այսօր լսեցի պատմութիւն երկու եղբօր մասին, հայեր են, մէկը ուկրաինայում էր ապրում՝ խարկովում, մէկը՝ ռուսաստանում։
ռուսաստանցու ընտանիքը լրիւ պուտինեան քարոզչութեան տակ ա ընկած։
էս ընտանիքը չգիտեմ ինչ հայեացքներ ունէր, բայց խարկովում թաքնւում էր ռուսական բանակի արկերից նկուղներով ու յետոյ աւտոմոյկայի մէջ էր ապրում։
վերջը մի կերպ դուրս եկան խարկովից, փախան գերմանիա։
ռուսաստանցի եղբայրն ասում էր՝ ճիշտ ա, «մի զա պուտինա», «պէտք ա ոչնչացնել ուկրաինական նացիներին», «իսկ էն որ դու էլ, եղբայրս, կարող ա զոհուէիր, էդ ոչինչ, պատահում ա, մեծ գաղափարները զոհեր են պահանջում»։
էս եղբօր ընտանիքը գերմանիայում մի ընտանիք ա հիւրընկալում, որ երկու յարկանի տուն ունեն, երկրորդ յարկը իրենց են տալիս։ բայց իր կինը եօլլա չի գնում գերմանացի տէրերի հետ, երեխաներն էլ տանջում են գերմանացիների շներին։
կինը նաեւ արտայայտւում ա թէ էս ինչ ա, ինչի մեզ առանձին տուն չեն տուել էս գերմանացիները, այլ երկրորդ յարկ։ վերջը ամուսինը գնում ա ճարում ա իրանց առանձնատուն։ էդ հիւրընկալող ընտանիքն էլ ա օգնում։
բայց գերմանիան իրենց դուր չի գալիս՝ ոչ տուն են «կարում» կարգին տալ, ոչ էլ, պարզւում ա «կաշառք կայ»։ ասում ա՝ «ո՞նց ա հնարաւոր բիզնէս անել, հիմնել՝ էստեղ կաշառք չի լինում տալ»։ ու գնում են հարազատ ռուսաստան, ուր կաշառքը նորմա ա։
ռուսաստանում «ֆսբ»֊ն ա նստում պոչին, տանում բերում, բա ինչի՞ ես գերմանիան թողել եկել, բա ո՞ւմ հետ ես շփուել, եւ այլն։
բայց դէ մարդը ընկել ա հարազատ միջավայր եւ հիմա շատ երջանիկ ա, իր կինն էլ։
#պատերազմ #խաղաղութիւն #փախստական #հայ #պատմութիւն #ուկրաինա #ռուսաստան #գերմանիա
