ապրիլ 29։
յունուար 2018։
յունուար 2018։
յունուար 2018։
լուսինի փարթին։
դեկտեմբերի 31, 2017։
նոյեմբեր կամ դեկտեմբեր 2017։
նոյեմբեր կամ դեկտեմբեր 2017։
նոյեմբեր 2016։
քեզ թւում է ես յատուկ ծուղա՞կ եմ սարքում, յետոյ թաքնւում ու սպասում, ինչպէս ես վրայով քայլելու որ քեզ բռնեմ ու պահեմ։ ընդմիշտ։
չէ, ես պարզապէս ուզում էի կիսուել որ ժպտաս։ աւելի կուզէի պատճառ չլիներ ուզել։
իսկ քեզ թւում է ծուղա՞կ եմ սարքում։ ապա այդպէս էլ ինձ չիմացար։
—————————————————
ես ունեմ երկու շուն։ երկու գերմանական հովուաշուն։
հիմա ձմեռ է, սենեակում ցուրտ է, ու մէկն ունի ստուարաթղթից մեծ տուփ, մէջն է մտնում, ու քնում։
կամ պարզապէս երբ տուն մարդիկ են գալիս, ու նա իրենց տեսնել չի ուզում։
իսկ միւսը չունի։
այս գիշեր նա էլ «բուդկա» ունեցաւ, իրեն էլ սարքեցի։
չեմ սիրում որ այնպէս է ստացւում, որ ուրիշն է շանը հանում։
ասենք նա միշտ շանը արձակում է, իսկ շունը իրան չի լսում, ու կարող է փողոցն անցնել, վազել։
հիմա նստած անհանգստանում եմ։
շուտ գային, տուփն էլ տեսներ ուրախանար։
ու տենց
ու տենց
Ես սիրում եմ գրքերի պատկերապատումները։ Ու թանգարանային գիշերը ուզում էի տեսնել այդ պատկերապատումների ցուցահանդեսը։
Այդ գրքերը հին, Հայկական ՍՍՀ֊ում տպված գրքեր էին։ Պետ․ պատվեր։
Իսկ այլընտրանք չկար։
Ու իհարկե, այդ ժամանակ կան պլյուսեր՝ օրինակ լինում են նորմալ գրքեր պետ․ պատվերով, լինում են լավ գրքերի թարգմանություններ՝ պետ․ պատվերով։
Լավ նկարիչներ ստանում են փող, որ լավ իլյուստրացիաներ պատրաստեն։
Բայց։ Քանի որ դա պետ․ պատվեր է, դա դեռ չի նշանակում, որ միայն լավ նկարիչներ են ստանում պատվեր։ Նաեւ դա չի նշանակում որ մանկական գրքի միջի պատկերները ճնշող, ու ահավոր վանող գույներով չեն լինի։
Այնպես, ինչպես Հայկական ՍՍՀ֊ի հեռուստատեսությունը, ուր նստած «տռուբկաներով» խցիկները նորմալ գույներ չէին տալիս, իսկ բոլոր հաղորդումների նախադիրը միակն էր՝ ճնշող կապույտ (վատ որակի խցիկների պատճառով), վրան լույսով գրադիենտ։
Իսկ ո՞վ է ասում, որ մեր սերիալները պետ․ պատվեր չեն։ Ոչ միայն Հ մեկով գնացողները։ Այնքան վատը չեն մեր հեղինակները, կարող են ավելի լավ բան գրել, բայց այդ սերիալները, գուցե իշխանություններին ձեռնտու ազդեցություն են ունենում մարդկանց վրա։
ու տենց
Այդ պատճառով է, որ մենք ասում ենք, որ գյուղացիների մեջ շատ ավելի շատ են տաղանդավորները, որ մեր ամենալավ գրողները հենց գյուղերից են։ Ու նրանց ստեղծագործություններն էլ մած մասամաբ գյուղին են նվիրված, այսինքն միջավայրին, որը նրանց ստեղծել է։
Իսկ սա նշանակում է միայն մի բան, որ այո, մենք գյուղական մշակույթ ունենք, դարերով ձեւավորված, իսկ քաղաքայինը չենք կարողանում ստեղծել։ Դրա համար, մեր դպրոցականները բողոքում են, որ հայ գրականությունը կարդալհետաքրքիր չէ, որ ամեն ինչ գյուղի մասին է, իսկ իրենք ուզում են իրենց ավելի հարազատ թեմաներ կարդալ (խոսքս երեւանյան տարբեր դպրոցների երեխաների մասին է)։
Նույն երեւույթը կա նկարչության մեջ։ Նախ, մեզ մոտ 1900֊ականների նկարների մեջ կային Վերածննդի դարաշրջանի ոգով նկարներ ու քանդակներ։ Իսկ ընդհանրապես, նկարներում ճնշող մեծամասնություն են կազմում նորից գյուղական թեմաները։
