մեծահասակներ՝
— մեր ժամանակ աւտիզմ չկար։
մեծահասակներ, երբ երիտասարդ էին՝
ասում էի․ «գնա՛, գնա», բայց դէ ինչո՞ւ դու գնացիր,
ասում էի․ «էլ մի՛ մնայ», բայց դու ինչո՞ւ չմնացիր,
աչքերիս մէջ դողն արցունքի՝ ասում էի․ «հաւատա՛ ինձ»,
դու աչքերի՜ս հաւատայիր, խօսքիս ինչո՛ւ հաւատացիր…
#աւտիզմ #աուտիզմ #կապուտիկեան #պոեզիա
բոլորը քեզ՝ https://www.youtube.com/watch?v=kDGrq4xTZbo
#դինջեր #երաժշտութիւն #տրիոլետներ #չարենց #բոլորը_քեզ #պոեզիա #երգ
Գնաց շիշ մը յուսախաբութիւն բերաւ
Լեցուց գաւաթ գաւաթ — բաժնեց
Խմեցին իրարու կենաց
ու մեռան
#Զահրատ #պոեզիա #շիշ #յուսախաբութիւն
15 ապրիլի, 1915
աղբիւր
#Գիյոմ֊Ապոլիներ #Ապոլիներ #պոեզիա #ապրիլ #1915 #գիշեր
#yeghishe-charents #charents #translation #armenian #armenian-poetry #sevak #stepan-zoryan #stepan-zorian #zorian
#եղիշե֊չարենց #չարենց #թարգմանութիւն #հայկական֊պոեզիա #պոեզիա #սեւակ #սթեփան֊զորյան #սթեփան֊զորեան #զորեան #գիրք #գրքեր #կարդալ################
@{
Gary Hill ; therealgaryhill@joindiaspora.com} Ուր 11 Ապր 2014 01:32:15 AMT
Armenian poets…
#Photo #Photography #Photographer #MyWork #LondonBookFair #EarlsCourt #Books #Publishing #Armenia #Poets
via @{imandes ; imandes@spyurk.am}
Invisible guests
Invisible guests - they come in quietude, Wrapped up in silence and speechless again. They arrive to live and silently depart; We neither open nor shut a door to them.
Well, they have no name, no shadow, no voice; Silently they come and silently they go, While we never learn in this doorless world The reason why they came, the reason why it’s so.
It’s only when some ubiquitous sandess Spreads out its wings to open a door That we begin to feel with a longing hear Someone has just left-to come back no more.
http://issuu.com/jassamvel/docs/charents4site
#yeghishe-charents #charents #translation #samvel-mkrtchian #poetry #armenian-poetry #art #english #armenian
#եղիշե֊չարենց #չարենց #թարգմանութիւն #անգլերէն #հայերէն #պոեզիա #հայկական֊պոեզիա #արուեստ ####################
Պզտիկ կղզի մը ծովուն մէջ Օդանաւէն եթէ նայիս Այնքան մինակ կʼերեւայ որ Սիրել կʼուզես
Զահրատին նուիրուած դիմագրքի էջը
#Զահրատ #Zahrad #պոեզիա #գընալը֊կղզի #կղզի #ծով
Для Бараташвили синева — исключительно в недоступных для бренного тела высотах, на самой вершине мироздания, Пастернаку — все равно где: в чистой надмирности или на грешной земле, скрывающей прах великого поэта. Бараташвили в своем стихотворении поднимается ввысь — с земли в небеса — и оттуда наблюдает за происходящим в тайной надежде, что его духовная составляющая, его сущность не будут забыты. Пастернак в переводе прочно стоит на земле, переводя свой взгляд с лазурных небес на мертвое надгробие, плотно задрапированное двойной пеленой инея и дыма, над которыми не властна никакая — даже Божественная — синева. Бараташвили создает почти духовное стихотворение, Пастернак — откровенно лирическое. … Таким образом, к переводу как таковому работа Пастернака не имеет практически никакого отношения. Более того. Она является показательной иллюстрацией того, как не следует переводить стихи. Пастернаковский текст — даже не переложение, не пересказ и не перевод по мотивам оригинала. «Синий цвет» Пастернака приходится оценивать двояко: в качестве оригинального стихотворения ему нет цены; в качестве перевода стихотворения Бараташвили его попросту не существует.
