Նենց ա լինում որ ամուսինները երեսում են իրականությունը, և ավելի լավ իմանալով զուգընկերոջը հիասթափություն ու կորուստ են ապրում։
միսս և մսթր Սմիթը այն դեպքն է երբ զուգընկերները իմացան ինչ նման են, մոտիկ են, ու ինչքան են միմյանցով հիանում։
Ու դա հանում է այդ ֆիլմը հեքիաթի մակարդակ։ Նայե՜ք լավ է լինում։ Մեկ մեկ բախտը բերում է։
Սակայն թախթին նստելով չէ որ բերում է էլի։
Մտածելով է ու խորհելով։ Ինքդ քեզ ավելի լավ ճանաչելով։ Առաջին հերթին քեզ։ Որ Բրեդ Փիթի պես հաճելի անակնկալի հույսին չմնաս, այլ հաճելի չանակնկալ ունենաս։
ու տենց
_ու տենց _
երեկ չառաջորը նվարդը ինձ ասում ա չատում, ապե, կապնվի տաթեևիկի հետ ցուցահանդեսի համար։ Ու համար ա թողնում։
Ի՞նչ ցուցահանդես՝ մտածում եմ։ Ի՞նչ Տաթևիկ, առավել ևս։
Ու քանի որ գործ կար անելու չզանգեցի, իսկ հետո մոռացա։
Հաջորդ օրը կրկին գրում ա չատում՝ զանգեցի՞ր։ Արդեն շաբաթ էր, ազատ էի։
Ու ես եկա, տեսա, սքրոլ արեցի վերև, համարը տակավին երևում էր, ու զանգեցի։
– Տաթևի՞կ
– Նորա՞յր։ Դու՞ք եք։ Մենք ձեզ ինչքա՛ն ենք փնտրել։
– Ի՞նձ
– Հա, ցուցահանդեսի համար։
– Ի՞նչ ցուցահանդես։
– Դուք նկարներ եք ուղարկել, չէ՞։ Ցուցահանդեսի համար «ւնդերգրաւնդ»։
– աաաա։ Ուղարկել եմ։
– Դուք կոնտակտները չեք ուղարկել, իսկ մենք չէինք կարող ձեր հետ կապնվել։
– Դե մտածեցի մեյլը ունեք՝ հերիք ա։
– Չէ, ինտերնետի հետ հարցեր կային։ Հիմա երկու ժամից ցուցահանդեսը սկսվում է, դուք մի ժամվա ընթացքում պետք է բերեք նկարները, որ հասցնենք կախել։
– ՕԿ – ասացի ես – ու վազեցի։
Ու ես հիշեցի որ իրոք ուղարկել եմ։ Ինչ որ քիչ թե շատ «անդերգրաունդ» թեմային մոտիկ էր, ուղարկել էի։
Ընդ որում, սա առաջին անգամն էր, որ ես որոշեցի մասնակցել որևէ այդպիսի միջոցառմանը։ Ես երկու անգամ մասնակցել եմ կինոթառատոնների, բայց երկու անգամ էլ ինիցիատիվան իմը չէր։ Այսինքն՝ առաջին անգամ տուն զանգել ասել էին, ֆիլմդ կբերես։ Այն եզրափակում էր հայկական կարճամետրաժների ցուցադրությունը։ «Փրայվաթ Լուք 2000» փառատոնն էր։ Հովիկի կազմակերպած։ Նարինե Ջրբաշյանը ինձ գիտեր, ֆիլմս տեսել էր, ու հիշեց։
Իսկ երկրորդ անգամ, երբ յութուբը բացվել էր, դե ինքներդ եք հասկանում, առաջին գրանցվողներից էի։ Որ norayr հաշիվը իմը լինի։ Ու լցրեցի այս ֆիլմը։
Ու տասնհինգ րոպե անց ստացա ՍվանսեաԲեյՖիլմՖեստիվալի տնորենից նամակ, որ իրան շատ ա դուր եկել ֆիլմը, ու իմ համար մասնակցությունը անվճար է։
Ինձանից հասնում էր միայն ֆիլմը գրել դվդի վրա ու ուղարկել։ Հետո նա ինձ գրեց, որ դու մի ասացուցադրվել ա, ու նոմինեյթ ա եղել։
Փաստորեն։
Հետո տենց եղել ա ասում էին, Իրանում մեր ֆիլմերի ցուցադրություն ա լինելու, մի բան գրի, տանենք։ Ոչ հավես կար ոչ էլ ժամանակ։ Հետո վոոբշե թարգեցի ֆիլմեր նկարելը։
