ծրագրաւորման աշարհն խանգարուածութեան եւ մոլորութեան մէջ է։ շատ չի առաջընթացը հաշուողական գիտութեան սկզբունքները հասկանալու հարցում։ չնայած բարդացուած լեզուների գոյութեանը, ծրագրաւորողների մեծ մասը դեռեւս աշխատում են ութական, տասնվեցական, կամ այլ խորհրդաւոր տուեալների հետ, jump֊երով ու condition code֊երով, եւ այլ քաոս տարածող ձեւերով, անհանգստանում են լոկ մէկ միտ այստեղ եւ լոկ մի շրջան այնտեղ խնայելու մասին, բայց որպէս կանոն չեն կարող անգամ մի փենիով գրազ գալ թէ իրենց ծրագիրը կը կատարի խոստումները թէ ոչ։
>ես ներսից գիտեմ, որ թաւշեայ յեղափոխութիւնից յետոյ առաջին հանդիպումների ընթացքում ռուսաստանի նախագահը շատ բաց տեքստով յիշեցրել է 19֊րդ դարի սկիզբը, երբ որ 1827թ․ հոկտեմբերի մէկին ռուսենրը պարսիկներից գրաւեցին երեւանի բերդը, եւ դրանով փաստօրէն աւարտուեց արաքսից ձախ ընկած հողերի, որոնք հարիւրաւոր տարիներ պարսկական տիրապետութեան տակ էին, անցումը ռուսաստանի վերայսկողութեան տակ, եւ ժամանակակից հայաստանի տարածքի մի մասի վրայ «հայկական մարզի», կամ ռուսերէն ասած «արմեանսկայա օբլասծի» ձեւաւորումը։ ռուսները սրա հետ խնդիրներ ունեն։
թաթուլը ամէնը պարզ ասում ա՝ ռդ֊ն ա փակել լաչինի միջանցքը, եւ այս մէջբերման մէջ՝ պուտինը առաջին հանդիպմանը պարզ ասել ա նիկոլին, որ հայաստան գոյութիւն չունի իր համար։
Վրացեանը պատմում էր (էջ 187֊188) այն մասին, ինչպէս ՀՀ կառավարութիւնը տեղափոխւում էր Երեւան՝
>Ալեքսանդրապոլով անցնելը վտանգաւոր էր․ Սանահնից սկսած երկաթուղին գտնւում էր թուրքերի ձեռքը։ Պէտք էր անցնել Աղստաֆա֊Դիլիջանով։
>Մեկնողների մէջ էին կառավարութեան անդամները՝ Քաջազնունին, Խ․ Կարճիկեանը, զորս Հախուերդեանը, Ազգ․ խորհրդի կողմից՝ Աւ․ Սահակեանը, Ս․ Տիգրանեանը, Ստ․ Մալխասեանը, Պ․ Զաքարեանը, Ռ․ Տէր֊Մինասեանը, Ա․ Խոնդկարեանը, բռ․ Աբ Բաբալեանը, Հ․ Ազատեանը, Ա․ Մխիթարեանը եւ ուրիշներ, այլեւ զորապահակ՝ Դալի Ղազարի գլխաւորութեամբ։ Նրանց հետ գնում էին եւ երկու գերմանացի սպաներ՝ լէյտենանտ ֆոն Մոմսէնը եւ օբեր֊լէյտենանտ Այզենմանը՝ զոր․ ֆոն Քրեսի ներկայացուցիչները, եւ մի թուրք սպա Վեհիբ փաշայի կողմից։
>Մեկնումը կատարուեց շատ տխուր պայմաններում։ Վրացիները, որոնք, առհասարակ, երեւելի վարպետներ են հանդիսաւոր ընդունելութիւններ ու «բարի երթեր» կազմակերպելու, այս անգամ, կարծես դիտմամբ, արել էին ամէն բան, որպէսզի վիրաւորեն հայերի ինքնասիրութիւնը։ Հակառակ նախօրոք հայերի կողմից արուած դիմումի, վրաց կառավարութիւնը ո՛չ մի քայլ չէր արել դիւրացնելու համար «քոյր հանրապետութեան» կառավարութեան ճանապարհորդութիւնը։ Վրաց կառավարութեան կողմից ոչ մի ներկայացուցիչ չէր եկել կայարան։ Երկաթուղային վարչութիւնը, իր հերթին, անփափկանկատ բծախնդրութիւններով, դժուարութիւններ էր հանում․ տամադրել էր մի հին, կեղտոտ ու անյարմար վագոն, կարծես գաղթականներ լինէին ճամփորդողները։ Մեծ դժուարութեամբ կարելի էր եղել արտոնութիւն ստանալ՝ մի երկու սիկախարխուլ ինքնաշարժ տանելու։ Նուաստացած, դառն զգացումներով մեկնեցին Թիֆլիսից Հայաստանի վարիչները։ Կարծես, թշնամի երկրից էիին հեռանում։ Փոյլի կայարանում վրաց սահմանապահները լրացրին պակասը՝ փորձելով նոյնիսկ խուզարկել Հայաստանի կառավարութեան վագոնը, եւ միայն գերման սպայի միջամտութիւնը ազատեց այդ խայտառակութիւնից։
>Ընդհակառակը, ինչքա՜ն տարբեր էր վերաբերմումը Ազրբեջանում։ Սահմանի վրայ հայկական կառավարութիւնը ընդունուեց զինուորական պատիւներով․ ընդառաջ էին եկել նահանգապետը եւ Ազրբեջանի կառավարութեան ներկայացուցիչները։ Աղստաֆայում եւ Ղազախում արուեց պաշտօնական ընդունելութիւն․ ճաշ էր պատրաստուած ի պատիւ հիւրերի։ Թուրք գիւղացիները համակրանքով էին դիմաւորում հայ ներկայացուցիչներին, որոնք մինչեւ Հայաստանի սահմանը անցան բարեկամական ցոյցերի միջից։
Սա այն մասին ա, որ չնայած այսօր մեզ մօտ յարաբերութիւնները Ադրբեջանի հետ այդքան լարուած են, բայց երբեմն, որոշ դէպքերում, եղել են շատ աւելի լաւ, քան Վրաստանի հետ։
փաստօրէն, xlockmore֊ը վերցնում ա ~/.signature նիշքի պարունակութիւնը, օգտագործում ա։
այնտեղ ինձ մօտ սա ա՝
There are two ways of constructing a software design. One way is to make it so simple that there are obviously no deficiencies. And the other way is to make it so complicated that there are no obvious deficiencies.
-- C.A.R. Hoare
Միւս դէպքերում, միասնութեան կոչը այլրնտրանքային տեսակետներն ու ծրագրերը ճնշելու և ընդդիմախօսին «վնասազերծելու» կոչ է։ Միասնութեան կոչ անող կուսակցութիւնն ակնկալում է, որ միւս կուսակցութիւնները միանան իր ծրագրին, իր աշխարհայացքին և, իհարկէ, իր ղեկավարութեան տակ․ հակառակ դէպքում այն կարող էր ինքն իրեն լուծարել իբրև կուսակցութիւն և միանալ մէկ ուրիշի, ճիշտ այնպէս, ինչպէս որևէ ղեկավար կարող էր հեռանալ քաղաքական ասպարէզից։ Այս դեպքում միասնութիւնը դառնում է բռնատիրութեան մեղմասացութիւն՝ կարգախօսներով ու ամբոխավարական կոչերով հասնելու համար նրան, ինչին այլ կերպ հասնել չի լինի։ Նման ժամանակներում մէկ առանձին հարցն աւելի մեծ է համարւում, քան «սովորական քաղաքականութիւնը», կամ ժամանակներն են համարւում «արտասովոր» կամ «բախտորոշ»։ Բոլոր նման դէպքերում միասնութեան պահանջները ներկայացնում են գործող օրէնքները շրջանցելու կոչեր՝ դրանք անտեսելու կամ ոտնահարելու միջոցով, իսկ սովորաբար՝ երկուսը միասին։
ժիրայր լիպարիտեան
պետականութեան մարտահրաւէրները
ես էլ, երբ տեսնում էի «միասին»֊ը, կամ «եդինայա ռոսիան», զգում էի, որ «միասին»֊ը բռնութիւն ա, ու ինչ֊որ մի խմբի շահի շուրջ ա։
նոյն պատճառով շատ «վախելու» ա «մենքը եսից շատ ա», կամ նման կարգախօսները։
զի «մենք»֊ի փոխարէն, իրականում յաճախ յայտնւում ա ինչ֊որ խմբի շահը։
ես անմիջապէս յիշեցի մի զրոյց, որը տեղի ա ունեցել 2018֊ի նստացոյցների ժամանակ, ամենասկզբում։ հին ծանօթի տեսայ, որ բաւական յայտնի ռեժիսոր ա, խօսեցինք ով ոնց ա, մտածեցի չցրեմ, այլ փորձեմ բացատրել ինչով եմ հետաքրքրւում ու ինչ եմ անում։
երբ բացատրեցի որ նախագծեր ունեմ ազատ, ասաց՝ «բարեգործութեա՞մբ ես զբաղւում», ու վերեւ ուղղուած մատը տէնց, տաքսիստների ձեւով պտտեց։
մի այլ մտքին եկող զուգահեռ՝ այո, թուիթերն ու ֆէյսբուքը պրակտիկ են, ու պրատիկը հեշտ ա շփոթել ազատի հետ, որովհետեւ հաղորդակցման եւ կապերի հնարաւորութիւն ա ընձեռում։
իսկ ազատը հնարաւորութեան հետ շատ են շփոթում։ գուցէ ունենաս ազատութիւն մի տեղ գնալու, բայց չունենաս բենզինի կամ տոմսի փող։ ու հէնց էդպէս սովէտ կարօտող մարդիկ ինձ ասում էին՝ «ի՞նչ ազատութիւն, եթէ ես բենզինի փող չունեմ սեւան գնալու»։ դա շատ պրակտիկ մօտեցում ա, ու այն որ նիցշէն դա բնութագրում ա «ստրուկի մտածողութիւն» ինձ դուխ ա տալիս։
գուցէ իսկապէ՞ս էդքան էլ ստրուկ չեմ։ զի ստրուկի մտածողութիւն ինձ վերագրում եմ՝ գլուխը կախ գործ անելն հարցի տակ չդնելով, օրինակ։
հետաքրքիր ա նիցշէն որ գործի մէջ ա դա գրել, եւ ինչ կոնտեքստում։ եւ էլ ինչ ա գրել այդ մասին։
եօզէֆն այստեղ գրել ա, որ աջ նկարում canon 5D֊ն սեղմել ա կանաչի գոյնը ե՛ւ ծառի վրայի մամուռի, եւ դիմացի տերեւների դէպի մի գոյն, մինչդեռ velvia ժապաւէնը ընկալել ա կանաչի տարբեր երանգներ։
հետաքրքիր օրինակ ա, ու գուցէ նրանից ա որ 5D֊ն հին խցիկ ա, կամ նրանից ոնց ա լռելեայն մշակում սենսորի տուեալներն ու ստանում jpeg ֆորմատի նիշք։
իսկ ես կոսենկօյից ազդուած նշեմ, որ ինձ բնաւ «ճիշտ» գոյները չեն ստիպում ժապաւէն նկարել, այլ ժապաւէնի գոյները, որ պարտադիր չի իրականութեանը մօտ լինեն։
Պատասխանատուութեան իր բաժինն ունի նաև, այսպէս կոչուած, ազգի վերնախաւը՝ էլիտան․ այն է՝ մտաւորականութեան, քաղաքագէտների, վերլուծաբանների, լրագրողների, ակադեմիական գիտնականների, բուհական պրոֆեսուրայի ճնշող մեծամասնութիւնը և Սփիւռքի գրեթէ բոլոր ազգային կառոյցների առաջնորդները։ Մի խօսքով՝ ողջ այն ուժերը, որոնք հայդատականութիւնը, պահանջատիրութիւնը և ոչմիթիզականութիւնը դարձրել էին հայութեան ազգային դաւանանքը, ընդ որում, նոյնքան անքննելի, որքան Աստուածաշունչը։
Պատկերաւոր ասած՝ թուարկածս բոլոր ուժերը, Նիկոլ Փաշինեանի եզրափակիչ դերակատարութեամբ, փայլուն կերպով իրականացրին Վազգեն Սարգսեանի երկու «պատուիրանները՝ «Արիւնով նուաճուած հողը թղթով չեն յանձնում», այսինքն՝ յանձնում են աւելի մեծ արիւնով, ինչը և տեղի ունեցաւ, «Փոխզիջման կը գնանք այն ժամանակ, երբ հարկադրուած կը լինենք», իսկ հարկադրուած լուծումը ոչ այլ ինչ է, եթէ ոչ կապիտուլյացիա, ինչը նունպէս իրականութիւն դարձաւ։
ես, սակայն, հակուած չեմ ժողովրդին վերնախաւից առանձնացնելու, զի ինչպիսի ժողովուրդ ա՝ այդպիսի վերնախաւ։ վերնախաւը ժողովրդից դուրս եկած մարդիկ են, այլմոլորակայիններ չեն։
ու իշխանութիւնը սովորաբար (առաւել եւս ժողովրդավարութեան ժամանակ) խուսափում ա այնպիսի քայլեր անել, որոնց ժողովուրդը կտրականապէս դէմ ա։
այսքան խօսում ենք սթրիմինգի՝ ընդդէմ ունենալու՝ սթոլմանն այդ մասին էջ ունի։
նաեւ սա՝
>վստահ եմ, որ իւրաքանչիւր mp3 վաճառող կայք պարտադրում ա EULA — աններելի սխալ։ սթրիմինգ կայքերը՝ նյոնպէս։ եւ դրանք բոլորը նոյնականացնում են յաճախորդին։ աւելի լաւ ա ձեռք բերել խանութից, ու վճարել կանխիկ։ կամ ստանալ պատճէնը՝ կիսուելու միջոցով։
According to Hudson Institute researchers Richard W. Judy and Robert W. Clough, the situation in the Soviet software industry was such that “it does not deserve to be called an industry”.
ըստ հիւդսոնի ինստիտուտի հետազօտողների՝ ռիչարդ ջուդիի եւ ռոբերտ քլոֆի, խորհրդային ծրագրակազմի արդիւնաբերութեան վիճակն այնպիսին էր, որ այն «արժանի չէր կոչուել արդիւնաբերութիւն»։
Երբ երկրի օպոզիցիան պայքարում է ոչ թե օրվա, այլ տարիներ առաջ եղած իշխանության դեմ, երբ ապրիլի 24-ին խաշ են դնում եւ ակադեմիկոս ու հանցագործ սեղան են նստում օղռաշների հետ, երբ օրենք են գրում պատմական իրադարձության վերաբերյալ, երբ իրավապաշտպանները պաշտպանում են հաղթած բանակի Սպարապետի գլուխը կտրելու գնացած անասուններին (միմիայն նրանց), երբ 100 հոգու ներկայությամբ մարդ են սպանում եւ ի հայտ չի գալիս մեկ լիարժեք վկա,-գլխակեր բարքերով ապրող այդ երկիրը չի կարող աղետի չգալ: Իրավիճակի դրամատիզմը այն է, որ որքան ուշանում է աղետը, այնքան սպառվում են վերականգնումի բարոյական, դեմոգրաֆիկ, նյութական, քաղաքական ռեսուրսները:
լաւ նկարն էն նկարը չի, որ լիքը լայքեր ա հաւաքում սոցիալական մեդիայում։
հա, երեւի պիկաչուիս մէջ, որ միշտ հետս ա, սկսեմ սեւ սպիտակ ժապաւէն դնել։ ափսոս 1000 իսօ֊ից շատ չի կարողանում նկարել, ու սանդղակն էլ իսո֊ների՝ 640 ա, յետոյ 1000, 800֊ը չկայ։
սկսել եմ իրանով նկարել 800 իսօյանոց սուփերիաներ՝ 640֊ով։
երեւի tri-x սկսեմ դնել, ու գուցէ ջոկեմ, քանի որ ես եմ երեւակում, ոնց հէնց 1000 փուշ անեմ։
իրա նոր վարկածները՝ 1600 ունեն սանդղակում, բայց ո՞ւմ ա պէտք, զի զտիչի տեղ չունեն։
տեսէ՛ք է, ամէն յօդուածի տակ օրէնքին են յղում։ իսկ լրագիրը հակառակը՝ ռսս֊ի մէջ լրիւ նիւթն ա դնում, ու հետեւաբար սփիւռքի հոսքում լրիւ նիւթն ա մէջբերւում։
ու առհասարակ, սա ի՞նչ ա նշանակում, առաւօտը ամէն մի ֆբ օգտատիրոջ հետեւի՞ց ա ընկնելու, յղի սրան, ու պահանջի որ մէջբերման մէջ «էական մաս» չլինի՞։ ու նաեւ իրենք գոյնով չեն նշում այդ էական մասը, կամ սէնց՝ <էական> էական բովանդակութիւն </էական> ու կարող ա չես ջոկում որն ա էականը։
օրէնքն էլ ա իհարկէ յիմար, ու հաշուի չի առնում համացանցային իրավիճակը։
ու շատ հետաքրքիր ա, ո՞նց ա այդ իրենց ասածը կպնում վերեւի սոց․ հարթակների գոյնզգոյն տարածման կոճակների հետ։ էդ կոճակները երեւի վերնագիրն ու յղումն են տեղադրում, իսկ արդե՞օք վերնագիրը չի բացայայտում էական մասը։
ինձ թւում ա, էս մարդկանց թարմացում ա պէտք, որ իրավիճակ ա փոխուել։ ու ապա օրէնքներին էլ։
The Wayland architecture integrates the display server, window manager and compositor into one process. You can think of Wayland as a toolkit for creating clients and compositors. It is not a specific single compositor or window manager. If you want a different window manager, you can write a new one.
I don’t know much about Wayland but the immediate question is: Why would you want to do that? If Wayland has it’s own window manager built in why do you need another one? It’s like support for Windows or OS X. Not needed as those systems have their own window managers and not really support replacing it. This is contrary to X which has no window manager by default and allows and encourages others to implement it. Window Maker is a window manager for X (as stated in the info box) and Wayland aims to be an incompatible replacement of X. So they are not really a good match at first sight.
Կրկնում եմ՝ մեր իրականութեան մէջ երկար տարիներ գերիշխած յատվածականութիւնը պէտք է փոխարինուի համահայկականութեամբ։ Սա առաջին հերթին նշանակում է, որ մենք պէտք է հրաժարուենք այն մտածելակերպից, երբ իրար բաժանում ենք ղարաբաղցիների, իջևանցիների, գիւմրեցիների, սփիւռքահայերի։ Սա ամենևին չի նշանակում, թէ մենք պէտք է հրաժարուենք մեր ծննդավայրից, նրա նկատմամբ մեր ունեցած զգացմունքներից։ Դա ընդամէնը նշանակում է, որ մեզնից իւրաքանչիւրի համար մեր ծագումը պէտք է լինի մեզ համայն հայութեան մաս դարձնող և ոչ թէ նրանից անջատող, նրանից առանձնացնող գործօն։
նիկոլը այս պարզ արտայայտութեամբ ահաւոր կարեւոր բան ա անում՝ նա ջոկում ա որ պետութեան եւ ժողովրդավարութեան շահերից ա ազգայնականութիւնը, որ միակ շանսն, որ մենք ունենք, մենք՝ որ սովոր չենք պետութեան, այլ սովոր ենք սրա֊նրա գաղութ լինելուն, կամ թիֆլիս֊պօլիս ապրելուն, կայսրութիւնները շինացնելուն, կամ հակառակը՝ գցելուն, ով՝ ոնց, սովոր ենք հպարտանալ ուրիշների համար մեր արածներով, ներդրումներով, մենք մեր պետութիւնը դեռ լրիւ չենք գիտակցել, ու, ես կասէի՝ լրիւ չենք համակերպուել, որ կայ ազգային, պետական շահ, որը բոլորիս շահն ա, ու ամէն մէկիս մանր շահերից կարեւոր ա, ու իւրաքանչիւրիս աւելի լաւ ա լինելու եթէ մենք ունենանք գործող, կենսակայուն պետութիւն ուժեղ տնտեսութեամբ, ապա եւ՝ ազատ շուկայով, եւ ոչ թէ՝ բաժանուած գոտիներով, իսկակա՛ն, եւ ոչ կեղծուող ընտրութիւններով, երբ մարդիկ բարեկամին կամ բակի գողականին չեն սատարելու ընտրութիւնների ժամանակ, այլ նրան, ում հաւատում են, որ պետական շահերով ա մտահոգուած, եւ յա՛րկ են տալու, զի յարկերով ա, որ ճանապարհ են սարքում, բանակ են պահում, ու առողջապահութիւն զարգացնում։
ու այլ շանս պարզապէս չունենք, առանց ազգայնականութեան ու պետականամետ լինելու՝ լինելու ենք թոյլ դեբիլ տեղ, իսկ մենք էդ մեզ թոյլ տալ չենք կարող, երկրներ կան, որ կարող են իրենց թոյլ տալ, մենք՝ չէ, մեզ առողջութիւնն ու հարեւանները չեն ների։
այսպէս ա լինում, երբ սովետական հանրագիտարանից յօդուածներ են արտագրում։
սովետականը պէտք էր արխիւացնել, ոնց կայ, ու էլ չբզել, ու զրօյից նոր յօդուածներ գրել վիքիի ոճով։
ես այդպէս եմ կարծում։ #վիքիպեդիա #վիքի #մէջբերում #հանրագիտարան
All I can tell you is that’s something related to dynamic bindings related to the use of many different language in objective-c code, and that gnome3 will use it intensively. Other than that, it’s a mystery to me if this will bring any benefit to the rest of us, mere mortals, that are not related in any way to gnome3.
այդ իրադարձութիւններից 11 տարի անց ահա, չափազանց կարեւոր է քաղաքական գնահատական տալ տեղի ունեցածին։ եւ հիմա հարկ եմ համարում արձանագրել, որ 2008 թուականին իշխող վերնախաւի գործողութիւններն ամենեւին ուղղուած չէին առանձին վերցրած ուժի, խմբի, անհատի դէմ, այդ բռնութիւնների ու ապօրինութիւնների հիմնական եւ թերեւս միակ թիրախը հայաստանի հանրապետութեան քաղաքացին էր. նրա իրաւունքը, նրա արժանապատուութիւնն ու ազատութիւնը։
մարտի 1-ի զոհերը գոռ քլոյեանը, արմէն ֆարմանեանը, տիգրան խաչատրեանը, յովհաննէս յովհաննիսեանը, դաւիթ պետրոսեանը, զաքար յովհաննիսեանը, գրիգոր գեւորգեանը, սամուէլ յարութիւնեանը, համլետ թադեւոսեանը, տիգրան աբգարյանը չեն միայն, այլեւ հայաստանի հանրապետութեան իւրաքանչիւր քաղաքացի, իր իրաւունքի համար պայքարող իւրաքանչիւր ցուցարար, որովհետեւ մարդասպանը՝ ասենք, օրինակ, դաւիթ պետրոսեանի վրայ կրակելիս չի իմացել, որ նա յատկապէս դաւիթ պետրոսեանն է՝ ծնուած 1974 թուականի ապրիլի 16-ին երեւան քաղաքում։
մարդասպանը չի իմացել, որ կրակում է դաւիթ պետրոսեանի վրայ, բայց հաստատ իմացել է, որ կրակում է հայաստանի հանրապետութեան քաղաքացու վրայ։ հետեւաբար, Մարտի 1-ի զոհերից իւրաքանչիւրի վրայ արձակուած կրակոցը մեզնից իւրաքանչիւրի վրայ արձակուած կրակոց է։
And that takes us to the essence of #anti-Semitism. It is not merely “the socialism of fools,” as the German social democrat August Bebel famously put it at the turn of the 20th century. It is a confession of weakness and fear, a belief in occult forces that explain why you or your group has failed in some way … In the end, this is less of a problem for the Jews than for everybody else. The Jews are used to their enemies, and against all odds have survived them. As the saying goes, the basic story line of most Jewish holidays is, “They tried to kill us. They’re gone. We’re still here. Let’s eat.” So it will be now as well. But what the resurgent anti-Semitism of our times … tells us is that our societies are more troubled than we think.
այդ իրադարձութիւններից 11 տարի անց ահա, չափազանց կարեւոր է քաղաքական գնահատական տալ տեղի ունեցածին։ եւ հիմա հարկ եմ համարում արձանագրել, որ 2008 թուականին իշխող վերնախաւի գործողութիւններն ամենեւին ուղղուած չէին առանձին վերցրած ուժի, խմբի, անհատի դէմ, այդ բռնութիւնների ու ապօրինութիւնների հիմնական եւ թերեւս միակ թիրախը հայաստանի հանրապետութեան քաղաքացին էր. նրա իրաւունքը, նրա արժանապատուութիւնն ու ազատութիւնը։
մարտի 1-ի զոհերը գոռ քլոյեանը, արմէն ֆարմանեանը, տիգրան խաչատրեանը, յովհաննէս յովհաննիսեանը, դաւիթ պետրոսեանը, զաքար յովհաննիսեանը, գրիգոր գեւորգեանը, սամուէլ յարութիւնեանը, համլետ թադեւոսեանը, տիգրան աբգարյանը չեն միայն, այլեւ հայաստանի հանրապետութեան իւրաքանչիւր քաղաքացի, իր իրաւունքի համար պայքարող իւրաքանչիւր ցուցարար, որովհետեւ մարդասպանը՝ ասենք, օրինակ, դաւիթ պետրոսեանի վրայ կրակելիս չի իմացել, որ նա յատկապէս դաւիթ պետրոսեանն է՝ ծնուած 1974 թուականի ապրիլի 16-ին երեւան քաղաքում։
մարդասպանը չի իմացել, որ կրակում է դաւիթ պետրոսեանի վրայ, բայց հաստատ իմացել է, որ կրակում է հայաստանի հանրապետութեան քաղաքացու վրայ։ հետեւաբար, Մարտի 1-ի զոհերից իւրաքանչիւրի վրայ արձակուած կրակոցը մեզնից իւրաքանչիւրի վրայ արձակուած կրակոց է։
Ես Ինստագրամում տեսայ, որ ամէն մէկն անուան դիմաց իր ով լինելը գրում է․ մէկը՝ «փեյնթըր», միւսը՝ «մամմի», ու ես առանց յապաղելու գրեցի՝ «ոչ ոք» (no one): Յետոյ երկար մտածում էի դրա մասին․ մարդը ստեղծագործող էակ է․ ինքը մէկը չի։
Հիմա ես երեսունն անց կի՞ն եմ, երեւանցի՞, մէկի ընկե՞րը, յոգայի դասատու՞, թէ՞ գրող եմ, ով քեզ հետ այստեղ խօսում է։ Ես հիմա դրանցից ոչ մեկն եմ, ու, երբ յոգայի դասի գնամ, դառնալու եմ յոգայի դասատու, երբ ընկերոջս հետ զրուցեմ, դառնալու եմ ընկեր․․․
իսկ ոչ մէկ՝ բնաւ պարտադիր չի, որ լինի զրօ։
դա նաեւ սի֊ի խնդիրն ա, իսկ աւելի ժամանակակից լեզուներում, ասենք օբերոնում՝ բուլեան տիպն ուրիշ ա, ամբողջ թուերի տիպն՝ ուրիշ։ ու հնարաւոր չի համեմատել բուլեան տիպն ու թիւը։ զի համեմատելի չեն բնաւ։
իսկ ոչ մէկը կարող ա լինել -1, կարող ա լինել 101, կարող ա՝ af, իսկ կարող ա՝ 17։ այո։
ինչ ասես կարող ա լինել։
երբ սփիւռքում արտագաղթից էի գրում, որը մեր երկրի խնդիրն ա, եւրոպացիները հակուած էին պատասխանելու, թէ լաւ ա, թող գան, մենք խնդիր չենք տեսնում, ու ես փորձում էի իրենց բացատրել, որ նոյնիսկ եթէ իրենք չեն տեսնում, մենք ենք տեսնում։ բայց զուր, իհարկէ։ չնայած, իրենք էլ լաւ կանէին, տեսնէին, իրենց հասարակութիւնները դա ինչի ա բերում։
այսօրուայ բարեկամ ակտիւիստները դարձել են մեծ բիզնեսի օգտակար իդիոտներ։ Իրենց՝ «բաց սահմանների» փաստաբանութեան ընդունումը, եւ կատաղի բարոյական աբսոլիւտիզմը, որը համարում ա ներգաղթի ցանկացած սահմանափակումը չարիք, ստեղծել ա վիճակ, երբ զանգուածային միգրացիայի ցանկացած քննադատութիւնն անմիջապէս ճանաչւում ա սրբապղծութիւն։ Նոյնիսկ բաւական ձախական քաղաքական գործիչները, ինչպէս Բերնի Սանդերսը Միացեալ Նահանգներում, եւ Ջերեմի Կորբինը Միացեալ Թագաւորութիւնում, մեղադրւում են «նէյթիւիզմ»֊ի մէջ, եթէ իրենք գոնէ որոշ չափով ճանաչում են սահմանների օրինակարգութիւնը, եւ ներգաղթի սահմանափակումները։ Այդ բաց սահմանների ռադիկալիզմից շահում են աշխարհի ամենազօր երկրների էլիտաները, մինչ դա թուլացնում ա կազմակերպուած աշխատուժը, կողոպտում ա զարգացող աշխարհը, որը մասնագէտների խիստ կարիք ունի, եւ հանում ա աշխատողներին աշխատողների դէմ։
կարծես թէ այսպէս ասած կրկնակի ժխտումը (որ փաստօրէն պէտք ա տենց չկոչուի, այլ կոչուի ժխտման կարգով համաձայնութիւն) չկար գրաբարում, ու սկսել ա ձեւաւորուել միջին հայերէնում՝ այսինքն մօտ 12֊13֊րդ դարերում։
Գրաբարում, ինչպէս յայտնի է, ժխտական դերանուններ չկային։ Հետեւաբար հնարաւոր չէր ժխտման կարգով այն համաձայնութիւնը, որը դրսեւորւում է ժամանակակից արեւելահայերէնում։
Սակայն միջին հայերէնում, հիմք ունենալով գրաբարեան ձեւերը, արդէն ուրուագծւում են քերականական այն իրողութիւնները, որոնք բնորոշ են արեւելահայերէնին։ Ու թէեւ տեսական ուսումնասիրութիւններում ժխտական դերանունները չեն առանձնացւում, միջին հայերէնի բառարանում հեղինակները որպէս գլխաբառեր բերում են ոչ ով, ոչ որ, ոչ ում, ոչ ոք ձեւերը։
Ձեւաւորուե՞լ էին արդէն ինքնուրոյն ժխտական դերանուններ միջին հայերէնում, թէ՞ ոչ, մի առանձին քննութեան հարց է, բայց որ նման բաղադրութիւնների հետ բայերն արդէն դրւում էին ժխտական ձեւով, հաստատում են հէնց այն օրինակները, որոնք բերուած են բառարանում․ հմմտ․ Քեզ ընկեր եւ նման՝ ոչ ով չի լինի (Ֆրիկ), Ոչ ով չէ պատճառ եղեր, չեմ այլոց ձեռօք ես խափուեր (Յովհաննէս Երզնկացի)։ Զի արիւն ոչ ով չմարսեց (Խաչատուր Կեչառեցի)։ Միտքդ ոչ որ կենդանոյ ի քեզ չհասնի (Ֆրիկ)։ Հանցեղ սիասաթ ունէր, որ չունէր ոչ ոք թագաւոր (ն․ տ․)։
Ինչպէս այս եւ շատ այլ օրինակներ ցոյց են տալիս, միջին հայերէնում
ժխտման կարգով համաձայնութիւնը բաւականին յաճախադէպ էր, թէեւ
դեռ լրիւ օրինաչափութեան չէր վերածուել։
— ես էլ չեմ հանդուրժում որ ինձ բողոքում են։ էն օրն էլ գորիսից բարեկամ էր եկել, բողոքում էր։ ես անմիջապէս հարցնում եմ՝ «ո՞ւմ ես ընտրել»։ հասկանում եմ, էդ մարդը զինուորական էր, բայց իրեն չեն ծեծել չէ՞, իր էրեխեքին չեն տարել պահել, էս 2008֊ը չի որ յիշո՞ւմ էք, լեւոնի վստահուած անձանց տարել մի շաբաթ աւանի նկուղում պահում էին… կարճ ասած, մի անգամից հարցնում եմ՝ «ո՞ւմ ես ընտրել»։ որ ասում են՝ «դէ ո՞ւմ ընտրէի», ասում եմ՝ «դու ընտրում ես ոչ թէ լաւը, այլ չարեաց փոքրագոյնը, իսկ հանրապետականը ոնց էլ լինի, չարեաց փոքրագոյնը չի»։ ես կարծում եմ որ էդ մարդիկ էլ բողոքելու տեղ չունեն, էլ չպէտք է ասեն՝ «գազը թանկ է, շաքարը թանկ է, նետ ու աղեղով ուղարկում են դրոների դէմ կռուել», պիտի ասեն՝ «շատ գոհ ենք, երջանիկ ենք որ Հայաստանի Հանրապետութիւնում ենք ապրում, ու բողոքելու բան չունենք»։
Գիտեմ, որ կլիշէ է, բայց սա բերում է «վատն աւելի լաւ է» մտքին։ Եթէ ծախէք բաւական ժամանակ եւ պատրաստէք կոդի կատարեալ հիմք, որն անելու է այն ինչ ձեզ պէտք է, ու տանելու է ձեզ 1.0 վարկածից մինչեւ 5.0֊ն, ու ամէնը հիանալի կը լինի… դէ, գիտէ՞ք՝ 1.0 վարկածը պահանջելու է երեք տարի շուկայ հանելու համար, իսկ ձեր մրցակիցը հանելու է իր 1.0֊ն վեց ամսից, եւ հիմա դուք խաղից դուրս էք։ Դուք երբեք չէք հրապարակի ձեր 1.0֊ն, քանի որ ինչ֊որ մէկն արդեն կերել է ձեր ճաշը։
Ձեր մրցակցի 1.0֊ն ունի աղբ կոդ, ու նրանք պէտք է արտագրեն դա երկու տարում, բայց գիտէ՞ք ինչ՝ նրանք կարող են արտագրել այն, քանի որ դուք արդէն չունէք աշխատանք։
Սա այն խնդիրներից է (ես յոգնել եմ վատ գրած ծրագրերից, ու ճիշտ է, ազատ ծա֊ի մէջ աւելի շատ է լաւ դիզայն արած ծա, բայց միեւնոյնն է, սա խնդիր է՝ բազմաթիւ աւելի դանդաղ, քան կարող էին լինել, եւ ոչ հուսալի ծրագրերը), որ ես չգիտեմ ինչպիսի այլ լուծում կարող է ունենալ։ Նախ միշտ չէ, որ մրցակիցը կոդը արտագրելու է եւ լաւացնելու է՝ եթէ դրա խիստ, խեղդող անհրաժեշտութիւն չի լինի։ Նաեւ՝ մրցակիցը միշտ էլ ունենալու է այլ մրցակիցներ, եւ աշխատելու է լարուած։ Ու գուցէ լուծումը կը լինէր օգտո՞ւողը, ով երեք տարի անց կը նախընտրէր ձեր 1.0֊ն մրցակցի 5.0֊ի՞ն, քանի որ ձեր 1.0֊ն աւելի արա՞գ է աշխատում եւ անկապ չի՞ պայթում։ Կամ գուցէ այն պատճառով, որ բաց ստանդարտների պարագայում (օրինակ՝ նոյն html֊ի հետ է աշխատում ծրագիրը, զննիչ է, եւ բաց ստանդարտը տալիս է մրցակցութեան հաւասար հնարաւորութիւն) աւելի հե՞շտ կը լինէր անցում կատարել մրցակցի ծրագրից՝ ձեր ծրագիր։
— Մակլուհանի «Understanding media» գրքում կայ «The Gadget Lover» անունով գլուխ։ Նա ասում է, որ սոցիալական մեդիան (դէ, այն ժամանակ չկար սոցիալական մեդիա, բայց դա է ինչ նա նկատի ունէր) մեր իսկ յաւելման, ընդլայնման պէս է, մեր պատկերի կրկնօրինակումն է, ու որ մենք հեշտութեամբ սիրահարւում ենք մեր իսկ ստեղծած պատկերին, Նարցիսի պէս։ Եւ ի դէպ, Նարցիս անունն ունի նոյն արմատն ինչպէս «narcosis»֊ը։ Մենք ինքներս մեզնից կախուածութեան մէջ ենք ընկնում։
Տեսածրելու գործընթացի արդիւնքում ամէն նկարն աւելի փափուկ է ստացւում։ Դա այն պատճառով է, որ ծրիչը չի կարողանում ստանալ նկարի լրիւ տուեալները, փոխարէնը բաժանում է այն մասերի, եւ միջինացնում արժէքները։ Արդիւնքում՝ բարձր կոնտրաստ ունեցող սահմանագծերի կոնտրաստն ընկնում է, եւ պատկերն աւելի փափուկ է դառնում։
Տեսածրելու գործընթացի արդիւնքում ամէն նկարն աւելի փափուկ է ստացւում։ Դա այն պատճառով է, որ ծրիչը չի կարողանում ստանալ նկարի լրիւ տուեալները, փոխարէնը բաժանում է այն մասերի, եւ միջինացնում արժէքները։ Արդիւնքում՝ բարձր կոնտրաստ ունեցող սահմանագծերի կոնտրաստն ընկնում է, եւ պատկերն աւելի փափուկ է դառնում։
Երբ հանդիպում ենք Դեգնի Թագարդին՝ Ռեյնդի հերոս երկաթուղային բարոնի, նա ճանապարհորդում է երկիրը կտրող գնացքով։ Գնացքը կանգնում է կարմիր ազդանշանով լուսակիրի մօտ, եւ յայտնի չէ, արդեօք այն կարգին է թէ փչացած։ Չնայած նրան, որ գնացքի անձնակազմը զգուշօրէն համարում է որ նրանք պէտք է սպասեն մինչեւ չհամոզուեն, որ երթեւեկելն անվտանգ է, Դեգնին օգտուելով իր դիրքից հրամայում է անձնակազմին քշել, անտեսելով կարմիր լոյսը։ Սա, Ռենդի աշխարհում, հերոս եւ վճռական կապիտալիստի նշան է, եւ բնաւ ոչ այն մարդու, ով իրական աշխարհում բաւական շուտ կը դառնար նման վերնագրերի առարկայ՝ «22 մարդ զոհուել է գնացքի վթարում, որի պատճառը գործնական հանդիպմանը ուշանալ չցանկացող կառավարիչն էր։»։
Վերջերս դրա վառ օրինակն է հանդիսացել Ադա֊ն։ Եթէ Ադա֊ն պէտք է ունենայ ստանդարտ, աւելի լաւ է որ այդ ստանդարտը լինի աներկբայ։ Առնուազն երկու նախաձեռնութիւն եղաւ․ երկուսի արդնիւնք էր մօտ 600 էջ կազմող ֆորմալ տեքստ, այսինքն անգամներ շատ, քան անհրաժեշտ է համոզուելու համար, որ երկու թուղթն էլ սահմանում են նոյն լեզուն։ Այդ երկու փաստաթղթերի ակնյայտ անկառավարելիութեան պատճառն երկու խմբից ոչ մէկն էլ չէ, ոչ էլ այն ֆորմալ ձեւն է, որ իրենք կիրառել են, այլ ինքը լեզուն․ արդեօք չներկայացնելով ֆորմալ ձեւակերպում, լեզուի նախագծողները կարող են թաքցնել, որ առաջարկում են անկառավարելի հրէշ։ Այն, որ Ադա֊ն կը թեթեւացնի ծրագրաւորման խնդիրները եւ կաւելացնի մեր ջանքերի արդիւնաւէտութիւնը՝ այն հեքիաթներից է, որոնց հաւատալու համար պէտք է ունենալ զինուորական կրթութիւն։
Եթէ այլ մարդիկ չեն հասկանում մեր վարքագիծը՝ ապա ի՞նչ։ Իրենց պահանջը, որ մենք պէտք է անենք միայն այն, ինչ իրենք հասկանում են՝ մեզ թելադրելու փորձ է։ Եթէ մեզ ընկալում են «ասոցիալ», կամ «ոչ բանական», ապա թող այդպէս ընկալեն։ Սովորաբար իրենց նեղացնում է մեր ազատութիւնը եւ մեր ազատ լինելու խիզախութիւնը։ Մենք ոչ մէկին բացատրութիւն կամ հաշուետւութիւն տալ պարտաւոր չենք, քանի մեր գործողութիւնները չեն վնասում իրենց կամ խախտում իրենց սահմանները։
Քանի՞ կեանք է կործանուել այդ «բացատրելու» պահանջով, որը ենթադրում է, որ բացատրութիւնը պէտք է լինի «հասկացուած»՝ այսինքն վաւերացուած։ Թող քո քայլերը դատեն, եւ քո քայլերից՝ իրական մտադրութիւնները, բայց իմացիր, որ ազատ անձը պարտաւոր է բացատրութիւն տալ միայն ինքն իրեն՝ իր բանականութեանը եւ իր գիտակցութեանը, եւ մի քանիսին, ով ունի արդարացուած բացատրութեան պահանջ։
Վերջերս դրա վառ օրինակն է հանդիսացել Ադա֊ն։ Եթէ Ադա֊ն պէտք է ունենայ ստանդարտ, աւելի լաւ է որ այդ ստանդարտը լինի աներկբայ։ Առնուազն երկու նախաձեռնութիւն եղաւ․ երկուսի արդնիւնք էր մօտ 600 էջ կազմող ֆորմալ տեքստ, այսինքն անգամներ շատ, քան անհրաժեշտ է համոզուելու համար, որ երկու թուղթն էլ սահմանում են նոյն լեզուն։ Այդ երկու փաստաթղթերի ակնյայտ անկառավարելիութեան պատճառն երկու խմբից ոչ մէկն էլ չէ, ոչ էլ այն ֆորմալ ձեւն է, որ իրենք կիրառել են, այլ ինքը լեզուն․ արդեօք չներկայացնելով ֆորմալ ձեւակերպում, լեզուի նախագծողները կարող են թաքցնել, որ առաջարկում են անկառավարելի հրէշ։ Այն, որ Ադա֊ն կը թեթեւացնի ծրագրաւորման խնդիրները եւ կաւելացնի մեր ջանքերի արդիւնաւէտութիւնը՝ այն հեքիաթներից է, որոնց հաւատալու համար պէտք է ունենալ զինուորական կրթութիւն։
Որոշ մարդիկ կարծում են, որ շներին, եւ առաւել եւս՝ գայլերին վարժեցնելը՝ դաժան է, ոնց որ պէտք է կոտրես նրանց ոգին կամ խեղճացնես նրանց։ Սակայն, առանց ոգին կոտրելու, երբ շունը կամ գայլը յստակ գիտի իրենից ինչ է սպասւում, եւ ինչ չէ, իր ինքնավստահութիւնը, եւ արդիւնքում՝ հանդարտութիւնը սաստիկ բարձրանում է։ Ծանր ճշմարտութիւն է, որ, ինչպէս Ֆրիդրիխ Նիցշէն մի անգամ արտայայտուել է, նրանք, ով չեն կարող իրենց կարգապահ դարձնել, արագ կը գտնեն որեւէ մէկին, ով դա իրենց համար կանի։ Իմ պատասխանատւութիւնն էր այդ մէկը դառնալ Բրենինի համար։ Կարգապահութեան եւ ազատութեան յարաբերութիւնը խորն է եւ կարեւոր․ բնաւ չհակադրուելով ազատութեանը, կարգապահութիւնն այն է որ դարձնում է ազատութեան ամենաարժանի ձեւերը հնարաւոր։ Առանց կարգապահութիւն չկայ իրական ազատութիւն՝ միայն արտօնագիր։
Որոշ մարդիկ կարծում են, որ շներին, եւ առաւել եւս՝ գայլերին վարժեցնելը՝ դաժան է, ոնց որ պէտք է կոտրես նրանց ոգին կամ խեղճացնես նրանց։ Սակայն, առանց ոգին կոտրելու, երբ շունը կամ գայլը յստակ գիտի իրենից ինչ է սպասւում, եւ ինչ չէ, իր ինքնավստահութիւնը, եւ արդիւնքում՝ հանդարտութիւնը սաստիկ բարձրանում է։ Ծանր ճշմարտութիւն է, որ, ինչպէս Ֆրիդրիխ Նիցշէն մի անգամ արտայայտուել է, նրանք, ով չեն կարող իրենց կարգապահ դարձնել, արագ կը գտնեն որեւէ մէկին, ով դա իրենց համար կանի։ Իմ պատասխանատւութիւնն էր այդ մէկը դառնալ Բրենինի համար։ Կարգապահութեան եւ ազատութեան յարաբերութիւնը խորն է եւ կարեւոր․ բնաւ չհակադրուելով ազատութեանը, կարգապահութիւնն այն է որ դարձնում է ազատութեան ամենաարժանի ձեւերը հնարաւոր։ Առանց կարգապահութիւն չկայ իրական ազատութիւն՝ միայն արտօնագիր։
— փող էի տալիս (կաշառք), չվերցրին, տարիքս յարգեցին։ շատ տխուր եմ, որ արդէն այս տարիքի եմ, փաստօրէն, որ արդէն «յարգում են», չեն վերցնում։ աւելի կուզէի վերցնէին։ էհ։
— Հայրս ինձ չէր դաստիարակում։ Նա ճարտարագէտ էր, ու միշտ շատ զբաղուած էր, նոյնիսկ երբ տանն էր՝ միշտ իր գծագրերի վրայ էր աշխատում։ Երբ էլ ես արթնանայի գիշերը, տեսնում էի իր դռան տակ լոյսի շերտագիծը։ Այդ շերտավիծն էլ ինձ դաստիարակել է։
— Մինչ փողոցային լուսանկարիչ, կամ առհասարակ, լուսանկարիչ դառնալը, ես զբօսնող էի․ Նիւ Եորքի հնաբնակների մեծամասնութիւնն է այդպիսին։ Ես կընտրէի (եւ այժմ էլ ընտրում եմ) տուն հասնելու երկար ճանապարհը։ Ինչ֊որ պահի խցիկը դարձաւ զբօսանքի մաս։
Խոդորկովսկին ասել է՝ «մենք շատ քիչ ենք, որ լինենք քաղաքակրթութիւն, մենք այդ ընտրութիւնը չունենք, ու ապա պէտք է լինենք այլ քաղաքակրթութեան մաս»։ բառացի չի, բնականաբար։ իրենց՝ ռուսների մասին է ասում։
ռուսերէն վարկած կայ մոշկովի մօտ բայց լրիւ չի։ այնպէս որ բնօրինակով կարդացէք։
ու այո, չքաղաքական հարց գոյութիւն չունի՝ In our age there is no such thing as “keeping out of politics.” All issues are political issues, and politics itself is a mass of lies, evasions, folly, hatred and schizophrenia. When the general atmosphere is bad, language must suffer.
եւ սա՝
(i) Never use a metaphor, simile or other figure of speech which you are used to seeing in print.
(ii) Never use a long word where a short one will do.
(iii) If it is possible to cut a word out, always cut it out.
(iv) Never use the passive where you can use the active.
(v) Never use a foreign phrase, a scientific word or a jargon word if you can think of an everyday English equivalent.
(vi) Break any of these rules sooner than say anything barbarous.
