Սեզոնի ընթացկում լուռ ու աննկատ անցնում էր «մարդիկ չեն փոխվում» առանցքը։ Կարծում եմ այն մասին էր, թե ինչպես ստացվեց, որ Հաուսը ինքը փորձեր է անում փոխվել, ու ճանապարհին կորցնում ինքն իրեն։
Ինչու՞ է փորձում փոխվել։ Չէ՞ որ մինչ այդ էլ սաղ աշխարհը գործերը թողած Գրեգին էր փոխում․ նեղում էին, հպում տարբեր կողմերից, որ ընդունի իրենց ուզած ձևը։ Սակայն ապարդյուն։
Հիշու՞մ եք Ուիլսոնը առիթ բաց չէր թողնում որ կրկնի՝ «you’re miserable», նույնիսկ Քադիին ավելի կարևոր էր Հաուսին փոխել ու դարձնել բոլորի պես, քան խոստովանել որ դիագնոզը ճիշտ էր, ու պարալիտիկը արդեն քայլում է, ինչով և ուժեղացնել Գրեգին ինչպիսին որ նա կա։ Վոգլերին կամ Թրիթերին հիշելը ավելորդ է չէ՞։
Իսկ ի՞նչ է փոխվել։
Պատճառն այն է որ Դարրիլ Նոլանը, որը բնավ չի տարբերվում Հաուսի գործ«ընկեր» կամպաշկայից, նենգորեն սակայն վարպետորեն, կարճ ասած՝ կրիսական, կարողանում է օգտվել իրավիճակից, և համոզիչ լինել։
Իսկ ի՞նչ վիճակում էր Հաուսը սեզոնի սկզբում։ Փորձենք հասկանալ։
Նա պարզապես սեղմված էր փաստերով։ Այսպես ստացվեց, որ իր կյանքի ձևն և բնական զարգացումը ուղղորդեցին նրան այնտեղ, որտեղ գտնվելն իր համար ամենից վախենալու էր։
Այնտեղ, որտեղ նա, ով ունի բանականություն ու գիտի ինչպես այն օգտագործել, ձգտում է իրականությունը ճանաչել, բնագրին մոտիկ աշխարհի քարտեզ ունենալ՝ բացահայտ կորցնում է իրատես լինելու ունակությունը․ Ավելին․ լսում է ձայներ, տեսնում Ամբերին, քնում Քադիի հետ։
Ուզում եմ շեշտել, որ հարվածը ոչ թե հենց տեսիլներն են, այլ կոնտրոլի բացարձակ կորուստը։ Ու ինչպես հասուն և կայացած մարդ, Հաուսը ձեռնարկում է կոնտրոլը վերադարձնելու, կրկին իրատես լինելու քայլեր․ գնում է Մեյֆիլդ։ Այլ կերպ հնարավոր չէ պատկերացնել ինչպես է Գրեգորին հայտնվում Նոլանի ճանկերում։
Ասեմ, որ Նոլանին չեմ համարում Հաուսի հետ բանականությամբ համեմատելի անձ։
Սակայն, Նոլանը տիրապետում է մարդկանց վրա ազդելու բազմիցս ճշտված մեթոդներին և փորձին։ Մինչ դեռ Հաուսը Մեյֆիլդում աշխատացնում էր երևակայությունը, ցուցադրում էր ստեղծագործական ունակությունները, սուր խելքը և իրականացնում հնարքները։
Այսպիսով, չնայած Դարրիլը իմ կարծիքով շարքային, նույնիսկ միջնակ հոգեբան է, նրան հաջողվում է տպավորել Գրեգորիին իր թվացյալ խորաթափանցությամբ, և նա շարունակում է աշխատել երկու ուղղությամբ․
ա) համոզում Հաուսին որ ամեն ինչ վատ է․ իր կյանքի ձևը լավ բանի բերել չէր կարող
բ) հավաստիացնում որ Հաուսն երջանիկ չէ բնավ, ու առաջարկում գտնել երջանկության ճանապարհը (we have to take you from here to happy)
Գրիքորը աչքից բաց է թողնում այն, որ յուրաքանչյուր մարդն էլ կարող էր հայտնվել նմանատիպ իրավիճակում, առավել ևս եթե նրա լավագույն ընկերը Ջեյմս Ուիլսոնն է։
Նա նաև մոռանում է որ իր կյանքին արդեն հարմարվել էր, ու նրան լավ էլ հաջողվում էր թու «մուվ օն» առանց որևէ օգնության։ Նույնիսկ չնայած հաստատակամ խանգառելուն։
Նաև հարմարվել էր «պրիսպոսոբիծսյա» իմաստով, ինչպես կենդանիներն են հարմարվում ու գոյատևումը ապահովվում բարդ բնական պայմաններում։
Այսինքն Հաուսը գիտեր, ինչպես պաշտպանվել այդ իրան փոխելու նպատակով ստեղծված հասարակական ճնշումից։ Իսկ Մեյֆիլդից հետո նա կարծում է որ պաշտպանվել անիմաստ է։
Հենց այստեղ է որ Հաուսը դարնում է խոցելի, ու գտնում է իրեն ոչ պակաս շփոթված և խառնված։
Նոլանի «թերապիայի» շնորհիվ նա համաձայնվում է, որ եթե շարունակի լինել ինչպիսին կա, ապա դա նրան անխուսափելիորեն կբերի երևակայական Էմբերի կամ Քադիի մոտ։
Մինչ այդ Հաուսը կարողանում էր պաշտպանվել, քանի որ գիտակցում էր․ այն ինչպես է նա ապրում՝ լավագույն տարբերակներից է իր իսկ համար, որովհետև ուրույն է, իրանն է, իրա էության արդյունքն է։ Նա ուներ պինդ համոզմունքներ որոնք բխում էին նրանից թե ով էր նա։
Իսկ այժմ նա փորձեր է անում փոխվել։
Եվ Գրեգը սկսում է ակտիվ փնտրել իրան։ Փորձում է կերտել մի նոր Հաուս։
Այդ պատճառով է նա վերցնում խոհարարության դասեր, և փորձում իրան տարբեր հոբիների մեջ։
Այսպիսով, Նոլանը և Կան, հանձինս Քադիի ու թիմի, հույս ունեն, որ Գրեգը կփոխի իր վարքագիծը, ուրույն հատկանիշները, այսինքն՝ առհասարակ իր էությունը։ Նրանք չեն հասկանում որ խնդիրը իրականացնել անհնար է։ Փոխվելը չի կարող լինել մարդու էությանը հակառակ, էությանը դեմ։
Ի դեպ «մարդիկ չեն փոխվում» արտահայտությունը կարելի է հասկանալ տարբեր կերպ․ օրինակ որ սովորաբար մարդիկ չեն փոխվում քանի որ վախենում են փոփոխություններից, իսկ փոխվում են հազվադեպ մարդիկ, ասենք ուժեղ կամքի տեր մարդիկ։ Չեմ վիճում։ Սակայն կարելի է այլ անկյան տակ նայել․ որ Հաուսը ի նկատի ուներ՝ եթե փոխվեն էլ, այդպես չեն փոխվում որ էությունը փոխվի։
