մեր սպասարկիչները, տպասալերը՝ ռասփբերրիներն ու մարսերը, ակւարիումների պես են։ ստեղծում են յատուկ միջավայր, որ մենք յետոյ բնակեցնենք դրա մէջ վորդփրեսներ, սփիւռքեր, բոտեր, ջաբերներ։
եւ այդպէս
ու տենց
վեհ և ինտելեկտուալ չէ բնավ։
նույնիսկ պրիմի[ծ]իվոտ էր։
դե իհարկե նենց չէ որ բոլորը կհասկանան բայց բավականին հանրամատչելի էր։
ու նույնիսկ հնդկականոտ էր։
դե ծեծված ա էլի հակադրել «ռոման[ծ]իկան» և «մաքուրով սեքսը»
առաջինը պատկերելով երեսպաշտ ու շաբլոն
իսկ երկրորդը
յանիմ անկեղծ։
գլամուր ստացվեցին երկու պատկերն էլ։
էդ քիչ էր, մի հատ էլ թախիծ ավելացրեց։
ու լացակումած երեսներ։
երբ կուլմինացիան դժվար ա անել՝ ամենաէժան ու հեշտ տարբերակներից ա՝
լացել, բղավել։
հետո դասական րեփրայս։
հետո էդ տղեն ինքը դարձավ շաբլոնային։
ու վոոբշե չէ սկզբից էլ նենց գլամուր շաբլոնային էր։
իրան մենակ ակնոցներն էին պակասում տիպիկ գլամուր հերոս լինելու համար։
երկար պլաշ ունի, գումարելով ակնոցներ կստանանք նեո
համ էլ սաղ հիմար էին։
ու հնդկական կինոյի լավագույն մոծիվներով՝ մահ։
որովհետև բարդ ա տենց դրամա սարքել առանց մահ։
որովհետև թույլ ա բերտոլուչին, աթ լիսթ էս ֆիլմում։
ընդհանրապես, եթե կինոյում բոլորը հիմար են,
ընդ որում դա է սյուժեի ծավալման պայմանը,
ու առավել ևս եթե էդ կինոն «էլիտար»-ոտ ա մատուցվում
ապա իրան նայել չի լինում։
ու գիտե՞ք, այ տենց կինոներ նայելուց հետո
գնահատում ես վավերագրականը
ու երբ փողոցով քայլում ես
ու նայում ես մարդկանց
էն որ հիմա լուսաֆորի մոտ սպասում են
նենց կինո ա հանդիպում
իհարկե քանզի մարդ եմ ու էքսփերիենս սիմուլատոր ունեմ
ու այն աշխատում աաա
իմ համեստ կարծիքով
իսկ գեղարվեստական
ասենք տանը ջիվսն ու վուսթերը ինձ դիմավորեցին
առանց պրետենզիա
սակայն գիտե՞ք, այնտեղ պոեզիա կա
ու ոչ մի վեհության փորձ
որը երբ խափանվում ա
գլամուր ա դառնում
և ներողամիտ եղեք անգլերենիս նկատմամբ
ու տենց