Արդե՞օք Հաուսը չէր փորձում հասկացնել սիրած կնոջը ինչ է իր հոգում, ասել ճշմարտութիւնը։ Փորձում էր եւ քանի անգամ։ Դա նրան պէ՞տք էր։ ոչ… ինչ էր նրան պէտք՝ էմոցիաների արտաքուստ արտայայտութիւնը՝ ներողութիւնը։ Այնպէս որ Հաուսի պատկերազարդ ոգին մարդու պէտք չեղավ։ Ու իրօք, ո՞ւմ է պէտք իր ոգին։ Ո՞ւիլսոնին։ Նա իր խնդիրների մէջ է խրուած, ու քանի անգամ խոստովանել է որ ոչ միշտ է իրեն հասկանում։ Նա աւելի շուտ գնահատականներ է տալիս, քան հասկանում է։ Քադիի հետ ամէնը պարզ է, սերիալի ցանկացած հերոսին վերցնենք՝ այո, իրենց Հաուսն հետաքրքիր է, անշուշտ, որոշ չափով՝ բայց ուզո՞ւմ են իրենք նրան հասկանալ։ Ոչ… Երեւի միակը, ում հետաքրքրում են ուրիշների ոգիները՝ դա ինքը Հաուսն է։ Եւ այսպէս։
Պատերազմի վերսկսման դեպքում կառուցվող Սոթք-Վարդենիս մայրուղու անմիջական ու ամբողջական խոցելիությունը գեթ այս միջադեպից հետո պետք է հուշի, որ ռազմական անվտանգության, երկրաբանական կառուցվածքի և տնտեսական նպատակահարմարության տեսանկյունից բազմիցս գերադասելի է գլխավոր ասֆալտապատ մայրուղին անցկացնել Վարդենիս-Նորաբակ-Քարվաճառ-Դադիվանք գծով`Սոթքի ճանապարհին վերապահելով օժանդակ և ռազմական հաղորդակցային ուղու գործառույթ:
որպեսզի սերունդը ոչ մի հնարավորություն չունենա թպրտալու մի այլ բախտի համար, ձեռ ու ոտը կապում է պատճառաբանված ատելության (հանդեպ Թուրքիան) եւ նույնքան չպատճառաբանված սիրո (հանդեպ Ռուսաստանը) քառատման դժոխային սարքին։ Անցյալը մոռանալ անհնար է, հետեւաբար, անցյալը չմոռանալու կոչն է շինծու։ Անցյալը ինքնին, ինքնապահպանման բնազդով, մոռացվում է այնքանով, որքանով խանգարում է ապագային։ Դրա համար էլ մեռնողին թաղում են։
Վանո Սիրադեղյան
Այս գործը ինքնաբերաբար պատրաստած եւ մեզի նուիրած էր Աշոտ Վ․ Անդրէասեան, 1938ին, նախ քան իր մեկնումը Սպանիա, իբր կամաւոր կռուելու հանրապետական բանակին մէջ, ուր ինկաւ հերոսի մահով։ Իր գծագրութիւնը զետեղելով՝ կը խոնարհինք իր յիշատակին առջեւ։
Երրորդ այցելությանը նա նստեց, իսկ ես մնացի կանգնած, որովհետեւ նրա պայուսակն իմ աթոռի վրա էր։ Ես չհամարձակվեցի այն գետնին դնել։ Նա ինձ նախատեց՝ անվանելով հիմար, ծույլ, թեթեւաբարո, փչացած, իսկը՝ թափառաշրջիկ մի քած։ Վարդակակաչները նա հրեց համարյա մինչեւ սեղանի ծայրը, իսկ սեղանի կենտրոնում դրեց մի դատարկ թուղթ եւ մի գրիչ։ Նա մրթմրթաց՝ գրե՛լ։ Ես կանգնած գրեցի այն, ինչ նա ինձնից պահանջում էր՝ անունս, ծննդյան թիվս եւ հասցես, սակայն հետո էլ՝ որ, անկախ մտերմություններից եւ բարեկամական կապերից, ոչ մեկին չպիտի ասեմ, որ ես… եւ ահա այդ սարսափելի բառը՝ colaborez… որ ես համագործակցում եմ։ Ես այդ բառը չգրեցի։ Ես վայր դրեցի գրիչը, մոտեցա պատուհանին եւ նայեցի դուրս՝ փոշոտ փողոցին։
— Ես մի պրոֆեսորի ամառանոցն էի հսկում,— պատասխանեց շունը։— Պրոֆեսորը կենդանիների լեզուն էր ուսումնասիրում։ Այդ ժամանակ էլ հենց սովորեցի։
— Դա երեւի իմ պրոֆեսորն է,— բղավեց կատուն։— Սյոմին Իվան Տրոֆիմովիչը։ Նա կին ուներ, երկու երեխա եւ մեկ տատիկ՝ ավելը ձեռքին։ Ու միշտ զբաղված էր «Ռուս—կատվերեն» բառարան կազմելով։
— «Ռուս—կատվերեն» չգիտեմ, բայց «Որսորդա—շներեն» կազմում էր։ Եվ «Կովա—նախրապաներեն» նույնպես։ Իսկ տատիկի ձեռքին է՛լ ավել չկա։ Նրա համար փոշեծծիչ են գնել։
— Միեւնույն է, դա իմ պրոֆեսորն է,— ասաց կատուն։
— Իսկ նա հիմա որտե՞ղ է,— հարցրեց տղան։
— Աֆրիկա գնաց։ Գործուղման։ Փղերի լեզուն ուսումնասիրելու։ Իսկ ես մնացի տատիկի մոտ։ Միայն թե մենք յոլա չգնացինք։ Ես սիրում եմ, որ մարդ ուրախ բնավորություն է ունենում՝ երշիկահյուրասիրողական։ Իսկ նա, ընդհակառակը, ծանր բնավորություն ուներ։ Ավելա—վռնդողական։
— Ճիշտ է,— հաստատեց կատուն,— բնավորությունն էլ էր ծանր, ավելն էլ։
— Չգիտեմ,— ասում է Քեռի Ֆեոդորը։— Գուցե նրանով, որ կատուներն էլ են շերտավոր, նավաստիներն էլ։ Նրանց շապիկները շերտավոր են։
Կատուն համաձայնում է։
— Ինձ դուր է գալիս այդ ազգանունը՝ Մատրոսկին։ Ե՛վ ծովային է, ե՛ւ լուրջ։
Նա այնքան է ուրախանում, ազգանուն ունենալու համար, որ նույնիսկ ուրախությունից ժպտում է։ Ավելի խորն է ընկղմվում պայուսակի մեջ ու սկսում է փորձել իր ազգանունը։
«Հեռախոսի մոտ կանչեցեք, խնդրեմ, կատու Մատրոսկինին»։
«Կատու Մատրոսկինը չի կարող մոտենալ հեռախոսին։ Նա շատ զբաղված է։ Պառկած է վառարանին»։
Եվ որքան շատ էր փորձում, այնքան ավելի էր հավանում իր ազգանունը։
բայց եթէ դուք դանդաղ էք գրում, դա դեռ չի նշանակում, որ ձեզ մօտ այս դէպքն է։ ։Ճ
Վերջերս նկատում էի, որ ինչքան շատ եմ փորձ ձեռք բերում, այնքան շատ է նախագծերս աւարտելու կամ որոշակի խնդիրները լուծելու համար ժամանակ պահանջւում։ Ես դեռ չեմ զառանցում։ Պարզապէս կարողանում եմ տեսնել եմ այնքա՜ն տարբեր հնարաւորութիւններ, ուր ինչ֊որ բան կարող է սխալ ընթանալ։ Եւ հնարաւոր սխալները, որ ես յիշում եմ ու գիտեմ, գնալով շատանում են։
Պարզ օրինակ․ առաջ այսպէս էր՝ «լաւ, գրենք նիշք»։ Իսկ հիմա ես անհանգստանում եմ իրաւունքների, արգելափակման, զուգահեռութեան, ատոմար գործողութիւնների, տարբեր նիշքային համակարգերի, պանակում բացած նիշքերի քանակի, ժամանակաւոր նիշքերի կանխատեսելի անունների, իմ PRNG֊ի պատահականութեան որակի, գործողութեան կէսին սնուցման սակաւութեան, հասկանալի API֊ի, նրա համար, ինչ ես անում եմ, յստակ ձեռնարկների, եւ այլն, եւ այլն։
Ինչպես տեսնում եմ՝ Ձեր բոլոր նախաձեռնություններում հասնում եք հաջողության: Կա՞ ինչ-որ գաղտնիք:
— Բանաձևը բավական պարզ է. պետք է սովորել ավարտին հասցնել սկսած գործը: Աշխարհը լավացնելու համար բավարար չէ ունենալ ակտիվ դիրքորոշում կյանքի հանդեպ, ուժ ու ցանկություն: Այս ամենն անիմաստ է, եթե սկսածը թողնվի կիսատ: Պետք է հասկանալ, որ կյանքն այդքան հետաքրքիր չէ, որքան կուզենայինք, որ լիներ, ու որ 90 տոկոսն այն ամենի, ինչ պետք է անել հաջողության հասնելու համար, միապաղաղ աշխատանք է: Մեծերը սրան տվել են տարբեր ձևակերպումներ, սակայն առանձապես դիպուկ է Մաքսվելի ասածը. «Աշխատի՛ր, ավարտի՛ր, հրապարակի՛ր»: Արտասովոր ընդգրկուն խոսքեր են: Տարիների ընթացքում սկսում ես հասկանալ յուրաքանչյուր բառի քաշը:
… Մենք ընդունում էինք մի երկրի մոդել, ուր անհատ մարդուն բարոյական արժեքը զերո էր: Այն ժամանակ, երբ ցույցեր էին կատարվում Հայաստանի մեջ, ես բոլորովին չէի հավատում, որ էդ ժողովուրդը էն նյութն է, որմե կարելի է որեւէ բան ստեղծել: Դա մի պահ էր, ուր մարդիկ լիցքավորվելու համար իրենց տարիներու գանգատներեն հավաքվում ու ոգևորվում էին, երբ մի հռետոր խոսում էր, իրենց լավ էին զգում, բայց դա համագործակցելու նշան չէր: Մեկ քառակուսի մետրի վրա երբ 10 հոգի կանգնած է կողք-կողքի, դա համագործակցության նշան չէ:
Համագործակցությունը անկախ մարդոց գործ է. անկախ երկիր կրնա ստեղծվիր, երբ իր ամեն քաղաքացին անկախ մարդ է, ունի իր աշխատանքը, իր ապրուստը: Ստրուկներով անկախ պետություն չի ստեղծվիր: Ես իբրև մի հայ մարդ, որ ապրում է այս ժամանակը, վերլուծություններ եմ անում մարդկային իմ հարաբերություններիցս ելնելով, իմ անհատական փորձառությամբ:
Ինչպես մարդու տեսակ մը կա՝ հիվանդ մարդու (անունը չգիտեմ, պիտի հոգեբանի մը հարցնեմ), այնպես էլ ժողովուրդ մը. ուրեմն մարդ կա, որ իր ձախորդության համար չի ուզում որևէ բան անել՝ դուրս գալու իր ձախողված վիճակեն, այլ դրա համար մեղադրում է մեկ ուրիշի: Բայց երբ ասում ես՝ բայց քու պատասխանատվությունդ ի՞նչ է, դուն ինչո՞վ պատասխանատու ես, ասում է՝ հանցավորը ուրիշն է՝ գոնե ես կրնամ հայհոյել այդ մարդուն ու հանգստանալ: Էս հոգեբանությունը տարածվեցավ ամբողջ ժողովուրդին վրա՝ մեկ հոգիի կամ մի փոքր խումբի հետ կապել ամբողջ ձախորդությունը: Դա արդեն ցույց է տալիս այն արատավոր հոգեբանությունը, որ նստել է մարդոց մեջ, և դա պարզ մարդը չէ փողոցի, մտավորական մարդն է նաև: Եվ ուրեմն ես ոչ մեկ հույս ունիմ այդ մարդուն վրա, որ որևէ բան կրնա ընել այս երկրին համար: Մարդու տեսակ մը կա, որ եթե իրեն համաձայն չես, ուրեմն իրեն թշնամի ես, և չի ուզում քննարկել քեզի հետ որևէ բան…
Բաքվի արյունոտ դեպքերի կապակցությամբ Շուշիի ռեալական ուսումնարանի աշակերտական սոցիալ֊դեմոկրատական խումբը փետրվարի 11֊ին հրապարակում է․ «Պայքարիր հանուն քո իրավունքների համար» թռուցիկը, որը կոչ է անում բոլոր սովորողներին դուրս գալու մասսայական դասադուլի։
Սովորող երիտասարդության շարժումներից անհանգստացած Կովկասի ուսումնական օկրուգի հոգաբարձուն Շուշի է ուղարկում տեսուչ Գ․ Սլավինսկուն և պահանջում նրանից տեղական իշխանութունների օգնությամբ կարճ ժամկետում վերսկսել դադարեցված պարապմունքները։ Բայց աշակերտական դասադուլը վեր էր ածվում հակակառավարան մեծ ցույցի, որին ակտիվ մասնակցություն են ցույց տալիս նաև քաղաքի ազգաբնակչության դեմոկրատական խավերը։
Հոգաբարձության ներկայացուցիչը տեսենելով, որ ոչ մի կերպ հնարավոր չէ դադարեցնել այդ դասադուլը, որոշեց խնդրել հոգաբարձուին հարգելու տեղական իշխանությունների խնդիրքը մինչև սեպտեմբեր մեկը դադարեցնել Շուշիի ուսումնական հաստատությունների պարապմունքը։ «Հակառակ դեպքում,― հայտնում է Գ․ Սլովինսկին,― աշակերտներն այնքան հաստատակամ են իրենց որոշման մեջ, որ մեր միջոցառումները կարող են հանգեցնել ծանր հետևանքների»
Կառավարությունը փակեց ևս մի շարք ուսումնական հաստատություններ, բայց դրությունը չփոխվեց։ Ընդհակառակը, փակված ուսումնական հաստատությունների բարձր դասարանների աշակերտները ՌՍԴԲՊ տեղական կազմակերպությունների հանձնարարությամբ հակակառավարական ակտիվ ագիտացիա էին տանում ազգաբնակչության, առանձնապես սովորողների շրջանում, ամենուրեք կազմակերպում ինքնազարգացման խմբակներ, տարածում հեղափոխական թռուցիկներ։
Այդ առթիվ Երևան նահանգի Էջմիածնի գավառապետը հայտնում է, որ իրեն հասած տվյալներով, մի խումբ սովորող երիտասարդներ վտանգավոր տարրերի հանձնարարությամբ շրջում են գավառի ուսումնարան ունեցող գյուղերը և հակապետական մտքերով վարակում թե՛ սովորողներին, և թե՛ նրանց ծնողներին։ Գավառապետը հաճախակի կրկրնվող աշակերտական հուզումների պատճառը համարում է «այդ վտանգավոր ազդեցության արդյունքը»։
Եթե մինչև [1905 թ․] հունվարի 9֊ը դեպքերը գավառային քաղաքների և գյուղերի սովորողների հուզումների վերացմանը ակտիվ աջակցություն էր ցույց տալիս ծնողների մեծ մասը, ապա հունվար֊փետրվարյան արյունոտ դասերից հետո, ընդհակառակը, նրանք միանում էին իրենց զավակների ելույթներին և բացարձակ պաշտպանում նրանց պահանջները։
Սիգնախի արական և իգական ուսւոմնարանների միացյալ մանկավարժական խորհրդի նիստում դասադուլ հայտարարած աշակերտների ծնողներն ասել են «․․․ Մենք թույլ չենք տա, որ մեր երեխաները հաճախեն ուսումնարան, քանի դեռ չի բավարարվել նրանց արդարացի պահանջները»։
Իսկ նրանց պահանջներն էին․
Ուսուցումը պետք է տարվի մայրենի լեզվով, այն էլ պարտադիր լինի մինչև 16 տարեկան երկսեռ բոլոր քաղաքացիների համար։
Կրոնը պետք է հանել դասավանդվող առարկաների թվից։
Չդնել ազգությունների ու կրոնական դավանանքի խտրություն։
Անհապաղ վերականգնել աշակերտական հուզումներին, դասադուլներին և ցույցներին ակտիվ մասնակցություն ցույց տալու համար ուսումնական հաստատություններից հեռացված աշակերտներին և այլն։
Թաղիադյանը, 1821 թվականին Եփրեմ կաթողիկոսի հետ գտնվելով Շուշի քաղաքում, պատմում է, որ Շուշում այն ժամանակ բնակվում էին երկու վաճառաշահ տներ, որոնք խոշոր կապիտալների տեր էին եւ ահագին գործարքներ էին կատարում։ Այդ առեւտրական տներից մեկը Հախումյանների տունն էր, որը ռուսական կայսրության գանձարանում մոտ մեկ միլիոն ռուբլի փող ուներ եւ առեւտուր էր անում Իրանի, Սիբիրի եւ Եվրոպայի քաղաքների հետ, ուներ մեծ քանակությամբ գործակատարներ։ Երկրորդ վաճառաշահ տունը եղբայրք Զոհրապ եւ Մեսրովբ Թառումյանների տունն էր, որը արտոնություններ ուներ Կասպից ծովի ձկնորսության եւ նավագնացության մեջ եւ ոչ պակաս առեւտրական գործեր էր վարում, քան Հախումյանների տունը։ Եղբայրք Թառումյանները իրենց հաշվին Շուշում կառուցել են Ագուլյաց եկեղեցին, թեեւ իրենց Ղազանչեցվոց ծխին էին պատկանում։
Թառումյանի մահվանից հետո նրան թաղում են «մեծ պատվով, ինչպես Արտաշես Արշակունի թագավորին», գրում է Թաղիադյանը, «հայոց կաթողիկոսի, եպիսկոպոսների եւ ժողովրդի ահագին բազմության ներկայությամբ»։
Ռ․ Հ․ Գասպարյան, Շուշի քաղաքը, Հայաստանի ԳԱ հրատարակչություն, 1993, 47 էջ։
արմայելի համար մեջբերում on քվեարկությանը տանելու կամ չտանելու մասին՝
———————————–
Լինում է և այսպես։ Սա մեզ պատմել է Չիկագոյի մի բժիշկ։
― Իլլինոյս քաղաքի կոնգրեսի ընտրությունների նախօրյակին, ― ասաց բժիշկը, ― ինձ մոտ, տուն եկավ մի մարդ, որին կյանքումս բնավ չէի տեսել։ Դա հանրապետական կուսակցության «պոլիտիշենն» էր։ «Պոլիտիշենը» գործամոլ է, մի մարդ, որի զբաղմունքը ստոր քաղաքականություն է։ Քաղաքականությունը վաստակ է նրա համար։ Ես ատում եմ այդ տիպի՝ հաստամռութ, կոպիտ, լկտի մարդկանց։ Նրանց բերանում անպայման թքոտ սիգար է ցցված, գլխարկը չափից դուրս թեք է դրված, ունի բութ աչքեր և հաստ մատին՝ կեղծ մատանի։ «Գուդ մոնինգ, դոկ», ― ասաց ինձ այդ մարդը։ ― Բարև ձեզ, բժիշկ։ Ու՞մ եք մտադիր քվեարկել»։ Ուզեցի մի հատ ռեխին հասցնել ու շպրտել փողոց։ Բայց մեր ուսերի լայնությունը չափելուց հետո հասկացա, որ եթե փողոց թռչող լինի, ապա ավելի շուտ ես եմ լինելու այդ թռչողը։ Ուստի համեստորեն ասացի, թե քվեարկելու եմ այն թեկնածուի օգտին, որն ինձ ավելի դուր կգա։ «Լավ, ― ասաց «պոլիտիշենը»։ ― Կարծեմ դուք աղջիկ ունեք և նա չորս տարի է, ինչ ուսուցչուհու տեղի է «սպասում»։ Ես պատասխանեցի, որ ունեմ և սպասում է։ «Ուրեմն, ահա թե ինչ, ― ասաց իմ անկոչ հյուրը, ― եթե դուք քվեարկեք մեր թեկնածուի օգտին, կաշխատենք ձեր աղջկան աշխատանքի տեղավորել։ Ընդ որում, ոչ մի հաստատ բան չենք խոստանում։ Բայց եթե քվեարկեք մեր հակառակորդի օգտին, ապա այս դեպքում հաստատ կարող եմ ասել․ ձեր աղջիկը երբեք աշխատանք չի ստանա, երբեք ուսուցչուհի չի դառնա։ Դրանով խոսակցությունը վերջացավ։ «Ցտեսություն բժիշկ, ― ասաց նա հրաժեշտի պահին։ Ընտրությունների օրը ես կանցնեմ ձեզ մոտ»։ Դե, իհարկե, ես շատ բարկացա, նույնիսկ տառապեցի, վրդովվեցի այդ անպատկառությունից։ Բայց ընտրությունների օրը նա իրոք ավտոմոբիլով եկավ իմ հետևից։ Դարձյալ իմ տան դռների մեջ խցկվեց նրա հաստ սիգարը։ «Գուդ մոնինգ, դոկ, ― ասաց նա։ ― Կարող եմ ձեզ տանել ընտրական կետը»։ Եվ գիտեք, ես նրա հետ գնացի։ Մտածում էի, վերջ ի վերջո միևնույն չէ՞, թե ով կընտրվի՝ դեմոկրատ, թե հանրապետական։ Իսկ դուստրս միգուցե աշխատանք կստանա։ Ես այս մասին դեռ ոչ ոքի չեմ պատմել, ձեզանից բացի․ ամաչում էի։
Ռուսալեզու «Երեւան» ամսագրում, հունվար֊փետրվար 2013, տպագրված է ռուս (լրա)գրող, կամ ավելի ճիշտ, լրա(գրող), Պրոխանովի հարցազրույցը եվրասիական միության մասին։
Նա ասում է, որ Ռուսաստանը չի տեսնում այլ կերպ, քան կայսրություն, քան իմպերիալիստական երկիր։ Այս մարդու ցինիզմը զաշկալ է լինում։
Մեջբերում եմ։
Евразийское пространство с населяющими его народами – это колоссальный ресурс. Само по себе пространство является ресурсом. А соединение этих площадей воедино создает колоссальное богатство.
Իհարկե, տարածքը ռեսուրս է։ Եթե ռեսուրս չլիներ, Ադրբեջանը վաղուց մտքից հանել էր Արցախը։
Նաեւ, ինչպես երբ միացյալ նահանգները տարածում էին ժողովրդավարություն, հարց էր առաջանում՝ ո՞ւմ համար է այդ ժողովրդավարությունը, այնպես էլ այստեղ, հարց է առաջանում՝ ո՞ւմ համար է այդ հարստությունը։
Այդ հարցի պատասխանը հետեւում է՝
Когда распался Советский Союз Россия лишилась казахстанских урановых месторождений, узбекского хлопка… Совершенно очевидно, что в этом проекте заключен огромный экономический потенциал.
Իմացանք՝ Ռուսաստանը ուզում է ձրի ուրան, եւ այլ ռեսուրսներ։ Ապա՝ Ռուսաստանի համար է։
Առհասարակ, հեղինակը դիտարկում է եւ ԽՍՀՄ֊ը, եւ եվրասիական միությունը որպես Ռուսական կայսրության նոր ձեւ։
История России – это история империй, и трагедии русские всегда связаны с их исчезновением. По крайней мере, четыре великих империи (включая последнюю, Красную) были разрушены, в результате чего Россия потерпела колоссальный урон.
Իսկ գուցե կայսրություններն ըստ սահմանման է պետք փլվե՞ն, հերիք չէ՞ նույն քաքի մեջ մտնեք, պարոնայք ռուս իմպերիալիստներ։ Գուցե հասկանա՞ք որ դա ձեզ ապագա չէ։
Շարունակենք, Պրոխանովը դիտարկում է եվրասիական միությունը այնպես ինչպիսին այն կա։ Մարդկանց խաբում է «մաքսային միություն» արտահայտությունը, իսկ եվրասիական միությունը ըստ էության անկախ պետությունների մաքսային միություն չէ, այլ մեկ ամբողջ պետություն՝
Между Белоруссией и Россией уже есть союзное государство, оно зачаточное, оно переживало и переживает много трудностей, но ген нащупан.
Մինչդեռ նա նաեւ հստակ արտահայտում է ի՛նչ ձեւի պետություն է այն լինելու՝
Цивилизационный продукт – это не только технологии будущего, это еще и идеи будущего. И эти идеи, или идеологии, которые уже сегодня – самое драгоценное достояние, – в евразийском пространстве могут стать альтернативой погибающим моделям, к числу которых я отношу и либеральную западную модель.
Բնական է, որ ես մեկնաբանում եմ իր այդ գաղափարները որպես ոչ թե ապագայի, այլ անցյալի գաղափարներ։ Որովհետեւ նոր գաղափարների մասին ավելի շատ խոսվում է «օքուփայ»֊ում, ու բնավ ոչ Ռուսաստանում։ Ու չնայած հաջորդ հարցին, թե արդյո՞ք սա ԽՍՀՄ֊ի վերականգնում չէ, նա պատասխանում է որ չէ, նա նկատի ունի, որ դա ԽՍՀՄ 2.0 է, ռելոադեդ, այդ պատճառով է որ նոր է։
Քանի որ եթե ԽՍՀՄ֊ը գոնե սոցիալիստական պետություն էր, ու քիչ թե շատ լավ էր փորձում «նայել» որոշ գավառներին, ընթացքում ասիմիլացնելով բնակչությունը, ու փոխելով դեմոգրաֆիկ իրավիճակը (պարզ ասած բնակեցնելով ռուսներով ֊ իմպերիայի հիմնական եւ գլխավոր էթնոսով), ապա հիմա կլինի լրիվ նույնը, բայց կողոպտիչ, դաժան կապիտալիզմի մոդելով։ Մենք տեսնում ենք, ինչքան կողոպուտ կա Ռուսաստանում, բայց իրենց դա հերիք չէ, իրենք շատ ավելին են ուզում։ Իրենք մեծ են ու սոված։
Իսկ մենք նոր ենք «ընտրել» մեր նոր հին նախագահին (նոր նախագահն լավ մոռացված հին նախագահն է), նախագահին, ով չպարզված իրադարձություններից հետո փակ փոքր շրջանում երդում տվեց, եւ նախագահին, ով շնորհակալություն խնդրեց Ռուսաստանի ղեկավարությունից աջակցության համար այդ չպարզված իրադարձություններից հետո։
Նախագահին, ով ներկայացնում է վարչակարգ, որը քոփի փեյսթ է անում ՌԴ֊ի շարժումները, նախագահն, ով արդեն իսկ վերջերս ստորագրել է եվրասիական միությանը վերաբերվող փաստաթուղթ, ու մենք ուրախությամբ եւ անհաբերությամբ լի սպասում ենք, երբ նա կստորագրի եւս մի քանի թուղթ, եւ երբ է ՀՀ֊ն վերջապես ֆորմալ ձեւակերպելու իր տապալումը, եւ ներկվելու կարմիր կամ վարդագույն գույնով, լինելով մեծ, բութ եւ շատակեր պետության մի մաս։
Իսկ ինչի՞ է ռուսալեզու Երեւանը դա տպում, մնում է միայն կռահել։
Գուցե ապա զարմանալի՞ չէ որ նախորդ համարում ֊ վարչապետն է կոմբայինի կողքը, նախագահն է ֊ ցուցահանդեսին, ու այդպես իրար փոխում են։
Շնորհավորանքներս, ջենթլմեններ։ Շնորհավորանքներս։
Ամեն ինչ հիանալի է, դիտենք տոնական տնական հրավառությունը։
Հեղինակների համոզմամբ, բարգավաճ և աղքատ երկրների տարբերությունը բացատրվում է ոչ թե նրանց աշխարհագրական դիրքով, բնական հարստություններով, լավ կամ վատ կառավարմամբ, ազգային մտածելակերպով կամ մշակույթով, այլ բացառապես պետական հաստատությունների՝ ինստիտուտների որակով։ Բարգավաճ երկրներում, որոնց իշխանությունները շահագրգռված են տնտեսության զարգացմամբ ու ժողովրդի բարօրությամբ, պետական հաստատությունները, որոնք բնութագրվում են որպես «ներգրավող ինստիտուտներ» (inclusive institutions), նպաստում են ազգի բոլոր ստեղծագործ ուժերի ներգրավմանը, ինչն անհնար է առանց ժողովրդավարության, իրավունքի գերակայության, ազատ մրցակցության և սեփականության անձեռնմխելիության ապահովման։ Իսկ աղքատ երկրներում, որոնց իշխանություններն առաջնորդվում են միայն սեփական հարստացման ու իրենց իշխանության հավերժացման շահագրգռությամբ, գործում են, այսպես կոչված, «կորզիչ ինստիտուտներ» (extractive institutions), որոնց խնդիրն է վանել ազգի բոլոր ստեղծագործ ուժերը և ամեն ինչ կենտրոնացնել իշխանությանն ապօրինաբար տիրած ավազակախմբի ձեռքում։ Ցավով պետք է ավելացնեմ, որ գրքում Հայաստանը, որպես օրինակ, հիշատակված է աշխարհի մի քանի «ձախողված պետությունների» շարքում։
Միջին խավի գոյությունն է որ հնարավորոթյուն է տվել առանց մեծ ցնցումների քաղաքական պրոցեսները շարունակել այդ երկրներում եւ նույն համակարգը շարունակել, մինչդեռ հիմա, երբ կապիտալի կուտակման առջեւ լուրջ խնդիրներ են ստեղծվել, այն, ինչ որ հնարավոր էր եղել նախապես անել միջին խավի առկայությունը, եւ դժգոհությունների բացակայությունը ապահովելու առումով, այսօր այլեւս հնարավոր չէ։ Եւ մենք հիմա տեսնում ենք, որ արեւմտյան երկրներում միջին դասը գնալով մաշվում է, եւ փոքրանում է։ Սա լուրջ ճգնաժամ է, որը ընդունում են նաեւ այդ երկրների վերնախավերը, եւ արեւմտյան եվրոպայում, եւ միացյալ նահանգներում, եւ սրա հետեւությունը այն է, որ այն ինչ որ հնարավոր է եղել, այսինքն այն քաղաքական կայուն ազատական ժողովրդավարական, լիբերալ դեմոկրատական կայուն համակարգը, որը տիրապետել է վերջին տասնամյակներում, կամ նույնիսկ հարյուր, որոշ պարագաներում, հարյուր հիսուն տարիների ընթացքում արեւմտյան որոշ երկրներում, այսօր գնալով քչանում է, դրա հիմքերը պակասում են, որովհետեւ նյութական բավարարվածության բացակայության պայմաններում այդ խավերի մոտ դժգոհությունը գնալով ավելանալու է եւ մենք տեսնում ենք, որ ավելանում է, դժգոհության ալիքները գնալով շատանում են արեւմուտքում, եւ Եվրոպայում, եւ Միացյալ Նահանգներում, եւ այդ համակարգը, մենք շուտով տեսնելու ենք, որ ազատական ժողովրդավարական քաղաքական համակարգը այլեւս չի կարողանալու լինել տիրող համակարգը։ Այսինքն համակեցությունը, այսպես կոչված արեւմուտքում տիրող ֆինանսական եւ ֆինանսական օլիգարխիգայի եւ միջին խավի միջեւ համախոհություն եւ համակեցություն այլեւս հնարավոր չի լինելու։ Եվ երբ չկա համակեցություն, քաղաքական անկայունություն է տիրելու։ Այսքանը մեզ հետաքրքրում է այն առումով, որ մենք Հայաստանում մեր պատկերացնելիք համակարգում սոցիալ տնտեսական եւ քաղաքական ինչ համակարգ պետք է լինի։ Եթե արեւմուտքում մենք տեսնում ենք, որ դրամատիրական համակարգերում, նախկին լիբերալիստական տնտեսական հարաբերությունները այլեւս հնարավոր չեն, եւ կա ճգնաժամ, եւ երկրորդը, այդ ճգնաժամի պատճառով նաեւ ճգնաժամի մեջ է մտնում քաղաքական համակարգը, սա մեզ պետք է հուշի, որ այդքան խելամիտ բան չէ նոր Հայաստանի նոր մեր պատկերացումը հիմնավորել արեւմուտքում արդեն իսկ իր մայրամուտը մտած համապատասխան տնտեսական սոցիալական եւ քաղաքական հարաբերությունների վրա։ Մեզ պետք են սոցիալական համերաշխություն ապահովվող այլ մոտեցումներ, որոնց փնտրտուկները կատարվում են ամբողջ աշխարհով մեկ, եւ միեւնույն արեւմուտքում, եւ մեր մոտ լուծումները գտնել այդ ուղղությամբ, առավել եւս որ Հայաստանի պայմաններում հնարավորությունը չի եղել, եւ այսօր եւս չկա օլիգարխիայի առկայության պայմաններում նաեւ ապահովել ինչ որ միջին խավի, թվային մեծամասնություն ներկայացնող միջին խավի ներկայություն։ Դա առարկայականորեն հնարավոր չէ, կամ պետք է լինի օլիգարխիա առանց միջին խավի, կամ պետք է ունենանք ավելի համերաշխ եւ ներդաշնակ, բոլոր առումներով համերաշխ եւ ներդաշնակ հասարակություն, իհարկե, բացարձակ հավասարության մասին չէ խոսքը, բայց դա բացառում է օլիգարխիայի եւ մեծ հարստության կենտրոնացումը որոշակի ընտանիքների եւ որոշակի խավերի շուրջ։ Այսինքն այն մոտեցումը, որ ասում է, որ մեզ մոտ չկա կապիտալիզմ, եւ լուծումը այն է որ իսկական կապիտալիզմը կիրառենք Հայաստանում, դա հնացած եւ ոչ իրապաշտական մոտեցում է, մեզ մոտ լուծումը պետք է լինի այլ, լուծումը այլ պիտի լինի նաեւ ընդհանրապես աշխարհով մեկ։
Իսկ ինչպե՞ս դիմենք քեզ հայ―հայի որդի, չէ՞ որ մարդիկ իրար դիմելու ձեւ են ունենում։ Ամեն ազգ ունի այդ ձեւը։ Ոչ այնքան մեծարական, որքան կրավորական, ոչ վիրավորական, անհրաժեշտ ձեւը։ Բայց դու, հայի տղա, ինչո՞ւ չես ուզում, որ քեզ մարդավարի դիմեն, նվաստի այդ համառության իմաստը ո՞րն է։ Առանց այն էլ այս դժվար կյանքը ինչո՞ւ անտանելի դարձնել ամենօրյա, ամենժամյա հոգսով։ Ինչպե՞ս դիմել դիմացինին, բացի՝ «արա ախպեր» ձեւից։
Ու կարիք չկա դարձյալ պատմել պետականություն չունենալու ձանձրալի հեքիաթը, ադրբեջանցիք էլ պետականություն չեն ունեցել, բայց նույնիսկ սովետական տարիներին, երբ իրար ընդունված էր ասել միայն «Տավարիշչ Ալիեւ» կամ «Բայրամ Սեդրակովիչ», ադրբեջանցիները իրար մեջ իրար պատվում էին Հեյդար աղա դիմելաձեւով, իսկ գրաճանաչ մարդուն այլ կերպ չէին դիմում, քան «մուալլիմ», որը ուսուցիչ բառացի իմաստից վաղուց վերացարկվել էր։ Էլ չեմ ասում վրացիների «բատոնո» բառը, որը այն աստիճան կիրառական էր սովետական տարիներին, որ այլազգիներն անգամ այդպես էին դիմում վրացիներին։
Հասկանալի է, որ թե վրացիները, թե ազերիները զուգահեռաբար գործածում էին նաեւ անուն֊հայրանունով դիմելու ռուսական ձեւը։ Եւ միայն հայերն էին գործածում սոսկ ռուսական ձեւը, ինչպես ժամանակին Պոլսում գործածում էին սոսկ թուրքական ձեւը, այն է «Սերժիկ աղա», «Սիլվա խանում» եւ այլն։ Մի պահ ընդունենք, որ հայի սովետական անմիտ տեսակիդ «պարոնը» սեփական ազգային պետության անցանկալի գոյությունը, բայց չէ որ քաղաքաբնակին բոլոր դեպքերում անհրաժեշտ է ինչ֊որ դիմելաձեւ։ Գյուղերում գիտեն ինչպես իրար դիմել, այս պրոբլեմը քաղաքի պրոբլեմն է։ Բա մի ազգ 80 տարի սեփական երկրում քաղաքաբնակ լինի, ու չիմանա՞ ինչպես դիմել անծանոթ մարդուն ու խոսի հետը ինչպես պատի հե՞տ են խոսում։
Հավերժ ռամիկի՝ մեր տեսակին սխալմամբ թվում է, թե պարոն նշանակում է փաշա, կամ խան, կամ կոմս։ Կամ նման մի բան։ Պիտի հիասթափեցնեմ ազգիս անուղեղին, դա ընդամենը նվազագույն մեծարանք պարունակող դիմելաձեւ է։ Դա ոչինչ չի նշանակաում, ինչպես չի նշանակում այն դեպքում, երբ Աբիսողոմին ասում են Աբիսողոմ աղա։ Դա ոչ մի «փաշա» չի նշանակում, ինչպես դիմում են բարձրագույն պաշտոնյաներին, այլ նույնիսկ «բեյ» չի նշանակում, ինչպես դիմում են պաշտոնյաներին ու սեփական բիզնես ունեցողներին։ Նույնն է ինչ միստրը, կամ բատոնոն, կա Աբիսողոմի տիտղոսը, որը ընդամենը տուն ուներ եւ տան շուրջը սագեր ու հավեր։ Այսինքն, ասում են բատոնո Պարույր, եթե մարդը տարիքով քեզանից բավականին մեծ է, կամ պարզապես բատոնո, եթե անունը չգիտես եւ ուզում ես դիմել։ Իսկ ինչպես դիմի 30 տարեկան հայը 50 տարեկան հային, եթե ոչ միայն հայրանունը չգիտի, այլեւ անունը։ Ասի՝ «ձյաձյա՞»։ Ասի՝ «հլը մի րոպե՞»։ Շարունակի ասել «արա ախպե՞ր»։ Ամբողջ ազգով լակոտանանք ու իրար ասենք՝ ընկեր Ալվարդ ու ընկեր Մասի՞ս։ Եւ ավելի խորանալով՝ շորտիկ հագցնենք 60-ամյա ընկեր Ալվարդին, երեք տարեկան խուճուճ Իլյիչի նկարով նշանը խփենք Աշոտ Գառնիկովիչի մազաթափ դոշին, սկաուտական պիլոտկան քաշենք ընկեր Վահանի դոդ գլխին ու զառամյալ դեռահասների այդ տողանով սպասենք ինչի՞, դոփել կարծելով՝ քարշ գանք դեպի ո՞ւր։ Ես ձեզ մարդ ասողի։ Կարծում եք՝ ինչի՞ց է, որ Սունդուկյանից, Շիրվանզադեից ու Պարոնյանից հետո հայ դրամատուրգ չկա։ Կար Թիֆլիս քաղաքը՝ թիֆլիսցիների փոխհարաբերվելու կուլտուրայով, կային Բաքուն եւ Պոլիսը՝ իրենց լեզվով ու կուլտուրայով․․․ Չի կարող դիալոգ լինել՝ առանց դիմելաձեւի։ Հաշմանդամ լեզվով։ Այդպես կարելի է միայն ոտանավոր գրել։ Եւ ուշունց տալ։ Եւ բնական էր, որ 80 տարիների մեջ Երեւանը դրամատուրգ չծնեց։ Եւ չի ծնի, քանի դեռ հայերի մայրաքաղաքը քաղաք չի դառնում։
Բայց մի տեսեք՝ ոնց է բարձրագույն կրթության տեր հայ մարդը (երիտասարդ մարդը) հուշտ լինում տարիքոտ կույսի պես, երբ թղթակիցը զգուշորեն նրան պարոն է ասում։ Մի բան էլ ելույթ է ունենում՝ «ես պարոն չեմ»։ Ասել է թե՝ «Իա, ես ձեր իմացածներից չեմ»։ Ապուշի կոտրատվելուն նայեք։ Բա ի՞նչ շան ոտուգլուխ ես, թույլ տուր հարցնել, ռամիկի տղա ռամիկ։ Եթե քաղաք ես եկել, բարի եղիր քաղաքաբնակին վայել վարքով ապրել։ Թե չէ՝ դրան էլ ելք կա, եթե մարդկային համակեցության համար պարտադիր դիմելաձեւը ընդունելի չէ, ապրիր գյուղում, այնտեղ պրոբլեմ չկա։ Կամ բանվորական թաղամասից Կենտրոն մի արի եւ յոլա գնա «արա էյ» ձեւով։ Բայց այնտեղ, որտեղ մարդիկ խիտ են ապրում, եւ ամեն պահ կարող է իրար դիմելու, ներողություն խնդրելու, մի խոսքով շփվելու անհրաժեշտություն առաջանալ, այդտեղ պիտի ինչ֊որ ընդունված ձեւ լինի, որով մարդը մարդուն դիմում է։ Հայն էլ պարտավոր է այսպես ապրել սովորել։
Ժամանակն է արդեն։ Բավական է ապրել մերթ ռուսի, մերթ թուրքի նման։
մի չաթից մի ծրագրավորող է գրում, Վիրջինիայից, որ նահանգների ամենալավ տեղերից չէ բնավ՝
I can’t get work as a programmer where I live, period. I have to look for contracts online and am constantly underbid, typically by some college student who’s doing contracts for beer money. I actually have a “job” if you can call it that, at a local grocery store to pay the bills.
Կոշիկներդ՝ տարբեր, թանկ զույգ ամեն օր։ Սակայն երբեք կաշվից չեն, ինչից հետեւում է որ դու եւ հարուստ ես, եւ լիբերալ։ Հնաձեւ մեդալիոն․ կոկ, ոսկուց, հիփսթերի բան չէ։ Դա ընտանեկան ժառանգություն է, այսինքն ընտանիքի փողը։ Օլսթերից վզկապը միայն ուրբաթ օրերին, որը նշանակում է որ սովոել ես Հոփքինսում, այսինքն դու ավելի խելացի ես, քան մեր շփումը հասցրել է ցույց տալ։ Եւ քո աչքերը ― դու ձանձրացած չէիր միայն մեկ անգամ երեք ամսվա մեջ ինչ այստեղ ես, երբ մենք քննարկում էինք ախտորոշումը։ Այսինքն, այո, դու բուժելու ես նրան գայլախտից։
Այդ պատճառով է, որ մենք ասում ենք, որ գյուղացիների մեջ շատ ավելի շատ են տաղանդավորները, որ մեր ամենալավ գրողները հենց գյուղերից են։ Ու նրանց ստեղծագործություններն էլ մած մասամաբ գյուղին են նվիրված, այսինքն միջավայրին, որը նրանց ստեղծել է։
Իսկ սա նշանակում է միայն մի բան, որ այո, մենք գյուղական մշակույթ ունենք, դարերով ձեւավորված, իսկ քաղաքայինը չենք կարողանում ստեղծել։ Դրա համար, մեր դպրոցականները բողոքում են, որ հայ գրականությունը կարդալհետաքրքիր չէ, որ ամեն ինչ գյուղի մասին է, իսկ իրենք ուզում են իրենց ավելի հարազատ թեմաներ կարդալ (խոսքս երեւանյան տարբեր դպրոցների երեխաների մասին է)։
Նույն երեւույթը կա նկարչության մեջ։ Նախ, մեզ մոտ 1900֊ականների նկարների մեջ կային Վերածննդի դարաշրջանի ոգով նկարներ ու քանդակներ։ Իսկ ընդհանրապես, նկարներում ճնշող մեծամասնություն են կազմում նորից գյուղական թեմաները։
Նույն ժամանակաշրջանի ռուսական քիչ հայտնի նկարիչներից մեկի մոտ օրինակ կին էր, ով նստած էր հայելու դիմաց։ Ու ընդհանուր սենյակի կահավորանքից ու ամեն ինչից երեւում էր, որ նա դերասանուհի կամ բարձր հասարակության ներկայացուցիչ է։ Ու ինչ֊որ հավես տեղ է շտապում։ Այդ նկարի մեջ լրիվ կար քաղաքային մշակույթը, քաղաքային կյանքը։
Տեսնենք թե երբ քաղաքում ծնվածների մասին էլ կասեն, ձեր մեջ շատ են տաղանդավորները։
Մինչդեռ հայ ազգի ֆեյսբուքյան հատվածը ողբում ա մայիսի 6-ի ընտրությունների արդյունքները և ուսումնասիրում Կանադայի միգրացիոն օրենսդրությունը, թույլ տվեք մի երկու բան ասել ընտրությունների մասին…
Մինչդեռ հայ ազգի ֆեյսբուքյան հատվածը ողբում ա մայիսի 6-ի ընտրությունների արդյունքները և ուսումնասիրում Կանադայի միգրացիոն օրենսդրությունը, թույլ տվեք մի երկու բան ասել ընտրությունների մասին…
Երեկ, ես թիվ 6/15 ընտրատեղմասում վստահված անձ էի։ Մեր ընտրատարածքում կեղծիքները եղել են ընտրատեղամասերից դուրս։ Ավելորդ եմ համարում խոսել բաժանվող ընտրակաշառքների մասին, բերված մարդկանց մասին։ Իսկ հենց ընտրատեղամասում խախտումները աննշան են եղել։ Ու ընտրությունները մեզ մոտ կեղծվում են հիմա արդեն ընտրատեղամասերից դուրս։ Ընտրությունները կեղծվել էին, մինչեւ ընտրության օրը։
Ամենակարեւոր բանը, ինչը մեզ խանգարեց այս ընտրություններում հենց ընտրական օրենքներն էին։
Օրինակ, իմ ընտրատեղամասի, ու նույն դպրոցում գտնվող 6/16 ընտրատեղամասի ՀՀԿ ու ԲՀԿ վստահված անձինք, ինչպես նաեւ ընտրական հանձնաժողովի ողջ կազմը (բացառությամբ «Ժառանգություն» կուսակցության ներկայացուցիչների), տվյալ տարածքի բնակիչներ էին, ովքեր շատ լավ գիտեին բոլոր ընտրողներին։ Ու շատ քիչ էին այնպիսի բնակիչները, ովքեր մտնելով ընտրատեղամաս «Բարեւ ախպերս, ի՞նչ կա» ձեւերով չմոտենային ՀՀԿ կամ ԲՀԿ վստահված անձանց։ Ու հենց քաղաքացիները իրենք էին մոտենում խոսելու։ Ըստ ընտրական օրենսգրքի, վստահված անձը կամ հանձնաժողովի անդամը իրավունք չունի նման տիպի շփում ունենա ընտրողների հետ, սակայն շատ բարդ է մարդուն ասել հարեւանիդ մի բարեւիր, հատկապես, երբ քաղաքացին ինքն է մոտենում։ Նաեւ հանձնաժողովի անդամները ազգուտակով ճանաչում էին իրար, ու դա նույնպես խանգարում էր նրանց միշտ վերահսկել միմյան աշխատանքը։
Այսինքն կարգը ամեն վայրկյան խախտվում է, հենց այն պատճառով, որ մենք հարեւանություն անել սիրող մարդիկ ենք, ու շենքերում բոլորն իրար գիտեն։ Ես, որպես վստահված անձ, չէի կարող արգելել մարդկանց զրուցել իրենց հարեւանների հետ։
Սա ընտրական օրենսգրքի անկատարության ու ՀՀ֊ի առանձնահատկություններին մերված չլինելու պատճառով է։ ՀՀ տարածքում, պիտի օրենքով արգելել, որ հանձնաժողովի անդամները կամ վստահված անձինք լինեն իրենց բնակություն վայրի ընտրատարածքներում։
Մյուսը, ժամկետանց անձնագրերի խնդիրն է։ Ըստ օրենքի, քվեարկության կարելի է ներկայանալ ժամկետանց անձագրով։ 6/15 ում ընտրողների մեծ մասը հենց այդպիսի՝ ժամկետանց անձնագրերով էր, օրինակ մի երեսուն քանի տարեկան տղամարդ կար, ում անձնագրի վավերականության ժամկետը 2007 թիվն էր։ Ուրեմն էդ մարդուն, էս հինգ տարվա մեջ, ոչ մի կերպ պետք չի եկել հա՞ իր անձնագիրը։ Ու նման դեպքերը շատ֊շատ էին։
Անվավեր քվեաթերթիկներից պարզ դարձավ, որ ընտրողների կոկորդին է հասել իրենց ճնշող ԲՀԿ֊ն ու ՀՀԿ֊ն, քանի որ, կային շատ քվեաթերթիկներ, որտեղ հայհոյական բառեր էին գրված, կամ այդպիսի նկարներ էին վեաձեւ նշանի փոխարեն։
Նաեւ, համամասնականի արդյունքները ամփոփելուց հետո, ՀՀԿ վստահված անձը ինձ հետ մասնավոր զրույցում ասաց, որ «Ժառանգություն» կուսակցությունը շատ ձայն է հավաքել (մեզ մոտ 79), որովհետեւ իրենք մարդկանց ասել են ընտրել 2 եւ 7 համարներին, նկատի ունենալով մեծամասնական եւ համամասնական թերթիկները (մեծամասնականում նրանց թեկնածուն էր 2-րդ համար Ռուբեն Հովսեփյան, իսկ համամասնակում 2-րդ համարը «Ժառանգություն» կուսակցություններ), իսկ ընտրողները խառնել են։ Դրանից հետո, ես ուշադրություն դարձրի, որ անվավեր քվեաթերթիկների մեջ շատ կային այնպիսինները, որ քվեարկած էր միաժամանակ 2֊ի եւ 7֊ի օգտին, այսինքն՝ «Ժառանգության» ու ՀՀԿ֊ի։
Մեջբերեցին մի նախարար ու հայտնեցին որ արդեն ութ ամուսնալուծության դեպք է գրանցվել, որոնց պատճառն այն է, որ ամուսիններից մեկը «Իեհովայի վկա» է, իսկ մյուսը՝ ոչ։
Իսկ եթե մեկը սկսեր սիրել հնդկական կինո, իսկ մյուսը դա չհանդուրժեր, որովհետեւ պակիստանի կինոն ավելի լավն է, ու նրանք որոշեին բաժանվե՞լ։
ինչո՞վ է դա նախարարի խնդիր, ու ինչո՞վ է դա հասարակության խնդիր։
եթե ինչ որ եկեղեցու ներկայացուցիչ, կամ այդ եկեղեցին որպես կազմակերպություն խախտում է օրենք, ապա հարուցեք գործ, թող ոստիկանությունը, դատարանը դրանով զբաղվեն։
Եթե այդ եկեղեցին հակասահմանադրական է, իրոք վտանգավոր է, ապա արգելեք։ Ի վերջո, ֆաշիստական կուսակցությունը արգելված է, եթե չեմ սխալվում, նույնիսկ դաշնակցությունն է արգելված մի շարք երկրներում որպես տեռորիստական կազմակերպություն, ու գործում է հայդատ անունի տակ։
Իսկ «քանդում են ընտանիքներ» արտահայտությունը, այսինքն հասարակության երեւակայական (мнимые) խնդիրներ ստեղծելու նպատակի մասին կարելի է ենթադրել որ
ա ֊ ցանկացած այսպիսի «խնդիր» շեղում է քաղաքացիներին իսկական խնդիրներից։
բ ֊ առաքելական եկեղեցին մտահոգված է իր եկեղեցիների շուկայում ոչ այնքան մրցունակ լինելով, չնայած արդեն իսկ ունի այն հնարավորություններն ու լիազորությունները որ աշխարհիկ պետությունում չպետք է ունենար։
գ ֊ բռնապետական ռեժիմներին օգտակար են ոչ հանդուրժող, այլ մտածողություն չընդունող քաղաքացիներ։
Անձամբ իմ համար, ինչ ԻՎ, ինչ ադվենտիստները, ինչ կատոլիկները, ինչ առաքելական եկեղեցին՝ բոլորը հակագիտական գաղափարներ տարածող, եւ գիտական պրոգրեսը խոչընդոտող կազմակերպություններ են․ ու ընդհանուր առմամբ ոչ մեկը մյուսից առանձնապես լավը չէ։
Я сегодня снова много думал. И пришел к выводу, что буду голосовать за Гитлера. Да, я сам от него не в восторге. Но нельзя отрицать, что за время его правления приостановлен развал страны, укрепилось международное положение Германии, стабилизировалась экономика, сократилась безработица, созданы новые молодежные организации, развивается спорт.
Да, у Гитлера случаются ошибки. Да, его методы бывают жесткими, и я их не всегда одобряю. Можно долго спорить про захват власти, цензуру, узников совести и культ личности, но пусть этим занимаются либерасты. Хорошо, предположим на минуту, что Гитлер действительно захватил власть и проводит жесткую политику. Что это меняет? Я говорю о другом, вдумайтесь в мой главный аргумент: каким бы ни был Гитлер, я не вижу другой реальной силы в Германии! Допустим, Гитлер сейчас уйдет. Кто сегодня, в 1938 году, способен вместо него возглавить страну, не приведя Германию к катастрофе? Назовите мне это имя! Кого вы видите нашим новым рейхсфюрером? Я, хоть убейте, не вижу такого политика.
բնապահպանության նախարարությանը հատկացրել է 20 մլն դրամ, որպեսզի ամեն մեկ գայլի ոչնչացնելու համար որսորդը կամ քաղաքացին ստանա կառավարության սահմանած պարգևավճարը՝ ներկայացնելով խփված կենդանուն
Պարզապես նրանից հետո, երբ դժվարությունները հաղթահարված են, մարդիկ չեն կարող ընդունել, որ այդ ամենը իզուր էր։
Ուշադրություն դարձրեք զարգանալու հնարավորության վրա, որը այս մարդը այդպես էլ չունեցավ Հայաստանը լքելուց հետո, հակառակը, սովորածը մոռացվել է։
Մի հատ անուն է նշվում տեքստում, փակել եմ աստղանիշներով։
Ես էլի ծանոթներ ունեմ ով գնացել են, ու ով ինձ ժամանակ առ ժամանակ գրում են։
Առանձնապես չի տարբերվում իրենց գրածը, այս տեքստը բավականին ընդհանուր է, ու շատերին է սազում։
Այսպես, իրականում շատ տխրեցնող նամակ՝
HI my friend,
Norik jan, vonce es? Kak Otto pohjivaet?
I do not know what kind of apologetic words I should use that you indeed forgive me for not writing back in time.
The life was really very challenging for me for a long while.
Starting from the fact that my staying in USA could be threatened because my Citizenship was under big question. I did something very wrong, which I did not know at that time. So, instead of having my CTZ received after 3-4 months of application, I had to hire attorney, and explain whatever happened back and fort , so they eventually understood that I was right, and they issued me my Citizenship, but it took me a lot of emotional distress and a long time for wait, almost a little more than a year.. that was this, and I did not really have heart for emails and writing letters, so, please, try to be understanding.
Also, at that time I was working at 3 jobs, , which did not gave me much opportunity to socialize, I was already so sick of working that much, and then my mother had heart attack and I had to fly to Russia to support her ( she is s fine now) but when I came back I realize that I lost one of the jobs . So, now I have just 2 jobs, one is that Interpreting like I did for several years for now, and the other is working at the store , doing shelving, this one is just 4 days a week, but stars 6 am until 6pm, and my responsibility is to move shelves in the grocery store, up and down, those heavy shelves, and restore all the objects which were on h the shelve. It is physically heavy job, because many times I have to move heavy laundry detergents too, and usually everything is timed. Even though we work as a team, it is still hard , but sometimes there is some conversation and some laugh involved.
I am working at this job long time already, but I am questioning, how long I will tolerate this.
Also, I go to school, 3 times per week, late evenings, I have classes, they are my pre-classes for my future big school. I want to do my Masters in Psychology, ( Marriage counceling) but since I forgot all what I learned in Armenia, I had to recollect and relearn. My Match is toughest, and as for my language and listening skills, they are much improved. I have to retest my TOEFL though because my last one, I failed the talking part. I hope my next TOEFL will be more successful.
OH, and I forgot to mention, that these two jobs that I am working, , I was doing that hoping to help my husband, since we are a team, as every married couple,
Our house was huge, 6 bedroom, really pretty and made me feel like at home because I did so much decorating and simply making it look pretty and also, ** himself, he built this house. Well, shortly, says, we could not keep up with mortgage, and had to give away. I went on short sale. Our almost half million house was short-sold to the bank at around 240.000.
Short sale means that we, home owners did not got ANY money. It was like a gift to the bank. So, new owners now there, redecorating, breaking my walls, and my floors, and changing everything, and every time I pass near, I feel my heart squeezes.
So, now I do not have a home. We are renting now, and will rent until we start to stand on our feet again, and start everything anew. I do not know if we will be able to buy another house again, time will show.
So, these and some other “small” issues were the reasons that I was kept away from joy of typing emails to people.
Now we are staring to settle a little bit in this rental place. It is not far from our house, just 10 min.drive.
այսքանը բավական է։
Այդպես էլ է լինում։ Նորմալ, կիրթ, ոչ բոմժ, նույնիսկ ՄՆ կիրթ ու ոչ բոմժ մարդկանց հետ ամուսնացածների մոտ։
Правда и то, что вполне оправдана потребность в увеличении потребления по мере культурного развития человека в связи с тем, что у него появляются все более высокие запросы: ему нужно лучше питаться, ему нужны предметы, доставляющие эстетическое наслаждение, книги и т. д.