Նույնիսկ այն հատվածում երբ Գրեգը ափսեներ է լվանում նախկին կնոջ տանը, իսկ կինը զարմանում է՝, մթոմ դու չէիր սիրում ափսե լվանալ, Հաուսը պատասխանում է՝ «people change»։ Ու էդ անում է նենց տոնով որ դա կարող էր նշանակել հակառակը․ մարդիկ չեն փոխվում ախջիկ ջան, չե՞ս հասկանում, որ ես նույն տղան եմ։ Իհարկե, Հաուսի շուրթերից այդ արտահայտությունը լսել զվարճալի է, սակայն այն հաստատում է իր իսկ իմաստի հակառակը։
Ու հենց այն համոզմունքը, որ մարդիկ չեն փոխվում, հաճախ թույլ էր տալիս Գրիքորին կանխատեսել նրանց որոշումները ապագայում, և ենթադրել ինչ քայլ են արել, կամ կանեին որոշակի իրավիճակում, մասնավորապես՝ անցյալում։
Ի տարբերություն շրջապատին, Հաուսը մարդկանց փոխելու փորձեր չեր անում բնավ։ Նա գիտեր որ մարդիկ չեն փոխվում, ու փոխելն անիմաստ է։ Նա կարող է օգնել նրանց զարգանալ ինչպիսին նրանք կան, բայց ոչ՝ փոխվել։ Օրինակ, հիվանդին բուժելով նրան չէր փոխում, այլ ամրապնդում, պաշտպանում այնպիսին ինչպես նա կա։ Բարդ օրինակը՝ քաշում էր մարդկանց պարաններից, խթանելով սպասված իվենթներ․ Սակայն նա միայն խթանում էր, իսկ մարդիկ իրանք էին արդեն որ անում էին այն ինչ նա ակնկալում էր։ Օրինակ այն որ Տաուբը գնաց կնոջը խոստովանեց։
Բացի դրանից, Հաուսը ազնիվ էր իր ցինիզմի, և նույնիսկ վիրավորանքների մեջ։ Նա խոցում էր, բայց հնարավորություն էր տալիս ի պատասխան խոցել։ Հաուսը չէր ակնկալում որ ուրիշները կնեղանան, քանի որ ինքը չէր նեղանում։
Ու պարզ ա, որ Հաուսը, ինչպես և բոլոր մարդիկ, չի կարող լինել ոչ ինքը։ Եթե մարդը ձև է անում որ նա այլ է, փորձում է կրնկօրինակել, կամ նմանվել – այդ իսկ պատճառով դիտվում է կամ որպես ծաղրանկար, կամ ոպրես երեսպաշտ։ Դիցուք «ես Նապոլեոն եմ», կամ «ուզում եմ լինել Ջոնի Դեփը/Մադոննան/ներմուծել ձերը» վարքագիծը մի տեսակ զավեշտական է։ Համ էլ նկատեք՝ «Ես ուզում եմ լինել համառ ինչպես Շվարցենեգերը» կամ «խելացի ինչպես Հոլմսը» արտահայտություններում արդեն արմատական տարբերություն կա։ Որովհետև լինել սրամիտ ինչպես Մուշեղը, չի նշանակում կրկնել իր կատակները։ Նշանակում է գնտել քոնը։
Հենց այդ մասին է խոսում Հաուսը քսանի ընթացքում Նոլանի հետ։
– Ես ինձ կորցրել եմ – ասում է
Փորձում է վերագտնել իր տանը, գտնում է հին իրերը, վճարում գումարի մի քանի պատիկը հին սեղանի կամ գրքի համար։
Հուզվում է, ասում Նոլանին, որ հեչ էլ ավելի երջանիկ չի դարձել։ Գլորում է էլի։ Հասկանում է, որ չի կարողանում այլ մարդ լինել։
Ինձ այդ էպիզոդի վերջը դուր եկավ։ Երբ Նոլանին չռփում է հոգևոր։
Ու վերջապես՝ վեցի քսանմեկը։
Հաուսը կարծես իսկական Հաուսն է։ Նա փորձում է փրկել աղջկա ոտքը։ Գուցե գիտակցում է որ նույնացնում է իր հետ, սակայն այնուամենայնիվ փորձում է պահպանել այն, ռիսկի է դիմում, ինչպես առաջ (I take risks, sometimes patients die. But not taking risks causes more patients to die, so I guess my biggest problem is I’ve been cursed with the ability to do the math.)։
Բայց նա դեռ շփոթված է։ Ու այնքան վստահ չէ ինչպես առաջ էր։
Այս ամենին գումարած Քադիի խայտառակ ոչ անկեղծ վրաերթները։
Ու նա հանձնվում է։ Ինքը իրա ձեռքով կտրում աղջկա ոտքը։ Չլինելով համաձայն ինքը իր հետ։
Զարմանալի չէ, որ մոռանում է ձեռնափայտը։
Ձեռնափայտը՝ Հաուսի մասնիկն է։
Ու նա աղջկան էլ էր ասել, որ չի ուզում ձեռնափայտ, որ ուզում է այլ ձևի լինել։
Լրիվ շփոթված է ու չի գիտակցում որ այլ ձևի լինել չի կարող։ Այդպիսինն է։
Իսկ Քադին և թիմը ավելի լավ է փորձեին պահպանել իրան ինչպիսին կա քան ճնշել որ փոխվի։
Ամպուտացիայից հետո աղջիկը մահանում է վիրահատման հատեևանքով առաջացած կողմնակի ազդեցության պատճառով։
Ու երբ Ֆորմանը ասում է՝ դու ամեն ինչ ճիշտ էիր արել, նա պատասխանում է,
– Այդ է պատճառը, սաղ «ճիշտ» էի արել, ու նա միևնույն է մահացել է։
Ու երբ ես լսեցի այդ «ճիշտը», մտածեցի, արդյո՞ք այնտեղ կան չակերտներ թե ոչ։ Ինձ թվում է՝ կան
Այդ ամենից հետո՝ Քադդին։ Արի ու մի ասա, Հաուսի սև սիրտը, իրա վարդագույն, կամ կարմիր ներքնազգեստը։ Քադին բավականություն է ստացել։ Հաուսին կոտրել է։ Հաուսը ոչ Հաուսական էր այսօր։ Քադիական էր։ Այս անգամ նա ոչ միայն չկարողացավ բուժել Քադիի միջամտության պատճառով, այլ ինքը արեց այնպես ինչպես իրանից պահանջվում էր։ Եվ այն որ դա արդարացված է չի փոխում այն որ դա իր էությանը հակասում էր։ Հիմա Քադին ասում է՝ «ես քեզ սիրում եմ»։ Հաուսը ստանում է դրական հաստատում՞։
Նա փոխվել է, կորցրել իրան, ու ձեռք բերել Քադիին։
Մենք ծնվելով գցած ենք ոչ միայն պատահական ժամանակ ու տարածություն, մշակութային և սոցիալ միջավայր, որի հետ պետք ա դիլ անենք։ Մենք նաև հայտնաբերում ենք մեր իսկ ուրույն պահանջները․ Մասլոուի ամբողջ բուրգը։ Ու այդ պահանջների հետ էլ ենք դիլ անում։
Ու այդպես է ստացվում երբեմն, որ պահանջների վեկտորները տանում են տարբեր ուղղություններով։
Օրինակ, կամ Քադի, կամ Հաուս որը Հաուս է։
Նա ճիշտ էր ասում՝ she’s an administrator, she will eat your brain.
