ութսունականներին ռուսալեզու հայերը սիրում էին շեշտել, ինչի ա հայերէնն անյարմար։ այսօր էլ, սակայն, շատերը չեն բաց թողնի նման բան արտայայտելու հնարաւորութիւնը։
օրինակ, ասում էին՝ «լաւ եզրեր չկան, գիտէ՞ք ոնց ա հայերէն պլինտուսը՝ հատակապատասեիմին»։ չեմ յիշում ինչպէս էր աւարտւում էդ իրենց ասած երկար բառը։
դա հէնց ռուսալեզու հայերը՝ ռուսները չէին էլ խօսում հայերէն։
երեւի ինչ֊որ մէկը տէնց կատակ էր մտածել, ու էդպէս շատերը վերցրել կրկնում էին, իբր ճշմարտութիւն ա։
իսկ իրականում «պլինտուսը» շրիշակն ա։ շատ պարզ, շատ սիրուն։
իհարկէ, սովորական մարդը գնում էր խանութ, տեսնում էր շրիշակի վրայ գրուած ա «պլինտուս» ռուսերէն տառերով, իմանում էր «պլինտուս» ա՝ չէ որ կայսրութեան մէջ էր ապրում, ուր կարեւորը ռուսերէնն ա։
իսկ ճարտարապետը, որ հայերէն կրթութիւն էր ստանում, գիտէր որ շրիշակ ա։
#լեզու #կայսրութիւն #ձուլում #պատմութիւն #շրիշակ