համը բերանն ա մնացել արտայայտութիւնը անգլերէն ու գիտական լեզուով կոչւում ա՝ the hedonic treadmill effect։
համը բերանն ա մնացել արտայայտութիւնը անգլերէն ու գիտական լեզուով կոչւում ա՝ the hedonic treadmill effect։
ակնոցս պիտի ձգեմ պտուտակահանով, բայց առանց ակնոց չեմ տեսնում որ ձգեմ։ :/ (:
sdf֊ի ժողովրդին խնդրեցի mosh տեղակայեն սերուերի վրայ։
հաւէս բան ա։ երբ վայֆայ ես փոխում՝ քո կապը, դիցուք եթէ ssh ես եղել, չի կտրւում։
դէ պիտի կտրուէր որովհետեւ քո source ip֊ն ա փոխւում, ու՝ էդ սպասարկիչ գտնելու ճանապարհը։ բայց mosh֊ը կարողանում ա պահել։
ոնց որ screen լինի՝ բայց ssh֊ի համար։ համ էլ ինչ֊որ ասում են նասա֊ն ա օգտագործում, ինչ֊որ արբանեակների հետ ա խօսում։ (:
ասում ա՝ չերնոգորիայում ոչ մէկ չի օգտագործում միկրօալիքային, զի վախեցած են, ու դաւադրապաշտ, որ սնունդը աւիրում ա։
նաեւ էլեկտրական թէյնիկներ չեն օգտագործում՝ կամ էլեկտրական, կամ գազի պլիտայի վրայ են տաքացնում։
էդ արժէքներով հայաստանի մարդիկ շատ աւելի եւրոպացի են՝ չեն վախենում միկրօալիքայիններից։ ու էլեկտրական թէյնիկներ շատ սիրում ենք։
չնայած էդ գազը, ախր, պէտք ա եան տալ դրանից տներում։ ու ոնց չեմ սիրում երբ ամն֊ից եկած մարդ քեզ խելացի տեսքով բացատրում ա իբր «կրակի վրայ սարքած ուտելիքը այլ համ ունի»։ աստուած։ պրծէ՛ք։
հէնց պիտի երեւանի ու արցախի մասին նորութիւնները դնէին։
#պատմութիւն
ես չեմ կարողանում արագ դուրս գալ, որովհետեւ ես պէտք ա պատրաստուեմ, մտածեմ ինչ եմ վերցնում ու որտեղ եմ դնում։
իսկ եթէ պէտք ա արագ՝ խառնւում եմ իրար, փորձում եմ վերցնել ամէն ինչ։ ու էդ մէկ ա երկար ա տեւում։
նաեւ ես չեմ կարողանում ինչ֊որ բան արագ անել առհասարակ։ դէ հա, ես կարող եմ պատկերացնել ոնց գրել որոշ բաներ, զի շատ եմ գրել ու ինչ֊որ ոճի եկել եմ, ու ես արագ եմ հաւաքում ստեղնաշարհի վրայ։ բայց եթէ ես չեմ պատկերացնում ինչ ա կատարւում, կամ ոնց անել, պատկերացնելը շատ երկար ա տեւում։
ու ինձ պէտք ա լինում երբեմն անջատել։ առաւել եւս, եթէ վարել եմ։ էդ սթրեսից յետոյ ես պէտք ա կայանեմ, ու լռուեմ մի քիչ անջատուած։ նոր դուրս գամ, օրինակ գնամ տուն։
կարճ ասած ես չեմ կարողանում արագ դուրս գալ։
միւնխէնի ժամանակակից արուեստի թանգարանում…
երեւանի՛ բուսաբանականը։
In the botanical gardens of Yerevan, the capital of Armenia, there is a greenhouse that stood the test of time - and yet is still marked by it. Built in 1979 by architect Suren Shahsuvaryan, it fell into disrepair after the end of the Soviet Union. Over the years, more and more panes of glass in the roof broke. Some of the trees inside died without protection, water or care, but others continued to grow steadily, eventually breaking through the structure. Some now tower several meters above the original structure, starkly contrasting the clean architecture and the overgrown vegetation.
In 2021, the site was extensively renovated, and the “Ecoepicenter” was opened, an educational centre dedicated to protecting Armenian flora. The greenhouse itself, however, remained largely unchanged. The trees were allowed to grow and the remaining glass panels were removed. The former greenhouse, designed to protect fragile plants from the elements, has been transormed into a place where nature has made its way, a silent testament to the trees’ strength and survival.
However, the decision to deprive architecture of its original function raises questions. Does a building have to stand its ground, or can it bow to nature and time? Architect Carlo Scarpa, internationally renowned for his subtle additions to historic buildings, is reported to have said: “Between a house and a tree, choose the tree.”
հայերէն՝
Երեւանի բուսաբանական այգում, Հայաստանի մայրաքաղաքում, կայ ջերմոց, որը դիմացել է ժամանակի փորձութիւններին․ սակայն այդ նույն ժամանակի հետքն է կրում։ Այն կառուցուել է 1979 թուականին ճարտարապետ Սուրեն Շահսուվարեանի կողմից եւ Խորհրդային Միութեան փլուզումից յետոյ անխնամ վիճակի մէջ է յայտնվել։ Տարիների ընթացքում տանիքի ապակեպատ բազմաթիվ հատուածներ կոտրուել են։ Որոշ ծառեր ներսում մահացել են՝ անպաշտպան, առանց ջրի կամ խնամքի, սակայն միւսները շարունակել են կայուն աճել՝ վերջում ճեղքելով կառոյցը։ Այսօր դրանցից մի քանիսը կառոյցից մի քանի մետր վեր են՝ կտրուկ հակադրութիւն ստեղծելով մաքուր ճարտարապետութեան եւ գերաճած բուսականութեան միջեւ։
2021 թուականին տարածքը հիմնովին վերանորոգվեց, եւ բացուեց «Էկոէպիկենտրոնը»՝ կրթական կենտրոն, որը նուիրված է հայկական բուսաշխարհի պահպանմանը։ Սակայն ջերմոցը գրեթէ անփոփոխ մնաց։ Ծառերին թույլ տվեցին շարունակել աճել, իսկ մնացած ապակեպատ հատուածները հեռացուեցին։ Նախկին ջերմոցը, որը ստեղծվել էր նուրբ բոյսերին եղանակային պայմաններից պաշտպանելու համար, վերածուեց այնպիսի վայրի, ուր բնությունն է ճանապարհ հարթել․ որպէս ծառերի ուժի եւ գոյատեւման կամքի լուռ վկայութիւն։
Սակայն ճարտարապետությանը իր սկզբնական գործառոյթից զրկելու այս որոշումը հարցեր է առաջացնում։ Պէտք է արդեո՞ք շէնքը մնայ իր տեղում, թէ՞ կարող է նահանջել բնութեան եւ ժամանակի առաջ։ Միջազգային ճանաչում ունեցող ճարտարապետ Կարլօ Սկարպան, որը յայտնի է պատմական շէնքերին իր նուրբ յաւելումներով, ասել է․ «Տան ու ծառի միջեւ ընտրիր ծառը»։
#միւնխէն #թանգարան #երեւան #բուսաբանական #ճարտարապետութիւն #ծառ #ծառեր #այգի #պատմութիւն