բրիտանական գիտնականները պարզեցին որ ազատ antenna pod֊ն աւելի լաւ ա քէշ անում նուագարկուող թրէքը, քան սեփականատիրական soundcloud֊ի յաւելուածը։
արագիւղ֊հարթաւան հատուածի ձորի կողմերում կապ չկայ ու soundcloud֊ի յաւելուածը, չնայած նուագարկում էր 128կ որակի mp3 ֊ներ՝ բաւակեն շատ քէշ չէր անում ու ձորում ձայնն ընդհատւում էր։
հետազօտողները պարզեցին որ նոյն տեղում ու նոյն երթուղով շարժուելիս antenna pod֊ը կարողանում ա անընդհատ նուագարկել 320կ որակի հոսքեր, չնայած ձորի շրջակայքում բաւական մեծ հատուածում կապ բնաւ չկայ։
մարդիկ էն էակներն են որ ահաւոր սիրում են պատմութիւններ։ ու ոչ միայն իրենց յօրինուած պատմութիւնները՝ մենք ունենք պատմութիւն գիտութիւնը՝ որ իմանանք իրականութիւնն ինչպէս ա եղել։
մարդիկ էն էակներն են, որ ահաւոր սիրում են քարտէզներ։
դրանով էլ ա ջոնի հարիսը գերում՝ քարտէզներ ա ցոյց տալիս։
ու քարտէզները միայն քարտէզ չեն՝ տուեալ են։
ու երբ մենք գիտաֆանտաստիկայում երեւակայում էինք ապագայ համացանցն ինչ ձեւ ա լինելու՝ պատկերացնում էինք ունիւերսալ գիտելիքի աղբիւր։ օրինակ, դագլաս ադամսը պատկերացնում էր գալակտիկական հանրագիտարանը ու դրա հետ մրցող աւտոստոպով շրջողների գալակտիկական ուղեցոյցը։ դա էդքան բնական ա մեզ համար որ դա ա պէտք։
ու պատահական չի որ ունենք ուիքիպեդիան։
ու պատահական չի որ լիքը հետազօտութիւն ա արուած։
ու մարդկանց էս վիդեօն նաեւ հետաքրքիր ա որովհետեւ հետազօտութիւն ա։
ու էս վիդեօյում ինձ ապշեցնում ա էն, ինչքա՛ն տուեալ արդէն կայ այդ շրջանի մասին։ չկային տուեալներ միայն էդ մարդկանց մասին, էն էլ արդէն կան։ ՕՂԱԿԸ ՍԵՂՄՒՈՒՄ Ա՝ հնարաւոր չի աննկատ մնալ։ որովհետեւ աննկատ մնալու իրաւունքը ստորադասւում ա մարդկանց կողմից՝ գիտելիք ունենալու պահանջին՝ առանցքային պահանջին։
ուրեմն, @sevan@convo.casa ֊ն ինձ տուել էր էս վիդեօ հետազօտութիւնը ուր պարզում էին որ ոսպնեակով ա նկարել ուոնգ կար֊ուայի «fallen angels» ֆիլմը։
սփոյլեր ալէրտ՝ 9.8մմ ու 6.8մմ։
նիւթի ամենասկզբում բացատրում ա, ինչի մասին ա առհասարակ խօսքը, որ տելէֆոտօ ոսպնեակը էսպէս ա նկարում, իսկ լայնն՝ էսպէս։
բայց՝ մենք, լուսանկարիչներս, սովոր ենք որն ա մեր այսպէս կոչուած 35մմ լրիւ կադրի 50մմ֊ն, ու որն ա մեր իմացած 35մմ֊ն ու 28մմ֊ն։
ես օրինակ շատ եմ սիրում քսանութ ու աւելի լայն ոսպնեակներ, որովհետեւ սիրում եմ մարդկանց կոնտեքստով ներկայացնել, ու դիմանկարներ առանց կոնտեքստ շատ չեմ անում։
բայց, մեր՝ լուսանկարիչներիս իմացած կադրը՝ 24մմx36մմ ա։ ըստ որում՝ 24մմ֊ն կադրի բարձրութիւնն ա, դա այն կողմից ա ուր կադրերը իրարից բաժանւում են։ իսկ 36֊ը լայնութիւնն են, ժապաւէնի ուղղութեամբ կողմն ա։
իսկ կինօ կադրերը տարբեր են։ լաւ չէի յիշում ինչպէ՞ս տարբեր։
ահա, աւելի փոքր ա դասական կադրը՝ 22x16։ ապա, մտածեցի՝ մեզ, լուսանկարիչներիս համար, ըստ երեւոյթին իրենց 9մմ֊ն կը դառնայ մի այլ բան, զի կադրը մեզ մօտ աւելի մեծ ա։ ապա ոպսնեակը կընկալուի աւելի նեղ։ բայց ինչքա՞ն նեղ։
ո՞րն ա ապա էդ ոսպնեակի էկուիւալենտը մեր իմացած «լրիւ կադրի» մեր իմացած մմ֊ներով։
ուաու, իսկ ես ունեմ ծրագիր, որը հէնց այդ համար գրել եմ։ որ հասկանամ, օրինակ, իմ 6x7 նկարող mamiya rb67 ֊ի համար նախատեսուած 50մմ ոսպնեակը, մեր իմացած սովորական ժապաւէնի համար նախատեսուած օբյեկտիւի ո՞ր մմ֊ին ա համարժէք իրա լայնութեամբ։ չէ՞ որ էստեղ ժապաւէնը մեծ ա, ու դրա վրայ շատ աւելի ա տեղաւորւում, քան սովորական կադրի։
հա, ես վաղուց գրել եմ ծրագիր, որով կարողանում եմ իմանալ, որ իմ mamiya rb67֊ի 50մմ օբյեկտիւը համապատասխանում ա մօտաւոր սովորական ժապաւէնի վրայ նկարող 23մմ ոսպնեակի։
նոր աշխատեցրի, ու էսպիսի շեղուած տառատեսակներ եղան։ երեւի gtk֊ն ա թարմացել, կամ թեմա՞ն gtk֊ի, ու էսպէս եղաւ։ բայց կարեւոր չի, երեւում ա։
ապա ո՞րն ա լինելու 6.8մմ֊ն (չէի նախատեսել իրական թուեր, ապա 7մմ֊ն) ու 9.8մմ֊ն (փորձենք 10մմ֊ն)։
ահա, ուրեմն մեր իմացած համարժէքը կը լինէր՝ մօտ 11մմ, ու մօտ 16մմ։
բայց սա դասականն էր։
այլ ֆորմատներ կային՝
իսկ ո՞ր ֆորմատով են նկարել ընկած հրեշտակներին։ ինչպէ՞ս իմանալ։
ահա այս նիւթը համեմատում ա նախկինում հրապարակուած ու վերջերս «ռեմասթէր» արուած նոյն ֆիլմերի «բլուրէյ» թողարկումները։
բացի գոյներից նաեւ կադրի կողմերի յարաբերակցութիւնն ա փոխուել։
նախ գնացի էդ գործարան։ էնտեղ այլ քսան տարի հնացած հաստոց կար, որ լինուքսով ա աշխատում՝ debian woody֊ով, դրա մասին կարծես գրել էլ եմ։
գնացի, տեսնեմ ինչի համար են կանչել՝ այլ հաստոց ա, մեեեեեեեեեեեծ, սովորական բնակարանում տեղ չէր անի, ու վրան ամէն կողմից գրուած ա՝ «pozor»։ ես գիտեմ որ դա չեխերէն «ուշադրութիւն» ա։
ու էնտեղ արտասահմանից եկած մարդ կար, որ էդ հաստոցները սպասարկո՞ւմ էր, չեմ իմանում ինչ էր անում։ ու մի ձեռք չունէր։ չեմ կարող չմտածել՝ հաստոցներից մէկն ա կտրել։
ասում եմ՝ «չեխերէ՞ն» ա, ասում ա՝ «հա, ես եմ չեխիայում ապամոնտաժել»։ ուրեմն, դիսկ են գտել հաստոցի մէջ ինչ֊որ պահարանում՝ ֆլոպի դիսկ։ ասում են՝ սրա մէջ երեւի ծրագիր կայ։ գնացի տուն, միացրի ֆլոպի ընթերցիչին՝ դրա մէջ ոչ բարձրաճաշակ նկարներ էին՝ նրբերշիկից սարքած արնանդամը դրանցից ամենազուսպն էր երեւի։ ա չէ, մէկ էլ կար ինչ֊որ նկարչի գրաֆիկա՝ ստորագրութեամբ։ էդ մարդը համ տէնց նկարներ էր հաւաքել, բայց եւ մի գեղանկարչութեան նմուշ։ ուրիշ բան չկար։ գրեցի էդ մարդկանց, ասացի որ սէնց վիճակ ա։
ասին՝ ուղարկի ֆայլերը։ ասում եմ՝ օգտակար բան չկայ։ ասում են՝ ուղարկիր համոզուենք։ դէ ուղարկեցի։
ու դէ ճանապարհը ահաւոր՝ լայն փողոցներ, աւտօյի տակ ընկած շներ, ահաւոր քշող մեքենաներ, փիլիսոփայի ասած՝ գաղջ մթնոլորտային ճնշում։
դրանից յետոյ մեր արուարձանի թափթփուած վիճակը եւ օդում լողող, սառը քամով քշուող ցելոֆանները սիրտ էին ջերմացնում։
յետոյ գնացի քաղաք ֆռֆռալու, գտայ ինձ հայկում, ինչ֊որ ոչ մի տեղ չէր հրապուրում, ընկերներս չեկան, նստեցի էն հետեւի մութ տեղում, գործ էի անում, նոյնիսկ հետաքրքիր գործ՝ ես տարուած եմ նրանով որ ամէնի պատմութիւնը լինի, ու օրինակ հանել եմ ulm oberon֊ի ամէն թողարկման փոփոխութիւնը որպէս առանձին git commit։
ու ունեմ shark oberon֊ի սորսը որ վերջերս հեղինակի git֊ում եմ գտել, նաեւ եսիմերբ ներբեռնած չեմ յիշում որտեղից, ու դրա հետնորդ olr֊ի բոլոր֊բոլոր վարկածները գտայ ներբեռնեցի։ archive.org֊ում նայում էի ինչ թողարկումներ են եղել, յղման անունով, նիշքը չեն պահել, ու չնայած յղումը փոխուել ա, նիշքերի անունները գիտէի, բոլորը նոր յղումով ներբեռնեցի՝ ենթադրեցի որ տեղափոխել ա նիշքերը, ու իսկապէս՝ բոլորը տեղափոխել ա, հները չի ջնջել։
իսկ էնտեղ բարդ ա։ ինչ֊որ ֆայլի մէջ օրինակ լիքը բան պակասում ա, իսկ մի բան այլ ձեւ ա։
գուցէ կը մտածես՝ էն միւսի մէ՞ջ են աւելացրել, իսկ էդ տողերը չունեցողը հի՞նն ա, բայց ամէնն այդքան միանշանակ չէ բնաւ ու գուցէ մարդիկ ջնջել են կոդը, զի լաւն ա, բայց պէտք չի։ ու ուզում էի հասկանալ olr֊ն որի՞ց ա ժառանգել, սրանի՞ց թէ՞ նրանից։
ու ջոկեցի, օրինակ էսպէս՝
տող 315,
fixlist:=SYSTEM.LSH(cw, -13) MOD 8000H*4);
անյայտ սորսի մէջ էդ տողը քոմենթած ա, ու դրա վերեւից այլ ձեւ ա գրուած։ իրանք դէ վարկածների պատմութեան ծրագրակազմ չունէին։ ես ունեմ բայց մէկ ա սիրում եմ էդպիսի բաներ անել, մեկնաբանութեան մէջ թողնում, որ երեւայ առաջ ոնց էր, կամ գուցէ ապագայում ոնց էլի փոխել դա հաշուի առնելով։ իսկ ամենահին հրապարակուած olr֊ի ելատեքստի մէջ լիքը բան փոխել են, բայց այ էդ տողն ու մեկնաբանածը՝ կան։
հետեւաբար պարզ ա որն էր որից յետոյ։ ու ով ա ումից սորս ստացել։
ինչեւէ, մարդ չեկաւ ինձ տեսնելու, յանկարծ ընկերոջս քոյրն եկաւ, նստեց դիմացս, գործ արեց, միայն ասացինք իրար բարեւ, ու յետոյ հաւաքուեց՝ ասաց՝ մինչ, ու գնաց։ էնտեղ էլ փչում էր, ու ես սկզբից հուդին կոչկեցի, յետոյ կնգուղը (վերջերս թարգմանութիւն էի գտել, ո՞րտեղ էր, որ այլ էր, գլխաեսիմինչ էր… ա՛, յիշեցի, քիքոձէի թարգմանութեան մէ՛ջ էր, փորձում էի յիշել ու չյիշեցի) քաշեցի, մի պահ դէմքս չէր երեւում, էդ քոյրն էլ երեւի մտածում էր ոճի համար եմ անում։
յետոյ հասայ տուն, մրսած եւ այլն, ու կոմպենսացրի այսօրուայ դժբախտ մանկութիւնս երկու բաժակ արտակարգ իրլանդական թէյով եւ չրով։
իսկ դո՞ւք ինչ յաջողութիւնների էք հասել։ աշխատանքում եւ անձնական կեանքում։
անյայտ սորսի մէջ էդ տողը քոմենթած ա, ու դրա վերեւից այլ ձեւ ա գրուած։ իսկ ամենահին հրապարակուած olr֊ի սորսի մէջ լիքը բան փոխել են, բայց այ էդ տողն ու նախորդ մեկնաբանածը՝ կան։
հետեւաբար պարզ ա որն էր որից յետոյ։ ու ով ա ումից սորս ստացել։
ինչեւէ, մարդ չեկաւ ինձ տեսնելու, ընկերոջս քոյրն եկաւ, նստեց դիմացս, գործ արեց, միայն ասացինք իրար բարեւ, ու յետոյ հաւաքուեց՝ ասաց՝ մինչ, ու գնաց։ էնտեղ էլ փչում էր, ու ես սկզբից հուդին կոչկեցի, յետոյ կնգուղը (վերջերս թարգմանութիւն էի գտել, ո՞րտեղ էր, որ այլ էր, գլխաեսիմինչ էր) քաշեցի, մի պահ դէմքս չէր երեւում, էդ քոյրն էլ երեւի մտածում էր ոճի համար եմ անում։
յետոյ հասայ տուն, մրսած, եւ այլն, ու կոմպենսացրի այսօրուայ դժբախտ մանկութիւնս երկու բաժակ արտակարգ իրլանդական թէյով եւ չրով։
երէկ նկատեցի, որ երկրորդ՝ տղամարդկանց բաժնում բացակայում ա 12֊րդ կէտը անգլերէն եւ ռուսերէն տարբերակներում։
>Փալաս է այն տղամարդը, որ թույլ է տալիս պարելու պատրվակով ուրիշ տղամարդ իր կնոջը խտտի (գրկի) պտտի:
հմմմ։
ինչի՞ ա աւելացել միայն մի տարբերակում։
ամենատակից նշուած ա որ
>Նզովյալ լինի այն անձը, ով իմ մահից հետո կհեռացնի այս էջը:
չլինի՞ ինչ֊որ մէկը որոշել ա աւելացնել այս տողը, բայց մոռացել ա աւելացնել այլ լեզուներում։
թէ՞ այլ մշակոյթներում օկ ա խտտել֊պտտելը։ թէ՞ գուցէ էդ բառերը դժուար թարգմանելի՞ են։
ու սկսեցի նայել հին վարկածները, որ հասկանամ, ե՞րբ ա աւելացել այդ 12֊րդ կէտը։
կարելի ա ենթադրել որ «amendment»֊ը ինքն ա արել։ մենք պարզեցինք երբ ա փոփոխութիւնը եղել, բայց չենք իմանում, ինչի՞ այդ փոփոխութիւնը տեղ չի գտել անգլերէն եւ ռուսերէն թարգմանութիւնների մէջ։ թուրքերէնի յղումը, չնայած կայ՝ տանում ա դատարկ էջ։
կարող ա էդպէս ստացուել, որ ընկերութիւնը սահման(ափակ)ում ա ինչ ցանցից լինի կպնել իրենց չաթին, ինչ ցանցից՝ չէ։
պարզւում ա սահմանափակումն աշխատում ա նոյնականացման ժամանակ։ դիցուք դիտարկիչում բացել էք «թիմզ», խնդրում ա մուտք գործել։ թէ տան ցանցից էք՝ չի թողնի, կասի՝ ընկերութեան պահանջած սահմանափակում։
«թիմզի» պաշտօնական ծրագիրն էլ չի կպնի։
եթէ ներբեռնել pidgin֊ի purple-teams յաւելումը, ապա կը ստացուի մօտաւորապէս նոյնը՝ կը բացի դիտարկիչ, դիտարկիչի մէջ կը պահանջուի նոյնականանալ, յետոյ կը ստանաք կորպորատիւ կանոններին հակասող մուտքի արգելափակման մասին հաղորդագրութիւն։
բայց եթէ դիտարկչից յղումը պատճէնել փակցնել դիտարկչի մէջ, որ գտնւում ա կորպորատիւ ցանցում՝ ապա նոյնականացումը, բնականաբար, կը կատարուի։ եւ դիտարկիչը կը յղի դատարկ էջի, որի url֊ը եւ սպասում ա pidgin֊ի յաւելումը։ դա զետեղելով փիջին կարելի ա անցնել նոյնականացումը։ իսկ այն եթէ անցնել՝ «թիմզը» սկսում ա աշխատել ցանկացած ցանցից։
բրիտանական գիտնականները պիրատած երաժշտութիւն տարածելու մասին աշխատութիւն են հրապարակել, որում մասնաւորապէս ասւում ա՝
վեբով լինում ա անվճար եւ ապօրինի երաժշտութիւն գտնել եւ ներբեռնել, եթէ օգտագործել ռուսական փնտրելու գործիքները, օրինակ՝ ya.ru֊ն։
երաժշտութիւն տարածող կայքերը պարբերաբար փոխում են իրենց անունները, շատերը օգտւում են երաժշտութեան նոյն բազաներից։
այդ կայքերում, ինչպէս եւ այլ կայքերում, շատ ա օգտագործւում java script, եւ այցելուի մեքենան տաքացնում։
աւելի ու աւելի յաճախ ա լինում գտնել 320 կբիտ որակով mp3 նիշքեր։
նիշքերի մետատուեալները փոխուած են լինում, դրանց մէջ կան յղումներ այդ կայքերին, որ ծառայում են որպէս գովազդ։
որոշ դիջէյներ մատնում են իրենց նիշքերի աղբիւրները երբ նուագում են եթերում։
կայ լոկ մի կայք, որ որոշ ժամանակ արդէն չի փոխում իր անունը, եւ որն աշխատում ա, եթէ դիտարկիչում անջատել բոլո՛ր java script֊ները։ դա՝ lightaudio.ru կայքն ա։
ծաւալուն հետազօտութեանը ծանօթացէք ինքներդ, բաւական հետաքրքրաշարժ ա, եթէ հնարաւորութիւն ունէք գտնել այն վճարովի պարտէզներում, կամ այդ պարտէզների պարիսպներից դուրս։ js֊ով, կամ առանց դրա։
հիւր էի, էնտեղ տխրահռչակ «հիստորի երկուս»֊ն ա հեռուստացոյցի մէջ, մէկ էլ ռամզէսի տաճար են մտնում, ցոյց են տալիս, ինչպէս ինձ թուաց հին նաւերի հետազօտողին։
նա պատի վրայ նկարուած հին նաւ էր ցոյց տալիս եւ շատ էմոցիոնալ խօսում։
շատ ծանօթ դէմք էր, բայց երիտասարդ, ոնց որ էն վերիտասիումի տղեն լինէր։
միւս անգամ ցոյց տուին, տեսայ գրած ա՝ derek muller, փնտրեցի, գտայ այս յօդուածը, ու իսկապէս նա էր։ (: #անկապ #հետազօտութիւն
հայաստանում գտնուող centos էի թարմացնում, առաջինը գիտէ՞ք որտեղից ուզեց քաշել՝ առաջին անգամ եմ տեսնում, շատ տարօրինակ տիրոյթ՝ yer.az։ whois արի, ասում ա՝
This TLD has no whois server, but you can access the whois database at
http://whois.az/
az֊ը whois սպասարկիչ չունի՞։ ինչի՞։
ու ի՞նչ ա yer֊ը։
նայեցի կայքը՝ ներկայանում ա հոստինգ պրովայդեր։ իսկ mirror.yer.az֊ն իսկապէս ունի հայելիների ցանկ՝
կարճ ասած, պէտք ա զգօն լինել։ իհարկէ, հնարաւոր ա ճիշտ հայելի ա, կամ ճիշտ հայելի կը լինի որոշ ժամանակ, մինչեւ պէտք չլինի ճիշտ հայելի չլինել։ առհասարակ վատ չէր լինի էնտեղից ամէնը քաշել, ու md5 գումարներ հաշուել ամէն փաթեթի, տեսնել՝ արդե՞օք արդէն ունեն կեղծ փաթեթներ։
ու ամէն դէպքում՝ զգօն, որ չփորձի էնտեղից քաշել։ շատ շատ վատ կը լինի, եթէ ադմինները չնկատեն, որտեղից են իրենց թարմացումները գալիս։
ու չեմ հասկանում, ինչի մեր ակադեմիայի կամ արմինկօյի հայելին չգտաւ առաջինը։
դեռ 19֊րդ դարում օգտագործւում էր մորզէ կոդը՝ տեղեկատւութիւն տեղափոխելու համար։ մորզէն տպւում էր ոչ թէ a4 թղթերի վրայ, այլ թղթէ ժապաւէնի։ եւ խնդիր կար տողերն առանձնացնելու։ այդ համար օգտագործւում էր BT յաջորդականութիւնը։ նշանակում էր՝ breat text։ այսպէս էլ գրում էին տեքստի մէջ՝ BT՝ բնաւ ոչ անտեսանելի։
յետոյ, երբ եկաւ տելետայպների եւ թուանշային գրամեքենաների ժամանակը, այդ տեսակ նիշերը թաքցուեցին, դարձան անտեսանելի։
այսպիմի նիշերից մէկն ա cr֊ն, որը նշանակում ա՝ carriage return՝ կրողի վերադարձ։ եթէ տեսել էք տպագրական մեքենայ, գուցէ նկատել էք որ մեքենայի մի մասը կրում ա թուղթը։
տպելիս կրող մասը շարժւում ա աջից ձախ (քանի որ մենք գրում ենք ձախից աջ) որ ամէն նոր նիշը տպուած լինի թղթի նոր տեղում։
եւ երբ տողն աւարտուած ա լինում, պէտք ա վերադարձնել թուղթը ելքային դիրք։
թուանշային տպագրական մեքենաներում այդ համար մտածել են հատուկ անտեսանելի նշան, անունը՝ cr, որ երբ մեքենան հանդիպի այն, կրողը կը վերադարձնի թուղթը ելքային դիրք։ այդ անտեսանելի նիշի համարը ascii աղիւսակում տասականով 13 ա, իսկ տասնվեցականով՝ 0d։
windows֊ում տողադարձը նշւում ա երկու անտեսանելի նիշով, cr ու lf։ վերջինը նշանակում ա՝ line feed։ եթէ cr֊ը վերադարձնում ա թուղթը աջ, կամ հետեւաբար կուրսորը՝ ձախ, ապա lf֊ն բարձրացնում ա տողը, կամ կարգիչներում՝ իջեցնում կուրսորը։
այս անտեսանելի նիշի համարն ա, տասականով՝ 10, տասնվեցականով՝ 0a։
իսկ իւնիքս համակարգերում ձեւաւորուեց այլ աւանդոյթ՝ ամէն տողի վերջում երկու բայթ չզբաղեցնելու համար պարզապէս օգտագործուել ա lf֊ն՝ որպէս տողադարձի նշան, տողի վերջի նշան։
գոյութիւն ունի եւ երրորդ աւանդոյթ՝ գրել միայն cr եւ հասկանալ նոյնը՝ տողադարձ։
այդպէս էր ընդունուած անել commodore, spectrum դասական ութ բիթանի համակարգիչներում, ու գուցէ այդ պատճառոջ էլ այդպէս էր ընդունուած apple ][֊ում, իսկ հետագայում՝ macintosh համակարգում։ խօսքը հին, այսօր «դասական» կոչուած macos֊ի մասին ա։ cr֊ն նաեւ օգտագործւում էր այսպէս կոչուած «լիսպ մեքենաներում», եւ՝ «օբերոն» օպերացիոն համակարգում։
նոյնիսկ վերջին թարմացման ժամանակ, project oberon 2013֊ում, վիրտը կրկին օգտագործել ա 0d֊ն որպէս տողի աւարտի նշան։
եւ գրել ա յատուկ Tools.convert() ֆունկցիան, որպէսզի 0d տողադարձով նիշքերը փոխակերպի հրապարակման համար։
մինչ այդ, lilith համակարգիչներում, ըստ երեւոյթին օգտագործւում էր lfcr յաջորդականութիւնը՝ 0d յետոյ 0a։ յամենայն դէպս օրիգինալ կոմպիլեատորի ելատեքստում այդպէս ա։
այսպիսի փախած կոդաւորում էր միայն առաջին arm համակարգիչներից մէկում՝ acorn bbc֊ում, որ աշխատում էր risc os֊ով։ այսօր risc os֊ը կարելի ա օգտագործել raspberry pi֊երի վրայ, զի arm ա։
մաս երկրորդ՝ խնդիր եւ լուծում
իմ խնդիրն էր՝ ես ուզում էի խմբագրել, աշխատել օբերոն համակարգի ելատեքստերի վրայ եւ կարողանալ օգտագործել որեւէ control revision կոդի համար։
օբերոն նիշքերն ունեն երկու հիմնական խնդիր՝
առաջին տողը պարունակում ա բացատից փոքր համարով (տասական 32) նիշեր, ու git֊ն ընկալում ա ֆայլը որպէս բինար
տողադարձն, ինչպէս գիտենք, cr ա։
ի՞նչ եմ ուզում՝ ուզում եմ կարողանալ կոնսոլում անել git diff ու համեմատել վարկածները։ որ github֊ի, gitlab֊ի, gitea֊ի վեբ ինտերֆէյսները կը կարողանան ցոյց տալ ռեւիզիաների տարբերութիւնները՝ յոյս չէի փայփայում։ կոնսոլում աշխատի՝ լաւ ա։
git֊ն ունի երկու մեզ հետաքրքիր հնարաւորութիւն՝ text ու diff։
text֊ն այն մասին ա, ինչպէ՞ս պահել, ներմուծել նիշքը git֊ի տուեալների բազա (այն որ .git պանակի մէջ ա)։
diff֊ն այն մասին՝ ինչպէս համեմատել տողեր։
ես սկզբից դա չէի հասկացել, ու փորձում էի աւելացնել .gitattributes նիշքի մէջ՝
*.Mod text
*.Mod eol=cr
text eol=cr
առաջին տողով ուզում էի ասել, որ ֆայլը բինար չէ։ պարզուեց՝ անիմաստ, զի յետոյ հասկացայ, որ դա ընդամէնը կապ ունի նրա հետ, ինչպէս տեքստը լցնել տուեալների բազայի մէջ՝ կոնուերտե՞լ տողադարձը lf թէ՞ չէ։ ըստ որում, պարզւում ա, cr տարբերակը git֊ը չի հասկանում։ կարելի ա ասել՝ crlf, բայց մեր դէպքը ելատեքստում նախատեսուած չի։
նաեւ փորձեցի արդեօք կաշխատի diff֊ը։ .gitattributes֊ում այսպիսի տող փորձեցի՝
*.Mod diff eol=cr
ու չօգնեց, զի կրկին՝ cr կարգաւորումը նախատեսուած չի, handle չի լինում, ելատեքստում չկայ։
ահա այսպէս էր տարբերութիւնը ցոյց տալիս՝
ամբողջ ֆայլի պարունակութիւնը մի վարկածից ու մի տողով, ու յետոյ ամբողջ միւս ֆայլի պարունակութիւնը, մի տողով։
ուզում եմ պատմել, սա նաեւ մեզ ա վերաբերւում, դաշնեզերքում եղած մարդկանց՝
ամն֊ում մի հետազօտութիւն են անում, ուսանողական հանրակացարաններում բնակուողներին հարցաշարեր են տալիս լրացնելու՝ կրօն, քաղաքական հայեացքներ, սոցիալական կարգավիճակ, ամէն ինչ։
ու նաեւ հարցնում են ով ում ընկերն ա, ու ով ում թշնամին։
պազրւուեց՝ ոչ մի յարաբերակցութիւն չկայ թէ ով ա ում ընկեր կամ թշնամի բացի նրանից ով որտեղ ա ապրում։
հարեւաններն են եղել էն մարդիկ, որ ամենալաւ ընկերներն են, ու հարեւաններն են եղել էն մարդիկ, որոնց տանել չէին կարողանում։
միայն այդ յարաբերակցութիւնը։
յարաբերակցութիւնը, իհարկէ դեռ չի նշանակում որ պատճառա֊հետեւանքային կապ կայ, բայց ամէն դէպքում հետաքրքիր ա։
Հասկանո՞ւմ էք, ես այս գրքին չեմ տալիս դրական գրախօսոական, կամ ջերմ գրախօսական, կամ որեւէ գրախօսական։ Ես մեկնաբանում եմ մի գիրք, որ չի կարողող մեկնաբանուել։ Զրպարտութեան գործերով զբաղուող փաստաբաններն ասում են ինձ, որ եթէ ես խորհուրդ տամ կարդալ այս գիրքը, ապա խոցելի կը դարձնեմ եւ այս հանդէսը, եւ ինքս ինձ՝ դատական գործի վտանգի առկայութեան պարագայում։ Եւ սա ոչ թէ Ռուսաստանում, ուր դատաւորները Կրեմլի հաւատարիմ կամակատարներն են վաղ 2000֊աններից, այլ այստեղ՝ Անգլիայում՝ երկրում, որ մենք համարում էինք բաւական ազատ։
գերմանացի ընկերս պատմեց որ նեղւում ա, երբ իրան առանձին ուշադրութիւն են տալիս։ ասաց, որ երբ առաջին անգամ էր եկել հայաստան՝ ազդուել էր, իրան անսովոր խանդավառ հիւրընկալութիւն էր։ յետոյ քանի տարի ստեղ էր ապրել, ու հիմա էլ պարբերաբար գալիս ա, կապը չի կորցնում։
