ամառային դահլիճի եւս մի նկար
ես յիշում էի ու զուր փնտրում էի այն, ու փաստօրէն աղբիւրում նկարները չեն երեւում, սակայն դրանք յաջողուեց գտնել արխիւում։
նկարուած է վաղ ութսունականներին (կարծես թէ 84֊ին այս մուտքը արդեն քանդուել է), գերմանական օրվոքրոմ պոզիտիւ ժապաւէնի վրայ։
նաեւ տես այս նմանատիպ հրապարակումը սփիւռքում։
փաստորեն, ամառայինի տոմսերը այսպիսի տեսք ունեն։
այսօր ամառայինում երկու ֆիլմ են ցուցադրելու՝ իննին ու տասնմեկին։
ինչպես ինձ սփիւռքում մեկնաբանեցին՝ ավելի լավ է ձեռագիր հայերեն, քան տպագիր ռուսերեն։
ու տենց
Այսօր, տարիներ առաջ մեռել է Ստալին անունով դիկտատորը։
Ինչպես Հաուսը ասել է, գրեթե մեռնելը բան չի փոխում, մեռնելը փոխում է ամենը։
Փաստորեն, այդ մահը թույլ տվեց մեզ կանգնեցնել Սեւանի իջեցումը, ազատել որոշ քաղբանտարկյալներին, օրինակ՝ Մահարիին (բայց արդեն շատ ուշ էր փրկել Չարենցին), թույլ տվեց ազատվել Ստալինի հսկա արձանից որ տիրում էր Երեւանին,
թույլ տվեց ունենալ մեր վաթսունականները, բարձրաձայնել ցեղասպանության մասին, կառուցել ծիծեռնակաբերդ, ուր կրաելի է գնալ ծաղիկ դնելու ու ձեռբակվալած չլինել, ունենալ նոր, հետաքրքիր ճարտարապետություն, օրինակ՝ ամառային դահլիճը կամ Սեւանի ճայը, որի համար Խրուսչյովը չռփել է Զարուբյանին, թույլ տվեց շնչել մի քիչ ավելի համարձակ ու ավելի ազատ, նոր օդ, թույլ տվեց մի քիչ փոփոխություն։
Երբ ինչ֊որ մեկի ծնունդն է, ասում են, ինչ լավ է որ ծնվեցիր, իսկ երբ նա մեռել է, ժամանակն էր ասելու՝ ինչ լավ է որ մեռար, դա երեւի ամենալավ բանն էր ինչ կարող էիր անել։
Ու դա անշուշտ շատ լավ էր Հայաստանի համար։
ու տենց
ու տենց
ու տենց
ես շփվող եմ շատ։
սոցիալ եմ։
դարդոտվում էի, որ մարդիկ կան ով իրականում սոցիալ չեն, ու օնլայն համայնքներից կորում են, երբ, զույգ են գտնում։
մյուս կողմից ես ինքս հասկացա որ շատ փոքրաթիվ սոցիալ օղակների անդամ եմ։
օղակ – ջենթու (Հայաստանում երեք հոգի)
օղակ – մոբայլ գնու/լինուքս (հայաստանում տենց ծանոթ չունեմ)
օղակ – կոմպիլյատորներ (հայաստանում տենց ծանոթ չունեմ)
օղակ – ինձ հետաքրքիր ծրագրավորման լեզուներ (հայաստանում տենց ծանոթ չունեմ)
օղակ – Օրիկ, կամ ռետրո կարգիչներ (հայաստանում տենց ծանոթ չունեմ)
օղակ – դվորակ ստեղնաշար օգտագործողներ (երկու հոգի)
օղակ – անկեղծությունը գնահատող, ու այդպես փորձող ապրել մարդիկ (մի քանի հոգի)
օղակ – դիասպորա/այդտենծիկա սիրողներ (մի քանի հոգի)
օղակ – ռսս-ով կարդացողներ (ոչ շատ մարդ)
ու դրանք նեղ օղակներ են։
դա հասարակական կյանք չէ։
իսկ ես հասարակական կերպ եմ շփվող։
ինձ հասարակությունը հետաքրքրում է։
ամառային դահլիճի ու այլ կարեւոր համայնքներ, օրինակ, ֆեյսբուքում են։
ֆեյսբուք ահավոր չեմ սիրում, բայց այնտեղ պետք է լինեմ, որ հետեւեմ։
ես ինքս ռսս-ով եմ կարդում։ այնքան ակնհայտ է, պետք չէ լոգին լինել ստեղ այնտեղ, կարեւոր չէ որտեղ ես գրում, մեկա ռսսով կլինի կարդալ։
