արմէն զաքարեանը ռեմիքսել ա հայ գրականութիւնը՝
https://www.youtube.com/watch?v=jLTSMTE9rH8
#ռուսերէն #գրականութիւն
գործընկերն ուղարկեց՝ — Ամերիկա՞ էք մեկնում։ — Ոչ, Թուրքիա։ — Շրջելո՞ւ էք գնում, թէ՞ ազգականներ ունէք։ — Մշտապէս։ — Մշտապէ՞ս… — Այո, կբավէ, 2 տարի ապրեցինք ձեր երկրում, կշտացանք…
Կշտացա՞նք։ Մարդը ինձ էր նայում հանգիստ ու չար։ Կշտացանք։ Այսինքն կշտացանք Երևանից, Մասիսից, Ծիծեռնակաբերդից, որտեղ յուշարձան են սարքում 2 միլիոն զոհերի համար։ Կշտացանք․ կարծես թէ հայրենիքը խորոված է, գարեջուր կամ երգ, որ լսում ես հազար անգամ։Ես պատկերացրի, որ 1֊2 շաբաթ յետոյ այդ մարդը Ստամբուլի որևէ հայկական եկեղեցում կիսախուփ աչքերով կը նայի խաչուած Քրիստոսին ու կմրմնջայ Կոմիտասի երգը և Կոմիտասը յանկարծ կը լսի ու նորից կը խելագարուի։
#վարդգէս_պետրոսեան «Հայկական էսքիզներ»
#երեւան #կոմիտաս #հայրենիք #արտագաղթ #գրականութիւն #սփիւռք #պատմութիւն
այստեղ՝ https://99percentinvisible.org/episode/the-anthropocene-reviewed/ ջոն գրինը, որին յղուել էր մէկը թթում, պատմում ա, որ երբ փոքր էր, ուզում էր լինել «քուլ», ու դա նշանակում էր նաեւ՝ մեկուսացած, ու բոլորից հեռու, ու յետոյ ջոկեց, որ դա նաեւ նշանակում ա լինել սառը, ոչ էմոցիոնալ, ու որոշեց, որ տէնց ապրել չի ուզում, ու աւելի լաւ ա տէնց չլինել։
նաեւ ասում ա, որ շատ խիստ էր պոպ մշակոյթի հանդէպ, ու նաեւ որոշ ոչ մէյնսթրիմ բաների, ասենք՝ մեծն գեթսբին չի հասկացել բնաւ, ու նոյնիսկ թուղթ ունի, որից ամաչում ա, ուր քննադատում ա այդ վէպը։
ու ասում ա, որ էդ դեբիլութիւնների տակից դուրս չէր գալու, եթէ թուիթեր լինէր այն ժամանակ, ու բախտաւոր ա, որ եօթանասունեօթին ա ծնուել ու երբ դեռահաս էր, թուիթեր չկար։
#գրականութիւն #պոդքաստ #մեկուսացում #շփում #ջոն_գրին #մշակոյթ #գիրք #յոյզեր
#պասկալ #մոդուլա #օբերոն #տտ #տեքնոլոգիա #գրականութիւն #մարդիկ
@{ քամի ; o_o@spyurk.am} 30.04.2019, 11:23:40
Reviving a computer system of 25 years ago - Wirth, 2014
ինձ վիրտի մէջ ամէնաշատն իր խնդիր֊կողմնորոշուած լինելն ա դուր գալիս։ ու պարզ մտածելը։
ասումա, ծրագիր գրելը բարդ ա՝ ինչքան էլ առեւտրականները հակառակը քարոզեն։ ճիշտ ծրագիր գրելն՝ առաւել եւս։
ասում ա, ծրագիրը կոդ չի համակարգչի համար, գրականութիւն ա մարդկանց համար։
#ծրագրաւորում #վիրտ
#թումանեան #չարենց
@{ քամի ; o_o@spyurk.am} 14.04.2019, 12:17:16
լերանց շարքերը նիրհում են մթնում, խաղաղ մարգերը մշուշ է պատում. ճամփեն հանդարտուել, չի շարժւում քամի, ուր որ է՝ դու էլ կը քընես հիմի
յովհաննէս թումանեան
գագաթները ննջում են անդորր։ լռութիւն է քո շուրջը խոր։ թռչունները անտառում, հանդում քնել են՝ պարուրուած մութով, Սպասի՛ր մի փոքր՝ շուտով, Կը քնես եւ դու։
եղիշէ չարենց
#թարգմանութիւն #գրականութիւն #գեօթէ #բանաստեղծութիւն
– Ծօ, չոճուխ չես ալ, այդ աղջիկին եւ շունին հետ սլքտալու փոխարէն, տարեկից ընկեր մը փնտռէ՛…
Բայց շատ մտիկ չեմ ըներ մայրս: Խրիսթինան աղուոր է, ինչ որ ըսեմ, կը համաձայնի, Կարոյին պէս չէ:
Կարոն ինծի տարեկից դրացի տղայ մըն է, որուն հետ օր մը սինեմա գացինք, բայց չկրցանք համաձայնութեան գալ դիտուելիք ֆիլմին համար եւ տարբեր յայտագիրներ ընտրեցինք: Խրիսթինան տարբեր է, ճաշակաւոր է, կը սիրէ իմ հաւնած ֆիլմերս, տուած գիրքերս կը կարդայ… Թէեւ սա վերջին պարագային քիչ մը կը կասկածիմ այն բանէն վերջ, երբ սխալմամբ տուածս հայերէն գիրքը վերադարձուց հիացական խօսքերով:
– Բայց դուն հայերէն չես գիտեր, ի՞նչպէս կարդացիր, – հարցուցի զարմացած:
– Ընկերուհիի մը տուի, կարդաց պատմեց:
– Ո՞վ է ընկերուհիդ:
– Է-է…չես ճանչնար…աղջիկ մը, – ըսաւ շփոթուելով:
– Է լաւ, – ըսի, բայց տհաճ զգացում մը մնաց մէջս:
Ինչ որ է. Խրիսթինան, այդ մէկ դէպքը եթէ մոռնալու ըլլանք, հաւատարիմ, ազնիւ եւ հոգատար ընկերուհի մըն է… Բայց կ՚ուշանայ այսօր: Կ՚ելլեմ շիտակ իրենց տունը կ՚երթամ:
#քաղուածք #բատիկեան #աղջիկ #պատմութիւն #հայերէն #գրականութիւն
ինձ թւում է որ «կնիժկա», «ֆոտկա» բառեր օգտագործողները չեն սիրում ոչ գրականութիւնը, ոչ էլ լուսանկարչութիւնը։
#ֆոտո #գրականութիւն #բառեր #լեզու
Թշնամիները շատ են, դա ճիշտ է։ Հենց Ռուսաստանը հառնեց մոխրից, ընկալեց իրեն, երբ տասնվեց տարի առաջ Պետական հայր Նիկոլայ Պլատոնովիչը դրեց առաջին քարը Արևմտյան պատի հիմքի մեջ, հենց որ մենք սկսեցինք անջատել մեզ դրսում օտարներից, ներսում՝ սատանայականից, տեղն ու տեղը բոլոր անցքերից դուրս եկան զզվելի չար թունավոր միջատները։ Ճշմարիտ է՝ մեծ գաղափարը ծնում է մեծ դիմադրություն։ Մեր պետությունը միշտ էլ ունեցել է արտաքին և ներքին թշնամիներ, բայց երբեք այդքան կատաղի չի սրվել պայքարը նրանց հետ, քան Սուրբ Ռուսի Վերածննդի ժամանակաշրջանում։ Մի գլուխ չի, որ գլորվել է Լոբնի տեղից այս տասնվեց տարվա ընթացքում, մի գնացք չէ, որ տարել է բազմաթիվ թշնամիների ու նրանց ընտանիքները Ուրալից այն կողմ, մի «կարմիր աքաղաղ» չի, որ ծուղրուղու է կանչել արևածագին ազնվականների կալվածքներում, մի կառավարիչ չէ, որին տանջել են Գաղտնի Հրամանում, մի մատնիչի նամակ չի, որ ընկել է Լուբյանկայի Բառի ու Գործի փոստարկղը, մի փոխանակողի բերանը չէ, որ լցրել են հանցավոր աշխատած թղթադրամներով, մի սարկավագ չէ, որ լողացել է եռացող ջրի մեջ, մի տարաշխարհիկ դեսպան չէ, որ դուրս են վռնդել Մոսկվայից երեք դեղին անարգանքի «մերիններով», մի սուրհանդակ չի որ նետել են Օստանկինյան աշտարակից բադի թևերը հետույքի մեջ, մի խառնակիչ ծախված գրող չէ, որ խեղդել եմ Մոսկվա֊գետում, մի ազնվազարմ այրի չէ, որ նետել են ծնողների մոտ ոչխարի վերարկույով՝ տկլոր ու անզգա։
#սորոկին #վլադիմիր֊սորոկին #գրականութիւն
Սա Ռուսաստանում արգելուած գրքերն են ամէն տարիքի երեխաների համար։ Ներառում է Կարլսոնին, ով ապրում է կտուրին այն համար որ պարունակում է «տեղեկատւութիւն, որ բացասում է ընտանեկան արժէքները, եւ խթանում անարգանք ծնողների նկատմամբ», եւս երկու Աստրիդ Լինդգրենի հեքիաթ, Թոմ Սոյերի արկածները, եւ երկու դասական հեքիաթ Պուշկինի հեղինակութեամբ։
http://www.zakon436.ru/stop_books.php
#ֆեյսփալմ #խօսքի֊ազատութիւն #ազատութիւն #ռուսաստան #խսհմ #սովետ #գրականութիւն #ռեպրեսիաներ #մարկ֊տվեն #թոմ֊սոյեր #Աստրիդ֊Լինդգրեն #Կարլսոն #գրականութիւն
#փաստօրէն, թարգմանելու են վերջը ջինսերի սերունդը՝ http://www.aravot.am/2014/06/05/467499/