ապա, երբ իրան ասում են՝ ահա իմ հեռախօսը, ես քեզ ման կը տամ, կամ ինչ֊որ առանձին ուշադրութեան ա արժանանում՝ նեղւում ա։ զի նա գիտի հայաստանը գուցէ էդ մարդուց լաւ, ես շատ եմ ճանապարհորդում, բայց նա ինձնից շատ տեղերում ա եղել, ու ինձնից շատ ա ճամփորդել։ նա ինձնից շատ ա շփուել տեղացիների հետ։ նա ի տարբերութիւն ինձ, գնում ա տէնց սրճարաններ, ուր տեղացիներն են ծխում ու նարդի գցում։ նա ա ինձ սովորեցրել «հայկական» հաց ու պանրով ու կանաչիով բրդուջներ ուտել։
ի դէպ, նա ինձ պատմեց վերջերս գերմանիայում դուրս եկած յօդուածի մասին՝ այն անդրադառնում էր բազմազանութեան փառաբանման միտումներին։ թղթում կար օրինակ՝ դասատուն ասում ա երեխաներին, որ միւս օրը բերեն իրենց հետ ուտելիք, եւ հատուկ նշում ա թուրքիայից եւ յունաստանից երեխաներին՝ իսկ դուք կը բերէք ձեր ազգային ուտելիքներից։
եթէ նա պարզապէս չնշէր, թէ ինչ ուտելիք պէտք ա բերել, գուցէ իրենք եւ բերէին տանը պատրաստած ազգային մի բան, իսկ գուցէ՝ ոչ։ բայց նշելով նա առանձնացնում ա իրենց, շեշտում ա ինչքան այլ են, որ կանք մենք, ու կաք՝ դուք։ սա մատցուցւում ա որպէս ինքնութիւն պահպանելուն սատարել, բայց կարող ա նեգատիւ հետեւանքներ ունենալ։
ու հիմա, էս երեխան որ թուրքիայից եկած ընտանիքից ա, բայց կապ չունի թուրքիայի հետ, պիտի մտածի՝ ի՞նչ անեմ, գուցէ պիտի գնայ գտնի թուրքական խանութ, որ էնտեղից ուտելիք ձեռք բերի։
օրինակի շարունակութիւնը՝ միւս օրը, երբ երեխաները բացում են իրենց հետ բերած ուտելիքը, դասատուն ունի պատրաստած դրօշեր, որ տնկում ա ամէն մէկի ուտելիքի վրայ։ բոլորի մօտ՝ գերմանական դրօշեր են, բայց մէկի ուտելիքի մէջ տնկում ա թուրքիայի դրօշը, մէկի՝ յունաստանի։
ու կրկին, հեղինակն ասում ա՝ բայց կարող ա էս մարդը, թէեւ թուրքիայից ա, բայց իր ընտանիքն ա եղել փոքրամասնութիւն, կարող ա հայ ա, ասորի, յոյն, կամ քուրդ, կարող ա իրանց ընտանիքում ցեղասպանութեան վերաբերող պատմութիւն կայ, իսկ դու շեշտելու համար բազմազանութիւնը, տնկում ես իր բերածի մէջ մի դրօշ, որի հետ նա գուցէ ոչ միայն կապ չունի, այլ նաեւ ունի կապուած բացասական յոյզեր։
ես լրիւ հասկանում եմ ընկերոջս զգացածը, զի ես էլ եմ միշտ ուզել լինել լոկալ, զգալ լոկալ։ ու գրել եմ առցանց, որ վրաստանում ինձ լոկալի տեղ դնում են, անկապ մարդիկ վրացերէն են դիմում, ծխախոտ են խնդրում, բայց երեւանում ինձ տեղացու տեղ չէին դնում, ու խօսում էին ռուսերէն, կամ ասում են՝ «հելլօ»։ ես վերցնում էի հայերէն գրքեր կամ թերթեր հետս մետրօ, կարդում էի, որ իբր սովորեցնեմ մարդկանց, որ իրենց կարծիքով տարբերուող տեսքի մարդը, պարտադիր չի որ տեղացի չի։ հիմա հիմնականում անցեալում ա սա, բայց երէկ էլ, սուպերմարկէտում հետս ռուսերէն խօսեցին։
ու ես պատմեցի ընկերոջս, որ սրաճարանում, ուր յաճախ գնում եմ, կայ բարիստաների ամուսնական զոյգ՝ տղան ամերիկացի ա, իսկ աղջիկը միջին արեւելքից՝ արեւմտահայերէն ա խօսում։ ամերիկացին հայերէն ա սովորել, մի կերպ խօսում ա։
ու ես ոչ մի ձեւ իրան առանձին վերաբերմունք ցոյց չեմ տալիս, չեմ ասում՝ վայ էս ինչի՞ ես ստեղ եկել, կամ վայ ապրես, էս ինչ լաւ ես խօսում հայերէն, չեմ ասում՝ վայ ապրես, ինչ լաւ ա որ ստեղ ես։ որովհետեւ դէ նորմալ ա իր տեսակէտից՝ նա ստեղ ա ապրում, փորձում ա լեզուին տիրապետել։ ու ես չեմ ուզում շեշտեմ իր համար որ նա օտար ա, վերաբերւում եմ ոնց որ այլ բարիստաներին՝ սովորական քաղաքավարութեամբ։
the devil wears prada ֆիլմի իմ ամենայիշուած պահը այն ա, երբ հեթըուէյը նոր ա ընդունւում աշխատանքի, ու իրան հարցնում են՝ գիտե՞ս ինչ գոյնի ա ժակետիկդ, թէ կոֆտոչկադ։ նա էլ չգիտի ինչ ասի՝ ասում ա՝ երկնագոյն։ ու իրան ուղղում են՝ ոչ թէ պարզապէս երկնագոյն, այլ էսպիսի երկնագոյն ու էդ գոյնը գտնելու համար մարդիկ լիքը աշխատել մտածել են, յետոյ մեզ մօտ արտադրուել ա, յետոյ չինացիները թխել են, որ հիմա դու էդ ժակետիկը հագել ես։
մինչ էդ չէի գիտակցում որ լիքը հետազօտութիւն ու ջանք ա դրուել որոշ շորերի ամէն մանրուքի մէջ, որը յետոյ իր ճանապարհն ա գտնում ու անորակ շիրպոտրեբ շորերի հետ մեզ ա հասնում։
ու էդ համ շատ կրթական էր՝ աչքերս բացել էր, համ ինձ տանում են նման պատմութիւններ՝ որտեղից ա ինչը որտեղ յայտնւում։
էն ժամանակ, երբ կարգիչները նոր էին յայտնուել, մաթեմատիկոսներ, ֆիզիկոսներ, տարբեր գիտնականներ կպել էին՝ հետաքրքիր էր, ո՞նց բզբզալ այդ նոր խաղալիքները, ո՞րն են դրանց հետ խաղալու աւելի արդիւնաւէտ, երկարատեւ շահաւէտ ձեւերը։
շատ բան, նոր յայտնուող համակարգչային գիտութեան մէջ, իհարկէ չէին ջոկել հէնց ամենասկզբից։ բայց եւ շատ բան լաւ էին մտածել, իսկ արդէն եօաթնասունականների վերջում կարելի էր ասել որ զգալի առաջընթաց կայ։
իսկ յետոյ բզբզոցը եւ հաւէսի, հետաքրքրութեան համար սիրուն լուծումների փնտրտուկը էլ էդքան ակտուալ չէին՝ փոխարէնը ակտուալացաւ այլ հարց՝ ո՞նց անենք արագ շուկայ հանենք մի բան, ծախենք, թէ չէ դա կանի միւսը։
որը վատ հարց չի՝ զի մարդիկ վատ բան չեն առնի, չէ՞։
ինձ թւում ա՝ չեն առնի։
երեւի տտ արդիւնաբերութիւնը բացառիկ ա նրանով, որ միաժամանակ նոր ա ու լայն շերտերի համար ա։
օդանաւ սարքելն էլ ա նոր, բայց ամէն մարդ օդանաւ չի առնում։ աւտոմեքենաներն էլ են նոր, բայց ոլորտը կարգաւորուած ա պետութիւնների կողմից։ իսկ ծրագրակազմի ոլորտը ազատ ա եւ նոր, եւ մարդիկ դեռ չեն ջոկում ինչ են իրենց նաղդում, եւ ինչի հաշուին։
ու այդպէս, գուցէ, տտ֊ն չնայած ամենաշահութաբեր ոլորտներից ա, դարձաւ թերեւս տեքնոլոգիական ոլորտներում ամենաչմտածուածը, ամենահեռուն գիտութիւնից, վաճառելով այն, ինչ այլ պարագայում մարդիկ չէին առնի զի պատրաստ չէին լինի իրենց կեանքերը նոյն չափով վերահսկելի դարձնել վաճառողի կողմից։
According to Hudson Institute researchers Richard W. Judy and Robert W. Clough, the situation in the Soviet software industry was such that “it does not deserve to be called an industry”.
ըստ հիւդսոնի ինստիտուտի հետազօտողների՝ ռիչարդ ջուդիի եւ ռոբերտ քլոֆի, խորհրդային ծրագրակազմի արդիւնաբերութեան վիճակն այնպիսին էր, որ այն «արժանի չէր կոչուել արդիւնաբերութիւն»։
ուրեմն գիտնականները պարզել են, որ էս յօդուածին հետեւելով իսկապէս լինում ա անլոք անել օրանժի մոդեմներից մէկը։
հետազօտողները բարդութիւններ են ունեցել, զի qemu֊ի հրամանային տողում տուել էին սարքի usb vendor/product id թուերը, ու վիրտուալ մեքենան սարքը կորցնում էր, որովհետեւ այն փոխում էր product id֊ի ցուցումները։
փոխում էր, զի տարբեր ռեժիմներում էր աշխատում՝ որպէս սիդիռոմ (լինուքսում /dev/sr0 էր ստեղծւում) եւ որպէս մոդէմ։
ընդհանուր watch -n 10 lsusb անելով յաջողուեց գտնել երեք տարբեր pid֊եր որ սարքն ունենում ա ու աւելացնել քեմու֊ի հրամանային տողի մէջ, որից յետոյ այն կարողացաւ սարքը տեսնել եւ աշխատել իր հետ անկախ pid թուերից։
ըստ երեւոյթին նոյնը կարելի էր նաեւ qemu֊ի կոնսոլից անել ռանթայմ, ոչ թէ որպէս արգումենտ։
հետաքրքիր ա նաեւ որ իմէին, ըստ յօդուածի, կորցնում ա, ու ձեւ կայ հետ գրելու։ ուրեմն, երեւի նաեւ հնարաւոր ա հետ գրել այ՞լ իմէի։ դա հետազօտողները դեռ չեն փորձել։
«օդեսա գործողութիւն» ֆիլմում լաւ երեւում ա մի քանի բան։
— բոլորն էլ կոտրւում են ու համագործակցում ոստիկանների հետ։ ամն ոստիկանութիւնն ունի էդ ներուժը, ու իրական խնդիրներ ա լուծում, ոչ թէ մտնում կոռուպցիոն գործարքների մէջ։ այսինքն՝ մտնում ա գործարքների մէջ, թուլացնում պատիժ — միայն աւելի մեծ խնդիր լուծելու համար։
— կուբացի վիզ կտրողը ակնյայտօրէն չունէր հաբիտուս։ ակնյայտօրէն չէր հասկանում, որ փող ունենալը քիչ ա, պիտի կարողանաս վայելել քո ձեռք բերած մեքենան այնպէս որ ոչ մաֆիան ոչ պետութիւնը պոչիդ նստած չլինի։ ի տարբերութիւն նրան, մեքենայ վաճառող լատինոսն ու տարզանը դա լաւ հասկանում էին, զգում էին։
#հաբիտուս #ամն #օդեսա
յ․ գ․ խորհուրդ եմ տալիս դիտել։
թիզ անելու համար այս հատուածը պատմեմ՝
— ու ես զանգեցի պիծերի իմ հին ծանօթին, հարցրի, իսկ ձե՞ւա ա առնել սուզանաւ։ երկու օր անց նա ինձ հետ զանգեց, ու ասաց՝ դուք ուզում էք սուզանաւ հրթիռներո՞վ թէ՞ առանց հրթիռների
յիշեցի, որ ցֆտ֊ն իւրայատուկ մանուշակագոյնոտ երանգ ունի։ տեսնեմ՝ կայ։ հանեցի իմ ունեցած ցֆտ֊ն (մելիքիշուիլու խանութից առած) որ համոզուեմ, որ նման ա։ ահա՝
այո, դա իսկապէս ցֆտ ա։
եթէ hp5֊ի կոճի վրայ գրած ա ultrafine, մի՛ հաւատայ աչքերիդ՝ գուցէ իրականում ցֆտ ա։
իսկ երէկ լսել եմ ռադիոլաբի հաղորդում, որը ստիպեց ինձ մտածել, արդեօք սխալ չի պատերազմի ժամանակ գրաքննութիւնը։
https://www.wnycstudios.org/story/fu-go
#գրաքննութիւն #օդապարիկ #հետազօտութիւն
Սակայն մի կարեւոր օրինաչափութիւն գտնուեց․ Դանիացի գիտնականները հաստատեցին մի քանի այլ հետազօտութեան արդիւնքները՝ բարձր ԱյՔիւ ունեցողները նախընտրում են ձաւ֊լիբերալ հայեացքներ սոցիալական հարցերում (այսինքն ԷլՋիԲիԹի իրաւունքների եւ սահմաններ փակելու հարցերում) ու միեւնոյն ժամանակ ունեն աջ֊կոնսերուատիւ հայեացքներ տնտեսութեան մէջ՝ այսինքն ցածր յարկերի կողմնակից են եւ դէմ են նպաստների եւ մինիմալ աշխատավարձի բարձրացմանը։
կարծես թէ այսպէս ասած կրկնակի ժխտումը (որ փաստօրէն պէտք ա տենց չկոչուի, այլ կոչուի ժխտման կարգով համաձայնութիւն) չկար գրաբարում, ու սկսել ա ձեւաւորուել միջին հայերէնում՝ այսինքն մօտ 12֊13֊րդ դարերում։
Գրաբարում, ինչպէս յայտնի է, ժխտական դերանուններ չկային։ Հետեւաբար հնարաւոր չէր ժխտման կարգով այն համաձայնութիւնը, որը դրսեւորւում է ժամանակակից արեւելահայերէնում։
Սակայն միջին հայերէնում, հիմք ունենալով գրաբարեան ձեւերը, արդէն ուրուագծւում են քերականական այն իրողութիւնները, որոնք բնորոշ են արեւելահայերէնին։ Ու թէեւ տեսական ուսումնասիրութիւններում ժխտական դերանունները չեն առանձնացւում, միջին հայերէնի բառարանում հեղինակները որպէս գլխաբառեր բերում են ոչ ով, ոչ որ, ոչ ում, ոչ ոք ձեւերը։
Ձեւաւորուե՞լ էին արդէն ինքնուրոյն ժխտական դերանուններ միջին հայերէնում, թէ՞ ոչ, մի առանձին քննութեան հարց է, բայց որ նման բաղադրութիւնների հետ բայերն արդէն դրւում էին ժխտական ձեւով, հաստատում են հէնց այն օրինակները, որոնք բերուած են բառարանում․ հմմտ․ Քեզ ընկեր եւ նման՝ ոչ ով չի լինի (Ֆրիկ), Ոչ ով չէ պատճառ եղեր, չեմ այլոց ձեռօք ես խափուեր (Յովհաննէս Երզնկացի)։ Զի արիւն ոչ ով չմարսեց (Խաչատուր Կեչառեցի)։ Միտքդ ոչ որ կենդանոյ ի քեզ չհասնի (Ֆրիկ)։ Հանցեղ սիասաթ ունէր, որ չունէր ոչ ոք թագաւոր (ն․ տ․)։
Ինչպէս այս եւ շատ այլ օրինակներ ցոյց են տալիս, միջին հայերէնում
ժխտման կարգով համաձայնութիւնը բաւականին յաճախադէպ էր, թէեւ
դեռ լրիւ օրինաչափութեան չէր վերածուել։
իսկ գիտէ՞ք ինչ ա նշանակում #բասիանի։ վրացերէն՝ ბასს-იანი՝ բաս ֊ով, ու դա բառախաղ ա՝ յղում ա բասենի ճակատամարտին։ ըստ անգլերէն վիքիի՝ ճակատամարտ էր՝ վրաստանի թագաւորութեան եւ սելջուկների միջեւ, ըստ հայերէն սովետական վիքիի՝ բիւզանդեայի եւ կրկին սելջուկների միջեւ՝
Բիւզանդական զօրքը գլխաւորել են Վասպուրականի կատապան (կառաւարիչ) Ահարոն Բուլղարը, «Անիի եւ Իբերիայի» կատապան, հայազգի զօրաւար Կատակալոն Կեկաւմէնոսը, Հիւսիսային Միջագէտքի կառաւարիչ Գրիգոր Մագիստրոսը, որոնց օգնել է վրաց իշխան Լիպարիտը՝ իր քեռորդի Չորտուանելիի հետ։
(հայերէն վիքիի էջը կպած չէր անգլերէն եւ այլ թարգմանութիւնների, նոր յղեցի իրար, ապրեմ ես։)
այստեղից էլ բասիանիի միլիտարիստական լոգոն։ (: սա էլ քարտէզ, որ պատկերացնէք բասենը որտեղ էր մեր արեւմտեան հայաստանի տարածքում։
thinking allowed փոդքաստի եւս մի հաղորդում միջդասակարգային ամուսնութիւնների մասին էր։ կրկին հետազօտութիւն էին ներկայացնում ու գիրք։ ասում էին՝ բարդութիւններ կան, երբ ասենք յարաբերութեան մասնակիցներից մէկն ուզում է օպերա գնալ, իսկ միւսը օպերայից բան չի հասկանում, ու նախընտրում է մնալ տանը եւ դիտել հեռուստացոյց։ բայց միւս կողմից, ասում էին, դա երբեմն եւ օգնում է, քանի որ տարածութիւն է ստեղծում(տարբեր տեղեր են գնում), որի պակասն էլ յարաբերութեան համար լաւ չի։
Անդրոիդ սարքով ՈւոթսԱփ զանգի ընթացքում փոխանակուած սիգնալները վերլուծելով հետազօտողները կարողացան աւելի լաւ ստուգել ՈւոթսԱփ կլիենտի նոյնականացման գործընթացը; յայտնաբերել թէ որ կոդեկն է ՈւոթսԱփն օգտագործում մեդիա հոսքերում (պարզուեց որ Օպուս 8 եւ 16 կիլոհերց որակով); հասկանալ, ինչպէս է հրապարակւում հերթափոխ սպասարկիչների մասին մասին տեղեկատւութնիւնը, եւ որն է հերթափոխ սպասարկչի ընտրութեան ձեւը; հասկանալ, ինչպէս են կլիենտները յայտնում իրենց վերջնակէտային հասցէները մեդիա հոսքերի համար։
եկել էր մեր սենեակ եւ հարցնում էր որ առաջարկենք իր ասպիրանտուրայի հետազօտութեան թեմա։ ու մերոնք հաւէսի ընկան, եւ ոգեւորուած ինչ֊որ բաներ էին առաջարկում։
ես կարծում եմ, որ այնքան վատ չէ մարդու տնայինն անել, որքան առաջարկել իրեն հետազօտութեան թեմա։ իսկ հարցնելը նոյնն է, ինչպէս ասենք եթէ գրողն հարցնէր, թէ ինչի մասին գիրք գրի, կամ նկարիչը՝ թէ ի՞նչ նկարի։
նաեւ շատ հետաքրքիր է որ զրոյցի մասնակիցներից ոչ ոք չմտածեց, ոչ միայն որ հարցնելն է անկապ, այլ եւ պատասխանելը։
Նորը՝ վամպիրների կեանքում։ Միրյանա Նովակովիչի վէպը՝ «Վախն ու նրա ծառան»։
Պատմութիւն աւստրիական կայսերական յանձնաժողովի մասին, որ ժամանում է Բելգրադ, վամպիրների մասին շշուկները ստուգելու նպատակով։ Այդ, կայսերական արխիւներում իրօք տեղ գտած պատմութիւնը Նովակովիչը խառնում է ֆանտաստիկ միստիկայի հետ, դարձնելով սատանայ վէպի գլխաւոր հերոսին՝ Վիեննայից պատկառելի ազնուականին։
Օտտո ֆոն Հաուսբուրգ կոմսը ծառաների հետ ժամանում է Բելգրադ։ Քաղաքի շրջակայքում վխտում են վամպիրները՝ առնուազն տեղի բնակիչները դրանում համոզուած են։ Սակայն աւստրիական իշխանութիւնը չի հաւատում շշուկներին․ գահապահի կինը՝ դքսուհի Մարիա Աւգուստան տառապում է անպատասխան սիրուց, գահապահը զբաղուած է որսով, իսկ կոմս ֆոն Հաուսբուրգը՝ դքսուհիով։ Ոչ մէկին չի հետաքրքրում, որ կոմսը իրականում սատանայ է։ Կենդանի մեռելներ փնտրելով ֆոն Հաուսբուրգն հետազօտում է շրջակայ գիւղերը, նրան խանգարում է վախը, բայց վախենում է նա ոչ վամպիրներից։ Վախը չի լքում իր ծառային, իսկ ծառան՝ իր Վախը։
Տեսէք ինչ եմ նկատել․ ուրեմն, եթէ նայում ենք արեւմուտքում տպւած գրքերին, տեսնում ենք, որ… աւելի լաւ է դուք էլ տեսէք՝
ստացւում է, որ եթէ կողքից նայենք պառկած գրքին՝ հանգիստ լինում է կարդալ անւանումները՝
բայց չգիտես ինչու այդպէս չէ ռուսական/սովետական գրքերի դէպքում՝
զարմանալի չէ, որ սովետական շրջանի հայկական գրքերը նոյնպէս «թարս» են՝
բայց եւ հետ սովետական շրջանի գրքերը շարունակում էին այդպէս տպւել՝
Ստուգեցի աւելի ժամանակակից գրքերը․ պարզւում է «Անտարես»֊ի նոր հրատարակութիւններում արդեն կարծես արեւմտեան «օրիենտացիա» է․
Չեմ պատկերացնում, ինչու էր սովետում թարս։ Գուցէ իրենք համարում էին, որ պահարանում «կանգնած» գրքի անւանումը ներքեւից վերեւ կարդալն աւելի հեշտ է, քան վերեւից ներքե՞ւ։ Ով իրենց գիտի, ինձ հեշտ չէ։ ։Ճ
Այսպիսի վիդեօնէր են պատահում, մթոմ գիտական, ուր խեղճ մարդկանց խաբում են, ասում են, մի հատ գրի քո համար կարեւոր մարդու մասին, սրանք գրում են, յետոյ էլ ասում են, դէ հիմա զանգիր ու իրան այդ ամէնը կարդայ։ Ու նրանք ենթարկւում են, զանգում են, իսկ դրանից յետոյ իրենց երջանկութիւնը ինչ֊որ ձեւ չափում են, ու ասում են, որ լաւացել է։
Ես կարծում եմ, որ մարդիկ այս դէպքում ուրախանում են իրենք իրենց ցոյց տալուց։ իսկ ուրիշին շոյելը քեզ ցոյց տալու ամենաանվտանգ ձեւերից է։ Քանի որ եթէ այլ կերպ ես քեզ ցոյց տալիս, ասենք կարծիք ես արտայայտում, կամ լուսանկար ես լցնում, կարող են ապտակել, ասել սխալուել ես, ճիշտ չես մտածում, նկարածդ էլ յիմարութիւն է։
իսկ եթէ մեկին շոյում ես, ապա դժուար թէ ետ ապտակի իզուր տեղը։
իսկ գովելով ինքդ քեզ ցոյց տալը ստացուեց, ահա, կարող ես երջանիկ լինել, ինչքան ուզում ես։
Ես գրում եմ այս մասին որովհետեւ վերջերս զրուցել եմ մի աղջկա հետ։
Նա իմ հետ չէր համաձայնվի, բայց ես կարծում եմ, որ նա լավ չէր։ Ու նա սովոր է լավ չլինել, որովհետեւ նա ունի խնդիրներ, ու ուզում է դրանք չլինեին, սակայն համարում է անլուծելի։ Իսկ եթե դրանք անլուծելի են, արդեն մի քիչ ավելի շատ «վատ» թե ավելի քիչ՝ էական չէ, նա ասում է՝ «ուաթեվա, ինձ մեկ է»։
Ու նա «ոտից գլուխ» «ինադու» է։
Ու ես չեմ կիրառում պրոտեստ բառը, այլ հենց «ինադու», ահա թե ինչու։
Որովհետեւ պրոտեստը նպատակաուղղված է, այն պարունակում է ոչ միայն դաշտ այն մասին, ինչպես լավ չէ որ լինի, ու ոչ միայն դաշտ այն մասին, ինչպես լավ է որ լինի, այլ եւ ունի մեթոդներ՝ լավին հասնելու համար։
Այսպես այդ լավը դառնում է որոշված նպատակ։
Սակայն «ինադու»֊ի նպատակ ֆունկցիան կյանքի հատվածում պարզապես որոշված չէ, ու արժեք չունի։
Այն չի կարող ոչ մի բան լուծել, որովհետեւ պարզապես Պորտոսի պես «ձեռուս պատամու շտո ձեռուս» է արտահայտում։
Երբ բանվորները գործադուլ են անում ու պրոտեստ արտահայտում, նրանք ունեն որոշոկի, այսինքն որոշված նպատակ, եւ այդ պրոտեստը հանդիսանում է իրենց նպատակին հասնելու եղանակ։
Իսկ երբ ասում են՝ «քանի որ սաղ վատ է, մենք էլ սենց կանենք» կամ «ոչ մի բան չենք անի» ապա այստեղ չկա ոչ նպատակ, ոչ էլ դրան հասնելու ուղի։
Այդ պատճառով, այն որ աղջիկը մեկը մյուսի հետեւից սիգարետ էր կպցնում, ու դրանով «պրոտեստ արտահայտում»՝ դա իմ կարծիքով նման է նրան, ինչպես կարելի է գնալ ու պատին հայհոյել։
Նման է նրան, ինչպես մեղադրում են աստծոն, ճակատագիրը, ասում են «հայի բախտ» ու հետո «տենց ստացվեց»։
Դա նման է նրան, ինչպես դաշնակները ասում են՝ «թուրքերի մերը» կամ նրան ինչպես ծինեյջերները նույնը ծնողների մասին։
Դա պրոտեստ չէ, քանի որ այն պայքար չի պարունակում, ու հետեւաբար խնդիր չի լուծում։
Ինչքան ուզում ես ասա, դու միայն օդի մեջ ասում ես։
Լուծելու համար պետք է ստրատեգիա, պետք է միտք, գաղափար։
Իսկ դրա համար պետք է մտածել։
Եթե մարդը չի մտածում, այլ պարզապես հայհոյում է, ապա նա գուցե չի էլ ուզում իր խնդիրները լուծել, ու նրան դուր է գալիս, որ նա կարող է վատ լինել։ Այդպես կարող է լինել, որ արդեն սովորել է դրան, ու չի ուզում այդ վիճակից դուրս գալ, ինչպես հարբեցողների կանայք, երբ դրանք էլ չեն խմում, սկսում են իրենց անգիտակցաբար խթանել խմիչք օգտագործել։
Որովհետեւ ինչպես ասում են ռուսները «ու ստրախա գլազա վելիկի» ու շատ խնդիրներ թվում են անլուծելի, սակայն հաճախ եթե դրանց այլ կողմից մոտենալ, պարզվում է, որ դրանք լավ էլ լուծելի են։
Բոլորը ուզում են լավ լինի, ու բոլորը ուզում են ազատ լինել։
Սակայն եթե խոսեք հոգեբանի հետ, նա ձեզ գուցե կհարցնի՝ «ֆրիդոմ ֆրո՞մ» թե «ֆրիդոմ թու»։
Ուզում ես պայքարել ինչ որ բանի դե՞մ թե հանուն ինչ որ բանի։
Օրինակ՝ ասել ես քվեարկում եմ որ այսինչը չլինի իշխանութայն գլուխ ֊ անկապ է, որովհետեւ դե խնդրի լուծում չէ։
Ասել՝ «ես քվեարկում եմ որ ՀՀ֊ն լինի օրենքի երկիր» ֊ դա արդեն որոշված նպատակ է, գիտենք ինչ ենք ուզում, ու մտածում ենք ինչ անել, որ այդպես լինի։ Օրինակ, կարելի է սկսել նրանից, որ այսինչը իշխանության գլուխ չլինի։
Երկու տարի առաջ Գասպարը գրում էր որ նա հոգնել է «պրոտիվ» մարդկանցից ու ակցիաներից։
Ու ես հավանում եմ այս հոլովակը որովհետեւ այն այն մասին է, հանուն ինչի արժի պայքարել։
Ու այդ պատճառով, նրանք, ով ասում են որ բոլորին դեմ են, իրականում բան չեն փոխի, միայն կվատացնեն, որովհետեւ նրանք պարզապես դեմ են, ու ոչ մի բանի կողմ չեն։
Իսկ եթե չգիտես ինչին հասնել, չես մտածի ինչպես, ու բնական է դժվար թե ստացվի հասնել։
Իսկ ասել՝ ես բոլորին դեմ եմ, կամ գնալ ծխել բամբուկ գառաժի հետեւը, կամ դիմացը, կամ նույնիսկ ոչ բամբուկ՝ դա խնդրի լուծում չէ։
Այնպես որ զգոն եղեք, երբ խոսում եք ազատությունից, կոնկրետացեք, «ֆրոմ» թե «թու»։ Եւ չմոռանաք մտածել թե ինչպես։
Փաստորեն, Ռիդլի Սքոթը ուզում էր «Օտարից» ավելի լավ ֆիլմի հետ կապ ունենալ։
«Կյանքը՝ մեկ օրում» պետք է ծնվեր հենց այս ժամանակաշրջանում, երբ բոլորը ունեն պորտատիվ թվային ավտոմատներ, կամերաներ, ու ինտերնետ, երբ էական չէ որտեղ ես ապրում հաղորդակցվելու, գիտելիք փոխանակելու համար։
