էն անգամ էլ վարում էի, տեսայ դասախօսներիցս մէկին լուսակիրի մօտ։
ու յիշեցի, որ նա ահաւորն էր՝ ոչ մի բան չգիտէր, բայց չեմ յիշում, ամբիոնի վարիչ էր, թէ տեղակալ։
ու մտածեցի՝ ահա, բա էլ ո՞րտեղից ձեւաւորուէր իմ մէջ «ինստիտուտներին վստահութիւն», եթէ տեսնում էի որ պոլիտեքնիկական ինստիտուտում պարզ չի ոնց են մարդիկ ամբիոնի վարիչ դառնում։
ու կրկին մտածեցի՝ ո՞նց էր համակարգը։ ըստ երեւոյթին, ով ծանօ՞թ ունէր որ կը վերցնէր իրան ինչ֊որ ինստիտուտ, իր թեւի տա՞կ, կամ որ գիտէր՝ չի կարող գնալ մերգելեան գործ անելու, զի գործ անել չգիտի, բայց ջոկել ա որ կարող ա փոքր, վերացական թո՞ւղթ գրել, ու դա ինստիտուտները կը գնահատե՞ն։ չեմ իմանում ինչպէս ա եղել, որ պոլիտեքնիկի ոչ երիտասարդ աշխատողների ճնշող մեծամասնութիւնը էդքան ահաւորը թուացել ինձ։
հիմա էլ, տեսնում եմ, կոռումպացուած սրիկաներ կան կրթական ոլորտում։ շատ ինքնագոհ, շատ կոռումպացուած, եւ շատ «իշխանութիւն» սիրող։ ու հիմա գրեցի դա, զգացի նեարդայնանում եմ, ձեռքերս դողալ են ուզում։ դուրս չի գալիս, ջղայնութիւն ա առաջացնում։
ու զգացի, որ ես ամէն անգամ զարմանում եմ՝ ո՞նց ա լինում որ ռուսաստանում կայ օրինակ գելֆանդը, կամ այլ գիտնականներ, որ հանրային դաշտում տեսնում ենք, ու նորմալն են։ եւ զգում ես առաջին հայեացքից, եւ երբ լսում ես, համոզւում ես։ ու զարմանում ես որ հետազօտական ինստիտուտի տնօրէնը կարող ա կոռումպացուած սրիկայ չլինել ու դրա հետ միասին դեբիլ չլինել։
մտածում եմ՝ ո՞նց ա տէնց լինում։ կարո՞ղ ա ռուսաստանն էնքան մեծ ա, որ մի հարիւրից մէկում գոնէ բացթողում ա լինում, ու նորմալ մարդիկ շանս են ստանում։ թէ՞ այնուամենայնիւ կարելի ա ասել, որ համակարգը՝ ինստիտուտները, իրենց մօտ աւելի լաւ են աշխատել միշտ։
օրինակ, դեռ քսան տարի առաջ ապշում էի, ինչի՞ ա որ նոյն ռդ֊ում գնում ես ոստիկանութեան անձնագրային բաժին, հետդ յարգանքով են խօսում (չնայած համոզուած եմ որ կոռուպցիա կայ, ու կանոններն էդպէս են, որ կոռուպցիան ծաղքի) եւ ըստ կանոնների վարւում, իսկ հայաստանում դուրս ես գալիս օդանաւից, այդ չաղ ոստիկանն ա փռուած աթոռին, ու գոռում ա վրադ՝ «պասպորտդ տո՛ւ»։ դա իհարկէ քսան տարի առաջ էր, էսօր այդ ինստիտուտը շատ աւելի լաւ ա աշխատում։
ու այդ ամէն մտքից ու հարցերից որ գլխիս մէջ պտտւում են հասկանում եմ՝ ես անվերջ խօսում եմ որ առանց ինստիտուտներին վստահութեան որոշ չափի չի լինի, ուսումնասիրում եմ կովիդ դիսիդետներին, ու վախենում եմ դառնալ մէկը, որ անիրատեսական դաւադրութիւնների տեսութիւնների կուլտ ունի, վախենում եմ այդ ծայրայեղ ոչ ռացիոնալ մտածելակերպից, խօսում եմ պետութիեան կարեւորութեան մասին (չնայած կողմ եմ փոքր լինի ապարատը), բայց ինքս սարսափած եմ այդ պետութիւնից։