#գիրք #գրքեր #ջինսերի֊սերունդ #ჯინსების-თაობა #գրականութիւն
Նորը՝ վամպիրների կեանքում։ Միրյանա Նովակովիչի վէպը՝ «Վախն ու նրա ծառան»։
Պատմութիւն աւստրիական կայսերական յանձնաժողովի մասին, որ ժամանում է Բելգրադ, վամպիրների մասին շշուկները ստուգելու նպատակով։ Այդ, կայսերական արխիւներում իրօք տեղ գտած պատմութիւնը Նովակովիչը խառնում է ֆանտաստիկ միստիկայի հետ, դարձնելով սատանայ վէպի գլխաւոր հերոսին՝ Վիեննայից պատկառելի ազնուականին։
Օտտո ֆոն Հաուսբուրգ կոմսը ծառաների հետ ժամանում է Բելգրադ։ Քաղաքի շրջակայքում վխտում են վամպիրները՝ առնուազն տեղի բնակիչները դրանում համոզուած են։ Սակայն աւստրիական իշխանութիւնը չի հաւատում շշուկներին․ գահապահի կինը՝ դքսուհի Մարիա Աւգուստան տառապում է անպատասխան սիրուց, գահապահը զբաղուած է որսով, իսկ կոմս ֆոն Հաուսբուրգը՝ դքսուհիով։ Ոչ մէկին չի հետաքրքրում, որ կոմսը իրականում սատանայ է։ Կենդանի մեռելներ փնտրելով ֆոն Հաուսբուրգն հետազօտում է շրջակայ գիւղերը, նրան խանգարում է վախը, բայց վախենում է նա ոչ վամպիրներից։ Վախը չի լքում իր ծառային, իսկ ծառան՝ իր Վախը։
http://www.svoboda.org/content/article/25368006.html http://www.svoboda.org/audio/Audio/1158030.html
#գրականութիւն #վախ #ծառայ #գիրք #միրյանա֊նովակովիչ #վէպ #վամպիր #վամպիրներ #պատմութիւն #առեղծուած #ֆանտաստիկա #միստիկա #բելգրադ #սատանայ #կոմս #յանձնաժողով #հետազօտութիւն
— Ես մի պրոֆեսորի ամառանոցն էի հսկում,— պատասխանեց շունը։— Պրոֆեսորը կենդանիների լեզուն էր ուսումնասիրում։ Այդ ժամանակ էլ հենց սովորեցի։
— Դա երեւի իմ պրոֆեսորն է,— բղավեց կատուն։— Սյոմին Իվան Տրոֆիմովիչը։ Նա կին ուներ, երկու երեխա եւ մեկ տատիկ՝ ավելը ձեռքին։ Ու միշտ զբաղված էր «Ռուս—կատվերեն» բառարան կազմելով։
— «Ռուս—կատվերեն» չգիտեմ, բայց «Որսորդա—շներեն» կազմում էր։ Եվ «Կովա—նախրապաներեն» նույնպես։ Իսկ տատիկի ձեռքին է՛լ ավել չկա։ Նրա համար փոշեծծիչ են գնել։
— Միեւնույն է, դա իմ պրոֆեսորն է,— ասաց կատուն։
— Իսկ նա հիմա որտե՞ղ է,— հարցրեց տղան։
— Աֆրիկա գնաց։ Գործուղման։ Փղերի լեզուն ուսումնասիրելու։ Իսկ ես մնացի տատիկի մոտ։ Միայն թե մենք յոլա չգնացինք։ Ես սիրում եմ, որ մարդ ուրախ բնավորություն է ունենում՝ երշիկահյուրասիրողական։ Իսկ նա, ընդհակառակը, ծանր բնավորություն ուներ։ Ավելա—վռնդողական։
— Ճիշտ է,— հաստատեց կատուն,— բնավորությունն էլ էր ծանր, ավելն էլ։
աղբիւր
#մէջբերում #քաղուածք #զրոյց #գրականութիւն #գրքեր #քեռի֊ֆեոդոր #կատուներ #շներ #ռուսերէն #կատվերէն #շներէն #գիտութիւն #պրոֆեսոր #բառարան #տատիկ #յոլա
— Չգիտեմ,— ասում է Քեռի Ֆեոդորը։— Գուցե նրանով, որ կատուներն էլ են շերտավոր, նավաստիներն էլ։ Նրանց շապիկները շերտավոր են։
Կատուն համաձայնում է։
— Ինձ դուր է գալիս այդ ազգանունը՝ Մատրոսկին։ Ե՛վ ծովային է, ե՛ւ լուրջ։
Նա այնքան է ուրախանում, ազգանուն ունենալու համար, որ նույնիսկ ուրախությունից ժպտում է։ Ավելի խորն է ընկղմվում պայուսակի մեջ ու սկսում է փորձել իր ազգանունը։
«Հեռախոսի մոտ կանչեցեք, խնդրեմ, կատու Մատրոսկինին»։
«Կատու Մատրոսկինը չի կարող մոտենալ հեռախոսին։ Նա շատ զբաղված է։ Պառկած է վառարանին»։
Եվ որքան շատ էր փորձում, այնքան ավելի էր հավանում իր ազգանունը։
աղբիւր
#մէջբերում #քաղուածք #զրոյց #գրականութիւն #գրքեր #քեռի֊ֆեոդոր #կատուներ
— Դու էլի՞ սկսեցիր գլխիդ զոռ տալ… Երեխայիս փչացրել ես… Ահա թե ինչ կասեմ։ Եթե այդ կատուն քեզ շատ է դուր գալիս, ուրեմն ընտրիր՝ կամ ես, կամ նա։
Հայրիկը նախ նայեց մայրիկին՝ ապա՝ կատվին։ Հետո՝ նորից մայրիկին, ապա՝ կատվին։
— Ես,— ասաց,— քեզ եմ ընտրում։ Քեզ արդեն վաղուց եմ ճանաչում, իսկ այդ կատվին առաջին անգամ եմ տեսնում։
աղբիւր
#մէջբերում #քաղուածք #զրոյց #գրականութիւն #գրքեր #քեռի֊ֆեոդոր #ընտանիք
— Կխանգարի,— պատասխանեց մայրիկը։— Հապա մի մտածիր, ի՞նչ օգուտ ունենք այդ կատվից։
Հայրիկն ասաց․
— Ի՞նչ օգուտ պիտի ունենանք։ Որեւէ օգուտ ունե՞ս պատից կախված այս նկարից։
— Այդ նկարից,— ասաց մայրիկը,— շատ մեծ օգուտ կա։ Քողարկում է պաստառի վրայի անցքերը։
աղբիւր
#մէջբերում #քաղուածք #զրոյց #գրականութիւն #գրքեր #քեռի֊ֆեոդոր #ընտանիք
հետազօտութիւն են արել, ըստ որի գեղարւեստական գրականութիւն կարդալը ուժեղացնում է էմփաթի֊ն։
http://www.svoboda.org/audio/Audio/1094118.html
Մեկնաբանողերից մէկն գրում է՝ ինչ լա՜ւ է, որ էմփաթին է բարձրացնում, թէ չէ մէկ էլ տեսար գտնեին, որ ճնշումն է։
#ռադիո #ազատութիւն #գրականութիւն #հետազօտութիւն #զարգացում #հոգեբանութիւն
Ա. Նիկողոսյանի խոսքով՝ այս տարի կա 3 ավանդական «բեստսելլեր»՝ Հենրի Միլլերի «Խեցգետնի արևադարձը», Ջորջ Օրվելի «1984»-ը և Էլիֆ Շաֆակի «Ստամբուլի բիճը»: Ըստ գրականագետի՝ այդ գրքերին չեն զիջում և զուգահեռ քայլում են Արամ Պաչյանի և և Հրաչյա Սարիբեկյանի գրքերը: Նշենք, որ Հայաստանում «բեստսելլեր» գրքերի տպաքանակը 500-ն է: Օրինակ՝ Միլլերի գիրքն այս տարի վաճառվել է 120 հատ:
Ա. Մարտիրոսյանի ասելով՝ վերջին մեկ ամսվա ընթացքում արագ վաճառվում է Օրվելի «Անասնաֆերման»: «Ու ամենակարևորը «Անասնաֆերմայի» դեպքում այն է, որ այսօր Հայաստանը գտնվում է հենց էս անասուն վիճակում, այսինքն՝ 1949 թ. մահացած գրողն այսօրվա Հայաստանը կարողացել է նկարագրել»,- նկատեց Ա. Մարտիրոսյանը:
«Տարին դուխով փակենք»
#գրականութիւն #հրատարակչութիւն #1984 #Անասնաֆերմա #Ջորջ֊Օրուել #Օրուել #Հենրի֊Միլլեր #Խեցգետնի֊արեւադարձը #Ջորջ֊Օրվել #Օրվել #Էլիֆ֊Շաֆակ #Անտարես #Արմեն֊Մարտիրոսյան #Երեւան #գրքեր
Տեսնէս Վիյ֊ը հայերէն թարգմանւա՞ծ է։ Մեծ հաճոյքով կլցնեմ այն առցանց։ Կարծէս ժողովածուներ կան, թարգմանւած է՝ «Երեկոներ Դիկանկայի մերձակա խուտորում», տեսնէս Վիյը կա՞։
#Գոգոլ #Նիկոլայ֊Գոգոլ #գրականութիւն #վիյ
ուրեմն, ես մի քանի օր առաջ կարդացի Անասնաֆերման հայերեն։
Այնքան լավ թարգմանություն է արել Արտաշես Էմինը, որ թվում է, ռուսերեն տարբերակը կարդալ չի լինում, անհամեմատ ավելի անհամ է։ Իսկ հայերենում, միայն անունները ինչ լավն ել՝ Ձնագնդին(Snowball), Դմբուզը(Boxer), Զռանը(Squealer), Մովսեսը…
Ու հետաքրքիր է նկատել, որ դա առաջին անկախ Հայաստանի հրատարակություններից է(1991), երբ արդեն կար հնարավորություն թարգմանել այդպիսի գրքեր, ու թարգմանել բնօրինակից։
