մարդիկ շատ են ուզում՝ մտահոգւում այն մասին, ինչ կարող էր աւելի լաւ լինել, բայց եղածը հակուած են քիչ գնահատել, կամ անտեսել, եւ յաճախ չեն թոյլ տալիս միտք, թէ դա ջանքերի արդիւնք էր, կամ որ հնարաւոր ա այդպէս չլինէր։
Դիւանագիտութիւնը միշտ էլ առաւելագործուին ձգտելով հանդերձ նպատակ է դնում ձեռք գցել այն, ինչ նպաստաւոր ու հնարաւոր է։ Եւ մեր պարագայում այս վերջինները մեծ կարեւորութիւն ունէին. (ա) 1992-1993 թթ․ ձմռանը մեզ համար կենսական՝ եւրոպական ցորենը Հայաստան փոխադրելու համար Թուրքիայի արտօնութիւնն ու մասնակցութիւնը. մի ձմռան, որ հաւանաբար վատագոյնն էր մեր նոր պատմութեան մէջ, (բ) աւելի ուշ՝ Երեւան-Ստամբուլ օդային կապի հաստատումը, եւ նոյնքան կարեւոր՝ (գ) պետական մակարդակի խորանակցութիւն ու խորհրդակցութեան շարունակութիւնը, որի բացակայութեան վնասները տակաւին չենք գնահատել։ Այդ մասին էլ՝ աւելի ուշ։ Միայն ասեմ, որ Քելբաջարից յետոյ հայկական ուժերը հակակշռի տակ առան Լեռնային Ղարաբաղից դուրս հինգ տարածք եւս։ Թուրքիան դրան դիմաց Հայաստանի դէմ նոր քայլերի չդիմեց։
@{ առավոտ ոչ պաշտոնական ; aravot@spyurk.am} 15.09.2020, 21:00:12
Ժիրայր Լիպարիտյան. «Պատրաստ չենք մեր ասածների հետեւանքների պատասխանատվությունը վերցնելու»
#featured #լուրեր #քաղաքական #թուրքիա #ժիրայրլիպարիտյան #ղարաբաղիհարց #սեւրիդաշնագիր posted by pod_feeder_v2
#պատմութիւն #լիպարիտեան #թուրքիա #հայաստան #1992 #1993 #արցախ