https://outcast.am/w/5wj8AeTsH1EDeQiBWcjRiu
#ոչլոյսոչմութ #շուն #շունօ #շունիկներ
htmx.org ֊ի հովհանաւորների մէջ կայ էս շունը։ երբ կտացնում ես՝ տանում ա էքս.քոմ, այսինքն՝ թուիթեր։
ինչի՞։ (:
#էկրանահան #շուն #շունօ
մի հատ շուն կայ, անունը նախշուն ա։
ասում են՝ որովհետեւ նախ՝ ինքը շուն ա։
նաեւ նախշուն շուն ա։
#շուն #նախշուն
#ճարտարապետութիւն #շուն
էն օրը պոլիտեքնիկի կողքով մեքենայով անցնում էինք, տեսնենք՝ շներ են կանգնած զեբրայի սկզբում, սպասում են լուսակիրի գոյնը փոխուի որ անցնեն։ ու տէնց թուաց որ խեղճ տեսք ունեն։ յամենայն դէպս շատ խղճացի իրանց, զի չեն իմանում որ էս կոնկրետ լուսակիրը կոճակով ա։ ու ինչքան էլ սպասեն՝ լոյսը չի փոխուի։ :/
#շներ #շուն #լուսակիր #քաղաք #երեւան
thunderbird֊ը առասպելական կերպար ա, իսկ փոթորքաշունը, ըստ երեւոյթին՝ իրական։
http://gampr.net/Research/Stormdogs.html
#փոթորքաշուն #շուն #պատմութիւն
յետոյ մի սրճարանի մօտով անցնում էինք, լաբրադորով զոյգ էր նստած, լաբրադորն էլ փայտիկ էր կրծում, շուրջը լիքը տաշեղներ էին, շունն էլ դրանք հաւէսով ուտում էր։
առաջուայ մարդը լինէի, կանգնելու էի, ասէի՝ «ջոկո՞ւմ ես ինչ ա լինում, էս շան միջով են անցնելու փայտի կտորները»։
չգիտեմ լաւ ա թէ չէ որ այլեւս չեմ կանգնում։
#անկապ #շուն #քաղաք
ես երեկոյեանից սկսած գործ եմ արել, մենակ էսօր երեքից հինգը քնել եմ, ու էլի եմ գործ արել։
հիմա դուրս ենք եկել, կասկադի մօտ տեսնում եմ որ տեղացի փողոցի շներից մէկը խուզած ա, կոկիկ, պուդելոտ սանրուածքով։
ու յիշում եմ, որ մի քանի շաբաթ առաջ էստոնականով էի անցնում, տեսնեմ էնտեղ տէնց խուզած շուն ա քայլում մայթով։ ահագին ուշադրութիւն դարձրի իրա վրայ՝ պոչիկի ծայրին պոմպոնչիկ, ինքն՝ առիւծի պէս։
ու տէնց էլ չհասկացայ։
հիմա էլ սա՝ ուրեմն, սթրիթ արտի պէս բա՞ն ա։ ո՞վ ա շներին խուզում։ (:
մէկ էլ ասեմ, որ ուրբաթ, շաբաթ, կիրակի, կասկադի «սասունցի դաւիթ» դահլիճում հայկ կարօյի կարապետեանն ա նուագում, վեցից ութը։
դա երեւի չէք ուզում բաց թողնել։
ոնց որ էսքանն էի ուզում կիսել, յիշեմ էլի կը գրեմ։
#երեւան #քաղաք #կասկան #շուն #շունօ
մեր արուարձանում կան լիքը կատուներ, ու գրեթէ չկան շներ։ առանց տուն, ազատ, կամ թափառող կենդանիների մասին եմ։
եւ պարզ ա ինչի, մի քանի պատճառով։
արուարձանում կեանքը բարդ ա։ շների համար՝ առաւել եւս բարդ։
խանութներում էլ շատ բան չկայ, արուարձանը աղքատ տեղ ա։ բնական ա, շներին էլ շատ չի հասնում։ կան շատ հարուստ մարդկանց տներ, բայց հիմնականում շատ աղքատ մարդիկ են ապրում։
շների սակաւ քանակի պատճառներից մէկը՝ շները որպէս կանոն աւելի մեծ են, եւ իրենց աւելի շատ էներգիա ա հարկաւոր։ այդքան էներգիայի մնացորդ նման տարածքներում չի լինում։
հարուստների եւ աղքատների տների մէջ կայ ընդհանուր բան՝ պատեր։ բարձր, շների համար անյաղթահարելի պատեր։ կատուները դրանցով քայլում են, շրջում են տարբեր մարդկանց տներով, եւ արուարձանի ամբողջ տարածքը վերահսկում են։ ամէն տեղից ուտելիքի մնացորդ կարող են թռցնել։
շները կարողանում են շրջել միայն փողոցներով, պատերի արանքում։ այնտեղ եւ անվտանգութեան զգացողութիւն չկայ՝ նեղ ա, յաճախ փակուղի ա, մարդիկ էլ էստեղ բռի են, եթէ ինչ՝ թռնել չես կարող, եւ անիմաստ ա այնտեղ երեւալ՝ փողոցում սովորաբար դատարկ ա, եւ ուտելիք չկայ։
այդ պատճառով շները լինում են հիմնականում «գիւղամիջում», ուր կայ կանգառ, ուր կարող ա լինել խանութ, կամ, կախուած գիւղամիջից, կենտրոնից, գուցէ նոյնիսկ սնուելու տեղ։
բնութեան մէջ շների բարեկամները շրջող կենդանիներ են, միշտ շարժուող։ կատուների ազգականները շարժուել չեն սիրում՝ ստիպուած են որսի համար։ այստեղ հակառակն ա՝ կատուները շարժւում են, եւ պէտք ա շարժուեն, իսկ շների համար լաւագոյն ստրատեգիան կենտրոններում լինելն ա, զի այլընտրանք չունեն։
#քաղաք #արուարձան #շուն #կատու #շներ #կատուներ #փողոց #մարդիկ
#շուն #շունօ #կոկա-կոլա #կոլա #ալեհաւաք
էս սեթիս տակ գործ եմ անում, ջենթուներն եմ թարմացնում։ շատ եմ սիրում էդ գործը։
ու մտածում եմ, որ նոր, մտնող թրեքը՝ շան պէս ա։ կամ ինչ֊որ էակի, որ խաղացնում ես, ոգեւորում, իր հետաքրքրութիւնը խաղի մէջ աւելանում ա, բայց չես թողնում խաղի մէջ մտնի, ու երբ արդէն լարուածութեանը չի դիմանում՝ էդ պահին թոքից արձակում ես, ու նա ա հիմա կարեւորը բեմահարթակում։
#առօրեայ #շուն #դիջէյութիւն #անկապ #խաղ #լսելիք
#doge is looking at me from the #pebble classic screen.
@{ Կողմնակի Անցանց Մ․ ; norayr@spyurk.am} 03.09.2020, 21:13:22
#ժամացոյց #դոջ #դոգէ #շուն
#doge is looking at me from the #pebble classic screen.
@{ Կողմնակի Անցանց Մ․ ; norayr@spyurk.am} 03.09.2020, 21:13:22
#ժամացոյց #դոջ #դոգէ #շուն
#ժամացոյց #դոջ #դոգէ #շուն
նոյեմբեր 2014
ես մտածում էի, այդ ամէնն անցեալ կեանքում ա։ այնքան վաղուց ա, որ եթէ ուզեմ էլ, չեմ յիշի լիքը բան։
բայց երազներում, արի ու տես նոյն պիտակներն են՝ #շուն #խսհմ #շուէյցարիա #բանակ #ազատութիւն #երազ
աշուն 2018։
ասմ ա՝ — անցեալ տարին կապիտալիստ շներինն էր, այս տարին՝ սեքսիստ խոզերինը։
ու կարեւոր ա․ կապիտալիստ՝ շներն են, սեքսիստ՝ խոզերը, չշփոթէ՛ք։
#խոզ #2019 #շուն #ահաւոր_ա #տելեգրամ #զրոյց #ու_տէնց
[ծ]ելե ս[ծ]իկերը՝ @{դատարկ մեդուզա; emptiness@spyurk.am}֊ի ահաւոր ա փաթեթից։
շատ։ https://www.flickr.com/photos/mandarkx/9625339371/in/dateposted/ #շուն #ֆոտո
սա սարքեցի, սրանով։
#download
youtube-dl -k https://www.youtube.com/watch?v=0oBx7Jg4m-o
mplayer -vo jpeg 'This is Fine-0oBx7Jg4m-o.f137.mp4'
RSZ="-resize %25"
DEL="-delay 1"
set -x
str=""
for i in `seq 50 92`
do
#apply a patch (draw rectangle) to erase '[adult swim]' writing.
convert 000000${i}.jpg -fill '#f9ec50' -draw 'rectangle 1620,950 1820,1050' 000000${i}.png
convert 000000${i}.png $RSZ 000000${i}_.png
if [[ -n "$str" ]]
then
str="$str 000000${i}_.png "
else
str="000000${i}_.png "
fi
#echo $str
done
#make actual gif
convert -loop 0 $DEL $str test.gif
#գիֆ #շուն #լոխ_լաւ_ա #հրդեհ
https://www.youtube.com/watch?v=u2iqSM7ZVFk
#չալո #շուն #երեւան
այս վիդեօն միայն չալոյի մասին չի, նաեւ վերբեռնողի մասին ա։ սա միակ նիւթն ա ինչ այս տղան երբեւէ վերբեռնել ա։
սեպտեմբեր 2017։
սեպտեմբեր 2017։
նոյեմբեր 2016։
նոյեմբեր 2016։
նոյեմբեր 2016։
չֆոկուսոտ շունիկ։
ամառ թէ աշուն 2013։
յունիս 2014։
մայիս 2013։
ապրի լ 2012։
ստաուած ա այսպէս՝
ընդհանուր առմամբ, ցանկացած թուային նկար այսպիսի պարզ մանիպուլեացիաներից, կարծում եմ, շահում ա։ իհարկէ, լաւ կը լինէր նախապէս վերլուծել նկարը, ու աւելի յստակեցուած թուեր օգտագործել։ էլ աւելի լաւ կը լինէր ոչ թէ կոնտրաստել, այլ ըստ վերլուծութեան արդիւնքների համապատասխան կոր կիրառել։
մարտ 2012։ այս նոյն նկարն առաջ այլ ձեւ էի մշակել։
ապրիլ 2007։
գարուն 2016։
ֆիչըրինգ ռայմոն դեպարդոնս ֆոտո։
այս դարպասի հետեւում ապրում է Օթո անունով շունը։
նիւ եօրքերն ու շներն անբաժան են։
#հանդէս #կազմ #շուն #էկրանահան
#շուն
— իսկ ես գիտեմ այնտեղ տենց նարնջագոյն շուն կար, մօտեցայ, ասում եմ՝ «ո՞ւր է այն շունը», տենց պահանջատիրոջ տեսքով, ասում է՝ «լէյլա՞ն», ասում է՝ «նա այնտեղ է ապրում, այն յուշարձանի մօտ, բայց հիմա իր ժամն է», — նայում է ժամացոյցին, ու կրկնում՝ «այո, իր ժամն է, հէսա գալու է», ես մտածեցի գնամ յուշարձանի մօտ տեսնեմ ուր է ապրում, այն էլ իրօք, գալիս է, ճանապարհին տեսայ։ ոգեւորուած բղաւեցի՝ «լէյլա, լէյլա», ինձ կարեւոր էի զգում, իսկ նա տենց նայեց վրաս, թէ «չե՞ս տեսնում, զբաղուած շուն եմ, իմ գործերով եմ գնում», ու շարունակեց ուղղին, գնացի իր հետեւից, հասանք միասին, շոյեցի, շփուեցինք, նա էլ տենց դէմ չէր, ինձ հանդուրժեց, թողեց քորեմ։ միւս անգամ որ գամ այդ քաղաք, ժամն ու տեղը գիտեմ, համով բաներ կը տամ, մի քիչ ինձ շան տեղ դնի։
#շուն #քաղաք
պատուհանից նայող շան համար էի նկարել։
#շուն #այզենշտադտ #ֆոտո #մեքենայ
#շուն #մողէս
յունուար 2015
մտնում ենք վաչագանի հետ պահեստամասերի խանութ, այնտեղ էլ տուփի միջից մեզ վրայ շուն է նայում։ վաչագանը հարցնում է՝ «էս միւս տուփերի մէջ է՞լ շներ ունէք» ու սկսում է տուփեր բացել փակել։
#անկապ պիտակը այս դէպքի համար է՝
https://youtu.be/zOXPGCGxRrQ?t=11m55s
#փիլիսոփայութիւն #փոդքաստ #հայք #յեղափոխութիւն #շապիկ #շուն
լուսանկարչութիւնը նոյնպէս սպասելու մասին է։ հաւանածդ տեղից չես հեռանում, մինչեւ չգիտես որտեղից մռութը թարմ վէրքերով շուն է յայտնւում, կողքովդ անցնում, իջնում գետի մօտ ջուր խմելու։
երբ մօտենում էի, նոյնիսկ առանց գլուխը բարձրացնելու, սկսեց պոչը թափ տալ ուրախութիւնից։ ընդհանուր առմամբ Արջուկը շատ պոզիտիւ եւ ուրախ շուն դուրս եկաւ։
տէրն որ տեսաւ նկարում եմ, ասաց սպասի, փողկապ կապեմ շանը, որ սիրուն լինի։ եւ ահա՝
(: ուրախ եմ, որ այս շանը սիրում են։ չեմ անհանգստանում իր համար։
Առնո Ֆիշերն ասում էր՝ «Man muss nicht komponieren, die Welt ist die Komposition» բայց ինձ իրօք շատ բարդ էր սա նկարել։ Շունը հեռու կապած, ինչ֊որ դատարկ տեղ մինչեւ իրեն։ Ու յետոյ մտածեցի, իրօք, շան եւ տիրոջ մէջ տարածութիւն կայ, ու թող այսպէս էլ լինի, հրապարակեմ։
այս շան շատ աւելի յուզիչ նկարներ ունեմ։
ու նա շատ նեղուող ու նեղուած շուն է։
բնաւ ինքնավստահ ու ուրախ շուն չէ։
երբ յիշում եմ իրեն, ու առաւել եւս եթէ անձրեւում է, սիրտս ֆիզիկապէս ցաւում է։
բարեւ, ցամաքի շուն։ ես ջրի շուն եմ։ հաճելի է ծանօթանալ։
http://norayr.am/weblog/uploads/2016/01/dogs.ogv
ու տենց
ահա թէ ինչու իրենք չունեն տեղ քաղաքակիրթ հասարակութեան մէջ։ գայլը չի կարող ստել մեզ։ ոչ էլ ունակ է շունը։ ահա ինչու ենք մենք կարծում որ իրենցից լաւն ենք։
«փիլիսոփան եւ գայլը» գրքից։
ահա թէ ինչու իրենք չունեն տեղ քաղաքակիրթ հասարակութեան մէջ։ գայլը չի կարող ստել մեզ։ ոչ էլ ունակ է շունը։ ահա ինչու ենք մենք կարծում որ իրենցից լաւն ենք։
«փիլիսոփան եւ գայլը» գրքից։
#գայլ #շուն #սուտ #քաղաքակրթութիւն #քաղուածք
բարեւ, ցամաքի շուն։ ես ջրի շուն եմ։ հաճելի է ծանօթանալ։
https://twitter.com/SciencePorn/status/630155120207118336
#շուն #փոկ #կենդանիներ
ո՞վ է լաւ շունը։
#լաւ_շուն #շուն
Որոշ մարդիկ կարծում են, որ շներին, եւ առաւել եւս՝ գայլերին վարժեցնելը՝ դաժան է, ոնց որ պէտք է կոտրես նրանց ոգին կամ խեղճացնես նրանց։ Սակայն, առանց ոգին կոտրելու, երբ շունը կամ գայլը յստակ գիտի իրենից ինչ է սպասւում, եւ ինչ չէ, իր ինքնավստահութիւնը, եւ արդիւնքում՝ հանդարտութիւնը սաստիկ բարձրանում է։ Ծանր ճշմարտութիւն է, որ, ինչպէս Ֆրիդրիխ Նիցշէն մի անգամ արտայայտուել է, նրանք, ով չեն կարող իրենց կարգապահ դարձնել, արագ կը գտնեն որեւէ մէկին, ով դա իրենց համար կանի։ Իմ պատասխանատւութիւնն էր այդ մէկը դառնալ Բրենինի համար։ Կարգապահութեան եւ ազատութեան յարաբերութիւնը խորն է եւ կարեւոր․ բնաւ չհակադրուելով ազատութեանը, կարգապահութիւնն այն է որ դարձնում է ազատութեան ամենաարժանի ձեւերը հնարաւոր։ Առանց կարգապահութիւն չկայ իրական ազատութիւն՝ միայն արտօնագիր։
#գիրք #մէջբերում #քաղուածք #շներ #շուն #գայլեր #գայլ #կարգապահութիւն #ազատութիւն
Որոշ մարդիկ կարծում են, որ շներին, եւ առաւել եւս՝ գայլերին վարժեցնելը՝ դաժան է, ոնց որ պէտք է կոտրես նրանց ոգին կամ խեղճացնես նրանց։ Սակայն, առանց ոգին կոտրելու, երբ շունը կամ գայլը յստակ գիտի իրենից ինչ է սպասւում, եւ ինչ չէ, իր ինքնավստահութիւնը, եւ արդիւնքում՝ հանդարտութիւնը սաստիկ բարձրանում է։ Ծանր ճշմարտութիւն է, որ, ինչպէս Ֆրիդրիխ Նիցշէն մի անգամ արտայայտուել է, նրանք, ով չեն կարող իրենց կարգապահ դարձնել, արագ կը գտնեն որեւէ մէկին, ով դա իրենց համար կանի։ Իմ պատասխանատւութիւնն էր այդ մէկը դառնալ Բրենինի համար։ Կարգապահութեան եւ ազատութեան յարաբերութիւնը խորն է եւ կարեւոր․ բնաւ չհակադրուելով ազատութեանը, կարգապահութիւնն այն է որ դարձնում է ազատութեան ամենաարժանի ձեւերը հնարաւոր։ Առանց կարգապահութիւն չկայ իրական ազատութիւն՝ միայն արտօնագիր։
#գիրք #մէջբերում #քաղուածք #շներ #շուն #գայլեր #գայլ #կարգապահութիւն #ազատութիւն
Չալո֊ն (այն սեւ մեծ պուտերով կենտրոնի շունը) հիմա տէր ունի։ այսօր իրան ներկած շիկահեր էր ման տալիս՝ կապարով։ ուշադիր էր շան հանդէպ, որ նա հոտոտի ինչ ուզում է, ու ինչքան ուզում է։