ֆբ-ում գոնե նոթերին ռսս-ով եմ հետեւում։
փլասում ռսս չկա առհասարակ ու ես շատ նեղվում եմ դրանից։
ու այնտեղ չեմ լինում այդ պատճառով։
ու ամենակարեւորը որ ես չեմ ուզում հոգեւոր առաջնորդ լինել, կամ ուսուցիչ։ դա հաստատ իմ գործը չէ, ես լավ հասկացել եմ։
չեմ ուզում ասել, ժողովուրդ, ռսսը սենց բան է, որ ․․․ ու մեկա իմ ասելով բան չի փոխվի։
ու այդպես ստացվում է որ ես շփվող եմ, բայց տարբերակ չունեմ իմ ուզած ձեւերով շփվելու։
ես հեռախոս չունեմ, բայց ունեմ ինտերնետ։
երկու անգամ ուշացել եմ Պարոն Սուրենի մոտ, նրանք արդեն դուրս են եկել, ու ես մեյլ էի գրում սաղին, բա ո՞րտեղ եք։ Ու չէի կարող զանգել։
Իսկ նրանք մեյլ չեն ստանում, չաթերում չեն լինում։
Ու Նոսիկի հետ էլ զրուցեցի, նա հենց այդ մասին էր խոսում, որ կա Օգոնյոկ, ով ունի փոքրաքանակ, բայց իր կարդացողին, ու կա «ֆիլիպ կիրկորով օկազալսյա ժենշինոյ» որակի մամուլ, ու կա մամուլ որ իր կարդացողին չունի, ու ստիպված է գովազդներ տեղադրել որ մարդ բերի։
Ու ես մտածում էի, գուցե դրանք ով հղումներով են գալիս, իմ կարդացողները չե՞ն։
Նա էլ ասաց որ հանգիստ տարածում է լենտա․ռու-ի տեղեկատվությունը սոց․ ցանցերով, որովհետեւ համարում է, դե հիմա այդ մարդիկ էլ այդպես են սովոր/ուզում քեզ կարդալ։
Ու ես հասկացա, որ ես թվիթերում ամեկփլասից անսաբսքրայբ եմ եղել, որովհետեւ ինձ ավելի է դուր գալիս ռսս-ով կարդալ, ոչ թե հատուկ ամեկի համար գնալ թվիթեր։ Բայց մարդիկ հաստատ գնում են իրենց մոտ թվիթերից։
Կամ նույնը, ես տեսնում եմ, որ ռսս-ով ինձ կարդում է իմ այցելուների չնչին տոկոսը։ Մեծ մասը գալիս են ֆեյսբուքից։
Զգալի մաս թվիթերից։
Ու ես ստիպված եմ իմ շփվելը չսահմանափակելու համար, տարածել հղումներ այնտեղ։
Որովհետեւ ես շփվող եմ, նենց չի որ ես հեռախոսի համար չունեմ, էդ դուք ինտերնետ չունեք ու ուզում եմ զրուցել այդ մասին։
ու տենց
Իսկ դուք հիշու՞մ եք կինո մոսկվայի վերեւը սավառնող դիրիժաբլը՞։
Նրա հետ կապված հավես պատմություն կա, որն ինձ համար շատ հետաքրքիր է, ու ուզում եմ կիսվել՝
В 96м вернулся я на родную землю из заморских странствий и вскорости выл нанят одной крутой заморской конторой, которая меня вызвала на интегрейшн-индоктринейшн в Москву. А в свободное от этого дела время я расхаживал по Москве с плеэром в ушах и отмахивался от омоновцев заморскими правами, причем успешно. И как-то навестил родню. Там мой брателло, ну дальний, но близкий по духу родственник, всучил мне проспект какой-то фирмы. Мне, мол не до этого, а ты вот, если интересно, займись на досуге. Проспект фирмы “Пай ин де скай” торговал рекламными дирижаблями. Типа накачал в него гелий, повесил на него рекламу и запустил, на якоре. И вот он летает по небу, привязаный за крышу и рекламирует, а по ночам даже светится, как луна.
