզ կոնտրոլ անելու։
Նաեւ կարեւոր փաստ է, որ Նապոլեոնը վերցնում է շների ձագերին ու դաստիարակում ինքնուրույն։ Հիշո՞ւմ եք, ի՞նչ են ասում ոստիկաններին մարդիկ հավաքների ժամանակ․ «Դուք հայր, մայր, քույր ունե՞ք»։ Որովհետեւ դա չնայած հիմար ու մանիպուլատիվ հարց է, այն բնական է։ Ո՞նց դու կարող ես դուրս գալ ժողովրդի դեմ, եթե դու իրենց պես մոտիկներ ունես։ Դա հասկանալի չէ մարդկանց։ Ու այդ պատճառով է, որ մանկատների երեխաները լավ ԿԳԲ ակտիվիստներ են լինում։ Ու ինչքան շատ մենք իրենց որդեգրենք ու մեծացնենք ընտանիքներում, այնքան լավ հասարակության մեջ կապրենք։
Ի դեպ, ընտանիքների մասին։ Պատահաբար չէ, որ բոլոր հակաուտոպիաներում, եւ Հաքսլիի մոտ, եւ Օրուելի, ընտանիք կամ չկա, կամ այն կազմվում է իշխող կուսակցության կողմից։ Ինչի՞։ Ինձ առաջ դա խանգարում էր, ինձ թվում էր, որ դա ասենք Օրուելի պոպուլիստական քայլն է, որ եթե մարդիկ դեռ համաձայն կլինեն, որ խոսքի ազատություն չլինի, իրենք կսարսափեն, որ սեքսը վերացվում է, ու պարտնյուրի ընտրությունը այլեւս իրենցը չէ։ Հիմա գիտեմ, որ նա պոպուլիստական քայլերից հեռու էր։ Պարզապես նկարագրում էր գրեթե կատարյալ տոտալիտար մեքենա։ Իսկ տոտալիտար մեքենայի խոցելի տեղը՝ ընտանիքն է։ Ո՞րտեղ կար խոսքի ազատություն ԽՍՀՄ֊ում։ Ճիշտ է, խոհանոցներում։ Երեխաները իրենց մոտիկների՝ ծնողների, բարեկամների, նրանց հետ, ում հետ կապ ունեն, իրենց ցավը ընդունում են, որպես սեփական ցավ։ Ու դա շատ է ազդում անձի ձեւավորման վրա։ Անգիտակցաբար։ Այսինքն, կատարյալ տոտալիտար վարչակարգում պետք է այդպիսի պատահականություններ, ինչպես ընտանիքը չլինեն, ու երեխաները դաստիարակվեն պետության կողմից միայն։ Իսկ ոչ սանկցիոնացված սեքսը պետք է արգելվի ու խիստ պատժվի։
Հիմա պատվիրանների մասին։
Ինձ թվում է, որ Պատվիրանները լավ կազմված չէին։ Օրինակ, կարեւոր չէ, մարդու հագուստ օգտագործում ես, թե չէ։ Օրինակ, խոզերից մեկը ուներ գլխարկ, որը պաշտպանում էր նուրբ ականջները արեւից։ Ինչո՞ւ չպաշատպանել։ Ինչո՞ւ չունենալ կոնտակտներ մարդկանց հե՞տ։ Կարծում եմ, որ մարդկանց պետք էր փոխել, փաստի առաջ կանգնեցնելով՝ մենք կանք, մենք ապրում ենք նույն տարածքում, ու այլ կերպ ենք ապրում, մեր ձեւով, ու կա երկու ելք, կամ իրար վերացնել, կամ պայմանավորվել ինչպես ենք ապրում, ու երբեմն համագործակցել։ Օրինակ, պայտերը իրենց պետք էին, չէ՞, իսկ արտադրել ինքնուրույն չէին կարողանում։
Իսկ «երկու ոտք վատ, չորս ոտք լավ» ապտահայտությունը առհասարակ ռասիստական է։
Ես կարծում եմ, որ Պատվիրաններում պետք է գրված լիներ այն մասին, որ անասունները իրենք, ժողովների եւ քվեարկությունների միջոցով են ընտրություն կատարում։ Ես կարծում եմ, որ գուցե պատվիրաններում, ինչպես եւ ԱՄՆ սահմանադրության մեջ, վատ չէր լինի, որ տեղ գտնի ռազմական ապստամբության իրավունքի մասին կետ։ Ու անվճար կրթության եւ բժշկական սպասարկման իրավունք հայտարարվեր։
Գրքում շատ լավ է ցույց տված այն, ինչի մասին եւ ասում է Խոմսկին։ Սովետում նույնպես կապիտալիստական համակարգ էր։ Առանց մրցակցություն, ուր մեկ մեծ եւ աբսոլյուտ կապիտալիստի դերը կատարում էր «պետությունը»։
Ո՞ւմ է հիշեցնում Ձնագնդին։ Բնական է, որ Տրոցկուն։ Հա՞։ Բայց ինձ ակամա հիշեցնում է Տեր֊Պետրոսյանին։ Խելացի լիդեր, ով հաղթել է Գոմի Ճակատամարտը։ Եվ ում մասին հետո կասեն, որ նա ոչ միայն չի հաղթել, այլ եւ ամեն ինչ արեց տապալման համար, իսկ հաղթանակը իրենից անկախ եղավ։ Իսկ Նապոլեոնից անկախ եղավ Հողմաղացի Ճակատամարտի հաղթանակը, եթե այն հաղթանակ անվանել կարելի է։ Ու ես չեմ կասկածում, որ մեր երկրորդ ռազմական ընդհարումը եթե լինի, այլ նույնսիսկ Հողմաղացի ճակատամարտի պես «հաջողակ» լինելու շանսեր չունի։