նախկինում նրան մի անգամ «դասաւորել» էին գիւղ, այգիով տուն, բայց նա շատ տխրեց, չէր կարողանում առանց քաղաքային կեանքի, մշակութային միջոցառումների։ հաց էլ չէր ուտում։
վերադարձրել էին քաղաք՝ փողոց։ յետոյ մի անգամ իրան «ժիւոդյորները» բռնեցին։ այդ մասին շուտ իմացաւ իրան (եւ այլ շներին) ոչ անտարբեր մի մարդ։ կապուեց ծանօթ ազատամարտիկի հետ, ու արագ կազմակերպուած ռազմական գործողութեան շնորհիւ շանը ազատագրեցին՝ «ժիւոդյորների» մեքենան հետապնդելով, կանգնացնելով։
հիմա նա երեւի արժանավայել ծերութիւն կունենայ, տաք տանը կանցկացնի ձմեռները։ յուսամ։
#չալո #չալօ #երեւան #շուն #քաղաք #պատմութիւն
#ֆրանկ_բրույնբրոեկ #շուն #դիմանկար #ֆոտո #լուսանկար
Ռայմոնդ Դեպարդոն, Սանտիագո, Չիլի, 2007
#ռայմոնդ_դեպարդոն #սանտիագո #չիլի #2007 #փողոց #ֆոտո #շուն
#լուսանկարներ #շուն #բուն #բակ #վանաձոր
#պետերբուրգ #աղջիկ #նկարներ #շուն #լուսանկարներ
#լուսանկարներ #բաթում #քաղաք #փողոց #շուն #լեզու
#շուն #դիմանկար #երեւան #լուսանկարներ #նկար
#շուն #հաղարծին #լուսանկարներ #նկար #դիմանկար #նկարներ
#շուն #մարդիկ #լուսանկարներ
#շուն #լուսանկարներ #փողոց #երեւան
#վիվիան_մայեր #ֆոտո #շուն #փողոց
քեզ թւում է ես յատուկ ծուղա՞կ եմ սարքում, յետոյ թաքնւում ու սպասում, ինչպէս ես վրայով քայլելու որ քեզ բռնեմ ու պահեմ։ ընդմիշտ։
չէ, ես պարզապէս ուզում էի կիսուել որ ժպտաս։ աւելի կուզէի պատճառ չլիներ ուզել։
իսկ քեզ թւում է ծուղա՞կ եմ սարքում։ ապա այդպէս էլ ինձ չիմացար։
—————————————————
ես ունեմ երկու շուն։ երկու գերմանական հովուաշուն։
հիմա ձմեռ է, սենեակում ցուրտ է, ու մէկն ունի ստուարաթղթից մեծ տուփ, մէջն է մտնում, ու քնում։
կամ պարզապէս երբ տուն մարդիկ են գալիս, ու նա իրենց տեսնել չի ուզում։
իսկ միւսը չունի։
այս գիշեր նա էլ «բուդկա» ունեցաւ, իրեն էլ սարքեցի։
չեմ սիրում որ այնպէս է ստացւում, որ ուրիշն է շանը հանում։
ասենք նա միշտ շանը արձակում է, իսկ շունը իրան չի լսում, ու կարող է փողոցն անցնել, վազել։
հիմա նստած անհանգստանում եմ։
շուտ գային, տուփն էլ տեսներ ուրախանար։
ու տենց
#շուն #խելախօս #քաղաք #գիշեր #լապտեր #աստղեր #կամուրջ #բազրիք #շներ
իր շունը կարծես «դւորնյաժկա» էր։ ես եւս մի պատճառ ունէի ասելու՝
— էս ի՜նչ սիրուն շուն է, — ոչ միայն որովհետեւ սիրուն էր, այլ նաեւ որովհետեւ այն ժամանակ առաւել եւս մարդիկ շատ վերեւից էին նայում ոչ ցեղական շներին, ու դրանց պահողներին։
մենք ծանօթացանք աբովեանի վրայ։ յետոյ եւ շանը եւ տիրոջը՝ կարծես իր անունը Ռուզաննա էր, շատ քիչ եմ տեսել։ Կարծես նա մարզիկ էր, լողորդ։ Չնայած ինչ֊որ տեղ մօտիկ էին ապրում, կամ ժամերը չէին համընկնում, կամ իրենք քիչ էին զբօսնում։ ինչեւէ։
մենք զբօսնելիս գրեթէ ամէն օր հանդիպում էինք դալմատին աղջկայ, Լ֊ով էր սկսւում անունը, Լուի՞զա, Լա՞յմա, չեմ յիշում։ Իսկ տէրը իր լաւ չէր լսում, յատուկ սարք էր օգտագործում։ Որի պատճառով երբեմն յիմար մարդիկ իրեն ծաղրում էին։
Ես ահաւոր վատ զգացի երբ դա արեց իմ աղջիկը, մի քանի տարի անց։ Ես այն ժամանակ չէի մտածել, որ հեչ լաւ նշան չի, պարզապէս ամաչել էի իր համար։ Չնայած տղան չʼիմացաւ։
Իսկ դալմատինի ու տղայի հետ զբօսնում էր եւս մի աղջիկ։ Անունը չեմ յիշում։ Յետոյ պարզուեց, որ Ռուզաննայի՝ լողորդի քոյրն է։
Այսպէս, մի օր ես այդ քրոջը տեսայ, մենք Ռոլլիի հետ թռչող ափսէ էինք խաղում, իսկ իրենք ֆիլարմոնիկի աստիճաններին զրուցում էին։ Երկու օր անց իմացայ, որ նա մահացել է։ Դալմատինի տէրն ասաց։ Նոյնիսկ չʼհաւատացի։
Յետոյ մի օր, շատ աւելի ուշ պատահաբար տեսայ Ռուզաննային։ Հաստատեց։ Ասաց՝ ինչ֊որ տղայ, բռնաբարել է, ու սպանել։ Թողել է կտուրի վրայ։
Նաեւ կար մի այլ տղայ՝ Վովա Շախատունի, ուներ դոբերմաններ, բայց կենտրոնում չէր ապրում, ու այստեղ երեւում էր միայն գործերով։ Գործեր ուներ ամէն օր՝ զբօսնում էր Նուշիկեանի՝ այն նոյն Նուշիկեանի, որ այսօր ՀՀԿ֊ից պատգամաւոր է, իր դոբերմանի հետ։ Ամէն առաւօտ։
Սովորաբար, երբ տեսնում էի Վովային, իրենց հետ նաեւ Ռուզաննան էր զբօսնում։
Եւս մի հանդիպում Աբովեանի վրայ։ Ռուզաննան ուղարկում է ֆաքս Գերմանիա։ Կարծես այնտեղ մրցումների է մասնակցել, առաջարկել են մնալ, պայմանագիր է կնքել ինչ֊որ ակումբի հետ, այնտեղ է ապրելու ու սպորտով զբաղուելու։ Հարցնում էր ինչպէս են ուղարկում։ Ասացի որ լաւ չեմ պատկերացնում։ Իրօք լաւ չէի պատկերացնում։
Ամիսներ անց Վովան գալիս էր մեզ հետ կրկես։ Մենք պատրաստւում էինք շների ցուցահանդէսին, որ անց էր կացւում կրկեսի շէնքում։ Անդրեյն էր կազմակերպում, շատ լաւ անասնաբոյժ, ում մի թէ երկու տարի անց սպանեց իր ընկերոջ որդին։ Կարծես, պարզապէս նախանձից։ Սկզբից մեղաւորին չէին գտել, եւ գործը փակել էին։ Իսկ յետոյ բացեցին ու բացայայտեցին մի քանի տարի անց։ Այդ մասին, երբ բանակում էի, ծնողների ուղարկած թերթում կարդացի։ Ուրարտու էր կոչւում թերթը։ Իսկ ցուցահանդէսները ֆինանսավորում էր Սեւանի ոստիկանութիւնը, կարծես։ Քանի որ Վլադիմիր Գասպարեանը, ով այսօր, չգիտեմ ՀՀԿ անդամ է թէ չէ, բայց ոստիկանապետ է, այն ժամանակ Սեւանի «միլպետն» էր։
Այսպէս, ես էլ, Վովա Շախատունին էլ, ու մի խումբ այլ շներ եւ տերեր, նախապէս կրկեսում պատրաստում էինք «գեղի կլուբ» որակի բեմադրութիւններ, որ մարդիկ, հանդիսատեսը ձանձրալի եւ անհասկանալի էքսպերտիզայից բացի նայելու բան ունենան։ Բեմադրութիւնների «ռեժիսորն» էր Էդիկը։
Նա Հայաստանի համար գժանոց շների մարզիչ էր։ Վրացահայ էր։ Ես նրան օպերայի մօտ խումբ էի հաւաքել, նա այնտեղ սկսեց գալ, պարապել։ Պարբերաբար հիւանդանում էր, մենք էլ «աշակերտներով» պարբերաբար գնում էինք հանրապետական հիւանդանոց։ Մի անգամ փրկուելուց յետոյ խիստ հաւատացեալ դարձաւ։ Նոյնիսկ չափազանց։ Յաճախում էր աղանդներից մէկի եկեղեցին, եւ որոշ ժամանակ անց իրենց եկեղեցու տարածքում սկսեց երեխաներին կիրակնօրեայ դպրոցում դաս տալ։ Եւս ժամանակ անց, հերթական անգամ վատանալուց յետոյ մահացաւ։ Կարծես բնաւ ոչ նրանից, ինչից սովորաբար վատանում էր։ Դա արդեն ուշ էր, ես բանակում էի, ինձ միայն լուրեր հասան։
Ցուցահանդէսին Վովան չʼեկավ։ Ոչ էլ դոբերմանը իր։ Մի օր շուտ մահացաւ, գիշերը։ Շաքարի բարձրանալուց։
Մի երկու տարի անց, տեսայ Ռուզաննային։ Մի քանի օրով եկել էր Հայաստան։ Հարցրեց Վովա֊ն ո՞նց է։ Ասացի։ Իր աչքերն արցունքոտուեցին։ Ասաց՝ բա որտե՞ղ է թաղուած։ Ասացի՝ չգիտեմ։ Իրօք չգիտէի։ Նաեւ, մտածում էի՝ ի՞նչ տարբերութիւն թէ որտեղ։
Իսկ այն տղան, ով սպանել էր անասնաբոյժին, բանտից դուրս եկաւ ժամկետից շուտ, ամուսնացաւ իր նախկին աղջկայ հետ, ով պահում էր «Քիլլեր» անունով դոբերման։ Հիմա ՌԴ֊ում են, շատ լաւ, երջանիկ ապրում են՝ երեխաներ, տնային կենդանիներ, փոքր բիզնես։
լաւ գրելու հաւէս չունեմ, ու գուցէ սխալ եմ անում, որ գրել եմ։ պարզապէս յիշեցի։ իսկ այն անունները, որ ինձ թւում է յիշում եմ, հաւանական է որ սխալ եմ յիշում։
ու տենց
ու տենց
ու տենց
Քչերը նկատեցին լրատվական հոսքի մեջ, որ կրտսեր սերժանտ Արմեն Հովհաննիսյանից բացի և նրանից մի քանի րոպե առաջ նույն դիրքում ազերիների կրակոցից ընդհատվեց ևս մի կյանք: Կարող է թվալ, որ դրա մասին անհարմար էլ է խոսել` սպանվեց ընդամենը մի շուն, քոթոթ, որին հայ զինվորները կերակրում ու պահում էին խրամատում որևէ զինվորական ու պատերազմական կանոններից դուրս: Եվ հենց այդ շանը սկզբից սպանեց խլացուցիչ հրացանով զինված ազերի դիպուկահարը։ Հենց սպանված շանը քիչ անց նկատելով՝ թշնամու գրոհի մասին գլխի ընկավ կրտսեր սերժանտ Հովհաննիսյանն ու հասցրեց դիրքավորվել ու կրակն իր վրա ընդունեց՝ փրկելով տասնյակ հայ զինվորների կյանքը:
Կհարցնեք շունն այստեղ ի՞նչ կապ ունի։ Կապ, իսկապես, չունի, շունը կապված էլ չէր: Հարցրեք ավելի լավ է ինչո՞ւ և ինչպե՞ս գիշերվա մթին ազերի դիվերսանտները գրոհից առաջ սպանեցին այդ շանը: Պատասխանը պարզ է: Սպանեցին, որպեսզի շունը մոտեցող թշնամու վրա չհաչա ու չխանգարի նրանց հարձակմանը: Չէ՞ որ հենց այդ նպատակով էին շանը առաջին գծի խրամատում պահել երիտասարդ հայ զինվորները, քանզի ավելի վստահելի ու արդիական միջոց մոտեցող թշնամուն հայտնաբերելու համար նրանք չունեին:
http://www.tert.am/am/news/2014/01/31/khzmalyan
#խզմալեան #սահման #շուն #միջադէպ #պատերազմ #խաղաղութիւն #հարձակում #սպանութիւն ###
#photo #photography #dog #dogs #animals
@{
Փրչրթան✱ Թանաքեան ; norayr@spyurk.am} Երք 06 Մայ 2014 12:52:14 AMT
#լուսանկարներ #ֆոտո #արուեստ #շուն #շներ
#լուսանկարներ #ֆոտո #արուեստ #շուն #շներ
Sie hat sehr shone Stimme
http://www.antenne.de/Unternehmen-Industrie/Kristina-Hartmann__team_706217_radio.html
#antenne-bayern #radio #madchen #stimme #hund #girl #dog #voice #անտենէ֊բայերն #ռադիո #աղջիկ #ձայն #շուն #պղպջակներ
baby elephant is trying to wake up the dog http://www.youtube.com/watch?v=CmdBWqmHYpY
#elephant #dog #video #փիղ #շուն #տեսանիւթ
Այսպիսի քաղաքական գործիչներ կան, սովորե՛ք։
http://www.bravo.am/news/anna-maria-galojan/
#քաղաքականություն #փիառ #փռ #շուն #էստոնիա #լուսանկարներ #ֆոտո
Teen Girl Shoots Beautiful and Creative Portraits of Her Pet Dogs
Ever since I set my hands on a camera, I knew I had unlocked a new dimension. One where you can expand your imagination and run for endless miles. Photography makes you look at things differently. You notice rain drops and the way the sun kisses the Earth. You breath in every moment of your life. You love to live and live to love. There is no time to waste because there is an urgency to capture each loving gesture, smile, and laugh in both humans and animals. Then every photograph becomes timeless and you smile, knowing that you hold a few split seconds in your hands. I live in a box called a camera with the lens as my window and everyday I sit on my couch watching the world outside through a different perspective. No worries, my dogs are right beside me looking at it the same way.
http://www.flickr.com/photos/jessicachuppy/ http://petapixel.com/2012/09/08/teen-girl-shoots-beautiful-and-creative-portraits-of-her-pet-dogs/
#dog #dogs #photography #photo #photos #life #beauty #շուն #շներ #կեանք #գեղեցիկ #ստեղծարար #ֆոտո #լուսանկարներ
А вот писать и думать получается не всегда. Или читать и думать. Слушать и понимать, смотреть и видеть. Даже спать и видеть сны. Я вижу сны наяву, когда веду машину, одновременно слушаю аудиокнигу, пью чай, курю и думаю о сексе. А когда сплю, я ничего не вижу. Пальцы подрагивают, мысленно трогая клавиатуру, ухо шевелится в поисках телефона, губы сжимаются, нащупывая сигарету, одеяло сползает – его стягивает собака. Она спит у меня в ногах и дергает лапами, одновременно бегая по поляне, гоняясь за зайцем, играя в мячик, жмурясь на солнце и прыгая до небес. Собака старая, толстая и глухая, она хрипит во сне у меня в ногах – и одновременно бежит, летит, ловит дичь и допрыгивает до солнца.
http://neivid.livejournal.com/330037.html
#քաղվածք #շուն #սեքս #քուն #երազ #թեյ #գրել #կարդալ #համացանց #վազք #որս #արեւ
დიმიტრი შევარდნაძე მხატვარი ხელოვნების მუზეუმის დამაარსებელი დახვრეტილია 1937 ნელს
Dimitri Shevardnadze artist, founder of Georgian Art Museum. shot in 1937
http://en.wikipedia.org/wiki/Dimitri_Shevardnadze
#USSR #CCCP #СССР #ԽՍՀՄ #1937 #Georgia #Dimitri-Shevardnadze #artist #georgian-painters #georgian #Tbilisi #photo #photos #history #dog #art #Beriya #Stalin #Soviet #communism #socialism #repressions #freedom #დიმიტრი-შევარდნაძე #ფოტო #თბილისი #საქართველოს #ხელოვნების #ძაღლი #ისტორიის #სტალინი #თავისუფლების #լուսանկարներ #Դիմիտրի֊Շեվարդնաձե #նկարիչ #արվեստագէտ #արվեստ #վրացի֊նկարիչներ #Թբիլիսի #պատմություն #լուսանկարներ #ֆոտո #շուն #Ստալին #Բերիա #կոմունիզմ #սոցիալիզմ #Վրաստան #ազատություն
Պիքսել֊արտ շունը։ Շուշիի գորգերի թանգարան։
pixel-art dog, carpets museum of Artsakh, Shoushi. I can also see some tetris figures.