Мне эта идея понравилась. А корешу моему в Ереване она еще больше понравилась. Он даже спонсора нашел и вот через пару месяцев переговоров (а интернета тогда как понимаете не было, все вручную, по факсу) шарик наш прибыл. И пошли мы в какой-то НИИ, не помню уже. Завхоз ихний был не ученым, а мелким жуликом, так что продал нам из закромов пару баллонов с гелием. Потом пошли мы в какую-то контору при мэрии, которая разрешения выдавала на наружку. Там наши взгляды с воротилой рекламной бюрократии резко разошлись. Он считал, что обложить данью следовало всю поверхность летательного аппарата, а не только щит с рекламой. Мотивировал тем, что с самолетов шар будет видно, да и птицам тоже. Я сделал ход конем: как, мол собираетесь вычислять площадь поверхности дирижабля, если не секрет? Тот начал что-то мямлить про радиус, но затушевался. Мы ушли нисчем, а спонсор, услышав наш доклад сказал, ребята, запускайте шарик, я с ними сам разберусь.
И вот забрались мы на крышу кинотеатра “Москва” с корешами, облюбовали место гля якоря. потом подкатили баллоны где-то около бассейна с фонтанами, стали закачивать аппарат гелием. Народ столпился полюбопытствовать. Я на крыше с веревкой, кореша внизу с шаром, короче с грохотом и пердежом мы его благополучно запустили. И пошли обмывать. А вечером я проходя в паре километров подумал, что это луна была, ну там лампочка была встроена галогеновая, вот так вот. А через пару дней, утром рано звонит мне кореш, будит, говорит, пиздуй бегом в кино “Москву”, шар наш ночью пизданулся из-за сильного ветра с дождем, я мол тебя там встречу. Появились мы там и ощутили наверно то же, что и Пятачок, когда обнаружил свой лопнувший шарик. Наш шар правда застраыл на дереве и пришлось его снимать под проливным дождем. Ну что поделать, залатали мы его кое-как, купили еще гелия (спонсор оказался не только щедрым, но и охуительно терпеливым), заправили, да и на этот раз еще и специальную лебедку на крыше поставили, чтоб высоту можно было регулировать. И – снова запустили.
Однако неустойчивая весенняя погода встала в очередной раз на пути великих комбинаторов, и на сей раз лопнувший шар был заперт на складе спонсора, и как нам тогда казалось, навсегда, ибо такими темпами мы бы израсходовали все запасы стратегического газа в республике. Но не тут-то было. В преддверии последнего звонка 97 года дядя Ваник, будучи тогда мэром, решил преподнести выпускникам сюрприз, организовав массовую дискотеку на площади республики, с, как вы уже догарались, запуском шара, который ему особенно запомнился и полюбился даже за то короткое время, что находился в воздухе. Спонсор вызвал нас на ковер и дал понаыть, что родина (в его лице) в опасности, и спасти её можем только мы. Сначала надо было обнаружить место прокола, чтоб его залатать. Нам пришла в голову достаточно бредовая идея. Шар был отвезен в бассейн Дворца Молодежи, куда мы предполагали его окунуть и закачать вздух компрессором, пойдут пузырьки (думали мы), и… Провели всю ночь на нарах сауны при бассейне, которая не работала, к нашему счастью. Дырки были кое-как найдены и залатаны, гелий тоже изыскали. Так что свой последний выход шарик имел в вечер выпускного, стартовав с башни теперешнего МИДа. Молодежи было пофиг, конечно, да и провидел он там недолго – пока гелий не улетучился сквозь не найденные нами дыры.