Ասենք էս հունվարին ուզում էի ֆոտոներից վիդեո դայջեսթ հավաքել, քանի որ հին Պրեմյեր 4.2-ը վերջապես նորմալ վայնի տակ աշխատեց։ Այսինքն լինուքսում։ Բայց մեկ օր աշխատելուց հետո հավաքել էի երեսուն վայրկյան, ու հասկացա որ չէ, ես արձակուրդի ժամանակ էլի պլաններ ունեմ՝ ինչ որ ծրագիր շարունակել, ինչ որ բան գրել։ Ու տենց չեմ ձգի։ Իսկ ֆոտո դայջեստը ֆիլմ էլ չէ ֆիչա, որ չափսոսամ իրա վրա ժամանակ ծախսել։ Ու ոչ միայն չավարտեցի, այլ և հասկացա որ այն, որ ինչ որ բան նկարելու եմ կամ հավաքելու՝ պատրանք ա լրիվ։ Պարզապես ժամանակ չեմ ունենա, ու հավես, այդքան տարած/ծռված չեմ դրա վրա, որ սաղ երեկոները, ու ուիքենդները դրանով զբաղվեմ։ Ես հանգստանալ ել եմ ուզում, տուսվել ել եմ ուզում, կարդալ ել եմ ուզում, զբոսնել ել եմ ուզում։
Իսկ ֆոտոն այդքան ռեսուրս(օպերատոր/մոնտաժ/րեկվիզիտ/դերասաններին համոզել օրեր շարունակ սաղ թողած աշխատել ձրի/ձայն գրել) չի պահանջում։ Այսինքն իմ ոճը նկարելու, տենց մի տեսակ վուայերիստական։ Երբ հատուկ ոչ ստուդիա եմ վերցնում, ոչ մոդել։ Պարզապես միշտ դոշիս գցած ա, կամ ձեռիս տակ ա խցիկը, ու երբ քիչ թե շատ հետաքրքիր բան եմ տեսնում, չխկցնում եմ։ Այդ պատճառով էլ Էլիոտ Էրվիտն ա իմ ամենասիրած ֆոտոնկարիչը, ինքը շատ ինձ նման ա աշխատում։ Հա Էլի ժամանակ պահանջում ա, որ նստեմ, մշակեմ, որ դասակարգեմ։ Այդ նույն ցուցահանդեսի համար, իրականում երեք օր ու գիշեր նստել էի, քանի որ լիքը նկարներ կան, բայց չգիտեմ որը որտեղ ա։ Ու փնտրում էի, մի երկուսի վրա նույնիսկ աշխատել եմ։
Հա, ուրեմն, կրկին պրոբլեմ էր այդ ֆոտոները գտնել։ Ամենահեշտը մեյլից քաշելն էր, քանի որ ընտրածները ուղարկել էի։ Հետո պետք էր իրանց տեղավորել մակսիմում չորս հատ Ա4 թղթի չափսով։ Կարելի էր մեկ, կարելի էր լրիվ ու շատ փոքր։
Էդ րոպեին մտավ -ը։ Չորս հատ աչորս տվեցի ձեռը, խնդրեցի տանը եղած սթենսիլի ստվարաթղթից իրանց չափսով մի բան կտրի։ Առաջին պատահած Ա4-ները, պարզվեց՝ բանաստեղծություններն էին։ Հետո արագ արագ վազեցինք տպելու, հազար հարյուր դրամ նստեց։ Երկու սոսինձ մատիտ՝ երեք հարյուր դրամ։ Հետո իմացա կային մարդիկ տաս անգամ շատ էին ծախսել։
Ու այդ նկարները կախած էին փաստորեն։
Փաստորեն, ես առաջին անգամ նկարներս պատին կախած տեսա։ Ու հասկացա, որոնք են անմիջապես հայացք գրավում։ Ու էդ հավես էր։
Հիմա գիտեմ, որ արժի տպել, ու պատերիս, բացի վարպետների նկարներից իմ ֆոտոներն էլ կախեմ։ Առաջ ձեռս չեր գնում իրանց կողքը, բայց հիմա գիտեմ, որ պետք ա նայել ոնց են երևում։ Կարելի ա մի քիչ հեռոի կախել, կամ այլ սենյակում։
Ինձ նաև դուր եկավ Նանե Վարդանյանի նկարը։ Գանձասարի մոտ էր, այսինքն այդ ժամանակ դեռ չգիտեի, որտեղ էր։
