ուրեմն,
մի Հայաստանցի զոյգ որոշել են աւտոստոպով գնալ Տփղիս եւ հետ։ Գնալը դեռ հեշտ էր, իսկ վերադառնալիս բախտը իրենց չէր ժպտում, եւ մի երեկոյ յայտնուեցին թուրքական գիւղերի շղթայի մէջ։
Ադրբեջանական համարներով անցնող մեքենաները նախընտրում էին չʼկանգնեցնել, վրացական համարներով՝ չկային, իսկ հայկական համարներով մեքենաները ադրբեջանական գիւղերից չէին կամենում աւտոստոպշիկ վերցնել։ ։Ճ
Այդպէս, սոված, ծարաւ, շատ ծարաւ եւ յուսահատ կանգնած էին, երբ անցաւ եւ չʼկանգնեց հերթական հայկական մեքենան։
— Գոնէ ջո՛ւր տայիք, թէ չէք տանում— չʼդիմացաւ տղան։ — Բա դուք հա՞յ է՞ք— բղաւեց նա։
Մեքենան կտրուկ կանգնեց։ Հետ եկաւ, մօտեցաւ նրանց։ Լիքն էր։ Մեքենայի միջից մի քեարթու բայց հարազատ դէմք դուրս եկաւ եւ ասաց․
— Ընկեր, ներող, տեղ չʼունենք…
Իրենք դեռ յոյսով նայում էին մեքենային
— Ու թարսի պէս ջուր էլ չʼունենք։— շարունակեց նա։— Ու պիտի գնանք։
Նրանք երկուսով շարունակում էին լուռ ու տխուր նայել մեքենայի մարդկանց։
Ու այդ պահին մեքենայի միջինը փորձեց ոգեւորել․
— Բայց դուխո՛վ։
Ու մեքենան գնաց։
ու տենց
