մէկն էսօր գրեց՝ երբ մաթ․ խնդիրներ չեմ լուծում, ինձ լիարժէք չեմ զգում, միւսը գրել էր՝ դեբիլանում եմ, գնամ մաթ․ անալիս կրկին սովորեմ։
ուզում եմ ասել որ ինձ շատ բարդ ա աբստրակտ բան սովորելը, երբ չեմ կիրառում։
ու ինձ շատ մօտ են էն մասնագիտութիւնները, ուր յստակ սահմանափակումներ կան ու տեսութեան կիրառութիւն։
պատկերաւոր օրինակ ա ճարտարապետութիւնը, բայց տեքի մէջ դա յաճախ ա նմանապէս՝
դու ունես էսքան հողակտոր, էս ֆորմայի։ քեզ իհարկէ անյարմար ա որ էս ֆորմայի ա, բայց էդ ա էդ մարդու ունեցածը։
մի մասն էլ էդ տարածքի լանջի վրայ ա։
պլիւս ինչ֊որ մի բան արդէն կառուցած ա, որի մեծ մասը չէր ուզի քանդել տէրը։
այ դա ինձ շատ հետաքրքիր ա, զի իրական կեանքում դու չես ասում՝ դիցուք մենք ունենք սէնց հողակտոր, դու ունես գործ իրական հողակտորի եւ իրական սահմանափակումների հետ։
եւ ապա մենք ունենք վերօգտագործում՝ կոդի մէջ էլ, եւ ունենք թափելու բաներ, եւ պիտի լաւ լուծման հասնենք եղած սահմանափակումներով յանդերձ։
այ դա ինձ շատ սիրուն ա թւում ու ոգեշնչող։
գուցէ էդ պատճառով էլ եմ սիրում ցածր մակարդակի մասին շատ իմանալ, ու ցածր մակարդակի կոդ, զի ինչքան էլ սիրուն աբստրակցիաներ չգրես՝ մէկ ա բախուելու ես երկաթի, մասնաւորապէս, սահմանափակումներին։ չի նշանակում որ աբստրակցիա չեմ սիրում, կամ պիտի միայն ասմ֊ով գրեմ՝ գրեթէ երբեք չեմ ընտրի ասմ֊ով գրել։ բայց չեմ կարող չուզել իմանալ էդ ցածր մակարդակի մանրուքները, զի սահմանափակումներով խնդիրներ լուծելիս դրանց հետ պէտք ա ծանօթ լինել։
#տեք #դիզայն #նախագծում #նախասիրութիւն #ճաշակ #դիզայն #ծրագրաւորում #ճարտարապետութիւն #մաթէմ #վերացարկում