Ինձ թվում է, որ Անասնաֆերման գուցե եւ 1984֊ից ավելի կարեւոր է։ Որովհետեւ երկրորդի դեպքում մեզ ցույց են տալիս հասարակություն ուր արդեն սաղ վատ է, ու մարդիկ չեն հավատում, ո՞նց կարող էին այնտեղ հասնել։
Իսկ Անասնաֆերման այն մասին է, ինչպես այստեղից, հետո այնտեղից գայկաները ձգելով, աստիճանաբար եւ աննկատ քչից շատից լավ հասարակությունը, ուր ամեն անդամի բարեկեցությունն ու զարգացումն են նպատակ, վերածվում է տոտալիտար վարչակարգի։
Ի՞նչն է կարեւոր։
Ա․ Անասունների անգրագիտությունը։ Եթե անասունները ավելի զարգացած, ու ավելի գրագետ լինեին, իրենք կկարդային ու կհիշեին Յոթ Պատվիրանները, իրենք կհասկանային, որ իրենց ստում են, իրենք կհասկանային ով է Զռանը իրականում։
Բ․ Փաբլիկ Ռիլեյշնս։ Նապոլեոնը լավ հասկանում էր, որ մինչեւ մի պահ, նա կարիք ունի հասարակության աջակցության։ Ու այդ պատճառով է որ, չնայած վերացրեց Միտինգները, այսինքն ժողովրդավարությունը, սակայն միշտ ուղարկում էր Զռանին՝ իր քայլերը մեկնաբանելու ու բացատրելու համար։ Ստեղ կրկին այն մասին, որ եթե մի քիչ զարգացած ու խելացի լինեին, չէին հավատա, եւ այն մասին, որ եթե նույնիսկ չապստամբեին, բայց միայն հրապարակային եւ բոլորով անհամաձայնություն հայտնեին, Նապոլեոնը ստիպված կլիներ, եթե ոչ՝ կորցնել իշխանությունը, ապա գոնե երբեմն իրենց կարծիքը հաշվի առնել։
Որովհետեւ այդ լեզուն են հասկանում իրենք։ Այդ թվերի լեզուն։ Նաեւ շատ կարեւոր է, որ երբ հավերը ապստամբեցին, նրանց բողոքը արագ ու հեշտ կասեցվեց վարչակարգի կողմից, որովհետեւ այլ անասունները, չէին աջակցում հավերին, չէին ընդունում իրենց բողոքը որպես սեփական բողոք։ Իրենք չէին հաստանում, որ այսօր՝ հավերը, վաղը՝ իրենք։ Չէին հաստանում, որ այսօր՝ Թեղուտի գյուղացիների տները՝ վաղը՝ Բյուզանդի, վաղը չէ մյուս օրը՝ Աբովյանի։ Այսօր՝ էմոները, վաղը՝ ակնոց կրողները։
Ու ստեղ վարչակարգին շատ կարեւոր է անհանդուրժողականությունը՝ տարբերվողների նկատմամբ, ու առաջին հերթին ամենատարբերվողնեիր՝ ասենք գեյերի, դա անում էր հենց սկզբից Հիթլերը, հիմա անում է Պուտինը։ Անհանդուրժողականությունը շատ լավ մարկեր է՝ որ հասարակության մեջ ես ապրում, բռնատիրական, թե ազատ, քանի որ դա է իրենց միջոցը մեզ կոնտրոլ անելու։
Նաեւ կարեւոր փաստ է, որ Նապոլեոնը վերցնում է շների ձագերին ու դաստիարակում ինքնուրույն։ Հիշո՞ւմ եք, ի՞նչ են ասում ոստիկաններին մարդիկ հավաքների ժամանակ․ «Դուք հայր, մայր, քույր ունե՞ք»։ Որովհետեւ դա չնայած հիմար ու մանիպուլատիվ հարց է, այն բնական է։ Ո՞նց դու կարող ես դուրս գալ ժողովրդի դեմ, եթե դու իրենց պես մոտիկներ ունես։ Դա հասկանալի չէ մարդկանց։ Ու այդ պատճառով է, որ մանկատների երեխաները լավ ԿԳԲ ակտիվիստներ են լինում։ Ու ինչքան շատ մենք իրենց որդեգրենք ու մեծացնենք ընտանիքներում, այնքան լավ հասարակության մեջ կապրենք։
Ի դեպ, ընտանիքների մասին։ Պատահաբար չէ, որ բոլոր հակաուտոպիաներում, եւ Հաքսլիի մոտ, եւ Օրուելի, ընտանիք կամ չկա, կամ այն կազմվում է իշխող կուսակցության կողմից։ Ինչի՞։ Ինձ առաջ դա խանգարում էր, ինձ թվում էր, որ դա ասենք Օրուելի պոպուլիստական քայլն է, որ եթե մարդիկ դեռ համաձայն կլինեն, որ խոսքի ազատություն չլինի, իրենք կսարսափեն, որ սեքսը վերացվում է, ու պարտնյուրի ընտրությունը այլեւս իրենցը չէ։ Հիմա գիտեմ, որ նա պոպուլիստական քայլերից հեռու էր։ Պարզապես նկարագրում էր գրեթե կատարյալ տոտալիտար մեքենա։ Իսկ տոտալիտար մեքենայի խոցելի տեղը՝ ընտանիքն է։ Ո՞րտեղ կար խոսքի ազատություն ԽՍՀՄ֊ում։ Ճիշտ է, խոհանոցներում։ Երեխաները իրենց մոտիկների՝ ծնողների, բարեկամների, նրանց հետ, ում հետ կապ ունեն, իրենց ցավը ընդունում են, որպես սեփական ցավ։ Ու դա շատ է ազդում անձի ձեւավորման վրա։ Անգիտակցաբար։ Այսինքն, կատարյալ տոտալիտար վարչակարգում պետք է այդպիսի պատահականություններ, ինչպես ընտանիքը չլինեն, ու երեխաները դաստիարակվեն պետության կողմից միայն։ Իսկ ոչ սանկցիոնացված սեքսը պետք է արգելվի ու խիստ պատժվի։
Հիմա պատվիրանների մասին։
Ինձ թվում է, որ Պատվիրանները լավ կազմված չէին։ Օրինակ, կարեւոր չէ, մարդու հագուստ օգտագործում ես, թե չէ։ Օրինակ, խոզերից մեկը ուներ գլխարկ, որը պաշտպանում էր նուրբ ականջները արեւից։ Ինչո՞ւ չպաշատպանել։ Ինչո՞ւ չունենալ կոնտակտներ մարդկանց հե՞տ։ Կարծում եմ, որ մարդկանց պետք էր փոխել, փաստի առաջ կանգնեցնելով՝ մենք կանք, մենք ապրում ենք նույն տարածքում, ու այլ կերպ ենք ապրում, մեր ձեւով, ու կա երկու ելք, կամ իրար վերացնել, կամ պայմանավորվել ինչպես ենք ապրում, ու երբեմն համագործակցել։ Օրինակ, պայտերը իրենց պետք էին, չէ՞, իսկ արտադրել ինքնուրույն չէին կարողանում։
Իսկ «երկու ոտք վատ, չորս ոտք լավ» ապտահայտությունը առհասարակ ռասիստական է։
Ես կարծում եմ, որ Պատվիրաններում պետք է գրված լիներ այն մասին, որ անասունները իրենք, ժողովների եւ քվեարկությունների միջոցով են ընտրություն կատարում։ Ես կարծում եմ, որ գուցե պատվիրաններում, ինչպես եւ ԱՄՆ սահմանադրության մեջ, վատ չէր լինի, որ տեղ գտնի ռազմական ապստամբության իրավունքի մասին կետ։ Ու անվճար կրթության եւ բժշկական սպասարկման իրավունք հայտարարվեր։
Գրքում շատ լավ է ցույց տված այն, ինչի մասին եւ ասում է Խոմսկին։ Սովետում նույնպես կապիտալիստական համակարգ էր։ Առանց մրցակցություն, ուր մեկ մեծ եւ աբսոլյուտ կապիտալիստի դերը կատարում էր «պետությունը»։
Ո՞ւմ է հիշեցնում Ձնագնդին։ Բնական է, որ Տրոցկուն։ Հա՞։ Բայց ինձ ակամա հիշեցնում է Տեր֊Պետրոսյանին։ Խելացի լիդեր, ով հաղթել է Գոմի Ճակատամարտը։ Եվ ում մասին հետո կասեն, որ նա ոչ միայն չի հաղթել, այլ եւ ամեն ինչ արեց տապալման համար, իսկ հաղթանակը իրենից անկախ եղավ։ Իսկ Նապոլեոնից անկախ եղավ Հողմաղացի Ճակատամարտի հաղթանակը, եթե այն հաղթանակ անվանել կարելի է։ Ու ես չեմ կասկածում, որ մեր երկրորդ ռազմական ընդհարումը եթե լինի, այլ նույնսիսկ Հողմաղացի ճակատամարտի պես «հաջողակ» լինելու շանսեր չունի։
Ձնագնդուն հեռացրին Հողմաղացի մտքի պատճառով, կարծես։ Տեր֊Պետրոսյանը գնաց այն պատճառով, որ քննարկում էր փուլային ու փաթեթային տարբերակները, որոնք հետո սկսեցին իր հետնորդները, Զռանի՝ Հ1֊ի միջոցով մեզ բացատրելով, ինչու։
Եվ մենք հավատացինք, այսինքն, ես հիմա հանդիպում եմ մարդկանց, ում վրա պրոպագանդան ազդել է, ու ով մտածում է, որ մենք հիմա շատ ավելի լավ վիճակում ենք, բանակցությունների մասին է խոսքը, քան իննսունականների վերջում։