Արդյո՞ք Հաուսը ավելի երջանիկ է լինելու ու կարողանալու է դիլ անել այդ կյանքի հետ։
Իսկ ինչպե՞ս եմ ես ինքս դիլ անելու, որ շաբաթը մի սերիա դոզայից զրկված եմ մի քանի ամիս, ու լոմկայի հետ պիտի մուվ օն լինեմ։
Երևի պետք է ակնառու մի բան անել, պակասը լցնելու համար։
ու տենց
Սիրելիս, ասացի Սերժ Մելիք-Հովսեփյանի այս աշխատանքին էլ ծանոթ լինեմ։ Ռաս որ հարգեցին ֆեյսբուկի իվենթ ուղարկեցին, իսկ Սերոժիկը վախտին ինձ նենց բացել էր, Միկան էլ յավես տոմս էր սարքել․․․ կարճ ասած այս ամենից հետո չգնալն անկապ էր։
Նայեցի վիքիյում՝ Դարիո Ֆո-ն նենց մոտիկ մտածող թված, համ էլ Նոբելյան մրցանակակիր, իսկ գործը՝ 83թ գործ է։
Առաջին իսկ անակնկալը՝ դահլիճը դատարկ էր։ Իսկ վարագույրը գրեթե փակ։ Մի փոքրիկ տեղ էր բաց բեմի մեջտեղում, աստիճանների մոտ։
Վարագույրի հետևը լուսավոր էր։ Երկու աստիճան բարձրացա դեպի անցքը և տեսա սպասավորի պես հագնված տղայի․
– Դուք տո՞մս ունե՞ք – հարցրեց Արթուրը, իր ձեռքին սրբիչ էր կախած։
– Այո․․․ – պատասխանեցի ես։
– Ապա անցեք, ընտրեք ցանկացած տեղը – նա ձեռքով ցույց տվեց բեմի խորք, որտեղ երկու կողմից երկու շարք սեղաններ էին։
Ամեն սեղանին գինու և հյութի շիշ։
– Հմ – մտածեցի ես մի կողմում տեսնելով մի շարք վեհերի․ Հրանտ Մովսիսյանը՝ ծիտիկներով, Արծրունին՝ բերետով, եթեսեթրա։
Ոճի համար ինչ ասես չենք անում, պարզ ա։
Բեմի մյուս կողմից ինչ որ լուրջ դեմքեր էին՝ կաստյում-շլվարով տղա, վեհ տիկիններ, և մի քիչ նորմալոտ տիկիններ։ Նորմալոտ տիկինները, հետո պարզվեց՝ թաթրոնի աշխատողներն էին, բանվորներ, հավաքարարներ։
Կասծյումը, ի դեպ, այն հայերեն արտահայտություններից ա, որից հետո ոճը պահանջում է ավելացնել ազատ զույգ բառ․ Ասենք՝ կասծյումշլվար(ծիպը շլվարը չի մտնում կասծյումի բազմության մեջ), մայկա-տրուսիկ (երբ խոսում ենք թի-շորթերի մասին, ոչ մի պոեզիա) և ազգային-ազատագրականը(երբ ի նկատի ունենք՝ ազգայինը, ժողովրդականը)։ Երիտասարդները բացակայում էին։ Կային ազգի վեհերը, և ազգի կասծյումշալվարովները։ Բոլորը ոճի մեջ։ Իսկ պարզապես մարիա ոճի երիտասարդները բացակայում էին։
Հա, այդ վեհերի բազմությունից աչքերիս մեջ ծածանքեց, ու ես արդեն ուզում էի լքել տարածքը։ Բացատրեմ ինչու։
Տենց էլիտարության երանգներ չեմ սիրում։ Ասենք Տեդեքս Երևանի հրավիրատոմս ա խոստացել Ալեքսիսը։ Թեդեքսը վապշե հավես ա, հետաքրքիր թըլքեր են լինում, մեկ-մեկ նայում եմ, ու լրիվ քաշել եմ։ Բայց այն որ սփիքրներին լսելու համար անհրաժեշտ է կամ հրավիրատոմս ունենալ, կամ էլ վեց հազար դոլար անմիջապես տալիս է թեդեքսը մի տեսակ էլիտար համ, երբ կանայք թանկարժեք շորերով են, տղամարդիկ՝ թիթեռներով, իսկ եթե մեկի վրա ճղված ջինսէ, ապա այդ ջինսը վեհ ձիզայների գործ է, և արժե ոչ պակաս քան մի քանի վերըհիշյալ երեկոյան շորը։
Հա, ու ես բնավ էլիտա չեմ, որ նենց վեհերի հետ կողքի սեղանի մոտ նստեմ, և գինի խմեմ։
Մնացի քանի որ տեսա երկու Սերգեյին՝ Յոժին, ալսը նոուն աս Սերոժիկ, օն ժը Գոգա Սերգեյ Դանիելյան, որին շատ եմ սիրում ու հարգում, և Սերժին՝ այսինքն ներկայացման ռեժիսորին։
Ընտրեցի կապույտ աթոռներով սեղանը, և ինձ բերեցին «մենյու»՝ ծալվող մի թերթ, որի ծածկոցի վրա նույն նկարն եր, Միկայի Վաթինյան, իսկ մեջը տեքստ՝ դերասանների մասին, և ուտելիքի ցանկ․ որից առաջինը և ամենաէժանը խողի խորովածն էր – 15.000 դրամ։
Հիմա ներկայացման մասին։
Կփորձեմ սփոյլ չանել բնավ, միայն թիզ։
Շատ անմիջական էր։ Իրականում, սրճարանը բեմի վրա կոնցեպտուալ էր։ Ծիպը արդեն անասնապատումը(c) սրճարանացումը այդքան է զարգացել, որ արդեն ֆսյո՝ դահլիճը դատարկ, բեմը՝ վեհերին, ու խոզի չալաղաջները կծելով ու ճպճպացնելով են նայելու ներկայացումները։ Քանզի վեհերին պալոժ չի ներքևը նստել, սաղի մեջ՝ հո հասարակական տրանսպորտ չի։ Գուցե գտնվեն ազատամիտ մարդիկ, որոնք կառաջարկեն դահլիճ թողել հասարակ մահկանացուներին, որ նրանք էլ երբեմն հնարավորություն ունենան դիտելու։ Ինչևէ։
Հա, տպավորությունների մասին․ անմիջական էր՝ ռեպլիկներ դիտողների, հիմնականում՝ հյուրերի և դերասանների միջև։ Որովհետև հյուրերը վեհ են, իսկ մահկանացու դիտորդները՝ կաշկանդված։ Արթուրը, որ պիտի կիթառ նվագեր, ճամփի կեսին գնաց տվեց Վահանին, ծիպը ռազ որ դու ստեղ ես ես ինչ նվագեմ ախպեր, էն ա դու նվագի էլի։ Բայց Վահանը երկար չնվագեց, չար լեզուները պնդում են, որ ակուսծիկան էր պատճառը։ Ինչևէ, մենք չար չենք բնավ, հալալ ա մեր մեծ ախպորը որ չուրացավ, այլ ուրախացրեց։
