Turkish nationalists: there was no Armenian genocide Also Turkish nationalists: well there was but the Kurds did it Also Turkish nationalists: we’re gonna kill the Kurds like we killed the Armenians
https://twitter.com/mathaiaus/status/912952351178104833
#armenian_genocide #turkey #1915 #kurds #nationalism
Armen T. Marsoobian offers us the unique lens of the Dildilian family of Armenian photographers in provincial Anatolia. Around the turn of the twentieth century, the Dildilians worked to memorialize portraits of fragmenting families and to document everyday scenes in provincial cities such as Sivas, Samsun, and Merzifon. Marsoobian, himself a descendant of the Dildilians, has woven together the family’s remarkable photographic archive along with their memoirs and oral histories, to describe how through ingenuity and professional connections, the family and with them much of their art survived the genocide in 1915-16.
http://www.ottomanhistorypodcast.com/2016/08/armenian-photography-anatolia.html
#armenian #armenia #photography #history #1915 #armenian-genocide #marsoobian #family #photo #anatolia #podcast #photographer
today is a conventional date of the beginning of the 1915’s Armenian genocide in Turkey. Armenians all over the world commemorate the victims. Some of survivors are still alive. Almost all Armenians in the west are ancestors of survivors. Many of us have some relative who survived. My grandfather is also from the family of survivors from Van.
I never liked the date, in particularly, because I felt a link between the date and the victim psychology among the nation. This psychology of the victim was also stimulated and greeted in USSR, as a way to make Armenians more loyal to the empire, and make them sure that they won’t be able to survive without the big brother.
Today is of course, non working day in Armenia, however I came to work, to deal with problems caused by power outage. I was passing through the building and made this photo. This is an A4 b/w print of the We are our mountains monument in Artsakh, and photo of Monte Melkonian, hero of so called NK war. This is what regular radio engineer have printed to hung over it’s table. And though it may seem “militaristic” to hung a photo of a man in uniform, I believe, it’s not really.
(Monte was a very interesting person. when almost all of the Martakert district was lost, and Azerbaidjani army had much more power, he was able to take it back. He had no tanks, but to the end of war he had ~40 tanks under his control, all captured from the Azerbaijani army. He did not tolerate marauding and never allowed that.)
Why is this? Because something have changed. Armenians do not perceive themselves as victims to the such extent as in the past. The important part of an Armenian identity today is that Armenians were able to defend themselves in Artsakh, the population was not eliminated, ethnic cleansings conveyed by Azerbaidjan in late eighties and early nineties failed, at least in most of Artsakh.
They were able to prevent the next genocide. That is why Artsakh is extremely important for any Armenian. That’s a symbol of a victory, probably the most important victory throughout the last ~1000 years.
And what is very sad, that Artsakh has no many chances to be recognized by the International community, and interests of Turkey, which keeps Armenia in blockade, and Azerbaijan, which has oil, are more important to the big players.
It looks like almost any major force is interested to make Artsakh controllable by aggressive, non democratic, militaristic, not tolerant Azerbaijan, which recently again tried to use violence to, as they say, “reestablish territorial integrity”, and in reality, to clean up remaining parts of Artsakh from Armenians. Or, may be make them citizens of the country which conveyed ethnic cleansings, and destroyed every Armenian heritage they were able to.
#1915 #genocide #armenian-genocide #armenian_genocide #armenia #turkey #azerbaijan #artsakh #nkpeace #monte_melkonian #we_our_mountains
Minkin’s article was the best.
