Ինձ միշտ չէր հերիքում հայերեն «ինչու»֊ն քանի որ սովոր էի, որ ռուսերենում կա եւ պոչեմու, եւ զաչեմ, ու դրանք տարբեր են։ Պարզվում է, գրաբարում մի քանի ձեւ կա։ Կրկին մերջբերում հոդվածից՝
Գրաբարում «ինչու» բառը բացահայտում է հարուստ եւ իմաստային երանգների նուրբ բազմազանություն՝ ընդէր՞ հիմ՞ էրո՞ւմ զմէ՞ առ իմէ՞ վասն էր՞ էր՞ աղագաւ յոյ՞ր սակս եւ այլն… Համեմատեք, արեւելահայերեն «Տէր, լսիր՛ իմ աղէթքի ձայնը», արեւմտահայերեն՝ «Տէր, լսէ՛ իմ աղօթքին ձայնը», իսկ գրաբարով՝ «Լո՛ւր Տէր ձայնի աղօթից իմոց»։ Պարզապես «արի՛ այստեղ» ու «հեռու գնա ինձնից» դառնում են՝ «Եկ՛ այսր» ու «Ի բաց կաց՛ յինէն»։
#Քանանեան #մեջբերում #քաղվածք #ինչու #ընդէր #հիմ #էրում #զմէ #հոդված #անիվ #արեւելահայերեն #արեւմտահայերեն #հայերեն #բառեր #գրաբար
Արցախցի երեխան կասի՝ «Աստղիկը քինաան ա շկոլը, վեր կիրիլ լ յավ սըվըրէ»։ Նույնը գրական արեւելահայերեն՝ «Աստղիկը գնալու է դպրոց, որպեսզի գրել լավ սովորի»։ Նույն արտահայտությունը գրաբարով՝ «Աստղիկ ի դպրոց երթիցէ, զի բարւոք գրել ուսանիցի»։ Այլ օրինակ։ Հադրութի երեխան կասի՝ «Օզիս ըմ տոն քինիմ, վեր օտիմ»։ Գրական արեւելահայերեն՝ «Կամենում եմ տուն գնալ, որ ուտեմ»…։ Գրաբար՝ «Կամիմ ի տուն գնալ (երթալ), զի կերայց (ուտիցեմ)»։
http://www.aniv.ru/archive/24/obretenie-armenii-aleksandr-kananjan/
#հայերեն #արեւմտահայերեն #արեւելահայերեն #գրաբար #քանանեան #հոդված #անիվ #պատմություն #հայրենադարձություն
