ուզում եմ ասել, որ յաճախ շեղւում ենք էականից, նրանից ինչի համար էր ինչ֊որ բանը մտածուած։ կամ եթէ մտածուած չէր, ինչի մասին էր։
օրինակ, ինչի՞ ենք տուգանում մարդկանց խախտումների համար։ դէ, որ չխախտեն։ որ նուազեն վթարները, որ փրկենք մարդկանց կեանքերը։
ես տպաւորուած էի, որ վրաստանում (հիմա չգիտեմ ոնց ա, առաջ՝ սաակաշուիլու ու մի քիչ հետ սաակաշուիլիական ժամանակ), դէ թիֆլիսում կան շատ միակողմանի ճանապարհներ։ ու երեւանցու համար անծանօթ ա, ու հեշտ ա սխալուելը։
պատկերացրէք մի խաչմերուկին եմ մօտենում, ուղիղ չեմ կարող շարունակել։ կարելի ա նշանը չնկատել, կողքից էլ, ուղղահայեաց փողոցի վրայ ոստիկան ա, տեսնում ա ինձ, ու տեսնում ա որ հայաստանից եմ, ու հասկանում ա որ կարող ա չջոկեմ, սխալ մտնեմ։
ինքը չի սպասում որ ես սխալ անեմ, ինքն ինձ տուգանի։ զի իմաստը տուգանելը չի։ իմաստը՝ սխալ չքշելն ա։
ու նա ինձ նշան ա տալիս, որ ուշադրութիւն դարձնեմ, յանկարծ սխալ չգնամ։
նման բան կարելի ա ասել գնահատականների մասին։
Zen and the Art of Motorcycle Maintenance գրքում կայ պատմութիւն այն մասին, ինչպէս մի դասախօս որոշեց գնահատականները հանել, ու առանց դրանց անց կացնել սեմեստրը։ ու այլեւս երբէք չկրկնեց այդ փորձը։ ուսանողներն էլ էին մոլորեցուած։ իրենց պէտք էր չափման միաւոր ու համակարգ, որ հասկանային ինչ անել որ կուրսն անցնեն, անցած համարուեն։
ու չնայած իմաստը սովորելն ա՝ էդ սովորելը մի ձեւ չափել էլ ա պէտք։ բայց կարելի ա տարբեր ձեւ չափել։ չափումներն էլ սխալ են լինում։ բարդ ա ճշգրին չափելը։ ոմանք շահում են, ոմանք՝ կորցնում։ ու լրիւ արդար չի լինում։ բայց լաւ ա եթէ մօտաւորապէս ճիշտ ա չափուած։
օրինակ, կարելի ա մի հատ քննութիւն անել, ու գնահատական տալ։ բայց դա մի շանս ա, ու կարող ա մարդը ֆէյլ լինի՝ գլուխը ցաւում էր, օրինակ։ իսկ կարող ա միայն մի փոքր մաս ա սովորել՝ բայց տոմս ա քաշել, էդ ա ընկել, ամենաբարձր գնահատականն ա ստացել։
իսկ կարելի ա ընթացքում լիքը տնային կամ լաբ անել, ամէն մէկի որոշ ժամանակ ու դեդլայն տալ, դրանք գնահատել, ու դրանցից գնահատականի մեծ մասը ձեւաւորել։ էսպէս նոյնիսկ մի երկու անգամ թերանալով, մարդը հնարաւորութիւն ունի սովորելու եւ ընդհանուր առմամբ մօտաւորապէս օբյեկտիւ գնահատուած լինելու։
կարեւորը էականը չմոռանալն ա՝ իմաստը գնահատականները չէին, իմաստը՝ սովորելն էր։ իմաստը տուգանելը չի՝ իմաստը որ լաւ վարեն։
ու ոստիկանները նոյնիսկ հայաստանում դա ջոկում են։ եթէ դու բացատրես, որ խախտել ես գիտակցուած, օրինակ որ վթարային իրավիճակ չստեղծուի, կամ տրաֆիկի շարժը չկանգնի՝ յաճախ քեզ կը հասկանան։ զի դու յիշեցնում ես՝ ինչի համար ա կանոնը։ ասում են, ամն֊ում ոստիկանները շատ են կարեւորում ոչ թէ բուն խախտման փաստը, այլ արդեօք գիտակցուած ես արել, թէ չես ջոկել։ չգիտեմ, ճիշտ ա թէ չէ, բայց հասկանում եմ, որ լաւ ա, եթէ էդպէս են իրենց կարգադրել։ հասկանում եմ, եթէ էդպէս ա։
ու եթէ տառակեր ձեւով կանոնի ես հետեւում՝ ապա անմեղ մարդիկ են տուժում, ու գուցէ մնան համակարգի ատամնանիւների արանքում։ դա իմ անձնական մեծ վախերից ա։
ու նման բան կարելի ա ասել ռոմանտիկ յարաբերութիւնների մասին։ ընկերական յարաբերութիւնների մասին երեւի չէ՝ զի ինստիտուցիոնալ չեն, բայց ռոմանտիկի համար օրէնսդրական դաշտ կայ։ ու չգրուած դաշտ կայ, սոցիալական ճնշումներ կան։ պարզ ա ինչի համար են։ օրէնսդրական դաշտը պէտք ա որովհետեւ կարգաւորելու հարցեր են առաջանում՝ բա երեխաներին ո՞նց կիսել, բա ո՞վ որոշում կատարի, երբ միւսը անգիտակից ա։ կամ որ տարիքից ենք համարում որ consent տալու ունակ մարդ ա։
էլի, կարելի ա տառակեր լինել եւ չլինել։ էս տարիքից մի օր շուտ կամ մի օր ուշ, երեւի շատ էական չի։ բայց մի բան պիտի գրեն օրէնքում։
ու էստեղ էլ՝ զի կանոնակարգել ենք՝ կարող ա իմաստը մոռացուել ա։ ու ինձ թւում ա, առաջ աւելի շատ էր մոռացւում, քան էսօր։
ոնց հասկանում եմ իմ շփումներից կամ հին գրքերից, որ բնաւ չեմ ասում որ սոցիալական հետազօտութեանը համարժէք են, բայց պատկերացում եմ կազմում, որ դէ նախկինում շատ էր ընդունուած «ամուսնացնել»։ մեզ մօտ՝ աւելի շատ գիւղերում, իսկ մինչ էդ, գրքերից գիտենք՝ առաւել եւս հարուստների ընտանիքներում։ եւ հարուստները ձգտում էին որ փողը փողի մօտ գայ, եւ չպակասի։
ամուսնութիւնը դիտարկւում էր որպէս enterprise։
սա չգրուածի մասին ա։
անգլիայում եկաւ ժամանակ, երբ արդէն արդիւնաբերութիւն կար, բայց ժողովրդավարութիւնը շատ թոյլ էր, եկաւ ժամանակ, երբ երիտասարդների կարծիքը ահագին ստիպուած էին հաշուի առնել։ դէ որ քիչ թէ շատ իրար հաւանեն, իրենց ընտրութիւնը լինի։ էլի՝ խաւի ներսում պիտի ամուսնանային, բայց ո՞վ ում հետ՝ մի քիչ ազատ էին ընտրել։
ու պարահանդէսներ էին կազմակերպում «երեխաների» համար որ սահմանեն՝ ում հետ են ծանօթանում՝ պարահանդէս եկածների հետ։ դու ազատ ես ընտրել՝ բայց ընտրութիւնը մենք ենք սահմանում։
պարլամենտում տեղ ունեցողներն էլ գալիս էին լոնդոն ապրելու նստաշրջանների ժամանակ։ ու էդ ընթացքում պարահանդէսներ էին անում։
դրանց կազմակերպմամբ թագուհին էր զբաղւում։ յետոյ ում ոնց յաջողուէր, բայց վերնախաւից դուրս ամուսնութիւն չէր լինի՝ փողը փողի մօտ, ընդհանուր առմամբ, ոնց պէտք ա։
եւ մի պահ թագաւորը մահացաւ, դա անսպասելի էր՝ երիտասարդ էր, ու մի բան էլ՝ թագուհին, էնպէս էր ստացուել, որ շատ կապուած էր իր հետ։ եւ իսկապէս սգի մէջ էր։ նաեւ էդպիսի ժամանակներ էին՝ թագուհին էլ մի քիչ ընտրութեան հնարաւորոթիւն ունէր։ հա, ու քանի որ հաւէս չունէր պարահանդէսների՝ մի երկու տարի պարահանդէս չարին։ յետոյ էլի մի բան եղաւ՝ ոնց որ հիւանդութիւններ, թէ ինչ, ու էլի չարին, ու էդպէս մի հինգ տարի պարահանդէս չեղաւ։
բա ո՞նց էին ծանօթանում ապա էդ մարդիկ։ նախկինում գիտէին որ պիտի պարահանդէսում ծանօթանան ու այլ ձեւ չի կարելի։ իսկ էսպէս ստացուեց, որ աւելի լայն շրջանակի ծանօթներից սկսեցին զոյգ ընտրել։ եւ դա բերեց նրան, որ վերնախաւը, էսթաբլիշմենթը, ստիպուած աւելի ներառական դարձաւ։ մի քիչ այլ խաւերից մարդիկ խառնուեցին, ու եթէ օրինակ, առաջուայ վերնախաւին բնաւ պէտք չէին հանրակրթական դպրոցները՝ էս մարդիկ արդէն դրա մէջ հետաքրքրուած էին։
ու համարւում ա, որ թագուհու սուգը, պարահանդէսների մի քանի տարի բացակայութիւնը՝ ահագին փոխեց անգլիան։ կրթութիւնը դարձաւ աւելի հասանելի աւելի լայն շերտերին։ էլի՝ սարսափելի՝ այդ մասին օրուելը լաւ գրում ա, շատ եմ խորհուրդ տալիս, բայց գոնէ՝ աւելի հասանելի։ մեր էսօրուայ ցանկացած դպրոցն աւելի լաւն ա, քան օրուելի ժամանակուայ անգլիայի էլիտար դպրոցները։
իսկ կրթութեան աւելի հասանելի լինելու հետեւանքով էլ նաեւ ժողովրդավարութիւնը ուժեղացաւ՝ աւելի շատ մարդիկ սկսեցին ներգրաւուած լինել կառավարման մէջ։ եւ աւելի շատ մարդիկ էին կիրթ, կարողանում էին խաբուած չլինել, ունակ էին վաստակել, ու աւելի շատ մարդկանց շահ էր հաշուի առնւում։
այսպէս փորձեցի ցայտուն օրինակ բերել նրա, ոնց ա էականը մոռացւում կարգի հետեւում՝ էականը կարծում եմ՝ յարաբերութիւնն էր։ իսկ համակարգը որ կառուցուեց՝ enterprise֊ի, փողի, էսթաբլիշմէնթի, վերահսկողութեան, դասի մասին էր։
ըստ որում արդէն էնպէս չէր որ քո դասակարգից դուրս քեզ ընդունելի, հանդուրժելի, հասկանալի մարդուն չէիր գտնի։ արդէն կար տպագրութիւն, օրինակ, իսկ դա՝ ինտերնետի պէս ա՝ զարգանալու աղբիւր ա, ու զարգացումն աւելի մատչելի դարձնելու։ նաեւ իհարկէ՝ խօսքի՝ աւելի ազատ լինելու ժամանակն էր։
ու ինձ թւում ա, օրինակ հայաստանում՝ դէ սրանց ամուսնացնում էին։ նրանք էլ արդէն քաղաքում էին՝ մէկ մէկ խաւի մէջ էին ամուսնացնում, մէկ մէկ ծնողներն էին ընտրում, մէկ մէկ էլ արդէն հաշուի էին նստում, կամ չէին կարող հաշուի չնստել չափահաս եւ արդէն բաւական անկախ մարդկանց ընտրութեան հետ։
բայց էստեղ էլ՝ մարդիկ գիտէին, որ յարաբերութիւնը՝ ամուսնանալու համար ա։ որ կանոններ կան՝ որ չեն կարող խախտել։ գիտէին որ էդ ա ձեւը, թէկուզ ոչ օրէնսդրական դաշտում, բայց պիտի ամուսնանան ու երեխաներ ունենան։ շատ այլընտրանք չունեն։ ու վարկած ունեմ, որ դա իմանալը բերում էր նման իրավիճակի, ինչպէս վիկտորիան անգլիայում։ պիտի֊ով էր։ եւ enterprise էր։
գիտէին որ յարաբերւում են որ յետոյ ամուսնանան։ որ յետոյ երեխաներ ունենան։ ու էդ ամէնը բաւական շուտ։ զի կանոնակարգուած էր։
էսօր էլ ասում են մարդիկ՝ «մենք, միասին, մի նպատակի վրայ ենք աշխատում, եսիմինչ»։ ոնց որ նպատակն ա էականը, ոչ թէ յարաբերութիւնը։ ու կրկին՝ enterprise ա դառնում։
իսկ եթէ վերցնենք լրիւ այլ իրավիճակ՝ կորէան։ գիտենք, որ ժողովրդագրական ծանր վիճակ ա։ ու շատ էական ա, որ մարդիկ շատ ուզեն էլ՝ բարդ ա ընտանիք կազմելը։ տները թանկ են։ մանկարապտէզները թանկ են։ դպրոցները թանկ են։ ու զգալի մասը հնարաւորութիւն չունի նոյնիսկ ընդամէնը միասին ապրելու՝ ինստիտուտները մի կողմ։
ապա էստեղ, ինձ թւում ա, էականը չեն մոռանում կարգի հետեւում։ մէկ ա չես կարող ամուսնանալ՝ ու դէ սոցիալական պարտաւորութիւնը օբյեկտիւ պատճառներով շատ թոյլ ա դրա։
ապա եթէ յարաբերութիւն ունես՝ ունես յարաբերութիւն յարաբերութեան համար։ էականը դա ա։ ու կարող ես տարիներ ունենալ։ գուցէ միշտ ունենալ, բայց ոչ ինտիտուցիոնալ, ոչ էլ միասին ապրելով։
իսկ եթէ չունես՝ չունես որովհետեւ պարտաւորուած չես զգում ունենալ, աշխատել դրա վրայ, որ սպասելիքներն արդարացնես։ նաեւ ֆինանսապէս անկախ ես՝ քեզ պէտք չի enterprise, քեզ պէտք ա գլխացաւից հեռու։
նմանապէս, ինձ թւում ա իմ սերնդի մարդիկ, եւ աւելի երիտասարդ, տարբերւում են օրինակ իմ ծնողների սերնդի մարդկանցից, զի իրանք մօտաւորապէս գիտեն, որ էդ պարտաւորութիւններն էդքան էլ ուժեղ չեն։ ու եթէ յարաբերութեան են ձգտում՝ իրանց համար են ձգտում։ իրանք իրանց ճանաչելու, իրանց ցանկութիւնները հասկանալու, ուրիշներին ընտրելու ժամանակ են ունեն։ ու վատ չի, որ սոցիալական վիճակը ծանր ա՝ գուցէ եւ լաւ ա էս շերտում, որովհետեւ վատ ա՝ նշանակում ա մարդիկ կարգերը կարող են անտեսել՝ ու փորձելու են յարաբերութիւնը գնահատել, ոչ թէ ամուսնութիւնը։ էականն ա առաջին պլան գալիս։ ու թէ/երբ ամուսնանան (ինչ֊որ հասկանում ենք դրա տակ, տարբեր ձեւեր կան, իմաստը նկատի ունեմ), դա կանեն իմանալով որն ա էականը՝ յարաբերութիւնն ա էականը։ ու յարաբերութեան վրայ ապա սովոր են աշխատել։ երկար ա տեւել յարաբերութիւնը՝ սովոր են որ maintainance ա պահանջում։ եթէ պէտք ա։ իսկ եթէ պէտք չի՝ դէ պէտք էլ չի։ սովոր են որ բնաւ պարտադիր չեն յարաբերութիւնները։ ու շատերն են որ ժամանակ ունեն գիտակցելու որ պէտք էլ չի, առանց էդ գուցէ աւելի լաւ ա։ կամ պէտք ա, բայց դրա համար պատրաստ չեն էս կամ էն զոհաբերութիւնների գնալ՝ պիտի շատ լաւ յարաբերութիւն լինի, որ լինի։ այլապէս հետաքրքիր չի։
#անկապ #յարաբերութիւն
ուզում եմ խօսել ժամանակի կարեւորութեան մասին, կրկին։
պատկերացրէք, ու դա շատ հեշտ ընկալելի ա մեզ համար։
ձեր ընկերը գնացել ա արտերկիր։ ապրել ա էնտեղ 15 տարի։
հետ ա եկել, ասում ա՝ գուցէ մնամ, ու պարբերաբար ասում ա՝ արի հանդիպենք։
ոնց որ ոչ մի բան չի եղել։
բայց դուք առանձին ապրել էք 15 տարի։ կամ 5՝ էական չի։
նա արդէն չգիտի քեզ։ քեզ գիտեն էն մարդիկ որ էդ տարիները քեզ հետ կիսել են։ հետեւել են տրանսֆորմացիաներիդ, գիտեն պատճառները։
մենք գալիս ենք էն փիլիսոփայական հարցին՝ որն ես դու։ ու եթէ քո յիշողութիւնը ջնջում են, դու արդէն այլ մարդ ես ու կարող ես այլ ձեւ զարգանալ, ձեւաւորուել։
որովհետեւ դու զարգանում ու ձեւաւորւում ես ոչ անկապ, այլ նրանով թէ ինչ յանգամանքներ են լինում, ու ոնց ես դու դրանց արձագանքում։
այնպէս որ ընդամէնը բացակայութիւնից յետոյ վերադարձի ժամանակ դու նոյն մարդու հետ չես շփւում։ լրիւ այլ անձի հետ ես շփւում։ եւ դու իր համար չես կարող իր ներկայ ընկերների պէս կարեւոր լինել, որովհետեւ ներկայ ընկերներն են որ գիտեն պատմութիւնդ։
իսկ ոչ թէ ընդամէնը բացակայութիւնը՝ յարաբերութիւն աւիրելը՝ համարեա գրեթէ անհնար ա վերականգնել։ հնարաւոր ա՝ բայց ինչի՞ համար էդքան ջանքի «ծախս» անել։ աւիրելը հեշտ ա, կրկին կառուցելը շատ բարդ։ ու ինչի՞ համար, երբ արդէն ունես քո նոր ընկերներին։ ըստ որում շատ մարդ մարդուն պէտք չի։ դէ ինձ պէտք չի։ մի քանի հոգին արդէն շատ ա։ ի դէպ էդ պատճառով ես ռոմանտիկ յարաբերութեան տապալումից յետոյ հնարաւորինս չէի շփւում մարդկանց հետ, որ նոր կապեր չստեղծեմ։ հայբերնէյթ էի անում ինձ։ բայց մէկ ա՝ ժամանակը փոխւում ա, նոյնիսկ էդ յարաբերութեան տապալումն ու մենակ լինելն են քեզ անվերադարձ փոխում։
ընդհանուր առմամբ՝ դու չես կարող կորել, ու հետ գալ, եւ ասել՝ սիրէք ինձ։ ընկերական թէ ռոմանտիկ։
դու չկայիր, ու գալիս ես ուրիշ մարդու մօտ։ էդ նման ա նրան, ոնց երեխաներն են մօտենում այլ երեխաներին ասելով՝ արի ընկեր լինենք։ էդպէս եթէ եւ լինում ա երեխաների մօտ, մեծերի մօտ արդէն դժուար թէ լինի։
ու առաւելագոյնն ինչ հնարաւոր ա ակնկալել՝ բարեւներն են։ ու պէտք ա իմանալ որ էն մարդու մօտ էլ ազատ սլոտ չկայ քեզ համար։
ու հեռանալուց՝ ինչ ձեւ էլ դա լինի, պէտք ա գիտակցել, որ էդ ըստ էութեան անվերադարձ ա։
#յարաբերութիւն #ընկերութիւն #բացակայութիւն #անկապ
ես հասկացայ, որ հանգուցեալ ջոբսի հետ մարդիկ յարաբերւում են։
ամէն մէկն իր կերպարն ա ստեղծել ջոբսի, իր պատկերացրած ջոբսն ա։
մէկը գրել էր՝
«ահ, ինչ վատ ա որ ջոբսը չկայ, միւս կողմից էլ, լաւ ա չկայ ու չի տեսնում էս ահաւորութիւնը աշխարհի՝ ուր բլոքչէյններն ու էնէֆթիներ են վխտում»։
չգիտի, որ թէ ջոբսը (իմ պատկերացրած) զգար փողի հոտ՝ էնէֆթի էլ կը ծախէր էփլի խանութում։ առաջինը կը լինէր։
ապա ասելու էիք՝ ահ, մեր ջոբսը ամենավեհն ա։ զգա՛ց էլի, առաջի՛նը սկսեց վաճառել։
#յարաբերութիւն #պատկերացումներ #յարաբերութիւններ #ջոբս #էփլ #նֆթ #էնէֆթի #անկապ
հետաքրքիր շղթայ՝
եւ տխուր։
#յարաբերութիւն #ընտանիք #մարդիկ #անգլերէն
ընկերներիցս մէկը դրսում էր սովորում, իր մօտ էնտեղ յարաբերութիւն ստացուեց ռդ֊ից աղջկայ հետ, միասին էին ապրում, ու տէնց։ երբ նա պիտի վերադառնար հայաստան, վիզան սպառուել էր, մնալու ձեւ չունէր, աղջկան առաջարկեց գալ իր հետ։ աղջիկը դէ հազիւ պրծել էր սովէտի վիճակներից, ու յոյսեր ունէր մնալ եւրոպայում, գուցէ տեղափոխուել աւելի հարուստ երկիր, ոչ թէ գնալ նոյն, իր համար, հետխորհրդային տեղերից մէկը։
ու այդ տղան չնայած շատ տխուր էր այդ պատմութիւնից, բայց եւ ինձ ասում էր՝ հասկանում եմ, էշ երկիր ա, մեզ համար նշանակութիւն ունի, նա ո՞ւր գար։
պատերազմի առաջին թէ երկրորդ օրը գնաց կամաւոր։ մի քանի օր առաջ վերադարձել ա, ողջ առողջ ա, ինչի պատճառով շատ ուրախ եմ։ ցուցակները թարմացնելիս իր անունն էլ էի փնտրում, էլ չեմ փնտրի։
բայց ասածս այն ա, որ ինձ թւում ա շատ բնութագրող որ «էշ երկիր» ասողն ա առաջին օրը գնում այն պաշտպանելու, ոչ թէ նա ով «մենք ամենավերջն ենք» վիճակներով ա։
ու որ «հայրենասիրութիւնը» աճում ա ռազմաճակատից հեռանալու չափով։
#պատերազմ #խաղաղութիւն #սէր #յարաբերութիւն #յարաբերութիւններ #քաղաքականութիւն #հայրենասիրութիւն #ռազմաճակատ #սովետ #հայաստան #պատմութիւն #անկապ
ես առաջ լիքը գրում էի այն մասին, թէ այ եթէ կարդացել ես գիրք/դիտել ես ֆիլմ — պահանջ ա առաջանում մէկի, որ այդ գիրքը֊ֆիլմը հետդ քննարկի։
ու դէ շատերի գրածն էլ ա դա՝ ա՛յ, չկա՛յ էդ մարդը, չկա՛յ, ով նոյն բանով ա հետաքրքրուած, որ ընդհանուր բան ունենանք։
ու հիմա, իթ, ջոկում եմ, որ սա իրականում հետեւեալի մասին ա՝
ա — ներգրաւել չվախենալու։ բա ներգրաւի՛ր, ասա՛ գիտե՛ս, հետաքրքիր գիրք ա, կամ կինօ ա, նայի՛ր որ խօսենք։
ու դէ՝ բ — ներգրաւուելու ցանկութիւնից։ որ գնայ նայի։
ու դէ փոխադարձ։
այդ դէպքում յարաբերութիւնները աշխատում են։
ու նաեւ, լսել եմ սէնց մօտեցման մասին, ուր դէ՝ յանկարծ չսովորեմ, չվերցնեմ նոյնը։ յարաբերութիւնները բայ դիզայն սովորելու ու վերցնելու ու տալու մասին են։
ու էդ երեւի հմտութիւն ա։
ու երեւի նրանք, որ չեն կարողանում հաստատել յարաբերութիւններ, ներառեալ ես՝ էդ հմտութիւնից թոյլ են։ բայց սխալմամբ աշխարհին ենք վերագրում դա, կամ դեբիլ շրջապատին, բայր համարեա գրեթէ միշտ էդ այդպէս չի։ երեւի հաստատ։
ու տէնց։
#յարաբերութիւններ #ընկերութիւն #մարդիկ #յարաբերութիւն
պարզւում ա, նորմալ յարաբերութեան սպասարկման համար ընդհանուր առմամբ պէտք ա երկու բան՝ լինել (մասնաւորապէս հասանելի), ու չլինել սրիկայ։
ընդամէնը։ #յարաբերութիւն
ուզում եմ գրել այն մասին, ինչ եմ յիշում, մտածում, երբ ասում են «գնալ կորելու» մասին։ գնալ կորելը հեշտ ա։ իսկ չկորելը ու լինելը բարդ ա։
ու թռնելը հեշտ ա։ իսկ չթռնելը բարդ ա։ կամ գոնէ վախենալու ա։
ու մարիամը գրել ա համայնքից լինելու կամ չլինելու մասին։
ու մարդիկ կան, որ վախենում են արձանագրել կապ։ զի եթէ մենք գնացել ենք միասին զբօսնելու, մենք ունենք կապ։ մտերիմ կապ։
բայց եթէ մենք արձանագրեցինք դա նկարով, ու հանրային հրապարակել ենք, էդ արդէն արձանագրութիւն ա, որ մենք կապ ունենք։
իսկ երբ չես արձանագրել, չես հրապարակել, թւում ա որ աւելի հեշտ ա թռնել, ասել՝ ինչ կապ, չկայ տէնց բան։
կապը եւ մտերմութիւնը ֆոտոյում աւելի ակնյայտ ա, ու աւելի բարդ թաքցուող ա։ երբ կայ։ աւելի, քան ասենք տեքստում։
եթէ մենք գրում ենք, մեկնաբանում ենք իրար, դա այնքան ակնյայտ չի։ պէտք ա կարդալ, ու դէ պէտք ա խորանալ ու հասկանալ։ իսկ երբ լուսանկար ես տեսնում, խորանալու բան չի լինում՝ դէ էդ ա, մօտ են։ իրար բռնեցրել են նկարով։
նանորի ամենալաւ նկարներից մէկն ա միրզն ա արել, երբ նա քնած էր։ ու հա, երբ միրզը եկել ա փարիզ, նանորի մօտ էր մնում։ ու համ նկարն ա սպանիչ, համ հա, չի ժխտում, որ բա գիտեն իրար, լաւ էին գոնէ էնքան, որ թողի իր մօտ։
ու ես գիտեմ մէկին, ով տէնց պատճառաբանութիւններ ա գտնում, ասում ա՝ չհրապարակէք, էս գրասենեակը չպէտք ա երեւայ առցանց, կամ այլ կրուտիտներ։ որ միասին նկար չհրապարակուի։
ու ես հպարտանում եմ իմ կապերով, ու ես ջանում եմ հրապարակել նկարներ ու արձանագրել կապ։
ու ես հասկանում եմ, որ էդ ֆոտոն միայն կապի արձանագրութիւն չի, յարգանքի մասին ա, եւ իրա հանդէպ, եւ քո հանդէպ։ ու կարեւոր ա, ու կարեւոր ա որ լինի հրապարակուած ու հանրային։
ու առաւել եւս եթէ գիտես, որ էս մարդուն կը լինի լաւ, եթէ դու նկարը հրապարակես, ինչի՞ էդ քո համար առաջնային չի։ իսկ եթէ չգիտես, իմացիր, նա ուզում ա։ ու այդ մասին նոր գրառում։
#յարաբերութիւն #կապ #արձանագրութիւն
էն մարդիկ, որ շատ «փիքի» են, ու չեն կարողանում յարաբերութիւններ, թէկուզ ընկերական, հաստատել, իրենք էնքան «փիքի» են, որ իրենք իրենց հետ էլ չեն կարողանում յարաբերուել։
մարդիկ փորձում են գտնել մարդիկ, որ կը հանդուրժեն իրենց ներկայութիւնը։ իսկ իրենք իրենց չեն հանդուրժում։
ու չմտածէք իրենց շատ հեշտ ա։
#յարաբերութիւն
յարաբերութիւնը հետազօտութիւն ա, որ իմանաս, ինչը չես կարող զիջել, ու ում չես սիրում։
յետոյ, երբ արդէն գիտես, յարաբերութեան մոտիւացիադ պակասում ա, զի արդէն գիտես, հետազօտելու բան չմնաց։ իզուր ի՞նչ մտնես էս կեղտի մէջ, մի հատ էլ ուրիշներին ներքաշես։
#յարաբերութիւն #հետազօտութիւն
երէկ աչաջուրի բարիստան պատրաստել էր գրատախտակի վրայ այսօրուայ համար ուղերձ՝ գրել էր՝ իմ միակ կապը վայֆայն ա, ու կատու էր նկարել նոութի մօտ նստած։ #վալենտին #յարաբերութիւն #աչաջուր
քանի՞ լաւ, որակեալ յարաբերութեան շանս դուք ունէք։
զրօ, զրօ՛։ (((:
https://www.youtube.com/watch?v=to2kLBqlOfs #յարաբերութիւն #սէր
#յարաբերութիւն #լոքալիթի
վերջերս մի օր մաշտոցի այգու կողքի սեւ շէնքի (դա մինչ յեղափոխութիւն քաղաքապետարան էր) մօտով էի անցնում, թեքուեցի կողբացի, իսկ այնտեղ սպիտակ շորով աղջիկ ա, ու լուսանկաարիչ․ հարսանեկան լուսանկարներ են անում այդ շէնքի ֆոնին։
ու ես մտածեցի ինչ անկապ ա որ կեղծ ա լինում ֆոտոն, որ այդպէս բեմադրում են ու յատուկ կանգնում են, ու շէնքն անխնայ վիճակում ա, ձեզ էդ հետաքրքրո՞ւմ ա, աղունիկներ ջան, ու ի՞նչ կապ ունի էդ շէնքը ձեզ հետ, ու եթէ պատկերազարդում էք, ինչի՞ ձեզ ձեր իրական ծանօթանալը չբեմադրել, բաւական վե՞հ չի նայւում ձեր չափանիշներով։
իսկ յետոյ մտածեցի, որ շատ սազում են տենց նկարներն ամուսնական զոյգերին, քանի որ մէկ ա եւ իրենց յարաբերութիւնն ա հնարած, եւ էդ մասնակիցներն են մէկը միւսի համար հնարած, ու լրիւ բռնում ա էդ ամէնը հնարած իրականութեան հետ, էդ հէնց այսպէս ա շատ ճիշտ նկարել։
#ֆոտո #սէր #յարաբերութիւն
— եւ ո՞նց ես քեզ զգում յարաբերութեան մէջ։ — խանդավառ չեմ, բայց երեւի տենց աւելի լաւ ա քան ոչինչ։ — երեւի մի օր կը հասնես էն լեւելի, երբ աւելի լաւ ա ոչինչ, քան տենց։ #յարաբերութիւն
մէկ էլ, ես որ գիտեմ որ ոչ մի իրատեսական յարաբերութեանը չեմ դիմանալու, ես ո՞նց եմ էս քաղաքի հետ յարաբերութեանը դիմանում։ ու մտածեցի որ դէ, հա, առաջ ես փորձում էի երեւանը սիրել, դեռ էն ժամանակ որ էդ մոդա չէր (ու շատ ուրախ եմ որ/եթէ այսօր մոդա ա), կամ փորձում էի լաւ էլին սիրել, երբ դեռ ոչ մէկ դրա մասին չգիտէր, բայց դէ գիտեմ որ էդ իմը չի։ երկուսն էլ։
ու չէ, ես դիմանում եմ երեւանի հետ յարաբերութեանը, որովհետեւ (բարեբախտաբա՞ր) յարաբերութիւն չի։ ինքը իր համար առանձին ա ապրում, ես իմ համար առանձին, եկէք դա սահմանենք՝ իմ սենեակում։ թէկուզ եւ սենեակի դերը երբեմն կատարի աչաջուրը, կամ մի այլ տեղ։
ու պատահական չի որ ես իրականում չգիտեմ երեւանը՝ չգիտեմ չարբախը, չգիտեմ քանաքեռը, չգիտեմ լիքը մարդ՝ սաթենիկն ասում էր, դու կարող ես իմանալ միայն նրան, ում սիրում ես։ ես կասէի՝ ում հետ յարաբերւում ես։ իսկ ես չեմ յարաբերւում։ (: ու երեւանի լուսանկարն էր էլ շատ չունեմ արած։
ու էդ տխուր ա, որ ուր «տեղացի» ես, չես յարաբերւում էդ տեղի հետ, իսկ ուր տեղացի չես, ինքդ էլ չես կարող լուրջ վերաբերուել էդ կապին, քանի որ գիտես որ զբօսաշրջիկ ես։ թէկուզ էդ տեղը երեւանից լաւ գիտես։ #յարաբերութիւն #երեւան
հ․ գ․ ու գրաւոր բարբառս էլ ա փորձեր արել երեւանեան լինել՝ մի շրջան ա֊երով էի գրում, հիմա կրկին, ու նոյնիսկ այսօր «էդպէս»՝ «այդպէս»֊ի տեղ, բայց, ինչպէս երեւում ա, այնուամենայնիւ՝ այսօր։ #այսօր
ես գրել էի, երեւի մի տարի առաջ, որ ջոկել եմ՝ յարաբերութիւնների մէջ փնտրում էի ընկերութիւն։
հիմա նայենք՝ տղաներն հիմնականում տղաների հետ են ընկերութիւն անում, աղջիկներն էլ՝ աղջիկների։ նշանակում ա, յարաբերութիւններում վիճակագրօրէն ընկերութիւն չի, ու ուրիշ բաներ են իրենց «միասին» պահում։ ու ըստ իս, էդ նշանակում ա, որ իրենց պէտք ա վատ լինի, թէկուզ եւ իրենք չեն ջոկում որ վատ ա, ու թէկուզ չեն ջոկում որ ընկերութիւն չի, ու թէկուզ չեն էլ ընկերութեան հարց կամ պահանջ դրել կամ ձեւաւորել։ #յարաբերութիւն #ընկերութիւն
յարաբերութիւնը ինստիտուտի պէս ա՝ ընդունուելն ասենք ընդունուեցիր, բայց կարո՞ղ ես սովորել՝ տնայիններն անել, միջանկեալներն յանձնել։ ու արդե՞օք էդ հաւէս ա, թէ՞ պարզապէս «ներդրում» ա։ #յարաբերութիւն