http://www.poezia.ru/article.php?sid=67283
#ნიკოლოზ-ბარათაშვილი #ბარათაშვილი #პასტერნაკი #პოეზიის #պոեզիա #բարաթաշվիլի #թարգմանություն #պաստեռնակ #կապույտ
За 10 дней до приезда на Дальний Восток я успел побывать в Воронеже, где Мандельштам с 1934 по 1937 год отбывал ссылку, в Москве, где его дважды арестовывали, потом в Питере, где он всю ночь напролёт ждал гостей дорогих, шевеля кандалами цепочек дверных. И вот — самолёт «Мандельштам» доставляет меня во Владивосток, где в конце декабря 1938 года великий поэт и мученик умер на лагерной пересылке и зарыт в безымянной братской могиле. http://www.snob.ru/profile/5319/blog/65875
#Մանդելշտամ #ճամբար #աքսոր #1934 #1937 #խսհմ #սովետ #ռեպրեսիաներ #պատմություն #պոեզիա #Mандельштам #ссылка #лагерь #поэзия #ссср #cccp #репрессии #история
Ուզում եմ ասել որ դինջերը, ով ՏՎ֊ով չկան, ու ում հոլովակները Քեշիշյանը չի նկարում, դինջերը, ով աշխատում են ազատ ոճով, օգտագործելով անցյալն ու ստեղծելով ապագան, իրենք են ամենալավ երեւույթներից մեկը, ինչ մենք ունենք ժամանակակից հայկական մշակույթում։
Ի՞նչ մնաց ինձ
Ոսկյա մի ցանց,
Ուրիշ ոչինչ:
Մարգարտաշար հուշերի գանձ –
Ուրիշ ոչինչ:
Տրտում գիշեր և մենություն անօգնական,
Սիրտ կեղեքող կարոտ անանց – ուրիշ ոչինչ:
Երազներից իմ հրավառ մնաց փոշի,
Սին անուններ կորած կանանց – ուրիշ ոչինչ:
Ջինջ իմ հոգում մնաց մշուշ ծանր ու մթին,
Եվ իմ հոգում քամու կաղկանձ – ուրիշ ոչինչ:
Պարիր, քամի, այգում այս մերկ ոռնա ու լաց,
Տար, մի թողնի, քամի անսանձ –
Ոչինչ, ոչինչ…
ու ոչինչ
#ասք դինջերի մասին՝ http://norayr.arnet.am/weblog/2013/06/26/12175/ #անցյալ #ապագա #դինջեր, #Լեսիգ #մշակույթ #մտքեր #ոչինչ #պոեզիա #Տերյան
իմ հղումը քո հղմանը հղած ունի
http://dubfome.tumblr.com/post/48228525087
#մեջբերում #քաղվածք #պոեզիա #հղում #համացանց #հարաբերություն
http://www.youtube.com/watch?v=LCqVJObmSIk
գիտեմ որ շատ է արդեն տարածվել, բայց չեմ դիմանում, ինձ լրիվ տարել են դինջերը։
#armenian-poetry #the-deenjes #vahan-terian #vahan-teryan #musik #music #պոեզիա #դինջեր #վահան֊տերյան #երաժշտություն #հոլովակ #աշուն #խանդ #հոգիս֊հիվանդ #վտիտ #մերկ #երգ #անժպիտ #թախիծ #վերհուշ #մշուշ #անձրեւ #հողմ #հավար #երազ #հույս
Քաղաքի անկյունում Կանգնել ենք ես, օրը Ծխվածի-ծխողի արանքում: Նայում ենք իրար , Մտածում թարմ օրը Ծխողների մասին: http://rimgrig.livejournal.com/5145.html
#մեջբերում #պոեզիա #քաղաք #ծխող #Ռիմա֊Գրիգորյան
http://www.youtube.com/watch?v=Ec-Y_d42jFw
#Էդիկ֊Պօղոսեան և #Տաթև֊Չախչախյան. #Ծխախոտ և #սուրճ