Նույն ժամանակաշրջանի ռուսական քիչ հայտնի նկարիչներից մեկի մոտ օրինակ կին էր, ով նստած էր հայելու դիմաց։ Ու ընդհանուր սենյակի կահավորանքից ու ամեն ինչից երեւում էր, որ նա դերասանուհի կամ բարձր հասարակության ներկայացուցիչ է։ Ու ինչ֊որ հավես տեղ է շտապում։ Այդ նկարի մեջ լրիվ կար քաղաքային մշակույթը, քաղաքային կյանքը։
Տեսնենք թե երբ քաղաքում ծնվածների մասին էլ կասեն, ձեր մեջ շատ են տաղանդավորները։
ու տենց
դա այն առաջին ձյունն էր, որ չգիտես ինչու այնքան գնահատում են տաքսիստները։
մենք դուրս եկանք զբոսնելու, ու շները մեզ նկատեցին։
նրանք շատ են ուրախանում, երբ նկատում են, ու արտահայտում են դա հաչոցով, որը բնավ հարեւանների սրտով չէ։
իսկ դա վտանգավոր է շների համար։
լավ է դուրս գալ կամաց, աննկատ։ որ այն նյարդայինը չտեսնի, ու մնացածին չվախեցնի։
իսկ հետո – մեկ է նրանք ուղեկցում են մեզ մտածելով որ իրենք էլ կարող են մարդու հետ զբոսանքի դուրս գալ։
սեւը մանր մանր քայլերով է անցնում, իսկ մեծը՝ վազում մեր հետեւից ու հաչում անցորդների վրա, ովքեր այս անգամ չկային, քանզի այդ ժամին փողոցը դատարկ է։
Փողոցում կանգնած մեքենաները ծածկված են ձյունով ինչպես լինում է ամերիկյան հեքիաթային ֆիլմերում։
իսկ հետո՝ սուպերմարկետ։
այնտեղ խմած։ ասում է լավ լավ բաներ կապուտաչյա վաճառողուհուն։ վաճառողուհին բնավ չի հալվում, ու փորձված ցրում նրան։ շունը սպասում է դուրսը, ես վերցնում եմ իր համար միս, մոտենում դրամարկղին։
խմածը մոտենում է ինձնից ուշ։
մոտենում, անցնում է առաջ։ լավ, մտածում եմ, հիմար է խմած է։
ու այստեղ վաճառողուհին անց է կացնում իր պլաստիկ տուփը, ու մի պահ չի կարողանում թաքցնել զարմանքը, ասում՝
– հարյուր քսան դրամ
– Ես ոչինչ չէ՞ որ մանր վճարեմ։ – հարցնում է այդ ոչ այնքան երիտասարդը։
– Հա, ոնց ուզում եք վճարեք – անտարբեր պատասխանում է դրամարկղի աղջիկը։
Խմածը դողացող ձեռքերով հանում է գրպանից ու ափի մեջ շոշափում է տաս եւ քսան դրամանոցները։
Երեւում է, որ նա այլ փող չունի, հարյուր քանի դրամ ամենաշատը։
– Էլ չմանրեմ, – ասում է նա աղջկան – կրկին մեկնելով ձեռքը գրպանը ու կտրուկ հանելով այն։
Ու մենք բոլորը արդեն վստահ ենք որ նա այլ փող չունի, ու ահավոր նեղվում է որ դա երեւում է։
– Հա, ոնց ուզում եք վճարեք – հոգնած պատասխանում է դրամարկղի աղջիկը։
Խմածը տալիս է իր հարյուր քսան դրամն ու հեռանում։
Ես անհանգստանում եմ որ նա շան կողքով անցնելիս ագրեսիվ չլինի։
Դուրս եմ գալիս։ Շունն արդեն գնաց։
Բակ մտնելիս դիմավորեց շարժվող պոչը։ Ու հաչողը։
Այն նյարդային շանն էլ հասներ – մտածում եմ։ Որ վախենում է, հաչում, ու սրանց սադրում։
Բայց նյարդայինը հավասարակշռված չէ, ու նրան չի հասնում։
Ինչպես եւ պետք է լիներ։
ոչ հավասարակշռվածներին հասնում է կամ հարյուր քսան դրամի հավի միս, դա լավագույն դեպքում, կամ ոչինչ։
ու դա բնավ անարդար չէ։
նորմալ է, բնական, պարզ, հասկանալի։
ու տենց
այստեղից՝ http://gisher.livejournal.com/63525.html
_ու տենց _Навеяно вот этим мистическим загадочным постом.