ուրեմն ես ինքս ինձ մէջբերեմ, գրել էի որ յարաբերութիւնը սթեյթ է, ստատուս չի։
ասեմ ոնց տենց եղաւ որ գրեցի։ յիշեցի վաղուց երբ լայկոսում էի աշխատում, մի հատ աղջիկ կար, տղայ էլ կար, իրար կպցրել էին, ու էդ աղջիկը երբ նոր տարուայ փարթին էր մօտենում, թէ ինչ, չեմ յիշեր, ինչ֊որ միջոցառում, դրանից առաջ տենց շատ գոհ ասաց որ այ հիմա նա լինելու է նոյն տեղում նոյն տղայի հետ, բայց «ուրիշ ստատուսով»։ ու այդ արտայայտութիւնը ինձ ծակեց ինչ֊որ ձեւ, տիպա ի՞նչ ա խօսում։
իմ հասկանալով, ստատուս չի, կարգավիճակ չի, վիճակ ա։ կամ փաստացի կայ, կամ փաստացի չկայ։ այն որ ստատուս է, բայց չեն խօսում իրար հետ, ասենք, էդ ո՞ւմ է տաք կամ սառը էդ կարգավիճակից։
ու դէ մէկը թուիթերում արձագանքեց այդ գրածիս, տիպա՝ «վաչագա՞ն», իմանալով որ սոյն հոսքի հիմնական իմաստը իր խօսքեր հաւաքելն է, ու այսօր էլ ես խօսում էի վաչագանի հետ անկապ բաներից, ու նա ասաց, որ յարաբերութիւնն իր համար կարգավիճակ է, ոչ թէ վիճակ։
ու ես քիչ էր մնում ընկնէի։ հա։ ու փաստարկեց, ասաց, որ գիտենք, որ վատ կարող է լինել, ու շատ վատ կարող է լինել, բայց վերցնում ենք մեզ վրայ այդ քոմիթմենթը, որ ինչքան էլ վատ չլինի, վիզ ենք դնելու։ ասաց՝ ասենք մենք հռչակել ենք անկախութիւն, գիտենք չէ՞, որ այնքան էլ անկախ չենք, լիքը խնդիրներ ունենք, բայց փորձում ենք հնարաւորինս լինել։ ասաց եթէ չհռչակէինք բան չէր լինի։
սա էլ իր խօսքերի փաստարկն է։
տենց ասացի ասեմ իմանաք ով ինչպէս է մտածել ու չվերագրէք իրենը ինձ, իմն՝ իրեն։ իսկ կարգավիճակ թէ վիճակ, էդ չի կարեւորը կարեւորը ով է ինչ ասել։ չխառնէք։ ահա։ #յարաբերութիւն
յարաբերութիւնը սթեյթ ա, ստատուս չի։ (:
#յարաբերութիւն
նախ ասեմ, որ «քո անուան» անգլերէն բլուրեյ դիսկի թողարկման թիւն արդէն յայտնի է՝ հոկտեմբերի երեսունը։ Այնպէս որ եթէ անիմէն դեռ չէք տեսել, լրիւ իմաստ ունի այն դիտել, ու այդքան չսպասել լաւ որակի։ Ճապօնական բլուրեյ֊ի թողարկման թիւն սակայն պարզ չէ, գուցէ աւելի շո՞ւտ լինի։ Ինչեւէ, ռութրեքերում այսօր կայ նաեւ չգիտես որտեղից հոսած «ուեբրիփ», որն էլ ոչ մի այլ տեղ չեմ գտել։
հիմա շինկայից՝ անիմէները ստեղծելիս նա նաեւ գրում է նովելներ, հետաքրքիր է փորձել կարդալ։
նա միաժամանակ ահաւոր տեքնո ու ֆուտուրիստիկ բաներ է սիրում, ու իր մօտ միշտ կան տեքնոլոգիաներ, հեռախօսներ, ու նոյնիսկ ֆանտաստիկ դիւայսներ, քարտէզներ,
ու միւս կողմից, չի անտեսում ճապօնական աւանդոյթները, դրանց մէջ էլ է փնտրում հրաշքների աղբիւր։ ինձ թւում է, նա նոյնիսկ ընդգծում էր ժամանակակից երիտասարդների «խանժեստւը»֊ն, երբ իրենք նայում էին ինչպէս է միցուհա֊ն պատրաստում սակէ, ու ասում իրար՝ «դո՞ւ սենց բան կանէ՞իր, ահաւոր է, ես չէի անի», չգնահատելով աւանդոյթը։
Քարտէզները կապ ունեն ճանապարհի հետ, քանի որ Շինկայի մօտ յարաբերութիւնները, սէրը, միշտ կապուած է հեռաւորութեան հետ, ու հետեւաբար՝ ճանապարհի, փնտրտուկների հետ։
Սէրն Շինկայի մօտ միշտ մանկական է, դեռահասների սէր է, ու ինձ թւում է, այն պատճառով, որ մանկական սիրոյ սահմանումը հենց այն սիրոյ էութեան, «էսսենս»֊ի մասին է, քանի որ յետոյ այդ սահմանման վրայ աճում են, աւելանում են այլ յատկութիւններ՝ «սոցիալական ստատուս», «սեքս», «յաջողակութիւն», «ապահովութիւն», աւելացրէք ձերը։
Իսկ «քո անունը» լրիւ իսկական սիրոյ մասին է՝ իրենք բառացիօրէն մտել են ուրիշի ոչ թէ կօշիկների, այլ կեանքի, կեցութեան մէջ, ու սկսեցին կամաց կամաց հասկանալ այդ միւս մարդուն, այնպէս ինչպէս ոչ մէկ չի հասկացել։
Եթէ ինձ ասեն՝ ասա «յարաբերութիւն» կամ «սէր» բառի հոմանիշ, ես կասեմ՝ «կապ», ու երեւի ասեմ՝ «մասնակցութիւն»։
5սմ վայրկեանում քամու տարած նամակը՝ կապի խափանուած փորձի մասին էր։ նոյն ֆիլմում երբ իրենք վերջապէս հանդիպում են, աղջիկը բռնում է տղայի շորերից(ու այդ պահին շունչս կտրուեց)՝ դա կապի մասին է։
սպանիչ է, որ անիմէ֊ում երեւում են իսկական գոյութիւն ունեցող տեղերը, դա մի կողմից այն մասին է, որ իրենց մօտ կան այս հաւէս տեղերը, իսկ միւս կողմից՝ դարձնում է Ճապօնիայի կարծես թէ սովորական տեղերը՝ ռոմանտիկ, ոչ միայն մեզ, այլ նաեւ իրենց, ճապօնացիների համար։ Այն, ինչի մասին մենք կարդում ենք, լսում ենք, դառնում է «ռոմանտիկ», ռոման֊ից եկած, հա՞։ Ասենք ես մտածում եմ, որ եթէ Դաւթաշէնի (որն իմ կարծիքով բնաւ հաւէս տեղ չէ ապրելու համար) փողոցների մասին որեւէ լաւ գրքում գրուած լինէր, ու այդ գիրքն արտասահմանում կարդային, արտասահմանցիներն յետոյ գալով Դաւթաշէն, կասէին՝ վո՛ու, էս ա՛յն դաւթաշէնն է, որի մասին կարդացել ենք, սա այն փողոցն է, որ հերոսներն անցնում էին։ Մենք, առհասարակ, պակաս ունենք մեր տեղանքներում կատարուող ֆիլմերի՝ այդ պատճառով էլ, հնացած, ու ոչ այնքան յաջող «Տղամարդկանց» սիրում ենք։ Ասենք Կարինէն իմ համար չափազանց սոց֊ռեալիստական աղջիկ է։ Բայց ֆիլմը ստիպուած սիրում ենք՝ Երեւանի մասին, Երեւանի մեզ ծանօթ շէնքերում եւ փողոցներում գործողութիւններով ֆիլմեր շատ յաճախ չեն հանդիպում։
Նաեւ, տեսէք, ՆՅ֊ը քանի անգամ է քանդուել՝ ե՛ւ եղանակային «միջոցառումների», ե՛ւ այլմոլորակայինների, ե՛ւ հրէշների, ե՛ւ կախարդների, եւ առհասարակ ում որ ձանձրալի չէ՝ գալիս է ՆՅ է քանդում, գնում է։ Իսկ Երեւան ոչ մի Գոձիլա չի գալիս, որովհետեւ դա ձանձրալի տեղ է, եւ ձանձրալի է նաեւ այն պատճառով, որ Գոձիլան այստեղ չի եղել, այսինքն՝ մեզ պէտք է Երեւան քանդող կինո։ (:
Նոյն մեր Երեւանեան վերջին օրերի մառախուղներին կարելի է տարբեր ձեւ վերաբերուել՝ կարելի է ասել, որ երկիրը երկիր չէ, քաղաքն էլ ապրելու տեղ չէ, քանի որ այստեղ տենց մառախուղներ են լինում։ Իսկ կարելի է մտածել, որ սա սպանիչ հաւէս տեղ է, քանի որ այստեղ նման էպիկ մառախուղներ են լինում, ու ափսոսել եթէ այդ մառախուղները չես վայելում՝
Շինկային քննադատում են այսպէս կոչուած «սցեների փորն»֊ի համար, բայց գիտէք, ես այս ձմեռ Սեւանում տեսել եմ այդ «տասոգարէ դոկի»֊ի մթնշաղը արեւով անցնող ուղղահայեաց գծով, որ կայ եւ փոստերի վրայ, եւ Շինկայը սիրում է պատկերել։
Նկատի ունեմ, այդ իր «սցեների փորն»֊ը մի յատուկ բան չի, պարզապէս սիրուն պատկերներ են որոնք իրօք գոյութիւն ունեն, հնարած չեն, այնպիսի բան չէ, որ չկայ, յօրինուած է, ամէնը կայ, պարզապէս մենք ենք որ չենք տեսնում այդ սիրունութիւնը, քանի որ կամ չենք նկատում, կամ այդ ժամերին ուրիշ գործերով ենք զբաղուած ու մեզ էդ կարեւոր չի թւում։ (:
բնանկար անող լուսանկարիչները գիտեն, որ մենք չենք տեսնում իրենց ստացած գոյներնն ու նկարներն այն պարզ պատճառով որ մենք այդ տեղերում չենք լինում, եւ այդ ժամերին կամ քնած ենք, կամ նախաճաշում ենք, կամ գործի ենք, կամ ինչ֊որ տեղ ենք գտնւում ուր դա չի երեւում։
ինձ շատ մօտ է այն, ինչ հաւանում է շինկայը։ ես սիրում եմ նկարել լարեր, ու նա եթէ նկարում է լուսին, ապա ըստ երեւոյթին այդ լուսինը լարերի միջով է երեւալու։ ինձ իր կադրերը որպէս լուսանկար են դուր գալիս։ ես երբ ման էի տալիս հոլանդացիների, իրենք ասացին որ ահաւոր չեն սիրում էլեկտրական գծերն ու աշտարակները, քանի որ դա իրենց խանգարում է բնութեամբ հիանալ։ իսկ ես միշտ սիրել եմ այդ լարերն ու աշտարակները, դրանք էլ են բնութիւն, ինչպէս մեղուների սարքած մեղրամոմը, դրանք կեանքի մասին են։
— դոմենս համ պահել եմ ուզում, համ չեմ ուզում։ պատճառ ասա ինչո՞ւ պահեմ։ — լաւ դոմենը լաւ աղջկայ պէս է։ եթէ չես պահում, մէկ ուրիշը կը կպցնի, կը տանի։ յետոյ էլ արի սպասիր թէ կը բաժանո՞ւի թէ չէ, ու եթէ բաժանուի արդե՞օք դու կը կպցնես։ ես կը պահէի։
#զրոյց #աղջիկ #դոմեն #յարաբերութիւն
— ի՞նչ կասես, ես կը ձգե՞մ, ասենք, կպցնել Վանաձորցի աղջիկ, Վանաձորցի՝ ենթադրելով որ նա սովոր է տղամարդու դերի մոդելին իր Վանաձորցի հօրից։
(լռութիւն)
— Չէ՞։
— Դէ, կարող ես, բայց… դա կախուած է իր տարիքից։
— Եթէ նա երիտասարդ է եւ անփորձ, ապա կարող է եւ սիրայարո՞ւի։
— Չէ, անհնար է, եթէ նա երիտասարդ է, որ քեզ սիրայարուի։ Բայց եթէ մեծ է, ու արդէն յուսահատ…
— Լաւ, հասկացայ ինչ ես ասում։ Շնորհ։
(կրկին լռութիւն)
— Լաւ, գիտե՞ս, կարող է միջին Վանաձորցի աղջիկը քեզ դիտարկի՝ ունես նորմալ գործ, աշխատավարձ, աւելին քան ասենք վարորդը…
— Ինձ թւում է վարորդից չեմ անցնի, բայց ինչեւէ, ես քեզ հասկացայ։ կարող ես չշարունակել։
— Ի՞նչ ես ինձնից ուզում, ես անկեղծ եմ։
— Շնորհակալութիւն։
ռադիոլաբի վրայ եմ նստած, սպանիչ պոդկաստներ են, երբեմն չեմ կարողանում պոկուել։
ուրեմն, մէկում խօսքը կախուածութիւնների մասին էր։
ու պարզւում է՝ ո՞վ է առաւել հակուած կախուածութիւնների՝ նրանք են՝ ով առաւել հակուած են յարաբերութիւնների։
ասում են, որ թմրանիւթերը, ներառեալ ալկոհոլը, գեներացնում են ուղեղում նոյն ակտիւութիւնը, որն առաջանում է՝ երեխայիդ գրկելուց, սիրայարուած լինելուց, խորը, լաւ յարաբերութիւն ունենալու ժամանակ։
ու նրանք են աւելի խոցելի դառնալու ասենք ալկոհոլիկ, ով՝ ու դա գենետիկ մակարդակի վրայ է, ով աւելի է հակուած յարաբերութիւն ունենալ, առաւել է յակուած նրան ինչի մեզ էւոլիւցիան սովորեցնում է։
ու յարաբերութիւնները բարդ են, իսկ ալկոհոլը՝ մատչելի է։
ու այսպէս, այն մարդիկ, ով յարաբերութիւն են ուզում, յարաբերութիւնները քանդում են։
եւ այսպէս։
ի՞նչն է մեր մասին։
ոչ այն, ինչ մենք մեր մասին ասում/երեւակայում ենք։
մտածում եմ, գուցէ այն, ինչ մենք երեւակայում ենք, երազում ենք նրանց մասին, ում դեռ չգիտենք։
ինչո՞ւ ում դեռ չգիտե՞նք։ որովհետեւ երբ դու չգիտես միջավայրը, դու բախւում ես պատերին, ու որոշ ժամանակ անց ստանում ես տեղանքի/իրականութեան մասին որոշակի պատկերացում, ու կապտուկներով ճակատ։ ես չեմ կարծում որ ցաւով հանդերձ արուած դատողութիւնները նրանք են, որ մեզ սահմանում են, որ մեր մասին են։
այնպէս որ հակւում եմ այն մտքին, որ մեր մասին է այն, ինչպէս ենք մենք մտածում նրանց մասին, ում դեռ հազիւ գիտենք, երբ քարտէզը դատարկ է, ու նկարելու, պատկերացնելու շատ տեղ կայ։
իսկ յետոյ մենք դատապարտուած հնարաւորութիւն ունենք ենք աւելի լաւ պատկերացնել իրականութիւնը, եթէ մեր ճանաչելու ձգտումը փոխադարձ լինի։
խօսում էինք ընկերոջս հետ, երբ զանգեց իր 11֊ամեայ դուստրը։
զանգի աւարտից յետոյ ընկերս բացատրեց՝
— դուստրս ունի ընկեր։ նրանք պարբերաբար կռւում են։ յետոյ մի երեք օր անցնում է, դուրս է գալիս տանից, հարցնում եմ, ասում է՝ «լեւոնի հետ զբօսնելու»։ վերջին երկու շաբաթը կռիւ չէին արել, ես էլ մտածել էի՝ «չլինի՞ մեծացել են»։
ինձ էլ հետաքրքրեց, որ նա այդպէս արտայայտուեց՝ «մեծացել են»։ ոչ միայն այն, որ չի պահել իր դստեր կողմը, չի ասել՝ «այդ անպիտան տղան իրեն նեղացնում է», այլ հենց «մեծացել են»։ երկուսն էլ։
կարող է չէ՞ լինել այնպէս, որ իրենցից մէկն աւելի հասուն է, աւելի մեծ է։ բայց դա կարեւոր չէ «իրենց» համար, որպէս միաւոր։ քանի որ երկուսի (որոշ ալգորիթմով) միջինն է կարեւոր այդ միաւորի համար։
այդ պատճառով է որ սէրը անփոխադարձ չի լինում։ ոչ թէ այն պատճառով, որ եթէ սէր է, ապա անպայման փոխադարձ է, չէ, բնաւ, այլ այն պատճառով, որ պրոցես է, որ պահանջում է երկուս (եւ/կամ աւե՞լ) մասնակից։
ու դա բերում է ինձ ազգի(որպէս միաւոր), եւ իմ ու ազգի յարաբերութեան մասին մտքերին։
ես գրում էի, որ Զուարթնոցն(օդանաւակայանը) իմ մասին էլ է։ ձեզ թւում է անկա՞պ իմ Զուարթնոցով հպարտանալը։ չէ՞ որ ես այն չեմ նախագծել, չեմ մասնակցել, նոյնիսկ ճարտարապետին սուրճ չեմ մատուցել երբ նա աշխատում էր, ու առհասարակ պլաններում երեւի չկայի։ (նայած ում պլաններում՝ տիեզերքի, աստուածների պլաններում չէ, այլ իրենց կամքը համեստ իրագործողների)
բայց չէ՞ որ դուք ամաչում էք, երբ մեր երկիրը ներկայացնում է, ասենք Սերժը։ ես էլ էի ամաչում։
ապա կարող էի եւ հպարտանալ Զուարթնոցով։ ապա «արդար է»։
իսկ եթէ խօսենք «մեր» մասին որպէս տարբեր քաղաքացիների միջինով ներկայացուած միաւորի, ապա արդե՞օք Զուարթնոցը կամ Սերժը մեր մասին է։
չէ, Զուարթնոցը մեր մասին չէ այսօր։ «մենք» այսօր ապագայ նայող չենք, ֆուտուրիստիկ տեքնոկրատիկ կառոյցը մեր մասին չէ։ այդ պատճառով էլ շուտով չի լինի։ չի լինի ոչ թէ այն պատճառով, որ կապիտալի շահ է, որ կոռուպցիա է, դա իրագործման մանրուքներ են։
կարեւորն այն է, որ ազգին (որպէս միջինացուած միաւոր) չի համապատասխանում։
այս յարաբերութեան մէջ չի գնահատւում Զուարթնոցի պէս զարդը։ Գնահատւում է, ոնց էր դրա անունը։ Բելաջիոն։ եւ Փարուանան։
այդ է նաեւ պատճառը իմ համար կարեւոր մարդկանց հեռանալու։ բարեւ, սիլուեր։ որ սա այլեւս Զուարթնոց օդանաւակայանի երկիրը չէ եւ յոյս էլ չկայ, որ կը լինի մօտ ժամանակում։
Սա երկիր է որը ներկայացնում է՝ այսօր Սերժը, երեկ Ռոբերտը, վաղը չգիտեմ ով, դա կրկին իրագործման մանրուքներ են։ Սերժը կայ, քանի որ միջինացուած միաւորին համապատասխան է։ (ինչպէս մի ժամանակակից հայ գրող ասաց տաքսիստին՝ «ինչո՞ւ ես Միշիկ֊Սաշիկից բողոքում, եթէ դու պաշտօնեայ լինէիր, եղբօրդ նման լաւութիւններ չէ՞իր անի»։ «իհարկէ կանէի»՝ հաստատեց տաքսիստը։ «դէ մի բողոքիր, խնդրում եմ»՝ ասաց գրողը։ ու գրողն էլ այլեւս Հայաստանում չի լինելու երկու ամիս անց։)
Դուք կասէք՝ մաքսուելի դեմոնը։ իսկ ես կասեմ ոչ։ նախ, ԳԴՀ֊ն չէր կարող այլը լինել ինչքան էլ մարդիկ չուզենային այն այլը լինի, քանի որ դրսի ուժը վճռական դեր էր խաղում ԳԴՀ֊ում։ Այն փաստացի օկուպացուած էր ԽՍՀՄ կողմից։ ՌԴ֊ն այսօր ՀՀ֊ում նման վճռական դեր չի խաղում ինչպէս ԽՍՀՄ֊ը ԳԴՀ֊ում։
Երկրորդ փաստարկս՝ այդ վեց հազար վստահուած անձի չլինելն է։ Եթէ ՀՀ %75֊ը լինէր ասենք այն «ակտիւիստ» աղջկայ պէս վճռական, Սերժը այսօր չէր լինի։
Ու եւս մի փաստարկ։ Իննսունականներին Մաքսուելի դեմոնը աշխատում էր Սովետին նման, իներցիայով։ Կրկին՝ ախպերութիւն, կրկին կոռուպցիա, պարզապէս նոր «էլիտայի»։ Սաակաշուիլու արժէքն հենց դա է, որ նա փոխեց դեմոնին եւ փորձեց հաստատել մերիտոկրատիա։ Որը բացի Բալտեան երկրներից եւ Վրաստանից ոչ մի այլ «հանրապետութիւնում» տեղի չունեցաւ։
ու եկել է ժամանակը մի բան գիտակցելու, եւ համակերպուելու, եւ փոխելու վարքագիծը։
ես իրականում ոնց որ թէ եւ չկամ այդ ֆորմատում՝ միաւորի ֆորմատում, իմ ու մեր յարաբերութեան մէջ։ ես յարաբերութեան մաս չեմ։
երբ մենք ընդունում ենք աշխատանքի մարդ, ու ես տխրում եմ, ինչ վիճակ է, ես ինձ էլ էի մեղաւոր, պատասխանատու զգում։ ես չեմ դասաւանդում ու մերժել եմ բոլոր առաջարկները։ բայց չէ՞ որ ես չեմ դասաւանդում մասնաւորապէս այն պատճառով որ չեմ ուզում, չեմ կարող, այն, իմ պատկերացումներով, կոռումպացուած համակարգի մաս լինել ու մի կերպ աշխատել այդ ձեւով։
ինչպէս ասել է Շենդերովիչը, եթէ կանգնել ես Ժիրինովսկու կողքը, քեզնից Ժիրինովսկու հոտ է գալու։ իսկ ես չեմ ուզում ինձնից «ընկեր այսինչեանի» հոտը գայ։
(կամ պէտք է դրսի ուժ լինի, ու քեզ պաշտպանի։ բայց ապա դու այնքան էլ տեղացու դեր չես կատարում)։
երբ զգում ես քեզ համայնքի մաս, ուզում ես իդենտիֆիկացնել քեզ այդ համայնքի գոնէ որոշ «դաշտերի» հետ։ այսպէս, ես իդենտիֆիկացնում էի ինձ «լաւ էլի»֊ի հետ։ դա ինչ֊որ տեղական բան էր, որը «թաթուլ» չէր, որը գուցէ կարելի էր մի ձեւ հայկական ռոք անուանել, երեւի այն պատճառով, որ «պրոտեստ»֊ի մասին էր, իսկ դա օգտակար է առողջութեանը, ու ինձ մօտ է։ ու ես այն տարածում էի, ասենք։
բայց ես լաւ հասկանում եմ, որ նոյնիսկ «լաւ էլի»֊ն բնաւ իմ մասին չէ։ այն «հին» է, խռպոտ ձայնով երգած, «մուժիկ»֊ական։ ոնց որ երիտասարդի երգած չլինի։ վահրամ մարտիրոսեանը գրում էր «յիմարի» ռեմիքսում, որ մենք մանուկ ենք, յետոյ մի անգամից՝ պառաւ։ երիտասարդ էլ չենք լինում։
ես երիտասարդական թեթեւութիւնը զգում եմ վրացական «պապարացի»֊ների մօտ։ ես լիբերալ ազատական ոգին զգում եմ թիֆլիսի փողոցների բազմազանութեան մէջ։ ու այդ է պատճառը որ Վրաստանում հնարաւոր էր Սաակաշուիլի, իսկ Հայաստանում՝ չի եղել, եւ դեմոնին չի փոխել։
եւ այդ է պատճառը, որ տխրում էի, տեսնելով այդ սահմանապահի սովետական գլխարկը, երբ մտնում էի հայաստան։ դա իմ գլխին էլ էր։ այն ինձ էր ներկայացնում, այդ գլխարկը։ այդ գլխարկը, որը սովետին է խորհրդանշում, եւ որի մասին «սփինինգ բորիս» ֆիլմում ասացին՝ «ինչպէ՞ս են այն հագնում, չէ՞ որ արժանապատւութիւն գոյութիւն ունի»։
ես սիրում եմ սրճարաններում պատուհանի մօտ նստել։ նայել քաղաքին, եւ որ քաղաքը նայի ինձ։ ու կապ զգալ քաղաքի հետ։ բայց քաղաքն այսօր ինձ նայում է «ամուսնացիր կամ փախչիր» պաստառով։ ես էլ այն եմ տեսնում։
իսկ ես չեմ ուզում այդ ընտրութիւնը՝ ամուսնանալ կամ փախչել։ մի տեսակ ինձ հոգեհարազատ ընտրութիւն չէ։
ու հիմա հասկանում եմ որ, ես փաստացի դուրս եմ «մեզնից», ես իրականում մեզ հետ կապ չունեմ։
ես ես եմ։
ես նորայրն եմ։
ես ապրում եմ երեւանում։ ստոպ։ երեւանո՞ւմ։ գուցէ իմ տա՞նն եմ ապրում։
ամէն դէպքում ես յարաբերութիւնից դուրս եմ։ մենք միասին չենք։
ես գրել եմ որ ինձ տեղացիները տեղացու տեղ չեն դնում։ իսկ թիֆլիսում թիւրինգի թեստն անցնում եմ դնում են՝ մօտենում են եւ խօսում վրացերէն։ սա «կապոյտ աչքերի» մասին չէ, սա հագնուելու մասին է, խօսելու ձեւի, շարժումների՝ մշակոյթի մասին է։
երբ ասում են ակցենտ է մօտդ՝ ասում եմ՝ «չէ չէ, ռուսական ակցենտ է, պարսկական չի», ասում են՝ «չէ չէ, չես խաբի»։ ճիշտ են ասում, քանի որ ռուսական ակցենտը սոց֊ռեալիստական հագնուած մէկի մօտ կը լինէր, արդուկած տաբատով, մէջը դրած վերնաշապիկով, ու ով «կուրգինեան» է դիտում, թէ ոնց էր իր ազգանունը։
մարդիկ էակներ են որ շատ լաւ զգում են մշակոյթը, ու շատ լաւ նոյնականացնում են դիմացինի մշակոյթը իմացած շաբլոնների հետ։
ու ես ականատես եմ եղել վերջերս պարսիկ զբօսաշրջիկների հանդէպ, ոնց ասեմ, ոչ արդար վերաբերմունքի։ որից ես ամաչել եմ։ ու յետոյ, իմ խաչմերուկում տեսայ պարսիկներ են խմում֊ուրախանում֊բարձր խօսում։ դէ ես բնաւ խմող֊ուրախացող֊բարձր խօսացող չեմ, ու կարող էի մտածել՝ այս ինչ է տեղի ունենում իմ քաղաքի սրտում, սրիկանե՜ր, բայց ես մօտեցայ իրենց ու լրիւ անկապ, յիմար ձեւով սկսեցի՝ «որտեղի՞ց էք», ասացին՝ «իրանից», ասացի «վոյ ինչ հաւէս է» (թէ չէ ես չէի ջոկել որտեղից են), ասացի՝ «welcome to armenia», ասացի՝ «i want you to feel welcomed here»։
բայց դա չաշխատեց։ իրենք շատ ճիշտ բան ասացին՝ «բայց դու տեղացի չես։ դու կամ վրացի ես կամ ռուս։ մեզ չես խաբի, չէ չէ։» «չէ, ես այս շէնքում եմ ապրում, իսկ այն շէնքում մեծացել եմ»֊ը չէր օգնի։
քանի որ իրենց պէտք չէ որ ես իրենց ասեմ «welcome»։ իրենց պէտք է այն նեղացնող մարդու նման մէկն ասի, ով միջին հայաստանցին է, իրենց պէտք է որ այն պլպլան շորիկով աղջիկն ասի, իրենց պէտք է որ այն ծիծակով տղան ասի։ ես ասեմ՝ որ ի՞նչ։ իրենց պէտք չէ ես ասեմ։ իրօք պէտք չէ։ հասկանում եմ։
այսպիսով, ես էլ չեմ ամաչում Սերժից, ու չեմ հպարտանում Զուարթնոցով։ չեմ գնում դիտորդ։ ու չեմ հիւրընկալում զբօսաշրջիկների։ ու երբ եւրոպայից մարդ գայ, ասեն՝ նորայր, արի տանենք ման տանք, չեմ գնալու։ (: ես ի՞նչ ման տամ։ թող տեղացիները ման տան։
դա ինձ միայն թւում էր որ ես գիտեմ «իրական երեւանը»։ իրական երեւանը իրենք գիտեն, իրական երեւանցիները։ (:
իսկ իմ ու հայաստանի յարաբերութիւնը չի կայացել՝ տապալուել է։ նոյն պատճառով ինչ տապալուել են իմ անձնական յարաբերութիւնները, թերեւս։
մինչ։
Դոնալդ Բիսեթի հեքիաթներն եմ կարդում, երեխաների համար են, ու տեսնում եմ, ինչպէս է նա օրինակ, շեշտում է որոշակի արժեքներ, որ երեւի մարդկանց համար հիմնային են։ օրինակ, հեքիաթներն այն մասին են, որ մարդիկ տարբեր են, բայց դա պարտադիր չէ որ ընկերութեանը խանգարի, որ օգնութեան հասնելը լրիւ բնական է, եւ նման բաներ։
ենթադրում եմ, որ այդ պատճառով է նա յայտնի գրող, որ մարդկանց մօտ վարքագծի մասին է գրում։
իսկ ինչն է ինձ համար յուշագրաւ, իր մօտ կերպարները կայուն յարաբերութեան կարիքն ունեն։ Նելսոնն ու հաւը, Ջրագռաւ Դենիսը եւ կաքաւիկ Էլիսը։ Իրենք իրար գտնում են, ով ամէն օր է միասին, ով շաբաթը մէկ է հանդիպում, բայց ընկերութիւնն ընդմիշտ է։
Մտածում եմ, ի՞նչ, մարդիկ կայուն յարաբերութիւնների պահա՞նջ ունեն։
#մարդիկ #յարաբերութիւն
նոր մարդու հետ աւելի հեշտ պէտք է որ լինի այն պատճառով, որ դեռ չգիտես, ում էր նա ընտրելու քո փոխարէն։ որը մասնաւոր դէպքն է նրա որ դու նրան չգիտես ու կարող ես հաւէս ենթադրութիւններ անել եւ այդ ենթադրութիւնների հետ յարաբերուել։
#յարաբերութիւն #սէր
Ես չեմ ուզում որ Հայաստան երկիրը, պետութիւնը, ազգը լինի, իսկ ես լինեմ մի այլ տեղ, հանգիստ լինելով որ այն կայ։ Քանի որ այն չկայ իմ համար, այն իրական չէ իմ համար ասենք Ցիւրիխում։
Եթէ ես ապրում եմ այլ տեղ ապա ինձ պէտք չէ որ լինի Հայաստան, քանի որ այն իմ համար չկայ, իրական չէ, ես այն չեմ վայելում։
Դա ոնց որ ասես որ սիրում ես մի աղջիկ բայց չտեսնես իրան երբեք ու նա էլ չիմանայ այդ մասին։ Ապա դա իրականութիւն չէ։ Ու սէր էլ չէ։ Քանի որ սէրը պրոցես է որ պահանջում է մէկից շատ մասնակից։ Իրական։
#անկախութիւն #գոյութիւն #իրականութիւն #պատրանք #արտագաղթ #ազգ #յարաբերութիւն
— Ձեռնոցներիդ ծակերը անհետացել են։
— Ահա։
— Դու նոր ընկերուհի՞ ունես։
#զրոյց #յարաբերութիւններ #յարաբերութիւն #ընկերուհի
նախ ասեմ որ շատ հաւէս է նստել պատշգամբին այս անձրեւոտ օրը եւ գրել տեքստ։
«իռացիոնալ մարդ»֊ն եմ այսօր դիտել։ կինո մոսկուայում։ Ւուդին վերջն է։ Նա շատ լաւ գիտի մարդկանց։ Ու փորձում է անել խորը ֆիլմեր։ Չնայած այդ խորութիւնը միշտ չէ որ նկատում են։ Մարդ էլ չկար դահլիճում։ Եօթը զոյգ։ Պատահաբար չէ, որ Ւուդին վաղուց չի կարողանում ԱՄՆ֊ում ֆիլմերի փող գտնել։ Նա աշխատում է Եւրոպայում։ Այս ֆիլմն էլ հաւանաբար եւրոպական փողերով էր նկարահանուած։ Սա բերում է ինձ ազատ շուկայի պարագայում լաւ կինո նկարելու հարցին։ Այսօր իմ սովորական պատասխանն այն է, որ շատ մեծ շուկայի դէպքում, լինում է բաւական մարդ, ով կը սպառի լաւ արուեստ, եւ այդ փոքր շուկան բաւական է լինում, որ ինչ֊որ մէկը փող ներդնի, ու շահոյթ ունենայ։ Բայց կարծես թէ նոյնիսկ ԱՄՆ֊ի շուկան չի հերիքում։
Ֆիլմը մարդու մասին է, ով ամբողջ իր կեանքը արդարութեան համար պայքար է մղել։ Ու այդ պայքարն իրեն թանկ է նստել՝ մօտ մարդկանց կորուստ, ծանր հիւանդութիւն, եւ նա վերջապէս թեւաթափ է եղել։
Որովհետեւ նա փորձում էր պայքարել այսպէս ասած, «խաղաղ» մեթոդներով։ Իսկ իր դէմ խաղացել են բնաւ ոչ խաղաղ։ Խաղաղ պայքարը շատ դէպքերում դատապարտուած է պարտութեան։
Ու հիմա այդ մարդը վճռում է մի բան անել, մի մանրուք, իր այլ պայքարների համեմատ, բայց անօրինական, ոչ խաղաղ։ Նա վճռում է գործել այնպէս, ինչպէս գործում են իր հաւատացած արդարութեան դէմ։ Նա մտածում է, որ կարող է յաղթել։
Սակայն ֆիլմն այն մասին է, որ նա չի կարող։ Այս աշխարհում՝ չի կարող։