У, как говорит один мой фрэнд, ТЕНЦ.
ու տենց
Այսօր ֆրիսբի խաղալուց Սմբատը ասաց՝ «չար բան ցույց տամ» ու Անդրոիդ պլանշետկա հանեց։
Գուցե այդ պատճառով, կամ այն պատճառով որ երեկոյան ես իմ համար մտածելու ժամանակ ունեի, ծնվեց այս փոստը․
Մենք ամեն ինչ անում ենք ինքներս մեզ համարգ։
Երբեմն մի խումբ մարդկանց շահերը համընկնում են։ Նրանց ասում են ընկերներ։
Նաեւ այնպես կարող է ստացվել որ շատ, իրար հետ անծանոթ մարդկանց շահերը համընկնեն։
Երբ այդ մարդկանց մեջ որոշակի կապ հաստատվի, թեկուզ Չեգեվարայի տեսքով, նրանց անվանում են հասարակություն։
Վստահ եմ, մեզ որոշ չափով պետք է կապիտալը։ Ու կապիտալիստը։ Բայց որոշ չափով։
Երբ չի առիթավորվել ու չափը չի անցել։
Ընդ որում այդ չափը միշտ փոփոխվում է, ու այն դժվար է սահմանել։
Օրինակ, ես որոշակիորեն կողմ եմ մասնավոր խանութներին։ Մասնավոր սրճարաններին, մասնավոր ծրագրային ապահովման արտադրողներին, ու մասնավոր կինոթատրոններին։
Ծրագրային ապահովման հետ փոքր ինչ բարդություն կա, որովհետեւ գիտա-հետազոտական լաբորատորիաներում նախագծվող սոֆթը շատ ավելի առաջադեմ եւ ճկուն է քան այն ինչ մենք ունենք շուկայում։ Հաջող նախագիծը մեզ հաճախ չի հասնում (Plan9, Inferno, Oberon), սակայն ես լավ գիտակցում եմ, որ եթե չլիներ կապիտալը մեզանից շատ քչերը հաշվողական սարք կունենային, որ գոնե GNU/Linŭ/Windows/MacOS/Android օգտագործեն։ Այնպես որ ես ընդհանուր առմամբ օկ եմ ՏՏ-ում իրավիճակի հետ։
Ու կապիտալիզմին բնորոշ ազատ մրցակցության պայմաններում ես կընտրեմ «Կինո Մոսկվան» ու ոչ «Կինո Նայիրին»։
Ինչ որ մեկը կընտրի Խրոմիում Ֆայրֆոքսին, ու Մոզիլլան ստիպված կլինի լավանալ, ու Խրոմիումի նորամուծությունները իրականացնել, ու նոր բաներ մտածել որ հետ չմնա։
Մրցակցությունը ապահովում է լավացվող արտադրանքը, տեքնոլոգիաներ, սարքեր, սպասարկում, եւ այլն։
Այսինքն ինձ պետք է որ գոնե մեկը այդ կինո Մոսկվան աշխատացնի հնարավորին օպտիմալ ձեւով, որ ես այնտեղ կարողանամ գնալ։ Ու ոչ միայն ինձ է պետք, շատերին է պետք։ Մեզ պետք է Ինթելը որ մեզ համար չիպեր արտադրի։ Մեզ պետք է Նոկիան որ մեզ համար հեռախոսներ սարքի։
Ինձ պետք է լավ խանութ, որ ես այնտեղ գնումներ անեմ։ Ինձ պետք է լավ նեյտրալ տարածք, ուր ես ընդհանուր շահեր ունեցող մարդկանց հետ հանդիպեմ, ուր կլինի կոմֆորտ, համով թեյ, ու չեն ծխի, որ ես ինձ լավ զգամ։
Փորձը ցույց է տալիս որ այդ ֆունկցիաները պետությունը կատարում է շատ ավելի վատ քան շահագրգռված մարդիկ։
Ու բնականաբար ես դեմ չեմ վճարել կինոթատրոնում, սրճարանում, հեռախոսի, կամ ծրագրային ապահովման համար։