#շուն #ծառ #գորգ #կարպետ #արվեստ #արհեստ #Արցախ #Շուշի #թանգարան #Հայաստան #Հայք #dog #tree #Armenian #carpet #art #craft #Artsakh #Nagorno-Karabakh #Shoushi #Shushi #museum #Armenia #pixel-art
#Թբիլիսի #ֆոտո #լուսանկարներ #շուն #փոխոց #քաղաք #Tbilisi #photo #dog #street #city #თბილისი #ძაღლი #ქუჩის #ქალაქის #ფოტო #cc_norayr
ու տենց
#Helen-Levitt #Levitt #photo #photography #art #NY #New-York #woman #dog #street #city #ֆոտո #ՆՅ #Նյու֊Յորք #Լեվիտ #Հելեն֊Լեվիտ #մոմա #կին #շուն #փողոց #քաղաք #լուսանկարներ #դիմանկար #արվեստ
Anne Turyn #1984 #photography #photo #dog #room #լուսանկարներ #ֆոտո #շուն #սենյակ
http://www.youtube.com/watch?v=Rp30_gF1GcY
#dog #շուն #ძაღლი
Լեյտենանտ Շմիդտի որդին կամուրջը։ Leutenant Schmidt bridge. Мост лейтенанта Шмидта, 1990-е гг #Boris-Smelov #photo #photography #city #bridge #snow #dog #Բորիս֊Սմելով #ֆոտո #լուսանկարներ #քաղաք #կամուրջ #ձյուն #շուն #Борис-Смелов #фото #фотография #город #мост #снег #собака
#Խաչմերուկ
#Crossroad
http://markgrigorian.livejournal.com/816512.html #Սարգիս֊Մուրադյան #հայ֊նկարիչներ #արվեստ #Երեւան #շուն #դոբերման #քաղաք #մարդիկ #Yerevan #Sargis-Muradian #armenian-painters #armenian #art #people #paintings #girls #doberman #city #1975
http://www.youtube.com/watch?v=xV0ccKNy2eE #dog #շուն #շներ #կատու #cat #zen #ձեն
Դիսքլեյմեր․
խնդրում եմ չնեղանալ եւ չլայնանալ, առավել եւս նրանց ով սրտին մոտիկ է ընդունում երբ իր քաղաքի, ցեղի մասին ոչ շատ հաճելի բաներ են գրում։ ավելի լավ է չկարդաք, ես պատասխանատու չեմ ձեր նյարդերի ու զգացմունքների համար, դրանք կոնտրոլ չեմ անում։ ու բորբոքվելուց առաջ գնացեք տեսեք Երեւանի բարքեմփի մասին ինչեր եմ գրել, գուցե սառեք։
սովորական փոստ լիներ չէի գրի, ինձ արդեն գիտեն, պատահական մարդիկ չեն մտնում, զգուշացնել պետք չէ, բայց բարքեմփի փոստին կարող է ավելի շատ մարդ արձագանքի։
Ու ամենակարեւորը ֊ ես չեմ կարծում որ մարդու խելացի կամ անխելք, զարգացած կամ չզարգացած լինելը պայմանավորված է նրանով, որտեղ է նա ապրում։ Ու ապա տեղանքը իմ կարծիքով ոչ միայն էական չէ, այլեւ չի կարող արդարացում լինել։
Այս փոստի նկարները հիմնականում հեռախոսով արված լուսանկարներ են, ու ավելի ինֆորմատիվ, ինձ ավելի դուր եկած նկարներով հետո կկիսվեմ։
Ճանապարհ
հիմնականում արագ քշել էր լինում, մի երկու երեք ինվերտ արած պառկած ոստիկաններ կային ճանապարհին։
ինչպես միշտ, քաղաք մտնելուց ժամանակի զգալի մասը գնաց ճիշտ խաչմերուկը բաց թողնելու պատճառով ուղին գտնելու վրա։ դա հիմնականում շատ զվարճալի ու հավես է անցնում, քանի որ մտնում ես այնպիսի տեղեր, ուր չէիր նախատեսում մտնել, ու տեսնում ես լիքը բան, ինչ հետաքրքիր է, բայց եթե չմոլորվեիր, չէիր տեսնի։
ասեմ նաեւ, որ Պուշկինի փողոցը, ինչ Թբիլիսիյում, ինչ Գյումրիյում ֊ էտը սուձբա է, ես որ քաղաք մտնում եմ, պարտադիր ընկնում եմ Պուշկինի փողոց ֊ անկախ նրանից պետք է թե չէ։ Ու այն ահավոր վիճակում է, փաստորեն, ու առհասարակ Գյումրիյում լիքը ճանապարհներ կան, որ այդպիսի վատ վիճակում են, որ չես պատկերացնի որ քաղաքում, ու քաղաքի կենտրոնում կարող է լինել, ու առանց ամենագնացի շատ բարդ է անցնել։
Բաց թողած լուսանկար ֊ երեք դեղին շուն, ահավոր նման, երեւի եղբայրներ, սեւ շենքերով անկյան վրա։ Պուշկինի կողմերը։
Չեմ ուզում համեմատել Գյումրին այլ քաղաքների հետ։ Չեմ ուզում բայց անկեղծ չի լինի որ չասեմ, որ Վանաձորը, ուր ես հետո մտա Թիֆլիսի ճանապարհին, անհամեմատ ավելի յուզեր ֆրենդլի քաղաք է ինձ թվում։ Ու դա, ենթադրում եմ նրանից է, որ այն ժամանակակից է ավելի, ու սոցիալիստական մտածելակերպով նախագծված։
Ամեն դեպքում, անցնեմ բարքեմփին։
Բացում ֊ անիմաստ։
Տեխնոպարկի շենք մտնելու իմաստը առհասարակ չհասկացա։
Կասայի շենքը ահագին լավն էր, լրիվ բարքեմփական։
Հետաքրքիր է որ ինձ փաստացի չգրանցեցին։ Այսինքն ես գրանցվել եմ մականունով, ոչ իմ իսկական անունով, իսկ իմ մականունը ցուցակների մեջ չկար։ Իսկ ո՞վ է ձեզ ասել որ անձնագրումս գրված չէ հենց այն ինչ ես լրացրել եմ օնլայն։ Թե՞ անձնագիրս էլ պետք է ցույց տայի։
Դա այն լրջության մասին է, որը բնավ համատեղելի չէ քեմփ, ու բար բառերի հետ։ Այն գեղցիական լրջության, որ Հայաստանում ամեն քայլափոխին է, ու ես այս թեման փակում եմ ավելի պինդ արտահայտություններ չօգտագործելու նպատակով։
Պարզվեց, Ոզնիին էլ չէին գրանցել։ Նա էլ էր մականունով։
Այսպես, Գյումրեցիների թեթեւ ձեռքով ես ու Ոզնին հայտնվեցինք մեկ ակումբում ֊ փաստ, որը անհնար է չնշել։
Բոլորը հիասթափվել էին որ Գյումրեցի բարքեմփին գրեթե չկային լոկալ մարդիկ։
Ասում էին, Երեւանի բարքեմփը հյուրախաղերի է եկել Գյումրի։
Մասնավորապես այդ պատճառով ես աշխատում էի Գյումրիի հեղինակների ներկայացումներին լինել։
Ինձ դուր է գալիս, երբ օգտագործում են տեքնոլոգիաները։
Ինձ դուր էր գալիս տասնքանի տարի առաջ, երբ անկապ անճաշակ տղաներ անկապ անճաշակ հարսանիքները նկարում ու հավաքում էին թվային ձեւով։ Իրենց անկապ անճաշակ «ստուդիաներում» ու ես հանդուրժող, ու նույնիսկ, որոշ չափով, հիացմունքով եմ վերաբերվել իրենց վիզիտկաներին՝ ոչ ուղիղ, ալիքավոր ոսկեզօծ ծայրերով։
Այդ պատճառով զարմանալի չէ, որ ես գնացի «զարդերի երեք դ նախագծում» ներկայացմանը։ Ես գիտեք, ոնց եմ գլամուրին վերաբերվում, ու համարում եմ, որ սիրունն այն է, երբ ֆորման հետեւում է ֆունկցիային։
Քանի որ զարդերը, մասնավորապես մատանիները իրենց մեջ ֆունկցիա չեն կրում, իրենց ֆորման էլ ինձ միանշանակ անհետաքրքիր է։
Ինչն էր ինձ հետաքրքիր ֊ դա տեքնոլոգիան, ու ինչպես են այն օգտագործում։
Հավես էր որ նրանք գտել են զարդեր, մատանիներ եւ այլ անկապ բաներ նախագծելու թվային գործիքներ ֊ ու փաստացի սովորում են ռեվերս ինջիներ անել այլ, ինտերնետում գտած զարդերը։ Ստանում են զարդի նախագիծը, տպում են այն երեք դ պրինտերով, ստացվում է բավական կարծր իր, որից կարելի է հանել ֆորմաներ, ու դրանց մեջ լցնել ասենք, ոսկի։
Չեմ կարող չասել, որ հպարտությամբ շեշտվում էր, «տեքնոպարկի շնորհիվ» ու «մեր պոլիտեխնիկի լաբորատորիայում»։
Հիմա ո՞նց չասել որ դա պետք է արվեր ասենք ոսկերչական տեխնիկումի լաբում, ու բնավ ոչ պոլիտեխնիկում։
Հպարտությունը, «փրայդը», առհասարակ զարմանալի բան է։ Ով ասես ինչ ասես չի գտնում հպարտանալու համար ֊ ով նախնիներով, ով նրանով ում հետ է քնում, ով էլ նրանով որ պոլիտեխնիկում ոսկերչությամբ են զբաղվում։
Բայց դե լավ, մենք քիչ ենք, բայց մեզ հայ են ասում, լավ, հասկացանք։
Եւս հայրենասիրության մասին։
Ցիսկո֊ի ու ցանցերի մասին ներկայացման ավարտին շեշտվում է՝ Հայաստանում հինգ հոգի կա, որ այս ամենի մեջ գլուխ է հանում, իրենցից չորսը Գյումրեցի են։
Էլ չեմ ասում, թե ինչ հպարտանալու բան է։ Ասացի, լոքեյշնով զարգացում չի պայմանավորվում, ոչ էլ տեղանքը չզարգացած լինելու արդարացում է։
Բայց դա մի կողմ։
Թվեմ մի քանի մտածողության օրինակ։
֊ մենք վատն ենք, մենք ոչ մի բան չենք կարող
֊ մենք վերջն ենք, իհարկե կկարողանանք
֊ մենք վերջը չենք, սակայն կկարողանանք
Փաստորեն, երկրորդին է համապատասխանում ֊ որը, իհարկե ավելի լավն է, քան առաջինը նկատի ունենալով որ եթե ոչ մի բան չանես, ոչ մի բան էլ չես անի։
Այսպես ասած։ Բայց կարծում եմ ավելի լավ կանես, եթե ընդունես որ վերջը չես։ Քանի որ այդ վերջը աչքերը փակում է, այնքան ես հիացած լինում քեզնով ու քո գործով, որ չգիտես ինչ չգիտես ու մտածում ես որ ամեն ինչ գիտես։
Իսկ ինչ որ բան իմանալու համար մասնավորապես պետք է իմանալ թե ինչը չգիտես։
Ես ցավոք հենց սկզբից ներկա չէի, որովհետեւ այլ հարցեր էլ առաջացան ֊ արդյո՞ք ցիսկոն միակ ընկերությունն է որ նման հարդ ու սոֆթ է արտադրում, ու առհասարակ իմաստ կա՞ կպնելու մեկ ընկերության բնավ ոչ էժան հարդին։
Քանի որ ցանցային ինժեները ու ցիսկո ընկերությունը մի տեսակ մեկ չեն։
Լրջկված ֆեյբուքցիներ ֊ աղջկա ֆբ էջ կոմիկսներով։
Երեւանում վեբ կայքեր էին ներկայացնում, այստեղ էլ հասանք՝ ֆբ էջ։
Չեմ եղել, չեմ նայել։
Աղջիկը լավն էր։ Հուսամ կոմիկսները լավն են։ Կամ կարող են ապագայում լավը լինել։ Հարցրի, իսկ կլինի՞ ոչ ֆբ, մի այլ հասանելի տեղ, որ առանց հաշիվ ունենալու լինի նայել։ Էլի հարցնում էին ֊ պատվեր կվերցնի՞ կամ ո՞նց է ուզում զարգացնել։ Ասաց ֊ չէ, ես լուրջ չեմ զբաղվում, հոբի է։
Մի կողմից ողջունելի համեստություն, մյուս կողմից ֊ եթե ինքդ քո գործին լուրջ չվերաբերվես, կարող է լուրջ չդառնա էլ։ Կգնաս կաշխատես սպիտակ որոտնիչոկ ձաձայի վրա փոխարենը լավ կոմիկս նկարես։
Բոլորս էլ կտուժենք դրանից։
Ամենալավ ներկայացումը իմ համար իմանդեսի «վիքիպեդիան ու խորհրդային դավադրությունն» էր։ Բայց ես չեմ կարող այդ մասին գրել, քանի որ դավադրության անդամ եմ ու չեմ կարող տարածել տեղեկատվություն այդ մասին։
Պարզապես ջիջիլ որ չեք եղել։
Դավադրությունը, ի դեպ մարդու չհետաքրքրեց։
Այբի երեխաները ու իրենց կոնվոյնիները իրենցից գոհ բարձր խոսում էին ու խանգարում բոլորին ծանոթանալու դավադրության մանրամասների հետ։
Երբ ընդմիջմանը դուրս եկա քաղաքով պտտվելու, խանութում տելիկ տեսա։
Տելիկով ցույց էին տալիս բարքեմփի մասին նորություններ։ Երվանդն էր խոսում։ Դիկտորը ասում էր որ Գյումրին ֊ Նյու Երեւանն է Հայաստանի ուղեղների կուզնիցան է։ Որ Գյումրեցիները ՏՏ֊ում վերջն են։ Չեմ ասում վերջը չեն, պարզապես եթե վերջն ես էլ ինչի՞ տենց սոց ռեալիստիկ կերպ ինքդ քեզ դուխ տաս։ Այսինքն լրագրողները հաստատ վերջը չեն։
Ընդհանուր առմամբ բարքեմփը կայացավ։
Լավ է որ տեղացիներ կային, լավ է, որ տեղական ներկայացումներ կային։
Ինչպիսին կան։
Լավ է որ միջոցառում էր, որ փաստացի այլ տեղերի մարդկանց հետաքրքիր էր տեղացիներից շատ, դա ապակենտրոնացման մասին է։ Սակայն, երեւի տեղեկատվությունը լավ չի տարածվել, որովհետեւ այդքան մեծ քաղաքում հաստատ հետաքրքրվողներ կլինեին։
Ու այո, մարդիկ գնացին Գյումրի, փող ծախսեցին։ Ես ժապավեն առա։
Քաղաքի մասին։
Պետք է գալ ու նկարել, ու նկարել, ու նկարել։
Հասցրի նկատել մի ահավոր կառույց ուր հին շենքի միայն ֆասադն էր օգտագործվում ու դարձել էր մեծ շենքի մի մաս, ինչպես օրինակ Երեւանում Աբովյանի վրա, Պուշկինի փողոցից մի քիչ ներքեւ։
Քաղաքապետարանի շենքը անճաշակ ու տգեղ է ու Գյումրիի հետ առհասարակ կապ չունի։ Ոչ մի կապ։
Ակամա մտածում ես ո՞րտեղ են կորել այն ճարտարապետները, ով առաջ անում էին հավես նախագծեր։ Կամ եթե կան, ինչի՞ իրենց չեն պատվիրել նոր քաղաքապետարանի շենքը, ի՞նչ իմաստ ուներ այդպիսի անկապ բան կառուցել քաղաքի գլխավոր հրապարակում։
Իսկ դրանից ձախ, մի սպանիչ շենք կա։ Ահավոր լավն է։
Այդ շենքի կողքը կա գրախանութ, ուր ասացին որ այլ գրախանութ քաղաքում չկա։ Իսկ այդ գրախանութում գիրք գրեթե չկար։ Տետր, գրիչ, թուղթ։ Մի երկու բառարան, մի երկու գիրք։
Ո՞նց չհիշեմ Վանաձորի Թումանյան փողոցի գրախանութը։ Ահավոր փոքր, բայց լիքը գրքերով։
Սայաթ֊Նովա փողոցը իմ համար շատ տխուր էր։ Դա այն փողոցն է, որ տանում է ավտոկայան։
Շուն էի նկարում։
Ոստիկանները, մտածելով որ չեմ հասկանում հայերեն, տժժում էին։
Դե արտասահմանցի է չտես, շուն տեսած չկա փողոցային։
Սովորաբար հետո պտտվում եմ ու հայերեն եմ իրենց հետ խոսում, այս անգամ մտածեցի որ այդքան չկան, որ շան տեղ դնեմ։
Ինչ որ կին մոտեցավ, սիգարետ կամ փող ուզեց։ Դե մտածեց արտասահմանցի եմ։
Աստծո անունով մանիպուլյացիա էր անում։
Բնականաբար ուղարկեցի ատծո մոտ, քանզի նեֆիգ։
Գրողի ծողը չուղարկեցի, գրողներին պետք է լավ նայել։
Գյումրիի փողոցներում մեքենաները հին, տշած էին, մարդիկ հարուստ չեն։
«Համեր» տեսա, պարզվեց տեղացի չէ։ Լուսակիրի մոտ կանգնելիս կողքի քսանչորսի մարդկանցից հարցնում էին ոնց որտեղ հասնել։ Երեւի համերի վարորդը, խեղճը, փող չուներ քարտեզով հեռախոսի։ Կամ էլ համեր վարելն ու շքեղ հեռախոսով օգտվել կարողանալն անհամատեղելի են։ Կամ էլ պարզապես սիրում էր շփվել այլ դասակարգերի մարդկանց հետ, ով գիտի։
Որ Գյումրիից դուրս ես գալիս դեպի Վանաձոր, վերջ պեյզաժներ են։ Ու Ջաջուռն է։ Ու Մինասի կարմիր սարերը արեւամուտին։ Ու մտածում ես այստեղ ամեն երկրորդը պետք է նկարիչ լիներ այնքան գեղեցիկ է։
Ի դեպ, Լոռի մարզ մտնելիս նույնիսկ այս կողմից գրված է «դբա լավը»։
Ոչ միայն Ապարանի կողմից, փաստորեն։