Ու իմ համար ֆիլմը այդ մասին է, կամ ես կարեւորում եմ իր մեջ հենց դա՝ մենք վերջապես ջնջել ենք հաղորդակցվելու սահմանները, հիմա ժամանակն է հասկանալ եւ ընդունել տարբերությունը։ Ու ոչ թե վերացնել այն, քանի որ այդ տարբերությունն է մեզ դարձնում հետաքրքիր միմյանց համար։
Նաեւ, ինձ դուր եկան եւ հիանալի օպերատորական աշխատանք ներկայացնող կադրերը, եւ լավ մոնտաժը, եւ անկապ մարդկանց նկարված կադրերը։
Դա այն մասին է, որ մենք այժմ ունենք երկուսն էլ։ Մենք ունենք թույլ արհեստով, բայց հավես բովանդակությամբ արժեք ներկայացնող մեդիա։ Ու մենք ունենք բարձր արվեստ ու արհեստ կերտելու հնարավորություն՝ Աֆղանստանի լուսանկարիչը միշտ ունի իր հետ երկու խցիկ, կոշիկ մաքրող Ասիացի երեխայի ամենասիրված առարկան իր լափթոփն է։ Դա «մեկ լափթոփ ամեն երեխային» ծրագրի արդյունքն է, շատ էժան լափթոփներ ոչ հարուստ երկրների համար։ Ու այդ երեխան մեկնաբանում է, ինչի համար է այն թանկ՝ որովհետեւ նա կարդում է Վիքիփեդիա, (ինչպես թարգմանեցին մեր գրագետները՝ Ուիքիփեդիա), այնտեղ կա հետաքրքիր տեղեկատվություն մաթեմի մասին, ու դա փաստացի ամենամեծ գրադարանն է։
Ինձ դուր չէին գալիս «կյանքի» մասին մասերը։ Այն, ինչ մենք կյանք ենք համարում։ Ինձ չէին հուզում ծննդաբերությունները (նույնիսկ ընձուղտների), ինձ հետաքրքիր չէր ինչպես են հիանում փոքր երեխաներով, կամ ճուտերով, ինձ տհաճ էր, երբ եփված բադի ճուտով ձու էին ուտում, ինձ տհաճ էր, երբ կով էին մորթում։
Որովհետեւ դա մարդկային կյանքի մասին չէ։
Դա կենդանական կյանքի մասին է։
Իսկ մենք բանական ենք ապրում։ Ու ինձ հավես չի թվում այն էտապն որ մենք անցել ենք։
Ինձ հավես չի թվում դա բնավ։
Սակայն ինձ ահագին դուր է գալիս, օրինակ այս կադրը՝
Դա մարդկային կյանքի մասին է։
ի՞նչ է նավակը։ Դա մոդելավորում է, դա կոնստրուկցիա է, դա ինժեներական միտք է։
Նաեւ դա երազանք է, դա հետազոտություն է, դա նորը իմանալու ձգտում է՝ հետաքրքրասիրություն։
Ինձ հետաքրքիր չէին ամուսնությունները, նույնիսկ այն տժժոցներով, ու Էլվիսներով, բայց դա արդեն ավելի մարդկային է, քան ծննդաբերությունը։ Որովհետեւ այնտեղ մշակութային էլեմենտներ կան։
Ինձ շատ դուր եկավ երբ այն սեւամորթ աղջիկը ցուցադրելով ինչպես է ընդունված իրենց մոտ չոքել տղամարդկանց առջեւ, երբ նրանք երկուսով ծիծաղեցին բացատրեց՝ «սա մշակույթ է»։
Ու դա ֆիլմի երկրորդ ամենակարեւոր մասն է իմ համար՝ մշակույթը ու տարբերությունը։
Մենք հաղորդագցվում ենք, մենք ունենք բավականին նման հարդ, բայց մեր սոֆթը բավական տարբեր է։ Ու ոչ մեկիս դուր չի գա, որ մեզ ասեն՝ «քո ապրելու կերպը սխալ է, ճիշտը այս մեկն է»։ Ապա մենք պետք է սովորենք «հանդուրժել» ու ընդունել այլ մարդկանց, այլ մշակույթները, ու ուրախանալ որ նրանք կան։
Բայց ես կարծում եմ, որ չի կարելի բացառել որ կա հետամնացություն։ Որ այսօրվա աշխարհում հիմարություն է կետ սպանել «տղամարդ» դարնալու արարողությունը, ծեսը կատարելու համար, ինչպես անում են Իսլանդիայում։
Ու չի կարելի կետերի սպանությունները արդարացնել ազգային ծեսերով՝ դա արդեն ազգայինից դուրս է, կետերը մեր ընդհանուրն են։
Այսպես, այն ինչ կապ ունի սպանությունների հետ, քիչ քիչ դառնում է ավելի ապազգային, ավելի ընդհանուր։ Ոչ ոք չի հանդուրժի երկիր, ուր մարդ սպանելը ազգային ծես է, ու պետականորեն աջակցվում է։ Շուտով չի լինի երկիր, ուր մարդու իրավունքների խախտումներն են «նորմ» որովհետեւ շփման ընթացքում մարդիկ կզարգանան, ու կհասկանան, որ դա ժամանակակից նորմ չի կարող լինել։ Դա այլեւս նորմ չէ։ Ու «երկիր քանդել», «գրանտ ուտել» ձեւակերպումները իրենց սպառել են։ Զարգացումը կարելի է միայն դանդաղեցնել, բայց չի կարելի ընդհատել։ Այն էլ մեր դեպքում, ուր ոչ զարգացումը ազգի համար տապալում է, մահ։
Այնուամենայնիվ ես չեմ կարծում որ ֆիլմը պատրաստողները առանձնապես լավ գիտակցում էին այն, ինչի մասին ես գրում եմ։ Նախ, դա իմ ընկալումն է, ու նրանք պարզապես ժամանակակից մարդիկ են, ովքեր կրում են ժամանակակից արժեքներ, գուցե չգիտակցված։
Այսպիսի ֆիլմերը հիմա «մոդա» են, արվում են, նոր, հանուն մարդու տեքնոլոգիաների դարաշրջանի առաջին ֆիլմերը պետք է այսպիսինը լինեին։ Այս մեկը պարզապես լիամետրաժ էր։
Ատլանտիդան այնպիսի երկիր էր, որը գտնվում էր Կրետից այսքան կիլոմետր այնկողմ․․․
Փաստորեն, գիտեն որտեղ էր։
Հետո․
Լոխ, այո, լոխ նեսյան հրեշը դա մի հրեշ է որ ապրում է լոխ նես լճում․․․
ու ոչ մի այլ տեղ չի ապրում։
Հետո, ճաշելիս, գործընկերս էկրանի վրա շարժվող տող տեսավ․
ինչ որ տղամարդը հղի է
Այո, ես սիրում եմ կարդալ հղի տղամարդկանց մասին բրիտանացի գիտնականների հետազոտությունները տվ֊ով, մասնավորապես հաց ուտելիս՝ օգնում է մարսողականությանը։
Նույնիսկ կարելի է լավ չծամել։
Այս դեղին հոտով լուրերը ինձ ստիպում են մտածել, որ մեզ պետք չեն լրագրողներ։
Որ այդ մասնագիտությունը իրեն սպառում է։
Իսկ ուզում եմ առանձին խոսել ՏՏ լրագրողնների ու նյութերի մասին։
Լավագույն դեպքում դրանք թարգմանված տեքստեր են, ուր, ասենք, ոչ այնքան հազվադեպ բնօրինակի հետ ոչ այնքան կապ ունեցող տեղեկատվություն է գրված։
Որակը ավելի լավն է լինում, եթե պարզապես մեկը մեկին թարգմանված են։ Ինչքան լրագրողը փորձի իրենից մի բան ավելացնել, այնքան կփչացնի։
Իրականում, այնպես չէ, որ գուգլ թրանսլեյթը ավելի վատ է թարգմանում, քան մարդ լրագրողները։
Երկուսն էլ նյութից առանձնապես գաղափար չունեն, մինչդեռ գուգլ թրանսլեյտը մի քիչ ավելի հզոր հաշվողական հնարավորություններ ունի։
Այսպիսով, մեզ պարզապես պետք չեն այդ նյութերի թարգմանությունները։
Իսկ ի՞նչ է պետք։
Պետք են վերլուծություններ։
Ո՞վ է գրելու վերլուծությունը։
Մենք առհասարակ նորմալ լրագրող գրեթե չունենք, ուր մնաց, ՏՏ լրագրող։
Իսկ ցանցառները․․․ ոչ բոլորն են ունակ գրել, ուզում են գրել, ես օրինակ չեմ կարծում որ կարող եմ կամ ուզում ՏՏ լրագրող լինել։
Իմ իմացած ոչ մի ՏՏ֊ից նորմալ հասկացող մարդ, այսինքն ոչ թե ծրագրավորող, այլ իրական ցանցառ դժվար կարողանա եւ ուզի։
Մենք պետք է շատ լինենք, որ մեզնից շատ լինեն ունակ լինողներն ու ուզողները, ու շատ փող ունենանք, որ այդպես լինի։
Միակ տարբերակը ինչ տեսնում եմ, դա հաբրի պես կայքն է, ուր ով ուզի կմտնի ու կգրի, այդպիսի կոլեկտիվ բլոգի պես մի բան, իր թոփով, կարմաներով, եւ այլն։ Բայց փաստացի այնպես կստացվի որ վերլուծություններն ու հոդվածները կհայտնվեն տարին մեկ, ու բոլորն էլ թոփ են լինելու։
Որովհետեւ երեք ու կես հոգի կա, ով գրելու բան ունի, ու զրո հինգն են նրանցից գրագետ։
Առանձին ուզում եմ խոսել ցանցառներին ներկայացնելու մասին։
ա ֊ կյանքի պատմությունը պետք է կենտրոնանա ոչ նրա վրա, ինչպես է նա ճաշիկ կերել եւ ինչ էր սիրել երբ փոքր էր, այլ «դուխ» հաղորդի։ Ինչի՞ են հետաքրքիր Ջոբսի խոսքերը։ Որովհետեւ նա ինչ որ բան հաղթահարելու մասին է խոսում, ինչ որ բան հասկանալու, ընդդիմանալու մասին է խոսում, ու ինչու էր դա կարեւոր իր կյանքում։
բ ֊ անհնար է պատմել ցանցառի մասին, առանց տեխնիկական մանրամասների։
Երբեմն դրանք այնքան անհասկանալի չեն, ինչքան թվում է։
Որովհետեւ լավ մասնագետը նա է, ով կարողանում է այնպես խոսել իր մասնագիտությունից, որ բոլորը հասկանան։
Դա նրանից է, որ նա այնքան լավ պատկերացում ունի, այնքան դասակարգված է իր մոտ ամենը որ խնդիր չի լինում պարզ մատուցելու։
Նաեւ, եթե մենք խուսափում ենք տեխնիկական մանրամասներից, ապա պետք է ասել, ինչ է ցանցառը հագնում ու ինչ երկարության մազեր ունի։ Իսկ դա արդեն մոդայի մասին է, ոչ ցանցառի։ Ապա ուրեմն պետք է նույն ձեւ հագնվել, որ ցանցառ լինել։
Ոչինչ, թող ոչ բոլորը հասկանան։ Ցանցառը նրանով չէ ցանցառ թե ինչ է հագնում, ու ոնց է նիքը, ու ոչ նրանով, թե ինչ հեռախոսով է չեքինվում, այսինքն ինչ է օգտագործում, այլ նրանով, ինչ է ստեղծում, այսինքն ինչ գործ է արել, ինչ է անում, ու ինչի համար։
Ընդ որում ինչն է դրա մեջ դուխով ու գաղափարով, ոչ թե ինչ խնդիր է դա լուծում։
Որովհետեւ դա պարզապես բիզնեսի մասին չէ, դա պարզապես մի նոր կայք Երեւանի մասին սարքել չէ, ու որպես կանոն դա առհասարակ կայքերի հետ կապ չունի։
Մի քիչ էլ պարզության մասին։
Մի քանի տարի առաջ Ժիրայրը գրել էր «ինչ է թորենթը» հոդված։
Դա լավ էր այն ժամանակ, երբ ոչ ոք դա չգիտեր։ Չնայած ես այն ժամանակ էլ չգիտեի, ով դա չգիտի, բայց կլինեին էլի տենց մարդիկ։
Ու դա բնավ ՏՏ ամսագիր չէր, այնպես որ նորմալ էր լրիվ։
Իսկ հիմա պետք է գրել այն մասին, ինչպես է պետք քաշել փակ թրեքերներից, բայց այնպես, օրինակ, որ ձեր ռեյտինգը չընկնի, եթե շատ չտաք։
Այսինքն հոգնել ենք ծանոթանալուց։ Ուզում ենք մի քիչ խորը։ Հաստատ միայն ես չէ որ ուզում եմ։
Правда и то, что вполне оправдана потребность в увеличении потребления по мере культурного развития человека в связи с тем, что у него появляются все более высокие запросы: ему нужно лучше питаться, ему нужны предметы, доставляющие эстетическое наслаждение, книги и т. д.
Ֆրոմից էս հատվածը խոսում ա իմ ու Նորայրի էն համատեղ մտքի հետ, թե Մասլոուի բուրգը արժեր գլխի վայր շուռ տալ պահանջմունքների հերթականությանը ձեռք չտալով ու նա այդպես կարտահայտեր անհատական մակարդակում մարդու զարգացման ընթացքում նրա պահանջմունքների լայնացման, ռոջերսյան լեզվով ու նրա փիլիսոփայությանը համահունչ ասած՝ պահանջմունքների դիֆերենցիացիայի գործընթացը: Այդպես օրինակ՝ ֆիզիոլոգիական պահանջմունքները իրենց քանակով ու տեսակներով, ոչ ինտենսիվությամբ, ավելի քիչ են, քան սոցիալականները, նմանապես և ինքնաիրացման պահանջմունքի տեսակները սոցիալականի համեմատ ու այդպես շարունակ:
Պարզապես պետք ա նշել, որ իրական զարգացման դեպքում սպառումը, պահանջմունքների բավարարումը բնավ ինքնանպատակ չէ: Այսինքն՝ մենք խոսում ենք ամեն դեպքում հասուն ու առողջ մարդու մասին: Մնացածը՝ արդեն ուրիշ հարց է:
Քանզի չտեսությունում ահավոր չափ անգլալեզու սպամի քանակություն էր հայտնվել, ուր բարյացակամ առաջարկվում էր գնել տարբեր գրքեր ու այլ ոչ այնքան վատ բաներ, սակայն ոչ այնքան կապ ունեցող մեմերի հետ, ես որոշեցի անել հայեցի եւ բրուտալ քայլ Վ․ Մամիկոնյանի լավագույն ավանդույթները շարունակելով։
Բոլոր ոչ հայատառ անվանումներով սպամերը այսուհետ արգելված են։
Դուք հրավիրվում եք հայատառ սպամ գրել եւ զանազան գրքեր կարդալ առաջարկել։
Թույլ չտանք օտարալեզ սպամի ներթափանցումը, կանխենք սպամի գլոբալացումը եւ հարվածենք մեմերով հայեցի համացանցի որակին
որովհետեւ սլայդային լուսանկարները նայում են մութ սենյակում պրոեկտելով էկրանին։ Ու ժապավենը նախագծված է այնպես որ կոմպենսացնի լամպի տաք գույնը, ու շեղում է պատկերի գույները մի քիչ դեպի կապույտ։
Այն որ մերոնք հռոմեական կայսրության տառերը յուրացնելու փոխարեն ուրույն այբուբեն ստեղծեծին, ինտերնետի դարաշրջանում պետք եկավ։ Այսպես կոչված False Friends բառերը՝ որ տարբեր լեզուներում տարբեր նշանակություն ունեն, սակայն նույն տեսք կամ հնչողություն, ստեղծում են խառնաշփոթ ինտերնետում, ավելի ճիշտ լատինատառ թագերում։
Իսկ մեր #զգոն-ը չի խառնվում լեհերեն #zgon-ի հետ այնպես ինչպես անգլերեն #actual-ը ֆրանսերեն #actual-ի հետ։
Երբ ես նայեցի Բլեֆ ֆիլմը, ուր խաղում էր Չելենտանոն, հասկացա որ «Մերի Փոփինս, ցտեսություն» ֆիլմի «երեսուն երեք կովը» երգը Դունաեւսկին աննամուս կերպ թխել է։
Լուսանկարչության մեջ ամենաբարդ իրականացվող խնդիրներից ես համարում եմ համբույրը։
Գրկվել լուսանկարելը ավելի հեշտ է, համբույրներ՝ անհամեմատ բարդ։
Համբույրը պետք է շատ անկեղծ լինի։ Այն շատ ավելի բարդ է կեղծել։ Կեղծը շատ ավելի հեշտ է նկատվում, ոնց որ մեր ուղեղը պրոշիվկա արված է համբույր ինտերպրետացնելու։
Հիշեցի, որ մարմնավաճառները չեն համբուրվում շրթունքներով։ (կլիենտների հետ, բնականաբար)
Մեկ էլ ասեմ, որ ինքս շատ ավելի շատ եմ սիրում իսկական լուսանկարներ։
Բռնացրած։ Կյանքից։ Որովհետեւ գիտեմ, որ այդպես եղել է ուրեմն։ Փաստ է։
Չէ, երբ լուսանկարիչը մտածել ու իրականացրել է՝ ես դա հասկանում եմ։
Դա լավ է։ Բայց անհամեմատ շատ եմ հավանում բռնացրած լուսանկարները, որովհետեւ ավելի եմ գնահատում իրականը, չհորիվնածը։
Անգլերեն վիքիյում այդ լուսանկարի մասին նույնիսկ առանձին բաժին կա։
Դա Դուանոյի ամենաճանաչվող լուսանկարն է։ Դարձել է դասական նկար, ֆոտոիկոնա։ Համարվում է երիտասարդ սիրո խորհրդանիշ։
Ինձ միշտ դուր չէր գալիս։ Չէի կարող բացատրել ինչու։
Իմ պատին կախված չէր եղել։ ։Պ
Հետո իմացա որ լիքը զույգ իրան դիմում էին, հայտնում որ ճանաչել են իրանք իրանց այդ լուսանկարի մեջ ու պահանջում փող։
Այդ ժամանակ նա խոստովանեց, ու ապացուցեց դատարանում, որ լուսանկարը բռնացրած չէ, այլ մաքուր պոստանովկա է։ Նա նույնիսկ վճարել է մոդելներին։
Մոդելները իրոք զույգ էին, իրենց ասելով այն ժամանակ անընդմեջ համբուրվում էին, սակայն չձգեցին հարաբերությունը ինը ամսուց երկար։
Ուրեմն պատահական չէ որ չեմ հավանել՝ զգու՛մ էի որ պոստանովկա է, չնայած փնթի կադրին, կիսված մարդկանց։
Լուսանկարը դարձավ հայտնի ստեղծումից մոտ երեսուն տարի անց, ութսունականներին, սկսվեց տպվել ինչի վրա ասես՝ օրացույցների, մարկաների, մայկա-տռուսիկների, վարագույրերի ու սպիտակեղենի վրա։
Ու ինքը Դուանոն դիպուկ ասել է իր իսկ նկարի մասին՝ «սա մակերեսայիին լուսանկար է, ադպիսի լուսանկարները վաճառվում են թեթեւ, ինչպես էժան մարմնավաճառները»։
«Թայմս Սքվերում Հաղթանակի օրը ես տեսա նավաստի, ով վազում էր փողոցով, ու բռնում եւ գրկում յուրաքանչյուր պատահած կին։ Կապ չուներ ով է՝ տատիկ, մարմնեղ, նիհար, թե պառավ։ Ես վազում էի իր առջեւից իմ Լեյկայով ու շրջվում էի, ուսի վրայից նայելով, բայց ոչ մի պատկեր չտեսա, որ կհավանեի։ Հետո հանկարծակի, մի ակնթարթում ես նկատեցի ինչ որ սպիտակ բան է բռնվել։ Պտտվեցի ու կտացրեցի այն պահին երբ նավաստին համբուրեց դայակին։ Վերցրի ուղիղ չորս լուսանկար։ Դրանք արված էին մի քանի վայրկյանի ընթացքում։ Միայն մեկն է ստացվել բալանսի առումով։ Մնացածների վրա շեշտը սխալ է՝ նավաստին կամ շատ փոքր է կամ շատ բոյով»
Ու ես հիմա գիտեմ ինչի այդ լուսանկարը ինձ դուր չի գալիս։ Ճիշտ է, այս մեկը պոստանովկա չէ, բայց եւ իրական համբույր էլ չէ։
Ես գրում էի ինչ խորը ֆրուստրացիայի մեջ ինձ գցեց գրիդերի փոփոխությունը։
Ու որ բնական է, որ սաաս-ի դեպքում, այսինքն սոֆտի, որը մենք կոնտրոլ չենք անում, այդպես էլ պետք է լիներ։
Ես փորձեցի վիճակը շտկել դիասպորայում առանձին հաշիվ բացելով, (դիասպորան, ի տարբերություն գփլասի ու ֆբի, տալիս է ռսս) ու այնտեղ հղումներ լցնելով։
Այս դեպքում ես կարող եմ տալ ռսս, բայց այդ ռսս-ով երեւում են միայն վերնագրերը, հղումները, իմ մեկնաբանությունը, գուցե։ Բայց ոչ ամբողջ փոստը, ինչպես գրիդերում։
Մինչ այդ, մաեմոյով գրիդեր կարդալիս, ես նկատել էի, որ այն ինչ շեյր եմ անում, իրոք շեյրվում է։ Այսինքն գուգլը դեռ շեյրելու ափին ու ֆիդեր գեներացնելու հնարավորությունը պահել է։
Ինչքան ժամանակ դեռ կպահի, չգիտեի։ Բացի դրանից, հո միշտ մոբայլով չե՞մ կարդում, կոմպի մոտ էլ, երբեմն, լինում եմ։ Այդ պատճառով այլ ձեւեր էի փնտրում։
Մտածում էի մի օֆլայն րիդեր փաթչ անել, այդ ստեղնը ավելացնել։ Բայց իմաստը՞, եթե ափին հետո կփոխեն։
Ինչեւէ, մարդիկ գտնվեցին, որ քրոմի հավելում գրեցին, վերադարձնելով «շեյր», «լայք», ու «շեյր ուիթ նոթ» ստեղները, ինչպես նաեւ փիփլ այ ֆոլոու ցանկը, ու նոթեր գրելու հնարավորութոյւնը։
Ֆայրֆոքսի համար, կարծես դեռ միայն գրիզմանքիյ սկրիպտ կա։
Այնպես որ, #ջիջիլ՝
Բայց «ընկերներից» ոչ մեկ այլեւս շեյր չի անում։
Իսկ իմ շեյրդ այթեմսների ռսսը սա է կամ կարող եք այս էջի աջ մասում գտնել։
քանի որ այս խոսակցությունը դեռ շարունակվում է, մի հատ էլ ավելացնեմ։
Կարծում եմ, որ գլոբալացումը անհնար է։ Դատապարտված է։
Նույնիսկ եթե լինի մեկ լեզու, ապա միեւնույն է կլինեն տարբեր դիալեկտներ։
Միեւնույն է տարբեր տեղանքներում ապրող մարդիկ տարբեր են լինելու իրենց մշակութային շերտով․ ծովի մոտ ապրողները սարերում ապրողների պես չեն լինի, հյուսիսում ապրողները հարավում ապրողներից կտարբերվեն։
Ինտերնետը թույլ կտա տարբեր մարդկանց ազատ շփվել ու զարգացնել ընդհանուր գիտելիքները, գիտությունը, իմանալով ու ընդունելով այդ տարբերությունները։
Նույնիսկ CS ոլորտում, մարդիկ տարբեր են, տարբեր են մտածում, ու տարբեր գաղափարներով լեզուներ ու տեքնոլոգիաներ ստեղծում։
Ու ֆունկցիոնալշիկները իմպերատիվշիկներին չեն հասկանում, ու հակառակը։ Բայց երկուսն էլ իրար տվել են հետաքրքիր քոնսեփթներ, ռեկուրսիա, իմմութաբիլիթի, աղբի հավաքում մի կողմից, ակտիվ օբյեկտներ, մոդուլներ, պայմաններ, ցիկլեր, սթեյթմենթս՝ մյուս։
Ու այդ տարբերությունները լավ են, պարզ օրինակ՝ սեւերը չլինեին, ջազ չէր լինի։ Տարբերություններն են հետաքրքիր, ոչ թե մի տեսակ լինելը։
Ու նույնիսկ անձնական հարաբերություններում։ Մի անգամ ինձ ասել է մի տղա՝ «ինձ բարդ է իր հետ, նա լրիվ տարբեր է» ու ես զարմացա, ասացի՝ «բայց դա հիանալի է, լիքը նոր բան ես իմանում, սովորում, հետաքրքիր է»։ Ու այդ հարաբերությունները իհարկե անհնար են խիստ տարբեր արժեքների դեպքում, բայց մարդկությունը ձեւավորել է եւ բոլորի համար ընդունելի արժեքների բազմություն, եւ բազմություններ, որ տարբեր մարդկանց մոտ տարբեր են։ Առաջինների շնորհիվ մենք կարող ենք իրար հետ նորմալ գոյատեւել մեկ մոլորակի վրա, երկրորդների շնորհիվ՝ պաշտպանել, պահպանել ու զարգացնել ինքնությունը ու ուրույն մշակույթը, ու տարբերվելով հարստացնել ընդհանուրը։
Մեկ էլ մեջբերեմ Հրանտ Մաթեւոսյանին՝
– Բայց ժողովուրդների ինքնուրույնության մշտական ձգտումը և աշխարհի գլոբալացման այսօրվա ձգտումը հակասում են միմյանց: Սպասվո՞ւմ է բախում:
– Անիմաստ ու կործանարար բախում: Գլոբալացումը դատապարտված է պարտության, ինչպես քրիստոնեությունը կամ մուսուլմանականությունը: Իշխում էին ամբողջ աշխարհում, տանում էին դեպի միասնական Աստված ու միասնական գաղափար, բայց ամեն ազգ ստեղծեց իր կրոնը ու իր Քրիստոսին: Միշտ էլ եղել են գլոբալացման այս ու այն տեսակները, և միշտ էլ ժողովուրդները կարողացել են համաշխարհային գաղափարները վերածել սեփականի:
– Քրիստոնեական գլոբալացումը տվեց ոչ ավել, ոչ պակաս Քրիստոս՝ ինչ-որ ազգային հատկանիշներ խլելով: Իսկ այսօրվա գլոբալացումը պարզապես խլում է ազգայինը և ի՞նչ է տալիս փոխարենը: Քաղաքակրթությո՞ւն:
– Այսինքն տվեց Քրիստոս ու խլեց Աստղիկին ու մյուս հին աստվածներին: Հիմա, միավորելով քաղաքական ու տնտեսական գործընթացները, ունեն մեծ ու լուսավոր ձգտում՝ բացառել պատե-րազմները, ազգամիջյան բախումները, սահմանները: Մյուս կողմից՝ պահպանվում են մեկ միասնական գմբեթի տակ ինքնարտահայտվելու ժողովուրդների հավիտենական ձգտումները, սեփական մշակույթ, սեփական լեզու ունենալու ձգտումները: Այնպես որ՝ կարողացանք, փառք Աստծո: Չկարողացանք՝ չկարողացանք: Բայց մենք պիտի կասկածենք, որ գլոբալացումն ամեն ինչ է ու հայի, չուկչիի, էլի ինչ-որ մեկի հարցերին կարող է պատասխաններ տալ: …Պարզվում է, օրինակ, Իսպանիայում հինգ լեզվով գրականություն է ստեղծվում՝ մենք գիտեինք մեկ-միասնական Իսպանիա, իսկ այնտեղ հինգ լեզուներ կան: Նրանք չեն կորցրել իրենց ինքնատիպությունը:
Ով նկարել է RAW գիտի ինչ հավես է որ հնարավոր է ուղղել տաքությունը։
Միշտ չէ իհարկե, բայց հիմնականում, եթե լույսի աղբյուրները ու արտացոլումը չեն սարքում լոլիկով ձվածեղ։
Այնպես է լինում, սակայն, որ jpg կամ png-ի տաքությունը կորեկցիայի կարիք է զգում։ Ի դեպ, այնտեղ, ուր ես սքան եմ անում ժապավենը, տալիս են ջպեգ։ Ու այլ ֆորմատներ չեն կարող տալ։ Գիտեմ, որ եթե մի հանճարեղ բան ստացվի, կփորձեմ լավ սքաներ գտնել, տիֆ ունենալ։
ջուրասիկ պարկ ֆիլմում մի պահ կա, երբ նրանք ջիպով փախչում են ու հետեւից տիրանոզավր է վազում, հետո ցույց են տալիս մեքենայի կողքի հայելին, դրա մեջ արտացոլվող դինոզավրի մռութը, ու հայելու վրայի տեքստը՝ objects in the mirror are closer than they appear.
