ուրեմն, այսօր քննարկում էին, որն է «ճիշտը», զրոյից ֊ ինպես սի֊ում, թե մեկից ֊ ինչպես պասկալ֊ում հաշվել։ Դեյկստրայի թղթի շեյրի պատճառով։
ուզում եմ ես էլ արտահայտվել։
Առաջինը, ոնց էլ հաշվեն, լավ է մի ձեւ, որովհետեւ այլապես լրիվ ես խճճվում։
Երկրորդը, Վիրտը ինքն է հրաժարվել պասկալի մոտեցումից, ու Մոդուլայից սկսած արդեն զրոյից է հաշվում։
Երրորդը, եթե սկսենք մաթից, ապա կա մի քանի մոտեցում ֊ օրինակ ռուսական մաթ դպրոցը համարում է որ զրոն բնական թիվ չէ, իսկ գերմանական մաթ դպրոցը ֊ որ զրոն բնական թիվ է։ Ես, բնականաբար գերմանացիների կողմից եմ։ (:
Կամ այսպես՝ կա երկու մոտեցում սահմանել բնական թվերը
֊ թվարկելով ֊ առաջինը, երկրորդը, երրորդը
֊ նշելով ասենք իրերի քանակը ֊ չկա իր, մեկ իր, երկու իր․․․
Ինձ թվում է բնական, որ բացակայությունը էական հատկանիշ է։
Իսկ ինֆորմատիկայում, ես կարծում եմ, ավելի նպատակահարմար է զրոյից հաշվել։ Պարզ պատճառով ֊ մենք աշխատում ենք հիշողության օֆսեթների հետ։ Այսինքն երբ պետք է դիմել կոնկրետ դաշտին, կամ էլեմենտին, հաշվում ենք շեղումը հիշողության, ստրուկտուրայի սկզբից։
Ու պարզ է որ ունենում ենք զրոյական շեղում։ Ասենք դաշտը կարող է զրոյական օֆսեթ ունենալ։ Ուրեմն ոչինչը ինչ֊որ բան նշանակում է մեզ համար։ Այսինքն, nothing tells something ֊ ինչպես ասում էր Հաուսը։
Բացի դրանից, այսպես հաշվելը ավելի արագ է(էժան է), որը նույնպես լավ դիզայնի նշան է։
Իսկ Դեյկստրայի մասին ֊ ես կարծում եմ, որ առանց նրա ինֆորմատիկան բնավ չէր լինի այնքան գրավիչ, հավես, ռոմանտիկ, ու այնքան գիտական։ Այսինքն նա այն քչերից է ով գիտական մոտեցում է ցուցաբերում։
Օրինակ այն, որ հիշողությունը պետք է տիպավորված լինի, ամենակարեւոր մտքերից է։
Դե գոութուի մասին ես կարծում եմ խոսելն էլ է իզուր։ Որովհետեւ կոդը միայն կատարվող ծրագիրը չէ, այլ մտքերի ֆորմալ նկարագրություն է։
Նրա համար, որ մարդը կարդա ու հասկանա ինչ է գրված, նրա համար, որ կոմպիլյատորը կարողանա սխալներ գտնել։ Իսկ ոնց անցար գոութու֊ին ֊ կոմպիլյատորը ձեռքերը լվանում է, քաշվում է մի կողմ։ ի՞նչ իմանա ինչ է մտքիդ։ Նույնը չտիպավորված հիշողություն օգտագործելիս։
Էլ չեմ ասում որ Ճաշող Փիլիսոփաների ու Քնած Վարսավիրների պես հավես անտրոպոմորֆիզմ ումի՞ց, եթե ոչ Դեյկստրայից։
ա նապոսլեդոկ այս տեսանյութը՝
ավելի ճիշտ ֊ հենց այստեղից։
Կնութ՝ մենք Էդսգերի հետ սիրում էինք չորս ձեռքով նվագել, ու ես ոչ մի կերպ չսովորեցի, որ երբ նվագում էինք Հայդնի վալս, նա չէր հաշվում՝ մեկ, երկու, երեք, մեկ երկու երեք, նա ասում էր՝ զրո, մեկ, երկու, զրո, մեկ, երկու։
ու տենց