Եւ նա խոստովանում է իր սիրած աղջկան, յուսով որ աղջիկն իրեն կհասկանայ։ Իսկ աղջիկն իհարկէ չի հասկանում։ Նախ որովհետեւ փոքր է, ու յետոյ այդ պայքարը իրենը չէ իրականում։ Շատ «քուլ» է երեւում այդպիսի մեծ, ամէն բան տեսած տղան, միայն մի բան էր իր մէջ անյարմար՝ պարտուած էր։ Բայց երբ նա կրկին ընդվզեց, սկսեց պայքարել արդարութեան համար, ծիտն այդպիսի մարդուն ընդունել չկարողացաւ։ Եւ գնաց հետ, իր լաւիկ, առանձնապէս ոչ մի սկզբունք չարտայայտած տղայի մօտ։ Ում հետ կոմֆորտ է։
Երեւի թէ որովհետեւ այդ ծիտը, նա փիլիսոփային չէր սիրում։ Չէր սիրում նաեւ այն Իսպանիա թռնել ուզող կինը։ Երկուսն էլ իրականում նրան օգտագործում էին, մէկը՝ դեռ ոչ շատ գիտակցուած, միւսը՝ արդեն բաւական գիտակցուած։ Գիտէր ինչ է իրեն պէտք։ Նա չէր յանձնի փիլիսոփային ոչ թէ գաղափարի պատճառով, այլ քանի որ՝ բա ի՞նչ է անելու, հազիւ իրեն հարմար տղայ է գտել։
բացի դրանից, ֆիլմն այն մասին է, որ մենք ունակ չենք տարբերակել որտեղ է պէտք լինել ազնիւ, իսկ որտեղ՝ չէ։ եւ որն է այդ ազնիւը այս աշխարհում, ուր իշխում է դաժանութիւնն ու բռնութիւնը։ հենց ֆիլմի սկզբից էլ փիլիսոփան այդ օրինակն է բերել՝ դուք կհանձնէ՞ք գողին ոստիկաններին, եթէ իմանաք, որտեղ է նա թաքնւում։ իսկ հրէաների ընտանիքին՝ ֆաշիստներին կհանձնէ՞ք նոյնպէս։
Ռոյը, աղջկայ երիտասարդ ընկերը, իհարկէ յիմարի պէս ծտին հետ է ընդունել։ Չնայած նա այլի է արժանի, իմ կարծիքով։ Մարդ չպէտք է իր սխալների համար դրական ամրապնդում ստանայ։ Մենք ունենք կոտրուած տաշտակի մասին հեքիաթ։ Դա արդարութեան մասին է, այդ հեքիաթը։ Իսկ նա ով բացասական ամրապնդում չի ստանում, հակում է ձեռք բերում կրկին չարաշահել իր ունեցած մարդկանց։ Իր հերթին Ւուդին շատ մօտ է անում ֆիլմը կեանքին։ Այո, տղան իրօք յիմարի պէս հետ էր ընդունելու։ Առանց ոչ մի կշտամբանքի։ Բայց այս անգամ։ Ոչ յաջորդ։
Նոյնը այն լքուող ամուսինը։ Ասում է՝ «լաւ մտածիր»։ Ի՞նչ լաւ մտածել։ Գնա՛ գրողի ծոցը։ Եւ տղան, եւ այդ ամուսինը կարող են մտածել, որ իրենց բախտը բերել է՝ իրենք այդ իրենց ծտերին հետ ստացան։ Բայց ես այդպէս չեմ կարծում։ Լաւ հնարաւորութիւն ունէին տեսնելու, ով է իրենց իսկական ընկերը։ Տեսնել ուզել է պէտք միայն։
Ու այստեղ եւս մի այլ հարց է ծագում։ Իսկ իրենց պէ՞տք է ընկեր։ Թէ՞ պէտք է լաւ ծիտ/քուլ տղայ/իսպանիա տանող ունենալը։ Տղաներին էլ։
Ռոյը այդ ծտին կը շրջապատի սիրով, կանի ամէն ինչ որ նա իրեն լաւ զգայ։ Իսկ կանի՞ ծիտը, թէ չէ, ես չգիտեմ։ Քանի որ պարզ չէ բնաւ, նա սիրել ունա՞կ է թէ ոչ։ Ո՞ւր է կորել այդ իր կարեկցանքը՝ փիլիսոփայի ծանր փորձութիւնների հանդէպ էմփաթիան։
Գուցէ ոչ մէկն էլ ունակ չէ, պարզապէս գտնում են հարմար մի տարբերակ, շահերի համընկում, հետաքրքիր կը լինէր իմանալ ինչ է մտածում այդ մասին ինքը՝ Ւուդին։ Նկատի ունեմ՝ իր ֆիլմերը կրկին դիտել, եւս մի անգամ շուրջը նայել ու մտածել։
Ւուդին շատ հաւէս է վառում, (expose) տեսանելի դարձնում մարդկանց մէջ չափազանց տարածուած վարքագծի շաբլոններ։ Շաբլոններ, որ մենք թէեւ նկատում ենք, բայց ինքներս անզօր ենք ինչ֊որ բան փոխել մեր մէջ։
Ես այդ ժամանակ մտածում եմ՝ ինչ նման են մարդիկ դրանով։ Բոլորը ինչքան նմանութիւններ ունեն։ Ոչ միայն արտաքին, փաստօրէն։ Ինչքան կանխատեսելի են։ Ես էլ։
Կադրում ուշադրութիւն գրաւեցին Դոստոեւսկու «Ապուշը» ու Հաննա Արենդթի մասին գրուածքը։ Առհասարակ, ակնյայտ է որ Ւուդին Դոստոեւսկու վրայ տարած է։ Սա առաջին անգամը չէ։ Ու գուցէ իր ֆիլմերը ապագայում լինելու են «պարտադիր ընթերցանութիւն», ինչպէս այսօր Դոստոեւսկին է։
այսքանը, գուցէ ինչ֊որ բան աւելացնեմ մեկնաբանութիւններում։
մտածեցի լրացում անել այն էթիկայի եւ բարոյականութեան մասին գրառմանը։
մտածեցի, որ էթիկա բառը մենակ մարդու մասին չի։ դա միշտ իր ու մէկ կամ շատ այլ մարդկանց յարաբերութեան մասին է։ օրինակ, յիշեցի, ինչպէս էինք մենք, երբ ձայներիզները վերադարձնում էինք, աշխատում պերեմոտած լրիւ մի կողմ փաթաթած տալ։ դա վերաբերմունքի, մօտեցման, յարգանքի, էթիկայի մասին էր։
իսկ բարոյական կամ անբարոյական անուանելու համար պէտք չէ յարաբերութիւն դիտարկել։ կարելի է ասել, որ ասենք նա անբարոյական է, քանի որ ճմրթած շապիկ է հագնում։ այսինքն պէտք է որեւէ մի նշան, ոչ թէ յարաբերութիւն կոնկրետ այլ անձի հետ։ նշան՝ ինչպիսին է նա։ եւ հետեւաբար՝ պիտակ։ նա՝ ճմրթած շապիկ հագնող է՝ հետեւաբար անբարոյական։
իսկ երբ նա պտտել է կամ չի պտտել ժապաւէնը, դա բոլորի հանդէպ չէ, դա այն մարդու հանդէպ է, ում վերադարձնում է ժապաւէնը։ կամ, ում չի վերադարձնում, կամ ժամանակին չի տալիս, կամ տալիս է ծամած ու չի ասում։ դա յարաբերութեան մասին է արդեն յստակ մարդկանց միջեւ։
#էթիկա #բարոյականութիւն #յարաբերութիւն #մարդիկ #ձայներիզ #ազատութիւն
յարաբերութեան ասոցիատիւ անդամ։
#յարաբերութիւն
— ի՞նչը քեզ չի հերիքում յարաբերութեան մէջ։
— այն, որ առանց նրա իմ կեանքում բան չի փոխւում։ իրենից իմ կեանքում ոչ մի բան կախուած չէ։ նոյնիսկ իր մասնագիտութեամբ որ կարող է ինձ օգնել, զարմացնել, չի անում։
— հմ, իսկ քեզնից իր կեանքում ինչ֊որ բան փոխւո՞ւմ է։
#զրոյց #յարաբերութիւն
ուզում եմ ասել, յարաբերութիւններ սահմանելը շատ բարդ է։
երբ ես գրում էի էթիկայի եւ բարոյականութեան մասին, ասում էի, որ ընդհանուր կանոններ իրականում լինել չեն կարող։ կայ այս կապի ձեւ, եւ այս կապի ձեւ, եւ այս կապի ձեւ։
ու ապա, այ քուդնթ քեյր լես չէի կարող աւելի քիչ հոգալ, ինչպէս է պիտակաւորւում, կամ սահմանւում յարաբերութիւնը։
եթէ կողքինիս պէտք է, թող պիտակի, եսիմ։ միասին ենք, միասին չենք, ընկեր ենք, ընկեր չենք, ծանօթ ենք, ծանօթ չենք, «բադի» ես, «դիւդ» ես, թէ «լաւ օֆ մայ լայֆ» ես, եւ այլն։
որովհետեւ ամէն յարաբերութիւնը դա յատկութիւնների բազմութիւն է։ ու մի պահին ինչ֊որ մի բիթ կարող է սեթ լինել, ինչ֊որ մի բիթ կարող է զրոյանալ։
իսկ ասել՝ չէ, ընկերութիւնը, կամ ռոմանծիկ յարաբերութիւնը այսպիսին է, կամ այսպիսին, այս բիթերն են մէկ, եւ այս բիթերն են զրօ, ու հենց այդպէս, դա նոյնն է, ինչ խօսել ընդհանուր բարոյականութեան մասին։ ընդհանուր չկայ։
կայ այս յարաբերութիւնը այս պահին։ ու այս յարաբերութիւնը այս պահին։
ու դա գիտէք, շատ հաւէս է։ ես ուրախ եմ, որ այդպէս է։
քանի որ ուրիշն է քեզ գրանցողը, ապա ամէն անգամ մարդ կորցնելիս, դու կորցնում ես ինքնութիւններիցդ մէկը։
եւ այդպէս
ես անհանգիստ չեմ, որ դու չասացիր «հեյ», երբ եկար օնլայն։
ես չեմ վախենում, որ չես էլ ասի այսօր։
ես չեմ վախենում՝ ոչ բոբո «ֆրենդ զոն»֊ից, ոչ էլ քո ուրիշի հետ մտերմանալուց։
ինձ չի անհանգստացնում ինչ ես հենց հիմա անում։
ինձ մէկ է, որ ես քո համար չափազանց հասանելի եմ։
(ես ութերորդ դասարանում չեմ։)
ես ոչ մի բան չեմ սպասում։ ոչ զանգի մեյլի, ոչ հանդիպման, ոչ «գրկում եմ»֊ի, ոչ էլ գրկելուն։
ես չեմ ուզում հաշուել, ով ինչքան ինչից տուեց։
ես չեմ անհանգստանում «ինչ կը լինի», կամ ինչպիսին պէտք է լինի այն։
ինձ հանգիստ է, ես զգում եմ անպարտելի, անվտանգ, անկախ։ այն ինչ ես ունեմ, ոչ ոք չի կարող ինձնից խլել։
ու ես ուզում եմ դու հանգիստ լինես։
չեմ էլ ուզում գրել քեզ «հեյ», որ չանհանգստացնեմ։ երեկ գրել էի, որովհետեւ մտածեցի, որ կարող եմ մոռանալ, ինչպէս են գրում «հեյ», ու ինչպէս են գրում դրանից յետոյ (ոչ թէ ինչ)։
այնպէս որ հիմա ես եմ ասում քեզ՝ «դու հանգիստ»։ իսկ դու կարող ես պատասխանել՝ «անհանգիստը կոլեանի բլոգն է»։ ժպիտ։
հ․ գ․ առաջ ենթադրում էի, որ կան «իմ մարդիկ», ու իրենցից կախուած է, իրենք իմն են թէ չէ։ հիմա՝ որ «իմ մարդկանց» ես եմ ընկալում անկախ իրենցից։
ոչ մէկ քեզ չգիտի այնպէս, ինչպէս ես քեզ գիտեմ։
որովհետեւ միայն ես կարող եմ քեզ ընկալել այնպէս ինչպէս ես եմ քեզ ընկալում։
դու կարծո՞ւմ ես, դա դո՞ւ չես։ կարծո՞ւմ ես, դա ե՞ս եմ մտածել։
իհարկէ դո՛ւ ես՝ դու այնպիսին ես, ինչպէս ես քեզ ընկալում եմ, քանի որ ես եմ գրանցող սարքը։
«յարաբերութիւն» բառը «յար» բառից չի ստացուել։
#յարաբերութիւն #հայերէն
մէկ էլ որ ասում էի «անպատասխան սէր չի լինում», չի նշանակում, որ միշտ պատասխան կայ, այլ նշանակում է, որ եթէ պատասխան չկայ, ուրեմն սէր չէ։ քանի որ սէրը պրոցես է որը պահանջում է երկու (մինիմում գուցէ) մասնակից, երկուսի ներդրում։ եթէ մի մասնակից է, պրոցեսը չի գործում, ու չի էլ կարող երկար գոյատեւել։ տենց։
ու տենց
դիսքլեյմեր․ ես հոգեբան չեմ բնաւ, ու չեմ էլ ուզում։ ես կարող է եզրերի սխալներ արած լինեմ։ ու ես բնաւ չեմ կարծում որ իմ ասածը ճշմարտութիւն է։ ես փնտրտուքների մէջ եմ ու փորձում եմ իմ մտքերը ձեւակերպել։ Սա բնաւ ձեռնարկ չէ։
մենք բոլորս սովորում ենք շփուել տարբեր եղանակներով, հաւանաբար դրա մէջ կարեւոր դեր է խաղում այն, ինչ շփում ենք տեսնում, երբ մեծանում ենք։
ուզում եմ մի երկու սայթաքելու, մոլորուելու ձեւի մասին գրել, որ քանդում է յարաբերութիւնները։
օրինակ սա՝ ենթադրութեան, մեկնաբանութեան եւ փաստի տարբերութեան մասին է։
ասենք․ «դու անասուն ես»։
«դու քեզ հեռու ես պահում»։
«դու միշտ կծում ես ինձ»։
«դու անզգայ ես»։
«դու թքած ունես»։
նախ, այս բոլոր արտայայտութիւնները վիճելի են։
«անասուն»․ կարո՞ղ է մարդ գտնուի, ով չի համարում որ նա անասուն է։ հաւանական է։
«հեռու պահել»․ կարող է թուալ եթէ մարդը յոգնած է, կամ այլ բանով է անհանգստացած։
«կծում ես»․ էլի վիճելի է։ մէկը կընկալի որպէս կծել, իսկ մէկը՝ որպէս մտահոգութիւն։
«անզգայ/թքած»֊ը կրկին վիճելի են, քանի որ սրանք մեկնաբանում են վարքագիծը։
Ի՞նչը վիճելի չէ։
Դիտարկումը, փաստը։ (ոչ բոլոր փաստերը, այդ մասին յետոյ)։
Օրինակ․
«դու ուշացար»։
«դու պարբերաբար նայում ես հեռախօսիդ»։
«դու ասացիր որ ինձ չես սիրում»։
«դու խօստացար որ կը զանգես, եւ չզանգեցիր»։
«Դու ուշացար»֊ը վիճելի չէ, եթէ դու իրօք ուշացել ես։
Իսկ «դու ասացիր որ չես սիրում ինձ» եւ «անասուն»֊ի մասին ուզում եմ առանձին ասել, որ դրանք համատեքստից կախուած արտայայտութիւններ են, թէկուզ եւ արուել են։ Իրենց համատեքստից դուրս դիտարկել չի կարելի, կարող է մարդուն այդ պահին շատ ցաւում էր, նա վիրաւորուած էր, ու դա հեչ պարտադիր չէ որ փաստի արձանագրութիւն լինի։
Այլապէս, ենթադրելով, մենք պիտակում ենք մարդկանց մեր մեկնաբանութիւններով։ Եւ զարմանալի չէ, եթէ մարդը մեր պիտակը իւրացնի, անկախ նրանից, թէ ինչ կապ ուներ դա իրականութեան հետ։
Նաեւ, մենք պիտակում ենք մարդկանց ասելով․ «կեանքիս սէրը», «ծրագրաւորող», «սպանիչ ծիտ»։
«կեանքիս սէրը» անկապ արտայայտութիւն է, քանի որ նա անձի մասին չէ։ սրանով դու նշում ես, որ նա գոյութիւն ունի քեզ հետ կապ ունենալով, ոնց որ իր միակ դերը քո «սէր» լինելն է, իսկ նա գոյութիւն ունի քեզնից անկապ, անկախ, այնպէս որ այսպէս ասելն անկապ է։
«ծրագրաւորողը» նոյնպէս անձի մասին չէ։ ոնց որ նա մարդ չէ, այլ ընդամէնը մասնագիտութիւն։ կամ ոնց որ այդ մասնագիտութիւնն արդեն ամէնը իր մասին ասում է, սահմանում է։ Ասելով «ծրագրաւորող» մենք անտեսում ենք, որ նա ունի իր հետաքրքրութիւնները, ձգտումները, վախերը եւ ցանկութիւնները։ Նա ռոբոտ չէ, նա կարող է լացել, կարող է հուսալ, կարող է երազել։ Այս ամէնը ոնց որ անտեսուած լինի, երբ մենք ասում ենք իր մասին՝ «ծրագրաւորող»։
Ասելով «սպանիչ ծիտ» մենք դիտարկում ենք նրան որպէս օբյեկտ, ում կարելի է ուզել, կպցնել, շահել, հետեւից ընկնել, կրկին մոռանալով, անտեսելով որ նա անձ է, ու իրեն կարող է ցաւել, նա կարող է ինչ֊որ բանից ուրախանալ։
Պիտակները գուցէ երբեմն օգտակար են, բայց վտանգաւոր են, երբ մենք ինդեքսաւորում ենք, կատալոգաւորում ենք մարդկանց այդ ձեւով։ Մենք նոյնիսկ կարող ենք մարդկանց ասենք մեղադրել կամ ներել այս կատեգորիաների ու պիտակների հիման վրայ։
Եւ, եթէ մարդուն շարունակ պիտակում ես, ապա վաղ թէ ուշ իրեն նայելիս կը տեսնես պիտակների ամպ, որի ետեւից մարդը հազիւ երեւում է։ Իսկ մեր ուզածը այդ հետեւինի հետ շփումն էր, ով չի երեւում։ Մեզ նա էր պէտք չէ՞ իրականում։
Ոչ մի բանն էլ հեշտ չէ, նոյնիսկ երբ պարզ է։ Այսպէս շփուելուն պէտք է վարժուել։
Ասենք, զրուցակիցդ պարբերաբար նայում է հեռախօսի մէջ, երբ դուք խօսում էք։ Դու արդեն արեցիր քո եզրակացութիւնը, նեղուեցիր, ուզեցիր կծել, կամ ասել՝ «դու ինձ արհամարհրում ես»։
Հապաղիր։ Յիշիր, որ սա ընդամէնը անկապ մեկնաբանութիւն է, հարցրու քեզ, որո՞նք են փաստերը։ Ի վերջոյ, եթէ դուք իրար հետ էք, ինչո՞ւ նա պէտք է քեզ իգնորի։ Դու կարող ես դիտարկում անել՝ «դու պարբերաբար նայում ես հեռախօսիդ»։ Առանց հնարած ենթադրութեան։
Սա ընդունելու մասն էր։ rx, receive։ Հիմա ուղարկելու, tx, transmit մասին։
Ինչպէ՞ս արտայատուել։ Ի՞նչ ասել։ Կրկին նոյն մօտեցումն է․ ասել այն, ինչը վիճելի չէ։
Մեր մտքերը, պիտակները, ենթադրութիւնները վիճելի են։
Մեր զգացմունքները սակայն վիճելի չեն։
Ուրեմն կարելի է ասել, թէ ինչ ես զգում։
Սա ինձ համար, օրինակ անչափ բարդ է։
Նաեւ, մեզ կարող է թուալ որ զգալու մասին ենք ասում, իսկ իրականում դա մտքի մասին է։
Ասենք․
«(Ես զգում եմ,) որ դու հեռու ես»։
«(Ես զգում եմ,) որ ես քեզ ձանձրացնում եմ»։
«(Ինձ թւում է,) աշխարհը փլուեց»։
«(Ինձ թւում է) դու հարձակուեցիր ինձ վրայ»։
Ինչպէ՞ս տարբերել միտքն ու զգացումը, հոյզը։ Օրինակ, եթէ կարող ես «ես զգում եմ»֊ի տեղը ասել «ես կարծում եմ», «ես մտածում եմ», ապա երեւի դու այնուամենայնիւ չես զգում, այլ մտածում ես։
Կարելի է փոխարինել «զգալը» «մտածելով», «կարծելով»։ Ապա չեղաւ։
Նաեւ այս բոլոր արտայայտութիւնները վիճելի են։ Ու այս արտայայտութիւնները ընդամէնը մտքեր են ձեւակերպում, հասցնում։ Ու դրանք կարող է իրականութեան հետ կապ չունենան։
Որպէսզի դրանք չսկսեն իրականութեան հետ կապ ունենալ, աւելի լաւ է դրանք իրականութիւն չբերել։
Մեզ թւում է, որ մենք շփւում ենք, արտայայտում ենք զգացմունքները, բայց մենք իրականում մշուշոտ բաներ ենք ասում, ու աւելի շատ տեղ ենք թողնում նոր մեկնաբանութիւններին ու ենթադրութիւններին։
Ես կարծում եմ, ցածր մակարդակի ծրագրաւորման փորձը տալիս է ունակութիւն հասկանալու, թէ ինչ է կատարւում իրականում, երբ ինչ֊որ ֆունկցիա ես կանչում։
Կարելի է իջնել աւելի ցածր լեւել։
Փորձենք։
«Ես զգում եմ, որ դու հեռու ես»․ Սա միտք է։ Կարող է իրականում վախի մասին լինել։ Չընդունուելու, մենակութեան, լքուած լինելու վախի մասին։ Բայց արի ու հասկացիր։
«Ես զգում եմ, որ ես քեզ ձանձրացնում եմ»․ միայն բառերը պարզութիւն չեն բերում։ Կարելի է ենթադրել որ սա անվստահութեան կամ վախի մասին է։
«Ինձ թւում է, աշխարհը փլւում է»․ շփոթուած լինելու մասին կարող է լինել։ «Ես շփոթուած եմ (զգում)» երեւի աւելի յստակ է արտայայտում իրականութիւնը։ Անզօրութեան մասին կարող է լինել։ Յուսահատութեան մասին է կարող լինել։
«դու հարձակւում ես»․ կրկին պիտակների մասին է։ Դու ես կարծում, որ այս գործողութիւնը «հարձակում» է։ Կարծում, ոչ թէ զգում։ Սա զգացմունքի մասին չէ։ Առհասարակ, եթէ գործողութիւն է, ապա ինչպէ՞ս է զգացմունք կամ հոյզ։
«ես զգում եմ տագնապ, յուզուած եմ, անհանգիստ եմ, երբ ձայնդ ես բարձրացնում» — երեւի աւելի իրիականութեան մօտ, ու աւելի քիչ վիճելի արտայայտութիւն է։
Այսպէս, մտքերով կիսուելիս մենք կարող ենք իրար մոլորեցնել ու փչացնել ցանկացած շփում, մտերմութիւն։
Նա պէտք է իր ենթադրութիւններն անի, որ հասկանայ ինչպէս ես քեզ զգում։ Եթէ ասենք դու կարեկցանք ես սպասում։
Ահաւոր բարդ է հասկանալ թէ ինչ ես զգում, ոչ միայն արտայայտել։ Ես ասենք, իմ զգացմունքների հետ կոնտակտի մէջ չեմ։ Բայց կարծում եմ, կարելի է վարժուել։
ի՞նչ անել։
երեւի այսպէս․
«ես վախենում եմ, որ դու ջղայնացած ես ինձ վրայ»։
«երբ դու ուշանում ես, ես վախենում եմ, որ դու երբեք չես գալու»։
«դու պարբերաբար նայում ես հեռախօսիդ էկրանին, ու ինձ հետաքրքրում է, ի՞նչ է մտքիդ։»
Այսպէս կարելի է միացնել երկու մասը․ դիտարկել փաստը, եւ արտայայտել զգացմունքը։
Սա բաւական բարդ է, եւ ինձ համար բաւական վախենալու է։ Բայց եթէ ես այսպէս անեմ, աւելի մեծ է հաւանականութիւնը, որ զրուցակիցս էլ այսպէս կանի ու մենք լրիւ չենք խառնուի։
Իհարկէ, շատ այլ կերպ ենք կարող սայթաքել եւ չհասկացուած մնալ շփուելիս։
Այսպէս, ես հիմա պարապում եմ կատուների վրայ, երբ շփւում եմ մարդկանց հետ։
ու տենց
էն որ դու յիշում ես ամէն մանրուքը
ամէն սխալը
ամէն տրորելը
ամէն վէճը
ամէն չգնահատելու տալը
ու դու չես կարող ներել
ու քեզ ցաւում է
ամէն պատճառածդ ցաւի բիթի համար
ու այն անգամ
ու այն անգամ
ու այն անգամ
երբ դու սպանում էիր քո մէջ այն մարդուն ում սիրում են
ու երբ վերջապէս
կարծեցիր որ սպանեցիր
քեզ թաղեցին
դրեցին դագաղի մէջ
ու վրայից հաստ շերտ հող լցրին
այդպէս են անում
մեռածների հետ
ու հիմա
ինչքան ուզում ես ոռնայ
ճուայ
գլուխդ դագաղի պատերով տուր
հիմա քեզ չեն լսի
հիմա դու հետաքրքրում ես
միայն որդերին
ու տարբեր միջատներին
իրենք են սպասում
քո իրական վախճանին
դու չես տարբերում,
քանի որ զգայուն ես,
ու սլաքը զաշկալ է
ամէն ցնցումից
մետրոն է անցել,
թէ երկրաշարժ է լինում։
ու տենց
դու վախեցար վիշապի կրակից,
ու սպանեցիր նրան,
յետոյ մտածում էիր, որ յաղթել ես,
ու քեզ լաւ է,
իսկ իրականում,
դու վիշապին չէիր հասկացել,
ու նա վտանգաւոր վիշապներից չէր,
բարի էր եւ ընկերական,
իսկ հիմա դու ընկերութիւն ես անում
կովի հետ,
կովի մէջ ոչ մի վատ բան չկայ,
վատը չէ,
բայց առեղծուածային չէ,
ինչպէս եւ դու չես իր համար,
ինչպէս վիշապի համար էիր՝ հեքիաթային։
իսկ վիշապները, այն էլ բարի,
քիչ են մնացել,
քանի որ իրենց
ոչ ոք չի հասկանում,
ու բոլորը ցաւացնում են,
գուցէ եւ այդ պատճառով,
իրենք այլ կերպ են
արտայայտում զգացմունքները։
ու վիշապին սպանելիս,
դու երբեք չես յաղթում,
դու պարտւում ես։
ինչի եմ ես սիրում Կիզիին
քանի որ նա շատ լաւ է ցոյց տուել
ինչպէս մարդուն համոզել
որ նա վատն է։
ու տենց
ժամանակն անցնում է։
եթէ գնդակը քո մօտ է,
եթէ դու ունես յաղթաթուղթ, (կոզիրնայա կառտա)
քանի որ քո հանդէպ վատ են վարուել,
դու կարող ես այն օգտագործել։
ու դու անյաղթելի ես։
այն ամէն ինչ ծածկում է։
դու կառաջացնես մեղքի զգացողութիւն,
ու ամենաինքնավստահ մարդն իսկ
կդառնայ խեղճ, եւ ներողութիւն, ողորմութիւն կաղաչի։
բայց դու ծախսում ես քո խաղաթուղթը։
ու այլեւս չունես այն։
քանի որ ժամանակն անցնում է,
իսկ ռեսուրսները սպառւում են,
անհնար է նոյն յաղթաթուղթն,
մի քանի անգամ օգտագործել։
անհնար է նոյն մարդուն
միշտ նուաստացնել
նոյն պատճառով։
ու տենց
սիրում եմ հանդիպել
իմ նախկին աղջիկներին
եւ իրենց տղաներին
ինքնագնահատականս բարձրացնում է
ու տենց
ասում են,
եթէ ուզում ես քեզ սիրեն,
պէտք է նախ ինքդ քեզ սիրես։
մտածում եմ,
եթէ ուզում ես քեզ ներեն,
պէտք է նախ ինքդ քեզ ներես։
ու տենց
ասում են, թողնելն աւելի բարդ է, քան թողնուած լինելը։
ինձ թւում է,
դաւաճանած ապրելն
աւելի բարդ է
քան երբ քեզ դաւաճանել են։
ու տենց
սի պլիւս պլիւսը ստանդարտ, մեծ ծիծիկներով, լայն շրթունքներով ծիտ է, էն որ համարւում է տղամարդու իդեալ, ու եթէ դու իրա պէս աղջիկ չունես, դու լուզեր ես, ու դու չես ձգել։ նա նաեւ ունի հարուստ ծնողներ, ժառանգութիւն, կապեր։
իսկ ես, եթէ եւ մի քանի գայթակղութիւն ունեցել եմ դրա մէջ խորանալու, ծանօթացել եմ, բայց մէկ է․
սիրում եմ եւ շարունակում եմ խորանալ իմ նիհար ու կոկիկ, զանգուածների կողմից չգնահատուած, ոչ շատ բարձրահասակ, բայց երբեք կրունկներով (հենակներով) եւ երբեք վուլգար, միշտ ճաշակով հագնուող, հմայիչ ու հարազատ օբերոնի մէջ։
#ծրագրաւորում #օբերոն #աղջիկ #յարաբերութիւն #սէր
Մարդն ունի ընդլայնուելու, տրանսցեդենտանալու պահանջ։
Մենք ուզում ենք կիսուել մեր մտքերով (ով մտքեր ունի) կամ կարդացածով, տեսածով, ապրածով։ Այսինքն՝ մեր կեանքով։
Ու մեզ պէտք է շուկայ, մարդիկ, ում հետաքրքիր են մեր ապրումները, ցաւերը, հաճոյքները, մտքերը (ով ունի), եւ այլն։ Մի խօսքով մեզ պէտք է մեր արտահանած ապրանքի սպառողը։
Այդ իսկ պատճառով մարդիկ լաւ են վերաբերւում իրենց ուշադրութիւն դարձնողներին, եւ խարդախների հիմնական գործիքներից մէկն էլ կեղծ ուշադրութիւնն է քո անձի նկատմամբ, մասնաւոր դէպքում՝ հաճոյախօսութիւնը։
Երբ մարդիկ միմեանց հետաքրքիր են, իրենք բացում են շուկան միմեանց համար։ Ու քանի որ իրենց պէտք չեն մրցակիցներ, փակում են սահմանները, սարքում են իրենց «մաքսային միութիւնը», սահմանափակելով այլ մարդկանց արտադրած ապրանքների ներկրումը։
Քանի որ միեւնոյնն է սպառելու ռեսուրսը սահմանափակ է։ Ինչպէս մեր փողն է սահմանափակ, այնպէս էլ մեր ժամանակը, ու այդ պատճառով էլ մարդիկ խանդով են վերաբերւում, երբ իրենց յարաբերութիւնների մասնակիցները իրենց ժամանակը ծախսում են այլ մարդկանց կեանքը սպառելով։ Կամ այլ մարդկանց իրենց կեանքի պատկերը վաճառելով։ Ապա լքուած մասնակիցը զգում է իրեն չգնահատուած, չպահանջուած շուկայում։ Ու վատ է վերաբերւում ինչպէս մրցակիցներին, այնպէս էլ սպառողին, ով իրեն չի գնահատել։
Կարող է նոյնիսկ սանկցիաներ կիրառել՝ օրինակ փակել իր շուկան որոշ ժամանակով։ Ինչպէս Ռուսաստանն էր Ուկրայինայի կամ Մոլդովայի համար շուկա փակում։ Կամ ընդմիշտ։ Այդ դէպքում յարաբերութիւնն էլ այլեւս գոյութիւն չունի։
Բաժանումը կարող է լինել քաղաքակիրթ, ինչպէս Չեխոսլովակիայի դէպքում, եւ ոչ այնքան՝ ինչպէս ռուս եւ ուկրայինական եղբայրական ժողովրդների դէպքում։
Չէ, ես բնաւ էլ չեմ ասում, որ վատ են այդ շուկայական յարաբերութիւնները։ Այլընտրանքը՝ անպայմանական սէրն է, որին ես ոչ հաւատում եմ։
Այն ոչ էլ լաւ է յարաբերութեան այն մասնակցի հանդէպ, ում առանց պայմանների են սիրում։ Ստացւում է, նա ոչ մէկ է, ոչ մի բան չի կարող առաջարկել։
Միւս կողմից էլ, չեմ կարծում որ առանց որեւէ բան ստանալու իմաստ ունի շուկան բաց պահել։ Իմաստ ունի, երբ կարողանում ես քո ապրանքը արտահանել, ու գոնէ ստանում ես ֆիդբեք, որ այն լաւն է, դուրները գալիս է։ Ոչ թէ առանց առանձնապէս հաճոյքի է սպառւում։ Բայց եւ բոլորն էլ ձգտում են նրանց, ով կարող է իրենց հետաքրքիր ապրանք արտահանել։
Այդ պատճառով էլ մարդիկ ձգտում են նման հետաքրքրութիւններով մարդկանց։ Որ ներմուծելու բան լինի։ Որ բաւարարեն ներքին պահանջարկը։
Այսպիսով, յաջողուած յարաբերութիւնը այն է, երբ մասնակիցները կարող են զարգացնել իրենց «տնտեսութիւնը» այդ փոխշահաւէտ միութեան պայմաններում։
եւ այդպէս
Մարդն ունի ընդլայնուելու, տրանսցեդենտանալու պահանջ։ Մենք ուզում ենք կիսուել մեր մտքերով (ով մտքեր ունի) կամ կարդացածով, տեսածով, ապրածով։ Այսինքն՝ մեր կեանքով։
Ու մեզ պէտք է շուկայ, մարդիկ, ում հետաքրքիր են մեր ապրումները, ցաւերը, հաճոյքները, մտքերը (ով ունի), եւ այլն։ Մի խօսքով մեզ պէտք է մեր արտահանած ապրանքի սպառողը։
շարունակութիւնը
#ասք #սէր #յարաբերութիւն #ընկերութիւն #շուկայ #հոգեբանութիւն #մաքսային֊միութիւն #ազատութիւն #մտքեր #ուկրայինա #ռուսաստան #չեխոսլովակիա #տնտեսութիւն #քաղաքականութիւն #մարդիկ #անկախութիւն #ուտենց
Your browser does not support the video tag.