Որովհետեւ այդ կինոթատրոնը, սրճարանը, հեռախոսը, եւ որոշ դեպքերում ծրագիրը, իմն էլ է։
Երբ ուզենամ, եթե ազատ տեղ լինի, կգնամ։ Ես ունեմ ազատություն գնալ կինո, օգտագործել հեռախոս/կոմպ, ու թեյ խմել սրճարանում որովհետեւ կան մարդիկ որոնք անմիջապես եկամուտ են ստանում իմ ուզածը ապահովելով։
Կարելի է ասել, որ այդ կինոթատրոնը, սրճարանը, գործարանը այդքան էլ չի պատկանում կապիտալիստին։
Կինո Մոսկվան իմ կինոթատրոնն է, ես այնտեղ փառատոնների ժամանակ գնում եմ։
Իհարկե ես պետք է վճարեմ, հակառակ դեպքում այն չի գոյատեւի ու ես այնտեղ չեմ կարողանա գնալ։
Այլապես ինչի՞ համար են մտածել փողը։ Որ ես կարտոֆիլ վաճառողին չառաջարկեմ կոմպիլյատոր գրել կարտոֆիլի դիմաց։
Ե՞րբ է կապիտալը «առիթավորվում»։ Երբ Ջեներալ մոթորսը ձեռք է բերում տրամվայներով զբաղվող կազմակերպությունները ու փակում, որ իրենց մեքենաները ավելի լավ վաճառվեն։ Այսինքն երբ մեզ պետք եկած բանը հասանելի չէ որովհետեւ կապիտալի շահերին դեմ է։
Երբ չի օգտագործում ամառահւն դահլիճը, կամ եթե նույն Կինո Մոսկվան չօգտագործվի, որովհետեւ իրա տեղը ինչ որ կապիտալ ուզում է անցկացնել երկաթուղի, կառուցել եկեղեցի, կամ սեփական տուն։
Ու եթե մենք տեսականորեն ազդեցություն ունենք իշխանությունների վրա, ապա կապիտալին ազդելու նույնիսկ տեսականորեն գրեթե ոչ մի լծակ չունենք։ Այսինքն տեսականորեն այդ լծակը պետք է լիներ ինքը կառավարությունը, սակայն իրականում կատարվում է հակառակը, որովհետւ փաստացի կապիտալը ավելի էֆեկտիվ է ազդում քան մենք։
Ի՞նչ ենք կարող անել։
Մեկ – չմոռանալ որ կապիտալը իրականում մերն է։ Մեզ համար է գործում, ու առանց մեզ որոշ դեպքերում չի գործի։ Մենք գիտակցում ենք, որ կապիտալիստը հարուստ է, բայց մենք համաձայն ենք դրա հետ մինչեւ նա մեզ օգտակար գործ է անում։ Իսկ այն դեպքում երբ մեծամասնության շահերը անտեսվում են, ու հասարակական վայրում կառուցվում է օրինակ բնակելի շենք փոքրամասնության համար, ապա այստեղ կապիտալը անցավ հասարակությանը ի վնաս գործելու։
Երկու – արտահայտել ցանկությունները։ Ինչպես կարող ենք՝ ստորագրահավաք, ցույց, տեքստեր, «հասարակական կարծիքի» կայացւմն եւ այլն։
Եթե մենք խաղում ենք ցանկացած խաղ, օրինակ ֆութբոլ, կարեւոր է որ
ա – գնդակը լինի մերոնց մոտ
բ – եթե գնդաը մերոնց մոտ չէ, ապա խոչընդոտել չմերոնց, որ իրենք իրենց ուզածին հասնեն, ցանկալի է գնդակը ոտքից ձեռքից առնելով։
Եթե դու վատ ես խաղում, դա քեզ համար չարիք է, ինձ համար՝ բարիք։
Եթե ես եմ սխալ անում, դա քեզ է ուրախացնում։
Այսպիսով, պետք է գրագետ լինել։
Ու այստեղ մենք հասնում ենք նրան, որ իրականում մեզ մոտ ամեն ինչ լավ կլիներ, եթե մարդիկ մի քիչ ավելի զարգացած լինեին։