Իսկ հակառակ կողմից գիծ քաշած «դբա լավ» է։
Փաստորեն, ամեն կողմից էլ Լոռին դբա լավ է։ (:
ու տենց
#Tbilisi #Թբիլիսի #շուն #dog #film #street #photo #լուսանկարներ
#Tbilisi #Թբիլիսի #շուն #dog #film #street #photo
#feast in #grape #gazebo by #Niko-Pirosmanashvili oil on oilcloth ნიკო ფიროსმანაშვილი ქეიფი ვაზის ტალავერში მუშამბა ზეთი
#Pirosmani #ფიროსმანი #Փիրոսմանի #georgian-painters #art #dog #շուն #ხაღლი
հետաքրքիր է որ շունը ուտել խմելուց անպակաս է։
Թբիլիսի, Լեսելիձե փ․ შემოიხეთე გენაცვალე
feast in grape gazebo by Niko Pirosmanashvili oil on oilcloth ნიკო ფიროსმანაშვილი ქეიფი ვაზის ტალავერში მუშამბა ზეთი
ու տենց
advertisment in the shop which sells clothes with Keith Haring’s drawings. http://en.wikipedia.org/wiki/Keith_Haring #keith-haring #street-art #graffiti #dog #շուն #Երեւան #Yerevan
my #room and #dog at the parent’s house. #2004 #photo #film #fisheye #Yerevan #Երեւան #լուսանկարներ #ժապավեն #շուն #սենյակ
ու տենց
#photo #film #Tbilisi #street #dog #ֆոտո #ժապավեն #լուսանկարներ #Թբիլիսի #փողոց #շուն
http://madebyabvh.tumblr.com/post/30733476591/animated-banksy-6-its-been-a-while-since-i-did #banksy #gif #dog #animated #street-art #graffiti #բենքսի #շուն #գրաֆիտի
http://madebyabvh.tumblr.com/post/30733476591/animated-banksy-6-its-been-a-while-since-i-did #banksy #gif #dog #animated #street-art #graffiti #բենքսի #շուն #գրաֆիտի
ու տենց
Այս շունը ստերիլիզացված է։
Ու ունի շատ լավ ընկեր ֊ սեւուկ փռչոտիկ աղջիկ։
Աղջիկը վերջերս ձագեր է ունեցել, չգիտես ումից, ու չգիտես որտեղ է պահում։
Սակայն միշտ այս շան կողքն է։
Այնպես որ գուցե սա լինի նաեւ ասք հարաբերության մասին։
ու տենց
Մտածեցի բացատրել վերաբերմունքս խմիչքին ու խմած մարդկանց։ Ամենը պարզ է։
Սակայն սկզբից շեղվեմ։
Իսկ դուք գիտե՞ք ինչու որոշ շները իրենց տարածքը նշելուց հետո, հետեւի թաթերով հող են նետում։
Չէ, իրականում նրանք չեն փորձում ծածկել արվածը, այլ լրիվ հակառակը՝ փորձում են այնպես անել, որ հոտը տարածցի հնարավորինս շատ։
Նաեւ, գիտե՞ք ինչի են պոչը իջեցնում կամ բարձրացնում։
Ոչ, վախենալը չափազանց ոչ խորը պատասխան է։
Անուսից ոչ շատ հեռու գտնվում են հատուկ խցուկներ, որոնք գեներացնում են ամեն մի շան ուրույն հոտը։ Այդ պատճառով են շները ծանոթանալիս իրար պոչի տակ հոտոտում։
Ահա, քոնը #ffa3fe֊ն էր։ Հաճելի է ծանոթանալ։
Այդ պատճառով էլ, ցրում են, շեյրում են այդ հոտը մեծ տարածությամբ։
«Օսյան եւ Կիսան եղել են ստեղ»։ չեք ին։
Ու դա անում են քիչ թե շատ ինքնավստահ շները։ Ով իրենց եսը չի թաքցնում։
Ու անում են դա նույնիսկ առանց խմելու։
Ոնց որ ասեն՝ «ես կամ, ու ես այսինչն եմ։ սա իմ հոտն է։ սա իմ տարածքը»
Աղբյուրը։ Նաֆթահորը։ Աղբը։ այֆոնը։ Ավելացնել ձերը։
Իսկ նրանք, ով պոչը իջեցնում է, փաստացի ասում են։
֊ ես չունեմ հոտ, ու ես չկամ։ ինձ հանգիստ թողեք։ չկա՜մ ես։ չէ։
Մենք կենդանիներից այդ առումով շատ չենք տարբերվում։
Նույնիսկ եթե մարդը գիտի նա ով է, գիտակցում է իր քայլերի իսկական մոտիվները, եթե դա առհասարակ հնարավոր է, ու որը գրեթե չի լինում, մեկ է միշտ չէ որ լինում է այնպիսին ինչպիսին կա։
Օրինակ, այս կատակը չի անում, այս խոսքը չի ասում, խորհուրդ է տալիս այն, ինչ խորհուրդ կտար Պողոսը, բայց բնավ ոչ այն ինչ կասեր նա։
Էդ ոնց որ ես ձեզ ասեմ, գնացեք այֆոն առեք։ Հա, գիտեմ, որ այֆոնի եք արժանի, բայց մեկ է չեմ ասում։ Իմ խորհուրդը չէ։
Այլ օրինակ, «իմ կյանքի մասին» ֆիլմի Մյուրյուելը լրիվ նա է, ասում է այն ինչ մտածում է, ապրում է այնպես, ինչպես հավատում է։ Ընդ որում առանց դա գիտակցելու, պարզապես։
֊ մի հատ քեզ նայիր, համ էլ էս ինչքան ես չաղացել, բա ի՞նչ պիտի աներ, պիտի թողներ։
Իսկ ալկոն ֊ թուլացնում է ներքին կապանքները, ու մարդիկ կարողանում են թույլ տալ իրենք իրենց «պոչերը բարձրացնել», ցույց տալ իրենց, իրենց «ես»֊ը վերջապես արտահայտել․
֊ Իմը #a3F1d0֊ն է։ Ես սիրում եմ այսինչ դերասանին ու այսինչ խումբը ու այսինչ ֆուտբոլի թիմը։ Տեսա՞ք ես ինչ տաերբեր եմ ու լավը։ Ու իմը ավելի երկար է։ Պոչը։ Ոչ իզվիլինաները։
Դա այնքան հավես է, լինել այնպիսին ինչպիսին կաս։
Հետո էլ զարմանում ենք, որ մարդիկ խմել են սիրում։
Իսկ «նորմալ մարդիկ», նկատի ունենալով ժամանակակից հասարակությունների մեծամասնության մշակույթը, նախընտրում են խմել, հետո նոր լինել այնպիսին ինչպիսին կան՝ ցույց տալ իրար իրենց մերկ հետույքները ի հեճուկս հաճույք ընկերների, կամ վերջապես ագռեսիան արտահայտել, կամ լացել նրանից, ինչը մինչ այդ ճնշվում էր։
Ու այո, դուք այն եք, ինչ դառնում եք խմած ժամանակ։
Եթե դուք չեք սիրում ձեր սիրածներին, երբ նրանք խմած են, ապա դուք իրենց իրականում չեք սիրում։ Ու դա բնական է, ո՞վ է սիրելու բան։
Պատկերացրեք ծրագիր՝ դատարկ պատուհան։ Կսիրե՞ք այդ ծրագիրը։ Դժվար թե։ Դատարկ է որովհետեւ։ Սիրելու ի՞նչ կա։ Կամ դատարկ գիրք։ Չէ, ի՞նչ գիրք։
Դատարկ դվդ։ Դնում եք, ու նայում սեւ էկրանը։ Հավե՞ս է։
Այո, եթե դա լինի մտքի արտահայտում։
Ինչպես սեւ քառակուսին։ Այն դատարկ է նրանց համար ով չգիտի միտքը։
Իսկ եթե միտք չկա, ապա սիրելու բան էլ չկա։
Ու դա բնավ չի խանգարում ուրախանալ։
Ու դա ամենակարեւորն է։
Ուրախանալը առողջությանը օգտակար է։
Ուրախանալ խանգարում է իմանալը։ Չդատարկությունը։
Էն որ էն Էնի Հոլի մեջ, Վուդի Ալենը ցույց է տալիս ահավոր երջանիկ մի զույգ։ Մոտենում, հարցնում է՝ էդ ո՞նց է լինում, որ դուք այնքան լավ զույգ եք, այնքան երջանիկ եք։ Պատասխանում են՝
֊ Որովհետեւ երկուսս էլ հավասարաչափ հիմար ենք ու դատարկ։
Դա մոտավորապես այն է, երբ ծրագրի մի բագը մյուսը ծածկում է։
Այնպես որ, երջանկություն ձեզ։ Որ բագերը իրար ծածկեն։
Ու պղպջակներով գարեջուր։
Ու կանաչ ճանապարհ։
Չնայած գազով գարեջրից հետո դա էական չէ, կարեւորը գազ սեղմելն է։
ու տենց
ու տենց
դա այն առաջին ձյունն էր, որ չգիտես ինչու այնքան գնահատում են տաքսիստները։
մենք դուրս եկանք զբոսնելու, ու շները մեզ նկատեցին։
նրանք շատ են ուրախանում, երբ նկատում են, ու արտահայտում են դա հաչոցով, որը բնավ հարեւանների սրտով չէ։
իսկ դա վտանգավոր է շների համար։
լավ է դուրս գալ կամաց, աննկատ։ որ այն նյարդայինը չտեսնի, ու մնացածին չվախեցնի։
իսկ հետո – մեկ է նրանք ուղեկցում են մեզ մտածելով որ իրենք էլ կարող են մարդու հետ զբոսանքի դուրս գալ։
սեւը մանր մանր քայլերով է անցնում, իսկ մեծը՝ վազում մեր հետեւից ու հաչում անցորդների վրա, ովքեր այս անգամ չկային, քանզի այդ ժամին փողոցը դատարկ է։
Փողոցում կանգնած մեքենաները ծածկված են ձյունով ինչպես լինում է ամերիկյան հեքիաթային ֆիլմերում։
իսկ հետո՝ սուպերմարկետ։
այնտեղ խմած։ ասում է լավ լավ բաներ կապուտաչյա վաճառողուհուն։ վաճառողուհին բնավ չի հալվում, ու փորձված ցրում նրան։ շունը սպասում է դուրսը, ես վերցնում եմ իր համար միս, մոտենում դրամարկղին։
խմածը մոտենում է ինձնից ուշ։
մոտենում, անցնում է առաջ։ լավ, մտածում եմ, հիմար է խմած է։
ու այստեղ վաճառողուհին անց է կացնում իր պլաստիկ տուփը, ու մի պահ չի կարողանում թաքցնել զարմանքը, ասում՝
– հարյուր քսան դրամ
– Ես ոչինչ չէ՞ որ մանր վճարեմ։ – հարցնում է այդ ոչ այնքան երիտասարդը։
– Հա, ոնց ուզում եք վճարեք – անտարբեր պատասխանում է դրամարկղի աղջիկը։
Խմածը դողացող ձեռքերով հանում է գրպանից ու ափի մեջ շոշափում է տաս եւ քսան դրամանոցները։
Երեւում է, որ նա այլ փող չունի, հարյուր քանի դրամ ամենաշատը։
– Էլ չմանրեմ, – ասում է նա աղջկան – կրկին մեկնելով ձեռքը գրպանը ու կտրուկ հանելով այն։
Ու մենք բոլորը արդեն վստահ ենք որ նա այլ փող չունի, ու ահավոր նեղվում է որ դա երեւում է։
– Հա, ոնց ուզում եք վճարեք – հոգնած պատասխանում է դրամարկղի աղջիկը։
Խմածը տալիս է իր հարյուր քսան դրամն ու հեռանում։
Ես անհանգստանում եմ որ նա շան կողքով անցնելիս ագրեսիվ չլինի։
Դուրս եմ գալիս։ Շունն արդեն գնաց։
Բակ մտնելիս դիմավորեց շարժվող պոչը։ Ու հաչողը։
Այն նյարդային շանն էլ հասներ – մտածում եմ։ Որ վախենում է, հաչում, ու սրանց սադրում։
Բայց նյարդայինը հավասարակշռված չէ, ու նրան չի հասնում։
Ինչպես եւ պետք է լիներ։
ոչ հավասարակշռվածներին հասնում է կամ հարյուր քսան դրամի հավի միս, դա լավագույն դեպքում, կամ ոչինչ։
ու դա բնավ անարդար չէ։
նորմալ է, բնական, պարզ, հասկանալի։
ու տենց
Կարճ, հստակ, եւ փսլինքները մի կողմ․
Անոթեւան կենդանիների խնդիրը լուծել կամ գոնե բարելավել լավ կլիներ, եթե հնարավոր լիներ։
Ցավոք, մեր քաղաքապետարանը, ով էլ լինի դրա գլխին, դա անել ունակ չէ։
Ու ավելի լավ է չփորձի էլ։ Որովհետեւ ինչ անում են, ավելի լավ է չանեին։ Շենք ներկելը այնքան անճաշակ են արել, որ ավելի լավ է չփչացնեին։
Բայց վերադառնանք կենդանիներին՝
ա – Փողոցային շների քանակը արագ աճում է եւ վերականգնվում, հասնում իր կայուն վիճակին։
Իրենց սպանելով մենք այդ քանակը չենք կարող նվազեցնել։
Ավելի անիմաստ է լինում բռնելը արդեն իսկ ստերիլիզացված կենդանիներին, որոնք արդեն իսկ շատ են փողոցներում, ես անձամբ մի քանի տենց շուն ճանաչում եմ։
բ – Շուն սպանողները ընտրում են ում սպանել։ Հատուկ թողնում են բոլոր «ջղայն», ոչ շատ սոցիալիզացված շներին, ու հավաքում են հանգիստ եւ խաղաղ շներին։
Ինչու՞։ Որովհետեւ այն շունը ով կարող է գոնե ձեւական վտանգ ներկայացնել, ցույց է տալիս որ իրենց գործը, շուն սպանելը, անհրաժեշտ է։ Այդ պատճառով այդ շները զարմանալի կերպով «խուսափում» են բռնվելուց կամ սպանվելուց։
Ինչ արվում է, արվում է պարզապես փողի համար։
Ոչ թե մեր մասին հոգալու համար։
Իհարկե ես չեմ բացառում որ քաղաքապետարանում այնքան անգրագետ եւ միամիտ մարդիկ են նստած, որ այդքանը չգիտեն կամ չեն հասկանում։ Բայց եւ այնպես չէ որ հավատում եմ դրան։
ու տենց
Աբովյանի հին դալանները փակ են։
Փակ է «Դետսկիյ Միր»-ի դիմացի դալանը։ Որովհետեւ մտնելու տեղ այլեւս չկա։ Այնտեղ փորում են եւ կառուցում նոր շենքեր։
Եթե հիշում եք, այնտեղ կային բնակիչներ, ու շագանակագույն փոքրիկ շուն։ Շունը տուսվում էր դալանի մուտքի մոտ բուլկաներ վաճառող տատիկների հետ ու զվարճանում հաչալով Աբովյանով անցնող մեծ շների վրա։ Նա գիտեր որ իրենից մեծ շներին ապտակելը վտանգավոր չէ, որովհետեւ Աբովյանով անցնող շները այն ժամանակ որպես կանոն ինտիլիգենտ կիրթ էին, իսկ եթե այնուամենայնիվ որեւէ շան ինքնասիրությունը թույլ լինի, ու նա չդիմանա, ապա միշտ կարելի էր փախչել դալանի ներս, հարմարավետ ու հով բակ, ուր անհամեմատ ավելի ապահով է։
Կինո Մոսկվայից մի քիչ ներքեւ կար ֆոտո արհեստանոց տանող դալան։ Լուսանկարչի հայրն է այն հիմնել, իսկ մայրը տիրապետում էր սեւ սպիտակ նկարները ձեռքով գունավորելու արվեստին։
Այնպես որ, դալանները փակ են, պարոնայք երդվյալ ատենակալներ։
Սուրճը պատրաստում են ավտոմատները, եւ ինչ խոսք, մարդիկ էլ են դարձել ավտոմատներ։
Նրանք չեն բարեւում սրճի ավտոմատների կողքին կանգնած վաճառողներին, իսկ վաճառողները վերաբերվում են հաճախորդներին որպես այլ ավտոմատների։
Ու այստեղ ամենակարեւորը։
Ես վաղուց այնքան շատ չէի ուրախացել, ինչպես մի քանի օր առաջ։ Մտածում էի, որ ֆոտոյի դալանը փակել են ու փակել։ Կամ դրա տեղը ինչ որ հերթական «բորդել» կլինի։
Անահիտը առաջարկեց մտնել հուշանվերների խանութ, որովհետեւ այնտեղ իր խոսքերով առեղծվածային է։
Ու ես չհասկացա որ իրականում այդ բակի դալանում եմ։ Պարզապես զգացի որ առաստաղն ու պատերը կլոր են։ Աշխատողները բացատրեցին՝ սա առաջ դալան էր։ Ախ, ափսոս, մտածեցի։ Այլեւս բակ չի լինի մտնել։ Ու այդ պահին մտքերս կարդալու պես ինձ հրավիրեցին բակ, ասացին, եկեք տեսեք ինչ լավ բակ ունենք։
Առաջին հայացքով նկատեցի փայտից հավես սեղան ու աթոռներ։
Իսկ հետո ես տեսա շանը։
Նա եկավ ծանոթանալու եւ հանեց լեզուն։
Սեւ էր մի երկու սպիտակ խալով, փրչոտ, ու ընդհանուր առմամբ հիշեցնում էր րիթրիվեր։
– Բարեւ, ես Նորայրն եմ – ասացի։
– Բարեւ, ես Աչոնն եմ – պատասխանեց շունը։
– Նա ինքն է մեզ մոտ եկել – ասացին ինձ։
Աչոնի մորթին փայլում էր, ու նա լավ խնամված տեսք ուներ։
Հետո կարելի էր նկատել թութակին։
– Նա նույնպես ինքն է մեզ մոտ եկել, ուզում եք հավատացեք, ուզում եք չէ։
Այդ ժամանակ Աչոնը առաջարկեց խաղալ, ես չդիմացա, ու մենք լիքը լիքը խաղացինք, ու կծոտվեցինք։ Չգիտեմ ինչքան երկար։ Շա՜տ երկար։ Մինչեւ բակ չմտավ Ադրինեն այնպես, ոնց որ տենց էլ պետք ա լիներ, մտավ, տեսավ ինձ շան հետ, ու ասաց