Այսինքն, իհարկե, ես չեմ ասում, որ Տեր֊Պետրոսյանը անթերի է, ես հիմա այն մասին եմ, որ այն ժամամանակվա վատ կողմերը հետո սկսեցին չափազանցվել, իսկ նվաճումները՝ ոնց որ իր հետ բնավ կապ չունեին։
Նաեւ երկու բառ Անասնաֆերմա անունով մուլտի եւ ֆիլմի մասին։ Ֆիլմը 1999 թվի է։ Այնտեղ վերջում կատարվում է ապստամբություն, բայց ոչ թե տիրում է ժողովրդավարություն, այլ գալիս են նոր տերեր, ով «լավն ել»՝ ուրախ, ռոքնռոլշիկ ամերիկացիների տեսքով։ Այդ ֆիլմի շուկան գուցե պոստ խորհրդային ժողովրդներն են, մեզ ասում են՝ եկեք այն վատ տիրոջ տեղը ունեցեք լավ տեր՝ ամերիկարի։ Ու դրանով մեզ վախեցնում են եւ ՌԴ֊ում եւ ՀՀ֊ում՝ գոսդեպով։ Ու գիտեք, չեն հասկանում, երբ ասում ես՝ չեմ ուզում ոչ ՌԴ ոչ ԱՄՆ դիրքորոշում, ես ԱՄՆ֊իստ չեմ, այ մարդ։
Ու սուտ է որ խոսքի ազատությունը կբերի ՄՆ֊ի ծառա դառնալու, չէ, իրական ազատությունը բոլորից՝ եւ ՄՆ֊ից, եւ ՌԴ֊ից ազատության մասին է։
Իսկ հիսուն չորս թվի մանակական մուլտը շատ վատն է։ Չեմ ասում այն մասին, որ Ձնագնդուն ծաղրում են, իր ճառերը, գուցե դա իմ սուբյակտիվ ընկալումն է։ Բայց երբ անասունները աղավնիների միջոցով տարածում են լուր այլ ֆերմաների բնակիչներին ապստամբության մասին, իրենց չեն ընկալում, ու կենդանիները թռնում են իրենց հոգատար ֆերմերների գիրկը։ Պոզահարում են վատ ֆերմերներին, իսկ լավ ֆերմերներին սիրում են։ Ու դա այն մասին է, երեխաներ ջան, որ ժողովրդավարություն ու ազատություն չկա, կան լավ ու վատ ֆերմերներ միայն։ Այդպես է համոզում այդ մուլտը։
Այսինքն եթե ԽՍՀՄ֊ում Անասնաֆերման արգելված էր, ապա ԱՄՆ֊ում իր իմաստը աղավաղվում է ինտերպետացիաներով։ Իսկ բնօրինակը՝ գիրքը, ինչպես գիտսք, քինդլներից ջնջվել է։
Իսկ ՄՆ֊ում նույնպես աշխատում են այն ուղղությամբ, որ ընտրությունները լինեն ֆորմալ, մարդիկ մտածեն որ ընտրում են, այն հույսով, որ մինչ լափի ամանը հարաբերական լիքն է, անասունները ռազմական ապստամբության իրավունքից չեն օգտվի։ Բայց նրանք գիտեն, որ այն կա, քանի որ կարդալ գիտեն, ու կարդում են։
Ստեղ լրիվ այլ հարց է առաջանում՝ այն մասին, որ հիերարխիկ իշխանությունը միշտ փտում է, փտում է այն չափ, ինչքան մենք թույլ ենք տալիս։ Ու ինչ անել, որ այդպիսի հիերարխիաներ չլինեն, ես չգիտեմ։ Մտածել է պետք։ Որոշ օրինակներ, ինչ կարդացել եմ՝ համոզիչ չեն։
ու տենց
համացանցում մարդիկ հայտնվում են ու կորում։
նրանք հայտնվում են ֆորումներում, չաթերում, սոց ցանցերում, մատյաններում։ հետո կորում են։
հայտնվում են, որովհետեւ նրանց պետք է իմանալ որ «կան», պետք է կայանալ ու ճանաչվել խմբի մեջ։ պետք է, ի վերջո, պարտյոր գտնել։ չէ՞ որ ֆեյսբուքը սեռական բորսա է։
ոմանք մնում են։ մնում ու գրում են չնայած ընտանիք ունեն, չնայած աշխատանքը լիքն է, գրում են քնի հաշվին կորզած ժամանակում, երբեմն։
ինչի՞ են հեռանում նրանք, ով կորել են։ կորել են, որովհետեւ իրականում իրենց հետաքրքիր էր սեռական բորսայում գնում կատարել։ նրանք ցուցադրեցին հատկանիշների իրենց փաթեթը, գտան, ձեռք բերեցին, ու կորան։ այլեւս բան պետք չէ։
մնում են նրանք, ում հետաքրքրությունները ավելի լայն են։
ով գիտի, որ հասարակությունը իրենց պետք է, ում անհանգստացնում են այդ հասարակությունում իրադարձությունները, իրենց իսկ համար, իրենց շահերի պատճառով։ պարզապես մի քիչ ավելի խորն են նայում, գիտակցում են, որ իրենց կյանքը իրենց իսկ ընտանիքով չի սահմանափակվում ու ավելի բազմաշերտ է։
չեն լքում նաեւ այն մարդիկ ում էգոն միշտ շոյել է պետք։ եթե չհոգնեն սոցիալ շոյանքներից մի օր։ հոգնելը բարդ է, որովհետեւ փառքը անցողիկ է։ պետք է նոր միշտ բան անել/ասել, որ քեզ հասանելի շոյանքի փայը ստանալ։
էլի տարբեր ձեւի մարդիկ կան, բնականաբար։ կան կգբշնիկներ, կան լրագրողներ, կան մարկետոլոգներ, ում մասնագիտությունն է նետում օնլայն։
բայց երբ ես նայում եմ այն ամբողջ տեղեկատվության հոսքին, որ թափվում է համացանցում, ես ակամա մտածում եմ՝ գնայիք քոնթրիբյութ անեիք wikisource-ում։ Այնտեղով կայանայիք։ Երբ վիքիի «հաքաթոնը» եղավ, հատուկ լուսանկարում էի, որոգհետեւ համոզված էի, շատերը եկել են, որ իրենց լուսանկարները ցանցում հայտնվեն, որ նրանք ինչ որ բան են արել։ Իսկ իրականում վիքիների աշխատանքը աննկատ է հասարակության համար։ Ոչ ոք դրա համար չի շոյի։
Բայց կարելի է անել, կարելի է անել, ու շեյր անել ֆեյսբուքում։ Տեսեք, նոր գիրք եմ ավելացրել, կամ նոր հոդված։ Պարզապես բարդ է դա, ժամանակ է խլում շատ։
Ու չի գնահատվում։ Մի խոսքով էֆեկտիվ չէ որովհետեւ մենք տենցն ենք։
Մենք տենցն ենք։
Ես այսօրվանից wikisource-ին կփորձեմ ավելի շատ ժամանակ տրամադրել։
Այսքանը
ու տենց
ինչ հետաքրքիր՜ է։
այսօր միացրեցի վաղուուուց eztv.ca-ից առանց վճարելու փախցրած ֆիլմ, որը ձայնագրվել է Կուլտուրա ալիքից՝ Jimmy the Kid
2007-8-ին զվարճանում էի այդ չար ու վճարովի սերվիսից Կուլտուրայի հաղորդումներն ու ֆիլմերը ձրի քաշելով։
Նենց մի տեսակ հավես ու թեթեւ կատակերգություն է։
Առաջին իսկ կադրը՝ Դորթմունդերի դեմքն է։ Ու հետո զրույց, արդյոք Դորթմունդերը կսպանի իր թիմակցին թե ոչ։
Ես որ այդ անունը լսեցի, անմիջապես հիշեցի մի գիրք, որը տպագրված էր հիիիին «Սմենա» ամսագրում, ու որը վաղու՜ց կարդացել էի` զմրուխտ գողանալու մասին։
Մտածեցի որ լավ նիք է Դորթմունդերը, ասացի փնտրեմ տեսնեմ գուգլը ինչ կասի։
«Դորթմունդեր» հարցումով գուգլի բերած երկրորդ իսկ հղումը Դոնալդ Ուեսթլեյքի գրքերի հերոս՝ Դորթմունդերի մասին է։
Հոդվածի սկիզբը աչքի տակով արագ անցկացնելուց հետո ես որոշեցի փնտրել իմ ոչ գիտակցաբար հիշած գիրքը՝ «журнал смена изумруд» եւ անմիջապես ստացա «Проклятый изумруд» գրքի ալդեբարանի հղումը։
Դժվար չէ նկատել որ հեղինակը՝ Դոնալդ Ե․ Ուեսթլեյքն է։
Օքեյ, իսկ ո՞նց էր կոչվում ֆիլմը՞։
Երրորդ հարցում՝ «Jimmy the Kid»՝ երկրորդ հղումը տանում է ԻՄԴԲ-ի այս էջը։
Ի՞նչ ենք տեսնում։ Պարզվում է ֆիլմը նկարված է Ուեսթլեյքի գրքի մոտիվներով։
Այսինքն լսելով Դորթմունդեր անունը ես անմիջապես հիշեցի գիրքը որը կարդացել եմ չեմ հիշում երբ, ութսունականներին ու բնավ չեմ սխալվել։
Զարմանալի բան է մարդու հիշողությունը։ Փաստորեն Դորթմունդեր անունով այդ գրքին հղված գրառում կար իմ տվյալների բազայի մեջ։
