հաւէս ճապոնացի ռեժիսոր եմ գտել՝ նաոկօ օգիգամի։
շատ ճաշակով, շատ համով ու հումորով ու սիրով, ու շատ հանգիստ հոսող ֆիլմեր են։
դեռ երկուսը դիտեցի՝ «կատուների վարձոյթ» (rentaneko) ու «կամէմօ սրճարանը» (kamemo diner)։
ուզում եմ նաեւ իր «պետքարանը» դիտել, ու բոլոր֊բոլոր ֆիլմերը։
#ֆիլմ #կինօ #ճապոնիա #կատուների_վարձոյթ #կատու #նաոկօ_օգիգամի
https://www.youtube.com/watch?v=PL-P2V0I69g
#նորաձեւութիւն #տոկիո #տոկիօ #ամառ #2021 #ճապոնիա
https://www.youtube.com/watch?v=A77luS7VGw8
իրենք էլի շատ հաւէս վիդեօներ ունեն։
#տուն #դիզայն #տոկիո #տոկիօ #ճապոնիա
ֆլիքրում շատ հաւէս մարդ եմ գտել՝
ոնց որ երեւում ա որ առակիին ա սիրում, յղումներ կան։
#ֆոտո #ֆոտօ #լուսանկարիչ #ճապոնիա
ճապօնացիների բայկերների մաստոդոն հանգոյցներն էի նայում, ու պատահած հոսքերից մէկում գտայ էս ֆիրման՝
մէկն իր հեռախօսն էր նկարել, ու բլեքբերիի պէս քենդիբառ ստեղնաշարով էր, մտածեցի՝ տեսնես ինչ ա, կարո՞ղ ա փախած ճապօնական ֆիրմա ա։
ու ոնց որ՝ հա, ճապօնական ֆիրմա ա, կայքն երկու լեզուով ա՝ անգլերէն ու ճապոներէն։
իրականում իրենց տիտան հեռախօսի դիզայնն ինձ դուր չի գալիս, բայց միւս կողմից՝ կոպտոտ են բոլոր դիզայններն էլ, տէնց ոճ ա։
#հեռախօս #սարք #ճապոնիա #տիտան #քենդիբառ #կայք
վերջերս շատ եմ ճապոնական ֆիլմեր դիտել, ու յիշեցի «always» ֆիլմը։
առաջին հայեացքից՝ շատ նման ա մեր «մեր բակին»։ ու շատ կարեւոր ա ինչով ա տարբերւում։
ճապոնացիները պատմում են իրենց մասին։ պատմելով իրենց մասին էն ժամանակ՝ պատերազմից յետոյ, իրենք պատմում են իրենց մասին՝ միշտ։ ինչպիսին են ճապօնացիները միշտ։ միշտ եղել եւ միշտ կը լինեն։
ի՞նչ են պատմում։ պատմում են այն մասին, որ ճապոնացիները նախընտրում են երբեմն լինել կոպիտ, նուրբ զգացմունքներն անկեղծ արտայայտելու փոխարէն։ բայց այդ կոպտութեան մէջ պէտք ա կարողանալ կարդալ նրբութիւնն ու խորութիւնը։ պատմում են պատերազմից մնացած վէրքերի մասին։ պատմում են վեստերնիզացիայի մասին։ նշում են, որ առանց այդ էլ լիբերալ եւ բազմազան հանրութիւն էին։ պատմում են ինդուստրիալիզացիայի մասին՝ ու այստեղ ֆիլմում առանցքային են ձգտումները՝ եւ աշտարակն են կառուցում, որով բոլորը հպարտանում են, եւ ընկալում են այն զարգանալու խորհրդանիշ, եւ ամէն մարդ, նոյնիսկ «ինտելիգենտիկ» գրողը ունեն ձգտումներ։ սուզուկի աւտո մականունով մարդը երազում ա ունենալ աւտոընկերութիւն, իսկ գրողը՝ յաղթել գրական մրցանակ։
փոքր փողոցում բոլորն, իհարկէ, իրար աջակցում են։
նաեւ երեւում ա, ոնց են մարդիկ յարգում պատասխանատւութիւնը։ դա, ինձ թւում ա՝ բոլոր մարդիկ։ օրինակ, երբ գրողը նոր նոր պիտի վերցնի երեխային, ու դեռ փորձում ա վերադարձնել՝ սուզուկին իրան «չելենջում» ա, ասում ա՝ «ըհը, դուխդ չհերիքեց», որովհետեւ ուզում ա տեսնել պատասխանատու մարդ։ ու հակառակը՝ երբ նա երեխայով սկսում ա զբաղուել՝ նա ինքն էլ ա իրեն աւելի յարգում, եւ հարեւաններն են իրեն սկսում հարգել։ ամէնակարեւորը՝ պատմում են իրենց արժէքների մասին։ ի՞նչն ա ճապօնացու համար կարեւոր։
