դնեվնիկ

• պատմություն սխալ ուղեվորի մասին – 2009-08-15
  

  Երեկ ես որոշել էի բրուտալ լինել։ Ինչպես տաքսի ֆիլմի միջի կոլոտ ոստիկանը։ Ինձ պետք էր մերկանալ, սրբիչ կապել գոտկնատեղից, դուռը ոտով ջարդել, ու տենց։ Բայց չկար ոչ սրբիչ, ոչ դուռ, ոչ էլ․․․ Իսկ նա քեֆի էր, ու ոչ թե փարթիի։ Այսինքն փարթիի չէր, քեֆի էր։ Տարբերություն կա՞։ Իմ համար՝ ոչ։ Իսկ երեկոյան անսպասելի զանգ էր։ Իմ մոտ երեկոյան, իսկ իր մոտ գրեթե առավոտյան։ Ասաց՝ արթնացա ու քեզ հիշեցի։ Իսկ ես կարծում էի, որ կասեմ՝ դե գնա, դե գնա, կհիշես հետո, հայացքը իմ, ժպիտը քո։ Բայց չասացի։ Իսկ նա ասաց՝ արի անկապ տուֆտենք։ Ու մենք տուֆտեցինք՝ լրիվ անկապ։ Տենց մինչև առավոտ։ Հետո ես գնացի գործի, ու տանը մոռացա հեռախոսը։ Ու մտածեցի որ մենք պատմություն ունենք։ Տենց երկարոտ։ Իսկ մարշրուտկայից դուրս գալուց կորցրեցի այփոդս։ Ու սա փրոդաքթ փլեյսմենտ չէ։ Չնայած այդ այփոդը Հաուսի մեջ փրոդաքթ փլեյսմենթ արած փլեյերն է։ Բայց ինձ այն նվիրել է իմ Ուիլսոնը, իմ «Հայկ Զորիկյանը», իմ Գարբաջը։ Իմ անգին ընկեր, առանց քեզ ի՞նչ էի անելու։ Ես քո նվիրած այփոդը ո՞նց կարող էի կորցնել։ Նույնիսկ էփլ կորպորացիայից զզվելը հաշվի առնելով։ Ու ես բռնեցի տաքսի։ Այն եկել էր Պասկալ Ռուբոյին տանելու համար։ Իսկ ես նստեցի ու ասացի՝ քշի։ Իսկ նա քշեց։ Հետո իրան ասացին՝ դու սխալ ուղեոր ես վերցրել։ Ասացի, գիտեմ, որ սխալ ուղեվոր եմ, ու սխալ մարդ եմ։ Բայց ես մեղավոր չեմ որ սխալ եմ։ Գոնե այս դեպքում՝ մեղավոր չեմ։ Քշի մարշրուտկայի հետևից։ Ու նա քշեց։ Հետո մենք իրան հասանք, երբ հետ էր գալիս, պտտվեցինք, ու հետապնդեցինք մինչև կանգառ։ Մեքենաս կանգնեց ճիշտ իրա դեմը, ես դուրս եկա, բացեցի վարորդի դուռը ու ասացի որ բան եմ թողել իր մոտ։ – Դու ստեղ չես մտել այսօր – դենայ արեց վարորդը։ Իսկ ուղեվորները հաղորդեցին այփոդս այդ ժամանակ։ Ես ասացի՝ շնորհակալություն ու դուրս եկա։ Ուղեվորներին ասացի։ Իսկ հետո նենց ուրա՝խ էի։ Տեսնե՝ս ինչու՞։ Որովհետև այփոդն եմ գտել, թե որովհետև ամբողջ գիշերը տուֆտել եմ։ Ու պանդայի մուրաբայի նկարը ուղարկեցի ՎՎՖ։ Հետո սան գրիդ ինջայն։ Սա վոոբշե փրոդաքթ փլեյսմենթ չէ։ Սանը ինձ ինչքան փող տա, ես իրան փիառ չեմ անի։ Ու ադոբ ֆլեշը, պարզվում ա, րեդհատ չորսի տակ չի աշխատի, քանի որ գլիբսիի երկու-չորսն ա ուզում։

  Ո՞վ ա տենց քորփորեյթ ստանդարտ մտածել, որ ՐՀԵԼ չորս էլ լինի, ֆլեշ էլ աշխատի։ Տենց լինու՞մ ա որ գայլը կուշտ լինի, իսկ ոչխարը՝ կենդանի։

  Դուք կողմնորոշվե՝ք – կամ ֆլեշ, կամ հին գլիբսիոտ րեդհատ չորս։ Ես ասենք ոչ այն կընտրեյի ոչ էլ այն։ Ենթերպրայզ սաքս։

  Այկոն մտա, որ ինետի համար վճարեմ։ Ասում եմ՝ ԱՐԿԱ-ով կարա՞մ։ Սա էլ փրոդաքթ փլեյսմենթ չէ։ Այնքան շատ ա, պարզվում ա, կյանքում այդ ամենը, որ առանց նշելու չի ստացվում։ Ասեց՝ հա։ Ասում եմ՝ իսկ ինետո՞վ։ Ասում ա՝ չէ։ Դե լավ։ Այքոնի սափփորտն ա դզում։ Նենց կայֆն են։ Որ զանգում ես, մի հարց ա տալիս՝ մոդեմի լույսերը վառվու՞մ են թե չէ։ Հետո ինչ էլ պատասխանես, կասի՝ դե վաղը զանգի տղեքը կնաեն։