Ու այդ անմիջականությունը ահագին ինտերակծիվ էր դարձնում ներկայացումը, շունչ էր տալիս։
Դրան գումարած հրաշալի խաղը՝ և ես ինձ զգացի ուրիշի բնակարանի մեջ տեղում, ընտանեկան վեճերի ականատես․
առորեա, մոտիկ, ու ակտուալ։ Այդքան անկեղծ էր, որ երբեմն զգում էի՝ ի՞նչ եմ ստեղ անում, թողնեմ էս մարդիկ իրանց հարցերը իրանց մեջ լուծեն, ես պրիչյոմ ստեղ, իսկ նրանք այդքան տարված էին որ հասկանալի ա որ երբեմն չեն էլ նկատում որ շուրջը մարդիկ են նստած։ Չէի զարմանա եթե իմ շուրջը թռչող ափսեներ թռնեին, արքետիպային ընտանեկան վեճերի լավագույն ավանդույթներով։
Պյեսը ուսուցանող էր․ այսինքն ցուցադրում էր այն ինչ մեր մեջ է ամեն քայլափոխին, բայց ինչին մենք վերևից, դրսից, կողքից նայել չենք կարողանում։ Ու ինչպես է դա երևում կողքից։ Կամ հերոսների մեջ տեղը լինելուց։ Ուսուցանող էր նաև այն պատճառով որ պարզ խաղերը, որոնք մարդիկ դժվարանում են դետեքթ անել, քանի որ չեն կարողանում կողքից նայել ու հասկանալ, ակնհայտ էր դարձնում․ նենց նենարոկըմ նշում էին՝
Օրինակ․
– դու ինձ դավաճանում ես երիտասարդ աղջիկների հետ (կինը ամուսնուն)
– դա ընդհամենը սեկս է, ես քեզ եմ սիրում
– ախր ինձ սեկս էլ չմնաց
– դու իմ համար ավելի վեհ ես, դու ոնց որ իմ մայրը լինես։
Ստեղ մայր և կին հասկացություն շփոթելու մասին հանրամատչելի բացատրություն է
Մեկ էլ մի քիչ մազոխիզմի մասին․
– այո, ասա ախր Հասմիկը հրաշք է․ նա նետում է իմ վրա պաղպաղակի կտորները։ (անուսինը՝ իր սիրուհու մասին)
– դու ինձ պատմում ես քո սիրային արկածներից (կինը ամուսնուն)
– բայց ախր դու ինքդ էիր ինձ հարցուփորձ անում
– այո, ես մազոխիստ եմ։
Որովհետև դա իրոք մազոխիզմի կլասիկ ձևերից ա։ Ու սադիստսկը-մազոխիստսկայա սվյազկայի տիպիկ օրինակներից ա։ Ընդ որում ինչպես և պիտի լինի, սադիստը առանց մազոխիստի չի կարող՝ եթե կինը չլսեր, կամ ինքը չհետաքրքրվեր, ամուսինը ցավացնելու ձև չէր ունենա։
Տենց ծամում բացատրում են դիտողին որ նայի՝ սա է մազոխիզմը։
Կամ՝
– Դու խաղում ես քո երիտասարդ աղջիկների հետ։
– Այո, խաղում եմ, և ինչու՞ չխաղամ։ Դա թույլ է տալիս ինձ զգալ երիտասարդ, վերադարձնել երիտասարդությունս, նաև բավականացնել հայրիկության պահանջը։
Պարզապես իրական կյանքում մարդիկ չեն նկատում, չեն հասկանում այն ինչ անում են, իսկ բեմադրության ընթացքում իրանց պարզ ասվում էր ծիպը սա՝ սրանից է ստեղ, իսկ սա՝ սրանից։
– Ես դարձա նորմալ – ու նա գործ է գտնում, փորձում լինել ինքնուրույն, ոչ թե «ծիտ»։ Ու բնավ այլևս չի ապացուցում ամուսնուն թե նրա հանդեպ ինչքան անտարբեր է։
Սկսում է մտածել իր մասին, ոչ թե տղա կպցնելու, կամ ամուսնուն վիրավորելու։
Այստեղ շատ հաջողված պահ էր, քանի որ նա ամեն առավոտ երթուղայինը նստելով գնում էր աշխատանքի։ Էդ երթուղայինը վերջն էր։
Ընդհանրապես, մի քանի պահ կար, որ ինձ ծակեց այդ ներկայացման ընթացքում, ու երթուղայինը իրանցից մեկն էր․ ամեն ինչ սովորական երթուղայինի պես էր, – վայ մազերս, տվեք պահեմ, կյանք կզանգեմ, բայց մազերս, ու վերջապես՝ ինչ ուրախ ենք և իրար օգնում ենք։
Այդ պահն էր, երբ կինը հիացմունքով մեկնաբանեց ճանապարհորդությունը՝ ինչքան օգնում ենք իրար ու ինչ լավն ենք։ այդ ամենից հետո։
Ու այստեղ էլ իհարկե ինչպես լինում է իրական կյանքում արդեն հայտնվում է իրական խաղացողը, որը նախորդ երիտասարդ սիրականների, կամ ամուսնու պես մայրիկ չի փնտրում։
Չնայած ինքն էլ հակառակ ձևի հիվանդոտ վեհության տեր էր, ծիպը «մաքուրով» էր կիթառ նվագում, հանկարծ արագ չխորանալու համար, ոչ մի սեկս, ոչ մի պոեզիա։ Բայց հա, ամենակայֆ ու առողջ դեմքն էր պյեսում։
Մեկ այլ օրինակ․ երբ կինը վերջապես գտնում է իր «պարոն Հարմարին» ու մինչ այդ տանջող, մանեկող, ուրախ ամուսինը խանդից փոխվում է, գժվում է և հրաշալի իրադրությունների կատակերգություն է ստացվում – ապա կինը հնչեցնում է ամուսնու ձիագնոզը ֆստուձիու՝ դու քո ունեցվածքի մասին ես անհանգստանում, ոչ թե հանկարծակի հիշեցիր որ սիրում ես։ Ու՞ր էր սերդ երեկ, երբ դեռ չգիտեիր։
Իսկ երբ ամուսինը ինքնասպանության սպանիչ ծիծաղելի փորձեր է անում, կինը ակնակրում է՝
– պատկերացնում եմ քո բոլոր աղջիկներին թաղմանը։ երևի մի երկուսը դագաղի վրա էլ կգցվեն։ Իսկ Հասմիկը կնետի պաղպաղակի կտոր։
Նուրբ հումորով էր ամենը։ Ոչ մի ավելորդ բան, ոչ մի պակաս։