When your ally fully depends on you; when he has nowhere else to go; when not only his well-being is in your hands, but also his life… Then the ally like that is called hostage. And if he supports you in anything, that’s very similar to “Stockholm Syndrome”. http://echo.msk.ru/blog/minkin/1535456-echo/
#russian #minkin #echo #article #armenia #russia #hostage #ally #1915 #genocide #politics #quote
Մինկինի յօդուածն ամենալաւն էր։
Եթէ դաշնակիցդ լրիւ քեզնից կախուած է, եթէ նա այլ պրծում չունի, եթէ քո ձեռքերում է ոչ միայն իր բարեկեցութիւնը, այլեւ կեանքը… այսպիսի դաշնակիցը կոչւում է պատանդ։ Ու եթէ նա քեզ ամէն ինչում աջակցում է, սա շատ նման է «ստոկհոլմեան սինդրոմի»։
http://echo.msk.ru/blog/minkin/1535456-echo/
#ռուսերէն #մինկին #էխո #հայաստան #ռուսաստան #դաշնակիցներ #պատանդ #1915 #ցեղասպանութիւն #քաղաքականութիւն
դուք երբեւէ եղե՞լ էք քելեխի։ այդ զարմանահրաշ միջոցառմանը, ուր բոլորը֊բոլորը, մանաւանդ կազմակերպիչները շատ կարեւոր են։
այդ օրը զանազան կիրառութիւններ ունի։
նախ, կարելի է ուրախանալ։ երբեմն առանց թաքցնելու։ ուտել֊խմել։
կարելի է կայանալ՝ առհասարակ թաղման եւ դրան նախորդող եւ յաջորդող գործընթացներին մասնակցելով։ էլ ե՞րբ է քեզ հնարաւորութիւն ընձեռուելու լինել ռեժիսոր, եւ որոշել, ջութակահար կանչել, թէ կլառնետիստ։
կարելի է ներգրաւած լինել զանազան կարեւոր գործերի մէջ։
կարելի է ինքնացուցադրուել՝ այս անգամ քո ողբով։ ողբ անելն էլ է կարեւոր զբաղմունք։
իսկ հարցրու այդ ցուցադրուողներից մէկին՝ դու այդ մարդու համար ի՞նչ ես արել, երբ նա ասենք մենակ սառը բնակարանում մահանում էր։ եկար տունը մաքրեցի՞ր նրանից յետոյ, երբ մեռաւ։ իսկ որ կեղտոտ տան մէջ էր ապրում, դա ոչինչ, հիմա ոչ մէկ չի նկատի։
մենք առհասարակ սիրում ենք իմաստները փոխել։ ասենք ֆեյսբուքը պէտք է լինէր շփման հարթակ, իսկ դարձաւ բեմահարթակ։
այն պարզ պատճառով, որ իրական իմաստները մեզ չեն հետաքրքրում։
այսպէս եւ գնա հարցրու այդ տոտա֊ին, կամ լաւ, այն դեռահասին, ով ասում է, որ «ցեղասպանութիւնը իր ինքնութեան մասն է»։ ո՞նց է քո ինքնութեան մաս, բալիկ ջան։ որտեղի՞ց։ ասենք եթէ քեզ բռնաբարէին, էլի պարտադիր չէ որ մէջդ մնար, անցաւ֊գնաց, կեանքը շարունակւում է, իսկ այն որ տատիկիդ մօրն են բռնաբարել, ո՞նց է ինքնութեանդ մաս։
«մեր հողերը»— ասում էր միւսը, «մարդիկ հեչ, հողերը»։ չգիտեմ ինչու, բոլորը մտածում են, որ եթէ «ցեղասպանութիւնը ճանաչեն», իրենց ինչ֊որ մէկը ինչ֊որ հողեր է տալու։ ինչ֊որ կապոյտ երիզով պնակի վրայ։ հողերը վերցնում են, սիրելիներս։ արեան գնով։ եթէ կարողանում են։ չեն նուիրում։ գուցէ միայն մենք ենք նուիրում։ կարող էք նաեւ այստեղ կարդալ, որ ոչ մի հողերի մասին խօսք չկայ։