դա կոչվում է режиссерская находка. ուրախացնում է սպիլբերգը։
իսկ հետո դրա վրա հղում են արել «toy story 2»-ի մեջ։
Պարզվում է, մինչ Արցախ հասնելը, նախ պետք է հասնել Տեղ։
Ինչպես տեսնում եք Տեղը նշված է քարտեզի վրա։ Այս_տեղ_ կա «_Տեղի_ ալրաղաց», եւ այլ _տեղ_արժան վայրեր ուր _տեղի_ են ունենում _տեղ_ական նշանակության իրադարձություններ։
_Տեղ_ում դեռ զարգացած չեն _տեղ_եկատվական _տեղ_նոլոգիաները, որի պատճառով այստեղ չեն անց կացվում բարքեմփներ, եւ այն կորցնում է իր ակտուալությունը այս թեգի տակ։ Իսկ բնակավայրի մասին _տեղ_եկություններ ստանալը հնարավոր է _տեղ_ի _տեղ_եկատվական բյուրոյում կամ _տեղ_ական ինքնակառավարման մարմիններում, օրինակ _տեղ_ապետարանում _տեղ_եանալով։
Առեղծվածներ, հեքիաթներ, քարտեզներ՝ մնացեք մեզ հետ։
People quite often state wrongly that “Absence of evidence is NOT evidence of absence.” Why do they do that? Perhaps because they do not know better? And with this proof they get the possibility of knowing for sure that “Absence of evidence IS evidence of absence.”, which is quite useful in many situations, such as these:
Absence of evidence for…
…fairies, trolls, and ghosts…
…weapons of mass destruction in Iraq…
…crop circle aliens…
…gods…
…Microsoft patents in Linux…
…miracle healings…
…credentials…
…CO2 from machines causing global warming…
…UFO space ships…
…telepaty, ESP, and telekinesis…
…Linux stealing code from SCO corporation…
…means they get less likely all the time.
Buy a mug or shirt with the proof!
This is the reason that faith is bad. Faith is the assumption of truth when evidence is absent. This absence of evidence is evidence of absence of truth. So faith in itself is evidence of falseness. Therefore, faith is not a road to truth, but instead a road to falseness.
Carl Sagan is often quoted as saying “Absence of evidence is not evidence of absence”, but he meant it as an example of what fools mean, and has since been consistently misquoted as something he meant.
Correct quote by Wikiquote.
Misquote by Quotationspage.
One source of this confusion may be that “evidence” is a near synonym to both “proof” and “sign/indication” which are two different concepts. Using these words instead gives the two following correct sentences:
Absence of sign/indication is a sign/indication of absence.
Absence of proof is not proof of absence.
More serious is the American Statistical Association, who even sells a T-shirt with the wrong slogan on it. Being statisticians, they really should know better. Considering the large number of members who could have pointed out this error, it is rather telling that it is still there.
There was a previous version of this proof, but this new one is much shorter, simpler, and it also defines the concept of evidence, which is also very useful and absolutely necessary to understand what the proof is about, which many never did understand.
I have seen that the comprehension of this “absence of evidence” concept is one of the main differences between sensible and gullible people. Gullible people will not and cannot understand this concept.
A less proofy explanation:
For those of you who have not learned Bayesian inference yet, here is an explanation with words, examples, and analogies:
More women than men wear skirts.
Both women and men can use trousers instead of skirts.
Skirts for men are kalled kilts, and are usual in Scotland.
Thus there are 4 possibilites:
A man without a skirt
A woman without a skirt
A woman with a skirt
A man with a skirt
A skirt is evidence of a woman, because
there are more women than men wearing skirts.
So, if you see someone NOT wearing a skirt,
then it is more likely a man.
Lastly, an anecdote from Roar Lauritzsen about Absence of Evidence:
“Suppose you are a programmer, and you are looking for bugs in a program. At first you cannot sleep at night because you are convinced that there must be a bug somewhere, you just haven’t found it yet. To find the bug, you test the program to see if you find something that doesn’t work as you expected. If you found something, it would be evidence that there was a bug. If you test the program a lot, and still find no evidence of a bug, this increases your confidence that there is no bug. In other words, it counts as evidence for the absence of a bug, and you are finally able to sleep better.
After a while, your program is thoroughly tested, and you still find no evidence for a bug. You begin to suspect that there might not be a bug after all. However, if there is no bug, you will have no purpose as a programmer. You feel as if your life depends on the existence of a bug. You are now looking for the Bug that will save you. You believe that there must be a Bug, so you test your program even more thoroughly. When you still cannot find any evidence for a Bug, you start to rationalize: Although I cannot find any Bug, that does not prove that there is no Bug. You are now a true believer in the Bug.”
Ռուս լոգիկ Զինովյեվը իր ստեղծված լոգիկայի սահմաններում ապացուցել է որ Ֆերմայի թեորեմը ապացուցելի չէ։ Սակայն Ֆերմայի թեորեմը հետո ապացուցվեց։ Ի դեպ ինքը Զինովյեվը շատ վիճելի ու քոնթրովերշլ անձ էր։
Ու առհասարակ, բինար լոգիկան ճշմարտություն չէ։ Օրինակ դպրոցում մենք անցել ենք որ եռանկյունի անկյունների գումարը միշտ 180 աստիճան է, այսինքն դա «ճշմարտություն» է, այսինքն այն որ գումարը 120 աստիճան է՝ «սուտ» է։
Բայց մենք չենք անցել որ 1931 թվին Քուրթ Գյոդելը ցույց է տալիս ինչպես «եթե կարելի է ապացուցել Ա-ն, ուրեմն կարելի է ապացուցել ոչ-Ա-ն»։
(Ի դեպ, ինձ թվում է «գիտական աթեիզմը» երեւի հետաքրքիր առարկա էր, ափսոս հանել են։)
Հիմա, այս հոդվածում սկզբից մաթ ապացույց է։ Հետո, երբ հեղինակը փորձում է նույնը բառերով բացատրել, մտնում է հավանականությունը․
Ասում է ավելի հավանական է, որ եթե փեշ է կրում, ուրեմն կին է։
Բայց բուլեանում հավանականություն չկա, կա ճիշտ կամ սխալ։
Այս ապացույցը ճիշտ է, եթե մենք կարող ենք ֆորմալ նկարագրել ու ապացուցել ինչ որ բան։ Այսպես անում են կոմպիլյատորները․ ծրագիրը ֆորմալ նոտացիա է ու սխալները ֆորմալ կերպ նկարագրվում են ու հետեւաբար գտնվում։ Եթե այդ կոմպիլյատորը ճիշտ է աշխատում։
Այսպես, առհասարակ աշխատում են կարգիչները։ Նրանք հակասություններ չեն ճանաչում։
Հիմա անցնենք ուրվականների։ Ըստ ապացույցի մենք կարող ենք պնդել որ ուրվական չկա եթե մեր ուրվական նկատող գործիքը ուրվական չի տեսել, ու կատարյալ է։
հարցը նրանում է, արդյոք այն կատարյալ է ու արդյոք կատարյալ գործիք կարող ենք ստեղծել։
Ավելին, արդյոք ուրվականներ նկատող կատարյալ գործիք կարող ենք ստեղծել լավ չիմանալով ինչ է ուրվականը։
Ակամա հիշվում է Շեկլիի «ճիշտ հարցը»․ պետք է կարողանալ ճիշտ հարց տալ, ճիշտ պատասխան ստանալու համար։ Ադամսը գնաց ավելի առաջ, ու իր մեքենան ունակ էր ճիշտ պատասխան ասելը, սակայն ոչ ձեւակերպել ճիշտ հարցը։
Այնպես որ, ինչքան էլ ես ուզենայի օգտագործել այս ապացույցը ու չռփել մարդկանց «ապացուցելով» որ ուրվականներ գոյություն չունեն, ես անկեղծորեն դա չեմ կարող անել։ Այսինքն կարող եմ այս լոգիկայի սահմաններում։
Բայց հա, երեւի թե ուրվականներ գոյություն չունեն։ Ամեն դեպքում ես հակված եմ ելնել այս մտքից, քան նրա հակառակ պնդումից։
Այսօր հղում եմ ստացել մի փասթաթղթի, որը կոչվում է «զբաղմունքների դասակարգիչ»
Դրա մեջ նկարագրված են «զբաղմունքները», եւ այդ զբաղմունքների ներկայացուցիչները կարող են վճարել հարկեր, եւ ստանալ թոշակ։
Դիմավորեք, հեքիմները՝
աստղագուշակները՝
ու այստեղ շեշտված է ռուսերեն, որ սխալ չհասկանանք՝
բացի դրանից թվարկված են «ապակի գցողներ», ծովային ձկնորսներ, ու լիքը այլ հետաքրքիր մասնագիտություններ։
Տիեզերագնացներ սակայն չկան։ Ինչպես վճարել թոշակ հայրենադարձ տիեզերագնացներին պարզ չէ։ Ոչ, ես անգրագետ տղայի մասին չեմ, պարզապես չեմ բացառում որ ԱՄՆ քաղաքացի հայ տիեզերագնացը կարող է հայրենադարձ լինել։
Ամեն դեպքում ընդհանուր առմամբ ավելացումներ չկան։ Պարզ չէ սակայն, եթե գուշակներն ու հեքիմները կարող են լեգալ հենց այդ անուններով փող աշխատել, ապա ինչու՞ չեն կարող լեգալ աշխատել գողերը, կողոպտիչները եւ մարդասպանները։
Մինչդեռ վիշապների որսորդների իրավունքները ոտնահարված են, այնպես որ բեկարները պետք է զգոն լինեն, ու ամենայն հավանականությամբ կմնան առանց թոշակի։
Եկեք պայքարենք արդարության համար որ վիշապների որսորդներին տեղ հատկացվի այս ցանկի մեջ։ Որովհետեւ նրանք հանրությանը աստղագուշակներից ավելի քիչ օգուտ չեն տալիս բնավ։ Նույնիսկ օգտակար են, նվազեցնում են վիշապների քանակը մեկ մարդուն։ Զրոյից՝ զրո։
The neuroscientists ran a magnetic resonance imaging (MRI) test on an Apple fanatic and discovered that images of the technology company’s gadgets lit up the same parts of the brain as images of a deity do for religious people, the report says.
Ես անցնում եմ գործի, ջենթլմեններ, եւ կարծում եմ որ հավես կլինի այդ գործի ընթացքը նկարագրել այստեղ։
Սույն կիսաբազկաթոռով վարպետ Համբսը սկսում է շարք մի պողպատե էակի մասին է, ավելի ճշգրիտ՝ շիկամուկի, ում անունն է՝ Առնետազավր։
Ոչ, ես չեմ վախենում «գողություններից», եւ վստահ եմ որ մտքերը թաքցնելն անիմաստ է, այսպիսով շիկամուկի ստեղծման ընթացքը կլինի բավականին բաց։ Ու այո, այս նյութը ցց է։ Ուրախ կլինեմ, եթե իմ տեքստերը օգտակար կլինեն որեւե մեկին, նույնիսկ մրցակիցների շարքից։
Սակայն, այն հանգամանքը որ իմ սիրելի տեքնոլոգիաները սպեցիֆիկ են, ավաղ, կարող է նվազեցնել այն էակների թիվը ում տեքստը օգտակար կլինի։
Ես օգտագործում եմ իմ ձեւով հավաքած մինիմալիստիկ Ջենթու համակարգ։ Եւ բնականաբար, ինձ պետք է քոմփայլեր։ Այժմ ես մտածում եմ, որ ինձ պետք է avr-gcc-ն։ Ու այն օգտագործելով ես հետագայում կփորձեմ ստանալ Օբերոն քրոսքոմփայլեր եւ գեներացնել avr-libc-ի կապեր Սթյուարթ Գրինհիլլի H2O ծրագրի օգնությամբ։
Սակայն քանի որ avr-gcc-ի ինետում առկա փաթեթները հին են, ու նույնիսկ թե հին չլինեին, ես միեւնույն է նախընտրում եմ հավաքել քոմփայլերի իմ ուզած տարբերակը ինքնուրույն ու իմ իսկ մեքենայի վրա։ Ինձ կօգնի քրոսքոմփայլերներ ստանալու համար նախատեղնված սկրիպտերի հավաքածուն՝ քրոսդեւը՝
Ասենք, ուզում եմ բինուտիլս 2.21 որ ակնարկի Հոլմսին, ու ջիսիսի 4.5.2։
հիմա մենք ունենք /usr/bin/avr-gcc , ունենք հեդերներ /usr/avr/include-ում, ու լիբեր՝ /usr/avr/lib-ում։
Եթե խնդիր լինի քոմփայլերը օգտագործելու հետ
ապա այն լուծվում է այսպես՝
Համակարգը տեստավորելու համար քաշում ենք ինետից ցանկացած օրինակ, ասենք վազող լույսերը այստեղից քոմփայլ անում, ու լցնում կոնտրոլերի մեջ։
Երեւի կռահել եք, որ ես խուսափում եմ գրաֆիկական գործիքներ օգտագերծելուց։ Դա արվում է հարմարավետության, մասնավորապես՝ ավտոմատացման հնարավորություն ունենալու համար։ Օրինակ, այդ է պատճառը ինչու ես պատրաստել եմ avrdude-ի հետեւյալ փաթաթանը՝
Այդ x+y սերիան օբրեչենա նա ուսպեխ հիմա ասեմ ինչու։
Առհասարակ ցանկացած զույգի սիրատուտուզ նկարի տակ միշտ լիքը հիացած ուրախ մեկնաբանություններ են լինում՝ «ինչ լավն եք», «հավեսա », ու « մի բարձի»։
Մտածե՞լ եք ինչու՞։
Ես մտածել եմ։
«ԻՆչ լավն եք»-ը թարգմանում եմ՝ «ուրախացա»։
Ասենք՝ ուրախացա որ ձեզ տեսա որ տենց «երջանիկ» վիճակում եք։
Ինչու՞ ուրախացա։
Երեք տարբերակ ունեմ
ա – Որովհետեւ մարդիկ սիրում են երբ այլ մարդիկ բավականացված են, եւ դրա արտահայտումը՝ ուրախ են։ ինչու բայց՞։ երեւի որովհետեւ․
բ – մարդիկ իդենտիֆիկացնում են իրենց այլ մարդկանց հետ, այդ պատճառով երբ տեսնում են որ ինչ-որ մեկի մոտ «լավ» ա, մտածում են, գուցե իմ մոտ էլ ձեւ ա լավ լինի։ Կամ գոնե եթե ձեւ չի, գոնե որ իրենց մոտ լավ ա, նույնացնելով մտածում են, ինձ էլ ա մի քիչ լավ։
գ – մեզ մեջ պրոշվիկա արած ա ուրախանալ երբ այլմարդիկ բավականացված են։
Այդ իսկ պատճառով կարեւոր է արտահայտել ցանկությունները, որ այլ մարդիկ իմանան, ու հաճախ օգտակար լինեն, որ իրենք իրենց լավ զգան ինչ որ մեկի բավականացմանը աջակցելով։
Երեքն էլ մի քիչ նման են իրար։
Ո՞րն է իմ հատույցը, ֆիդբեքը, ռեակցիան՞։
Օրինակ տեսնելով սրա ու նրա ուրախ նկարը՞։
Չե, իմ ուրախ մեկնաբանությունը այդ նկարի տակ բացակայում է։
ա – որովհետեւ մեկա գիտեմ երկուսին էլ, ու գիտեմ որ իրենց մոտ ոչ մի բան չի ստացվի, ու իրենց համար ուրախանալու բան չկա, մի երկու շաբաթ անց իրենց համար ցավալի գործընթացի արդյունքում կբաժանվեն։
բ – չեմ իդենտիֆիկացնում ինձ իրենց հետ բնավ։
Երեւի ա-ն ավելի մոտիկ է ճշմարտությանը։
Բայց ասածս այն է, որ x+y տիպի ֆոտո սերիաներ չեն կարող հաջողություն չունենալ որովհետեւ մարդկանց մեծ մասը նա նիխ կլյույուտ։
Չէ, չեմ ասում վատ միտք ա։
Հակառակը, լավ միտք ա գտնելը այն ինչ մարդիկ սիրում են։
Մտածում եմ, ես անձամբ նման բան կանեի միմիայն փողի համար ու լրիվ սարնասրտորեն։
Քոմփայլերը, ընկերներ, դա մտքերի եւ ցանկությունների իրականացման գործիք է։
Սովորաբար միտքը, որը տալիս են քոմփայլերին, որոշակի ստանդարտ ձեւով արտահայտված է՝ գրավոր, այս կամ այն լեզվով։
Այդ լեզուները երբեմն անվանում են համակարգչային լեզուներ, որը սխալ է։ Որովհետեւ համակարգիչները այդ լեզուներով չեն մտածում։
Երբեմն անվանում են ծրագրավորման լեզուներ, որը այդքան էլ արտահայտիչ չէ։
Իրականում դրանք միտք արտահայտելու լեզուներ են։
Այսպիսով, քոմփայլերը վերցնում է գրավոր արտահայտված միտքը, եւ այն հասկանալով ստեղծում է, քոմփիլիացիա է անում ելաքյին արտադրանք՝ օրինակ կիրառելի ծրագիր։
ՏՏ ոլորտի մասնագետների գործը դեռ հեշտ է։
Որովհետեւ սխալները միշտ կարելի է ուղղել եւ ռեքոմփայլ անել միտքը։ Դա բերում է անպատասխան կոդագործների առաջացմանը, ովքեր գրելիս չեն մտածում, իսկ հետո, երբ սխալները հայտնաբերվում են, փորձում են ուղղումներ ավելացնել։ Դրանք, ինչ խոսք, լավ ծրագրամիստներ չեն բնավ։
Պատկերացնու՞մ եք եթե ճարտարապետները նախագիծ պատրաստելիս չմտածեին, իսկ հետո տարբեր ձեւի հենարաններ ավելացնեին, որ կառույցը չփլվի։ Ոչ, ճարտարապետները ստիպված են ուշադիր լինել մտքերը մտածելիս եւ արտահայտելիս, որովհետեւ քոմփայլ անելու պրոցեսը շատ ավելի բարդ է իրենց դեպքում։
Օրինակ, ՕփենՕֆիսը իմ կոմպի վրա կոմպիլիացիա է լինում վեցը ժամում։ Շենք կառուցում են անհամեմատ ավելի երկար։
Իսկ հոմո սափիենս տեսակի կենդանիները գենետիկ կոդից քոմփայլ են լինում գրեթե մեկ տարի։ Ի դեպ, հոմո սափիենս նշանակում է «բանական մարդ»։ Ի նկատի ունենալով որ օրինակ շիմպանզեները այդքան էլ բանական մարդ չեն, սակայն մարդ են։
Կան նաեւ ֆունկցիոնալ լեզուներ, որոնք մի կողմից մաթեմին շատ մոտ են, սակայն մյուս կողմից դրանք օգտագործելիս անհնար կամ շատ դժվար է լինում նախագծի սխալները գտնել դեռ գրելու ընթացքում։ Այդ լեզուների երկրպագուները սովոր են արդեն իսկ կառուցված շենքեր փոփոխել։
Ես այդ ոճին սովոր չեմ, սակայն։ Ինձ թվում է որ մաթեմից ավելի հեռու, իմպերատիվ լեզուները իմ իմացած մակրո աշխարհի մոդելները նկարագրելու համար ավելի պիտանի են։
Այնպես որ, ինչպես ուսուցանում է հին չինական իմաստությունը՝ զգոն եղեք մտքերը ձեւավորելիս, նրանք կարող են քոմփայլ լինել իրագործվել։
ԿՄ հավելում, որը հավես է օգտագործել մեկնաբանությունների ծառերը բացելու համար
ֆեյսբուք դիսքոնեքթ – երբ ինետվում եք, տարբեր կայքեր տեսնում են որ դուք ֆբի այսինչն եք։ ու հետո կիսվում այդ տեղեկատվությամբ ֆբի հետ։ Երեւի, որ ասենք ֆբն իմանա ինչ գովազդ ձեզ ցույց տալ, ոչ մի պոեզիա, պարզապես բիզնես։ Այս հավելումի շնորհիվ ֆբն ձեր այցելած կայքերի մասին այլեւս ոչ մի բան չի իմանա։
Գոսթեր տարբեր կայքեր մտնելուց հանդիպում ենք անտեսանելի փոքր հղումներ, պիկսելի չափ նկարներ, ինչպես վարվում է նույն սաուրոնի ձկան աչքը։
Բացի նման աչքերից փրկելուց, այն կարող է բացատրել այդ աչքերից որը ինչ է անում։ Ու ունի իր տվյալների բազան, որտեղ տարբեր սերվիսների աչքերի մասին ստատիստիկա է հավաքում։
Լեգենդար Deep Purple խմբի վոկալիստ Յան Գիլանը ու Black Sabbath խմբի կիթառահար Թոմ Այոմին ստեղծել են Whocares անվանմամբ բարեգործական սուպերխումբ։ Այս մասին հաղորդում է Undercover-ը։
Նախագծին իրենց մասնակցությունը կբերեն Iron Maiden խմբի թմբկահար Նիկո Մակ-Բրեյնը, Deep Purple-ի նախկին ստեղնահար Ջոն Լորդը, HIM-ի կիթառահար Միկո Լինդստրեմը և Metallica-ի էքս-կիթառահար Ջեյսոն Նյուսթեդը։
Մայիսի 6-ին աստղային խումբը կթողարկի երկու՝ Out Of Mind և Holy Water երգերից բաղկացած դեբյուտային սինգլը։ Երգերը հասանելի կլինեն թվային ֆորմատով, կձայնագրվեն CD-ների ու վինիլներ վրա։ Նախագծի վիդեո-թիզերը հնարավոր է դիտել YouTube կայքում։
Whocares խմբի երաժշտության վաճառքից գոյացած ամբողջ հասույթը կփոխանցվի Գյումրի քաղաքի երաժշտական դպրոցին՝ վերանորգման աշխատանքների իրականացման համար։ Գիլանն ու Այոմին, ովքեր արդեն երկար ժամանակ է, ինչ օգնում են դպրոցին, 2010թ. երաժշտական գործիքներ տրամադրեցին դպրոցի սաներին։
Whocares-ի սինգլի CD տարբերակին կցված կլինի 40 րոպեանոց վավերագրական ֆիլմ, որը կպատմի Գյումրիի դպրոցի մասին։
Հոդվածի սկիզբը աչքի տակով արագ անցկացնելուց հետո ես որոշեցի փնտրել իմ ոչ գիտակցաբար հիշած գիրքը՝ «журнал смена изумруд» եւ անմիջապես ստացա «Проклятый изумруд» գրքի ալդեբարանի հղումը։
Դժվար չէ նկատել որ հեղինակը՝ Դոնալդ Ե․ Ուեսթլեյքն է։
Օքեյ, իսկ ո՞նց էր կոչվում ֆիլմը՞։
Երրորդ հարցում՝ «Jimmy the Kid»՝ երկրորդ հղումը տանում է ԻՄԴԲ-ի այս էջը։
Ի՞նչ ենք տեսնում։ Պարզվում է ֆիլմը նկարված է Ուեսթլեյքի գրքի մոտիվներով։
Այսինքն լսելով Դորթմունդեր անունը ես անմիջապես հիշեցի գիրքը որը կարդացել եմ չեմ հիշում երբ, ութսունականներին ու բնավ չեմ սխալվել։
Զարմանալի բան է մարդու հիշողությունը։ Փաստորեն Դորթմունդեր անունով այդ գրքին հղված գրառում կար իմ տվյալների բազայի մեջ։
Լավ նորություն․ իմացա որ Դորթմունդերի մասին լիքը գիրք կա, կարելի է կարդալ ։Ճ
Среди уничтоженных фотографий была и такая: стоят рядом седобородый старец и шестилетний ребенок. Маленький Бажбеук очень похож на деда. Но какие глаза у малыша! Горящие, живые, проницательные. Глаза, которые ничего не пропустят.