Ճաշակով էր, փաստորեն։
Փայլփլուն, պսպղուն բեմադրություն էր։
Այնպես որ եթե էլի լինի, չգիտեմ երբ, խորհուրդ եմ տալիս։
Իսկ ես կուզենայի որ լիքը երիտասարդներ, տենց տինեյջերներ նայեին։
Ինձ ասենք, տենց մի 16-17 տարեկանում օգտակար կլիներ նայել այս ներկայացումը։
Հա, կարծում եմ հենց տինեյջերների համար էր, առանձնապես նրանց, ով ասենք Բերն չի կարդացել, որ մի քիչ քիչ իրանց կամ կողքիններին տանջեն, փորձեն ունակ լինել կողքից հայացք նետել իրենց հարաբերություններին, հասկանալ որ ծեծված խաղերն են խաղավցվցվում, և ինչ մոծիվներ են նրանց հիմքում։
Իսկ ես հատուկ չեմ պատմում լիքը բան, ոչ սյուժեն, ոչ էլ հավես մանրքւոքները, որոնք, թերևս որոշ մարդիկ չեն էլ նկատել,
ու խորհուրդ եմ տալիս, երբ Սերժ Մելիք-Հովսեփյանի ներկայացման մասին իմանաք՝ փորձեք բաց չթողնել։
և այսպես,
ու տենց
Հա։ Ու մի բան էլ
«ավատարի» վերաբերյալ։
Հեհե։
Հարրի Հարրիսոնի «նեուկրածիմի պլանետան» գիտե՞ք։
յանիմ կարդացած տղա եմ Իսկ արժեր իմանալ։
Պարզապես դե ո՞նց հանրամատչելի տելեպածիա ցույց տաս, նույնիսկ եթե անունդ Կամերոն ա ու մի վախտ քիչ փող ունես։
Բայց ինչքան ավելի նագլյադնո հասկանալի ու պարզ ա երբ կապը վայրելեսս չէ, այլ վայրեդ է։
Ինտերֆեյսներ, կոնեկտորներ։
Ինտերֆեյս ափ, ինտերֆեյս դաուն։
Չէ մի չէ, վենծիլյատոր։
ու մի բան էլ ասեմ։ Էն որ մեր ախպարների հետ թանքսգիվինգ էինք նշում, ասում էին՝ «ֆոր տհե հափի ջենոսայդ օֆ նեյթիվ ամերիքանս»
հո զոռով չի՝ պատմությունը չի ջնջվում։ ՁեռաԳրածը չի վառվում։ ԿՄ-ի փասվորդը չի փոխվում, իսկ եթե փոխվի Աբու Հասանի մաշիկների պես վերադառնում ա։
«տուգա վսասիվայեծե, գասպադա» (ց) պարոն Ազատամարդիկ
Ու հա, Մատրիցան Լեմից թխեցին, չամաչեցին, բայեվիկ սարքին, հիմա էլ անցան Հարիսոնին։ Էս սաղ ամերիկյան կինո-ֆանտասծիկան պիտի կռիվ-կռիվ լինի՞։ Լրիվ այսպես ա դառնում։ Թե՞ հիմա Յանգին էլ կփչացնեն։ ՕՄԳՎՏՖ։
ՀԳ․ Չլինի Կոպոլայի հայ պրոդյուսերն ա Կամերոնին փող տվել ու պնդել որ էն հարգարժան տիկնոջ անունը Ծաղիկ լինի։
Դե լավ․ Կամերոն, Կոպոլա՝ ինչ տարբերություն։
Մի բուռ հայ ենք։
_ու տենց _
Մի հատ էլ բայեվիկ նայելու եթե հավես ունեք՝ ապա նայեք։ Մի քսան տարի անց սա կնայվի ավելի վատ քան հիմա նայվում ա հին «միլիոն տարի մինչ մեր թվարկությունը» տիկնիկ դինոներով։
Հա, էմոցիաները պակաս են։ Ավատարը կառավարվելով մարդու կողմից, ենթադրվում ա, որ պետք ա կարողանար այդ մարդու էմոցիաները արտահայտել։ Իսկ իրանք նույնիսկ մարսկոյ պեխոծինեցների մոտ շատ են լինում՝ ոչ միայն «զարմանք», «զայրանք», «ժպիտ», «վախ» ու էլի մի երկու հատ։ Մուլտերում երբեմն ավելի լավ ա ստացվում։
ամփոփելով՝
մեկ – ավատար սաքս։
երկու – եթե տենց շարունակվի, էլ կինո նայել չի լինի։ լիշ բի ես չեմ նայելու։
_ու տենց _
դե նայեցի էդ լեգենդներից առաջինը։
փրոդաքթ փլեյսմենթը շատ չէր, բայց տենց ձեռի հետ չէր, այլ լրիվ էքսփլիսիթլի։ ու կարար ավելի սիրուն լիներ, քան «արարատ»-ի փոսթերը ցույց տալը։
Դայրեքթոր օֆ ֆոթոգրաֆի ոմն Շեյն Դեյլը լավն ա։
Դե ֆիլմը ռուսական շուկայի համար ա։ Ռուս տղա, հասկանում ես, աղջիկն էլ ոչ հայ ա, ոչ էլ հայի նման, ոչ էլ գրկվել գիտի։ Դե տղեն էլ չգիտի։
Ու «րազլուկայից» հետո իհարկե տարբեր ձև կարելի ա պահել, բայց հաստատ ոչ տենց, աչքիս Շամմասյանները հեռվից հեռու չեն հիշել-միշել դիսթանթ րիլեյշնշիպ չեն ունեցել, իրանց ջանն էլ սաղ լինի։
Հա, իսկ Ջիգարխանյանը աշխատանքային միգրանտ է։ Սկզբից իրա գյուղում, հետևը սարը, նուռ է ուտում, իսկ հետո պարզվում է որ տաքսու շոֆեր է։ Այ մարդ, էդ սարն ու նուռը ու՞ր էս թողել եկել օտար քաղաքներ տարբեր ռուսների տանել-բերելու համար, որ հետո մի հատ էլ խելացի խելացի զահլեն տանես, պրիտչա պատմելով։ Երևի գործ չկար գյուղում՝ եկավ քաղաք։ Այսպիսով, ֆիլմը բարձրացնելով տրաֆիկինգի խնդիրը մի տեսակ մոտենում է վեհ ֆիլմերի դասին։
Նենց _մի տեսակ _ ավելի գովազդոտ էր այս ֆիլմը, քան ֆիլմոտ։
Իսկ ես Շամմասյան ախպերների մասին դեռ վաղուց գիտեմ, այս գովազդից՝
բայց մտածում էի, վաղուց մոռացել են որ հայ են։ Դե Մարիամ Պետրոսյանի մասին ել էի մտածում որ մի ռուսաստանյան էմիգրանտ/ասիմիլյանտ ծիտ կլինի իսկ դու արի ու տես, մեր հետ ապրում ա, մեր հետ նույն փողոցներով ման ա գալիս, ես էլ իրան տենց մի քիչ գիտեմ։
_ու տենց _
итак, я сегодня посмотрел “Коралину в стране кошмаров”.