ու մենք իմանում ենք, որ ճապոնացում համար կարեւոր են ձգտումները, կարեւոր ա աշխատանքը, կարեւոր ա ընտանիքը, կարեւոր ա հանրութիւնը, երկիրը։
ի՞նչ ենք տեսնում «մեր բակում»։ կարծեմ երկրորդի վերջում, երեւի, կայ ամենալաւ պահը՝ երբ բակի բնակիչները պաշտպանում են նկարիչ դոդոյին, որ բնակւում ա նկուղում, որը պէտք ա ինչ֊որ մէկը վերցնի բիզնէսի համար։ տեսնում ենք էն, ինչին կայ պահանջ՝ «ռազբիրատ»։ չենք տեսնում երկիր, չենք տեսնում ոնց ա բակը հանրութեան մաս, չենք տեսնում զարգացում, չենք տեսնում ձգտումներ։ մէկն իր համար չինովնիկ ա, մէկն էլ իր համար նկարիչ ա։ ամենաոգեշնչողը «ռազբիրատ»֊ն ա, դա ա հայ երիտասարդի ձգտումը՝ բակի յարգուած տղայ լինելը։ իհարկէ, դա մասամբ ներկայացուած ա ծաղրանքով։ բայց եւ ամէնն ա ներկայացուած ծաղրանքով։ ակնյայտօրէն, մեր բակը էքսպորտի ֆիլմ չի՝ ներքին շուկայի համար ա։
ինչը կրկին տարբերում ա մեր հանրոթիւնը ճապոնականից, եւ ո՞ւր եմ հեռու գնում՝ նոյնիսկ վրացականից։ վրացիները իրենց կինոյում կարողանում են անդրադառնալ ներքին խնդիրներին այնպէս, որ դա էլ լինի իրենց մասին պատմել՝ ուրիշներին։ օտար հայեացքի համար հետաքրքիր ֆիլմեր են նկարում, ու ինձ թւում ա դա յատուկ չեն անում, պարզապէս այսպէս ստացւում ա, երբ անում ես մի բան, որը կարող ա որեւէ մէկին, քեզնից բացի, հետաքրքիր լինել։
աչքի ա ընկնում նաեւ էն, որ ճապոնիան՝ ի տարբերութիւն մեզ՝ աշխարհի մաս էր։ եւ դա երեւում ա մասնաւորապէս շէնքերով։ ակնյայտ ա, որ մենք էսօր, երբ նոր ենք դառնում աշխարհի մաս՝ չտեսի պէս պիտի շէնքեր կառուցենք, իսկ իրենք կառուցում էին ճաշակով եւ համաշխարհային տենդենցները տեսնելով։
ընդհանուր առմամբ, «միշտ» ու «մեր բակը» ֆիլմերը, սկսած անուանումից, եւ վերջացրած բովանդակութեամբ եւ իրականացումով լրիւ բացատրում են ինչու հայաստանը ճապոնիա չի՝ այլ նոր մանուկ պետութիւն ա, ու ինչի ա ճապոնիան՝ որ նոր չի ծնուել՝ այնպիսին ինչպիսին այն կայ։
#հայաստան #ճապոնիա #կինո #մեր_բակ #միշտ #հանրութիւն #պատմութիւն #արուեստ
էս իմ երբեւէ տեսած ամենալաւ ֆիլմերից ա՝
https://rutracker.org/forum/viewtopic.php?t=2424433
#ֆիլմ #կինո #կինօ #ճապոնիա #արուեստ
#ֆոտո #քաղաք #տոկիօ #ճապոնիա
@{ lomography magazine unofficial ; lomography@spyurk.am} 29.03.2020, 17:32:45
On Shooting Substance – an Interview with John Sypal
There is more to John Sypal than his insanely-popular blog, Tokyo Camera Style. Learn more about him and check out what he has to say in this interview.
