I was searching who was the author of this photo https://spyurk.am/posts/2587 https://joindiaspora.com/posts/1996816 https://diasp.org/posts/1394284 links point to the same post as seen from different nodes. And eventually I found it at #moma website. Indeed, I have been written the names of the photographers, and I have been written the name of #Helen-Levitt. However while searching in the #internet for her photos I did not find this one and assumed that this is not her photo and I forgot to write down the name of the author. So now I found it at the MoMA site and now I know that this is a photo by Helen #Levitt. And actually I could have understand it by myself, from the style. #photography #NY #New-York #moma #woman #bus #ֆոտո #ՆՅ #Նյու֊Յորք #Լեվիտ #Հելեն֊Լեվիտ #մոմա #կին #ավտոբուս
ավտոբուս։
կարմրաթուշ աղջիկը հավեսով կծում է խնձորը։
– բա ձեր տղան ո՞նց է – հարցնում է աղջկա մորը նստած սպիտակամազ տիկինը։
– լավ է, լավ։ տանն է։ քնած է։
– ա – ասում է տիկինը։ – իսկ ո՞նց է նա լսո՞ւմ է, թե առաջվա պես։
Մայրը լռում է։ Երկար։ Հետո, երբ լռությունը ձգվում է, ասում՝
– դե չէ, ավելի լավ է։ նա հիմա ինտերնատում է չէ՞ սովորում, դա իր վրա ազդում է։
– հա, ինտերնատու՜մ – ձգում է տիկինը – դե լավ է։ – բա ո՞ւր եք գնում։ – հարցնում է անտարբեր։
– մենք գնում ենք պոլիկլինիկա – պատասխանում է մայրը ու անց է կացնում ձեռքով խնձոր կծող դստեր մազերով։
– այսինչ համարո՞վ – զարմանում է տիկինը։
– հա, այնտեղ կիջնենք, հետո ոտքով։
– ա – ու այլեւս ոչ մի հարց չկարողանալով մտածել հարցնում է՝ – իսկ ո՞նց է աղջիկդ սովորում։
– լավ է սովորում – ասում է մայրը։ – ես նրան, դա շատ բարդ էր, բայց կարողացա տեղավորել Ռաֆֆիի դպրոցը, այնտեղ ընդամենը հարյուր երեխա է։ Իր երեխաները Լոսում են բոլորը, իսկ նա այստեղ է, ու լավ դպրոց է բացել։
Ու այստեղ ես գայթակղություն ունեմ մտնել զրույցի մեջ, ասել որ սուտ է, իր երկու որդուն ճանաչում եմ, ու նրանց Երեւանի փողոցներում հաճախ հանդիպում, բայց զսպում եմ ինձ։
– Այնքան լավ տեղ է, – շարունակում է մայրը – բոլորին նվեր տվեցին նոր տարվա, ու ամեն տեղ տարել են, այդպիսի տեղ չկա քաղաքում որ եղած չլինի աղջիկս – աղջիկը կծում է խնձորը – եւ դելֆինարիա տարան, եւ ակվապարկ։ գիտե՞ք այդ դելֆինարիայի տոմսը ինչ արժե – հինգ հազար դրամ մեծերինը, ու երկուսուկես փոքրերինը։ մեզ ո՞րտեղից այնքան փող։
– ա – պատասխանում է տիկինը – իսկ դուք դեռ օգնությո՞ւն եք ստանում։
– հա, դե փարոսս երեք հազար դրամով ավելացրել են, հիմա քսանյոթ հազար է – ուրախացած պատասխանում է մայրը։
– բա դրանով ո՞նց եք ապրում
– դե ամուսինս էլ է աշխատում – պատասխանում է կինը։
– լավ է – սառը պատասխանում է տիկինը։
– դե մենք իջանք – ասում է մայրը, թեթեւացած, տանում է աղջկան։
մի քիչ անց, տիկինի հեռախոսը զանգում է։
հին հեռախոս է, աբց ռինգտոն է, հեռախոսի միջի եղածներից, հին ամերիկյան ռազմական երգ։
Նա պատասխանում է։
Մի քիչ էլ անց, զանգում է իր այլ հեռախոսը։ Այն, որ տատանվում է երաժշտությունը, այդ որակի։ Ու բնավ ոչ ռեվերբ։
– Հա, ես արդեն Ռասիայի մոտ եմ (նա Բաղրամյանում է) էսա կհասնեմ։
Լուսամուտից նոր սիրային գրաֆիտի է երեւում, ձեռքս ձգվում է դեպի խցիկը։
ու տենց