#Իրան #պոեզիա #Իրանական֊պոեզիա #ավանգարդ
Շնորհակալ եմ Քեզնից սիրո համար խելացնոր
նրա համար որ ամբողջական չէ մարդ անհատը
ու աչքերի հանկարծակի մերձ ու անանուն
ձայնի համար վերջերս օտար ու հիմա ծանոթ
նրա համար որ կարճ նամակ գրելու ժամանակ չկա
ուստի գրվում են երկար
#Յան֊Տվարդովսկի
http://www.erewan.polemb.net/?document=331 Լեհական #պոեզիա ն #Երեւան ի #մետրո յում
[այստեղից][1]
ցԱնահիտՎարդանյան
_ու տենց_
[1]: http://anahit.arnet.am/archives/782Մի օրը որ
Այնտեղ էր, թվականը արդեն
Օրացույցի մեջ ջնջվել է
Կիսատ ծիծաղին իմ ու քո
Սպասված հարցին մեղք
Ծառից ընկած տերևին որ
Սահեց
Ոտքերիս մոտ խոնարհվեց
Ոնց որ վիզը քո
Ասած պիտի լինեի որ
-Արի մատներդ բռնեմ
Բայց
Դե արդեն այդ աղջիկը չէի լինի ես
Ու քո մազերը ականջիդ տակից
Չէին սահի ցած
Թափվածդ արցունքիդ հետ
Օրացույցի թերթիկի հետ
Այսօրվա
Այստեղի
Բառերի հետ
(c)
– Դու կգնաս,
– ես կգնա՜մ
– և կթողնես
քո հետևից
չար հայացքները
– և կթողնեմ
իմ հետևից
չռած ձեռքերը
– բաց բերանները քարացած
դատապարտելը չհասցրած
(տվոյ խոդ, չրխկ, ժամացույցը սղմվեց)
-և չնետված քարերն իմ վրա
-այդ օրը կարծես ամեն ինչն ակնարկում էր՝
դեռ առավոտյան թարթիչների արանքով անցած
արևի ճառագայթները,
մոռացված միացված հեռուստացույցով
այդ պահին գնացող հորոսկոպի տեսությունը
(չրխկ)
-քթից կաթացող խլինքն
ու ոտքի արանքից հոսող արյունը ալ
-երեկոյան խմիչքից ցավող գլուխը այն
(չրխկ)
-և ճմռթված շապիկի պոկված կոճակը արդ
-ֆեյսբուքի չքանֆիրմած 143 ֆրենդ րեքուեսթը
-հեզաճկուն աղջիկների արնանման պարն ու ծաղիկների բույրը վառման
-այդ ամենը մի տեսակ ակնարկում էր
ճանապարհորդությունն անխուսափելի
դեպի թռիչքը սուրբմարինադի
-կապույտ գծով և կաթնաշոռի մնացորդով
-պլաստմասե դանակ-պատառաքաղով
և ստյուարդեսայի քառակուսի ակնոցներով
-մառշուտկի վարորդի հայելուց կախված խաչը վկա
և չիբուխի ծուխը վիրահատված քթիս մեջ
(չրխկ)
-իլյումինատորից երևացող
լողակները մարդու չափով լայն բացած ձուկը
մի ակնթարթ կառկայծի
-հիշեցնելով Ա կետում մոռացված իմ քամակը չվերցված
– քամակը քո, հայացքը իմ,
-կհասնեմ այնտեղ, որտեղ չկա պատերազմ
-այնտեղ, որտեղ վազում են ցողից թաց կանեփի վրայով
որտեղ ցերեկը աստղեր են երևում
և գիշերային երկնքից ընկնում են
օդանավի պաղ-պաղ կաղապարները
այնտեղ, որտեղ քեզ հայ են ասում
-ինձ բոլորն էլ հա են ասում
ու տենց (ոճի համար ինչ ասես չենք անում)
անունը իմ անունը քո՝
Նորայր և
ու տենց
Я попытался своему росийскому френду Севака перевести, так как перевода этой работы не нашел в инете
Выложить здесь решился лишь после того, как пара знакомых настояла.