Ձնագնդուն հեռացրին Հողմաղացի մտքի պատճառով, կարծես։ Տեր֊Պետրոսյանը գնաց այն պատճառով, որ քննարկում էր փուլային ու փաթեթային տարբերակները, որոնք հետո սկսեցին իր հետնորդները, Զռանի՝ Հ1֊ի միջոցով մեզ բացատրելով, ինչու։
Եվ մենք հավատացինք, այսինքն, ես հիմա հանդիպում եմ մարդկանց, ում վրա պրոպագանդան ազդել է, ու ով մտածում է, որ մենք հիմա շատ ավելի լավ վիճակում ենք, բանակցությունների մասին է խոսքը, քան իննսունականների վերջում։
Այսինքն, իհարկե, ես չեմ ասում, որ Տեր֊Պետրոսյանը անթերի է, ես հիմա այն մասին եմ, որ այն ժամամանակվա վատ կողմերը հետո սկսեցին չափազանցվել, իսկ նվաճումները՝ ոնց որ իր հետ բնավ կապ չունեին։
Նաեւ երկու բառ Անասնաֆերմա անունով մուլտի եւ ֆիլմի մասին։ Ֆիլմը 1999 թվի է։ Այնտեղ վերջում կատարվում է ապստամբություն, բայց ոչ թե տիրում է ժողովրդավարություն, այլ գալիս են նոր տերեր, ով «լավն ել»՝ ուրախ, ռոքնռոլշիկ ամերիկացիների տեսքով։ Այդ ֆիլմի շուկան գուցե պոստ խորհրդային ժողովրդներն են, մեզ ասում են՝ եկեք այն վատ տիրոջ տեղը ունեցեք լավ տեր՝ ամերիկարի։ Ու դրանով մեզ վախեցնում են եւ ՌԴ֊ում եւ ՀՀ֊ում՝ գոսդեպով։ Ու գիտեք, չեն հասկանում, երբ ասում ես՝ չեմ ուզում ոչ ՌԴ ոչ ԱՄՆ դիրքորոշում, ես ԱՄՆ֊իստ չեմ, այ մարդ։
Ու սուտ է որ խոսքի ազատությունը կբերի ՄՆ֊ի ծառա դառնալու, չէ, իրական ազատությունը բոլորից՝ եւ ՄՆ֊ից, եւ ՌԴ֊ից ազատության մասին է։
Իսկ հիսուն չորս թվի մանակական մուլտը շատ վատն է։ Չեմ ասում այն մասին, որ Ձնագնդուն ծաղրում են, իր ճառերը, գուցե դա իմ սուբյակտիվ ընկալումն է։ Բայց երբ անասունները աղավնիների միջոցով տարածում են լուր այլ ֆերմաների բնակիչներին ապստամբության մասին, իրենց չեն ընկալում, ու կենդանիները թռնում են իրենց հոգատար ֆերմերների գիրկը։ Պոզահարում են վատ ֆերմերներին, իսկ լավ ֆերմերներին սիրում են։ Ու դա այն մասին է, երեխաներ ջան, որ ժողովրդավարություն ու ազատություն չկա, կան լավ ու վատ ֆերմերներ միայն։ Այդպես է համոզում այդ մուլտը։
Այսինքն եթե ԽՍՀՄ֊ում Անասնաֆերման արգելված էր, ապա ԱՄՆ֊ում իր իմաստը աղավաղվում է ինտերպետացիաներով։ Իսկ բնօրինակը՝ գիրքը, ինչպես գիտսք, քինդլներից ջնջվել է։
Իսկ ՄՆ֊ում նույնպես աշխատում են այն ուղղությամբ, որ ընտրությունները լինեն ֆորմալ, մարդիկ մտածեն որ ընտրում են, այն հույսով, որ մինչ լափի ամանը հարաբերական լիքն է, անասունները ռազմական ապստամբության իրավունքից չեն օգտվի։ Բայց նրանք գիտեն, որ այն կա, քանի որ կարդալ գիտեն, ու կարդում են։
Ստեղ լրիվ այլ հարց է առաջանում՝ այն մասին, որ հիերարխիկ իշխանությունը միշտ փտում է, փտում է այն չափ, ինչքան մենք թույլ ենք տալիս։ Ու ինչ անել, որ այդպիսի հիերարխիաներ չլինեն, ես չգիտեմ։ Մտածել է պետք։ Որոշ օրինակներ, ինչ կարդացել եմ՝ համոզիչ չեն։
ու տենց
#ասք Անասնաֆերմայի մասին՝
http://norayr.arnet.am/weblog/2013/06/23/ասք-անասնաֆերմայի-մասին/ http://kg.am/g96hw3
#ազատություն, #անասնաֆերմա, #անկախություն, #գրականություն, #ժողովրդավարություն, #Լեւոն֊Տեր֊Պետրոսյան, #խսհմ, #հակաուտոպիա, #Հայաստան, #հասարակություն, #մտքեր, #պատմություն, #Ջորջ֊Օրուել, #սովետ, #քաղաքականություն