Օրինակ, նույն Կինո Մոսկվան նորմալ ֆիլմեր ցույց կտար ոչ միայն փառատոնների ժամանակ։
Իսկ ոչ ոք չէր ձեռք բերի այֆոններ որպիսի իրենց հեռախոսներ իրենց իսկ կոնտրոլ չանեն։
Բայց այնպես է ստացվում որ ես այժմ էսթեթ եմ, որովհետեւ քչերին է դա հետաքրքրում, ու փաստորեն, դա ձեռք է տալիս կապիտալիստին, ձեռք է տալիս մարդկանց, որովհետեւ իրենց պահանջները բավարարված են։
Փաստորեն, էփլը իմ համար է չար, իսկ իմ միջին ստատիստիկ հարեւանի համար չար չէ։
Որովհետեւ պահանջները շատանում են զարգաանզլու հետ զուգընթաց։
Լավ նորություն․ ծրագրային ապահովման ասպարեզում մրցակցությունը նույնպես անցնում է նոր փուլ, ավելի կարեւոր է դառնում այն ով է ավելի ազատ արտադրանք ստեղծում։ Ձեզ մոտ զարմանք չի առաջացնում որ դուք իրավունք ունեք ձեռք բերված հեռախոսը ցանկացած եղանակով օգտագործել, ներառյալ պոպոկ ջարդելու նպատակով։ Իսկ ինչու՞ նույնը չի գործում սոֆթի դեպքում՞։ Իմն է, փողը տվել եմ։ Այսպիսով մարդիկ ավելի շատ են սկսում գնահատել ազատությունը, որովհետեւ ավելի շատ զարգացած են լինում։ Ու ակնհայտ է դառնում որ Նոկիայի Միգոյի նախագծման սխեման արմատականորեն տարբերվում է Ինթելի միոգոյի նախագծման սխեմայից։
Եթե ինթելի աշխատանքը թափանցիկ է, ու կամեցողը կարող է որոշ չափով ազդել, օգնել, մասնակցել նախագծմանը ու լավացնել արդյունքը, ապա Նոկիայի/Անդրոիդի դեպքում մենք այժմ ունենք գաղտնիքներ, երկաթե վարագույր որի հետեւը նրանք աշխատում են, ու մենք նույնիսկ մասնակցության, ուր մնաց կոնտրոլի պատրանք չենք կարող զգալ։
Այս տեսակետից ինթելը ավելի լավ կապիտալիստ է, ավելի բարի։
Ի դեպ, գերմանացիները երբ օրինակ սրճարան են վարձում, տոնակատարություն անելու համար, հետո բոլորը միասին աղբը հավաքում են, մաքրում են, ու աթոռները ու սեղանները դասավորում։ Այդպես ավելի էժան է։
Մենք գիտենք որ Բարքեմփը ազատ միջոցառում է, սակայն ես չէի հասկանում որ «փակ» Թեդեքսն էլ է իրականում ազատ միջոցառում։ Որովհետեւ եթե դու իրոք ուզում ես այնտեղ լինել, կարող ես գրվել կամավոր, օգնել կազմակերպիչներին, ու հնարավորություն ստանալ լսել ելույթները։ Այնպես որ դու հնարավորություն ունես վճարել ու ստանալ։
Սակայն ծրագրային ապահովում դեպքում արտադրողին հաջողվում է այնպես անել, որ մարդիկ վճարեն իրենց կոնտրոլ անող ծրագրերի համար։ Մասամբ որովհետեւ նրանք պաշտպանված են օրենքով, մասամբ այն պատճառով որ մենք անճաշակ անգրագետ ենք։
Գուցե զարմանալի չէ, եթե մեզ պատմած հեքիաթներում, ուր փոքրիկ երեխային թեթեւամիտ մայրիկը ուղարկում է վտանգավոր անտառ, սոված գայլերի մոտ, ու գայլն է համարվում չարը, իսկ մայրիկը՝ ոչ։
