#ռուսերէն #ինչու #կայք #էկրանահան
այն պահը, երբ դիմացիդ մեքենայի վրայ կարդում ես «ASH» ու մտածում՝ «արիֆմետիկ շիֆթ», իսկ յետոյ մի ակնթարթ անց՝ «սպասէք, ի՞նչ արիֆ… ինչո՞ւ»։ իսկապէս, ինչո՞ւ։
#ինչո՞ւ
գիտես, հիմա ինձ թւում է, որ անիմաստ հարց է «ինչու»֊ն։
նախ, այն կարող է ստիպել քեզ եւս մի «ինչո՞ւ» հարցնել, իսկ յետոյ բերի մի շարք ինչուների, ու դա նման է ինչպէս է շունը պոչի հետեւից ընկնում։
յետոյ էլ, այդ հարցը ուղարկում է մարդուն անցեալ, ու նա փորձում է հասկանալ ինչո՞ւ, ու սկսել ինչ֊որ ռացիոնալիզացիաներ գտնել, ու շատ հաւանական է, որ իրականը չգտնի։
նաեւ, երեւի «ինչո՞ւն» իրականում պարունակում է մի այլ հարց։ ասենք՝ «ես ինչ֊որ բա՞ն եմ սխալ արել»։ ու գուցէ աւելի լաւ է այդ այլ հարցը գտնել ու հասկանալ ինչն է ինչու֊իդ աւելի ցածր լեւելում։
ամէն դէպքում, պատասխանը, ինձ հիմա թւում է, բնաւ էլ լոգիկայի, մտքերի մասին չէ։
պատասխանը էմոցիաների, զգացմունքների մասին է։ ու աւելի լաւ է փորձել հասկանալ ինչ է մարդը զգում, քան հարցնել «ինչո՞ւ», ու ոչ մի բան չհասկանալ։
#մտքեր #ինչո՞ւ #ուտենց
Ինձ միշտ չէր հերիքում հայերեն «ինչու»֊ն քանի որ սովոր էի, որ ռուսերենում կա եւ պոչեմու, եւ զաչեմ, ու դրանք տարբեր են։ Պարզվում է, գրաբարում մի քանի ձեւ կա։ Կրկին մերջբերում հոդվածից՝
Գրաբարում «ինչու» բառը բացահայտում է հարուստ եւ իմաստային երանգների նուրբ բազմազանություն՝ ընդէր՞ հիմ՞ էրո՞ւմ զմէ՞ առ իմէ՞ վասն էր՞ էր՞ աղագաւ յոյ՞ր սակս եւ այլն… Համեմատեք, արեւելահայերեն «Տէր, լսիր՛ իմ աղէթքի ձայնը», արեւմտահայերեն՝ «Տէր, լսէ՛ իմ աղօթքին ձայնը», իսկ գրաբարով՝ «Լո՛ւր Տէր ձայնի աղօթից իմոց»։ Պարզապես «արի՛ այստեղ» ու «հեռու գնա ինձնից» դառնում են՝ «Եկ՛ այսր» ու «Ի բաց կաց՛ յինէն»։
#Քանանեան #մեջբերում #քաղվածք #ինչու #ընդէր #հիմ #էրում #զմէ #հոդված #անիվ #արեւելահայերեն #արեւմտահայերեն #հայերեն #բառեր #գրաբար
