գերմանացի ընկերս պատմեց որ նեղւում ա, երբ իրան առանձին ուշադրութիւն են տալիս։ ասաց, որ երբ առաջին անգամ էր եկել հայաստան՝ ազդուել էր, իրան անսովոր խանդավառ հիւրընկալութիւն էր։ յետոյ քանի տարի ստեղ էր ապրել, ու հիմա էլ պարբերաբար գալիս ա, կապը չի կորցնում։
ապա, երբ իրան ասում են՝ ահա իմ հեռախօսը, ես քեզ ման կը տամ, կամ ինչ֊որ առանձին ուշադրութեան ա արժանանում՝ նեղւում ա։ զի նա գիտի հայաստանը գուցէ էդ մարդուց լաւ, ես շատ եմ ճանապարհորդում, բայց նա ինձնից շատ տեղերում ա եղել, ու ինձնից շատ ա ճամփորդել։ նա ինձնից շատ ա շփուել տեղացիների հետ։ նա ի տարբերութիւն ինձ, գնում ա տէնց սրճարաններ, ուր տեղացիներն են ծխում ու նարդի գցում։ նա ա ինձ սովորեցրել «հայկական» հաց ու պանրով ու կանաչիով բրդուջներ ուտել։
ի դէպ, նա ինձ պատմեց վերջերս գերմանիայում դուրս եկած յօդուածի մասին՝ այն անդրադառնում էր բազմազանութեան փառաբանման միտումներին։ թղթում կար օրինակ՝ դասատուն ասում ա երեխաներին, որ միւս օրը բերեն իրենց հետ ուտելիք, եւ հատուկ նշում ա թուրքիայից եւ յունաստանից երեխաներին՝ իսկ դուք կը բերէք ձեր ազգային ուտելիքներից։
եթէ նա պարզապէս չնշէր, թէ ինչ ուտելիք պէտք ա բերել, գուցէ իրենք եւ բերէին տանը պատրաստած ազգային մի բան, իսկ գուցէ՝ ոչ։ բայց նշելով նա առանձնացնում ա իրենց, շեշտում ա ինչքան այլ են, որ կանք մենք, ու կաք՝ դուք։ սա մատցուցւում ա որպէս ինքնութիւն պահպանելուն սատարել, բայց կարող ա նեգատիւ հետեւանքներ ունենալ։
ու հիմա, էս երեխան որ թուրքիայից եկած ընտանիքից ա, բայց կապ չունի թուրքիայի հետ, պիտի մտածի՝ ի՞նչ անեմ, գուցէ պիտի գնայ գտնի թուրքական խանութ, որ էնտեղից ուտելիք ձեռք բերի։
օրինակի շարունակութիւնը՝ միւս օրը, երբ երեխաները բացում են իրենց հետ բերած ուտելիքը, դասատուն ունի պատրաստած դրօշեր, որ տնկում ա ամէն մէկի ուտելիքի վրայ։ բոլորի մօտ՝ գերմանական դրօշեր են, բայց մէկի ուտելիքի մէջ տնկում ա թուրքիայի դրօշը, մէկի՝ յունաստանի։
ու կրկին, հեղինակն ասում ա՝ բայց կարող ա էս մարդը, թէեւ թուրքիայից ա, բայց իր ընտանիքն ա եղել փոքրամասնութիւն, կարող ա հայ ա, ասորի, յոյն, կամ քուրդ, կարող ա իրանց ընտանիքում ցեղասպանութեան վերաբերող պատմութիւն կայ, իսկ դու շեշտելու համար բազմազանութիւնը, տնկում ես իր բերածի մէջ մի դրօշ, որի հետ նա գուցէ ոչ միայն կապ չունի, այլ նաեւ ունի կապուած բացասական յոյզեր։
ես լրիւ հասկանում եմ ընկերոջս զգացածը, զի ես էլ եմ միշտ ուզել լինել լոկալ, զգալ լոկալ։ ու գրել եմ առցանց, որ վրաստանում ինձ լոկալի տեղ դնում են, անկապ մարդիկ վրացերէն են դիմում, ծխախոտ են խնդրում, բայց երեւանում ինձ տեղացու տեղ չէին դնում, ու խօսում էին ռուսերէն, կամ ասում են՝ «հելլօ»։ ես վերցնում էի հայերէն գրքեր կամ թերթեր հետս մետրօ, կարդում էի, որ իբր սովորեցնեմ մարդկանց, որ իրենց կարծիքով տարբերուող տեսքի մարդը, պարտադիր չի որ տեղացի չի։ հիմա հիմնականում անցեալում ա սա, բայց երէկ էլ, սուպերմարկէտում հետս ռուսերէն խօսեցին։
ու ես պատմեցի ընկերոջս, որ սրաճարանում, ուր յաճախ գնում եմ, կայ բարիստաների ամուսնական զոյգ՝ տղան ամերիկացի ա, իսկ աղջիկը միջին արեւելքից՝ արեւմտահայերէն ա խօսում։ ամերիկացին հայերէն ա սովորել, մի կերպ խօսում ա։