գտնւած է Արեգի միջոցով։
արդյո՞ք բանական կյանքը միշտ ու ամենուր այսպես է առաջանում։
առաջանում է ամենազզվելի էակների մոտ։ ասենք ոչ թե խաղաղ խոտակերների, ոչ թե ծառերի, այլ նրանց մոտ, ով ապրում է ուրիշների հաշվին, ով թալանում է, գողանում է ուրիշների ամեն ինչը՝ բնակավայրը, ուտելիքը, ջուրը, եւ իհարկե կյանքը։ ինչի՞ համար։ էներգիա արագ հայթհայթելու։
ու արդյքո՞ք պետք է այդպես միայն բանական դառնան, հազարավոր տարիներ անցնեն, ու նոր միայն նրանցից ոմանք զգան, ինչ անկապ բան է տեղի ունենում։ ու փորձեն դուրս լինել դրանից․ ասենք, վեգի դառնան, կամ բարձրաձայնեն կենդանիների կամ անտառների խնդիրները։ որ իրենց մասին լավագույն դեպքում քմծիծաղով խոսեն։
ինչպե՞ս է քենդանիների մոտ, երբ մեկը քեզ կծում է, պտտվում ես, խայթում ես։ առանց մտածելու։ նույնիսկ մեր հոգեբաններն են գրում՝ ագրեսիան դա նորմալ երեւույթ է, ինքնապաշտպանական, առանց դրա մենք չենք կարող, դա մեր բանականության հիմքում է։
գրողը տանի, ես չեմ ուզում դա իմ բանականության հիմքը լինի, ես չեմ ուզում, երբ ինձ կծում են, հետ կծել։
հետո էլ զարմանում ենք, որ մենք չենք կարողանում առանց սահմանների ապրել։ իհարկե չենք կարողանում, քանի որ մեկ է մեկը մյուսին ճնշելու է, դիսկրիմինացիայի է ենթարկելու։ ինչի համար ասես՝ եթե ազգությունները չլինեին(չնայած մեկ է կլինեին) ապա մի այլ հատկանիշ կընտրվեր։
կյանքը պրիմիտիվ է ու մանիպուլատիվ։
երբ թռչունները իրար կտուցահարում են, կամ գույնզգույն փետուրներ են աճեցնում տպավորություն գործելու, ապշեցնելու համար։
արդյո՞ք դա ազատ ընտրության մասին է։
արդյո՞ք գովազդն է ազատ ընտրության մասին։ դա էլ է չէ՞ մանիպուլյացիա։
ես ատում եմ գովազդը։ ես զզվում եմ մարկետինգից։ ես ատում եմ մանիպուլյացիաները, ու միեւնույն ժամանակ ես չեմ կարող ատել այդ գույնզգույն փետուրներով թռչուններին, քանի որ իրենք մեղավոր չեն, որ իրենք այդ մանիպուլյատիվ կապիտալիստական աշխարհում են ապրում, ու չեն կարող, ունակ չեն, ոչ գիտակցել, ոչ փոփոխություն անել։
բայց այդ նույն փետուրներին նայելով, ես հիշում եմ գովազդը, ես հիշում եմ ինչպես են ռուսաստանում ճզմում արցունքներ, ոտնակելով նոստալգիայի կոշտուկը, ես հիշում եմ ինչպես են մարդիկ իրար կպցնում։ ինչպես են ցույց տալիս որ «լավն են»։
բնական է, որ ես լավ հասկանում եմ նրենց, ով փորձում է միս չուտել, բնական է, որ ես անտարբեր չեմ կենդանիների խնդիրներին, ու բնական է, որ ես ուզում եմ այդ խաղերից դուրս լինել։
ես նույնիսկ չեմ սիրում, երբ «կրեածիվ» բառն են օգտագործում, քանի որ այն հիմնականում օգտագործում են կամ «կրեածիվ» գովազգ/մարկետինգ անելու մասին, կամ էլ, կպցնելիս «կրեածիվ» մոտեցում դրսեվորելու մասին։
հնարավոր չէ նույնիսկ գնալ մի տեղ ու հանգիստ հաց ուտել՝ անպայման կողքի սեղանի մոտ կլինեն իրենք, ով տպավորություն են գործում միմյանց վրա իրենց «փետուրներով»։
հնարավոր չէ համացանց մտնել՝ կրկին դրանք, տեսեք ինչ լավն են։
ու այդ ապշեցնելը նույնիսկ կյանքի ոճ է դառնում։ աննկատ է կատարվում։ մարդիկ պարզապես այդպես են ապրում։ այլ կերպ չեն կարողանում։ ու չկա մեկը քաշի թեւքից, ասի մի հատ քեզ նայի, այ կապիկ։ ինչի՞ ես դու էդքան կապիկ։ ինչի՞ չես կարող մարդ լինել առանց կապիկ լինելու։
արդյո՞ք պետք է գողանանք ուրիշներից, որ ապրենք։
արդյո՞ք մեզ այդքան պետք է շոյանք որ մենք իմանանք, որ կենդանի ենք։
արդյո՞ք պետք է ապշեցնենք, որ բազմանանք։
արդյո՞ք չկա բանական կյանքի առաջացման այլ եղանակ, առանց տենց ցածր լինելու՞։
ինչի՞ մարդիկ չեն կարող լինել անկեղծ։ ինչի՞ են կպցնում իրար ու այդքան իջնում։
հա, պարզ է, շփվելու կարիք կա։ բայց ո՞ւմ հետ։ ում որ ապշեցրի՞ր։ բնականաբար, ժամանակավոր, ինչպես խցիկի բռնկիչն է ապշեցնում, ու որոշ ժամանակ էլ բան չես տեսնում։
ինչի՞ պարզապես չեն ծանոթանում ու շփվում։ ինչի՞ չեն ասում — ըհը, սենցն եմ, այսպիսի «վատ» ու «լավ» հատկություններով, այդպիսի վախերով ու ցանկություններով։ ինչ կա սա է։
չեք հավանում, ուրեմն պետք էլ չէ հավանեք։
չեք շփվում, ապա պետք էլ չէ, որ շփվեք։
չեք կարդում ինձ, ուրեմն պետք էլ չէ որ դուք կարդաք։
այդ պատճառով էլ ֆբ֊ում ձեր աչքը չեմ խցկում։ ինձ ֆբ֊ի հղումներով եկածները պետք չեն։ որ գան, անմիջապես մի հիմարություն դուրս կտան, որ տխրեմ։
ինչի՞ս է պետք։
ես էս տիպի կյանքի կանոններից դուրս եմ ուզում լինել։
ես չեմ ուզում «կրեածիվ» լինել, քանի որ դա ցածր է։
ես չեմ ուզում նվեր անել, քանի որ դա մանիպուլատիվ է։ ես չեմ ուզում ասել, տես ես ինչ լավն եմ, ես ի՜նչ նվեր արի։ թեկուզ դա լինի մի հատ տպած լուսանկար։
ես չեմ ուզում նվեր ստանալ, քանի որ այդպես ազնիվ է։
ես չեմ ուզում լավություն անել, քանի որ դա ինքնագովազդի ձեւ է լինում հաճախ։
ես չեմ ուզում գովազդի ու մանիպուլացիաների մեջ ներգրաված լինել։
ու քանի որ այլապես ոչ ոք չի խաղում, ինձ կմնա ատել բոլոր մարդկանց, քանի որ իրենք չեն կարողանում դուրս լինել այդ հետամնաց կենդանական ռեֆլեքսներից ու խաղերից։ Քանի որ անկեղծությունը մարդկանց հետ չի աշխատում։ Իրենց պետք են մանիպուլյացիաներ։
— Մանիպուլացրեք ինձ ձեր ուշադրությամբ — ուզում են իրենք— ձեր շոյանքով, ձեր փետուրներով, ձեր ստատուսներով, ձեր կարեւոր լինելով… որ մենք հիանանք ու սպառենք, ու մոտիկ լինենք աստԽին։
ես տենց չեմ խաղում։
ու տենց
Վերջերս Զոլյանն էր գրել Թբիլիսիի մասին, որոշեցի ես էլ կիսվել իմ տպավորություններով վերջին այցից, որ այս ուիքէնդին էր։
Առհասարակ Թբիլիսիի մասին վաղուց եմ ուզում գրել, քանի որ սիրում եմ այդ քաղաքը, ու ժամանակ առ ժամանակ գնում եմ։
Գուցե սա մենք օկ չենք ֊ դուք օկ եք վիճակից է, գուցե նրանից է, որ ես շատ եմ սիրահարված Թբիլիսիին։ Իսկ սիրահարված եմ ֊ նշանակում է ավելի շատ իմ մասին է, իմ ցանկությունների, պատկերացումների, իմ Թբիլիսին է, որը, իհարկե չգիտեմ ինչքան կապ ունի իրականության հետ, բայց ես ինձ դա թույլ եմ տալիս։
Ես լավ գիտակցում եմ, որ եթե այնտեղ ապրեի, ինձ լիքը բան դուր չէր գա, նույնսիկ նրանից, ինչ ինձ հիմա դուր գալիս է դրսի աչքերով նայելով։
Ես միշտ ասել եմ, որ Թբիլիսին իմ համար աշխարհում ամենասիրած քաղաքներից մեկն է, ու անհամեմատ ավելի լավն է, քան շատ այլ Եվրոպական քաղաքները։ Ու այո, Թբիլիսին լրիվ Եվրոպական քաղաք է։ Իրականում Եվրոպական քաղաքից ավելի լավն է, հետո կասեմ ինչի։ Երբ ոմանք ասում են, Թբիլիսին նվաստացնելով որ իրենց լավ զգան, որ այն ընդամենը ռուսական կայսրության միջնակ գավառական քաղաք է, ես իրենց հետ համամիտ չեմ։
Մոսկվան է ռուսական կայսրության միջնակ գավառական քաղաքը, ու իրենց այլ քաղաքներն են։ Թբիլիսին լրիվ այլ է,միաժամանակ եւ արեւելյան եւ արեւմտյան լինելով, կոլորիտ, համով, վառ գույներով, պայծառ, արտահայտիչ քաղաք է։ ու ոչ մի ռուսական քաղաքին նման չէ բնավ։ Ու չունի համեմատվելու։
Առաջին իսկ, աչքին ընկնող հատկությունը օրինակ այն է, որ բոլորը հիանալի լավ են հագնվում։ Կարող է հին շորեր լինեն, կարող է ոչ մաքուր, բայց մեկ է հիանալի տեսք ունեն։
֊ Ճաշակ
Թբիլիսցիները ունեն ապշելու, ու լրիվ բացառիկ հագնվելու ճաշակ։ Երբ ես առաջին անգամ դա ոգեւորված պատմել եմ ծնողներիս, մայրս ասաց որ դա միշտ այդպես էր, ու որ նույնիսկ Սովետի ժամանակ նրանք ինչ որ ձեւ կարողանում էին հավես հագնվել, եւ մարդիկ Թբիլիսին անվանում էին Սովետական Փարիզ։ Ու դա մարդկանցից էր գալիս, որովհետեւ Եվրոպական ճարտարապետությամբ այլ քաղաքներ էլ կան՝ Լվով, Ռիգա, Վիլնյուս, ետց, բայց Թբիլիսին էր Փարիզը։
֊ Աղջիկներ
Թբիլիսցի աղջիկները ամենավերջն են։ Այսինքն նրանցից այնքան շատերն են վերջը, որ ես ոչ մի այլ քաղաքում չեմ տեսել, ուր եղել եմ, բնականաբար ոչ Ռուսաստանում, ոչ Եվրոպայում, ոչ Նահանգներում։ Ու դա այդ իրենց բացառիկ ճաշակից է։ Նույնիսկ գլամուր, ահավոր գլամուր թբիլիսցի աղջիկը լավ է նայվում, որովհետեւ Թբիլիսիյում գլամուրը վուլգար չէ։ Իսկ մեզ մոտ, լինի գլամուր, թե լինի ռոցքեր, մեկ է վուլգար է, ռամկաբարո է նայվում։ Ու իրենց տղաներն էլ են վերջը, պարզապես ես իրենց վրա այդքան չեմ կենտրոնանում։ Ստեղ լիներ իրենց միջին տղան, բոլոր աղջիկները կծռվեին իր վրա։
Եթե վերցնենք այդ վերջ թբիլիսցի աղջկան, ու պատկերացնենք ինչպիսի երեւանցի նա կլիներ ֊ ահավորը կստացվեր ֊ անկապ հագնված, զածյուկաննի, մանկական հայացքով, տենց ինֆանտիլ նայող աչքերով, ոչ ինքնուրույն, լսող, կոմֆորմիստ, լավագույն դեպքում ցույց տվող, որ այդպեսը չէ, քանի որ գիտի, որ հենց այդպիսինն է։
Այսինքն իմ համար թբիլիսցիները նորմալ մարդու կերպար ունեն։
Հա, ինչը վերաբերվում է արտաքինին, հայ աղջիկը նաեւ կունենար մի ահավոր ծեծված ու միատեսակ մազերի ձեւ։ Մասամբ նրանից է, որ մերոնք այդպես են ուզում, լինեն աղջիկ թե տղա, ֊ միատեսակ, չտարբերվող, մասամբ նրանից, որ իրենց վարսավիրները ավելի լավն են, ու դա զարմանալի չէ։
Ու ոչ մեկի համար բնավ նորություն չէ, որ հայ վարսավիրները շատերի մոտ սուիցիդալ մտքեր առաջացնում։ Ինձ, օրինակ, միշտ համոզում էին, որ ինձ երկար մազեր չեն սազում, հետո ես իմացա որ փաստացի բոլորին են այդպես ասում, ով խնդրում է կարճ չկտրել։
Հայաստանում պետք է լինել սենց, ու վերջ ֊ շագ վլեվը շագ վպրավը ֊ ու դու հայ չես։
֊ Ինքն ֊ ուրույն
Թբիլիսիյում ամեն մարդ ուրույն է, լրիվ տարբեր, ու հաճույքով ցույց է տալիս իր անհատականությունը, իր ուրույնությունը։ Այսինքն դա անգիտակցաբար է ստացվում։
֊ Անհատականություն
Ես մի հատ չնկարված լուսանկար ունեմ, ահավոր գլամուր աղջիկ է քայլում մոստովոյով, ու ձեռք է բռնել մի նենց թափթփված տղայի, լրիվ ներյախա վիճակով։ Այդ աղջիկը լրիվ իրան նայում էր, իսկ տղան երեւի երբեք չի սանրվում, ու մեկ է ահավոր ստիլնի տեսք ունի։ Ու այդ աղջիկը այնքան երջանիկ տեսք ունի, այնքան հպարտ, որ նա այդ տղայի հետ է։ Այսինքն իրականում դա նորմալ է, դա իմ մոտ է որ ես սովոր չեմ, երբ մի ձեւի մարդը ընդունում է այլ ձեւի մարդուն։ Ու դա ամենուր է, ուր մնաց հարաբերության մեջ։ Ու այո, այդ չնկարված լուսանկարը հարաբերության մասին է, քանի որ հարաբերությունը ընդունելու մասին է, ոչ թե չընդունելու ու փոխելու։
֊ Դասակարգային ատելություն
Զարմանալի չէ, որ Թբիլիսիյում չկա դասակարգային ատելությունը, այն, ատելությունը որը կա մեր մոտ տարբեր մշակույթի մարդկանց միջեւ ֊ դու ռոցքեռ ես, ես քյարթ եմ, ու մենք պետք է իրար ատենք։
Չէ չկա, ու իրենց քյարթերն էլ են ուրույն, իրենք էլ մեկը մյուսին նման չեն, փորձում են արտահայտել իրենց, ոչ թե լղոզվել ու ընդհանուր զանգվածի մաս դարնալ։ Գուցե մեզ մոտ այդ ատելությունը վախից է։
Առհասարակ ատելությունը հաճախ է վախից առաջանում։ Օրինակ գուցե մեր մոտ գեյերից, էմոներից, ռոցքեռներից վախենում են, որովհետեւ երբ նրանք տեսնում են տարբերվող մարդ, մտածում են որ նա օտար մշակույթի կրող է ու որ իրենց մշակույթին վտանգ է սպառնում ֊ այդպիսի ոչ շատ խելացի պաշտպանական ռեակցիա է։
֊ Ազգային ինքնագիտակցություն
Իսկ Թբիլիսիյում ոչ ոք չի մտածի, որ Վրացական ինքնությանը վտանգ է սպառնում, քանի որ նրանք բոլորը աննկարագրելի ու անկասկած բարձր մակարդակի ազգային ինքնագիտակցություն ունեն, ու լինեն ռոցքեռ, քյարթ, թե ով ուզում է, լրիվ հոգով վրացի են, ու դա արտահայտվում է եւ հագնվելու մեջ, եւ խոսելու, ոչ ոք ռուսերեն կամ անգլերեն չի խոսի, եւ ազգային խոհանոցը սիրելու, եւ ազգային մշակույթի տարած լինելու մեջ, եւ երգելու։
Ի դեպ, երգելու մասին։
Երկու դեպք պատմեմ։ Փողոց։ Նստած է վրացի տղա։ Մոտենում է անծանոթ տղա, նստում է։ Ի դեպ, Թբիլիսիյում լիքը նստարաններ են քաղաքում, շատ ավելի շատ քան մեզ մոտ վերջերս դրեցին, ու մեր նստարանների դիզայնը լրիվ ցրված, քոփի փեյստ է արված Թբիլիսիի հին նստարանների դիզայնից։ Պարզապես մեր նստարանները մեկ է ավելի անճաշակ են ստացվել, ու www.yerevan.am֊ի տառատեսակը լրիվ ահավոր է։ Հա, նստած է, ուրեմն, նստարանին մեկը, հետո մյուսն է նստում, գամարջոբա, բնականաբար, հետո տենց մի քանի րոպե անց էլի մեկն է նստում, ու մեկ էլ մեկը սկսում է, ու երեքով երգում են։ Առանց պայմանավորվելու։
Կամ այլ օրինակ՝ ավտոբուս է, ինչ որ լիքը մարդ։ Ու ինչ որ երեխա սկսում է երգել, ու ամբողջ ավտոբուսը այդ երեխայի հետ սկսում է երգել, բազմաձայն։ Նրանք բոլորը գիտեն լիքը երգ, ու բոլորը երգում են։ Ստեղ ո՞վ է երգում, թեկուզ ազգային երգ չլինի ֊ ոչ ոք (ռաբիսից էն կողմ բան չգիտգեն, ռաբիսը ժողովրդականից չեն տարբերում) ու առհասարակ ով ինչ որ ձեւով փորձում է արտահայտվել, առնվազն թարս են նայում։
֊ ինքնություն
Բոլորը տարբեր են, բոլորը հավեսն են, բոլորը այնպիսին են ինչպիսին կան։ Իրենց չեն ստիպում նմանվել շաբլոնների, իրենց չեն դնում ուրիշի տեղ, թեկուզ շատ լավի։ Ինչ կան դա են։
Ես այնքան եմ սիրում երբ մարդը ինքն իրեն ուրիշի տեղ չի դնում։ Ես այնքան եմ սիրում, երբ իրեն ցույց տալուց հենց իրեն է ցույց տալիս, ոչ թե այլ մեկին, որը նա չէ։ Ու թբիլիսցիները թվում է այդպիսի խնդիր չունեն, իրենք իրենք են մնում, ով էլ լինեն, իրենց են ցույց տալիս, չեն թաքնվում, միատեսակ դառնում, չեն էլ իրենցից վեհեր երեւակայում, ցույց տալիս, ավելի լավը զգում ուրիշներից։
Առհասարակ ցանկացած տարբերության դեպքում շատ հեշտ է այն ընդունել որպես ավելի լավ լինելու նշան, ու մեզ մոտ բոլորը այդպես են ընդունում իրենց տարբեր լինելը ֊ ամեն մեկը մտածում է, որ այն, որ նա այսպեսն է, նշանակում է որ նա ավելի լավն է։
Շորերը, ի դեպ շատ հաճախ վրացական են։ Կոշիկները վրացական նախշերով, շատ հավես, աղջիկները երբեմն գլուխները փաթաթում են ստիլնի ձեւով, ու դա ոչ արաբական է, ոչ հայկական, ոչ թուրքական, ոչ պարսկական, պարզապես լրիվ ազգային է ու շատ լավ է նայվում։
֊ անկախություն, հասունություն
Թբիլիսիյում լիքը մարդ կա փողոցներում։ Ու ցերեկը, ու երեկոյան, ու գիշերը։ Չնայած Թբիլիսին իր տարածքով Երեւանից անհամեմատ մեծ է, բայց բնակչության թվով նույնն է։ Ու ամենահաավեսն այն է, որ Թբիլիսիյում դուրսը լիքը պատանիներ կան, ու այդ տինեյջերների հայացքը մանկամիտ չէ, նրանք մեր տինեյջերներից տարբերվում են, ավելի մեծ են թվում։
Մեծերի հայացք է, ու որ ասում եմ մեծերի ֊ նկատի չունեմ տխուր ու անհույս, այլ անկախ, ազատ ու ինքնուրույն։ Եւ ուրույն։
Ու նրանք նաեւ լիքն են գիշերը, երկուսին, երեքին, ու լիքը մեքենա կա փողոցներում։ Երեւանը այդ ժամանակ դատարկ է։ Քանի որ գեղցի ենք, ու պետք է տասին, կամ մի քիչ ուշ տանը լինել, քանի որ «կարգին» ազգ ենք, հայեցի։
Հա, ու նրանք վերջ կլուբեր ունեն, ու բնականաբար, իրենց սերվիսը վերջն է։ Ու ասենք գիշերվա երկուսին կլուբ ինչ որ երեխաներ, աղջիկներ կգան, կնայեն, տիպա լավ, ստեղ լոքշ է, գնանք այլ տեղ։
Անձնական փաստ ֊ ծխածը իրենց մոտ այնքան չի զգացվում ինչքան մեզ մոտ ֊ վենտիլյացիայի սարքերը չեն ափսոսում միացնել, տարածքներն էլ մեծ են, այնպես որ ես բավական լավ եմ տանում ծուխը այնտեղ։ Ճիշտ է այստեղ Գերմանիան ֆորա է տալիս, որովհետեւ այնտեղ ծխած տեղ չկա։ Նրանք արդեն չեն ծխում, ոչ թե դեռ։
֊ Սպասարկում
Ահագին սովորել են, առաջ այդպես չէր։ Ու ուտելիքը ահավոր համով է։ Մեր մոտ երեւի միայն Աչաջուրն է, ուր կարելի է հավեսով գնալ։ Ու առհասարակ մեր քիչ թե շատ լավ տեղերը սփյուռքի մարդկանց հետ կապ ունեն։ Իսկ իրենց մոտ իրենք են իրենց սփյուռքը, իրենց մեջ սովետը մտած չէ մեր պես։
Թանգարանում էլ ցուցահանդեսներից մեկը այնպես էր շարված, որ այդպես մեզ մոտ չեն անում, խառը, ոչ թե պատերի մոտ, ու շատ հավես։
Սակայն թանգարանների մասին առանձին փոստով։
֊ Խոհանոց։
Այն որ մերոնք չգիտեն անել խաչապուրի դա բոլորին է պարզ։ Բայց ֆրեշի եղածը ի՞նչ է որ ես Երեւանում երբեք տենց լավ ֆրեշ չեմ խմել։ Ասենք մեզ մոտ մեկ նարինջ բլենդերով խփում են տալիս են, իսկ իրենց մոտ քանի հատ պետք է նարինջ կճզմեն, ու մեեեծ բաժակ նարնջի հյութ կտան, որը հենց հյութ է, լրիվ հյութ։ Լավ, ուտելիքից չեմ խորանում, թե չէ երկար կլինի, Վրաստանը մրցակցությունից դուրս է, խոսք չկա։
Վերադառնամ հասարակությանը։
Զարմանալի չէ, որ իրենց մոտ կարող է լինել անկեղծ պրոտեստ, վարդերի հեղափոխություն, ժողովրդավարություն, զարմանալի չէ, որ իրենց մոտ կոռուպցիա գոնե փոքր մակարդակում չկա, որ ոստիկանությունը նորմալն է, որ մեխանիզմները աշխատում են։
֊ Ճանապարհներ
Լուսակիրները մեծ են, իրենց կողքը մեեեեեեեծ լուսադիոդներով թվեր են, որ հաստատ երեւում է ինչքան է մնացել դեռ ասենք կանաչ լույսին։
Մեզ մոտ, ի տարբերություն, չի երեւում, հեռվից խառնվում է իրար, մաքս հնարավոր է հասկանալ երկու թիվ է ցույց տալիս, թե մեկ։
Լուսադիոդային տաբլոները նաեւ կանգառներում են, շատ հավես, ու վազող տողեր ավտոբուսների վրա։
Ահագին տեքնո է, շատ հաճելի է։
Հիանալի ճանապարհներ են, ես Վրաստանում հինգով եմ գնում, ՀՀ մտնելիս էլ վերջ ֊ փոսը փոսի հետեւից։
Շատ կարեւոր է, որ այնտեղ ասենք աջ կողմի եզրում սպիտակ գիծ կա, ու դա շատ է օգնում եզրը միշտ տեսնել ու ճանապարհի ուղղությունը զգալ։
Մեզ մոտ էլ լավ է, երբ այդ փայլող սթիքերներն են կպցրել սյունիկներին, էժան լուծում է, բայց դրանց եղածը ի՞նչ է որ լիքը տեղ կամ չկա, կամ ասենք ամեն տաս երրորդ սյունին է կպցրած։ Տարել ծախե՞լ են։ Ո՞ւմ։
Երբ մտնում ես իրենց սահմանային գոտին ֊ լրիվ օդանավակայան է։ Սահմանում քո հետ նորմալ են խոսում, լուրջ լուրջ էն հիմար ամերիկյան հարցերից են տալիս։
Նորմալ կանայք են աշխատում նույնպես։
Երբ մտնում ես մեզ մոտ ֊ փորերով, հաստավիզ, սոց ռեալիստիկ, խոսել չիմացող մարդիկ են։
Խմած։
Ու ասում է ֊ հլը բագաժնիկը բացի, գնում ինքն է բացում, որ իրավունք չունի դա անելու։
Իսկ Ռուստավելիի վրա խորհրդարանի շենքը պահում է մեկ մարդ։ Մեկ մարդ է կանգնած պոստում, գնում գալիս է։ Մեզ մոտ լիքը «լռված» են, տուսվում են, չափառ է մեծ։ Չկա չափառ իրենց մոտ, շենք է պարզապես ու մուտքի մոտ մի ոստիկան։
Ասում են, թե վրաստանում վատ են քշում։ Առաջ այո, բոլոր մեքենաները խփած էին բայց ես հիմա ոչ առանձնապես խփած մեքենա եմ տեսել ոչ էլ կասեի որ մեզնից վատ են քշում։
Նրանք արագ են քշում, բայց իրենց ճանապարհներն են երկար, ու մեզ մոտ նույնիսկ Իսակովը կամ Բաղրամյանը իրենց ճանապարհների պես երկար չեն։
Ես լավ զգում եմ, որ մենք չենք տարբերում որն է կարգ ու կանոնը, որը չէ։ Օրինակ, ես իրականում համարում եմ, որ լուսակիրին առանձնապես ուշադրություն դարձնելը անկապ է, որ քաղաքի մարդը պետք է ազատ լինի։
Բայց մեզ մոտ դա այդպես չէ, ու ես այստեղ լուսակիրին հետեւում եմ, ու այդ իմ քայլով օրինակ եմ ցույց տալիս։ Որովհետեւ այստեղ դեռ սովոր չեն քաղաքում ապրել, իսկ իրենց մոտ արդեն սովոր են քաղաքում ապրել։ Ու իրենց լրիվ ներելի է, որ նրանք անցնում են, առհասարակ ո՞նց կարելի է Թբիլիսցուն ստիպել որ նա լուսակիրին նայի, նա էլ Թբիլիսցի չի լինի, նա ազատ մարդ է։ Ու նրանք առանց լուսակիր մեկ է մեզ պես չեն անցնում, ահագին քաղաքավարի է իրենց մոտ ստացվում, ինչպես եւ ամենը, սակայն։
֊ Բարիություն
Թբիլիսցիները ահավոր բարի են, եւ իրար հանդեպ, եւ այլերի հանդեպ։ Գուցե նրանից է որ այդ վախը չունեն, այդ ատելությունը չունեն, պատճառ չեն տեսնում ատելությամբ ներշնչվել։
Որ մտնում են խանութ, ասում են ֊ Գամարջոբա, իրար հետ միշտ նուրբ են, միշտ քաղաքավարի, միշտ հարգանքով, ահավոր հավես է։
Ու բացի դրանից, նրանք ասենք մեզ հանդեպ էլ են լավ տրամադրված, ու դա իրենց ընդհանուր բարիությունից է գալիս։
Ասենք ինձ լիքը տեղ, որ իմացել են հայ եմ, նույնիսկ բենզինի կոլոնկայում, ոնց մոտեցել եմ, ասել են Բարեւ Ձեզ, ու ժպտացել։
Դուք պատկերացնո՞ւմ եք, որ մեզ մոտ ինչ որ վրացուն ասեն Գամարջոբա ֊ կմեռնեն ավելի լավ է։ Կասեն ո՞վ է նա որ մի հատ էլ իրեն գամարջոբա ասենք։
Ու մերոնք չարացած են, չարացած են եւ մեր մարդկանց վրա, եւ դրսի մարդկանց վրա։ Բոլորից վատն են սպասում։
֊ արժանապատվություն
Ու այդ լրջությունը ու հիվանդ արժանապատվությունը չկա, ասենք երբ Թբիլիսիյում մի տղա մյուսին խփում է, կատակով, այդ մյուս տղան կծիծաղի, չի պատասխանի։ Մեզ մոտ կպատասխանի, թեկուզ կատակով։
Դա մոտավորապես նույնն է, որ երբ ես ինչ որ մեկի մեքենայի վրա պատահաբար ջուր շփեմ, նրանք ինձ հաստատ հայհոյում են, իսկ երբ իմ մեքենայի վրա են ջուր շփում, ես ծիծաղում եմ։
Ոչ միայն չարացած լինելուց է, լրջությունից է, բարդույթներից։ Մեզ բան ասող չկա։ Այ մարդ, հանգիստ էլի։ Ում ես պետք որ քեզ մի բան ասեն։
֊ Ում ես պետք։
Այնքան հավես է, որ Թբիլիսիում կարող է նստարանի վրա աղջիկ լինի, ու դիմացի նստարանի վրա տղա, ու նրանք իրար չկպցնեն։
Պարզապես իրենց համար նստեն։
Ու ոչ ոք ոչ մեկի պետք չես որ քո վրա նայեն, հայացքով ճամփու դնեն։
֊ Ազատություն
Ես չեմ պատկերացնում, որ Թբիլիսիում ոստիկան մոտենա, ու սկսի մորալ կարդալ, թե ոնց ես նստարանին նստել, կամ ինչի ես արձջանին բարձրացել։
Առհասարակ, ազատությունը ամեն շարժման մեջ է, հայացքի մեջ է, հագնվելու, ու ինքնությունը արտահայտելու մեջ է։
Երեկ ճարտարապետների լեկցիայի էի, ու նրանք խոսում էին այն մասին, որ երկու ֆունկցիա է լինում փաբլիկ սփեյսւոմ մարդկանց մոտ, նրանք նայում են այլ մարդկանց, ու իրենց են ցույց տալիս։ Պատմում էին, որ մեր հրապարակի շատրվանները տեսան, սիրահարվեցին, ու սկսեցին պարել իրար հետ։ Ու բոլորը իրենց վրա թարս էին նայում, բա դե լավ, արտասահմանցիներ են, իրենց կարելի է պարել։ Մեզ չի կարելի մենք լուրջ ենք, մենք հայեցին ենք։
֊ Ինչի եմ ես ինձ լավ զգում Թբիլիսիում։
Ես ինձ ավելի լավ եմ զգում Թբիլիսիյում, քան Երեւանում, որովհետեւ․․․
Որովհետեւ Երեւանում, ու առավել եւս երբ գնում եմ Երեւանից դուրս, ինձ դնում են օտար մարդու տեղ։ Ու դիմում են ֊ հելլո, կամ Պռիվետ։ Ու սկսում են իմ հետ խոսել կամ ռուսերեն, կամ անգլերեն, այսինքն փորձում են, քանի որ չգիտեն լեզուներ։
Դա լավագույն դեպքում։ Միջին դեպքում իմ վրա նայում են որպես այլմոլորակայինի։ Բայց ես այլմոլորակային չեմ։
Ասենք երբ մեքենաս տանում եմ Միթսուբիշի սերվիս, սաղ սերվիսը, բոլորը իրենց գործը թողնում են, ու տենց շարվում են նայեն, թե էդ ինչ այլմոլորակային է եկել։ Վայ, ինքը քշել էլ գիտի։ Բայց էսա կսխալվի, կծիծաղենք։ Սա էլ մեր մոտի մարդկանց մանկապատենական, ես կասեի լակոտական վիճակն է։ Որովհետեւ չեն մեծացել, իրենց ծնողները չեն թողել մեծանան։
Ու մի ասեք, դու Թբիլիսիյում տենց մարդկանց հետ չես շփվել, շփվել եմ, սերվիսներով պտտվել եմ, այնտեղ ավտոպահեստամասերը ավելի հասանելի են, ու լիքը շփվել եմ։
Ավելի վատ դեպքեր էլ կան, ու միայն իմ հանդեպ չէ դա, ասենք լիքը մարդ կա, չէ՞ որ անցորդներին նայում է, ու սպասում, ասենք էս աղջկա մոտ ինչ որ բան բաց լինի, հետեւից մի բան ասեն։
Բայց վերադառնամ ասածիս։
Ամենահավեսն այն է, որ ինձ Թբիլիսիյում դնում են լոկալի տեղ։ Իմ հետ սկսում են խոսել վրացերեն։ Որովհետեւ նրանք չեն մտածում, որ ես կարող է վրացի չեմ։ Ինչի՞ պետք է վրացի չլինեմ։ Ի՞նչ կա իմ մեջ տենց տարբերվող։ Նրանք առանց ինձ իմանալու արդեն ընդունում են ինձ որպես իրենց հասարակության անդամ, ոնց որ իրենցից մեկին։
Իսկ ՀՀ֊ում եթե տեսնում են որ հայալեզու «երեւան» եմ կարդում սրճարանում, ինչ որ կոգնիտիվ դիսոնանս է լինում իրենց մոտ, էս ինչ է կատարվում։
Ու դա ահավոր հավես զգացողություն է, երբ քեզ դնում են լոկալի տեղ, ու երբ քեզ բանի տեղ չեն դնում փողոցում։
Քո վրա չեն նայում հետաքրքրությամբ, թե էս ով է, որտեղից է։ Ախ մեր մոտից է, ուրեմն լավ չէ, որ մեր մոտ սենցերը կան, ազգը, պետությունը կքանդեն։ Գրանտակեր էլ կլինի։
Էլիտա է իրեն զգում։ Երեւի գործ չի անում, լիքը փող ունի։
Էս դու մեզնից լա՞վն ես արա։
Չէ, այ մարդ, ես ուզում եմ իմ վրա ուշադրություն չդարձնեն, ես ուզում եմ ինձ լոկալ զգալ։
ու տենց
Այս շունը ստերիլիզացված է։
Ու ունի շատ լավ ընկեր ֊ սեւուկ փռչոտիկ աղջիկ։
Աղջիկը վերջերս ձագեր է ունեցել, չգիտես ումից, ու չգիտես որտեղ է պահում։
Սակայն միշտ այս շան կողքն է։
Այնպես որ գուցե սա լինի նաեւ ասք հարաբերության մասին։
ու տենց
Ես չեմ հավատում որ խելացին ու չարը համատեղելի են։
Իրականում խելացին։
Արդեն երբ դպրոցական էի, ասում էի, որ Մորիարտիներին չեմ հավատում։
Չէի կարողանում հիմնավորել ինչու, բայց զգում էի։
Զգում էի, որ խելքը ինչ որ ձեւով կապված է բարոյականության, բարու հետ։
( Այնպես, ինչպես ուժը կապված է ինքդ քեզ ծաղրելու, չռփոցներից չվատանալու, իսկ թուլությունը, այլերին ծաղրելու հետ ու ուրիշների վատը շեշտելով իր լավը ցույց տալու հետ։)
Որովհետեւ խելացի մարդը, երբ իրեն թվա, որ իր հանդեպ անարդար են, չի չարանա։ Չի մտածի որ ինքն է այն միակը ում հետ աշխարհը անարդար է եղել, օբիժնիկությունը խելացիների մոտ չի լինում։
Իսկ երբ նրան ցավացնեն, փոխարենը ուրիշին էլ ցավացնի, ու այդպես ստեղծի ցավի շրջանառություն բնության մեջ, նա աբսորբ, ամորտիզացիա կանի իր մեջ, իր վրա այդ ցավը կավարտվի։
Հիմարը անմիջապես կսկի այլերին ցավացնել՝ ինձ ցավո՞ւմ է, ապա ես ձեզ էլ կցավացնեմ։
Չէ, խելացի Մորիարտիներ չեն լինում։
Խելացին կվերլուծի, կհասկանա որ նորմալ է ամեն ինչ։ Որ բնական է, որ եթե թողնում ես հոդվածդ սեղանի վրա, Ֆորմանը կցրի։ Լավ, ցրեց, նորը կգրենք, կանցնենք առաջ։ Ու Ֆորմանի վրա խելացին չի չարանա, որովհետեւ բա էլ ի՞նչ պետք է աներ նա։ Նա գիտի, որ նա նորը կգրի, իսկ Ֆորմանը չգիտի, որ ինքնուրույն կարող է գրել, այդ պատճառով նա գողացող է։
Մարդիկ լինում են բարի ու հիմար, բայց չեն լինում խելացի ու չար։
Խելքը նաեւ կապված է ճաշակի հետ։
Խելացին անկապ բան չի դնի բերանը, որ սովը հանգստացնի։
Համով բան կուտի։ Եթե մեկ է պետք է վառելիք, թող այն լինի հավես, քան անհավես։
Ու դա վերաբերվում է ոչ միայն ուտելիքին, այլ առհասարակ ամենին, ինչ մենք ընդունում ենք՝ եւ ֆիզիկապես, եւ հոգեւոր։
Խելացի մարդը ինքն իրեն չի թույնի, ու իր ուղեղը չի բթացնի թմրանյութով։ Ուղեղից էլ թանկ բան՞։
Ու այո, Հոլմսը գիտեր որ նա ուղեղից թանկ բան չունի, իրական Հոլմսը թմրամոլ չէր լինի, ու միտքը խթանելու համար չէր ընդունի կոկային, որովհետեւ ես հենց իրենից էլ իմացել եմ առաջին անգամ, որ դա մի պահ օգնում է, իսկ հետո ահավոր բթացնում։
Խելացի մարդը լավ գիրք է կարդում, լավ ֆիլմ կամ լուսանկար է նայում, ու այդ պատճառով լավերին գիտի։
(Կան մարդիկ, ով լավերին գիտեն, որովհետեւ այնպես է պետք։ Բոլորին կասեն ինչպես են հիանում այս հեղինակով, բայց իրականում դա չեն զգում։ Նրանց լինում է տարբերել։ Ավելի եմ սիրում այն հիմարներին ով ազնիվ ասում է որ սրան/նրան չի հավանում։ Նրանք ավելի լավն են, աչքերի մեջ փոշի չեն լցնում։)
Որովհետեւ երբ վատ բան ես կադում, երբ վատ կինո ես նայում, երբ վատ լուսանկարներ ես նայում, դա ճաշակիդ ազդում է։
Երբ անհամ բաներ ես ուտում, վերջը սովորում ես։
Օրինակ, ալկոյի համը զզվելին է, բայց մարդիկ դրան սովորում են։
Ու նույնպես մարդկանց մեջ է ճաշակը։ Խելացին անկապ հիմարների հետ չի ծախսում իր ժամանակը, որովհետեւ նրան իրականում հետաքրքիր չէ։
Նա գիտի, ավելի լավ է սոված, քան պլաստիկից կաշա։
Ավելի լավ է մենակ, քան հիմարի կոմպանիան։
Որովհետեւ չի ստացվի անկապ ուրախանալ հիմար հիմար առանց իրոք լավ ուրախանալու բանի։
Ու դա նույնպես ճաշակի մասին է։
(Երբեմն հետաքրքիր է լինում հիմարների հետ, փորձելու հասկանալու, ոնց են նրանք մտածում, ու հասկանալու առհասարակ այդպիսի մարդիկ ոնց են մտածում։ Բայց մեկ է երկար դիմանալը նրանց ահավոր բարդ է ինձ)
Տեսեք, ես բնավ չեմ սիրում ականջողներ ու տենց լամպոչկայոտ արտադրանք, բայց ես չեմ կարող չնկատել, որ Բիայնայի գործերը անհամեմատ ավելի ճաշակաով են, քան բոլոր այլերի, ինչ աչքովս ընկնում են։
Որովհետեւ ճաշակ է։
Ու ես արդեն գիտեմ որ նա բուլվարոտ գրականություն չի կարդում, ու տուֆտա տղաներից չի ուրախանում։ Նույնիսկ երբ վատ է ու մենակ։
Ու ամենակարեւորը, խելացի մարդը ունենում է հետաքրքրություններ, որոնք թույլ չեն տալիս նա վատ լինի։
Որովհետեւ օրինակ ես հիմա ֆբ-ում օրը հինգ րոպեից շատ չեմ ծախսում։ Ժամանակս ափսոսում եմ, հիմար ստատուսներ կարդալուց։ Նույնիսկ գրելուց։ Երեկ մեկը գրել եմ, լրիվ տուֆտա, այն հիմար բառախաղոտ ստատուսներից, որ ոչ ուղեղին, ոչ սրտին։ Հա ասում եմ, արագ մտնում եմ, թե հետաքրքիր հարցում է, պատասխանեմ, ֆրենդվեմ, գնամ։
Որովհետեւ ահավոր կպած գործ եմ անում։
Ազատ եմ հիմա, արձակուրդ է։ Այնքան եմ հաճույք ստանում, որ ոչ մի բան չի խանգարում գրել այն ինչ գրում եմ, ու հետո էլ հնարավոր է լավ քունը առնել։
Միայն ափսոս է, որ մի քանի օր մնաց։
Իսկ ամենաամենակարեւորը, եթե ձեզ ինչ ինչ պատճառով թվում է որ ես չարացած եմ, չգիտեմ ինչի, ասենք չռփել եմ նենարոկոմ, ասում են դա ինձ բնորոշ է, ապա դա իրականությանը մոտիկ չէ։
Ես վերջին անգամ բանակում եմ չարացել, բայց նույնիսկ այնտեղ ինձ ոչ մեկին թշնամի չեմ հռչակել։
Ու եթե դուք սա կարդում եք, ապա հաստատ ձեզ լավ եմ վերաբերվում, որովհետեւ ամեն ինչ փոխադարձ է։
Չե՞ք նկատել որ մարդիկ ում դուք լավ եք վերաբերվում, ձեզ լավ են վերաբերվում։
Ու հակառակը։
Եթե դուք այդքան երկար տեքստերս կարդում եք, ապա երեւի գոնե մի քիչ հավանում եք, իսկ դա նշանակում է որ ես էլ ձեզ գոնե մի քիչ հավանում եմ
Ու հա, աշխարհը արդար չէ։ Իմ հանդեպ էլ արդար չէ։
Եկեք չչափվենք պուպուլներով ում հանդեպ է ավելի անարդար։
Ու չարանալը, հաստատ ամենա ոչ էֆեկտիվ բանն է ինչ կարելի է այդ դեպքում անել։
ու տենց
լինում է ասում են՝ էն ինչ ուռոդ հիմար ընկեր/ընկերուհի ունի։
դա, եթե միայն բամբասանք չէ, ապա արտահայտում է կարծիք, որ նա ավեիլ լավն է, ավելիին է արժանի, քան այն ինչ ունիԼ
ահավոր չեմ սիրում այդ արտահայտությունը՝ «ախր նա ավելիին էր արժանի»։ դրանից վատ արտահայտություն բարդ է մտածել։
որովհետեւ բոլորը արժանի են նրան, ինչ ունեն։
մարդը արժանի է նրան ինչ ունի, որովհետեւ նրա ընթացիկ զարգացման փուլում այն մյուս մարդը իրան սազում է։
Հենց սազում է, որովհետեւ ոչ հավասար հարաբերություններ այդ առումով չեն ստացվում։
Ոչ հավասար հարաբերություններում մարդիկ բաժանվում են, ու եթե ոչ նրա ինիցիատիվայով ում թվում է որ իրան «չի հերիքում» ապա նրա, ով «չի հերիքում»։ Թվում է, որովհետեւ իրականում դա փոխադարձ է, ու առաջինն էլ չի հերիքում իր պարտնյորին, ում այլ բաներ են պետք։
Ու դա լրիվ փոխադարձ է, ամեն ինչն էլ փոխադարձ է միշտ լինում, եւ սերը, եւ ատելությունը, եւ բավականությունը։
ու տենց
Գրելս չի գալիս․․․
Չգիտեմ։
Լրիվ թագ է այդ չգիտեմը։
#Չգիտեմ
Երբեմն լավ գիտակցում ես՝ սա իմ մարդը չէ։
Սա իմ կարդացողը չէ, սա իմ ընկերը չէ, սա իմ աղջիկը չէ։
Դա ամենից լավ երեւում է ինտերնետում, երբ մարդկանց հետ շփվում ես, տեսնում ես ինչ են գրում։
Այնպես է ստացվում, որ երբեք չէիր էլ մտածի, նա ով է, մինչ նրան չկարդայիր։
Ու նույնիսկ երբ նրանք կրիպտավորվում են, ինչ որ իրենցից լրիվ անկապ կերպար են ընտրում, դա միեւնույն է իրենց մասին է։ Նույնիսկ այդ անկապ կերպարը։ Երբեմն լուռերը դառնում են աղմկոտ, քաշվողները՝ չափազանց «համարձակ», իսկ իրականում տաղտկալի իրենց annoying-ով ու mock-երով։ Կամ իրենց գրավելով կամ դրազնիլկեքով։
Դա շատ լավ է, որ մարդիկ չեն կարող թաքնվել ու իրենց կեղծել։
Արփիկը կարող է հանգիստ լինել, որ «ինչպես կապել Արփիկին» կարդացածները իրեն չեն կարողանա կապել։ Կկարողանան նրանք, ով դա մինչ այդ էլ գիտեր։ Այսպիսով եւ այդ նյութը կորցնում է իր ակտուալաությունը։ Ընդ որում ինչպես կապողների, այնպես էլ Արփիկի համար։
Ինտերնետում նաեւ հումորն է լավ զգացվում։ Ով իրոք սրամիտ է, ով էլ ավելի թեթեւ ուղիներ է գտնում՝ բառախաղ, ասոցիացիաներ։ Իսկ ով նույնիսկ դա չի ձգում անել, ապա ունեն երկու ուղի՝ մեկը՝ «սեքս եւ/կամ բռնություն» խորագրերով, մյուսը՝ ուրիշների մտքեր իրենց վերագրելով։
