Երբ ինչ որ մեկը ահավոր վատ քշելու պատճառով զոհվում է, ես դա մեկնաբանում եմ որպես բնական ընտրություն։
Բայց իր քշելու «ոճը» պարտադիր չէ որ գեներով պայմանավորված լիներ։ Ու լրիվ կարող է մշակութային լինել։
Այնպես որ մարդը, ով ոչ միայն գենետիկ, այլ եւ մշակութային էակ է, կրում է ոչ միայն գեներ, այլ եւ մշակույթ, ու թողնում է իրենից հետո ոչ միայն գեներ այլ եւ մշակույթ։ Վերջինը սոֆթ լինելով շատ ավելի հեշտ է փոփոխվում, ժառանգվում է ոչ միայն երկու բիոլոգիական ծնողներից, այլ եւ ումից ասես։
Ու ոչ միայն հարդը, ու հարդի մտածելու ունակությունն է այժմ կարեւոր այլ եւ սոֆթը, մշակույթը։
Այնպես որ մարդիկ ով ոչնչանում են որովհետեւ զգույշ չեն փողոց անցնում, կամ որովհետեւ սիրում են «արագ» քշել, դա հոգեւոր բնական ընտրության արդյունք է։
Ու վաղուց նորություն չէ որ մարդիկ պարտնյորներին ընտրելիս բնավ առաջին տեղը չեն տալիս հարդին՝ արտաքինին ու սեքսուալությանը։
Իսկ հետնորդներին փոխանցում են գեներից բացի մշակույթ։
ու տենց