ու ես ոչ մի ձեւ իրան առանձին վերաբերմունք ցոյց չեմ տալիս, չեմ ասում՝ վայ էս ինչի՞ ես ստեղ եկել, կամ վայ ապրես, էս ինչ լաւ ես խօսում հայերէն, չեմ ասում՝ վայ ապրես, ինչ լաւ ա որ ստեղ ես։ որովհետեւ դէ նորմալ ա իր տեսակէտից՝ նա ստեղ ա ապրում, փորձում ա լեզուին տիրապետել։ ու ես չեմ ուզում շեշտեմ իր համար որ նա օտար ա, վերաբերւում եմ ոնց որ այլ բարիստաներին՝ սովորական քաղաքավարութեամբ։
#օտար #օտարացում #օտարութիւն #բարիստա #սրճարան #դրօշ #գաղթ #արտագաղթ #ներգաղթ #միգրացիա #լոկալ #տեղացի #քաղաքավարութիւն #հիւրընկալութիւն #ուշադրութիւն #հետազօտութիւն #յօդուած
ցերեկը փողոցում լսում եմ, մէկին հարցնում են՝
— նաֆսեգդա՞ ես եկել։
ասում ա՝
— չէ, ո՞վ ա նաֆսեգդա գալիս։
#փողոց #զրոյց #երեւան #բակ #արտագաղթ #ներգաղթ #միգրացիա #մարդիկ #միշտ
Ջերեմի Քլարքսոնը գրել ա տեքստ բրիտանացի գիտնականների էմիգրանտների մասին
սրաչերից գրաչերից հեռու, բայց չեմ դիմանում որ չմեջբերեմ։ շատ լավ ա գրում ախր պարոն Քլարքսոնը։
“Не понимаю, как ты можешь жить в Британии. Чертова погода. Чертовы мусульмане. Чертов Браун”, а потом, после тоскливой паузы: “… у тебя случайно нет сегодняшнего выпуска «Telegraph»?”.
Мне всегда было искренне жаль эмигрантов, а теперь, конечно же, жизнь для них – где бы они ни были – стала хуже, чем когда-либо, потому что – ни с того, ни с сего – их гасиенда стоит меньше, чем клочок земли, на котором они ее построили 10 лет назад, и они никому не могут сдать свою летнюю квартиру, которую купили, чтобы обеспечить добавку к пенсии. Которая теперь тоже ничего не стоит.
Это лишний раз доказывает, что никакого Бога нет. Потому что никто, будучи силой добра, не стал бы так добивать людей. “Я сделаю тебя таким жалким, несчастным и одиноким, что ты нарушишь Третье Правило. А потом я отберу у тебя твой дом и все твои деньги, пока ты не станешь бродягой-алкоголиком в стране, языка которой ты не знаешь, и пока ты не начнешь блевать джином в канаву через свой испещренный полипами нос в три часа ночи.” Нужно быть законченным негодяем, чтобы обрекать кого-то на такую боль.
К несчастью, я боюсь, что в ближайшие месяцы – с усугублением кризиса – огромное множество людей начнет размышлять: а не была бы их жизнь счастливее на солнечной стороне?
Призываю вас обдумать это очень тщательно. Даже если у вас забрали землю и дом – они не могут отобрать ваших друзей. Или семью. И совершенно неважно, как редко вас навещают дети – можете мне поверить: если будете жить заграницей, вы их, вероятно, больше вообще не увидите. Никогда.
Вы будете сидеть там в баре, в своей дурацкой гавайской рубашке, притворяясь, что официант – ваш друг, и перечитывая штрих-код на экземпляре «The Week» двухлетней давности, отчаянно пытаясь убедить себя, что вы – счастливы. Но вы не будете счастливы, потому что заграница – это место, куда ездишь в отпуск. Британия – это дом.
