ինձ թւում ա կորեկտ չի համեմատել ֆէյսբուքն ու դիասպորան, կամ թուիթերն ու մաստոդոնը ըստ ֆունկցիոնալութեան։
խնդիրը այն չի, որ ֆբ֊ն այսպիսի ֆունկցիոնալ ունի, կամ չունի, ու իրականում դա չպէտք ա լինէր մրցակցային առաւելութիւն։
systemd֊ն էլ կարող ա վատ չի գրած, ու հարմար ա օգտագործել հիմնականում։
կարեւոր հարցը դա չի, կարեւոր հարցը տեխնիկական չի, ֆունկցիոնալի մասին չի՝ քաղաքական ա։
մենք ընդունո՞ւմ ենք այսպիսի պայմաններով խաղ, թէ՞ չէ։ ու մարդկանց մեծ մասը չի էլ մտածել այդ մասին, որովհետեւ այլ կերպ ինչպէ՞ս կարող էր լինել, չեն էլ պատկերացնում։
ծրագրաւորողները առաջինն են, ու դեռ միակն են, ով որոշ չափով (ու մեզ մօտ աւելի քիչ չափով) հասկացել են, որ իրենց պէտք են ազատ գործիքներ։ անկախ ֆունկցիոնալութիւնից։ որ նախ թող լինի ազատ կոմպիլեատոր, իսկ յետոյ ֆունկցիոնալի մասին կը խօսենք, կաւելացնենք, կաշխատենք։ բայց դա պէտք էր գիտակցել։
ու դա ա առհասարակ կոնֆորմիզմի, յարմարուողականութեան հիմնական պատճառը։ այն յատուկ ու գիտակցուած չի։ այն, կարծում եմ, հիմնականում չգիտակցուած ա։
#համացանց #կոնֆորմիզմ #յարմարուողականութիւն
ու նա, ինչպես Կաֆկայի մոտ, հասնում է պահապանին ու դարպասին։
պահապանը, ինչպես եւ պետք է, ասում է որ նա իրավունք չունի մտնել, ու անհրաժեշտ է սպասի մինչեւ թույլ տան։
իսկ նա, փոխարենը սպասի, ճանաչի պահապանի ամեն մի ոջիլին, պառկում է ու քնում։
այսպես, ամբողջ կյանքը քնում է, ու նույնիսկ չի էլ արթնանում որ հարցնի, ինչպես այնպես ստացվեց, որ այլ մարդ այդ դարպասով չմտավ։ այդ հարցը նա երազում էր տվել, պատասխանը ստացել։
ու այդպես էլ քնի մեջ մահացավ։
իսկ պահապանը նույնիսկ տխրեց, որ չկարողացավ պատասխանել որ դա այդ մարդու անձնական դուռն էր ու միակ շանսը։
ու տենց