առհասարակ, երբ տարածք ընդլայնելու մասին է խօսքը գնում, նոյնիսկ էն ամենամեծ երկիր ունեցող ռուսների ֆազերն են գցում, ուր մնաց՝ մեր, որ նահանջելու տեղ չունենք։ եւ ի՞նչ էք անելու այդ հողերի հետ, ո՞վ է այնտեղ ապրելու։ եւ դրանց հետ կոմպլետկով եկած տասնհինգ միլիոն քրդերի։ ասենք պէտք կը լինի իրենց խնդրել, որ երբ հայաստանը վերանուանեն քուրդիստան, մեզ աւտոնոմիա թողնեն։ լաւ էլի, թողէք։
այո, իմաստները փոխւում են։ այսպէս, յիշատակի օրը դարձել է փիառուելու օր։ ում որ ձանձարլի չէ, բոլորը դրա վրայ փիառւում են։
մենք ի՞նչ ունենք, ի՞նչ ենք մեզնից ներկայացնում, որ ցոյց տանք։ ոչ մի բան։
անցեալով պարծենում են տաքսիստները՝ թէ ես գիտէ՞ք ով եմ եղել, երբ կիեւում էի։ գնացէ՛ք եւ հարցրէ՛ք։ մենք էլ այդ գործին ենք։ մենք էլ տաքսիստների ազգ ենք՝ գառնի֊գեղարդ կը տանենք, բան֊ման ցոյց տանք։
իսկ մեր բախտը այնքան բերել է, որ ի տարբերութիւն լիքը այլ ազգերի, ունենք ինքնացուցադրուելու հիանալի պատրուակ։ ոչ թէ պատճառ։ մեզ, պարզւում է ցեղասպանել են։ ինչպիսի՜ հնարաւորութիւն։ լիքը օգտակար բան կարելի է քաղել ընդամէնը մէկ ցեղասպանութիւնից։
կարելի է նւնւալ ողբալ, զգալ քեզ նուաստացուած, նեղացած, կարելի է աշխարհին պատմել քո խորը հոգու չձգուող վէրքերի մասին(իսկ իրականում՝ քո գոյութեան մասին), քո վեհ անցեալի մասին, աշխարհի անարդար լինելու, եւ ընդհանուր առմամբ, «հայի բախտ» հասկացութեան մասին։
Ինչպէս եւ քելեխի ժամանակ, բոլորը֊բոլորը կարող են շահել։
եւ գուցէ քո դէմքը, հենց քո՛ Բանգլադեշցի Գուգո֊ի դէմքը, ցոյց տան ՍիԷնԷն֊ով։ Եւ այն կը հեռարձակուի աշխարհով մէկ՝ քեզ կը տեսնեն եւ եւրոպայի գեյեր֊մարմնավաճառները, եւ ճապոնիայի դեռահասները։ Միայն պէտք է չմոռանալ տխուր֊լուրջ արտայայտութիւն ընդունել այն պահին, երբ խցիկը քեզ է նայելու, քանի որ այլապէս ուրիշ մարդու ցոյց կը տան։ Որ ոճի մէջ լինի։
Առհասարակ ամէ՛ն մէկը կարող է իրեն օգտակար եւ կարեւոր զգալ։ Նոյնիսկ Սեֆիլեանը՝ բանտում կարող է իրեն կարեւոր զգալ։ Բաւական կարեւոր է, պարզւում է, որ բանտում գտնուի։
Եւ ամէն մէկը գործ ունի՝ չէ՞ որ կարեւոր է «գնալ ցեղասպանութեան», ինչպէս իրենից գոհ նշում էր իմ հարեւանը։ այդպէս էլ ասում էր՝ «ես ամէն տարի գնում եմ ցեղասպանութեան, դա շատ կարեւոր է» — իսկ յետոյ աւելացնում՝ «իսկ դուք արդե՞ն գնացե՞լ էք ցեղասպանութեան»՝ իրեն զգալով գնահատողի, «ափրուվ» տուողի դերում․ նա հիմա կարող է ասել՝ «ապրէք», հաստատել, կամ մեծաւարի ուղղորդել, դնել ճիշտ ուղղու վրայ։
բացառութիւն չեն եւ քաղաքական գործիչները։ մանաւանդ իշխող գործիչները։ ինչպիսի՛ աննախադէպ փիառուելու միջոց։ երեւի վերջին անգամ նման հնարաւորութիւն սօսի թաղման ժամանակ էր։
եւ մենք բոլորս իրենց կը սիրենք, քանի որ իրենք մեզ հետ միասին են այդ օրը։ կամ, գուցէ մե՞նք իրենց հետ միասին ենք այդ օրը։
այո, ինչպէս ասաց գործընկերս՝ «այս անգամ էլ հարիւրամեակն առանց ռեժիմի չանցաւ»։ վայելէք ձեր «ռեժիմով հարիւրամեակը», ռեժիմի հետ միասին, ուս ուսի։ #socute
թէ չէ բոլոր զլմ֊ներն ընկել են նրա հետեւից, թէ կը գա՞յ պուտինը, թէ՞ չի գայ։ ի՜նչ լաւն է, որ գալու է։ մեր ընկերն է։ մեզ հետ է։ մեր կողքին։ ինչպէս միշտ սակայն։ #վույ #doublesocute