վիա բրենդիչկա այստեղից – կարդացեք, ով չի տեսել տեքստը հրաշք ա։
ու տենց
Ես հարցին կրկին ուզում եմ մոտենալ տեղեկատվական մո[ծ]իվներով։
Կան մարդիկ, ով տեղեկատվությունը իրենց միջով անցկացնում են, տրանզիտ են անում, իսկ կան մարդիկ, ով այն վերլուծում է, մտածում է դրա մասին։
Ի՞նչն է ստիպում ոմանց գիրքը դնել մի տեղ առանց կարդալու, կամ կարդալ ու ասենք գրել մատյանում՝ լավ գիրք էր, իսկ մյուսներին այդ գրքի մասին եւ պատճառով առաջացած մտքերը գրի առնելու։ Իհարկե, մտքերի առկայությունը կամ բացակայությունը։ Որը եւ պայմանավորված է մարդու տեսակով, ես կասեի, ավելի սպառոական, կամ ավելի մտածող։
Ո՞վ է մտածում։ Մտածում են նրանք, ով գնահատում է իրենք իրենց, իրենց ժամանակը, փորձում է իմաստավորել կյանքը։
Ու այսպես մենք մոտենում ենք նրան, որ կյանքի իմաստավորման տարբեր եղանակներ կան։ Նույն ծեծված երեխա ունենալ, ամուսնանալ, (ամենահեշտ գտնվողները), ստանալ կյանքից ինչ հնարավոր է, (ծխել, խմել, շռայլ կյանք, լավ մեքենա, մեծ կուրծքով աղջիկ, խոզի բուդ), իսկ չկարողանալու դեպքում կորուստ զգալ։ Դա իմաստավորելու ձեւ է նույնպես, բայց մի տեսակ խղճուկ, ինձ թվում է։ Ու այդ ձեւն է որ ծնում է դոգմաներ․ մեքենան սենց, աղջիկա կուրծքը սենց, քիթը սենց, կուսույթյունը թրու, օլիվյեն էլ սենց։ Դա «կարգին է» համարվում։ Ուրեմն, մնացածը՝ անկարգ։ Այդ դոգմաները դարնում են արժեքներ։ Եթե շատ են տարածված լինում, դրանց ասում են՝ ազգային արժեք։ Սխալմամբ են ասում։
Ազգային արժեքն է, օրինակ, երեխաներին կրթելը։ Եվ հրեաների մոտ, եւ հայերի։ Բայց ոչ սպիտակ նիվա քշելը։
Ասել որ սա այսպես պիտի լինի շատ հեշտ է, երբ առանց մտածելու ես փնտրում ճիշտը եւ բավարարվում դրանով։ Այստեղից է ռաբիսին եւ քյարթերին բնորոշ ոչ հանդուրժող լինելը այլերի նկատմամբ։
Ու այդ «ստանալ կյանքից»-ը իրականում չի մշակվում, չի ծամվում, չի մարսվում, մտնում դուրս է գալիս։
Մտածող մարդիկ այդպես չեն կարող որովհետեւ կամ բնական խելք ունեն որը անգործ չի կարող լինել, կամ սիրված են եղել երբ փոքր էին, սիրում են իրանք իրանց, գնահատում են, ու չեն կարող իրենց թույլ տալ այդպիսի դատարկ կյանք ունենալ։ Որը միշտ պահանջում է մուտք – ելք – մուտք – ելք, առանց մշակման։
ստդին-ստդաութ, ասպես ասած։ Բայց ինփութ-աութփուփի իմաստը տեխնիկայում այն է, որ մի տեղ մտնելուց, մշակվում է, ու ելքը վերամշակված է, ուրույն ձեւի, երանգ ունի, այլ է, հետաքրքիր է։ cat lav.yuv | denoise -n | resize axb | mpeg2enc -o a.m2v
«|» նշանը խողովակի, կապի մետաֆոր է։ Սա օրինակ է ինչպես մի ծրագիրը վերցնում է հում նյութ, մշակում է, ու այդ կապով տալիս է այլ ծրագրին։ Օրինակ այստեղ տեսանյութի հոսքը մաքրվում է denoise ծրագրով, հետո չափսը փոխում է resize ծրագրով, ու վերջում կոդավորվում է dvd ֆորմատ mpeg2enc ծրագրով։
Ի՞նչ իմաստ ունի ծրագիրը որը ոչ մի բան չի անում՞։ Դանդաղեցնում է գործը։ Իմաստ չի ունենում։
Այդպես էլ հասարակությանը ռաբիս պետք չէ։ Սահմանելով ռաբիս որպես չմտածող սպառողական մարդիկ։ Նույնիսկ վնաս է։