Я бы мог везде побывать
И везде бы я мог воскликнуть:
“Не хочу!” или “хочу!”
Но я вовсе не был везде
И не бываю
А где бываю
Я себе тихо шепчу: молчи
Я себе тихо шепчу: молчи
А недосказанное оставляю всем,
Чтобы они могли осмотреть, ощутить
А когда поймут, что они осмотрели, ощутили,
Тогда я молчать больше не буду
И скажу
А знаете? я решил стать мастером игрушек
И поверьте, действительно стану
Прохладный осенний ветер шевелит деревья
Как в в голове у человека шевелится ветвистая мысль
И днем с облачного неба
Падает холодная скорлупа звезд
Которую коротко называют листьями
А я буду отливать игрушки в этой холодной скорлупе
И когда меня спросят – сколько стоит?
Я себе тихо скажу: “Молчи”
А спросившему
Я отвечу – “Привет!”
Не знаю, что он обо мне подумает
Но в этот самый момент не смогу я не вспомнить
Что была одна девушка
Если скажу, что забыл, как ее зовут,
Вы мне верьте ровно столько, сколько каждый из вас, уж точно верит
Разным мировым новостям
И каждый раз, когда я хочу открыть миру
Имя ее
Я себе тихо шепчу – молчи
А эта девушка, знаете, говорила
Когда я слушаю Бетховена, мне кажется что я хожу по волнам
У меня есть и скорлупа этой девушки
Ее горячая скорлупа
И игрушки я буду отливать в этой скорлупе
В Горячей скорлупе
И если кто меня спросит – сколько стоит?
Я себе тихо скажу: “ответь”
“Пустяк”, скажу, “всего-то стоит одну… прошедшую жизнь”
Так я все могу слепить
Это про таких как я говорят
Что у мальчика золотые руки
И каждый раз, когда я смотрю на эти руки
Мои Ладони мне говорят – “Что?”
И это вовсе не вопрос
А ответ на мой молчаливый взор
И каждый раз, я тоже смотрю на свои ладони так,
Как неопытный археолог
Разглядывает только что раскопанное
И говорю – “Да!”
И это – не ответ, а вопрос наизнанку
И руки мои кивают головой,
А голова моя машет рукой
И я понимаю, что я … не могу
(да и никто в этом мире не может)
Лишь одну вещь слепить
Ту, что называют истиной
Лишь она не лепится
Хоть и без конца, на протяжении веков
Стараются слепить
Именем божьим,
По велению владык,
Веревкой, что лишь проверяет свою прочность
На вереницах людей
Оружием, что расставляет точки
На человеческой груди
Так и лепят
На протяжении веков
Беспрестанно лепят то, что не лепится
Значит не может и разрушиться
Лепят.
А я чем хуже?
И решено…
Я тоже отныне буду лепить истину, и много!
И буду продавать,
Продавать везде,
Где разрешено и запрещено,
На перекрестках,
И у дверей магазинов,
На улицах,
И на пьедесталах памятников,
В книгах, да и с кафедры.
И когда меня спросят “Сколько стоит?”.
Отвечу уже не я, а та игрушечная девушка.