  Ստուգած ա։ Եթե ասեմ՝ վառվում են՝ կասի՝ դե վաղը զանգի, տղերքը կնաեն։ Եթե չեն վառվում նույնը։ Տենց էդ հարցի իմաստն էլ ո՞րն էր։ Էնա ավտոմատ դնեյիք, պրծնեյիք։ Ասեր՝ վաղը զանգի տղեքը կնաեն։

  Մեկ էլ էսօր «օրանժ» տաքսիի միջի վարորդը՝ տոչնի Հաուսի էն նարնջագույն մարդն էր մենակ նիհար։

  Հա, իսկ տանը մոռացված հեռախոսի միջի չհասած զանգերն ու ստացած սմսները նայելով, կարող ես ենթադրել, թե դու ում ես իրականում պետք։

  ու տենց

  անկապ դնեվնիկ պատմութիւն
• դնեվնիկոտ – 2009-08-11
  

  Ցյուրիխոտ էր այսօր առավոտը։ Համալսարանի մոտ։ Պակասում էին թացավուն լորձնեակներն և վագռային մողեսները։ Չկային տրամվայները, տոմս առնելու ավտոմատները, տրամվայների ավտոմատ վարորդները, և ավտոմատ ուղեվորները։

  Չավտոմատացված Ցյուրիխոտ առավոտ էր։ Պոստանձրևային Երևանն էր։

  Հետո Արշակունյացոտ էր՝ այսինքն ծխոտ, սմոքոտ ու տոկսիկոտ։

  Իսկ գիշերը բոգեմոտ էր։ Ու էլի սմոքոտ։ Նստացնում էինք սմոքն ու ֆլեյմը րեդհատում։ Ձեռի հետ գիշերը լեոպարդոտ ու մակոսոտ էր, ոտի վրա մի քիչ նվիդիա ֆիրմվեյրոտ, ֆրիդոսոտ, ու հրաշալի՝ ջիֆորսը դարձավ քվադրո։ Ինքն էլ չհասկացավ ինչպես։ Այսպես խնաեցինք երկուս ու կես հազար դոլար։

  Իսկ հիմա արմինկոյոտ է։ Որովհետև կապն անկապ է։ Երբ կապավոր է՝ արմինկոյոտ չէ։ Սերը քնքուշ չէ։ Բայց հուշը մշուշ է։

  Գոնե երեկոն բեգեմոտ չլինի։ Մթնշաղին հուշը քնքուշոտ է, իսկ սերը մշուշոտ։

  Երեկոն մարշրուտկոտ չլինի։ Ինձ կտանե՞ս պոնչիկանոցի մոտ, Արմեն։

  Ես ուզում եմ Դիանայի սպիտակ թեյը։ Մեկա Արեգի մոտոն ջիպիցդ լավն ա։ Նա իրանով հիթ է անում րոադը։ Իսկ ես չէմ անում, որովհետև մեկա մենակ-մենակ եմ քշելու։ Ես կքշեմ հեծոս։ Իրա վրա երկրորդի համար տեղ չկա, ու դատարկ չի մնա։ Ես կներկեմ այն Հաուսի ձեռնափայտի պես՝ կրակի լեզուներով, որ թվա թե ավելի արագ եմ շարժվում։ Հեծանիվը ինդիվիդուալիստական է ինչպես Օբերոնը, ձեռնափայտը, կամ սպրեյը։ Ես գիտեմ ինչպես այն կիրառել։ Հեծանիվը։

  Եվ թրչող ափսեն։ Թրչող ափսե մենակ դժվար է խաղալ, եթե քամի չկա, որ բումերանգոտ գցես՝ ու վերադառնա։ Ավտոմատը կայֆ ա կիրառել կյանքը չավտոմատացնելու համար։ Կալաշնիկովը չէ՝ ասենք Լեգո Մայնդսթորմը երազած։

  Կամ Քանոն խցիկը ձեռքիդ։ Խցիկից դուրս լինելն հավես է։ Առավել ևս եթե ձեռքիդ է, կամ ուսիցդ կախած է շեղակի, անկյունագծով, որ չխանգառի ուղիղ մնալ։ Ինչ ուզում է լինի՝ միևնույն է ուղիղ եմ լինում ու արժանավայել․․․

  Իսկ քանոնիս վրա հիմա ֆիշ այ ա խփած։

  _ու տենց _

  անկապ դնեվնիկ
• Քարահունջ – 2007-12-12
  

  В сентябре 2005-ого, на обратной дороге с озера у горы Ухтасар, мы с Лилькой были в компании с Або, Тико, и двумя Анжелами, у нас осталось немножко времени до приезда маршрутки, с водителем которой мы договорились, что он отвезет нас в Ереван. Тико и Або решили, что они слишком много смотрели на стоящие камни, а мы отправились погулять у Диг Диг Карер без них

  Пленки в Зенитах почти закончились, и вот эти фотографии сняты веб камерой, максимальное разрешение которой 640 на 480
  Тем не менее, фотографии кажется передают впечатление от низкого неба, красок, погоды

  }}

  }}

  }}

  }}

  }}

  }}

  }}

  }}

  }}

  }}

  }}

  }}

  }}

  }}

  }}

  }}

  }}

  }}

  }}

  }}

  }}

  }}

  }}

  }}

  դնեվնիկ լուսանկարներ
• Norayr & Otto – 2007-12-04
  

  

  Это нас Лилька снимала сменой 🙂

  դնեվնիկ ժապաւէն լուսանկարներ նորայր թանաքեան