– Բարեւ Նորայր, ես եկել եմ քրոջդ նկարները նայելու։
– հմ՞
Ու Ադրինեն բարձրացավ աստիճաններով վերեւ։ Պարզվում է երկրորդ հարկում պատկերասրահ է։
Շան հետ միասին բարձրացանք գեղեցիկ փայտե աստիճանով ու մտանք պատշգամբ։
Աչքս ընկավ ծանոթ քանդակի վրա։
– Նա ասում է այո, բացատրեց պատկերասրահի աշխատողը։
Գլխի տակ ճոճանակ էր, ու գլուխը մեր հետ համաձայնվում էր ճոճվելով։
Սա Կարեն Բաղդասարյանի գործն է – անմիջապես մտածեցի ես ու տեսա գրառում – «Կարեն Բաղդասարյան»
Ես նրան լուսանկարել եմ մի քանի տարի առաջ՝
Հետո անմիջապես ճանաչեցի Նանայի նկարը։ Սա չէր սակայն կրկին տեքնո մողեսի թեմայով՝
}}
Հետո ճանաչեցի Նարեկի նկարը։ Հետո Կարինե Մացակյանի հիպերռեալիզմը։ Հետո բացեցի սեղանի վրա գտնվող գիրքը, ու բացած տեղում իսկ Ռուբեն Գրիգորյանի նկարն էր։
Ու ես զգացի որ այս տեղը ինձ շատ հարազատ է։ Դուրս գալուց անհանար էր չնկատել ինչ հրաշալի հարմարավետ, լայն ու հով պատշգամբ է։
Հաստատ հավես էր այս տանը ապրել, իջնել հով բակ ու ցածր դալանով դուրս գալ Աբովյան։ Բայց ես գիտակցում եմ, որ այստեղ կապիտալը այստեղ բնակվող մարդկանց այսպես թե այնպես կհաներ։ Հարցը միայն նրանում է ինչ կլիներ շենքի ու դալանի հետ։ Կքանդվեր, կդառնար էլիտար ռեստորան, թե այսպիսի մի բարի ակումբ։
Հետո բակում ես խմում էի կավե բաժակով սառը ջուր․ Մինչդեռ Աչոնը շարունակում էր նուրբ կրծել վերնաշապիկիս թեւը։
Դուրս գալուց դալանի մեջ ես հանդիպեցի Կարենին, ու հենց դալանում գտնվում էր իր այլ քանդակը՝ զբոսաշրջիկը։ Նա ունի բազմազան ոտքեր, շատ խառն ա ու բառացի շրջում ա։ Ու ես գիտեմ ով է պատրաստել դրա մեխանիկան, ու ով է ծրագրավորել շարժումները ղեկավարող միկրոկոնտրոլերը։
Դալանում կային հին հայկական զնաչոկներ։ Ես մի քանի հատ վերցրեցի։
Մեկի վրա գրված էր «soviet armenia» ու աստղ էր նկարած արարատի կողքը։ Մեկի վրա Օպերան էր։
Իսկ այս լուսանկարը իրեն չկորցնելով չխկացրեց Ադրինեն բակ մտնելիս՝
Այնպես որ ես ունեմ նոր ընկեր ում հետ կարելի է խաղալ։
ու տենց
ու տենց
ու տենց
ու տենց
այո, այնտեղ շուն ա ապրում։
ու տենց
ու տենց
նկարահանված է FCamera-ով, մաեմո5, n900
ու տենց
ու տենց
computer science -ը վերացարկման (աբստրակցիայի) արվեստ է։ մենք մտածել ենք մոդուլներ, վրոփերներ, կոպմոնենտներ, եւ այլն։
այսինքն մենք ուզում ենք նվազեցնել կրկին գրվող կոդի մասը, ավելի ընդհանորւ ենք սարքում ինտերֆեյսներ, եւ այլն։
դա նաեւ այն է ինչ մեզ սովորեցնում են։
հիմա նայենք ինչ ունենք մոբայլ սարքերի ոլորտում նախագծման դեպքում։
ունենք հայտարարված փորթաբնլ, բայց իրականում մեկ պլատֆորմային կպած դոթնեթ (WP7), ունենք անփորթաբլ C++ Սիմբիանի համար, ունենք հայտարարված կրոսպլատֆորմ ջավա, որի անդրոիդի համար գրված ափը էլ ոչ մի տեղ չի աշխատում․․․
ունենք cocoa էփլի դեպքում։
այսինքն, կամ գրում ես անդրոիդի, կամ այֆոնի, կամ սիմբիանի, կամ վինդովսի համար։ թե ուզում ես պորտ անել, պիտի ահագին ուժ ծախսես։
որը հակագիտական է։
բայց բիզնեսի մոծիվներով է
ի՞նչ կար առաջ․ ունեինք j2me, որը մահացավ թույլ հեռախոսների հետ, բայց որը կարելի է համարել փորթաբլ։
ի՞նչ կունենանք։ Միրիադ ընկերությունը պորտ է անում անդրոիդի դավլիկը (ջվմը) Լինուքսի վրա, այսինքն անդրոիդի ծրագրերը կաշխատեն Միգոյում։ (Միրիադը նախագծել է վինմոբայլի ջ2մեն, յբեդը, Օբերոնով)
կունենանք դոթնեթով գրված ափեր վինդովսի եւ այֆոնի, եւ Միգոյի համար ազատ մոնոյի շնորհիվ։
Կունենանք Լազարուսով գրված սոֆթ դրոիդի, սիմբիանի, այֆոնի, միգոյի, բայց ոչ վինմոբայլի համար, քանզի այնտեղ դոթնեթ ա։
Կունենանք հավանաբար ՔԹ, որը կծածկի սիմբիան, ու Միգո։ Ինչ կստացվի այֆոնի ու անդրոիդի հետ դեռ պարզ չի։
Նենց չի որ շատ գույնզգույն ա, բայց կարծես քիչ քիչ լավանում ա վիճակը։
ու տենց
Սենց մեյլ եմ ստացել, ասացի փոխարենը ծանոթներիս սպամ անեմ, ստեղ գցեմ․
Իսկ ես կարծում եմ, ավելի լավ ա այդ շներին գնացեք տուն վերցրեք, ոչ մի կացարան ունակ չի բոլոր շներին պահել։
Գերմանիայում հեռուստահաղորդում կա, որտեղ ցույց են տալիս այդ շներին, պատմում իրենց պատմությունը, որտեղ են գտել ու ինչ վիճակում, ու ոնց, ու տեղավորում ընտանիքներ։ Որովհետեւ այնտեղ էլ են գիտակցում որ կացարանը «բեզրազմերնի չուլկի» չի, ու հակում ունի լցվելու։
_ու տենց_Այս շունիկը հենց հիմա կասկադի մոտ, անձրեւի տակ թրջվում է։ Նա ունի վզկապ, ու սովոր չի դուրսը ապրել։ Շատ բարի ու ընկերասեր է։
Խնդրում եմ, տարածեք այս տեղեկատվությունը, օգնենք շանը եւ տիրոջը գտնել իրար։
Կատարյալը կլիներ եթե որեւե մեկը վերցնի իրան մինչեւ չգտնվի տերը, իմ տան պայմանագիրը դա թույլ չի տալիս։
This dog is obviously lost, he has collar, very friendly, and doesn’t know where to go. Please, share this info, let’s try to find an owner. It would be best if someone take him to home, before he gets completely wet an actual owner will be found.
Upd․ Որոշ տեղեկություններ կան․
—————-
Adrineh Gregorian This is Gorky, My friends take of her… she needs a home 🙂
Her owner left her on the street over 6 months ago. My friends take care of her, feed her, bathe her, but she needs a home. Please let me know if you are interested. I will get you in contact with them.
—————–
մի հատ էլ ափդեյթ
Adrineh wrote: “this dog lives in my friend Annie’s hallway, sometimes they take her in. They are looking for a GOOD owner 🙂 She is an amazing smart dog and I wish I could keep her myself. I hope no one grabs her off the street. The people in the Cascade area know her and love her too. If anyone wants to give her a good home PLEASE LET ME KNOW. Ovsanna, it would be great if you’d post it to your site. She’s an amazing dog (just like Poshi). She’s very sweet and she feels very comfortable with women especially.”
երեկ Բաղրամյանով էի անցնում, Մոսկովյանի խաչմերուկի սուպերմարկետի մոտ Միմիին տեսա, ոտքերի տակ պառկած շան հետ։ Մոտեցա, շունը թողեց իր գործերը, բարձրացավ բարեւի։ Բարեւեցի, պոչը թափ տվեց, ուրախացավ, որ իրան նկատեցին, շան տեղ դրեցին։ Դե բոլորն էլ սիրում են որ իրենց շան տեղ դնում են, նույնիսկ շները։
Մեկ էլ խանութից աղջիկ ա դուրս գալիս, ում անունը չգիտեմ բնավ, ու շանը երշիկի բավականին մեծ կտոր ա տալիս։ Շունը անցավ երշիկը լպստելու, իսկ ես աղջիկների հետ շարունակեցի ուղիս։ Ասացին, որ ժամացույցի գործարանից իրենց հետ է գալիս շունը, ընկերակցում է։ Հասանք մինչեւ Օպերայի կանգառը, շուռ եկա, տեսա շանը մայթին, տատանվում էր, մտածում էր, գնա հետեւից թե իմաստ չունի, ավելի լավ է երշիկին վերադառնալ։ Մենք արդեն հեռու էինք, նա մեզ չէր տեսնում։ Ու կողմնորոշվեց, գալոպով վազեց, փողոցն անցավ, ու մեզ գտավ կանգառում։
Ես իրան ասացի որ ինքը լավ շուն ա, ու գնացի տուն։ Իսկ շունը՝ աղջիկների հետեւից։
ու տենց
ու տենց
Գանձասար, Արցախ
ու տենց
նրան դուրս են թողել։
նա զբոսնում է քաղաքով, ու նայում անցորդների դեմքերին՝
իսկ նա փողոցում ծնվել է՝
ու տենց
ու տենց
ու տենց
– դու սխալ ես անում։ դու պիտի էսինչ դեղը օգտագործես։
– ապեր, ես վետի խորհրդների եմ հետևում։ պարզ ա՞։
– իսկ ես իմ կատուներին միշտ տենց եմ բուժել։
– հա ապ։ իսկ ես վետի խորհրդների եմ լսում։
– ինչի՞ չի՞ կարո՞ղ սխալվել։
– կարող է սխալվել։ սակայն ես կարծում եմ որ ավելի բանական է վետի լսել էդ հարցում քան քեզ։ ու հավանականությունը որ նա կլինի սխալ, իսկ դու՝ ճիշտ – կա, բայց փոքր է։
– բա որ սխա՞լ եղավ։
– սխալ եղավ – ես գոնե կիմանամ որ ճիշտ եմ արել, որովհետև ամենաբանականը իրան լսելն էր միևնույն ա։ իսկ եթե բախտս չբերի որ նա հենց էս դեպքում սխալվեց, միևնույն ա ես կիմանամ որ բանական եմ վարվել։
– բա ինչի՞ ես էդ դեպքում սկզբից կարդում դեղի մասին հետո տալիս։ ու ինչի՞ ես ասում որ հասկանում ես կենդանիներից ու բուժելուց։
– հասկանում եմ որոշ չափով։ ասենք լիքը մարդ կա որ կոմպերից ել ա որոշ չափով հասկանում։ ու իրանք լիքը դեպքերում կարողանում են լիքը բան անել։ սակայն նրանք ասենք բինար չգիտեն։ իսկ ես ասենք բելոկների սինթեզի մեխանիզմը չգիտեմ։ ու ես ավելի եմ վստահում այն մարդուն որը բելոկների սինթեզի մեխանիզմը գիտի։ նույնիսկ եթե մեծ մասամբ դա իրան պետք չի գալիս, սակայն երբեմն պետք գալիս ա ։ ու իմ շան դեպքը կարող ա էդ դեպքերից լինի, օկ՞։
ու այ տենց մարդկանց հետ ավելի հեշտ ա չշփվել։ հետո էլ ասում են ինչի մարդկանց չես սիրում։
ու տենց
հետաքրքիր ժամանակ ա հիմա իմ մոտ։
հավես ա որ կարողանում եմ կողքից նայել ու քաղել օգտակար մտքեր, ու խաղացող կողմ եմ, և ոչ պասիվ թախտին նստած մարդ։
սակայն խաղի կանոններն են նենց որ առանձնապես բան էլ փոխել չեմ կարողանում։
օրինակ տարիների ընթացքում տեսնում եմ ինչպես է կամաց սակայն վստահ մոտենում իր կյանքի ավարտին շունս։
ու երբ նա կանգ է առնում աստիճանի մոտ շունչ հավաքելու համար, որովհետև սիրտը չի ձգում, իսկ նա ընդամենը 13.5 տարեկան է ես ակնհայտ տեսնում եմ․ նա ծերացել է։ մեր օրգանիզմները բավականին նման են։ մեզ բուժում են նույն դեղերով ու սկզբունքներով։ սակայն շունը ծերանում է մի տաս տարում, իսկ մարդը մի յոթանասուն։ պարզ ա որ հետազոտությունները, որոնք պնդում են, որ գենետիկ կոդի մեջ մի արժեք ա գրված, որի պատճառով էլ այդպես ա լինում, իրավացի են։
ավելին, պարզ ա, որ այդ արժեքը զապասով ա գրված։ որովհետև մարդիկ առաջ ապրում էին մի երեսուն-քառասուն տարի, ու չեին էլ հասցնում լավ ծերանալ։ կամ կատուները․ նրանց կյանքը այդքան է լավացել, պատվստվում են, լավ սնվում են, որ ահագին ավելի երկար են ապրում քան առաջ։
ու տենց
ու տենց
ու տենց
ու տենց
_ու տենց _
Ես գիտեմ որ էս թեման սաղի համար խորթ ա, բայց սա իմ մատյանն ա ու ես գիտեմ ինչպես այն օգտագործել։
Ու գրում եմ այն մասին ինչի մասին ուզում եմ։
Շներ։
Մենք ունենք հարց։ Լիքը թափառական շներ։
Հա, գիտեմ որ այլ հարցեր նույնպես ունենք։ Ես հիմա այս հարցի մասին եմ։
Ու հարցը առաջացել ա կրկին հասարակության պատճառով։ Տգիտության, թեթևամտության, և այլն։
Լուծման մի քանի ձև կա։
Ասենք մարդիկ կան կրակում կամ հավաքում սպանում են։
Էդ մի ձևն ա։ Նենց սոց-ռեալիստական ձև ա։ Ստալինի օրոք բոմժերի հետ ել էին նույն ձևի վարվում։
Մի քիչ ավելի կիրթ ձևեր էլ կան։
Ասենք, Նունեն պիտոմնիկ ա պահում։
Իսկ գիտե՞ք որ ոչ մի պիտոմնիկ ռետինե չէ։
Անհնար ա այդքան շուն պահել։
Հա, ժամանակ առ ժամանակ որոշ մարդիկ հավաքվում են, ուտելիք, բան ման, հեծանիվներով պիտոմնիկ գնալ․․․
Անհրաժեշտ ա մարդիկ հասկանան, որ
ա – պետք չէ Հայաստանում ձեռք բերել շուն։ ասենք վերնիսաժներից։ պետք չէ ընդհանրապես ձեռք բերել ցեղական շուն։
որովհետև այն միևնուն է ցեղական չէ։ այսինքն այդքան ցածր որակի է որ ընդհամենը մի տեսակ նման ա լինում իր պրոտոտիպին։
իսկ եթե ուզում եք լավ նման լինի իսկական ցեղատեսակի ներկայացուցիչներին, ապա պետք է
ա․ա – շատ շատ փող ծախսեք ($1500+)
ա․բ – ներմուծեք հայաստան արտասահմանից
բ – եթե այդքան շատ եք շուն ուզում, ու պատրաստ եք էդ պատասխանատվությունը ձեր վրա վերցնել, ինչը ես բնավ խորհուրդ չեմ տալիս ապա փողոցից մի սիմպո ուրախ շուն կամ ձագ վերցրեք, տարեք անասնաբույժի մոտ, թող նայի, ու տուն։
Ու երբ շուն վերցնող մարդկանց մեծամասնությունը դուրս գա այդ նպատակով փողոց, կամ դիմի պիտոմնիկ, ահա այդ ժամանակ, մեր հասարակությունը մի պրոբլեմ կլուծի։ Եվ թափառական շներ չեն լինի։
Հավաստիացնում եմ, ձեզ պետք չէ ոչ «վեհ» «արչավկա», ոչ «վեհ» «րոքֆելլեր»։
Եթե ձեզ շուն ա պետք, ապա դվորնյաժկան իր շնությամբ ոչ մի կաթիլ չի զիճում ցեղական շանը։ Ավելին՝ դիմադրողականությունը բարձր, խելքը նույնպես։
Թեման սպառված չէ, գուցե հավես ունենամ մի այլ օր նույնպես։
Չեմ գրում որովհետև ծանր թեմա է իմ համար։
_ու տենց _
_ու տենց _
(c) Անահիտ
ու տենց
հին ա։ ասեցի մարդ ես, կարող ա հետաքրքրի
ու տենց
Это очень старая история, и у меня долго не получалось ее записать и выложить. Отчасти потому, что хотел проиллюстрирвать видео файлами, а их не было раньше под рукой, чтобы залить в ютуб, а отчасти потому, что не знал, на чем все-таки остановиться, написать ли историю целиком, как было?