Իհարկե, այն ինչ մեզ համար չարիք է, Մայքրոսոֆթի համար՝ բարիք։ Այսինքն ես բնավ միտք չունեմ հարաբերականությանը կասկածանքով մոտենալու։
Ակնհայտ է, որ գայլի համար Կարմիր գլխարկի միամիտ մայրիկը բարի է, իսկ Կարմիր գլխարկը ինքը, լավ աղջիկ է, նա սիրում է աղջկան, առավել եւս եթե աղջիկը մատուցվում է սնկային սոուսի մեջ։
Ու չարիքների զգալի մասը կատարվում է անգրագիտությունից։ Իմ համար չար է իմ անգրագետ քայլը, քեզ համար՝ քո անգրագետ քայլը։
Սակայն ես ոչ մի դեպքում չեմ համաձայնվի տեղերով փոխվել միջին ստատիստիկ հարեւանիս հետ, որ ավելի քիչ պահանջ ունենամ, ու դրանք հեշտությամբ բավականացնեմ։
Հեշտ կյանք ոչ ոք խոսք չի տվել։ Ես օկ եմ խաղալու հետ։ Ու գնահատում եմ այն իմ/մեր փոքր հաջողությունները որոնք ինձ ուրախացնում են։
Ու այդ պատճառով ես լրիվ հասկանում եմ այս դեվին ով գրել է if I had to choose between developing open-source software on top of a closed platform and developing closed-source software on top of an open-source platform, I’d much rather go for the second option ու չեմ ուզում iOS-ի համար գրել։ Ես էլ նախընտրում եմ ուժերս ծախսել օպտիմալ՝ աջակցելով ազատ, այսինքն ավելի իմ, ինձ պատկանող պլատֆորմայի տարածմանը։ Չէ՞ որ ես իմ մասին եմ մտածում առաջին հերթին։
ու տենց
Երազիս մեջ ես Ամառային դահլիճում էի ապրում։ Վարձում էի այն մի տատիկից։
Հետո մի օր տատիկը հավաքվում էր, խալիները ռուլոն սարքեց, ասաց որ պետք է գնամ, նա գնում է։
Ու մի օր աշխատանքից վերադարձա, տեսա տունս էլ չկա, միայն փոշի ու բեկորներ են։
Լրիվ պարալիզացված վիճակում էի։ Մի քանի օր տեղից չէի շարժվում։
Հետո եկան Գասպարն ու Տանամասին, ինձ տարան, երկու տուն ցույց տվեցին, ասացին, ստեղ կարող ես ապրել։ Բայց ես նենց զզվանք զգացի, տները լավն էին, չնայած, ու վերադարձա իմ փլատակների մոտ, իսկ ընկերներս տեսան, որ ինձ չի ստացվում տանել, ու անձրեւ ա սկսվում, սկսեցին ինչ որ փլատակների մեծ կտորներ բարձրացնել, ես էլ օգնեցի, վերջը ինձ համար π-աձեւ ծածկ սարքեցին, իսկ վերեւի մասում անցք կար, ու միջով ծառ էր անցնում, ու թողեցին ինձ այդ ծածկի տակ, գնացին, որովհետեւ անձրեւը ուժեղանում էր։
բարի առավոտ՝
ու տենց
Զլոյանի տարոսը էստաֆետան հասավ ինձ, ես շարունակում եմ, ու էսա ես ել փոխանցեմ։
նշեմ որ գրել եմ նա սկորույու ռուկու, քանզի էս քանի օրը մի տեսակ ժամանակ չկար։
այնպես որ, զգոն եղեք ։Ճ
ափդ․ փաստորեն, նածեվո պոլկու պրիբիլը՝
եւ պիոներնը
ու տենց
Նկատում եմ, որ ծանոթներից շատերը տուն չունեն։
