այ միկան գրում ա ուժեղ տիպաւորուած լեզուների մասին։

եթէ ունենք ֆունկցիա

PROCEDURE smth(d: dog);
BEGIN
d.bark();
END smth;

ու d֊ն իրականում շուն կամ դրա ժառանգը չեղաւ, ապա էդ ծրագիրը պայթելու ա։ ու օբերոնը որպէս ուժեղ տիպաւորուած լեզու այդ ստուգումը անում ա։ դինամիկ լեզւում ինքդ պիտի մտածես՝ կը պայթի թէ չէ՝ ու քո վրայ լոադն աւելի շատ ա։ զի նէնց չի որ դինամիկ լեզւում չի պայթի։ էլի պայթելու ա։

հիմա մտածում եմ, մենք էլ ենք իրականում փորձում մեր կեանքերը չպայթեցնել։ ու զարգանալով դառնում ենք աւելի ուժեղ տիպաւորուած։ ինքներս մեզ ենք աւելի լաւ հասկանում, ու ձեռք ենք բերում ուրիշներին աւելի լաւ հասկանալու ունակութիւն։

եւ ապա չենք թողնում մեր ֆունկցիան ընդունի մի բան, որը պայթիւն ա առաջացնելու։

այնպէս որ զգօն եղէք դինամիկ լեզուներից օգտուելիս, կամ այլ մարդկանց նոյնականացնելիս։

#ծրագրաւորում #յարաբերութիւններ #զգօն #մարդիկ

բնօրինակ սփիւռքում(եւ մեկնաբանութիւննե՞ր)