Итак, мы с Лилькой и Отто проходили по Алек Манукяна, и не сразу заметили это существо. Оно обошло нас справа, сошло с тротурара на проезжую часть, и только когда его осветил белый свет придорожной лампы, Лилька воскликнула:
– Норик, что это?
– Похоже на собаку, правда? – сиронизировал я.
– Да? Да… а что с ним?
У него не было шерсти. С левой стороны, откуда он нам был виден. Можно было лишь заметить выдающиеся ирокезом волосы около позвоночника – видимо, с другой стороны, собака не была так повреждена.
– Демодекоз… стригущий лишай – какая нить такая фигня – ответил я равнодушно
– Хммм… а как это лечится? – поинтересовалась Лилька
– Или легко и просто одним уколом ивомека, но там вопрос, от него больше вреда или пользы, он сильно бьет по всем органам… а еще от него умирают боксеры и колли… по непонятным причинам.
– А другой способ? – настаивала Лилька
– Мази – долго, иногда месяцами – ответил я, так как помнил, как свою колли Эльбу лечила Лусине.
– А может возьмем у Наташи лекарство и уколем его? – предложила Лилька
“Ну вот, подумал я. Маленькая еще. Верит еще. Хотя это мне и нравится, ведь правда?” – пронеслось.
– Всем не поможешь – черство отрезал я.
– Но этой конкретной собаке поможешь? – возразила она.
– Ну, посмотрим, – неразборчиво замял я тему.
Через некоторое время мы зашли к Наташе(ветеринару), и Лилька завела с ней разговор о демодекозе. Наташа предложила мне взять шприц с ивомеком, носить с собой, и уколоть в следующий раз, когда попадется на пути. Я было хотел взять, но подумал, что меня часто менты тормозят, а я привык нахально себя вести, и на угрозу отвезти меня в участок отвечаю, что у меня с этим проблем нет. Подумал, а что если у меня с собой шприц будет – иди и обьясняй, что для дворняжки лекарство. Кто поверит? Короче , шприц тогда предпочел не брать. И о собаке предпочел забыть.
Все бы было хорошо, если возвращаясь домой с работы, я бы не встретил его под аркой около юридического факультета:
Что-то во мне тогда щелкнуло. Лилька все же повлияла, я стал верить, что да, этой конкретной собаке можно помочь. И вполне в моих силах. Поэтому заметив в универском парке собачников, я попросил их не проходить через арку, чтобы не спугнуть дворняжку, а зайдя домой, и обняв Лильку, я бросился к телефону.
– Наташа, очень тебя прошу, я и за ивомек заплачу, и за бензин – приезжайте уколем эту собаку! Да да, нет – мы с Лилькой ее подержим, а ты уколешь! ОК, жду около главного корпуса университета.
Только Наташа могла согласиться. Я не знаю другого ветеринара в Ереване, кто согласился бы приехать уколоть дворняжку. Или согласился бы так легко.
Однако меня ждал отрезвляющий ушат холодной воды:
– Кто это будет ее держать? – подозрительно спросила Лилька
– Мы – я и ты – воодушевленно ответил я
– А ты меня спросил – с укором поинтересовалась она
– Ну я думал… ладно, собираемся – я захватил джинсовую куртку, длинный поводок, достал из холодильника какую-то дряную колбаску – и через несколько минут мы с Лилькой стояли под той самой аркой и смотрели на собаку.
– Ладно, ты иди жди Наташу около унива, а я пока буду его подкармливать колбаской, чтобы он не надумал уйти – предложил я.
Ну вот так бросаю я ему колбаску, он ею брезгует, если в пыль попаду, и жду. Ожидание штука сложная. Не выдержал, побежал на пост к Лильке. Нет? Нет их еще? Бегу обратно. Опять колбаска.
Подкармливаю. Потом к Лильке. Неужели не приехали? Обратно. Лилька. Арка. Собака пропала.
Черт возьми, где ты? Я стал нервничать. У арки, как у палки два конца выхода. А собаки двигаются быстро. Если я пойду не в ту сторону, то скорее всего, его потеряю и не найду сегодня.
Почему-то решил двигаться в сторону центрального корпуса, и нагнал его где-то там. Увидев меня, собака решила, что назойливое внимание подозрительно и ускорила шаг. Я понял, что лучше издалека за ним последить, чем ходить в ногу лапу. Собака дошла до факультета физики и плюхнулась около ступенек, под солнцем. Я тихо подошел, и кинул ему колбаски. Попал по морде. Выражение ее морды говорило:”Фи, швыряются тут всяким”, она встала, поднялась по ступенькам прямо к двери физфака и там уснула.
“Замечательно”- подумал я, и присоединился к Лильке, ждать Наташу, и поглядывать время от времени не смотался ли наш приятель.
Наташа приехала на ниве с Овиком(тренером), и еще Овиком(не тренером).
– Ну где он?
Я провел их и мы впятером стали подниматься по ступенькам. Собака приоткрыла глаза, и увидев банду решила ретироваться от греха подальше… незаметно пройдя между нами. Мы заслоняли весь проход. Вот пока он думал пройти, я накинул на него поводок. Хотел поймать за шею, промахнулся.
Поводок обхватил его из под живота. Лысый песик запаниковал, и повернувшись, стал бессильно кусать поводок.
– Да он старый – заметила Наташа увидев стершиеся зубы.
При кусании он издавал странные шипящие звуки, и мне стало его так жалко в этот момент, что я решил его отпустить, только бы он так не нервничал.
– Давайте его отпустим – пролепетал я
– Какой отпустим, ара! – возмутился Овик – А ну давай мне шприц! Тааак, а теперь одень на руку куртку, а теперь поверни ее так, чтобы в два слоя. Хорошо. А теперь дай мне поводок!
И так, удерживая одной рукой поводок, Овик другой сделал иньекцию. К этому времени собака уже устала, и просто растерянно стояла, глядя в бесконечность перед собой. Она лишь немного дрогнула в момент, когда игла проткнула кожу. Видимо ее меньше всего волновал укол.
– Нет ты смотри, кожа да кости – посетовала Наташа.
– Все, отпускаем – сказал я
Мы отпустили собаку, она отошла от нас на несколько шагов и стала нас любопытно рассматривать.
Я собирался расплатиться, и благодарил Наташу
– Норик, ну перестань… какие деньги… постой я тебе что-то хотела сказать но забыла
– Ты ему хотела сказать, как его дальше кормить – сиронизировал Овик
– Ах да, точно! Витамины ему давать надо! Демодекоз означает ужасно низкий иммунитет!
– Ага, как я ему витамины…
– В колбаску, Норик, в колбаску
И они уехали. А я стал переживать, что может, у этой дворняжки есть кровь колли, вытянутый нос, и может мы его убили. А вечером того же дня во время прогулки с Отто, он проходил рядом, подошел, повел носом, понюхал издалека, и побежал дальше по своим делам. Я обрадовался очень.
А потом шерсть у него вырастала на глазах, и каждый раз, когда я его видел, он был все более пушистым. Наташа уехала в отпуск в Кобулетти, и вторую иньекцию я сделал самостоятельно. Встретив пса под той же аркой, когда днем заходил с работы домой погулять с Отто.
Интересно, что второй раз он просто позволил подойти к себе, и уколоть. А я не защищался, не одевал куртку. Просто подошел, уколол.
Мне даже показалось, что он связал свое улучшение с иньекцией.
– Ага, как же – рассмеялась Наташа когда я сказал ей об этом
Я стал часто встречать его. По утрам выходя на работу, или гуляя с Отто, видел, как он приходил попить воды у фонтанчика памяти жертвам второй мировой. И если раньше он все больше прятался, незаметно лежал в травке, то потом настроение у него улучшилось, он нашел себе друзей, стал тусоваться, да и поселился рядом с одной сукой в том же садике.
Через год наш приятель представлял из себя такое вот милое зрелище.
Сука жаль была нервная. Вообще, у меня есть теория, что охотники/отсрельщики дворняжек, стараются не ловить/убивать/отстреливать сук, особенно нервных и агрессивных. Потому, что знают, что от них напрямую зависят их будущие заказы и следовательно – заработок.
Что они еще умеют, кроме как собак стрелять?
Так вот сука была нервная и лаяла только завидев нас с Отто. Или иногда на людей. И приятель наш стал с ней за компанию лаять. Ей даже удовольствие доставляло, когда она могла его спровоцировать. И как-то раз, днем, когда я проходил мимо унива по дороге домой, погулять с Отто – заметил, как он лает на приближающегося типа. А тип нагнулся, схватил камень и коварно подошел к нему, ударил камнем по голове, и убежал. А собака даже не испугалась, проигнорировала и камень и боль. Такой крепкой психики у дворняжек обычно не бывает.
Это не важно, важно то, что тогда я понял, что у него уже есть враги.
Я хотел его пристроить. Но кому пристроишь старого слабого пса? Я тока его подкармливал иногда.
Однако зимой, когда стало очень холодно, я посоветовался с Лилькой, и мы решили его взять. Она сказала, что будет его выводить, и возьмет на себя ответственность.
И как-то вечером мы собрались, взяли поводки, чтобы его забрать. Но было поздно, я был уставший, как всегда недоспавший. И решил отложить на следующий день, потому, что сложно было бы в ту ночь. А на следующий день мы были заняты, не то забыли, а еще на следующий день, я после работы зашел в Айгестан, купил чего-то, как всегда, и пошел по Чаренца домой.
Шел мелкий снег. Недоходя до факультета биологии я увидел нашего “приятеля” валяющегося на боку
Снег тихо покрывал его мордочку. Мне стало плохо, я не понял, и у меня был денайял.
Рассказал Лильке. Мы пошли вместе на него посмотреть. Снег еще больше накрыл его.
– Он хорошо выглядит – сказала Лилька нагнувшись, и осмотрев внимательно
– Трупы хорошо не выглядят
– Ну… я имею в виду, он не от голода/холода похоже умер
– Машина?
– Знаешь, все-таки никаких видимых повреждений
– Отравили наверное. У него были враги.
– Наверное.
Через несколько дней я встретил знакомого еще с мерии чикиста. Он увлекался собаками, и сказал:
– Տեսա՞ր, խփին էն մեծ բոլոնկին (Увидел? Ударили/пристрелили ту большу болонку)
– Ո՞վ։ Ինչի՞։ Ավտո չի խփե՞լ։ (Кто? Зачем? Машина сбила может)
– Ինձ թվում էր խփել են։ Բայց ինչ լավն էր։ Ոնց որ մեծ սիրուն բոլոնկա լիներ։ Բայց դե խփին։ (Кажется убили. Но какая она милая была. Как большая пушистая болонка. Ну теперь)
Я даже разозлился на этого чикиста. Но он вообщем не плохой человек хоть и чикист.
Вот такая история. Не поучительная. Месседжа в ней нет. Вопроса, стоило ли вмешиваться в его жизнь и лечить – я не поднимаю. Тогда думал, что может и не стоило. Но вмешался. Потому, что он бы все так же скрывался, и вел себя тихо, незаметно валялся в травке. Был бы осторожен. А так связался с сукой, и на тебе cherche la fam неприятности. С другой стороны, “Ю невер ноу” как любит говорить с особо индусским акцентом одна моя приятельница. Еще – “история не терпит сослагательных наклонений”. Еще – “I take risks, sometimes patients die. But not taking risks causes more patients to die, so I guess my biggest problem is I’ve been cursed with the ability to do the math.” (c) House M. D. Сейчас я знаю, что точно иначе поступать было бы не рационально. Но не уверен, что в аналогичной ситуации также поступлю. Де инч асем? у тенц!
А вчера у Лильки был день варения. А я скомпилировал силфид мейл клиент и запустил.
Думал настроить свой новый мейл на arnet.am… А смотрю – в силфиде старые письма, 2003-го года.
Это со старых времен в моей домашней папке остались. И много от Лильки. Очень много. Почитал. Такой вот вечер воспоминаний в твой день рождения, Лиль. Ну да, для нас ведь не впервой, что я с тобой так иногда общаюсь через ЖЖ. Пишу, зная, что иногда читаешь меня. Ну с днем рождения, что ли.
ու տենց
_ու տենց_
Մեկ անգամ ես Օտտոյի հետ մտա «կազիրեկի» մոտ գտնվող զոոխանութը։ Ուզում էւ իրա համար ինչ որ բան ձեռք բերել։
Ինձ ասացին՝
– շների հետ մուտքը արգելված է։
– Բայց սա զոոխանութ է – չհասկացա ես – ստեղ պետք է որ առանց շների մուտքը արգելված լինի։
– Ոչ – պատասխանեց աշխատողը – դուրս – պահանջեց նա
– Բայց ինչու՞ – չէի հասկանում ես
– Մեր թռչունները վախենում են ձեր շներից և ստրեսս են ապրում – կոպիտ պատասխանեց մի տղա։
– Լավ, լավ – ասացի ես, ու մենք դուրս եկանք, իհարկե ոչ մի բան չառնելով տեխնիկական պատճառներով։
Զարմանալի չէ, որ այդ խանութը փակվել է։
ну я понимаю что крепко спал и не слышал, как мне двадцать минут ломают дверь. я понимаю, как не заметил, что звонят на оба номера, домашний, и сотовый. Все-таки лег поздно. (ну как всегда)
Но то, что моя собака, спала еще двадцать минут после того, как я все же проснулся, и открыл дверь – это уже чересчур!
Несколько лет назад, после ежедневного подъема на каскад во время прогулки с Отто, мы с одной милой девушкой сидели на скамейке внизу, а Отто устало валялся в травке рядом.
К нам подошел один парень, и попросил “полюбить”, то есть погладить собаку.
– Нет – ответил я резко.
– Почему? – спросил он?
– Он не любит, когда к нему лезут незнакомые… и осекся, чтобы не сказать “парни”
Правда, не любит. Терпит, но не любит. Когда девочки подходят, ему нравится. Возможно, потому, что они более искренни в своем общении с ним. Или потому, что он мальчик.
А незнакомым он правда не доверяет. Если он где-то далеко во время прогулки нюхает травку, а ко мне подойдет кто либо, он оставит свое увлекательное занятие, и придет посмотреть на незнакомца, сядет рядом, и не оставит меня в наедине с ним ни на секунду.
Но не об этом речь. Этот парень постоял, помялся, и ушел. Затем вернулся, и сказал
– У меня тоже была собака. Тоже овчарка. Она месяц назад сдохла.
– Сдохла? – в этом слове я улавливаю неуважение к жизни … и настороженно отношусь к человеку, который о своей собаке скажет “сдохла”. Ну да, может, если она у него во дворе собственного дома жила на цепи всю жизнь и никакого общения… все может быть.
– Да – ответил он.
– От чего? – поинтересовался я, так как мне правда было интересно ради статистики.
– Она покончила самоубийством. – ответил он. – ей надоело жить, она была старая
“ну не идиот?” – подумал я и сказал, глядя ему в глаза, медленно и с расстановокой:
– Собаки не кончают самоубийством
– Нет, честно, моя покончила.
“Твоя”? Что значит “твоя?” В этом слове я часто улавливаю оттенок: “мой диван, моя стенка, мой гардероб…” ну и собака понятное дело. Она не живая, и у них как раз под стать стенке. Цветами подходит. Ротвейлер какой ни-будь. Ротвейлеры были популярны у “новых армян” в то время, так как им казалось, они страшные, и их тоже будут бояться. Это уже потом выяснялось, что воспитать рот-а они не в состоянии потому, что не умеют, не последовательны, не хватает жесткости (не жестокости, а жесткости).
И придется собаку отдать “в деревню”. Где ее скорее всего пристрелит сосед после того, как она слопает его куриц. Или задерет кавказец за выпендреж городского франта.
Или он будет сидеть на цепи и выполнять как и раньше декоративную функцию. И лаять.
Что еще можно делать собаке на цепи? Сейчас вместо ротов страдают стаффы, кстати.
Из-за этих…. Но они не виноваты – зло совершается из-за невежества часто.
– Ты ее наверняка знал – продолжил он. Она жила над домом хоровых искусств, на крыше.
Конечно я ее знал. Это здание на саят-нова, где высотка соединена с одноэтажным домом
На крыше этого первого этажа жила собака. Балкон ее владельцев выходил на крышу здания “хорового дома”.
Когда мы проходили мимо по улице, она почти всегда смотрела на нас с завистью, и неистово лаяла. В ее лае не было столько злобы, сколько беспомощности, истерики. Она с ума сходила от одиночества. Иногда, когда она лаяла, жители этого дома, стоящие на улице переговаривались друг с другом, и рассказывали, что ей просто выставляют миску с едой и водой на крышу.
– Как она “покончила с собой”? – поинтересовался я. – Напилась димедрола?
– Спрыгнула – ответил парень.