այդ հոգեբանների ասած խորքային համոզմունքներից ունեմ, որ կարեւոր չի՝ մեղաւոր ես թէ անմեղ՝ կարող ա համակարգը սխալուի։ էդ պատճառով էլ ա կարեւոր, որ պատիժները խիստ չլինեն։ համոզմունքներ ունեմ, որ ինստիտուտները լաւ չեն աշխատում, որ ոստիկանները նոյնիսկ մօտիկ «հոլմս» չեն, որ բոլորն իրենց տեղում չեն, որ համակարգի դեբիլ ատամնանիւները ինձ կաղան եւ չեն նկատի։
ու այդ սարսափից ա, որ ջանում եմ քիչ տեղեկատւութիւն իմ մասին լինի, որ չեմ ուզում տեղանքս իմանան։ որ չէի ուզի իմ վրայ սեփականութիւն գրուած լինէր։ որ խուսափում եմ կրեդիտ քարտով վճարել, ու ջանում եմ էն տեղերում վճարել, ուր պարբերաբար չեմ լինում։ բնական ա, հեռախօս ֊ տեղանք ֊ սիմ քարտ պարանոյաներս էլ։
դա պետական համակարգին անվստահութիւնն ա, իսկ ես նաեւ irc֊ին եմ հիմա իմ իսկ xmpp gateway֊ի միջոցով կպնում՝ իրենց էլ չեմ ուզում այփիներս տալ։
ես ինքս եմ սարսափած մարդ, որ ինստիտուտների հանդէպ վստահութիւն չունի։ ու շատ բարդ ա ինձ այդ վստահութիւնը ձեռք բերել։ ու մէկ էլ զգացի ինչ սուր եմ ընդունում երբ ինձ չեն վստահում, ու ինչքան եմ ջանում որ չմտածեն վստահելի չեմ։ ու մէկ էլ մտածեցի՝ խեչոյեանի պատմուածքները շատ ծանր են ինձ համար, զի դաւաճանութեան մասին են։ կամ եթէ խիստ բառեր չօգտագործենք՝ պայմանագիրը չպահելու մասին են։ պայմանագիրը պարտադիր չի գրուած լինի։
ռուսները խօսք ունեն՝ «պայմանաւորուածութիւնը փողից թանկ ա» — մանկուց ահաւոր ուժեղ հաւանել եմ այդ արտայայտութիւնը։
այն մասին են, երբ շահը մարդկանց ստիպում ա այլ մարդկանց եւ կենդանիների վրայով անցնել։ ու այստեղ ես գալիս եմ մի կողմից նախորդ գրառմանը՝ վստահութեան կարիքիս, որ էս րոպէյի շահը չի մարդու մօտ, կարիքիս տեսնելու որ մարդիկ մանրուքների պատճառով իրար կոկորդ չեն կտրի, ու այդ մի քանի վայրկեան շուտ անցնելն էլ ա նոյնի մասին։
եւ միւս կողմից, բա ո՞րն ա պայմանագիր կատարելու երաշխիքը։ ինչի՞ են ընկերոջս տանից հանել՝ որ տան նորեկ ռուսներին իր տունը։ զի պայմանագիր չկար։ զի պետութիւնը խառնուած չէր։ զի հնարաւոր չէր դատի տալու։
ուզում էի կարճ գրել այն մասին որ գիտակցել էի որ ինքս եմ պետութիւնից սարսափած, բայց կարեւորում եմ այն, ու էսպէս ստացուեց։
#պետութիւն #ազատականութիւն #աղքատութիւն #հանրութիւն #պայմանագիր #պայմանաւորուածութիւն #վստահութիւն #ինստիտուտ #հիմնարկ #սարսափ #մեքենայ #ատամնանիւ #քաղաքականութիւն #կասկած #դաւադրութեան_տեսութիւն #պոլիտեքնիկ #կրթութիւն #պատմութիւն
ես գրում էի, որ բարոյականութիւնը, ընդհանուր առմամբ, կարելի ա սահմանել, որպէս պայմանագրին լուրջ վերաբերուելը, իսկ անբարոյականը՝ պայմանագիր խախտելն ա։ ցանկացած պայմանագիր։
որ պայմանագիրը՝ մարդկութեան ու քաղաքակրթութեան համար ամենակարեւոր նախապայմաններից ա, առանց պայմանագրի չկայ առեւտուր, չկայ համագործակցութիւն, ու առհասարակ պարզ չի, ի՞նչ կայ։
այդ պատճառով ա, TRUST NOONE!!! ուղերձը սարսափելի։ (:
ըստ երեւոյթին, հայերը հայկական լեռնաշխարհում չափազանց երկար, դարերով, ապրել են միջավայրերում, ճիշտ ա տարբեր, բայց միջավայրերում, ուր պայմանագիր չպահելը, կայսրութեան, ստրկատիրական վարչակարգերի պայմանները շրջանցել, հեք անելը, գոնէ «քուլ» էր, սծիլ էր, եթէ ոչ օգտակար։
ու այսօր, պետականութիւն կայ, պայմանագիրը, ընդհանուր առմամբ վատը չի, բայց պայմանագիր չպահելը միեւնոյնն ա, համարւում ա սծիլ։
ու ամենաշատ պայմանագիր չպահողն ա, բնականաբար, նա, ով կեղծում ա ընտրութիւններ, բոլոր մակարդակներում ու շերտերում, հետեւաբար էդ մարդիկ են անբարոյականութեան չեմպիոն այսօր։
բայց նաեւ ճանապարհային կանոնների պայմանագիր չպահելն ա սծիլ, քուլ, ու «տղեն պիտի սիգնալ տայ», ըստ որում, ես չեմ կարծում, որ էդ մարդիկ իրականում, մեծ մասամբ, վատ, չհասնող, էմփաթիա չունեցող մարդիկ են, ինձ թւում ա, էդ մարդիկ պարզապէս ափդէյթ չեն եղել, իսկ ափդէյթը բարդ ա, քանի որ իրենց ծնողներն են սովորեցրել, որն ա «ճիշտը», ու որ «մի հատ ա», ու տատեր պապերն են սովորեցրել, որն ա ճիշտը, ու ոնց ա պէտք ապրել, որ գոնէ գոյատեւել լինի էդ պայմաններում, իսկ եթէ եւ գոյատեւելու հարց չկայ, ապա ոնց ա պէտք պրոտեստ արտայայտել վարչակարգի, ռեժիմի դէմ, չենթարկուելով, ու չճանաչելով կանոններ եւ օրէնքներ։
որովհետեւ օպրեսորի ու օկուպանտի կանոնները, նոյնիսկ երբ լաւն են, մնում են օպրեսորի կանոններ։
այս առումով ես միշտ հիացել եմ ԼՏՊ֊ի՝ ԽՍՀՄ կազմից դուրս գալը ԽՍՀՄ օրէնքին համաձայն կազմակերպելու որոշմամբ։ հասկանալի ա, որ որոշ կանոններ պարտադիր չի պահել, կամ չպէտք ա պահուեն, բայց մեզ համար շատ գեղեցիկ խաղ էր այդ կանոնները պահելը։
չգիտեմ ոնց կամ երբ ափ թու դէյթ կը լինենք որ հասկանանք, որ կանոնը ու պայմանագիր պահելն ա բարոյական, ու չպահելն ա անբարոյական, ու էդ ա բարոյականութեան կամ անբարոյականութեան սահմանումը։ մինչ։
#բարոյականութիւն #օրէնք #պայմանագիր #երեւան
Թումանեանի այգում «դէմ եմ»֊ի ժողովուրդը հաւաքուել էին, որ Գանդիի մասին ֆիլմ նայեն, իսկ Թումո֊ի վարչութիւնը դա կանխեց, բացատրելով, որ Գանդիի մասին ֆիլմ դիտելը կարող է մեկնաբանուել որպէս քաղաքական միջոցառում։
Իսկ իրենց քաղաքապետարանի կողմից պարտադրուած պայմանագրի մէջ նշուած է որ Թումանեանի այգում ոչ մի քաղաքական միջոցառում չպէտք է անց կացուի։
Ես հիմա չեմ ասում, որ ամէն ինչն է քաղաքական, ես ասում եմ, որ գրողը տանի, Գանդիի մասին ֆիլմեր իննսունականներին ամէն օր հայկական հեռուստատեսութեամբ էինք նայում, ու ես դրանց վրայ եմ մեծացել։ Դրանք իմ վրայ մեծ ազդեցութիւն են ունեցել, ու ասենք ես հիմա հասկանում եմ, որ բանակում էլ էի Սաթյագրահա կիրառում։ Ինչեւէ։ Չգիտեմ ինչ ասել։
#Թումո #Թումանեանի֊այգի #Երեւան #քաղաքապետարան #պայմանագիր #կինոդիտում #քաղաքականութիւն #Գանդի #պատմութիւն