Երկուսն էլ լավ երեւում են, առաջինը միշտ ակնհայտ է, իսկ երկրորդը դուրս կգա ջրի երես, երբ մի քիչ շփվես։ Որովհետեւ նրանք մեկ է մակերեսային գիտեն այն ինչի մասին խոսում են, ու ինչով գրավում են։
Կամ օրինակ ես տեսնում եմ թե ում ստատուսից կամ թվիթից են իրենց ասածը վերցրել։ Հարցը նրա մեջ չէ, որ վերցրել են, հարցը մոտիվն է։ Ու այսպիսի դեպքերում, եթե բնօրինակը սփյուռքում կամ այդենծիկայում կամ թվիթերում էր, ոչ ֆբ-ում, ապա պարզ սրչը այն երեւան է հանում։ Կամ լինում է, որ հայտնի մարդկանց ոչ այնքան հայտնի մտքերն են վերցվում, թարգմանվում հայերեն, որ սրչով չգտնվի։
Ու պարզվում է, որ մեր սիրելի Վարդուշը իրականում Չերչիլլն է։ ։Պ
Բայց դա նրանց չի խանգարում նույնիսկ երբեմն իդենտիֆիկացնել իրենց այդ իրենց համար օտար գաղափարների կամ մտքերի հետ։
Իսկ երբ հարցնես, կպարզվի որ դա հեչ էլ իրենց գաղափարը չէր։ Ու իրականում մոտիկ էլ չէր։
(անցյալ բարքեմփին «արտ պրոմո» թեմայում նշվում էր որ արտիստը պետք է ֆբ-ում ցինիկանա, մարդկանց դուր գալու համար։ բնական է, դա հիրավի հեշտ ուղի է։)
(ասենք ես «մերկ Նանսենը ողջունում է իր օտարափերում գտնվող աղջկան» ոճով լուսանկար լցնեմ, ու գրեմ «հայ աստղեր շարքից» ապա աղջիկներից էլ պրծում չի լինի։ Բայց նրանք իմ աղջիկները չեն։)
Մի անգամ Ցյուրիխում մի չինացի աղջիկ իմ գործը փորձում էր որպես իրենը ներկայացնել։ Գութքնեխթը սկսեց նրան հարցնել, իսկ ինչպե՞ս է նա դա արել։ Ու նա սկսեց այնպես տուֆտել, որ արդեն ամեն ինչ պարզ էր։ Ուրիշի գործն ու միտքը դժվար է քեզ վերագրել։ Ես գողություններից չեմ վախենում։ Հեշտ կստացվի վերագրել ոչ քոնը այն մարդու մոտ, ով ինքը բան չի հասկանում։ Այդ պատճառով աչքներին փոշի լցնողները ավելի դատարկ մարդկանց են ձգտում։ Նրանց աչքերին հեշտ է փոշի լցնել։
Պարզապես հրապարակային անձերը դուր են գալիս։
Չե՞ք հավատում։ Գնացեք ռոցկեր․ամ երիտասարդների ֆորումներով զբոսնեք։ Չէ գնացեք եւ տեսեք։ ։Պ Դրանք լի են թինէյջերներով, ով լցնում են ինչ-որ երգչի կամ դերասանի լուսանկարներ, ու խմբային հիանում նրանցով։
Որովհետեւ երբ դու երեւում ես շատերին, շատերի միջից որոշակի քանակությամբ մարդ քեզ հավանում է։
Բանալի բառը՝ երեւում ես։
Այսինքն ես երեւում եմ, հա՞, ու ինձ այդ պատճառով հավանում են։
Օրինակ, ես գրում եմ այստեղ, դրանով ես երեւում եմ, ու ինձ որոշ մարդիկ կարդում են։
Չերեւամ՝ չեն հավանի։ Չգրեմ, չլցնեմ նկարներ ոչ մի տեղ։ Բայց ես հատուկ չեմ գրում, կամ նկարներ լցնում։ Ես դրանով ապրում եմ։
Ես դրանով ապրում եմ, որ հիմա «Ենոք» պրոեկտի կոմպիլյատորին կանցնեմ, կամ որ ինձ նահանգներից պապիկ գիտնականներ եր ինչ որ բաներ են ուղարկում։
Պարոն Սուրենը ապրում է ֆոտոյով, այդ պատճառով է իր մոտ ստացվում։
Իսկ նրանք, ով իր մոտ մի երկու դաս գալիս են, ու էլ չեն գալիս, ինչ որ անկապ պատճառաբանություններով, դրանով չեն ապրում, որովհետեւ իրենցը չէ։
Դե իրենցը չէ, նրանք միայն մտածում էին որ իրենցն է։
Չէ՞ որ ամեն իրեն հարգող երիտասարդ պետք է ունենա կիթառ, այփոդ ու հայելային խցիկ։
Որ #հավես տղա/աղջիկ/ծիտ երեւա։
երեւա։ չլինի։
**
Ֆրոմմը գրել էր՝ «ունենալ թե լինել» գիրքը։
Ես ասում եմ՝ «երեւալ թե լինել»՞։
**
Բայց ես հատուկ չեմ գրում որ երեւամ, ես գրում եմ ինչ որ բան արտահայտելու համար։ Դա նորմալ է։
Ես մեղավոր չեմ, որ արտահայտելու բաներ ունեմ։ Չեմ ասում վեհ բաներ, բայց ունեմ չէ՞։
Մարդիկ արտահայտությամբ են հետաքրքիր։
Ու արտահայտությամբ գրավում են։ Օրինակ՝ կարդացողներ, «հետեւողներ»։
Բայց դրանք, այդ հետեւողները, իմ կարդացողը չեն։
Ինչպես նաեւ բոլոր ինձ հավանող աղջիկները՝ իմ աղջիկները չեն։
Ինչպես նաեւ այն աղջիկները ում ես կարող է սխալմամբ հավանել՝ իմ աղջիկները չեն։
Իմ կարդացողը իրականում մի քանի հոգի է։
Նրանք ով սոց ցանցերից հղումներով է գալիս՝ իմ կարդացողից ավելի հեռու են։
Նրանք, ով ռսս-ով են կարդում, իմ կարդացողներին ավելի են նման։
Որովհետեւ իմ մարդը, ինձ մոտիկ մարդը հետաքրքրվող է։
«Հետաքրքրվող եմ» – նշված է «իմ մասին» բաժնում ֆեյսբուքում։
Իսկ հետաքրքրվողին պետք չէ հասցնել, ինչ է ռսսը, կամ ինչով է լավ/ազատ այս կամ այն տեքնոլոգիան։
Նա արդեն գիտի։
Նրան պետք չէ ծանոթացնել այս կամ այն գրողի հետ՝ նա արդեն գիտի։
Ու հետաքրքրվողներին հետաքրքրվողների հետ է հետաքրքիր, որովհետեւ նրանք միմյանց համար հետաքրքիր բաներ կարող են ասել։ Հղում, միտք, հեղինակ․․․
Մի պահ գիտակցեցի, որ դիասպորայի պատս լրիվ աղբ էր։ Պարզվեց այն պատճառով, որ այն թագերի մեջ, որ ես հետեւում եմ կային #music ու #movies. Դրանք գրեթե «սեքս եւ բռնություն» են, բոլորն են հետաքրքրվում դրանցով։ Սկսեցի ավելի սպեցիֆիկ թագեր մտածել, ու ահա՝ հիմա իմ պատը անհամեմատ ավելի հետաքրքիր է։
Տիպիկ ոչ իմ կարդացողը նա է ով հավանել է լուսանկարս ու եկել է ֆբ-ից։
Նա է, ով իմ գործընկերոջ ծանոթն է, ու վախենում է որ ես իր աղջկան հետաքրքիր եմ։
Նա է, ով մտածում է տեսնեմ էս ինչ է Նորայրը գրում մրում, ու արդեն էական չէ համաձայնվում է թե չէ, որովհետեւ երբ համաձայնվում է նույնիսկ, հաճախ ինձ սխալ է հասկանում։
Նա է, ով չի կիսում իմ հետաքրքրությունները, նա է, ով հետաքրքրվող չէ։
Ու ես չեմ ուզում որ ինձ շատ կարդան։
Ես բնավ չեմ շահի դրանից։ Որովհետեւ ես ունեմ քիչ կարդացողներ, բայց դրանք իմ կարդացողներն են։
Ես ունեմ շատ ավելի քիչ մեկնաբանողներ, բայց նրանք իմ մեկնաբանողներն են։ Ես չեմ ուզում կարդալ ու վշտանալ, ու վհատվել, այո, ես վհատվող եմ, այն «աղջիկներն էլ են ուզում կայֆավատ լինեն» որակի մեկնաբանություններից։
«Փառք «աստծո»», ես ոչ Միտրիչ եմ, ոչ Կագանովը, ոչ Նոսիկը։
Ինձ պետք չեն շատ կարդացողներ։ Ինձ պետք են իմ կարդացողները։ Ու նրանք կան։
Ինձ պետք չեն շատ ընկերներ։ Ինձ պետք են իմ ընկերները։
Բայց այնքան պետք չեն որ ընկնեմ իրենց հետեւից։ գնամ մամբա, գրեմ հետաքրքրություններս
Նրանք կան։ Ինչ կա դա է, չգիտեմ լավ է թե չէ։ Լավ չէ, դա է։
Այդպես լինում է։ Չի ստացվում, լինում է։
Քանի որ ամեն ինչ այնպես է լինում, ինչպես պետք է։ Ոչ ստացվում, այլ լինում
«Այդպես ստացվել է» – պատասխանատվությունից խուսափում է։
Ես ինձ ավելի լավ կզգայի եթե ամերիկացի լինեի։ Ավելի լավ կզգայի նույնիսկ, եթե ռուս լինեի։
Որովհետեւ նրանց մոտ ընդհանուր հետաքրքրություններով հետաքրքիր մարդիկ ավելի շատ են։
Ու ես կիմանայի որ կարդացողս երկու հոգի չի իրականում, այլ ասենք քսան։ Ես կիմանայի, որ հազար «ընկերից» երկուսը չեն իրական։
Բայց ես ոչ ամերիկացի եմ, ոչ էլ ռուս։ Իրենց #Bolotnaya ն կամ #Occupy -ը ինձ մոտիկ են, բայց ոչ այնքան, ինչքան իմ #մարտիմեկը։ Ես դա գիտակցում եմ։ Ես ապրել եմ ՌՖ-ում, ապրել եմ արեւմուտքում, իմ մաշկի վրա եմ զգացել։
Իրենց հուլիսի չորսը ինձ այնքան կարեւոր չէ, ինչպես մեր սեպտեմբերի քսանմեկը, կամ հոկտեմբերի տասը։
Իսկ տեքնոլոգիաները սահմաններ ու ազգեր չեն ճանաչում, ես կարող եմ եւ այստեղ բավական մոտիկ լինել այն գործին, ինչ ինձ դուր է գալիս, ու նույնիսկ, երբեմն ավելի մոտիկ, քան այնտեղ։
Իմ մոտ չի ստացվում լինել ոչ ես, ես ես եմ։
Ինձ շատ են ասում՝ դու փոխվել ես։
Մարդիկ չեն փոխվում։ Մարդիկ զարգանում են։
եւ այդպես, շտո լի երեւի
այսօր մի տղայի հետ էի զրուցում։ նա ասում էր ինչու է ուզում գնալ Հայաստանից։
ու ես զգացի որ դա լրիվ էական չէ, այդ փաստարկները էական չեն։
Որովհետեւ իմ վրա չեն ազդում։
Դա հարաբերության պես է։
Եթե մարդ չի ուզում, նա կգտնի փաստարկ ինչու պետք չէ, իսկ եթե ուզում է կգտնի պատճառ ինչու է պետք։
Ես սիրում եմ Երեւանը ու դա իմ համար բավական պատճառ է։
Ու այո, Անահիտ, ճիշտ ես, Երեւանն էլ ինձ է սիրում։
Քանի որ միակողմանի սեր չի լինում։
ու տենց
ահա դիսքլեյմեր․ բոլոր զուգադիպությունները կամ պատահական են, կամ այն պատճառով են, որ ստեղից այնտեղից հավաքած կերպարների ու պատմությունների մասեր կան։ պատմությունը հորինված է։
Մի Քաղաքում իրա համար ապրում էր մի Տղա։
Ապրում էր, հանդիպում էր Ընկերների հետ, խաղում էր, խմում էր, աղջիկ մաղջիկ էր կպցնում, ֆլիրտում, սովորում էր, ինտերնետվում էր, մի խոսքով՝ ինչպես Բոլորը։
Ու բնականաբար, ինչպես եւ Բոլորը նա երազում էր Հարաբերության մասին։ Ոչ թե ինչ որ անկապ հարաբերության, այլ Իսկական Ճշմարիտ Հարաբերության մասին։ Մնում էր միայն գտնել Աղջիկ։
Ու մի օր, երբ Քաղաքի տոն էր, ու Բոլորը հավաքվել էին Քաղաքի կենտրոնում, որ մասնակցեն տոնական միջոցառումներին, նա տեսավ Աղջկան։ Տղան ու Աղջիկը ծանոթացան, ու Տղան սիրահարվեց։
Սկզբից նա սիրահարված էր հեռվից հեռու։ Պատմում էր Ընկերներին, ում հետ խաղում ու խմում էր, ինչ Աղջիկ է տեսել, ինչքան է սիրահարված, բարձրաձայն երեւակայում էր։
Իսկ մի Գեղեցիկ Օր Աղջիկը գտավ նրան, քանի որ ինքն էլ էր ուզում սիրահարվել, ու ինքն էլ էր ուզում Հարաբերություն։
Նրանք շատ երջանիկ էին որոշ ժամանակ։ Բռնում էին ձեռքերը, համբուրվում էին։ Մի խոսքով, սիրում միրում էին իրար։
Ու այդ Հարաբերությունը թվում էր նրանց շատ հավես։
Տղայի Ընկերները կանչում էին նրան խմելու ու խաղալու, նեղանում էին երբ չէր գալիս, ու Տղան էլ էր կարոտում Ընկերներին, միասին խմելուն, ու նույնիսկ աղջիկ մաղջիկ կպցնելուն։
Երբ նա հերթական անգամ ժամանակ անց կացրեց իր ընկերների, ու ոչ Աղջկա հետ, Աղջիկը ասաց։
– Երբ դու անում ես Սենց, ինձ Ցավում է Նենց։
– Հմ – ասաց Տղան։
Նա մտածում էր, որ Հարաբերությունը Ուրախ ու Հավես Բան է, առանց Ցավի, Վեճերի ու Սահմանափակումների։
Իսկ հիմա պարզվեց որ նա պետք է որոշ բաներ չանի, որովհետեւ Աղջկան ցավում է։
– Դա քո զգացմունքն է – ասաց Տղան։ Ես ի՞նչ կապ ունեմ զգացմունքներիդ հետ։
Մինչդեռ Աղջկա վրա նեղանում էին ընկերուհիները։ Բացի դրանից, Աղջիկը կարոտում էր այն ժամանակը, երբ տղա մղաները նրան կապում էին։
Այժմ մի մասը գիտեին, որ նա Տղայի հետ է, ու այլեւս չէին կապում։ Իսկ մի մասը չէր կապում, որովհետեւ Աղջիկը ազատ ժամանակը Տղայի հետ էր անց կացնում։
– Ես հավատարիմ Աղջիկ եմ – ասաց Աղջիկը ինքն իրեն։ Ես ընդամենը ուզում եմ մի փոքր ուշադրություն – բացատրեց նա հայելապատկերմանը։ Ու ծանոթացավ մի տղայի հետ, հետո այլ տղայի, ու էլի այլ տղայի հետ։ Նրան հավես էր, ու նա մտածում էր, որ դա Կասկածի տակ չի դնում իրենց Հարաբերությունը, նույնիսկ պատմում էր Տղային ինչ Լավ Նոր Ընկեր ունի։
Մինչեւ մի Սառը Օր Տղան չասաց․
– Երբ դու անում ես Սենց, ինձ Ցացում է Նենց։
– Իսկ երբ դու էիր անում Սենց, գիտես ինձ չի՞ ցավացել Նենց։ – պատասխանեց Աղջիկը։
Այնպես նրանք ժամանակ առ ժամանակ վիճաբանում էին, նույնիսկ որոշ ժամանակ չէին հանդիպում, հետո տեսնում էին իրար, հալվում, գրկվում, ու մոռանում։
Զուգահեռաբար, երկուսն էլ ավելի ակտիվ էին տղա մղա, կամ աղջիկ մաղջիկ կպցնում։ Վերջինն էրն էլ ակտիվացել էին, նրանք միշտ զգում են, երբ Հարաբերությունը թուլանում է, ու հավաքվում են անգղների պես, պտտվում Հարաբերության շուրջ, այն հույսով, որ նա կսպառվի, ու նրանք կհամտեսեն փտած Հարաբերության կտորները։
Ու վերջապես, մի Անձրեւոտ Օր, Տղան ու Աղջիկը այնքան են հոգնել այդ Վեճերից, որ բաժանվեցին։
Նրանք պարզեցին, որ Հարաբերությունը այնքան էլ Անհոգ ու Ուրախ չէ, բերում է Սահմանափակումներ, ու Ցավ։
– Ոչինչ – մտածեց Տղան։ – Դա նրանից է, որ ես սկզբից չհասկացա, որ Աղջիկը իրականում Սխալ Աղջիկ է։ Ու ի վերջո, նա այնքան էլ գեղեցիկ ու խելացի չէ – ասաց ինքն իրեն Տղան։
Ու քանի որ Ցավը չէր անցել, նա գնաց Թերափեւթի մոտ։
– Ի՞նչ ես դու զգում – հարցրեց Թերափեւթը։
– Ես չեմ զգում – ասաց Տղան։ – Ես տրամաբանում եմ։
– Բայց Ցավ զգու՞մ ես – հարցրեց Թերափեւթը։
– Ահա, զգում եմ – դարդոտվեց Տղան։ – Ոնց որ Դատարկ Տեղ լինի, ու այդ դատարկության մեջ Սառը Օդ է փչում։
– Իսկ ի՞նչ պետք է անել, որ չփչի։ – հետաքրքրվեց Թերափեւթը։
– Այո, գտա՛ – ասաց Տղան ուրախացած։ Ես կփակեմ դատարկությունը կպցնեով այլ, Իսկական Աղջիկ։
– Իսկ ո՞րն է Իսկական Աղջիկը – ուզում էր հարցնել թերափեւթը, բայց Տղան արդեն գնացել էր։
– Դրսից անցք փակելը չի օգնի, եթե ներսն է փչում – ցածր շշնջաց իր քթի տակ Թերափեւթը, չնայած գիտեր, որ Տղան նրան արդեն չի լսի։ Թերափեւթը իրավունք չուներ Խելացի Խորհուրդներ տալ, կարող էր միայն Կարեւոր Հարցեր հնչեցնել։ Իր Գործի Բնույնթ էր այդպիսին։
Իսկ Տղան իրականում Հիմար Տղա չէր։ Նա սովոր էր Գիտական Մոտեցումներին, ու կազմեց Հեռանկարային Աղջիկների ցանկ։ Ցանկի միջի Հեռանկարային Աղջիկներին նա սկսեց գնահատել ըստ Գեղեցկության, Խելքի, Սրամտության, եւ այլ Կարեւոր Հատկանիշների։ Հետաքրքրության համար, նա համեմատեց նաեւ իր խափանված Հարաբերության Աղջկան։ Աղջիկը զիջեց Հեռանկարային Աղջիկներին բոլոր կետերով։
– Ուրեմն, ես ճիշտ եմ անում – մտածեց Տղան ու անցավ գործի։
Տղան տգեղ չէր, նա հավաքեց իր ամբողջ Կամքը, միացրեց Հմայքը, ցույց տվեց իր Ժպիտը, ու նրան բարդ չեղավ կապել Քաղաքի Ամենագեղեցիկ Աղջկան։
Որոշ ժամանակ անց, նա զգաց, որ չնայած Ամենագեղեցիկ Աղջիկը իրոք Քաղաքի ամենա գեղեցիկ աղջիկն է, նրան միեւնույն է ավելի շատ է դուր գալիս իր Աղջիկը։ Ու Տղան կարոտեց Աղջկան, ու տխրեց։
Բացի այդ, Ամենա Գեղեցիկ Աղջիկը մի տեսակ խելացի չէր, ու Տղան որոշեց որ հիմա նա կկապի Քաղաքի Ամենախելացի Աղջկան։
Դա շատ ավելի բարդ էր, քան նախորդ դեպքում, բայց Տղան կրկին հավաքեց իր ամբողջ Կամքը, ցուցադրեց Խելքը, Հետաքրքրվածությունը, Ուշադրությունը, ու ամիսներ անց, երբ Տղան արդեն հուսահատվելու եզրին էր, եւ կորցրեց գրեթե ամբողջ Կամքը, նրան վերջապես հաջողվեց կպցնել Ամենախելացի Աղջկան։
Որոշ ժամանակ անց Տղան հասկացավ, որ չնայած Ամենախելացի Աղջիկը իրոք ամենա խելացին է, սակայն նրան ավելի հետաքրքիր էր իր Աղջկա հետ։
Ու Տղան շատ տխրեց։ Նա մտածեց, որ գուցե նրան պետք է Քաղաքի Ամենաուրախ Աղջիկը, որ նրան պաշտպանի Տխրությունից։
Տղայի մոտ գրեթե չէր մնացել աղջիկ կպցնելու Կամք, բայց Ամենաուրախ Աղջիկը նկատեց, որ Տղան իրականում Տխուր է, ու քանի որ նա բնավ ամենա խելացի աղջիկը չէր, տրվեց Տղային։
Այս անգամ Տղան հասկացավ, որ չնայած դա իսկապես Քաղաքի Ամենաուրախ Աղջիկն էր, նրան ավելի հավես էր իր Աղջկա հետ։
Նա որոշեց վերադառնալ, ու տեսնել, ինչպես են իր Աղջկա գործերը։
Այդ ժամանակ իր Աղջիկը արդեն Այլ Տղա էր գտել, իր Նոր Ընկերների շարքից, քանի որ ում հետ շատ ես շփվում, նա էլ սկսում է դուրդ գալ։
Տղան շատ ավելի տխրեց, ու սկսեց մտածել։
Նա հասկացավ, որ չնայած Հարաբերությունը բերել էր Սահմանափակումներ ու Ցավ, նա միեւնույն է ավելի լավ էր իրեն զգում այդ Հարաբերության ժամանակ։
Իսկ հիմա նա զգում էր Դատարկություն, որը չհաջողվեց լցնել նույնիսկ Ամենախելացի, Ամենագեղեցիկ ու Ամենաուրախ Աղջկա միջոցով։
Ապա տղան փորձեց լցնել դատարկությունը Ընկերների հետ։ Նա խմում էր, հեղուկը կարճ ժամանակով լցնում էր դատարկությունը, ու քիչ անց հոսում, ու թողնում դատարկ տարածք, ուր կրկին փչում էր։
Այդ ժամանակ Տղան հիշեց, որ սիրում է գրել։ Նա միշտ էլ գրում էր այն մասին, ինչ իմանում էր՝ Զգացմունքների մասին, Մտքերի մասին, Սիրահարվածության մասին, Սահմանափակումների ու Ցավի մասին, Ջերմության մասին, Սեքսի մասին, Տղաների մասին, Աղջիկների մասին։
Ու նա հասկացավ, որ նրան ամենաշատը դուր է գալիս գրելն ու կարդալը, սկսեց Շատ Շատ Շատ Գրել, ու Շատ Շատ Շատ Կարդալ։
Հետո նա նկատեց, որ Զգացմունքների, Մտքերի, Սիրահարվածության, Սահմանափակումների ու Ցավի, Ջերմության, Սեքսի, Տղաների ու Աղջիկների մասին իր գրածը նրան արդեն այնքան էլ դուր չի գալիս։
Ու ինչքան շատ էր նա կարդում, այնքան քիչ էր հավանում իր իսկ տեքստերը։
Տղան սկսեց ավելի շատ աշխատել, գրում, ջնջում էր, կարդում Ընկերներին, ովքեր միշտ հավանում էին իր գրածները, հետո պատռում թղթերը, նորից գրում, ու միեւնույն է չէր հավանում։
Իսկ մի օր նա գիտակցեց, որ նրան շատ ավելի հեշտ կլիներ գրել, եթե նա լիներ Աղջկա հետ Հարաբերության մեջ, թեկուզ Սահմանափակումներով ու Ցավով։
Ու նա հասկացավ ինչն էր պակասում, երբ նա գրում էր Զգացնունքների, Մտքերի, Սիրահարվածության, Սահմանափակումների ու Ցավի, Ջերմության, Սեքսի, Տղաների ու Աղջիկների մասին։ Ու նա գրեց այն մասին, ինչը պակասում էր եւ նրան, եւ տեքստերին՝ Հարաբերության մասին։
Նա չէր էլ նկատել, որ իր մոտ այլեւս չի փչում, որովհետեւ նա լցրել էր Դատարկությունը նրան իրոք Շատ Հետաքրքիր Զբաղմունքով։
Իսկ հետո մի Հասարակ Օր նա հանդիպեց իր Աղջկան։ Աղջիկը հոգնել էր Այլ Տղայից, ու մենակ էր։
Իսկ Տղան զգաց, որ չնայած Աղջիկը բնավ ամենագեղեցիկը չէ, նա միեւնույնն է նրան բոլորից շատ է դուր գալիս, չնայած ամենախելացին չէ, նրա հետ միեւնույնն է ավելի հետաքրքիր է, ու չնայած ամենաուրախը չէ, նրա հետ ավելի հավես է, որովհետեւ նա Իր Աղջիկն է։ Տղան ուզում էր կրկին կապել աղջկան, բայց զգաց որ սպառված է, էլ չունի ոչ մեկին կպցնելու ոչ Ուժ ոչ Կամք։
Բայց Աղջկան պետք չէր որ նրան կապեն, նա շատ էր կարոտել Իր Տղային։
Նա լրիվ փոխվել էր, չնայած նույն Աղջիկն էր։
Տղան էլ էր փոխվել, չնայած նա նույն Տղան էր։
Նրանք հուզվեցին, բռնեցին ձեռքերը, համբուրվեցին, գրկվեցին, ու ամեն ինչ լրիվ այլ կերպ էր, քան առաջ, դա լրիվ այլ, բայց նույն Հարաբերությունն էր։
Տղան ու Աղջիկը արդեն գիտեին, որ նրանց բարդ է լինելու, ու որ գալու են Ցավը, Վեճերը, ու Սահմանափակումները։
Նրանք արդեն գիտեին, որ Հարաբերությունը հեշտ չէ, միայն Ուրախություն չէ, ու որ այն պահպանելը պահանջում է Համբերություն։
Այնպես չէ, որ նրանք էլ չէին հանդիպում Ընկերների հետ, բայց հանգիստ էին, քանի որ լավ գիտակցում էին որ ոչ Վեճերը, ոչ Սահմանափակումները, ու ոչ էլ Ցավը, այլեւս չեն դնի Կասկածի տակ իրենց Հարաբերությունը։
ու տենց
Ես գրում էի որ չեմ կարողանում կարեկցել ֆիլմերի հերոսներին, երբ համարում եմ որ սաղ իրենց խելքից է։
Մի քիչ փոխվել է ընկալումս։ Չեմ կարողանում կարեկցել, երբ տեսնում եմ, որ այն «մարդկայինը» որ ցույց են տալիս, ինչ որ տարբեր անկապ բաների մասին է, որով հեշտ փոխարինելի է․․․
Ու ես ենթադրում եմ, որ մենք բոլորս էլ նենց քաքի մեջ ենք, որովհետեւ գրքերում, ֆիլմերում, այո, խաչմերուկներում ու պատվանդամներից, ամենուր տեսնում ենք պատմություններ․․․ որ սիրո մասին չեն։
այնտեղ կա՝ սեփականատիրության մասին, խանդի մասին, գրավելու մասին, ստի մասին, խաղի մասին, ռոմանտիկանալու մասին, տարվելու, թախիծի, չներելու, պահանջելու, ամբիցիաների մասին։
ու էդ սիրո մասին չէ։
սուտը արդեն խաղ է, ու այն սիրո մասին չէ։
խաղը – մանիպուլյացիա է – սիրո մասին չէ։
չներելը, (չմոռանալը չէ, չներելն ու չմոռանալը տարբեր են) – ու կրկին սիրո մասին չէ։
այ
ներելը – սիրո մասին է։
լիքը կա «անփոխադարձ սիրո» մասին։
անփոխադարձ սեր չի լինում, չեմ հավատում։
հետո էլ զարմանում ենք, ինչի է «միշտ վատ» հարաբերություններում։ վատ չի, պարզապես սիրո մասին չի։
ու նենց չի որ կյանքում կամ գրքերում երբեք չի լինում սիրո մասին։ իրականում լինում է, բայց անտեսվում, քանի որ լիքը այլ կեղծ բան կա, որ թվում է որ պետք է գնահատվի, ու ոչ ոք դրանից ազատ չի կարողանում լինել ու սկսվում է՝ պահանջել, չընդունել,
**ստել, որովհետեւ ո՞վ կընդունի քեզ ոնց որ կաս։
էնա լիքը ստող կա, նրանք ավելի հարմար են։**
ու շատ ավելի հեշտ է գրել չսիրո մասին, քան սիրո։ ու նկարել։ դա նայվում է, դա կարդացվում է, էֆեկտիվ է։ մի խոսքով դա ցույց տալը դժվար չէ։ նույնիսկ տժժալով։
ու տենց ես երբ կարդում եմ, կամ նայում, կամ լսում փողոցում կողքից, ես իմ մեջ հա նշում եմ՝
սա սիրո մասին չէ։ սա սիրո մասին չէ։ սա սիրո մասին չէ։
սա սիրո մասին է։
ու տենց
Մտածում եմ, ի՞նչ պատճառով են մարդիկ «հարաբերության» կարիք զգում։ Շատ հեշտ է ասել՝ «դա կարիք է» եւ դասել այն բուրգի աստիճանների վրա իսկ հետո համարվել վեհ գիտնական։
Երբ ինձ տեխնիկական հարց են տալիս, ես մինչ հարցին պատասխանելը, հարցնում եմ, ինչն է ի սկզբանե խնդիրը։ Ինչի՞ համար է սա պետք լուծել։ Ու հետո որպես կանոն պարզվում է որ իր առաջին տրված հարցին պատասխանել անիմաստ է, որովհետեւ իր իրական խնդիրը այլ ավելի լավ լուծումներ ունի։
Իսկ ո՞րն է հարաբերությունների «կարիք»-ի իրական պատճառը։
Մնացեք մեզ հետ։
Մի քիչ հեռվից սկսենք։ Ո՞րն է տարբերությունը աղջիկների եւ տղաների միջեւ։
Օրինակ, տարբեր ազգերի ներկայացուցիչների հետ շփվելիս ես լավ զգացել եմ, որ բոլորի մեջ էլ կան հիմարներ, բոլորի մեջ էլ կան խելամիտներ։
Բոլորի մեջ կան մարդիկ ում ես սիմպատիայով եմ վերաբերվում, ու նրանք ով ինձ դուր չի գալիս։
Որովհետեւ բոլոր մշակույթներում սիրված երեխաները շատ չեն։ Ու սիրված երեխան այն մեկը չէ ում կողքով անցնելիս իրեն կմճտում են կամ ասում «ուծի-պուծի»։ Սիրված երեխան այն է ում զարգացման մասին հոգում են, ում հետ գիրք են կարդում, ու ում թանգարան տանում։
Ու չնայած ես միշտ չեմ համամիտ Ֆրոմմի հետ, բայց իր սիրո ձեւակերպումը որպես «այլ օրգանիզմի զարգացման մեջ հետաքրքրվածություն» չեմ կարող հերքել։ Լավ է ձեւակեպված։
Ինչպես եւ ազգերի, տարբեր սեռերի ներկայացուցիչները այնուեմանայնիվ մնում են մարդ։ Եթե նրանք դաստիարակվեին հակառակ կերպ, ապա տղաները կխաղային բարբիների հետ, իսկ աղջիկները կզբաղվեին կոնստրուկտորներով։
Բայց ինչ որ տարբերություն կա չէ՞։ Կա՝ սեռական ֆունկցիան։ Ընդհամենը։
Ընդհամենը տեսակը շարունակելու բարելավված մեխանիզմ։ Տեսակը պահպանելու համար, այն կիսվելուց ավելի էֆեկտիվ է։ Որովհետեւ բերում է գենետիկ բազմազանություն, իսկ բազմազան պոպուլյացիան ավելի կայուն է։
Սակայն այդ սեռական տարբերություններին այնքան մեծ ուշադրություն է դարձվում։ Ինչու՞։
Ես կարծում եմ, որ պատճառներից մեկը այն է, որ մենք ամեն մեկս մեր չափով փորձում ենք ինքներս մեզ գտնել, ճանաչել ու կիրառություն գտնել։ Որովհետեւ չգիտենք ինչ անել։ Անկապ տարածք եւ ժամանակ ենք գցված, ու պարզ չէ ինչու, ու ինձ այդ ամենի հետ անել։
Ու սեքսը մարդ տեսակի էակի կիրառություններից մեկն է, բայ դեֆոլթ իր մեջ կա։
Զարգացած մարդիկ տեսնում են իրենց համար շատ այլ կիրառության դաշտեր, այդ պատճառով մենք ասում ենք որ իրենք «վեհ» են, վերեւից են տեսնում, ավելի շատ են տեսնում։ Ու բնավ զարմանալի չէ, որ այդ մարդիկ այնքան էլ հետաքրքրված չեն իրենց բայ դեֆոլթ եղած ֆունկցիան կատարել։ Շատ այլ հետաքրքրություններ կան։
Այլ պատճառ, ինչու է սեռը, եւ այն ինչին «ռոմանտիկ սեր» են ասում գերագնահատվում, ես կարծում եմ, հիմնված է սեռական ինստինկտները մի քիչ ավելի վեհ գաղափարներով հիմնավորելու ձգտումով։
Այսինքն մենք մտածել ենք ձեւ պարզ սեռական ձգտումները եւ մղումները վեհացնելու, արդարացնելու։ Ու դրա անունը դրել ենք «սեր»։
Ու այնքան հաջողություն ունենք այդ գործի մեջ, որ մարդկության մեծ մասը կարծում է, որ դա հոգեւոր կյանքի ամենակարեւոր մասնիկներից մեկն է, ու իրենց պարտքն են համարում որեւե մեկին «կապել»։
Զարմանալի չէ, եթե հիշենք ինչքան ենք ռմբակոծվում մանկուց «հարաբերությունների» մասին հեքիաթներով, ֆիլմերով, պատմություններով։
Ի՞նչ է հարաբերությունը։
Ինչ որ բան բնութագրելու համար կա ձեւ, գտնել այդ բանի հատկանիշները։
Տաք, սառը, կարմիր, սպիտակ, փխրուն, պինդ․․․
Ու զարմանալի չէ որ հետազոտությունների զգալի մասը գտնում է «հարաբերություններին» բնորոշ հատկանիշներ, բայց չեն փորձում, կամ կարողանում բացատրել դրանք։
Ինչպե՞ս ենք բնութագրում հարաբերությունները։ Գիտենք, որ լինում է commitment, attachment, infanuation…
Փորձենք թարգմանել․
Քոմիթմենթ բառը իմ բառարանը թարգմանում է որպես «ձեռբակալում, դատի տալը»։ Հմ։ Ձեռբակալու՞մ։ Լավ, տեսնենք ինչ է ասում ռուսերեն բառարանը՝ «принадлежность»: Այսինքն մարդ ով ուզում է պատկանել այլ մարդու՞։
Չեմ կարծում որ լավ հարաբերությունների հիմք է։
Տեսնենք գուցե այլ կերպ թարգմանել։
Ապա «приверженность»՞։ Բայց այդ բառն էլ ասոցացվում է ասենք, приверженность идеалам ком. партии հետ։
Ի նկատի ունեմ, եթե նվիրվածության մասին է խոսքը գնում, անձնվիրության, ապա կրկին ինչ որ անառողջ բան կա, չէ՞։
Ես կարծում եմ սա լավ միտք է, ես նրան նվիրված եմ այնքան ժամանակ, մինչեւ կարծում եմ որ լավ միտք է։ Գալիլեյը նվիրվածություն էր ցուցաբերել որովհետեւ հասկացել էր այն ինչ այլ մարդիկ չէին հասկանում կամ չէին ուզում ընդունել։ Բայց դա կույր նվիրվածություն չէր, դա իմացության հետեւանք էր։
Այսինքն, եթե նվիրվածությունը իմացության հիմք ունի, ապա ես այն կարող եմ հասկանալ։ Բայց արդյո՞ք մարդիկ ով սկսում են հարաբերություններ գիտեն իրար։ Սովորաբար հակառակն է լինում։ Իրենք սկզբից սկսում են, իսկ հետո անցնում են ծանոթանալու, պատմում եմ միմյանց իրենց մասին, օրինակ։
Անցնենք առաջ։
Attachment – իմ բառարանը ասում է «կապվածություն, նվիրվածություն,ամրացում,ձերբակալում,հարմարանք»։ Ահա, կրկին ձեռբակալում։ Լավ, կապվածություն։ Կապեր։ Հիշվում է «կապելը», «կպցնելը»։
Հիշվում է «бегство от свободы»-ն։ Այսինքն մարդիկ ձգտում են կապված լինել, բայց չէ՞ որ կապվածը ազատի հակառակն է։ Գուցե կապված ասելով, ի նկատի ունեն՝ «մենակ չլինել՞»։ Բայց չէ՞ որ մենակ չլինելու համար հարաբերություններ հաստատելը հաստատ լավ միտք չէ։
Infanuation` հրապուրվելը,հափշտակվելը,սիրահարվածություն,կույր սեր:
Հափշտակել, այո։ Սիրահարվելիս փախցնում են։
Լավ, հիացմունքը դիտարկենք։
Իրոք, արքայազները հիանում էին մոխրոտիկների արտաքինով։ Արտաքին գեղեցկությունը գնահատվում է։ Հետազոտողները ենթադրում են, որ բարեհաճ արտաքինը նշանակում է լավ առողջություն եւ առողջ սերունդ ստանալու պոտենցիալ։ Բայց ոչ մի վեհ, մարդկային, ոչ կենդանական բան չգտանք։
Բացի դրանից արտաքինի հանդեպ ստանդարտները միշտ փոխվում են։
Արտաքինը նաեւ նշանակում է վարքագիծ։ Վառվռուն, աշխույժ վարքագիծը լինում է երիտասարդ կենդանիների մոտ, իսկ երիտասարդությունը գրավում է առողջությամբ եւ լավ սերունդի հնարավորությամբ։
Լավ, իսկ ի՞նչ կարող ենք առանձնացնել արտաքինի մեջ, որ մեզ տարբերի կենդանիներից։
Ինտելեկտը մեզ տարբերում է, ու ես կասեի, որ ինչպես գրքի կազմով կարելի է դատել գրքի մասին, այնպես էլ մարդու դեմքով կարելի է դատել իր անձի մասին։
Սակայն, ի՞նչ է գնահատվում արտաքինի մեջ։ Եթե կրծքի չափը, եը ոտքերի երկարությունը թողնենք, ի՞նչ են անում աղջիկները տղաներին գրավելու համար։ Փորձում են լինել այլ – խաղում են գույների հետ՝ շրթներկ, մակիաժ, ստանալ մազերի վայրի տեսակներ, ընդգծում են մարմնի որոշակի մասեր՝ կամ ձգում են տալիան, կամ բարձրացնում են փեշը։
Օպտիկական ակնող կրող աղջիկներին ասում են «օչկարիցա» ու համարվում է որ իրենց մեջ հետաքրքիր բան չկա, անտեսելով որ ակնողները գոնե երբեմն կարող է նշանակեն որ մարդը կարդացած է, այսինքն մի քիչ վեհ է։
Ու նույնիսկ խելացի մարդիկ, ով սովոր է մտածել օրինակ քվանթային էֆեկտների մասին, կորցնում են իրենց խելքը երբ տեսնում են գրավիչ աղջիկներին; Այսինքն աղջիկներին, ով տվյալ ժամանակահատվածում համարվում են գրավիչ։
Այսպես մենք եկանք հարաբերություններ հաստատելու եւս մեկ պատճառին՝ սեքսը։ Ինչ խոսք, եթե համեմատենք այն ձեռբակալման, կապելու, պատկանելիության, եւ անձնանվիրվածության հետ, ապա հարաբերություն հաստատելը սեքսի համար այդքան էլ անառողջ չէ։ Ես դժվարանում եմ սեքսը անառողջ անվանել։
Սակայն սեքսը միայն մարդկանց չէ բնորոշ։
Իսկ ո՞րտեղ է վեհությունը։ Ո՞րտեղ է մարդկայինը։
Իսկ ինչու՞ է ամենը այդքան բարդ։ Ինչու՞ է այդքան մարդ ինտերնետներում գրում ինչպես անել որ լավ լինի։ Ու միշտ բոլորը մտահոգված են որ լավ չէ։
Որովհետեւ, ինչպես մենք պարզեցինք, մարդիկ սկզբից հաստատում են ռոմանտիկ հարաբերություններ, իսկ հետո փորձում միմյանց հետ լեզու գտնել։
Մարդիկ շտապում են առանց իրար իմանալու միանալ, բայց չեն շտապում բաժանվել, նույնիսկ երբ լուրջ խնդիրներ ունեն։ Որովհետեւ սովոր են արժեք համարել հարաբերությունը։ Բայց ի՞նչ արժեք կա դրա մեջ։
Շատ ավելի նպատակահարմար կլիներ, չշտապել հարաբերություններ հաստատել, եւ դրանով նվազեցնել հետագա բաժանման, հիասթափության եւ կորստի ցավի հավանականությունը։
Այնուամենայնիվ եկեք վերադառնանք հարաբերություններ հաստատելու պատճառներին։ Եթե մենք ձգտում ենք վեհությանը, մարդկայինին, ապա մենք հասկանում ենք, որ սեքսը հանած, մենք չունենք հարաբերություն հաստատելու առողջ պատճառ։ Իսկ սեքսը, ներեցեք, ես հարաբերություն հաստատելու առողջ պատճառ չեմ համարում։ Այստեղ չկա հետաքրքրվածություն այլ անձի զարգացման մեջ։
Այստեղ կա փոխշահավետ գործունեություն։
Այդ մարդկայինին ձգտելը բերում է օրինակ կարծիքի, որ լավ մեքենայով պետք չէ դատել տղայի կամ աղջկա լավ լինելու հետ։ Բայց լրիվ մոռացվում է, որ ապա գրավիչ արտաքինը նույնպես հարաբերություններ հաստատելու հիմք չէ։
Բա ո՞րն է հիմքը։ Եթե մենք հանում ենք վերընշված հատկությունները, ապա մենք հասկանում ենք, որ առհասարակ մարդիկ կարող են միմյանց դուր գալ ու ընկերներ լինել։ Անկախ սեռից։ Նույնիսկ սեռը անտեսելով։
Իսկ տղաները ընկերություն են անում որպես կանոն տղաների հետ, որովհետեւ նրանք մշակութային մոտիկություն են զգում։ Աղջիկների հետ մեքենաներից կամ կոնստրուկտորներից չես զրուցի։ Բայց մենք գիտենք, որ դա մշակութային տարբերություն է։
Այնպես որ, առողջ աղջիկները, ովքեր շատ փոքր մաս են կազմում մեր հասարակության, ով իրենց մարդ է դասում ոչ թե սեռական էակ սերունդ ստանալու համար, ով իրենց սիրում է, բնականաբար, կարող են դառնալ տղաների համար լավ ընկերներ։ Ու եթե մենք պատկերացնենք բավականին զարգացած հասարակություն, մենք կտեսնենք, որ տղաներն ու աղջիկները այնքան էլ տարբեր չեն։ Բայց մենք նաեւ կտեսնենք, որ «ռոմանտիկ» հարաբերություններ գոյություն չունեն։ Որովհետեւ առողջ մարդիկ չեն ձգտում հարաբերություններին։
Կարելի է ունենալ մի երկու կամ երեք մտերիմ ընկեր։
Բայց չի կարելի ունենալ երկու կամ երեք սեքսուալ պարտնյոր։ Այսինքն մեր հասարակությունում դա ընդունված չէ։
Ու այստեղ պարզ է դառնում որ լրիվ առողջ է այն հասարակությունը որտեղ օրինակ չկա մոնոգամիա։ Եւ շատ ավելի առողջ է այն հասարակությունը, որտեղ առհասարակ սեքսուալությունը բանի տեղ չի դրվում։
Իսկ տեսակի շարունակությունը լուծվում է որեւե այլ կերպ։ Դա առանձին հարց է։
Ու կան մարդիկ, ով միմյանց հետ մտերիմ են, ու լավ ընկերներ են։ Ու պարտադիր չէ որ իրենք լինեն զույգ։ Իսկ սեռը առհասարակ նշանակություն չունի։
Ի դեպ, մեր մոտ ոչ միայն հարաբերությունն է հաստատվում որպես կանոն ոչ առողջ պատճառներով, այլ եւ երեխաներն են ծնվում ոչ առողջ պատճառներով
Որ ազգանունը շարունակվի, որովհետեւ տատիկներն են պահանջում, որովհետեւ ինչ որ մեկին պետք է ունեցվածքը թողնել, ու վերջապես որ երեխաները ծերության ժամանակ հոգ տանեն ինը որպես կանոն բնականաբար չի պատահում, ու որի հույս դնելը լրիվ հիմարություն է։
Այնպես որ, հանգստացեք, մարդիկ։
Զույգ, միակը, ամենամտերիմը, դրանք սուտ գաղափարներ են։
Ինչքան շուտ ազատվեք այդ պատրանքներից, ներեցեք այս վեհ բառի համար, այնքան ավելի լավ ու հանգիստ կապրեք։
ու տենց
այ երբ այստեղ խուսափեցի «զգացմունք» բառը օգտագործել մի այսպիսի բան ի նկատի ունեի՝
Например, в отношениях между людьми в обывательском языке этот самый “чувственный фон”называется странным, бессмысленным словом “чувства”. Очень люблю это слово. Причем, оно всегда произносится со значением, заглядыванием в глаза, мол, ты же понимаешь, что такое “чувства”, верно? И стоит спросить – а можно ли узнать, какие такие “чувства”, сколько их и чем одно отличается от другого? Тут же выясняется, что конкретных ответов нет, есть только жгучее желание эти самые “чувства” испытывать, и этим все и определяется.