Ինչքան շատ մտածող մարդ լինի, այնքան շատ ուշադրություն կդարձնի դետալներին եւ նախագծերին, կգտնի թերություններ, դեբագ կանի համակարգը, կլավացնի այն։
Ինչքան շատ մտածող մարդ լինի, այնքան քիչ կլինի ոչ հանդուրժողականությունը, այնքան ավելի սոլիդար, միասնական կլինեն մարդիկ, ազգը, այնքան ավելի ուժեղ կլինեն ղեկավարության վրա ազդելու լծակները։ Դոգմածիկ ոչխարները խորանալ չեն ուզում, փոխել չեն ուզում, իսկ այն ինչի ուզում են՝ ստանում են։ հաց եւ զվաճանք։
Մտածող մարդիկ ազատությունը գնահատում են։ Օգտագործում են։ Արտահայտվում են։ Ով ինչպես կարող է։ Այդ իսկ պատճառով պոետների, գրողների, նկարիչների եւ գիտնականների հանդեպ են լինում ռեպրեսիաները առաջին հերթին։ Այսպիսով, չմտածող դոգմատիկ ռաբիզ լինելը ավելի ձեռնտու է, ապահով է։
Այդ պատճառով եմ ես համամիտ Զլոյանի հետ, որ ռաբիսը ապազգային է։
Ե՞լք։ Սա արատի օղակ է։ Ելք չեմ տեսնում։ Ոմանք ասում են, եթե ազգային ղեկավարություն ունենանք, լավ կլինի։ Ո՞րտեղից ոչխարներին ազգային ղեկավարություն։ Չի լինի դա, մինչեւ հասարակությունը չառողջանա, մտածել չսովորի, ու մասնավորապես․ ռաբիսից չազատվի։
Որովհետեւ ես քիչ առաջ ցույց տվեցի որ ռաբիսը՝ դոգմատիկ եւ չմտածող մարդն է։
Ռաբիսները իմաստավորում են կյանքը երեխա ունենալով, եւ փոխանցելով նրանց դոգմաներ, եւ մտածելը չսիրել։
Այդ է ի դեպ պատճառը, որ գյուղերից եկողները հաճախ զգում են իրենց սպիտակ ագռավ։ Ասենք, Օձունից եկած տղան հասկանում է, որ Երեւանում ռաբիսը գերակշռում է, որ իր նվագած երգերի, կամ իր երկար մազերի, կամ իր հավատքին վերաբերմունքի հանդեպ հանդուրժող չեն, ու զարմանում է։ Իր գյուղում նա իրեն շատ ավելի ազատ էր զգում։
Մտածողները լքում են երկիրը որովհետեւ իրենց նկատմամբ հանդուրժող չեն, քիչ երեխա են ունենում ու դաստիարակում, որովհետեւ այլ հետաքրքրություններ եւ իմաստներ են գտնում, ոչխարների մասսան գնալով շատանում է։ Դրանցից էլ գնացողներ կան, «կարգին» կյանքը օտար ափերում ավելի հասանելի է։ Իսկ բարեկամներ այնտեղ շատերը ունեն։
Իսկ այս աղետից ելք չեմ տեսնում։ Կրթություն։ Դպրոցներում նորմալ դասատուներ։ Ես մի քանի տենց մարդ ունեցել եմ։ Համալսարանիս հայերենի լրագրող դասատուն, նաեւ։ Որը սխալ հոդված է գրել, ու իր գլուխը ջարդել են։ Ու նա էլ մեզ դաս չէր տալիս։ Դրսից լիքը կիրթ մարդ բերելը։ Ո՞վ է բերելու։ Պետությունը չի բերելու։ Նրանք թե գան՝ գան։ Ու հիմա մենք կտեսնենք ինչքանով ենք մենք ազգ, ու ինչքանով գոյատեւելու ձգտում եւնենք որպես ազգ։ Կարծես առանձնապես չունենք։ Գլորում ենք։
Փակուղի է։
ու տենց
Մի ընկերություն կար, որը դեռ ութանասունականներից գրված լիքը սի/սիպլյս գրված լիքը սերվերային կոդ ուներ։ Ու կորպորածիվ նորաձևության ժամանակակից քահմհարումներից ելնելով որոշում է լրից դոթնեթով արտագրել։
Արտագրում արտագրում են, լիքը ռեսուրս են ծախսում։
Ու թողնում
Տեստերը ցույց տվեցին որ արագագործությունը անթույլատրելի նվազել է։
Ու ոչ մի ջասթ ին թայմ քոմփայլեր չի օգնել։
փաստորեն։
ու տենց
извини что я вмешиваюсь. все что я пишу – на самом деле о себе. и я проецирую.