“Черт, довели собаку” – подумал я. Она просто так хотела вместо того, чтобы неистово бегать по крыше, просто погулять, уйти с этой чертовой крыши, понюхать травку внизу на газоне, посмотреть сблизи на других собак, себя показать, одним словом – простые собачьи радости 🙂
– Как вы могли? – сказал я. – Нет, я понимаю, что кто-то из ваших притащил собаку, скорее всего твой отец, а кто-то, скорее всего мать, сказала ее убрать. Потому, что он ее заранее не спросил. И решил поставить перед фактом.
– Норик – одернула меня спутница.
– А потом, когда они не смогли ее никому сплавить, то выкинули на крышу, благо она под боком. Чтож, и можно сказать “у меня есть собака”, и жена не сильно возражает.
– Норик! – спутницу я явно раздражал.
– Конечно, я не обвиняю тебя, ты тут ни причем! – не унимался я. Ты ведь не мог возразить и пойти против авторитета родителей. Тебе и в голову не пришло бы.
Но черт возьми, ты _мог_ хоть изредка ее выводить!
– Норик, заткнись – сказала моя спутница.
– Я выводил – тихо ответил парень
– Два раза в год? – съязвил я. – чтобы пофикстулить перед друзьями? Я тебя ни разу с ней не видел! Зато видел ее! Она бегала в истерике по крыше, пока наконец ее желание погулять не превысило чувство самосохранения, и она спрыгнула, понадеявшись, что все обойдется. Ведь она не гуляла и не брала барьеры и не знала что такое падать.
– Либо ты сейчас же заткнешься, либо я уйду. Оставь его в покое. Ты не имеешь права.
– Что? – я был удивлен. Потом посмотрел на парне.
Я не помню что я сказал ему. Наверное “арайжм”. Затем повернулся к ней и спросил – “что?”
Тогда мы круто поссорились. Она утверждала что я почем зря унижал парня, что от него ничего не зависело, что все равно все в прошлом и ничего не изменить уже и я просто упражняюсь в умении больно уколоть. Я возражал, что он не должен обманывать себя и рассказывать налево и направо что собака покончила самоубийством. Упиваясь своим несчастьем. И считая что “у него была собака”. Ни фига у него не было. Что должен понять, что нельзя так поступать, и что на нем тоже часть вины. И от него тоже что-то зависело. Что жалко собаку и какая у нее была жизнь. И таких много. Потому, что люди такие. Она считала что еси я даже и не прав, то все равно слишком невежлив, и мне за такое поведение морду набить следовало бы. И что я не имел права так себя вести.
Мы друг друга тогда сильно не поняли и обоим было очень паршиво. Ей, что она связалась с таким неотесанным грубияном. Мне – что она меня им считает.
Ссора с любимым человеком – всегда потрясение. С очень любимым – сильное потрясение. По моему я кажется некоторое время стал держать свое мнение при себе после той ссоры.
Вчера наконец увидел 5-20 Хауса. И как он разговаривал с родителями Катнера. И вспомнил ту чертову ссору.
И сначала подумал – а я все равно правильно поступил тогда. Буду оставаться самим собой. Ссора – значит так и должно быть. Как если собака прыгает с крыши. Это тоже так и должно было быть. И мальчик, утверждающий, что это было осознанное самоубийство и ей надоело жить. Так и должно было быть. Но если каждый будет оставаться самим собой и не меняться, так ничего не изменится. People don’t change. Nothing changes.
[}}
ու տենց
she: Norik ty w sobakax razbiraesh’sja?
kak nado wybirat zhenka porodistogo?
me:
выходишь на улицу, видишь привлекательного щенка, кормишь, если спокойный, не особо ласкается, не особо трусит – то в охапку – домой.
затем на принтере печатаешь родословную – orinaky ktam
У нас был сосед пит-буль.
Ну пит и пит, но как-то раз он гулял без поводка и увидев Отто,
нераздумывая набросился, и повис на его ухе…
Подбежал хозяин, нормальный тип оказался, насколько владельцы пит булей могут быть нормальными, конечно.
Пытаемся разнять, а они друг друга крепко держат…
А я с art_green{.lj-user} был… и кричу ему сквозь рычание
– Вон там в парикмахерской, ведро воды попроси! – думаю, выльем на собак, они друг друга отпустят…
Через пару минут прибегает он с ведром, и стоит рядом
– Чего стоишь? – кричу – лей!
И тут он размахнулся и плеснул всю воду мне в лицо…
– Да не в меня.. собак, собак поливать надо было…
Навеяно вот этим мистическим загадочным постом.
Как видно из комментариев, я в это дело не верю. То есть думаю, что некоторые вещи могут привидеться. И не всегда можно отличить реальность от иллюзии.
Стал я задумываться тогда, когда мой друг рассказал, как когда он переживал из-за разрыва с подружкой, кто-то ему позвонил. И вот достает он из кармана сотку, смотрит на нее и замечает, что звонка нет. Но продолжает его слышать!
А я вспомнил историю… мне до сих пор кажется, что все так и было. Но я понимаю, что так быть не могло.
Итак, я гулял с собакой на вернисаже. Ночью. Долго. Без настроения. Слышу звуки выстрелов, визги собак… Понял, что пора сматывать удочки, пока поблизости не оказались эти убийцы служители мерии… Но не успел… Мне казалось, что выстрелы и визги далеко… Но низкое гудение машины довольно быстро усиливалось. А затем показался ераз. Он медленно поднимался по Налбандяна. На нем был прожектор. Прожектор стал шарить по углам, между камнями, и к моему удивлению, высвечивать и находить собак! Я то их не замечал, да и они нас с Отто тоже, наверное. Началась пальба, метание прожектора, визг… откуда ни возьмись появились убегающие собаки, и я отчетливо почувствовал, что они стреляют, нет, палят по всему, что движется, по всему живому, что заметят…
Недолго думая, я схватил Отто за шкирку и резко прижал его к земпле, под бордюром, а сам упал рядом. Один раз луч прошел совсем недалеко от нас, и я стал сомневатья, сможет ли он добраться до нас, и осветить, и мне стало очень страшно. Пятно света пропало, а Отто ничего не понимал, почему я его так крепко прижимаю к земле, почему не отпускаю, и иногда тихо недовольно поскуливал.
Не знаю сколько времени это все продолжалось.
Потом гул стих, и через некоторое время я решился встать и отпустить собаку
Такое ощущение, что ничего и не происходило. Тишина, обычный вернисаж тихой летней ночью.
Да, это было летом, в день после рок фестиваля в театре Станиславского, в 2001-ом. Кажется, 28-го июня.
Помню, что чуть позже стало холодно. Очень холодно, совсем необычно для летней ночи в моем городе.
И я продрог до костей. Совсем продрог. А к утру, когда уже светало, и я решил наконец пойти домой, и заметил замерзшую лужу. Замерзшую лужу на вернисаже летом в Ереване. Чуть не прошел мимо, но подумал: “Откуда в Ереване в середине лета замерзшая лужа?” Я не поверил своим глазам. И решил, что мне только кажется, что лужа замерзшая, обман зрения, свет не так падает, и ударил ее кроссовкой, чтобы убедиться, что мне кажется.
Я помню, как она треснула, под ней была вода, но я ударил несколько раз чтобы разбить лед еще и еще, я помню трещины на том льду, осколки льда на воде и рядом…
Сейчас мне кажется, что мне это привиделось. Что холодно мне было из-за настроения, что лужу я увидел из-за настроения, и не могло, просто не могло в Ереване, летней ночью быть так холодно, чтобы замерзла лужа.
Правда тогда возникают вопросы, может мне и машина, и выстрелы привиделись? А может меня там не было?
И все это неправда?
Когда-то давно в незапамятные времена, когда мне чудом перепал инет, я почитывал сценарии на вгиковском кажись сайте․ Там я нашел очень интересного писателя, сценатиста – Эдуарда Резника․ Связавшись с ним, попросил разрешения создать неофициальную страничку для фринет юзеров с его рассказами․ Странички давно нет, она [доступна в archive.org][1] по запросу http://freenet.am/~reznik
Upd. Восстанавливать ее не имеет смысла, так как это было зеркало специально для фринет пользователей, а интернет уже общедоступен.
Хочу поделиться одним из рассказов – про незабываемого Электрошу и незабываемую фразу ‘И помни, что лишение свободы всегда соседствует с лишением жизни‘
Музыкальное образование
Мы, евреи, гордимся своей традицией в любых обстоятельствах давать детям хорошее образование. Мы с гордостью рассматриваем всемирную статистику, демонстрирующую, что всюду евреи – самая образованная нация. Мы отдаем своих детей в специальные школы, в музыкалные, художественные, спортивные, и так далее, а потом в институт или университет, а потом в аспирантуру. Но разрешите задать вам простой вопрос – а детей вы спросили? Нет, я согласен, без минимальной дисциплины и даже диктатуры никакое еврейство невозможно. Если мы будем спрашивать детей, они нам такое устроят, что власть родителей быстро перейдет к детям. То есть, само по себе, это ничего страшного, при условии, что если бы действительно к детям. Но история нам показывает, что, при переходе власти от одного к другому, она, по дороге, как правило, попадает в некие третьи, случайные руки. И тогда становится совсем плохо. Поэтому лучше никогда власть не терять, и никому ее не передавать ни при каких обстоятельствах. Если вы выпустили ее из рук, считайте, что это грех. Власть – это вещь, которую нужно уносить с собой в могилу. Вот, к примеру, я. Это сейчас я большой, а когда-то я был маленький еврейский ребенок. У нас в доме власть была у мамы. И родители записали меня учиться в музыкальную школу.
Вы не представляете, как чужда была мне вся эта музыка, всё это сольфеджио, арпеджио, стаккато и легато, все эти форшмаки, контрфорсы, форсмажоры и мажордомы. Я сидел на уроках и просто страдал. Тем не менее, я проучился четыре года, потом бросил. Сейчас я жалею, что бросил музыкальную школу. Но жалею так, вяло, из вежливости. Обучение-то было платное, столько денег родители выкинули, в стольком себе отказывали. Так что пожалеть, хотя бы минимально, я просто обязан из сыновних чувств.
Однако есть вещи, связанные с музыкальной школой, о которых я вспоминаю с любовью и печалью, и вовсе не по обязанности. Удивительно хорошо я помню до сих пор, например, дорогу. Я шел пешком, за спиной у меня был ранец с нотами, а в мешочке – сменная обувь, эта мерзость из мерзостей, издевательство, которому подвергают детей повсеместно. По изощренности и человеконенавистничеству сменная обувь может сравниться только с такими изуверствами, как кальсоны и нарукавники. Но это я, извините, отвлекся – я обещал рассказать о том, что вызывает во мне любовь и печаль.
Дорога была удивительная. До самой школы я шел по ней пешком. Она проходила по задворкам, параллельно какой-то тихой городской улице. То и дело встречались неказистые перекошенные дома, в которых жили люди. Косые заборы отделяли чьи-то пространства чисто символически, в них зияли огромные дыры, ибо колья из них давно были выломаны для немедленных нужд когда-то вспыхнувших здесь драк. Иных заборов и не могло быть в том мире призрачного понятия собственности. Эти чьи-то пространства буйно заросли травой и крапивой, там и сям пробегала через них узкая тропинка, войти туда и выйти оттуда мог любой. Так шел и я, сокращая себе путь – через чьи-то пространства. Это был удивительный мир – то справа, то слева могла попасться старая ржавая чугунная ванна, отслужившая свой срок. Сколько людей в ней смывали свою грязь, сколько тел она видела, толстых и худых? А с другой стороны лежал старый трофейный велосипед, уже сросшийся с землей – через спицы проросла трава и даже небольшие деревья. Сама дорога была песчаная, желтая, и в песке встречались разноцветные стеклышки.
Там я и познакомился с Электрошей. Почему его так назвали, я не знаю, но думаю, что тогда была мода на физику и физиков, были «Девять дней одного года» и так далее, и собаку назвали Электрошей. Это была трогательная небольшая собачка, лохматая, вечно грязная от уличного образа жизни – в дом ее не пускали.
Проходя в музыкальную школу, я всегда с ней встречался. Эта собака позволяла мне делать всё – я ее обнимал, прижимал, гладил, даже лез к ней в пасть и рассматривал ее зубы. Эта собака была удивительно покладистая, кроткая, добрая и нежная. Поскольку я проходил там каждое утро, он уже ждал моего появления. Он всегда узнавал меня издали, вилял хвостом, а при встрече обязательно вылизывал мне всё лицо. Я зажмуривал глаза и сжимал губы, и так принимал его бурные ласки.
Однажды, когда я шел по дорожке из музыкальной школы, я неожиданно встретил другую собаку. Эта собака была ничья, приблудилась случайно. Она была темная, стояла посреди улицы, поджав хвост. Я протянул к ней руку, показывая, что у меня нет к ней враждебных намерений. Собака глухо зарычала и ощетинилась. Я подошел ближе, собака снова зарычала и еще больше ощетинилась. Я славился своими добрыми отношениями со всеми собаками, и у меня не было ни тени страха. Я безбоязненно подошел к ней совсем близко, сел перед ней на корточки. Собака оскалилась. Я снова протянул к ней руку, к самой морде. В следующую секунду собака истерично взвизгнула, схватила мою руку зубами, несколько раз прикусила и убежала. Я посмотрел на свою руку – она была в крови. Я понял, что дома мне будет. Надо было как-то перевязать, но вокруг никого не было.
Я пришел домой, поздоровался с мамой, которая была в кухне, и сразу прошел в ванную. Там я пустил струю холодной воды и подставил под нее руку, чтобы смыть кровь, пока ее не увидела мама. Боже мой, как раз в этот момент мама и вошла. Что она увидела? Уже не маленький прокус, а целую раковину крови! Ее сын в перепачканной кровью одежде, то есть, по сути, весь окровавленный с ног до головы! Даже лицо все в крови, ибо пока я шел, я вытирал себе сопли и испачкался.
Мама отмыла меня, хмуро осмотрела рану.
– Что произошло?
– Собака укусила.
Оказалось, рука была прокушена насквозь между большим и указательным пальцами. Дальше последовало дознание, и я понял, что прокус этой собачки был наименьшим из зол, которые сегодня меня ожидали.
– Где это было?
– По дороге из музыкальной школы.
– Что это была за собака?
– Эта собачка маленькая такая была.
– Ты ее знаешь?
Я пожал плечами.
– Знаешь или нет?
Оказалось, в городе были бешеные собаки, которые кусали людей. Поэтому я должен был немедленно сообщить, что это за собака, знаю я ее или нет. Иначе я заболею бешенством и мне будут делать сорок уколов в живот.
Эти сорок уколов в живот, сама эта садистская формула меня просто ужаснула. Взрослые просто не думают, что говорят. Вот, к примеру, приходит в школу фельдшер и говорит – будем делать укол под лопатку. Все дети в ужасе. Потому что «укол под лопатку» означает, что берут лопатку, оттягивают, и под нее, туда вот, между нею и ребрами, всаживают длиннющую такую иголку. Это же просто ужас! На практике же, оказывается, ничего подобного. Укол под лопатку означает всего лишь укол в кожу чуть пониже лопатки. Так и с этими уколами в живот: укол в живот означает, что сейчас возьмут длинную иголку и будут колоть тебе живот, в самую, туда, понимаешь, середину! Будут втыкать, втыкать, и так сорок раз, не останавливаясь. Сквозь картину надвигающегося ужаса я смутно услышал голос мамы. Она говорила с папой по телефону:
– Его укусила собака. Не знаю, может и бешеная, он не говорит. Конечно, сейчас мы туда поедем и все выясним.
Мама положила трубку и говорит:
– Сейчас мы туда поедем, и ты покажешь что это за собака.
Через пять минут мы уже ехали в трамвае – я, с перебинтованной рукой, и мама.
Выйдя из трамвая, мы пошли по этой песчаной улочке.
– Ну, где эта собака, ты ее видишь? – взволнованно спрашивала мама.
Естественно, той собаки, которая меня укусила, давно уже нигде не было. Зато была другая – Электроша. Ну посудите сами – что мне оставалось делать? Добровольно отправляться к изуверам на сорок уколов в живот?
– Ну, где эта собака? – спросила мама.
Электроша смотрел прямо на меня своими чистыми глазами.
– Вот, – сказал я и показал на Электрошу.
С опаской обходя ничего не понимающего Электрошу по широкой окружности, мама поднялась по лесенке и постучала в дом.
Из дому вышла женщина, поздоровалась.
– Ваша собака укусила нашего мальчика, – сказала мама.
– Не может быть, – сказала женщина, – Наша собака сроду никого не укусит.
– Вот, посмотрите, – мама показала ей мою забинтованную руку, – У него рука прокушена насквозь!
– Я не верю, чтобы Электроша кого-нибудь укусил, – сказала женщина.
– Вы не верите, а ваша собака кусает! – возмущенно сказала мама.
– Хорошо, я посажу его на веревку, – сказала женщина и при нас пристегнула собаку к веревке. Веревка эта, должно быть, давно уже пылилась на земле без дела, и Электроша забыл о ее существовании.
Теперь пристегнутый, Электроша смотрел на меня. Что это был за взгляд… Я не выдержал и отвернулся.
Обратно в трамвае мы с мамой ехали молча. Я вспомнил взгляд Электроши и заплакал.
– Почему ты плачешь? – спросила мама, – Наоборот, надо радоваться. Слава богу нашлась собака, она нормальная, домашняя, все обошлось благополучно…
Я чувствовал себя скотиной. Пользуясь тем, что пес не может говорить, я оболгал его. Но, с другой стороны, я знал Электрошу давно. И поэтому был уверен, что если бы даже он мог говорить, он ничего не сказал бы. Особенно если бы знал, что от его слова зависит, получу я сорок уколов в живот или нет. Он бы сам с радостью сел на цепь, только чтобы спасти меня от этого ужаса. Для чего тогда дружба, если не для такой вот помощи и жертв? Я ведь в такой ситуации и сам с радостью сел бы на цепь, чтобы спасти от уколов Электрошу. От этих мыслей я успокоился, повеселел и перестал плакать.
