նախորդ գրառումս չեմ գտնում, որ դրան յղուեմ, երեւի չեմ արել։
վաղուց էր, ալթարում գցած էինք, ինչ֊որ մայր եւ դուստր մտան։ մուտքի մօտ ներսից կիսաշրջան աստիճաններ են։ դրանցով իջնելիս մայրը քիչ էր մնում ընկնէր, յետոյ մունաթ եկաւ դստէր վրայ որ նա չպահեց։ ու դուրս գալուց էլ մունաթ եկաւ։
ընկնում էր, որովհետեւ աստիճանները նեղանում են դէպի ծայրեր, իսկ մէջտեղում լայն են։ առաջին քայլն անում ես դռան մօտ, ուր դեռ լայն են։ յետոյ եթէ ուղիղ չգնաս, անխուսափելիօրէն աւելի ու աւելի նեղ տեղ ես ոտքդ դնելու, ու եթէ շատ ուշադիր չես՝ ընկնելը բարդ չի։
էն օրն էլ «ալթար» մի աղջիկ մտաւ, նոյն աստիճանների պատճառով քիչ էր մնում ընկնէր։
յետոյ մօտեցաւ աշխատողներին, նայեց մեզ, նայեց իրանց, ու մինչ հարցեր տալն ասաց՝ «ինձ հետ միշտ սէնց բաներ են պատահում»։
ես էլ հազիւ ինձ զսպեցի որ չասեմ՝ «էդ ձեզ հետ չի պատահում, էդ աստիճանն ա անգրագէտ արուած»։
յետոյ էլ մի աղջիկ էր, նստեց սեղանի մօտ, հենուեց պատին ու հեռախօսով ինետւում էր, մէկ էլ լոյսն անջատուեց։ նա չնկատեց էլ, կամ նկատեց՝ չմտածեց որ էդ ինքն ա որ անջատիչին մէջքով հպուելով լոյսն անջատեց։ յետոյ սրճարանի կառավարիչը մօտեցաւ, խնդրեց լոյսը միացնել։ աղջիկն էլ մի քիչ վատ զգաց որ իր անզգուշութեան պատճառով շատ մարդու միջավայրը փոխուեց։
բայց իրականում էդ սեղանը պէտք ա մի քիչ այլ կողմ լինէր։ կամ անջատիչը։
#ալտար #ալթար #սրճարան #դիզայն #նախագծում #գրագիտութիւն