И назовет она ни что иное, как свою цену:
“Пустяк…” – скажет, –
“Всего-то стоит одну… прошедшую жизнь”
И я, сами понимаете, должен буду
Сильно разбогатеть на этой торговле,
И так я разбогатею,
Чтобы на билет хватило,
Послушаю Бетховена
И мне тоже будет казаться, что я хожу по волнам.
А весна или осень в это время за окном?
Не все ли равно? И какое мне дело?
Не все ли равно, и какое мне дело
Будет ли ветер шевелить деревья
Как в голове у человека шевелится ветвистая мысль
А днем с облачного или с безоблачного неба
Должна падать, или не падать
Цветная скорлупа звезд,
Которую коротко называют листьями.
И по дороге домой,
Если мне вдруг кто скажет – “Здравствуй!”
Я отвечу – “Сколько стоит?”
И если надо мной засмеются какие ни-будь девушки
Чьих имен я вовсе не знаю
Вместо ответа я скажу – “Нет у меня вашей скорлупы!”
И заволнуются они вокруг меня,
Люди любят разговаривать с теми,
Ккого они считают умалишенными,
И захотят узнать кто я и чем я живу.
Мои руки вновь мне скажут – “Молчи!”
Я и сам, сам себе скажу – “Молчи!”
Но мастер игрушек, из моих же уст, моими же устами,
Уже будет орать и восклицать
Интонацией старьевщика:
“Истину продаю!
Слепленную истину.”
Ես կարող էի ամեն տեղ լինել
Եվ ամեն տեղ էլ ես կարող էի ճչալ.
«Չե՛մ ուզում» և կամ «ուզում եմ»:
Բայց ես ամեն տեղ չեմ եղել բնավ
ՈՒ չեմ էլ լինում,
Իսկ ուր լինում եմ՝
Ես ինձ մտքիս մեջ ասում եմ. «Չասե՛ս»:
Ես ինձ մտքիս մեջ ասում եմ. «Չասե՛ս»
Եվ իմ չասածը թողնում ամենքին,
Որ նրանք հետո տնտղե՜ն-շոշափե՜ն:
ՈՒ երբ հասկանան,
Թե ինչ են իրենք տնտղել-շոշափել՝
Այլևս չասել չեմ կարողանա
ՈՒ կասեմ.
-Գիտե՞ք,
Վճռել եմ դառնալ խաղալիք սարքող
Եվ, հավատացե՜ք, իրո՛ք կդառնամ:
…Աշնան պաղ քամուց ծառերն են շարժվում,
Ինչպես որ մարդու գլխում շարժվում է
Միտքը ճյուղավոր,
Եվ ցերեկային ամպած երկնքից
Ներքև են թափվում
Աստղերի պաղ-պաղ կաղապարները,
Որ ավելի կարճ կոչվում են «տերև»:
Ես խաղալիքներ կձուլեմ այդ պաղ կաղապարներով:
Եվ ով ինձ հարցնի. «Ին՞չ արժի» ես ինձ
Լուռ կասեմ «Չասե՜ս»,
Իսկ ի պատասխան հարցնողի հարցի
Ես կասեմ. «Ողջո՛ւյն»:
Չգիտեմ, թե նա իմ մասին արդյոք ի՞նչ կմտածի,
Իսկ նույն այդ պահին չեմ կարողանա ես չմտածել,
Որ կար մի աղջիկ…
Եթե ես ասեմ, որ մոռացել եմ անունը նրա,
Ինձ հավատացեք այնքան, որքան որ
Յուրաքանչյուրդ է հաստատ հավատում
Աշխարհի տարբեր լրագրերին:
Եվ ամեն անգամ, երբ ես ուզում եմ
Աշխարհին հայտնել, ասում եմ «Չասե՛ս»:
Իսկ այդ աղջիկը, գիտե՞ք, ասում էր,
«Երբ Բեթհովեն եմ լսում՝ թվում է,
Թե ես քայլում եմ ծովի վրայով»…
Ես ունեմ նաև ճի՛շտ կաղապարը և այդ աղջըկա,
Տա՜ք կաղապարը:
ՈՒ խաղալիքներ ես պիտի ձուլեմ ա՛յդ կաղապարով,
Տա՜ք կաղապարով:
Եվ ով ինձ հարցնի. «Ի՞նչ արժի», ես ինձ
Լուռ կասեմ. «Ասա՛»:
«Դատա՜րկ բան,- կասեմ,-
Ընդամե՜նն արժի մի… անցած մի կյա՜նք»…
Այսպես՝ կարող եմ ամե՜ն բան սարքել.