Ֆրոմից էս հատվածը խոսում ա իմ ու Նորայրի էն համատեղ մտքի հետ, թե Մասլոուի բուրգը արժեր գլխի վայր շուռ տալ պահանջմունքների հերթականությանը ձեռք չտալով ու նա այդպես կարտահայտեր անհատական մակարդակում մարդու զարգացման ընթացքում նրա պահանջմունքների լայնացման, ռոջերսյան լեզվով ու նրա փիլիսոփայությանը համահունչ ասած՝ պահանջմունքների դիֆերենցիացիայի գործընթացը: Այդպես օրինակ՝ ֆիզիոլոգիական պահանջմունքները իրենց քանակով ու տեսակներով, ոչ ինտենսիվությամբ, ավելի քիչ են, քան սոցիալականները, նմանապես և ինքնաիրացման պահանջմունքի տեսակները սոցիալականի համեմատ ու այդպես շարունակ:
Պարզապես պետք ա նշել, որ իրական զարգացման դեպքում սպառումը, պահանջմունքների բավարարումը բնավ ինքնանպատակ չէ: Այսինքն՝ մենք խոսում ենք ամեն դեպքում հասուն ու առողջ մարդու մասին: Մնացածը՝ արդեն ուրիշ հարց է:
Եւ այս ամենի արդյունքում փոխվում են նաեւ մարդիկ, անխուսափելիորեն են փոխվում, որովհետեւ քաղաքաշինության լեզուն հզոր է մնացած բոլոր լեզուներից: Դե՛ պատկերացրեք` մարդն առավոտյան արթնանում է եւ տեսնում մի փողոց, որտեղ ամեն ինչ մտածված է, որը մաքուր է ու ընդարձակ, որտեղ ամեն շենք կարծես նկարչի վրձնի տակից է հենց նոր դուրս պրծել: Մարդու ռեակցիան միակն է եւ կանխատեսելի. նա լավ է զգում իրեն եւ ժպտում է: Լավ է զգում նաեւ կողքինը, որը նույնպես ժպտում է, հետո նրանք իրար են նայում եւ շարունակում են ժպտալ, հետո իրենք լավ են զգում, որ դիմացինը ժպտում է իրենց: Հետո նրանք կանգնում ու մտածում են, որ այս շենքը հենց այսպես այստեղ է եղել մեկ դար առաջ, երկու դար առաջ, որ այդ շենքի մոտով անցել են իրենց պապերը, տատերը: Նրանք այստեղ ապրել են ու արարել, հաղթել են ու պարտվել, վայելել ու տառապել: Ու մարդը հպարտություն է զգում, որ ինքը անցյալ ունի, ծագում ունի, պատմություն ունի, որ բիճ չէ, այսինքն` բոզի վաստակ… Հետո մարդը հանկարծ հասկանում է, մտածում` ես ախր բոզի վաստակ չեմ, ինչի պիտի ինձ բոզի վաստակի նման պահեմ կամ բոզի վաստակի արժեքներով առաջնորդվեմ: Էս ախր իմ տունն է, իմ հայրենիքը, էն դիմացի մայթին կանգնածն իմ եղբայրն է, իմ քույրը, իմ պապի առաջին սիրո թոռը, պապիս ընկերոջ թոռը: Իմ պապն ու իր պապը ախր էս խինկալիանոցում խինկալի են կերել իրար հետ, գինի խմել, նարդի խաղացել: Գուցե կռիվ ու թշնամություն էլ են ունեցել հետո, բայց մեծ մարդիկ են եղել, խմել` խելքները գցել են, չեն հասկացել… Ինչ լավ բան ա տուն ունենալը, ինչ լավ բան ա հայրենիք ունենալը, ինչ լավ բան ա ծագում ու պատմություն ունենալը, բիճ, այսինքն բոզի վաստակ չլինելը:
միացյալ նահանգներում ժողովուրդը ահագին անճաշակ է, բայց նրանք շատ ավելի լավ են հագնվում քան մենք, որովհետեւ տարբերակ չունեն այնպիսի անճաշակ բաներ գտնելու, ինչպես մենք։
այսինքն մերոնք էլ լավ կհագնվեին, բայց միեւնույն է առանց հասկանալու որ դա ճաշակով է, պարզապես գնելով այն ինչ կա։
այո, նրանց տղաներ/աղջիկները անհամեմատ ավելի ճաշակով են, ու հաճախ անհամեմատ ավելի դատարկ։
մեր «հիփիները» խորհրդային ժամանակներում ավելի քիչ պլեբեյ էին, քան իրենց մոտ, որովհետեւ այստեղ դրանք զարգացած ընտանիքներից ու տարբերվել չվախեցող մարդիկ էին, իսկ իրենց մոտ կոնտինգենտը շատ ավելի զանազան էր։
այժմ մենք ավելի մոտենում ենք նրանց, երբ «տարբերվողները» իրականում նույն չափ դատարկ են, ինչպես «կարգինները» ու իրարից չեն տարբերվում։
ես կարծում եմ որ վեհ մարդը, նույնիսկ եթե փող չունի, ու նորմալ հագուստ չունի, այնպես է հագնված լինելու ու այնպես է իրեն պահելու որ իրենից երեւալու է որ նա վեհ է։
(պոդնյատ վորոտ պուստ կարման)
տեսնողը կտեսնի։
վեհությունը զարգացած լինել է գումարած խելք, բանականություն։
ցանկացած արտաքինի մարդ կարող է լինել վեհ։
ու ես տեսնում եմ լիքը երիտասարդներ, ով փորձում է սթայլիշ հագնվել, ու նրանք բնավ վեհ չեն, այլ դատարկ։ ու եթե առաջին հայացքից դա չի երեւում, ապա դա երեւում է այն ժամանակ, երբ բերանը բացում են։
կամ երբ ստատուս են գրում։ կամ ինչ որ բան գրում են։
մարդկանց միմիկայի մեջ արտացոլվում է զգայականը, իսկ հայացքի մեջ՝ կարելի է տեսնել խելքը։
այսինքն ես միմիկային չեմ վստահում։
միմիկան կարող է ձգել, ու կբերի այն մարդուն, ով ինձ վտանգավոր է, ումից պետք է հեռու մնալ։ օրինակ, Միշելի միմիկան Գոդարի «breathless»-ում։
Միշելը բնավ վեհ չէ, նա պարզապես հիմար է, ի տարբերություն Օստապին, ով իրոք վեհ է։
Իսկ Օստապը վեհ է, որովհետեւ նա զարգացած է, Օստապին աղջիկները սիրում էին, նույնիսկ ատամնաբույժերը, իսկ Միշելով նորմալ աղջիկ չէր հետաքրքրվի, իր հետ ձանձրալի է։
Այլ հարց է, որ Օստապներ իրական կյանքում չեն լինում։
Իսկ հայացքը՝ դա կրկին միմիկա է, որովհետեւ աչքերը իրենք իրենցով ոչ մի բան չեն արտահայտում, արտահայտում են մկանները աչքերի շուրջ, ու դա գիտական փաստ է։
Ու հայացքը արտահայտում է զարգացած լինելը, խելքը։
ու ճաշակը կախված է զարգացած լինելուց։
իսկ այն որ քիչ թե շատ լավ հագնվածները դուր են գալիս, դա մեր ընդհանուր չտեսությունից է, որովհետեւ աչքը կարոտ է, իսկ այ գնա եւրոպաներ, Սատրապիի պես, ու տես ինչ լավ են իրենք հագնվում, ու ինչքան ավելի քիչ պատկերացում ունեն ազատության կամ պրոտեստի մասին, այլ միայն հիմար հիմար ծխում են ու Չե-ի դեմքով շապիկներ հագնում, առանց հասկանալու։
Ես միշտ նախանձում էի մերոնց, որ իրենք 88 թվի հանրահավքները տեսել են, մասնակցել են, իսկ մենք տենց հնարավորություն չենք ունենա, քանի դեռ չէր եկել 2008ը ու նախագահական ընտրությունները։ Ու հենց սկզբից էլ բոլոր մարդիկ, 2008ի հանրահավաքները համեմատում էին 88ի հետ, ու հետևաբար պահանջներն էլ հանրահավաքներից, դրանցից որպես արդյունք ակնկալիքներն էլ նման էին։ Բայց ամենակարևոր տարբերության մասին մարդիկ մոռանում են, որ սովետի ժամանակ սոցիալական տենց խնդիրներ չկար, ու գաղափարական պայքար տանելը հեշտ էր ավելի, իսկ հիմա մարդկանց մեծամասնությունը ունի նման խնդիր, հետևաբար ակնկալում են արագ արդյունք։ Իսկ արագ արդյունք չէր լինելու, դա ասված էր հենց սկզբից, բայց մարդիկ նման մտքերը չլսելու են տալիս, ու սպասում են հեղափոխության։
(20:24:07) ***: եղբորս հետ կռիվ անելուց շատ էր ցավում
(20:24:17) norayr: ինչի մասի՞ն ես
(20:24:18) ***: պարապելուց հետո երբ ահագին մկաններ գցեցի
(20:24:27) ***: հիմա ոնց խփում են քիչ է ցավում
(20:24:36) ***: ինձ շատ ավելի հեշտ է
(20:24:39) ***: ու ցավը շատ ավելի քիչ է
(20:24:41) ***: նույնը հոգեպես
(20:24:45) ***: երբ ես հոգեպես թույլ էի
(20:24:49) **\*: ու ***** ինձ թողել էր
(20:24:51) ***: ինձ ոռի ցավում էր
(20:24:57) ***: հետո երբ կոփվեցի
(20:25:00) ***: հասկացա ինչ որ բաներ
(20:25:06) ***: հիմա ոչ մի աղջիկ ինձ չի կարա ցավացնել
(20:25:19) ***: ոչ թե նույն ցավին ես դիմանում եմ
(20:25:24) ***: այլ պարզապես նույն աստիճան ցավ չեմ զգում
(20:25:29) ***: զգում եմ շատ ավելի մեղմ ցավ
(20:25:46) norayr: որովհետեւ դու այդքան մոտիկ չես թողնում ոնց որ **-ին թողել ես
(20:26:02) ***: չէ թողնում եմ
(20:26:11) ***: իրականում էդ աղջքեքի պատճառած ցավը
(20:26:13) ***: շատ եմ մտածել
(20:26:17) ***: իրականում վախ ա
(20:26:20) ***: եթե վախ չկա չի ցավում
(20:26:26) norayr: եթե պարապած ես բայց մկաններդ չձգես երբ հարվածում են
(20:26:27) norayr: մեկա կցավա
(20:26:56) ***: եթե պարապած ես, մկաններդ սենց թե նենց ձիգ են ինչ որ աստիճանի
(20:27:04) ***: օրինակ փորձի մի հիսուն հատ փորի պրես անել հետո վեր կաց
(20:27:09) ***: տես որ մկաններդ փորի ձգված են
(20:27:11) ***: չնայած դու չես ձգել
(20:27:14) ***: ու չես կարող թուլացնել
(20:27:25) ***: ու դա ինչ խոսք առողջ վիճակ ա
(20:27:52) ***: ես կրածում եմ որ ուժեղ/թույլ կապ չունի ցավին ռեակցիա տալու հետ
(20:27:59) ***: այլ կապ ունի ցավը զգալու հետ
(20:28:05) ***: եթե վերցնես ամենաուժեղ բոքսյորին ու իրան ասեղով ծակես
(20:28:11) ***: նույն ձեւ կգոռա ինչպես ամենաթույլ բալերինան
(20:28:28) ***: բայց երբ բերնին տաս տենց չի գոռա
(20:28:40) ***: որտեւ իրա բերանը բոքսի արդյունքում եկել է նենց վիճակի որ էլ ցավ չի զգում
(20:28:43) ***: ոչ թե զգում ա ու դիմանում ա
(20:29:04) ***: այլ օրինակ
(20:29:06) ***: կիթառ ես նվագում
(20:29:11) ***: ու մատներդ ցավում են շատ
(20:29:16) ***: հետո իրանք մազոլոտվում են
(20:29:19) ***: հետո պնդանում են
(20:29:24) ***: ու դու էլ ցավ չես զգում երբ նվագում ես
(20:29:28) ***: ոչ թե զգում ես ու դիմանում ես
(20:30:43) ***: ես աղջկա կորստի ժամանակ ցավ եմ զգում որովհետեւ՝
(20:30:57) ***: 1. (ամենակարեւորը) սենց լավ աղջիկ իմ համար էլ չեմ գտնելու
(20:31:02) ***: ^ հիմարություն
(20:31:23) ***: 2. վիրավորված առժանապատվություն՝ ոնց կարար ինքը ինձ թողներ
(20:31:27) ***: ^ հիմարություն
(20:31:51) ***: 3. իզուր ներդրում — անկապ ծախսել ես լիքը փող ու ժամանակ
(20:31:52) norayr: առաջինի հակառակն էլ է բուլշիթ
(20:32:12) ***: դե որ շատ խորանաս հա
(20:32:18) ***: բայց որ քիչ խորանաս չէ
(20:32:22) ***: ու երկու դեպքում էլ չարժի դրա վրով վախենալ
**(20:32:36) norayr: ես լրիվ այլ պատճառով եմ ցավ զգում
(20:32:45) ***: ի՞նչ պատճառով
(20:33:41) norayr: կորուստ
(20:33:48) norayr: կապ չունի դու ավելի լավին կգտնես
(20:33:51) norayr: թե ավելի վատին
(20:33:53) ***: ունի
(20:34:02) norayr: հենց էս մեկը էլ չկա
(20:34:04) norayr: հենց նա**
(20:34:07) ***: եթե կորցնեմ նիվաս, բայց վաղը ունենամ Ֆերարի, ուրեմն ես թքած ունեմ թե Նիվա եմ կորցրել
(20:34:08) norayr: ու իրա նմանը չկա
(20:34:13) ***: քանզի Նիվան կոմպրոմիս էր
(20:34:23) ***: ամեն ինչ ինչ ունեմ կոմպրոմիս է
(20:34:27) norayr: դրա համար նիվան մարդ չի
(20:34:33) ***: նույնն ա
(20:34:40) ***: քեթ ինչի ա թվում որ ուղեղդ տարբերում ա իրանց՞
(20:34:54) ***: երկուսն էլ մի բան են որ քեզ ուրախացնում են
(20:35:02) norayr: էդ քեզ ա թվում որ չի տարբերում
(20:35:06) norayr: ։Պ
(20:35:10) ***: իմը չի տարբերում :))
(20:36:04) norayr: նիվայի հետ շփվելիս դու կարաս իրան հաշվի չառնես, ու հաշվի չառնես նրան ցավում է թե չէ։
(20:36:16) ***: չես կարա
(20:36:18) norayr: դու կարաաս ունենաս նաեւ ֆերարի ու նիվադ չի նեղանա քեզնից
(20:36:29) ***: նիվայի հետ շփվելիս դու պիտի նենց անես որ իրան չցավա թե չէ ինքը էլ չի լինի ու քեզ չի ուրախացնի
(20:36:34) ***: պիտի յուղը փոխես
(20:37:11) ***: էդ քո ասածը նիվայի մանր առանձնահատկությունն ա․․․ ավելին, դու կարաս ունենալ սիրած աղջիկ որը էլի ազնվորեն իրան վատ չի զգա եթե դու ուրիշին էլ ունենաս
(20:37:14) ***: հետո՞ ինչ
(20:37:24) ***: մեկա դու իրանց սիրում ես որտեւ իրանք քեզ լավ են անում
(20:37:28) ***: ու եթե ինչ որ մեկը ավելի լավ անի
(20:37:34) ***: դու էդ ինչ որ մեկին կսիրես
(20:37:36) norayr: դու կարա՞ս աղջկադ ասես որ դու իրան վերաբերվում ես ոնց որ նիվային՞
(20:37:41) ***: սերը չափազանց ռացիոնալ ա
(20:37:45) norayr: իսկ նիվային կարաս ասես որ իրան վերաբերվում ես ոնց որ աղջկան։
(20:37:49) ***: ահա
(20:38:03) ***: պռոստը ես իրան ասում եմ որ վերաբերվում եմ որպես Ֆերարիի
(20:38:08) ***: էդ յուղ փոխելու պես բան ա
(20:38:10) ***: թե չէ կգնա
(20:38:27) ***: ստեղ կայֆը էն ա
(20:38:35) ***: որ ինքը կարա իսկականից ֆեռարի լինի
(20:38:36) ***: ու դու երջանիկ լինես
(20:38:46) ***: որտեւ ֆեռարին, բոզը, գժական ա
(20:38:52) ***: բայց միշտ իմանաս
(20:38:57) ***: որ երբ ֆեռարին որոշի գնալ
(20:39:01) ***: միշտ կա բուգածի վեյրոն
(20:39:20) norayr: որ ուրիշին կսիրեմ՝ տես իմ ասք հարաբերության մասինը
(20:39:21) ***: ու աղջիկների պարագայում, կես միլիոն դոլար չի 🙂
(20:40:07) norayr: քո ընթացիկ հարաբերությունը ինչքա՞ն է տեւում։ ոչ քիչ քան կես տարի չէ՞։ այդ ընթացքում քեզ ավելի լավ անողը չի՞ գտնվել։
(20:40:18) ***: ես չեմ փնտրել
(20:40:22) ***: էլի, երբ ես ունեմ ֆերարի ես չեմ փնտրում վեյրոն
(20:40:26) norayr: իսկ ինչի՞
(20:40:33) ***: որտեւ ֆերարին, բոզը, գժական ավտո ա
(20:40:44) ***: ու ինձ լրիվ դզում ա
(20:40:52) ***: ու ես ժամանակս փոխարեն ծախսում եմ
(20:40:58) ***: իմ կյանքում ավելի վատ որակի բաները փոխելու վրա
(20:41:04) ***: բայց երբ ինքը գնա
(20:41:14) ***: ստիպված կլինեմ այդ ուղղությամբ մտածել
(20:41:40) norayr: ուրիշ բաները երբ փոխես պրծնես լավացնես գնալու ես երկրորդ կռուգ՞
(20:41:46) ***: հա
(20:41:58) norayr: լավ
(20:42:01) ***: բայց երեւի չեմ հասցնի
(20:42:16) ***: նենց որ կարամ հանգիստ ամուսնանամ
(20:42:22) ***: շատ կուզեի անվերջ ապրել՜
(20:42:56) ***: ես չգիտեմ ինչքանով ա էս փիլիսոփայությունը ճիշտ, բայց չի ցավում
(20:44:07) ***: ու պրոստը որտեւ ինչ որ .ua կայքում գրած ա որ իմ զգացածը սեր չի
(20:44:19) ***: դա իմ համար որեւէ արժեք չի ներկայացնում
(20:44:44) ***: ոչ մեկ չի սիրում էն ինչ իրան դժբախտացնում ա
(20:44:50) ***: հետեւաբար բանական է սերը
(20:45:08) ***: հետեւաբար եթե նույնիսկ դա անվանենք կատեկսիս, մեկ ա դա միակ բանն ա որ ցանկացած էակ կարող ա զգալ
(20:45:22) ***: շունը չի սիրում մարդւոն ով իրան դժբախտացնում ա
(20:45:23) ***: ոչ էլ ձուկը
(20:45:26) ***: ոչ էլ մարդը
(20:47:44) ***: ես կարծում եմ երբեւէ գոյություն չի ունեցել մի տղա, որ սիրել ա մի աղջկա որովհետեւ էդ աղջիկը իրա կարծիքով «գեշ անասուն» ա ու ինքն էլ տանել չի կարողացել «գեշ անասուն» աղջիկներին
(20:47:55) ***: պարադոքս
(20:48:16) ***: ու հա, մենք բոլորս սիրւոմ ենք «որտեւ․․․»
(20:48:39) ***: թե չէ եթե էդ սերը գոնե մի քիչ իռացիոնալ լիներ, գոնե մի անգամ մի հոգի ջահել տղեքից կսիրահարվեր տատիկիս
(20:48:44) norayr: էդ մեկը ճիշտ ես ասում, որտեւը կա, ու ո՞վ է ասում որ սիրում ես գեշը։
(20:50:03) ***: ու րեքուայրենմենթները կարան փոխվեն, բնականաբար
(20:51:57) norayr: ես մի տարի առաջ նման բաներ էի գրում։ հիմա ես տենց չեմ կարծում։ որովհետեւ մարդկանց համեմատել հնարավոր չէ։
(20:52:04) norayr: ամեն մեկը ունիկալ է։
(20:52:10) ***: հնարավոր ա
(20:52:10) norayr: դա չի նշանակում որ
(20:52:12) ***: ինչու չէ?
(20:52:18) norayr: պետք է լինել միասին երբ շատ վատ է
(20:53:11) ***: անկապություն
(20:53:13) ***: ինչու հնարավոր չի?
(20:53:38) norayr: որովհետեւ ամեն ինչ ինչ մարդը անում է ունի պատճառները։ ու դու միշտ չէ որ գիտես պատճառները։
(20:53:41) norayr: լավ ես չեմ հասկանում
(20:53:52) ***: հա բայց պատճառները քեզ ինչ?
(20:53:58) *****: ասենք ես ունեմ երեք պարամետր որ ինձ հետաքրքրում է
(20:54:07) ***: – գեղեցկություն
– սեքս
– ուղեղ
(20:54:08) norayr: եթե ընդամենը երեք**
(20:54:09) ***: չեմ կարա համեմատեմ?
(20:54:10) norayr: ապա օկ
(20:54:19) ***: թեկուզ 30
(20:55:11) norayr: ստեղ գիտես որն է
(20:55:54) norayr: երբ ասենք դու շուն ունես։ կամ երեխա։ բայց հարեւանի շունը ավելի լավն է էքստերյերով, կամ հարեւանի տղան ավելի լավ է սովորում, դու իրան մեկա չես սիրի նենց ոնց որ քո շանը/երեխուն։
(20:56:04) norayr: նույնը կնոջ հետ։
(20:56:15) ***: եսիմ իմ մոտ տենց չի
(20:56:18) ***: գուցե չգիտեմ ինչպես սիրել
(20:56:25) ***: բայց ես շանս կբրախեի
(20:56:34) ***: ինչիս է պետք շուն որ ինձ դուր չի գալիս
(20:57:05) norayr: ուրեմն կարաս երկու տարի շուն պահես ու հանես իրան դուրս գցես որովհետեւ րեքուայրեմենթներդ փոխվե՞լ են։
(20:57:11) ***: ահա
(20:57:12) ***: հանգիստ
(20:57:14) norayr: լավ
(20:57:17) norayr: ։Պ
(20:58:00) ***: դա կլիներ ասենք էն “սիրելիս, մենք արդեն իրարից մեծացել ենք, ավելի լավ կլիներ մեզ երկուսիս եթե որոշ ժամանակ իրար չտեսնենք” վիճակներով
(20:58:15) ***: դե բայց շան հետ հեշտ ա բան չի պատասխանի
(21:00:02) norayr: կարա՞մ առանց անունդ հանելու լցնեմ սա մատյան։
(21:00:04) norayr: շատ լավն է
(21:00:06) norayr: դեմ չե՞ս
(21:00:16) ***: դեմ եմ
(21:00:19) ***: ընկերուհիս կնեղանա
(21:01:02) norayr: ահ, էն որ կնեղանա, ու քեզ մեկ չէ, ուրեմն դու տուֆտել ես լրիվ։
Выпало давеча вот пообщаться с корпоративным саппортом арментела билайна.Если коротко — феерия и совок.
А если длинно, то:
Для затравки они проигнорировали письмо нашего корпоративного индуса. Индус, конечно, пидарас, но это не повод его игнорить, тем более, что билайн пока не в курсе, что он пидарас. От такого недостатка внимания у индуса случилась легкая истерика, вылившаяся в мой звонок в саппорт. Там мне удивились, и попросили написать снова, типа, сейчас мы почту проверим; уже пиздец, но это пока только начало. Я, стало быть, послушно форвардю педерастическое письмо, с копиями автору и еще нескольким заинтересованным людям. Ответ (уже без ‘CC’) меня реально порвал: нельзя-ли, спросили меня, писать на русском? Вот кто мне, убогому, объяснит: с какого хера представитель американской компании в Армении должен писать саппорту армянской компании на русском???
Отвечаю, дескать, давайте лучше на английском, ибо товарищи в русском — ни бум-бум. И номер телефона свой офисный, как просили, оставил. В ответ мне пришло загадочное “Открыт QWE123545”, которое я как идиот переводил заволновавшемуся пидарасу.
Потом уже веселее: свалил я по своим делам, и вернувшись застал два пропущенных звонка. Перезвонил, мне не представляясь ответили, дескать, проблема в том-то и том-то, мы вам ответили уже письмом. Письмо пришло через минут 15, содержало обиду на Answering machine, а не живого и ответственнного человека, и не содержало обещанного графика. Оставить сообщение, на войсмэйл конечно, не судьба. Ну и я, как уже полный идиот, попросил графики, отдал индусу, предложил в следующий раз использовать голосовую почту по назначению, оставил свой сотовый на случай ядерной войны, или еще одного приступа паники от войсмэйла…
Так, сука, и живем, как будто все еще восьмидесятые, и в магазине только этот сраный компот, и хош, блядь, бери, хош нет, разожравшейся продавщице — похеру.
Օրինապաշտ եւ քոփիրայթապաշտպան մի աղջկա հետ նամակագրությունից՝
****, իսկ ես կարո՞ղ եմ մեր նամակագրությունից հատվածներ հրապարակել իմ մոտ, թե պետք է 70 տարի սպասեմ քո մահվանից հետո։
Ի դեպ, ես մի տեսակ մոռացության էի մատնել այն, որ 70 տարուց իմ բոլոր ստեղծածները հանրային սեփականություն են դառնալու, լրիվ Նանսենություն, ՎԱԻ․․․ (omg-ի հայերեն տարբերակը՝ վայ աստված իմ, «վայ»-ն էլ երևի այդպիսով կիսա-recursive իմաստով է ստեղծվել :)) փաստորեն հայերը նախքան ԳՆՈՒ-ն և ժամանակակից ժամանակներ՝ recursive-ների սեր են ունեցել․․․)
Ով նկարել է RAW գիտի ինչ հավես է որ հնարավոր է ուղղել տաքությունը։
Միշտ չէ իհարկե, բայց հիմնականում, եթե լույսի աղբյուրները ու արտացոլումը չեն սարքում լոլիկով ձվածեղ։
Այնպես է լինում, սակայն, որ jpg կամ png-ի տաքությունը կորեկցիայի կարիք է զգում։ Ի դեպ, այնտեղ, ուր ես սքան եմ անում ժապավենը, տալիս են ջպեգ։ Ու այլ ֆորմատներ չեն կարող տալ։ Գիտեմ, որ եթե մի հանճարեղ բան ստացվի, կփորձեմ լավ սքաներ գտնել, տիֆ ունենալ։
— Так в чём проблема? — спросила Лиса, усаживаясь не слишком близко к Волку.
— Да вот — не даёт мне мой завтрак! — Волк указал вилкой на Ежа. Последний ещё чуть-чуть отодвинулся от пустой тарелки и свернулся в шарик понадёжнее.
— В смысле — не даёт?
— Ну, упёрся, что мол «нет» — и всё, — подтвердил Медведь. — Типа, пусть хоть все голодные ходят, а ему пофигу!
— Ты ему нормально всё объяснил?
— Сто раз, — подтвердил Волк. — Я просто съем его на завтрак — ну чего тут непонятного? А он сворачивается и шипит, что, мол, не дастся.
— Торгуется, — вздохнула Лиса. — Ну предложи ему что-нибудь взамен. Вот этого червяка, например. Завтрак — за завтрак, совершенно нормальный обмен.
— Да предлагал я! Не берёт, сволочь. Я ему обед из трёх блюд предлагал, а он всё равно… — Волк ткнул в Ежа вилкой. Тот зашипел и резко растопырил иголки.
— Ёж, ну что это за поведение? — вздохнула Лиса. — Вспомни наконец, что ты в лесу не один.. Нельзя жить в обществе и быть свободным от него. Все Кролики это понимают, а ты ведёшь себя совершенно неприлично.
Ու այսօր տեսա որ Վիկա Պեկարսկայան դրան անդրադարձավ՝
Кто такие те, кого «приручили» и кто за это должен «ответить».
Собралась начать этот кусочек с известной цитаты, а в голову почему-то навязчиво лезет другое: «Я тебя приручил, я тебя и убью…» – ха, близкий смысл-то. Ну ладно, это лирика.
Значит, «мы в ответе за тех, кого приручили» – эта фраза относится только к тем, кто зависит от нас и может поддерживать свое более или менее адекватное существование только с нашей помощью. То есть – ко всем прирученным животным, а так же «еще» или «уже» детям (это я про стариков). Если вы применяете это понимание к партнеру, то таким образом сообщаете ему, что он – не самостоятелен, мал, зависим, бессилен и не способен нести ответственность за себя и свою жизнь. Что, конечно, прекрасно поддерживает механизм «выученной беспомощности» и оказывает медвежью услугу тому, о ком пытаются таким образом «позаботиться».
Кстати, – ожидать такого отношения к себе – это еще один прекрасный способ «не взрослеть».
Որը չի լինում։ Մի քիչ Իսկանդարյանական է ստացվում, բայց եւ։ Ահա, նրանց ով ասում է որ արեւմուտքում խոտը ավելի կանաչ է, ջուրը՝ թաց, շաքարը՝ քաղցր, իսկ գործը՝ թեթեւ։
Գործի մասին։ Դուք լուրջ կարծո՞ւմ եք այնտեղ չեն պահանջի շատ աշխատել, գալ շաբաթ օրը, կամ չեն ճնշում սահմաններով՞։
Ահա, կարդացեք՝
Ask HN: Quitting in the middle of the project?
22 points by mannicken 199 days ago | 16 comments
Hi,
I’m working at a company, which loves overtime. People work 60+ hours/wk on a regular basis, I log in around 40-50 and am one of the slackers. One time I left the office at 6am on Sunday, while one of my coworkers left; then I came back at 10am to a meeting and it turns out he just pulled an all-nighter. Last week I left at 1 on sunday, the rest of the team stayed until the dawn.
These deadlines are driving me insane. I told pretty much everyone I’m not coming on Saturday. Told them I’ll be on Skype.
Of course, on Saturday I received a bunch of text messages and phone calls from my manager, saying how uncool it is of me to skip work, and how irritated they are with my behavior. I said my pupils are dilated from an eye exam so I can’t drive from another city (an hour drive). The reply: Take the bus.
I mean, this isn’t funny anymore. I do not hold stake in the company, the job isn’t that exciting and does nothing for my resume and my hourly rate is at the lowest point in three years.
Quite frankly, I just want to quit right now, and study art or something full-time, since I’m not even sure I like coding anymore.
Ինձ թվում ա, ես սպառվել եմ։ Կամ սպառել եմ իմ որոշ ձեւերով սեր արտահայտելու ունակությունը։ Երեւի ձեւերն են պատճառը՞։
Երեկ Թերմինան հին չաթեր էր ուղարկել։ Ես չեմ կարդում հին չաթեր։ Տեսնես ի՞նչ էր փնտրում։ Ու հիշեցրեց ինչպես երբ իմացա որ նրանք Անիի հետ կատվի մոտ նստարանին ձմեռը պարապում են, յամի կողքով անցնելիս չդիմացա, երկու բաժակ տաք թեյ վերցրի ու նոր գնացի իրենց տեսնելու։
Ու նրանք բնականաբար ուրախացել էին, ու ոչ թե թեյից, այլ մոտեցումից, ու տարբեր մարդկանց լիքը պատմել են, թե Նորայրը ինչ «լավն է», ու տենց բաներ։ Իսկ ես ահավոր չեմ գնահատում դա, ու հիմա ավելի քան առաջ։ Հիմա լրիվ արժեքազրկվել է դա իմ աչքերում, ու ես նույնիսկ կարող եմ դա անվանել «էժան» ու անկապ քայլ։
Նրանք չէ՞ին կարող իրենց թեյ վերցնել եթե ուզենային։ Ինչի՞ եմ այդքան մեծամիտ։ Ես չպետք է թեյ բերեի, նրանք չպետք է ասեին որ «լավն եմ»։
Ու ես չեմ էլ ուզում որ իմ մասին մտածեն ես «լավն եմ»։
Նույնպես չեմ ուզում լինել ուրախ, ուժեղ, հավես, սենց, նենց, որ իմ մասին մտածեն որ քանի որ ուրախ եմ, կամ սենցն եմ, ապա լավն եմ ու իմ կողքը լավ է։
Որովհետեւ ո՞վ է լավ մարդ։ Լավ մարդ չկա իրականում։
Երեւի բացի Արամազդից։ Իսկ նա ինձ թվում է, մի տեսակ ուրախ մարդ չի։
Իսկ ես առաջ այնքան էի սիրում մարդկանց ուրախացնել։ Բայց ես էլ չեմ պատկերացնում, որ ասենք այսօր իմանամ ընկերներիցս մեկը ազատության հրապարակում են, ու ճանապարհին մտնեմ յամ թեյ վերցնեմ։ Ես էլ չեմ պատկերացնում, որ ուզենամ ինչ որ մեկի համար չճարվող գիրք տպել, կիսվել։ Ես չեմ պատկերացնում որ մի բան տեսնեմ, ու շատ ուզենամ դա նվեր անել։ Ես էլ չեմ պատկերացնում որ ինչ որ մեկի համար կրիպտավորված գրառում կթողնեմ, կամ հատակին գցած կարտոն կտրտեմ, որ հետո ստեղծեմ ամենակարեւոր նվերը ինչ ես կարող եմ տալ։
Ես էլ չեմ պատկերացնում ինձ տենց․․․
Գուցե ուզում եմ ուրախացնել պարզապես ոչ մի բան չանելով, ապրելով ոնց ապրում եմ, ու ոչ այնպես ինչպես չեմ կարող ապրել։
Գուցե վախենում եմ, որ ուրախացնելը դա այլ մարդկանց կոնտրոլի միջոց է, իսկ ահավոր չեմ ուզում կոնտրոլ անել ոչ մեկին՞։
Ասում են, կան մարդիկ ով հավատում է հրաշքներին, ով էլ չի հավատում հրաշքներին, ու ով հրաշքներ է ստեղծում։
Ես էլ չեմ հավատում իմ ստեղծած հրաշքներին։
բայց էդ չի նշանակում որ ես լավ չեմ կամ վատ տրամադրություն ունեմ։
չէ, բնավ վատ չեմ, ինչպես կասեին ջենթլմենները։ Ընկեր Ջի՞վս։ Ինձ մի բաժակ դառը կոֆե, ու այսօր մենք․․․ (էկրանը մթանում է, ձայնը իջնում)
Ես չեմ սիրում Էփլ, որովհետեւ այն աշխարհի ամենաչար ընկերություններից է։ Բացի չար, ամենա ոչ ազնվականներից։ Երբ մարդու զարգացումը զոհաբերվում է փողի համար։ Երբ մարդիկ սովորում են չնայել խորը, վաճառել ազատությունը գեղեցիկ իկոնկաների համար։ Ես ունեմ հատուկ թեգ՝ «ֆաշիստներ» էփլին նվիրված։
Բայց Ջոբսը ոչ միայն Էփլի հիմնադիրն է։ Պիքսարի հիմնադիրնել է։
Ու Next Computers-ի։ ։Ճ Պիքսար սիրում եմ։ NEXT Step-ի Ջոբսի հիանալի ներկայացումը ես միշտ հակադրել եմ Սթիվ Բալմերի «դեվելոփերսին»։
Ես համարում եմ որ Ջոբսը շատ խելացի մարդ էր։ Ու բնական է, որ իր «վիժնը» բերեց հաջողություն իր ընկերություններին։
Ջոբսը այն մարդկանցից էր, ումից ես սովորել եմ։
Իր ամենահիշվող խոսքերից մեկն է իմ համար՝ «արա այն ինչ ուզում ես, իսկ փողը ինքը կգա»։
Ու Ջոբսը բունտար է։
Նա ասել է «ավելի լավ է լինել պիրատ, քան ծառայել նավատորմում»։
Նա տեխնար է ով ասել է՝ «ես համար զրո աշխատողն եմ։ Վոզնյակը՝ համար մեկ»։
When you’re young, you look at television and think, There’s a conspiracy. The networks have conspired to dumb us down. But when you get a little older, you realize that’s not true. The networks are in business to give people exactly what they want. That’s a far more depressing thought. Conspiracy is optimistic! You can shoot the bastards! We can have a revolution! But the networks are really in business to give people what they want. It’s the truth.
Ճիշտ է, նա սկսեց անել նույնը, ինչ հեռուստաալիքները, որովհետեւ դա է աշխարհը։
Ու նա գիտեր ինչ է ճաշակը։
The only problem with Microsoft is they just have no taste. They have absolutely no taste. And I don’t mean that in a small way, I mean that in a big way, in the sense that they don’t think of original ideas, and they don’t bring much culture into their products.
Ու չնայած «Սիլիկոնյան դաշտավայրի պիրատներում» նրան լավ չեն ներկայացնում, ես չեմ կարող նրան չհարգել, ու միշտ կարեկցում էի երբ իմացա որ հիվանդ է։ Երբեք չէի ուզում մահանա։
Ու խորհուրդ էի տալիս դիտել այս տեսանյութը ով չի դիտել՝
ջուրասիկ պարկ ֆիլմում մի պահ կա, երբ նրանք ջիպով փախչում են ու հետեւից տիրանոզավր է վազում, հետո ցույց են տալիս մեքենայի կողքի հայելին, դրա մեջ արտացոլվող դինոզավրի մռութը, ու հայելու վրայի տեքստը՝ objects in the mirror are closer than they appear.
դա կոչվում է режиссерская находка. ուրախացնում է սպիլբերգը։
իսկ հետո դրա վրա հղում են արել «toy story 2»-ի մեջ։
այ ես մտածում եմ, հատո՞ւկ է մթացրել նկարը լուսանկարիչը թե այդպես ստացվել է։ նախորդ նկարը լավ լուսավորված է։ այս նկարը շատ ավելի լավն է մութ։ վերցնում ենք պոպկորն ու հետեւում պարոնայք նախագահներին, մեդվեդեւը առաջարկեց ընտրել պուտինին, պուտինը՝ մեդվեդեվին, հետո մեդվեդեւը պուտինին, հետո էլի պուտինը մեդվեդեւին, հետո մեդվեդեւը պուտինին․․․ ու դա այն ժամանակ երբ պարզվում է որ լույսի արագությունը բնավ սահման չէ առնվազն ՑԵՐՆԻ նեյտրինոների համար։
հետո էլ ասում են՝ դեմոկրատները։
բամբասանքներ, խարդավանքներ, հետազոտություններ – մնացեք մեզ հետ
Սաթենիկը նոր տեքստ է գրել որը իմ համար կարեւոր էր, ես հարցեր ունեմ, բայց չունեմ պատասխաններ։
ու սա այն դեպքն է երբ եթե ես չճանաչեի հեղինակին, անպայման կուզենայի ծանոթանալ ու հարցեր տալ։ Օրինակ, նա պարզապես բարձրաձայնո՞ւմ է հարց, թե ունի ինչ որ պատասխան, կարծիք։
սկսեմ նրանից, որ այն մարդը, ով ծնվել է այն մոլորակի վրա, իրականում այնքան էլ երկրի մարդ չէ։ որովհետեւ նա արդեն իսկ ձեռք բերեց իմպրինտներ ու ձեւավորեց համոզմունքներ, կապեր ստեղծեծ ուղեղի մեջ, ու այդ ամենը՝ այնտեղ, ոչ թե երկրի վրա։
մարդը՝ մշակութային էակ է, իսկ նա չէր կարող լինել երկրի մշակույթին մոտիկ։
Այսինքն կարելի է հասկանալ որ դու հենց դա ես շեշտում, որ մարդը՝ գեները չեն, այլ մշակույթը։ Ու ես չեմ կարող չհիշել հիանալի պատմվածք հրեաների տիեզերական կոնգրեսի մասին։
Բայց ինձ հուզեց այլ հարց
Մենք բոլորս տարբեր ենք։ Չկա մեր պեսը։
Մի կողմից՝ մենք կարողանում ենք ընկերություն անել այն կենդանիների հետ, ում ընկալման, իրականության թունելը մեզ մոտիկ է՝ օրինակ շների, կապիկներ, կատուների հետ, իսկ օձերի հետ մեզ շփվելը շատ ավելի հազվադեպ է հաջողվում, որովհետեւ նրանք շատ տարբեր են ընկալում իրականությունը, իրենց umwelt-ը բավականին տարբերվում է։
Մի կողմից իմանալը որ բոլոր մարդիկ տարբեր են, ու ունեն տարբեր ընկալում, որ իրականությունը անճանաչելի է, օգնում է լուծել շատ խնդիրներ ու թյուրիմացություններ։ Դրանում է հանդուրժողականության տեսական հիմքը ու խաղաղ ընդհանուր ապագայի նախապայմանը։
Ու մեծ հարց է, իմ համար, եթե մենք բոլորս տարբեր ենք։
Արդյո՞ք պետք է ձգտել նույն, նման մարդկանց, ում հետ շփում հաստատելը ավելի հեշտ է, բայց մյուս կողմից դա մի տեսակ կողպում է մարդուն իր իսկ ընկալման մեջ, նա չի տեսնում ու լսում այլ բաներ։
Թե՞ լավ է խիզախություն ունենալ ու կարողանալ ընկերանալ ու ապրել այլ ձեւի մարդկանց հետ։ Եթե առհասարակ դա հնարավոր է։ Ու ինչու՞ հնարավոր չէ։ Ասում են, լավ հարաբերությունների հիմքը՝ ընդհանուր, համընկնող արժեքներն են։ Նաեւ ասում են՝ մի փոխեք մարդկանց, կամ ընդունեք ինչպիսին կան, կամ մի ընդունեք։ Ընդհանուր առմամբ, չընդւնելը ո՞րն է, նա մեկա կլինի, եթե չսպանես։ Պարզապես չի լինի քո կյանքում։ Ու արդյո՞ք դա ուժեղ քայլ է թե թույլ, այդ մարդկանց կյանքից հանելը։
կազմակերպված էր էլեկտրոնային փոստով։ Իհարկե, ինչի՞ համար է պետք պատրաստել գրանցման օնլայն ֆորմա, որը ասենք հետո կարող են ջարդել չար հաքերները։ Ավելի էֆեկտիվ է պարզապես ասել՝ գրեք։
Եւ ես գրեցի՝ «ուզում եմ մասնակցել․․․․ պարամ պարամ․․․» – արտահայտեցի ցանկությունս։
Ինձ պատասխան եկավ։ Անմիջապես։ Սակայն ոչ թե կազմակերպիչներից, այլ ռոբոտից։ Ավելի ճիշտ՝ էլեկտրոնային փոստի սերվերից, որտեղ մասնավորապես նշվում էր՝ այսպիսի հասցե գոյություն չունի։ Պահո, մտածեցի։ Բա ի՞նչ անեմ։
Մտքումս, ինչպես Վազող Լոլայի մտքում, պտտվում էին տարբեր մարդկանց դեմքեր։
Ո՞ւմ դիմել եթե մեյլ սպասարկիչը չի աշխատում։
Հիշեցի ծանոթ Արցախցիներից մեկին, գրեցի։ Նա պատասխանեց՝ ուղարկեց կազմակերպիչներից մեկի անձնական էլ․ հասցեն։
Գրում եմ անձնական հասցեով։ «Բարեւ, ներողություն, ինձ ձեր հասցեն այստեղից պարամ պարամ, ուզում եմ մասնակցել պարամ պարամ, կայքում նշված հասցեն չի աշխատում։ Ի՞նչ կառաջարկեք»
Ստանում եմ նամակ՝ «նկարագրեք ձեզ եւ երեք օրվա ընթացքում կստանաք պատասխան»։
Պարզ, հստակ, եւ տրանսլիտով։
Հիմա մտածում եմ։ Ինչպե՞ս նկարագրեմ։ Ասենք ո՞ր կտրվածքով։ Եթե ֆորմա լիներ դաշտերով – կիմանայի ինչ լրացնել։ Բայց չգիտեի չէ՞։
Պատասխանում եմ՝ «երկար մազեր ունեմ, մեծ քիթ․․․» ու շարունակում եմ՝ «էլ ի՞նչ տեղեկություն է պետք»։
Պատասխան՝ «ռեզյումեդ ուղարկիր, եթե գաղափար ունես դա ինչ է»։ Կրկին՝ ռազմական լակոնիկությամբ։ Ուղարկեցի։
Սպասեցի երեք օր։
Սպասեցի եւս երեք օր։ Ուզում էի եւս երեք օր սպասել, բայց գրեց Արցախցի ծանոթս – բա շնորհավորում եմ, դու ցուցակում կաս։ Ու իրոք, ընտրյալների ցուցակում կայի։ Ուրախությանս, ինքներդ եք հասկանում չափ ու սահման չկար։
Այս պատմությունից մորալ հետեւություն՝ ինչ լավ է Արցախցի ծանոթ ունենալը։
Спросили бы вовремя Дон-Кихота, хочет ли он во имя славы побегать с тазом на голове или готов рассмотреть и другие способы ролевой самоидентификации – возможно, не вышло бы никакого символа из Дон-Кихота. Но Алонсо Кихану не спросили, его назначили. Создав этим травму такой величины, которая одна и способна вынести требуемые масштабы.
Вот представьте себе: вы терапевт, приходит к вам пациент. И рассказывает – меня окружает зло, я ощутил призвание с ним сражаться. Но люди жестоки, женщины вероломны, а камни дерутся, если падать на них с коня. Посоветуйте, доктор, как сделать так, чтобы было менее больно.
За спиной пациента хрипло дышит ребристая кляча, на голове у него, как уже было замечено, таз. Здороваясь с вами, человек случайно сел мимо стула.
Дальше понятно. С одной стороны, у нас в анамнезе застарелая депрессия, неподключенность к реальности и тяжелый инфантилизм. С другой, на данный момент имеется острое психическое расстройство, влияющее еще и на координацию движений. Подходим к вопросу комплексно: подбираем успокоительное, которое позволит благородному дону как минимум перестать все время падать (а в идеале – еще и нормально спать), и одновременно работаем с тревожностью. Проговариваем эмоции, вспоминаем родителей и проверяем, чем человека так сильно обидели в детстве, что теперь он не хочет видеть реальный мир. Реальный мир – безусловно, довольно скучное место, но и в нем можно встретить хорошую женщину. Проработанные подростковые комплексы позволяют выстроить конструктивные отношения, что, в свою очередь, ведет к постепенному выходу из депрессии.
Или Золушка, милая девочка. И просо мы перебираем, и платья шьем, и мачехе с сестрами ни слова ответить не можем, и розы выращиваем за одну ночь. Что, безусловно, уже квалификация – настолько не мочь сказать хоть слово поперек, что от безысходности начать творить чудеса. Тоже надо уметь.
Терапевту явно есть, над чем поработать. Безответность у Золушки вообще наследственная: Золушка, вспомним, боялась перечить мачехе, потому что мачеха грозилась отыграться на отце. То есть папа, самостоятельный зажиточный лесник, сам себя защитить не в состоянии. Выгонит его злая жена из дома – уйдет. Что же касается матери, то та умерла настолько рано, что одно это дает нам массу терапевтического материала. Работаем с Золушкой над ее отношениями с отцом (зависимость, перевернутая иерархия «старший-младший», отсутствие эффективной коммуникации – отцу-то ребенок про свои мучения ни слова не говорил), а также над эмоциональной лакуной, возникшей за годы сиротства.
Параллельно – над контактом с мачехой. Девочка пыталась найти в ней хоть тень душевного тепла, вот и делала все, что велели, в тщетной надежде, что полюбят. У родных-то детей в семье всё было совсем неплохо. А у Золушки на месте отношений с мамой зияла такая дыра, что даже личное счастье в нее чуть не провалилось. Это нам мачеха кажется злой и бездушной, а для падчерицы она оказалась единственным доступным носителем материнского начала. Есть, конечно, еще и крестная, но эти феи такие непостоянные – сегодня здесь, завтра там. Мачеха хотя бы является все время в одном и том же обличье – а для ребенка постоянство куда важнее, чем даже умение превращать мышей в лошадей.
Золушка, избавленная от своих проблем, свалила бы из дома задолго до бала во дворце. Начала бы потихоньку отстаивать свое мнение, разговаривать с отцом, строить отношения с мачехой, набралась бы храбрости знакомиться с незнакомцами…
Малышу можно помочь в его внутреннем одиночестве – но не возникнет Карлсон. Карабасу-Барабасу поработать над комплексом неполноценности по поводу отсутствия у него собственных детей – и не было бы у нас символа жадности и злости. Не было бы символа кликушества – умной Эльзы (повышенная потребность в контроле, основанная на детских травмах в объектных отношениях), символа брошенных на произвол судьбы детей – Ганса и Гретель (некоторых книжных героев просто нужно научить предохраняться), не было бы даже символа дружбы, добрейшего кота Леопольда (нежелание брать на себя ответственность вкупе со страхом серьезных отношений). Ему бы кошку и котят, вот и прошла бы потребность дружить с едой.
(Остался бы только барон Мюнхгаузен. Честность всегда остается честностью, как ты ее ни лечи).
– Նախկինում ապօրինաբար սեփականաշնորհվել էր Վիշապների պուրակ հանրային այգին,
– Այդուհանդերձ վկայականում նշված էր, որ այն կարող է միայն ժամանցի գոտի լինել,
– Չնայած դրան ու բնակիչների կտրուկ անհամաձայնությանը` կառուցապատող ֆիրման 2010թ. նոյեմբերին ներխուժում է այգի եւ շինարարություն սկսում` վնասելով ծառերը,
– Նշված ֆիրման բացի բազմաթիվ այլ իրավախախտումների շինարարություն սկսելու համար չուներ բնապահպանական մարմնի դրական եզրակացությունը,
– Տեսնելով, որ իրենց բողոքները մնում են անարձագանք` բնակիչները մի քանի օր անց ԱԺ պատգամավոր Զարուհի Փոստանջյանի աջակցությամբ հանում են շինհրապարակի ցանկապատներն ու ազատագրում այգին,
– Քաղաքացիների պահանջով ստիպված այգի են ժամանում ՀՀ բնապահպանության նախարարը եւ Նոր Նորք վարչական շրջանի ղեկավարը եւ խոստումներ տալիս, որ կքննեն հարցը,
– Մեկ շաբաթ անց բնակիչները համատեղ ծառատունկ են իրականացնում այգում` վերահաստատելով իրենց վճռականությունը տեր կանգնելու պուրակին,
– Գարնանը բնակիչները դատական հայց են ներկայացնում` բողոքարկելով կառուցապատման որոշումները,
– Հարաբերական անդորրից հետո «Մենք ենք այս քաղաքի տերը» նախաձեռնության անդամները պատահաբար պարզում են, որ ՀՀ բնապահպանության նախարարությունը պատրաստվում է դրական եզրակացություն տալ,
– Պահանջելով եւ ստանալով հանրային լսումների փաստաթղթերը` նրանք ստուգում են մոտ հարյուր քաղաքացիների ստորագրություններ եւ պարզում, որ դրանց մեծ մասը կեղծված է, (պետական մարմինն ու կառուցապատող կազմակերպությունը պատրաստվում էին այս կեղծիքի հիման վրա դրական եզրակացություն տալ)
– Կեղծիքի մասին տեղեկացվում են լրատվամիջոցները եւ փաստերը փոխանցվում են դատախազություն.
– Արհամարհելով այս ամենը` 2011թ. հունիսի 22-ին կառուցապատող ֆիրման կրկին գրավում է Վիշապների պուրակը` ցանկապատելով այն եւ ձգտելով փաստի առաջ կանգնեցնել բնակիչներին,
– Երկու օրերի ընթացքում քաղաքացիական ակտիվիստները հեղեղում են Երեւանի քաղաքապետի ֆեյսբուքյան պատը` պահանջելով դադարեցնել շինարարությունը Վիշապների պուրակում,
– Երեկոյան ժամը 17:00-ին քաղաքապետը հրահանգում է դադարեցնել շինարարությունը, իսկ ավելի ուշ հայտարարում, որ Վիշապների պուրակը պահպանվելու է` փոխարենն առաջարկելով այլընտրանքային տարածք:
Երեկ առավոտյան ժամը 7-ին քանդվեց Միլանո խանութի շենքը Աբովյան փողոցում…
Քանդվեց ևս մեկ շենք Երևանին ամենահատուկ փողոցից… փողոց որտեղ տեղի են ունեցել այս քաղաքի հիմնական գործընթացները մինչև ստալինյան մամլումը… մամլում որը համրեց մեր նախնիններին, մամլիչ որ գրպանային կոչված մտաՈՌականությանը դարձրեց եղանակ ստեղծող ու փալասի պես գցեց մեյդան…
ու գրում է
Երեկ առավոտյան ժամը 7-ին քանդվեց Միլանո խանութի շենքը Աբովյան փողոցում…
Մի երկու տարի հետո ես կարդարանամ ՝ հո չենք կարող ամեն ինչի համար պայքարել, Երևանի ճարտարապետության մասին լավագույնս արտահայտվող ու սրտացավ Շուռը կասի՝ ես մեղավոր եմ որ ձեն չեմ հանել, ինչ որ մի կոռումպացված չինովնիկ կասին՝ գիտես դեռ ինչից եմ փրկել քաղաքը, մի ուրիշ մտաՈՌական կասի՝ մեր երկրի էկոնոմիկան զոհերա պահանջում… ու այդպիսով մեկ անգամ ևս…
Երեկ առավոտյան ժամը 7-ին քանդվեց Միլանո խանութի շենքը Աբովյան փողոցում…
Որ ինչ որ այս քաղաքի հետ ոչ ծնունդով, ոչ հոգով ու ոչ մի կապ չունեցող անձնավորություն բնակեցնի ինչ որ նոր մարդկանց ում համար հայրենասիրությունը Փարվանայում հայրենիքի կենացը խմելնա, որոնք այդպես էլ չեն հասկանա, որ այս քաղաքի ու ազգի պատմության մի մասը իրենց քուչումա ստեղծվել… ուզումա սփյուռքահայ լինի, կամ օլիգարխ, կամ երկուսի համատեղումը ինձ չի հետաքրքրում… հերիքա…
Երեկ առավոտյան ժամը 7-ին քանդվեց Միլանո խանութի շենքը Աբովյան փողոցում…
որի մասին մենք գիտեինք վաղուց, բայց ամեն անգամ մտածում ես լավ դեռ չեն քանդել ու մի քիչ էլ սպասենք բալքի Նախագահ, Վարչապետ, Քաղաքապետ կամ ինչ որ մեկի օգնականը կամ ընտանիքի անդամը ասի՝ հո՛պ էս մեկը պահենք… բայց ալևս ուշա ի՞նչա մնացել որ պահենք… Աֆրիկյաննե՞րը ծվարած ինչ որ շենքերի արանքում… թե օպերան որպես քաղաքի մշակույթի վերջին մոհիկան…
կարդում էի Արեգին Թուրքիայի մասին։ ու չէի զարմանում առանձնապես։ որովհետեւ նա արեւելքում է։ իսկ դա նորմալ արեւելյան վարքագիծ է։ ոչ արեւմտյան։
В Израиле Лиля будто избавилась от постоянного страха – быть не к месту. Привыкнув всюду являться с Ленкой, она заранее признавала, что неудобна и будет мешать. И заранее сжимала губы: попробуйте, скажите что-нибудь. А здесь, на южном воздухе, во влажной жаре, она была одна и немножко играла в игру “никакой Ленки не существует”. Ведь и самого Израиля в Лилиной жизни тоже как будто не существовало, ей изначально не было места среди этих шумных ярких людей с их здоровыми детьми.