իսկ յիշատակի հետ այս «շոուն» կապ չունի։ նախ յիշել կարելի է առանց ցուցադրուելու։
իսկ եթէ եւ ցուցադրուել, ապա ճաշակով, առանց ճոխ վուլգար թաղման/քելեխի։ յիշել կարելի է լուռ։ կանգնել մէկ րոպէ։ ոչ թէ քայլել ամբողջ օր։(smart not hard) ինչպէս օրինակ անում են հրէաները։
(ազնիւ լինելու համար, պէտք է ասեմ, որ Իսրայէլում էլ նմանատիպ կարծիք արտայայտւում էր, հրէայ երիտասարդները դեռ վաթսունականներին բնաւ չէին ուրախանում, երբ հասարակութիւնը հոլոկոստի վրայ շատ էր կենտրոնանում, քանի որ համարում էին տեղի ունեցածը աւելի շատ ամաչելու քան ցուցադրելու հիմք։)
նաեւ ինքնացուցադրուել կարելի է ասենք գոնէ նրանով, թէ ինչ ես քեզնից ներկայացնում հիմա։ առանցքային բառն է՝ հիմա։ կարողանո՞ւմ ես $100֊ով ԴՆԹ սեքուենս անել։ կարողանո՞ւմ ես Տեսլա֊ի ազատ պատենտներն օգտագործես։ Կարողանո՞ւմ ես մոբայլ ափից մի քիչ աւելի լուրջ նախագիծ անել։
(եւ ոչ թէ ֆուտբոլով, կամ բռնցքամարտով, այն դարը չէ, անցաւ, պըրծ)։
չէ՞։ ո՞վ ես դու։ ի՞նչ ես կորցրել այստեղ, քեզ մէջ գցել։ գնա գործ արա, տեսնենք ինչին ես արժանի։
շքեղ քելեխով կամ թաղումով այսօր աշխարհին չես զարմացնի։ ու բոլորն էլ քո վրայ թքած ունեն։ ու քո ողբի։ ու քո ցաւի։ որը զգալի մասով անկեղծ էլ չէ։ գոնէ այնպէս է ցուցադրւում։
չե՞ս կարողանում քեզնից բան ներկայացնել։ իսկ ինչո՞ւ չես կարողանում։ հմ՞։
եւ այդպէս։
Shai acknowledged that the Jewish state is reluctant to send a more high-level delegation to Yerevan for fear of upsetting Turkey. “We’re a small country and can’t fight with everyone all the time,” he told “The Jerusalem Post.”
#israel #armenia #armenian-genocide #genocide #turkey #1915 #knesset #delegation #recognition
15 ապրիլի, 1915
աղբիւր
#Գիյոմ֊Ապոլիներ #Ապոլիներ #պոեզիա #ապրիլ #1915 #գիշեր
Պաոլո Կոսսի
Հրատարակիչներ` Հազարդ
Լեզուներ` կորեերեն
Միլան, Հազարդ, 2011, 138 էջ (կորեերեն) ISBN 978-89-90640-48-9
աղբիւր
#comics #1915 #genocide #armenian-genocide #armenia #milan #korean #book #paolo-kossi #պաոլո֊կոսսի #գիրք #մեծ֊եղերն #ցեղասպանութիւն #միլան #հազարդ #2011 #կորեերեն #պատկերապատում
The last night http://markgrigorian.livejournal.com/816512.html #komitas #1915 #1956 #Sargis-Muradian #armenian-painters #armenian-genocide
Ռաֆայել Ղազարյան… Հաշվետու եմ… (հատված)…
66-ի ապրիլի 24-ին որոշեցինք ծաղիկ դնել Կոմիտասի շիրիմին: Քաղաքը խստիվ հսկվում էր. երեքից ավելի խումբը վտանգավոր էր դիտվում: Նորից Սարգսի (Սարգիս Մուրադյան. նկարիչ – ԳՂ) մեքենան. մեզ միացավ նկարիչ Հենրիկ Սիրավյանը և մի կին գրող, ցավոք, չեմ հիշում՝ ով: Այգում սպաներ էին շրջում: Ըստ երևույթին մեր անցաթուղթը Պարույրն էր (Պարույր Սևակ -ԳՂ). Կոմիտասի շիրիմի կողմից մի ավագ լեյտենանտ քարշ էր տալիս երիտասարդ մի զույգի, հավանաբար՝ ուսանողների. պարզվեց՝ համարձակվել էին ծաղիկ դնել շիրիմին. տղային քոթակել էին: Արյունը խփեց գլուխս.