Չե, ես ել չունեմ տուն, այսինքն բնակարանի սեփաքանատեր չեմ բնավ։ Սակայն, ի նկատի ունեմ՝ ես Երեւանում ինձ զգում եմ, որ տանն եմ։ Իսկ նրանք այդ զգացումը չունեն, այդ կապը չունեն։ Ու փնտրում են, ու շարունակում են փնտրել։ Ում բախտը ինչպես բերի։
Իսկ այսօր մի գիրք կարդալուց, որտեղ Հոլմսի մասին էր գրված, հիշեցի «Տերմինալ» [ֆիլմից մի հատված][1], դիտել 340րդ վայրկյանից։
Այ այսիսի տան զգացողության մասին եմ ասում։
Ու այդ տան զգացողությունը բնավ նրանից չէ որ այդ տանը այնքան լավ է։ Նրանից է որ Նավորսկին զգում է որ․․․ տերն է՞։
Ու դա պատրանք չէ բնավ, որովհետեւ իրական երկրի տերը ոչ նախագահն է, ոչ էլ նրա կուսակցությունը, ոչ ել խորհրդարանը, այլ Նավորսկու պես մարդիկ են։
Ավելին, չեմ կարծում որ որեւե երկիր կառավարող ուժերին առանձնապես հաճելի լինի երբ շատ քաղաքացիներ իրենց երկրի տեր են զգում։
Սակայն, այդպիսի մարդիկ միշտ կլինեն։ Հարցը նրանց քանակի մեջ է։
Ու այդ տեր լինելն է պատճառը, որ փողոցում թքածը, կամ չրթած թափածը ցավացնում է։ Երբ տեր չես՝ էական չէ, քո տան մեջ չէ, որ աղտոտել են, թքած։ Այդ տիրոջ զգացումն է որ ստիպում է երեխեքին հեծանիվներով գնալ հասնել Թեղութ։ Ավելի ճիշտ, ես ուզում եմ հավատալ որ դա է պատճառը։ Այդ տիրոջ զգացումն է, որ ստիպում է մարդկանց Սեւանի, կամ ամառային դահլիճի ճակատագրով հետաքրքրվել։
Ու ինչքան շատ երկրում լինեն քաղաքացիներ, ոչ թե բնակիչներ, այսինքն մարդիկ, որ տեր են զգում իրենց, այնքան այդ երկիրը ավելի լավ տեղ կլինի ապրելու համար։
Իսկ կա ձու թե չկա խանութում, ինչպես նաեւ կա թե չկա քաղբանտարկյալ՝ դրանք լուծվող հարցեր են։ Երբ կա քաղաքացիական հասարակություն, օտարալեզու դպրոցների, կամ տարածքներ հանձնելու հարցեր առհասարակ բացակայում են։
Չեն շոշափվում, որովհետեւ չեն կարող լինել։
Իսկ ինչպես ստացվեց, որ ես հիշեցի այդ տան զգացողության մասին
կիմանաք իմ հաջորդ գրառումից ։Ճ
_ու տենց_
[1]: http://www.youtube.com/watch?v=BjD1TU7RMrA
Ամառային դահլիճը դատարկ է։
իսկ սիրահարների այգում, չնայած որ անհարմար է ու էկրանը փոքր է, սակայն մարդիկ իրար գլխի են հավաքված, ու կանգնած, ու ասեղին ընկնելու տեղ չկա բնավ։
ու դա նշանակում է որ ինչ որ մեկը բնավ բիզնեսից գլուխ չի հանում։
ու որ մի քանի հոգի կա որ սրիկա են։
ու տենց
Մնացածը այստեղ
(c) moon_lusin{.lj-user}
_ու տենց _
![][1]
Սա Կնտեղցյանի հյուրանոցի մակետն է, որը մատնանշվել է մի երկու սուրբ հայրի կողմից, թե բա «եթե նա նույն տեղում հյուրանոց էր կառուցելու» էթէսեթրա։
Ինչպես տեսնում եք, ամառային դահլիճը բնավ չի քանդվել ըստ նախագծի այլ պահպանվել ա տերասայով հանդերձ։
Չի՜ Քանդվելու
_ու տենց _
_ու տենց _
ու տենց
վիա Սարհատ
_ու տենց _