Լավ նորություն․ իմացա որ Դորթմունդերի մասին լիքը գիրք կա, կարելի է կարդալ ։Ճ
ու տենց
ու տենց
![][1]
[Այստեղից ][2]Հիշեցնեմ, որ Մարիամի գիրքը Երևանում կարելի է ձեռք բերել Կորյունի փողոցի վրա գտնվող գրախանութում, բժշկականի դիմացը։ Շատ եմ խորհուրդ տալիս։
Այս գիրքը բնավ նման չէ այն ամենին ինչ ես վերջերս կարդացել եմ։ Ոճը յուրօրինակ ա և անսպասելի, գիրքը կարդացվում ա հավես, ու առանց պոկ գալու, զալպոմ։
Հա, մեկ էլ․ մենք Մարիամի հետ նույն փողոցներով ենք քայլում ու նույն օդն ենք շնչում։ Իմացե՛ք։ Եվ կարդացեք անպայման։ _ու տենց _
[1]: http://norayr.am/weblog/uploads/2012/04/mariam_petrosian_b.jpg
[2]: http://www.openspace.ru/news/details/17182/x: պրիվետ
me: ողջ լինենք
9 minutes
12:44 AM me: նդա
ինչ ասեմ
ուժեղներն են այս աշխարհի
իրանց կողքին կանգնողները
պետք է պարծենան
x: ահա
12:45 AM հետո էլ; զարմանում ենք թե խի ա մեզ դժվար աղջիկ կապելը
12:46 AM me: մասկուլին է տղեն հիրավի
12:47 AM միակ ու իսկական ալֆա որձն է
x: մի յուրատեսակ դորիան
🙂
me: ուրույն, կասեյի։ դորիանների դորիանը
12:48 AM լավ դորիանը լավ հարևանից լավն է
ու լավ դորիանը՝ անշունչ դորիանն է
12:49 AM x: սարը սարին չի հանդիպում, դորիանը դորիանին հանդիպում ա
12:51 AM me: դորիանը՝ աֆրիկայում էլ է դորիան
12:52 AM x: հանկարծ հայտնվում է դորիանը և նրանք խմում են պեպսի
12:53 AM me: աղետը մենակ չի գալիս, դորիանը ընդհանրապես չի գալիս
նույնիսկ մենակ
երկու դորիանին չլինել, իսկ մեկից չպրծնել
12:54 AM x: երբ դորիանը չի գալիս սարի մոտ, սարի մոտ է գալիս մուհամեդը
12:55 AM me: ինչքան դորիանին չկերակրես, միևնույն է դորիան է մնում
դորիանը գայլ չէ, չի փախչի անտառ
12:56 AM x: դորիանները և կուշտ են և կենդանի
12:57 AM me: և դորիաններն են կուշտ, և ոչխարները կենդանի
x: դորիանը (տվյալ դեպքում ես) հենց ա նկատի ուներ (ունեի)
12:59 AM me: դորիանին յուղով չես փչացնի
1:00 AM x: դորիանին ոչնչով չես փչացնի
1:01 AM փչացած դորիանը ծխում ա ոչտը ոտին քցած, մնացած բոլոր դորիանները չեն ծխում
me: սիրում ես դորիանին, սիրիր և սայլակները տանել
1:04 AM դորիանը գլխից ա փթում
1:05 AM x: դորանը կանգնի գեղ կկոտրի
me: բարի արա՝ դորիանին նետիր ջուրը
1:06 AM x: նույն ծաղկից դորիանը մեկ օձ է սարքում, մեկ մեղու
1:07 AM me: նա քիչ է, բայց իրեն դորիան են ասում
x: դորիան ՝ երկուսը մեկում
1:08 AM me: դորիանը՝ սաղ դորիաններին դորիան է
նստել դորիանին, սպասել թախտին
1:09 AM x: դորիաններին աշնանն են հաշվում
me: դորիանի տեղը դատարկ չի մնում
1:10 AM x: տաշած դորիանը քարին չի մնա
1:11 AM me: դորիանը արատ չէ
x: դորիան՝ մի քանիսը տուն տար
me: առանց աշխատանքի դորիանին լճակից չես հանի
1:12 AM x: դորիանին ոչ մի դեպքում լճակից չես հանի
me: պետք էլ չէ
1:13 AM նա այնտեղ իրան զգում է
ինչպես դորիանը ջրի մեջ․․․
1:14 AM x: եթե դու տեսնում ես դորիանին, դորիանը տեսնում է քեզ
եթե դու չես տեսնում դորիանին, դորիանը մեկ ա տեսնում ա քեզ
1:15 AM me: ահա քեզ տատիկ, և դորիանը
1:16 AM ամեն դորիանը իր ճահիճն է գովում
դորիանից բարձր չես թռնի
դորիանը մորաքույրը չէ
1:17 AM x: դորիանը փարիզից ?
me: դորիանին գերեզմանը կուղղի
1:18 AM մինչև որոտը չհնչի, դորիանը խաչ չի քաշի
x: ծառը դորիանից հեռու չի ընկնում
1:19 AM me: նվիրած դորիաններին ատամների մեջ չեն նայում
գործերը ընթանում են, դորիանը գրում
1:20 AM գործը դորիանից է վախեցած
յոթ դորիանների մոտ երեխեն առանց աչք է
x: կաշին դոիրանին չի փոխի
me: երեխան
1:21 AM դորիանին օրենքը գրված չէ
առանց դորիանի ծուխ չի լինում
երկու դորիաններին հետապնդես՝ ոչ մեկին չես բռնի
1:22 AM մեկ ծեծված դորիանի տեղը ոչ մի հատ չծեծված դորիան չեն տալիս
x: եթե դու հետապնդում ես դորիանին, իրականում դորիանն է հետապնդում քեզ
հազար ու մի դորիան
1:23 AM me: այն ժամանակ, երբ տղամարդիկ՝ իսկական տղամարդիկ էին, կանայք՝ իսկական կանայք էին, իսկ դորիանները՝ իսկական դորիաններ էին․․․
1:25 AM x: և հովհաննես մկրտիչ ասեաւ քանզի նա էր դորիանը և դորիանն էր նա
me: դորիանին դորիանով են զարկում
1:26 AM այսպես ասաց դորիանը
x: դորիանին դորիանով են հանում
me: դորիանների վրա ջուր են տանում
1:27 AM x: խմեք այս դորիանը քանզի դա իմ ջուրն է
me: ավելի լավ է դորիանը երկնքում, քան դորիանը բռի մեջ
դորիանը մեկ անգամից չէ կառուցվել
1:29 AM կոչել ես քեզ դորիան, մտիր կուզովի մեջ
x: վերևը դորիանը ներքևը դորիանը
1:30 AM դորիան՝ քո լավագույն ընկերուհին
me: դորիանը չէ որ անոթ է վառում
դորիանի մեջ չէ երջանկությունը
1:31 AM մի ասա դորիան մինչև չթռնես
x: *դորիանից բարձր չես թռնի
1:32 AM me: դորիանը չէ որ զարդարում է տեղանքը
բռնած չէ՝ դորիան չէ
բռնված չէ՝ դորիան չէ
x: տեղանքն է զարդարում դորիանին
1:33 AM me: մի ծնվիր դորիան, այլ ծնվիր չդորիան
այնքան վախենալու չէ դորիանը ինչպես թվում է
1:34 AM x: երբ սիրտդ դորիան է ուզում
1:35 AM քանի դորիանը սաղ ա քեռին պտի երեխա ուտի
me: մի անտառում երկու դորիան չեն ապրի
1:36 AM երկու դորիան մի տեղ չի լինի
x: սակայն մի դորիանը 2 տեղ կլինի
1:37 AM me: բոլոր դորիանները ստում են
x: միշտ կա ալտերնատիվ դորիան
1:38 AM me: դորիանը գերագնահատված է
1:39 AM «իմ սև սիրտը, քո վարդագույն դորիանը»
x: իմ սև դորիանը քո վարդագույն դորիանը
1:40 AM me: կարմիր դորիանը ծառից հեռու չի ընկնում
1:41 AM x: օձը որ օձ ա, դորիանը կաշին չի փոխում
1:42 AM me: դորիանին լսող է պետք
որտեղ հաց, այնտեղ դորիան
1:44 AM x: որտեղ դորիան, այնտեղ արյուն ու կսկիծ
1:46 AM me: դորիանը ապրել է, դորիանը ապրում է, դորիանը ապրելու է
x: բոլորի մեջ ապրում է դորիանի մի մասնիկը
me: ոչ բոլորի
1:47 AM սակայն
1:48 AM x: please follow the channel styling guides #srfm #dorian
me: դորիանը՝ մարդ և շոգենավ
1:50 AM x: ես եմ քո դորիանը, արի ինձ կեր
me: դորիան և դորիան՝ մենք հոգում ենք ձեր և ձեր երեխայի առողջության մասին
1:51 AM Ռուդոլֆը ընդդեմ Դորիանի
Դորիանը ընդդեմ Դորիանի
1:52 AM դորիանը սկսում է և պարտվում
x: դորիանը երբեք չի պարտվում
me: դորիանը երբեք չի ստում
1:53 AM ճանաչել զիմասնություն և դորիանին հանճարո
1:54 AM ոչ ոք չի գրկում դորիանին
ինչպես դորիանը վանդակում
1:56 AM մեկ դորիանը դորիան է, իսկ երկու՝ երկու դորիան են
1:57 AM որոնք մեկ անտառում չեն ապրում
դորիանը պետք չէ