Ан нет, у них тоже есть “чувства” и еще какие. Вам когда-нибудь звонили в три часа ночи после хорошей порции пива с воплями: “Я тебя так люблю, я должен тебе сказать это немедленно”? И мне пофигу, что ты спишь и тебе рано вставать. Главное – у меня сейчас “чувства” и мне надо, чтобы ты подбросила в мою топку пару лопат угля.
Я часто слышу про “чувства”, возникающие, даже как следствие переписки по интернету. Что-нибудь вроде “Мы так похожи, думаем одинаково, совпадение на сто процентов и т.д.” Что происходит в этот момент? Вы будете смеяться – ага, появляются эти самые “чувства”. Казалось бы, человека не видел, не трогал, не чувствовал – только переписывался. Но что ты будешь делать – “чувства” к нему уже есть, и с каждым днем – все больше.
Умственный анализ – это аналитика, вычислительная работа ума, основанная на имеющейся в распоряжении человека информации. Сюда можно отнести все то, что он знает с детства, чему его научили, его субъективный опыт в личной жизни (позитивный или негативный), все, что он знает об особях противоположного пола, его навыки, привычки, шаблоны мышления и т.п. Если в результате этого анализа мы получаем позитивный вывод – что возникает в результате? “Чувства”, ага. Радостное возбуждение, продиктованное умственным, логическим, т.е. причинно-следственным выводом.
Ассоциативные связи: комплекс ассоциаций, свазанных с противоположным полом, отношениями, прошлым опытом, опытом родителей, который наблюдался в детстве (как истинный или наоборот, негативно-оппозиционный), с собственными переживаниями или состояниями. Что мы получаем в результате? Ага, их, родимых. Радостное возбуждение, ощущение “близости”, “похожести”, “родственности”.
Этические программы: то, как нас научили: что хорошо и что плохо, что правильно и что не правильно, кто достойный и кто недостойный, что нравственно и что безнравственно, как надо себя вести и как не надо, соответственно, кто хороший и кто плохой. Что получаем в результате? “Чувства”, конечно. Голос бабушки говорит: “Ах какой достойный молодой человек, воистину – высоких нравственных установок или чувства долга”. За ним мы “чувствуем” себя, как за бабушкиной спиной – в реестре ценностей наш избранник характеризуется по всем пунктам положительно, значит мы – умница, сделали “правильный” выбор. Детишки будут воспитаны папой правильно. Радостное возбуждение с оттенком гордости за достойное продолжение родовой кармы.
Ну и наконец, внутренний диалог, который только сегодня повторяет все по 180-му разу, что нам сказочно повезло. Что возникает в результате? “Чу-увства”!!! У нас все круто!!!
Другими словами, мы имеем эйфорическое возбуждение, приподнятое настроение, головокружение и предвкушение фантастической удачи, успеха в жизни, и бесконечного наслаждения завистью социума и удачно сложившейся жизнью. Или влюбленность, как это принято называть в обиходе.
Այս տեքստը նոր աչքովս ընկավ, չէի կարդացել երբ գրում էի։
ու տենց
վաղուց մտածում էի, որ «սեր» բառը, առավել եւս «ես քեզ սիրում եմ» արտահայտությունը վատ մշակութային պոչ ունի, ինչպես «նեգր» բառը, կամ «սվաստիկան»։
Ոչ ոք չի կասկածում որ սվաստիկան հին նշան է, բայց առաջին ասոցիացիաները դրա օգտագործումը մի տեսակ անկապ են դարձնում։
Մյուս թերություններն են այդ բառի ու արտահայտության՝
բոլորը իրենց ձեւով են հասկանում, ու արի պարզի ով ինչ ի նկատի ուներ (define love)
պարտադրող է մի տեսակ
մանիպուլատիվ է լինում
ընդհանուր առմամբ ես ահագին քաշվում եմ այդ բառը լսելիս։
Ու մտածում եմ, որ մեզ երեւի քիչ թե շատ կարող է հասկանալի լինել որ անկեղծ արտահայտելը դրական ապրումը, (խուսափում եմ զգացմունք բառից վստահ չեմ ինչու) օրինակ ուրախություն կամ հիացմունք, երեւի թե ինչ որ իրական ու էական բան արտահայտում է։
Ու երեւի ոչ դրական ապրում անկեղծ արտահայտելը, օրինակ՝ «ինձ վշտացնում է քո այս արարքը, վարքագիծը․․․» նույնպես կարեւոր բան կարող է նշանակել, ու ինչու չէ, դիտարկվել որպես «սիրո» (փու, նե պրի դեծյախ բուձ սկազանո) արտահայտում։
Այսինքն նշանը այնքան էլ կարեւոր չէ, պլյուս թե մինուս։
ու տենց
Ակնհայտ բաներ եմ գրելու, բայց ակնհայտ ա որ պետք ա գրել։
Ինչու՞ օպտիմալ չէ արդեն հարաբերությունների մեջ եղած տղա/աղջիկ կապելը՞։
Ակնհայտ է, որ նա արդեն հարաբերությունների մեջ է,ու նրան պետք չեն այլ հարաբերություններ։ (խոսքը գնում է 21րդ դարի սկզբի մշակույթի մարդկանց մասին, երբ ասելով հարաբերություն ի նկատի ունենք մոնոգամ հարաբերություն)
Իսկ եթե պետք է՞։ Պատահում է լսում եմ «նա իր հետ երջանիկ չէ» կամ «նա իմ հետ ավելի երջանիկ կլիներ» արտահայտությունները։
Թողեք նա ինքը իր մասին մտածի։ Թե վատ լիներ, չէր անի այն ինչից իրեն վատ է։ Իսկ թե անում է այն ինչից իրեն վատ է լինում, ապա կամ ինքն իրեն չի հարգում, կամ սադո-մազո է խաղում, կամ էլի լիքը պատճառներ կարող է լինեն։
Ամեն դեպքում նրան կապելը օպտիմալ չէ, նույնիսկ եթե ստացվի։
ու տենց
երեւակայական գործընկերս՝ «որոշակի» երեւակայական աղջկա մասին՝
– բայց պատկերացնում ես ինչ լավ կլինի նա մեր մոտ աշխատի։
– չէ, չեմ պատկերացնում։ ու՞մ լավ կլինի։
– իրան, բա մեզ մոտ վեհ ընկերություն ա, կորպորացիա ա։
– հետո՞
– դե չգիտեմ էլի, ասենք լավ չի լինի՞ կողքիս սեղանի մոտ նստի, լավ չի՞։
– քեզ, այսինքն՞։
– դե ինձ էլ։
– ինձ չես համոզի որ այլ մարդու մասին մտածում ես։ ոչ մի անձնական բան, ոչ ոք չի մտածում։ նորմալ ա։
– փոխշահավետ կարա լինի։
– ես մտածում եմ որ ես նրան այդպիսի դժբախտություն, ինչպես աշխատել մեր ընկերությունում չեմ կամենա։
– ո՞նց։ ինչու՞։ ո՞նց կարող ա ծրագրավորող մարդը չուեզնա մեզ մոտ աշխատել։
– առաջինը մեզ մոտ չէ, մեր աշխատավայրում։ իմ մոտ իմ տանն է։ երկրորդը՝ շատ հանգիստ։
նա այս, այս ու այս պրոեկտով զբաղվում ա՞ – զբաղվում ա, շատ ավելի ազատ ա, իսկ փող բնավ քիչ չի աշխատում։ Ու դա իր համար շատ կարեւոր ա, լինել ազատ, զբաղվել տենց բաներով, քան ստրուկի պես նստել մի գրասենյակում ու կոդ գրել։ Թեքուզ քո հետ կողքի սեղանի մոտ։
– հմմմ․․․ բա ո՞նց ես կարծում, ես իր հետ ծանոթանամ, կստացվի՞։
– Չգիտեմ։
– Թե բաժնի վարիչ դառնամ նոր՞։
– Ես չեմ կարծում որ բաժնի վարիչ լինելը քո մեջ ինչ-որ բան կփոխի։ Բացի գուցե ինքնավստահությունից։ Որը փաստացի կլինի անհիմն որովհետեւ դու միեւնույնն է նույն մարդն ես։ Ինչիդ է պետք պաշտոն վստահ լինելու համար։ Բացի դրանից, քեզ տենց աղջիկ պե՞տք ա ում համար պետք ա սկզբից բաժնի ղեկավար դառնաս։ Բացի դրանից, ես կարծում եմ նա իմանար, կնեղնեղվեր որ իր մասին այդպես են մտածում։
– մարդու համար կարեւոր ա լավ տեղ չաշխատել՞։
– Քեզ համար կարեւոր չէ, որովհետեւ այլ կյանք առանձնապես չես ունեցել, այլ կյանքով ես ապրել։ Ու քո համար լավ տեղ ա։ Իր համար՝ սարսափելի։
– Իսկ քեզ՞
– Ես իր հետ չեմ համեմատվում։ Նա իր կյանքը ունի, ես իմը։ Ես իր հնարավորությունները չունեմ, նա իմը
Կամ ես իմ հնարավորությունները ունեմ, նա՝ իրենը։
Ես գիտակցաբար եմ ընտրել այս աշխատանքը։ Ու այո, տես, բենք բոլորս հենց այս պահին մեզ համար օպտիմալ ձեւով ենք ապրում։ Մեր խելքի եւ հնարավորությունների չափով։ Ջիվսը չէր բողոքում որ նա է Վուսթերի ծառան։
ու տենց
ու տենց
Տեղեկատվական տեքնոլոգիաների եւ այլ տեքնոլոգիաների միջեւ զուգահեռներ շատ են տանում։ Օրինակ՝ երբ համեմատում են սպիտակուցի սինթեզը ԴՆԹ-ից, ծրագրի կոդի կոմպիլյացիայի՝ բինար ֆայլ ստանալու հետ։
Ես էլ, հետ չմնալով ցանկանում եմ համեմատել մարդկային հարաբերությունները եւ համայնքները տեղեկատվական տարածքի մեջ տեղի ունեցող պրոցեսների հետ։
Քաթի տակ․ փող, փառք, աշխատանք, հարաբերություններ, բռնություն եւ իհարկե՝ սեքս։
մնացեք մեզ հետ․
Ի՞նչ է ընդհանուր տեղեկատվական տարածքը։ Ինչի՞ համար է այն պետք։ Օրինակ, գրասենյակներում ու կազմակերպություններում անհրաժեշտ է որ բոլոր սարքերի, եւ համակարգիչների ժամանակի ցուցիչները նույն արժեքները հայտնեն(ժամը նույնը լինի)։ Կամ, կարգավորվում է որ հանգույցին որ տեղեկատվությունը մատչելի, հասանելի է, եւ որ հանգույցը որ գործողությունները անելու հնարավորություն ունի։
Դա հարաբերություն է։ Իրոք որ, եթե մենք պայմանավորվել ենք հանդիպել, այսինքն ինչ որ ձեւով արդեն հարաբերվում ենք, ապա հանդիպումը իրականացնելու համար ցանկալի է, որ մեր ժամանակի մասին պատկերացումը նույնը լինի։ Այլ կերպ կարող է չհանդիպենք բնավ։ Կամ եթե հարաբերվում ենք, գիտենք ով ինչ տեղեկատվությանը աքսես ունի։
Օրինակ․
Ես օկ եմ որ դու առանց ինձ հարցնելու այստեղի գրքերից ցանկացածը վերցնես։ Բայց այստեղից՝ չէ, որովհետեւ ես դրանք այժմ հետաքրքրությամբ կարդում եմ։ Ասենք, երբ կարդամ՝ կտամ։ Կամ էլ չեմ տա՝ խոսք եմ տվել վերադարձնել տիրոջը։ Դա պայմանավորվածություն է։ Ուշադրություն դարձրեք՝ օկ կամ ոչ օկ – դա բինար է, թրու-ֆալս, կամ մեկ – զրո։
Եթե պայմանավորվածություն կա, ապա այլ մարդուն վիրավորելու հնարավորությունը խիստ պակասում է։ Իսկ պայմանավորվելու համար անհրաժեշտ է իմանալ ինչի մասին ես պայմանավորվում։ Իսկ դա իմանալու համար պետք է իմանալ ինչն է քեզ համար կարեւոր։ Ի՞նչն ես համարում քեզ վնաս, ինչը՝ օգուտ։ Օրինակ, որ գործողությունը, կամ տեղեկատվություն իմանալը։ Իսկ գիտակցելուց հետո՝ հայտնել դա։ Սա ինձ վնաս է։ Մի արա այսպես։ Որովհետեւ կարող է մարդը չիմանալով է անում։ Կամ մտածում է լավություն է անում։
Տեղեկատվության հասանելիության շատ պարզ օրինակ։ Ես ասել եմ այսինչին սա, նա գնացել պատմել է երրորդին։ Անձամբ ես կարծում եմ, որ եթե չես ուզում այլ մարդկանց ականջին հասնի, ավելի լավ է չասել առհասարակ։ Գուցե դա իմ պարանորիկ ո՞ճն է։ Իսկ սովորաբար մարդիկ վստահում են, ու ունեն պայմանավորվածություններ։ Ասենք ՝ դու մարդու չասես, բայց ասենք այս արժեթղթերի գինը կընկնի, կամ դրամի կուրսը կբարձրանա, կամ էլ Աս ջան, մարդու չասես, բայց մենք լյովիկի/անուշիկի հետ կինո գնացինք, ու այնտեղ համբուրվեցինք։
Ես կարծում եմ, կամ ասում ես, ու գիտես որ կարող է բոլորը կիմանան, կամ չես ասում։ Բոլոր ՕՀ-երում կան խմբեր։ Ասենք այս խմբի անդամները այս տեղեկատվությանը տիրապետում են։ Ասենք բնական է, իրենք են համբուրվել, իրենք էլ տիրապետում են։ Իրենք են ստեղծել այդ տեղեկատվությունը։ Իսկ արժեթղթերի դեպքում պարզ չէ ում է պատկանում տեղեկատվությունը։ Ու դա գուցե դավադրոթյուն լինի, որը կարող է լավ բանի չբերել։ Սակայն դա առանձին թեմա է։
Պարզապես ուզում էի ցույց տալ, ինչպես է պայմանագիր խախտելը բերում վիրավորանքի։ Մասնավոր դեպքում՝ ուրիշի տեղեկատվությունը շեյր անելով, կամ գաղտնի պահելով՝ նույնպես։ Պայմանագիր խախտելն է, մասնավորապես այլ մարդու սեկյուր տեղեկատվություն հայտնելն է իրական դավաճանությունը։
Ու շատ է օգնում սահմանել ինքդ քեզ համար, ինչի պահանջը ունես, ինչին կարող ես դիմանալ, իսկ ինչը անընդունելի է։ ցանկցած հարաբերություններում, լինի դա աշխատանք, ռոմանծիկ հարաբերություն, թե հեռախոսային պրովայդեր։
Օրինակ․ ես այսքան ծանրաբեռնվածությամբ աշխատել օկ չեմ։ Կամ․ ես օկ եմ քանզի ես կարծում եմ ավելի լավ է այսքան աշխատել, բայց ավտո առնել/էն շորը առնել/երեխեքին ավելի լավ կրթություն տալ։
Այսինքն, ինչպես ես դու ապրում ու ինչն է քեզ համար կարեւոր։ Մեքենան, շորը, երեխայի կրթությունը։
Ինչպե՞ս ես ապրում։ Օրինակ
– դու ունես շուն, ու զբոսնում ես նրա հետ այսքան ժամանակ։ Այսպես ես ապրում։
– դու քնում ես այս ժամերին, իսկ այս ժամերին՝ ոչ։
– դու այստեղ չեմ գնում։ Ոչ մեկի հետ էլ չես գնա։
ընդ որում քեզանից ո՞նց պահանջե որ գնաս/չգնաս։ եթե քեզ համար շատ կարեւոր է պարտնյորիդ հետ գնալ, ապա դա քո պրոբլեմն է։ Ուրեմն քո պահանջների մեջ մտնում է միասին այնտեղ գնալը։ Ուրեմն եթե դա իրոք շատ կարեւոր է ապա դուք համատեղելի չեք։ Որովհետեւ դու օկ չես այդ մտքի հետ։ օկ չես – ուրեմն չենք շարունակում։ նեղանալու մասին խոսք չկա։
– դու չաթվում ես այս ցանցերում, իսկ այս ցանցերում՝ ոչ։
Ինչքան մակերեսային չթվա, օրինակ, իմ համար շփում հաստատելու պրոցեսի մեջ՝ ամենակարեւոր արժեքներից է։ Ասենք, ես սքայփում չեմ չաթվի։ Դա իմ հավատքին դեմ է։ Այսպիսով, եթե զրուցակիցս օկ չէ իմ հետ այլ համակարգում չաթվել, այսինքն, ասենք իր համար չափազանց կարեւոր է միմիայն սքայփով չաթվել, իսկ ինձ համար չափազանց կարեւոր է սքայփ չոգտագործել, ապա մենք չենք շփվի։ Ու այստեղ նեղանալու տեղ նույնպես չկա։ լիշ բի Ես շատ լուրջ պատճառներ ունեմ, ասենք։ Ու ասենք խոստանում եմ այդ մասին հանրամատչելի գրել։
Սակայն ես չեմ կարող ասել՝ դու այֆոն մի ունեցիր, կամ ունեցիր։
Քո գործն է։
Այլ հարց է, որ եթե իմ ընկերը ունի այֆոն, հավանականություն կա, որ նա լիքը այնպիսի համոզմունքներ էլ կունենա, որոնք իմ համոզմունքների հետ համատեղելի չեն նաեւ տարբեր այլ ասպարեզներում։ Ու ապա դժվար թե մենք իրականում ընկերներ լինենք։ Չնայած ես շատ լավ հարաբերություններ ունեմ մի երկու այֆոնիստ տղայի հետ։ Երկուսն էլ էփլից զզվում են, ու այդպես էլ զզվելով ու քֆրտելով՝ օգտագործում։ Ես նաեւ էփլ ունեցող մարդիկ գիտեմ, որ չի գիտակցում ինչ չար բան կա իրենց ձեռքերի մեջ։ Դա իրենց մեղքը չէ։ Դե ունեն ու ունեն։ Ես օկ եմ իրականում։ Որովհետեւ ասենք ֆաշիստ չեն բնավ։ Բայց եթե եւ էփլ ունեն եւ ֆաշիստ են, որը իրականում հնարավոր է, ապա այսպիսի մարդու հետ դժվար թե ընկերություն անեմ։ Եթե ֆաշիստ են, բայց էփլ չունեն՝ միեւնույն է։ ։Ճ Այսինքն կրկին կարեւորը ունենալ/չունենալու փաստը չէ, այլ պահանջ/համոզմունք, իսկ ավելի ընդհանուր՝ արժեքի հարց է։
Ընդհանուր – այսինքն աբստրակցիա։
Քոմփյութեր սայնսը աբստրակցիայի արվեստ է։
Արժեքները պետք է իմանալ եւ գիտակցել։ Այդ պատճառով է մարկանց կարեւոր լինում իրենց ընկերները ինչ արժեքներ ունեն։ Որովհետեւ եթե արժեքները անհամատեղելի են, ապա ընկերությունը չի կայանա։ Սակայն, եթե ընկերության հետ շատ ավելի պարզ է, ոչ ոք էլ անկապ չի ընկերանում, ասենք՝ արի ընկերություն անենք – արի – ինչ լավ ա չէ։ Այդպես չի լինում սովորաբար։ Բայց այսպես անկապ – սիրահարվում են։ Առանց պոտենցիալ զուգընկերոջ արժեքային համակարգին ծանոթ լինելու, կամ գոնե ենթադրություններ անելու համար բավականին տեղեկատվություն ունենալու։
Իսկ այս դեպքում, երբ հարաբերությունները ավելի խորն են, աքսեսը տեղեկատվությանը եւ գործողություններին լայնանում է։
Օրինակ․
– ես օկ չեմ հարաբերություններին, եթե դու այլ մարդկանց հետ ես քնում։
Այս հարցը ասենք սքայփի պես հավատքի հարց է։ Մեկի համար օկ է, մեկի համար՝ ոչ։ Կարող է ունենալ պրակտիկ նշանակություն, օրինակ վարակ տարածել/չտարածելը, կարող է չունենալ ինչ որ մոլորակի վրա, որտեղ սեռական վարակներ չկան։
Սակայն ամենակարեւորը, ես այս օրինակը բերեցի որ ցույց տամ, ինչպես է լինում որ շատ պրիվատ տեղեկատվությունը կարող է դառնալ շեյրդ։ Սկզբունքային, ու՞մ ինչ գործն է ով եւ ում հետ։ Սակայն որոշ դեպքերում արդեն կարող է եւ գործն է։
Ու այստեղ «դավաճանությունը» կրկին սահմանվում է ոչ թե մակերեսային, այսինքն քնել/չքնելու փաստը չէ որ էական է, այլ տեղեկատվությանը աքսես տալն կամ չտալը։ Սովորաբար թակցնում են, երբ գիտեն որ պարտնյորը օկ չէ։ Եթե օկ լիներ, ի՞նչ իմաստ կար թակցնելու։ Նույնիսկ գուցե չի էլ ուզում իմանալ, ու պարտադիր չէ հայտնել։ Սակայն եթե համարում է որ պիտի իմանա, պայմանավորվել եք, որ այսպիսի տեղեկատվությունը շեյրդ է, ու պայմանավորվածությունը խախտել ես՝ ապա դա արդեն դավաճանություն է։ Եթե պայմանավորվածությունը չես խախտել՝ ոչ։
Չէ՞ որ ոչ ոք ձեռքիցդ չի բռնելու այս կամ այն քայլը( այլ ծիտ/տղա կպցնելը, ասենք) անելուց։ Բայց կարող է օկ չլինել քո այս կամ այն քայլի հետ, եթե համարում է որ իրեն դա վնասում է։
Ու այստեղ մենք մոտենում ենք զոհողության թեմային։
Ի՞նչ է զոհաբերությունը։ Դա այն է, երբ մարդիկ ինչ որ վնասի հետ օկ չեն, բայց մերվում են։ Շատ վտանգավոր է վնասների հետ խաղալը։ Օրինակ, ես օկ չեմ երբ իմ վրա հրացան են ուղղում։ Մի տեսակ անհանգիստ եմ։
կամ․
– ես օկ չեմ քեզ հետ ապրել եթե դու ինձ ծեծում ես։
Այ այս օկը շատ կարեւոր է լավ գիտակցել։ Ասենք ես օկ չէի լինի։ Կարծում եմ, նորմալ է երբ մարդիկ օկ չեն լինում երբ նրանց ծեծում են։
Ու շփոթում են զիջումը զոհաբերության հետ։
Ինչու հիշեցի, որովհետեւ մի ընկեր ունեմ, ում հարեւանը ամեն գիշեր կնոջը ծեծում է։ Լավ լսվում է դա։ Չգիտի ինչ անել։ Իմ հետ խորհրդակցում էր։
Ես կարծում եմ, որ ծեծվողների, ինչպես նաեւ, ասենք, անոթեւվանների մեծ մասը համաձայն են իրենց վիճակի հետ։
Որովհետեւ, եթե օկ չես, առավել եւս Հայաստանում, հաստատ չես կորի։ Միշտ կգտնվի մի մարդ, ով կոգնի որոշ ժամանակ, ու այլ մարդ, ում մոտ կարելի է ապրել էլի որոշ ժամանակ, եւ այլն, եւ այլն։ Ու նույնիսկ եթե կնոջ աշխատավարձը երեսուն տոկոս ավելի ցածր է քան տղամարդու, ապա նա միեւնույն է կարող է բավական փող աշխատել անկախ լինելու համար։ Նույնիսկ եթե կիրթ չէ։ Այո, շքեղ չի ապրի, բայց հաստատ արժանավայել գոյատեւել կարող է։ Արժանավայել՝ այն իմաստով, որ առանց ծեծի ավելի արժանավայել է։ Եթե ծեծի չենթարկվելը արժեք է։ Եթե դա արժեք չէ՝ ապա խնդիր չկա, կարող է մարդը իրոք օկ է որ իրեն ամեն օր ծեծեն։ Նույնիսկ, կարող է համոզմունք ունենալ որ դա սիրո արտահայտություն է ու երջանիկ լինել։
Այսպիսով, զոհողությունը զիջումից տարբերվում է նրանով, որ մի դեպքում մարդը առանց օկ լինելու ինչ որ վնաս է անում, կամ տանում, իսկ զիջելու դեպքում նա կշռում է, ու որոշում է, որ ասենք, քիթը փորում է, դա ոչինչ, որովհետեւ ընդհանուր առմամբ վատ տղա չէ, ու ասենք, լիքը պահանջ ծածկում է՝ գնահատում է, լավ գրկում է, կամ գուցե ավելի վեհ՝ կարող է փիլիսոփայել արդյոք Ֆրոմը կռուծիծ է եղել թե ոչ այս կամ այն իր գործում։
Այս մոտեցումը թույլ է տալիս ոչ միայն չունենալ/ազատվել շատ անկապ խնդիրներից, այլ եւ հանդուրժող լինել։
Լավ գիտակցել, որ իրականում, ասենք այս մարդու հետ հարաբերությունը քեզ համար այնքան թանկ է, որ ի՞նչ կապ ունի, թե նա գուլպաները սենյակով շաղ տալիս է թե ոչ։ Է թող շաղ տա։ Արդյո՞ք այնքան կարեւոր է, որ ատամի մածուկը միշտ մոռանում է փակել։ Թող չփակի։
Ես օրինակ շատ հանգիստ եմ վերաբերվում հարցերի մեծ բազմությանը։ Բացի սքայփից ասենք։ Այինքն կարեւորը արժեքներն են ։Ճ
Իսկ ինչպե՞ս պայմանավորվել, եթե չգիտես, չես կարող կանխատեսել իրավիճակների ողջ բազմությունը։ Շատ պարզ․ ինչպե՞ս է արվում այթի-ում։ Սահման նկարագրելուց․ սահմանում ենք կանոններ։ Օրինակ, ֆայրվոլլի կոնֆիգում կարող է ասվել․ ամենը թույլատրվում է բացի սրանից։ Այսպես էլ ամբողջ աշխարհում է գործում․ այն ինչ օրենքով արգելված չէ՝ թույլատրված է։
Ինչպե՞ս ենք որոշում այդ սահմանները։ Բնական է, մեր իսկ համոզմունքներից ելնելով։ Կարեւորը իմանալն է, դու ինչ ես այդ մասին կարծում։ Ինչպե՞ս է քեզ հարմար։ Այլ խոսքերով ինչի՞ հետ ես օկ, ու ինչի հետ օկ լինել չես կարող։ Այո, կրկին։
Ու սա արժեքների հարց է։
Իսկ արժեքները այդ մանր իրավիճակների աբստրակցիան կարող են լինել։
Այդ պատճառով, կարծում եմ, որ արժեքների բազմությունների համընկնումն է կարեւոր է։ Այդպես էլ կազմավորվում են համայնքները։ Ասենք ազատ ծրագրերի համայնքները հիմնված են այն արժեքների վրա, որ տեղեկատվությունը լինի ազատ, իսկ ծրագրերը՝ մարդկանց չսահմանափակեն։ Իսկ, ասենք Մանչեստեր Յունայթդ-ի շուրջ կազմավորված համայնքը հավատում է, որ նրանք պարզապես լավագույնն են առանց որեւէ պատճառաբանության։
Ամփոփեմ,
օկ եւ ոչ օկը – բինար է
ժամանակի մասին ընդհանուր պատկերացում,
շփման հնարավորություն – բաց պրոտոկոլ, համատեղելիություն
տեղեկատվության մատչելի լինել/չլինելը, ինչպես նաեւ
պահանջներ, պայմանագրեր, օկ լինել չլինելը՝ ֆայրվոլ, աքսես լիստեր, տեղեկատվության ինկապսուլյացիա, պրիվատ/փաբլիկ տվյալներ եւ մեթոդներ ու ֆունկցիաներ։
արժեքներ – աբստրակցիա սահմանված նախորդ մանրուքների վրա
_ու տենց _
ու տենց
Ահա, Շարունակվում է՝
Նենց ա որ հնարավոր չի որևէ բան ձեք բերել, առանց որևէ բան կորցնելու։
Ասենք․
Ուզում ես հարաբերություն, կորցնում ես աղջիկ-մախչիկ(կամ տղա-մղա, կամու կակ) կապելը։
Ուզում ես լինել ծրագրավորող, չես լինում անասնաբույժ կամ բժիշկ։
Ընտրում ես ունենալ շուն՝ ընդունում ես իրա մոտիկ մահը, արձակուրդների, արշավների բացակայությունը։
Ուզում ես երեխա, կորցնում ես հանգիստ գիշերները, ու առհասարակ հանգիստ կյանքը։
Ուզում ես գնալ փաթիի, կորցնում ես գրքի հետ դիվանին պարկելը, ընտրում ես գիրքն ու դիվանը՝ կորցնում ես փաթին։
Որովհետև ռեսուրսներդ սահմանափակ են։
Նելզյա աբնյած նեապրյատնովո աբյած նեոբյատնոե։
Երկու աղջկա/տղայի մեջ կիսվել չի լինի, եթե երկուսն ել քեզ հետ երեկո են ակնկալում, ու «երրորդն ավելորդ չէ բնավ» ակումբ չեք խաղում։
Եթե մտածում ես ալգորիթմի մասին, ապա չես մտածում կինո սցենարի մասին։ Այո, մի քիչ չափազանցնում եմ։
Ու այդ պատճառով է կարևորվում ընտրությունը։
Լավ ընտրությունը այն է երբ օպտիմալ բալանս կա։
Մենք ունենք մեծ ֆորա։ Մեր առավելությունը մեր ուրույնությունն է։ Եվ մարդկանց զանազանությունը։
Պարզ հավասարումներ են՝
Ես օկ եմ զիճել այս հնարավորությունը, սակայն ձեռք բերել այս։
Ես օկ չեմ ունենալ սա, եթե պիտի մերվեմ սրա հետ։
Ու քանի որ մարդիկ շատ են ու տարբեր, ու եթե հասկանում են, ու գիտեն ինչի հետ են օկ, իհարկե, ապա սաղին լավ ա լինում։ ։Ճ
Մտածեք, և կատարեք ձեր ընտրությունը, ջենթլմեններ։ Ջենթլմեններ ասելով, լեդիներին ել եմ ենթադրում։
ու տենց
Նենց ա լինում որ ամուսինները երեսում են իրականությունը, և ավելի լավ իմանալով զուգընկերոջը հիասթափություն ու կորուստ են ապրում։
միսս և մսթր Սմիթը այն դեպքն է երբ զուգընկերները իմացան ինչ նման են, մոտիկ են, ու ինչքան են միմյանցով հիանում։
Ու դա հանում է այդ ֆիլմը հեքիաթի մակարդակ։ Նայե՜ք լավ է լինում։ Մեկ մեկ բախտը բերում է։
Սակայն թախթին նստելով չէ որ բերում է էլի։
Մտածելով է ու խորհելով։ Ինքդ քեզ ավելի լավ ճանաչելով։ Առաջին հերթին քեզ։ Որ Բրեդ Փիթի պես հաճելի անակնկալի հույսին չմնաս, այլ հաճելի չանակնկալ ունենաս։
ու տենց
Սեզոնի ընթացկում լուռ ու աննկատ անցնում էր «մարդիկ չեն փոխվում» առանցքը։ Կարծում եմ այն մասին էր, թե ինչպես ստացվեց, որ Հաուսը ինքը փորձեր է անում փոխվել, ու ճանապարհին կորցնում ինքն իրեն։
Ինչու՞ է փորձում փոխվել։ Չէ՞ որ մինչ այդ էլ սաղ աշխարհը գործերը թողած Գրեգին էր փոխում․ նեղում էին, հպում տարբեր կողմերից, որ ընդունի իրենց ուզած ձևը։ Սակայն ապարդյուն։
Հիշու՞մ եք Ուիլսոնը առիթ բաց չէր թողնում որ կրկնի՝ «you’re miserable», նույնիսկ Քադիին ավելի կարևոր էր Հաուսին փոխել ու դարձնել բոլորի պես, քան խոստովանել որ դիագնոզը ճիշտ էր, ու պարալիտիկը արդեն քայլում է, ինչով և ուժեղացնել Գրեգին ինչպիսին որ նա կա։ Վոգլերին կամ Թրիթերին հիշելը ավելորդ է չէ՞։
Իսկ ի՞նչ է փոխվել։
Պատճառն այն է որ Դարրիլ Նոլանը, որը բնավ չի տարբերվում Հաուսի գործ«ընկեր» կամպաշկայից, նենգորեն սակայն վարպետորեն, կարճ ասած՝ կրիսական, կարողանում է օգտվել իրավիճակից, և համոզիչ լինել։
Իսկ ի՞նչ վիճակում էր Հաուսը սեզոնի սկզբում։ Փորձենք հասկանալ։
Նա պարզապես սեղմված էր փաստերով։ Այսպես ստացվեց, որ իր կյանքի ձևն և բնական զարգացումը ուղղորդեցին նրան այնտեղ, որտեղ գտնվելն իր համար ամենից վախենալու էր։
Այնտեղ, որտեղ նա, ով ունի բանականություն ու գիտի ինչպես այն օգտագործել, ձգտում է իրականությունը ճանաչել, բնագրին մոտիկ աշխարհի քարտեզ ունենալ՝ բացահայտ կորցնում է իրատես լինելու ունակությունը․ Ավելին․ լսում է ձայներ, տեսնում Ամբերին, քնում Քադիի հետ։
Ուզում եմ շեշտել, որ հարվածը ոչ թե հենց տեսիլներն են, այլ կոնտրոլի բացարձակ կորուստը։ Ու ինչպես հասուն և կայացած մարդ, Հաուսը ձեռնարկում է կոնտրոլը վերադարձնելու, կրկին իրատես լինելու քայլեր․ գնում է Մեյֆիլդ։ Այլ կերպ հնարավոր չէ պատկերացնել ինչպես է Գրեգորին հայտնվում Նոլանի ճանկերում։
Ասեմ, որ Նոլանին չեմ համարում Հաուսի հետ բանականությամբ համեմատելի անձ։
