երէկ տարայ մեքենաս սիրիահայերիս թողեցի, գործ կայ իրա վրայ։
ու երբ եկայ՝ ուժեղ անձրեւ էր, ու սաքօն ընդունեց մեքենաս, կայանեցինք, վերցրեց բանալին, ու անմիջապէս խցկեց ինձ իր մեքենայի մէջ, ասաց՝ թումանեան ենք գնում։
երեխու հետ էր։ ահագին արագ քշում էինք անձրեւի տակ։
ասում եմ՝ թումանեա՞ն։ ասում ա՝ հա, խուլ ու համրերի տեղը։
յիշում եմ որ եղել եմ, երբ բարքեմփի համար տարածք էինք փնտրում ու նկատել եմ, որ շատ զանազան սպորտային խմբեր կային։
ասում եմ՝ որդի՞դ ա պարապում էնտեղ։
ասում ա՝ չէ, մենք ենք ընկերներով ֆուտբոլ խաղում։ ու ես նկատում եմ, որ նա կապոյտ ֆուտբոլային համազգեստով ա։
մէկ էլ երեխան ա ասում՝ հայրիկ, բա ինչի՞ ա նա ակնոց դնում, եթէ հիմա արեւ չի։ բացատրեցի՝ ինչ ակնոց ա։
ասում ա՝ ես բան չեմ տեսնում էս անձրեւին, չեմ կարող անձրեւին քշել։ սաքօն ասում ա՝ բա ո՞նց ես քշելու երբ անձրեւ ա։
երեխան պատասխանում ա՝ ես չեմ քշելու։ դու կը տանես։ — բա որ ես չտանե՞մ։ — ընկեր կունենամ որ կը տանի։ — բա որ ընկերը զբաղուա՞ծ լինի։ — տաքսի կը կանչեմ։ — տէնց չեղաւ — ասում ա սաքօն։ — ինչի՞ չեղաւ — բան չեմ տեսնում։ — տէնց չեղաւ — կրկնում ա սաքօն։
#զրոյց #ֆուտբոլ #անկապ #առօրեայ