x: ընդհանուր դեպքում մեկ տեղում
1:58 AM ըստ դորիանների անհամատեղելիության թեորեմի
me: եթե դորիանին չափել, իսկ հետո տանել տիեզերք և կրկին չափել, նա չի փոխվի
1:59 AM բայց չաթումները կփոխվեն
x: դորիանտ ՝ վարիանտ չունես
դորիանի ինվարիանտության մասին թեորեմը
me: կամ նա կփոխվի իսկ չափումները՝ ոչ
դորիանը՝ դեվիանտ չէ
2:03 AM eval (dorian) կարող է բերել անկանխագուշակելի հետևանքների, և ընդհանուր առմամբ, կոլլայդերը շատ ավելի անվտանգ է
հարվածենք դորիանով ճանապարհների որակին
2:05 AM դորիանը և նրա դերը ռուսական հեղափոխության մեջ
2:06 AM x: իսկ դուք տեսել եք ցարական դորիան
2:07 AM me: իսկ դուք գիտե՞ք թե ինչոց էր զբաղվում դորիանը հեղափոխությունից առաջ
գնացե;ք և հարցրեք
2:08 AM գնացե՛ք և հարցրե՛ք
և ձեզ կպատասխանեն, որ դորիանը կույր էր
անառակ դորիանը վերադառնում է տուն
դորիան դորիանու ռոզն
2:09 AM x: եթե դորիանը քո թշնամին է, չի նշանակում դու իմ բարեկամն ես
me: քո դորիանի դորիանը իմ դորիանը չէ
x: եղիր իմ դորիանը
2:10 AM me: ամեն մեկին տրված չէ դորիան լինել
դորիան ծնվածը թռնել չի կարող
x: ոչ ոքի տրված չէ դորիան լինել
me: բացի դորիանից
x: բայց և դորիան չէ ամենն այն ինչ չի թռչում
2:11 AM me: դորիան չեն դառնում, դորիան ծնվում են
2:12 AM x: մի դորիանը գարնան գալու հետ կապ չունի
2:13 AM me: Աստծունը՝ աստծուն, կեսարինը՝ կեսարին, դորիանինը՝ դորիանին
2:15 AM x: վիվա դորիան
2:17 AM me: կարմիր թելով է անցնում դորիանի ուրվականը եվրոպայով
ոչ
ուրվական է զբոսնում եվրոպայում
դորիանի ուրվականը
x: ծանր ինդուստրիալ դորիանը երբեք չի քնում
2:18 AM me: դորիանները չեն քնում
չեն խմում
չեն ուտում
զուգարան չեն գնում
միայն արյուն են խմում
կույսերի
2:19 AM և քրիստոնյա երեխաների
այն էլ ձևի համար
ձևական են դորիանները
2:20 AM դորիանի անունը տուր, փայտը առ ձեռքդ
2:22 AM դորիանը սպանում է իր որդուն
2:23 AM դորիանը օրինակելի ամուսին էր
դորիանը կանանց չէր դավաճանում
2:27 AM դորիանը տանջվում էր փտախտից
դորիանը փտախտից պարկեց
դորիանը ծառայում էր բյուրոկրատ
դորիանը բյուրոկրատ էր
Չնայած դորիանը հրշեջ էր
Նրան տվել են ֆիլն ամել
2:28 AM կարդինալն ու դորիանը՝ ուժ են
6 minutes
2:35 AM me: երբ դորիանը պետք է լռի
_ու տենց_русскоязычное (русскочитающее) население потенциально (да и фактически, думаю) самое начитанное в мире.
потому, что авторские права и интеллектуальная собственность не так строго соблюдаются, особенно, скажем на lib.rus.ec 🙂
а опубликовать даже Хэмингуея на Гутенберге нельзя, так как не прошло 70 лет со дня его смерти
Արմիկ, Արմիկ,
Դու տղայի ունես մարմին,
Բարակ մարմին,
Կրակ մարմին, –
Որպես եղեգ գարնանային…
Ախ, կուզեի մոտս գայիր, –
Բարակ մարմինդ տայիր,
Քեզ գգվեի, դողայի,
Գիրկս առած քեզ դող տայի
Որպես քնքուշ մի տղայի…
Արմիկ, Արմիկ,
Դու շրթունքներ ունես կարմիր, –
Հաստ շրթունքներ կրքաբորբոք,
Ամռան արև, կրակ ու շոգ…
Քո շուրթերի հուրը կարմիր…
***
Արմիկ, ուզում եմ, որ գաս
Շորերըդ հանես –
Եւ մերկ նըստես վըրաս –
Համարձակ անես,
Ինչքան չքնաղ կլինես
Երևի դու մերկ.-
Փոքրիկ մանկան նման,
Հասուն-ինչպես բերք։
Արմիկ, ուզում եմ քեզ հետ
Մեն-մենակ լինեմ,
Հետո քեզ շինեմ…
Գրկեմ մարմինդ տկլոր,
Որ տեգիս
Հպվեն կոնքերդ կլոր…
***
Արմիկ, լինես կարծես դու
Մի չքնաղ տղա-
Ախ մերկացիր հլու,
Եղեգիս հետ խաղա…
Եւ այնքան եմ քեզ ուզում,
Այնքան, այնքան…
Թող ինձ կիզե քո լեզուն,
Անի արնաքամ…
Մերկ տեգս ձգիր,
Ես կրքից հարբած,
Քսեմ ոռիդ, պցիդ
Կլիրս-թաց…
Ես էլ ուզում եմ քեզ պես
Տկլոր լինեմ,
Գրկեմ մարմինդ հրկեզ
Ոռիցդ քունեմ…
******
Մերկ՝ պառկեցիր ոսկեզօծ*
Վագրի մորթու վրա…
Արեգակի պես կիզող,
Կարմիր կրակ!..
Մոտենայի ես ծածուկ,
Գգվեի վերից –
Եւ տրվեիր կամացուկ
Շշնջալով «մեռի՜ր»…
******
Մանկական կոնքերիդ վրա
Արևը հինա է դրել, –
Դու շոգ ես, կեսօր հուրհրան,
Մանկիկ իմ հրե…
Արև ես, հինա ես, արևելք ես, –
Երգերիս ջրցայտքի ներքո
Նվիրի՛ր ինձ մարմնիդ արևելքը
Որ անեմ քեզ կրքով ու երգով!..
******
Էլի իմ դեմ է պատկերդ,
Էլի ուզում եմ ես քեզ,
Էլի թեքվում են մտքերս
Դեպի մարմինդ հրկեզ։
Էլի սուզում եմ իմ մտքում
Նիզակս հուր քո մեջ, –
Նվաղում ես դու կիսաքուն
Գգվանքներով քո շեջ…
******
Ափերիս մեջ ծծերիդ
Նռները հասուն
Թույլ տուր համբուրեմ կոնքերիդ
Հաշիշը սուրբ…
Ափերիս մեջ ծծերիդ
Նռները շոգ
Սեղմի՛ր ինձ տոթ կոնքերիդ
Կողովը բորբ…
Թույլ տուր սուզվեմ կոնքերիդ
Ակունքը տոթ –
Ափերիս մեջ ծծերիդ
Նռները շոգ!..
******
Ես կուզեի քեզ տեսնել
Մաքուր ու մերկ, –
Ցոլքերի տակ լուսնի,
Եվ որպես երգ
Փարվել կլոր կոնքերիդ
Ծծել անհագուրդ
Գգվանքները քո հրե,
Մաքուր ու լուրթ։
******
Ախ, կուզեի՝ կանգնեիր
Ձգված, ինչպես լար,
Եվ գգվանքով կոնքերիդ
Հպվեիր հար՝
Քիչ նայելով դեպի ետ՝
Հայացքդ՝ կիրք, –
Եվ քեզ կիզեր, ինչպես նետ,
Նիզակըս պիրկ!..
******
Օ, թագուհի՝ կովբոյի
Շորերով!
Տուր շրթունքները քո ինձ,
Տուր քո սափորը սիրո…
Ծծի՛ր անհագ իմ մաքուր
Նիզակը կեզ!..
Եվ երաստանըդ ինձ տուր
Որ թռցնեմ քեզ…
******
Դու կովբոյի շորերով
Աղջիկ ես չար.
Ես ցանկանում եմ գերող
Կոնքերդ հար…
Նստիր, անհագ ծնկներիս
Կոնքերդ դիր
Ու մերձեցիր իմ հրին
Ընտիր!
******
Տուր ինձ ծծերը քո,
Տուր կոնքերը քո վառ,
Թող արբենամ քո կրքով
Անմար։
Ախ, Հաֆըզի նման քեզ
Կուզեի շինել
Քո կոնքերի հրակեզ
Արահետից նեղ!
******
Որպես արքա Իրանի
Ավազանում իմ մաքուր
Քանի՜ անգամ քեզ, քանի՜
Կառնեի, քույր!
Կլիզեի կոնքերիդ
Սափորը թեժ –
Կվառվեի քո հրով
Անվե՜րջ, անվե՜րջ…
*Այս շարքը տրամադրել է Արտաշես Էմինը Գևորգ Էմինի արխիվից։
в комментариях к предыдущему посту я пытался объяснить, что фото вовсе не грустное, я в нем лишь вижу определенный смысл.
и я подумал, что я вообще не люблю книжки, фильмы, фото, которые имеют целью просто сказать, что вот это плохо. Вот плохо. И жизнь тяжелая, плохая и несправедливая штука. Я раньше говорил, что делаю жизнерадостные вещи, и они не ценятся, так как не поднимают, не рассказывают, не относятся к проблемам. Особенно популярным, “модным” проблемам.
Как пример книжки, которая “просто давит” я впоминаю книжку одного серба. Не Петрович, и не Панич. Не помню, как его зовут.
Одна из книжек называлась “Темная комната”. Не помню, та ли это.