итак, каждый шаг – голосование. то, что ты мыла голову под дождем – голосование. ты это делала, и ты это делала в ереване. голосование за то, что вовсе не все то, что “не следует” делать на улице – так страшно. но это самое неважное. то, что ты любишь свою собаку, и водишь ее на фрисби, и катаешься с ней в общественном транспорте – это тоже голосование. на самом деле ты это не сознаешь, и просто не можешь поступать иначе, однако то, что ты есть, и то, что ты это делаешь – важно. и тот факт, что ты есть здесь он ведь не случаен. это не просто стечение обстоятельств – твой этнос и то что ты живешь в ереване. к чему это я? я о себе. о своей потенциальной потере. я люблю когда на улицах моего города люди моют себе голову под дожем можно встретить хорших, умных, развитых людей с прекрасными собаками. кроме того, никто на вас не наезжал, не так ли? из за мытья голов, а не из-за собаки. Кстати, в том же Нью Йорке скорее всего тебе бы повезло, если бы полицейский тебя просто послал насчет мытья головы, а не оштрафовал, или прижал к асфальту и не выматерил. Друг из Нью Йорка рассказывает страшилки про тамошних полицейских.
почему я это пишу? потому, что я знаю о тебе кое-что: то, что ты русскоязычная указывает на вероятный бордер айдентити, то, что ты умная и развитая – указывает на то, что ты наблюдая вокруг невежество, будешь не рада, и эти два заключения вместе указывают на то, что ты можешь связать Армению и невежество. Следовательно, предпочтешь уехать, и начать жизнь где-то еще. Тогда может получится, что когда ты сообразишь, что оказывается, невежд много даже в Нью-Йорке и заметишь, что даже невежды в твоем городе имеют интересные и добрые культурные особенности, скорее всего возвращаться будет поздно – по ряду причин: сложно, уже налажена жизнь, есть работа неплохая, и тому подобное. Менять что-либо всегда сложно и требует ресурсов – как материальных так психологических. Я к чему – я о себе. Мне приятно когда в моем городе много развитых, добрых, и приятных мне людей. Вовсе не обязательно с ними близко дружить, однако приятно их встретить на улице, баркампе, фрисби, и т, д. И очевидно, что у меня возникает чувство потери, когда я их теряю. 🙂
Ты программист вроде – событие потеря – вызывает сеттер метод SetMood(loose, timeinterval, deepness).
в имплементации которого выставляется флаг эмоции sadness в true.
Время и глубина меняются, однако type emotion = {sadness, joy, fear, fury}. – очень просто описывается.
Понятно, что метод SatisfactionOfNeed выставляет флаг joy в true.
к слову, type feeling описывается сложнее, там есть поля про убеждения (persuation) и он может принимать значения типа guilt, shame, и т. д. Однако это я отклонился.
Скажу еще про концентрацию умных, развитых людей в одном месте. Такая концентрация была когда-то во Флоренции. Не сейчас. И тогда там было создано много хорошего. Такая концентрация была в Bell Labs – где создано много полезного, от транзистора до C, Unix. Такая концентрация была в Ереване в середине двадцатого века. Вкупе с оттепелью шестидесятых, это позволило создать много хорошего. К примеру тот самый летний кинотеатр. Многое, из того, что нам осталось было сделано тогда. Сейчас я очень радуюсь в ребятам из диаспоры. Они часто развитые, и делают много хорошего. Я уже писал, что невежество – причина того, что мир становится хуже и соответственно развитость делает мир и конкретно Армению лучшим местом.
Знаешь, новостройки и концентрация умов в одном месте – имеют нечто общее.