– Վերջին անգամ նման տեսարան տեսել եմ 42-ին,- հանդարտ կատաղությամբ դիմեցի ավագ լեյտենանտին, նա ընդհարումից կրակ կտրած հայացքը լարեց վրաս,- օկուպացված Կրասնոդարում էր,- խաբուսիկ մեղմությամբ շարունակեցի, -ֆաշիստներն էին նույնը անում մեզ հետ:
– Ուզում ես ասել՝ ֆաշի՞ստ եմ,- չռեց աչքերը:
– Իհարկե ոչ,- շտապեցի հերքել,- դու ավելի վատն ես: Նա օտարին էր ծեծում, դու՝ յուրայինին:
Չհասցրեց հարձակվել՝ հանկարծ հայտնված մայորն ու փոխգնդապետը ոլորեցին ձեռքերս ու քաշեցին դեպի իրենց մեքենան, ընդ որում փոխգնդապետը ռուսերեն սպառնալիքներ էր թափում գլխիս: «Գոնե այսօր հայերեն խոսեք»,- նետեցի ես: ”Я тебе покажу хаерен” ,- խոստացավ հայ փոխգնդապետը: Նա ետ մնաց, մայորը, ձեռքս ոլորած, շարունակեց ճամփան: Վիճակը նվաստացուցիչ էր. «Եթե անմիջապես չթողնեք ձեռքս, կկրծեմ ձեր քիթը, լակոտ չեմ, չեմ փախչի»… Նա շփոթված նայեց աչքերիս ու թողեց ձեռքս: Մեքենա նստելու պահին կողքը կանգնած մի քանի «դրուժինիկ» չարախինդ նայում էին մեզ:
«Ու՞ր էր, Պարույրն էլ մի բան աներ՝ ծեծեինք»,- ծոր տվեց մեկը: Դա շանթեց այն աստիճան, որ չհասցրի շշպռել՝ մտցրին մեքենա: Լա՜վ, ինձ՝ շարքային թեկնածուիս, չեն ճանաչում, բայց Պարույր Սևակին ծեծել երազող հա՞յ… Բերեցին «Հայրենիք» կինոթատրոնի միլիցիայի բաժին ու փակեցին մի փոքր սենյակում: Վիճակս բարդանում էր մի հանգամանքի առկայությամբ. շալվարիս գրպանը տռզել էր թռուցիկներով, որոնք մի քանի գիշեր տպում էի գրամեքենայի վրա: Բովանդակությունը չէր փայլում օրիգինալությամբ. նորից Ղարաբաղ, նորից Նախիջևան: Նախորդ գիշերները մի քանիսը կպցրել էի պատերին, մեծ մասը մնացել էր: Այդ մասին գիտեր միայն Սարգիսը: Քառորդ ժամ անց սենյակ մտան կրակոտ ավագ լեյտենանտը և Սարգիսը: Երկար միջանցքով քայլելիս՝ գրգռված սպան չնկատեց, որ մենք կես քայլ հետ ընկանք. դա բավական էր, որ Սարգիսը ձեռքը խոթի գրպանս ու հանի թռուցիկների խուրձը: Ներս մտանք ընդարձակ աշխատասենյակ. սեղանի շուրջը՝ ընկերներս, սեղանի գլխին՝ պետը՝ նոր սերնդի երիտասարդ, գուցե և մի փոքր ճեզվիտ… Համենայն դեպս կտրուկ և դրականապես տարբերվում էր ինչպես նախկին, այնպես էլ օրինապահության այսօրվա «ասպետներից», որոնք մասնագիտական և մտածողական ունակությունները խիզախաբար լրացնում են բռունցներով, քանզի հարցաքննվողը նմանատիպ պատասխանի հնարավորություն չունի: Ավելի ուշ իմացա, որ տղաները նախապես հայտարարել էին՝ կա՛մ դուրս են գալիս ինձ հետ, կա՛մ բոլորն են մնում: Դիվանագետ պետը հասկացել էր, որ ամենաճիշտը հաշտության եզրերի հանգելն է, ուստի սկսեց խրատական իր զրույցը ինձ հետ, ակնարկելով դատը և ազատազրկումը: Թռուցիկների խուրձից ազատվելով՝ հանգստացել ու աքլորացել էի. պատասխանեցի, որ երազում եմ բաց դատ, ուր վերջապես կասեմ այն ամենը…«Ձենդ կտրի, վեր ընկի տեղդ»,- խոսքս կտրեց Պարույրը. հազիվ էին խաղաղեցրել մթնոլորտը, կարող էի փչացնել: Հետագա զրույցն ընթացավ խաղաղ հունով ու տևեց 2 ժամից ավելի: Երբ վերջապես հրաժեշտ տվեցինք ու դուրս էինք գալիս սենյակից, կողքս հայտնվեց «կրակոտ» ավագ լեյտենանտը. «Շնորհակալ եմ, եղբայրս,- շշնջաց,- շատ բան հասկացա»: Եթե անհարմար չլիներ, կհամբուրեի:
_ու տենց _
(cc)mkdotam{.lj-user}
_ու տենց _
Մեր ուսանողուհի, կոմերիտուհի, ու պարզապես գեղեցկուհի Դանիելին նեղացնում են։
Մի գնացեք Հայաստան թռուցիկներ բաժանելու։
Հայաստանում չար ոստիկաններ են,