Дети в Москве были бледнее, их было меньше, они не настолько бросались в глаза. Они как бы “не считались” – была Лиля и была Ленка, и больше никого. А тут, среди постоянно мелькающих колясок, маленьких кепок, босоножек с бусинами на пряжках, ведерок с совками для копания в песке, маленьких бутылок, засунутых в специальный карман на рюкзачке размером с апельсин, среди беззубых улыбок и всюду теряемых сосок, среди шума и гама, в котором преобладали звонкие голоса – Ленка просто не могла бы родиться, как не могла она родиться, скажем, на Марсе. А раз тут не было Ленки, значит, не было и Лили. Женщина, которая сидит на красивом балконе и натирает руки влажным кремом, появилась из ниоткуда и уйдет в никуда. У нее нет ничего за спиной, она одна и ей всюду рады.
Бесконечные Машкины друзья – по работе, по институту, по дому, какие-то близкие подруги по супермаркету и дальние родственники по больничной кассе – все они радовались Лиле, расспрашивали, как ей понравился Израиль, звали в гости, принимали у себя, накрывали на стол и непрерывно улыбались. Ей приходилось улыбаться им в ответ, и в первые дни она даже уставала от этих бесконечных улыбок. Потом привыкла.
Ն-ը երթեւեկում էր Գավառում բեռնատարի կուզովի մեջ։ Իր հետ կուզովի մեջ էլի մի քանի հոգի կային։ Ուղեվորներից մեկը, ով կուզովում պպզած իրեն շատ սովորական էր զգում, խնդրեց սիգարետ։ Վառեց, ծխեց, ու ասաց՝
– Դու մի նեղացիր, բայց Քամելդ տուֆտա էր։
– Այսի՞նքն տուֆտա էր։
– Դե տուֆտա էր էլի։
– Տուֆտան ո՞րն ա։
– Էն որ ծխում ես, զգում ես որ տուֆտա ա, որ իսկական չի։
– Բա չտուֆտա քամելը ո՞րտեղ ա։
– Դե մեր կողմերը էլի։
– Ձեր կողմերը՞։ Իսկական քամել՞։
– Հա, մեր կողմերը լավն է։
– Ձեր կողմերը ո՞րտեղ են։
– Դե մեր կողմերը էլի։
– Էդ որտե՞ղ ա։
– Դե մեր կողմերը, ասում եմ, Օհայո։
– Ո՞րտեղ – ճշտեց Ն-ը, որովհետեւ նրան թված որ սխալ է լսել։
– Ասում եմ էլի, մեր մոտ, Օհայո։
– Դա ո՞րտեղ է, այդ Օհայոն։
– Լսի դու Երեւանի՞ց ես եկել թե ո՞րտեղից։ Ձեր մոտ բոլո՞րն են տենց։ Օհայոն Ամերիկայում է։
– Ամերիկայում՞
– Հա բա։ Ու մեր մոտ լավ քամելներ կան, ոչ թե էն տուֆտան որ դու ինձ տվիր։
– Բա դու ուրեմն Ամերիկայի՞ց ինչի՞ ես եկել ստեղ։
– Ես ստեղ դաս եմ տալիս։ Անգլերեն։
– Անգլերեն՞։
– Հա, դպրոցում։
– Բա ինչի՞ հենց ստեղ։
– Ստեղ եմ ծնվել, ապրել, գնացել եմ Օհայո, հետո կարոտել էի, հիմա Փիս Քորփսով եկել եմ Գավառ որպես կամավոր, անգլերեն սովորցնում երեխեքին։
Կորնելին հոդված է գրել այն մասին ինչպես սիրեց ռաբիսը եւ որտեղ մասնավորապես ասվում է՝
Ես էլ, ինչ մեղքս թաքցնեմ, նույն վերաբերմունքը ունեի ռաբիզի նկատմամբ: Մինչեւ որ Հայաստանը չհեղեղեց ռուսական շանսոնը (թե ասա, ով է էդպես անվանել “բլատնյակը” եւ հիմա մեկ “շանսոն“ բառով նկարագրում է Ազնավուրին, Պիաֆին եւ Беломорканал քրեածին խումբը): Եվ եւս մի երաժշտական ուղղություն, որի անվանումը նույնիսկ չգիտեմ, բայց հեշտ նկարագրելի է եւ ծանոթ. սարսափելի կովկասյան ակցենտով ռուսերեն երգում են “Кайфуем” եւ այլ նմանատիպ բաներ: Անվանենք սա էլ կովկասյան շանսոն:
Այս շանսոնները վերապրելուց հետո, երբ որ անցավ հոգեբանական տրավման, ես հասկացա, որ ռաբիզը իրականում շատ հումանիստական շարժում է, առավել եւս՝ համեմատած երկու տիպի շանսոնների հետ:
Տեսեք, ռուսական շանսոնը գովերգում է եւ հերոսացնում
● բանտախցերում տեղի ունեցող անցուդարձը,
● գողական բարոյատրամաբանությունը
● օրինախախտումները,
● եւ այլ հանցանքները:
Կովկասյան շանսոնը փառաբանում է
● ուտուշ-խմուշը,
● չալաղաջը,
● թեթեւ թմրադեղերը,
● թեթեւաբարո կանանց,
● եւ այլ էպիկուրական խրախճանքները:
Իսկ մեր, հարազատ ռաբիզը երգում է
● եղբայրության,
● ընտանեկան արժեքների,
● ընկերների,
● բարության,
● եւ այլ վեհ եւ բարոյական հանգամանքների մասին:
Բա սրանից հետո ո՞նց չուզենաս, որ ռաբիզի բարոյական պաթոսը հաղթի շանսոնին:
Ես կարծում եմ, որ կայացած արժեքներից հասարակությունը հրաժարվում է միմիայն էվոլյուցիոն ձեւով, երբ նոր արժեքները համայնքի գոյատեւման համար էֆեկտիվ են լինում։ Ռուսական եւ կովկասյան «շանսոնը» չի կարող փոխարինել հայ հասարակության արժեքները, ինչպես եւ չեն կարող դա անել արեւմտյան ֆիլմերը։ Ավելին, մենք խնդիր չունենք արժեքներ փոխելու, մեր արժեքները բավականին լավն են, պարզապես այդ արժեքների ռեալիզացիան է պետք դարձնել ավելի ցիվիլ, եւ ականջը ոգոնների պոեզիայի պես չտանջող։
Իսկ ռաբիսի վտանգը իմ համեստ կարծիքով հենց այն է, որ ռաբիսից շանսոն ավելի հեշտ է անցնել, քան ռաբիսից լավ հայկական երաժշտություն։ Լավ հայկական երաժշտությունը օրդինար հայի ականջին օտար է հնչում, դա է խնդիրը։
Ու ինչպես եւ բրենդերը, ամեն ազգը ունի differentiation, եւ ունակ չէ գոյատեւել առանց դրա։ Եթե մենք բոլորս խոսենք եւ երգենք թուրքերեն/ռուսերեն/անգելերեն/ներմուծել ձերը, ապա ինչների՞ս է պետք առանձին պետություն, եթե չկան սեփական արժեքներ որ արժանի են պահպանելու։
Այդպիսի differentiation որոշ ժամանակ ապահովվել է եկեղեցին, ու բարեհաջող, քանի որ կրոնը ամբողջ աշխարհում էթնոսի ձեւավորման բաղադրիչ պայմաններից էր (տես Գումիլյովի էթնոգենեզի տեսությունը)։
Սեփական արժեքների չարտահայտված լինելն է որ ես համարում եմ արտագաղթի ամենամեծ պատճառներից մեկը։
Այդ պատճառով է որ զարգացած մարդկիկ լքում են Հայաստանը, նրանք զգում են իրենց բարբարոսների երկրում։ Ի՞նչ կարող է առաջարկել հայկական ժամանակակից մշակույթը այդ մարդկանց, եթե պոպ երաժշտության լավագույն ներկայացուցիչները համարվում են Թաթան ու Նունեն։
Իսկ ռաբիսի հետ «պայքարելն» անիմաստ է, դրան պետք է լինի լավ այլընտրանք, ու այդ այլընտրանքը պետք է ստեղծել։ Ինչու չի ստեղծվում հիմա՝ այլ հարց է ու ես կարծում եմ որ դա չկազմակերպվող կապիտալի խնդիր է, երբ ՀՀ-ի սահմաններից ներս անհնար է փող աշխատել, իսկ Կալիֆորնիայի շուկայում, որտեղ հայերը եւ թուրքերը իրար չէին տարբերի եթե ոչ կրոնը(եւս մի differentiation), վաճառվում է հենց ռաբիսը։
Ու այդ պատճառով է որ պարսիկները մաքրում են իրենց լեզուն արաբերեն բառերից, ու այդ պատճառով է որ Կոմիտասը զտել է հայկականը երաժշտության մեջ։ Որոշակի աշխատանք կատարվում էր խորհրդային Հայաստանում հայկականը վերգտնելու (որովհետեւ կորցրած եւ մորացված էր) ու զարգացնելու։
Այդ պատճառով է որ ՀՀ ամենակարեւոր խնդիրներից է հայ մշակույթը զարգացնել, օտարալեզու դպրոցներ բացելու տեղը։
Իսկ differentiaion-ը վատ բան չէ։ Այն աշխարհը դարձնում է զանազան ի տարբերություն գլոբալիզմի։
Ֆարա Գոդրեյն էր պատմում։ Նա լրիվ դասախոս էր, կրկնում էր բառերը, կրկնում էր նույնը հինգ րոպե տարբեր բառերով։ Զզվցրեց թողեց։ Հնդկուհու համար լավ էր խոսում անգլերեն, չնայած ասաց «այմ ֆրոմ ինդիա»։
Սկսեց ահիմսա գաղափարից։
Հիմսա սանսկրիտում նշանակում է բռնություն, ահիմսա՝ չբռնություն։ Սակայն դա մինիմալ, նեղ ձեւն է հասկանալու ահիմսա գաղափարը։ Գանդին ասում էր, որ ահիմսան ոչ միայն նշանակում է հրաժարվել ճնշել, պահանջել, վնասել, դա նույնպես “մեծագույն սերն է ու մեծագույն ողորմածություն, կարեկցություն է»։ Դա չար կամքի կամ մտքերի լրիվ բացակայությունն է։ Այսպիսով, նա համարում էր, որ ահիմսան դա բոլորին ուղղված բացարձակ սիրո ձգտումն է։ Այդ պատճառով նա ասում էր «ահիմսան միջոց է, ճշմարտությունը՝ նպատակը»։ Նա համարում էր որ բոլոր մարդիկ ունեն հիմնավոր պարտք․ հետեւողական փնտրել ճշմարտությունը։
Եւ հասնել կատարյալ առաքինությանը։ Հետո մանրամասնում էր, որ շատ աբստրակտ հասկացություններ չթվան դրանք, ճշմարտությունն ու առաքինությունը։ Ասում էր, որ ահիմսան ապրելակերպ է։ Որ պետք է փնտրել ճշմարտությունը ամենօրյա, փոքր կյանքի հատվածների մեջ։ Անկախ նրանից, թեյ եք պատրաստում թե զրուցում եք խանութում, այդ բոլոր պահերը առիթ են տալիս պահել ու հասնել ահիմսային։ Գանդին ասում էր, որ ահիմսա-ին հետեւողտ պետք է ամեն օր հարցնի իրեն, օրինակ․ «արդյո՞ք ես անդուր խոսեցի գործընկերոջս հետ, արդյո՞ք ես տվեցի մրգի ավելի վատ կտորը կողքինիս, պահելով լավը ինձ, արդյո՞ք ես անտեսեցի ու չօգնեցի հիվանդ հարեւանիս, արդյո՞ք ես հրաժարվեցի տալ ջուր ծարավ անցորդին, ով խնդրեց խմել, արդյո՞ք ես ջղայնացա խոհանոցում որովհետեւ բրինձը կիսաեփված էր։» Այդ ամենը ըստ Գանդիի բռնության ձեւեր են։ Նա շարունակում էր «եթե մենք չփնտրենք ահիմսան ամեն օր մանրուքներում, մենք երբեք նրան չենք հասնի»։ Նա նաեւ շեշտում էր, որ ահիմսան պետք է արտահայտվի ոչ միայն չար քայլերի, այլ եւ մտքերի բացակայությամբ։
Ահիմսան տիրապետելը օգտագործվում է սաթյագրահայի ժամանակ։ Սաթյա նշանակում է ճշմարտություն, գրահա – կարծրություն։ Սաթյագրահան նշանակում է ճշմարտության համար պինդ լինել։ Սա, փաստորեն անհնազանդություն արտահայտելու Գանդիի ձեւն էր։ Սաթյագրահան անճշմարտության, անարդարության հետ պայքարի ձեւն է։ Գանդին նաեւ օգտագործում էր «ոգու ուժ» կամ «ճշմարտության ուժ» բառակապակցությունը սաթյագրահան նկարագրելու համար։ Նաեւ ասում էր «սիրո ուժն է»։ Ասում էր, որ բոլոր գործողությունների մեջ պետք է լինի «սեր», նույնիսկ եթե դա վերաբերվում է քաղաքականությանը։ Համոզված էր, որ «սիրո, կամ ոգու ուժը» ավելի ուժեղ է, քան զենքի ուժը։ Նա շեշտում էր, որ անհնազանդ պայքարի ժամանակ մարդ չպետք է ատի իր հակառակորդներին, ու առհասարակ ջղայնության զգացողությունը չպետք է լինի։
Բնականաբար, նույնիսկ եթե համոզված ես, որ հակառակորդը չար է, կամ անում է չարություն, բերելով «սիրո ուժը» դու փոխում ես նրան «չարության» վիճակից «սիրո» վիճակ։ Անվանում էր դա «չարը նվաճել սիրով»։ Ասում էր, որ պետք է դիմադրել չարությանը ներքին ուժով, ոգու ուժով, ոչ թե արտաքին, ֆիզիկական ուժով։ Նույնիսկ ինստրուկցիաներ էր գրում սաթյագրահիների, այսինքն սաթյագրահա կիրառողների համար։ Ասում էր, երբ ձեզ ձերբակալում են, ոչ միայն մի դիմադրեք ֆիզիկապես, ոչ մի անեծք կամ հայհոյանք չպետք է հնչեցվի։ Բնականաբար, ձերբակալում են օրենք խախտելու համար։ Իսկ նա ասում էր որ օրենքը պետք է խախտել, եթե այն արդար օրենք չէ։ Ու պատրաստ լինել ձերբակալությանը։ Այսպես էր օրինակ աղի երթի ժամանակ։ Աղ պատրաստելը լեգալ չէր Հնդկաստանում, որովհետեւ Բրիտանացիները պետք է վաճառեին իրենց աղը հնդիկներին։ Գանդին ասաց՝ դա անարդար օրենք է, սա մեր երկիրն է ու մենք կարող ենք պատրաստել աղ, եթե ուզում ենք։ Ի՞նչ ենք անելու – օրենքը խախտելու ենք։ Եթե օրենքը արդար չէ, այն պետք է խախտել։ Այսպես, ըստ Գանդիի, պետք է պատրաստ լինել կրել օրենք խախտելու հետեւանքները։ Երբ պայքարում եք այն համար, ինչ հավատում եք, որ ճշմարիտ է, արդար է, օգտագործում եք ոգու ուժը, հետեւաբար պետք է լինել քաղաքավարի ու հանգիստ ցանկացած պրոտեստ արտահայտելիս։ Որովհետեւ փնտրում եք ճշմարտությունը ու այլ կերպ չեք կարող դա անել։ Դա ահիմսայի սկզբունքն է։ Չէ՞ որ ձերբակալողը, հակարակորդը նույնպես մարդ է, ձեր պես, ու միշտ պետք է պահպանել բարեկրթությունը, հարգանքը, սերը իր նկատմամբ։
Կարեւոր է, որ անհնազանդության միջոցով դիմադրողականության իմաստը բնավ հաղթանակը չէ։ Կրկին, ճշմարտությունը։ Իմաստը հակարակորդին համոզելն է որ ձեր դիրքը ճիշտ է։ Ու այսպես փոխել նրան։ Օրինակ, Հնդկաստանը Բրիտանիայի կոլոնիան էր, ու հնդիկները հասկացան, որ նրանք չպետք է կառավարվեն օտար պետության կողմից։ Բրիտանացիները այսպես չէին կարծում։ ։Ճ Ու Գանդին, որպես ազգային ազատագրական պայքարի առաջնորդ ասում էր, որ նրա նպատակը Բրիտանացիների հեռացումը չէ միայն, այլ նրանց համոզելը որ այդպես ճիշտ է։ Որ նրանք գիտակցեն որ դա է ճիշտը, ճշմարտությունը։ Ասում էր, որ բրիտանացիները պետք է գիտակցեն իրենց իսկ հնարավորությունը ճշմարտություն տեսնելու։
Ի՞նչ պետք է անեք, երբ դուք փորձում եք բացատրել ձեր ճշմարտությունը, իսկ ձեզ չեն լսու՞մ։ Ապա հաջորդ քայլը ձեր դիրքը ուժեղացնելն է տառապանքնով։ Հակարակորդին ցուցադրելն է ձեր հավատարմությունը ձեր ճշմարտությանը։ Այսպես էր երբ ոստիկանները ծեծում էին մարդկանց։ Նրանք ցուցադրում էին իրենց տառապելու պատրաստակամությամբ իրնեց հավատքի ուժը գաղափարին։ Գանդին նիհար եւ տկար մարդ էր։ Նա հաճախ սով էր պահում։
Բացի դրանից, նա ասում էր որ մարդը պետք է գիտակցի որ նա կարող է եւ սխալվել։ Որովհետեւ նա մարդ է իսկ մարդիկ սխալվում են։ Սակայն դա միեւնույն է նշանակում է որ նա պետք է հավատարիմ մնա ինքն իրեն, չանի այն ինչ մտածում է որ սխալ է, ու պատրաստ լինի տառապել իր դիրքորոշմանը հավատարիմ մնալու համար։
Գանդին ճշմարտության բարդ հասկացություն ուներ։ Ասում էր, որ յուրաքանչյուր մարդու համար շատ բարդ է, ու անհնար տեսնել ճշարտությունը ամբողջովին։ Որ մեր ճշմարտություն տեսնելու, ընկալելու ունկաությունը սահմանափակ է։ Այսպիսով ոչ ոք չի կարող ասել որ նա բացարձակ ճիշտ է։ Հետեւվանքներ կրելը պետք է լինի գիտակցված, հստակ եւ հանրային։ Երբ Գանդին սով էր պահում նա հստակ գիտեր ինչ է իրեն թույլ տալիս, օրինակ լիմոնի հյութ եւ ջուր, եւ ինչ է պահանջում իշխանությունից, եւ երբ է դադարեցնելու սովը։ Այսինքն նա կազմակերպված էր։ Իրական սաթյագրահան պետք է լավ կազմակերպված եւ մտածված, պլանավորված լինի – համոզված էր նա։ Սաթյագրահին, ասում էր նա ձգտում է հասցնել բանականը, ճշմարտությունը սրտին։ Սրտին հասնելու ձեւը հասարակական կարծիք ձեւավորելն է։ Լինում է, որ բանականությունը համոզելը բավական չէ, ու պետք է համոզել եւ սիրտը։ Դա արվում էր տառապելով։ Այսպես ձեր սերը արթնանցնում է սեր ձեր հակարակորդի սրտում։
Գանդին չէր տարանջատում հոգեւորը եւ քաղաքականությունը։ Այսքան ճշմարտության խոսելով։ Ամենը պետք է անել ճշմարտություն փնտրելով, նույնիսկ քաղաքականության մեջ։ Կյանքի բոլորոլորտներում, իսկ քաղաքականությունը նույնպես կյանքի ոլորտներից մեկն է։
Լավ սաթյագրահին պետք է լինի գրեթե բացարձակ կատարյալ մարդ – ասում էր նա։ Մարմինը միակ գործիքն է, ասում էր Գանդին, որը կարող ենք օգտագործել պայքարում։ Քանի որ նա դեմ էր զենքին, նշում էր, որ միայն մարմինը, որը ոգին պատրաստ է տառապանքների ենթարկել։
Ամենակարեւոր կետերից մեկը, Գանդին ասում էր, որ սաթյագրահան դա թույլերի զենք չէ։ Այսինքն չբռնությունը չի նշանակում պասիվություն։ Ու նա նշում էր որ սաթյագրահան պահանջում է խիզախություն, կազմակերպվածություն ու նվիրվածություն։ Վախը պետք է անհնար լինի։ Նա պետք է պատրաստ լինի կորցնել ամենը։ Ու նաեւ նշում էր, որ դա կարող է լինել ի վնաս ընտանիքի։
Ո՞վ է ավելի խիզախը – հարցնում էր Գանդին – նա ով կանգնած է զենքի առջեւ անզեն, թե նա, ով կանգնած է զենքի հետեւ։
Իմ մեկնաբանությունները, եթե կարճ։ Կարեւորը․
Սաթյագրահան գործում է մանիպուլյացիան չեզոքացնելու ժամանակ։ Եթե քեզանից բան են պահանջում, որը դու համարում ես անարդար, դու կարող ես գնալ սաթյագրահայի։ Բայց եթե քեզանից բան չեն պահանջում, այլ պարզապես ուզում են սպանել (կամ գուցե տեղահանել) ապա այն չի գործի։ Պատրա՞ստ ես մահանալ, շատ լավ, մեզ հենց դա պետք է։ Այսինքն այստեղ արդեն մարդը մանիպուլյացիային ենթարկվում է ոչ թե դիմադրում։ Իսկ իմաստը դիմադրելն է։
Եւս մի նշում – նա ասում էր սրտին հասցնելու մասին, բայց ասում էր որ դա պետք է արվի հանրային ձեւով, հանրությանը հասանելի ու տեսնում էր հասարակական կարծիքը որպես ազդեցության ձեւ։ Այսինքն, կարող է մարդը չհասկանա, չհամաձայնվի, բայց հասարակական կարծիքի ճնշման ազդեցության տակ ստիպված լինի համաձայնվել։ Իսկ դա արդեն իրեն իսկ հակասում է։ Սակայն գուցե ես պարզապես իր տեսությանը լավ ծանոթ չեմ։
Հետաքրքիր էր նաեւ իմանալ, որ նա բնավ օրինակելի հայր եւ ընտանիքի անդամ չէր։ Նաեւ հայտնաբերվել էր որ նա քնում է մերկ աղջիկների հետ։ Նա ասաց, որ դա անում է ոգին կոփելու եւ գայթակղությանը դիմադրելու համար։ Չգիտեմ, ճիշտ է դա, թե պարզապես արդարացում էր։ ։Ճ
People quite often state wrongly that “Absence of evidence is NOT evidence of absence.” Why do they do that? Perhaps because they do not know better? And with this proof they get the possibility of knowing for sure that “Absence of evidence IS evidence of absence.”, which is quite useful in many situations, such as these:
Absence of evidence for…
…fairies, trolls, and ghosts…
…weapons of mass destruction in Iraq…
…crop circle aliens…
…gods…
…Microsoft patents in Linux…
…miracle healings…
…credentials…
…CO2 from machines causing global warming…
…UFO space ships…
…telepaty, ESP, and telekinesis…
…Linux stealing code from SCO corporation…
…means they get less likely all the time.
Buy a mug or shirt with the proof!
This is the reason that faith is bad. Faith is the assumption of truth when evidence is absent. This absence of evidence is evidence of absence of truth. So faith in itself is evidence of falseness. Therefore, faith is not a road to truth, but instead a road to falseness.
Carl Sagan is often quoted as saying “Absence of evidence is not evidence of absence”, but he meant it as an example of what fools mean, and has since been consistently misquoted as something he meant.
Correct quote by Wikiquote.
Misquote by Quotationspage.
One source of this confusion may be that “evidence” is a near synonym to both “proof” and “sign/indication” which are two different concepts. Using these words instead gives the two following correct sentences:
Absence of sign/indication is a sign/indication of absence.
Absence of proof is not proof of absence.
More serious is the American Statistical Association, who even sells a T-shirt with the wrong slogan on it. Being statisticians, they really should know better. Considering the large number of members who could have pointed out this error, it is rather telling that it is still there.
There was a previous version of this proof, but this new one is much shorter, simpler, and it also defines the concept of evidence, which is also very useful and absolutely necessary to understand what the proof is about, which many never did understand.
I have seen that the comprehension of this “absence of evidence” concept is one of the main differences between sensible and gullible people. Gullible people will not and cannot understand this concept.
A less proofy explanation:
For those of you who have not learned Bayesian inference yet, here is an explanation with words, examples, and analogies:
More women than men wear skirts.
Both women and men can use trousers instead of skirts.
Skirts for men are kalled kilts, and are usual in Scotland.
Thus there are 4 possibilites:
A man without a skirt
A woman without a skirt
A woman with a skirt
A man with a skirt
A skirt is evidence of a woman, because
there are more women than men wearing skirts.
So, if you see someone NOT wearing a skirt,
then it is more likely a man.
Lastly, an anecdote from Roar Lauritzsen about Absence of Evidence:
“Suppose you are a programmer, and you are looking for bugs in a program. At first you cannot sleep at night because you are convinced that there must be a bug somewhere, you just haven’t found it yet. To find the bug, you test the program to see if you find something that doesn’t work as you expected. If you found something, it would be evidence that there was a bug. If you test the program a lot, and still find no evidence of a bug, this increases your confidence that there is no bug. In other words, it counts as evidence for the absence of a bug, and you are finally able to sleep better.
After a while, your program is thoroughly tested, and you still find no evidence for a bug. You begin to suspect that there might not be a bug after all. However, if there is no bug, you will have no purpose as a programmer. You feel as if your life depends on the existence of a bug. You are now looking for the Bug that will save you. You believe that there must be a Bug, so you test your program even more thoroughly. When you still cannot find any evidence for a Bug, you start to rationalize: Although I cannot find any Bug, that does not prove that there is no Bug. You are now a true believer in the Bug.”
Ռուս լոգիկ Զինովյեվը իր ստեղծված լոգիկայի սահմաններում ապացուցել է որ Ֆերմայի թեորեմը ապացուցելի չէ։ Սակայն Ֆերմայի թեորեմը հետո ապացուցվեց։ Ի դեպ ինքը Զինովյեվը շատ վիճելի ու քոնթրովերշլ անձ էր։
Ու առհասարակ, բինար լոգիկան ճշմարտություն չէ։ Օրինակ դպրոցում մենք անցել ենք որ եռանկյունի անկյունների գումարը միշտ 180 աստիճան է, այսինքն դա «ճշմարտություն» է, այսինքն այն որ գումարը 120 աստիճան է՝ «սուտ» է։
Բայց մենք չենք անցել որ 1931 թվին Քուրթ Գյոդելը ցույց է տալիս ինչպես «եթե կարելի է ապացուցել Ա-ն, ուրեմն կարելի է ապացուցել ոչ-Ա-ն»։
(Ի դեպ, ինձ թվում է «գիտական աթեիզմը» երեւի հետաքրքիր առարկա էր, ափսոս հանել են։)
Հիմա, այս հոդվածում սկզբից մաթ ապացույց է։ Հետո, երբ հեղինակը փորձում է նույնը բառերով բացատրել, մտնում է հավանականությունը․
Ասում է ավելի հավանական է, որ եթե փեշ է կրում, ուրեմն կին է։
Բայց բուլեանում հավանականություն չկա, կա ճիշտ կամ սխալ։
Այս ապացույցը ճիշտ է, եթե մենք կարող ենք ֆորմալ նկարագրել ու ապացուցել ինչ որ բան։ Այսպես անում են կոմպիլյատորները․ ծրագիրը ֆորմալ նոտացիա է ու սխալները ֆորմալ կերպ նկարագրվում են ու հետեւաբար գտնվում։ Եթե այդ կոմպիլյատորը ճիշտ է աշխատում։
Այսպես, առհասարակ աշխատում են կարգիչները։ Նրանք հակասություններ չեն ճանաչում։
Հիմա անցնենք ուրվականների։ Ըստ ապացույցի մենք կարող ենք պնդել որ ուրվական չկա եթե մեր ուրվական նկատող գործիքը ուրվական չի տեսել, ու կատարյալ է։
հարցը նրանում է, արդյոք այն կատարյալ է ու արդյոք կատարյալ գործիք կարող ենք ստեղծել։
Ավելին, արդյոք ուրվականներ նկատող կատարյալ գործիք կարող ենք ստեղծել լավ չիմանալով ինչ է ուրվականը։
Ակամա հիշվում է Շեկլիի «ճիշտ հարցը»․ պետք է կարողանալ ճիշտ հարց տալ, ճիշտ պատասխան ստանալու համար։ Ադամսը գնաց ավելի առաջ, ու իր մեքենան ունակ էր ճիշտ պատասխան ասելը, սակայն ոչ ձեւակերպել ճիշտ հարցը։
Այնպես որ, ինչքան էլ ես ուզենայի օգտագործել այս ապացույցը ու չռփել մարդկանց «ապացուցելով» որ ուրվականներ գոյություն չունեն, ես անկեղծորեն դա չեմ կարող անել։ Այսինքն կարող եմ այս լոգիկայի սահմաններում։
Բայց հա, երեւի թե ուրվականներ գոյություն չունեն։ Ամեն դեպքում ես հակված եմ ելնել այս մտքից, քան նրա հակառակ պնդումից։
“Достаточно хорошее ПО” редко бывает действительно достаточно хорошим – это грустное проявление духа нынешнего времени, в котором исчезает личная гордость за свою работу. Сама мысль о том, что человек может испытывать удовлетворение от хорошо выполненной работы – просто потому, что эта работа творческая и профессиональная, признана абсурдной. Не ценится ничего, кроме экономического успеха и его денежного выражения. Отсюда можно сделать вывод: наша профессия сделалась просто тривиальной работой. Но по моему убеждению, нельзя ожидать качественно выполненной работы, если не отдавать ей себя полностью, если нет личного удовлетворения, более того – удовольствия от нее. В нашей профессии точность и совершенство – это не роскошь, а простая необходимость.
Конечно, разработка ПО – это техническая деятельность, проводимая людьми. Не секрет, что среди других вещей люди страдают от несовершенства, ограниченной надежности и нетерпения. Добавьте к этому запросы на более высокую оплату труда с одной стороны и требования более быстрого достижения результата – с другой. Однако работа, которая делается в спешке под постоянным давлением срока выброса продукта на рынок, неизбежно приводит к неудовлетворительным результатам – к продукту с дефектами. Существуют много более лучшие методы проектирования ПО, чем те, которые повсеместно используются, но им редко следуют. Я знаю одного очень крупного производителя ПО, который декларировал, что у него проектирование занимает 20% от времени разработки, а (условно говоря) отладка – остающиеся 80%. Те, кто ратует за обратное соотношение этих величин, не только убедительно доказали, что это реалистично, но и показали, что это улучшило бы тусклый имидж фирмы. Почему же, несмотря на это, подход с 20% времени на проектирование, по прежнему в фаворе? Да потому, что чем меньше времени вы проектируете, тем быстрее ваш продукт может оказаться рынке. И рыночные обзоры показывают, что по большой части потребитель рассматривает несовершенный, но стремительно возникший продукт как более привлекательный по сравнению с более стабильным и зрелым, но появившимся позже. Кого винить в таком положении дел? Программистов, превратившихся в хакеров? Менеджеров, находящихся под давлением не желающего ждать рынка? Бизнесменов, вынужденных быть рабом величины своей прибыли? Или потребителей, верящих в обещанные чудеса, которые будто бы достижимы с помощью нового продукта?
Համացանցում յայտնուել է հոլովակ, որ նկարահանել է «պուտինի բանակ» իրեն անուանող խումբը։
Սիւժէն մօտաւորապէս հետեւեալն է՝ Դիանա անունով ուսանողուհին քայլում է Մոսկուայով։ «Ես խելքս կորցրել եմ մի մարդուց, որ փոխել է մեր երկրի կեանքը» — կարդում ա ձայնը կադրի հետեւից — «նա արժանի քաղաքական գործիչ է, շքեղ տղամարդ։ Նա՝ Վլադիմիր Պուտինը։ Նրան պաշտում են միլիոններ, նրան հաւատում են։ Բայց կայ մարդկանց մի փոքր խումբ, որ ցեխ են լցնում վրան։ Գուցէ, որովհետեւ վախենում են։ Գուցէ՝ սեփական թուլութեան պատճառով, որովհետեւ նրանք երբեք իր տեղում չեն լինի։»
Նա քայլում, քայլում է Մոսկուայով, իսկ խցիկը պարբերաբար ցոյց է տալիս իր կուրծքը։ Կտրուածքը ցածր է, կուրծքը՝ հիանալի, դրա վրայ կոկիկ տեղաւորուել է ոսկէ խաչը։
Դիանան մօտենում է Մոսկուա գետի ափին, ուր արեւավառ են լինում իր ընկերուհիները։ Նրանք կարմիր շրթներկով գրում են սպիտակ «տոպիկի» վրայ՝ «Կը ճղեմ Պուտինի համար» եւ յայտարարում են մրցոյթ, որի մասնակիցները՝ երիտասարդ, խելացի ու գեղեցիկ աղջիկները, պէտք ա ճղեն մի բան Պուտինի համար եւ տեղադրեն տեսաձայնագրութիւնը համացանց։ Յաղթողը, լրիւ ինչպէս Տեօմա Լեբեդեւի բլոգում, շահում է i-Pad։
Տեսանիւթը պրոֆեսիոնալ է սարքած։ Չեմ իմանում ով է դրա հետեւում կանգնած, բայց այն հիանալի կերպ ներդաշնակութեան մէջ է մտնում Պուտինին նուիրուած էրոտիկ շարքի հետ՝ օրացոյց լրագրող ուսանողուհիների հետ, որ Պուտինի համար հանուել են մինչ ներքնազգէստ, կամ գիշերային ակումբում սեքս֊երեկոյթի, որ օգտագործում է վարչապետի անունը։
Սակայն թողնենք այդ շարքը եւ ենթադրենք, որ «Պուտինի Բանակի» օրիորդները ինքնաբուխ նախաձեռնութիւն են սկսել այն համար, որ բոլորին ցոյց տան, ինչպէս են սիրում վարչապետին։ Կարո՞ղ է նման բան լինել, չէ՞։
Եւ ապա այստեղ ինձ մօտ հարցեր են ծագում։ Իհարկէ՝ ինչո՞ւ երիտասարդ, գեղեցիկ աղջիկները, որ, ինչպէս արտայայտուել է Սոլժենիցինը, «չունեն այլ փորձ, բացի սեքսուալ փորձից» չպէտք է հիանան «շքեղ տղամարդով» եւ չարտայայտեն այդ հիացմունքը մատչելի ձեւով։
Չէի սպասում որ Վիմ Վենդերսը 3d ֆիլմ կնկարի։ Ու շատ լավ էր, որ 3d էր։ Շատ ավելի արտահայտիչ էր։ Օպերատորական աշխատանքը հրաշք էր, Փինան վերջն էր, ու իրան անհանգստացնող թեմաները շատ մոտիկ։
Անթերի հավաքված է եւ նկարահանված։ Իսկական պրոֆեսիոնալ աշխատանք է։
Ֆիլմի ընթացքում կարելի է լսել տարբեր լեզուներով խոսք, քանի որ պարողները չեն խոսում, նրանք մտածում են, կամ արտահայտվում պարի միջոցով։ Իսկ մտածում են նրանք տարբեր լեզուներով։ Ուշադրություն դարձրի մի դետալի վրա՝ Փինան ամենը չի մտածում ինքնուրույն, նա ունի միտք, եւ խնդրում է պարողներին իրենց մտածել ինչպես նրանք դա կարտահայտեին։ Ու դա հավելյալ մոտիվացիա է այդ պարողների համար, իրականացնել Փինայի մտահղացման իրենց լուծումը։
Երբեմն քայլում եմ Երևանով և ակամայից ինձ տգետ եմ զգում: Հայատառ խանութի,սրճարանի, ռեստորանի անվանում գրեթե չես գտնի: Նայում ես անգամ տաքսիների վրա գրված սերվիսների անվանումները և քեզ թվում է` այլ մոլորակ ես ընկել:
Էն օրը մտա ռեստորան, մենյուն բերեցին միայն ռուսերենով: Երբ հայտնեցի դժգոհութունս, ինձ ասացին, թե սա ռուսական ռեստորան է: Լավ է` չինական ռեստորան չէր, թե չէ չինարեն էլ պիտի սովորած լինեինք:
Մեր բոլոր դժբախտութունների պատճառը տգիտութունն է: Եթե այդ բոլոր հիմնարկների ,օֆիսների, խանութների,սրճարանների տերերը իմանայի~ն, թե իրենց օտարամոլության պատճառը որն է: Իհարկե, այլ կերպ կվարվեին: Չեմ կարծում, որ այս հոդվածը նրանք կկարդան, բայց փորձենք վերլուծել:
Օտար, ավելի մեծ ազգի լեզվով հանրությանը ներկայանալու ցանկությունը փոքր, իրենից ոչինչ չներկայացնող, քաղաքակրթությունից դուրս գտնվող ժողովրդի ցանկութուն Է; Ֆրանսիացու մտքով անգամ չի անցնի Փարիզում անգլերեն գրել, կամ հայերեն: Դեռ ավելին` Լուվրի համաշխարհային թանգարանում մի հատ անգլերենով ցուցանակ չկա: Այսինքն, եթե մեր հարգարժան բիզնեսմենը մայրենի լեզվով կոչի իր սրճարանը կամ խանութը, ապա իր կարծիքով գրավիչ չի լինի, կդիտվի որպես գավառական, տեղային նշանակություն ունեցող մի ՕԲԵԿՏ: Այ, եթե ռուսերեն կամ անգլերեն լինի, դա ուրիշ բան:
Հայերենով ցուցանակը գրավիչ չի լինի արտասահմանցիների համար: Դե, պատկերացնո±ւմ եք` որևէ սուպերմարկետ հայկական անուն ունենա: Խեղճ արտասահմանցին ոնց պիտի իմանա` որ էդտեղ երշիկ են ծախում, այ, եթե լինի անգլերեն գրված, սաղ կասեն. “wow, it’s amazing!” ու կվազեն առևտուր անելու: Մենք հո գեղցի չենք, որ հայկական անուն դնենք: Հետաքրքիր է` լրիվ հակառակ պատկերն է արտասահմանում: Սփյուռքում մեր հայրենակիցների բոլոր խանութները հայկական անվանումներ ունեն: Դա ասում եմ հենց էնպես, առանց մեկնաբանության:
Կարելի է մտածել` մեր բիզնես-աշխարհի բոլոր մարդկանց պորտերը Կրեմլում կամ Բիգ-Բենի տակ են կտրել: Իսկ ամենասարսափելին այն է, երբ այդ անգլերեն անվանումերը “ստիպված” գրում են նաև հայերեն,տառերով: Մինչև մի ցուցանակ ես կարդում, լեզուդ կուլ ես տալիս: Անգլերեն գրած է “Terranova” հայերեն` ՏԵՌՌԱՆՈՎԱ: Լավ, գոնե “Թերրանովա” գրեին, “ՏԵՌՌԱՆՈՎԱ”-ն որն է: Բանն այն է, որ վերացել է լեզվական ասոցիացիա հասկացութունը: Հիմա բացատրեմ: Ասենք, այն հայը, որն ապրում է Ռուսաստանում, երբեք իր տղայի անունը Сасун, Вагинак կամ Панос չի դնի: Որ էրեխեքը բակում ձեռ չառնեն: Իսկ ոնց կարելի է քաղաքի կենտրոնում Թերրանովայի փոխարեն ՏԵՌՌԱՆՈՎԱ գրել: Կամ էն օրը մի սրճարան եմ մտել, գրած է “Good cake”: Այսինքն` լավ թխվածք կամ երևի տորթ: Դե արի ու հիմա էտ քեյքը կեր: Դե հասկանում եք, չէ, եթե գրվեր “Լավ թխվածք”, մարդ չէր ուտի: Քեյքի համը դուրս կգար: Էլ չեմ ասում, թե մենք ունենք լեզվի կոմիտե, թե չգիտես էլ ինչ:
Հետաքրքիր է` ինչով են զբաղվում այդ պարոնները: Հազիվ տասը տարին մեկ մի ապուշ բառ հորինեն` գրգռաճեղք կամ պտուտակահան…Ավելի լավ է դիմեք ձեր հարգելի պառլամենտին, որ իրենց իսկ ընդունած լեզվի օրենքը չոտնահարվի: Վերջապես հոգնել ենք էս, Սիլ,Գրանտ,Պլազա,Նամբեր ուան, Սքուեր ուան, Զոլոտոյ դյուկ, Սաս,Պռինտ, Գալաքսի և այլ այլանդակ անուններից: Եթե չեմ նշում էն մյուսներին, ապա չի նշանակում, որ հատկապես էդ անվանումերն էի ուզում նշել: Ուղղակի դրանք հիշեցի:
Ես երբեք չեմ եղել ազգայնամոլ և “Մեկ ազգ` մեկ խոհանոց” արտահայտությունն ինձ հարազատ չէ, ուղղակի չեմ ուզում քայլել հարազատ քաղաքով և ինձ տուրիստ զգալ: Եթե ուզենայի շրջագայել կգնայի որևէ ավելի քաղաքակիրթ երկիր` հանգիստս վայելելու: Իսկ էստեղ քայլելով հասկանում եմ, որ մեր բիզնեսի մարդկանց 90 տոկոսը ինքնագնահատականի և արժեվորման պրոբլեմ ունի: Հոգեբանի կարիք ունի:
Այ, եթե հոգեբան լինեի, նրանց բոլորին կհավաքեի,ու հիպնոսի ազդեցության տակ կբացատրեի. “Տղեք ջան, ոչինչ, որ դուք հայ եք, էդպես էլ է պատահում: Դե իհարկե, բախտներդ չի բերել, որ ռուսների նման բոյով,կապուտաչյա և շիկահեր չեք: Անգլիացու պես հարուստ և ազատ չեք: Այո, դուք կոլոտ եք և մազոտ, միշտ ցանկացել եք այլ ազգի կանանց, որովհետև միայն նրանց հետ կարող եք թուլանալ և անել այն, ինչ ձեր կանանց հետ չեք անում: Դուք երբեք Մարկ Ցուկերբերգի չափ փող չեք ունենա, որովհետև ընդամենը առևտրական եք, այլ ոչ թե ծրագրավորող: Ձեզ երբեք չի սիրի Մարիա Կալլասը, որովհետև դուք Օնասիսի նման գոնե տարին մի անգամ օպերա չեք գնում: Բայց դե ինչ արած. աստված ձեզ էդպես է ստեղծել, սիրեք ինքներդ ձեզ, միգուցե այդ ժամանակ, էս անտեր մոլորակի վրա ձեր տեղը գտնենք:
Էհ… Չէ, ինձնից հոգեբան դուրս չի գա…
Սյունյակում արտահայտված մտքերը կարող են չհամընկնել ոչ միայն Ejournal-ի,
այլև Հայաստանի իշխանական և ընդդիմադիր գրաքննիչների տեսակետին:
Իրանական ֆիլմի մասին ավելացնեմ, որ հետաքրքիր պահ կար երբ հայրը օգնում է դստերը պատրաստվել քննության․ նա հարցնում է, ո՞րն է արաբերեն «կոմպոտ» բառի զուտ պարսկերեն տարբերակը։ Եւ այդպես լիքը բան։ Ես գիտեի որ պարսիկները այժմ մաքրում են լեզուն արաբական ազդեցությունից, բայց չգիտեի որ այդքան լուրջ են կպել գործին։
Այսօր երկու ֆիլմ կար այն մասին եւրոպայում ինչ ծանր են ապրում մարդիկ։ Մեկը ֆրանսիացիների մասին։ Այնտեղ մի ընտանիք կար ուր արդեն ութ ամիս լույսը չէին միացնում։ Օրենք ունեն, որ ձմեռը չեն կարող անջատել, այդ պատճառով անջատել են աշնանը։ Ու այդ կինը ոչ մի կերպ փող չէր կարողանում ճարել, վերջը երեխաներին ու իրան թունավորեց, մեռավ։ Իսկ քաղաքապետարանը շատ թանկ թաղում կազմակերպեց։
Ու այդ իր պայմանները հաստատ մեր պայմաններից շատ ծանր չէին, մեր մոտ լիքը մարդ կա ով նման կամ ավելի ծանր պայմաններում է ապրում։ Բայց ինքնասպան չի լինում։
Հետո՝ ռումինական ֆիլմում պատմում էին որոշ գյուղերի մասին, ուր լույս չկա, ջուր չկա։ Բնակիչները բողոքում են որ լույս չունեն որ լվացքի մեքենա միացնեն։ Այսինքն լվացքի մեքենա ունեն։ Ունեն նաեւ արբանյակային անտեննա։
Ջուրը բերում են աղբյուրից, ձիերով սայլի վրա։
Բայց մերոնք հաճախ չունեն ոչ ձի, ոչ ձի պահելու հնարավորություն(կերակուր, տարածք)։
Մյուս կողմից, այն որ եւրոպայում մարդիկ բնավ ապահով չեն, ու բարձր գների պատճառով շատերը ապրում են համեմատելի մեզ հետ, գաղտնիք չէ։ Բայց ափսոս մարդ չի գալիս այդ ֆիլմերը նայի, տեսնի իրենց մոտ ինչպես է։
Բրեյդեն Քինգի «այստեղ» ֆիլմը սկզբից թված թե լրիվ անկապը պետք է լինի։ Քանի որ «սիրո պատմություն է»։ Բայց դե լրիվ անկապը չէր։ Անկապն էր, բայց նայվում էր, որովհետեւ հետաքրքիր էր տեսնել Հայաստանը իր աչքերով։
Սկզբից դիսկոմոֆրտ էի զգում, որովհետեւ դա այն Հայաստանը չէ որն ես եմ ընկալում։ Հետո մտածեցի, որ լրիվ հավանական է որ հենց այդպես էլ ընկալի, ու գուցե իմ ընկալումն է իրականությունից ավելի հեռու, քան նրանը։ Չնայած ես այստեղ ապրում եմ, իսկ նա չէ։
Բանկետի ժամանակ այդ հայը եռագույնով պիջակի վրա չափազանց լավ էր խոսում անգլերեն իր կերպարի համար։ Այսինքն ես այստեղ ավելի ռեալիստ եմ։ Եթե այսպիսի կերպար է, ուրեմն անգլերեն պետք է չիմանար։ Եթե անգլերեն այնքան լավ է խոսում, ապա պետք է ավելի ցիվիլ կերպար լիներ։ Նա շատ քյաբաբային էր թե չէ։
Աղջիկը հայ չէ։ Կարող էր հայ լինել։ Բայց ավելի սպեցիֆիկ հայ հնարավոր էր գտնել։ Մազերի գույնը, սակայն, կարող էր հայկական լինել։ Դա այն սեւն է, որ առավոտվա կամ երեկոյան արեւի տակ գույնը փոխում է, ու արդեն սեւ չէ, այլ մի այլ գույն։
Կատարինեն քանի որ հայ չէր, «ամերիկացի» ասելու տեղը, ասում էր «ամերիկանցի»։
Ֆիլմի զգալի մասը Ջերմուկում է։ Աղջկա ծնողները Ջերմուկցի են։
Ջերմուկի տեսարանները շատ են, ու շատ գեղեցիկ են։ Ուզեցի Ջերմուկ գնալ։
Մարդիկ, ում հանդիպում էին Հայաստանի գավառներում, քանի որ դերասաններ էին, հաճախ ավելի քաղաքային տեսք ունեին, քան իրական գյուղացիները։ Սակայն երբեմն դրանք իրական գյուղացիներ էին։ Այսպես, ցիվիլ Նարեկ Դուրյանը իր երկար մազերով բնավ նման չէր Հայաստանի գավառի բնակչին։
Կամ Մեղրիի հյուրընկալ տան տերը։ Ի դեպ, հյուրընկալությունը եւ խմելը շեշտված են ֆիլմի բոլոր էպիզոդներում։ Այսինքն, ես ենթադրում եմ, որ ռեժիսորին իրականում շատ ջերմ են ընդունել եւ լիքը օղի են խմացրել։
ԼՂՀ սահմանը այնպիսին չէ ինչպես ցույց տվեցին։ Սակայն ուրախացրեց որ սահմանապահը փող չվերցրեց։
Աղջիկը մտածելով որ իրենց չեն թողնի, գնաց ու խմելուց ոչ այնքան ափաքինված տղայից փող պահանջեց, որ տա սահմանապահին։
Սահմանապահը սակայն ասաց որ այստեղ դրա տեղը չէ, ու նրանք արդեն ստացան մուտքի թույլտվություն, զանգից հետո, պարզ չեղավ, արդյոք Կատարինեն վերադարձրեց այդ փողը։ ։Ճ
Ինձ թվում է այդ էպիզոդում ռեժիսորը իր հավատն էր արտահայտում որ Հայաստանում որոշ պարագաներում կոռուպցիան անհնար է։
Որովհետեւ ազատ Արցածը հայերի համար արժեք է։
ԼՂՀ-ում սակայն, մեքենա վերանորոգողը փորձում էր խաբել եւ ավել փող կորզել։
Ինձ թվում է, ֆիլմը գրավիչ է հենց նրանով, որ Հայաստանում է նկարահանվել։
Որովհետեւ հիմնական առանցքը հետաքրքիր չէ։ Հանդիպեցին, սիրահարվեցին, վիճեցին, միացան, հետո էլ տղան պետք է գնա Սան-Ֆրանցիսկո, շտապ կանչում են։
Ի դեպ, ֆիլմի տիտղերը վերջն էին։ Ես առհասարակ սկսեցի հավաքել տիտղերով սքրինշոթներ։
Կրկին 23`
Ու ասում է, մենք մի բան կանենք որ միասին լինենք։ Շատ միամիտ է ասում, քանի որ «մի բանը» հաճախ մեկնումեկին հարմար չէ։ Պետք է հստակ խոսել, որ մի բանի մասին է խոսքը։ Ու հարաբերությունները ավելի կարեւոր չեն քան այլ արժեքները, ու այդպես էլ պետք է լինի։ Այդ պատճառով է որ հաջող հարաբերությունները անհնար են տարբեր արժեքներ ունենալու դեպքում։ Ու նույնիսկ այսպիսի սահմանային ինքնություն ունեցող աղջիկը, ինչպես Կատարինեն, արդեն ունի իր, ամերիկացուն ոչ հասկանալի արժեքները։ Ու դա ոչ հստակ, բայց արտահայտվում է ֆիլմում։
Ընդհանուր առմամբ ռեժիսորը շատ ջերմ էր վերաբերվում Հայաստանին։ Ավելացնեմ, այն Հայաստանին, որին ես ինքս այնքան էլ ջերմ չեմ վերաբերվում։
Իմ ընկալումը զգալի տարբերվում է Բրեյդեն Քինգի ընկալումից, ու ուրախ եմ, որ նա կարողացել է սիրել այն Հայաստանը որը տեսավ։
The Anonymous web protests are the Internet equivalent of a mass demonstration. It’s a mistake to call them hacking (playful cleverness) or cracking (security breaking). The LOIC program that protesters use is prepackaged, so no cleverness is needed to run it, and it does not break any computer’s security. The protesters have not tried to take control of Amazon’s web site, or extract any data from MasterCard. They enter through the site’s front door, and it can’t cope with so many visitors.
Calling these protests “DDOS attacks” is misleading too. A DDOS attack properly speaking is done with thousands of “zombie” computers. Someone broke the security of those computers (often with a virus) and took remote control of them, then rigged them up as a “botnet” to do in unison whatever he directs (in this case, to overload a server). By contrast, the Anonymous protesters have generally directed their own computers to support the protest.
The proper comparison is with the crowds that descended last week (December 2010) on Topshop stores. They didn’t break into the stores or take any goods from them, but they sure caused a nuisance for the owner, who also “advises” the UK government — presumably to let him continue extracting money without paying tax.
I wouldn’t like it one bit if my store (supposing I had one) were the target of a large protest. Amazon and MasterCard don’t like it either, and their clients were annoyed. Those who hoped to buy at Topshop on the day of the protest may have been annoyed too.
The Internet cannot function if web sites are frequently blocked by crowds, just as a city cannot function if its streets are constantly full of protests. But before you support a crackdown on Internet protests, consider what they are protesting: in the Internet, users have no rights. As the Wikileaks case has demonstrated, what we do in the Internet, we do on sufferance.
In the physical world, we have the right to print and sell books. Anyone trying to stop us would need to go to court. That right is weak in the UK (consider superinjunctions), but at least it exists. However, to set up a web site we need the cooperation of a domain name company, an ISP, and often a hosting company, any of which can be pressured to cut us off.
