ուզում եմ ասել, բնաւ պարտադիր չի վերջը լինել։ ու բնաւ պարտադիր չի վերջը լինել մասնագիտութեան մէջ, կամ հոբբիի։
էդ լրիւ օկ ա չլինել վերջ իրաւաբան, վերջ ծրագրաւորող կամ վերջ ֆիզիկոս։
նաեւ լրիւ օկ ա չլինել վերջ կիթառահար, կամ վերջ լուսանկարիչ։
ինձ թւում ա, մարդու համար լրիւ բնական ա ունենալ գործիքներ, ու փորձել ստեղծագործել։
էդ փորձերն իրենք իրենցով հաւէս են, անկախ արդիւնքից։
նստել, նուագել կիթառ ու ֆալշ երգել՝ նորմալ ա։ էդ էն ա ինչ մարդիկ անում են։
ու աւելի լաւ ա անեն, քան չանեն, որովհետեւ վերջը չի։
ու աւելի լաւ ա ունենալ խցիկ ու անկապ նկարներ անել, քան չանել, որովհետեւ լաւը չես անում։
որովհետեւ էդ մարդու յատկութիւնն ա, ինչ֊որ բան փորձել անել, ու նաեւ ակնյայտ ա, որ լաւը լինելը շատ բարդ ա ու ոչ շատ իրատեսական։
ու այստեղից եւս մի դիտարկում․ երբ մարդիկ ծանօթացնում են այլ մարդկանց, փորձում են նկարագրել իրենց, փորձում են մէկին միւսին ներկայացնելիս յայտնել որ լաւն ա այդ մարդը։
իսկ ո՞նց ասել որ լաւն ա՝ առաջինն ինչ մտքին ա գալիս՝ ասել որ լաւն ա իր մասնագիտութեան մէջ։
ինձ թւում ա, չնայած շատ նորմալ ա երբ մարդու ինքնութեան հետ կապ ունի մասնագիտութիւնը, այնուամենայնիւ, ծանօթացնելիս չարժի իրեն բնութագրել մասնագիտութեամբ։
ինքը, որովհետեւ նաեւ լիքը այլ բան ա, բացի դրանից։ լիքը։
ու բնաւ չի սահմանափակւում մասնագիտութեամբ։
ու նոյնիսկ եթէ վատ մասնագէտ ա, չի նշանակում որ վատն ա։
ու աւելի լաւ ա ոչ մի բան չասել, անուններ միայն, ու թող ոնց ուզում են ծանօթանան, իրար հարցեր տան, իսկ եթէ շատ ա պէտք ինչ֊որ այլ բան ասել, ապա ինչ֊որ նեյտրալ ու անվիճելի, ասենք ինքը էսինչն ա, ես սիրում եմ իր հետ խօսել, կամ ինքը էս ինչն ա, էն իմ նկարը նա ա արել, կամ ինքը էսինչն ա, սիրում ա սա ու սա, եթէ համոզուած ես որ սիրում ա։
#մասնագիտութիւն #մարդիկ #ծանօթութիւն #հոբբի ##########
