հայաստանում գտնուող centos էի թարմացնում, առաջինը գիտէ՞ք որտեղից ուզեց քաշել՝ առաջին անգամ եմ տեսնում, շատ տարօրինակ տիրոյթ՝ yer.az։ whois արի, ասում ա՝
This TLD has no whois server, but you can access the whois database at
http://whois.az/
az֊ը whois սպասարկիչ չունի՞։ ինչի՞։
ու ի՞նչ ա yer֊ը։
նայեցի կայքը՝ ներկայանում ա հոստինգ պրովայդեր։ իսկ mirror.yer.az֊ն իսկապէս ունի հայելիների ցանկ՝
կարճ ասած, պէտք ա զգօն լինել։ իհարկէ, հնարաւոր ա ճիշտ հայելի ա, կամ ճիշտ հայելի կը լինի որոշ ժամանակ, մինչեւ պէտք չլինի ճիշտ հայելի չլինել։ առհասարակ վատ չէր լինի էնտեղից ամէնը քաշել, ու md5 գումարներ հաշուել ամէն փաթեթի, տեսնել՝ արդե՞օք արդէն ունեն կեղծ փաթեթներ։
ու ամէն դէպքում՝ զգօն, որ չփորձի էնտեղից քաշել։ շատ շատ վատ կը լինի, եթէ ադմինները չնկատեն, որտեղից են իրենց թարմացումները գալիս։
ու չեմ հասկանում, ինչի մեր ակադեմիայի կամ արմինկօյի հայելին չգտաւ առաջինը։
ինչեւէ։
#հետազօտութիւն #անվտանգութիւն #հայելի
կիսուեմ երկու վիդեօյով,
մէկը՝ https://www.youtube.com/watch?v=kV8v2GKC8WA արուեստագէտի մասին ա, որ այլընտրանքային հայելիներ ա պատրաստում։ դրա համար սովորել ա էլեկտրոնիկա ու ծրագրաւորում ա արդուինօ։
միւսը՝ յաջորդ գրառման մէջ։
#հայելի #ծրագրաւորում #արուեստ
շատ է դուրս գալիս։ կուզէի ես էլ նման բան պատրաստել եւ նուիրել «յատուկ» մարդուն, ով սիրում է իրեն նայել, ու հետեւաբար կը գնահատի։ մնում է դրանից գտնել։ որ լինի յատուկ, ու սիրի ինքն իրեն նայել։ «ձելը զա մալիմ», ահա։
հ․ գ․ նկարը դուրս չի գալիս, բայց զգում եմ որ հենց այս նկարը պէտք է մէջբերեմ, անկախ ասենք տեխնիկական որակից, քանի որ փաստագրական է, սա է։
#հայելի
եթէ չէք ուզում քսաբերում ձեր աւատարի տեղը անդրոիդ երեւայ, ձեզ նկար աւելացրէք։ (:
ու կարող էք ինքներդ ձեզ ռոստերի մէջ աւելացնել, որ ինչպէս հայելում, տեսնէք ինչ տեսք ունէք կողքից։ (:
#ջաբեր #քսաբեր #անդրոիդ #հայելի
ու տենց
ինքդ քո բլոգին,պրոֆիլին/պատին նայելը ոնց որ հայելու մեջ ինքն քեզ զննել լինի։ looking at your own #blog/#profile/#wall is like looking how do you look in the #mirror. #ուտենց #համացանց #հայելի #internet #####
Ահա, ինչպես ասում էի, սա ուղեւորի կողքի հայելին է՝
Սա՝ վարորդի
իրոք էլի։ ի դեպ նույն հայելին է։
ու տենց
աաաաաաաա
ես նոր ի՜նչ եմ իմացել։
ես որ հայելապատկերման մասին գրել եմ, հետաքրքրվեցի, վիքիի հոդվածը ու էլի մի քիչ կարդացի։
մտածե՞լ եք ինչի է նենց որ դա գրված է միայն ուղեւորի հայելու վրա, ոչ վարորդի։
պարզվում է ահա ինչու՝
երբ նայում ես հայելուն, նայում ես ինչ որ անկյան տակ, ու տեսնում ես ինչ որ անկյան օբզոր։
երբ նայում ես հեռու գտնվող հայելուն, օբզորը այլ է, ավելի նեղ է։
իսկ նահանգներում ու մի շարք երկրներում օրենքը պահանջում է որ օբզորը նույնը լինի։
իսկ որ նույնը լինի, նրանք ուղեւորի կողքի հայելին ծռել են դուրս, բայց այդ պատճառով ավելի հեռու է ցույց տալիս, քան կա։
այսինքն օբյեկտները ավելի մոտիկ են ։Ճ
ու տենց
ջուրասիկ պարկ ֆիլմում մի պահ կա, երբ նրանք ջիպով փախչում են ու հետեւից տիրանոզավր է վազում, հետո ցույց են տալիս մեքենայի կողքի հայելին, դրա մեջ արտացոլվող դինոզավրի մռութը, ու հայելու վրայի տեքստը՝ objects in the mirror are closer than they appear.
