– տեսնո՞ւմ ես նրան – հարցրին ինձ մի փարթիին։
– հմ՞
– նա այսինչի մայրն է։
– լո՞ւրջ։
– ահա, իր ամուսինը այդպես էլ չկարողացավ ներել դավաճանությունը ու երկուսն էլ հետո մենակ էին ու տենց էլ քսան տարի է մենակ ապրեցին։
ու ես նայում էի այդ կնոջը, որը երեւի բավականին գրավիչ էր թվում մի երեսուն տարի առաջ, ու մտածում տեսնես նա գիտե՞ր ինչ է իրականում ուզում։
իսկ այսօր ես նայում էի կապուտաչյա ծերուկին մետրոյի վագոնում,
ու մտածում՝ նա է՞լ է քաքեր կերել երբ երիտասարդ էր։ իսկ հետո երբ սպիտակ մազեր ունենամ, տեսնես ի՞նձ են նայելու մետրոյում ու նույնը մտածեն․ տեսնես նա է՞լ է քաքեր կերել երբ երիտասարդ էր։
ու տենց