ուրեմն մի երեկոյ ահագին դեպրեսուած էի՝ քաղաքում քայլելու կարիք ունէի։ ասացի՝ գնացինք, գնանք քայլենք։
քայլեցինք, քայլեցինք, հասանք գիւղամէջ (մեր արուարձանի գիւղամէջը էլի), տեսնեմ՝ թխուածքների, հացի խանութ ա։ մտանք, ու նէնց քաղցած էինք երկուսս էլ, որ չնայած տէնց բաներ չենք ուտում, ասինք՝ լաւ, վերցնենք։ համ էլ ես լրացուցիչ շարժառիթ ունէի՝ դեպրեսիաս մեղմելու քաղցրով։
ասի՝ սրանից մի հինգ հատ, նրանից մի վեց հատ, սրանից՝ երեք հատ։
տէնց, մտածում եմ, արդե՞օք կանխիկս կը հերիքի, մօտս հինգ հազարանոց էր։
հաշուեց՝ ասում ա՝ հազար երկու հարիւր։
մտածում եմ՝ երեւի սխալ եմ լսել։
հազար երկու հարիւր դրեցի այդ ամանին, բայց կասակծում եմ, սպասում եմ վերցնի։ նա էլ զբաղուած ա այլ յաճախորդներին սպասարկելով։
այդ յաճախորդներն էլ թարս են վրաս նայում, թէ արդե՞օք իրենց վրայ եմ կասկածում, որ հազար դրամը չեմ թողնում հեռանում։
ես էլ ուզում եմ համոզուած լինել որ իսկահէս էդքան ա, զի սովոր եմ որ մի կրուասան մի ութ հարիւր դրամ պիտի լինի։
տէնց, վերցրեց, հանգիստ գնացինք։
ու տէնց։
#երեւան #արուարձան #թխուածք #գիւղամէջ #գին
— իսկ գուցէ ես չեմ գնում գիւղամէջ մարդամէջ, որ ինձ միայնակ չզգամ։
#գիւղամէջ #մարդամէջ #խօսք