Вкратце опишу сюжет. У главного героя скончалась мать. На похоронах он встречает Марию, свою стааарую знакомую, они еще в детстве играли вместе. Он гостил у ее дедушки, когда был маленький. Ее мать имела любовника на стороне, в конце концов разошлась с отцом, и видимо, она это тяжело переживала. Отец вроде ни в чем виноват особо не был. Просто не кружил ей голову, как тот другой.
Помню эпизод из воспоминаний главного героя о лете, проведенном с Мари, как они вместе ловили рыбу. Наловили ведро карасей.
И она сказала: “давай их отпустим”. “Давай” – согласился герой. Мари сломала позвоночник каждой из рыбок, и выкинула их в речку.
Ну вот, у главного героя умерла мать, оставила ему квартиру с больной собакой. Он увидел Мари, удивился, что она пришла на похороны лишь потому, что ей попалось на глаза маленькое извещение о смерти в газете
Они начинают встречаться. Они счастливы вместе. Он ремонтирует квартиру матери, выкидывает старую мебель, покупает новую. Они вместе ее ремонтируют, в перерывах занимаясь любовью. Но – она всегда убегает к мужу, и редко остается на ночь.
Обещает, что уйдет от него. Он послушно ждет. Пару раз (не то раз) к нему наведывается муж, рассказывает, что он ее очень любит, она тоже, казалось. Что у них хорошая семья, просит не мешать. Герою, конечно это не понять. Вообще, читателю это не понять, пока он не был на месте полинутого мужа, потому, что он видит лишь романтическую историю, возвращение старой детской любви, и надежду. Какой-то муж тут вообще не вписывается. Его хочется просто выкинуть, игнорировать. Нету его.
Откуда он вообще взялся? Как так могло получиться, что он есть?
Потом к нему приходит Мари. Она объясняет, что не может с ним быть. Потому ли, что вот ее мать ушла от отца, а она не уйдет – не помню, не то не так отчетливо описано.
Они оба хорошие, и она обоих любит, может, даже, его любит больше, но она не может поступить так с мужем.
А он у нее тоже хороший. И старый.
И она остается с мужем, что воспринимается главным героем, как трагедия, конец жизни. Он не может более оставаться в той квартире, которую они вместе готовили для совместной жизни, оне не может видеть тот диван, на котором они занимались сексом.
В это время и так больной собаке матери становится все хуже. И она мучается. Ему ничего не остается, как отвезти ее усыпить.
Он возвращается от ветеринара, кажется с трупом собаки в машине, кажется, хоронит ее. Ему на душе паршиво, погода, дождь с ветром тому способствуют. Так книжка и заканчивается.
Типа все, что могло плохо пойти, плохо. Мне так казалось раньше. Я раньше воспринимал книжку, ближе относясь к главному герою, так как киижка написана про него, с его воспоминаниями и переживаниями. Теперь я лучше понимаю Мари и могу посмотреть на произошедшее с ее стороны.. Ей ведь тоже нелегко. И книжка не притянута за уши, просто так бывает. Такова жизнь. И сейчас, вспомнив про эту книжку, я понял, что она не такая уж маньяцко-дурацкая, как мне казалось раньше. Даже, кажется, близка и понятна мне. И вовсе не про ‘все так плохо’. А про бытие
Черт, может мне Достоевского перечитать? Я его тоже маньяком считал раньше.
Когда-то давно в незапамятные времена, когда мне чудом перепал инет, я почитывал сценарии на вгиковском кажись сайте․ Там я нашел очень интересного писателя, сценатиста – Эдуарда Резника․ Связавшись с ним, попросил разрешения создать неофициальную страничку для фринет юзеров с его рассказами․ Странички давно нет, она [доступна в archive.org][1] по запросу http://freenet.am/~reznik
Upd. Восстанавливать ее не имеет смысла, так как это было зеркало специально для фринет пользователей, а интернет уже общедоступен.
Хочу поделиться одним из рассказов – про незабываемого Электрошу и незабываемую фразу ‘И помни, что лишение свободы всегда соседствует с лишением жизни‘
Музыкальное образование
Мы, евреи, гордимся своей традицией в любых обстоятельствах давать детям хорошее образование. Мы с гордостью рассматриваем всемирную статистику, демонстрирующую, что всюду евреи – самая образованная нация. Мы отдаем своих детей в специальные школы, в музыкалные, художественные, спортивные, и так далее, а потом в институт или университет, а потом в аспирантуру. Но разрешите задать вам простой вопрос – а детей вы спросили? Нет, я согласен, без минимальной дисциплины и даже диктатуры никакое еврейство невозможно. Если мы будем спрашивать детей, они нам такое устроят, что власть родителей быстро перейдет к детям. То есть, само по себе, это ничего страшного, при условии, что если бы действительно к детям. Но история нам показывает, что, при переходе власти от одного к другому, она, по дороге, как правило, попадает в некие третьи, случайные руки. И тогда становится совсем плохо. Поэтому лучше никогда власть не терять, и никому ее не передавать ни при каких обстоятельствах. Если вы выпустили ее из рук, считайте, что это грех. Власть – это вещь, которую нужно уносить с собой в могилу. Вот, к примеру, я. Это сейчас я большой, а когда-то я был маленький еврейский ребенок. У нас в доме власть была у мамы. И родители записали меня учиться в музыкальную школу.
Вы не представляете, как чужда была мне вся эта музыка, всё это сольфеджио, арпеджио, стаккато и легато, все эти форшмаки, контрфорсы, форсмажоры и мажордомы. Я сидел на уроках и просто страдал. Тем не менее, я проучился четыре года, потом бросил. Сейчас я жалею, что бросил музыкальную школу. Но жалею так, вяло, из вежливости. Обучение-то было платное, столько денег родители выкинули, в стольком себе отказывали. Так что пожалеть, хотя бы минимально, я просто обязан из сыновних чувств.
Однако есть вещи, связанные с музыкальной школой, о которых я вспоминаю с любовью и печалью, и вовсе не по обязанности. Удивительно хорошо я помню до сих пор, например, дорогу. Я шел пешком, за спиной у меня был ранец с нотами, а в мешочке – сменная обувь, эта мерзость из мерзостей, издевательство, которому подвергают детей повсеместно. По изощренности и человеконенавистничеству сменная обувь может сравниться только с такими изуверствами, как кальсоны и нарукавники. Но это я, извините, отвлекся – я обещал рассказать о том, что вызывает во мне любовь и печаль.
Дорога была удивительная. До самой школы я шел по ней пешком. Она проходила по задворкам, параллельно какой-то тихой городской улице. То и дело встречались неказистые перекошенные дома, в которых жили люди. Косые заборы отделяли чьи-то пространства чисто символически, в них зияли огромные дыры, ибо колья из них давно были выломаны для немедленных нужд когда-то вспыхнувших здесь драк. Иных заборов и не могло быть в том мире призрачного понятия собственности. Эти чьи-то пространства буйно заросли травой и крапивой, там и сям пробегала через них узкая тропинка, войти туда и выйти оттуда мог любой. Так шел и я, сокращая себе путь – через чьи-то пространства. Это был удивительный мир – то справа, то слева могла попасться старая ржавая чугунная ванна, отслужившая свой срок. Сколько людей в ней смывали свою грязь, сколько тел она видела, толстых и худых? А с другой стороны лежал старый трофейный велосипед, уже сросшийся с землей – через спицы проросла трава и даже небольшие деревья. Сама дорога была песчаная, желтая, и в песке встречались разноцветные стеклышки.
Там я и познакомился с Электрошей. Почему его так назвали, я не знаю, но думаю, что тогда была мода на физику и физиков, были «Девять дней одного года» и так далее, и собаку назвали Электрошей. Это была трогательная небольшая собачка, лохматая, вечно грязная от уличного образа жизни – в дом ее не пускали.
Проходя в музыкальную школу, я всегда с ней встречался. Эта собака позволяла мне делать всё – я ее обнимал, прижимал, гладил, даже лез к ней в пасть и рассматривал ее зубы. Эта собака была удивительно покладистая, кроткая, добрая и нежная. Поскольку я проходил там каждое утро, он уже ждал моего появления. Он всегда узнавал меня издали, вилял хвостом, а при встрече обязательно вылизывал мне всё лицо. Я зажмуривал глаза и сжимал губы, и так принимал его бурные ласки.
Однажды, когда я шел по дорожке из музыкальной школы, я неожиданно встретил другую собаку. Эта собака была ничья, приблудилась случайно. Она была темная, стояла посреди улицы, поджав хвост. Я протянул к ней руку, показывая, что у меня нет к ней враждебных намерений. Собака глухо зарычала и ощетинилась. Я подошел ближе, собака снова зарычала и еще больше ощетинилась. Я славился своими добрыми отношениями со всеми собаками, и у меня не было ни тени страха. Я безбоязненно подошел к ней совсем близко, сел перед ней на корточки. Собака оскалилась. Я снова протянул к ней руку, к самой морде. В следующую секунду собака истерично взвизгнула, схватила мою руку зубами, несколько раз прикусила и убежала. Я посмотрел на свою руку – она была в крови. Я понял, что дома мне будет. Надо было как-то перевязать, но вокруг никого не было.
Я пришел домой, поздоровался с мамой, которая была в кухне, и сразу прошел в ванную. Там я пустил струю холодной воды и подставил под нее руку, чтобы смыть кровь, пока ее не увидела мама. Боже мой, как раз в этот момент мама и вошла. Что она увидела? Уже не маленький прокус, а целую раковину крови! Ее сын в перепачканной кровью одежде, то есть, по сути, весь окровавленный с ног до головы! Даже лицо все в крови, ибо пока я шел, я вытирал себе сопли и испачкался.
Мама отмыла меня, хмуро осмотрела рану.
– Что произошло?
– Собака укусила.