Այդ իմպեսների մասին են ասում,
Թե մարդու տղան ոսկի ձեռք ունի:
Եվ ամեն անգամ
Երբ ես նայում եմ իմ այս ձեռքերին,
Իմ ձեռքերը միշտ ինձ ասում են. «Հը՞»,
Որ հարց չէ բնավ,
Այլ պատասխան է իմ լռին հարցին:
Իսկ ամեն անգամ
Ես էլ ձեռքերիս նայում եմ այնպես,
Ինչպես նոր պեղած իրին է նայում հնաբանն անփորձ,
Եվ ասում եմ. «Հա՛»:
Որ պատասխա՛ն չէ, այլ հարց է շրջված:
Եվ իմ ձեռքերը գլուխ թափ տալիս,
Իսկ իմ գլուխը ձեռքով է անում,
ՈՒ…հասկանում եմ, որ ես չե՜մ կարող
(Եվ աշխարհումըս ո՛չ ոք չի կարող)
Լոկ մի՛ բան սարքել՝
Ա՛յն միայն,
Ինչին ճշմարտություն են կոչել աշխարհում:
Լոկ ա՛յդ չի սարքվում,
Թեպետ և անվե՛րջ, դարե՜ր շարունակ
Ջանում են սարքել
Անունով աստծո՛ւ,
Տիրակալների հրամաններո՛վ,
Պարանո՛վ,
Որ լոկ իր պնդությունն է որոշում
Մարդկանց պարանոցներին.
Զենքո՛վ,
Որ մարդկանց կրծքերի վրա
ՈՒսուցանում է կետադըրություն:
Սարքո՜ւմ են այսպես:
Դարե՜ր շարունակ:
Անդուլ սարքում են ա՛յն, ինչ որ չի՜ սարքվում,
ՈՒրեմն նաև չի՛ կարող քանդվել:
Սարքո՜ւմ են:
Իսկ ես ումի՞ց եմ պակաս:
Եվ…վճռվա՜ծ է.
Ե՛ս էլ այսուհետ
Ճշմարտություն եմ սարքելու, և շա՜տ:
ՈՒ պիտի ծախե՛մ,
Ծախեմ ամենո՜ւր՝
ՈՒր կամենում են թե չեն կամենում.
Խաչմերուկներո՛ւմ
ՈՒ խանութների դռների՛ առջև,
Մայթերի՛ վրա
Եվ արձանների պատվանդանների՛ն,
Թե՛ գրքերի մեջ,
Թե՛ ամբիոններից:
ՈՒ երբ ինձ մարդիկ հարցնեն. «Ի՜նչ արժի»,
Կպատասխանեմ արդեն ո՛չ թե ես,
Այլ՝ այն խաղալիք աղջիկը:
Եվ նա կասի ոչ այլ ինչ,
Քան հենց իր գինը.
