Անկախ․ամ-ի հոդվածից՝
«Նախ` գործարարը պետք է հայ լինի, իր ազգային արժանապատվությունն ու ինքնությունը հարգի:
Համամիտ չեմ բնավ։ ։Ճ
Փաստացի այնպես է ստացվում որ արտասահմանցիները ավելի շատ են գնահատում ազգային կոլորիտը, քան մեր գործարարները։
էդ ի՞նչ քաղքենիական սնափառություն է դրդում, որ խանութն անվանես «ՍԱՍ», «Ֆրեշ» «Բեստ», «Սիթի», «Սթար», «Մոսկվիչկա» կամ «Կառոլինա»: Ես չեմ կարող հասկանալ այդ հային. դա պարզ գավառականություն է»,-ասում է նա` ընգծելով, որ մեզանում հանրային ու ազգային շահը միշտ ստորադասվում է մի քանի հոգու գրպանին ու ճաշակին:
Այստեղ արդեն համամիտ եմ։
Որովհետեւ մեր գործարարների մեծ մասը, այո, անգրագետ են եւ զարգացած չեն։
Բայց տեսեք օրինակ Վիլլա Դելենդա հյուրանոցը։
Մի իտալացի գործարար ձեռք է բերել Կողբացի փողոցի հին շենքերից մեկը, վերանորոգել, ձեռք է բերել եւ վերանորոգել հին կահույք, ու արդյունքում ստացվել է հրաշալի մի տեղ։ Ես այն վերջերս բացահայտեցի երբ աջակցում էի պարոն Սուրենի այս նկարահանմանը։
Ընդ որում մեկ մեկ մերոնք քանդում են այն պատճառով որ միամիտ են ու չեն պատկերացնում ինչքան փող կարող են աշխատել պահպանելով, իսկ երբեմն պարզապես որովհետեւ բարձրահարկ եւ անհամը պետք է ավելի շատ փող բերել։ Ու այստեղ կապիտալի ախորժակը իրականացնելն պետք է խոչընդոտեր քաղաքապետարանը, օրենքը։ Բայց քանի որ մենք ապրում ենք կորումպացված երկրում, իսկ դա այնպես է որովհետեւ մեր մոտ ժողովրդավարական պետություն չէ, եւ ընտրությունները չեն գործում, չեն գործում եւ օրենքը եւ քաղաքապետարանը։ Իսկ ինչքան գործում են, դա ոիչ թե շատ քաղաքացիական ընդդիմության շնորհիվ է։
Գիտեմ, որ էլի սրան հասա, բայց սիմպտոմներ բուժելով հեռու չես գնա։ Պետք է վերացնել հիվանդության պատճառը։
ու տենց