Оказалось, рука была прокушена насквозь между большим и указательным пальцами. Дальше последовало дознание, и я понял, что прокус этой собачки был наименьшим из зол, которые сегодня меня ожидали.
– Где это было?
– По дороге из музыкальной школы.
– Что это была за собака?
– Эта собачка маленькая такая была.
– Ты ее знаешь?
Я пожал плечами.
– Знаешь или нет?
Оказалось, в городе были бешеные собаки, которые кусали людей. Поэтому я должен был немедленно сообщить, что это за собака, знаю я ее или нет. Иначе я заболею бешенством и мне будут делать сорок уколов в живот.
Эти сорок уколов в живот, сама эта садистская формула меня просто ужаснула. Взрослые просто не думают, что говорят. Вот, к примеру, приходит в школу фельдшер и говорит – будем делать укол под лопатку. Все дети в ужасе. Потому что «укол под лопатку» означает, что берут лопатку, оттягивают, и под нее, туда вот, между нею и ребрами, всаживают длиннющую такую иголку. Это же просто ужас! На практике же, оказывается, ничего подобного. Укол под лопатку означает всего лишь укол в кожу чуть пониже лопатки. Так и с этими уколами в живот: укол в живот означает, что сейчас возьмут длинную иголку и будут колоть тебе живот, в самую, туда, понимаешь, середину! Будут втыкать, втыкать, и так сорок раз, не останавливаясь. Сквозь картину надвигающегося ужаса я смутно услышал голос мамы. Она говорила с папой по телефону:
– Его укусила собака. Не знаю, может и бешеная, он не говорит. Конечно, сейчас мы туда поедем и все выясним.
Мама положила трубку и говорит:
– Сейчас мы туда поедем, и ты покажешь что это за собака.
Через пять минут мы уже ехали в трамвае – я, с перебинтованной рукой, и мама.
Выйдя из трамвая, мы пошли по этой песчаной улочке.
– Ну, где эта собака, ты ее видишь? – взволнованно спрашивала мама.
Естественно, той собаки, которая меня укусила, давно уже нигде не было. Зато была другая – Электроша. Ну посудите сами – что мне оставалось делать? Добровольно отправляться к изуверам на сорок уколов в живот?
– Ну, где эта собака? – спросила мама.
Электроша смотрел прямо на меня своими чистыми глазами.
– Вот, – сказал я и показал на Электрошу.
С опаской обходя ничего не понимающего Электрошу по широкой окружности, мама поднялась по лесенке и постучала в дом.
Из дому вышла женщина, поздоровалась.
– Ваша собака укусила нашего мальчика, – сказала мама.
– Не может быть, – сказала женщина, – Наша собака сроду никого не укусит.
– Вот, посмотрите, – мама показала ей мою забинтованную руку, – У него рука прокушена насквозь!
– Я не верю, чтобы Электроша кого-нибудь укусил, – сказала женщина.
– Вы не верите, а ваша собака кусает! – возмущенно сказала мама.
– Хорошо, я посажу его на веревку, – сказала женщина и при нас пристегнула собаку к веревке. Веревка эта, должно быть, давно уже пылилась на земле без дела, и Электроша забыл о ее существовании.
Теперь пристегнутый, Электроша смотрел на меня. Что это был за взгляд… Я не выдержал и отвернулся.
Обратно в трамвае мы с мамой ехали молча. Я вспомнил взгляд Электроши и заплакал.
– Почему ты плачешь? – спросила мама, – Наоборот, надо радоваться. Слава богу нашлась собака, она нормальная, домашняя, все обошлось благополучно…
Я чувствовал себя скотиной. Пользуясь тем, что пес не может говорить, я оболгал его. Но, с другой стороны, я знал Электрошу давно. И поэтому был уверен, что если бы даже он мог говорить, он ничего не сказал бы. Особенно если бы знал, что от его слова зависит, получу я сорок уколов в живот или нет. Он бы сам с радостью сел на цепь, только чтобы спасти меня от этого ужаса. Для чего тогда дружба, если не для такой вот помощи и жертв? Я ведь в такой ситуации и сам с радостью сел бы на цепь, чтобы спасти от уколов Электрошу. От этих мыслей я успокоился, повеселел и перестал плакать.
Я понял, что всё произошло так, как должно было. Правильно я сделал, что наговорил на него. Правильно мы сейчас едем обратно веселые, а Электроша сидит на цепи. Потому что дружба есть дружба.
Дома уже был папа.
– Всё, слава богу, хорошо, – сказала мама, – Я видела эту собаку, она домашняя и у нее есть хозяева.
– Слава богу, – сказал папа.
Настоящее же «слава богу» заключалось, конечно, не в этом, а в том, что та темная собака оказалась не бешеная, и я не заболел.
Через несколько дней, когда рука у меня зажила, я снова пошел в музыкальную школу. И первым делом встретился с Электрошей. Он сидел на веревке и грустно смотрел на меня. Я подошел к нему и погладил его по голове, а он меня лизнул.
На порог вышла женщина.
– Простите меня, – сказал я, – Это не Электроша меня укусил.
– Я знаю, – сказала женщина, – Электроша никого не укусит. Тебя укусила другая собака.
– Да, меня укусила другая. Но я не мог этого сказать маме.
– Почему?
– Потому что та собака убежала, и уже нельзя было определить бешеная она или нет.
– Так вот оно что? Так наш Электроша просто молодец – он спас тебя от уколов в живот!
– Да. А вы не могли бы теперь снять его с веревки?
– Могла бы. Но смотри – ты свалил вину на Электрошу, потому что тебе не нужны были неприятности с уколами. А представь себе, что произошло бы, если бы та собака оказалась, не дай бог, бешеная, и ты бы заболел? Электрошу пришлось бы застрелить. Ты понимаешь, как он рисковал?..
Я похолодел от ужаса. Я и представить себе такого не мог! Застрелить! Выходит, спасая меня от сорока уколов в живот, он рисковал своей жизнью? И ведь это я, я всё устроил, его даже не спросив! Какая я сволочь!
Электроша продолжал смотреть на меня своими чистыми печальными глазами, повиливая хвостом. За ним тянулась веревка.
Я вдруг заплакал.
– Не плачь, мальчик. Ты просто еще маленький и не всегда понимаешь, что делаешь. Ты так поступил с собакой, а многие так поступают с людьми.
Я вообще зарыдал.
– Я не хотел его убивать, – сказал я, боясь, что она мне не поверит.
– Ничего страшного не произошло, – сказала женщина. – Просто на будущее ты должен знать, что всегда надо сначала очень хорошо подумать. И помни, что лишение свободы всегда соседствует с лишением жизни.
Женщина печально смотрела на меня. Я до сих пор помню ее взгляд и теперь понимаю, что за последней ее фразой скрывалась какая-то ее личная история.
– Я обещаю думать, – сказал я.
– Вот и молодец, – сказала женщина.
– А теперь вы можете спустить его с веревки?
– Только после того, как ты расскажешь своей маме всё как есть. Ты же понимаешь – мне неприятности не нужны.
Я помчался домой. Дома, к счастью, были и папа, и мама.
– Это не Электроша меня укусил! – закричал я прямо с порога, обливаясь слезами.
– Как это не Электроша? – вскочила мама.
– Можно успокоиться, – сказал папа, – Если бы было бешенство, оно бы уже проявилось. Кто бы его ни укусил, бешенства, слава богу, нет.
– А кто же тебя укусил?
– Другая, коричневая собака!
– А зачем же ты соврал про Электрошу?
– Я боялся уколов.
– Вот тебе раз!
– Мамочка, я тебя прошу, поедем скорее к Электроше, потому что его посадили на веревку, и спустят только после того, как ты скажешь, что ты уже знаешь, что это не он!
– Но у нас полно дел, – сказал папа, – Мы же собирались…
– Это важнее, – решительно сказала мама, встала и начала одеваться, – Поехали.
Она прошла на кухню, открыла крышку большой кастрюли, выловила из бульона все кости и завернула их в газету.
– Это для него.
Скоро мы с мамой появились около Электроши и разложили около него деликатесы. Он с аппетитом начал есть. Вышла хозяйка.
– Ну что, мальчик уже сказал вам? – спросила женщина.
– Да, – сказала мама, – Вы нас простите.
– Ничего страшного. Он здоров?
– Да, рука уже зажила, – сказала мама.
– Может быть, хотите пройти в дом?
– Нет, спасибо… Мы просто… К Электроше, – сказала мама.
– Он всегда рад гостям, – сказала женщина, – Всегда приходите к нам. И играйте с ним, сколько хотите.
– Спасибо, – сказала мама.
А я прижался к Электроше, и меня было не оторвать никакими силами.
Такое вот бесценное образование дала мне музыкальная школа. Еще некоторое время после этого я продолжал ходить в музыкальную школу. И, собирая меня, мама с тех пор всегда заворачивала мне с собой ароматные кости для моего друга.
[1]: http://web.archive.org/web/20031026124015/http://freenet.am/~reznik/Одна из самых любимых книжек моего детства называется “Собачья звезда Сириус”. Это сборник рассказов, историй, которые записал чешский писатель Иржи Марек.
Одна из самых любимых историй – история о таксе по имени Кулишек. Возможно, из-за этой истории я лучше понимаю такс и вообще к ним не равнодушен. Когда я в России соскучился по этой книжке, то оказалось, что ее невозможно найти в инете. Видимо, никого, кроме меня она не интересовала. Несколько лет назад я отсканил эти книжку, и разместил во freenet-е, где ее впоследствии безжалостно стерли.
Потом я разместил копию на yahoo geocities, а сегодня решил найти ее, чтобы поставить ссылку в своем ЖЖ.
Однако, скан свой онлайн я не нашел… не то забыл, как называется юзер, не то в yahoo его стерли, так как и гугл ничего не нашел.
Зато – о счастье – я узнал, что еще кто-то все-таки ее отсканил!