դա կոչվում է режиссерская находка. ուրախացնում է սպիլբերգը։
իսկ հետո դրա վրա հղում են արել «toy story 2»-ի մեջ։
ու տենց
ու տենց
իրերը հայելու մեջ ավելի մոտիկ են քան նրանք կան։
ու տենց
Պանահիի ֆիլմը ընդհատվեց երբ ավարտին մնացել էր երկու րոպե։ Դիսկի կամ փլեյերի տշվածության պատճառով, հավանաբար։ Վերջը նայեցինք արդեն լափթոփով։
Քննարկման ժամանակ Միսակը հնչեցրեց երկու միտք, որոնք ինձ շատ մոտիկ էին։
Առաջինը՝ նկատե՞լ եք ինչ նուրբ են միմյանց հետ Իրանացիները։ Էդպես բան եվրոպաներում կպատկերացնե՞իք։
Երկրորդ՝ հոգեբանները ասում են որ մենք հաճախ նույնացնում ենք ինքներս մեզ այլ մարդկանց․ լինի դա թաղում, թե կինոյի հերոս։
Ու «Հայելի»-ի առաջին մասը՝ ռեժիսորը ստիպում է անհանգստանալ, ապրել փոքրիկ և տկար աղջկնակի հետ իր շփոթվածությունը, սեփաքան անզորությունը մեծ և աղմկոտ մեքենաների խորթ աշխարհի մեջ։
Իսկ այդ զգացմունքները շոշափելուց հետո, ռեժիսորը ասում է՝ զգացի՞ք, վերապրեցի՞ք մոլորված խղճուկ աղջնակի վախը – առռհա ձեզ – ու աղջիկը իրական կյանքում, ֆիլմի վավերագրական մասում, արդեն լրիվ այլ է, կողմնորոշվում է, որոշում է, գիտի ինչ է ուզում, ու իրան այլևս չի լինում համոզել – նա իր հերոսի հայլապատկերն է։
Հայլապատկերը սկսվում է այն ժամանակ, երբ աղջնակը խաղում է, մեկ էլ միտքը փոխում, նայում է կամերային ու լսվում է ձայն՝
– խցիկին մի նայիր
Այդ խցիկին ուղղված հայացքից է սկսվում։
Ու հետո նա բացատրում է՝
– ընկերներս կասեն որ ես լացկան եմ երբ կինոն տեսնեն։
Իսկ նա լացկան չէ բնավ։ 🙂
Հետաքրքիր է, որ իրական կյանքը, անկախ նրանից, բեմադրված էր, թե իրոք վավերագրական էր, և եթե բեմադրված էր, ապա այնպես, որ կասկած չէր առաջացնում որ տենց կարա կարող է լինել։ Լրիվ հնարավոր է։ Ու հա, իսկական կյանքը ավելի դաժան է, ոչ մի պոեզիա, և եթե «ֆիլմի» մեջ ավտոբուսը մոտո է թեթևակի խփել, ապա վավերագրական մասում իբրև ֆոն, լավ ճմրթած մեքենա են բարձրացնում կռունկով, որ վթարից հետո փողոցը մաքրեն։ Այն մասը, երբ աղջնակը ոստիկանի հետ է զրուցում, հիշելով, որ նա իր հորն է տուգանել՝ վերջն է։ Ու ընդհանրապես, ի՞նչ եմ գրում՝ ճարեք նայեք։
Ի դեպ, սքրինինգը այս անգամ անվճար էր, որովհետև սովորական սեանս չէր, այլ ակցիա՝ ազատություն Ջաֆար Պանահի-ին
Իրան Իրանից նույնիսկ Ծիրան չէին թողնում գալ, իսկ մարտի մեկից արդեն նստած ա։
Մի բան էլ․ Հայաստանում Պանահինին հարց էին տվել, թե բա Հայաստանյան թեմաներով, մեր մասին չե՞ք ուզում կինո նկարել, ու նա պատասխանել էր ծիպը ես ուր դուք ուր, ես իմ թեմային եմ տիրապետում, ու Իրանը ինձ մոտիկ ա, ու տենց։
Տակ շտո մեր մասին մենք ենք կինո նկարողը։ Կամ չնկարողը։
Փաստորեն։
_ու տենց _