գիտես, հիմա ինձ թւում է, որ անիմաստ հարց է «ինչու»֊ն։

նախ, այն կարող է ստիպել քեզ եւս մի «ինչո՞ւ» հարցնել, իսկ յետոյ բերի մի շարք ինչուների, ու դա նման է ինչպէս է շունը պոչի հետեւից ընկնում։

յետոյ էլ, այդ հարցը ուղարկում է մարդուն անցեալ, ու նա փորձում է հասկանալ ինչո՞ւ, ու սկսել ինչ֊որ ռացիոնալիզացիաներ գտնել, ու շատ հաւանական է, որ իրականը չգտնի։

նաեւ, երեւի «ինչո՞ւն» իրականում պարունակում է մի այլ հարց։ ասենք՝ «ես ինչ֊որ բա՞ն եմ սխալ արել»։ ու գուցէ աւելի լաւ է այդ այլ հարցը գտնել ու հասկանալ ինչն է ինչու֊իդ աւելի ցածր լեւելում։

ամէն դէպքում, պատասխանը, ինձ հիմա թւում է, բնաւ էլ լոգիկայի, մտքերի մասին չէ։

պատասխանը էմոցիաների, զգացմունքների մասին է։ ու աւելի լաւ է փորձել հասկանալ ինչ է մարդը զգում, քան հարցնել «ինչո՞ւ», ու ոչ մի բան չհասկանալ։

այստեղից՝ http://tanamasi.wordpress.com/2014/11/12/%D5%B0%D5%A1-%D5%B0%D5%A1%D5%BE%D5%A1%D6%84%D5%A5%D5%AC-%D5%A5%D5%B4-%D5%AB%D5%B6%D5%B1/

#մտքեր #ինչո՞ւ #ուտենց

բնօրինակ սփիւռքում(եւ մեկնաբանութիւննե՞ր)