К концу жизни у него были те же глаза. Он говорил, что человек остается таким, каким был в детстве. Все, что приходит с годами,— наносное. Суть человека не меняется.
Ես միշտ հիանում էի Հաուսի հեղինակների գրագետ լինելով։ Սերիալի մասին պատմելով հաճախ նշում եմ, որ գրողները լավ տեղյակ են հոգեբանությունից։ Սակայն այստեղ նրանք պռոկոլ արեցին․
Այստեղ արծաթե քամին գրում է որ Հաուսը հարգեց Քադդիի դստերը, երբ ականատես եղավ ինչ տաղանդավոր թեթեւությամբ նա ստեց։
Սակայն սովորաբար Հաուսը սուտը չի հարգում, կանխատեսում է։ Նույնիսկ հեգնանքով է արտահայտվում, ասենք՝ «ապա խաբեք նրան, բոլոր հաջող ամուսնությունները սկսվում են ստից»։
Կարծում եմ, նա հարգեց աղջկան ոչ ստելու փաստի համար, այլ որովհետեւ նա ֆայմեց տեղում ստել։
Իսկ ի՞նչն էր ստիպել նրան ֆայմել ու խաբել։ Կարծում եմ որ այս դեպքում բանալ ռասսուդոկը։ Հայերեն բառարանում տարբերություն չգտա, ենթադրում եմ, որ անգլերեն ռազումը – mind, reason ա, իսկ ռասսուդոկը՝ sense-ն ա։
Էրիխ Ֆրոմմը իր «առողջ հասարակություն» գրքում գրում էր՝
Разум — инструмент человека для достижения истины, рассудок — инструмент для более успешного обращения с миром; первый — человечен по своей сути, второй принадлежит к животному в человеке.
Սակայն Հաուսը բնական կլիներ եթե ռազումը գնահատեր, ու կարողանար այն ռասսուդոկից տարբերել։
Սցենարիստները լոխանուծսյա եղան։ Որովհետեւ երեւի ուզում էին մի բան մտածել, ինչպես անել
որ երեխաներից զզվող Հաուսը այդ երեխային կապվի։ Ուրեմն պիտի գնահատի։ Ինչի՞ համար։ Մտքի։
Դա շատ հետաքրքիր էր, քանի որ smartctl-ը բնավ չեր ցույց տալիս reallocated sector-ների գոյություն։
Իսկ եթե չկա ռեալոքեյթդ սեկտոր, ուրեմն ինչի՞ չի կարդում։
Դե ասացի, ծառը վերակառուցեմ։
fsck.reiserfs –rebuild-tree /dev/sdb1
Ո՞վ կմտածեր, որ 500gb բաժնի ծառը վերակառուցելը մի ինը ժամ կտևի։
Սակայն, ինը ժամ չպահանջվեց։ fsck-ն դուրս թռավ ինփութ աութփութ սխալով։ Մի տեղ։
Ու նոր ֆսցկ-ն կրկին նույն տեղը դուրս էր թռնում։
Օկ, մտածեցի ես, բաքափեմ էղած չեղածը, հավաքեմ դիսկերի հետ աշխատելու փասափուսես, ու անցնեմ գործի, ջենթելմեններ։ Բայց նե տուտ-տո բիլո։ Պարզվում ա, եթե rebuild-tree-ն բարեհաջող չի ավարտվել, ուրեմն ֆսյո, ֆայլսիսթեմը էլ մաունթ չի լինի։ Լավ, չի լինի չի լինի, որոշեցի dd անեմ, դիսկի պատկերը պահեմ, հետո տենամ ինչ եմ անում։ Կակ բի նե տակ։, Չէ մի չէ, փաստորեն։ Դդ-ն դդուրս ա թռնում նույն տեղում։ Ի/Օ էրոր։
ՕԿ, dd_rescue արեցի ամբողջ դիսկը։ Կրկին տեսա՝ նույն տեղում, չի կարողանում կարդալ, ու զրոներ ա պատկերի մեջ խփում։ Ութ հատ սխալ։
Լավ նորություն՝ իմացանք ճշգրիտ բլոքը, որտեղ պրոբլեմ կա։ Ուրեմն էդ ա փչացած տեղը։
Ուրեմն, իրա վրա մի բան գրեմ, ու փչացած սեկտորները ռեմափ կլինեն։
Գրեցի։ Մի բլոք՝ ի/օ էրոր։ հաջորդ բլոքը՝ ի/օ էրոր։ Ու տենց ութ բլոք։
Էդ ի՞նչ ա փչացել, որ reallocated sectors՝ զրո, բայց չի գրում։
Եթե լիքը ռեալոքեյթ եղած սեքտոր լիներ, ուրեմն պարզ ա, ռեմափ չի կարող անել, բայց զրո՞։
Ու մտածեցի լավ, բաժանեմ վինչը նենց, որէդ տեղը մնա մի փոքր փարթիշնի վրա։ Սկզբից լավ բաժին, հետո մի բաժին, չեմ էլ օգտագործի, հետո էլի լավ բաժին։
Սարքեցի, ու հաշվարկները ստուգելու համար, որ ճիշտ եմ արել, ասացի էդ լրիվ բաժինը զրոներով լցնեմ, որ տեսնեմ, ոնց ա դուրս թռնում ու համոզվեմ, որ ճիշտ եմ բաժանել, փչացած տեղը առանձնացրել։
dd if=/dev/zero of=/dev/sdb2
Ու դուրս չը-թը-ռա՛վ։ Ըտենց։ Ստուգեցի, տեղը ճիշտ էր։ Պարզապես, որ մի հատիկ սեկտորի վրա գրում էի, ինքը ռեմափ չեր անում։ Իսկ հիմա սմարտցլ-ը ցույց տվեց մի հատ ռեմափ արած սեկտոր։ Ահա։
Ուրեմն պետք էր տենց մասիվ դդ անել, որ անես, հա՞։ Էդ ինչից ա չգիտեմ, որ ուսբ դիսկ վինչ ա, ու մի տեսակ տորմոզնոյ ա, ու մի հատիկ սեկտորի վրա գրելուց ռեմափ չի անում, բայց մասիվ գրելուց անում ա։
Ամեն դեպքում, րայզերֆսս սարքեցի։ Իմաջը losetup արեցի, վրայով fsck-ով անցա, ու քշեցի հետ դիսկի վրա։
Ու ըտենց մեծ վինչերի վրա էլ րայզերֆս չեմ պահում, քանի որ չեմ ուզում ժամերով ծառ վերակառուցել։
Ու դա բնավ կապ չունի այն հանգամանքի հետ, որ Ռայզերը նստած, սակայն բնավ ոչ հելած տղա ա։
Դե ս կեմ նե բիվաետ, լոխանուլսյա, ռուս ծիտ գտավ, հիմա էլ տենց էլ պետք ա լիներ։ Համ էլ եթե սպանել ա լավ ա արել, բա մարդուն դավադիտ անեն, ինքը տենց էլ թողնի՞։
Ժամանակ չկա խմբագրելու, ինչ ստացվել՝ ստացվել ա։ ֆսյո։
Համայնքներում մարդիկ երբեմն անվանում են Հաուսին էքզիստենցիալ։
Ես կասկածեցի, ու ինձ հարց տվեցի, արյդո՞ք Հաուսը էքզիստենցիալ է։ Այդ հարցը ինձ բերեց այլ հարցի․
Արդյո՞ք էքզիստենցիալիզմը գիտական է։
Հաուսը ասում է՝ «մարդիկ չեն փոխվում» ու դա ընդունելով որպես հիմք կարողանում է հաշվարկել ու կանխատեսել/կանխարգելել մարդկանց քայլերը։
Օրինակ այսպես․
Dr. House: Yeah, you remember. That’s the stuff you take for the diabetes that you forgot to tell the nurse about. Your hands. No hair, which means nerve damage. And your shoes look about two sizes too small, which means you’ve lost sensation in your feet. And then there’s your pants.
Willie: My pants tell you I have diabetes?
Dr. House: No, they tell me you’re an idiot. Powdered sugar on the right pant leg. Based on the two napkins in your right pocket, I’m willing to bet it’s not your first donut of the day.
Երբեմն էլ այսպես․ “It’s good news. The great news is she insists there’s no way she’s gonna change her mind, which means she’s actually thought about changing her mind, which means she’s not sure she’s ready to be a mom, which means she shouldn’t be a mom, which means she’s gonna change her mind, the only question is when.”
Կրճատենք ասածը․ Հանենք սկիզբն ու վերջը, ու կտսենենք․ «Սա լավ նորություն է։ Նա փոխվելու է։» Ճ
Նա տարբերակ չունի չփոխվելու արդեն, որովհետև այն աստիճանի վրա է, որից հետևում է որ նա կփոխվի։
Էություն․
– Yeah. He’s also a human being. Which means you shouldn’t be trusting him to begin with. Stop relying on his answers and find some on your own.
Այստեղ Գրեգորին հավատում է որ մարդը ունի էություն և բնորոշ հատկանիշներ ու իրան վստահել իմաստ չկա։
Իսկ էքզիստենցիալիստները ասում են․ «կեցությունը նախորդում է էությանը»։
Իսկ ո՞րն է այդ essentia ասածը։ Որ Եթե էությունը այն է ինչ չի փոխվում, ապա ի՞նչն է նրանից ինչ հայտնի է գիտությանը։
Ու ո՞րն է կեցությունը։
Սկսենք էությունից․
Մարդիկ, ինչպես և այլ շատ կենդանիները ունեն նյադային համակարգ։ Այն նկարագրվում է նրանով, թե ինչպիսի պրոցեսներ ունեն պրիորիտետ(niceness) իսկ հավասարակշռված ենք անվանում այն մարդկանց, որոնց գրգռում/արգելափակում հարաբերությունը մոտ է մեկի։
Թեև այդ տվյալները կոնստանտ չեն, նրանք դժվար թե շատ փոխվեն, ու ժառանգվում են ծնողներից, գենետիկ են։
(
Ի դեպ, լսել եմ, որ կենսաբանության դպրոցական գրքի մեջ սանգվինիկ/խոլերիկ/մելանխոլիկ տիպերը նկարագրված են կոմիկսով, որտեղ մի մարդ մոռանում է իր գլխարկը նստարանին, իսկ այլ մեկը այդ գլխարկի վրա նստում է։ Ու կախված թե ինչպիսինն է գլխարկի տիրոջ ռեակցիան, որոշվում է ինչպիսի բնավորություն (temperament) նա ունի։ Ասենք, սանգվինիկը հումորով էր վերաբերվում ու ծիծաղում էր։ Ու դա ահավոր սխալ է քանզի միայն տեմպերամենտը չի որոշում նա կծիծաղի, թե կհիստերիկի, այլ խարակտերը (իմ բառարանում երկուսն էլ բնավորություն են թարգմանվում)
)
Հա, ուրեմն նյարդային համակարգի պարամետրերը կարող ենք ընդունել չփոխվող, իսկ խարակտերը՝ փոխվող։
Կարելի՞ է միմիայն տեմպերամենտը իմանալով կանխատեսել մարդու վարքագիծը։ Որոշ դեպքերում այո, սակայն առհասարակ՝ ոչ։ Պետք է իմանալ ինչ խարակտեր, ու ինչ համոզմունքներ նա ունի։
Այ համոզմունքների փոփոխությունն ել է հազվադեպ տեղի ունենում։ Նրանք կարող են փոխվել կամ այն ժամանակ, երբ ասենք մարդուն ձեռ է տալիս դրանք փոխել, կամ այն դեպքում երբ նա մտածում է ու սիրում է մտածել։
(
Ի դեպ, ըստ Բերնի, ավելի շատ են սիրում են մտածել նիհար մարդիկ։ Ասենք չաղ մարդիկ կարող է շաաաատ խելացի լինեն, սակայն ավելի շատ սիրում են քեֆ անել, քան մտածել։ ։Ճ Իսկ նիհար մարդիկ կարող ա և բութ լինեն, սակայն մտածել սիրում են ։Ճ
Այստեղից հետևում է, որ նիհար մարդիկ ավելի հեշտ և շատ են փոխվում։
)
Հաուսը գիտի որ մարդկանց գերակշռող մեծամասնությունը մտածել չի սիրում։ Այդ իսկ պատճառով նրանք չեն փոխվում։
Ո՞նց են ձևավորվում խարակտեռը ու համոզմունքները։ Ակնեերես է, որ միջավայրի (ծնողներ, քուչա, դպրոց, պետություն) ակտիվ ազդեցության տակ։
Այդ է՞ «կեցությունը» որ նախրոդում է մարդու «էությանը»։
Եթե այո, ապա, հոգեբանները պնդում են, որ այն բավականին դժվար է փոփոխվում, իսկ մարդկանց մեծամասնության մոտ մնում է անփոփոխ։
Նրանք խորանում են, թե արդյո՞ք ավազի հետ խաղալու ընթացքում որևէ մի չաղ և տգեղ տղա չի խլել պացիենտից դույլիկը։
Ու այդ էությունը կարող է փոխվել, իհարկե, սակայն երբ մարդը մտածում է։
Իսկ մարդիկ չեն մտածում։ Ուրեմն չեն փոխվում։
Ինձ թվում է, Հաուսը լավ գիտակցում է, որ երբեմն փոխվում են, սակայն ասելով «մարդիկ չեն փոխվում» արտահայտում է իր չբավարարվածությունը այն աշխարհով որի մեջ ապրում է։
Ու ինքը Սթեյսիի հարցին, «բա դու ափսե լվանալ չեիր սիրում» պատասխանում է՝ «մարդիկ փոխվում են»։ Ու էդ մի կողմից իրա բերանից շատ իրոնիկ է հնչում, սակայն ես վստահ եմ որ նա ինքը գիտի, որ նա փոխվում է քանզի նա մտածում է։
Ավելին, նա գիտակցաբար փորձանքների է ենթարկում իր համոզմունքները, ասենք պացիենտի պատմությունը իմանալուց հետո, կրկնելով իր քայլը, դանակահարելով էլեկտրական ռոզետկան, որ տեսնի, ու համոզվի․ «կյանք մահից հետո գոյություն չունի» կամ «ունի»։ Հավանաբար առաջինը։
Այսինքն չի վախենում փոխվել, նույնիսկ կամենում է, սակայն իր ֆորմատով, բանական մնալով։
It’s one of the great tragedies of life — something always changes.
(
Ստեղից նաև հետևում է․
Ես մտածում եմ, ուրեմն կամ, ապրում եմ։
Ես մտածում եմ, ուրեմն փոխվում եմ, ուրեմն կամ։ ։Ճ
Ի՜նչ հավե՜ս է։ Չէ՞ որ չմտածող մարդկանց մեծ մասը չի փոխվում, իսկ իրանց կյանքը առանձնապես ապրել չես անվանի, գոյատևել կանվանես։
)
Այսպիսի մտորումներից հետո (ես նիհար եմ ի դեպ ։Ճ) ես ավելի շատ եմ համոզվում, որ Հաուսը էքզիստենցիալիզմի հետևորդ չէ։
Որովհետև էքզիստենցիալիզմը չնայած որ հրաշալի ու ինչ որ չափով ինձ մոտիկ գաղափարախոսություն է, սակայն քիչ կիրառելի է պրակտիկ։
Իհարկե, շատ հավես է երբ քեզ դնում են մտածողի տեղ, սակայն պրակտիկ իմաստով ելնել նրանից որ բոլոր մարդիկ մտածող են ու հետևաբար մի տեսակ անկանխատեսելի՝ բնավ չի օգնում կանխատեսել, կանխարգելել, ու հաշվարկել, քանի որ նրանք կանխատեսելի են և չմտածող մեծ մասամբ։
– So either you think that smart women look out for each other, which means you’re an idiot, or you think Cuddy’s not smart, which means … well, I guess it’s the same both ways.
Էքզիստենցիալիստները նաև երբեմն զրկում են մարդուն որևէ էությունից, ասելով․ «մարդը զուրկ է էությունից, կամ էլ չի կարող նրանով սահմանվել»։ Ասենք պետք չէ ասել, որ Սուսոն բոզ ա, իսկ Դավոն գոմիկ ա, մինչև չմահանան, որովհետև նրանք կարող են փոխվել։
Ու Հաուսի “You’re actions here are all that matters.” արտահայտությունը գործողության մասին է, հասուն լինելու մասին է։
Սակայն նա գիտի որ կա ճիշտ ընտրություն, ու ոչ թե ընտրությունը ինչ էլ լինի թող լինի։
Այսպես․
– There’s no wrong answer because there’s no right answer.
– Wrong. We just don’t know what the right answer is.
կամ
“Right and wrong do exist. Just because you don’t know what the right answer is — maybe there’s even no way you could know what the right answer is — doesn’t make your answer right or even okay. It’s much simpler than that. It’s just plain wrong.”
Այսպիսի մոտեցումը շատ բանական է, ունի իր փիլիսոփայությունը, գիտական է, ու գործող։
Ի տարբերություն էքզիստենցիալիզմին, որը մի տեսակ նաիվ է ու իդեալիստական։
Հաուսը գիտի որ ապրում է իրական աշխարհում, ու էքզիստենցիալիզմը նրա համար հավասարումներ են, որ նկարագրում են սֆերիկական ձի է ակուումի մեջ։
Նա պրակտիկ է, նա չի աշխատում րսրչում, նա բուժում է իրական մարդկանց։
Ու գուցե իրան շատ ավելի հեշտ կլիներ լիներ րսրչր, սակայն նա ընտրում է այն ինչ գուցե ավելի բարդ է բայց իրանը։
Նա չի խաբում ինքն իրեն, ու անկեղծ է։
Նա ինքը իրեն լավ ճանաչում է։
Նա ճանաչում է մարդկանց, ու սովորում է իրենց ավելի լավ ճանաչել։
Հիվանդությունը բացահայտել իրան հաճախ օգնում է մարդուն ճանաչելը։ Տեխնիկապես և հոգեպես, դա այդպես է գործում։
Նայիրի 4-ի նախագծեր, պրոցեսսորի ինստրուկցիաների ու օպկոդերի ցանկը, ի/օ չիպերի սպեկերը, մի քանի ծրագիր, ժապավենի թե ֆերֆոկարտաների վրա, ռոմ, որից կլինի իմաջ հանել, օսի կոդը նախագծեր, ինչ հնարավոր ա։
Մի խոսքով այն ամենը, ինչ անհրաժեշտ է, կամ կարող է օգտակար լինել էմուլատոր գրելուց։
Գիտեք, կան նենց նկարիչներ, որոնք մասնագիտացած են ռեստավրացիայի վրա։
Նրանցից լավագույնները գժանոց տեխնիկա ունեն։
Կան նաև նկարիչներ, որոնք փող են վաստակում ասենք դասական դարձած նկարիչների հայտնի գործերը արտանկարելով։ Այդ նկարները վաճառվում են որպես «ձեռքի գործ» ռեպրոդուկցիայի տեղ։ Այդպիսի նկարիչները հաճախ գնում են աշխատանքի մի տեսակ գործարաններ, այնտեղ նկարում, իննից վեցը, ու գնում տուն։
Բնականաբար նրանք նույնպես լինում են բարձր կլասի մասնագետներ, վարպետորեն տիրապետում են իրենց․․․ արհեստին։
Ու բնավ ոչ արվեստին։
Հետաքրքիր փաստ․ արհետ և արվեստ բառերը նման են ոչ միայն հայերենում․ art and craft մի տեսակ ակնկարկում են դա։
Արվեստ գործող նկարիչները լինում են ճանաչված կամ ոչ ճանաչված։
Երկու դեպքում էլ, նրանք հազվադեպ են պատվերով աշխատում։ Ու նրանց լավագույն գործերը որպես կանոն պատվերով չեն բնավ։
Գիտե՞ք, կան ծրագրավորողներ, որոնք աշխատում են ԾԱ գրող ընկերություններում։ Նրանք նույնպես հաճախ վարպետորեն տիրապետում են գործիքներին և առհասարակ արհեստին։
Կան ծրագրավորողներ, որոնք արվեստագետներ են։ Կոդագործ նրանց անվանենք, թե կոդագետ։
Նրանք քիչ են։
Իսկ «ծրագրավորման արվեստ» Կնուտի գիրքը գրվել է շատ վաղուց։ Այժմ այն հաջողությամբ փոխարինվել է «սովորիր սիփլասփլաս տաս օրվա մեջ» որ հետո ծյապլյապ-շրմփդրմփ կոդ գրես ու գրդոն անես տեսակի գրքերով։ Կան ծրագրավորողներ, որոնք աշխատում են վեհ կորպորացիաներում և վարպետորեն տիրապետում են իրենց նախագծման գործիքներին․ գիտեն լեզուների ծակուծուկերը և միջավայրերը։
Նրանց արված գործի արդյունքը երբեմն լինում է ջավայով գրված կորպորածից ծրագրի պես ծեծված և տխուր։ ու ոչ մի պոեզիա։
Իսկ կան ծրագրավորողներ,
որոնք ճանաչված են, կամ ոչ ճանաչված։
Երկու դեպքում էլ, նրանց լավագույն գործերը որպես կանոն պատվերով չեն բնավ։
Երբեմն նույնիսկ ազատ են, որովհետև արվել են ոչ աշխատանքի վայրում, ազատ ժամանակ, հավեսի համար։
Այսպիսի մարգարիտները ճանաչելու համար ճաշակ է հարկավոր։ Ճաշակից զուրկ են լինում նույնիսկ նկարիչները, ուր մնաց ծրագրավորողները կամ օգտագործողները ճաշակով լինեն։ Ավելին, արվեստի գործերի պատճենները չեն գովազդվում այնպես ինչպես ծրագրային ապահովման ամենատգեղ օրինակները։
Այսպես մարգարիտները նետվում են խոզերի առաջ արագ և մատչելի ինտերնետի միջոցով։ Ինտերնետվում են խոզերի առաջ։
Այդպիսի ժամանակակից [նետ]ման ձևը շատ ավելի արդյունավետ է։
Հավանականություն կա, որ որևէ ճաշակով ցանցառի աչքերի մեջ կփայլի մարգարիտի պատկերի թվային պատճեն։
[այստեղից][1]
Ռոբ Փայքի, որը այժմ Գոու-ի ֆյուրերն ա ամենահայտնի խոսքերից։
Ինձ շատ ուրախացրեց [այս փոսթը][2]․
<blockquote style="border: 2px solid rgb(127, 195, 59); padding: 10pt; margin-left: 30pt; background-color: #a6df6d;">
<p>
> Java is done right in concept.
</p>
<p>
wtf?
</p>
<p>
[ Let me start by saying I don’t speak for any of these guys,<br /> I can’t even get their OS to run a GUI.]
</p>
<p>
Java is better than C++, but as others have mentioned that’s like saying<br /> toothache is better than herpes.