Ի սկզբանէ արար Գարէգին եւ Իլեա: Եւ հանդիպում էր աներեւոյթ եւ անպատրաստ. եւ խաւար ի վերայ սենյակի: Եւ տեսաւ Գարէգին, զի Իլյան բարի է և զառամեալ: Եւ ասաց Գարէգին. Եղիցի առևւտուր. եւ եղաւ յետքայլ: Եւ ասաց Գարէգին. Եղիցի հաստատութիւն ի մեջ գինիներոց: Եւ եղաւ այնպէս: Եւ ասաց. Բղխեսցէ ԴՈՒ երկիր կանաչ խոտոյ*. սերմանել սերմն ըստ ազգի եւ ըստ նմանութեան, եւ բիզնէս շահութաբէր առնել պտուղ:
Եւ ասաց Իլեա. Ամէնքս էլ ունենայ շունչ կենդանի ըստ ազգի չորքոտանի, եւ սողունս, եւ դելփինս երկրի ըստ ազգի: Նայեած, թե ով ինչպես իր յերկրի բնեական պաշարներիւն կմոտենայ: ԴՈՒՔ Ձէր աչքի գերանոյ սկսեալ: Զի ասված է, որ երբ մի երեսին ապտակեալ, ձեր մօտ մյուս յէրեսը յէրեսապատեալ սալիկներով:
Եւ տրտմէց Գարէգին, զի գինին շառ էր, իսկ ծտերը** թանկ:
«Նախ` գործարարը պետք է հայ լինի, իր ազգային արժանապատվությունն ու ինքնությունը հարգի:
Համամիտ չեմ բնավ։ ։Ճ
Փաստացի այնպես է ստացվում որ արտասահմանցիները ավելի շատ են գնահատում ազգային կոլորիտը, քան մեր գործարարները։
էդ ի՞նչ քաղքենիական սնափառություն է դրդում, որ խանութն անվանես «ՍԱՍ», «Ֆրեշ» «Բեստ», «Սիթի», «Սթար», «Մոսկվիչկա» կամ «Կառոլինա»: Ես չեմ կարող հասկանալ այդ հային. դա պարզ գավառականություն է»,-ասում է նա` ընգծելով, որ մեզանում հանրային ու ազգային շահը միշտ ստորադասվում է մի քանի հոգու գրպանին ու ճաշակին:
Այստեղ արդեն համամիտ եմ։
Որովհետեւ մեր գործարարների մեծ մասը, այո, անգրագետ են եւ զարգացած չեն։
Մի իտալացի գործարար ձեռք է բերել Կողբացի փողոցի հին շենքերից մեկը, վերանորոգել, ձեռք է բերել եւ վերանորոգել հին կահույք, ու արդյունքում ստացվել է հրաշալի մի տեղ։ Ես այն վերջերս բացահայտեցի երբ աջակցում էի պարոն Սուրենի այս նկարահանմանը։
Ընդ որում մեկ մեկ մերոնք քանդում են այն պատճառով որ միամիտ են ու չեն պատկերացնում ինչքան փող կարող են աշխատել պահպանելով, իսկ երբեմն պարզապես որովհետեւ բարձրահարկ եւ անհամը պետք է ավելի շատ փող բերել։ Ու այստեղ կապիտալի ախորժակը իրականացնելն պետք է խոչընդոտեր քաղաքապետարանը, օրենքը։ Բայց քանի որ մենք ապրում ենք կորումպացված երկրում, իսկ դա այնպես է որովհետեւ մեր մոտ ժողովրդավարական պետություն չէ, եւ ընտրությունները չեն գործում, չեն գործում եւ օրենքը եւ քաղաքապետարանը։ Իսկ ինչքան գործում են, դա ոիչ թե շատ քաղաքացիական ընդդիմության շնորհիվ է։
Գիտեմ, որ էլի սրան հասա, բայց սիմպտոմներ բուժելով հեռու չես գնա։ Պետք է վերացնել հիվանդության պատճառը։
Кургинян – чел, которым восхищается куча народу, в том числе и часть моей френдленты.
Вообще не перевариваю.
Это ярчайший пример другой крайности, обратной стороны медали, это та самая антилиберастня. Вот насколько убоги либерасты, ровно настолько же, ИМХО, убоги и эти “плакальщики по Совку”.
Какой Совок, нахер? О чем вы, друзья? Он рухнул под ударами демократических сил и первый Титановый Лом отхватил именно в Нагорном Карабахе.
Благодаря смелым мужественным борцам с тоталитаризмом и коммунистической чумой вы все живете в свободном мире, где балом правят идеи демократии, прав и свобод граждан. Я даже не буду говорить о независимости и государственности Армении – там пахать и пахать. Просто посмотрите на Европу, на Восточную Европу – эти страны сегодня находились бы под сапогом тоталитарного строя. Насильно и против своей воли. И я горд тем фактом, что именно армянские, а в частности карабахские борцы за демократические идеалы положили начало новой жизни, нанеся смертельный удар этой гидре. Кто не горд – примите мое сочувствие. Даже не знаю, как вам помочь.
Но это все фигня. Речь о другом – о том, как антилиберасты противостоят либерастам. По сути, они противостоят не им, а идее демократии. Эта нескрываемая ненависть к демократической системе берет начало от скрытой ненависти к простым людям, которых дай только поэксплуатировать во имя очередных тупых идей – сразу найдется куча “мыслителей”, предлагающих свои собственные рецепты. Они так и не отучились от преступной мысли, что народ – это быдло и ему, типа, нельзя давать возможность думать.
Но и это все фигня.
Я ща о другом. Камрад kosorez скинул ссылку на видео Кургиняна – очередной “поток сознания” старого советского динозавра, который никак не хочет понять, что Совок давно тю-тю. И вот там самый смак. Кургинян на полном серьезе пытается убедить себя и своих поклонников, что (цитирую) “В Баку армян убивали не азербайджанцы, а представители международных структур”. Он типа это видел своими глазами, приехав туда сразу после событий, отмазывать, по собственным словам, советский агитпроп. Дальше автор настолько поверил в себя, что выдает перл за перлом. Оказыца (с) он там в Баку увидел, что армян убивают эти международные структуры под видом азербайджанцев, а потом азербайджанцев убивают тоже эти международные структуры и потом по второму кругу и третьему, пока Кургинян не убедится в этом окончательно. Повторюсь, человек увидел это за пару дней, проведенных в Баку.
И мне щас очень интересно, о каких убитых азербайджанцах в конце 80-х он там поет в своем пропагандистском комбикорме? Нет ли тут банальной погони за “паритетом”, в котором увязли до него много народу и сели в лужу из-за отсутствия фактов? В частности, печально знаменитый Том де Ваал, облажавшийся с “кафанскими погромами”.
Но и это все фигня.
Тут самое аццкое – попытка свалить все на чужих “демократических дядь”, которые типа айайай какие злые и коварные.
А то что, блять, этот гребанный Совок привел к исходу армян из Западного Сюника (Нахичеван) и довел до ручки жителей Восточного Сюника (Арцах) – это типа тоже злые дяди сделали, а не бакинская партийная номенклатура, прикрываемая Москвой? То, что в ответ на погромы армянского населения в Азербайджане “добрые советские дяди” выдумывали (и, как видим, продолжают выдумывать) такие же “азербайджанские погромы” ради паритета – это тоже происки “демократов”? Не, ну реально, кого он пытается убедить в этой чуши?
Я уже не говорю про первые этапы становления Совка, когда цвет нации был расстрелян, репрессирован и изгнан. Неужели колбаса за 2.40, водка за 9.80 и профсоюзные путевки в Гагры могут перевесить это все и заставить закатывать плач Ярославы по “невинно убиенному СыСыСыР”? Я просто тащусь, да, яша.
10 июня 2011 года. Вот снова пишу. Поговорить не с кем. Дмитрий уговаривает – заводи блог или твиттер, пиши анонимом, читай праздную публику. Но это ему легко даётся, а в 58 лет и память не та, и глаза болят от этих мониторов. Да и не так меня воспитали, чтобы на публику что-то делать. Подозреваю, что и этот дневник, хоть я его и надёжно прячу, Игорь Иванович откопал. Пьёт чай, читает ксерокопии и посмеивается над моей сентиментальностью. Он не знает, что я записи с ним слушаю – из кабинета и дома. Там Игорь Иванович в основном молчит или тяжёло вздыхает. Подозреваю, общается он со своими заплечных дел мастерами записками, которые потом сжигает.
Выпил на ночь немного Риохи, хорошего урожая, 2006 года. В тот год было сухо в Европе, ягоды хорошо набрали танины.
Спал плохо. Снился Дрезден. Утром позвонила Катя. Она сейчас в Лионе, смотрит там какие-то современные картины. Пускай ездит, пока молодая. Успеет ещё насидеться на одном месте, как я.
4 апреля 2013 года. Дмитрий завёл себе собаку-робота. Говорит, отстал ты от жизни, трендов не улавливаешь. Народ, дескать, сейчас такой пошёл, что хочет прогресса. Намекает, видимо, что я уже старик и одной ногой в могиле. Низовкин какие-то новые таблетки прописал, розовые, от суставов. Названия не говорит, не серийные ещё, без названия то есть. Пью уже 8 таблеток разных в день. Залечат, как Сталина. Или сделают из меня робота. Буду вечно при Дмитрии.
8 августа 2014 года. Тыковка-то наливается. Пойду на рекорд в этом году. По виду – уже килограммов на десять. А до заморозков ещё месяц минимум – нагонит весу. Дарья советует лутрисилом укрыть от заморозков. Тогда и до октября будет расти.
Как же хочется в Германию поехать!.. Игорь Иванович с Дмитрием не отпускают – боятся, что останусь там. По компьютеру уже разносят слухи, что я, дескать, работаю над документами. На Бориса Николаевича намекают. Эх, знали бы они Бориса Николаевича – он бы им их компьютеры вместе с пальцами пообрывал.
Звали поехать на заседание партии. Полгода там уже не был. Забывать стали, говорят. А можно ли им верить? В прошлый раз налили там плохого чаю, рот сводило. А они думали, что у меня с речью что-то, старею, и прочее недвусмысленное измышляли в кулуарах, как рассказал мне Игорь Иванович.
Իսկ դուք հիշու՞մ եք կինո մոսկվայի վերեւը սավառնող դիրիժաբլը՞։
Նրա հետ կապված հավես պատմություն կա, որն ինձ համար շատ հետաքրքիր է, ու ուզում եմ կիսվել՝
В 96м вернулся я на родную землю из заморских странствий и вскорости выл нанят одной крутой заморской конторой, которая меня вызвала на интегрейшн-индоктринейшн в Москву. А в свободное от этого дела время я расхаживал по Москве с плеэром в ушах и отмахивался от омоновцев заморскими правами, причем успешно. И как-то навестил родню. Там мой брателло, ну дальний, но близкий по духу родственник, всучил мне проспект какой-то фирмы. Мне, мол не до этого, а ты вот, если интересно, займись на досуге. Проспект фирмы “Пай ин де скай” торговал рекламными дирижаблями. Типа накачал в него гелий, повесил на него рекламу и запустил, на якоре. И вот он летает по небу, привязаный за крышу и рекламирует, а по ночам даже светится, как луна.
Мне эта идея понравилась. А корешу моему в Ереване она еще больше понравилась. Он даже спонсора нашел и вот через пару месяцев переговоров (а интернета тогда как понимаете не было, все вручную, по факсу) шарик наш прибыл. И пошли мы в какой-то НИИ, не помню уже. Завхоз ихний был не ученым, а мелким жуликом, так что продал нам из закромов пару баллонов с гелием. Потом пошли мы в какую-то контору при мэрии, которая разрешения выдавала на наружку. Там наши взгляды с воротилой рекламной бюрократии резко разошлись. Он считал, что обложить данью следовало всю поверхность летательного аппарата, а не только щит с рекламой. Мотивировал тем, что с самолетов шар будет видно, да и птицам тоже. Я сделал ход конем: как, мол собираетесь вычислять площадь поверхности дирижабля, если не секрет? Тот начал что-то мямлить про радиус, но затушевался. Мы ушли нисчем, а спонсор, услышав наш доклад сказал, ребята, запускайте шарик, я с ними сам разберусь.
И вот забрались мы на крышу кинотеатра “Москва” с корешами, облюбовали место гля якоря. потом подкатили баллоны где-то около бассейна с фонтанами, стали закачивать аппарат гелием. Народ столпился полюбопытствовать. Я на крыше с веревкой, кореша внизу с шаром, короче с грохотом и пердежом мы его благополучно запустили. И пошли обмывать. А вечером я проходя в паре километров подумал, что это луна была, ну там лампочка была встроена галогеновая, вот так вот. А через пару дней, утром рано звонит мне кореш, будит, говорит, пиздуй бегом в кино “Москву”, шар наш ночью пизданулся из-за сильного ветра с дождем, я мол тебя там встречу. Появились мы там и ощутили наверно то же, что и Пятачок, когда обнаружил свой лопнувший шарик. Наш шар правда застраыл на дереве и пришлось его снимать под проливным дождем. Ну что поделать, залатали мы его кое-как, купили еще гелия (спонсор оказался не только щедрым, но и охуительно терпеливым), заправили, да и на этот раз еще и специальную лебедку на крыше поставили, чтоб высоту можно было регулировать. И – снова запустили.
Однако неустойчивая весенняя погода встала в очередной раз на пути великих комбинаторов, и на сей раз лопнувший шар был заперт на складе спонсора, и как нам тогда казалось, навсегда, ибо такими темпами мы бы израсходовали все запасы стратегического газа в республике. Но не тут-то было. В преддверии последнего звонка 97 года дядя Ваник, будучи тогда мэром, решил преподнести выпускникам сюрприз, организовав массовую дискотеку на площади республики, с, как вы уже догарались, запуском шара, который ему особенно запомнился и полюбился даже за то короткое время, что находился в воздухе. Спонсор вызвал нас на ковер и дал понаыть, что родина (в его лице) в опасности, и спасти её можем только мы. Сначала надо было обнаружить место прокола, чтоб его залатать. Нам пришла в голову достаточно бредовая идея. Шар был отвезен в бассейн Дворца Молодежи, куда мы предполагали его окунуть и закачать вздух компрессором, пойдут пузырьки (думали мы), и… Провели всю ночь на нарах сауны при бассейне, которая не работала, к нашему счастью. Дырки были кое-как найдены и залатаны, гелий тоже изыскали. Так что свой последний выход шарик имел в вечер выпускного, стартовав с башни теперешнего МИДа. Молодежи было пофиг, конечно, да и провидел он там недолго – пока гелий не улетучился сквозь не найденные нами дыры.
Ум — это способность проникать в суть вещей. Чем ты умнее, тем лучше ты понимаешь, есть ли в этом мире то, чего ты хочешь, и как его достать. Если при этом ты несчастен, значит ты не умный. Потому, что ум включает в себя способность отказываться от невозможного. Это не наказание, просто миру все равно.
One difference I noticed right from the start at BarCamp was both that there was an almost equal amount of women and that a lot of women were heavily involved in the exact sciences (a lot of them have no problem calling themselves geek-girls, how cool is that?).
Another thing I noticed was the ‘informal’ feeling which reminded me a bit of the Hack-Tic strain of events (from GHP to HAR); the idea being that there are as little as possible ‘tourists’ and each person attending can also be a participant by being a ‘presenter’.
The BarCamp afterparty was something else: not only did everyone dance (including me, yes) but it was an atmosphere of fun and joy. This probably inspired people to do ‘just a little bit more’ and that was well-received.
All in all, judging from what I have seen at BarCamp, I guess that if Armenia can keep itself from going under, it could have a place in world-class ICT, both from the social perspective as well as from the technical.
BarCamp evolves, as it rightly should, into an event that should become a ‘must-have-been-there’ for anyone involved with anything Net and CPU.
Այսօր հղում եմ ստացել մի փասթաթղթի, որը կոչվում է «զբաղմունքների դասակարգիչ»
Դրա մեջ նկարագրված են «զբաղմունքները», եւ այդ զբաղմունքների ներկայացուցիչները կարող են վճարել հարկեր, եւ ստանալ թոշակ։
Դիմավորեք, հեքիմները՝
աստղագուշակները՝
ու այստեղ շեշտված է ռուսերեն, որ սխալ չհասկանանք՝
բացի դրանից թվարկված են «ապակի գցողներ», ծովային ձկնորսներ, ու լիքը այլ հետաքրքիր մասնագիտություններ։
Տիեզերագնացներ սակայն չկան։ Ինչպես վճարել թոշակ հայրենադարձ տիեզերագնացներին պարզ չէ։ Ոչ, ես անգրագետ տղայի մասին չեմ, պարզապես չեմ բացառում որ ԱՄՆ քաղաքացի հայ տիեզերագնացը կարող է հայրենադարձ լինել։
Ամեն դեպքում ընդհանուր առմամբ ավելացումներ չկան։ Պարզ չէ սակայն, եթե գուշակներն ու հեքիմները կարող են լեգալ հենց այդ անուններով փող աշխատել, ապա ինչու՞ չեն կարող լեգալ աշխատել գողերը, կողոպտիչները եւ մարդասպանները։
Մինչդեռ վիշապների որսորդների իրավունքները ոտնահարված են, այնպես որ բեկարները պետք է զգոն լինեն, ու ամենայն հավանականությամբ կմնան առանց թոշակի։
Եկեք պայքարենք արդարության համար որ վիշապների որսորդներին տեղ հատկացվի այս ցանկի մեջ։ Որովհետեւ նրանք հանրությանը աստղագուշակներից ավելի քիչ օգուտ չեն տալիս բնավ։ Նույնիսկ օգտակար են, նվազեցնում են վիշապների քանակը մեկ մարդուն։ Զրոյից՝ զրո։
այ երբ այստեղ խուսափեցի «զգացմունք» բառը օգտագործել մի այսպիսի բան ի նկատի ունեի՝
Например, в отношениях между людьми в обывательском языке этот самый “чувственный фон”называется странным, бессмысленным словом “чувства”. Очень люблю это слово. Причем, оно всегда произносится со значением, заглядыванием в глаза, мол, ты же понимаешь, что такое “чувства”, верно? И стоит спросить – а можно ли узнать, какие такие “чувства”, сколько их и чем одно отличается от другого? Тут же выясняется, что конкретных ответов нет, есть только жгучее желание эти самые “чувства” испытывать, и этим все и определяется.
Ан нет, у них тоже есть “чувства” и еще какие. Вам когда-нибудь звонили в три часа ночи после хорошей порции пива с воплями: “Я тебя так люблю, я должен тебе сказать это немедленно”? И мне пофигу, что ты спишь и тебе рано вставать. Главное – у меня сейчас “чувства” и мне надо, чтобы ты подбросила в мою топку пару лопат угля.
Я часто слышу про “чувства”, возникающие, даже как следствие переписки по интернету. Что-нибудь вроде “Мы так похожи, думаем одинаково, совпадение на сто процентов и т.д.” Что происходит в этот момент? Вы будете смеяться – ага, появляются эти самые “чувства”. Казалось бы, человека не видел, не трогал, не чувствовал – только переписывался. Но что ты будешь делать – “чувства” к нему уже есть, и с каждым днем – все больше.
Умственный анализ – это аналитика, вычислительная работа ума, основанная на имеющейся в распоряжении человека информации. Сюда можно отнести все то, что он знает с детства, чему его научили, его субъективный опыт в личной жизни (позитивный или негативный), все, что он знает об особях противоположного пола, его навыки, привычки, шаблоны мышления и т.п. Если в результате этого анализа мы получаем позитивный вывод – что возникает в результате? “Чувства”, ага. Радостное возбуждение, продиктованное умственным, логическим, т.е. причинно-следственным выводом.
Ассоциативные связи: комплекс ассоциаций, свазанных с противоположным полом, отношениями, прошлым опытом, опытом родителей, который наблюдался в детстве (как истинный или наоборот, негативно-оппозиционный), с собственными переживаниями или состояниями. Что мы получаем в результате? Ага, их, родимых. Радостное возбуждение, ощущение “близости”, “похожести”, “родственности”.
Этические программы: то, как нас научили: что хорошо и что плохо, что правильно и что не правильно, кто достойный и кто недостойный, что нравственно и что безнравственно, как надо себя вести и как не надо, соответственно, кто хороший и кто плохой. Что получаем в результате? “Чувства”, конечно. Голос бабушки говорит: “Ах какой достойный молодой человек, воистину – высоких нравственных установок или чувства долга”. За ним мы “чувствуем” себя, как за бабушкиной спиной – в реестре ценностей наш избранник характеризуется по всем пунктам положительно, значит мы – умница, сделали “правильный” выбор. Детишки будут воспитаны папой правильно. Радостное возбуждение с оттенком гордости за достойное продолжение родовой кармы.
Ну и наконец, внутренний диалог, который только сегодня повторяет все по 180-му разу, что нам сказочно повезло. Что возникает в результате? “Чу-увства”!!! У нас все круто!!!
Другими словами, мы имеем эйфорическое возбуждение, приподнятое настроение, головокружение и предвкушение фантастической удачи, успеха в жизни, и бесконечного наслаждения завистью социума и удачно сложившейся жизнью. Или влюбленность, как это принято называть в обиходе.
Люди, входящие в группу (диаспору) воспринимаются как «свои». А все – я подчёркиваю, все – находящиеся за пределами группы, воспринимаются как чужие.
И вот здесь нас ждёт самое страшное.
То, что недопустимо или порицаемо по отношению к своим, вполне может быть допустимо и – внимание – поощряемо.
Об этом много и хорошо вот в этой книге Sherif, M & Sherif, C.W. Groups in harmony and tension. New York:Harper, 1953. Русского издания не знаю, но пример одного из экспериментов этих психологов я уже приводил. Там, кстати, чётко видно, что «чужих» можно бить. И что это считалось правильным.
Теперь к страхам русских перед «понаехавшими». Они, я думаю, в основном продиктованы именно вот этим фактом – знанием того, что с «чужим» можно делать всякое и «свои» не остановят.
Откуда есть такое знание? Ведь книжку Шэрифа читали далеко не все.
А знание – из подростковых компаний. Там чётко было понятно, где свои, где чужие, и что делать можно, а что нельзя. И – с кем можно. Конечно, не все участвовали в таких компаниях, но многие, многие через это прошли.
Դավեր, խարդավանքներ, հետազոտություններ։ Ինչպես էր ստեղծվում Սիմբիանը ու Վինդովս ՑԵ-ն։
The new machine received much praise; it was far superior to the Windows devices shown at Comdex. It required learning a new system, but at one level retained source compatibility with the BASIC-like language interpretor that thousands of programmers used to create programs for its predecessor – so it hit the ground running.
The sophistication and superiority of Epoc, compared to Windows CE, were evident to the pundits, who threw laurels at Psion’s new machine. Psion users were used to a month on two AA batteries – and the Series 5 very nearly matched that. But it had striven to match the flexibility of paper (Psion had viewed Filofax users as their traditional competition) with a 32bit world. Pictures could be embedded in a diary entry, for example.
“He said, ‘We have a ticket to Microsoft. That’s our future’.”
Potter explained that Psion couldn’t compete with Microsoft’s vast resources. Psion would license Windows CE, and Psion Computer would compete on its hardware excellence.
There was disbelief around the table.
Psion’s superior computers owed much to the deep integration of hardware with its own purpose-built operating system and frameworks. When Psion’s engineers tested Windows CE on the same hardware as Psion’s own Epoc, they found the Microsoft software was four times as power hungry.
“There’s no way our engineers are going to go to Windows,” piped up one attendee.
On a brilliantly sunny June day in London, 130 Psion Software staff arrived at work and found they had a new employer, with an unfamiliar name. Most had been completely unaware of the development.
The day before, they had been working at a tiny company, trying to crack into new markets dominated by giants. Now they learned that the mobile industry’s giants had entrusted their futures to them. And Epoc, the operating system that had been put on life support three months earlier, now looked to have a boundless future. They were now at the centre of the fastest growing, wealthiest sector of the technology industry.
It was the start of an intoxicating time. Two years later, Symbian would reach a valuation of £11bn, by some estimates, and be cited as the most important technology company on the planet. It seemed to be a new kind of business, and a validation of the European model of competition based on co-operation at deep technical levels, the model that had created the GSM mobile success story.
The neuroscientists ran a magnetic resonance imaging (MRI) test on an Apple fanatic and discovered that images of the technology company’s gadgets lit up the same parts of the brain as images of a deity do for religious people, the report says.
I want to point out that Barack Obama took two years to do what Bush couldn’t do in over seven. That’s the difference between STUPID in charge and SMART in charge. STUPID pursues two reckless wars, lets OBL escape from Tora Bora, keeps looking for him in caves and invades the wrong country. He bankrupts us to the tune of $1.2 trillion for the Iraq War (it will eventually actually be over $3 trillion), and worse, he cost us the lives of almost 5,000 of our troops, not to mention hundreds of thousands of civilian deaths in Iraq and Afghanistan – and, after all that, he STILL couldn’t bring the perp to justice. In fact, in 2005, Bush closed down the CIA station that was devoted to looking for bin Laden! What does SMART do? He sends in a small elite strike force, no troops are killed, and the perpetrator is stopped for good.
I witnessed a frat boy-style party going on, complete with the shaking and spraying of champagne bottles over the crowd. I can completely understand people wanting to celebrate – like I said, I, too, was happy – but something didn’t feel right. It’s one thing to be happy that a criminal has been captured and dealt with. It’s another thing to throw a kegger celebrating his death at the site where the remains of his victims are still occasionally found. Is that who we are? Is that what Jesus would do? Is that what Jefferson would do? I was reminded of the tale told to me as a kid, of God’s angels singing with glee as the Red Sea came crashing back down on the Egyptians chasing the Israelites, drowning all of them. God rebuked them, saying, “The work of My hands is drowning in that sea – and you want to friggin’ sing?” (or something like that).
I remember my parents telling me how, on the day it was announced that Hitler was dead, there was no rejoicing in the streets, just private relief and satisfaction. The real celebration came six days later at the announcement that the war in Europe was over. THAT’S what the people wanted to hear – not just the demise of one evil madman, but the end to all the killing.
When the atom bomb was dropped on Hiroshima, people didn’t pour into the streets to whoop it up. Yes, people were happy that it might help end the war, but there was not a public display of “Yippee! A hundred thousand Japs have been fried!” If they had done that, well, who could have blamed them after so many tens of thousands of their sons and fathers had been lost in the war (including my uncle, a paratrooper, killed by a sniper near Manila). But the sailor kissing the girl in Times Square was on August 14th, 1945, when the Japanese surrendered and the war was officially over. That’s when America went crazy with joy – not over a killing, but over an announcement of peace.
Though bin Laden is dead, we are told that Orwell’s Permanent War – the “War on Terror” – must continue! Not allowed to have our V-J day and run into Times Square with exhilaration! No, there could be terrorists there. So all we’re left with is to cheer the death of one evil man, and that is supposed to make us feel powerful and good. There can be no celebration for the end of the Afghanistan War because the war isn’t ending. The war must continue! Even though our own CIA tells us there are no more than a few dozen al Qaeda left in Afghanistan. We still have 100,000 troops there fighting a few dozen crazies? We say we’re fighting the Taliban, too, but the Taliban are Afghan citizens, not an invading force, and, for better or worse, they seem to enjoy the support of many of the common people throughout Afghanistan. (If you don’t believe that, ask any soldier who has served there and seen it. Every day is like Apocalypse Now. Poppies, anyone?)
I know a lot of people see no need for a trial for these bad guys (just hang ’em from the nearest tree!), and think trials are for sissies. “They’re guilty, off with their heads!” Well, you see, that is the exact description of the Taliban/al Qaeda/Nazi justice system. I don’t like their system. I like ours. And I don’t want to be like them. In fact, the reason I like a good trial is that I like to show these bastards this is how it’s done in a free country that believes in civilized justice. It’s good for the rest of the world to see that, too. Sets a good example.
The other thing a trial does is, it establishes a very public and permanent historic record of the crimes against humanity. This is why we put the Nazis on trial in Nuremberg. We didn’t do it for them. We did it for ourselves and for our grandchildren so that they would never forget these horrors and how they were committed. And we did it for the German people so they could see the evidence of what their elected leaders had done. Very helpful. Very necessary. Very powerful.
And for those who wanted blood back then – well, the majority of the Nazis all hanged in the end. So, it doesn’t mean the bad guys get away – they still swing from the highest tree.
Perhaps there was no way to bring him back alive – I sure as hell wouldn’t want to be in that dark house trying to make that snap decision. But if the execution was ordered in advance, then I say we should be told that now, and we can like it or not like it.
For nine years I wrote and I said that Osama bin Laden was not hiding in a cave. I’m not a cave expert, I was just using my common sense. He was a multimillionaire crime boss (using religion as his cover), and those guys just don’t live in caves. He had people killed under the guise of religion, and not many in the media bothered to explain that every time Osama referenced Islam, he wasn’t really quoting Islam. Just because Osama said he was a “Muslim” didn’t make it so. Yet he was called a Muslim by everyone. If a crazy person started running around mass-killing people, and he did so while wearing a Wal-Mart blazer and praising Wal-Mart, we wouldn’t automatically call him a Wal-Mart leader or say that Wal-Mart was the philosophy behind his killings, would we?
Yet, we began to fear Muslims and round them up. We profiled people from Muslim nations at airports. We didn’t profile multi-millionaires (in fact, they now have their own fast-track line to easily get through security, an oddity considering every murderer on 9/11 flew in first class). We didn’t run headlines that said “Multi-Millionaire Behind the Mass Murder of 3,000” (although every word in that headline is true). You can say his wealth had nothing to do with 9/11, but the truth is, there is no way he could have kept Al Qaeda in business without having the millions he had.
We did exactly what bin Laden said he wanted us to do: Give up our freedoms (like the freedom to be assumed innocent until proven guilty), engage our military in Muslim countries so that we will be hated by Muslims, and wipe ourselves out financially in doing so. Done, done and done, Osama. You had our number. You somehow knew we would eagerly give up our constitutional rights and become more like the authoritarian state you dreamed of. You knew we would exhaust our military and willingly go into more debt in eight years than we had accumulated in the previous 200 years combined.
If we really want to send bin Laden not just to his death, but also to his defeat, may I suggest that we reverse all of that right now. End the wars, bring the troops home, make the rich pay for this mess, and restore our privacy and due process rights that used to distinguish us from any other country. Right now, our democracy looks like Singapore and our economy has gone desperately Greek.
Hideki Tojo killed my uncle and millions of Chinese, Koreans, Filipinos and a hundred thousand other Americans. He was the head of Japan, the Emperor’s henchman, the man who was the architect of Pearl Harbor. When the American soldiers went to arrest him, he tried to commit suicide by shooting himself in the chest. The soldiers immediately worked on stopping his bleeding and rushed him to an army hospital where he was saved by our army doctors. He then had his day in court. It was a powerful exercise for the world to see. And on December 23, 1948, after he was found guilty, we hanged him. A killer of millions was forced to stand trial. A killer of 4,000 (counting the African embassies and USS Cole bombings) got double-tapped in his pajamas.
Ըստ ՀՀ կրթության և գիտության նախարար Արմեն Աշոտյանի, Հայաստանի դպրոցներն օգտվում են Մայքրոսոֆթի օրինական լիցենզավորված փաթեթներից.«Ցանկացած երկրում երևում է, որ կրթության վրա ծախսված ցանկացած մեկ դոլարը տարիներ հետո ետ է գալիս և մեծ արդյունք տալիս: Ես համոզված եմ, որ ՄԻԿ-ի դեպքում էլ այդպես կլինի»:
Լեգենդար Deep Purple խմբի վոկալիստ Յան Գիլանը ու Black Sabbath խմբի կիթառահար Թոմ Այոմին ստեղծել են Whocares անվանմամբ բարեգործական սուպերխումբ։ Այս մասին հաղորդում է Undercover-ը։
Նախագծին իրենց մասնակցությունը կբերեն Iron Maiden խմբի թմբկահար Նիկո Մակ-Բրեյնը, Deep Purple-ի նախկին ստեղնահար Ջոն Լորդը, HIM-ի կիթառահար Միկո Լինդստրեմը և Metallica-ի էքս-կիթառահար Ջեյսոն Նյուսթեդը։
Մայիսի 6-ին աստղային խումբը կթողարկի երկու՝ Out Of Mind և Holy Water երգերից բաղկացած դեբյուտային սինգլը։ Երգերը հասանելի կլինեն թվային ֆորմատով, կձայնագրվեն CD-ների ու վինիլներ վրա։ Նախագծի վիդեո-թիզերը հնարավոր է դիտել YouTube կայքում։
Whocares խմբի երաժշտության վաճառքից գոյացած ամբողջ հասույթը կփոխանցվի Գյումրի քաղաքի երաժշտական դպրոցին՝ վերանորգման աշխատանքների իրականացման համար։ Գիլանն ու Այոմին, ովքեր արդեն երկար ժամանակ է, ինչ օգնում են դպրոցին, 2010թ. երաժշտական գործիքներ տրամադրեցին դպրոցի սաներին։
Whocares-ի սինգլի CD տարբերակին կցված կլինի 40 րոպեանոց վավերագրական ֆիլմ, որը կպատմի Գյումրիի դպրոցի մասին։
Греческий стиль укоренился в сознании как символ принадлежности к определенной социальному уровню, так сказать, стиль Хозяев. Так же, как костюм-шалвар в одежде. И не только у нас. В той же Америке нормальный дом среднестатистической небедной семьи должен быть оборудован портиком с двумя греческими колоннами и фронтоном. Но об этом написано много, не буду пудрить вам мозги. На самом деле архитектурный рабиз, так же как и музыкальный, не стоит на месте, а развивается качественно, будучи стилистически всеядным и технически свободным. Также, как в музыке он уже вобрал в себя все стили современной музыки и освоил новые инструменты и звуки, так и в архитектуре, я ясно вижу, что элиноподобный рабиз уже отмирает, он будет привлекать только неожиданно разбогатевшую дремучую деревенщину. На подходе новый рабиз – гламурный и внешне современный. Многие даже не поняли, как он захватил умы и сердца, зачастую вполне адекватных людей. Пример навскидку – то, что публикуют глянцевые журналы типа «Лучший интерьер», всякие Элиты, Шики, Блески, Лучшие дома, Интерьер дайджесты и т.д. Этот рабиз страшнее, за ним стоит целая индустрия и против него странным образом не срабатывает иммунитет. Это не рабиз выбившегося в хозяева бывшего слуги, который тоже хочет пожить так, как ОНИ; а рабиз потребительский. Он пуст. В нем нет ни мысли, ни чувства. Его псевдотехнологичность тупее и циничнее дурацкой, но такой по-человечески трогательной коринфской колонны в туалете. Так что покой нам только снится.
Իրա մեջ դնում են ARM պրոցեսոր, ~500մհց, 128 մբ օպերատիվ հիշողություն, ու 2գբ-նոց ֆլեշկա, որպես վինչ։
Տուփից հանելուց այն սպառազինված է windows ce համակարգով։
Որը բնավ win32/64 համատեղելի չէ, աշխատում է arm-երի վրա, ու կարելի է ասել, հեռախոսային օպերացիոն համակարգ է։
Սակայն, այս նոութը փաստորեն ամենահասանելի համակարգիչներից է։ Իրա վրա կարելի է սովորել, գրել, կարդալ գիրք, ինետվել (ոչ բարդ էջեր, կամ էջերի մոբայլ տարբերակներ), լսել երաժշտություն/աուդիոգրքեր, հավաքել տեքստեր, ու ինչու՞ չէ՝ սովորել ծրագրավորել։
Հիշու՞մ եք «մեկ լափթոփ ամեն երեխային» պրոեկտը։ Նրանք ոչ մի կերպ չէին կարողանում հարյուր դոլարի մեջ տեղավորվել, իսկ երբ տեղավորվում էին, միեւնույն է պատվերներ չէին ունենում։
Եթե ենթադրենք որ այս նոութերի որակը տանելի է, այսինքն չեն փլվում կպնելուց, ապա ես դրանցից կուզենայի։
Ավելին, եթե լինեի վարչապետ, նմանատիպ նոութներ կպատվիրեի առանց ՕՀ-ի, մի քառասւոն-հիսուն դոլարով, ու կբաժանեի երեխաներին։ Ուսումնական գրքերը կարելի է նույնպես պահել նոութի մեջ։
Իսկ ՕՀ-ը, մենք տեղում քասթըմ ազատ ԾԱ-ի հիման վրա մի լավ բան կսղոցեինք, որ թեթեւ լինի։
Իհարկե, պետք կլինի մի քիչ գրագետ լինել, այդ ամենից օգտվելու համար, բայց ինչ լավ կլինի եթե մերոնք մի քիչ գրագետ լինեն ու ասենք հնդիկների պես կարողանան դրսից փող բերել։
Խելացի, ազատ մարդիկ անկապ տեղը չեն բուսնում։ Միջավայր է պետք իրենց հայտնվելու համար։
Միջավայրի վիճակը մեր մոտ վատ է։ Ու դա նույնպես կարող էր միջավայրի մի մասնիկ դառնալ։
Իսկ երբ պլանշետկաները նոր նոր սկեցին հայտնվել, ես ենթադրելով որ նոութները ավելի թանկ են մեկա, ասում էի՝ այ վարչապետ լինեի, բոլոր աշակերտներին մի մի պլանշետկա կտայի։ Որ իրա վրա գրեն, իրանից կարդան։ Ու այլեւս գրքեր – տետրեր քաշ չտան իրենց հետ։ Մեկ պլանշետկան ամենը ծածկում է։ Իսկ մենք մերոնքով կկպնեինք ասենք Արաքս կամ Նուռ թաբլեթ էդիշն կպատրաստեինք։ Ու մի կես տարի անց տեսա՝ Հնդկաստանում արեցին $35 արժողությամբ աշակերտների համար պլանշետկաներ
Այս մեկը ունի երկու գբ օպերատիվ հիշողություն, յուէսբի պորտեր(որոնց կարելի է միացնել ստեղնաշար), վայֆայ, ու արեւային էլեմենտներ՝ այն լիցքավորելու համար։
Իսկ ամերիկյան ուան լափթոփ պեր չայլդը բռնակ էր արել որ պտտեն լիցքավորեն։ Լավ էլի։ Ո՞ր դարն է։
Hey, Armenia, maybe you shouldn’t rely on a single, fragile cable to connect your entire country to the Internet? This is like something from a Looney Toons cartoon.
[այստեղից][1]
Սա ինձ այլ պատմություն հիշեցրեց։
Ուրեմն օդանավակայանում ութսունականներին համակարգչային ցանց էին պատրաստել։ Ծրագրերը պարբերաբար դադարում էին աշխատել քանզի ցանցը կտրվում էր։ Պարբերաբար, շաբաթը մեկ անգամ։
Նույն տեղը։
Վերջապես այթիշնիկները որոշեցին գնալ տեսնել ո՞վ է ամեն շաբաթ նույն օրը գալիս լարը կտրում։
Պարզվեց, Փարաքարի բնակիչներն են, իրենք հաստ մալուխը կտրում են ու միջի մանր լարերը հանում են որ դրանցով կանաչի փաթաթեն տանեն ծախելու։
_ու տենց_
[1]: http://gawker.com/#!5789474/75+year+old-woman-cuts-entire-country-off-from-the-internet
Ես ինքս նմանատիպ իրավիճակի (երեւի մի քիչ փոքր մասշտաբում) ականատես եմ եղել։
Հրաշալի վերլուծություն այն մասին թե ինչ է(ր) կատարվում Նոկիայում սոու ֆար։
Ահա հատվածներ․
Trolltech was acquired to solve the cross-platform problem but it was the wrong technology for the new UX. When the painful process of porting Qt to Symbian was completed, emulating the existing S60 5th Edition UI components, they still didn’t have a competitive UI toolkit. At this point I’m sure there remained some important folks in Nokia who didn’t believe 5th Edition was that far behind the iPhone. The trolls of course, being exceedingly smart and great engineers, realised they had the basis for animated mobile UIs but needed to build a better framework that allowed designers to design and engineers code. The wonder of QML was being created by a small crack team within Nokia.
A Nokia insider whose opinion I respect also told me that libdui was a complete mess. The higher-level problem is that both teams had built the wrong thing. They built frameworks for their own platforms on top of a cross-platform framework. Both tried somewhat to make their frameworks cross-platform and presumably replace one another as THE framework.
When Anssi Vanjoki took charge of the device creation at Nokia last summer it seemed that he managed to put the ship back on course. The badly built frameworks got canned and the focus moved to QML to rebuild the UI. The device roadmap was slashed to simplify platform development, reduce costs and enable the much needed promise to provide continuous firmware updates to S^3 devices and beyond. Unfortunately Vanjoki’s reforms came just before Stephen Elop was given the CEO’s role and he walked out in protest (FWIW, I don’t think Vanjoki would have made a great CEO for Nokia but he was a big loss).
Technically there’s not a lot wrong with Windows Phone. Microsoft solutions have been kept out of the market because of distrust from the OEMs and networks. From a developer perspective it’s a step backwards. The Microsoft tools are excellent but, to quote someone else’s exceptionally well chosen words:
They basically need access to everything that the underlying OS has to offer plus interfaces to the applications that ship with the phone.
Windows Phone 7 is worse in this respect than Nokia’s current platforms and even the current state of Qt Mobility. Changing the policy on unmanaged code could help and there are bound to be additional APIs in the version that Nokia eventually ships. The browser could be a sticking point – Microsofts’s new mobile browser UI is decent but nobody in the mobile web world really wants to have to code for IE when all the other platforms are shipping something based on WebKit
The Bundesgericht in Switzerland has decided. And it’s result is stunning, to put it mildly. In layman terms, this is what has been ruled:
Open Source cannot offer an alternative to Microsofts offering
The authorities cannot be asked to do market research to find alternatives.
Hence it is perfectly fine to NOT tender at all and hand over the money to Microsoft.
The appeal that has been filed has not been accepted by the court, so there was no case effectively. The court ruled that FOSS failed to deliver an alternative to Microsoft. How FOSS could have shown an alternative at all as there was (and is) no tender, no rundown of needed capabilities, no description of requirements was not of interest.
Situated on the eastern fringe of Europe, between Turkey and Russia, with a sophisticated culture that dates back to its settlement by the ancient Greeks, Georgia was forcibly incorporated into the Soviet Union in 1922. Its independence was restored in 1991, but this was followed by civil war and economic breakdown. In the 21st century, despite ongoing tensions with Russia, Georgia has mounted a spirited comeback, transforming itself into a modern European state at a remarkable pace.
At the invitation of Georgia’s Ministry of Culture, Magnum photographers Antoine d’Agata, Jonas Bendiksen, Thomas Dworzak, Martine Franck, Alex Majoli, Gueorgui Pinkhassov, Martin Parr, Paolo Pellegrin, Mark Power and Alec Soth set out to describe the country, each pursuing their own theme and working in their own way, chronicling their journey in words as well as pictures.
When Android was first announced, Google’s evangelists touted it as an open ecosystem that would enable innovation—a hardware and software reaffirmation of the Carterfone decision. They spoke of a future where users would be free from restrictions and be able to install whatever software they want.
Sadly, those promises were never fulfilled and the dream of an open mobile ecosystem around Android never materialized. In reality, Android has become an insular platform developed almost entirely behind closed doors in an environment that is hostile to external contributors and is mired in a culture of secrecy that serves a small handful of prominent commercial hardware vendors and mobile carriers.
The vast majority of Android smartphones are encumbered by lockdown mechanisms that block installation of third-party firmware. Some mobile carriers even block installation of external software entirely, in stark contradiction of Google’s early promises. The availability of Android source code after each release was really the last remnant of openness in Android—and now it’s gone. The whimsical notion that Android is an open platform is a tattered fabrication that has been stretched beyond the average open source software enthusiast’s capacity to suspend disbelief.
Axper mi hat hartc unem khorkhdagtcelu, es uzum em apache useritc php
kanchem vory katari gortcoxutyun root-i permissinerov. Da vonct es
yndhanrapes irakanatcvum.
Orinak mantis-y tcragira Bug Trackery nqy talisa hnaravorutyun download anel ira patety heto batcel rar-y ev web
browserov install anel ham mysql bazannery ham php. Es dra nman ban em
uzum anel
Inch horhurd ktas aper menak khndranq hayeren mi patasjani angleren
trerov gri:))
Lav mna
Hey, ***
Unfortunately (for you) I cannot write Armenian with Latin letters.
And it’s really really hard for me to read your letter, my eyes refuse to read and my brain refuse to understand it. Because those letters are defenitely not designed and not convenient to use neither with Russian nor with Armenian.
What’s your problem?
Do you use a terminal web browser like links, or don’t you have Unicode fonts?
(may be you write this letter from the past, when unicode was not invented, via time-space tunnel?)
Unfortunately I have no idea how to do what you want.
When I see web interfaces I feel panic, and become confused, go into deep մանթո state.
I feel I have no control over things in that case.
When I work in console, I feel the power, I feel the control.
So, as master Yoda said, let the power be with you.
Sincerely,
Norayr
Ի դեպ, ռուսերեն թարգմանությունը ` пусть сила… սխալ է։
Թող, թույլ տուր, ես այսպես եմ հասկանում։
Մի հրաժարվիր ուժ ունենալուց, թող ուժը լինի քեզ հետ։
Իհարկե, մարտիկի ուղին հեշտ չէ բնավ, սակայն ո՞վ էր ասում որ հեշտ կլինի։
The Libyan people deserve help in their fight against Gaddafi’s butchers, but direct U.S. or European military intervention would have several drawbacks. Western troops, not speaking Arabic, would make deadly mistakes. Even if successful, this intervention would diminish
the sense of local and Arab ownership of the revolt.
a GREAT infographic showing how harmless was all the stuff that happened at Fukushima power plant. http://xkcd.com/radiation/ i hope there will come a day when media learns not to make huge commotions over small stuff and all those anti-nuclear activists disappear into nothingness 😀
Я ненавижу фотографировать. Я ненавижу, когда при мне фотографируют. И к тем, кто любит фотографировать, у меня тоже отношение сложное. Откуда в стране столько фотографов? Вот раньше, когда фотоаппараты были полумеханические, овладеть наукой подбора выдержки и диафрагмы мог только человек с высшим техническим образованием, а пленку надо было вынимать в ванной, заткнув щель под дверью полотенцем и спотыкаясь в темноте о тазы, — где они были тогда, эти фотографы-любители? Когда пленки были в 36 кадров и стоили как обед в Макдональдсе — где были эти бесконечные пошлые макро-цветочки, гусенички на листиках и художественно-скучные закаты? Не было их! Золотые были времена.
А потом появились цифровые фотоаппараты — и как-то вдруг, знаете, все почему-то стали увлекаться фотографией. Кого ни спроси, в чей профиль ни загляни — “хобби: фотография”. Популярнее, наверное, теперь только горные лыжи. И то не факт, лыжи — все-таки тренд подороже и поэлитнее. А до камер дорвались массы: у каждого нынче зеркалка весом как кирпич (всегда удивляюсь, как не лень с собой в поездки такую тяжесть таскать?). Размер объектива — это уже почти как размер члена: вынимает кто-нибудь из сумки эдакий телескоп, и все с уважением: о-о-о! “Позвольте поинтересоваться, у вас Кэнон или Никон?” Память бесплатная: снимай — не хочу. И грузят, и грузят на удаленные сервера эти гигабайты, которые даже разобрать лень. И главное, мучают ими потом своих родных и близких! Это особая разновидность пытки: просмотр фотографий из чьей-либо поездки. Хуже может быть только просмотр видео оттуда же.
Շատ լավ հանրամատչելի Ֆուքուշիմայի միջադեպի բացատրություն է, վիա աներես
The following is a summary of the main facts. The earthquake that hit Japan was several times more powerful than the worst earthquake the nuclear power plant was built for (the Richter scale works logarithmically; for example the difference between an 8.2 and the 8.9 that happened is 5 times, not 0.7).
When the earthquake hit, the nuclear reactors all automatically shutdown. Within seconds after the earthquake started, the control rods had been inserted into the core and the nuclear chain reaction stopped. At this point, the cooling system has to carry away the residual heat, about 7% of the full power heat load under normal operating conditions.
The earthquake destroyed the external power supply of the nuclear reactor. This is a challenging accident for a nuclear power plant, and is referred to as a “loss of offsite power.” The reactor and its backup systems are designed to handle this type of accident by including backup power systems to keep the coolant pumps working. Furthermore, since the power plant had been shut down, it cannot produce any electricity by itself.
For the first hour, the first set of multiple emergency diesel power generators started and provided the electricity that was needed. However, when the tsunami arrived (a very rare and larger than anticipated tsunami) it flooded the diesel generators, causing them to fail.
One of the fundamental tenets of nuclear power plant design is “Defense in Depth.” This approach leads engineers to design a plant that can withstand severe catastrophes, even when several systems fail. A large tsunami that disables all the diesel generators at once is such a scenario, but the tsunami of March 11th was beyond all expectations. To mitigate such an event, engineers designed an extra line of defense by putting everything into the containment structure (see above), that is designed to contain everything inside the structure.
My reluctance to work with so called ‘professionals’ goes so far that whenever someone says “Lets do this the professional way” or “But that doesn’t seems professional” I can’t help but instinctively move in the other direction. If it seems professional to me it sounds boring and unoriginal.
ավելացնեմ, որ պրոֆեսիոնալը պարտադիր չէ գրագետ աշխատի ու շատ հաճախ իրենից պահանջվում է անգրագետ աշխատանք։ Սիրողը ունի ցանկություն լավ գործ անելու, ու եթե սկզբից լավ չի ստացվում, ապա աշխատում է, լավացնում։ Նա ընտրություն չունի քան կատարելագործել իր աշխատանքը, քանի որ նրան այդքան էլ չի հետաքրքրում շուկան, շուտ հանելը, եւ լավ վաճառվելը։
եթե այսպես լիներ, ասենք նկարիչների շուկայում, կարելի էր լիքը անկապ գյադեքի անվանել պրոֆեսիոնալ, իսկ Վան Գոգին՝ ոչ, քանզի նա իր կյանքում մի նկար է վաճառել։
Поскольку я уже давно поняла, что в России, в ее государственном устройстве, ничего хорошего в обозримом будущем не предвидится, мои претензии к власти носят в последнее время чисто эстетический характер.
Вот, например: ну почему у наших чиновников такие тупые, безобразные рожи? Вы посмотрите на этих губернаторов, министров и начальников департаментов – одни свиные рыла. Угрюм-Бурчеевы и Сквозник-Дмухановские. Я уж не говорю об их манере речи. Сцена МХАТ просто плачет по таким типажам.
Да неужели же среди всех холуев, проходимцев и дураков, коих в нашем отечестве пруд пруди, нельзя сыскать несколько десятков сорокалетних, подтянутых мужичков благообразной наружности, способных произнести две-три фразы подряд связно и без грамматических ошибок? Ни за что не поверю! Плохо ищем.
Возьмем хоть последнее назначение бывшего главного гаишника России на новую высокую должность ответственного за безопасность на транспорте. Поскольку должность абсолютно бесполезная, чего бы им не назначить на нее известного стриптизера Тарзана? Там хоть есть на что приятно посмотреть…
Короче, мое чувство прекрасного, граждане, глубоко оскорблено.
Գրեցի ու հասկացա։ Փոխարենը մարդկանց ուշադրություն դարձնեմ, ու պարզ լինի որ այս տեսքով հաստատ տիեզերքում չէին լինի, լափթոփին եմ նայում ու կասկածում որ տիեզերքում կաշխատեր ։Ճ
Իսկ ինչու հին thinkpad ես ենթադրում եմ՝ հին սոֆթ, ու հավանաբար com պորտով են կպնում Դիսքավերիի համակարգչին։ ։Ճ
Ты играешь в пинг-понг, ходишь с друзьями в бар и болтаешь ногами, сидя на высоком табурете…
Тебе девятнадцать лет.
Девятнадцать лет назад я одержал первую громкую победу на ринге и смеялся в лицо тем, кто печально мне говорил: «Первая победа — это и первый шаг к поражению…»
Тебе девятнадцать лет и почти столько же тому парню, с которым я завтра выйду на ринг. Он сейчас рядом с тобой, а ты от меня далеко-далеко… Огромная лестница в девятнадцать лет разделяет нас, сотни лестничных площадок — ринги, на которых каждый раз сначала я завоевывал право подниматься вверх и поднялся…
Тебе нравится этот парень с покатыми плечами, уверенный в себе, главный соперник знаменитого Н. Это я — Н.
А мне бы хотелось перескочить через все пропасти и лестницы, играть с тобой в пинг-понг и любоваться твоими ногами, когда ты ими болтаешь, сидя на высоком табурете в баре…
Неужели ты не понимаешь, что я не чувствую этой проклятой разницы, не понимаешь, что я девятнадцать лет, со дня первой победы, ждал тебя… Нет, ты не понимаешь и не видишь меня, тебе девятнадцать лет.
Все, уже поздно, мне пора уходить, завтра бой. И я выиграю, обязательно выиграю, раз уж я так безнадежно проиграл.
Сейчас все чаще пишут о социальном феномене, который наблюдается в тех районах Японии, которые подверглись жесточайшему испытанию природными катаклизмами. Обычно, после землетрясений, пожаров, наводнений, в местах пострадавших от них, начинают действовать мародеры, идут повальные грабежи того, что еще осталось, наступает хаос и беззаконие. Так было и в Новом Орлеане, так было на Гаити и в Чили. Ничего этого нет в Японии — ни одного сообщения о мародерстве и грабежах.
Более того, пишут, что где-то владельцы продуктовых магазинов снизили цены на продовольственные товары, а хозяева торговых аппаратов, продающих еду и воду, открыли их для общего пользования. В местах, где не осталось ничего, где местность представляет из себя месиво из обломков прежней благополучной жизни, жители помогают друг другу, вместе греются у костров, справедливо делят между собой пищу, уступают друг другу место в очереди.