Հայաստանում չար ղեկավարներ են,
Նրանք ձեզ բերման կենթարկեն,
Նրանք ձեր ելեղությունը կպարզեն,
Մի գնացեք Հայաստան թռուցիկներ բաժանելու։
ու տենց
Գասպարը գրում է՝
<br /> Не знаю, кто это запускал – но молодцы реббята 😉
«դավաճան» բառով նկար փնտրելը բացահայտեց սա՝
սա՝
ու
ու տենց
Хочу обьясниться: меня просто потрясли Бейрутские фотографии
я могу заметить, как золян очень здорово написал` хороший-ли, плохой-ли, легитимный, не легитимный, но наш президент.
Однако это не выпендреж. Эти люди – как видно на транспаранте
Սփիիրքը՝ ցեղասպանության հետևանքն է
– потомки тех, кто выжил в 15-ом. Им вовсе не безразлично то, что происходит. Потому, что да, с одной стороны живем здесь мы, и от лица Армении говорит “избранный” нами президент, но это не совсем та Армения.
Как и не совсем та Турция. И они договариваются по поводу прошлого, которое несомненно их обоих касается. Но оно касается и этих людей. Многие из них могли быть гражданами Армении. Они не граждане Армении не по своему желанию. И не той Армении, где если официальная карта станет реальностью весь Сюник можно покрыть градом. Духовной Армении. Как-то так.
В некотором смысле наш президент, может и делает доброе дело своей стране, но мы не можем отрицать, что он задел достоинство армян из диаспоры, которые сознавая, что не будут жить в Ване, и Муше, хотят верить, что рано или поздно но руководству Турции не отделаться от извинений. И эту веру у них отнимают. Это вопрос задетого достоинства, веры в справедливость. Желание жить достойно, и себя уважать.
избранный – в кавычках. может быть не было бы кавычек, не было бы разногласия
ու տենց
Этот бюст Гейдара Алиева, человека который и поныне руководит Азербайджаном(c), установлен в центре Тбилиси, напротив церкви Метехи. Его установили перед приездом младшого королька к Саакашвилли. Еще в Тбилиси есть стелла какая-то, а часть набережной тоже названа в честь Алиева.
А в Джавахке армяне скинулись и поставили памятник жертвам 1915-го, ну чтобы было куда пойти цветы поставить 24 апреля. Однако его демонтировали, и армянской общине стоило больших усилий вернуть его на место
This is Georgia for you.
Я давно задумал самоубийство в одноклассниках, но лавры Мане не дают покоя хочется приурочить самоубийство к какому ни-будь событию.
Оно настало пару дней назад:
Итак, я совершаю odnoklassniki suicide в знак протеста к известному решению нашего МИД-а.
noch: http://www.whitehouse.gov/the_press_office/Statement-of-President-Barack-Obama-on-Armenian-Remembrance-Day/
Ա։ Իսկ ի՞նչն է “The Meds Yeghern must live on..” ասելու: Որ մենակ հայերը հասկանա՞ն
noch: սպանիր
Отрывок из выступления Роберта Фиска 2-го августа 2007 года о его исследованиях геноцида армян в Османской империи
Երբ ես National Geographic ամսագրի հղումը հրատարակեցի, հայտնվեց մի անանուն, և մեկնաբանությւնների մեջ թողեց ևս չորս հղում։
Այսոր ստացա մեկ այլ հետաքրքիր հղում․
/ коллекция почтовых марок про геноцид армян в османской империи /
Սա էլ հետաքրքիր կլինի՝ Genocide in turkey, 1975 , The Union of Armenian Students in Manchester