Ձորի մոտ աթոռներ են շարած, իրանց վրա մարդիկ են նստած ու նայում են սարերին։ Իսկ կողքը շուն է, էլի իրանց հետ նայում է։
Այդ մի նկարն էր։
Ու Լուսիկ Կիրակոսյանի նկարներն էին լավը, ինձ մոտիկ էին։
Հա, ու պետք ա մրցանակաբաշխություն լիներ։
Ժյուրիի մեջ, պարզվեզ Սվետան էր, Բոգոմոլովա։ Դեռ մինչ ցուցահանդեսի սկիզբը իրան տեսա, մոտեցա, բարևեցի։ Հարցրեցի, արդյոք մասնակցում ա։ Ասեց չէ, ժյուրիի անդամ եմ։ Իսկ Վահրամը սկսեց իրան թարգմանել իմ հայերեն ասածները՝ թե բա նա ծանոթ ա փնտրում ժյուրիյում, որ իրան առաջ գցեն։ Ես էլ այդ խաղը շարունակեցի, ասացի՝ գիտես, այնտեղ ինչքան ճանճ ու ծաղիկ կտեսնես՝ սաղ ես եմ։ Ես սիրում եմ ճանճեր և ծաղիկներ նկարել։ Առավել ևս ճանճերին ծաղիների հետ միասին։ Սվետան ասաց՝ տենց ազնիվ չէ, ու գնաց։ Այսինքն չհասկացավ, որ կատակ ենք անում։ Մտածեց, իրոք ժյուրիյում ծանոթ եմ փնտրում։ Իսկ ճանճեր և ծաղիկներ նկարած չկամ բնավ։
Հա, իսկ մրցանակաբաշխություն չեղավ։ Ասացին, որ որոշել են մի քանի հոգու անհատական ցուցահանդես կազմակերպել։ Ու իմը նույնպես։
Ու Նանե Վարդանյանինը նույնպես։ Ու հետո ժյուրիի գլխավորը, Ուանգը, Հոլիվուդից, ինձ մոտեցավ, ասաց, որ իմ նկարները իրան լիքը դզել էին, որ առանց պրետենզիայի են, ու էլի լավ բաներ։
Տակ շտո, ես առաջին անգամ ֆոտո ցուցահանդեսի էի, ու հաղթել եմ։ Ու կայֆ ա։ Ու տենց։
Իսկ ցուցահանդեսը այս երկու օրը բաց ա, ուրեմն պոլիտեխնիկի դիմացը, «հալեպ» խանութի հենց կողքը, գրադարանի շենքում ա։
_ու տենց _
Это одна из моих историй успеха внедрения свободных технологий, и миграции, эмиграции, бегства от технологий мс безопасности:)
В этом тексте – в основном о том, какие несвязные անկապ технические задачи возникли по ходу, и их не менее несвязные решения:)
Итак, все началось с того, что у одного ученого есть свой know how – способ улавливать колебания земли, и, возможно, прогнозировать землетрясения. Для этого он установил в шахте, на глубине 60 метров под землей свой экспериментальный датчик, ну а чтобы снимать с него данные подключил систему к компьютеру.
Однако снимать данные в течение reasonably продолжительного времени не удавалось: компьютер подвисал примерно раз в два дня, ход эксперимента то и дело приостанавливался…
Еще очень давно я утверждал, что можно все очень красиво (мсье знает толк в извращениях) реализовать с использованием опен соурс, но у меня не хватало времени. Еще я резонно предвидел проблемы с конкретным железом, которое они используют. Этим летом все-таки взялся.
Что было раньше.
Не вдаваясь в детали скажу, что вначале была матрица.