Սակայն, Նոլանը տիրապետում է մարդկանց վրա ազդելու բազմիցս ճշտված մեթոդներին և փորձին։ Մինչ դեռ Հաուսը Մեյֆիլդում աշխատացնում էր երևակայությունը, ցուցադրում էր ստեղծագործական ունակությունները, սուր խելքը և իրականացնում հնարքները։
Այսպիսով, չնայած Դարրիլը իմ կարծիքով շարքային, նույնիսկ միջնակ հոգեբան է, նրան հաջողվում է տպավորել Գրեգորիին իր թվացյալ խորաթափանցությամբ, և նա շարունակում է աշխատել երկու ուղղությամբ․
ա) համոզում Հաուսին որ ամեն ինչ վատ է․ իր կյանքի ձևը լավ բանի բերել չէր կարող
բ) հավաստիացնում որ Հաուսն երջանիկ չէ բնավ, ու առաջարկում գտնել երջանկության ճանապարհը (we have to take you from here to happy)
Գրիքորը աչքից բաց է թողնում այն, որ յուրաքանչյուր մարդն էլ կարող էր հայտնվել նմանատիպ իրավիճակում, առավել ևս եթե նրա լավագույն ընկերը Ջեյմս Ուիլսոնն է։
Նա նաև մոռանում է որ իր կյանքին արդեն հարմարվել էր, ու նրան լավ էլ հաջողվում էր թու «մուվ օն» առանց որևէ օգնության։ Նույնիսկ չնայած հաստատակամ խանգառելուն։
Նաև հարմարվել էր «պրիսպոսոբիծսյա» իմաստով, ինչպես կենդանիներն են հարմարվում ու գոյատևումը ապահովվում բարդ բնական պայմաններում։
Այսինքն Հաուսը գիտեր, ինչպես պաշտպանվել այդ իրան փոխելու նպատակով ստեղծված հասարակական ճնշումից։ Իսկ Մեյֆիլդից հետո նա կարծում է որ պաշտպանվել անիմաստ է։
Հենց այստեղ է որ Հաուսը դարնում է խոցելի, ու գտնում է իրեն ոչ պակաս շփոթված և խառնված։
Նոլանի «թերապիայի» շնորհիվ նա համաձայնվում է, որ եթե շարունակի լինել ինչպիսին կա, ապա դա նրան անխուսափելիորեն կբերի երևակայական Էմբերի կամ Քադիի մոտ։
Մինչ այդ Հաուսը կարողանում էր պաշտպանվել, քանի որ գիտակցում էր․ այն ինչպես է նա ապրում՝ լավագույն տարբերակներից է իր իսկ համար, որովհետև ուրույն է, իրանն է, իրա էության արդյունքն է։ Նա ուներ պինդ համոզմունքներ որոնք բխում էին նրանից թե ով էր նա։
Իսկ այժմ նա փորձեր է անում փոխվել։
Եվ Գրեգը սկսում է ակտիվ փնտրել իրան։ Փորձում է կերտել մի նոր Հաուս։
Այդ պատճառով է նա վերցնում խոհարարության դասեր, և փորձում իրան տարբեր հոբիների մեջ։
Այսպիսով, Նոլանը և Կան, հանձինս Քադիի ու թիմի, հույս ունեն, որ Գրեգը կփոխի իր վարքագիծը, ուրույն հատկանիշները, այսինքն՝ առհասարակ իր էությունը։ Նրանք չեն հասկանում որ խնդիրը իրականացնել անհնար է։ Փոխվելը չի կարող լինել մարդու էությանը հակառակ, էությանը դեմ։
Ի դեպ «մարդիկ չեն փոխվում» արտահայտությունը կարելի է հասկանալ տարբեր կերպ․ օրինակ որ սովորաբար մարդիկ չեն փոխվում քանի որ վախենում են փոփոխություններից, իսկ փոխվում են հազվադեպ մարդիկ, ասենք ուժեղ կամքի տեր մարդիկ։ Չեմ վիճում։ Սակայն կարելի է այլ անկյան տակ նայել․ որ Հաուսը ի նկատի ուներ՝ եթե փոխվեն էլ, այդպես չեն փոխվում որ էությունը փոխվի։
Նույնիսկ այն հատվածում երբ Գրեգը ափսեներ է լվանում նախկին կնոջ տանը, իսկ կինը զարմանում է՝, մթոմ դու չէիր սիրում ափսե լվանալ, Հաուսը պատասխանում է՝ «people change»։ Ու էդ անում է նենց տոնով որ դա կարող էր նշանակել հակառակը․ մարդիկ չեն փոխվում ախջիկ ջան, չե՞ս հասկանում, որ ես նույն տղան եմ։ Իհարկե, Հաուսի շուրթերից այդ արտահայտությունը լսել զվարճալի է, սակայն այն հաստատում է իր իսկ իմաստի հակառակը։
Ու հենց այն համոզմունքը, որ մարդիկ չեն փոխվում, հաճախ թույլ էր տալիս Գրիքորին կանխատեսել նրանց որոշումները ապագայում, և ենթադրել ինչ քայլ են արել, կամ կանեին որոշակի իրավիճակում, մասնավորապես՝ անցյալում։
Ի տարբերություն շրջապատին, Հաուսը մարդկանց փոխելու փորձեր չեր անում բնավ։ Նա գիտեր որ մարդիկ չեն փոխվում, ու փոխելն անիմաստ է։ Նա կարող է օգնել նրանց զարգանալ ինչպիսին նրանք կան, բայց ոչ՝ փոխվել։ Օրինակ, հիվանդին բուժելով նրան չէր փոխում, այլ ամրապնդում, պաշտպանում այնպիսին ինչպես նա կա։ Բարդ օրինակը՝ քաշում էր մարդկանց պարաններից, խթանելով սպասված իվենթներ․ Սակայն նա միայն խթանում էր, իսկ մարդիկ իրանք էին արդեն որ անում էին այն ինչ նա ակնկալում էր։ Օրինակ այն որ Տաուբը գնաց կնոջը խոստովանեց։
Բացի դրանից, Հաուսը ազնիվ էր իր ցինիզմի, և նույնիսկ վիրավորանքների մեջ։ Նա խոցում էր, բայց հնարավորություն էր տալիս ի պատասխան խոցել։ Հաուսը չէր ակնկալում որ ուրիշները կնեղանան, քանի որ ինքը չէր նեղանում։
Ու պարզ ա, որ Հաուսը, ինչպես և բոլոր մարդիկ, չի կարող լինել ոչ ինքը։ Եթե մարդը ձև է անում որ նա այլ է, փորձում է կրնկօրինակել, կամ նմանվել – այդ իսկ պատճառով դիտվում է կամ որպես ծաղրանկար, կամ ոպրես երեսպաշտ։ Դիցուք «ես Նապոլեոն եմ», կամ «ուզում եմ լինել Ջոնի Դեփը/Մադոննան/ներմուծել ձերը» վարքագիծը մի տեսակ զավեշտական է։ Համ էլ նկատեք՝ «Ես ուզում եմ լինել համառ ինչպես Շվարցենեգերը» կամ «խելացի ինչպես Հոլմսը» արտահայտություններում արդեն արմատական տարբերություն կա։ Որովհետև լինել սրամիտ ինչպես Մուշեղը, չի նշանակում կրկնել իր կատակները։ Նշանակում է գնտել քոնը։
Հենց այդ մասին է խոսում Հաուսը քսանի ընթացքում Նոլանի հետ։
– Ես ինձ կորցրել եմ – ասում է
Փորձում է վերագտնել իր տանը, գտնում է հին իրերը, վճարում գումարի մի քանի պատիկը հին սեղանի կամ գրքի համար։
Հուզվում է, ասում Նոլանին, որ հեչ էլ ավելի երջանիկ չի դարձել։ Գլորում է էլի։ Հասկանում է, որ չի կարողանում այլ մարդ լինել։
Ինձ այդ էպիզոդի վերջը դուր եկավ։ Երբ Նոլանին չռփում է հոգևոր։
Ու վերջապես՝ վեցի քսանմեկը։
Հաուսը կարծես իսկական Հաուսն է։ Նա փորձում է փրկել աղջկա ոտքը։ Գուցե գիտակցում է որ նույնացնում է իր հետ, սակայն այնուամենայնիվ փորձում է պահպանել այն, ռիսկի է դիմում, ինչպես առաջ (I take risks, sometimes patients die. But not taking risks causes more patients to die, so I guess my biggest problem is I’ve been cursed with the ability to do the math.)։
Բայց նա դեռ շփոթված է։ Ու այնքան վստահ չէ ինչպես առաջ էր։
Այս ամենին գումարած Քադիի խայտառակ ոչ անկեղծ վրաերթները։
Ու նա հանձնվում է։ Ինքը իրա ձեռքով կտրում աղջկա ոտքը։ Չլինելով համաձայն ինքը իր հետ։
Զարմանալի չէ, որ մոռանում է ձեռնափայտը։
Ձեռնափայտը՝ Հաուսի մասնիկն է։
Ու նա աղջկան էլ էր ասել, որ չի ուզում ձեռնափայտ, որ ուզում է այլ ձևի լինել։
Լրիվ շփոթված է ու չի գիտակցում որ այլ ձևի լինել չի կարող։ Այդպիսինն է։
Իսկ Քադին և թիմը ավելի լավ է փորձեին պահպանել իրան ինչպիսին կա քան ճնշել որ փոխվի։
Ամպուտացիայից հետո աղջիկը մահանում է վիրահատման հատեևանքով առաջացած կողմնակի ազդեցության պատճառով։
Ու երբ Ֆորմանը ասում է՝ դու ամեն ինչ ճիշտ էիր արել, նա պատասխանում է,
– Այդ է պատճառը, սաղ «ճիշտ» էի արել, ու նա միևնույն է մահացել է։
Ու երբ ես լսեցի այդ «ճիշտը», մտածեցի, արդյո՞ք այնտեղ կան չակերտներ թե ոչ։ Ինձ թվում է՝ կան
Այդ ամենից հետո՝ Քադդին։ Արի ու մի ասա, Հաուսի սև սիրտը, իրա վարդագույն, կամ կարմիր ներքնազգեստը։ Քադին բավականություն է ստացել։ Հաուսին կոտրել է։ Հաուսը ոչ Հաուսական էր այսօր։ Քադիական էր։ Այս անգամ նա ոչ միայն չկարողացավ բուժել Քադիի միջամտության պատճառով, այլ ինքը արեց այնպես ինչպես իրանից պահանջվում էր։ Եվ այն որ դա արդարացված է չի փոխում այն որ դա իր էությանը հակասում էր։ Հիմա Քադին ասում է՝ «ես քեզ սիրում եմ»։ Հաուսը ստանում է դրական հաստատում՞։
Նա փոխվել է, կորցրել իրան, ու ձեռք բերել Քադիին։
Մենք ծնվելով գցած ենք ոչ միայն պատահական ժամանակ ու տարածություն, մշակութային և սոցիալ միջավայր, որի հետ պետք ա դիլ անենք։ Մենք նաև հայտնաբերում ենք մեր իսկ ուրույն պահանջները․ Մասլոուի ամբողջ բուրգը։ Ու այդ պահանջների հետ էլ ենք դիլ անում։
Ու այդպես է ստացվում երբեմն, որ պահանջների վեկտորները տանում են տարբեր ուղղություններով։
Օրինակ, կամ Քադի, կամ Հաուս որը Հաուս է։
Նա ճիշտ էր ասում՝ she’s an administrator, she will eat your brain.
Արդյո՞ք Հաուսը ավելի երջանիկ է լինելու ու կարողանալու է դիլ անել այդ կյանքի հետ։
Իսկ ինչպե՞ս եմ ես ինքս դիլ անելու, որ շաբաթը մի սերիա դոզայից զրկված եմ մի քանի ամիս, ու լոմկայի հետ պիտի մուվ օն լինեմ։
Երևի պետք է ակնառու մի բան անել, պակասը լցնելու համար։
ու տենց
կողքի սեղանի մոտ երկու աղջիկ են նստած։
բլբլում են, ականջի ծերով լսում եմ, որ մեկի ընկերն է մոտենալու։
հետո ինչ որ տղա մոտենում է, ու ես բնավ չենթադրեցի որ «ընկերն» է, քանզի նա սկսեց այսպես՝
– բարև, եզ
Չե, լուրջ, ու տենց հետո խոսեցին, տղան հեռացավ, իսկ էն մյուս աղջիկը սրան ասում ա՝
– գիտես, ես քեզ չեմ ասի որ դու իրան թողնես, քանի որ միևնույն ա քեզ հաստատ արդեն լիքը ասել են տարբեր մարդիկ։ Պարզապես հետաքրքիր ա դու երբևից է պատկերացրե՞լ ես ձեր ապագա կյանքը միասին, մտածե՞լ ես որ եթե նա հիմա է տենց կոպիտ իրան պահում․․․
– ո՞նց կոպիտ
– սպասի, հենց նոր
– ի՞նչ հենց նոր
– դե սկսենք նրանից որ մոտեցավ, ասավ՝ «եզ»
– հա, էդ՞։ էդ ի՞նչ կոպտություն, հերս ել ա մորս հա տենց դիմում։
վարագույր
_ու տենց _
– բայց ինչի՞ ես քեզ տանջում, իրան տանջում, որ տենց լեզու չեք գտնում։ ու սաղ ասում են որ անկապ բնավորություն ունես։
– ավելի լավ ա սաղ ասեն որ ես ահավոր բնավորություն ունեմ, քան մտածեն որ ես այդքան ինձ չեմ հարգում որ իրա հետ ապրում եմ։
_ու տենց _
– փրֆքթ մաթչ գտնելը անհնար չէ, բայց շատ շատ քիչ հավանական է։ ենթադրենք ասենք, դու կհանդիպես t ժամանակահատվածում n աղջիկների։ Նրանցից 0.03 % կարող է մաթչ լինել, 0.0003%-ը` փրֆքթ մաթչ, նրանցից հանվում են x հանդիպման պահին ին ը րիլեյշնշիփ աղջիկները, y նրանք ով քեզ չեն հավանում, z լեսբիներ, q գնացողներգալովիգնալովիները(q սթանդզ ֆոր քյու/queue), k ով նույն t ժամանակ չեն ապրում, ունդ զո վայտեր ունդ զո վայտեր։
Ի նկատի ունենալով որ n թիվը ի սկզբանե փոքր է և իրան մեծացնելը իմաստ չունի, ինչպես իմաստ չունի գործը արագացնելու համար նոր աշխատողներ ընդունել, ապա ծագում է տրամաբանական հարց․
գուդ ինաֆ վս փրֆքթ։
թիս իզ է քուեշն։
_ու տենց _
Պատճենած-փակցված է ֆեյսբուկյան ընկերոջ՝ Գայանեի նոթից․
Հանկարծահաս սեքսն ու կանանց կաստայի իմաստնությունը …Share
Wednesday, March 10, 2010 at 5:51pm
Պապս հիվանդանոցում էր, ճաշ եփեցի տարա… ու ծանոթացա կողքը պառկած տավուշցի մի տղայի հետ, որին կինն էր նայում:
Կինը հետս արագ ընկերացավ. ասեց, որ տպավորվել էր պապիիս հետ իմ հա լրճկվելով, իրանց հետ կատակելով, մեկ էլ մազերիս անիմաստ շարժով:
Մտա կողքի սենյակ պապիիս ճաշը նախապատրաստելու, ինքն էլ մտավ հետևիցս:
Արդեն հասցրել էր տեղեկանալ, որ ամուսնացած չեմ, բայց առաջին ռեակցիան հանգիստ էր եղել, քանի որ կարծել էր, թե 18 եմ, բայց քանի որ մաման պահը չէր կորցրել ու դեմքին էր հասցրել ողջ ճշմարտությունը՝ իմ ահռելի տարիքը, 2-րդ ռեակցիան եղել էր սարսափահար, բայց արագ աֆեկտը զսպող ափով բերանը փակելով ու աչքերում մի ակնթարթում գոյացող վշտով… հայացք, որ ասում ա, դժբախտ ես, բայց ի՜նչ անեմ, մաքսիմում ցավակցեմ… հա, մեկ էլ խրատեմ, որ վախտն ա!
Դե ես էլ ինձ չէի կորցրել ու իմ հերթին պարզել, որ 24 տարեկան ա ու ունի 2 երեխա, մեծը՝ 6 տարեկան:
Մտավ հետս սենյակ, ասեց, գիտե՞ս, ստեղ էնքան էժան ա ամեն ինչ, էրեկ գնացի ինձ լիֆ առա, շատ եմ սիրում տիգրյոնկա, – հանեց ցույց տվեց, – ու սենց կրուժավայով տրուսիկ, – էդ էլ ցույց տվեց, – մեկ էլ գիտե՞ս ինչ եմ առել, կանացի բրիտվա, ես դրանք եմ օգտագործում, էնքան լավն են: Նայի՜:
Շուռ եկա տեսա վարդագույն բրիտվան, գլխով արեցի, շարունակեցի բուտերբրոդս սարքել:
Ասեց, բա ինչի՞ չես ամուսնանում, ասեցի, դե՜….. ու լռվեցի…… միշտ էս հարցի վրա լռվում եմ, որովհետև չեմ հասկանում, թե ոնց ա հարց տվողի գլխում էդ հարցը ձևավորվում, հա ուզում եմ մեխանիզմը պատկերացնեմ, բայց չի ստացվում…… Շարունակեցի կմկմալ, որ մի «պատճառ» գտնեմ, «պատճառ», որ Տավուշի խուլ գյուղի աղջկա համար ընդունելի լինի…. Որովհետև միակ «պատճառը», որ գլխումս պտտվում էր՝ դե «չեմ սիրում ոչ մեկին»… բայց սա ես ո՞նց ասեմ… կմտածի էս լրճկվա՞ծն ով ա, ишь чего захотела… տարիքիդ նայե՜մ, պրետենզիաներիդ նայե՜մ, հայ-հա՜յ… Հա ի դեպ Տավուշը լավ գիտեմ. շատ եմ գնացել հետազոտությունների ու միշտ կանացի հարցերով ու միշտ կանանց հետ:
Ասեց, բա դու՞ ինչ բրիտվայով ես անում: Ասեցի, դե եսիմ: Ասեց սրանցով արա, երկար են դիմանում, հատուկ կանացի են: Ասեցի դե ես բրիտվա չեմ օգտագործում առանձնապես: Ասեց, բա ինչո՞վ ես անում, ասենք, ոտքերդ, բացատրեցի, թևերդ՝ բացատրեցի: Ասեց, բա կանացի՞դ……………. շշկռվեցի…………. Ասում եմ, կանացին ո՞րն ա… Ասում ա, դե կանացիդ, կանացի մասերդ: Ասում եմ, իմ մոտ ամեն ինչն էլ կանացի մաս ա ու ծիծաղում եմ մանթրաժից: Ցույց ա տալիս ձեռքով, – դե էստեղերը…: Ընթացքում արդեն սկսել էի կռահել՝ ինչ ա հարցնում, բայց Տավուշ, խուլ գյուղ, 17-ում ամուսնացած, որը ինձ հենց նոր հարցնում էր, թե դու ոնց ես նորմալ նայում սթրինգին, կամ մամաները թողնում ե՞՞՞՞՞՞՞ն դա……… Ու չի տեղավորվում իմ գլխում իրա սափրած «կանացին», մի քանի հեռացված ատամն ու միամիտ հայացքը:
Էդ բոլորը մի կերպ սինխրոնացնելուց հետո, խփում ա հաջորդ շոկը, բայց ինքը ո՞նց ա ինձ էդ հարցը տալիս: Ախր իրա «աշխարհում» իմ չամուսնացած լինելը պիտի իրա մոտ էլ հարց չառաջացներ: Բայց էս մարդը ռեալ պատասխանի ա սպասում ու տարակուսած ա սպասում, ու ինչքան երկարում ա իմ կմկմոցը, էնքան էս մարդու մոտ «կասկածներ» են առաջանում, որ «չէ», ու էնքան էդ կասկածներից տարակուսանքը դառնում ա «չհասկացա, ո՞նց»:
Ու առանց էլ սպասելու պատասխանիս, ասում ա.
– Գիտե՞ս, տենց լինում ա, մանավանդ, որ դու հիմա արդեն 26 ես… արդեն ժամանակն ա, կարող ա տենց լինի, որ, – ու ես մտածում եմ, չլինի՞ հիմա կասի մի բան, որից տեղում կուշաթափվեմ ու կտեղափոխվեմ 3-րդ հարկ՝ ռեանիմացիա, օրինակ, «ի՞նչ կապ ունի ամուսնացած լինելը»…… ու լսում եմ – տենց պատահում ա, որ աղջիկներին, առանց հարցնելու…… փախցնու՛մ են!!! Բա որ գան քեզ, դու էլ արդեն 26 ես, ու փախցնե՛ն, ի՞նչ ես անելու!!! – ասեց սարսափած ու իմ անհասկացողության վրա զարմացած դեմքը:
Ես թևաթափ եղա… Իրա տրամաբանությունը հասկանալու փորձերից, զգացի, որ դիոդներս հերթով վառվում-տրաքում են… ու թողեցի էդ անհաս զբաղմունքը:
Եկավ կանգնեց փոքրիկ սառնարանի մոտ, որի վրա հաց էի կտրտում, հենվեց արմունկներով, ասեց, – կյանքը դժվար ա, դժվար բան ա ապրելը… – ու դուրս եկանք:
Հ.Գ. 1. Բոլոր դեպքերն ու դեմքերն իրական են, նոթս էլ գեղարվեստական չի!
Հ.Գ. 2. Բոլոր նրանց, ում մոտ կասկածներ կառաջանան, պատասխանեմ. իրա ամուսինն իրան չէր փախցրել:
(c) Գայանե Ղազարյան
_ու տենց _
_ու տենց _
ու տենց
շարունակությունը՝ այստեղ
_ու տենց _
_ու տենց _
ու տենց
ու տենց
– աղջիկներին պետք ա ճնշած պահել։ համ էլ իրանք են ուզում որ իրանց ճնշած պահեն, էդ իրան գեների մեջ ա։
– նու չէ էլի, հուսով եմ ենվայրոնմենթալ ա, ջենեթիկ չէ։ համ էլ իհարկե ձեռ ա տալիս, բայց չի դզում։
_ու տենց _
Դե ինձ ֆեյսբուկյան քոզ են ուղարկել, տիպա սափորթ սեքշլ րեվոլյուշն ին Արմենիա։
Այդ քոզի առաջին էջում բեյսիկ ինֆո է գրած, որը թարգմանել եմ հայերեն, (չեմ ուզում մեր չհայախոս/կարդ եղբայրների և քույրերի աչքը ծակի) բնորինակը անգլերեն է՝
Սկսվում է այսպես՝
Սառույցը շարժվում է, պարոնայք երդվյալ ատենակալնե՛ր։ Բա հետո՞։
Դիտենք մեսսեջը՝
Սպանի՛ք։
Խեղճ ՇԱՏ ԱՂՋԻԿՆԵՐ։ Այն էլ 21րդ դարի։ Նրանց մասին վատ են մտածում, եթե նրանք սեքս են անում։
Վայ, սպասե՛ք։
Իսկ ո՞նց են իմանում, որ վատ մտածեն։
Աղջիկները տենց ամեն մեկին փողոցում ասում են, որ անտեղյակ չմնա՞ն։ Հետո էլ լավ կամ վատ մտածե՞ն։ Թե՞ մարզաշապիկ են պատվիրում, տիպա, գիտեք, ես սեքս եմ անում։
Հա պարզ ա որ անում ես, մեծ աղջիկ ես։ Էլ ի՞նչ կարիք կա հայտարարել ակնհայտ բաները։
Ասենք՝ ես հաց եմ ուտում։ Կամ՝ օրը այսքան լիտր ջուր եմ խմում։
Տիպա ի՞նչ։
Ես իմաստը այդ շուխուռի չեմ հասկանում։
Ասենք եթե Սևանը իջեցնելու դեմ ակցիային խորհրդարանի մոտ տաս հազար մարդ է գալիս՝ հասկանում եմ։ Գուցե պատգամավորները մի քիչ շատ մտահոգվեն, ու նրանցից մեկ-երկուսը, գուցե ազդվի։ Գուցե։
Ինչևվից է, Սևանը իջեցնելու դեմ ակցիային՝ հինգ հոգի մարդ էր եկել։ Թեղուտի պաշտպանության ակցիաներին հազիվ տաս հոգի էր հավաքվում։
Բայց իմաստը տեսնում էի։ Եթե շատ մարդ հավաքվի, մի գուցե, ինչևից է, երբևից է ազդի, որևից է մի պատգամավորի վրա։
Իսկ այս ակցիայի իմաստը՞։
Ազատ սեքսը արգելվու՞մ է մեր կառավարության կողմից։
Չէ, չի արգելվում։
Գուցե չի արգելվում պաշտոնապես, բայց իրականում հետապնդվու՞մ է։
Չէ, ասենք՝ իրականում ազատ մրցակցություն չունենք – համաձայն եմ։
Իրականում անկախ, ժողովրդավարական պետություն չենք՝ համամիտ եմ։
Բայց իրականում ազատ սեքս չունենք՝ – համաձայնվե՛ք անկապ է հնչում։
Անկապ է նույնիսկ աանկախ նրանից՝ ունենք թե ոչ։
Փնտրում ենք ակցիայի իմաստը։
Ուզու՛մ եք ասե՛լ, տիպա մենք այսպես ենք մտածու՞մ։
Հա, ձեր ջանը սաղ լինի։ Ես ե՛լ եմ այսպես մտածում։ (Քի՛չ է մնում ասեմ՝ բոլո՛րն են այսպես մտածում, նույնիսկ Ծերունը Թորգոմյան)
Հա, յանիմ շա՞տ եք։ Դե ասենք հա՝ շա՛տ եք։
Որ ի՞նչ։ Որ այլ մարդիկ իրենց սկզբունքները փոխեն, որովհետև շա՞տ եք։
– Մայրիկ, նայիր, ֆեյսբուկում արդեն հազար հոգի ազատ սեքսի խումբն են գրանցվել։ Թույլ կտա՞ս ես էլ գրանցվեմ։
Համոզիչ չէ։
Համ էլ շատ էլ չեք, հազիվ մի երկու հազար հավաքեք, այս պահին 705 անդամ է, որից մեկը ես եմ, ու էսա դուրս եմ գալու։ Ջոյն եղա որ կարդամ ի՛նչն ինչո՛ց է։
Լավ, վերցնենք այդ ՇԱՏ ԱՂՋԻԿՆԵՐԻՑ մի ԱՂՋԿԱ, ու զննենք մանրադիտոկով։
– Աղջիկ ջան, ի՞նչ է պրոբլեմդ։
– Ընկերոջս/այլ մարդու/տղայի/աղջկա հետ ուզում եմ սեքս անել, բայց չեմ անում։
– Վայ քոռանամ ես, ինչու՞ չես անում։
– Որովհետև մարդիկ իմ մասին վատ կմտածեն
Ազնիվ խոսք էսա բոտ եմ գրելու «ԱՂՋԻԿ» անունով։ Հենց մեծատառերով։ Իսկը բոտի ալգորիթմ է։ Լավ, շարունակենք։
– Ասենք ո՞վ կարա վատ մտածի։
– Ինքն՝ ընկերս/տղան/աղջիկը
Լավ էլի․․․ մինչ սեքս անելը ինչ որ բաներ մարդիկ ենթադրում են։ Ասենք, կարող են ենթադրել, որ մեկը մյուսին դատարան չի կանչի բռնավարության գործով։ Քանի որ սեքս է, բռնավարություն չէ։
Ասենք, ենթադրում են, որ մյուս օրը նրանցից ոչ մեկը չի հայտարարի հանրությանը, թե գիտե՛ք, քնել եմ այս ինչի հետ։
(Ի դեպ՝ ասելու ձև կա, ուրեմն, ձեռնափայտով երեք անգամ խփում եք բազրիքին և բարձրաձայն ասում՝ «Ես քնե՛լ եմ Լիզա Քադդիի հետ», բայց այդ դեպքում էլ սուտ է ստացվում)
Լավ, էլ ո՞վ կարա վատ մտածի։
– Չե, իհարկե ընկերը չէ, այլ շրջակա միջավայրը
– Շրջակա միջավայրը էսա կտրում են պրծնենք
– Դե ի նկատի ունեմ մարդիկ
– Հմ, ո՞րտեղից են իմանալու որ ասեն։
– Բայց եթե իմանային՝ կասեին։
– Քույրիկ ջան, ոնց որ կիկոսի մահն է հիշեցնում տենց մի քիչ։
– Դե հիմա։
Գուցե ուզու՛մ եք փրոմո՞ութ անել ազատ սեքսը։ Դե տիպա լուսավորչական աշխատանք տանե՛լ մեր մութ ջունգլիներում։
Այս դեպքում ինչ որ բան աղոտ սկսում է երևալ։
Ախր այդ փրոմոուշենը միայն հակառակ ազդեցություն կունենա։ Քանի որ նման է ցուցադրական մի բանի՝ տիպա նայե՛ք, ես ինչ տղա/աղջիկ եմ։ Ես նենց ազատասերամիտ եմ, որ էլ դու սու՛ս։
Ախր եթե տենց ազատամի՛տ ես, էլ ինչի՞ պիտի դա աչքը խցկես։ Լրիվ նորմալ է սկսել կասկածել, որ հեչ էլ ազատամիտ չես, ու նենց տպավորություն է որ ինքդ քեզ համոզում ես։
Համ էլ ո՞վ էր մինչ այդ խանգառում նենց ազատասերամիտ լինել պարզ չէ։ Բացի ինքներդ ձեզնից, իհարկե։
Ու այստեղ մենք հասնում ենք քանակի ու դրա իրական դերին և ազդեցությանը հասարակության վրա։
Ֆեյսբուկում քոզ պետք չէ հայտարարել։
Պարզապես պետք է ապրել այնպես, ինչպես ճի՛շտ ես համարում։
Մի ասա, արա՛։
Հիմա բացատրեմ, ինչ ի նկատի ունեմ՝
Ստեղ այլ հարց կա լրիվ։ Ներքին ազատության։ Ու անհամեմա՛տ ավելի խորը հարց է։
Եթե ազատ ես, դու անում ես այնպես, ինչպես մտածում ես, որ լավ է։ Այնպես, ինչպես գիտակցաբար որոշում ես։
Ու դա ՔՈ որոշումն է, ոչ քո ուսուցչի, ֆյուրերի, ծնողի, կամ ընկերոջ։ Դա ՔՈ բանականության արդյունքն է։
Իսկ գիտե՞ք ինչի է կարևոր անել այնպես, ինչպես մտածում ես, որ լավ է, և ոչ այնպես, ինչպես այլոք են մտածում, որ լավ է։
Որովհետև՝
ամեն քո քայլը՝ ակամա ձայն է դառնում։
Ձայն է մեծ հասարակական լուռ ու աննկատ քվեարկության մեջ։
Դու ամեն օր քվեարկում ես՝ ու շա՛տ։
Երբ ջինս ես հագնու՛մ՝ ձայն ես տալիս հարմար հագուստի օգտին, երբ քսմսվում ես, ձայն ես տալիս թիթիզության օգտին, ու դա վատ չէ, ոչ էլ լավ է։ Դա բազմազանություն է։
Երբ ասում ես, որ աղջիկ ես, ու այդ իսկ պատճառով չես հասկանում, որ մի ստեղն է պետք սեղմել՝ քվեարկում ես բլոնդինկեքի մասին համոզմունքը ամրապնդելու օգտին։ Ակամա։
Երբ էրլանգով, լիսպով, օբերոնով, կամ թեկուզ պերլով ես գրում, չնայած շուրջդ բոլորը քեզ խենթ են համարում, ապա քվեարկում ես այդ լեզուների օգտին։
Եթե ջավայով ես գրում կամ դոթնետով՝ ապա քվեարկում ես քեզ այդ կորպորացիաների կողմից վզին կապած տեքնոլոգիաների օգտին։
Ինձ մի աղջիկ բողոքել էր, ասում է տիպա՝ մենք հատուկ ենք քսմսվում, ու կաբլուկներ հագնում, որ տղաներին դուր գանք։
Այն հարցին թե ինչու՞ տղաները չեն քսմսվում, որ իրենց դուրը գան՝ մի քիչ մտածեց, ու պատասխանեց՝ քանի որ մեզ չի սազում ակտիվ լինել․
– Աղջիկները սպասում են, մինչ իրանց կապեն։ Իրանք չեն կապում։ Կամ պասիվ ձևերով են կապում, չկապող ձևանալով։
– Հա՞։ Ու եթե այսպեդ են անում, ապա ինչու՞։
– Որեվհետև․․․ որովհետև տենց է․․․ Որովհետև այլ ձև քո մասին վատ կմտածեն։
– Իսկ դու՞ ոնց ես կարծում, արդարացվա՞ծ է որ վատ կմտածեն։
– Ոչ։ Բայց չէ՞ որ ես եմ տուժելու եթե չլինեմ այնպիսին ինչպիսին ակնկալում են։
– Ինչու՞։ Կարծու՞մ ես բոլո՞րն են այդպես։ Մարդիկ տարբեր են։
– Բայց մեծամասնությունը այդպես չէ։
– Իսկ քեզ պե՞տք է մեծամասնությունը։ Քեզ մի տղա է պետք, թե բոլորը միասին։
– Մի, կամ մի քանի։ Բոլորը չէ։
– Ու կարծու՞մ ես մի հատ տենց քո ուզածը չկա՞
– Հմ։ դե կլինի։
– Իսկ պատկերացնու՞մ ես հանդիպես, ու նա մտածի՝ ֆի այս ինչ պատրիարխալ աղջիկ է։
– Կմտածի, բա ինչ կանի։
Սա նենց պարզ իլյուստրացիա է թե ինչու եթե բոլորը ինքնուրույն որոշումներ ընդունեն, աշխարհը փոխվում է։
Ու այդ իսկ պատճառով՝ շատ կարևոր է անկեղծ լինել, ու անել այն, ինչ իրոք համոզմունքդ է, այլ ոչ ընկերոջ/ֆյուրերի/ծնողինը։
Ի՞նչպես տարբերել, այն քո՞նն է, թե ոչ։
Հարցրու քեզ, ինչու՞ ես այսպես մտածում։ Խորացիր։ Որովհետև այսպես։ Իսկ սա ինչու՞։ Որովհետև սենց։ Իսկա սա՞։
Երբեմն փակուղի է լինելու, ու դու վերադարնալու ես՝ շարունակես այլ ճանապարհով։
Երբեմն գտնում ես՝ սա այսպես է որովհետև ծնողս/ֆյուրերս այսպես է համարում։
Կամ՝ այսքան մարդ չեն կարող լինել հիմար։ Ի դեպ, կարող են, չմտածես։
Երբեմն րեկուրսիվ բացատրություն ես գտնում՝ սա այսպես է որովհեև այսպես է։ Ինչպես վերոհիշյալ զրույցում ստացվեց։
Այո, հենց Պորտոսի ոճով։ Հաստատ մի բան այն չէ այդ համոզման հետ, չէ՞։
Այստեղ երիտասարդ մարդիկ մի փոքր առավելություն ունեն։ Որովհետև դեռ քիչ են ապրել։ Ու դեռ ունեն ժամանակ նոր համոզմունք կամ սկզբունք գտնել, ու ըստ այդ սկզբունքի ապրել։ Իսկ մեծ մարդուն երբեմն բարդ է ընդունել այն, որ նա ամբողջ կյանքը սխալ էր ապրել։ Ու այդ իսկ պաճառով, որ այդպիսի վախենալու մտքեր չգան, թեև ինքն էլ կարող է կասկածի իր սկզբուների մեջ, բայց սպանիչ ուժգնությամբ կպաշտպանի դրանք։
Գնա՞մ մի հատ այլընտրանքային քոզ բացեմ ֆեյսբուկում, անունը՝ Խորացի՛ր։
Կամ գնամ բոթ գրեմ ԱՂՋԻԿ անունով։ Օբերոնո՛վ։ Դա կպահանջի բինդինգ անել ինչ որ սի գրադարանին։ Ասենք սի-ով ավելի հեշտ կլիներ, քանի որ բինդինգ անել պետք չէր լինի։ Բայց եթե ես օբերոնով գրեմ ու բինդինգ սարքե՛մ, իսկ այդ բինդինգը փաբլիշ անե՛մ, ապա այլ մարդիկ ում դուր է գալիս օբերոնը կոգտվեն ու իրենց սիրած տեքնոլոգիայով ավելի հեշտ կլինի բոթ գրել։
Ու ես ձայն կտամ իմ սիրած տեքնոլոգիայի օգտին։
_ու տենց _
– դե նա մի ուրիշ աղջիկ էր, լրիվ խենթ
– իհարկե խենթ էր, որ քո հետ ամուսնացել էր
– հմ․․․ բավական խենթ չէր, քանի որ բաժանվեց
– հիմա խե՞նթ ես փնտրում
– ես այսպես ել եմ լավ ապրում։ թող նա ինձ փնտրի
– ո՞վ
– ով ուզում է լինի, ես դիսկրիմինացիա չեմ անում ըստ ռասայի, ազգության, հավատքի․․․ չէ, ըստ սեռի դիսկրիմինացիա է։ Ես վերի լիբերալ չեմ։ Փաստորեն․․․
ու տենց
Так стеснялись, что аж переспали
ու տենց
Я уже писал о том, какие девушки мне не нравятся
Время собирать камни делать статистический анализ spss sux, R rulez, какие – нравятся.