</p>
<p>
It’s just C without pointer arithmetic. Leaving aside actual<br /> implementation bugs, it :
</p>
<p>
* runs on less platforms than any other language I’ve ever used,<br /> * wimped out of having numeric types implemented as objects, then<br /> bolted on ‘containers’ for them in 1.1<br /> *has changed its GUI twice and *still* doesn’t do it right,<br /> * it’s thread model is essential to its operation but differs widely<br /> between VMs even on the same platform<br /> * the same it true for its garbage collector.<br /> * The APIs are huge and inconsistent.<br /> * it *finally* – in 1.4 – has a regex API (which is unusably complex).<br /> * it’s native code bindings are absolutely the worst I’ve ever seen,<br /> even Perl does a better job
</p>
<p>
And don’t forget m5 current personal favourite –<br /> its pointlessly restrictive type system.
</p>
<p>
Type is stored in the *pointer*, not the object.<br /> So I have to hold the VMs hand each time I pass an argument.<br /> I’m not allowed to reuse a variable to<br /> point to an List and a Vector, even if I’m going to call a method<br /> with the same name on both.
</p>
<p>
And then to really piss in my chips, 90% of the Collections API<br /> which lets me store these objects and actually *do* something with them<br /> only lets me pull them out as Object.
</p>
<p>
I HAVE TO CAST THEM. So when I get an object ‘dynamically’ – via RMI or<br /> out of a Vector or whatever, I have to know what it is in advance.<br /> The poor frigging object doesn’t know (no, don’t get me started on the<br /> abomination that is the reflection API, people are already starting to<br /> stare).
</p>
<p>
And this is a dynamic language. KERR-RIST.
</p>
<p>
None of this matters of course, because “it’s better than C++”.<br /> And IT managers think the Sun shines out of its ass.
</p>
<p>
Java is the f*cking COBOL of the 90s and<br /> future generations of geeks are going to fly back from Mars to piss on<br /> our graves for inflicting it on them.
</p>
<p>
> Unfortunately. I can do system programming and command-line<br /> > apps with Java.
</p>
<p>
Sure. If you don’t mind a fifteen second delay while the VM drags itself<br /> up from the bottom of the sea each time you run a command line app.
</p>
<p>
Or should that ‘.’ be a ‘,’ ?
</p>
որը ի դեպ արդեն վերջերս ա արված ոչ թե ութանասունականներին։
ու էդ նենց մի տեսակ հավես ա հիմա էն կոմպերի համար տենց մի բան անել որ նույնիսկ էն ժամանակ չեին անում։
հա ու ի դեպ ես էդ տղեքին գիտեմ։
ու նույնիսկ օգնել եմ լիքը։
իսկ մի հատ սայթ ունեի գեոսիթիզում որը հիմա ջնջել են սրիկաները, իսկ ես չհասցրեցի բաքափել, որտեղ Ռենե Մագրիտի երեքհարյուրից շատ նկար քոնվերթ էի արել որ օրիկով նայել լինի։
մենակ կարող եմ գտնել ՑԵՈ մագ – քլաբ եուրոպ օրիկ-ի իմ էդ նկարներով քովերներից մեկը։
համ էլ ես այնտեղ տպագրվել եմ մի անգամ․ իմ չորս կիլոբայթանոց կրիպտոգրաֆիկ ծրագրով ։Ճ որը աշխատում էր Մաթիաս Շանդոր ցանցային շիֆրի սկզբունքով։
Գլամուրը այդքան սիրված է որովհետև բոլորը, լավ, գրեթե բոլորը, կարող են լինել/դառնալ գլամուր։
Դա հեշտ հասանելի է։ Հագեք երկար վերարկու, ու սև ակնոց՝ և դուք արդեն գլամուր եք։
Ակնոցը կարելի է փոխարինել հեռուն նայող հայացքով։
Գլամուրը ֆորմա է որը չի հետևում ֆունկցիային։
Գեղեցկությունը ֆորմա է որը հետևում է ֆունկցիային։ Դա է հենց գեղեցիկի էությունը։
Օրինակ․ լավ նախագիծ, գեղեցիկ վազող լեոպարդ։
Նա գեղեցիկ է քանի որ գրագետ նախագիծ է իրականացվել։ Իսկ այլ նախագծի տարբերակ չկար․ չեր ապրի։(Այն որ բավականին խելացի գործողություններ հնարավոր է անել բնավ չունենալով ինտելեկտ վաղուց ապացուցված է։ Այո, պետք չէ լինել աբսոլյուտ և իմաստուն՝ գեղեցիկ նախագիծ ստեղծելու համար։ Այն կարող է ինքը իրանով ստեղծվել, օրինակ էվոլյուցիայի հետևանքով։)
Կարելի է լինել գեղեցիկ, բայց ոչ գլամուր։
Կարելի է լինել գլամուր, ու բնավ ոչ գեղեցիկ։
Այսպիսով, գլամուրի իմաստը միայն իր կեղծ կախարդանքով գերելն է։ Գերագնահատվելն է։ Գերագնահատելը այն է, ինչ մենք, մարդիկ շատ լավ անում ենք։ Իհարկե, եթե դա չլիներ, չեինք տարվի հետազոտություններով, ու գիտություն/արվեստ չեր լինի։ Որը սկզբունքորեն նույնն է։ Իսկ գլամուրը այդ մեր ֆիչայի դրաուբեքն է։ Որոշ զարգացած կենդանիներնել են գերագնահատում երբեմն։ Սակայն ոչ մեր չափ։
Ընդ որում նա ով ցանկանում է գերագնահատված լինել, բայ դիզայն արդեն անկեղծ չէ։
Նա փորձում է երևալ «ավելի լավը» քան կա։ Որը անհեթեթ է։
Եվ իհարկե հիմարներն են որ այդ կուտը ուտում են։ Կամ անկիրթ հիմարները։
Ի դեպ․ Մարդը կարող է դառնալ գլամուր։ Մարդը չի կարող դառնալ գեղեցիկ։
Գեղեցիկ չեն դառնում։ Գեղեցիկ լինում են։
Ու ինչ էլ նրանք անեն՝ միևնույն է գեղեցիկ են։ Եթե բավական խելացի կամ կիրթ չեն, և հետևաբար անճաշակ են, ապա չեն հասկանում որ գեղեցիկ են։ Այդ իսկ պատճառով ձգտելով գլամուր լինել։
Նույնը՝ խելացի չեն դառնում։ Խելացի լինում են կամ չեն լինում։
Սակայն կիրթ դառնում են։
Էն որ ասում են՝ ռեժիսոր ծնվում են – այ դրա մասին ա։
Ռեժիսորի տեխնիկական ֆունկցիան՝ կոորդինացնել տարբեր մասնագետների աշխատանքը մտահղացումը իրականացնելու համար։ Այ սրանք են կեյ բառերը։ Մտահղացում։ Իրականացում։
Երկուսը լինում են երբ բավականին զարգացած են ինտուիտիվ և բանական մտածելակերպերը։
Ընդ որում ինտուիտիվը առանց բանականի՝ երբեմն բռնկվող մտահղացում է ընդհամենը։ Խափուսիկ է։ Մտահղացման լավ զարգացումը և իրագործումը արդեն պահանջում է բանականություն։
Սա է այն պահը երբ անխելք սակայն կիրթ մասնագետը «էշը ցեխից կհանի»։ Իսկ խելացի, սակայն անկիրթը, գուցե երկար ժամանակ փորձեր անելով, սակայն կարող է ավելի լավ, ավելի գեղեցիկ, ռեալիզացիա անել։ Ինչպես ասում են կրեատիվ։
Դա է պատճառը վեճերի․ պե՞տք է արդյոք իմանալ տեսություն՝ կինոի պատմություն կամ սոլֆեջիո – գեղեցիկ բաներ ստեղծելու համար։
Եվ պատասխանը․ անհրաժեշտ է, եթե մարդը խելացի չէ։ Խիստ ցանկալի է, եթե խելացի է։ Բայց ոչ միշտ անհրաժեշտ։
Իմանալը կխնայի ժամանակ։ Երբեմն կխոչընդոտի թարմ ուրույն մտքի ծնվելուն, սակայն քիչ դեպքերում։
Անցնենք առաջ։ Կիրթ սակայն ոչ խելացի մարդը կմնա ոչ խելացի սակայն կդառնա գրագետ։
Անշուշտ, դա շատ ավելի լավ է, երբ հասարակության մեջ անխելք մարդկանց բավականին մեծ մասը գոնե կիրթ է։
Քանի որ, իմ համեստ կարծիքով, չարությունները մեծ մասամբ արվում են անիրազեկության (անգրագիտության) պատճառով։ Այսպիսով, երբ հանրության անխելք մարդկանց միջի կիրթ մարդկանց տոկոսը մեծանում է, այդ հանրության արած չարությունների թիվը և որակը սակավանում է։ Ստացվում է, չարությունը և կրթությունը հակառակ համեմատական են։
Իհարկե, մարդիկ ունեն և այլ հատկություններ։ Այդ այլ հատկությունները հիմնականում բխում են համոզմունքներից։
Մարդիկ լինում են ավելի չար կամ ավելի բարի, ավելի նախանձ կամ ավելի կամեցող։
Համոզմունքը, սակայն, կապված է եղած տեղեկատվությունը մշակելու ունակության և ցանկության հետ։
Խելացի մարդիկ փորձում են եղած հում նյութը մշակել։ Քանի որ ունեն ազատ ռեսուրսներ։
Ոչ խելացի մարդիկ սակայն, փոխարենը կարող են չարանալ։ Օրինակ, անխելք, չմտածող մարդը չի մտածի, որ ուրիշի հաջողությունը բնավ չի նշանակում նրա անհաջողությունը։ Ու այդ մարդը չի նախանձի։
Կամ այլ օրինակ․ մտածող մարդը չի նախնտրի գողություն անել։ Նա չի ունենա համոզմունք որ այլ կերպ չի կարող հասնել այդ փողին։ Կամ չի գերագնահատի դրամի իրական արժեքը։ Նա չի ունենա դրամի նկատմամբ կախվածություն քանի որ մտածելով հասկանում է որ դրամը ընդհամենը դրամ է։ Կարծիքը, որ գողանալը՝ հեշտ ուղի է – ոչ հեռատես, էժան ու հիմար է։
Կիրթ սակայն անխելք մարդը պարզապես գողություն չի անի որովհետև նա «դաստիարակված» է։ Նրան բացատրել են։
Իսկ անխելք և անկիրթ մարդը կարող է գնալ և մութ անկյունում մի երկու կոպեկի համար մարդ սպանել։
Որովհետև չի հասկանում ինչքան հիմար է դա։
Չէ, ես բնավ չեմ պնդում որ բոլոր գողերը մտածող չեն, ու որ եթե մտածող լինեին՝ կվերանեյին իրենց համոզմունքները։
Կարծում եմ, որ կան սակավաթիվ հանճարեղ մարդիկ որոնք ինչ-ինչ պատճառներով գողություն արել են։ Սակայն դա ոչ ոք չգիտի, և դրանից ոչ ոքի առանձնապես վատ չի եղել։ Եվ հաստատ ոչ մութ անկյունում։ Այսպիսին էր անբիծ առնետը։
Բայց նույնիսկ նա իր գողությունները բավականին շուտ թարգեց և այսպես ասած փոխեծ պրոֆիլը՝ անցնելով որոշ հայտնի ծառայություններ։ Ասածս այն է որ Մորիարտին եթե իրոք մտածող մարդ էր, նա կմտածեր որ արժանի է ինքնավայել լինել։
Իսկ երբ մտածեր այդ մասին, կմտածեր որ շատ ավելի լավ ձևեր կան փող աշխատելու, առանց աշխարհը ավելի չար դարձնելու, կամ ժամանակ առ ժամանակ վտանգավոր գործունեություն վարելուց։ Եվ այդպես էլ պետք է լիներ։ Նրան մտածող և ամեն ինչ նախատեսնող Հոլմսը ոչ միայն թույլ չտվեց իրեն նետել շվեյցարական ջրհոսի ժայռից այլ և ինքը, Մորիարտին վատ ավարտեց։ Այդպես էլ պիտի լիներ։
Դա նույնպիսի պարզ կապ է ինչպիսին է ասենք չպատվաստված ցեղական կենդանու/ձագի վաղաժամ մահը։ Այդպես էլ պիտի լիներ։ Կամ «եթե կում անես «թույն» վերնագրով շշիվ, վաղ թե ուշ կզգաս որոշակի տկարություն»։ Ակնհայտ է չէ՞։
Այսպիսով, խելացի մարդիկ՝ կանխատեսում են։
Նրանք ավելի հաճախ «future oriented» են։ Քիչ են ունենում նոստալգիա։ Քիչ են մտածում թմրադեղեր օգտագործելու մասին։ Երբեմն չափազանց շատ են մտածում ապագայի մասին։ Դա բնավ չի նշանակում որ նրանք մտածում են կարիերայի մասին։ Դա նշանակում է որ նրանք շախմատ խաղալու պես հաշվարկում են քայլերը։ Նույնիսկ կենցաղային իրավիճակներում։
Կանխատեսող մարդիկ պարզապես ստիպված են լինում կոնտրոլ անել։ Կոնտրոլ անել իրավիճակը։ Հնարավորին չափ։
Այդ է նաև պատճառը որ նրանք հաճախ սիրում են հնարավորին չափ անսահման կոնտրոլ տվող գործիքներ։ Ինչիպիսին է ասենք vim-ը։ Ինչպիսին է ֆոտոխցիկի «manual» ռեժիմը։ Ինչպիսին է կոնսոլը։
Պարզապես, մտածող և խելացի մարդիկ՝ մտածում են։
Նրանք նաև ինքնուրույն սովորում են։ Որովհետև հետաքրքրված են։
Չէ, ոչ խելացի մարդիկ նույնպես հետաքրքրվում են։
Բայց նրանք չունեն այդ պահանջը՝ տեղեկատվություն մշակելու, պրոցեսս անելու, և մտածելու։
Ոչ խելացի մարդկանց անհրաժեշտ է սովորեցնել։ Նրաք լինում է ցանկանում են սովորել, հասկանում են, որ իմացությունը անհրաժեշտ է նրանց և/կամ օգտակար է։
Դա հասկանալու համար շատ խելք պետք չէ։ Նույնիսկ համոզմունքը, որ գողությունը լավ բան չէ արդեն կարող է առաջացնել սովորելու ձգտում։
Մարդկությունը կիսվում է գիտելիքներով։ Մարդկությունը վաղուց հասկացել է որ կիրթ մարդկանց հետ ավելի հեշտ է քան անկիրթ։ Այդ պատճառով կան բազմաթիվ ծրագրեր, ու եթե կա ցանկություն, կրթությունը պրոբլեմ չէ։
Խելքն էլ պրոբլեմ չէ։ Արդյո՞ք նա անհրաժեշտ է մարդկանց մեծամասնությանը։
Կան գիգանտներ։ Նրանք անում են մեծ քայլեր։ Այդ քայլերի շնորհիվ մենք բոլորս ավելի շատ ենք իմանում աշխարհի մասին։ Տիեզերքի մասին։ Դա օգնում է բոլորին։ Բոլորն են օգտվում գրիչներից։ Էլեկտրականությունից։ Քիչ թե շատ զարգացած երկրներում։ Իհարկե, ոչ մի բան անվճար չի լինում։ Որովհետև այլ մարդիկ նույնպես փողի կարիք ունեն։ Շատ պարզ նախագիծ է։ Ու փողին մունաթ՝ ուզում ես տիեզերական զբոսաշրջիկ դառնալ պիտի շատ վճարես։ Ուզում ես Հավայի գնալ – ավելի քիչ։ Ակնհայտ է որ տիեզերք գնալը թանկ հաճույք է։ Իսկ Հավայի գնալը որոշ չափով էժան է։ Իսկ չգնալը ավելի էժան է։ Այսինքն այն որ ամենը հասանելի չէ բոլորին չի նշանակում որ մենք չենք կիսվում։
Մենք կիսվում ենք ամենակարևոր բանով՝ գիտելիքներով։ Ոչ ատոմային ռումբի տեքնոլոգիայով – դա համայնքի օգտին է թակցնել այդ տեսակի տեղեկատվություն։ Մնացածը՝ վաղ թե ուշ բոլորին հասանելի է լինում։
Ու դա կոչվում է հանդուրժողականություն։ Մեզ ձեռնտու է որ մարդիկ կիրթ լինեն։
Իսկ խելացի, շատ խելացի, քիչ խելացի՝ արդեն բնությունն է որոշում։
Այդ տեքնոլոգիան բարդ է և դեռ բավական հետազոտված չէ։ Ու չի էլ լինի, հավանաբար։ Որովհետև մեզ որպես հանրություն դա պետք չէ։
Ու մենք որպես հանրություն, տեսակ, հիմա ունենք լիքը լուծում պահանջող հարցեր։
Ձեռքի ուժը գնալով ավելի և ավելի քիչ է պետք լինում։
Հեռու չէ այն ժամանակը երբ գործարաններում դատարկութոյւն է տիրելու։ Միայն ավտոմատներ են աշխատելու։ Եվ անհամեմատ փոքր նրանց հետևող անձնակազմ։
Ի դեպ, արհեստական բանականության մասին։ Թեմայից հեռու մարդիկ երբ ինձ հարցնում են, «ե՞րբ է մարդը արհեստական բանականություն ստեղծելու» ես․․․ տխրում եմ։ Որովհետև չափազանց անտեղյակ են։ Առաջին հերթին հարցին հարցով եմ պատասխանում՝ սահմանիր «արհեստական բանականություն» ասելով ինչ ի նկատի ունես։ Պարզվում է, որ ի նկատի ունեն – մարդկանց պես մտածող էակներ։ Ժողովուրդ, չի լինի այդպիսի բան, մինչ պետք չլինի։ որովհետև մենք չենք ձգտում այսպիսի բանականություն ստեղծել։ Մեզ պետք չէ մեր պես մտածող, և զգացող մեխանիկական էակ։ Ինչի՞ համար։ Որ մեր տեղը մտածի և զգա՞։
Բա մե՞նք ի՞նչ ենք անելու։ Վերադարնանք ծառերի վրա՞։ Դա՞ է ուզածներդ։
Հիմիկվա մասս մշակույթում կա ևս այլ ձգտում։ Կիբորգներ դառնալը։ Միանալ մեքենայի հետ։ Դառնալ մեքենայի մասնիկ։
Փաստորեն՝ կամ բնության մասնիկ, կամ մեքենայի՞։
Մենք ստեղծում ենք այն ինչ մեզ անհրաժեշտ է։ Մեզ անհրաժեշտ են ինվալիդներին օգնող ռոբոտներ – կունենանք։ Մեզ անհրաժեշտ են ռուտին աշխատանքը իրանց վրա վերցնողներ, և մեզ մտածելու ժամանակ տվողներ։ Մենք բայ դիզայն սահմանափակ ժամանակ ունենք։ Երկիր մոլորակը արդեն քիչ է, ու պետք է կամ կոլոնիաներ ստեղծել, կամ լիքը մարդ վարի տալ։ Քանի որ մենք «մարդասեր» ենք, իսկ իրականում՝ բանական ենք – ընտրում ենք առաջինը։
Ու ֆորման հետևում է ֆունկցիային։ Կիբորգների մասին ֆանտասծիկան ինչ դուր չի գալիս։ Այն գլամուր է։ Էժան է։ Հեռատես չէ։ Անհրաժեշտ չէ։ Մենք առանց այդ էլ մեր իսկ ստեղծած քաղաքակրթության պատանդ ենք դառնում, երբ այն մեզ սկսում է դիտարկել որպես մասնիկ, անիվ, շեստերյոնկա, և պահանջում է անխափան և հուսալի աշխատանք։ Մարդիկ լինում են մեխանիկական։ Մեզ պետք չեն մեխանիկական կանոնապաշտ շաբլոն մարդիկ։ Ինչպիսի զարմանալի չհնչի, սակայն բանականության հիմքում էմոցիաներն են ։ Մեր տեսակը՝ ռոբոտ չէ։ Մենք չենք ձգտում ռոբոտ լինել։ Մենք ձգտում ենք լինել մտածող, կրեատիվ, ուրախ, գեղեցիկ։ Բոլորն են ձգտում։ Պարզապես այլ կենդանիների մոտ այդքան հաջող չի ստացվում։
Իսկ այդ տխրահրչակ «գլամուրը» մեզ խաբում է։
Մեր տիեզերանավերի նախագծերը հետևում են նրանց ֆունկցիոնալությանը։
«Գլամուր» տիեզերանավը չի թռչի։ Գեղեցիկը՝ կթռչի։
Ուզում եմ պարզապես մի հատ էլ ուշադրությունը դարձնել, ու կրկնել, որ գլամուրը գեղեցիկ չէ։ Տպավորիչ է և անպետք։ Տպավորում է էժան ձևերով։ Կեղծավորությամբ։ Կիրթ մարդը գիտի որ «դոմովոյներ» գոյություն չունեն։ Կիրթը նաև ճաշակ ունեցողն է։ Նա տարբերում է արվեստը, այսինքն գեղեցիկը՝ գլամուրից։
Արվեստը՝ գեղեցիկ է։
Գլամուրը փաստորեն չար է։ Մեր համար։ Որպես տեսակ։
Մեզ պետք է գեղեցկություն։ Մեզ պետք է ճաշակ, գեղեցիկը հասկանալու և տարբերելու համար։ Մեզ պետք է կրթություն։ Մեզ պետք է խելք։ Մեզ պետք են էմոցիաներ որպես խելքի աղբյուր։
Սեզոնի ընթացկում լուռ ու աննկատ անցնում էր «մարդիկ չեն փոխվում» առանցքը։ Կարծում եմ այն մասին էր, թե ինչպես ստացվեց, որ Հաուսը ինքը փորձեր է անում փոխվել, ու ճանապարհին կորցնում ինքն իրեն։
Ինչու՞ է փորձում փոխվել։ Չէ՞ որ մինչ այդ էլ սաղ աշխարհը գործերը թողած Գրեգին էր փոխում․ նեղում էին, հպում տարբեր կողմերից, որ ընդունի իրենց ուզած ձևը։ Սակայն ապարդյուն։
Հիշու՞մ եք Ուիլսոնը առիթ բաց չէր թողնում որ կրկնի՝ «you’re miserable», նույնիսկ Քադիին ավելի կարևոր էր Հաուսին փոխել ու դարձնել բոլորի պես, քան խոստովանել որ դիագնոզը ճիշտ էր, ու պարալիտիկը արդեն քայլում է, ինչով և ուժեղացնել Գրեգին ինչպիսին որ նա կա։ Վոգլերին կամ Թրիթերին հիշելը ավելորդ է չէ՞։
Իսկ ի՞նչ է փոխվել։
Պատճառն այն է որ Դարրիլ Նոլանը, որը բնավ չի տարբերվում Հաուսի գործ«ընկեր» կամպաշկայից, նենգորեն սակայն վարպետորեն, կարճ ասած՝ կրիսական, կարողանում է օգտվել իրավիճակից, և համոզիչ լինել։
Իսկ ի՞նչ վիճակում էր Հաուսը սեզոնի սկզբում։ Փորձենք հասկանալ։
Նա պարզապես սեղմված էր փաստերով։ Այսպես ստացվեց, որ իր կյանքի ձևն և բնական զարգացումը ուղղորդեցին նրան այնտեղ, որտեղ գտնվելն իր համար ամենից վախենալու էր։
Այնտեղ, որտեղ նա, ով ունի բանականություն ու գիտի ինչպես այն օգտագործել, ձգտում է իրականությունը ճանաչել, բնագրին մոտիկ աշխարհի քարտեզ ունենալ՝ բացահայտ կորցնում է իրատես լինելու ունակությունը․ Ավելին․ լսում է ձայներ, տեսնում Ամբերին, քնում Քադիի հետ։
Ուզում եմ շեշտել, որ հարվածը ոչ թե հենց տեսիլներն են, այլ կոնտրոլի բացարձակ կորուստը։ Ու ինչպես հասուն և կայացած մարդ, Հաուսը ձեռնարկում է կոնտրոլը վերադարձնելու, կրկին իրատես լինելու քայլեր․ գնում է Մեյֆիլդ։ Այլ կերպ հնարավոր չէ պատկերացնել ինչպես է Գրեգորին հայտնվում Նոլանի ճանկերում։
Ասեմ, որ Նոլանին չեմ համարում Հաուսի հետ բանականությամբ համեմատելի անձ։
Սակայն, Նոլանը տիրապետում է մարդկանց վրա ազդելու բազմիցս ճշտված մեթոդներին և փորձին։ Մինչ դեռ Հաուսը Մեյֆիլդում աշխատացնում էր երևակայությունը, ցուցադրում էր ստեղծագործական ունակությունները, սուր խելքը և իրականացնում հնարքները։
Այսպիսով, չնայած Դարրիլը իմ կարծիքով շարքային, նույնիսկ միջնակ հոգեբան է, նրան հաջողվում է տպավորել Գրեգորիին իր թվացյալ խորաթափանցությամբ, և նա շարունակում է աշխատել երկու ուղղությամբ․
ա) համոզում Հաուսին որ ամեն ինչ վատ է․ իր կյանքի ձևը լավ բանի բերել չէր կարող
բ) հավաստիացնում որ Հաուսն երջանիկ չէ բնավ, ու առաջարկում գտնել երջանկության ճանապարհը (we have to take you from here to happy)
Գրիքորը աչքից բաց է թողնում այն, որ յուրաքանչյուր մարդն էլ կարող էր հայտնվել նմանատիպ իրավիճակում, առավել ևս եթե նրա լավագույն ընկերը Ջեյմս Ուիլսոնն է։
Նա նաև մոռանում է որ իր կյանքին արդեն հարմարվել էր, ու նրան լավ էլ հաջողվում էր թու «մուվ օն» առանց որևէ օգնության։ Նույնիսկ չնայած հաստատակամ խանգառելուն։
Նաև հարմարվել էր «պրիսպոսոբիծսյա» իմաստով, ինչպես կենդանիներն են հարմարվում ու գոյատևումը ապահովվում բարդ բնական պայմաններում։
Այսինքն Հաուսը գիտեր, ինչպես պաշտպանվել այդ իրան փոխելու նպատակով ստեղծված հասարակական ճնշումից։ Իսկ Մեյֆիլդից հետո նա կարծում է որ պաշտպանվել անիմաստ է։
Հենց այստեղ է որ Հաուսը դարնում է խոցելի, ու գտնում է իրեն ոչ պակաս շփոթված և խառնված։
Նոլանի «թերապիայի» շնորհիվ նա համաձայնվում է, որ եթե շարունակի լինել ինչպիսին կա, ապա դա նրան անխուսափելիորեն կբերի երևակայական Էմբերի կամ Քադիի մոտ։
Մինչ այդ Հաուսը կարողանում էր պաշտպանվել, քանի որ գիտակցում էր․ այն ինչպես է նա ապրում՝ լավագույն տարբերակներից է իր իսկ համար, որովհետև ուրույն է, իրանն է, իրա էության արդյունքն է։ Նա ուներ պինդ համոզմունքներ որոնք բխում էին նրանից թե ով էր նա։
Իսկ այժմ նա փորձեր է անում փոխվել։
Եվ Գրեգը սկսում է ակտիվ փնտրել իրան։ Փորձում է կերտել մի նոր Հաուս։
Այդ պատճառով է նա վերցնում խոհարարության դասեր, և փորձում իրան տարբեր հոբիների մեջ։
Այսպիսով, Նոլանը և Կան, հանձինս Քադիի ու թիմի, հույս ունեն, որ Գրեգը կփոխի իր վարքագիծը, ուրույն հատկանիշները, այսինքն՝ առհասարակ իր էությունը։ Նրանք չեն հասկանում որ խնդիրը իրականացնել անհնար է։ Փոխվելը չի կարող լինել մարդու էությանը հակառակ, էությանը դեմ։
Ի դեպ «մարդիկ չեն փոխվում» արտահայտությունը կարելի է հասկանալ տարբեր կերպ․ օրինակ որ սովորաբար մարդիկ չեն փոխվում քանի որ վախենում են փոփոխություններից, իսկ փոխվում են հազվադեպ մարդիկ, ասենք ուժեղ կամքի տեր մարդիկ։ Չեմ վիճում։ Սակայն կարելի է այլ անկյան տակ նայել․ որ Հաուսը ի նկատի ուներ՝ եթե փոխվեն էլ, այդպես չեն փոխվում որ էությունը փոխվի։
Նույնիսկ այն հատվածում երբ Գրեգը ափսեներ է լվանում նախկին կնոջ տանը, իսկ կինը զարմանում է՝, մթոմ դու չէիր սիրում ափսե լվանալ, Հաուսը պատասխանում է՝ «people change»։ Ու էդ անում է նենց տոնով որ դա կարող էր նշանակել հակառակը․ մարդիկ չեն փոխվում ախջիկ ջան, չե՞ս հասկանում, որ ես նույն տղան եմ։ Իհարկե, Հաուսի շուրթերից այդ արտահայտությունը լսել զվարճալի է, սակայն այն հաստատում է իր իսկ իմաստի հակառակը։
Ու հենց այն համոզմունքը, որ մարդիկ չեն փոխվում, հաճախ թույլ էր տալիս Գրիքորին կանխատեսել նրանց որոշումները ապագայում, և ենթադրել ինչ քայլ են արել, կամ կանեին որոշակի իրավիճակում, մասնավորապես՝ անցյալում։
Ի տարբերություն շրջապատին, Հաուսը մարդկանց փոխելու փորձեր չեր անում բնավ։ Նա գիտեր որ մարդիկ չեն փոխվում, ու փոխելն անիմաստ է։ Նա կարող է օգնել նրանց զարգանալ ինչպիսին նրանք կան, բայց ոչ՝ փոխվել։ Օրինակ, հիվանդին բուժելով նրան չէր փոխում, այլ ամրապնդում, պաշտպանում այնպիսին ինչպես նա կա։ Բարդ օրինակը՝ քաշում էր մարդկանց պարաններից, խթանելով սպասված իվենթներ․ Սակայն նա միայն խթանում էր, իսկ մարդիկ իրանք էին արդեն որ անում էին այն ինչ նա ակնկալում էր։ Օրինակ այն որ Տաուբը գնաց կնոջը խոստովանեց։
Բացի դրանից, Հաուսը ազնիվ էր իր ցինիզմի, և նույնիսկ վիրավորանքների մեջ։ Նա խոցում էր, բայց հնարավորություն էր տալիս ի պատասխան խոցել։ Հաուսը չէր ակնկալում որ ուրիշները կնեղանան, քանի որ ինքը չէր նեղանում։
Ու պարզ ա, որ Հաուսը, ինչպես և բոլոր մարդիկ, չի կարող լինել ոչ ինքը։ Եթե մարդը ձև է անում որ նա այլ է, փորձում է կրնկօրինակել, կամ նմանվել – այդ իսկ պատճառով դիտվում է կամ որպես ծաղրանկար, կամ ոպրես երեսպաշտ։ Դիցուք «ես Նապոլեոն եմ», կամ «ուզում եմ լինել Ջոնի Դեփը/Մադոննան/ներմուծել ձերը» վարքագիծը մի տեսակ զավեշտական է։ Համ էլ նկատեք՝ «Ես ուզում եմ լինել համառ ինչպես Շվարցենեգերը» կամ «խելացի ինչպես Հոլմսը» արտահայտություններում արդեն արմատական տարբերություն կա։ Որովհետև լինել սրամիտ ինչպես Մուշեղը, չի նշանակում կրկնել իր կատակները։ Նշանակում է գնտել քոնը։
Հենց այդ մասին է խոսում Հաուսը քսանի ընթացքում Նոլանի հետ։
– Ես ինձ կորցրել եմ – ասում է