Я немножко не о той матрице, где Нео тусовался. Конечно, все делается подручными срествами, и это матрица от обычной, очень старенькой веб камеры с почти стертой, загадочной надписью Enigma.
Причем, чтобы снять картинку с матрицы, парень, который все настроил до меня, не заморачивался с изучением WinAPI и сделал то, что можно назвать аналогом юникс скриптинга, но в графике: заставил работать несколько виндовс программ вместе и передавать инфу от одной к другой.
Правда, он не смог использовать потоки, пайпы, и все такое, и у человека, не знакомого с идеями юникс, перенаправлять, скажем, стдаут в стдин мысли возникнуть не могло. Если его не зовут Деннис Ричи, конечно.
Добавлю, что парень тоже был подручный, и не являлся it специалистом, и вообщем, совсем неплохо справился.
Итак, сначала он взял программу, которая показывает изображение с видео девайса, и умеет брать снапшоты, при нажатии на кнопочку. “Только вот кто будет на кнопку жать?” – спросите Вы. Оказывается, парень поступил очень остроумно, чтобы не сказать – неожиданно: он научился программно управлять курсором мыши, (кажется с помощью ЛабВью) и заставлял ее жать на кнопку через определенные промежутки времени 🙂
Картинка, снятая матрицей обрабатывалась в том же ЛабВью, что-то считала по какой-то формуле, и писала в файл. Затем файл с данными можно было открыть в Ориджине, и полюбоваться на графики.
Все бы хорошо, но ничто не работало так, как ожидается. Ну как всегда…
Во первых, постоянно загруженный ЛабВью, и программа захвата видео сьедали слишком много памяти. Во вторых, кто-то из них активно тек памятью, памяти становилось все меньше и меньше, пока компьютер не подвисал. Вообще, в виндовсе самом полно утечек, но они, конечно, не успели бы вешать машину так часто.
К тому времени, как я взялся за дело, было также решено наладить сеть с городом, чтобы не ехать каждый раз в обсерваторию.
Телефона рабочего там тоже не было, обсерватория с коммунистических времен заброшена, хорошо хоть электричество есть.
Вот ребята еще провели 200-300 метров utp из под земли наверх, к другому компьютеру, а к нему задумали подключить gprs модем 🙂
Для меня сразу стало очевидно, что таск на компьютере с веб камерой решается крутящимся маленьким консольным скриптиком, а сам компьютер можно впоследсвии быть заменить на маленькую встраиваемую плату на основе arm или 32-битного атмела.
Скриптик мог иметь вид типа
while (true)
{
getsnapshot()
./process » data.txt
sleep 3s;
}
Обратите внимание, этот скриптик, против ЛабВью, программы видеозахвата с превью и кнопками, экплорер, не говоря уже о графике, виндовс, который сьедает под 100мб озу…
Выяснилось, что getsnapshot легче всего реализуется с помощью консольной утиливы vidcat из пакета w3cam
vidcat -d /dev/video0 -d ppm -o tmp.ppm – с камерой встроенной в мой ноутбук заработало на ура
оставалось написать консольную программу для обработки полученных данных, что много времени не заняло, и разобраться с драйверами.
Как я и опасался, почти все железо не опознавалось стандартным ядром из Debian Etch:
Проблема с сетевыми решилась проще всего – компиляцией новейшего на тот момент ядра – 2.6.26
Вебкамера под линукс не опознавалась (файл устройства /dev/video0 ) не создавался.
Посмотрел, что за камера, lsusb выводит
Bus 005 Device 002: ID 2770:913c NHJ, Ltd Argus DC-1730
Поискав в гугле argus dc-1730, нашел чипсет и следующие строки авторства Theodore Kilgore, с которым, как ни странно, меня уже судьба сводила: я с ним общался, когда помогал добавить поддержку своего Genius Smart 300 в libgphoto2, брал usb логи, компилировал и тестировал экспериментальный код в libgphoto
http://www.qbik.ch/usb/devices/showdev.php?id=2761
—
Yet another camera with an S&Q Technologies controller chip. Seems to work just fine with existing sq905 camlib, in libgphoto2. I will add it in the CVS version. Webcam support might possibly work with the sqcam driver, too, with tweaking.
—
Ага, значит драйвер чипа, хоть и для другой камеры есть!