Я понял, что всё произошло так, как должно было. Правильно я сделал, что наговорил на него. Правильно мы сейчас едем обратно веселые, а Электроша сидит на цепи. Потому что дружба есть дружба.
Дома уже был папа.
– Всё, слава богу, хорошо, – сказала мама, – Я видела эту собаку, она домашняя и у нее есть хозяева.
– Слава богу, – сказал папа.
Настоящее же «слава богу» заключалось, конечно, не в этом, а в том, что та темная собака оказалась не бешеная, и я не заболел.
Через несколько дней, когда рука у меня зажила, я снова пошел в музыкальную школу. И первым делом встретился с Электрошей. Он сидел на веревке и грустно смотрел на меня. Я подошел к нему и погладил его по голове, а он меня лизнул.
На порог вышла женщина.
– Простите меня, – сказал я, – Это не Электроша меня укусил.
– Я знаю, – сказала женщина, – Электроша никого не укусит. Тебя укусила другая собака.
– Да, меня укусила другая. Но я не мог этого сказать маме.
– Почему?
– Потому что та собака убежала, и уже нельзя было определить бешеная она или нет.
– Так вот оно что? Так наш Электроша просто молодец – он спас тебя от уколов в живот!
– Да. А вы не могли бы теперь снять его с веревки?
– Могла бы. Но смотри – ты свалил вину на Электрошу, потому что тебе не нужны были неприятности с уколами. А представь себе, что произошло бы, если бы та собака оказалась, не дай бог, бешеная, и ты бы заболел? Электрошу пришлось бы застрелить. Ты понимаешь, как он рисковал?..
Я похолодел от ужаса. Я и представить себе такого не мог! Застрелить! Выходит, спасая меня от сорока уколов в живот, он рисковал своей жизнью? И ведь это я, я всё устроил, его даже не спросив! Какая я сволочь!
Электроша продолжал смотреть на меня своими чистыми печальными глазами, повиливая хвостом. За ним тянулась веревка.
Я вдруг заплакал.
– Не плачь, мальчик. Ты просто еще маленький и не всегда понимаешь, что делаешь. Ты так поступил с собакой, а многие так поступают с людьми.
Я вообще зарыдал.
– Я не хотел его убивать, – сказал я, боясь, что она мне не поверит.
– Ничего страшного не произошло, – сказала женщина. – Просто на будущее ты должен знать, что всегда надо сначала очень хорошо подумать. И помни, что лишение свободы всегда соседствует с лишением жизни.
Женщина печально смотрела на меня. Я до сих пор помню ее взгляд и теперь понимаю, что за последней ее фразой скрывалась какая-то ее личная история.
– Я обещаю думать, – сказал я.
– Вот и молодец, – сказала женщина.
– А теперь вы можете спустить его с веревки?
– Только после того, как ты расскажешь своей маме всё как есть. Ты же понимаешь – мне неприятности не нужны.
Я помчался домой. Дома, к счастью, были и папа, и мама.
– Это не Электроша меня укусил! – закричал я прямо с порога, обливаясь слезами.
– Как это не Электроша? – вскочила мама.
– Можно успокоиться, – сказал папа, – Если бы было бешенство, оно бы уже проявилось. Кто бы его ни укусил, бешенства, слава богу, нет.
– А кто же тебя укусил?
– Другая, коричневая собака!
– А зачем же ты соврал про Электрошу?
– Я боялся уколов.
– Вот тебе раз!
– Мамочка, я тебя прошу, поедем скорее к Электроше, потому что его посадили на веревку, и спустят только после того, как ты скажешь, что ты уже знаешь, что это не он!
– Но у нас полно дел, – сказал папа, – Мы же собирались…
– Это важнее, – решительно сказала мама, встала и начала одеваться, – Поехали.
Она прошла на кухню, открыла крышку большой кастрюли, выловила из бульона все кости и завернула их в газету.
– Это для него.
Скоро мы с мамой появились около Электроши и разложили около него деликатесы. Он с аппетитом начал есть. Вышла хозяйка.
– Ну что, мальчик уже сказал вам? – спросила женщина.
– Да, – сказала мама, – Вы нас простите.
– Ничего страшного. Он здоров?
– Да, рука уже зажила, – сказала мама.
– Может быть, хотите пройти в дом?
– Нет, спасибо… Мы просто… К Электроше, – сказала мама.
– Он всегда рад гостям, – сказала женщина, – Всегда приходите к нам. И играйте с ним, сколько хотите.
– Спасибо, – сказала мама.
А я прижался к Электроше, и меня было не оторвать никакими силами.
Такое вот бесценное образование дала мне музыкальная школа. Еще некоторое время после этого я продолжал ходить в музыкальную школу. И, собирая меня, мама с тех пор всегда заворачивала мне с собой ароматные кости для моего друга.
[1]: http://web.archive.org/web/20031026124015/http://freenet.am/~reznik/
У меня, как у собачника, часто спрашивают совета перед приобретением собаки. Тогда я всячески стараюсь переубедить человека брать собаку, особенно породистую. Я решил записать мои соображения, чтобы с ними смогли ознакомиться не только те, кто со мной лично знаком.
<p>
</p>
<div class="ljcut" text="а если уж заводить, то дворняжку">
Часто люди хотят завести породистую собаку. Если вы тоже, то спросите себя, зачем Вам нужна породистая собака?<br />“Потому что она красивая и умная” – чаще всего к этому сводится ответ.<br />Я встречал метисов (3) которые по обаянию и шарму не уступают породистым. Не говоря о уме. Вы задавали себе вопрос, почему в цирке выступают дворняжки? Дворняжки умные, и устают при обучении позже чем собаки ряда пород.<br />Так почему же люди предпочитают породистых собак? (4).<br />Однозначного ответа дать невозможно.<br />Есть люди – ценители той или иной породы. Их можно сравнить с ценителями искусства. Они разбираются в породе, знают ее историю и особенности. Для них порода становится родной, а ее отличительные качества особенно важны.<br />Такой человек возьмет немецкую овчарку потому что он восхищается ее сложением и спокойным нравом. Он знает, что немецкая овчарка не может быть полноценной и счастливой без работы, без обучения. Неудивительно что собака с хозяином будут проводить много времени на тренировочных площадках, на полях, ходя по следу и улучшая вязкость (5)<br />Такой человек не посоветует брать породистую собаку и не развивать заложенные в ней качества. Потому что не развивать все равно что загубить их. А если копнуть глубже, то загубить работу поколений селекционеров, заводчиков, дрессировщиков ради неоправданной прихоти псевдолюбителя. Для того ли они тратили время, опыт и талант, чтобы плод их работы, способное к обучению умное животное коротало время на цепи?<br />Думаю то, что кавказскую овчарку бессмысленно заводить если вашим основным занятием не является пастьба тоже очевидно<br />Кроме того, иногда просто не возможно приобрести породистого щенка высокого качества. Такого, который будет радовать ценителя не только своей внешностью но и поведением. Вероятнее всего вам попадется собака слегка напоминающая породу. Не ценитель отдаленное сходство не заметит. Проще говоря, не будучи способным определить породу он удовлетворится поверхностным сходством – уши, лапы, хвост. Я встречал людей которые брали отдаленно напоминающих породу овчарок, с родословными и титулами. Имеет ли смысл брать породистую собаку, которая вследствие неудовлетворенности, неразвитости, или врожденных дефектов поведения будет рваться и тянуть при переходе улицы увидев вдалеке другую собаку?</p>
<p>
В странах европы не принято содержать породистых собак. Если Вы были даже в странах восточной европы то наверное обратили внимание на огромное количество не породистых собак. Это обьясняется естественным ходом дел в этих странах<br />Породистые собаки качественные и соответственно дорогие. Обычный человек, не ценитель просто не захочет тратить большое количество денег на породистую собаку которая ему на самом деле не нужна. Ему нужен компаньон, а метис для этой цели подходит не хуже чем породистая собака. Более того, с ним не нужно тратить все свободные дни на дресс площадках и в полях.<br />А любитель породы накопит денег и будет счастлив развивать любимца и прокладывать след.<br />Кроме того породистые собаки как правило менее здоровы чем метисы, вследствие того что свежая кровь “крепче”, а разведение породы немыслимо без инбридинга(6) что неминуемо ведет к снижению иммунитета.<br />Нужны ли вам проблемы со здоровьем члена семьи? Не лучше ли снизить их вероятность взяв дворняжку?<br />Мне кажется, что вместо того, чтобы платить за породистую собаку, которая отдаленно напоминает породу, лучше взять приглянувшуюся дворняжку. И лучше всего подобрать ее на улице. Когда вы ее отмоете и причешете она станет не менее обаятельной чем многие породистые собаки<br />В европейских странах бездомных собак нет и приобрести даже метиса может не каждый, и то после предоставления необходимых документов о психическом здоровье и стабильном заработке. Он также знает о грядущих визитах и о том, что собаку у него государство может отобрать если с ней плохо обращаются. Вам не нужно доставать бумажки. Просто спуститесь во двор и приведите собаку домой.
</p>
<p>
Дворняжка дворняжке рознь
</p>
<p>
В постсоветских(7) странах отстреливают собак. Коррупция повсеместна и ребята, зарабатывающие отстрелом не исключение.<br />Они обычно не отстреливают сук. Если сука нервная и агрессивная то у нее еще больше шансов остаться невредимой.<br />Охотники за собаками не в пример многим дальновидны и сознают что от злобной суки получится злобное потомство.<br />Они думают о своем заработке завтра, потому что ничего кроме ловли/стрельбы по собакам и сворачивания шеи кошкам не умеют.<br />Естественный отбор сокращается и поголовье спокойных уравновешенных, не трусливых собак уменьшается. Спокойную, не трусливую, а следовательно не агрессивную собаку легче поймать или застрелить. Тем не менее, в наших городах все еще можно найти хороших доброжелательных и милых представителей собачьего общества. Взяв спокойную, уравновешенную собаку вы скорее всего спасете ей жизнь а ваша семья пополнится веселым и любящим компаньноном.
</p>
<p>
(3) термин “метис” более уместен. Породистая собака, выброшенная на улицу станет дворняжкой. Дворняжка, которую взяли домой становится метисом<br />(4) справедливо для стран бывшего СССР<br />(5) способность не отвлекаясь долго и упорно держать след.<br />(6) родственное разведение<br />(7) иногда отстрел в городах запрещен муниципалитетом, и когда запрет не остается на бумаге собак отлавливают а только затем убивают</div>
<p>
ПС. Надо бы как ни-будь сесть и написать почему стоит заводить собаку
</p>
Этот тест я написал экспромтом в 2000-ом году и разместил на одной из своих фринетовских страничек
Фринетовцы, конечно все стерли, но мы им так легко не дадимся – у меня появился реальный ип, а я не мог упустить такую возможность, и сделал из старого ноутбука сервер, на который скоро все что сохранилось вновь выложу 🙂
Одна из самых любимых книжек моего детства называется “Собачья звезда Сириус”. Это сборник рассказов, историй, которые записал чешский писатель Иржи Марек.
Одна из самых любимых историй – история о таксе по имени Кулишек. Возможно, из-за этой истории я лучше понимаю такс и вообще к ним не равнодушен. Когда я в России соскучился по этой книжке, то оказалось, что ее невозможно найти в инете. Видимо, никого, кроме меня она не интересовала. Несколько лет назад я отсканил эти книжку, и разместил во freenet-е, где ее впоследствии безжалостно стерли.
Потом я разместил копию на yahoo geocities, а сегодня решил найти ее, чтобы поставить ссылку в своем ЖЖ.
Однако, скан свой онлайн я не нашел… не то забыл, как называется юзер, не то в yahoo его стерли, так как и гугл ничего не нашел.
Зато – о счастье – я узнал, что еще кто-то все-таки ее отсканил!
В один прекрасный день к нам постучали двое незнакомцев. Один постарше, и один помоложе. Они оказались соседями, но не такими соседями, которые жалуются, что вы их залили, а такими соседями, которые живут в вашем квартале через здание, и у них не такой, как у вас график подачи электроэнергии
Мы, собачники, не всегда запоминаем имена владельцев приятелей наших собак.
Оно и понятно, ведь не так важно, как зовут хозяйку Эрнестины, как важно имя самой Эрнестины. Эрнестина несомненно является важнейшей персоной во время прогулки. Это ради нее хозяйка выходит из дома, и встречи с ней предвкушает моя овчарка Отто. Обращаясь к хозяке всегда можно выкрутиться если подзабыл ее имя сказав “Вы”. Однако выражение “Ваша такса” вместо “Эрнестина” прозвучит не совсем уместно. Итак, вы уже узнали, что Эрнестина является таксой. Самой настоящей таксой с длинным телом, висячими ушками, короткими лапками и виляющим хвостиком.
когда мне случалось на пару дней вырваться из армии, и руки чесались поснимать, то я снимал просто так, что придет на ум. А после армии решился собрать. Сценарий придумывал во время монтажа, так что строго не судите. Спасибо.
Эрнестина и кролики
Мы, собачники, не всегда запоминаем имена владельцев приятелей наших собак.
Оно и понятно, ведь не так важно, как зовут хозяйку Эрнестины, как важно имя самой Эрнестины. Эрнестина несомненно является важнейшей персоной во время прогулки. Это ради нее хозяйка выходит из дома, и встречи с ней предвкушает моя овчарка Отто. Обращаясь к хозяке всегда можно выкрутиться если подзабыл ее имя сказав “Вы”. Однако выражение “Ваша такса” вместо “Эрнестина” прозвучит не совсем уместно. Итак, вы уже узнали, что Эрнестина является таксой. Самой настоящей таксой с длинным телом, висячими ушками, короткими лапками и виляющим хвостиком.
А это означает, что она ведет себя отнюдь не так, как овчарка Дженни, которая горевала три дня из-за гибели подвальной крысы, и всегда оставляет корм в своей миске для птичек. Она любит наблюдать как птички доедают ее завтрак. Дженни живет во дворе, но ее пускают в дом по праздникам, например на Новый Год. Эрнестина не похожа на овчарку Дженни. Она не похожа и на персидскую кошку Тику, осторожно преследующую тараканов, пока те не повернутся к ней усами. Взгляд таракана Тика не выдерживает и прячется за мусорным ведром, а затем осторожно выглядывает, чтобы выяснить видно ли насекомое, и безопасно ли выходить из укрытия или необходимо спрятаться получше. Эрнестина не похожа и на своего приятеля Отто, который по молодости лет в знак юношеского протеста дважды погнал, а поймав отпустил кошку. Отто несомненно нравилось бегать за кошками, но что с ними дальше делать он не знал и потому великодушно отпускал на все четыре стороны.
Как я уже отметил, Эрнестина – такса. Ее отважные предки забирались в норы к лисам, и, если не вступали с ними в единоборство, то доводили их своим отчаянным звонким лаем до мыслей о суициде. Она такса, и поэтому ее еле удерживает хозяйка, проходя мимо мусорки, если Эрнестина почуяла крысу.
Однажды Эрнестина с хозяйкой отправилась “отдохнуть” в сельский домик. Во дворе сельского домика на высоте полтора метра от уровня асфальта находились клетки с кроликами. И в то время, как хозяйка “отдыхала”, Эрнестина неустанно прыгала, чтобы посмотреть на кроликов. Она неохотно оставляла занятия прыжками в высоту даже ради ужина или прогулки по лесу. А хозяйка разводила руками и радовалась что склонная к ожирению такса благополучно сбросила несколько килограммов. Однако интерес Эрнестины к кроликам не был чисто эстетическим. Настал день, когда кролик, уже привыкший к периодическому возникновению в своем окошке собачьей головы с висячими ушами спустя каждые две секунды, а затем столь же периодическому ее исчезновению, высунул носик в щель между деревянным полом клетки и дверцей, вероятно, чтобы удостовериться что он не страдает галлюцинациями, а может просто с целью познакомиться. Если мама его учила, что общество таксы не являются подходящей компанией для порядочного кролика, то ее скорее всего следовало слушать. Эрнестина схватила кролика за носик, вытащила через щель, и, как и полагается настоящей охотничьей таксе, принесла хозяйке. Принесла не одного, а трех любопытных кроликов, которые были ею вытащены из клетки потому что не слушали мамины нравоучения.
Несомненно, Эрнестина осталась очень довольна своим бравым поступком, в отличие от хозяйки, которая после длительных переживаний решительно настроилась впредь быть внимательней, и не допускать подобных инцидентов
Через год, когда случай с кроликами был уже подзабыт, они с Эрнестиной возвращались домой по парку после вечерней прогулки. В этот парк принес своего кролика погулять один мальчик. И пока ничего не подозревающий кролик бегал по травке и нюхал цветочки, а ничего не подозревающий мальчик улыбаясь любовался своим замечательным кроликом, коварная такса Эрнестина, проходящая совсем неподалеко почуяла добычу: она повела носом, и резко метнулась в сторону кролика.
– Неееееееееет – закричала Эрнестинина хозяйка и прыгнула вслед таксе.
Падая ей удалось накрыть своим телом хищницу. Кролик остался жив, подхваченный очнувшимся от воплей хозяйки мальчиком.
“Не раздавила ли я ее?” – забеспокоилась Эрнестинина хозяйка. “Черт с ним с кроликом” – подумалось ей и Эрнестина была быстро освобождена из под тела хозяйки и обследована на предмет наличия признаков жизни. Признаки жизни не замедлили проявиться в виде виляющего хвоста, и попытки выскочить из рук с целью добраться до кролика с мальчиком.
Дома хозяйка Эрнестины рассказала членам ее и разумеется Эрнестининой семьи про свой героический поступок, спасший жизнь кролику.
– Ээээх – выслушав разочарованно вздохнула дочь Эрнестининой хозяйки, и продолжила – зря ты так!
– То есть как? – удивилась хозяйка Эрнестины.
– Не дала собаке удовольствие получить… – укоризненно ответила дочь
как повелось, на блогспоте