«Դատա՜րկ բան,- կասի,-
Ընդամե՜նն արժի ի…անցած մի կյա՜նք»…
…ՈՒ պիտի որ ես, ինքնե՛րդ էլ գիտեք,
Շա՜տ հարստանամ իմ առևտրով:
Եվ այնքա՛ն պիտի ես հարստանամ,
Որ…համերգի տոմս առնեմ ու…
…Գնամ Բեթհովեն լսեմ,
Եվ ինձ էլ թվա,
Թե ես քայլում եմ ծովի վրայով…
Իսկ թե այդ պահին
Գարո՞ւն թե աշուն կլինի դրսում,
Մի՞թե նույնը չէ: Եվ ի՜նչ բանն է իմ,
Մի՞թե նույնը չէ և ի՜նչ բանն է իմ,
Թե քամուց պիտի ծառերը շարժվե՞ն,
Ինչպես որ մարդու
Գլխում շարժվում է միտքը ճյուղավոր,
Եվ ցերեկային ամպա՞ծ թե չամպած
Երկնքից պիտի թափվե՞ն-չթափվեն
Գունեղ աստղերի պաղ կաղապարներ,
Որ կարճ կոչվում են «տերև»…
ՈՒ տուն գնալիս
Եթե ինձ հանկարծ մեկն ասի «Բա՛րև»,
Ես ի պատասխան կասեմ «Ի՞նչ արժի»:
Թե պատասխանիս վրա ծիծաղեն ինչ-որ աղջիկներ,
Որոնց անունը չգիտեմ իրոք,
Իբրև պատասխան ես կասեմ.
«Չունե՜մ ձեր կաղապարը»:
Եվ կխռնըվեն նրանք իմ շուրջը.
Մարդիկ սիրում են միշտ խոսեցնել նրանց,
ՈՒմ իրենք խելառ են հաշվում:
Եվ կկամենան իմանալ իմ ո՛վ կամ ի՛նչ լինելը:
Ձեռներըս նորի՛ց ինձ կասեն. «Չասե՜ս»:
Ես ի՛նքս էլ, ի՛նքս էլ ինձ կասեմ «Չասե՜ս»:
Սակայն խաղալիք սարքող վարպետը
Ի՛մ իսկ բերանից,
Ի՛մ իսկ բերանով
Արդեն կբոռա՜ ու կկըրկընի՛
Հնավաճառի ելևէջումով.
«Ճշմարտությո՜ւն եմ ծախում, սարքովի՛»…
_ու տենց _
Вообще я сегодня с утра читал Бродского или про него.
А вечером, придя домой узнал из интернетов, что сегодня его день рождения.
Արմիկ, Արմիկ,
Դու տղայի ունես մարմին,
Բարակ մարմին,
Կրակ մարմին, –
Որպես եղեգ գարնանային…
Ախ, կուզեի մոտս գայիր, –
Բարակ մարմինդ տայիր,
Քեզ գգվեի, դողայի,
Գիրկս առած քեզ դող տայի
Որպես քնքուշ մի տղայի…
Արմիկ, Արմիկ,
Դու շրթունքներ ունես կարմիր, –
Հաստ շրթունքներ կրքաբորբոք,
Ամռան արև, կրակ ու շոգ…
Քո շուրթերի հուրը կարմիր…
***
Արմիկ, ուզում եմ, որ գաս
Շորերըդ հանես –
Եւ մերկ նըստես վըրաս –
Համարձակ անես,
Ինչքան չքնաղ կլինես
Երևի դու մերկ.-
Փոքրիկ մանկան նման,
Հասուն-ինչպես բերք։
Արմիկ, ուզում եմ քեզ հետ
Մեն-մենակ լինեմ,
Հետո քեզ շինեմ…
Գրկեմ մարմինդ տկլոր,
Որ տեգիս
Հպվեն կոնքերդ կլոր…
***
Արմիկ, լինես կարծես դու
Մի չքնաղ տղա-
Ախ մերկացիր հլու,
Եղեգիս հետ խաղա…
Եւ այնքան եմ քեզ ուզում,
Այնքան, այնքան…
Թող ինձ կիզե քո լեզուն,
Անի արնաքամ…
Մերկ տեգս ձգիր,
Ես կրքից հարբած,
Քսեմ ոռիդ, պցիդ
Կլիրս-թաց…
Ես էլ ուզում եմ քեզ պես
Տկլոր լինեմ,
Գրկեմ մարմինդ հրկեզ
Ոռիցդ քունեմ…
******
Մերկ՝ պառկեցիր ոսկեզօծ*
Վագրի մորթու վրա…
Արեգակի պես կիզող,
Կարմիր կրակ!..