Мне не нравится, когда в городе есть только центр и есть неинтересные спальные районы. К сожалению, таков Ереван. Таков и Цюрих. Однако Тбилиси кажется не такой. Там есть университетская часть, есть авлабари, есть лесселидзе, сололаки, озеро ку – разные районы и везде что-то свое интересное. житель сололаки врядли чувствует себя обделенным потому что не живет на лесселидзе потому что таким же обделенным может чувствовать себя житель лесселидзе потому что он не живет на сололаки. У нас развит центр, и новостройки в основном появляются в центре. В центре также открываются кафе, и всякие общественные заведения. Почему? Мне кажется потому, что на самом деле отстроить северный проспект – маленький участок города – не так дорого. Гораздо дороже построить его в новом месте, к примеру рядом с Ваагни. Потому, что тогда там нужен свой кинотеатр, опера, инфраструктура, транспорт, парки – а это уже несопоставимо много денег. Однако мне больше нравится, когда есть много разного и интересного, чем когда есть один центр – и дальше неинтересные окрестности. Точно также мне не хочется, чтобы в Армении был один Ереван и пустота. У нас на работе есть прекрасные ребята из Гюмри. Почему они были вынуждены приехать в Ереван учиться, и работать, а вовсе не я поехал работать в Гюмри? Потому, что мы развиваем только Ереван. Это осознанно, возможно как-нить расскажу пару историй. Однако по культурному вкладу Ванадзор и Гюмри непропорционально важны относительно количества населения. Так же, армяне, или евреи, в силу определенных культурных особенностей и наследия оказали непропорционально их количеству большой вклад в развитие мировой культуры и науки. Если бы я был очень состоятельный человек, ну как Гафесчян, или Киркорян, я бы профинансировал открытие превосходных университетов в Гюмри и Ванадзоре. Таких, чтобы из Еревана туда посылали детей учиться, зная, что качество образования сопоставимо с зарубежными ВУЗ-ами. И тогда аутсорс компании открывались бы и там, и там тоже стало бы лучше жить.
Мне не нравится, когда лучшие умы концентрируются только по Нью-Йоркам и Москвам. Потому, что в других местах тоже живут люди, и они не хуже, чем американцы или москвичи. И если бы не спюрк – не было бы у нас прекрасного парка влюбленных. Не было бы конкурса роботов, и многого другого. На самом деле, не было бы и того Еревана, который у нас есть. Во второй половине двадцатого века Ереван стал местом стечения армян со всего света, центром армянства, миксом культур. Правда, репатриация рано была приостановлена Сталином, который почувствовал сильную опасность, и самому Кочару пришлось лично его просить его пустить обратно. К чему это я? Все о том же. Я не хочу, чтобы ты уезжала. Что бывает на чужих берегах? Там больше денег. Легче/доступнее приобрести машину в кредит. Не всегда дом, и не всегда каменный. Кружить по Калифорнии на Харлей-Дэвидсоне для меня не проблема. Просто не в мотоциклах счастье. Ну для нас, для развитых людей. Счастьем психологи считают удовлетворение потребностей.
Потребности у людей разные. H = {n1, n2, n3… nn}, где H – Happiness, n- needs. Это ряд удовлетворенных потребностей. Безусловно, когда самые важные потребности – это кататься на харлей по калифорнии – то лучше эмигрировать
Однако, когда самые важные потребности несколько выше, возвышенней, то становится вовсе не так очевидно, что на чужих берегах лучше, даже наоборот.
Кажется, так. И это не только тебе адресовано. Это многим.
И напоследок. Сегодня ко мне подошел человек и спросил, не из спюрка ли я. И так как мне все равно не поверят, я ответил, что да. Он меня спросил – а как я думаю, хорошо ли – репатриация. Я сказал, что думаю, что да. А он сказал – мне кажется нет. Почему? Потому, что для вас у нас слишком плохи дела с гражданскими свободами. Чтож, ответил я, тот факт, что я здесь, возможно, несколько влияет на наши гражданские свободы. Не могу не согласиться – ответил он и отошел.