Социологи объясняют это явление особым характером отношений в японском обществе. Во-первых, японцы чувствуют себя «в одной лодке», каждый японец знает, что он является частью социальной сети, определенной социальной группы, которой соответствует определенный стиль поведения в ней. В Японии не принятно показывать свое состояние и привлекать внимание к своим чувствам — всем и так понятно, что тебе плохо, держись и не подавай виду.
Во-вторых, в стране низкий уровень преступности, эффективная полиция и гуманная система наказаний, которая старается вернуть оступившегося человека в общество. Этим занимаются и местные социальные комитеты, и общество в целом.
А главное, конечно, в том, что народ ощущает себя единым — на на словах, не в лозунгах, а на деле. Единая, сплоченная нация, которая защищает себя изнутри, с помощью самых традиционных методов — чувства локтя и сочувствия к ближнему.
Я прочитал сегодня в Dagbladet комментарий профессора социальной антропологии университета Осло Арне Калланда по этому поводу, где он рассказывает, как изучал документы, связанные с голодом в юго-западных районах Японии в 1732-33 годах.
— Никаких документальных свидетельств беспорядков, — говорит Калланд. — У японцев всегда первыми умирали мужчины и последними — дети. Как это отличается от того, что мы видим сейчас, например, в Африке — там жертвами стихии и голода становятся в первую очередь дети, а мужчины выживают, потому что сильные и могут побороться за себя.
Սա «Նոյան Տապան» տեղեկատվական գործակալության հիմնադիր Տիգրան Հարությունյանի առաջին գործն էր, եթե չեմ սխալվում։
Երբ իրենց մոտ աշխատանքի էի ընդունվում, տասընմեկ տարի առաջ, Գայանեն նվիրեց։
Արդեն տասնմեկ տարի առաջ նրանք ակտիվ օգտագործում էին ՏՏ։ Ռեպորտաժները ոչ գծային մոնտաժ էին արվում այն ժամանակ Premiere 4.2-ով Pentium 200-350 մհց մեքենաների վրա ու ամեն գիշեր ֆտպ-ով լցվում նահանգներ։
Վերջերս երբ արմինկոյում Առնետի համար վճարում էի Տիգրանին հանդիպեցի(նույն շենքում են), ասաց մտի։
Список несуществующих болезней довольно велик. Например, целлюлит. По названию – это болезнь ( «-ит» – воспаление). На самом деле нет ни болезни, ни воспаления, а есть ожирение. Не липосакцию надо делать, а кушать меньше или смириться с тем, что у тебя такой обмен веществ, потому что с ним бороться сложно и бесперспективно.
Остеохондроз – патология выдуманная. Снимки скелета у людей после 50 покажут, что остеохондроз есть практически у всех, это возрастные изменения. Болеет ли человек радикулитом, это другой вопрос. При радикулите мы говорим: болезнь связана с изменением скелета, но сам по себе остеохондроз – возрастная норма. Сейчас появилась аналогичная проблема с остеопорозом, который есть практически у всех людей за 60. В большинстве случаев он не причиняет физических страданий, это такие же возрастные изменения, как морщины. Ну выявите вы у 99 из 100 пожилых остеопороз, будете вы его лечить? Уходят деньги на лечение неболезни, а на болезнь денег не хватает.
Мода на похудание имеет американское происхождение. В Штатах страховка рисковая, то есть чем выше риск заболеть, тем больше вы за нее платите. Что надо сделать, чтобы максимальное число здоровых людей имело высокий риск? Включить вес в показатель риска. Я специально водил своих студентов в блок интенсивной терапии с заданием обнаружить тучного пациента среди больных с инфарктом. Это удается сделать крайне редко, потому что от инфаркта страдают в основном курильщики, а курильщики по большей части – худые люди. Они толстеют, когда бросают курить.
«Свежий пример придуманной болезни – атипичная пневмония. Возбудитель есть, клиника – тоже, – продолжает Павел Андреевич Воробьев. – Но существует ли проблема? По официальной статистике, от различных инфекций дыхательных путей в России ежегодно умирает 43 тысячи человек. От атипичной пневмонии во всем мире – меньше тысячи. Можно ли сопоставить эти цифры с теми затратами, которая понесла даже наша страна, не говоря уже о Китае?
Общество оказалось очень просто заставить поверить во что угодно.
Страшная вещь – магнитные циркониевые браслеты. В рекламе напрямую утверждается: «Я перестал принимать лекарства. Мои знакомые тоже». А это значит, что какая-то часть гипертоников перестанет лечиться и погибнет от инсульта. Раз при гипертонии можно не принимать лекарства (что запрещено всеми рекомендациями в мире!), значит, кто-то умрет. Вопрос из этической плоскости переходит в уголовную: побуждение к отказу от лекарств – это деяние.
Половину производителей биологических добавок, рекламируемых по телевизору, можно спокойно засудить, потому что они утверждают, будто лечат болезнь. На самом деле лечат только лекарственные препараты, а БАДы к ним не относятся и в их качестве не регистрируются. Значит, потребителя вводят в заблуждение, что наносит ущерб его здоровью.
Մի քանի օր է ինչ ինձ հայտնի մտքեր են այցելում իմ մոտ բաց է 1966 թվին ծնված ամերիկյան լուսանկարիչ Ջուլի Բլեքմոնի կայքը։
Նա մեծացել է մեծ ընտանիքում, ինը երեխաներից ամենահասակովն էր, եւ ինքը ունի երեք երեխա։
Լուսանկարների մեջ հիմնականում ընտանիքի անդամներն են, եւ ընկերները։ Իսպոլզույ տո շտը պոդ ռուկոյու, ի նե իշի սեբե դռուգոե, ցՖիլեասՖոգ։
Երեւի թե ինձ գրավեց իր հումորը, ու այն, ինչպես իր կարծես կենցաղային լուսանկարները դառնում են գեղանկարչություն, նկար, ու բնավ ոչ «մենք, խմած, դաչայում» ժանրի համալրում։
Այնպես որ զգոն եղեք լուսանկարիչների մոտ ծնվելիս։ Նրանք ձեզ կարող են օգտագործել որպես մոդել եւ թողնել առանց նախաճաշ վարձատրման։
ОДНАЖДЫ УТРОМ ЛЕВ ТАК СИЛЬНО ИСПУГАЛСЯ САМ СЕБЯ, ЧТО умчался прочь и спрятался в кустах под дубом. Он сидел там, дрожал и твердо решил никогда больше не рычать и не смотреть страшным взглядом.
Но все-таки он понимал, что какие-то звуки ему нужны. Ведь никто не молчит. «Что же мне делать? — подумал он. — Пищать? Или жужжать?»
Он не мог решить вот так сразу, весь сжался, не поднимал глаз, и его всякий раз бросало в дрожь, когда он вспоминал, как громко он рычал. «Теперь всё, — подумал он, — с этим покончено».
В этот день мимо дуба проходила белка и увидела сидящего льва.
— Привет, лев, — сказала она.
— Привет, белка, — ответил лев. Он покраснел и попытался спрятаться в собственной гриве.
Потом он осторожно вытянул шею и поинтересовался:
— Можно у тебя кое-что спросить?
— Можно, — ответила белка.
— Как ты думаешь, что мне больше подходит? Пищать или жужжать? Или какой-нибудь другой тихий звук?
— А ты не будешь больше рычать? — спросила белка удивленно.
— Нет, — смутился лев.
— Понятно, — сказала белка. — Жужжать, жужжать… нет, наверное, лучше будет пищать.
— Спасибо тебе, — поблагодарил лев. — Тогда я буду пищать.
Он принялся тихонько попискивать и поглядывал при этом так смущенно, что белка не выдержала и ушла. В этот же вечер лев появился на дне рождения жука.
Он остался стоять у двери, в тени, тихонько попискивал про себя и отказывался от всего, съев только крошку торта. А когда муравей что-то спросил у него, лев зажмурился и ответил, что ничего не знает и никогда об этом не слышал. Он повесил голову и поплелся домой.
Так он теперь и жил, незаметный и трусливый. И только во сне он иногда громко и страшно рычал. Тогда кусты дрожали, деревья тряслись, а сам лев в ужасе просыпался.
շարունակությունը այն մասին թե ինչ կարեւոր է չդավաճանել ինքդ քեզ այստեղ
Ջերեմի Քլարքսոնը գրել ա տեքստ բրիտանացի գիտնականների էմիգրանտների մասին
սրաչերից գրաչերից հեռու, բայց չեմ դիմանում որ չմեջբերեմ։ շատ լավ ա գրում ախր պարոն Քլարքսոնը։
“Не понимаю, как ты можешь жить в Британии. Чертова погода. Чертовы мусульмане. Чертов Браун”, а потом, после тоскливой паузы: “… у тебя случайно нет сегодняшнего выпуска «Telegraph»?”.
Мне всегда было искренне жаль эмигрантов, а теперь, конечно же, жизнь для них – где бы они ни были – стала хуже, чем когда-либо, потому что – ни с того, ни с сего – их гасиенда стоит меньше, чем клочок земли, на котором они ее построили 10 лет назад, и они никому не могут сдать свою летнюю квартиру, которую купили, чтобы обеспечить добавку к пенсии. Которая теперь тоже ничего не стоит.
Это лишний раз доказывает, что никакого Бога нет. Потому что никто, будучи силой добра, не стал бы так добивать людей. “Я сделаю тебя таким жалким, несчастным и одиноким, что ты нарушишь Третье Правило. А потом я отберу у тебя твой дом и все твои деньги, пока ты не станешь бродягой-алкоголиком в стране, языка которой ты не знаешь, и пока ты не начнешь блевать джином в канаву через свой испещренный полипами нос в три часа ночи.” Нужно быть законченным негодяем, чтобы обрекать кого-то на такую боль.
К несчастью, я боюсь, что в ближайшие месяцы – с усугублением кризиса – огромное множество людей начнет размышлять: а не была бы их жизнь счастливее на солнечной стороне?
Призываю вас обдумать это очень тщательно. Даже если у вас забрали землю и дом – они не могут отобрать ваших друзей. Или семью. И совершенно неважно, как редко вас навещают дети – можете мне поверить: если будете жить заграницей, вы их, вероятно, больше вообще не увидите. Никогда.
Вы будете сидеть там в баре, в своей дурацкой гавайской рубашке, притворяясь, что официант – ваш друг, и перечитывая штрих-код на экземпляре «The Week» двухлетней давности, отчаянно пытаясь убедить себя, что вы – счастливы. Но вы не будете счастливы, потому что заграница – это место, куда ездишь в отпуск. Британия – это дом.
Тут в этой истории появляется Кристиана Рюттен, немецкий эксперт по компьютерным технологиям. Это та самая Кристиана Рюттен, которая в свое время учила немецких компьютерных фриков влезать в мозги роутерам и делить приходящий от провайдера канал на личный и общественный. Таким образом, домашние роутеры начинали отдавать часть канала в общественное пользование, и возникал бесплатный и свободный доступ в Интернет. Это та самая Кристиана Рюттен, которая умеет в несколько минут смастерить из пивной банки и куска кабеля домашнюю антенну для беспроводной сети и которая копается у роутеров в мозгах с той же легкостью, с какой вы копаетесь в собственном платяном шкафу.
Кристиана, взглядом мастера глянув на раздутый от железа и пухлый от длинных инструкций портфель Дартса, в конце января взялась за дело. Это дар — видеть ясные пути там, где другие ходят запутанными тропами. Это талант — находить простые и изящные решения там, где обычный глаз видит нагромождения кода, проводов и железок. В варианте Пиратского Ящика, предложенного Кристианой Рюттен, количество железа было сокращено без ущерба для его работоспособности. За пару дней эта немецкая хакерша на службе добра написала скрипт, который давал возможность пользователю залезть в мозги роутера и провести там всю необходимую хирургию без особых затрат времени и нервов. Свой вариант Ящика Кристиана назвала mkPirateBox. mk значит make — сделай. Мое желание смастерить генератор для моей собственной, личной и абсолютно свободной сети в этот момент стало невыносимым.
}}
Но от массовой продукции я вполне могу отказаться. По-настоящему интересные вещи происходят в области DIY, в гаражах и в подвалах. Хорошая культура не должна стоить миллионы. Я люблю многообразие, а не совершенство.
Подход культурной индустрии таков: надо использовать новые технологии, чтобы фиксировать каждое воспроизведение и каждый акт копирования и предъявлять за них счет. Но для этого им нужен полный контроль, иначе они не смогут пресекать попытки неразрешенного копирования. Поэтому культурная индустрия требует создания инфраструктуры цензуры в Интернете.
Этот подход неправильный. Творческие люди, которые выставляют свою продукцию в Интернет для свободного распространения, получают от этого выгоду. Цифры продаж DVD-дисков Monty Pyton выросли на 23 000% после того, как они разместили свои скетчи в Сети для свободного распространения. Radiohead раздавали всем желающим свой последний альбом, просили о пожертвованиях и таким образом заработали больше денег, чем всеми предыдущими альбомами. Мои знакомые выкладывают музыку в Сеть. В результате они получают предложения давать концерты, и там они могут зарабатывать. А записывающие лейблы все это время только смеялись над ними.
Тот способ, каким мы как общество используем Интернет — распространение знаний и новостей, распространение информации, политический аспект и формирование устремлений, — превращает цензуру в Интернете в цензуру головы. Опасность для общества от злоупотреблений столь мощной инфраструктуры цензур настолько велика, что единственное разумное решение состоит в том, чтобы вообще не иметь подобного инструмента власти. Злоупотребление им неизбежно. Достаточно посмотреть на Китай, Данию или Австралию.
Я думаю и живу в рамках хакерской эстетики. Это значит, во-первых, что доступ к компьютерам и иным средствам, которые показывают человеку, как функционирует мир, должен быть свободным и полным. Во-вторых, вся информация должна быть свободной. В-третьих, не доверяй авторитетам — требуй децентрализации.
Intel’s multi-million dollar commitment to promote the development of new apps and usage models for netbooks and tablets. The Application Fund includes Accelerator, the Intel AppUp developer challenge, Submit Early for MeeGo initiatives.
Однако партия Дашнакцутюн не предвидела распада ССР , хотя обязана была каждый день ожидать возвращения и быть наготове. Точно так же, как мы сейчас должны быть готовы к изменениям существующей в Армении системы. Вместо этого руководство Дашнакцутюн оказалось игрушкой в руках иностранных спецслужб. Не только партии не удалось возвращение в Армению, всем нам не удалось построить армянскую государственность, хотя мы здесь стоим на своей земле и имеем такую возможность.
В ССР Дашнакцутюн была под запретом – запретный плод всегда кажется сладким. Примитивная коммунистическая пропаганда фактически работала в обратном направлении. Первое время я чувствовал на себе, что большая часть населения Армении относится к Дашнакцутюн с огромным уважением. Когда же партия начала реально работать в Армении, миф рассыпался. К началу войны в Арцахе потенциал был очень велик, сотни людей готовы былиприехать воевать из Бейрута, но Дашнакцутюн остановила этот процесс. Там поняли, что если сюда, в Армению, прибудет много людей, многие выяснят для себя реальную картину, общеармянский авторитет партийных лидеров упадет, и в партии произойдет смена власти. После освобождения Шуши дашнакское руководство решило больше не присылать сюда бойцов, из-за чего у нас возникли острые разногласия. С тех пор подкрепление из-за рубежа мы получали только после личного вмешательства и под нажимом. Потенциал партии велик не только в смысле человеческих ресурсов, но также в смысле ресурсов информационных, технических, материальных. Я со всей ответственностью могу сказать, что этот потенциал был использован в Карабахе менее чем на 2%. Зачем и ради чего нужно было придерживать остальной потенциал, когда был ясен фронт борьбы? По сути, Дашнакцутюн использовала события в Карабахе для борьбы за власть в Армении.
Среди уничтоженных фотографий была и такая: стоят рядом седобородый старец и шестилетний ребенок. Маленький Бажбеук очень похож на деда. Но какие глаза у малыша! Горящие, живые, проницательные. Глаза, которые ничего не пропустят.
К концу жизни у него были те же глаза. Он говорил, что человек остается таким, каким был в детстве. Все, что приходит с годами,— наносное. Суть человека не меняется.
Ես միշտ հիանում էի Հաուսի հեղինակների գրագետ լինելով։ Սերիալի մասին պատմելով հաճախ նշում եմ, որ գրողները լավ տեղյակ են հոգեբանությունից։ Սակայն այստեղ նրանք պռոկոլ արեցին․
Այստեղ արծաթե քամին գրում է որ Հաուսը հարգեց Քադդիի դստերը, երբ ականատես եղավ ինչ տաղանդավոր թեթեւությամբ նա ստեց։
Սակայն սովորաբար Հաուսը սուտը չի հարգում, կանխատեսում է։ Նույնիսկ հեգնանքով է արտահայտվում, ասենք՝ «ապա խաբեք նրան, բոլոր հաջող ամուսնությունները սկսվում են ստից»։
Կարծում եմ, նա հարգեց աղջկան ոչ ստելու փաստի համար, այլ որովհետեւ նա ֆայմեց տեղում ստել։
Իսկ ի՞նչն էր ստիպել նրան ֆայմել ու խաբել։ Կարծում եմ որ այս դեպքում բանալ ռասսուդոկը։ Հայերեն բառարանում տարբերություն չգտա, ենթադրում եմ, որ անգլերեն ռազումը – mind, reason ա, իսկ ռասսուդոկը՝ sense-ն ա։
Էրիխ Ֆրոմմը իր «առողջ հասարակություն» գրքում գրում էր՝
Разум — инструмент человека для достижения истины, рассудок — инструмент для более успешного обращения с миром; первый — человечен по своей сути, второй принадлежит к животному в человеке.
Սակայն Հաուսը բնական կլիներ եթե ռազումը գնահատեր, ու կարողանար այն ռասսուդոկից տարբերել։
Սցենարիստները լոխանուծսյա եղան։ Որովհետեւ երեւի ուզում էին մի բան մտածել, ինչպես անել
որ երեխաներից զզվող Հաուսը այդ երեխային կապվի։ Ուրեմն պիտի գնահատի։ Ինչի՞ համար։ Մտքի։
– ես նկատել եմ, որ շները չարացած են լինում այն բակերում, որտեղ մտնոլորթը լավը չէ, որտեղ իրենց վատ են վերաբերվում, նեղացնում են։ այն բակերում, որտեղ իրենց գոնե հանդուրժող են, նրանք բարի են։ այսինքն դա մեզանից ա էլի, մեր վերաբերմունքից, մեր բակերի շները ինչ ձեւի են։
Այնքան շատ են պնդում որ օգտագործելով «լիբարալ» արժեքները արեւմտյան քաղաքակրթությունները մեզ տիրանում են, որ ակամա սկսում ես մտածել։ Գուցե իրո՞ք տիրանում են։ Իսկ այժմ, ուշադրություն, հարց․
– Ինչու՞ էն արեւմտյան քաղաքակրթությունները օգտագործում հենց այդ տիպի, ասենք, լիբերալ արժեքներ, մեզ քայքայելու համար։
Մեկ րոպե մտածելու համար
Գուցե այն պատճառով, որ դա այն է ինչ ժողովուրդը ուզու՞մ է։
Ապա ավելի լավ չէ՞ ինքնուրույն ստեղծել այնպիսի ժողովրդավարական պետություն, առանց արեւմուտքի միջամտության, որ արեւմուտքը շփոթվի, մանթո լինի։
Պարզ օրինակ․
– Վարդանիկ, էն գովազդած խնձորները, սուտ ա որ առողջարար են, իրականում դրանց մեջ թույն ա սրսկած։
խնձորները այն են ինչ ուզում է Վարդանիկը։ Ու նա կշարունակի ուզել խնձոր, նույնիսկ եթե նրան ամեն օր պնդեն որ խնձորներով չար մարդիկ քայքայում են իրենց ընտանիքը։ Եւ գուցե իրոք քայքայում են, ասենք կխաբեն, եւ կառեւանգենեն հիմարիկ Վարդանիկին։ Եթե Վարդանիկը իր տանը խնձոր չունենա։
Տվե՜ք էլի։
«Եթե կինը որեւէ բան է ուզում, նրան պետք է դա տալ, այլապես նա կվերցնի ինքնուրույն: եւ գուցե ինչ-որ այլ մեկից։»
Փաստորեն, աղջիկ փախցնողի հանդեպ բնավ հանդուրժող չի օրենքը։ Հետո էլ ասում էն՝ հին հայկական ավանդույթ։
Բա։
Այնպես որ, զգոն եղեք, որ ձեր զձուքն եւ զձետն տեղն մնայ։
_ու տենց_
Մի հետաքրքիր հատված Սմբատ Սպարապետի Դատաստանագրքից․
Կարճ ասած, կինը իրավունք ունի անմիջապես բողոքել <s>տեխկոմ</s> եպիսկոպոսին, վերցնի անկարող ամուսնու ունեցվածքի կեսը ու այլ մարդու հետ ամուսնանա։
Այնպես որ, զգոն եղեք, կանանց խաբելուց։
_ու տենց_
<blockquote style="border: 2px solid rgb(127, 195, 59); padding: 10pt;
<p> margin-left: 30pt; background-color: #a6df6d;">
<br /> Երկրորդ փուլում ռաբիսները, ներշնչված հնդկական կինոյից, ադրբեջանական երաժշտությունից, գողական երգերից, ստեղծում են իրենց կիտչային սուբկուլտուրան և մոդան: Նկարներ, ուր միզող երեխա է, գիշերանոթի վրա նստած աղջնակ, չեկանկա Ախթամար, Մասիսներ, և այդ զիբիլը գտավ իր զանգվածային սպառողին: Ֆ. Նիցշեն պնդում էր, որ տականքային հոգեբանությունը դառնում է վտանգավոր, երբ դառնում է ստեղծագործ: Ռաբիսը անվանում են քաղաքային ֆոլկլոր: Դա ճիշտ է, որովհետև ռաբիսը ժողովրդական-բանահյուսական երգ չի երգում, գյուղական չերևալու համար: Նրանց առաջարկած ռեպերտուարում հիմնական տեղը զբաղեցնում էին սիրային տառապանքների մասին քաղցրավուն երգերը: Շատ էին հոր, մոր, բալիկի, ախպերության, ազգի մասին երգերը: Գերեզմանային տրամադրություն էր երգերում. մեկի տողերում հերոսը համոզում է իր գերեզմանին ծաղիկներ բերել և այլն: Նրանք միօրինակորեն սենտիմենտալ էին, և ամենահուզիչ տեղում երգիչը պարտավոր էր կլկլացնել: Այդ սուբկուլտուրայի հիմնական տարածողները զապիսնոցներն էին, ռաբիսականության յուրօրինակ շտաբները:<br /> 60-ականների երևանյան կյանքի սկզբունքները կարելի է ձևակերպել հետևյալ կերպ. առաջին հերթին ընտանիքը, ուր իմ կանոններն են + շրջապատ, ուր բոլորը հավասար են + ամեն գնով չեզոքություն մյուսների շրջապատի հանդեպ: Ռաբիս միջավայրի կանոններն այլ են. ընտանեկան մեծ կլան, խիստ աստիճանակարգ + ընդհանուր միջավայր, աստիճանակարգով բաժանված նաչալնիկների և հասարակ մարդկանց + հասարակ մարդկանց փոխօգնություն: </p>
<blockquote style="border: 2px solid rgb(127, 195, 59); padding: 10pt;
<p> margin-left: 30pt; background-color: #a6df6d;">
<br /> — Когда нам нечем заняться, мы не можем сфокусировать свое внимание на чем-либо, нам всё кажется малозначительным и скучным, мы вдруг решаем для себя, что надо в кого-нибудь влюбиться.<br /> — Решаем? Но разве влюбленность не возникает сама собой?<br /> — Не возникает. Всё, что нам нужно, чтобы «разрешить» себе влюбиться, это уделить объекту некое внимание. И пошло-поехало. Влюблённость моментально запускает механизм многократного прокручивания во внутреннем диалоге одного и того же. Влюблённость — это форма эйфории, вызывающая в чувственном соответствующую реакцию. Состояние, совершенно аналогичное страху или беспокойству, только со знаком плюс. Пока мы думаем о нашем избраннике — эйфория есть. Стоит только перестать о нем думать — исчезает, словно по мановению волшебной палочки.</p>
<p>
Последствия этого состояния известны: «наматывание» на барабан, обожествление избранной «жертвы», бесконечные требования от партнера реализации придуманных тобой его качеств, привязанность, зависимость, кризис, и, как правило, длительный период реабилитации.
</p>
<p>
После эйфории всегда куда-нибудь сваливаешься — как правило, в прямо противоположное состояние очень выраженного характера.
</p>
Ի՞նչ է նշամակում արտահայտել ինքդ քեզ։ Ո՞նց են արտահայտում։
Արդյոք պե՞տք է դրա համար նկարիչ լինել, եւ զինվել վրձինով եվ կորաձեւ ներկապնակով։
Թե՞ պետք է կիթառ նվագել կրակի մոտ շուրջը։
Կարելի է, իհարկե։
Բայց անականկա՜լ, դա կարող է բնավ ինքնաարտահայտման ձեւ չստացվել։
Ինչու՞։
Որովհետեւ, բոլորն են կրակի մոտ նստած կիթառ նվագում։ Նույնիսկ Գոռը Մխիթարյան։ (մեմ է սա, ոչ մի պոեզիա, երախտիքը՝ Մուշեղին)
Ես սենց եմ հասկանում՝ արտահայտվել այնպես, ոնց որ դու կարտահայտվեիր։
Ոչ այնպես, ինչպես «քուլ» է արտահայտվել, ոչ ել այնպես, ինչպես «քյութ» է։ Ոչ այնպես, ինչպես կարգին է, որովհետեւ դա այնքան տաղտկալի է․․․ էլ դու սուս։
Ու ես սա գրում եմ, ինչպես եւ ամենը, ինչ գրում եմ, որովհետեւ անձնական շահ ունեմ։ Այս դեպքում իմ շահերից մեկը՝ մի քիչ ավելի գույնզգույն աշխարհում ապրելն է, որը մի քիչ ավելի քիչ ձանձրալի է, ու մի քիչ ավելի շատ հավես։
Եթե դու Բենքսիի գրաֆիծիի կոպիան ես արել պատին, այն կմնա Բենքսիի գրաֆիծիի կոպիան։
Բենքսիի արտահայտումը, Բենքսիի ինքնաարտահայտումը։
Եթե դու ձեւափոխես այն, օգտագործես դրա մի մասը, կպցնես մի այլ բան, որովհետեւ քեզ թվում ա որ էդպես կարեւոր ա, կամ հավես՝ ապա դու մեջբերել ես Բենքսիին, ու արտահայտել ես․․․ հոպ։ Եթե իրոք ինչ որ բան արտահայտել ես։ Ու ես, գուցե դա իմ անձնական մոլորվածությունն է, բայց կարծում եմ, արտահայտիչն այն է, որը արտահայտում է։ Ու «արտահայտիչ»ն է հետաքրքիր։ Արտահայտիչն է ձգող։ Արտահայտիչն է ուրախացնող։ Արտահայտիչն է գործող։
Արվեստի լավ գործերը միշտ էլ արտահայտիչ են։
Ու գիտեք, նույնիսկ եթե դրանց իմաստը չեք հասկանում, միեւնույն է հասկացվում է այն, որ դրանք արտահայտիչ են։ Մալեւիչի քառակուսու իմաստը շատերը չգիտեն, բայց այն, որ քառակուսին արտահայտիչ է, զգում են։ Ու մամուլում պատահող հոդվածները, ասենք «այսինքչը Մալեվիչից քսան տարի առաջ է նույնը արել» մակերեսային են, որովհետեւ ուզում է հարյուր տարի առաջ արած լիներ, այն իմաստը, որը Մալեւիչն է հայտնել, արտահայտել, մինչ այդ, նույնիսկ նույն քառակուսին նկարելով, արտահայտված չէր։ Ու ակնհայտ է, որ Մալեւիչի քառակուսին գնահատվում է, իսկ քսան տարի առաջվանը՝ ոչ։ Իսկ երբ լսում եմ այն մասին, որ դա այն պատճառով է, որ Մալեւիչը ըստ երեւույթին, հրեա էր, այո, այսպիսի մարդկանց հետ հազվադեպ չէ, որ հաջողվում է հանդիպել, դա, ես արդեն գիտեմ, որ արդեն դիագնոզ է։
Սակայն, վերադառնանք թեմային։ Այս օդանավը արտահայտիչ է։
Զարմանալի չէ, որ այն լավ է թռչում։ ։Ճ
Այս մեքենան՝ արտահայտիչ է՝
Զարմանալի չէ, որ այն լավ է վազում։
Ու զարմանալի չէ, նաեւ այն պատճառով, որ գեղեցիկ նախագիծ պատրաստող մարդը, հավանաբար բավական զարգացած է, որ գեղեցկությունը ամեն տեղ նկատի, նույնիսկ առանց դա գիտակցելու։
Փաստորեն, արտահայտվել լինում է ոչ միայն արվեստի մեջ՞, կասեք։
Հիմա կհարցնեք, ասենք՝ «ես ախր ձանձրալի անկապ գործ եմ անում, փհփ/մայսքլ սայթեր գրում, ինձ ո՞րտեղից արտահայտվելու տեղ»
Արտահայտվելու տեղ միշտ ել կա։ ։Ճ
Քաթի տակ խարդավանքներ, բամբասանքներ, ու հետազոտություններ։ Ինչպես միշտ, սակայն
Ու բացառիկ, էքսկլյուզից լուսանկար։
Մնացեք մեզ հետ․
Օրինակ, առաջին հարցս, նաֆսկիդկու, կարող է լինել․ Ինչու՞ մայսքլ։ Ի՞նչի քի՞չ ա՞յլ տվյալների բազաներ կան։ «Բայց, ախր, ես ժամանակ չունեմ հետազոտելու, ձեւ ա, տեքնոլոգիա ա, սովորել եմ, անում եմ, փող եմ աշխատում․․․» – կասի
Ներեցեք, իսկ դուք ապրու՞մ եք, որ ուտե՞ք։ Թե՞ երբեմն ուտու՞մ եք, որ ապրեք, ու չմահանաք։
Իմաստը ապրելու՞ թե ուտելու՞ մեջ է։ Փող աշխատելու իմաստը ո՞րն է, եթե դա ձանձրալի է։
էդ կտրվածքով ոմանց կրթությունը կարող է խանգառել, եթե նրանք սովորեն մտածել միմիայն այնպես, ինչպես իրենց սովորեցնում են, ու չտեսնեն այլ ձեւերը։ Սակայն, կարծում եմ, որ մեծամասամբ այս մտավախությունը գերագնահատված է։
Ես ինքս առաջ շատ էի անում այնպես, ինչպես ես չեի անի։ Այսինքն, գործը անում էի, կանոնիկալ, քոնվենշնլ ձեւով։ Ինչպես ընդունված է։ Չնայած, կարծում էի որ այլ կերպ ավելի լավ է։
Ու ինձ չէր թողնում այն միտքը որ ինչ որ բան այն չէ։ Գիտեմ, սա լրիվ նորմալ պարանոյա է, ու տիեզերքում բոլորը ունեն այն։
Ու օրինակ, մի օր, երբ ինձ հերթական անգամ խնդրեցին GNU/Linux ինսթալ անել, ես, մտածեցի՝ «դե հա, ուբունթու էլի, ինչպես բոլոր կարգին մարդկանց մոտ էլի»։
Ու հետո մտածեցի։ Բայց ե՞ս։ Ուբու՞նթու՞։ Ուբունթու, ասենք հարեւան Թութուշն ել կդնի։ Ես ո՞նց չտեղադրեմ Արաքսը։ Առավել եւս եթե հավատում եմ, որ Արաքսը ավելի լավն է։ (ավելի ճկուն է, ավելի շատ ազատություն է տալիս, ավելի արագ է, ավելի հեշտ է կարգավորվում։) Կամ եթե ինչ որ բան եմ գրում։ Ինչու՞ գրեմ այնպես, ինչպես «բոլորը», եթե ես սիրում եմ գրել այնպես, ինչպես ես սիրում եմ գրել։ Դրանից է, ի դեպ իմ տարվածությունը քոմփայլերներով։ Իմ նախընտրած, սիրված տեքնոլոգիաները պորտ անելու
ունակություն ու ազատություն է տալիս։ Այդ պատճառով է որ էս քանի օրը Լազարուսն ու Մաեմոն էի բարեկամացնում։ Թե չէ ասենք Փիթոնը միշտ կար, հա, լավն ա, բայց իմը չէ։ Ես ավելի շատ հավանած գործիքներ ունեմ։ Այո, ժամանակ է տանում։ Ժամանակ է պահանջում ասենք GTK-ի բայնդինգ պատրաստելը Օբերոնի համար, որը այո, ուռա-ուռա, վերջերս արեցի։
Բայց ազատություն է տալիս իմ իսկ ընտրված, ուրույն գործիքները օգտագործել։
Անել այնպես, ինչպես կանեի ես։ Ոչ այնպես, ինչպես ընդունված է անել։
Ու ինձ այնքան հաճելի է, որ երբ Գասպարը զբաղվում էր մի մեծ պրոեկտով, որը ձեզանից մեծ մասը, ըստ երեւույթին օգտագործում է, նա այն նախագծեց ու իրականացրեց այնպես, ինչպես կաներ Գասպարը։ Ու այդ պատճառով, օրինակ, այդ պրոեկտը իրականացված է Էրլանգով։
Ու միշտ կլինեն մարդիկ, ով կասեն՝ «ո՞վ է այդպես գրում»։ Ու գործընկեր ունեմ, ով ինձ խոստովանել է, ինչ տեքնոլոգիա է սիրում, բայց ասում է, ախր, որ իմանան, կասեն, «ո՞վ է դրանով գրում, որ դու գրում ես»։ Ու կոմպլեքսավորվում է։
Բայց չէ՞ որ եթե դու դրանով չգրե՞ս, «ո՞վ է դրանով գրում» հարցին ավելի քիչ պատասխան կլինի։ Ֆիլեաս Ֆոգի մասին ֆիլմը հիշեցի։ Երբ Ֆիլեասը նստած է մեծ կաթսայի մեջ, ու խուճապի մեջ է, ասում է՝ «ութսուն օր – անհնար է, մենք մասերի բաժանված կլինենք, նույնիսկ չհասած Ինդիա»։ Ու Պասպարթուն պատասխանում է՝ «for something you believe in, nothing has more sense than that sir»։ Ու թեեւ նա իր մոծիվները ուներ դա ասելու, այնուամենայնիվ այդ խոսքերին հավատում էր։ Իր խոսքերն էին։ Իհարկե, պետք չէ մասերի բաժանված լինել Ինդիա չհասած, բայց մի քիչ համարձակություն պետք է։ Եթե ոչ Բրունոյական վս Գալիլեյական, բայց գոնե մի թիքա, պարզապես արտահայտվելու քո պես։
Պարզապես անելու այնպես, ինչպես կանեիր դու։
Այստեղ շատ շատ շատ հարցեր կարող են լինել՝ գիտելիքների, համոզմունքների, այդ ճանապարհին, գուցե հիմար քայլեր կլինեն, բայց դրանք ձեր հիմար քայլերն են, դրանք ինքնաարտահայտիչ են, ուրույն են, ու դրանով՝ անգնահատելի։ Իսկ փորձը փորձանք չէ, ինչ որ բան լավ անելու համար, պետք է դա անել ու անել։ Ինքնակատարելագործումն ու ձանձրանալը, համաձայնվեք, անհամատեղելի են։ Թե՞ դու պատրաստվում ես սաղ կյանքդ փհփ/մայսքլ անել, մինչեւ բոլորը ամբոխով չգնան այլ ճամբար, որ դու էլ ամբոխի հետեւից՞։ Ասեմ, որ այո, փհփ-ով ել է կարելի ուրույն կերպ գրել։ Սի-ով ել այնպես, որ փհփ-ից դանդաղ աշխատի։ Դա արդեն այլ հարց է։ Այ փոսթի թեման արտահայտումն է։ Եվ դրա հետ համատեղ ինքնակատարելագործումը։ Ու այստեղ կգա Մուշեղը, կհանի հեռուն նայող ակնոցները, ու կասի, որ այդ ամենը պոնտեր են, ու ս[ծ]իլի համար ինչ ասես չենք անում։ Բոլորս ել։ Բացի Գոռից Մխիթարյան։ Բայց ցավոք ոչ բոլորս, ու ինքն ել լավ գիտակցում է, որ անպատճառ չէր, որ նա որպես հտտպ սերվեր բնավ ծեծված ապաչը չէր օգտագործում։ ։Ճ Գուցե չէր գիտակցում ինչու, բայց դա լավին ձգտելու, (լավ դիզայինի, լավ նախագծին, լավ սեթափին) իր ուղին է։ Նա անում է այնպես, ինչպես կաներ նա։ Ես անում եմ այնպես, ինչպես կանեի ես։
Երեւի դա է պատճառը, որ մենք ընկերներ ենք,
չնայած իրար անվերջ ձեռ ենք առնում։
Իսկ ես կժպտամ, ու կասեմ՝ դե հա, պոնտեր։
Ինքդ ել գիտես, իհարկե։ Սծիլի համար՝ ամենը։
հայտնաբերված է այլ հարկում աշխատողգործընկերոջ սեղանի մոտ
ՀԳ․ նկատե՞լ ե՞ք, հայերենում «ինքնուրույն» բառը պարունակում է «ուրույն»-ը
Գիտեք երեւի, որ հայերենի ուղղագրությունը ստուգող ծրագրերով չափից շատ հետաքրքրված եմ։
Այդ իսկ պատճառով, երբ իմացա մի պրոեկտի մասին, որը չնայած ազատ չէ բնավ, ու աշխատում է ոչ ազատ օհ-ի տակ, այսինքն իմ ու համայնքի համար պիտանի չէ, միևնույն է, ուրախացա։ Որովհետեւ մտածեցի, շատ մարկդանց կարող է պիտանի լինել, ու ընդհանուր առմամբ կարող է նվազեցնել անգրագետ գրառումների քանակը։ Հետաքրքրությունս բավականացնելու համար այցելեցի կայքը, որտեղ եւ գտա այդ փաթեթի մասին հեղինակի հոդվածը՝ http://soft.areg.biz/downloads/poweroffice/2010/statia.htm ։
Ինչպես եւ ակնարկում է հղման միջի statia բառը, հոդվածը ռուսերեն է։ Հավանաբար, հայերեն ուղղագրության ստուգման ծրագրի հեղինակը դժվարանում է հայերեն մտքեր կազմել եւ գրի առնել։
Ահա հոդվածից մի հատված․
Օհ՜ ոչ։
Փաստորեն, չդիմացան, եւ որոշեցին օգտվողների որոշակի զանգվածի քմահաճույքը բավարարելու համար անել այնպես, որ ուղղագրության ստուգման ծրագիրը առաջարկի «դեբիլիզմ» բառը ճիշտ գրել։ Ինչպե՞ս կարելի է ճիշտ գրել այն բառը որը գոյություն չունի։ Եվ ի՞նչ կմտածի այն մարդը, ում ծրագիրը առաջարկի այդ «դեբիլիզմ» բառը։ Բնական է եթե կմտածի որ «դեբիլիզմը» հայերեն բառ է, բացառված չէ որ ուրարտական հարմատներ ունի։
Ես ինքս գրում եմ միտումնավոր սխալներ անելով։ Ինքներդ ել գիտեք, որ ս[ծ]իլի համար ինչ ասես չենք անում։
Սակայն, «սծիլ» բառը իմաստ չունի ուղղել եւ դարձնել «ստիլ», որովհետև դրանք երկուսն ել նույնապես սխալ են եւ հայերենում գոյություն չունեն։
<s>եւ այդպես</s>
_ու տենց_
Էդ լրիվ Ռուսաստան ա։
Կարդալ ամբողջությամբ [այստեղ][1], <lj user="hildegart" title="Հիլդեգարթ">ի մոտ։ Ի դեպ, խորհուրդ եմ տալիս սաբսքրայբվել։
_ու տենց_
[1]: http://hildegart.livejournal.com/128245.html
<blockquote style="border: 2px solid rgb(127, 195, 59); padding: 10pt; margin-left: 30pt; background-color: #a6df6d;">
<p>
Հետագայում ես կանդրադառնամ սենյակային թըռչունների ենթադրյալ տառապանքների խնդրին։ Արդարև, վանդակում երգող արու սոխակը յուրովի հիասթափություն պետք է զգա, քանզի նրա տևական երգը մնում է անպատասխան, և էգը չի հայտնվում, սակայն նույն բանը հնարավոր է նաև բնական պայմաններում, քանի որ արուները սովորաբար ավելի շատ են, քան էգերը։<br /> Առյուծը այլ բնույթի կենդանի է, որի խառնվածքն ու բնակության միջավայրը սովորաբար սխալ է մատուցվում մեզ գրական ստեղծագործություններում։ Անգլիացիները «ջունգլիների արքա» են կոչում նրան, խեղճ առյուծին ուղարկելով այնպիսի վայր, որը չափազանց խոնավ է նրա համար․ իսկ գերմանացիները, իրենց հատուկ լրջմտությամբ, ընկնում են մի այլ ծայրահեղության մեջ, և դժբախտ կենդանուն ուղարկում անապատ։ Գերմաներեն «առյուծ» այդպես էլ նշանակում է՝ «անապատի արքա»։ Իրականում առյուծը նախընտրում է երջանիկ միջինը և ապրում է տափաստաններում ու սավաննաներում։ Այդ կենդանու կեցվածքի վեհությունը, որի համար էլ նա ստացել է իր մականվան երկրորդ մասըմ պարտական է հասարակ մի հանգամանքի․ մշտապես խոշոր սմբակավորներ՝ բաց լանդշաֆտներում ապրող կենդանիներ որսալով, առյուծը վարժվել է դիտել ընդարձակ տարածություններ, անտեսելով այն ամենը, ինչ շարժվում է առաջին պլանում։<br /> Գերության մեջ <span style="color: rgb(255, 0, 0);">առյուծը շատ ավելի քիչ է տառապում մտավոր զարգացվածությամբ իրեն հավասար մյուս կաթնասուններից</span> այն պատճառով, որ նա մշտական շարժման մեջ գտնվելու պակաս ցանկություն ունի։ Կոպիտ ասած, «գազանների արքան», ընդհանրապես, ավելի ծույլ է, քան մյուս կենդանիները, և նրա անբանությունը պարզապես նախանձելի է թվում։ Ապրելով բնական պայմաններում, առյուծը ընդունակ է կտրել անցնել վիթխարի տարածություններ, սակայն նա, հավանաբար, այդ անում է սոսկ քաղցի ազդեցության տակ, և ոչ թո ներքին որևէ այլ դրդապատճառներից։ Այդ իսկ պատճառով գերության մեջ գտնվող առյուծին հազվադեպ կարելի է տեսնել վանդակում անհանգիստ ետ ու առաջ քայլելիս, մինչդեռ գայլը կամ աղվեսը ժամեր շարունակ անընդհատ դես ու դեն են շարժվում։ Իսկ եթե շարժում կատարելու զուսպ պահանջը երբեմն ստիպում է առյուծին ետ ու առաջ անել բանտի ողջ երկայնքով, ապա նույնիսկ այդպիսի պահերի գազանի շարժումները ավելի շուտ ետ-աշյա զբոսանքի բնույթ են կրում և բացարձակապես զուրկ են այն մոլեգին շտապողականությունից, որ բնորոշ է շնազգիների ընտանիքի բանտված ներկայացուցիչներին, որոնք մշտապես անհաղթահարելի պահանջ ունեն մեծ տարածություններ անցնելու։ Բեռլինի կենդանաբանական այգում անապատից վերված ավազով ծածկված ու դեղնավուն կոպիտ ժայռաբեկորներով մի յսկայական փարախ կա, սակայն մարզվում է, որ այդ թանկարժեք կառույքը զգալիորեն անօգտագետ է։ Կենդանի առյուծները այնքան ծույլորեն են պառկում այդ ռոմանտիկ միջավայրում, որ կենդանիների խրտվիլակներով լանդ՛աֆտի վիթխարի մոդելը հաջողությամբ կարող էր ծառայել նույն նպատակին։
</p>
<blockquote style="border: 2px solid rgb(127, 195, 59); padding: 10pt; margin-left: 30pt; background-color: #a6df6d;">
<p>
<span style="color: rgb(255, 0, 0);">Ագռավը, կակադուն կամ շամբաճուռակը իրենց հաճույք պատճառելու համար են թռչում, ուրախությամբ լիովին օգտվում են իրենց տրված ազատությունից</span>։ Իսկ իմ արծիվը թրչում էր միայն այն դեպքում, երբ պատահաբար ընկնում էր մեր այգու վրա սկիզբ առնող օդի հոսանքի մեջ, որը նրան հնարավորություն էր ընձեռնում սավառնելու, առանց մկանային մեծ էներգիա վատնելու։ Նույնիսկ նման դեպքերում նա չէր հասնում իրեն մատչելի բարձրության։ Առանց որևէ իմաստի ու նպատակի, նա պտտվում էր օդում, իսկ հետո իջնում մեր այգուց հեռու, որևէ տեղ և <span style="color: rgb(255, 0, 0);">նստում թախծալի մենակության մեջ</span> մինչև մութն ընկնելը, սպասելով, որ գամ ու տուն տանեմ իրեն։ Հավանական է, որ նա ինքն էլ կարող էր գտնել տան ճանապարհը, սակայն նա շատ շուտ էր նկատվում, և հարևաններից մեկնումեկը հեռախոսով զանգ էր տալիս ինձ ու հաղորդում, որ սանուհիս նստած է այսինչ կամ այնինչ տանիքին, և մի խումբ երեխաներ քարեր են նետում նրա վրա։ Նման դեպքերում ես նրա երևից գնում էի ոտքով, որովհետև այդ <span style="color: rgb(255, 0, 0);">տկարամիտ արարածը սարսափելի վախենում էր</span> հեծանիվից։ Այդպես, ամեն անգամ հոգնած, ես հազիվ էի տուն գնում, ձեռքիս վրա տանելով ծանր արծվին։ Վերջիվերջո, այլևս չցանկանալով մշտապես շղթայված պահել թռչունին, հանձների Շոնբրունյան կենդանաբանական այգուն։
</p>
Կոնրադ Լոռենց, «Սողոման թագավորի մատանին»
Փաստորեն, նենց ա ստացվում, որ խելացի կենդանիները սիրում, գնահատում, և օգտագործում են ազատությունը, հնարավորությունները, և իրենց իսկ ունակությունները։ Իսկ առանց ազատության՝ տառապում են։
Ի տարբերություն նրանց, ավելի տկարամիտ կենդանիների ազատության ձգտումը այնքան էլ արտահայտված չէ։
Ես գրել եմ, որ ավելի զարգացած մարդիկ ավելի շատ և կարևոր պահանջներ ունեն։ Նույնիսկ, Տանամայի հետ եկանք մի այլ բուրգի գաղափարին, որը Մասլոուի բուրգի շուռ տվածն է արտաքինից։ Այսինքն, y առանցքով՝ զարգացվածություն, x առանցքով՝ պահանջներ։ Զարգացվածության հետ աճում են և պահանջները․ Դժվար է ասել, արդյո՞ք ավելի զարգացած մարդուն ավելի դժվար է բավարարել իր պահանջները։ Չնայած կարիքների աճած տիրույթին, նա կարող է ունենալ ֆոռա, իր խելքն ու միտքը, ու այդ հնարավորությունները կիրառելով, ավելի հեշտ բավականացնի իր պահանջները, քան ոչ զարգացած մարդը։
Նաև, «[ինչպես տարբերել սպառողությունը չսպառողությունից][1]» տեքստում գրել եմ այն մասին, որ չսպառող մարդիկ օգտագործում են իրենց հնարավորությունները, կամ ձեռք բերած իրերը։ Նրանք գիտեն ինչպես օգտագործել։ Կամ սովորում են ունակ լինել։
Ավելի խելացի կենդանիները ավելի հետաքրքրասեր են, իսկ ավելի բութ կենդանիները՝ պակաս։ Դա նույնպես հանգամանքներից մեկն է որ ստիպում է իրենց շրջել, և որից և բխում է շարժման կարիքը։ Որովհետև հետաքրքրասիրությունը օգնում է հասնելու կոնտրոլին, իմանալու աշխարհը, և հետևաբար՝ կիրառելու այդ գիտելիքը։
Հակառակ դեպքում, հաճախ ստացվում է այնպես, որ եթե դու չես վերահսկում իրավիճակը, ապա այն վերահսկում է քեզ։
Իսկ ինչու՞ են ավելի զարգացած կենդանիները ավելի հետաքրքրասե՞ր։ Ինձ թվում է որպիսի օգտագործեն եղած մտավոր կարողությունները, անգործ չթողնեն «քոմփյութեյշնլ փաուեր», այսպես ասած։ Որովհետև դա բանական է, օգտագործել եղած մտավոր ռեսուրսները։
Ազատություն, և հնարավորություն օգտագործել ռեսուրսները՝ դրան ձգտում են զարգացած և խելացի էակները։
Նրանք ձգտում են իմանալ, ինչպես օգտագործել իրենց համակարգիչները, մեքենաները, ֆոտոխցիկները, նույնիսկ պարզապես ծրագրերը։ Նրանք հետազոտում են, փորձում են, կտացնում են այստեղ-այնտեղ, որ հասկանան ինչպես է այս ծրագիրը աշխատում։ Նրանք կարդում են ձեռնարկներ, եթե հնարավոր է։
Փաստորեն, ազատության ձգտումը և խելքը՝ անբաժանելի են։ Խելացի մարդը առանց սովորելու ունակության, օրինակ առանց գրքերի, կամ առանց խոսքի ազատության, օրինակ ավտորիտար ռեժիմի ժամանակ, իրեն զգում է համեմատելի նրան, ինչպես իրեն զգում է գայլը վանդակի մեջ։
Եվ արժանի է կարեկցանքի։
_ու տենց_
[1]: http://norayr.am/weblog/?p=706
«Այլ կերպ» մտածելը – Ջոբսի հասկանալով նշանակում ա՝ «ես չեմ ընտրում մայքրոսոֆթ, ես ընտրում եմ էփլ, դա այլ ընտրություն ա»։ Ստիվը շարունակում է՝ «ես ընտրում եմ էփլի թույլ տված նախագծման գործիքները, դրանք այլ են, ուրիշ են»։ Ուրիշ են այլ ամենից, բայց տարբեր չեն։
Երբ մարդիկ մտածում են տարբեր, իսկ իրենք տարբեր են, պարզապես միշտ չէ որ գիտակցում են, ահա, երբ մարդիկ տարբեր են և տարբեր ձև են մտածում ստացվում ա, օրինակ նախագծման տեքնոլոգիաների զանազան լայն ընտրություն՝ փիթոն, ադա, պասկալ, սի, սխեմա, լիսպ, այո, մուուու, զոննոն, և այլն և այլն։
Տարբերը բերում է զանազանության։
Այլը՝ այլընտրանքային, սակայն նույն տխուր և թախծկալի-ին։
Այսօր Անահիտը [գրել][1] եր՝
Էդ նույն թեմայով ա փաստորեն։
_ու տենց_
[1]: http://anahit.arnet.am/?p=692
My friend Norayr said that when the price of sugar goes down worldwide due to a surplus, it will go up in Armenia. He said monopolies were a result of the lack of democracy, and that if there were more people who knew their rights and demanded them, there would actually be a working democracy. But too many people here were fearful, and that the fear had been ingrained for centuries because they had never had their own government before. He spoke about Yerevan in the 1950s and 60s when the repatriates came, before Stalin put an end to it and closed off the Republic. “This was a very nice time in Yerevan,” he said, with Armenians from France and Iran and the U.S. and elsewhere; they all brought their ideas and strengths and diversity with them and it was reflected in the architecture and the films produced here. He said he wanted to see this happen again, that change would come from repatriates. It was an idea I had heard before, in 2006, but slightly different. A friend who had worked in the early years of the government but then left it once he saw the burgeoning corruption, and then how it became institutionalized, thought that change would only come from those who left, learned something of the world from the outside, and came back to try to change things. In effect, he was describing Norayr, an educated citizen.
But at that time, in 2006, Norayr was miserable. When I had known him, he was very unhappy, and he complained often about the problems in Armenia. Like my artist friend, he often lamented the intense conformity here and he had told me how he would get stopped and harassed on the street, by the police, and because of his dog. He has since lived in Switzerland, where he says the police can stop anyone at random and ask them to show what’s in their pockets. He said the best things about living in Switzerland were his bike and his work at a computer research group (though the salary was very bad). I was surprised at his complete transformation to a happy, smiling, upbeat guy in contrast to the depressed person I used to worry about. “What happened to you?” I asked him. “I went out into the world and got some perspective,” he said.
