Ավելացել է Գաֆեսճյան կոլեկցիայի մի տարածք, որտեղ ամեն անգամ մտնելիս ես հասկանում եմ, որ շատ օտար է էս քաղաքին: Եթե քանդակի կողքը ոստիկան է կանգնած, ուրեմն արդեն օտար է. ձևամտածողության առումով էլ է օտար: Գուցե մի քառասուն տարի մնա՝ հասկանանք, որ վատ չէ, էսպես էլ կարելի է մտածել, բայց ես ինչքան հասկանում եմ՝ դեռ օտար է: Ես անընդհատ տեսնում եմ՝ ինչ-որ անհասկանալի, թոխմախգյոլային ձևամտածողության, գերեզմանային դիզայնի մտածողության քանդակներ են դնում քաղաքում: Մեզ մոտ ուզում են հատուկ տեսնել որևէ մեկի հուշարձանը: Էդպիսի պրակտիկա աշխարհում վաղուց չկա: Հասկացել են, որ քաղաքում պիտի լինի արվեստի գործ, իսկ արվեստագետն ինքը կորոշի՝ ինչպես լինի, օրինակ, Սարոյանի քանդակը, ոչ թե լինի լավ ուսանողի վատ գործ: Փարիզում Պիկասոյի հրապարակում դրված էր աղբից հավաքած կենտավր: Ես հասկացա, որ էնտեղ խնդիրը այլ կերպ է դրված: Իրենք հեղինակին են հարցնում, թե ինչ լինի քաղաքում, ոչ թե գալիս են ու ասում՝ սա եմ ուզում, սա՝ ձեռքին, դու կարո՞ղ ես հետաքրքիր լուծում տալ. էստեղ հետաքրքիր լուծում չի կարող լինել:
#արուեստ #հարցազրոյց #արա֊jովսէփեան #ara-hovsepyan #հայ֊նկարիչներ #քաղաք
իրենք համակարգային մոտեցման տեսակ ունեն, օրինակ՝ անընդհատ հարցնում էին՝ դուք ձեզ մոտ որտե՞ղ եք ցուցադրվում: Իրենք կարծում էին, որ մեր գործերով պիտի հեղեղված լինեն մեր թանգարանները, պատկերասրահները: Տպավորությունն էնպիսին էր, որ մի երկրից ենք եկել, որտեղ հորդում է արվեստը, ու, բնականաբար, տեղաբնակները պիտի շատ հիացած լինեին այդ արվեստով: Մենք չգիտեինք՝ ինչ ասել, որովհետև, օրինակ, Գերմանիայիում դոկումենտային կուրատորը՝ Կետրին Դևիդը, երեք անգամ հարցրեց, թե մեզ ով է ներկայացնում: Մենք ասացինք, որ մենք՝ մեզ, ու ինքը չհասկացավ, որ հնարավոր է՝ մեզ ոչ ոք չներկայացնի, ու մեր հետևում հովանցիկ քամի լինի: Քանի որ իրենց ընկալումը համակարգային է, ընդհանուր հայ արվեստ հասկացության ընկալումը իրենց մեջ չկա: Արվեստագետին իրոք պետք է մեջք, որը քո առողջ երկիրը պիտի լինի, այսինքն՝ էն երկիրը, որ առաջինը գիտի քո արժեքը ու հպարտ է, որ քեզնով է ներկայանում, իսկ մենք էսպիսի բան, ցավոք, չունենք:
#արուեստ #հարցազրոյց #արա֊jովսէփեան #ara-hovsepyan #հայ֊նկարիչներ