Семья Коралины переезжает в новый дом, который оказывается частью большого старого замка под названием – Pink Palace. Розовый Замок.
Обратите внимание, не голубой и даже не зеленый, а именно розовый. Он и выкрашен в розовый цвет.
У Коралины занятые родители – они работают в поте лица, чтобы закончить в срок работу – каталог для садоводов. Поэтому у них не хватает времени не только на игры с дочкой, но и на сад, уборку готовку. Готовит папа, до тех пор, пока они не выполнят работу. Коралине приготовленная отцом еда не нравится, и она скучает по друзьям.
За отсутствием родителького внимания, Коралина отправляется исследовать окрестности, начав с поиска старого заброшенного колодца, а по дороге знакомится с мудрой кошкой и соседским мальчиком – внуком владелицы замка.
На следующий день, рассказывая новости дня маме она преувеличивает опасности придавая важности своим похождениям, но больше пытаясь обратить на себя внимание:
– Мам, вчера я почти упала в колодец
– Аха
– Я могла погибнуть
– Да, классно
Затем Каролина просится поработать в саду, несмотря на дождь.
– Нет, там дождь, и грязь – возражает мама, которая терпеть не может грязь и возню с землей.
– Но мам, когда приедут мои друзья, я хочу хоть что-то им показать! – у нее своя жизнь, свои друзья, свои “важности”.
Каролина продолжает:
– Мы же для этого сюда приехали
– Вроде того, но потом случилась авария – отвечает мать
– Я же не виновата, что ты врезалась в дерево!
– Отчасти виновата – невозмутимо отвечает мать.
– Не могу поверить, вы с отцом переехали сюда, хотя ненавидите грязь.
Таким образом, Коралайн приходится жить – как и всем – бороться за свою свободу, отстаивать свои права – право не быть виноватой в ошибках матери, позвать друзей в гости, свободу не только выйти из дома во время дождя, но и сделать то, что мать терпеть не может, а следовательно и ей не следует – возиться с грязью. С другой стороны ей приходиться смириться, что она отнюдь не является центром мира и у родителей просто не хватает на нее времени.
А мать передает ей подарок оставленный “каким-то мальчиком” – тем самым, с которым Коралина на днях познакомилась. Она морщится, ей неприятен незнакомый мальчик из новой реальности, однако девочку трогает подарок – кукла, очень напоминающая ее саму.
В поисках поддержки Коралина обращается к отцу, который набирает текст.
Работает он в отличие от матери не за стильным ноутбуком, а за старым компьютером, типа под дос, зеленые буквы на черном экране.
– А что сказал шеф? – спрашивает отец. показав, что не собирается спорить с матерью ради дочери, изнемогающей от безделья, однако предлагает ей альтернативную работу – сосчитать количество окон и дверей в доме. То есть предлагает заведомо бессмысленное занятие.
Коралайн тем не менее принимается за работу, отчасти, чтобы себя занять, отчасти из уважения к отцу. Считая двери и окна, она натыкается на маленькую дверцу, совсем как Алиса. По ту сторону двери, пройдя через туннель можно попасть в альтернативную реальность, другое измерение, в зазеркалье.
А там тот же самый дом, но опрятнее, цветастее, ярче, я бы сказал – гламурнее.
“Другая мама” с нескрываемой радостью встретила Коралину.
Кажется мать внешне та же, если не считать того, что у нее вместо глаз – пуговицы.
Новая мама просит позвать отца – тот в соседней комнате, но отнюдь не набирает на клавиатуре текст а играет на рояле.
– Ты же не играешь – удивляется дочь
– Посмотри, я сочинил для тебя песню – старается обрадовать ее отец
Коралина удивляется его не обыденным ярким тапкам.
В новом мире, с “другими мамой и папой” ей очень понравилось. Они укладывают ее спать, но просыпается она в своей постели, и кажется несколько огорчена возвращением в реальность.
Она рассказывает родителям о своем сне, и рассказ этот скорее напоминает мечту. А родители забирают ее с собой в город.
Оставив папу сдавать работу – готовый каталог, мама ведет Коралину в магазин подбирать ей школьную форму.
– Папа, я уже большая – возмущается Коралина – ей не нравится, что с ней обращаются, шутят как с ребенком
Настоящая мать долго выбирает форму дочке среди казалось бы одинаковых унылых серых костюмов, а Коралина находит яркие оранжевые перчатки. Она просит мать взять их тоже, обьясняя что они будут ее ярким утешением когда придется носить серую форму.
Мать обещает подумать о перчатках в случае, если каталог одобрят, Коралина расстраивается.
Итак, Коралине не охота жить в реальном мире, смириться с действительностью, и продолжать жить, находя сказку в обыденном. Она хочет быть любимым ребенком, и вновь отправляется в “другой мир к другой маме”. Там вновь весь мир вращается вокруг нее и ради нее.
“Другая мама” дарит ей новую одежду и игрушку – “исправленного” соседского мальчика с уговицами вместо глаз. “Исправленного” – потому, что она лишила его дара речи. Поначалу он и Коралине таким нравится куда больше.
Этим “другая мама” еще раз показала Коралине свою заботу – она не только позволит выпить шейк и приготовит вкусную еду, она и разрешит гулять и играть с мальчиком, точнее его пропатченной версией. Исправленным так, чтобы ей нравился, ей подходил. Потому, что “другая мама не любит когда разговаривают”, по видимому, так как при этом выражают свое мнение.
Поэтому она ненавидит кошку, которая, согласно древней английской традиции, гуляет сама по себе. Кошка – это не контролируемая, не подвластная ей часть мира, проникающая извне, из реальности в ее искусно вымышленный и выстроенный но ни коим образом не настоящий дом.
В следующий раз “другая мама” предложит Коралине остаться жить в их мире – но для этого нужно сделать всего-то одну вещь – пришить к себе на глаза пуговицы.
Стать такой, как они все в этом мире. Не видеть реальности(как ее увидеть с пуговицами-то на глазах?),
уйти в свой выдуманный “детский” мир, позволить, чтобы “другая мама” ее “вечно любила”, и перестать расти.
Бегство от свободы, бегство от реальности. Отказ от развития, остаться навсегда ребенком. Всемогущая и “любящая” мать, которая, однако не позволит ей вырасти, отделиться, быть самостоятельной, не научит жить в реальном мире, не позволит стать матерью самой. Характерным признаком матриархата является то, что детей всегда хоронили рядом с матерью.