Norayr now keeps a live journal which he writes in Armenian. He is well aware of the problems here, but I think the main change that I have seen in him is his appreciation for Armenia. At first he wrote his live journal in Russian, which is his first language, but he decided to write only in Armenian in order to learn it more and to promote it, though he lost Russian readers. He said that the Armenian alphabet wasn’t perfect, but he thought Mesrob Mashdots designed it pretty well. He gave the example of the French using four letters – eaux – for one sound, when Armenians can use one character: n. Likewise, Germans need four consonants for one sound – tsch – which again, Armenians have one character for. I had never thought of the effectiveness of the alphabet before, since I still struggle to learn the intricacies of pronunciation, but Norayr was right. He was against schools that teach in English or Russian. He believes Armenian should be the language used to teach in schools, and besides learning English and Russian, Armenians should learn the languages of their neighbors: Persian, Turkish and Georgian. It’s clear to me that Armenians learn English and Russian mostly for the economic benefits that come with leaving. But Norayr was telling me that people seem to think those languages are “cooler”, which is indicative of the provincial thinking that if it comes from outside Armenia, it must be better. One day when I was watching tv in Tzaghkahovit (I don’t have a working tv in my Yerevan apartment) I realized that the shows were either in Armenian and Russian. You wouldn’t know that there were three countries of people speaking three other languages so close by. Norayr was consistently arguing for diversity as a channel to change. I thought that if Armenians knew the languages of their neighbors, there would be more opportunities for exchange and peace. Even economic gain could come from learning regional languages as well.
Norayr explained problems that other people had mentioned to me, but which he blamed on centralization. For example, completely destroying old homes and buildings to create Northern Avenue instead of using that time, money and energy to improve parts of Yerevan outside the center. Drawing international companies to Yerevan when it would make sense to start giving them incentives to go to Vandzor and Gyumri, but it was easier for those in the government to benefit from development in Yerevan, where they live. He blamed these phenomena for the economic exodus: the Armenians in the regions who are forced to go to Russia to support their families because nothing is being developed for them.
Սրանք հատվածներ են․ Նենսի Աղաբյանը, որը կրկին Հայաստանում է, մեեեեծ տեքստ ա գրել։ Ինչպես միշտ, սակայն։ Մի քանի լուրջ անճշտություն կա, խնդրեցի փոխել։ Ամեն դեպքում կարդացե՜ք, հետաքրքիրն ա իր հայացքը։
ու լիքը մտածելուց հետո կրկին հանգել եմ նրան որ այն կեղծ ա։
ինձ կոմֆորտ ա լինում կոնկրետ մարդկանց հետ կոնկրետ պատճառներով։ իսկ այլ մարդկանց հետ կոմֆորտ չի կրկին պարզ պատճառներով։
ի՞նչ է դա եթե ոչ պայման։
այսինքն այն կարող ա արտահայտվել նրանց մոտ ում առանձնապես բան պետք չի։
էդ մարդկանց մասին էսօր լիքը կինո եմ տեսել։ սաղ տառապում էին իրենց կեցությունից։
ու չգիտեին իրանց որ պատով տան։ տենց արտահայտություն կա, չէ՞։
մի հատ լավ ընկերուհի ունեի երբ երիտասարդ էի և անփորձ։ շուն ուներ։ ասացի՝ ինչի՞դ ա պետք հարաբերություն։ ասեց ուզում եմ ամուսին լինի ու որ հոբի լինի։ ասենք դու շանդ ես նայում իսկ ես իրա գուլպաները կլվանայի։ ու իրան սուրճ կմատուցեի։ այդ աղջկան տենց հարցեր էլ չէի տալիս։
իսկ հոգեբանները սահմանում են այն ինչին «սեր» են ասում որպես պահանջ։ իսկ Ֆրոմմի գրածը աշխարհը կարող է ավելի լավ տեղ դարձնել եթե իրան լսեին։ սակայն իրան էդքան էլ շատ չեն կարդում որ իրա փիլիսոփայությունը իմանան։ իսկ ով կարդում ա, ասենք ես, կարող ա հասկանա որ այն ինչ գրած ա միշտ չէ որ լուկավիծ չի արել։
ու ասենք նա թվում էր տարբեր ձևէր էն մենակությունից խուսափելու․ ալկոհոլ, օրգիաներ, տամ-տամի տակ պարեր, թմրանյութ, և․․․ վայ քու արա ․․․սերը։
փաստորեն, սերը նույնիսկ Ֆրոմմի մոտ հայտնվեց այդպիսի ոչ առանձնապես վեհ ցուցակում։
ու եթե մենք դիտարկում ենք սերը որպես գոնե ոչ այդքան ահավոր փախուստ միայնակ/մենակ լինելուց, միմյանց հետ ձուլվելու միջոցով, ապա այդ լուծումը ի սկզբանե կեղծ ա։
որովհետև մարդը որպես էակ մենակ ա մնալու։ ու իրան մենակությունից չի փրկի ընտանիքը, ընկերները, տնային կենդանիները։ Ու նրանք՝ ընանիքը, ընկերները, կենդանիները նույնպես մենակ են։ Ու ամենաշատը կարող են լիքը պրոբլեմ ստեղծել որ ժամանակ չլինի մտածելու կեցության մասին։
Երբ տգեղ և չար կինդ քեզանից ինչ որ բան ա պահանջում սկալկայի միջոցով, իսկ փսլնքոթ և քաքոտ երեխաներդ զռռում են – այ ոչ մի ժամանակ չես ունենա կեցությունից խոհելու։
Մաքսիմում ձուլվես շշի հետ։
Ու երբ ապրում ես՝ մենակ ես ընդունում որոշում։ Ու շատ լավ ա երբ ամենապատասխանատու պահերին մենակ ես լինում։ Որովհետև դա լրիվ ցույց ա տալիս որ ուրիշին հույս դնելը կեղծ ա։
Ու մենակ ես հիվանդանում։ Եթե կողքինիդ վարաքես, ու ինքն էլ հիվանդանա՝ բան չի փոխվի։
Ու մենակ ես մահանում։ Եթե ընտանիքդ քո հետ վառեն՝ քեզ դրանից ոչ լավ ոչ վատ։
Ու երբ մարդը մահանում ա, գլխին տաս հոգի լինի, թե զրո – նրանք չեն կարողանալ կիսել վիճակը։ Ամեն մեկը իրա մահը մենակ ա տանում։ Ու Հաուսը ճիշտ էր՝ ինքնավայել մահանալը անհնար ա։ Իքնանվայել ապրելն ա հնարավոր։
Ու իմ հետ շփվելուց լիքը մարդ հրաժարվել ա տնային կենդանի պահելու մտքից։
Ես լավ գույնզգույն պատմում եմ ինչ ա իրանց սպասում էդ ուղղու վրա։ Ու երբ մարդիկ իմանում են, իսկ իմանալը միշտ ավելի լավ ա քան չիմանալը, նրանք արդեն այլ ընտրությույն են անում։
Իսկ եթե նրանք իմանային ինչ ա իրանց սպասում, նրանք կհրաժարվեին և ընտանիք ունենալուց, և աղջիկ/տղա կապելուց։
Ինչն ա էդ իմացության մեջ վատ, որ կմնային/կբազմանային մենակ հիմար մարդիկ, խելացիների տոկոսը կիջներ կտրուկ, ու շարունակվող դեգրադացիայի պայմաններում կամ իրար կվերացնեին կամ կվերադարնային ծառեր/օվկիանոսներ։ ու կլիներ ասենք Յուպիծեր։
ու ինքը գիտեք շատ հավես գեղեցկություն ունի իրա մեջ։ Իրա վրա ոչ ոք ոչ ծնվում ա ոչ մահանում։ Ինչքան մեզ հայտնի ա։
[այստեղից ][1]
և ոչ մի պոեզիա։
Բամբասանքներ, խարդավանքներ, հետազոտություններ – մնացեք մեզ հետ։
_ու տենց _
[1]: http://lazy-coconut.livejournal.com/854.html
Չնայած հայ հանրության աննախադեպ բողոքներին, վաղը` հունիսի 4-ի առավոտյան, Ազգային ժողովի կթրության և գիտության հանձնաժողովը քննարկելու է օրինագծի` գալիք շաբաթ սկսվող քառօրյայում ընդգրկելու հարցը:
Կոչ ենք անում միանալ բողոքի դրսևորմանը, որը կսկսվի վաղն առավոտյան ժամը 10-ին, Աժ մուտքի մոտ, Դեմիրճյան փողոցի կողմից:
Մենք դե’մ ենք օտարալեզու դպրողների վերաբացմանը» նախաձեռնող խումբ։
<blockquote style="border-left: 2px solid #FFCC00; padding: 10pt; margin-left: 30pt; background-color: #FFFCEC;">
<p>
В 1938 году в Ростове скончалась мать деда, то есть моя прабабушка. Она была одна дома, когда к ней днем зашли «два человека в синем». Спустя некоторое время они ушли. Когда к ней зашел сосед, оказалось, что она умерла. Врачи сказали, что «от разрыва сердца».
</p>
<p>
Дед пошел к Арутинову, чтобы отпроситься на похороны мамы, но тот неожиданно запретил ему ехать. Причем запретил резко, даже, возможно, зло, не объясняя причин и мотивов.
</p>
<p>
И есть семейное предание, по которому, возможно, Арутинов «что-то знал», и этот запрет спас его от ареста. Видимо, деда могли взять либо во время этой поездки, либо в связи с ней, так как над ростовскими Тер-Григорянами «сгущались тучи». Незадолго до этого в Ростове был арестован муж сестры деда. «Оттуда» он не вернулся.
</p>
<p>
Не вернулся и брат бабушки.
</p>
<p>
Александр (дома его звали Антик) Кечек жил в Баку, где работал в «Азнефти». Его осудили в октябре 1937 года на «десять лет без права переписки». Его отец Амбарцум Серафимович, выдающийся хирург, один из основателей Ереванского медицинского института, слал в разные инстанции одно письмо за другим, пытался объяснить этим инстанциям, что его сын не мог быть виновен в антисоветской деятельности… Но все письма возвращались с ответом: «оснований для пересмотра приговора нет».
</p>
<p>
Амбарцум Серафимович писал все выше и выше, веря, или, может быть, надеясь, что его сын сидит где-то там, в Сибири, куда нельзя посылать письма. Но те, кто штамповал ответы «Оснований нет…», прекрасно знали, что и на свете уже нет этого человека. Приговор «десять лет без права переписки» в действительности означал высшую меру наказания – расстрел.
</p>
<p>
Жену Александра Амалию вместе с маленьким сыном Георгием отправили в Казахстан, в лагерь для ЧСИР – членов семей изменников родины. Просидев там несколько лет, она вышла на вольное поселение, но осталась там же – до смерти Сталина.
</p>
Սեզոնի ընթացկում լուռ ու աննկատ անցնում էր «մարդիկ չեն փոխվում» առանցքը։ Կարծում եմ այն մասին էր, թե ինչպես ստացվեց, որ Հաուսը ինքը փորձեր է անում փոխվել, ու ճանապարհին կորցնում ինքն իրեն։
Ինչու՞ է փորձում փոխվել։ Չէ՞ որ մինչ այդ էլ սաղ աշխարհը գործերը թողած Գրեգին էր փոխում․ նեղում էին, հպում տարբեր կողմերից, որ ընդունի իրենց ուզած ձևը։ Սակայն ապարդյուն։
Հիշու՞մ եք Ուիլսոնը առիթ բաց չէր թողնում որ կրկնի՝ «you’re miserable», նույնիսկ Քադիին ավելի կարևոր էր Հաուսին փոխել ու դարձնել բոլորի պես, քան խոստովանել որ դիագնոզը ճիշտ էր, ու պարալիտիկը արդեն քայլում է, ինչով և ուժեղացնել Գրեգին ինչպիսին որ նա կա։ Վոգլերին կամ Թրիթերին հիշելը ավելորդ է չէ՞։
Իսկ ի՞նչ է փոխվել։
Պատճառն այն է որ Դարրիլ Նոլանը, որը բնավ չի տարբերվում Հաուսի գործ«ընկեր» կամպաշկայից, նենգորեն սակայն վարպետորեն, կարճ ասած՝ կրիսական, կարողանում է օգտվել իրավիճակից, և համոզիչ լինել։
Իսկ ի՞նչ վիճակում էր Հաուսը սեզոնի սկզբում։ Փորձենք հասկանալ։
Նա պարզապես սեղմված էր փաստերով։ Այսպես ստացվեց, որ իր կյանքի ձևն և բնական զարգացումը ուղղորդեցին նրան այնտեղ, որտեղ գտնվելն իր համար ամենից վախենալու էր։
Այնտեղ, որտեղ նա, ով ունի բանականություն ու գիտի ինչպես այն օգտագործել, ձգտում է իրականությունը ճանաչել, բնագրին մոտիկ աշխարհի քարտեզ ունենալ՝ բացահայտ կորցնում է իրատես լինելու ունակությունը․ Ավելին․ լսում է ձայներ, տեսնում Ամբերին, քնում Քադիի հետ։
Ուզում եմ շեշտել, որ հարվածը ոչ թե հենց տեսիլներն են, այլ կոնտրոլի բացարձակ կորուստը։ Ու ինչպես հասուն և կայացած մարդ, Հաուսը ձեռնարկում է կոնտրոլը վերադարձնելու, կրկին իրատես լինելու քայլեր․ գնում է Մեյֆիլդ։ Այլ կերպ հնարավոր չէ պատկերացնել ինչպես է Գրեգորին հայտնվում Նոլանի ճանկերում։
Ասեմ, որ Նոլանին չեմ համարում Հաուսի հետ բանականությամբ համեմատելի անձ։
Սակայն, Նոլանը տիրապետում է մարդկանց վրա ազդելու բազմիցս ճշտված մեթոդներին և փորձին։ Մինչ դեռ Հաուսը Մեյֆիլդում աշխատացնում էր երևակայությունը, ցուցադրում էր ստեղծագործական ունակությունները, սուր խելքը և իրականացնում հնարքները։
Այսպիսով, չնայած Դարրիլը իմ կարծիքով շարքային, նույնիսկ միջնակ հոգեբան է, նրան հաջողվում է տպավորել Գրեգորիին իր թվացյալ խորաթափանցությամբ, և նա շարունակում է աշխատել երկու ուղղությամբ․
ա) համոզում Հաուսին որ ամեն ինչ վատ է․ իր կյանքի ձևը լավ բանի բերել չէր կարող
բ) հավաստիացնում որ Հաուսն երջանիկ չէ բնավ, ու առաջարկում գտնել երջանկության ճանապարհը (we have to take you from here to happy)
Գրիքորը աչքից բաց է թողնում այն, որ յուրաքանչյուր մարդն էլ կարող էր հայտնվել նմանատիպ իրավիճակում, առավել ևս եթե նրա լավագույն ընկերը Ջեյմս Ուիլսոնն է։
Նա նաև մոռանում է որ իր կյանքին արդեն հարմարվել էր, ու նրան լավ էլ հաջողվում էր թու «մուվ օն» առանց որևէ օգնության։ Նույնիսկ չնայած հաստատակամ խանգառելուն։
Նաև հարմարվել էր «պրիսպոսոբիծսյա» իմաստով, ինչպես կենդանիներն են հարմարվում ու գոյատևումը ապահովվում բարդ բնական պայմաններում։
Այսինքն Հաուսը գիտեր, ինչպես պաշտպանվել այդ իրան փոխելու նպատակով ստեղծված հասարակական ճնշումից։ Իսկ Մեյֆիլդից հետո նա կարծում է որ պաշտպանվել անիմաստ է։
Հենց այստեղ է որ Հաուսը դարնում է խոցելի, ու գտնում է իրեն ոչ պակաս շփոթված և խառնված։
Նոլանի «թերապիայի» շնորհիվ նա համաձայնվում է, որ եթե շարունակի լինել ինչպիսին կա, ապա դա նրան անխուսափելիորեն կբերի երևակայական Էմբերի կամ Քադիի մոտ։
Մինչ այդ Հաուսը կարողանում էր պաշտպանվել, քանի որ գիտակցում էր․ այն ինչպես է նա ապրում՝ լավագույն տարբերակներից է իր իսկ համար, որովհետև ուրույն է, իրանն է, իրա էության արդյունքն է։ Նա ուներ պինդ համոզմունքներ որոնք բխում էին նրանից թե ով էր նա։
Իսկ այժմ նա փորձեր է անում փոխվել։
Եվ Գրեգը սկսում է ակտիվ փնտրել իրան։ Փորձում է կերտել մի նոր Հաուս։
Այդ պատճառով է նա վերցնում խոհարարության դասեր, և փորձում իրան տարբեր հոբիների մեջ։
Այսպիսով, Նոլանը և Կան, հանձինս Քադիի ու թիմի, հույս ունեն, որ Գրեգը կփոխի իր վարքագիծը, ուրույն հատկանիշները, այսինքն՝ առհասարակ իր էությունը։ Նրանք չեն հասկանում որ խնդիրը իրականացնել անհնար է։ Փոխվելը չի կարող լինել մարդու էությանը հակառակ, էությանը դեմ։
Ի դեպ «մարդիկ չեն փոխվում» արտահայտությունը կարելի է հասկանալ տարբեր կերպ․ օրինակ որ սովորաբար մարդիկ չեն փոխվում քանի որ վախենում են փոփոխություններից, իսկ փոխվում են հազվադեպ մարդիկ, ասենք ուժեղ կամքի տեր մարդիկ։ Չեմ վիճում։ Սակայն կարելի է այլ անկյան տակ նայել․ որ Հաուսը ի նկատի ուներ՝ եթե փոխվեն էլ, այդպես չեն փոխվում որ էությունը փոխվի։
Նույնիսկ այն հատվածում երբ Գրեգը ափսեներ է լվանում նախկին կնոջ տանը, իսկ կինը զարմանում է՝, մթոմ դու չէիր սիրում ափսե լվանալ, Հաուսը պատասխանում է՝ «people change»։ Ու էդ անում է նենց տոնով որ դա կարող էր նշանակել հակառակը․ մարդիկ չեն փոխվում ախջիկ ջան, չե՞ս հասկանում, որ ես նույն տղան եմ։ Իհարկե, Հաուսի շուրթերից այդ արտահայտությունը լսել զվարճալի է, սակայն այն հաստատում է իր իսկ իմաստի հակառակը։
Ու հենց այն համոզմունքը, որ մարդիկ չեն փոխվում, հաճախ թույլ էր տալիս Գրիքորին կանխատեսել նրանց որոշումները ապագայում, և ենթադրել ինչ քայլ են արել, կամ կանեին որոշակի իրավիճակում, մասնավորապես՝ անցյալում։
Ի տարբերություն շրջապատին, Հաուսը մարդկանց փոխելու փորձեր չեր անում բնավ։ Նա գիտեր որ մարդիկ չեն փոխվում, ու փոխելն անիմաստ է։ Նա կարող է օգնել նրանց զարգանալ ինչպիսին նրանք կան, բայց ոչ՝ փոխվել։ Օրինակ, հիվանդին բուժելով նրան չէր փոխում, այլ ամրապնդում, պաշտպանում այնպիսին ինչպես նա կա։ Բարդ օրինակը՝ քաշում էր մարդկանց պարաններից, խթանելով սպասված իվենթներ․ Սակայն նա միայն խթանում էր, իսկ մարդիկ իրանք էին արդեն որ անում էին այն ինչ նա ակնկալում էր։ Օրինակ այն որ Տաուբը գնաց կնոջը խոստովանեց։
Բացի դրանից, Հաուսը ազնիվ էր իր ցինիզմի, և նույնիսկ վիրավորանքների մեջ։ Նա խոցում էր, բայց հնարավորություն էր տալիս ի պատասխան խոցել։ Հաուսը չէր ակնկալում որ ուրիշները կնեղանան, քանի որ ինքը չէր նեղանում։
Ու պարզ ա, որ Հաուսը, ինչպես և բոլոր մարդիկ, չի կարող լինել ոչ ինքը։ Եթե մարդը ձև է անում որ նա այլ է, փորձում է կրնկօրինակել, կամ նմանվել – այդ իսկ պատճառով դիտվում է կամ որպես ծաղրանկար, կամ ոպրես երեսպաշտ։ Դիցուք «ես Նապոլեոն եմ», կամ «ուզում եմ լինել Ջոնի Դեփը/Մադոննան/ներմուծել ձերը» վարքագիծը մի տեսակ զավեշտական է։ Համ էլ նկատեք՝ «Ես ուզում եմ լինել համառ ինչպես Շվարցենեգերը» կամ «խելացի ինչպես Հոլմսը» արտահայտություններում արդեն արմատական տարբերություն կա։ Որովհետև լինել սրամիտ ինչպես Մուշեղը, չի նշանակում կրկնել իր կատակները։ Նշանակում է գնտել քոնը։
Հենց այդ մասին է խոսում Հաուսը քսանի ընթացքում Նոլանի հետ։
– Ես ինձ կորցրել եմ – ասում է
Փորձում է վերագտնել իր տանը, գտնում է հին իրերը, վճարում գումարի մի քանի պատիկը հին սեղանի կամ գրքի համար։
Հուզվում է, ասում Նոլանին, որ հեչ էլ ավելի երջանիկ չի դարձել։ Գլորում է էլի։ Հասկանում է, որ չի կարողանում այլ մարդ լինել։
Ինձ այդ էպիզոդի վերջը դուր եկավ։ Երբ Նոլանին չռփում է հոգևոր։
Ու վերջապես՝ վեցի քսանմեկը։
Հաուսը կարծես իսկական Հաուսն է։ Նա փորձում է փրկել աղջկա ոտքը։ Գուցե գիտակցում է որ նույնացնում է իր հետ, սակայն այնուամենայնիվ փորձում է պահպանել այն, ռիսկի է դիմում, ինչպես առաջ (I take risks, sometimes patients die. But not taking risks causes more patients to die, so I guess my biggest problem is I’ve been cursed with the ability to do the math.)։
Բայց նա դեռ շփոթված է։ Ու այնքան վստահ չէ ինչպես առաջ էր։
Այս ամենին գումարած Քադիի խայտառակ ոչ անկեղծ վրաերթները։
Ու նա հանձնվում է։ Ինքը իրա ձեռքով կտրում աղջկա ոտքը։ Չլինելով համաձայն ինքը իր հետ։
Զարմանալի չէ, որ մոռանում է ձեռնափայտը։
Ձեռնափայտը՝ Հաուսի մասնիկն է։
Ու նա աղջկան էլ էր ասել, որ չի ուզում ձեռնափայտ, որ ուզում է այլ ձևի լինել։
Լրիվ շփոթված է ու չի գիտակցում որ այլ ձևի լինել չի կարող։ Այդպիսինն է։
Իսկ Քադին և թիմը ավելի լավ է փորձեին պահպանել իրան ինչպիսին կա քան ճնշել որ փոխվի։
Ամպուտացիայից հետո աղջիկը մահանում է վիրահատման հատեևանքով առաջացած կողմնակի ազդեցության պատճառով։
Ու երբ Ֆորմանը ասում է՝ դու ամեն ինչ ճիշտ էիր արել, նա պատասխանում է,
– Այդ է պատճառը, սաղ «ճիշտ» էի արել, ու նա միևնույն է մահացել է։
Ու երբ ես լսեցի այդ «ճիշտը», մտածեցի, արդյո՞ք այնտեղ կան չակերտներ թե ոչ։ Ինձ թվում է՝ կան
Այդ ամենից հետո՝ Քադդին։ Արի ու մի ասա, Հաուսի սև սիրտը, իրա վարդագույն, կամ կարմիր ներքնազգեստը։ Քադին բավականություն է ստացել։ Հաուսին կոտրել է։ Հաուսը ոչ Հաուսական էր այսօր։ Քադիական էր։ Այս անգամ նա ոչ միայն չկարողացավ բուժել Քադիի միջամտության պատճառով, այլ ինքը արեց այնպես ինչպես իրանից պահանջվում էր։ Եվ այն որ դա արդարացված է չի փոխում այն որ դա իր էությանը հակասում էր։ Հիմա Քադին ասում է՝ «ես քեզ սիրում եմ»։ Հաուսը ստանում է դրական հաստատում՞։
Նա փոխվել է, կորցրել իրան, ու ձեռք բերել Քադիին։
Մենք ծնվելով գցած ենք ոչ միայն պատահական ժամանակ ու տարածություն, մշակութային և սոցիալ միջավայր, որի հետ պետք ա դիլ անենք։ Մենք նաև հայտնաբերում ենք մեր իսկ ուրույն պահանջները․ Մասլոուի ամբողջ բուրգը։ Ու այդ պահանջների հետ էլ ենք դիլ անում։
Ու այդպես է ստացվում երբեմն, որ պահանջների վեկտորները տանում են տարբեր ուղղություններով։
Օրինակ, կամ Քադի, կամ Հաուս որը Հաուս է։
Նա ճիշտ էր ասում՝ she’s an administrator, she will eat your brain.
Արդյո՞ք Հաուսը ավելի երջանիկ է լինելու ու կարողանալու է դիլ անել այդ կյանքի հետ։
Իսկ ինչպե՞ս եմ ես ինքս դիլ անելու, որ շաբաթը մի սերիա դոզայից զրկված եմ մի քանի ամիս, ու լոմկայի հետ պիտի մուվ օն լինեմ։
Երևի պետք է ակնառու մի բան անել, պակասը լցնելու համար։
достаточным основанием для перехода на русское образование является неудачный перевод ряда слов на армянский – здесь , здесь , здесь и здесь .
русские школы необходимы русскоязычным детям, оставшимся с советских времен, родителям которых за 20 лет независимости все еще было западло подучить армянский. – здесь, здесь и здесь
армянское образование не нужно, так как армянский язык բնավ не является международным – здесь , здесь и здесь
пусть армяне учатся в русских школах чтобы им легче было эмигрировать в россию – здесь ,
армяне сами не знают свой язык, значит им и не нужно – здесь , здесь ,
Пишу по русски намеренно. Чтобы Вам, безграмотным гражданам РА, которым сложно/медленно читать на государственном языке РА, было комфортно.
Попытаюсь классифицировать все доводы за открытие иноязычных школ:
а) Преподавание русского плохо поставлено, многие плохо знают русский.
Давайте улучшать уровень преподавания русского!
б) Можно хорошо выучить армянский и в русской школе
(противоречит предыдущему, однако используется сразу после него, рядышком)
Значит, можно неплохо подучить русский в армянской школе, не так?
в) Право выбора. Родитель,понимаешь, должен иметь право выбора в какую школу отдавать ребенка.
Краткий экскурс в правоведение.
Право ты мы все имеем.
Имеем право на труд – однако столько безработных.
Почему? Потому, что не все способны найти себе работу.
Имеем право выбирать место жительства, однако у меня этого права несколько больше чем у моей соседки.
Почему? – Я востребован везде, а она и здесь не востребована.
Право у нее есть. Вот если наследство привалит, купит она себе замок в Швейцарии, в альпах где нить.
Ну и скорее всего ей разрешат там жить. На птичьих правах, конечно. Лет 14. А после, если сдаст экзамен по немецкому, и расскажет на экзамене о местных традициях, докажет, что интегрировалась в общество, то может и гражданство получит.
А в Австрии с этим делом еще сложнее. Получить право на приобретение недвижимости, если у тебя наследство, и деньги неизвестно откуда, стало оооочень сложно. Им, потому, что не нужны не работающие люди. Им нужны работяги.
Короче, право – оно есть. Но нужно այդքան լինել, чтобы этим правом можно было воспользоваться.
Откройте частную русскую школу, платите за нее – и зеленая Вам дорога. Халявщикам, тунеядцам и лоботрясам – нет!
г) Чем больше языков – тем лучше
Прекрасно, согласен! Лично я – согласен. Лично я считаю, что хорошо бы, знать кроме своего, и де-факто стандарта – английского – языки самых влиятельных культур – французский, немецкий, испанский, русский, а также языки соседей – персидский, грузинский, и да, турецкий.
Однако.
На самом деле, есть необходимость, и есть – роскошь.
Не все могут себе позволить знать много языков. Не говоря о том, захотят ли. Один свой больно так знать, чтобы на нем учиться.
Значит, как на русском учиться – так “чем больше языков – тем лучше”!
А как на армянском – так – “зачем насилие над ребенком?”!
Тот факт, что русский у нас преподается – говорит о том, что государство позволяет себе роскошь.
Я уже не говорю о том, что русские школы – это непомерная роскошь.
В современном мире, как бы это ни было Вам, русскоязычным, больно – нужен английский.
Очень нужен.
Я думаю не ошибусь, сказав, что _только в России_ можно встретить software engineer, не владеющего английским.
Причем их там просто за-ва-лись!
Даже индусы с их sorry for my english(c) гораздо круче – они хотя бы пытаются читать и понимать документацию на английском. Ах, простите, забыл – буржуйском, как вы его называете.
Однако, ближе к делу.
Иранское посольство, да будет Вам известно, финансирует те школы, которые вводят персидский, как иностранный язык, конечно.
Где же посольство РФ? Почему его не беспокоит уровень преподавания русского языка?
Могли бы посодействовать, если что. Или открыть за свой счет русскую школу.
д) Еще с советских времен живет много русскоязычных семей, следовательно – детей. Им сложно в армянских школах.
ОК. Еще с советских времен, лет двадцать уже, как этим людям было западло подучить армянский язык, получается.
А теперь им подавай комфортные условия обучения.
Они несомненно выучят армянский на должном уровне в русской школе.
Дело в том, что люди существа ленивые.
Они не любят учиться, за редкими исключениями.
Учиться, развиваться, работать над собой – это сложно и требует определенных усилий. Это нагрузка на психику, нагрузка на ум.
Однако все мы хотим, чтобы дети развивались, требуем, просим, манипулируем, любыми способами добиваемся, чтобы они выполняли домашние задания, и у-чи-лись.
Так почему же Вы, дорогие мои, не против, что ребенок преодолевая дискомфорт, проходит математику, алгебру, физику, и химию, зная что не все эти знания наверняка ему понадобятся, однако при этом ТАК БЕСПОКОИТЕСЬ о его дискомфорте, когда ему придется учится на армянском, и следовательно придется, на должном уровне его знать.
а) потому, что мы сами плохо знаем.
Так это Ваши проблемы, дорогие, могли бы и подучить лет этак за 20. А могли бы и раньше, вообще-то.
Почему не подучили? Потому, что кто любит учиться, если это не необходимо?
А как может быть армянский – необходимостью?
В этом и отрицание. У вас, дорогие – denial.
И путь от denial к acceptance (принятию) долгий и болезненный.
б) мы то знаем, но другие…
Другие пусть бы сами об этом позаботились. Не понимают задачку на армянском? Վայ քոռանամ ես. А задачу на русском поняли бы, да? Не смешите.
в) ребенку сложно, это насилие над ребенком.
Все, что я вижу, сводится к этому отупляющему комфорту. Потому, что как армянский может быть необходимостью?
Смиритесь же наконец – это необходимость.
Далее, про всемирный заговор, раскрытый Кареном.
Я думаю все проще. Вот в Росийских интернетах ходят разговоры о том, что вот абхазы понимаешь, сидят у них на шее, а как железную дорогу в концессию отдать – так рыпаются.
Проблема в том, что наше մի տեսակ с сомнительной легитимностью руководство, при наших մի տեսակ сомнительных выборах, которое уже что возможно продало, а что нет – отдало в концессию РФ, сейчас должно что-то еще.
А я, как налогоплательших, получающий деньги в буржуйской конторе, и который платит этих налогов до фига, просто, против, чтобы они, мои деньги, так транжирились.
А как насчет госзаказа на переводы книжек с английского, немецкого, французского, того же русского?
Бьюсь об заклад, перевести и издать, или выложить в свободный доступ(которые можно) 1000 книжек обойдется дешевле, чем открыть пару новых русских школ
е) для нас, нашей семьи, русский язык не является иностранным
Вот это совсем гениальная фраза.
Для любой армянской семьи в США, армянский язык не является иностранным.
Однако в США нет государственных армянских школ, при том, что там более проживает пяти миллионов армян. Они сами открывают и содержат свои национальные школы. При этом даже в частной армянской школе в США обучение – на английском. Таковы законы.
ևս մեկ մեջբերում՝
<blockquote style="border-left: 2px solid #FFCC00; padding: 10pt; margin-left: 30pt; background-color: #FFFCEC;">
<p>
Մենք բոլորս էլ, տեղին թե անտեղին, ասում ենք “դեբիլ”, այնինչ դրա փոխարեն հայերենն առաջարկում է մի ամբողջ բառաշղթա` ապուշ, բթամիտ, տհաս, դանդան, խելառ, ծալապակաս, կալաշ, մորոս, շեթ, պանդույր, տարուկ, ցանցառ, ունայնամիտ…
</p>
<p>
Եթե տանը, ընկերական շրջապատում “հեռուստացույցի” փոխարեն ասում ես “տելեվիզոր”, “ծորակի”`”կռան(թ)”, “հապաղման”`”զաձերժկա”, ապա դրանք` քեզ հարազատացած օտար բառերը պատժելու են քեզ, և այդպես խոսելու ես արդեն խորհրդարանի ամբիոնից կամ հեռուստահաղորդման ընթացքում: Իհարկե, ամեն ոլորտ ունի առանձնահատկությւններ: Օրինակ մենք ամեն օր խանութից “հաց ենք առնում”, ոչ թե` “հանապազօրյա հաց ձեռք բերում”: Նմանապես` “քանզի” շաղկապն իր տեղն ունի “քանի որը”`իր: Խնդիրը բառագործածության անաղարտությանն է վերաբերում:
</p>
<p>
Եվ այսպես, գիտեմ, որ Դուք գիտեք, բայց….
</p>
Ռաֆայել Ղազարյանը Հայոց լեզվի և «Տիզբոնի» ռուսականացնող մեծապետական շովինիզմի մասին
Անկախության նվաճումներից.
Սահմանդրությամբ իրեն պատկանող իրավունքները և պարտականությունները ինչպես պետական ու հասարակական կառույցներում, այնպես էլ կրթական համակարգում, ստանձնեց ՀԱՅՈՑ ԼԵԶՈՒՆ: Այսօր անգամ մտավորականների երեխաները, հաճախելով հայկական դպրոց, այլ լեզուների կողքին, «ավա՜ղ», «ստիպված են» սովորել նաև մայրենին: Այսօրվա կյանքը թելադրում է մի քանի ամենատարածված լեզուների իմացություն, ինչը նվազեցնում է փոքրաթիվ ժողովրդի մայրենիի խլացման, խեղճացման այն վտանգը, որը, ինչպես համոզվեցինք, առկա է մեկ արտոնյալ օտար լեզվի պարագայում:
Մեծ կարևորություն եմ տալիս օգոստոսի 19-ին «Ղարաբաղ» կոմիտեի՝ ժողովրդին ուղղված դիմումին: Այն ուղղված էր շարժմանը հակառուսիստների պիտակ կպցնելու անազնիվ ջանքերի դեմ:
Նենգափոխության այդ փորձերը ցայսօր չեն մարել մայրենի լեզուն ուշացումով իր իրավունքի մեջ վերահաստատելու անհրաժեշտության դեմ անխոնջ պայքար մղող որոշ վայ մտավորականների շնորհիվ, ուստի տեղին է վերարտադրել այն ամբողջությամբ.
Ղարաբաղյան շարժման հայաստանյան կոմիտե
19.08.1988թ.
Այսպես կոչված Հակառուսական տրամադրությունների մասին, որոնք իբր բորբոքվում են Ղարաբաղյան շարժման միտինգներում
Վերջին ժամանակներս Ղարաբաղյան շարժման դեմ ուղղված մեղադրանքներից մեկն է դարձել այն, որ, իբր, երևանյան միտինգներում հակառուսական տրամադրություններ են բորբոքվում: Սա պարզապես ստալինյան բռնապետության զինանոցից հանված հերթապահ մի հերյուրանք է, որով ավանդաբար ամբաստանվում է կենտրոնական իշխանությունների, սովետական բյուրոկրատիայի նկատմամբ արտահայտված որևէ դժգոհություն: Նման մոտեցումը, սակայն, ամենևին չի կարելի կապել իշխանությունների թեթևամտության կամ կարճատեսության հետ, քանի որ այն ունի շատ ավելի խոր պատմա-հասարակական և հոգեբանական արմատներ: Բանն այն է, որ երկրի բյուրոկրատիան առ այսօր բացահայտորեն առաջնորդվում է Սովետական Միության և Ռուսական պետականության նույնության գաղափարով: Նշենք թեկուզ մեկ փաստ. «Օգոնյոկ» շաբաթաթերթի այս տարվա հուլիսյան համարներից մեկում (N29) ԽՍՀՄ ֆինանսների մինիստր Բ. Ի. Գոստևն առանց այլևայլության գրում է հետևյալը. «Այսօրվա առաջնահերթ հոգսը պետությանն առնչվող հոգսն է, մանավանդ մեր Սովետական պետության՝ Ռուսական պետության ամրապնդման հոգսը»: Ուստի միանգամայն պարզ է, որ նման մոտեցման դեպքում պետական մարմինների նկատմամբ արտահայտված որևէ դժգոհություն պետք է դիտվի որպես հակառուսական տրամադրություն: Միաժամանակ հարկ է նշել, որ մեզ այդպիսի մեղադրանք ներկայացնողները տարօրինակ կերպով մոռանում կամ միանգամայն բնական են համարում այն փաստը, որ սովետական մամուլը ավելի քան մեկ տարի զբաղված է հայ ժողովրդին վերակառուցման թշնամի, էքստրեմիստ, նացիոնալիստ, ձրիակեր հռչակելու և դրանով հակահայկական տրամադրություններ սերմանելու գործով, որի հետևանքով, օրինակ, բանակում արդեն հալածանքներ են սկսվել հայ զինծառայողների հանդեպ:
Ղարաբաղյան շարժման նպատակն է սահմանադրական շրջանակներում ընթացող գործողություններով հասնել Ղարաբաղի վերամիավորմանը Հայաստանի հետ՝ որպես սկզբունք խուսանավելով որևէ ազգի կամ ժողովրդի, որևէ կրոնի կամ դավանանքի դեմ ուղղված թշնամական կամ վիրավորական արտահայտություններից: Սակայն դա չի նշանակում, որ մենք պետք է խուսափենք նաև մեր ազգային արժանապատվությունը վիրավորող այնպիսի իրողությունների սկզբունքային քննադատությունից, ինչպիսիք են, օրինակ, Ադրբեջանի մոլեռանդների կողմից Սումգայիթի հայ բնակչության նկատմամբ գործադրված ցեղասպանության և սովետական բանակի կողմից «Զվարթնոց» օդանավակայանում կիրառված բարբարոսության փաստերը: Վճռական հակահարված պետք է ստանան նաև հայ ժողովրդի հասցեին ուղղված այն բոլոր անպատասխանատու հայտարարությունները, որ անպատիժ կերպով հրապարակում են առանձին ղեկավար անձինք և մամուլի ու հեռուստատեսության մարմինները:
Հայ ժողովուրդը իսկապես շուրջ 300 տարի իր քաղաքական հույսերը կապել է Ռուսաստանի հետ և անկախ կրած բազմաթիվ հուսախաբություններից՝ այսօր էլ չի կորցրել իր համակրանքը ռուս ժողովրդի նկատմամբ, վերջինիս վերաբերմունքը հստակորեն տարբերելով իշխանությունների վարած մեծապետական շովինիզմի քաղաքականությունից: Սակայն այժմ, երբ Ղարաբաղի խնդրով զգալի հարված է հասցվել հայ ժողովրդի ազգային արժանապատվությանը, ապա կարող է վտանգվել նաև այդ համակրանքը: Հայ և ռուս ժողովուրդների անկեղծ բարեկամության ապահովման երաշխիքը ներկայումս գտնվում է Մոսկվայի ձեռքում, որի վտանգման պատասխանատվությունն էլ ընկնում է հենց նրա վրա:
Ղարաբաղյան շարժման հակառակորդների կողմից որպես հայ և ռուս ժողովուրդների բարեկամությանը հակասող երևույթ, որպես հակառուսական տրամադրությունների բորբոքման մեղադրանք է ներկայացվում նաև միտինգներում արտահայտվող այն մտահոգությունը, որ վերաբերում է հայոց լեզվի կիրառության ոլորտի ընդլայնման, հայկական դպրոցների բարենորոգման, հայ մշակույթի զարգացման և այլ հարցերի: Անհանդուրժողականություն է ցուցաբերվում նույնիսկ այնպիսի բնական և սահմանադրական կոչերի նկատմամբ, ինչպիսիք են օրինակ հայ մանուկներին հայկական դպրոց ուղարկելու, հիմնարկ-ձեռնարկություններում գործավարությունը Սովետական Հայաստանի պետական լեզվով իրագործելու, դիսերտացիաները հայերենով գրելու պահանջները և այլն: Ինչպես հայտնի է, նման պահանջներ ներկայացվում են համարյա բոլոր միութենական հանրապետություններում, դրական արձագանք գտնելով նույնիսկ կենտրոնական մամուլում: Այս փաստն ինքնին ցույն է տալիս, որ մայրենի լեզվի և ազգային դպրոցի ճակատագրի մտահոգությունը համատարած երևույթ է և պահանջում է լուրջ վերաբերմունք ինչպես տեղական, այնպես էլ կենտրոնական իշխանությունների կողմից:
Հայաստանում հակառուսական տրամադրությունների իսկական հրահրողը, որքան էլ տարօրինակ է, հենց հանրապետության ղեկավարությունն է, հանրապետության բյուրոկրատիան: Ինչի՞ նման է օրինակ այն փաստը, որ համարյա բոլոր նոմենկլատուրային աշխատողների երեխաները ուսանում են ռուսական դպրոցներում, ղեկավար անձանցից շատերը չեն տիրապետում մայրենի լեզվին և գերադասում են ելույթներ ունենալ ռուսերեն լեզվով, ռուսական դպրոցներն օգտվում են առանձնահատուկ շնորհներից, մինիստրություններում ու հիմնարկ-ձեռնարկություններում հայերենը հանվում է գործածությունից, պաշտոնյաների առանձնասենյակների մակագրություններն արվում են ռուսերեն լեզվով և այլն: Այս բոլորը, բնականաբար, ժողովրդի մոտ ռուսաց լեզվի համար առանձնաշնորհված սոցիալական գերակայության և ծրագրված ռուսականացման պատկերացում է ստեղծում, որն արդարացի զայրույթ և ավելորդ գրգռվածություն է հարուցում լայն խավերի շրջանում:
Եզրակացությունը, թվում է, ինքնըստինքյան հասկանալի է, անկեղծ ձգտում հայ և ռուս, ինչպես նաև Սովետական Միության բոլոր ժողովուրդների բարեկամության ամրապնդման ուղղությամբ, սակայն դրա հետ մեկտեղ անհաշտ պայքար ազգային շահերի ոտնահարման, մեծապետական շովինիզմի և ռուսականացման քաղաքականության ցանկացած դրսևորման դեմ:
66-ի ապրիլի 24-ին որոշեցինք ծաղիկ դնել Կոմիտասի շիրիմին: Քաղաքը խստիվ հսկվում էր. երեքից ավելի խումբը վտանգավոր էր դիտվում: Նորից Սարգսի (Սարգիս Մուրադյան. նկարիչ – ԳՂ) մեքենան. մեզ միացավ նկարիչ Հենրիկ Սիրավյանը և մի կին գրող, ցավոք, չեմ հիշում՝ ով: Այգում սպաներ էին շրջում: Ըստ երևույթին մեր անցաթուղթը Պարույրն էր (Պարույր Սևակ -ԳՂ). Կոմիտասի շիրիմի կողմից մի ավագ լեյտենանտ քարշ էր տալիս երիտասարդ մի զույգի, հավանաբար՝ ուսանողների. պարզվեց՝ համարձակվել էին ծաղիկ դնել շիրիմին. տղային քոթակել էին: Արյունը խփեց գլուխս.
– Վերջին անգամ նման տեսարան տեսել եմ 42-ին,- հանդարտ կատաղությամբ դիմեցի ավագ լեյտենանտին, նա ընդհարումից կրակ կտրած հայացքը լարեց վրաս,- օկուպացված Կրասնոդարում էր,- խաբուսիկ մեղմությամբ շարունակեցի, -ֆաշիստներն էին նույնը անում մեզ հետ:
– Ուզում ես ասել՝ ֆաշի՞ստ եմ,- չռեց աչքերը:
– Իհարկե ոչ,- շտապեցի հերքել,- դու ավելի վատն ես: Նա օտարին էր ծեծում, դու՝ յուրայինին:
Չհասցրեց հարձակվել՝ հանկարծ հայտնված մայորն ու փոխգնդապետը ոլորեցին ձեռքերս ու քաշեցին դեպի իրենց մեքենան, ընդ որում փոխգնդապետը ռուսերեն սպառնալիքներ էր թափում գլխիս: «Գոնե այսօր հայերեն խոսեք»,- նետեցի ես: ”Я тебе покажу хаерен” ,- խոստացավ հայ փոխգնդապետը: Նա ետ մնաց, մայորը, ձեռքս ոլորած, շարունակեց ճամփան: Վիճակը նվաստացուցիչ էր. «Եթե անմիջապես չթողնեք ձեռքս, կկրծեմ ձեր քիթը, լակոտ չեմ, չեմ փախչի»… Նա շփոթված նայեց աչքերիս ու թողեց ձեռքս: Մեքենա նստելու պահին կողքը կանգնած մի քանի «դրուժինիկ» չարախինդ նայում էին մեզ:
«Ու՞ր էր, Պարույրն էլ մի բան աներ՝ ծեծեինք»,- ծոր տվեց մեկը: Դա շանթեց այն աստիճան, որ չհասցրի շշպռել՝ մտցրին մեքենա: Լա՜վ, ինձ՝ շարքային թեկնածուիս, չեն ճանաչում, բայց Պարույր Սևակին ծեծել երազող հա՞յ… Բերեցին «Հայրենիք» կինոթատրոնի միլիցիայի բաժին ու փակեցին մի փոքր սենյակում: Վիճակս բարդանում էր մի հանգամանքի առկայությամբ. շալվարիս գրպանը տռզել էր թռուցիկներով, որոնք մի քանի գիշեր տպում էի գրամեքենայի վրա: Բովանդակությունը չէր փայլում օրիգինալությամբ. նորից Ղարաբաղ, նորից Նախիջևան: Նախորդ գիշերները մի քանիսը կպցրել էի պատերին, մեծ մասը մնացել էր: Այդ մասին գիտեր միայն Սարգիսը: Քառորդ ժամ անց սենյակ մտան կրակոտ ավագ լեյտենանտը և Սարգիսը: Երկար միջանցքով քայլելիս՝ գրգռված սպան չնկատեց, որ մենք կես քայլ հետ ընկանք. դա բավական էր, որ Սարգիսը ձեռքը խոթի գրպանս ու հանի թռուցիկների խուրձը: Ներս մտանք ընդարձակ աշխատասենյակ. սեղանի շուրջը՝ ընկերներս, սեղանի գլխին՝ պետը՝ նոր սերնդի երիտասարդ, գուցե և մի փոքր ճեզվիտ… Համենայն դեպս կտրուկ և դրականապես տարբերվում էր ինչպես նախկին, այնպես էլ օրինապահության այսօրվա «ասպետներից», որոնք մասնագիտական և մտածողական ունակությունները խիզախաբար լրացնում են բռունցներով, քանզի հարցաքննվողը նմանատիպ պատասխանի հնարավորություն չունի: Ավելի ուշ իմացա, որ տղաները նախապես հայտարարել էին՝ կա՛մ դուրս են գալիս ինձ հետ, կա՛մ բոլորն են մնում: Դիվանագետ պետը հասկացել էր, որ ամենաճիշտը հաշտության եզրերի հանգելն է, ուստի սկսեց խրատական իր զրույցը ինձ հետ, ակնարկելով դատը և ազատազրկումը: Թռուցիկների խուրձից ազատվելով՝ հանգստացել ու աքլորացել էի. պատասխանեցի, որ երազում եմ բաց դատ, ուր վերջապես կասեմ այն ամենը…«Ձենդ կտրի, վեր ընկի տեղդ»,- խոսքս կտրեց Պարույրը. հազիվ էին խաղաղեցրել մթնոլորտը, կարող էի փչացնել: Հետագա զրույցն ընթացավ խաղաղ հունով ու տևեց 2 ժամից ավելի: Երբ վերջապես հրաժեշտ տվեցինք ու դուրս էինք գալիս սենյակից, կողքս հայտնվեց «կրակոտ» ավագ լեյտենանտը. «Շնորհակալ եմ, եղբայրս,- շշնջաց,- շատ բան հասկացա»: Եթե անհարմար չլիներ, կհամբուրեի:
Պանահիի ֆիլմը ընդհատվեց երբ ավարտին մնացել էր երկու րոպե։ Դիսկի կամ փլեյերի տշվածության պատճառով, հավանաբար։ Վերջը նայեցինք արդեն լափթոփով։
Քննարկման ժամանակ Միսակը հնչեցրեց երկու միտք, որոնք ինձ շատ մոտիկ էին։
Առաջինը՝ նկատե՞լ եք ինչ նուրբ են միմյանց հետ Իրանացիները։ Էդպես բան եվրոպաներում կպատկերացնե՞իք։
Երկրորդ՝ հոգեբանները ասում են որ մենք հաճախ նույնացնում ենք ինքներս մեզ այլ մարդկանց․ լինի դա թաղում, թե կինոյի հերոս։
Ու «Հայելի»-ի առաջին մասը՝ ռեժիսորը ստիպում է անհանգստանալ, ապրել փոքրիկ և տկար աղջկնակի հետ իր շփոթվածությունը, սեփաքան անզորությունը մեծ և աղմկոտ մեքենաների խորթ աշխարհի մեջ։
Իսկ այդ զգացմունքները շոշափելուց հետո, ռեժիսորը ասում է՝ զգացի՞ք, վերապրեցի՞ք մոլորված խղճուկ աղջնակի վախը – առռհա ձեզ – ու աղջիկը իրական կյանքում, ֆիլմի վավերագրական մասում, արդեն լրիվ այլ է, կողմնորոշվում է, որոշում է, գիտի ինչ է ուզում, ու իրան այլևս չի լինում համոզել – նա իր հերոսի հայլապատկերն է։
Հայլապատկերը սկսվում է այն ժամանակ, երբ աղջնակը խաղում է, մեկ էլ միտքը փոխում, նայում է կամերային ու լսվում է ձայն՝
– խցիկին մի նայիր
Այդ խցիկին ուղղված հայացքից է սկսվում։
Ու հետո նա բացատրում է՝
– ընկերներս կասեն որ ես լացկան եմ երբ կինոն տեսնեն։
Իսկ նա լացկան չէ բնավ։ 🙂
Հետաքրքիր է, որ իրական կյանքը, անկախ նրանից, բեմադրված էր, թե իրոք վավերագրական էր, և եթե բեմադրված էր, ապա այնպես, որ կասկած չէր առաջացնում որ տենց կարա կարող է լինել։ Լրիվ հնարավոր է։ Ու հա, իսկական կյանքը ավելի դաժան է, ոչ մի պոեզիա, և եթե «ֆիլմի» մեջ ավտոբուսը մոտո է թեթևակի խփել, ապա վավերագրական մասում իբրև ֆոն, լավ ճմրթած մեքենա են բարձրացնում կռունկով, որ վթարից հետո փողոցը մաքրեն։ Այն մասը, երբ աղջնակը ոստիկանի հետ է զրուցում, հիշելով, որ նա իր հորն է տուգանել՝ վերջն է։ Ու ընդհանրապես, ի՞նչ եմ գրում՝ ճարեք նայեք։
Ի դեպ, սքրինինգը այս անգամ անվճար էր, որովհետև սովորական սեանս չէր, այլ ակցիա՝ ազատություն Ջաֆար Պանահի-ին
Իրան Իրանից նույնիսկ Ծիրան չէին թողնում գալ, իսկ մարտի մեկից արդեն նստած ա։
Մի բան էլ․ Հայաստանում Պանահինին հարց էին տվել, թե բա Հայաստանյան թեմաներով, մեր մասին չե՞ք ուզում կինո նկարել, ու նա պատասխանել էր ծիպը ես ուր դուք ուր, ես իմ թեմային եմ տիրապետում, ու Իրանը ինձ մոտիկ ա, ու տենց։
Տակ շտո մեր մասին մենք ենք կինո նկարողը։ Կամ չնկարողը։
Если коротко, то все началось [здесь ][1] и мне кажется не заслуживает такого бурного продолжения․
Однако, решил скопипейстить сюда [ветвь][2] потому что в ней в некоторой мере раскрывается мое отношение к идентичности, культуре, гражданству:
Update: вообще можно не говорить «ես քեզ սիրում եմ», можно ничего не говорить, или сказать “штангенциркуль”, и все равно будет понятно, если любишь:)
_ու տենց _
[1]: http://tigrangalstyan.livejournal.com/7918.html?thread=63214#t63214
[2]: http://4ernilnica.livejournal.com/60245.html?thread=357717#t357717
Պատճենած-փակցված է ֆեյսբուկյան ընկերոջ՝ Գայանեի նոթից․
Հանկարծահաս սեքսն ու կանանց կաստայի իմաստնությունը …Share
Wednesday, March 10, 2010 at 5:51pm
Պապս հիվանդանոցում էր, ճաշ եփեցի տարա… ու ծանոթացա կողքը պառկած տավուշցի մի տղայի հետ, որին կինն էր նայում:
Կինը հետս արագ ընկերացավ. ասեց, որ տպավորվել էր պապիիս հետ իմ հա լրճկվելով, իրանց հետ կատակելով, մեկ էլ մազերիս անիմաստ շարժով:
Մտա կողքի սենյակ պապիիս ճաշը նախապատրաստելու, ինքն էլ մտավ հետևիցս:
Արդեն հասցրել էր տեղեկանալ, որ ամուսնացած չեմ, բայց առաջին ռեակցիան հանգիստ էր եղել, քանի որ կարծել էր, թե 18 եմ, բայց քանի որ մաման պահը չէր կորցրել ու դեմքին էր հասցրել ողջ ճշմարտությունը՝ իմ ահռելի տարիքը, 2-րդ ռեակցիան եղել էր սարսափահար, բայց արագ աֆեկտը զսպող ափով բերանը փակելով ու աչքերում մի ակնթարթում գոյացող վշտով… հայացք, որ ասում ա, դժբախտ ես, բայց ի՜նչ անեմ, մաքսիմում ցավակցեմ… հա, մեկ էլ խրատեմ, որ վախտն ա!
