ինձ թւում ա, ես սովէտական հին համակարգիչների էքսպերտ եմ։
ո՞վ կը վերցնի ինձ գործի։
երեւի պէտք չի էս կարդալ, բայց ինձ պէտք ա գրել, ու ես հասկանում եմ որ ոչ մէկի հաճելի չի՝ անցէք առաջ հոսքով։ ու սարսափելի ամաչում եմ էն մտքից որ ծանօթ մարդ կարող ա կարդալ։
մի անգամ «նոր տարուայ փարթիի» ստիպեց գնալ ընկերուհիս։ թերափեւտս, ճիշտ ա ասում էր, որ ես չունեմ յարաբերութիւն, ու էդ ինձ թւում ա, բայց ինչեւէ։
տէնց, գնացինք։ դէ երաժշտութիւն, փուչիկներ։ ծխաաած։ մառախուղ։ քիչ թէ շատ չծխած սենեակում կանգնեցի, իսկ նա ուզում էր շփուել ինչ֊որ մարդկանց հետ։ իրանց մէջ կար իմ շատ հին ծանօթը։
բայց ես հեռւում կանգնել էի։ ամենակարեւոր պատճառը հեռու կանգնելու ծուխը չէր՝ ծուխն էլ էր կարեւոր, բայց կարեւոր պատճառն այն էր, որ դէ խօսում ա մարդը, ի՞նչ գնամ խառնուեմ։ որ գնամ, ի՞նչ կը նշանակի։ կը նշանակի եկել եմ ինձ ցո՞յ տամ, կը նշանակի, որ ուղերձ եմ տալիս թէ ինձ հե՞տ ա եկել, համ էլ կը խանգարեմ՝ էն ա շփւում ա։
մտքովս չէր անցնում որ էդ յարմար ա, եթէ մենք միասին ենք եկել՝ գնալ իր կողքը կանգնել, մի երկու բառ փոխանակել, իսկ ում չգիտեմ՝ ծանօթանալ։ ինձ թւում էր սիրուն բան չեմ անի։
հիմա հասկանում եմ ինչքան նորմալ բան ա դա։
ու տէնց։
#անկապ
երբ ածխաջրեր եմ ուտում՝ հաց, օրինակ, նէնց անտարբեր եմ դառնում աշխատանքի հանդէպ։ ուզում եմ կինօ դիտել ու ռետրօ համակարգիչների մասին վիդեօներ եմ նայում։
եթէ կետօյի վրայ եմ՝ ներսից ճիճուն ուտում ա, որ էսքան բան եմ ուզում անել՝ ու փորձում եմ, ինչքան ուժ ունեմ, անել։
հետաքրքիր ա, որ փայնֆոնի իրական երկաթեայ ստեղնաշարով, չնայած իհարկէ շատ յարմար բան չի, ես սխալներ չեմ անում տպելիս, իսկ հպէկրանի ստեղնաշարերով միշտ անում եմ։
նրանից ա, որ երկաթեայ ստեղնաշարը չնայած եւ փոքր ա, մատները ստեղների տեղերը գիտեն, եւ ես ստեղնաշարին չեմ նայում՝ նայում եմ էկրանին։ իսկ հպէկրանի ստեղնաշարի դէպքում ես նայում եմ ստեղնաշարին, ու չեմ տեսնում ինչ տպուեց։ եթէ յետոյ չանցնեմ տեքստի վրայով՝ հաստատ սխալներ կը լինեն։