Փորձում է վերագտնել իր տանը, գտնում է հին իրերը, վճարում գումարի մի քանի պատիկը հին սեղանի կամ գրքի համար։
Հուզվում է, ասում Նոլանին, որ հեչ էլ ավելի երջանիկ չի դարձել։ Գլորում է էլի։ Հասկանում է, որ չի կարողանում այլ մարդ լինել։
Ինձ այդ էպիզոդի վերջը դուր եկավ։ Երբ Նոլանին չռփում է հոգևոր։
Ու վերջապես՝ վեցի քսանմեկը։
Հաուսը կարծես իսկական Հաուսն է։ Նա փորձում է փրկել աղջկա ոտքը։ Գուցե գիտակցում է որ նույնացնում է իր հետ, սակայն այնուամենայնիվ փորձում է պահպանել այն, ռիսկի է դիմում, ինչպես առաջ (I take risks, sometimes patients die. But not taking risks causes more patients to die, so I guess my biggest problem is I’ve been cursed with the ability to do the math.)։
Բայց նա դեռ շփոթված է։ Ու այնքան վստահ չէ ինչպես առաջ էր։
Այս ամենին գումարած Քադիի խայտառակ ոչ անկեղծ վրաերթները։
Ու նա հանձնվում է։ Ինքը իրա ձեռքով կտրում աղջկա ոտքը։ Չլինելով համաձայն ինքը իր հետ։
Զարմանալի չէ, որ մոռանում է ձեռնափայտը։
Ձեռնափայտը՝ Հաուսի մասնիկն է։
Ու նա աղջկան էլ էր ասել, որ չի ուզում ձեռնափայտ, որ ուզում է այլ ձևի լինել։
Լրիվ շփոթված է ու չի գիտակցում որ այլ ձևի լինել չի կարող։ Այդպիսինն է։
Իսկ Քադին և թիմը ավելի լավ է փորձեին պահպանել իրան ինչպիսին կա քան ճնշել որ փոխվի։
Ամպուտացիայից հետո աղջիկը մահանում է վիրահատման հատեևանքով առաջացած կողմնակի ազդեցության պատճառով։
Ու երբ Ֆորմանը ասում է՝ դու ամեն ինչ ճիշտ էիր արել, նա պատասխանում է,
– Այդ է պատճառը, սաղ «ճիշտ» էի արել, ու նա միևնույն է մահացել է։
Ու երբ ես լսեցի այդ «ճիշտը», մտածեցի, արդյո՞ք այնտեղ կան չակերտներ թե ոչ։ Ինձ թվում է՝ կան
Այդ ամենից հետո՝ Քադդին։ Արի ու մի ասա, Հաուսի սև սիրտը, իրա վարդագույն, կամ կարմիր ներքնազգեստը։ Քադին բավականություն է ստացել։ Հաուսին կոտրել է։ Հաուսը ոչ Հաուսական էր այսօր։ Քադիական էր։ Այս անգամ նա ոչ միայն չկարողացավ բուժել Քադիի միջամտության պատճառով, այլ ինքը արեց այնպես ինչպես իրանից պահանջվում էր։ Եվ այն որ դա արդարացված է չի փոխում այն որ դա իր էությանը հակասում էր։ Հիմա Քադին ասում է՝ «ես քեզ սիրում եմ»։ Հաուսը ստանում է դրական հաստատում՞։
Նա փոխվել է, կորցրել իրան, ու ձեռք բերել Քադիին։
Մենք ծնվելով գցած ենք ոչ միայն պատահական ժամանակ ու տարածություն, մշակութային և սոցիալ միջավայր, որի հետ պետք ա դիլ անենք։ Մենք նաև հայտնաբերում ենք մեր իսկ ուրույն պահանջները․ Մասլոուի ամբողջ բուրգը։ Ու այդ պահանջների հետ էլ ենք դիլ անում։
Ու այդպես է ստացվում երբեմն, որ պահանջների վեկտորները տանում են տարբեր ուղղություններով։
Օրինակ, կամ Քադի, կամ Հաուս որը Հաուս է։
Նա ճիշտ էր ասում՝ she’s an administrator, she will eat your brain.
Արդյո՞ք Հաուսը ավելի երջանիկ է լինելու ու կարողանալու է դիլ անել այդ կյանքի հետ։
Իսկ ինչպե՞ս եմ ես ինքս դիլ անելու, որ շաբաթը մի սերիա դոզայից զրկված եմ մի քանի ամիս, ու լոմկայի հետ պիտի մուվ օն լինեմ։
Երևի պետք է ակնառու մի բան անել, պակասը լցնելու համար։
http://www.tineye.com reverse image search engine-ը օգտագործելով բարդ չէ համոզվել, որ «Առավոտի» աշխատակիցը փնտրել է «Սաակաշվիլի» և Գարսիային գտնելով այստեղ ու բնավ չկասկածելով որ նա մեր հարևան երկրի նախագահն է, խփել է հոդվածի մեջ։
итак, я сегодня посмотрел “Коралину в стране кошмаров”.
Семья Коралины переезжает в новый дом, который оказывается частью большого старого замка под названием – Pink Palace. Розовый Замок.
![][1]
Обратите внимание, не голубой и даже не зеленый, а именно розовый. Он и выкрашен в розовый цвет.
У Коралины занятые родители – они работают в поте лица, чтобы закончить в срок работу – каталог для садоводов. Поэтому у них не хватает времени не только на игры с дочкой, но и на сад, уборку готовку. Готовит папа, до тех пор, пока они не выполнят работу. Коралине приготовленная отцом еда не нравится, и она скучает по друзьям.
За отсутствием родителького внимания, Коралина отправляется исследовать окрестности, начав с поиска старого заброшенного колодца, а по дороге знакомится с мудрой кошкой и соседским мальчиком – внуком владелицы замка.
На следующий день, рассказывая новости дня маме она преувеличивает опасности придавая важности своим похождениям, но больше пытаясь обратить на себя внимание:
![][2]
– Мам, вчера я почти упала в колодец
– Аха
– Я могла погибнуть
– Да, классно
Затем Каролина просится поработать в саду, несмотря на дождь.
– Нет, там дождь, и грязь – возражает мама, которая терпеть не может грязь и возню с землей.
– Но мам, когда приедут мои друзья, я хочу хоть что-то им показать! – у нее своя жизнь, свои друзья, свои “важности”.
Каролина продолжает:
– Мы же для этого сюда приехали
– Вроде того, но потом случилась авария – отвечает мать
– Я же не виновата, что ты врезалась в дерево!
– Отчасти виновата – невозмутимо отвечает мать.
– Не могу поверить, вы с отцом переехали сюда, хотя ненавидите грязь.
![][3]
Таким образом, Коралайн приходится жить – как и всем – бороться за свою свободу, отстаивать свои права – право не быть виноватой в ошибках матери, позвать друзей в гости, свободу не только выйти из дома во время дождя, но и сделать то, что мать терпеть не может, а следовательно и ей не следует – возиться с грязью. С другой стороны ей приходиться смириться, что она отнюдь не является центром мира и у родителей просто не хватает на нее времени.
![][4]
А мать передает ей подарок оставленный “каким-то мальчиком” – тем самым, с которым Коралина на днях познакомилась. Она морщится, ей неприятен незнакомый мальчик из новой реальности, однако девочку трогает подарок – кукла, очень напоминающая ее саму.
В поисках поддержки Коралина обращается к отцу, который набирает текст.
![][5]
Работает он в отличие от матери не за стильным ноутбуком, а за старым компьютером, типа под дос, зеленые буквы на черном экране.
– А что сказал шеф? – спрашивает отец. показав, что не собирается спорить с матерью ради дочери, изнемогающей от безделья, однако предлагает ей альтернативную работу – сосчитать количество окон и дверей в доме. То есть предлагает заведомо бессмысленное занятие.
Коралайн тем не менее принимается за работу, отчасти, чтобы себя занять, отчасти из уважения к отцу. Считая двери и окна, она натыкается на маленькую дверцу, совсем как Алиса. По ту сторону двери, пройдя через туннель можно попасть в альтернативную реальность, другое измерение, в зазеркалье.
А там тот же самый дом, но опрятнее, цветастее, ярче, я бы сказал – гламурнее.
![][6]
“Другая мама” с нескрываемой радостью встретила Коралину.
Кажется мать внешне та же, если не считать того, что у нее вместо глаз – пуговицы.
Новая мама просит позвать отца – тот в соседней комнате, но отнюдь не набирает на клавиатуре текст а играет на рояле.
– Ты же не играешь – удивляется дочь
– Посмотри, я сочинил для тебя песню – старается обрадовать ее отец
Коралина удивляется его не обыденным ярким тапкам.
В новом мире, с “другими мамой и папой” ей очень понравилось. Они укладывают ее спать, но просыпается она в своей постели, и кажется несколько огорчена возвращением в реальность.
Она рассказывает родителям о своем сне, и рассказ этот скорее напоминает мечту. А родители забирают ее с собой в город.
![][7]
Оставив папу сдавать работу – готовый каталог, мама ведет Коралину в магазин подбирать ей школьную форму.
![][8]
– Папа, я уже большая – возмущается Коралина – ей не нравится, что с ней обращаются, шутят как с ребенком
Настоящая мать долго выбирает форму дочке среди казалось бы одинаковых унылых серых костюмов, а Коралина находит яркие оранжевые перчатки. Она просит мать взять их тоже, обьясняя что они будут ее ярким утешением когда придется носить серую форму.
![][9]
Мать обещает подумать о перчатках в случае, если каталог одобрят, Коралина расстраивается.
![][10]
Итак, Коралине не охота жить в реальном мире, смириться с действительностью, и продолжать жить, находя сказку в обыденном. Она хочет быть любимым ребенком, и вновь отправляется в “другой мир к другой маме”. Там вновь весь мир вращается вокруг нее и ради нее.
“Другая мама” дарит ей новую одежду и игрушку – “исправленного” соседского мальчика с уговицами вместо глаз. “Исправленного” – потому, что она лишила его дара речи. Поначалу он и Коралине таким нравится куда больше.
![][11]
Этим “другая мама” еще раз показала Коралине свою заботу – она не только позволит выпить шейк и приготовит вкусную еду, она и разрешит гулять и играть с мальчиком, точнее его пропатченной версией. Исправленным так, чтобы ей нравился, ей подходил. Потому, что “другая мама не любит когда разговаривают”, по видимому, так как при этом выражают свое мнение.
Поэтому она ненавидит кошку, которая, согласно древней английской традиции, гуляет сама по себе. Кошка – это не контролируемая, не подвластная ей часть мира, проникающая извне, из реальности в ее искусно вымышленный и выстроенный но ни коим образом не настоящий дом.
В следующий раз “другая мама” предложит Коралине остаться жить в их мире – но для этого нужно сделать всего-то одну вещь – пришить к себе на глаза пуговицы.
![][12]
Стать такой, как они все в этом мире. Не видеть реальности(как ее увидеть с пуговицами-то на глазах?),
![][13]
уйти в свой выдуманный “детский” мир, позволить, чтобы “другая мама” ее “вечно любила”, и перестать расти.
Бегство от свободы, бегство от реальности. Отказ от развития, остаться навсегда ребенком. Всемогущая и “любящая” мать, которая, однако не позволит ей вырасти, отделиться, быть самостоятельной, не научит жить в реальном мире, не позволит стать матерью самой. Характерным признаком матриархата является то, что детей всегда хоронили рядом с матерью.
Теперь становится ясно, почему замок называется “розовым”. Все встает на свои места.
![][14]
– цитировал Бахофена Фромм.
Именно такими нам предстают не только не повзрослевшая “другая мама”, но и соседки старушки, живущие в прошлом, и бережно хранящие не только чучела всех предыдущих собак, но и конфеты начала прошлого века.
Когда приболела одна из собачек, старушка стала шить ей костюм с крылышками, вместо того, чтобы попытаться вылечить. То есть у нее отсутствовала инициатива и сопротивляемость. Она просто покорно мастерила крылышки. Не правда ли напоминает того человека из “Процесса” Кафки, который покорно сидел у двери со стражником всю жизнь, стал узнавать его блох, но так и не осмелился ослушаться и пройти, следуя своим желаниям?
И в этот момент помимо ужаса перед иголкой и зашиванием глаз на Коралину снисходит озарение. Она понимает, что цена слишком велика – уход от реальности, слепота, ей придется позволить себя “любить” и опекать всю жизнь. Она встречает за зеркалом(где же еще?), куда ее заточила “другая мама” других, “лоханувшихся” детей, точнее их души, которые утверждают что “другая мама забрала их жизни”. То есть не позволила жить своей жизнью, иначе говоря.
Вытаскивает девочку из заточения мальчик – кукла – пофиксенная копия соседского.
![][15]
Он знает, что он всего лишь кукла, но он создан быть ей другом, и готов пойти против воли “всемогущей матери” ради спасения подруги. Возможно, в его голове с опилками промельнули мысли, сравнимые с мыслями роботов Азимова. Однако, он будучи куклой, тем не менее поступил зрело и по взрослому.
![][16]
Старый мудрый кот проводит Коралину по окрестностям “другого дома”. По мере того, как они отходят от дома, предметы, деревья, растения, животные исчезают, и мир вокруг превращается в сплошную белизну.
![][17]
Потому, что этот мир фальшивый, и на самом деле не существует. Это суррогат настоящего мира, с приукрашенными и принаряженными домом, садом и родителями, и отсутствием всего остального. “Другая мама” создала дом и сад, но она не может создать мир.
![][18]
И мир в этой фальшивой реальности оказывается слишком маленьким, так как пройдя некоторое время в окружающей белизне Коралайн вновь подходит к дому, обойдя таким образом весь фальшивый мир, и поняв, что она будет лишена всего – своей жизни, взросления, самостоятельности, своего мира, останься она здесь. И поэтому она начинает игру – игра – это то, что любит “другая мама” – как сказала дружелюбная кошка. Возможно потому, что она сама осталась ребенком, а возможно потому, что она играет в игры, чтобы не жить настоящей жизнью. Далее идет похожий на компьютерную игру квест,
![][19]
и в конце, будучи обманутой, обманув, Коралина могла победить, но не так-то все просто.
![][20]
“Другая мама” не отдаст ее без боя, и Коралина отчаявшись запускает в “другую маму” кошкой. То есть использует ее в своих целях, не спросив, согласна ли та помогать в такой степени.
У кошки отношение куда более здоровое. И когда “другая мама” ловит Коралину в паутину, а у кошки есть шанс ретироваться и спасти свою шкуру, она так и поступает, вместо того, чтобы рисковать своей жизнью ради девочки.
![][21]
По мере того, как рушится “другой дом”, пропадают и розовые обои в настоящем.
В самом конце кисть руки “другой мамы” преследующая Коралину и в реальном мире, отправляется в глубокий колодец – под землю. Вообще, мульт полон архетипов. Архетипным я даже считаю русского эмигранта, соседа циркача со славянским акцентом, который использует слово “golubushka” говоря по английски
И старушки, живущие в прошлом, и зеркало, и опека, и безвольные, или бунтующие куклы, и паутина – архетипы и ссылки к другим произведениям искусства.
Завершается мульт подаренными таки девочке оранжевыми перчатками, и родителями, которые, заработав, занялись садом
– Приведи себя в порядок, завтра у нас прогулка – обещают родители
– Мы будем убирать в саду? – спрашивает девочка
– Конечно, что же еше? – отвечает мать
Папа начинает дурачиться с игрушкой осьминогом, и Коралайн настаивает на тюльпанах, чтобы посадить их к вечеринке.
![][22]
– Я не люблю грязь, но люблю цветы – признается мама.
Настоящие родители Коралины не инфантильны. Они активны, работают, строчат на компьютере, и сажают цветы.
Жизнь можно сделать “сказочной” если не бояться поработать
Все выглядит сказочно – сад с тюльпанами, и даже кошка, умело скрывающаяся за шестом.
![][23]
Вообще можно написать хорошую исследовательскую работу, рассмотрев каждую сцену мультфильма подробно, в деталях.
_ու տենց_
[1]: http://norayr.am/weblog/uploads/2012/04/shot0001.png
[2]: http://norayr.am/weblog/uploads/2012/04/shot0006.png
[3]: http://norayr.am/weblog/uploads/2012/04/shot0011.png
[4]: http://norayr.am/weblog/uploads/2012/04/shot0012.png
[5]: http://norayr.am/weblog/uploads/2012/04/shot0013.png
[6]: http://norayr.am/weblog/uploads/2012/04/shot0014.png
[7]: http://norayr.am/weblog/uploads/2012/04/shot0019.png
[8]: http://norayr.am/weblog/uploads/2012/04/shot0022.png
[9]: http://norayr.am/weblog/uploads/2012/04/shot0030.png
[10]: http://norayr.am/weblog/uploads/2012/04/shot0035.png
[11]: http://norayr.am/weblog/uploads/2012/04/shot0017.png
[12]: http://norayr.am/weblog/uploads/2012/04/shot0056.png
[13]: http://norayr.am/weblog/uploads/2012/04/shot0059.png
[14]: http://norayr.am/weblog/uploads/2012/04/shot0060.png
[15]: http://norayr.am/weblog/uploads/2012/04/shot0062.png
[16]: http://norayr.am/weblog/uploads/2012/04/shot0046.png
[17]: http://norayr.am/weblog/uploads/2012/04/shot0048.png
[18]: http://norayr.am/weblog/uploads/2012/04/shot0052.png
[19]: http://norayr.am/weblog/uploads/2012/04/shot0065.png
[20]: http://norayr.am/weblog/uploads/2012/04/shot0069.png
[21]: http://norayr.am/weblog/uploads/2012/04/shot0073.png
[22]: http://norayr.am/weblog/uploads/2012/04/shot0077.png
[23]: http://norayr.am/weblog/uploads/2012/04/shot0080.png
Итак, в армянском сленге “крысакан” – это синоним коварства и “исподтишка”. “Крыс” – нехороший человек. Используется именно русский корень – кажется, слово “арнет” у армян не ассоциируется с чем-то плохим 🙂
Предупреждаю – метод крысакан – не для нетерпеливых.
Мы не ищем легких путей.(ц)
Лесли, к примеру утверждает, что нужно действовать быстро. Да, быстро – действительно эффективно.
Поэтому метод крысакан не подходит для пикаперства
Кому все еще интересно –
Во первых, задай себе пару вопросов.
Ты уверен, что тебе нужна эта девушка? Почему эта? Их много ведь. Почему именно эта? Что тебя в ней цепляет?
Попробуй понять что именно. И затем выяснить так ли ты прав, и есть ли в ней это, или тебе лишь показалось. 🙂
Знай, потом может оказаться, что эта девушка не нужна вовсе. Почем зря и ее обломаешь, и не исключено, что сам обломаешься, раз ее обломал. А самое важное, потеряешь потенциального приятеля в ее лице.
Не будь так уверен, что нужна. Откуда ты знаешь? Это иллюзии твоего больного, опьяненного химией мозга, стандартная модель поведения, так свойственная людям – выдавать желаемое за действительное. И не быть реалистом, рисуя свой образ, который может оказаться очень далек от действительности. А это в свою очередь неминуемо проявится в будущем. Разные глупые сказки типа о “любви с первого взгляда”, глубоко осевшие в подсознании, тоже делают свое черное дело.
Вообщем, все просто, либо сначала ее узнаёшь, затем клеешь, либо клеешь – затем узнаёшь. И думаешь – чего я натворил?
Нафиг мне это надо было?
На самом деле узнать ее никогда не сможешь, лишь to some extent. Даже проживи с ней пол жизни. Хотя некоторым людям иногда удается вполне хорошо уживаться с вымышленным до некоторой степени персонажем. То есть да, я говорю про to some extent u have to know her.
Еще во первых.
Хорошо ли тебе наедине самим с собой? Если ты цепляешься за кого-то лишь бы не быть одному, то просто не начинай.
“Если тебе скучно наедине с собой, значит ты в плохой компании”(ц)
А зачем ей плохая компания?
Приступаем. Завязка.
Во первых – искренность, искренность до конца. անկեղծ, անկեղծ մինչև վերջ։ Почти. Тока не о личном. Вы пока далеко не близки.
О личном не говорить.
Поэтому – что ты делаешь? – Ничего!
Ровным счетом ничего.
Никаких признаний, влюбленных взглядов, и боже упаси – цветочков!
Для особо тупых объясняю на пальцах – это также означает, что ты не интересуешься ее личной жизнью. Искренне не интересуешься. Потому, что это не твое дело. Личная жизнь она на то и личной называется, а не общественной.
То есть задавать вопрос – “есть ли у тебя парень?” – категорически воспрещается. Если ты это сказал – все, твое дело труба.
Потому, что да, ответ будет положительным, и да, ты идиот.
И вообще это не твое дело.
Мы подходим к самому значению слова “крысакан”. Ты просто можешь попробовать подружиться.
И посмотреть, насколько это реально – дружить с ней.
И посмотреть, насколько это реально для тебя – быть внимательным, узнавать ее интересы, и делать сюрпризы к месту. Но по дружески, не переходя грань. Ни намека на флирт!
Легко сказать – а как?
Тем более, когда кто-то тебе нравится, или ты влюблен – с ней трудно. Пока не влюблен – все окей, можно спокойно общаться, как тока стукнуло – все, становишься жалким занудой. Это просто парализуеет иногда парней. Не зацкикливайся! Иногда поможет вспоминать факты – еще ничего, ровным счетом ничего не известно и непонятно.
И это здорово, иначе ведь не интересно! Подумай – “я тебя люблю! да да, я тоже тебя люблю” – разве интересно?
Куда торопиться?
Кстати, еще наезд на Лесли. Он утверждает, что отношения начинаются с секса. Врет нагло. Часто отношения заканчиваются сексом. sex is overrated.
Как начать?
Первое – без паники (Don’t panic(c))
🙂
Второе – убедись что захватил полотенце с собой… ой нет, я сбился… второй пункт требует изобретательности и даже работы над собой.
Если изобретательности ноль, то во первых – не нужна тебе девушка. Но ладно, вот пару примеров, чтобы понял, в какую сторону копать:
Скажи ей, что ты что-то намерен сделать.
То, что ты на самом деле намерен сделать. – Пойти кататься на лыжах в воскресение. Посетить выставку. Пойти в поход.
При этом, не загибай палку. Если поход – то легонький, на один день, чтобы вечером в городе быть.
Важно: ты не приглашаешь ее на выставку/концерт/поход/вставить свое. Ты говоришь, что так или иначе туда пойдешь – и это должна быть чистая правда. Приглашать потом будешь, когда вместе будете. А сейчас просто предлагаешь присоединиться к тебе, составить компанию. “Хочешь со мной/ с нами?” – такой вопрос.
Легко так предлагаешь, не особо заинтересованно. Просто, почему бы не предложить хорошему человеку?