Դե ես էլ ինձ չէի կորցրել ու իմ հերթին պարզել, որ 24 տարեկան ա ու ունի 2 երեխա, մեծը՝ 6 տարեկան:
Մտավ հետս սենյակ, ասեց, գիտե՞ս, ստեղ էնքան էժան ա ամեն ինչ, էրեկ գնացի ինձ լիֆ առա, շատ եմ սիրում տիգրյոնկա, – հանեց ցույց տվեց, – ու սենց կրուժավայով տրուսիկ, – էդ էլ ցույց տվեց, – մեկ էլ գիտե՞ս ինչ եմ առել, կանացի բրիտվա, ես դրանք եմ օգտագործում, էնքան լավն են: Նայի՜:
Ասեց, բա ինչի՞ չես ամուսնանում, ասեցի, դե՜….. ու լռվեցի…… միշտ էս հարցի վրա լռվում եմ, որովհետև չեմ հասկանում, թե ոնց ա հարց տվողի գլխում էդ հարցը ձևավորվում, հա ուզում եմ մեխանիզմը պատկերացնեմ, բայց չի ստացվում…… Շարունակեցի կմկմալ, որ մի «պատճառ» գտնեմ, «պատճառ», որ Տավուշի խուլ գյուղի աղջկա համար ընդունելի լինի…. Որովհետև միակ «պատճառը», որ գլխումս պտտվում էր՝ դե «չեմ սիրում ոչ մեկին»… բայց սա ես ո՞նց ասեմ… կմտածի էս լրճկվա՞ծն ով ա, ишь чего захотела… տարիքիդ նայե՜մ, պրետենզիաներիդ նայե՜մ, հայ-հա՜յ… Հա ի դեպ Տավուշը լավ գիտեմ. շատ եմ գնացել հետազոտությունների ու միշտ կանացի հարցերով ու միշտ կանանց հետ:
Ասեց, բա դու՞ ինչ բրիտվայով ես անում: Ասեցի, դե եսիմ: Ասեց սրանցով արա, երկար են դիմանում, հատուկ կանացի են: Ասեցի դե ես բրիտվա չեմ օգտագործում առանձնապես: Ասեց, բա ինչո՞վ ես անում, ասենք, ոտքերդ, բացատրեցի, թևերդ՝ բացատրեցի: Ասեց, բա կանացի՞դ……………. շշկռվեցի…………. Ասում եմ, կանացին ո՞րն ա… Ասում ա, դե կանացիդ, կանացի մասերդ: Ասում եմ, իմ մոտ ամեն ինչն էլ կանացի մաս ա ու ծիծաղում եմ մանթրաժից: Ցույց ա տալիս ձեռքով, – դե էստեղերը…: Ընթացքում արդեն սկսել էի կռահել՝ ինչ ա հարցնում, բայց Տավուշ, խուլ գյուղ, 17-ում ամուսնացած, որը ինձ հենց նոր հարցնում էր, թե դու ոնց ես նորմալ նայում սթրինգին, կամ մամաները թողնում ե՞՞՞՞՞՞՞ն դա……… Ու չի տեղավորվում իմ գլխում իրա սափրած «կանացին», մի քանի հեռացված ատամն ու միամիտ հայացքը:
Էդ բոլորը մի կերպ սինխրոնացնելուց հետո, խփում ա հաջորդ շոկը, բայց ինքը ո՞նց ա ինձ էդ հարցը տալիս: Ախր իրա «աշխարհում» իմ չամուսնացած լինելը պիտի իրա մոտ էլ հարց չառաջացներ: Բայց էս մարդը ռեալ պատասխանի ա սպասում ու տարակուսած ա սպասում, ու ինչքան երկարում ա իմ կմկմոցը, էնքան էս մարդու մոտ «կասկածներ» են առաջանում, որ «չէ», ու էնքան էդ կասկածներից տարակուսանքը դառնում ա «չհասկացա, ո՞նց»:
Ու առանց էլ սպասելու պատասխանիս, ասում ա.
– Գիտե՞ս, տենց լինում ա, մանավանդ, որ դու հիմա արդեն 26 ես… արդեն ժամանակն ա, կարող ա տենց լինի, որ, – ու ես մտածում եմ, չլինի՞ հիմա կասի մի բան, որից տեղում կուշաթափվեմ ու կտեղափոխվեմ 3-րդ հարկ՝ ռեանիմացիա, օրինակ, «ի՞նչ կապ ունի ամուսնացած լինելը»…… ու լսում եմ – տենց պատահում ա, որ աղջիկներին, առանց հարցնելու…… փախցնու՛մ են!!! Բա որ գան քեզ, դու էլ արդեն 26 ես, ու փախցնե՛ն, ի՞նչ ես անելու!!! – ասեց սարսափած ու իմ անհասկացողության վրա զարմացած դեմքը:
Ես թևաթափ եղա… Իրա տրամաբանությունը հասկանալու փորձերից, զգացի, որ դիոդներս հերթով վառվում-տրաքում են… ու թողեցի էդ անհաս զբաղմունքը:
Եկավ կանգնեց փոքրիկ սառնարանի մոտ, որի վրա հաց էի կտրտում, հենվեց արմունկներով, ասեց, – կյանքը դժվար ա, դժվար բան ա ապրելը… – ու դուրս եկանք:
Հ.Գ. 1. Բոլոր դեպքերն ու դեմքերն իրական են, նոթս էլ գեղարվեստական չի!
Հ.Գ. 2. Բոլոր նրանց, ում մոտ կասկածներ կառաջանան, պատասխանեմ. իրա ամուսինն իրան չէր փախցրել:
http://www.tineye.com reverse image search engine-ը օգտագործելով բարդ չէ համոզվել, որ «Առավոտի» աշխատակիցը փնտրել է «Սաակաշվիլի» և Գարսիային գտնելով այստեղ ու բնավ չկասկածելով որ նա մեր հարևան երկրի նախագահն է, խփել է հոդվածի մեջ։
я могу заметить, как золян очень здорово написал` хороший-ли, плохой-ли, легитимный, не легитимный, но наш президент.
Однако это не выпендреж. Эти люди – как видно на транспаранте
Սփիիրքը՝ ցեղասպանության հետևանքն է
– потомки тех, кто выжил в 15-ом. Им вовсе не безразлично то, что происходит. Потому, что да, с одной стороны живем здесь мы, и от лица Армении говорит “избранный” нами президент, но это не совсем та Армения.
Как и не совсем та Турция. И они договариваются по поводу прошлого, которое несомненно их обоих касается. Но оно касается и этих людей. Многие из них могли быть гражданами Армении. Они не граждане Армении не по своему желанию. И не той Армении, где если официальная карта станет реальностью весь Сюник можно покрыть градом. Духовной Армении. Как-то так.
В некотором смысле наш президент, может и делает доброе дело своей стране, но мы не можем отрицать, что он задел достоинство армян из диаспоры, которые сознавая, что не будут жить в Ване, и Муше, хотят верить, что рано или поздно но руководству Турции не отделаться от извинений. И эту веру у них отнимают. Это вопрос задетого достоинства, веры в справедливость. Желание жить достойно, и себя уважать.
избранный – в кавычках. может быть не было бы кавычек, не было бы разногласия
Հաճախ կարգիչները կոնֆիգ են արվում բութի ընթացքում ինչ որ գործողություններ անել․ միացնել ցանցային ֆայլային համակարգերը, նորացնել ժամանակը նտպ սպասարկչից, կամ կպնել ՆԻՍ֊ին։
Որպես կանոն դա աշխատում է արդեն ինսթալից հետո, օրինակ երբ ուբունթուն փորձում է ժամը ուղղել նտպ սպասարկչին կպնելով։
ապա առանց ցանցի բութ լինելը ավելի շատ ժամանակ է պահանջում՝ համակարգը փորձում է կպնել նտպ/նֆս/նիս սպասարկիչներին մինչեւ թայմ աութը չլրանա, ու պետք է լինում սպասել։
Պարզագույն լուծումը կլիներ ստուգել ethtool֊ի օգնությամբ ցանցային մալուծը միացված է թե ոչ, կա արդյոք քարիեր, ու չաշխատացնել այդպիսի գործողությունները առանց ցանցի։
Այնպես որ պետք է ընդամենը փակցնել այս տողերը համապատասխան ստարտափ սկրիպտերի մեջ՝
\___\___\___\___\___\___\___\___\___\___\___\___\___
many workstations configured to process some tasks at boot: mount network filesystems, update time from ntp server, or connect to the nis.
often that works even out of the box after installation, for example ubuntu tries to get time from ntp server
in such cases networkless boot requires more time: system tries to connect to ntp/nfs/nis server unless time is out, and it takes a while.
simple solution would be to check with ethtool whether network cable is plugged, carrier exists, and don’t run such tasks if not
So, all you have to do is:
drop this couple of lines in a beginning of corresponding startup script:
<blockquote style="border-left: 2px solid #FFCC00; padding: 10pt; margin-left: 30pt; background-color: #FFFCEC;">
<p>
s=`ethtool eth0 | grep Link | awk ‘{print $3}’`<br /> if [[ x$s != xyes ]]; then exit 1;<br /> fi
</p>
– Նոր, ես քո սինգլության կայֆ լինելու գաղափարի հետ համաձայն չեմ․․․ բայց ասեմ, որ հիմա գիտեմ, որ եթե ես աղջկան անմիջապես դուր չեմ գալիս, ապա նա անճաշակ ա։ Իսկ ինձ պետք չի անճաշակ աղջիկ։
– Լսի, դու չես հասկանում․․․ ասենք, լսե՞լ ես՝ «Он не молод и вечно пьян. Он на взводе – не подходи. Он уходит всегда один»։ Զգու՞մ ես ինչ հավես ա։
– Ես Մակարեվիչ չեմ լսում
– Հիմա արի ու սրան բան բացատրի․․․
– Հա, ժամանակակից փիլիսոփաների հանդեպ հարգանք պատիվ չկա․․․
Значит, я получил комментарий на [метод крысакан][1] от [одной, если так можно выразиться, особы.][2]
Ничего личного в тексте нет, посему пейстю
Честное слово, если бы я не видел ее фб профайл, подумал бы, что это бот
у меня нет слов
[1]: https://norayr.am/weblog/?p=355
[2]: http://norayr.am/weblog/?p=428
Մի բավական ազդեցիկ ամերիացու հետ, որը ժամանակավորապես գտնվում էր Երեւանում, այնպես ստացվեց, որ նստեցինք խմելու: Հարցուփորձում էինք իրար, տնտղում էինք, շոշափում, մինչեւ որ երկուսիս ողնաշարերն էլ հուշեցին` ոչ ես եմ Ազգային անվտանգությունից, ոչ էլ ինքը` Կենտրոնական հետախուզական վարչությունից: Ու խոսք ու զրույցը համովացավ, ու էդ համովացման կուլմինացիոն պահին ամերիկացին որոշեց մի դեպք պատմել, որը, ասում են, ամերիկյան դիվանագիտական միջին եւ կրտսեր շրջանակներում մի ժամանակ հիթ է եղել:
Ահագին ժամանակ առաջ, ցրտից, սովից ու անբախտությունից տանջահար, մի միջին տարիքի, միջին սոցիալական եւ կրթական մակարդակի զույգ արտագաղթում է ԱՄՆ: Ես ասեմ միջին կրթական մակարդակի` դուք հասկացեք էնպես, ինչպես հարկն է իրականում: Գնում են, կարծեմ Բոստոն, թե Ֆլորիդա, էական չէ: Գնում են, հաստատվում են, ոչ լեզու գիտեն, ոչ մասնագիտություն ունեն, ոչ էլ հույս ու հեռանկար: Կնոջը մի օր բարի մարդիկ հուշում են, որ պետք է դիմել սոցիալական ապահովության մունիցիպալ ծառայություն, թե չէ` սենց ոնց կլինի, շաքար ու ձեթ մուրալով? Կինն էլ դիմում է: Ես ասեմ կին, դուք հասկացեք անլեզու մի արարած, որի տեսած ամենաառաջադեմ ու բաց ֆիլմը “Ստրկուհի Իզաուրան” էր: Դե կինը, բնականաբար լեզու չգիտի: Ծառայության գրասենյակում մի կերպ պարզում են, որ հայ է, ու թարգմանիչ են փնտրում: Գործավարների շտատում պեղում են մի պարսկահայի, որն իր հերթին աշխատավայրում հայտնի է լինում Jock Ando մականունով: Ոչ թե իր սրամտության համար, չէ, այլ որ հիմնարկի խինդն ու ուրախությունն է լինում, քանզի IQ-ն ձգտելիս է լինում դեպի զրո: Բայց դե միակ հայն է լինում: Գալիս է բուն հարցազրույցի պահը: Կնոջը տալիս են հարցաթերթիկը, որ լրացնի: Գրված է` First naem, last name. Անդոն սկսում է թարգմանել:
– Տիկին, Ձեր առջեւինի անունն ինչ է?
Տիկինն ակնհայտ շփոթության մեջ է: Դե լսել էր, որ Ամերիկան շատ ազատ երկիր է, բայց դե չէր պատկերացնում, որ այն աստիճան, որ այսպիսի հարցեր տան: Բայց միեւնույն է` ամոթխածությունը չի կարողանում հաղթահարել, մնում է կարկամած:
– Տիկին, Ձեր հետեւինի անունն էլ չգիտեք?
Կինն ապշահար է: Համ մտածում է` լավ սրանց ինչին է պետք իմ առջեւինի ու հետեւինի անունները, համ էլ` դե որ հարցնում են, ուրեմն երեւի պետք է: Պետք է-ի մասին էլ վկայում է պարսկահայի դեմքի լրջագույն արտահայտությունը: Բայց չէ, ամոթխածությունն անհաղթահարելի է: Լուռ կանգնած, ապշած, սարսափած ու թախանձագին նայում է թարգմանչի աչքերին, թե` փրկիր, բաբամ, էս ինչ վիճակի մեջ ես ինձ գցում? Մի բուռ հայ ենք…
-Տիկին, լավ, Դուք ամուսին ունեք?
– Հա, ունեմ:
– Ձեր ամուսնու առջեւինի անունն ինչ է?
Վախ, տեր իմ Աստված… Ինչ են ուզում էս մարդիկ ինձնից?
– Տիկին, եթե չպատասխանեք` նպաստ չեք ստանա: Ամուսնու առջեւինի անունն ինչ է?
Քաղցից կոտորվելու հեռանկարն առավել սարսափելի է, քան ամոթխածության փեշը փոքր-ինչ բարձրացնելը:
– Պուպուլ…,- պատասխանում է տիկինը:
– Պուպուլը աշխատում է?,- անմիջապես հետեւում է հարցը:
Դե հիմա եկեք ու պատկերացրեք տիկնոջ վիճակը, կաս կարմիր է կապում, հետո կապտականաչում ու մի կերպ արտաբերում:
– Դե… ժամանակը գիտի…
– Այսինքն Պուպուլը երբեմն աշխատում է…
– Դե հա, երբեմն աշխատում է:
Այս ընթացքում պարսկահայը պարտաճանաչորեն լրացնում է անկետան` First name – Pupul, last name – Tutuz. Ու անկեղծ կարեկցանքը աչքերին` ավելացնում.
– Տիկին, եթե Պուպուլը, թեկուզ երբեմն, աշխատում է, մենք Ձեզ նպաստ տալ չենք կարող…
Ու կինը, փորը փոշման մեկնում է տուն… Թե ինչպես այդ ընտանիքում լուծվեց ամուսնու առջեւինի աշխատանքի հարցը, պատմությունը լռում է: Բայց ասում են, որ այդ անկետան մինչեւ հիմա սուրբ մասունքի պես պահպանվում է Բոստոնի, թե եսիմորտեղի սոցիալական ապահովության մունիցիպալ ծառայության արխիվներում:
[отсюда][1]
еще по теме
<blockquote style="border-left: 2px solid #FFCC00; padding: 10pt; margin-left: 30pt; background-color: #FFFCEC;">
<p>
“Power tends to corrupt, and absolute power corrupts absolutely. Great men are almost always bad men.”
</p>
<p>
John Emerich Edward Dalberg-Acton
</p>
m: էն գույնզգույն տոպրակները որ կախած են լինում բժշկականի վրա․․․ երեկոյան էլ չեն լինում․․․
orik: երեկոյան ուսանողները չկան այդ պատճառով էլ տոպրակները չեն լինում։
m: ուսանողները պրիչե՞մ
orik: բա ինչ, քաղաքապետարանի աշխատողներն են գալիս զարդարում բժշկականը տոպրակներո՞վ
Արմիկ, ուզում եմ, որ գաս
Շորերըդ հանես –
Եւ մերկ նըստես վըրաս –
Համարձակ անես,
Ինչքան չքնաղ կլինես
Երևի դու մերկ.-
Փոքրիկ մանկան նման,
Հասուն-ինչպես բերք։
Արմիկ, ուզում եմ քեզ հետ
Մեն-մենակ լինեմ,
Հետո քեզ շինեմ…
Գրկեմ մարմինդ տկլոր,
Որ տեգիս
Հպվեն կոնքերդ կլոր…
***
Արմիկ, լինես կարծես դու
Մի չքնաղ տղա-
Ախ մերկացիր հլու,
Եղեգիս հետ խաղա…
Եւ այնքան եմ քեզ ուզում,
Այնքան, այնքան…
Թող ինձ կիզե քո լեզուն,
Անի արնաքամ…
Մերկ տեգս ձգիր,
Ես կրքից հարբած,
Քսեմ ոռիդ, պցիդ
Կլիրս-թաց…
Ես էլ ուզում եմ քեզ պես
Տկլոր լինեմ,
Գրկեմ մարմինդ հրկեզ
Ոռիցդ քունեմ…
1936 Ծաղկաձոր
******
Մերկ՝ պառկեցիր ոսկեզօծ*
Վագրի մորթու վրա…
Արեգակի պես կիզող,
Կարմիր կրակ!..
Մոտենայի ես ծածուկ,
Գգվեի վերից –
Եւ տրվեիր կամացուկ
Շշնջալով «մեռի՜ր»…
******
Մանկական կոնքերիդ վրա
Արևը հինա է դրել, –
Դու շոգ ես, կեսօր հուրհրան,
Մանկիկ իմ հրե…
Արև ես, հինա ես, արևելք ես, –
Երգերիս ջրցայտքի ներքո
Նվիրի՛ր ինձ մարմնիդ արևելքը
Որ անեմ քեզ կրքով ու երգով!..
******
Էլի իմ դեմ է պատկերդ,
Էլի ուզում եմ ես քեզ,
Էլի թեքվում են մտքերս
Դեպի մարմինդ հրկեզ։
Էլի սուզում եմ իմ մտքում
Նիզակս հուր քո մեջ, –
Նվաղում ես դու կիսաքուն
Գգվանքներով քո շեջ…
******
Ափերիս մեջ ծծերիդ
Նռները հասուն
Թույլ տուր համբուրեմ կոնքերիդ
Հաշիշը սուրբ…
Ափերիս մեջ ծծերիդ
Նռները շոգ
Սեղմի՛ր ինձ տոթ կոնքերիդ
Կողովը բորբ…
Թույլ տուր սուզվեմ կոնքերիդ
Ակունքը տոթ –
Ափերիս մեջ ծծերիդ
Նռները շոգ!..
******
Ես կուզեի քեզ տեսնել
Մաքուր ու մերկ, –
Ցոլքերի տակ լուսնի,
Եվ որպես երգ
Փարվել կլոր կոնքերիդ
Ծծել անհագուրդ
Գգվանքները քո հրե,
Մաքուր ու լուրթ։
******
Ախ, կուզեի՝ կանգնեիր
Ձգված, ինչպես լար,
Եվ գգվանքով կոնքերիդ
Հպվեիր հար՝
Քիչ նայելով դեպի ետ՝
Հայացքդ՝ կիրք, –
Եվ քեզ կիզեր, ինչպես նետ,
Նիզակըս պիրկ!..
******
Օ, թագուհի՝ կովբոյի
Շորերով!
Տուր շրթունքները քո ինձ,
Տուր քո սափորը սիրո…
Ծծի՛ր անհագ իմ մաքուր
Նիզակը կեզ!..
Եվ երաստանըդ ինձ տուր
Որ թռցնեմ քեզ…
******
Դու կովբոյի շորերով
Աղջիկ ես չար.
Ես ցանկանում եմ գերող
Կոնքերդ հար…
Նստիր, անհագ ծնկներիս
Կոնքերդ դիր
Ու մերձեցիր իմ հրին
Ընտիր!
******
Տուր ինձ ծծերը քո,
Տուր կոնքերը քո վառ,
Թող արբենամ քո կրքով
Անմար։
Ախ, Հաֆըզի նման քեզ
Կուզեի շինել
Քո կոնքերի հրակեզ
Արահետից նեղ!
******
Որպես արքա Իրանի
Ավազանում իմ մաքուր
Քանի՜ անգամ քեզ, քանի՜
Կառնեի, քույր!
Կլիզեի կոնքերիդ
Սափորը թեժ –
Կվառվեի քո հրով
Անվե՜րջ, անվե՜րջ…
*Այս շարքը տրամադրել է Արտաշես Էմինը Գևորգ Էմինի արխիվից։
հարկադրված պոռնիկություն, վոր դարձել ե արհեստ – պրոֆեսիա։ **Բուրժուական հասարակության մեջ ամեն ինչ առ-և-տուրի առարկա յե դարձել։ Նույնպես և սերը։** Անբավարար աշխատավարձը, աշխատանք ստանալու դժվարությունը ստիպում են բազմաթիվ դժբախտ կանանց ծախելու իրենց մարմինը։ Ինքը բուրժուազիան, վոր ծնել ու սնել ե այդ յերևույթը,
կեղծավորաբար աղաղակ ե բարձրացնում վարի դասակարգերի կանանց անբարոյականության մասին, արհամարանքի սյունին ե զամում նրանց և նրանց իրավունքները սահմանափակում, միաժամանակ սանիտարական հսկողության միջոցեվ աշխատում ե իրեն ապահովել վարակումից։
(տեսե՜ք, սադրիչ բառը չի օգտագործվում)
Պրոստիտուցիան սոցիալական չարիք ե, վորի արմատները գտնվում են բուրժուական հասարակության պայմաններում․ դա կվերացվի այն ժամանակ, յերբ կվոչնչացվի կապիտալիստական աշխարհը։
ԴԵՄՈԿՐԱՏԱԿԱՆ ՀԱՆՐԱՊԵՏՈՒԹՅՈՒՆ
բուրժուական պետական կազմ․ որենսդրական բարձրագույն իշխանությունը արտաքուստ պատկանում ե ամբողջ ժողովրդի ներկայացուցիչներին, բայց փաստորեն իշխում ե բուրժուազիան
ԴԵՄՈԿՐԱՏԻԱ
(ժողովրդավարություն բառը դեռ չէր գործարկվում)
պետական կազմ, վոր բնակչության լայն խավերին ապահովում ե ձևական իրավունք՝ մասնակցելու պետական իշխանության որենսդրական որգաների ընտրությանը, **բնակչությանը վերապահում ե քաղաքցիական մի շարք ազատություններ (խոսքի, ժողովների, միությունների և այլն)
և տեղական հարցերի վճռման խնդրում կիրառում ե տեղական ինքնավարարություն ու ավտոնոմիա։ Դեմոկրատիան իր դասակարգային բովանդակությամբ կարող ե լինել պրոլետարական – այն յերկրներում, ուր քաղաքական իշխանությունը գտնվում ե պրոլետարիատի ձեռքին, և կարող ե լինել բուրժուական – կապիտալիստական իշխանությունը գտնվում ե բուրժուազիայի ձեռքին։ Վերջին դեպքում Դ-ի սահմանած իրավունքներն ու ազատությունները բուրժուազիան սովորաբար ի չիք ե դարձնում՝ հենց վոր բանվոր դասակարգը քայլեր ե անում դրանք լայն ոգտագործելու հոգուտ իր դասակարգային շահերի։ Բոլոր իրավունքներից ամենից առաջ և ամենամեծ չափով ոգտվում ե բուրժուազիան՝ բանվոր դասակարգի դեմ կռվելու և նրա դասակարգային գիտաքցությունը մթագնելու համար։ Բուրժուազիան դասակարգային պայքարի սուր մոմենտներին դեն ե գցում կառավառման դեմոկրատական ձևը, անցնելով բացարձակ բռնության (ֆաշիզմ) մեթոդներին։
Բուրժուական Դեմոկրատիայի փայլուն որինակ են հանդիսանում արդի Անգլիան ու Ֆրանսիան, ուր բուրժուազիան առաջ ե քաշել ձախ և բանվորական կառավարություններ։ Աշխատավոր մասսաների համար դեմոկրատիայի իսկական իրագործումն կլինի միմիայն պրոլետարիատի քաղաքական և տնտեսական տիրապետության պայմաններում։ Դեմոկրատիայի փայլուն անալիզ տվել ե ընկ․ Լենինը իր մի շարք յերկերում։
ՄՈՎՍԵՍ
հրեական ժողովրդի առասպելական առաջնորդը և որենսդիրը, վորն հրեաներին դուրս ե բերել յեգիպտական գերությունից․ նրա կյանոը պճնազարդված ե ֆանտաստիկ առասպելներով՝ հրաշքների մասին, վոր նա իբր թե գործել ե։
ԼՅՈՒՄՊՆ – ՊՐՈԼԵՏՈՐԻԱՏ
մարդկանց այն խավը, վոր չի մասնակցում հասարակական արտադրության մեջ, մատնված ե պարազիտային գոյության․ բոսյակները, մուրացկանները։ Լյումպըն-պրոլետարիատը ատելով ատում ե բուրժուական հասարակությանը, բայց իր ապադասակարգային դրության հետևանքով անընդունակ ե դասակարգային կազմակերպված պայքարի։
ԳԵՐԱՐՏԱԴՐՈՒԹՅՈՒՆ
ապրանքների արտադրությունը այնպիսի չափերով, վոր գերազանցում ե բնակչության գնողական ընդունակությունը։ Կապիտալիզմի բնորոշ հատկանիշը, արտադրության անարխիայի և կապիտալիստների մրցությունների հետևանք, որոնք (կապիտալիստները) ՛շուկա յեն դուրս բերում մեծ քանակությամբ ապրանք՝ հաշվի չարնելով բնակչության գնողական ունակությունները։
Գ․֊յան հետևանքով լինում են արդյունաբերական կրիզիսները, արտադրության մեջ լճացում, գործազրկություն։
(ահա թե որն է համաշխարհային ճգնաժամի պատճառը փաստորեն)
ԱՐՏԱԿԱՐԳ ՀԱՆՁՆԱԺՈՂՈՎ (Չեկա)
հակահեղափոխության, սաբոտաժի, սպեկուկյացիայի և ի պաշտոնե գործած հանցանքների դեմ մաքառելու համար ե։ Ա․ Հ․-ը կազմվեց Հոկտեմբերյան հեղափոխությունից հետո անմիջապես, հերբ բուրժուազիան ձգտելով տապալել Խորհրդային Իշխանությունը, սկսեց դիմել հակահեղափոխական դավադրությունների, ապստամբությունների և այլն։
Ա․ Հ․-ը բաց ե արել հակահեղափոխական շատ դավադրություններ, բանտարկել ե բազմաթիվ վնասարար սաբոտաժնիկների, սպեկուլյանտների, բանդիտների և դավադիրների, լրտեսների և բանվորա-գյուղացիական իշխանության այլ չարանենգ թշնամիների։ Ամեն մի նահանգ ունի իր առանձին Ա․ Հ․-ը։ Բուրժուազիայի և ազնվականության դիմադրությունը վերջնականապես ճնշելու համար, Խորհրդային Կարավարությունը հարկադրվեց դիմելու կարմիր տեռորի, որի գործիքը դարձավ Ա․ Հ․-ը (և նրա որգանները տեղերում)։ Արտաքին ֆրոնտներում և երկրի ներսում հակահեղափոխությունը վերջնականապես ճնշելուց հետո, Ա․ Հ-ը վերածվեց (1922 թ․) Պետական Քաղաքական Վարչության (Г. П. У – Գեպեու ), իր ֆունկցիաները բավական կրճատելով։
ԴԱՇՆԱԿՑՈՒԹՅՈՒՆԸ, ՅԵՎ ԴԱՇՆԱԿՑԱԿԱՆ ԿԱՌԱՎԱՐՈՒԹՅՈՒՆԸ․
Հ․ Հ․ Դաշնակցական կուսակցությունը ազգային ****** բուրժուական կուսակցություն ե, բաղկացած գլխավորապես ինտելիգենտներից։ Յերկար տարիների ընթացքում «ծովից-ծով Հայաստանի» յերազանքներով ապրելով, նա իր անմիտ քաղաքականությամբ կոտորել տվեց Տաճկստանի հայությունը, իսկ Կովկասում – հրահրեց ազգային կրքերը և նպաստեց հայ-թուրքական ջարդերին**։ Յերբ Հոկտեմբերյան հեղափոխությունից հետո Անդրկովկասը ՌՊՍՖՀ-ից անջատվեց, ազգային կուսակցությունների (մենշեվիկների, դաշնակցականներ, երերների և մուսավաթիստների) գլխավորությամբ հիմնվեց Անդրկովկասյան Հանրապետությունը, իսկ հետագայում, կարճ միջոցից հետ (երբ չռուս զինվորները տարերային կերպով ձգեցին տաճկական ֆրոնտը) Անդրկովկասը բաժան-բաժան յեղավ, դաշնակցականներն ևս (Վրաստանի և Ադրբեջանի որինակով) կազմեցին Հայաստանի առանձին հանրապետություն։ Անցնելով յերկրի կառավարության գլուխ՝ Դաշնակցությունը իր անմիտ քաղաքականությամբ ավերի ու սպանությունների վայրը դարձրեց։ Պատերազմեց Վրաստանի դեմ, պատերազմեց Ադրբեջանի դեմ, պատերազմեց Տաճկաստանի դեմ։ Արտաքին թշնամիների վտանգից զատ, յերկրի ներսում իր իս ձեռքով ( մաուզերիստ խմբապետների) կատարած ալան-թալանը, սպանությունները, կատարյալ անիշխանությունը յերկիրը դարձրին սովի, հրի ու սրի վայր, ուր տասնյակ հազարավոր գաղթականներ ոի վորբեր փողոցներում կոխկռտվելով նվվում եյին ու քաղցից և համաճարակից մեռնում։ Անվերջ սայլերով եյին կրում դրանց դիակները և հսկայական փոսերով կիսաթաղ անում․․․ Այդ դրությունը յերկար տևել չեր կարող, և Հայաստանի աշխատավորությունը վոտքի յելավ, դաշնակներին յերկրից խռկեց ու առաջ բերավ Նոյեմբերյան (1920 թ․) հեղաշրջումը։ Դաշնակցության իշխանության հաստատումը **Հայաստանում Հոկտեմբերյան հեղափոխության դեմ ուղղված մի ակտ եր **և տեղի ունեցավ հակառակ բանվորի ու գյուղացու ցանկության․ առանց ժողովրդական լայն մասաների գիտության․․․
ու տենց մի քանի էջ․․․
ԻՆՏԵԼԻԳԵՆՑԻԱ
կրթված դասը մանր և միջակ բուրժուազիայի․ ազատ պրոֆեսիաների ներկայացուցիչները, արվեստների սպասավորները, արդյունաբերական ձեռնարկների կազմակերպողներն ու ղեկավարները՝ ինժեներները։ Կապիտալի մոտ ծառայության մեջ գտնվելով, նրանք կապիտալիստական հասարակության մեջ հանդիսանում են մեծ մասամբ բուրժուական իդեոլոգիայի մարմնացումն և բուրժուազյայի լիբերալ մասի քաղաքական տրամադրությունների ու ձգտումների արտահայտիչներ։
Մեր խնդիրն ե
Բուրժուազիայի ռեժիմի որոք դաստիարակված և մեծ մասամբ մեզ որտար շրջանից դուրս յեկած ինտելիգենցիայի սերնդին վերադաստիարակել այնպես, ինչպես մեզ սովորեցրել ե Լենինը, այսինքն նախ պետք ե նրան լծել աշխատանքի, նրա համար ընկերական գործակցության մթնոլորտ ստեղծել, յերկրորդ՝ նրա նկատմամբ սահմանել խելացի և զգուշ, նրա ինքնասիրությանը չդիպչող կոնտրոլ․
պետք ե աշխատել մեր խորհրդային ինտելիտենցիայի նոր սերնդիդ ամեն կերպ կապել բանվորա-գյուղացիական միջավայրի հետ և այդ կապը ապահովել։
мне пришли откровения про лопаты и языки программирования.
Haskell и Схема – это сферические лопаты в вакууме. Они внутренне совершенны и
стройны, но ими довольно трудно копать. Разве что вакуум.
Common Lisp – это лопата, с кривоватой ручкой и слегка ржавым ножом, но
пригодная для копания. Испытываешь легкую досаду от неуклюжестей, но работаешь.
C++ – это такой предмет, на рукояти с одной стороны – лопата, с другой – грабли.
Можно делать все, что угодно, но либо отрезаешь себе что-нибудь лопатой, или
протыкаешь граблями.
Python – это пластмассовая лопата. Очень красивая и удобная, но копать ей можно
что-то мягкое и легкое; иначе не выдерживает и ломается.
Java – это лопата с прорезями, или грабли с широкими зубьями. При помощи нее
можно как плохо копать, так и плохо грести.
Perl – это не лопата. Это мотыга. Можно очень хорошо копать, если очень хорошо
умеешь, иначе ничего не выходит.
C – это лопата без ручки. Либо трахаешься по локоть в грязи, либо приделываешь к
ней ручку, после чего получается просто самодельный лисп.
—
Добавлю от себя, когда меня спрашивают про Оберон, я часто говорю: Это как латинский алфавит, когда из букв нужно составлять слова, против китайских иероглифов (c++), где на каждое слово предусмотрен отдельный знак.
в русском переводе
<blockquote style="border-left: 2px solid rgb(255, 204, 0); padding: 10pt; margin-left: 30pt; background-color: rgb(255, 252, 236);">
<p>
Гикам нравится думать, что они могут игнорировать политику. Вы можете не заниматься политикой, но она всё равно займётся вами
</p>
А теперь про личные дела. В очередном таком письме директор местной школы спросила меня, где учится мой ребенок. Потом выяснилось, что у местного школьного совета свое мнение о том, как ребенок должен обучаться. Хотя в законах данного государства черном по белому прописаны права детей и родителей, я должна согласовывать все свои решения по поводу моего ребенка с различными инстанциями, даже не являясь гражданкой или постоянным резидентом этого государства.
После второго письма директора школы меня опять посетил человек, который пытался объяснить, как мне лучше учить свое чадо. Тут мне было уже не до шуток. Я спросила, где он взял мой адрес и на основании какого параграфа пришел ко мне домой? Ответа не было.
Мне посоветовали нанять адвоката и тут выяснилось, что подавляющее большинство граждан этой демократической страны имеет правовую страховку, примерно как медицинскую, куда и носит все эти письма, в том числе и электронного содержания
Я ответила на все абсолютно вопросы абсолютно личного характера, например, о моем бойфренде, и стала платить налог. Но проверки мне все равно не удалось избежать. Через несколько месяцев пришел человек, он походил по квартире посмотрел на эти электротовары и ушел расстроенный. К тому времени расходы взяла на себя моя компания, я ведь работаю здесь временно по контракту. Проверяющий был ошеломлен щедростью компании и заинтересован, что еще мне компания купила.
А тем временем письма шли и шли. Почти все коммерческие предложения приходили на мое имя, там просили заполнить анкету с номером счета и размером месячного зароботка. Никто из соседей не понимал моего возмущения. Это же бизнес, говорили они. Тут же вспоминалось, что я русская и наверное поэтому отсталая и не понимаю, что такое бизнес.
Когда-то давно в незапамятные времена, когда мне чудом перепал инет, я почитывал сценарии на вгиковском кажись сайте․ Там я нашел очень интересного писателя, сценатиста – Эдуарда Резника․ Связавшись с ним, попросил разрешения создать неофициальную страничку для фринет юзеров с его рассказами․ Странички давно нет, она [доступна в archive.org][1] по запросу http://freenet.am/~reznik
Upd. Восстанавливать ее не имеет смысла, так как это было зеркало специально для фринет пользователей, а интернет уже общедоступен.
Хочу поделиться одним из рассказов – про незабываемого Электрошу и незабываемую фразу ‘И помни, что лишение свободы всегда соседствует с лишением жизни‘
Музыкальное образование
Мы, евреи, гордимся своей традицией в любых обстоятельствах давать детям хорошее образование. Мы с гордостью рассматриваем всемирную статистику, демонстрирующую, что всюду евреи – самая образованная нация. Мы отдаем своих детей в специальные школы, в музыкалные, художественные, спортивные, и так далее, а потом в институт или университет, а потом в аспирантуру. Но разрешите задать вам простой вопрос – а детей вы спросили? Нет, я согласен, без минимальной дисциплины и даже диктатуры никакое еврейство невозможно. Если мы будем спрашивать детей, они нам такое устроят, что власть родителей быстро перейдет к детям. То есть, само по себе, это ничего страшного, при условии, что если бы действительно к детям. Но история нам показывает, что, при переходе власти от одного к другому, она, по дороге, как правило, попадает в некие третьи, случайные руки. И тогда становится совсем плохо. Поэтому лучше никогда власть не терять, и никому ее не передавать ни при каких обстоятельствах. Если вы выпустили ее из рук, считайте, что это грех. Власть – это вещь, которую нужно уносить с собой в могилу. Вот, к примеру, я. Это сейчас я большой, а когда-то я был маленький еврейский ребенок. У нас в доме власть была у мамы. И родители записали меня учиться в музыкальную школу.
Вы не представляете, как чужда была мне вся эта музыка, всё это сольфеджио, арпеджио, стаккато и легато, все эти форшмаки, контрфорсы, форсмажоры и мажордомы. Я сидел на уроках и просто страдал. Тем не менее, я проучился четыре года, потом бросил. Сейчас я жалею, что бросил музыкальную школу. Но жалею так, вяло, из вежливости. Обучение-то было платное, столько денег родители выкинули, в стольком себе отказывали. Так что пожалеть, хотя бы минимально, я просто обязан из сыновних чувств.
Однако есть вещи, связанные с музыкальной школой, о которых я вспоминаю с любовью и печалью, и вовсе не по обязанности. Удивительно хорошо я помню до сих пор, например, дорогу. Я шел пешком, за спиной у меня был ранец с нотами, а в мешочке – сменная обувь, эта мерзость из мерзостей, издевательство, которому подвергают детей повсеместно. По изощренности и человеконенавистничеству сменная обувь может сравниться только с такими изуверствами, как кальсоны и нарукавники. Но это я, извините, отвлекся – я обещал рассказать о том, что вызывает во мне любовь и печаль.
Дорога была удивительная. До самой школы я шел по ней пешком. Она проходила по задворкам, параллельно какой-то тихой городской улице. То и дело встречались неказистые перекошенные дома, в которых жили люди. Косые заборы отделяли чьи-то пространства чисто символически, в них зияли огромные дыры, ибо колья из них давно были выломаны для немедленных нужд когда-то вспыхнувших здесь драк. Иных заборов и не могло быть в том мире призрачного понятия собственности. Эти чьи-то пространства буйно заросли травой и крапивой, там и сям пробегала через них узкая тропинка, войти туда и выйти оттуда мог любой. Так шел и я, сокращая себе путь – через чьи-то пространства. Это был удивительный мир – то справа, то слева могла попасться старая ржавая чугунная ванна, отслужившая свой срок. Сколько людей в ней смывали свою грязь, сколько тел она видела, толстых и худых? А с другой стороны лежал старый трофейный велосипед, уже сросшийся с землей – через спицы проросла трава и даже небольшие деревья. Сама дорога была песчаная, желтая, и в песке встречались разноцветные стеклышки.
Там я и познакомился с Электрошей. Почему его так назвали, я не знаю, но думаю, что тогда была мода на физику и физиков, были «Девять дней одного года» и так далее, и собаку назвали Электрошей. Это была трогательная небольшая собачка, лохматая, вечно грязная от уличного образа жизни – в дом ее не пускали.
Проходя в музыкальную школу, я всегда с ней встречался. Эта собака позволяла мне делать всё – я ее обнимал, прижимал, гладил, даже лез к ней в пасть и рассматривал ее зубы. Эта собака была удивительно покладистая, кроткая, добрая и нежная. Поскольку я проходил там каждое утро, он уже ждал моего появления. Он всегда узнавал меня издали, вилял хвостом, а при встрече обязательно вылизывал мне всё лицо. Я зажмуривал глаза и сжимал губы, и так принимал его бурные ласки.
Однажды, когда я шел по дорожке из музыкальной школы, я неожиданно встретил другую собаку. Эта собака была ничья, приблудилась случайно. Она была темная, стояла посреди улицы, поджав хвост. Я протянул к ней руку, показывая, что у меня нет к ней враждебных намерений. Собака глухо зарычала и ощетинилась. Я подошел ближе, собака снова зарычала и еще больше ощетинилась. Я славился своими добрыми отношениями со всеми собаками, и у меня не было ни тени страха. Я безбоязненно подошел к ней совсем близко, сел перед ней на корточки. Собака оскалилась. Я снова протянул к ней руку, к самой морде. В следующую секунду собака истерично взвизгнула, схватила мою руку зубами, несколько раз прикусила и убежала. Я посмотрел на свою руку – она была в крови. Я понял, что дома мне будет. Надо было как-то перевязать, но вокруг никого не было.
Я пришел домой, поздоровался с мамой, которая была в кухне, и сразу прошел в ванную. Там я пустил струю холодной воды и подставил под нее руку, чтобы смыть кровь, пока ее не увидела мама. Боже мой, как раз в этот момент мама и вошла. Что она увидела? Уже не маленький прокус, а целую раковину крови! Ее сын в перепачканной кровью одежде, то есть, по сути, весь окровавленный с ног до головы! Даже лицо все в крови, ибо пока я шел, я вытирал себе сопли и испачкался.
Мама отмыла меня, хмуро осмотрела рану.
– Что произошло?
– Собака укусила.
Оказалось, рука была прокушена насквозь между большим и указательным пальцами. Дальше последовало дознание, и я понял, что прокус этой собачки был наименьшим из зол, которые сегодня меня ожидали.
– Где это было?
– По дороге из музыкальной школы.
– Что это была за собака?
– Эта собачка маленькая такая была.
– Ты ее знаешь?
Я пожал плечами.
– Знаешь или нет?
Оказалось, в городе были бешеные собаки, которые кусали людей. Поэтому я должен был немедленно сообщить, что это за собака, знаю я ее или нет. Иначе я заболею бешенством и мне будут делать сорок уколов в живот.
Эти сорок уколов в живот, сама эта садистская формула меня просто ужаснула. Взрослые просто не думают, что говорят. Вот, к примеру, приходит в школу фельдшер и говорит – будем делать укол под лопатку. Все дети в ужасе. Потому что «укол под лопатку» означает, что берут лопатку, оттягивают, и под нее, туда вот, между нею и ребрами, всаживают длиннющую такую иголку. Это же просто ужас! На практике же, оказывается, ничего подобного. Укол под лопатку означает всего лишь укол в кожу чуть пониже лопатки. Так и с этими уколами в живот: укол в живот означает, что сейчас возьмут длинную иголку и будут колоть тебе живот, в самую, туда, понимаешь, середину! Будут втыкать, втыкать, и так сорок раз, не останавливаясь. Сквозь картину надвигающегося ужаса я смутно услышал голос мамы. Она говорила с папой по телефону:
– Его укусила собака. Не знаю, может и бешеная, он не говорит. Конечно, сейчас мы туда поедем и все выясним.
Мама положила трубку и говорит:
– Сейчас мы туда поедем, и ты покажешь что это за собака.
Через пять минут мы уже ехали в трамвае – я, с перебинтованной рукой, и мама.
Выйдя из трамвая, мы пошли по этой песчаной улочке.
– Ну, где эта собака, ты ее видишь? – взволнованно спрашивала мама.
Естественно, той собаки, которая меня укусила, давно уже нигде не было. Зато была другая – Электроша. Ну посудите сами – что мне оставалось делать? Добровольно отправляться к изуверам на сорок уколов в живот?
– Ну, где эта собака? – спросила мама.
Электроша смотрел прямо на меня своими чистыми глазами.
– Вот, – сказал я и показал на Электрошу.
С опаской обходя ничего не понимающего Электрошу по широкой окружности, мама поднялась по лесенке и постучала в дом.
Из дому вышла женщина, поздоровалась.
– Ваша собака укусила нашего мальчика, – сказала мама.
– Не может быть, – сказала женщина, – Наша собака сроду никого не укусит.
– Вот, посмотрите, – мама показала ей мою забинтованную руку, – У него рука прокушена насквозь!
– Я не верю, чтобы Электроша кого-нибудь укусил, – сказала женщина.
– Вы не верите, а ваша собака кусает! – возмущенно сказала мама.
– Хорошо, я посажу его на веревку, – сказала женщина и при нас пристегнула собаку к веревке. Веревка эта, должно быть, давно уже пылилась на земле без дела, и Электроша забыл о ее существовании.
Теперь пристегнутый, Электроша смотрел на меня. Что это был за взгляд… Я не выдержал и отвернулся.
Обратно в трамвае мы с мамой ехали молча. Я вспомнил взгляд Электроши и заплакал.
– Почему ты плачешь? – спросила мама, – Наоборот, надо радоваться. Слава богу нашлась собака, она нормальная, домашняя, все обошлось благополучно…
Я чувствовал себя скотиной. Пользуясь тем, что пес не может говорить, я оболгал его. Но, с другой стороны, я знал Электрошу давно. И поэтому был уверен, что если бы даже он мог говорить, он ничего не сказал бы. Особенно если бы знал, что от его слова зависит, получу я сорок уколов в живот или нет. Он бы сам с радостью сел на цепь, только чтобы спасти меня от этого ужаса. Для чего тогда дружба, если не для такой вот помощи и жертв? Я ведь в такой ситуации и сам с радостью сел бы на цепь, чтобы спасти от уколов Электрошу. От этих мыслей я успокоился, повеселел и перестал плакать.
Я понял, что всё произошло так, как должно было. Правильно я сделал, что наговорил на него. Правильно мы сейчас едем обратно веселые, а Электроша сидит на цепи. Потому что дружба есть дружба.
Дома уже был папа.
– Всё, слава богу, хорошо, – сказала мама, – Я видела эту собаку, она домашняя и у нее есть хозяева.
– Слава богу, – сказал папа.
Настоящее же «слава богу» заключалось, конечно, не в этом, а в том, что та темная собака оказалась не бешеная, и я не заболел.
Через несколько дней, когда рука у меня зажила, я снова пошел в музыкальную школу. И первым делом встретился с Электрошей. Он сидел на веревке и грустно смотрел на меня. Я подошел к нему и погладил его по голове, а он меня лизнул.
На порог вышла женщина.
– Простите меня, – сказал я, – Это не Электроша меня укусил.
– Я знаю, – сказала женщина, – Электроша никого не укусит. Тебя укусила другая собака.
– Да, меня укусила другая. Но я не мог этого сказать маме.
– Почему?
– Потому что та собака убежала, и уже нельзя было определить бешеная она или нет.
– Так вот оно что? Так наш Электроша просто молодец – он спас тебя от уколов в живот!
– Да. А вы не могли бы теперь снять его с веревки?
– Могла бы. Но смотри – ты свалил вину на Электрошу, потому что тебе не нужны были неприятности с уколами. А представь себе, что произошло бы, если бы та собака оказалась, не дай бог, бешеная, и ты бы заболел? Электрошу пришлось бы застрелить. Ты понимаешь, как он рисковал?..
Я похолодел от ужаса. Я и представить себе такого не мог! Застрелить! Выходит, спасая меня от сорока уколов в живот, он рисковал своей жизнью? И ведь это я, я всё устроил, его даже не спросив! Какая я сволочь!
Электроша продолжал смотреть на меня своими чистыми печальными глазами, повиливая хвостом. За ним тянулась веревка.
Я вдруг заплакал.
– Не плачь, мальчик. Ты просто еще маленький и не всегда понимаешь, что делаешь. Ты так поступил с собакой, а многие так поступают с людьми.
Я вообще зарыдал.
– Я не хотел его убивать, – сказал я, боясь, что она мне не поверит.
– Ничего страшного не произошло, – сказала женщина. – Просто на будущее ты должен знать, что всегда надо сначала очень хорошо подумать. И помни, что лишение свободы всегда соседствует с лишением жизни.
Женщина печально смотрела на меня. Я до сих пор помню ее взгляд и теперь понимаю, что за последней ее фразой скрывалась какая-то ее личная история.
– Я обещаю думать, – сказал я.
– Вот и молодец, – сказала женщина.
– А теперь вы можете спустить его с веревки?
– Только после того, как ты расскажешь своей маме всё как есть. Ты же понимаешь – мне неприятности не нужны.
Я помчался домой. Дома, к счастью, были и папа, и мама.
– Это не Электроша меня укусил! – закричал я прямо с порога, обливаясь слезами.
– Как это не Электроша? – вскочила мама.
– Можно успокоиться, – сказал папа, – Если бы было бешенство, оно бы уже проявилось. Кто бы его ни укусил, бешенства, слава богу, нет.
– А кто же тебя укусил?
– Другая, коричневая собака!
– А зачем же ты соврал про Электрошу?
– Я боялся уколов.
– Вот тебе раз!
– Мамочка, я тебя прошу, поедем скорее к Электроше, потому что его посадили на веревку, и спустят только после того, как ты скажешь, что ты уже знаешь, что это не он!
– Но у нас полно дел, – сказал папа, – Мы же собирались…
– Это важнее, – решительно сказала мама, встала и начала одеваться, – Поехали.
Она прошла на кухню, открыла крышку большой кастрюли, выловила из бульона все кости и завернула их в газету.
– Это для него.
Скоро мы с мамой появились около Электроши и разложили около него деликатесы. Он с аппетитом начал есть. Вышла хозяйка.
– Ну что, мальчик уже сказал вам? – спросила женщина.
– Да, – сказала мама, – Вы нас простите.
– Ничего страшного. Он здоров?
– Да, рука уже зажила, – сказала мама.
– Может быть, хотите пройти в дом?
– Нет, спасибо… Мы просто… К Электроше, – сказала мама.
– Он всегда рад гостям, – сказала женщина, – Всегда приходите к нам. И играйте с ним, сколько хотите.
– Спасибо, – сказала мама.
А я прижался к Электроше, и меня было не оторвать никакими силами.
Такое вот бесценное образование дала мне музыкальная школа. Еще некоторое время после этого я продолжал ходить в музыкальную школу. И, собирая меня, мама с тех пор всегда заворачивала мне с собой ароматные кости для моего друга.
Когда мне задают этот вопрос, я всегда надолго задумываюсь и начинаю улыбаться.
“А какой он – Ереван?”
А улыбаюсь я потому, что то, что я вспоминаю, совсем непохоже на город. Это большая коробка. Большая деревянная коробка с латунной зестежкой-крючком. Лакированная. Дома у родителей.
Когда открываешь ее, понимаешь, почему замочек такой тугой. Стоит открыть его, как крышка подскакивает и выплескивает Ереван. Ереван черно-белый, шуршаший, солнечный, жаркий, веселый, задиристый и счастливый. Мой дед и отец хорошие фотографы. Деда я помню только с камерой. Иногда, когда мы гуляли в парке – тогда не было статуи Сарьяна и это был просто парк – он давал мне подержать вкуснопахнущий кожаный футляр, пока фотографировал.
(տեքստը ամբողջությամբ [այստեղ][1])
և յուրաքանչյուր նյութ իրադարձությունների մասին կարող է դիտարկվել որպես քարոզչություն, ուզում եմ տեղեկացնել այս հնարավորության մասին՝ http://news.bbc.co.uk/2/hi/europe/7272299.stm
<blockquote style="border-left: 2px solid #FFCC00; padding: 10pt; margin-left: 30pt; background-color: #FFFCEC;">
<p>
Are you in Armenia? Are you or anyone you know involved in the protests? Have you been affected by the clashes? Send your comments or pictures using the form below.
</p>
<p>
You can send pictures and video to․․․
</p>
@{ melrose@spyurk.am ; melrose@spyurk.am} 5/13/2020, 1:29:44 PM
@{ Eric Kim unofficial ; erickim@spyurk.am} 9/25/2019, 12:00:24 AM
@{ քամի ; o_o@spyurk.am} 07.04.2019, 3:46:02
@{ >sfb< SigmundFreud’sBartender ; sfb@nerdpol.ch} 07.03.2019, 1:55:28
Ճաշող Փիլիսոփայ ; norayr@spyurk.am} 03.03.2015, 19:21:10
EminO ; emin__o@spyurk.am} Հնգ 03 Հլս 2014 09:17:08 AMT