Итак, я подметил связь.
Те, кто нравится, обязательно, непременно, и неуклонно имеют тенденцию уезжать заграницу. Или там и находятся.
Причем, чем больше нравятся, тем скорее уезжают.
Одна девушка, которая мне безумно понравилась, уехала спустя день после знакомства.
Только успел написать – а ответ – “Я уже в Москве”.
Сейчас встречается с парнем, который ей читает по ночам между делом Бродского. Ну девочка, я ведь лучше собаки(ц) … я бы тоже почитал, а придачу и Севака в оригинале … он ведь не сможет… (флейм Севак вс Бродский будет баниться грубо, но аккуратно)
Или, катаясь на велосипеде, клеет девочек. Нет, нет – я не осуждаю. Я анализирую.
У нас есть много общего. Я тоже люблю кататься на велосипеде, и тоже (надо же!) интересуюсь девушками.
Вот она – общность интересов, ценностей и духовная близость.
Эх, *\*, **** (за звездочками имя, повторяется два раза), я не хочу твоего замороженного винограда шоколада…
Одна убежала от чрезмерно пристального внимания родителей. Другая смоталась в холодные края со своим новоприобретенным парнем. (Ехать за кем-либо тоже больше не стану).
Третья – учиться, но отпустили лишь к злой бабушке, которой нужно показать резюме парня, прежде чем та разрешит с ним встретиться (срсли! резюме!). Еще одна – как и все, с отмазкой об учебе – уехала кататься на велике 🙂 Ага – опять – велик 🙂 А *** не расстается со своей Канон камерой и у нее крепкие отношения уже много лет. Я ведь тоже не расстаюсь со своей Канон камерой, даже если вывожу собаку в три часа ночи!
И когда встретишь ту, кто тебе на самом деле нравится – значит – либо парень уже есть, либо – она вот-вот уедет. За *** даже приударять не собирался, просто симпатизировал – и что вы думаете – уехала! Кто-нить здесь остается? Вроде да – не пустой город – и?
При встрече с понравившейся девушкой еле сдерживаюсь, чтобы не спросить: – “а ты, ты-то куда собираешься? уже завтра? или может,(со слабой надеждой в голосе) может, все-таки через неделю?”
Так, что им вра галови а. Точнее, гналови. 🙂
Ну понятно, это не рациональное обьяснение.
Идеи.
Поэтому приступим к формализаии, и для начала опишем в удобной нотации
TYPE GirlILike = OBJECT (human)
SheLikes : SET := {bike, camera, herboyfriend, scifi};
SheLeaves : BOOLEAN; (* set as TRUE during initialization of an object *)
CurlyHair : POINTER TO ARRAY OF Hair;
InARelationship: BOOLEAN; (* almost always set to TRUE, which perfectly fits Murthy’s theory *)
Это лишь подмножество интерфейсной (видимой) части.
И они обусловлены безумным количеством не видимых, скрытых, инкапсулированных черт (private)
Однако – имеющий глаза да увидит. Вот оно – нашел. Не простой обьект, а активный. (Do the fish girl really need remote control?)
То есть обязательно наличие секции activity
BEGIN {ACTIVE}
…
END
Этим и обусловлены интерфейсные – SheLeaves, TakesRisks, и т. д.
Ну и другие методы в наличии, типа
PROCEDURE WannaLisPoetry (Author : SET) : BOOLEAN;
BEGIN
IF Author IN {Brodski, Pasternak, Akhmatova, Cvetaeva} THEN
RETURN TRUE
ELSIF Author IN {Sevak, Charents, Mandelshtam} THEN
Think (10); //in seconds
RETURN TRUE
ELSE
RETURN FALSE
END;
END WannaLisPoetry;
Свойство InterestedInARelationship – константно – FALSE
Не меняется ни при каких обстоятельствах.
Оно и понятно, они, эти рилейшншипс, либо уже есть, а если их нет, то и так жизнь хороша и интересна.
Отвлекусь на секунду от темы. Меня много спрашивают, почему следуя крысакану нельзя задавать личные вопросы. Отвечаю: описанная в крысакане функция DoYouHaveABoyFriend реализована так:
PROCEDURE DoYouHaveABoyFriend() : BOOLEAN;
BEGIN
RETURN TRUE
END DoYouHaveABoyFriend;
а иногда так:
BEGIN
IF InARelationship THEN
RETURN TRUE
ELSE
RETURN TRUE
END;
END DoYouHaveABoyFriend;
что обычно оптимизируется компилятором к первому варианту. 🙂
Вернемся к нашим овечкам тараканам.
Еще одна константа, always set to TRUE – Independent.
Еще одно property – “Самостоятельность” может временами меняться, но стремится к TRUE, потому, что – смотри выше.
Отсюда:
PROCEDURE DontDoIt(smth: VARIANT);
BEGIN
DoIt(smth);
Out.Message(“fuck off”) (* this may vary depending on cultural features *)
END DontDoIt;
Еще одно очень важное свойство – Creativity․
Пишет – может стихи (если хорошие – то наповал), фотографирует, рисует, что-нить вообще делает по жизни, а если ничего не делает – то креативность и творческий подход все равно заметны и льются через край.
Это свойство и обьясняет почему те, кто мне нравятся – уже in a nice relationship. Потому, что according to Abraham Maslow’s hierarchy of needs – творчество, самоактуализация, как ступень развития человека возможна только после удовлетворения более “низкоуровневых потребностей” – проще говоря творчество проявляется так как она уже в хороших, счастливых отношениях. 🙂
И меня “цепляет” даже намек на креативность – Увлеченность – Keenness.
Таким образом, секция ACTIVITY заполняется
BEGIN {ACTIVE} //equal to WHILE (Alive) DO
activity := SearchForSmthInteresting();
WHILE (stillinteresting) DO
DoIt(activity)
END;
END
Значит, есть в этих девушках что-то общее, и даже вырисовывается – что!
Им не сидится на месте. Они активные, и не бояться рисковать. Они независимые, самостоятельные, и Ինքնուրույն – от слова ուրույն։
Они креативны, увлекаются, не страдают от недостатка внимания. Им обычно есть чем интересным заняться.
Они живые.
И у них очень интересный взгляд, замечательные глаза – независимо от их цвета
Это и делает девушку привлекательной для меня. Интуитивно.
Следовательно, я не мазохист, и я не избегаю отношений! Однако почти наверняка обречен на дистант рилейшншипс.
Every relationship sux – distant relationship suck distantly.
Чтож, так тому и быть.
_ու տենց _
Коллеги вместе редактируют /etc/lilo.conf
Я повернулся, дал пару ценных советов, чего и как там писать
– Да ты что, если ты так напишешь, Лило тебя пошлет на х*** – возмутился один из них моему совету.
– в некотором смысле Лило меня уже в этом направлении послала – подумал я
Значит, я получил комментарий на метод крысакан от одной, если так можно выразиться, особы.
Ничего личного в тексте нет, посему пейстю
Честное слово, если бы я не видел ее фб профайл, подумал бы, что это бот
у меня нет слов
me: բա ինձ ուրեմն
ֆբում
մի հատ աղջիկ ա ֆրենդե
ու գրել ա
Հաու օլդ ար յու? Ուոթ իզ յոր ջոբ?
նայում եմ պրոֆայլում
սիրչին ֆոր է րիլեյշնշիպ
ասեցի լավ բայց տենց յավնո՞
համ էլ հո մամբա չի սա
դե լավ
ոչ ժամանակ ունեի ոչ էլ ինչ սրան պատասխանե՞ս
ընդ որում
ջոբի մասին որ խոսաց
լրիվ առևտրային վիճակ ա
ուզում էի ասեի իրան
քո աճառյանի դիպլոմով
իմ սիրտը չես կարա առնես
որ տենց առևտրային ա
x: :)))
մի աճառյան էլ ես ունեմ
me: դու ես տպե՞լ
հաճյարանիդ դիպլոմը
x: չէէէ
նկատի ունեի տենց աղջկ
me: աաա
:)))
))))))))))))))
x: ինքը ինչ որ տնտեսի մագիստրատուրա ա ավարտել
ու քունած ա պահում
էդ մասին աբստրակտ խոսելով
me: :)))
ուրեմն չեմ պատասխանել
4:45 AM լիքը գործ կար էսոր դաժե չեմ ինետվել
ու
ֆրենդելուց հետո գրում ա
հելլլլլլլլլլլօօօօօօօօօօ
տիպա այոոո, տենց ուրախ
x: :)))))))))
me: հետո էլ էլի չի դիմանում
գրում ա
դու յու սինգլ՞
4:46 AM այ ախչի,
ֆրստ օֆ օլլ, դու չէ, առ ա
x: սօոռռի ֆոռ մայ ինգլիշ խփի տակը ?
me: :)))
x: լսի, կարողա նույն աղջկա մասին ենք խոսում ?
me: ***՞
4:47 AM x: չէ ***
me: ինչ որ վուալով ավատար
դե լավ
ուժս
հա
հետո էլ ախչի ֆոտոներս նաի գոնե
4:48 AM x: հա, մարդիկ կան ինտերնետային էթիկայից սավսեմ խաբար չեն
me: գրեցի իրան տիպա գյուլչիտայ պակաժի լիչիկո չես արել
անկապ ավատար ես դրե
մտածեցի կարող ա ծանոթ ես
4:49 AM բայց քանզի ծանոթ չես
դրոպ եմ անում մի նեղացի
համ ել ինձանից խորհուրդ
երբ ուզում ես տղա կապես
մի հարցրու իրան
դու յու սինգլ
էդ մեկը հաստատ չարժի անել
x: 100%
me: 🙂
x: լսի, կարողա բոթ ա եղել ?
me: չէ լսի
4:50 AM x: miguce,aranc erazelu kjanqy hetaqrqir cher lini…:) dream..dream big.,feel it…believe it…and ofcourse achive it…:)
էս էլ իմ աճառյանն ա տնտեսի դիպլոմով
dream big ?
me: :)))
x: էս ինչ որ սլենգ ա ՞
me: :)))
4:51 AM լոլքատ չի, լոլդոգ չի
վրոդե փիջն չի
երևի հաճարյանի սլենգն ա
«սերը թմրադեղի պես է՝ դետոքսը ցավալի է և ծանր, իսկ հետո քեզ թվում է թե լրիվ հանգիստ ես»
_ու տենց _
Итак, в армянском сленге “крысакан” – это синоним коварства и “исподтишка”. “Крыс” – нехороший человек. Используется именно русский корень – кажется, слово “арнет” у армян не ассоциируется с чем-то плохим 🙂
Предупреждаю – метод крысакан – не для нетерпеливых.
Мы не ищем легких путей.(ц)
Лесли, к примеру утверждает, что нужно действовать быстро. Да, быстро – действительно эффективно.
Поэтому метод крысакан не подходит для пикаперства
Кому все еще интересно –
Ты уверен, что тебе нужна эта девушка? Почему эта? Их много ведь. Почему именно эта? Что тебя в ней цепляет?
Попробуй понять что именно. И затем выяснить так ли ты прав, и есть ли в ней это, или тебе лишь показалось. 🙂
Знай, потом может оказаться, что эта девушка не нужна вовсе. Почем зря и ее обломаешь, и не исключено, что сам обломаешься, раз ее обломал. А самое важное, потеряешь потенциального приятеля в ее лице.
Не будь так уверен, что нужна. Откуда ты знаешь? Это иллюзии твоего больного, опьяненного химией мозга, стандартная модель поведения, так свойственная людям – выдавать желаемое за действительное. И не быть реалистом, рисуя свой образ, который может оказаться очень далек от действительности. А это в свою очередь неминуемо проявится в будущем. Разные глупые сказки типа о “любви с первого взгляда”, глубоко осевшие в подсознании, тоже делают свое черное дело.
Вообщем, все просто, либо сначала ее узнаёшь, затем клеешь, либо клеешь – затем узнаёшь. И думаешь – чего я натворил?
Нафиг мне это надо было?
На самом деле узнать ее никогда не сможешь, лишь to some extent. Даже проживи с ней пол жизни. Хотя некоторым людям иногда удается вполне хорошо уживаться с вымышленным до некоторой степени персонажем. То есть да, я говорю про to some extent u have to know her.
Еще во первых.
Хорошо ли тебе наедине самим с собой? Если ты цепляешься за кого-то лишь бы не быть одному, то просто не начинай.
“Если тебе скучно наедине с собой, значит ты в плохой компании”(ц)
А зачем ей плохая компания?
Во первых – искренность, искренность до конца. անկեղծ, անկեղծ մինչև վերջ։ Почти. Тока не о личном. Вы пока далеко не близки.
О личном не говорить.
Поэтому – что ты делаешь? – Ничего!
Ровным счетом ничего.
Никаких признаний, влюбленных взглядов, и боже упаси – цветочков!
Для особо тупых объясняю на пальцах – это также означает, что ты не интересуешься ее личной жизнью. Искренне не интересуешься. Потому, что это не твое дело. Личная жизнь она на то и личной называется, а не общественной.
То есть задавать вопрос – “есть ли у тебя парень?” – категорически воспрещается. Если ты это сказал – все, твое дело труба.
Потому, что да, ответ будет положительным, и да, ты идиот.
И вообще это не твое дело.
Мы подходим к самому значению слова “крысакан”. Ты просто можешь попробовать подружиться.
И посмотреть, насколько это реально – дружить с ней.
И посмотреть, насколько это реально для тебя – быть внимательным, узнавать ее интересы, и делать сюрпризы к месту. Но по дружески, не переходя грань. Ни намека на флирт!
Легко сказать – а как?
Тем более, когда кто-то тебе нравится, или ты влюблен – с ней трудно. Пока не влюблен – все окей, можно спокойно общаться, как тока стукнуло – все, становишься жалким занудой. Это просто парализуеет иногда парней. Не зацкикливайся! Иногда поможет вспоминать факты – еще ничего, ровным счетом ничего не известно и непонятно.
И это здорово, иначе ведь не интересно! Подумай – “я тебя люблю! да да, я тоже тебя люблю” – разве интересно?
Куда торопиться?
Кстати, еще наезд на Лесли. Он утверждает, что отношения начинаются с секса. Врет нагло. Часто отношения заканчиваются сексом. sex is overrated.
Как начать?
Первое – без паники (Don’t panic(c))
🙂
Второе – убедись что захватил полотенце с собой… ой нет, я сбился… второй пункт требует изобретательности и даже работы над собой.
Если изобретательности ноль, то во первых – не нужна тебе девушка. Но ладно, вот пару примеров, чтобы понял, в какую сторону копать:
Скажи ей, что ты что-то намерен сделать.
То, что ты на самом деле намерен сделать. – Пойти кататься на лыжах в воскресение. Посетить выставку. Пойти в поход.
При этом, не загибай палку. Если поход – то легонький, на один день, чтобы вечером в городе быть.
Важно: ты не приглашаешь ее на выставку/концерт/поход/вставить свое. Ты говоришь, что так или иначе туда пойдешь – и это должна быть чистая правда. Приглашать потом будешь, когда вместе будете. А сейчас просто предлагаешь присоединиться к тебе, составить компанию. “Хочешь со мной/ с нами?” – такой вопрос.
Легко так предлагаешь, не особо заинтересованно. Просто, почему бы не предложить хорошему человеку?
Если идешь с компанией – то с компанией. Если один – то так и скажи, да, один иду. Незасисимо ни от кого/чего.
Это здорово, что у тебя есть чем заняться и без нее и она скорее всего это оценит.
Если ты совсем дурной и тебе совсем нечего делать… ну тогда зачем тебе девушка? От нечего делать?
“я тут собрался пойти девушку клеить, присоединишься?” – нет, не подходит. Глупо.
Постарайся придумать чего-нить, поработай над собой.
Иногда также неплохо работает другой вариант. У многих людей, в том числе и у девушек (они ведь тоже люди!) есть синдром “чип и дейла”.
Повторяюсь, и здесь нужно быть искренним. Подумай, что тебя интересует, в чем она может помочь. Лучше не нужно топорными методами которые ее обяжут – откажется. Что нить типа, ой, я так плохо понял это, или совсем не смыслю в этом – можешь вкратце объяснить? Или – поможешь с курсовой? Ну что нить. Главное наладить контакт, потом разумеется разговоритесь не о теме, можно тему даже не затрагивать, и отложить на потом, на следующую встречу. Не суть важно.
Разумеется, этими двумя способами знакомство не ограничивается. Способов масса, и нужно импровизировать, догадываться.
Главное – относиться легко и чтобы она не поняла, что тебе нравится. 🙂 Поэтому – не бойся просить номер телефона, мейл. Ты ведь не показываешь, что она тебе нравится, да и сам знаешь, что нравится или нет – вовсе никакого значения не имеет. А будете вы когда ни-будь вместе или нет – зависит лишь от того насколько вы друг другу подходите и насколько вам вместе здорово. Если здорово – отлично, если нет – то и не надо.
Ну и конечно не бойся звонить или писать. Я люблю писать. Но это уже личное. Я текст люблю.
Еще раз искренность. И не открывать карты. Да, эти два принципа отлично сосуществуют, потому, что твои чувства – это личное, и не имеет значения. Не забывай – никакого значения твои чувства, твоя влюбленность не имеют.
falling in love is overrated.
На этом этапе ищем общие точки соприкосновения. Это может быть как общий интерес, так и наоборот, то, чем вы друг друга дополняете.
К примеру, она знает что-то, что интересно тебе и наоборот.
Идеально если в процессе выяснится, что вы сможете делать что-то вместе. Что-то, что обоим интересно. И сможете при этом не разругаться. 🙂
По мелочам – бывайте в тех местах, где тебе комфортно. Там где тебе комфортно ты сможешь больше быть самим собой. И там тебя любят 🙂
А очень важно быть самим собой. И не прикидываться. Вновь повторяюсь – будь искренним. У вас не испортятся отношения только из-за того, что ты не любишь ту же книжку, что и она. А если испортятся – так тому и быть. Лучше раньше, чем поздно.
Соблюдай элементарные правила общения. Выслушивай, а после того, как выслушал – скажи что ты об этом думаешь. Это вообще, не только с девочками.
Если ты упомянул что-то, например, какую-то группу например – не оставляй висеть в воздухе, при следующей встрече передай на флешке или на диске. Не покупай в подарок диск! Просто запиши на болванку, или передай на флешке – легко и непосредственно. И не дави, типа – нет, ты должна меня увидеть чтобы я передал тебе диск/флешку. Ничего она тебе не должна.
Что нельзя делать – рассказывать, например о своих проблемах. Это вообще дурная привычка. И вообще тебе ведь не для этого нужна подружка, чтобы ее грузить проблемами? Открой себе книжку, напиши на ней “книга жалоб” и пиши себе. Если так надо.
Вместо этого лучше рассказать о планах, мечтах 🙂 Мечтать не вредно. Иногда даже приятно.
Посоветоваться, конечно, можно. Даже полезно 🙂 Но тока не жаловаться. Это две большие разницы.
Самое главное на этом этапе – не спешить и суметь подружиться.
Не спешить – это никакого флирта. Помните взгляд влюбленного Арама из фильма “мужчины”? Вот не надо такого. Никаких таких взглядов. Ничего томного. Не говоря уже о попытках взять за руку, или поцеловать. Куда спешишь?
Так хочется целоваться – иди на кошках тренируйся(ц). Behind the white line! (c) Очень важно не перейти границу
Подружиться, если это возможно. Все будет так, как и должно быть. И никаких обломов ни у кого. Все будет протекать естественно и непосредственно. Или подружитесь, или нет. Makes sense, right?
Дружба – это тоже любовь. Отношения, основанные на дружбе и симпатии – это здорово, и именно они имеют все шансы быть удачными и “счастливыми”. Дружба, построенная и притянутая поверх “влюбленности” – слишком не прочна, как и ее фундамент.
Не спешите переходить границу от дружбы к сексу. Взяться за ручки – это уже секс. Даже просто обмен взглядами.
Спешить некуда.
Чем позже это произойдет, тем лучше. Тем более уверенны будете, тем меньше шансов потом сделать друг другу больно.
Секс все меняет. Флирт тоже. После того, как граница нарушена, дороги назад нет. Просто дружба теперь уже маловероятна.
Важно: не быть серьезным. Вновь, ничего томного, серьезного. Напротив – веди себя весело, легко и непринужденно.
Это ведь весело. Выбрось из головы всю муть из индийских фильмов и мелодрам. 🙂
Все равно ничего хорошего не выйдет. Рано или поздно. Люди такие. Люди амбициозны. У соседа жена/подружка всегда красивее, умнее, и лучше. Милая мордашка надоест. Ножки не будут настолько привлекательны. Глаза будут сами бегать за малолетками.
Еще нужно провести дополнительные исследования что дальше бывает с теми, кого крысакан привязали к себе. Может, у нее свой “идеал”. Тоже сказки, белые кони, и всякое такое. А когда что-то пойдет не так, она про него вспомнит.
А “хроническая неудовлетворенность” является одной из неотъемлимых свойств человека.
Ну может быть в третий, пятый, десятый раз научишься. Отношения – как версии софта. Иногда настает момент, когда количество найденных ошибок из-за неправильного дизайна уже невозможно патчить. Строить новые отношения с тем же дизайном – выйдет то же самое. Лучше – версия два ноль. Новые отношения – и хорошо, если дизайн продуман с нуля, все переписано. Может лучше получится.
А вообще – название “крысакан” – это самоирония. На самом деле мне кажется, что это хороший путь, пусть долгий, сложный, зато забавный.
Мы не ищем легких путей.
Երևան, սիրահարների այգու հարևանությամբ
_ու տենց _
Сегодня подумал, что обьем бицепса, который так ценится некоторыми девочками, принципиально не отличается от отношения некоторых мальчиков к обьему груди
А посему, вполне адекватная реакция на реплику:
– Милый, покачайся, а?
Это:
– Дорогая, сделай имплант груди.
Несколько лет назад, после ежедневного подъема на каскад во время прогулки с Отто, мы с одной милой девушкой сидели на скамейке внизу, а Отто устало валялся в травке рядом.
К нам подошел один парень, и попросил “полюбить”, то есть погладить собаку.
– Нет – ответил я резко.
– Почему? – спросил он?
– Он не любит, когда к нему лезут незнакомые… и осекся, чтобы не сказать “парни”
Правда, не любит. Терпит, но не любит. Когда девочки подходят, ему нравится. Возможно, потому, что они более искренни в своем общении с ним. Или потому, что он мальчик.
А незнакомым он правда не доверяет. Если он где-то далеко во время прогулки нюхает травку, а ко мне подойдет кто либо, он оставит свое увлекательное занятие, и придет посмотреть на незнакомца, сядет рядом, и не оставит меня в наедине с ним ни на секунду.
Но не об этом речь. Этот парень постоял, помялся, и ушел. Затем вернулся, и сказал
– У меня тоже была собака. Тоже овчарка. Она месяц назад сдохла.
– Сдохла? – в этом слове я улавливаю неуважение к жизни … и настороженно отношусь к человеку, который о своей собаке скажет “сдохла”. Ну да, может, если она у него во дворе собственного дома жила на цепи всю жизнь и никакого общения… все может быть.
– Да – ответил он.
– От чего? – поинтересовался я, так как мне правда было интересно ради статистики.
– Она покончила самоубийством. – ответил он. – ей надоело жить, она была старая
“ну не идиот?” – подумал я и сказал, глядя ему в глаза, медленно и с расстановокой:
– Собаки не кончают самоубийством
– Нет, честно, моя покончила.
“Твоя”? Что значит “твоя?” В этом слове я часто улавливаю оттенок: “мой диван, моя стенка, мой гардероб…” ну и собака понятное дело. Она не живая, и у них как раз под стать стенке. Цветами подходит. Ротвейлер какой ни-будь. Ротвейлеры были популярны у “новых армян” в то время, так как им казалось, они страшные, и их тоже будут бояться. Это уже потом выяснялось, что воспитать рот-а они не в состоянии потому, что не умеют, не последовательны, не хватает жесткости (не жестокости, а жесткости).
И придется собаку отдать “в деревню”. Где ее скорее всего пристрелит сосед после того, как она слопает его куриц. Или задерет кавказец за выпендреж городского франта.
Или он будет сидеть на цепи и выполнять как и раньше декоративную функцию. И лаять.
Что еще можно делать собаке на цепи? Сейчас вместо ротов страдают стаффы, кстати.
Из-за этих…. Но они не виноваты – зло совершается из-за невежества часто.
– Ты ее наверняка знал – продолжил он. Она жила над домом хоровых искусств, на крыше.
Конечно я ее знал. Это здание на саят-нова, где высотка соединена с одноэтажным домом
На крыше этого первого этажа жила собака. Балкон ее владельцев выходил на крышу здания “хорового дома”.
Когда мы проходили мимо по улице, она почти всегда смотрела на нас с завистью, и неистово лаяла. В ее лае не было столько злобы, сколько беспомощности, истерики. Она с ума сходила от одиночества. Иногда, когда она лаяла, жители этого дома, стоящие на улице переговаривались друг с другом, и рассказывали, что ей просто выставляют миску с едой и водой на крышу.
– Как она “покончила с собой”? – поинтересовался я. – Напилась димедрола?
– Спрыгнула – ответил парень.
“Черт, довели собаку” – подумал я. Она просто так хотела вместо того, чтобы неистово бегать по крыше, просто погулять, уйти с этой чертовой крыши, понюхать травку внизу на газоне, посмотреть сблизи на других собак, себя показать, одним словом – простые собачьи радости 🙂
– Как вы могли? – сказал я. – Нет, я понимаю, что кто-то из ваших притащил собаку, скорее всего твой отец, а кто-то, скорее всего мать, сказала ее убрать. Потому, что он ее заранее не спросил. И решил поставить перед фактом.
– Норик – одернула меня спутница.
– А потом, когда они не смогли ее никому сплавить, то выкинули на крышу, благо она под боком. Чтож, и можно сказать “у меня есть собака”, и жена не сильно возражает.
– Норик! – спутницу я явно раздражал.
– Конечно, я не обвиняю тебя, ты тут ни причем! – не унимался я. Ты ведь не мог возразить и пойти против авторитета родителей. Тебе и в голову не пришло бы.
Но черт возьми, ты _мог_ хоть изредка ее выводить!
– Норик, заткнись – сказала моя спутница.
– Я выводил – тихо ответил парень
– Два раза в год? – съязвил я. – чтобы пофикстулить перед друзьями? Я тебя ни разу с ней не видел! Зато видел ее! Она бегала в истерике по крыше, пока наконец ее желание погулять не превысило чувство самосохранения, и она спрыгнула, понадеявшись, что все обойдется. Ведь она не гуляла и не брала барьеры и не знала что такое падать.
– Либо ты сейчас же заткнешься, либо я уйду. Оставь его в покое. Ты не имеешь права.
– Что? – я был удивлен. Потом посмотрел на парне.
Я не помню что я сказал ему. Наверное “арайжм”. Затем повернулся к ней и спросил – “что?”
Тогда мы круто поссорились. Она утверждала что я почем зря унижал парня, что от него ничего не зависело, что все равно все в прошлом и ничего не изменить уже и я просто упражняюсь в умении больно уколоть. Я возражал, что он не должен обманывать себя и рассказывать налево и направо что собака покончила самоубийством. Упиваясь своим несчастьем. И считая что “у него была собака”. Ни фига у него не было. Что должен понять, что нельзя так поступать, и что на нем тоже часть вины. И от него тоже что-то зависело. Что жалко собаку и какая у нее была жизнь. И таких много. Потому, что люди такие. Она считала что еси я даже и не прав, то все равно слишком невежлив, и мне за такое поведение морду набить следовало бы. И что я не имел права так себя вести.
Мы друг друга тогда сильно не поняли и обоим было очень паршиво. Ей, что она связалась с таким неотесанным грубияном. Мне – что она меня им считает.
Ссора с любимым человеком – всегда потрясение. С очень любимым – сильное потрясение. По моему я кажется некоторое время стал держать свое мнение при себе после той ссоры.
Вчера наконец увидел 5-20 Хауса. И как он разговаривал с родителями Катнера. И вспомнил ту чертову ссору.
И сначала подумал – а я все равно правильно поступил тогда. Буду оставаться самим собой. Ссора – значит так и должно быть. Как если собака прыгает с крыши. Это тоже так и должно было быть. И мальчик, утверждающий, что это было осознанное самоубийство и ей надоело жить. Так и должно было быть. Но если каждый будет оставаться самим собой и не меняться, так ничего не изменится. People don’t change. Nothing changes.
[}}
После разрыва серьезных отношений остается рана, глубина и продолжительность заживания которой прямо пропорциональна глубине и продолжительности отношений.
Вначале рана лишь кровоточит и боль не всегда сразу заметна. Затем кровь останавливается, теперь боль точно даст о себе знать. Можно избавиться от нее лишь на время обезболивающими типа алкоголя, наркотиков.
Со временем о ране удается забыть. Но возникнет занудная ноющая боль, если ее нечаянно задеть. При этом у человека возникает вопрос: а стоит ли не задевать, если она, рана, все равно есть, и ты лишь временами о ней забываешь. Однако если на нее постоянно смотреть, теребить или не беречь, чтобы ее ничего не касалось, то не трудно с ума сойти. Особенно в это время “помогают” “друзья”, рассказывающие о его или ее личной жизни. Неужели не ясно, что независимо от того, безразлично вам или нет – об этом определенно лучше не упоминать
Постепенно иммунитет восстанавливает ткани, и рана затягивается. Остается лишь шрам.
А шрам, он не болит. Но заметен.
Но не всем, а лишь тем, кто может увидеть тебя сблизи, или без одежды.
После этой встречи он понял весь ужас происшедшего: она стала с именно той, кем он хотел ее видеть: независимой и самостоятельной девушкой. А он таким, о ком мечтала она: самовлюбленным пофигистом.
Но теперь уже они не могут быть вместе.
Может потому что если любят, то любят какими есть вместо того, чтобы стараться слепить нечто свое. Или потому, что идеал по определению недостижим. Если ты его найдешь, то он не твой. Слепишь – уйдет.
Сложно провести границу между развитием человека таким какой он есть и изменением его под себя.
Тем более когда одно другое не исключает.
Один мой друг сказал – отношения – как программы. Версия два всегда лучше, потому, что больше умеешь и больше понимаешь и сможешь правильнее выстроить. Но если понимаешь. Бывает, что натыкаешься на одни и те же грабли постоянно.
Мне очень очень очень нравятся некоторые пары. Они такие расслабившиеся, такие искренние, такие свободные друг с другом.
И никаких амбиций, как-то “он/она недостаточно хорош/а для меня”. Их не волнует ничего, они знают, что не сделают такого пропуска, из-за которого все испортят, они уверены друг в друге, они просто могут расслабиться и быть счастливы. Потому, что классно вместе! 🙂
Это так сложно – расслабиться и быть счастливым.
Когда я этого хотел (а может даже и мог), мне не везло с девочками и/или обстоятельствами. Потом я у них научился, и им стало не везти со мной. Такова жизнь. Если вы хотели справедливости, то выбрали не ту планету и не тех существ. Но черт возьми бывают люди у которых все получается. Слабы родителськие программы, слабо влияние социума.
Они просто такие какие есть. Прямо как у Дагласа Адамса: “Например, на планете Земля люди всегда предполагали, что они разумнее дельфинов, потому что они придумали так много: колесо, Нью-Йорк, войну и т.д., а дельфины всегда только плескались в воде и развлекались. Дельфины же, напротив, всегда считали себя разумнее человека — причем, по той же самой причине.”
Мне кажется, что если бы дети росли без родителей, в мире с свободным доступом к литературе, обучающим материалам, возможностью выбирать круг общения, мир бы стал лучше.
Впервые я узнал о мамбе, когда поспорил с одной девочкой, которая клялась, что в Ереване завались народа ищет себе партнеров для группового секса, и как доказательство продемонстрировала мне одну из “морд” к мамбе.
Я не люблю сайты знакомств, и особенно базу мамба.
Люди там регистрируются именно с явной целью создать личные отношения.
Причем есть много других, не столь явных способов – аська, мессенджеры, чаты, одноклассники, фейсбук, соц сети вообще. Они не столь явные, потому, что хотя и часто используются именно для того, чтобы завести личные отношения, но вообщем не с этой целью созданы. Не упоминаю форумы и блоги, так как для того, чтобы к себе привлечь внимание там, обычно как минимум нужно уметь связно писать, а это не каждому дано. Ну да, смотря форум, и смотря как привлечь внимание, и ну да, смотря чье. Но по определению люди, которые в форумах тусуются – принципиально тусуются не ради знакомств, а ради обсуждений, интересных тем, дискуссий, и т. д.
Это конечно не означает, что познакомившиеся в форумах люди не заводят личных отношений 🙂 Это просто означает, что они как бы не за этим в форум скорее всего шли.
А если за этим, то это как бы менее явно, чем в аське.. и куда менее явно чем в мамбе.
Ну не говоря о том, что есть куча классических способов знакомств – улица, бар, выставка, концерт, вечеринки, компании, походы…
Однако мамба, напротив, расчитана на полных ламеров. Не просто потому, что слабо завести разговор, посмотреть, подмигнуть, придумать способ знакомства, быть интересным, быть фанни, быть привлекательным.
Не нужно уметь о себе писать, не нужно уметь общаться, даже виртуально, просто нужно вставить галочки в нужных местах: что делаете на выходные – пойду к друзьям, почитаю, поиграю, приглашу, погуляю, пойду в театр, посижу в интернете, покатаюсь на велосипеде… – все учтено, понимаешь:)
Для того, чтобы додуматься о том, что “я люблю кататься на велосипеде по выходным” смекалка типа нужна. А ее у мамба юзеров в большинстве своем нет. Ну и цель знакомства, это вообще смешно. Цель очевидна. Просто некоторые откровенно выбирают “любовь, отношения” или “регулярный секс вдвоем/втроем”, а нектороым слабо, и они ставят галочку рядом с “совместные занятия спортом” 🙂 Типа ах да, я тут на мамбе, и вы знаете, хотелось бы подыскать хорошего парня/девушку для совместных занятий спортом. Вам что больше по душе – горца-горц или прятки? Если меня найдешь, я тебе отдамся, нет – я в шкафу (ц)
Так вот, регистрация в мамбе означает, что они вот настолько жить никак без этих личных отношений не могут, что ищут их явно. А что сулят отношения с людьми, которые без них жить не могут – правильно, ничего хорошего не сулят.
Уверен, что удачные и зрелые личные отношения могут быть тока у тех людей, которые и без них хорошо себя чувствуют, без паники и особого желания их начинать.
Ну да, для чего мамба видимо может подойти, так это для того, чтобы найти партнера на секс насущный. Но и он, мне кажется, если настока насущный, чтобы за ним в мамбу лезть, ничего особо хорошего не сулит.
Да и название у нее соответствующее – мамба, это как типа для дикарей из племени мамба ямба, словарь которых, как известно состоит из десяти слов. Ну или ладно, для Эллочки Щукиной, которая спокойно обходится тридцатью.
кросспост в m_zh