ու տենց
Ընկերս է պատմում, առաջին դեմքով:
Մի բավական ազդեցիկ ամերիացու հետ, որը ժամանակավորապես գտնվում էր Երեւանում, այնպես ստացվեց, որ նստեցինք խմելու: Հարցուփորձում էինք իրար, տնտղում էինք, շոշափում, մինչեւ որ երկուսիս ողնաշարերն էլ հուշեցին` ոչ ես եմ Ազգային անվտանգությունից, ոչ էլ ինքը` Կենտրոնական հետախուզական վարչությունից: Ու խոսք ու զրույցը համովացավ, ու էդ համովացման կուլմինացիոն պահին ամերիկացին որոշեց մի դեպք պատմել, որը, ասում են, ամերիկյան դիվանագիտական միջին եւ կրտսեր շրջանակներում մի ժամանակ հիթ է եղել:
Ահագին ժամանակ առաջ, ցրտից, սովից ու անբախտությունից տանջահար, մի միջին տարիքի, միջին սոցիալական եւ կրթական մակարդակի զույգ արտագաղթում է ԱՄՆ: Ես ասեմ միջին կրթական մակարդակի` դուք հասկացեք էնպես, ինչպես հարկն է իրականում: Գնում են, կարծեմ Բոստոն, թե Ֆլորիդա, էական չէ: Գնում են, հաստատվում են, ոչ լեզու գիտեն, ոչ մասնագիտություն ունեն, ոչ էլ հույս ու հեռանկար: Կնոջը մի օր բարի մարդիկ հուշում են, որ պետք է դիմել սոցիալական ապահովության մունիցիպալ ծառայություն, թե չէ` սենց ոնց կլինի, շաքար ու ձեթ մուրալով? Կինն էլ դիմում է: Ես ասեմ կին, դուք հասկացեք անլեզու մի արարած, որի տեսած ամենաառաջադեմ ու բաց ֆիլմը “Ստրկուհի Իզաուրան” էր: Դե կինը, բնականաբար լեզու չգիտի: Ծառայության գրասենյակում մի կերպ պարզում են, որ հայ է, ու թարգմանիչ են փնտրում: Գործավարների շտատում պեղում են մի պարսկահայի, որն իր հերթին աշխատավայրում հայտնի է լինում Jock Ando մականունով: Ոչ թե իր սրամտության համար, չէ, այլ որ հիմնարկի խինդն ու ուրախությունն է լինում, քանզի IQ-ն ձգտելիս է լինում դեպի զրո: Բայց դե միակ հայն է լինում: Գալիս է բուն հարցազրույցի պահը: Կնոջը տալիս են հարցաթերթիկը, որ լրացնի: Գրված է` First naem, last name. Անդոն սկսում է թարգմանել:
– Տիկին, Ձեր առջեւինի անունն ինչ է?
Տիկինն ակնհայտ շփոթության մեջ է: Դե լսել էր, որ Ամերիկան շատ ազատ երկիր է, բայց դե չէր պատկերացնում, որ այն աստիճան, որ այսպիսի հարցեր տան: Բայց միեւնույն է` ամոթխածությունը չի կարողանում հաղթահարել, մնում է կարկամած:
– Տիկին, Ձեր հետեւինի անունն էլ չգիտեք?
Կինն ապշահար է: Համ մտածում է` լավ սրանց ինչին է պետք իմ առջեւինի ու հետեւինի անունները, համ էլ` դե որ հարցնում են, ուրեմն երեւի պետք է: Պետք է-ի մասին էլ վկայում է պարսկահայի դեմքի լրջագույն արտահայտությունը: Բայց չէ, ամոթխածությունն անհաղթահարելի է: Լուռ կանգնած, ապշած, սարսափած ու թախանձագին նայում է թարգմանչի աչքերին, թե` փրկիր, բաբամ, էս ինչ վիճակի մեջ ես ինձ գցում? Մի բուռ հայ ենք…
-Տիկին, լավ, Դուք ամուսին ունեք?
– Հա, ունեմ:
– Ձեր ամուսնու առջեւինի անունն ինչ է?
Վախ, տեր իմ Աստված… Ինչ են ուզում էս մարդիկ ինձնից?
– Տիկին, եթե չպատասխանեք` նպաստ չեք ստանա: Ամուսնու առջեւինի անունն ինչ է?
Քաղցից կոտորվելու հեռանկարն առավել սարսափելի է, քան ամոթխածության փեշը փոքր-ինչ բարձրացնելը:
– Պուպուլ…,- պատասխանում է տիկինը:
– Պուպուլը աշխատում է?,- անմիջապես հետեւում է հարցը:
Դե հիմա եկեք ու պատկերացրեք տիկնոջ վիճակը, կաս կարմիր է կապում, հետո կապտականաչում ու մի կերպ արտաբերում:
– Դե… ժամանակը գիտի…
– Այսինքն Պուպուլը երբեմն աշխատում է…
– Դե հա, երբեմն աշխատում է:
Այս ընթացքում պարսկահայը պարտաճանաչորեն լրացնում է անկետան` First name – Pupul, last name – Tutuz. Ու անկեղծ կարեկցանքը աչքերին` ավելացնում.