posted by pod_feeder_v2
ասում ա՝
— ճապօնացին էլ մնում ա ճապօնացի։ նա չի դիմանում ամն֊ում։ ամերիկացին վիզիտկան կարայ շպրտի, կամ անկապ տայ։ ճապօնացին վիզիտկան նէնց կը պտտի որ տառերը քեզ համառ շուռ տուած չլինեն, ու տալուց երկու ձեռքով ա տալու։ դա իր համար կարեւոր ա։ ու նա վատ ա զգում, երբ շուրջը տէնց չի։
#մշակոյթ #ամն #ճապոնիա #զրոյց
իսկ կիոտոյում դրոներով ու դիջէյով ու լոյսերով պատարագ են անում։
https://www.youtube.com/watch?v=IdVMImjbvFg
#կիոտո #պատարագ #ճապոնիա
https://www.huckmag.com/art-and-culture/photography-2/tokyo-street-photographer-mikiko-hara/
#ֆոտո #ճապոնիա #տոկիո #փողոց
#էկրանահան #ճապոնիա #տոկիո
https://www.youtube.com/watch?v=hymej2ECvgA https://www.youtube.com/watch?v=wcXfKfs6iLY
ստեղ դնեմ որ չմոռանամ նայել։ #ճապոնիա #ֆոտո #ժապաւէն
ասում ա՝
Nor, inch plyonka kuzes?
#ճապոնիա #ժապաւէն
ունիքլո֊ն ունի հոկուսաի֊ին յղող շարք #ունիքլո #ճապոնիա #հոկուսաի #շարք
այս շէնքը վանաձորի տարօն թաղամասն ա յիշեցնում։ #վանաձոր #ճապոնիա #շէնք #էկրանահան
https://www.youtube.com/watch?v=P20NA5_nMfw #ճապոնիա #քաղաք
պորտրա 400 ֊ի կոճ սիրողական հոլովակում՝ https://www.youtube.com/watch?v=StkLx0e4f6c (: #ճապոնիա #աղջիկ #կեցութիւն
https://www.youtube.com/watch?v=NV2Je3oqcgU քաշեմ ճապօնացի աղջիկներին նայեմ։ համ էլ ես էլ եմ ուզել քոյրիկ։ :/ #կինո #ճապոնիա
#միջոցառում #ճարտարապետութիւն #ճապոնիա #ճապօն ինձ հետ կիսուել են, կարող ա ձեզ հետաքրքրի։
վարկած ունեմ, որ ճապօնացիներն աւելի մոտիւացուած են ինժեներ, ճարտարապետ, կամ կրեատիւ դասակարգի մարդ դառնալ, քան ասենք, ամերիկացիները, քանի որ իրենք գիտեն, որ խոշոր գործարար, մեծ բիզնեսի հիմնադիր դառնալ չեն կարող՝ այդպիսին ա երկրի դրուածքը։ ու ինչ֊որ երեւացող, կարեւոր, ազդեցիկ բան անելու համար իրենք պէտք ա մասնակցեն դրան, ոչ թէ հիմնեն, ու մասնակցելու համար պէտք ա լինել լաւ աշխատող ու լաւ մասնագէտ, ոչ թէ ասենք տեսլական ունեցող, ջոբսի պէս։
նահանգներում այլ ա՝ կարելի ա երազել բաների մասին, որ ճապոնիայում անհնար ա։
ու մեծ նախագծերին մասնակցելով այդ մարդիկ զգում են որ իրենք մենակ իրենք չեն՝ իրենք մասնակցում են ինչ֊որ բանի ստեղծմանը, որը ծառայելու ա, պէտք ա լինելու, ու նոյնիսկ անհրաժեշտ ա լինելու իրենցից յետոյ, նոյնիսկ հեռու ապագայում։
այստեղից եւ իրենց ոգեւորութիւնը նրանից, որ աշխարակ, կամ թունել, կամ շէնք են կառուցում։
«մենք կառուցում ենք ապագան» — մակոտո շինկայի արուած գովազդներում ա հնչում։
դա շատ ճապօնական ա ու իրենց համար կարեւոր։ #ճապօն #ճապոնիա