Как видно из комментариев, я в это дело не верю. То есть думаю, что некоторые вещи могут привидеться. И не всегда можно отличить реальность от иллюзии.
Стал я задумываться тогда, когда мой друг рассказал, как когда он переживал из-за разрыва с подружкой, кто-то ему позвонил. И вот достает он из кармана сотку, смотрит на нее и замечает, что звонка нет. Но продолжает его слышать!
А я вспомнил историю… мне до сих пор кажется, что все так и было. Но я понимаю, что так быть не могло.
Итак, я гулял с собакой на вернисаже. Ночью. Долго. Без настроения. Слышу звуки выстрелов, визги собак… Понял, что пора сматывать удочки, пока поблизости не оказались эти убийцы служители мерии… Но не успел… Мне казалось, что выстрелы и визги далеко… Но низкое гудение машины довольно быстро усиливалось. А затем показался ераз. Он медленно поднимался по Налбандяна. На нем был прожектор. Прожектор стал шарить по углам, между камнями, и к моему удивлению, высвечивать и находить собак! Я то их не замечал, да и они нас с Отто тоже, наверное. Началась пальба, метание прожектора, визг… откуда ни возьмись появились убегающие собаки, и я отчетливо почувствовал, что они стреляют, нет, палят по всему, что движется, по всему живому, что заметят…
Недолго думая, я схватил Отто за шкирку и резко прижал его к земпле, под бордюром, а сам упал рядом. Один раз луч прошел совсем недалеко от нас, и я стал сомневатья, сможет ли он добраться до нас, и осветить, и мне стало очень страшно. Пятно света пропало, а Отто ничего не понимал, почему я его так крепко прижимаю к земле, почему не отпускаю, и иногда тихо недовольно поскуливал.
Не знаю сколько времени это все продолжалось.
Потом гул стих, и через некоторое время я решился встать и отпустить собаку
Такое ощущение, что ничего и не происходило. Тишина, обычный вернисаж тихой летней ночью.
Да, это было летом, в день после рок фестиваля в театре Станиславского, в 2001-ом. Кажется, 28-го июня.
Помню, что чуть позже стало холодно. Очень холодно, совсем необычно для летней ночи в моем городе.
И я продрог до костей. Совсем продрог. А к утру, когда уже светало, и я решил наконец пойти домой, и заметил замерзшую лужу. Замерзшую лужу на вернисаже летом в Ереване. Чуть не прошел мимо, но подумал: “Откуда в Ереване в середине лета замерзшая лужа?” Я не поверил своим глазам. И решил, что мне только кажется, что лужа замерзшая, обман зрения, свет не так падает, и ударил ее кроссовкой, чтобы убедиться, что мне кажется.
Я помню, как она треснула, под ней была вода, но я ударил несколько раз чтобы разбить лед еще и еще, я помню трещины на том льду, осколки льда на воде и рядом…
Сейчас мне кажется, что мне это привиделось. Что холодно мне было из-за настроения, что лужу я увидел из-за настроения, и не могло, просто не могло в Ереване, летней ночью быть так холодно, чтобы замерзла лужа.
Правда тогда возникают вопросы, может мне и машина, и выстрелы привиделись? А может меня там не было?
И все это неправда?