Теперь становится ясно, почему замок называется “розовым”. Все встает на свои места.
– цитировал Бахофена Фромм.
Именно такими нам предстают не только не повзрослевшая “другая мама”, но и соседки старушки, живущие в прошлом, и бережно хранящие не только чучела всех предыдущих собак, но и конфеты начала прошлого века.
Когда приболела одна из собачек, старушка стала шить ей костюм с крылышками, вместо того, чтобы попытаться вылечить. То есть у нее отсутствовала инициатива и сопротивляемость. Она просто покорно мастерила крылышки. Не правда ли напоминает того человека из “Процесса” Кафки, который покорно сидел у двери со стражником всю жизнь, стал узнавать его блох, но так и не осмелился ослушаться и пройти, следуя своим желаниям?
И в этот момент помимо ужаса перед иголкой и зашиванием глаз на Коралину снисходит озарение. Она понимает, что цена слишком велика – уход от реальности, слепота, ей придется позволить себя “любить” и опекать всю жизнь. Она встречает за зеркалом(где же еще?), куда ее заточила “другая мама” других, “лоханувшихся” детей, точнее их души, которые утверждают что “другая мама забрала их жизни”. То есть не позволила жить своей жизнью, иначе говоря.
Вытаскивает девочку из заточения мальчик – кукла – пофиксенная копия соседского.
Он знает, что он всего лишь кукла, но он создан быть ей другом, и готов пойти против воли “всемогущей матери” ради спасения подруги. Возможно, в его голове с опилками промельнули мысли, сравнимые с мыслями роботов Азимова. Однако, он будучи куклой, тем не менее поступил зрело и по взрослому.
Старый мудрый кот проводит Коралину по окрестностям “другого дома”. По мере того, как они отходят от дома, предметы, деревья, растения, животные исчезают, и мир вокруг превращается в сплошную белизну.
Потому, что этот мир фальшивый, и на самом деле не существует. Это суррогат настоящего мира, с приукрашенными и принаряженными домом, садом и родителями, и отсутствием всего остального. “Другая мама” создала дом и сад, но она не может создать мир.
И мир в этой фальшивой реальности оказывается слишком маленьким, так как пройдя некоторое время в окружающей белизне Коралайн вновь подходит к дому, обойдя таким образом весь фальшивый мир, и поняв, что она будет лишена всего – своей жизни, взросления, самостоятельности, своего мира, останься она здесь. И поэтому она начинает игру – игра – это то, что любит “другая мама” – как сказала дружелюбная кошка. Возможно потому, что она сама осталась ребенком, а возможно потому, что она играет в игры, чтобы не жить настоящей жизнью. Далее идет похожий на компьютерную игру квест,
и в конце, будучи обманутой, обманув, Коралина могла победить, но не так-то все просто.
“Другая мама” не отдаст ее без боя, и Коралина отчаявшись запускает в “другую маму” кошкой. То есть использует ее в своих целях, не спросив, согласна ли та помогать в такой степени.
У кошки отношение куда более здоровое. И когда “другая мама” ловит Коралину в паутину, а у кошки есть шанс ретироваться и спасти свою шкуру, она так и поступает, вместо того, чтобы рисковать своей жизнью ради девочки.
По мере того, как рушится “другой дом”, пропадают и розовые обои в настоящем.
В самом конце кисть руки “другой мамы” преследующая Коралину и в реальном мире, отправляется в глубокий колодец – под землю. Вообще, мульт полон архетипов. Архетипным я даже считаю русского эмигранта, соседа циркача со славянским акцентом, который использует слово “golubushka” говоря по английски
И старушки, живущие в прошлом, и зеркало, и опека, и безвольные, или бунтующие куклы, и паутина – архетипы и ссылки к другим произведениям искусства.
Завершается мульт подаренными таки девочке оранжевыми перчатками, и родителями, которые, заработав, занялись садом
– Приведи себя в порядок, завтра у нас прогулка – обещают родители
– Мы будем убирать в саду? – спрашивает девочка
– Конечно, что же еше? – отвечает мать
Папа начинает дурачиться с игрушкой осьминогом, и Коралайн настаивает на тюльпанах, чтобы посадить их к вечеринке.
– Я не люблю грязь, но люблю цветы – признается мама.
Настоящие родители Коралины не инфантильны. Они активны, работают, строчат на компьютере, и сажают цветы.
Жизнь можно сделать “сказочной” если не бояться поработать
Все выглядит сказочно – сад с тюльпанами, и даже кошка, умело скрывающаяся за шестом.
Вообще можно написать хорошую исследовательскую работу, рассмотрев каждую сцену мультфильма подробно, в деталях.
ու տենց
Диджитек, иначе как լոքշ էր не описать
Скрасили его лишь соревнования “армроботикс”
В салоне Мелкософта говорили о том, что нужно переходить на вин7 с висты так как устранены ее баги
Встречную реплику – “у меня не виста а хп” мелкософтовских ребят подвешивала.
Сказать “у меня линукс” было бы просто жестоко, и я там не задержался.
Интересными показались салоны журнала е-think (ի-միտք) и поисковика hsearch. Однако и они разочаровали. У журнала e-think конецпция типа убунту промис – всегда бесплатный, даже доставка.
В отличие, кстати от ребят из Спюра, которые требовали 200др за свой справочник.
– Սա միակ հայկական այթի ամսագիրն է բարեբախտաբար․․․ – сказала мне девушка протягивая журнал, затем осеклась и поправилась – դժբախտաբար երևի։
Так вот e-think содержал много пустых страниц с красивыми картинками, и надписями типа “здесь могла быть ваша реклама”. Но самое главное – содержание: журнал расчитан я не совсем понял на кого. Потому, что там были статьи об amd, об it рынке, гугле, яху, мелкософте. Не совсем понятна необходимость пихнуть в первый номер интервью с черным гаго мэром столицы. Еще что-то было про развитие мобильных технологий. Короче, очень популярно и общеизвестно.
Нет, мне понятно, что в RBA пишут статьи типа Ի՞նչ է տորրենտը։ Это хорошо, и даже полезно. Но кто будет читать e-think? Если журнал для айтишников, они и так в курсе. Если для придурковатых (которых соглашусь не мало) айти манагеров которые ни фига в it не понимают, то тоже непонятно: если им интересно, то они хотя бы читают то же самое в интернете, благо английским хотя бы владеют, а если не интересно, то и e-think читать не будут. Короче, содержание, конечно не copy-paste, но сильно разочаровало. Я бы хотел видеть авторские статьи – если туманно про корпорации – то хотя бы интересно, новый взгляд, анализ. Еще интереснее анализ нашего рынка – и специалистов, и работы. Наших компаний, наши тендеры, наши несправедливости и справедливости. Если более it related – то интересные неожиданные решения, рассказы о наших технологиях подробнее, кто чем занимается,хотя бы. Конкретные статьи типа – как написать плагин к тому-то. Или используем subversion из-за файрволла. Именно у нас принято файрволлить на работе 🙂 Или вот такого типа статьи
Обсудил с приятелем – он заметил: “у нас рынок узкий”. Я терпеть не могу когда так говорят о рынке.