– Տիկին, եթե Պուպուլը, թեկուզ երբեմն, աշխատում է, մենք Ձեզ նպաստ տալ չենք կարող…
Ու կինը, փորը փոշման մեկնում է տուն… Թե ինչպես այդ ընտանիքում լուծվեց ամուսնու առջեւինի աշխատանքի հարցը, պատմությունը լռում է: Բայց ասում են, որ այդ անկետան մինչեւ հիմա սուրբ մասունքի պես պահպանվում է Բոստոնի, թե եսիմորտեղի սոցիալական ապահովության մունիցիպալ ծառայության արխիվներում:
հեղինակ` [info]gorowich , աղբյուրը` http://www.akumb.am/showpost.php?p=1143845&postcount=30
– Таким образом, армянин в России имеет фору. Работодатель уверен, что у него не будет запоя, и с утра он будет на работе.
– Если его накануне не убьют
недавно в офис звонили.
спросили, что я прямо сейчас смотрю. я ответил, что ничего не смотрю, телика у меня нет, и желания особого им обладать тоже.
а сегодня я был в гостях, и там был телик 🙂
а по нему показывали повторение новогоднего разврата на первом канале.
я, слава богу, компилировал чего-то, и умею впадать в транс и выключать разные чувства при этом, типа слуха.
но все же… не могу не сказать… это что они себе позволяют?
чего только стоил номер, где какой-то белобрысый тип разговаривает с тюркско-азиатским гастарбайтером… называя его через каждые два слова ‘дебилом’, потому, что тот не знает слова ‘конфетти’, и понимает его как ‘конфеты’.
Нет, я не против юмора, но можно было сделать тепло, душевно.
А там было дешево, и плохой привкус остался… после просмотра такой программы масса тинейджеров будет только искать случая, чтобы назвать узбека ‘дебилом’
Вообщем, засудить бы “голубой огонек” за разжигание нац. розни, и ксенофобию.
При этом лично никаких теплых чувств к тюркским гастарбайтерам не питаю, и не горю желанием их видеть в своем городе. Просто так вот натурально унижать людей нельзя. Это не юмор.
Это пошло.
Ну… вообщем, все, что я слышал там краем уха было дешево… но не так низко и гадко…
Не все так плохо… по телику еще показали фильм про Дидса… или как его там. Короче, я не знал, что за фильм, но видел отрывки в одном из моих любимых клипов dave mattews band – where are u going
Двое парней сидели на диване в темной комнате. И молчали.
Оба выросли в Армении, но один из них совершенно необъяснимым образом так и не научился читать надписи на маршрутках. Тот, который уезжал.
Всего через несколько часов он улетит в другой, совсем новый город, начинать новую жизнь, и не собирается когда-либо возвращаться. Зачем возвращаться, ведь он не умеет читать надписи на маршрутках…
А там… там красивые, старые здания, река, набережная, там пасмурно, там сыро, и там много носят белые штаны блондинок. Но он не к блондинкам, а потому, что так уж получилось, что любимая брюнетка уехала туда, где он умеет читать надписи на маршрутках.
А за несколько часов до этого, к нему зашли гости. Много гостей. И все желали ему удачи, и всего такого, что обычно желают. Не было лишь того, кто сейчас сидит рядом. Потому, что он переписывал, перекодировал, рипал, ошибался и вновь пересжимал фильмы и музыку, которую тот, кто уезжает, возьмет с собой. К тому же оказалось, что двд райтеров в офисе нет, и все пришлось делать не параллельно, как расчитывал, а последовательно, на одном компе. Он позвонил тому, что уезжает, и спросил, так ли ему нужны последние три диска? И когда он говорил по телефону, и услышал веселые голоса друзей, которые пришли сказать “Арайжм”, ему очень захотелось оказаться там. Но оставалось записать еще три диска…
Когда он вышел с работы, и позвонил, сказать что уже скоро будет, голосов больше слышно не было, а голос собеседника уже не был веселым.
Потом они сидели на диване, но долго молчать было не возможно.
– Мне не верится, что я уезжаю. Вот собранные чемоданы, а мне все еще не верится
– Угу
– Пришел такой-то… дал сто долларов на дорогу…
– я от него не ожидал
– Да, я тоже… еще пришел такой-то, дал 2500 рублей…
– Я от него тоже не ожидал
– Еще звонила такая-то, сказала, что я ей сильно помог, и долго желала удачи…
– Угу
– Я и не знал, что обо мне так хорошо думают… мне казалось, что многие относятся ко мне гораздо хуже…
– Угу
This is Yerevan for you… даже если вы не умеете читать надписи на маршрутках…
Хочется пересказать несколько монологов. Разумеется, своими словами, но к оригиналу близко.
Это истории трех людей: из России, Армении и Хорватии. А связывает их то, что, все они – об эмиграции.