ես վաղուց ինքս ինձ հարց էի տալիս՝ ինչո՞ւ այֆոնը, կամ դրա պէս մի բանը, չծնուեց ճապոնիայում։ ճապոնիայում կային, թւում է թէ, բոլոր նախադրեալները՝ որակեալ ճարտարագէտներ, ով փայլուն տեխնիկական լուծումներ են գտնում։ արդէն կար պոպուլար աուդիո փլեյերը՝ սոնի ուոլքմենը։ արդէն կար խելախօս՝ սոնի էրիքսոնը։ կային զանազան լոկալ շուկային սպեցիֆիկ սմարտֆոնոտ ծառայութիւններ։
թւում է թէ, մնում էր միացնել սոնի էրիքսոնը ու սոնի ուոլքմենը, յաջող լուծել մի քանի տեխնիկական խնդիր ու ահա։
մինչ այդ ես ինձ հարցնում էի՝ ինչո՞ւ անձնական համակարգիչների շուկայում ճապոնացիները չդարձան առաջինը։ ինչո՞ւ իրենք չսկսեցին այբիէմ փիսի֊ի կամ մակինտոշի պէս մի բան։ ինչո՞ւ դրանք պիտի ծնուէին միացեալ նահանգներում։
հիմա ես ունեմ բացատրութիւն, որը կը փորձեմ շարադրել։
ճապոնիայում ստաբիլ եւ կլանային հասարակութիւն է։
ճապոնիայում՝ ինդիւիդուալների հասարակութիւն չէ։
ճապոնիայում, ինչպէս եւ նահանգներում, եղել են տանը ոտքի վրայ համակարգիչ հաւաքողներ։ ամերիկայի այդպիսի մարդկանցից էր Էփլի հիմնադիր Վոզնյակը։ Եւ ենթադրում եմ, որ ճապոնացի Վոզնյակի հետ եղաւ այն, ինչ եղել է ամերիկացի Վոզնյակի հետ։ Երբ Վոզնյակը ցոյց տուեց իր փայտէ կորպուսով համակարգիչը իր կորպորացիայի մենեջմենթին, իր վրայ ծիծաղեցին։
Կորպորացիաները չէին զգում, որ գոյութիւն կարող է ունենալ տան համակարգիչների շուկայ։ յայտնի արտայայտութիւն է՝ շուկայում կարող է լինել պահանջարկ, գուցէ, տաս տան համակարգիչների։ ու որ երբ այդպիսի արտադրող յայտնուի, իրենց բիզնեսը վտանգուած է լինելու։
ես վտանգուած եղաւ՝ ի պատասխան էփլին այբիէմը խուճապահար, հապշտապ արտադրեց այբիէմ փիսի֊ն։ բայց ուշ, եւ ոչ այնքան լաւ, ինչպէս էփլը։ այդ պատճառով փիսի֊ն մակի հետ առաջին մօտ տաս տարին համեմատելի չէր։
կարծում եմ ճապոնիայում սկզբում տեղի է ունեցել նման մի բան։ փայլուն ճարտարագէտները չէին կարողացել կորպորացիայների կառավարիչներին համոզել սկսել տան համակարգիչների արտադրութիւն եւ լուրջ զբաղուել այդ գործով։ դա նշանակում էր կտրուկ փոփոխութիւնների գնալ, եւ կորպորատիւ դանդաղաշարժ մեքենաները դրան միշտ չէ որ պատրաստ են լինում։
իսկ էփլը ճապոնիայում չէր ծնուի, քանի որ մէկ մարդու ուժերից վեր է կլանային, կորպորատիւ միջավայրում իր ֆիրման բացել, եւ վնասել եղած ֆիրմաների բիզնեսին։
իսկ ամերիկայում ջոբսը գտել է ինուեստորներ, եւ սկսել է գործը։ եւ երկու ընկեր ով աւտոտնակում էին գործ անում, փոխեցին տեղեկատուական տեքնոլոգիաների շուկան, ու թերեւս, ամբողջ աշխարհը։ ընթացքում շատ կորպորացիաներ վնասներ կրեցին, բայց շահեց պրոգրեսը, ու շահեց սպառողը։
այնպէս չէ, որ կորպորացիաները երբեք չեն կարողանում են ժամանակին կողմնորոշուել։
