էն որ ամէն ինչ օվերթինք եմ անում, ամէն քայլից առաջ չափազանց պատասխանատւութիւն եմ զգում, լիքը բանից որ արել եմ՝ նեղւում եմ շատ՝ հոգեբանները պնդում են որ դա գերվերայսկուած ու գերպաշտպանուած երեխաներից մեծացած մարդկանց մօտ ա յաճախ լինում։
հիմա ապագայ քայլերը քիչ թէ շատ սովորեցի շատ ծանր չտանել, երբ հիմնականում իմ վրայ են անդրադառնալու։ զի դէ ես եմ, մի բան ընտտրել եմ, մի ձեւ եղել ա, էդքան կարեւոր չի։ առհասարակ, ջոկելը որ ես կարեւոր չեմ՝ ամենակարեւոր բացայայտումներիցս էր։
նաեւ՝ ո՞վ էիր, ի՞նչ բեքգրաունդ ունէիր, ոչ ի՞նչ ընտրէիր։
բայց երբ քայլս (նախկին կամ ապագայ) այլ էակների (ոչ պարտադիր մարդկանց) վրայ ա ազդեցութիւն ունենում, կամ եթէ մէկին կարող ա քաշած լինեմ՝ շատ վատ եմ լինում։
իսկ մարդիկ որ գերանտեսուած են եղել, ունեն շատ առաւելութիւններ կեանքում։ իրենք լիքը քայլ են անում, շատ աւելի մօտ են իրենց ցանկութիւններին, շատ աւելի թեթեւ են տանում հետեւանքները, ու դէ մի բան ստացւում ա, մի բան չի ստացւում, բայց կարեւորը որ գոնէ միայն զի փորձում են՝ արդէն շատ բան ստացւում ա։ այո, յաճախ իրենք իրենց են կրակը գցում՝ բայց ոնց տեսնում եմ՝ էդ կրակն էլ շատ թեթեւ են տանում։
այնպէս որ խմենք նրա համար որ գերանտեսուած երեխաներ լինենք, ու որ չենք եղել, գոնէ ջանանք մեր երեխաներին գերանտեսել։
ու տէնց։
#մարդիկ #ծնողներ #վերայսկողութիւն #հոգեբանութիւն