Վարորդն լսում է մեր խոսքը, ասում է՝
— Հա՞յ եք։
— Դուք է՞լ։
Նա շարունակում է ռուսերեն՝
— Տատիկս էր հայ, Սաթինյան։
— Թիֆլիսահա՞յ։
— Այո, Թիֆլիսահայ։
Ու դնում է հատուկ մեզ համար երաժշտություն, մի մասը ռուսերեն, մի մասը հայերեն, կարծես «իմ հայաստան» է կոչվում։
— Լավ ա՞ — հարցնում է։
Ու ստեղ մերոնք լռում են… քանի որ նենց չի որ լավ է, բայց ի՞նչ ասես։
Հետո հետաքրքրվում է՝
— Սուրբ Սարգիսն արդեն անցա՞վ։
— Հա, անցավ։
— Բա զատիկը ե՞րբ է։
— Մարտին կարծես։
— Սկզբից լեհերի մոտ է, հետո հայերի, հետո մեր մոտ— ասում է, կամ նման մի բան։
— Հա,— ասում ենք, — երեւի։
Վերջում ես ջերմ «դիդի մադլոբա» ասացի։
Մարդը ուզում էր ուրախացնել, «տազ դավեզու, շտո ի տեբե պրիյատնը…» վիճակով։ Հիմա ո՞նց բացատրես, որ մենք լավ տղա չենք էդ երգը մեր համար չի։
ու տենց
#զրույց #զրոյց #վրաստան #թբիլիսի #թիֆլիս #տաքսի #վարորդ #սուրբ֊սարգիս #զատիկ #երգ #ուղեւորութիւն #ուղեվորություն #հայեր #ուտենց