ասենք, ֆուջիի նոր տնօրէնը երկու հազարականների սկզբին արեց շատ ոչ պոպուլար քայլ, բարդ քայլ ճապոնիայի համար։ նա զգաց, որ անալոգային ֆոտո֊ի շուկան վնասուեու է, ու դեռ այն ժամանակ, երբ ոչ մի վտանգ կարծես թէ առկայ չէր, փակեց մի քանի գործարան ու ազատեց լիքը աշխատողներ։ նա կտրուկ փոխեց ֆուջիի ուղղութիւնը, եւ այդ պատճառով ֆուջին ոչ միայն դեռ գոյութիւն ունի, այլեւ թուային լուսանկարչութեան մէջ ամենայաջողակ ֆիրմաներից է։
սակայն, միեւնոյն է, եւ ֆուջին, եւ քենոնը, եւ նիկոնը այսօր լուսանկարչական շուկայում ընդամէնը մի փոքր նիշ են զբաղեցնում։
ֆոտո շուկան վերցրել են գուգլն ու էփլը, քանի որ լուսանկարների ճնշող մեծամասնութիւնն արւում է խելախօսներով։
երկուսն էլ՝ եւ գուգլը եւ էփլը ստեղծել են աւտոտնակային անհատներ։ քանի որ ամերիկան է այդպիսի տեղ, ուր հասարակութիւնը լիբերալ է՝ եւ խաղի կանոնները բոլորի համար նոյնն են։ գոնէ աւելի նոյնն են, քան այլ երկրներում։
այդ պատճառով էլ ամն֊ն է առաջատար երկիր, եւ մնալու է առաջատարը։ ամն֊ում կը փլուզուեն զանազան կորպորացիաներ, կը կատարուի այն, ինչը հզօր կորպորացիաների բիզնես շահերին հակասում է։ քանի որ դա այն տեղն է ուր մէկ առանձին մարդն ունի նշանակութիւն։ մէկ մարդ ով աշխատում է աւտոտնակում եւ կորպորացիաների կոնսորցիումը պէտք է խաղան նոյն կանոններով։ եւ կորպորացիաները պարտւում են առանիձն մարդկանց։ սա ընդհանուր առմամբ եւ կոչւում է ազատականութիւն։
ու տենց
այս աղջիկը նեղ ոսպնեակներով «սթրիթ» է անում։ 85, 77, 55մմ է հիմնականում։ սիրում եմ, երբ գրում են, ինչով են նկարում։
#ֆոտո #ճապօնիա #փողոց #ճապոնիա #քաղաք
ուրեմն շատ հետաքրքիր ճապօնացի ռեժիսոր եմ գտել՝ Մակոտո Շինկայ, ու առաջին իսկ նայած անիմէն՝ ցանցում եղած միակ արտահոսած դիսկից է, քանի որ ֆիլմը պաշտօնապէս դեռ չի հրատարակուել, ու լոյս է տեսնելու փետրուարին միայն։
անիմէն ահաւոր սիրուն է նկարուած, ու ես ուզեցի կիսուել էկրահաններով, եւ գիֆեր էլ սարքեցի։
գիֆ սարքելու համար էլ սկրիպտ պատրաստեցի, որ հեշտ լինի։
դէ ո՞նց ենք անում, սովորաբար, աշխատեցնում “mplayer -vf screenshot”, ու ‘s’ սեղմելով գրում էկրանահան։ յետոյ այս սկրիպտին պարզապէս տալիս ենք սկզբնական եւ վերջնական էկրահանների համարներն ու delay֊ը, այն սարքում է չորս հատ գիֆ՝
— մէկը պարզապէս այդ կադրերից գիֆ։
— մէկը՝ գիֆ որ սարքած է կադրերի ամէն երկրորդից միայն։
— մէկը՝ փոքրացրած կադրերից գիֆ։
— ու մէկը՝ փոքրացրած կադրերից գիֆ, որի միայն կադրերի կէսն է ընտրուել։
նախատեսուած է նաեւ աւելի առաջադէմ օգտագործում։
հիմա էկրահանները՝
ու տենց։
— դա անհնար է որ ասենք դու աշխատես Տոշիբա֊ում, իսկ երեխադ՝ Սոնի֊ում։
#ճապոնիա #զրոյց #աշխատանք #ընտանիք