Я так с одного места работы ушел. Я там режиссером работал. Они требовали, чтобы я ориентировался на то, что хочет и ждет публика.
Ребята, если бы Мариам Сухудян кто-нить убедил, что в Армении велосипеды не любят, и она не показала бы пример, то того вело-бума, что сейчас – не было бы.
Вы сделайте что хорошее, а люди сами подтянутся. В разных смыслах причем. Подтянутся к вам, и подтянутся в смысле уровня.
Армроботикс тому показательный пример. Спасибо, Артин. Շնորհակալություն Արթին։
Кто раньше из тех, кто учавствовал в этом году слышал хотя бы про лайн трейсинг роботов? Кто мог подумать, что он сам соберет такого, подумает над алгоритмом, и хотя бы чего-то напишет сам?
Теперь про hsearch. Армянский поисковик. Довольно милый проект. Я задавал вопросы, типа чем он армянский?
– Դե այն փնտրում է և յունիքոդ, և ֆոնետիկ – ответил парень
– Ի՞նչ։
– երկուսի մեջ էլ փնտրում է, յունիքոդ լինի թե ֆոնետիկ
– Ի նկատի ունես՝ յունիքոդ ու արմսքիի՞ – հարցրեցի
– Դե․․․ հա – պատասխանեց
– Լավ, իսկ ի՞նչ դվիժոկ էք օգտագործե՞լ։
– Ներեցե՛ք, դուք ծրագրավորո՞ղ եք։
– Ինչու՞ եք հարցնում
– դե որ դվիժոկի մասին հարցրեցիք
Այո, երկաթե լոգիկա է։ Ես շարունակեցի․
– Իսկ քրաուլերը դու՞ք եք գրել։
– Մենք իրան անվանում ենք սպայդեր։
Տղերք, ես ձեզ չեմ հարցնում ոնց ենք իրան անվանում, հարցնում եմ ով ա գրել, ոնց եք անում, ու տենց։
– Էլ ի՞նչ հայերենին սպեցիֆիկ ֆիչա կա՞ – շարունակեցի հետաքրքրվել ես։
– Դե ասենք ուշադրություն/ուշադրության։ Ոնց գրես՝ փնտրում ա։ Գուգլը դա չի անում – պատասխանեց նա։
– Գուգլը լավ էլ հասկանում ա – մտքումս ասացի ես ու չասացի իրան։ Նա կամ գիտի, կամ ի՞նչ իմաս իրան ասել, տիպա նա սխալ է։
Միևնույն է լավ գործ են արել։ Չեմ ասում, որ փհփ/մայսքլ շատ ծեծված ու պոպսովի ձև ա ու հեչ սրչի համար չէ։
Բայց աշխատում է (դեռ) ու իրա խնդիրը կատարում է։
Լավ է գոնե ակտիվ տղաներ են ու ինչ որ բան արել են։
Приятно было увидеть павильон нашего НИИ которые сами разработали (если им верить) и собрали атс, устройство которое ставят на газовых трубах с gprs модулем. То есть не купили коробку готову задорого, а купили гпрс чип, собрали схему и пихнули в коробку.
Похвально.
Սինոփսիսի պավիլյոնը լրիվ կարար չլիներ։ Երկու պլակատ կախեցին։ Ու մարդ չկար։ Քանզի որ ինչ լինի՞։ Ու սկոտչով խաչ էր քաշած։ Տիպա փակ է, չմտնեք։ Էնա պավիլյոնի իմաստը ո՞րն էր։ Գիտենք, որ Հայաստանում Սինոպսիսը շուկա չունի։ Միայն աշխատողներ են իրենց պետք։ Այսինքն ներկայանալու իմաստը կամ իրենց փիար անելն էր տիպա նայեք մենք ինչ լավն ենք, եկեք մեր մոտ աշխատեք։ Կամ պարզապես նայեք ինչ լավն ենք։
Երկու դեպքում էլ կարող էին գոնե մի կոմպ դնել լինուքսով ու իրանց նախագծման ծրագրերով, մի չիպի սխեմա բացեյին, մի հատված ցույց տային, ու մի բան այնտեղ սիրուն միգատ աներ։
Գոնե սիրուն կնայվեր։ Բայց ո՞վ մտածեց կամ հավես ուներ։
ու տենց
Сегодня коллега приобрел такой вот девайс в подарок.
Причем он искал мп4 плейер. Продавец ответил, что такого нет. Есть тока мп3. Стоят – 7500 драм.
Коллега взял мп3 плейер, заплатил деньги, но уходя его взгляд случайно упал на устройство с экранчиком:
– А это что?
Продавец почесал затылок, прочел громко надпись
– мп4 плейер
– Скока стоит?
– 7.000
– Ну я его беру – возвращай мои 500 драм – решил коллега.
Принес он значит, девайс на работу, а я такие медиа гаджетс люблю и попросил его поиграться 🙂
Первым делом – самолеты видео.
Не знаю, каким боком это мп4 плейер, но он решительно отказался проиграть скачанный с мною ютуб .mp4 файл.
Однако в нем был файл с расширением amv, который он показал, а моя утилита file не узнала
Посмотрел в вики – есть такой формат` http://en.wikipedia.org/wiki/AMV_video_format
И вовсе он не мп4, а почти моушнжпег. Нет временной компрессии, только пространственная.
С девайсом, кстати, софта для пережатия видео файлов amv – не шло. Поискав и инете узнал, что есть такой патч ffmpeg-а ` http://code.google.com/p/amv-codec-tools/
И похоже упоминается лишь одна виндовс утилита для конвертации
The S1mp3 players ship with often buggy, Microsoft-only GUI’s for converting video to the AMV format.
Поэтому, установив/скомпилив эту ветку ффмпега, можно в амв любое видео сконвертировать 🙂 А патчи собираются добавить и в основную ветвь.
Я видел тестировать уже не стал, и перешел к ebook reader-у.
Интерфейс у него русский – следовательно, кириллицу открывать должен.
Первым делом залил utf-8 файл.
Нет, не катит. Нужна восьмибитная кодировка, девайс слабый.
iconv -f utf-8 -t CP1251 test.txt > test2.txt
не то
пришлось подбирать вручную все русские кодировки:
# iconv -f utf-8 -t KOI8-RU test.txt > test3.txt
не работает, так же, как и CP866, IBM855, ISO-IR-111.
Зато получилось, сконвертировав текст в iso
iconv -f utf-8 -t ISO-8859-5 test.txt > test3.txt
Я конечно понимаю, что они хорошо поступили – исо кодировка, вроде как стандартней вин или кои8р.
Но де факто, если не эти две, то юникод! А уникода они решили избежать…
Шрифты, конечно милые. На дизайнере они сэкономили, погрузили программиста скорее всего.
_ու տենց _