Ищу драйвер, нахожу, пытаюсь скомпилировать:
cvs -z3 -d:pserver:anonymous@sqcam.cvs.sourceforge.net:/cvsroot/sqcam co -P sqcam26
cd sqcam26
make
конечно облом, не компилится.
Хммм…
Хорошо, смотрю мейкфайл, нахожу такой участок:
—
sq905.o : gamma.h
gamma.h : makegamma
./makegamma
makegamma : makegamma.c
gcc -std=c99 -o makegamma -lm makegamma.c
—
Пробую
# gcc -std=c99 -o makegamma -lm makegamma.c
запускаю полученную программу
# ./makegamma
и она создает gamma.h
Теперь вновь
make
и вновь облом – интерфейсы ядра успели сильно измениться, надо хакать драйвер
Хорошо, он опен соурс… поди заставь работать какой-нить закрытый win95 драйвер в висте…
Полный список изменений сам не помню, а скачать версию драйвера, которая работает с камерой Argus DC-1730 и компилится с ядром 2.6.26 можно тута.
Итак, драйвер скомпилился!
modprobe sqcam
ls -al /dev/vi…
Жму tab, tab, tab…
Опять облом, устройство не создается…
Я уже чуть было не забил на это дело, отошел от компьютера, покрутился…
и тут дошло, что вероятно драйвер просто не определил камеру так как не знает ее usb vendor и product id’s!
Осталось только поменять:
/*Define these values to match your device */
#define USB_SQCAM_VENDOR_ID 0x2770
#define USB_SQCAM_PRODUCT_ID 0x9120
product id на
#define USB_SQCAM_PRODUCT_ID 0x913c
rmmod sqcam
modprobe sqcam
УРRRRRRRRRRRRRRRRRаааааа – работает 🙂
vidcat -d /dev/video0 -f ppm -o a.ppm
Снимок благополучно сохраняется 😉
Оставалась проблема с gprs модемом siemens mc35i
Он в упор не опознавался, поискав в инете я выяснил, что модуль cp2101
(Silicon Labs CP2101/CP2102 RS232 serial adaptor driver)
должен создать устройство /dev/ttyUSB0
и нашел массу вопросов в форумах о том, что несмотря на то, что он должен, устройство все-таки не создается
Разумеется, после сходной возни с вебкамой я просмотрел исходники cp2101.c, недолго думая добавил usb id’s модема, и он разумеется определился!
Я даже позаботился о людях тщетно спрашивающих в форуме решение, и помог им
—
cd /usr/src/linux/drivers/usb/serial
nano cp2101.c find there a place with usb product and vendor id’s and add string with your device numbers
{USB_DEVICE(0x10c4, 0x8341)}, /* siemens mc35pu gprs modem*/
Then recompile the kernel and reboot. Find new/dev/ttyUSB0 file
—
Проблемы с железом, однако не прекратились…
Мало ли, что драйвера есть…
Я не говорю о том, что свет там регулярно вырубался, а упс-а не было… Нет, я расскажу другую историю –
про подвисания того самого gprs модема Siemens mc35i
Короче, модем подвисал почти каждый раз после дисконнекта. И единственный способ заставить его работать вновь – это обесточить, вытащить usb шнур, и пихнуть обратно.
– Ну и как я ему скажу, чтобы он шнур вытащил? – вопрошаю я окружающих, ждущих решения серьезных дядек
И тут кто-то, кажется Овик (art_green{.lj-user} ) догадался, как это сделать
– Норик, ты можешь на ком порт сигнал подать, ведь можешь правда? А я соберу схему, как ты подашь сигнал, модем обесточится.
– Нэт праблэм, Дарагой! – гаварю 🙂
Короче, ребята собрали схему (спорили на транзисторе или на реле ее делать), подключили один вывод от модемовского шнура к ком порту, а я добавил в скрипт подключения и отключения от инета
cat /dev/urandom > /dev/ttyS0
на некоторое время, дабы модем перегружать.
А далее уже все было хорошо… Хорошо, если не вспоминать о том, что материнка компьютера в шахте была влажной от сырости, пока он не сдох, если не вспоминать о перебоях с питанием, со проблемной связью из-за Виваселл, если всего этого не вспоминать, шалость, вроде удалась! 🙂