Сейчас все чаще пишут о социальном феномене, который наблюдается в тех районах Японии, которые подверглись жесточайшему испытанию природными катаклизмами. Обычно, после землетрясений, пожаров, наводнений, в местах пострадавших от них, начинают действовать мародеры, идут повальные грабежи того, что еще осталось, наступает хаос и беззаконие. Так было и в Новом Орлеане, так было на Гаити и в Чили. Ничего этого нет в Японии — ни одного сообщения о мародерстве и грабежах.
Более того, пишут, что где-то владельцы продуктовых магазинов снизили цены на продовольственные товары, а хозяева торговых аппаратов, продающих еду и воду, открыли их для общего пользования. В местах, где не осталось ничего, где местность представляет из себя месиво из обломков прежней благополучной жизни, жители помогают друг другу, вместе греются у костров, справедливо делят между собой пищу, уступают друг другу место в очереди.
Социологи объясняют это явление особым характером отношений в японском обществе. Во-первых, японцы чувствуют себя «в одной лодке», каждый японец знает, что он является частью социальной сети, определенной социальной группы, которой соответствует определенный стиль поведения в ней. В Японии не принятно показывать свое состояние и привлекать внимание к своим чувствам — всем и так понятно, что тебе плохо, держись и не подавай виду.
Во-вторых, в стране низкий уровень преступности, эффективная полиция и гуманная система наказаний, которая старается вернуть оступившегося человека в общество. Этим занимаются и местные социальные комитеты, и общество в целом.
А главное, конечно, в том, что народ ощущает себя единым — на на словах, не в лозунгах, а на деле. Единая, сплоченная нация, которая защищает себя изнутри, с помощью самых традиционных методов — чувства локтя и сочувствия к ближнему.
Я прочитал сегодня в Dagbladet комментарий профессора социальной антропологии университета Осло Арне Калланда по этому поводу, где он рассказывает, как изучал документы, связанные с голодом в юго-западных районах Японии в 1732-33 годах.
— Никаких документальных свидетельств беспорядков, — говорит Калланд. — У японцев всегда первыми умирали мужчины и последними — дети. Как это отличается от того, что мы видим сейчас, например, в Африке — там жертвами стихии и голода становятся в первую очередь дети, а мужчины выживают, потому что сильные и могут побороться за себя.
ու տենց
