#օրագրային #էկրանահան #վօկ
ուրեմն այսօր մեքենայի մէջ եմ, միացնում եմ ամէնը (ինձ մօտ օդաչուների պէս է, չեքլիստով եմ միացնում շարժիչ, ն900, ֆմ տրանսմիտեր), մէկ էլ ինչ֊որ բոմժոտ տեսքի տղայ է մօտենում, ռուսերէն առաջարկում ձեռք բերել օծանելիք կամ ժամացոյց, ձեռքերում դրանք է պահում։
ասում եմ՝ «չէ, պէտք չէ»։
նայում է ինձ վրայ զարմացած, ասում է՝ «հըէ՞»։
ասում եմ՝
— պէտք չէ։
«նեղանում» գնում է։
իր խօսելու ձեւը այնպիսինն էր, որ ենթադրեցի որ նա տեղացի չէ, իսկ այդ չհասկանալը հաստատեց ենթադրութիւնս։
ու մտածում եմ՝ եկել ես այստեղ, մեր տօնը փչացնում ես, ուզում ես բան ձեռք բերեմ, ու ռուսերէն ես ինձ դիմում։
ենթադրելով որ ես այլ ԱՓԻ գիտեմ։
դա ոնց որ Թուիթերին Ֆեյսբուքի ԱՓԻ֊ով դիմել։ Կաշխատի՞ այդպէս, իհարկէ, չի աշխատի, Թուիթերն էլ կը նեղանայ, թէ էս ի՞նչ ԱՓԻ էք ինձ հետ օգտագործում, ես իմն ունեմ։
Ես էլ իմն ունեմ, բնականաբար։ Բոլորին էլ հաճելի է որ իրենց հետ իրենց ԱՓԻ֊ով են շփւում։
եւ այդպէս
Հ․ Գ․ իրականում իմ նեյթիւ ԱՓԻ֊ն հայերէնը չէ, բայց ես այն նենգօրէն թաքցնում եմ, ւռափ եմ արել, ու այդ ինտերֆեյսները նշել եմ պրիւատ, փաբլիկները միայն հայերէնն է։
Հ․ Հ․ Գ այ քաքրֆուրը քանի որ միջազգային ցանց է, ամէնը տեղայնացրել են՝ «յաջորդ յաճախորդ», «կարող էք նստել», եւ այլն։ ։Ճ
երբ գալիս էի, ինձ թւում էր հետեւիս մեքենան միկայինն է։ այն շէնքը միշտ ուզում էի նկարել։ աջ եմ քաշում. արգելակ, բանալի, լծակ։ խցիկ, բռնակ, ոտքերը սառը ասֆալտին։
հետեւիս մեքենան անցնում է, աջ քաշում։ փակ բաժակը ձեռքին ամրակազմ մարդ է դուրս եկել, ձեռքով է անում հեռուից։ պատասխանում եմ. կարծես իրօք միկան է։ բղաւում է՝
– տուդա՞աա
– ահա, – ասում եմ – ու հետ հետ գնում աւելի լաւ ռակուրս փնտրելով։ ուզում եմ թափ տալ վրայիցս այն կովի սեւեռուն հայացը։
– մեծ ես կադրի մէջ, դուրս արի, կամ գնա այնտեղ կանգնիր։
միկան արդեն չկայ։ հասցրե՞ց խմել։
…
այն որ շատ են ու կախուած են օդում, մուգ ցածր ամպերի տակ. ոնց որ վալկիրիաներ լինեն։ սաւառնում են ու նայում ներքեւ, փնտրում, ո՞վ է լինելու ճակատագրի ընտրեալը։։ զգում ես ինչպէս հայացքը վրայովդ անցաւ։ չկանգնեց։ շունչ ես քաշում։
ուզում ես պարզապէս նստել ու նայել, լսել քամու ձայնը ու ալեկոծի աղմուկը։ իսկ խցիկները կողքդ են, լքուած ու տխուր։ օբյեկտիւը նայում է խելախօսի էկրանին՝ «ինչո՞ւ այսպէս»։ «եւ իսկապէս», – հայլապատկերում է լինզան ապակէ էկրանը՝ «ինչո՞ւ»։
ճախրող վալկիրիաները իրենցից գոհ են թւում, գալարւում են. գիտեն որ գերող են, ու դրանից աւելի են ոգեւորւում, պոչերը շարժում են։
դռների շրխկոց, անցնող մեքենանայ, եւ էլի մի հատ։
երկինքը բացւում է։
դեղին աւտոբուս։
հինգն են մնացել, չորսն իրար հետ են շփւում, իսկ միւսը մենակ է ու բարձր։ ամենաբարձր սաւառնողի թելը բռնած տղան իրեն չի էլ նայում։ պարանը ուղղուած է երկինք, ու հալւում է օդի մէջ։
տղան տալիս է պարանը աղջկան. դու հաւաքիր։
մեծ գլխով սեւ֊սպիտակ շունը անցնում է գործարար տեսքով, կանգնում, նայում է մի քանի րոպէ։ կարծես շարունակեց ուղին, բայց մի քիչ յետոյ էլի է կանգնում, նայում։ անսպասելի շրջւում է ու վազում. ետեւից սլանում է տեղացի «վետերոկի շունը»։ եւ թոփալելով, բայց հպարտ, կատարուած պարտքի զգացումով, վերադառնում։
ինտերաղմուկին խառնւում է օբէկտի անորակ դինամիկների երառշտութիւնը. «քեն գեթ նոու սաթիսֆեքշն», իհարկէ ոչ Սթոունզ։ իսկ նաւակի վրայ գրուած է՝ «ռեդ փեփեր», իհարկէ ոչ Չիլի։
վերջին միկրոավտոբուսի պահուհանում ուրախ հեռախօսին նայող դէմք։
այս մի վալկիրիան հնազանդ եւ ցածր թռչում է տիրուհու ետեւից դէպի մեքենաներ։ ոնց որ նեղացած շուն. մի քիչ էլ զբօսնենք։
փշերը պոկել նայքիներից։ դուռ, յու֊էս֊բը, կիտրոնի ժելէ, այս ալբոմը չէի լսել։
հիմա ո՞ւր, վանաձո՞ր։ ամենահարազատ տեղերից է։ դեռ չգիտեմ. բանալի, մատոր, կամերա, դուբլ՝ խշշոց անիւների տակ։
անկասկած է՝ եթէ պայծառ օր լիներ, չարուած ֆոտոներս այսչափ տպաւորիչ չէին լինելու։
