ասում ա՝
— էն մարդը ով պատերազմ տեսել ա, չի ասի՝ «գնանք բաքու վերցնենք»։
ասում ա՝
— ես ամենամեծն էի երեխաներից, 92֊ն էր թէ 93֊ը, հայրս չէր հասկանում ինչ ա կատարւում սահմաններին, գնացինք մերոնց մօտ գորիս։ մտանք քաղաք՝ տեսնենք պատուհանները աւազի պարկերով փակած, գրադով քաղաքին են խփում։ հօրեղբայրս գիշերը ատրճանակը ձեռքին տան դիմաց նստած էր։ հա, քաղաք չեն մտել, բայց վախենում էր էրեխեքի համար, բա որ դիւերսիոն խո՞ւմբ լինի։ հասկանում եմ որ էդ ատրճանակով բան չէր կարողանալու անել, բայց վիճակը լրիւ ուրիշ էր։ երեւանում էդ ոչ ոք չէր զգում։
#պատերազմ #պատմութիւն