Մոտենայի ես ծածուկ,
Գգվեի վերից –
Եւ տրվեիր կամացուկ
Շշնջալով «մեռի՜ր»…
******
Մանկական կոնքերիդ վրա
Արևը հինա է դրել, –
Դու շոգ ես, կեսօր հուրհրան,
Մանկիկ իմ հրե…
Արև ես, հինա ես, արևելք ես, –
Երգերիս ջրցայտքի ներքո
Նվիրի՛ր ինձ մարմնիդ արևելքը
Որ անեմ քեզ կրքով ու երգով!..
******
Էլի իմ դեմ է պատկերդ,
Էլի ուզում եմ ես քեզ,
Էլի թեքվում են մտքերս
Դեպի մարմինդ հրկեզ։
Էլի սուզում եմ իմ մտքում
Նիզակս հուր քո մեջ, –
Նվաղում ես դու կիսաքուն
Գգվանքներով քո շեջ…
******
Ափերիս մեջ ծծերիդ
Նռները հասուն
Թույլ տուր համբուրեմ կոնքերիդ
Հաշիշը սուրբ…
Ափերիս մեջ ծծերիդ
Նռները շոգ
Սեղմի՛ր ինձ տոթ կոնքերիդ
Կողովը բորբ…
Թույլ տուր սուզվեմ կոնքերիդ
Ակունքը տոթ –
Ափերիս մեջ ծծերիդ
Նռները շոգ!..
******
Ես կուզեի քեզ տեսնել
Մաքուր ու մերկ, –
Ցոլքերի տակ լուսնի,
Եվ որպես երգ
Փարվել կլոր կոնքերիդ
Ծծել անհագուրդ
Գգվանքները քո հրե,
Մաքուր ու լուրթ։
******
Ախ, կուզեի՝ կանգնեիր
Ձգված, ինչպես լար,
Եվ գգվանքով կոնքերիդ
Հպվեիր հար՝
Քիչ նայելով դեպի ետ՝
Հայացքդ՝ կիրք, –
Եվ քեզ կիզեր, ինչպես նետ,
Նիզակըս պիրկ!..
******
Օ, թագուհի՝ կովբոյի
Շորերով!
Տուր շրթունքները քո ինձ,
Տուր քո սափորը սիրո…
Ծծի՛ր անհագ իմ մաքուր
Նիզակը կեզ!..
Եվ երաստանըդ ինձ տուր
Որ թռցնեմ քեզ…
******
Դու կովբոյի շորերով
Աղջիկ ես չար.
Ես ցանկանում եմ գերող
Կոնքերդ հար…
Նստիր, անհագ ծնկներիս
Կոնքերդ դիր
Ու մերձեցիր իմ հրին
Ընտիր!
******
Տուր ինձ ծծերը քո,
Տուր կոնքերը քո վառ,
Թող արբենամ քո կրքով
Անմար։
Ախ, Հաֆըզի նման քեզ
Կուզեի շինել
Քո կոնքերի հրակեզ
Արահետից նեղ!
******
Որպես արքա Իրանի
Ավազանում իմ մաքուր
Քանի՜ անգամ քեզ, քանի՜
Կառնեի, քույր!
Կլիզեի կոնքերիդ
Սափորը թեժ –
Կվառվեի քո հրով
Անվե՜րջ, անվե՜րջ…
*Այս շարքը տրամադրել է Արտաշես Էմինը Գևորգ Էմինի արխիվից։