Если идешь с компанией – то с компанией. Если один – то так и скажи, да, один иду. Незасисимо ни от кого/чего.
Это здорово, что у тебя есть чем заняться и без нее и она скорее всего это оценит.
Если ты совсем дурной и тебе совсем нечего делать… ну тогда зачем тебе девушка? От нечего делать?
“я тут собрался пойти девушку клеить, присоединишься?” – нет, не подходит. Глупо.
Постарайся придумать чего-нить, поработай над собой.
Иногда также неплохо работает другой вариант. У многих людей, в том числе и у девушек (они ведь тоже люди!) есть синдром “чип и дейла”.
Повторяюсь, и здесь нужно быть искренним. Подумай, что тебя интересует, в чем она может помочь. Лучше не нужно топорными методами которые ее обяжут – откажется. Что нить типа, ой, я так плохо понял это, или совсем не смыслю в этом – можешь вкратце объяснить? Или – поможешь с курсовой? Ну что нить. Главное наладить контакт, потом разумеется разговоритесь не о теме, можно тему даже не затрагивать, и отложить на потом, на следующую встречу. Не суть важно.
Разумеется, этими двумя способами знакомство не ограничивается. Способов масса, и нужно импровизировать, догадываться.
Главное – относиться легко и чтобы она не поняла, что тебе нравится. 🙂 Поэтому – не бойся просить номер телефона, мейл. Ты ведь не показываешь, что она тебе нравится, да и сам знаешь, что нравится или нет – вовсе никакого значения не имеет. А будете вы когда ни-будь вместе или нет – зависит лишь от того насколько вы друг другу подходите и насколько вам вместе здорово. Если здорово – отлично, если нет – то и не надо.
Ну и конечно не бойся звонить или писать. Я люблю писать. Но это уже личное. Я текст люблю.
Развитие
Еще раз искренность. И не открывать карты. Да, эти два принципа отлично сосуществуют, потому, что твои чувства – это личное, и не имеет значения. Не забывай – никакого значения твои чувства, твоя влюбленность не имеют.
falling in love is overrated.
На этом этапе ищем общие точки соприкосновения. Это может быть как общий интерес, так и наоборот, то, чем вы друг друга дополняете.
К примеру, она знает что-то, что интересно тебе и наоборот.
Идеально если в процессе выяснится, что вы сможете делать что-то вместе. Что-то, что обоим интересно. И сможете при этом не разругаться. 🙂
По мелочам – бывайте в тех местах, где тебе комфортно. Там где тебе комфортно ты сможешь больше быть самим собой. И там тебя любят 🙂
А очень важно быть самим собой. И не прикидываться. Вновь повторяюсь – будь искренним. У вас не испортятся отношения только из-за того, что ты не любишь ту же книжку, что и она. А если испортятся – так тому и быть. Лучше раньше, чем поздно.
Соблюдай элементарные правила общения. Выслушивай, а после того, как выслушал – скажи что ты об этом думаешь. Это вообще, не только с девочками.
Если ты упомянул что-то, например, какую-то группу например – не оставляй висеть в воздухе, при следующей встрече передай на флешке или на диске. Не покупай в подарок диск! Просто запиши на болванку, или передай на флешке – легко и непосредственно. И не дави, типа – нет, ты должна меня увидеть чтобы я передал тебе диск/флешку. Ничего она тебе не должна.
Что нельзя делать – рассказывать, например о своих проблемах. Это вообще дурная привычка. И вообще тебе ведь не для этого нужна подружка, чтобы ее грузить проблемами? Открой себе книжку, напиши на ней “книга жалоб” и пиши себе. Если так надо.
Вместо этого лучше рассказать о планах, мечтах 🙂 Мечтать не вредно. Иногда даже приятно.
Посоветоваться, конечно, можно. Даже полезно 🙂 Но тока не жаловаться. Это две большие разницы.
Самое главное на этом этапе – не спешить и суметь подружиться.
Не спешить – это никакого флирта. Помните взгляд влюбленного Арама из фильма “мужчины”? Вот не надо такого. Никаких таких взглядов. Ничего томного. Не говоря уже о попытках взять за руку, или поцеловать. Куда спешишь?
Так хочется целоваться – иди на кошках тренируйся(ц). Behind the white line! (c) Очень важно не перейти границу
Подружиться, если это возможно. Все будет так, как и должно быть. И никаких обломов ни у кого. Все будет протекать естественно и непосредственно. Или подружитесь, или нет. Makes sense, right?
Дружба – это тоже любовь. Отношения, основанные на дружбе и симпатии – это здорово, и именно они имеют все шансы быть удачными и “счастливыми”. Дружба, построенная и притянутая поверх “влюбленности” – слишком не прочна, как и ее фундамент.
Нарушитель границы.
Не спешите переходить границу от дружбы к сексу. Взяться за ручки – это уже секс. Даже просто обмен взглядами.
Спешить некуда.
Чем позже это произойдет, тем лучше. Тем более уверенны будете, тем меньше шансов потом сделать друг другу больно.
Секс все меняет. Флирт тоже. После того, как граница нарушена, дороги назад нет. Просто дружба теперь уже маловероятна.
Важно: не быть серьезным. Вновь, ничего томного, серьезного. Напротив – веди себя весело, легко и непринужденно.
Это ведь весело. Выбрось из головы всю муть из индийских фильмов и мелодрам. 🙂
Дальше
Все равно ничего хорошего не выйдет. Рано или поздно. Люди такие. Люди амбициозны. У соседа жена/подружка всегда красивее, умнее, и лучше. Милая мордашка надоест. Ножки не будут настолько привлекательны. Глаза будут сами бегать за малолетками.
Еще нужно провести дополнительные исследования что дальше бывает с теми, кого крысакан привязали к себе. Может, у нее свой “идеал”. Тоже сказки, белые кони, и всякое такое. А когда что-то пойдет не так, она про него вспомнит.
А “хроническая неудовлетворенность” является одной из неотъемлимых свойств человека.
Ну может быть в третий, пятый, десятый раз научишься. Отношения – как версии софта. Иногда настает момент, когда количество найденных ошибок из-за неправильного дизайна уже невозможно патчить. Строить новые отношения с тем же дизайном – выйдет то же самое. Лучше – версия два ноль. Новые отношения – и хорошо, если дизайн продуман с нуля, все переписано. Может лучше получится.
А вообще – название “крысакан” – это самоирония. На самом деле мне кажется, что это хороший путь, пусть долгий, сложный, зато забавный.
Вот я долго думал, какой юзерпик поставить: fuck off, или все же Բարի օր 🙂
foff, потому, что это был наверное мой самый дурацкий год. Բարի օր 🙂 потому, что позитив помогает всегда.
Картинки которые я выбрал вовсе не являются лучшими. Я лишь бегло просмотрел архивы, и выбирал нефокусные, с ужасной композицией, не те что могут быть интересными, а те, с которыми у меня есть ассоциации. Так что когда увидите дурацкую несвязную картинку, то это потому, что ассоциации 🙂 С некоторыми фото ассоциации не у меня одного, а с некоторыми – у всего Еревана.
Я бы хотел сказать спасибо.
Сказать спасибо всем тем, кто… даже не подумал посочувствовать, когда мне это было нужно. Тем, кто меня старался уколоть побольнее. Тем, кто пытался ограничить свободу, тем, кто злился, когда мне хорошо, и радовался, когда мне плохо. Я бы хотел вам всем сказать спасибо, но я не могу.
Идите вы все на фиг.
Однако я рад, что у меня есть классные друзья! Спасибо М, спасибо за молчание вместе за чаем. Спасибо Н, я никогда не забуду твой звонок, когда я возвращался от тебя домой, а ты позвонил и поинтересовался, не сдрейфил ли я, и не надумал ли сигануть с мостика, что между нашими домами. Спасибо за чай с малиной на балконе, и отвлекающие разговоры про камеры. Спасибо моей лучшей подруге, со времен политеха. Спасибо друзьям из ЖЖ – я безумно рад с Вами познакомиться!
Թող ինձ ներեն բոլոր այն տղերքը, ում անունները ես չեմ նշել։ Спасибо, что вы есть и красите собой мир 🙂
Чтож, кроме неудач, даже я бы сказал фиаско, были и успехи (есть еще кредит в банке порох в пороховницах)
блестяще прошла презентация моего компилятора. теперь я могу сказать – я компиляторщик.Մենք քիչ ենք, բայց մեզ կոմպիլյատորշիկ են ասում
спец. приз на армроботикс за кромсание корпуса робота ножницами творческий подход
премия (30, не то 35 тыс драм) от одного НИИ за мои шалости. Я тронут до глубины души. Чуть не прослезился. Нет, правда тронут. 🙂
Познакомился с кучей интересных людей
Никогда не любил такие символические точки отсчета как новый год. Но сейчас, в первый раз, я скажу, и скажу искренне: пусть будущий год будет лучше! Мне, значит и Вам 🙂 Потому, что если мне будет приятно, я вас так довезу всем вокруг меня тоже будет приятно!
հարկադրված պոռնիկություն, վոր դարձել ե արհեստ – պրոֆեսիա։ **Բուրժուական հասարակության մեջ ամեն ինչ առ-և-տուրի առարկա յե դարձել։ Նույնպես և սերը։** Անբավարար աշխատավարձը, աշխատանք ստանալու դժվարությունը ստիպում են բազմաթիվ դժբախտ կանանց ծախելու իրենց մարմինը։ Ինքը բուրժուազիան, վոր ծնել ու սնել ե այդ յերևույթը,
կեղծավորաբար աղաղակ ե բարձրացնում վարի դասակարգերի կանանց անբարոյականության մասին, արհամարանքի սյունին ե զամում նրանց և նրանց իրավունքները սահմանափակում, միաժամանակ սանիտարական հսկողության միջոցեվ աշխատում ե իրեն ապահովել վարակումից։
(տեսե՜ք, սադրիչ բառը չի օգտագործվում)
Պրոստիտուցիան սոցիալական չարիք ե, վորի արմատները գտնվում են բուրժուական հասարակության պայմաններում․ դա կվերացվի այն ժամանակ, յերբ կվոչնչացվի կապիտալիստական աշխարհը։
ԴԵՄՈԿՐԱՏԱԿԱՆ ՀԱՆՐԱՊԵՏՈՒԹՅՈՒՆ
բուրժուական պետական կազմ․ որենսդրական բարձրագույն իշխանությունը արտաքուստ պատկանում ե ամբողջ ժողովրդի ներկայացուցիչներին, բայց փաստորեն իշխում ե բուրժուազիան
ԴԵՄՈԿՐԱՏԻԱ
(ժողովրդավարություն բառը դեռ չէր գործարկվում)
պետական կազմ, վոր բնակչության լայն խավերին ապահովում ե ձևական իրավունք՝ մասնակցելու պետական իշխանության որենսդրական որգաների ընտրությանը, **բնակչությանը վերապահում ե քաղաքցիական մի շարք ազատություններ (խոսքի, ժողովների, միությունների և այլն)
և տեղական հարցերի վճռման խնդրում կիրառում ե տեղական ինքնավարարություն ու ավտոնոմիա։ Դեմոկրատիան իր դասակարգային բովանդակությամբ կարող ե լինել պրոլետարական – այն յերկրներում, ուր քաղաքական իշխանությունը գտնվում ե պրոլետարիատի ձեռքին, և կարող ե լինել բուրժուական – կապիտալիստական իշխանությունը գտնվում ե բուրժուազիայի ձեռքին։ Վերջին դեպքում Դ-ի սահմանած իրավունքներն ու ազատությունները բուրժուազիան սովորաբար ի չիք ե դարձնում՝ հենց վոր բանվոր դասակարգը քայլեր ե անում դրանք լայն ոգտագործելու հոգուտ իր դասակարգային շահերի։ Բոլոր իրավունքներից ամենից առաջ և ամենամեծ չափով ոգտվում ե բուրժուազիան՝ բանվոր դասակարգի դեմ կռվելու և նրա դասակարգային գիտաքցությունը մթագնելու համար։ Բուրժուազիան դասակարգային պայքարի սուր մոմենտներին դեն ե գցում կառավառման դեմոկրատական ձևը, անցնելով բացարձակ բռնության (ֆաշիզմ) մեթոդներին։
Բուրժուական Դեմոկրատիայի փայլուն որինակ են հանդիսանում արդի Անգլիան ու Ֆրանսիան, ուր բուրժուազիան առաջ ե քաշել ձախ և բանվորական կառավարություններ։ Աշխատավոր մասսաների համար դեմոկրատիայի իսկական իրագործումն կլինի միմիայն պրոլետարիատի քաղաքական և տնտեսական տիրապետության պայմաններում։ Դեմոկրատիայի փայլուն անալիզ տվել ե ընկ․ Լենինը իր մի շարք յերկերում։
ՄՈՎՍԵՍ
հրեական ժողովրդի առասպելական առաջնորդը և որենսդիրը, վորն հրեաներին դուրս ե բերել յեգիպտական գերությունից․ նրա կյանոը պճնազարդված ե ֆանտաստիկ առասպելներով՝ հրաշքների մասին, վոր նա իբր թե գործել ե։
ԼՅՈՒՄՊՆ – ՊՐՈԼԵՏՈՐԻԱՏ
մարդկանց այն խավը, վոր չի մասնակցում հասարակական արտադրության մեջ, մատնված ե պարազիտային գոյության․ բոսյակները, մուրացկանները։ Լյումպըն-պրոլետարիատը ատելով ատում ե բուրժուական հասարակությանը, բայց իր ապադասակարգային դրության հետևանքով անընդունակ ե դասակարգային կազմակերպված պայքարի։
ԳԵՐԱՐՏԱԴՐՈՒԹՅՈՒՆ
ապրանքների արտադրությունը այնպիսի չափերով, վոր գերազանցում ե բնակչության գնողական ընդունակությունը։ Կապիտալիզմի բնորոշ հատկանիշը, արտադրության անարխիայի և կապիտալիստների մրցությունների հետևանք, որոնք (կապիտալիստները) ՛շուկա յեն դուրս բերում մեծ քանակությամբ ապրանք՝ հաշվի չարնելով բնակչության գնողական ունակությունները։
Գ․֊յան հետևանքով լինում են արդյունաբերական կրիզիսները, արտադրության մեջ լճացում, գործազրկություն։
(ահա թե որն է համաշխարհային ճգնաժամի պատճառը փաստորեն)
ԱՐՏԱԿԱՐԳ ՀԱՆՁՆԱԺՈՂՈՎ (Չեկա)
հակահեղափոխության, սաբոտաժի, սպեկուկյացիայի և ի պաշտոնե գործած հանցանքների դեմ մաքառելու համար ե։ Ա․ Հ․-ը կազմվեց Հոկտեմբերյան հեղափոխությունից հետո անմիջապես, հերբ բուրժուազիան ձգտելով տապալել Խորհրդային Իշխանությունը, սկսեց դիմել հակահեղափոխական դավադրությունների, ապստամբությունների և այլն։
Ա․ Հ․-ը բաց ե արել հակահեղափոխական շատ դավադրություններ, բանտարկել ե բազմաթիվ վնասարար սաբոտաժնիկների, սպեկուլյանտների, բանդիտների և դավադիրների, լրտեսների և բանվորա-գյուղացիական իշխանության այլ չարանենգ թշնամիների։ Ամեն մի նահանգ ունի իր առանձին Ա․ Հ․-ը։ Բուրժուազիայի և ազնվականության դիմադրությունը վերջնականապես ճնշելու համար, Խորհրդային Կարավարությունը հարկադրվեց դիմելու կարմիր տեռորի, որի գործիքը դարձավ Ա․ Հ․-ը (և նրա որգանները տեղերում)։ Արտաքին ֆրոնտներում և երկրի ներսում հակահեղափոխությունը վերջնականապես ճնշելուց հետո, Ա․ Հ-ը վերածվեց (1922 թ․) Պետական Քաղաքական Վարչության (Г. П. У – Գեպեու ), իր ֆունկցիաները բավական կրճատելով։
ԴԱՇՆԱԿՑՈՒԹՅՈՒՆԸ, ՅԵՎ ԴԱՇՆԱԿՑԱԿԱՆ ԿԱՌԱՎԱՐՈՒԹՅՈՒՆԸ․
Հ․ Հ․ Դաշնակցական կուսակցությունը ազգային ****** բուրժուական կուսակցություն ե, բաղկացած գլխավորապես ինտելիգենտներից։ Յերկար տարիների ընթացքում «ծովից-ծով Հայաստանի» յերազանքներով ապրելով, նա իր անմիտ քաղաքականությամբ կոտորել տվեց Տաճկստանի հայությունը, իսկ Կովկասում – հրահրեց ազգային կրքերը և նպաստեց հայ-թուրքական ջարդերին**։ Յերբ Հոկտեմբերյան հեղափոխությունից հետո Անդրկովկասը ՌՊՍՖՀ-ից անջատվեց, ազգային կուսակցությունների (մենշեվիկների, դաշնակցականներ, երերների և մուսավաթիստների) գլխավորությամբ հիմնվեց Անդրկովկասյան Հանրապետությունը, իսկ հետագայում, կարճ միջոցից հետ (երբ չռուս զինվորները տարերային կերպով ձգեցին տաճկական ֆրոնտը) Անդրկովկասը բաժան-բաժան յեղավ, դաշնակցականներն ևս (Վրաստանի և Ադրբեջանի որինակով) կազմեցին Հայաստանի առանձին հանրապետություն։ Անցնելով յերկրի կառավարության գլուխ՝ Դաշնակցությունը իր անմիտ քաղաքականությամբ ավերի ու սպանությունների վայրը դարձրեց։ Պատերազմեց Վրաստանի դեմ, պատերազմեց Ադրբեջանի դեմ, պատերազմեց Տաճկաստանի դեմ։ Արտաքին թշնամիների վտանգից զատ, յերկրի ներսում իր իս ձեռքով ( մաուզերիստ խմբապետների) կատարած ալան-թալանը, սպանությունները, կատարյալ անիշխանությունը յերկիրը դարձրին սովի, հրի ու սրի վայր, ուր տասնյակ հազարավոր գաղթականներ ոի վորբեր փողոցներում կոխկռտվելով նվվում եյին ու քաղցից և համաճարակից մեռնում։ Անվերջ սայլերով եյին կրում դրանց դիակները և հսկայական փոսերով կիսաթաղ անում․․․ Այդ դրությունը յերկար տևել չեր կարող, և Հայաստանի աշխատավորությունը վոտքի յելավ, դաշնակներին յերկրից խռկեց ու առաջ բերավ Նոյեմբերյան (1920 թ․) հեղաշրջումը։ Դաշնակցության իշխանության հաստատումը **Հայաստանում Հոկտեմբերյան հեղափոխության դեմ ուղղված մի ակտ եր **և տեղի ունեցավ հակառակ բանվորի ու գյուղացու ցանկության․ առանց ժողովրդական լայն մասաների գիտության․․․
ու տենց մի քանի էջ․․․
ԻՆՏԵԼԻԳԵՆՑԻԱ
կրթված դասը մանր և միջակ բուրժուազիայի․ ազատ պրոֆեսիաների ներկայացուցիչները, արվեստների սպասավորները, արդյունաբերական ձեռնարկների կազմակերպողներն ու ղեկավարները՝ ինժեներները։ Կապիտալի մոտ ծառայության մեջ գտնվելով, նրանք կապիտալիստական հասարակության մեջ հանդիսանում են մեծ մասամբ բուրժուական իդեոլոգիայի մարմնացումն և բուրժուազյայի լիբերալ մասի քաղաքական տրամադրությունների ու ձգտումների արտահայտիչներ։
Մեր խնդիրն ե
Բուրժուազիայի ռեժիմի որոք դաստիարակված և մեծ մասամբ մեզ որտար շրջանից դուրս յեկած ինտելիգենցիայի սերնդին վերադաստիարակել այնպես, ինչպես մեզ սովորեցրել ե Լենինը, այսինքն նախ պետք ե նրան լծել աշխատանքի, նրա համար ընկերական գործակցության մթնոլորտ ստեղծել, յերկրորդ՝ նրա նկատմամբ սահմանել խելացի և զգուշ, նրա ինքնասիրությանը չդիպչող կոնտրոլ․
պետք ե աշխատել մեր խորհրդային ինտելիտենցիայի նոր սերնդիդ ամեն կերպ կապել բանվորա-գյուղացիական միջավայրի հետ և այդ կապը ապահովել։
Alternate security ways or keeping in mind human factor!
When I have been administering for the first time (it was the work at internet service provider) I noticed that people intent to use mainstream software on their servers. I did not understand the reasons first.
It seemd that programs used by masses have more chances to become relatively bug free, therefore secure. Needless to say, that source availability is a major condition which makes possible early fixes and updates.
This is a quote from Linus’s law dedicated article at wikipedia:
“Linus’ Law according to Eric S. Raymond states that “given enough eyeballs, all bugs are shallow”. More formally: “Given a large enough beta-tester and co-developer base, almost every problem will be characterized quickly and the fix obvious to someone.” The rule was formulated and named by Eric S. Raymond in his essay “The Cathedral and the Bazaar”.”
In case of proprietary software, people often believe that if it is widely used then it is good software. “Why all the people use it if it isn’t good?” – often ask them. They also think that in trite software vulnerabilities will be most probably found, therefore vendor will probably supply patches.
But let’s try to think and face reality.
If you rely upon software vendor then you should use branded tools for software maintanance. Those tools come with operating system and provide simplified ways to install and update tested, and therefore probably stable and bug-free software. Then you suppose that apt-get, yum or Windows Update is all what you need to be sure your software is up to date and contains no wellknown vulnerabilities
It is of course pleasure to use automated updates and be sure that software will still work after applying them.
Large community of free software users, contains people who are not only able to discover software mistakes but also able to fix them. Indeed, fixes often became available in a very short time as source patches.
But this doesn’t always mean that new release will follow immediatelly after vulnerability have been discovered, and patch have been prepared. Often new release contains several bug fixes and issued after testing period. As a rule only after that vendor company come to scene and prepare a package which will be used during automated update. It may contain pre and postinstall scripts, and distribution specific patches. Therefore it again needs testing.
What I want to say is that there is a gap between the time when exploit have been published and software have been updated in vendor repositories. During that time many servers in the net are defenceless.
Matter of course that in case of proprietary software, even when you know the bug, have the exploit, know how it works, you can do nothing but only use that flow. You also free to write a mail messages to your vendor every hour asking him for patch or an updated version. The fact is that proprietary software often remains vulnerable for much longer time than open source.
But not all the people tend to use precompiled software from distribution vendors. Another approach is used in many companies: compile server software without using distribution package management. This case software is harder to maintain, installation needs more time, and there will be no distribution specific patches. For instance many companies use not only compiled themself server applications such as mail or web, but even their own custom compiled kernels (In case of GNU/Linux as a server platform).
In other words, there is almost no benefit and therefore no sence in using this or that particular operating system distribution in this case, perhaps early manual updates. Updates which could be done earlier than ones made by vendor.
Of course even relatively big group of administrators cannot ensure that software they have been patched, configured and compiled is stable enough because they have no such resources as distribution maker. The latter not only have a QA department but also a wide community of enthusiastic testers and maintainers.
It is indeed far away from being the fact that server software compiled by administrator is more stable, or bug free, than the one supplied by software vendor.
That is why in companies, where non automatic software management are accepted as a rule, technical supervisors and administrators are trying to avoid updates. If you hear a phrase like: “do not necessary to touch if it works well enough” then you may be pretty sure that pronouncer forced to compile and upgrade software by himself. Manual updates are of course doable but require greater overhead charge and could be followed by hardly foreseen consequences.
That is the another reason of old, buggy software presence on many servers.
It is very important to mention that commonly used software also usually feature rich. That is because software vendors decide to supply and support feature rich software. It is of course easier to support one web server rather than three different ones. Vendors choose applications which cover possible demands of all clients, who in their turn, usually choose that software because it is proposed by vendor. You may remember story with Internet Explorer and Media Player from Microsoft. “Apache” http server presence on most of the Unix web servers which serve just static html pages and nothing else, clearly shows described above tendency.
In the same time, many of us believe that complicated software has less chances to be bug free. Minimalist, simple software is as a rule more stable and sometimes works faster. Many computer cience teachers persuade their pupils that instead of crawl out with debugging it is better to use simple and obvious algorithm.
Indeed, most of the people who use particular server product don’t even know all the special features provided by that. Very often they just need simple and limited functionality. Functionality which could be offered by other simpler and probably, unknown application.
Moreover, if you follow the security related sites you have been apparently noticed countless/infinite number of published mainstream software exploits. Those exploits waiting to be used while many servers are waiting to be hacked.
There are no, or, sometimes, almost no exploits for rarely used software.
Such reflections lead me to the conclusion that wide spreaded software cannot be supposed as very reliable and secure though it still remains feature rich. In case your company doesn’t really need all that set of supported opportunities it is sometimes better to use non-mainstream software.
When piece of software is not in the common use then probability that someone could work on hacking it dramatically decreases. The less it is known, the more it is secure despite of all security flows it may possibly have. Such a software could be found on sourceforge, and similar sites. You could find a lot of links to a simple server solutions by searching through the developers’forums and newsgroups.
Unknown flow of unknown software could be used by experienced and advanced hacker only if he under some circumstances wants to attack your particular server, moreother, have necessary qualifications and time to make researches to find your particular software vulnerabilities. That work is much harder than usage of published and tested exploit. Experienced hacker won’t spend time to hack non-mainstream software of non famous site. It won’t give him fame or money. And even if he try to hack, then his chances to succeed are very low because simple applications contain less bugs, thus less vulnerabilities. He will hack without any prompt and idea of how it works. And, if it’s unique, i. e. have been written by yourself, or by your order, then his chances are incredibly low.
Therefore, it is wise to write your own software. In this case it will be unique, and therefore impenetrable and impregnable. That means there is almost no chance your software could be hacked ever. Sometimes even dos attacks could be blow out with unpredictable simplicity. Of course this way you had better neither share your software with anyone, nor release it’s source. If noone but you uses it then noone will need to modify or fix it instead of you. And of course most probably your unique application will be simple, and cover only your needs. If someone needs software with the similar minimalist functionality he could write it by himself.
That explains why there were almost no demand from society even if you share it. I am sure that most of the people who read this article will continue to use mainstream software.
It is worth to mention that it is always better to masque your server application so it will be harder or even impossible to guess what particular application or version used. In most cases that means removing welcome strings from web, ftp, ssh, telnet server messages. For instance, if you see default web server welcome or error message then most probably you can know its version and sometimes operating system distribution installed on the server. You can easily confuse the hacker by using wrong welcome screens from other software. You may also jokingly try to use completely nonsense or funny messages.
The only danger is that your product may happen to have the same flow as software you simulate. This may be even pure buffer overflow. Evidently you should write your software in a way it contain no flows. Read Secure programming howto before starting. If your software unique that doesn’t mean you could afford awful mistakes when designing and implementing it.
Unless you really need it, try to not use hackneyed software. It could be easily hacked. May be there is a sence to find something which better suits your needs and has no superflous features. In case you are a software developer, or computer science student, which is probably, if you are reading this article, may be it is worth to write server software by yourself rather than using trites and templates.
It is exactly the case when inventing a simple wheel doesn’t cost too much time but quite the reverse is very useful and advantageous.
